15. Integrowanie podopiecznego ze środowiskiem lokalnym

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI NARODOWEJ

Małgorzata Kuc Integrowanie podopiecznego ze środowiskiem lokalnym 346[04].Z2.03

Poradnik dla ucznia Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 1

Recenzenci: mgr Ewa Goliszek dr Andrzej Niesporek Opracowanie redakcyjne: mgr inż. Tomasz Sułkowski Konsultacja: dr Dorota Koprowska Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 346[04].Z2.03 „Integrowanie podopiecznego ze środowiskiem lokalnym”, zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu opiekun w domu pomocy społecznej. Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007


SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 4 2. Wymagania wstępne 5 3. Cele kształcenia 6 4. Materiał nauczania 7

4.1. Cechy zbiorowości lokalnej 7 4.1.1. Materiał nauczania 7 4.1.2. Pytania sprawdzające 8 4.1.3. Ćwiczenia 9 4.1.4. Sprawdzian postępów 9

4.2. Formy integracji społecznej 10 4.2.1. Materiał nauczania 10 4.2.2. Pytania sprawdzające 12 4.2.3. Ćwiczenia 13 4.2.4. Sprawdzian postępów 13

4.3. Zaburzenia przystosowania społecznego 15 4.3.1. Materiał nauczania 15 4.3.2. Pytania sprawdzające 16 4.3.3. Ćwiczenia 16 4.3.4. Sprawdzian postępów 17

4.4. Proces socjalizacji 18 4.4.1. Materiał nauczania 18 4.4.2. Pytania sprawdzające 19 4.4.3. Ćwiczenia 19 4.4.4. Sprawdzian postępów 20

4.5. Struktura i funkcje grupy 21 4.5.1. Materiał nauczania 21 4.5.2. Pytania sprawdzające 22 4.5.3. Ćwiczenia 23 4.5.4. Sprawdzian postępów 23

4.6. Grupy pierwotne, wtórne i celowe 24 4.6.1. Materiał nauczania 24 4.6.2. Pytania sprawdzające 25 4.6.3. Ćwiczenia 25 4.6.4. Sprawdzian postępów 26

4.7. Grupa rówieśnicza 27 4.7.1. Materiał nauczania 27 4.7.2. Pytania sprawdzające 29 4.7.3. Ćwiczenia 30 4.7.4. Sprawdzian postępów 31

4.8. Mechanizmy oddziaływania grupy 32 4.8.1. Materiał nauczania 32 4.8.2. Pytania sprawdzające 32 4.8.3. Ćwiczenia 33 4.8.4. Sprawdzian postępów 33


4.9. Metody pracy socjalnej: praca z indywidualnym przypadkiem, organizacja środowiska lokalnego

34

4.9.1. Materiał nauczania 34 4.9.2. Pytania sprawdzające 38 4.9.3. Ćwiczenia 37 4.9.4. Sprawdzian postępów 39

4.10. Zasady pracy grupowej, grupy zadaniowe 39 4.10.1. Materiał nauczania 39 4.10.2. Pytania sprawdzające 41 4.10.3. Ćwiczenia 42 4.10.4. Sprawdzian postępów 43

5. Sprawdzian osiągnięć 44 6. Literatura 48


1. WPROWADZENIE

Poradnik ten będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy z zakresu integrowania podopiecznego ze środowiskiem lokalnym. Poradnik pomoże Ci nabyć podstawowe umiejętności przydatne do współpracy z osobami przebywającymi w domu pomocy społecznej.

W poradniku zamieszczono: − wymagania wstępne – wykaz umiejętności, jakie powinieneś posiadać przed

przystąpieniem do korzystania z poradnika, − cele kształcenia – wykaz umiejętności, jakie ukształtujesz podczas pracy z poradnikiem, − materiał nauczania – wiadomości teoretyczne niezbędne do osiągnięcia złożonych celów

kształcenia i opanowania umiejętności zawartych w jednostce modułowej, − zestaw pytań, abyś mógł sprawdzić, czy już opanowałeś określone treści, − ćwiczenia, które pomogą Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować

umiejętności praktyczne, − sprawdzian postępów, − sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań. Zaliczanie testu potwierdzi

opanowanie materiału całej jednostki modułowej, − literaturę uzupełniającą.

Schemat układu jednostek modułowych

346[04].Z2.01

Organizowanie różnych form spędzania czasu

wolnego

346[04].Z2

Aktywizacja osób starszych

346[04].Z2.02

Stosowanie terapii zajęciowej w procesie aktywizacji

podopiecznego

346[04].Z2.03 Integrowanie

podopiecznego ze środowiskiem lokalnym


2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć: − rozpoznawać potrzeby i problemy osób niepełnosprawnych, mieszkańców domu pomocy

społecznej, − korzystać z różnych źródeł informacji, − stosować umiejętności komunikacji interpersonalnej, − wspierać osoby niepełnosprawne w korzystaniu z kompleksowej rehabilitacji, − korzystać z różnych metod pracy z podopiecznymi, − współpracować w grupie.


3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej uczeń powinien umieć: − określić cechy zbiorowości lokalnej i jej wpływ na socjalizację jednostki, − wyjaśnić pojęcie przystosowania społecznego, − określić wpływ czynników środowiskowych na powstanie zaburzeń przystosowania

społecznego, − wyjaśnić znaczenie i celowość integracji podopiecznego ze środowiskiem lokalnym, − określić formy integracji podopiecznego ze środowiskiem, − wskazać możliwości współdziałania opiekuna ze środowiskiem lokalnym, − scharakteryzować formalne i nieformalne systemy pomocy funkcjonujące w ramach

pomocy społecznej, − nawiązać współpracę z instytucjami w środowisku lokalnym działającymi na rzecz

integracji, − zorganizować grupę wsparcia dla osoby niepełnosprawnej, − zidentyfikować mechanizmy oddziaływania grupy na osobę niepełnosprawną, − zaprojektować pracę z różnymi grupami podopiecznych, − zastosować obowiązujące zasady organizacji pracy grupowej, − zastosować efektywne metody pracy z grupą, − przygotować podopiecznego do racjonalnego wykorzystania czasu wolnego, − zastosować różne formy terapii zajęciowej w pracy grupowej i indywidualnej, − zaprojektować różne formy wypoczynku podopiecznego, − wykazać znaczenie wychowawczego podejścia do pracy z podopiecznymi.


4. MATERIAŁ NAUCZENIA 4.1. Cechy zbiorowości lokalnej 4.1.1. Materiał nauczania

Podstawowymi pojęciami nauki o zbiorowościach ludzkich, wymagającymi wyjaśnienia są: zbiorowość ludzka, regionalizm, społeczność lokalna i regionalna.

Zbiorowość ludzka jest to zbiór ludzi uwarunkowany zespołem cech. Zbiorowości ludzkie są przedmiotem badań dla wielu dyscyplin naukowych, jednak żadna z tych nauk nie obejmuje problemu całościowo, uwzględnia jedynie charakterystyczne dla siebie cechy. Dowodem na to jest własne nazewnictwo zbiorowości ludzkich takich jak: populacja, szczep, grupa społeczna, grupa lokalna, grupa sąsiedzka, rasa, konsumenci itp. [12].

Problemami zmian zbiorowości ludzkich w liczbie i składzie, według płci i wieku, w czasie zajmuje się głównie demografia. Ze względu na płeć możemy wyróżnić zbiorowości ludzi w klasztorach, więzieniach, itp.

Etnografowie traktują zbiorowości ludzkie jako zjawiska psychiczno-kulturowe, zajmują się stanem i rozwojem kultury w różnych grupach etnicznych. Grupę etniczną stanowi zbiorowość posiadająca własny język, poczucie tożsamości, własną nazwę i kulturę. Biorąc pod uwagę wymienione cechy za zbiorowość ludzką zarówno lokalną jak i regionalną możemy uznać lud, szczep, plemię, naród, ludzkość [10]. Społeczeństwo dzieli się więc na zbiorowości: lokalne i regionalne.

Społeczność lokalna to szczególny rodzaj zbiorowości ludzkiej. Według socjologów cechuje się ona wyraźnie rozwiniętymi interakcjami społecznymi, poczuciem przynależności do określonego zbioru ludzkiego i terytorium oraz sposobem życia.

Odrębną grupą lokalną będą ludzie zamieszkujące domy starców. Społeczność regionalna to społeczność identyfikująca się z większym terytorium.

Pojęcie zbiorowości jest więc terminem wieloznacznym. W skali świata zbiorowością regionalną będzie ludność poszczególnych kontynentów

lokalną zaś ludność poszczególnych państw. W zależności od cech branych pod uwagę można by wymienić w nieskończoność

zbiorowości ludzkie, zarówno lokalne jak i regionalne. Cechy człowieka dzielimy na: − absolutne – cechy te posiada każdy człowiek niezależnie od innych osób jak np. grupa

krwi, wiek, płeć, − relatywne – są określone przez wzorce zewnętrzne i tracą sens bez płaszczyzny

porównawczej np.: stan cywilny, ojcostwo, stopień wykształcenia. Najczęściej pojawiające się zespoły cech to:

− cechy geograficzne (miejsce urodzenia, miejsce zamieszkania, miejsce pracy, różne przestrzenne właściwości relatywne),

− cechy biologiczne (grupa krwi, rasa, wzrost, cechy antropologiczne), − cechy demograficzne (płeć, wiek, stan cywilny), − cechy ekonomiczne (zawód wykonywany i wyuczony, źródło utrzymania, staż pracy), − cechy kulturowe (język ojczysty, narodowość, wyznanie, podział na miasto i wieś), − cechy społeczne (obywatelstwo, stanowisko służbowe).

Wyróżniamy także cechy elementarne: − proste – określone jedną cechą, − złożone – określone za pomocą kilku cech.


Zbiorowości ludzkie na których skupia się geograf warunkowane zespołem cech to takie, które ze względu na te cechy przestrzenne i pełnione funkcje stanowią odrębne ugrupowania przestrzenne. Do takich zbiorowości należą mikrogrupy czyli: rodzina, gospodarstwo domowe, mieszkańcy bloku i makrogrupy czyli: społeczności lokalne, grupy etniczne, narody [29]. Charakteryzuje je istnienie ograniczonej ilości wartości i sposobów postępowania, które są różne od kultury całego społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę cechy biologiczne, wspólną historię i tożsamość możemy wyróżnić jedną z najmniejszych zbiorowości lokalnych jaką jest rodzina. Większą zbiorowością od rodziny jest grupa sąsiedzka. Członków tej społeczności łączą cechy ekonomiczne, społeczne i geograficzne. W skali kraju doskonałym przykładem zbiorowości lokalnych są osady wiejskie i osady miejskie.

Zbiorowości lokalne doskonale widać na przykładzie zróżnicowania przestrzennego miast. Znaczącą rolę dla zbiorowości lokalnych odgrywa tożsamość. Jednym z podstawowych kryteriów jest stopień identyfikacji człowieka z określoną przestrzenią, tzw. „ojczyzną lokalną” czyli miejscem rodzinnej ziemi oraz emocjonalny związek ze światem znanym z wczesnego dzieciństwa i młodości [29]. Tożsamość odgrywa ważną rolę w życiu wspólnot lokalnych i regionalnych, jednostki zbiorowości odczuwają znaczny sentyment do miejsca, które łączy tą społeczność.

Każda jednostka jednocześnie należy do kilku grup społecznych i porusza się w rożnych „przestrzeniach społecznych” [10]. Między dwoma jednostkami zachodzi więź społeczna wtedy, gdy należą do tej samej grupy społecznej. Wśród zbiorowości regionalnych Polski możemy wyróżnić między innymi górali, Kaszubów, Ślązaków i wiele innych.

W obrębie państw odrębne zbiorowości lokalne tworzą także mniejszości narodowe, migranci, turyści. Uwzględniając kryteria prawno-administracyjne, możemy wyróżnić zbiorowości regionalne ze względu na podział administracyjny. Zbiorowości takie tworzyć będą ludzie zamieszkujący dane województwo.

Jak widać, rodzaje i wielkości zbiorowości ludzkich są zróżnicowane. Możemy wyróżnić także zbiorowości ukryte, które powstają dzięki więziom sytuacyjnym łączącym ludzi, którym nie towarzyszą żadne ramy organizacyjne, a nawet świadomość uczestnictwa. Przykładem takich zbiorowości mogą być klienci centrum handlowego lub dojeżdżający do pracy do innego miasta tym samym środkiem transportu.

Aby wyznaczyć zbiorowość należy więc dokonać uporządkowania zbiorów elementów: − materialnych, − językowych, − pojęciowych.

Łącząc te elementy w grupy tworzymy jedną zbiorowość, inną utworzymy dokonując podziału czyli dokonując klasyfikacji. 4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak można zdefiniować pojęcie zbiorowości lokalnej? 2. Jakie są cechy uwzględniane przy określaniu zbiorowości lokalnej? 3. Podaj przykład zbiorowości lokalnej? 4. Jak traktują zbiorowości ludzkie etnografowie? 5. Czym są mniejszości narodowe? 6. Uporządkowania jakich elementów wymaga wyznaczenie zbiorowości?


4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1 Na podstawie analizy wyników obserwacji najbliższego otoczenia scharakteryzuj zbiorowość lokalną, i zapisz jej cechy.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) przeanalizuj wynik obserwacji najbliższego otoczenia, 2) określić cechy wybranej zbiorowości, 3) zapisać cechy na kartkach papieru, 4) przeanalizować i pogrupować otrzymane wyniki, 5) zaprezentować pracę.

Wyposażenie stanowiska pracy: − arkusz papieru, − pisaki, − podręcznik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Przedstaw cechy społeczności lokalnej po obejrzeniu odcinka nr 4 pt. „Pierwsza noc” serialu „Alternatywy 4” (czas trwania filmu 51 minut).

Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) obejrzeć film, 2) określić cechy wybranej społeczności, 3) cechy zbiorowości zapisać na brystolu, 4) przeanalizować i pogrupować otrzymane wyniki, 5) wziąć udział w dyskusji, zaprezentować swoje spostrzeżenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

− telewizor, − odtwarzacz DVD, − płyta z filmem „Alternatywy 4”, odcinek 4 pt. „Pierwsza noc”, − brystol, − pisaki, − poradnik dla ucznia. 4.1.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić zbiorowość lokalną? 2) określić cechy geograficzne? 3) określić cechy biologiczne? 4) zdefiniować cechę ekonomiczną?


4.2. Formy integracji społecznej 4.2.1. Materiał nauczania

Integracja społeczna jest terminem używanym w socjologii i innych naukach społecznych. Jest to proces włączania się do zasadniczej części społeczeństwa różnorodnych, zwykle mniejszościowych grup społecznych takich, jak: − mniejszości narodowe, − uchodźcy, − emigranci i repatrianci, itp.

W konsekwencji uzyskują możliwości, prawa i usługi dotychczas dostępne tylko dla większości.

J. Tokarski nazywa integrację społeczną zespoleniem i zharmonizowaniem elementów zbiorowości społecznej, rozumianej jako intensywność i częstotliwość kontaktu między członkami danej zbiorowości oraz jako akceptację w obrębie wspólnych systemów wartości, norm i ocen [27, s.309].

Natomiast R. Kościelska zauważa, że „integracja w procesie wychowania przebiega w rodzinie, szkole i szerszym środowisku, wśród rówieśników i osób dorosłych. Integracja w rodzinie przebiega od obojętnego traktowania, tolerowania i naturalnego przyjęcia w skład rodziny, aż do świadomego akceptowania. Integracja w szkole jest zagadnieniem bardziej skomplikowanym, szczególnie gdy w grę wchodzą jednostki z większymi odchyleniami. Integracja w szerokim środowisku, wśród rówieśników i dorosłych może przebiegać w formie zorganizowanej: wycieczki, zabawy. Formy niezorganizowane występują w czasie dowolnych spotkań i zabaw z kolegami, z sąsiadami, w szkole, na ulicy” [13, s. 26].

Szczególne znaczenie integracja ma w przypadku osób niepełnosprawnych. Integracja osób niepełnosprawnych stała się w ostatnich latach tematem wzbudzającym

duże zainteresowanie opinii publicznej. Zarówno teoria, jak i praktyka dotycząca procesu integracji osób niepełnosprawnych w społeczeństwie zwracają szczególną uwagę na rozwój tego procesu w środowisku rodzinnym, od którego w głównej mierze zależą szanse dzieci niepełnosprawnych na przyszłą integrację.

Pojęcie integracji jest kluczową kategorią nowoczesnego europejskiego myślenia o osobach niepełnosprawnych. Można je rozpatrywać w wąskim rozumieniu jako zagwarantowanie tej grupie osób prawa do edukacji lub pracy w normalnych strukturach społecznych. W szerokim rozumieniu tego słowa chodzi o przygotowanie osób niepełnosprawnych do życia w społeczeństwie oraz ukształtowanie umiejętności wzajemnego współżycia w kontaktach międzyosobniczych [19, s. 356].

Integracja to proces scalania, łączenia w całość; w odniesieniu do struktur społecznych pojęcie to oznacza spontaniczny, stymulowany bądź sterowany proces tworzenia się więzi między jednostkami na podstawie zainteresowań, postaw, potrzeb czy emocji jednostek. O integracji mówi się w znaczeniu: − jednostkowym – łączenia się jednostek, − grupowym – scalanie podgrup w szersze całości.

W Polsce stosuje się kilka typów integracji grupowej. Są to: − klasy specjalne dla uczniów upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim, organizowane

w zbiorowych szkołach, − klasy z nauką zawodu dla uczniów z opóźnieniami w nauce i trudnościami

wychowawczymi organizowane zależnie od potrzeb w szkołach podstawowych, − klasy specjalne dla uczniów z różnym rodzajem upośledzenia w szkołach zawodowych, − specjalne grupy wychowawcze w internatach i ośrodkach szkolno-wychowawczych,


− specjalne oddziały w żłobkach i przedszkolach, np. dla dzieci z porażeniem mózgowym, z padaczką, upośledzonych umysłowo głębszego stopnia [16]. Wyróżnić możemy następujące rodzaje integracji:

− integracja fizyczna – niepełnosprawni żyją wśród pełnosprawnych, ale nie ma między nimi bliskiego kontaktu, wspólnych działań (żyją obok siebie),

− integracja funkcjonalna – dzieci niepełnosprawne i pełnosprawne realizują wspólne działania, korzystają z tego samego materiału, z podobnego wyposażenia,

− integracja społeczna – osoba niepełnosprawna jest członkiem grupy, kontakty nawiązuje spontanicznie, dostrzega samą siebie i jest spostrzegana przez innych jako członek grupy, uczestniczy w decyzjach grupy, pełni rolę społeczną. Innego podziału integracji dokonał W. Bachmann [2]. Wyodrębnił integrację socjalną, którą uważa za wspólne uczenie się zachowań

społecznych, przeżywania poczucia wartości, uznania satysfakcji w grupie, dopasowanie się do grupy w równej mierze. Mówiąc o szkole podstawowej i przedszkolu rozróżnia: − integrację pośrednią – to wyuczenie się zachowań społecznych, − integrację warunkową – to możliwość wspólnego uczenia się pełnosprawnych

i niepełnosprawnych dzieci i młodzieży, − integrację kooperacyjną – to współuczestniczenie wszystkich uczniów poprzez specjalne

środki wychowawcze i pedagogiczne, − integrację totalną – to rozwiązanie wszystkich szkół specjalnych na rzecz jednego,

wspólnego procesu szkolnego. Drugą grupą wyodrębnioną przez W. Bachmanna to integracja poznawcza (intelektualna).

Polega ona na takim kształtowaniu nauczania, gdzie optymalnie wspierany jest nie tylko uczeń przeciętny lecz także zdolny. Społeczna integracja osób niepełnosprawnych stanowi humanitarny nurt przemian społecznych na rzecz osób, przeciwstawiający się izolacji i dyskryminacji. W Polsce głównym propagatorem idei był prof. Aleksander Hulek. Według niego integracja obejmuje ludzi niepełnosprawnych niezależnie od wieku i dotyczy wszystkich życiowych sytuacji człowieka. Następuje pełne ich uczestnictwo we wszystkich dziedzinach życia społecznego [9]. O rzeczywistej integracji można mówić wtedy, gdy osoby niepełnosprawne pozostają w autentycznych więziach społecznych z innymi ludźmi, mają poczucie akceptacji i przynależności do grupy społecznej, którą tworzą oraz aktywnie uczestniczą w jej życiu, są bezpieczni i odnoszą sukcesy.

Społeczna integracja osób niepełnosprawnych stanowi humanitarny nurt przemian społecznych na rzecz tych osób, przeciwstawiając się ich izolacji i dyskryminacji [16, s. 11].

Już prawie od trzydziestu lat urzeczywistniana jest w naszym społeczeństwie idea integracji osób niepełnosprawnych, zdobywająca powszechną akceptację. Jej wdrażanie spowodowało wiele korzystnych zmian zarówno w świadomości społecznej, jak i życiu osób niepełnosprawnych oraz w systemie instytucji funkcjonujących na rzecz tych osób.

Celem społecznej integracji osób niepełnosprawnych jest tworzenie w naturalnym środowisku społecznym warunków dla ich rozwoju, nauki, pracy i spędzania czasu wolnego [9, s. 493]. W. Dykcik [6] traktuje społeczną integrację, jako ruch społeczny i edukacyjny przypisując jej takie cele, jak przeciwdziałanie tendencjom segregacyjnym, izolacyjnym, stygmatyzacji, nietolerancji i dyskryminacji osób niepełnosprawnych. Równocześnie uważa, że społeczna integracja osób niepełnosprawnych wyraża się w dążeniu do stworzenia tym osobom możliwości pełnego lub częściowego włączenia się do normalnego życia, dostępu do wszystkich instytucji i usług, z których korzystają pełnosprawni [6].


Pomimo wielu podejmowanych w ostatnich latach inicjatyw na rzecz osób niepełnosprawnych nadal istnieje szereg barier społecznych, które utrudniają i ograniczają szanse tych osób na czynne uczestnictwo w życiu społecznym.

W szerokiej grupie osób niepełnosprawnych, osoby z upośledzeniem umysłowym są najbardziej niepopularną i krzywdzoną grupą społeczną. Osoby te, w zasadzie były dyskryminowane od zawsze poprzez: − dystansowanie się od upośledzonego umysłowo, unikanie wchodzenia w bliskie

i nieformalne z nim kontakty, nieangażowanie się w jego problemy życiowe i emocjonalne,

− upowszechnianie własnych przekonań o cechach negatywnych upośledzonych umysłowo,

− utrwalenie negatywnego stosunku do upośledzonych umysłowo w postaci odpowiednich przepisów prawa (i w tych przepisach sankcjonuje się to, co wcześniej istniało jedynie w wymiarze psychologicznym),

− fizyczne izolowanie niepełnosprawnych umysłowo od osób w normie intelektualne (towarzyszą temu najczęściej gorsze warunki życia). Mimo, że współcześnie duży nacisk kładzie się na integrację ludzi niepełnosprawnych,

trudno walczyć z uprzedzeniami zdecydowanej większości społeczeństwa wobec osób upośledzonych umysłowo. Wiedza na temat niepełnosprawnych i niepełnosprawności jest często bardzo mała i nierzadko zafałszowana co może budzić nawet wrogość.

Osoby niepełnosprawne są zwykle postrzegane jako inne niż pozostali członkowie społeczności. Taka sytuacja nie ułatwia im uczestnictwa w życiu społecznym. Potrzeba komunikowania się z ludźmi na tym samym poziomie interakcji bywa dla tych osób trudniejsza do zaspokojenia niż dla osób w pełni sprawnych. Często niezaspokojone pragnienie bycia takim samym jak większość ludzi jest źródłem napięć i frustracji. Dlatego wśród wielu innych rodzajów integracji wyróżnia się integrację komunikacyjną, polegającą na polepszeniu kontaktów społecznych. Komunikacja przez Internet i współudział osób niepełnosprawnych w tworzeniu i rozwijaniu społeczności sieciowych jest szansą na przezwyciężenie własnych ograniczeń.

Pojmując integrację jako proces łączenia w całość a nie włączania do całości, należy oczekiwać, że jest on obustronny. Wszystkie jednostki muszą się poznać, zaakceptować, chociażby tylko częściowo, dostosować do siebie wzajemnie i najważniejsze – dostrzegać sens w przebywaniu i wspólnym działaniu. 4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Czy potrafisz zdefiniować czym jest integracja społeczna? 2. Wyróżnić rodzaje integracji? 3. Zdefiniować co jest celem integracji osób niepełnosprawnych? 4. Czy potrafisz wymienić formy integracji dla osób niepełnosprawnych? 5. Podaj formy integracji dla osób niepełnosprawnych intelektualnie. 6. Czy potrafisz wskazać zalety integracji społecznej?


4.2.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Wyszukaj w Internecie instytucje wspomagające integrację społeczną. Dokonaj analizy, a następnie wybierz formy integracji społecznej odpowiednie dla mieszkańców domu pomocy społecznej. Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) wyszukać instytucje wspomagające integrację, 2) dokonać analizy i wybrać formy integracji odpowiednie dla mieszkańca domu pomocy

społecznej, 3) wydrukować lub wypisać na kartkach informacje, 4) przyczepić przygotowane kartki do tablicy, 5) wziąć udział w dyskusji, systematyzując informacje i wyniki pracy innych.

Wyposażenie stanowiska pracy: − komputer z dostępem do Internetu, − drukarka, − arkusz papieru A4, − flamastry, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Dokonaj identyfikacji możliwej formy wsparcia społecznego dla bohaterów filmu „Przystanek Alaska”, odcinek 4.


1) obejrzeć film, 2) zidentyfikować problemy bohaterów, 3) określić odpowiednią formę wsparcia społecznego dla bohaterów, 4) odszukać odpowiednią instytucję udzielającą wsparcie, 5) uzasadnić wybór wybranej formy wsparcia społecznego w dyskusji na forum grupy.


− telewizor, − odtwarzacz, płyta z nagranym filmem, − arkusz papieru, − pisaki, − poradnik dla ucznia. 4.2.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zdefiniować pojęcie integracji społecznej? 2) nawiązać kontakt z osobą niepełnosprawną?


3) określić formy integracji dla osoby niepełnosprawnej? 4) wyjaśnić kiedy mówimy o rzeczywistej integracji osób

niepełnosprawnych? 5) określić rodzaje integracji społecznej? 6) wyjaśnić co jest celem społecznej integracji osób niepełnosprawnych?


4.3. Zaburzenia przystosowania społecznego 4.3.1. Materiał nauczania

Przystosowanie społeczne, pojęcie z zakresu psychologii i socjologii, oznacza proces, jakiemu podlega żywy organizm w dążeniu do uzyskania równowagi między własną strukturą a światem zewnętrznym. Przystosowanie społeczne jest uważane zarówno za czynnik zmian ewolucyjnych, jak i zdolność do zmiennego zachowania się w obrębie gatunku.

W psychologii nazwą przystosowania społecznego określa się proces, jaki zachodzi w psychice człowieka, który dąży do osiągnięcia stanu równowagi między potrzebami psychicznymi a wymaganiami otoczenia społecznego. Niedostosowane społeczne są te jednostki, których zachowanie jest mniej lub więcej nieadekwatne w stosunku do celów czy norm życia społecznego. Jednostki te mogą być doskonale przystosowane do swojej grupy, ale wykazują wyraźną niechęć do życia uspołecznionego i popadają w różne konflikty. Niedostosowanie społeczne w tym rozumieniu nie musi wcale oznaczać niedostosowania w sferach psychicznych, które przejawiać się będą brakiem umiejętności zaspakajania swoich potrzeb w danym środowisku a niedostosowaniem społecznie osób, których zaburzenia zachowania występują w stopniu silnym i głębokim tak, że utrudnia im to lub uniemożliwia normalne współżycie z innymi ludźmi. Prawidłowe relacje w środowisku ulęgają głębokiej deformacji, osoba przestaje przestrzegać norm i zasad postępowania obowiązujących w naszej kulturze, środowisku. To postawa odrzucająca i negująca jakiekolwiek autorytety. Pojawiają się na to miejsce fałszywe autorytety np.: grupy chuligańskie. Agresja i jej przejaw to cecha charakterystyczna, przybiera tu ona formę uogólnionej postawy.

Niedostosowanie społeczne nie przejawia się reakcjami wprost lecz reakcjami okrężnymi i uogólnionymi, które są nieproporcjonalnie silne i gwałtowne do bodźców i nieadekwatne do sytuacji. Osoba nieprzystosowana społecznie nawiązuje z trudem lub nie potrafi nawiązać w ogóle bliższego układu uczuciowego z ludźmi, dominuje u niej strach, gniew. Uczucia wyższe są niewykształcone, brak wrażliwości i oschłość uczuciowości powoduje deficytem przyjaciół.

Z punktu widzenia psychiatrycznego grupa, dzieci niedostosowanych społecznie obejmuje psychopatów, charakteropatów, neurotyków i zaburzenia osobowości. Diagnoza nieprzystosowania społecznego odpowiada pojęciu „Modelu diagnozy interdyscyplinarnej” [16].

Zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym to: − zaburzenia hiperkinetyczne (zespoły nadpobudliwości ruchowej), − zaburzenia aktywności i uwagi, − hiperkinetyczne zaburzenie zachowania, − zaburzenia zachowania (uporczywe i powtarzające się wzorce zachowania aspołecznego,

agresywnego i buntowniczego), − zaburzenia zachowania ograniczone do środowiska rodzinnego, − zaburzenia zachowania z nieprawidłowym procesem socjalizacji – agresywny samotnik, − zachowania agresywne z nieprawidłowym procesem socjalizacji, − zaburzenia zachowania z prawidłowym procesem socjalizacji – typ grupowy, − przestępczość grupowa, − przestępstwa związane z przynależnością do gangu, − kradzieże w towarzystwie rówieśników, − wagarowanie, − zaburzenia opozycyjno-buntownicze,


− mieszane zaburzenia zachowania i emocji, − depresyjne zaburzenia zachowania, − inne mieszane zaburzenia zachowania i emocji.

Można wyróżnić dwie grupy niedostosowania: − zachowanie zahamowane i bierne postawy, − zachowanie demonstracyjne i bojowe.

Przejawami niedostosowania społecznego są negatywne i nieadekwatne reakcje na wymagania oraz nakazy zawarte w przypisanych jednostce rolach społecznych. Do symptomów niedostosowania społecznego zalicza się: alkoholizm, nadużywanie alkoholu, uzależnienia lekowe i toksykomania, samobójstwa i zamachy samobójcze, pasożytnictwo społeczne. Procesem pomocnym w przystosowaniu do życia w społeczeństwie jest resocjalizacja.

Resocjalizacja – re + socjalizacja – ponowne włączenie, włączenie (się) do życia społecznego kogoś, kto był pozbawiony przez jakiś czas możności uczestniczenia w nim [27]. 4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak można zdefiniować pojęcie przystosowania społecznego? 2. Jakie cechy mają osoby niedostosowane społecznie? 3. Jakie są niedostosowania społecznego? 4. Jak można zdefiniować pojęcie resocjalizacji? 4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Rozpoznaj osoby niedostosowane społecznie, na podstawie obserwacji z twojego otoczenia. Sposób wykonania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) zdefiniować pojęcie nieprzystosowania społecznego, 2) określić jakimi cechami charakteryzują się osoby niedostosowane społeczne, 3) zdefiniować problem osób nieprzystosowanych społecznie z najbliższego otoczenia, 4) zaplanować, w jaki sposób można je zresocjalizować, 5) wyniki swojej pracy porównać z wynikami innych i wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − papier, − pisaki, − poradnik dla ucznia.


Ćwiczenie 2 Dokonaj analizy nieprzystosowania społecznego nowych mieszkańców w domu pomocy społecznej na podstawie filmu dokumentalnego„Moje drugie życie”. Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) określić problemy osób niepełnosprawnych, 2) dokonać analizy postępowania bohaterów filmu, 3) pracując w grupie, określić problem niedostosowania społecznego, 4) zanalizować środowisko domu pomocy społecznej, 5) wnioski zapisać na kartkach i przyczepić do tablicy, 6) wziąć udział w dyskusji i porównać wyniki swojej grupy z innymi.


− telewizor, − kaseta video z filmem, − magnetowid, − papier, − flamastry, − tablica korkowa, − poradnik dla ucznia. 4.3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zdefiniować pojęcie przystosowania społecznego? 2) określić jaki rodzaj środowiska sprzyja niedostosowaniu? 3) podać cechy posiadane przez osobę niedostosowaną? 4) podać dziedzinę nauki, która pomaga osobą niedostosowanym?


4.4. Proces socjalizacji 4.4.1. Materiał nauczania

Socjalizacja (łac. socialis = społeczny) to proces (oraz rezultat tego procesu) nabywania przez jednostkę systemu wartości, norm oraz wzorów zachowań, obowiązujących w danej zbiorowości. Socjalizacja trwa przez całe życie człowieka, lecz w największym nasileniu występuje, gdy dziecko rozpoczyna życie w społeczeństwie. Największą rolę na tym etapie odgrywają jego rodzice, później także wychowawcy i rówieśnicy oraz instytucje (takie jak szkoła czy kościół) [27].

Na drodze socjalizacji człowiek uczy się podstaw interakcji społecznych, poznaje społeczne normy postępowania, wartości, nabywa umiejętność posługiwania się przedmiotami i kształtuje swoją osobowość.

Wyróżniamy trzy mechanizmy socjalizacji: − wzmacnianie – wynagradzanie i karanie, − naśladowanie – przejmowanie wzorców, − przekaz symboliczny – pouczenia słowne i pisemne.

Procesy socjalizacji możemy podzielić na: − pierwotne, − wtórne.

Socjalizacja pierwotna – składowa procesu socjalizacji, zachodząca w grupie pierwotnej, najczęściej na obszarze rodziny. W socjalizacji pierwotnej na jednostkę mają wpływ znaczący inni, przeważnie rodzice. Charakteryzuje się ona silnym emocjonalnym oddziaływaniem znaczących innych na jednostkę. Reguły działania przyswaja ona na zasadzie naśladownictwa oraz w mniejszym stopniu poprzez werbalny przekaz symboliczny. Socjalizacja pierwotna kończy się w momencie pojawienia się uogólnionego innego. W tym momencie rozpoczyna się etap socjalizacji wtórnej.

Socjalizacja wtórna – składowa procesu socjalizacji obejmująca proces profesjonalizacji lub etatyzacji, kiedy w toku wzrastania jednostki do życia społecznego wchodzi ona do kolejnych wtórnych grup społecznych (instytucje religijne, zakłady pracy, partie polityczne itd.).

Czynnikami socjalizacji mogą być: − rodzina – pierwszy z najważniejszych czynników socjalizacji. To pierwszy i najbardziej

trwały świat społeczny dla dziecka, − szkoła – jest odpowiedzialna za przekazanie informacji, umiejętności i wartości, które

społeczeństwo uważa za ważne dla życia społecznego, − grupa rówieśnicza – składa się z dzieci w tym samym lub zbliżonym wieku i o tym

samym statusie społecznym. W grupie rówieśniczej trzeba samemu zapracować na pozycję społeczną – w przeciwieństwie do rodziny, gdzie pozycja ta została nam od razu przyporządkowana. Socjalizacja przebiega tu w sposób nieprzemyślany i nie zaplanowany,

− mass media – są zbiorem różnych sposobów komunikowania treści przeznaczonych dla wielu odbiorców – obejmują np. radio, telewizje, filmy, gazety, książki itp.,

− inne czynniki – czyli instytucje religijne, sąsiedztwo, organizacje rekreacyjne itp. [27].


4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak można zdefiniować pojęcie socjalizacji? 2. Jakie są mechanizmy socjalizacji? 3. Jak można zdefiniować pojęcie procesu socjalizacji pierwotnej? 4. Czym jest socjalizacja wtórna? 5 Jakie wyróżniamy czynniki socjalizacji? 4.4.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Scharakteryzuj proces socjalizacji życia w rodzinie.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) zdefiniować czym jest proces socjalizacji, 2) wyjaśnić od jakiego momentu życia zachodzi proces socjalizacji, 3) przygotować się do dyskusji odpowiadając na pytania:

− czy procesowi socjalizacji może zostać poddane niemowlę? − jaką rolę w procesie socjalizacji spełnia rodzina? − jakie są różnice pomiędzy procesem socjalizacji wtórnej a pierwotnej?

4) wyniki pracy zapisać na małych kartkach (1 pytanie na jednej kartce), 5) przyczepić kartki na tablicy w wyznaczonych miejscach, 6) wziąć udział w dyskusji.


− arkusz papieru, − pisaki, − małe kolorowe kartki, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Scharakteryzuj proces socjalizacji jakiemu został poddany nowy mieszkaniec domu pomocy społecznej.


1) określić charakter i specyfikę domu pomocy społecznej, 2) określić cechy procesu socjalizacji nowych mieszkańców, 3) scharakteryzować proces socjalizacji, 4) zaplanować pomoc opiekuna, 5) wyniki pracy zapisać i zaprezentować na form grupy.


− papier A4, − pisaki, − poradnik dla ucznia.


4.4.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zdefiniować proces socjalizacji? 2) zdefiniować proces socjalizacji wtórnej? 3) określić mechanizm socjalizacji? 4) określić cele socjalizacji? 5) określić czynniki socjalizacji? 6) zdefiniować mechanizm socjalizacji nazywany wzmacnianiem?


4.5. Struktura i funkcje grupy 4.5.1. Materiał nauczania

Grupa społeczna to zbiorowość, która wykształciła pewien zakres wspólnego myślenia. W grupie istnieje komunikacja i łączność, tendencja do zachowania konformizmu, kulturowo wspólnych wartości [11]. Podstawową grupą jest grupa rodzinna. W ramach społeczeństwa możemy jednak wyróżnić także inne grupy społeczne, powiązane odmiennego rodzaju więziami społecznymi. Grupy te stawiają przed sobą różnorodne zadania oraz różny jest stopień złożoności ich wewnętrznej struktury.

Organizacja grupy utożsamiana jest z jej strukturą wewnętrzną zbudowaną z pozycji zajmowanych przez członków i związanych z nimi ról społecznych. Każda grupa musi posiadać odpowiednią organizację. Na organizację składają się instytucje, stanowisko kierownika, przywódcy, wzory działania i formy kontroli.

Struktura grupy to sposób podporządkowywania sobie członków instytucji i podgrup. W skład struktury wchodzą także inne elementy grupy tj.: − podstawy materialne, − symbole, − wartości, − wzory zachowań.

Istnieją mikrostruktury, które odnoszą się do małych grup i makrostruktury. Struktury mogą mieć charakter: − formalny, − nieformalny.

Grupa społeczna jest zespołem osób powiązanych jakąś więzią społeczną. Grupą społeczną jest grupa kolegów, gdyż łączy ich wzajemne koleżeństwo, jest drużyna siatkarzy, która tworzy grupę ze względu na reguły gry i wspólny cel – wygraną, grupami społecznymi są grupy kibiców połączone tym, że chcą zwycięstwa drużyny, którą dopingują.

W grupach społecznych wyróżnić można trzy typy struktur społecznych: − strukturę komunikacji, − strukturę przywództwa (władzy), − strukturę socjometryczną.

Struktura komunikacji – odnosi się do sieci wzajemnych interakcji w grupie, co jest istotne ze względu na szybkość przepływu informacji przy realizowaniu przez grupę celów.

Struktura przywództwa – określa relacje poddaństwa i dostęp do władzy jednostek znajdujących się w grupie. W przypadku tej struktury istotne jest zarówno przywództwo formalne w grupie, jak i istnienie przywództwa nieformalnego.

Struktura socjometryczna – określa wzajemne postawy jednostek względem siebie, przede wszystkim więzi emocjonalne, które spajają grupę.

Dezorganizacja grupy jest to zespół procesów, składających się z wielkości zjawisk społecznych i zachowań anormalnych, których występowanie i intensywność zagraża kontynuacji procesów życiowych grupy. Przyczyny: dezorganizacja instytucji, osłabienie kontroli społecznej, chwiejność kryteriów i ocen moralnych oraz dopuszczenie wzorów zachowań, które w grupie podlegały represji.



Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jak można zdefiniować pojęcie grupy społecznej. 2. Jak można zdefiniować pojęcie struktur przywództwa grupy? 3. Jakie znasz struktury grupy. 4. Jakie typy struktur wyróżniamy w grupach społecznych? 4.5.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Określ strukturę i cechy grupy społecznej, której jesteś członkiem.

Sposób wykonywania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) opisać strukturę grupy, której jesteś członkiem, 2) zidentyfikować cechy charakterystyczne i ewentualne problemy, 3) zapisać wyniki pracy, 4) zaprezentować wyniki na forum grupy, 5) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − papier, − pisaki, − podręcznik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Rozpoznaj grupy społeczne funkcjonujące w domu pomocy społecznej. Opisz ich struktury.


1) zanalizować sytuacje w domu pomocy społecznej, 2) zidentyfikować rodzaje grup istniejących w domu pomocy społecznej, 3) opisać struktury tych grup, 4) zapisać wyniki pracy na kartce papieru, 5) zaprezentować wyniki na forum grupy, 6) wziąć udział w dyskusji.


− papier, − pisaki, − podręcznik dla ucznia.


4.5.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zdefiniować czym jest grupa społeczna? 2) określić strukturę grupy? 3) określić elementy struktury grupy? 4) określić typy struktur w grupach społecznych? 5) określić jaki charakter mogą mieć istniejące struktury grup

społecznych?


4.6. Grupy pierwotne, wtórne, celowe 4.6.1. Materiał nauczania

Grupa pierwotna jest to grupa społeczna do której jednostka wchodzi w procesie socjalizacji pierwotnej. Przykładem takiej grupy jest rodzina. „Rodzina jest grupą naturalną opartą na związkach krwi, małżeństwa lub adopcji. Jest to grupa o charakterze wspólnoty” [10].

D. Wall stwierdza, że „pierwszym i dlatego pod wieloma względami najbardziej kształtującym rozwój dziecka środowiskiem jest rodzina, która może wiele osiągnąć w zakresie wychowania dziecka lub wiele zaprzepaścić” [30].

Cechy rodziny: − jest jednostką zabezpieczającą rozwój i wzrastanie każdego człowieka, włączając także

rodziców, − jest glebą, która zaspokaja potrzeby emocjonalne swoich członków. Potrzeby te obejmują

znalezienie równowagi pomiędzy autonomią i zależnością oraz nauką zachowań społecznych i seksualnych,

− jest miejscem, gdzie rozwija się poczucie własnego ja, − jest jednostką socjalizacji i ma decydujące znaczenie dla przetrwania społeczeństwa.

Pierwszy krąg grupy pierwotnej tworzony jest przez małżonków, bliską rodzinę, najbliższych przyjaciół. Z tego kręgu człowiek czerpie największe wsparcie. Związki między ludźmi są tu wyjątkowo bliskie i trwałe i nie zależą od zmieniających się ról społecznych i przeobrażeń w otoczeniu.

Drugi krąg tworzy dalsza rodzina i koledzy (z sąsiedztwa, pracy, szkoły). Tutaj także wsparcie społeczne może być dość znaczne, chociaż nie będzie ono już tak niezawodne jak w przypadku bliskiej rodziny.

Trzeci krąg tworzą sąsiedzi, znajomi z pracy, dalecy krewni. Związki społeczne są tu stosunkowo słabe, ciągle następuje tu rotacja osób, a więc wsparcie społeczne udzielane z tej strony jest najmniejsze.

Grupy pierwotne są zazwyczaj grupami małymi, posiadają względna trwałość, charakter kontaktów jest nie wyspecjalizowany.

Pojęcie grupy pierwotnej wprowadził do socjologii amerykański socjolog Charles Horton Cooley, jeden z pierwszych przedstawicieli tej dyscypliny. Według jego definicji grupa pierwotna to grupa odznaczająca się ścisłym zespoleniem jednostek poprzez stosunki osobiste i współpracę. Wskazał pięć cech grupy pierwotnej: − względna trwałość, − bezpośrednie kontakty, − mała liczebność, − nie wyspecjalizowany charakter kontaktów, − względna zażyłość uczestników.

Cechy te w różnym stopniu decydują o specyfice grupy pierwotnej. Względna trwałość jest warunkiem niezbędnym do nazwania jakiejkolwiek zbiorowości

grupą. Bezpośrednie kontakty i mała liczebność są ze sobą ściśle powiązane, albowiem tylko w nielicznych grupach jej członkowie są w stanie bezpośrednio się komunikować. O szczególnym charakterze grupy pierwotnej świadczy nie wyspecjalizowany charakter kontaktów – oznacza to, że dla członków grupy nie ważne jest wykonywane zadanie, ale to z kim się je wykonuje oraz względna zażyłość uczestników, która wytwarza się właśnie przez kontakty.


Cooley przedstawił trzy typy małych zbiorowości społecznych, które zaliczył do grup pierwotnych [29]: − rodzina – grupa oparta na stosunkach pokrewieństwa, − dziecięca grupa zabawowa – grupa oparta na stosunkach przyjaźni, − społeczność lokalna – grupa oparta na stosunkach sąsiedzkich. Są one uważane za grupy pierwotne ze względu na ich podstawową rolę w rozwoju osobowości i w socjalizacji pierwotnej. Grupy te są pierwszymi zbiorowościami, z jakimi spotyka się człowiek w swoim życiu. Przez nie zostaje wprowadzony do pozostałych zbiorowości.

Więź społeczna w grupach pierwotnych oparta jest na stosunkach społecznych osobowych, a nie instytucjonalnych. Jednostka w grupie pierwotnej występuje w całej swej osobowości, płaszczyzny obcowania są tu wielorakie. Panujące w grupach pierwotnych zażyłe stosunki osobowe sprawiają, że uczestniczenie w nich zaspokaja podstawowe potrzeby emocjonalne i psychologiczne człowieka. Przynależność do nich daje poczucie więzi, koleżeństwa, bycia lubianym, akceptowanym, pozwala czuć się bezpiecznie i zapewnia ogólne, dobre samopoczucie. Małe grupy o charakterze grup pierwotnych pośredniczą w komunikowaniu się jednostki z makrostrukturalnym poziomem życia społecznego. Działają również z jednej strony jako przekaźnik, a z drugiej filtr komunikatów płynących z makrostrukturalnego poziomu. Z perspektywy biologii ewolucyjnej małe grupy o charakterze grup pierwotnych stanowią naturalne środowisko człowieka.

Grupa wtórna to typ grupy społecznej przeciwstawny wobec grupy pierwotnej. Charakteryzuje się względnie małą trwałością i wielością członków. Grupy wtórne tworzone są dla osiągnięcia określonego celu, charakteryzują się formalnym i rzeczowym typem więzi, przy czym komunikacja między członkami grupy ma charakter nieosobowy (np. partie polityczne). Często grupy wtórne rozwiązywane są po zrealizowaniu określonego celu, do którego zostały powołane. Grupy tego typu przeważają w społeczeństwie przemysłowym.

Grupa celowa jest to rodzaj grupy założony do rozwiązania określonego zadania. Często spotykają się w niej osoby, które mają taki sam problem, ale nie łączy ich stosunek emocjonalny. Po rozwiązaniu zadania grupa się rozwiązuje. 4.6.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Czy potrafisz wymienić typy grup pierwotnych? 2. Co to jest grupa wtórna? 3. Jakie są różnice między grupą wtórną, a pierwotną? 4. Jak można scharakteryzować grupę celową? 4.6.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Określ jaką grupą społeczną jest dom pomocy społecznej.


1) określić cechy grupy, 2) określić rodzaj grupy społecznej jaka jest dom pomocy społecznej, 3) przeanalizować i uzasadnić swój wybór, 4) zaprezentować wyniki pracy na forum grupy, 5) zapisać odpowiedzi innych uczniów, 6) wziąć udział w dyskusji.


Wyposażenie stanowiska pracy: − papier, − flamastry, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Określ jaki rodzaj i struktura grupy może Ci pomóc w pracy z osobami starszymi.

Sposób wykonywania ćwiczenia Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) określić cechy wybranej zbiorowości, 2) wyszukać potrzebne informacje, 3) określić potrzeby osób starszych, 4) przeanalizować i pogrupować informacje, 5) określić rodzaj i strukturę grupy społecznej, 6) zaprezentować pracę, 7) wziąć udział w dyskusji.


− informator lokalny, − komputer z dostępem do Internetu, − drukarka, − papier do drukarki, − poradnik dla ucznia. 4.6.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zdefiniować pojęcie grup pierwotnej? 2) określić psychologiczny aspekt powstania grupy pierwotnej? 3) opisać czym wyróżnia się grupa wtórna? 4) wskazać różnice między grupą wtórną a celową? 5) określić cechy grupy pierwotnej na przykładzie rodziny?


4.7. Grupa rówieśnicza 4.7.1. Materiał nauczania

Grupa rówieśnicza to typ grupy społecznej, w skład której wchodzą osoby w zbliżonym wieku.

M. i C.W. Sherifowie, cytowani przez Z. Skornego [23], twierdzą, że grupa jest społeczną formacją, która składa się z pewnej liczby osób pozostających we wzajemnych bardziej lub mniej określonych pozycjach i rolach, która ma własny system wartości i norm regulujących zachowanie poszczególnych członków co najmniej w sprawach ważnych dla grupy [23].

Grupa rówieśnicza charakteryzuje się tym, iż przynależność do niej jest dobrowolna, tworzona jest spontanicznie. Istotna jest ze względu na proces socjalizacji jednostki. Początkowo o wyborze decydują cechy zewnętrzne, stopniowo jednak zwracamy uwagę na walory wewnętrzne takie jak: wartości moralne, intelekt, charakter. Atrakcyjność takiej grupy polega na tym, że pozwala odbudować poczucie własnej wartości oraz poczucie bezpieczeństwa zachwianego przez liczne niepowodzenia np.: brak bezpieczeństwa w domu, niepowodzenia w szkole.

W grupie rówieśniczej występuje struktura społeczna o porządku hierarchicznym. Wyróżniamy w niej pozycje i role wysokie, średnie i najniższe usytuowanie w grupie.

W wieku dorastania zjawiskiem powszechnym jest tworzenie się samorzutnych zespołów: najbliżsi przyjaciele, małe paczki, szersze grupy koleżeńskie, bandy. Przyjaźń pojawia się dopiero w okresie dorastania, wtedy dopiero trwają poszukiwania kolegów czy koleżanek (przyjaciół). W takiej grupie można odrzucić autorytet rodziców i instytucji wychowawczych, system wartości i norm uznawanych przez ogół społeczeństwa.

Zdaniem M. Trawińskiej grupy rówieśnicze stanowią „czwartą siłę” w procesie socjalizacji obok społeczeństwa, systemu społecznego, rodziny. Pierwsze w życiu dziecka grupy, grupy zabawowe oparte są na zasadzie współprzebywania, poznawania swojej odrębności i analogii. Zainteresowanie w grupowaniu się wydaje się wynikać z samej radości obcowania, z głodu wrażeń, „przygody”, a następnie dopiero z potrzeby aprobaty i bezpieczeństwa [28].

W grupach rówieśniczych ze względu na sposób powstawania i instytucjonalne usankcjonowanie grupy można wyróżnić grupy formalne i nieformalne.

Grupy nieformalne tworzą się spontanicznie z chęci do wspólnego przebywania w określonym i akceptowanym przez wszystkich celu. Grupy te charakteryzują się: − mało stabilną strukturą wyrażającą się w sieci powiązań i kontaktach interpersonalnych, − względną spójnością będącą wyrazem wewnętrznych więzi określanych dość często

w silnym poczuciu „my”, − określonym statusem czyniącym grupę atrakcyjną dla jej członków, − odrębnością wyrażającą się w wyraźnie określonym celu działania, − widocznym podziałem ról społecznych, − określoną i możliwą do przewidzenia długotrwałością funkcjonowania.

Grupy formalne zorganizowane są przez odpowiednie instytucje, mają określone zadania i system kontroli. Są nimi np. społeczność szkolna, wchodzące w jej skład klasy, samorząd uczniowski, organizacje dziecięce funkcjonujące zarówno na terenie szkoły, jak też poza nią. Grupy nieformalne powstają spontanicznie. Nie są one organizowane w sposób planowy i zamierzony. Spontaniczność tych grup przeważnie przesądza o ich krótkotrwałości. Odznaczają się one tym samym niskim stopniem organizacji, tzn. nader prostą strukturą. Niewielkie jest zróżnicowanie ról i pozycji społecznych [23].


Charakteryzując grupę rówieśniczą, można brać pod uwagę kilka kryteriów, takich jak: − wielkość grupy, − cel działania, − formalny lub nieformalny charakter działania, − rodzaj uznanych wartości, − skład społeczny grupy, − płeć, − więzi łączącej członków itp.

Ze względu na liczebność możemy wyróżnić: − grupy duże, tzw. społeczności, składające się z kilkuset lub większej liczby osób, które

nie znają się osobiście, a kontaktują się za pośrednictwem wybranych osób, np. społeczność szkolna,

− grupy małe – składające się z kilku lub kilkudziesięciu osób, które nawiązują bezpośrednie kontakty, np. uczniowie jednej klasy. Uwzględniając skład społeczny grupy rówieśniczej, warto podkreślić, że do grupy mogą

należeć dzieci wywodzące się z różnych środowisk społecznych. Stwarza to możliwość porównywania się w wielu płaszczyznach życia, wymiany elementów kultury.

W grupie rówieśników jednostka występuje w roli równouprawnionego członka, z którym inni liczą się nie tylko jako z przedmiotem swego działania, lecz również jako z przedmiotem społecznym.

W grupach dziecięcych wytworzył się system wpływów, który z upływem czasu w grupach młodzieżowych przybiera postać struktur, układów personalnych, celów i ról społecznych. W oparciu o właściwości rozwojowe dzieci i młodzieży można wyróżnić trzy typy grup rówieśniczych: − dziecięce grupy zabawowe, bandy, − młodzieżowe paczki, kliki, − młodzieżowe grupy dewiacyjne (gangi, bandy przestępcze).

Młodzieżowa grupa rówieśnicza tworzy określoną strukturę zachowań międzyosobowych i zawiera przynajmniej trzy elementy tworzące istotę stosunków społecznych, m.in.: − układ hierarchii wewnętrznej grupy, − układ decyzji i system kanałów komunikacyjnych, − układ i rodzaj więzi między członkami grupy.

Powyższe grupy charakteryzują się tym, iż posiadają jednego lidera lub przywódców, gdzie istnieją dwie lub więcej osób ubiegających się do tej funkcji. Wyróżnić tu można: − przodownictwo (charakteryzuje on osoby, które z racji cech osobowych, charyzmy oraz

właściwości opiekuńczych obdarzone są przez grupę niewymuszonym, spontanicznym zaufaniem, pozytywnym nastawieniem emocjonalnym i gotowością do współdziałania),

− przywództwo (jest ono zdobywane przy aprobacie członków grupy, może wynikać z kwalifikacji ogólno osobowych lub specjalnych właściwości np., zamożności, osiągnięcia sportowe),

− panowanie (władza, zdobywana jest instrumentalnie, głównie siłą. Pozbawiona jest więzi emocjonalnych, zaufania i poczucia bliskości, głównie ma sens organizacyjny i zadaniowy). Grupy rówieśnicze są wyrazem upodobań oraz zainteresowań zrzeszonych chłopców

i dziewczynek. Przyświeca im najczęściej zamiar wspólnego spędzenia czasu i bawienia się. W toku interakcji jaka ma miejsce w każdej grupie, powstają z czasem normy grupowe. Są to zasady uznawane za własne przepisy, określające sposoby zachowania się. Spełniają one ważną rolę i są układem odniesienia, regulującym zachowanie członków grupy w różnych sytuacjach życia codziennego. Każdy członek grupy rówieśniczej zajmuje inną pozycję. Jest


ona określana przez umiejętność wykonywania określonych czynności. Miarą odczuwanej przez członków grupy atrakcyjność są żywione w niej wzajemne sympatie, ogólna życzliwość. Spoistość w grupie jest tym większa im bardziej członkowie lubią się nawzajem i darzą się zaufaniem. Typy grup rówieśniczych ze względu na formę powstania dzielimy na: − grupy nieformalne – tworzące się spontanicznie, − grupy formalne – np. klasa szkolna, grupa terapeutyczna.

Grupy rówieśnicze mają swoje ośrodki skupienia, mogą być nimi, np. warsztaty terapii zajęciowej. Typy grup rówieśniczych: − rówieśniczy krąg towarzyski – mała najwyżej kilkunastoosobowa grupa bez organizacji

wewnętrznej, więź społeczna oparta jest na związkach uczuciowych i stosunkach towarzyskich. Młodzież skupiona w kręgu wspólnie spędza wolny czas wypełniony różnymi formami kontaktów towarzyskich. Zbyt duża aktywność jednostki w kręgu może spowodować jej zaniedbania w nauce i wykonywaniu obowiązków domowych,

− rekreacyjna grupa działania – to również mała grupa skupiająca młodzież, wypełniająca czas wolny zabawą, różnymi formami rekreacji i sportu. Jednostka przyjmuje tu postawę solidarności i wzajemnej odpowiedzialności członków za siebie jak również udzielania pomocy innym,

− paczka – tworzą ją drobne grupy młodzieżowe, ściśle ze sobą zaprzyjaźnione i tworzą mniej lub bardziej trwałe grupy, które mają wspólne zainteresowania i problemy. Początkowo grupy są jednopłciowe, stopniowo przechodzą w mieszane. Niekiedy trwają do dorosłości lub przez całe życie. Członkowie paczek starają się unikać nadzoru dorosłych, spędzać ze sobą dużo czasu (wakacje, tańce, kino, wycieczki, przesiadywanie w kawiarniach). Skutkiem dodatnim przynależności do paczki jest poczucie pewności, bezpieczeństwa, ważności człowieka wynikającej z akceptacji grupy. Skutkiem ujemne jest natomiast rozwijający się snobizm u swoich członków, ekskluzywna lojalność wobec nich, a uczucie wrogości dla nie członków. Zwiększają napięcie między dziećmi a rodzicami w wyniku rozbieżności między wymaganiami rodziców i paczki,

− banda – najczęściej należą do nich chłopcy w podobnym przedziale wiekowym. Tworzą je grupy rówieśników zaniedbane i odrzucone przez środowisko domowe. Są oni nie akceptowanej społecznie przez rówieśników w szkole. Szukają zaspokojenia swych potrzeb społecznych, głównie przynależności i uznania. Bandy są podobne do paczek, ale kładą większy nacisk na osiągnięcie swoich złych celów (przestępczość, agresywność). Jest to względnie trwała grupa nie dopuszczająca do interwencji i kontroli swej działalności osób postronnych. Więzi społeczne kształtują się w oparciu o wspólne interesy i zadania zaspokajające potrzeby zrzeszonych w niej członków [28].


Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Czym jest grupa rówieśnicza? 2. Co cechuje grupy nieformalne? 3. Jakie są kryteria charakterystyczne dla grupy rówieśniczej? 4. Jakie są możliwe rodzaje grup ze względu na liczebność? 5. Jakie są typy grup rówieśniczych powstałych ze względu na formę? 6. Co nazywamy rekreacyjną grupę działania? 7. Czy różni się paczka od bandy?


4.7.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1 Określ wpływ grupy rówieśniczej na głównego bohatera filmu „Hooligans”.

Scharakteryzuj rodzaj, cechy i strukturę grupy.


1) obejrzeć film „Hooligans”, 2) określić cechy grupy rówieśniczej w filmie, 3) opisać strukturę grupy, 4) określić wpływ grupy rówieśniczej na jednostkę, 5) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − telewizor, − odtwarzacz DVD, − płyta DVD z filmem „Hooligans”, reż. L. Alexander, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Podaj przykłady, określ funkcję i rolę grup rówieśniczych tworzących się w domu pomocy społecznej.


1) zapoznać się z informacjami o wybranym domu pomocy społecznej, 2) podać przykłady grup rówieśniczych w domu pomocy społecznej, 3) określić funkcję wybranych grup w życiu mieszkańca, zbiorowości, 4) przeanalizować i pogrupować otrzymane wyniki, 5) zaprezentować pracę na forum grupy, 6) wziąć udział w dyskusji.


− informator o Domu pomocy społecznej, − komputer z dostępem do Internetu, − kartki papieru, − pisaki, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 3

Na podstawie obserwacji najbliższego otoczenia, określ zalety i wady przynależności do grupy społecznej.


1) rozpoznać przynależność osób z najbliższego otoczenia do grup społecznych,


2) przeanalizować wpływ grupy na wybraną osobę, 3) określić wady i zalety przynależności do grupy, 4) przeanalizować i pogrupować otrzymane wyniki, 5) zaprezentować pracę, 6) zapoznać się z przypadkami opisanymi przez innych, 7) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − poradnik dla ucznia, − papier A4, − pisaki. 4.7.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić sposób powstawania grupy? 2) zdefiniować grupę rówieśniczą? 3) określić kryteria tworzenia się grupy? 4) określić typy grup rówieśniczych? 5) określić rówieśniczy krąg towarzyski? 6) określić nieformalne grupy rówieśnicze? 7) określić formalne grupy rówieśnicze?


4.8. Mechanizm oddziaływania grupy 4.8.1. Materiał nauczania

Grupy są terenem na którym dokonuje się proces socjalizacji jednostki. Na gruncie pedagogiki i psychologii socjalizację określa się jako proces oddziaływania grupy na jednostkę czyli: − proces rozwoju społecznego człowieka będący efektem nie kierowanych i nie

uświadomionych oddziaływań otoczenia społecznego, − proces stawania się pełnowartościowym członkiem społeczeństwa, przestrzegającym

obowiązujących norm, − proces uczenia się norm i zasad obowiązujących we współżyciu z innymi ludźmi.

Wyróżniamy trzy grupy mechanizmów socjalizacyjnych: − mechanizm kontroli społecznej, − mechanizm wpływu osób znaczących, − mechanizm wzmacniania wewnętrznego.

Mechanizm kontroli społecznej polega na stymulacji rozwoju jednostki poprzez interakcje w ramach grupy. Reakcje członków grupy stanowią dla danej jednostki układ nagród i kar. Akceptacja, dążenie do jej zdobycia może być ważnym czynnikiem wpływającym na zachowanie jednostki, dezaprobata wyrażana przez grupę pociąga za sobą ważne konsekwencje. Od pozycji zajmowanej w grupie zależy: zasięg wpływu na życie, poczucie bezpieczeństwa, uznania i popularności.

Mechanizm wpływu osób znaczących polega na stymulacji rozwoju jednostki poprzez kontakty z tymi osobami, które są dla niej ważne. Ten mechanizm osobowotwórczy może działać w dwóch formach jako modelowanie lub identyfikacja.

Modelowanie polega na upodobnianiu się do określonej osoby zarówno w sferze psychicznej jak i fizycznej. O identyfikacji można mówić wówczas, gdy jednostka przeżywa czyjeś stany psychiczne np. utożsamia się z piosenkarką.

Mechanizm wzmacniania wewnętrznego polega na tym, że jednostka pełniąc rolę społeczną, sama ocenia swe postępowanie z punktu widzenia zgodności z tą rolą. Rolę tę jednostka musi pełnić dobrowolnie nie może to być rola narzucana, pełniona rola musi jednostkę silnie angażować. 4.8.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Na jaki wpływ mają mechanizmy socjalizacji? 2. Jakie są mechanizmy socjalizacji? 3. Jaki mechanizm polega na stymulacji jednostki poprzez interakcje? 4. Co nazywamy mechanizmem wzmacniania wewnętrznego?



Dokonaj analizy mechanizmów oddziaływania grupy i określ czy w przeszłości lub obecnie ulegałeś lub ulegasz oddziaływaniu otoczenia.


1) dokonać analizy mechanizmów oddziaływania grupy, 2) określić sposoby oddziaływania otoczenia, 3) podać przykłady ulegania wpływom otoczenia, 4) zaprezentować pracę, 5) przeanalizować wyniki na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − karton, − flamastry, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Na kartonie narysuj piramidę z etapami swojego życia w wieku dorastania (od 14 roku życia). Określ do jakich typów grup należałeś/należałaś w poszczególnych etapach życia i jaki miały na Ciebie wpływ.


1) narysować piramidę z etapami życia, 2) zapisać do jakich grup należałeś/należałaś w poszczególnych etapach życia, 3) określić jaki to miało wpływ na niego, 4) przeanalizować otrzymane wyniki, 5) zaprezentować pracę, 6) zapoznać się z wynikami pracy innych.


− brystol, − kredki, − papier, − pisaki, − poradnik dla ucznia. 4.8.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) określić jaki mechanizm stosuje metodę nagród i kar? 2) określić znaczenie mechanizmu wpływu? 3) podać różnicę pomiędzy mechanizmem wzmacniania a kontroli? 4) określić mechanizm wzmacniania wewnętrznego?


4.9. Metody pracy socjalnej: praca z indywidualnym przypadkiem, organizacja środowiska lokalnego

4.9.1. Materiał nauczania

Metoda pracy z indywidualnym przypadkiem wyrosła z praktyki pracy socjalnej. Bazuje na wiedzy, rozumieniu i umiejętnym zastosowaniu technik pomocy ludziom w rozwiązywaniu ich problemów. Pomaga jednostkom koncentrując się zarówno na ich problemach wewnętrznych, jak i problemach dotyczących ich funkcjonowania zewnętrznego. Łącząc w sobie elementy psychologiczne i socjalne, staje się metodą psychosocjalną.

Metoda indywidualnych przypadków jest najczęściej stosowaną metodą w pracy socjalnej. Praca z przypadkiem jest sztuką, w której wiedza życiowa, a także nauka o człowieku oraz środowisku, umiejętność obcowania z ludźmi użyte są w celu mobilizowania sił w jednostce i odpowiedniej pomocy w społeczeństwie, dla ulepszania wzajemnego przystosowania się jednostki i środowiska [8].

Praca z przypadkiem obejmuje: a) studium indywidualnego przypadku, nazwane rozpoznaniem uwarunkowań

wewnętrznych i zewnętrznych problemów człowieka, b) pracę z przypadkiem, opartą na ułożonym wspólnie z podopiecznym planie działania.

Prowadzenie indywidualnego przypadku, niezależnie od modelu i podejścia, zawiera następujące etapy: 1. Sformułowanie diagnozy społecznej, z wykorzystaniem różnych technik i narzędzi

badawczych (rozpoznawania potrzeb). 2. Opracowanie planu postępowania, określającego kolejne kroki podjętej interwencji. Plan

powinien odpowiadać na pytania: co, kiedy i jak ma czynić pomagający w odniesieniu do osoby, której pomaga i jej rodziny, aby uruchomić proces pomocy, terapii czy też rewalidacji. Pierwszym krokiem w procesie planowania powinno być określenie celu (celów) działania. Następnie sformułowanie zadań służących realizacji celu, przypisanie zasobów (finansowych, rzeczowych, ludzkich, informacyjnych) za pomocą, których wykonywane będą zadania. W planie powinien zostać określony termin wykonania zadania. Należy również przewidzieć ewentualne przeszkody i możliwości ich pokonywania. Plan powinien być ukierunkowany zarówno na zmiany w samym podopiecznym (np. jego nastawieniach, postawie), jak i na korygowanie niekorzystnych elementów środowiska, w którym funkcjonuje (np. poprawę relacji wewnątrzrodzinnych). W planie uwzględnić należy także wzmocnienie tych systemów wsparcia, które w sposób pozytywny wpływają na funkcjonowanie podopiecznego.

3. Prowadzenie przypadku według opracowanego planu jest najdłuższym etapem procesu pomocy. Interwencja wymaga ciągłego korygowania diagnozy i planu postępowania w celu uzyskania jak najlepszej zmiany sytuacji środowiskowej podopiecznego. Zakończenie pracy następuje w chwili osiągnięcia zdolności do radzenia sobie

z problemem, co zależne jest w dużej mierze od możliwości i zdolności podopiecznego do radzenia sobie w sytuacjach trudnych. Właściwe zaplanowanie zakończenia pozwala uniknąć nadmiernych oczekiwań osoby oczekującej pomocy i przenoszenia przez nią odpowiedzialności za rozwiązywanie problemów na pomagającego.

Podkreślić należy konieczność mobilizowania podopiecznego do udziału w podejmowanych działaniach, począwszy od pierwszego etapu pracy. Aktywność podopiecznego (z uwzględnieniem jego możliwości intelektualnych, emocjonalnych, wykonawczych) jest niezbędna we wprowadzaniu zmian ulepszających jego funkcjonowanie społeczne.


Modele pracy z indywidualnym przypadkiem: − model psychospołeczny, − model funkcjonalny, − model zorientowany na rozwiązywanie problemów, − model modyfikacji zachowań.

Zasady stosowane w metodzie pracy z indywidualnym przypadkiem: − zasada akceptacji, − zasada komunikacji, − zasada indywidualizacji, − zasada uczestnictwa, − zasada zaufania i poszanowania prywatności, − zasada samoświadomości.

Metoda indywidualnych przypadków jest sposobem badań polegających na analizie jednostkowych losów ludzkich, uwikłanych w określone sytuacje wychowawcze lub na analizie konkretnych zjawisk natury wychowawczej poprzez pryzmat jednostkowych biografii ludzkich z nastawieniem na opracowanie diagnozy przypadku lub zjawiska w celu podjęcia działań terapeutycznych [33].

Na pracę z przypadkiem składają się procesy, które przez świadome dokonywanie indywidualnych aktów dostosowania się jednostek do otoczenia rozwijają osobowość.

W definicjach pracy z przypadkiem pojawia się wiele zasadniczych elementów. Jest to metoda pomagania bazująca na wiedzy, zrozumieniu i umiejętnym zastosowaniu właściwych technik pomocy jednostkom w rozwiązywaniu problemów. Krótko mówiąc jest ona sposobem pomocy realizowanym przez pracownika socjalnego, w którym poprzez analizę sytuacji jednostki borykającej się z jakimś problemem w kontekście środowiska, prowadzi się do opracowania diagnozy przypadku oraz planu postępowania i podjęcia działań profilaktycznych, kompensacyjnych, angażując jednostkę w cały proces pomocy dla jej dobra oraz dobra społecznego.

Praca socjalna z przypadkiem obejmuje określone procedury postępowania, nazywane etapami jest to: − diagnoza przypadku, − opracowanie planu postępowania, − prowadzenie przypadku. Zgodnie już ze współczesną metodyką działań socjalnych praca z przypadkiem obejmuje co najmniej dwa podstawowe komponenty: − studium przypadku, które obejmuje charakterystykę losów, sytuacji, w kontekście

problemu, które ma prowadzić do diagnozy społecznej i stać się podstawą opracowania planu,

− praca z przypadkiem, która jest oparta na sformułowanym wspólnie z klientem planie pracy, obejmująca działania o charakterze ratowniczym. Metoda organizowania środowiska lokalnego, charakteryzuje się przede wszystkim

skoncentrowaniem uwagi na społeczności jako całości. W metodzie tej, która bywa też nazywana metodą organizacji, zasadniczym celem jest w każdym przypadku wspomaganie jego rozwoju, aktywizowanie, inspirowanie do pozytywnych zmian itd.

Ważnym zadaniem w tej metodzie jest tworzenie wspólnoty w aspekcie integracji danego środowiska, budowania więzi, wymiany i przepływu informacji o tym, co dzieje się w danym środowisku.

Jak w każdej metodzie tak i w tej możemy wyróżnić następujące etapy: − rozpoznawanie, diagnoza potrzeb, braków i zagrożeń, − organizowanie zespołu pracy, polega ono na podziale zadań miedzy instytucje, zespoły,


− planowanie i koordynacja działań opiekuńczo-wspomagająco-rozwojowych, − wtórne pobudzenie, − systematyczne ulepszanie środowiska, − kontrola i doskonalenie.

Posługując się tą metodą w działaniach socjalnych musimy pamiętać, że uruchamiamy siły i procesy, których prawdziwe źródła nie zawsze są nam znane. Musimy też wspomnieć o technikach stosowanych w praktyce ze społecznością. Są to m.in.: strukturyzacja, zarządzanie – administrowanie, przygotowanie planów i opracowań formalnych, edukacja i promocja, pokazy itd. Metoda ta jest rzadko stosowana w pracy socjalnej [33].

Organizowanie społeczności lokalnej, podobnie jak inne metody pracy socjalnej, opiera się na przesłankach teoretycznych. Składają się na nie socjologiczne koncepcje społeczności lokalnej oraz wiedzy z zakresu teorii organizacji i zarządzania, pedagogiki społecznej.

Pierwszym zadaniem osoby organizującej pracę w środowisku lokalnym jest identyfikacja terytorialnych granic społeczności, w której działania interwencyjne mają być prowadzone oraz wstępne rozpoznanie środowiska.

Pełen opis sytuacji wyjściowej powinien uwzględniać: 1) aspekt przestrzenny – polega na dokonaniu charakterystyki geograficznej społeczności,

z zaznaczeniem granic terytorialnych, podziału administracyjnego, dostępności komunikacyjnej, zagospodarowania przestrzennego, charakterystykę sytuacji ekonomicznej itp.,

2) aspekt historyczny – opisuje historię danego terenu i losy jego mieszkańców, np. tradycje lokalne, dominujące wartości, autorytety lokalne, konflikty, itp.,

3) aspekt demograficzny – obejmuje charakterystykę cech demograficznych społeczności lokalnej z uwzględnieniem, np. płci, wieku, aktywności zawodowej, zamieszkujących ten teren narodowości i tendencji rozwojowych opisywanej społeczności. Na gruncie polskim podstawą organizowania pomocy w środowisku lokalnym jest

diagnoza społeczna prowadzona przy zastosowaniu techniki lustracji społecznej. S. Rychliński [22] określił, iż lustracja społeczna jest to „badanie pewnych zagadnień i problemów (w skali makrospołecznej) prowadzone na określonym obszarze (miasto, wioska, osiedle, dzielnica) w celu uzyskiwania wskazówek co do sposobu przeprowadzenia reform i ulepszeń”.

Lustracja społeczna powinna dostarczać podstawowych danych obiektywnych (ilościowych, faktograficznych, statystycznych itp.) oraz jakościowych. Badania te powinny mieć charakter zespołowy i interdyscyplinarny z udziałem przedstawicieli różnych instytucji działających w środowisku (administracyjnych, medycznych, oświatowych, kulturalnych, samorządowych, itp.), a także przedstawicieli samych mieszkańców.

W diagnozie społeczności lokalnej, zawarte są dwa aspekty obejmujące: 1. Ograniczenia, bariery, jakie napotyka osoba niepełnosprawna żyjąca w danej

społeczności. Chodzi tu o wskazanie barier i przeszkód architektonicznych utrudniających poruszanie się osoby niepełnosprawnej w terenie (np. w aptece, kościele, na przystanku, w szkole, itp.), a także o rozpoznanie barier o charakterze społecznym, takich jak piętnowanie, izolowanie osób niepełnosprawnych i ich rodzin. Prowadzona jest tu diagnoza potrzeb, braków i zagrożeń.

2. Wskazanie i określenie potencjału zasobów materialnych i społecznych istniejących w środowisku – inwentaryzacja zasobów i sił społecznych. Zasoby te mogą wspierać bezpośrednio osoby niepełnosprawne i ich rodziny oraz wzmacniać działania osób świadczących pomoc potrzebującym i ich rodzinom. Inwentaryzacja zasobów polega na rozpoznaniu instytucji i organizacji, których cele są zbieżne z celami pomocy osobom niepełnosprawnym lub ich rodzinom. Mogą to być instytucje, organizacje prowadzące samodzielnie pracę w środowisku lub gotowe do współdziałania z innymi. Rozpoznanie


to przyczynić się może do zaplanowania działań uwzględniających różne źródła wsparcia, pozwalające zwiększyć efektywność pomocy oraz zwiększyć szanse na aktywne i twórcze życie osób korzystających z zasobów środowiska. Narzędziem lustracji jest plan, zawierający szczegółowe dyspozycje dotyczące zakresu badanego wycinka rzeczywistości społecznej. Dyspozycje podporządkowane są celowi prowadzonego rozpoznania. Podczas diagnozy społecznej rozpoznajemy:

− niezaspokojone potrzeby człowieka, które mogą być źródłem problemów w jego funkcjonowaniu,

− problemy, określające ich rodzaj i zakres, − przyczyny powodujące niezaspokojenie potrzeb, tkwiące w jednostce i w jej najbliższym

środowisku (np. rodzinie, grupie), − siły jednostki i jej najbliższego środowiska, np. możliwości, umiejętności.

Wyniki diagnozy wskazują kierunek oddziaływań, które mogą zmierzać do: − zmian w samej jednostce np. jej wiedzy, postawach, stanie psychosomatycznym, − zmian w jej otoczeniu społecznym.

Diagnoza według S. Ziemskiego [33] ma kilka aspektów, które tworzą diagnozy cząstkowe. Jest to bowiem „rozpoznanie badanego stanu rzeczy poprzez zaliczenie go do określonego typu lub gatunku, przez przyczynowe i celowościowe wyjaśnienie tego stanu rzeczy, określenie jego fazy obecnej oraz przewidywanego dalszego rozwoju”. W tak rozumianej diagnozie wyróżnić można aspekt identyfikacyjny, genetyczny, celowościowy (znaczenia), fazy i prognostyczny.

Prawidłowe rozpoznanie (diagnoza) potrzeb i problemów jednostki, grupy, środowiska wymaga zastosowania odpowiednich technik i narzędzi uzyskiwania informacji o opiniach, postawach, przekonaniach, pragnieniach podopiecznych, a także o faktach dotyczących ich sytuacji życiowej. Do takich technik należą: − technika wywiadu, − rozmowy, − obserwacja, − analiza dokumentów, − ankieta, − techniki socjometryczne, − lustracja społeczna. 4.9.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Co nazywamy pracą z indywidualnym przypadkiem? 2. Jakie są etapy w metodzie pracy z indywidualnym przypadkiem? 3. Jakie znasz podstawowe komponenty pracy z przypadkiem? 4. Jakie są modele pracy socjalnej z przypadkiem? 5. Jakie są zasady stosowania metody indywidualnego przypadku? 6. Co nazywamy metodami organizowania środowiska lokalnego?


4.9.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1 Na podstawie opisu przypadku, wybierz metodę pracy z podopiecznym. Opis przypadku

W środowisku DPS powstał problem, ponieważ jeden z mieszkańców nadużywa alkoholu. Po spożyciu staje się agresywny i nieuprzejmy.

Sposób wykonywania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś: 1) przeanalizować opis przypadku, 2) określić cechy zaobserwowanego problemu, 3) wybrać odpowiednią metodę pracy i uzasadnić wybór, 4) zaprezentować pracę na forum całej grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy: − papier, − pisaki, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Opracuj sposoby integracji ze społecznością Domu pomocy społecznej mieszkańca, który wcześniej nadużywał alkoholu, był nielubiany.

Sposób wykonywania ćwiczenia. Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeanalizować możliwe formy pracy socjalnej, 2) zaproponować metodę integracji, 3) przeanalizować możliwe zalety i wady tej metody, 4) zaprezentować pracę, 5) wziąć udział w dyskusji.


− notatnik, − materiały piśmienne, − poradnik dla ucznia. 4.9.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zdefiniować pojęcie metody pracy z indywidualnym przypadkiem? 2) określić etapy pracy z indywidualnym przypadkiem? 3) wyjaśnić na czym polega w metodzie pracy z indywidualnym

przypadkiem zasada akceptacji? 4) określić na czym polega organizowanie środowiska lokalnego? 5) określić zadania o etapy organizacji środowiska lokalnego?


4.10. Zasady pracy grupowej, grupy zadaniowe 4.10.1. Materiał nauczania

Grupą społeczną nazywamy każde zrzeszenie ludzi, które w świadomości samych tych ludzi stanowi odrębną całość. Możemy wyróżnić cztery etapy pracy z grupą: − tworzenie grupy, − stabilizacja jej struktury i norm, − realizacja jej celów, − oceny efektów działania i decyzja o dalszym istnieniu lub rozwiązaniu grupy, − funkcjonowania w różnych sytuacjach grupowych w realnym życiu.

W metodzie grupowej mamy więc zespoloną przez wspólne zadanie grupę osób. Praca grupowa obejmuje następujące zasady: − głównym źródłem pomocy dla każdego członka grupy są inni członkowie grupy

(indywidualnie i zbiorowo) – poprzez oddziaływanie na siebie pomagają rozwiązywać problemy współuczestników grupy,

− rozumienie i wykorzystywanie w pracy metody pracy grupowej – polega na wspólnym rozwiązywaniu problemów, wyrażaniu stosunku emocjonalnego wobec innych, kształtowaniu wzorów stosunków interpersonalnych, wpływu na innych,

− dążenie do umocnienia zdolności uczestników do funkcjonowania samodzielnego autonomicznego jako jednostki i jako grupy,

− nauczenie uczestników grupy wykorzystywania doświadczenia grupowego do funkcjonowania w różnych sytuacjach grupowych w realnym życiu. Metoda pracy grupowej polega na łączeniu zerwanych więzi łączących jednostkę

z najbliższą grupą społeczną [7]. Specjaliści pracujący z grupą (np. pedagog, pracownik socjalny) wykorzystują swoją znajomość organizacji i funkcjonowania grupy do wywierania wpływu na jednostkę. To jednostka jest głównym przedmiotem troski osoby pomagającej, grupa zaś jest narzędziem rozwoju i zmiany jej funkcjonowania. Prowadzenie pracy z grupą wymaga nie tylko wiedzy, ale także umiejętności kierowania procesami zachodzącymi w grupie w taki sposób, aby uruchomić w niej proces wzajemnej pomocy.

Odmiany grupowej pracy socjalnej realizowane są poprzez różne formy działalności: terapeutycznej, rewalidacyjnej, resocjalizacyjnej, edukacyjnej itp. i związane są ze służbami na rzecz ludzi wymagających pomocy i wsparcia.

Wyróżnić można następujące odmiany pracy grupowej [11]: 1. Rozwojowo-wychowawczą, której celem jest wspieranie rozwoju fizycznego,

psychicznego i społecznego osób, które bardziej lub mniej świadomie identyfikują się z celami i wartościami grupy. Kierowana jest do osób o sposobie bycia nie odbiegającym od normy (dzieci, dorośli). Znajduje zastosowanie przede wszystkim na gruncie pracy kulturalno-oświatowej (np. w klubach, świetlicach środowiskowych, dziennych domach pobytu, domach dziecka).

2. Rewalidacyjną – mającą zastosowanie wobec dzieci, młodzieży, dorosłych dotkniętych nieprzystosowaniem, dewiacjami bądź zagrożonych tymi zjawiskami. W odmianie tej stosuje się formy oddziaływania, podobne jak z grupą rozwojowo-wychowawczą w celu usprawnienia ich społecznego funkcjonowania zgodnego z normami społecznymi. Znajduje ona zastosowanie np. w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, kuratorskich ośrodkach pracy z młodzieżą, domach pomocy społecznej.

3. Psychoterapeutyczną – nastawioną na działania ratownicze i opiekuńcze w stosunku do osób, które przejawiają zachowania o charakterze patologicznym. Grupy te mają służyć usprawnieniu ich społecznego i psychicznego funkcjonowania w oparciu o techniki


psychoterapeutyczne. Tego rodzaju praca prowadzona jest w poradniach specjalistycznych, świetlicach terapeutycznych, placówkach opiekuńczo-wychowawczych, resocjalizacyjnych i wymaga znajomości psychologii i uprawnień psychoterapeutycznych.

4. Zespół specjalistów – składający się z profesjonalistów i powołany do rozwiązania konkretnego problemu. Celem funkcjonowania zespołu jest zdiagnozowanie problemu, ułożenie planu działania i wprowadzenie usprawnienia funkcjonowania. Może działać w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, poradniach specjalistycznych, ale i w środowisku otwartym, np. osiedlu. Warunkiem powodzenia jest powołanie lidera, współpraca członków zespołu, systematyczne spotkania, kontrola efektów pracy. Niezależnie od rodzaju grupy i rodzaju podejścia świadome stosowanie metody pracy

grupowej koncentruje się na czterech etapach: 1. Etap tworzenia grupy – na tym etapie prowadzący grupę podejmuje następujące zadania,

które sprzyjają jej powstawaniu, np.: − ułatwia poznanie się członków grupy, − stwarza możliwości dyskutowania celów grupy, − tworzy atmosferę zrozumienia itd.

2. Stabilizacja struktury i norm grupy – prowadzący grupę podejmuje działania, np.: − ukierunkowuje na odnalezienie swojego miejsca w grupie, − podtrzymuje indywidualność członków, − koryguje zachowania niezgodne z przyjętymi zasadami wykorzystując techniki

pracy, takie jak: usprawnianie komunikacji, uczenie pożądanych zachowań, inscenizacyjne.

3. Realizacja celu grupowego – na tym etapie techniki pracy uwarunkowane są przez charakter grupy.

4. Ocena pracy z grupą i decyzja o jej dalszym losie – ewaluacja przeprowadzana poprzez: − dyskusję, − pisemne sprawozdania, − podsumowanie efektów pracy. We współczesnej pracy socjalnej coraz szersze zastosowanie znajduje typologia grup

wyznaczająca kierunki pracy zgodne z celami funkcjonowania grupy. Możemy więc wyróżnić grupy: − rekreacyjne, − ćwiczenia umiejętności, − socjalizacyjne, − terapeutyczne, − spotkaniowe, edukacyjne, samopomocy, − problemowe.

Modele pracy z grupą: 1. Model celów społecznych – zapewniający grupie korzyści społeczne na poziomie

społeczności lokalnej. 2. Model celów naprawczych – czyli terapeutyczny. 3. Model celów opartych na wzajemności – oparty na wzajemnym systemie pomocy

w grupie. Prowadzenie grupy wymaga wiedzy oraz umiejętności przestrzegania zasad pracy

grupowej: a) zasada kształtowania autonomii grupy, b) zasada stosowania wiedzy naukowej, c) zasada świadomego i intencjonalnego kierowania interakcjami w grupie,


d) zasada samowiedzy i świadomego czerpania z własnych zasobów, e) zasada akceptacji grupy i rozumnej empatii, f) zasada uznania autonomii grupy, g) zasada konstruktywnego stosowania ograniczeń, h) zasada indywidualizacji, i) zasada świadomego równoważenia konfliktów w grupie, j) zasada komunikacji.

Grupa zadaniowa – inaczej grupa celowa – grupa społeczna celowo powołana do zrealizowania konkretnego zadania. Tego typu grupy mają charakter krótkotrwały i istnieją do momentu zrealizowania zadania. Więzi społeczne są w nich sformalizowane i zinstytucjonalizowane, opierają się jedynie na stycznościach rzeczowych skupiając się na zadaniu.

Atrybutami grup zadaniowych są: − kontraktowy charakter, − wysoka impersonalność, − hierarchizacja, − wyodrębniona struktura.

Grupy zadaniowe powstają na drodze od potrzeby do jej realizacji. Możemy wyróżnić następujące etapy: − zaistnienie potrzeb, − przekształcenie się potrzeb w interesy, − ewolucja interesów w cele (konkretyzacja interesów), − realizacja celów, prowadząca do realizacji interesów.

W grupach zadaniowych istnieje zbiór tendencji, którym się one poddają. Składa się on z: − tendencji do jednoczenia się, − tendencji do koordynacji i centralizacji, − tendencji do wykształcania fachowego grona kierowniczego (grona ekspertów), − tendencji do powstawania silnej, wyalienowanej grupy ścisłego kierownictwa,

Przykładem grupy zadaniowej może być grupa psychoterapeutyczna w psychoterapii grupowej.

Wszystkie te cechy grupy oraz tendencja do idealizowania przyszłości swych aktualnych i przeszłych celów, do stałego uzasadniania swego istnienia, zapewnienia sobie trwałości, itp., związane są z kształtowaniem odpowiednich przekonań, postaw i zachowań członków grupy. To wychowawcze oddziaływanie grupy może mieć w zależności od jej rodzaju różny zakres i intensywność, różną treść społeczną i znaczenie dla niej samej i dla szerszych zbiorowości, jest jednak stałą cechą grupy. Szczególne znaczenie, w tym zakresie, mają grupy i instytucje powołane specjalnie dla działalności wychowawczej (grupy celowe).

Grupy celowe to jeden z wielu rodzajów występujących w klasyfikacji tych zbiorowości. Obserwacja społeczeństwa i zmian, jakie w nim zachodzą pozwala stwierdzić względną trwałość niektórych grup, zmiany cech grup tradycyjnych, powstawanie nowych zbiorowości często przekształcających się w grupy. 4.10.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Czym jest grupa społeczna? 2. Jaki wpływ ma praca w grupie na jednostkę? 3. Czym są grupy zadaniowe? 4. Na czym polega metoda pracy grupowej? 5. Jakie wyróżniamy odmiany grupowej pracy socjalnej?



Określ zadania powstania grupy i uzasadnij celowość pracy grupowej.


1) określić zadania grupy, 2) wskazać celowość (zalety, wady) pracy grupowej, 3) przeanalizować i pogrupować otrzymane wyniki, 4) zaprezentować pracę, 5) wziąć udział w dyskusji.

Wyposażenie stanowiska pracy: − kartki papieru, − pisaki, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 2

Opisz zasady powstawania grup wśród osób niepełnosprawnych na podstawie wybranych przypadków: Zespół 1 – osoby niepełnosprawnej intelektualnie, Zespół 2 – osoby chorej psychicznie, Zespół 3 – osoby z uszkodzonym narządem wzroku.


1) scharakteryzować przydzielony przypadek osoby niepełnosprawnej (możliwości, ograniczenia),

2) dokonać analizy powstałych pomysłów, 3) przeanalizować i pogrupować otrzymane wyniki, 4) zredagować wspólną notatkę na temat zadań dla wybranej grupy niepełnosprawnych, 5) zaprezentować przed grupą opracowany materiał.


− arkusze papieru, − flamastry, − poradnik dla ucznia. Ćwiczenie 3

Zaplanuj aktywizację podopiecznego (osoby starszej) metodą pracy grupowej. Opisz etapy powstawania i organizacji grupy zadaniowej.


1) opisać etapy organizacji grupy zadaniowej, 2) wymienić atrybuty grupy, 3) opisać tendencje jakim się będzie poddawać,


4) przeanalizować i pogrupować otrzymane wyniki, 5) przygotować plakat, 6) zaprezentować wyniki.

Wyposażenie stanowiska pracy: − papier formatu A2, − flamastry. Ćwiczenie 4

Opracuj plan aktywizacji osoby starszej lubiącej śpiewać.


1) opisać cechy charakterystyczne analizowanego przypadku, 2) zaplanować przebieg aktywizacji, zapisując kolejne kroki, 3) przeanalizować wyniki pracy, 4) uzasadnić swoje zapisy, 5) wziąć udział w dyskusji.


− informator kulturalny, − papier, − pisaki, − poradnik dla ucznia. 4.10.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) zdefiniować pojęcie grupy? 2) określić zadania pracy w grupie? 3) scharakteryzować zadania pracy w grupie? 4) zdefiniować pojęcie grupy zadaniowej? 5) określić etapy jakie przechodzi w procesie organizacji grupa

zadaniowa? 6) określić cel powstania grupy zadaniowej? 7) scharakteryzować etap tworzenia grupy? 8) określić możliwe rodzaje grup w pracy socjalnej?


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1. Przeczytaj uważnie instrukcję. 2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 4. Test zawiera 20 pytań. Do każdego pytania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi. Tylko

jedna jest prawidłowa. 5. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania. 7. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas. 8. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Powodzenia! ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH 1. Zbiorowością lokalną nazywamy

a) rodzina. b) osoba. c) społeczeństwo. d) wszystkie wymienione powyżej.

2. Badaniem populacji ludzkiej zajmuje się a) etnografia. b) oceanografia. c) demografia. d) ekonomia.

3. Grupa krwi, rasy, wzrost są zespołem cech a) geograficznych. b) biologicznych. c) ekonomicznych. d) kulturowych.

4. Integracja społeczna to termin używany w a) socjologii. b) etymologii. c) demografii. d) etnografii.

5. Osoby niedostosowane społecznie charakteryzują się a) biernością. b) pobudliwością. c) spokojem. d) wycofaniem.


6. Cechy: mała liczebność, bezpośredni kontakt są charakterystyczne dla a) grupy celowej. b) wtórnej. c) pierwotnej. d) żadnej z tych grup.

7. Rodzina jest rodzajem grupy a) pierwotnej. b) wtórnej. c) celowej. d) żadnej z nich.

8. Grupa rówieśnicza to osoby a) tej samej płci. b) o tych samych zainteresowaniach. c) w tym samym wieku. d) w tej samej lokalizacji mieszkania.

9. Mechanizm kontroli społecznej jedną z grup mechanizmów

a) socjalizacyjnych. b) resocjalizacyjnych. c) uspołeczniających. d) demograficznych.

10. Identyfikacja z drugim człowiekiem i naśladowanie go są charakterystyczne dla mechanizmu a) kontroli społecznej. b) wpływu osób znaczących. c) wzmacniania wewnętrznego. d) żadnego z wymienionych.

11. Grupa jest głównym źródłem pomocy dla jednostki w metodzie a) praca z indywidualnym przypadkiem. b) pracy grupowej. c) organizacji środowiska lokalnego. d) żadnej z metod.

12. Praca z indywidualnym przypadkiem to a) praca z grupą rówieśników. b) z rodziną. c) z jednostką. d) społecznością lokalną.

13. Tworzenie grupy, stabilizacja jej norm, realizacja jej celów są charakterystyczne dla a) pracy z indywidualnym przypadkiem. b) pracy grupowej. c) pracy ze środowiskiem lokalnym. d) żadnej z wymienionych metod.


14. Jaką metodę pracy socjalnej zastosujesz przy rozwiązywaniu problemu lokalnego a) organizacja środowiska lokalnego. b) praca z indywidualnym przypadkiem. c) metodą pracy grupowej. d) metodą pracy twórczej.

15. Grupą zadaniową jest

a) społeczność o wspólnych zainteresowaniach. b) grupa ludzi do wyznaczania zadania. c) społeczność lokalna. d) sekta.

16. Pani Basia cierpi na chorobę psychiczną ciężką odmianę schizofrenii, ale obecny stan jej zdrowia pozwala jej na życie w środowisku Domu pomocy społecznej. Nie jest akceptowana przez środowisko lokalne. Najodpowiedniejszą metodą pracy socjalnej byłaby a) praca z indywidualnym przypadkiem. b) metoda pracy grupowej. c) organizacja życia lokalnego. d) żadna z wymienionych metod.

17. Ela jest osobą upośledzoną umysłową. Jej jedynym problemem jest chęć posiadania wszystkiego co jej się podoba (w związku z tym liczne kradzieże w swoim środowisku). Proces socjalizacji, w którym został popełniony błąd to a) w żadnym wynika to z jej cech charakteru. b) wtórnym. c) pierwotnym. d) w żadnym wynika to z charakteru środowiska.

18. Typem grupy pierwotnej jest a) zabawowa grupa dziecięca. b) grupa terapeutyczna. c) uczniowie szkoły. d) wszystkie z wymienionych powyżej.

19. Zosia lubi przebywać w towarzystwie swojej przyjaciółki Bożenki. Jest zafascynowana jej osobą, sposobem ubierania, czesania, bycia. Mechanizm socjalizacyjny, którym jest jej zachowanie to mechanizm a) kontroli społecznej. b) wpływu osób znaczących. c) wzmacniania wewnętrznego. d) samozachowawczy.

20. Ania przynależy do nieformalnej grupy rówieśniczej. Grupa ta to a) chór szkolny. b) klasa. c) paczka. d) kółko plastyczne.


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko ............................................................................... Integrowanie podopiecznego ze środowiskiem lokalnym Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr zadania Odpowiedź Punkty

1 a b c d 2 a b c d 3 a b c d 4 a b c d 5 a b c d 6 a b c d 7 a b c d 8 a b c d 9 a b c d 10 a b c d 11 a b c d 12 a b c d 13 a b c d 14 a b c d 15 a b c d 16 a b c d 17 a b c d 18 a b c d 19 a b c d 20 a b c d

Razem:


6. LITERATURA 1. Auleytner J.: Polityka społeczna pomiędzy ideą a działaniem, Warszawa 1994 2. Bachmann W.: Integracja osób niepełnosprawnych – możliwości i granice, Szkoła

Specjalna 1995 nr 2 3. Bradshaw J.: Zrozumieć rodzinę, Warszawa 1994 4. DeRobertis C., Pascal H.: Postępowanie metodyczne w pracy socjalnej z grupami

i społecznościami. Biblioteka Pracownika Socjalnego, Katowice 1999 5. Dryżałowska G., Żuraw H.: Integracja społeczna osób niepełnosprawnych,

Warszawa 2004 6. Dykcik W.( red) „ Pedagogika specjalna”, Poznań 1997 7. Dymek-Balcerek K.: Pedagogika, Radom 1995 8. Garvin C. D., Seabury B. A.: Działania interpersonalne w pracy socjalnej. Biblioteka

Pracownika Socjalnego, Katowice, 1998 9. Hulek A red.: Pedagogika rewalidacyjna, Warszawa 1988 10. Jagielski A.: Geografia ludności, Warszawa 1977 11. Kamiński A. Funkcje pedagogiki społecznej, Praca socjalna i kulturalna, PWN,

Warszawa 1982 12. Kiereta K.: Lokalna przestrzeń kulturowa a tożsamość, Krajobrazy Dziedzictwa

Narodowego 2002 nr 3 13. Kościelska R.: Integracja społeczna niepełnosprawnych umysłowo, Gdańsk 1995 14. Kowalik S.: Psychospołeczne podstawy rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Warszawa

1999 15. Kowalski S.: Socjologia wychowanie w zarysie, Warszawa 1976 16. Macierz A,: Z teorii i badań społecznej integracji dzieci niepełnosprawnych,

Warszawa 1999 17. Mikołajewicz J.: Wiedza o życiu w społeczeństwie, Poznań 1999 18. Mikulski J., Auleytner J.: Polityka społeczna wobec osób niepełnosprawnych. Drogi do

integracji, Warszawa 1996 19. Pilch T. (red.): Encyklopedia Pedagogiczna XXI w. Wyd. Akademickie ,,Żak”,

Warszawa 2005 20. Pilch T., Lepolczyk I.: Pedagogika społeczna. Człowiek w zmieniającym się świecie,

Warszawa 1994 21. Pytka L.: Pedagogika resocjalizacyjna, Warszawa 2000 22. Rychliński S.: Lustracje społeczne, Warszawa 2001 23. Skorny Z.: Proces socjalizacji dzieci i młodzieży, Warszawa 1976 24. Szacha B.: Wprowadzenie do socjologii, Warszawa 2003 25. Sztompka P.: Socjologia, analiza społeczna. Znak, Kraków 2003 26. Tarnowska E.: Życie codzienne w domach pomocy społecznej, Warszawa 1994 27. Tokarski J.: Słownik wyrazów obcych, Warszawa 1980 28. Trawińska M.: Socjalizacja w grupie rówieśniczej a wychowanie rodzinne,

Warszawa 983 29. Turowski J.: Socjologia. Małe struktury społeczne. KULTN, Lublin 2001 30. Wall D.: Twórcze wychowanie w okresie dzieciństwa, Warszawa 1986 31. Wódz K.: Praca socjalna w środowisku zamieszkania. Biblioteka Pracownika Socjalnego,

Katowice 1998 32. Zaborowski Z.: Rodzina jako grupa społeczno-wychowawcza, Warszawa 1980 33. Ziembiński Z.: Elementy socjologii, Poznań 1994


Filmy: 1. Serial „Alternatywy 4”, odcinek 4 „pierwsza noc”, reż. S. Bareja 2. “Hooligans” reż. L. Alexander 3. Serial „Przystanek Alaska”, odcinek 4.

Career

15. Integrowanie podopiecznego ze środowiskiem lokalnym