View
221
Download
1
Category
Preview:
DESCRIPTION
"Herstel van het gewone leven" is het jubileummagazine van House of Hope in Rotterdam-Zuid.
Citation preview
herstelherstel
+ 10 LEVENSVERHALEN VAN GASTEN, VRIJWILLIGERS & MEDEWERKERS
10 JAAR HOUSE OF
HOPEROTTERDAM
'IK KAN WEER
HOPEN EN
DROMEN'
VAN HET GEWONE LEVEN
SALIM ONTVLUCHTTE DE BURGEROORLOG
IN LIBERIA
AHMED ABOUTALEB # THEO SCHUT # STEFAN PAAS # ANDRE ROUVOET# KORRIE LOUWES # MARCO PASTORS
COR & ELSBETH HUBACH: ‘IN ROTTERDAM-ZUID ZIJN WE PAS ECHT GAAN LEVEN’
IMPRESSIE: AFRIKAANS ETEN IN DE TARWEWIJK (+ RECEPTEN!)
VAN PROBLEEMWIJK NAAR HERSTELWIJK
W E L K O M
'VERHALEN VAN
MOOIE MENSEN'P I E T VA N P O E LG E E S T
V O O R Z I T T E R S T I C H T I N G H O U S E O F H O P E
Kent u Eteri, Nicole en Peter? Zij zijn drie van de vele,
mooie mensen met wie u in dit blad kennis kunt maken. Ze
kwamen de afgelopen tien jaar bij House of Hope terecht.
Wij mochten hen helpen in het herstel van hun gewone
leven. Daarom heet dit blad Herstel, want dat is wat we
willen: kwetsbare mensen helpen te herstellen, zodat ze
een normaal leven kunnen leiden. En het mooie is: Eteri,
Nicole, Peter en heel veel anderen willen als vrijwilliger iets
terugdoen voor de wijk waar ze wonen.
EIGENWAARDEAls diaken van de Protestantse kerk in Rotterdam-Zuid
heb ik de afgelopen dertig jaar gezien dat veel mensen
buiten de boot vallen. Ze voelen zich minderwaardig en
buiten de samenleving staan. Het gaat er in de Bijbel altijd
om: wat beteken jij voor je medemens? Dat drijft mij als
voorzitter van Stichting House of Hope. Het drijft ook de
vele vrijwilligers die – vaak in stilte – iets betekenen voor
die ander. Het is geweldig om te zien dat dankzij hen onze
gasten eigenwaarde krijgen en tot hun recht komen. En
bovendien: onze vrijwilligers komen zelf evengoed tot bloei.
Ik hoop dat u door het lezen van de verhalen in dit blad
bewogen raakt met de mensen op Zuid. En dat u – net als
ik – onder de indruk komt van iedereen die hen steunt: onze
fondsen, de overheid, kerken, woningbouwcorporaties,
welzijnsorganisaties, sponsors, bedrijven, enzovoorts. Door
de steun van deze organisaties is House of Hope geworden
tot wat het nu is.
Geniet van dit magazine en vooral: loop eens binnen.
De koffie staat klaar. Welkom!
FAITH IS TAKING THE FIRST STEP EVEN WHEN YOU DON’T SEE THE WHOLE STAIR CASE
M A R T I N L U T H E R K I N G
10 JAAR HOUSE OF HOPE 3
INHOUD
5
EN OOK:6, 14 & 34 |FEITEN & CIJFERS17 ROEL KUIPER: HET STADHUIS MOET BONDGENOOT WORDEN VAN DE KERK
Herstel van het gewone leven is een eenmalig magazine ter gelegenheid van het tienjarig jubileum van House of Hope.
51 FARAZ: ‘BIJ HOUSE OF HOPE HEB IK EEN NIEUWE FAMILIE GEVONDEN’
SALIM .............................................. 7
DIRK .................................................... 15
ETERI .................................................. 16
SHANTA ........................................... 21
ESTHER ............................................ 24
NICOLE ............................................. 32
WILLEM .......................................... 33
PAUL ................................................... 35
ANNEMARIE ................................ 41
FARAZ .............................................. 51
8 INTERVIEW MET DE OPRICHTERS VAN HOUSE OF HOPE: COR & ELSBETH HUBACH
18 HET GEHEIM VAN HOUSE OF HOPE 22 REPORTAGE: AFRIKAANSE WIJKMAALTIJD IN DE TARWEWIJK 52 EEN NIEUW ROTTERDAM
36 ROTTERDAM-ZUID: HOE EEN PROBLEEMWIJK EEN HERSTELWIJK WERD
46 HERSTEL… DOOR TE ETEN!25 10 JAAR HOUSE OF HOPE IN VOGELVLUCHT
42 HOE BETAALT HOUSE OF HOPE HET?
25 FELICITATIES
10 JAAR ................... 10 PORTRETTEN
# PORTRETNADAT SALIM JABBIE DE BURGEROORLOG IN LIBERIA HAD ONTVLUCHT, SLIEP HIJ IN ROTTERDAM OP STRAAT EN IN METROSTATIONS. BIJ HOUSE OF HOPE ‘KREEG IK WEER EEN GLIMLACH OP MIJN GEZICHT’.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
„Lachen deed ik niet meer. Waarom
niet? Er was geen reden om te
lachen. In Liberia heb ik mijn
beide ouders verloren aan de
burgeroorlog. Ik ontvluchtte vijftien
jaar geleden het geweld en belandde
in asielzoekerscentra in Nederland. Na drie jaar verhuisde
ik naar Rotterdam. Hoewel, verhuisd? Een huis had ik
niet. Ik sliep vaak bij bekenden. Soms ook op straat of in
een metrostation. Ik voelde mij depressief en hopeloos.
Ik klopte aan bij diverse hulpinstanties, maar echte hulp
kreeg ik niet. Zo’n hulpverlener belde meestal een paar
keer naar andere instanties en zei dan: ‘Sorry, wij kunnen
je niet verder helpen.’ Een vriend vertelde dat hij bij House
of Hope goede hulp had ontvangen. In House of Hope viel
het mij gelijk op dat de medewerkers echt luisterden en
aandacht hadden voor mijn verhaal. Dat raakte mij en had
ik niet eerder zo meegemaakt.
Daar kreeg ik weer een glimlach op mijn gezicht. Ze
hielpen me niet alleen aan een woning, maar ook om
mijn eigen identiteit weer te vinden. Ik kan weer hopen
en dromen. In Nederland heb ik geen familie en dat mijn
ouders niet meer leven is nog steeds pijnlijk. Maar in
House of Hope heb ik een nieuwe familie gevonden. Ik heb
er geleerd hoe je gelukkig kan zijn, ook als je geen geld
hebt. Eigenlijk zou in elke plaats in Nederland een afdeling
van House of Hope moeten zijn, dan zou Nederland er
veel mooier uitzien.
Momenteel werk ik als gastheer op dinsdag en op vrijdag.
Op woensdag help ik mee bij de kinderinloop. Geregeld ga
ik ook mee op huisbezoek bij mensen die in nood zitten.
Zo kan ik iets teruggeven van wat ik zelf allemaal heb
ontvangen. Hier heb ik geleerd om respect te hebben, ook
voor mensen die heel anders denken dan jijzelf. En om
echt te luisteren. We hebben niet voor niets twee oren
en maar één mond. Goed helpen kan alleen als je goed
luistert.”
F E I T E N & C I J F E R S
Wij halen vreugde uit ons werk als:
1. Verdrietige kinderogen gaan glanzen;
2. Uitgeschakelde bewoners
zich laten inschakelen;
3. Uitgebluste harten hoop krijgen;
4. Eenzame levens verbonden
worden met anderen;
5. Afgewezenen ervaren dat ze
van waarde zijn;
6. Overlevers een normaal
leven kunnen leiden;
7. Mensen tot het doel komen
waarvoor ze gemaakt zijn.
7 X HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN
BIJ HOUSE OF HOPE KOMEN MENSEN UIT RUIM 60 VERSCHILLENDE CULTUREN OVER DE VLOER.
IN 2013 ZIJN ER 31 ZAALVOETBALWEDSTRIJDEN GESPEELD.
45.000VRIJWILLIGERSUREN WORDEN JAARLIJKS INGEZET, DAT IS 75% VAN ALLE INZET VAN HOUSE OF HOPE.
VAN ALLE GEZINNEN DIE HOUSE OF HOPE IN 2013 HIELP,
HAD 50% SCHULDEN.
In 2013 zijn er 609 gezinnen en alleenstaanden geholpen in een maatschappelijk spreekuur.
‘IK KAN WEER HOPEN EN DROMEN’
6 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 7
# INTERVIEW
ZE VERTROKKEN VANUIT GRONINGEN NAAR
ROTTERDAM OM EEN HUISKAMERGEMEENSCHAP TE
STICHTEN OP ZUID. WAT DRIJFT HEN? EN HOE KIJKEN
ZE TERUG OP DE AFGELOPEN TIEN JAAR? IN GESPREK
MET DE OPRICHTERS VAN HOUSE OF HOPE:
ELSBETH EN COR HUBACH.
‘IK KWAM ZELF OOK TOT BLOEI.’
Tekst Sjoerd Wielenga Beeld Sjaak Boot, Annelies Barendrecht
'IN ROTTERDAM-ZUID ZIJN WE PAS
ECHT GAAN LEVEN'
8 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 9
Of mama thuis is. Die vraag
wordt weleens gesteld
als de telefoon gaat in
huize Hubach. Sommige
Tarwewijkbewoners zien
Elsbeth als een moeder
en in de Antilliaanse en
Afrikaanse cultuur is
een vrouw ‘mama’ noemen een teken van
respect. Het geeft maar aan hoe Elsbeth en
Cor bekend staan in de wijk waar ze nu tien
jaar wonen en waar ze samen met bewoners,
bezoekers en medewerkers één familie willen
vormen. Elsbeth is een soort moeder overste
van de Tarwewijk. Liefdevol. Streng als het
moet. Cor is de zakelijke man op de achter-
grond. Noemt zichzelf ‘projectmanager’, maar
is feitelijk directeur van een organisatie met
dertien betaalde krachten en ruim tweehon-
derd vrijwilligers.
Met een kan koffie binnen handbereik,
vertellen ze in de zithoek van de House of
Hope-locatie Katendrecht bevlogen over de
afgelopen tien jaar. Hoe ze in het Groningse
Haren woonden en vanuit Rotterdam bena-
derd werden om iets te betekenen voor de
Tarwewijk, een van de slechtste wijken in
Rotterdam. “Dat was wel het laatste waar
we aan gedacht hadden,” zegt Elsbeth. Ja, ze
waren in Groningen al jaren als vrijwilliger
actief bij asielzoekerscentra (azc’s). ‘s Zomers
organiseerden ze multiculturele kampen met
asielzoekers, vluchtelingen en Nederlanders.
Cor: “Dat waren mooie vakanties waar ver-
schillende culturen samenleefden. We leer-
den veel van de vaak traumatische levensver-
halen van vluchtelingen.”
LEVEN DELENAllemaal prachtig, maar toch bevredig-
de het niet helemaal. Het samenleven met
anderen bleef op afstand. Elsbeth: “Vanuit
Haren moesten we met de auto naar het azc.
Bovendien wilden we onze kerkelijke gemeen-
te betrekken bij ons vrijwilligerswerk, maar
dat kwam niet goed van de grond. Onze wens
was: elke dag als gezin ons leven delen met
anderen en niet alleen tijdens de vakanties of
bezoekuren. We wilden meer.”
GRAUWE STRATEN MET WEINIG GROEN
De grote vraag was: wat dan wel? Na
veel nadenken, praten en zoeken werden ze
benaderd door de International Christian
Fellowship, een Rotterdamse christelijke-ge-
reformeerde kerk die bij de vakantiekampen
betrokken was. Of ze leiding wilden geven aan
een vrijwilligersproject in het sociaal zwakke
Rotterdam-Zuid. Voor Elsbeth was de stad
van haar middelbare school – ze groeide op
in de Hoekse Waard – eigenlijk een gepas-
seerd station. En Cor droomde stilletjes van
een mooi huis met buitenruimte middenin de
polder. Toch wilden ze onderzoeken of dit de
weg was die God hen wees. “Toen we vanuit
het rustige Haren met de auto Rotterdam
binnenreden, kwam de hectiek en de hoe-
veelheid huizen op ons af,” blikt Elsbeth terug.
“Ik dacht: hier heb ik geen zin in.” Cor: “We
zagen drukke, grote, grauwe straten met por-
tiekwoningen en weinig groen waar mensen
elkaar voorbijliepen zonder elkaar te zien.”
Maar hoe vaker ze op bezoek kwamen en hoe
meer mensen ze spraken, hoe enthousiaster
ze werden. Elsbeth, stralend: “Die ontmoe-
tingen waren verrijkend en inspirerend. Dat
gaf kleur aan de grauwheid van de stad.” Het
gezin besloot de stap te wagen en in de zomer
van 2004 verhuisde het gezin van Haren naar
Rotterdam.
KOP KOFFIEDaar ging een nieuwe wereld voor hen
open. Ze ontmoetten mensen in nood: een-
zaamheid, grote schulden, armoede, versla-
ving aan drugs, alcohol of gokken. Mensen
die ziek thuis zitten en waar niemand zich
om bekommert, probeert Elsbeth al snel met
andere buurtbewoners in contact te brengen.
En in de House of Hope-huiskamer, die al snel
geopend wordt, is iedereen welkom voor een
kop koffie, een luisterend oor of een maaltijd.
Elsbeth: “Na de maaltijd boden mensen zich
COR: 'HERSTEL BEGINT BIJ HET GEVOEL: HE, ER
STAAT IEMAND
NAAST ME'
COR & ELSBETH
# Elsbeth (1970) groeide op
in Nieuw-Beijerland, maar ging op
Zuid naar de middelbare school.
“Na schooltijd ging ik direct
weer naar huis. De stad was voor
mij onveilig en crimineel.” Ze
studeerde aan de Pabo in Gouda
en werd onderwijzeres op een
nieuw te starten basisschool in
Groningen. “Dat pionieren heeft
me altijd al aangetrokken.”
# Cor (1965) werd geboren als
een schipperszoon uit Kampen. Hij
woonde jaren op Schokkerhaven,
vlakbij het voormalige eiland
Schokland in de Noord-
Oostpolder. “Ik heb dus altijd
wat met water gehad. Nu woon ik
vlakbij de Maas.” Cor studeerde
Cultuurtechniek in Velp. Naast
zijn werk voor House of Hope
werkt hij tweeënhalve dag per
week als projectmanager bij Royal
HaskoningDHV.
Elsbeth en Cor hebben
drie kinderen: Lydian (1995),
Bernt (1997) en Amyke (2000).
10 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 11
aan als vrijwilliger. En als mensen elkaar bui-
ten House of Hope ontmoeten, transformeert
de wijk.”
Want daar is het Cor en Elsbeth allemaal om
te doen. House of Hope kan de problemen in
de wijk niet oplossen, maar wat zou het mooi
zijn als de familiaire sfeer die binnen heerst,
buiten in de straten wordt voortgezet. Zo wil
House of Hope een omgeving creëren waarin
problemen minder snel ontstaan en waarin de
zorg voor elkaar weer de normaalste zaak van
de wereld wordt. Herstel van het gewone,
normale leven dus. Dat betekent present zijn
in de wijk; dat is een zaak van de lange adem.
De grote droom, vertellen Elsbeth en Cor, is
het bereiken van ‘het nieuwe Rotterdam’ (zie
het gedicht op de achterzijde van dit maga-
zine). Maar, geven ze lachend toe, de hele stad
veranderen is wel heel ambitieus. Elsbeth:
“We zijn klein begonnen, door gewoon bij
mensen op de koffie te gaan. Inmiddels heb-
ben we drie locaties, heel veel vrijwilligers,
gediplomeerde krachten, tal van activiteiten
en veel contacten in de wereld van overheid,
woningcorporaties en instanties.”
BEZIELINGHadden jullie dat ooit verwacht?Elsbeth: “Absoluut niet. Soms denk ik wel-
eens: is dit echt waar?”
Cor: “We gingen er vanuit dat het een vrij-
willigersproject zou blijven. Ik ging een dag
minder werken om er tijd voor vrij te maken.
Maar vanuit de wijk kwamen zoveel vragen
dat we het werk moesten uitbreiden. Elsbeth
en ik gingen deels in dienst. Dat was in 2004
volstrekt niet onze ambitie.”
De vraag of House of Hope activiteiten
wilde organiseren of zorgtaken op zich wilde
nemen, kwamen bijvoorbeeld van kerken,
woningcorporaties en overheidsorganisaties.
Cor: “Ze zien onze bezieling en gedrevenheid.
Kerken benaderen ons omdat ze vinden dat
de kerk op deze manier present moet zijn in
de samenleving. En de corporaties en de over-
heid zien dat wij met heel weinig betaalde
menskracht doelgroepen bereiken die vaak
moeilijk te bereiken zijn.”
Hoe komt het dat andere welzijnsorganisaties deze mensen minder bereiken?
Cor: “Omdat er veel loketorganisaties
zijn waar je een vraag kunt stellen en dan
weer kunt gaan. Ze maken moeilijk verbin-
ding met mensen uit andere culturen; de
aanpak is zakelijker. Veel allochtonen komen
uit landen met een corrupte overheid, dus
vertrouwen ze de Nederlandse instanties
niet zomaar. Bovendien ontstaan er door
de taalbarrière vaak veel misverstanden en
haken mensen af. In House of Hope zoeken
we nabijheid en zien we de beperkingen
van cliënten als onze opdracht. We willen
iemands naaste zijn, op gelijke hoogte ko-
men en op die manier een vertrouwensband
opbouwen. Ook kunnen wij, dankzij de vele
vrijwilligers, meer tijd aan mensen besteden
waardoor de benadering niet zakelijk of
financieel gedreven is.”
Elsbeth: “Bij ons staat de menselijke
relatie centraal. We zeggen: ‘je bent van
waarde, ik wil je ontmoeten en helpen’.
We willen geduld met mensen hebben en
mensen écht leren kennen.”
Klinkt mooi, maar is het gevaar niet dat de hulpverlening te soft en weinig professioneel wordt?
Elsbeth: “We wilden vanaf het begin een
organisatie zijn die kwaliteit levert. Daarom
werken we met gediplomeerde maatschap-
pelijk werkers. Ze krijgen te maken met
complexe levensverhalen en dan kun je niet
zomaar wat aanrommelen.”
Cor: “Ook schrijven we ieder jaar een
transparant jaarverslag. Dat is belangrijk in
het contact met overheid, fondsen en andere
instanties. Tien jaar geleden zagen ze ons,
veel meer dan nu, toch vooral als het zoveel-
ste clubje dat iets goeds wilde doen in de
Tarwewijk. En dan ook nog eens christelijk.”
De angst voor verkapte evangelisatie onder het mom van hulpverlening is begrijpelijk.
Elsbeth: “Ik wil naar de mensen in nood
luisteren en hen helpen; dat doe ik vanuit
mijn christen-zijn. We willen geïnspireerd
door Gods liefde onze naaste onvoorwaarde-
lijk helpen. Niemand wordt uitgezonderd en
niemand krijgt een voorkeursbehandeling!”
Cor: “Iedereen is welkom: of je nu mos-
lim, christen of niet-gelovig bent. We helpen
mensen niet pas als ze eerst naar een Bijbel-
verhaal luisteren. Dat is geen onvoorwaar-
delijke liefde! We willen de hulpvraag van de
wijkbewoner heel serieus nemen. Het kan
steun geven om iemand met een Bijbelvers te
bemoedigen; maar het zou onethisch zijn als
we daardoor de hulpvraag niet serieus horen,
waardoor iemand de volgende dag zijn huis
uit wordt gezet. Dan doe je toch echt iets
verkeerd.”
LEVENSVRAGENToch is er een aparte afdeling House of
Life, die pastoraal-christelijke hulp geeft. Cor: “Het is heel bewust een aparte
activiteit. Zo willen we transparant zijn. Als
mensen diep in de problemen zitten, komen
er vragen: waarom overkomt met dit? Is
God boos op me? Hoe kan ik mijn dochter
vergeven? House of Life voorziet dus in een
behoefte als extra dienstverlening in de wijk.”
Elsbeth: “Mensen die naast psycho-
sociale en praktische hulp behoefte hebben
om door te praten over zulke vragen, kunnen
op vrijwillige basis op woensdag en vrijdag
terecht voor gesprek, Bijbelstudie en gebed.
Maar het is dus geen must.”
BOTERHAM SMERENNaast eenzaamheid is armoede een van
de grootste problemen waar mensen in de
wijk mee kampen. De maatschappelijk wer-
kers proberen het leven van mensen met
schulden weer op de rit te krijgen. Cor: “Ze
besteden veel tijd aan het gevecht met in-
stanties als UWV, Belastingdienst en de Soci-
ale Dienst. Veel mensen kunnen dat gevecht
niet aan. Tegelijkertijd werken ze aan preven-
tie: hoe kun je schulden voorkomen?”
Na een hulpverleningsgesprek komt het
voor dat er een paar boterhammen worden
gesmeerd als blijkt dat iemand nog niet ge-
geten heeft. “Zo geef je de leefgemeenschap
heel praktisch vorm,” zegt Cor. “Herstel
begint bij het gevoel: hé, er staat iemand
naast me. Ik moet niet alleen een formulier
invullen, maar ik ervaar dat iemand me écht
wil helpen.”
Elsbeth vult aan: “Naast praktische hulp,
willen we doordringen naar de laag eronder.
Hoe komt het dat het zover gekomen is?
Hoe komt het dat iemand bijvoorbeeld vaak
agressief is? Kun je ook anders reageren?
Roddel accepteren we evenmin. Dat doe je
niet in een familie! Soms ben je bezig met
opvoeden. Maar voor ons is dat het herstel
van het gewone leven.”
Elsbeth en Cor geloven dat een stapje
extra lopen de kracht is van House of Hope.
Soms is Elsbeth weleens laat thuis, vertelt
Cor. “Maar dan heeft ze wel een huisuitzet-
ting weten te voorkomen.” Het is niet altijd
makkelijk: Elsbeth werd eens telefonisch
bedreigd of krijgt telefoontjes van mensen
die zelfmoord willen plegen. Of er wordt ‘s
avonds aangebeld: iemand vraagt om een
kaars of om wat eten, want het geld is op en
de stroom is afgesloten. Cor en Elsbeth geven
wat ze in huis hebben, maar weten ook dat
ze niet alle lasten op hun schouders kunnen
nemen. Ze doen wat ze kunnen en geloven
dat God het leven van de wijkbewoners zal
leiden.
TOT BLOEIElsbeth: “Als ik terugkijk op de afgelopen
tien jaar krijg ik een wauw-gevoel! Dit had
ik nooit bedacht; mensen komen tot bloei en
voelen zich gewaardeerd. Ik kwam zelf ook
tot bloei; zie mezelf dingen doen waarvan ik
niet wist dat ik het kon en voel me geaccep-
teerd.”
Cor: “Voor ons ligt de diepste bevrediging
niet in veel geld verdienen en mooie vakan-
ties, maar in het door kunnen geven van de
zegeningen die we van God hebben ont-
vangen. Door te delen ontvang je ook heel
veel en wordt ook je eigen leven verrijkt en
getransformeerd. Als we nu in een blank
plattelandsdorp komen, voelen we ons een
beetje wezensvreemd. Het rauwe Rotter-
dam-Zuid is onze wereld geworden. Ik heb
het gevoel dat ik in Rotterdam pas echt ben
gaan leven.”
ELSBETH: 'ALS IK TERUGKIJK OP DE AFGELOPEN TIEN JAAR KRIJG IK EEN
WAUW-GEVOEL!'
12 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 13
€ 300.000 is er de afgelopen 5 jaar via House of Hope aan noodhulp, leefgeld en crisishulp uitgekeerd (dat is directe hulp aan personen / gezinnen).
# PORTRET
OMDAT HIJ GEEN ETEN MEER KON KOPEN, KREEG HIJ ‘WAT CENTEN’ VAN HOUSE OF HOPE. DAT WAS GOED VOOR ZIJN EIGENWAARDE, VERTELT DIRK BUIJS.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
„Door House of Hope kom ik
weer onder de mensen. Zo
bezoek ik op donderdag altijd
de wijkmaaltijd. Daar voel
ik me hartstikke welkom. Ik
ben bij House of Hope beland
omdat ik in de schulden zat. Het was zo erg dat ik de
brievenbus niet meer open durfde te maken. Al die
brieven met schuldeisers, wat een ellende! Toen ik
naar de gemeente ging om hulp te vragen, bleek dat
ik niet eens meer stond ingeschreven. Dat moest
eerst gebeuren en dan kon ik over twee maanden een
uitkering krijgen. ‘Maar hoe moet ik die twee maanden
dan rondkomen?’ vroeg ik. ‘Ik heb geen geld om eten
te kopen, kunnen jullie geen klein voorschot geven?’
Maar daar was geen sprake van.
Via een hulpinstantie werd ik doorverwezen naar
House of Hope. Daar kreeg ik een voedselpakket en
wat centen om boodschappen te kopen. Ik was blij met
het voedselpakket, maar het raakte mij vooral dat ze
me dat geld gaven. Dat gaf mij zo’n sterk gevoel van
eigenwaarde. Ik kon in de supermarkt zélf kiezen wat
ik wilde. Toen mijn uitkering begon, bracht ik het geld
weer terug. Elsbeth Hubach van House of Hope zei
eerst verontwaardigd: ‘Dat geld gaven we je omdat
we zagen dat je het nodig had. Het is van jou!’ Toen ik
uitlegde dat ik het teruggaf zodat zij er andere mensen
mee zou kunnen helpen, accepteerde ze het.
Mensen vragen weleens of ik niet depressief werd van
al die schulden. Maar dat is nooit gebeurd. Ik hield mij
vast aan wat mijn vader vaak zei: ‘Morgen kan voor
mij ook de zon gaan schijnen.’ Nu is House of Hope
een paar weken dicht vanwege de zomervakantie. Ik
begrijp natuurlijk wel dat die medewerkers vakantie
en de hele rotzooi nodig hebben. Maar ik zie er wel
naar uit dat House of Hope weer open gaat. Het is een
hele leuk club mensen bij elkaar. Ik heb het er goed
naar mijn zin, klaar.”
In 2010 mocht House of Hope namens Nederland deelnemen aan de slotconferentie van het Europese Jaar voor Armoede en Sociale Uitsluiting in Brussel.
F E I T E N & C I J F E R S
HET WERK VAN HOUSE OF HOPE IS MEDE MOGELIJK DANKZIJ FINANCIËLE STEUN VAN
20 VERMOGENSFONDSEN
42% VAN ALLE MENSEN DIE DOOR HOUSE OF HOPE IN 2013 WERDEN BEGELEID, LEEFDE ONDER VOEDSELBANKNIVEAU.
DE AFGELOPEN 10 JAAR HEEFT HOUSE OF HOPE 2500 UNIEKE GEZINNEN/ ALLEENSTAANDEN BEGELEID MET MAATSCHAPPELIJKE HULPVERLENINGS-TRAJECTEN.
65 mensen In 2013 stond House of Hope bovenaan in de top-10 van organisaties die
het meest gebruik hadden gemaakt van Fonds Bijzondere Noden Rotterdam.
WERDEN IN 2013 GEHOLPEN MET PASTORALE GESPREKKEN.
gewonnen!WE WILLEN NATUURLIJK NIET PRONKEN, MAAR WE ZIJN BEST EEN BEETJE TROTS OP DEZE PRIJZEN. > IN 2005 EN 2010 WONNEN
WE DE ROTTERDAMSE VRIJWILLIGERSPRIJZEN.
> EN IN 2013 WERD HOUSE OF HOPE BIJ DE KROONAPPEL-VERKIEZING VAN HET ORANJE FONDS DOOR DE INWONERS VAN ROTTERDAM GEKOZEN ALS HET MOOISTE SOCIALE INITIATIEF IN DE CATEGORIE ‘BUURT’.
‘IK DURFDE MIJN BRIEVENBUS NIET MEER OPEN TE MAKEN’
14 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 15
# PORTRETAL ACHT JAAR IS DE GEORGISCHE ETERI AVDALJAN VRIJWILLIGER BIJ HOUSE OF HOPE EN DAAR IS ZIJ ‘HARTSTIKKE BLIJ’ MEE.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
„In Georgië, het land waar ik ben opgegroeid, werd
ik gediscrimineerd omdat ik tot een minderheids-
groep behoorde. Discriminatie heeft diepe wortels
in Georgië, maar toen het land nog bij de Sovjet-
Unie hoorde, merkte je er minder van. Mensen
waren toen nog bang voor de gezagdragers. Nadat
Georgië onafhankelijk werd, kregen criminele bendes en
hooligans steeds meer ruimte. Vergelijk het met een valse
hond. In een hok doet die minder kwaad dan als hij losbreekt.
Voor mij en mijn familie werd het steeds moeilijker. Boven-
dien waren we arm. Voor een dag werken, kreeg je amper
drie euro. In 1999 ben ik als asielzoeker naar Nederland
gekomen. De eerste jaren bleef het moeilijk. Ik werd heen en
weer gestuurd tussen asielzoekerscentra en opvangcentra.
Maar ik geloofde: God heeft mij naar dit land gebracht, en Hij
zal voorzien in een verblijfsvergunning. En dat heeft Hij ook
gedaan!
Ja, ook in Nederland komt discriminatie voor. In de buurt
van een opvangcentrum sprak ik eens met een mevrouw in
een scootmobiel. Ik vertelde haar over de discriminatie in
Georgië, waarop ze zei: ‘Ik hou ook niet van buitenlanders.’
Natuurlijk, dat is niet leuk om te horen, maar hier in
Nederland blijft het bij woorden. In Georgië ben je je leven
niet veilig.
Acht jaar geleden ben ik als vrijwilliger bij de House of Hope-
wijkmaaltijden begonnen. De mensen hier zijn hartstikke blij
met mij, en ik met hen! House of Hope is nu mijn tweede huis
en mijn tweede familie. In 2006 had ik mijn knie gebroken
verbleef ik drie maanden in een verzorgingstehuis. Mensen
uit House of Hope kwamen vaak op bezoek. Met mijn eigen
familie heb ik helaas geen goede band. Maar wat mijn familie
niet voor mij heeft gedaan, deed House of Hope wel!
Na mijn komst in Nederland had ik veel last van psychische
problemen. Ik heb ook gesprekken gehad bij een psychiater.
Inmiddels heb ik daar minder behoefte aan. Als ik het
moeilijk heb, zijn er genoeg mensen die tijd voor mij willen
maken. Onze Vader heeft met hen mijn hart blij gemaakt.”
# SEMINAR
Wat is de uitdaging waar oude stadswijken voor staan?
“In de stad zijn mijn ogen er opnieuw
voor opengegaan dat het Jezus gaat om de
nederigen in de samenleving. Er wonen in
de stad veel mensen die ‘in de slechte sta-
tistieken’ voorkomen. Mensen met psychi-
atrische aandoeningen, schulden en een-
zaamheid. Dat zie je al op straat. Mensen die
aan het overleven zijn, bekommeren zich
niet om troep op straat. Als je met hen praat,
blijkt dat ze hunkeren naar liefde en gebor-
genheid. Maar ze hebben vaak conflicten of
moeten het alleen zien te rooien. Ze trekken
zich terug in hun eigen huis. Dat leidt tot
verbrokkeling van de samenleving.”
Wat is nodig voor deze mensen om herstel te kunnen ervaren? “Er zijn mensen nodig die zich belangeloos
inzetten. Er is vaak wel buurtwerk of sociaal
werk, maar dat wordt gerund door betaalde
professionals. Als de werkdag erop zit, is
het weer voorbij. De mensen van House of
Hope willen om niet iets doen voor hun
medemens. Ik merkte in Amsterdam dat
mensen het heel bijzonder vinden als je iets
doet zonder eigenbelang. Daarom is het
goed dat de kerk, met haar vele vrijwilligers,
aanwezig is in zulke wijken. Daar kom je
verder mee, daarmee raak je het hart van
mensen.”
Critici stellen dat kerken die hulpverlenen dat doen onder het mom van ‘zieltjes winnen’.
“Mensen in nood zijn op zoek naar hel-
pers, mensen die naast hen kunnen staan.
De kernboodschap van de Bijbel is: mensen
redden het zelf niet. We hebben iemand
anders – God – nodig die ons helpt. Juist in
onze wijk in Amsterdam merk ik dat men-
sen openstaan voor een gesprek over God.
Maar het mag geen voorwaarde zijn: dat je
iemand pas helpt als je over het geloof hebt
gesproken. Gewoon helpen, zonder iets te
zeggen, spreekt een eigen taal.”
In Rotterdam zeggen we dan: geen woorden, maar daden.
“Inderdaad. Onze zogenaamde partici-
patiesamenleving heeft behoefte aan vrij-
willigers en informele zorg. Christelijke vrij-
willigers willen dat doen vanuit een eigen
waardepatroon: gericht op de ander en niet
op jezelf. Dat zie je terug bij House of Hope.
Ook in oude stadswijken zijn deze christelij-
ke waarden een belangrijk houvast en daar-
mee krijgt de participatiesamenleving echt
inhoud. De scheiding tussen kerk en staat is
over. Het stadhuis en de kerk kunnen elkaar
vinden in samenwerking, ze kunnen een
bondgenootschap aangaan.”
En hoe doet u dat zelf concreet in Amsterdam?
“Mijn vrouw en ik verhuisden heel bewust
van Barneveld naar een probleemwijk in
Amsterdam. We houden van de stad. Het
leven staat er op scherp, maar dat is ook
heel kleurrijk en boeiend. Inmiddels leiden
we een woongemeenschap waar pasgelovi-
gen en studenten wonen. We eten samen, er
zijn huiskamerlezingen en discussies. We
willen gastvrij zijn, de stad dienen en jonge
mensen coachen.”
'HET STADHUIS MOET BONDGENOOT WORDEN VAN DE KERK'
DE STAD EN DE KERK
KUNNEN VEEL AAN ELKAAR
HEBBEN, ZEGT PROF. DR.
ROEL KUIPER, HOOGLERAAR
CHRISTELIJKE FILOSOFIE AAN
DE ERASMUS UNIVERSITEIT
ROTTERDAM EN LID VAN DE
EERSTE KAMER NAMENS DE
CHRISTENUNIE. HIJ WOONT
IN EEN OUDE STADSWIJK IN
AMSTERDAM EN SPRAK OP
HET JUBILEUMSEMINAR VAN
HOUSE OF HOPE.
Tekst Sjoerd Wielenga WETEN HOE HEERLIJK ETERI KOOKT? BLADER SNEL NAAR PAGINA 49!
‘HIER VOND IK MIJN TWEEDE FAMILIE’16 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 17
# ESSAY
WAT IS HET GEHEIM VAN
HOUSE OF HOPE?
IN TIEN JAAR IS HOUSE OF HOPE
GEGROEID VAN EEN KLEIN ZAADJE TOT
EEN GROTE BOOM. HOE KAN DAT?
BRAM DINGEMANSE GAAT OP ZOEK
NAAR HET GEHEIM ACHTER EEN
SUCCESVOL VRIJWILLIGERSPROJECT.
Kerkelijk werker Bram Dingemanse
was betrokken bij de oprichting van House of
Hope. Nu is hij actief in buurthuis ‘Thuis in West’
in Rotterdam-West.OV
ER
DE
AU
TE
UR
Zingend kwam de zangeres de zaal binnen
zweven. Vier meter boven het podium zagen
we haar sierlijk bewegen. Haar lied werd ver-
sterkt door de bijzondere performance. “Hoe
doet ze dit?” dacht iedereen. Al snel ontdekten
we het geheim: een bijna onzichtbare kabel.
House of Hope is ook zo’n spectaculair feno-
meen. In 2004 verschenen als klein zaadje, nu
al uitgegroeid tot een forse boom die opvalt in
het Rotterdamse welzijnsland. “Hoe doen ze
dat?” is de logische vraag. Ik wil je meenemen
op zoek naar het geheim achter een succesvol
project, wat in Rotterdamse wijken herstel van
het gewone leven beoogt.
Want succesvol is het. Jaarlijks komen dui-
zenden wijkbewoners over de drempel voor
tientallen activiteiten. Met tweehonderd vrij-
willigers en 6,5 fte betaalde werkers worden
elk jaar 53.000 uren maatschappelijke inzet
gegenereerd. Elke week zijn negentig vrijwil-
ligers in touw! 75 bewoners die als cliënt met
een hulpvraag binnenkwamen, participeren
nu als deelnemer. 75 procent van de nieuwe
bezoekers heeft niet eerder een zorgloket
benaderd. House of Hope is opvallend succes-
vol in het vinden en verbinden van mensen.
Dat heeft zich in 2005 en 2010 vertaald in de
vrijwilligersprijs van Rotterdam en in 2013
werd het project verkozen tot beste Kroonap-
pel-project in de categorie Buurt. In tien jaar
werken met deze doelgroep heeft er nooit een
escalatie van geweld of agressie plaatsgevon-
den. Dat is op zijn minst opmerkelijk. Waar zit
het geheim?
MENSFACTORIn juni 2014 hield de staf van House of
Hope een studiemiddag. Ieder mocht een
eigen antwoord geven op de vraag: wat is ons
geheim? De uitkomst was helder: in de men-
sen. Met twintig kaderleden kwamen we tot de
conclusie dat House of Hope staat of valt met
de kwaliteit van de vrijwilligers. De mensfactor
is doorslaggevend. In managementkringen is al
langer een groeiend besef dat de mens belang-
rijker is dan de techniek. Mislukkingen worden
voor 60 procent toegeschreven aan menselijk
falen. Toch geeft maar een enkele organisatie
voldoende aandacht aan de menskant, blijkt
uit onderzoek van organisatiedeskundige Fred
Janssen. Om verder te komen dient volgens
hem “de mensfactor op de eerste plaats te ko-
men en de techniek pas later”.
CREATIEVE KRACHTENHoe doen we dat? Janssen betoogt dat
het ruimte geven aan de mensfactor gepaard
gaat met het vrijzetten van vier verschillende
krachten. Allereerst de voedingskracht, die
voortkomt uit de situatie. Als een duidelijk
probleem, heldere nood of schrijnend onrecht
roept om actie, dan is er voldoende ‘voeding’
voor een goed project. De tweede creatieve
kracht is de persoonlijke kracht. Als er mensen
zijn met stevigheid en betrokkenheid, commit-
ment en gaven, creativiteit en visie, dromers
en doeners, dan kan er iets moois tot stand
komen. Vormkracht is de derde creatieve fac-
tor. Dit is het vermogen om met beschikbare
middelen dromen en idealen tot werkelijkheid
te vormen. Tenslotte is er de samenwerkings-kracht. De kunst van productief teamwerk, van
samen iets groters neerzetten, waardoor het
totaal meer dan de som van de delen wordt! Bij
House of hope blijken al deze vier krachten in
ruime mate aanwezig. We lopen ze langs.
IS HET NODIG?Urgentiebesef is een enorme katalysator.
Bij House of Hope zien we aan de grote be-
langstelling uit de wijk, dat er inderdaad be-
hoefte aan herstel is. House of Hope is geland
in wijken met veel sociale problemen en met
een terugtredende overheid is er een enorme
roep uit de samenleving naar verbinding en
ontmoeting. De voedingskracht is groot en dat
wordt door veel medewerkers ook beseft. De
problematiek van de stadswijken is voor de
doorsnee vrijwilliger één van de belangrijkste
redenen om haar of zijn tijd te geven. Men wil
niet aan de mens in zijn nood voorbijlopen,
zoals de leiders in het verhaal van Jezus*. Lie-
ver identificeert men zich met degene die hulp
biedt, of met Jezus zelf. Geen woorden maar
daden, aanpakken, het is nodig!
CAPABELE EN BETROKKEN MENSEN
De persoonlijke kracht van de vrijwilligers
is opmerkelijk. Als het niet lekker loopt met
House of Hope of de mensen, dan kunnen di-
verse medewerkers daar wakker van liggen.
'HET DRAAIT NIET OM MENSEN TELLEN, MAAR OM MENSEN
HERSTELLEN'
* In de Bijbel (Lukas 10) staat
een verhaal van Jezus over
een beroofde en neergeslagen
man in het buitengebied van
Jeruzalem. Er komen achtbare,
leidinggevende mensen langs
die geen hand uitsteken. Daarna
komt iemand van de rand van
de samenleving die hulp en zorg
geeft. Jezus bedoelt dat het niet
gaat om je functie of status,
maar om wat je in de praktijk
voor een ander doet.
18 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 19
En dat is een goed teken… Grote betrok-
kenheid blijkt uit de onbetaalde inzet, uit de
kwetsbare opstelling en de leerbare houding
van veel vrijwilligers. Het Sociaal en Cultureel
Planbureau liet in 2009 in de publicatie Vrij-
willigerswerk in meervoud zien welke mensen
de grootste kans lopen om als vrijwilliger bij
maatschappelijke projecten te worden ge-
vonden. Het zijn mensen met een protestants
geloof, die stemmen op de ChristenUnie,
een persoonlijke geloofservaring met God
hebben, elke week naar de kerk gaan, minder
televisie kijken dan gemiddeld, dagelijks bid-
den, middelbaar tot hoger zijn opgeleid en die
meer lezen en minder slapen dan de gemid-
delde Nederlander. Laat dit nu een behoorlij-
ke omschrijving zijn van een groot deel van de
medewerkers van House of Hope... Men ziet
blijkbaar kans om de meest kansrijke groep
vrijwilligers uit de samenleving succesvol aan
te boren. Ieder van de vrijwilligers brengt zijn
of haar unieke talent mee en dat is een flinke
bron van kracht voor het werk.
VORMINGSKRACHTOp de tekentafel kun je een droomhuis
ontwerpen, maar daarmee staat het er nog
niet. Er zijn nog heel veel praktische keuzes
en acties nodig om zover te komen: vormings-
kracht. De mate waarin mensen en organi-
saties dromen tot realiteit kunnen maken
is de vormingskracht en die is bij House of
Hope groot. De kleine, vrij platte organisatie
zorgt voor daadkracht en flexibiliteit. Men
kan vlot in spelen op nieuwe noden of vrijko-
mende terreinen. De praktische insteek en de
doe-mentaliteit van veel medewerkers gene-
reert energie. Vrijwel niemand komt om uren
te maken of geld te verdienen. Men wil doelen
bereiken en samen iets neerzetten wat er toe
doet. Het draait niet om mensen tellen, maar
om mensen herstellen.
SAMEN VERDERHouse of Hope is vanaf het begin goed ge-
weest in samenwerken. Als kleine partner in
de wijk was ze altijd al aangewezen op andere
instellingen. Zo werd er in 2013 samenge-
werkt met wel meer dan 120 organisaties.
Het specifieke karakter als vrijwilligersor-
ganisatie, geeft House of Hope in de samen-
werking een eigen kleur en waarde. Ook in-
tern is samenwerkingskracht een hoge waar-
de. Met een enorme diversiteit aan mensen
en culturen, realiseert men een unieke vorm
van vruchtbaar samenleven. Het jaarverslag
2013 bevat de interessante zinsnede: “naar-
mate je meer open staat voor elkaars verschil-
len, worden de overeenkomsten groter”. Een
gezonde visie op eenheid in diversiteit schept
een goed samenwerkingsklimaat van respect
en vertrouwen.
WAARDEN VAN HERSTELDe mensen van House of Hope zetten zich
in voor het verhogen van zelfredzaamheid
en zelfwaarde van wijkbewoners. Om dat te
bereiken is er aandacht voor de hele mens.
Mensen worden bij House of Hope niet ge-
definieerd naar hun klachten of problemen,
maar naar hun kunnen en zijn. In de buurt-
huiskamer aan de Bas Jungeriusstraat hangt
een mooi schilderij met de drie kernwaarden:
respect, family en hope. Ieder mens heeft
waardigheid. Ieder mens mag deelnemen aan
de familie in wording. Ieder mens mag weer
hopen op betere tijden. Het zijn deze waarden
die kleur geven aan de houding waarmee vrij-
willigers hun werk doen en die zorgen voor de
prettige sfeer tijdens de activiteiten.
NORMALE MENSENWe komen gaandeweg dichter bij het
geheim. Een geheim met niet alleen maar
successen. De gebrokenheid van het leven is
soms zo weerbarstig dat er niet altijd een op-
lossing te vinden is. De vrijwilligers van House
of Hope zijn normale mensen die ook last
hebben van teleurstelling, frustratie, moeheid
of ziekte. Juist dan moeten ze leren leven met
doelen die niet haalbaar blijken of muren die
ze niet omver krijgen. Er is geen zon zonder
schaduw. Maar House of Hope drijft op men-
sen met een mensvisie waarin respect, family en hope centraal staan. Zij vormen een helen-
de gemeenschap die herstel van het gewone
leven inzet. De mensfactor geeft de doorslag,
meer dan huisvesting, techniek of structuur.
Maar de betrokken mensen wijzen zelf in
grote meerderheid ook nog op iets anders:
de onzichtbare draad. De zwevende zangeres
waarmee dit essay begon, hing aan een sterke,
onzichtbare draad. Zo weten veel House of
Hope vrijwilligers zich via een onzichtbare
draad hartelijk verbonden met de God die
mensen draagt en liefheeft. Vraag hen naar
het geheim van het succes van House of
Hope – het geheim van hun eigen belangeloze
inzet – en velen zullen wijzen op die onzicht-
bare draad.
# PORTRETSHANTA SARDJOESINGH BEGON ALS VRIJWILLIGER, WERD STAGIAIRE EN GEEFT NU ALS MAATSCHAPPELIJK WERKER DE LIEFDE DIE ZE ZELF ONTVING DOOR AAN ANDEREN IN DE ‘HOUSE OF HOPE-FAMILIE’.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
„Toen ik voor het eerst bij House of
Hope binnenstapte, kon ik niet
vermoeden dat mijn leven zo zou
veranderen. In het gezin waarin
ik opgroeide zeiden we wel tegen
elkaar: ‘Ik ben er voor je’. Maar in de
praktijk gebeurde dat nooit. Mijn beeld van een familie
was dat je er uiteindelijk alleen voor staat. Bij House
of Hope ervoer ik iets totaal anders: er werd echt naar
me geluisterd en ik werd opgezocht. Ja, ook buiten
kantoortijden. Ik kreeg sms’jes, kaartjes of telefoontjes
als ik er niet was. Ik werd gemist. Bij House of Hope
zeiden mensen tegen me: ‘Jij hoort bij deze familie. Ik
ben er voor jou, omdat jij waardevol bent.’ Ze geloofden
in mij. Dat was voor mij van onschatbare waarde!
Herstel kan alleen plaatsvinden als je erkent dat
er iets moet veranderen in je leven. In mijn geval:
zaken als familie-zijn, vertrouwen en liefde heb ik
altijd gemist. Wat ik zelf miste, herken ik nu ook
sneller bij anderen. Als maatschappelijk werker was
ik gewend om mij afstandelijk op te stellen. Ik had
geleerd dat als een cliënt huilde, ik mijn emotie niet
mocht tonen. Maar bij House of Hope sla ik gerust
een arm om iemand heen. De liefde die ik bij House of
Hope kreeg, geef ik nu door aan onze gasten tijdens
de wijkmaaltijden, wijklunches en aan de gasten in
de huiskamer. Ik ontmoet veel gebroken mensen die
proberen te overleven, die families achterlieten en hier
zijn om iets nieuws op te bouwen. Mensen die geen
hoop meer hebben en soms niet weten hoe ze een dag
door moeten komen. Voor hen wil ik familie zijn. Dan
zie je mensen weer opbloeien en hoop krijgen. Dit
was niet mogelijk als er niet eerst herstel in mijn eigen
leven had plaatsgevonden. House of Hope is een thuis
waar iedereen welkom is.”
'MENSEN WORDEN NIET GEDEFINIEERD NAAR
HUN KLACHTEN OF PROBLEMEN, MAAR
NAAR HUN KUNNEN EN ZIJN'
‘IK SLA GERUST EEN ARM OM IEMAND HEEN’
20 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 21
De geur uit de keuken verspreidt zich over
het hele pand aan de Bas Jungeriusstraat.
Om half vijf zijn de voorbereidingen voor
de wekelijkse wijkmaaltijd al begonnen.
Langzaam druppelen de bezoekers binnen.
Zoals Henk Roos (1961), een van de mannen
van de mannengroep die wekelijks aanschuift
bij de wijkmaaltijd. Op de bank in de gezellige
zithoek vertelt hij dat hij hier zo’n drie keer
per week binnenloopt. Henk, die werkloos
is, heeft het naar zijn zin hier. “Ik kom naar
House of Hope om gezellig koffie te drinken
en te ouwehoeren. Door de open en fijne
sfeer waarin ze je hier helpen, zie ik mensen
veranderen.”
Henk komt niet alleen voor de avond-
maaltijd, maar ontbijt hier soms ook. Kookt hij
zelf weleens? Henk schudt het hoofd. “Ik eet al
jaren uit de muur. Liever een snack dan dat ik
kook.”
Een paar jaar geleden is hij tot geloof
gekomen, vertelt hij ongevraagd. Na een
leven waarin hij zijn geld uitgaf aan seks,
drugs, alcohol en gokken wandelde hij een
kerk binnen. “Want ik liep volledig vast in
mijn leven. In de kerk had ik het idee dat die
voorganger het rechtstreeks tegen mij had,
terwijl hij niet wist dat ik er was. Nu geloof ik
in Jezus die van mensen houdt en ben lid van
de pinkstergemeente.” Maar lang niet iedereen
die hier komt, gaat naar de kerk. House of
Hope is er voor iedereen in de wijk. Zo zitten
hier ook dagelijks mannen en vrouwen met
een moslimachtergrond en mensen die niets
met religie hebben.
Intussen wordt de heerlijke kookgeur steeds
intenser. Tijd om de kok op te zoeken. Want
wat eten we vanavond?
HOOP EN LIEFDE Het antwoord vinden we in de keuken. Rijst
met Afrikaanse trofaisaus, kippenboutjes en
salade, vertelt Anthonia Ehima (1976) boven
het gasstel waar grote pannen op het vuur
staan.
De keuze voor een Afrikaans recept is
niet zo raar, want Anthonia is geboren en
getogen in Nigeria. Ze woont nu veertien
jaar in Nederland. “Ik ben hier elke week,”
zegt ze terwijl ze de salade klaarmaakt. “Ik
kwam als cliënt binnen, maar inmiddels ben ik
vrijwilliger. Ik ben gastvrouw, doe kinderwerk
# REPORTAGE
BIJKLETSEN TIJDENS EEN AFRIKAANSE MAALTIJD
TIJDENS DE WEKELIJKSE WIJKMAALTIJD ONTMOETEN DE
BUREN UIT DE TARWEWIJK ELKAAR ONDER HET GENOT VAN
EEN EXOTISCHE WARME HAP. ‘HIER BEN JE BELANGRIJK’
Tekst en beeld Sjoerd Wielenga
en ik kook.” House of Hope is belangrijk voor
Anthonia die haar Nigeriaanse familie vrijwel
nooit ziet. Stralend: “Hier vind ik een nieuwe
familie die hoop en liefde geeft. God zegent
mij.” In de keuken is ook Laurie Fokker (1990),
stagiaire bij House of Hope. Ze studeert
Culturele Maatschappelijke Vorming aan de
Hogeschool Rotterdam. Vanavond helpt ze
Anthonia de kippenboutjes klaar te maken.
“Het is heel leerzaam om hier te werken,”
zegt Laurie. “Ik ben geboren op Zuid en ben
van Hindoestaans-Surinaamse afkomst. In
House of Hope leer ik mezelf kennen; ik merk
hoe ik ten opzichte van andere culturen sta.
Ik werk met Afrikaanse, Antilliaanse, Poolse,
Surinaamse en Nederlandse mensen. Ik leer
hoe je mensen in hun eigen culturele taal
aanspreekt. Juist bij eten zie je dan verschillen.
In sommige culturen is het netjes om je bord
niet leeg te eten.”
RAMADAN
Uit een enquête die Laurie hield, blijkt dat de
gemiddelde wijkmaaltijdbezoeker een single
man van 45 jaar of ouder is. Maar niet alleen
de mannen van de mannengroep komen
op de wijkmaaltijd, ook deelnemers van de
vrouwengroep en het kinderwerk zijn vaak
present. “De wijkmaaltijd is het enige moment
in de week dat mensen uit de verschillende
activiteiten samenkomen. Maar er zijn er altijd
ook die niet op andere gelegenheden komen.”
Meestal komen er ook veel Marokkaanse
en Turkse vrouwen. “Maar vanavond niet,”
zegt Laurie, “want vanwege de Ramadan eten
ze voor zonsondergang niet. ‘s Avonds zijn ze
vooral in de eigen gemeenschap.”
Nu de maaltijd bijna begint, wordt het
steeds drukker. Voor de deur staan groepjes
mensen gezellig in het zonnetje te praten.
Anderen spelen een pot tafelvoetbal of een
spelletje op een van de twee laptops. Ook
Peter van der Vlag (1961) wacht tot de
maaltijd begint. “Ik ben hier het zonnetje in
huis,” zegt Peter, die door de Voedselbank op
House of Hope is gewezen. “Als ik er niet ben,
dan missen ze me.” Uit zijn broekzak haalt hij
zijn smartphone tevoorschijn. Trots toont hij
een sms’je die een van de maatschappelijk
werkers stuurde toen Peter eens ziek was.
‘Ik mis je hier, hoe gaat het?’. Peter begint
te stralen. “Ik word gemist als ik ziek ben. In
House of Hope ben je belangrijk.”
En dan aan tafel. Laurie opent de maaltijd.
“Wie is er nieuw hier?” vraagt ze aan de zo’n
veertig aanwezige gasten. Eén man steekt
zijn hand in de lucht. Hij wordt welkom
geheten. “Mogen de mobiele telefoons uit?”
vervolgt Laurie. “Ga lekker met elkaar in
gesprek.” Maatschappelijk werkster Shanta
Sardjoesingh opent de maaltijd met gebed.
Shanta dankt “dat we één familie mogen zijn”
en bidt voor de moslims die er vanwege de
Ramadan niet zijn. De gasten laten zich het
eten goed smaken. “Met House of Hope is
helemaal niets mis,” zegt Cor van den Berg,
terwijl hij een hap neemt. “Ik woon hier al
vijftig jaar en liep hier miljoenen keren langs,
maar stapte pas tweeënhalf jaar geleden voor
het eerst naar binnen.” Net als veel anderen,
gaat ook Cor even later voor een tweede
bordje eten en daarna een bakje yoghurt.
Sommigen lopen direct naar huis, een
aantal blijft nog hangen voor een praatje en
een kop koffie. En met veel enthousiasme
geven weer anderen nog maar weer eens een
draai aan de tafelvoetbaltafel.
PETER: ‘IK WORD GEMIST ALS IK ZIEK BEN. IN
HOUSE OF HOPE BEN JE BELANGRIJK’
Laurie Fokker, Anthonia Ehima en Abdoulai Dansoko bereiden een heerlijke maaltijd Teamwork: Dien Buijk en Abdoulai Dansoko bereiden de maaltijd voorHenk Roos (vooraan) is vaste gast
ZELF AFRIKAANS KOKEN? BLADER NAAR PAGINA 47 VOOR EEN RECEPT VAN ANTHONIA.
22 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 23
# PORTRETESTHER MULDER VLUCHTTE ALS KIND UIT SOMALIË. NU WERKT ZE VRIJWILLIG ALS VERTALER VOOR HOUSE OF HOPE ‘WANT ZO GEEF JE MENSEN WEER HOOP EN VERTROUWEN’.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
“Als House of Hope Beverwaard er niet
zou zijn? Dan zou het hier veel saaier en
leger zijn. House of Hope brengt echt
hoop en leven in de wijk. Dat heb ik
zelf ervaren. Ik ben geboren in Somalië
in een moslimgezin. Het land werd
geteisterd door oorlogen. Op mijn zevende ben ik met mijn
familie gevlucht. We verbleven op allerlei plekken, tot we
in Nederland aankwamen. Ik was toen negen. In Nederland
was het veilig, maar dat betekende niet dat het leven ineens
makkelijk werd. Als vluchteling voel je dat je anders bent.
Op school werd ik gepest. En omdat ik uit de oorlog kwam
en nauwelijks onderwijs had gehad, kon ik niet naar een klas
met leeftijdsgenoten. Ik moest eerst goed Nederlands leren
en kwam in groep drie. Voor mijn ouders was Nederland
evengoed een vreemd land, dus zij konden mij ook niet helpen.
Van een andere Somalische vrouw hoorde ik van House of
Hope. De warmte en de zorg hier heeft mij erg goed gedaan.
Het spreekt me aan dat de medewerkers uit liefde willen
helpen. Ze willen christen zijn, maar dringen hun geloof niet
op.
Een klasgenoot op de middelbare school vroeg me eens mee
naar de kerk. Daar bad ik: ‘Heer, als U de echte God bent, en
ik niet de god van de islam moet dienen, laat het dan zien.’ Een
half jaar kwam ik elke zondag in de kerk, maar van God merkte
ik niets. Tot het tijdens een dienst ineens heel helder werd. Ik
zag dat God anders was, dat Hij Jezus heeft gegeven en Hij
voor mij is gestorven. Ik werd christen. Mijn vader wilde mij
daarna nooit meer zien. Een moeder blijft altijd van je houden,
haar zie ik nog regelmatig.
Voor House of Hope bezoek ik mensen in de wijk en vertaal
ik regelmatig. Ik weet hoe het voelt om in een totaal vreemd
land aan te komen. Het is zo lastig om je weg ergens te vinden
als je de taal niet spreekt. Door te vertalen geef je mensen
weer hoop en vertrouwen.”
‘JE VOELT DAT JE ANDERS BENT’
Portefeuillehouder Lionel Martijn daagt kerken in de problematische Tarwewijk uit te doen waar ze vanouds sterk in zijn: aandacht geven aan normen en waarden, sociale cohesie bevorderen, opvoeding-sondersteuning bieden, hulp aan de zwakke. De International Christian Fellowship (ICF) gaat de uitdaging aan en maakt een plan voor een diaconaal wijkproject.
SEPT
EMBE
R 20
03
2002
VAN VROEGER NAAR NU
T E R U G B L I K
“Voorzieningen als kerken en moskeeën (er zijn er zes in de Tarwewijk) worden te weinig ingezet voor andere doelen dan puur religie. De betekenis van deze organisaties in het oplossen van conflicten/problemen, beperkt zich meestal tot de eigen achterban”Wijkvisie Tarwewijk 2000 – 2010
“House of Hope staat voor mij voor zorg aan mensen die vaak net tussen wal en schip (dreigen) te vallen en elders geen gehoor weten te vinden. Dat doen de mensen van House of Hope met passie en gedrevenheid waardoor ze in lastige wijken op Zuid het verschil weten te maken.”
Korrie Louwes Voormalig D66-wethouder Arbeidsmarkt, Hoger Onderwijs, Innovatie en Participatie
Remco Oosterhoff Gebiedsdirecteur Charlois
“Vanuit de natuurlijke innerlijke kracht van het geloof, treden alle bewoners van House of Hope een ieder, ongeacht achtergrond, open en ondersteunend tegemoet; van mens tot mens. Deze open houding overstijgt alle verschillen zoals in status, religie, cultuur, rijkdom en welbevinden.”
Lionel Martijn Voormalig CDA-deelraadsbestuurder Charlois
“House of Hope was bij aanvang al het voorbeeld van het nieuwe werken in welzijnsland. Er werken gepassioneerde gelovigen die, gebruikmakend van giften en vrijwilligers, via een persoonlijke benadering het verschil maakten in het leven van velen in Rotterdam-Zuid. Dat moet je als politiek bestuurder absoluut omarmen.”
10 JAAR HOUSE OF HOPE 2524 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN
Theo Schut Voorzitter van de Raad van Commissarissen van WoonCompasVoorzitter Marineclub Rotterdam
21 A
UGUS
TUS
2004
DECE
MBER
200
4
DECE
MBER
200
5
16 JA
NUAR
I 20
06
Startevenement met een buurtbarbecue en een Braziliaanse band.
Eerste betaalde kracht in dienst (16 uur).
House of Hope ontvangt uit handen van wethouder Leonard Geluk een belangrijke Rotterdamse vrijwilligersprijs. In de categorie ‘educatief en sociaal-cultureel‘ wordt ‘House of Hope’ beschouwd als het meest opvallende project.
Stichting House of Hope wordt opgericht.
Cor en Elsbeth besluiten het wijkproject, House of Hope, te gaan trekken en verhuizen vanuit Haren (Gr.) naar Rotterdam-Zuid.
MEI
- J
ULI
2004
DECE
MBER
200
3
ICF vraagt Cor en Elsbeth Hubach voor het opzetten van een diaconaal wijkproject.
“House of Hope heeft mijn bijna verloren hoop voor de kerk in de stad doen herleven: ze is er, doet mee en doet ertoe! House of Hope is daar het zichtbare bewijs van.”
“God geeft ons gouden kansen in de wijk doordat House of Hope en MEER dan BeverWAARD als broer en zus samen kunnen optrekken.”
“House of Hope is een van de mooie parels aan vrijwilligerswerk die we in Nederland hebben. Ze doen zinvol werk voor kwetsbare mensen. Als geboren Rotterdammer op Zuid kijk ik daar met bewondering naar. Ik zie uit naar de nieuwe huisvesting op Katendrecht.”
Jury Rotterdamse Vrijwilligersprijs 2010
Ds. Gé Drayer Secretaris diaconaat & zending Christelijke Gereformeerde Kerken
Ds. Bas van Zuijlekom Trekker van de interculturele kerkplanting ‘MEER dan BeverWAARD’, dochtergemeente van de Christelijk Gereformeerde Kerken en Gereformeerde Kerken vrijgemaakt Rotterdam-Zuid.
“De jury is met name te spreken over
de methodiek. De begeleiding is intensief,
de vrijwilligers blijven op praktisch en emo-
tioneel vlak betrokken tot het probleem
helemaal onder controle is. Als vrijwilliger
kun je al even laagdrempelig instromen en
wordt je ook professioneel begeleid en ge-
coacht. Door hun inmiddels zeer uitgebreide
netwerk, ook bij officiële instanties, kunnen
de mensen die een hulpvraag hebben zeer ef-
ficiënt worden geholpen. Waar reguliere hulp
tekort schiet, vult House of Hope het gat.”
Peter van Voorst en David ter Avest Onderzoekers aan resp. Hogeschool Rotterdam en Hogeschool Inholland
“House of Hope is een organisatie die ons – in de huiskamer – verfrissend confronteert door ‘hulpverlening’ en ‘hulpverleningsrelatie’ op een inspirerende manier te herdefiniëren.”
“House of Hope inspireert mensen die hulp kregen om zelf óók vrijwilligerswerk te doen. Dat vind ik heel bijzonder.”
Hanny de Kruijf Directeur van Samen 010: kerken en vrijwilligers voor de stad.
26 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 27
DECE
MBER
201
0
House of Hope krijgt een Europese subsidie vanwege het Europese jaar voor de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting.
DECE
MBER
200
9
Minister en vicepremier André Rouvoet opent de nieuwe huisvesting in de Tarwewijk. De huisvesting kwam tot stand door een samenwerking van drie woningcorporaties, gemeente Rotterdam, vermogensfondsen en bedrijfsleven.
JUNI
201
0
House of Hope vertegenwoordigt Nederland
bij een slotconferentie in Brussel, ter afsluiting van het Europese jaar voor de
bestrijding van armoede en sociale uitsluiting.
House of Hope ontvangt uit handen van wethouder Korrie Louwes de Rotterdamse Vrijwilligersprijs 2010. In de categorie ‘anders’ was House of Hope het meest opvallende project.DE
CEMB
ER 2
008
AUG
USTU
S 20
07
House of Hope start buurtactiviteiten vanuit een tweede locatie op Katendrecht.
House of Hope start buurtactiviteiten vanuit een derde locatie in de Beverwaard.
“House of Hope is inderdaad een huis van hoop voor mensen in de marge van onze samenleving door een veelzijdig diaconaat te beoefenen als weerspiegeling van Gods liefde voor mensen.”
Herman NoordegraafBijzonder hoogleraar diaconaat aan de Protestantse Theologische Universiteit.
“In mijn werk heb ik regelmatig contact met de medewerkers van House of Hope. Uiterst plezierig om met elkaar, in wederzijds vertrouwen, te kunnen werken aan een betere toekomst voor de vreemdelingen hier of in hun land van herkomst. Zeker omdat dit vanuit House of Hope gebeurt met het vragen van aandacht voor de mens achter de hulpvraag.”
Wolter Nijenhuis Beleidsadviseur Vreemdelingenzaken, kabinet Burgemeester Rotterdam.
Jacqueline Peper-van der Hoeven Gebiedsadviseur gemeente Rotterdam.
Ahmed AboutalebBurgemeester van Rotterdam
“House of Hope levert een zeer welkome bijdrage aan de kwetsbare burgers in Rotterdam-Zuid en zorgt ervoor dat zij waar mogelijk een stapje verder kunnen met hun deelname aan de samenleving. Zij dragen de meest kwetsbare burgers een warm hart toe en doen hun werk op een manier die ik zeer bewonderenswaardig vind.
Ik wens House of Hope dan ook veel succes toe met haar werkzaamheden voor de komende jaren en kijk uit naar de voortzetting van onze plezierige en resultaatgerichte samenwerking in het gebied.”
“De betrokkenheid en de bevlogenheid van de medewerkers van House of Hope bij het wel en wee van Rotterdammers wordt door mij bijzonder gewaardeerd. Belangrijk in uw werk is de sterke aandacht voor het individu met kleine en grote problemen.
Houd deze lijn vast voor de komende jaren!”
“In 2010 mocht ik als minister de nieu-
we huisvesting van House of Hope in de
Tarwewijk openen. Prachtig om te zien hoe
dit mooie initiatief, gestart vanuit een grote
christelijke betrokkenheid op de wijk en
zijn veelkleurige bevolking, is uitgegroeid
tot een onmisbare schakel in het bereiken
van mensen die even een luisterend oor,
een steuntje in de rug, kortom: een warm en
open hart nodig hebben! Ik wens alle mede-
werkers en gasten toe dat dit hoop bieden-
de initiatief nog vele jaren zijn zegenrijke
werk in Charlois mag blijven doen!”
André Rouvoet Oud-minister voor Jeugd & Gezin en vice-premier in het kabinet Balkenende 4
28 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 29
Stefan Paas Bijzonder hoogleraar kerkplanting en -vernieuwing aan de Vrije Universiteit in Amsterdam
Johanneke van der Plaats en Finette van der Ploeg Wijkverpleegkundigen van de Zichtbare Schakel Tarwewijk/Carnisse
MAAR
T 20
13
House of Hope Katendrecht verhuist naar een tijdelijke locatie aan de Tolhuislaan, om in 2015 een grotere huisvesting in het nieuwbouwproject Musa Katendrecht te kunnen betrekken.
House of Hope wordt tijdens de Kroonappelverkiezing van het Oranje Fonds door Rotterdammers gekozen als het mooiste sociale initiatief in de categorie Buurt.
APRI
L 20
13
House of Hope is 10 jaar maatschap-pelijk betrokken op Rotterdam-Zuid vanuit 3 locaties, met 13 betaalde medewerkers en 225 vrijwilligers. Met een breed aanbod van 35 verschillende activiteiten worden kwetsbare wijk-bewoners ondersteund, met elkaar in ontmoeting gebracht en waar mogelijk geactiveerd.
AUG
USTU
S 20
14
Tijdens het jubileumseminar “Herstel van het gewone leven” worden de nieuwe website www.houseofhope.nl en het magazine Herstel gepresenteerd. NO
VEMB
ER 2
014
SEPT
EMBE
R 20
12
House of Hope Beverwaard vestigt zich in wijkgebouw ‘De Focus’ en breidt haar activiteiten fors uit door samenwerking met een reguliere welzijnsaanbieder.
herstelherstelherstel
+10 LEVENSVERHALEN VAN GASTEN, VRIJWILLIGERS & MEDEWERKERS
herstelherstelherstel10 JAAR
HOUSE OF HOPE
ROTTERDAM
'IK KAN WEER
HOPEN EN
DROMEN'
VAN HET GEWONE LEVENVAN HET GEWONE LEVEN
SALIM ONTVLUCHTTE DE BURGEROORLOG
IN LIBERIA
AHMED ABOUTALEB # THEO SCHUT # STEFAN PAAS # ANDRE ROUVOET# KORRIE LOUWES # MARCO PASTORS
COR & ELSBETH HUBACH: ‘IN ROTTERDAM-ZUID ZIJN WE PAS ECHT GAAN LEVEN’
IMPRESSIE: AFRIKAANS ETEN IN DE TARWEWIJK (+ RECEPTEN!)
VAN PROBLEEMWIJK NAAR HERSTELWIJK
“House of Hope is er voor mensen in nood. Zij gaan verder waar anderen ophouden.”
Joke EllenkampDirecteur Stichting PameijerBestuurslid Stichting Bevordering van Volkskracht
“Geweldig hoe House of Hope met de inzet van vrijwilligers naast enkele professionals zoveel mensen weet te bereiken en te ondersteunen. Zo wordt kracht in de samenleving aangeboord.”
“Ik heb een zeer positieve herinnering aan
de bezoeken die ik als wethouder aan House
of Hope bracht. Ik zag echte betrokkenheid,
medemenselijkheid en jonge mensen die een
deel van hun tijd belangeloos inzetten voor ‘de
naaste’ in een van de meest kwetsbare wijken
van Rotterdam. Voor mij was dit een voorbeeld
van de toekomst van het welzijnswerk
in Rotterdam: vanuit de samenleving zelf, en
niet vanuit algemene instituties, zorgdragen
voor anderen. House of Hope verdient veel
respect en ik feliciteer ze – en heel Rotterdam
– van harte met het tienjarig bestaan!”
“Het Oranje Fonds steunt House of Hope van harte, omdat het sociaal geïsoleerde bewoners helpt om deel te nemen aan maatschappelijke activiteiten. Niet voor niets werd House of Hope in 2013 in onze Kroonappel-verkiezing door Rotterdammers uitgeroepen tot mooiste sociale initiatief in de categorie Buurt.”
“Het mooie aan House op Hope is dat het mensen van ‘hulpvragers’ weet te bewegen tot ‘hulpverleners’. Een mens is niet zwak, maar heeft alleen terreinen waarop hij zwak is. Het is altijd een feest om daar mensen tot leven te zien komen. House op Hope brengt in de praktijk waar U2 over zingt in het nummer Grace: ‘…Grace finds goodness in everything… Grace finds beauty in everything… Grace makes beauty out of ugly things’.”
“Lang geleden waren er meer kerken
in Rotterdam-Zuid dan nu. Maar hadden
ze ook meer impact? Het lijkt erop
dat het kleiner worden van de kerken
gepaard is gegaan met een groeiende
bewustwording van de noden van de
samenleving. House of Hope heeft daarin
een grote rol gespeeld. Jarenlang geeft
House of Hope zichtbaar en tastbaar
gestalte aan het goede nieuws van God
in Rotterdam-Zuid. Ik ben daar enorm
blij mee en ik bid dat dit werk nog lang
mag doorgaan.”
Leonard Geluk Van 2004-2009 wethouder Onder-wijs & Jeugd. Nu is hij voorzitter van het College van Bestuur van De Haagse Hogeschool.
Anne Maljers Hoofd projectadvies Oranje Fonds.
Setkin Sies Fractievoorzitter ChristenUnie/SGP in de Rotterdamse gemeenteraad.
30 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 31
# PORTRETNADAT ZIJN VROUW OVERLEED, ONTDEKTE WILLEM LOUTER HOEVEEL SCHULDEN HIJ HAD. HOUSE OF HOPE HELPT HEM BIJ DE SCHULDSANERING EN WILLEM NEEMT ER DE TELEFOON OP.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
„Toen mijn vrouw zes jaar geleden
overleed, ontdekte ik dat we flinke
schulden hadden. Ik dacht altijd dat we,
doordat we allebei werkten, genoeg
te besteden hadden. Ik werkte als
schoonmaker, of met een duur woord:
interieurverzorger. Na het overlijden van mijn vrouw heb
ik dat nog een paar jaar gedaan. Toen ging het niet meer. Ik
kreeg steeds meer last van mijn knieën. Slijtage. Ik kwam in
de WAO terecht.
House of Hope helpt mij nu met mijn traject van schuldsane-
ring. Vanbinnen voel ik veel meer rust. Als ik naar huis ga,
heb ik niet meer die stress van: help, straks ligt er weer een
brief van een schuldeiser in de brievenbus!
Ik werk nu ruim twee jaar als vrijwilliger bij House of Hope
in Katendrecht. Eerst was ik een tijd gastheer. Ik ontving
mensen en zorgde voor koffie. Ik moest vrij veel lopen en dat
ging niet meer met mijn knieën. Nu doe ik andere taken. Ik
neem de telefoon op en coördineer klusjes die bij mensen
thuis gedaan worden.
Toen mijn vrouw nog leefde, gingen we nog af en toe naar de
katholieke kerk. Nu ga ik geregeld naar De Echo, een kerk
waar ook andere vrijwilligers van House of Hope bij betrok-
ken zijn. God zie ik als helper en beschermer. Misschien zeg
je: het zijn toch mensen die je geholpen helpen? Dan zeg ik:
nee, de Heer heeft die mensen gebruikt. Echt waar, zonder
de Heer kom je nergens.
Mijn moeder was nog maar veertien jaar toen ik geboren
werd. Ik ben opgegroeid bij mijn pleegouders. Ik heb goede
pleegouders gehad, maar nu zijn ze allebei overleden. Mijn
echte ouders spreek ik nooit. Ik heb ze wel eens geprobeerd
op te zoeken, maar toen bleek dat die behoefte aan contact
niet wederzijds was. Dan hoeft het voor mij niet. Inmiddels
heb ik er vrede mee. Mijn werk hier wordt gewaardeerd, en
dat doet mij heel erg goed. Ik kom weer onder de mensen.
Dat is toch beter dan thuiszitten en tobben?”
# PORTRET
'IK KOM WEER ONDER DE MENSEN'
'IK LEERDE MIJN AUTISTISCHE KINDEREN MET LIEFDE TE ZIEN'
NICOLE NGAIMA WAS TIEN JAAR GELEDEN ÉÉN VAN DE EERSTE CLIËNTEN VAN HOUSE OF HOPE. INMIDDELS HEEFT ZE HAAR EIGEN STICHTING VOOR OUDERS VAN AUTISTISCHE KINDEREN.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
„Veertien jaar geleden vluchtten mijn
man en ik uit Congo naar Nederland,
vanwege de oorlog in Congo. De
eerste jaren in Nederland waren
niet makkelijk: we hadden nog
geen verblijfsstatus en we hadden
geldproblemen. We klopten aan voor hulp bij een algemene
hulpinstantie. Maar daar behandelden ze ons afstandelijk en
uit te hoogte. Niet waardig. Ze maakten opmerking als: ‘Je
woont in Nederland, waarom praat je dan geen Nederlands?’
In een kerk verwees iemand ons naar House of Hope en daar
werden we de eerste cliënten van Elsbeth Hubach. De sfeer
was heel warm en betrokken. Lydian, de dochter van Cor en
Elsbeth, kwam veel bij ons over de vloer. Zij was toen een
jaar of acht. Met Cor en Elsbeth praatte ik Engels, maar bij
Lydian kon dat niet. En ze stelde allerlei vragen. Zo heb ik mijn
Nederlands heel goed geoefend.
We hebben drie kinderen, een dochter en twee zoons. Onze
zoons zijn autistisch. Eerst had ik het daar erg moeilijk mee.
In Congo zeggen ze dan al snel dat je kind demonisch bezeten
is. Maar wat moet je daarmee? Je weet nooit wanneer zo’n
demon weggaat. Je voelt je machteloos. Ik vond het heel
fijn om te horen wat er precies aan de hand was met onze
kinderen. Dat er verbetering mogelijk is. Bij House of Hope
heb ik geleerd om liefdevol en geduldig met anderen om te
gaan. Bij onze kinderen werkt dat ook heel goed. Als je liefde
en structuur geeft, bloeien ze steeds meer op.
Bij House of Hope heb ik heel veel ontvangen. Ik wilde graag
iets terugdoen. Daarom hebben we de stichting Take Care of
Children opgericht. We richten ons op hulp aan ouders met
kinderen die autisme hebben of een verstandelijke beperking
– in Congo, maar ook aan Afrikaanse ouders in Nederland.
We hebben een blijde boodschap! Je kind is niet van satan, hij
heeft nog nooit iemand gemaakt. Je kind is geliefd door God.
Door Zijn liefde is er hoop en uitzicht.”
10 JAAR HOUSE OF HOPE 3332 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN
# PORTRET
PAUL DE ROMPH WAS AL VRIJWILLIGER, MAAR NADAT HIJ WERKLOOS THUIS KWAM TE ZITTEN WERD HIJ TEAMCOÖRDINATOR VAN HOUSE OF HOPE.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
„Ik wilde iets betekenen voor mensen in nood.
Daarom werd ik in 2008 voor een halve dag
per week vrijwilliger bij House of Hope in
de Beverwaard. De rest van de dag werkte
ik voor mijn personeelsbemiddelingsbedrijf.
Dat ging goed, tot de crisis aanbrak. Mijn
twee partners en ik besloten te stoppen; ik ging ergens
in loondienst, maar raakte na een jaar werkloos. Ik
maakte mij veel zorgen. Ik moest toch geld verdienen
voor mijn gezin? Op een keer bad ik: ‘Heer, U zegt
dat ik mij geen zorgen moet maken om mijn dagelijks
brood...’ Waarop God in mij sprak: ‘Nou, doe dat dan
ook niet!’ Er viel een last van mijn schouders.
Via wonderlijke wegen ben ik toen teamcoördinator
geworden bij House of Hope. En later kreeg ik daar een
baan bij als pastoraal werker voor de kerk waarvan ik
lid ben. Diaconaal en pastoraal werk heeft altijd mijn
hart gehad. Bij mijn bedrijf was ik gewend dat je een
plan maakt en dat uitvoert. Bij dit werk moet je veel
meer loslaten. Mijn eigen plannetjes moet ik steeds
opzij zetten. Dat is moeilijk, maar uiteindelijk brengt
het heel veel vrijheid!
Soms komt het werk van House of Hope en van de
kerk bij elkaar. Zo was er een vrouw uit de kerk die
vroeg om langs te komen. Haar zoon, een cliënt van
House of Hope, was van huis weggelopen. Hij had veel
problemen en had zijn studie afgebroken. We praatten
met elkaar en ik sprak een gebed uit: “Heer, deze
moeder wil zo graag haar zoon weer in de ogen kijken.
We weten niet waar hij is, maar U weet dat wel.” En
precies op dat moment ging de telefoon. Het was haar
zoon! En dat merk ik vaak in dit werk. Als wij het niet
meer weten, gaat God iets doen.”
F E I T E N & C I J F E R S
2.500
HET GROOTSTE DEEL VAN ONZE CLIËNTEN IS TUSSEN DE
27 EN 50 JAAR OUD. BIJ DE ONTMOETINGSACTIVITEITEN KOMEN VEEL 55+’ERS.
BRODEN UITGEDEELD
> 7000 KEER
DE BEZOEKERS VAN ONZE LOCATIE IN DE TARWEWIJK KOMEN OORSPRONKELIJK UIT DE HELE WERELD. - 81% IS VAN
NIET-NEDERLANDSE AFKOMST
- 38% IS AFRIKAANS- 14% KOMT UIT
MIDDEN EN OOST EUROPA
WERD DE HUISKAMER- INLOOP VAN HOUSE OF HOPE IN 2013 BEZOCHT.
PER JAAR WORDEN ER PRAKTISCHE KLUSSEN UITGEVOERD BIJ MENSEN ZONDER NETWERK
± 60 x
> 50% van alle House of Hope-cliënten leeft onder de voedselbank-norm en komt dus in aanmerking voor een voedselpakket. Wij verzorgen voor de voedselbank de intake.
> In de Kerk van de Nazarener runnen wij een eigen voedselbankuitdeelpunt.
> Ook zamelen wij zelf voedsel in bij supermarkten, bakkers, kerken en scholen. Wekelijks worden ongeveer 10 voedselpakketten samengesteld en uitgedeeld (totaal 530 pakketten per jaar).
EET SMAKELIJK?
‘IK MOET MIJN PLANNETJES OPZIJ ZETTEN’
ER WORDEN JAARLIJKS ONGEVEER
34 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 35
# ACHTERGRONDVAN PROBLEEMWIJK NAAR HERSTELWIJK
HET LEVEN IN DE WIJKEN WAAR HOUSE OF HOPE ACTIEF IS, GAAT
NIET ALTIJD OVER ROZEN. DE PROBLEMEN ZIJN VAAK GROOT,
MAAR ER GLOORT HOOP EN HERSTEL OP ZUID.
Tekst Sjoerd Wielenga Beeld Ronald Smaal
36 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 37
Drugsdealers, prostituees,
hangjongeren, vuil op
straat, criminaliteit... Het
is het bekende rijtje als je
over Rotterdam-Zuid praat.
Sommige straten waren
zo gevaarlijk dat zelfs de
politie er niet meer wilde
komen. Die tijd is veranderd. Hoewel het in-
middels beter gaat beter op Zuid, zijn er nog
steeds zorgen over veiligheid, gezondheid en
woongenot.
De Tarwewijk – waar House of Hope tien
jaar geleden de eerste locatie opende – be-
hoort volgens de gemeente Rotterdam tot de
slechtste wijken van de stad. “Op Zuid is er
sprake van een stapeling van achterstanden
op het gebied van woningkwaliteit, werk en
inkomen, scholing en onderwijs,” noteerden
de partners van het Nationaal Programma
Rotterdam Zuid in het rapport Zuid werkt! in
2011. “De ouders zijn laag opgeleid, hebben
weinig te besteden en de leefomgeving is te
weinig stimulerend om vooruit te komen. Wat
op Zuid voor veel mensen ontbreekt is een
klimaat van leren en werken.” De problemen
worden “on-Nederlands” genoemd. Uit onder-
zoek van het Erasmus MC in Rotterdam blijkt
zelfs dat mannen uit de Tarwewijk zeven jaar
korter leven dan inwoners van de Vinexwijk
Nesselande.
STERKE WIJKOm Rotterdam-Zuid te verbeteren, sloe-
gen de rijksoverheid, de gemeente Rotterdam,
onderwijs- en zorginstellingen, woningcorpo-
raties en bedrijfsleven de handen ineen in een
gezamenlijk programma: in 2012 ging het Na-
tionaal Programma Rotterdam-Zuid van start.
Doel is mensen naar school en aan het werk
krijgen en de woningen verbeteren. Maar dat
niet alleen, de hele structuur van de wijk moet
sterker worden.
Annette Olugosi weet er alles van. Als
maatschappelijk dienstverlener van House
of Hope begeleidt zij verschillende cliënten,
die vaak een combinatie van problemen heb-
ben. “Denk aan grote schulden, verslaving
aan drugs, gokken of alcohol, werkloosheid,
opvoedingsproblemen of familieconflicten.
Sommigen komen op straat te staan vanwege
de schulden. Maar ook doordat een malafide
huisbaas ze op straat zet.” Annette biedt een
luisterend oor, helpt met het invullen van for-
mulieren – “want dat is voor lang niet iedereen
zo makkelijk” –, heeft contact met instanties, of
verwijst naar afkickklinieken. De overheidsbe-
zuinigingen treft de minima in deze wijk hard,
merkt ze. “Vaak moeten ze een tijd wachten
voordat ze in de schuldsanering zitten. Ze
raken dan tussen wal en schip en hebben echt
geen cent. Voor deze mensen proberen wij via
fondsen geld te krijgen. En we leren hen om
goed met hun geld om te gaan. Want voorko-
men is beter dan genezen.”
TROEP OP STRAAT“Het is voor mensen op Zuid knap ingewik-
keld om deel te nemen aan de samenleving,”
weet ook directeur van het Nationaal Pro-
gramma Rotterdam-Zuid Marco Pastors (voor-
malig wethouder en fractievoorzitter van het
door Pim Fortuyn groot geworden Leefbaar
Rotterdam). “De goedkope woningen trekken
mensen met achterstanden aan. Er wonen
weinig succesvolle mensen aan wie minder
succesvolle mensen zich kunnen optrekken.
Bovendien is er weinig sociale controle waar-
door er veel mogelijk is: troep op straat, crimi-
naliteit en elkaar niet aanspreken op verkeerd
gedrag.”
Bovendien trekken de oude stadswijken veel
illegalen, zegt Pastors. Om de wereld van deze
mensen te leren kennen, zocht hij contact met
House of Hope. Daar hoorde Pastors de getal-
len: op Zuid wonen zo’n 7500 tot 9000 illegalen,
waarvan een groot deel uitgeprocedeerde
asielzoekers en mensen die uitgebuit worden.
“De medewerkers van House of Hope knopen
alle eindjes aan elkaar om hen te helpen. Het
viel me op dat ze investeren om de persoonlij-
ke verhalen te leren kennen. Anderen instel-
lingen doen hun ding, maar House of Hope
sleurt aan deze mensen om ze naar een betere
situatie te krijgen.”
Als voorbeeld noemt Pastors dat House
of Hope illegale mensen helpt terug te keren
naar het land van herkomst – als dat mogelijk
is. “Dat is waar we elkaar vonden: hoe krijgen
we mensen terug die terug willen? Dat is in
het belang van de mensen en in het belang van
Rotterdam-Zuid.”
Annette Olugosi is tevreden over de sa-
menwerking met het Nationaal Programma
van Marco Pastors. “Als vluchtelingen in hun
eigen land een nieuwe start willen maken, dan
helpen we hen terug te keren. Ze kunnen bij
House of Hope meedoen met de activiteiten.
Ook helpen we ze om certificaten te halen en
bedrijfsplannen te schrijven. Dat zijn voor-
waarden om in het thuisland te kunnen star-
ten.” Soms lukt het en zwaait Annette mensen
uit op Schiphol. Maar vaak loopt het vast op
reisdocumenten die door het land van her-
komst niet afgegeven worden. “Ze willen wel,
maar kúnnen niet terugkeren,” vertelt ze. “Wij
vragen dan aan het team van Marco Pastors:
geef deze mensen opvang en voorzieningen.
Ook komen we via het team makkelijker in
contact met bijvoorbeeld de Immigratie- en
Naturalisatiedienst of de gemeente. Als het
thuisland te gevaarlijk is, bijvoorbeeld vanwe-
EXPLOSIEVE GROEI
Als in 1872 de Nieuwe Waterweg wordt
opgeleverd, groeit de haven explosief. Er
worden woonwijken gebouwd op Zuid om
havenarbeiders te huisvesten. Veel van hen
zijn afkomstig van de Zeeuwse en Zuid-
Hollandse eilanden en Noord-Brabant.
WEDEROPBOUW Na de Tweede Wereldoorlog staat het inhalen van het
woningtekort hoog op de agenda. Nieuwe woonwijken met veel
groen en veel portieketagewoningen worden gebouwd. In de
jaren ’50 floreert de haven. Banen zijn er in overvloed, arbeiders
blijven uit alle windstreken naar Rotterdam komen. Vanaf het
midden van de jaren ’50 breidt de haven zich steeds verder uit
richting zee met de aanleg van de Botlek, Europoort en de Eerste
Maasvlakte. In 1960 is Rotterdam de grootste haven van de
wereld.
GROTE WERKLOOSHEID EN VERPAUPERING Doordat de haven wegtrekt uit de stad, verdwijnen er veel banen.
Door het instorten van de scheepsbouwsector en de oliecrisis
stijgt de werkeloosheid. Hoewel er flink gebouwd wordt op
Zuid, vertrekken veel mensen naar andere woonwijken. De
komst van mensen uit Spanje, Turkije, Marokko, de Antillen en
Suriname leidt tot spanningen. Armoede en onveiligheid nemen
toe, sociale cohesie en participatie nemen af. Zuid komt in een
negatieve spiraal terecht.
1950-1960 1960-19751880-1940
ZUID IN
VOGELVLUCHT
DE PROBLEMEN WORDEN 'ON-NEDERLANDS' GENOEMD
'HOE KRIJGEN WE MENSEN TERUG DIE TERUG WILLEN?'
Bron: Zuid werkt! (Nationaal
Programma Kwaliteitssprong
Zuid, 2011).
10 JAAR HOUSE OF HOPE 3938 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN
# PORTRET
GEWOON MENSELIJK CONTACT. DAT IS WAT ANNEMARIE DUIFHUIZEN, MAATSCHAPPELIJK WERKER BIJ HOUSE OF HOPE, ZOVEEL MOGELIJK WIL.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
„Ik ben opgegroeid op de Veluwe, maar dat
betekent niet dat ik niet weet wat er speelt
in de wereld. Mijn vader werkte bij de politie
en praatte heel open over wat hij allemaal
meemaakte. De schok was dus niet heel
groot toen ik in Rotterdam kwam wonen.
Eerst werkte ik als maatschappelijk werker voor een
stichting die hulp biedt aan daklozen. Ik was er vooral
bezig als professioneel hulpverlener. Dat is leerzaam,
maar die professionaliteit schept ook afstand. Ik had
vijftig mensen die ik begeleidde, dan ben je vooral
gericht op efficiëntie en minder op kwaliteit. Bij House
of Hope heb ik veel meer vrijheid. Dat kan een gevaar
zijn; je kunt je grenzeloos verliezen, maar je kan ook
meer je hart volgen. Eerst vond ik het heel belangrijk
om werk en privé gescheiden te houden. Nu denk ik:
moet je daar echt zo star mee omgaan? Soms neem ik
mijn dochtertje mee naar de dagopeningen. Dat vinden
de mensen hier geweldig. Gewoon menselijk contact
werkt genezend.
Er gebeuren ook moeilijke dingen, bijvoorbeeld toen
we afscheid moesten nemen van een uitgeprocedeerde
asielzoeker. In Nederland had hij geen toekomst, dus
adviseerden we hem terug te gaan. Dat was erg moe-
ilijk, want het voelde alsof hij bij ‘de familie’ hoorde.
Toen hij tijdens een afscheidsbarbecue in het park
werd toegesproken, was hij zichtbaar geraakt, terwijl
hij normaal gesproken weinig van zijn emoties toonde.
Ik zie hem nog weglopen over het gras. Met gebogen
hoofd, huilend. Terug naar het islamitische land waar
hij vandaan kwam.
House of Hope heeft mij milder gemaakt. Vroeger
dacht ik bij daklozen: als jij je niet wil houden aan de
normale sociale regels: jammer dan. Nu oordeel ik
minder. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Ik praat meer
op basis van gelijkwaardigheid. Je wil iemand verder
helpen, maar dat betekent niet dat je boven iemand
staat.”
‘HOUSE OF HOPE HEEFT MIJ MILDER GEMAAKT’
1990-2014
ge ebola of oorlog, moeten vluchtelingen in
Nederland kunnen blijven.”
Betere wijken op Zuid, dat is wat het Nati-
onaal Programma wil, vertelt Marco Pastors.
Maar hoe maak je van een probleemwijk
een herstelwijk? Pastors: “Dat doen we door
mensen naar school te krijgen en aan het
werk te helpen. Dan los je problemen als een-
zaamheid, het ontbreken van dagbesteding en
schulden op. Als je werkt, heb je geld en col-
lega’s.” En als dat geregeld is, zijn organisaties
als House of Hope overbodig, denkt hij. “Het
is goed dat er iets gedaan wordt voor mensen
die dreigen af te glijden. Maar de vraag is of
zulke buurthuiskamers mensen niet wegdrijft
van werk en school. Het Nationaal Program-
ma wil dat het leven van de mensen hier lijkt
op dat van mensen in de betere wijken. Daar
hoort een buurthuiskamer niet bij.”
Annette Olugosi reageert: “Het is inder-
daad niet de bedoeling dat mensen bij ons op
de bank gaan hangen. We stimuleren hen juist
om aan de slag te gaan. Als ze vrijwilligers-
werk doen, leren ze werkvaardigheden zoals
op tijd komen. Zo wordt de afstand naar de
arbeidsmarkt kleiner. Maar in sociaal zwakke
wijken wonen ook veel mensen die niet in
staat zijn om te werken: ouderen, mensen met
lichamelijke beperkingen en psychische klach-
ten. Zij kunnen heel makkelijk in een sociaal
isolement raken.”
HOOP VOOR ZUID De grote vraag is: is er hoop voor Zuid? Mar-
co Pastors denkt van wel. “Het Nationaal
Programma focust op het gezin. Onze sociaal
werkers gaan bij de mensen thuis aan de
keukentafel in gesprek om te zoeken naar op-
lossingen. Ouders moeten meer tijd aan hun
kinderen besteden. Bovendien krijgen kinde-
ren op basisscholen zes tot tien uur extra les
in taal, rekenen, cultuur, sport en beroepsori-
entatie. Normaal gesproken krijgen kinderen
dat van hun ouders thuis mee. Maar dat is het
verschil met gewone wijken in het land: hier
doen veel ouders dat niet.”
Ook Annette Olugosi denkt dat er hoop
is voor Rotterdam-Zuid. “Ik ben blij met deze
wijkteams. Wij kunnen mensen bij hen aan-
melden, dan krijgen ze extra aandacht. Goede
samenwerking met alle instanties in de wijk
is essentieel. En ik geloof dat God mensen op
Zuid nieuwe hoop kan bieden. Ik wil Zijn liefde
voor deze mensen laten zien door hen te hel-
pen, of ze nu wel of niet gelovig zijn; dat maakt
niet uit.”
'WE STIMULEREN HEN JUIST OM AAN DE SLAG TE GAAN'
STADSVERNIEUWING VOOR LAGE INKOMENS In het kader van de stadsvernieuwing gaan grote delen van Zuid
op de schop. Het verwaarloosde particuliere bezit wordt vervangen
door sociale woningbouw (renovatie én nieuwbouw) tegen zo laag
mogelijke huren. Maar nieuwbouwwoningen in de regio Rotterdam
blijken een goed alternatief voor de portiekwoningen op Zuid. Het
zorgt voor een nieuwe uittocht en voor de vestiging van veelal
kansarme nieuwkomers, aangetrokken door lage woonlasten.
HET SUCCES VAN DE KOP VAN ZUID
Het voormalige havengebied Kop van Zuid wordt ontwikkeld
tot trendy woon- en werkplek en de Erasmusbrug brengt het
centrum dichterbij. De gemeente pakt verloederde panden aan
en zet de rem op de instroom van kansarmen. Toch stapelen
sociale achterstand en veiligheidsproblemen zich nog altijd
op. In 2012 slaan rijksoverheid, de gemeente Rotterdam en
verschillende partners de handen ineen in het Nationaal
Programma Rotterdam-Zuid dat Zuid moet verbeteren.
1975-1990
10 JAAR HOUSE OF HOPE 4140 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN
# ACHTERGROND
Crisishulp, huisvesting,
onderhoud, salarissen en
systeembeheer. Zomaar een
paar kostenposten van House
of Hope. De financiële positie
van Stichting House of Hope
is gelukkig gezond. Dat is te
danken aan verschillende
vormen van inkomsten. Gemeentelijke
subsidieverstrekkers, kerkelijke diaconieën,
steun- en vermogensfondsen en bedrijven
maken het mogelijk dat House of Hope de
mensen in Rotterdam-Zuid de steun kunnen
geven die ze nodig hebben. In 2013 waren
de totaal gemaakte kosten 485.471 euro en
kwam er 484.793 euro aan inkomsten binnen.
Het Sint Laurensfonds is een van de
fondsen waarvan House of Hope financiële
ondersteuning ontvangt. De zorg voor mensen
die het minder hebben past helemaal bij het
Sint Laurensfonds, vertelt projectadviseur
Marjolijn Driessen. “Ons fonds steunt al 360
jaar kwetsbare groepen in Rotterdam. Mensen
die door professionele hulporganisaties niet
bereikt worden, weet House of Hope wél te
bereiken. Zij zijn present in de wijk en dat is
heel waardevol.”
De grote vraag is of in deze tijden van
crisis en overheidsbezuinigingen de steun van
fondsen harder nodig is dan ooit. Driessen:
“Nee, wij kunnen niet alle gaten vullen die
de terugtrekkende overheid laat vallen. Ook
fondsen hebben veelal minder te besteden.
Als een organisatie bij ons financiële
ondersteuning aanvraagt, zeggen wij: vraag
ook steun aan de eigen achterban, bewoners
en ondernemers. Creëer daarmee dus meer
lokaal draagvlak. Zo breed kijken vraagt om
een mindsetverandering. Maar House of Hope
legt die verbinding al goed omdat ze een goed
netwerk heeft in de stad en in de kerken in het
land.”
SHAMPOO EN TANDPASTA
Een van die kerken is de protestantse
Ontmoetingskerk in Bergambacht. Ieder jaar
maakt de diaconie “een groot bedrag” over
naar House of Hope, vertelt diaken Els Smits.
“De opbrengsten van de braderie, de
WAAR
BETAALT HOUSE OF HOPE HET ALLEMAAL VAN?
DRIE LOCATIES, PRACHTIGE ACTIVITEITEN, ETEN, BETAALDE
PROFESSIONALS... WAAR BETAALT HOUSE OF HOPE HET
ALLEMAAL VAN? OVERHEID, FONDSEN, BEDRIJFSLEVEN EN
KERKEN SLAAN DE HANDEN INEEN.
Tekst Sjoerd Wielenga Beeld Tineke Verhoeff
42 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 43
stroopwafelverkoop en kerkdienstcollectes
gaan naar House of Hope. En als ze iets
extra’s nodig hebben, houden we gewoon
een extra collecte. Zo betaalden we eens
een vliegtuigticket van een vrouw die
naar een begrafenis in Afrika moest.” De
Ontmoetingskerk geeft niet alleen geld, maar
ook spullen. Op de jaarlijkse Dankdag voor
Gewas en Arbeid worden basisproducten als
rijst, shampoo en tandpasta ingezameld voor
House of Hope, die het weer doorgeeft aan
mensen die het nodig hebben. Rotterdam-Zuid
leeft in Bergambacht, vertelt Smits. “We worden
regelmatig gebeld door gemeenteleden die
bijvoorbeeld meubels, kinderkleding of boeken
aan House of Hope willen schenken.”
De bijdragen van subsidies, fondsen
en kerken vormen dus een belangrijke
inkomstenbron. Maar ook het bedrijfsleven doet
mee. Onderzoeksbureau Restment uit Putten
sponsort House of Hope, levert beveiligers
bij grotere buurtactiviteiten en managing
director Lenard Prins geeft ondernemersadvies.
Het is allemaal te danken aan zijn dochter,
werkzaam in het kernteam van House of Hope,
die met enthousiaste verhalen thuiskwam.
Prins is “aardig besmet met het HoH-virus”,
vertelt hij. En hij niet alleen: alle kinderen
zijn ooit vrijwilliger geweest bij activiteiten.
Prins: “Familiaire betrekkingen, advies vanuit
ondernemersoogpunt en de sponsoring lopen
op een gezonde manier door elkaar.” Restment
sponsort verschillende organisaties die met
armoede of ontwikkelingswerk te maken
hebben. Volgens Prins heeft dat te maken
met de aard van het werk. Restment houdt
zich bezig met veiligheid, bestrijding van
spionage, opsporingen en forensisch onderzoek.
“Daardoor hebben we oog gekregen voor de
rauwe kant van de samenleving. Ik vind dat
kerken, bedrijven en particulieren hun steentje
moeten bijdragen aan onze samenleving. We
maken er met z’n allen deel vanuit.” Daarbij
ziet Prins de terugtredende overheid als een
uitdaging. “Het is een mooie gelegenheid om
met elkaar de schouders eronder te zetten en zo
weer een gemeenschap te worden.”
WIJKWANDELINGHet mooiste in het contact met House of
Hope is als er niet alleen geld en goederen
worden gedoneerd, maar als er ook ervaringen
worden uitgewisseld. Zo kookten medewerkers
en gasten van House of Hope een multiculturele
maaltijd voor leden van de Ontmoetingskerk
in Bergambacht. En de Bergambachters
bezochten Rotterdam. Diaken Els Smits: “We
maakten een wijkwandeling om te zien hoe de
mensen wonen. Ook ging de kerkelijke jeugd op
werkvakantie naar Rotterdam. Het was voor
onze jongeren, die een beschermd dorp gewend
zijn, heel leerzaam om mensen te ontmoeten die
maar weinig hebben. Er ging een wereld voor
hen open.”
Om te zorgen dat House of Hope blijft
bestaan, is er geld nodig. Daarom is Cor
wekelijks bezig met het werven van fondsen.
Fondsenwerven is een of twee jaar voor-
uitdenken, weet Cor. “Zeker in tijden van
bezuinigingen is het heel spannend wat de
belangrijkste geldverstrekkers gaan doen.
We prijzen ons gelukkig dat de overheids-
bezuinigingen aan ons voorbij zijn gegaan.
Dat is een waardering voor ons werk. Maar
de crisis zorgt ook voor een forse toename
van het aantal hulpvragen. Dankzij extra
steun van fondsen, kerken, particulieren en
bedrijfsleven kunnen we deze mensen toch
helpen.”
NIEUWE LOCATIE Steeds meer fondsen zijn bereid om voor
lange tijd betrokken te zijn bij een doel, in
plaats van kortlopende projecten te steunen.
“Deze vorm van cofinanciering kan ver-
volgens voor de overheid een prikkel zijn
om een extra duit in het zakje te doen. Voor
House of Hope is dat een goede ontwikke-
ling. Het is immers onmogelijk om uit onze
werkzaamheden inkomsten te genereren.”
House of Hope profiteert ook van sponso-
ring in natura. Zo ontwikkelden drie woning-
corporaties in de Tarwewijk een prachtige
locatie die House of Hope tegen een lage
maatschappelijke huur kan gebruiken. Cor:
“Op Katendrecht werken we op een derge-
lijke manier samen met woningcorporatie
WoonCompas. In 2015 hopen we daar een
nieuwe locatie te betrekken die is ingericht
naar onze wensen en veel mogelijkheden
biedt voor verdere verbreding.”
MEER SAMENWERKEN Mist House of Hope nog financieringska-
nalen? Dat was de vraag die SECEUR, een
adviesbureau gelieerd aan de Erasmus
Universiteit Rotterdam, wilde beantwoorden.
Volgens de onderzoekers bleek dat nauwe-
lijks het geval te zijn. Cor: “Het advies was
om het bestaande netwerk uit te bouwen en
nog efficiënter te benaderen. Daarbij kan
meer samengewerkt worden met reguliere
zorginstellingen. Dat deden we al voorzich-
tig, maar de komende jaren willen we dit nog
meer doen.”
Al deze vormen van steun zijn belang-
rijk voor House of Hope, vertelt Cor. “Het
geeft mij geweldig veel voldoening als ik
zie dat zoveel instanties en organisaties
zich verbonden voelen met ons werk voor
onze kwetsbare naasten. Daarmee is House
of Hope veel meer dan een organisatie die
mensen op Zuid helpt. Het is een beweging
die mensen en organisaties vanuit heel
verschillende achtergronden samenbindt.
Samen gaan we voor een beter Rotter-
dam-Zuid.”
'HOUSE OF HOPE IS EEN BEWEGING VAN MENSEN EN ORGANISATIES'
'ZO BETAALDEN WE EENS EEN VLIEGTICKET VAN EEN VROUW DIE NAAR EEN BEGRAFENIS IN AFRIKA MOEST'
HET WERVEN VAN FONDSEN IS NIET ZO MAKKELIJK ALS
HET KLINKT. HET IS ELK JAAR WEER KEIHARD WERKEN
OM DE BEGROTING DEKKEND TE KRIJGEN,
ZEGT HOUSE OF HOPE-DIRECTEUR COR HUBACH.
Wilt u meer informatie over
de financiële details? Lees ons
jaarverslag op www.houseofhope.nl.
Wilt u het werk van House
of Hope steunen? Uw financiële
bijdrage wordt zeer gewaardeerd.
Giften zijn welkom op
IBAN NL52 RABO 0136 2383 35
t.n.v. Stichting Vrienden van House
of Hope. Hartelijk dank!
44 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 45
A N T H O N I A E H I M A - N I G E R I A
RIJST MET BRUINE BONEN EN KIP
ENJOY YOUR MEAL!
VOOR 4 PERSONEN
1. Marineer de drumsticks met de kipkruiden.
Zet ze in een ingevette ovenschaal in de
oven. Gaar het vlees in 30-45 minuten.
2. Breng het water voor de rijst aan de kook.
Voeg de rijst, olie en het zout toe. Kook
het in 15-20 minuten gaar. (Als je snel-
kookrijst gebruikt is 8 minuten genoeg.)
3. Verhit de olie in de pan en fruit de ui lichtjes.
4. Voeg toe: de tomaten, het groentepakket, het
bouillonblokje, de bruine bonen (uitgelekt)
en de bleekselderij. Voeg zout en peper naar
wens toe. Laat dit 25-30 minuten sudderen.
5. Meng de ingrediënten voor de salade.
Garneer het met de gebakken uitjes
en sladressing.
HERSTEL... DOOR
TE ETEN!
BEREIDING
# CULINAIR
MET MENSEN UIT ZOVEEL
VERSCHILLENDE CULTUREN,
IS ER IN HOUSE OF HOPE
ALTIJD WEL IETS LEKKERS
TE ETEN. DRIE VAN ONZE
GASTEN PRESENTEREN HUN
FAVORIETE RECEPT.
Rijst
1 kg rijst
500 ml water
1 tl olie
Zout
Saus
3 el olijfolie
1 rode en 1 gewone ui (in stukjes gesneden)
4 tomaten (in stukjes gesneden)
Groentepakket van ± 500 gram
1 runderbouillonblokje
2 blikken bruine bonen
1 stengel bleekselderij (in stukjes gesneden)
Zout
Peper
Kip
6 drumsticks
Zakje kipkruiden
Tropische salade
1 krop gesneden ijsbergsla
1 klein blikje ananas
1 klein blikje mais
1 appel (in stukjes gesneden)
Gebakken uitjes (naar behoefte)
2 á 3 el sladressing naturel
JE HEBT NODIG
46 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 47
E D UA R D H O O I - A N T I L L E N
RIJST MET KIPGEHAKT EN BIETENSALADE
1. Breng de rijst aan de
kook en laat het water
15-20 minuten koken.
2. Bak de kipgehakt in
een pan zonder olie tot
het gehakt rul is. Voeg
toe: olie, de ui, paprika,
tomaten, selderij, toma-
tenpuree, ketjap manis,
zout en het water. Bak
deze ingrediënten circa
5 minuten mee.
3. Snijd de ingrediënten
voor de bietensalade in
kleine stukjes. Doe het
in een kom en meng
alles goed door elkaar.
4. Breng voor de sambal
de paprika en wortel in
water aan de kook en
laat het 5-10 minuten
koken. Hak vervolgens
de paprika en wortel in
stukjes.
5. Doe alle ingrediënten
voor de sambal in een
schaal of pot en giet
vervolgens een halve
fles azijn bij het geheel.
(Let op dit kan behoor-
lijk heet zijn!)
JE HEBT NODIGRijst
1 kg rijst
500 ml water
Kipgehakt
2 kg kipgehakt
2 el olie
1½ ui (in ringen of kleine stukjes gesneden)
1 paprika (in stukjes gesneden)
3 tomaten (in stukjes gesneden)
2-4 takjes verse selderij
Soepgroente (in stukjes gesneden)
½ blikje tomatenpuree
2 el ketjap manis
Zout
½ kopje water
Bietensalade
5 gekookte eieren
4 gekookte aardappelen (gepureerd)
1½ ui gehakt
3 tomaten
½ komkommer
1 klein potje bieten
1 klein blikje mais
½ pot mayonaise
½ eetlepel Aromat (Knorr)
Sambal
1 ui (in kleine stukjes gesneden)
1 paprika
1 wortel
½ komkommer (in stukjes gesneden)
1 rode en 1 gele (Surinaamse) peper
½ tl zout
1 tl suiker
Halve fles azijn
E T E R I AV D A L JA N - G E O R G I E
VOOR 4 PERSONEN
CHAKHOKHBILI 1. Snijd de kip in kleine
stukjes en bak het in
een gewone pan (zonder
olie). Voeg de gesneden
uien, wortels en paprika
toe aan de kip. Voeg
anderhalve eetlepel
roomboter toe. Bak de
toegevoegde groente.
2. Voeg de tomatenblokjes
en de laurierbladen toe.
Doe er 1 kleine mok
water bij.
Als het
water kookt, voeg dan
de kruiden toe: khmeli
sunili, kerrie en zwarte
peper en zout toe.
3. Voeg de fijngesneden
peterselie, koriander en
Aziatische basilicum toe.
Breng het geheel aan de
kook en voeg na 2 mi-
nuten 2 of 3 eetlepels
tarwebloem toe om het
te binden. (Of los de tar-
webloem eerst
op in een
klein beetje water en
voeg dit toe.)
4. Kook het zachtjes door
en het gerecht is klaar.
5. Maak de salade: mix de
tomaten, komkommer, ui
en paprika door elkaar.
Voeg 1 eetlepel olijfolie
toe. Doe er een halve
eetlepel zout bij.
6. Strooi de geraspte wal-
noten erover.
BEREIDING
GEMRIELAD MIIRTVIT
LEKKER MET TURKS BROOD OF RIJST.
BEREIDING
VOOR 4-6 PERSONEN
Kip
1 hele kip
1 kg uien (in stukjes gesneden)
2 á 3 kleine wortels (in stukjes gesneden)
2 groene paprika’s (in stukjes gesneden)
Halve eetlepel roomboter
2 laurierblaadjes
1 blikje tomatenblokjes
Verse koriander (fijngesneden)
Halve bos verse peterselie (fijngesneden)
Verse Aziatische basilicum (fijngesneden)
1 tl khmeli sunili (Georgische kruiden)
1 tl kerriepoeder
1 tl zwarte peper
Anderhalve eetlepel zout
Salade
3 komkommers (in grove stukken gesneden)
1 kg tomaten (in stukjes gesneden)
1 rode ui (in grove stukken gesneden)
Walnoten (geraspt)
1 rode paprika (in fijne stukjes gesneden)
Basilicum
Peterselie
Zout
Olijfolie
JE HEBT NODIG
48 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 49
# PORTRET
ALS GASTHEER VAN HOUSE OF HOPE ONTVANGT FARAZ EJAZ MENSEN MET THEE EN KOFFIE. IN ROTTERDAM VOND HIJ NIEUWE FAMILIE, NADAT HIJ ZEVENTIEN JAAR GELEDEN UIT PAKISTAN VERTROK.
Tekst Gertjan de Jong Beeld Alice Sies
„Koffie schenken en brood smeren, dat
waren mijn belangrijkste taken in het
bejaardenhuis. En er was een man van
negentig die ik hielp met het invullen
van zijn bingopapiertje want hij kon niet
goed meer horen. In 2007 raakte ik tij-
dens een buurtmaaltijd aan de praat met Elsbeth van House of
Hope. Ik vertelde dat ik geen betaalde baan had, maar vrijwil-
ligerswerk deed. ‘Wij zoeken nog vrijwilligers voor House of
Hope’, vertelde Elsbeth. ‘Heb je tijd om ons ook te helpen?’
Zo kwam ik terecht bij een uitdeelpunt van de Voedselbank
waar ik elke vrijdag hielp met het uitdelen van voedselpakket-
ten. Nu ben ik gastheer bij House of Hope. Ik ontvang mensen
met thee en koffie en op woensdag doe ik boodschappen voor
de wijklunch.
Elsbeth is een engel, zij is meer dan honderd procent aar-
dig. Zij heeft nog nooit hard of boos tegen mij gesproken, zij
spreekt altijd zacht. En eigenlijk zijn alle medewerkers hier
heel aardig. Het zijn goeie mensen met een goed hart. Soms
komen er mensen in heel hopeloze situaties. Maar ik heb ge-
leerd om hoop te houden, God kan wonderen doen.
Zeventien jaar geleden kwam ik met mijn vrouw en kinderen
naar Nederland. Daarvoor woonden we in Pakistan waar
christenen erg gediscrimineerd worden. We mochten bijvoor-
beeld niet uit een glas, maar moesten met de hand drinken.
Ook mochten we niet naar restaurants. Tijdens kerkdiensten
stond er vaak politie voor de deur. Het is er nog steeds moei-
lijk. Mijn broer is een paar maanden geleden ontslagen omdat
hij christen is.
De eerste tijd in Nederland voelde ik mij eenzaam. Al mijn fa-
milie zit nog in Pakistan. Bij House of Hope heb ik een nieuwe
familie gevonden. Hier werken echte christelijke mensen, met
een goed hart. Bij mij in de straat woont een voorganger in een
kerk. Een echte volgeling van Jezus. Als ik hulp nodig heb, kan
ik hem zelfs ‘s nachts opbellen. Elke dag dank ik Jezus dat Hij
mij naar deze mensen in Nederland heeft gebracht.”
‘HIER WERKEN MENSEN MET EEN GOED HART’
COLOFON
Uitgever
Stichting House of Hope, Rotterdam
Medewerkers
Cor Hubach (hoofdredactie),
Gertjan de Jong, Bram Dingemanse
en Elsbeth Hubach
Concept & realisatie
Sjoerd Wielenga, www.sjoerdwielenga.nl
Bladenmaker | Tekstschrijver | Eindredacteur
Grafisch ontwerp
Tineke Verhoeff-van der Jagt,
www.tinekewerkt.nl
Fotografie:
Portretten: Alice Sies, www.alicesies.nl
Pagina 9: Sjaak Boot
Pagina 11, 12: Annelies Barendrecht
Pagina 14: © Oranje Fonds – Bart Homburg
Pagina 25, links: Frank Kaanders Zoetermeer
Pagina 29, Ahmed Aboutaleb: Gemeente
Rotterdam, Marc Nolte
Pagina 36: Ronald Smaal, www.reismetgoudvis.nl
Pagina 38, links: Collectie Gemeentearchief
Rotterdam
Pagina 39, links: J. Sleding
Pagina 39, rechts: Sergé Technau
Pagina 40, rechts: Rotterdam Image Bank, 500Watt
Pagina 52: Wilco Schippers
Oplage: 4000
Druk: Buijten & Schipperheijn
Contact met House of Hope
Kijk voor de adressen van onze locaties
op www.houseofhope.nl.
Telefoonnummer: 010 - 215 06 63
E-mail: frontoffice@houseofhope.nl
© House of Hope. Rotterdam, 2014. Overname van
artikelen uitsluitend na schriftelijke toestemming
van Stichting House of Hope. Aan de inhoud van dit
magazine kunnen geen rechten worden ontleend.
Deze uitgave werd mede mogelijk gemaakt dankzij
financiële steun van diverse fondsen, waaronder
Stichting Jagtspoel Fonds.
Wilt u het werk van House of Hope steunen? Uw financiële bijdrage wordt zeer gewaardeerd.
Giften zijn welkom op IBAN NL52 RABO 0136 2383 35 t.n.v. Stichting Vrienden van House of Hope. Hartelijk dank!
GEEF HOPE!
50 HERSTEL VAN HET GEWONE LEVEN 10 JAAR HOUSE OF HOPE 51
EEN N
IEUW
ROTTERDA
M
Ik stond op de Erasmusbrug en
ik zag een nieuw Rotterdam
neerdalen uit de hemel.
Ik kijk naar het noorden, naar het
zuiden, naar het oosten en naar
het westen en ik zie een hersteld
Rotterdam.
De rivier de Maas stroomt helder en
glinsterend in het zonlicht. Vissen zwemmen
in haar en aan de oevers spelen en zwemmen
kinderen, aangemoedigd door hun ouders.
In de verte zie ik de trotse havens. Geen
roest meer, geen mensensmokkel meer, geen
drugs meer en alles wat wordt ingevoerd
is eerlijke handel. Veiligheid regeert in de
straten, ‘s nachts wandelen de mensen door
het park zonder angst en de kinderen spelen
op straat zonder zorgen. Alle gevangenissen
zijn leeg en de samenleving verwelkomt de
gevangenen in genade. Tieners bezoeken
de bejaarden en de ouderen begeleiden de
jongeren.
Ik zie een voetbalwedstrijd in het
Zuiderpark, mensen uit allerlei landen
vormen de teams. Er zijn tieners en leraren,
politici en fabrieksarbeiders, de politie en
illegale immigranten, die niet langer illegaal
zijn omdat ze welkom zijn geheten in hun
nieuwe huis hier.
Mensen uit alle windstreken leven zij
aan zij in harmonie, niemand denkt dat zijn
cultuur beter is dan de andere, maar de
verschillende culturen komen samen in een
prachtig kleurenpalet.
Geen vaderloosheid meer, geen geweld
in de straten. Geen schietpartijen meer.
Geen eenzaamheid meer. Geen depressies
meer. Geen trots. Geen hebzucht meer. Geen
voedselbanken meer, want iedereen heeft
genoeg.
De mensen weten dat ze mooi en geliefd
zijn. En vrijheid en vreugde zullen rijkelijk
stromen, want het Koninkrijk is gekomen in
Rotterdam!
Recommended