8
εφημερίδα των ενεργών πολιτών της καλής μεριάς ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ‐ ΤΕΥΧΟΣ 53 ‐ ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ Τ ο τελευταίο χρονικό διάστημα λίγο πριν από τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές από τα ευρήματα των διαφόρων δημοσκοπήσεων, έχουν εμφανιστεί σημαντικά ποσοστά στην αδιευκρίνιστη ψήφο και γενικότερα, στην μεγάλη ίσως αδιαφορία των πολιτών για την εκλογική διαδικασία. Το γεγονός αναφέρεται μεν, ως συστατικό στοιχείο των ερευνών, αλλά φυσικά εξαφανίζεται από τα ποικίλα και «βαθυστόχαστα» σχόλια για τα ποσοστά των πολιτικών παρατάξεων εξουσίας και αντιπολίτευσης, μέσα φυσικά από τις έντονες αντιπαραθέσεις των εκπροσώπων τους για το ποιος έχει το προβάδισμα. Η βασική αδιαφορία είναι φυσικό να πηγάζει, από το ευρύ φάσμα της ανεργίας, την αγωνία όλο και περισσότερων για το αύριο, αλλά και από την πλήρη απογοήτευση ιδιαίτερα των νέων, για ένα καλύτερο μέλλον. Οι εικόνες, οι οποίες μας παρουσιάζονται από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, με την ποιότητα των λόγων και έργων των εκπροσώπων μας, δεν είναι καθόλου κολακευτική. Παράλληλα με τις εντονότατες κοκορομαχίες των εκπροσώπων των πολιτικών παρατάξεων στα τηλεοπτικά κανάλια, προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού, τότε το πάζλ ολοκληρώνεται και ο αποτροπιασμός για τα κοινά χτυπά στο «κόκκινο». Όταν αρκετοί διαφωνούν μερικώς ή ολοσχερώς, με όσα οι εκπρόσωποί τους ψηφίζουν και αποδέχονται στο Ευρωκοινοβούλιο, στη Βουλή και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση του τόπου κατοικίας τους, δεν απαλλάσσονται από καμία ευθύνη. Διότι όλοι οι εκπρόσωποι οι οποίοι προαναφέρονται, έχουν εκλεχθεί με τη νόμιμη εκλογική διαδικασία από τους ίδιους τους πολίτες. Αυτό κάνει τους πολίτες συνυπεύθυνους, για τις επιλογές των προσώπων τα οποία επέλεξαν στις θέσεις αυτές και ιδιαίτερα όλους εκείνους, οι οποίοι αδιαφόρησαν εντελώς με αποτέλεσμα να επιτρέψουν οι «άλλοι» να επιλέξουν εκπροσώπους για τους ίδιους. Η χώρα μας θεωρείται μητέρα της δημοκρατίας και της εφαρμογής της, ως άριστο πολιτικό σύστημα. Η δημοκρατία όμως απαιτεί, την ενεργή συμμετοχή όλων των πολιτών για να λειτουργήσει σωστά. Αν απλώς εξετάσουμε τα στατιστικά στοιχεία, θα διαπιστώσουμε ότι, ένα μεγάλο πλήθος πολιτών δεν συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία. Οι αποφάσεις σε συλλόγους, σωματεία, πολιτικές παρατάξεις και σε όργανα της εκτελεστικής εξουσίας (ΟΤΑ, Βουλή, Ευρωβουλή), λαμβάνονται από «όσους» παρόντες ή από μικρές μειοψηφίες εκπροσώπων μας στα όργανα αυτά. Αυτό αναδεικνύει το «έλλειμμα» της δημοκρατίας, το οποίο αισθάνονται σήμερα αρκετοί πολίτες, μη αποδεχόμενοι όμως τη δική τους ευθύνη. Η λειτουργία της δημοκρατίας «στην εκκλησία του δήμου» των αρχαίων προγόνων μας απαιτεί την ενεργό συμμετοχή μας. Μόνον αν είμαστε παρόντες και μαζί με τους άλλους συμπολίτες μας διαμορφώνουμε τις επιλογές και τις αποφάσεις των εκπροσώπων μας, σε όλα τα όργανα, θα είμαστε σίγουροι ότι η δημοκρατία πορεύεται σωστά. Διαφορετικά οφείλουμε να αποδεχθούμε όλοι την ευθύνη, αλλά και τις συνέπειες, οι οποίες πάντοτε προκύπτουν όταν οι λίγοι αποφασίζουν για το μέλλον των πολλών. Διότι δυστυχώς στο σήμερα, η δημοκρατία έχει απολέσει το δικαίωμα του «εξοστρακισμού», το οποίο είχε η αρχαία «εκκλησία του δήμου», για να απομακρύνει από την εξουσία όλους εκείνους «τους άρχοντες», που θεωρούσε επικίνδυνους για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Vorios Γιατί οι λίγοι ορίζουν το μέλλον των πολλώνΜ ε την ανάρτηση στις 852012 από την διεύθυνση δασών Ν.Θεσσαλονίκης του δασικού χάρτη του Δήμου Καλαμαριάς παρατηρήθηκε ότι εξαιρούνται εκατοντάδες στρέμματα δημόσιας γης από τον χαρακτηρισμό άλσους ‐ δάσους αγνοώντας αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, την αναθεώρηση του Γ.Π.Σ, αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμαριάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρ. στρ. Κόδρα όπου εξαιρέθηκαν 110 στρέμματα,ενώ από το 2003 υφίσταται η απόφαση 288/2003 του ΣτΕ που χαρακτηρίζει το σύνολο του πρώην στρ. Κόδρα ως χώρο πρασίνου. Υπενθυμίζουμε ότι το πρώην στρ. Κόδρα αποτελεί τον μεγαλύτερο πνεύμονα πρασίνου του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης καθώς επίσης ότι με πρωτοβουλίες των κατοίκων ο χώρος κηρύχθηκε ιστορικός τόπος”, μέρος αυτού αρχαιολογικός χώρος και 16 κτίρια που είναι σε καλή κατάσταση σήμερα έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα. Παρόλα αυτά μέσα σε πολύ στενά χρονικά όρια και αντιμέτωποι με υπέρογκα παράβολα κινητοποιήθηκαν τοπικοί φορείς (σύλλογος Διέξοδος, σύλλογος Κατιρλιωτών, σύλλογος Φίλοι του Πρασίνου, Δημοτική Κίνηση Πολιτών), και κατέθεσαν σοβαρότατες αντιρρήσεις προς την Διεύθυνση Δασών, ελπίζοντας στην αποτροπή των σχεδίων αποχαρακτηρισμού και στη συνέχεια ξεπουλήματος μεγάλων εκτάσεων δημόσιας γης και κοινόχρηστων χώρων. Η αρμόδια επιτροπή που θα εξέταζε τις αντιρρήσεις (1 δικηγόρος από ΔΣΘ και 2 γεωπόνοι !!!) δύο χρόνια μετά, (372014), τις ΑΠΕΡΡΙΨΕ με ψήφους 21, διότι κατά την γνώμη του προέδρου κ. Δρακόπουλου Π. και του μέλους κ. Τσιτσιμπίκου Γ., ΔΕΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΕΝΝΟΜΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΩΝ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΩΝ ΤΙΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ, ενώ κατά την γνώμη του άλλου μέλους κ. Καλόγερου Σ., οι υπό εξέταση αντιρρήσεις ασκούνται μετ΄ εννόμου συμφέροντος ως κατοίκων της περιοχής. Δηλαδή για έναν χώρο 340 στρεμμάτων που έχει θωρακισθεί με αποφάσεις ανωτάτου δικαστηρίου, υπουργείων και εν γένει της πολιτείας προς το συμφέρον των πολιτών μιας ολόκληρης πόλης ως ζωτικής περιβαλλοντικής και πολιτιστικής σημασίας, δεν δικαιούμαστε ως πολίτες και κάτοικοι να έχουμε γνώμη παρά μόνο εάν υπήρχε ενοχικό και εμπράγματο δικαίωμα; Θεωρούμε ότι η απόφαση αυτή είναι έωλη και πρέπει άμεσα να αντιδράσει και ο δήμος και η κοινωνία της Καλαμαριάς γιατί οι ανωτέρω σχεδιασμοί εναρμονίζονται πλήρως με το κλίμα και τις πολιτικές εκποίησης της δημόσια γης που επιχειρούνται σε όλη την χώρα. Μιχάλης Παναγιωτίδης Ο δασικός χάρτης του Δήμου Καλαμαριάς και οι επερχόμενες εκποιήσεις

Διέξοδος Νο 53

Embed Size (px)

DESCRIPTION

Εφημερίδα των ενεργών πολιτών της Καλαμαριάς

Citation preview

Page 1: Διέξοδος Νο 53

εφημερίδα των ενεργών πολιτών της καλής μεριάς ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ‐ ΤΕΥΧΟΣ 53 ‐ ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

Τ ο τελευταίο χρονικό διάστημα λίγο πριν από τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές από τα ευρήματα των διαφόρων δημοσκοπήσεων, έχουν εμφανιστεί σημαντικά ποσοστά στην 

αδιευκρίνιστη ψήφο και γενικότερα, στην μεγάλη  ίσως αδιαφορία των πολιτών για την εκλογική διαδικασία. Το γεγονός αναφέρεται μεν, ως συστατικό στοιχείο των ερευνών, αλλά φυσικά εξαφανίζεται από τα ποικίλα και «βαθυστόχαστα» σχόλια για τα ποσοστά των πολιτικών παρατάξεων εξουσίας και αντιπολίτευσης,  μέσα φυσικά από τις έντονες αντιπαραθέσεις των εκπροσώπων τους για το ποιος έχει το προβάδισμα. Η βασική αδιαφορία είναι φυσικό να πηγάζει, από το ευρύ φάσμα της 

ανεργίας, την αγωνία όλο και περισσότερων για το αύριο, αλλά και από την πλήρη απογοήτευση ιδιαίτερα των νέων, για ένα καλύτερο μέλλον. Οι εικόνες, οι οποίες μας παρουσιάζονται από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, με την ποιότητα 

των λόγων και έργων των εκπροσώπων μας, δεν  είναι καθόλου κολακευτική.  

Παράλληλα με τις εντονότατες κοκορομαχίες των εκπροσώπων των πολιτικών παρατάξεων στα τηλεοπτικά κανάλια, προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού, τότε το πάζλ ολοκληρώνεται και ο αποτροπιασμός για τα κοινά χτυπά στο «κόκκινο». Όταν αρκετοί διαφωνούν μερικώς ή ολοσχερώς,  με όσα  οι εκπρόσωποί τους 

ψηφίζουν και αποδέχονται στο Ευρωκοινοβούλιο, στη Βουλή και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση του τόπου κατοικίας τους, δεν απαλλάσσονται από καμία ευθύνη. Διότι όλοι οι εκπρόσωποι  οι οποίοι προαναφέρονται, έχουν εκλεχθεί με τη νόμιμη εκλογική διαδικασία από τους ίδιους τους πολίτες. Αυτό κάνει τους πολίτες συνυπεύθυνους, για τις επιλογές των προσώπων τα οποία επέλεξαν στις θέσεις αυτές και ιδιαίτερα όλους εκείνους, οι οποίοι αδιαφόρησαν εντελώς με αποτέλεσμα να επιτρέψουν οι «άλλοι» να επιλέξουν εκπροσώπους για τους ίδιους. Η χώρα μας θεωρείται μητέρα της δημοκρατίας και της εφαρμογής της, ως 

άριστο πολιτικό σύστημα. Η δημοκρατία όμως απαιτεί, την ενεργή συμμετοχή όλων των πολιτών για να λειτουργήσει σωστά. Αν απλώς εξετάσουμε τα στατιστικά στοιχεία, θα διαπιστώσουμε ότι, ένα μεγάλο πλήθος πολιτών δεν συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία. Οι αποφάσεις σε συλλόγους, σωματεία, πολιτικές παρατάξεις και σε όργανα της εκτελεστικής εξουσίας (ΟΤΑ, Βουλή, Ευρωβουλή), λαμβάνονται από «όσους» παρόντες ή από μικρές μειοψηφίες εκπροσώπων μας στα όργανα αυτά. Αυτό αναδεικνύει το «έλλειμμα» της δημοκρατίας, το οποίο αισθάνονται σήμερα αρκετοί πολίτες, μη αποδεχόμενοι όμως τη δική τους ευθύνη. Η λειτουργία της δημοκρατίας «στην εκκλησία του δήμου» των αρχαίων 

προγόνων μας απαιτεί την ενεργό συμμετοχή μας. Μόνον αν είμαστε παρόντες και μαζί με τους άλλους συμπολίτες  μας διαμορφώνουμε τις επιλογές και τις αποφάσεις των εκπροσώπων μας, σε όλα τα όργανα,  θα είμαστε σίγουροι ότι η δημοκρατία πορεύεται σωστά. Διαφορετικά οφείλουμε να αποδεχθούμε όλοι την ευθύνη, αλλά και τις συνέπειες, οι οποίες πάντοτε προκύπτουν όταν οι λίγοι αποφασίζουν για το μέλλον των πολλών. Διότι δυστυχώς στο σήμερα, η δημοκρατία έχει απολέσει το δικαίωμα του «εξοστρακισμού», το οποίο είχε η αρχαία «εκκλησία του δήμου», για να απομακρύνει από την εξουσία όλους εκείνους  «τους άρχοντες», που θεωρούσε επικίνδυνους για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. 

Vorios 

Γιατί οι λίγοι ορίζουν το μέλλον των πολλών… 

Μ ε την ανάρτηση στις 8‐5‐2012 από την διεύθυνση δασών Ν.Θεσσαλονίκης του δασικού χάρτη του Δήμου Καλαμαριάς παρατηρήθηκε ότι εξαιρούνται  εκατοντάδες στρέμματα δημόσιας γης από τον χαρακτηρισμό άλσους ‐ δάσους αγνοώντας αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, την αναθεώρηση του Γ.Π.Σ, αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμαριάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρ. στρ. Κόδρα όπου εξαιρέθηκαν 110 στρέμματα,ενώ από το 2003  υφίσταται η απόφαση 288/2003 του ΣτΕ που χαρακτηρίζει το σύνολο του πρώην στρ. Κόδρα ως χώρο πρασίνου. Υπενθυμίζουμε ότι το πρώην στρ. Κόδρα αποτελεί τον μεγαλύτερο 

πνεύμονα πρασίνου του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης καθώς επίσης ότι με  πρωτοβουλίες των κατοίκων  ο χώρος  κηρύχθηκε “ιστορικός τόπος”, μέρος αυτού αρχαιολογικός χώρος και 16 κτίρια που είναι σε καλή κατάσταση σήμερα έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα. Παρόλα αυτά μέσα σε πολύ  στενά χρονικά όρια και αντιμέτωποι με 

υπέρογκα παράβολα κινητοποιήθηκαν τοπικοί  φορείς (σύλλογος Διέξοδος, σύλλογος Κατιρλιωτών, σύλλογος Φίλοι του Πρασίνου, Δημοτική Κίνηση Πολιτών), και κατέθεσαν σοβαρότατες αντιρρήσεις προς την Διεύθυνση Δασών, ελπίζοντας στην αποτροπή των σχεδίων αποχαρακτηρισμού και στη συνέχεια ξεπουλήματος μεγάλων εκτάσεων δημόσιας γης και κοινόχρηστων χώρων.  Η αρμόδια επιτροπή που θα εξέταζε τις αντιρρήσεις (1 δικηγόρος από ΔΣΘ 

και 2 γεωπόνοι !!!) δύο χρόνια μετά, (3‐7‐2014), τις ΑΠΕΡΡΙΨΕ με ψήφους 2‐1, διότι κατά την γνώμη του προέδρου  κ. Δρακόπουλου Π. και του μέλους κ. Τσιτσιμπίκου Γ., ΔΕΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΕΝΝΟΜΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΩΝ ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΩΝ ΤΙΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ, ενώ κατά την γνώμη του άλλου μέλους κ. Καλόγερου Σ., οι υπό εξέταση αντιρρήσεις ασκούνται μετ΄ εννόμου συμφέροντος ως κατοίκων της περιοχής. 

Δηλαδή για έναν χώρο 340 στρεμμάτων που έχει θωρακισθεί με αποφάσεις ανωτάτου δικαστηρίου, υπουργείων και εν γένει της πολιτείας προς το συμφέρον των πολιτών μιας ολόκληρης πόλης ως ζωτικής περιβαλλοντικής και πολιτιστικής σημασίας, δεν δικαιούμαστε ως πολίτες και κάτοικοι να έχουμε γνώμη παρά μόνο εάν υπήρχε ενοχικό και εμπράγματο δικαίωμα; Θεωρούμε ότι η απόφαση αυτή είναι έωλη και πρέπει άμεσα να αντιδράσει 

και ο δήμος και η κοινωνία της Καλαμαριάς γιατί οι ανωτέρω σχεδιασμοί  εναρμονίζονται πλήρως με το κλίμα και τις πολιτικές εκποίησης της δημόσια γης που επιχειρούνται σε όλη την χώρα. 

Μιχάλης Παναγιωτίδης 

Ο δασικός χάρτης του Δήμου Καλαμαριάς και οι επερχόμενες εκποιήσεις 

Page 2: Διέξοδος Νο 53

2η Σελίδα ‐ Αρ. Φύλλου 53 ‐ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014 

Διμηνιαία εφημερίδα γνώμης και προτάσεων για τα προβλήματα της 

Καλαμαριάς και τον πολιτισμό Διευθύνεται από συντακτική επιτροπή 

Υπεύθυνος κατά το νόμο :  Ελένη Παπαθεοδοσίου 

Εκδότης – Ιδιοκτησία : ΔΙΕΞΟΔΟΣ Τηλ : 6947705491 

Αποστολή κειμένων‐επικοινωνία,  στην ηλεκτρονική διεύθυνση : site:  www.diexodos2000.gr  mail: [email protected] 

Τυπώνεται στην: Γραφικές Τέχνες Θέρμη Συνεργάστηκαν και βοήθησαν στην 

έκδοση : Αγραφιώτης Μιχάλης, Ανταβαλίδου Δέσποινα,  

Ζαμανάκου Έφη, Ιωαννίδου Άντζελα,  Κωνσταντινίδου Μυρσίνη,  Μουτζουρίδης Κώστας, Μπαλτίδου ‐ Καμπάτου Μαρίνα,  Παναγιωτίδης Μιχάλης, Πανταζή Χρύσα, Παπαδόπουλος Κώστας, Παπαδοπούλου 

Ραφαήλα, Περδίκη Σοφία, Σπανίδης Αλέξανδρος, Σταμάτης Δημοσθένης, 

Τσιραμπίδου Όλγα, Φραγκούλης Γιάννης, Χαλκείδου Χ. Ευτυχία, Vorios 

 Τα κείμενα εκφράζουν τις απόψεις αυτών που 

τα υπογράφουν. 

Φροντιστήριο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ  Πεζόδρομος Βιντεοκλάμπ MOVIELAND  Αδ. Κοραή 9 Book ink      Βρυούλων 64 REMEZZO      Ν.Πλαστήρα CAFE DE FLEUR     Πεζόδρομος Βιβλιοκίνηση      Πεζόδρομος ΠΟΡΦΥΡΑ      Πόντου Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ    Μεταμορφώσεως  Καφενείο ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ   Αργοναυτών Καφέ ΚΑΛΗΜΕΡΑ    Μ.Χρυσάνθου Καφέ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ    Μεταμορφώσεως Περίπτερο ΣΟΦΙΑ    Αργυρουπόλεως Πολιτιστικό κέντρο‐ΚΕΠ  Πλατεία ΣΚΡΑ ΚΕΠ        Πόντου FLOCAFE      Ν.Πλαστήρα 25 Ανθοπωλείο ΝΤΙΑ    Τραπεζούντος 7 

Καφέ «ΤΟ ΠΡΩΤΟ»    Γ. Αργυρόπουλου 1 

Παλαιό Δημαρχείο    Μεταμορφώσεως 

Tradcory φωτοτυπείο    Σουμέλα 8 Σε όλα τα ΚΑΠΗ Καλαμαριάς Κομμωτήριο CUTS    Ταξιαρχών 

Καφέ Sundays     Πάρκο Πασσαλίδη 

Θεσσαλονίκη 

ΑΚΑΙΟΝ      Β.Όλγας 233 Καφέ ‐ μπαρ ΗΜΑΡ    Αριστοτέλους Καφέ‐μπαρ ΕΔΕΜ    Καλαποθάκη Καφέ ΓΑΖΙΑ      Κ. Ντηλ Καφέ Αριστοτέλους    Ερμού – Αριστοτέλους Καφέ ÉMIGRÉ      Αλ. Σβώλου Καφεναί      Εθνικής Αμύνης 6  

Τεχνουργείο      Αγ. Δημητρίου 121    

σημεία διανο

μής 

Ισορροπία ενέργειας  

Β ρέθηκα προ καιρού στην ορεινή και απομακρυσμένη περιοχή των πηγών ενός σημαντικού ποταμού. Σημαντικού, γιατί για αιώνες πότιζε πολλά χωριά και υποστήριζε τεχνικά τις εργασίες των κατοίκων του. Αργότερα έγινε και «επίσημα» σημαντικός, καθώς ένα μέρος των νερών του διοχετεύτηκε σε φράγματα για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Τώρα, οι λιγοστοί κάτοικοι της 

περιοχής της ροής του, διαμαρτύρονται γιατί ακόμα περισσότερο νερό του ποταμού κινδυνεύει να εκτραπεί προς το φράγμα και γι’ αυτό, οργανώνουν εκδηλώσεις και φεστιβάλ, προσκαλώντας φίλους και συμπαραστάτες του αγώνα τους. Η αλήθεια είναι ότι η πρόσκληση βρήκε απήχηση και αρκετός κόσμος με οχήματα πάσης φύσεως ανηφόρισε το δύσκολο δρόμο για το βουνό. Μαζί τους και γω – ευκαιρίας δοθείσης – αφού η παράκαμψη από το προκαθορισμένο δρομολόγιο των διακοπών μου, φαινόταν ευχάριστη και κοινωνικά χρήσιμη. Το μικρό εκείνο εσωτερικό δάγκωμα 

για το ορθόν της απόφασής μου, το προκάλεσε ο ειρωνικός τόνος της φωνής ενός ξυλοκόπου, που μας έδειξε το δρόμο σε ένα δίστρατο. «Και σεις για το ποτάμι;», ρώτησε. Και όταν είδα μπροστά μου το γεμάτο αυτοκίνητα λιβάδι στο τέλος της διαδρομής, μάλλον κατάλαβα τι με έτρωγε και αναρωτήθηκα: «Άραγε, αν όλοι εμείς, που ξοδέψαμε τόσα καύσιμα για να πάμε να διαμαρτυρηθούμε, απλά αποφασίζαμε να μειώσουμε ελάχιστα τις ανάγκες μας για ενέργεια, μήπως το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο;». Η καθημερινότητά μας είναι μια 

συνεχής και απερίσκεπτη δαπάνη πολύτιμων πόρων, μέσω της οποίας η χειραγώγησή μας γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια των επιτήδειων. Στην ευρύτερη γεωγραφική γειτονιά της χώρας μας, διεξάγονται άγριοι πόλεμοι και δεν χρειάζεται να είναι κανείς γεωπολιτικός αναλυτής, για να τους συνδέσει άμεσα με τα ενεργειακά. Ωστόσο η πιθανότητα να παραιτηθούμε από έστω και ένα ελάχιστο τμήμα της άνεσης, που φαίνεται να μας προσφέρει ο σύγχρονος ενεργοβόρος πολιτισμός, μας κάνει έξω φρενών. 

Χρύσα Πανταζή 

Δ εν είμαι σε θέση να διακρίνω, αν πρώτα ακούστηκε η έκρηξη και μετά ακολούθησε η φωτιά ή πρώτα η φωτιά και μετά η έκρηξη. Για εκείνο που είμαι σίγουρη είναι πως, είμαι στη μέση ενός μεγάλου σχετικά χώρου, λαμπαδιασμένη με μάτια σε διαστολή αυγού και στόμα αρχής απύθμενου πηγαδιού. Η εικόνα είναι κυριολεκτικά ‘’πλίνθοι και κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι’’. Το καβαλέτο που μέχρι πριν αποτύπωνε συναισθήματα 

απλωμένα σε χρώματα, έχει εκτοξευθει από το τεράστιο παράθυρο μαζί με το τελάρο, καταλήγοντας κατακερματισμένο στο πεζοδρόμιο, σαν να μην υπήρξε ποτέ! Το βάζο με τις τουλίπες ακολούθησε την ίδια πορεία αλλά από άλλη οδό, μιας και ο χώρος είχε παντού παράθυρα στο στρογγυλό του σχήμα. Το νερό σκόρπισε, αφήνοντας τα κόκκινα λουλούδια εκτεθειμένα στο θανατό τους. Η κατσαρόλα με την κουτάλα έπεσε κάνοντας τον μεγαλύτερο θόρυβο, διαμαρτυρόμενη για τη μη χρησιμότητά της από πριν. Οι πίνακες από τους τοίχους εκσφενδονιστηκαν βγαίνοντας από το κάδρο τους ψάχνοντας λόγο ύπαρξης, λίγο πριν ξεψυχήσουν. Η ντουλάπα με το περιεχόμενό της εφτασε στο 

πεζοδρόμιο, ολοσχερώς καμμένη από τη φωτιά αλλά και 

από την ματαιότητα της! Καναπέδες, καρέκλες, ράφια, σκαμπώ και οτιδήποτε ξύλινο, έδωσαν στις φλόγες υλικό για την φωτεινότητά της και τη συνέχειά τους στο δασάκι απέναντι. Το κοκκινωπό  γατί που μέχρι πριν γουργούριζε στα πόδια μου, από τύχη εκτινάχτηκε στην αγκαλιά μου που ενστικτωδώς την έκλεισα προστατεύοντας τη ζωή! Κι εγώ; Που ήμουν εγώ; Ψηλά στη μέση του χώρου με τα πόδια λυγισμένα σαν 

από μπαλλετική φιγούρα με τη φωτιά να με καίει και το γατί να νιαουρίζει τρομαγμένο! Εκεί, εκεί ήμουν εγώ! _Νερό, νερό, βοήθεια νερό….. Ο ιδρώτας με έλουσε αφήνοντάς με βρεγμένη, 

απαλλαγμένη από τις φλόγες και ξυπνια. «Γλύτωσα», ψιθύρισα πιάνοντας την καρδιά μου, νοιώθοντάς την επικίνδυνα διογκωμένη! Μετά σιωπή, τόση όση να συνειδητοποιήσω πως ήταν εφιάλτης! Όταν αργότερα ο καφές έκανε τη συνηθισμένη 

διαδρομή του, σκέφτηκα πως, η πραγματικότητα που ζούμε ξύπνιοι, είναι ενας επαναλαμβανόμενος εφιάλτης αλλά μήπως ακόμα ….κοιμόμαστε;;;  

Όλγα Τσιραμπίδου 

 ‘Πλίνθοι και κέραμοι’… 

Page 3: Διέξοδος Νο 53

3η Σελίδα ‐ Αρ. Φύλλου 53 ‐ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014 

Φύση και Τέχνη: Μία διαλεκτική σχέση; ΕΔΩ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ  ΣΤΟΝ ΔΗΜ. ΣΤΑΜΑΤΗ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ Αγαπητέ συμμαθητή, πιστεύω να θυμάσαι οτι γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Καλαμαριά. Προσφυγούπολη, με φτωχούς και τίμιους βιοπαλαιστές. Συμμαθητές από το νηπιαγωγείο. Ήσουν καλός μαθητής. Καλό παιδί. Ξεχωριστό. Καταδεχτικό. Όχι φυτό. Πρόσχαρος, με λογική και κριτική σκέψη. Τώρα το 2014, αναρωτιέμαι. Είσαι ακόμη; Η λογική σου, είμαι βέβαιη, λειτουργεί. Αλλά με ποιο τρόπο; Με το Εγώ και το κόμμα, ή το Εμείς οι Έλληνες; Όλα αυτά τα δώρα που απλώχερα σου χάρισε ο Θεός και εσύ τα αξιοποίησες μελετώντας, όταν ήσουν Καλαμαριώτης, πού κρύφτηκαν; Γιατί δεν τα βλέπω; Ερώτηση:  Η δασκάλα μας η Αρετή Πανταζή στο 5ο Δημοτικό σχολείο Καλαμαριάς αυτά μας μάθαινε; Να απολύουμε καθαρίστριες; Να φορολογούμε φτωχούς; Να φοροφεύγουν οι πονηροί; Να φεύγουν από την Ελλάδα οι πτυχιούχοι; Να υπάρχει τέτοια ανεργία; Ή να παίρνουν 400 €, αυτοί οι δύστυχοι που εργάζονται; Να μειώνονται οι συντάξεις; Να αναγκάζουμε  (με λάθος πολιτικές) τους Έλληνες να μην γεννούν; Να πουλάμε την Ελλάδα, ασυλλόγιστα; Εσύ, Δημήτρη Σταμάτη, πώς τα ανέχεσαι όλα αυτά; Τα περί δικαιοσύνης, που μαθαίναμε στο σχολείο, τα περί συμπαράστασης, ισονομίας, αγάπης προς τον πλησίον, περί αδυνάτων, για την αξία της μόρφωσης για όλους ανεξαρτήτως, υπάρχουν ή σβήστηκαν από τον σκληρό σου δίσκο; Είσαι Καλαμαριώτης και Έλληνας ή όχι; Δημήτρη, όταν η Αρετή (αυτή η υπέροχη δασκάλα) μιλούσε για την Ελλάδα και τα δεινά της, έκλαιγε. Όταν μας μιλούσε (πολύ συχνά) για τους Έλληνες Ήρωες, που θυσίασαν την ζωή τους για την Ελευθερία της Πατρίδας, όλοι ανατριχιάζαμε. Θυμάσαι άραγε, το ενδιαφέρον της, για τους φτωχούς συμμαθητές μας; Ή εσύ, τότε, μόνο διάβαζες; Πόσο περήφανοι νοιώθαμε που είμαστε Έλληνες! Πόσο αγανακτισμένοι και απογοητευμένοι είμαστε τώρα... Δημήτρη, είσαι ένας από τους υπεύθυνους για την Κατάντια της Ελλάδας σήμερα. Παίζεις και σύ στο σκάκι.  Παίζεις τους Έλληνες και την Ελλάδα. Το γνωρίζεις; Νομίζω ΟΧΙ. Δημήτρη Σταμάτη, είσαι έμπιστος του Αντώνη Σαμαρά. Πες του ότι “στραβά αρμενίζει”. Οι Έλληνες υποφέρουν. Επιτέλους, φερθείτε ηρωικά. Δεν θέλουμε να γίνουμε δούλοι κανενός. Την φτώχια την αντέχουμε, την δουλεία ΟΧΙ. Λυπάμαι Δημήτρη. Είχα εμπιστοσύνη στο μυαλό σου. Με απογοήτευσες. Άραγε η Αρετή (εκεί που είναι) θα είναι ακόμη περήφανη για σένα; Όσο για την ταπεινότητά μου, αναρωτιέμαι: Θα αντιληφθείς το S.O.S ή η Αθήνα είναι πολύ μακρυά  από την Καλαμαριά;                                                                                                Η συμμαθήτριά σου που δεν σε ψήφιζε αλλά σε θαύμαζε ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΜΠΑΤΟΥ‐ ΜΠΑΛΤΙΔΟΥ 

Ο  άνθρωπος φτιάχτηκε για να ζει μέσα στη φύση και μαζί με τη φύση. Είναι ένα μαζί της γιατί κι ο ίδιος είναι παιδί της. Μπορεί στη διαδικασία της δημιουργίας του κόσμου να προηγήθηκε το φυσικό περιβάλλον μέσα από φοβερά μακροχρόνιες διαδικασίες και διεργασίες, αλλά κάποια στιγμή εκεί μέσα δημιουργήθηκαν και οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση του ανθρώπου που κι ο ίδιος ως ον πέρασε μέσα από εξίσου φοβερά μακροχρόνιες διαδικασίες μέχρι να ανθρωποποιηθεί πλήρως. Επομένως η σχέση τους είναι πολύ παλιά, όπως και ο αγώνας του ανθρώπου να την ερμηνεύσει, να την περιορίσει και να την κατακτήσει. Θαυμασμός και φόβος, αγάπη και μίσος, έμπνευση και δημιουργία, προστασία και εκμετάλλευση είναι μερικά από τα στοιχεία αυτής της σχέσης.  Και μια κι ο άνθρωπος μαζί με πολλά άλλα δημιούργησε και την τέχνη, θεώρησε απαραίτητο να απεικονίσει τη φύση ποκιλότροπα, χώρια που οι πρώτες ζωγραφιές και εγχαράξεις σε σπήλαια, σε βράχους, σε δέντρα αφορούσαν τη φύση στις διάφορες μορφές της, φυτικές και ζωικές. Αλλά και χοροί,τραγούδια, τελετουργίες, 

ιεροτελεστίες, μύθοι, αφηγήσεις και πολλά άλλα αναφέρονταν στη φύση και στη σχέση του μαζί της.'Οπως και να το κάνουμε ο άνθρωπος δεν αρκείται να έρχεται μόνο σε άμεση επαφή με πράγματα και καταστάσεις. Θέλει και να τα περιγράφει, να τα αναπαριστά κι όχι μόνο απλώς να τα ζει. Αν δεν το κάνει αυτό, νιώθει ελλειμματικός, ότι δεν τα χόρτασε, ότι δεν τα έζησε όπως έπρεπε. Είναι ένα μυστήριο αυτή η τάση του, που δεν έχει να κάνει μόνο με το φόβο του μήπως αλλιώς τα ξεχάσει. Μάλιστα μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να απολαμβάνει περισσότερο την αναπαράσταση τους απ' ό,τι τη βίωση τους.  Έτσι λοιπόν η φύση και η σχέση του μαζί της αποτελούν ένα τεράστιο κεφάλαιο της Τέχνης. Τα φυσικά τοπία σε οποιαδήποτε μορφή και οι δραστηριότητες του μέσα σ΄αυτά έχουν γίνει αφορμή για δημιουργίες αμέτρητες. Αλλά και η αντίληψη που είχε και έχει για το ρόλο της φύσης στη ζωή του, που δεν είναι καθόλου σταθερή και αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες, έχουν απασχολήσει εξίσου την τέχνη και τους 

δημιουργούς της. Δυστυχώς απ΄τον αρχαίο και το μεσαιωνικό κόσμο μόνο λίγες αυθεντικές δημιουργίες σώθηκαν που να «μιλουν» για τη φύση. Κι εννοώ αναπαραστάσεις φυσικών τοπίων και τις δραστηριότητες του ανθρώπου μέσα σ΄αυτά. Γι’ αυτό θα ασχοληθούμε με τις δημιουργίες της νεότερης εποχής που και παρά πολλές είναι και διατηρούνται ακέραιες και αποτελούν αντικείμενο ενασχόλησης και θαυμασμού διαρκώς. H τοπιογραφία αποτέλεσε από τα χρόνια της 

Αναγέννησης και μετά έναν ιδιαίτερο κλάδο της ευρωπαϊκής ζωγραφικής. Οι Κόνσταμπλ και Τέρνερ είναι οι κατ΄εξοχήν τοπιογράφοι της Δ. Εευρώπης. Αλλά και οι Ιερώνυμος Μπος, Γκόγια,  Γκογκέν και πολλοί άλλοι απεικόνισαν τη φύση και τον άνθρωπο μέσα σ΄αυτήν. Φυσικά και όλοι οι άλλοι  μεγάλοι ζωγράφοι μέχρι τις μέρες μας έδωσαν πίνακες με φυσικά τοπία.Το ίδιο και οι μεγάλοι ΄Ελληνες ζωγράφοι, όπως οι Γκύζης, Βολωνάκης, Παρθένης, Λύτρας. Μάλιστα όσον αφορά τους τελευταίους διέσωσαν τρόπον τινά όψεις της ελληνικής φύσης που σήμερα δεν υπάρχουν όπως ακριβώς τις απεικόνισαν. Όμως η ζωγραφική δεν είναι φωτογραφία και μάλιστα φωτογραφία της στιγμής. Γι αυτό απεικονίζει τη φύση μέσα από συγκεκριμένες αντιλήψεις που έχουν να κάνουν είτε με το πώς τη «βλέπει» ο ζωγράφος είτε με τη χρήση των χρωμάτων που κάνει. Η ΤΕΧΝΗ, ιδιαίτερα η αναπαραστατική, ΑΝΑΠΑΡΙΣΤΑ ΤΗ ΦΥΣΗ ΔΥΝΑΜΙΚΑ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ, ΤΕΧΝΟΤΡΟΠΙΚΑ κι όχι ΣΤΑΤΙΚΑ!! Αυτό είναι εξάλλου η Τέχνη.  Γι αυτό δε θα δει κανείς ποτέ τη φύση σε «απλή 

φυσική κατάσταση» στους πίνακες των μεγάλων ζωγράφων. Πρέπει κανείς να είναι τελείως, μα τελείως αμύητος, για να μην καταλαβαίνει αυτήν την προσέγγιση της φύσης από τη ζωγραφική. Το υποκείμενο Άνθρωπος αναπαριστά κι όχι κάποιο αυτόματο μηχάνημα. Το ίδιο ισχύει και για τη λεγόμενη καλλιτεχνική φωτογραφία. Και σ΄αυτήν η φύση απεικονίζεται μέσα από το μάτι της ψυχής του λήπτη. Γι αυτό και απαιτείται πολύ καλή γνώση της τέχνης της φωτογραφίας για να αποτυπωθούν δυναμικά η φύση και ο άνθρωπος. 

Κώστας Μουτζουρίδης 

Page 4: Διέξοδος Νο 53

4η Σελίδα ‐ Αρ. Φύλλου 53 ‐ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014 

Κουρί δεν υπάρχει πια — Το νέο Κουρί, είναι εδώ 

Μ ε τίτλο ¨ΤΟ ΚΟΥΡΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ”, ο κος Μιχάλης Αγραφιώτης, στο προηγούμενο τεύχος της “Διεξόδου¨, 

με εξέπληξε και όχι μόνο. Tον ευχαριστώ Δημόσια, γιατί ως Κουριώτισσα, δεν έχω 

επαρκείς γνώσεις για το παρελθόν μου. Το άρθρο του κου Αγραφιώτη για το ΚΟΥΡΙ, με βοήθησε να βάλω μερικά κομμάτια στο πάζλ της ζωής μου και της καταγωγής μου. Τώρα κατάλαβα γιατί η γιαγιά μου, όταν την ρωτούσα για την 

Πατρίδα της, το χωριό της, την οικογένεια, το ταξίδι της προς την Ελλάδα, δεν απαντούσε, αλλά έφευγε για να μην δω τα δάκρυά της. Πήρα λοιπόν κάποιες απαντήσεις από το προηγούμενο τεύχος 

της ¨Διεξόδου¨ και θα προσπαθήσω να βρω και να διαβάσω το βιβλίο του κου Πολύδωρου Δανιηλίδη από το ΚΟΥΡΙ (νομίζω ότι υπάρχει  στο διαδίκτυο).  Το ΚΟΥΡΙ της Μ. Ασίας δεν υπάρχει πια. Δυστυχώς. Αυτό το 

χωριό που υπάρχει στη θέση του δεν είναι το ΚΟΥΡΙ και ας έχει κάποιες γωνιές  που το θυμίζουν. Το ΝΕΟ ΚΟΥΡΙ είναι εδώ, στην Καλαμαριά. Είναι εδώ από τότε που οι πρόσφυγες υποχρεώθηκαν το 1922 να φύγουν για το πουθενά. Γιατί τότε η ΚΑΛΗ ΜΕΡΙΑ, ήταν γι αυτούς το πουθενά. Το πουθενά τους δέχθηκε, τους φιλοξένησε, τους αγάπησε. ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ. Το ΝΕΟ ΚΟΥΡΙ (για όσους δεν το γνωρίζουν) είναι ένας 

παραθαλάσσιος συνοικισμός της Καλαμαριάς. Περικλείεται από τις οδούς Πλαστήρα, Πασσαλίδη, Κομνηνών, Κολοτούρου και Πλατεία Σκρα. Με θέα τη θάλασσα, έχει στα αριστερά του τον συνοικισμό 

Αρετσού και δεξιά τον συνοικισμό Κατιρλί. Η εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, Μιχαήλ και Γαβριήλ, προστάτες του. Η Αγία Παρασκευή στην ακροθαλασσιά, προστάτιδα των ναυτικών, των ψαράδων, των πάλαι ποτέ λουομένων. Στους δρόμους Πλαστήρα και Ταξιαρχών βρίσκεται το 

αστυνομικό τμήμα Καλαμαριάς. Στην οδό Πασσαλίδη ο σύλλογος  “Ταξιάρχης”. Η εκκλησία, ο δρόμος  και ο σύλλογος έχουν το ίδιο όνομα “Ταξιάρχης”. Έτσι έλεγαν την εκκλησία τους, εκεί. Οι εικόνες που έφεραν 

μαζί τους οι ξεριζωμένοι κάτοικοι του οικισμού ήταν ο κρίκος 

που τους συνέδεε με το χωριό τους. Έφεραν από εκεί μόνο αυτές (τις εικόνες) γιατί λόγω “συνωστισμού” όταν έφευγαν πήραν μαζί τους μόνο από έναν μπόγο για το ταξίδι. Ίσως ρίζωσαν σ΄ αυτόν τον τόπο, τον ξένο, χάρη σ΄ αυτές. Παρακαλώ ας μην θεωρηθεί υπερβολή, το ΝΕΟ ΚΟΥΡΙ 

Καλαμαριάς, απέκτησε ρίζες, κλαδιά, καρπούς και θα ευγνωμονεί εσαεί την ΚΑΛΗ ΜΕΡΙΑ, που τους δέχτηκε στην αγκαλιά της. 

ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΜΠΑΤΟΥ‐ΜΠΑΛΤΙΔΟΥ 

Η  ασθένεια είναι ένας κίνδυνος που απειλεί το σύνολο του πληθυσμού , χωρίς να κοιτάζει εισοδηματικά κριτήρια. Για το λόγο αυτό, η περίθαλψη και αποκατάσταση των ασθενών κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα ως δικαίωμα όλων των Ελλήνων, αλλά και όλων όσων ζουν  στην ελληνική επικράτεια. Δυστυχώς όμως οι πολίτες δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες στις παροχές υγείας.   Η σχέση των οικονομικών ανισοτήτων και της κοινωνικής πολιτικής είναι στενά 

συνδεδεμένες με τον συγκεκριμένο τομέα. Ο λόγος που δεν ευδοκίμησε η ισότητα στις παροχές υγείας ήταν εξαιτίας διαφόρων λανθασμένων πολιτικών επιλογών. 

Οι πολίτες για να αποφύγουν τις πολύμηνες αναμονές για ραντεβού σε γιατρούς ή εξετάσεις, αναγκάζονταν να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να εξεταστούν και να μπορέσουν να αρχίσουν το γρηγορότερο τη θεραπεία τους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την επιβάρυνση των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Γενικότερα, το θεσμικό πλαίσιο για την υγεία παρουσίαζε αδυναμία να ακολουθήσει τις σύγχρονες εξελίξεις, ενώ τo πολιτικό σύστημα περιοριζόταν σε αλληλοαναιρέσεις νόμων, οι οποίοι συνθέτουν ακόμα και σήμερα ένα πολύπλοκο, πολυκερματισμένο και ασαφές θεσμικό πλαίσιο. Σήμερα που τα πράγματα στον τομέα της οικονομίας είναι ιδιαίτερα δύσκολα, 

η πρόσβαση στις παροχές υγείας είναι πιο άνιση από ποτέ. Η υποχρέωση των ασφαλιζομένων να αποδίδουν ένα μικρό αντίτιμο στις παροχές της δημόσιας υγείας, η αδυναμία κάλυψης των ασφαλιστικών εισφορών λόγω κρίσης, η ύπαρξη πολλών ανέργων που δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αλλά και η αδυναμία των νοσοκομείων, λόγω της έλλειψης γιατρών, να καλύψουν τους ασθενείς τους, κάνει το πρόβλημα πολύ χειρότερο. Έτσι μόνο εκείνοι που έχουν χρήματα μπορούν να απολαμβάνουν τα αγαθά της υγειονομικής περίθαλψης. Επιπλέον πολλοί παράνομοι μετανάστες αποτελούν « ωρολογιακές βόμβες » λοιμωδών νοσημάτων, όπως για παράδειγμα φυματίωση και λέπρα, που χωρίς να μπορούν να λάβουν κάποια θεραπεία αποτελούν μέσα μετάδοσης για τον υπόλοιπο πληθυσμό. Βέβαια, κάποιος θα υποστήριζε πώς υπάρχουν κοινωνικές ή και εθελοντικές 

ομάδες που προσφέρουν δωρεάν βοήθεια σε ευπαθείς οικογένειες, καθώς και μεμονωμένα σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Όμως στον τομέα της υγείας δεν χρειάζονται εθελοντές, αλλά οργανωμένοι δημόσιοι θεσμοί υγείας που θα εξασφαλίσουν σε όλους τη σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία. Η δημόσια νοσοκομειακή και ιατρική περίθαλψη, βαριά πληγωμένη, αγκομαχεί να σώσει τους εξαθλιωμένους από το σύστημα ασθενείς. Δυστυχώς, η βοήθεια είναι τόσο αργή που κάποιοι καταδικάζονται σε θάνατο. Από την άλλη, ο ιδιωτικός τομέας εξυπηρετεί αποκλειστικά ανθρώπους ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που διαθέτουν κάποια χρήματα παραπάνω για την υγεία τους. Τα πράγματα αντί να καλυτερεύουν, γίνονται χειρότερα και το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλάμε για κράτος δικαίου και εξελικτικές πολιτικές, αν δεν μπορούμε να καλύψουμε ως κράτος βασικές ανάγκες στους πολίτες. Δυστυχώς αυτή η εικόνα δεν μπορεί να θεωρείται εξέλιξη, αλλά «Μεσαίωνας». 

                                                                                    Ραφαήλα Παπαδοπούλου 

Η υγεία…. νοσεί 

Πως γίνεται  να είμαι εδώ  Πώς γίνεται να είμαι εδώ κι εσύ αλλού καρδιά μου Πώς γίνεται να περπατώ χωρίς εσέ κοντά μου. Πώς γίνεται να λάμπει η γη ο ήλιος το φεγγάρι να ασημίζει η θάλασσα με τόση περίσια χάρη Να πρασινίζουν τα βουνά ν΄ ανθίζουνε οι κάμποι Και τα πουλιά να κελαϊδούν και αυτά με τόση χάρη. Να σφύζει η γη από ζωή να χαίρεται η πλάση κι εσύ να μην είσαι εδώ παιδάκι μου ξεχωριστό Να προχωρώ να προχωρώ της μοναξιάς τον δρόμο ωσάν το σάπιοκάραβο που αρμενίζει μόνο μόνο και ακυβέρνητο. Ν΄ αναπολώ το παρελθόν πως είμουνα μαζί σου. Πως χάρηκα, πως γέλασα λυπήθηκα παιδί μου. Και τώρα άκρα σιωπή. Σιωπή βαριά και αφόρητη χωρίς εσέ γλυκειά μου χωρίς το γέλιο τη φωνή και το περπάτημά σου. Και προχωρώ και προχωρώ χωρίς καμμιά ελπίδα πως ίσως κάποτε σε δω μικρή μου ηλιαχτίδα. 

    Μυρσίνη 

Page 5: Διέξοδος Νο 53

5η Σελίδα ‐ Αρ. Φύλλου 53 ‐ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014 

Γάζα: Η μεγάλη νίκη της αξιοπρέπειας 

Η  27η Αυγούστου ήταν η τελευταία ημέρα της ισραηλινής αγριότητας που κράτησε για 51 ημέρες και νύχτες στη Λωρίδα της Γάζας. Η ισραηλινή πολεμική μηχανή προσπάθησε με απίστευτη μανία, μέσα σ' αυτό το διάστημα, να εξοντώσει τον λαό της Γάζας, διαπράττοντας εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ήταν η τρίτη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα μέσα σε τρία χρόνια και η μεγαλύτερη σε διάρκεια και θύματα. Μέσα σε αυτές τις 51 ημέρες, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ήταν εγκλωβισμένοι 

στη Λωρίδα, αφού το μοναδικό πέρασμα της Ράφα παρέμεινε κλειστό με εντολή του στρατού της Αιγύπτου, εκτοπισμένοι από τα σπίτια τους χωρίς κανένα ασφαλές μέρος να πάνε και με τεράστιες ελλείψεις σε νερό και ηλεκτρικό ρεύμα. Μέσα σ' αυτές τις 51 ημέρες,το ισραηλινό κράτος βομβάρδισε ανελέητα 

σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, τζαμιά, ακόμα και τα καταφύγια των Ηνωμένων Εθνών. 2145 Παλαιστίνιοι, οι περισσότεροι άμαχοι, σκοτώθηκαν από τις 8 Ιουλίου, ανάμεσά τους 578 παιδιά, και 11.000 τραυματίστηκαν ή/και ακρωτηριάστηκαν. 15.671 σπίτια χτυπήθηκαν από τις ισραηλινές επιδρομές και 100 οικογένειες 

ξεκληρίστηκαν. 23 γιατροί και νοσηλευτές σκοτώθηκαν και 86 τραυματίστηκαν, ενώ 500.000 Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους ψάχνοντας καταφύγιο σε συγγενείς ή σε καταφύγια των ΗΕ.Από τη μεριά του Ισραήλ 64 στρατιώτες και 5 άμαχοι Ισραηλινοί σκοτώθηκαν. Οι αριθμοί είναι μεγάλοι και τρομακτικοί και 

θα μπορούσαν να σημαίνουν μια μεγάλη νίκη για το Ισραήλ ‐ όμως η δύναμη και η νίκη δεν υπολογίζονται πάντα με αριθμούς, πόσο μάλλον όταν μιλάς για την Παλαιστίνη.   Έτσι, η 27η Αυγούστου, ήταν η ημέρα που το 

Ισραήλ παραδώθηκε στη δύναμη και την αποφασιστικότητα ενός λαού που παλεύει για την ελευθερία του και δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από αυτήν. Ήταν η ημέρα αυτή, που το Ισραήλ κατάλαβε πως αν συνεχίσει την απάνθρωπη τακτική του ο υπόλοιπος κόσμος που παρατηρεί, θα το απομονώσει εντελώς. Η μεγάλη νίκη των Παλαιστίνιων δεν έχει να 

κάνει τόσο με το επίτευγμα της εκεχειρίας και τους όρους (οι οποίοι δεν έχουν ακόμα ολκληρωθεί). Το άνοιγμα των περασμάτων για ανθρωπιστική βοήθεια και οικοδομικά υλικά, η διεύρυνση των ορίων ψαρέματος στα 6 μίλια αλλά και η προοπτική για συνομιλίες σχετικά με το άνοιγμα του λιμανιού της Γάζας σε ένα μήνα, είναι αναμφισβήτητα πολύ σημαντικά σημεία της εκεχειρίας, στην οποία συμφώνησαν το Ισραήλ και όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις, και σίγουρα αποτελούν νίκη στον αγώνα του λαού της Γάζας. 

Η κυβέρνηση του Νετανιάχου έπρεπε οπωσδήποτε να βρει έναν τρόπο για να σπάσει την ενότητα των Παλαιστινίων γι' αυτό δημιούργησε μια αφορμή‐κατηγορώντας τη Χαμάς για τη δολοφονία τριών ισραηλινών εποίκων, χωρίς να φέρει ποτέ αποδείξεις γι' αυτό‐ και εκμεταλεύτηκε τη συγκυρία του ευνοϊκού για το Ισραήλ καθεστώτος της Αιγύπτου. Όλες οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης (και όχι μόνο η Χαμάς όπως θέλει η ισραηλινή προπαγάνδα) αγωνίστηκαν ενωμένες ως την ημέρα της εκεχειρίας και η παλαιστινιακή ενότητα βγήκε από αυτή τη σφαγή πιο δυνατή από ποτέ. Η μεγαλύτερη νίκη λοιπόν, κατά την άποψή μου, είναι ότι η Παλαιστίνιοι 

βγήκαν μέσα από αυτή την επίθεση πιο δυνατοί και πιο ενωμένοι από πριν, και όλη αυτή η δύναμη και η αποφασιστικότητα πηγάζουν από την αξιοπρέπεια των Παλαιστινίων, από την αγάπη τους για τη ζωή και από τον δίκαιο αγώνα τους. Αντιθέτως, το ισραηλινό κράτος ‐ ένα κράτος εκτός νόμου, που συστηματικά 

παραβιάζει τις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και που στηρίζει την ύπαρξή του στην στρατιωτική ισχύ και στις φασιστικές πρακτικές ‐ δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι ο νικητής στα μάτια όσων ανθρώπων διαθέττουν συνείδηση και που σταδιακά θα το οδηγήσουν στην απομόνωση.  Γιατί νίκη χωρίς δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια δεν υφίσταται. 

Άντζελα Ιωαννίδου 

Απρόσωπα. Απρόσωπα βράδια, συζητήσεις, βλέμματα, αγάπες... Ζούμε για ενα μεροκάματο, για πέντε λογαριασμούς που δε δύναται να πληρωθούν. Για μια έξοδο το σάββατο. Για συναναστροφές με ηλίθιους. Χαμόγελα υποκριτικά. Μια αγκαλιά συμπόνιας, που κρύβει οίκτο. Συναισθήματα βουβά, που ακροθιγώς κατασπαράζουν τα σπλάχνα μας. Σιωπές ατέρμονες, άσκοπες, υποκατάστατα έκφρασης.   Μονίμως περιβαλλόμενοι από ασταθή πάγια. Ανασφαλείς, μέσα στην πρόσκαιρη ασφάλεια της συνήθειας. Τοποθετημένοι σε άλλων όνειρα, σωστές μαριονέτες. Σπασμένα τα σχοινιά. “Μπορείς να φύγεις πια...”. Κι όμως φοβάσαι. Δε δύνασαι να απομακρυνθείς. Κι έτσι κυλάει ο χρόνος. Κι έτσι ξεχνάς αυτό που ήσουν... Αν ήσουν. Έτσι ξεχνάς. Κι έτσι ξεχνιέσαι. Κάποια, ελάχιστα, βράδια , τα δάκρυα σου κυλούν καθώς οι στάλες της βροχής. Και τότε μόνο νιώθεις ελεύθερος. Για λίγο μόνο. Μέχρι να κοπάσει η μπόρα. Μέχρι να φανεί ο ήλιος ξανά. 

Έφη Ζαμανάκου 

Γίνε επιτέλους αυτό που στα αλήθεια είσαι 

Page 6: Διέξοδος Νο 53

6η Σελίδα ‐ Αρ. Φύλλου 53 ‐ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014 

Η ΕΡΤ3 ζει και βασιλεύει: ελεύθερη, περήφανη και αυτοδιαχειριζόμενη 

Π λησιάζει ενάμιση χρόνος από τότε που η Κυβέρνηση, με ένα πραξικόπημα που δεν έχει προηγούμενο, έβαλε λουκέτο στην ΕΡΤ (στις 11 Ιουνίου του 2013), εξαφανίζοντας, εν μία νυκτί, τη δημόσια τηλεόραση και το δημόσιο ραδιόφωνο και μετατρέποντας όλους τους εργαζόμενους σε ανέργους. Το μαύρο στις οθόνες της τηλεόρασης και η σιγή στις εκπομπές του ραδιοφώνου δημιούργησε τότε την εφιαλτική εντύπωση ότι κάποιος εξωτερικός εισβολέας κατέλαβε τη χώρα και έκλεισε όλα τα δημόσια μέσα ενημέρωσης. Ενάμιση χρόνο μετά οι εργαζόμενοι‐απολυμένοι της ΕΡΤ, πανελλαδικά,  

συνεχίζουν τον αγώνα τους για να ανοίξει ξανά η δημόσια τηλεόραση και οι περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί, προασπίζοντας όχι μόνον τα εργασιακά τους δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους αλλά  διαμορφώνοντας και ένα πλαίσιο διεκδίκησης για μία πραγματικά ελεύθερη δημόσια ΕΡΤ σε όφελος της κοινωνίας, απαλλαγμένη από κρατικές‐κυβερνητικές παρεμβάσεις. Στη Θεσσαλονίκη, ενάμιση χρόνο μετά, οι εργαζόμενοι‐απολυμένοι συνεχίζουν 

τον αγώνα τους και κρατούν την ΕΡΤ3 ανοιχτή με κανονικό ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό πρόγραμμα, που εκπέμπεται διαδικτυακά. Μία μικρή ομάδα ανθρώπων, απλήρωτοι, με πολλές ελλείψεις σε τεχνική υποστήριξη αλλά ακούραστοι και με εξαιρετική πίστη για το δίκαιο του αγώνα τους δημιουργούν μία τηλεοπτική και ραδιοφωνική όαση ενημέρωσης και πολιτισμού. Η ΕΡΤ3 είναι ελεύθερη και αυτοδιαχειριζόμενη: Η λειτουργία της βασίζεται σε 

αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες μέσα από γενικές συνελεύσεις των 

αγωνιζόμενων εργαζομένων‐απολυμένων, που αποφασίζουν για τα προγράμματα που εκπέμπουν.  Αποδεικνύεται έτσι ότι οι εργαζόμενοι σε ένα δημόσιο μέσο ενημέρωσης  είναι και ικανοί και έτοιμοι να αναλάβουν το βάρος και την ευθύνη λειτουργίας μίας αυτοδιαχειριζόμενης, ελεύθερης  και πραγματικά δημόσιας ΕΡΤ.  Η ΕΡΤ3 είναι αλληλέγγυα και ανοικτή στην κοινωνία: Τον τελευταίο ενάμιση 

χρόνο η ΕΡΤ3 έχει δώσει βήμα έκφρασης σε ομάδες, συλλόγους και συνδικαλιστικούς φορείς που μέχρι τώρα ήταν αποκλεισμένοι από τα ιδιωτικά και κρατικά μέσα ενημέρωσης. Το σωματείο εργαζόμενων της ΒΙΟΜΕ, που λειτουργούν την επιχείρηση με αυτοδιαχείριση,  οι απολυμένοι σχολικοί φύλακες, οι απολυμένοι καθηγητές της Μέσης Τεχνικής Εκπαίδευσης, το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης είναι μερικά από τα παραδείγματα ομάδων που  απέκτησαν τη δυνατότητα να προβάλουν τις απόψεις και τις διεκδικήσεις τους. Είναι σήμερα σε εξέλιξη η δημιουργία ενός συλλόγου αλληλέγγυων πολιτών  που έχει ως στόχο να στηρίξει ηθικά και οικονομικά το εγχείρημα των εργαζόμενων –απολυμένων  της ΕΡΤ3 και να συμβάλει σε έναν ανοικτό διάλογο για μια ποιοτική και ακηδεμόνευτη δημόσια τηλεόραση.  Η ΕΡΤ3 είναι περήφανη, ποιοτική και ελπιδοφόρα: Παρακολουθώντας κανείς 

το πρόγραμμα της ΕΡΤ3 εντυπωσιάζεται από τον επαγγελματισμό και την περηφάνια των ανθρώπων που το παρουσιάζουν. Δεν μπορεί να φανταστεί ότι οι άνθρωποί αυτοί είναι απλήρωτοι και ζουν μια εξαιρετικά δύσκολη καθημερινότητα.  Η πίστη στον αγώνα τους, τους οδηγεί στο να παράγουν ένα ποιοτικό 

πρόγραμμα με εκπομπές ενημέρωσης, πολιτικής σκέψης και πολιτισμού που αποτελούν πραγματικό αντίβαρο στην κατευθυνόμενη ενημέρωση και τις εκπομπές υποκουλτούρας των άλλων μέσων. Σε μια εποχή που πολλοί σκόπιμα σιωπούν και άλλοι έχουν κουραστεί να αντιστέκονται, η ελεύθερη αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3 μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε .  Μπορείτε να βλέπετε τις εκπομπές της ΕΡΤ3 στη διαδικτυακή σελίδα 

www.ertopen.com/tv. To Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων είναι στις 10.μμ. Μπορείτε να διαβάσετε για τις θέσεις και τον αγώνα των απολυμένων‐εργαζόμενων  της ΕΡΤ3 στη διαδικτυακή σελίδα www.ertopen.com/fakelos‐ert.  

Δημοσθένης Σταμάτης  Υστερόγραφο: Δεν υπάρχει χώρος στο άρθρο αυτό να αναφερθώ στο μόρφωμα 

της ΝΕΡΙΤ (του «υγιούς παραδείγματος» που ήρθε να αντικαταστήσει τη «φαύλη» ΕΡΤ κατά τους εμπνευστές της). Ίσως όμως και να μην χρειάζεται, καθώς οι εν σειρά παραιτήσεις των Προέδρων της, που είχαν τοποθετηθεί και συνοδεύονταν από δημόσιες καταγγελίες για κυβερνητικές παρεμβάσεις στο έργο τους, πληροφορούν με σαφήνεια και τον πλέον «καλόπιστο» πολίτη για το τι ακριβώς γίνεται. Ίσως και αυτό το “N” που εμφανίζεται πάνω αριστερά στην  οθόνη του καναλιού, δανεισμένο από τον άπειρο νέο οδηγό, να λέει πολλά. 

Για την ποντιακή διάλεκτο: Μια επισήμανση 

Ε ίναι γνωστό ότι η ποντιακή διάλεκτος αποτελείται στο μεγαλύτερο μέρος της από λέξεις που έχουν αρχαιοελληνική ρίζα.  Έχει όμως, όπως ήταν φυσικό, και πολλές λέξεις τουρκικές και λίγες αραβικές, περσικές και λατινικές. Η συνύπαρξη τέτοιων λέξεων σε μια διάλεκτο έχει άραγε καμιά σημασία; Η ιστορία της ελληνικής γλώσσας, δείχνει ότι αυτή διαθέτει πάρα πολλές 

λέξεις με πλουσιότατο νοηματικό περιεχόμενο, κάτι στο οποίο οφείλεται το ότι αυτές οι λέξεις κατέστησαν διεθνείς.  Πράγματι, κανείς λαός δεν ανακάλυψε λέξη με πλουσιότερο νοηματικό περιεχόμενο από τη λέξη «δημοκρατία» , γι’ αυτό η λέξη αυτή κατέστη διεθνής : democracy, demokrasi, demokracia, κ.λ.π.  Το ίδιο συνέβη και με τις λέξεις : ψυχολογία, τεχνική, παιδί, αγωγή, αέρας, πολίτης και πολλές άλλες. (Ας θυμηθούμε εν προκειμένω το κείμενο που εκφώνησε ο Ξεν. Ζολώτας σε συνέδριο της Διεθνούς Τράπεζας Ανάπτυξης στην Ουάσιγκτον (1957) ∙ το κείμενο που εκφωνήθηκε ήταν στην αγγλική γλώσσα και αποτελούνταν μόνο από αγγλικές με ελληνική ρίζα λέξεις). Το πόσο σημαντικό στοιχείο για τη γλώσσα μας είναι το ότι πάρα πολλές 

λέξεις της είναι διεθνείς φαίνεται και από το γεγονός ότι η Ολλανδική γλώσσα έχει καταφέρει μόνο μία λέξη της να την καταστήσει διεθνή∙ τη λέξη «απαρτχάιντ».  Οι τουρκικές λέξεις, τώρα, που υπάρχουν στην ποντιακή διάλεκτο, έχουν 

επιλεγεί και υιοθετηθεί  από τους προγόνους μας με βάση το συναισθηματικό τους φορτίο∙ είναι δηλαδή λέξεις που έχουν έντονο συναίσθημα.  Για παράδειγμα η λέξη «γιαβρί» προέρχεται από την τουρκική λέξη «yavvru» = το νεογνό της κόττας.  Η λέξη «γιαβρί» στη φράση «γιαβρί μ’» δεν δηλώνει μόνο τη συγγενική σχέση μάννας‐παιδιού, όπως θα δηλωνόταν με τη φράση : τέκνον μου∙ δηλώνει επιπλέον, και κυρίως, τα αισθήματα αγάπης, αφοσίωσης και προσφοράς της μάννας προς το παιδί. Ορισμένα παραδείγματα ποντιακών λέξεων με τουρκική ρίζα είναι: αïνά =  

καθρέφτης, αμάν = αμέσως, άντζακ = μόλις, αραέυω = ψάχνω, ορμάν = δάσος, τοζ = σκόνη, τσιπλάκ΄ς = γυμνός, κ.λ.π. Αυτή η συνύπαρξη λέξεων ελληνικών με πλούσιο νοηματικό φορτίο και 

τουρκικών με πλούσιο συναισθηματικό φορτίο είναι που δίνει ιδιαίτερη χάρη και προσδίδει μεγαλείο στην ποντιακή διάλεκτο. Ας προσέξουμε αυτή τη συνύπαρξη σ’ έναν παραδοσιακό ποντιακό στίχο: Τερώ σε απέσ’ σο πρόσωπο σ’ τ’ ομμάτια σ’ τσαρτιλίζ’νε καλοτερή σε απές’ σον  ’χωρ κι α’ σην σεβντάν ιλύζ’νε Η λέξη «τσαρτιλίζ’νε» είναι τουρκική : cartiliyorum = πετάω σπίθες∙ το ίδιο κι 

η λέξη «σεβντάν» = sevda = έρωτας.  Και οι δυο αυτές λέξεις είναι έντονα φορτισμένες συναισθηματικά.  Τα μάτια της αγαπημένης «πετάνε σπίθες», τόσο όμορφα είναι για τον άντρα που την αγαπάει βαθιά και υπερβολικά, που έχει σεβντά γι’ αυτήν, για το άντρα τον σεβνταλή. Παράλληλα, η λέξη «’χωρ» είναι ομηρική∙ ο ιχώρ, του ιχώρος = το αίμα που 

ρέει στις φλέβες των θεών. Λέξη με συγκεκριμένο και καθαρό νόημα, χωρίς περίπτωση σύγχυσης ή παρεξήγησης. Επίσης αρχαιοελληνική ρίζα έχει και το ρήμα «ιλύζω» (από το ους. ιλύς, ιλύος= λάσπη.  Όπως το νερό στάζει από τη λάσπη έτσι και ο έρωτας «χύνεται» από τα μάτια της κόρης. Δεν θα είμαστε, νομίζω, εγωιστές και υπερβολικοί αν ισχυριζόμαστε ότι τα 

παραδοσιακά ποντιακά τραγούδια, χάρη στην παρουσιασθείσα ιδιαιτερότητα της ποντιακής διαλέκτου, συνδυάζουν ιδανικά ιδέες και συναισθήματα, λογική και ανθρωπιά. Το ίδιο παρατηρείται και στα ποντιακά παραμύθια, στις λαϊκές διηγήσεις, και 

στα κείμενα των επώνυμων συγγραφέων που βίωσαν την ποντιακή κοινωνία.  Αλέξανδρος Σπανίδης, φιλόλογος        

 

Page 7: Διέξοδος Νο 53

7η Σελίδα ‐ Αρ. Φύλλου 53 ‐ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014 

55ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 

M ε την ευκαιρία του 55ο ΦΚΘ, ως παλαιοί  και φανατικοί λάτρεις του,  δεν 

μπορούμε παρά να καταγράψουμε κάποιες σκέψεις  σχετικές με την εξέλιξη του θεσμού σήμερα. Δεν θα αρνηθούμε ότι περιμέναμε πάντα αυτό το δεκαήμερο, καθώς και το  αδελφάκι του, το ανοιξιάτικο  φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, ως το μεγαλύτερο και συναρπαστικότερο ταξίδι   που μπορεί να κάνει κανείς, χωρίς να ξεφύγει από τα γεωγραφικά σύνορα της πόλης του. Αδημονούσαμε ‐και αδημονούμε ακόμα‐ για τον πολύχρωμο συγχρωτισμό σκηνοθετών, ηθοποιών ,ανθρώπων της εικόνας από κάθε γωνιά της γης, που μας ανοίγει όχι ένα , αλλά πολλά παράθυρα στον κόσμο, καθώς η παρουσία τους συχνά ξεκλειδώνει τα μυστικά των ταινιών τους, βάζοντάς μας σε νέους τρόπους σκέψης και ερμηνείας των πραγμάτων. Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, διαπιστώνουμε την ύπαρξη πολλών σκιών ως 

προς την διοργάνωση και λειτουργία του θεσμού. Αρχικά, θα παρατηρούσαμε ότι η τιμολογιακή πολιτική (χρήση καρτών‐τιμές εισιτηρίων) δεν συνάδει , με κανέναν τρόπο, με την οικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια. Αναρωτιόμαστε εάν ένας κορυφαίος πολιτιστικός θεσμός, όπως το Φεστιβάλ, δεν θάπρεπε να προστατεύσει και να υποστηρίξει τους πιστούς του φίλους που, δεκαετίες τώρα, το στήριζαν φανατικά, και τώρα αδυνατούν να το κάνουν. Μήπως, στην πράξη, αυτό ανάγεται στην αντίληψη ότι ο πολιτισμός ανήκει στους λίγους που μπορούν να πληρώσουν για αυτόν;  Κι αν είναι έτσι, τι σχέση  έχει μια τέτοια αντίληψη με την  ουσία του  ίδιου του πολιτισμού; Διακρίνουμε εδώ μία αλαζονεία, την οποία είχαμε την ευκαιρία να τη διαπιστώσουμε  από τους υπεύθυνους, και στις γραπτές ή προφορικές μας διαμαρτυρίες σχετικά με το ζήτημα αυτό. Προχωρώντας τώρα στην κριτική του περιεχομένου του περσινού ΦΚΘ, 

θεωρούμε πως, μέχρι ένα μεγάλο βαθμό, υπήρξε ένας μονοδιάστατος προσανατολισμός του κινηματογραφικού ρεπερτορίου με  βαρύνουσα θεματική επιλογή την ομοφυλοφιλία, (δυσανάλογο το πλήθος των σχετικών ταινιών σε σχέση με τον συνολικό αριθμό),  την ίδια στιγμή που αγνοούνταν ή υποτιμούνταν πολλές άλλες κοινωνικές, πολιτικές ή οικονομικές παράμετροι με άμεση αναφορά στις σημερινές αγωνίες και προβληματισμούς των πολιτών. Το ίδιο, ενδεχομένως, επιτελείο των ιθυνόντων επέλεξε να εξοβελίσει από το 

χώρο του φεστιβάλ τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ 3, που στήριζαν επί δεκαετίες, τη διοργάνωση με τη γνώση, το μεράκι και την εμπειρία τους,  ως ανεπιθύμητους και ‐ουσιαστικά ανεπάγγελτους‐ «μη δημοσιογράφους». Προφανής η πλήρης αποδοχή των κυβερνητικών εντολών, στο βαθμό που, ξαφνικά, από το πουθενά, βρέθηκαν δημοσιογραφικά να πρωταγωνιστούν οι δημοσιογράφοι της ΝΕΡΙΤ, με ιδιαιτέρως εγκαλούμενη, τόσο τη γνώση τους σχετικά με τον κινηματογράφο, όσο και τη στάση τους γενικότερα απέναντι στους συναδέλφους τους, αλλά και τις κυβερνητικές, ευρύτερα, επιλογές. Τέλος, κάτι που δεν αφορά άμεσα τους υπεύθυνους του φεστιβάλ και τις 

επιλογές τους: πρόκειται για τις κινηματογραφικές αίθουσες του λιμανιού, τις ιστορικές αποθήκες, στις οποίες  το φεστιβάλ είχε δώσει παλιότερα τα ονόματα διακεκριμένων Ελλήνων σκηνοθετών, δύο ανδρών και δύο γυναικών, (με αποτέλεσμα, συχνά, να ανταλλάσσονται μεταξύ των θαμώνων αστειάκια για την 

κινηματογραφική επάρκεια ανδρών και γυναικών, βάσει του φιλοξενούμενου ρεπερτορίου). Πάγιο αίτημα του κόσμου της πόλης, και όχι μόνον του κινηματογραφόφιλου, 

ήταν οι ιδιαίτεροι  αυτοί χώροι να λειτουργούν ως χώροι πολιτισμού σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Αντί για αυτό, οι αίθουσες παραδόθηκαν από την πολιτεία  έναντι  πολυετούς μισθώματος σε ιδιωτικό γνωστό (παρεμπιπτόντως και καταχρεωμένο) επιχειρηματία, ο οποίος  υποχρεούται να τις παραχωρεί στο φεστιβάλ  κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Και βέβαια, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τη συντήρηση των αιθουσών στην κανονική ροή του χρόνου. Κατά τη διάρκεια όμως του φεστιβάλ, παρουσιάζονται καθημερινά προβλήματα κλιματισμού, εξαερισμού και θέρμανσης. Τυχαίο ή παντελής αδιαφορία του επιχειρηματία για το συγκεκριμένο κοινό, που δεν αποτελεί –ασφαλώς‐ το σύνηθες κοινό του; Θα θέλαμε να κλείσουμε με μια αναφορά στο φετινό φεστιβάλ, που 

επιδιώκοντας να τιμήσει τον ελληνικό κινηματογράφο, πρότεινε μία  λίστα με τις καλύτερες διαχρονικά ελληνικές ταινίες, καλώντας το κοινό να επιλέξει με την ψήφο του αυτές που θα προβληθούν ως επικρατέστερες. Αναρωτιόμαστε: με δεδομένη την μεγάλη κάποτε‐ ποιοτική τους διαφοροποίηση,  ποια  τα κριτήρια επιλογής των ταινιών αυτών; Και αν θέλει, όντως το φεστιβάλ να στηρίξει  τον ελληνικό κινηματογράφο, γιατί δεν ασχολείται με την κατοχύρωση και προστασία των Ελλήνων σκηνοθετών, παρεμβαίνοντας ουσιαστικά και στα  ‐υπερρεαλιστικά!‐ τεκταινόμενα στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, όπου κάποιοι σκανδαλωδώς πριμοδοτούνται και κάποιοι άλλοι  σκανδαλωδώς παραγκωνίζονται; Παρόλα αυτά, το ΦΚΘ υπάρχει… Κι εμείς, φανατικοί  του πιστοί, είμαστε εκεί.. 

Ελπίζοντας σε μια φιάλη οξυγόνου, που θα μας στηρίξει με ένα μάγεμα των αισθήσεων, για ένα δεκαήμερο τουλάχιστον…Ζητάμε, άραγε, πολλά; 

                                                                                              Ευτυχία Χ. Χαλκείδου 

 Έκθεση φωτογραφίας για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης 

Μ ια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πλούσια  έκθεση φωτογραφίας‐ με σπάνια ντοκουμέντα  που έχει  θέμα:  «Η γιορτή της Ελευθερίας.Ο ΕΛΑΣ οργανώνει πάνδημο εορτασμό για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς, 2 Νοεμβρίου 1944», πραγματοποιεί το  Μουσείο Φωτογραφίας  «Χρήστος Καλεμκερής» του Δήμου Καλαμαριάς στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης. Το φωτογραφικό υλικό που αντλήθηκε από τον πλούσιο αρχείο του 

Μουσείου, παρουσιάζει με λεπτομέρεια την πανηγυρική παρέλαση στην οδό Νίκης των εφεδρικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ στις 30 Οκτωβρίου 1944, αλλά και την πρωτόφαντη κοσμοπλημμύρα στις 2 Νοεμβρίου 1944, όταν πλήθος κατοίκων συνέρευσε στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, για να τιμήσει τη μνήμη των θυμάτων της κατοχής και των νεκρών ηρώων του αντιναζιστικού αγώνα, κατά την δέηση που τελέστηκε. Η φωτογραφική έκθεση αλλά και η έκδοση του φωτογραφικού λευκώματος που τη συνοδεύει αποτελούν μια ιστορική επιταγή με σκοπό την ανάδειξη της «παραμελημένης» αυτής απελευθέρωσης ως συλλογικής και επετειακής μνήμης για όλες τις επόμενες γενιές.  Θεματική της έκθεσης Η ιστορία της πόλης της Θεσσαλονίκης «κρύβει» άλλη μία απελευθέρωση, 

λιγότερο γνωστή αλλά εξίσου σημαντική για την ιστορία της πόλης, που  έμεινε ωστόσο στο περιθώριο της μνήμης. Πρόκειται για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, αυτή τη φορά από τις δυνάμεις της γερμανικής κατοχής. Ελάχιστοι από τους συμπολίτες γνωρίζουν ότι ο Οκτώβριος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία της πόλης και για έναν ακόμα, εξίσου σημαντικό  λόγο, εκτός από την απελευθέρωση το 1912 από τον οθωμανικό 

ζυγό. Ήταν το πρωινό της 30ης Οκτωβρίου 1944, όταν η 11η  Μεραρχία και το 50ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ εισήλθαν πανηγυρικά στην πόλη για να την προστατεύσουν από την ολοκληρωτική καταστροφή των βασικών της υποδομών, όπως του υδραγωγείου, των αποθηκών σιτηρών και του μύλου Αλλατίνη, των εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος καθώς και μέρους του λιμανιού που είχε μείνει ανέπαφο κατά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων. Η προτελευταία μέρα, λοιπόν, του Οκτώβρη του '44 δεν αποτέλεσε απλώς την τελευταία της γερμανικής στρατιωτικής παρουσίας στη Θεσσαλονίκη. Υπήρξε και μια μέρα γιορτής για όλους τους κατοίκους της πόλης. Από το μεσημέρι, μόλις απομακρύνθηκε ο κίνδυνος από τους υποχωρούντες Γερμανούς, ο κόσμος ξεχύθηκε στην πόλη και υποδεχόταν με ενθουσιασμό τους παρελαύνοντες αντάρτες της 11ης μεραρχίας του ΕΛΑΣ. Η έκθεση θα λειτουργεί μέχρι  την Κυριακή 16/11/2014   Ωράριο λειτουργίας : Τρίτη ‐ Παρασκευή  09.00 ‐ 14.00  17.00 ‐ 21.00 Σάββατο  17.00 ‐ 21.00  Κυριακή  09.00 ‐ 14.00    

Page 8: Διέξοδος Νο 53

8η Σελίδα ‐ Αρ. Φύλλου 53 ‐ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2014 

Επτά σουρεαλιστικές προτάσεις για τη Θεσσαλονίκη 

Θ α τολμήσουμε να κάνουμε επτά προτάσεις για τη Θεσσαλονίκη, για μια πόλη που της αρέσουν τα παιχνίδια, εμείς θα της προσφέρουμε μια παιχνιδιάρικη διάθεση με πολλά υπονοούμενα για κάποιες προσωπικότητες που σημάδεψαν και σημαδεύουν την ιστορία της.  ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Κεντρικός δρόμος στο διευρυμένο Δήμο Συκεών‐Νεάπολης. Οδηγεί, στην 

προέκτασή του στο Ρετζίκη. Προτείνουμε να μετονομαστεί σε Κωνσταντίνου Καραμανλή. Με αυτό τον τρόπο οι θεσσαλονικείς θα πάρουν μια ιδέα για τα υπέροχα έργα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του λεγομένου εθνάρχη, που έκανε στην Αθήνα, ειδικά στην Πατησίων όπου οι αθηναίοι κάνουν άνετα προπόνηση για το ροντέο, λόγω των άπειρων λακκουβών που παραμένουν ακόμα. Άλλωστε τον έχει σημαδέψει η φήμη της καλής διαχείρισης των δημοσίων έργων από αυτόν και τον αδελφό του Αχιλλέα.  ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ Προτείνουμε ένα από τα πάρκα να ονομαστεί σε Σωτήρης Κούβελας. Αυτό που 

μπορούν να μαζεύονται οι ποιητές και να απαγγέλουν τα έργα τους στο κοινό. Ο πρώην δήμαρχος της πόλης τους εκτιμούσε απεριόριστα και έλεγε τα καλύτερα για αυτή την τέχνη και για τους ίδιους.  ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Είναι καιρός πλέον αυτή η κεντρική οδική αρτηρία να πάρει το νέο όνομά της. 

Οδός Άνθιμου! Ο νέος ηγέτης της πόλης, το νέο θρησκευτικό σύμβολο, η εμβληματική φιγούρα που απέχει από οποιαδήποτε πολιτική κουβέντα. Ήταν άλλωστε μια ευκαιρία, αν γινόταν Αρχιεπίσκοπος Ελλάδας, να μεταφερθεί η αρχιεπισκοπή στη Θεσσαλονίκη όπου είναι η θέση της…  ΟΔΟΣ ΝΙΚΗΣ Η σαρωτική νίκη που ανέδειξε την πόλη της Θεσσαλονίκης σαν το σημείο 

συγκέντρωσης σοβαρών πολιτικών παρεμβάσεων από τη Θεσσαλονίκη προς την Αθήνα και προς τις ΗΠΑ, ήταν η προσπάθεια του Παναγιώτη Ψωμιάδη να 

παράξει εθνική πολιτική, να γίνει η κεντρική φιγούρα της πολιτικής σκηνής που είχε το χάρισμα να διασκεδάζει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, όχι μόνο τους συμπολίτες του. Αυτή η οδός πρέπει να πάρει το όνομά του.  ΕΓΝΑΤΙΑ Είναι κρίμα να παραμείνει το όνομα Εγνατία και μετά να αλλάζει στο Νέα 

Εγνατία ή Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ας δώσουμε το όνομα μιας σπουδαίας προσωπικότητας της πόλης, του πολύ σπουδαίου δημάρχου της, του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου, ο οποίος έδωσε άλλη αίγλη στην πόλη, την ανέπτυξε και, το κυριότερο, διοίκησε το Δήμο Θεσσαλονίκης με διαφάνεια και εντελώς αξιοκρατικά. Μάλιστα η φήμη του άντρα θα μπορεί να συναντηθεί με αυτή του εθνάρχη αν το τελείωμα αυτού του δρόμου συναντά την Κωνσταντίνου Καραμανλή, μια πορεία γεμάτη μνήμες...  ΠΛΑΤΕΙΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ Δικαιωματικά αυτή η πλατεία πρέπει να μετονομαστεί σε πλατεία Ευάγγελου 

Βενιζέλου. Ο πλέον αξιόπιστος πολιτικός, ο μόνος που μπορεί να σώσει την Ελλάδα, αυτή η αριστερή φυσιογνωμία μπορεί να δώσει έναν άλλο χαρακτήρα στο Χρηματιστήριο. Παιδί‐θρέμμα της Θεσσαλονίκης, περιορίζεται σε δεύτερες θέσεις, αντιπροέδρου, κυρίως λόγω συνεσταλμένου χαρακτήρα.  ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ Ο εναλλακτικός πολιτικό‐θρησκευτικός ηγέτης της πόλης, ο Στέλιος 

Παπαθεμελής, μπορεί να δώσει το όνομά του στην πλατεία μπροστά από τον Ιερό Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας, απομίμηση του ομώνυμου ναού της Κωνσταντινούπολης. Η φιγούρα του αδελφού Στέλιου θα μας δείχνει τον ενάρετο δρόμο προς τη χριστιανική ωριμότητα και την ηθική ενατένιση, σύμφωνα με τα νεο‐ορθόδοξα πρότυπα. Με αυτό τον τρόπο η πόλη μας θα πάρει άλλο χαρακτήρα και μπορεί το παρόν 

να γίνει ένα αναθεματισμένο παρελθόν. Το όνειρο όμως μπορεί να πάρει σάρκα και οστά; Τι χρειάζεται για αυτό; 

Γιάννης Φραγκούλης 

Μία φωτογραφία και ένας πίνακας  Επάνω: Σοφία Περδίκη, Στη λίμνη, Oil pastels  Αριστερά: Μιχάλης Αγραφιώτης, Τι είναι αυτό που κάνει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης τόσο συναρπαστικό, 2013, μηχανή Pentax, 55mm, F/19