ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011 - Π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ

(18ον.–Τελευταῖον) 6. «Καινά δαιμόνια» ὅμως εἰσ- άγει καί στήν τέλεση Μυστηρίων καί ἄλλων ἀκολουθιῶν· ῎Ετσι στό Μυστήριο τοῦ Γάμου θεωρώντας ὅτι περιττεύει ἡ ᾿Ακο- λουθία τοῦ ᾿Αρραβῶνος δέν τήν ἀναφέρει καί φλυαρεῖ μέ τό πῶς πρέπει νά κοιμοῦνται οἱ νιόπαντροι, ἑστιάζοντας τό λόγο του σέ ἔρωτες καί σπερματοζωάρια καί σέ ὅ,τι ἄλλο ἄσχετο, προκαλώντας πολλά ζευγάρια νά καταφεύγουν σέ ἄλλο ναό νά εὐλογήσει σ᾿ αὐτόν ἡ ᾿Εκ- κλησία τό Γάμο τους. Στό Μυστήριο τῆς Βαπτίσεως διακηρύσσει σθεναρῶς ὅτι κακῶς βαπτιζόμαστε σέ νηπιακή ἡλικία, ἀλλά θά πρέπει ἡ βάπτιση νά γίνε- ται σέ ὥριμη ἡλικία, ὥστε νά μή ἐξαναγκαζόμαστε σέ πράξη ἔξω ἀπό τή βούλησή μας, ἀλλά νά ἀπο- φασίζουμε μόνοι μας ἄν θέλουμε ἤ ὄχι νά βαπτισθοῦμε . Στή νεκρώσιμη ᾿Ακολουθία τα- λαιπωρεῖ συνήθως μέ τήν ἀκα- τάσχετη φλυαρία του καί τίς πα- ράδοξες ἀντιλήψεις του τούς χαρο- καμένους συγγενεῖς (πρό πάντων τούς γονεῖς), πού πολλές φορές μή ἀντέχοντας τή στάση του ἀγανα- κτισμένοι τοῦ ἐπιτίθενται ἀφαι- ρώντας του τά μικρόφωνα, ἐνῶ οἱ χριστιανοί, πού παρακολουθοῦν, φωνάζουν ἀπό κάτω μέ ἀγανάκτη- ση «῎Ελεος, ἔλεος...». Στά Μνημόσυνα ἀντί τῆς καθιε- ρωμένης ᾿Ακολουθίας συνήθως τε- λεῖ ἕνα κακοποιημένο «Τρισάγιο» σχολιάζοντας πολλές φορές φρά- σεις τῶν τροπαρίων -ἐκεῖνο τό «πε- πεδημένων» τοῦ ἔχει ἀλλάξει τά φῶτα- σέ βαθμό πού νά τοῦ δια- φεύγει νά μνημονεύσει τά ὀνόματα τῶν συγχωρηθέντων. Τελεῖ τόν Μεγάλο ῾Αγιασμό τῶν Θεοφανείων χωρίς τήν ἀνάγνωση τῶν προφητειῶν, χωρίς τόν ᾿Από- στολο, χωρίς τό Εὐαγγέλιο, ἐξα- ναγκάζοντας τούς πιστούς νά τρέ- χουν ἐσπευσμένως σέ ἄλλους να- ούς, γιά νά παραλάβουν ἀπό ἐκεῖ κανονικά διαβασμένο ἁγιασμό. ᾿Οργάνωσε συναυλία σαξοφώνων στόν Μητροπολιτικό Ναό, Κυριακή τῶν Βαΐων μετά τήν ᾿Ακολουθία τοῦ Νυμφίου, ἀναταράσσοντας τή συγ- κινητική ἀτμόσφαιρα, πού διακα- τεῖχε τούς πιστούς, ὕστερα ἀπό τήν κατανυκτική ᾿Ακολουθία τῆς Μ. ῾Εβδομάδας 79 . Οἱ ῞Αγιοι λειτουργιολόγοι Μάξι- μος ῾Ομολογητής, Νικόλαος Καβά- σιλας, Συμεών Θεσσαλονίκης καί ὅλοι οἱ μετ᾿ αὐτῶν ἑρμηνευτές τῆς Θ. Λατρείας δέν τόλμησαν νά ἀγγίξουν καί νά θίξουν τό παραμικρό ἀπό τά λεγόμενα καί τελούμενα μέσα στή Θ. Λατρεία. ᾿Αντίθετα τά ἐμεγάλυ- ναν καί τά ἐδόξασαν προσδίδοντας σ᾿ αὐτά τίς ἁρμόζουσες θεολογικές διαστάσεις. ᾿Εγνώριζαν πολύ καλύ- τερα ἀπό τούς σημερινούς λειτουρ- γιολόγους πῶς ἐξελίχθηκε ἡ Θεία Λατρεία, πῶς κτίσθηκε τό ὑπέρλαμ- προ αὐτό καί ἀπό ὅλους θαυ- μαζόμενο πολύτιμο οἰκοδόμημα. Δέν τό βλέπουν ἀπ᾿ ἔξω, εἰσέρχονται μέσα, τό ζοῦν, ἀναπαύονται, δρο- σίζονται, καί ἀπό μέσα τό ἑρμηνεύ- ουν, γιά νά ὁδηγήσουν καί ἄλλους στήν ἀνάπαυση καί στόν ἁγιασμό. Καί εὔχονται νά στερεώσει ὁ Θεός αὐτόν τόν οἶκον· «Τοῦτον τόν οἶκον στερέωσον Κύριε». Πιστεύουν μαζί μέ ὅλους τούς πιστούς, πού κα- μαρώνουν γιά τό οὐράνιο σπίτι τους, ὅτι «Οὐρανός πολύφωτος ἡ ᾿Εκ- κλησία ἀνεδείχθη, ἅπαντας φωτα- γωγοῦσα τούς πιστούς, ἐν ᾧ ἑστῶτες κραυγάζομεν. Τοῦτον τόν οἶκον στε- ρέωσον Κύριε». ᾿Εγέμισαν οἱ ῞Αγιοι Κολλυβάδες, καί πρό παντός ὁ ῞Αγιος Νικόδημος, τήν ᾿Εκκλησία ἀπό τά σοφά ἑρμη- νευτικά τους συγγράμματα. Τό «῾Εορτοδρόμιον» τοῦ ῾Αγίου Νικο- δήμου, ἡ «Νέα Κλίμαξ» καί ὁ «Κῆπος Χαρίτων», στά ὁποῖα ἑρμη- νεύει μέ ἀπαράμιλλο βάθος, ὕψος καί εὖρος τούς κανόνες στίς δεσπο- τικές καί θεομητορικές ἑορτές, τούς ᾿Αναβαθμούς τῆς ᾿Οκτωήχου καί τίς ἐννέα βιβλικές ὠδές, ἀποτελοῦν ὁδηγό περί τοῦ πῶς πρέπει νά ἀντι- μετωπίζουμε τήν λειτουργική μας γλώσσα. Οὔτε παραμικρή σκέψη, ἴχνος σκιᾶς, γιά ἀνάγκη μεταφράσε- ως τῶν λειτουργικῶν κειμένων. ᾿Αν- τίθετα, ὅπως καί ὁ ῞Αγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἐπαινοῦν καί ἐκθειάζουν τήν ἀρχαία ἑλληνική γλώσσα, σέ περίοδο μάλιστα σκλαβιᾶς καί ἀμα- θείας, γιατί γνωρίζοντας «τήν ἑλλη- νικήν» μαθαίνουμε τί λέγει τό Εὐ- αγγέλιο, τί διδάσκει ἡ ᾿Εκκλησία. Εἶναι συγκινητικό καί σήμερα τό παράδειγμα νέων ἀνθρώπων, πού πληρώνουν ἀκριβά τό τίμημα τῆς ὑποβαθμίσεως τῶν ἀρχαίων ἑλλη- νικῶν, οἱ ὁποῖοι μόνοι τους διδάσκον- ται καί μαθαίνουν ἀρχαῖα ἑλληνικά, ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΔΡΟΜΑΙ: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ: ΕΥΡΩ 50,00. ΚΥΠΡΟΥ: ΕΥΡΩ 60,00. ΕΥ- ΡΩΠΗΣ: ΕΥΡΩ 90,00. ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ: ΕΥΡΩ 100,00. ΤΙΜΗ ΦΥΛΛΟΥ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ: ΕΥΡΩ 1,20 ΙΔΡΥΤΗΣ † Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Δ. Βασιλόπουλος 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011 Γ´ Χαιρετισμοί, Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου (Ἐθνική ἑορτή) ΕΤΟΣ ΝΑ´ ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ 1872 1. Ἕνα κοσμογονικὸ γεγονός, ὅπως ἡ Ἑλλη- νικὴ Ἐπανάσταση τοῦ ᾽21, εἶναι φυσικὸ νὰ μένει πάντα τὸ ἐπίκεντρο ὄχι μόνο τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς ἀνεύθυνης δημο- σιογραφίας. Πόσα δὲ λέγονται καὶ γράφονται κάθε χρόνο γιὰ τὸ «Εἰκοσιένα»! Ὁ καθένας ὅμως βλέπει τὴν Μεγάλη Ἑλληνικὴ Ἐπανάστα- ση μὲ τὸ δικό του τρόπο καὶ τὴν κρίνει ἀνάλογα μὲ τὶς ἰδεολογικὲς δεσμεύσεις του καὶ τὴ σκο- πιμότητα, ποὺ θέλει νὰ ὑπηρετήσει. Ἔτσι οἱ δέ- σμιοι τῆς πολιτικῆς τους τοποθέτησης, ἐγκλω- βισμένοι στὴν προκατάληψη καὶ τοὺς ἀναχρο- νισμούς τους, βλέπουν τὸ ᾽21 μέσα ἀπὸ τὸ πρί- σμα μεταγενέστερων κοινωνικῶν θεωριῶν καὶ μὲ τὴν προχειρότητα τοῦ ἐρασιτέχνη ἀρ- νοῦνται τὸν ἐθνικὸ του χαρακτήρα, παρουσιά- ζοντάς το σὰν ἕνα ἁπλὸ κοινωνικὸ γεγονός, μὲ στόχους βασικοὺς ὄχι τόσο τοὺς Τούρκους, ὅσο… τοὺς Κοτζαμπάσηδες καὶ τοὺς Ἀρχιερεῖς, τοὺς «προσκυνημένους», ὅπως λένε. Καὶ μόνο ὅμως τὸ γεγονός, ὅτι Κοτζαμπάσηδες καὶ Ἱεράρχες, σὰν τοὺς Μαυρομιχαλαίους, τὸν Πα- λαιῶν Πατρῶν Γερμανό, τὸν Σαλώνων Ἡσαΐα, τὸν Ρωγῶν Ἰωσὴφ κ.ἄ. ἔγιναν «μπροστάρηδες» στὸν ἀγώνα, βεβαιώνει πὼς στερεῖται κάθε ἀντι- κειμενικότητα ἡ ταξικοποίηση τοῦ ᾽21. Ὑπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες, γνωστὲς καὶ δημοσιευμένες, ποὺ φανερώνουν τὸν πανεθνικὸ χαρακτήρα τοῦ ᾽21. Ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ ἀρχικὰ διστακτικοὶ γιὰ ἕνα τόσο δύσ- κολο ἀγώνα —κάτι πολύ ἀνθρώπινο—, ὅταν φούντωσε ἡ ἐπαναστατικὴ φλόγα, ὅρμησαν κι αὐτοὶ στὴ μέση τῆς φωτιᾶς, πολεμώντας γιὰ ἐλευθερία. Δύο ἀκόμη τέτοιες μαρτυρίες, πολὺ σημαντικές, θὰ παρουσιάσουμε στὴ συνέχεια. 2. Θεωροῦμε τὶς παρακάτω μαρτυρίες γιὰ τὸν ἀγώνα τοῦ ᾽21 «πολὺ σημαντικές», διότι εἶναι σύγχρονες μὲ τὴν ἔκρηξή του καὶ ἀποτελοῦν αὐθόρμητες καὶ ἀβίαστες δηλώσεις δύο προσ- ώπων, ποὺ γράφουν γιὰ τὴν ἐπανάσταση, κι- νούμενοι ἀπὸ διαφορετικὲς προϋποθέσεις, ἀλλὰ καὶ πνευματικὰ καὶ κοινωνικὰ ἀνήκουν σὲ δύο διαφορετικοὺς χώρους. Ἡ πρώτη προέρ- χεται ἀπὸ ἕνα Ἄγγλο μισσιονάριο (Ἱεραπόστο- λο), τὸν Ἰσαὰκ Λάουντς (Lowndes) 1 , ποὺ βρι- σκόταν τότε στὴ Ζάκυνθο. Ὁ Λάουντς, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱκανότερους καὶ πιὸ μορφωμένους προτεστάντες μισσιονάριους, καὶ ἄριστα κάτο- χος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἔχοντας τὴ συνή- θεια νὰ ἐνημερώνει συχνὰ τὴν Ἑταιρεία του, ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἱεραποστολικὴ δραστηριότητά του, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅ,τι συνέβαινε στὸ μεσογει- ακό, καὶ μάλιστα τὸν ἑλληνικὸ χῶρο, στέλνει ΤΟ ΠΑΝΕΘΝΙΚΟN ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ Ἱστορικὴ ἀπάντησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διὰ ἐγκυκλίου πρὸς τοὺς διαστρεβλωτὰς τῆς Ἱστορίας ΚΙΝΗΜΑ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΑΘΕΪΣΜΟΥ ΔΙΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΝ ΡΟΛΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ 1821 Ἱστορικὴ ἡ ἐγκύκλιος τῆς Διαρ- κοῦς Ἱ. Συνόδου καὶ τοῦ Ἀρχιεπι- σκόπου Ἀθηνῶν κ. Ἱερωνύμου διὰ τὴν ἐπέτειον τῆς 25ης Μαρτίου 1821. Δι᾽ αὐτῆς ἀπαντᾶ εἰς τὸ «κίνη- μα μοντέρνου ἀθεϊσμοῦ, τὸ ὁποῖο διαστρέφει τὰ γεγονότα καὶ ἐπιχει- ρεῖ νὰ σβήση τὸν ἱστορικὸν ρόλον τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀμφισβητεῖ τὴν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα τοῦ λαοῦ μας». Ἡ ἐγκύκλιος τῆς Ἱ. Συ- νόδου ἐτυπώθη εἰς χιλιάδας ἑκα- τοντάδας ἀντίτυπα καὶ κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὸ εἰδικὸν ἔντυπόν της «πρὸς τὸ Λαό», τὸ ὁποῖον θὰ διανεμηθῆ ἀπὸ τοὺς Ἱ. Ναοὺς τῆς Χώρας. Εἰς αὐτὸ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὑπογραμμίζει ὅτι: «εἶναι ὑποχρέωση καὶ δικαίωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ ἐνη- μερώνη τὸ ποίμνιόν της διὰ ὁρισμέ- να σοβαρὰ ζητήματα πνευματικά, κοινωνικά, ἐθνικά, ἐκπαιδευτικά». Ἡ ὑπογράμμισις αὕτη ἀποκαλύπτει ὅτι εἰς τὸ ἑξῆς ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλη- σία θὰ λαμβάνη θέσιν διὰ κρίσιμα θέματα, ἀδιαφοροῦσα διὰ τὰς ἀντι- δράσεις τοῦ Πολιτικοῦ κόσμου ἢ καὶ τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημερώσεως. Ἡ ἐγκύκλιος, ἡ ὁποία ἐξεδόθη μὲ ἀφορμὴν τὴν διαστρέβλωσιν τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 ἀπὸ τηλεο- πτικὸν σταθμὸν («Σκάϊ») καὶ τὰ σχέδια τῆς Πολιτείας διὰ τὴν περι- θωριοποίησιν τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας, χρησιμοποιεῖ πολλὰ στοι- χεῖα ἀπὸ παλαιοτέρας ἐγκυκλίους τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν κυροῦ Χριστοδούλου. Εἰς τὴν ἐγκύ- κλιον ὑπογραμμίζεται ὅτι οἱ δια- στρεβλωταὶ τῆς Ἱστορίας ἐπιχειροῦν νὰ γράψουν «Μία ἱστορία διαφορε- τικὴ ὡς πρὸς τὰ γενεσιουργὰ αἴτια καὶ ὡς πρὸς τὰ πρόσωπα καὶ τοὺς πρωταγωνιστὲς τῆς ἐποχῆς». Τονί- ζεται, ἐπίσης, ὅτι: «ὅλα αὐτὰ εἶναι τεχνάσματα καὶ δὲν εἶναι ἱστορία, γιατὶ ἱστορία εἶναι αὐτὸ ποὺ προέρ- χεται, καταγράφεται καὶ διασώζεται μέσα ἀλλὰ καὶ διαμέσου τῆς δια- χρονικῆς συνείδησης τοῦ Ἔθνους». Ἀκολούθως ἀναδεικνύει μὲ ἐπιχει- ρήματα τὴν ἀλήθειαν διὰ τὴν Τουρ- κοκρατίαν, τὴν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 καὶ τὴν Ἑλληνορθόδοξον ταυ- τότητα τοῦ γένους. «Πρὸς τὸ λαό» Τὸ πλῆρες κείμενον τῆς ἐγκυκλί- ου, ὡς αὕτη ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ εἰδικὸν ἔντυπον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου «Πρὸς τὸ Λαὸ» ἔχει ὡς ἀκολούθως: «Εἶναι ὑποχρέωση, ἀλλὰ καὶ δι- καίωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλά- δος νὰ ἐνημερώνει τὸ ποίμνιό Της γιὰ ὁρισμένα σοβαρὰ ζητήματα, πνευματικά, κοινωνικά, ἐθνικά, ἐκ- παιδευτικά. Ὁ λαός μας δὲν πρέπει νὰ παραπληροφορεῖται ἢ νὰ πέφτει θύμα ἰδεολογικῶν προπαγανδῶν καὶ μονομερῶν θεωρήσεων τῆς Ἱστο- ρίας μας, στὴν ὁποία ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξε σημαντική. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐκφράζει τὴν ἔντονη ἀνησυχία Της γιὰ τὴν ἐπιχειρούμενη προσπάθεια διαστρε- βλώσεως τῆς Νεοελληνικῆς Ἱστο- ρίας μὲ διάφορους τρόπους. Στὴν ἐποχή μας παρουσιάζεται ἕνα κίνημα μοντέρνου ἀθεϊσμοῦ, τὸ ὁποῖο διαστρέφει τὰ γεγονότα καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ σβήσει τὸν ἱστο- ρικὸ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀμφισβητήσει τὴν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα τοῦ λαοῦ μας. Εἰδικότε- ρα, ἐμφανίζεται μιὰ προσπάθεια κα- ταγραφῆς καὶ ἀποτυπώσεως μιᾶς ἄλλης “Ἱστορίας”, σχετικὰ μὲ τὴν Ἐτήσιον μνημόσυνον Ἱερομονάχου π. Μάρκου Μανώλη Τὸ Σάββατον, 9ην Ἀπριλίου ἐ. ἔ. εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ἁγίου Γεωρ- γίου Διονύσου Ἀττικῆς, θὰ τε- λεσθῆ τὸ ἐτήσιον μνημόσυνον ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἱερομονάχου π. Μάρκου Κ. Μανώλη, ἐφημερίου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καὶ πνευματι- κοῦ προϊσταμένου τῆς «Πανελ- ληνίου Ὀρθοδόξου Ἑνώσεως» καὶ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου». Μετὰ τὸν Ὄρθρον (7:30 π.μ.), τὴν θείαν Λειτουργίαν καὶ τὸ μνημόσυνον θὰ τελεσθῆ Τρισά- γιον εἰς τὸν τάφον τοῦ κοιμη- θέντος Γέροντος εἰς τὸν προαύ- λιον χῶρον τοῦ ὡς ἄνω Ἱ. Ναοῦ. Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ Τὴν 25ην Μαρτίου ἑορτάζομεν τόν Εὐαγγελισμόν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Ἀνωτέρω εἰκών διά χειρός Φωτίου Κόντογλου, 1958. Ἀπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον, καὶ τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος μυ- στηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνε- ται, καὶ Γαβριὴλ, τὴν χάριν εὐαελίζεται. Διὸ καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ, τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Ἀπό τόν πόλεμον τῶν παθῶν «ΠΝΕΥΜΑ ΑΡΓΟΛΟΓΙΑΣ» Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση Ο Ι ΕΚΤΟΣ τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωποι, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, βλέπουν τήν Ἐκκλησία ὡς ἕναν ὀργανισμό, πού μπορεῖ καί πρέπει νά παρέχει κοινωνικό ἔργο. Νομίζουν ὅτι αὐτός εἶναι ὁ σκοπός της. Ἀγνοοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία κυρίως καί πρωτίστως εἶναι θεανθρώπινος ὀργανισμός καί ὑπηρετεῖ τή σωτηρία τῶν ἀνθρώ- πων. Γι᾽ αὐτό καί διατυπώνουν κρίσεις εἰς βάρος της, κρίσεις ἄδι- κες καί ἀστήρικτες. Τό φαινόμενο αὐτό εἶναι σύνηθες. Ξεσποῦν λές καί ἔχουν δικαίωμα νά μιλοῦν γι᾽ αὐτήν, τήν ὥρα πού τήν ἀγνοοῦν, κάποτε δέ ἀρνοῦνται καί τήν ἀναγκαιότητά της. Εἶναι μάταιο νά θελήσει κανείς νά ἐνημερώσει αὐτούς τούς κακοπρο- αίρετους ἀνθρώπους. Δέν πρόκειται νά ἀλλάξουν γνώμη. Συχνά οἱ Μητροπολίτες, ἀλλά καί οἱ ἱεροκήρυκες, ἀπευθυνόμενοι στούς ἄπιστους ἀπαριθμοῦν τά ἱδρύματα, πού συντηρεῖ ἡ Ἐκκλησία καί ἀναφέρονται στή συμμετοχή της στούς ἐθνικούς ἀγῶνες, χωρίς νά τονίζουν τήν πνευματική της ἀποστολή, ἡ ὁποία δέν φαίνεται καί δέν ὑπολογίζεται μέ ἀριθμούς. Κι ἐκεῖ πρέπει νά στραφεῖ τό ἐνδια- φέρον. Νά τονίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ὡς κιβωτός τῆς σωτηρίας, δι- δάσκει, καθοδηγεῖ, ζητᾶ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἀρνεῖται τήν ἁμαρτία, προβάλλει τήν μετάνοια, προσφέρει τά ἱερά μυστήρια, καλλιεργεῖ τήν πνευματική ζωή στά μέλη της, ἀρνεῖται τήν ἐκκοσμίκευση καί μέ πόθο μιλάει γιά τήν μέλλουσα ζωή. Τά περισσότερα ἀπ᾽ αὐτά δέν ἀκούγονται εὐχάριστα στούς σύγ- χρονους ἀνθρώπους. Τά θεωροῦν «παπαδικά» θέματα, πού δέν τούς ἀφοροῦν. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία πρέπει συνεχῶς νά ἀναφέρε- ται σ᾽ αὐτά καί νά μή ἐπηρεάζεται ἀπό τίς ἐπιθυμίες καί διαθέσεις τῶν κοσμικῶν. Ἀλίμονο, ἐάν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί καθορίσουν τήν πορεία της. Ἀλίμονο καί στούς κληρικούς, πού ἀρνοῦνται νά ἔλθουν σέ ἀντίθεση ἤ καί σέ σύγκρουση μέ τούς κακοπροαίρε- τους καί ἐχθρικῶς διακείμενους πρός τήν Ἐκκλησία ἄπιστους καί ἄθεους. Μπορεῖ ἡ Ἐκκλησία νά μή ἔχει πολλά μέσα στή διάθεσή της, γιά νά ἀναπτύξει τό πνευματικό της ἔργο, ὅμως αὐτό δέν τήν ἀποθαρρύνει. Ἔχει τό ἰσχυρό μέσο τοῦ κηρύγματος, πού ξεπερ- νάει καί τήν κοσμική ἐξουσία. Ὁ Χριστός, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, δέν εἶχε καμιά ἐξουσία οὔτε καί θέλησε νά ἀποκτήσει. Ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό καμιά ἐξουσία τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ δύναμή της εἶναι ἐκ Θεοῦ καί τό ἔργο της ὁδηγεῖ εἰς τόν Θεόν. Γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά εἶναι ἀσυμβίβαστη μέ τόν ἁμαρτωλό κόσμο. Κλείνω τοῦτο τό ἄρθρο μέ τό λόγο τοῦ Μητροπολίτου Σισανίου κ. Παύλου πού, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἀπηύθυνε στήν πρόσφατη Σύν- οδο τῆς Ἱεραρχίας: «Ὁ λαός μᾶς ζητᾶ μία Ἐκκλησία μέ ἡρωϊσμό, μέ νεῦρο, μέ λόγο προφητικό, μέ σύγχρονο νεανικό λόγο, ὄχι ἐκκοσμικευμένη, ἀλλά ἁγιαζομένη καί ἁγιάζουσα, μία Ἐκκλησία ἐλευθέρα καί ποιμαίνουσα μετά δυνάμεως. Μία Ἐκκλησία, πού δέν θά φοβᾶται νά ἀμυνθεῖ στό πονηρό σύστημα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἔστω κι ἄν ἡ ἀντίσταση σημαίνει διωγμό ἤ καί μαρτύριο. Ἡ Ἐκκλη- σία ἀπό τή φύση Της εἶναι ἡ ἀληθινή κρίση τοῦ κόσμου καί δέν θά πρέπει νά γίνει μέρος τῆς κρίσης τοῦ κόσμου». Ὅποιος ἐλέγχει τόν ἑαυτό του, εἶναι προσεκτικός στά λό- για του. Οὔτε πολυλογεῖ, οὔτε ἀργολογεῖ. Οὔτε πολυμιλάει, ἀλλ’ οὔτε ἀπερίσκεπτα βγαί- νουν ἀπ’ τά χείλη του τά λόγια πού λέει. Ἡ πολυλογία εἶναι μητέρα τῆς φλυαρίας, τῆς κακολο- γίας, τῆς κατηγορίας, τῆς κα- τάκρισης, τῆς περιαυτολογίας καί πολλῶν ἄλλων κακῶν. «Ἐκ πολυλογίας οὐκ ἐκφεύξη ἁ- μαρτίαν» (Παροιμ. Ι΄ 19). Ἀπό τήν πολυλογία εἶναι ἀδύνατο νά ξεφύγεις τήν ἁμαρτία. Ὁ φιλόκοσμος μέ τήν ἐξω- στρέφειά του, βρίσκεται σ’ ἕνα συνεχῆ διάλογο μέ τούς ἄλ- λους. Ὁ φιλήσυχος -ὁ φίλος τῆς πνευματικῆς «ἡσυχίας»- διαλέγεται μέ τόν ἑαυτό του. Ὁ πρῶτος στερεῖται αὐτογνω- σίας, γιατί, καθώς λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «ὁ πολύλογος οὕπω ἐπέγνω ἑαυτόν ὡς δεῖ», ἐνῶ «ὁ σιωπῆς φίλος, προσεγγίζει Θεῷ». Καί συνεχίζει: «Πολυλογία ἐστί κε- νοδοξίας καθέδρα, ἀγνωσίας τεκμήριον, καταλαλιᾶς θύρα, εὐτραπελίας χειραγωγός, ψεύ- δους ὑπουργός, κατανύξεως διάλυσις». Πόσο ὄμορφη καί κατανυ- κτική ἡ εὐχή τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου! «Κύριε καί Δέσπο- τα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀρ- γίας, περιεργίας, φιλαρχίας καί ἀργολογίας μή μοι δῶς...». «Πνεῦμα ἀργολογίας μή μοι δῶς»... Πλάϊ στά πνεύματα, τούς φωτεινούς ἀγγέλους τῶν ἀρε- τῶν, κινοῦνται τά σκοτεινά πνεύματα τῆς ἁμαρτίας. «Κα- τά κανόνα, ὁ ἀγώνας κατά τοῦ πνεύματος ἑνός πάθους, εἶναι πολύ δυσκολότερος, παρά ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ πάθους», γράφει ὁ Ἀρχιεπίσκο- πος Χερσῶνος καί Ταυρίδος Ἰννοκέντιος. Καί ἄν κάποτε τό πάθος κατανικηθεῖ, τό πνεῦμα θά συνεχίσει τόν πόλεμο». Τί εἶναι, λοιπόν, ἀργολογία; Τό λέει ἡ ἴδια σύνθετη λέξη: Ἀργός λόγος. Δηλαδή, λόγια πολλά, λόγια περιττά, λόγια ἀσύνετα καί ἀπερίσκεπτα, λό- για ἄκαιρα καί ἀνώφελα, πο- λυλογία φτηνή καί ἀνούσια, περιαυτολογία ἀλαζονική καί ἐγωκεντρική.... Ὁ Κύριος δίδαξε, «ὅτι πᾶν ρῆμα ἀργόν ὅ ἐάν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περί αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρα κρίσε- ως» (Ματθ. ΙΒ΄ 36). Καί μόνο τοῦτο τό λόγο τοῦ Κυρίου ἐάν συνειδητοποιούσαμε, εἶναι σί- γουρο πώς πολύ λιγότερο θά ἁμαρτάναμε. Ὅποιος συνέχεια μιλάει, ἀδειάζει πνευματικά. Ὅποιος Αὐτὸ τὸ κίνημα ἐπιχειρεῖ νὰ σβήση τὸν ἱστορικὸν ρόλον τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀμφισβητεῖ τὴν Ἑλληνορθόδοξον ταυτότητα τοῦ λαοῦ μας. «Ἱστορία εἶναι αὐτό, ποὺ προέρχεται, καταγρά- φεται καὶ διασώζεται μέσα ἀλλὰ καὶ διὰ μέσου τῆς χρονικῆς συνείδησης τοῦ Ἔθνους», ἐπιση- μαίνεται εἰς τὴν ἐγκύκλιον τῆς ΔΙΣ. Ἡ ἐγκύκλιος τῆς ΔΙΣ ἀναδεικνύει τὴν ἀλήθειαν διὰ τὴν τουρκοκρατίαν, τὴν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 καὶ τὴν Ἑλληνορθόδοξον ταυτότητα τοῦ γένους. Τ Ο ΙΤΑΛΙΚΟΝ Κράτος ἐκέρδισε τὴν μάχην τοῦ Σταυροῦ. Τὸ Δικαστήριον Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων τῆς Εὐρώπης ἀπεφά- σισε, μετὰ ἀπὸ προσφυγὴν τοῦ Ἰταλικοῦ Κράτους, ὅτι ἡ πα- ρουσία τοῦ Σταυροῦ εἰς τὰς Σχολικὰς αἰθούσας δὲν συνιστᾶ παρα- βίασιν τοῦ δικαιώματος εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν. Ἡ ἀπόφασις ἀποτελεῖ ἠχηρὸν ράπισμα πρὸ ὅλους τοὺς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησιομάχους, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἀρχικῶς ἀπεφασίσθη ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ Σταυροῦ ἀπὸ τὰ Σχολεῖα τοῦ Ἰταλικοῦ Κράτους, ἐκινήθησαν πολὺ δυναμικῶς, ἀπαιτοῦντες τὴν ἀπομάκρυνσιν ὅλων τῶν Θρησκευτικῶν Συμβόλων καὶ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἐκ τῶν Σχολείων, τῶν Δικαστηρίων, τῶν Ἀστυ- νομικῶν τμημάτων καὶ ἐξ ὅλων τῶν Δημοσίων Κτηρίων. Εἶχον προ- σφύγει καὶ εἰς τὰ Ἑλληνικὰ δικαστήρια, ἀλλὰ αὐτὰ ἠρνήθησαν νὰ συμπλεύσουν μὲ τὰ αἰτήματά των. Ἡ ἀπόφασις τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δι- καστηρίου τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου ἐκθέτει ἀνεπανορθώτως τοὺς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησιομάχους. Οὗτοι ἐπικαλοῦνται τοὺς Εὐρω- παϊκοὺς θεσμούς, διὰ νὰ κτυπήσουν τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ προαναφε- ρόμενον Δικαστήριον δὲν «ἀσπάζεται» τὰς ἀπόψεις των καὶ δημι- ουργεῖ δίκαιον ὑπὲρ τῆς παρουσίας τῶν θρησκευτικῶν συμβόλων εἰς τὰ δημόσια κτήρια. Τὴν μάχην ὑπὲρ τῆς παρουσίας τοῦ Σταυροῦ εἰς τὰ Σχολεῖα τὴν ἔδωσεν ἡ Ἰταλικὴ Κυβέρνησις καὶ τὴν ἐκέρδισε. Εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα ἡ Κυβέρνησις καὶ μεγάλο τμῆμα τῆς κομ- ματοκρατίας πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὰ σύμβολά της προσ- βάλλοντες εὐθέως τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν τοῦ λαοῦ. Ἡ Ἰτα- λικὴ Κυβέρνησις ἔδωσε τὴν μάχην ὑπὲρ τῆς διατηρήσεως τοῦ Σταυ- ροῦ εἰς τὰ Σχολεῖα, ἐνῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα ἡ ὑπεύθυνος κυβέρνησις ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὴν κομματοκρατίαν μεθοδεύει τὴν ἀποκαθήλωσιν τῶν ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ 1821 Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου ΚΕΜΠΑ 3645 ΚΩΔΙΚΟΣ 3053 ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 2αν ΣΕΛ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 8ην ΣΕΛ. Μὲ ἀπόφασιν τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Η ΙΤΑΛΙΑ ΕΚΕΡΔΙΣΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗΝ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΕΙΣ ΤΑΣΧΟΛΕΙΑ Βαρεῖα ἧττα διὰ τοὺς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησιομάχους, οἱ ὁποῖοι ἐζήτουν τὴν ἀπομάκρυνσιν τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων ἐκ τῶν δημοσίων κτηρίων Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ ● Θά ἐπανέλθουν αἱ χριστια- νικαί ἑορταί εἰς τό ἡμερολό- γιον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώ- σεως. Σελ. 8 ● Ἄς μή τολμήσουν οἱ ἐκ- πρόσωποι τῆς Λέσχης Μπί- λντεμπεργκ εἰς τήν Κυ- βέρνησιν. Σελ. 8 ● Οἱ ἥρωες τοῦ 1821 καί οἱ σύγχρονοι γραικύλοι. Τοῦ Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνσταντά- ρου. Σελ. 3 ● Ἡ ἀνιστόρητος ἱστορία τοῦ 1821. Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Χολέβα. Σελ. 3 ● Ὁ ὑπουργός Δικαιοσύνης προωθεῖ νομοσχέδιον, τό ὁποῖον θά προστατεύη τόν σατανισμόν καί τήν σαηεν- τολογίαν, ὑπογραμμίζει ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πει- ραιῶς κ. Σεραφείμ. Σελ. 5 ● Σεβ. Γόρτυνος κ. Ἰερε- μίας: «Οἱ ὑβρισταί τῆς Πί- στεως καί τῆς Πατρίδος θά γελοιοποιοῦνται. Τούς ἀξί- ζει». Σελ. 5 ● Ὁ Σεβ. Ἠλείας ἐλέγχει τόν ραδιοφωνικόν σταθ- μόν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Σελ. 5 ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ «Ο.Τ.» Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ τοῦ 1821 δὲν ἦταν προϊὸν ἑνὸς στιγμιαίου ἐνθου- σιασμοῦ, ἀλλὰ ἀποτέλεσμα μεγάλης προετοιμασίας. Λέγοντας αὐτὸ δὲν ἐννοῶ μόνον τὴν διεργασία, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὴν Φιλικὴ Ἑταιρεία, ἀλλὰ τὴν προσπάθεια διάσωσης τῆς συνείδησης τοῦ Γένους στὶς καρδιὲς τῶν ὑποδούλων καὶ διατήρησης τῆς φλόγας τῆς ἐλευθερίας. Ὅσο καὶ νὰ θέλη κανεὶς νὰ μυωπάζη, δὲν μπορεῖ νὰ ἀρνηθῆ τὴν μεγά- λη προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν διατήρηση τῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ Γένους καὶ τὴν ἀναζήτηση τῆς ἐλευθερίας καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τῆς δου- λείας. Βεβαίως, ὑπάρχουν μονίμως ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνοῦνται τὴν προσφορὰ τῶν Κληρικῶν, πολὺ δὲ περισσότερο τῶν Ἀρχιερέων, κατὰ τὸν ἀγώνα τοῦ 1821 ἤ τὴν παραθεωροῦν καὶ ὑποτιμοῦν. Ἀλλὰ ὑπάρχουν πολλὲς μαρτυ- ρίες γιὰ τὴν προσφορὰ τῶν Κληρικῶν, εἰδικά τῶν Ἀρχιερέων, κατὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Γιὰ παράδειγμα, ὁ Charles Frazee στὸ βιβλίο του Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ἑλληνικὴ ἀνεξαρτησία 1821-1852, μεταξύ τῶν ἄλλων καταγράφει τὴν ἄποψη ποὺ εἶχαν οἱ Τοῦρκοι γιὰ τὶς ἐνέργειες τῶν Ἀρχιερέων, γι᾽ αὐτὸ καὶ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΘΟΥΝ ΤΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ; Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση ΑΙ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟΙ ΠΡΟΣΘΗΚΑΙ ΤΟΥ π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΥΝΗΓΟΡΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ π. ΒΑΣ. ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΝ ΒΛΕΠΕ ΕΙΣ ΤΗΝ 6ην ΣΕΛ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ 7ην ΣΕΛ.

Documents

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011 - Π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗΣ