View
231
Download
5
Category
Preview:
DESCRIPTION
η πρώτη ποιητική συλλογή του Χάρη Γατζούδη
Citation preview
Τα κενά…κι άλλα σκόρπια συναισθήματα
ISBN: 978-618-81129-6-4 © Χάρης Γαντζούδης
Θεσσαλονίκη 2014
Χάρης ΓαντζούδηςΤα κενά… κι άλλα σκόρπια συναισθήματα
ISBN: 978-618-81129-6-4© Χάρης ΓαντζούδηςΘεσσαλονίκη 2014e-mail: mpampis160@yahoo.gr
Εξώφυλλο-σχέδια: Ελένη Παπανικολάου
εκδοτική επιμέλεια: Δήμος Χλωπτσιούδηςe-mail: chldimos@gmail.com___________________Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση τηςποιητικής συλλογής «Τα κενά … κι άλλα σκόρπιασυναισθήματα» μόνο με τη σύμφωνη γνώμη τουποιητή και του εκδότη.
έργα του ιδίου:
Οι πρώτες σελίδες
(διηγήματα, ΣΑΙΤΑ, 2012)
Κύκλοι στη θάλασσα … κι άλλες ιστορίες
(διηγήματα, MICROSTORY.GR, 2013)
Δικό μου, δικό μου
(παραμύθι, MICROSTORY.GR, 2013)
Για μια Πόλη (νουβέλα, BOOKSTARS, 2013)
Μα δε θέλω αδερφάκι
(παραμύθι, BOOKSTARS, 2014]
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΒήματαΘάλασσα
Τα κενά Γνώριμα νερά
ΣιωπηλάΤόπος κρυφός
Δεν μ’ αρέσει το ξημέρωμαΚι είπα
ΑπολογισμόςΣτης μνήμης το ταξίδι
ΘύμησηΑπωθημένα
Μικρή ΠαρηγοριάΝεκρώσιμη ακολουθία
79
111315171921232527293133
ΌνειραΑτέλειωτη ελευθερία
ΘέαΤο λίγο
ΒαρίδιαΘάλασσα μοναξιάς
Ξεχείλιζε η ευτυχία...Γνώριμο παιχνίδι
Ας είναι...Η ζεστασιά της συνήθειας
35363840414243444546
…κι άλλα σκόρπια συναισθήματα
τα κενά
μέρος πρώτο
Τα κενά
Βήματα
Εκείνος κι η σιωπή!
Κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους.
Κι είχε μάθει με φωνές
να περνά τις βραδινές του ώρες.
Τώρα,
μόνο αναμνήσεις
σκορπισμένες στο πάτωμα.
Και τα βήματά του
– αθόρυβα –
ακροβατούν ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα.
Δίχως σκοπό.
Δίχως κατεύθυνση.
Μόνο ξόδεμα
στο βωμό της αναζήτησης απαντήσεων.
Και τα βράδια περνούσαν
και μόνο βήματα.
Δίχως σκοπό.
Δίχως κατεύθυνση.
Μόνο ξόδεμα.
77
88
Θάλασσα
Κι είχε μια ομορφιά η θάλασσα,
ίδια εσύ…
Κι έφταναν τα κύματα:
άλλοτε ήρεμα,
ακουμπούσαν απαλά τα πέλματα
κι άλλοτε αγριεμένα
έφταναν μέχρι το λαιμό
και μ’ έπνιγαν.
Κι είχε μια ομορφιά η θάλασσα,
ίδια εσύ…
99
1010
Τα κενά
Αν το θες,
μπορείς να φύγεις.
Μα μη χαθείς.
Άσε σημάδια στο
μονοπάτι της φυγής σου.
Κι ένα παράθυρο ανοιχτό,
στη νέα σου ζωή για μένα.
Να τρυπώνω τις μέρες που
η ανάγκη να σε δω
θα με λυγίζει.
Και σου υπόσχομαι πως
Θα ’ναι για λίγο.
Μια στιγμή θα είναι.
Ίσα να παίρνω δύναμη
για να αντέχω τα κενά
της απουσίας.
1111
Γνώριμα νερά
Σου φανερώθηκα.
Χωρίς δισταγμό
ξεμπρόστιασα τα μύχια της ψυχής
μπροστά στα μάτια σου.
Μυστικό, δεν κράτησα κανένα.
Εγωισμό δε θέλησα να βάλω εμπόδιο.
Και σου πα σ’ αγαπώ.
Και μου ’πες πως μ’ αγαπάς κι εσύ.
Κι αναθάρρεψε η ψυχή.
Και σου είπα έλα να τ’ αλλάξουμε όλα.
Και μου ’πες πως μ’ ακολουθείς χωρίς επιφύλαξη.
Μα πριν προλάβουν να ανάψουν
της νίκης οι πυρσοί,
έκανες πίσω.
Όλα σου τα λόγια σωριάστηκαν
στο κύλισμα του φόβου.
Μπορεί και να μη θέλησες να παλέψεις
με τα κύματα
που κάθε νέο φέρνει.
Κι έμεινες να ξοδεύεσαι
σε γνώριμα νερά.
1313
1414
Σιωπηλά
Σιωπηλά,
σ’ ακούω κι απόψε
να μιλάς για όσα έχεις περάσει:
για τον πόνο, την απόρριψη, το ψέμα…
Σιωπηλά,
σ’ ακούω κι απόψε
να κλαις, να δικαιολογείς τη στάση σου,
κι ο λυγμός σου πνίγει τις καταλήξεις.
Νομίζω είπες μ’ αγαπάς.
Σιωπηλά,
σ’ ακούω κι απόψε
μα μην παίρνεις
– σε παρακαλώ –
αυτή μου τη σιωπή για αδυναμία.
Μια αναμέτρηση είναι
με τα όρια μου.
1515
1616
Τόπος κρυφός
Παίρνω μορφή και σχήμα,
σε τόπο κρυφό.
Σε τόπο που τα βλέμματα
των άλλων δεν φτάνουν.
Σε τόπο γυμνό.
Που όλα τα περιττά λείπουν.
Σε τόπο ξηρό.
Που μόνο η ψυχή μου
βρίσκει τρόπο ν’ ανθίζει.
Κι υποφέρω αλήθεια,
τη στιγμή που κάποιο χέρι
με τραβά και με επαναφέρει
στον κόσμο σας.
1717
1818
Δεν μ’ αρέσει το ξημέρωμα
Δεν μ’ αρέσει το ξημέρωμα.
Με το φως σβήνουν τα όνειρα
Και μπαίνει η λογική οδηγός.
Μαραίνονται οι επιθυμίες
κι ανθίζει η συνήθεια.
Με το φως του χάθηκες κι εσύ
κι άφησες τη μοναξιά
να κοιμάται πλάι μου.
1919
2020
Κι είπα
Κι είπα,
δε θα ξαναβγώ,
μα πάλι απόψε
στους ίδιους δρόμους χάνομαι.
Κι είπα,
δε θα ξανά αφεθώ
στα συναισθήματα
που η νύχτα προκαλεί στην ψυχή μου,
μα πάλι λαχταρώ
της ηδονής το μούδιασμα.
Κι είπα πολλά,
μα πως να ντύσεις
με τις λογικής τα ρούχα
την επιθυμία του κορμιού.
2121
2222
Απολογισμός
Απολογισμός.
Μόνος, μετρά τις σιωπές του:
Δε θα πω, δε θα αισθανθώ,
δε θα μοιραστώ, όχι, δε θα αποκαλύψω
τις βρώμικες πράξεις μου στους άλλους.
Θα πληγωθούν, θα πονέσουν.
Πίσω από πόρτες βαριές,
ερμητικά κλειστές
και με τα αντικλείδια πεταμένα,
συνομιλούσε με τις στιγμές του:
ανάσες βαριές, ηδονικοί ψίθυροι,
ιδρώτας σε κορμιά κολλημένα.
Στιγμές που σβήνουν
στο πρώτο φως της μέρας,
μην τύχει και κάποιος γίνει μάρτυρας τους.
Και τι έμεινε απ’ το μέτρημα;
Μόνο μοναξιά.
Κανείς άλλος δε στάθηκε.
2323
Στης μνήμης το ταξίδι
Κάθε φορά,
που ο ήλιος κάνει βουτιά
και χάνεται στη δύση,
το σκοτάδι που έρχεται
γεννά στο μυαλό μου τη μορφή σου.
Κι αφήνομαι στης μνήμης το ταξίδι.
Σε όνειρα, γέλια και στις ενώσεις μας.
Κι ας μην ονειρεύομαι πια,
κι ας μη γελώ,
κι ας λείπει το κορμί σου.
2525
2626
Θύμηση
Όχι,
το σκοτάδι δε το μπορώ.
Οι νύχτες είναι θάνατος!
Τις μέρες τις θαμπώνω
με φως και θορύβους
Τις νύχτες όμως δε μπορώ.
Πνίγομαι!
και σεργιάνι βγαίνω,
στης πόλης τα στενά περιθώρια
αναζητώντας τη γεύση του καινούργιου
σε χείλη άγνωστα.
Φιλί, να σταματήσει
έστω για λίγο τη θύμηση.
Να σταματήσω κι εγώ να καρτερώ
τη ζεστασιά της ύπαρξής σου
δίπλα μου κι απόψε.
2727
Απωθημένα
Τώρα,
που η δροσιά της πρώτης νιότης
γλιστρά απ’ τα κύτταρα του σώματος
και πέφτει σε χώμα ξηρό.
Τώρα,
που ο ενθουσιασμός του μικρού παιδιού
καταλαγιάζει μέσα μου,
νιώθω,
να βυθίζομαι σε μαύρη τρύπα
και να παλεύω να σωθώ
απ’ τις φωτιές της θλίψης μου
για όσα δεν τόλμησα.
2929
3030
Μικρή Παρηγοριά
Για το ψέμα,
τις πληγές,
την αδικία,
το κακό
θυμό
δεν ένιωθε.
Καμία εκδίκηση
δε λαχταρούσε η ψυχή του.
Μόνο ένα φιλί.
Για αυτό διψούσε.
Λίγο πριν την έξοδο.
Λίγο πριν το φινάλε.
Μικρή παρηγοριά,
στης θλίψης του το δρόμο.
3131
3232
Νεκρώσιμη ακολουθία
Νεκρή η αγάπη.
Υπέκυψε στα τραύματά της.
Ένα βράδυ που οι λέξεις
βγήκαν αβίαστα
από χείλη ήρεμα.
Σαν αλήθειες που κρύβονταν καιρό
στο βυθό ψεύτικων αγγιγμάτων
και ψιθύρων.
Ακίνητη, γαλήνια.
Σε φέρετρο στολισμένο
με λόγια κι υποσχέσεις.
Κάποιος γέλασε,
κάποιος έκλαψε
κατά την έξοδο της
νεκρώσιμης ακολουθίας.
3333
μέρος δεύτερο
…κι άλλα σκόρπια συναισθήματα
3434
Όνειρα
Συνήθιζε να περπατά σκυφτός.
Το βλέμμα του στο χώμα.
Οι ώμοι του,
καμπουριασμένοι.
Ασήκωτο το βάρος των επιλογών του.
Κι όμως,
εκείνος εξακολουθούσε
να βλέπει ουρανούς
να χαράζουν μέσα από τη λάσπη.
Κι ελπίδες
να φτερουγίζουν
πίσω απ’ τα μαύρα σύννεφα.
Έτσι άντεχε
τις μέρες,
τις νύχτες.
Ντύνοντας την πραγματικότητα
με όνειρα.
3535
Ατέλειωτη ελευθερία
Πρωί.
Κρύο.
Προσπαθούσε να βρει τη δύναμη.
Άναψε τσιγάρο.
Τέλειωσε.
Άναψε κι άλλο,
μέχρι που το πήρε απόφαση.
Πλησίασε το σπίτι,
στο οποίο είχε ζήσει
τις μεγαλύτερες συγκινήσεις
της ζωής του.
Στην είσοδο άφησε
ένα μικρό κουτί.
Τα απομεινάρια του έρωτά του.
Γύρισε την πλάτη.
Πήρε βαθιά ανάσα.
Έφυγε, χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Ένιωθε σίγουρος, ανάλαφρος.
Ένιωσε μια ατέλειωτη ελευθερία
να τον τυλίγει.
Βράδυ.
3636
Κρύο.
Στεκόταν στο ίδιο σημείο.
Στην είσοδο του σπιτιού
στο οποίο είχε ζήσει
τις μεγαλύτερες συγκινήσεις
της ζωής του
κι αναρωτιόταν
τι να την κάνει την τόση ελευθερία.
3737
Θέα
«Μη με πληγώσεις»,
ψιθύρισε κι ο φόβος του
μην πονέσει,
καθησυχάστηκε με μια αγκαλιά
κι ένα φιλί και δεν είδε το
μαχαίρι.
Μέχρι που
-σε ανύποπτη στιγμή κι ενώ καμία
αντίσταση δε μπορούσε να προβάλει,
εξουθενωμένος απ’ το παθιασμένο
πάλεμα στα σεντόνια–
το ένιωσε στο σώμα του.
Και τώρα ήταν η στιγμή,
το χτύπημα να ανταποδώσει.
Μέρες και νύχτες διάλεγε προσεκτικά
τα λόγια, τις λέξεις
που θα έλεγε.
Θα προκαλούσε πόνο.
Θα έπαιρνε εκδίκηση.
Μα όλα σβήστηκαν,
ξεχάστηκαν. Οι λέξεις
3838
έχασαν τη δύναμή τους,
καθώς του χαμογέλασε.
Και σε αυτή τη θέα,
δεν πρόσεξε για ακόμη μια φορά
το μαχαίρι.
3939
Το λίγο
Δεν μιλούν.
Δεν ακούνε.
Κάποιο τυχαίο άγγιγμα.
Κάποιες φευγαλέες ματιές.
Ίσως και κάτι παραπάνω.
Λίγο παραπάνω.
Το πολύ δε το αντέχουν οι άνθρωποι,
πια.
Το λίγο θέλουν,
το γρήγορο,
τη σπίθα.
Όχι τη φωτιά.
Κι ας ποθούν να καούν.
Είναι κι αυτός ο χρόνος,
που όλο τρέχει
χωρίς σταματημό…
4040
Βαρίδια
Βαρίδια στις τσέπες της ψυχής,
οι αμαρτίες μας.
Εμπόδιο σε κάθε πέταγμα
προς το φως.
Και παραμένουμε εγκλωβισμένοι
στις φυλακές των ανηλεών αναμάρτητων και
το φως όλο και ξεμακραίνει.
4141
Θάλασσα μοναξιάς
Ανελέητος ο πόνος
της στιγμής
που χάνεις το κορμί
πάνω στο οποίο
χαρές και λύπες,
ελπίδες κι όνειρα
είχες ακουμπήσει.
Και τρέμει η ψυχή,
στη θάλασσα της μοναξιάς
που ανοίγετε μπροστά της.
4242
Ξεχείλιζε η ευτυχία...
Βρεθήκαμε μετά από καιρό.
Καλεσμένοι ενός παλιού γνωστού μας.
Συνδετικός μας κρίκος.
Καθόσουν αναπαυτικά.
Μιλούσες και γελούσες δυνατά.
Η προσοχή όλων πάνω σου.
Μέσα από τα καλά σου ρούχα,
ξεχείλιζε η ευτυχία.
Μα δεν κατάφερε να καλύψει,
τη θλίψη των ματιών σου.
4343
Γνώριμο παιχνίδι
Γνώριμο παιχνίδι:
κλείνει το φως, κάθεται στο σκοτάδι,
ανάβει τσιγάρο, κρατά για λίγο
τη φωτιά αναμμένη.
Στον απέναντι τοίχο παρατηρεί
τη σκιά του.
Μπορεί να διακρίνει κάθε λεπτομέρεια.
Το αίμα, την απελπισία, την απόγνωση.
Κι όμως,
δε φωνάζει,
δε μιλά,
σιωπηλός περιμένει.
Γνώριμο το παιχνίδι.
Ξέρει πως το ξημέρωμα,
θα χαμογελά ξανά,
απελπισμένα.
4444
Ας είναι...
Κάθε χαρά,
την κρατούσε αλυσοδεμένη στη γη.
Ίσως γιατί φοβόταν το μετά.
Ίσως γιατί το ήξερε.
Ίσως γιατί οι λύπες
είχαν ποτίσει βαθιά
την ψυχή του και ξέχασε να χαίρεται.
Ας είναι…
4545
Η ζεστασιά της συνήθειας
Κρυώνει.
Το σώμα του τρέμει.
Μα αρνείται τη ζεστασιά της συνήθειας.
Ρίχνει μια ματιά πίσω του.
Μια αγκαλιά τον περιμένει στον καναπέ.
Γεμίζει την ψυχή του η μυρωδιά της.
Την ξέρει καλά.
Τόσο που πια δεν αντέχει
την τόση γνώση.
Και παραμένει στο κρύο.
Με το βλέμμα του
ν’ ακολουθεί τα βήματα
άγνωστων περαστικών.
Ίσως κάποια να τον πείσουν
να τα ακολουθήσει.
4646
4747
Ευχαριστίες
Ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στη ζωγράφο Ελένη Παπανι-
κολάου για την τιμή που μου έκανε να συνοδεύσει τα
ποιήματα του πρώτου μέρους με τα έργα της.
Ο Χάρης Γαντζούδης
γεννήθηκε στο Αγρίνιο
το 1985.
Διηγήματα, ποιήματα,
παραμύθια, συνεντεύ-
ξεις και άλλα κείμενά
του έχουν δημοσιευτεί
στο διαδίκτυο.
Έχει συμμετοχές σε αρκετές συλλογικές
συγγραφικές προσπάθειες:
«Tweet _ Stories _ Λογοτεχνία σε 140
χαρακτήρες» [OPENBOOK, 2012]
«Τριάντα τρία» [MICROSTORY.GR , 2013]
“Μια παράξενη Κυριακή” [ ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑ, 2013]
“Ένα ταξίδι αλλιώς” [ΣΑΙΤΑ, 2013]
4848
Χάρης ΓαντζούδηςΤα κενά… κι άλλα σκόρπια συναισθήματα
ISBN: 978-618-81129-6-4© Χάρης ΓαντζούδηςΘεσσαλονίκη 2014e-mail: mpampis160@yahoo.gr
Εξώφυλλο-σχέδια: Ελένη Παπανικολάου
εκδοτική επιμέλεια: Δήμος Χλωπτσιούδηςe-mail: chldimos@gmail.com___________________Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση της ποι-ητικής συλλογής «Τα κενά … κι άλλα σκόρπια συ-ναισθήματα» μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του συγ-γραφέως και του εκδότη.
Αν το θες,
μπορείς να φύγεις.
Μα μη χαθείς.
Άσε σημάδια στο
μονοπάτι της φυγής σου.
Κι ένα παράθυρο ανοιχτό,
στη νέα σου ζωή για μένα.
Να τρυπώνω τις μέρες που
η ανάγκη να σε δω
θα με λυγίζει.
Και σου υπόσχομαι πως
θα’ ναι για λίγο.
Μια στιγμή θα είναι.
Ίσα να παίρνω δύναμη
για να αντέχω τα κενά
της απουσίας.
Recommended