2
رگَ م رگَ مСмерть Смерть ت س ر د بدگاری ا ی ی ب ر دوش ب ی ل ا ی ش ب ی م ان ری ع ن ی& ن( ن ی ا ر می ی م گ& ن س ;pma&ره و خ ص ون( چ م هدها ا وار ی ج در ;pma&ور ن های ه& و دان د& ن* ی ا ش ی ر( ب اد که در ی د.& ری ب ی م اد ی& رH را ا ماگ را ر م ره& د ره& د ده ا ن س ;pma&و ن ی م شال هاK روک می اله ی نN ی در ام های کدر در جش ها ا ی ون( چ م ه د& ن س و( ن ی م ;pma& ود ج ر عط که در ها. ;pma&ج ن ار& ی ه یW ت& خ ا گ ی& ی های ر اب ن خ وІз порожніми руками (нічого з собою на пам’ять) Без хустки на плечах Вмираємо Голі, як скеля, камінь, Обшарпаний вітрами. Як кілька зерен світла, Розсипаних на вітрі, Забудуть інші нас Як прийде час. По крапельці По краплі Ми пили смерть роками Торкаючись губами Покинутих піал І непрозорих чаш Ніби гілля бузку Перебрали власного запаху, Ніби вицвіла піна дерев-помаранчів. رمان ه ق ا H ن ی& : ا^رH ر ع ا شПереклад Надії Вишневської

A ghahreman

Embed Size (px)

Citation preview

Page 1: A ghahreman

СмертьСмерть َم�ـرگَم�ـرگبی یادگاری بر دست

بی شالی بر دوشمیمیر اینچنین عریان می

همچون صخره و سنگدر جوار بادها

و دانه های نورکه در باد پریشانند

ما را از یاد می برند.مرگ را

ذرهذره

م سال هاینوشیده ادر پیاله ی متروکدر جام های کدرهمچون یاس ها

که در عطر خود می پوسندو حباب های رنگ باخته ی

نارنجها.

Із порожніми руками (нічого з собою на пам’ять)Без хустки на плечахВмираємоГолі, як скеля, камінь,Обшарпаний вітрами.Як кілька зерен світла,Розсипаних на вітрі,Забудуть інші насЯк прийде час.По крапельціПо крапліМи пили смерть рокамиТоркаючись губамиПокинутих піалІ непрозорих чаш Ніби гілля бузкуПеребрали власного запаху,Ніби вицвіла піна дерев-помаранчів.

Переклад Надії Вишневськоїشاعر: آزیتا قهرمان

Page 2: A ghahreman

У своїй безнадії звиваємосьПетляємоПереплітають насІз нитками тканняУявні кінчики пальців І засинаємоІ водою вливаємось До серця землі.*Більше ні звукуНі співуНі поглядуОдним-одне тіло,Що більше не втне говорити.Там сплять ті,Хто був нами колись.З-за віконець нічнихМи себе споглядаємо:Ми лежимо на тахті.ПоступовоПоволі вмирали ми, А тепер залишилась у натовпіСорочка порожняПоміж подорожніх.

در نسیان خویش تاب می خوریمبا نازکای نخی

و به سرانگشتانی موهوممی پیچیم

می پیچیم وخواب می شویم

و چون آب فرو می رویمتا منتهای قلب زمین.

*دیگر صدایی نیست

نه نوازشینه نگاهی

تنها تنی آنجاستکه گفتن نمی داند.

آنجا کسی خفته است که زمانی ما بوده است.از پشت دریچه های شب

خود را می نگریمخفته بر تخت.

مرگ را اندک، اندک مرده ایم،و پیراهنی بی ما

مانده است در ازدحام پیاده روها

) 1990 (۱۳۶۹6 квітня 2014