Με τα ματια στραμμενα στους αγωνες που δεν εχουν ακομη...
8
Με τα μάτια στραμμένα στους αγώνες που δεν έχουν ακόμη δοθεί, να αφήσουμε πίσω ό,τι μας κάνει λιγότερο αναγκαίους και χρήσιμους στην μάχη της γενιάς μας μια πολιτική καταγγελία στην ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΕΑΑΚ και στους συντρόφους της αντίληψης που στήριξε τα γεγονότα στην Νομική Αθήνας το βράδυ πριν τις εκλογές Σε μία συγκυρία όπου ο ελληνικός λαός μετρά πια έξι χρόνια μνημονιακής επιτήρησης και αντιλαϊκών μέτρων που έχουν οδηγήσει στην ύφεση του λαϊκού κινήματος και της προσδοκίας του, είναι αναγκαίο όσο ποτέ η αριστερά, όπως και αν θέλει να ονομάζει τον εαυτό της, να αναλάβει το χρέος της. Σε μια συνθήκη, δηλαδή, όπου η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πηγαίνει προς την υπογραφή ενός νέου μνημονίου, το οποίο θα σημάνει την εξάλειψη κάθε προσδοκίας για τη βελτίωση των όρων ζωής για το λαό και τη νεολαία, είναι αναγκαίο η αριστερά που αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα, αλλά και τη δυνατότητα ενός «άλλου δρόμου» για την κοινωνία, να πάρει εκείνες τις πρωτοβουλίες, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, που θα κάνουν αυτό το σχέδιο από σύνθημα πραγματικότητα. Συγκεκριμένα, όσον αφορά την αριστερά σε επίπεδο κοινωνικών χώρων, δηλαδή στα καθ' ημάς και το χώρο του πανεπιστημίου. Τα ΕΑΑΚ καλούνται να εγγραφούν σε μια νέα συγκυρία, μια συγκυρία που δημιουργεί την αναγκαιότητα να έρθουν σε ρήξη με το DNA τους και να γίνουν από την αριστερά της αντίστασης, αριστερά της επίθεσης. Χρέος των ΕΑΑΚ είναι η συγκρότηση εκείνου του κοινωνικοπολιτικού δυναμικού μέσα στα πανεπιστήμια, που θα αντιπαρατίθεται με τις όψεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης σε καθημερινό επίπεδο, ακριβώς είτε γιατί κομμάτια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης υφίστανται ακέραια (πιστωτικές μονάδες-διάσπαση κύκλου σπουδών, Σ.Ι., άσυλο) είτε τα επιμέρους αποτελέσματα αυτής έχουν αφήσει τα αποτυπώματά τους (στάση καθηγητικού σώματος, ένταση- σκλήρυνση ρυθμών σπουδών, συγκρότηση αντιδραστικών- «ανεξάρτητων» ρευμάτων). Καθήκον, δηλαδή είναι το επόμενο χρονικό διάστημα η διεκδίκηση για την υλοποίηση των αιτημάτων του φοιτητικού κινήματος με την ταυτόχρονη πάλη στο εσωτερικό των σχολών για την επανακατοχύρωση θέσεων, για ένα δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό πανεπιστήμιο. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, τίθενται αναχώματα στην επέλαση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και σπάει ένας κρίκος από την αλυσίδα του πλέγματος της αστικής στρατηγικής.
Με τα ματια στραμμενα στους αγωνες που δεν εχουν ακομη δοθει | μια πολιτική καταγγελία για τα γεγονότα
