View
0
Download
0
Category
Preview:
Citation preview
Unhavredepaix
NicholasSparks
Titreoriginal:SafeHaven©NicholasSparks,2010PubliéparGrandCentralPublishing,
2007
©MichelLafonPublishing,2011,pourlatraductionfrançaise7-13,boulevardPaulÉmile-
Victor-îledelaJatte92521Neuilly-sur-SeineCedex
ÀlamémoiredemeschersPauletAdrienneCote.
Maformidablefamille.Vousmemanquezdéjàtouslesdeux.
1.
Katiesedéplaçaitentrelestables,sescheveuxondulantdanslabriseatlantique.Trois
assiettesdanslamaingaucheetuneautredansladroite,elleétaitvêtued’unjeanetd’un
tee-shirtquiproclamait«ChezIvan:Goûtezànospoissons,neserait-cequ’auflétan».Elle
apportalesplatsàquatrehommesenpolo;leplusproched’ellecroisasonregardetlui
sourit.Mêmes’iltentaitdejouerlesgarssympas,Katiesentitsesyeuxposéssurelleen
s’éloignant.ÀencroireMelody,cestypesvenaientdeWilmingtonetfaisaientdurepérage
pourunfilm.
Aprèsavoirrécupéréunecarafedethéglacé,Katieremplitànouveauleursverreset
regagnalepostedesserveuses,toutenjetantuncoupd’œilsurlepanorama.C’étaitlafin
dumoisd’avriletlatempératurefrisaitlaperfection,avecuncielazurs’étirantàl’horizon.Lamêmenuancedebleusereflétaitdansl'IntracoastalWaterway,àpeineridéeparlabrise.
Perchéessurlabalustrade,unedizainedemouettesguettaientlamoindremiettede
nourriturequ’unclientlaisseraitchoirparmégardesouslestables.
IvanSmith,lepatron,lesdétestait.Illessurnommait«lesratsailés»etavaitdéjàtentédeleschasserpardeuxfois,arméd’undéboucheuràventouse.Melodys’étaitalorspenchée
versKatieenluiconfiantquelesmouettesl’effrayaientmoinsquelaprovenancedu
déboucheur.Katien’avaitpassourcillé.
Ellesemitàremplirunenouvellecarafedethéglacéetessuyaleplandetravail.L’instant
d’après,ellesentitquelqu’unluitapoterl’épaule.ElleseretournaetvitEileen,lajoliefilled’Ivan,âgéededix-neufans,quiportaitlescheveuxrelevésenqueue-de-cheval.Elle
travaillaitàmi-tempscommehôtessedurestaurant.
—Katie...tuasuneautretabledispo?
Katiebalayalasalleduregard.
—Biensûr,répondit-elledansunhochementdetête.
Eileendescenditl’escalier.Auxtablesvoisines,Katiepercevaitdesbribesdeconversation.
Attabléesdansuncoin,deuxpersonnesrefermaientleurcarte.Elles’empressadeles
rejoindreetpritleurcommande,maisévitades’attarderenparlantdelapluieetdubeau
temps,commeMelodylefaisait.Katien’étaitpasdugenreàpapoterdetoutetderien,ce
quinel’empêchaitnullementd’êtreefficaceetcourtoise,etaucundesclientsneparaissait
s’enplaindre.
Elletravaillaitdansl’établissementdepuisledébutdumoisdemars.Ivanl’avaitembauchée
parunaprès-midifroidetensoleillé,oùlecielprenaitunetonalitébleulagon.Lorsqu’illuiavaitannoncéqu’ellepouvaitcommencerlelundisuivant,c’esttoutjustesiKatien’avaitpas
fonduenlarmes.Elleavaitattendud’êtrederetourchezellepourcraquer.Àl’époque,elle
étaitfauchéeetn’avaitrienavalédepuisquarante-huitheures.
Katieremplitlescarafesd’eauetdethéglacé,puiss’enallaencuisine.Ricky,l’undes
cuisiniers,luifitunclind'œililcommeàsonhabitude.Deuxjoursplustôt,ill’avaitinvitéeàl’extérieur,maiselleluiavaitréponduqu’ellenesouhaitaitpassortiravecquiquecesoitdurestaurant.Toutenespérantsetromper,Katieavaitlesentimentqu’ilretenteraitsachance.
—Jen’aipasl’impressionqueçavasecalmeraujourd’hui,observaRicky.Dèsqu’oncroit
avoirrattrapéleretard,c’estdenouveaulerush.
Blondetmince,ilavaitpeut-êtreunoudeuxansdemoinsqu’elle,etvivaitencorechezses
parents.
—Ilfaitbeau.
—Justement.Pourquoilesgenssontvenus?Avecuntempspareil,ilsdevraientêtreàla
plageouàlapêche.C’estdurestecequejevaisfairedèsquej’auraifinimonservice.
—Çam’atoutl’aird’unebonneidée.
—Jepeuxteraccompagnerenvoitureaprès?
Illeluiproposaitaumoinsdeuxfoisparsemaine.
—Non,merci.Jen’habitepassiloin.
—Cen’estpasunproblème,insista-t-il.Jeseraisravidetedéposer.
—Marchermefaitdubien.
KatieluitenditsaficheetRickyl’accrochaautourniquet,puisdésignaunedeses
commandesquiétaitprête.Elleemportalesplatsetlesservitàunetable.
LerestaurantChezIvanétaitunevéritableinstitution.Ilexistaitdepuisprèsdetrenteans.
Endeuxmois,Katieavaitfiniparrepérerleshabituéset,entraversantlasalle,elleaperçutdesvisagesqu’ellevoyaitpourlapremièrefois.Descouplesquiflirtaient,d’autresqui
s’ignoraient.
Desfamilles.Personnenesemblaitvenird’ailleursetpersonnen’avaitposédequestionsà
sonsujet.Maisparfois,sesmainssemettaientàtrembleret,encoremaintenant,Katie
dormaitavecunelampeallumée.
Sescheveuxétaientcourtsetchâtains;ellelesavaitteintsdanslacuisinedelapetite
maisonqu’ellelouait.Elleneportaitaucunmaquillageetsavaitqu’elleprendraitdes
couleurs,peut-êtretrop.Elleserappelaqu’elledevaits’acheterunecrèmesolaire,mais
aprèsavoirpayéleloyeretlescharges,ellenepouvaitsepermettredefairedesfolies.Or
mêmeunelotionsolaires’apparentaitàduluxe.Elleavaitcertesunemploistableau
restaurantetenétaitravie,maisonyservaitunecuisinebonmarché,cequisignifiaitde
maigrespourboires.Cesquatrederniersmois,àforcedeselimiteraurizetauxharicots,aux
pâtesetauxfloconsd’avoine,Katieavaitmaigri.Ellesentaitsescôtessoussontee-shirtet,quelquessemainesplustôt,sesyeuxs’étaientourlésdecernesdontellepensaitnejamais
pouvoirsedébarrasser.
—Jecroisquecesgarssontentraindetemater,ditMelodyendésignantd’unsignede
têtelatableduquatuorenpolo.Surtoutlebrun.Leplusmignon.
—Ahbon?ditKatieenpréparantunenouvellecafetière.
Toutcequ’elleconfiaitàMelodyfaisaitàcoupsûrletourdurestaurant,aussiluiendisait-
ellelemoinspossible.
—Quoi?Tuneletrouvespasmignon?
—Jen’aipasvraimentfaitattention.
—Commentsefait-ilquetuneremarquespasuntrucpareil?répliquaMelody,l’air
incrédule.
—Jen’ensaisrien.
Àl’instardeRicky,MelodyétaitunpeuplusjeunequeKatieetavaitdoncautourdevingt-
cinqans.Cheveuxauburnetregardvertcoquin,ellefréquentaituntypedunomdeSteve,
livreuraumagasindebricolagesituédel’autrecôtédelaville.Commetouslesmembresdu
personneldurestaurant,elleavaitgrandiàSouthport,qu’elledécrivaitcommeunparadis
pourlesenfants,lesfamillesetlespersonnesâgées,maisaussil’endroitlepluslugubresur
Terrepourlescélibataires.Aumoinsunefoisparsemaine,elleannonçaitàKatiequ’elle
prévoyaitdes’installeràWilmington,quiabritaitbars,discothèques,etbienplusde
boutiquesdemode.Melodydonnaitl’impressiondetoutsavoirausujetdetoutlemonde.
Parfois,Katieenvenaitàsedirequelescomméragesconstituaientlavéritableactivitéde
Melody.
—J’aientendudirequeRickyt’avaitinvitée,repritcelle-cienchangeantdesujet,maisquetuavaisditnon.
—Jen’aimepassortiravecdescollèguesdetravail,ditKatieenfaisantmined’être
absorbéeparlesplateauxqu’elleétaitentrainderanger.
—Onpourraitsortiràquatre.RickyetStevevontàlapêcheensemble.
KatiesedemandasiRickyavaittéléguidélaserveuseousil’idéevenaitdeMelody.Peut-être
desdeux.Lesoir,aprèslafermeture,laplupartdesemployésrestaientunmomentàsiroter
uneoudeuxbières.HormisKatie,toutlemondetravaillaitaurestaurantChezIvandepuis
desannées.
—Jenecroispasquecesoitunebonneidée,reprit-elle.
—Pourquoi?
—J’aifaitunemauvaiseexpérienceunefois.Ensortantavecuntypeautravail,jeveux
dire.Depuis,jemesuisdonnépourrègledeneplusrecommencer.
Melodylevalesyeuxauciel,puissehâtaderejoindrel’unedesestables.Katiedéposadeux
additionsetdébarrassadesassiettesvides.Elles’affairait,commetoujours,enessayant
d’êtreefficaceetinvisible.Ellegardaitunprofilbasetveillaitàcequelecomptoirdes
serveusesdemeured’unepropretéirréprochable.Ainsi,lajournéepassaitplusvite.Ellenese
laissapasdraguerparlegarsdesstudiosetilneseretournapassurelleens’enallant.
Katieassuraitàlafoislesservicesdudéjeuneretdudîner.Àmesurequelejourdéclinait,
elleaimaitvoirlecielpasserdubleuaugris,puisàl’orangeetaujauneauxconfinsde
l’Occident.Aucoucherdusoleil,l’eauétincelaitetlesvoiliersvoguaientdanslabrise,tandisquelesaiguillesdespinssemblaientmiroiter.Sitôtquel’astredisparaissaitàl’horizon,Ivanallumaitleschauffagesaupropaneetlesserpentinsrougeoyaienttellesdescitrouilles
d’Halloween.Katieavaitprisunlégercoupdesoleilsurlevisageet,souslachaleur
irradiante,sapeaulapicotaitunpeu.
AbbyetBigDaveremplaçaientMelodyetRickyensoirée.Abbyétaitunelycéennede
terminaleaufourirefacile,etBigDave,lecuisinierdeChezIvandepuisprèsdevingtans.
Mariéetpèrededeuxenfants,ilportaitunscorpiontatouésurl’avant-brasdroit,pesaitdanslescenttrentekilosetavaittoujourslafigureennagedanslescuisines.BigDavedonnait
dessurnomsàtoutlemondeetl’avaitrebaptiséeKatieKat.
Lerushdudînerseprolongeajusqu’à9heures.Quandlesclientscommencèrentàpartir,
Katienettoyaetfermalecomptoirdesserveuses.Elleaidalesaides-serveursàporterles
assiettesauplongeur,pendantquelesclientsdesesdernièrestablesfinissaientleurrepas.À
l’uned’ellesétaitassisunjeunecouple,dontelleavaitaperçulesalliancesquandlesdeux
tourtereauxavaiententrelacéleursmains.Ilsétaientséduisantsetheureux,etKatie
éprouvaunsentimentdedéjà-vu.Elleavaitconnuceladanslepassé,voilàbienlongtemps,
etdefaçonpourlemoinséphémère.Oudumoinsl’avait-ellecru,carcetinstantn’était
qu’uneillusion.Katiesedétournaducouplequinageaitdanslebonheur,enregrettantdene
pouvoireffacersessouvenirs,ensachantqu’ellen’éprouveraitplusjamaiscesentiment.
2.
Lelendemainmatin,Katiesortitsouslavéranda,unetassedecaféàlamain,leslattesdu
planchergrinçantsoussespiedsnus,ets’appuyacontrelabalustrade.Elleportalatasseà
seslèvres,butunegorgéetoutenensavourantl’arôme,etcontemplalemuguetquiavait
éclosparmilesherbesfollesdanscequiétaitautrefoisuneplate-bande.
Elleseplaisaitici.SouthportétaitdifférentdeBoston,dePhiladelphieoud’AtlanticCity,aveclevacarmecontinueldeleurcirculation,leursmauvaisesodeurs,etlespiétonssepressant
surleurstrottoirs.Enoutre,pourlapremièrefoisdesavie,Katieavaitunendroitbienàelle.
Biensûr,lamaisonnettenepayaitpasdemine,maisc’étaitchezelle,unpeuàl’écart,etça
luisuffisait.Lademeurefaisaitpartied’unensemblededeuxbâtissesidentiques;ils’agissaitd’ancienspavillonsdechasseenbois,nichésaufondd’unealléedegravieretadossésàun
bosquetdechênesetdepins,àl’oréed’unboiss’étirantverslacôte.Lesalonetlacuisine
étaientpetitsetlachambrenedisposaitpasdeplacards,maisilyavaitdesmeublesiciet
là,dontdesrocking-chairssouslavéranda,etleloyerétaitavantageux.L’endroitnetombait
certespasenruine,maisilétaitenvahiparlapoussière,àcausedumanqued'entretien
durantdesannées.Toutefois,lepropriétaireavaitproposéd’acheterlesproduitsetles
fournituresnécessaires,siKatieacceptaitderafraîchirleslieux.Depuissonemménagement,
elleavaitdoncpasséleplusclairdesontempslibreàquatrepattesoujuchéesurunechaise
àtoutnettoyer.Elleavaitbriquélasalledebainsjusqu’àcequecelle-ciétincelle,lessivéleplafond,frottélesvitresauvinaigre,etpassédesheuresàretirerlarouilleetlasaletésurlelinodelacuisine.Puiselleavaitrebouchélestrousdanslesmursavecdel’enduit,avantde
lesfrotteraupapierdeverrejusqu’àcequ’ilssoientbienlisses.Parailleurs,elleavaitrepeintlacuisineenjaunetrèsgaietpasséunecouchedeblancbrillantsurlesplacards.Sa
chambreétaitdésormaisbleupâle,lesalon,beige,et,lasemaineprécédente,elleavait
changélahousseducanapé,offrantainsiàcelui-ciunenouvellejeunesse.Maintenantquele
plusgrosétaitfait,Katieaimaits’asseoirsouslavérandal’après-midietlirelesromans
qu’elleempruntaitàlabibliothèque.Abstractionfaiteducafé,lalectureétaitsonseulpéchémignon.Ellenepossédaitnitélévision,niradio,nitéléphoneportable,nifouràmicro-ondes,nimêmeunevoiture.À
vraidire,toutessesaffairestenaientdansunsac.Katieavaitvingt-septans,descheveuxautrefoislongsetblonds,désormaiscourtsetbruns,etaucun
véritableami.ArrivéeàSouthportquasimentsansunsoudeuxmoisplustôt,ellen’était
guèreenrichiedepuis.Néanmoins,elleéconomisaitlamoitiédesespourboireset,chaque
soir,glissaitlesbilletsdansuneboîteàcaféqu’ellecachaitensuitedanslevidesanitaire
souslesoldelavéranda.Ellegardaitcetargentpourlescoupsdursetpréféraitnepas
s’alimenterplutôtqued’ytoucher.Lesimplefaitdelesavoirlà-dessouslatranquillisait,carlepassélamenaçaitencoreetrisquaitdelarattraperàtoutmoment.Ilrôdaitdansson
sillage,toujoursàsarecherche,etellesavaitquesacolèregrandissaitdejourenjour.
—Bonjour!lançaunevoixquil’arrachaàsespensées.VousdevezêtreKatie.
Elleseretourna.Surleparquetgrinçantdelavérandadelamaisonnettevoisine,unebrune
auxlongscheveuxrebellesluifaisaitsigne.Lafemmeparaissaitavoirdanslestrente-cinq
ans.Elleportaitunjeanetunechemiseboutonnée,auxmanchesretrousséesjusqu’aux
coudes.Unepairedelunettesdesoleilglisséedanssesbouclesemmêlées,elletenaitun
petittapisetsemblaithésiteràlesecouer,avantdefinirpars’endébarrasserpourrejoindreKatie.Elleavançaitavecl’énergieetl’aisancedecellesquifaisaientrégulièrementde
l’exercice.
—IrvBensonm’aditqu’onseraitvoisines.
Elleparledupropriétaire,songeaKatie.
—Jenemesuispasrenducomptequequelqu’uns’installait.
—Jecroisqueluinonplus,repritlajeunefemme.Ilafaillitomberdesonfauteuilquand
jeluiaiannoncéquejeprenaislamaison.
Dansl’intervalle,elleavaitatteintlavérandadeKatie.
—Mesamism’appellentJo,ajouta-t-elleenluitendantunemain.
—Bonjour,ditKatieenlaluiserrant.
—Vousavezvucetempsincroyable?Superbe,non?
—C’estunematinéesplendide,approuvaKatie,quisedandinaitd’unpiedsurl’autre.
Quandavez-vousemménagé?
—Hieraprès-midi.Etensuite,ôjoie,ôbonheur!J’aipassélasoiréeàéternuer!JepensequeBensonaramassétoutelapoussièrequ’ilaputrouverpourlastockerchezmoi.Ilfautle
voirpourlecroire!
—C’étaitpareildanslamienne,répliquaKatieendésignantlaported’unsignedetête.
—Onnediraitpas,pourtant!Désolée,maisjen’aipaspum’empêcherdejeteruncoup
d’œilparlafenêtre,quandj’étaisdansmacuisine.Chezvous,c’estlumineuxetgai.Moi,en
revanche,j’ailouéunebaraquepoussiéreuseetpleined’araignées!
—M.Bensonm’alaisséelarepeindre.
—Pasétonnant!TantqueM.Bensonn’apasàlefairelui-même,jepariequ’ilmelaissera
repeindre,moiaussi.Ilauraunejoliemaisontouteproprette,etc’estmoiquiauraifaittoutleboulot!rétorquaJodansunsourirenarquois.Depuiscombiendetempshabitez-vousici?
Katiecroisalesbras,tandisqu’ellesentaitlesoleilmatinalsursonvisage.
—Presquedeuxmois.
—Jenesuispassûredepouvoirteniraussilongtemps.Sijecontinued’éternuercomme
hiersoir,àlalonguematêtevasedécrocherdemoncou!(Joattrapaseslunettesetsemit
àenessuyerlesverresavecsachemise.)Southport,çavousplaît,sinon?C’estcommeun
mondeàpart,non?
—Quevoulez-vousdire?
—Vousn’avezpasl’aird’êtredelarégion.Ças’entend,entoutcas.Jepariequevous
venezd’unpeuplusaunord?
Auboutdequelquesinstants,Katieacquiesça.
—C’estbiencequejepensais,poursuivitJo.Etilfautunpeudetempspours’habituerà
Southport.Jem’ysuistoujoursplu,jeveuxdire...maisj’aiaussiunepréférencepourles
petitesvilles.
—Vousêtesducoin?
—J’aigrandiici,Jen’ensuispartie,puisj’aifiniparyrevenir.Unehistoirevieillecommelemonde,pasvrai?Etpuis,desmaisonsaussipoussiéreuses,çanesetrouvepaspartout!
Katiesouritettoutesdeuxseturentunpetitmoment,Joavaitenquelquesortefaitle
premierpasetsemblaitattendrequeKatieréagisse.Cettedernièrebutunegorgéedecafé
etobservaleboisvoisind’unairdistrait,puiselleserappelasesbonnesmanières.
—Vousvoulezunetassedecafé?Jeviensd’enfaire.
Joréajustaseslunettessursatêteenlesenfonçantdanssesboucles.
—Voussavez,j’espéraisquevousm’enproposeriez.J'adoreraisunetassedecafé!Ma
cuisineestrempliedecartonsetmavoitureestaugarage.Vousn’avezpasidéedeceque
c’estqued’affronterlajournéesanscaféine!
—J’imagine.
—Ehbien,sachezquejesuisunevraieaccroducafé.Surtoutquandjedoisdéballermes
cartons.Est-cequejevousaiditquej’avaisçaenhorreur?
—Jenecroispas.
—Chezmoi,çafriselepathétique.J’essaiedetrouveroùrangertelouteltrucetje
n’arrêtepasdemecognerdanslebazarambiant...Jevousrassure...jenesuispaslegenre
devoisinequiréclameuncoupdemainpouremménager.Maisducafé,enrevanche...
—Suivez-moi,ditKatieenluifaisantsigned’entrer.Gardezjusteàl’espritquelaplupartdesmeublesfontpartiedelalocation.
Unefoisdanssacuisine,ellesortitunetasseduplacardetlaremplitdecaféàrasbord,
avantdelatendreàJo.
—Désolée,jen’ainilaitnisucre.
—Aucuneimportance,ditJoenprenantlatasse.(Ellesoufflasurlecaféavantd’enboire
unegorgée.)Bon,ehbien,c’estofficiel,àpartirdemaintenant,onsetutoieettuesma
meilleureamieaumonde!Ilestteeeellementbon!
—Àtonservice!
—Donc,d’aprèscequem’aditBenson,tutravaillesaurestauChezIvan?
—Commeserveuse,oui.
—BigDavesévittoujoursencuisine?(CommeKatieacquiesçait,Joenchaîna.)Ilyétait
déjàavantqueJen’entreaulycée.Est-cequ’ilinventetoujoursdessurnomspourtoutle
monde?
—Eneffet.
—EtMelody?Ellesepâmetoujoursautantdevantlesclientsmignons?
—Onyadroitàchaqueservice.
—EtRicky?Ildraguetoujourslesnouvellesserveuses?
CommeKatiehochaitencorelatête,Joéclataderire.
—Cetendroitnechangerajamais!
—Tuyastravaillé?
—Non,maisc’estunepetiteville,etlerestaud’Ivan,uneinstitution.Etplustuvivrasici,plustucomprendrasquelessecretsn’yontpasleurplace.Toutlemondesaitcequefait
toutlemonde,etcertainespersonnes,comme...Melody,sontpasséesmaîtressesdansl’art
ducommérage.Çamerendaitdinguedansletemps.Biensûr,lamoitiédeshabitantsde
Southportfonctionnentàl’identique.Iln’yapasgrand-choseàfaireici,àpartéchangerdes
potins.
—Pourtant,tuesrevenue.
Johaussalesépaules.
—Mouais...Queveux-tuquejetedise?Peut-êtrequelescomméragesmemanquaient.
(Ellerepritunegorgéedecaféets’approchadelafenêtre.)Tusais,pendanttoutletemps
quej’aivécuici,j’ignoraisl’existencedecesdeuxbungalows.
—D’aprèslepropriétaire,cesontd’ancienspavillonsdechasse.Ilsfaisaientpartiedela
plantationavantqu’ilnelestransformeenmaisonsàlouer.
Josecoualatête.
—Jen’enrevienspasquetutesoisinstalléeici.
—Toutcommetoi,observaKatie.
—Oui,maispourlaseuleetuniqueraisonquejesavaisquejenemeretrouveraispas
touteseuleauboutd’unealléedegravier,aumilieudenullepart.C’estunpeuloindetout.
C’estbienpourcelaquej'étaisraviedelouer,seditKatie.
—Cen’estpassiterrible.Jem’ysuishabituéemaintenant.
—J’espèrem’yhabitueraussi,ditJo.(Ellesoufflaencoresursoncafépourlerefroidir.)
Alors,qu’est-cequit’amèneàSouthport?Sansdoutepaslessuperbespossibilitésde
carrièreoffertesparlerestaud’Ivan,j’imagine!T’asdelafamilledanslecoin?Parents?
Frèresetsœurs?
—Non.Iln’yaquemoi.
—T’assuiviunpetitcopain?
—Non.
—Alors,commeça,tut’es...simplementinstalléeici?
—Oui.
—Qu’est-cequit’apousséeàfaireuntrucpareil,bonsang?
Katieneréponditpas.Ivan,MelodyetRickyluiavaientposélesmêmesquestions.Par
simplecuriosité.Riendeplusnaturel.Pourtant,ellenesavaitjamaisquoirépondre,hormis
lavérité.
—Jevoulaisjustetrouverunendroitoùjepouvaisprendreunnouveaudépart.
Jobutunpeudecafé,toutenayantl’airdeméditersurcetteréponse.Toutefois,àlagrande
surprisedeKatie,elleneluiposaplusd’autresquestionsetsebornasimplementàhocherla
tête.
—Logique...Parfois,unbonredémarrageàzéro,c’estexactementcequ’ilfaut.Etje
trouveçaadmirable.Beaucoupdegensn’enontpaslecourage.
—Tucrois?
—Jelesais.Alors,qu’as-tuprévudebeaupouraujourd’hui?Pendantquemoi,jevais
déballermesaffairesenrâlantettoutnettoyerjusqu’àcequejen’aieplusdepeausurles
mains.
—Jedoisallertravaillerplustard.Maisàpartça,pasgrand-chose.Quelquescoursesà
faire,c’esttout.
—TuvaschezFisherouaucentre-ville?
—JevaisjustechezFisher.
—T’asdéjàrencontrélepatron?Legarsauxcheveuxpoivreetsel?
Katieacquiesça.
—Uneoudeuxfois.
Jofinitsoncafé,posalatassedansl’évieretsoupira.
—OK,dit-ellesansgrandenthousiasme.J’arrêtedetraînasser.Sijenem’ymetspas
maintenant,jen’auraijamaisfini.Souhaite-moibonnechance.
—Bonnechance!
Joluifitunpetitsignedelamain.
—Ravied’avoirfaittaconnaissance,Katie.
Depuislafenêtredesacuisine,Katielavitsecouerletapismisdecôtépeuavant.Joavait
l’airplutôtsympa,maisKatienesavaitpassielleétaitprêteàfréquentersavoisine.Même
s’ilseraitsansdouteagréablederecevoirJodetempsàautre,elleavaitprisl’habitudede
vivreseule.
Cependant,ellesavaitcequesignifiaitlaviedansunepetiteville,cetisolementqu’elle
s’imposaitnepourraitdurertoujours.Illuifallaitbientravailler,fairesescourses,marchédanslesrues;certainsclientsdurestaurantlareconnaissaientdéjà.Parailleurs,Katie
devaitadmettrequ’elleavaitprisplaisiràbavarderavecJo.Bizarrement,ellesentaitquesa
voisineneluiavaitpastoutdit...maiselleluisemblaitd’oresetdéjàdignedeconfiance,
mêmesiKatien’auraitsuexpliquerpourquoi.Aprèstout,Joétaitelleaussiunefemmeseule,
cequiserévélaitunavantagenonnégligeable.Katien’osaitpasimaginersaréactionsiun
hommes’étaitinstalléàcôté,etd’ailleurs,ellesedemandaitpourquoicetteéventualiténe
luiavaitmêmepastraversél’esprit.
Ellenettoyalestassesdansl’évier,lesessuya,puislesrangeadansleplacard.Ungeste
familier:rangerlavaisselledupetitdéjeuner...sifamilierque,l’espaced’uninstant,Katiesesentitreplongéedansl’existencequ’elleavaitabandonnée.Sesmainssemirentàtrembler
et,toutenlesjoignant,ellepritquelquesprofondesinspirationsavantdefinirparsecalmer.
Deuxmoisplustôt,elleenauraitétéincapable.Ilyavaitdeuxsemainesencore,ellenese
seraitpasmaîtriséeaussivite.Etsielleseréjouissaitdelaquasi-disparitiondesescrisesd’angoisse,çavoulaitdireaussiqu’ellecommençaitàsesentiràl’aise...Cequil’effrayait.
Carellerisquaitdebaissersagarde,etellenepouvaitselepermettre.
Quoiqu’ilensoit,Katiesefélicitaitd’avoiratterriàSouthport.Situéeàl’embouchuredu
fleuveCapeFear,àl’endroitmêmeoùilrejoignaitl’Intracoastal,c’étaitunepetitelocalitédedeuxoutroismilleâmes.Lelongdestrottoirsombragés,propicesàlapromenade,on
pouvaitvoirlesfleurss’épanouirdanslaterresablonneuseetadmirerlesarbresdontletroncflétriseparaitdekudzuetlesbranchesployaientsouslamousseespagnole.Aufildeses
balades,Katieavaitobservédesgaminsrouleràbicycletteetjouerauballon,s’était
émerveilléedunombred’églises,présentesàchaquecoinderueoupresque.Lesoirvenu,
criquetsetgrenouillesyallaientdeleurconcert,etKatiesongeaitunefoisencorequecet
endroitluiavaitconvenudèsledébut.Elles’ysentaitensécurité,commesi,telunrefuge,
unhavredepaix,ill’avaitenquelquesorteattiréeàluidepuistoujours.
Elleenfilasaseulepairedechaussures,destennisConversepassablementusées.La
commodenerenfermaitpasgrand-choseetiln’yavaitguèreàmangerdanslacuisine,mais
ensortantausoleilpourserendreàl’épicerie,Katieseditensecret:Jesuischezmoi.Toutenrespirantlaforteodeurdejacinthesetd’herbefraîchementcoupée,ellesavaitqu’ellene
s’étaitpassentieaussiheureusedepuisdesannées.
3.
Sescheveuxétaientdéjàgrisalorsqu’ilaccusaitàpeineunepetitevingtained’années,ce
quiluiavaitvaludesmoqueriesbonenfantdelapartdesesamis.Lechangements’était
opéréprogressivement,justequelquescheveuxblancspar-cipar-là,puisenunan,sa
chevelurenoirdejaisétaitdevenuepoivreetsel.Nisamèrenisonpèrenepouvaient
expliquerlephénomène;pourcequ’ilsensavaient,AlexWheatleyconstituaituneanomalie
desdeuxcôtésdelafamille.
Curieusement,cettesingulariténel’avaitpasdérangé.Àl’armée,illasoupçonnaitmême
d’avoirparfoisfacilitésonavancement.AffectéenAllemagne,puisenGéorgie,ilavait
travailléauseindelaCriminalInvestigationDivisionouCID,etpassédixansàenquêtersur
descrimesetdesdélitsmilitaires:descasdedésertionsauxaffairesdecambriolage,en
passantpardesfaitsdeviolenceconjugale,desviolsetmêmedesmeurtres.Régulièrement
promu,ilavaitprissaretraiteenqualitédemajoràl’âgedetrente-deuxans.
Unefoisdéchargédesesfonctionsmilitaires,ils’étaitinstalléàSouthport,villenataledesonépouse.
Jeunemarié,avecsafemmeenceintedeleurpremierenfant,ilavaitd’embléesongéà
postulerdanslapolice,maissonbeau-pèreavaitalorsproposédeluivendrel’affaire
familiale.
Ils’agissaitd’uneépicerie-bazaràl’ancienne,avecunefaçadeenbardeauxblancsetdes
voletsbleus,unauventinclinéetunbancàl’entrée—legenredemagasinsayantjadis
connuleurheuredegloireetdontlaplupartavaientdisparu.L’appartementsesituaitau
premier.Unimpressionnantmagnoliaombrageaituncôtédelabâtisse,tandisqu’unchêne
sedressaitàl’avant.Seuleunepartieduparkingétaitbitumée-l’autreétaitrecouvertede
gravier—,maiscelui-cirestaitrarementdésert.Lebeau-pèred’Alexavaitouvertson
commerceavantlanaissancedeCarly,quandlalocalitéselimitaitpresqueexclusivementà
desterresagricoles.Toutefois,ilseflattaitdebienconnaîtresessemblablesettenaità
stockertoutcedontilspourraientavoirbesoin,cequijustifiaitl’aspectbric-à-bracde
l’établissement.Alexavaitlemêmeraisonnementetavaitconservégrossomodolemême
agencementdanslemagasin.Cinqousixrayonsproposaientdesproduitsd’alimentationet
detoilette,tandisqu’àl’arrièredesarmoiresréfrigéréesregorgeaientdesodas,d’eaux
minérales,debièresetdebouteillesdevin.Commetoutesupérette,celle-cipossédaitses
présentoirsdechips,confiseriesetproduitsàgrignoterquelesgensachetaientaumoment
depasseràlacaisse.Maislaressemblances’arrêtaitlà.Ontrouvaitaussitoutl’équipement
nécessairepourlapêche,dontdesappâtsfrais,etungrilldonts’occupaitRogerThompson,
quiavaittravailléàWallStreetets’étaitinstalléàSouthportenquêted’unevieplussimple.
Leditgrilloffraitdeshamburgers,dessandwiches,deshot-dogs,etunendroitpours’asseoir.
IlyavaitégalementdesDVDàlouer,toutessortesdemunitionspourlachasse,des
blousonsimperméablesetdesparapluies,sanscompterunepetitesélectiondebest-sellers
etdegrandsclassiquesdelalittérature.Lemagasinvendaitdesurcroîtdesbougies
d’allumagepourvéhicules,descourroiesderadiateur,desbidonsd’essence,etAlexpouvait
mêmeréaliserdesdoublesdeclésàl’aided’unemachineinstalléedansl’arrière-boutique.Il
disposaitdequatrepompesàessence,dontunesurl’embarcadère,destinéeauxbateaux—
laseulestationendehorsdelamarina.
Sisurprenantquecelapuisseparaître,tenirl’inventaireàjourneposaitaucunproblème.
Certainsarticlesaffichaientuntauxderotationrégulier,d’autresnon.Àl’instardesonbeau-père,Alexsavaitdevinercedontlesclientsavaientbesoinsitôtqu’ilsentraientdansle
magasin.Depuistoujours,ilremarquaitetserappelaitdesdétailsauxquelslesautresne
prêtaientpasattention,unequalitéquiluiavaitconsidérablementfacilitélatâcheaucours
desesannéespasséesàlaC1D.Àprésent,ilveillaitenpermanenceauréassortiment
régulierdesesproduits,afindesatisfaireaumieuxlesgoûtschangeantsdesaclientèle.
Certes,Alexn’auraitjamaiscruexercercegenred’activité,maisilavaitprisunebonne
décision,neserait-cequeparcequecelaluipermettaitdegarderunœilsurlesenfants,Josh
étaitscolarisé,maisKristenn’entreraitpasàl’écoleavantl’automneetpassaitsesjournées
avecluiàlasupérette.Ilavaitinstalléunpetitcoinpourjouerderrièrelacaisse,oùsafille,particulièrementéveilléeetbavarde,semblaittrèsheureuse.Bienqu’ellen’eûtquecinqans,
ellesavaitfairefonctionnerlacaisseetrendrelamonnaie,engrimpantsurunmini-tabouret
afind’atteindrelestouches.Alexserégalaittoujoursdevoirlamineétonnéedesclientsde
passagelorsquelagaminesemettaitàencaisser.
Toutefois,cen’étaitpasuneenfanceidéalepourKristen,mêmesiellen’enavaitpasconnu
d’autre.Entoutehonnêteté,Alexdevaitbienadmettreques’occuperdesenfantsetdu
magasinluiprenaittoutesonénergie.Quelquefois,ilsentaitqu’ilparvenaittoutjusteà
garderlerythme:préparerledéjeunerdeJosh,ledéposeràl’école,passercommande
auprèsdesesfournisseurs,recevoirlesreprésentants,etservirlesclients,toutenveillantàcequeKristensoitoccupée.Etcen’étaitpastout.Illuiarrivaitdesedirequelessoirées
étaientencorepluschargées.Ilfaisaitdesonmieuxpourpasserdutempsavecsesenfants:
baladesàvélo,sortiescerf-volant,partiesdepêcheavecJosh—Kristenaimaitjoueràla
poupéeetfairedestravauxmanuels,maisAlexn’avaitjamaisétédouépourcegenre
d’activités.Venaients’ajouterlapréparationdesrepasetleménage,sibienque,lamoitié
dutemps,ilpouvaitàpeinegarderlatêtehorsdel’eau.Mêmequandlesenfantsallaient
enfinsecoucher,illuiétaitpresqueimpossibledesedétendrecarilluirestaittoujoursunechoseàfaire.D’ailleurs,Alexsedemandaits’ilconnaissaitencorelesensdumot«détente
».
Unefoislesenfantsaulit,ilpassaitsesfinsdesoiréesseul.Bienqu’ilsemblâtconnaîtretoutlemondeenville,ilavaitpeudevéritablesamis.LescoupleschezlesquelsCarlyetluise
rendaientparfoispourunbarbecueouundîners’étaientlentementmaissûrementéloignés.
C’étaitenpartiesafaute:soncommerceetl’éducationdesenfantsoccupaientlamajeure
partiedesontemps.Cependant,ilavaitplusoumoinsl’impressionqu’ilmettaitcescouples
malàl’aise,commesisaseuleprésenceleurrappelaitquelavieserévélaitimprévisible,
impitoyable,etqu’unmalheurpouvaitsurvenirenunclind’œil.
Enrésumé,sonmodedeviel’épuisaitetl’isolaitdurestedumonde,maisilrestaitfocalisé
surl’éducationdeJoshetdeKristen.Mêmesic’étaitmoinsfréquentqueparlepassé,tous
deuxavaienttendanceàfairedescauchemarsdepuisladisparitiondeCarly.Quandils
s’éveillaientaumilieudelanuitetsanglotaientdemanièreinconsolable,Alexlesprenait
danssesbrasetleurmurmuraitquetouts’arrangerait,qu’ilsnedevaientpass’inquiéter,
jusqu’àcequ’ilsfinissentparserendormir.Audébut,touslestroisavaitsuiviunethérapie
familiale;lesgaminsavaientdessinéetparlédecequ’ilséprouvaient.Apparemment,cela
nesemblaitpaslesavoiraidésautantqu’ill’auraitespéré.Lesmauvaisrêvesavaient
continuépendantprèsd’uneannée.Detempsàautre,quandilfaisaitducoloriageavec
KristenoupéchaitavecJosh,lacadetteoul’aînésetaisaient,etAlexcomprenaitalorsque
leurmèreleurmanquait.Kristenl’avouaitmêmequelquefoisdesapetitevoixtremblante,
enfantine,leslarmesauxyeux.Lorsquecelaseproduisait,ilavaitlittéralementl’impression
desentirsoncœursebriser,parcequ’ilsavaitqu’ilnepouvaitdireoufairequoiquecesoitpourarrangerlasituation.Lathérapeuteluiavaitassuréquelesenfantsétaientrésistantsetque,commeilssesavaientaimés,leurscauchemarsfiniraientparcesseretleurslarmespar
setarir.Letempsavaitdonnéraisonàlathérapeute,maisàprésent,Alexdevaitfairefaceà
uneautreformedeperte,laquelleluiavaittoutautantbrisélecœur.Lesenfantsallaient
mieux,illesavait,carlesouvenirdeleurmères’estompaitpeuàpeu.Ilsétaientsijeunes
quandilsl’avaientperdue—respectivementàquatreettroisans—qu’unjourviendraitoù
elleseraitplusuneimagequ’unevéritablepersonneàleursyeux.C’étaitinévitable.
Néanmoins,Alextrouvaitinjustequ’ilsnepuissentplussesouvenirdurirede
Carlyoudelatendresseaveclaquelleellelestenaitdanssesbras,ouencoredela
profondeurdel’amourqu’elleleuravaitporté.
Alexn’avaitjamaisétéungrandphotographe.C’étaittoujoursCarlyquiprenaitl’appareil,et
parconséquent,ilexistaitdesdizainesdephotosdeluiaveclespetitsetàpeinequelques-
unesavecelle.Etmêmes’ilmettaitunpointd’honneuràfeuilleterl’albumavecJoshet
Kristen,toutenleurparlantdeleurmère,Alexcraignaitquecequ’illeurracontaitne
devienneàlalonguequedesimplesanecdotes.Lesémotionsquis’yrattachaientévoquaient
àsesyeuxdeschâteauxdesablebalayéspeuàpeuparlamarée.Ilenallaitdemêmeavec
leportraitdeCarlyaccrochéaumurdesachambre.Aucoursdeleurpremièreannéede
mariage,ilavaittenuàcequ’unprofessionnellaprenneenphoto,endépitdesprotestations
deCarly.Alexs’enfélicitait.Surlecliché,elleétaitbelleetfière,tellelafemmedecaractèrequiavaitsuleséduire.Lanuit,quandlesenfantsétaientaulit,illuiarrivaitdecontemplerl’imagedesonépouse,assailliparunemultituded’émotions.MaisJoshetKristen,eux,
prêtaientàpeineattentionàlaphotodésormais.
AlexpensaitsouventàCarly,etlacomplicitéqu’ilspartageaientautrefoisluimanquait,tout
autantquel’amitiéquiconstituaitlecimentdeleurcoupleàsonapogée.Entoutesincérité,ilsavaitqu’ilsouhaitaitrevivrecela.Ilsesentaitseul,quandbienmêmecelaledérangeaitde
l’admettre.Desmoisdurant,aprèsavoirperdusafemme,iln’avaittoutsimplementpaspu
concevoiruneautrerelation,etencoremoinsl’éventualitéderetomberamoureux.Mêmeau
boutd’unan,c’étaitlegenredepenséequ’ilchassaitdesonesprit.Cependant,quelque
tempsauparavant,ilavaitemmenélespetitsàl’aquariumet,tandisqu’ilssetenaienttous
troisdevantlebassindesrequins,Alexavaitengagélaconversationavecunefemme
séduisantequisetrouvaitàproximité.Commelui,elleétaitvenueavecsesenfantset,
commelui,elleneportaitpasd’alliance.Sesgaminsavaientl’âgedeJoshetKristenet,
pendantquetouslesquatrebavardaiententreeuxetmontraientdudoigtlespoissons,elle
avaitrid’uneremarqued’Alex;ilavaitalorssenticommeuneétincelled’attirance,quilui
avaitunpeurappelécequ’ilavaitconnujadis.Laconversations’étaitachevéeetchacun
étaitrepartidesoncôté,maisensortant,ill’avaitaperçue.Lafemmeluiavaitfaitsigneet,l’espaced’uninstant,Alexavaitenvisagédes’approcherdesavoiturepourluidemanderson
numérodetéléphone.Maisils’étaitraviséet,peuaprès,elleavaitquittéleparking.Ilne
l’avaitplusjamaisrevue.
Cesoir-là,Alexs’étaitattendu,commetoujours,àêtrerongéparlesregretsetlesreproches
qu’ilsefaisaitàlui-même.Bizarrementilnel’avaitpasété.Pasplusqu’ilnes’étaitsentientort.Iltrouvaitsonattitudeplutôt...normale.Certes,ilnevivaitpascelacommeune
nouvelleprofessiondefoietn’étaitpastransportédejoie,maisilsesentaitbienet,aufond,savaitquecelasignifiaitqu’ilcommençaitenfinàguérir.Évidemment,iln’étaitpasprêtpourautantàselancertêtebaisséedansdesrencontres.Siceladevaitseproduire,tantmieux.Et
sinon?Ilseditqu’ilfranchiraitcetteétapelemomentvenu.Ilétaitdisposéàattendre
jusqu’àcequ’iltrouvelapersonneidéale,quinonseulementramèneraitlebonheurdanssa
vie,maisaimeraitaussisesenfantsautantqueluilesaimait.Toutefois,iladmettaitque
danscetteville,leschancesdetrouverchaussureàsonpiedserévélaientbienminces.
Southportétaittroppetit.Laquasi-totalitédesgensqu’ilconnaissaitétaientmariés,
retraités,oufréquentaientencorel’unedesécolesducoin.Lesfemmesseulesnecouraient
paslesrues,etmoinsencorecellesquisouhaitaientune«formuletoutcompris»,autrement
ditavecenfants.Etc’étaitbiensûrlaconditionsinequanon.Alexsouffraitsansdoutede
solitude,désiraitretrouverlacomplicitéducouple,maisiln’étaitpasprêtàsacrifiersa
progéniturepourparveniràsesfins.Lespetitsavaienttraversésuffisammentd’épreuveset
passeraienttoujoursavantsesautresobjectifs.
Cependant,ilrestaituneautreéventualité...UneautrefemmeintéressaitAlex,mêmes’ilne
savaitpasgrand-choseàsonsujet,hormisqu’elleétaitcélibataire.Ellevenaituneoudeux
foisparsemaineaumagasindepuisdébutmars.Latoutepremièrefois,elleluiétaitapparue
pâle,levisageémacié,d’unemaigreurpresquecadavérique.Entempsnormal,iln’aurait
jamaiscrularevoir.Lesgensdepassages’arrêtaientsouventàlasupérettepouracheter
dessodas,unencasàgrignoter,oupourfaireleplein;illesrevoyaitrarement.Maiselle
n’avaitrienvouludetoutcela,etavaitgardélatêtebaisséeensillonnantlesrayons
alimentaires,commepourtenterdepasserinaperçue,telunfantôme.Malheureusement,ça
n’avaitpasmarché.Elleétaitbientropséduisantepourqu’onnelaremarquepas.Selonlui,
elleavaitvingt-septouvingt-huitans.Lescheveuxbrunscoupéscourt,justeau-dessusdes
épaules,levisagedépourvudemaquillage,seshautespommettesetsesgrandsyeuxlui
donnaientunecertainegrâce,empreintedefragilité.
Àlacaisse,Alexavaitréaliséenlavoyantdeprèsqu’elleétaitencoreplusjolie.Sesyeux
étaientd’unenuancenoisettequitiraitsurlevert,pailletéd’or,etunsouriredistraits’étaitàpeineesquissépourdisparaîtredanslaseconde.Surlecomptoir,elleavaitdéposé
uniquementdesalimentsdebase:café,riz,floconsd’avoine,pâtes,beurredecacahuète,et
produitsd’hygiène.Ilavaitsentiquetouteconversationl'auraitmisemalàl’aise,aussiavait-ilencaissélesarticlesensilence.Cefaisant,ilavaitenfinentendusavoix.
—Vousauriezdesharicotssecs?
—Désolé,avait-ilrépondu.Engénéral,jen’enaipasenstock.
Tandisqu’ilrangeaitsesarticlesdansunsac,ill’avaitvueregarderautraversdelavitrinetoutensemordillantlalèvre.Sanspouvoirsel’expliquer,ilavaiteuàcemoment-là
l’impressionétrangequ’elleallaitfondreenlarmes.
Ils’étaitéclaircilavoixavantdereprendre:
—Sic’estunproduitdontvousaurezsouventbesoin,jeserairavid’encommander.Ilsuffitdemedirequellevariétévoussouhaitez.
—Jeneveuxpasvousembêter,avait-ellepresquemurmuré.
Elleavaitréglésanoteenpetitescoupureset,aprèsavoirprislesac,étaitsortiedu
magasin.Ils’étaitétonnédelavoirquitterleparkingàpiedetnonenvoiture,cequin’avaitfaitqu’accroîtresacuriosité.
Lasemainesuivante,ilyavaitdesharicotssecsenrayon.Detroissortesdifférentes:des
pinto,desrougesetdesLima—maisunseulpaquetdechaquesorte.Lorsqu’elleétait
revenue,illuiavaitfièrementannoncéqu’ellepourraitlestrouversurl’étagèredubas,dans
lecoin,àcôtéduriz.Enposantlestroispaquetssurlecomptoir,elleluiavaitdemandés’ilavaitparhasardunoignon.Ilavaitalorsdésignéunpetitsachetdansunecagette,prèsdela
porte,maiselleavaitsecouélatête:
—Ilnem’enfautqu’un,avait-elleexpliquédansunsourirehésitant,commepour
s’excuser.
Sesmainsavaienttrembléencomptantsesbilletset,cettefoisencore,elleavaitquittéle
parkingàpied.
Depuislors,ilyavaittoujoursdesharicotssecsenrayon,etdesoignonsaudétail.Etdans
lessemainesquiavaientsuivisesdeuxpremièresvisitesàlaboutique,lajeunefemmeétait
plusoumoinsdevenueunehabituée.Aufildutemps,mêmesiellesemontraittoujourspeu
bavarde,ellesemblaitmoinsfragile,moinsnerveuse.Lescernessoussesyeuxs’estompaient
peuàpeu,demêmequ’elleavaitprisquelquescouleursaveclavenuerécentedesbeaux
jours.Sasilhouettes’étaitaussiunpeuétoffée,pasbeaucoup,maissuffisammentpour
adoucirsestraitsdélicats.Elles’exprimaitd’unevoixplusassuréeet,bienquecelane
traduisîtpaslemoindreintérêtpourlui,lajeunefemmesoutenaitpluslongtempsleregard
d’Alex,avantdefinirpardétournerlesyeux.Bref,ilsn’étaientguèreallésau-delàde:«
Vousaveztrouvétoutcequ’ilvousfallait?»,suivid’un«Oui,c’estparfait.Merci.»
Cependant,plutôtquedefuirlasupérettecommeunebêtetraquée,lajeunefemme
s’attardaitparfoisdanslesrayonsetbavardaitmêmeavecKristen.C’étaientlesseulesfois
oùillavoyaitbaissersagarde.Sonattitudeouverteetdécontractéetémoignaitdeson
affectionpourlesenfants,etAlexcroyaitalorsvoirenellelafemmequ’elleavaitétéet
pouvaitredevenir,silescirconstancess’yprêtaient.Kristenparaissaitaussinoterun
changementenelle,car,unjour,aprèssondépartdumagasin,lapetiteavaitconfiéàson
pèrequ’elles’étaitfaitunenouvelleamiequis’appelaitMissKatie.
CelanesignifiaitpaspourautantqueKatiefûtàl’aiseaveclui.Lasemaineprécédente,
aprèsqu’elleavaitpapotéaveclafillette,ill’avaitvuelirelesquatrièmesdecouverturedesromansposéssurleprésentoir.Ellen’avaitachetéaucundestitres,etlorsqu’illuiavait
demandé,aumomentd’encaissersesarticles,sielleavaitunauteurpréféré,Alexavait
remarquéquesonanciennenervosités’étaitdenouveauemparéed’elle.Ils’enétaitalors
vouludeluiavoirainsidévoiléqu’ill’avaitobservée.
—Peuimporte,s’était-ilempresséd’ajouter.C’étaitjustepoursavoir...
Aumomentdefranchirlaporte,Katieavaitmarquéunarrêt,sonsacglisséaucreuxdubras.
Setournantunpeuverslui,elleavaitmarmonné:
—J’aimebienDickens...
Depuiscejour,Alexsongeaitdeplusenplussouventàelle;maiscen’étaitquedevagues
pensées,suscitéesparlemystèreetl’enviedemieuxlaconnaître.Encorenesavait-ilpas
vraimentcomments’yprendre.Exceptél’annéeoùilavaitfréquentéCarlyavantde
l’épouser,lesrendez-vousgalantsn’étaientpassonfort.Àl’université,entrelanatationet
sescours,illuirestaitpeudetempspourlessorties.Àl’armée,ils’étaitconsacrépleinementàsacarrière,travaillantdelonguesheures,cequiluiavaitvalud’êtresouventmutéà
chaquepromotion.SiAlexavaitconnuquelquesfemmes,celan’avaitétéquedesidylles
fugacesqui,pourlaplupart,avaientcommencéetfinidanslachambreàcoucher.Parfois,en
sereplongeantdanslepassé,ilreconnaissaitàpeinel’hommequ’ilétaitàl’époque,etCarly,illesavait,avaitétéresponsabledeceschangements.Quoiqu’ilensoit,savien’étaitpas
rosetouslesjoursetlasolitudeluipesait.Sonépouseluimanquaitet,mêmes’iln’enparlaitjamaisàquiconque,ilauraitjurésentirparfoislaprésencedeCarly,quiveillaitsurluiet
s’assuraitqu’ilallaitbien.
Enraisondutempsmagnifique,ilyavaitplusdeclientsqu’àl’ordinairecedimanche-là.
QuandAlexouvritsoncommerceà7heures,troisbateauxmouillaientdéjààl'embarcadère
etattendaientl’ouverturedelapompe.Commed’habitude,aumomentderéglerleurnote
d’essence,lesplaisanciersachetaienttoutessortesd’encasàgrignoter,desboissonsetdes
sacsdeglaçonspourleurbaladeenmer.Roger,quis’occupaitdugrill,n’avaitpasune
minuteàlui,etlestablesétaienttoutesoccupéespardesgensquimangeaientdespetits
painsàlasaucisseoudeshamburgers,etquiluidemandaientdestuyauxsurlaBourse.
Engénéral,Alextenaitlacaissejusqu’àmidi,puisilpassaitlerelaisàJoyce,qui,àl’instardeRoger,étaitlegenred’employéequifacilitaitgrandementlagéranced’unmagasin.Elleavait
travailléautribunaljusqu’àsaretraiteetfaisaitpourainsidire«partiedesmeubles».Le
beau-pèred’Alexl’avaitengagéedixansplustôtet,àprésentqu’elleétaitseptuagénaire,
Joycenemontraitaucunsignedefatigue.Sonmariétantdécédéetsesenfantspartis,les
clientsétaientdevenuspourelleunefamilled’adoption.
Joyceétaittoutaussiindispensablequelesarticlesenrayon.Quiplusest,ellecomprenait
qu’Alexavaitbesoindepasserdutempsavecsesenfants,loindelasupérette,etlefait
mêmededevoirtravaillerledimanchenelagênaitnullement.Sitôtqu’ellearrivait,ellese
glissaitderrièrelacaisseetsignifiaitàAlexqu’ilpouvaits’enaller,d’untons’apparentantdavantageàceluid’unepatronnequ’àceluid’uneemployée.Joycetenaitégalementlerôle
debaby-sitter;enelleseuleilavaitconfiances’ildevaitmomentanémentquitterlaville—
celas’étaitproduitdeuxfoisendeuxans,lorsqu’ilavaitretrouvéunanciencamaradede
l’arméeàRaleigh.AlexconsidéraitJoycecommel’unedesbénédictionsdesonexistence.
Quandilavaiteubesoind’elle,elleavaittoujoursréponduprésente.
Toutenattendantsonarrivée,Alexfaisaitletourdumagasinetvérifiaitlesrayons.Le
logicielinformatiqueétaitefficacepoursuivreleréassort,maisilsavaitqueleschiffresneluidisaientpastout.Quelquefois,ilserendaitmieuxcomptedel’étatdesstocksenbalayantles
étagèresd’unsimpleregard.Autantquepossible,unerotationrapidedesproduitsétaitle
signequelesaffairesmarchaient,cequiimpliquaitqu’ildevaitparfoisproposerdesarticles
introuvablesailleurs:desconfituresetdesgeléesmaison,desfondsdesaucedéshydratés
enprovenancede«recettessecrètes»pouraccommoderlebœufouleporc,ainsiquetoute
unesélectiondefruitsetlégumesmisenconservedanslarégion.Sibienquemêmelesgens
habituésàfaireleurscoursesauxsupermarchésFoodLionouPigglyWigglys’arrêtaient
fréquemmentchezluipoursefournirenspécialitéslocalesqu’Alexseflattaitd’avoirenstock.
Outrelevolumedesventesd’unarticle,ilaimaitsavoirquandcelui-cis’écoulait,indication
quin’apparaissaitpasforcémentdansleschiffres.Ilavaitappris,parexemple,quelespetitspainspourhot-dogssevendaientbienleweek-endmaisétaientrarementdemandésen
semaine,àl’inversedesautrespains.Fortdececonstat,Alexavaitadaptésonoffredans
chaquecatégorieaucalendrier,etlesventesavaientaugmenté.Cen’étaitpasgrand-chose,
maiscecivenants’ajouteràcela,Alexréussissaitainsiàmaintenirsonpetitcommerceàflot
àuneépoqueoùleshypermarchésmettaientlaplupartdessupérettesenfaillite.
Toutenpassantlesrayonsenrevue,Alexsedemandaitcequ’ilallaitfaireaveclesenfants
cetaprès-midi.Ildécidadelesemmenerenbaladeàvélo—Carlyadoraitlespromeneraux
quatrecoinsdelavilledanslevélo-poussette.Toutefois,çan’occuperaitpastoutl’après-
midi.Peut-êtrepourraient-ilsroulerjusqu’auparc...çaleurplairaitsûrement.
Afindes’assurerqu’aucunclientn’étaitsurlepointd’entrer,Alexlançauncoupd’œilverslaporte,puisgagnarapidementlaréserveàl’arrièreetpassalatêteau-dehors.Joshpêchait
surleponton,cequiconstituaitdeloinsonactivitéfavorite.Alexn’aimaitpasbeaucouple
laissertoutseulàl’extérieur—persuadéquecertainespersonnesjugeraientqu’ilétaitun
mauvaispère—,maisJoshrestaitconstammentdanslechampvisueldumoniteurvidéo
placéderrièrelacaisse.C’étaitlarègleetJoshs’yétaittoujoursconformé.Kristen,commeàsonhabitude,étaitassiseàsatable,dansuncoin.Elleavaitdisposélesvêtementsdesa
poupéeendifférentespilesetsemblaitraviedeluienfilerchaquetenueàtourderôle.
Lorsqu’elleavaitfini,elleregardaitAlexdesonairàlafoisenjouéetcandide,etdemandaitàsonpapacequ’ilenpensait,commes’ilallaitoseruneseulefoiscritiquerlatoilettedelapoupée...
Lesfillettesdesonâgepouvaientfairefondrelescœurslesplusinsensibles.
Alexs’affairaitàrangerdescondimentsquandilentendittinterlaclochedelaporte.Illevalatêteau-dessusdurayonetvitentrerKatie.
—Salut,MissKatie!s’écrialapetiteensurgissantdederrièrelacaisse.Qu’est-cetu
pensesdelatenuedemapoupée?
Delàoùilsetenait,Alexvoyaitàpeinelatêtedesafilleau-dessusducomptoir,maiselle
brandissait...Vanessa?Rebecca?Bref,quelquelûtleprénomdelapoupéeauxcheveux
bruns,Kristenlatenaitassezhautpourattirerl’attentiondeKatie.
—Elleestsuperbe,Kristen,réponditKatie.C’estunenouvellerobe?
—Non,jel’aidepuisunmoment.Maisellelaportaitpastropcestemps-ci.
—Comments’appelletapoupée?
—Vanessa.
Vanessa,notamentalementAlex.Lorsqu’ilcomplimenteraitplustardlapoupée,ilpasserait
pourunpèreplusattentif.
—C’esttoiquiluiasdonnéceprénom?s’enquitKatie.
—Non,ellel’avaitdéjà.Tuveuxbienm’aideràenfilersesbottes?J’arrivepasàles
monterjusqu’enhaut.
AlexobservalapetitetendreàKatielapoupéeetlajeunefemmes’exécuter.
Parexpérience,ilsavaitquelatâcheserévélaitplusdélicatequ’ellen’enavaitl’air:s’ilétaitimpossiblepourunefillettedeparveniràenfilercesbottesenplastique,lui-mêmeavaitdu
mal;maisKatiesemblaits’ensortirfacilement.Ellerenditlapoupéedésormaischausséeà
Kristen.
—Qu’est-cequetuenpenses?
—Super!s’extasialagamine.Tucroisquejedoisluimettreunmanteau?
—Ilnefaitpastrèsfroiddehors...
—Jesais.MaisVanessaestfrileuse.Jepensequ’elledoitsecouvrir.(Kristendisparut
derrièrelecomptoir,puisressurgit.)Lequel,d’aprèstoi?Lebleuouleviolet?
Katieportaundoigtàseslèvres,levisagegrave.
—Levioletdevraitaller.
Kristenhochalatête.
—C’estaussicequejepense.Merci!
Katiesouritetsedétourna,tandisqu’Alexseconcentraitdenouveausurlesrayonsavant
qu’ellenepuisselesurprendreentraindel’observer.Ildéplaçadespotsdemoutardeetde
condimentsversl’avantdel’étagère.Ducoindel’œil,ilentrevitKatiequiprenaitunpanier
avantdes’engagerdansuneautreallée.
Alexregagnalacaisse.Lorsqu’ellelevit,Katielegratifiad’unsourireamical.
—’jour,dit-il.
—Salut,dit-elleententantvainementderamenerunedesescourtesmèchesderrièreson
oreille.Jesuisjustepasséeprendredeuxoutroischoses.
—Faites-moisignesivousnetrouvezpasvotrebonheur.Parfois,ondéplacelesarticles.
Elleacquiesçaets’avançadanslerayon.Alexjetaunregardsurl’écranvidéoens’installant
derrièrelacaisse.Joshétaittoujoursentraindepêcher,alorsqu’unbateauaccostait
lentement.
—Commenttutrouves,papa?ditKristenenletirantsurunejambedepantalonpourlui
montrerlapoupée.
—Waouh!Elleestsplendide,répondit-ilens’accroupissantàhauteurdelapetite.Et
j’adorelemanteau.Vanessaatendanceàs’enrhumer,hein?
—Oui-oui!Maisellem’aditqu’ellevoulaitfairedelabalançoire,alorsfaudraqu’ellesechange.
—Çam’al’aird’unebonneidée.Peut-êtrequ’onpourraittousallerauparcplustard?Situveuxaussifairedelabalançoire...
—Moi,jen’enaipasenvie.C’estVanessa.Etpiscen’estpaspourdevrai,papa!
—Oh...OK,danscecas!dit-ilenserelevant.
Autantfaireunecroixsurlasortieauparc,songea-t-il.
Perduedanssonpetitmonde,Kristenseremitàdéshabillerlapoupée.AlexsurveillaitJosh
d’unœilsurl’écranaumomentoùunadolescententradanslaboutique,uniquementvêtu
d’unshortdesurfeur.Illuitendituneliassedebillets.
—Pourlepleinauponton,déclara-t-ilavantdefiler.
Alexencaissaetactionnalapompe,tandisqueKaties’approchaitducomptoir.Lesarticles
habituels,avecenplusuntubedecrèmesolaire.Lorsqu’ellesepenchapourvoirKristen,il
remarqualacouleurchangeantedesesyeux.
—Vousaveztouttrouvé?
—Oui,merci.
Ilcommençaàremplirsonsac.
—MonromanpréférédeDickens,reprit-ild’untonquisevoulaitamical,c’estLesGrandes
Espérances.Etvous?
Plutôtquedeluirépondresur-le-champ,Katieparutsurprisequ’ilsesouviennedesa
prédilectionpourcetauteur.
—LeContedesdeuxcités,dit-elled’unevoixdouce.
—J’aimebienaussicelui-là.Maisc’estunehistoiretriste.
—Oui,admit-elle.C’estpourçaqu’ellemeplaît.
Commeilsavaitqu’elleétaitvenueàpied,ildoublalessacs.
—Puisquevousavezdéjàfaitlaconnaissancedemafille,c’estàmontourdeme
présenter,j’imagine.Jem’appelleAlex...AlexWheatley.
—Elles’appelleMissKatie!claironnaKristendanssondos.Maisjetel’aidéjàdit,tuterappelles?
Alexjetaunregardpar-dessussonépaule.Quandilseretourna,Katieluitendaitl’argent,
sourireauxlèvres.
—Katietoutcourt,dit-elle.
—Ravidefairevotreconnaissance,Katie.(Ilpressalestouchesetletiroirdelacaisse
s’ouvritdansuntintement.)Voushabitezdanslecoin,jesuppose?
Ellen’eutpasletempsdeluirépondre.Quandilrelevalatête,ilvitqu’elleécarquillaitdesyeuxeffrayés.Alexvirevoltaaussitôtetdécouvritlamêmescènequ’ellesurlemoniteur
vidéoplacéderrièrelui:Joshétaitàl’eau,fouthabillé,etagitaitlesbras,paniqué.Lagorgeserrée,Alexsortitdederrièrelecomptoirettraversalemagasinentrombepourrejoindrela
réserve.Ouvrantlaportedederrièreàlavolée,ilfilaversledockenrenversantuncartonaupassage.
Galvaniséparlesmontéesd’adrénaline,ilsautapardessusunehaiedebuissonsetemprunta
unraccourcipourgagnerl’embarcadère.Ilatterritàtoutevitessesurlepontontandisque
Joshsuffoquaitetgesticulaitdeplusbelle.
Lecœurbattantàtoutrompre,Alexsejetaàl’eau.Cen’étaitpastrèsprofond—moinsde
deuxmètres—etsesjambess’enfoncèrentdanslabouejusqu’aumollet.Ilrefitsurfaceet
sentitlatensiondanssesbrasquandilrejoignitJosh.
—Jetetiens!luicria-t-il.Jetetiens!
Maisl’enfantsedébattait,prisd’unequintedetouxquil’empêchaitderécupérersonsouffle.
Alexbataillapourlecalmerenleramenantverslebord.Puisillehissajusqu’àlaberge
recouverted’herbe,l’espritenébullition...Quefairepourl’aideràrespirer?Iltentad’allongerJosh,maiscelui-cirésistaitettoussaitencore.Malgrésonaffolement,Alexseditalorsque
c’étaitbonsigneetquelepetitétaittiréd’affaire.
Ilignoraitcombiendetempscelaavaitduré—sansdoutequelquessecondesinterminables
—,maisJoshseraclalagorge,crachadel’eauetrecouvraenfinsonsouffle.L’enfantinspira
avecpeineettoussaencore,recommençaettoussota,maisc’étaitcettefoispours’éclaircir
lavoix.
Ilpritensuitedelonguesinspirations,toujoursenproieàlapanique,etparutseulement
prendreconsciencedecequis’étaitpassé.
IltenditlamainverssonpèreetAlexleserrafortdanssesbras.Joshsemitàpleurer,les
épaulessecouéesdespasmes,tandisqu’Alexsentaitsonestomacsenouer,àl’idéedecequi
auraitpuseproduires’iln’avaitpasvuKatieeffaréeparlesimagessurl’écran.
LessanglotsdeJoshs’atténuèrentcommeilmarmonnaitsespremièresparolesdepuis
qu’Alexl’avaitsortidel’eau.
—Jesuisdésolé,p’pa...
—Moiaussi,fiston,murmuraAlex,cramponnéàluicommes’ilcraignaitdelelâcheretde
remonterletemps,enrevivantlascèneavec,cettefois,unautredénouement.
Lorsqu'ilparvintenfinàsedétacherdesonfils,Alexremarquaunattroupementderrièrela
supérette.Rogers’ytrouvait,demêmequelesclientsquiprenaientleurrepas.
Deuxnouveauxarrivantssetordaientlecoupourvoircequis’étaitpassé.Kristenétaitparmi
eux,biensûr.Ilsesentitcoupableenlavoyantenlarmes,effrayée:elleaussiavaitbesoin
delui,mêmesielles’étaitlovéedanslesbrasdeKatie.
C’estseulementaprèsquesonfilsetluieurentenfilédesvêtementssecsqu’Alexput
comprendrecequis’étaitréellementpassé.Rogeravaitpréparédeshamburgersfritesaux
enfants,bienqu’aucundesdeuxn’eûtvisiblementenvied’ytoucher.
—Monfils’estaccrochéaubateauquandiladémarré,etjevoulaispasperdremacanneà
pêche,racontaJosh.J’aicruquelefilallaitsecasser,maisilm’aentraînédansl’eauetj’aibulatasse.Après,jepouvaisplusrespireretj’avaisl’impressionqu’onmetiraitversle
fond...jecroisquej’ailaissétombermacannedanslarivière.
Kristenétaitassiseàsescôtés,lesyeuxencorerougesetbouffis.ElleavaitdemandéàKatie
deresterunpeuavecelle,lajeunefemmeavaitacceptéetluitenaitencorelamain.
—Pasdeproblème.Jevaisvoirsijelaretrouve,etsinon,jet’enachèteraiunenouvelle.
Maislaprochainefois,tulalâchestoutdesuite,OK?
Joshreniflaethochalatête.
—Jesuisvraimentdésolé,p’pa.
—C’étaitunaccident,ditAlexd’untonrassurant.
—Maismaintenanttuvasplusmelaisserpêcher.
Pourrisquerdeteperdre?songeaAlex.Pasquestion.
—Onenreparleraplustard,OK?dit-il.
—Etsijeleprometsdelâcherlacanne,siçasereproduit?
—Commejeviensdeteledire,onenreparlera.Pourlemoment,pourquoinepasmanger
unmorceau?
—J’aipasfaim.
—Jesais.Maisc’estl’heuredudéjeuneretilfauttenourrir.
Joshpritunefriteetencroquaunbout,qu’ilmastiquamachinalement.Kristenl’imita.À
table,ellecopiaitpresquetoujourssonfrère,cequid’ordinaireagaçaitJosh,maisilne
semblaitpasavoirl’énergiedeprotesterencetinstant.
IlsetournaversKatieavecunesoudainenervosité.
—Jepeuxvousparleruneminute?
Elleselevaetill’entraînaunpeuàl’écartdespetits.Lorsqu’ilsfurentassezloinpourquecesderniers
n’entendentpas,ils’éclaircitlavoix.
—Jetiensàvousremercierpourcequevousavezfait.
—Maisjen’airienfait...
—Détrompez-vous.Sivousn’aviezpasregardélemoniteurvidéo,jen’auraispassucequi
sepassait.Peut-êtrequejeneseraispasarrivéàtemps...Etmerciaussidevousêtre
occupéedeKristen.C’estlapetitefillelaplusdoucequisoit,maiselleesttrèssensible.
Mercidenepasl’avoirlaisséetoutseule.Mêmequandonadûmontersechanger.
—J’aifaitcequen’importequiauraitfait,sedéfenditKatie.
Danslesilencequisuivit,elleserenditsubitementcomptequ’ilssetenaienttrèsprèsl’undel’autreetellereculaunpeu.
—Jedoisvraimentyallermaintenant.
—Attendez,ditAlex.(Ils’approchadesarmoiresréfrigéréesàl’arrièredumagasin.)Vous
aimezlevin?
Ellesecoualatête,l’airdéconcerté.
—Ilm’arrived’enboire,oui...Mais...
Avantqu’ellepuissefinir,ilouvritl’armoireetensortitunebouteilledechardonnay.
—Faites-moiplaisir,dit-il.Prenez-la.Ilestexcellent,jevousassure.Jesaisquevous
n’auriezjamaispensétrouverdubonvinici,maisquandj’étaisdansl’armée,unamim’aplus
oumoinsinitiéàl’œnologie.C’estunamateuréclairé,disons,etc’estluiquichoisitles
bouteillesquej’aienstock.Vousallezvousrégaler.
—Franchement,nevoussentezpasobligéde...
—Aucontraire,c’estlemoinsquejepuissefaire,dit-ilensouriant.Enguisede
remerciement.
Pourlapremièrefoisdepuisqu’ilss’étaientrencontrés,Katieleregardadroitdanslesyeux.
—OK,accepta-t-elleenfin.
Aprèsavoirrécupérésescourses,ellequittalemagasin.Alexrevintàlatable.Enles
amadouantunpeu,ilparvintàfaireacheverleurrepasàJoshetKristen,tandisqu’ilallait
récupérerlacanneàpêcheprèsdel’embarcadère.Quandilrevint,Joyceenfilaitdéjàson
tablieretilemmenalesgaminsfaireunebaladeàvélo.Ensuite,ilsserendirenttouslestroisenvoitureàWilmington,oùilsallèrentvoirunfilmetmangerunepizza—lasortieclassique
encompagnied’enfants.Lesoleilsecouchaitetlespetitsétaientfatiguésenrentrantàla
maison,sibienqu’ilssedouchèrentetsemirentaussitôtenpyjama.Alexpassauneheure
aveceuxàleurliredeshistoires,avantd’éteindreenfinlalumière.
Unefoisseulausalon,ilallumalatélévisionetpassad’unechaîneàl’autrependantunpetitmoment,maisiln’étaitpasd’humeuràlaregarder.IlrepensaitàJoshet,mêmes’ilsavait
sonfilsensécuritédanssonlit,iléprouvalamêmepeurqueplustôtdanslajournée,le
mêmesentimentd’échec.Ilfaisaitpourtantdesonmieuxetnuln'auraitpuaimersesenfants
plusquelui,maisilnepouvaits’empêcherdepenserquecelanesuffisaitpas.
Plustard,bienaprèsqueJoshetKristensefurentendormis,Alexserenditàlacuisineet
sortitunebièreduréfrigérateur.Ensuite,illasirotaassissurlecanapé.
Lefilmdelajournéesedéroulaitdanssatête,maiscettefois,sespenséesallaientverssa
filleetlafaçondontelles’étaitcramponnéeàKatie,sonpetitvisageenfouidanslecoudelajeunefemme.
Ladernièrefoisquejel’aivueainsi,songea-t-il,c’étaitduvivantdeCarly.
4.
Avrilcédalaplaceàmai,etlesjourscontinuèrentàs’écouler.LerestaurantnedésemplissaitpasetKatieserassuraitenvoyantaugmentersonpéculedanssaboîteàcafé.Ellene
paniquaitplusàl’idéedemanquerdemoyensaucasoùelledevraitquitterlaville.
Mêmeaprèsavoirpayésonloyeretlescharges,ainsiquesanourriture,c’étaitlapremière
foisdepuisdesannéesqu’illuirestaitdel’argentàdépenser.Pasbeaucoup,mais
suffisammentpourqu’ellesesentelibreettranquille.Vendredimatin,elles’arrêtadoncchez
AnnaJean,unesortedefriperiecaritative.Ellepassaleplusclairdesamatinéeàchiner
parmilesarticles,maisfinitpardénicherdeuxpairesdechaussures,deuxoutroispantalons,
desshorts,troistee-shirtsélégantsetquelqueschemisiers,letoutportanttelleoutellegriffeconnueetquasineuf.Katien’enrevenaitpasquecertainesfemmespuissentavoirautantà
donneràdesœuvresalorsquecesvêtementsdevaientsansdoutecoûterunepetitefortune
enboutique.
JosuspendaituncarillonéoliensursavérandaquandKatierentrachezelle.Depuisleur
premièrerencontre,ellesn’avaientguèrebavardé.LetravaildeJo,quelqu’illût,semblait
beaucoupl'occuperetKatieprenaitunmaximumdeservicesaurestaurant.Lesoir,elle
voyaitsouventdelalumièrechezsavoisine,maisilétaittroptardpouryfaireunsaut,etJoavaitétéabsentedechezelleleweek-endprécédent.
—Çafaitunbail,disdonc!lançacelle-cienluifaisantsigne.
Elletapotalecarillonetlefittinteravantdetraverserlejardin.
Katieatteignitsavérandaetposasessacs.
—Oùétais-tupassée?
Johaussalesépaules.
—Tusaiscequec’est...Onsecouchetard,onselèvetôt,etonn’arrêtepasdecourirà
droiteetàgauche.Lamoitiédutemps,j’ail’impressiond’êtretirailléedanstouslessens.
(Elledésignalesrocking-chairs.)Tupermets?J’aibesoind’unepause.J’ainettoyétoutela
matinéeetjeviensàpeined’accrochercetruc.J’aimebienleson,tusais.
—Vas-y,jet’enprie,ditKatie.
Jos’assitetrouladesépaulespoursedécontracter.
—Tuasprislesoleil,remarqua-t-elle.T’esalléeàlaplage?
—Non,ditKatieenpoussantl’undessacssurlecôtépourpasser,j’aifaitplusieursextrascesdeuxdernièressemainesetbosséenterrasse.
—Lesoleil,lamer...quedemandelepeuple?TravailleraurestauChezlvan,çadoit
ressembleràdesvacances.
Katieéclataderire.
—Pasvraiment.Ettoi?
—Nibaignadesnirigolades,cesjours-ci.(Elledésignalessacsd’unsignedetête.)Je
voulaispassermefaireoffriruncafécematin,maistuétaisdéjàpartie.
—Jesuisalléefairedushopping.
—Jevoisça.T'astrouvétonbonheur?
—Jecroisbien.
—Alors,nerestepasplantéelà.Montre-moitesachats.
—Tuenessûre?
AutourdeJod’éclaterderire.
—Jevisdansunpavillonauboutd’unchemindegravierpaumé,etj’aipassélamatinéeà
lessiverdesplacards...Qu’est-cequejepourraistrouverdeplusexaltant,d’aprèstoi?
Katiesortitunjeanetleluitendit.Joletintdevantelleetl’examinasoustoutesles
coutures.
—Waouh!s’exclama-t-elle.T’asdûletrouverchezAnnaJean.J’adorecetteboutique.
—Commentas-tudeviné?
—Parcequelesmagasinsducoinnevendentpasdefringuesaussichics.Cejeansorttout
droitd’unegarde-robedefemmefortunée.LaplupartdestenuesdechezAnnaJeansont
quasineuves.(Jobaissalejeaneteffleuradudoigtlescouturesdespoches.)Superbe!Les
motifssontgéniaux!(Ellejetaunregardverslesac.)Etqu’as-turapportéd’autre?
Katieluitenditlesarticlesunàun,toutenl’écoutants’extasiersurchacund’eux.Unefoislederniersacvidé,Josoupira.
—OK,maintenantjesuisjalouse.Etdis-moi,iln’yaplusriendecestyledanslaboutique,pasvrai?
Katiehaussalesépaules,laminedéconfite.
—Désolée,dit-elle.J’ysuisrestéeunbonmoment.
—Ehbien,tantmieuxpourtoi.Cesontdevraispetitsbijoux!
D’unmouvementdetête,Katiemontralamaisondesavoisine.
—Sinon,çaavancecheztoi?s’enquit-elle.Tut’esmiseàpeindre?
—Pasencore.
—Tropdeboulot?
Jofitlagrimace.
—Àvraidire,aprèsavoirtoutdéballéettoutnettoyédusolauplafond,j’étaisquasiment
vidée.Heureusementqu’onestcopines,parcequeçaveutdirequejepeuxencorepasser
cheztoi,oùc’estlumineuxetaccueillant.
—Tuestoujourslabienvenue.
—Merci.J’apprécie.MaiscemonstredeBensonvamelivrerdespotsdepeinturedemain.
Cequiexpliqueaussilaraisondemaprésenceici.J’appréhendedéjàdepassertoutleweek-
endcouverted’éclaboussures.
—C’estpassiterrible.Çavavite,tusais.
—Tuvoiscesmains?ditJoenlesbrandissant.Ellessontfaitespourcaresserdeshommes
séduisants,avoirdejolisonglesmanucurésetporterdesbaguesendiamant.Paspourla
peintureetleménage!
Katies’esclaffa.
—Tuveuxquejeviennet’aider?
—Absolumentpas!Déjàquejepassepourlafillequiremetaulendemaincequ’ellepeut
fairelejourmême,jen’aipasenviequetumeprennesenpluspouruneincompétente!
Parcequ’enfait,jesuisassezdouéedansmonboulot.
Unenuéed’étourneauxsurgitdesarbresetpritsonenvolavecunegrâcepresquemusicale.
Lemouvementdesrocking-chairsfaisaitlégèrementgrincerleplancherduporche.
—Tufaisquoiaujuste?demandaKatie.
—Jesuisthérapeute,conseillère,situpréfères.
—Dansleslycées?
—Non.Jefaisdusoutienpsychologiqueauprèsdespersonnesendeuillées.
—Oh...Çaconsisteenquoi,concrètement?
Johaussalesépaules.
—Jerendsvisiteauxgensetj’essaiedelesaider,engénéralquandilsviennentdeperdre
unproche.(Elles’interrompit,avantdereprendred’unevoixplusposée.)Toutlemondene
réagitpasdelamêmefaçonetc’estàmoidetrouverunmoyendelesaideràaccepterleur
perte.Soitditenpassant,jedétestecemot,carjen’aijamaiscroiséquelqu'unqui
l'accepte...Maisvoilàenquoiconsistemonjob.Parcequ’endéfinitive,aussidifficilequesoitleprocessus,l’acceptationaidelesgensàallerdel’avant.Maisparfois...
Danslesilencequisuivit,ellegrattanerveusementlapeintureécailléesurlerocking-chair.
—Parfois,reprit-elle,alorsquejemetrouveavecquelqu’un,d’autresproblèmes
surgissent.Commeçam’estarrivédernièrement.Parcequelesgensontaussibesoin,
quelquefois,d’êtreaidésàd’autresniveaux.
—Cetravailm’al’airdrôlementgratifiant.
—Eneffet.Mêmesicen’estpastoujoursévident.
(EllesetournaversKatie.)Ettoi,alors?
—TusaisbienquejebosseaurestauChezIvan.
—Maistunem’aspasdittoutleresteàproposdetoi.
—Oh!Iln’yapasgrand-choseàendire,sedéfenditKatiedansl’espoirdecoupercourtà
l’interrogatoire.
—Biensûrquesi.Toutlemondeaunehistoire...Qu’estcequit’avraimentfaitvenirà
Southport,parexemple?
—Jetel’aidéjàdit.Jevoulaisprendreunnouveaudépart.
Joparutlatranspercerduregardenméditantsursaréponse.
—OK,finit-ellepardéclarerd’untonléger.T’asraison.Cenesontpasmesoignons.
—Cen’estpascequej’aidit...
—Maissi.D’unemanièreplusélégante.Etjerespectetaréponse,parcequ’aprèstout,ça
nemeregardepas.Sachetoutefoisqu’endisantvouloirprendreunnouveaudépart,tune
peuxpasempêcherlathérapeutequejesuisdesedemanderpourquoituasressentile
besoinderedémarreràzéro.Etquiplusest,jem’interrogesurcequetuasbienpulaisser
derrièretoi.
Katiesentitsesépaulessecrisper.Voyantsagêne,Joenchaînaendouceur:
—Tusaisquoi?Oubliemêmequejet’aiposélaquestion.Sachesimplementquesijamais
tuasenviedeparler,jesuislà,OK?Jesuisuneoreilleattentive.Surtoutaveclesamis.Etcrois-leounon,parlerfaitparfoisdubien.
—Etsijenepouvaispasenparler?répliquaKatiedansunmurmureinvolontaire.
—Danscecas,voicicequejetepropose...Faisabstractiondemonboulotdethérapeute.
Onestsimplementamies,etdesamiespeuventparlerdetout.Commedel’endroitoùtues
néeoudecequiterendaitheureusequandtuétaisgamine.
—Enquoiest-cesiimportant?
—Çanel’estpas,justement.Riennet’obligeàdirecequetun’aspasenviededire.
Katiepritletempsdedigérersesparolesavantdelaregarderenplissantlesyeux.
—Tuestrèsdouéedanstonjob,pasvrai?
—J’essaie,concédaJo.
Katiejoignitlesmainssursesgenoux.
—OK.JesuisnéeàAltoona,dit-elle.
Jos’adossaàsonrocking-chair.
—Jen’ysuisjamaisallée.C’estsympa?
—C’estunedecesanciennesvillesquisesontdéveloppéesgrâceauchemindefer.Une
petitelocalitérempliedebravesgensquitravaillentdurpourtenterd’améliorerleur
existence.Etc'étaitjolilà-bas,surtoutàl'automne,quandlefeuillagechangeaitdecouleur.
Àl’époque,jepensaisqu’iln’yavaitpasd’endroitplusbeauaumonde.(Katiebaissales
yeux,commeégaréedanssessouvenirs.)J’avaisuneamieappeléeEmily,ettouteslesdeux
onposaitdespiècesdeuncentsurlesrails.Unefoisqueletrainétaitpassé,oncourait
partoutpouressayerdelesrécupérer,etquandonyarrivait,ons’émerveillaittoujoursde
voirquelagravureavaitdisparu.Parfois,lespiècesétaientencoretouteschaudesetjeme
souviensdem’êtrepresquebrûléeunjour.Quandjerepenseàmonenfance,c’estsurtoutce
genredepetitsplaisirsquimerevientenmémoire.
Katiehaussalesépaules,maisJosetaisait,souhaitantqu’ellecontinue.
—Quoiqu’ilensoit,c’estlà-basquej’aifaittoutemascolarité.J’aiterminélelycée,
diplômeenpoche,maisensuite,jenesaispas...j’imaginequeJen’enavaisunpeumarre...
tuvois?Laviedeprovince,oùtouslesweek-endsseressemblent.Lesmêmesgensquivont
auxmêmessoirées,lesmêmesgarçonsquiboiventdelabièredanslabennedeleurpick-up.
Jevoulaisvivreautrechose.Maislafac,çan’apasmarché.Alorspourfairecourt,disonsquej’aiatterriàAtlanticCity.J’aitravailléunmomentdanscetteville,j’aivadrouilléunpeudanslarégion,etmaintenant,desannéesplustard,mevoilà.
—Dansuneautrepetitevilleoùriennebouge.
Katiesecoualatête.
—Ici,c’estdifférent.Jemesens...
Voyantqu’ellehésitait,Jofinitsaphrase.
—Ensécurité?
CommeKatielaregardaitd’unairstupéfait,Joparutperplexe.
—Cen’estpascompliquéàdeviner.Tum’asditvouloirprendreunnouveaudépart,orquel
meilleurendroitque
Southportpourredémarrer?Unevilleoùilnesepassejamaisrien?(Ellemarquaune
pause.)Enfin...cen’estpastoutàfaitvrai.J’aisuqu’ilyavaiteuunpeud’agitation,ilyadeuxoutroissemaines.Tuétaisalléeàlasupérette,c’estça?
—Tuenasentenduparler?
—C’estunepetiteville.Impossibledenepasêtreaucourant.Ques’est-ilpassé?
—Onaeuunesacréefrayeur.J’étaisentraindeparleràAlex,quandsoudainj’aivules
imagessurlemoniteur.J’imaginequ’iladûremarquermonexpressionparcequel’instant
d’après,ilafilécommeuneflèche.Ensuite,Kristenavucequisepassaitsurl’écranets’estmiseàpaniquer.Jel’aiprisedansmesbrasetj’aisuivisonpère.Letempsquejesorte,AlexavaitdéjàrepêchéJosh.Jesuiscontentequ’ils’ensoitbientiré.
—Moiaussi,acquiesçaJo.Commenttrouves-tuKristen?Àcroquer,hein?
—Ellem’appelleMissKatie.
—J’adorecettegamine,ditJoenramenantlesgenouxcontresapoitrine.Maisçane
m’étonnepasquevousvousentendiezbientouteslesdeux.Oudumoinsqu’ellet’aitlaissée
laprendredanslesbrasquandelleaeupeur.
—Pourquoitudisça?
—Parcequec’estunpetitêtretoutcequ’ilyadeperspicace.Ellesaitquetuasboncœur.
Katiegrimaçad’unairsceptique.
—Peut-êtrequ’elleavaitsimplementpeurpoursonfrèreetquej’étaislaseuledansles
parages,unefoissonpèreparti.
—Netesous-estimepas.Jetedisquecettegamineestperspicace,insistaJo.EtAlex,il
étaitcomment?Aprèsl’incident,jeveuxdire?
—Encoreunpeusouslechoc,maisàpartça,çaallait.
—Tuluiasreparlédepuis?
—Pasbeaucoup,non,réponditKatied’unairévasif.
Ilesttoujourssympaquandjepasseaumagasin,etmecommandecedontj’aibesoin,mais
sinon...
—IIestdouépourcegenredechoses,affirmaJo.
—Tum’asl’airdebienleconnaître.
Josebalançaunpeudanssonfauteuil.
—Oui,jepense.
Katieenattendaitdavantage,maisJorestasilencieuse.
—Tuveuxqu’onenparle?s’enquitKatied’unairinnocent.Parcequelefaitdeparler,ça
aideparfois...Surtoutàuneamie.
—Tusais,répliquaJo,leregardpétillant,jemesuisditdèsledébutquetuétaisbienplusfutéequet’enavaisl’air.Tumebalancesmespropresmots.Tudevraisavoirhonte!
Katiesouritensilence,exactementcommeJol’avaitfait.Etelles’étonnad’obtenirgainde
cause.
—J’ignoresijepeuxt’endirebeaucoupàsonsujet,repritJo,maissacheentoutcas
qu’Alexestquelqu’undebien.Legenred’hommedonttusaisd’avancequ’ilagira
correctement.Ilsuffitdevoiràquelpointilaimesesenfants.
Katierestamuettequelquesinstants,puisrevintàlacharge.
—Vousvousêtesfréquentéstouslesdeux?
Joparutchoisirsesmotsavecprécaution.
—Oui,maispeut-êtrepasdanslesensoùtul’entends.Etpourquelasituationsoitbien
nette:c’étaitilyalongtempsetchacunestpasséàautrechose.
Katienesavaitpascommentinterprétercetteréponse,maisellepréféranepasinsister.
—Àpropos,c’estquoi,sonhistoire?Jepariequ’ilestdivorcé,non?
—Àtoideleluidemander.
—Moi?Pourquoidonc?
—Parcequetum’asposélaquestion,rétorquaJoenarquantunsourcil.Cequisignifie,
biensûr,quetut’intéressesàlui.
—Maisnon.
—Alors,pourquoit’interroges-tuàsonsujet?
Katieplissalefront.
—Pouruneamie,tuesunpeumanipulatrice,jetrouve...
Johaussalesépaules.
—Jedisseulementauxgenscequ’ilssaventdéjàtoutenayantpeurdel’admettre.
Katieréfléchitauxproposqu’ellevenaitd’entendre.
—Danscesconditions,pourqueleschosessoientbienclaires,jeretireofficiellementmon
offredevenirt’aideràpeindretamaison.
—Tuasdéjàditquetuleferais.
—Jesais,maisjeretiremaproposition.
Joéclataderire.
—OK.Àpartça,tufaisquoicesoir?
—Jedoispartirbosserd’icipeu.Enfait,jedevraisdéjàmepréparer.
—Etdemainsoir?Tutravaillesaussi?
—Non.J’aimonweek-end.
—Alors,qu’est-cequetudiraissij’apportaisunebouteilledevin?Jesuissûrequeçameferaitdubien,etjen’aipasfranchementenviedemeshooterauxémanationsdepeinture.
Çateva?
—Çamesembleuneidéesympa.
—Parfait!(Jodépliasesjambesetselevadufauteuil.)Ehbien,OKpourdemainsoir.
5.
Samedimatin,alorsquelajournées’annonçaitclémente,lesnuagesnetardèrentpasàfaire
leurapparitiondansleciel.Grisetdenses,ilsvirevoltaient,soufflésparleventquis’étaitlevé.LatempératuredégringolapeuàpeuetKatiedutenfilerunsweat-shirtaumomentde
sortirdechezelle.Lasupérettesesituaitàunpeumoinsdetroiskilomètresdesondomicile,soitàunebonnedemi-heuredemarchesoutenue,etKatiesavaitqu’elledevaitsedépêcher
souspeinedeseretrouverbloquéeparl’orage.
Elleatteignitlagrand-routeaumomentoùletonnerresemitàgronder.Ellepressalepas,
sentantl’atmosphèredevenirdeplusenpluspesante.Uncamionpassaàtoutevitesseet
projetaunegerbedepoussièredanssonsillage;Katiesedéplaçaversleterre-pleincentral
sablonneux.
L'airembaumaitleselmarin.Au-dessusd’elle,unebuseàqueuerousseplanaitpar
intermittencedanslescourantsascendants,entestantlaforceduvent.
Commebercéeparlerythmerégulierdesespas,Katielaissasonespritvagabonderet
repensasanslevouloiràsaconversationavecJo.Nonpasauxanecdotes,maisàcertains
détailsquesavoisineluiavaitconfiésausujetd'Alex.Jo,décida-t-elle,nesavaitpasdequoielleparlait.
SiKaties’étaitcontentéed’alimenterladiscussion,Joavaitenrevanchedéformésespropos
pouravancerdesdemi-vérités.Certes,Alexavaitl’aird’untypebienet,commeJol’avait
remarqué,Kristenétaitadorable.MaisKatienes'intéressaitpasàlui.Elleleconnaissaità
peine.DepuisqueJoshavaitfaillisenoyer,ilsn’avaientéchangéqu’unepoignéedemots,et
ladernièrechosequ’ellesouhaitait,c’étaitunerelationamoureusesousquelqueformeque
cesoit.
Alorspourquoiavait-elleeul’impressionqueJoessayaitdejouerlesentremetteuses?
Katiel’ignorait,maisenréalité,celan’avaitguèred’importance.Elleétaitravieàl’idéequeJoviennechezellecesoir.Unesoiréeentrecopinesautourd’unbonvin...Certes,ellesavaitqueçan’avaitriend’extraordinaire.D’autresfemmesfaisaientçatoutletemps.Bon,peut-
êtrepastoutletemps,corrigeaKatieentricotantdessourcils.Enfait,laplupartdesfemmesdevaientsedirequ’ellespouvaientlefairesiellesenavaientenvie,etKatiesupposaque
c’étaitladifférenceentreelleetlesautresfemmes.Depuiscombiendetempsn’avait-elle
pasfaitquelquechosequisemblaitnormal?
Depuissonenfance,admit-elle.Depuisl’époqueoùelleposaitdespiècesdeuncentsurles
rails.Toutefois,ellen’avaitpasavouétoutelavéritéàJo.ÀsavoirquelajeuneKatieallaitsouventducôtédelavoieferréepouréchapperauxdisputesdesesparents,dontlesvoix
avinéeséchangeaientdesinsultes.Ellen’avaitpasditàJoqu’àl’âgededouzeans,elleavaitreçusurlatêteunebouleàneigequesonpèreavaitlancéesursamère.L’entailleavait
saignédurantdesheures,maisaucundesesparentsn’avaittémoignélamoindreenviede
l’emmeneràl’hôpital.Ellen’avaitpasditàJoquesonpèreétaitmauvaisquandilavaitbu,niqu’ellen’invitaitjamaispersonneàlamaison,mêmeEmily,niqu’ellen’étaitpasalléeàla
tac,parcequesesparentsconsidéraientlesétudessupérieurescommeunepertedetemps
etd’argent.Enfin,ellen’avaitpasditàJoqueceux-cil’avaientflanquéeàlaportequandonluiavaitremissondiplômedefind’étudesaulycée.
Peut-êtreluiraconterai-jetoutcelaunjour,songeaKatie.Oupeut-êtrepas.Cen’étaitpassiimportant.Ellen’avaitpasvécuuneenfancederêve,etalors?Oui,sesparentsétaient
alcooliquesetsouventauchômage,maishormisl’incidentdelabouleàneige,ilsnel’avaient
jamaismaltraitée.Certes,onneluiavaitpasoffertdevoiture,pasplusqu’ellen’avaitdonnédeboumsd’anniversaire;maisellen’étaitjamaisalléeaulitaveclafaimauventreet,à
l’automne,mêmesisesparentsavaientdumalàjoindrelesdeuxbouts,Katieavaittoujours
denouvellestenuespourlarentrée.Sonpèren’étaitsansdoutepaslemeilleuraumonde,
maisilnes’étaitjamaisglissélanuitdanssachambrepouryfairedeschoseshorribles,
commecelaétaitarrivéàcertainesdesesamies.Bref,àdix-huitans,Katieneseconsidérait
pasparticulièrementcommemeurtrieparlavie.Unpeudéçuepourlafac,peut-être,et
nerveuseàl’idéededevoirsedébrouillerseuledansl’existence,maispasbriséeàtout
jamais,sansespoirdesereconstruire.Etpuiselleavaittirésonépingledujeu.AtlanticCityn’avaitpasétésiatroce.
Elleyavaitrencontrédeuxoutroisgarssympas,etsesouvenaitencoredessoiréespassées
àrireetàbavarderavecsescollèguesdetravail,jusqu’aupetitmatin.
Non,sonenfancen’avaitpasforgésapersonnalitéactuelle,etn’avaitrienàvoiravecla
véritableraisondesavenueàSouthport.MêmesiJoreprésentaitlaseulepersonnequi
puisses’apparenteràuneamie,ellenesavaitabsolumentriensurKatie.Personnenesavait
rien,dureste.
—Salut,MissKatie!pépiaKristen,assiseàsapetitetable.
Pasdepoupéeaujourd’hui.Lapetiteétaitpenchéesurunalbumàcolorier.Crayonenmain,
elles’appliquaitsurundessinreprésentantdeslicornesetdesarcs-en-ciel.
—Salut,Kristen.Tuvasbien?
—Çava.(Lagaminelevalenezdesoncoloriage.)Pourquoituvienstoujoursàpied?
Katierejoignitlapetitederrièrelecomptoirets’accroupitàsahauteur.
—Parcequejen’aipasdevoiture.
—Pourquoi?
Jen’aipaslepermis,songeaKatie.Etmêmesijel’avais,mesmoyensnemepermettraient
pasdem’enoffrirune.
—Tusaisquoi?Jevaispenseràtrouverunevoiture,OK?
—OK,ditKristen.(Ellebranditl’album.)Commenttutrouvesmondessin?
—Trèsjoli.Tuasfaitdubontravail.
—Merci.Jeteledonneraiquandj’auraifini.
—Tun’espasobligée...
—Jesais,ditKristenavecunaplombattendrissant.Maisj’ytiens.Tupourraslemettresurtonfrigo.
Kristensouritetseredressa.
—C’estjustementcequejecomptaisfaire.
—T’asbesoind’aidepourtescourses?
—Jepensepouvoirmedébrouillertouteseule.Commeça,tupeuxterminertoncoloriage.
—OK.
Toutenprenantunpanier,KatievitAlexs’approcher.Illuifitsigneet,mômesicelasemblaitirrationnel,elleeutl’impressiondeledécouvrirréellementpourlapremièrefois.Malgréses
cheveuxgris,ilaffichaitàpeinequelquesridesaucoindesyeux,lesquellesnetaisaient
qu'ajouteraudynamismequisedégageaitdesapersonne.Avecsesépauleslargesetsa
taillemince,ildonnaitl’impressiondenepasfaired’excèsnisurleplandelanourriturenisurceluidelaboisson.
—Salut,Katie.Commentçava?
—Trèsbien,etvous?
—Jen’aipasàmeplaindre,dit-ilensouriant.Jesuiscontentdevousvoir.Jevoulaisvousmontrerquelquechose.
IldésignaalorslemoniteurvidéoetelledécouvritJoshassissurleponton,canneàpêche
danslesmains.
—Vousl’avezlaisséyretourner?s’enquit-elle.
—Vousvoyezcequ’ilporte?
Ellesepenchapourregarderl’écrandeplusprès.
—Ungiletdesauvetage?
—J’aimisdutempsàendénicherunquinesoitpastropvolumineuxnitropchaud.Mais
celui-ciestparfait.Etpuisjen’avaispasvraimentlechoix.Vousn’avezpasidéeàquelpointilétaitmalheureuxdenepluspouvoirpêcher.
Etjenevousdispaslenombredefoisoùilm’asuppliédechangerd’avis.Jen’enpouvais
plus,j’aidonctrouvécettesolution.
—Çaneledérangepasdeleporter?
—C’estlanouvellerègle:soitillemet,soitilnepêchepas.Maisjenecroispasquelegiletlegêne.
—Est-cequeçaluiarrived’attraperdespoissons?
—Pasautantqu’ilaimerait,maisilenattrape,oui.
—Vouslesmangez?
—Parfois.Mais,engénéral,Joshlesremetàl’eau.
—Jesuisraviequevousayeztrouvéunesolution.
—Unmeilleurpèrel’auraitsansdoutetrouvéeavant.
Ellel’observaattentivement.
—J’aipourtantl’impressionquevousêtesunbonpère.
Ilssedévisagèrentencorequelquesinstantsavantqu’elles’efforcededétournerleregard.
Alex,sentantlagênedeKatie,allas’affairerderrièrelecomptoir.
—J’aiquelquechosepourvous,reprit-ilensortantunsachetrempliqu’ilposaprèsdela
caisse.Ilexistedanslecoinunepetitefermeaveclaquellejetravaille,etsespropriétairesdisposentd’uneserrechaudequileurpermetdefairepoussercertainslégumes,quand
d’autresn’yparviennentpas.Bref,ilsm’enontlaisséquelques-unshier.Tomates,
concombresetplusieursvariétésdecourges.Vousavezpeut-êtreenvied’ygoûter.Ma
femmeaffirmaitquec’étaientlesmeilleurs.
—Votrefemme?
Ilsecoualatête.
—Désolé.Çam’arriveencoredetempsàautre.Madéfuntefemme,jeveuxdire.Ellenous
aquittésvoilàdeuxans.
—Jesuisnavrée,murmura-t-elleenrepensantàsadiscussionavecJo.
Àpropos,c’estquoi,sonhistoire?
Àtoideleluidemander,avaitrépliquésavoisine.
Detouteévidence,Josavaitqu’ilétaitveuf,maisn’enavaitpassoufflémot.Bizarre.
Alexneremarquapasqu’elleétaitperduedanssespensées.
—Merci,dit-ilàmi-voix.C’étaitquelqu’undeformidable.Ellevousauraitplu.(Une
expressionmélancoliquevoilàsonvisage.)Quoiqu’ilensoit,ellenejuraitqueparcespetitsexploitants.Ilsneproduisentquedubioetrécoltentencoreàlamain.D’ordinaire,leurstockdelégumespartenquelquesheures,maisJen’enaimisquelques-unsdecôtépourvous,au
casoùvousvoudriezlesgoûter,précisa-t-il,unsourireauxlèvres.D’ailleurs,vousêtes
végétarienne,non?Unevégétariennesauralesapprécier,jevouslepromets.
Elleleregardaenplissantlesyeux.
—Qu’est-cequivousafaitcroirequejel’étais?
—Vousnel’êtespas?
—Non.
—Oh!dit-ilenfourrantlesmainsdanssespochesd’unairpenaud.Autempspourmoi,
alors.
—Cen’estpasgrave.Onm’aaccuséedepire!
—J’endoute.
Détrompe-toi,songea-t-elle.
—OK,reprit-elledansunhochementdetête,jevaisprendreleslégumes.Etmerci.
6.
PendantqueKatiefaisaitsesemplettes,Alexs’affairaitàlacaisse,toutenl’observantdu
coindel’œil.Ilremitdel’ordresurlecomptoir,surveillaJoshsurl’écranvidéo,examinalecoloriagedeKristen,etrangeadenouveaulecomptoir.
Cesdernièressemaines,Katieavaitchangé.Sonlégerhâledonnaitàsapeauunefraîcheur
radieuse.Enoutre,elleserévélaitmoinsnerveuseenprésenced’Alex,etsoncomportement
d’aujourd’huienétaitl’exempleparfait.Leurpetiteconversationneresteraitcertespas
gravéedanslesannales,maisc’étaituncommencement,non?
Lecommencementdequoi,aujuste?
Depuislatoutepremièrefoisqu’ill’avaitvue,Alexsentaitquecettefemmeavaitdesennuis
et,d’instinct,illuiseraitvolontiersvenuenaide.Biensûr,elleétaitjolie,malgrésacoupedecheveuxratéeetsestenuesbanales.Toutefois,ilavaitététouchéparlamanièredontelle
avaitréconfortéKristenquandJoshavaitfaillisenoyer.Etd’autantplusparlaréactiondelapetiteenversKatie.Kristenluiavaittendulesbrascommeuneenfantl’auraitfaitavecsa
mère.
Lagorged’Alexseserraitausouvenirdecetteimagequiluirappelaitque,sisonépouselui
manquait,nuldoutequeleurmèremanquaitaussiàleursenfants.Ilsavaitqu’ilssouffraient
deladisparitiondeCarlyettentaitdecompensercettepertecruellelemieuxpossible.Mais
cefutseulementenvoyantKristenetKatieensemblequ’ilpritconsciencequelechagrin
n’étaitpastout...Leursolitudereflétaitlasienne.
Celalepeinaitdenepass’enêtrerenducompteplustôt.
QuantàKatie,elledemeuraitunmystère.Unmorceaudupuzzlefaisaitdéfaut,unfacteur
inconnuquitaraudaitAlex.Ill’observaencore,ensedemandantquielleétaitvraimentetce
quiavaitbienpulafaireveniràSouthport.
Katiesetenaitmaintenantdevantl’unedesarmoiresréfrigérées,cequ’ellen’avaitjamais
faitauparavant,etexaminaitlesarticlesderrièrelavitre.Ellefronçalessourcilset,tandisqu’ellecherchaitquoiacheter,ilremarquaqu’elletripotaitdistraitementsonannulaire
gaucheaveclesdoigtsdesamaindroite,commesiellefaisaittournerunealliance
imaginaire.Legesteévoquaitquelquechosedefamilieretdereléguéaupassé.
C’étaitunehabitude,unticqu’ilavaitnotélorsqu’iltravaillaitàlaCIDetparfoisobservéchezlesfemmesquiseprésentaientauposte,levisagetuméfié—quandellesn’étaientpas
totalementdéfigurées.Assisesenfacedelui,ellestripotaientleurallianced’ungeste
machinal,tellelachaînequilesreliaitàleurbourreau.Engénéral,ellesrefusaientde
reconnaîtrequeleurépouxlesavaitfrappées,etlesraresfoisoùellesadmettaientlavérité,ellesinsistaientsouventsurlefaitquecen’étaitpassafaute,qu’ellesl’avaientprovoqué.
Ellesluidisaientqu’ellesavaientlaissébrûlerledîner,n’avaientpasfaitlalessive,oubienqueleurmariavaitbu.Ettoujours,invariablement,cesfemmes-làjuraientquec’étaitla
premièrefoisqu’illevaitlamainsurelles,etdisaientensuiteàAlexqu’ellesneporteraientpasplainte,carsinonceladétruiraitlacarrièredeleurconjoint.Chacunsavaitquel’armée
n’étaitpastendreaveclesmarisviolents.
D’autresfemmessecomportaientdifféremment—dumoinsaudébut—ettenaientà
déposeruneplainte.Alexcommençaitdonclarédactiondurapportetécoutait,alorsqu’elles
demandaientpourquoilapaperasseserévélaitplusimportantequel’arrestation,que
l’applicationdelaloi.Ilrédigeaitnéanmoinssonrapport,puisleurrelisaitleurspropres
parolesavantdeleurdemanderdesigner.C’étaitquelquefoisàcemoment-làqu’elles
flanchaientetilpercevaitdelaterreursousleurcolèrebravache.Bonnombred’entreelles
renonçaientalorsàsigner,etmêmecellesquiallaientjusqu’auboutsehâtaientdechanger
d’avislorsqu’onamenaitleurmariauposte.Cesdossierssuivaientmalgrétoutlaprocédure,
quellequefûtladécisionpriseparl’épouse.Maisplustard,lorsquecelle-cirefusaitde
Recommended