Ο Κύκλος Που Δεν Κλείνει (2013)

2013

δημήτρης

αραμπατζίδης

[Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΟΥ

ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ]

δημήτρης αραμπατζίδης ο κύκλος που δεν κλείνει

[1]

Ο κύκλος που δεν κλείνει

ΑΘΗΝΑ| 2013


[2]

«ΚΡΕΜΑΣΑ Τ' ΟΝΕΙΡΟ ΕΧΘΕΣ ΚΙ

ΥΣΤΕΡΑ ΤΕΛΟΣ,

ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΧΩΘΗΚΑ ΣΤΟ ΜΑΤΑΙΟ ΤΩΝ

ΧΡΟΝΩΝ…»


[3]

ΤΑ ΛΙΓΑ ΣΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Θυμάσαι, με αγωνία έλεγες:

Δε θα αντέξω τόση μοναξιά, Θε μου...

Τι θα κάνω;

Και να που ήρθες…

Εδώ που μόνος, ίσως, έμελλε να είσαι.

Κι όχι μόνο αντέχεις, μα και χαμογελάς

– λίγες φορές, μα το κάνεις.

Γιατί μονάχα έτσι θα γλιτώσεις απ’ την τρέλα

της απουσίας,

που ειδάλλως θα σ’ έκανε μια χαψιά.

Η ζωή συνεχίζεται.

Οι δρόμοι αυτοί, είτε τους ξαναδείς είτε όχι,

θα πηγαινοφέρνουν ζωές.

...Κι εσύ πού θα είσαι;

Ούτε το ξέρεις ούτε το φαντάζεσαι.

Αυτό που θα σου μείνει

είναι ότι τα λίγα σου χαμόγελα

σου έσωσαν, κάποτε, τη ζωή.


[4]

ΠΟΣΟ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙ

Πόσο φοβόμαστε άραγε,

και πίσω από τις εξυπνάδες, την ετοιμολογία,

το χιούμορ που προκαλεί αμηχανία,

κρύβονται ψυχές τόσο γλυκιές...

Σα να φοβούνται μήπως κατασπαραχθούν

από τις μεταμφιέσεις των άλλων ανθρώπων

(...και, συνήθως,

‘κείνος που δείχνει και γελάει πιο πολύ

φοράει τα περισσότερα ρούχα,

για να κρυφτεί καλύτερα)

Σα να μη θέλουν να τολμήσουν την Αγάπη

αν κι η καρδιά τους το ζητά με τόση επιμονή

Μόνο αν ήμασταν λίγο πιο αληθινοί

θα ‘χαν τα χρόνια μας λιγότερες πληγές.


[5]

ΚΑΠΟΙΑ ΟΝΕΙΡΑ

Κι είναι και κάποια όνειρα που τα χτίσαμε

τόσο μεγάλα

και δεν μπορούμε στιγμή να τα αντικρίσουμε

δίχως να φοβηθούμε την αποτυχία.


[6]

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΟΣ

Δεν είναι αιρετικό αυτό που λέω,

μα αληθινό πέρα ως πέρα:

Ό,τι και να λέμε για τον Έρωτα,

το Μεγάλο Δέος θα το νιώθουμε πάντα

μπροστά στον ερχομό

ή την αποχώρηση ενός ανθρώπου.

Μπροστά στη Γέννηση

και στο Θάνατο

όλες οι σκέψεις σωπαίνουν.


[7]

Η ΕΛΛΑΔΑ

Η Ελλάδα είναι αυτός ο κίονας,

που θεμελίωσαν στιβαρά

στο άγιο χώμα

εκείνοι που κατάλαβαν τι είναι η Ελλάδα.

Κι όσο στο ίδιο χώμα

ριζώνουμε την κάθε μας ιδέα,

για να μπορέσει να θεριέψει

και να πυρώσει όλο τον κόσμο,

τόσο κοντεύουμε στην έννοια

της Ελλάδας.


[8]

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ _

Μίλησα με την _.

Βλέπει το πρόσωπό του παντού, μου είπε...

Τι να της έλεγα εγώ..;

Πως σε αγκαλιάζω στον αέρα;

Πως όπου σταθώ μέσα στο άδειο σπίτι

κάνω χώρο για να καθίσεις κοντά μου;

Τι να πω;

Την άφησα να πιστεύει πως είναι

σε χειρότερη κατάσταση.

Αυτό ζητούν όλοι για να ησυχάσουν τελικά.

Αυτό ζητάμε όλοι.


[9]

ΑΓΓΙΓΜΑ

Έχω ν’ αγγίξω ανθρώπου χέρι τρεις βδομάδες.

Μου λείπει το Άγγιγμα.

Όχι του έρωτα, του πάθους το τρελό,

το μαγικό το χάδι και το σφίξιμο·

μα το ζεστό, το Ανθρώπινο το Άγγιγμα,

το «γεια χαρά» και το «πώς είσαι;»

κι οι αγκαλιές –

ναι, οι αγκαλιές!

...που κλείνουν μέσα τους συχνά ολάκερο τον

Κόσμο,

να του χαρίσουν ζεστασιά και προστασία

από τις σκέψεις που εκτοξεύονται σαν σφαίρες,

μέσ’ απ’ την κάννη του μυαλού ίσια στο στόχο

(το κάθε όνειρο που κάναμε για εμάς

και το κοιτάμε ανήμποροι να ξεψυχά

καταμεσίς του δρόμου)

Έχω ν’ αγγίξω ανθρώπου χέρι τρεις βδομάδες

και πώς να γιατρευτώ απ’ τους καημούς μου,

που αντιλαλούν στο άδειο σπίτι οι σφυγμοί μου;


[10]

ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΣΟΥ

Μισώ τον πόνο που μου αφήνουν τα σημάδια σου.

Όμως αυτά τα αγαπώ.

Γιατί είναι ό,τι μου έμεινε πια από Εσένα.


[11]

ΟΙ ΕΘΙΣΜΟΙ

Κακό πράγμα οι εθισμοί...

Ιδίως στο άρωμα που είχαν κάποιες αγκαλιές.

Και ποτέ δε θα το πίστευα

ότι θα παρακαλούσα να απεξαρτηθώ

από σένα.


[12]

ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΕΜΕΝΑ

Απ’ τους ανθρώπους πιο πολύ φοβάμαι εμένα,

γιατί είμαι ο μόνος που ξέρει όλες τις αδυναμίες

μου.


[13]

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ

Ξημερώνει...

Και πάλι άγρυπνος.

Μάτια ταλαίπωρα

Ψυχή κενή

όπως οι μέρες μου

όπως τα βράδια μου

όπως η ζωή μου.

Σε ποιανού κουρασμένου το όνειρο

παίζω αυτόν τον άθλιο ρόλο;

Ας ξυπνήσει επιτέλους

να εξαφανιστώ.


[14]

ΠΡΟΣΠΕΡΝΩ

Προσπερνώ κάθε γωνιά που περπατήσαμε

με σφαλιστά τα μάτια της καρδιάς,

μην και ζωντανέψουν οι ομορφότερες αναμνήσεις

και θυμήσουν ότι λείπεις.

Προσπερνώ κάθε τραγούδι που ανταλλάξαμε

όταν μιλούσαμε με νότες...

Βγαίνω έξω, κάνω τσιγάρο, μονολογώ

ασυναρτησίες,

να μην ταξιδέψω ξανά –

μην και βρεθώ στο όνειρο

που αφήσαμε στη μέση.

Προσπερνώ τους δρόμους,

ό,τι διαβήκαμε χέρι με χέρι,

όπου σταθήκαμε κι όπου γελάσαμε.

Προσπερνώ...

Προσπερνώ ασταμάτητα τη ζωή

που πρέπει να αφήσω,

πριν με κρατήσει για πάντα στην απουσία σου.


[15]

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Πάντα η Τέχνη θα οφείλει ένα τεράστιο Ευχαριστώ

στον Εγωισμό των Ανθρώπων

που γεννά τόσο Πόνο.


[16]

ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ

Απ’ όλα περισσότερο σ’ αυτό το σπίτι

μίσησα τον αντίλαλο...

Στιγμές στιγμές νομίζω πως ακούω την καρδιά μου

να χτυπά στους τοίχους

τα παράπονά της.


[17]

ΔΥΣΚΟΛΗ ΖΩΗ

Σε μια ζωή τόσο δύσκολη

είναι κρίμα να δυσκολεύουμε περισσότερο

ο ένας τον άλλον

στερώντας του το χαμόγελό μας.


[18]

ΟΙ ΨΥΧΕΣ

Οι ψυχές ανταμώνουν πολλές φορές

αν τις αφήσεις

αν τις καθοδηγήσεις

‘Κείνες που αγαπιούνται φτιάχνουν τους δρόμους

που αν δε φοβάσαι και τολμάς

θα ορίσεις στο σώμα σου να τους διαβεί

Κάποιες φορές έρχονται τόσο κοντά οι ψυχές

σαν ντροπαλά παιδιά

βλέπονται, αγγίζονται δειλά

κι απομακρύνονται ξανά

Σαν έρθει ο καιρός

– κι αν στη ζωή σου αφήσεις

κυβερνήτη την Αγάπη –

βρίσκονται κι αγκαλιάζονται

σ’ έναν χορό που σκορπίζει το φως

σε όλες τις μέρες και τις νύχτες σου

Αν αφήσεις τις Ψυχές

ν’ αγαπηθούν.


[19]

ΛΟΓΟΙ

Κι ίσως ο κάθε άνθρωπος

που αγαπήσαμε στη ζωή μας

να έκρυβε πίσω του έναν λόγο –

κι αυτός ο λόγος να ήταν

ένας άλλος άνθρωπος για ν’ αγαπήσουμε.


[20]

ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Έτσι απλά,

λάθρα, μυστικά κι αξομολόγητα –

απλώσαμε και βρήκαμε

ο ένας τ’ άλλου τη θηλιά

κι αποχωρήσαμε

Δίχως δεύτερη μιλιά,

με μιαν απρόσμενη νωχέλεια,

τέτοιο ποθοπλάνταγμα το σβήσαμε

όπως το ξόρκιζες, απλά,

λάθρα, μυστικά κι αξομολόγητα.

Στου παραλόγου τον ιστό,

στης λησμονιάς το λάβαρο,

δεθήκαμε

Κι απ’ του καημού μας τη φωτιά

ως Άνθρωποι

καήκαμε.


[21]

ΝΥΣΤΕΡΙΑ

Η πόλη με ρουφάει. Νύχτες σαν κι αυτές μοιάζουν

με νυστέρια επάνω στο δέρμα. Δεν τα γουστάρεις,

ποτέ δεν τα γούσταρες τα νυστέρια, αλλά πρέπει

να σε ακουμπήσουν με την κοφτερή σαν γλώσσα

εκδίκησης άκρη τους, να σε χαράξουν και να σε

θεραπεύσουν.

«Θεραπεία»... Αυτό είναι. Έτσι όπως αποκαλεί ο

γιατρός το βασανιστήριο που σου παρέχει –έτσι

να πούμε και τις νύχτες αυτές. «Θεραπεία».

Γιατρικά γι’ αυτή την άρρωστη καταπίεση που σου

ασκούν οι ημέρες, με τους ανθρώπους, τους

ήχους, τις φωνές, τις βιασύνες, τους δρόμους, τις

κόρνες, το άγχΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ.

Ανάσα...

Ανάσα...

Αναστεναγμός.

Ξημέρωσε. Κοίτα, ένα σπουργίτι. Ο ήλιος

αστράφτει πίσω από τα κλαδιά κι εσύ βιάζεσαι.

Πόσο χαμένος είσαι, τελικά;

(Σε κοιτώ μέσα στα μάτια, περιμένοντας να

απαντήσεις)


[22]

ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Κάνω τα αισθήματά μου στίχους

γιατί είναι πολύ μικρά για να γίνουν πράξεις.


[23]

προστά στα μάτια μου ένας τοίχος που δε

μου απάντησε ποτέ

μα πίσω από τα βλέφαρα φτιάχνω ολόκληρο

Παράδεισο να μας χωράει

Μ


[24]

ΧΑΡΑΜΑΔΕΣ

Σηκώσαμε τείχη γύρω απ' τα όνειρά μας

και τώρα παλεύουμε να τα αντικρίσουμε

μέσα από χαραμάδες

Κάποτε θα 'χαμε όπλα φοβερά

πυρίτιδα κι ατσάλι και αγάπη

τώρα μόνο μαχαίρια


[25]

ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΑ

Να μη διστάζεις να

Ονειρεύεσαι στα δύσκολα

Η ζωή χαρίζεται στους τολμηρούς

Μα και σε όσους ερωτεύονται το

Ανέφικτο.


[26]

ΔΡΟΜΟΙ

Πατητός στην Πατησίων

στο βάθος των δρόμων νομίζω πάντοτε

ότι βλέπω ένα νόημα

Τρέχω.

Φτάνω, δεν υπάρχει τίποτα

Μόνο η Αθήνα

μια θολή από τους στεναγμούς των ψυχών

μια άδεια από χαμόγελα σαν τα δικά σου

Αθήνα.


[27]

ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ

Σκέψου... Πόσοι κρυμμένοι επαναστάτες υπάρχουν

στον κόσμο;

Όχι ότι κρύβονται. Μα δεν τους ένοιαξε ποτέ να

μάθει κάποιος άλλος τη ζωή τους. Γιατί κάθε τους

πράξη, κάθε οδυνηρή απόδραση, κάθε φιλί

απαγορευμένο, κάθε ταξίδι παράλογο δεν ήταν

παρά η φυσιολογική γι' αυτούς εξέλιξη των

πραγμάτων, ο πιο ξεκάθαρος δρόμος προς την

ευτυχία, το πιο γρήγορο μονοπάτι προς τη Ζωή.


[28]

ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ

Είναι στο χέρι σου

την καρδιά σου να κρατήσεις θαρραλέα,

νά ‘χει κότσια για να δέχεται τον Κόσμο

στα μέσα της σοκάκια:

Στροφή και πόνος κάποιου άλλου –

να γιατρεύεις

μ' έναν σου λόγο έστω μια μικρή πληγή του

κι ευλογημένος θά 'σαι πάντοτε

σαν άγιος


κι ας μην ξέρεις πάντοτε τον τρόπο

στην καρδιά να υπάρχει πάντα χώρος

για έναν άνθρωπο που γνώρισες εχθές

και γυρεύει δυο κουβέντες,

για να Υπάρχει.


σαν παιδί να κυβερνάς με την καρδιά σου

το κάθε βήμα και την κάθε σου ιδέα

Για να πορεύεσαι διάφανος στον κόσμο,

να παίρνεις μέσα σου ζωή, ζωή να δίνεις.


[29]

ίσω απ’ τα πιο ποθητά μας όνειρα

κρύφτηκαν Δαίμονες

κρύφτηκαν τέρατα

που μισούν τους ανθρώπους

Και πολεμήσαμε

–αλίμονο, δε θα μπορούσαμε να μη

ματώσουμε για όσα ερωτευτήκαμε–

αλλά ήταν άδικος ο χρόνος κι οι στιγμές

Κι ο άνεμος πρώτη φορά μας πρόδωσε τόσο

αναίσχυντα

και μας έσπρωξε πίσω

Πίσω...

Εκεί που γεννιόταν ακόμα το Πάθος.

Π


[30]

ΑΛΜΥΡΑ

Κάποια στιγμή σηκώθηκα από τον κόσμο μου

Προχώρησα προς τη θάλασσα

Έσκυψα εκεί που μάλωνε το κύμα με την άμμο

Μάζεψα λίγα αστέρια

Τα τίναξα καλά-καλά να μη σε ξυπνήσει η υγράδα

τους

και τα ακούμπησα απαλά στο στήθος σου

την ώρα που ανάσαινες τα ονείρατά σου,

Όμορφη…

όπως πάντα.


[31]

Πίνακας περιεχομένων

Τα λίγα σου χαμόγελα 3

Πόσο φοβόμαστε και τι 4

Κάποια όνειρα 5

Το Μεγάλο Δέος 6

Η Ελλάδα 7

Συζήτηση με την _ 8

Άγγιγμα 9

Τα σημάδια σου 10

Οι Εθισμοί 11

Πιο πολύ φοβάμαι εμένα 12

Ξημερώνει 13

Προσπερνώ 14

Το ευχαριστώ 15

Αντίλαλος 16

Δύσκολη ζωή 17

Οι Ψυχές 18

Λόγοι 19

Ως Άνθρωποι 20

Νυστέρια 21

Ομολογία 22

«Μπροστά τα μάτια μου ένας τοίχος...» 23

Χαραμάδες 24

Ακροστιχίδα 25

Δρόμοι 26

Άγνωστοι Επαναστάτες 27

Είναι στο χέρι σου 28


[32]

OΛΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ

«Πίσω απ’ τα πιο ποθητά μας όνειρα...» 29

Αλμύρα 30

Documents

Ο Κύκλος Που Δεν Κλείνει (2013)