View
34
Download
3
Category
Preview:
Citation preview
Postępowanie z pacjentem w przypadku zastosowania przymusu bezpośredniego
mgr Irena Jastrzębska
Informacje ogólne
Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym osobę, wobec której środek ten ma być podjęty
Przy wyborze środka przymusu należy wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy
Przy zastosowaniu środka przymusu należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby
Przymus bezpośredni (...) może być wykonywany wyłącznie przez odpowiednio poinstruowane w tym zakresie osoby
Kiedy można zastosować przymus bezpośredni? Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami
psychicznymi można stosować tylko wtedy, gdy osoby te:o dopuszczają się zamachu przeciwko:
życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby lub Bezpieczeństwu powszechnemu
o W sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu, lub
o Poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie podmiotu leczniczego udzielającego świadczenia
zdrowotnego w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub jednostki organizacyjnej pomocy społecznej
Art. 18 pkt. 6 Ustawy o Ochronie zdrowia psychicznego stanowi, że przymus bezpośredni polega na:
o Przytrzymaniuo Przymusowym podaniu leków
o Izolacji o Unieruchomieniu
Jednak Art. 18 Ustawy ust. 1 pkt 3 określa, iż: przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi, którzy zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie
podmiotu leczniczego udzielającego świadczenia zdrowotnego w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub jednostki organizacyjnej pomocy społecznej polega na:
Przytrzymaniu Przymusowym podaniu leku
Przesłanki zastosowania przymusu bezpośredniego (1)Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi, przy wykonywaniu czynności przewidzianych w UoOZP, można stosować tylko wtedy, gdy:
UoOZP Przepis Ustawy do tego upoważnia:
Art. 21. Badanie psychiatryczne bez zgodyPrzewiezienie badanego do szpitala
Art. 23. Przyjęcie osoby chorej psychicznie bez zgody do szpitala psychiatrycznego
Art. 24. Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego na obserwację
Przesłanki zastosowania przymusu bezpośredniego (2)
Art. 28 Zatrzymanie w szpitalu psychiatrycznym po wycofaniu zgody na hospitalizację
Art. 30. Badanie psychiatryczne bez zgody – przed wdrożeniem trybu wnioskowego
Art. 32. (Art. 23, 24, 28, 46, 46a)
Art. 34. Przy dokonywaniu niezbędnych czynności leczniczych, mających na celu usunięcie przewidzianych w Ustawie przyczyn przyjęcia bez zgodyZapobieżenia samowolnemu opuszczeniu przez tę osobę (przyjętą bez zgody) szpitala psychiatrycznego
Przesłanki zastosowania przymusu bezpośredniego (3)
Art.. 40. Doprowadzenie do Domu Pomocy Społecznej osoby, wobec której wydano postanowienie o przyjęciu bez zgodyZapobieganie opuszczeniu Domu Pomocy Społecznej przez osobę, która została do niego przyjęta za zgodą lub zgodą przedstawiciela ustawowego (w przypadku wystąpienia zachowań zagrażających jej życiu lub zdrowiu, lub życiu lub zdrowiu innych osób)
Art.. 46. (W sprawach dotyczących przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego oraz wypisania jej z takiego szpitala)-Doprowadzenie na rozprawę sądową-Doprowadzenie do wskazanego miejsca (badania przez biegłego)-Doprowadzenie do szpitala
Art. 46a. (Przy wykonywaniu postanowień sądowych o przyjęciu do Domu Pomocy Społecznej lub szpitala psychiatrycznego)
Czas trwania przymusu bezpośredniego /izolacja, unieruchomienie/Miejsce Pierwsze
zastosowanie przymusu
Pierwsze przedłużenie
Kolejne przedłużenie ≥ 16 h
Oddział/jednostka/komórka organizacyjna
≤ 4 h ≤ 6 h ≤ 6 h Przedłużenie przymusu możliwe po uzyskaniu opinii innego lekarza będącego lekarzem psychiatrą
Jednostka organizacyjna pomocy społecznej
≤ 4 h ≤ 4 h Czas trwania przymusu nie może przekraczać 8 hDalsze przedłużenie dopuszczalne jedynie w warunkach szpitalnych
Formy przymusu
Przytrzymanie - doraźne, krótkotrwałe unieruchomienie osoby z użyciem siły fizycznej
przymusowe zastosowanie leków - doraźne lub przewidziane w planie postępowania leczniczego
wprowadzenie leków do organizmu osoby – bez jej zgody Unieruchomienie - obezwładnienie osoby z użyciem pasów,
uchwytów, prześcieradeł, kaftana bezpieczeństwa lub innych urządzeń technicznych
izolacja - umieszczenie osoby pojedynczo w zamkniętym i odpowiednio przystosowanym pomieszczeniu
Działania personelu w przypadku konieczności zastosowania unieruchomienia
Działać spokojnie, szanując godność pacjenta i zachowując jego prawa
Starać się wzbudzać zaufanie pacjenta i uspokoić go oraz postępować tak, jakby stosowano zwykłe , znane procedury
Gdy tylko to możliwe starać się pozyskać chorego i jego rodzinę do współpracy
Spokojnie i stanowczo informować pacjenta i jego rodzinę o przyczynach i sposobie przeprowadzenia unieruchomienia – powtarzać informacje i wyjaśniać wątpliwości
Dostosować warunki unieruchomienia do stanu pacjenta i umiejętnie je stosować
Po podjęciu decyzji o zastosowaniu unieruchomienia lub izolacji wyznaczyć przewodniczącego zespołu, który ma odpowiednie doświadczenie w tym zakresie
Przymus bezpośredni może być wykonywany przez osoby przeszkolone w tych czynnościach
Przygotowany i przeszkolony personel przez cały czas powinien postępować spokojnie, sprawnie i stanowczo
Przed unieruchomieniem podać na zlecenie lekarskie zaproponowany pacjentowi lek
Jeżeli pacjent odmawia przyjęcia leku lub jest zbyt agresywny, należy wstrzymać się z podaniem leku do czasu unieruchomienia pacjenta
Nie działać w pojedynkę, zadbać o obecność dodatkowego personelu
Zapewnić obecność jak największej liczby personelu (co najmniej 5 osób), niekiedy wpływa to uspakajająco na pacjenta i nie ma konieczności zastosowania unieruchomienia
Organizując zespół osób biorących udział w unieruchomieniu zawsze należy uwzględnić stan psychiczny pacjenta, ryzyko zachowań niebezpiecznych oraz stopień nasilenia zachowań autodestrukcyjnych i agresywnych
Gdy nie ma dostatecznej liczby personelu, do pomocy zobowiązane są wyszkolone osoby z Ratownictwa Medycznego i Policji
W miarę możliwości położyć pacjenta na łóżku lub noszach Kończyny rozstawić i przytrzymywać od boku,
przymocować pasami do obramowania Kończyny dolne pacjenta powinny być rozłożone, jedna
ręka unieruchomiona przy boku, a druga ponad głową pacjenta (takie położenie umożliwia w razie potrzeby zmianę pozycji pacjenta na bok)
Chwytać pacjenta za duże stawy, nie uciskać klatki piersiowej i gardła
Nie zbliżać rąk do ust pacjenta Pomiędzy powierzchnią skóry a pasem pozostawić
przestrzeń szerokości jednego palca
Umocować nadgarstki, tak aby uniemożliwiało to przegryzienie pasa oraz zapobiegło zwichnięciu stawu czy upośledzeniu krążenia
Po unieruchomieniu ponownie zaproponować pacjentowi przyjęcie leku
Głowę pacjenta utrzymywać w lekkim uniesieniu, by zapobiec zachłyśnięciu
Gdy pacjent nadal odmawia przyjęcia leku, a stwierdza się pobudzenie psychoruchowe, można podać lek bez zgody pacjenta (przymusowe podanie leku)
Ułożyć pacjenta unieruchomionego wygodnie, zapewniając swobodne oddychanie
Obserwować pacjenta co 15 minut i dokumentować wyniki obserwacji w Karcie zastosowania unieruchomienia lub izolacji
Obserwować stan fizyczny i psychiczny pacjenta (sprawdzać świadomość, krążenie krwi w kończynach oraz zakres ich ruchomości)
Oceniać prawidłowości unieruchomienia, w szczególności czy pasy, uchwyty, prześcieradła i kaftan bezpieczeństwa nie są założone zbyt ciasno lub zbyt luźno
Czuwać i pomagać w zaspokojeniu potrzeb (higiena, odżywianie, nawadnianie, wydalanie)
Pielęgniarka jest zobowiązana nie rzadziej niż co 4 godziny do krótkotrwałego częściowego lub całkowitego zwolnienia pacjenta z unieruchomienia w celu:
Zmiany pozycji ciała Zaspokojenia potrzeb fizjologicznych Zaspokojenia potrzeb higienicznych Zwolnienie pacjenta z unieruchomienia ma na celu: zapobieżenie następstwom długotrwałego unieruchomienia przywrócenie samokontroli nad swoim zachowaniem poprawę samopoczucia wykrywanie nieprawidłowości unieruchomienia
W razie wystąpienia zagrożenia dla zdrowia lub życia pacjenta lub innych osób natychmiast należy o tym fakcie powiadomić lekarza i zadbać o bezpieczeństwo pacjenta oraz bezpieczeństwo innych pacjentów, członków rodzin i personelu
Po upływie określonego czasu obowiązkiem upoważnionego pracownika jest ponowna ocena stanu i sytuacji oraz podjęcie decyzji o przedłużeniu lub przerwaniu unieruchomienia
Decyzja o zakończeniu lub przedłużeniu unieruchomienia powinna być odnotowana w formie pisemnej
Wg literatury „Podstawy pielęgniarstwa psychiatrycznego. Opieka nad pacjentem ze schizofrenią” autor: Krystyna Górna, decyzja o przedłużeniu przymusu bezpośredniego w formie unieruchomienia lub izolacji powinna uwzględniać:
4 godziny – u pacjentów powyżej 18 roku życia 2 godziny – u dzieci i nastolatków w wieku 9 – 17 lat 1 godzina – u dzieci w wieku poniżej 9 lat
Przymus bezpośredni należy zakończyć bezwzględnie wtedy, gdy ustaną przyczyny dla których przymus ten został zastosowany – ustaną kliniczne przesłanki do jego zastosowania
Po opanowaniu zaburzeń zachowania i przyczyn uwzględniających zastosowanie przymusu bezpośredniego personel podejmuje decyzje o zakończeni przymusu bezpośredniego
Powinno to jednak nastąpić po pewnym okresie obserwacji zachowania, która potwierdzi, że nastąpiło uspokojenie pacjenta i odzyskanie kontroli nad własnym postępowaniem
Formy i środki zastosowania przymusu bezpośredniego należy zdejmować stopniowo i oceniać reakcję pacjenta
Zdejmowanie pasów: możesz zdejmować w odstępie 5 min, dwa ostatnie pasy zdejmij równocześnie – nie wolno zostawić pacjenta z unieruchomioną jedną kończyną (by uniknąć ryzyka uszkodzenia kończyny, gdyby pacjent gwałtownie się wyrwał)
Dane z obserwacji pacjentów należy udokumentować w Księdze Raportów Pielęgniarskich oraz w Historii Pielęgnowania: Karta Obserwacji Pielęgniarskich
Ogólna dokumentacja przebiegu zastosowania przymusu bezpośredniego powinna obejmować:
Dane pacjenta Data i godzina zastosowania przymusu bezpośredniego
Forma zastosowania przymusu bezpośredniego Dane osoby zlecającej przymus bezpośredni Dane osoby zatwierdzającej przymus bezpośredni Informacja o poinformowaniu pacjenta o konieczności
zastosowania środka przymusu bezpośredniego Powody niezastosowania mniej uciążliwych metod
postępowania Zakres zaangażowania w procedurę pacjenta i jego rodziny Przyczyny zastosowania przymusu bezpośredniego Osoby wykonujące przymus bezpośredni
Przebieg przymusu bezpośredniego (zachowania, obserwacje pielęgniarskie, stan somatyczny i psychiczny, decyzja o przedłużeniu przymusu- przyczyny, krótkotrwale zwolnienia z unieruchomienia, skutki zastosowania przymusu, formy podjętych działań pielęgniarskich)
Podawane leki Przebieg leczenia Decyzja o zakończeniu przymusu bezpośredniego (kto
podjął decyzję, kto zatwierdził) Łączny czas trwania przymusu bezpośredniego
Pamiętaj Przymus bezpośredni jest interwencją terapeutyczną a nie
represyjną (np. ma służyć odzyskaniu samokontroli). Przymus bezpośredni jest zawsze bardzo przykrym
zdarzeniem dla pacjenta, często odbieranym jako naruszenie jego godności osobistej. Swoim działaniem nie utrudniaj tego,
nie okazuj wyższości, złości, zniecierpliwienia. Twoim działaniem powinna kierować troska o pacjenta a
nie złość na niego. Podczas stosowania przymusu bezpośredniego pacjent może
być wulgarny, obrażać Cię lub grozić. Pamiętaj, że masz do czynienia z osobą chorą, której zdolności panowania nad
emocjami i zachowaniem są często znacznie ograniczone. Nie obrażaj się.
Dziękuję za uwagę
Recommended