η Φωτογραφία Και Ο Ρόλος Της

28

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: 2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΙΓΙΟΥ

ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ: 2004-5

WEB-SITE ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: www.geocities.com/aigio_2gym_photo

Θ. ΜΑΡΟΥΝΤΑΣ

& ΣΙΑ Ο.Ε.

FAX: 2610.624333 [email protected]

www.amfotolab.gr

ΠΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:

22οο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΑΙΓΙΟΥΙΓΙΟΥ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ: 20042004--55

Υπεύθυνοι Καθηγητές:

Αναστάσης Στρατουδάκης, Κώστας Ανδρικόπουλος

««ΗΗ φωτογραφίαφωτογραφία καικαι ο ο ρόλος ρόλος τηςτης

στο στο χώρο χώρο και και το το χρόνοχρόνο

για για την την ΠεριβαλλοντικήΠεριβαλλοντική

ΕυαισθητοποίησηΕυαισθητοποίηση»»

# λεύκωµα ## λεύκωµα #

# β ιβλ ίο ## βιβλ ίο #

# # cdcd -- Rom Rom ##

# # web s ite #web s ite #

# # παρουσίαση #παρουσίαση #

2

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Σχεδίαση - Επιµέλεια - Εξώφυλλο - ∆ηµιουργικό:

ΣΤΡΑΤΟΥ∆ΑΚΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (ΠΕ8)

url: http://users.ach.sch.gr/Stratoudakis

e-mail: [email protected]

2Ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΙΓΙΟΥ. Π. ΜΕΛΑ 6. 25100. ΑΙΓΙΟ.

ΤΗΛ: 2691022273, FAX: 2691062246, E-MAIL ΣΧΟΛΕΙΟΥ: [email protected]

URL ΣΧΟΛΕΙΟΥ: www.geocities.com/aigio2gymnasio

& http://2gym-aigiou.ach.sch.gr

URL ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: www.geocities.com/aigio_2gym_photo

Σελίδα 2

Σελίδα 3

Σελίδα 4

Σελίδα 7

Σελίδα 8

Σελίδα 9

Σελίδα 10

Σελίδα 11

Σελίδα 12

Σελίδα 13

Σελίδα 14

Σελίδα 16-27

Σελίδα 28

Περιεχόµενα - Το Σχολείο Μας.

Οµάδα Εργασίας.

Βασικές Γνώσεις για τη Φωτογραφία.

Φωτογραφίζοντας.

Ψηφιακή Εικόνα.

Ανάλυση και Βάθος Χρώµατος.

Παλέτα.

Χρώµα.

Ανάλυση Οθόνης,

Ανάλυση Εικόνας και

Ανάλυση Εκτυπωτή.

Χρωµατικά Μοντέλα: RGB και HSL.

Παραγωγή Χρώµατος: RGB και CMY.

Άλλα χρωµατικά µοντέλα.

Πόσο αληθινό χρώµα.

ΣΑΛΟΝΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ.

Οι ΧΟΡΗΓΟΙ µας.

Το Σχολείο Μας

«η φωτογραφία & ο ρόλος της στο χώρο και το χρόνο για την Περιβαλλοντική Ευαισθητοποίηση

27

η φωτογραφία & ο ρόλος της στο χώρο και το χρόνο για την Περιβαλλοντική Ευαισθητοποίηση»

ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ ΑΛΥΚΗ

26


ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΥΣΑΝΙΑ

3

ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΡΑΤΟΥ∆ΑΚΗΣ (ΠΕ 8)

ΚΩΣΤΑΣ ΑΝ∆ΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ (ΠΕ 4)

Το βιβλίο µας είναι ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΟ

σ’ όλες τις φάσεις δηµιουργίας του

έως και την εκτύπωση.

Όλα έγιναν στο Σχολείο µας.

ΟΜΑ∆Α ΕΡΓΑΣΙΑΣ


Γ΄ ΤΑΞΗ:

ΑΒΡΑΜΗ ΓΙΩΡΓΙΑ - ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΡΗΝΗ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΘΕΩΝΗ - ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΝΙΚΟΛΕΤΑ

ΒΟΓΙΑΝΤΖΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑ - ΓΑΒΡΙΗΛΙ∆ΗΣ ∆ΙΑΜΑΝΤΗΣ

ΓΕΩΡΓΙΚΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝ∆ΡΕΑΣ - ∆ΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΑΡΙΑΝΝΑ

ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΡΒΑΡΑ - ΘΡΑΚΑ ΣΟΦΙΑ

ΚΑΠΡΑΛΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ - ΚΑΡΑΙΝ∆ΡΟΥ ΜΑΡΙΑ

ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ - ΚΑΤΣΑΡΟΣ ΗΛΙΑΣ

ΚΑΤΣΙ∆ΗΜΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ - ΚΟΥΝΑΒΗ ΜΑΡΙΑ

ΚΟΥΙΤΩΡΟΥ ΛΥ∆ΙΑ - ΛΑΒΕ ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΑ

ΜΑΝΤΖΑΡΗ ΜΑΡΙΑ - ΜΟΥΤΣΑΤΣΟΥ ΜΑΡΙΑ

ΜΠΑΣΤΟΓΙΑΝΝΗ ∆ΗΜΗΤΡΑ - ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΝΑ

ΡΑΜΠΑΒΙΛΑ ΙΟΚΑΣΤΗ - ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ

ΣΓΟΥΡΑ∆ΙΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ - ΣΗΜΑΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ

ΣΙΕΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ - ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ

ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ ΝΙΚΟΛΕΤΑ - ΤΖΕΡΑΒΙΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ.

4

Βασικές γνώσεις για τη φωτογραφία.

Οι βασικές γνώσεις για τη φωτογραφία παραδοσιακή (συµ-βατική) ή ψηφιακή – είναι ίδιες.

Φωτογράφηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποτύπωση του ειδώλου πάνω στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια, που στις παραδοσιακές µηχανές είναι το φιλµ, ενώ στις µοντέρνες είναι ο ηµιαγωγός CCD (charge coupled de-vice – συσκευή µε ζεύξη φορτίου) που µετατρέπει το φως σε ψηφιακό αρχείο.

Για να βγει µια φωτογραφία, πρώτα απ’ όλα χρειάζεται να γίνει επιλογή του θέµατος (το λεγόµενο «καδράρισµα»). Οι φωτογραφικές µηχανές έχουν ένα ειδικό σκόπευτρο, µέσω του οποίου ο φωτογράφος επι-λέγει ποιο τµήµα απ΄ όλα όσα υπάρ-χουν στο οπτικό του πεδίο θα κατα-γραφεί στη φωτογραφία. Πολλές µη-χανές έχουν σκόπευτρο που δείχνει ότι ακριβώς βλέπει και ο φακός (µονο-οπτικές ρεφλέξ / SLR [single lens re-flex]). Σε άλλες, απλούστερες µηχανές (compact), το σκόπευτρο βλέπει ελα-

φρώς διαφορετική εικόνα από το φα-κό. Η διαφορά αυτή λέγεται παράλλα-ξη. Το βασικό χαρακτηριστικό ενός φακού, από το οποίο εξαρτώνται οι οπτικές του δυνατότητες, είναι η εστια-

κή απόσταση. Οι φωτογραφικοί φακοί είναι φακοί συγκλίνοντες, κάνουν δη-λαδή τις ακτίνες του φωτός να πλησιά-ζουν η µια την άλλη και τελικά να συ-µπίπτουν σε ένα σηµείο, που λέγεται εστία. Εστιακή απόσταση λέγεται η απόσταση της εστίας από το κέντρο του φακού, όταν στο φακό πέφτουν παράλληλες ακτίνες φωτός. (όσο πιο µακριά βρίσκεται ένα αντικείµενο από τον φακό τόσο πιο παράλληλες είναι οι ακτίνες). Η εστιακή απόσταση µετριέ-ται σε χιλιοστά του µέτρου / mm και συµβολίζεται µε το γράµµα f. Κάποιες φορές αντί για τον όρο εστιακή από-σταση χρησιµοποιείται ο όρος εστιακό µήκος. Όταν στρέψουµε τη µηχανή µας προς κάποιο αντικείµενο, οι ακτί-νες του φωτός που ξεκινούν από κάθε σηµείο του (προερχόµενες π.χ. από τον ήλιο) φτάνουν στον φακό και συ-γκλίνουν σε µια εστία πίσω του. Οι εστίες κάθε σηµείου του αντικειµένου σχηµατίζουν ένα είδωλο. Η φωτογρα-φία µας είναι εστιασµένη (το είδωλο φαίνεται καθαρά), όταν οι εστίες πέ-φτουν πάνω στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια, το φιλµ ή το ccd. Όσο µικρότερο το εστιακό µή-κος του φακού (το f) τόσο µικρότερο το είδωλο των αντικειµένων, άρα τόσο πιο πολλά πράγµατα χωρούν πάνω στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια. Οπό-τε το f εκφράζει το αν ένας φακός είναι τηλεφακός, ευρυγώνιος ή αντικειµενι-κός / νόρµαλ, πάντα όµως σε σχέση µε τις διαστάσεις της φωτοευαίσθητης επιφάνειας.

Στις συνηθισµένες µηχανές µε


25


Υ∆ΡΑΓΩΓΕΙΟ - ∆ΕΞΑΜΕΝΗ

24


ΠΡΩΗΝ ΧΑΡΤΟΠΟΙΙΑ - Τ.Ε.Ι. ΑΙΓΙΟΥ

5

φιλµ 35 χιλιοστών, ο νόρµαλ φακός έχει f=50mm. Αν κάποιος φακός έχει f=100mm θεωρείται τηλεφακός (µεγεθύνει το είδωλο δυο φορές). Με f=35mm θεωρείται ελαφρά ευρυγώνι-ος, δηλαδή έχει ευρύτερο οπτικό πεδί-ο. Οι φακοί ζουµ έχουν µεταβλητό εστιακό µήκος. Κατά τη φωτογράφηση πρέπει να πέσει πάνω στην επιφάνεια µια συγκεκριµένη ποσότητα φωτός. Αν το φως είναι περισσότερο, τότε έχουµε υπερφώτιση ή υπερφωτισµό (µε αποτέ-λεσµα ασπριδερές / ξεπλυµένες φωτο-γραφίες), ενώ αν το φως είναι λιγότερο τότε έχουµε υποεκφώτιση ή υποφωτι-σµό (µε αποτέλεσµα λερωµένες φωτογρα-

φίες). Το πόσο φως ακριβώς θεωρεί-

ται σωστό εξαρτάται από την ευαισθη-

σία του φιλµ, µέγεθος που µετριέται σε ASA ή ISO. Τα πιο συνηθισµένα φιλµ έχουν ευαισθησία 100 ISO. Ένα φιλµ 200 ASA έχει διπλάσια ευαισθησία απ΄ αυτό των 100, ενώ ένα των 400 τετραπλάσια. Οι ψηφιακές κάµερες ακολουθούν την ίδια µέθοδο χαρακτη-ρισµού της ευαισθησίας τους στο φως και οι περισσότερες δίνουν ευαισθησία αντίστοιχη των 100 ISO. Υπάρχουν όµως και ψηφιακές µηχανές µε µετα-βλητή ευαισθησία, που προσεγγίζουν διάφορες ευαισθησίες φιλµ.

Η ποσότητα του φωτός που πέφτει πάνω στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια είναι τόσο µεγαλύτερη όσο περισσότερη ώρα µένει ανοικτός ο φωτοφράκτης ή κλείστρο, ένας µηχανι-σµός που ανοιγοκλείνει αυτόµατα όταν πατήσουµε το κουµπί για να βγάλουµε φωτογραφία. Ο χρόνος αυτός λέγεται ταχύτητα λήψης και µετριέται σε κλά-σµατα του δευτερολέπτου. Ταχύτητα 1/125, σηµαίνει ότι το κλείστρο άνοιξε και έµεινε ανοικτό επί 1/125 του δευτε-ρολέπτου και µετά έκλεισε.

Μέσα στο φακό βρίσκεται συ-νήθως ενσωµατωµένος ένας µηχανι-σµός σαν την ίριδα του µατιού, το λεγόµενο διάφραγµα. Όπως ακριβώς και η ίριδα, το διάφραγµα ανοίγει και κλείνει, αφήνοντας να περάσει περισ-σότερο ή λιγότερο φως. Στην οπτική αποδεικνύεται ότι από κάθε φακό που έχει άνοιγµα διαφράγµατος ίσο µε την εστιακή απόσταση f περνάει η ίδια ποσότητα φωτός. Η µισή ποσότητα θα περάσει από ένα διάφραγµα µε µισό εµβαδόν, δηλαδή f ¼ . Τα υπό-λοιπα διαφράγµατα εκφράζονται µε αντίστοιχα κλάσµατα: f/2, f/2.8, f/4, f/5.6, f/8, κλπ. Πολλές φορές παρα-λείπουµε το f και µιλάµε για διάφραγ-µα 4, 5.6, 8, κλπ. Η επιλογή της ταχύτητας κλεί-στρου, του διαφράγµατος του φακού σε συσχετισµό µε την ευαισθησία του φιλµ ή του ccd αναφέρεται συλλογικά µε τον όρο επιλογή έκθεσης (exposure control) και είναι µια βασική διαδικασί-α στη σωστή φωτογράφηση.

Την εκτίµηση του πως πρέπει να γίνει η έκθεση της φωτοευαίσθητης επιφάνειας την αναλαµβάνει το φωτό-

µετρο, µια συσκευή που µας δίνει ζευ-γάρια ταχύτητας / διαφράγµατος για µια δεδοµένη ευαισθησία φιλµ ή ccd. Αν π.χ. ξέρουµε ότι για να φωτογρα-φήσουµε επιτυχώς µια σκηνή µε φιλµ 100 ASA χρειαζόµαστε ταχύτητα 1/125 και διάφραγµα 5.6, τότε µπο-ρούµε ισοδύναµα να χρησιµοποιή-σουµε ταχύτητα 1/250 και διάφραγµα 4, ταχύτητα 1/60 και διάφραγµα 8, κ.ο.κ. Υπάρχουν φωτόµετρα χειρός µε µεγάλη ευελιξία στις µετρήσεις τους, τα οποία χρησιµοποιούνται από τους επαγγελµατίες φωτογράφους και τα ενσωµατωµένα φωτόµετρα (TTL - through the lens / δια µέσου φακού), τα οποία µετρούν το φως που περνάει µέσα από το φακό, και τα έχουν οι


6

περισσότερες νέες µηχανές µε αυτό-µατα ζεύγη ταχύτητας / διαφράγµα-τος., αυτό που λέµε αυτόµατη έκθεση

(auto exposure). Κάποια φωτόµετρα TTL µετρούν το φως συγκεκριµένων σηµείων του θέµατος (spot), ενώ κά-ποια άλλα βγάζουν ένα µέσο όρο της φωτοµέτρησης και τέλος κάποια προ-ηγµένα χωρίζουν το οπτικό πεδίο του φακού σε ένα πίνακα, σαν σταυρόλε-ξο, και αναλύουν τα δεδοµένα που παίρνουν από κάθε κελί αυτού του πίνακα (matrix).

Το διάφραγµα και η ταχύτητα επηρεάζει το πώς θα βγει η φωτογρα-φία µας. Όταν το θέµα µας κινείται γρήγορα, π.χ. ένα αυτοκίνητο, πρέπει η ταχύτητα να είναι πολλή µεγάλη για να το ακινητοποιήσουµε, δηλαδή 1/500 ή και 1/1000. Το διάφραγµα που θα επιλέξουµε, πρέπει να είναι αρκετά µικρό (κλειστό) π.χ. 16 ή 22, ώστε να εξασφαλίσουµε ότι το θέµα µας θα φαίνεται αρκετά καθαρό αλλά και πολλά πράγµατα εµπρός και πίσω απ΄ αυτό (αυτό είναι το λεγόµενο βά-

θος πεδίου). Στην περίπτωση που το φως είναι λίγο, θα ανοίξουµε το διά-φραγµα, αλλά θα πρέπει ν΄ ανεχτούµε µια θολή (φλου) γραφή των αντικειµέ-νων µπροστά και πίσω από το κύριο σηµείο εστίασης. Και φθάνουµε στο θέµα του

χρώµατος. Χρώµα υπάρχει παντού στη φύση. (Το λευκό είναι η σύνθεση όλων των χρωµάτων και το µαύρο η έλλειψη τους). Όταν πέφτει φως πάνω σε ένα αντικείµενο, κάποιες συχνότη-τές του απορροφώνται και κάποιες ανακλώνται, δηµιουργώντας το χρώµα του. Η έννοια του καθαρού λευκού όµως είναι µια σύµβαση, καθώς κάθε φωτεινή πηγή (ήλιος, φλας, κ.α.) πε-ριέχει και λίγο χρώµα. Αυτό το έγχρωµο (η λάµπα «κιτρινίζει», ο συν-νεφιασµένος ουρανός «µπλεδίζει», κλπ) εκφράζει την λεγόµενη θερµοκρα-

σία του χρώµατος (µετριέται σε βαθ-µούς Kelvin).

Επειδή το φιλµ δεν έχει την ευελιξία προσαρµογής του µατιού δεν µπορεί να αγνοήσει την απόχρωση του φωτισµού. Για σωστά αποτελέ-σµατα, άλλο φιλµ πρέπει να χρησιµο-ποιήσουµε για σκηνές µε φυσικό φως (5000ο Κ και πάνω) και άλλο για σκη-νές µε τεχνητό φωτισµό (θερµοκρασία 3200ο Κ και κάτω). Αν δεν µπορούµε να αλλάξουµε φιλµ χρησιµοποιούµε ειδικά φίλτρα που διορθώνουν το λευ-κό. Στις ψηφιακές µηχανές υπάρχει συνήθως αυτόµατη ρύθµιση ισορροπί-ας του λευκού (auto white balance) το οποίο δουλεύει ικανοποιητικά. Άλλωστε στον Η/Υ, µέσω των προ-


23


ΣΚΑΛΕΣ

22


12 ΒΡΥΣΕΣ

7

γραµµάτων, οι χρωµατικές διορθώσεις είναι αρκετά εύκολη υπόθεση.

Πολλές φορές το φως είναι λιγοστό και δεν µπορούµε να βγάλου-µε µια φωτογραφία, τότε χρησιµοποι-ούµε το φλας, µια συσκευή που παρά-γει µια στιγµιαία λάµψη την στιγµή ακριβώς που γίνεται η λήψη. Πολλές µηχανές διαθέτουν ενσωµατωµένο φλας που ενεργοποιείται αυτόµατα όταν χρειάζεται. Το φως του φλας έχει ίδια περίπου θερµοκρασία µε το φυσι-κό φως και έτσι βγάζουµε ισορροπη-µένες χρωµατικά φωτογραφίες. Οι επαγγελµατίες φωτογράφοι χρησιµο-ποιούν προβολείς που παράγουν λευ-κό φως µε θερµοκρασία 3200 – 3600Ο Κ και ειδικά φιλµ «ζυγισµένα» γι΄ αυ-τήν ακριβώς την θερµοκρασία, τα λε-γόµενα artificial ή και tungsten.

Φωτογραφίζοντας.

Αντί για το φιλµ, των κλασικών φωτογραφικών µηχανών, οι ψηφιακές χρησιµοποιούν ένα chip µε όνοµα CCD (charge coupled device – συσκευή µε ζεύξη φορτίου). Είναι µια επιφάνεια ηµιαγωγού που έχει πάνω της χιλιάδες µικροσκοπικά φωτοτραντζίστορς (φωτοδιόδους) που µετατρέπουν το φως σε ηλεκτρικά φορτία και στη συνέ-χεια σε ψηφιακά δεδοµένα, µέσω ειδι-κών µνηµών. Φιλµ δεν υπάρχει . Τη θέση του αρνητικού την έχει πάρει το αρχείο της ψηφιακής εικόνας. Ψηφιακή ή όχι η µηχανή έχει πάντα ένα φακό. Ο φακός χαρακτηρί-ζεται από το εστιακό του µήκος (µικρότερο των συµβατικών µηχανών κατά 6-7 mm) και οι περισσότεροι κα-τασκευαστές δίνουν αντιστοιχία σε παραδοσιακές µηχανές φιλµ 35mm. Η

επιλογή του θέµατος γίνεται µε τη βοήθεια του σκοπεύτρου. [Πρόβληµα: αυτό που βλέπουµε στο σκόπευτρο δεν είναι ίδιο µε αυτό που βλέπει ο φακός (παράλλαξη)]. Κάποιες από τις µηχανές δια-θέτουν ειδική οθόνη LCD (υγρών κρυ-στάλλων), που µοιάζει µε µικρή τηλεό-ραση και δείχνει αυτό που βλέπει ο φακός. Βέβαια αυτές οι οθόνες κατα-ναλώνουν µπαταρία και δεν φαίνονται καλά όταν είµαστε σε εξωτερικό χώρο. Σε κάποιες µηχανές ο φακός είναι ζουµ, σε άλλες µπορεί να αλλάξει µε δυο – τρία βήµατα και σε κάποιες άλλες η µεγέθυνση γίνεται µέσω ειδι-κού λογισµικού (απώλεια ποιότητας).

Το διάφραγµα είναι ίδιο µε αυτό των κανονικών µηχανών και µπορεί να επιλέγεται µε τον ίδιο τρόπο, διά-φραγµα, ταχύτητα, ευαισθησία CCDκατά ISO. Ο κανόνας, όµως, είναι ο πλήρης αυτοµατισµός έκθεσης, δηλαδή το λεγόµενο Auto Exposure ή απλά ΑΕ. ∆εν επιτρέπουν δηλαδή καµία επέµβαση στα επιλεγµένα ζευ-γάρια ταχύτητας διαφράγµατος. Άλλες έχουν µια στοιχειώδη κλίµακα τριών ή περισσοτέρων βηµάτων που αντιστοιχούν σε διαφορετικές συνθή-κες φωτισµού, όπως περίπου στις πολύ απλές συµβατικές µηχανές τσέ-πης. Κάποιες άλλες, πιο προχωρηµέ-νες, επιτρέπουν να ορίσουµε την τα-χύτητα µε την οποία θέλουµε να τρα-βήξουµε και στη συνέχεια επιλέγουν αυτόµατα το διάφραγµα.

Από τη στιγµή που πατήσου-µε το κουµπί και τραβήξουµε µια φω-τογραφία, χρειάζεται να µεσολαβήσει ένας µικρός χρόνος µέχρι η µηχανή να είναι έτοιµη για την επόµενη λήψη και αυτό γιατί χρειάζεται να γίνει επε-ξεργασία των ψηφιακών δεδοµένων από το CCD, η συµπίεσή τους και η µεταφορά τους στη µνήµη της µηχα-


8

νής. Η εστίαση στις περισσότερες

µηχανές γίνεται αυτόµατα. Οι ψηφιακές µηχανές αντί για

φιλµ έχουν ένα σταθερό τετράπλευρο µε σειρές ειδικών φωτοστοιχείων. Ο αριθµός των φωτοστοιχείων ανά γραµµή και ο αριθµός των γραµµών εκφράζει την ανάλυση του CCD. Ο αριθµός των εικονοστοιχείων (pixels) είναι ίσος µε τον συνολικό αριθµό των φωτοευαίσθητων κελιών ανά σειρά επί τον αριθµό των σειρών. Η πιο συνηθισµένη ανάλυση είναι η 640 x 480 ενώ σε κάποιες επαγγελµατικές µηχανές φθάνει µέχρι 4096 x 3192.

Τα CCD έχουν συγκεκριµένη ευαισθησία, που αντιστοιχεί σε ISO ή ASA, κατά κανόνα ISO 100 ή εκεί περίπου. Σε κάποιες περιπτώσεις µπορεί να φθάσει και τα 200, µε πτώ-ση όµως της ποιότητας της εικόνας.

Για την φωτοµέτρηση οι περισ-σότερες ψηφιακές µηχανές χρησιµο-ποιούν ενσωµατωµένο φωτόµετρο TTL, ή κάποιες άλλες φωτόµετρο µή-τρας (matrix) µε την δυνατότητα να παρακολουθούν το θέµα ακόµα και αν αυτό κινείται και το φόντο από πίσω µεταβάλλεται. Κάποιες µηχανές δια-θέτουν και φλας, το οποίο ενεργοποι-είται αυτόµατα, όταν δεν επαρκεί ο φωτισµός.

Τα CCD, κατά τη φωτογράφη-ση, παράγουν µια σειρά από 24µπιτα εικονοστοιχεία (1byte ανά βασικό χρώµα, 3 bytes / pixel = 24 pit / pixel). Σε ανάλυση 640 x 480 το σύνολο των δεδοµένων της εικόνας φτάνει σε 900ΚΒ. Καθώς, λοιπόν, στις περισ-σότερες µηχανές η µνήµη δεν ξεπερ-νάει τα 2ΜΒ, οι φωτογραφίες αποθη-κεύονται συµπιεσµένες. Μια ιδιαίτερα αποδοτική µέθοδος συµπίεσης των δεδοµένων της εικόνας – χρησιµοποι-είται από όλες τις µηχανές – είναι η

συµπίεση JPEG (από τα αρχικά: Joint Photographic Experts Group). Πρόκει-ται για µια απωλεστική συµπίεση: όσο περισσότερο συµπιέζουµε την αρχική εικόνα τόσο πέφτει (µη αναστρέψιµα) η ποιότητά της. Βεβαίως οι επιδόσεις της είναι εκπληκτικές. Η ποιότητα αρχίζει να πέφτει αισθητά όταν ο λό-γος συµπίεσης ξεπεράσει το 10 προς 1. Με τέτοια συµπίεση στα 2ΜΒ χω-ρούν περίπου 22 φωτογραφίες. 640 x 480.

Από τη στιγµή που θα γεµίσει η µνήµη της µηχανής πρέπει να την αδειάσουµε, µεταφέροντας τις φωτο-γραφίες στον Η/Υ. Η σύνδεση µε τον Η/Υ γίνεται συνήθως µε την σειριακή θύρα και σπανιότερα µε την παράλλη-λη, ενώ κάποιες µηχανές συνοδεύο-νται από ελεγκτή SCSI. Λίγες, τέλος, στηρίζονται µόνο σε κάρτα µνήµης PCMICIA, που θα πρέπει να τοποθε-τηθεί στον υπολογιστή µας για να τρα-βήξουµε απ΄ αυτή τις φωτογραφίες.

Αυτή είναι και η τελική φάση της ψηφιακής φωτογράφησης. Μόλις περαστούν οι φωτογραφίες στον Η/Υ είναι φρόνιµο να τις µετατρέψουµε σε ασυµπίεστα ψηφιογραφικά αρχεία (bitmap) για να αποφύγουµε περαιτέ-ρω υποβάθµιση της ποιότητάς τους, όταν ξεκινήσουµε τις όποιες δικές µας επεµβάσεις.

Ψηφιακή Εικόνα.

Ανάλυση και Βάθος Χρώµατος. Κάθε τι που εµφανίζεται στην

οθόνη του Η/Υ είναι ένα µικρό ψηφι-δωτό και αποτελείται από µικρές χρω-µατιστές κουκίδες τα λεγόµενα εικονο-στοιχεία / pixels (picture elements). Ολόκληρη η επιφάνεια της οθόνης µοιράζεται σε συγκεκριµένο αριθµό


21


ΝΑΟΣ ΕΙΣΟ∆ΙΩΝ

20


ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ

9

pixels – οριζόντια και κατακόρυφα – και αυτός ο αριθµός αποτελεί µέτρο της ανάλυσης της οθόνης. Μιλώντας για ανάλυση, π.χ.: 1024 x 768, εν-νοούµε ότι η εικόνα µοιράζεται σε 768 pixels κατά ύψος και σε 1024 pixels κατά πλάτος. Από pixels αποτελείται και κάθε εικόνα (φωτογραφία, σχέδιο) που βλέπουµε στην οθόνη του Η/Υ µας. Οι διαστάσεις της: ύψος και πλά-τος, µετριούνται σε pixels. Ένα σαρω-τής που προσφέρει ανάλυση 400 dpi (κουκίδες ανά ίντσα) θα µετατρέψει µια εικόνα πραγµατικών διαστάσεων 2 x 3 ιντσών (1 ίντσα = 2.54 εκ.) σε υπολο-γιστική εικόνα διαστάσεων: 800 x 1200 pixels. Τα pixels είναι χρωµατιστές κουκίδες. Ο αριθµός των αποχρώσε-ων που µπορούν να πάρουν εξαρτάται από την ποσότητα των πληροφοριών που χρησιµοποιεί εσωτερικώς ο υπο-λογιστής για την περιγραφή του χρώ-µατος, το λεγόµενο βάθος χρώµατος. Στις οθόνες χρησιµοποιούνται τρία βασικά χρώµατα για την παραγωγή όλων των αποχρώσεων, αυτά είναι τα: κόκκινο, πράσινο και µπλε. Τα τρία αυτά χρώµατα µαζί δίνουν το λευκό και η πλήρης απουσία τους δίνει το µαύρο. Κάθε άλλη απόχρωση δηµι-ουργείται µε την ανάµιξη των βασικών αυτών χρωµάτων, σε συγκεκριµένες αναλογίες. Για την περιγραφή κάθε χρώµατος, λοιπόν, χρειαζόµαστε τρεις αριθµούς, ο καθένας από τους οποί-ους θα «εκφράζει» την ένταση του κάθε βασικού χρώµατος. Αν υποθέ-σουµε ότι χρησιµοποιούµε ένα byte για κάθε χρώµα, µια τιµή δηλαδή από 0 έως 255 (όπου 0 είναι το µαύρο και 255 το καθαρό χρώµα) τότε για κάθε pixel έχουµε τρία bytes. Μιλάµε τότε για βάθος χρώµατος 24bit. Ο συνολι-κός αριθµός συγκεκριµένων χρωµά-των που µπορούν να απεικονιστούν

µε 24bit είναι 256 x 256 x 256 = 16.777 .216 χρώµατα, δηλαδή «πραγµατικό χρώµα/true color». Άλλα συνηθισµένα βάθη χρώµατος είναι τα 16bit (65.536 χρώµατα) 8bit (256 χρώ-µατα). Το σύνολο των µοναδικών χρωµάτων από τα οποία αντλεί τα χρώµατά της µια εικόνα λέγεται παλέτα της εικόνας αυτής.

Παλέτα. Μια εικόνα µπορεί να είναι ψη-

φιοποιηµένη για κάποιο βάθος χρώµα-τος, αυτό όµως δεν σηµαίνει ότι στην εικόνα αυτή χρησιµοποιούνται πράγ-µατι όλα τα δυνατά χρώµατα. Απλώς η εικόνα µπορεί να έχει οποιοδήποτε χρώµα απ’ αυτά. Το σύνολο των χρω-µάτων που µπορεί να έχει µια εικόνα ονοµάζεται παλέτα.

Η έννοια της παλέτας αρχίζει να αποκτά νόηµα όταν δουλεύουµε µε λίγα χρώµατα, ας πούµε σε βάθος χρώ-µατος 8bit. Τα Windows µοιράζουν τα 256 χρώµατα, που έχουν στην διάθεσή τους, όσο πιο καλά µπορούν σε ολό-κληρο το χρωµατικό φάσµα, προσπα-θώντας να µην αφήσουν κανέναν δυ-σαρεστηµένο. ∆ηµιουργούν έναν πί-νακα 256 χρωµάτων (η δεδοµένη πα-λέτα των Windows) και αυτά χρησιµο-ποιούν στις εφαρµογές, τα πλαίσια διαλόγου, κλπ.

Αν δουλεύουµε µε πραγµατι-κές εικόνες υπάρχει περίπτωση σε κάποια εικόνα να κυριαρχεί µια από-χρωση και να απουσιάζουν άλλες. Π.χ. σε µια φθινοπωρινή εικόνα δάσους επικρατεί το καφέ, η ώχρα, το κίτρινο, το µαύρο και τα συναφή χρώµατα. Είναι πολύ πιθανό για αυτή την εικόνα να αρκούν 256 διαφορετικές αποχρώ-σεις, µόνο που πρέπει να είναι κάποιες συγκεκριµένες 256 αποχρώσεις και όχι


10

αυτές της δεδοµένης παλέτας. Εδώ µπαίνει µια καινούρια έννοια, αυτή της «δεικτοδοτηµένης» παλέτας (indexed palette). Ο σκοπός αυτής της παλέ-τας είναι να καλύψει τις αποχρώσεις που κυριαρχούν στην συγκεκριµένη εικόνα. Αποθηκεύεται στο ίδιο αρχείο µε τα δεδοµένα της εικόνας και είναι τύπου: GIF.

Μια εικόνα σε πραγµατικό χρώµα (αριστερά) και οι διαφορές της καθώς τα χρώµατά της µειώ-

νονται σε 256 (δεξιά).

Μόλις ανοίγουµε µια τέτοια εικόνα τα Windows αφήνουν στην άκρη την δεδοµένη παλέτα και χρησι-µοποιούν την παλέτα της εικόνας. (Έτσι εξηγούνται τα παράξενα χρώµα-τα που βλέπουµε όταν δουλεύουµε σε στα 256 χρώµατα και ανοίξουµε τέ-τοιες εικόνες. Ξαφνικά τα πάντα αλλά-ζουν και δείχνουν παράξενα και το µόνο που φαίνεται καθαρό είναι η εικό-να µας και αυτό γιατί τα Windows δεν έχουν περιθώριο να χρησιµοποιήσουν περισσότερα από 256 χρώµατα, κάθε φορά που µια εικόνα έχει την δική της παλέτα και την επιβάλει στα Win-dows).

Χρώµα. Σύµφωνα µε τη θεωρία υπάρ-

χουν δυο τρόποι παραγωγής χρώµα-τος: ο προσθετικός και ο αφαιρετικός. Προσθετικός είναι τρόπος µε τον οποί-ο παράγεται χρώµα στις οθόνες των

Η/Υ, τηλεοράσεις, κινηµατογραφικές αίθουσες, βιντεοπροβολές, κλπ Πο-σότητες κόκκινου, πράσινου και µπλε προστίθενται και δηµιουργούν κάθε δυνατή απόχρωση. Όταν το φως «ανακλάται», τα χρώµατα παράγονται µε αφαιρετικό τρόπο: (τα διάφορα χρώµατα στις επιφάνειες που ανα-κλούν δεν είναι στην ουσία παρά φίλ-τρα που απορροφούν κάθε άλλο χρώ-µα εκτός απ’ αυτό που τελικά βλέπου-µε) και δεν είναι πια τα: κόκκινο, πρά-σινο, µπλε αλλά τα ανά δυο αθροίσµα-τα εκείνων, δηλαδή τα: κυανό, µατζέ-ντα, κίτρινο.

Ανάλυση Οθόνης, Ανάλυση Ει-κόνας και Ανάλυση Εκτυπωτή.

Κατά σύµβαση, 1 ίντσα στην οθόνη του Η/Υ µας θεωρείται ότι πε-ριέχει 72 pixels (αριθµός που κατάγε-ται από την τυπογραφία, όπου κάθε ίντσα έχει 72 στιγµές). Η οθόνη, λοι-πόν, έχει ανάλυση 72dpi (κουκίδες ανά ίντσα ή τελικά pixels). Η ανάλυση αυτή είναι συµβατική (χρησιµοποιείται για να µιλάµε όλοι την ίδια γλώσσα) και όχι για να εκφράσει τις πραγµατι-κές δυνατότητες κάποιας οθόνης σε σχέση µε κάποια άλλη, ούτε την ανά-λυση µε την οποία λειτουργεί κάτω από τα Windows. Οι εκτυπωτές, από την άλλη, έχουν συγκεκριµένα και όχι κατά σύµβαση χαρακτηριστικά, π.χ. 720dpi. Μια ψηφιακή εικόνα έχει δια-στάσεις που µετριούνται σε pixels. Τα pixels δηµιουργούν ένα αποτέλεσµα του οποίου οι πραγµατικές διαστάσεις (σε εκατοστά ή σε ίντσες) εξαρτώνται από την ανάλυση του µέσου που θα χρησιµοποιηθεί (οθόνη ή εκτυπωτής). Για παράδειγµα, αν µια εικόνα έχει πλάτος 720 pixels, το πλάτος της στην οθόνη θα είναι 10 ίντσες. Αν τυπώνα-


19


ΠΑΛΙΑ ΑΓΟΡΑ

18


ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΥΠΗΤΗ

11

µε αυτή την εικόνα µε έναν εκτυπωτή 720dpi, στο χαρτί θα είχε πλάτος που δεν θα ξεπερνούσε την 1 ίντσα. Αν την τυπώναµε σε 360dpi το πλάτος της εκτύπωσης θα γινόταν αµέσως 2 ίντσες (θεωρητικά). Όµως αυτό δεν είναι απολύτως σωστό. Μέσα στο αρχείο της ψηφιακής εικόνας αναφέ-ρεται η ανάλυση στην οποία πρέπει να τυπωθεί η εικόνα. Αν λοιπόν η εικόνα µας έχει «εκτυπωτική» ανάλυ-ση 180dpi τότε στο χαρτί θα έχει µέγε-θος 4 ίντσες, είτε ο εκτυπωτής δου-λεύει σε υψηλή ανάλυση είτε σε χαµη-λή. Απλώς θα αλλάξει η ποιότητα του αποτελέσµατος. Στην ουσία τα πράγµατα δεν είναι τόσο µπερδεµένα, απλώς πρέ-πει να µπουν οι έννοιες σε τάξη. Άλλο ανάλυση σάρωσης, άλλο ανάλυ-ση εκτύπωσης, άλλο εσωτερική ανά-λυση, άλλο ανάλυση οθόνης και άλλο διαστάσεις ψηφιακών εικόνων σε pixels.

Χρωµατικά Μοντέλα: RGB και HSL.

Για την περιγραφή κάθε χρώ-µατος, ο Η/Υ χρησιµοποιεί από µια µέτρηση για καθένα από τα βασικά χρώµατα. Ο τρόπος αυτός περιγρα-φής ή χρωµατικό µοντέλο, ονοµάζεται RGB από τα αρχικά γράµµατα των ονοµάτων των χρωµάτων στα αγγλι-κά (red/κόκκινο, green/πράσινο, blue/µπλε).

Ένας ισοδύναµος (σε αποτε-λεσµατικότητα), αλλά πολύ διαφορετι-κός τρόπος περιγραφής του χρώµα-τος είναι ο HSL. Το όνοµά του προκύ-πτει από τις λέξεις: hue/απόχρωση, satu-ration/κορεσµός, luminance/ένταση φωτεινότητας. Σ’ αυτό το µο-ντέλο, τα χρώµατα αντιστοιχίζονται σε

αριθµούς από 0 – 359, όπου 0 είναι το κανονικό κόκκινο, 120 το πράσινο και 240 το µπλε. Αυτός ο αριθµός είναι το Hue. Το αν το χρώµα είναι έντονο ή όχι εκφράζεται από το Saturation. (κορεσµένο χρώµα είναι το καθαρό, έντονο χρώµα ενώ ακόρεστο είναι το χρώµα όσο πιο πολύ γκρι περιέχει). Η τιµή του κυµαίνεται από 0 – 100. Τέλος το πόσο φωτεινό / δυνατό είναι το χρώµα εκφράζεται από την τιµή Luminance, η οποία κυµαίνεται από 0 – 100.

Παραγωγή Χρώµατος: RGB και CMY.

Οι Η/Υ εσωτερικά χρησιµοποι-ούν το µοντέλο RGB γιατί από την µια είναι πολύ εύχρηστο και από την άλλη αντικατοπτρίζει τον τρόπο µε τον ο-ποίο παράγεται το χρώµα στις οθό-νες. Η µέθοδος αυτή δηµιουργίας χρώµατος λέγεται προσθετική (εκποµπή χρώµατος από φωτεινή πηγή).

Άλλη µέθοδος είναι αυτή της παραγωγής χρώµατος εξ ανακλάσεως άλλου φωτός, και λέγεται αφαιρετική.

Στην προσθετική µέθοδο τα τρία βασικά χρώµατα κόκκινο, πράσι-νο, µπλε προστίθενται σε διάφορες αναλογίες και δηµιουργούν όλα τα άλλα χρώµατα και αποχρώσεις. Αν τα βασικά χρώµατα αναµιχθούν ανά δυο, τότε δηµιουργούν τα συµπληρωµατικά χρώµατα, δηλαδή: κυανό/cyan, µατ-ζέντα/magenta, κίτρινο/yellow. Ο ρό-λος των συµπληρωµατικών χρωµά-των αποκτά µεγάλη σηµασία όταν το χρώµα παράγεται µε τη λεγόµενη α-φαιρετική µέθοδο.

Αφαιρετικός είναι ο τρόπος µε

τον οποίο παράγεται το χρώµα όταν


12

υπεισέρχεται το φαινόµενο της ανά-

κλασης. Μπορούµε να βλέπουµε µια

φωτογραφία ή να διαβάζουµε µια εφη-

µερίδα επειδή πάνω στο χαρτί υπάρ-

χουν σηµεία, σχήµατα και περιοχές

που απορροφούν µεγαλύτερο ή µι-

κρότερο µέρος του λευκού φωτός της

λάµπας µας και αντανακλούν το υπό-

λοιπο. Μια κόκκινη βούλα στο χαρτί

φαίνεται κόκκινη επειδή ρουφάει όλα

τα χρώµατα και αφήνει να ανακλαστεί

το κόκκινο.

Η θεωρητική ανάλυση της προ-σθετικής και αφαιρετικής µεθόδου παραγωγής χρώµατος είχε άµεση εφαρµογή, εκτός από τον χώρο της φωτογραφίας και στον τοµέα των ε-κτυπώσεων. Με κατάλληλους συνδυ-ασµούς των συµπληρωµατικών χρω-µάτων (C, M, Y) µπορούν να παρα-χθούν όλες οι αποχρώσεις. Η ανάµιξη τους σε ένα χαρτί ισοδυναµεί µε δια-δοχικές αφαιρέσεις διαφορετικών πο-σοστών των βασικών χρωµάτων και έτσι, πρακτικά, µπορούµε να τυπώ-σουµε όλες τις αποχρώσεις.

Έτσι λοιπόν: η οθόνη είναι µια «συσκευή» RGB και ο εκτυπωτής είναι µια «συσκευή» CMY. Βέβαια η ανάµιξη των µελανιών του εκτυπωτή δεν µπορεί να δώσει πραγµατικό µαύ-ρο χρώµα στην πράξη γι αυτό και οι εκτυπωτές χρησιµοποιούν και ένα µαύρο µελάνι, σαν βοηθητικό. Στην περίπτωση αυτή µιλάµε για παραγω-γή χρώµατος CMYK, όπου K το τελευ-ταίο γράµµα της λέξης black.

Το RGB είναι απολύτως ισοδύ-ναµο µε το CMY, από υπολογιστικής άποψης, αλλά πολλές φορές κάποιοι επιµένουν ότι δεν µπορείς να δουλέ-ψεις σωστά µε RGB. Κανονικά δεν έχουν δίκιο ή µάλλον έχουν δίκιο στο ότι τα σύγχρονα προγράµµατα επε-

ξεργασίας εικόνας δουλεύουν µε στό-χο πάντα το τελικό εκτυπωµένο απο-τέλεσµα. Οι κατασκευαστές τους έχουν ενσωµατώσει αλγόριθµους που προσοµοιώνουν την συµπεριφορά των εκτυπωτικών µηχανών, ώστε να προσφέρουν µια καλή µίµηση του αποτελέσµατος στην οθόνη. Και βέ-βαια καθώς τα εκτυπωτικά συστήµατα δουλεύουν σε CMY, προφανώς είναι πιο «κοµψή» η εργασία του προγράµ-µατος αν η εικόνα είναι κωδικοποιηµέ-νη κατά CMY. Τα πράγµατα αλλάζουν λίγο µε το CMYK. Εδώ έχουµε τέσσε-ρις παραµέτρους, για κάθε χρώµα, (δηλαδή 4 bytes & όχι 3). Στην ουσία το CMYK, όταν χρησιµοποιείται σαν χρωµατικό µοντέλο, ισοδυναµεί µε βάθος χρώµατος 32 bit, µε άλλα λόγια προσφέρει περίπου 4 δισ. διαφορετι-κές αποχρώσεις. Το CMYK λοιπόν, αν και θεωρητικά είναι ισοδύναµο µε το RGB, προσφέρει µεγαλύτερη ποσότη-τα πληροφορίας και έτσι στην πράξη δεν είναι ισοδύναµο.

Άλλα χρωµατικά µοντέλα.

YIO: χρωµατικό µοντέλο που χρησιµοποιείται στο τηλε-οπτικό σύστηµα NTSC.

Pantone: χρωµατικά µοντέλα για αποκλειστική χρήση σε συγκεκριµένους τύπους εκτυπωτικών συστηµάτων και τεχνολογιών.

L*a*b*: χρωµατικό µοντέλο, από το 1931, από την Centre International d’ Eclairage (∆ιεθνής Οργάνωση Κα-θορισµού Προδιαγραφών για τα χρώµατα). Αυτές οι προδιαγραφές αποτελούν


17


ΨΗΛΑ ΑΛΩΝΙΑ

16



13

διεθνή πρότυπα για τις χρωµατικές µετρήσεις.

Πόσο αληθινό χρώµα. Στην οθόνη του Υπολογιστή

µας οι εικόνες, τα γραφικά και τα κεί-µενα αποτελούνται από µικρές χρω-µατιστές κουκίδες, που ονοµάζονται εικονοστοιχεία / pixels, που καλύ-πτουν όλη την επιφάνεια εργασίας της οθόνης. Αν για παράδειγµα δου-λεύουµε σε ανάλυση 1024 x 768 τότε έχουµε την οθόνη να αποτελείται από 1024 στοιχεία στο πλάτος και 768 στο ύψος. Κάθε κουκίδα αποτελείται από µια τριάδα φωτεινών υποστοιχείων, στα τρία βασικά χρώµατα (κόκκινο, πράσινο, µπλε). Ο πρώτος µεγάλος συµβιβασµός προέρχεται από απ’ αυτή τη λύση, µιας και είναι γνωστό ότι µε τη βάση των τριών αυτών χρω-µάτων µπορούµε να αναπαράγουµε σωστά το µεγαλύτερο ποσοστό των φυσικών χρωµάτων, όχι όµως και το σύνολό τους. Με αυτή τη λύση, µεταβάλλο-ντας τις σχετικές εντάσεις των τριών χρωµάτων, η κουκίδα µπορεί να πά-ρει διάφορα χρώµατα, τα οποία ιδανι-κά θα θέλαµε να είναι σε θέση να αναπαράγουν το σύνολο των φυσι-κών χρωµάτων. Το πόσο διαφορετικά θα είναι αυτά τα χρώµατα µας το δίνει το λεγόµενο βάθος χρώµατος / color depth. Αυτό που έχουµε δεχθεί να ονοµάζουµε πραγµατικό χρώµα / true color είναι αυτό που προκύπτει από 256 διαβαθµίσεις κάθε χρώµατος, µιας και έχει αποδειχτεί ότι το µάτι µας δεν µπορεί να διακρίνει µικρότε-ρες διαβαθµίσεις. Αν λοιπόν έχουµε 256 βήµατα / αποχρώσεις του κόκκι-


νου, 256 του πράσινου και 256 του µπλε, καταλήγουµε να έχουµε ένα σύνο-λο χρωµάτων 256 x 256 x 256 = 16,7 εκατοµµύρια (δηλαδή 16.772.216 χρώ-µατα).

Αναστάσης Στρατουδάκης

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Περιοδικά και Βιβλία φωτογραφίας. Περιοδικό WIN. Περιοδικό RAM Περιοδικό PC MAGAZINE

14


1

2

3

4

5

6

7

8 9

1 ΨΗΛΑ ΑΛΩΝΙΑ


3 ΑΙΓΙΟ

4 ΑΛΥΚΗ

5 ΑΛΥΚΗ


7 ΑΙΓΙΟ - ΛΙΜΑΝΙ



10 ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΡΥΠΗΤΗ

11 ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΦΤΑΠΙΤΑΣ



14 ΑΛΥΚΗ



17 Τ.Ε.Ι. - ΑΛΥΚΗ

18 ΣΙ∆ΗΡΟ∆ΡΟΜΙΚΟΣ

15


10

11

12 13

14

15

16

17

18




ΛΙΜΑΝΙ - Τ.Ε.Ι.




ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΦΤΑΠΙΤΑΣ





ΑΛΥΚΗ

ΣΙ∆ΗΡΟ∆ΡΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Documents

η Φωτογραφία Και Ο Ρόλος Της