Η παρούσα έκοοση προέκυψε από τη συνεύρεση κάποιον συντρόφων που συμμετείχαν στα γεγονότατου Δεκέμβρη. Όσα χρήματα μαζευτούν από τη διάθεση αυτής της μπροσούρας θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση φυλακισμένων συντρόφων. Ανάμεσα στις επιδιώξεις αυτής της έκδοσης ήταν να δώσουμε λόγο σε όσους φυλακισμένους συντρόφους βίωσαν την εξέγερση του Δεκέμβρη μέσα από τις φυλακές, Ηυχαριστούμε όλους όσους κατάφεραν, παρά τις αντιξοότητες του εγκλεισμού, να ανταποκριθούν ο' αυτό το κάλεσμα. Επίσης ευχαριστούμε τον Μανώλη για κάποιες από τις φωτογραφίες και τον Λ. για το στήσιμο αυτής της μπροσούρας.

Περιεχόμενα

1. Πρόλογος για μια εξέγερση ή επίλογος για το μύθο του τέλους της ιστορίας 5

2. ΠΙ Π κόσμος όμορφος αγγελικά πλασμένος - - ....... 9

3. Η εξέγερση too Δεκέμβρη - 19

\ . Καταστολή: Κράτος, Κόμματα, M M E 27

5. Λίγα λόγια για την αλληλεγγύη - 37

6. Για την κατάληψη της ΓΣΕΕ - - - 41

7. Κείμενα ηιυλακισμένων συντρόφων για το Λεκέμβρη 47

Αντί επιλόγου-,-..-.-....- — - - - - 55

1

Πρόλογος για μια εξέγερση ή επίλογος για το μύθο του τέλους της ιστορίας

*...η εξβγεροή στον κόσμο είναι σαν ρωγμή σε ένα τείχος. Π πρώτη αντίδραση είναι να δεις από την άλλη πλενρά- Ύστερα όμως, αυτή η ματιά, αποδυναμώνει το τείχος και στο τέλος το σκίζα ιττα δύο...» Sube om and a le Marcos

"fo βλέμμα απαθές. Ο εχθρός απέναντι. Το δάκτυλο χαϊδεύει τη σκανδάλη. Αρκετά χαϊδέψα­με τα κωλόπαιδα. Ο «κόκορας» συναντά τον κάλυκα. Μόρια πυρίτιδας χορεύουν στον αέρα. Το ταξίδι μιας σφαίρας. Η πρόσκρουση. Τα μάτια κλεψτοκοιτάζουν τον ουρανό. Τα γόνατα λύνονται. Το μάγουλο ^χαϊδεύει» τον πεζόδρομο. Δεκαέξι τελευταίες αναπνοές. Ο Αλέξης νεκρός. í¡ απαρχή μιας εξέγερσης...*

Ενας Δεκέμβρης αλλιώτικος από τους άλλους. Γεγονότα που ταξίδεψαν σε όλη την οικουμένη. Ξαφνικά σε μια χώμα του δυτικού κόσμου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης σιγοψιθυρίζεται έντρομα από τους κυρίαρχους η λέξη της εξέγερσης. Για πολλούς θεωρείται η πρώτη κοινωνική εξέγερση της νέας χιλιετίας στο δυτικό κόσμο. Τα γεγονότα που συγκλόνισαν τον ελλαδικό χώρο ήταν ένα ξέσπασμα, μια κοινωνική έκρηξη, μια στιγμή του κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται κα­θημερινά εδώ και καιρό. Για όλους μας -και όχι μόνο- ήταν τελικά μια εξέγερση. Και οι λόγοι πολλοί. Γιατί πρώτα απ* όλα άλλαξε η ζωή μας. «Πυρπολήθηκε» η καθημερινότητα μαςοε μορι­ακό και κοινωνικό επίπεδο. Τίποτα πλέον δεν ήταν το ίδιο. Και να ήθελες να ησυχάσεις δεν μπο­ρούσες, δεν γίνονταν. Οι βόλτες στην μητρόπολη είχαν πλέον άλλο χαρακτήρα. Οι επισκέψεις και τα ψώνια στα πολυκαταστήματα ήταν «λίγο» διαφορετικά, το ίδιο και οι καταθέσεις στις τράπεζες, θρύψαλα και αποκαΐδια. Οπως και η κοινωνική τους ειρήνη. Και ήταν εξέγερση γιατί αυτή η πυρκαγιά απλώθηκε χωροχρονικά. Οι συγκρούσεις διήρκεσαν πολλές μέρες με πρωτό­γνωρη ένταση και έλαβαν χώρα σε πολλά σημεία της ελλαδικής επικράτειας. Ί Ιταν εξέγερση γιατί το ωστικό κύμα αυτής της έκρηξης έφτασε σε πολλά σημεία του πλανήτη. Για παράδειγμα ο Σαρκοζί «μάζεψε» το νομοσχέδιο για την παιδεία φοβούμενος ανάλογες αντιδράσεις, ο υπο­διοικητής Marcos έστειλε μήνυμα αλληλεγγύης στους εξεγερμένους της Ελλάδας, ενώ ακόμη και στο διαδικτυακό παιχνίδι Second Life ξέσπασε εξέγερση με αφορμή τη δολοφονία του Αλέ­ξη. Λεν είναι τυχαίο ότι η Αθήνα κατακλύστηκε από δεκάδες διεθνή μέσα ενημέρωσης, ενώ παράλληλα ήταν από τα πρώτα θέματα ακόμα και σε κανάλια όπως το Al Jazeera, Ήταν τελικά

5

εξέγερση γιατί αχαϋήκαμε» μέσα στο οργισμένο πλήθος, γιατί για κάποιες μέρες γίναμε ένα μ' αυτό, γιατί πιθανότατα πήραμε μια μικρή γεύση του τι συμβαίνει οτο ξέσπασμα της κοινωνικής επανάστασης, της αυθόρμητης δηλαδή δράσης των μαζών, η οποία πρέπει να είναι τα πάντα και τα άτομα τίποτα - σύμφωνα με τον ισχυρισμό του Μπακούνιν.

θεωρούμε ότι αυτή η εξέγερση αν είχε κάποια χαρακτηριστικά αυτά σίγουρα ήταν κοινωνικά. 11ταν κοινωνικά γιατί καταρχήν συμμετείχαν διάφορα κοινωνικά κομμάτια προ ερχόμενα από όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας. Στα οδοφράγματα το Ζεφύρι συνάντησε την Κηφισιά, ο δεκα-πεντάχρονος πέταγε πέτρες μαζί με τονπενηντάχρονο και όσοι ακόμη διαχωρισμοί έχουν επιβλη­θεί από το κράτος και έχουν οδηγήσει σε όλο αυτό τον εντεινόμενο κοινωνικό κατακερματισμό ως διά μαγείας εξαφανίστηκαν για κάποιες μέρες και όλους τους ένωσε ένα πράγμα: η επιθυμία της σύγκρουσης, η επιθυμία της επίθεσης ενάντια σε ό,τι τους πνίγει και τους καταπιέζει. Ήταν κοινωνική αυτή η εξέγερση γιατί ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, οι νέοι, που για πολλούς θεωρούνταν ήδη ξοφλημένοι, χώθηκε με τα μπούνια στα γεγονότα. Ήταν κοινωνική γιατί ακόμα και όσοι δεν συμμετείχαν κραόγαξαν καλά κάνουν*, γιατί υπήρχε κοινωνική αποδοχή.

Τα γεγονότα του Δεκέμβρη ξεπέρασα ν πολλούς. Τους εξουσιαστές, γιατί ποτέ δεν περίμεναν πως μια κοινωνία, που την έχουν μπολιάσει με Τον εφησυχασμό, την απάθεια και την ιδιώτευση, ña μπορούσε να αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο. Αλλά και όλους εμάς που στοχεύουμε στην όξυν­ση τον κοινωνικού ανταγωνισμού. Μας ξεπέρασαν τα γεγονότα στο επίπεδο των προσδοκιών Τίποτα δεν προμήνυε αυτήν την έκρηξη. Λεν φανταζόμασταν ότι τόσος κόσμος 0α «αγκάλιαζε» βίαιες πρακτικές, ότι η ελληνική επικράτεια θα αντηχούσε από άκρη σε άκρη μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι 1, ότι τόση οργή και μίσος σιγόβραζε. Χ'αυτύ το σημείο Οα συμφωνήσουμε με μια δια­πίστωση που διατυπώνει o Alfredo ISonnano: <• ..Αλλά αυτές οι ανθόρμητες εκδηλώσεις ΐηςλαϊκής βίας συλλαμβάνουν κατά κανόνι* απροετοίμαστους τους αναρχικούς, οι οποίοι μένουν έκπληκτοι από το γεγονός, ότι η απάθεια του χθες μεταβάλλεται απρόσμενα σε οργή του σήμερα». Δεν ήταν όμως ένα ξεπέρασμα που μας άφησε απλούς θεατές ή παρατηρητές.Ήταν ένα ξεπέρασμα που μας άφησε μια γλυκιά γεύση, που μας γέμισε ελπίδες και καινούργιες προσδοκίες, που μας ενίσχυσε την άποψη ότι τίποτα δεν τελείωσε. Ήταν τελικά ένα πέρασμα.

Ο καταλύτης για αυτήν την εξέγερση ήταν η δολοφονία του Αλέξη. \ 1 δολοφονία ενός δεκα­εξάχρονου που για τον καθένα σήμαινε κάτι. Μια δολοφονία που άγγιξε τους πάντες. Κυρίως τους νέους που διαπίστωσαν με πόοη ευκολία θα μπορούσαν να βρεθούν στη θέση του Αλέξη {ίσιος και τους γονιούς τους που τρόμαξαν στη σκέψη μήπως αύριο είναι το δικό τους παιδί). Μια δολοφονία απέναντι στην οποία όλοι έπρεπε να πάρουν θέση. Και ευτυχώς αποδείχτηκε έμπρακτα ότι ο κοινωνικός παχυδερμισμός βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά.

Φυσικά θεωρούμε σημαντικό και το σημείο της δολοφονίας. Ο πεζόδρομος της Μεσολογγίου στα Εξάρχεια δεν είναι ένα τυχαίο σημείο. Κίναι ένα σημείο συνάντησης και συνεύρεσης νεο­λαίας, ποη μάλιστα τα τελευταία χρόνια αποτελεί και σημείο αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις καταστολής. Ο μπάτσος Κορκονέας ήξερε λοιπόν πού πυροβολούσε. Στόχος του δεν ήταν μόνο ο Αλέξης. Ήταν όλοι αυτοί οι ανυπότακτοι νεολαίοι που απλά δεν κάθονται στα αυγά τους. Και ακριβώς αυτή η δολοφονία φανερώνει ότι ακόμα και οι απλές αντιπαραθέσεις με τις δυνάμεις καταστολής δεν είναι παιχνίδι. Και αυτό ας το έχουμε όλοι καλά στο μυαλό μας.

Ξαφνικά λοιπόν η Ηλλάδα γέμισε κουκουλοφόρους. Ξαφνικά χιλιάδες χέρια οπλίστηκαν με πέτρες και βόμβες μολότοφ. Χιλιάδες κόσμου οικειοποιήθηκε βίαιες πρακτικές και το κράτος έντρομο ένιωσε να χάνει τον έλεγχο. Πονάει το γεγονός ότι απλοί άνθρωποι δεν δίστασαν

6

να σηκώσουν μαντήλια, να φορέσουν κουκούλες και να συμπορευτούν με τους αναρχικούς. Να υψώσουν και να υπερασπιστούν οδοφράγματα. Και ήταν τέτοιος υ πανικός της εξουσίας που κατέληξε να πλασάρει μέχρι και νομοθετική ρύθμιση για την τιμωρία όσων καλύπτουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους. Λες και δε γνωρίζουν ότι όπου και αν έγινε αυτό ούτε οι συγκρούσεις εξαφανίστηκαν ούτε οι εξεγέρσεις έπαψαν

Λεν είναι καθόλου τυχαία η όξυνση της κρατικής καταστολής. Το λεγόμενο «ιδιώνυμο της κουκού­λας» δεν αφορά μόνο τους αναρχικούς, όπως και το ιδιώνυμο επί Βενιζέλου το 1928 δε συντάχθηκε μόνο για τους κομμουνιστές, αλλά στόχευε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που (ία ακολουθούσα ν τις ατμαπούς την ανυπακοής. Ο Βενιζέλος και η παρέα Του διέβλεπαν ότι έρχονταν δύσκολες μέρες και προσπάθησαν να προλάβουν καταστάσεις. Αν θυμηθούμε μάλιστα ότι την επόμενη χρονιά (1929} συνέβη το παγκόσμιο οικονομικό κραχ και η επακόλουθη οικονομική ύ(|>εση σε παγκόσμιο επίπεδο, αρχίζουμε να κάνουμε διάφορους συνειρμούς. Φτάνοντας λοιπό ν στο σήμερα, οι κυρίαρχοι δεν πα­νικοβλήθηκαν μόνο με την εξέγερση του Λεκέμβρη αλλά τους τρομάζει απίστευτα και το τι μέλλει γενέσθαι. Σε μια περίοδο απίστευτης οικονομικής κρίσης με χαρακτηριστικά ύφεσης, με δάνεια να «τρέχουν»* και κατασχέσεις να είναι καθημερινά εκατοντάδες, με αύξηση της φορολογίας και της ανεργίας, με κλείσιμο πολλών μικροεπιχειρήσεων και ωμή επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα, η υπόθεση της κοινωνικής ειρήνης ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί. Μαράλληλα. η εδώ και καιρό απα­ξίωση της πολιτικής και των πολιτικών από την κοινωνία, που κυρίως εκφράζονταν με μια απάθεια και αδιαφορία, το Λεκέμβρη μετουσιώθηκε σε γιουχάισμα, στο 'καλά κάνουν τα παιδιά', σε άμεσες επιθετικές κινήσεις. Ο Δεκέμβρης ήταν λοιπόν γι' αυτούς ένα καμπανάκι.

Ι ίαραμένοντας ακόμα λάτρεις της ουτοπίας - της αλήθειας του αύριο - παλεύουμε για αυτό το «ταξίδι». Και ο Δεκέμβρης ήταν ένας ούριος άνεμος γι1 αυτό το «ταξίδι». Η κοινωνική αυθά-δε ια ,το κοινωνικό θράσος και θάρρος που εκφράστηκε τυ Δεκέμβρη μας θυμίζει έναν συλλο­γισμό του sube ο m an da le Marcos: «...oí ζαπατίστας είμαστε πολύ διαφορετικοί διαβάτες. Γιατί, αντί να βλέπουμε αδιάφορα το αλαζονικό πέρασμα τον τρένου, ένας ζαπατίστα πλησιάζει χα­μογελώντας στις γραμμές και βάζει το πόδι τον. Ασφαλώς πιστεύει, απλοϊκά, ότι έτσι θα κάνει την ισχυρή αηχανή να σκοντάψει και αναπόφευκτα να εκτροχιαστεί.»

Όλα είναι λοιπόν μπροστά μας. Τίποτα δεν τελείωσε...

7

Ώ! Τι κόσμος όμορφος αγγελικά πλασμένος

Στις 6/12/08 μια σφαίρα από αστυνομ ικό όπλο βρίσκει τον 15χρονο σ ύ ν τ ρ ο φ ο Αλέξη Γρηγο ρ ύπουλο κοντά στην καρδιά αφήνοντας τον νεκρό σε έναν πεζόδρομο κάποο στα Εξάρχεια. Αλλΐ| μια σφαίρα μπάτσου, λοιπόν, άλλη μια από τις π ο λ λ έ ς , άλλη μια «τυχαία» ε κ π υ ρ σ ο κ ρ ό τ η σ η , άλλος ένας εποστρακ ισμός έρχεται για να θρυμματίσει μια για π ά ν τ α τη βιτρίνα της κοινωνικής ειρήνης. Δεν θα μπούμε στον κόπο να απα­ριθμήσουμε τις εκατοντάδες αστυνομ ικές δολοφον ί ε ς από τη μεταπολίτευση και μετά, ενδε ικτ ικά μόνο θα αναφέρουμε ότι στο πολύ π ρ ό σ φ α τ ο παρελθόν και λ ίγο πριν τη δολοφον ία του Αλέξη, η α σ τ υ ν ο μ ί α ευθύνετα ι για ά λ λ ο υ ς τρεις θανάτους . Μιλάμε για τους δύο μετανάστες στο Μ ε τ α γ ω γ ώ ν στην Πέτρου Ράλλη που όλως τυχα ίως βρίσκο­νται νεκροί στο ίδιο χαντάκι έπειτα από επιθέσεις των Μ Α Τ με χημικά και ξύλο, καθώς και για τη γυναίκα που βρίσκει το θάνατο κατά την π ρ ώ τ η μέρα των συγκρούσεων στην Λευκιμμη της Κέρκυρας, μετά από λυσσασμένη επίθεση των ίδιων έμμισθων κο-πρόσκυλων . Ολα αυτά βέβαια π ά ν τ α εκ του α σ φ α λ ο ύ ς και ατ ιμώρητα , π ά ν τ α με την κάλυψη της εκάστπτε εξουσίας. Η κρατική βία α π ο θ ρ α σ ύ ν ε τ α ι , με τέσσερις δ ο λ ο φ ο ­νημένους ανθρώπους από τ ις δυνάμε ις καταστολής μέσα σε δ ιάστημα λ ί γ ω ν μηνών, όποιος δεν το αντ ιλαμβάνετα ι αυτό είναι ή μπάτσος ή φασ ίστας ή λ ο β ο τ ο μ ή μένος ή και τα τρία μαζί καθώς το ένα δεν αποκλείε ι το άλλο .

Οι ολοένα εντεινόμενες κοινωνικές και ταξικές ανισότητες , η τερατωδώς αυξανόμενη καταστολή και βία. ο διαρκής έλεγχος και η επιτήρηση, οι «ανθρωπιστικοί πόλεμοι», η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της , όλα αυτά αποτελούν προϊόν της πολιτικής των εξουσιαστών, είναι το «σκληρό» πρόσωπο του καπιταλισμού που μοιάζει να ασθμαίνει - δυστυχώς κυμίως όχι από κοινωνικές αντιστάσεις - αλλά μέσα από τις αντιφάσεις του. Με λίγα λόγια η απληστία τους έφτασε στο σημείο να τους κλονίσει, εμείς θέλουμε και πρέπει να τους δώσουμε τη χαριστική βολή, προωθώντας και οργανώνοντας επιθετικές επιλογές και πράξεις με αποκλειστικό σκοπό τη σύγκρουση με όλο αυτό τον εξουσιαστι­κό συρφετό, τους θεσμούς και τις δομές του. Η κοινωνική οργή υπάρχει , υποβόσκει και ενίοτε εκφράζεται όπως το Δεκέμβρη. . .

9

Δεκέμβρης

Απότην πρώτη στιγμή μετά τη δολοφονία Του Αλέξη ξεσπούν συγκρούσεις με τις δυνάμεις κατα­στολής, στις ματιές που διασταυρώνονται βλέπεις μόνο οργή και μίσος και μια υπέροχη απόφαση ('αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη·>. Γα Εξάρχεια φλέγονται, σχολές καταλαμβάνονται, οάοφράγ-ματα υψώνονται και η οργή αποκτά υπόσταση «ένα είναι το σύνθημα που όλους μας ενώνει...». Ταυτόχρονα το εμπορικό κέντρο της Αθήνας με τα γνωστά του "φτωχομάγαζα" παραδίδεται στις φλόγες μαζί με το παρακείμενο Α.Τ, Ακροπόλεις , είναι ακόμα οι πρώτες ώρες... Φτάνουν νέα από άλλες πόλεις,.. Γη ν επομένη το μεσημέρι μιαπορειαανηφοριξειπροςτο άντρο των δολοφό­νων. Στη θέα των πρώτων μπάτσων γίνεται το αυτονόητο, σύγκρουση. Επιθέσεις <τε υπουργεία, τράπεζες, σούπερ μάρκετ, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων. «Αυτή η μέρα είναι του Αλέξη". Αλλη μία μέρα και νύχτα ηιωτιάς, δεύτερη μέρα που η κοινωνική οργή εκφράζεται έμπρακτα σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας. Δευτέρα 8/12 πρωί κι ένα αυθόρμητο ποτάμι μαθητών συνο­μηλίκων του Αλέξη ξεχύνεται στους δρόμους πραγματοποιώντας επιθέσεις σχεδόν σε όλα τα Α,Τ. της Αθήνας. Αυτή είναι κατά την άποψή μας η καθοριστική στιγμή που η οργή που εκφράστηκε τις πρώτες δύο μέρες που ακολούθησαν το φόνο του Αλέξη, μετατρέπεται σε κοινωνική εξέγερση. Χιλιάδες μαθητές που δεν μπορεί κανείς να τους κατατάξει σε κάποιο πολιτικό χώρο, δείχνουν με την πράξη τους το δρόμο και την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η αντίδραση σε άλλη μία κρατική δολοφονία, αναγκάζοντας όλους τους υπόλοιπους να ακολουθήσουν» ακόμα και αυτούς που εκτός από καταγγελίες βγάζουν και σπυριά στη θέα ενός μαντηλιού και μιας πέτρας. Εμείς ως αναρχικοί που ούτως ή άλλως η λογική μας είναι συγκρουσιακή πήραμε απίστευτη δύναμη και χαρά από τη πρωινή μαθητική επέλαση. Το βράδυ χιλιάδες διαδηλωτές συγκρούονται σχεδόν αμέσως με τους μπάτσους. Οι συγκρούσεις παίρνουν έκταση, κρατικοί και καπιταλιστικοί στόχοι χτυπιούνται ανηλεώς και όσο για τα ΜΑΤ δεν πέρασαν και την καλύτερή τους νύχτα. Οι φλόγες που ξεπηδούν από το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Κακλαμάνη με φόντο το κοινοβούλιο πυρ­πολούν μια για πάντα την υποκριτική διγλωσσία των εξουσιαστών Την επόμενη φορά θα πάμε εκατό μέτρα παραπάνω κι αυτό είναι πλέον πιο ξεκάθαρο από ποτέ. Εκείνο το βράδυ ήταν μια άγρια γιορτή και γιορτάζαμε εμείς, γιορτάζαμε μαζί με Τους νεκρούς μας (Μιχάλη, Κάρλο, Αλέξη και τόσους άλλους), παρέα με τα έγκλειστα αδέρςιια μας, μετατρέπαμε σε στάχτη χιλιάδες καθη­μερινούς μικρότερους ή μεγαλύτερους καταναγκασμούς, ουρλιάζαμε ότι είμαστε εδώ ελεύθεροι και ζωντανοί κι ακουγόμασταν από τα γκέτο του Παρισιού μέχρι την Οαχάκα από το L.A. του 91 μέχρι τη Γάζα του σήμερα. Η γλώσσα της εξέγερσης είναι παγκόσμια κι αυτά είναι που τους τρομάζει (π.χ. θεωρία ντόμινο).

Τις αμέσως επόμενες μέρες η οργή αντί να καταλαγιάσει όπως ίσως θα περίμεναν οι διάφοροι Παυλόπουλοι, συνεχίζει να διαχέεται και να εκφράζεται ποικιλοτρόπως. Κάτι όμορφο συμ­βαίνει και αυτό το καταλαβαίνουν όλοι «όλα συνεχίζοντα ι >• λοιπόν. Μηνύματα καπνού (κυ­ριολεκτικά) μεταφέρονται από τη μία πόλη της Ελλάδας στην άλλη, μηνύματα αντίστασης, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης. Οι εξεγερμένοι ιθαγενείς των μητροπόλεων είναι εδώ.

Περί στόχων των εξεγερμένων και οργανωμένου ψεύδους

Όλα αυτά όπως είναι ευνόητο τρομάζουν τους κρατούντες, ξέρουν ότι όλα αυτά που συμβαίνουν είναι παράγωγο της πολιτικής τους, νιώθουν σαν να βλέπουν σκηνές από το μέλλον τους. Αυτός ο κόσμος δεν μετασχηματίζεται, ΐ)α γίνει ανθρώπινος μόνο μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια του σάπιου αυτού συστήματος, που αυτοί και τα τσιράκια τους ενσαρκώνουν. Το κράτος πλέον πρέπει να αμυνθεί σε όλα τα επίπεδα. Ξεκινάει λοιπόν σε αγαστή συνεργασία με τα παντελώς κα-

L0

τευθυνόμενα ΜΜΚ την προσπάθεια αποπολιτικο ποίηση ς και απσϊδεολογικοποίησης των γεγο­νότων και όσων τα προκαλούν, επιχειρώντας ταυτόχρονα μια χυδαία προσπάθεια συμψηφισμού της βίας των εξεγερμένων με τη βία του κράτους. (1 γνωστός γκεμπελικός θίασος τηλεμαίντανών, διαπλεκόμενων μεγαλοδημοσιογράφων, επαγγελματιών πολιτικών, συνδικαλόμπατσων, αγανα­κτισμένων πολιτών κ.τλ., απαρτίζοντας μια πανικοβλημένη ομήγυρη, σοκάρεται με τη βία καλεί σε ειρηνικές διαμαρτυρίες, ουρλιάζει και ψελλίζει τα γνωστά και χιλιοειπωμένα περί πρακτόρων, κ ου κουλό φάρων, ομάδων τυφλής βίας, πλιατσικολογώ ν, κ.τλ., διαστρεβλώνοντας συνειδητά την πραγματικότητα. Οι τράπεζες και τα υπουργεία, τα Α Χ , οι πολυεθνικές εταιρείες, τα πολυκα­ταστήματα μεγάλων αλυσίδων, τα σούπερ μάρκετ. τα μεγαλοκαταστήματα της Ερμού που από τις πρώτες ώρες αποτελούν τους αγαπημένους στόχους των εξεγερμένων, μετατρέπονται αίφνης σε «φτωχό μάγαξα» με ροκά ματιά ρη δω ν που βρίσκονται στο έλεος μιας ντουζίνας απολίτιστων, οι μπάτσοι βαφτίζονται τίμιοι εργαζόμενοι των 700 ευρώ. i l< διά μαγείας οι γνωστοί-άγνωστοι κυυκουλοφόροι φταίνε και για την ανεργία καθώς χιλιάδες εργαζόμενοι θα χάσουν τη δουλειά τους λόγω του ότι η αγορά δεν κινείται και πολλά ··φτωχόμάγαζα» καταστρά4>ηκαν. Ι ;δώ πραγμα­τικά γελάνε όλοι. Αυτή η διαρκής και συστηματική διαστρέβλωση της πράγματι κ ότητας από τα έμμισθα ρουφιανοπαπαγαλάκια των MMR αποτελεί άλλη μια μορφή κρατικής βίας που δέχεται η κοινωνία και ειδικότερα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι εκτός από σφαίρες, ξύλο, δακρυγόνα δεχόμαστε και σε μεγάλες μάλιστα ποσότητες δελτία ειδήσεων. Ας είναι, όποιος είναι στο δρόμο και τον πραγματικό κόσμο ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει. Δεν 0α αρνηθούμε ότι κατά τη διάρκεια του Λεκέμβρη χτυπήθηκαν και μέρη που δεν 0α έπρεπε να αποτελούν «στόχο» π.χ. περίπτερα, φτηνά παλιά αμάξια κ.τ,λ. θεωρούμε ύμίος, ότι αυτά αποτε­λούσαν την εξαίρεση στον κανόνα της σωστής στοχοθεσίας των εξεγερμένων. Θεωρούμε επίσης ότι με δεδομένο το εύρος, τη διάρκεια και τη μαζικότητα των γεγονότων και με δεδομένη την ανομοιογένεια των συμμετεχόντων σε αυτά, οι στόχοι που χτυπήθηκαν σε όλη την Κλλάδα είναι αστυνομικοί, κρατικοί, καπιταλιστικοί σε ποσοστό &5~9Q%. Ολα τα υπόλοιπα αποτελούν φτη­νή, κρατική προπαγάνδα Οσο γι' αυτούς που μιλάνε για πλιατσικολόγους και για πλιάτσικο αν θέλουν να βρουν τους πριίττους ας κάνουν μια βόλτα από τα βουλευτικά έδρανα κι αν θέλουν να δουν τι είναι το δεύτερο ας περάσουν από τα υποθηκοφυλακεία, τα ενεχυροδανειστήρια και τις εισπρακτικές εταιρείες των τραπεζών και τότε τα ξαναλέμε για το ζήτημα αυτό. Το κόλπο με τους κατπαπλιάδες είναι από άλλο Λεκέμβρη.,.

1 £7έ

1J

Περί βίας

Το κράτος ως μηχανισμός ανέκαθεν στηριζόταν στη βία, ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα διακυβέρνησης το ίδιο. Το ελληνικό κράτος σφιχτά δεμένο στο άρμα του καπιτα­λισμού από τον εμφύλιο και μετά Λεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Είναι πάμπολλα τα ιστορικά παραδείγματα της κρατικής βίας στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Όποιος αντι­στέκεται ξυλοφορτώνεται , εξορίζεται, δολοφονείται . Γενιές ολόκληρες μεγαλώνουν μέσα στο τρόμο. Λεν θα επιχειρήσουμε να κάνουμε παράθεση και ανάλυση ιστορικών γεγονό­των, θα ρθούμε κατευθείαν στην εποχή την οποία εμείς ζούμε, θα μιλήσουμε για τη βία που εμείς εισπράττουμε, θα υπερασπιστούμε τη κοινωνική, εξεγερτική αντιβία σε όλες της τις μορφές και εκφάνσεις μαζικές ή όχι.

Κάποιοι καλοθελητές της νομιμότητας αναρωτιούνται για το αν κανείς έχει το δικαίωμα να εξεγείρεται βίαια σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας . Εμείς τους λέμε ότι η κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη ήταν μόνο η αρχή. Σχεδόν όλη η χώρα ανεφλέγη λες και ήταν από καιρό έτοιμο κάποιο σχέδιο κι όμως όχι. Έφτασε η συσσωρευμένη οργή μεγάλων κοινω­νικών κομματιών που εκφράστηκε στο δρόμο με συγκρουσιακές λογικές και πρακτικές . Συσσωρευμένη δίκαιη οργή για το φόνο του Αλέξη, για την καθημερινή καταλήστευση της κοινωνίας από τους νόμιμους ληστές και τοκογλύφους π ο υ λέγοντα ι τράπεζες, για τον εργασιακό μεσαίωνα που έχει επιβληθεί στα κάτεργα της μ ισθωτής σκλαβιάς, για τις καθημερινές δολοφονίες μεταναστών μέσα κι έξω από τα σ ύ γ χ ρ ο ν α στρατόπεδα συγκέ­ντρωσης που ονομάζονται ειδικά κέντρα κράτησης, για τον αστυνομικό κατασταλτικό τσαμπουκά με τον οποίο αντ ιμετωπίζεται κάθε διεκδίκηση, για τους 147 νεκρούς συναν­θρώπους μας μέσα σε μια δεκαετ ία στα κολαστήρια που ονομάζονται φυλακές, για τα καθημερινά βασανιστήρια στα Α.Τ. όλης της χώρας , για τους νεκρούς εργάτες στο βωμό του κέρδους στα ολυμπιακά έργα και στο Πέραμα, για τη συστηματική καταστροφή τ η ς φύσης προς όφελος καζίνο, συμφερόντων και μεγαλοεργολάβων, για τον προκλητ ικό πλουτισμό ενός άπληστου συνονθυλεύματος δ ιαπλεκομένων δεσποτάδων, υπουργών, μεγαλοεκδοτών, καναλαρχών και πάει λ έ γ ο ν τ α ς . . . Μίλησε κανείς για βία;

12

Το θράσος , η β ια ιότητα και η υποκρισία της εξουσίας δεν έχουν όρια. Στο χέρι μας εί­ναι να εξαφανίσουμε τον αλαζονικό αυτό θίασο κ α θ α ρ μ ά τ ω ν π ο υ καταδυναστεύε ι τις ξωές μας κι αυτό βέβαια δεν Οα γίνει με λουλούδ ια και ειρηνικές δ ιαμαρτυρ ίες . Για όσους αναρωτ ιούντα ι ακόμα πώς ξεπήδησε το εξεγερτ ικό ποτάμι που σάρωσε τη χώρα θα α π α ν τ ή σ ο υ μ ε με τους π α ρ α κ ά τ ω στίχους: κ...Γι' αντό σον λέω την άλλη φορά που Οα μας ρίζαννε να μη την κοπανήσουμε, να ζυγιαστούμε, μη ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας, ρε..." Κατερίνα Γώγου. Λυτό είναι κάτι που δεν Οα καταλάβουν π ο τ έ κάθε λογής α ν α λ υ τ έ ς , κ α θ η γ η τ έ ς πανεπ ιστημ ίου , ψυχολόγο ι , ε γκληματολόγο ι κ.τ,λ,. Όλοι αυτοί οι αυτόκλητο ι ερμηνευτές που σ π ε ύ δ ο υ ν να μιλήσουν για πράγματα για τα οποία δεν έχουν ιδέα, γ ια εμάς θα μιλάμε εμείς και οι πράξεις μας.

Το εξεγερτικό υποκείμενο - Η διάχυση της βίας - ο ρόλος των αναρχικών

Ο μπάτσος Κορκονέας που εκτελώντας τον Αλέξη έβαλε φωτιά στο φυτίλι της κοινωνι­κής έκρηξης του Δεκέμβρη, δεν είναι ο ένας «μισότρελος», «ακροδεξιός», «κακά εκπαι-δευμένσς», «οικογενειάρχης που τρόμαξε», είναι καθαρόαιμο δημιούργημα του ιδεολογή­ματος της ασφάλειας , του δόγματος μηδενικής ανοχής, του αστυνομικού κράτους και δεν είναι ο μόνος. Λυτό άλλωστε αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι μπάτσοι - που Οα περίμενε κανείς να είναι μαζεμένοι μετά τη δολοφονία του Αλέξη - δεν δίστασαν να πυ­ροβολήσουν τις επόμενες ώρες και μέρες, εξακριβωμένα τουλάχιστον άλλες τρεις φορές (π.χ έξω από το νεκροταφείο Φαλήρου την ημέρα της κηδείας)

Ο Σαρκοξι μιλώντας για καθάρματα και αποβράσματα έβαλε φωτιά στα παρισινά προά­στια. Κάτι κακέκτυπα τύπου Πολύδωρα μιλώντας για «ευαίσθητα νευρικά συστήματα» μπάτσων, στην ουσία έδιναν εκ των προτέρων πολιτική κάλυψη και όπλιζαν το χέρι του κάθε Κορκονέα πυρπολώντας μεγάλο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας χωρίς αυτή τη φορά να φταίει «ο στρατηγός άνεμος».

13

Λυτή τη φορά. φταίγαμε όλοι εμείς που βρεθήκαμε πλάι πλάι οτα οδοφράγματα της οργής για τον Αλέξανδρο και όχι μόνο, στα οδοφράγματα της οργής για όλα αυτά που μας πνίγουν καθημερινά. Ανθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους, άγνωστοι μέχρι χτες, άνθρωποι πολιτικο­ποιημένοι και μη, άνεργοι και φτωχοί, μικρές παρέες από διάφορες γειτονιές με «παμαβατι-κή» συμπεριφορά ό,τι κι αν σημαίνει αυτό . παλαίμαχοι αγωνιστές άλλων δεκαετιών, οπαδοί διαφόρων χρωμάτων που την προηγούμενη μπορεί να σφάζονταν για μαλακίες, όλοι αυτοί μαζί στη σωστή μεριά του δρόμου ενσάρκωσαν την εξέγερση, έδωσαν βροντερό παρόν, έδει­ξαν τη δύναμη τους, ενώθηκαν, αντιστάθηκαν, έζησαν Τ να από τα επιμέρους χαρακτηριστι­κά της εξέγερσης του Δεκέμβρη που την καθιστούν ακόμα πιο όμορφη είναι ότι για πρώτη φορά μετανάστες που ζουν στη χώρα συμμετείχαν ως ενεργό κομμάτι στις συγκρούσεις όχι μεμονωμένα αλλά μαζικά. Άνθρωποι που δέχονται τη βία του ελληνικού κράτους μα και της κοινωνίας καθημεμινά, άνθρωποι που από τις αρχές της δεκαετίας του 90 αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, που εκτελούνται και διαμελίζονται στα σύνορα του κα­πιταλιστικού «παραδείσου» που λέγεται Κλλάδα, που αποτελούν το εξιλαστήριο θύμα κάθε κομπλεξικού μαλάκα και τον πιο εύκολο στόχο για τα αστυνομικά όπλα, άνθρωποι που έχουν κάθελόγο να είναι φοβισμένοι όπως έχουν και κάθε λόγο να είναι οργισμένοι, ενώθηκαν μαζί μας. Πολλοί από τους μαθητές που στις 8/12/08 επιτίθονταν και πολιορκούσαν τα Α.Τ. της Αθήνας είναι παιδιά μεταναστών, η δεύτερη γενιά μεταναστών που γεννήθηκε και μεγαλώνει εδώ. Αποψη μας είναι ότι όποιος θέλει να μιλάει για εξέγερση και επανάσταση στις δυτικές καπιταλιστικές μητροπόλεις όπως η Αθήνα, πρέπει να δημιουργήσει δεσμούς με τους μετα­νάστες, δεσμούς αλληλεγγύης , αγώνα και αμοιβαίου σεβασμού. Ο Δεκέμβρης ήταν μια καλή αρχή σε αυτή τη κατεύθυνση.

Αλλο επιμέρους χαρακτηριστικό των εξεγερτικών γεγονότων του Δεκέμβρη είναι η «κινημα­τική» βία, δηλαδή η επιλογή του να συγκρουστεί κάποιος μ ε τις δυνάμεις καταστολής, να πα­ραδώσει στις φλόγες ναούς του κεφαλαίου όπως είναι οι τράπεζες και τα πολυκαταστήματα, να βρίσκεται στο δρόμο με μια διαμκώς επιθετική στάση απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, να υπάρχει τέλος πάντων μια ξεκάθαρη μαχητική λογική. ΙΤ επιλογή αυτή λοιπόν κατά τα γεγονότα του Δεκέμβρη διαχύθηκε σε πολύ μεγάλα κομμάτια των συμμετέχοντα»ν. Είναι με­ρικές φορές που το ήδη υπάρχον ξεπερνιέται, βεβαιότητες χρόνων καταρρέουν και το μόνο που έχει σημασία είναι το εδώ και το τώρα. Πραγματικά χαρήκαμε όταν βλέπαμε ανΟρώπσυς που τόσα χρόνια μας αντιμετώπιζαν εχθρικά ως βίαιους διαδηλωτές, να φοράνε μάσκες, να πετάνε πέτρες και μολότωφ και ουσιαστικά να αποδέχονται και να ενσαρκώνουν όλα αυτά που εμείς τόσα χρόνια υπερασπιζόμασταν σε λεκτικές και όχι μόνο αντιπαραθέσεις μαζί τους (π.χ. αντιπολεμικά 2003, φοιτητικά 2006). Ως αναρχικοί ποτέ δεν αναγνωρίσαμε στο κράτος το μονοπώλιο της βίας, προωθούσαμε τη λογική της σύγκρουσης σε όλα τα επίπεδα, πάντα με συνέπεια και πολλές φορές με κόστος. Το ίδιο κάναμε και το Δεκέμβρη. Αραγε ΐ)α ήταν τόσο αυτονόητο το να καίγεται μια τράπεζα στη διάρκεια των γεγονότων του Δεκέμβρη και ο κόσμος να χειροκροτεί θεωρώντας τη θεμιτό στόχο, αν δεκάδες αναρχικές ομάδες δεν πυρ­πολούσαν συστηματικά εκατοντάδες τράπεζες από τις αρχές του 90 και μετά είτε μέρα είτε νύχτα είτε σε μορφή αντάρτικου χτυπήματος είτε ανοιχτά στο δρόμο; Αραγε θα ήταν τόσο αυτονόητο ότι οι κάμερες παρακολούθησης που τοποθετήθηκαν εν όψει Ολυμπιάδας αποτε­λούν στόχο αν πολλοί αναρχικοί σύντροφοι δεν επέλεγαν να τις καταστρέψουν κατά μόνας και σε ομάδες νύχτα ή μέρα πυρπολώντας γύρω στο 50% από αυτές όταν ολόκληρη η αριστε­ρά «επαναστατική» ή καθεστωτική σκέπασε εν είδη χάπενινγκ 4 με 5 από αυτές; Αραγε θα ήταντόσιι αυτονόητο το ξεπέρασμα της ιδεολογίας τηςΟυματυπυίησης κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη; θ α γινόταν πεποίθηση του κόσμου ότι τα ΜΑΤ και οι κάθε λογής κατασταλτικοί μηχανισμοί μπομούν να αντιμετωπιστούν στο δρόμο με στοιχειώδη μέτρα αυτοπροστασί-

I I

ας {μάσκες κ.τ.λ.), στοιχειώδη οργάνωση (πέτρες, μολότωφ κ.τ.λ.) και εν τέλει κατανόηση του ποιος είναι πραγματικός εχθρός, αν ο αναρχικός χώρος δεν το έπραττε συνεχώς και δεν υπήρχε στην «κινηματική» πραγματικότητα έστω (για τους πολύ κακοπροαίρετους έως επι­κίνδυνους) και ως «θέαμα»!

Όπως δεν αναγνωρίζουμε στο κράτος το μονοπώλιο της βίας έτσι δεν αποζητούμε για τους εαυτούς μας το μονοπώλιο της «κινηματικής» αντιβίας. Ήμασταν και είμαστε εδώ με τα χαρα­κτηριστικά μας και αναζητούμε συντρόφους. Επιλέγουμε και ενσαρκώνουμε τη σύγκρουση, αποζητούμε τη διάχυση των επιθετικών πρακτικών γιατί η ιστό μία έχει δείξει ότι δεν νοείται εξεγερτική ή επαναστατική διαδικασία χωρίς βία. Θεωρούμε ότι η συνεισφορά μας αυτή είναι διαχρονικά πολύ σημαντική. Το Δεκέμβρη βρεθήκαμε πολλοί και διαφορετικοί σε μια τερά­στια ζύμωση, ας μην ξανά χαθούμε. Ας τελειώνουμε μια για πάντα με τις ειρηνιστικές αυτα­πάτες του ρεψορμισμού, ας μην ανεχτούμε ξανά και ξανά τα ίδια χρόνια πισωγυρίσματα και ξεπουλήματα αγώνων από μίζερες, άνευρες «συνδικαλιστικές ηγεσίες» όλων των ειδών και παρατάξεων, από άβουλους πολιτικάντηδες που το μόνο που χους νοιάζει είναι η τσέπη τους και η ανέλιξή τους σε θέσεις εξουσίας. Να αυτο ο ρ γανωθούμε προς τη σωστή συγκρουσιακή, μαχητική κατεύθυνση με επιθετικές επιλογές ενάντια στο δολοφονικό αυτό σύστημα, ειδικά τώρα που στο άμεσο μέλλον προβλέπεται όξυνση των κοινωνικών εντάσεων και συγκρού­σεων. Ί ο γνωστό σύνθημα «,..ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ κι αυτό φάνηκε και το Δεκέμβρη,

Σκέψεις για την οργάνωση στις συγκρούσεις του Δεκέμβρη

Οι συγκρούσεις κατά τη διάρκεια τ ω ν γ ε γ ο ν ό τ ω ν ήταν σφοδρότατες και μαζικές, με δε­δομένη όμως τη μεγάλη τους διάρκεια π ιστεύουμε πως ήταν αρκετά ανοργάνωτες κι όταν λέμε ανοργάνωτες δεν εννοούμε στο υλικό επίπεδο. Εννοούμε ότι δεν υπήρχε πολλές φο­ρές συνεννόηση και συντον ισμός μεταξύ των συμμετεχόντων (εξάλλου το σχετικό π ρ ό ­σφατο παράδε ιγμα της Θεσσαλονίκης το 2003 μας έδειξε ότι δεν αρκεί μόνο να εξοπλί-

ζεσαι υλικά για να διεξάγεις μια σύγκρουση) . Το γεγονός αυτό μπορεί να οφείλεται στην κατά κάποιο τρόπο «άρνηση» και δ ιστακτ ικότητα εδώ και χρόν ια του αναρχικού χώρου να επιλέξει και να σονδιαμορφώσει πιο ο ρ γανωμένους τρόπους - τ ο υ λ ά χ ι σ τ ο ν - σύγκρου­σης. Ίσως να φταίει η πρωτοφανής μαζικότητα και η ταυτόχρονη ανομοιογένεια των εξεγερμένων, ίσως πάλι να φταίει και η λογ ική του «hit and πι ι ι» που όλοι αγαπήσαμε , όμως σε τόσο μαζικά γεγονότα δεν πρέπει να είναι ο κανόνας . Μιλάμε βέβαια για μαζικές συγκρούσεις στο δρόμο κι όχι για επιθετικές επιλογές ομάδων συντρόφων νύχτα ή μέρα σε προεπ ιλεγμένους στόχους όπου η συγκεκριμένη μέθοδος έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματ ική . Πιστεύουμε πως μικρές οργανωμένες ομάδες συντρόφων , συντονισμέ­νες μεταξύ τους όχι επί τόπου αλλά εκ των προτέρων (δεδομένης επαναλαμβάνουμε της διάρκειας των γ ε γ ο ν ό τ ω ν αλλά και των κατε ιλημμένων σχολών που πρόσφεραν τη δυνα­τότητα συνεννόησης) με συγκεκμιμένες αμμοδιότητες η καθεμία Οα μπορούσαν να είχαν ανεβάσει κατά π ο λ ύ τ ο επίπεδο της σύγκρουσης . Για παράδειγμα όταν σε ένα σημείο των οδομαχ ιών βρίσκονται αρκετοί άνθρωποι με καλές μάσκες θα μπορούσαν εναλλάξ να δη­μιουργήσουν μικρές ομάδες με αποκλειστ ικό σκοπό τ η ν απομάκρυνση των δακρυγόνων. Ετσι όλος ο κόσμος που θα βρισκόταν εκεί θα μπορούσε να σταθεί πολύ καλύτερα . Κίναι πολύ ουσιαστική και χρήσιμη πρακτική που αποδυναμώνει ένα από τα σημαντ ικότερα ό π λ α του εχθρού και που καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να την εφαρμόσουμε πολύ περισσότερο στο μέλλον. Ταυ­τόχρονα κάποιες ά λ λ ε ς ομάδες θα μπορούσαν να μεταφέρουν υλικά και πέτρες, στα σημεία βέβαια που αυτό ήταν δυνατό, ώστε ο περισσότερος κόσμος να είναι δ ιαρκώς έτοιμος και εξοπλισμένος και να μην πα­ρατηρείται το φαινόμενο να οπ ισθοχωρούμε χωρίς ιδιαίτε­ρο λόγο ψάχνοντας για πέτρες αριστερά και δεξιά. Ένα άλλο σημείο που θέλουμε να στα­θούμε είναι η καλύτεμη κατα­σκευή οδοφραγμάτων , υπήρ­ξαν και φορές κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη που αυτά απου­σίαζαν εντελώς. Θα μπορού­σαμε επίσης -ε ιδ ικά γύρω από τις σχολές- γνωρίζοντας πάνω κάτω τη διάταξη των μπάτσων, να τους παρασύρουμε με στοι­χειώδη συνεννόηση και ανταλ­λαγή πληροφοριών με τους απ ' έξω συντρόφους σε παγίδες όπου είτε Οα εγκλωβίζονταν είτε θα τους πλαγιοκοπούσαμε προξενώντας τους τραυματι­σμούς και πλήγμα στο ηθικό.

16

Σίγουρα όλα αυτά που λέμε Οα τα έχουν σκεφτεί πολλοί σύντροφοι, ίσως και ακόμα περισ­σότερα, και σίγουρα κάποια από αυτά αυθόρμητα και σε μικρό βαθμό εφαρμόστηκαν. Ομως πιστεύουμε ακράδαντα ότι σε επίπεδο δρόμου μπορούμε να οργανωθούμε καλύτερα. Σκοπός μας αναφέροντας όλα τα παραπάνω είναι να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας με συ­ντρόφους που βρεθήκαμε μαζί στο δρόμο αντιμετωπίζοντας τους μπάτσους, να συζητήσουμε πάνω σε κοινά εξεγερτικά βιώματα συμβάλλοντας έτσι στην καλύτερη οργάνωση των συ-γκρυύσεωντου μέλλοντος ώστε να γίνουμε ακόμα πιο επικίνδυνοι και αποτελεσματικοί.

μ £ λ\ε^^\/ψχ^\ά

Τ·15 ίϋνΤΡ ώΑ$

Ναζίμ Χικμέτ 17

"...Όπου η στοιχειωμένη πόλη συνθλίβεται και διαρρηγνύεται, ενώ από την άλλη ξεσπούν οι φωτιές της κάθαρσης - οι νύχτες των μολότωφ!! - μιας συλλογικής ταυτότητας που ψάχνει τον εαυτό της στους δρόμους- Όπου δημιουργούνται έτσι ά-νομα διαλείμματα... Εδώ λοιπόν περνά κανείς τα σύνορα, πέρα από τα οποία όποιος τολμά να βαδίσει, όποιος τα καταστρέψει, ξεκόβει με άπειρες διαστάσεις, λογικές, συναισθήματα, γλώσσες- και καταλήγει «έξω από τα τείχη»".

Ρενάτο Κούρτσιο - Αλμπέρτο Φραντσεσκίνΐ

Η εξέγερση του Δεκέμβρη

4

1

Πολλά έχουν ειπωθεί και ακόμα περισσότερα θα γραφτούν για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, πού εύστοχα χαρακτηρίστηκαν ως νέα δεκεμβριανά. Η σφαίρα του δολοφόνου μπάτσου που σκότωσε τον Αλέξη Γ., μαζί με μια ζωή πήρε και το μανδύα της ηθικής με τον οποίο χρόνια οι λακέδες της κάθε εξουσίας προσπαθούσαν να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο.

Ξάφνου οι «νοικοκυραίοι» ένα Σαββατόβραδο διαπίστωσαν πως τα παιδιά τους, ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούν στη τροχιά μιας σφαίρας που για κάποιους, έχασε το δρόμο τ η ς . . .

Η συνέχεια δεν θα μπορούσε να 'ναι διαφορετική, άμεση απάντηση, άμεση δράση! Πρώτα στα Εξάρχεια, μετά στην Ερμού, κατόπιν σε ολόκληρη την επικράτεια.

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ!!!

Το σύνθημα αντηχούσε παντού, έξω από τα αστυνομικά τμήματα, μέσα στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στα παν/μια. Μαζί με την οργή, εκατοντάδες λόγοι για να κατέβουν στους δρόμους διαφορετικές κοινωνικές ομάδες με ένα όμως κοινό στόχο: να δείξουν την οργή τους, να φωνάξουν για τη σκατένια ζωή, για τις συνθήκες σκλαβιάς στα εργασιακά κάτεργα, για τη δήθεν γη της επαγγελίας (δες Ελλάδα όσον αφορά για τους μετανάστες) που δεν αποτελεί παρά άλλη μια έκφανση επίγειας καπιταλιστικής κόλασης, για το μέλλον που προβλέπεται ζοφερό κάτω από την μπότα των αφεντικών.

Τι καλύτερο λοιπόν από τον ήχο μιας θρυμματισμένης κωλυβιτμίνας, από τη φλόγα ενός κομ­μένου περιπολικού, από τη μυρωδιά μιας κατεστραμμένης τράπεζας;

ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ - Λ Ε Η Λ Α Τ Η Σ Τ Ε - Ζ Η Σ Τ Ε

Και η νύχτα έγινε μέρα, ένα ξέφρενο πάρτυ στους δρόμους, μια κοινωνία απελευθερωμένη, έστω για κάποιες ώρες, με τους μπάτσους ανήμπορους, τους διαδηλωτές ένα κύμα οργής.

Κκπληκτη η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί τη ν ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ της Ελλάδας, προσπα­θώντας, ν αποκωδικοποιήσει τις αιτίες: οικονομική κρίση, ποιότητα ζωής, καταστολή, αβέβαιο μέλλον.

19

Οι απανταχού Εξουσιαστές στο πίσω μέρος του μυαλού τους ανησυχούν μήπως η εξέγερση πυροδοτήσει αντίστοιχα γεγονότα στις χώρες τους, άλλωστε δεν είναι λίγες οι βίαιες ενέρ­γειες αλληλεγγύης σε Ιταλία, Γαλλία. Ρωσία. Τουρκία, Γερμανία και αλλού.

Μάταια προσπαθεί η κυβέρνηση να χαλιναγωγήσει την κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση οι μπάτσοι(τροχονόμοι. ματάδες, ζητάδες) γίνονται στόχοι διαμαρτυρίας, επίθεσης, προπηλακισμού.

ΣΎ αυτή τη χρονική περίοδο οι στυλοβάτες του δημοκρατικού καθεστώτος παίρνουν σειρά για τη χειραγώγηση των εξεγερμένων. Για αυτοσυγκράτηση κάνει λόγο το I Ιασοκ, άλλωστε τι άλλο μπορεί ναπε ι ,ότανη πολύχρονη εξουσιαστική τοο θητεία έχει βάψει πάμπολλες φορές τους δρό­μους με αίμα, ενώ το βαθιά συντηρητικό, οπισθοδρομικό ΚΚΕ αμφισβητεί ότι πρόκειται για μια κοινωνική εξέγερση, κάνοντας λόγο για άλλη μια φορά για ξένα κέντρα, πράκτορες που βρίσκονται πίσω από τα επεισόδια. Σύμφωνα μάλιστα με τη φωτισμένη ηγεσία του (Ι Ιαπαρήγα , Μαΐλ ης , Κανέλλη ), σε μια εξέγερση τον πρώτο ρόλο τον έχουν οι εργάτες, συνάμα τονίζουν πως σε μια πράγματική εξέγερση δεν σπάει ούτε μία βιτρίνα Με αυτό τον τρόπο τα κόκκινα σταλι-νοαποβράσματα της ιστορίας εισπράττουν τα εύσημα από τους όμοιούς τους, τους φασίστες του Καρατζαφέρη, αλλά και από τους πιο συντηρητικούς, μικροαστούς, «οικογενειάρχες».

Ο ΣΥΡ1ΖΛ προσπαθεί από τη μιαναηιανει ως εκφραστής των εξεγερμένων, έχοντας ως στόχο ψήφους που θα κερδίσει στις επόμενες εκλογές, από την άλλη όμως κάνει το παν ώστε να οδηγήσει την εξέ­γερση σε μαρασμό, Η επαναστατικότητά του φτάνει μέχρι τις φοιτητικές καταλήψεις, τις «(κόσμιες» διαμαρτυρίες και τους επικοινωνιακούς ακτιβισμούς (πανό στην Ακρόπολη). Οι υπόλοιπες τάσεις της αριστεράς((Αερτάρουνμετην εξέγεμση, αλλά όχι με τη βίαιη φύση της, δεν μας εξηγούν όμως πώς θα 'ρθειχωρίςβίαη επανάσταση την οποία διαλαλούν.

Οι αναρχικοί (συντρόφισσες/ σύντροφοι) από τη πρώτη στιγμή βρεθήκαμε στους δρόμους, Π είδηση της δολοφονίας του Αλέξη Γ, μεταδόθηκε αστραπιαία, σε λίγη ώρα τα Εξάρχεια λαμπάδιασαν. Φλεγόμενα οδοφράγματα σε Στουρνάρη, Τοσίτσα, Μπενάκη, Τζαβέλα, δακρυ­σμένα μάτια από θλίψη και οργή. Το ραντεβού γνωστό, πρώτα πλατεία Εξαρχείων, μετά σύ­ντομη πορεία προς το I Ιολυτεχνείο, όπου έγινε αμέσως κατάληψη. Μαντού μια κινητικότητα,

2Θ

άμεσες συνελεύσεις δρόμου ώστε ν' αποφασιστούν τα επόμενα βήματα, ομάδες, παρέες που διαλέγουν διαφορετικούς στόχους αλλά με ένα σκοπό: ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΡΑ!! Περίπου εκατό σύντροφοι και συντρόφισσες επιτίθενται στο Α.Τ Ακροπόλεως και μετά κατηφορίζουν στην εμπορική καρδιά της Αθήνας, Την Ερμού, για μια δημιουργικά καταστροφική βόλτα, μεγάλα πολυκαταστήματα ({{Ιου, βρτίαβχ, ΪΤέϊβκροΓΐ) παραδίδονται στη μονία των εξεγερμένων .

Την ίδια ώρα στα Ιϊξάρχεια έχουν ξεσπάσει σφοδρές συγκρούσεις γύρω από το χώρο του Πολυτεχνείου, ενώ παράλληλα επιθέσεις πραγματοποιούνται σε Αιγάλεω, Πετράλωνα, Πατήσια, Λ. Συγγρού . Φάληρο και αλλού.

Κανείς είναι αλήθεια δεν περιμένει αυτό που θα επακολουθήσει.

Την επόμενη μέρα, Κυριακή, η προγραμματισμένη πορεία αποτελείται από χιλιάδες κόσμου στα μάτια του οποίου διακρίνεις έντονη αποφασιστικότητα. Λίγο αργότερα η Λ.Αλεξάνδρας γίνεται πεδίο μάχης, με κατεστραμμένες τράπεζες, καταστήματα στις φλόγες, ρίψη χημικών από τους μπάτσους. Ομως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει πίσω. Οι συγκρούσεις εξα­πλώνονται και σε άλλα σημεία του κέντρου Εξάρχεια, Κολωνάκι, Γκύζη.

Η Δευτέρα έρχεται, μαζί και η αναπάντεχα μεγάλη σε αντίδραση οργής, κυρίως των μαθητών. Λεκάδες παιδιά της. της ηλικίας του Αλέξη Γ. κάνουν αυθόρμητες πορείες στα τοπικά αστυ­νομικά τμήματα βρίζοντας και πετώντας ότι βρουν μπροστά τους, στους έκπληκτους μπά­τσους. Κυψέλη. Γαλάτσι, Πεύκη, Πειραιάς. Κηφισιά. Πετρούπολη αλλά και θεσ/ν ίκη, Κέρκυ­ρα, Γιάννενα, I Ιάτρα, δεκάδες τα τμήματα που δέχονται επιθέσεις σε όλη την επικράτεια .

Την ίδια μέρατ ' απόγευμα, μεγαλειώδης πορεία ξεκινά από τα Προπύλαια.Το πλήθος κινείται αργά . υπομονετικά με θυμό, οργή, τα σπασίματα τραπεζών, καταστημάτων, κρατικών κτηρί­ων, όχι μόνο δεν αποδοκιμάζονται, αλλά επικροτούνται .

Συμμετέχουν διαφορετικά κομμάτια της κοινωνίας, τα οποία γίνονται χωρίς να το συνειδητοποι­ούν υποκείμενα μιας κοινωνικής εξέγερσης που σκοπεύει να σαρώσει τα πάντα. Χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς πολιτικά όμια, αυθόρμητη, χωρίς σαφή χαρακτηριστικά, γιατί έτσι γίνονται οι εξεγέρ­σεις, όταν η οργή ξεχειλίζει, όταν υ πάτος, της κυινωνίας που οι εξουσιαστές οραματίζονται, γεμίζει με απόκληρους, με ανθρώπους χωρίς αύριο, χαρακτηριστικά μιας τυπικής δυτικής μητρόπολης,

21

Καιρός να γευτούν λοιπόν ένα μέρος από αυτό που πρόκειται στο μέλλον ν ακολουθήσει. Διότι η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν μονάχα ένα προειδοποιητικό μήνυμα, είναι ο καπνός της λάβας που ετοιμάζεται να εκτοξευτεί από το ηφαίστειο και να καταστρέψει τα πάντα στ» πέρασμα της. Και όπως το μάγμα της λάβας αποτελείται από διάφορα συστατικά έτσι και η εξέγερση που ζήσαμε είχε τους φανερούς-α φανείς πρωταγωνιστές. Μετανάστες με αβέβαιο παρών και μέλλον που δεν γνωρίζουν αν την επόμενη μέρα θα' χουν φαΐ, θα ζουν ή Οα πέσουν θύματα ενός «τυχαίου» εποστρακισμού σφαίρας. Ανθρωποι που πούλησαν τα πάντα στις βομβαρδισμένες, από «έξυπνες βόμβες», πατρίδες τους, για μια αβέβαιη μετανά­στευση, παίζοντας κορόνα-γράμματα τις ζωές τους είτε στα σύνορα της ξηράς αποφεύγοντας ελέγχους, ναρκοπέδια, είτε στα θαλάσσια κινδυνεύοντας να πέσουν θύματα ναυαγίου του σαπιοκάραβου που τους μεταφέρει.. .

Η ζωή των περισσοτέρων είναι σ' ένα άθλιο δωμάτιο μαζί με άλλους συμπατμιώτες τους, προ­σπαθώντας να επιβιώσουν δουλεύοντας «μαύρα» στον κάθε ψωνισμένο ελληναρά αφεντικό, με τον καθημερινό φόβο από τους ελέγχους των μπάτσων και τον δημόσιο εξευτελισμό(π.χ. περιστατικό στην πλατεία Ομονοίας όταν μπάτσοι έγδυσαν μετανάστες για έλεγχο). Φυσικά τα περιστατικά αυτά δεν έχουν τέλος , όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην περιφέρεια, όπου οι ρατσιστικές επιθέσεις κρύβονται καλά στις κλειστές κοινωνίες. Γι' αυτούς οι μέρες της εξέ­γερσης ίσως να μη σήμαιναν τ ίποτα άλλο παρά μια ευκαιρία να λεηλατήσουν και κυρίως να οικειοποιηθούν τον πλούτο. Κατά ομάδες οι «άθλιοι» των δυτικών κοινωνιών ακολουθούσαν τις πορείες επιτίθονταν και πλιατσικολογούσαν! Όσο για τα παιδιά των μεταναστών, η οργή τους, ο θυμός τους, αλλά και η θέληση ν αφουγκραστούν, να βγουν από τις γειτονιές γκέτο να έρθουν σ επαφή με τα ριζοσπαστικά κομμάτια, φάνηκε από τη πρώτη μέρα, όταν δεκάδες απ' αυτά συμμετείχαν στις συγκρούσεις της Κυριακής στη Στουμνάρη, αλλά και σε συνελεύ­σεις τόσο του Πολυτεχνείου όσο και της ΑΣΟΟΕ.

Ήνα άλλο όμως παρεξηγημένο κομμάτι, όχι άδικα πολλές η>ορές, που έκανε αισθητή τη πα­ρουσία του είναι αυτό των γηπεδικών οπαδών. Τα γήπεδα σε όλη τη χώρα γέμισαν με πανό συμπαράστασης προς τους εξεγερμένους, συμπάθειας για τον Αλέξη Γ, και μίσους για τους μπάτσους. Πολλές οι επιθέσεις των οπαδών σε διμοιρίες στα γήπεδα ενώ το σύνθημα «μπά­τσοι γουρούνια δολοφόνοι*, αντηχούσε σε όλες τις εξέδρες. Εμφανής ήταν και η κάθοδος τους στους δρόμους όπου ειδικά τη μέρα της μεγάλης πορείας (Δευτέρα 08/12), συγκρούο­νταν με τις δυνάμεις καταστολής κουκουλωμένοι με κασκόλ της ομάδας τους.

Εργαζόμενοι, μελλοντικοί ή νυν άνεργοι, που βιώνουν καθημερινά τη μισθωτή σκλαβιά, που τρώνε στη μούρη τις προσβολές των αφεντικών, την αβεβαιότητα του αύριο, εξαγριωμένοι από τα εξοντωτικά ωράρια εργασίας, από το άγχος, το στρες της καταναλωτικής κοινωνίας που γρανάζι της αποτελούν και οι ίδιοι, βγήκαν στους δρόμους επιδοκιμάζοντας τις κατα­στροφές, συμμετέχοντας στις συγκρούσεις. Φυσικά κ α θ ' όλη τη δ ιάρκεια των γεγονότων τ ο υ Δεκέμβρη οι πουλημένοι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ, γ λ ύ φ τ ε ς - π ι ό ν ι α των κομμάτων για το μόνα που ενδ ιαφέρθηκαν, ήταν το »ιοτορικό» κτήριο της , που πολύ θα θέλαμε να το δούμε λαμπαΰιασμένο, να καιγεταιϊ!!

Ένα σημαντικό κομμάτι του πάζλ της εξέγερσης ήταν αυτό των μαθητών/ μαθητριών και φοιτητών/ φοιτητριών, ["ta τους πρώτους ο Αλέξης Γ. ήταν ένας από αυτούς, ένα παιδί της ηλικίας τους με παρόμοια προβλήματα και προβληματισμούς , Εκεί στη συμβολή των οδών Τζαβέλα - Μεσολογγίου γνώρισε τη καταστολή αλλά και το θάνατο. Τα παιδιά στο πρόσωπο του Αλέξη Γ., είδαν έναν συνομήλικο που η δολοφον ία του, τους φανέρωσε το πραγματ ικό

22

πρόσωπο της εξουσίας. Βγήκαν στους δρόμους από την πρώτη στιγμή, παράτησαν τα σχο­λεία αγνόησαν τους γονείς τους, επιτέθηκαν όπως μπορούσαν στους μπάτσους. Όταν έγινε γνωστή η είδηση της δολοφονίας ξεπέρασαν τις αναστολές, αυτοορ γανώθηκαν και πλημμύ­ρισαν τους δρόμους. Από τα βόρεια προάστια, μέχρι τα πιο υποβαθμισμένα, πέρα από πλα­στές ή πραγματικές διακρίσεις ξεπερνώντας τα διακριτά κοινωνικά ή ταξικά χαρακτηριστικά που τους αποδίδονται. Ακόμα και στις καταλήψεις η παρουσία τους, η φρεσκάδα τους έφερνε τον αέρα της ελπίδας, πως τίποτα δεν έχει τελειώσει όπως κάποιυι προσπαθούν να μας πεί­σουν, όλα συνεχίζονται στον πόλεμο με την εξουσία και το κράτος .

Οι φοιτητές/ φοιτήτριες έχοντας δώσει πρόσφατα αγώνες, έχοντας κάνει μεγάλες κινητοποιήσεις κατέβηκαν και πάλι στους δρόμους είτε με συνελεύσεις, είτε χωρίς αυτές, αντιμετωπίζοντας τη μαύρη αντίδραση των παρατάξεαιν ΝΔ/ Π ΑΣΟ Κ/ ΚΚΕ/ ΛΑΟΣ, Συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής, στάθηκαν στα οδοφράγματα προσπερνώντας, τουλάχιστον προσωρινά τη πρυβο-κατορολογία, συμμετείχαν στις καταλήψεις των σχολών, οι οποίες άλλες είχαν γίνει από αναρχι­κούς/ αναρχικές (ΛΣΟΟΗ -1 Ιολυτεχνείο), άλλες από φοιτητικές γενικές συνελεύσεις.

Οι βίαιες πρακτ ικές γ ίνονται κτήμα από ευρύτερα κομμάτια των διαδηλωτών. Μροχωρούν σε σφοδρές επιθέσεις στους μπάτσους με πέτρες και βόμβες μολότωφ, η απελευθερωτική δύ­ναμη της βίας μειώνει τις ηθικές, μικροαστικές αναστολές. Πόλη που καίγεται λουλούδι που ανθίζει!!! Το λαμπαδιασμένο δέντρο στη πλατεία Συντάγματος έρχεται να φωτίσει τις πιο σκοτεινές γωνιές της πόλης. Κανείς δεν έχει διάθεση για γιορτές και πανηγύρια. 4'εύτικα δέντρα, ψεύτικες ευχές σε μια μίζερη πραγματ ικότητα .

Δεν είναι μόνο η φλεγόμενη Αθήνα, αλλά μια σειρά από μεγάλες και μικρές πόλεις: από την Κέρκυρα ως τη Μυτιλήνη, από την Αλεξανδρούπολη μέχρι Το Ηράκλειο, από την Κομοτηνή μέχρι την Τρίπολη και τη Σπάρτη. Τράπεζες και κρατικά, δημόσια κτήρια μπαίνουν στο στό­χαστρο των εξεγερμένων. Ο κματικός μηχανισμός με όλες τις δυνάμεις καταστολής είναι ένα βήμα πριν την επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης (είναι χαρακτηριστικό ότι σε μεγάλα στρατόπεδα οι διοικητές κάλεσαν τους στρατευμένους «να χουντο νού τους, διότι ίσως απο­τελέσουν στόχο επιθέσεων»)

23

Ενώ οι μέρες φεύγουν, μπορεί οι συγκρούσεις να καταλαγιάζουν, όμως σειρά έχουν άλλες ενέργειες αντιπλημοφόρησης και Βρώσης, καθώς και κινήσεις αλληλεγγύης στους εκατοντά­δες συλληφθέντες κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Στης 12 Δεκέμβρη πραγματοποιείται κα­τάληψη ο ί ο δημαρχείο του Α γ, Δημητρίου με τη συμμετοχή τουλάχιστον τριακοσίων ατόμων, την ίδια μέρα καταλαμβάνεται το παλαιό δημαρχείο - τώρα ΚΗΙΙ- του Χαλανδρίου. Στις 15 του μήνα κατάληψη γίνεται στο δημαρχείο Συκεών Θεσ/νίκης με κεντρικό αίτημα την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων, ενώ σε διάφορες πόλεις (Γιάννενα, Ξάνθη, Χανιά, Μυ­τιλήνη, Πάτρα) εξεγερμένοι καταλαμβάνουν ραδιοφωνικούς σταθμούς με σκοπό την αντι-πληροφόρηση των τοπικών κοινωνιών. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες πραγματοποιείται η κατάληψη του κτηρίου της ΓΣ ER αποτελώντας έτσι ένα ακόμα "εξεγερτικό οχυρό" μαζί με τις καταλήψεις του Πολυτεχνείου και της Α Σ Ο Ο Ε .

Το ξέσπασμα αυτό πολλοί δεν το περίμεναν. Όσοι τρέφουν ψευδαισθήσεις για τη δημο­κρατία και τα "δικαιώματα των πολιτών", ίσως να σάστισαν με την οργή και το μένος των εξεγερμένων. ΙΙσλιτικάντηόες, M M h , κόμματα, ο καθένας προσπάθησε ανάλογα με το συμφέρον του να δώσει έναν βολικό γι' αυτόν προσδιορισμό: νεολαιίστικη, μαθητική, ταξική, απυλίτικη. Αλλοι πάλι αμφισβήτησαν ακόμα και ότι πρόκειται για μια εξέγερση. Πως αλλ ιώς όμως μπορεί να περ ιγράψε ις αυτό το ρεύμα ο ρ γ ή ς που δ ιαπέρασε πανελλα­δικά όλα σ χ ε δ ό ν τα κοινωνικά σ τ ρ ώ μ α τ α και με βίαια χαρακτηρ ιστ ικά , εκδήλωσε έναν αποτροπ ιασμό όχι μόνο για τη δολοφον ία του Αλέξη Γ.» α υ τ ή ήταν η σπίθα» α λ λ ά για έ ν α ολόκληρο σύστημα πολ ι τ ικών , κο ινωνικών, ο ικονομ ικών σχέσεων;

Οικονομική κρίση και εξέγερση

Το μέλλον προβλέπεται ακόμα πιο ζοφερό, I I παγκόσμια οικονομική κρίση τα οικονομικά προβλήματα θα φέρουν ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση, στις δυτικές μητροπόλεις. Το χάσμα μεταξύ πλούσιων - φτωχών, Ö' αποκτήσει εντονότερα χαρακτηριστικά και οι κοινωνικές συ­γκρούσεις θα' ναι αναπόφευκτες.

Όσο ι παρακολουθούσαν τις ο ικονομικές εξελίξεις, γνώριζαν πως από το 2007 κάτι δεν πήγα ινε καλά στην παγκόσμ ια ο ικονομία , ώσπου το καλοκαίρ ι του 2008 έγινε το μεγά­λο «μπάμ» στην οικονομία των Π Π Α . Χιλ ιάδες δανε ιολήπτες που δεν μπορούν να ξε­χρεώσουν τα δάνε ια κατοικίας , με αποτέλεσμα τράπεζες και επενδυτ ικο ί οίκοι όλο και περ ισσότερο δυσκολεύοντα ι να βρούνε νέα κεφάλα ια είτε για να συνεχ ίσουν την α π ο ­πληρωμή των δανε ίων τους , είτε να καλύψουν τ ις ζημιές από τους δανε ιολήπτες που κατέρρεαν 1 . Το αμερικάν ικο χρηματ ιστήριο άρχισε να πέφτε ι κατακόρυφα σ υ μ π α ρ α σ ύ ­ροντας όλα τα μεγάλα χρηματ ιστήρ ια του π λ α ν ή τ η , π α ρ ά λ λ η λ α παγκοσμ ίως εκατοντά ­δες τράπεζες, ασφαλιστ ικές εταιρείες οδηγούντα ι στη πτώχευση . Ολοι πλέον μιλούν για ένα νέο κράχ όπως αυτό του 1929, τ ώ ρ α όμως σε μια παγκοσμ ιοπο ιημένη κοινωνία, όπου οικονομίες βρίσκονται σε α λ λ η λ ο ε ξ ά ρ τ η σ η τα π ρ ά γ μ α τ α είναι ακόμα πιο σοβαρά. Ο OHE μιλά για τ η ν «κρίση του α ιώνα» και το δ ιεθνές νομισματ ικό ταμείο τ η ν αποτ ιμά σε 1,4 τρις δολάρ ια ζημιά 2 . Τα οικονομικά επιτελεία τ ω ν α ν ε π τ υ γ μ έ ν ω ν χωρών π ρ ο ­σ π α θ ο ύ ν με ενέσεις δις ευρώ/ δ υ λ α ρ ί ω ν να κρατήσουν τ ις τράπεζες ζωντανές , για τα πραγματ ικά θύματα όμως, τα εκατομμύρια άνεργους , ά σ τ ε γ ο υ ς , εξαθλιωμένους , τ ί ποτα κουβέντα . Η κυβέρνηση της Ισλανδίας είναι το πρώτο θύμα, η π ρ ώ τ η χώρα που επίσημα φτάνει στα πρόθυρα τ η ς χρεοκοπ ίας . ΓΙ νησιωτική χώρα των 300.ΟΟθ κατο ίκων π ο υ το Νοέμβρη 2007 ήταν, σύμφωνα με τον OHE, το καλύτερο μέρος για να ζει κάποιος στον

24

κ ό σ μ ο \ κατέρρευσε σαν χάρτ ινος π ύ ρ γ ο ς . Το ισλανδικό οικονομικό (θαύμα» τελε ίωσε , οι κάτοικοι καθημερινά ήταν στους δρόμους , διαδήλωναν» σ υ γ κ ρ ο ύ ο ν τ α ν με τους μπά­τσους και τελ ικά στα τέλη Ιανουαρίου ο π ρ ω θ υ π ο υ ρ γ ό ς παρα ι τήθηκε .

Την ίδια στιγμή σε μια σειρά από χώρες 1 , εκατομμύρια άτομα κατεβαίνουν στους δρόμους για να εκφράσουν την αγανάκτηση και απογοήτευση τους.

Όμως όπως έχει δείξει το παρελθόν, όπου υπάρχει οικονομική κρίση και δυσαρέσκεια εμφανί­ζεται το καρκίνωμα του ρατσισμού. «Κινήματα» όπως του ψασισμυύ στην Ιταλία και του να­ζισμού στη Γερμανία, ανδρώθηκαν και γιγαντώθηκαν, στις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, κατά την περίοδο οικονομικής ύφεσης, ρίχνοντας την ευθύνη στους μετανάστες και σε πολιτικές ομάδες (αναρχικούς - κομμουνιστές επαναστάτες) που προσπαθούσαν να ρι-ξοσπαστικυποιήσουν τη κοινωνία προς μία επαναστατική κατεύθυνση. Ετσι στην Ερετανία, στα τέλη Ιανουαρίου, χιλιάδες εργαζόμενοι πραγματοποίησαν διαδηλώσεις κατά της εισαγω­γής ξένων εργατών από τις χώρες της ΚυρωπαϊκήςΈνωσης.

Τ ' αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους θα προσπαθήσουν-ήδη το κάνουν- να σπείρουν το διχασμό ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες, προσθέτοντας ή αφαιρώντας επιφανειακά προ­νόμια, αποκομίζοντας για τον εαυτό τους όχι μόνο οικονομικά οφέλη, μα και χρόνο επι­βίωσης. IV αυτό άλλωστε , με κύριο μέλημα την ασφάλεια, θωρακίζουν-εξοπλίζουν τις δυνάμεις καταστολής με νέο έμψυχο υλικό, με υπερσύγχρονο εξοπλισμό και ταυτόχρονα δίνοντας νέο προσανατολισμό στις στρατιωτικές δυνάμεις: ο νέος εχθρός είναι μέσα στα σύνυρά μας, είναι ο εσωτερικός εχθρός!

Σ' αυτές τις νέες συνθήκες το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας ασφαλώς θα βρεθεί στο στόχαστρο» όχι μόνο του κράτους και των αφεντικών, αλλά και από τους καλοθελητές που βλέπουν πως η ριζοσπαστικό ποίηση και ο προσανατολισμός ευρύτερων κομματιών προς την αντιβία «χαλάει» τη προσπάθεια διεκδικήσεων, στα όρια του δημοκρατικού καθεστώτος.

Ι,εϊιημρρίΰα ελα^&Εροτνιΐΰ 2Ι 0£-0£ 2Χ εφημερίδα Γλευΰϊμοτνπια Οί-10-08 3 Γΐι |»ημιρΙΐΜίΐλΐΐ^ΘίρΰτυΐΓΐο Ι9-Ιΰ-0& 4. Γαλλία: τιανω απο ί , ϊΕΚΜΤομμύρΐι ΐΰιαί ι ιΧιΐ ΐ ίς ΐη 'ώντοίαυίήοΕ^,ΐ ίννκρονοΐ^ μι μτιιΐισον^ Βουλγαρία/ Α τ ο ν ί α / Λ ι θ ο υ α ν ί α ; Χτη βσι>λγα|}Η£ιαΰηλώθΕΐι: και ο υ γ κ ρ ο ν ο ε κ μ* τ ™ ς ί ι α ΐ η λ « τ ί < ν α ζητούν οικονομικέ^ κϋΐκοινυίνι^ί·: μεταρριΌμίσΕΐιτ, ατί) Λετονία κοϊϋ-θ|>»ίΐται τ ό κ ο ι · , ι -· •. • ιΐι .ι· ..ι τ ιανω<πο 10000 Αι<ι£Γ)λύναν\ *ατΰ τωνκοτνκΛίκύνπΕ^κοπών

25

Καταστολή: Κράτος, Κόμματα, MME

Η έκρηξη λοιπόν αυτή-με τα καθαρά χαρακτηριστικά της εξέγερσης- της οποίας το ωστικό κύμα ταρακούνησε τα λιμνάζοντα νερά του κοινωνικού έλους έπρεπε πάση Ουσία να αντιμε­τωπιστεί. Απέναντι σ' αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που βίωσε το ελληνικό κράτος, τουλάχιστον στις δεκαετίες της δημοκρατικής μεταπολίτευσης» έπμεπε να αντιδράσει. Λκμι-βώς λόγω των χαρακτηριστικών της εξέγερσης, πανικόβλητη όλη η γκάμα του εξουσιαστικού συρφετού κινητοποιήθηκε για να καταφέρει να συγκρατήσει όρθιο το κρατικό οικοδόμημα. Έπρεπε όσο το δυνατόν γρηγορότερα αυτό το γαϊτανάκι της βίας να κατασταλεί. Και η κατα­στολή ήταν πολύμορφη. Ξεκινούσε από τους κύριους εκφραστές της, την κυβέρνηση και τους μπάτσους και ακολουθούσαν ποικιλοτρόπως τα κοινοβουλευτικά και μη κόμματα, οργανώ­σεις καθώς και τα M M E . Λς τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Είναι δεδομένο ότι όταν θίγεται το μονοπώλιο της νόμιμης βίας του κράτους τότε ο κύριος εκφραστής της Οα αντιδράσει. Στην περίπτωση του Δεκέμβρη δεν θίχτηκε μόνο ή αμφισβητή­θηκε η βία του κράτους αλλά του επιστράφηκε κιόλας απλόχερα με πολλές δόσεις οργής και λύσσας. Το κράτος αιφνιδιάστηκε. Το έργο της καταστολής απαιτούσε ψύχραιμες και λεπτές κινήσεις, ειδικά τις πρώτες μέρες, αφού μάλιστα τα γεγονότα ξεπερνούσαν οποιαδήποτε προ-βλεψιμότητα, η δυσάρεστη εξέλιξη των οποίων μπορούσε να οδηγήσει σε χείμαρρο ανεξέλε­γκτων καταστάσεων. Το κράτος υπό το βάρος της γενικευμένης κοινωνικής κατακραυγής αλλά και της αΟμόας συμμετοχής στα συγκρουσιακά γεγονότα κράτη σε αρχικά μια στάση-εν δυνάμει- διακριτική, αποφεύγοντας άμεσες και ωμές επιθετικές κινήσεις, συνυπολογίζοντας το άμεσο πολιτικό αντ ίκτυπο και το κόστος σοβαρών τραυματισμών ακόμα και ενός επι­πλέον θανάτου. Ειδικά την πρώτη εβδομάδα η κοινωνική αποδοχή του ρόλου των μπάτσων και του «Οεάρεστου» έργου τους είχε πιάσει πάτο. Γιατί άλλωστε η επιτυχία της καταστολής στηρίζεται μεταξύ άλλων και στην κοινωνική συναίνεση. Και αυτή παροδικά είχε χαθεί. Οταν ο απλός κόσμος ξέχεζε τους μπάτσους πατόκορφα όπου τους πετύχαινε, όταν τα ΜΑΤ μετά από πολλά χρόνια ξαναστολίζονταν από τα γύρω μπαλκόνια των Εξαρχείων με γλάστρες, όταν τα παιδιά των μπάτσων λοιδορούνταν στα σχολεία για τη δουλειά του πατέρα τους, όταν οι μπάτσοι για να σχολάσουν από την υπηρεσία τους άλλαζαν ρούχα, τότε η εφαρμογή της καταστολής ήταν δύσκολη.

27

Τι σημαίνει όμως διακριτική; Την είχε εκφράσει ο ένδοξος πρώην υπουργός Πυλύδωραςκατά Τις δημοσιοταξίτικες μέρες του: «Είμαστε διακριτικοί αλλά είμαστε παντού, αποφεύγουμε την άμεση σωματική επαφή απλά πνίγοντας την πόλη στα δακρυγόνα, ασφυξιογόνα, στις κρότου-λάμψης ενίοτε και στις πλαστικές σφαίρες,» Πλειάδα χημικών (διαφόρων συγκε­ντρώσεων και συστάσεων) βγήκε από τις αποθήκες της ΗΛΑΣ και χρησιμοποιήθηκε χωρίς μεγάλο δισταγμό. Πάντως ο περίπου ενάμιση τόνος χημικών που έπνιξε τις πόλεις δεν ήταν αρκετός, για αυτό και έγινε επείγουσα εισαγωγή χημικών από το Ισραήλ. Γνωρίζουμε πλέον ότι, αν υπάρχει μια επιχειρησιακή δυναμική στις διμοιρίες των ΜΛΤ> αυτή οφείλεται κυρίως στα χημικά. Οταν λυιπόν οι διμοιρίες ξέμεναν από αυτά ή είχαν να αντιμετωπίσουν πολύ καλά οργανωμένους διαδηλωτές δεν ήταν λίγες οι φορές που οι Ματατζήδες γύμιζαν πλάτη και διένυαν απίστευτα κατοστάρια λουσμένο ι από φλόγες και πέτρες.

Πρέπει πάντως να τονισθεί ότι επ' ουδενί μας χαρίστηκαν. Εκατοντάδες εξεγερμένοι τραυματί­στηκαν όλες τις μέρες των συγκρούσεων, εκατοντάδες συνελήφθησαν και δεκάδες προφυλακί­στηκαν. Σε περιπτώσεις όπως στην Πάτρα χρυοαυγίτες από την Πελοπόννησο μαζί με δεξιούς της φάρας Καλαμπόκα και αγανακτισμένους μαγαζάτομες-πολίτες συνέδραμαν τα ΜΑΤ και ξυ­λοφόρτωσαν δεκάδες διαδηλωτές, που έπεσαν στα χέρια τους. Επίσης η εφαρμογή των διατάξε­ων του τρομονόμου στην περίπτωση των συλληφθέντων της Λάρισας φανέρωνε ότι το κράτος σταδιακά επιστράτευε όατ διέθετε στις κατασταλτική φαρέτρα τον» με στόχο να ξεμπερδεύει όσο πιο γρήγορα γίνεται με αυτή τη δυσάρεστη για το ίδιο κατάσταση. Κατά τις πρώτες μέρες της εξέγερσης η μόνη τελικά επιτυχημένη καταστολή που εκκολάπτονταν στα μυαλά των πολιτι­κών αφεντικών θα ήταν μια με τα χαρακτηριστικά μιλιταριστικού τύπου μηδενικής ανοχής. Και φυσικά δεν είχε να κάνει με 100 κουκουλ ο φόρους. Πολύ εκρηκτικό λοιπόν το μείγμα. Το κράτος έτσι βρίσκονταν σε μια κατάσταση αναμονής (αναμμένα κάρβουνα θα το λέγαμε εμείς), προσμέ­νοντας ότι οι πολυήμερες συγκρούσεις 0α οδηγούσαν σε μια φυσική κούραση, που θα αποκλιμά­κωνε σταδιακά την ένταση. Ταυτόχρονα ενεργοποίησε μια πλειάδα μηχανισμών, που θα δούμε παρακάτα) έτσι ώστε να πάρει το πάνω χέρι. Με κομβικό ση μείο την ήμερα της κηδείας του Αλέξη το κράτος ξεκινά μια πιο οργανωμένη κατασταλτική επίθεση. Οι διμοιρίες πλέον πλημμυρίζουν το κέντρο της μητρόπολης με πιο ασφυκτικές διατάξεις (π.χ παρουσία σε όλα τα κάθετα στενά απ'

28

όπου περνάνε οι πορείες, που σημειωτέον ήταν καθημερινές πλέον), επιτίθενται για ψύλλου πή­δημα στο σώμα της πυρείας( π.χ. στους πιτσιρικάδες που απλά τους αλεύρωσαν και γιαούρτωσαν έξω από τη ΓΑΔΑ)» οργανωμένοι ασφαλίτες υποδυόμενοι τους συμμετέχοντες σε συγκρούσεις, προβαίνουν σε επαυτοφόρω συλλήψεις ενώ ακόμη και διμοιρίες των ΕΚΛΜ κάνουν την εμφάνι¬ση τους. Η κλιμάκωση και σκλήρυνση της καταστολής με κατάληξη τα πανεκπαιδευτικά συλλα­λητήρια του Γενάρη καθώς και το χτύπη μα της πορείας αλληλεγγύης στις 24 Γενάρη φανερώνουν μια τάση του κράτους για επανάκτηση του ζωτικού χώρου κοινωνικού ελέγχου.

Η προσπάθεια καταστολής της εξέγερσης φανέρωσε τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του κρατικού κατασταλτικού οπλοστασίου. Αν μετά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις {2006-2007) ξεκίνησε μιά κου­βέντα περί εκσυγχρονισμού των μεθόδων καταστολής, τώρα πλέον κάτι τέτοιο είναι επιτακτικό. Πρόσφατα μάλιστα διαβάσαμε ότι έχουν ήδη παραγγελθεί σύγχρονα πυροσβεστικά οχήματα κατα­στολής διαδηλώσεων, εκπαιδευμένα σκυλιά για την αντιμετώπιση διαδηλωτών, κινητά φράγματα για αποφυγή συγκρούσεων "σώμα με σώμα* ενώ παράλληλα επανήλθε και η συζήτηση για χρήση Οπλων ηλεκτρικών κενώσεων (Tazer), που οδηγούν το θύμα σε παροδική παραλυσία και ακινη­τοποίηση* χρωμοσφαιρών και πλαστικών σφαιρών (οι τελευταίες χρησιμοποιούνται τον τελευταίο καιρό, κυρίως στη θεσσαλονίκη). Κτσιλοιπόν το έργο της καταστολής είναι μια συνεχής και δυναμι­κή διαδικασία, ειδικά την στιγμή που οι στάχτες από την εξέγερση ακόμα καπνίζουν και ταυτόχρονα είναι απρόβλεπτες οι συνέπειες από την μακροχρόνια οικονομική κρίση και ύφεση.

Η αντιμετώπιση και καταστολής της εξέγερσης δεν ήταν μια μεμονωμένη υπόθεση που ας>ο-ρούσε την αστυνομία ή την κυβέρνηση. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και η στάση των κομμάτων, των πολυποίκιλων πολιτικών φορέων και οργανώσεων.. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Καρα­μανλής συγκάλεσε συνεδρίαση της κυβερνητικής επιτροπής τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη, ενώ την επομένη είχε διαδοχικές συναντήσεις με τον πρόεδρο της δημοκρατίας και τους αρχηγούς των κομμάτων με στόχο την διακομματική συναίνεση για την αντιμετώπιση της κατάστασης, για να βμεθεί μία διέξοδος μέσα από τους καπνούς των φλεγόμενων οδοφραγμάτων και των δακρυ­γόνων. Κάθε κόμμα λοιπόν συνεισέφερε σ' αυτή την έκκληση σωτηρίας. Δεν θα ασχοληθούμε τόσο με το 1 Ιασοκ που έχει συνεισφέρει τα μάλλα ως κυβέρνηση στην κρατική κατασταλτική βαρβαρότητα με τα τόσα χρόνια διαχείρισης του ελληνικού κράτους. Ο φόνος του Μ,Καλτεζά από τον μπάτσο Μελίστατυ 1985, η δημιουργία νέων τρόμο νόμων, οι μεγαλύτερες συλλήψεις στα μεταπολιτευτικά χρονικά{ 526 στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1995) είναι μερικά από τα δικά του έργα. Δε (ϊα ασχοληθούμε λοιπόν με τις σοσιαλδημοκρατικές μπαρούφες που εκτό­ξευε ο Γιωργάκης και το συ νάψι του. Οι γελοιότητες του στυλ «...καταγγέλουμε τη ν αστυνομική αυθαιρεσία» ή καταλαβαίνουμε την νεολαία μας» ίστην πραγματικότητα ακόμα δεν έχουν καταλάβει ΤΙΠΟΤΑ) ή «Η κυβέρνηση είναι ανύπαρκτη» στροβιλίζονται ακριβώς στο χιλιο-χαρτογραφημένο τοπίο της πολιτικής γραφικότητας και της κλασσικής πολιτικής ατακαδορίας «άντε να πούμε και 'μεΊς ρε αδερφέ τη μαλακία μας, τι σόι αντιπολίτευση είμαστε».

Θεωρούμε πως αν ένα κόμμα πρόσφερε γη και ύδωρ για να αντιμετωπιστούν τα γεγονότα του Δεκέμβρη αυτό ήταν το ΚΚΕ. Με τις δηλώσεις της Ιίαπαρήγα και άλλων επιφανών στελεχών (Κανέλλη. Μαίλ ης) περί ξένων κέντρων που υποκινούν τα γεγονότα, περί πρακτόρων, προβοκα-τόρων και έμμισθων του κράτους, περί εξεγέρσεων που 0α έπρεπε να γίνονται χ^μίς να σπάσει ούτε μια τζαμαρία, πρόσφερε απλόχερη βοήθεια σε μια κυβέρνηση, που άνετα θα μπυρούσε να οδηγηθεί σε μια κρίση δίχως δυνατότητα ανάκαμψης. Το ΚΚΚ γρήγορα κατάλαβε ότι η εξέγερση αυτή αμφισβητούσε έμπρακτα όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά συνολικά όλο το κρατικό οικοδόμη­μα, όλ<ι το φάσμα της εξουσιαστικής πλέμπας και της πολιτικής γλίτσας. Ί ο ΚΚ Η τίμησε για άλλη μια φορά το θεσμικό και κοινοβουλευτικό του ρόλο, την αστική του νομιμότητα.

29

Για εμάς η συγκεκριμένη τακτική είχε δύο σκοπούς. Πρώτον να διατηρήσει την εσωτερική του συνοχή, πλασάροντας το ιδεολόγημα, πως η συμμετοχή στα γεγονότα με όρους που κινούνται εκτός κομματικής γραμμής αποτελούν μέγα πολιτικό ατόπημα και παράβαση ταυτόχρονα της ιερής κομματικής πειθαρχίας. Αλλωστε γιατί να κατέβει κανείς στα οδοφράγματα, αφού αυτά είναι δημιούργημα πρακτόρων και προβοκατόρων; Και φυσικά όποια από τα μέλη ΟεαΟούν στους αμαρτωλούς αυτούς τόπους λογικά θα έχουν και τις αντίστοιχες συνέπειες (μήπως διαγραφή και μετά στιγματισμό ΐι>ς χαφιέ;). Ακόμη κι όταν πυροβολήθηκε στο χέρι γιος μεγάλο στελέχους του ΠΑΜΕ (στο Περιστέρι), ο ((κακόμοιρος» πατέρας στις δηλώσεις του για άλλη μια φορά διέκρινε σκοτεινούς κύκλους. Το σκοτάδι που προσφέρει η μεσσιανική κομματική προσήλωση και το συ­νεπακόλουθο διανοητικό μπλακ άουτ είναι άξια θαυμασμού. Φυσικά στην έκδηλη ανησυχία και επιθυμία της νεολαίας-μαντρωμέ νης από την Κνε- για κάποια έστω αντίδραση η συνταγή ήταν έτοιμη. JΙεμιηφουμούμενη, ξεχωριστή πορεία τη Αευτέρα (8-12). Μάλιστα όταν οι «βάρβαροι» εμφανίστηκαν στην Ομόνοια, όπου ήταν και ο τύπος της συγκέντρωσης τους. ως διά μαγείας ε ξ ά γ ν ι σ α ν τον επιτάφιο τους στα στε νά της Αθηνάς.Έκτοτε η τύχη τους αγνοείται.

Αφτ ετέρου το ΚΚΕ ξεκάθαρα πήρε εργολαβία τη διαδικασία εξομάλυνσης και επαναφοράς της εύ­ρυθμης κρατικής λειτουργίας. Μάλιστα μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό το ΚΚΚ με περίσ­σεια θέρμη ανέλαβε την απυνοηματο δότη ση και συκοφάντη ση της εξέγερσης. Το διαρκές αναμάση μα σεναρίων περί μυστικών υπηρεσιών και πρακτόρων είναι μια γνωστή στρατηγική που εφαρμόζει το ΚΚΕ οε ζητήματα που δεν μπορεί να ελέγξει και να χειραγωγήσει, πόσο μάλλον δε στη συγκεκριμένη περίπτωση που οι καταστάσεις είχαν ξεφύγει από οποιοδήποτε έλεγχο. Η κατά συρροή ν συκοφάντηση και διαστρέβλωση των εξεγερτικών γεγονότων, τα ασύστολα ψέματα και οι τόνοι λάσπης που ξέρασαν οι μηχανισμοί προπαγάνδας του ΚΚΕ στηριζόμενοι στη γκεμπελική λογική «πες, πες κάτι θα μείνει» είχαν σαν στόχο την αποδυνάμωση, τη ν αποκλιμάκωση και το διχασμό μέσω μανιχάιστικών λογικών καθώς και την προετοιμασία του κατάλληλου εδάφους για την εφαρμογή σκληρών κατασταλτικών μέτρων, όταν πια οι εξεγερμένοι θα είχαν απομονωθεί κοινωνικά και θα είχαν αποτυπωθεί στο κοινω­νικά συνειδησιακό ως προβοκάτορες, ρυπαρά μιάσματα, μαριονέτες των ξένων μυστικών υπηρεσιών και τελικά επικίνδυνο ι για την εθνική ενότητα και κυριαρχία. Επιπλέον το ΚΚΕ παίρνοντας τη σκυτά­λη από τον πρωθνΉουμγό-ειδικά μετά την Τρίτη ^ και να καλλιεργή­σει την κοινωνική συναίνεση για το τσάκισμα του εξεγερμένου πλήθους. Και για την ιστορία, αμέσως μετά τις γιορτές, με κομματικ ή απόβαση του πολιτικού γραφείου επιχειρήθηκε να κρατηθεί ανοιχτό το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Δυστυχιΰς γΓ αυτούς το εγχείρημα απέτυχε.

Παράλληλα το ΚΚΕ, ανέλαβε, οε μία δύσκολη χρονική στιγμή για την ελληνική αστυνομία, τη ν ηθική της ανάταση και τη ν κοινωνική της αποκατάσταση. Λεν απορούμε , αφού εδώ και δεκαετίες, ενδιαφέρε­ται για το αστυνομικό σώμα ζητώντας τον εκδημοκρατισμό των σωμάτων ασφαλείας, ενώ ταυτόχρονα τα κομματοσυνδικάλια τους έχουν διεισδύσει στον μπατσυσυνδικαλισμό. Το εξοργιστικό είναι ότι ανέ­λαβαν ακόμα και ρόλο υπεράσπισης του μπάτσου Κυρκονέα με άρθρα τοιις στο Ριζοσπάστη. Στο φύλλο της Κυριακής 28 Δεκέμβρη άρθρο-λογοτεχνικό παραλήρημα με τον τίτλο «Ίο λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά* παρουσιάζει έναν μπάτσο να μιλάει (ποιον άραγε) και να εκτοξεύει απίστειη;α διαμάντια. Παρα­θέτουμε μόνο ένα μικρό απόσπασμα. Απολαύστε τα *Ένας μπάτσος έγινα κι αυτό από σπόντα, όπως σου είπα, και μάλιστα χωμίςκαν μόνιμη σύμβαση. Και να'ρχυνται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέ­ψει στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι θα πει βάρδια και ξενύχτι, τι πάει να πει μεροκάματο και τι σφαλιάρα κάθεείδιπκ,από το αφενπκύ και να σου ρίχνονται μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασία στις γωνίες ή στις εισόδους τραπεζών, να 'ρχονται καινασεβρίζοι.ινκαινασουπετάνεό.τιβροι>νστοδρόμο. Και να σου πω και κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι εργαζόμενοι των 700 ευρώ που λένε και ξαναλένε; Να σου πω εγώ; Κανένας! I I κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα βόρεια προάστια που βαριούνται στη σιγουριά του σπιτιού ή τα πραχτοράκια^ οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν»

30

Σ"αυτό το σημείο θεωρούμε λειτουργικό να παραθέσουμε σημεία από δηλώσεις της I Ιαπαρή-γακα ι άλλων στελεχών τοποθετημένα σε μια χρονική σειρά:

Κυριακή 7-12: « „,Καιρό τώρα παρακολουθούμε ένα κρυφτούλι ανάμεσα σε «γνωστούς-αγνώστους» και στην αστυνυμία, ζήτημα το οποίο μας έχει προκαλέσει πάρα πολλά ερωτη­ματικά και ανησυχίες και το θέμα δεν είναι η εκδίκηση με καταστροφές καταστημάτων, με πυρκαγιές, με εμπρησμούς αυτοκινήτα>ν. Ολα αυτά αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της κρατι­κής καταστολής, και όλων εκείνων που θέλουν να περάσουν το συντηρητισμό, τη φοβία στο λαό, την αποχή από τις μαζικές κινητοποιήσεις». {Παπαρήγα)

Δευτέρα 8-12: Η ΙΙαπαρήγα δηλώνει ότι ο θάνατος του Αλέξη «5éV είναι μεμονωμένο ούτε τυχαίο γεγονός. Είναι δολοφονία». Σε άλλο κομμάτι της δήλωοής της καταγγέλλει ΝΔ και IΙΛΣΟΚ γιατί εκτρέφουν και οργανώνουν την κρατική βία, γιατί κάνουν πως δεν βλέπουν ότι υπάρχουν θύλακες, που για να νομιμοποιήσουν τη βία κατά του λαού υποθάλπτουν αρ­ρωστημένες και νοσηρές καταστάσεις σαν αυτές που ζούμε τόσα χρόνια με τους λεγόμενους γνωστούς-άγνωστους, για να έχουν προσχήματα και επιχειρήματα.

Τρίτη 9-12: Μετά τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό η Παπαρήγα καλεί «την ηγεσία του ΣΥΡ1ΖΑ να σταματήσει να χαϊδεύει τα αφτιά των κουκουλυφόρων βλέποντας την κάλπη, ψήφους, καρέκλα, μαξιλάρια». Σημείωσε δε ότι δεν ταυτίζει τη δικαιολογημένη οργή και αγα­νάκτηση για το θάνατο τυυ νεαρού μαθητή με το σκληρό πυρήνα των κ ουκ ούλο φόρων όπου «ο ηγετικός πυρήνας συγκρότησης των κουκουλοφόρων έχει προκύψει από τους κόλπους της κρατικής εξουσίας και χρησιμεύει για να δυσφημίσει και να τσακίσει το λαϊκό κίνημα».

Τετάρτη 10-12: Ο Χαλβατζήςτονίζειότιυι μαθητές δεν σπάνε, δεν καταστρέφουν. Αυτοί που κα­ταστρέφουν ρίχνουν λάδι στους μηχανισμούς καταστολής, για να ληφθούν αντεργατικά μέτρα.

Πέμπτη 11-12: Σε ανακοίνωση του ΚΚΚ χαρακτηρίζει το ΣΥΡΥ/.λ ομπρέλα για τους γνωστούς προβοκάτορες ενώ αυτοί που χαϊδεύουν προβοκατόρικες δυνάμεις και ψαρεύουν σε βρώμικα νερά, συμβάλλουν αντικειμενικά στο χτυπημάτων αγώνων της νεολαίας και του λαϊκού κινήματος.

Παρασκευή 12-12: « Οι μολότοφ και οι λεηλασίες Των κουκουλοφόρων, που το καθοδηγη­τικό κέντρο τους συνδέεται με μυστικές κρατικές υπηρεσίες και από κέντρα που βρίσκονται στο εξωτερικό, δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με την μαζική σμγή των μαθητών, TUW φοι­τητών, γενικά του λαού.» ΙΙαπαρήγα σε συνέντευξη στο Αθηναϊκό ΓΙρακτορείο Ειδήσεων.

Και η πολιτική εμετοσύνη συνεχίζεται...

31

Δεν Είναι Tvypdo που σε μετέπειτα γκάλοπ, στο ερώτημα, ποιο κόμμα είχε την πιο οονεπή στάση στα γεγονότα του Δεκέμβρη, το ΚΚΕήταν πρώτο σε προτιμήσεις. Και δεν ήταν λάθος επιλογή. Απλώς από τη ναρχή ως το τέλος της εξέγερσης το μόνο που έβλεπε ήταν προβοκάτορες. I Ιροβοκάτορες δεν ήταν όμως και οι συμμετέχοντες στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 73; Αι>τά κατήγγειλε στην Πανσπου-δαστική νο8 μιλώντας για υποκινούμενους του Ρουφογάλλη και της KYU (φυσικά αργότερα έσπευσε το κόμμα να εξαγνίσει το εν λόγω τεύχος), Προβοκάτορες και χαφιέδες δεν βαφτίστηκαν όσοι αρχει-ομαρξιστές. τροτσκιστές και αναρχικοί (περίπτωση Σπέρα) εξοντώθηκαν από την περιβόητη ΟΙ ΙΑΑ το Ι9Ί1-19Ή; Μιζέρια και δηλωσία δεν χαρακτήρισε ο Ζαχαριάδης τον Αρη Ιίελυυχιώτη, όταν αυτός αρνήθηκε να καταθέσει τα όπλα βάση της Συμφωνίας της Ιΐάρκιζας. ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την εξόντωση του; Πράκτορες δεν είδε για ακόμη μια φορά το ΚΚΕ στις συγκρούσεις κατά την επίσκεψη Κλίντον το 1999. αφού και τότε η ΓΙαπαρήγα κατήγγειλε ότι 20 κουκουλοφύροι εξόρμησαν από το οπουρ γείο Εξωτερικών Όπως και προβοκάτορες πρέπει να ήταν τα περίπου 150 άτομα που ξυλοφορ­τώθηκαν και συνελήφθησαν στις 17 Νοέμβρη του 1998 στη Σταδίου ύστερα από αγαστή συνεργα­σία των ΜΑΤ με τα Κ NAT. Χαράκτη ριστικό παράδειγμα ξεφτίλας και υποκρισίας του κόμματος του *λαού> είναι οι εκτιμήσεις που διατύπωναν για την εξέγερση των γαλλικών προαστίων το 2005. Τότε μεταξύ άλλων μιλούσαν για την εξέγερση των φτωχιά, των απόκληρων, των άθλιων. Όταν λοιπόν κοινωνικά κομμάτια επιλέγουν την βίαιη αντιπαράθεση με το κράτος και βρίσκονται εκτός εθνικών συνόρων χαρακτηρίζονται ως ε^γερμένοι. Οταν όμως οι εξεγερμένοι είναι εντός των συνόρων τότε μιλάνε για προ βοκάτορες, πράκτορες και μυστικές υπηρεσίες. Nevcrcnding history.

Λεν θα έπρεπε όμΐικ; να ξεχνάει το κόμμα του λαού την δικιά του κατρακύλα. Όταν οι κούτβι-δες σταλινυπμυσκυνητές του πολιτικού γραφείου Του κόμματος, φυλακισμένοι επί Μεταξά στην Ακροναυπλία, ακολουθούσαν την πολιτική γραμμή του παράνομου ριζοσπάστη, που ωστόσο εξέδιδε παραπλανητικά ο υπουργός Ασφάλειας του καθεστώτος, Μανιαδάκης { και τότε τουλά­χιστον το κόμμα ήταν επαναστατικό). Όπαις επίσης ποτέ δεν μας εξήγησε το κόμμα πώς βρέθηκε κυμυ£|>αίο κομματικό του στέλεχος τελικά να εργάζεται χρόνια γιατηνΚΥΙΊ( η αποκάλυψη έγινε από τον τότε υπουργό δημόσιας τάξης Σκουλαρίκη το 19Η5). Και φυσικά να μην ξεχνάμε ότι επί δεκαετίες το κόμμα είχε σχέσεις μετά όμορα κόμματα του τότε Ανατολικού Μπλοκ, όπου το πρα-κτοριλικι έδινε.κι έπαιρνε. Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε μ* αυτήν την έκφανση πολιτικού εσμού.

32

Από την άλλη μεριά ο Συνασπισμός και τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της αριστεράς (μέχρι και της αντιεξουσιαστικής αριστεράς}> αφού σε πρώτο χρόνο συμμετείχαν ποικιλοτρόπως στα γεγονότα διεκπεραιώνοντας την «επαναστατική» τους υποχρέωση και ψελλίζοντας τα επανα­στατικά τους τροπάρια, κινήθηκαν στη λογική της κλιμακωτής αποκλιμάκωσης , απυσυμπίεσης και εξομάλυνσης με κυρίαρχο βέβαια σκοπό τη ν αλιευση πολιτικών οφελών. Μέσα από τη φαντα­σίωση μεγαλεπίβολων κινημάτων και όχι μόνο, οι ποικίλοι δημαγωγοί και πολιτικάντηδες των διάφορων κόκκινων αποχρώσεων συνεχώς και τεχνηέντως φρέναραν την επιθυμία της βίαιης αντιπαράθεσης, παίζοντας συνεχώς πυροσβεστικό και συναινετικό ρόλο. Στα μάτια τους το εξε­γερμένο πλήθος αποκωδικοποιούνταν με όρους δήθεν ορφανού κοπαδιού που χρειάζονταν τον επίδοξο πολιτικό βοσκό του για το αντίστοιχο μάντρωμα σε κάποιο πολιτικό στάβλο. Λεν γνω­ρίζουμε ποιο είναι τελικά το ποσοστό της επιτυχίας του εγχειρήματος τους, αλλά ελπίζουμε τα μάτια τους να αντικρίσουν το λιγότερο γυρισμένες πλάτες.

Κλείνοντας το κεφάλαιο των κομματικών και πολιτικών οργανώσεων, αυτό που διαπιστώσαμε, διαβάζονταςαναλύσειςεπιαναλύσεων από διάφορες ομάδες ή και άτι>μα, είναι το εξής: δεν έχουν καταλάβει τίποτα από αυτή την εξέγερση και θα τους συμβουλεύαμε ότι αυτό θα έπρεπε όχι μόνο να τους ανησυχεί αλλά και να τους τρομάζει. Γελάσαμε απίστευτα διαβάζοντας βαρύγδουπες αναλύσεις και κριτικές της εξέγερσης από διανοούμενους που έχουν βολέψει τον «επαναστατικό» τους κώλο στα σαλόνια της μπουρζουαζίας. Ολη αυτή η κουστωδία της διανόησης, που στόχο είχε κυρίως την απαξίωση και απονοηματοδότηση της εξέγερσης, διακατέχεται το λιγότερο από μια διανοητική αγκύλωση, η οποία μηρυκάζοντας οποιοδήποτε επαναστατικό παρελθόν της-που συνήθως αποτελεί κιόλας μια μακρινή ανάμνηση ή ένα καλοφτιαγμένυ παραμύθι - φανερώνει την υπαρξιακή κατατονια της και την κατακλυσμιαία παρακμή της. Άξιοι οι μισθοί σας.

Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται μιντιακή δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί ο ρόλος των ΜΜΕ. Εννοείται ότι ένα μεγάλο φάσμα των τοοαϊιΐ ασχολήθηκε με το θέμα της εξέγερσης παρόλ' αυτά την μεμίδα του λέοντος κατέχει μεδ ιαφομάη τηλεόμαση. IV άλλη μια φορά επικράτησε η υποκρισία, η διγλωσσία και η δημοσιογραφική κατάντια. Αρχικά τα μίντια «αγκάλιασαν» το γεγονός προσπαθώντας να καταλάβουν τι ακριβώς συνέβαινε. Σε συνδυασμό με την συγκι­νησιακή φόρτιση που επικρατούσε ειδικά στη νεολαία (ας μην ξεχνάμε τα συνθήματα «οργή, οργή σκοτώσατε παιδί», «μπάτσοι μουνιά, σκοτώνετε παιδιά») και την γενικευμένη κοινωνι­κή κατακραυγή για το φόνο και ταυτόχρονα την κοινωνική αποδοχή αυτού του ξεσπάσματος, τα μίντια βρήκαν πρόσφορο έδαη>υς να χαμαιλεοντίσουν, να χειραγωγήσουν, να κονταρο-

33

χτυπηθούν ακόμα και για την τηλεθέαση, να κλαψουρίσουν. Και πάλι όμως. Η σοβαρότητα των γεγονότων επέβαλε και την χάραξη συγκεκριμένης πορείας μιντιακής διαχείρισης, I I κοινωνική γαλήνη κινδύνευε να εξαφανιστεί. Και σπαστή τη νεκροφιλική γαλήνη είχαν συμ­βάλει με πολύ κόπο όλα τα M M E τόσα χρόνια. Σκόπος τους λοιπόν ήταν να «αγκαλιάσουν» το γεγονός τόσο σφιχτά ώστε τελικά να το καταπνίξουν.

Οι πρώτες συγκινησιακές κορώνες αποτροπιασμού της δολοφονίας του Αλέξη, η ξεκάθαρη τοποθέτηση των μίντια περί δολοφονίας, ο χαρακτηρισμός, ακόμα και live, του Κορκονέα ως «απίστευτου μαλάκα» {Τράγκας, Χαρδαβέλλας {απίστευτοι μαλάκες)} ήταν πιστεύουμε οι πρώτες κινήσεις για εκτόνωση της κατάστασης, τη στιγμή μάλιστα που τα γεγονότα απο­κτούσαν την ορμή ενός τσουνάμι. Γιατί όταν οι δημοσιογράφοι αναλάμβαναν δήθεν να ξε­καθαρίσουν το τοπίο, αυτό που προσπαθούσαν τελικά ήταν να υποκαταστήσουν ακριβώς το εξεγερμένο πλήθος. Ήταν σαν να έλεγαν « Εμείς Οα τα πούμε έξω από τα δόντια, θα λάμψει η αλήθεια, ο καημένος ο Αλέξης θα δικαιωθεί γι* αυτό δε χρειάζεται να κατεβαίνετε στους δρόμους, αράξτε στον καναπέ και απολαύστε μας.» Το βασίλειο της διαμεσολάβησης και της υποκατάστασης σε όλο το μεγαλείο του, ενώ τα δακρύβρεχτα υποκριτικά show των διάφο­ρων Αυτιάδων και Ευαγγελάτων ήταν επικά. Αρχικός λοιπόν στόχος τους να κρατήσουν τον κόσμο στα σπίτια τους καλλιεργώντας την αίσθηση •<Καλά τα λένε, γε ιάστο στόμα τους.», να λειτουργήσουν σαν βαλβίδες αποσυμπίεσης και εκτόνωσης της κοινωνικής οργής.

Υστερα όμως και από τα γεγονότα της Δευτέρας άρχισε να γίνεται περισσότερο ξεκά­θαρος ο ρόλος των M M E Από τις ατάκες «ο τσαμπουκάς μπάτσος» και «δίκαια εξεγέρ­θηκαν τα παιδιά» καταλήξαμε σε ατάκες του στυλ «τι φταίει όλη η αστυνομία για έναν μαλάκα, άλλο οι μαθητές και άλλο οι κουκουλυφόροι , τα μικμυμάγαζα την πλήρωσαν, οι αστυνομικοί είναι δικά μας παιδιά, δ ιαδηλώστε ειρηνικά» και η π ρ ο π α γ ά ν δ α της σήψης συνεχίστηκε με άπειρους τόνους δημοσιογραφικού σάλιου και μελαν ιού ,Ήταν η κατάλ­ληλη στιγμή για τους δημοσιογράφους και τους πολιτ ικούς προ ϊσταμένους τους να συ­κοφαντήσουν και να δ ιαστρεβλώσουν τα γεγονότα , να σπείρουν διχαστικά διλήμματα, να απλώσουν τον τρόμο και το φόβο στοχεύοντας στη ολοένα και μεγαλύτερη εκτόνω­ση, αποσυμπίεση και συρρίκνωση τ ω ν γεγονότων. Και σ' αυτή την κατεύθυνση άλλωστε στόχευσε και η σταδιακή αποσιώπηση κοινωνικών γεγονότων. Θεωρούμε ότι ακόμα και η έκκληση από τα M M E να μην κατεβαίνει κόσμος στο κέντρο της Αθήνας αν δεν έχει συγκεκριμένη δουλειά τις ημέρες της εξέγερσης, ήταν μια έντεχνη και εναλλακτ ική δια­τύπωση του νόμου περί απαγόρευσης της κυκλοφορίας . Το γαϊτανάκι της τρομολαγνε ιας ήταν απίστευτο. Κάθε μέρα υπήρχαν πληροφορίες για επικείμενη μεγάλη επέμβαση της αστυνομίας στο κέντρο της Αθήνας με στόχο πολλές συλλήψεις , κάθε μέρα έκαναν λόγο για την άρση του ασύλου-ειδικά για το ΙΙολυτεχνείο. Συνεχώς μιλούσανε για τις υλικές ζημίες επικεντρωμένοι στην καταστροφή μερικών μικρών μαγαζιών (ασχέτως αν ο π ρ ό ­εδρος της εθνικής συνομοσπονδ ίας των εμπόρων την Κυριακή 7-12 δήλωνε ότι καμία υλική ζημιά δεν μπορεί να συγκριθεί με την απώλεια της ζωής ενός νέου ανθρώπου). Συ­νεχώς προσπαθούσαν να καλλιεργήσουν φοβικά σύνδρομα. Χαρακτηριστ ικό παράδε ιγ ­μα η περίπτωση της απαλλοτρ ίωσης του οπλοπωλε ίου στην Ομόνοια τη Δευτέρα 812. Οι δημοσιοκάφροι ούρλιαζαν στα επιτόπια ρεπορτάζ τους ότι εξεγερμένοι είχαν οπλιστεί με καραμπίνες και π ιστόλια-φυσικά τα μόνα όπλα που απαλλοτρ ιώθηκαν όπως αμγότερα αποκαλύφθηκε ήταν σπαθιά σαμουράι , σουγιάδες . Ακόμη και το γεγονός της παρουσίας κουκουλοφόρων σε πάρα πολλά μέρη της χώρας είχε την μιντιακή του ερμηνεία, η οποία ήταν τόσο απλή (πώς δεν την είχαμε σκεφτεί;): μετακινούνταν οργανωμένες ομάδες κου-κυυλσφόρων από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη στις υπόλοιπες πόλεις . Από τις πρώτες

34

ημέρες τα M M E αναμασούσαν το γνωστό παραμύθι της παρείσφρησης κουκουλσφόρων στο ειρηνικό σώμα της πορείας, I I αλήθεια όμως ήταν άλλη. Το κύριο σώμα της πορεί­ας ήταν οι κουκουλοφόροι , που συνυπήρχαν αρμονικά με τους υπόλοιπους δ ιαδηλωτές . Τελικά με τέτοιο επ ίπεδο δημοσιογραφικών αναλύσεων ας μην περιμένουμε και μια υγιή προσέγγ ιση και ερμηνεία των γεγονότων . Ο μόνος στόχος ήταν η δ ιαστρέβλωση, η υπο­νόμευση και η α π ο ν ο η μ α τ ο δ ό τ η ο η .

Ολα τα δημοσιογραφικά καθίκια έφτυναν τόνους χολής. ΊΊλιατσικολόγοι', "εμπρηστές*, 'κατα-στροψείς\ 'δεν ξέρουν τι θέλουν 1, "απλοί χούλιγκανς', 'χύμα ζώφυς'. Αλβανοί με ύποπτα κίνη-τρα\ Όυτσεκάδες ' . 'πρεζόνια' και μια σωρεία στολισμάτων εκσφενδονίζονταν από τα M M E με στόχο την ισοπέδωση των γεγονότων Μια πλειάδα πολιτικών τηλεαστέρων και μαϊντανών παρέλασαν εκείνες τις μέρες από τα μίντια προσφέροντας δηλώσεις υποστήριξης και εμπιστο­σύνης στο κρατικό θηρίο ενώ όσοι καλοθελητές βγήκαν να υποστηρίξουν τα γεγονότα βρέθη­καν να απολογούνται σε ερωτήσεις του στυλ «συμφωνείτε με τις καταστροφές;». Κλείνοντας την αναφορά μας στα Μ Μ Κ, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την παρουσία στελεχών του Κ. Κ Κ με μπροοτάρη την Λ,Κανέλλη, η οποία γνωρίζοντας από τα έσω την τέχνη της μιντιακής προπα­γάνδας , έδωσε ρεσιτάλ κιτρινισμού, κομματικού και δημοσιογραφικού εσμού.

Με τα παραπάνω έγινε μια προσπάθεια να περιγραφούν σε γενικές γραμμές οι τρόποι αντι­μετώπισης και καταστολής της εξέγερσης. Αν μάλιστα σκεφτείτε ότι η αντιμετώπιση της εξέ­γερσης ήταν συντονισμένη, αλληλοσυμπληρώμενη και ενορχηστρωμένη (φανταστείτε όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω να συντονίζονται και να λειτουργούν ταυτόχρονα) καταλαβαί­νετε ότι η κρατική αντίδραση είχε σαν στόχο να τελειώνει με τα γεγονότα όσο πιο σύντομα γίνεται. Γιατί όσο συνέχιζε να καίει η φλόγα της εξέγερσης τόσο πιο επίφοβη, απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη γίνονταν η κοινωνική πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει.

35

Λίγα λόγια για την αλληλεγγύη

ψ

Το σήματα καπνού της εξέγερσης του Δεκέμβρη έφτασαν σε πολλά σημεία ταυ πλανήτη και σε «πρώτο» χρόνο- και α π ό είναι πολύ σημαντικό- πραγματοποιήθηκαν κινήσεις αλληλεγγύης γιο τους εξεγερμέ­νους σε διάφορες χώρες. Και αυτές ήταν πολύμορφες. Από συγκεντρώσειςέξωαπόελλι;νικές πρεσβείες και προξενεία, τράπεζες και εταιρίες ελληνικών συμφερόντων μέχρι καταλήψεις αντιστοίχων χώρων. Από πορείες αλληλεγγύης μέχρι συγκρούσεις (πχ Κοπεγχάγη. Βαρκελώνη. Παρίσι. Αμβούργο...). Από σπασίματα τραπεζών και επιθέσεις με βόμβες μολότωφ (π.χ. ελληνική πρεσβεία σε Μ ύ σ ρ και Μοντεβί­δεο {Ουρουγουάη}) μέχρι βομβιστικές επιθέσεις ( σεκτίμιυ της αστυνομίας στο Μέξικο Σίτυ). Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί την εικόνα κουκουλωμένων ατόμων με μαυροκόκκινες σημαίες έξω από την ελληνική πρεσβεία τικ: Νέας Ζηλανδίας; 1 ια να καταλάβουμε τη γεωγραφική εξάπλωση αυτών των κι­νήσεων ένα μόνο έχουμε να σημειώσουμε: ότι έλαβαν χώρα και στις πέντε ηπείρους τυυ πλανήτη, Οι περισσότερες κινήσεις πραγματοποιήθηκαν στην Ευρώπη ενώ αντίστοιχες κινήσεις έγιναν σε Λμερική (Ιΐόρεια. Κεντρική και Νότια). Αυστραλία, Ασία. Αφρική. I Ιαρακάτωπαρατίθεται ένα μεγάλο μέρος των χωρών και πόλεων που πραγματοποιήθηκαν οι διάφορες δράσεις αλληλεγγύης,

Αγγλία {Λονδίνο, Μπέμμιγχαμ, Μπρίστολ, Λυντς)> Γερμανία (Αμβούργο, Βερολίνο, Κολωνία, Βόννη, Φρανκφούρτη, Ντυσελντορφ) Γαλλία (Παρίσι, Γρενομπλ, Τουλούζη, Μπορντό, Μον Πελιέ ) Δανία (Κοπεγχάγη). Σοοηδία (Στοκχόλμη, Μάλμο). Φινλανδία {Ελσίνκι). Κύπρος (Λευκωσία), Κροατία {Ζάκρεμπ), Βοσνία {Σεράγεβο), Σλοβενιά (Μπρατισλάβα). Ελβετία (Βέρνη. Ζυρίχη. Γενεύη), Ολ­λανδία (Αμστερνταμ, Χάγη) Βέλγιο ( Ιϊρυξέλες, Γκενκ) Ιρλανδία (Δουβλίνο) Βουλγαρία (Σόφια), Ιταλία (Ρώμη. Μπολώνια. Βενετία. Τορίνο, Φλωρεντία, Περούτξια) Πολωνία (Βαρσοβία), Ρουμανία {Βουκουρέστι). Ισπανία {Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Μπούργος. Τολέδο, Σεβίλλη. ΙίαλένίΚα), Χωρατών Βάσκων (Γρανάδα, Βιτόρια) Σκωτία (Εδιμβούργο), Ρωσία (Μόσχα). Αυστρία (Βιέννη), ΡΥΚΟΜ (Σκό­πια), Πορτογαλία (Λ ισαβώνα), Λουξεμβούργο, ΗΠΑ {Νέα Υόρκη, Σαν Φρανοίσκο, Ολύμπια, Σάντα ΚρουζΜΑγουώκΤ, Πίτσμποιιργκ) Τουρκία {Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη), Αυστραλία (Μελβούρνη), Μεξικό {Μέξικο Σίτυ, Οαχάκα), Νέα Ζηλανδία, Καναδάς (Μόντρεαλ, Βανκούβερ), Νότια Κορέα (Σεούλ), Αίγυπτος (Κάιρο), Αργεντινή (Μπουένος Άι μες), Ουρουγουάη (Μοντεβίδεο)..,

Ταυτόχρονα η αλληλεγγύη δεν εκφράστηκε μόνο απέναντι στους εξεγερμένους αλλά και σε όσους τελικά συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν. Ο συνολικός αριθμός των συλληφθέντων τις ημέ­ρες της εξέγερσης έφτασε τους 273 ενώ 65 από αυτούς προφυλακίστηκαν (τη στιγμή που γράφο-

37

νταν το κείμενο α αριθμός των προφυλακισμένων είχε μειωθεί στους 39). Ο μεγαλύτερος αριθμός συλλήψεων έγινε στην Αθήνα, ενώ ένα μεγάλο τμήμα των συλληφθέντων ήταν μετανάστες που είχαν συλληφθεί κατά τη διάρκεια απαλλοτριώσεων των σπασμένων μαγαζιών. Μια παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε είναι ότι η γεωγραφική εξάπλωση των συλλήψεων αντικατοπτρίζει την αντίστοιχη γεωγραφική εξάπλωση των εξεγερτικών γεγονότων. Και α ϊ τό φαίνεται ξεκάθαρα από τις πόλεις που πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις και οι οποίες είναι: Αθήνα, θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα, Ε Ιράκλειο, Χανιά, Ρέθυμνο, Καβάλα, Καστοριά, Κοζάνη, Λάρισα, Τρίκαλα, Πτολεμαιδα, Βόλος, Ζάκυνθος, Ρόδος. Με άλλα λόγια είχαμε συγκρούσεις σε όλον τον ελλαδικό χώρο.

Παρόλη τηνέκτοση και ένταση της καταστολής που εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη, η αλληλεγγύη που εκφράστηκε τόσο απέναντι στους εξεγερμένους όσο και απέναντι στους συλλη­φθέντες αποδείκνυε περίτρανα ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά ανακωχή. Γραμμένα συνθήματα και αφίσες κάλυψαν τους τοίχους της μητρόπολης και των άλλων πόλεων, ενώ χιλιάδες προκηρύ­ξεις, έντυπα και τρικάκια διακινήθηκαν Δεκάδες μικρό φιλικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις αλ­ληλεγγύης-οικονομικής ενίσχυσης πραγματοποιήθηκαν ενώ αρκετές παρεμβάσεις και καταλήψεις έγιναν σε δημόσιους χώρους (όπως για παράδειγμα η άκρως εύστοχη και πετυχη μένη παμέμβαση που έγινε στο μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων του κρατικού καναλιού κατά τη διάρκεια μετάδοσης ζωντανής ομιλίας του πρωθυπουργού με πανώ που έγραψαν «Αμεση απελευθέρωση των συλληφθέ­ντων», «Σταματήστε να κοιτάτε. Βγείτε όλοι στους δρόμους»). Πορείες αλληλεγγύης πραγματοποι­ήθηκα ν σε πολλές πόλεις της Γλλάδας καθώς και έξω από πολλές φυλακές της χώρας. Μάλιστα την ώρα της αλλαγής του χρόνου {31/12/2008) πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις αλληλεγγύης έξω από τις φυλακές, ενώ πανελλαδική πορεία πραγματοποιήθηκε στη Λάρισα, όπου 19 συλληφθέντες από τους 25 διώκονται με βάση των αντιτρομοκρατικό νόμο. Αξιοσημείωτη είναι και η κατάληψη εγκαταλειμμένων σπιτιών από αναρχικούς-και όχι μόνο- σε διάφορες γειτονιές, τα οποία μετατρά­πηκαν σε χώρους αντιπληροφόρησης, συνεύρεσης και οργάνωσης δράσεων {Πατησίων και Σκαρα­μαγκά, Ζωγράφου, Νέα Φιλαδέλφεια, Πετράλωνα.). Μέσα στην πολυμορφία της δράσης και της αλληλεγγύης εντάσσονται και οι δεκάδες εμπρηστικές επιθέσεις- μάλιστα σε καθημερινή βάση-που πραγματοποιήθηκαν σε διαφόρους κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχυυς.

Το μόνο που εμείς έχυυμε να επισημάνουμε είναι ότι η αξία και η ουσία του συνθήματος «η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας» παραμένει διαχρονική. Και όσο θα αγωνιζόμαστε για την ελευθερία και ουσιαστικά για την ίδια τη ζωή δεν πρόκειται να παραδώσουμε το όπλο αυτό.

38

Κ Α Μ Ι Α Û I P ^ H AMf Σ Η ΑΠΕΛΕΥΘΠ^ΣΚ 'Stf2?SWH<PeENTPN

3 2 Μ ΕΡΓΑΤ2ΙΓ ΘΛ ΓΙΝΕ] Ο ΤΑΦΟΣ TON Α Φ Ε Ν Τ Ι Κ Ω Ν

Για την κατάληψη της ΓΣΕΕ

Οταν βιαστικά και αυθόρμητα αποφασίσαμε την κατάληψη του κτιρίου της ΓΕΕΕ» είχα μεγάλες προσδοκίες για το αποτέλεσμα. Απλοί εργαζόμενοι, μέλη πρωτοβάθμιων σωματείων, εργατικών ομάδων και πρωτοβουλιών, ανταποκριθήκαμε σε μια κίνηση που -κατά βάση- καλέστηκε από ένα αυτο ο ρ γανωμένο σωματείο βάσης. Αρχικά, είχαμε αποφασίσει να κάτσουμε μέσα τουλάχι­στον 5υο μέρες. Μπήκαμε την Τετάρτη 17/12 νωρίς το πρωί. Απλώσαμε πανό στην πρόσοψη του κτιρίου, μοιράσαμε κείμενα που καλούσαν σε εργατική συνέλευση το απόγευμα και διώξαμε τους δημοσιογράφους, που από νωρίς ερχόντουσαν, έκπληκτοι απ ' την πρωτοβουλία μας.

ΕI απάντηση του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού ήταν άμεση, Ο -διευθυντικό τραπεζικό στέλε­χος, εργατοπατέρας, εισπράκτορας μιζών, νεκροθάφτης εργατοπατέρας- ΙΙαναγόπουλος, εγκα­ταστάθηκε στο Εργατικό Κέντρο μαζί με το μηχανισμό του και άρχισε την επίθεση. Στην αρχή με λάσπη σε κανάλια και σταθμούς αμφέβαλλε για το αν είμαστε εργάτες και αναρωτήθηκε \ιατί δεν είμαστε σε γιαπιά πρωϊνιάτικα να δουλεύουμε. Αργότερα, έστειλε εκατό συνδικαλιστές της 11 ΑΣΚΕ και της ΛΑΚΕ για να μας βγάλουν έξω απ' το κτίριο. Αυτοί είδαν, πΐικ; δεν είμασταν διατεθειμένοι να τους αφήσουμε να μπουν. Όταν μετά από λίγα λεπτά είδαν και μια τριαντάρα συ­ντρόφους απ' την κατάληψη της ΑΣΟΕΕ να στρίβουν με πολεμικές διαθέσεις απ ' την Πατησίων, πήραν την οριστική απόφαση να εγκαταλείψουν το ουτοπικό εγχείρημα της ανακατάληψης

Αφού η κατάληψη εδραιώθηκε, περιμέναμε με ανυπομονησία την απογευματινή συνέλευση. Κόσμος άρχισε να έρχεται από νωρίς: γνωστοί σύντροφοι, άγνωστοι εργαζόμενοι, μέλη σω­ματείων, νέοι, ηλικιωμένοι, συνέθεσαν ένα ενδιαφέρον μίγμα, που δε χωρούσε, όχι μόνο στην αίθουσα, αλλά ούτε καν στον τελευταίο όροφο του κτιρίου. Αλλοι μίλησαν για 500, άλλοι για 600, άλλοι ως και για 800 άτομα, Π συνέλευση ήταν ζωντανή και πλουραλιστική, σε βαθμό που χάθηκε η στόχευση. Η εργατική αυτοοργάνωση, η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της εξέγερσης, η προοπτική μιας γενικής απεργίας και η δυνατότητα συντονισμού της εργατικής τάξης έξω απ ' τον καθεστωτικό συνδικαλισμό, συζητήθηκαν σε μια μαραθώνια διαδικασία.

Αυτό που μου άφησε πικρή γεύση, ήταν ότι. ενώ ήρθε πολύς κόσμος που πρώτη φορά βρι­σκόταν οε μια τέτοια κουβέντα, δεν πήρε πολύ θάρρος να συμμετέχει, απλά παρακολούθησε.

41

Hvpiia aXXtfltrrfft "f "flpaf*^ ΐννΧρ>σ™ιΤΐ'ν*νΥθΐ>ΐΥΕρμΰί·ηοι·ιΐί>(>ίΛΐ>ψιam> ιητσννίλίίφη ir ,- , ' . ; ; , \ i ' ! E f

Ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαν στη συνέλευση, χωρίς να πάρουν το λόγο, ήταν και δυο γυναίκες, καθαρίστριες και συνδικαλίστριες. Τα στελέχη της ΓΣΕΕ που βάραγαν τσίλιες στο καφενεδάκι της γωνίας, τους είχαν βάλει χέρι όταν τις είδαν να προσέρχονται στο κτίριο, για να εισπράξουν αποστομωτική απάντηση: «Είστε πουλημένοι, θα πάμε με τους αναρχικούς» τους είπαν μεταξύ σοβαρού και αστείου. Πέντε μέρες μετά (λόγω της δράσης της βεβαίως και όχι λόγω της παρουσίας της εκεί) η Κωνσταντίνο Κούνεβα ξεκινούσε τον προσωπικό της γολγοθά, μετά την επίθεση με βιτριόλι που δέχτηκε απ* το κύκλωμα των εργολάβων στο χώρο καθαρισμού. Τέτοιοι εργαζόμενοι θα είχα προτιμήσει να έπαιρναν το λόγο την πρώτη μέρα. Ευτυχώς, στις επόμενες συνελεύσεις περισσότεροι απολυμένοι, φρικαρισμένο ι και τσα-μπουκαλεμένοί προλετάριοι πήραν το λόγο.

Για να γίνει αυτό, έπρεπε να περάσει η κατάληψη μια καμπή. Ένα μεγάλο μέρος των διορ­γανωτών, αποη>άσισε να αποχωρήσει την Παρασκευή, όπως καταρχήν το είχε σχεδιάσει. Οι υπόλοιποι που κάτσαμε είδαμε την κατάληψη να διατηρεί τη δυναμική της, αν και τα νούμερα των συμμετεχόντων στις εργατικές συνελεύσεις ήταν λίγο μικρότερα, αποτέλεσμα και κά­ποιων έντονων διαπληκτισμών στη συνέλευση της Πέμπτης. Παρενθετικά, όταν συζητήθηκε η δυνατότητα παραμονής μας στο κτίριο μετά την αποχώρηση των συντρόφων, πολύς άγνω­στος κόσμος - εργαζόμενοι από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Αθήνας που είχαν κα­τέβει να στηρίξουν την κατάληψη μόλις την πληροφορήθηκαν απ* το ραδιόφωνο- συνέβαλλε στην απόφαση της παραμονής μας. Πλέον έρχονταν 30Θ-50Θ άτομα την ώρα της συνέλευσης. Βάλαμε σα στόχο να κάτσουμε τουλάχιστον ως την Κυριακή, οπότε και ορίστηκε συνέλευση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης.

42

Στο μεταξύ, οι εργατοπατέρες συνέχιζαν την εκστρατεία δυσφήμισης, ενώ έστειλαν και κατασκόπους στη συνέλευση, για να δουν τις προθέσεις μας. Οι κατάσκοποι εκδ ιώχθη­καν κόσμια, ενώ το στραπάτσο των χαρτογ ιακάδων της ΓΣΕΕ Λεν έχει σταματήσει μέχρι και σήμερα. Οι προσπάθε ιες της ΓΣΕΕ να φανεί ότι το εργατικό κίνημα αποδοκιμάζει την κατάληψη, συνεχίζονται ακόμα, με μακροσκελείς ανακοινώσεις - λ ίβελους του Ιίανα-γόπουλου και κινήσεις που προδ ίδουν αμηχανία απέναντ ι στον απρόβλεπτο εχθρό (ως τέτοιο μας θεωρούν και καλά κάνουν}.

Το Σαββατοκύριακο κάναμε εκδηλώσεις , συζητήσεις και προβολές , ενώ τα μοιράσματα κειμένων στο κέντρο της πόλης συνεχ ίζονταν αδιάκοπα ύλες αυτές τ ις μέρες. Αποφα­σίσαμε πως μετά την εκδήλωση της Κυριακής θα αποχωρούσαμε απ* το κτίριο. Η εκδή­λωση ήταν αρκετά πετυχημένη . Έγιναν ενημερώσεις και ένας καταρχήν συντονισμός , ενώ μαζεύτηκαν και αρκετά χρήματα για τις άμεσες ανάγκες των προφυλακισμένων. Κα­νονίστηκε η πορεία της παραμονής των Χριστουγέννων στην Ερμού και ορίστηκε νέα συνέλευση α λ λ η λ ε γ γ ύ η ς στους φυλακισμένους της εξέγερσης. Αποχωρώντας με πορεία προς το Πολυτεχνείο - ό π ο υ υπήρχαν φήμες για άρση του ασύλου- αφήσαμε το κτίριο σχεδόν όπως το βρήκαμε (μείον κάποιες κάμερες παρακολούθησης και το σκληρό δίσκο του συστήματος αυτού) απογοητεύοντας τους ΓΣΕΕδες που διέδιδαν πως 15χρονοι κυυ-κουλοφόροι πρεζάκηδες έχουν ισοπεδώσει το ιστορικό κτίριο.

Γι μένει απ* την κατάληψη; Η αντ ίληψη π ο λ λ ώ ν πως ήταν απ ' τις πιο εύστοχες κινήσεις της εξέγερσης. Μια π ρ ώ τ η γνωριμία με ένα κόσμο που δεν αντέχε ι άλλο τη μισθωτή σκλαβιά και βρήκε χώρο να εκφραστεί . Ένας προβληματ ισμός για τα όρια του α ν τ α γ ω ­νιστ ικού κ ινήματος . Ο τρόμος του κατασταλτ ικού μηχανισμού που λέγετα ι ΓΣΕΕ. Το ωρα ιότερο μέρος για να πιεί κανείς καφέ στην εξέγερση. Η αδυναμία μας να εντε ίνουμε ή να αναζωπυρώσουμε μέσα α π 1 την κίνησή μας κάποια εξεγερσιακά χαρακτηριστ ικά- Η δύναμή μας να κάνουμε κάτι που κράτος και M M R έτρεξαν να α π ο κ ρ ύ ψ ο υ ν και να συ­κοφαντήσουν , όταν είδαν ότι έχει τεράστ ιο έρεισμα στην κοινωνία. Ένας φ ίλος -φύσει απα ισ ιόδοξος και ρεαλιστής- μου έλεγε την Κυριακή πριν αποχωρήσουμε: «Ελπίζω να μη βγει καμιά μπροσούρα μετά από χρόν ια που θα λέει πως εδώ έγιναν μαζικές εργατι­κές συνελεύσε ις π ο υ έφεραν την εργατική τάξη ένα βήμα απ την επανάσταση» Όχ ι , με αυτό το κε ίμενο δε θέλω να υπονοήσω κάτι τέτο ιο .

Σ ίγουρα, όμως, αυτή η κίνηση μπορεί να αποδειχθεί ένα ακόμη - π ο λ ύ σημαντ ικό- βήμα στην κατεύθυνση της αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης, έξω απ 'τ ις γραφειοκρατι­κές λογικές και τις ομφαλοσκοπικές αγκυλώσεις του υφιστάμενου εργατικού κινήματος. Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Αλλωστε , αν η επίθεση στην Κωνσταντίνο είχε γίνει 3Θ ώρες νωρίτερα, αμφιβάλλω αν θα είχαμε βγει ακόμη α π ' τ ο κτίριο, βλέποντας την επίθεση του κεφαλαίου στα στοιχειώδη εργατ ικά δικαιώματα, με αφορμή την κρίση και οξύνωντας με τη δράση μας τις αντιθέσεις στα πλαίσια του κοινωνικοταξικού πολέμου, μπορούμε να προχωρήσουμε σε αυτό που υποστήριξε το σύνθημα που φωνάχτηκε κατά την αποχώρησή μας απ ' το κτίριο της ΓΣΕΕ.

Π ΓΣΕΕ θα γίνει και πάλι ταξική, η δεύτερη κατάληψη θα είναι οριστική.

" Θρ(ι>ροΰμ£ άτι ι) κατάληψη ιης ΓΤΠ.Ε ήταν κίνηση κομβική^; πημασίας-άχι μόνη γιατί συνέβη μένα στη A f κ ψ β ρ η - -Ζ^ιήσαμί: λοπτάναιτό έ ν α γ σ ϋ ν τ ρ ο ς κ ι πσυπυμμί-τΕίχε ί-ιτρνά, αϊτό την αρχή ως το τέλος, π* αυτήν την κατάληψη να γ ρ ά ψ η το κρίμρνο που aipopawic στη συγκεκριμένη κίνηση και την Γΐίχαριαταύμί1 που τελικά αν τα το κρίθηκα.

43

Εσύ τα δόντια να τρίζεις

à f p i X j C L \fOL ~{CC V-PCL-TO IfJXJ VO- T c L T f î |

net- vïJU j*x-i t i t t ç - ^ i -

ΓΐΟί,Τί v i ce τέτ^ιίΛ ^ f l ^ S j

SjtOL T£- ïe loU5 Df^jUflUS X i t - J ^ U S

I

Ta, na-vît*- i/o- ^ j ^ " 1 3 -XipiXTtt. Ta- V-[ÎÎ,TÙL3 t c u Ta, Tftj£.ts.

Λ ά , ^ ν - Λ - . / £ - o j o £ - . / t c T i i / o i -vut- tct , Cc&

K ^ l θ £ Sec- rW5 o j o i - fcjoi"

«τ C f û J j f o f f c f ù i ToU fit-ahrieû t c u Tel / n a j o U t i ^ ù

net- ^ I Î v^y^iouv *>i T w βΦ?ίβ*' & J j l J

f Π oujTé_

T « , Foi/Tict, n « , « T i t . / c e ^ j t - i s .

ÛM^JCJCC -JCC Toc t-pccToLS t - O - l ι/CL· Xoc T ^ Î j t t f .

VCCC! 5s/Jw fioir" V^lti . To t f e ^ Te Stri-J

k f i l C L W ÎT^w- nie u > i p Tpy

KJXJ {fu^u^c^f!^ ( n ^ j i ^ ^ g Î T0 Τ ά-Τι ί*Λ>-

vus SOL ίρΤά^ου|*6. tîn,/ fiio j^O<M

Μενέλαος Λουντέμης

«Και ο πόλεμος σε εκπαιδεύει στην ελευθερία. ΓιαΐΙ, χι είναι η ελενθερίαι Είναι το να έχεις τη θέληση να αναλάβεις την ευθύνη για τον εαυτό σον. Το να διατηρείς την απόσταση που μας χωρίζει τον έναν από τον άλλο. Το να γίνεις πιο αδιάφορος απέναντι στον κόπο, τη δυ­σκολία, τη στέρηση, ακόμη και την ίδια τη ζωή. Το να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις για την υπόθεση σου ανθρώπους- δίχως να εξαιρείσαι ούτε εσύ ο ίδιος.*

ΦρΙντρνχ Νίτσε

Κείμενα φυλακισμένων συντρόφων για το Δεκέμβρη

J Λ

Η πέραν του τάφου ζωή του Αλέξη Γρηγορόπουλου «Το να πεθαίνει κανείς δεν είναι τίποτα. Το να μη ζει είναι φριχτό.» Β. Ουγκώ

Οι νεκροί δίπλα μας Ανεβοκατεβαίνουν μεερπυσμούς και γονυκλισιέςτ ις σκάλες της κοινωνικής ιεραρχίας-4'ωνίξουν και ψωνίζονται σε απέραντους διαδρόμους εμπορικών κέντρων- Στήνουν κάμερες- Στήνονται σε κάμερες- Λουλόφρονες με ένστολες συνειδήσεις- αναιμικοί ψηφοφόροι- απονευρωμένοι τηλεθεατές- φυτεμένοι σε καναπέδες- πλουτοφόρα robot συσσωρεύουν ιδιωτική ιδιοκτησία και ατομική φτώχεια- θέλουν την ησυχία τους-Αναχωρητές στο ιδιωτικό τους σύμπαν- Ανάλαφρα παχύδερμα θρηνούν για τα παιδιά στη Γάζα ρεύοντας διαιτητική cocacola- Παίρνουν δάνεια- Εθίζονται στα χρέη- Αγοράζουν «ευτυχία» σε υπόθετα με την εγγύηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα- Στέκονται σε ουρές-Σφίγγουν το ζωνάρι- Σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους- Στολίζονται- Κάνουν κύκλους γύρω απ ' τη δουλειά και η πόλη τους καταβροχθίζει- Πεθαίνουν στα 20 τους θάβουν στα SO...

• «Με την αυξανόμενη αξία rov κόσμου των αντικειμένων (κμτίορενμάτων), προωθείται σε άμεση αναλογία η υποτίμηση τον κόσμου των ανθρώπων» Καρλ Μαρξ

Οι νεκροί δίπλα μας Κραδαίνουν κάτι Τεράστιους σταυρούς με τις φωτεινές επιγραφές του σύγχρονου σκοταδισμού: Laissez faire- Laissez passer. Bellum omnium contra omnes,(Uoi εναντίον Όλων, Κλεύθερος Λνταγωνισμός-Είλΐιϊτες Ανθρωπος Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, Λεκτικός Ανθρωπισμός- Κοινωνικός Δαρβινισμός, Arbeit macht frei. Κοίτα μόνο τη Λσυλειά σου. Σφάξε με Αγά μου ν 1 αγιάσω, Κρείτο ν το σιγάν του λαλείν, Εμού θανόντος γαία πυρί μιχθήτω- Και στο κάτω κάτω, Εμείς θα βγάλουμε το φίδι απ' την τρύπα;

47

Κι ύστερα τρέχουν , κάθε μέρα τρέχουν για να φτάσουν στο ίσιο σημείο κάθε φορά: στη διαρκή τους Απουσία. . .

• «Για να είσαι ζωντανός/ χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη/ Λπ' το απλό γεγονός της αναπνοής* Πάμπλο Νερούντα

Οι νεκροί δίπλα μας πεθαίνουν κάθε μέρα- Αυτοκτονούν σε δύσεις- Μακτγιαρουν την αποσύνθεση τους- Ρακένδυτοι με την τελευταία λέξη της μόδας- Κατασκευάζουν εργαστηριακή «ευτυχία»- Φυτεύουν πλαστικά χαμόγελα- Καταπίνουν δάση και χέζουν τσιμέντο- Σπέρνουν σκουπίδια- Τρώνε σκουπίδια- Βλέπουν σκουπίδια- Μεταλλάσσονται σε σκουπίδια- Καλλιεργούνε δακρυγόνα, έξυπνες βόμβες, ηλίθιους ανθρώπους.

• «Βιομήχανοι, πρίγκηπες, γερουσίες! Χαθείτε! Εξουσία, Δικαιοσύνη, Ιστορία: Κάτω! Αντό μας το χρωστάνε: το αίμα! Το αίμα! I I φλόγα από χρυσάφι! Όλα για τον πόλψο, την εκδίκηση, τον τρόμο. Πνεύμα μου! Λς γυρίσουμε στη δαγκωνιά! Λ! ϋεράιττε δημοκρατίες αυτού τον κόσμου! Αυτοκράτορες, στρατοί, άποικοι, λαοί, αρκετά!» Λρ.Ρεμπώ

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι Αυτοί που ποτέ δε θα γίνουν αγάλματα, μούμιες και αδριάντες. Λυτοί που δε χωρούν σε Μαυσωλεία. Ούτε ήρωες, ούτε άγιοι. Εξόριστοι απ ' τα Οανατολάγνα μαρτυρολόγια. Βιολογικά νεκροί, αλλά για πάντα Ζωντανοί. Γιατί θα Τους τιμάμε πάντα, όχι με την οσιομαρτυρική πτωματοφαγια, αλλά με τη ζώσα επαναστατική Μνήμη;

Καθώς θα μεταδίδουμε τα μηνύματα της πυρφόρας Αντίστασης Καθώς θα στήνουμε κι άλλα οδοφράγματα Καθώς θα αφήνουμε τον ήχο της έκρηξης στο Πέρασμα μας Καθώς θ 1 ακονίζουμε το στιλέτο του Βρούτου Καθώς θα χτίζουμε τις κομμούνες της εποχής μας Καθώς θα σκαρώνουμε νέες αποδράσεις απ 1 τον καπιταλισμό Καθώς η Επανάσταση θα επανανθρωπίζει τον Homo Economkus..,

• «Χωρίς να είμαι άρρωστος, στο θάνατο προβαίνω φαιδρός, ζωηρός και με χαρά μον πον ανασαίνω» Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Ας αφήσουμε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους. Ο Αλέξης είναι Ζωντανός. Γιατί είναι η ίδια η Ζωή σε κίνηση

1/03/Θ9 Πολ. Γεωργιάδης Αυτόνομο Κελί 10 Φυλ. Κομοτηνής

48

10 σημειώσεις για την εξέγερση του Δεκέμβρη από έναν αιχμάλωτο στις φυλακές Κορυδαλλού 1. Έκτακτη είδηση. Νεκρός από σφαίρα αστυνομικού στα Εξάρχεια. Ο χρόνος παγώνει. Χτυπάω την πόρτα του κελιού. Μετά από λίγα λεπτά έρχεται ένας δεσμοφύλακας. Του ζητάω να μου ανοίξει για να τηλεφωνήσω. Γνωρίζει για το συμβάν. Το καταλαβαίνω από την αμηχανία που με προσεγγίζει. Μου λέει ότι 0α ενημερώσει τον αρχιφύλακα που εκτελεί χρέη βάρδιας στην πτέρυγα, Η απάντηση είναι αρνητική. Το γουρούνι απλά επισφράγισε την απανθρωπιά του.

2. Η ιστορία όεν τελείωσε. Η ιστορία γράφεται όσο υπάρχου ν άνθρωποι αποφασισμένοι να ρισκάρουν για να ασκήσουν έμπρακτη κριτική στα "αυτονόητα" και στα "δεδομένα" κάθε εποχής, «Λυπούμαστε κύριοι δεδομένοι που δεν ανάψαμε κεράκια στην πλατεία Συντάγματος για Τη μνήμη του Λλέξη. Λυπούμαστε κύριοι αυτονόητοι που δε συμ μετείχα με στο επικ οίνων ιακό παιχνίδι των συμψηφισμών, των καταδικών, των "μεμονωμένωνπεριστατικών^ των δημοσίων σχέσεων στα τηλεπα ράθυμα.»

3. Οι αντ ι εξουσιαστές λειτούργησαν σαν πυροκροτητές στα γεγονότα του Δεκέμβρη. Οι απαλλοτριώσεις εμπορευμάτων των οικονομικών φορέων εκμετάλλευσης, οι επιθέσεις σε στόχους της κυριαρχίας, οι καταλήψεις που γέννησε ο Δεκέμβρης.., 11 εξέγερση είναι διάχυτη. Είναι βίαιη. Η εξέγερση είναι ένα συναίσθημα. Και αναπόφευκτα η αιχμαλωσία στις φυλακές ακρωτηριάζει αυτό το συναίσθημα από τις αληθινές του διαστάσεις. Αναπόσπαστο στοιχείο της εξέγερσης αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν οι επιθέσεις σε αστυνομικούς στόχους. Ένας γαλαξίας ατόμων και ομάδων γεννήθηκε με σημείο αναφοράς τη δολοφονία του Λλέξη. I I εκδίκηση - σαν πράξη επαναστατικής αυτοδικίας - αποτελεί σημείο αλησμόνητης μνήμης και διαχρονικής αναφοράς για όσους εξοντώθηκαν από το δολοφονικά στρατό της αστυνομίας.

Ί . Τελικά η αιτία και ταυτόχρονα η αφορμή για την εξέγερση του Λεκέμβρη δε βρέθηκε πίσω από οικονομικά κραχ. Λεν εξεγέρθηκαν τα στομάχια του λαού, Ο Δεκέμβρης ήταν επαναστατικός γιατί δεν είχε αιτήματα. Λεν ήταν η απάντηση στο διεφθαρμένο κράτος. Ο Δεκέμβρης σηματοδότησε την εξέγερση ενός τμήματος, κυρίως της νεολαίας που δεν ανέχτηκε τη δολοφονία ενός παιδιού από ένα θρασύδειλο γουρούνι που οι εμφυλιοπολεμικές του αναφορές σταμάτησαν απότομα όταν πέρασε το κατώφλι των φυλακών Δομοκού. Και μεταμορφώθηκε σε δαίμονα επιχειρώντας με αυτό τον τρόπο να αποσπάσει συμπόνοια και να δικαιολογήσει με ψυχασθενικούς όρους τη δολοφονία του Λλέξη,

5. Ο Κορκονέας δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στο ρόλο του αμετανόητου πραιτωρα. Επιχείρησε όμως - πριν δει τους δαίμονες στη φυλακή. , . - να υπερασπιστε ί κοινωνικά κάτι που για το κράτος έχει μεγαλύτερη σημασία. Ουσιαστ ικά ξεσκόνισε μια θεωρία από Τα παλιά. Ί Ιταν η περίφημη θεωρία του στρατηγού 1 Ιολύδωμα κατά την οποία οι αναρχικοί είναι γόνοι πλούσιων οικογενειών, γιοι του Συ,Ριζ,Α.. χούλιγκανς που τα σπάνε στα γήπεδα, παιδιά των β.π.... I I θεωρία του Πολύδωρα επιχειρεί να δημιουργήσει σύγχυση γύρω από τις αληθινές αφορμές και αιτίες για την εξέγερση.

Λ9

Πίσω από τ η ν κουκούλα π ο υ φοράμε κρύβεται το μίσος για την εξουσία. Η επιθυμία μας για καταστροφή που οπλίζεται από τις ψευδαισθήσεις και την ανθρωποφαγ ία που μας περιβάλλει .

6. Η δολοφονική διάσταση της αστυνομίας δεν κάνει διακρίσεις όταν το άτομο αρνείται να δεχτεί τον αυταρχικό της χαρακτήρα, δηλαδή την ουσία της καταπίεσης και να συνθηκολογήσει με την αδικία. Τότε οι ηθικοπλαστικοί διαχωρισμοί (αθώος - ένοχος» νόμιμος - παράνομος), οι φυλετικοί (έλληνας - αλβανός) αυτό ακυρώνονται από τις ίδιες τις πρακτικές των εξεγερμένων. Είναι οι κατάλληλοι όροι για να διαμορφωθεί ένας συνεκτικός εσωτερικός εχθρός που μέσα από πολύμορφες πρακτικές αγώνα Οα γενικεύσει τα μέτωπα ή Οα διαχύσει τις αντάρτικες μεθόδους στην καρδιά της δημοκρατίας.

7. Φαινομενικά η δολοφονία του Λλέξη άγγιξε πολλούς νεολαίους, αφού ένιωσαν ότι ο Αλέξης θα μπορούσε να ήταν ένας από αυτούς. Ένας καθημερινός νεολαίος,Έλληνας, αθώος, νόμιμος, ανυποψίαστος που απλώς έτυχε να πίνει στα Εξάρχεια το πι>τό του. Ομως ο Αλέξης θα μείνει στις καρδιές μας σαν κάτι άλλο, Ο σύντροφος Αλέξης δεν ήταν ένας τυχαίος νέος. Εκτελέστηκε εξαιτίας της άρνησής να σκύψει το κεφάλι στα γουρούνια. Και αυτή η άρνησή του - σαν συμπεριφορά και στάση ζωής - έρχεται να επαληθεύσει ότι η επανάσταση δεν είναι μια διαδικασία που ενεργοποιείται μηχανικά ή από καθήκον, ούτε μια σχέση που αφορά "ειδικούς" Δεν είναι ένα φυσικό επακόλουθο που συμβαίνει εξαιτίας της ωριμότητας των αντικειμενικών συνθηκών. «Η καταστροφή του υπάρχοντος είναι μια πιθανότητα που δεν πραγματώνεται όταν ωριμάσουν οιαντικειιιενικές συνθήκες, αλλά όταν τα υποκείμενα ενεργοποιήσουν αυτές τις συνθήκες προς την κατεύθυνση αυτή.» Οι επαναστατημένες δηλαδή ατομικότητες σε διαρκή κίνηση,

8. Συν τροφικούς χαιρετισμούς στις ατομικότητες που ρισκάρουν για την ελευθερία. Στις μειοψηφίες που πράττουν κατά συνείδηση. Αλλωστε όταν το κίνημα υπάρχει συμβαδίζουν με αυτό διαλεκτικά προς την ανατροπή, αλλά σε γενικές γραμμές η διαχρονικότητα της ύπαρξης και της δράσης τους αποτελεί συμβόλαιο μέσα στο χωροχρόνο της αξιοπρέπειας και της άρνησης. Υπάρχει άραγε μια σχέση πιο δυνατή από το να ρισκάρεις την ελευθερία σου για την ελευθερία του συντρόφου σου; Οι εχθροπραξίες συνεχίζονται...

9. Ενα κίνημα - εάν θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται σαν τέτοιο - οφείλει να συμπεριλαμβάνει στις πρακτικές του και την αλληλεγγύη - μέχμι τέλους - στους εκάστοτε συλληφθέντες του. Αλλιώς είναι καταδικασμένο να αναπαράγει τον αποσπασματικό του εαυτό στο πεδίο του α νολ ι > κλή ρ ωτου. Π επιστροφή στην καθημερινότητα είναι σκληρή. Πιο σκληρή παραμένει όμως για εκείνους που ξυπνάνε στα κελιά και αντικρίζουν την ελευθερία μέσα από τα κάγκελα.

10. Λευτεριά στους εξεγερμένους του Δεκέμβρη.

Οι σημειώσεις αυτές είναι αφιερωμένες στο φίλο, σύντροφο και συγκάτοικο στις φυλακές Κορυδαλλού, Αποστόλη Κυριακόπουλο.

βούτσης Βογιατζής Γιώργος, 1η Μάη 2009 Μισώ τις γιορτινές πρωτομαγιές.

50

Για το Δεκέμβρη... Μνήμες που πρέπει να ανακινηθούν, συναισθήματα και εικόνες. Ολα εξορισμένα και καταχωνιασμένα στα βάθη της ψυχής και του μυαλού. Διαδικασία επίπονη να περιγράψεις πως βίωσες μια κατάσταση στην οποία δεν ήσουν παρόν και που όλο σου το είναι όμως λυσσομανούσε να ήταν.

Μια δολοφον ία ενός παιδιού και η εύθραυστη και ψεύτικη κοινωνική ισορροπία διαλύεται σα χάρτινος πύργος . Τα ΜΜΕ καθυστερούν να αντ ιληφθούν το μέγεθος αλυσιδωτών αντ ιδράσεων που θα προκληθούν από το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και οι πρώτες συγκρούσεις με ένστολα γουρούνια τα ξημερώματα της 7ης Δεκέμβρη θεωρούνται η αρχή και το τέλος μιας μικρής και αναμενόμενης δ ιαμαρτυρίας . Οι αμέσως επόμενες ώρες και μέρες θα διαψεύσουν τους πάντες .

Στο φόντο μιας εξέγερσης και γύρω ατΐ' αυτή , μια διαφορετική και παράλληλη πραγματ ικότητα , στο δικό της χωροχρόνο υπάρχει και ανασαίνει. Αφουγκράζεται με ιδιαίτεμη προσοχή τους χτύπους μιας κοινωνίας ποτ* ξυπνά από το λήθαργο και απελπισμένα επιζητά να μπει σε κοινή πορεία μαζί της. Είναι η δική μου. προσωπική, ατομική πραγματ ικότητα . Τυλιγμένη σε σάβανο εδώ και τρία χρόν ια , «προστατευμένη» από σίδερα, τοίχους και κάμερες , που αν και είχε τις δικές της μικρές εξεγέρσεις-παρενθέσεις παραβατ ικότητας και κατάργησης της καθημερινής ομαλότητας εντός των τειχών, λαχταρά πιο ελεύθερες , πιο συντροφικές , πιο εμπρηστικές στιγμές σύγκρουσης με το υπάρχον.

Η επιχειρησιακή αν ικανότητα να μεταφέρω την εξωτερική πραγματ ικότητα στο σώμα της φυλακής, μολύνοντας το με τον ιό της εξέγερσης συντον ίζοντας κι άλλα άτομα στο ρυθμό της γενικευμένης σύγκρουσης με Τους δεσμώτες της ζωής, δημιουργεί απογοήτευση και θλίψη. Η φαινομενική, προσωρινή προσωπική ήττα απέναντ ι στη φυλακή, οι επικοινωνιακές γέφυρες με Τους συγκροτούμενους που ήδη διαλύονται ή έχουν προ πολλού καταρρεύσει , η συναισθηματική φόρτιση με ότι συμβαίνει έξω οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη απομόνωση.

Έγκλε ιστος στους εγκλε ίστους , το βράδυ της 7ης Δεκέμβρη κείτομαι άδε ιος κι άπνοος στο πειθαρχείο μιας φυλακής, π ρ ο σ π α θ ώ ν τ α ς να κατανοήσω το πώς κατέληξα πεταμένος σ' ένα υγρό και βρωμερό μπουντρούμι ως απεργός πείνας με αίτημα τη μεταγωγή μου σε άλλο κολαστήριο(!) , ενώ έξω από τα τείχη όλοι οι φίλοι , οι γνωστοί , οι σύντροφοι- ισσες ζουν μέρες μοναδικής μαγείας. Τη μαγεία που έχει η ζωή όταν οπλίζεσαι και μαζί με άλλους επιχειρείς τα αδύνατο , το ιδεατό, το ονειρικό. Οταν αφήνεις να ξεχειλίσει από μέσα σου ένας χείμαρρος από συναισθήματα που μετουσιώνονται σε ενέργεια και πράξη.

Τέσσερις τοίχοι, ένα πειθαρχικό κελί. σκοτεινό και κρύο. με πεταμένα δυο άθλια στρώματα στο γεμάτο με ακαθαρσίες πάτωμα, χωρίς φυσικό φως κι έναν κίτρινιι λαμπτήρα που σου σιγοψήνει και τ ις τελευταίες εγκεφαλικές λειτουργίες . Και, σαν επ ιστέγασμα στο κακοψτιαγμένο και μαρτυρικό σκηνικό η ατελε ίωτη και αβάσταχτη ειρωνεία να αποκτά μια τηλεόραση στο μέσο του κελιού, με τη «δυνατότητα» που μου παρέχει να παρακολουθώ σχεδόν από απόσταση αναπνοής τις φωτιές , τις οδομαχίες κι όλα τα τεκταινόμενα, μια φιλική σχεδόν συντροφική υπόσταση που επιτάσσει την ψυχή

31

και το μυαλό σ' ένα μοναδικό καθήκον. Να κ ο π ά ζ ο υ ν με απόλυτη αφοσίωση την κάθε εικόνα που προβάλλε ι και να ακούν τον κάθε τυχάρπαστο που ουρλιάζει σαν υστερικός για τα δεινά και τη συντέλε ια του κόσμου που π ιθανόν να επέρχεται από τις μέρες του Δεκέμβρη ή τον κάθε νερόβραστο να επιχειρεί να βρει ψυχολογ ικά άλλοθ ι στους εξεγερμένους για να επιδείξει την φ ιλανθρωπική του κατανόηση α λ λ ά και τη δ ιαφωνία του φυσικά σε πράξεις «τυφλής βίας».

Σίγουρα αν η τιμωρία μου για την παραβίαση των νόμων και των ηθικών αξιών αυτής της κοινωνίας μπορούσε να έχει μεταφυσική υφή, αυτή θα ήταν η αιώνια ατομική μου κόλαση. Το μεταθανάτιο καζάνι μιας μυθοπλαστικής χριστιανικής έμπνευσης μέσα στο οποίο θα σιγοβμάζω ξεπληρώνοντας το θανάσιμο αμάρτημα μου. Να δ ιαβώ δρόμους απελευθερωτικούς . Δρόμους αυτογνωσίας και αυτοσυνείδησης .

Καθηλωμένος υπό το βάρος προσωπικών και ά λ λ ω ν δεσμών σε ακινησία, υ ιοθετώντας ένα ρόλο θεατή χωρίς να είναι επ ιλογή , ενώ ο ίδιος £)α πούλαγες τη ψυχή σου στι? δ ιάολο να βρίσκεσαι ελεύθερος, συμμετέχοντας σε μια ατέλε ιωτη εμπρηστική γ ιορτή , είναι βασανιστήρια από τα λίγα κι ας μην εμπεριέχει το σωματικό πόνο .

Ένας κόμπος στο λαιμό, ένα σφίξιμο στο στομάχι και μια παλίρροια συναισθημάτων να με ταρακουνάει βιαία όποτε μοιράζομαι την έκσταση, τη χαρά. την ένταση , και τις αγωνίες συντροφικών προσώπων που εκείνες τις ημέρες αποτελούσαν μέρος και κομμάτι αυτής της εξέγερσης. Στιγμές βουτηγμένες στην αντ ίφαση . Η απατηλή αίσθηση του να ζεις στις ζωές των άλλων , απογυμνώνετα ι τελείως και σε επαναφέρει στη σκληρή πραγματ ικότητα , όταν η δράση ορίζει τη ζωή.

Κάθε ανάμνηση από εκείνες τις μέρες ανο ιχτή πληγή κι ο πόνος βουβός. Δάκρυα εδώ και χρόνια δεν μπορούν να κυλήσουν απ ' τα μάτια μου, μόνο μαύρα σύννεφα σκιάζουν το πρόσωπο μου κάθε φορά που σα ναυαγός σε ξερονήσι κοιτάζω στον μακρινό ορίζοντα ένα ακόμη πλοίο να με προσπερνά, . .

Με συντροφικούς χαιρετισμούς Γιάννης Δημητράκης 8/5/09 Φυλακές Δομοκού

52

4ùCcM 4TP£pA £ lVÛU η £n<v<^ L*0L3 ttùvTMj £s/GL5

Xu_^oúp¿ niof- íTis i l o t j i i ^ 0 L f £ t ¿ J t i £JmF£^ 6Tis nc t j i¿5 3¿"jfÍ£s t o n n f á J p u .

ccn¿ Tis τ^ιΤ£Ϊε.5, ^v^Ê-^j^i T(5 i?"¿£.5 t c u TCL finition, n £ f v & £ t C L A ¿ TIS £ ^ [ - I ¿ 5 ,

Νίκος Καζαντζάκης

53

Αντί επιλόγου

,.. Γιατί αν υπάρχει κάτι να κερόηθεί αυτό είναι η αξιοπρέπεια, γιατί αν η ζωή πρέπει να είναι γέ­λιο και ένα γέλιο Οα τους θάψει, τότε πρέπει να δημιουργείς τις προϋποθέσεις για να γελάς.-.

Γιατί οι φλογισμένες ψυχές δεν πρέπει να μπαίνουν σε καλούπια, γιατί τα όρια στενών γαμημένων μικρόκοσμων δεν μας χωράνε πια, γιατί η αρρώστια ελλοχεύει παντού Είδαμε, ονειρευτήκαμε και ζήσαμε λεύτερες κραυγές, κλείσαμε δρόμους με οδοφράγματα της λόξας και της θέλησης, ^απευθυν­θήκαμε» πολλάκις σε ώτα μη ακσυόντων, ματώσαμε μεάγρια χαρά, ακολουθήσαμε, ενσαρκώσαμε και δημιουργήσαμε το άγριο όνειρο και βίωμα (καμιά φορά δεν διαφέρουν) της εξέγερσης, της σαγηνευ­τικής αν μη τι άλλο «θεάς» που στοιχειώνε ι χρόνια τώρα τα κεφάλια μας. Ίά κεφάλια μας που μπή<αν, μπαίνουν και Οα μπαίνουν στον τορβά... Γιατί δεν υπάρχει κάτι να χαθεί πέρα από τον αυτοσεβασμό, τον αυτοσεβασμό που δοκιμάζεται, κερδίζεται-χάνεται κάθε ώρα και στιγμή, κάθε στιγμή και δευτερό­λεπτο, με μια πράξη, μ' ένα βλέμμα, συνέπεια μιας επιλογής καθαρής και ξάστερης που προσπαθεί να γίνεται όλο Και καλύτερη, όλο και πιο κατανοητή, όλο και πιο επικίνδυνη.,. Ακονίσαμε μαχαίρια που πλήγωναν πρώτα εμάς όταν αποκρινόμασταν ανεπαρκείς, σβήσαμε πολλές φορές τη δίψα μας με θα­λασσινό νερό ξέροντας ότι σε λίγες στιγμές θα διψάγαμε περισσότερο, Οα διψάγαμε «αμμωστημΐνα» ως ένα βαθμό με μια ακόρεστη επιθυμία για σύγκρουση για επανάσταση, για αλήθεια...

Ας είναι, αυτό που μετράει είναι η περιπλάνηση στους ωκεανούς Γα κύματα τους ανεβάζουν και κατεβάζουν, τσακίζουν, συντρίβουν και εξαφανίζουν σε μια δίνη τους «ναυαγούς». Και όμως το κύμα είμαστε εμείς. Η άγρια δύναμη που πηγάζει από το είναι των ελεύθερων μπορεί να μετα­τραπεί σε φουρτουνιασμένη θάλασσα που θα εκδικηθεί με τη μανία που μόνο ένα ανεξέλεγκτο στοιχείο της φύσης μπορεί να έχεκ Θα εκδικηθεί για αιώνες καταναγκασμών, θα εξαφανίσει σε σκοτεινές αβύσσους τα βασίλεια της εκμετάλλευσης, θα πνίξει στο αίμα τους όσους πρέπει να πνι­γούν και ύστερα. ..Ύστερα Οα απολαύσει, θα απολαύσει τα νεκρά, τα φυλακισμένα παιδιά της να ξαναζούν, να αναπνέουν, να χάνονται σε απίστευτους ιλιγγιώδεις σχηματισμούς χρωμάτων στην υγρή περιστρεφόμενη και ελεύθερη αγκαλιά της. Η θάλασσα μας της επανάστασης, η εξεγερμένη θάλασσα μας είναι εδώ, πάντα ήταν.,. ΚΟΛΥΜΠΓΙΣΤΕ,.,

Ένας σ ύ ν τ ρ ο φ ο ς , 5 Ιούλη 2005

55

Νίκος Καζαντζάκης

ta λαϊκή εξέγεpat}, an την ιδία της τη φίνη, είναι ενστικτώδης, χαοτική και καταστρεπτική κι απαιτεί πάντοτε προσωπικές θυσίες και μια τεράστια ζημιά της δημόσιας κι ατομικϊ/ς ιδιοκτησίας. Οι μάζες είναι πάντοτε έτοιμες να θυσιαστούν κι αυτός είναι ο λόγος παν τις

ετατρέπει σε μια κτηνώδη κι άγρια ορδή, ικανή να επιτύχει ικά και φανερά αδύνατα κατορθώματα, κι αφον

τέχοννλίγα πράγματα ή τίποτα, δεν διαφθείρονται an' τιςενθύνες τον ιδιοκτητικού δικαιώματος, Καιοεσιη'μές Kpioïfi, για χάρη TÏJÇ αντοάμννας ή της νίκης, δεν θα διστάσονν να κάψουν τα ίδια τονς τα σπίτια καθώς και

: γειτονικά κι επειδή η ιδιοκτησία δεν αποτελεί κανένα πόδιο, αφού ανήκει στους καταπιεστές, εμφανίζουν ένα

πάθος για καταστροφή* Λυτό το αρνητικό πέιΟσς, είναι αλήθεια! απέχει πολύ an'το να είναι αρκετό για να φτάσει

α ύψη του επαναστατικού σκοπού αλλά χωρίς αντό η ανάστασ}\θα ήταν αδύνατη, ίίεηανάσταοί} απαιτεί

εκτεταμένη και πλατειά εξαπλωμένη καταστροφή, μια γόνιμη κι ανανεωτική καταστροφή, αφού μ' αυτό τον τρόπο

ι μόνο μ'αντόν γεννούνται νέοι κόσμοι...·* ιχαήλ Μπακονν ιν

προστά στο σκλάβο όταν σπάζει τα δεσμά τον, κι όχι μπροστά σ*ελεί>θερο να τρέμεις.»

ί λλερ

αλύτερα μια αποτνχημένη εξέγερση παρά εκατό ενδοιασμοί πον κάνουν να αποτνχονν εκατό

καίριες από τις οποίες θα μπορούσε να αναβλύσει οριστική επανάσταση." lfredo Bonnano

*Ηεξέγερση γεννιέται από το θέαμα της παραφροσύνης ροστά σε μια άδικη κι ακατανόητη κατάστασιι. Αλλά τνφλή της ορμή διεκδικεί την τάξη μέσα στο χάος και ν ενότητα μέσα στην ίδια την καρδιά αυ τον πον φεύγει ι χάνεται. Φωνάζει, απαιτεί, θέλει να σταματήσει το άνδαλο και να γίνει επί τέλονς σταθερό αντό που μέχρι

τώρα γράφονταν χωρίς ανάπαυλα πάνω στη θάλασσα.» μπερτ Καμύ

"Ηεξέγεροί} αποπροσανατολίζει τα πολιτικά κόμματα. Ιραγματικά η θεωρία τονς δήλωνε πάντα την

ανεπάρκεια κάθε βίαιης λύσης και η ίδια τους η ύπαρξη αποτελεί μια διαρκή καταδίκη κάθε εξέγερση.»

rantz Fanon

εξέγεροί} τα θέλει όλα ή τίποτα.» Αλμπερτ Καμύ