Μια φορά κι έναν καιρό στο βυθό της θάλασσας συνέβαιναν παράξενα, για μας τους ανθρώπους, πράγματα. Στις αρχές κάθε Σεπτέμβρη όλα τα ψάρια μικρά και μεγάλα ξεκινούσαν για το υποβρύχιο σχολείο.

Δασκάλα τους ήταν η κυρία Μουρμούρα που τους μάθαινε την αλφαβήτα της θάλασσας, να προσέχουν τα δολώματα, τα δίχτυα, τα αγκίστρια των ψαράδων και τους κινδύνους του βυθού. Κι έτσι ο χρόνος κυλούσε…

Εντάξει;

Μάλιστα, κυρία!

Ένας από τους μαθητές , ο Ξέρξης, ο ξιφίας συνέχεια έκλαιγε , γιατί τα άλλα ψάρια τον κορόιδευαν για τη μεγάλη, σουβλερή του μύτη. Δεν έλεγε τίποτα στην κυρία Μουρμούρα ούτε και στη μαμά του. Ένιωθε άσχημα , στεναχωριόταν που δεν τον ήθελαν.

Μυτόγκα!

Μάζεψε τη μύτη σου θα

μας τρυπήσεις!

Ένα μεσημέρι μετά από το σχολείο ,έφυγε τρέχοντας αγανακτισμένος και απογοητευμένος χωρίς να χαιρετήσει ούτε τη δασκάλα του ούτε τους άλλους ψαροσυμμαθητές!

Δεν αντέχω άλλο πια …δε θα ξαναέρθω ΠΟΤΕ.

Γύρισε στο ναυαγόσπιτό του, προσπάθησε να μην ακουστούν τα πτερύγιά του και γλίστρησε στην καμπίνα του χωρίς να τον καταλάβει η μητέρα του ή μάλλον έτσι νόμιζε.

Ξάπλωσε στην κουκέτα του, έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να σβήσει από το ψαρομυαλό του όλα όσα του έλεγαν τα άλλα ψάρια. Μάταια όμως γρήγορα ξέσπασε σε κλάματα

Η μητέρα , Ξένια , άκουσε τα αναφιλητά του και μπήκε στο δωμάτιό του για να δει τι συμβαίνει.

Τι έγινε , μικρέ μου; Γιατί κλαις;

Μανούλα μου, με κοροϊδεύουν τα άλλα

ψάρια ..Γιατί;

Για τη μεγάλη , σουβλερή μου μύτη, με λένε μυτόγκα και κανείς δε θέλει να καθίσει μαζί μου , γιατί θα τους τρυπήσω.

Αυτό είναι μόνο;;

Όχι, έχουν γίνει πολλά , αλλά δε στα είχα πει. Αν σου είχα μιλήσει , μπορεί όλα να ήταν διαφορετικά.Μίλησέ μου

τώρα!

Μια μέρα που είχε τρικυμία όλα τα ψάρια έφεραν μανταλάκια , για να κρεμάσουν τα βρεγμένα ρούχα τους στη μύτη μου να στεγνώσουν.

Χάρηκα που με πλησίασαν , αλλά, όταν κατάλαβα το λόγο , απογοητεύτηκα και στεναχωρήθηκα. Έβαλα τα κλάματα, αλλά αυτοί συνέχισαν να γελούν..

Χμ, για συνέχισ

ε!

Κάποια άλλη φορά όταν η κυρία Μουρμούρα ρώτησε : «πώς βυθίστηκε ο Τιτανικός;»,

Πετάχτηκε το μελανούρι και είπε::

«Μήπως περνούσε από δίπλα του ο Ξέρξης μας;»

Κι όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Γελούσαν ακόμα και όταν η κυρία τους έκανε παρατήρηση.

Μην κλαις ,Ξέρξη μου, σε παρακαλώ. Θα καταλάβουν το λάθος τους.

Δεν το πιστεύω αυτό ,μανούλα μου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί το χειρότερο έγινε σήμερα. Ένιωσα ντροπή , θυμό και απελπισία. Όταν η κυρία Μουρμούρα με ρώτησε τι δώρο θέλω να μου φέρει για τα Χριστούγεννα ο Αϊ- Βασίλης, όλα τα παιδιά απάντησαν : « Ένα τεράστιο άσπρο σεντόνι , για να σκουπίζει τη μύτη του όταν συναχώνεται!» όπως καταλαβαίνεις τα γέλια τους ακούστηκαν σε ολόκληρο το βυθό. Τότε κι εγώ πήρα την απόφασή μου να μην ξαναπάω στο σχολείο.

Τι δώρο θέλεις , Ξέρξη για τα Χριστούγεννα να σου φέρει ο Αϊ- Βασίλης;

Ένα τεράστιο άσπρο σεντόνι , για να σκουπίζει τη μύτη του όταν συναχώνεται!!!

Ένα τεράστιο άσπρο σεντόνι , για να σκουπίζει τη μύτη του όταν συναχώνεται!!!Χα,

χα , χα

Χα, χα , χα

Χα, χα , χα

Ντροπή , ψαράκια μου. Δεν είναι σωστό να λέτε τέτοιες κουβέντες στον Ξέρξη. Όλα τα ψάρια δεν είστε ίδια και αυτό είναι όμορφο! Κάθε ψάρι έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και τις δικές του δυνατότητες. Σας παρακαλώ, να το σκεφτείτε την επόμενη φορά πριν του πείτε κάτι.

Πολύ ωραία τους το είπε η κυρία Μουρμούρα. Θα δεις ότι δε θα σου ξαναπούν τίποτα.

Πουν δεν πουν , εγώ δε θα ξαναπάω στο σχολείο.

Έτσι , μικρέ μου, ούτε γράμματα θα μάθεις ούτε την αξία της μύτης σου θα καταλάβεις.

Και τι αξία μπορεί να έχει η μύτη μου;

Αυτό θα σε αφήσω να το ανακαλύψεις μόνος σου. Μην πας για δυο μέρες σχολείο, μείνε να ηρεμήσεις ,αλλά μετά θέλω να γυρίσεις στα μαθήματά σου.

Έτσι κι έγινε. Ο Ξέρξης έμεινε στο ναυαγόσπιτο για να ηρεμήσει. Μετά από δύο μέρες , καθώς κολυμπούσε, για να πάει στο σχολείο, στη μέση της διαδρομής άκουσε φωνές που καλούσαν σε βοήθεια. Έδωσε μια στην ουρά, κολύμπησε και πλησίασε. Είδε τη δασκάλα του και τους ψαροσυμμαθητές του τυλιγμένους σε ένα πελώριο δίχτυ.

Βοήθεια ! Ξέρξη, σώσε μας!

Βοήθεια !

Βοήθησέ μας να φύγουμε από εδώ πριν σκάσουμε !

Μην ανησυχείτε! Κάντε υπομονή! Θα βάλω τα δυνατά μου !

Ο Ξέρξης πήρε φόρα και χωρίς να φοβηθεί με τη σουβλερή του μύτη κρατς κρουτς έσκισε το πελώριο δίχτυ και τους ελευθέρωσε. Όλα τα ψάρια τον αγκάλιασαν και τον ευχαρίστησαν. Είχαν σωθεί χάρη στη μεγάλη, σουβλερή του μύτη.

Σε ευχαριστούμε, φίλε!

Να είσαι πάντα καλά! Συγγνώμη που σε κοροϊδεύαμε!

Γιούπι! Τα κατάφερε! Μπράβο!

Δόξα το Θεό! Είστε όλοι καλά!!!

Με ρωτάτε τι έγινε μετά; Κοιτάξτε και μόνοι σας! Από τότε κανένας δεν κορόιδεψε ποτέ ξανά τον Ξέρξη. Φυσικά έγινε ο καλύτερός τους φίλος και έμαθε την αξία της μεγάλης , σουβλερής μύτης του!!! Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!!!