ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

 

 ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ (1998)

 

                                    ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ

Αλλά χωρίς να χάνεις ποτέ την εικόνα του συνόλου. Και η πιο απλήπαράγκα θέλει το ρήμα της, τα ουσιαστικά και τα επίθετά της, όπωςκάθε πρόχειρη γραφή τον Πικιώνη της. Η αφέλεια δεν δίδεται δω-ρεάν· σκηνοθετείται και παίζεται· εάν είσαι ο ένας από τα ελάχισταεκατομμύρια που δικαιώνουν την ανθρωπότητα.

 

          ΤΩΝ ΘΕΣΠΕΣΙΩΝ ΟΜΗΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΝΟΜΑΙ    ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΕΜΟΚΥΚΛΙΣΤΟΣ

ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗΣ οι ουράνιες δυνάμεις ανεβαίνουνΣυλλαμβάνεις εδώ ή εκεί ψίχα βασιλικού ή πυρκαγιάς το απόσπιθοΠου μέλλει ν' αποκαλυφθεί χρόνους πολλούς μετά το πρώτο σου        άγγιγμαΚαίει από τη μία όψη το ψευδές αλλά απ' την άλληΤου καθρέφτη γίνεται ύδωρΞέρει ο εύθεος. Βγάνει απ' τον κορυδαλλό κλώνους δεκάφυλλουςΚι από τις λίμνες των σκιών όλων μυριάδες μινυρίσματαΚάποιος πέφτει σαν λαχνός νάρκισσοςΑλλ' ακόμη κι αν λανθασμένος πρέπει να είναιΔεν η θέση του κενή μένει. Σαν παρατεταμένοΠαράπονο ήχος άναξ από ρικνή βάρβιτοΤης μνήμης τ' ατημέλητα διευθετεί. Και ιδού!Μήνις παλαιών άθλων εκ νέου ξεσπά και ο νους ημίβροτος αγωνίζεταιΉ δώθε το άδικο εις χρυσόν ή κείθε το χαμένο αλλ' όχιΕυτύχημα. Συνεχίζεται και από την αντίθετη φορά των υδάτων ο ρουςΜ' ευρήματα σελήνης και μικρής Υακίνθης παρειών θραύσματαΤα πάντα εντέλει ανάγνωση επιδέχονταιΤου μύρμηγκα η μυστηριώδης διαδρομή και της μελίσσης

        το βόμβισμα

Ε, τι! Συμπληγάδες όλοι μας περνούμεΆλλες του κίτρινου στενές κι όλες του κόκκινου κατάμαυρεςΣτηθήτω μία Παρθένος κατάστικτη φιλιών η αμώμητος.

                                                  *  

Εγώ στη θέση της Παρθένου θα 'βαζα κληματόφυλλα!Και μιαν ιδέα ελαίας.

Κλωνάρια λέξεων αδημονούν για Μάιο. Καθώς δραπέτες φωτοστέ-φανων του Angelico μια θέση αγίου διεκδικούν μέσα στο ίδιο ποίημα.

Διαβάζοντας Αθηνά αισθάνεσαι πόσο απέραντο χώρο καταλαμβά-νει το άσκοπο στη ζωή σου και πόσο μια διαφορετική μέτρηση θακατάφερνε να προσδώσει στα γεγονότα του βίου σου τη συντομίαονείρου.

ερευνασάτωμεγαλάνορος  Ησυχίας το φαιδρόν φάος

Φτάσε να συλλαμβάνεις αισθήσεις όσες και τα μουστάκια της γά-τας σου.

Μεγάλα πιθάρια όπως τα ξέρουμε, βαριές ξυλοδεσιές γυαλισμένεςμε βερνίκι ελιάς και παλαιού καθρέφτη ξανθάδα.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά είναι αλήθεια. Οι πιο μεγάλεςστιγμές στην ιστορία των εικαστικών τεχνών σημειώθηκαν διττώςκαι κατ' αντινομίαν:- Τη στιγμή που η καμπύλη γραμμή πήρε την απόφαση να μεταβλη-θεί σε ορθή γωνία και τετραγωνίστηκε ο υλικός κόσμος.- Πολύ πριν το δισταγμό που προκαλεί η άνισος αναλογία τωνπραγμάτων μια συνοικία ολόκληρη τοποθετήθηκε σ' ένα προαύλιοσπιτιού μαζί με το κεφάλι της Θεοτόκου.-Η πιο δροσερή και γεμάτη ζωντάνια παρουσία του φυτικού κό-σμου αναδύθηκε απ' τους τάφους των Αιγυπτίων και των Ετρούσκων.-Από την άκρα σοφία του Henri Matisse ως την άκρα αφέλεια τουΘεόφιλου Χατζημιχαήλ απέκτησε το πρώτο της μπλε η Μεσογειακήθάλασσα.

Όπως ο στάχυς μεταβάλλει τη σοφία του σε άρτο, έτσι κι ο ποιητήςτην αφροσύνη του σε πικρόν υδράργυρον, αλλ' αγάπης.

Κι ένα δωμάτιο μ' επένδυση θωπείας που επαναλαμβάνεται.

Κοιμήσου καραμέλα μου για να σε πιπιλήσω.

Κείνες οι ξαφνικές λιακάδες μες στο καταχείμωνο δεν είναι παρά οιπροσπάθειες που κάνει ένα παραπλανημένο περσινό τζιτζίκι να ξα-ναβρεί τον προσεχή του Ιούλιο.

Αλλ' ο ήλιος τυγχάνει και αργυραμοιβός. Οπόταν, ευκαιρία να προ-βείς σε ανταλλαγές:- Ένα ψιλόβροχο στην Αίγινα μ' ένα πέρασμα στα σκοτεινά τηςGît-le-Cœur- Της Τζοκόντας το χαμόγελο με μια σκέτη καρέκλα του Braque- Ένα μεγάλο ναυτικό φανάρι με την Aube του Rimbaud- Ένα κομμάτι ακατέργαστης υπομονής με οποιοδήποτε ρυάκι βα-σιλικού κήπου.

Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός, αν κρίνεις απ' τα σύννεφα.

Σε απόσταση παραμένουν στα κλεφτά υπνάκου το καταμεσήμερο οιπέτρες της Ολυμπίας· με λίγο χρυσομώβ στις τελειώσεις τους τεί-νουν να πάρουν κάτι από την καλύπτρα της Μεγαλόχαρης.

Από παιδιά και μόνον φτιάχνεις Ιεροσόλυμα.

Πέριξ, δεξιά κι αριστερά περιστεριών κι άλλων ψυχών ψεκάδων.Αλλ' εμπρός μια χαμηλή εκκλησία μ' έναν Θεό πανύψηλο.

Με την προϋπόθεση ότι και οι έννοιες έχουν τη δική τους ύλη θα'ταν επίτευγμα μέγα να φτάσει κανείς ως το Αγαθόν και να επιτύχειτη διάσπαση του ατόμου του. Ο αέρας απ' την έκρηξη θα αρκούσε νασαρώσει και φυλακές και νοσοκομεία.

Αν αντέξεις να φανείς αντί Ιώβ θ' ακυρώσεις αν όχι όλους τουλάχι-στον τους αυτόχειρες των περιστάσεων. Για ν' αλλάξει το βάρος στοζύγι της τυχαιότητας.

Κάποτε πρέπει και να παίρνει ανάσα ο άνεμος.

Μην ανησυχείς. Υπάρχει πάντα μια δεύτερη τύχη που ακολουθεί πί-σω απ' την πρώτη. Αρκεί να ξέρεις να περιμένεις παρά έναν ή δύοαιώνες, ενίοτε.

Φθόγγοι Πομπηίας υποχθόνιοι μαζί με κατά καιρούς καταρρέουσεςλέξεις από τον Δάντη έως τον Ungaretti σ' ένα εικοσιτετραώρουδιαρκείας ηλιοβασίλεμα, παρισταμένης πάντοτε και της σελήνης,γίνονται τα προσκόμματα στην απόφαση της ανθρωπότητας να θέσειτέρμα στην ιστορία της.

Μες στον βαθύ ουρανόΚάθε βουνό κι η υπογραφή του. 

Το νερό της ομοιότητας δεν άλλαξε, ούτε το δέρμα της ηλικίας. ΟΞενοφών τυγχάνει εξάδελφός μου και η μικρή Ασία ομοεθνής. Κατά

τ' άλλα, πραγματικά τρώω περγαμόντο για να ξημερώσει και γράφωποιήματα ώστε να ερωτεύομαι σωστά.

Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά, που να μη ματώνει ποτέ ηευλάβεια.

Στις σαρανταεννέα ημέρες του χρόνου οι βερβένες του κήπου μουέχουν πανσέληνο. Σβήνουν τα πάντα κι απομένουν αναμμένα μονά-χα τα ερημοκλήσια. Είναι φορές που παρουσιάζονται άξαφνα, καιγια λίγο μόνον, ρολόγια πανσέδων και κάμποσοι χαρτοπόλεμοι χα-μομηλιών. Όλα τους ώσπου να εμφανιστεί στον αέρα το πρώτο κλε-φτοφάναρο. Τότε είναι η στιγμή να προσμετρήσει κανείς πραγματι-κότητα.

Γενού φυτό τριών γενεών και συνάμα παρθένος.

Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα. Κι είναιοι δυο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριοφεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου.

Μια δεύτερη μέρα μέσα στην πρώτη διπλωμένη σε φάκελο φεύγεισυνεχώς για να τοποθετεί εν αγνοία σου μικρούς φλόκους στα γύρωυψώματα και χρυσά συννεφάκια στην άκουα μαρίνα της μονίμου κα-τοικίας σου.

Α! να 'χα ένα δικό μου αμπέλι πάνω σε ακρωτήριο, που η κάθε τουρώγα να τρίζει στο κύμα και ο οίνος του να 'ναι Μυρτώος ή και Καρ-πάθιος.

Τι εύκρατη που γίνεται η σκέψη όταν τα μπλε σου βγαίνουν περίπατο!

Ν' ακούς αγάλματα πέτρινα και ρυάκι Εμπεδοκλέους είναι μαγεία.Προπαντός αν περπατείς γυμνόπους.

Κι όσα η άμυαλη γραφή σου που υφαρπάζειΑπό μια, σε αποδρομή, μεγάλη στενοχώρια· πουΤου μικρού σου Νοέμβρη το καλύβι άπονα έπληξε.

Κείνο το εν είδει ρόδου δώρο που δεν έκανα.

Πεύκα. Η λαμαρίνα η ασημιάΤο «μη» του ενός δακτύλου. Αργά τα μαλλιάΚολυμπητά στον ήλιο. Και κατασυντριμμένηΤης οργής των αρχαίων καιρών η μαύρη σφήκα.

Στη βρύση του ύπνου κάνει ουρά με τον τενεκέ του στο χέρι το τε-λευταίο μου όνειρο.

  ΤΗΣ ΛΕΠΡΑΣ ΠΡΩΤΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ. ΣΩΡΕΥΕΙ                          Ο ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ

ΛΥΠΗΡΑ ΤΑ εγκόσμια. Και τα εκτός επίσηςΈλλειψη έχει ως φαίνεται από ζωντανούς ο Θεός και σ' έναμοναστήρι μικρόΣαν σε ορνιθώνα μας έχει κλείσει μην και του φύγουμε. Αλλ'Εμείς φεύγουμε. Λίγη τύρφη φθοράς καταλείπονταςΟι με τις εικασίες εξακολουθητικά διαιτώμενοι και ποτέ ναιΛέγοντες άνθρωποι του ενός αιωνίου παρ' ολίγονΠοιας εντούτοις παραδείσιας χρυσαλλίδας τα ίχνη στα χειρόγραφάμας άλλο νόημα δίνειΚαι στ' αμάργαρο ύδωρ μπλουμ ζουμπούλι στάζειΠαρόμοια κάτω απ' τους τουφεκισμούς ο εκτελεσμένος ήΠίσω απ' τα φύλλα η θάλασσαΠεραστικές ραγδαίες φυλλίδες μετατοπίζουν το άγνωστοΚυανότερο το κυανό γίνεται και μια τελεία γλάρου μένει επάνω τουΡάκη φαντασίας ο αιώνιος δήθεν. Κι ας αρκέσει ο μέσα μας ανθώνων      ΆθωςΌπου πηγή λαλεί και ο ελεύθερος που δεν μετα-Γλωττίζεται. Ρείκια σφένταμα λουίζες πολυσύλλαβα της     συντροφιάς μουΑέρας μου χρειάζεται για να νυχθημερόν νυμφεύομαι.                                                                        *Φανού πρίγκιπας πριν την ώρα σουΑλλιώς θα 'ναι αργά ως και για τον διωγμό σου.

Τα ορθογραφικά λάθη στη γεύση τα διορθώνεις με λίγο πετραδάκιάμπωτης και πολύ νερό της λουίζας.

Καθ' οδόν βρίσκεις τον Οδυσσέα σου, και πάλι ζήτημα είναι. Θέλεινα κοιμάσαι μ' ανοιχτά πανιά και μ' ανεβασμένη την άγκυρά σου.

Εξαποθρησκευμένος ο χώρος όπου ακεραιώνεται η τελειότητα, θαμπορούσε να ονομασθεί Παράδεισος. Με την ίδια έννοια που η με-ταξύ τιμονιέρη και Ικτίνου ακριβής στιγμή θα μπορούσε να ονομα-σθεί δικαιοσύνη.

Για να τις φθάσει να λάμπουν ο χρυσοχόος τις λέξεις του, προηγου-μένως τις βουτά στο φαρμάκι. Γι' αυτό καθετί πικρό γοητεύει. Όπωςη άγουρη ελιά και του Εμπεδοκλέους το ήτορ.

Πιο κοντός απ' τη λύπη του ο άνθρωπος.

Όμορφα δειλινά με κομμάτια Μυκήνες ως τον ουρανό και λαμπεράυποσύννεφα.

Στις Κυκλάδες οι μικρές εκκλησίες αφθονούν και λάμπουν όπως ταβότσαλα. Αλλού πουθενά χριστιανοί δεν εφάνηκαν ποτέ τόσο ειδω-λολάτρες. Και είναι με το μέρος τους ο Θεός.

Το πινέλο του ζοφερού δεν πιάνει ποτέ στο μαύροΧρειάζονται αλήθειες, ακόμη και για να πεις ψέματα.

Παρά λίγα σκαλοπάτια οι κουτοί των αισθήσεων θα μπορούσαν ναγεννήσουν σαν μικρό αγοράκι μιαν ολόκληρη άνοιξη.

Μην ακούτε τον Armstrong. Η μυρωδιά του φεγγαριού θα πρέπει ναείναι κάτι ανάμεσα παλαιό φιλί και αιθέριο έλαιο κυπαρισσώνων.

Οι ιδέες είναι σαν τα φαντάσματα, περνάς ανάμεσά τους κι αυτά εξα-κολουθούν να υπάρχουν. Τις κλοτσάς, κι εκείνες δεν σαλεύουν! Εάνδεν τους λείψεις εσύ, δεν πρόκειται να λείψουν ποτέ.

Η ελευθερία έχει δύο κοφτερές όψεις, όπως τα παλιά ξυραφάκια.

 

                                OIL SARDINEN!

Όπως και να το κάνεις, και από απόσταση πιάνεται η αλήθεια και σεκαιρούς πολέμου, προπαντός τότε, όπου τραβάς το σπίρτο σου στηνBasel και το βλέπεις ν' ανάβει στη Φραγκφούρτη. Πού να 'σαι τώρα,φροϋλάιν Keller, που θα σ' έβλεπα σαν Αρχίλοχο αν είχα να συναν-τηθώ με αιγύπτιο ιερέα. Όλα πρέπει να τ' ακούει κανείς, άσχετα ανολίγα μόνον φτάνουν στο ους του Beethoven. Και ο πόλεμος, πόλε-μος. Ίδια ηλιθιότητα θεωρώντας την ειρήνη τη δική τους μια ομάδαεπαναστατημένων, εάν όχι για τον ίδιο λόγο, για κάποιον παραπλή-σιο -την ασφυξία μπροστά σε μια σταματημένη εποχή-, νέωνόπως ο Hugo Ball, ο Richard Hülsenbeck, ο Hans Arp και ο TristanTzara οργανώνουν στο Cabaret Voltaire της Ζυρίχης μερικές ταραχώ-δεις και εξωφρενικές βραδιές και διατυπώνουν αποφθέγματα όπως τοπερίφημο εκείνο: τον αέρα να τον διπλώνετε και να τον τοποθετείτεστην ντουλάπα σας, απαγγέλλοντας Όμηρο από την ανάποδη. Λίγοδεν είναι. Και ν' αθανατίζει και να θανατώνει γίνεται η νεότητα. Είτετην έχουν σε στρατώνες είτε σε καλλιμάρμαρα μέγαρα. Όπως καλη-ώρα στο μεγάλο Kaiserhof με τους πυργίσκους, τις μαρμάρινες στοέςκαι τα ενδιάμεσα παρτέρια όλο γλυσίνες. Να δρέψω ένα χαμόγελοαπό τη Lotte Begel, που λέει ότι μ' αγαπάει κι ας είμαι δώδεκαχρονών! Γιατί όχι; Το μάθημα το 'χα μάθει: Ich bin nicht mehr klein.

Σωστός σίφουνας οι δεκάξι έλληνες σπουδαστές που δεν είχαν προ-φτάσει την επιστράτευση και τώρα δεν ξέρουν τι να την κάνουν τηζωτική τους ορμή, αλλά δημιουργούν έναν αδικαιολόγητο θόρυβοανεβοκατεβαίνοντας συνεχώς τις πλατιές μαρμάρινες γυριστές σκά-λες, βάζοντάς με πρώτο στη γραμμή και χειρονομώντας, προς με-γάλην έκπληξη των ολίγων συγκεντρωμένων στο ίδιο ξενοδοχείοΑμερικανών. Αδιάκοπα γυρνώντας και αδιάκοπα φωνάζοντας τοσύνθημα Oil Sardinen! Ανήκουστο! Oil Sardinen! Μία επιγραφή, ήαλλιώς ένα κλειδάκι που μπορεί ν' ανοίξει τις σαρδέλες αλλά και τιςπραγματικότητες ενός καινούριου κόσμου που γεννιέται. Τόσο που

νιώθεις το καπάκι των γεγονότων έτοιμο να εκραγεί. Ρωτιέμαι κι εγώο ίδιος! Δεν το έχω πληροφορηθεί ακόμη, εγώ με τα κοντά παντελό-νια μου, αλλά όπου να 'ναι θα το μάθω, πως είναι αυτό το '23 πουεγγράφει στο Παρίσι όλα τα 23. Donner à voir! Όλες τις επιταγές θατις εξαργυρώσει η επόμενη εικοσιπενταετία! Τα μανιφέστα τουBreton, τα ποιήματα του Paul Éluard και του René Char, τους πίνακεςτου Yves Tanguy και του Max Ernst, τις φωτογραφίες του Man Ray,και πάει λέγοντας. Ίσως βρω το δωματιάκι όπου θα ζήσω με τις αγά-πες μου και θα περάσω μια ζωήν ολόκληρη διατυπώνοντας, αναλύον-τας και ερμηνεύοντας το δήθεν Oil Sardinen.

Ναι, αυτό είναι που ανακάλυψε η νεότητα εκείνη, κι ας μην το διάβα-σε ποτέ της σωστά, παρεχτός κι αν ήταν στον έρωτα κατά τύχην, καιπου μήτε, δυστυχώς ή ευτυχώς, συνειδητοποίησε ποτέ της. Oil Sardinen λοιπόν! Επειδή το κόκκινο δεν είναι πάντοτε η προτεραίατου μαύρου. Επειδή ως και η ευλάβεια σε ρευστή κατάσταση μπορείνα προκαλέσει ανίατα εγκαύματα. Oil Sardinen ως απαραίτητη καθη-μερινή προσθήκη στο πιπέρι, στο θυμό, στον έρωτα, προπαντός εκεί,στις υλακές, στ' αποχωρητήρια. Oil Sardinen επειδή δεν το ανέχεταικανείς να 'ναι απλώς κείνο που είναι. Επειδή απ' τα είκοσι στα τρι-άντα σου ο δρόμος είναι πολύ πιο μακρύς απ' ό,τι απ' τα τριάντα σουστα ενενήντα σου. Επειδή το μωβ περιλαμβάνει όλα τα χρώματαπλην ενός, που καλείσαι να το βρεις και δεν το βρίσκεις ποτέ σου.Oil Sardinen επειδή στο εξοχικό του καθενός μας ενδημεί ένας εύρω-στος αίγαγρος, που συντηρείται με τα όσπρια των ρεμβασμών μου.

Να διπλώνετε καλά τον αέρα στο ντουλάπι σας.

                                                     *

Εάν υποθέσουμε για μια στιγμή ότι όλα τα ευγενή μέταλλα και οι πο-λύτιμοι λίθοι μεταβληθούν σε απλό μόλυβδο, πού και σε ποια βάσηθα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η έκδοση χαρτονομίσματος; Στιςηθικές αξίες ή μήπως στα ειλικρινή αισθήματα; Τι θα μπορούσες ναπρομηθευτείς με δύο κιλά Heidegger; Με λίγη καλοσύνη πόσα κερά-σια; Στο θέμα της αντιπαροχής δεν ευτύχησε η ανθρωπότητα.

Εκείνο που μας χρειάζεται είναι ένας μινωικής ή και θηραϊκής πε-ριόδου Mallarmé δακτυλιολίθων.

Μες στους πολλούς γάμους των αρωμάτων οι αιμομιξίες αφθονούν.Δεν σημειώνεται όμως ποτέ διαζύγιο

Έχει κι ο νους ΛιτόχωροΜε διαβαστές πλαγιές κι εύφορα μπλε θαλάσσης.

Κάποτε νιώθω να 'μαι ανάμεσα σ' αυτούς που δε γνώρισα ποτέ.

Από τ' αποτυπώματα του ανέμου πάνω σου καταλαβαίνεις αν πέρασεΚόρη με δυνατούς γλουτούς και συνείδηση διάφανη.

                      αίνιγμα παρθένον εξ αγριάν γνάθων

Με λίγα σπουργίτια, μία βρύση και κανέναν άνθρωπο, μ' αυτά μόνον,γίνεται να φτιάξεις το μοναστήρι πασών των θεοτήτων.

Για να φτάσεις στον οργασμό δεν σου χρειάζεται Shakespeare.

Κάθε τόσο μου στέλνουν ένα μπουκετάκι με μισοσπασμένες λέξειςδυο μακρινές ξαδέλφες μου από την εποχή της Σαπφώς. Τη μια τη λέ-νε Αστρινή και την άλλη Λεμονέσσα..

Και καλό και κακό γίνεται να 'ναι το απροσδόκητο. Και το πριν μετάσαν γίνει. Ας γίνει. Τα πάντα προσπαθώ προς χάριν του ένα. Ποδή-λατο για τρεις. Ή τρεις για τον Βορρά του ανέγγιχτου.

Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες και οι πρώην ιδέες.

Ύστερα και τα πιο μικρά πουλάρια της λαγνείας μου θ' αναπηδήσουν.

Ελεατών ελληνικά και Μακεδόνων διττά Δία! Αναφέρονται στιχο-μυθίες, ψαύσεις ακρομηροφιλείς, ενεστώτες του ρήματος της δίψας.

 

ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΣΥΚΙΑ ΣΤΗ ΣΚΥΡΟ Ή ΣΤΗ ΣΙΚΙΝΟ

Επιλέγετε μία θέση πλάι σ' έναν χαλασμένο μαντρότοιχο που τοάνοιγμα του μπάζει αεράκι γιομάτο μνήμες του '21 και ψεκάδες θα-λάσσης. Η παρουσία στη γειτονιά μιας αίγας θα ήταν ευκταία. Με-ρικές νύχτες τ' αφήνετε κάτω από τρία τέταρτα σελήνης και τριζόνιαμυριάδες. Με τα πρώτα του όρθρου και λίγη αδημονία πριν το δάγκω-μα δοκιμάζετε αν διαστέλλονται τα ρουθούνια σας, και αφήνετε ναδιαρρεύσει κάτι μενεξεδί με υγρόν ώχρας εωσότου νιώσετε το γάλατης νέας ημέρας. Τότε απλώνετε το χέρι σας.

ΑΜΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΥ Ο ΠΑΡΑ        ΠΟΤΑΜΟΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΙ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ

ΣΤΟΝ ΑΚΑΛΥΠΤΟ ΧΩΡΟ ΜΑΣ στάσιμα τα νεράΛιμνάζουν. Ωμές τρώνε τις αλήθειες οι άνθρωποιΚαι κουκιά βγαίνουν τα θεοΰφαντα. Μείνε κοντά μου μύρτον        του ΑρχιλόχουΕίσαι της γης ο γόης και της Αίθρας ο κότινοςΑυτά που γράφω δεν «γίνονται» ούτε «παίζονται». ΑλλάΥπάρχουν στο ους του Διός εάν όχι στ' αζήτηταΠένες χθεσινές πτέρυγες κυκλαμινίσκοι του αφελούς βιολέΣτάχυς θα υπάρχει ακόμη σιτίζοντας τους πληθυσμούς. Αλλ' οΈνας όσο κι αν από μαΐστρο έμπλεος είναι στον ενεστώτα του καιρού        λιμώττει

Παίζουν οι ευωδιές τυφλόμυγα και σαστίζει της νύχτας τ' αλογάκιΜπρος, ας διαγράφουν οι Αντιγόνες και αςΑντικατασταθούν δικαίως οι Κρέοντες όλοιΑδιάκοπα να ευδοκιμεί ο ηδύοσμος ως νους μονογενής. Και        οι λοιποί ερρέτωσαν.

ΥΓ. Ας σημειωθεί ότι ακόμη και όσοι πέτυχαν απ' τηνΚακοτυχία να επιστρέψουν δεν χαμογέλασαν ποτέ. ΌπωςΔεν χαμογελούν ποτέ τους τα έντομα.

                                                       *

Όπως και να το κάνεις, ένα κομμάτι «πάντοτε» στον άνθρωπο θαυπάρχει.

Ελθεδέτε Κύνθια                           πρόσμερο και αθιβαδίτες του έννερονυφαλίσκου άλλωστε και τα ένδενδρα καιρός να περιβραχίσουνεκαι ας φιλεί το κύμα και ας ευνοοιωνοεί ο αν άνεμος.                    Επειδή και της βροχήςείναι σκέψη ο νους κι ελάσσονος χρυσού το πολύ πολύτιμο.Καιρός του μάνια και του λεβαντείν.

Κάθε τόσο μου ξανάρχεται μία σύνθεση από γης ηλιοκαμένη για δύομπλε κολπίσκων κι ένα του μάκρους ώχρας ακρωτήριο.

Τράβα μόνος σου ο ίδιος κι όσο πιο δυνατά μπορείς το σχοινί πουανεβάζει το καλαθάκι σου στα πιο εμπιστευτικά σου Μετέωρα.

Ως κι ο καημός εάν τον ταξιδεύεις χρειάζονται όκια.

Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισ-σέψει. Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.

Ω δύσβατη, δύσβατη ζωή, από ποιο σοκάκι γίνεται κανείς να σε πε-ράσει!

Επειδή και η φύσις δίγλωσση μοιάζει να είναι, και με τη λέξη θάνα-τος πεθαίνουν όλοι, αλλά στα ψέματα.

Ο καλύτερος αγωγός θερμότητας είναι η λύπη. Γι' αυτό βλέπεις νακαίνε κάθε μέρα οι καμινάδες, χωρίς να φαίνεται πουθενά καμιάφωτιά.

Των καλογέρων ελάχιστες ελιές κι η αγρυπνία.

Και δύο βυζαντινής τεχνοτροπίας εικόνες που δεν έπρεπε να παρα-λειφθούν:    1. Κοίμησις του Γεωργίου Νόελ Γόρδον Μπάυρον, των ευζώνων

Αγγέλων προσκυνούντων, εν Μεσολογγίω τη 19η Απριλίου 1824.    2. Βαϊφόρος με την είσοδο του πρώτου Κυβερνήτου της Ελλάδοςκόμητος Ιωάννου Καποδιστρίου, των κωδώνων χαρμοσύνως ηχούν-των και κροτουσών των ελλιμενισμένων ναυαρχίδων, εν Ναυπλίω τη8η Ιανουαρίου 1828.

Ο τρόπος να μετράς σύνολα αστερισμών είναι απαράλλαχτος με τοντρόπο που μετράς σύνολα λέξεων συν ένα. Αυτό το συν αποτελεί,όσο μικρούτσικο και αν είναι, ακόμη και δισύλλαβο, τη μόνη μαςυπεροχή απέναντι στον απέραντο όγκο του υλικού κόσμου.

Οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα, οι μέτριοι από τααισθήματα, και οι καλοί από τη μετατροπή του τίποτε σε κάτι. Το εκτου μη όντος ον λογαριάζει.

Να πετύχεις μονόλογο σε όλες τις διαλέκτους του τρεχούμενου νερού.

Σαν ποταμός εξ αίματος εξάδελφος του Ευξείνου.

Θα μπορούσε και ο ευγενούς καταγωγής Juan Grís να κυκλοφορεί πό-τε πότε μ' ένα φευγάτο του Max Ernst φεγγάρι.

Αν έφτανε ο άνθρωπος να μεταστοιχειώσει την ορθή δίκη σε βερίκο-κο ακμής, θ' αρκούσε για να κατεβεί μερικά σκαλοπάτια ο θάνατος.

Κάτι κόκκινο πριν απ' το αίμαΜόλις φτασμένο απ' το παρ' ολίγον μέλλον.

τότε βάλλεται, τότ' επ' αμβρόταν χθόν' εραταίιών φόβαι, ρόδα τε κόμαισι μείγνυται

 

                            ΣΤΑ ΕΠΕΙΤΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ   

Από τα στιγμιότυπα που πρόφτασε να πάρει ο χρόνος και να εμφανί-σει σε κατοπινούς αιώνες, επέτυχα να συγκεντρώσω μερικές μαθή-τριες του Γυμνασίου της Σαπφώς:-Εξακολουθεί να μετατοπίζεται σαν σκιά στο σεληνόφως της Λυ-δίας η Ατθίς, με ανασηκωμένο από το αριστερό πόδι το χιτώνα της.- Με μια καρότσα φτάνει καλεσμένη απ' τη δούκισσα του Κεντ ηΓυριννώ να πιει το τσάι της, ανυποψίαστη για το τι τεκταίνεται στηΜικρά Ασία.- Ναυτόπαις η Γογγύλα δουλεύει σε κορβέτα αγκυροβολημένη στανερά των βραχονησίδων της Νύμου και άγαμος.-Η τύχη της Ανακτορίας αγνοείται. Τα ως τώρα δεδομένα συγκλί-νουν με την άποψη ότι έχει απολεσθεί από αβλεψία του τυπογράφου.-Όσο για την Αριγνώτα υπάρχουν διαφωνίες. Σύμφωνα με μιανάποψη διέφυγε στην Αίγυπτο τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Κατ' άλλους επιβιοί και στις μέρες μας με το ψευδώνυμο Κυρά Πανα-γιά ή Μαρία.                                                       * 

Να ταΐζεις την άνοιξη με απόσταγμα κυτίσου και βαθύ μπλε Veronese.

Αν είσαι γεννημένος για τα τέτοια, φύλαχ' τα. Δεν ήρθε η ώρα ακό-μη. Κάτι σαν βρυχηθμών βροχή διατρέχει το διάστημα τελευτώντοςτου εικοστού αιώνος.

Και διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι, αρκεί να 'ναι απόσυμφέρον.

Για τα κακά σημάδια υπάρχουν τα καλά λημέρια. Να πιάνεις κάθεορτύκι από τη σκιά του ή στην ανάγκη να ζουπάς τα σκάγια στην πα-λάμη σου όπως κουκούτσια. Σ' ένα τέτοιο κυνήγι ο σκύλος σου να'ναι από ευγενές μέταλλο.

Πήρε τα φύλλα κίτρινα ο αέρας βροχερές κιθάρες.

Μάργαρον ύδωρ.

Αν ο ύπνος σου είναι κατά το ένα τέταρτο Vermeer μη σε νοιάζει·μετά μία ή δύο χιλιετίες θα σου φανερωθεί ολόκληρος.

Της ευτυχίας ισχύουν όλα τα κρατούμενα μείονΠου είναι αδύνατον να τα προσθαφαιρέσεις.

Και η τελειότητα ένας είναι Παράδεισος που δεν εγνωρίσαμε ποτέ.Μόνο που την ιχνηλατούμε. Με κάτι αγριμόνια μικροσκοπικά ή χα-δάκια γάτας κι αλλά πολλά ωραιούλια επιστρέφουμε και την ακινη-τούμε.

Κρίνα, γιούλια και μαγνόλιες σωρεύει ο θερίζωνΚαι ποτέ προσκομίζων πλούτη Κύριος.

Στα καταστήματα των νεοτερισμών τα έτοιμα ποιήματα στοιχίζουντρεις ή δέκα λέξεις φθηνότερα, όσες ακριβώς θα χρειαζόντουσαν γιανα γίνει το ναι ίσως και το ίσως πάντα· χώρια εάν είσαι αγοραστήςΜαΐου σ' εκείνες τις κατά την περίσταση ομοβροντίες πάνω σε τάπη-τα χλόης, όπως φρέσκες παπαρούνες.

Κι ένα άστρο που σου κρύβεται, μην τύχει κι είσαι ο ιδιοκτήτης του.Σύκα της ωρίμανσης στο βυθό του Αυγούστου και πουλιά μη μουάπτου, σταλτά χωρίς καμιάν διεύθυνση.

Αν θες να ωτακουσθείς του ίδιου σου του εαυτού, φρόντισε να 'χειςπεράσει μια πλήρη ζωή μικρού Βοτανικού Κήπου.

Για κάτι πιθανόν καλύτερο, που εάν δεν έσωσε να βγειΠάλι ο κόπος μαρτυριέται                                         οποσακισούν.   

ΒΑΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΚΙ ΑΓΝΩΣΤΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ                ΜΕΤΑΤΟΠΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΩΔΩΝΟΣΤΑΣΙΟ

ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΠΕΤΡΑ τόσο πλάι παραπλανούν το θάνατοΟι μπεγκόνιες του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών στενάζουνΛίγο ακόμα και θα παίξουμε Παρασκευή για όργανοΠλησίον μια μικρή βροχή μ' όλους των άκοπων ακόμη οπωροφόρωνΤους στενούς συγγενείς και τα παιδιά μαζίΜωβ ανθύλλια όλα στραμμένα                                                  Δυτικά της ΛύπηςΝτανγκ ίσως και να σημαίνει εγώ ίσως εσύ. Στο ένα πόδιΞεκινήσαμε όλοι μας αλλά για δυο περπατηξιές. Μια του απάτητου        όρθρουΚαι μια του δίχως τέλους δειλινού της Οίας. Όπου σημαίνειΜέσα μας συμπυκνωμένα ημερονύχτια δρουν τα πιο πολλά        εν αγνοία μαςΚαι τι πράο το χόρτο τι τραχιά η σπασμένη άδικα πέτραΈτσι ο κόσμος ο Ελευθέριος ο Μάρτης ο Ιωσήφ η Άρτεμις ο ΚήρυκοςΗ Μελισσινή και τ' άγουρο εγγόνι της ΒατάναςΗ ακή του χρόνου φτάνει έως τον Ήφαιστο.

Στο αγώνισμα των πέντε δυσκολιών έχασες τη μία για πάντα.

Σαν την απωλεσμένη καθ' οδόν μέλισσα που θυσιάζεται. Πλησιάζειο χρόνος και την τρώει με βουλιμία.

Το κατά λάθος λάθος μπορεί να σε οδηγήσει και σε αλλά επόμενα,δεν σε επαναφέρει όμως στο σωστό ποτέ.

Η τρέχουσα ευφυΐα είναι μια ισορροπία ανάμεσα στο χείριστο και τοβέλτιστο.

Η καταιγίδα που κατά καιρούς ξεσπά μ' αστραπόβροντα και μουγ-κρητά προς στιγμήν σε απόσταση από τη Βρετανία είναι η φύσις πουγια λογαριασμό της ανθρωπότητας επίμονα ζητά να της επιστραφείτο κεφάλι της Μαρίας Στιούαρτ.

Κοίτα να κόβεις κάθε τόσο τα νύχια της Ιστορίας, επειδή έτσι καιμεγαλώσουν θα πνίξουν κι εσένα και την αλήθεια.

Κάπου θα συνεχίζεται το είδωλο που έβλεπε στις διόπτρες του οΝαύαρχος Νέλσων. Μένει ωστόσο ακόμη απ' έξω μια κραυγή πουξέφυγε απ' την ακατέργαστη ανθρωπότητα.

Κανείς δεν μπορεί να φαντασθεί τι άσμα περιέχει ο θόρυβος προτούμεταφραστεί σε κατάλευκο ατίθασο άτι.

Οι δυνάμεις που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί ένα καρπούζι τονΑύγουστο είναι κατά πολύ ανώτερες απ' τις άλλες που συντρέχουνγια να συντελεσθεί ένα κακούργημα σε οποιαδήποτε στιγμή τουχρόνου.

Κουράγιο χρειάζεται. Ανάμεσα στον δείκτη του χεριού σου και τηνάκρη του τετραδίου σου απλώνεται τεραστίου μήκους έκταση πουέχεις να διανύσεις.

Αποτελώ ένα εύδρομον που συγκρούεται συνεχώς με το κοινό αίσθη-μα των μελετητών. Ποιος υποβαθμίζει τον άλλον θα φανεί κάποτε.Για την ώρα χάνω πάντα από την έλλειψη στις μέρες μας καταλλή-λων οργάνων ναυσιπλοΐας.

Στον Εύξεινο των δημητριακών άμε να ζέψεις θύελλες.

 

                        ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΤΡΙΤΗΣ

Αέτειος τύχη φυσάει κι ολοένα πιο φθοροποιά παρουσιάζονται ταερείπια. Εγώ τα βλέπω καινούρια με στολή αετού, μεγεθυμένα μεςστο μέλλον. Μια γυναίκα ξετυλίγει τον ήχο και τον στρώνει στο δά-πεδο. Τα δύο πόδια που φαίνεται να προχωρούν προς τα πίσω εξακο-λουθούν να έρχονται καταπάνω μου. Ξάφνου ανάβουν τα φώτα καιβλέπεις την ηρωίδα του έργου με τα καθημερινά της.

Μυρίζει κλεισούρα εδώ μέσα. Φαίνεται πως ο μικρός του εικοσιεν-νέα είναι που σκηνοθέτησε την κλοπή. Στην αίθουσα του δικαστη-ρίου οι δύο γυναίκες από την πολλή προσπάθεια έγιναν τρεις. Οαγκώνας της μιας είναι συνάμα και κρύπτη. Στο βάθος υπάρχει κιένας ανδριάς αορίστου εποχής έφιππος. Βουίζει κι ακούς τα γεγονό-τα να τρέχουν. Είναι χρόνια τώρα που περιμένω μιαν απόφαση. Μαδεν παρουσιάστηκε κανείς.

Κείνοι που κάναν την παρέλαση θα 'χουν κιόλας τώρα φτάσει στηνεκκλησία. Μια κυρία με σταματά και μου ζητάει λίγο νερό. Μιαάλλη με κοιτάζει απ' απέναντι. Φορά μια πλατιά κι ανάλαφρη ψάθα,προσπαθώντας να χωρέσει μέσα της όλον τον ήλιο. Δίπλα της μια μι-σάνοιχτη πόρτα. Κι η θάλασσα. Μια ελαφριά τρικυμία όπου κυριαρ-χούν εναλλάξ τ' αρώματα της μπανάνας και της βιολέτας. Κλυδωνί-ζομαι κι επιμένω. Έχουνε δίκιο. Το μεγάλο μας όφελος είναι από τιςπολλές μικρές καταστροφές. Έτσι εξηγείται πως οι τοίχοι όλοι και-νε και βγάζουν καπνούς, χωρίς να φαίνεται πουθενά φλόγα. Που ση-μαίνει ότι ο ήλιος ταξιδεύει, και όχι πάντοτε.

Ούτε ξέρει κανείς πως βρέθηκε εδώ. Διαθέτει μια πελώρια κινηματο-γραφική μηχανή και ίπταται. Με κάθε κλικ εκτινάσσει μικρά καθη-μερινά αντικείμενα, σφυρίχτρες, χτενάκια, μολύβια, βούρτσες. Μουμπαίνει ο πειρασμός και πλησιάζω. Βάζω με το νου μου ένα παλιόεγγλέζικο τραγούδι για την άνοιξη και περιμένω με δυσπιστία. Πρώ-τα αισθάνομαι να πέφτει χωρίς λόγο μια λεπτή βροχούλα, και σε λί-γο βλέπω από ψηλά λουλούδια πολλά, σκόρπια, σε μπουκέτα, και σεολόκληρα στεφάνια. Σωστός κατακλυσμός. Την ίδια στιγμή που μή-τε ακούς μήτε οσφραίνεσαι τίποτε· αλήθεια θα 'ναι, φαίνεται, και τούψος του Κρόνου και το βάθος του Τάμεση.

Αν δεν σου λείψει ένα κομμάτι ζωής, όνειρα μην περιμένεις. Του χα-μού πάντοτε είναι ιδιοκτήτης ο καιρός, κι εμείς σχεδόν σοφοί αλλ'ως γέροντες, που ο ύπνος μας μαθαίνει ολόκληρους απέξω. Μας απο-στηθίζει. Το εικοσιτετράωρό μας είναι μια συνεχής ανάκριση. Είναιχρόνια τώρα που περιμένω μιαν απόφαση. Στην πραγματικότηταόμως δεν υπάρχει τίποτε. Κάθε καθρέφτης έχει κι από 'να δικό τουείδωλο που, μόλις πάω να κοιταχτώ, με αλλοιώνει. Κατά λάθος μα-θαίνει κανείς και μυστικά που περνούν γι' αλήθεια. Μολονότι τόσοεκτεθειμένη στο φως δεν ξεβάφει.

Η παρέλαση ακόμη συνεχίζεται. Μπρος πάνε οι σαλπιγκτές και πί-σω τους οι βαθμοφόροι με τα διακριτικά τους. Από το πλάι στη δια-δρομή προφταίνουν να ιδρυθούν ζαχαροπλαστεία και ζυθοποιεία.Σκέφτεσαι τι σπουδαίο θα ήταν να μπορούσε όλος ο τελευταίος πό-λεμος να χωρούσε σ' αυτό το τετραγωνάκι. Τώρα οι πρώτοι θα έχουνφτάσει κιόλας στη στροφή του δρόμου και θα πλησιάζουν στο λιμά-νι. Με το που αρχίζει να σκοτεινιάζει, ο καφετζής της γωνιάς σκαρ-φαλώνει σ' ένα τραπέζι για να κρεμάσει ένα φαναράκι. Μόλο που δενέχει δεύτερη παράσταση απόψε. Ετοιμάζομαι να τρομάξω.

Ακούγεται μια βοή. Θα 'ναι τα γεγονότα που ολοένα τρέχουν. Με-ρικά παραχαραγμένα σαν χαρτονομίσματα. Ζητώ ν' αγοράσω αξιο-πρέπεια σαν αυτή των ελεφάντων που απομακρύνονται για να πεθά-νουν. Είναι μέρες τώρα που ανεβοκατεβαίνω σκαλιά χωρίς να βρί-σκω το σπίτι μου. Θα πρέπει να γραφτεί και το τελευταίο κεφάλαιοτης ιστορίας για να δω αν ανήκω στη φυλή σας. Δε μου αρέσει. Όλατελειώνουν κάποτε.

Ένας κλητήρας απλώνει τον τάπητα της δικαιοσύνης.

                                                       *

Και μετά που δάκρυσα είδα τα βουνάΓινωμένα ιερά να βασιλεύουνΠίσω από τον ήλιο.

Το θαύμα είναι πάντοτε μονογενές. Η παραμικρή προσθήκη ευφυΐαςΜαγιού το μεταβάλλει σε γεωμετρημένο λαχανόκηπο.

Οι πενταροδεκάρες της ατιμίας που μήτε τις παίρνεις είδηση αποτε-λούν εντούτοις, όπως το αντίστροφο ενός εράνου, την απώλεια τουμισού κεφαλαίου σου.

Φορβάδες θέλει το κριθάρι κι αναιδείς αναβάτες οι φορβάδες.

Αν καταφέρεις να βγάλεις Blake απ' τον Shelley και Shelley απ' τονBlake έχεις ήδη γίνει η αρχή ενός νέου Vasco da Gama.

                    Αιολεύς έβαινε Δωρίαν κέλευθον ύμνων

Από τις παράνομες σχέσεις ανάμεσα στα άλογα του Paolo Uccelloκαι τα νούφαρα του Claude Monet πρέπει να γεννήθηκαν τα πιο καθα-ρόαιμα μονόχρωμα του Rothko, ή αλλιώς η απόλυτος ζωγραφική.

Άπαξ και φτάσει να θεωρείται αλάνθαστο ένα χρώμα, δεν υπόκειταιπλέον στην εξέλιξη, ακριβώς όπως ένας τέλειος στίχος. Μάθεν' αγοράζεις πάντοτε από την ίδια -όσο μεγάλη κι αν είναι- ποσό-τητα του ελαχίστου.

Κι αυτό που θα το λέω «αείπηγον», εννοώντας κάτι μικρά πατήματαβρυσούλας κει που διάβηκε Όλυμπος.

Αν δεν έχεις κάνει έρωτα ποτέ σου με τα μαθηματικά, δε θα μπορέ-σεις ν' αποδείξεις ότι τα γραφτά σου τους μοιάζουν.

Είναι τόσο σχετικά τα μεγέθη, που αυτοκαταργούνται. Ένα ικανόμυρμήγκι βαρύνει -σε απόλυτο αξία- περισσότερο από έναν μέ-τριο πρωθυπουργό.

Άσπρα κομματάκια σύννεφο έδειχνανΤι λογής φυσάει στον κόσμο εκείνον.

Ο βήχας του Ιουστινιανού δεν έχει μεταφραστεί ακόμη. Εξού καιη δυσκολία να κατανοηθεί ως τις μέρες μας η δημιουργία του Βυ-ζαντίου.

Και ως γη και ως ώρα, η μεσημβρία σημαίνει την ίδια σου την καμ-πάνα.

Τόσο το θέρος, τόσα τα πουλιά, και σε μέγα βάθοςΗ πάντων και πασών Ελληνίς θάλασσα.

 

ΟΣΟ ΠΙΟ ΤΑΧΥΝΕΤΑΙ Η ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΗΣ                    ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΥΣΙΟ ΣΥΝΟΛΟ

ΜΙΚΡΗ ΤΗ ΛΕΝ παρόλον που μ' αφειδείς πόταμους και βουνάΗμιάγρια πυρός έμπλεα μοιάζει να είναι

Για μας τους άλλους η γαλάζια υδρόγειος. Χαϊδεμένο το άδικοΑενάως ασχημονεί και οι πέτρες από ένστικτοΠρος κάτι τ' ορθογώνιο κατατείνουν. Ας δείξει πυγμή το        οποιοδήποτε τριαντάφυλλοΔεν είναι ποτέ του έξω απ' το παιχνίδιΘα περάσουν χρόνοι πολλοί και ακόμη θα λυπάται που δενΤου 'τυχε να γεννηθεί στ' αλήθεια ο άνθρωποςΌσο για μένα με τον ρου του πόταμου πηγαίνω και σε ξανθές ήΜαύρες όχθες μήπως μ' αποθέσει. Κοιμάται μέσα μουΜια μέρα που η μισή της δεν έσωσε να πήξει ακόμηΤρίτη θα γίνει και Τετάρτη επίσης με πουλιών και βοτάνων        εορτολόγια. ΕπειδήΤρώγοντας από σένα τον ίδιο επιβιώνειςΚαι η κάθε στιγμή την άλλη ωσάν να εκδικείται υπάρχειΑργότερα θ' αρχίσουν των Παναθηναίων οι θεωρίεςΜε ροδίτες βότρεις κάνιστρα κι ακριβά του Ζήνωνος ρήματαΕυοί ο διάττων άνθρωπος ευάν ο νιόνυμφος της ΜοίραςΛίγο ακόμη και θα συνουσιαστούν ανδρεία και κάλλος.

Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις. Και ή πάς να παίξεις τρικυ-μία ή πνίγεσαι.

Με δυο κεράσια ιππαστί στ' αυτιάΤελάλης του έαρος να συνεγείρω τ' αντανακλαστικάΤου ποτέ παλαιού La BruyèreΜετέωρου του πελάγους προβαίνω.

Και στον ενεστώτα του αρέσει να ξενοπλαγιάζει ο έρωτας και στονπαρακείμενο. Με λίγο παραπάνω πιπέρι κατά την περίσταση.

Μια εξίσωση από κολοκύθια που βράζουν χωρίς κανέναν προορισμόείναι η ζωή. Αμέτε να μετρηθείτε, αχθοφόροι του ονόματός σας.

Η σκέψη ξεβάφει, ο νους ποτέ.

Σ' ένα τετράγωνο αιγιαλού βότσαλο ροζ-βιολετί κίτρινα του κηρούκαι άγριου πρασίνου τοποθετημένα με τάξη μαθηματική εξορκίζουντην αταξία των νοημάτων, επαυξάνοντας το επιπλέον τρωτόν τουτρωτού.

 

                                    ΜΠΟΛΕΝΑ  Ι

    1. Τόσον ωραία που δεν την έχει δει κανείς ποτέ του. Άλλωστεμε το πρώτο φως γίνεται άγαλμα με λευκά μάτια και μένει ανεπηρέα-στη απ' τις εκρήξεις σε βαθύ φαράγγι πλάι σ' έναν σταματημένουδρόμυλο.    2. Μαθημένη στην ένδεια η πέτρα δεν ζήτα ούτε να φέρει πίσω τημέρα ούτε να την ωθήσει μπροστά.

    3. Σχεδόν είναι ίδιοι, φοράνε μεταλλικά κουμπιά και κράνη. Προ-χωρούν μες στο σκοτάδι, σπρώχνονται ανάκατα να μπουν: ο Φορλεό-νι, ο Γκίζι, ο Καράγιωργας, ο Πρανπολίνο, ο Παππάς, ο Χαρώνης, οΠερτίνι, ο Ζώης, ο Μπουρνάζι. Για μισή ώρα τα παιδιά των αγγέλωνκρατώντας της αγαπημένης τους το χαμόγελο.

Από την τρέχουσα πραγματικότητα στην απώτατη προφταίνω να κα-ταλάβω ποιος είμαι.

Η ίδρυση της προσωπικής σου πρεσβείας πλησίον των αλλοεθνώνπουλιών θα συντελούσε στη διεθνή συνεννόηση. Όχι τόσο μέσω τωνκρωγμών όσο μέσω των σκιρτημάτων, που η έλλειψή τους στις ημέ-ρες μας δημιουργεί τον κίνδυνο αληθινού λιμού.

Έχω πει τόσες πολλές αλήθειες, που μοιάζει με ψέματα.

έμοι δ' ολίγον δέδοταιθάμνος δρυός· ου πενθέων δ'έλαχαν, ου στασίων

Περιβρέχει με χόρτα τη μισοκαμένη γης που αφήσανε όσα δεν έσω-σε ποτέ αδαμαντερά λόγια να γίνουν.

 

                                    ΜΠΟΛΕΝΑ II

    4. Μπολένα, Μπολένα, είσαι του κατά λάθος θανάτου το θύμα καιτ' αυριανό νεογέννητο. Σε τρέφει το γάλα των στρατιωτών και το δά-κρυ των μαρτύρων.    5. Η νεότητα μπορεί να εκτελεί των άλλων διαταγές, για δικό τηςόμως λογαριασμό ένα και μόνον κράτος αναγνωρίζει.    6. Τρέμει στην παγωνιά με χείλη μπλάβα και δεμένα τα χέριαστον κορμό μιας ανύποπτης βελανιδιάς ο χθεσινός λοχίας. Τόσοπληρώνεται στη γης αυτή η εκ γενετής πραγματικότητα.    7. Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σαςπει ο Θεός.

Θέλει τουφέκι ο χρόνος, αν επιθυμεί να γίνεις μια σκέτη ανάμνηση.

Από το πορτοκαλί στο κόκκινο και από τον ίασμο στο γιασεμί το πωςπροφέρεις δείχνει το πόσο αρέσκεσαι στην ύλη. Ένα ρω που τρωςκαι σου εμφανίζεται άγιος.

Άδικο κι ανεπίτρεπτο είναι οι Ταξίαρχοι της Μουσικής ή της Ζω-γραφικής να περνούν τα σύνορα με τον ίδιο βαθμό, και οι ποιητέςυποβιβασμένοι στο βαθμό του λοχία. Εκτός κι αν η τέχνη του λόγουσκοπίμως κρύπτεται από τις δυνάμεις της αντικατασκοπίας.

 

                    ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ 

Όσο κι αν μειώνω αυτά που σημειώνω        πάντα κρατώ τον όνο    Που θα με φέρει πίσω σ' όσα δεν            έσωσε να λύσω.

Κάλλιο να δίνει της γαλήνης προσάναμμα κανείς μ' ένα σκέτο ελαιό-δεντρο.

Το διαμάντι δεν είναι παρά το προϊόν της μακρόχρονης και πεισμα-τικής προσπάθειας ορισμένων ανθρώπων ν' απαλείψουν το μαύρο μέ-ρος της μοίρας τους. Eξού και είναι τόσο σπάνιο.

Τα ποτήρια του Mozart και του Haydn εγγίζονται τόσο πολύ που κιν-δυνεύουν να σπάσουν.

Όσο πιο κακός καμαρώνεις ότι γίνεσαι τόσο περισσότερα κιλά χά-νεις από το βάρος της δοσμένης ευφυίας σου. Κουτή μέλισσα που μετο κεντρί σου χάνεσαι.

Υπερεκχείλιση στη στεναχώρια πάει να πει αμολήστε τα σκυλιά.Κάπου στον κόσμο των κλειδιών θα υπάρχει κάποια παρατεταμένηλύση.

Σε μιαν άλλη διάσταση την ώρα που εγώ κοιμούμαι ακούω από τονκάτω όροφο τον εξάδελφο του νου μου ν' αφηγείται το πως τη βασι-λεία των Περσών παρέλαβεν ο Δαρείος Υστάσπου. Πραγματικά,όπου να 'ναι θα μπει ο υπηρέτης του, εκτός κι αν εγώ ξυπνήσω.

Και το ένα σ' άλλο απανωτά κοπάδια του ύπνου ροζΉ γκρι με βούλα. Τα για σφάξιμο.

Σε μεσιανό δάχτυλο ο ευφυής διακρίνεται και ο άτυχος.

Και συνήθως πλέον εύδρομος ο ενάντιος είναι.

Η ασχήμια δεν άφορα την δράση, όσο τη συμπεριφορά. Ένα βάναυ-σο σκούντημα τοποθετείται στον αντίποδα της Femme-Fleur τουPicasso.

Η απόσταση ανάμεσα στο τίποτε και το ελάχιστο είναι κατά πολύμεγαλύτερη απ' ό,τι ανάμεσα στο ελάχιστο και το πολύ.

Φαντασία ψυγείου δεν μας χρειάζεται ούτε διαλογισμός καπνιστός.Χρειάζεται να 'ναι η σκέψη σου πέστροφα και να μη φτάνει ποτέ τηςως τη φωτιά.

Σε όλα τα δέντρα θα πρέπει να υπάρχει το όνομα κείνο που σε έναμόνον άπαξ εχάραξες.

Γιατί και ο έρως μια θαυματουργία είναι.

Τον κορυδαλλό τον ακούς μόνον όταν δεν τον βλέπεις, όπως τηνέμπνευση τη βρίσκεις μόνον όταν δεν την κυνηγάς.

Της Κρήτης είναι και της Αττικής τα γονικά μου:-Εάν τρως του παραθαλασσίου σου αμπελώνα ροδίτη κι είναι ηίδια η Αφροδίτη που σε συντροφεύει, καταντά καθαρή αιμομειξία.-Εάν το σταφύλι σου είναι μαύρο, σκόρπισε μικρές και μεγάλεςάρκτους στον ουρανό ή στη συνείδηση σου.-Ένα πανέρι με καθαρή κέρινη σουλτανίνα θα βοηθούσε στον και-ρό του να βγει διαφορετική απόφαση για τον Σωκράτη.-Η φράουλα είναι της Τετάρτης με λιγάκι συννεφιά.-Όσο για τα ροζακιά, είναι φρεγάτες για πορθμούς ευρύστερνους. Το πλην του ενός με αγγίζει.                                                 Που θα 'λεγε τινάς τις Πυθαγόρειος.

Και ζηλεύει σμαράγδι το πιο σπάνιο των παιδικών μου χρόνων δάκρυ.

Λιόφυτα λιωτά σε Ιούλιο και στριγκή μάγγανου ήχησιςΛάχεσιν έχει το νόημα του φωτός εκνοεμβρίσει.

Η απόδοση ενός πατρογονικού ελαιόδεντρου δεν είναι το λάδι τουαλλά το καθαρό νερό της σοφίας.

Εύφορες που 'ναι οι πεδιάδες και από δυνατό στάρι οπλισμένες, κά-ποτε μάλιστα πάνω στην ώρα που με ροζ και βιολετί ένα δεύτερονόημα το πρώτο παίρνει.

 

                    ΣΤΡΙΦΤΑ ΜΥΤΕΡΑ ΚΕΡΑΤΑ Η ΕΥΝΟΙΑ ΕΧΕΙ          ΦΟΒΟΥ ΛΑΧΝΟΥΣ  ΚΙ  ΕΧΕ ΝΟΥ ΜΟΝΟΝ ΓΙ' ΑΓΑΠΗ

ΠΕΡΙΣΣΕΥΜΑ ΕΙΧΕ Η ΤΥΧΗ ως φαίνεταιΚαι με χέρι μακρύτατο μεσοχείμωνα φτάνει ο ΑύγουστοςΝα μας αγγίζει. Αλλ' εμείς αλλού αποβλέπουμεΚάνει πλώρη κι ας δαρτεί στην τρικυμία η πρώτη ζωήΣ' ένα μεγάλης διαρκείας εναντίον έζησα μες στην ευμάρειαΚυκλάδων χρυσοκύανων και πνοών ΑιολίδαςΛείχοντας λέξεις κι άλλες των κλώνων συλλαβές διέφυγαΚι από την Εσθονία ως το Ιράκ επήγα κι από το Ισραήλ έωςΤην Κολομβία. Μόνος. Κι ως προς τα της χρείας ανένδυτοςΒρήκα βροχές κρυφές και νύχτες από γιούσουριΚαι νήμα δωρεάν του εάν και του όχιΠού λοιπόν σε ποιου μαντείου τα μείον δωροδοκείται ακόμη        τ' άγνωστοΠοιας τρυγόνας άλμα ελευθερώνει κι ασημένιο ρίχνειΜες στη νύχτα ιχθύν να σαλέψουν της θαλάσσης τα θήλεα

Καιρός να εικονιστούν τα είδωλα και στον ύπνο και πάνω μαςΕίναι από τ' αποτυπώματά μας που θα υπάρξουν του έαρος οι επίγονοιΚανείς άλλος δεν εξέρχεται σώος από τέτοιων αιώνων το άθροισμα.

Πολύεδρα του αδάμαντος εστέ η ζωή μας.

Ακόμη και στα βάθη ενός τρομακτικού θορύβου, ένας Ήφαιστοςεξακολουθεί να κοιμάται πιστεύοντας ότι με την αύριο αυτός είναιπου θα γεννήσει τον αληθινό θόρυβο.

Όπως η γεύση με τη μετατόπισή της από τον ουρανίσκο στην άκαν-θα του βλέμματος μεταβάλλει μια φράουλα, και δη con limone ezucchero, σε κόρη δεκαοχτώ ετών και εικοσιδύο καρατίων, έτσι καιη σκέψη από απλός ερεθισμός κάποιου κέντρου του εγκεφάλου με-ταβάλλεται σε θάλασσα ηδονικών αισθήσεων, που να ξετρελαθούνεοι Θαλήδες όλοι του κόσμου.

Δεν είναι το φως που σε βοηθεί να διαβάσεις αλλά της πηγής του ησεξουαλική δύναμις.

Η ομορφιά μπορεί να πουλιέται. Στις τράπεζες όμως δεν κατατίθεταιποτέ. Ο τόκος θα ήτανε μια φθορά επιπλέον στο υποτιθέμενο κεφά-λαιο.

Στο μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα.

κείνον, ος Ζεφύρου τε σι-γάζει πνοάςαιψηράς -οπόταν τε χει-μώνος σθένειφρίσσων Βαρέας επι-σπέρχη, πόντον τ' ωκύαλονριπαίσι ταράξη  

                                         ΤΡΙΝÁΚΡΙΑ

Με λίγη ακόμη αφή και πολλήν όραση ο χάρτης ολοκληρώνεται. Κιάξαφνα ντανγκ! Ο ήχος της καμπάνας που βουτάει ολόισια, διψα-σμένος θα 'λεγες για γνώριμα κι από καιρό χαμένα ύφαλα κει πουλευκάζουν ίσως ακόμη τα καμπύλα και γλιστερά μιας Αφροδίτης,ν' ανεβάσει και να σκορπίσει στον αέρα πραγματικότητες παντοτι-νές, ει δυνατόν σ' ένα είδος μετάφρασης των Εβδομήκοντα· όπως ωςτώρα γινόταν με τον χρυσό του χαλκού που φύλαγαν για μας οι κώδω-νες των ορθοδόξων, αν όχι και με την οξύτητα στη γεύση των καρ-πών της μεσημβρίας, ή με τις απόπνοιες της σταματημένης θάλασ-σας σ' εκείνα τα δειλινά που φτάνουν να μυρίσουν καρπούζι, κάπουδυτικά της Αιολίδας. Από κάτι τέτοια είναι που πλάθονται οι αλη-θινές πατρίδες. Από τις μαγνητικές ιδιότητες που ακτινοβολεί ωσάν

ήλεκτρον η αγάπη κι επιλέγει κομμάτια ύλης που είναι στερεοποιη-μένες αισθήσεις για να ζήσει: αν όχι με το δοσμένο απλώς αλλά μετο φωτάκι που ανάβει στην άκρη των δαχτύλων μας κάθε φορά πουχτυπάμε πλήκτρα για να 'ρθουμε σε επαφή με τη γνωριμία ενός βαθύ-τερου κόσμου.

Η επιστροφή από την εξορία ορισμένων αγαπητών πραγμάτων καιη επανεμβάπτιση μέσα στον φυσικό τους χώρο συντάσσουν και τονκαταστατικό χάρτη ενός ετερογενούς κράτους. Ο απόηχος του ναϋ-δρίου που ξαναβρήκε το δρόμο του μέσα στα σύσκια δάση, ο αιφνιδια-σμός πορτοκαλεώνων πέραν οιασδήποτε Λακωνίας ή Κρήτης με όλατους τα επακόλουθα και η ανακυάνωση του πελάγους κατά μήκος Λέ-σβου, ευθύς που ξύπνησε κι αρχίνησε ν' αγριεύει, δανείζουν το έναστο άλλο ιδιότητες που ασκήθηκα να γυμνάζω και να προπονώ σ' όλητη διάρκεια της ζωής μου. Πορτοκαλί να 'ναι το μπλε και ελαιώδες τοπράσινο. Για να τραγουδάει τα βραδάκια η Ελπινίκη και να πλέκειαιωνίως καταπιστευμένη στην τύχη της η μικρή Θέκλα.

Όλα να είναι άγουρα, όλα στην προπαραμονή τους. Ο παπάς στονβασιλικό του, ο ξένος στο σπιτάκι του κηπουρού, και τ' απειράριθμαμικροσκοπικά πουλάκια στη διαρκή έναρξη μιας καινούριας ημέρας.Τι μικροψιλοψελλίσματα είναι αυτά, που λες και κάτω απ' τα δοκά-ρια με την ίδρυση κάθε νέας ημέρας επαληθεύεται το ελληνικό αλ-φάβητο. Επειδή εδώ, σ' αυτά τα μέρη, το παν ομιλεί, ο κισσός, η βρύ-ση, το αγροκήπιο, και οι άκρες των τριών ακρωτηρίων, έτσι που ο-πως και να το κοιτάξεις καταλαβαίνεις ότι ce jardin donnait sur lamer. Ένας κήπος όπου μου έπεσε ο λαχνός να μπω κι εγώ σπώνταςβέργες ανεμώδεις, όπως μπήκε ο Matisse με τα χρωματιστά χαρτιά, οΒενιζέλος με τα αντιτορπιλικά του, και ο Μακάριος με την ευστρο-φία του. Μιλώ για ένα επ' ακρωτηρίου ακρωτήριο, μοναδικό απ' όσογνωρίζω σε όλον τον κόσμο, και που ορίζει χωρίς καν ποτέ σου να τοέχεις παραδεχτεί μιαν εξουσία υπερπλήρη, που κάτω από άλλες συν-θήκες θα 'χε η άνευ ανταμοιβής αγάπη απορρίψει.

Ναι, θα πεθάνουμε από μιαν άποψη όλοι μας. Αλλά όμως θα εξακο-λουθούμε να 'μαστε της ίδιας μας της ύλης ο συνεχής κι ατέρμονοςόρθρος.

                                                       *

Ολίγου νου η βαθύοργη βροντή.

Κι ένα κουρέλι οσμής παλαιού σανού στο ράμφος πελεκάνου ανέμου.

Η εξ απροσεξίας ανορθογραφία στα νοήματα μπορεί κάποτε να βγά-ζει σε Martin Heidegger, όπως και στη μουσική σε Carl Maria vonWeber. Η εκ προμελέτης όμως μόνον στον Picasso και εναντίονεκείνου του «όχι πάντοτε» που είπε κάποτε ο ίδιος.

Το πείσμα είναι υγεία. Είναι μια πρωινή γυμναστική που πρέπει νατην κάνουμε κάθε μέρα εάν θέλουμε να κρατήσουμε την επαφή μαςμε το ζωντανό μέρος των πραγμάτων.

Στον αγώνα της μικρής ευτυχίας ευδοκιμούν κατεξοχήν οι μεταξετα-στέοι. Με κανέλα και ζάχαρη ως και οι πτωχότεροι τη γνώσει επι-βιώνουν κηφήνες.

Έχε το νου σου μην και χαθεί το δοχείο της φαντασίας σου.Δε θα σου μείνει μήτε Αϊνστάιν μήτε άγιος Χαράλαμπος.

Σταγόνα τη σταγόνα ο χρόνος. Βρύση ποτέΥποχθόνιοι ψίθυροι όμως κατά καιρούς προ-Πορεύονται των ημερών, κι έναςΦεψάλυξ πυρ δίδει στων εγκόσμιων τ' άπτερα.

Από κίτρινο σε κίτρινο το μπλε σου ξεφεύγει σαν χαρταετός. Βάλεμπρος τον άνεμό σου προτού χάσεις και τα προστάγματα της αυτο-κρατορικής μοναξιάς σου.

Α, δώστε μου να φάω νεότητα σαν κρέας ωμό και ευρύστερνα τριαν-τάφυλλα για να θωπεύω.

Μεγάλα δέντρα της γενιάς του Εμπεδοκλέους.

Ψελλιστί παίρνεται ο υπνάκος μέσα σ' ένα στεντόρειο μεσημέρι, γε-μάτο από τζιτζίκια που μαίνονται. Ιούλιος. Α, να 'ρθει η ώρα που θαδαγκώνεις το περγαμόντο και που ύστερα θα πίνεις πίνεις πίνεις δρο-σερό νερό, καφέδες, και τσιγάρο ατελεύτητο σαν την Ελλάδα.

Αν είσαι άμοιρος της λατινικής σου χρειάζεται μια κούρα συνεχώνsine qua non, όπως αν είσαι κουφός των γεύσεων σου χρειάζεται δίαι-τα με μουσική πικρής σοκολάτας.

Η φθήνια φτάνει κάποτε να στοιχίζει τόσο ακριβά, που ανάγκη πάσανα γίνεις μέγας επιφυλλιδογράφος.

Από πραγματικότητα φτιάχνεσαι κατά λάθος και κανείς πλέον δενμπορεί να σου αλλάξει όνομα. Αυτό έχει σημασία. Επειδή τ' άλλασβήνουν και χάνονται σαν μέτρια ποιήματα.

Σε δύο μόνον πράγματα χρησιμεύουν οι λεγόμενοι συγγενείς: να πί-νουν το λικέρ της γιορτής σου και τον καφέ της κηδείας σου.

Τρέφομαι απ' αυτά που οι άλλοι νηστεύουν για να σώσουν την ψυχήτους. Χρειάζεται κάποτε να γίνεται παρά ένα φωνήεν αισθηματικό τοστομάχι μας.

Να φωτογραφίζεις αν γίνεται τη στεναχώρια σου την ώρα που περ-νάει το τρένο κι αστραποβολούν τα παραθυράκια της.

Ενόσω δεν φτάνει να γίνει στενογραφία η ζωγραφική θα παραμείνειαπλώς μία δημοσιογραφία της εικόνας.

Χρειάζεται και να ντρέπονται μερικές συμπτώσεις. 

Θάμαρις ερημονίας η ομβρία και άτυπτος που ενδεώς τα πάντα βρώ-σεται. Διακομιστί παν το ευ και το ουν επιδαψίλως προς με ύσγισε ταευσήμαντα. Πάλιον το βιείν. Έλα πολυγλυκιλιά μου, σεντόνισε τηθλίψη σου, και τι χαρμός ν' ανθώνεις γύρω σου όλα τα!

Ύδωρ Κολονίας υπάρχει και εκ του φυσικού, αλλά για μας τους α-δαείς της ευδαιμονίας απαιτούνται τρία πράγματα: παντελής απουσίαψυχολογικών προβλημάτων, οξύ κίτρου 90° και αθωότητα νηπίου αι-γάγρου. Προσοχή, το βάρος πέφτει όχι τόσο στη λέξη όσο στη χη-μεία και τα παράγωγα της.

                            ισοδένδρου τέκμαρ αιώνος λαχοίσα

Αν είναι κάλιον χρυσού ή περιστεριού πετάρισμα που καθορίζειτους δείχτες του ωρολογίου σου, εξαρτάται από τας οφρύς του Διός.

Μια χορεύτρια που διετέλεσε χορτάρι στο έβγα του φεγγαριού μεμνημονεύει. Μου 'χει μείνει κάτι από την κίνηση των φυτών την ώρατου θανάτου.

ΟΣΟ Γ1Α ΤΕΛΟΣ ΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ ΕΠΑΙΡΟΝΤΑΙ                      ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ

ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ και οι τρύπες από το σφουγγάριΠου υπήρξε τοίχωμα σπηλαίου και τώρα εκ των πλαγίωνΜε πλησιάζει. Όμως το μάτι του βυθού καιρών άλλων στιγμιότυπα με      τα σημερινά συν-Δυάζει. Έτσι που να μαθαίνεις μέλλον από πριν και δίχως γήρας      νεότηταΠρίγκιπες των κυμάτων για χάρη ενός κακότυχουΑναπηδήσατε. Θ' ακολουθήσουν γαίες με γιαλού γιασεμιά καιΓι' αλλού τρίτροχα. ΝαιΚάπου και για μας θα υπάρχει ένα ωραίο παράνομοΣοφία σοφία του κόσμου τι μονόπτυχος είσαι ή με ναιΉ με όχι τα λες όλα και τριγύρω σου συντηρείς τρικυμίαΠερνάω αγρίμης και στα χείλη μου μόλις αγγίζουνΔιάττοντες μιας γεύσης μακρινής πίκρας και ταξιδιού ανέφικτουΥπάρχουν ως και στο κενό γαζίες για τους αλιείςκαι τους φιλέρημους. Ένας προς έναν όλοι μας περνούμεΚαι από την καταστροφή και από της σωτηρίας το στέγαστροΚοίτα να συντομεύεσαι σαν χρυσαλλίδα επτάπτερος ω φίλε!Οπόταν συναινούν και η γη και το ύδωρ μέσα σου. ΤΩΝ ΘΕΣΠΕΣΙΩΝ ΟΜΗΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΝΟΜΑΙ     ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ Ο

                                                             ΘΑΝΑΤΟΣ Και να! Μια ημικατεστραμμένη Θήρα που ως Νίσυρος επανακτίστη-κε με γεράνια τεράστια και νερά κυλιόμενα παλαιάς Ιλιάδας κελα-ρύσματα. Όπου σημαίνει του βαρβάρου δεύτερη άνοιξη, νόμος δενγράφει, και πάσα του ηλίου ακταιωρός δεκτή, το άλκιμον ήμαρ και τοεξ όλων των χρωμάτων εν και πάλλευκον, το αχνάρι της μέλισσαςκει που δεν ετελειώσαμε ποτέ. Φιλιά που δόθηκαν κι άλλα που δεν.Χαρέτωσαν.                                                                        Ανθ' ημών η αγάπη.