Είναι γνωστό ότι είμαστε μια αριστερή παράταξη που με τις μικρές της δυνάμεις δρα κι αγωνί-ζεται στην πολύπαθες εργατικές συνοικίες του Δήμου Φυλής. Στον τόπο που, μετά από 50 χρόνια, δέχεται, ελπίζουμε όχι για πολύ, τα σκουπίδια της μισής Ελλάδας. Εμείς, καθηγητές από διάφορες γωνιές της Αττικής και πολίτες από όλο το φάσμα της Αριστεράς εργαζόμαστε μαζί με τους συναδέλφους και τους γονείς ώστε οι μαθητές μας να έχουν τη καλύτερη δυνατή μόρφωση μέσα στην τεράστια κρίση που ζούμε εδώ και 5 χρόνια εξαιτίας της Κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Για να ανατρέψεις Κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, δανειστές, τράπεζες και την πολιτική τους χρειάζεται πρόγραμμα – οργάνωση - συσπείρωση διαλέγοντας τον δρόμο της ταξικής δρά-σης, του μαζικού αγώνα, της κοινωνικής ανατροπής και όχι της ανάθεσης, των αυτόκλη-των σωτήρων, των κομμάτων φρουρίων και αποκλειστικά και μόνο του κοινοβουλευτικού δρόμου. Για να δώσουμε ζωή στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν αρκούν οι αλλαγές συ-σχετισμών σε ΟΛΜΕ-ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ. Απαιτείται ριζικός μετασχηματισμός της δομής του συνδικαλισμού. Να συμβάλλουμε λοιπόν ακόμα περισσότερο στο μαζικό συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων που μπορεί λόγω της ανεξαρτησίας και της δημοκρατικής λειτουργίας του να σπάσει το κλίμα αναμονής και ανάθεσης, να συμβάλει στην αναζωογόνη-ση των σωματείων με πρωταγωνιστές τους εργαζόμενους. Οι 55 ΕΛΜΕ & Σύλλογοι ΠΕ που συντονίστηκαν για την αξιολόγηση, δείχνουν ότι παρ’ όλες τις αδυναμίες ο συντονισμός μπορεί και πρέπει να προχωρήσει.

Ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται

Αυτό δείχνει η ιστορία των αγώνων του λαού μας. Αυτό μας δείχνει ο αγώνας των διαθέσι-μων εκπαιδευτικών οι οποίοι έδρασαν εκπληκτικά με διαδηλώσεις, καταλήψεις. Αυτό δεί-χνει ο επίμονος αγώνας του Νίκου Ρωμανού και όσων του συμπαραστάθηκαν, που είχε ως αποτέλεσμα να αρθούν οι περιορισμοί στις εκπαιδευτικές άδειες όλων των κρατουμέ-νων. Ανεξάρτητα με το αν συμφωνεί κάποιος με την απεργία πείνας και χωρίς διάθεση εκμε-τάλλευσης, είναι σαφές ότι η επιτυχία δεν αφορά μόνο τους κρατούμενους, αλλά ολό-κληρη την κοινωνία. Παράλληλα, φάνηκε ότι η εξουσία δεν είναι παντοδύναμη, ότι δεν μπορούν να περιφρονηθούν οι ανάγκες των ανθρώπων κι ο αγώνας για την ικανοποίη-σή τους. Φάνηκε ότι τα δημοκρατικά δικαιώματα κατακτώνται από το λαό ή καταπατώνται από το αστικό κράτος. Η νίκη δίνει νόημα και πραγματικό περιεχόμενο στο σύνθημά μας: «η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας». Έτσι, σωστά επιλέξαμε να δώσουμε και πάλι τη μάχη στα σχολείο με συνελεύσεις ερ-γαζομένων και συλλόγους που δεν αρκέστηκαν στο ρόλο του διοικητικού υπαλλήλου, αλλά αντίθετα, όπως φάνηκε στην αξιολόγηση, ανέδειξαν και συζήτησαν και τα μεγάλα ερωτήματα όλων. Πώς θα νικήσουμε, ποιο σχολείο οραματιζόμαστε, ποιος ο ρόλος του εκπαιδευτικού κ.α. Η εμπειρία δείχνει ότι πρέπει να συνεχίσουμε τέτοιες δράσεις. Ταυτόχρονα, η πάλη κατά της αξιολόγησης που συμπεριέλαβε όλους τους εκπαιδευτικούς, νηπιαγωγούς, δασκάλους και καθηγητές, ενέπνευσε και εξαπλώθηκε και στο υπόλοιπο Δημόσιο και λειτούργησε καταλυτικά αναστέλλοντας την εφαρμογή της. Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι η χειραφέτησή μας δεν είναι μοναχική απόλαυση. Οι ζωές όλων μας διαπλέκονται κι αυτό επιβεβαιώνει ότι η ιδιωτική αξιοπρέπεια δεν είναι εφικτή, δεν είναι ιδιωτι-κό ζήτημα. Πιστεύουμε ότι για να αλλάξει η κοινωνία πρέπει ταυτόχρονα να αλλάξουν οι άνθρωποι με την εξέλιξη της ταξικής πάλης, οικοδομώντας θεσμούς, οργανώσεις, αξίες, πολιτισμό. Η ανατρεπτική κοινή δράση μας σ’ αυτή την ΕΛΜΕ, με άλλη κουλτούρα, όταν συμβαίνει, δίνει ταυτόχρονα φτερά, αυτοπεποίθηση. Μεταβάλλει το διάλογο και την αντιπαράθεση σε προωθητική βάση. Λειτουργεί παραδειγματικά και σ’ άλλους αγωνιζόμε-νους. Τα κινήματα προκαλούν αλλαγές γιατί αλλάζουν τους συσχετισμούς στην κοινωνία και γιατί στους κόλπους τους κυοφορούνται και μεγαλώνουν οι κοινωνικοί δεσμοί που

Πολύμορφο Ενωτικό ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΡΗΞΗΣ και ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Δεκέμβριος 2014 Τεύχος 9

Από την επιστολή της Ένωσης Εκπαιδευτικών Εικαστικών Μαθημάτων στον Υφυπουργό Παιδείας

Σελίδα 2 Το Έντυπο

αποτελούν τη μαγιά του νέου κόσμου. Η εμπειρία δεν παραμένει εγκλωβισμένη στο τοπικό, αλλά παρασέρνει κι άλλους ανθρώπους να δράσουν ανάλογα και να αλλάξουν τον κόσμο.

Αγωνιζόμαστε, ονειρευόμαστε σχολεία εργαστήρια δημοκρατίας κι αλληλεγγύης

Αγωνιζόμαστε ενάντια στην κατεδάφιση της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας, για το Ενιαίο 12χρονο Δημόσιο και Δωρεάν Σχολείο για όλα τα παιδιά. 20 μαθητές ανά τμήμα, 15 σε κατεύθυνση και 10 σε εργαστήρια. Για σχολεία μικρά, σχολεία της γειτο-νιάς. Αγωνιζόμαστε ενάντια στον αντιεκπαιδευτικό νόμο 4186/13 για το Λύκειο-σφαγείο. Ενάντια σε όλους τους νόμους που διαμορφώνουν το αυταρχικό – αντιδραστικό πλαίσι-ο της αξιολόγησης. Ήρθε η ώρα για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο, που δεν θα υπερασπιστεί μόνο το δημόσιο δωρεάν σχολείο, αλλά και θα αγωνιστεί για τις ριζικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Αυτή είναι απάντηση στο σημερινό στεγνό από εκπαιδευτικό όραμα, στυγνό, εξεταστικοκεντρικό και αυταρχικό σχολείο γιατί το ζήτημα της μόρφωσης είναι ζήτημα περιεχομένου. Θέλουμε ένα σχολείο με παιδαγωγική ελευθερία, ανοιχτό παράθυρο στη γνώση και τη ζωή, που θα στηρίξει την προσπάθεια της κοινωνίας να βγει από τον κύκλο της χρεοκοπίας και των Μνημονίων. Θα καλύπτει μορφωτικές ανά-γκες που καλύπτονται εξωσχολικά (ξένες γλώσσες, πληροφορική κλπ) και θα δίνει διέ-ξοδο σε πολύπλευρες ανάγκες των νέων (πολιτισμός, αθλητισμός κλπ). Θέλουμε σχολείο που θα απορρίπτει την απόρριψη!!! Όσοι μαθητές ξεκινούν, τόσοι και να τελειώνουν τη 12χρονη εκπαίδευση. Το σημερινό σύστημα των εξεταστικών συ-μπληγάδων να αντικατασταθεί από ένα ολοκληρωμένο, ουσιαστικό πρόγραμμα εξωδι-δακτικής στήριξης. Σχολείο με την ευθύνη στην ίδια την σχολική κοινότη-τα, συλλογικά- δημοκρατικά- ελεύθερα. Το ίδιο το σχολείο, εκπαιδευτικοί-μαθητές-γονείς, προσδιορίζει τους στόχους, απαιτεί την υλική – μορφωτική στήριξη για την υλο-ποίησή τους, ελέγχει την εφαρμογή τους, παίρνει πρόσθετα μέτρα για την επίτευξή τους. Έτσι, απορρίπτεται η αυταρχική – γραφειοκρατική – αντιδραστική λογική της αξιολόγησης που με διάφορες μορφές προωθείται.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙΚΑ στη ΓΣ την Τρίτη, 16/12, 12μμ & Στις εκλογές της ΕΛΜΕ την Πέμπτη, 18/12, 8πμ – 3μμ.

Οι εκπαιδευτικοί πρωταγωνιστές κι όχι συνένοχοι

και θεατές

Η «αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης» είχε εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες για την καλλιτεχνική εκπαίδευση. Δρομολόγησε την πλήρη έξωση των μαθη-μάτων Τέχνης από το Γενικό Λύκειο, ύστερα από τη διάλυση των καλλιτεχνικών τομέων και κλάδων της Τεχνικοεπαγγελματικής Εκπαίδευσης (ΕΠΑΛ & ΕΠΑΣ) και επισφράγισε έτσι μια πραγματικά αξιοκατάκριτη πο-ρεία συρρίκνωσης, έκπτωσης και απαξίωσης της καλλι-τεχνικής διδασκαλίας στο δημόσιο σχολείο. Η διδασκαλία Τέχνης στο Λύκειο, αφού προηγουμένως είχε εξοβελιστεί από τα μαθήματα Γενικής Παιδείας και είχε περιοριστεί σε μαθήματα επιλογής, αποβάλλεται απ’ τη μια τάξη μετά την άλλη, ενώ και η Ιστορία Τέ-χνης, επίσης, τελεί υπό κατάργηση. Το Ελεύθερο Σχέδι-ο και το Γραμμικό Σχέδιο, με την «αναδιάρθρωση» εκτο-πίζονται από το σχολικό πρόγραμμα. Από την ερχόμενη σχολική χρονιά 2014-2015 δεν προβλέπεται καμιά διδα-σκαλία οποιουδήποτε μαθήματος Τέχνης στη Β΄ Λυκεί-ου και από την επόμενη χρονιά και στη Γ΄ Λυκείου. Αντί η διδασκαλία Τέχνης να βρίσκει την αναγκαία και λογική της συνέχεια και να αναπτύσσεται πιο πλατιά και συστηματικά στο Λύκειο, γίνεται το ακριβώς αντίθετο.

Η έξωση των μαθημάτων τέχνης στεγνώνει και αφυδα-τώνει την κρίσιμη αυτή εκπαιδευτική βαθμίδα της εφηβεί-ας που έχει πολύπλευρη ανάγκη από την παρουσία και λειτουργία της Τέχνης. Το ήδη ελλειμματικό Λύκειο, δί-χως την Τέχνη γίνεται ακόμα πιο φτωχό, ενώ η έξωση του Ελεύθερου και Γραμμικού Σχεδίου υποσκάπτει πα-ραπέρα όλο το οικοδόμημα των σπουδών Τέχνης και των εφαρμογών της στη χώρα μας. Τα μαθήματα Ελεύθερο και Γραμμικό Σχέδιο αποτελούν βάση και προϋπόθεση εισαγωγής σε ένα ευρύ φάσμα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. (Τμήματα Πανεπιστημίων, Σχο-λές Καλών Τεχνών, ΤΕΙ Καλλιτεχνικών Σπουδών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Σχολές Αρχιτεκτονικής κ. ά.). Η μη διδασκαλία τους στο Λύκειο σημαίνει υποχρεωτική προσφυγή και εξώθηση των μαθητών εκείνων που προ-σβλέπουν σε καλλιτεχνικές σπουδές, στα φροντιστήρια και στα «ιδιαίτερα». Είναι ανακόλουθο και παράλογο, να εξετάζονται μαθητές προκειμένου να εισαχθούν σε σειρά ΑΕΙ και ΤΕΙ, πάνω σε μαθήματα που καθόλου δεν διδάχθηκαν στο Λύκειο. Η υποτιθέμενη «ενισχυτική διδασκαλία» των «ειδικών μαθημάτων» Ελεύθερο και Γραμμικό Σχέδιο, εκτός σχο-λικού προγράμματος, όπως ήταν αναμενόμενο

παρέμεινε κενό γράμμα και δεν υπάρχει καμιά πραγματική δυνατότητα και προοπτική τέτοιας λειτουργίας. Θεωρούμε κατά συνέπεια απαραί-τητη και επείγουσα την πλήρη επανένταξη των μαθημάτων Ελεύθερο Σχέδιο και Γραμμικό Σχέδιο ως μαθήματα επιλογής στις Β΄ και Γ΄ τάξεις του Λυκείου. Τα αιτήματά μας α) Να επανέλθει η διδασκαλία των Καλλιτεχνι-κών μαθημάτων ως μάθημα Γενικής Παιδείας σε όλες τις τάξεις του Λυκείου. β) Άμεση ένταξη των μαθημάτων Σχεδίου (Ελεύθερο, Γραμμικό) ως μαθημάτων επιλογής και στις τρεις τάξεις του Λυκείου. Να επιλέγο-νται και τα δύο αφού και τα δύο είναι εξεταζόμε-να μαθήματα. γ) Να επανέλθει η διδασκαλία της Ιστορίας της Τέχνης. Στην Α΄ Λυκείου, αν και η «αναδιάρθρωση» δεν περιείχε αρχικά ούτε ίχνος καλλιτεχνικών μαθη-μάτων, την ύστατη στιγμή διατηρήθηκε το μά-θημα επιλογής Καλλιτεχνική Παιδεία (Εικαστικά και Μουσική). Ανεξάρτητα από τον τρόπο κα-θορισμού των θεμάτων στις προαγωγικές εξε-τάσεις (πανελλαδικά, από «τράπεζα θεμάτων» ή ενδοσχολικά), η αξιολόγηση των μαθητών στο μάθημα δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γίνεται σαν να πρόκειται για κάποιο είδος «θεωρητικού» μαθήματος. Έτσι ωστόσο έγινε στις φετινές προαγωγικές εξετάσεις της Α΄ Λυ-κείου (Α΄ και Β΄ Εσπερινού), με βάση τις λαθε-μένες σχετικές «Οδηγίες» που δόθηκαν τον Φεβρουάριο 2014.

Σελίδα 3 Τεύχος 9

Τα Εικαστικά δεν είναι μάθημα φιλολογίας γύρω από τις Τέχνες και τον Πολιτισμό, όπως στην ουσία το μετατρέπουν οι Οδηγί-ες, αλλά μάθημα έμπρακτης καλλιτεχνικής λειτουργίας και μαθητικής δημιουργίας. Στο παραγόμενο μαθητικό έργο αποτυπώνεται η ικανότητα και το επίπεδο αφομοίωσης της εικαστικής διδασκαλίας και με βάση αυτό και μόνο (το έργο) οφείλει να αξιολο-γείται η επίδοση των μαθητών στα Εικαστι-κά. Θεωρούμε ότι Οδηγίες σαν αυτές με τις οποίες έγιναν οι προαγωγικές της Α΄ Λυκεί-ου, οδηγούν σε μετάλλαξη του μαθήματος, αναιρούν και ακυρώνουν το περιεχόμενο της εικαστικής διδασκαλίας και παίζοντας με τις λέξεις υποδηλώνουν μορφές και πε-ριεχόμενο ξένα προς τη φύση του μαθήμα-τος. Ζητούμε την άμεση αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος και τη ρύθμισή του σύμφω-να με τις προτάσεις, που για μας είναι αυ-τονόητες και επανειλημμένα έχουμε υπο-βάλει.

Είναι ανακόλουθο και παράλογο, να

εξετάζονται μαθητές

προκειμένου να εισαχθούν σε σειρά ΑΕΙ και ΤΕΙ, πάνω σε

μαθήματα που καθόλου δεν

διδάχθηκαν στο Λύκειο.

.

Ο ποιητής του μέλλοντός μας

100 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ 100 χρόνια πριν σε ένα μικρό διαμέρισμα της Πράγας άρχισαν να γράφονται από τον Φραντς Κάφκα οι πρώτες γραμμές της «Δίκης», του πλέον, κατά την ταπεινή μου γνώμη, προφητι-κού μυθιστορήματος. Πρόσφατα έκανε την εμφάνιση της από τον Ράι-νερ Σταχ μια εντυπωσιακή βιογραφία του Κάφ-κα η οποία όμως αποτελεί και μια προαναγγελ-θείσα αποτυχία. Αυτό γιατί προσπαθεί να ανι-χνεύσει το αδύνατον: Τι δηλαδή μετατρέπει έναν νεαρό άντρα, κάτοικο της Πράγας, πελιδνό, ξερακιανό, με πεταχτά αυτιά, όμορφο πρόσωπο και σπινθηροβόλα μάτια στον μεγάλο Φραντς Κάφκα. Αυτό δεν θα το καταλάβουμε ποτέ όσες βιογραφίες και αν γραφτούν, καίτοι η προσπά-θεια του Σταχ είναι ηράκλεια. Δεν θα μπορέσου-με ποτέ να αντιληφθούμε τι τον καθιστά ικανό να προφητεύει με τόση ενάργεια έναν κόσμο ανώνυμης επιτήρησης των πάντων, στον οποίο επικρατούν τα συστήματα επίβλεψης και αξιολό-γησης, όχι μόνον των ανθρωπίνων δραστηριο-τήτων, αλλά και οικονομιών, ώστε να καθίστα-νται ολόκληρες κυβερνήσεις ικέτιδες στους

θυρεούς των «οίκων αξιολόγησης». Ποιος μπόρεσε να περιγράψει καλύτερα τους φό-βους και την παράνοια των σημερινών α-πλών ανθρώπων που βλέπουν να χάνεται ο έλεγχος της ίδιας τους της ζωής; Η ΟΔΟΣ ΜΠΙΛΕΚ Στο Βερολίνο, στη Βιέννη, στην Αγία Πε-τρούπολη, στο Παρίσι επικρατεί αναβρα-σμός, Είμαστε στις αρχές Αυγούστου του 1914. Όμως επικρατεί και ενθουσιασμός για την καινούργια περιπέτεια που λέγεται πό-λεμος. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις μέσα σε λίγες ημέρες κηρύσσουν η μία στην άλλη τον πόλεμο. Η Αυστροουγγαρία κατά των Σέρβων, η Γερμανία κατά των Ρώσων και των Γάλλων, το Βέλγιο, το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου καθώς και το Ηνωμένο Βασίλειο μπαίνουν στον πόλεμο. Στη Βοημική πρωτεύουσα, την Πράγα, η οποία ανήκει στην Αυστροουγγαρία, ενώ εκείνες τις μέρες έφευγαν για τον πόλεμο αλαλάζοντες οι φαντάροι, την ίδια στιγμή σε ένα μικρό σοκάκι ονόματι Μπίλεκ, αριθμός 10, ένας νεαρός ποιητής διατυπώνει την

100 χρόνια μετά τη «Δίκη», εμείς,

μέσα στους χαλεπούς

καιρούς της ακμάζουσας

γύρω μας χυδαιότητας, ας

διαβάσουμε πάλι τον Κάφκα

εξής πρώτη πρόταση ενός εμβληματικού μυθιστορήματος: «Κάποιος πρέπει να συκοφάντησε τον Γιόζεφ Κ. γιατί ένα πρωί φυλακίστηκε χωρίς να έχει διαπράξει τίπο-τε κακό…». Η πρώτη φράση της «Δίκης». 100 χρόνια πριν. Πρόκειται για μια πρότα-ση υπαινικτικά απειλητική που κρύβει όμως ό,τι καθιστά τον Κάφκα έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του αιώνα. Η γραφή του είναι ιδιαίτερα ευανάγνωστη και πρόκειται για την πλέον διάσημη πρώ-τη πρόταση της παγκόσμιας λογοτεχνίας, την πρώτη πρόταση ενός έργου κοσμήμα-τός της που τελικά εκδίδεται το 1925 ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Κάφκα. Ούτε ο ίδιος το είδε τυπωμένο, ούτε ο Λένιν πρό-λαβε να το διαβάσει, γιατί πέθαναν αμφό-τεροι το 1924. Ο δεύτερος θα έπρεπε να είχε προλάβει, γιατί ίσως να αναστοχάζο-νταν κάποια πράγματα, μια και ο διάδοχός του δεν κάτεχε από λογοτεχνίες και τέτοια και μετέτρεψε την ελπίδα σε ζόφο. Ο,τι δηλαδή είδε ο νεαρός Βοημός με την γερ-μανική παιδεία… Ο Κάφκα είναι πάνω από ένα όνομα, είναι πλέον μία έννοια, μια κατηγορία μόνος του, εκκίνηση και κορυφή, απαράβλεπτος για όσους διαβάζουν ή γράφουν λογοτε-χνία. Ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν δια-βάσει γραμμή από το έργο του, έχουν ακούσει για την «Δίκη», τον «Πύργο», «Τα γράμματα στην Φελίσε», ή για το «Γράμμα στον πατέρα», την «Μεταμόρφωση» και άλλα όπως και όλοι έχουμε ακούσει τον όρο «καφκικός». Όλα αυτά ξεκίνησαν το 1914 στον οδό Μπίλεκ μέσα στον ορυμαγδό. Ήταν τότε 31 ετών και για πρώτη φορά έμεινε μόνος του εκτός του πατρικού σπιτιού. Εκεί, γύρι-σε η αδελφή του με τα παιδιά μια και ο γαμπρός του Κάφκα στρατολογήθηκε, οπότε ο ποιητής έφυγε μια και το σπίτι ήταν μικρό. Στην οδό Μπίλεκ ήρθε η έκρηξη για τον συγγραφέα που μέχρι τότε είχε δημοσιεύ-σει δύο τόμους πρόζας, εγκαταλείποντας

το έργο του «Ο αποκλεισμέ-νος». Η ΦΕΛΙΣΕ Τον Αύγουστο εκείνο του 1914 ο Κάφκα ήταν σα να λέμε απε-λευθερωμένος. Λίγες εβδομά-δες πριν χώρισε με τη μνηστή του την βερολινέζα Φελίσε Μπάουερ χωρίς αυτός ο χωρι-σμός να σημάνει και το τέλος της σχέσης τους. Υπήρξε ένας ποταμός γραμμάτων. Περίπου 350 εστάλησαν στην Φελίσε. Αυτά συγκροτούν έναν τόμο με

τίτλο «Τα γράμματα στην Φελίσε», λογίζο-νται στα πλέον γνωστά του γραπτά και επέχουν θέση αυτοέμπνευσης στον καφκι-κό κόσμο. Ήταν κατά βάση ερωτικά γράμ-

ματα μόνο που «τα φιλιά στα γράμματα δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους, γιατί στο δρόμο τα καταπίνουν τα φαντά-σματα», όπως έγραφε στην Φελίσε. Υπήρξε βέβαια και άλλη μνηστή, η ωραί-α δεσποινίς Γιεζένσκα, όμως στην πα-γκόσμια λογοτεχνία έμεινε η Φελίσε λό-γω των γραμμάτων. Ο ΔΟΚΤΩΡ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΦΚΑ Όταν ο Κάφκα τον Αύγουστο του 1914 έγραφε τις πρώτες γραμμές της «Δίκης» είχε ήδη από εξαετίας διοριστεί ως ανώ-τερος υπάλληλος στο «Ίδρυμα ασφάλι-σης από εργατικά ατυχήματα» σε έναν θεσμό, ο οποίος δικαίως μπορεί να χα-ρακτηριστεί ως κοινωνικός θεσμός. Ο νεαρός δόκτορας της νομικής έδειξε με-γάλη προθυμία, χρησιμοποιώντας την επιρροή του για αποζημιώσεις και γενικά καλύτερη εργασιακή προστασία. Με το ξέσπασμα όμως του πολέμου το ίδρυμα έπρεπε να φροντίσει τους πληγέντες και ο Κάφκα από την υψηλή θέση που κατεί-χε έγινε μάρτυρας των σωματικών και ψυχικών βλαβών που επιφέρουν τα σύγ-χρονα του όπλα και οι νέες μέθοδοι μά-χης. Οι προϊστάμενοι του τον θεώρησαν απαραίτητο και χωρίς καλά-καλά να ρω-τηθεί απαλλάχτηκε από την στρατολόγη-ση και απέφυγε τον πόλεμο. Από το τάγμα στο οποίο αντιστοιχούσε δεν επέ-στρεψαν παρά ελάχιστοι. Έζησε τους ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα, είδε μπροστά του βαριά τραυματισμένους, είδε ασθενείς να πε-θαίνουν από φυματίωση και χολέρα, στρατιώτες με σπασμούς, τους τρεμου-λιάρηδες όπως τους έλεγαν οι ανώτεροι αξιωματικοί, να σωριάζονται μπρός στο γραφείο του και από τη θέση του έκανε τα πάντα για να τους ανακουφίσει. Ο Κάφκα βρέθηκε επίσης στη θέση να α-ποφασίσει αν κάποιος ήταν γενικά ετοι-μοπόλεμος ή όχι. Ο πόλεμος τον σημά-δεψε και αν γράφεται πως δεν συνειδη-τοποίησε τον πόλεμο είναι μια τεράστια πλάνη. Δεν είναι ο εγωκεντρισμός του ο πυρήνας του κόσμου του, όπως θεωρεί-ται από σημαντικούς κριτικούς λογοτε-χνίας, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ο καφ-κικός κόσμος έχει φόντο και πυρήνα την περιρρέουσα φρίκη όπως εκπορεύεται από τις κρατικές πολιτικές. Σε αυτό το σημείο είναι τεράστια η συνεισφορά του Ράινερ Σταχ. Ο ΣΤΑΧ Ο Σταχ, σήμερα κάτοικος Βερολίνου, πρώην επιμελητής των εκδόσεων Φίσερ, για να γράψει την βιογραφία του Κάφκα,

«Κάποιος πρέπει να

συκοφάντησε τον Γιόζεφ Κ. γιατί ένα πρωί φυλακίστηκε χωρίς να έχει

διαπράξει τίποτε κακό…».

Η πρώτη φράση της

Δίκης, η πλέον διάσημη πρώτη

πρόταση της παγκόσμιας λογοτεχνίας

Σελίδα 4 Το Έντυπο

Σελίδα 5 Τεύχος 9

για να κατανοήσει τον ερωτικό του μύθο και την τεράστια συνεισφορά του στην κατανόη-ση του σημερινού κράτους Λεβιάθαν, δηλα-δή για να αποκαλύψει και τον «πολιτικό Κάφκα» χρειάστηκε περίπου 20 χρόνια, δηλαδή το μισό ολόκληρης της ζωής του ήρωα του. 100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Τον Ιούνιο του 1924 ένα μήνα πριν τα γενέ-θλια του, ο Κάφκα πεθαίνει από φυματίωση σε ένα σανατόριο, συνεπεία εσφαλμένων χειρισμών εκ μέρους των γιατρών.

100 χρόνια μετά τη «Δίκη», εμείς, μέσα στους χαλεπούς καιρούς της ακμάζουσας γύρω μας χυδαιότητας, ας διαβάσουμε πάλι τον Κάφ-κα, ας δούμε πάλι την κύ-κνεια πορεία του μέσα στα ελαιώδη και υδραργυρικά νερά της εποχής του, που δυστυχώς είναι και σημερι-νά νερά.

Γ. Π.

Αντιγόνη

Ήταν μια Αθήνα που δεν είχα ξαναδεί. Έρημη από αυτοκίνητα με τα φανάρια να αναβοσβήνουν άσκοπα, παρέα με τα χρι-στουγεννιάτικα λαμπιόνια. Βαριά η ατμό-σφαιρα με μερικά ξύλα να σιγοκαίν τόπους-τόπους και γύρω τριγύρω πεταμένα μπου-κάλια, χάρτινα ποτήρια του καφέ με το κα-λαμάκι πάνω τους και τους πλαστικούς κάδους λειωμένους να δείχνουν τα σωθικά τους ξεδιάντροπα. Φύσαγε κάθε τόσο ένα αεράκι και σήκωνε την άσπρη σκόνη που ήταν απλωμένη παντού κι έτσουζαν τα μάτι-α μας, βήχαμε και φταρνιζόμασταν. Κόσμος πολύς με κόκκινα μάτια και μαντήλια στη μύτη. Τρεις μέρες στους δρόμους με οργή και θλίψη θρηνήσαμε τον 15χρονο που τόσο άδικα έφυγε από χέρι μπάτσου. Μά-ταια ο πατέρας με νουθετούσε να κάτσω μέσα γιατί θα γίνουν επεισόδια και είμαι μικρή ακόμη. «Θα κάνουν προσαγωγές, θα ρίξουν χημικά» έλεγε συνέχεια αλλά εγώ ήμουν κιόλας στο δρόμο. Μετά από τα σιω-πηλά συλλαλητήρια τα γεμάτα θλίψη και την οργή που ξέσπασε αναπόφευκτα, περ-πάταγα γρήγορα να φθάσω στη Μπενάκη και να ανηφορήσω για το σπίτι μου με ανά-σα δύσκολη και πατούσες που πόναγαν από τον ποδαρόδρομο. Μόλις έστριψα δε-ξιά στην Καλλιδρομίου, ακούστηκαν δύο δυνατοί μεταλλικοί ήχοι στον τρίτο κατέρ-ρευσε η τζαμαρία της τράπεζας που ήταν ακριβώς δίπλα στην είσοδο του σπιτιού μου κάνοντας απίστευτο θόρυβο. Τέσσερις νεα-ροί με λοστούς στα χέρια σκόρπισαν τρέχο-ντας, ενώ ένας πέμπτος κείτονταν στο πε-ζοδρόμιο ανάμεσα στα γυαλιά κι έκανε προ-σπάθεια να σηκωθεί, ακριβώς μπροστά στην πόρτα μου. Έτρεξα κοντά κοιτώντας γύρω αν υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι, τον άρπαξα από το χέρι και τον έσπρωξα με δύναμη στην είσοδο. Είχε τραυματιστεί στο πρόσωπο, στο λαιμό και στην παλάμη από την πτώση του κρύσταλλου. Ποτάμι το αίμα. Κατεβήκαμε στο υπόγειο που είναι το δυα-ράκι του θυρωρού. Το σπίτι μου. Ο πατέρας μου έμεινε άναυδος κι εγώ πήρα τον κουβά

και τη σφουγγαρίστρα κι έτρεξα γρήγορα να καθαρίσω τα αίματα της διαδρομής μας. Ο Νίκος , έτσι τον έλεγαν, ήταν 16 ετών ένα χρόνο μικρότερος από μένα. Αιμορρα-γούσε ακόμα. Στον πρώτο όροφο έμενε η κυρία Ελένη η νοσοκόμα που φρόντιζε τη μητέρα μου τον τελευταίο μήνα της ζωής της. Πήρα τηλέφωνο την κολλητή μου την Αίμη που έμενε στο μεγάλο ρετιρέ του πέμπτου κι ήταν η κόρη του κυρίου Λεω-νίδα, πρώην στρατιωτικού και ιδιοκτήτη όλου του κτηρίου και της είπα να κατέβει γρήγορα κάτω για βοήθεια, χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα. Εγώ ανέβηκα στον πρώτο και έφερα την κυρία Ελένη. Τα βιαστικά πάνω – κάτω έστησαν τ’ αυτιά πίσω από τις κλειστές πόρτες που αφου-γκράζονταν τη μυστική αναστάτωση. Δεν άργησε να μαθευτεί σ’ όλη την πολυκατοι-κία η παρουσία του παιδιού στο σπίτι μας. Αργότερα οι φωνές του κυρίου Λεωνίδα έφθαναν ως το υπόγειο, που απειλούσε την Αίμη ότι δε θα την αφήσει να πάει στην πενταήμερη του σχολείου μας και να μην τον εκβιάζει ότι θα φύγει από το σπίτι, γιατί αυτός ο ίδιος θα την κουρέψει γουλί, θα την κλειδώσει στο δωμάτιό της και θα κάνει καιρό να δει φίλο, που πήγε κι έμπλεξε μ’ αυτήν την αλήτισσα του υπογείου κι έχει πάρει στραβό δρό-μο. Με τι μούτρα θα βγει στην κοι-νωνία όταν έρθει η αστυνομία να μπουζουριάσει το κωλόπαιδο που μαζέψαμε στο «δικό του» σπίτι. «Υπάρχουν νόμοι για φθορά ξένης ιδιο-κτησίας» φώναζε. Πώς θα αντικρίσει τον διευθυντή της Τράπεζας που είναι και φί-λος! «Αυτός μας βοήθησε στο δάνειο για το σπίτι στην Πάρο που πας και κάνεις τα

Με τι μούτρα θα βγει στην

κοινωνία όταν έρθει η

αστυνομία να μπουζουριάσει το κωλόπαιδο που μαζέψαμε στο «δικό του»

σπίτι

μπάνια σου αχάριστη!» έλεγε και ξανάλεγε. Ακουγόταν και η φωνή της Αίμης αγνώρι-στη να με υπερασπίζεται κι ότι αν τολμήσει να φέρει την αστυνομία θα τους πει για τα όπλα στο πατάρι που δεν παρέδωσε όταν συνταξιοδοτήθηκε. Σε λίγη ώρα ο κύριος Γιάννης ο διαχειρι-στής, που έμενε στον τρίτο και όλοι γνωρί-ζαμε ότι χρώσταγε νοίκια αλλά ποτέ δεν τον ενοχλούσε ο κυρ-Λεωνίδας, χτύπησε την πόρτα μας. Ο πατέρας μου χωρίς να ανοίξει ρώτησε τι θέλει. «Συνέλευση τώρα στον τρίτο» είπε αυστηρά αυτός. «Να έρθει και η κόρη σου» συμπλήρωσε. Η κυρία Ελένη που ήταν ακόμη εκεί για να φροντίζει τον τραυματία, του πρότεινε να μείνει αυτός κοντά στο παιδί, μια που έχει και πίεση και θα ανέβει εκείνη μαζί μου. Να μην ανησυχεί τον διαβεβαίωσε. Η συνέλευση είχε απαρτία. Ήταν και η Αίμη με κατακόκκινα μάτια από το κλάμα χωρίς να μιλά. Ξεκίνησε ο κυρ – Λεωνίδας να λέει για τον νόμο και την τάξη, ότι οι νοικοκυ-ραίοι έχουν χρέος να συνετίσουν την κόρη του θυρωρού, που του δίνουν δουλειά κι αυτή δεν το σέβεται και τους αναστατώνει με τις ανοησίες της. «Είναι παιδί και μάλι-στα τραυματισμένο» φώναξα. «Αν τον πιά-σουν θα του φορτώσουν ότι τους βολεύει. Τους γονείς του δεν τους λυπάστε;» «Όχι! καλά να πάθουν που δεν έδωσαν αρχές στο παιδί τους» ούρλιαζε εκείνος. «Είναι ανήλικος και χρειάζεται βοήθεια» ξαναείπα και συμφώνησε μαζί μου κι η

Σβετλάνα του υπογείου και η κυρία Ελένη κι ο κύριος Στέφανος ο οδο-ντίατρος από τον τέταρτο. Οι άλλοι σιωπούσαν. Ο Μάρκος ο φοιτητής από τη Θεσσαλονίκη, πήρε το λόγο και επιτέθηκε με λέξεις σκληρές σε αυτούς που δε μίλαγαν. «Θα έπρεπε να ήσασταν όλοι στους δρόμους, θα μπο-ρούσε να ήταν το δικό σας παιδί αυτό που πριν τρεις μέρες σκοτώσανε ή αυτό το τραυματισμένο που τόλμησε να κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνετε εσείς!» Ποιος είδε τον κυρ – Λεω-νίδα και δεν τον φοβήθη-κε. Απειλούσε ότι θα κά-νει έξωση σ’ όποιον κα-θυστερεί τα νοίκια και τα κοινόχρηστα, ότι έχει κανόνες αυτή η πολυκα-τοικία κι όποιος δεν τους σέβεται θα διώκεται. «Κι εσύ μικρή να μη ξαναμι-

λήσεις στην κόρη μου που την παρασέρ-

νεις στις ανομίες σου. Άλλωστε το να έχουμε θυρωρό είναι πολυτέλεια και καλά θα κάνετε να τα μαζέψετε και να φύγετε.» Κι ενώ για άλλη μια φορά η Αίμη προ-σπαθούσε να μεταπείσει τον πατέρα της, ενώπιον όλων τον απείλησε ότι δεν θα την ξαναδεί στα μάτια του και θα είναι αυτός ο υπεύθυνος. «Με τα κουμάσια που κάνεις παρέα τι θάλεγες…» Είπε αυτός κι έδειξε εμένα. «Σαν πολλά δεν τα είπες κυρ-Λεωνίδα;» βρόντηξε η φωνή του πατέρα μου που μόλις είχε ανέβει κι αυτός στον τρίτο. Α-νήσυχη έτρεξα το βλέμμα μου στην Αίμη που γύρισε απότομα να φύγει στις σκά-λες προς τα κάτω. Πηγαίνει να προσέχει το παιδί σκέφτηκα, μια που ήρθε και ο πατέρας. Λογομάχησαν για ώρα οι δυο άντρες και οι υπόλοιποι, μια έπαιρναν το μέρος του ενός και μια του άλλου, σω-στός χορός αρχαίας τραγωδίας. Ο κύκλος του στάσιμου όλο έκλεινε απέναντι στον ιδιοκτήτη που έβλεπε πια, ότι έμενε μό-νος αυτός κι ο κυρ-Γιάννης του τρίτου. Το τσιράκι του. Πόσα να του χρωστούσε άραγε; Τέλος συμβιβάστηκε να φύγει το γρηγο-ρότερο το παιδί από κει κι αυτός δεν θα καλέσει την αστυνομία. Έτρεξα χαρούμε-νη να βρω την Αίμη στο υπόγειο, να της τα πω. Το παιδί, ο Νίκος, χλωμό, κοιμό-ταν με το φανελάκι και το εσώρουχο μό-νο. Τα ρούχα του έλειπαν. Το ίδιο και η Αίμη. Αργά το βράδυ ήρθαν οι γονείς του παιδιού και το πήραν. Στις ειδήσεις των δώδεκα κι ενώ τρώγαμε μια σούπα που είχε φτιάξει η κυρία Ελέ-νη, έκπληκτοι είδαμε την εικόνα της Αί-μης με τη μπλούζα του Νίκου και το μαύ-ρο μαντήλι του δεμένο στο λαιμό της. Φανερά ταλαιπωρημένη με κάτι μπλαβί σημάδια στο πρόσωπο. Όλο καμάρι ο δημοσιογράφος ανακοίνωνε ότι συνε-λήφθη και ομολόγησε τις πράξεις της αναλαμβάνοντας την ευθύνη, καθώς και την κατοχή βαρέως οπλισμού στο πατάρι του σπιτιού της, το οποίο βρίσκεται δίπλα στην ολοσχερώς κατεστραμμένη τράπεζα της Καλλιδρομίου, το βασικό μέλος της τάδε τρομοκρατικής οργάνωσης, Αιμιλία Παπαδάκου κόρη του απόστρατου αξιω-ματικού Λεωνίδα Παπαδάκου.

Λυδία Μαργαρώνη, εικαστικός

Σελίδα 6 Το Έντυπο

Θα έπρεπε να ήσασταν όλοι

στους δρόμους, θα μπορούσε να ήταν το δικό σας παιδί

αυτό που πριν τρεις μέρες

σκοτώσανε ή αυτό εδώ το

τραυματισμένο

Σελίδα 7 Τεύχος 9

Μια άλλη πρόταση αντί για την αξιολόγηση

Αρκετοί, αν όχι πολλοί, συ-νάδελφοι προβληματίζονται ότι σωστά αφορίζουμε την αξιολόγηση, αλλά το βασικό ερώτημα παραμένει. Πώς θα βελτιώσουμε τα σχολεία και τις πρακτικές των εκπαι-δευτικών ώστε να διδά-σκουν με ίσες ευκαιρίες όλους τους μαθητές; Υπάρ-χει πρόταση; Ορισμένοι λένε με επιμόρ-φωση και κατάρτιση. Με το μοντέλο δηλαδή της ατομι-κής επιμόρφωσης που γίνε-ται ως τώρα σε ορισμένες, λίγες ομολογουμένως, περι-πτώσεις. Βοηθούν όμως αυτές οι επιμορφώσεις τις πρακτικές των εκπαιδευτι-κών στην τάξη; Βελτιώθη-καν τα σχολεία; Η πράξη μας διδάσκει πως ελάχιστο αντίκτυπο είχαν στην πρα-κτική τους και στη βελτίωση των σχολείων. Ενδεχομέ-νως, άλλαξαν σε κάποιες περιπτώσεις τη στάση τους απέναντι στα θέματα στα οποία επιμορφώθηκαν. Είναι σημαντικό αυτό; Ναι! Σε ποια περίπτωση όμως άλλαξε κάτι ως προς τη βελτίωση ενός σχολείου ή την πρακτική των εκπαιδευ-τικών; Η εμπειρία μάς διδά-σκει ότι σχολεία όπου εφαρ-μόστηκαν εθελοντικά προ-γράμματα «εν δράση εντός

του σχολείου» κι οι εκπαι-δευτικοί με όραμα ξεκίνη-σαν αυτοβούλως, συνεργα-ζόμενοι μεταξύ τους, βελ-τιώθηκαν και παρατηρήθη-καν σημαντικά αποτελέσμα-τα. Η βελτίωση των σχολεί-ων και των εκπαιδευτικών μπορεί να επέλθει μόνο μέσα από το ίδιο το σχολείο όπου υπηρετούν. Όταν ο εκπαιδευτικός αναλάβει ο ίδιος την επαγγελματική του ανάπτυξη. Από τη βάση προς τα πάνω και όχι το αντίθετο. Όχι ατομικά αλλά συνεργατικά. Δεν μπορούν να επιβληθούν αλλαγές στην πρακτική των εκπαι-δευτικών από πάνω προς τα κάτω με μαγικές συντα-γές. Η νέα γνώση και η μά-θηση αποτελεί κοινωνικό φαινόμενο και προκύπτει μέσα από την έρευνα και τη συνεργασία, «εν δράση εντός του σχολείου». Σε αυτά, πρέπει να αναπτυχθεί η συνεργατική κουλτούρα μεταξύ όλων των εμπλεκο-μένων στην εκπαίδευση. Με αυτό τον τρόπο δημιουρ-γούνται κοινότητες μάθη-σης. Φορέας επιμόρφωσης γίνεται ο κάθε εκπαιδευτι-κός, η κάθε ομάδα συνεργα-σίας, η κάθε κοινότητα μά-θησης, το κάθε σχολείο.

Μια εισήγηση, αντί αξιολό-γησης, με βάση το προη-γούμενο σκεπτικό για τη βελτίωση των εκπαιδευτι-κών και των σχολείων περι-λαμβάνει τα εξής:

Εσωτερικές επιμορφώ-σεις και συζητήσεις των εκπαιδευτικών εντός των σχολείων εκμεταλλευό-μενοι τις γνώσεις, τις σπουδές και τα ενδιαφέ-ροντά τους. Το σχολείο συνολικά έχει γνώση, έχει προτάσεις και καλές πρακτικές απλά αυτές δεν διασπείρονται. Μέ-νουν πίσω από τις κλει-στές πόρτες κάθε τάξης, χωρίς κάποιες φορές να έχουν και οι εκπαιδευτι-κοί συνειδητοποιήσει την αποτελεσματικότητα μιας πρακτικής τους.

Κίνητρα για ανάπτυξη της συνεργασίας μεταξύ των εκπαιδευτικών ώστε να ερευνήσουν, να ανα-στοχαστούν και να βελ-τιώσουν τις πρακτικές τους. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να σταματήσουν να αντιμετωπίζονται ως «πρόβατα», που ακο-λουθούν οδηγίες και ε-φαρμόζουν αναχρονιστι-κές πρακτικές που δια-χρονικά τους έχουν

Η βελτίωση των σχολείων και των

εκπαιδευτικών μπορεί να

επέλθει μόνο μέσα από το ίδιο το σχολείο όπου υπηρετούν, όταν ο εκπαιδευτικός αναλάβει ο ίδιος

την επαγγελματική του ανάπτυξη

Σελίδα 8 Το Έντυπο

επιβληθεί. Είναι λει-τουργοί, αλλά και επαγ-γελματίες και μπορούν να αναπτυχθούν αν δημιουργηθούν οι κα-τάλληλες προϋποθέ-σεις. Αν τους δοθεί χώ-ρος και χρόνος, αν τους δοθούν κίνητρα, που θα τους επιτρέψουν να λειτουργήσουν πάνω από τα ένστικτα των φυσιολογικών αναγκών (αξιοπρεπής διαβίωση) και της ασφάλειας (μονιμότητα εργασια-κών σχέσεων, μεταθέ-σεις), τότε σιγά-σιγά θα οδηγηθούν στην αυτοε-νεργοποίηση και αυτο-πραγμάτωση, δηλαδή στην κορυφή της πυρα-μίδας κινήτρων του Maslow

Διαφοροποίηση των αναλυτικών προγραμ-μάτων, ώστε αυτά να γίνουν ευέλικτα και α-νοιχτά με διαθεματική προσέγγιση, συνδεμένα σε μεγαλύτερο βαθμό με τη πραγματική ζωή. Προγράμματα που θα μπορούν να τροποποι-ηθούν κατά περίπτωση από τον εκπαιδευτικό, ώστε να καλύπτουν όλο το φάσμα της ετερότη-τας των μαθητών που φοιτούν στο σημερινό σχολείο, ανάλογα με τις ικανότητες κάθε μαθητή ξεχωριστά. Δεν υλοποι-ούμε μόνο το στόχο του αναλυτικού προγράμ-ματος, όπου όποιος μαθητής μπορεί ακο-λουθεί, αλλά κύριος στόχος μας είναι η βελ-τίωση όλων των παι-διών ανάλογα με τις ικανότητές τους.

Μείωση του ωραρίου που ο εκπαιδευτικός διδάσκει μόνος του στην τάξη. Οι υπόλοι-πες ώρες αφιερώνονται κυρίως σε συνδιδασκα-λίες, που θα δομούν οι εκπαιδευτικοί ώστε να αυξάνουν την συμμετο-χή όλων των παιδιών και την αποτελεσματι-κότητά τους και θα μπο-ρούν έτσι να παρέχουν

εξατομικευμένη βοήθεια σε μαθητές που τη χρειάζονται. Έτσι, θα ενισχύεται η συνεργασία και θα κερδίζουν οι εκ-παιδευτικοί, ο ένας από την πρακτική του άλλου, θα αλληλοσυμπληρώνο-νται και θα αναστοχάζο-νται για τις πρακτικές τους. Τα αποτελέσματα όλων αυτών θα παρου-σιάζονται με τη μορφή κυρίως της σκιαγράφη-σης ιστοριών της τάξης κι ερωτήσεων προβλη-ματισμού στους συλλό-γους διδασκόντων σε τακτά χρονικά διαστήμα-τα για διασπορά ιδεών και προβληματισμό. Όλες αυτές οι πρακτικές θα ωφελούν συμβάλλο-ντας στην εξέλιξη των εκπαιδευτικών που συμ-μετέχουν, αλλά και των μαθητών που λαμβά-νουν τις διδασκαλίες. Όμως, σε δεύτερο επί-πεδο, θα επηρεάζει τις πρακτικές των υπολοί-πων εκπαιδευτικών και μάλιστα σε πολύ μεγα-λύτερο βαθμό απ΄ ό,τι αν απλά διαβάσουν μια σχετική επιστημονική μελέτη ενός ακαδημαϊ-κού.

Αντίστοιχα θα υπάρχουν ώρες όπου οι εκπαιδευ-τικοί θα παρακολουθούν ο ένας τη διδασκαλία του άλλου και θα ανα-στοχάζονται σε αυτή, κερδίζοντας και οι δύο. Ο παρατηρούμενος θα λαμβάνει ανατροφοδό-τηση για τις πρακτικές του, που ενδεχομένως αυθόρμητα χρησιμοποι-εί, κι έτσι θα τις επιδιώ-κει πιο συνειδητά. Επι-πρόσθετα, θα ακούει διαφορετικές προτάσεις, που ο παρατηρητής ενδέχεται να του παρα-θέσει με βάση τη δική του εμπειρία. Ο παρατη-ρητής από την άλλη θα κερδίσει από τις καλές πρακτικές του παρατη-ρούμενου και είναι σχε-δόν βέβαιο ότι θα τις δοκιμάσει στη δική του διδασκαλία και

γενικότερα θα αναστοχα-στεί σε αυτές. Έτσι, θα υπάρχει άμεσος αντίκτυ-πος στη διδασκαλία τους στην πράξη. Επίσης, τα αποτελέσματα αυτών των παρατηρήσεων, θα διασπείρονται στο σύλ-λογο διδασκόντων, όπως και στην περίπτωση των συνδιδασκαλιών, και η συνεργατική κουλτούρα θα εδραιώνεται.

Τα αναλυτικά προγράμ-ματα εκτός από το ότι οφείλουν να σταματή-σουν την εντατικοποίη-ση της εκπαίδευσης, που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες, θα πρέπει να αποκτήσουν περιεχόμενο που θα ενισχύει τη σε βάθος τη κατανόηση της μικρότε-ρης πλέον ύλης. Παρά την επιφανειακή πρόσ-ληψη πληροφοριών, που θα ξεχαστεί εύκολα, θα πρέπει να προάγουν τη συνεργασία των παι-διών, τη σύνδεση της γνώσης με την πραγμα-τική ζωή, την κοινωνικο-ποίησή τους και να δί-νουν την ευκαιρία στους εκπαιδευτικούς να τα ευαισθητοποιήσουν α-πέναντι σε φαινόμενα βίας, εκφοβισμού, ναρ-κωτικών, αντικοινωνικής συμπεριφοράς, αλληλεγ-γύης, ανθρώπινων δι-καιωμάτων καθώς και της διεκδίκησης, της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικότητας. Θα πρέπει να μπορούν να είναι σχολεία εξω-στρεφή στην τοπική κοινωνία για την προα-γωγή της γνώσης, της βελτίωσης, της κριτικής σκέψης, της συνεργασί-ας, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ισονο-μίας και όχι την ανάπτυ-ξη της ανταγωνιστικότη-τας, της εύρεσης χορη-γών και της γαλούχησης υποτακτικών πολιτών.

Μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη ώστε να μπορεί ο εκπαι-δευτικός να διαφοροποι-εί τη διδασκαλία,

Το σχολείο συνολικά έχει γνώση, έχει

προτάσεις και πρακτικές, αλλά

αυτές δεν διασπείρονται.

Μένουν πίσω από τις κλειστές πόρτες κάθε τάξης, χωρίς

κάποιες φορές να έχουν και οι

εκπαιδευτικοί συνειδητοποιήσει

την αποτελεσματικό-

τητά τους.

Σελίδα 9 Τεύχος 9

τα μέσα διδασκαλίας και να επιτυγχάνει την εξατο-μίκευσή της στις ικανότη-τες κάθε μαθητή ξεχωρι-στά. Η ετερότητα των μαθητών στην τάξη αυ-ξ ά ν ε ι σ υ ν ε χ ώ ς (πολυπολιτισμικότητα, διαφοροποιημένες εκπαι-δευτικές ανάγκες, διαφο-ροποιημένες συμπεριφο-ρές και οικονομικοκοινω-νικές ανισότητες κ.α.) και ο εκπαιδευτικός πρέπει να διευκολύνεται να α-νταποκριθεί σε αυτές τις δύσκολες προκλήσεις, ώστε να βελτιώνει κάθε μαθητή ξεχωριστά προ-σαρμόζοντας τη διδα-σκαλία στις ατομικές ανάγκες του.

Απαλλαγή των διδασκό-ντων από γραφειοκρατι-κά διοικητικά καθήκοντα που τον αποσπούν από το διδακτικό του έργο (απουσίες, καρτέλες, στατιστικά, μητρώο, πρακτικό κλπ).

Ενίσχυση των κέντρων υποστήριξης εκπαιδευτι-κού έργου και τοποθέτη-ση στα σχολεία διαθεμα-τικής υποστηρικτικής ομάδας (ψυχολόγοι, ειδικοί εκπαιδευτικοί κλπ) για την υποστήριξη των μαθητών που αντι-μετωπίζουν δυσκολίες στη μάθηση, τη συμπε-ριφορά, την κοινωνικο-ποίηση, την ψυχική τους ισορροπία, ή που έχουν κριθεί ότι έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Ενδυνάμωση της κοινω-νικής αποστολής του σχολείου με διευκόλυν-ση και επιχορήγηση για πολιτισμικές, κοινωνικές και ψυχαγωγικές δρα-στηριότητες καθώς και εκπαιδευτικές επισκέ-ψεις σε άτυπα περιβάλ-λοντα μάθησης.

Ο σχολικός σύμβουλος πέραν της επιστημονι-κής του κατάρτισης πρέ-πει να έχει και πρόσφα-τη διδακτική εμπειρία. Σχολικοί σύμβουλοι χω-ρίς πρόσφατη διδακτική

εμπειρία θυμίζουν ακα-δημαϊκές μελέτες που απευθύνονται σε πρα-κτικές για σχολικές τά-ξεις τις οποίες ο συγγρα-φέας δεν έχει δει ποτέ από κοντά. Εννοείται πως ο ρόλος του θα είναι συμβουλευτικός και όχι αυτός του συντονι-στή, του διοικητικού προϊσταμένου και του επιθεωρητή. Θα είναι συμπαραστάτης, συνερ-γάτης, εμψυχωτής και σύμβουλος. Συντονιστές και ηγέτες της προσπά-θειας αυτοβελτίωσης της σχολικής μονάδας θα είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευ-τικοί, αναλαμβάνοντας ηγετικούς ρόλους στη σχολική τους μονάδα, όχι με την ανάληψη κα-θηκόντων, αλλά με την κατανεμημένη ηγεσία από κάτω προς τα πά-νω στις κοινότητες μά-θησης και συνεργασίας που δημιουργούνται με σκοπό να παράγουν νέα γνώση.

Μονιμότητα εκπαιδευτι-κών στα σχολεία. Πρέ-πει ο εκπαιδευτικός να μένει χρόνια στο σχολεί-ο, που επιθυμεί, και, αν είναι δυνατό, στον τόπο διαμονής του. Αν σκέ-φτεται ότι θα φύγει την επόμενη χρονιά, ή ότι μπορεί να απολυθεί, ή ότι βρίσκεται μακριά από την οικογένειά του, δε θα τον ενδιαφέρει ενδε-χομένως να βελτιώσει το σχολείο.

Τα παιδιά πρέπει να βρίσκουν σχολείο στη γειτονιά τους, εκεί όπου αλληλεπιδρούν και δημι-ουργούν κοινωνικούς δεσμούς με την τοπική κοινωνία και τους γονείς των άλλων μαθητών. Αναφέρθηκε και προη-γουμένως ότι τα σχολεία πρέπει να είναι μικρά σε μέγεθος. Τα μεγάλα σχολεία είναι δύσκολο να ελεγχθούν, είναι α-πρόσωπα, και δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν

τα παιδιά που περιθωριο-ποιούνται, που εκφοβίζουν ή εκφοβίζονται, που αντιμε-τωπίζουν δυσκολίες γενικό-τερα. Ακόμη και αν αναζητήσουμε τα κοινά χαρακτηριστικά των χωρών, που και οι ίδιοι αρχιτέκτονες της σημερινής εκπαιδευτικής πολιτικής θεωρούν «ως πιο επιτυχη-μένα μοντέλα εκπαίδευ-σης», για τις οποίες ατέ-λειωτο ακαδημαϊκό μελάνι έχει γράψει «διθυράμβους», όπως η Φιλανδία, η Ν. Κο-ρέα και η Ιαπωνία θα διαπι-στώσουμε ότι έχουν προω-θήσει την εσωτερική επαγ-γελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών τους. Ωστό-σο, έχουν ακόμη ένα κοινό χαρακτηριστικό. Οι εκπαι-δευτικοί σε αυτές τις χώρες έχουν κύρος στην κοινωνία. Είναι σεβαστοί, και αμείβο-νται αντίστοιχα. Καμία ποιο-τική κι ουσιαστική αλλαγή δεν μπορεί να επέλθει στην εκπαίδευση με την επιβολή από πάνω προς τα κάτω και όσο ο εκπαιδευτικός βρίσκεται εξαθλιωμένος και φοβισμένος στη βάση της πυραμίδας της ιεράρχησης των αναγκών και κινήτρων του Maslow. Είναι σαφές ότι για να περάσουμε στα επό-μενα επίπεδα της πυραμί-δας που οδηγούν στη βελτί-ωση, πρέπει να έχουμε κατακτήσει κάθε προηγού-μενο.

Κώστας Καλύβας, καθηγητής

στα ΕΠΑΛ & ΕΚ Άνω Λιοσίων

Μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη ώστε να

μπορεί ο εκπαιδευτικός

να διαφοροποιεί

τη διδασκαλία, τα μέσα

διδασκαλίας και να

επιτυγχάνει την

εξατομίκευσή της στις

ικανότητες κάθε μαθητή ξεχωριστά.

Ο φίλος του Αλέξη

συγκλονίζει. Συνεγείρει

πολλούς, ενώ σπέρνει εφιάλτες

σε άλλους τόσους… Είναι η

φιλία και η συντροφικότητα

ζωής, που αρνείται να

πεθάνει και να υποκύψει στον φιλοτομαρισμό.

Το να ζεις μαζί με τους άλλους, να

ζεις για τους άλλους.

Σελίδα 10 Το Έντυπο

Στις 6 Δεκέμβρη 2008, ο Αλέξης Γρηγορό-πουλος, έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες αστυνομικών. Μακριά από την έξαψη μα-χών ή το ρίσκο των οδοφραγμάτων. Χω-ρίς τον κίνδυνο των ‘’παράπλευρων απωλειών’’ σε μια γενικευμένη μάχη. Πι-θανόν ωστόσο να είχε κοιτάξει με περι-φρόνηση το ένστολο μίσος. Ήταν μόλις 15 χρονών και ξεψύχησε μπροστά στα μάτια του φίλου του και συνομήλικού του Νίκου Ρωμανού. Σήμερα ο φίλος του Αλέξη, 6χρόνια μετά, συγκλονίζει. Συνεγείρει πολλούς (και όχι μόνο νέους), ενώ σπέρνει εφιάλτες σε άλλους τόσους. Μα μιλάμε για το ‘’ληστή, εγκληματία και τρομοκράτη’’ Νίκο Ρωμα-νό; Μα είναι πράγματι η απέχθεια για τη ‘’ληστεία και το έγκλημα’’, αυτό που γεννά εφιάλτες, προκαλεί το μίσος και οπλίζει την κρατική θανατηφόρα αντεκδίκηση; Κάθε άλλο θα λέγαμε. Είναι η φιλία και η συντροφικότητα ζωής, που αρνείται να πεθάνει και να υποκύψει στον φιλοτομαρισμό. Το να ζεις μαζί με τους άλλους και να ζεις για τους άλλους. Ακόμη και να πεθαίνεις για αυτούς, ακρι-βώς επειδή αντιλαμβάνεσαι τη ζωή ως μοίρασμα. Ναι, τούτη η φιλία, είναι θανά-σιμος εχθρός του σύγχρονου βασικού ιδανικού του κυνικού ‘’παρτάκια’’ ή του φιλήσυχου ‘’κοίτα τη δουλίτσα σου καημένε’’. Είναι η αξιοπρέπεια, το αναση-κωμένο περήφανο βλέμμα, που περιφρο-νεί το σκύψιμο, το παρακαλετό, το γλείψι-μο. Όσο υπάρχουν κάποιοι που αρνού-νται το γονάτισμα και την αποποίηση της ελεύθερης προσωπικότητας, σίγουρα, χαλούν την γενικευμένη εικόνα της γλώσ-σας που σέρνεται παντού και των ταπει-νωμένων χειλιών που γνωρίζουν μόνο το ΝΑΙ. Είναι η ανάδυση και η περήφανη αντίστα-ση της στάσης αρχών, της υπεράσπισης αξιών και ιδανικών, κόντρα στην κοινή αντίληψη πως η ζωή και η πολιτική στρά-τευση είναι μια ανάξια συρραφή παζαριών και αιώνιων συμψηφισμών, συμβιβασμών και μετριοτήτων. Είναι η κραυγή της απαί-τησης για αξιοβίωτη και γεμάτη με εικόνες και νοήματα ζωή, τη στιγμή που περισ-σεύουν οι συμβουλές, οι τεχνικές και οι καπατσοσύνες για επιβίωση, η παρότρυν-ση για τη διαιώνιση ως σαπρόφυτων, πα-ράσιτων και σκουληκιών. Είναι το συναί-σθημα, το χαμόγελο, η ζέστα, η ζωντάνια, ενάντια στους στρουμφανθρώπους του γαλάζιου αίματος και τους ελβετόψυχους του χρήματος. Αγαναχτούν οι σφουγκοκωλάριοι ότι ξε-χνάμε τη ληστεία στην Τράπεζα στο Βελ-βεντό. Και ουρλιάζουν ακριβώς για να

ξεχαστεί η ληστεία των τραπεζών σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Να λησμονηθεί η λαφυραγώγηση του εργατικού εισοδήματος και των συντάξεων από τους εκπροσώπους του κόσμου του κεφαλαίου και της ΕΕ. Φυσι-κά, με την εγγύηση της κρατικής καταστολής και ενός νομικού συστήματος υπηρέτη τους. Να μείνει στη λήθη η δολοφονία ενάντια σε μια νεολαία, όπου οι μισοί είναι καταδικασμέ-νοι στην ανεργία, προκαταβολικά ένοχοι για ένα έγκλημα που δε διέπραξαν και άλλοι τόσοι σε ξένες πατρίδες να υφίστανται εκεί το συμμετρικό ανάλογο του καθ’ ημάς ρατσι-σμού και φασιστικού εθνικισμού. Μα ήταν λέει ‘’αστόπαιδο των Βορείων Προαστίων’’ και όχι παιδί εργατικής οικογέ-νειας. Λες και υπάρχουν κοινωνικοί αυτοματι-σμοί και ειδικά στη νεολαία…Όχι, δεν ανησυ-χούν μήπως νοθευτεί με αστικά κατάλοιπα η εργατική διαμαρτυρία. Τους νοιάζει να μη φανερωθεί η αδυναμία τους να δώσουν όραμα και προοπτική, ακόμη και στο δικό τους κύκλο των γαλαζοαίματων της εξουσίας. Ο Νίκος Ρωμανός δηλώνει και είναι αναρχι-κός. Και αυτό προκαλεί αμηχανία στην αρι-στερά, ειδικά στην κοινοβουλευτική και την ‘’καθώς πρέπει’’. ‘’Μα συμφωνούμε εμείς με αυτές τις τυφλές ενέργειες και τις αδιέξοδες πρακτικές;’’, είναι το σύνηθες ερώτημα. Μπορεί η απάντηση να φαίνεται και να είναι προφανής για όσους προτάσσουν την ανα-γκαιότητα της ταξικής πάλης με βάθρο ένα ανασυγκροτημένο κοινωνικά και πολιτικά εργατικό κίνημα, αλλά το ζήτημα είναι να τεθεί η σωστή ερώτηση. Είναι ή δεν είναι ο αναρχισμός η ζωντανή απόδειξη για το τίμημα που πληρώνει μια αριστερά, κατά βάση διαχειριστική και κομ-φορμιστική, που διατείνεται πως θα αλλάξει τον κόσμο ‘’χωρίς να σπάσει ούτε ένα τζάμι’’; Που από το πρωί ως το βράδυ δε βλέπει τίποτα άλλο παρά μόνο κάλπες, εκλογές, εκλογικά ποσοστά, κυβερνητικά πόστα και μερίδια εξουσίας; Που περιορίζει τις συμμαχί-ες κατά βάση σε όσους συχνάζουν στα ίδια μέρη και περιορίζονται στους ίδιους κολοβω-μένους συλλογισμούς, χωρίς να μπορεί να βλέπει τις μαχόμενες ανατρεπτικές δυνάμεις μέσα σε μια κοινωνία υπό σύληση; Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα, όμως… Όχι για δακρύβρεκτες εκφράσεις αλληλεγγύ-ης, αλλά για πολιτική δέσμευση για ανένδοτο ανατρεπτικό αγώνα, πριν απ΄ όλα ενάντια στην απαγόρευση των συνδικάτων και της απεργίας που προωθούν εργοδότες, κυβέρ-νηση και τρόικα. Φοβούνται το Νίκο Ρωμανό. Ακόμη περισσό-τερο τρέμουν αυτό που αντιπροσωπεύει η στάση του και η λεβεντιά του. Στην κολασμένη περίοδο που διανύουμε, το

Γρηγορόπουλος και Ρωμανός

Σελίδα 11 Τεύχος 9

πως ο Νίκος Ρωμανός απλώς αδυνάτισε και …δεν κινδυνεύει. Κυριαρχεί στη σκέψη τους, προηγείται ακόμη και της ανάγκης πολιτικής αυτοπροστασίας τους, η μανία της εκδίκησης σε ότι αντιστέκεται έμπρακτα, θαρρετά, προκλητικά. Ας πάρουν υπόψη τους λοιπόν αυτό που ίσχυε πάντα:Όποιος ξεκινάει την εκδίκηση, είναι φρόνιμο να σκάψει από τα πριν δυο τάφους. Πολύ περισσότερο, που η σημερι-νή εποχή δεν είναι συνηθισμένη. Τα προφητικά λόγια του κινέζου φιλόσο-φου Λαο Τσε, του 6ου αιώνα π.Χ. δείχνουν την εποχή μας: ‘’Στην Χρυσή εποχή οι κυβερνήτες ήταν άγνωστοι. Την επόμενη εποχή οι κυβερνή-τες ήταν αγαπητοί και σεβαστοί. Μετά ήρθε η εποχή που τους κυβερνήτες τους φοβό-ντουσαν. Και τέλος ήρθε η εποχή που τους μισούσαν’’.

Παναγιώτης Μαυροειδής

παραμικρό μπορεί να βάλει φωτιά στον κά-μπο της αγανάχτησης. Η εκλογική αναμονή δεν είναι ισχυρότερη από την καχυποψία του κόσμου για τις λύσεις που δήθεν θα έρθουν από ξέπνοες κυβερνητικές αλλαγές, μέσα στο ίδιο πλαίσιο και με τον κόσμο στον κανα-πέ. Δεν μπορούν όμως να κάνουν και πίσω. Τουλάχιστον, όχι εύκολα. Διότι, κυριαρχούν τα ζωτικά χαρακτηριστικά της εξουσίας, του συστήματος κυριαρχίας και στερέωσης του κόσμου του κεφαλαίου. Δεν τους αφήνει η εγγενής νεκροφιλία τους, η αγάπη για τα νε-κρά πράγματα. Τους τυφλώνει το μίσος τους για τη νεολαία. Αυτοί οι ίδιοι δεν είναι που κατεβάζοντας το βασικό μισθό, τον υποβίβασαν ακόμη πιο κάτω για αυτούς που είναι κάτω από 25 χρό-νων; Μήπως δεν επέβαλαν χειρότερες ρυθμί-σεις για τις ασφαλιστικές εισφορές, ακριβώς για αυτούς; Δεν θέσπισαν, ειδικά για τη νεο-λαία, το δουλεμπόριο της λεγόμενης ‘’μαθητείας’’, των ‘’πεντάμηνων’’, των vouch-ers; Γίνονται γελοίοι και καταγέλαστοι. Έφτασε ο Υπουργός Δικαιοσύνης να σκαρώ-νει δελτίο ιατρικής ενημέρωσης, τονίζοντας

Στην κολασμένη περίοδο που διανύουμε, το

παραμικρό μπορεί να βάλει

φωτιά στον κάμπο της

αγανάχτησης. Η εκλογική

αναμονή δεν είναι ισχυρότερη

από την καχυποψία του κόσμου για τις

λύσεις που δήθεν θα έρθουν από

ξέπνοες κυβερνητικές αλλαγές, μέσα

στο ίδιο πλαίσιο και με τον κόσμο

στον καναπέ

ΕΛΜΕ Άνω Λιοσίων - Ζεφυρίου - Φυλής

Χαιρετίζουμε τις εκατοντάδες κινητοποιή-σεις των μαθητών που έγιναν το προηγού-μενο διάστημα σε όλη την Ελλάδα. Στην περιοχή μας κινητοποιήθηκαν συνολικά 8 γυμνάσια και λύκεια, άλλα λιγότερες κι άλλα περισσότερες μέρες. Οι μαθητές βγήκαν στους δρόμους κι αρκετές φορές μάλιστα μαζί με τους γονείς και τους καθηγητές τους και έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Δεν πραγματοποιούν «εθιμοτυπικές» κινητοποιήσεις, όπως ισχυρίζεται ο υπουργός Παιδείας, Λοβέρδος, που είναι επικοινωνια-κός, αλλά και τόσο επιφανειακός. Δε διστάζει να φερθεί αντιδημοκρατικά έως και φασιστικά «απαγορεύοντας» να μιλάει ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος 75.000 καθηγητών, προσβάλλοντας όλους τους καθηγητές κι ι-διαίτερα αυτούς της τεχνικής εκπαίδευσης. ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ. Ξεσηκώνονται οι μαθητές ενάντια στο «νέο» διαλυμένο Λύκειο, που γίνεται σφα-γείο για τα παιδιά με δήμιο την τράπεζα θεμάτων, που είναι πραγματικά «τράπεζα θυμάτων». Μέσω αυτής δημιουργείται ένα σχολείο εξεταστικό κέντρο που εξοντώνει τα παιδιά μας. Καθιερώνονται πανελλαδικού τύπου εξετάσεις και στις 3 τάξεις του Λυκείου με αποτέλεσμα χιλιάδες να μείνουν πέρσι μετεξεταστέα ή στην ίδια τάξη. Ξεσηκώνο-νται οι μαθητές γιατί οι γονείς τους αιμορ-ραγούν οικονομικά και στα φροντιστήρια, γιατί τα σχολεία έχουν ακόμη χιλιάδες κε-νά, γιατί

κυβέρνηση - ΕΕ – ΔΝΤ τους ετοιμάζουν μια ζωή χωρίς δικαιώματα και δουλειά, μια ζωή αληθινή κόλαση. Η κυβέρνηση τολμά να μιλά για ανα-πλήρωση των χαμένων διδακτικών ωρών", όταν ακόμα χάνονται χιλιάδες ώρες από τις ελλείψεις εκπαιδευτικών ακόμη και σε πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα! Και ομολογεί η ίδια ότι δεν θα καλύψει όλα τα κενά, τα σχολεία θα λει-τουργούν «με επάρκεια κι όχι με πληρότη-τα», γιατί δεν θέλουν να δώσουν χρήματα για την πρόσληψη εκπαιδευτικών. Από την άλλη τολμά να στέλνει τους εισαγγελείς και την αστυνομία από την πρώτη στιγμή πά-νω στους μαθητές με συλλήψεις, εγκυκλί-ους, με δήθεν αγανακτισμένους γονείς ακό-μα και ξυλοδαρμούς. Τολμούν να έχουν υπουργούς όπως ο αποπεμφθείς φιλοκα-σιδιαρικός Στίλιος ή στελέχη όπως ο φασί-στας Μπαλτάκος, για να μην α ν α φ έ ρ ο υ μ ε τ ο υ ς «εδημοκρατισθέντες» Γεωρ-γιάδη, Βορίδη και Πλεύρη. ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ. Καταγγέλλουμε τις απει-λές και την τρομοκρατία. Κάτω τα χέρια από τους μαθητές μας και τους α-γώνες τους. Καλούμε όλους τους συνάδελφους να σταθούν δίπλα τους.

Όλοι μαζί, μαθητές,

εκπαιδευτικοί και γονείς,

να σώσουμε τη Δημόσια

Εκπαίδευση

Επισκεφθείτε μας στο http://to-entypo.blogspot.gr/

Η Πολυπλοκότητα του Να Τρως Ψάρια

Κάποια γυναίκα καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη την είδα χτες τη νύχτα στο ντοκυμανταίρ βγάζει τα λέπια και τα σπλάχνα και ξεπαγώνουν κάνοντας κύκλους στο φούρνο μικροκυμάτων Κάποια γυναίκα καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη έχει χρόνο απέραντο ένα μαχαίρι κι ένα παιδί που κλαίει καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη κι εγώ βιάζομαι καθαρίζει ψάρια που ποτέ δεν θα φάει κι ανάμεσά μας μεσολαβεί ένας πιλότος και τρεις μεταπράτες απόσα πλήρωσα δεν θα φτάσει σχεδόν τίποτα να σταματήσει αυτό το παιδί "το αληθινό πρόσωπο των αγγέλων" να κλαίει από πείνα. Κάποια γυναίκα καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη τα βάζω στο τηγάνι και μυρίζουν κρέας κρέας τηγανιτό κι ανθρώπινο που πεινάει. Ανάμεσα σε μένα και στα ψάρια που θα φάω υπάρχει μια περίπλοκη πραγματικότητα κάποιες εξειδικεύσεις κάποιες λησμονιές για να με κάνουνε να φάω κρέας ανθρώπινο που κλαίει. Κάποια γυναίκα καθαρίζει ψάρια στη Σενεγάλη κι εγώ ετοιμάζομαι να ξεχάσω πως τρώω κρέας ανθρώπινο. Είναι πολύ περίπλοκο στις μέρες μας να τρως ψάρια θα πρέπει πρώτα να κάνεις μια μικρή προσπάθεια να μη σκέφτεσαι. Στη μνήμη του Χούλιο Κορτάσαρ

Βασίλης Λαλιώτης. ποιητής-μεταφραστής

Δείτε ακόμα http://ekpanoliosion.blogspot.gr http://elme-alzefy.blogspot.gr

ΝΑΙ σε Αγώνα, Δημοκρατία, Ισότητα, Ελευθερία και Δημιουργία,

γιατί αυτά είναι εργαλεία για την αληθινή Παιδεία