Μα Υπάρχουν Σήμερα Απεργοσπάστες;

Μα υπάρχουν σήμερα απεργοσπάστες; Μια κουβέντα που δεν έγινε, με έναν ευγενικό φίλο και συνάδελφο Καθώς η καπιταλιστική κρίση απλώνεται και βαθαίνει και η πείνα με το χάρο 1 προβάρουν τα παπούτσια του χορού,είναι καιρός όσοι ολοένα και πιότεροι αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη της παρέμβασης των «αποκάτω» στο πολιτικό προσκήνιο, να σαρώσουμε από τις συνειδήσεις τις επάλληλες επιχωματώσεις κυρίαρχης ιδεολογίας. Γιατί κυρίαρχη ιδεολογία δεν σημαίνει απλώς ακαδημαϊκή ή έστω θεσμική επικράτηση. Κυρίαρχη σημαίνει ότι η ιδεολογία των «αποπάνω» γίνεται πρακτική φιλοσοφία, γίνεται ηθικός κώδικας και αποκτά την αφοπλιστική προφάνεια του αξιώματος. Τρυπώνει σαν το σαράκι και περιβάλλεται το κλέος της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας» διαβρώνοντας νοήματα και εννοιολογήσεις, για να επιβάλει τα ιδιαίτερα συμφέροντα των αποπάνω ως γενικά συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου. Κυρίαρχη, μ' έναν λόγο λοιπόν, σημαίνει ότι προβάλλοντας τη σκιά του κόσμου των αποπάνω ως κοσμοείδωλο των αποκάτω, μετατρέπει τον κόσμο τους σε κόσμο σκιών, σε έναν ουτόπο . Καθιστά έτσι το «πού» του κοινωνικού 2 ανθρώπου του στοιχειώδους, ούτως ειπείν, κοινωνικού υποκειμένου εξίσου θεμελιώδες με το «τί». Η αρχική θέση του, ο κοινωνικός τόπος όπου «στέκεται» και «θεάται» το κοινωνικό υποκείμενο θα νοηματοδοτήσει και τον κόσμο. Ισχυρίζομαι επιπλέον, ότι ούτε ο τόπος όπου «στέκεται» το στοιχειώδες κοινωνικό υποκείμενο ούτε το πώς προσδιορίζεται, αφήνουν περιθώριο ουδετερότητας: η τομή ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία είναι πολύ βαθιά. Προσδιορίζοντας λοιπόν (το θεμελιώδες τί) το στοιχειώδες κοινωνικό υποκείμενο, η κυρίαρχη ιδεολογία, μας το παρουσιάζει ανιστορικό, αν όχι και υπερβατικό ως προς τον κόσμο και επομένως υλικά και κοινωνικά απροϋπόθετο. Και μάλιστα διπλά ανιστορικό: και ως προς την κοινωνική ιστορία αλλά και ως προς την ίδια την προσωπική του ιστορία . Επιβάλλοντας ως βεβαιότητα την απάτη ότι η ιστορία άρχισε 3 1 Δεν είμαι περισσότερο υπερβολικός από όσο οι έρευνες, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και μετρούν πτώση 5 – 10 ετών στο προσδόκιμο ζωής στις χώρες που μπήκαν σε καθεστώς ΔΝΤ. Επειδή (για όσους πήραν ποτέ μαθήματα στατιστικής) ο κώδων του Gauss επιμένει πάντα να ταυτίζει μέση τιμή και διάμεσο, πτώση 10 ετών στο ελληνικό προσδόκιμο των 79 ετών σημαίνει ότι οι μισοί (από όσους γεννήθηκαμε το τάδε έτος) θα διαβαίνουμε πλέον την δεύτερη, κατά Βασίλειον Τσιτσάνην, και τελευταία πόρτα της ζωής, πριν από τα 69 μας χρόνια. 2 Η πόλη των εργατών βαθειά κάτω από την επιφάνεια της Γης. Και ψηλά, στην επιφάνεια, ένας παραδεισένιος κήπος για τα τέκνα των αρχόντων της Μητρόπολης... Από την κλασσική ταινία Metropolis του Fritz Lang 3 Χαρακτηριστική εμφάνιση τέτοιας προσωπικής ανιστορικόιητας είναι ο περισπούδαστος αφορισμός: «στην ζωή 1

Documents

Μα Υπάρχουν Σήμερα Απεργοσπάστες;