Styl empire obowiązywał od początku XIX wieku do 1815r. Charakterystyczną cechą tego stylu jest jego lekkość, ładnie więc wyglądały suknie wykonane z cienkiego materiału. Jedynym sztywnym elementem sukni w stylu empire jest pas pod biustem. Może to być element ozdobny, haftowany, wyszywany z ornamentem. Od biustu w dół suknia luźno i lekko opada na ciało. Ozdobne są też

wykończenia sukni przy dekolcie i na rękawach oraz na dole spódnicy

Pelisa- na początku miała długość do biodra bądź kolana, ale po 1810 roku była noszona w pełnej długości- do kostek- a także mocniej ocieplona niż dotychczasowe modele, ale często wykonana z tych samych materiałów. Zwykle pelisa była prosta w kroju , przybrana futrem i opasana wysoko na talii tak jak i suknia. Miała też wysoki kołnierz, który był wpływem mody wojskowej. Pelisy były zwykle koloru brązowego , złotego , ciemnozielonego i niebieskiego.

Peleryna- w przeciwieństwie do pelisy, była luźno zarzucana na ramiona, mogła mieć również kaptur. Dużą popularnością cieszyły się te wykonane z czerwonej wełny.

Ten styl zrodził się w latach 20 XIX wieku i trwał do 1848roku. W tym czasie kobiety nosiły bogato zdobione suknie z długimi rękawami, mocno zasznurowane gorsety, podkreślające talię i biodra, oraz duże dekolty, zasłaniane jednak przez szale koronkowe, kaszmirowe szarfy i różnego rodzaju pelerynki.

Na głowę wkładano kapelusze, ozdobione piórami, lub kwiatami w formie kapturków, czepeczków i budek, zawiązywane pod brodą szerokimi wstążkami. Włosy układano w misterne loczki. Do konnej jazdy zakładano obcisły, ciemny strój, podobny do męskiego z okrągłym kapeluszem.

W biedermeierowskiej modzie damskiej powrócił znów sztywny gorset. O ile w XVIII w. suknie noszono na panierze, tak po epoce empire w XIX w. triumfy święciły krynoliny -usztywnione włosiem końskim halki. W roku 1856 zastąpiono tę włosiankę stalowymi obręczami. Krynolina stała się rodzajem metalowej siatki, na której zgrabnie układano sukniową tkaninę.

Ridicule – torebka-woreczek kobiecy po 1797 r. Przyjmuje różne ciekawe kształty: urny, tulipana, liry, nawiązuje też do huzarskiej torby wojskowej. Torebka w I połowie XIX wieku to niewielka sakieweczka, pełniąca głównie funkcję dekoracyjną. Kobieta ozdabia ją haftami o motywach kwiatów – symbolami miłości i dostatku.

Kobieta pierwszej połowy XIX wieku była naturalna i skromna. Jeśli w ogóle się malowała, to dodawała sobie jedynie świeżości i zdrowego wyglądu odrobiną różu na policzkach i lekkim przypudrowaniem noska. Szminki były używane tylko przez kurtyzany. Bardzo ważnym elementem kobiecej urody stał się dekolt, pudrowano go i przyciemniano oraz podkreślano żyłki, pociągając je leciutko niebieskim barwnikiem, aby skóra wyglądała na jeszcze bardziej delikatną.

Damy malowały paznokcie, i to w fantazyjne monogramy, miniaturowe krajobrazy i popiersia. Służyły do tego specjalne farby, które nie zmywały się przy myciu dłoni.

Styl biedermeierStyl empire

W stylu biedermeierowski najchętniej noszono grube loki ułożone z obu stron głowy w kształty trwałe i mocne. Bardzo dbano o włosy – najlepiej, żeby były one jak najdłuższe. Noszono fryzury z kręconych włosów zdobionych wstążkami, które nawiązywały do uczesań z czasów starożytnego Rzymu i antycznej Grecji. Ponadto, styl tamtych czasów dał początek luźniejszym uczesaniom.

Do historii przeszły już fryzury Cesarzowej Sisi. Szczególną dumą napawały jej gęste, sięgające niemal do pięt, legendarne bujne orzechowe włosy, a ich codzienne czesanie i układanie trwało od dwóch do trzech godzin.Natomiast poniższą fryzurę nosiła Sisi w latach 60. XIXwieku. Podobno nie było to modne uczesanie do czasu, gdy to właśnie Sisi zaczęła czesać włosy w ten sposób, lansując tym samym nową modę. Już wkrótce wiele arystokratek na innych dworach europejskich czesało się a la Sisi…

Wiek XIX to czas, kiedy biżuteria stała się produktem masowym. Jej wartość materialna zaczyna schodzić na dalszy plan, staje się głównie dodatkiem estetycznym często o charakterze pamiątkowym tudzież sentymentalnym. Na biżuterii z tego okresu można znaleźć różne sentencje jak i również dedykacje. Wśród wyrobów dominowały pierścienie oraz medaliony. Ciekawostką jest, iż w XIX wieku biżuterię wyrabiano również ze splecionych, naturalnych włosów.

Ogromną popularnością cieszyły się również

kamee - rzeźbione reliefowo w lawie, koralu czy muszli.

Biżuteria była również elementem żałobnego stroju, wynikało to ze zwyczaju zapisywania krewnym i przyjaciołom w spadku specjalnie sporządzonych na tą okazję pierścieni, które następnie noszono na pamiątkę zmarłych.

Pantalony zwane we Włoszech calzoni to pierwowzór dzisiejszych majtek. Wykonywano je z muślinu w kolorze skóry. W epoce napoleońskiej popularne stało się szycie pantalonów z jedwabiu, satyny czy aksamitu, a w zimie - z kaszmirów. Początkowo pantalony sięgały kostek i zdobione były koronką. Z biegiem czasu ich długość skracała się, jednak nadal części ciała od pasa do kolan były w społeczeństwie tematem tabu. Pantalony nosiły głównie młode uczennice podczas tańca i ćwiczeń fizycznych. Wykorzystywano je również podczas podróży czy podczas wykonywania sportu.

Z biegiem lat pantalony stawały się coraz bardziej popularne. Niewątpliwą rolę w ich rozsławieniu miały tancerki kankana, które podczas swojego tańca pokazywały bieliznę publicznie. Ciekawostka : We Francji noszenie pantalonów zostało nakazane ustawowo tancerkom kankana, a w policji powołano inspektorat do spraw pantalonów.

Wiek XIX przyniósł upowszechnienie się perfum ze względu na wynalezienie rozpylacza, co znacznie obniżyło koszty ich produkcji. Wynaleziono również związki chemiczne, które naśladowały nawet najrzadsze zapachy. Ze względu na znaczący wpływ burżuazji, gust opierał się na takich wartościach jak rozsądek i przyzwoitość dlatego też preferowano zapachy delikatne. Najpopularniejsze były zapachowe sole kąpielowe, saszetki zapachowe umieszczane w szafach oraz kadzidła.

W 1828 roku Pierre Francois Pascal Guerlain otworzył w Paryżu pierwszą w historii perfumerię, która istnieje po dziś dzień i prowadzona jest przez potomków założyciela.

Perfumy przechowywano zazwyczaj w ozdobnych porcelanowych lub szklanych flakonach misternie zdobionych złotem i elementami malarskimi. Kobiety zawieszały je również na swojej odzieży. Flakony wykonywano z masy szklanej imitującej kamienie półszlachetne.

Początek XIX wieku to okres panowania Londynu w sferze mody męskiej. Pod Koniec XVIII wieku zapanowała anglomania, czyli naśladowanie zwyczajów, obyczajów i mód angielskich, którą zapoczątkował we Francji Ludwik XIV. Po opanowaniu Francji anglomania rozszerzyła się na całą Europę.

Typowy ubiór pierwszej połowy XIX wieku, który składa się z białej koszuli z gorsem, krawatu zawiązanego w wstążkę, kamizelkę w kolorze niebieskim z drobnym wzorem kwiatowym, beżowymi pantalonami oraz cylindra

.

•Gors- czyli rodzaj ozdoby z udrapowanego materiału (muślin, jedwab, czasem z koronką), mocowanej pod szyją na przedzie koszuli, obfitował w elementy dekoracyjne - gustowne hafty i fałdy. Charakterystyczne były dla strojów wieczorowych

•Mankiety-najbardziej widocznym elementem koszuli. Zapinane ozdobnymi, emaliowanymi spinkami, które czasami wykonywane były z kolorowych szkieł, brylantów lub z dodatkiem innych kamieni szlachetnych.

Najmodniejsze koszule były zawsze białe, zaś różniły się gorsem oraz wymiennymi mankietami i kołnierzem

Krawat, była to złożona w określony sposób, wykonaną z jedwabiu, muślinu

lub atłasu chustka. W XIX wieku dominowały barwy ciemne – szafir, brąz, amarant, oraz wzorki – szkocka krata bądź oryginalny deseń rajskich ptaków lub żyraf, zaś na oficjalne okazje zarezerwowana była barwa biała. Krawaty spinano szpilką z ozdobnym łebkiem

Frak jest to eleganckie okrycie wierzchnie z kołnierzem o szerokich klapach (a la Słowacki), wycięte z przodu w kształcie litery U na tyle wysoko, iż można było zobaczyć dół jasnej kamizelki.

Typy fraków:

- à l’anglaise z połami wyciętymi z przodu, a z tyłu sięgającymi do kolan, rozciętymi po środku

- à la française z połami krótkimi, rozsuniętymi na boki.

Surdut rodzaj okrycia wierzchniego dłuższy niż

frak, czy też tużurek, jego stan zaś był nieco obniżony. Spodnia część surduta była dość szeroka, miał on również duże patki z kieszeniami po bokach, szeroki, futrzany kołnierz i podszewkę z kortu. Surduty najczęściej noszono ciemne.

Tużurek rodzaj okrycia wierzchniego z krótkimi

połami oraz klapami zakończony w kształcie litery V. Posiadał również aksamitny kołnierz oraz kieszenie z lewej strony, na piersiach. Szyty był z sukna, dominującymi kolorami były zaś czarny, oliwkowy i rozmarynowy.

Pantalony- długie spodnie, zakrywające część stopy. Były obcisłe, wykonane z mocnego i gładkiego materiału. Wzmacniane były lampasami lub strzemiączkami innego koloru niż spodnie, aby dodać gładkości materiałowi. Najmodniejsze były pantalony w kolorze beżu.

Trzewiki- czarne buty

zakładane do długich spodni,

o kwadratowych, wąskich

noskach, które ochraniane

były skórzanymi lub

sukiennymi kamaszami

zapinanymi pod butem.

Cylinder- rodzaj wysokiego, sztywnego kapelusza z główką w kształcie walca i wąskim rondem

Kamizelka uszyta z aksamitu lub kaszmiru, swym krojem dopasowana była do sylwetki i miewała duży kołnierz. Zapinana była na jeden rząd guzików, zaś popularnymi kolorami była biel, kolor słomkowy, czerń, granat i czerwień. Kamizelki mogły być też pokryte drobnym deseniem

Chustki do nosa „powinna być biała batystowa z obrąbkiem à jour i haftowaną literą gotycką imienia w jednym rogu chustki, a nazwiska w drugim rogu, biorąc końce chustki na krzyż” (Magazyn Mód)

Fajki o długich 1 metrowych cybuchach . Główki były ceramiczne, często zdobione różnego rodzaju scenami (łowieckimi, rodzajowymi) herbami, sentencjami, symbolami patriotycznymi, wojskowymi. Na wyjścia wybierano fajki z krótszymi cybuchami

Rękawiczki był nieodzownym elementem stroju każdego mężczyzny. Najmodniejsze były w kolorze „palijowym” czyli świeżego masła.

Laseczka lub pejczyk (szpicruta), mające wielkie, złote lub srebrne gałki.

•Początek XIX w., empire, to czasy naśladowania fryzur cesarzy rzymskich – krótkie kosmyki lub loki otaczały głowę w wystudiowanym nieładzie. Modne były także włosy zaczesywane do tył.

•Najmodniejsza była gładko ogolona twarz, chociaż dopuszczano także bokobrody, lekko podkręcony wąsik oraz bródki

Chłopców ubierano w luźną

sukieneczkę z pantalonami.

Największym hitem był jednak styl marynarski . Taki strój składał się z szerokiej bądź plisowanej spódniczki lub spodni oraz bluzy z dużym marynarskim kołnierzem.

Ubrania starszych młodzieńców były wzorowane na modzie męskiej. Były to fraki, surduty, uzupełnione kapeluszem, rękawiczką czy też laseczką.

Małe dziewczynki ubierany były tak samo jak chłopcy. Dopiero pewnym wieku dziewczynki zaczynały ubierać się jak dorosłe kobiety. Nosiły suknie , krótsze od kobiecych, odsłaniające białe pantalony

Starsze dziewczynki musiały wkładać gorset. Pod spódniczkę wkładano długie majtki, do których wpuszczano długą koszulkę, a potem do tego dodawano jeszcze spódniczkę. Dopiero potem wkładano właściwą suknie, wobec tego dziewczynka nie mogła w żaden sposób ubrać się samodzielnie.

Agata Trzeciak

Aleksandra Trzcińska

Aleksandra Zasłona

Weronika Wilkos

Kinga Gloger

Maciej Siczek