Η ΛΕΞΑΡΙΘΜΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Κοσμᾶς Μιλτιάδου ΜαρκᾶτοςΚαθηγητής ΑΤΕΙ Λαρίσης( Ἱδρυτής τῆς Λεξ. Θεωρίας)

(ΤΕΙ Λαρίσης, 1976)ΗΔ: kmmarkat@otenet.gr

Ἱστ.: www.hellenes-markatos.gr

Περίληψις

Λεξαριθμική Θεωρία εἶναι τό

κοσμικόν σύστημα, τό ὁποῖον διά τῆς

Ἑλληνικῆς Γλώσσης, ὂχι μόνον ἑρμηνεύει τόν Κόσμον, τό Σύμπαν καί κάθε δραστηριότητα αὐτοῦ, ἀλλά παράγει τήν Γνῶσιν, ὁριακῶς, κατ’

ἀξιωματικόν τρόπον καί ἀνεξαρτήτως τοῦ χρόνου.

Ἡ ἀριθμητική ἀντιστοιχία γραμμάτων καί ἀριθμῶν

Τό πάλαι ποτέ 27γραμμον δεκαδικόν ἀλφαριθμικόν σύστημα μετεσχηματίσθη εἰς τό σημερινόν, δυνάμενον νά θεωρηθῆ 24γραμμον ἐννεαδικόν. Τά ἀπολεσθέντα γράμματα δίγαμμα (Ϝ), κόπα (Ϙ) καί σαμπί (Ϡ) μετεσχηματίσθησαν εἰς τούς ἂλλους φθόγγους κατά διαφόρους τρόπους.

Ὁρισμοί

Κάθε γράμμα εἶναι ἀριθμός, κατά τήν ἀριθμητικήν

ἀντιστοιχίαν γραμμάτων και ἀριθμῶν. Κάθε λέξις εἶναι ἀριθμός, προκύπτων ἀπό τό ἂθροισμα τῶν γραμμάτων της: αβγ...ω ===> α+β+γ+...+ω λέξις ἀριθμός τῆς λέξεωςπ.χ., ΚΟΣΜΟΣ = Κ+Ο+Σ+Μ+Ο+Σ = 20 +70 +

200 +40+70+200 = 600.Σημ.: Τά πνεύματα καί οἱ τόνοι δέν ἐπηρεάζουν

τήν ἀριθμητικήν ἀξίαν.

Τό γράμμα Α εἶναι διττόν, στερητικόν (ἢ ἀρνη-τικόν) καί ἀθροιστικόν (ἢ θετικόν), χαρακτηρίζεται δέ ὡς τό ἐλάχιστον ἂρθρον. Προτασσομένου τοῦ Α μιᾶς λέξεως, καθιστᾶ τήν μορφήν τῆς λέξεως στερητικήν καί ἀθροιστικήν: π.χ., Α+ΔΥΝΑΤΟΣ > ΑΔΥΝΑΤΟΣ Α+ΤΟΜΟΝ > ΑΤΟΜΟΝ Α+ΚΑΡΚΙΝΟΣ > ΑΚΑΡΚΙΝΟΣ Ὁ ὁρισμός γενικεύεται:π.χ., Α+ΟΛΥΜΠΟΣ > ΟΥΡΑΝΟΣ> Ἡ ἒννοια οὐρανός θεωρεῖται ἡ στερητική μορφή τῆς ἐννοίας Ὂλυμπος.

Ἡ φύσις τοῦ ἂρθρου

Ἐν τῆ Λεξαριθμικῆ θεωρία, τό ἂρθρον (Ο, Η, ΤΟ)

εἶναι ἐπίσης διττόν, στερητικόν (ἢ ἀρνητικόν) καί

ἀθροιστικόν (ἢ θετικόν). Ὃταν τό ἂρθρον εἶναι στερητικόν ἢ

ἀρνητόν, ἡ ἒννοια τῆς λέξεως κινεῖται εἰς τό Γίγνεσθαι (τό ἐνεργεία ὑπάρχειν) καί εἰς τόν Κόσμον (τό ἐν πραγματικότητι ὑπάρχειν).

Ὃταν τό ἂρθρον εἶναι ἀθροιστικόν ἢ θετικόν, ἡ ἒννοια τῆς λέξεως κεῖται ἐν τῶ Εἶναι (τό δυνάμει ὑπάρχειν).

Ἰσόψηφος Ὁμάς (Ι.Ο) ( ἲσος ψῆφος) εἶναι τό σύνολον τῶν λέξεων χωρίς ἢ μέ τό ἂρθρον

των (ὁ,ἡ, τό), ὃπου τό ἂθροισμα τῶν γραμμάτων

ἑκάστης δίδει τόν ἲδιον ἀριθμόν :

(Ι.Ο) 66 (μή πλήρης):

άγδην, Αζήν, αιέν, αμαθεί, βάβαξ, γενή, δάξα, διά-

βημα, ειάν, είμαι, εκλαβή, ελλά, ζάημι, ζημία, ηήν,

ήθημα, ίζημα, Ιλιάδαι, κήλη.

Λ Ὃλαι αἱ ἒννοιαι τῶν ἰσοψήφων λέξεων τέμνονται εἰς κοινόν τόπον, τήν λεξάρχην Λ, ὡς τομήν των.

Ὁρίζονται 4 λεξαριθμικαί σχέσεις:

Σχέσις 1η: Ἡ ἰσοψηφία δύο ἢ περισσοτέρωνλέξεων μέ ἢ χωρίς τά ἂρθρα των (ὁ, ἡ, τό): ΑΡΙΘΜΟΣ = ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ = 430 Ο ΧΡΟΝΟΣ = Ο ΚΥΡΤΟΣ = 1160 ΕΛΛΗΝΑΣ = Ο ΜΙΓΑΣ = 324 ΘΕΟΣ = ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ =284 ΣΕΙΣΜΟΣ = ΤΟ ΡΑΔΟΝΙΟΝ = 725 Η ΘΕΟΤΗΣ = ΚΟΣΜΟΣ = 600 > Οἱ ἀριθμοί 430, 1160, 324, 284, 725 καί 600

σχετίζονται ὀντολογικῶς μέ τήν λεξάρχην Λ.Σημ.: Κάθε ἰσοψηφία ὁρίζει καί μίαν λεξάρχην Λ (τομήν)

Σχέσις 2α: Ἡ ἰσοψηφία δύο λέξεων μέ ἢ χωρίς τάἂρθρα των (ὁ, ἡ, τό), αἱ ὁποῖαι διαφέρουν κατά μονάδα (σχέσις στερητικῆς - ἀθροιστικῆς

μορφῆς): π.χ., ΑΔΥΝΑΤΟΣ καί ΔΥΝΑΤΟΣ (Α=1) ΤΟ ΠΑΝ=501 καί Ο ΑΡΙΘΜΟΣ=500 ΟΥΡΑΝΟΣ = 891 καί ΟΛΥΜΠΟΣ = 890

Αἱ τοιαῦται λέξεις ἱκανοποιοῦν τόν ἀθροιστικόν νόμον (ΑΝ),

ὁ ὁποῖος συμβολικῶς εἶναι: Σ(Α+Λ) Λ (ὃπου Α=1, Α+Λ

ἡ στερητική μορφή τῆς λέξεως (ἀδύνατος, τό πᾶν, οὐρανός)

καί Λ ἡ λέξις (δυνατός, ὁ ἀριθμός, Ὂλυμπος). Ἑρμηνεία: Μέγα ἂθροισμα καί ὑπό συνθήκας τῶν στερητικῶν (ἢ ἀρνητικῶν) μορφῶν τοῦ ὂντος

(Α+Λ) τείνει ἢ ἐξισώνεται εἰς τό ὃριον μέ τό ἲδιον τό ὂν

(Λ).

Ἀκολουθία Fibonacci (θεία ἀναλογία Φ): 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233, 610,...

(1+1=2, 1+2=3, 2+3=5, ..., 144+233=610 ...)> Ἡ κλασματική ἀκολουθία: 1/1, 2/1, 3/2, 5/3, 8/5,

... ἒχει ὃριον τόν ἂκρον καί μέσον λόγον: Φ=(1+5)/2 =1, 6180339... τήν θείαν ἀναλογίαν

Φ. Τό Ἀθήναιον (Παρθενών) φέρει τόν Φ:[ελαία (47), Αθήνη = Είναι (76), Έλλην = είρη (123), Αθήναιον = η ομοία = η θεία αναλογία

(199), Αρκάς = Μήδος (322), Αλέξανδρος (521), δημο-κρατικός (843), φιλελεύθερος (1364)].Αἱ ἒννοιαι ἱκανοποιοῦν τήν ἀκολουθίαν

Fibonacci:47+76=123, 76+123=199, 123+199=322, ...

Σχέσις 3η: Ὁ λόγος λέξεων μέ ἢ χωρίς τά ἂρθρα

των (ὁ, ἡ, τό), αἱ ὁποῖαι διαδοχικῶς ἱκανοποι-οῦν τήν θείαν ἀναλογίαν Φ: λέξις(ν-2) / λέξις(ν-1) = λέξις(ν-1) / λέξις(ν) ν=3, 4,

5...

1η λέξις+2α λέξις = 3η λέξις 2α λέξις+3η λέξις = 4η λέξις 3η λέξις+4η λέξις = 5η λέξις ............................................(ν-2)-οστή λέξις+(ν-1)-οστή λέξις = ν-οστή λέξις

Ἡ ἀκολουθία τῶν διαδοχικῶν λόγων (ἑπόμενος

πρός προηγούμενον) συγκλίνει πρός τήν θείαν

ἀναλογίαν Φ ἢ τήν χρυσῆν τομήν Φ ἢ τόν ἂκρον

καί μέσον λόγον Φ = (1+5)/2 1,6180339...

2α λέξις/1η λέξις 3η λέξις/2α λέξις 4η λέξις/3η λέξις 5η λέξις/4η λέξις ...................................................................ν-οστή λέξις / (ν-1)-οστή λέξις Φ.

Σχέσις 4η: Ὁ λόγος λέξεων μέ ἢ χωρίς τά ἂρθρα των (ὁ, ἡ, τό), αἱ ὁποῖαι διαδοχικῶς ἱκανοποιοῦν τήν «διαπασῶν χορδῶν» ἁρμονίαν: (8ος φθόγγος / 1ος φθόγγος = 2): Ἑρμηνεία: Ἡ ἒννοια τῆς λέξεως εἰς τόν ἀριθμητήν

ἐκκινᾶ από τήν ἒννοιαν τῆς λέξεως εἰς τόν παρονομαστήν καί

ἐπι-στρέφει κυκλικῶς εἰς τήν πρώτην. π.χ. ἡ ἀκολουθία: [νειόν (185), εξαδικός (370), πενταδικός =

κύκλος (740), κυκλοφόρος (1480), μετεμψυχόω (2960)]> 185Χ2=370, 370Χ2=740, 740Χ2=1480, 1480Χ2=2960 > Ὃ,τι σχετίζεται μέ τό ἑξαδικός (ἑξάγωνον, ἰσόπλ. τρίγ.)

διά τῆς ἀκολουθίας τῶν γνωμόνων καθ’ Ἣρωνα τείνει πρός ὃ,τι σχετίζεται μέ τό πενταδικός (πεντάγωνον, χρυσοῦν

τρίγωνον (τό φέρον τόν Φ) καί κυκλικῶς ἐπιστρέφει εἰς τό ἲδιον.

Ἀκολουθία γνωμόνων καθ’ ἫρωναΤό ἰσόπλευρον τρίγωνον τείνει πρός τό χρυσοῦν τρίγωνον (γων. 72, 72, 360),

τό φέρον τόν Φ

Σχῆμα 1

Ἡ ἀκολουθία τῶν γνωμόνων ἐκκινᾶ ἀπό τό ἰ-σόπλευρον τρίγωνον 1 (σχῆμα 1) καί ἀκολου-θεῖ τήν φοράν τῶν βελῶν (προοδευτικῶς αὐ-ξανομένων κατά πάχος), τρίγ. 2, 3, 4, 5... Οἱ γνώμονες εἶναι πάντοτε ἰσοσκελεῖς:

1ος γνώμων ΔΑΓ > 2ον τρίγ. ΔΑΒ

2ος γνώμων ΕΔΒ > 3ον τρίγ. ΕΔΑ

3ος γνώμων ΖΕΑ > 4ον τρίγ. ΘΖΕ

4ος γνώμων ΗΘΕ > 5ον τρίγ. ΗΘΖ, κλπ.

Ἀπό τοῦ 46ου βήματος, ἓκαστον παραγόμενον τρίγωνον εἶναι χρυσοῦν (γων. 72, 72, 36).

Εἰς τό ὃριον αἱ διαδοχικαί κορυφαί κεῖναι ἐπί λογαριθμικῆς σπείρας

Β

Α

ΓΔ

Ε

Η

ΖΘ

Ἐξαγωγή πορισμάτων (ἐνδεικτικῶς):

Μυθολογία, Ἱστορία, Γλωσσολογία. Θεολογία, Ὀντολογία, Κοσμολογία, Θρησκεία, Μεταφυσική. Ἐπιστήμη (γενετική, σεισμολογία, νοσολογία). Ζωή, Ἂνθρωπος, Κοινωνία.

Αἰτήματα Αἲτημα 1ον: Κάθε γράμμα α, β, γ, ..., ω εἶναι καί ποσότης καί ποιότης: ποσότης (ἀριθμός) π.χ., α ποιότης (φθόγος)

Παρατήρησις: Τό ἀλφαριθμικόν σύστημα εἶναι δεκαδικῆς δομῆς: μονάδες (ἀπό Α ἒως Θ),

δεκάδες (ἀπό Ι ἒως Ϙ) καί ἑκατοντάδες (ἀπό Ρ ἒως Ϡ).

Αἲτημα 2ον: Ὂνομα εἶναι ἡ ἐγγράμματος μορφή τοῦ ὂντος. Τό ὂν κόσμος (παριστώμενον διά τῆς σφαίρας), ἡ ἒννοια, δηλαδή, αὐτή καθ’ αὐτήν, ἀπεικονίζεται εἰς τήν

ἐγγράμματονμορφήν κόσμος, ἀποτελουμένην ἐκ τῶν γραμμάτων κ,ο,σ,μ,ο,ς ὑπ’ αὐτήν τήν διάταξιν.

Τό ὂν ΚΟΣΜΟΣ

===> ΚΟΣΜΟΣ

(ἡ ἐγγράμματος μορφή)

Αἲτημα 3ον: Κάθε ὁριζομένη λεξαριθμική

σχέσις μεταξύ δύο ἢ περισσοτέρων λέξεων

εἶναι καί ἐννοιολογική μεταξύ τῶν ἀπεικονι-

ζομένων εἰς αὐτάς ὂντων.

ΤΡΙΓΩΝΑ = ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ = 1264

Λεξαριθμική σχέσις (ἰσοψηφία)Ἡ γεωμετρία, ὡς ἐπιστήμη,

γεωμετρεῖ, δηλαδή μετρεῖ τήν γέαν (τήν γῆν) διά τῶν τριγώνων.

Λ

Ἐννοιολογική σχέσις (κοινός τόπος Λ)

Αἲτημα 3.1: Αἱ ἒννοιαι τῶν λέξεων διατάσσονται ὡς ἑξῆς:* Ἡ ἒννοια τῆς λέξεως χωρίς τό ἂρθρον (ὁ, ἡ,

τό) ἀνήκει εἰς τό Εἶναι (τό δυνάμει ὑπάρχειν).* Ἡ ἒννοια τῆς λέξεως μέ ἂρθρον (ὁ, ἡ, τό)

ἀνήκει εἰς τό Γίγνεσθαι (τό ἐνεργεία ὑπάρχειν).* Ἡ ἒννοια τῆς λέξεως μέ ἂρθρον (ὁ, ἡ, τό) τονούμενον ἀνήκει εἰς τόν Κόσμον (τό ἐν πραγματικότητι ὑπάρχειν - ἡ ἒννοια λαμβάνει

τήν μεγίστην της ἀνάπτυξιν).• Κάθε ἂρθρον (ὁ, ἡ, τό) εἶναι καί στερητικόν (ἀρνητικόν) καί ἀθροιστικόν (θετικόν).

Τό Σύμπαν μετά τῶν τριῶν συστατικῶν μερῶν του: Εἶναι,

Γίγνεσθαι καί Κόσμος

λόγος ο λόγος ό λόγος

ΕΙΝΑΙ: ἡ ἒννοια εἶναι ἀδιαμόρφωτος

ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ: ἡ ἒννοια εἶναι διαμορφουμένη

ΚΟΣΜΟΣ: ἡ ἒννοια εἶναι διαμεμορφωμένη

Παράστασις:

Αἲτημα 3.2: Ἐάν τρεῖς ἢ περισσότεραι λέξεις

ἱκανοποιοῦν τήν σχέσιν τῆς θείας ἀναλογίας Φ, τότε αἱ ἀπεικονιζόμεναι ἒννοιαι εἶναι ὃμοιαι, ὡς ἀνήκουσαι ἐν τῆ αὐτῆ διαλεκτικῆ μεταβολῆ:

π.χ., [η Αμάλθεια (105), η ομιλία (169), η Ελλάς

(274), ο λόγος (443), η αρχή (717), ὁ χρόνος (1160), η πρωταίτιος (1877), ...]105+169 = 274, 169+274 = 443, 274+443 = 717,443+717 = 1160, 717+1160 = 1817, ... > Ὃλαι αἱ ἐμπλεκόμεναι ἒννοιαι εἶναι ὃμοιαι.

Ἀξιώματα

Ἀξίωμα 1ον: Κάθε λέξις ἒχει ἢ λαμβάνει συναρτή-

σει τοῦ χρόνου μίαν ἢ περισσοτέρας διαχρονικάς

σημασίας (ΔΣ), αἱ οποῖαι δέν εἶναι ξέναι μεταξύ των

ἀλλά τέμνονται εἰς τήν κοσμικήν σημασίαν (ΚΣ):

Αἱ πέντε σημασίαι ΔΣ1, ΔΣ2, ΔΣ3, ΔΣ4 και ΔΣ5 μιᾶς τυχαίας λέξεως τέμνονται εἰς τήν κοσμικήν σημασίαν (ΚΣ).

Ἡ λέξις «γλῶσσα»

Διαχρονικαί σημασίαι:

ΔΣ1 ==> ὂργανον τοῦ σώματος. ΔΣ2 ==> ὂργανον τοῦ λόγου. ΔΣ3 ==> ὂργανον τοῦ ὑποδήματος. ΔΣ4 ==> ὁμαλή ξηρά ἐντός τῆς

θαλάσσης. ΔΣ5 ==> Γλῶσσα τοῦ αὐλοῦ. Κοσμική σημασία τῆς λέξεως «γλῶσσα»:

==> Μέσον ἐπικοινωνίας δύο ὂντων

Ἀξίωμα 2ον: Εἰς κάθε ἰσόψηφον ὁμάδα, αἱ κοσμικαί σημασίαι (ΚΣ) δέν εἶναι

ξέναι μεταξύ των, ἀλλά τέμνονται εἰς τήν λεξάρχην

των Λ:

Αἱ ἓξ κοσμικαί σημασίαι (ΚΣ) μιᾶς τυχαίας ἰσοψή-φου ὁμάδος τέμνονται εἰς τήν λεξάρχην των (Λ).

Αἱ ἓξ κοσμικαί σημασίαι (ΚΣ) ἰσαρίθμων λέξεων τῆς ἰσοψήφου

ὁμάδος 66 ΚΣ1--> βάβαξ (66): κεκράκτης, παγιδευτής. ΚΣ2--> διάβημα (66): βῆμα εἰς τό πέραν. ΚΣ3--> ζημία (66): βλάβη, ποινή. ΚΣ4--> ἢθημα (66): τό διυλισμένον. ΚΣ5--> ἳζημα (66): τό κατακάθισμα. ΚΣ6--> κήλη (66): πρήξιμον, καταίβασμα. Λεξάρχη ==> Ἡ μονόδρομος κίνησις τοῦ

ὂντος

Σημείωσις: Ἡ λέξις «εἶμαι» (ἡ ἐνέργεια τοῦ ἐγώ) εἶναι

νεοελληνική, ὡς ἰσόψηφος ὃμως, ἐντάσσεται είς τάς προηγουμένας καίἐκφράζει ὁμοίως μονόδρομον κίνησιν.

Ὁ γαλαξίας μιᾶς ἰσοψήφου ὁμάδος

Προσομοίωσις:

Τό νοητόν κέντρον τοῦ γαλαξίου παρίσταται μέ τήν λεξάρχην τῆς ἰσοψήφου ὁμάδος.

Οἱ ἣλιοι παρίστανται μέ τάς κοσμικάς σημασίας (ΚΣ).

Οἱ πλανῆται προσομοιώνονται μέ τάς διαχρονικας σημασίας (ΔΣ)

Ἡ ψυχή - ὡς ἐνέργεια τοῦ εἶμαι, τοῦ ἐγώ - διηθεῖται, καθαρίζεται

Λ

ἢθημα

ἳζημα

εἶμαι (ἡ ψυχή, τό ἐγώ)

Αἱ τρεῖς ἒννοιαι τέμνονται εἰς τήν λεξάρχην Λ, ἐκφράζουσαν τήν μονόδρομον κίνησιν τῆς ψυχῆς.

Ἡ κάθαρσις τῆς ψυχῆς γίνεται εἰς κάθε γέννησιν καί μέχρι τάς πρώτας ψυχάς τῆς Δημιουργίας.

Καί ἀφοῦ αὐταί ἒπρεπε νά καθαρθοῦν, συνεπάγεται ὃτι ἦλθαν ἀπ’ ἒξω καί ἑπομένως ἦσαν ἂυλαι, ἀθἀνατοι καί αὐτεξούσιοι.

Ἐφαρμογή τοῦ ἀθροιστικοῦ νόμου

ΑΔΥΝΑΤΟΣ καί ΔΥΝΑΤΟΣ: Ὁ ἀθροιστικός νόμος Σ(Α+Λ) Λ, ἐφαρμόζεται ὡς ἑξῆς: ΑΔΥΝΑΤΟΣ = Α+ΔΥΝΑΤΟΣ <> Σ(ΑΔΥΝΑΤΟΣ) =

ΔΥΝΑΤΟΣ

> Σ(ΑΔΥΝΑΤΟΣ) ΔΥΝΑΤΟΣδηλ., μέγα ἂθροισμα ἀδυνάτων ὑπό συνθήκας τείνει πρός ἢ ἐξισώνεται ὁριακῶς μέ τόν

δυνατόν.Ρήσεις: Ἐν τῆ ἐνώσει ἡ ἰσχύς: Σ(ΑΔΥΝΑΤΟΣ)

ΔΥΝΑΤΟΣ

Διαίρει καί βασίλευε: Σ(ΑΔΥΝΑΤΟΣ) ΔΥΝΑΤΟΣ

ΑΤΟΜΟΝ καί ΤΟΜΟΝ

Πρός διαίρεισιν

Πρός ἓνωσιν

Ἑρμηνεία: Τό ἓν ἂτομον τῆς ὓλης στερεῖται τῆς ἐννοίας τῆς τομῆς (δέν τέμνεται), τά πολλά ὃμως εἰς τό ὃριον καί ὑπό συνθήκας τέμνονται, ἢ, Μέγα ἂθροισμα ἀτόμων καί ὑπό συνθήκας τείνει πρός ἢ ἐξισώνεται ὁριακῶς μέ τό τομόν (διαιρούμενον).

531 = 1+530 <> ΑΤΟΜΟΝ = Α+ΤΟΜΟΝ <> Σ(ΑΤΟΜΟΝ) = Σ(Α+ΤΟΜΟΝ) ΤΟΜΟΝ

ἂτομον τομόν

ΟΥΡΑΝΟΣ καί Ὂλυμπος 891 = 1+890) <> ΟΥΡΑΝΟΣ = Α+ΟΛΥΜΠΟΣ

<> Σ (ΟΥΡΑΝΟΣ)=Σ (Α+ΟΛΥΜΠΟΣ) ΟΛΥΜΠΟΣ

> Σ(ΟΥΡΑΝΟΣ) ΟΛΥΜΠΟΣ

Ἑρμηνεία: Ἡ ἒννοια Ὃλυμπος τείνει ἢ ἐξισώνεται εἰς τό ὃριον μέ τήν ἒννοιαν οὐρανός ἢ αὐτή πλη- ροῦται, ὃταν τό ἂθροισμα τῶν μερικῶν οὐρανῶν λάβη τήν μεγίστην τιμήν του, ὃταν δηλαδή ὃλοι

οἱ μερικοί οὐρανοί (ἐθνικοί), «ἑνωθοῦν» εἰς ἓναν

γήι-νον οὐρανόν καί ὃλοι οἱ λαοί γίνουν ἓνας λαός (Ἀδελφότης τῶν λαῶν τῆς γῆς).

ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΝΟΥΣ καί ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΝΟΥΣ

2091=1+2090 <> ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΝΟΥΣ <> Α + ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΝΟΥΣ <> Σ (ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΝΟΥΣ) = Σ (Α+ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΝΟΥΣ) ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΝΟΥΣ. Ἑρμηνεία: Ἡ ἒννοια συμπαντικός νοῦς τείνει

ἢ ἐξισώνεται εἰς τό ὃριον μέ τήν ἒννοιαν

ἀνθρώπινος νοῦς, ὃταν δηλαδή ὁ ἂνθρωπος ταυτισθῆ μέ τό σύμπαν καί γίνη Ἓν. > Συνεπάγεται ὁτι ὁ συμπαντικός Νοῦς εἶναι

καί γίνεται ἡ μακρογραφία τοῦ ἂνθρωπίνου νοός

Ὀρθότης τῶν ὀνομάτων:(Ὁ ποταμός: Ξάνθος ἢ Σκάμανδρος;)

«ὂν Ξάνθον καλέουσι θεοί, ἂνδρες δέ Σκάμανδρον».

Τό ὂνομα Ξάνθος εἶναι ὀρθόν, ἐπειδή ἐδόθη ἀπό τούς θεούς. Τό ὂνομα Σκάμανδρος ἐδόθη ἀπό τούς ἀνθρώπους). Εἶναι ὀρθόν; Ὁ Σωκράτης ἀπεφάνθη ὃτι ἡ λύσις του

δέν εἶναι δυνατή, χαρακτηρίσας αὐτήν «πέραν τῆς ἀνθρωπίνης νοημοσύνης».

Ἡ Λεξαριθμική θεωρία ὃμως διά τῶν γενεαλογι-

κῶν δένδρων (ΓΔ) τῶν ἐννοιῶν (ἀκολουθία θείας

ἀναλογίας Φ - ἀκολουθία Fibonacci) ἒλυσε τό πρόβλημα, ἀναχθεῖσα εἰς τούς ἀρχικούς καί γνησίους τύπους (μετά τῶν ἂρθρων των) :

[(291), Ο ΞΑΝΘΙΟΣ (470), Ο ΣΚΑΜΑΝΔΡΕΟΣ (761), (1231)].

> 470/291=1,615, 761/470=1,619, 231/761 = 1,618 Φ.

Ἐπιστημονικαί προβλέψεις(Ἡ διάσπασις τοῦ ἀτόμου προεβλέπετο)

ΓΕΝΟΣ = 328, ΑΤΟΜΟΝ = 531 ΓΔ: 203, 328, 531, 859, 1390, 2249, 3639, … > 531/328 = 1,619 Φ. Οἱ ἒννοιες γένος καί ἂτομον εἶναι ὃμοιαι, ἀλλά ἡ πρώτη ἒννοια (γένος) συντίθεται ἐξ εἰδῶν, ἑπομένως καί ἡ δευτέρα (ἂτομον), ὁμοίως συντίθεται ἐξ εἰδῶν (πρωτόνια, ἠλεκτρόνια…).

> Συνεπάγεται λοιπόν ὃτι τό ἂτομον τῆς ὓλης δύναται

νά διαιρεθῆ, νά διασπασθῆ, ὑπό συνθήκας.

Ἐν τῆ Λεξαριθμική θεωρία, τό ὂνομα ἂτομον ἀναφέρεται καί εἰς τό γενετικόν ἂτομον ἢ τήν βιομονάδα (DNA), τό μουσικόν ἂτομον

(φθόγγος) καθώς εἰς τό κοινωνικόν ἂτομον (ἂνθρωπος),

προβλέπεται λοιπόν: Ἡ διάσπασις τοῦ γενετικοῦ ἀτόμου

(DNA). Ἡ διάσπασις τοῦ μουσικοῦ ἀτόμου (φθόγγος) Ἡ διάσπασις τοῦ κοινωνικοῦ ἀτόμου

(ἂνθρωπος)

Ἀδύνατος τελικῶς ἡ μαθηματική πρόβλεψις τοῦ σεισμοῦ

Ο ΣΕΙΣΜΟΣ = ΑΚΑΡΑΔΟΚΗΤΟΣ (ὁ ἀπροσδόκη-

τος) = ΑΡΤΙΔΟΜΟΣ (ὁ ἂρτι, μόλις τώρα οἰκοδομη-

θείς)= ΝΕΟΡΤΟΣ (ὁ νεωστί ἐγερθείς)= ΠΡΟΔΟΞΑ-

ΔΟΞΑΣΙΣ = 795) (τό κρίνειν ἐκ τῶν προτέρων].

Οἱ πέντε λέξεις ὡς ἰσόψηφοι τέμνονται εἰς ἓνα κοινόν τόπον, τήν λεξάρχην Λ, ἡ οποία τείνει τελικῶς πρός τήν μή δυνατότητα προ-βλέψεως τοῦ σεισμοῦ. Ἐπειδή δέ τό σεισμός εἶναι μέ ἂρθρον, πρόκειται διά τόν ἐνεργόν, τόν ἐκδηλούμενον σεισμόν.

Λ

ΣΕΙΣΜΟΣ = ΤΟ ΡΑΔΟΝΙΟΝ = 725

Τό ραδόνιον (νεοελ. λέξις) συνεδέθη μέ τήν δυνατότητα

προβλέψεως τοῦ σεισμοῦ. Διακρίνουμε δύο πειπτώσεις:

1. ἂρθρον «τό» ἀρνητικόν: Τό ραδόνιον ἐκπέμπεται μέ τήν

ἒναρξιν τοῦ φαινομένου καί δύναται νά μετρεῖται.

2. ἂρθρον «τό» θετικόν (ἡ ἒννοια «τό ραδόνιον» κεῖται ἐν

τῶ Εἶναι): Ἡ ἰσοψηφία παύει νά ισχύη καί ἑπομένως τό δυ-

νάμει ὑπάρχον ραδόνιον δέν ἐκπέμπεται.

Λ

Αἱ δύο ἒννοιαι ὡς ἰσόψηφοι τέμνονται εἰς τήν λεξάρ-χην Λ, ἡ ὁποία εἶναι καί ἐνεργεία (ἂρθρον ἀρνητικόν καί δυνάμει (ἂρθρον θετικόν). Μόνον εἰς τήν πρώτην ἒχουμεν ἐκπομπήν ραδονίου > Ἡ ἐπιστήμη δέν δύνα-ται νά βασίζεται εἰς τό ραδόνιον διά τήν πρόβλεψιν.

σεισμός τό ραδόνιον

Ἓν ἐκ τῶν γενεαλογικῶν δένδρων (ΓΔ)τῆς λέξεως σεισμός (725)

[ΑΔΟΚΙΑ (106) (ἀπροσδοκία), ΠΛΑΞ (τεκτονική πλάξ)= ΑΔΜΟΛΙΗ (171) (ἀβεβαιότης), ΔΡΟΜΑΔΗΝ (277) (δρομαί-ως), ΕΠΙΔΗΜΙΑΚΟΣ = ΕΠΙΜΕΡΗΣ (448) (ἒλλειψις αὐτοκυ-βερνήσεως), ΣΕΙΣΜΟΣ (725), ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΣ (ὁ μή κηδεμονευόμενος) = ΠΛΑΝΩΔΗΣ (ὁ πλανώμενος) = ΥΠΟ-ΛΟΓΙΣΜΟΣ (1173) (πρᾶξις ὑπολογισμοῦ), ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΧΕ-ΣΙΣ (1898) (βιαία συγκράτησις) = ΑΤΥΧΑΙΟΤΗΣ (1898) (τό προβλεπόμενον)] > Αἱ ἒννοιαι μέ κεφαλαῖα εἶναι διαλεκτικαί,

ὃμοιαι, διότι οἱ λεξάριθμοί των διαδοχικῶς ἱκανοποιοῦν

τήνἀκολουθίαν FIBONACCI:106+171=277, 171+277=448, 277+448=725, ...

Ὁ κάπρος δέν προσβάλλεται ἀπό τόν καρκίνον

ΚΑΠΡΟΣ = ΚΑΡΚΙΝΟΣ = 471 Αἱ τρεῖς ἒννοιαι ὡς ἰσό-ψηφοι τέμνονται εἰς ἓνα κοινόν τόπον, τήν λεξάρ-χην Λ. Ἡ τομή ὁδηγεῖ εἰς «παραλλήλους μελέτας».

Λ

τομή

[Η ΝΟΥΚΛΕΪΚΗ (621), Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΣ (1004), ΤΟ ΝΟΥΚΛΕΪΚΟΝ ΟΞΥ (1625)]. [ (683), Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ = ΤΟ ΝΟΥΚΛΕΪΝΙΚΟ(1105), Ο ΓΕΝΕΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ (1788)]. [ (616), ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΣ (996), ΟΙ ΓΕΝΕΤΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ (1612)]. [(Η ΟΜΟΙΟΤΗΣ (776), ΝΟΥΚΛΕΪΚΟΝ ΟΞΥ (1255), (2031)]> Αἱ ἒννοιαι εἶναι ὃμοιαι, διαλεκτικαί, ὡς ἀνά τρεῖς

ἱκανοποι-οῦσαι τήν ἀκολουθίαν FIBONACCI:621+1004=1625 // 683+1105=1788 616+996=1612 // 776+1255=1255

Γενεαλογικά δένδρα (ΓΔ) θεμελιωδῶν συστατικῶν τοῦ

DNA

Ἀναστροφή τῶν μαγνητικῶνπόλων τῆς γῆς

ΓΔ: 25 41 66 107 173 280 ... ήθημα, ίζημα η βελόνη Τό βελόνη ἀνήκει γενικῶς εἰς τάς ἀμφιδρόμους κινήσεις (ἐπιστροφή εἰς βόρειον πόλον, ἀφοῦ διέλθη τόν νότιον πόλον - ἂρθρον ἀρνητικόν), ἀλλά ὑπό συνθήκας μπορεῖ νά γίνη μονόδρομος (μή ἒναρξις κινήσως ἢ παραμονή εἰς οἱονδήποτε σημεῖον, π.χ. εἰς τόν νότιον πόλον), ὃταν τό ἂρθ-ρον «ἡ» γίνη θετικόν, μέ ἀγνώστους συνεπείας ...

Ἡ ὁμοιότης ὓλης καί ἐνεργείας

Τό γενεαλογικόν δένδρον (ΓΔ) τῆς λέξεως

εἶδος (289): [ενέργεια (179), είδος (289), υλική (468)] Πόρισμα: > Αἱ ἒννοιαι ἐνέργεια καί ὑλική (ὃ,τι

ἀνή-κει εἰς τήν ὓλην) εἶναι ὃμοιαι,

διαλεκτικαί, ἡ μία εἶναι συνέχεια τῆς ἂλλης.

Φύσις τῆς ἐνεργείαςΤό γενεαλογικόν δένδρον (ΓΔ) τῆς λέξεως

ἐνέργεια (179): [(111), ενέργεια (179), άειδος (290), (αϋλική

(469)]. Πόρισμα: > Ἡ ἐνέργεια εἶναι, καί μή ὑλική (ἀϋλική) και μή εἶδος (ἂειδος).Σημ.: ἀϋλική (α στερητικόν καί ὑλική), ὃτι

στερεῖταιτῆς συμβατικής ὓλης (μή ὑλική). ἂειδος (α στερητικόν καί εἶδος), ὃ,τι στερεῖται τοῦ εἲδους (ἀγέννητον).

Ἡ θεωρία τῆς μεγάλης ἐκρήξεως

[(116), η ενέργεια (187), εκπομπή = η μέ-

λαινα οπή (303), μεγάλη έκρηξις = βόησις

(490), κοσμογόνος = απαρχαί (793)]

Πόρισμα: Ἡ δημιουργία του Κόσμου

(κοσμογόνος) ἒγινε διά μιᾶς μεγάλης

ἐκρήξεως, ὃταν ἡ (πρώτη) μέλαινα ὀπή

ἒφθασε εἰς τό ὃριον τῆς ἀναπτύξεώς της.

Γένεσις καί ἀπογένεσις τοῦ σύμπαντος

Τό σύμπαν γεννᾶται (γένεσις) καί ἀπογεννᾶ-ται (ἀπογένεσις). Ἡ γέ-νεσις πραγματοποιεῖται διά τῆς μέλαινας ὀπῆς (τῆς πρώτης; ), ένῶ ἡ ἀ-πογένεσις διά τῆς ἀντι-μέλαινας ὀπῆς.

Ἡ δημιουργία καί ἀναδη-μιουργία τοῦ σύμπαντος δέν εἶναι περιοδική.