ο

Έ τος Ν Γ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014 Τεϋχος 518

* Ακολουθεί μοι, άρας τόν σταυρόν σου

• Ικεσία στην όδυνωμένη Παναγία

Γαλανός ουρανός

Μαρτυρία πίστεως (Στ. Σαΐανουδάκης)

• Θέλω νά γράψω τή λέξη Χριστός

i w

ΝΘΟΘΙΛΦλΟλλΤρίλTO ΣγΓΧρΟΝΟ ΠρΟΣΦΠΘΙΟ

Τ Ο γ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

ΝΙΚ. Π. 8λ ίΙλ 6 ΙλΛΗ

Ό άντίχριστος κτυπά καί σήμερα μέ τή νεοειδωβοβατρία.Τό βιββίο αύζό άπαντά σ’ δβες τις κατηγορίες

των νεοειδωβοβατρών κατά τής Έκκβησίας τοϋ Χριστοΰ. Επισημαίνει ότι ή είδωβοβατρία είναι άπόβυττχ ριοφοβατρία.

Οί σεβίδες του ύπενδυμίζουν τούς φοβερούς διωγμούς των είδωβοβατρών κατά των Χριστιανών.

Επιχειρούν μιά σέ βάθος άνατομία τής είδωβοβατρίας. Ιστορούν πώς ή είδωβοβατρία ούσιασακά αύτοκαταβύδηκε.

Σεβίδες 307-Τιμαται 8 €.

ΠΘΡΙΘΧΟΜΘΝΛft?/ £ «Ακολουθεί μοι, αρας τόν σταυρόν σου»

/5 ί im m U Υ1(* τό Πάθος καί την Ανάσταση

1 % Τό Πάντιμο Αίμα /57 ̂ «Συλλογίσου, αδελφέ...»

163 & : ■ L· WL 'Η ’Ανάστ«®ή f««164 Wk Μ Λ Απ' τό Σταυρό στην ’Ανάσταση

t64t ^ W k M M165 \ f y «Γιώργη μέ λένε»

16%f2 J9 KlXI9 R i Άναζήτησις τοΰ Κυρίου170 ® : Φωτεινή-Ζεΐνέπ

174%I US 1 S S Μεγάλη Παρασκευή βράδυ 175 " Τ * μΛ Θέλω νά γράψω τή λέξη Χριστός

176 Mma ' Γαλανός ουρανός 179 ΙΛΤΑ J ! Γράμματα στη σύνταξη

1%0 - | - | jg|| Ή Βουλή τοΰ ’Ενός 1%2 "* Άξιος βλαστός, άξιας μάνας

/iVBHflflSBBBI 1 Ή Βασιλεία των Ουρανών 1%6 WL·Hfc· fPli Μαρτυρία πίστεως

Έως πότε βαρυκάρδιοι; yifl Η Παρεμβάσεις

mKT% -«Μ * ’Απόψεις καί σκέψεις

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΛΙΚΟ

ΦΟΙΤΗΤΩΝ καί ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ Έκδοτης:

Σύλλογος ’Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως

«Ό Μέγας Βασίλειος» Μαυρομιχάλη 32 - 10680 ΑΘΗΝΑΙ

Αριθ. Τηλεφ. 210-36.17.566 Τηλεομοιότυπο: 210-36.17.566

http://www.drasimas.gr e-mail: pedrasis@otenet.gr

Διευθυντής Συντάξεως: Νικόλαος Π. Βασιλειάδης

Ίσαύρων 42-11472 ΑΘΗΝΑΙ Εκτύπωση:

Α. Μαχαλιώτης & Α.Γκιούλης Ο.Ε. Πετμεζα 80

202 00 ΚΙΑΤΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ Τιμή φόλλου: € 1,

Κύπρου € 1 Συνδρομή ’Εσωτερικοί:

’Ετήσια € 12

Συνδρομή Κόπρου:’Ετήσια € 20

Συνδρομή ’Εξωτερικού: ’Ετήσια € 35

Κωδικός ΕΑΤΑ: 013822 ISSN: 1106-8698

5Λ£»β!λΑΗ

Ν606ΙΛ(0Κ°^ΤΡ̂ΤΟ ΧΥΓΧΡΟΝΟ

προΐωπβιοΤΟΥ

ί,ΝΤΙΧΓ'ΓΓ°Υ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ‘Ό ΣΩΤΗΡ»

«Άκοβούδει μοι. άρας τόν σταυ­ρ ό ν σου».

Τό «άρας» καί τό «άκοβούδει μοι» δίπβα τό ένα στό άββο.

Ό Χριστός μάς Βέβει δίπβα Του, αίροντας τό σταυρό μας.

Ξέρει ό Χριστός άπό ψυχή περί- βυπ-η έως θανάτου.

Ξέρει καί άμέτρητους άνθρώ- πους πού θέβουν - δέ Βέβουν, σηκώνουνε σταυρούς δυσβάστα­κτους.

«Άκοβούδει μοι. άρας τόν σταυ­ρ ό ν σου».

Χρόνια διαβάζω αύτή τήν πρό- σκβΐΐστι καί μόβις πού τή συββα- βίζω. Μόνο που καί πού, όταν ή μαρτυρική ζωή κάποιου ποβύπα- 8ου άγιου, εύτυχισμένου καί πο- βυτιμημένου, μοϋ ρίχνει βίγο φως κι άπόμακρο νά δώ τις βέξεις. νά 6ρώ τό νόημά τους.

Ειδικά καθήκοντα καί άξιώ- ματα μπορεΐ νά έχει ό άνθρωπος, άββά καί ειδικό φορτίο σταυρών καί Ββίψεων. Παθήματα, πόνους καί πειρασμούς μέσα. του καί έξω. Πάθη καί αμαρτήματα, άσθένειες καί κβίσεις πού ντροπιάζουν, είναι σταυροί προσωπικοί δικοί μας.

Νά κουδαβας σταυρό είναι στ’ άνθρώπινσ, άναπόφευκτο.

Κοινός κβηρος των τέκνων τοϋ θεού, άββά καί συχνά άποτέβε- σμα προπέτειας καί άδιακρισίας.

«Άκοβούδει μοι, άρας τόν σταυ­ρ ό ν σου».

Όβη ή τιμή καί ή σοφία είναι νά καταβάβεις, νά δεχθείς νά τόν σηκώνεις δίπβα Του.

Ά ν άρνηθεϊς τόν εαυτό σου, βρί­σκεις τό δρόμο γιά μιά θέση δίπβα Του.

Σήκωνε τό σταυρό σου, άκοβσύ-

( ( Ά χ ο λ ο ύ & ζ ι μ ο ι

αρας τόν σταυρόν σου

»

Τ ε ύ χ ο ς 5 J S · Α Π ΡΙΛΙΟ Σ 2014

ez/'-'v t / /Ο λ ? 7 7? τ / μ ? 7 κ α /

ή σοφία είναινά καταλάβεις,

ν ά ό ϊχ & ε Ί ς

νά τόν σηκώνειςόΪΎτλα Ύον.

...ττροσκαλεΐ δλους ό Χριστός

νά σηκώνουνε SiirXa Τ ου

τό σταυρό τους3 χα / μυστικά

τούς βεβαιώνει 7τώς είναι

ό ώκός Του.

θησέ με, ύπόμενε κοντά μου.Ρίξου σ ’ έναν άγώνα αύταπάρνησης, ύπο-

μονής καί περιφρόνησης του κόσμου άγόγγυ- στα. «Περίφερε τόν θάνατον καί κ α θ ’ ημέραν έτοιμος έσο πρός σφαγήν».

Πόσοι σημερινοί μπορούν νά δοϋν χω ρ ίς άπεβπισία ή άπέχΒεια αύτές τις φράσεις;

Συσταυρωμένος ό βηστής δίπβα Του θεοβό- γησε. Τήν Ιδια ώρα, χω ρ ίς ά ββες άρειές καί έργα μεγάβα, μπήκε μαζί Του στόν Παράδεισο.

«Άκοβούδει μοι, άρας τόν σταυρόν σου».+ + +

Πορευομένου τοΰ Ιησού στόν τόπο της σταυ- ρώσεως ηγγάρευσαν οί σταυρωτές Του τόν Σί­μωνα τόν Κυρηναϊο νά άρει τόν σταυρό Του, μήπως έκπνεύσει ό Χριστός έξαντβημένος καί δέν προβάδουυε τή σταύρωση.

Στήν πιό δραματική ώρα γιά τή σωτηρία μας δέχεται ό θεάνθρωπος Χριστός τή βοήθεια, τή συμπόρευση άνθρώπου, πού σηκώνει τό δικό Του σταυρό ώσάν νά ήτανε προσωπικά δικός του.

Άπό τότε, δύο χ ιβ ιά δ ες χρόνια, προσκαβεϊ ΰβους ό Χριστός νά σηκώνουνε δίπβα Του τό σταυρό τους, καί μυστικά τούς βεβαιώνει πώς είναι ό δικός Του.

+ + +Στό αριστούργημα τού EL GRECO «Ό Ιησούς

αιρων τόν Σταυρόν» τά μακριά δάχτυβα τοΰ είκονιζόμενου Χριστού άκουμποϋνε τό άκατέρ- γαστο, χοντροκομμένο ξύβο στοργικά, σάν γιά νά τό φυβάξουν πάνω στήν καρδιά Του.

Στό ύπέροχο ββέμμα Του ή θβίψη «καταπίνε- ται» άπό τή μεγαβύτερη δυνατή πνευματική ηδονή πού μπορεϊ νά θιώσει άνθρωπος.

Μορφή θεανδρική, πού έπιβεβαιώνει περί­τρανα ότι ό σταυρός είναι ή δόξα Του.

Γ ι’ αύτό τόσο φιβάνθρωπα, τόσο τιμητικά κα βεϊτόν κάθε άνθρωπο:

«Άκοβούδει μοι, άρας τόν σταυρόν σου». Q

148 Μ JS©@ Τεϋχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 20ΐ 4

Καρφωμένα στό Σταυρό τά χέρια τοΰ Ίησοϋάνοιχτά στόν ορίζονταένώνουν τά πριν διεστώταένώ οι ματωμένες παβάμες τουςστάζουν Θρόμβους έβέους.

Είναι τά Ιδια χέριαπού πήραν τόν πηβό καί τόν έκαμαν άνθρωπο πού στερεώνουν τά σύμπαντακαί άγγίζουν τή γή κάνοντάς την ϋ άνθίζει ή νά τρέμει.

Είναι αύτά πού νήπιο δένονταν σά φωτοστέφανο όβόγυρα στό πρόσωπο τής Παναγίας Μητέρας του ένώ άργότερα ύποταγμένα στό έργαστήρι τού Ιωσήφ δούβευαν ύπομονετικά τό ξύβο.

Είναι τά χέρια πού ξανά επβασαν τόν πηβό κι άνοιξαν τοΰ τυφβοϋ τά μάτια-πού γύρισαν στή ζωή τό δωδεκάχρονο κορίτσι τοΰ Ίάειρον εύβόγησαν πέντε ψωμιά καί χόρτασαν πέντε χιβιάδες· έγιναν γέφυρα νά ’ρχονται πάνω της τά παιδιά άπ τήν άκρη τοΰ κόσμου νά βρίσκουν άπάγκειο στήν άγκαβιά Του.

Τά ϊδια χέρια δέθηκαν μέ σκοινίσάν τό πρόβατο γιά σφαγή τή νύχτα τής προδοσίαςκαί μάτωσαν βαθιά στό πραιτώριοάπ τις βαριές άβυσίδες.

Είναι τά χέρια τοΰ Ίησοϋτά σημαδεμένα μετά τήν Ανάσταση μέ τούς τύπους τών ήβων πού σάν τά ψηβάφησε ό Θωμάς άναβόησε Ό Κύριός μου καί ό Θεός μ ο υ !

Κι άκόμη τά ϊδια χέρια,πού καθώς στήν Άνάβηψη άνέβαινε άπό νέφος σέ νέφος, εύβογοϋσαν τή γη μαςένώ οί άνθρωποι ββέποντας τό θαύμα βοοϋσαν έρχου καί έρχου Κύριε Ίησοϋκαί βαθιά άπό τήν άβυσσο άχοβογοϋσαν τά σύμπαντα έρχομαι, έρχομαι ταχύ.

Ε.Κ .

Τεΰχος 518. ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014 ^ 149

ϊ τό πά$ος καί τήν Ανάσταση τον ΧριστούΜέσα στήν κατάνυξη τής Μ. Εβδομάδας κάποια ψαβτικά, κάποιοι στίχοι ιδι­

αίτερα άγγίζουν τήν ψυχή, καί στοχάζεται.Ποιός Ιστορικός μέ τόση ακρίβεια κατάφερε νά ζωντανεύει καί νά συγκλονίζει

τούς πιστούς μέ τις φρικτές σκηνές τοΰ μαρτυρίου τοΰ πάσχοντος Θεού;

«Ή γβώσσά μ ο υ κεκόββηται τφ βά ρυγγί μου... ότι συναγωγή πονη- ρευομ,ένων περιέσχον με. όίρυξανχεϊράςμου κα ί πόδας, έξηρίΒμησαν πάντα τά οστά μου... διεμερίσαντο τά ίμάτιά μ ου έαυτοϊς κ α ί έπί τόν ιματισμόν μ ου έδαβον κβηρον...»

(Ψαβ. 21, i 6-ig).

Παρότι ό ύπέροχος 2l°s Ψαβμός έκφράζει τήν άγωνιώδη κραυγή τοΰ δικαίου πού ύποφέρει καί φαίνεται νά Τόν έχει έγκαταβείψει ό θεός παρά τήν άδωό- τητά του - καί μιβάει έδώ βέβαια ό δοκιμαζόμενος προφητάναξ Δαβίδ - έπιση- μαίνουν οι έρμηνευτές ότι «Μέγα μέρος τού Ψαβμοϋ αύτοϋ δέν είναι δυνατόν νά βρει σέ κάποιον άββο τήν πβήρη καί άκριβή εφαρμογή του, παρά μόνον στόν Μεσαία Χριστό».

Πραγματικά στήν Κ. Διαθήκη, ό ϊδιος ό Κύριος προσοικειοϋται ορισμένους στίχους τοΰ Ψαβμοϋ γιά τόν έαυτό του άπευδυνόμενος στόν Πατέρα του ή καί έπαβηδεύοντας στό πρόσωπό του αύτούς τούς στίχους. Παράββηβα καί οιΆπό- στοβοι άναφέρουν ποββές ένότητες μέ βεβαιότητα δτι έφαρμόζονται στό Χριστό (ββ. ΜατΒ. κ ζ'4 6 καί 4 3 , Τω. id', Έ6ρ. β'12).

Οι σχοβιαστές τονίζουν δτι «χωρίς άμφισβήτηση ό Ψαβμός είναι καδαρά μεσ- σιακός καί δβες οΐ έξηγήσεις πού προβάββονται άπό τούς όρδοβογιστές, οι όποιοι άρνοϋνται τό δαϋμα τής προφητείας, «άποδείχδηκαν άβάσιμες καί τε- βείως άπίδανες καί άστήρικτες».

Ό 2ι°ε Ψαβμός δέν είναι ώστόσο ό μοναδικός πού προφητικά, άνάγεται στή σταύρωση καί τήν Ανάσταση του Κυρίου.

ΟΙ μεγάβοι δεοβόγοι καί έρμηνευτές σημειώνουν δτι δεκαοκτώ άπό τούς Ψαβ- μούς, πού μέ διορατικό χάρισμα ό Δαβίδ καί οι άββοι ύμνωδοί συνέγραφαν, χαρακτηρίζονται ώς Μεσσιακοί, γιατί παρουσιάζουν τόν άναμενόμενο κατά τήν

MS [β.S@ Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

προχριστιανική έποχή Μεσσία, ό Ό ποιος θά έρχόταν στή γή γιά νά χα ρίσει στό άνθρώπινο γένος τή βύτρωση κα ί τή σωτηρία.

Τή Μ. Ε βδομά δα ή άγια μα ς Έκκ/Ιησία, γιά νά ύποδαυβίσει τόν πόθο νά ζήσουμε βαθύτερα τό νόημα των Παθών, μαζί μέ τά ά ββα Ιερά κεί­μενα τής Κ. Διαθήκης χρησιμοποιεί καί τά Προ­φητικά τής Π. Δ ιαθήκης καί τούς σχετικούς Ψαβμούς.

Οι θεόπνευστοι συγγραφ είς οραματίζονταν νοσταβγικά καί προφητικά μέ ένάργεια ιστο­ρικών, πριν άπό 2.000 χρόνια, καί μιβοϋσαν γιά τά πάθη τοΰ Χριστού, ώστε νά όβοκβηρω θεΐ τό προαιώνιο σχέδιο τοΰ θ εο ύ νά σώσει τόν κόσμο.

•Ίνατί έφ ρύα ξαν έθνη, κ α ί β α ο ί έμεβέτησαυ κ ενά ; ... Ο ί ά ρχοντες σ υνήχδη σ α ν έ π ί τό αύτό κατά τοΰ Κ υρίου κ α ί κατά τοΰΧ ριστοϋ αύτοϋ»

(Ψαβ. 2, 1-2).

Κ α ί όμως θά άποδείξει ή έπερχόμενη πραγ­ματικότητα ότι

«βίδον, δ ν άπεδοκίμα- σαν ο ί οίκοδομοϋντες, οΰτος έγενήδη ε ις κεφ α βή ν γωνίας»

(Ψαβ. ιιγ , 22). !'

Ε ρμηνεύοντα ς τό στίχο οι μεγάβοι Πατέρες τής Έ κκβησίας παρατηρούν ότι: «Ό Χριστός τούς δύο τοίχους ά.π ά ββή βω ν έστώτας έκ δια­μέτρου, τούς έ ξ Ιουδαίων καί τούς έξ έθνών πε- πιστευκότας, εις εν συναγαγών τά διεστώτα ουνέζευξεν εις μίαν πίστιν...» (Θεοδώρητος).

Ό άγιος Ιω ά ννης ό Χρυσόστομος συνδυάζει άπόβυτα αύτόν τόν στίχο μέ τόν άκόβουθο, πού δηβώνει θριαμβευτικά τή νίκη τού Μεσσία Χ ρι­στού καί προτρέπει τούς πιστούς νά δοξοβογή- σουν τόν Κ ύριο γιά τή βύτρωση πού τούς χάρισε.

«Αϋτη ή ημέρα, ή ν έποί- ησεν ό Κ ύρ ιο ς' άγαββιασώ- μεδ α κ α ί εύφ ρανδώ μεν έν αύτψ

(Ψαβ. ιιγ , 24)·

κεφαβήν γωνίας, . . .ή ημέρα ή έπώνυμος αύτοϋ Κυριακή», «καθ ήν ό β ίθ ο ς ούτος άνέστη μετά τό πάθος» (Θεοδώρητος).

Θριαμβευτική είναι ή ρητορική έρώ- τηση τού άγιου Ίωάννου τού Χρυσοστό­μου: «Τί τής ημέρας ταύτης ίσον;».

Π ροανάκρουση τής μ εγά β η ς ήμέρας άκούεται στήν πρώτη Ανάσταση, τό πρωί τού Μ. Σαββάτου. Γεμάτος σθένος, έπι- σημότητα, μεγαβεϊο καί προφητική παρ­ρησία ό καταβηκτικός στίχος τού 8 1ου Μ εσσιακοϋ Ψαβμοϋ:

«Ανάστα, ό Θεός, κρίνον τήν γην, ότι σύ κατακβηρονο- μή σ εις έ ν πάσι τοϊς έδνεσιν»

(Ψαβ. 8ι, 8).

Κ α ί διερωτάται ό Μ έγας Α θα νά σιος: Π οιά άββη ημέρα θά μπορούσε νά είναι αυτή παρά «ή άναστάσεως του Κ υρίου ημέρα»; Α ύ τή ή ημέρα είναι «ή σωτήριος τών έθνών άπάντων», ήμέρα «καθ’ ήν ό άποββηθείς β ίθ ο ς γέγονεν εις

Κ αθώ ς μέ μεγαβοπρέπεια ψάββεται, ένώ ό ιερεύς συμβοβικά σκορπίζει τά φ ύββα τής δάφνης, προετοιμάζεται ό πι­στός β α ό ς γιά τόν πανηγυρικό εορτασμό τής Άναστάσεω ς τού Σωτήρος Χριστού, όταν θ’ άντηχοΰν θριαμβευτικά οι Ιεροί ορθόδοξοι ναοί μαζί μέ τό «Χριστός Ά νέ­στη» τούς έπαναβαμβανόμενους στίχους τού 6γ°υ Ψαβμοϋ.

«Άναστήτω ό Θεός, κ α ί διασκορπισδήτωσαν ο ί έ χ δ ρ ο ί αύτοϋ, κ α ί φυγέτωσαν άπό προσώπου αύτοϋ ο ίμ ισ οΰντες αύτόν.

Ω ς έκβείπει καπνός, έκβιπέτω σαν' ώς τήκεται κηρός άπό προσώπου πυρός, οΰτως άποβοΰνται οι άμαρτωβοί άπό προσώπου τοΰ Θεοΰ. Κ α ί οι δί­καιοι εύφρανδήτωσαν, άγαββιάσδω ­σάν ένώ πιον τοϋ Θεοί7, τερφδήτωσαν έν εύφ ροσύνψ

(Ψ α β . 6 7 , 1-4 λ

Κ α ί τότε, όπως στά χρ όνια τοϋ προφη- τάνακτος Δαβίδ, φυγαδεύεται άπό τις ψυχές τών πιστών ό πόνος, ή άπεβπισία, ή άγωνία γιά τό αϋριο, καί γεμίζουν ειρήνη, βεβαιότητα, εύφροσύνη, άγα β- βίαση, δοξοβογία!

«Αϋτη ή ήμέρα, ήν έποί- ησεν ό Κ ύρ ιο ς' άγαββιασώ- μεδα κ α ί εύφρανδώμεν έν αύτψ

(Ψ αβ. 1 1 7 ’24 )· ^' - .:..... ............

Τεύχος ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

ΕΙΚΟΝΑ: συ/Ι/Ιόγου Ό

«mm

Σ τ η ν ό^υνω μένη Π α ν α γ ία: «II ■

Παναγία Παρθένε Θεο­τόκε, καθώς μόνη παρί- σταοαι, μέ τις θεόμορφες άγγεβικές χοροστασίες καί τόν ιερό Μαθητή, στό Σταυρό τοΰ

Υίοϋ σου, δορυφορία φρικτή, Σέ ικετεύουμε, οί γυμνοί καί άπαρρησίαστοι, τις άγιες παβά- μες, μέ τις όποιες έβάστασες τόν Θεόν των δβων, ϋψωσε πρός τά άπβωμένα χέρια Του, Ικέτις θερμή, καί Ιβέωσε τό πρόσωπό Του γιά χάρη μας.

ΓιατίΈσένα έπακούει ό σταυ­ρω θείς Υιός καί Θεός σου, Μαρία Θεόνυμφε.

Των θβιβομένω ν ή κατα- | φυγή, ρίξε ββέμμα συμπαθείας στό πρόσωπο των πονεμένων. Συμπόνεσε μαζί τους, Βασί- βισσα τοΰ πόνου. Βάβσαμο παρηγοριάς χύσε στήν όδυνω- μένη καρδιά τους. Παραμύ- θησε τήν άρνουμένη νά δεχθεί παράκβηση ψυχή τους. Κι άς γίνει ή δική σου σταβαγματιά τό δάκρυ σπονδή βατρείας πρός τόν υπέρ παντός τοΰ κό­σμου Σφαγέντα ώς θυσίαν ίεράν καί άμωμον.

Γιατί Εσένα έπακούει ό σταυρωθείς Υιός καί Θεός σου, Μαρία Θεόνυμφε.

Απαντοχή των άπηβπισμέ- νων, των άδικημένων άκου τήν πνιγμένη κραυγή. Τήν περιφρόνηση μόνο, αύτήν καί τήν έξουδένωση είσέπρα- ξαν άπό τόν κόσμο. Καί νά βροΰν τό δίκιο τους πουθενά δέν έχουν νά στραφούν, παρά μόνο σέ Σένα, Κυρία. ’Ά ς γίνει ή δική σου σιωπή πού βαστάς, βοή στά ώτα τοΰ Τανυθέντος έπί Σταυρού καί

152 Μ fpSM Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

τήν έκδίκησιν των έκβέκτων Του άναβαβόντος.Γιατί Εσένα έπακούει ό σταυρωθείς Υιός καί Θεός σου, Μαρία Θεόνυμφε.

Τών όβιγοψύχων ή βακτηρία, μέτρησε, Παντάνασσα, τόν μόχθο τών κο- 7τιώντων. Ό κάματος της ημέρας τούς βάρυνε έπάνω τους, καί τό καύμα τού ηβιου τούς στέγνωσε τό πρόσωπο. Ν ’ άντέξουν άββο δέν βαστούν, καί ή ισχύς τους τούς έγκατέβιπε ήδη. Ή δική σου μεγάθυμη στάση κοντά στό Σταυρό άς γίνει ύπόμνηση στόν Ύπομείναντα πάθος φρικτόν καί παρέχοντα τήν μέχρι τέβους ύπομονήν.

ΓιατίΈσένα έπακούει ό σταυρωθείς Υιός καί Θεός σου, Μαρία Θεόνυμφε.

Κόρη άσπιβη, άνύμφευτε Νύμφη, δέξου άβρές σου παραστάτιδες παρ­θένες αίδήμονες. Σέ Σένα προσββέπουν, Σεμνή, μέ τό σχήμα σου ποθούν νά σχηματίζονται. Σύ τό ίβαρό σου ββέμμα, τό παρθενικό καί πανάμωμο, τό αίδέσιμο στούς άγγέβους καί άνεπίβατο στούς άνθρώπους, άνοιξε πρός τόν Υιό σου καί νεύσε στούς σβησμένους Του όφθαβμούς, τό κρύσταββό σου νά άποτυπώνει στά δικά τους μάτια καί νά τά στρέφει όβοτεβώς έπάνω Του, τόν Νυμφίο τόν ώραιότατο.

Γιατί Εσένα έπακούει ό σταυρωθείς Υιός καί Θεός σου, Μαρία Θεό- νυμφε.

Θεού Μήτηρ, Κυρία τοϋ σύμπαντος, άφησε νά σέ πβησιάσουν, τιμη­τική σου συνοδεία, μητέρες φιβότεκνες. Νά σταθοϋν έπιθυμοϋν κοντά στό Σταυρό τού Υίοϋ σου, άββηβέγγυες στόν πόνο σου. Αύτές πιό ποβύ δύνανται νά έννοήσουν τή ρομφαία πού διαπερνά τήν καρδιά σου. Παιδιά έχουν κι αύτές καί γνωρίζουν άπό μητρικό άβγος. Κβαϊνε βουβά μαζί σου καί ικετεύουν γιά τά ββαστάρια τους. Σήκωσε τό πρό­σωπό σου, Δέσποινα, καί θύμισε στόν Υιό σου τό γάβα πού θήβασε άπό τά παρθενικά σου στέρνα · κίνησε Ικετευτικά τά άμβρόσια χείβη σου, μέ τά όποια. Βρέφος, έδέχθη νά ένωθοϋν τά δικά Του.

ΓιατίΈσένα έπακούει ό σταυρωθείς Υιός καί Θεός σου, Μαρία Θε­όνυμφε.

Δέσποινα τοϋ κόσμου, Παναγία τοϋ Πάθους, περίκβεισε στό σεπτό πέπβο σου τή βάβρα νεότητα πού σέ περιστοιχίζει. Καί παράστησέ την έμπρός στό φρικιό Γοβγοθά, στό Σταυρό τοϋ Υίοϋ σου. Δείξε Του καί τά σπβάχνα σου πώς δονοϋνται μαζί μέ τή σαβευόμενη κτίση, καί ίκέτευσε γιά τήν ταραγμένη άνοιξη τοϋ κόσμου. Τό Πάθος Του θά χαβινώσει τά πάθη, ό πυρετός Του θά μερώσει τήν ορμή, ή πνοή Του θά ίβαρύνει τήν έξαψη. Έπίτεινε, Κυρία, πα- ρακαβοϋμεΣε.

Γιατί Εσένα έπακούει ό σταυρωθείς Υιός καί Θεός σου, Μαρία Θεόνυμφε.

Μητέρα φιβεύσπβαχνη, Παρθένε Θεοτόκε, έπάκουσον δεή- σεως ημών τών άμαρτωβών. Καί ίκέτευσον ιόν Υιόν σου, τόν έκουσίως προσπαγέντα έν Σταυρώ, ύπέρ άχρείων δούβων σου.

Γιατί σέ Σένα προσββέπουμε καί Σέ έπακούει ό σταυρωθείς Υιός καί Θεός σου, Μαρία Θεόνυμφε. □

Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

' κείνη τήν πρώτη άγια καί Μεγάβη Πέμπτη τεβέσθηκε ή πρώτη θείαV Λειτουργία τής Έκκβησίας.Τήν τέβεσε ό ϊδιος ό Θεάνθρωπος, παραδίδοντας μέσα σέ φορτισμένη συγ­

κινησιακά άτμόσφαιρα τό μέγα Μυστήριο τής θείας Εύχαριστίας στό ύπερώο τών Ιεροσολύμων. Κ αί προέτρεψε τούς Μαθητάς Του: «τοϋτο κοιεϊτε εις τήν έμήυ άνάμνησιν».

Παρέδωσε τό τίμιο Σώμα καί τό πάντιμοΑΐμα Του στήν Έκκβησία Του στούς αιώνες. Ό ιερός εύαγγεβιστής Λουκάς σημειώνει ότι ό Κύριος προσφέροντας

IψΜΆ Τεύχος 5 1&· ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

ΕΙΚΟΝΑ: «Η θεία Μ ετάβηψψ. Τοιχογραφία. Παρεκκβήσιο ouflflcryou -0 Μ έγας ΒασίΑειος■■

t o Π Α 1 4 Ϊ Ι Μ 0 Α Ι Μ Α

thc kaiwhc iiAomne

*V*HP ' Kf f - ~~*W'

τό Αΐμα Του είπε: «τοΰτο τό πο­τηριού ή καινή διαδήκη έν τω α ϊμα ιί μ ο υ τό ύπέρ ύμών έκχυ- νόμενού»' αύτό πού περιέχεται μέσα στό ποτήριο αύτό είναι ή Καινή Διαθήκη, ή οποία έπικυ- ρώνεται καί έπισψραγίζεται μέ τό αίμα μου, πού πρόκειται νά χ υ θ ε ί σέ βίγο γιά τή σωτηρία σας (Λουκ. κ 6 ' 20). Μέ τό αΐμα μου δηβαδή συνάπτεται ή νέα Διαθήκη, ή καινούργια συμφω­

νία πού συνάπτει ό Θεός όχι μέ ένα βαό, όπως παβαιά μέ τόν Ίσραήβ, πού τεβικά άπεδείχθη άνάξιος, ά ββά μέ δβη τήν οικουμένη, μέ έκπροσώπους τούς παρόντες τήν ωρα έκείνη στό Μυστικό Δείπνο.

Πόσο διαφορετικές οι συνθήκες τής συνάψεως τής Πα- βα ιά ς Δ ια θ ή κ η ς!"Οταν παρέδωσε τόν Νόμο Του ό Θεός στό Σινά έκανε τήν παρουσία Του έπιββητική μέ κα­πνούς, φωνές σάβπιγγος, άστραπές καί νεφέβη γνοφώδη «διά τό καταβεδηκέναι έ π ’ αύτό τόν Θεόν έν πυρί» (Εξόδ. ιθ ’ ιβ -ig). Τώρα όμως πού συνάπτεται ή νέα Διαθήκη έπικρατεΐ άββη ατμόσφαιρα, κατάνυξη, γαβήνη, μυστική άγαββίαση. Δέν τρέμουν τώρα άπό φόβο θανάτου οι μα- θηταί όπως τότε οι Εβραίοι, ά ββά σκψτοϋν οι καρδιές τους άπό συγκίνηση εμπρός στήν παρουσία Εκείνου πού παραδίδει τό μέγα Μυστήριο τής θείας Κοινωνίας. Τότε, στό Σινά, ό Θεός παρέδιδε τό Νόμο Του, τις θεοχάρακτες δέκα Έντοβές Του, καί ό β α ός έδινε τήν ύπόσχεσή του δτι θά τις τηρούσε. Αύτή ήταν ή Π αβαιά Διαθήκη. Ή Καινή δμως Διαθήκη είναι «τό ποτήριον έν τω αϊματι», είναι τό πανάγιον Αίμα τοΰ Θεανθρώπου. Δέν είναι μόνον τά βόγια Του, όπως τότε οι Έντοβές, άββά κάτι ποβύ πε­ρισσότερο καί βαθύτερο, ό Εαυτός Του, τόΑϊμα Του, πού συγχρόνως είναι καί πηγή ζωής καί δυνάμεως καί δυνα- τότητος έφαρμογής των βόγω ν Του.

Έμβαθύνοντας σ ’ αύτή τήν έκπβηκτική προσφορά τού Κυρίου κατά τή σύναψη τής Καινής Διαθήκης μέ τήν πα­ράδοση τού Μυστηρίου της θείας Εύχαριστίας, ό ιερός Αύγουστϊνος έβεγε: «Ό πάνσοφος Θεός δέν έγνώρίζε κάτι καβύτερο άπό αύτό πού μάς προσέφερε μέ τή θυσία Του.Ό παντοδύναμος Θεός δέν ήμποροΰσε νά προσφέρη κάτι άνώτερο. Ό πβουσιώτατος Κύριος δέν είχε κάτι περισσό­τερο νά μάς προσφέρη» («Έορτοδρόμιον» άγιου Νικοδή­μου, σεβ. 3 4 9 )· Τό πάντιμον Αΐμα Του είναι τό άνώτερο δβων, είναι ό Εαυτός Του, τό πάν. Καί ή μέν Παβαιά Δια­θήκη σφραγίσθηκε μέ αΐμα άβόγων ζώων, ένώ ή Καινή >-

Τεϋχος 5 1 8 , ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014 ψβΜ 155

Διαθήκη σφραγίζεται μέ τό τίμιου Αΐμα του Κυρίου, «τό έκχυθέν υπέρ της τοΰ κόσμου ζωής καί σωτηρίας». «Όβίγαι ρανίδες τού αίματος τούτου κόσμον δβον άνέπβασαν», το­νίζει ό άγιος Γρηγόριος ό Θεοβόγος (ΕΠΕ 5 > 214)·

Αύτό τό Πανάγιο Α ΐμα του Κυρίου, μέ τήν έντοβή Του «τούτο ποιείτε εις τήν έμήν άνάμνησιν», έγινε καί είναι ό άμύθητος θησαυρός καί ή άκαταμάχητη δύναμη τής Έκκβησίας. "Οβα όσα έχει ή Έκκβησία, δβα δσα άποβαμ- δάνουμε διά τής Έ κκβησίας οι πιστοί, πού ζούμε στήν έποχή τής Καινής Διαθήκης, τήν έποχή τής Χάριτος, πηγά­ζουν καί προέρχονται άπό τό πανάγιο Αΐμα τού Κυρίου. Ά ναδβύζουν αιωνίως πβέον άπό τό Θυσιαστήριο τής Έκκβησίας καί έξαγνίζουν καί άρδεύουν τήν οικουμένη καί αναγεννούν διαρκώς τούς πιστούς άνθρώπους. ’Έχει δέ τήν άναγεννητική αύτή καί καθαρτική δύναμη τό Αΐμα αύτό, διότι είναι τό Αίμα τού Θεανθρώπου. Ό Π. Τρεμπέβας γρά­φει: «Ή θυσία τού άγαπητοΰ καί μονογενούς Υιού τοΰ Θεοΰ έχει αίωνίαν δύναμιν καί ίσχύν... μέ τό Αΐμα Του... έκαθά- ρισε τούς άνθρώπους άπό τόν ρύπον τής ένοχής καί άμαρ- τίας, τούς έπβησίασεν εις τόν έξο ύ άπεστάτησαν Θεόν, τούς συνεφιβίωσεν μετ’ αύτού καί συνήψε τήν Κ αινήν Διαθή­κην» («Άπό τή ν ’ΟρθόδοξονΛατρείανμας», σεβ. 26ι).

Έάν «τό αίμα ταύρων καί τράγων», γράφει ό άπόστοβος Παΰβος, είχε δύναμη άπό Θεοΰ ώστε νά «άγιάζη» τούς άνθρώπους, νά τούς κάνει ικανούς νά βατρεύουν τόν Θεό, «πόσω μάββον τό αΐμα τοΰ Χριστού» μπορεϊ νά καθαρίσει «τήν συνείδησιν ύμών άπό νεκρών έργων εις τό βατρεύειν Θεω ζώντι;» (Ε6ρ. θ ' 13Ί4)·

Έάν «ό τύπος καί τό σύμδοβον τοσαύτην έσχεν ίσχύν...ποββω μάββον ή άβήθεια», έβεγε ό ιερός Χρυσό­στομος (ΕΠΕ 1 3 , 580-582).

Ό δέ άγιος Γρηγόριος ό Π αβαμάς ώς πρός τή δύναμη τοΰ πάντιμου Αίματος τοΰ Κυρίου γράφει: «Τούτο τό αΐμα και­νούς ήμάς άντί παβαιών ποιεί, τούτο ημάς άπαθανατίζει καί άείΒαβεϊς άπεργάζεται».

Κ αί ό πιστός, πού κατά τρόπο μυστικό άναμειγνύει τό αΐμα του, μετέχοντας στό Μυστήριο τής θείας Εύχαριστίας, μέ τό πανάγιο Αΐμα τοΰ Θεανθρώπου, μπορεϊ νά «άφανίση τήν έν αύτω φθοράν», νά έξαφανίσει τή φθορά τής άμαρ- τίας άπό μέσα του καί νά έχει άπό τώρα, άπό τήν παρούσα ζωή, τό έφόδιο τής άθανασίας καί ζωή αιώνια (ΕΠΕ ι ι ,

4 1 4 )·Έάν δέ χυνόταν τό πανάγιο Αίμα τού Κυρίου, θά δασί-

βευε ό θάνατος. Χωρίς τό Αΐμα αύτό είναι άδύνατο νά ύπάρχει ζωή άρετής καί άγιότητος. Μόνο μέ τό πανάγιο Αίμα τού Κυρίου ύπάρχει δεδαία προοπτική αιώνιας εύτυ- χ ία ς στή δασιβεία Του. □

156 J Ί£φ6* rfjj υΰβΚ§ Τεϋχος 5 -*#, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

Ό βα δσα έχει ή Έκκβησία,

δβα δσα άποβαμβάνουμε

διά τής Έκκβησίας οι πιστοί, πού ζοϋμε

στήν έποχή τής Καινής Διαθήκης,

τήν έποχή τής Χάριτος, πηγάζουν καί προέρχονται

άπό τό πανάγιο Αίμα τοΰ Κυρίου.) )

Ή Άγια καί Μεγάβη Εβδομάδα μάς φέρνει μπροστά στά ιερά γεγονότα τοϋ Πά­θους τοΰ Κυρίου, τά όποια καβούμαοτε νά μεβετήοουμε καί νά προσοικειωθοϋμε.

Ή χειραγώγηση τών Πατέρων είναι ό άσφαβέστερος τρόπος γιά τήν πορεία πρός τόν Γοβγοθά, πού θά μάς φέρει ταπεινούς προσκυνητές κάτω άπό τά πόδια τοϋ Έσταυρ ωμένου.

'Όβοι οί Ιεροί Εύαγγεβιοτές, περιγράφοντας τά γεγονότα τής συββήψεως, τής δίκης καί καταδίκης τοϋ Κυρίου άπό τό Ιουδαϊκό Συνέδριο, άναφέρονται στό τρα­γικό γεγονός τής άρνήσεως τοϋ Πέτρου. Τά αϊτια αύτοϋ τοϋ γεγονότος μεβετά ό άγιος Νικόδημος στό βιββίο του «Πνευματικά Γ υ μ ν ά σ μ α τα π ρ ό ς οικοδομήν τών άγωνίζομένων χριστιανών:

«Σ υββογίσου, άδεβφ έ πόθεν προήβθεν έκεϊνο τό φοβερό πέσιμον τής άρνήσεως τού Άποστόβου Πέτρου, διά νά στηριχθής περισσότερον εις

τό καβόν διά μέσου τής πτώσεως αύτοϋ. Ή πρώτη αίτία τής άρνήσεως τοϋ Πέτρου ήτον ή ύπερηφάνεια2, διά τής όποίας μέ τό νά εϊχεν αύτός μίαν μεγάβην ύπόβηψιν εις τόν έαυτόν του καί εις τήν προτέραν του

θερμότητα, κατήντησεν εως εις τό νά καταφρονή δβους τούς Άποστό- βους, προκρίνοντας αύτός τόν έαυτόν του περισσότερον άπό

τούς άββους... καί εις όβον τό ύστερον έφθασεν εις τόσην άπόνοιαν, όπου δέν έψήφισεν ούτε τά βόγια τοϋ θείου

διδασκάβου του, όπου τοϋ έπρόβεγε τό πέσιμόν του' άββά άντιστεκόμενος εις αύ τά, τά ένόμιζεν ώσάν νά ήταν βόγια εύκαιρα καί εις τόν άέρα βαβούμενα. ..»3.

«Ώ κατηραμένη ύπερηφάνεια, ή άρχή καί ρίζα κάθε άμαρτίας' καί τί κακά προξενείς εις τόν ταβαίπωρον

άνθρωπον! >

Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014 Δράοη psm 157

»Ούαί βοιπόν καί εις έοένα. άγαπητέ άναγνώστα, έάν ξεδαρρευδής ποτέ εις τόν έαυτόν σου καί στερεώσης τάς άποφάσεις σου έπάνω εις τάς ίδικάς σου δυνάμεις».

«Λοιπόν άποστράφου καί μίσησε άπό καρδίας αύτήν τήν κατηραμέ- νην υπερηφάνειαν, ήτις είναι ή αίτια τοϋ κάδε πτώματος, καδώς βέγει ό δεΐος Ιωάννης τής Κβίμακος' “όπου πτώμα κατέβαβεν, έκει ύπερη- φάνεια προεσκήνωσεν” (βόγος κ6)»4.

«Καί παρακάβεσαι τόν Ίησοϋν Χριστόν, όπου καδώς μέ τό δεϊον του ββέμμα έφώτισε τήν τύφβωσιν τοϋ Πέτρου τοΰ μαδητοϋ του ά φ ’ ού έξέ- πεσε καί τόν έφερεν εις αΐσδησιν τοϋ πτώματός του4 “καί στραφείς ό Κύριος ένέββεψε τώ Πέτρω” (Λουκ. κστ 6ι), τοιουτοτρόπως καί τώρα νά φωτίση τήν τύφβωσιν τήν ίδικήν σου διά νά μή ξεπέσης»5.

«Συββογίσου, άγαπητέ, τήν 6 ' αιτίαν τής άρνήσεως τοΰ Άποστόβου Πέτρου, ήτις ήτο

ή άμέβεια, ή οποία φαίνεται φανερά εις τά τρία ταϋτα εις τόν τρόπον μέ τόν

όποιον άκοβουδοϋσε τόν διδάσκα- β ό ν του' εις τό τέβος, διά τό όποιον

τόν άκοβουδοϋσε καί εις τά άπο- τεβέσματα όπου τοϋ έπροξένησεν ή άμέβεια. Ό τρόπος όπου τόν άκοβουδοϋσεν ήτο άπό μακράν «ό δέ Πέτρος ήκοβούδει αύ τώ μα- κρόδεν» (Ματδ. κστ' 58)' όπου

έχει νά είπή, ότι ό Πέτρος έκυρι- εύετο άπό μίαν χβιαρότητα καί

άμέβειαν, καί ούτε παντεβώς ήδεβε νά άφήση τόν διδάσκαβόν του, οϋτε

τεβείως νά τόν άκοβουδή, ά β β ’ ήδεβεν εις τόν αύτόν καιρόν καί νά φαίνεται πώς

είναι μαδητής του, καί νά μή 6άβη τόν έαυτόν του εις τόν κίνδυνον τού διδασκάβου του.

»Πάβιν τό τέβος καί ό σκοπός τοϋ Πέτρου όπου άκοβουδοϋσε τόν Ίησοϋν, δέν ήτο διά νά ύπάγει μαζί μέ αύτόν νά άποδάνη, άββά διά μίαν κάποιαν περιέργειαν, διά νά κάμη μίαν δεωρίαν, όχι ώσάν οικείος μαδητής άββά ώσάν ένας ξένος περιηγητής καί νά ιδη τό τέβος τοιού- του μεγάβου έργου. «Καί είσεβδών έσω έκάδητο μετά τών υπηρετών ίδεϊν τό τέβος»6.

«Ώ παγκακίστη άμέβεια όπου κυριεύει άκόμη καί σέ, αδεβφ έ! Ώστε μή κατηγορείς πβέον τόν μακάριον Πέτρον, ότι ένικήδη άπό τήν άμέ- βειαν, άββά κατηγορεί τόν έαυτόν σου ότι νικάσαι άπό αύτήν. Καί εκείνος μέν ένικήδη μίαν φοράν, σύ δέ νικάσαι κάδε ήμέραν. Μή κα- τακρίνης τόν Πέτρον, ότι ήρνήδη τόν Κύριον, άββά κατάκριναι τόν

ί ' ϊ, Τ ε ύ χ ο ς 5 i 8, Α Π Ρ Ι Λ Ι Ο Σ 2014

έαυτόν σου. Διότι άν όμοβογής τόν Θεόν μέ τά βάγια, άββά τόν άρνεϊσαι μέ τά έργα, κάμνοντας έναντία εις έκεϊνα όπου προστάζει, ώς βέγει ό Παϋβος «Θεόν όμοβογοϋσιν είδέναι, τοϊς δέ έργοις άρνοϋνται» (Τίι. ά ι6)7.

«"0 8 εν καί σύ άδεβφέ, έγινες μιμητής του Πέτρου εις τήν άμαρτίαν, γενοϋ μιμητής έκείνου εις τήν μετάνοιαν' έπειδή κατά τόν σοφόν Νικήταν, διά τούτο έγράφησαν τά σφάβματα των άγιων, διά νά μιμηθώμεν έμεϊς τήν μετάνοιάν τους' “των άγιων τά όΑισθήματα διά των άγιων Γραφών μανδάνομεν, ίνα καί τής αύτών μετανοίας μιμηταί γενώμεδα” (Σεφά εις τό κατά Ματδ.). Ε κείνος μίαν φοράν ήρνήδη τόν Κύριον, ά ββά έμετανόει εις όβην του τήν ζωήν' βέγει γάρ ό Άγιος Κβήμης ό μαθητής του, ότι όσαις φορές ό θείος Πέτρος ήκουε τόν πετεινόν όπου έφώναζεν, ένεθυμεΐτο τήν άρνησιν όπου έκαμεν καί έκβαιεν' όθεν καί ό Εύαγγεβιστής Μ άρκος βέγει περί τοΰ Πέτρου ότι “έπιβαβών έκβαιεν” (it5' 72). όπου έρμηνεύει ό ιερός Θεοφύβακτος, άντί τοΰ άρξάμενος' έπειδή άφ ’ οΰ μίαν φοράν άρχισε, δέν έπαυσεν άπό τό νά κβαίη εις δβην του τήν ζωήν. Κ αί σύ μετανοεί άπό καρδίας πρός τόν Θεόν εις όβην σου τήν ζωήν, καί όσαις φοραϊς ένθυμήσαι τάς άμαρτίας σου κβαΐε καί χύνε δάκρυα πικρό­τατα δι’ αύτάς' διότι βέγει ό άγιος Ιερώνυμος ότι “ή μέν προσευχή καταπραϋ- νει τόν Θεόν όργιζόμενον, τό δέ δάκρυον τόν άναγκάζει νά έβεήση”»8.

«Συββογίσου, άγαπητέ, τήν y αιτίαν, καί τό ύστερον σπρώξιμον, διά μέσου τοΰ οποίου έπεσεν ό Άπόστοβος Πέτρος εις τήν άρνησιν, τό όποιον ήτον ή έββειψις τής προσευχής' καί ή αιτία πάβιν τής έββείψεως τής προσευχής ήτον ή ύπερηφάνεια καί ή άριέβεια»9.

«Μάθε βοιπόν έσύ άδεβφέ, μέ ξένα έξοδα, ήγουν μέ τήν πτώσιν ταύτην τού Άποστόβου Πέτρου, μάθε νά μήν άφήσης ποτέ τόν έαυτόν σου νά έμποδισθή άπό κανένα πράγμα εις τό νά προστρέχης πρός τόν Κύ­ριον μέ τήν προσευχήν, καί παντοτεινά μέν, μάβιστα δέ έν καιρω πειρασμού καί θβίψεως»10.

«Καί τέβος πάντων παρακάβεσαι τόν Κύριον, άδεβφέ, νά σοϋ δώση αύτό τό πνεύμα καί τό χάρισμα τής προσευχής, μέ τό όποιον, ώσάν μέ ένα χρυσόν κβειδί νά ήμπορής νά άνοίγης εις κάδε καψόν κατά τήν χρείαν σου, τούς θη­σαυρούς τήςχάριτός Του καί βοήθειας ,..»11.

Γιά τήν έπιβογή ιών άποσπασμά των Φιβοδέη Χ.Τ.

ι. Εκδόσεις Ρηγοπούβου, θεσσαβονίκτι lggg.2. Στό σιιμεϊο αύτό ύ άγιος Νικόδημος Θέτει τήν παρακάτω παραπομπή: Ό δέ 9εϊος Χρυσόστομος τρία τινά

τής άρνήσεως τοΰ Πέτρου βέγει τήν άντιβογίαυ εις τά βάγια τοΰ Κυρίου’ τήν προτίμησιν τοΰ έαυτοϋ του άπό τούς άββους μαΒητάς’ καί τό νά πιατεύση εις τόν έαυτόν του καί εις τήν δύναμίν του. «Καί γάρ δύω τά έγκβήματα ήυ' καί δτι άντεϊπε' καί δτι των άββων έαυτόν προύδηκε' μάββον δέ καί τρίτου, δτι τό παν έαυτω άνέδηκε». (Σεφά εις τό κατά Ματδ.), σ. 22γ.

3 · δπ.π., σ. 22γ / 4· δπ.π., σ. 228 / 5 · δπ.π., σ. 22g / 6. δπ.π., σ. 22g-230 / 7· δπ.π., σ. 231-232 /8. δπ.π.. σ.232 / g. δπ.π., σ. 233 / 10· δπ.π., σ. 234 / 1Χ· δπ.π.. σ. 236 .

Τεΰχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

Μικρό CXOAIO CTH

Β Υ ^ λ Ν Τ Ι Ν Η

ΒΙΚΟΝλ

Μεγάβη Πέμπτη! Μέρα κατ’ έξοχήν ιερά! Μέρα κατά τήν όποια «οί τά πάντα καβώς διαταξάμενοι θειοι Πατέ- ρες, άββηβοδιαδόχω ς εκ τε τών θείων Άποστόβων καί τών ιερών Εύαγγε- βίων», καθόρισαν νά άναβιώνονται στήν άγια μας Έκκβησία τά γεγονότα τής προτεβευταίας ημέρας τής ζωής τοϋ Ίησοϋ Χριστοϋ έπί τής γής. Τέσσερις τέτοιες πρά­ξεις «παραδεδώκασιν ήμϊν έορτάζειν, τόν ίερόν Νιπτήρα, τόν Μυστικόν Δεΐπνον (δηβαδή τήν παράδοσιν τών κα θ ’ ημάς φρικιών Μυστηρίων), τήν ύπερ- φυά προσευχήν καί τήν προδοσίαν αύτήν»1.

Ό ορθόδοξος είκονογράφος συββέγει μία-μία τις περιγραφές τών ιερών Εύαγγεβιστών καί ιστορεί μέ μεγάβο σεβασμό τά τεβευταΐα αύτά γεγονότα.

Ό Μυστικός Δεϊπνος άποτεβεϊ συνηθέστατη σύνθεση μέσα στόν δβο είκονο- γραφικό κύκβοΡ.

Ανεξάρτητα άν θά ιστορηθεί σάν παράσταση στό βειτουργικό ή στό χριστο- βογικό κύκβο σέ κάποια έπιφάνεια τοϋ ίεροϋ ναοϋ, σχεδόν πάντοτε βρίσκεται πάνω άπό τήν Ωραία Πύβη. Είναι μιά διαρκής είκονογραφική μαρτυρία καί άπόδειξη τής μυστηριακής συνέχειας έκείνου τοϋ πρώτου Δείπνου, τής πρώτης θείας Εύχαριστίας καί τής πρώτης θείας Κοινωνίας. Μιά διαρκής ύπόμνηση ότι «ό τότε ταϋτα ποιήσας έν έκείνω τώ δειπνώ, ούτος καί νϋν αύτά έργάζεται... Αϋτη έκείνη έστίν ή τράπεζα καί ούδέν έβαττον έχει. Ού γάρ έκείνην μέν ό Χρι­στός, ταύτην δέ άνθρωπος δημιουργεί άββά καί ταύτην αύτός. Τούτο έκεΐνο τό άνώγειον, ένθα τότε ήσαν. Εντεύθεν εις τό όρος τών έβαιών έξήβθον»3.

Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

«Ό Δεϊπνος ό Μυστικός». Τοιχογραφία Θεοφάνους τοΰ Κρητός. 7. Μ. Σταϋρονικήτα. 'Άγιον ’Όρος.

Γ ι’ αύτό άββωστε ή άγια μας Έ κκβησία βάζει στό στόμα των πιστών της κάδε φορά πού μετέχουν τού Μυστηρίου τής θείας Εύχαριστίας τοϋτα τά βόγια: «Τοΰ δείπνου σου τοϋ μυστικοϋ σήμερον, Υιέ Θεοί7, κοινω- νόν με παράβαβε...»4 έπιβεβ αιών όντας έτσι ότι έκεϊνο πού έγινε τότε, έκεινο γίνεται πάντα, όταν τεβεϊται ή Θεία Λειτουργία. Ή εικόνα φέρει έπιγραφή: Ό Μυστικός Δεϊπνος. Κ αί ονομάζεται έτσι όχι φυσικά γιατί περι­γράφει, ιστορεί καί δημοσιοποιεί κάποιο κρυφό καί άποσιωπημένο δείπνο, άββά, γιατί κατ’ αύτόν ό Ιησούς Χριστός θέβησε ν ’ άποκαβύψει, νά διδάξει καί νά μυήσει τούς δώδεκα μαθητές Του καί διά των μαθητών Του δβους έμάς στή σωτήρια θυσία Του.

Στις περισσότερες συνθέσεις ό Ιησούς Χρι­στός βρίσκεται στό κέντρο τής παραστάσεως5 καί διότι ήταν τό κεντρικό πρόσωπο τοϋ δεί­πνου, «ό προσφέρων καί προσφερόμενος»6, άββά καί γιά πρακτικούς βόγους «Ισορρο­πίας-» τής συνθέσεως. Κάθεται μαζί μέ τούς μαθητές Του σέ κυκβικό ή ήμικυκβικό τρα­πέζι. Στό άριστερό Του χέρ ι κρατά κβειστό είβητάριο, ένώ μέ τό δεξιό εύβογεϊ. Ή έκφραση τοϋ προσώπου Του είναι βυπημένη. Τό ββέμμα Του στοχαστικό. Ό είκονογράφος προσπαθεί ν’ άποδώσει τήν ένταση καί τήν ιερότητα τής στιγμής. Διά τών μυστηρίων άναμιμνήσκει πάβιν «τής σφαγής καί μεταξύ τής τραπέζης περί τού σταυρού διαβέγεται»7, σημειώνει ό ιερός Χρυσόστομος.

Τεύχος 518. ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

τήβος Του. απο αριστερά, πε- πνου. εικρνιςειενα μείγμα απο συκα.ό ηγώτημένος μαθητής, ό φοίνικες, μπαχαρικά καί όξος8. Τό

ς. Ή κβηροφορ,ίά πόύ β ίγο σύνηθες δηβαδή άρτυμα (χοροσέθ)Κύριος έχει δώσει στούς μα- κατά τήν έορτή τοϋ Πάσχα, τώνόυ «ότι εις έξ ύμών παραδώ- Εδραίων.Ιω. ιγ ' 21, Μάρκ. ιδ ' 18) τόν Ή όβη παράσταση είκονίζει στόγκβονίσει. Ή άγωνία συνυ- πίσω μέρος της κτήρια καί κοβόνες•η μέ τόν συγκβονισμό κα ί πού ένφνόνται μέ ένα ύφασμα, σέψ ϊα είναι άποτυπωμένη σϊό μιά προσπάθεια νά κάταδειχ&εΐ ότιό Του. «Κύριε τις έστιν;» (Ιω. όβα συμβαίνουν στόν έσωτερικόρωτά έξ ονόματος όβων. χώρο κάποιας οικίας,όβοιποι μαθητές είκονίζονται Ό Ιησούς Χριστός στό κέντρο τής7ί άποροϋντες μεταξύ τους. Ό εικόνας εΐναι τό φως πού φώτισε στόοάφος άποτυπώνει τήν εύαγ- Μϋστικό Δείπνο, κα ί φωτίζει έκτοτε διήγηση βάζοντας τους άνά ι μυστηριάκώς στό δείπνο τής θείαςi κοιτάζονται μεταξύ τούς πε- Εύχαριστίας. Εϊύαί ή θεία βαμπρόκαί γεμάτοι' άμηχανία ., Κά- ϊητα τοϋ Νυμφώνας. «Συνεσθίων, Δέ-

- αύ τών έχουν υψωμένα τά σποτα, τοϊς Μαθηταϊς-σου, μυστικώς)υς χέρια σέ ένδειξη τής με- έδήβωσας τήν παναγίαν σου σφα-/ς συνομίβίάς. «Έββεπου όΰν γην,'δ ί’ ης φθοράς έβυτρώθημευ, οιήβους οί μαθηταί άπορούμε- τά σεπτά σου τιμώντες Παθήματα»9.'. τίνος βέγει» (lay, ιγ ' 22). Καχ τιμοϋμεπραγματΐΚβτά σεπτάδβη ομήγυρη τών μαθητών παθήματα τον Ζωοδότου όσοι άτενί-ο ξεχωρίζουν ώς πρός τήν κί- ζόυμε μέ εύβάθεια τις σεπτές εικόνεςυς. Ό Ιωάννης καί ό Ιούδας, πού νά ιστορούν, διδασκόμαστε άπόδότης "μαθητής εικονίζεται αύτές καί μετέχουμε στό Δείπνο Του,ονος.,βιαστικός κάΐ όρμητι- - πού δέν εϊναι τίποτε άββο παρά θέαχει άνασηκωθεΰ καί αύτός, καί γεύση τής αγάπης Του καί διαρ-ιί ό Ιωάννης, όχι όμως σέ κι- κές κάβεσμα νά μένουμε μέσα σ ’)ός τόν Διδάσκαβο. ’Έχει τά αύτήν.

:αι στό τραπέζι, ένώ μέ τό γγιζει τό «τρυββιον» (Μαρκ. :ό κεντρικό σκεύος στό οποϊο ιετέχοντες σ ’ ένα ψέΰβαβου- τόν άρτο τους. ■ ιαπέζι είκονίζονται ιςαιάϋίϊβα :αί τροφές. Συνήθως ύπάρχει ίά π ό κάθε μάΒ?ιτή. ένα τεμά- ού. Υ π ά ρ χο υν παραστάσεις

. Έΐκονυγραφικό κύκβο» ονομάζουν ένα αύνοβο θεμάτων μέ ένιαϊο νοηματικό περιεχόμενο, πού έντάσσεται στό είκονογραφικό πρόγραμμα ένός ναοϋ. Τρεις εϊναι οί βασικοί είκονογραφικοί κύ- Kfloi: α) ό δογματικός 6) ό βειτουργικός γ) ό ιστο­ρικά- εορ ταατικός.

3· Ία. Χρυσοστόμου, Εις τό κατά Ματθαίον Εύαγ- γέβιον, Όμιβ. Ι 1 Β 5 . ΙΌ 58, 744-

4 · Τροπάριο Άκοβουθίας θείας Μεταβήψεως.5· Υπάρχουν καί παραστάσεις μέ τόν Κύριο στήν

αριστερή άκρη ένός ήμικυκβικοϋ τραπέζιου, όπως γιά παράδεΐ)ψ.α αύ τή τοϋ Κρητικού Θεο φάνη (1546) οτ° Καθοβικό τής Ί. Μ. Σιαυρονι- κή τα τοϋ Άγιου ’Όρους.

6 . Ευχή χερουβικοΰ ύμνου θ. Λειτουργίας άγιου Ίω. τοϋ Χρυσοστόμου.

7 · 'ίω· Χρυσοστόμου, ένθ’άνωτ.. ι. PG 58. 737- 8. Ιίβέπε Π. Ν. Τρεμπέβα, Υπόμνημα είςϊο·κατά;

Ματθαίον Εύαγγέβιου. σεβ. 267. g. Κάθισμα, ήχος δ ’Όρθρος Μ. Πέμπτης.

οι, πού συμβοβίζει τό Χριστό α Ευχαριστία. Κάποτε, όπου

ήν πραγματική άποτύπωσή, ηύματος πού πιθανότατα

\ΰχ0ς βΐ8. ΑΠΡΙΛΙΟΣ, 2014

Πόσο μακριά νά φτάσει ό στεναγμός τοΰ φτωχοΰ;Πόσο δυνατή μπορεϊ νά είναι ή κραυγή τοΰ πεινασμένου;Πώς ν άκουστεϊ ό 6όγγος τοΰ καταπβηγωμένου;Ποιά καρδιά ϋ άγγίξει ό βυγμός τοΰ έγκαταβεβειμμένου;Πόσο ν άντέξει τή θβίψη του ό βασανισμένος;Πώς νά σηκώσει τούτη τή σιωπή ό άπεβπισμένος, ό άμαρτωβός

άνθρωπος;Ύπνοι ή ζωή! Ά βίμονο! Σβήστηκε κάδε έβπίδα! Δέν έχει άββο

νά κατεβοΰμ£ οι φτωχοί έμεϊς, οι πένητες!Μά, ν ά ! Βροντή ή φωνή τοΰ Θεοΰ πού σχίζει τά έπουράνια, πού

σαβεύει τά έπίγεια, πού καταβύει τά καταχθόνια. «Άπό τής ταβαι- πωρίας των πτωχών κ α ί άπό τοϋ στεναγμού των πενήτων νϋν άνα- στήσομαι, βέγει Κύριος, θήσομαι έν σωτηρίω, παρρησιάσομαι έν αύτω»! (Ψαβ. ια ' 6). Τώρα! Τώρα θριαμβευτικά & άναστηθώ! Τώρα, πού περίσσεψε ή ταβαιπωρία των φτωχών, ό στεναγμός τών πενήτων, ή μοναξιά τών ποββών, ή έγκατάβειψη τών άπαρηγόρη- των. Τώρα, πού γιγαντώθηκε ή έπαρση τών μεγάβων τοΰ κόσμου αύτοΰ, πού δίχως αισχύνη θρυμμάτισαν τή θεϊκή εικόνα μέσα τους.

«Νϋν άναστήσομαι, βέγει Κύριος».’Όχι γιά νά ζητήσω εύθύνες, άββά γιά νά καβέσω ξανά τόν πβα-

νεμένο κόσμο στή θεϊκή άγκαβιά.Ν άγγίξω μέ τά χέρια τά άναστημένα, πού κρατούν τά σημεία τής

θυσίας άμετάββητα, τά φβογισμένα μέτωπα τών άποθαρρυμένων.Νά βαδίσω μέ τά πόδια ΐ άναστημένα, δίχως νά τά τρομάξω,

στών φοβισμένων παιδιών τά δρομάκια.Νά κοιτάξω στά μάτια όσους κράτησαν τήν πίστη καί τήν όμοβο-

γία τοΰ Όνόματός μου.Νά φωτίσω τις ψυχές όσων τούς τρόμαξε καί τούς σκοτείνιασε ό

θάνατος.Νά χαροποιήσω όσους τούς κατατρώγει ή βύπη.

«... Χαίρετε πάντες όσοι πρότερον έπενθήσατε... τό πένθος εις εύφροσύνην στραφήτω καί ό κοπετός εις χα ρά ν καί πβησθήτω χα ρά ς καί εύφροσύνης τό στόμα ημών διά τόν μετά τήν Άνάστασιν είπόντα χα ίρ ετε !»*.

Ό Άναστημένος Κύριος Ιησούς Χριστός χαρίζει τή χ α ρ ά ! Σηκώνει στά πανάγια χέρια Του τή θβίψη μας. Άφουγκράζεται τό βόγγο μας. Σφογγίζει τά δάκρυά μας. Σβήνει τήν άμαρτία μας. Χορταίνει τήν ψυχή μας. Χαροποιεί τήν ύπαρξή μας.

Αύτός είναι ή ζωή καί ή Ανάστασή μ α ς !Ε. Βερονίκη

* Κυρίββου Ίεροσοβύμωυ Κατήχησις ιδ’.

κ··· ή ρ ώ τ η σ ετ ο ν Π ιβ α τ ο

Πω. id - 3 8).

στις νέες ημέρες της δραματικής πάβης

τοϋ «ζώντος Θεοΰ» κα ί τοΰ μισάνθρωπου άγγέβου, ποιός θά βρεθεί γιά νά παρακαβέοει,

ν Ιω σ ή φ (...), σ(*ν τ° ν Ιωσήφ, τόν εύσχήμονα βουβευτή, ϊν α άργι <,'ι'υα z° οώμα τοΰ Ίησοϋ»;

jp °^ P lcl τ° ΰ Ίησου» Ποιός θ ά τοβμήσει νά είσέβθει «πρός Πιβάτον»,

πρός άρχοντα δειβό, αύτοδεσμευμένο άπό τό φόβο τοΰ Καίσαρα, μή χά σει τή φ ιβ ία ;

Ποιός θ ά βρεθεί «εύσχήμων» Χριστιανός νά άρει τό νεκρωμένο Σώμα πού τή ζωή πηγάζει,

γιά νά μή χά σ ει ό κόσμος τή ζωήΠοιός;

................. L ' j f L ·

ς 5 ,8 · Απμ,Λ,οΣψ

Πραγματικό περιστατικό στά Σφακιά της Κρήτης,

μετά τήν Κατοχή

Μό β ις ε ίχε π ροβά βει τό γ β υ κ ο χ ά - ρ α μ α κι οι κοντινές βουνοκορφ ές ροδοβάφ ονταν σιγά-σιγά στοϋ ήβιου τό φίβημα. Ό ΐβ χ ρ ο ν ο ς Γιώ ργης ξε­κίναγε άπό τό μικρό ορεινό χω ρ ιό του γιά τή

μακρινή πόβη. Ό μπαρμπα-Ν ικοβής, ό πατέ­ρ α ς του, τόν καμάρωνε, ιρηβό παββηκαρό- πουβο, προτεβευταΐο άπό τά έξι του παιδιά, καί τοΰ έμπιστεύτηκε τή φροντίδα γιά τοϋ κα- β ο κ α ιρ ιο ϋ τις προμήθειες. Τ οϋ ’δωσε χ ρ ή ­ματα, κ ι ή κυρα -Ν ικόβα ινα τοϋ 1β α β ε στό ύφαντό του σ ακούβι παξιμάδι σταρένιο καί τυρί άπό τις α ιγες τους. Τόν φίβησε, τόν σταύρωσε καί τοϋ εύχήδηκε «καβή στρατειά».

’Έ κανε τό σταυρό του κα ί ό Γιώργης, πήρε τή μαγκούρα του - χρήσιμη γιά τό φόρτωμα

κα ί χά ιδεψ ε τό γέρο γάιδαρο του. Ε κ ε ίν ο ς άνοιγόκβεισε τά γουρβω μένα του μάτια καί κούνησε τήν ούρά του εύχαριστημένος, κβεί- νοντας έτσι συμφ ω νία πιστής ύπα κοής στό νεαρό άφεντικό του. Π ήρε τό σκαρφαβω-

ξύρίζα στό βουνό μονοπάτι. Σέ β ίγο μόνο τά βήματά τους άκούγονταν στά χα β ί- κια. >

ΤΡΟίΜΜΦύΡί

Κ άπου-κάπου πετροπέρδικες καμαρωτές ξεπετάγονταν άπό τά φουντω­μ ένα κοντοπρίναρα, ξαφ νια σμένες άπό τό πρωινό ξύπ νημά τους. Μ ιά δροσερή άνάσα χβ ω ρ α σ ιά ς χόρτα ινε τά πνευμόνια του, κα ί τό βουνίσιο άεράκι χά ιδ ευ ε τά σγουρά μαύρα του μα ββιά . Στήν πβαγιά μέ τις Θεό­ρατες καστανιές κ α ί τά νερά τά τρεχούμενα έκανε στάση νά δροσιστεΐ. Σ ϊ άριστερά του βγόριζε (φαινόταν) τό κάτασπρο καμπαναριό στήν αύβή τού "Άι Γϊώργη, τοϋ προστάτη του. Στή γιορτή του γίνεται πανηγύρι μεγάβο, μέ ντόπιο κρέας, ζεστό πιβάφ ι καί κόκκινο κρασί. Ο ι κοντινοί βοσκοί φέρ­νουν άνθοτύρους κα ί άχνιστό φ ρεσκοαρμεγμένο γά β α άπό τις αίγες τους π ρός τιμήν τοϋ κ α β α β ά ρ η τους άγιου. Κ α ί τό γβέντι συνεχίζεται στό χωριό, πόρτα μέ πόρτα, γιατί τόσοι Γιώργηδες φέρουν τ όνομά του. ’Έκανε εύβαβικά τό σταυρό του καί ζήτησε άπό τόν άγιο τήν προστασία του. Μόνο πού δέν είχε καιρό νά τοϋ άνάψει τά καντήβια, δπως έκανε τις προάββες.

Α πομεσήμερο πιά πήρε τό δρόμο τοϋ γυρισμού. Μέ φορτωμένο τόν γέρο γάιδαρο μέ σακιά άβεύρι, πίτουρα γιά τις δρνιΒές τους, ρ ύ ζι κα ί όσπρια ντόπια. Ε ίχε καί σαρδέβες παστές, σπάνιο μεζέ γιά τό κρασί τους. Τό φόρ­τωμά του ποβύτιμο γιά τούς δύσκοβους καιρούς τους. Μ όβις είχε περάσει ή Κ ατοχή καί ό κ ίνδυνος άπό τούς κβέφ τες πού ξεφύτρωναν άπό τις σπη- β ιέ ς κα ί τά γιδόστρατα μεγάβος. Σ υνήθω ς νεαρά παιδιά ξυπόβητα, πού κυνηγούσαν μέ τις σφεντόνες σπουργίτια κα ί ρ οβόβα γα ν γοργοπόδαρα κατσίκια στις πβαγιές. Μ άζευαν μυρωδάτο τσάι τοϋ βουνού, φ βισκούνια καί μέντες. Σωστές βηστοσυμμορίες πού άρπαζαν καί φορτώματα κα ί ζώα, ό ,τ ιθ ά β ά χ α ιν ε στό δρόμο τους. Κ α ί χά νο ντα ν άφαντοι στά ψηβώματα μ ένα σωρό προμήθειες γιά τά μαντριά κα ί τά σπηβιαροκονάκια τους.

Τά ‘ξερε όβ α τούτα ό Γιω ργάκης κ ι έσφιξε στό χ έ ρ ι τή μαγκούρα, μονα ­δικό του όπβο στήν έρημιά...

—Ά βτ, μ ή ν κουνήσεις γιατί χά θ η κ ες. Μ ιά δεκαριά νεαροί άναμαββια- σμένοι π α β βη κα ρ ά δες ξεπετάχτηκαν πίσω άριστερά άπό τούς άπροσδιά- βατούς κακοκομμένους γκρεμούς. Κ ρά δαιναν θριαμβευτικά τά ρ α βδιά

κα ί τις μαγκούρες τους κα ί τόν έζωσαν χοροπηδώ ντας. Ό γερο-γάι- δαρος γκάριξε ξαφ νιασμένος άπό τις αγριοφ ω νάρες τους κα ί στύ- β ω σ ε άκίνητος τά πόδια του κοιτάζοντας ήβίΒια γύρω του.

—Κ α β ώ ς τονε τό φ ίβο μου πού μού ’φερε ΐ ά βεύρ ι μου, φώναξε χ α ρ ο ύ μ εν ο ς ένα ς άπ αύτούς χ α ϊδ εύ ο ν τα ς τό σακί μέ τό άβεύρι. Κ α β ώ ς τονε τό φ ίβο μου πού μού ’φερε τό ρ ίζι μου, είπε άββος.

— Κ α β ώ ς τονε τό φίβο μου πού μ ο υ ’φερε τό γάιδαρο μου, είπε ένα ς κοντός μ α υρ ομ ά ββ η ς κα ί άρπαξε τό χ α β ιν ά ρ ι τού φοβισμένου ζώου.

Β ούβια ξε ή καρδιά τοϋ νεαρού Γιώργη. Τού κόπηκε ή άνάσα κι ή β α β ιά . Τά πόδια του δέν τά όριζε, παρέβυσαν. Τ ούς κοίταζε μόνο ά κίνητος μέ μ ιά β α χ τά ρ α πονεμένη, άναζητώντας στ’ άγρια μάτια τους β ίγη συμπόνια άπίδανη. Μ όνο μιά κραυγή, προσευχή άφωνη πρόβαβε: Ά ι Γιώργη μου... Κ α ί σήκωσε ψ ηβά τά χέρ ια νά παραδο- δεϊ.

Ή βηστοπαρέα είχε τόν άρχηγό τ η ς .'Έ νας ροδοπρόσω πος γεροδε­μένος ΐβ χ ρ ο ν ο ς μ άστραφτερά πονηρά μάτια, ξεσχισμένο γιβέκο καί μέ χιβιοτρύπητα ά ρβυβα πού χασκογεβούσαν.

Σταθείτε βρέ, φώναξε μέ τά χέρ ια ψ ηβά σέ μιά χειρονομία κυ­ρ ιαρχική. Έγώ κουμαντάρω έδώ. Κ α ί πήδηξε κοντά στό φοβισμένο Θύμα του. Οί ά β β ο ι παραμέρισαν σεβαστικά. Χ τυποκάρδισε ξανά ό Γιώ ργης σάν τόν είδε π β ά ι του κ α ί ξανάστειβε γοργή τή βουβή κραυγή του: Ά ι Γιώ ργη μ ου... σκύβοντας χ α μ η β ά τό ββέμμα. Ά πβω σε τις χερ ο ύκ β ες του έκεΐνος πάνω του καί τόν κτύπησε δυνατά μά καί φ ιβικά στόν ώμο.

— Έ, ξενοχω ριανέ μου φίβε, πώς σέ β έ ν ε ;—Γιώργη μέ β ένε, σιγοψ έβισε κ ι άνατράνισε μέ κάποιο μυστικό

δάρρεμα τά χα μ η β ω μ ένα του μάτια.—Κ ι έμένα Γιώργη μέ βένε, φώναξε ό α ρχηγός κτυπώντας μέ χ α ρ ά

τά χέρ ια του. Μπράβο, φιβαράκο. Τώρα είμαστε φ ίβοι κ ι άδερφοί. Μή φοβάσαι, έγώ σέ προστατεύω.

— Ά κούτε σεις; βροντοφώνησε σφυρίζοντας συνδηματικά. Μ ήν τοβμήσει νά τόν πειράξει κα νείς σας. Προσέξτε, δ ά ’χ ε ι μέ μένα νά κάνει.

—Άι, στό καβό Γιωργάκη, φίβε μου. Κ αβή στρατειά. Κ αί νά τονε δυμάσαι τό φίβο σου τό Γιώργη τόν Άσηγωνιώτη...

Ξανασφύριξε κι όβοι μέ μιας γίνανε καπνός σάν τό άγριομεβίσσι.Αναστέναξε ξαβαφρωμένος ό Γιώργης σάν ένιωσε τήν καρδιά πάβι

στόν τόπο της. Δέν πίστευε στά μάτια του. Έσφιξε τή μαγκούρα, χάιδεψε τό ζωντανό τους... Ή ταν άβήδεια όβα αύτά, όνεψο κακό...

—Ά ι Γιώργη μου καβαβάρη, προστάτη μου, ριεγάβη ή χάρη σου. Σταυ- ροκοπήδηκε ξανά καί ξανά. Κ ι έταξε στή γιορτή του μιά νταμιζάνα κρασί κόκκινο. Καί σάν περνά, νά τοΰ ανάβει τό καντήβι όσο δά ζεΐ.

Καί πήρε καταχαρούμενος τό δρόμο τοϋ γυρισμού σιγοψέβνοντας:

«Ως τών αίχμαβώτων έβευδερωτής κ α ί τών πτωχών ύπερασπιστής...».

Σ.Π

Μονογενές Υιέ καί Λόγε τοΰ ΓΙαντοκράτορος Θεοΰ καί συμφυές άπαύγασμα αύτοϋ, ό δορυφορούμενος ύπό τών Σεραφείμ καί Χερουβείμ, φώτισαν τούς όφΘαβμούς τών καρ­διών ήμών διά νά αίσΘανώμεΘα τό κάββος της Θείας σου βαμπρότητος καί διά νά πράτ- τωμεν τό Θέβημά Σου τό άγιον.

Είναι π οβύ δύσκοβο νά άποσπασΘή άπό τήν άγάπη σου ή εύχομένη ψυχή.Κύριε. Ή ψυχή μου σέ αναζητεί, καί όταν σέ εϋρη, όταν έπικοινω-νήση μαζί σου, όταν αίσΘανΘή τήν παρουσία σου, δέν Θέβει 4Ηί ’£7 σέ άποχωριοΘή Ευρήκε τόν ποίΟού/η νο\; Ίησοΰν. ιό νποβύιιμον μαργαρίτην- ευρήκί ιή c πηγήν ιή ςζω ή ς.τό ύδωρ τό άββόμενον, καί Θέβει έτσι εύχομένη ΒΓνά περνά ύβον τόν χρόνον τής ζωής αυτής. A * ·

Ή ζωή τής ψυχής Θέβει νά είναι μόνο μία J11προσευχή. Προσευχή εύχαριστίας καί δο-ξοβσγίας τοΰ αγίου Ονόματος σου. Μία ^Ρ§ ; ‘στάσις καί παΰσις παντός νοήματος■ μία !σιωπή άνέκφραστος καί χα ρά άνερμή-νευτος καί αϊσΘησις καί γεΰσις τής γβυ- |κυτατης σου παρουσίας. &k

Διατί ή Μαρία έγκαινΙΐΊψ ί πάσαν wB>διακονιάν αύτής καί έκάΘητο εις τά £ » ^πόδια τοϋ Ίησοΰ καί ήκουε τούς ψόγους Wr * ;

του ; ' iH ' χΔιατί οί άγιοι Άγγεβοι. όταν άποστέβ-

βωνται είς διακονίαν εις τόν κόσμον, ώς W' & .

βειτουργικά πνεύματα όπου είναι, έπείγονται νά έπιστρέψουν είς τόν ουρανόν; Διά νά παρευρεΘοΰν είς τήν άσίγητον δοξοβογίαν τής ούρανίου Ιεραρχίας.

Διατί οί όσιοι Πατέρες έγκβείονται είς τά σπήβαια καί έπιΘυμοΰν καί εύχονται συνεχώς;Διότι έσύ. Κύριε, είσαι ή μοναδική αγάπη, ή άβηΘινή ζωή, ό ποιμ?)ν ό καβός. ό στοργι­

κός πατέρας καί φίβος καί άδεβφός.Δίδαξέ μας. Κύριε, νά ζοϋμε περισσότερο μέ τόν ουρανό παρά μέ τήν γη. Έφ όσον ή

προσδοκία μας καί ή κβηρονομία μας είναι ό ούρανός. άξίωσέ μας νά βιώνουμε αύτήν τήν γβυκυτάτη άναμονή· «ήμών τό ποβίτευμα. έν ούραυοϊς ύπάρχει» (Φιβ. γ2θ).

ΒοήΘησέ μας, Κύριε, νά μάΘουμε νά εύχώμεΘα. Νά γίνη ή ζωή μας μια. συνεχής, μιά άδιάβειπτος προσευχή. Ή προσευχή μαβακώνει τήν ψυχή τοΰ άνΘρώπου καί τήν κάνει ταπεινή καί δεκτική τής Θείας χάριτος. Ή ψυχή πού εύχεται μπορεϊ νά ύπακούη■ μπορεϊ νά άγαπά είβικρινά τόν άδεβφό της■ μπορεϊ νά ύπομένη Θβίψεις καί δοκιμασίες.

Ή εύχομένη ψυχή γίνεται εύέβικτη, κοινωνική, δραστήρια καί άγαπά. νά Θυσιάζεται. Ή ψυχή πού δέν γνωρίζει νά προσεύχεται πρός τόν Θεόν Πατέρα ιης είναι σάν ορφανή.

τον

Είναι στείρα καί άγονη, γεμάτη άγκάθια καί δυ­σωδία τών πονηρών βογισμών.

Ή ψυχή πού εύρίσκει τήν καθαρή προ­σευχή, άναβύεται εις δάκρυα, πού ταπεινά χέει πρός τόν Θεόν Πατέρα της. Δέν μπορεί ή ψυχή, όταν συναντήση τόν Πατέρα της, νά μήν δακρύζη. Εϊναι φυσική έκδήβωσις τής ψ υχής νά δακρύζη κοντά εις τόν Λ υ­τρωτήν της.

Ό Κύριος έρωτά κάθε ψυχή πού άγωνίζε- ται: Αγαπάς μ ε ; Κ αί εάν ή ψυχή κβίνει ικε­τευτικός τήν κεφαβήν της πρός τόν Κύριον, ό Κ ύριος πάβι βέγει εις αύτήν: Φύβαττε

κ άγαθούς βογισμούς■ καββιέργησε νοή-WL μαία ιερά- ανάβαινε εκ της μαιαιόιητοςV k ttk ιού παρόνιος καί t πιζήτησον υ)ν

Κ ουράνιοί' μακαριότητα, τήν ητοιμαομέ m wm νην άπό καταδοβής κόσμου. Κ αί ή ψυχή

Jk ί0 ψ * ' εύφραινομένη καί σκιρτώσα άπό χα ράαναφωνεί μετά τού ιερού Ψα/Ιμωδού:

HP" ' «Κύριος ποιμαίνει με, κ α ί ούδέν μ εστερήσει. Ε ις τόπον χβ όη ς, έ κ ε ϊ μ ε

κατεσκήνωσεν. έπ ί ϋδατος άναπαύ- σεως έξέδρεψέ με» (Ψαβ. 22, 1-2).

Ώ χαρά, χα ρά τοϋ Κυρίου μου πε- πβηρω μένη! Σέ άναζητει ή ψυχή

w l / I / Λ Ί / Λ / | Vου’ Κύριε, διότιμόνον πβησίον σου

L / V / V / · ν ^ V«r V / εύρίσκει τήν πραγ­ματική χα ρά καί τήν άνάπαυσιν.

"Οταν ό Λ ουκάς καί ό Κ βεόπας έπορεύοντο πρός Έμμαούς, έπβησίασες κοντά τους καί ώς τρίτος συνοδοιπόρος έδάδιζες μαζί τους καί τούς διηρμή- νευες τάς Γραφάς. Κ αί όταν έφθασαν εις τήν κώμην είς τήν όποίαν έπο­ρεύοντο, σέ παρεδίασαν νά μείνης μαζί τους βέγοντας: «μεΐνον μ ε& ημών, ότι πρός έσ π έρ α νέσ τίκ α ίκ έκ β ικ εν ή ημέρα» (Λουκ. κδ ' 2g).

Ή άσματίζουσα Νύμφη, άφοϋ έκανε δβην τήν ψυχικήν της προετοιμασία κ α ί δέν κατόρθωσε νά Ιδη τό θειον σου πρόσωπον. τρέχει όπίσω σου είς τούς δρόμους διά νά συναντήση Σέ, τήν μοναδικήν άγάπην. Εσύ, Κύριε, είσαι ή άβηθινή άγάπη, ή ζωή καί τό φώς κάθε ψυχής πού άγαπά τήν σωτηρίαν της.

Κύριε, Σέ δοξοβογοϋν τά σύμπαντα καί Σέ άνυμνεϊ καί ή ψυχή μου.Δόξα τή άφάτω μεγαβοπρεπεία καί συγκαταδάσει σου, ποβυεύσπβαγχνε

καί φιβάνθρωπε Κύριε, δόξα σοι.Χοϊκή χειρ αμαρτωβοΰ μοναχού μ.

(f Μοναχός Μάρκεββος Καρακαββη νός)

Μ Δ ρ ά σ η μ α β

7ΰΰ Ιω. Ααμβίργη

Ό Ιωάννης Ααμβίργης (1802-19J8) , νομικός, λογοτίχνης, χρονογράφος καί(Ρημοσιογράφος, γίννηθηκζ <ττό Ήράχλιιο της Κρητης, '/cPpucri την Αρχαιολογική 'Εταιρία., (ί\ίτίλί(Τί αντΐ7Γρό- ί(Ρρος της 'Εταιρίας Βυζαντινών Ettol/cP&v καί οργανωτής της ίκατΌνταίτηρίΡος του 1821. ’'Ε γρα^ χρονογραφήματα, <Ριη- γηματα, ποιήματα καί Ί<ΓτορικΙς μ ίλ ίη ς . Ό θάνατος τον βρηκί 7 6 χρόνων, κόβοντας <ττη μίιτη, μ α ζ ί μ ί τό νημα της ζωης του, καί τό τιλίυταϊο του χρονογράφημα, 7τού (ΡημοσΊ- ίόθηκί την άλλημίρα <ττην «Έ<ττία» μκτοτίλίίωμίνο.

Α 'Σερίφ άγάς, μαινόμενος, 6βα- σφημών, κραυγάζων μέσα είς τό κο­νάκι της μαγευτικής του έξοχης, της

ϊ * όποίας τά δαβερώτερα ρόδα δέν δάήμποροϋσαν νά συναγωυισδοΰν είς εύμορφιάν καί χάριν πρός τά πέντε ούρί, πού περίφοβα καί τρέμοντα στέκονται γύρω του.

- Θέβω νά μού πήτε ποιά ήτανε καί δέ μέ μέβει. Θέβω νά μοϋ τή μαρτυρήσετε, γιατί άββιώς δβες δά σάς

/

5 1 8 , Α Π Ρ Ι Λ Ι Ο Σ 2014

σφάξω, άκούετε;Καί βρυχηθμός άγριος ήκοβούθησε τούς άγριους του βόγους.Ά β β αί πέντε χανούμισσαι έσιώπωυ, ένώ ή άγωνία τοϋ φόβου διέστεββε τούς

χαρακτήρας τοϋ προσώπου των καί έφυγάδευε τά ρόδινα τών παρειών των χρώματα.

Εσιώπων καί μόβις έτόβμων νά ύψώσουν τούς όφΘαβμούς πρός τόν άγάν, άμα έπαυον πρός στιγμήν αί κραυγαί του, έβπίζουσαι ότι θά ήσαν αί τεβευταϊαι.”Έπειτα έρριπτον ή μία πρός τήν άββην ύποπτα ββέμματα, άββά ματαίως. Ποίαν νά ύποπτεύσουν; Μήπως δέν έγνωρίζοντο άπό τόσου καιρού;

- Καμμιά δέν μοϋ δίνει άπόκρισι; άντήχησε βέγουσα καί πάβιν ή φωνή τοϋ άγά. Όβες βαβθήκετε νά μέ σκάσετε άπό τό θυμό! Κακομοίρες, κακομοίρες, φεϊδι πού θά σάς φ άη!

Αίφνης δέ μεταβάββων τό πρόσωπον μέ κάποιο μειδίαμα καί χαμηβώνων τήν φωνήν.

-Έβα, πές μου έσύ, Ζεϊνέπ, τί ξέρεις.Ή Ζεϊνέπ έξηκοβούθησε νά σιωπά.-Πές μου, μάτια μου... λ

-Δέν ξέρω τίποτε, πασσά μου, άπεκρίθη αϋτη διά τρεμούσης φωνής. /Ά μ έσύ, Γκιούβ;

-Μ ήΐ έγώ, άφέντη μου.-Άμ έσύ, έσύ, έσύ; ήρώτησε τάς βοιπάς άποτείνων πρός έκάστην ήμερον,

άββά πβήρες ύποκρισίας ββέμμα.Καί τούτων ή άπάντησις ύπήρξεν ή αύτή.Τότε ή πρός στιγμήν κρατηθεϊσα οργή τοϋ Σερίφ έφθασεν είς τό κατακόρυφον.

Δί ένός βακτίσματος άναποδσγύρισε τήν πρό αύτοϋ μικράν τράπεζαν, άπό τής όποίας ποβύτιμος ναργιβές πεσών έσπασε είς χίβ ια κομμάτια.

-Αί, σκύββες! έβρυχήθη- σκύββες, πού τρώτε χαράμι τό ψωμί μου, θά σάς δείξω έγώ αν βέτε ή αν δέ βέτε.

Καί μέ ένα του πήδημα ήνοιξε τήν θύραν καί ώρμησε πρός τό ιδιαίτερόν του δωμάτων.

Β'Ήδη όβσφυρμοί άκούονται είς τήν αίθουσαν τοϋ χαρεμιού. Ό τρόμος, ή άγω-

νία διπλασιάζονται... Όβαι έχουν τούς δακρυσμένους όφΘαβμούς πρός τήν θύραν καρφωμένους καί νομίζουν ότι ββέπουν είσερχόμενον, μέ τό γιαταγάνι γυμνόν είς τήν δεξιάν, τόν άγριον, τόν κακόν, τόν παράφσρον κύριόν των.

Καί έγνώριζον ότι ήτο ικανός όβας νά τάς σφάξη... Αύτοί οί τοίχοι πόσας άρα γε δέν είδαν παρομοίας σκηνάς; Καί αύταί, πόσα δέν ήκσυσαν περί τής αιμο­χαρούς του ψυχής; Καί έν τή μνήμη έκάστης ταχεϊαι έπανέρχονται όβαι αί φρικταί διηγήσεις πού ήκσυσαν κατά καιρούς...

...Έπρόκειτο περί τοϋ μάββον άσημάντου τών πραγμάτων. Άπβούστατα, εύρέ- θησαν κάτω είς μίαν γωνίαν τοϋ δωματίου όβίγα φβούδια κόκκινου αύγοϋ. Τί­ποτε άββο. Ά ββά τά εΐδεν ό αγάς καί έγινε θηρίον. Τά είδε καί ύπωπτεύθη τάς γυναίκας του. Ύπωπτεύθη ότι ύπήρχε μεταξύ αύτών κάποια, μή πιστεύουσα ότι ό Μωάμεθ εΐνε ό προφήτης τοϋ Θεοϋ. Καί άκόμη χειρότερα- βα- τρεύουσα τόν Χριστόν τών άπιστων...

Τεϋχος 518. ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014 ^

Γ 'Καί ήτο άβηθώς μία τούτων κ ρ υ φ ή Χριστιανή, μία, ή μάββον εύνοουμένη

καί ή ώραιοτέρα τών γυναικών τοϋ Σερίφ. Καί έκρυπτεν αϋτη άφ’ ότου έγεν- νήθη μέσα είς τήν καρδίαν της τήν πίστιν πρός τόν Σωτήρα τοϋ κόσμου, όπως τήν εΐχον κρύψει καί διαφυβάξει ό πατέρας καί ή μητέρα της κατά τούς θβι- Θερούς έκείνους τής τουρκοκρατίας χρόνους...

Πόσο καβή καί ώραία καί γβυκεϊα ήτο ή Ζεϊνέπ! Ό φθόνος καί ή ζήβεια δέν είχαν όπβα έναντίον της, μοβονότι άπό έτών μόνη έκ τών πέντε γυναικών του Σερίφ ήτο ή κυρία τής καρδίας του. Ή παροιμιώδης άγριότης καί ή άσπβαχνία τοϋ άγά πρό τοΰ γαβανοϋ της 6Αόμματος μόνον έμαβάκωνε καί είς καβωσύνην ποββάκις έτυχε νά μεταββηθή... Τό χέρι του έτοιμον νά φέρη τόν θάνατον, πόσας φοράς δέν έσταμάτησεν είς τό κενόν ένεκα μιας της κραυγής, άτι έπάνω άπό τό δικτυωτόν άκουομένης.

Τώρα όμως τής Ζεϊνέπ ή καρδιά κτυπα περισσότερον άπό τάς άββας, οί γόοι της εΐνε θβιβερώτεροι. ’Έββεπε τόν έαυτόν της ένοχον, χαμένον. Δέν ήσθάνετο τήν δύναμιν ν’ άντισταθή είς τήν οργήν τοϋ Σερίφ, τώρα μάβιστα, πού τόσον τόν ήρέθισαν αί έπανειβημμέναι αρνήσεις της. Τό άβαβάστρινον χέρι της δέν θά εΐχε τήν δύναμιν νά κατεβάση τό ώπβισμένον ίδικόν του, καί μάβιστα αν ώμοβόγει τήν άβήθειαν, άν ύπεδείκνυε τόν έαυτόν της ώς μόνον ένοχον. Άββά μήπως θά έδέχετο νά πάθουν αί άββαι, ή καί μία μόνη τό έβάχιστον χάριν αύτής; Τί έπταιαν αί πτωχαί φίβαι της, άν αύτή έστάθη άπρόσεκτος καί άφηκε νά διαφύγη τό φοβερό έκεϊνο σημάδι τοϋ μεγάβου μυστικοϋ της;

Έπί δέκα όβόκβηρουςχρόνους, άφ’ δτου δεκασκταετή κόρην τήν ένυμφεύθη καί τήν έβαβεν είς τό χαρέμι του ό Σερίφ. ούδέπστε μία κάυ βέξις ή κίνησις τήν έπρόδωκεν ή έγέννησε τήν έβαχίστην τών ύποψιών. Καί όμως έπί όβους

I αύτούς τούς χρόνους ούδέποτε κατά τό Πάσχα τής έβειψε τό «κόκκινο αύγό», f τό όποιον κρυφίως τής έστεββεν ή μητέρα της, ώς χαιρετισμόν τής άποκρύφου I των πίστεως, ώς άνάμνησιν Ιεράν, καί έβπίδα γβυκυτάτην.

Καί ήτο πεπρωμένσν τώρα, έκ τυχαίας, μηδαμινής αίτιας... τό μυστήριόν της ν’ άποκαβυφθή■ τά μικρά έκεϊνα θρύμματα τοϋ αύγοϋ νά γίνουν ή αιτία τής καταστροφής, διότι έγνώριζεν αύτή καβώς τόν Σερίφ, τόν φανατισμόν του κατά παντός δ,τι χριστιανικού, καί τήν παράφορου οργή ν του.

Καί έστέναζε καί έθρήνει ζωηρότερου τών άββων. Ματαίως δέ προσεπάθει νά ένθυμηθή καί προσκαβέση είς ένθάρρυνσιν τά δσα τής εΐχε διηγηθή ή μάννα της περί τών μαρτύρων τής άγιας των πίστεως, καί τής βαμπράς άντα- μοιβής, πού άξιοϋνται οΰτοι είς τούς ούρανούς.

Δέν ήσθάνετο τόν έαυτόν της ίκανόν νά σηκώση τόν σταυρόν τοϋ μαρτυρίου...Δ '

Ό άγάς έν τσύτσις έβράδυνεν νά έπανέβθη. Άπό τήν όρμήν πού έξήβθε τόν έφαντάσθησαν ταχέως κατεβάζοντα έκ τοϋ τοίχου τό τρομερού του γιαταγάνι καί έπανερχόμενον τήν ίδιαν στιγμήν.1Όταν όμως έπέρασαν όβίγα βεπτά, άμυ- δραί είς τήν αρχήν καί ζωηρότεροι κατόπιν έβπίδες ήρχισαν νά γεννώνται είς τό πνεΰμα τών χανουμισσών.

Μόνον ή Ζεϊνέπ δέν ένεθαρρύνθη. Έγνώριζεν αύτή καβύτερα άπό τάς άββας τόν Σερίφ■ όταν δέ μετ’ όβίγον ήκουσε τό βήμα του

Μ Α φ ά β η fjM tti Τεύχος 518. ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

βραδέως καί σταδερώς πβησιάζον πρός τήν αίθουσαν, ό φόβος της έγινεν άκράτητος καί ή φρίκη της τρομερωτέρα.

Έστάθη οΰτος πρό τής θύρας, τάς χεΐρας έχων όπισθεν καί περιφέρων στυγνόν καί ββο- συρόν ββέμμα έπί τών γυναικών του.

Σπάθην όμως δέν ήτο δυνατόν νά κρατή τό χέρι του.

- Τώρα θά καταβάβω άν μέ έγεβάσετε έσεΐς, ή μέ έγεβάσανε αί ύποψίες μου. Τώρα θά κα­ταβάβω άν ήτανε διαβόβου ρίξιμο, ή εΐνε καμ-

I μιά πού μαγαρίζει τό κονάκι μου μέ τά κόκκινα I αύγά τών γκιαούρηδων!

Καί προχωρήσας δύο βήματα έντός τής αιθούσης έσυρε τήν όπισθεν τοΰ φορέματος κρυπτομένην δεξιάν του καί άπεκάβυψε na­i l αιόν άργυροϋν σταυρόν.

Ά ν πάσαι δέν ήσαν ώχραί ώς ό θάνατος, ό Σερίφ θά ήδύνατο αμέσως νά έννοήση τήν ένο­χον. Ή Ζεϊνέπ όμως, είς τήν θέαν τοϋ σταυρού, μετά τήν πρώτην ταραχήν, ήσδάνδη τόν έαυτόν της όβίγον κατ όβίγον ένθαρρυνόμενον.

Έξω, έκ τής άνοικτής θύρας, είσήρχοντο αί τεβευταϊαι ακτίνες τοϋ δύοντος ήβίου καί είς τούς φβογισμένους όφθαβμούς της έφαίνοντο άντιφεγγίζουσαι έπί τοϋ άργυροϋ σταυρού καί σχηματίζουσαι χρυσοϋν πέριξ αύτοϋ άκτινωτόν.

Καρφώνεται έπί τοϋ σταυρού ατενές τό ββέμμα της καί μυστηριώδης δύναμις τήν ένι- σχύει, τήν έγείρει έκ τής θέσεώς της, χύνει τήν παραμυθίαν είς τήν συντριμμένην της ψυχήν.

Μίαν στιγμήν άκόμη καί τό χέρι της θά ύψωθή νά κάμη τό σημεϊον τοϋ σταυρού...

Ά β β ό άγάς, προχωρήσας βήματά τινα, άφήκεν τόν σταυρόν έπί τής πρό μικροϋ κατα- πεσούσης τραπέζης καί διά φωνής άπαισίως ήχησάσης, είπε δεικνύων αύτόν.

- Μία μία θά έρθη νά τόνε φτύξη!Καί έπειδή έπέρασαν όβίγαι στιγμαί χωρίς

ούδεμία νά προχωρήση,- Γκιούβ, πρώτα σ ύ ! διέταξε.Καί διά νά ύποστηρίξη τήν διαταγήν του,

έβγαβε έκ τής ζώνης του μικρόν πιστόβιον.Είς τήν θέαν τοϋ πιστοβίου ή Γκιούβ έπροχώ-

ρησεν έν βήμα' έπειτα μετά φόβου έπροχώρη- σεν άββο. "Οσον όμως γνήσια Μουσουβμανίς

καί άν ήτο, ήμποροϋσε νά όρκισθή είς τό όνομα τοϋ Μωάμεθ, ότι περισσότερον φόβον τής έπροξένει ό σταυρός παρά τό πιστόβι.

Φωνή τοϋ Σερίφ, όμοια πρός γρυββισμόν, τήν ήνάγκασε νά πβησιάση άκόμη... Τώρα εύρίσκετο πρό τοϋ σταυρού... Κάθε βήμα της ήτο πβηγή μαχαίρας είς τήν καρδίαν τής Ζεϊ- νέπ. Τό τεβευταϊον ήτο κεραυνός.

- Τί στέκεις βοιπόν; Ήρώτησεν άγρίως ό άγάς. Καί ύψωσε τό πιστόβι.

Ά ββά πριν ίδή ή Γκιούβ τήν κίνησιν αύτήν, ή Ζεϊνέπ ώρμησεν, έτέθη έμπρός της καί ήρπασε τόν σταυρόν.

- «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έβθης έν τή βασιβεία σου», έψιθύρισε διά φωνής κβαυθ- μηράς καί πβησιάσασα τόν σταυρόν είς τά χείβη της, κατεφίβησεν αύτόν, ένώ τά δά- κρυά της έτρεχαν άφθονα.

Ε'Ούδέ ή Γκιούβ άν ήτο, ούδ άββη τις θά

έπρόφθανε ν άσπασθή τόν σταυρόν. Ό βύκος τοϋ πιστοβίου ήτο ύψωμένος καί μία κίνησις έχρειάζετο διά νά τής άφαιρέση τήν ζωήν.

Πρό τής Ζεϊνέπ όμως ό Σερίφ έστάθη μίαν στιγμήν. Ένθυμήθη άρά γε γβυκύ παρεβ- θόν;... Έσυββογίσθη τά δύο ώραϊα τέκνα, πού τοϋ έχάρισεν; Έδίστασε νά ξηράνη τήν πηγήν τής τόσης του εύδαιμονίας;

Ποιός ξέρει! Ό δισταγμός του όμως διήρ- κεσε μίαν μόνην στιγμήν.

Έπειτα τό δάκτυβόν του έσυρεν άποφασι- στικώς τόν βύκον, πυροβοβισμός άντήχησε διασείσας τήν αίθουσαν καί κρότος πίπτοντος σώματος' μετ’ όβίγον δέ, όταν διεβύθη ό κα­πνός, έφάνη κάτω έξαπβωμένη όχι πβέον ή Ζεϊνέπ, άββά Φωτεινή ή βαπτισμένη, σφίγ- γουσα τόν σταυρόν έπί τών χειβέων της.

Καί όχι πβέον κρυφή Χριστιανή, άββά μάρτυς άγια τής πίστεως, άποδίδουσα φα­νερά, πρό τών άπιστων, τήν τεβευταίαν πνοήν της είς τόν έπί τοϋ σταυρού έπίσης θανατω- δέντα. □

Ββ. «Οί Κρητες μου», σσ. 23-30, έν Νικ. Άνδριώτη, Κρυπτοχριστιαυικά κείμενα, σσ. igl- 1Q5 , θεσσαβονίκη 1974 ·

Τεϋχος 518 , ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014 ^ A f i d n f fjiMMB 173

f ' l v i p a u . 4 κ λ w h y

ΜεγάληΠαρασκευή

βράδυΓιά τούς αγαπημένους

μεταστάντες

Απόψε πού κινάς γιά τόν Άδη, άπόψε πού θά συναντήσεις κάδε προσφιβή μας έκβιπόντα, άπόψε, ώ Ξένε, ώ προδομένε, ώ Σταυρωμένε μου Ίησου,

Συντρόφεψε κι έμάς τούς ζωντανούς στή θύμησή τους.

Άβάφρωσε κι αύτούς άπ τά 6άρη τους. Δρόσισέ τους. Στεϊβε τους τόν δακρυσμένο χαιρετισμό μας. Πές τους πώς τούς άγα- ποϋμε, τούς σκεφτόμαστε άξέχαστα.

Κ αί παρηγόρησέ μας. Η σύχασε τό στε­ναγμό μας τώρα πού ’σαι Σύ κοντά τους. Σταμάτησε τό βυγμό μας. Κ ι άνακούφισε τή βασανιστική νοσταβγία μας γιά ’κεί­νους πού δέ θά ξανάρθουν.

Άπόψε πού κατεβαίνεις έκεΐ πού κανείς δέν πάει μ! έπιστροφή, χαιρέτα τους καί πές τους νά μάς συγχωρήσουν, άν τούς πι­κράναμε, καί πώς τόσο τούς άγαπήσαμε.

Κ ι άν κάποιοι βάθεψ αν ποβύ d αύτή τή ζωή καί χάθηκαν στ’ άβύτρωτα σκοτάδια, τράβα τους πάβι στό φώς!

Άρχοντα τοϋ βαμπροϋ κάββους,τοϋ φωτός, τής συγγνώμης καί τής Άβήθειας.

Άδειασε τόν Άδη καί γέμισε τόν Ο ύρανό!

Βαρβάρα Βεργη-Μήβιου

174 Λ pm Τεϋχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

ΜI . . ρϊ *

, Iγιαγιά μου είναι 100 χρόνων. Τά πέρασε μέ σταυρούς καί άγώνες, άββά μέ τόση υπομονή S l l i l lR ':/ καί πίστη καί προσευχή, πού βύγιζε τόν Ούρανό.Καταφύγιό της άσψαβές ή Έ κκβησία καί β α - a τρευτή της έργασία τό ζύμωμα τοϋ προσφόρου. Δέν ύπήρχε περίπτωση νά βειτουργεϊ ό ναός καί νά μήν

ύπάρχει στήν άγια Πρόθεση τό πρόσφορο τής γιαγιάς μου. Έτσι έμαθε καί τά παιδιά καί τά έγγόνια της: Νά άγαποΰν τό Χριστό καί νά έχουν τήν εύβογία τήςΈκκβησίας, μαζί μέ τήν όβόθερμη εύχή της.

Κάθε Σαββατόβραδο είναι ή σειρά μου νά τής κρατώ συντροφιά. Οί συ­ζητήσεις μου μαζί της σημαδεύουν τήν πορεία μου. Είναι σοφή σάν τήν Άγια της. άν καί ή γιαγιά μου δέν έχει καμία γραμματική μόρφωση... Π ροχθές τή ρώτησα δειβά καί περίεργα:

- Γιαγιά, πές μου. Έ χεις κάποιο παράπονο άπό τή ζωή σ ου ;

Θ έ β ω ν ά γ ρ ά ψ ω

τ ή / Μ ξ η

Χρΐ(Γ7Όζ-Παράπονο, παιδάκι μ ο υ : Επιτρέπεται νά έχω έγώ ή άμαρ-

τωβή παράπονα; Άπό που πήρε έμέυα ό Χριστός καί ποϋ μέ έφτασε...! Μου έδωσε ή χάρη Του ποβύ περισσότερα άπ ό.τι Τοϋ ζήτησα, πού οϋτε κάν τά είχα φανταστεί, οϋτε κάν τά άξιζα: Νά είναι τά παιδιά μου μέ τις φαμεβιές τους στό δρόμο τοϋ Χριστού... Δοξασμένο τό όνομά Του...!

-’Έβα, γιαγιά, οϋτε ένα μικρό παραπονάκι δέν έχεις τόσα χρόνια;- Ά φ οϋ τό ρωτάς, νά, δέν είναι παράπονο. Ά β β ά δέ νιώθω ώραϊα πού δέν

ξέρω καθόβου γράμματα. Εύτυχώς πού ό παππούς σου μού διάβαζε τήν Άγια Γραφή καί τούς βίους τών Άγιων, πού τοϋ φέρνανε.

- Γιαγιά, νά σοϋ μάθω νά γράφεις τό όνομά σ ου; Εϊναι ποβύ εϋκοβο...Τι νά τό κάνω τό όνομά μου, παιδάκι μου; Τί σημασία έχει αύτό τώρα;

"<Ομως θέβω ποβύ νά γράψω τή βέξη Χ ρ ισ τό ς, νά δώ πώς εϊναι τά γράμματα στή βέξη Χριστός, πώς είναι αύτή ή βέξη Χριστός...!

’Έμεινα άφωνη. Τήν άγκάβιασα μέ δάκρυα στά μάτια. Ή θεβα νά τής πώ πώς είναι ή άγιότερη γιαγιά τοϋ κόσμου! Συγκρατήθηκα, γιατί θά τή στενο­χωρούσα. Πήρα τό εύβογημένο χέρ ι της καί γράψαμε ένα - ένα τά γράμματα τής βέξης Χριστός. Πόσο χάρηκε ή γιαγιά μ ο υ ! Τό Χριστό Τόν προσκυνούσε στις άγιες εικόνες, Τόν είχε στήν καρδιά της, Τόν ένιωθε δίπβα της, Τόν έββεπε στά πρόσωπα καί στήν άγάπη τών παιδιών της, ά ββά δέν ήξερε πώς γράφεται αύτή ή ύπέροχη βέξη καί στό χαρτί. Τώρα τό έμαθε. Νιώθει ικανο­ποιημένη καί άναπαυμένη...

Μ . ΣΙρωτοκΑήτου

Τεϋχος 5-^8, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

Βασ. ΠετρουΑέα,Δρ. Φυσικοϋ,

τ. 6/ντή έρευνών Ε.ΚΕ. Φ.Ε.

«Δημόκριτος»

176 Μ

Έ να ς θόβος άπροσδιορ ίσιου ύψους, ό όποιος νά δίνει τό αίσδημα τοϋ στερεώματος καί τής προστασίας, ά ββά καί τής άπβω- σιάς καί άπεραντοσϋνης.

Έ να ς θόβος φωτεινός, πού νά άββάζει χρώματα καί αποχρώσεις άνάβογα μέ τήν ώρα τής ημέρας καί τις καιρικές συνθήκες. Νά ξε­κινά τό πρωί μέ άπαβά ροδόχρυσα χρώματα, γιά νά πάρει άργότερα αύτό τό θεσπέσιο γαβάζιο χρώμα, πού τόν προσδιορίζει περισσότερο ά π ’ οτιδήποτε άββο, καί νά κατα- βήξει στό τέβος τής ήμέρας στά πα­νέμορφα χρώματα τοϋ δειβινοϋ, προετοιμασία γιά τό σκοτεινό πέπβο τής νύχτας, πού πρόκειται νά καβύψει τή γη.

Έ να ς θόβος, πού νά μπορεϊ νά φιβοξενεϊ ποικίβους σχηματισμούς νεφών, πού άββοτε τόν καβύπτουν μέ μουντό γκρίζο χρώ μα καί άββοτε διασκεδάζουν τό γαβάζιο τοϋ ούρανοϋ, κάνοντας ποβύ- χρωμα παιχνιδίοματα μέ τό φώς.

Έ να ς θόβος, πού άββοτε είναι χαμογεβαστός καί άββοτε μεβαγ- χοβικός, άββοτε γαβήνιος καί άββοτε συνταράσσεται άπό άστρα- πές καί βροντές.

Έ να ς θόβος, πού τή νύχτα άν θί­γει γιά νά μάς άποκαβύψει έναν άββο ούρανό, κατακοσμημένο μέ άπειρα άστρα. Ή νύχτα προσφέρε-

Τευχος 5 i8 , ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

ται για στοχασμο και ένατενιση' και τί­ποτε άββο στήν κτίση δέν προκαβεϊ πε­ρισσότερο δέος καί δέν παραπέμπει στό άπειρο μεγαβεϊο τοϋ Δημιουργού, όσο ό έναστρος ούρανός.

'Ένας τέτοιος δόβος ταιριάζει στόν πανέμορφο πβανήτη μας. ένας τέτοιος δόβος άρμόζει στήν κατοικία τοϋ 6 α- σιβιά τής δημιουργίας. Έ να ς δόβος, πού νά μαρτυρεί τή σοφία καί τό κάβ- βος τοϋ Δημιουργού, άββά καί νά πα­

ραπέμπει στούς ούρανούς τών ούρανών, στή δόξα καί τό μεγαβεϊο τοϋ Δημιουργοϋ.

οοοοΤό μεγαβειώδες καί άσύγκριτο δαϋμα τής ζωής, τό όποιο

φιβοξενεϊται στόν πανέμορφο πβανήτη μας. προστατεύεται καί ύποστηρίζεται άπό ένα βεπτό άραχνοϋφαντο πέπβο, τήν άτμόσφαιρα. Καδώς οί άκτίνες τοϋ ήβιου συναντούν τά μόρια τής άτμόσφαψας, τό μπβέ χρώ μα σκεδάζεται (δια­σκορπίζεται) ποβύ περισσότερο ά π ’ τά άββα χρώματα τής ϊριδος. Έτσι τό γαβάζιο άπβώνεται d όβο τόν ούρανό. καί ό ούρανός. άκόμη καί μακριά άπ ’ τόν ήβιο. φαίνεται γαβάζιος καί δίνει τήν έντύπωση ένός φωτεινού δόβου. Ό ϊδιος ό δί­σκος τοΰ ήβίου φαίνεται βίγο κιτρινωπός, καδώς έχει σκε­δαστεί ένα μυψ ό μέρος ά π ’ τή γαβάζια συνιστώσα τής άκτινοβοβίας του. Τό φαινόμενο τής σκέδασης (διασκορπι­σμού) γίνεται πιό έντονο κατά τήν άνατοβή καί τή δύση. διότι τότε οί άκτίνες διασχίζουν μεγαβύτερο πάχος άτμόσφαψας μέχρι νά φτάσουν σέ μας, μέ άποτέβεσμα νά χάνουν τήν μπβέ καί έν μέρει τήν πράσινη καί κί­τρινη συνιστώσα, καί ό ήβιος νά φαίνεται έρυδρός. Ά π ’ τή στιγμή τοϋ βυκαυγοϋς μέχρι νά άνατείβει πβήρως ό ήβιος, ό ορίζοντας στοβίζεται διαδοχικά μέ δαυμάσιους συνδυα­σμούς χρωμάτων, καί τό ίδιο, μέ άντίστροφη σειρά, συμβαίνει κατά τή δύση.

Πώς δά ήταν ό «ούρανός% έάν δέν ύπήρχε ή άτμόσφαιρα;'Όπως είναι ό «ούρανός» στή σεβήνη, ή οποία, έπειδή έχει μικρή μάζα, δέν έχει καταιψατήσει άτμόσφαιρα. Ο μέν ήβιος είναι έκτυφβωτικά άσπρος (άπαραίτητα τά σκούρα γυαβιά γιά. προστασία), τό ύπόβοιπο δέ τοϋ «ούρανοϋ» είναι μαύρο. Μαύρες (κατάμαυρες) είναι καί οί σκιές τών άντικειμένων στή σεβήνη. Στή γή διακρίνει κανείς άνετα τά άντικείμενα στή σκιά, έπειδή φωτίζονται άπ ’ τό φως πού σκεδάζεται στήν άτμόσφαιρα. Στήν πραγματικότητα, τις μεσημβρινές ώρες εϊναι πιό ξεκούραστο νά δουβεύει κανείς στή σκιά. Στή σε-

Ένας θόΑος, πού νά μαρτυρεί

ιή σοφία καί ιό κάλλος

ίου Δημιουργοϋ, άλλά καί

νά παραπέμπει οπούς ούρανούς

ίων ουρανών, στή δόξα καί ιό μεγαλείο

χοΰ Δημιουργού.

ϋ Μεσημβρία Ια) καί δύση (6) στόν ’Άρη. ΟΙ φωτογραφίες έχουν βη- φθεϊ άπό τό διαστημό- πβοιο Mars Pathfinder (Ιούνιος, lggg)

>

βήνη εΐναι άδύνατο νά διακρίνει κανείς τά άντικείμενα στή σκιά, πού μοι­άζει μέ κομμάτι τής νύχτας. Παρόμοια είναι ή κατάσταση καί στό μικρό πβανήτη Έρμη, ό όποιος έχει έβάχιστη έως άνύπαρκτη ατμόσφαιρα.

Ή Αφροδίτη έχει άτμόσφαψα, ά ββά αύτή εΐναι τόσο πυκνή καί θοβή, πού τήν ήμέρα δέ διακρίνεται ό ήβιος καί τή νύκτα δέ φαίνονται τά άστρα. Στόν :Άρη πάβι ή άτμόσφαψα είναι ποβύ βεπτή, ά ββά έχει έξαψετικά ύψηβή ποσότητα σκόνης. Ό ούρανός εΐναι μουντός μέ ένα δοβό κίτρινο- πορτοκαβί χρώμα καίβόγω καί τής μεγαβύτερης άποστάσεως άπ’ τόν ήβιο, ή ένταση του φωτός τό μεσημέρι είναι όση σέ ένα συννεφιασμένο άπόγευμα στή γη.

Ό θαυμάσιος ούρανός πού άποβαμδάνουμε τήν ήμέρα στόν πβανήτη μας, άποτέβεσμα τής κατάββηβης σύστασης καί πυκνότητας τής άτμόσφαι- ρ α ς καί τής σωστής έντασης τοΰ ήβιακοϋ φωτός, εΐναι μοναδικός άνάμεσα στούς πβανήτες καί τούς δορυφόρους τους στό ήβιακό μας σύστημα. Υπ άρ­χ ε ι μόνο στόν πβανήτη πού φιβοξενεϊ βογικά δντα! Τό πβέον δέ έκπβη- κτικό εΐναι ότι τό κάββος τοϋ ούρανοϋ συνδυάζεται κατά τέβειο τρόπο μέ τόν σημαντικότατο ρόβο τής άτμόσφαιρας καί

πέπβο άπ ’ άκρη σ ’ άκρη τοϋ ούρανοϋ σά φω­τεινή σκέπη, καθώς ό άνθρωπος έξέρχεται«έπί τήν έργασίαν αύτοϋ...» (Ψαβ. 103, 7)· -Και <<χό εσπέρας», όταν τόβαμπρό άστρο όβοκβηρώσει τή διαδρομή του καί κρυφτούν καί οί τεβευταϊες του άκτίνες κάτω άπ’ τόν ορίζοντα, άνοίγει ό ούρανός σάν αύβαία, γιά νά μάς άποκαβύψει μιά γιγάντια σκηνή, όπου πρωταγωνιστούν άπειροι άστέρες, διηγούμενοι τή δόξα καί σοφία τοΰ Δημιουργού.

Άναφέρεται πώς: «στά χρόνια τής Γαββικής έπανάστασης, τόν ι8ο αιώνα, οί έπαναστάτες μάζεψαν τούς κατοίκους κάποιας πόβης στήν πβατεία καί είπαν: Θά καταστρέφουμε ναούς, άγάβματα, εικόνες, δβα δσα σάς θυμί­ζουν τόν Θεό. Καί τότε κάποιος άπό τούς ποβίτες φώναξε: Τόν ούρανό όμως δέν μπορεϊτε νά μάς τόν πάρετε /»3. Καί δέν έννοοϋσε άσφαβώς μόνο τόν πανέμορφο ούράνιο θόβο, άββά καί «τούς καινούς ούρανούς», τούς οποί­ους «προσδοκώμεν» «κατά τό έπάγγεβμα αύτοϋ» (Β ' Πετρ. γ ' 13)· □

* Εντάσσεται σέ σεφά άρθρων πού δά άναφερδοϋν στό ποβύτιμο βεπτεπίβεπτο κάβυμμα πού περι- βάββει τή γη, τήν άτμόσφαψα.

ι. Γιά τή σημασία τοΰ φωτός 6β. Ή Δράση μας: "Φως πηγή ζωής» τ. 5°4· °- 374 Δεκ. 2012, καί «Ό πα- νέκβαμπρος φωστήρ τής ημέρας» τ. 505· °- 9 · Ίαν· 2013-

2. Ά π ’ τήν μετάφραση Π. Τρεμπέβα στόν ΙΗ' Ψαβμό, στ. 6. Τό Ψαβτήριον μετά συντόμου έρμηνείας, έκδ. «Ό Σωτήρ».

3· Τό περιστατικό τό άναφέρει ό π. Ίώ6 Τάβατς στήν ώραία συνέντευξή του στή Δράση, τ. 495· °- 14·

Κάθε πρωί, καθώς άνατέββει ό ήβιος «σάν νυμφίος, ό όποιος εξέρχεται άπό τήν νυμφική του παστάδα στοβισμένος μέ έκθαμβωτικά καί άπαστράπτοντα ένδύματα»2, οί πρώτες κιόβας άκτίνες του άπβώνσυν ένα γαβάζιο

του φωτός1 στή στήριξη της ζωης.οοοο

Ίαν. 2012.

J M jp S M Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 20ΐ 4

ΓΡΑΜ

ΜΑΤΑ

ΣΤΗ

ΣΥ

ΝΤΑΞ

Η /

ΑΥΤΟ πού δέν ΕΙΧΕ ΞΕΧΑΣΕΙ!

Αγαπητή «Δράσψ,Μέ ποβύ ένδιαφέρου καί εύχαρί-

στηση παρακσβουθώ καί διαβάζω τά άρθρα σου σέ κάδε τεΰχος.

Εκτιμώ τή σοβαρότητα μέ τήν οποία άντιμετωπίζεις τόσο τήν έπι- στημονική όσο καί τήν κοινωνική ζωή τής πατρ ίδας μας καί τά παγκό­σμια ττροββήματα έν γένει.

Ή αγάπη σου έπεκτείνεται μέ δέρμη στόν άπανταχοϋ Έββηνισμό, καί στόν άρρηκτο σύνδεσμο Έββη- νισμσϋ καί Χριστιανισμού.

Στό τεβευταϊο δέμα δά ήβεβα νά άναφέρω κάτι πού άκουσα πρό ήμερων:

Παρακαβουδοϋσα στή Δημόσια Τηβεόραση μία έκπομπή μέ δέμα τόν άπόδημο Έββηνισμό τής Αμε­ρικής.

Μέ τόν δημοσιογράφο συνομι- βοϋσαν ένας δευτέρας γενεάς "Εββηυας καθηγητής Πανεπιστη­μίου καί δύο Έββηνίδες κυρίες.

Ή μία έξ αύτών, γηραιά πβέον, έβεγε τήν Ιστορία της:

Νήπιο ξεριζώθηκε μέ τήν οίκογέ- νειά της άπό χωριό τοϋ Πόντου. Διέ­σχισε μέ τά καραβάνια θανάτου όβη τή Μικρά Άσία, χάνοντας γονείς καί άδέβφια. Κατέβηξε στή Συρία όπου τήν υίοδέτησαν, ένα παιδί πού δέν θυμόταν ούτε τό όνομά του οϋτε τήν έββηνική καταγωγή του.

Παντρεμένη μέ Άσσύριο μετανά- στευσε στις Ηνωμένες Ποβιτεΐες τής Αμερικής. Έκεΐ μέ τή βοήδεια τών μορφωμένων πβέον παιδιών της άνακάβυψε τήν έββηνική της κατα­γωγή.

Κατέβηξε βέγοντας δειβά στόν δη­μοσιογράφο :

- Κάτι όμως δέν είχα ξεχάσει.- Ποιό; ρώτησε ό δημοσιογράφος.- Γιά νά τό πώ πρέπει νά άνακα-

δίσω.Ανακάθισε καί άρχισε: «Πάτερ

ημών ό έν τοϊς ούρανοϊς...» καί τε- βείωσε άπνευστί τήν Κυριακή προ­σευχή.

Χρυσούfla Γεωργίου-Μακρη

IS I

«ο/ ττοτέ αντες μοϋΚξΦν εγγύς εγενή&ηη

εν τφ χϊμχτί τδ: Χξίατπ» (’Εψεβ. β 13)

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΕΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

Πρόσφερε βίγο άπό τό αίμα σου στήν αιμοδοσία πού οργα­νώνει ό τομεύς τής «Προνοίας» τοϋ Συββόγου ’Ορθοδόξου Ίεραποστοβικής Δράσεως «Ό Μ έγας Βασίβειος».

Έ ρχονται στιγμές πού ή πα­ράταση τής ζωής τοϋ άδεβφοϋ μας έξαρτάται άπό τό βίγο αΐμα πού δίνουμε.

Ά ς δώσουμε τή δυνατότητα στόν τομέα τής «Προνοίας» νά μπορεϊ νά συμπαραστέκεται στις δύσκοβες ώρες τών συ­νανθρώπων μας, προσφέρον- τας έστω καί μία φιάβη αίματος, πού έμεϊς τούς έξα- σφαβίσαμε.

Έ βα, νά συναντηθούμε όβοι

τήνΠέμπτη 8 Μαΐου 2014

άπό τό πρωΐ 11.00μέχρι τό απόγευμα 7μ.μ.Μαυρομιχάλη 32, Άθήναι

Τηβ. «Προνοίας»210.3614135 / 210.3633726

K m m

μ ί ά η ο ίξ & ιά

νά χ τ υ π ά

Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

Ή Βοαλιί το&Ένός

καί ή βουλή τ5ΐν τριχχΰ<τίωνΣτήν Έ ββάδα τό Σύνταγμα έπιγράφεται: «Είς τό ’Όνομα τής Άγιας καί Όμοουοίου

καί Αδιαιρέτου Τριάδος». Αύτό προϋποθέτει δτι ή βουβή τών Έββήνων, πού μεριμνά γιά τήν τήρησή του, είναι ύποχρεωμένη νά έφαρμόζει τις διατάξεις του καί νά ψη­φίζει νόμους πού νά συμφωνούν μέ τή Βουβή τοϋ Ε νός Τριαδικού Θεοϋ.

Ά β β ά δέν συμβαίνει δυστυχώς κάτι τέτοιο. Ό χι βίγες φορές μάβιστα συμβαίνει τό έντεβώς άντίθετο. Δηβαδή ή έββηνική βουβή τών τριακοσίων ψηφίζει άντίθετα πρός τή Βουβή τοϋ Ε νός Τριαδικού Θεοϋ!...

Αύτό συμβαίνει καί διότι στή χώ ρα αύτή, εδώ καί καψό, πβήθυναν οί έμποροι πα­ρωχημένων ίδεοβογιών. 'Ορισμένοι άρνοϋνται χω ρίς καμιά συστοβή τήν ιστορική άβήθεια. Άββωστε γιά τόν σκοπό αύτό, καί γιά άββους παράββηβους, έργάζονται άκούραστα οί αρχιδιάκονοι τής παραπβηροφόρησης μέ τούς μισθούς τών 200.000€ έτησίως! Αύτοί μέ «στημένες» συνεντεύξεις καί άπό τά μικρόφωνα τών ποικιβόχρω- μων στρογγύβων τραπεζών (έββηνιστί πάνεβς) «καββιεργοϋν» (!) τό φρόνημα τοϋ βαοϋ, ώστε νά τόν πείσου ν δτι ή αύθάδεια είναι δικαίωμα, ή παρανομία βεβεντιά καί δείγμα έβευθερίας, ή άναίδεια τοϋ βόγου ισότητα καί ή άναρχία εύδαιμονία.

Π αράββηβα, τά διάφορα ποβιτικά κόμματα δέν άφήνουν τόν ποβίτη τούτης τής χώ ρας νά κοιταχθεϊ στόν καθρέφτη. Παραβείπουμε τήν καββιέργεια μιας βα ϊκής ύστερίας καί διχαστικών θέσεων, πρός τις όποιες ρέπει δυστυχώς μονίμως ή έββη­νική μας ιδιοσυγκρασία.

Κάτω άπό τήν πίεση δβων αύτών ορισμένοι άπό τούς βουβευτές μας, υιοθετώντας δχι βίγες φορές τις διακηρύξεις μιάς «προοδευτικής» μειοδοσίας δτι «δβα έπιτρέπον- ται», ψηφίζουν χω ρίς νά βάζουν τό χέρι στήν καρδιά. Πέραν τής ποβυνομίας - μέχρι τής 22αςΆπριβίου τοϋ 2013 είχαμε 1 γΐ.000 νόμους τού έββηνικοϋ δημοσίου! - μιάς ποβυνομίας πού άποτεβεϊ ντροπή καί παραβογισμό γιά τήν πατρίδα μας, έχουν ψη- φισθεϊ τά τεβευταία χρόνια καί νόμοι πού άντιστρατεύονται στόν αιώνιο Νόμο τοϋ Ε νός Τριαδικού Θεοϋ.

Εκπρόσωποι τοϋ Κοινοβουβίου μας όρθωσαν τό άνάστημά τους καί νομοθέτησαν κατά τής ορθοδόξου άγωγής τών παιδιών μας, κατά τής έπισκέψεως Ιερέων στά σχο- βέϊα γιά έξομοβόγηση, κατά τής οίκογενείας, τοϋ κυττάρου αύτοϋ μιάς ύγιοϋς κοι­νωνίας. Άποϊέρωσαν τόν ιερό θεσμό τοϋ γάμου είσάγοντας τόν ποβιτικό γάμο, υιοθέτησαν τήν έβεύθερη συμβίωση καί ετοιμάζονται νά έγκρίνουν τό γάμο τών όμο- φυβοφίβων. Ένέκριναν τό φόνο άνυπεράσπιστων βρεφών μέ τή νομιμοποίηση τών έκτρώσεων. Κατάργησαν τή θεοπαράδοτη αργία τής Κυριακής, τής αρχαιότερης χρι-

/

στιανικής έορτής' διότι ή Κυριακή ώς ημέρα έορτής καί αργίας καθιερώθηκε άπό τόν 6 ' μ.Χ. αιώνα. Αθέτησαν τήν ύπόσχεση πού έδωσε τό έθνος γιά τήν άνοικοδό- μηση ναού τοϋ Σωτήρος Χρίστου είς αίωνίαν εύγνωμοσύνην τών Έββήνων, πού μέ τή βοήθεια Εκείνου άποτίναξαν τόν τυραννικό ζυγό του βάρβαρου Ίσ/Ιάμ. καί ψή­φισαν νόμο γιά τήν άνοικοδόμηση τεμένους γιά κείνους πού μάς τυραννοΰσαν καί απεργάζονταν τόν βίαιο έξιοβαμισμό τοΰ βα οϋ μας έπί 500 χ ρ ό ν ια !...

:"Αραγε πόσα Κοινοβούβια ύπάρχουν στόν κόσμο πού διακρίνονται γιά άχαριστία στόν εύεργέτη τοϋ έθνους τους, πού άρνοϋνται τήν ιστορία καί τις παραδόσεις τοϋ βα οϋ τους;

Τόσο προοδευτικοί είμαστε έμεΐς καί τόσο όπισθοδρομικοί έκεϊνοι;Κ αί κυρίως τοϋτο: Πώς τοβμοϋν πρόσκαιροι θνητοί νά τά βάζουν έτσι άνερυθρία-

στα μέ τό Νόμο τοϋ Ένός αιωνίου θ εο ύ ; Πώς τοβμοϋν άδύνατοι θνητοί, ύποστηρικτές κάποιων μάταιων άνθρώπινων ίδεοβογιών, νά άντιβέγουν στόν πάνσοφο Δημιουργό τοϋ κόσμου; Πώς τοβμοϋν καί άνταγωνίζονται - θεωρώντας μάβιστα τόν άνταγωνι- σμό αύτό ώς πρόοδο - τήν άπειρη σοφία τοϋ Δημιουργού, πού έθεσε αιώνιους νό­μους, οί όποιοι διέπουν τή ζωή τών βογικών Του δημιουργημάτων;

’Ά ς άκούσουν έπιτέβους οί βουβευτές πού άντιστρατεύονται στούς νόμους τοϋ Θεοϋ- διότι δέν άρνούμαστε ότι ύπάρχουν καί ύγιεϊς φωνές στό Κοινοβούβιο, οί όποιες όμως πνίγονται καί χάνονται - άς άκούσουν βοιπόν όσοι έπιμένουν νά έπιβάββουν τήν κατά τών νόμων τοϋ Θεοϋ βούβησή τους, τό βόγο τοϋ θεόπνευστου βασιβιά Δαβίδ, ό όποιος διακηρύσσει: «Κύριος διασκεδάζει βουβάς έθνών, ά δετεΐδέβ ο γι- σμούς βα ώ υ κ α ί ά δετεΐβουβά ς αρχόντων' ή δέ βουβή τοΰ Κ υρίου είς τόν αιώνα ριένει» (Ψαβ. β β ' [32] ιο -ιι) . Ή ιστορία, σέ πείσμα τών όποιων βουβών καί 6ου- βευτών τοϋ παρόντος αίώνος, άκοβουθέΐ τά κεβεύσματα Εκείνου. Μάταια βοιπόν έπαναστατοϋν κατά τοϋ Θεοϋ, τών βουβών καί τοϋ άγιου νόμου Του οί όποιοι άνθρωποι βουβευτές καί οί όποιες βουβές τοϋ κόσμου, είτε κρατών εϊτε συνα­σπισμών κρατών. Ό Κύριος διασκορπίζει σάν φύββα τις βουβές τών άνθρώπων καί έκμηδενίζει τά σχέδιά τους. Αύτό πού μένει άπρόσββητο καί άδιάσειστο στόν αιώνα είναι ή βουβή τοΰ Ένός πανσόφου καί άπειρου Θεοϋ.

Αύτό δέν πρέπει νά τό βησμονεϊ ποτέ ό βα ός μας, ό όποιος άπορεϊ ββέποντας τά πράγματα στή χώ ρα αύτή νά πηγαίνουν άπό τό κακό στό χειρότερο. Άντί ν άπορεϊ όμως άς άναρωτηθεϊ: Άραγε ό ίδιος δέν έχει εύθύνη πού έκβέγει τέ τοιους βουβευτές νά κατευθύνουν τις τύχες του; Π αράββηβα άς μή διαμαρ­τύρονται οί βουβευτές, άν ό βα ός τούς άπαξιώνει ώς άτομα.

Κ αψ ός ν’ άνοίξουμε τά μάτια τής ψυχής μας. Νά προββηματισθοϋμε. Νά ζητήσουμε τό έβεος τοϋ Θεοϋ καί νά μήν άφεθοϋμε στά χέρια τών όποιων άνθρώπων βουβευτών άνταρτών τής Β ουβής τοϋ Τριαδικοϋ Θεοϋ καί τοϋ αιωνίου Νόμου Του. Ά ν θέβουμε νά έπιβιώσουμε καί νά βεγόμαστε Γένος έββηνικό.

ν.π.6.

■ ■

ταν ένας άετός, φτιαγμένος γιά πτήσεις ύψη- β έ ς κι άποστοβές δύσκοβες. Έ ξω άπ ’ τά συ- νηθισμένα. όνειρα κι οράματα. Ά ν ζοΰσε σ ’ άββους καιρούς, θά τόν εΐχε τραγουδήσει ό

βαός. Θά ’βεγε πώς διάβεξε τις κορυφές τις γρανιτέ- νιες, νά μένει έκεϊχειμώνα-καβοκαίρι, νά βιγβίζει τόν κάμπο πέρα, νά διαπερνά μέ τή ματιά του τόν ορίζοντα καί νά διαφεντεύει τά πέβαγα, ν ’ άκροζυγιάζεται ορμητικός σέ κάθε πέταγμα, ν ’ άψηφά τά χιόνια καί τήν κακοκαιριά... 'Ώσπου μαργώσαν τά φτερά του...

Τώρα ήχησε πένθιμα γ ι’ αύτόν μόνο μιά ταπεινή καμπάνα καί μιά μάνα έπνιγε τό πικρό της δάκρυ. Ό βαθύς πόνος εΐναι συχνά βουβός. Καί ποιός θά μπο­ρούσε τάχα νά νιώσει τήν καρδιά τής μάνας; Λίγοι, έβάχιστοι τή γνώριζαν. Ούτε κι έκείνη ζήτησε ποτέ τή δημοσιότητα. Ή ταν μιά μάνα σάν δβες τις άββες. Καί τώρα γινόταν μιά μάνα σάν τόσες άββες, πού ξεπρο­βόδισαν τά ββαστάρια τους σ ’ ένα νέο κόσμο, πιό φω­τεινό καί άσύνορο.

ΎΗταν τριάμισι χρόνια πριν, πού άφησε ορμητικός τις κορυφές τις γρανιτένιες ό Σημαιοφόρος τοϋ Ποβε- μικοϋ Ναυτικού Γιώργος Λυκάκης. Ανήκε ό είκοσιτε- τράχρονος Λ υκάκης στή Μ ονάδα Υποβρυχίω ν Καταστροφών. Κατά τή διάρκεια τής έκπαίδευσής του στή δύσκοβη δοκιμασία τής «άράχνης», βρέθηκε στό

κενό άπό ϋψος 22 μέτρων. Τό διπβό δίχτυ άσφαβείας άποδείχτηκε άτεβέσφορο. Κακή ή συντήρηση -τραγική ή άμέβεια καί τό δίχτυ έσπασε. Ό άτυχος άξιωματικός έπεσε μέ δύναμη στό έδαφος.

Οί γονείς του δέν βγήκαν στά κανάβια νά κβάψουν δημόσια. "Ενα κορνίζάκι μαρμά­ρινο στόν τάφο του, σά βιββίο άνοιχτό, πβάι σ ’ ένα άπέριττο ξύβινο σταυρό, έκβεινε τόν βαθύ τους πόνο σέ βίγους στί­χ ο υ ς γεμάτους δύναμη, γεμάτους πίστη, άγάπη κι έβ π ίδ α ."Εγραφαν:

«Υιέ μας,άγαι,τοϋσες τό όύσχολο, τό αθλητικό, τό ηρωικό,Τ0 7ΓΖρΐ7Γ&Τίΐώ0 ϊζ.Γιά τήν πατριό)* τά νιάτα σουί ’Έκανες τό μεγάλο άλμα.Ε ιναι τό αλμαπρός τήν Ουράνια ΥΙατρίό'α.Μ ονάκριβό μας 7raiJl, άξιε σημαιοφόρε, σέ περιμένει ό Σημαιοφόρος της Άναστάσ-εως.Καλή ανάπαυση, γενναίο μας παλληκάρι!Καλή αντάμωση, γλνκιά μας ανάσα!Σ ί αγαπάμε άπίραντα\Τιά πάντα μαζί\

Ή μάνα καί ό πατέρας σου!»

Κ αί μέ μεγαβύτερα γράμματα κάτω άπό τή φωτογραφία του:

«Το 'αετόπουλό μας στις φτεροΰγες τοΰ Μεγάλου Άετου, στήν αγκαλιά τοϋ Θεοϋ».

Ά β β ’ άν τέτοια δύναμη βίγοι μόνο έχουν, ύπάρχει κάτι άκόμη πιό δυνατό καί μονα­δικό. Τρία χρόνια αργότερα έκδικαζόταν ή ύπόθεση στό Στρατοδικείο τής Λάρισας. Τό κβίμα βαρύ, οί εύθύνες μεγάβες. Κι άκόμη ισχυρότερη ή καταδίκη τής συνειδήσεως. Τά κομματιασμένα σχοινιά στά χέρια τοϋ στρατιωτικού είσαγγεβέα ήταν μάρτυρες άδιάψευστοι βαρύτατης ένοχης. Ποιά θά ’ταν άραγε ή έτυμηγορία τοϋ δικαστηρίου; Κ αί ποιός, σεβόμενος τό δίκαιο καί φοβού­μενος τόν κόσμο, νά καταθέσει μάρτυρας ύπεράσπισης γιά όσους ένευαν κατηγορού­μενοι στή γή;

Κ ι ήταν τότε πού προχώρησε άπρόσκβητη μιά άγνωστη γυναίκα μπροστά, άποφασι- στική κι εύθυτενής, ώχρή καί μαυροφορε- μένη.

- Ό νομα;-Έβένη Λυκάκη.Λ ίγες φορές ή σιωπή βαραίνει τόσο καί

σφίγγει σά βρόχος. Τί 8ά ’βεγε τέτοια ώρα ή μάνα τοϋ άδικοχαμένου Σημαιοφόρου; Μή δέν πρόφτασε νά καταθέσει μέ τούς άββους, τούς μάρτυρες, καί βγήκε τώ ρα; Μά καί πώς νά τή διώξεις, μάνα είναι...

Κ ι άκούστηκε ή φωνή της ήσυχη καί κα­θαρή:

- Δέν ζητώ τήν τιμωρία κανενός. Κανένας δέν ήθεβε τό θάνατο τοϋ παιδιού μου. Ζητώ μόνο νά μήν θρηνήσει άββη μάνα έξαιτίας ένός βάθους. Ό γιός μου τίμησε τήν πα­τρίδα κι αύτή τή στάση θά ήθεβε νά κρα­τήσω.

Εύγε, χαροκαμένη μ ά να ! °Έδωσες σέ όβους μας άξεπέραστο μάθημα ήθους. Είναι φτωχά τά έββηνικά μας μπροστά στό δικό σου άνάστημα!

Έσπερος

Ού γάρ έστιν ή βασιβεία τοϋ Θεοϋ βρώσις καί πόσις»(Ρωμ. ιδ ' ιγ).

Έ άν ρωτούσες τούς περισσότερους άνθρώπους «Ποιό στόχο έχεις δέσει στή ζωή σου;», ή πβειονότητα τών άπαντήσεων θά ήταν σίγουρα άπογοητευτική. Κάποιοι θά έβεγαν:

Τήν εύζωία. Μιά ζωή τήν έχουμε. Νά ξοδεύω, νά διασκεδάζω, νά ξε- νυχτώ, νά πίνω, νά έρωτεύομαι. Διαρκώς καί άνευθύνως. Έ να άτέβει- ωτο γβέντι. Μιά άσταμάτητη άπόβαυση όσο τό δυνατόν περισσότερων ήδονών. Αύτό θά ήθεβα νά εΐναι ή ζωή μ ο υ !

Α ββοι, πιό όρθοβογιστές, θά άπαντούσαν πώς τό χρήμα εΐναι ένα άξιόβογο κίνητρο γιά νά άγωνιστεϊ κανείς στή ζωή. Αύτό σου προσφέρει κοινωνική καταξίωση καί άνοδο, άποδοχή σέ ύψηβές κοινωνικές ομά­δες. Μά, κυρίως, άποτεβεϊμέσο γιά τήν έπίτευξη κάθε επιθυμίας. «Ένας μικρός θεός» πού σοϋ έξασφαβίζει τά πάντα. Τσως μερικοί ίδεαβιστές νά περιφρονούσαν τά βεφτά, άββά όχι καί τήν έξουσία. Ποβύ γβυκιά ή αίσθηση τής δύναμης γιά νά τήν άπαρνηθεϊ κανείς! Μέ αύτή έξου- M ls s Bl σιάζεις, διατάζεις, δι­οικείς■ γίνεσαι αύτομάτως σε­βαστός, άνώτε- ρος, ύπεράνω ορισμένων γιατί όχι όβων.

Σ αύτές τις χαμερ- πεϊς έπιθυμίες τοϋ κόσμου, πού διαρκώς «δβος έν τω πονηρω κεΐταν (Α ' Ίω. ε ' ig) καί στις όποιες θά μπο­ρούσαν νά προστεθούν ποβυάριθμες άκόμα, τί θά άπαντοϋσαν οί πιστοί;Ποιά θά ήταν ή δική τους στάση ζωής καί ταυτόχρονα άπάντηση σ ' αύτό τό πνεύμα τής άπομάκρυνσης άπό τό θέβημα τοϋ Θεού καί τής άποχαύνω- σης άπό τή μέθη τής άμαρτίας; Μία καί μ όνη : «Ζητείτε πρώτον τήν 6ασι- β εία ν τοϋ Θεοϋ» (Ματθ. σ τ ' 3 3 )·

Οί κοσμικοί μέ τή σεφά τους θά διαμαρτύρονταν. «Τί εΐναι αύτή ή 6α- σιβεία τοϋ Θεοϋ καί ποϋ θά τή

Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

βροϋμε; Δέ θέβουμε άπιαστα δνεφα καί μακρινές ούτοπίες. Έμεϊς πιστεύουμε σέ ό, τι ββέπουμε, άκοϋμε καί ψηβαφοϋμε. Άποβαμβάνουμε τό παρόν, χω ρίς νά βογαριάζουμε τό αύριο. Ζοϋμε τό κάδε δευτερόβεπτο αύτής της ζωης, Θεω­ρώντας τη μοναδική. Άξιοποιοϋμε τήν κάδε στιγμή κυνηγώντας κάδε είδους χαρά. Ποιά εϊναι αύτή ή βασιβεία πού δά ύπερκεράσει τις άτομικές μας προτε­ραιότητες·, Γιατί ό άσωτος νά άποβέσει τό ξενύχτι του, ό πβούσιος τή βόβεψή του, ό διάσημος τή δόξα του; Γιατί νά δυσιάσουμε αύτή τή χειροπιαστή γή γιά μία βασιβεία στούς Ούρανούς; Έμεϊς δέβουμε τήν άπόβαυση έδώ καί τώρα. ’Όχι κάπου καί κάποτε. Έδώ, σέ αύτό τόν κόσμο νά βρούμε τήν ούράνια βασιβεία, άν όπως βέτε, εϊναι άνώτερη όβων τών άγαδών, ώστε νά τήν έπιδιώκουριε πρώτα άπ’ όβα.

Θέλουμε

όλαυση έδώ

Ό χ ι κάπουοτε.

jiplr

Πράγματι, άδεβφέ μου, ύπάρχει ένας τέτοιος τόπος, μόνο πού δέν είναι άριθ- μητικά ένας, άββά χιβ ιά δες άνά τόν κόσμο. Αύτός είναι γιά τόν όποιο κάδε

φορά ό ιερέας έκφωνεϊ: «Εύβογημένη ή βασιβεία τοϋ Πατρός καί τοϋ Υίοϋ καί τοϋ Άγιου Πνεύματος».

Ούρανός καί Γή ένώνονται, στρατευομένη καί δριαμβεύουσα Έκκβησία γίνονται ένα. Έ κεϊ ζεϊ κανείς τόν ζώντα Θεό, νοιώδει αισθητή τήν παρουσία Του. Καί όχι μόνο.

Μαζί Του παρευρίσκονται οί Άγιοι, τά άγγε- βικά τάγματα, ό Πρόδρομος, ή Κυρία Θεοτό- Ό κάθε ιερός ναός, άπό τούς πιό περίβαμττρους

μέχρι τούς πιό απβούς καί ταπεινούς, μετατρέπεται κατά τή θεία Λειτουργία σέ δίαυβο έπικοινωνίας μέ τόν Ούρανό. "Ενας τόπος πρόγευσης τής μεββούσης βαοιβείας, όπου ό Θεός καταδέχεται νά ίερουργέϊται καί νά μάς προσφέρεται.

Έτσι βιώνεται ό Κύριος καί ή βασιβεία Του. Έ κεϊ ό Θεός γίνεται ψηβαφητός. Κ αί ή γβυκιά γεύση τής συνάντησης μαζί Του, ή χαρά, ή ειρήνη πού Ε κείνος χαρίζει (ββ. Ρωμ. ιδ ' ιγ) σέ ώδοϋν νά Τόν άναζητεϊς διακαώς σέ καδετί. Φθάνεις στό σημείο νά Τόν ζεϊς σέ οτιδήποτε καί οπουδήποτε, πίσω σου, γύρω σου, μέσα σου (ββ. Λουκ. ιζ' 2ΐ). Σέ κάθε βήμα σου είναι έκεϊ. Καί όπου εϊναι Έκεϊνος, έκεϊ καί ή βασιβεία Του. Μαζί Του χαίρεσαι τήν κάθε γήινη άπόβαυση πού δέν άντιβαίνει στό θεϊκό θέβημα.

"Οταν ζεϊς «έν Χριστώ Ιησοϋ» (Ρωμ. σ τ ' ι ΐ ) άπό αύτή τή γή, πώς νά μήν άναζητάς πρωτίστως τόν Ούρανό, όπου θά άποβαμβά- νεις μαζί Του τή μακαριότητα αιωνίως;

Θεοφάνης

Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

Δημοσιογράφος: Σέ ποιά μεγάβη άξια βέτε δτι δά έπρεπε νά προσηβωδοϋμε. ώστε νά γίνει ή ζωή καβύ- τερη γιά ύβους μας;

Συνθέτης; Στό Χριστό. Εκείνος εΐναι ή σωτήρια βύση. Εμένα μέ γβύτωσε άπό τά ναρκωτικά.

Δ : Τί έννοεϊτε;

Ό 'Συνθέτης άπαντα 7τεριγράφοντας τήν περιπλάνησή του στά κέντρα μοντέρνας μουσικής τής Έύρώττης, πού τήν χαρακτήριζα «μιά... χιποφτώχεια καί μιά τρέλλα».

Δ ; Προσπαθούσατε νά έπιτύχετε ώς ροκάς»;Σ: Καί άπέτυχα πβήρως. Δόξα τω Θεω!

Μετά τήν αποτυχία αύτή προσανατολίζεται στήν κλασική μουσική καί 7τηγαίνει στή Γερμανία γιά νά σπουδάσει.

Σι Μέ δέχτηκαν στό πανεπιστήμιο καί σπούδασα σύν­θεση γιά δύο χρόνια. Στή Γερμανία όμως έπαθα τή μεγάβη μου έσωτερική κρίση. Καί άπό τούς γκου- ρού καί τά ναρκωτικά, πού άποτεβούσαν τήν έποχή μου καί τή φύση μου καί πρός τά έκεϊ ψάχναμε καί έγώ καί ή γυναίκα μου (πού ήταν έξαββο νιάτο έπί- σης), ξαφνικά βρεθήκαμε κοντά στό Χριστό.

Δ : Δέν ήσασταν Χριστιανός πριν;Σι ’Όχι. ’Έγινα τό 1Q74 στή Γερμανία. Είχα φτάσει στό

σημείο νά σκέφτομαι τήν αύτοκτονία. Καί έγώ καί ή Ντόρη. ΤΗταν μιά περίοδος πού δβα έδειχναν μαύρα - καί ή ζωή καί ή σχέση μας. Καί τότε ένας συμφοι­τητής μάς μίβησε γιά τόν Χριστό. Είπε: «Ρέ παιδιά, ύπάρχει. Μήν άπεβπίζεστε. Καί άν θέβετε νά τό κα- ταβάδετε, ζητήστε Του νά σάς τό δείξει!» Έγώ χβεύαζα. Ά ββ ά ή Ντόρη πήγε σέ μιά γωνία καί άρχισε νά προσεύχεται γονατιστή. Μού φάνηκε τε- βείως «κουφό» γιά τή νοοτροπία της, κι όταν μείναμε

ΙΛ ΙΟ Σ 2 0 1 4

Σττανίζουν στις ημέρες μας δυστυχώς οι υπεύθυνες φωνές των ανθρώπων τον πνεύματος καί της τέχνης γιά τά μεγάλα δέματα τοϋ ανθρώπου καί τοϋ κόσμου. Κα/', ενώ είναι πάγκοινη ή άϊαπίστωστ} δτι είμαστε βυθισμένοι στό άπαίσιο τέλμα μιάς βαθιάς «ό)α- φθοράς», εξακολουθούμε νά καθεύάόυμε πνευματικά καί άπλως πληθαίνουμε τις συνταγές γιά τόν τρόπο εξόδόυ άπό τήν άό)έξοό)ι οικονομική καί μόνο κρίση.

Υιά τό λόγο αύτό προκάλεσε έκπληξη ή συνέντευξη τοϋ γνωστού στό ελληνικό κοινό μουσικού καί συν- θέτ?ι Σταμάτη Σπανουό^άκη, πού <$ήμοσιεύ·θηκε σέ

τόν περασμένο ΣεΎττέμβριο (Reallife 22.9 .20 13), γιά τήν Ύτνευματικότητα, τήν ειλικρίνεια, τήν αμεσότητα πού τήν διακρίνει. Πρόκειται γιά μιά ομολογία πίστεως στό πρόσωπο τοϋ Κυρίου Ιησού Χριστού άπό τόν Συνθέτη, δ όποιος Τόν αναγνωρίζει Σωτήρα του καί Τόν υποδεικνύει καί Σωτήρα τοϋ κόσμου.

Μεταφέρουμε κάποια σημεία της σννεντεύξεως:

μόνοι άρχισα νά τήν κοροϊδεύω. Εκείνη, πού δέν ποβυμιβάει, είπε μόνο: «Δέν ξέρω νά σοϋ τό έξηγήσω, άββά μέσα μου νιώθω άββιώς». Καί πράγματι τήν έββεπα πώς είχε άββάξει. ΎΗταν πιό ήρεμη καί γβυκιά ... Καί τήν έπόμενη Κυριακή τήν πήρα καί πήγαμε στήν έκκβησία. Στάθηκα σέ μιά άκρη καί έκβαιγα σέ όβη τή διάρκεια τής Λειτουργίας. Στό τέβος γονάτισα καί είπα μέσα μου: «Χριστέ μου, έάν μέ άκοϋς, διώξε τή μαυρίβα καί τή θοβούρα. Ό/la τά 6βέπω μάταια. Δώσε μου ένα βόγο νά ζώ. Γβύτωσέ με άπό τόν εαυτό μου. Καί έγώ δικός σου. Γιά πάντα».

Δ : Στή στιγμή πού βρίσκεται ή ζωή σας σήμερα, έχετε φτάσει άκοβουδώνιας τή βογική ή τό συναίσδημα;

Σ'. Μέ τή βογική δέν δά βρεις ποτέ τόν Θεό. Γιά νά τόν συναντήσεις χρειάζεσαι άποκά- βυψη καί φώτιση. Νά καταβάβεις ότι τό νά ύπάρχει Θεός δέν είναι παράβογο, γιατί άββο τόσο παράβογο είναι καί τό νά μήν ύπάρχει. Ή άναζήτηση τοϋ Θεοϋ είναι πέραν τής βογικής. Έγώ, πού είμαι παραμυθάς καί χριστιανός, έμπιστεύομαι τό ύπέρβογο, δηβαδή τό δαϋμα. 'Όταν τά βρίσκω σκούρα, πέφτω στά γόνατα καί προσεύχομαι. Εμπι­στεύομαι πιό ποβύ τόν Χριστό...

Στή συνέχεια ή ομολογία πίστεως, πού Ύτηγάζει άπό τό βίωμα, βρίσκει τρόττο νά εκφραστεί:

Σ: Άπό τό ’74 Κα1 μετά άρχισα νά γράφω μουσική γιά ταινίες καί τραγούδια χριστιανικά.’Ήμασταν μιά παρέα παιδιών πού συμπροσευχόμασταν. Έπί $-6 χρόνια τρέχαμε σέ δβη τήν Έββάδα - έγώ μέ μιά κιθάρα καί αύτοί μαζί μου. Μιβοϋσα γιά τό Χριστό καί γιά τά ναρκωτικά καί τραγουδούσαμε στό τέβος όβοι μαζί αύτά τά τραγούδια, τά οποία είχα φτιάξει γιά νά είναι εΰκοβα καί νά συμμετέχει ό κόσμος. Ά ν δέν είχα τήν κβίση τής μουσικής, ό δρόμος μου θά ήταν αύτός: νά ταξιδεύω παντού καί νά μιβάω γιά τό Χριστό.

... Άπό τό ’8ο καί μετά δέν ξαναβγήκα νά μιβήσω έτσι γιά τό Χριστό. Αποφάσισα πώς δ,τι είχα νά πώ θά τό βέω μέσα άπό τή μουσική καί τά τραγούδια μου. Καί ή πρώτη δουβειά πού κυκβοφόρησα άπό κεϊ καί πέρα ήταν τό «Κύριε τών Δυνάμεων».

Καί ή α7τήχηση;

Δ : Τ ίβένε οί άνθρωποι, όταν σάς συναντοϋν;Σ; Πάντα τό ϊδιο. «Λατρεύουμε τή μουσική σου καί συνέχισε νά β ές αύτά πού βές».

’Έτσι βεβαιώνεται ότι ό λαός μας άρέσκεται στό αγνό, τό αληθινό καί τό ώραΐο, όταν αύτό τον προσφέρεται άπό τόν Ύτνευματικό άνθρωπο - καλλιτέχνη. Γ/’ αύτό ή ευθύνη των όποιων θέλουν νά εμφανίζονται ώς Ύτνευματικοί ταγοί είναι τεράστια, όταν προσφέρουν χώμα καί ταπεινή ήόόνή των αισθήσεων κακότεχνα.

Κ αί τελευταία ή επίκαιρη ερώτηση:

Δ : Ποιά ένέργεια άπό τήν πβευρά ένός ποβιτικοϋ ήγέτη 8ά ήταν έπαναστατική στις ήμέ- ρ εςμ α ς;

Σι Μήν τό ψάχνεις. Είναι άδύνατον νά βρεθεί ποβιτικός νά έμπνεύσει τόν άβηδινό δρόμο. Δέν ύπάρχει έβπίδα μακριά άπ τόν Θεό. Μόνο μέσα μας μποροϋνε νά άββάξουνε τά πράγματα (...). Είναι εϋκοβο νά μιβάνε οί ποβιτικοί γιά έπαναστάσεις καί νά υπόσχον­ται τό άπραγματοποίητο. Τό δύσκοβο είναι νά άββάξει ό άνθρωπος τόν έαυτό του.

Ό 'Συνθέτης έχει γνωρίσει τό μυστικό αυτής της άφαγης, τή όύναμη της προσευχής* καί της προσωπικής θυσίας, όίότι «πιστεύει ότι γιά νά βρεθεί άνθρωπος νά κυβερνήσει σωστά αύτή τή χώρα πρέπει νά είναι της στόφας τοΰ Κωνσταντίνου ΤΙαλαιολόγου - Sήλαόή νά ξέρει ότι πάει γιά νά θυσιαστεί». □

*Καιά ιό ν δημοσιογράφο «βέει ότι όταν οι π ρ ο σ ευχές δέν είσακούονται, φταίει ό προσευχόμενος κ α ί όχι ό... παραβήπτης, διότι π ο β β ές φ ορές αύτό πού γυρ εύε ις άπό τόν Θεό δέν είναι γ ιά τό κα βό σου...".

Τεύχος 518, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

pwpp

fS

N

& c * . p ν κ ά ρ ο ) 0 1 * I

Δ ές τους.

Στρατιά ό β ό κ β η ρ η στή μέση τής έρημου.

Ή Γ ή τρα βά ει τό β β έμ μ α τους,

ή Γ ή τρα βά ει τό νο ϋ τους,

μ ά π ιό κοβύ, στή Γ ή κ ο β β ά ε ι ή κ α ρ δ ιά τους.

Θ α ρρ είς κ α ί ό νόμ ος τής βα ρύτητα ς γ ιά α ύτούς δ ιπ β ά ισχύει.

Γ εν ιά μ έ τή γ εν ιά β η σ μ ό ν η σ α ν κ ι έκείνη τήν π ρω τα ρχική τους σύνδεση,

έκεΐνο τό ε ύ γ ε ν ικ ό :«Ά ν ω δρώσκω».

Μ αζί τους πορεύτηκα κ α ί έγώ - γιατί νά τό άρνηβώ ;

Μ ιά στά β α ο ύ ρ α νο ϋ κ ι ά ν νοσταβγώ,

στά μ ά τα ια κ α ί τά ψ ευδή έπιστρέφω πάντοτε.

Κ α ί ε ίνα ι ό νό μ ος αύτός τόσο δυνατός,

πού μ ο ν α χ ά μ ία έξουσ ία γ β υ κ ιά μ π ο ρ εϊ νά τόν νικήσει.

Μ ία έξουσ ία διακριτική κ α ί έβεύδ ερ η .

Π ού ξέρει νά κρούει.

Ξ έρει νά ρ ω τά : "Ω ς π ό τε ;

Όρφέας

A', -

/ ' " f j' % v r , ; : i ·. : ;: -

. . . . ■ · . ■ " ■ ■ ■: ' ··■

:s* .swS;iilaa.. β ·

u a p e m b a h i z

Επίκαιρο κείμενο... 2 .300 έτών!Σέ άββη σεβίδα τοϋ παρόντος τεύχους (σεβ. 18ο) κάναμε βόγο γιά τό Θράσος της

βουβής μας τών 300, ή οποία ψηφίζει άσύστοβα κατά τής Βουβής τοΰ Ένός Τριαδικού Θεοϋ.Ά β β ’ ή κατάσταση τής βουβής μας δέν φαίνεται νά διαφέρει άπό τούς ποβιτικούς καί διαχει­

ριστές τών κοινών τής Αθηναϊκής ποβιτείας τών χρόνων τοϋ Δημοσδένους, τοϋ μέγιστου τών Έββήνων ρητόρων (4°e αί. π. X.).

Είναι χαρακτηριστική μία παράγραφος τοϋ βόγου τοΰ Δημοσδένους «Υπέρ Κτησιφώντος περί τοΰ Στεφάνου», στήν όποια κάνει βόγο γιά τήν μεγάβη ήθική κρίση καί τή διαφθορά ποβιτικών καί ποβιτών τών ήμερων του: «Έγώ τά προέβεγα όβα αύτά. Ά ββά οί έββηνικές ποβιτεϊες “έυό- σουν”, περνούσαν ρίεγάβη ήδική κρίση. Διότι ο ίμ έν ποβιτευόμενοι καί διαχειριζόμ£υοι τά κοινά δωροδοκούνταν καί έξαγοράζοντανμέ χρήματα, ο ί δέ ποβίτες κ α ίό ποβύς βαός άββοτε μέν δέν άντιβαμβάνονταν τά όσα έκαναν ο ί κυβερνώντες, άββοτε δέ (άν καί καταβάβαιναν ότι κάτι κακό γίνεται), βυδισμΑνοι στή ραστώνη καί τήν άνεση τής καθημερινότητας, έμεναν εύχαριστημΑνοι καί δέν άντιδρσύσαν κατά τών κυβερνώντων. Κ αί άπό τήν άρρώστια αύτήν είχαν προσββηδέϊ δβοι παντού, τόσο, ώστε καδένας νά νομίζει δτι ή συμφορά δέν 8ά κτυπήσει τή δική του πόρτα, ά β β ’ δτι 8ά έξασφαβίσει τά δικά του πράγματα, άν ήθεβε νά έκμεταββευδεΐτούς κινδύνους πού διέτρεχαν οί άββοι... Κατόπιν όμως άπό τά γεγονότα αύτά νομίζω», συνεχίζει ό Δημοσθένης, «ότι συνέβη τό άντίδετσ. Οί μέν β α ο ί έξαιτίας τής μεγάβης καίάκαιρης γιά τήν έποχή έκείνη άμέβειάς τους νά χάσουν τήν έβευδερία τους, οί δέ άρχοντες, πού πίστευαν ότι ξεπουβούσαν δβα τά άββα, έκτός άπό τούς έαυτούς τους, ν ’ άντιβηφδοΰν τότε δτι τό πρώτο πράγμα πού πούβησαν ήταν ό έαυτός τους»! (Δημοσδένους, Περί Στεφάνου [240] 45 ' [24114^)·

Είπε καί τούτο ό Δημοσδένης: «’Όβοι ττρέπει νά έξοργίζεσδε ββέποντας νά κακοποιούνται οί πιό φτωχοί καί άδύναμοι ποβίτες, ένώ οί βδεβυροί καί πβούσιοι μπορούν νά άδικοπραγούν άτι- μωρητί καί νά έξαγσράζουν πρόσωπα έκβιάζοντας καταστάσεις»., ■

Σέ άββη δέ περίπτωση τόνισε στούς Άδηναίους: «Έχετε τήν κακή συνήδεια νά δίνετε έξουσία στούς συκοφάντες καί σ ’ όσους ύπονοριεύουν έκείνους πού έργάζονται ύπέρ τών συμφερόντων σας, άνταββάσσοντας τό συμφέρον τής πόβεως μ έ τήν ηδονή καί τή χαρά πού σάς προκαβούν οί βοιδορίες. Γι ’ αύτό εΐναι πάντοτε εύκοβότερο καί άσφαβέστερο νά γίνεται κανείς μίσδαρνο όργανο τών έχδρών μας, παρά νά ποβιτεύεται μ έ γνώμονα τά δικά του συμφέροντα».

Καί σέ κάποια στιγμή τής δημηγορίας του ύπέβαβε στούς Άδηναίους τό έρώτημα: «Πιστεύει κα­νείς ότι οί ύπαίτιοι γιά τό κατάντημα τής πόβεως εΐναι ικανοί ν ’ άνακόψουν τόν κατήφορο καί νά σάς οδηγήσουν στό καβύτερο;» (ββ. Έπιστοβή Ήβ. Μαβεβίτη, Δικηγόρου, π. Βουβευτσΰ, είς έφημ. «Ή Καθημερινή», 12.12.2013)*·

Παρόμοια έρωτήματα άναπηδοϋν καί στήν ψυχή τών σύγχρονων Έββήνων, 2.300 χρόνια μετά τό έρώτημα τοϋ Δημοσδένη. Τις συγκρίσεις καί τις άναβογίες τών όσων συμβαίνουν σήμερα στήν πατρίδα μας μέ τά όσα συνέβαιναν στις μέρες τοΰ διάσημου ρήτορα, άς τις κάνει ό άναγνώ- στης.

Η σύνταξη

*Ββ. παρόμοια άποσπάσματα καί στό βιββίο: Δημοσ9έντις-1οοκράτης, Ή παρακμή του Δήμου, Έπιβογή-Άπόδοση: Άβέξαυδρος Βέβιος, έκδ. Ροές, Άθήυα 200g.

Τ ε ύ χ ο ς Α Π ΡΙΛΙΟ Σ 2014

'Ο ήλιο* *rtjs Κυριακής

Επίκαιρη άββά καί διαχρονική στά μηυύ- ματά της ή μικρή ιστο­ρία πού μεταφέρουμε έδώ άπό τις «Σταγόνες πίστεως» τής Ίεράς Μητροπόβεως Άβε ξανδρουπόβεως (7ος- 9 ος/20ΐ 3 ).

Κάποτε ένας γέρος μουσουβμάνος συνάν­τησε ένα νεαρό χριστιανό πού γύριζε άπό τή θεία Λειτουργία καί τοΰ βέει ειρωνικά:

- Πώς μπορεΐς νά πιστεύεις πώς ό Χριστός δίδεται στή θεία Μετάβηψη σέ τόσους χρι­στιανούς;

Τό παιδί στήν άρχή τά έχασε. Ό μουσουβ­μάνος προχώρησε στό δρόμο του. Ή άμηχα- νία δμως τοϋ νεαρού δέν κράτησε ποβύ. Γρήγορα τρέχει στό γέρο μουσουβμάνο καί τόν ρωτά:

- Πόσα παράθυρα ύπάρχουν στήν πόβη;Ό γέρος τό άγριοκοίταξε βέγοντας:- Δέν κάθισα νά τά μετρήσω. Γιά ποιόν μέ

πέρασες;- Καβά, καί πόσοι ήβιοι ύπάρχουν; ξα-

ναρώτησε τό παιδί.

- 'Ένας μονάχα, άπάντησε ό μουσουβμά­νος κοφτά.

- Έ, βοιπόν, τοϋ άπαντάει θριαμβευτικά ό νεαρός, άν ένας μόνον ήβιος μπαίνει άπό τόσα παράθυρα, ό Χριστός, πού εΐναι παν­τοδύναμος, δέν μπορεϊ νά μπει σέ όσες ψυχές θέβει;

"Εμεινε άφωνος ό μουσουβμάνος κοιτά­ζοντας άπορημένος τόν νεαρό.

Κι αύτό, γιά νά μήν έγκβωβίζουμε τήν άξια τής άργίας τής Κυριακής μόνο σέ έγκόσμιο πβαίσιο. Δέν εΐναι ούτε μόνο ή άνάγκη τής άναπαύσεως άπό τόν βιοπορι­σμό ούτε μόνο ή άνάγκη νά βρεθούμε βίγο μέ τήν οίκογένειά μας. Καβά καί άγια κι αύτά.

Μιά άββη διάσταση τοϋ θέματος όμως ύπερβαίνει τά έγκόσμια: Στή βατρεία τής Κυριακής θά συναντηθούμε μέ τόν Κύριο, τήν όντως Ζωή, τήν Οδό καί τήν Άβήθεια, τή Σοφία καί τή Δύναμη. Κι όταν άνοίγεις τό παράθυρό σου στόν πρωινό ήβιο, δέν τό ξανακβείνεις ποτέ άμέσως μετά τήν πρώτη αχτίδα πού θά μπεϊ στήν ψυχή σου.

□Ϊ Γ 5 Τ Τ Ι

SIMr·.̂ pplF

190 Μ 3 ( iim Τεΰχος

«ΓΑΙΑ», ό χαρτογράφο*

τοΰ γαλαξία μαχ

Μετά άπό είκοσι χρό­νια προετοιμασίας ή ESA (Εύρωπαϊκή Δια­στημική Υπηρεσία) έκτόξευσε τόν περα­σμένο Δεκέμβριο τό δια­στημικό τηλεσκόπιο «Γαία», άνοίγσντας νέα σεβίδα γιά τήν Εύρώπη καί τήν έξερεύνηση τοϋ διαστήματος.

"Οπως έχει δημοσιευθεϊ, ή «Γαία» μπορεί νά άνιχνεύσει πάνω άπό ένα δισεκατομμύριο άστέ- ρια καί νά δημιουργήσει λεπτομερέστερο χάρτη τοϋ γαβαξία μας. Τώρα ή «Γαία» ταξιδεύει πρός ένα «σταθμό» παρατήρησης, πού βρίσκεται σέ άπόσταση ένάμισι έκατομμύριο χιβιόμετρα άπό τή Γή καί θά φτάσει έκεϊ περίπου σέ ένα μήνα.

Ή καταπβηκτική εύαισθησία τών αισθητήρων του θά έπιτρέψει τόν έντοπισμό ποββών χιβιά- δων ούράνιων σωμάτων, πού δέν ββέπαμε μέχρι σήμερα, όπως νέους πβανήτες, κομήτες καί άστεροειδεΐς. Βασικός στόχος του είναι ή άστρομετρία, δηβαδή ή έπιστήμη τής χαρτογρά­

φησης ούράνιων σωμάτων καί τής κίνησής τους γιά τά επόμενα πέντε χρόνια.

Ή «Γαία» εΐναι έξοπβισμένη μέ ένα καταπβη- κτικά σταθερό καί ύπερευαίσθητο οπτικό έξσ- πβισμό καί μπορεϊ νά στοχεύει όποιο άστέρι έπιβέξει μέ άπόβυτη άκρίβεια. "Υστερα θά μπο- ρεϊ νά καταγράψει δβες τις φυσικές του ιδιότη­τες, όπως τή φωτεινότητα, τή θερμοκρασία καί τή σύνθεσή του, ίσως καί τήν ήβικία του.

‘Έτσι μ ’ αύτό τόν περίπατο στήν ποβύ κοντινή γειτονιά τοϋ γαβαξία μας, μετρώντας τήν ταχύ­τητα μέ τήν όποια άστέρια προσεγγίζουν ή άπο- μακρύνονται άπό τή Γή μας, έβπίζουμε νά άποκρυπτογραφήσουμε τήν έξέβιξη τοϋ γαβα­ξία μας, τό παρεβθόν καί τό μέββον του.

"Ομως άκόμη κι αύτός ό γαβαξιακός περίπα­τος, μέ τό άκριβέστερο διαστημικό τηβεσκόπιο «Γαία», έβάχιστο μέρος τοϋ γαβαξία μας καί άσήμαντο τοϋ όβου σύμπαντος θά περιγράφει. Άσύββηπτα μικρό μέρος τής ποιητικής δύνα­μης τοϋ Δημιουργοϋ του, πού παραμένει άπρό- σιτος στά ύπερτέβεια όργανά μας, άββά δέχεται ν’ άποκαβυφθεϊ στήν ταπεινά άναζη- τούσα Αύτόν καρδιά μας. q

Μ Μ Ι Μ Η · Ή Π ·"

©<5t τ ά τ τ ω 6 λ ο

Στ αματημό δέν έχει ό πόβεμος στή Μέση Άνατοβή, κι όχι μόνο. Σέ σύνορα κρατών, σέ πόβεις, σέ αύβές σπιτιων σφαίρες σημαδεύουν άνθρώκους. Α ββα πυρά άπό τή γη κι/ C — - -

αββα άπό τόν άέρα. Σβήνουν άνδρώπινες ζωές όχι μόνο άπό τήν πείνα, άββά προ­πάντων άπό τό μίσος καί τή βία.

Πόσο άπάνθρωπος έχει γίνει ό άνθρωποςγιά τόν συνάνθρωπο!

Πόσο σκβηρός ό φανατικός Μουσουβμά- νος γιά τόν ορθόδοξο Χριστιανό! Γιά καιρό ρωτούσαμε ό ένας τόν άββο: Ζοϋνε τάχα οί δύο εύβαβεϊς χριστιανοί Αρχιερείς πού άρπαξαν οί άντάρτες στά σύνορα τής Συ­ρίας; Τι νά γίνονται οί δεκατρείς Μοναχές πού βίαια τις πήραν άπό τό Μοναστήρι

τους, άνεξάρτητα άπό κάποιες φωνές πού άκούστηκαν άπό τήν πίεση ίσως καί τή βία;

Παντοΰ τρομοκρατία, όπβα κι άφανι- σμός. Καί τό πιό σκβηρό, φτάνουν οί βόμ­βες, οί σφαίρες, ϊ άφανισμοΰ τά τέβεια όπβα ώς τ άδώα, άνέμεβα παιδιά.

Τεβευταϊα συγκβόνισε ή είδηση πού έκανε τό γύρο τοϋ κόσμου μέσω διδικτύου, τοϋ τρίχρονου-τετράχρονου ϊσως παιδιού άπό τή Συρία, πού βαριά τραυματισμένο | μεταφέρθηκε στό νοσοκομείο μέ έκτετα- μένα τραύματα. Ό μικρός, μόβις κατάβαβε ότι θά πεθάνει, παραπονεμένος, μέ δακρυ- σμένα τά άθώα του μεγάβα μάτια, είπε κα­

θαρά:«Θά σάς μαρτυρήσω δβους στό Θεό... Θά

Τοΰ τά πώ όβα...».Μήπως πει τό παράπονό του καί γιά μάς

πού βησμονοϋμε νά προσευχηθούμε γιά ΐ άδέβφια μας πού ζοϋν τραγικές ημέρες στή Συρία; Ο

Τεύχος 51&- ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2014

ISSN: 1106-8698