Δεν μπορούσε η ψυχή μου να μη γεννηθεί

Ο Θέμος, ο Χρόνης, ο Κούλης. Έλα Θαλή… Ποιος σε χτένισε

τόσο όμορφα, Νίνα;

Δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο

Η ζεστασιά του χεριού σου…

Να γίνει ο καθένας μας ένας ήλιος που σκέφτεται

Αν σου λείψω μια νύχτα μην ανησυχήσεις

Σε κάθε επανάσταση… υπέρ των δικαίων

Ήρθαμε με ανοιχτή καρδιά…(στο Μάνο Κατράκη)

Ένας καθημερινός άνθρωπος

Το όνομά σου αλληλούια πάνω στο Έβερεστ

Έχω πάνω στη γη τη δική μου ταυτότητα…

Υπογράφοντας ευανάγνωστα: Νικηφόρος.

Μετά στέκομαι όρθιος αντίκρυ στο σύμπαν…

Τελειώνω-αρχίζω, πεθαίνω-γεννιέμαι.

Και νιώσαμε πώς είναι μια τιμητική διάκριση…

Μια μυγδαλιά και δίπλα της εσύ…

Κοιτώντας σε στα μάτια βυθίζομαι, αφήνομαι…

Φοράμε ο ένας το παλτό του άλλου, το καπέλο…

Κι είδαμε πράγματα πολλά που δε φαίνονται…

Το ουράνιο σώμα άνθρωπος είναι το κέντρο του σύμπαντος…

Ανθίζουν τα χαμόγελα που πλέκουν το μέλλον της ζωής

Θα μιλήσουμε, θα διδάξουμε, θα δίνουμε διαρκώς…

Θα ΄θελα να επέστρεφα κάποτε στη ζωή…

Έπειτα οι λέξεις γίνονται σύννεφα…

Εγώ κι ο Ταΰγετος, ο ένας μας δίπλα στον άλλο…

Λειτουργία κάτω απ΄ την Ακρόπολη

Είδα τον κόσμο και … τον σημείωσα στα χαρτιά

Οι λέξεις γίνονται ένα συνεχόμενο φως…

Έλα να φύγουμε Μαργαρίτα…

Όπως ένα λουλούδι στην άκρη της πέτρας…