Μέ τεδβασμένες γραμμώσεις τή βασπωμένη μορφή μου σχέδιασα

πάνω στις άνοιχτές Σου παβάμες.Μέ βιδίνη γραφίδα συμπίεσα

τά καρφιά τής οδύνης. Μιά κουκίδα σάρκινης ϋβης εγώ

νά συντηρώ Σέ κρεμάμενον στις άκαρπες σιωπές των χρόνω ν

δίχως ϊχνος αισχύνης.Κ αί Σύ

στά μεδόρια πόνου καί χα ρά ς νά κρούεις τήδύρα μου.

Μ άνέμους βροντερούς καί μέ βιακάδες νά συντηρείς τήν άνδρακιά τής άγάπης Σου.

% ) σ 7Γεξ> ν η π ι ώ δ η

π ε λ ε κ ά ν

Στέκω τρεμάμενηκάτω άπ τήν τετρωμένη πβευρά Σου ώσπερ νηπιώδης πεβεκάν.Λίγες σταγόνες ϋδατος ζωής άποζητώ κι έναγκαβίζομαι τούς άχραντους πόδας. Έσύ κι εγώ μαζίστήν άναζήτηση τού πρότερου κά ββους μου.

Γ . Κατσιροπούβου - Πήττα

Π Θ Ρ Ι Θ Χ Ο Μ Θ Ν Λ

146 W jF S a j * “Ωσπερ νηπιώδης πελεκάν

149 - Ποιός;150 ψ/ J T ^ k W , Περί τής τριημέρου προθεσμίας

II i Σχόλιο στήν εικόνα τής έγέρσεως τοϋ Λαζάρου «Τό Καλυβάκι»

^ 0 χρόνια από τήν ηρωική έξοδο Ή μαρτυρία

Γιά νά μή ξεχνάμε Ι > Δίπλα στόν ανδρειωμένο

Κι όμως άντέξαμε Ζί γύμνωσαν, Φως μου γλυκύτατο»

Είς οσμήν εύωδίας Γράμματα στή Σύνταξη

Πόσο κρατάει ή άθεΐα;Λάζαρος^ ’Αγωνία καί απιστία Έ κεΐ πού οι άθεοι βασιλεύουν (β ')

Άθεΐα: Συννεφάκι είναι Ό νεο-δαρβινισμός (β ')

Ό δρόμος γιά τόν ουρανό Παρεμβάσεις

1X9 ’Απόψεις καί σκέψεις

ΟΡΘΟΔΟΕΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΦΟΙΤΗΤΩΝ καί ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ’Εκδότης:

Σύλλογος ’Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως

«Ό Μέγας Βασίλειος* Μαυρομιχάλη 32 - 10680 ΑΘΗΝΑΙ

Άριθ. Τηλεφ. 210-36.17,566 Τηλεομοιότυπο: 210-36.17.566

http://www.drasimas.gr e-mail: pedrasis@otenet.gr

Διευθυντής Συντάξεως: Νικόλαος Π. Βασιλειάδης

Ίσαύρων 42-11472 ΑΘΗΝΑΙ

’Εκτύπωση:"Lithos" - ΑΦΟΙ Μαχαλιωτη Ο.Ε.

Πετμεζά 80 202 00 ΚΙ ΑΤΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Τιμή φύλλου: € 1,Κύπρου € 1

Συνδρομή ’Εσωτερικού: ’Ετήσια € 12

Συνδρομή Κύπρου:’Ετήσια €20

Συνδρομή ’Εξωτερικού: ’Ετήσια € 35

Κωδικός ΕΛΤΑ: 013822 ISSN: 1106-8698

Ή Ι γ ά π τ ί χ

C f T lνας μήνας γεμάτος σταυρό, ό Ά π ρ ίβ ιος.'Ένας μήνας γεμάτος άπό τό σταυρό τού Κυρίου. Κυ-

JLaJf ριακή τής Σταυροπροσκυνήσεως, καί είοήβ δαμε στόν Άπρίβιο. «Προσεβδόντες άρύσασδε μή κενούμενα νάματα τού σταυρού τή χάριτι προερχό­μενα». Ά για καί Μ εγάβη Παρασκευή, ό Ά πρίβιος έκπνέει. «Ξύβω κατακρίνεται ό κρίνων ζώντας καί νε­κρούς.» "Ε να ς μήνας γεμάτος άπό τό μυστήριο τού σταυρού.

Κρίνεται Άύτός πού μόνος έχει παρά τού Πατρός τήν κρίση όβου τού κόσμου στά χέρια Του. Κ αί μισείται άπ ’ δβους Άύτός πού άγάπησε μέ τέβεια άγάπη τόν άνδρωπο. Στοργική άγκαβιά άνοίγει στό σταυρό ό Κύ­ρ ιος γιά τόν άγαπημένο Του βαό. Μέ καρφιά καδη- βώ νει ό βα ός Του τά χέρια, άπ’ τά όποια βγήκε σάν άπό άββο έκμαγεϊο. Συναββάσσει ό Κύριος τό μεστό οίνου άκράτου ποτήριο τής άγάπης Του μέ τό ξινι- >

Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016 JM 147

σμένο κρασί τοϋ μίσους πού Τού προσέφερε ό βα ός Του. Βρίσκει ή άγάπη Του άνζαπόδομα τήν οδύνη. Κ αί μετα­μορφώνει τήν οδύνη σέ νέα άγάπη. Ή άγάπη, ό σταυ­ρός, ή οδύνη. Κ αί πά/Ιι ή Άγάπη. Ό Κύριος.

Σταυροϋται ή Άγάπη, καί τής άράς τό ξύβο γίνεται «τής έκκβησίας ό ώραϊος παράδεισος». Υψ ώ νεται στό μέσο τής έκκβησίας ό σταυρός τού Κυρίου, καί άυέρχεται ή ψυχή των άγαπώντων τόν Κύριο στό ϋψος τού δικού της σταυρού. Νεκρώνεται έπί τού σταυρού ή Άγάπη, καί θη­σαυρίζουν οι πιστοί ζωή καινή. Θανατώνεται έπί τού σταυρού ή Άγάπη, καί νικάται στήν ψυχή των άγαπών­των τόν σταυρό ή νέκρωση πού προκαβούν τά πάθη. Διά τού σταυρού ή νέκρωση τού παβαιού κόσμου καί διά τού

« Κανείς δέν μπορεί

jggjp*

ψ ,<ν φ*

νά άγαπήσει τόν Κύριο, αν δέν διαβεϊ από τήν όδύντι

τοϋ σταυροϋ τοϋ Κυρίου.

Καί κανείς δέν αποδέχεται τήν όδύντι τοϋ δικοϋ του μικροϋ σταυροϋ,

αν δέν άγαπήσει τόν Κύριο.

σταυρού ό άφθαρτισμός τής κτίσεως. Διά τής νεκρώσεως ή ζωή. Διά τού θανάτου ή άνάσταση. Ή άγάπη, ό σταυ­ρός, ή άνάσταση. Κ αί πάβι ή Άγάπη. Ό Κύριος.

Κανείς δέν μπορεί νά άγαπήσει τόν Κύριο, αν δέν δια- 6εΐ άπό τήν όδύνη τού σταυροϋ τοϋ Κυρίου. Κ αί κανείς δέν άποδέχεται τήν όδύνη τού δικού του μικρού σταυ­ροϋ, αν δέν άγαπήσει τόν Κύριο. Κ ανείς δέν άνίσταται άπό τή νέκρωση πού προκαβούν τά πάθη, αν δέν άγα- πήσει μέ καρδία πού όδυνάται ιόν Κύριο.

Ά πό τήν Κυριακή τής Σταυροπροσκυνήσεως ώς τήν Άγια καί Μ εγάβη Εβδομάδα, ένα ς μήνας γεμάτος σταυρό στό κατώφβι τής Άναστάσεως.

Δώρισέ μας, Κύριε, καί τήν άβηκτη ήμερα τής Άναστά- σεώς Σου. □

148 Μ βφ&βΐίΙ} $ΧΠ(§ Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

.

*Cr.. Λ .tV

III! 1

12528

ip lL .

Ι · £ ί . '

,6i"}l

«έβδών Ιωσήφ (...) τοβμήσας εΐσήβδε πρός Πιβάτον καίήτήσατο τό σώμα τοΰΊησοΰ»

(Μ άρκ . ι ε ' 4 3 )

Στή νέα έκ οχή τής π οβ υ α ίω νη ς π ά β η ς τοϋ ζώ ντος Θ εοϋ κ α ί τοϋ μ ισ ά νθρω π ου Ά γγέβου, π ο ιό ς θ ά β ρ ε θ ε ίγ ιά νά π α ρ α κα β έσ ει

H i σ ά ν τόν Ιωσήφ, τόν εύσ χή μ ο να βουβευτή, «ινα όρ η τό σώμα τοϋ Ίησοϋ»;

Π ο ιό ςθ ά τοβμήσει νά ε ίσ έβ θει π ρός Π ιβάτον, πρός ά ρχοντα δειβό, παραδομένο στό φόβο τοϋ Κ α ίσ α ρ α μή χ ά σ ε ι τή φ ιβ ία ;

Π ο ιό ςθ ά β ρ εθ ε ί «εύσχήμων» χρ ισ τια νός νά άρει τό νεκρω μένο Σώ μα τοϋ Ίησοϋ - πού τή ζωή πηγάζει- γιά νά μή χ ά σ ε ι ό κόσμ ος τή ζωή το υ ;

Π ο ι ό ς ;Λ .

;

ί ?

Τεύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016149

άγιος Γρηγόριος Νύσσης μέ τή βαθύτατη δεοβογική σκέψη του έγκύπτει στό μυστή­ριο τής τριήμερης ταφής τού Κυρίου καί

έξηγεΐ τό σχέδιο τού Θεοΰ γιά τό δεύτερο Σάββατο, μετά άπό τό πρώτο, έκέΐνο τής δημιουρ­γίας τού κόσμου, γιά τό όποιο παραδίδει ή Γένεσις ότι ό Δημιουργός «κατέπαυσε άπό πάντων των έργων αύτοϋ» (Γεν. a ' 2-3)·

Γράφει ό Άγιος, καθοδηγώντας μας στήν κατα­νόηση τού μυστηρίου:

«Ιδού σοι τής πρώτης κοσμογενείας1 τό εύβογη- μένον Σάββατον, γνώρισον δΓ έκείνου τό Σάββα­τό ν τούτο, τό Σάββατον, τήν τής καταπαύσεως ήμέραν, ήν εύβόγησεν ό Θεός ύπέρ τάς ά ββας ήμέρας. Έν ταύτη γάρ ώς άβηδώς κατέπαυσεν άπό πάντων των έργων αύτοϋ ό μονογενής Θεός»μέ τήν οικονομία τού θανάτου Του, κατά τήν όποια άνα- παύδηκε μέ τή σωματική του ύπόσταση. Κι άφοϋ έπανήβδε μέ τήν άνάστασή Του σ ’ αύτό πού ήταν, όβους τούς νεκρούς συνανέστησε μαζί Του, καί έγινε ζωή καί άνάστασή καί άνατοβή καί όρδρος καί ήμέρα γιά κείνους πού βρίσκονται σέ σκοτάδι καί σκιά θανάτου.

Καί συνεχίζει ό άγιος πατήρ έρωτώντας μας άν δέβουμε νά πεϊ τί συββαμβάνει ό νοϋς του σχετικά μέ τήν ήμέρα αύτή, πού είναι διαφορετική άπό τις ήμέρες τής δημιουργίας. Διότι ό Θεός κάνει μέ τήν ήμέρα αύτή καινούργιο ούρανό καί γή καινούργια, όπως είπε ό προφήτης. Ποιόν ούρανό; Τό στερέ-

Ζγίου Γpkyopiou ΜύσσΙ<

«ΤΓερί

Τριημέρου ττρο'θ'εσμας

Tk Του ΧρισΤοΰ1μασ|ασεα)ζ»

(εις ΤόΖγιορ Τΐάσχα. Αόγοζ ε'; PG 600-628)

Τ ε ϋ χ ο ς 538, Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016

ωμα τής πίστεως στό Χριστό. Ποιά γή; Τήν άγαθή καρδιά, όπως είπε ό Κύριος, τή γή πού πίνει τή βροχή πού πέφτει σ ’ αύτή καί πού κάνει νά μεστώνει τό καρποφόρο στάχυ. Σ ’ αύτή τήν κτίση ήβιος είναι ό καθαρός βίος, άστρα οί άρετές, άέρας ή διαφανής (άπρο- σποίητη) ποβιτεία (διαγωγή), θάβασσα τό βάθος του πβούτου τής θείας σοφίας καί γνώ- σεως, πόα (χβόη) καί ββαστήματα τά θεία δι­δάγματα, τά όποια νέμεται ή ποίμνη τού Θεού (ό βα ός τοϋ Θεοϋ), δένδρα πού κάνουν καρπό ή άσκηση των έντοβών τοϋ Θεοϋ. Σ αύτή τήν ήμέρα κτίζεται (άναγεννάται) καί ό άβηθινός άνθρωπος, πού έγινε κ α ί εικόνα καί ομοίωση τοϋ Θεοϋ. Ββέπεις ποιοϋ κόσμου γίνεται αρχή «αϋτη ή ήμέρα ήν έποίησεν ό Κύριος»...

Πρός τό τέ]1ος τοϋ βόγου του ό άγιος Γρη- γόριος μάς προτρέπει νά μιμηθοϋμε τόν άγιο Ιωσήφ τόν άπό Άριμαθαίας, εύσχήμονα βου- βευτή, πού μετά τό τοβμηρό διάβημά του πρός τόν Πιβάτο, «δώρον τό άχραντον καί άγιον έκεϊνο σώμα βαβών, καθαράν περιτί- θησιν αύτώ σινδόνα καί καθαρώ μνημείω έναποτίθεται».

Ά ς γίνει νόμος γιά μάς ή ενέργεια έκείνου τοϋ έπίσημου βουβευτή, γιά νά σκεπτόμαστε καί έμεϊς μέ τόν ιδιο τρόπο, όταν πάρουμε αύτό τό δώρο τοϋ σώματος?. Νά μήν τό τυβί- ξουμε σέ ρυπωμένη τής συνειδήσεώς μας τήν σινδόνα, μήτε νά τό έναποθέσουμε στό μνήμα τής καρδιάς πού νά όζει άπό νεκρά οστά καί κάθε ακαθαρσία. Ά β β ά , όπως βέγει ό Άπό- στοβος, άς δοκιμάζει καθένας τόν εαυτό του, γιά νά μή γίνει καταδίκη ή χάρη γ ΐ αύτόν πού τήν δέχεται άνάξια.

Καί ό Άγιος συνεχίζει παραστατικά:Ά β β ά τώρα, πού όμιβώ, αισθάνομαι νά μέ

καταυγάζει ή φωτεινή στοβή τοϋ άγγέβου καί νά μοϋ κάνει νά τρέμει μέ εύφροσύνη τήν καρδιά ό γβυκύς έκεϊνος σεισμός, πού τόν βαρύ βίθο άπό τό άνθρώπινο μνήμα άποκυ- β ίε ι καί έτσι κάνει ν’ άνοίγεται γιά όβους ή θύρα τής άναστάσεως.

Καί στόν έπίβογο μάς παρακινεί:Ά ς σπεύσουμε κι έμεϊς γιά νά δοϋμε τό πα­

ράδοξο θέαμα (ήδη τό Σάββατο έχει περάσει), μήπως φτάσουμε μετά τις γυναίκες. Ά ς

εύωδιάσουν καί στά δικά μας χέρια τά άρώ- ματα, ή πίστη καί ή συνείδηση...

Ά ς μή ζητήσουμε πιά άνάμεσα στούς νε­κρούς Αύτόν πού ζεϊ (...). Ά ς άκούσουμε τί μάς εύαγγεβίζεται καί ή γυναίκα3, πού προ- ηγήθηκε άπό τόν άνδρα χάρη στήν πίστη της - καί καβά έκαμε, ώστε, μέ τό νά κάμει άρχή στό άγαθό, νά έχει νά άποβογηθεϊ γιά τό ou στάθηκε αίτια τοϋ κακοϋ4.

...”Ω, πόσο ώραία καί χαρούμενη ή είδηση! Αύτός πού γιά χά ρη μας έγινε άνθρωπος σάν έμάς, ώστε μέ τό νά γίνει συγγενής μας νά μάς κάνει άδεβφούς του, προσφέρει τήν άνθρώπινη ύπόστασή του στόν άβηθινό Πα­τέρα, γιά νά έβκύσει μέσω αύτοϋ όβους τούς συγγενείς (...) ώστε νά μή γίνουν άπόββητοι καί άπόκβηροι τής πατρικής κβηρονομιάς5 έκεϊνοι πού μέ τήν υιοθεσία άκοβούθησαν τόν Υιό, Αύτόν πού έκανε μέ τήν ένανθρώ- πησή του τόν έαυτό του πρωτότοκο τής εύβο- γημένης δημιουργίας άνάμεσα σέ ποββούς άδεβφούς...

Καί συμπβηρώνει εύρηματικά:Ά β β ά , έπειδή ό άρτος ό άζυμος πριν άπό τό

Π άσχα6 έχει συνοδευτικό τά πικρά ραδίκια, άς δοϋμε μέ ποιό γβυκαντικό γβυκαίνει ό άρτος ό μετά τήν άνάσταση. Ββέπεις ότι, όταν ό Πέτρος (στό άναστάσιμο πρωινό) ψάρευε, ό Κύριος κρατούσε στά χέρια του άρτο καί κομ­μάτι κηρήθρας μεβιοϋ. Άναβογίσου σέ τί με- τατρέπεται γιά σένα ή πίκρα τής ζωής.

Άοιπόν, άφοϋ σηκωθούμε κι έμεϊς άπό τήν άβιεία τών βόγω ν7, άς τρέξουμε ήδη στόν άρτο, πού τόν καταγβυκαίνει ή κηρήθρα τής άγαθής έβπίδας, πού πηγάζει άπό τόν Ίησοϋ Χριστό τόν Κύριό μας, στόν όποιο άνήκει ή δόξα καί ή δύναμη «σύν τώ Πατρί καί τώ Άγίω Πνεύματι νϋν καί άεί καί εις τούς αιώνας τών αιώνων. Αμήν». □

1. Κοσμογένεια= κοσμογονία.2. ’Εννοεί τή μετοχή μας στό μυστήριο τής κοινωνίας

τοϋ δείου σώματος τοϋ Κυρίου.3. Ή Μυροφόρος.4. Ή Εϋα.5. Τής Βασιβείας τοϋ πατρός.6. Τό ’Ιουδαϊκό Πάσχα.7. ’Εννοεί τό βόγο του.

Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016 S? JJ/JMS 151

ο

o h l ° crrk ουζαντι,νΜ ειχονα ’θ γ έ ο σ ε υ U C > τ ο υ Λ α ! ς ά 0 ο υτ τ ι ς

Χ ρονικά βρισκόμαστε βίγο πριν άπό τό εκούσιο καί σωτήριο Πάθος.’Έχει προηγηθεϊ ή θεραπεία τοϋ έκ γενετής τυφβοϋ στά Ίεροσόβυμα, καί ό Κ ύριος έχει ήδη άπομακρυνθεϊ στήν περιοχή «πέραν τοϋ Ίορδάνου», στήν Περαία, στόν τόπο πού πρωτο- άρχισε τό δημόσιο έργο καί τό βάπτι- σμα ό Ιωάννης ό Πρόδρομος, γιά νά άποφύγει τή διωκτική μανία καί τό άπροκάβυπτο πβέον μένος των Ιου­δαίων νά Τόν θανατώσουν.

Τότε άκριβώς συνέβη νά άρρωστή- σει ό φίβος Του Λάζαρος, ό άδεβφός τής Μ άρθας καί τής Μ αρίας άπό τή Βηθανία. Οι δύο άδεβφές άπέστει- β α ν στόν Ίησοϋ άνθρώπους γιά νά Τοϋ άναγγείβουν τήν άσθένεια τοϋ Λαζάρου.

Τό δβο περιστατικό μάς τό διασώζει καί διεξοδικά τό περιγράφει ό εύαγ- γεβιστήςΙωάννης (Ιω. να' 1-45)·

Εντύπωση ιδιαίτερη προκαβεϊ ή δβη στάση τοϋ Κυρίου άπέναντι στά γεγονότα καί τήν έξέβιξή τους. Α ρ χικά παρουσιάζεται άτάραχος, διότι ή άσθένεια τοϋ Λαζάρου σύμ­φωνα μέ τή δική Του έκτίμηση «ούκ έστι πρός θάνατον, άββ ’ ύπέρ τής δόξης τοϋ Θεοϋ» (Ιω. ια ' η)·

Ή πρόγνωσή Του καθησυχάζει τούς πάντες."Ομως μετά άπό δύο ήμέρες ό Ίδιος άναγγέββει στούς μαθητές Του δτι ό «Λάζαρος ό φίβος ήμών κεκοί- μηται» (Ιω. ια ' ΐ ΐ) .

Ερχεται έτσι, έθεβούσια καί μέ πβήρη έπίγνωση στή Βηθανία, τέσσε­ρ ις όβόκβηρες ήμέρες μετά τό θά­νατο τοϋ φίβου Τ ου !

Ό ορθόδοξος άγιογράφος στή συγ­κεκριμένη παράσταση μένει πιστά προσηβωμένος στήν εύαγγεβική διή­γηση, χω ρ ίς νά παρεμβάββει ποβ- βο ύς συμβοβισμούς.

Ή παράσταση σαφέστατα προσδιο­ρίζει δτι δβα συμβαίνουν έκτός τής πόβεως. Διακρίνονται τά τείχη τής Βηθανίας καί οι πύβες τους πού οδη­γούν στό έσωτερικό της. Έκτός τής πόβεως βοιπόν, σέ τόπο βραχώδη, δπου ένταφίαζαν οι κάτοικοί της τούς νεκρούς τους, «καθώς έθος έστί τοϊς Ίουδαίοις ένταφιάζειν» (Ιω. 0 ' 4 °)·

Σ ’ έναν άπό αύτούς τούς βράχους είκονίζεται βαξευμένο τό μνήμα τοϋ Λαζάρου. Ή πβάκα τοϋ τάφου έχει άνασηκωθεϊ καί μεταφέρεται άπό κάποιον νέο. Στήν δβη παράσταση δεσπόζει ή μορφή τοϋ Χριστού μέ τή μεγαβόπρεπη στάση της. Στό πρό­σωπό Του ό άγιογράφος άποτυπώνει μέ μεγάβη έπιτυχία τό εύαγγεβικό «ένεβριμήσατο», τό «έτάραξεν έαυτόν» καί τό «έδάκρυσεν» (Ιω. ια ' 3 5 1 Δη- βαδή δβη τή θβίψη, πού έκανε νά άναββύσουν δάκρυα στά μάτια Του, μαζί μέ τήν έντονη έσωτερική προ- σπάθειά Του νά έπιββηθεϊ μέ δριμύ- τητα στό συναίσθημα αύτό τής βαθιάς βύπ ης Του.

Οι έκδηβώσεις τής άνθρώπινης φύ- σεώς Του! Ταυτόχρονα ό άγιογρά­φος άφήνει σαφέστατα νά δηβωθεϊ καί ή θεότητά Του.

Ό χ ι μόνο ή μεγαβοπρεπής καί κυ­ριαρχική στάση Του, άββά καί τό γε­μάτο παντοδυναμία ββέμμα Του. Ή έκφραση τοϋ πόνου συμπβέκεται >

Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

;ν,;.

μαβί 153

άποτυπωματικά μέ τήν έκφραση τής παντο- κρατορικής δυνάμεως.

Ή σύμμεικτη αύτή έκφραση άτενίζει διαπε­ραστικά τή μορφή τοϋ νεκρού Λαζάρου. Ββέ- πει καί τή φθορά τής κτιστής καί θνητής φύσεως τοϋ πβάσματός Του, άββά καί τή ζωή πού έκπηγάζει άπό Αύτόν καί χαρίζεται σέ καθέναν πού πιστεύει σ ’ Αύτόν, άκόμη κι αν πεθάνει (6β. Ίω. ια ' 25).

«Κύριε, ή φωνή Σου κατέβυσε τοϋ άδου τά δασίβεια, καί ό βόγος τής έξουσίας σου ήγει- ρεν έκ τάφου τετραήμερον»1.

Τό ένα χέρι τοϋ Κυρίου κρατάει είβητό, ένώ τό άββο έκτείνεται μέ μία δυναμική κίνηση πρός τόν Λάζαρο σέ σχήμα εύβογίας. Ή δυ­ναμική στάση, ή κίνηση καί ή έκφραστική εύβογία άποτυπώνουν ποβύ ζωντανά τήν κυ­ριαρχική έξουσία τοϋ Κυρίου Ίησοϋ έπί τοϋ θανάτου καί τόν τρόπο πού αύτή φανερώ­θηκε σύμφωνα μέ τήν ίωάννεια διήγηση. «Φωνή μεγάβη έκραύγασε' Λάζαρε, δεϋρο έξω» (Ιω. ια ' 43)' «καί έπήκουσεν ό άπνους τώ πνοήν αύτω διδόντι»2.

Στά πόδια τοϋ Κυρίου σκυμμένες καί όβο- φυρόμενες οι δύο άδεβφές τοϋ Λαζάρου, Μάρθα καί Μαρία. Λυμένοι οι βόστρυχοι τών μαββιώ ν τους σέ ένδειξη πένθους καί θβί- ψεως. ’Όψεις θβιμμένες. Στά ββέμματά τους άποτυπωμένος δβος ό βαθύς πόνος γιά τό χαμό τοϋ άδεβφοϋ τους, μαζί μέ τό παράπονό τους πρός τόν άγαπητό διδάσκαβο: «Κύριε, εί ής ώδε, ούκ αν άπέθανέ μου ό άδεβψός» (Ιω. ια ' 32). Ό Λάζαρος είκονίζεται «δεδεμένος τούς πόδας καί τάς χέΐρας κερίαις καί ή δψις αύτοϋ σουδαρίω» (Ιω. ια ' 4 4 )· Δηβαδή μέ τά πόδια καί τά χέρια του δεμένα μέ έπιδέσμους καί τό πρόσωπό του περιτυβιγμένο καί σκε­πασμένο μ ’ ένα πβατύ ϋφασμα. Τά μάτια του πού πριν τά είχε σφραγίσει ό θάνατος, τώρα εΐναι άνοικτά! Ατενίζουν γεμάτα έκπβηξη καί θαυμασμό Αύτόν πού εΐναι «ή άνάστασις καί ή ζωή» (Ιω. ια ' 2β). Χβωμός, μέ όψη βασανι­σμένη, μέ μαϋρα γένια «ήκουσε τής φωνής σου ό άπνους καί ψυχωθείς έκ νεκρών, έξα- νέστη εύθέως δοξάζων»3 τόν Κύριο.

'Ένας νέος μέ πρόσωπο στραμμένο πρός τόν Κύριο φαίνεται νά ύπακούει μέ έμπιστοσύνη στά βόγια Του: «Λύσατε αύτόν καί άφετε

ύπάγειν» (Ιω. ια ' 4 4 )· Γ ι ’ Ο-ύτό καί είκονίζεται νά άφαιρεϊ τις νεκρικές ταινίες άπό τό σώμα τοϋ Λαζάρου.

Ή όβη παράσταση περικβείεται καί γιά συνθετικούς βόγους ισορροπίας τής συνθέ- σεως, μέ βράχους καί βουνά. Ό άγιογράφος όμως βρίσκει τόν τρόπο νά άποτυπώσει δύο οδούς προσεγγίσεως τοϋ μνημείου τοϋ Λαζά­ρου. Μία πού έρχεται άπό τήν πόβη τής Βη- θανίας καί τις πύβες τών τειχών της, καί κάποια άββη άπό τήν όποια έφθασε στό μνη­μείο ό Κύριος μέ τούς μαθητές Του.

Τό 7τβήθος τών ’Ιουδαίων πού έξέρχεται άπό τή Βηθανία εΐναι αύτό πού παρηγορούσε τή Μαρία στό σπίτι της καί τήν άκοβουθεϊ όταν τή ββέπει νά σηκώνεται βιαστική, νά φεύγει άπό αύτό καί νά κατευθύνεται πρός τό μνη­μείο. Στά πρόσωπά τους άποτυπώνεται όβη ή έκπβηξη, ό θαυμασμός καί ή άπορία γιά τό γεγονός πού άντικρίζουν.

Κάποιος έχει άνασηκωμένο τόν έξωτερικό του χιτώνα καί φράζει μέ αύτόν τή μύτη του, βόγω τής δυσωδίας πού έξήρχετο άπό τόν τε­τραήμερο ήδη νεκρό Λάζαρο.

Είναι έξίσου έντυπωσιακό στήν όβη παρά­σταση ότι όβων τών προσώπων τά ββέμματα εΐναι στραμμένα στό πρόσωπο τοϋ Κυρίου Ίησοϋ. Τόν άτενίζουν μέ έκπβηξη, θαυμασμό, άπορία τά πβήθη τών ’Ιουδαίων. Τόν άτενί­ζουν μέ φόβο, βαρυθυμία καί έκπβηξη οι μα­θητές Του. Τόν άντικρίζουν μέ πόνο, πίστη καί εύγνωμοσύνη ή Μάρθα καί ή Μαρία. Τόν άντικρίζουν μέ ύπακοή, έκπβηξη καί πίστη οί νέοι πού άνταποκρίνονται στις ύπέρβογες προτροπές Του.

Ή παράσταση φέρει έπιγραφή: «Η έγερσις τοϋ Λαζάρου» καί μάς βοηθά, βίγο πριν άπό τό σωτήριο Πάθος καί τήν ’Ανάσταση τοϋ Κυ­ρίου μας, νά έννοήσουμε, νά πιστέψουμε καί νά ποθήσουμε «τήν κοινήν άνάστασιν»4 μετά τοϋ Σωτήρος Χριστού, Αύτοϋ πού εΐναι ή όντως «άνάστασις καί ζωή» (Ιω. ια ' 25).

Ν ΙΚ Ο Δ Η Μ Ο Σ

1. Στιχηρόν ίδιόμε/Ιου, ήχος πβ. 6 '.2. Στιχηρόν ίδιόριεβον, ήχος πβ. 6 '.3. Ώδή 6 ήχος a4. Άποβυτίκιον, ήχος a

1 5 4 Μ Μφώβΐίϊ) ξΰβ!® Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

«flp^niL· <kji, FckJ/laj youc, βό]( TouptvL·, £ri Ίφ οΰΙ

Fe)<k.fo μέρκ ηο)εμλ, @Apei Jo κ^υβόίκι...»

(Veudepoi Πο]ιορκΗμέ\{θ()

Καί τό καβυδάκι απέναντι σ ’ όβους αύτούς άντιστέκεται, άυτέχει, ποβεμάει ύπε- ράνδρωπα καί άναδεικνύεται μετέωρο βαμπρό σ ’ όβόκβηρο τόν κόσμο. Γιατί στήν έββηνική μας ιστορία «πτώσεις καί όχι έκπορδήσεις ύψώνουν σέ ύπερακραία δόξα τήν έββηνική ποβεμική μας Αρετή» (Αδανασιάδης-Νόδας).

1Q0 χρόνια πριν, τό Μεσοβόγγι τοβμάει τήν ήρωική του «Έξοδο» (g πρός ΐοΆπρι- βίου 1826, ξημερώνοντας Κυριακή των Βαΐων).

Γ ι’ αύτήν έγραψαν ποιητές ύμνους, βόγους καί δοξαστικά. Στή φετινή έπέτειο τής Ε ξόδου Αναδημοσιεύουμε Αποσπάσματα άπό τό «Λόγο γιά τό Μεσοβόγγν>, τόσο άναγκαϊο καί έπίκαιρο σήμερα, τοϋ ποιητή μας Νικηφόρου Βρεττάκου (igi2-iggi).

ζπό τά παιδικά μου χρόνια ειχε έντυπωδεΐ ποβύ

δαδιά μέσα μου τό δέος πού μοί1 προξένησε ή ιστό- ^ ρία τής Εξόδου. Καί τό δέος αύτό τό κουδαβοϋσα

στήν ψυχή μου μαζί μέ άββες ποβύτιμες έμπειρίες αύτής τής ζωής. Μέ τή συνοδεία τοϋ ίδιου αύτοϋ δέους, προσέρ­χομαι σήμερα έδώ ώς όμιβητής... Έ τσι άρχίζω αύτό τό βόγο μέ ποββή συστοβή, νιώδοντας τήν άνάγκη νά ζητήσω

n

συγγνώμη άπό τούς “τήδε κειμένους” γιατί γνωρίζω πώς δέν μπο­ρ ε ί παρά νά ύπερέχει ό βόγος τους, μιά πού έμεϊς είμαστε ηθικά μικρότεροι τους. Δέν ξέρω άν έχω τό δικαίωμα νά ζητήσω συγ­γνώμη καί γιά βογαριασμό του έθνους μας, γιά τό κενό πού πα- ρατηρεϊται στις μέρες μας γύρω άπό τό Μεσοβόγγι... Λέω βοιπόν πώς θά έπρεπε τήν ήμέρα τής έπετείου αύτής, νά βρίσκεται συγ­κεντρωμένο γύρω άπό τό Μεσοβόγγι όβο τό έθνος. Νά έχει περι- κυκβώσει, νοερά, τόν ιερό αύτό τόπο μέ τήν άφοσίωαή του καί μέ τήν πίστη του, όπως... τόν εϊχαν περικυκβώσει ΐ άσκέρια τοϋ Κιουταχή καί τοϋ Ίμπραίμ. Θά έπρεπε τά παιδιά των σχοβείων όβης τής χώ ρας... νά προσανατοβίζονται τήν ώρα αύτή πρός τό Μεσοβόγγι, γιά μία όβιγόβεπτη σιωπή καί περισυββογή, μιά πού τό π ιό κοντινό μας μνημείο, μετά τόν Παρθενώνα καί τήν Άγια Σοφία, είναι τό ιδεατό μνημείο τοϋ Μεσοβογγιοϋ.

»Δέν μέ διακατέχει κανενός είδους σωβινισμός ή προγονοπβη- ξία. Φτάσαμε δμως στό σημείο νά θεωρούμε άναχρονισμό τήν άναφορά στήν ιστορία μας, ένώ δέν δημιουργήσαμε τίποτα άββο μεγάβο γιά νά μπορούμε νά άκουμπήσουμε καί χω ρίς κάποια στηρίγματα καί κάποιες ρίζες, δέν μπορεί νά πάει μπροστά ένα έθνος... Εκείνο πού θά έπιθυμοϋσαν οι νεκροί, άν μπορούσαν νά έπιθυμοϋν άκόμη, θά ήταν νά έρχόμαστε έδώ καί νά τούς έξι- στοροϋμε τά πεπραγμένα μας. Νά τούς βέμε τί τήν κάμαμε τήν Έβευθερία πού μάς έδωσαν. Τί φτιάξαμε μ’ αύτή. Καί τό σπου­δαιότερο άπ δβα, νά τούς άναφέρουμε πόσο κοντά καί πόσο μα­κριά βρίσκεται ή ψυχή μας άπό τήν ψυχή τοϋ Μεσοβογγιοϋ. Ά ν διατηρήθηκε ή ήθική συγγένεια μαζί τους...

»Τό Μεσοβόγγι ύπήρξε ή τεβευταία μεγάβη άχειροποίητη Άκρό- ποβη τοϋ Έββηνισμοΰ, καί θά έπρεπε νά μάθουμε τά παιδιά μας νά τήν διακρίνουν. Νά ίδοΰν αύτό τό ύψος πού δέν μετριέται μέ τά κοινά μέτρα, γιατί ξεπερνάει όβα τά ανθρώπινα μέτρα. Ά β β ά γ ί αύτό θά έπρεπε νά τά μάθουμε νά κοιτάζουν πρός τά πάνω καί όχι έκεϊ πού κοιτάζουν σήμερα...

»Ή φωνή πού έξέπεμψε τό Μεσοβόγγι, τό όποιο έμποδισμένο άπό τά βαρβαρικά στίφη έκτινάχτηκε πρός τά πάνω, ήταν ένα ήχηρό “παρών”, πρός όβο τόν κόσμο. Ή ταν τό έββηνικό «παρών» πού έξεπέμφθη στό πείσμα των άνίερων “Ιερών Συμμαχιών”, πού ή γνώμη τους γιά τούς Έ ββη νες έκφράστηκε άπό τό στόμα τοϋ ίδιου τοϋ Μέττερνιχ: “Πρόκειται γιά καμιά τριακοσαριά χιβ ιάδες άτομα πού θά πρέπει νά κρεμαστούν, νά στραγγαβιστοϋν, νά πα- βουκω θοϋν”. Γιά νά προσθέσει: “Αύτό άββωστε θά είναι ένα άσήμαντο γεγονός γιά τήν Εύρώπη”. Ασήμαντο γεγονός ή έξόν- τωση ένός βαοϋ, πού άνέδειξε τό ίδιο τό άνθρώπινο γένος καί έκόσμησε τήν ιστορία του.

»Ό έχθρός βοιπόν δέν ήταν μόνον αύτός πού άντιμετώπιζαν οι 'Έ ββηνες μαχόμενοι άπό τό ένα βουνό τους στό άββο. τΗταν καί ό έπιβήσμων κόσμος τής Εύρώπης, πού εΐχε διαγράψει άπό τό βεξιβσγιό του τή βέξη Δικαιοσύνη καί τή βέξηΆρετή. Κι όταν κά-

.

ποτε έδειχνε πώς ρ ίχνει ένα ββέμμα συμπά­θειας στούς Έ ββηνες, τό ββέμμα αύτό είχε ά ββοϋ τήν αρχή του. Δέν ήταν κάτι έξω άπό τούς κανόνες τού άνέντιμου παιχνιδιού τών μεγάβω ν Δυνάμεων, όπως συνέβη μέ τά Όρβωφικά. Οι ’Έ ββηνες πβήρωναν τούς συμφεροντοβογικούς τους άνταγωνισμούς. Ή σφαγή πού άκοβουθοϋσε ήταν δική τους. Ό Χριστιανισμός τών Η γεμόνων τής Εύρώπης ήταν άπβώς μία μ ά σ κ α ."Ενας τούρκικος φε­ρετζές...

»Ά β β ά στό κέντρο τής έχθρικής δίνης, πού φυσούσε γύρω άπό τόν έπαναστατημένο βα ό μας, βρέθηκε τό Μεσοβόγγι. Ή ποβιορκία του στάθηκε ποβύπβευρη καί ποβύμορφη. Ή με- γάβη καταιγίδα συγκεντρώθηκε πάνω του. Ό Σουβτάνος είχε δώσει έντοβή στόν Κιουταχή: ““Η τό Μεσοβόγγι ή τό κεφάβι σου”. Καί οι Εύρωπαϊοι έκαναν δ, τι μπορούσαν γιά νά σώ­σουν τό ποβύτιμο κεφάβι τοϋ Κιουταχή.

• Αύστριακοί καί Γάββοι άξιωματικοί τού κα­ταστρώσανε τά σχέδια τής έπίθεσης έναντίον τοϋ Μεσοβογγίου...

Ε ίν α ι δύσκοβο νά άναπαραστήσει κανείς τό μεγαβεϊο αύτής τής ποβιορκίας καί αύτής τής Εξόδου, πού συγκβόνισε τούς β α ού ς κι έκαμε τούς βαμπρότερους ποιητές τής Εύρώ- πης νά σηκωθούν όρθιοι καί νά ράνουν μέ άνθη τό θρύβο τοϋ Μεσοβογγίου. Κι όβοι ξέ­ρουμε πώς ή κρίση τών ποιητών εΐναι καί κρίση τής ιστορίας. Κι αύτό πού άποφαίνεται ή ιστορία εΐναι αύτό πού διατυπώνει ό Αύγου­στος Φ άμπρ: “Δέν βέω καμία ύπερβοβή. Ή άμυνα τοϋ Μεσοβογγίου άποτεβεϊ ένα άπό τά πιό ώραϊα πρότυπα, ϊσως τό ώραιότερο άπό όβα, πού ό πατριωτισμός καί τό θάρρος προ- σφέρανε ποτέ στήν άνθρωπότητα”... Εκείνοι γιά νά άντιμετωπίσουν τόν έχθρό τους, έκα- τονταπβασίασαυ τήν ψυχή τους. Ό ένας δέν ήταν ένας. Μέ μία θεϊκή έξαρση, άνέβηκαν πάνω άπό τό φόβο, πάνω άπό τόν έαυτό τους καί τις άνάγκες τους. Γνώριζαν τό τέβος τους, άββά συνέβη τό παράδοξο, νά μήν πιστεύουν πώς ύπάρχει τέβος. Ώ ς νά είχαν νά κάνουν

] μ’ έναν άμφίδρομο περίπατο: Άπό τή ζωή στό θάνατο κι άπό τό θάνατο στή ζωή...

»Θά έπρεπε τά όσα γραφτήκαν γιά τήν ύπό-

θεση τοϋ Μεσοβογγίου, άπό τούς ντόπιους άπομνηματογράφους έκείνης τής έποχής κι άπό τούς ξένους, νά έχουν κωδικοποιηθεϊ καί οί τόμοι τους ν’ άποτεβοϋν τό πρώτο μέρος τών σχοβικώ ν μας βιββιοθηκών. Θά μπο­ρούσαν μάβιστα νά έχουν τό γενικό τίτβο: Ό δάσκαβόςμας, τό Μεσοβόγγι”...

»’Έχουμε κι έμεϊς σήμερα άνάγκη άπό μία ’Έξοδο. Μία έξοδο άπό τόν άσφυκτικό κβοιό τής ϊδιας τής όβιγωρίας μας, τοϋ ϊδιου τοϋ ψεύδους μας, τοϋ ϊδιου τοϋ έαυτοϋ μας. Όφεί- βουμ£ νά άντιτάξουμε άμυνα στήν έθνική μας φθορά. ’Έχουμε άνάγκη σάν έθνος άπό ένα άββο τείχος, μίαν άββη τάφρο. Οί ψυχές τών παιδιών μας, μέσα στή γενική κρίση πού τά περιβάββει, έχουν μείνει άνοχύρωτες... Θά έπρεπε οι ποβιτικοί μας άρχηγοί, σέ κάθε έπέτειο τοϋ Μεσοβογγίου, νά έρχονται έδώ. Νά δημιουργήσουν μία Άμφικτυονία τοϋ Με­σοβογγίου. Νά άπβώνουν τό χέρ ι τους καί νά ορκίζονται πάνω άπ αύτό τό χώμα, ένθυμού- μενοι τούς ποβιορκημένους, πού νεκροί σχε­δόν άπό τήν πείνα, έβάδιζαν πρός τήν ’Έξοδο, ώς νά είχαν άγγεβοποιηθεϊ καί νά μήν πα­τούσαν στό χώμα.

»Γιατί πρέπει νά παραδεχτούμε πώς οί ήθι- κές μας άντιστάσεις μειώνονται μέρα μέ τή μέρα καί ζοϋμε σέ κρίσιμους καιρούς. Κι όταν ένα ’Έθνος πεθαίνει μέσα στις ψυχές τών πο- βιτών του, ό θάνατός του δέν είναι έπειτα παρά θέμα τυπικής διαδικασίας. Καί άς μήν τό ξεχνά με: “Ε ις ημάς μόνον έχομεν νά έβπί- ζομεν” (Ανδρέας Μεταξάς)».

Νικηφόρος ΒρεττάκοςΓιορτές τή ς ’Εξόδου, ι γ Άπριβίου ig8g

Νικηφόρος Βρεττάκος: Γεννήθηκε τό i gi3 στις Κροκεές τής Λακωνίας. Έγκατέβειψε τήν Νομική σχοβή γιά νά άφιερωθεΐ όβοκβηρωτικά στή βογοτεχνία. Έξέ- δωσε περισσότερες άπό 15 ποιητικές συββογές καί άρκετά πεζά έργα. Στά έργα του έξυμυεΐ δσο βίγοι, τήν άγάπη, τήν ειρήνη, τόν άνθρωπισμό. Εκφράζει τή 6α3ιά του πίστη στό Θεό καί τή μοναδική του άφο- σίωση στήν Έββάδα. Τιμήθηκε, μεταξύ άββων, τρεις φορές μέ τό Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης, καθώς καί μέ τό Αριστείο Γραμμάτων άπό τήν Ακαδημία Αθηνών (ig82), τής όποιας έγινε μέβος τό ig 8g. Πέ- θανε στήν Αθήνα τό lggi.

«...άν! όπου χαράζει ως όπου βυθά,τά μάτια μ ο υ δέν είδαν τόπον ένδοξότερονάπό τούτο τό άβωνάκν>,θά γράφει στούς «Έβεύθερους Ποβιορκημένους» ό έθνικός

μας ποιητής Διονύσιος Σοβωμός' καί δίκαια θά άπαθανατίσει τήν Ιερή Πόβη τού Μεσοβογγιοϋ, πού έκφράστηκε κορυφαία στήν Επανάσταση τοϋ ’21.

Μεσοβόγγι. Άπρίβιος τοϋ 1825.(Ο άριθμός τοϋ έχθροϋ),«Τόά άστρα δέν έγνώρισεν ό τρίσβαθος αιθέρας».

'Όμως τούς Μεσοβογγίτες«δέν τούς βαραίν’ ό πόβεμος, ά β β έγινε πνοή τους».

Μεσοβόγγι. ίο Άπριβίου 1826.«Αραπιάς άτι, Γ ά β β ο υ νους, 6οβι Τουρκίας, τάπ ’Ά γ γ β ο υ !Π έβαγο μ έγα ποβεμά, β α ρ έ ϊ τό καβυβάκν>.

Καί'«άκρα τού τάφου σιωπή στόν κάμπο βα σιβεύει'Λ α β εΐπ ο υβ ί, παίρνει σπυρί, κ’ ή μά να τό ζηβεύει.Τά μάτια ή πείνα έμαύρισε' στά μάτια ή μ ά να μ ν έε ι4 Στέκει ό Σουβιώτης ό κα βός παράμερα, κ α ί κβαίει:"Ε ρμο τουφέκι σκοτεινό, τί ό έχω ’ γώ στό χ έ ρ ι;Ό ποΰ σύ μοΰγινες βα ρύ κι ό Α γαρηνός τό ξέρ ει”».

1 5 θ Μ Μ ψ 3Μ ζ[ JJM S Τ ε ύ χ ο ς 538, Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016■ ■ ■

ί::; - ' . i ■ ■' ■- ■ ■ · . .. ■ ' ΐ-·;·. -ν-... '.... ....... ■· .'··■/ V. . -Τ ; ,■■·· ·. ·■ ■’ , ■ ·.

9ίϋ

ϊ

Τώρα ταά1 οί ποβιορκημένοι Μεσοβογγίζες Αποφασίζουν ιό δρόμο τοϋ Θεοϋ, τό δρόμο τής θυσίας. Στόν περίδοβο τής έκκβησίας τής άγιας Παρασκευής «τά κεφάβια τοϋ τόπου» συνεδριάζουν. Ό Δεσπότης Ρωγών Ιωσήφ διατυπώνει τό κείμενο τής Απόφασης τής έξόδου καί ό γραμματέας τοϋΣυμδουβίου, ΝικόβαοςΚασομούβης, τό καταγράφει:

«Έν όνόματι τής Άγιας Τριάδος» ή Έξοδος ορίζεται στις 2 τά ξημερώ­ματα τής Κυριακής των Βαΐων2.

«Έτοΰτ εΤύ ύστερη νυχτιά’ oftά τ' άστέρια βγάνειόβονυχτίς άνέβαινε ή δέηση, τόβιβάνι».

Κ ι ό Αρχιερέας Ιωσήφ μέ τό άγιο Δισκοπότηρο περιδιαδαίνει τούς προμαχώνες, τά πυργώματα, τις ντάπιες καί μεταβαδαίνει τούς Έξο- δίτες,

«πού ατά μάτια καί στό πρόσωπο φαίνονται οί στοχασμοί τους’ τούςfleet μεγάβία καί ποΑΑά ή τρίσβαθη ψυχή τους».

Σύμφωνα μέ τό σχέδιο τής Έξόδου οί ποβιορκημένοι χωρίζονται σέ τρία σώματα, «κοβώνες». Τό πρώτο καί τό δεύτερο μέ τούς άνδρες τής Φρουράς καί μέ άρχηγούς τό στρατηγό τοϋ Ζυγοϋ Δημήτριο Μακρή3 καί τόν Σουβιώτη Νότη Μπότσαρη4. Αύτοί μέ άνοιχτές τις σημαίες θά έδγαιναν άπό τις γέφυρες «Μονταβαμπέρ» καί «Ρήγα». Τό τρίτο σώμα ήταν «οί φαμεββΐται»5 - Μεσοβογγίτες καί γυναικόπαιδα - πού θά περ­νούσαν άπό τις γέφυρες τοϋ «Σαχτούρη» καί τής «Λουνέττας» μέ αρχηγό τόν Αθανάσιο Ραζηκότσικα. Υ π ήρχε καί τό σώμα τής όπισθοφυβακής μέ τόν Κίτσο Τζιαδέβα,6 πού σταδιακά θά Απαγκίστρωνε τούς άνδρες άπό τούς προμαχώνες μέχρι νά όβοκβηρωθεΐ ή Έ ξοδος πρός έξαπά- τηση τοϋ έχθροϋ.

"Οβοι οί έξοδίτες θά κατευθύνονταν στό μοναστήρι τοϋ άγιου Συ­μεών7 στή γραφική πβαγιά τοϋ Ζυγοϋ, 8 χιβιόμετρα άπό τό Μεσο- βόγγι.

ΌΧρήστος Καψάβης8 μαζί μέ 600 περίπου Ασθενείς καί Ανήμπορους θά γράψουν τις τεβευταϊες ήρωικές σεβίδες Αντίστασης στις πυριτιδα­ποθήκες. Κ αί οί «βαγουμτζήδες»9 θά ναρκοθετήσουν τήν πόβη μέ έκρηκτικές ϋβες στά βαγούμια καί τούς ύπονόμους. Διατυπώνονται στό σχέδιο τής Έξόδου κανόνες σεδασμοϋ καί άββηβοδοήθειας10, πει­θαρχίας καί μυστικότητας. Γ ί αύτό έπιδάββεται ή σιωπή καί δίνουν «άφιόνι»11 στά μικρά παιδιά γιά νά κοιμηθούν. Μέ τό σύνθημα «Κα- στρινοί καί Λογγίσιον12 οί έξοδίτες άσφαβίζονται άπό τόν έχθρό μέ τόν Αντιπερισπασμό-έπίΒεση τοϋ Καραϊσκάκη, ένώ θά έπιχειροϋσαν τήν ήρωική Έ ξοδο μέσα άπό τά στρατόπεδα τοϋ Κιουταχή καί τοϋ Ίμπραήμ. Τέβος ό Ν. Κασομούβης θά διάδαζε13 σέ δβους τούς άξιω- ματικούς τό κείμενο-σχέδιο τής Έξόδου, ώστε ομόφωνα κι ομόγνωμα νά προχωρούν δβοι μαζί.

«Κι ύψωναν ριέ χαριόγεβο τήν όψη τήν φθαρμένη.Θ ύρες άνοϊξτ όβόχρυσες γιά τήν γβυκειάν έβπίδα.Μ ιά φούχτα χώμα νά κρατώ καί νά σωδώ μ έκεϊνο». >

Τεύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016 Μ

Κι ύστερα ή προδοσία...

'* * * * 7 έ Μ δ * * » · * * * , „' % * « * & « ' Ο 'ϋ ίο ρ ϊ,ν °α μ ε τθ χά ρ ° ··«Π°« άνο,χτά, Z J a Z ^ Z " ?■ ’Τ * * ’***’·ΤΡ·πντδφυβ β ά · , ' " μααα ιΚ Ψ"Χήε μου».

τ ° κ ε ί^ ° « * * * « « * Έ ί: ζ ° τή υ κ ό β α ” < - * * « ·

«Έν όνόματι τής Άγιας ΤριάδοςΒβέπονζες τόν έαυτόν μας, τό στράτευμα καί τούς ποβίτας έν

γένει μικρούς καί μεγάβους παρ’ έβπίδαν ύστερημένους άπό δβα τά κατεπείγοντα άναγκάϊα τής ζωής πρό 40 ήμέρας καί δτι έκπβηρώσαμεν τά χρέη μας ώς πιστοί στρατιώται τής πατρίδος εις τήν στενήν ποβιορκίαν ταύτην καί δτι, έάν μίαν ήμέραν ύπο- μείνωμεν περισσότερον, θέβομεν άποθάνει όρθιοι εις τούς δρό­μους δβοι1.

Θεωροϋντες έκ τοϋ άββου δτι μάς έξέβιπεν κάθε έβπίς βοή­θειας καί προμήθειας1, τόσον άπό τήν θάβασσαν καθώς καί άπό τήν ξηρά ν ώστε νά δυνηθώμεν νά βαστάζω μεν, ένώ εύρισκό- μεθα νικηταί τοϋ έχθροϋ, άποφασίσαμεν όμοφώνως: Ή έξοδός μας νά γίνη βράδυ εις τάς δύο ώρας τής νυκτός 10 Άπριβίου, ήμέρα Σάββατον καί ξημερώνοντας τών Βαΐων2, κατά τό έξής σχέδιον, ή έβθη ή δέν έβθη βοήθεια:

A . "Ofloi οί Όπβαρχηγοί οί άπό τήν Δάμπιαν τοϋ Στορνάρη έως εις τήν Δάμπιαν τοϋ Μακρή, μέ τούς ύπό τήν οδηγίαν των, μία κοβώνα, νά ριχθοϋν εις τήν δάμπιαν τοϋ έχθροϋ εις τήν άκρο- γιαβιάν, εις τό δεξιόν. Ή σημαία τοϋ στρατηγού Νότη Βότζιαρη4 θέβει μείνει άνοικτή, ώς οδηγός τοϋ σώματος τούτου. Ό στρατη­γός Μακρής νά τήν συνοδεύση μέ ειδήμονας, όποϋ γνωρίζουν τόν τόπον.

Β '. 'Όβοι οί Ό πβαρχηγοί οί άπό τήν Δάμπιαν τοϋ στρατηγού Μ αιψή έως εις τήν Μαρμαροϋν μέ τούς ύπό τήν οδηγίαν των, μία κοβώνα δβοι, νά ριχθοϋν εις τόν προμαχώνα άριστερά κατά τών έχθρών. Ό στρατηγός Μακρής3 μέ τήν σημαίαν του άνοι- κτήν, θέβει εΐναι ό οδηγός τοϋ σώματος τούτου, αριστερά.

Γ '. Διά νά μή μπερδευθή τό Στράτευμα μέ ταίς φαμεββιαίς5, δίδεται τό γεφύρι τής Δάμπιας τοϋ Στορνάρη, καί δβοι οί φα- μεββϊται, έντόπιοι καί ξένοι, νά ταίς συνοδεύσουν καί νά δια- βοϋν άτέ εκεί. Τά δύο γεφύρια είναι τό μέν διά τήν δεξιάν κοβώναν καί τό τής Λουνέττας διά τήν άριστεράν.

Δ ’. Κάθε Ό πβαρχηγός νά σηκώνη τούς στρατιώτας του άνά έναν άπό τόν προμαχώνα του, ώστε ό τόπος νά ριείνη εΰκαψ ος έως εις τήν ϋστερην ώραν.

Ε '. Οί άπό τήν Μαρμαροϋν, άμα σκοτειδιάση, νά τραβηχθοϋν άπό ένας - ένας καί νά σταθούν εις τήν Δάμπιαν τοϋ Χορμόβα.

■m

σθοφυβακή. αύτός μέ όβους θέβει περιέβθει όβον τόν γύρου τοϋ Φρουρίου νά δώση τήν εΐδησιν εις όβους καί νά τούς πάρη μαζί του.

Ζ ' . Τό σώμα τής Κβείσοβας, οδηγούμενου άπό τούς Ό πβαρχη­γούς του, νά έξέβθη μέ τά πβοιάρια, εις τήν μίαν τής νυκτός, σι­γανά, καί άμα φθάση εις τήν ξηράν νά σταθή έως εις τάς 2 ώρας όποϋ θά γίνη τό κίνημα άπ’ έδώ, νά κινηθή καί αύτό.

Η '. Ό τόπος, τό σημείου τής διευθύνσεώς μας, θέβει είναι ό \Άγιος Σιμεός7. Οι οδηγοί θέβουυ προσέχει νά συγκεντρωθοϋμεν έκέϊ όβοι.

Θ '. Οί βαγουμτζήδες9 νά θάβουν εις τά φυτίβια φωτιά, βογα- ριάζοντες νά βαστάξουν μετά τήν έξοδόν μας μιά ώρα έπέκειυα. Τό ϊδιον νά οδηγηθούν καί οι εις τάς πυριτοθήκας εύρισκόμενοι άσθενεϊς καί χωβοί. Ήξεύρομεν όβοι τόν Καψάβην8.

I ’ . Επειδή θά πβηγωθοϋν καί ποββοί έξ ημών εις τόν δρόμον, κάθε σύνδροφος χρεωστεϊ νά τόν βοηθή10 καί νά παίρνη καί τ’ άρματά του,καί έάν δέν είναι έκ τοϋ ίδιου σώματος.

ΙΑ'. Απαγορεύεται αύστηρώς κανένας νά μή όρπάξη άρμα συν- δρόφου του εις τόν δρόμον, πβηγωμένου ή άδυνάτου, άργυροϋν ή σιδηροϋν, καί φύγη. Ό που φανή τοιοϋτος, μετά τήν σωτηρίαν μας θέβει δίδει τό πράγμα όπίσω καί θέβει θεωρεϊσθαι ώς προ­δότης.

IB '. Οί φαμεββϊται όβοι, άμα προκαταβάβουν τούς δύο προ­μαχώνας αί άββαι δύο κοβώναις, θέβουν κινηθή άμέσως, ώστε νά περιστοιχισθοϋν άπό τήν όπισθοφυβακήν.

ΙΓ '. Κ ανένας νά μή όμιβήση ή φωνάξη τήν ώραν τής έξόδου μας, έως ότου νά πέση τό δουφέκι εις τό όρδί τοϋ Κιονταχή άπό τήν βοήθειαν όποϋ περιμένομεν καί έάν, κατά δυστυχίαν, δέν έβθουν βοήθειαν, οί όπισθεν πάβιν θέβουν κινηθή άμέσως, όταν κινηθούν αί σημαΐαι.

ΙΔ'. Ό σοι τών άδυνάτων καί πβηγωμένων έπιθυμοΰν νά έξέβ- θουν καί δύνανται, νά ειδοποιηθούν άπό τά σώματά των τοϋτο.

ΙΕ '. Τά μικρά παιδιά όβα νά τά ποτίσουν άφιόνι11 οί γονείς, άμα σκοτειδιάση.

ΙΣ Τ '. Τό μυστικόν θέβει τό έχομεν: «Καστρινοί καί Λογγίσιοι»12.ΙΖ ' . Διά νά ειδοποιηθούν όβοι οί Αξιωματικοί τό σχέδιον, έπι-

φορτίζεται ό Νικόβας Κασομούβη, γραμματεύς τοϋ Στορνάρη, νά περιέβθη άπό τώρα νά τούς τό διαβάση13, ιδιαιτέρως εις τόν κα­δέναν. Έάν δέ, εις αύτό τό διάστημα, έξαφνα φανή ό Στόβος μας, ποβεμών καί νικών, νά μείνωμεν έως ότου άνταποκρίθοΰμεν.

Έν Μισοβογγίω, 10 Άπριβίου 1826»*

Ενθυμήματα του Ν.στό Κασομούβη, έΚδ.

Κ.Μ.

’ °- 259 κ. έξ

□ Λεπτομέρεια άπό τη

•Σταύρωση", τοιχογραφία

Ί. Μονής ΚαΑαμίου

μαρτυρία’Ήμουν κι εγώ, σοϋ βέω, Έ κεϊ βεγεωνάριος άσημος της κουστωδίας.Ξένος, θά πεις, κι ώστόσο μάρτυς έγκυρος d όβα τά τεκταινόμενα.Σιμά στή ρίζα τοϋ σταυροϋστεκόταν ή φτωχή Μαρίαμέ μιά βαβωματιά βαθιά στά στήθη.Ώς άκουγα τό θρήνο της τά σωθικά μου βειώναν: «Γβυκύ μου έαρ», «φως των όφθαβμών μου»,«Ποϋ έδυ σου τό κάββος Μάνα τοϋ πανανθρώπου καημοϋ, των περιστάσεων, τοϋ ξοβοθρεμοϋ.Μά έμένα ό νοϋς μου άνεμοδέρνονταν περσότερο στή θέα τοϋ σταυρωμένου τέκνου της.Ώ, πώς μέ βόγχιζε ή ματιά Του τήν ώρα πού χτυπούσαν τά καρφιά ντάκ-ντούκ, ντάκ-ντούκ.Κι Ε κ είνο ς; Συγχωρούσε κι έβεοϋσε.Ή τεβευταία κραυγή «Τετέβεσται» σημάδεψε των νέων καψών τήν άπαρχή. Παράτησα έκτοτε τήν τέχνη τοϋ στρατιώτη καί τρέχω μές στούς δρόμους τοϋ μεγάβου κόσμου. Χρωστώ νά δώσω τήν αύθεντική μου μαρτυρία.

’ I. Ά. Νικοβάΐδης«Παίγνια τοϋ χρόνου»

Τ ε ϋ χ ο ς 538, Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016

ίΧΗΑΜΒ

2.4-1956'· 6ο χρόνια πριν, οί μαθητές τοϋ Γυμνασίου καί τοϋ Κοββεγίου Πάφου, τραγουδώντας τόν Εθνικό ’Ύμνο καί φωνάζοντας τό σύν­θημα «Ένωσις», έρχονται σέ σύγκρουση μέ Ισχυρές άγγβικές δυ­νάμεις στό Κτήμα.

2.4.2006: ίο χρόνια πριν, τεβοΰνται στήν Άβεςάνδρεια τής Αίγύπτου τά θυ- ρανοίξια τοϋ ναοϋ τοϋ Εύαγγεβισμοϋ τής Θεοτόκου. 150 χρόνια μετά τά έγκαίνιά του, ό μεγαβύτερος έββηνορθάδοξος ναός στήν Αφρική άνοίγει καί πάβι μέ κάθε έπισημότητα τις θύρες του.

3-4-1966: 50 χρόνια πριν, ό σοβιετικός διαστημικός σταθμός «Λούνα.Χ» πού έφυγε στις 31-3 φτάνει στήν πρώτη τροχιά του γύρω άπό τή Σε- βήνη γίνεται έτσι ό πρώτος τεχνητός δορυφόρος τής Σεβήνης. Τό πιό κοντινό σημείο τής τροχιάς του είναι 35° α̂η άπό τήν έπιφά- νεια τής Σεβήνης. Μία πβήρης περιστροφή διαρκεϊ 3h.

7.4-1976: 4 ° χρόνια πριν, αρχίζει ή συζήτηση στή Βουβή τοϋ νομοσχεδίου γιά τή γενική έκπαίδευση. Στήν όμιβία του ό ύπουργός Παιδείας Γ. Ράββης δηβώνει μεταξύ άββων: «Καθαρεύουσα καί δημοτική είναι γνήσια τέκνα τής Αρχαίας Έββηνικής. Ή καθαρεύουσα, όμως, σάν πρωτότοκη άπεβίωσε. Καί σήμερα μέ τό νομοσχέδιο αύτό ύπογράφουμε τή βηξιαρχική πράξη θανάτου της». Τήν επο­μένη ψηφίζεται χωρίς τροποβογίες τό άρθρο 2 τοϋ νομοθετήμα- τος: «Ως γβώσσα διδασκαβίας στή γενική έκπαίδευση καθιερώνεται ή Νεοεββηνική, δηβαδή ή Δημοτική χωρίς ιδιωμα­τισμούς καί άκρότητες».

10.4-1826: igo χρόνια πριν, γίνεται ή ήρωική έξοδος τοϋ Μεσοβογγίου, άφοϋ τήν προηγούμενη ημέρα κοινώνησε όβος ό πβηθυσμός του. Σώθηκαν 1.250 άγωνιστές καί 300 άμαχοι.

16.4-i8g6: 120 χρόνια πριν, άνακαβύπτεται στούς Δεβφούς τό περίφημο άγαβμα τοϋ Ηνιόχου.

ΐ9-4-ΐ9°6: H0 χρόνια πριν, πεθαίνει ό Γάββος φυσικός Πιέρ Κιουρί χτυ­πημένος άπό άμαξα! Πήρε τό Νόμπεβ Φυσικής τό 1903 μαζί μέ τή γυναίκα του Μαρία Κιουρί καί τόν Άνρί Μπεκερέβ γιά τις έρευνές τους πάνω στά φαινόμενα άκτινοβοβίας πού άνακά- βυψε ό Μπεκερέβ.

26.4-1986: 30 χρόνια πριν, στή Σοβιετική "Ενωση συμβαίνει τό χειρότερο πυρηνικό άτύχημα, όταν ένας πυρηνικός άντιδραστήρας στό Τσέρνομπιβ τής Ούκρανίας ύπέστη τήξη, μέ άποτέβεσμα τήν έξάπβωση ραδιενέργειας σέ μεγάβη περιοχή τής γής. Έπί δέκα μέρες τά φβεγόμενα πυρηνικά καύσιμα άπεβευθέρωναν στήν άτμόσφαψα έκατομμύρια ραδιενεργά στοιχεία σέ ποσότητα πού Αντιστοιχεί σέ 200 βόμβες σάν αύτή τής Χιροσίμα. Χρειάστηκαν 7-000 τόνοιμετάββου καί 400.000 κυβικά μέτρα σιδηροπαγοΰς σκυροδέματος προκειμένου νά θαφτοΰν οί έκατοντάδες τόνοι πυρηνικών καυσίμων καί ραδιενεργών συντριμμιών μέσα σέ μία σαρκοφάγο. Έπισήμως, 31 άνθρωποι πέθαναν βίγο μετά τήν έκρηξη, ένώ άπό τό ig86 μέχρι σήμερα έχουν χάσει τή ζωή τους περισσότεροι άπό 25.000 άνθρωποι στήν Ούκρανία, Ρωσία, Λευκορωσία καί άββες χώρες. Οι άκριβεϊς βόγοι πού οδήγησαν στήν τραγωδία παραμένουν άγνωστοι. Τό μοι­ραίο έργοστάσιο Τσέρνομπιβ έκβεισε οριστικά τόν Δεκέμβριο τοϋ 2000, ύστερα άπό διεθνείς πιέσεις στήν κυβέρνηση τής Ούκρανίας καί ύπό τόν φόβο νέων πιθανών έκρήξεων στούς πεπαβαιωμένους Αντιδραστήρες του.

Τ ε ύ χ ο ς 538, Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016

Θά τό θυμόταν πάντα ή Άθηνά. Στήν έκκβησιά, ντυμένη στά βευκά, στάθηκε στό πβευρό ενός στρατιώτη. ’Έτσι τό διάβεξε έκεϊνος. Τούτη τή στοβή είχε τιμήσει στά ήπειρωτικά βουνά ό Μι-

χαήβ, σάν ήρθε ό Ίταβός, γιά νά ζητήσει «γη καί ύδωρ». Καί τώρα, σάν πβησίαζε ή ώρα νά διώξουνε τόν Άγγβο άτι τό νησί, τούτη ή στοβή θά ήταν γιά εκείνον τό ττώ έπίσημό του ένδυμα.

Θά τό θυμόταν πάντα ή Άθηνά. Ντυμένος στό χ α κ ί θά τήν άποχαφετοΰσε κάποια μέρα, σάν έφευγε γιά ϋ άνταμώσει στά Κυπριακά βουνά τούς ά ββους σταυραετούς τής Ε.Ο.Κ.Α. σ’ έκεϊνο τόν τιτάνιο άγώνα τοϋ 1 9 5 5 ' W 5 9 · Καί έκείνη, μέ συντροφιά τή μικρή κορούβα τους, θά έμενε πίσω γιά ν’ άγωνιστεϊ μέ τό δικό της τρόπο.

Στό φράκτη τοϋ σπιτιοϋ τους, κάτω άπό τις πέτρες, θά έκρυβε τά όπβα γιά τόν άγώνα. Κ αί τό δυνα­μίτη θά τόν έβαζε στό βαρεβάκι κοντά στή ρίζα τής έβιάς. Καί οπωσδήποτε θά είχε βάβει τό βα­ρεβάκι μέσα σέ μιά σακούβα μέ άχυρα, γιά νά μήν τραβήξει ό δυναμίτης ύγρασία. Κ αί άπό πάνω θά έχυνε χώ μα καί φύββα, γιά νά δέσει αρμονικά μέ τό ύπόβοιπο τοπίο. Τής τά είχε

μάθει δβα καβά ό άρχηγός τών καταδρομών τής Ε.Ο.Κ.Α.Καί κάποια βράδια, ή Άθηνά, κρατώντας άπ τό χέρ ι τή

μικρή κορούβα τους, θά έπαιρνε τό δρόμο γιά τό άμπέβι. Έκέί, στήν κουφάβα μιάς έβιάς, θά άφηνε τό φαγητό γιά τά παβικόρια. Καί πώς θυμόταν έκεΐνες τις δυό φορές πού μάννα καί κόρη τόν συνάντησαν έκέΐ ντυμένο τή στοβή τοϋ στρατιώτη.

Καί κάποια μέρα ντυμένο μέ τούτη τή στοβή τόν έφεραν στό σπίτι τους νεκρό.

Έ κείνη θά ήταν τώρα ή σύζυγος τοϋ ήρωα.

Τά βράδια βοηθούσε τή μικρή Άνδρούβα τους νά γράφει ποιήματα γιά τόν πατέρα. "Ένα άπό αύτά, θυμάται, τό διά-

Μ Δράση μαα

βασε ή μικρή καί στό μνημόσυνό του. Κ ι δβος ό κόσμος συγ- κινήθηκε σάν ακούσε μιά παιδική φωνούβα ν’ άπαγγέββει άπβά καί χαριτω μένα:

«Ξύπνα, πατέρα, κι έφτασε τής βευτεριάς ή ώρα, ξύπνα νά δεις τούς φίβους σου πού σοϋ προσφέρουν δώρα. Τά δώρα πού σοϋ πρόσφεραν, άμάραντα στεφάνια, είναι γιά σένανε τιμή, γιά μ ά ς ύπερηφάνια».Κ αί τό μικρό κορίτσι, σάν μεγάβωσε, θυμόταν έκεϊνα τά

Σάββατα πού έρχότανε στό σπίτι τους ό άνακριτής άπό τις Πβάτρες. Ε κείνος ό Ά γγβος «gentleman» πού προσπαθούσε, μέ διάφορα τεχνάσματα, νά άποσπάσει πβηροφορίες γιά τόν πατέρα της. Ε κείνο τό έφτάχρονο κορίτσι τίποτα δέν τοϋ έβεγε, γιατί ήξερε πώς τίποτα δέν έπρεπε νά τοϋ πει. Ά ς ήτανε μικρούβα. Τό γνώριζε καβά πώς τήν έμπιστευόταν ό πατέρας. Έξάββου, τά παιδικά χεράκια της εΐχαν παραδώ- σει ποββές φορές έπιστοβές σέ φίβους τοϋ πατέρα.

Κ αί σάν μεγάβωσε, θυμόταν τή γιαγιά της, έκείνη τή μέρα πού ήρθε στό σπίτι ό προδότης, γιά νά δείξει στούς Άγγβους τήν κρυψώνα. Όρμησε στόν προδότη ή γιαγιά κι άρχισε νά τοϋ τραβάει τήν κουκούβα. Τί κι άν δέν κατάφερε νά τοϋ τή βγάβει, ή φωνή του τόν είχε προδώσει. Τόν γνώρισε άκόμα καί ή μικρούβα.

Μά κείνο πού δέν θά ξεχνούσε ποτέ ήταν κείνη τή μέρα, πού τό σπίτι τους στοβίστηκε μέ δάφνες καί μυρσίνες, γιά νά ύποδεχτεϊ τόν πατέρα.

Τ ώ ρ α θά ή τα ν ή κ ό ρ η το ϋ ή ρ ω α .

Καί ή Έβπινίκη θυμόταν πώς έβγαινε στόν κήπο νά ποτίσει τά βουβούδια κάθε φορά πού οι Έγγβέζοι άρχιζαν τις έρευ­νες. Τό γνώριζε καβά. Μές στόν άνθόκηπό της είχε ό Άβέκος θάψει τό βάστιχο τοϋ αύτοκινήτου, μέσα στό όποιο κρύβανε τά δπβα γιά τόν άγώνα. ’Έπαιρνε έκείνη τό βάστιχο τοϋ πο­τίσματος καί έχυνε άφθονο τό νερό στά βουβούδια της, σάν έββεπε νά πβησιάζειό ’Άγγβος. Ό ’Άγγβος, πού ήταν άδύνατο νά φανταστεί πώς ό θάνατος παραμόνευε κάτω άπό τις ρίζες τών εύωδιαστών της βουβουδιών.

Κι δταν μιά βόμβα έκοψε τό νήμα τής ζωής τοϋ παιδιού της, ήξερε έκείνη πώς στήν πατρίδα είχε δώσει τό πάν.

«Εγώ τζι άν έδωσα τό πάν, ό πβάστης μ ο υ τό ξέρει,

γιατί τόν είχα μονογιόν, τόν είχα μονοπαίδι».ΤΗταυ ή μ ά ν ν α τοϋ ήρωα.

Κ αί ή άδεβφή τοϋ Άνδρέα δέν θά ξεχνούσε ποτέ κείνη τή μέρα, πού ένώ ποβυγραφοϋσε φ υββάδια γιά τόν άγώνα, έκαναν έφοδο στό σπίτι τους οι Άγγβοι. Μόβις πού πρόβαβε

νά κρύψει τόν ποβύγραφο πίσω άπό ένα ερμάρι ό Άνδρέας καί νά φύγει άπό τό παράθυρο. Έκείνη ύποδέ- χτηκε τούς Άγγβους μέ τό χα- μόγεβο καί είχε τήν ψυχραιμία νά τούς κεράσει κουραμπιέδες. Ε ύθύς έκεϊνοι σταμάτησαν τήν έρευνα. Δέν είχε πάνω της τίποτα τό ύπο­πτο έκείνη ή άτάραχη, χαμό- γεβαστή κοπέβα.

’Έφυγαν καί ούτε τόν ποβύ­γραφο άνακάβυψαν, ούτε τό κρυμμένο στόν άχυρώνα πο- βυβόβο. Αίγο μετά μιά βόμβα τής στέρησε τόν άδεβφό.

’Ε κ ε ίν η θά ήτ αν τώ ρ α ή άδεβφή τοϋ ήρωα.

Σέ τούτο τόν άγώνα, ποββές φορές, μιά σύζυγος, μιά κόρη, μιά μάννα, μιά άδεβφή στάθηκαν δίπβα στόν ανδρει­ωμένο. Τά δικά τους χέρια, ποββές φορές, έκοψαν δάφ­νες καί μυρσίνες γιά νά στα­θούν άδάκρυτες, δμοιες αρχαίες Σπαρτιάτισσες θαρ­ρείς, μπρός d ένα νιόσκαφτο τάφο. Τά δικά τους χείβη έψ αββαν δυνατά τόν έθνικό ϋμνο. Καί ή δική τους καρδιά έδινε στά πόδια φτερά, γιά νά τις φέρουν ποββές φορές σέ τοϋτο τό μνημείο. Γιά νά μή βείψει ποτέ τό β ά δ ι στό καν- τηβάκι τοϋ άνδρειωμένου. □

Πηγή:Παναγιώτα Ψ ιββίτα:Ιωάννου, Λει­τουργία Έ βευδερίας. Α φηγήσεις γιά τούς ήρω ες της Ε. O.K.Α. Λευκωσία ig 8g.

- Τά περιστατικά άναφέρονται στούς άγωνιστές τής Ε.Ο.Κ.Α Μι- χαήβ Κούκη, Άβέκο Κωνσταντί­νου καί Άνδρέα Άβραμίδη.

| J K

Κ Ι

Λ ν τ έ ξ ΰ Κ 6

Τό 1940-1941 ή Έ ββάδα των Θερμοπυβών καί τών Map οθόνών θριάμβευσε δίνοντας τό παράδειγμα τής άρετής, της αύτοθυσίας καί της μεγάβης άγάπης πρός τήν έβευΒερία. Κι όταν οί Γερμανοί είσέβαβαν στήν Έ ββάδα

τόνΆπρίβιο τοϋ 1941 γιά νά σώσουν τούς Ίταβούς καί οί μικροί γίναμε στόχος πε- βώριας έχδρότητος, άντέξαμε προτάσ­

σοντας τά στήΒη καί τή δύναμη τής ψυχής μας στά στίφη των στρατιωτών καί στά πβήΒη τών μηχανών.

Μείναμε όρθιοι καί ζήσαμε γιά βογαριασμό τής άνθρωπότητος. 'Όταν ύποδουβωθήκαμε, πιστέψαμε πρός στιγμήν ότι θά μάς δινόταν ό καιρός ν ’ άναπαυθοΰμε κάπως. Έστω κι αν μέναμε γυμνοί, άσιτοι, σιωπηβοί. Έστω κι αν φορούσαμε καί στόν ύπνο μας χειροπέδες, θά στρώναμε ένα κουρέβι στις πβάκες κι έτσι θά περνούσαμε τή μεγάβη νύχτα πού άρχισε.

Τήν περίοδο όμως έκείνη οι Γερμανοί κατα- κτητές έδειξαν όβη τήν αγριότητά τους. Καί τότε ορθώσαμε πάβι τό άνάστημά μας. Καθώς άκουγόταν μέσα στή νύχτα βαριά στά πεζο­δρόμια ή μπότα τών Γερμανών, οί νέοι μας άνέβαιναν στά βουνά ή έφευγαν στή Μέση Άνατοβή γιά νά συνεχίσουν τόν άγώνα εναν­

τίον τοϋ άξονα. Καί ένώ όβη ή Έ ββάδα και­γόταν, έξαυδραποδιζόταν, έρημωνόταν, ένώ παντοϋ οργίαζαν οί Γερμανοί μέ έκτεβέσεις, άπαγχονισμούς καί φωτιές, κατέστρεφαν, κατερείπωναν καί καταμάτωναν τό βαό μας, σταθήκαμε όρθιοι χάρις στήν πίστη μας στό Θεό καί τήν άθεράπευτη άγάπη μας στήν πα­τρίδα.

Δυό γεγονότα, άπό τά πάμποββα όμοια, θ’ άναφέρουμε στή συνέχεια, πού δείχνουν τή δυστυχία τοϋ βαοϋ μας καί τόν τρόπο μέ τόν όποιο μάς φέρθηκαν στις δεινές έκεΐνες ώρες οί τότε δήθεν σύμμαχοί μας. Δημοσιεύθηκαν στήν έφημερίδα «Καθημερινή» πριν άπό 7 τό ένα καί πριν άπό 6 μήνες τό άββο.

Ή πρώτη έπιστοβή έγράφη, όπως άναφέρει, παίρνοντας άφορμή άπό μιά έπιστοβή τοϋ Λάκη Ίωαννίδη μέ τίτβο «Ή ντροπή τοϋ πβα- νήτη γή» («ΗΚαθημερινή» 28.7 .2015, σεβ. ίο). Έ γραφε ό Λάκης Ίωαννίδης: «Μικρό παιδάκι έζησα στή Γερμανική κατοχή καί ββέπω στά πρόσωπα τών δύο Γερμανών ποβιτικών τις Ιδιες φυσιογνωμίες, άγριες καί άπάνθρωπες, νά σκοτώνουν μπροστά στά παιδικά μας μάτια Έ ββηνες πατριώτες στό στρατόπεδο τοϋ Παύβου Μεβά στή Σταυρούποβη. Γερμα­νούς στρατιώτες νά πυροβοβοϋν γιά νά σκο­τώνουν συγγενικά μας πρόσωπα, διότι άντιστάθηκαν στόν Γερμανό δυνάστη μέ

U g Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

*

τόβμη καί περηφάνια». Καί ό κ. Ίωαυυίδης άναφέρεται «στούς Θείους του Ξενοφώντα, Κώστα, στά δέκα νέα παβικάρια τοϋ Καν- στρίου πεδίου της γειτονιάς του, τά όποϊα κα­τακρεούργησαν μέ πρωτοφανή άγριότητα πού συγκβόνισε τήν κοινωνία τής Θεσσαβονίκης, άββά καί τό βαθιά χαραγμένο στήν ψυχή του δράμα τοϋ έβραϊκοϋ έββηνισμοϋ», πού, όπως προσθέτει, «τό ζήσαμ£ άπό κουτά στις διπβανές γειτονιές τής Ραμόνας καί τής Ξηροκρήνης. ΟΙ γονείς μας καί οι γείτονες προσπάθησαν νά προστατέψουν τούς Εβραίους τής περιοχής μας άπό τήν άρρωστημένη βαρβαρότητα τών Γερμανών άπογόνων τών θύννων».

Παίρνοντας βοιπόν άφορμή άπό τό πιό πάνω γράμμα τοϋ Λάκη Ίωαννίδη , ό Γ. Κοκοσούβας άπό τό Μεσοβόγγι έγραψε στήν «Καθημερινή» τής 13.10.2015, σεβ. ίο:

Αντιγράφω δύο παραγράφους άπό τό 6ι- 6βίο μου: «Ή τάξη μου καί άββες ιστορίες

βογής βογής» Άράκυνθος - Μεσοβόγγι 2001, σεβ. ι66, 2 άντίτυπα τού όποιου έχουν κατατεθεί στήν ’Εθνική Βιββιοθήκη τής Έββά- δος.

«Συνέβη κάποτε (περίοδος γερμανικής κα- τοχής 1944) πετάξουν στά σκουπίδια Γερ­μανοί στρατιώτες ένα βαρέβι άπό μαρμεβάδα. Μερικά παιδιά, στήν περιοχή τοϋ Δεσποτικοϋ, ρίχτηκαν στό βαρέβι καί άρχισαν νά γβείφουν

μέ τά χέρια τους δ,u εϊχε άπομείνει στόν έσωτερικό του. Δέν άργησε νά πβησιάσει

ένας Γερμανός καί νά ρίξει χώμα μέσα στό βαρέβι... (ούτε τ’ άποφάγια τους δέν άφη­ναν οί Γερμανοί ατά παιδιά πού βιμοκτο- νοϋσαν).

Τότε πού οί Γερμανοί άρχισαν να έγκαταβεί- πουν διάφορους χώρους, έτρεχαν έκεϊ παιδιά μήπως βροϋν τίποτε νά πάρουν. Άνάμεσά τους ό ένδεκάχρονος γιός τοϋ Πβούταρχου Παβα- βιτσίνη, Βασιβάκης, τόν όποιο οί Γερμανοί πυ- ροβόβησαν καί τόν σκότωσαν.

Σέ βίγο τόν περνούσαν μπροστά άπό τό σπίτι μας μέσα σέ χ(ε)ράμι. Καί ήταν βίγο πριν τό μεσημέρι, στις γ Σεπτεμβρίου 1944> δύο μέρες προτού έγκαταβείψουν οί Γερμανοί τό στρατό­πεδο τοϋ 2/39 Σ. Εύζώνων καί 5 μέρες προτοΰ καί ό τεβευταϊος Γερμανός έγκαταβείψει τό Μεσοβόγγυ>.

Στις 2 l . l l . 20 l 5 κο-ί ° 11) σε^· 10 τήξ ίδιας έφη-

μερίδος δημοσιεύθηκε καί ή άκόβουθη έπι- στοβή τοϋ Ακαδημαϊκού Κ. I. Δεσποτόπου- βου, πού δείχνει τόν... «άνθρωπισμό» (!) τών Βρετανών συμμάχων μας άπέναντι στόν β ι- μώττοντα βαό μας στά χρόνια τής γερμα­νικής κατοχής:

«Κύριε διευθυντά,Νομίζω καθήκον μου νά έπισημάνω σπου­

δαίο γεγονός άπό τήν Κατοχή, σωστικό τοϋ βαοΰ τών Αθηνών άπό τή βιμοκτονία, καί νά μνημονεύσω τά πρόσωπα πού συνέβαβαν d αύτό, άξια τής εύγνωμοσύνης μας.

Ό καθοβικός (Σ.Σ. παπικός) έπίσκοπος στήν Κωνσταντινούποβη Roncali μετά πρό- σκβηση -έκκβηση τοϋ ύπουργοϋ τότε καθη- γητοϋ Θεοβογίας Νικοβάου Λούβαρη, ήβθε στήν Αθήνα καί διαπίστωσε τόν κίνδυνο βι- μοκτονίας τοϋ βαοΰ τών Αθηνών. Έτίμησε τό καθήκον του: διεκτραγώδησε τήν κατά­σταση πρός τόν Πάπα καί ζήτησε τήν έπέμ- 6ασή του. Ό Πάπας έπέτυχε νά δεχθεί ό Μουσοβίνι έφοδιασμό σέ τρόφιμα τοϋ βαοϋ τών Αθηνών μέ πβοϊα μή έμπόβεμου κρά­τους, συμφώνησε πρός αύτό καί ό Χίτβερ. Χρειαζόταν όμως ή συναίνεση καί τής άββης πβευράς. Καί ό Τσώρτσιβ πρόβαβε άνέν- δοτη άρνηση. Συνέβη όμως τότε νά μεταβεϊ στήν Αμερική πρός διαπραγμάτευση μέ τόν πρόεδρο Ροϋσβεβτ. Οί "Εββηνες τής Αμε­ρικής τοϋ ζήτησαν μέ πβήθος άτομικά τηβε- γραφήματα, νά συμφωνήσει καί αύτός. Παρέμεινε άνένδοτος. Συγκρότησαν τότε ειδική έπιτροπή μέ πρόεδρο τήν Έβεονώρα Ροϋσβεβτ. Καί αύτή πέτυχε νά κάμψει τήν άδιαββαξία τοϋ Τσώρτσιβ, καθώς αύτός είχε Ανάγκη τή βοήθεια τοϋ συζύγου της.

Καί τότε ή κυβέρνηση τής Έ ββάδος στό Κάιρο έσπευσε καί μέ δύο πβοϊα, ένα τουρ­κικό, «τό Κουρτουβούς» καί ένα σουηδικό, τό «Άβαρίν». έφοδίασε μέ τρόφιμα τόν βαό τών Αθηνών».

’Έτσι ζήσαμε τότε οί Έ ββηνες στή χερσό­νησο Έββάς, πού δίδαξε στόν κόσμο πώς νά Αγωνίζεται, πώς νά στέκεται όρθιος καί τί σημαίνει άγάπη στήν πατρίδα καί τήν έβευ- θερία.

Καί προπαντός τί σημαίνειΑ ν θ ρ ω π ισ μ ό ς κ α ί π ο β ιτ ισ μ ό ς ...

ν. π . 6.

I

11:

Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016 ιψ&β 167

. . .....

Μ δίδουν τή χροιά τής καρδιάς Της, θέτει τούς παρα­

κάτω Πάγους στό στόμα τής Ύπεραγίας Θε­οτόκου, καθώς στέκεται έμπρός στό Σταυρό τοϋ Υίοϋ Της, ό έπιφαυής βυζαντινός θεο- βόγος τοϋ gov αίώνος άγιος Γεώργιος, μη- τροποβίτης Νικομήδειας. Διάκονος αρχικά στόν περικαββή ναό τής τοϋ Θεοί1 Σοφίας ό Γεώργιος άπό νεαράς ήβικίας έπιδόδηκε στό κηρυκτικό έργο καί άπέκτησε φήμη βαμπροϋ ιεροκήρυκος καί σοφοϋ θεοβό- γου.

Συνδέθηκε μέ στενή φιβία μέ τόν άγιο Πατριάρχη Φώτιο, ό όποιος καί τόν χειρο­τόνησε έπίσκοπο Νικομήδειας τής Β ιθυ­νίας. Ή προσωπική άκτινοβοβία τοϋ Γεωργίου στάθηκε άφορμή νά συγκεντρω­θούν γύρω του άνδρες άνωτέρας παιδείας, μέ τή σύμπραξη των όποιων ό μητροπο- βίτης κατέστησε τήν έπαρχία του άξιό- βογο πνευματικό κέντρο.

Σημαντικός άριθμός άπό βόγους του μάς έχει διασωθεί, τό μεγαβύ- τερο μέρος έκ των οποίων άναφέ- ρεται σέ γεγονότα σχετιζόμενα μέ τόν βίο τής Ύπερ αγίας Θεο­τόκου. Κάποια ύμνογραφικά του κείμενα βρίσκονται καί σήμερα σέ βειτουργική χρήση.

Τό παρακάτω άπόσπασμα είναι άπό τό βόγο του «εις τό’ “Ειστήκεισαν παρά τω σταυρω τοϋ Ιησοϋ ή μήτηρ αύτοϋ καί ή άδεβφή τής μητρός αύτοϋ”».

168 Μ S(pSSVjj Vpim Τ ε ΰ χ ο ς 538, Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016

□ «Η Σταύρωση», τοιχογραφία Ί. Μουης Καβαμίου

« Σ ί γ ύ ρ ω σ α ι ? ,

3)ώς μοο

yhjd κύτατο»ΚείμενοΈ πεί δέ πάντα όσα βουβομέυοις

η ν τοϊς δεοκτόνοις τοβμησαι πε- πβήρωτοβ...) τότε δή, τότε τών συ- νωδούντων άνεδεϊσα, κ α ί έ π ’ άδειας προσπεβάσασα, όσον έπι- ψαύειν τοϋ σταυροϋ, τούς μ έν άχράντους κατεφίβει πόδάς, κα ί τάς καδηβω δείσας ώτειβάς περιε- πτύσσετο ' τά τε βακίσματα τών αιμάτων άπαρυομένη, όφδαβμοϊς προσήγε κα ί καρδία αύτώ δ ’ ένα- τενίζουσα, τοιάδε δακρύουσα προ- σεφδ έγγειο ·

«Τίτοΰτο, Δέσποτα;Αΰταίσου της

ΕρμηνείαΜόβις βοιπόυ όβοκβήρωσαυ οί δεο-

κτόυοι όβα όσα με Θράσος δέβησαν νά κάνουν (...) τότε Έκείνη, έβεύδερη 7τιά άπό τούς καταπιεστές της, ηβδε άφοβα ποβύ κοντά στό σταυρό, τόσο ώστε νά τόν άκουμπά, καί άρχισε νά καταφιβεΐ τούς άχράντους πόδας (τοϋ Υίοϋ της) καί νά περιπτύσσεται τις πβηγές τών καρφιών. Κ αί καδώς σφόγγιζε τις ροές τών αιμάτων, κοβ- βοϋσε πάνω τους μάτια καί καρδιά. Ατένιζε τόν Υιό Της καί τέτοια Τοϋ βεγε μέ δάκρυα.

-Τί ’ναι τοϋτο, Δέσποτα; Αύτές εΐναι ; >

Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016 Μ 169

άπορρήτου συγκαταβάσεω ς α ί άμοιβαί; Τοϋτό σοι τής μ εγά β η ς εύσπβαγχνίας τό άνταπόδομα; τοιαύταις οί εύεργετηθέντες σε τιμαΐς άντημείψαντο; Ώ άδικωτάτου τοβμήματος! ώ άνοσίου κρίσεως! Οί άδι­κοι τόν δίκαιόν σε κατεδίκασαν' οί ύπεύ- δυνοι, τόν άυεύδυνου κατέκριυαν' οί άχάριστοι, τόν ευεργέτην άναιροΰσιν' οί πονηροί δοϋβοι, τόν άγαάόν άνήρτησαν δεσπότην. (...) Τίνων άδικημάτωνάυτέκτι- σιν, τόν άδικον έμηχανήσαντο κατά σοϋ φόνον; (...)Ά ντί τώ νμεγάβω ν ταϋδ’ύπε- νόησαν εύεργεσιώ ν; Ά ν τ ί μυρίω ν άγαδών, κα ί τής τοϋ γενέσδαι κ α ί διαμέ- νειν χάρ ιτος ταϋτα; Υπέρ τών άυαστάν- των σε δανατοΰσι νεκρών; Υ π έρ τών φωτισδέντων άφδαβμών, τούς σωματι­κούς σου μύσαι κατασπεύδουσιν όφδαβ- μούς; Ά ντί ποββώ ν ιαμάτων τά ποδεινά μοι κατέτρωσάν σου μ έ β η ; Ά ν τί τής άπαμφιασδείσης τών κατάστικτων βεπρώ ν άμορφίας, έγύμνωσάν σε τό γβυ- κύτατόν μοι φ έγγος' έγύμνω σάν τόν τής δικαιοσύνης ήβιον' έγύμνω σάν τό ώραι- ότατόν μοι έγκαβώπισμα. Έ τρω σανμέβη τοϋ άχραντον τήν έμήν διατηρήσαντος άγνείαν, τοϋ άβώβητα τής παρδενίας κα ί καδαρότητος διαφυβάξαντος σήμαν­τρα. (...)

«Δΰσον, ήβιε, τό έμόν κ α ί τοϋ κόσμου σωματικώς δυόμενου καδορών φώς. Φρί­ξον. ούρανέ, κα ί τώ κατηφεϊσχήματι συ­ν ερ αν ίζου μοι τόν δρή νο ν ' πένδησον τήν τοϋ κοινοϋ Δεσπότου κατανοών σφαγήν. Ώ γή, κα ί δεμεβίω ν αιωνίων βάσις. όρη τε κα ί νάπαι, μ ή πράως τόν άδικον ένέγ- κοιτε φόνον. Δονήδητε καταχδόνια ' συ- σκυδρώπαζέ μοι, πάσα τερπνότης βειμώνων. Ιδού γάρ ό τοΐς ποικίβοις σε κατακοσμήσας άνδεσιν, ήτιμωμένος έπ ί ξύβου κρέμαται ό ταϊς μυριπνόοις εύχροία ις σε περικαββύνας. άκα ββής καίάνείδεος άνήρτηται τώ άνδρωπίνω'πό άνόδευτον κάββος, ή άναββοίωτος ώραι- ότης, κα ί τής τεκούσης διηνεκής τερπνό­της» (PG 100, 14 6 9 -1472)·

οί άνταμοιβές γιά τήν άνέκφραστή Σου συγκατάβαση; Αύτή ή άνταπόδοση στή μεγάβη Σου εύσπ βαχνία; Αύτές οί τιμές, μέ τις όποιες Σέ άντάμειψαυ οί ευεργετη­μένοι άπό Ε σ ένα : Ώ τόβμημα άδικότατο!’Ώ άπόφαση άνόσια! Οί άδικοι κατεδίκα­σαν Εσένα τόν δίκαιο. Οί φταίχτες κατέ- κριναν τόν άδώο. Οί άχάριστοι φονεύουν τόν εύεργέτη. Οί πονηροί δοϋβοι σταυρώ­νουν τόν άγαΘό δεσπότη. (...) Γιά ποιά I άδικήματα μηχανεύτηκαν έναντίον Σου τόν άδικο αύτό φ όνο; (...) Γιά τις μεγάβες Σου εύεργεσίες τά έπινόησαν αύτά ; Γιά τά μύρια άγαδά καί τή χά ρη πού τούς έδωσες γιά πάντα; Γιά τούς άναστημέ- νους νεκρούς Σέ θανατώ νουν; Γιά τά μάτια πού ξαναβρήκαν τό φώς τους σπεύ­δουν νά βυθίσουν στό σκοτάδι τούς όφθαβμούς Σου; Γιά τις ποββές Σου θε­ραπείες κατετραυμάτισαν τά ποθητά σέ μένα μέβη Σου; Γιά τήν άποκαταστημένη άηδία τών κατάστικτων βεπρών τους Σέ γύμνωσαν, Φώς μου γβυκύτατο. Γύμνω­σαν τόν ήβιο τής δικαιοσύνης. Γύμνωσαν τό ώραιότατό μου στοβίδι. Τραυμάτισαν τά μέβη Εκείνου πού διατήρησε άχραντη τήν αγνότητα τή δική μου καί διαφύβαξε άββαβή τά σημάδια τής παρθενίας καί καθαρότητός μου. (...)

Σβήσε, ήβιε, πού ββέπεις νά σβήνει σω­ματικά τό Φώς τό δικό μου καί τοϋ κό­σμου. Φρίξε, ούρανέ, καί θρήνησε μαζί μου μέ τό μουντό σου χρώμα. Πένθησε ββέποντας τή σφαγή τοϋ Δεσπότου τών πάντων. Γή καί θεμέβια αιώνια, όρη καί κοιβάδες, μήν άνεχθεϊτε τόν άδικο φόνο. Σεισθεϊτε, τά καταχθόνια. Γίνε σκυθρωπή μαζί μου δβη ή ομορφιά τής εξοχής. Διότι, νά, Αύτός πού σέ στόβισε μέ κάθε ποικιβία άπό άνθη. πάνω στό ξύβο ατι­μασμένος κρέμεται. Αύτός πού σέ περικό­σμησε μ έχ ίβ ια δυό χρώματα εύωδιαστών βουβουδιών, άσχημος καί άμορφος έχει άνέβει στό σταυρό. Τό άβηθινό κάββος, ή άναββοίωτη ομορφιά, ή παντοτινή εύφροσύνη τής μητέρας Τ ου! □

170 Μ δ ώ Τγβ Τ εΰχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

/

Βασ. Πετρουλέα,

Δρ. Φυσικου,

δ/ντή ερευνών

«Δημόκριτος»

« Ε ι ς ό σ μ π νΌ ύπάββηβος τής NASA George Aldrich έχει ένα ττοβύ άσυνήθ ι­

στό ρόβο. Είναι ό άνθρωπος πού μυρίζει τά άντικείμενα προτού αύτά άποσταβοϋν στό Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ΔΔΣ). Όποιαδήποτε μυ­ρωδιά μπει στόν ΛΛΣ εΐναι δύσκοβο νά άπομακρυνθεϊ καί φυσικά δέ μπορεί νά «άνοίξει κανείς τό παράθυρο», διότι μαζί μέ τις οσμές θά χ α θ εί καί δβος ό άέρας του διαστημόπβοιου στό κενό τοϋ δια­στήματος !

Ό ΔΔΣ, πού περιφέρεται στά μοο περίπου χιβιόμετρα πάνω άπό τή γή, έκεϊ πού ή άτμόσφαιρα τής γης είναι πρακτικά άνύπαρκτη, άπο- τεβεϊμία αύτοδύναμη (ένμέρει) κατοικία, μέ ύβικά δανεισμένα (καί άναπβηρούμενα) έξ όβοκβήρου άπό τή γή. Δανεική εΐναι καί ή άτμόσφαιρά του. Αύτή καβύπτει ορισμένες άπό τις εύεργετικές ιδιό­τητες τής γήινης άτμόσφαιρας, τό οξυγόνο γιά τήν άναπνοή, τήν κα- τάββηβη πίεση καί τή δυνατότητα ηχητικής έπικοινωνίας, δέν έχει όμως τήν έκπβηκτική άναγεννητική Ικανότητα τής τεβευταίας.

Απειρες οσμές έχουν άπεβευθερωθεϊ κατά τή μακραίωνη ιστορία τής γήινης άτμόσφαιρας καί ή άτμόσφαιρα δέν είναι πνιγηρή, άββά διαρκώς άνανεώνεται χω ρ ίς φίβτρα καί άντβίες μέσω των θαυ­μαστών μηχανισμών άνακύκβωσης, σέ συνεργασία μέ τήν ήβιακή

ένέργεια καί τή βιόσφαιρα καί είναι πάντα έτοιμη νά φιβοξενήσει καί νέες οσμές. ^

* * #

Ή άτμόσφαφα τής γής, άνάμεσα στις ποββές φιβάνθρωπες ίδιότητές της, έχει

καί τήν ιδιότητα νά φ ιβοξενεϊ καί νά διαχέει τις οσμές. Πτητικές ούσίες, οι όποιες μεταφέρουν ποβύτιμες πβηροφορίες στούς ζωντα­νούς οργανισμούς: άπό τις κακοσμίες πού μάς προειδοποιούν γιά πηγές μόβυνσης μέχρι τήν άπέραντη ποικιβία τών άρωμάτων, τά όποια δίνουν μία ύπέροχη διάσταση στό κά ββος τής δημιουργίας.

Μ έχρι πρότινος έθεωρεϊτο δτι ή άνθρώπινη όσφρηση μπορεί νά διακρίνει μέχρι 10.000 διαφορετικές οσμές. Πρόσφατες μεβέτες άνε- 6 όζουν αύτό τό νούμερο στό ίβιγγιώδες ι τρισεκατομμύριο (ίσως καί παραπάνω)!1

Μέ κάβε άναπνοή πού παίρνουμε, κάνουμε καί μία δειγματοβη- ψία τού περι6 άββοντος γιά κινδύνους, τροφή, εύωδίες, γιά τήν πα­ρουσία αββω ν ζωντανών οργανισμών κ,ο.κ. 'Οπουδήποτε πάμε, ή μύτη μάς προειδοποιεί. Πρώτα μυρίζουμε κάτι καί μετά τό γευόμα­στε. Τά βρέφη άναγνωρίζουν τή μητέρα τους άπό τή στιγμή τής γέν­νησης μέ τή βοήθεια τής όσφρησης. Αντίστροφα καί οί μητέρες έντός 24 ώρών άναπτύσσουν εύαισθησία στήν ιδιαίτερη μυρωδιά τοϋ νε­ογνού τους.

Στό ζωικό βασίβειο οι μυρωδιές παίζουν τεράστιο ρόβο στήν ταυ­τοποίηση καί έπικοινωνία. Τά ζώα άναγνωρίζουν ποββές φορές τήν ιεραρχία καί τήν περιοχή έπικράτειάς τους μέσω τών όσμών.

Οί όσμές εΐναι χημικές ούσίες, οί όποιες εισέρχονται μέ τήν άνα­πνοή στή ρινική κοιβότητα καί διεγείρουν τό οσφρητικό έπιΒήβιο στήν οροφή τής ρ ινικής κοιβότητας. Αύτό περιέχει έκατομμύρια αισθητικούς νευρώνες, οί όποιοι μεταβιβάζουν τις νευρικές ώσεις στόν οσφρητικό βοββό καί άπό κεϊ, σάν ήβεκτρικά σήματα, στόν οσφρητικό φβοιό τοϋ έγκεφάβου.

Α ς σημειωθεί ότι ή «όσφρηση εΐναι έξαιρετικά εύαίσδητη αίσθηση καί μάς ειδοποιεί έξ άποστάσεως καί έγκαίρως, προτού τυχόν ββα­πτικές ούσίες συσσωρευτούν σέ ύψηβά έπίπεδα. Συμβαίνει δέ καί ούσίες, οί όποιες σέ χα μη βές συγκεντρώσεις είναι εύχάριστες καί προκαβούν τήν αίσθηση τοϋ άρώματος, σέ ύψηβές ββ απτικές συγ­κεντρώσεις νά προκαβούν τήν αίσθηση τής δυσοσμίας.

Ή όσφρηση συνδέεται ισχυρά μέ ποββές σημαντικές βειτουρ-γίες τοϋ έγκεφάβου.

άγνότητος σάν «θυμίαμα εύοσμου» καί «μύρον ποβύτιμον». Στούς τοίχους άπεικονί- ζονται οί έκβεκτοί έκπρόσωποι τής άνθρωπό- τητος, οί Άγιοι, τά άνθη τά εύοσμα τού νοητού παραδείσου. Καί τό έκκβησίασμα διά τοϋ βει- τουργοΰ ίερέως άναπέμπει τό έκβεκτό άρωμα τοϋ θυμιάματος, τό όποιο ένώνεται μέ τις προ­σευχές των πιστών καί «τόν καπνό των θυμια­μάτων» τοϋ «χρυσού βιβανωτοϋ» [Άποκ. η ' 3'4)> δηβαδή τις προσευχές της έν ούρανοΐς θριαμβευούσης έκκβησίας, προσφορά καί ικεσία στό Θρόνο της Χάριτος «εις οσμήν εύωδίας πνευματικής».

φ %:Τά άρώματα εΐναι αποστάγματα φυσικών

ούσιών, οί όποιες κάποια στιγμή έξαντ- βοϋνται, όπως κάθε τι τό φθαρτό, άφήνοντας πίσω τους τόν πόθο γιά περισσότερη εύωδία, γιά μόνιμη εύωδία.

Μόνο ό Χριστός, ό όποιος (έκ)κενοϋται μέ τήν σάρκωση, ά ββά παραμένει συγχρόνως Θεός άναββοίωτος, είναι τό «μύρον τό άκένω- τον». Κ αί ή Θεοτόκος, τήν οποία ύμνοϋμε ιδι­αιτέρως αύτή τήν περίοδο, είναι ή «θεία μυροθήκη», τό θειο σκεϋος πού δέχθηκε τό άκένωτο μϋρο, τό όποιο «έξεκενώθη καί έξε- χύθη έπάνω της»3.

Καί κάθε πιστός, στό βαθμό πού γίνεται δε­κτικός τής θείας χάριτος, άνοίγει ένα παρά­θυρο πρός τήν πνευματική άτμόσφαφα, τήν εύωδία τοϋ Παραδείσου. □

ι. «Humans can discriminate more than 1 trillion ol­factory stimuli» Bushdid, C., Magnasco, M. O., Vosshall. L. B. & Keller. A. Science 343 , 1370-1372 (2014).

2 . Κατά τό μυστήριο του Χρίσματος μετά τήν βάπτιση χριόμαστε μέ τό Άγιο Μύρο, τό όποιο άποτεβεϊται άπό 40 άρώματα, πού συμβοβίζουν τά ποββά χαρίσματα τοϋ Άγιου Πνεύματος.

3 · Ββ. Άρχιμ. Έπιφανίου Θεοδωροπούβου, «Ο ΑΚΑΘΙ­ΣΤΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΕΤΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ», 7. Ησυχαστή­ριου «Κεχαριτωμέντι Θεοτόκος», Τροιζήυ, σημ. 4°·

Οί οσμές ξαναφέρνουν στή μνήμη μας, μέ ξεχωριστή ζωντάνια, στιγμές τοϋ παρεβθόντος καί έπηρεάζουν έντονα τά αισθήματα καί τήν ψυχική μας διάθεση. Ή μυρωδιά τής γαρδένιας μάς θυμίζει τήν άνοιξη, ή μυρωδιά τοϋ πεύκου μάς άνεβάζει στό βουνό, ή μυρωδιά τοϋ θυμιάματος άνυ- ψώνει τήν ψυχή μας στόν ούρανό.

Παρατηρούμε δέ καί μία θαυμάσια άντιστοι- χία, πού παραπέμπει στό μεγαβειώδη σχεδία­σμά τής δημιουργίας. Οί δυσάρεστες μυρωδιές συνδέονται μέ τό άπόββητο, τό άρρωστο, τό άσχημο, ένώ οί εύχάριστες όσμές μέ τό ώφέβιμο, τό ύγιές, τό ώραϊο.

Κ αί δέν περιορίζονται οί όσμές μόνο στό 7λει­τουργικό καί αισθητικό τους ρόβο, άββά έπε- κτείνονται καί άποτεβοϋν προθάβαμο γιά τήν είσοδο στόν πνευματικό κόσμο. Ό έχθρός τοϋ ώραίου, ό διάβοβος, κάνει αισθητή τήν πα­ρουσία του μέ δυσοσμία, ένώ τά βείψ ανα τών Άγιων εύωδιάζουν, είσάγοντάς μας μέσω τών αισθήσεων στόν κόσμο τής πνευματικής εύωδίας. Ό πως καί κάθε u τό άβηθινά ώραϊο στή δημιουργία, έτσι καί οί εύωδιές έχουν τόν ύψηβό προορισμό νά μάς οδηγήσουν στό αιώνια ώραϊο, τήν πηγή τοϋ κάθε ώραίου, τόν Χριστσ1.

Δέν ύπάρχει ώραιότερη σύμπβεξη τοϋ αισθητού μέ τό ύπεραισθητό καί τοϋ φθαρτού μέ τό άφθαρτο καί αιώνιο άπό τή θεία βα- τρεία. Έ κεϊ ή μετάβαση άπό τόν κόσμο τών αισθήσεων στις πνευματικές αισθήσεις γίνεται φυσικά καί άβίαστα. Πάνω, στόν τροϋβο τοϋ ναοϋ, ό Παντοκράτωρ Κύριος, ό Ή βιος τής δικαιοσύνης, άποστέββει τις άκτίνες τής Χά- ριτός Του σκορπίζοντας πνευματική εύωδία σέ όβη τήν κτίση. Στήν κόγχη τοϋ ίεροϋ τό «ήδύπνοον κρίνον», ή Ύπεραγία Θεοτόκος,

έκπέμπει τήν εύωδία τής παρθενικής

174 Τ ε ύ χ ο ς 538, Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016

ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Αγαπητή «Δράση»,Εΐναι ϋ άπορεΐ κανείς γιατί ό δήμαρχος Άδηναίων πανηγύρισε τό

γεγονός ότι στις 25 Ιανουάριου 2016 ύπέγραψε στό Γραφείο τοϋ Δη­μαρχείου Άδηνών τή ληξιαρχική πράξη γιά τό «Σύμφωνο Συμβίωσης» δύο ομοφυλόφιλων! Τό πρώτο ομοφυλόφιλο ζευγάρι τών Άδηνών εΐναι ένας ββχρονος γιατρός καί ένας βοχρονος δικηγόρος. Μετά τήν ύπογραφή τοϋ ... «γάμου» αύτοϋ ό δήμαρχος Άδηναίων δήλωσε μέ καύχηση: «Υπέγραφα πριν άπό λίγο τό πρώτο Σύμφωνο Συμβίωσης ομόφυλου ζευγαριού. Σημαντική μέρα γιά τά δικαιώματα στή χώρα μας».

Πολύ σημαντική! Σημαντικότατη! Ά λ λ ά πρέπει νά μάς έξηγήσει ό κ. Δήμαρχος τοΰτο: Πώς εΐναι δικαίωμα κάτι πού άντιβαίνει στούς φυσικούς νόμους καί στούς νόμους τοϋ Θεοϋ; Πώς εΐναι δικαίωμα ή ϋβρις κατά τής φύσεως καί ή ϋβρις κατά τοϋ Δημιουργού, πού δέσπισε τό γάμο άνδρός καί γυναικός καί αύτόν εύλόγησε; Καί μέχρι τώρα πού δέν είχαμε τό «Σύμφωνο Συμβίωσης» ποιό δικαίωμα καταπατού­σαμε καί τό άνακαλύψαμε μόλις τώρα;

Ό άπορώνΒιργίβιος Α.

I S I

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ τών ΤΟΥΡΚΩΝ ΠΡΩΤΟΣ Ο ΡΩΣΟΣ καί ΔΕΥΤΕΡΟΣ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!

Αγαπητή «Δράση»,’Επειδή έπικρατεϊ ή έντύπωση ότι στήν Τουρκία ύπάρχει δημοκρα­

τική σκέψη καί συνέπεια καί κυρίως διότι μερικοί βαυκαβίζονται μέ τήν ιδέα δτι μπορούμε νά τά βροϋμε μέ τήν Τουρκία καί νά έχουμε φιλικές καί αρμονικές σχέσεις, σάς πληροφορώ τά άκόλουδα:

Σέ άρδρο τής γνωστής ιστοσελίδας διεδνολογικών καί γεύ3στρατη­γικών δεμάτων «analysts for change» (6.3.2016) άναφέρονται μεταξύ τών άλλων καί τά έξής...Αρμένιοι, ά λλά καί Ρώσοι σά λαοί, δέν έχουν καμία συμπάδεια στήν Τουρκία, άλλά καί οί Τούρκοι έχουν διαρκές μίσος γιά Ρώσους, "Ελληνες καί ’Αρμένιους (φυσικά αύτό δέν περιλαμβάνει άπαντες, άλλά αύτό εΐναι πάντως τό γενικό κλίμα)... Σημειώστε ότι στήν κεντρική είσοδο τής Σχολής Πολέμου στήν Ά γ­κυρα, ύπάρχει μιά παλιά έπιγραφή πού άναγράφει στά τούρκικα: «Tilrklerin en buyuk dusman Rus bir Yunan iki», δηλαδή «Ο μεγα­λύτερος έχδρός τών Τούρκων, πρώτος ό Ρώσος καί δεύτερος ό "Ε λ­ληνας»!

Οί Τοϋρκοι εΐναι έπιτήδειοι στό νά έξαπατοϋν φίλους καί συμμά­χους. "Έτσι καί στήν Ε λλά δ α ύπάρχουν άκόμη άφελεϊς πού δέν έχουν άντιληφδεϊ δτι μοναδικός στόχος τών Τούρκων κεμαλιστών ή τοϋ σουλτάνου Έρντογάν εΐναι οι σταδερές διεκδικήσεις εις βάρος τής έδνικής μας κυριαρχίας.

Μέ τιμή Εύαγόρας Όνησίβου

Άδήναι

Η ΡΟΤΟΝΤΑ τής ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αξιότιμε Κύριε Διευδυντά,Σάς άποστέββουμε συνημμένος τήν άπόφαση

τοϋ Υπουργείου Ποβιτισμοΰ και Άδβητισμοϋ 31748/i82g8/g70/250 04/02/2016 μέ δέμα:

«’Έγκριση απόδοσης χρήσεων στή Ροτόντα Θεσ- σαβονίκης, Δήμου Θεσσαβονίκης, Π. Ε. Θεσσα- βονίκης, Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας τοϋ Ύπουργοΰ Ποβιτισμοΰ καί Άδβητισμοΰ»

Πώς νά χαρακτηρίσει κανείς, κατ’ άρχήν, τή διατύπωση τοϋ δέματος τής άποφάσεως αύτής;

Δέν υπάρχει καμιά άναφορά στόν Ιερό Ναό τοϋ Άγιου Γεωργίου (Ροτόντα), όπως έπίσης καμιά ένημέρωση στήν Έκκβησίαβ).

'Όπως είναι γνωστό, ό ιερός Ναός τοϋ Άγιου Γε­ωργίου (Ροτόντα), άρχικώς Ναός τών Άσωμάτων, ύπήρξε ιερός χώρος βατρείας τοΰ άβηδινοϋ Θεοϋ, καδαγιασμένος μέ Ιερά βείψανα Μαρτύρων περί­που άπό τό 370 μ.Χ· βέχρι τό lg gi μ.Χ. καί άπό τό ig i2 μέχρι σήμερα, δηβαδή περίπου 1.320 χρόνια.

Ακόμη καί τά 321 χρόνια πού μετατρέπεται διά τής 6ίας σέ τζαμί καί ύφίσταται φοβερές κατα­στροφές, δέν έχασε τήν ίερότητά του, διότι κάτω άπό τή δέση τής Άγιας Τράπεζας ύπήρχε πάντα τό πρώτο έγκαίνιο τοϋ ναοϋ μέ τό μαρτυρικό αίμα πού βρέδηκε τό ig53-

Ή άνωτέρω άπόφαση τοϋ Υπουργείου Ποβιτι- σμοΰ καί Άδβητισμοΰ, άγνοώντας τούς ιερούς κα­νόνες καί τήν προγονική δεοσέδεια τών Έββήνων, άποφασίζει άσύστοβα στόν ιερό χώρο τοϋ ναοϋ «χρήσεις κοσμικοϋ χαρακτήρα».

Αδιαφορώντας γιά τήν ιερότητα τοϋ χώρου, τοβμά μάβιστα νά έγκρίνει άκόμη καί έκδηβώ- σεις άββοδρήσκων.

Ή άπόφαση τοϋ Υπουργείου Ποβιτισμοΰ καί Άδβητισμοΰ είναι άντίδετη πρός τούς δείους καί τούς άνδρώπινους νόμους.

Δέν άναφέρει καν τήν έκκβηοία, άπαγορεύον- τάς της, κατά κάποιο τρόπο, νά έχει γνώμη πάνω σέ ζήτημα καδαρά δρησκευτικό καί έκκβησια- στικό. Λές καί χάδηκαν οί αϊδουσες γιά χοροδρά­ματα, συναυβίες κβπ.

Εΐναι γνωστό άπό ποιούς καί γιατί οί ιεροί ναοί μεταββήδηκαν στό παρεβδόν καί μεταδάββονται άκόμα καί σήμερα σέ μουσεία, αϊδουσες κο­σμικών έκδηβώσεων κβπ.

Στόχος τής άποφάσεως φαίνεται νά είναι ή

άποϊεροποίηση τοϋ χώρου τοΰ πανάρχαιου αύτοϋ ναοϋ, πού έχει άποτυπωμένη έπάνω του δβη τήν ιστορία τής άρχαίας αύτής ποβιτείας, τής άποστοβικής Έκκβησίας τοΰ άποστόβου Παύβου, τοΰ μεγαβομάρτυρος άγιου Δημητρίου καί πάνω άπό έκατό Μαρτύρων καί Άγιων τής άγιοτόκου Θεσσαβονίκης.

Πώς βοιπόν οί σημερινοί Όρδάδοξοι χριστια­νοί δά δεχδοϋμε τήν χρησιμοποίηση τοϋ Ίεροϋ Ναοϋ τοϋ Άγιου Γεωργίου γιά πράγματα ξένα πρός τήν πίστη καί τή βατρεία μας, σέ «χρήσεις κοσμικού χαρακτήρα»;

Εΐναι νά φρίττει κανείς γιά τό πρωτοφανές μέ- γεδος τής άνευβάδειας κατά τής άγιας μας δρησκείας καί τής περιφρονήσεως τής δεοσε- δείας τοϋ παρεβδόντος μας.

Οί σύγχρονοι Όρδόδοξοι'Έββηνες, άπόγονοι τόσων Μαρτύρων καί Ηρώων πού άγωνίστηκαν «ύπέρ βωμών...», ποιά στάση δά κρατήσουμε;

Μέ τιμή Εύδαβία Ί. Γούυαρη

Ποβ. Μηχανικός- Θεοβόγος τ. Προϊσταμένη τής Διευδύνσεως

Άποκαταστάσεως Δημοσίων Κτψίων καί Μνημείων τής ΥΑΣΒΕ

I S

Έ νημεράισου γιά τίς δρ αστηριότητες μας!

Μάθε τά τελευταία μας νέα!

’Αναζήτησε ενδιαφέροντα πνευματικά κείμενα!

Ά φ η σ ε τό δικό σου σχόλιο!

— *

,Φοιτητικό;; ιο μ ιβ ε row jCuiSfloy«« 00l<:(Kirin<>ro<tmns A pa ocw s O M cyo s B o o iik m s

’Αγαπητέ φοιτητή καί αγαπητή φοιτήτρια, ’Έλα ένα «κλίκ» πιό κοντά μας

επιλέγοντας τήν ανανεωμένη ιστοσελίδα τή ς καί...

Θά μάς βρεις στήν παρακάτω διεύθι

Τεϋχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016 Μ βψο ̂ 175

Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016

I αύθόρμητες άφηγήσεις καί κάποτε 'ψ άπβές άναφορές τής παβιάς δα- σκάβας άπό τή σκβαβωμένη πα­

τρίδα, έχουν συνήθως βαθύτερο περιεχόμενο.

Θυμάται καί ξαναθυμάται τί έβεγε ή για­γιά στόν έγγονό της, όταν ήταν μικρός.

’Έ μεναν στό ϊδιο δωμάτιο καί περίμενε ν’ άποκοιμηθεϊ τό παιδί γιά νά έτοιμαστεϊ καί ή Ιδια.

Μά ό μικρός περίεργος έκβεινε καί ξανά- νοιγε τά μάτια του στό μισοφωτισμένο χώρο. Ή θεβε νά βεβαιωθεί ότι καί ή γιαγιά του ήταν στό άπέναντι κρεβάτι.

Αύτή όμως άργοΰσε καί ό μικρός νύ­σταζε. .. Τί κάνει ή γιαγιά του καί κουνάει τό χέρι της; Κάποτε τή ρώτησε:

- Τό κεφάβι σου πονάει, γιαγιά μου, ή ή κοιβίτσα σ ου;

- ’Όχι, άγόρι μου, κοιμήσου έσύ...Ή Βορειοηπειρώτισσα γιαγιά στά δύ-

σκοβα χρόνια τοϋ κομμουνισμού έπρεπε νά προσέχει. Τό άθώο παιδάκι τήν άββη μέρα στό σχοβεΐο μπορούσε, στις έρωτήσεις τού δασκάβου, νά περιγράφει μέ άφέβεια τις κινήσεις τής άγαπημένης του γιαγιάς, πριν ξαπβώσει στό κρεβάτι της. Δέν ήταν παράξενο νά έχει συνέπειες... Ό σο κι αν φαίνεται άπίστευτο σήμερα, ήταν άβηθινό.

Κάπως έτσι ποβεμήθηκε ή χριστιανική πίστη έκεΐνα τά χρόνια στή Βόρειο ’Ήπειρο, πριν άπό τό lggo. Ύ πουβα καί μέ τή βία έπιβάββεται ή άθεΐα. Κ ι όμως ύπήρχε στά βάθη τής ψυχής ή πίστη. Στό παβιό εικονοστάσι τού δωματίου, πίσω άπό τό τζάκι πού κάβυπταν φιγουρίνια, είχαν κρυμμένες παβιές βυζαντινές εικόνες. Δέν καταβάβαιναν τά παιδιά γιατί τό παβιό σκαβιστό σεντούκι πού εΐχαν στό δωμάτιο τό εΐχαν άδειάσει καί τό εΐχαν καβύψει έσωτερικά μέ τσίγκο. Μόνο πίσω είχε ένα μεγάβο άνοιγμα.

Έ κεϊμέσα εΐχαν μιά εικόνα κι άναβαν οί μανάδες κρυφά τό καντήβι. Έ τσι πίστευαν οί άνθρωποι ότι θά κρατούσαν άναμμένη τή φβόγα τής πίστης, κι άς τούς ύποχρέωνε τό κόμμα μέ διδασκαβίες καί ποινές στήν άθεΐα. Τί κι άν ύποχρέωσαν στόν περίπατό τους τά μεγάβα παιδιά τού σχοβείου νά πάρουν άπό μιά βυζαντινή εικόνα άπό τό ιστορικό Μοναστήρι τους καί δβα νά τήν πετάξουν στήν έπιστροφή στό ποτάμι;...

Μού έρχεται συχνά στό νοΰ ένα περιστα­τικό, όπως μέ άπβότητα μού τό διηγήθηκε μιά Βορειοηπειρώτισσα γιά δ,τι έζησαν έκεΐνα τά χρόνια τής άθεΐας στόν τόπο τους. ^

Είχε πάει σέ κάποια δουβειά, κρατώντας

στήν άγκαβιά τό μικρό της κοριτσάκι. Έπι- στρέφουτας - ήταν ήσυχη ή ώρα - καί είπε νά μπει στήν έκκβησία πού ήταν στό δρόμο [ της, άπέναντι άπό τήν πβαγιά, νά προσκυ- * νήσει, νά πάρει δύναμη.

Τί καταβάβαινε τό μικρό νά τήν προδώσει άδεβά του; Κρατώντας ένα μικρό καβα- δάκι - παιχνίδι, ήταν άψοσιωμένο d αύτό.

Μά τί έγινε κι όταν έσκυψε νά προσκυνή­σει βιαστικά τις εικόνες ή μητέρα έπεσε τό καβαδάκι καί ούτε κατάβαβαν πού γβί- στρησε, πού κρύφτηκε; Καί δέν έπρεπε νά καδυστερήσουν ποβύ.,.'Ό μως τό κβάμα τής μικρής ήταν άσταμάτητο, δυνατό. Ά δεβά της δά πρόδιδε τή μανούβα του γ ί αύτή τήν άμαρτία της νά μπ ει στήν έκκβη­σία! Σταυροκοπιόταν ή μάνα κι έψαχνε, ώσπου κρατώντας τό μικρό δησαυρό τής μικρής, βγήκαν βιαστικά άπό τήν έκκβη­σία...

Κ ανείς δέν τις είδε, κανείς δέν κατά- βαβε...

Ή άδεΐα δέν έπιβάββεται... Φαίνεται σέ άδεϊστικά καδεστώτα νά έπικρατεΐ, άββά στά βάδη τής ψυχής ζεϊ ή πίστη. Δέν μπορεί νά τή συντρίψει ή βία.

’Έτσι έγινε καί στή Β. ’Ήπειρο στά χρόνια τοϋ κομμουνισμού.

°Ό ποιος φτάσει έκεϊ σήμερα συγκινέΐται γιά τήν ανδιση τής‘Ορδόδοξης Έκκβησίας. Γιά τούς ιερούς ναούς καί τά προσκυνητά- ρια. Τούς σεβάσμιους μητροποβίτες καί τούς εύβαβέϊς ιερείς. Γιά τά έκκβησιαστικά σχοβεΐα καί τά οικοτροφεία. Γιά τήν πίστη στις ψυχές τών πιστών. Γιά τά μοναστήρια, γιά τό ζωντάνεμα τής Ό ρδόδοξης Έ κκβη­σίας.

Ή άδεΐα κάποτε σβήνει.Ή πίστη ζεϊ, στηρίζει καί ζωντανεύει.

. π i fc.J > * 1 · - I

Jii αν έμεινε άνέγγιχτο άπ 7ή φθορά 70 βώμα βον ηαί μόνο βτήν αναμονή bos τετραημέρου θαύματος, bb έμεινε άνέγγιχτη ή ψυχή βον.

Λ bε πώς bb έγέλαβες Β,ανά τά πάθια bos l/Lbp bijccas Λυτρωτή έχονταs λίγες ώρες μόνο ΰοηιμόιβει.

ίίβως ηαί νά ’ναι αλήθεια’ ή θέα τοϋ αιώνιου θανάτου ηάνει τήs <Μέδονβας τήν ηεφάλή άθυρμα παιδιηό νά μοιάζει.

ΌΟβτόβο έγώ αναρωτιέμαι τί νά fauo&es b a Οάββατο μετά - τό Οάββατο τοϋ <%άβχα -

μαθαίνοντας- δτι βτή θέβη βον ό φίλος βον0%bavTi είχε περάβει.

Ή'ά ’τανε άραγε ή ηαρδιά βον βφιγμένη βάν τών μαθητών;JC τάχα ή πείρατής διηής βον έπιβτροφήςείχε τήν νπαρΒ,ή βον ηαταητήβεί;

Τ ε 0 χ ο ς |> 3 8 , Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016

7m ά προμηνύματα πού δείχνουνε πώς ό κόσμος κατρακυβά στόν γκρεμό μέ γρηγοράδα φριχτή, αντί νά μάς κάνουνε νά με­τανοήσουμε, μάς κάνουνε π ιό άπιστους. Σέ καφό πού τρέμουμε άπό τόν φόβο μας, βρίζουμε τόν Θεό. Τόν Θεό δέν τόν βογαριά- ζουμε πιά όβότεβα, γιατί κάναμε κάποιες μηχανές νά πετάξουνε

στά άστρα καί δέν ββέπουμε πώς κατάντησε ή γή μιά κοιβάδα τού κβαυθμώνος.

'Όσο πιό σκβηρά πέφτει άπάνω μας τό ραβδί πού κρατά τό άόρατο χέρι, τόσο έμεϊς βουβιάζουμε στήν άμαρτία, κατά τά βάγια πού βέγει ό Θεός μέ τό στόμα τοϋ Προφήτη «σάς έδεψα καί δέν πονέσατε». “Οσο πβηθ αίνουν τά σημεία πού δείχνουν πώς έρχεται ή τιμωρία, τόσομεγαβώνει τό πείσμα καί ή άναισδησία μας.

* * *Τό σκοτάδι τής άπιστίας πβακώνει τόν κόσμο καί κάνει τούς

άνδρώπους κτήνη άναίσδητα.* * *

Ή έπιστήμη πονήρεψε τούς άνδρώπους καί τούς έμαΒε νά ζητούν άποδείξεις γιά κάδε πράγμα. ’Έτσι καί γιά τή θρησκεία ζητούνε απο­δείξεις. Πώς νά πιστέψουνε σέ έναν Θεό πού δέν άποδείχνεται μέ δετικά μέσα ή ύπαρξή του; Φαντάσου μέ τί τρόπο νοιώθουνε τό Θεό, άστε νά γυρεύουν νά τόν βρούνε μέ τή χημεία, μέ τά μαθηματικά, μέ τή φ υσική! Πού νά νιώσουνε τά βόγια τού Χριστού πού βέγει: «Ή βασιβεία τού Θεού έντός ύμών έστιν», καί τά βόγια τού άποστόβου Παύβου πού βέγει: «Ναός Θεού έστε»; Δέν είναι σέ θέση, οί δυστυχι­σμένοι, νά νιώσουνε τέτοια νοήματα.

Ή έπιστημονική γνώση εΐναι βαριά καί χοντροειδής καί έκανε βα­ριές καί χοντρές τις διάνοιες τών σημερινών άνδρώπων, συνηδίζον- τάς τους σέ χειροπιαστές άποδείξεις. Τούς έκανε νά μή μπορούνε νά ξεχωρίσουνε τά πνευματικά άπό τά ύβικά. Γ ΐ αύτό δέβουνε νά πιάσουνε πρώτα μέ τά χέρια τους τόν Θεό καί ύστερα νά τόν πιστέ­ψουνε. Πού νά καταβάβουνε πώς ή πίστη δέν χρειάζεται γιά τά πράγματα πού τά πιάνουμε: μέ τά χέρια μας, πού τά ββέπουμε μέ τά μάτια μας καί τά άκοΰμε μέ τά αύτιά μας. «Έστι δέ πίστις έβπιζομέ-

; νωυ ύπόστασις, πραγμάτων έβεγχος ού ββεπομένων», βέγει ό άπό- στοβος Παύβος.

Πράγματα πού δέν ββέπονται καί πού δέν άκούγονται, μ ένα βόγο πού δέν παίρνουνε είδηση οί αισθήσεις, τέτοια πράγματα πώς μπορεί ποτέ νά τά έβέγξει ή έπιστήμη καί ν άποδείξει πώς ύπάρχουν; Σέ ; άββο μέρος ό ίδιος ό Άπόστοβος βέγει «διά πίστεως γάρ περιπα- τούμεν, ού διά είδους». Δηβαδή «μέ τήν πίστη περπατούμε, μέ τήν πίστη πορευόμαστε, κι όχι μέ τή γνώση, μέ τήν παρατήρηση, μέ τήν έρευνα».

Ή πίστη δέν έχει άνάγκη άπό άποδείξεις. Ή πίστη είναι ή ίδια άπό- δειξη τής άβήδειας. Ή πίστη χαρίζεται στούς ταπεινούς, σέ κείνους πού πορεύονται σάν νά μήν γνωρίζουν τίποτα. Γιά τούτο κι οί σημε­ρινοί άνθρωποι πού έχουνε σέ μεγάβη ύπόβηψη τήν έγκόσμια καί ύβική γνώση καί περηφανεύονται γ ί αύτή, δέν εΐναι σέ θέση μήτε

178 Μ fP&S Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

Η ΠΟΝΗΡΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

άπό μακριά νά ύποπτευθοϋνε τήν πνευματική γνώση πού δίνεται στις πβέον άπβοϊκές καί ταπεινές ψυχές, κι άς βέ- γονται αύτοί οι άνθρωποι έπιστήμονες καί γερά μυαβά. Ή πίστη δέν σιμώνει στά γερά μυαβά, άββά στις καθαρές καί άπβές καρδιές. Ή πίστη είναι σάν τόν Χριστό, πού γεννήθηκε σ ένα μαντρί κι όχι σέ παβάτια. Φτωχή καί ταπεινή φάτνη θέβει ή πίστη γιά νά φωβιάσει καί νά άνα- παυθεΐ.

Hi * *Ή διαφορά άνάμεσα στήν άβήθεια πού καταβαβαίνει ή

έπιστήμη, καί στήν άβήθεια πού νιώθει ή θρησκεία, εΐναι κι άπομένει πάντα ή ϊδια στόν αιώνα. Ό ύβικός κι ό πνευ­ματικός κόσμος στέκονται πάντα οι ϊδιοι κι άνάββαχτοι, άμετατόπιστοι. Ά π ’ αύτά πού «κατώρθωσε ή έπιστήμη» κι άββα τόσα, δέν αισθάνεται τίποτα νά άββάζει μέσα του ό άνθρωπος πού πιστεύει στό Θεό. Τούτα τά τρομερά πράγ­ματα γίνονται στόν ύβικό κόσμο καί καταπβήττουν έκεί- νους, πού γ ί αύτούς, όβος κι όβος ό κόσμος εΐναι ύβικός, τούτος πού νιώθουμε μέ τις αισθήσεις. Γιά τόν άνθρωπο όμως πού έχει μέσα στήν καρδιά του τή φβόγα τής πίστης, πού γνωρίζει μέ άββα βάγια τήν ύπέρτατη άβηθινή άβή- θεια, τά διαπβανητικά ταξίδια κι οι πύραυβοι, κι όβα τά ά ββα κατορθώματα τής έπιστήμης, εΐναι γ ί αύτόν ό,τι ήτανε γιά τό 6όδι τό κουνούπι πού κάθησε άπάνω στό κέ­ρατό του, καί πού είχε τήν ιδέα πώς τό βαραίνει.

“Οποιος πιστεύει στό Θεό καί στό μυστικό κόσμο τού πνεύματος, εΐναι ό ίδιος d όβους τούς καιρούς. Ό σημερι­νός πιστός εΐναι ίδιος μέ τόν πιστό πού έζησε πρό χιβ ιάδες χρόνια, ό ϊδιος μέ τόν Αβραάμ. "Οπως καί ό άπιστος. Ή φύση τής πίστης καί τής άπιστίας δέν άββάζει ποτέ καί μέ τίποτα κι ούτε μετατοπίζονται τά σύνορά τους.

Γιά τούτο βέγω πώς παραβογίζονται όσοι βένε πώς ή έπιστήμη μέ τις έφευρέσεις της καί τις άνακαβύψεις της δυνάμωσε τήν άπιστία τους. Καμιά έφεύρεση καί καμιά άνακάβυψη δέν θά μπορέσει νά φανερώσει στόν άνθρωπο αύτό πού βρίσκεται μέ τήν άπβότητα καί μέ τήν καθαρότητα τής διάνοιας, μήτε νά κρύψει άπό τά μάτια τοϋ πιστού αύτά πού ββέπει κατακάθαρα πέρα άπό κ εϊ πού φτάνουνε τά σαρκικά μάτια καί τό χωματένιο μυαβά τής έπιστήμης.

Γιά τήν έπιβογή τών άποσπασμάτων καί τήν άντιγραφή

Φιβοδέη X . Τ.

Αποσπάσματα άπό τό 6ι6βίο τοΰ Φώτη Κόυτογβου, Μυστικά άνάη, ήγουν κείμενα γύρω άπό τις άδάνατές άξιες τής όράόδοξης ζωής, τόμ. στ', σειρά «’Έργα», έκδ. «Άστήρ» - Παπαδημητρίου Άβ. & Ε., Άδήναι19924, σ. 284-295·

Τ ε ύ χ ο ς 538, Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016 179

Γ) Τόν Γέροντα π. Κύριββο Παββώφ. τόν πνευματικό της Λαύρας του άγιου Σέργιου, γνωρίζει όβη ή Ρωσία. Αύτός ό άνθρωπος στόν Β ' Παγκό σμιο Πόβεμο πήρε μέρος στή μάχη τοϋ Στάβιγκραντ.

Καιγόταν ό τόπος, ή στρατιά ποβεμοϋσε γιά κάθε σπιθαμή τής γής, γιά κάθε σπίτι. Αργότερα σ’ ένα τετραγωνικό μέτρο γής έβρισκαν 400-1.200 θραύσματα άπό διάφορα είδη πυρομαχικών. Τόση ήταν ή πυκνότητα τοϋ πυρός.

Ό βοχαγός Παββώφ μέ τούς στρατιώτες ύπεράσπιζε ένα στενό τής πόβης. "ιΟβοι τους ήταν τοποθετημένοι στούς ορόφους ενός σπιτιού καί πυροβοβοϋσαν άπό τά παράθυρα. Οί Γερμανοί προσπαθούσαν νά περάσουν αύτό τό σημείο, άββά τίποτα. Ή ομάδα Παββώφ δέν ύποχωροϋσε. Πβηγωμένοι ποβεμοϋσαν μέχρι θανάτου. Άπό όβους στό τέβος έμεινε ζωντανός μόνο ό Παββώφ. Ποβεμοϋσε μόνος του μέ τά ντουφέκια τών σκοτωμένων στρατιωτών. Τήν πιό δύσκοβη στιγμή, όταν χάθηκε κάθε έβπίδα νά σωθεί, όπως μετά τόν πόβεμο σέ μιά συνέντευξή του διηγείται ό ίδιος, κραύγασε:«Θεέ μου, έάν ύπάρχεις, άφησέ με νά ζήσω» - κι άγγιξε τήν εικόνα τής Παναγίας τοϋ Καζάν - πού ή μητέρα του είχε ράψει στό πουκάμισό του, καί Σοΰ ύπόσχομαι ότι, έάν 6γώ ζωντανός άπό αύτή τήν κόβαση, θά γίνω μοναχός καί θά Σέ ύπηρετώ γιά όβη μου τή ζωή».

Γιατί ξαφνικά ησυχία; Οί Γερμανοί έφυγαν καί κατευθύνθηκαν πρός άββη πε­ριοχή. Ό Παββώφ άρχισε σιγά-σιγά νά κατεβαίνει τούς ορόφους. Κι έκεϊ, άνάμεσα στούς νεκρούς, στά χαβάσματα, τις πέτρες καί τά χώματα, σκόνταψε d ένα παβιό πεταμένο βιββίο. ’Έσκυψε, τό πήρε. ΤΗταν... τό Εύαγγέβιο. Κ ι έκεϊ όρθιος άρχισε νά τό διαβάζει.

- Πώς γαβήνεψα, θυμάται άργότερα ό Γέροντας. Έσταξε δάκρυα ή καρδιά μου. Τί ήταν αύτό πού πρωτόνιωθα έκεϊ στά έρείπια; Τί γβυκύτητα, σάν νά είχαν ζωή τά γράμματα, μοϋ έδιναν θάρρος καί μέ γέμιζαν μέ έβπίδα.

Τεβείωσε ό πόβεμος καί πήγε στή Λαύρα τοϋ άγιου Σέργιου νά δώσει έξετάσεις, γιά νά είσαχθεϊ στό θεοβογικό Σεμινάριο. Ά β β ά τά χαρτιά του δέν τά δέχτηκαν. Απαγορευόταν ή εισαγωγή νέων σπουδαστών. Γράφει τότε ό ίδιος στόν Στάβιν καί τοϋ έξηγεϊ ότι έχει κάνει τάμα. Μετά τόν πόβεμο εΐχαν γιά κάποιο χρονικό διά­στημα βεβτιωθεϊ οί σχέσεις τοϋ κράτους μέ τήν Έκκβησία. Ή απάντηση ήταν θε­τική. Τοϋ έπέτρεψαν νά σπουδάσει θεοβογία. Έκάρη μοναχός καί χειροτονήθηκε. Επί χρόνια ήταν πνευματικός στό Μοναστήρι τοϋ άγιου Σέργιου τοϋ Ραντονέζ.

Δ) Βίκτωρ Σαβινίχ, άστροναύτης. ΜΈτοιμη ή άποστοβή οτό κοσμοδρόμιο γιά μιά άκόμη πτήση στό διαστημικό σταθμό, πού άπέχει άπό τή γή 4 00 χιβιόμετρα. Τά μέβη τής άποστοβής συγκεντρωμένα γύρω άπό τόν πνευματικό τους π. Ίώ6 γιά τόν άγιασμό τοϋ διαστημόπβοιου, έκτός άπό ένα, τόν Βίκτωρα. Εΐναι άδιάφορος. Δέν πιστεύει «σ’ αύτά τά παραμύθια».

'Όβα πήγαν καβά καί οί άστροναϋτες έφθασαν στό διαστημικό σταθμό. Διάρκεια παραμονής στό διάστημα 6 μήνες.

Κάποια μέρα συμβαίνει κάτι σοβαρό. Χρειάζεται κά­ποιος νά βγει έξω, νά έπισκευάσει κάποια ββάβη στό σταθμό, ό όποιος κινείται μέ μεγάβη ταχύτητα, 16 φορές τό γύρο τής γής d ένα εικοσιτετράωρο. Βγαίνει ό Βίκτωρ. Ή ββάβη άποκαταστάθηκε καί ό άστροναύ- της έπανέρχεται στό διαστημικό σταθμό. Ά β β ά ποιός μπαίνει; Κάποιος άββος άνθρωπος.

- Πιστεύω, πιστεύω, Θεέ μ ο υ ! Τί άντίκρυσα! Τί ομορ­φιά ! Τί αρμονία! Έ μεινα κατάπβηκτος άπό τό κάββος τοϋ στερεώματος. Σάν νά βρισκόμουν στό έσωτερικό ένός μεγάβου ροβογιοϋ κι έββεπα νά κινούνται όβα μέ τάξη, μέ ρυθμό, μέ αρμονία, σάν νά άκουγόταν μιά παναρμόνια μουσική μέ τις κινήσεις τών άστρων.

Κ αί ή άνακοίνωση: «Μόβις έπιστρέψουμε θά βα- πτισθώ αμέσως στό κοσμοδρόμιο. Καίγομαι άπό αύτή τήν έπιθυμία. Θεέ μου, μέ άξίωσες νά δω τά βήματά Σου καί νά αισθανθώ τήν παρουσία Σου στις κινήσεις τους καί στούς νόμους πού καθώρισες γ ί αύτές».

Κοσμοδρόμιο. Ή άποστοβή έπέστρεψε. Κι έκεϊ, στήν πβησιέστερη έκκβησία, στήνεται τό βαπτιστήριο: «Βα- πτίζεται ό δοϋβος τοϋ Θεοϋ Βίκτωρ...».

«Βαπτίζεται ό δοϋβος τοϋ Θεοϋ»... στά έκατομμύρια βαπτιστήρια d όβη τή Ρωσία.

Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 20]

A Θείαάγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς είχε ζήσει τή λαίλαπα

τής αθεΐας είχε έμβαθύνει, μέ τήν πνοή τοϋ Άγιου Πνεύματος στά μυστήρια πού κρύβει ό Θεός στίς δοκιμα­σίες πού έπιτρέπει ειχε βεβαιωθεί γιά τή θεϊκή αγάπη καί τήν απόλυτη κυριαρχία τοϋ Άναρχου Θεοΰ μέ πειστικό­τητα καί στοργή ένισχύει καί καθοδηγεί όποιον τρομάζει στήν όρμή τού νικημένου έχθροϋ μας καί στά φόβητρά του.

Γράφεί:

Κουράγιο, τίμιε πατέρα. Δέν κτυποΰν βροντές άπό κάδε σύννεφο. Γράφετε πώς οι άθεοι έφτιαξαν σύββογο καί πώς δημόσια έπιτίθεν- ται στήν πίστη τοϋ Θεοϋ καί χβευάζουν τά χριστιανικά ιερά. Καί τούτο σάς φέρνει έως τήν άπεβπισία. Κατεβάστε άββη μία φορά τό ββέμμα βαθιά μέσα στήν καρδιά σας καί δείτε έάν ή δική σας προ­σωπική πίστη είναι δυνατή. Άφοΰ ή άπεβπισία εΐναι καρπός όβιγο- πιστίας, καί όχι πραγματικής εύσέβειας. Ό εύσεβής άνθρωπος έπιτυχημένα μάχεται έναντίον τής άπεβπισίας μέ τή βοήθεια τής πί­στης ώς άκαταμάχητου όπβου. Ή μοναξιά εΐναι ή δοκιμαστική πέτρα: Ερευνήστε τόν έαυτό σας καί τήν πίστη σας όταν είστε μόνος. 'Όσο καί άν ό άθεος σηκώνεται καί καμαρώνει μπροστά άπό τούς άνθρώπους, στή μοναξιά αισθάνεται άπεβπισμένος. Ά ββ ά ό άνθρω­πος μέ πίστη, άκόμα και στίς στιγμές τής μοναξιάς αισθάνεται τόν έρχομό τής δύναμης καί τής χαράς. Μή φοβάσαι ποτέ έκείνους, οι όποιοι βγήκαν άπό τό φρούριο τοΰ Χριστού καί Τοϋ έπιτίθενται άτι έξω. Κάθε χτύπημά τους ισχυροποιεί τούς βράχους τήςΈκκβησίας,

ΣΥΝΝ

ΦAΚ

Ε

ΝA

ΚA

182 Μ jpg® Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

: ■ * ■ : -•.. .'

. . . * - V" ' /- ' . ------ ,·..·■ . . . .

.I·"*' V t'l, 1V»T ~ ,

τοϋ αγίου Νικολάου Βολιμίροβιτς

καί έκείνους ιούς άποδυναμώνει. Θυμήσου τόν Παϋβο στά Βαβ- κάνια, μόνο του στή μέση τοϋ σκότους τών παγανιστών καί τής βύσ- σας τών Εβραίων. Χτυπημένος καί διωγμένος, δέν άπεβπιζόταν. ’Όσο συνεισέφερε ό βόγος του γιά νά έξαπβωθεϊ ό χριστιανισμός, τόσο σχεδόν συνεισέφεραν καί τά χτυπήματα τών έχθρών. Εκείνοι οί όποιοι τάχα γκρέμιζαν, άσυνείδητα ισχυροποιούσαν, καί όποιοι δήΒεν έσβησαν τή Θεϊκή φβόγα, περισσότερο τή φούντωναν. Τοϋτο τό μυστικό οι άΘεοι δέν τό ξέρουν, καί δέ Θά τό ξέρουν ποτέ. Πβανώνται νομίζοντας ότι τό έργο τοϋ Θεοϋ μπορεί νά γκρεμιστεί μέ τά ϊδια μέσα όπως καί τό άνΘρώπινο έργο. Ή Θεϊκή φβόγα τής άγάπης, κατεβασμένη άπό τό Χριστό άπό τόν ούρανό στή γή, Θά μπορούσε νά συσκοτισΘεϊ μόνο άπό κάποια πιό δυνατή φβόγα άγά­πης. Καί ποϋ βρίσκεται τούτη ή πιό δυνατή φ βόγα ; Ποϋ ύπάρχει ή άγάπη στούς άθεους; ’Όβη ή ορμή τους είναι άπό τό ζωϊκό βασί- βειο, καί όχι άπό τό ούράνιο. Ά β β ά μέ τή ζωοβογία ό Χριστός δέν νικιέται.

Θυμηθείτε τόν Ίουβιανό τόν Παραβάτη, πώς άπό τόν βασιβικό Θρόνο, όπβισμένος μ’ όβα τά γήινα όπβα, ξεκίνησε πόβεμο έναν- τίον τής Έ κκβησίας τοϋ Χριστού. Φοβήθηκαν ό Βασίβειος καί ό Αθανάσιος; “Οχι, άββά προφήτευσαν στόν παραβάτη βασιβιά τή σύντομα έπερχόμενη καί ντροπιαστική κατάρρευση.

«Συννεφάκι εΐναι, Θά περάσει!» έβεγε ό Αθανάσιος στό ποίμνιό του. Κ αί πέρασε γρήγορα, όπως περνούν όβα τά σύννεφα τής άΘεΐας, «νεφέβαι ύπό βαίβαπος έβαυνόμεναι», κατά τόν βόγο τοϋ άποστόβου Πέτρου... (ΒΠέτρ. 6 ιγ). □

Τ εϋχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016 Μ 183

■■

έπιστημονική κριτική πού ασκείται στή Θεωρία της έξέβιξης κατευθύνεται κυρίως στόν προτεινόμενο μηχανισμό της, πού είναι βασικά οί μεταββάξεις

καί ή φυσική έπιβογή. Οί μεταββάξεις είναι τυχαία σφάβ- ματα τής άντιγραφής ή τής έκιδιόρδωσης τοϋ DNA άπό χη ­μικές επιδράσεις καί άπό τήν άκτινοβοβία. Τό gg% τών μεταββάξεων είναι ββαπτικές ή ούδέτερες γιά τόν οργανι­σμό, καί μόνο τό ι% έχει κάποιο ώφέβιμο άποτέβεσμα. Οί καβές μεταββάξεις εΐναι όχι μόνο έξαιρετικά σπάνιες άββά καί δέν συμβάββουν σέ κάτι σημαντικό. Οί μεταββάξεις άββάζουν κάπως τή δομή τών γονιδίων, άββά δέν δημιουρ­γούν καινούργια γονίδια. Ή μετάβαση όμως άπό ένα είδος σέ άββο είδος άπαιτέϊ προσθήκη νέας πβηροφορίας, δηβαδή προσθήκη νέων γονιδίων, τά όποια δέν μπορεί νά προέβθουν άπό μετάββαξη ύπαρχόντων γονιδίων. Οί μεταββάξεις δη­μιουργούν προσαρμογή, όχι έξέβιξη. Ό Lee Spetner, ομότι­μος καθηγητής στό ΜΙΤ, τό φημισμένο Τεχνοβογικό Ινστιτούτο τής Μασαχουσέτης, μέ ειδικότητα στή θεωρία τής πβηροφορίας, στό βιββίο του μέ τίτβο«Όχι άπό Τύχη. Θρυμ­ματίζοντας τή Μοντέρνα Θεωρία τής Έξέβιξης» (Not by Chance. Shattering the M odem Theory o f Evolution), πα­ρουσιάζει μία φωτισμένη μαθηματική άνάβυση πού δείχνει ότι ή νεο-Δαρβινική Θεωρία τής Έ ξέβιξης δέν εΐναι καν κοντά σέ μαθηματική βιωσιμότητα.

Έ ξάββου ή φυσική έπιβογή δέν δημιουργεί κάτι θετικό. Ά π βά έξαφανίζει ή τείνει νά έξαφανίσει ό, τιδήποτε δέν εΐναι άνταγωνιστικό. Ή φυσική έπιβογή δέν μπορεί ποτέ νά έπε κταθεΐ έξω άπό τά όρια τοϋ DNA, καί τό DNA δέν μπορεί νάάββάξει σέ νέο είδος μέ τή φυσική έπιβογή._____ _____

"Οπως ορθά παρατηρεί ό Οββανδός βοτανοβόγος Hugo De Vries, ή φυσική έπιβογή έξηγεϊ τήν έπιβίωση τού ίσχυρότε-

τουΈμμανουηβ Παναγόπουβου

’Άμ. Έπ. Κ αθηγητή Χ ε ψ /κ η ς τ. Σ υντ/σ τή Δ /ν τή ΕΣΥ

Δράαοη μαο

ρ~ ^ : ^ ζ-, -̂· ζ~ ζ~· '̂ ~- ζ~ ζ~'· ψ Γ'·

ρου καί ικανότερου, άββά δέν μπορεί νά εξηγήσει τόν έρχομό τοϋ ισχυρότερου. Στό βιββίο του «Γενετική Εντροπία καί τό Μυ­στήριο τοΰ Γονιδιώματος» (Genetic E n­tropy and the M ystery o f Genome) ό γενετιστής John Sanford, καθηγητής στό Πανεπιστήμιο Cornell τών ΗΠΑ, άποδο- μ εϊ μέ έπιστημονικό τρόπο τόν έξεβικτικό μηχανισμό καί δείχνει δτι ή ποβυπβοκό- τητα τής ζωής δέν εΐναι άποτέβεσμα έξέ- βιξης, ά ββά σχεδιασμοϋ. "Οσον άφορά στήν προέβευση τοϋ άνθρώπου, ή έξέβιξη δέν μπορεί νά έξηγήσει τήν έμφάνιση τής συνείδησης καί τών πνευματικών δυνά­μεων τοϋ άνθρώπου, ό όποιος άναζητά τόν Θεό, δημιουργεί ποβιτισμό καί τέχνες, διερευνά καί άποκαβύπτει τά μυστικά τής φύσης καί τής ζωής. Ό άνθρωπος εΐναι μοναδικός σέ δβη τή φύση. Ακόμη καί ό φημισμένος ύποστηρικτής τής έξέβιξης Jacob Bronow ski στό 6ι6βίο του «Ή Α νύ­ψωση τοϋ Άνθρώπου» (The A scen t o f Man), πού προβογίζει ό άθεϊστής Richard Daw kins, γράφει: «Ό άνθρωπος εΐναι μο­ναδικό πβάσμα. ”Ε χει ένα σύνοβο χα ρ ι­σμάτων πού τόν καθιστά μοναδικό μεταξύ τών ζώων, έτσι ώστε σέ άντίθεση μέ αύτά δεν είναι μία εικόνα στό τοπίο, ά ββά ό διαμορφωτής τοϋ τοπίου».

Ά β β ά καί ό άθεος Γάββος ύπαρξιστής φιβόσοφος J ea n Paul Sartre βίγο πριν πεθάνει έκανε στόν φίβο του Pierre Vic­tor, πού τοϋ συμπαραστεκόταν, τήν άκό- βουθη έξομοβόγηση: «Δέν αισθάνομαι δτι εΐμαι ένα προϊόν τής τύχης, ένας μικρός κόκκος σκόνης μέσα στό σύμπαν, άββά κάποιος πού άναμενόταν, πού προπαρα- σκευάστηκε καί προδιαγράφηκε. Έν συν­τομία ένα ον τό όποιο μόνο ένας Δημιουργός θά μποροϋσε νά τό φέρει έδώ. Καί αύτή ή ιδέα ένός δημιουργικού

χεριού άναφέρεται στό Θεό».Ό άνθρωπος είναι καί γενετικά μοναδι­

κός. Μεταξύ άνθρώπου καί άνωτέρων πι­θήκων άσφαβώς ύπάρχει άνατομική καί βιοχημική ομοιότητα. "Ομως ή βιοβογική ομοιότητα καβύτερα έξηγεϊται ώς κοινός σχεδιασμός, παρά ώς κοινή καταγωγή. Άββωστε, δπως παρατηρεί ό μοριακός βιοβόγος καί πρώην άθεϊστής Jonathan Wells, ϊδια γονίδια σέ διαφορετικά είδη συχνά οδηγούν σέ διαφορετικά σωματικά χαρακτηριστικά, καί διαφορετικά γονίδια μερικές φορές οδηγούν σέ παρόμοια χ α ­ρακτηριστικά, καί έπομένως ή βιοβογική ομοιότητα δέν εΐναι άξιόπιστο έπιχείρημα κοινής καταγωγής.

Ό προαναφερθείς John Sanford μαζί μέ τόν βιοβόγο Robert Carter στό άρθρο τους μέ τίτβο «Υπό τό Φώς τής Γενετικής, Άδάμ, Εϋα καί Δημιουργία/Πτώση» (In the Light o f Genetics, Adam , Eva, and Creation/Fall) τό φθινόπωρο τοϋ 2014 γράφουν μεταξύ ποββών άββω ν ότι ή προβαββόμενη άπό τούς έξεβικτικούς g8% γενετική ομοιότητα μεταξύ χιμπαντζή καί άνθρώπου έπεσε, μέ νεότερες μεβέτες, στό γο%, καί αύτό σημαίνει διαφορά ένός δισεκατομμυρίου γενετικών γραμμάτων, ένώ διαφορά μεγαβύτερη τοϋ 2% κάνει τήν έξεβικτική Ιστορία τής κοινής κατα­γωγής άδύνατη.

"Ομως ή θεωρία τής έξέβιξης εΐναι κάτι πάρα πάνω άπό άπβή έπιστημονική θεω­ρία. Τό 1 9 9 4 ό William Provine, καθηγη­τής στό Πανεπιστήμιο Cornell τών ΗΠΑ, έγραψε σέ κείμενό του: «Αφήστε με νά συ­νοψίσω τήν άποψή μου γιά ό,τι ή μον­τέρνα έξεβικτική βιοβογία μά ς β έει δυνατά καί καθαρά. Δέν ύπάρχει Θεός, ούτε στόχοι, ούτε δυνάμεις πού κατευθύ­νουν σέ ένα σκοπό. Δέν ύπάρχει ζωή μετά

Τ εϋχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016 185

θάνατο. Δέν ύπάρχει τεβική θεμεβίωση της ηθικής, ούτε τεβικό νόημα της ζωής, οϋτε άκόμα έβεύθερη βούβηση».

Τό 2000 ό διαπρεπής αθεϊστής φιβόσοφος τής βιοβογίας καί ένθερμος ύποστηρικτής τής έξέβιξης, καθηγητής M ichael R use έγραφε: «Ή έξέβιξη προωθείται άπό τούς ύποστηρικτές της ώς κάτι περισσότερο άπό άπβή έπιστήμη. Ή έξέβιξη διαδίδεται ώς μία ίδεοβογία, ώς μία κοσμική θρησκεία, όβοκβηρωτικά άπέναντι στόν χριστιανισμό, μέ νόημα καί ήθική. Αύτό ήταν άβήθεια τής έξέβιξης στήν αρχή, αύτό εΐναι άβήθεια τής έξέβιξης άκόμη καί τώρα. Ή έξέβιξη είναι θρησκεία». Τήν ϊδια θέση ότι ή έξέβιξη εΐναι θρησκεία διατυπώνει καί ό καθηγητής τής βιοβογίας καί πρώην αθεϊστής Gary Parker, ό όποιος σέ συνέντευξή του εΐπε: «Ή έξέβιξη ήταν ή θρησκεία μου, μία δέσμευση πί­στης, μία πβήρης θεώρηση τοϋ κόσμου καί τής ζωής, πού οργάνωνε τό κάθε τι γιά έμένα. Ώς θρησκεία ή έξέβιξη άπαντοϋσε στά έρωτήματά μου γιά τόν Θεό, τήν άμαρτία καί τή σωτηρία».

Ή θεωρία τής έξέβιξης εΐναι ένα άπό τά βασικότερα έπι- χεψήματα τών αθεϊστών γιά τή στήριξη τοϋ άθεϊσμοϋ τους καί γ ί αύτό τήν έχουν άναγάγει σέ ίδεοβογία καί κοσμο­θεωρία. Ή Πίστη όμως έχει τήν δική της οπτική τών πραγ­μάτων. Ό άγιος Ν ικόβαος Βεβιμίροβιτς σέ κείμενό του (Κυριακοδρόμιο Γ - Όμιβίες ΣΤ), πού άναβύει καί σχοβιά- ζει τήν εύαγγεβική περικοπή τής θεραπείας τής συγκύπτου- σας γυναίκας, γράφ ει: « Πώς μπορεί νά ισιώσει μία σπονδυβική στήβη χω ρ ίς νά σπάσει; Πώς μπορεί ένας άγκυβωμένος σβέρκος νά κινηθεί χω ρίς νά προκαβέσει πόνο:».

Θά χρειαζόταν ένα έκατομμύριο χρόνια, άποφαίνονται τά αδαή μυαβά τών συγχρόνων μας, γιά νά εύθυαστεϊ ή σπονδυβική στήβη ένός πιθήκου καί ό πίθηκος νά γίνει άνθρωπος. Μιβάνε έτσι έπειδή δέν γνωρίζουν τή δύναμη τοϋ Θεοΰ. Χρειάστηκε ένα μόνο δευτερόβεπτο καί ένας βόγος τοϋ Κυρίου Ίησοϋ γιά νά ορθωθεί ή συγκύπτουσα καί νά ισιώσει ή σπονδυβική της στήβη, πού ήταν πιό κυρτή άπό τοϋ πιθήκου. □

Τ ε ύ χ ο ς 538, Α Π Ρ ΙΛ ΙΟ Σ 2016

Στή Μ α ρ ι β έ υ α μ α ς . . .Δέν έρχεται ή Βασιβεία τοϋ Θεοϋ «μετά παρατηρήσεως», εϊπε ή Άβήθεια, ό Χρι­

στός μας. Ειρηνικά, μυστικά, άββά καί δυναμικά κατακτάει τις ψυχές τών άνθρώ- πων. Τις άναδεικνύει άξιες τής δόξας καί τοϋ φωτός Του, συχνά μέσα άπό σταυρικούς δρόμους. Τις προσανατοβίζει πρός τόν ούρανό, μέ τρόπους άκατανόη­τους γιά τή μικρή άνθρώπινη διάνοιά μας. Τις όδηγεϊ πρός τή μακαριότητα καί τιςκαθιστά διδασκάβους γιά όσους άπό κοντά ζοϋν τήν πορεία τους.

Γβυκιά ψυχή, άπαβή σάν τής βροχής άνάβαφρες σταγόνες, χαρούμενη σάν τις πρώτες άχτίδες τής αύγής, ύπομονετική σάν τόν σπόρο πού θάβεται γεμάτος έβπίδα καρποϋ, πέρασε δίπβα μας. Κ ι έφυγε, μέ τά σημάδια τής άγάπης τοϋ Θεοϋ πάνω της, διαπιστευτήρια τής πιστότητάς της στόν Κύριο τοϋ Ούρανοϋ.

Μέ άπβούς στίχους μάς μίβησε γιά τό δρόμο γιά τόν ούρανό.“Οσοι μείναμε πίσω, είδαμε τή φωτεινή τροχιά τής ζωής της νά χάνεται στόν όβό-

βαμπρο άττικό ούρανό, καί ή ψυχή μας γέμισε άπό βεβαιότητα πώς ό δρόμος τοϋ Σταυροϋ είναι ό θεοδίδακτος δρόμος τής σωτηρίας.

Ή άποδοχή μέ πίστη καί έβπίδα τοϋ δικοΰ μας σταυροϋ, μάς μαθαίνει μέ μονα­δικό τρόπο νά ψάββουμε άρμονικά δοξαστικά στόν Πβάστη καί Πατέρα μα ς!

|Ό δρόμος γιά τόν ούρανό fστενός» # τρα μύς , κοπιαστικός ,*

μέ δάκρυα ποτισμένος'.J i i όποιος αργά ακοΧουϊάεϊ, πέφ τε ι , ματώ νει καί θρηνεί; ά π ’ τό σταυρό γερμένος!

• ·

άΐΧΧος βα σ τά άγκαξάοοτό μέ ρόδα άΧικα, σταυρό

όμορφοστοΧισμένο. . .J ii άΧΧος άσήκοοτο μρυσό,

βασιΧικό, αστραφτερό μέ πόνο άγκαΧιασμένο. . .

βΚ,ά τ ’ άγιο μέρι τοϋ ΟΟριστοϋ H σηκώνει άπειρους σταυρούς

καί 3"ά μάς άΧαφρώσει!. . . Οτήν άγκαΧιά 3~ου μάς κρατά

κι όΧοον τά δάκρυα μετρά H πριν τό στεφάνι δώσει!

II βΚ,έ ποΧΧή αγάπη ,Μ,αριΧένα Doopf) — Μ,πίσσα

ϋϋKite = ·<

Τεύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016 187

κ ό ν τ ρ α σ τ ο ν κ α α η γ η τ η . , .

Τό πώς βειτουργοΰν όριομένα σχοβέϊα μας καί μέ τί προσωπικό, πού ύποτίθεται ότι προσφέρουν μόρφωση στά παιδιά μας καί τά θωρακί-

ζουν γιά μιά έπιτυχημένη ζωή, τό πιστοποιεί τό άκόβουθο παράδειγμα. Μάς τό διεβίβασε άναγνώστης μας, πού τού τό διηγήθηκε μαθητής Λυκείου έυός νησιού τής Δωδεκανήσου.

Στό έν βόγω σχοβεϊο ό μαθηματικός είναι δωδεκαθεϊστής! Ό βιοβόγος άθεος! Ή θεοβόγος άγνωστικίστρια καί σκεπτικίστρια! Ή φυσικός ’Ορθόδοξη χριστιανή. Ά ββ ά τό πρόββημα δέν είναι άπβώς τό «πιστεύω» τών καθηγητών αύτών. Τό άξιο προσοχής εΐναι δτι ό καθένας βέει ό,τι θέβει στήν παράδοση.

Καί οί μαθητές, πού καταβαμβάνονται άπό άνία, άντιδροϋν στά δσα παρά­ξενα άκοϋνε σέ κάδε παράδοση. Καί τήν άντίδρασή τους τήν έκφράζουν μ’ έναν ιδιότυπο τρόπο. Μεταξύ τους ύπάρχει ένας άριστοΰχος καί ποβύ έξυπνος μαθητής, πού δβοι οί συμμαθητές του τόν παραδέχονται. Καί ό μαθητής αύτός άντιβέγει στά δσαβένε οί ώς άνω καθηγητές μέ έπιχειρήματα καί τούς φέρνει σέ δύσκοβη δέση. Οί συμμαθητές του βοιπόυ, πού προτιμούν νά μήν κάνουν μάδημα, παρακινούν έπίμονα τόν συμμαθητή τουςβέγοντάς του: «Κάνε κόν­τρα στόν καθηγητή, γιά νά μή κάνουμε μάδημα...»!

Αύτό, δά πει ϊσως ό άναγνώστης, είναι ένα παράδειγμα καί δέν πρέπει άπό αύτό καί μόνο νά συμπεράνουμε δτι πάσχει ή Παιδεία μας. Ωστόσο δέν νομί­ζουμε δτι είναι τό μόνο. Σέ πβεϊστα σχοβεϊα αρκετοί καθηγητές άνεβαίνοντας στήν έδρα διδάσκουν δ,τι δέβουν. Καί αύτό έπί ζημία βεβαίως τών μαθητών. Οί καθηγητές δέ αύτοί είναι καί έκεϊνοι πού συνήθως έπιβάββουν τή θέβησή τους στούς συββόγους τών καθηγητών καί άντιδροϋν 6 δ,τι χριστιανικό, έθνικό καί ύγιές, βόγω τού... «προοδευτικισμοϋ» των. Άββωστε ό «προοδευτι- κισμός» τών κρατούντων έφθασε στό σημείο νά άποποινικοποιήσει τις κατα- βήψ εις σχοβείων, παρέχοντας έτσι θαυμάσιες εύκαιρίες άνυπακοής ή έκβιαστικών ένεργειών τών μαθητών... Οί όποιοι μαθητές άκούνε τώρα άπό τό στόμα τού άκαδημαϊκοϋ (!), πού διορίστηκε στήν έπιτροπή πού καθορίζει τό περιεχόμενο τών σχοβικών βιββίων, δτι οί Μακεδονομάχοι ήταν... τζιχαν- τιστές!

Αύτά βεβαίως δέν άναψ ούν καί τήν άββη πραγματικότητα. "Οτι δηβαδή ύπάρχουν καθηγητές στή δευτεροβάθμια καί δάσκαβοι στήν πρωτοβάθμια έκπαίδευση, πού στέκονται στό ύψος τους καί έπιτεβούν τό ύπούργημά τους μέ ύπευθυυότητα, συναίσθηση εύθύνης, άντικειμενικότητα καί έκδηβη άγάπη πρός τούς μαθητές τους.

Σ αύτούς όφείβουμε τό δτι ή Παιδεία μας, παρά τούς άστοχους καί ορισμέ­νες φορές έμφανώς κακούς χειρισμούς άπό τό άρμόδιο Υπουργείο, έχει νά παρουσιάσει καί καρπούς, οί όποιοι μάς δίνουν έβπίδες.

Η σύνταξη

Τ εύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

t it2 μόνο κινήσεις, 2 κβίκ, νά καβεσει ενα τηβε- φωνικό άριθμό, νά στείβει ένα μήνυμα SMS, νά δει τή δέση του σέ χάρτη, νά στείβει τή δι­εύθυνση πού βρίσκεται ή νά στείβει τό χάρτη τής δέσης του.

Γιά τήν ύβοποίηση αύτής τής εφαρμογής συ­νεργάστηκαν μαδητές άπό τό Γυμνάσιο Άμφι- ί- παγιτών, τό ΕΠΑΛ Κ. Κορακιάνας, τό 2° καί τό 4° ΓΕΛ Κέρκυρας, μέ υπεύθυνους τούς καθη­γητές Πβηροφορικής, πού βεβαιώνουν: «Ή ιδέα ήταν τών παιδιών καί έμεϊς φροντίσαμε νά τούς δείξουμε τόν τρόπο καί τά έργαβεϊα μέ τά όποια θά μπορέσουν νά κάνουν τήν ιδέα τους πράξη. Τό άποτέβεσμα ήταν έξαιρετικό καί άκόμα καί σήμερα βαμβάνουμε μηνύματα γο­νιών άπό τήν Έββάδα άββά καί τό Εξωτερικό, όπου μάς συγχαίρουν γιά τήν έφαρμογή μας.Τό δημόσιο σχοβεϊο έδειξε ότι μπορεί νά φδά- σει σέ έξαιρετικά άποτεβέσματα άκόμα καί σ' αύτές τις δύσκοβες μέρες γιά όβους μας».

Τά παιδιά, πού συνεργάστηκαν άριστα, έπι- βεβαιώνουν αύτό πού ύποστήριξε ή Επιτροπή διοργάνωσης τοΰ διαγωνισμού: «Οι μαθητές δέν είναι μόνο καταναβωτές τής τεχνοβογίας, | άββά καί οί δημιουργοί της... Θέβουν νά αισθάνονται ότι μέ τήν έπιστήμη τής Πβηροφο­ρικής μπορούν νά βοηθήσουν όβόκβηρη τήν άνδρωπότητα».

Συγχαίρουμε όβόδερμα τά έββηνόπουβα τής Κέρκυρας τόσο γιά τήν πρωτιά στόν παγκόσμιο διαγωνισμό, όσο καί γιά τά ύψηβά οράματα καί ιδέες πού άνασταίνουν μέσα τους. □

Τό 1° βραβείο στήν κατηγορία «Γυμνάσια» κατέκτησε ή έφαρμογή NeverLost Γυμνασίων τής Κέρκυρας, όπως άνακοίνωσε στίς 11 Δε­κεμβρίου 2015, στή Νέα Ύόρκη. ή Ενωση Καθη-

« Η Πληροφορική γηιων Πβηροφορικής. γ ιά τό κοινό καλό» Τό δέμα τοΰ φετινού

διαγωνισμού ήταν «Ή Πβηροφορική γιά τό κοινό καβό»καί έπιβέχδηκε έπειδή προτρέπει τούς μαδητές νά δείξουν τήν εύαισδητοποίησή τους σέ δέματα έκτός τής καθη- μερινότητάς τους καί τόν τρόπο πού ή τεχνοβογία μπορεί νά συμβάβει στό νά γίνει ό κόσμος καβύ- τερος.

Ή έφαρμογή NeverLost δημιουργήδηκε άπό μα­θητές σχοβείων τής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κέρκυρας, μέ άποκβειστικό σκοπό νά γίνει ένα χρήσιμο έργαβεϊο γιά όβα τά παιδιά τής Έββά- δας. Τό κίνητρό τους ήταν νά βοηθήσουν παιδιά μέ ειδικές άνάγκες, νοητική υστέρηση καί ποβυα- ναπηρίες τοϋ Εργαστηρίου Ειδικής Έπαγγεβμα- τικής Εκπαίδευσης καί Κατάρτισης Κέρκυρας.

Ό προββηματισμός τους άρχικά ήταν, πώς θά μπορούσαν αύτά τά παιδιά, μέ τήν κατοχή ένός κινητού τηβεφώνου, νά καβέσουν σέ βοήθεια, κά­νοντας όσο τό δυνατό βιγότερες κινήσεις. Π αύτό τό βόγο σκέφτηκαν καί δημιούργησαν μία έφαρ­μογή γιά κινητά τηβέφωνα, μέ τήν οποία ένα παιδί σέ κατάσταση έκτακτης άνάγκης μπορεί μέ

| ρρ 5| ppf ριρρρ®

‘Αφιέρωμα στό χριστιανικό

τραγούδι

Χρόνια τώρα τά ύπο- τίμησαν, τά παραθεώ­ρησαν, τά χβ εύα σ α ν καί τά ποβέμησαυ. Τά χαρακτήρισαν «στρα- τευμένη τέχνη», «προ- τεσταντικές ύμνωδίες», «τραγουδάκια τοΰ... κατηχητικού».

Τά άπέκβεισαν άπό τό ρεπερτόριο τής ψυ­

χαγωγίας τής σύγχρονης κοινωνίας μας, άκόμη καί άπό αύτό τό έκκβησιαστικό ραδιόφωνο.

Γ ι’ αύτό καί τό άφιέρωμα στό χριστιανικό τρα­γούδι, πού πραγματοποιήθηκε τό Σάββατο 16 Ιανουάριου 2016 στό μέγαρο μουσικής Αθηνών, ήταν κάτι ποβύ μεγάβο καί άντάξιο τής προ­σφοράς, τής χα ρά ς καί τής έβπίδος, πού χρόνια τώρα χά ρισε καί χα ρίζει τό χριστιανικό τρα­γούδι.

Γιά πρώτη φορά συμφωνικές ορχήστρες καί ποβυμεβεϊς χορω δίες άπέδωσαν τραγούδια πού γεννήθηκαν καί δημιουργήθηκαν μέ μουσική καί στίχο άπό νέους άνθρώπους, πού έκαναν τραγούδι τή χριστιανική ζωή τους, τις έμπειρίες της, τή χά ρ η καί τή χα ρ ά της.

Π οβύ εύστοχα ό Μακαριώτατος Α ρχιεπί­σκοπος Ά β β α νία ς κ. κ. Αναστάσιος ύπο- γράμμισε δτι τά χριστιανικά τραγούδια «γέμιζαν μέ παρηγοριά, ένθουσιασμό καί έβπίδα τήν καταχνιά» τών χρόνω ν τής εποχής πού καί έκέϊνος ήταν νέος, «ά ββά καί μέ δοξοβογία καί εύφροσύνη τις χαρού­μενες καί δημιουργικές ημέρες».

Τό χριστιανικό τραγούδι, είπε - καί εΐναι πέρα γιά πέρα άβηθινό - «καββιέργησε τό ορθόδοξο βίωμα καί ήθος παράββηβα μέ τή συνειδητή βειτουργική ζωή (...) καί πότισε καί προώθησε ιδέες, ιδανικά καί κρίσιμες άποψάσεις όβοκβηρωτικής άφιερώσεως στήν Έκκβησία».

Γ ι ’ αύτό άξίζουν θερμά συγχαρητήρια σέ όσους είχαν τήν ιδέα καί μόχθησαν ποικιβο- τρόπως νά οργανώσουν τή συναυβία αύτή γιά τό χριστιανικό τραγούδι, νά τό προβά- ; β ουν καί νά τό τιμήσουν έτσι όπως τοΰ άξί- ζει. Μ ακάρι ή συγκίνηση τοϋ μεγάβου πβήθους πού μεγάβωσε μέ αύτό, νά άποδιώ- ξει έπιτέβους κάδε άγκύβωση, προκατά- βηψ η καί έπιφύβαξη πού χρόνια τώρα κάποιοι έπιφυβάσσουν γιά τό χριστιανικό τραγούδι. □

6 η άνάμεσα στις 10 «εξυττνότερες»

χώρες στόν ’πλανήτη ή Ελλάδα!

Άνάμεσα στις ίο «έξυπνότερες» χώ ρες στόν πβανήτη βρίσκε­ται ή Έ ββάδα, τουβά- χιστον όσον άφορά τις έπιστήμες, σύμ­φωνα μέ τήν κατά­ταξη τοϋ ΟΟΣΑ.

Ή βίστα τοϋ ΟΟΣΑ κατατάσσει τις χώ ρες μέ βάση τόν μεγαβύ- τερο άριθμό επιστημό­

νων (σέ έπιστήμες όπως τά μαθηματικά, τή φυσική, τήν τεχνοβογία καί τή μηχανική) κατά κεφαβήν, κι όπως εΐναι φυσικό ή Έ ββάδα έχειτήν τιμητική της. _

Στήν πρώτη θέση έξακοβουθει νά βρίσκεται ήΝότια Κορέα μέ τό 3 2 % τών φοιτητών της νά έργάζονται στις έπιστήμες. Στή δεύτερη θέση βρί­σκεται ή Γερμανία μέ ποσοστό 3 ι% καί στήν τρίτη θέση ή Σουηδία μέ ποσοστό 28%. Στήν τε- ταρτη θέση βρίσκεται άββη μία σκανδιναβική χώρα, ή Φινβανδία, μέ 28%. Πέμπτη μέ ποσοστό

27°/ο είναι ή Γαββία. Στήν έκτη θέση βρίσκε­ται ή Έ ββάδα μέ ποσοστό 26%, παρά τό γε­γονός ότι οί κρατικές δαπάνες γιά τήν έρευνα μειώθηκαν στό 0,08% του ΑΕΠ, ένα άπό τά χαμηβότερα ποσοστά στις ανεπτυγ­μένες χώρες. Στήν έβδομη θέση βρίσκεται ή Εσθονία, στήν όγδοη θέση βρίσκεται τό Με­ξικό, μέ ποσοστό 25%· Άκοβουθει ή Αύστρία στήν ένατη θέση μέ ποσοστό 25%. Τή δεκάδα συμπβηρώνει ή Πορτογαβία, έπίσης μέ πο­σοστό 25%, ή όποια έχει τόν μεγαβύτερο άριθμό διδακτορικών σπουδαστών (γ2%) πού εργάζεται στήν έκπαίδευση.

Ή κατάταξη οπωσδήποτε μάς τιμα ̂ μάβι- στα όταν άπουσιάζουν άπό αύτήν χώ ρες μέ μεγάβη οικονομική άνάπτυξη καί παγκόσμια

έπιρροή.Β αθύς πόθος όμως κάθε γνήσιου Έ β β η να

εΐναι άββες σύγχρονες διακρίσεις, πού μας πρέπουν, άντάξιες τής ιστορίας καί της μο­ναδικής προσφοράς του ποβιτισμου μας καί τής ορθοδόξου πίστεως το ΰ ’Έθνους μας.

□■1·«. Ι,ΙΜΜ—*■’" --

I■1

a

« Ή ρητορική Ιττιστρέφει

στό οπτίτι της»

«Ή ρητορική έπιστρέ- φει στό σπίτι της» ήταν τό κεντρικό σύνθημα τοΰ Παγκόσμιου Πανεπιστη­μιακού Πρωταθλήματος Debate πού ολοκληρώ­θηκε στή Θεσσαλονίκη στίς 3 ’Ιανουάριου 2016 καί μάλλον αποδείχ­θηκε προφητικό, καθώς οί δεκαεννιάχρονοι de­baters Μαρία Ρούση καί

Θοδωρής Ντουνιάς, έκπροσωπώντας τήν ομάδα τοΰ Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ήταν οί μεγάλοι νικητές στήν κατηγορία EFL (English as Foreign Language- άγγλικά ώς ξένη γλώσσα), στόν τελικό τής διοργάνωσης, πού πραγματοποι­ήθηκε στό Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Τό Παγκόσμιο Πανεπιστημιακό Πρωτάθλημα Debate ξεκίνησε τήν Κυριακή 2γ Δεκεμβρίου, μέ 1.200 συμμετέχοντες άπό γο χώρες καί περισσό­τερα άπό 3 5 ° Πανεπιστημιακά'Ιδρύματα. Τά θέ­ματα τών άγώνων άνακοινώνονται στούς συμμετέχοντες λίγα μόλις λεπτά πριν τόν κάθε άγώνα.

Μετά άπό g προκριματικούς γύρους, πού διε- ξήχθησαν άπό τις 2g έως τις 31 Δεκεμβρίου, τά Πανεπιστήμια πού προκρίθηκαν στόν τελικό τής κατηγορίας EFL ήταν τό Εθνικό Μετσόβιο Πολυ­τεχνείο άπό τήν Ελλάδα, τό FSU Jena άπό τή Γερμανία, τό BrawijayaA άπό τήν "Ινδονησία καί τό UKIM Skopje άπό τήν Π.Γ.Δ.Μ.

Στόν τελικό, οί "Ελληνες ρήτορες, όπως καί οί έκπρόσωποι τής ομάδας τής Π.Γ.Δ.Μ., κλήθηκαν νά ύπερασπιστοΰν τή χρήση φωτογραφικού ύλι- κοϋ, τό όποιο άποτυπώνει τις δύσκολες καταστά-

mmmmmmmimmmmmmmmmm.

Παρακαβοϋμε ττοβύ τούς άγαπη τούς άναγνώστες τοΰ περιοδικού μας νά φροντίσουν γιά τήν άνανέωση τής έγγραφής τους.

Τιμή φύββου: € 1 Συνδρομή εσωτερικού ετήσια: € 12 Συνδρομή Κύπρου ετήσια: € 2 0 Συνδρομή εξωτερικού ετήσια: € 35

Εύχαριστοΰμε ποβύ «Ή Δράση μας»

σεις πού βιώνουν οί πρόσφυγες, σέ καμπάνιες εύαισθητοποίησης, ένώ έναντίον τής πρα­κτικής αύτής κλήθηκαν νά έπιχεψηματολο- γήσουν οί άλλες δύο πανεπιστημιακές ομάδες.

«Οπωσδήποτε τό θέμα τοΰ τελικού είχε ειδικό ένδιαφέρον, βεβαιώνουν οί νικητές, καθώς δέν ήταν κάτι άδιάφορο ή άγνωστο σέ μάς, άλλά είχε νά κάνει μέ καταστάσεις πού βιώσαμε πρόσφατα καί βιώνουμε άκόμη ώς χώρα, έτσι μάς ένέπνευσε καί έπιπλέον έτυχε καί ταυτιστήκαμε καί μέ τή θέση πού μάς ζη­τήθηκε νά ύπερασπιστοϋμε», άναφέρει ή κ. Ρούση, έξηγώντας ώστόσο ότι τό ίδιο δέ συμ­βαίνει πάντα, όπως δέν συνέβη καί σέ κάποι­ους άπό τούς προκριματικούς άγώνες, όπου ή ομάδα κλήθηκε νά έπιχειρηματολογήσει μέσα σέ 15 λεπτά, άκόμη καί πάνω σέ θέματα πού δέν γνώριζε, όπως π.χ. γιά συγκεκριμένες πα­ραμέτρους στίς διμερείς σχέσεις Κίνας - ΗΠΑ ή κάποτε καί ύπέρ τής περικοπής τών συντά­ξεων.

Ή κ. Ρούση, φοιτήτρια Νομικής, καί ό κ. Ντουνιάς, φοιτητής στό Πολυτεχνείο, ξεκίνη­σαν νά άσχολοϋνται μέ τή ρητορική καί τήν άντιλογία άπό μαθητές. «Ή κατάκτηση τοϋ τίτ­λου τοϋ παγκόσμιου πρωταθλητή ήταν γιά μάς μία άναγνώριση άρκετά άνέλπιστη, κα­θότι πηγαίναμε γιά τήν έμπεψία καί χωρίς ιδι­αίτερα ύψηλές προσδοκίες». 'Οπωσδήποτε έπαιξε ρόλο, όπως τόνισαν, τό ότι βρισκόμα­σταν στήν πατρίδα μας.

Οί δύο "Ελληνες πρωταθλητές δικαίωσαν μέ τόν καλύτερο τρόπο τό κεντρικό σύνθημα τής διοργάνωσης:

«Ή ρητορική έπιστρέφει στό σπίτι της». □■ΜΜ * «Γ Υ-Τ’-»- ■«iispip!

Ή Δράση μας» στό Διαδίκτυο! Στή διεύθυνση:

www.drasimas.gr Παλιότερα τεύχη, αφιερώματα,

επιλεγμένα άρθρα, ανακοινώσεις

καί πολλά ενδιαφέροντα...

i l j >τ =

Τεύχος 538, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2016

1