ο τοίχος του πολυτεχνείου ως όριο της αστικής κουλτούραςΕδώ και μια εβδομάδα οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες οργιάζουν για το τεράστιο και «ασαφές» γκράφιτι που κοσμεί όλη την πλαϊνή όψη του πολυτεχνείου Αθηνών. Το γκράφιτι είναι ομολογουμένως πολύ μεγάλο και πολύ επιβλητικό. Άμεσα πολλοί τάχθηκαν υπερ του και άλλοι κατά του. Πολλοί σύντροφοι είπαν ότι η επίθεση που δέχεται το γκράφιτι είναι «επίθεση» στην εξεγερμένη νεολαία και στη αντικουλτούρα της. Σίγουρα κάποιοι πιστοί ιθύνοντες του κεφαλαίου και του κράτους έχουν τέτοιους συνειδητούς σκοπούς. Όμως το πράγμα μάλλον δε σταματά εκεί. Η σύγκρουση δεν είναι απλά σύγκρουση ταξικών ιδεών που αντιπροσωπεύονται μέσα από τον «καθαρό τοίχο» ή «το μαύρο γκράφιτι» .Από την άλλη οι πιστοί συνομοσιολόγοι ακροδεξιοί συνεργάτες της «πρώτης φοράς αριστερά» κυβέρνησης έσπευσαν να συνδέσουν το γκράφιτι με την «επίθεση του Βερολίνου ενάντια στην καταγάλανη Αθήνα» καθώς το γκράφιτι είναι «βερολινέζικης τεχνοτροπίας». Οι λογικές ακροβασίες αυτές είναι αστείες και γελοίες από τη μια, από την άλλη δείχνουν την προσπάθεια του εθνικού λόγου να διαμεσολαβήσει ακόμα και τις πιο απόμακρες σε αυτόν δραστηριότητες και συγκρούσεις. Όμως εδώ δεν θα εστιάσουμε στη ρητορική των ψεκασμένων αλλά στη σύγκρουση αυτή καθ’ αυτή.Λίγα σχόλια για τις πιο παραδοσιακές αναγνώσεις.Η ρητορική που θέλει τη σύγκρουση περί του γκράφιτι ταξική σύγκρουση ενώ είναι σίγουρα ειλικρινής και προσπαθεί να αναλύσει την σύγκρουση με κοινωνικούς και ιστορικούς όρους, προσκρούει σε εμφανείς δυσκολίες. Μια τέτοια «επίθεση» από το κράτος θα προϋπέθετε την εκ των προτέρων γνώση του ποιοι έκαναν το γκράφιτι, την ταξική τους «θέση»με βάση τη θέση τους στη παραγωγική διαδικασία ή το επίπεδο ζωής τους. Επίσης θα προϋπέθετε μια σαφή τοποθέτηση του ‘ίδιου του γκράφιτι ως «εργαλείου διαμαρτυρίας» μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, και επίσης θα έπρεπε το ίδιο το γκράφιτι να φέρει ένα σαφές ταξικό μήνυμα.Παρόλα αυτά, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβαίνει. Το κράτος και οι μηχανισμοί του προφανώς δεν γνωρίζουν τη

ταυτότητα των δραστών για να ενεργοποιηθούν «ταξικά». Επίσης το γκράφιτι έχει πάψει να είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα έκφρασης μιας συγκεκριμένης τάξης εδώ και περίπου 30 χρόνια. Οι ιστορικές αναλογίες που μιλούν για το «γκράφιτι και το χιπ-χόπ» ως τέχνη των αποκλεισμένων δεν βοηθούν και πολύ. Οι «αποκλεισμένοι γκραφιτάδες» ως «επαναστατικό υποκείμενο» συνιστώσα μιας ευρύτερης επαναστατημένης τάξης, έπαψαν να υπάρχουν ως συμπαγή επαναστατικά «δημιουργικά» υποκείμενα από την εποχή που ρευστοποιήθηκαν ακόμα περισσότερο και τα όρια μεταξύ αποκλεισμένου-πρεκάριου-προλετάριου. Η εργατική τάξη δεν είναι απλά πολυδιασπασμένη αλλά αντίθετα είναι ρευστοποιημένα τα πρακτικά όρια μεταξύ των εσωτερικών της διαχωρισμών. Οι γκραφιτάδες σήμερα μπορεί να ανήκουν σε διάφορες «κοινωνικές τάξεις» και μπορεί να μη νιώθουν καθόλου αποκλεισμένοι.Το γκράφιτι δεν μπορεί να αποτελέσει «έκφραση διαμαρτυρίας» μιας συγκεκριμένης τάξης γιατί ακριβώς αυτή η «τάξη» δεν μπορεί στοιχειοθετηθεί κάπως κοινωνικά. Κατηγορίες όπως «νεολαία» ή «νέοι» είναι αστικές ηλικιακές νοητικές κατηγορίες και όχι ταξικές κοινωνικές κατηγορίες του κεφαλαίου. Τέλος το τελευταίο πρόβλημα μιας αμιγώς «ταξικής κοινωνικής ανάλυσης» είναι ότι πολλοί νέοι επισφαλείς, βρίσκουν το γκράφιτι προκλητικό και άσχημο. Ακριβώς δηλαδή αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες που υποτίθεται αυτό «εκφράζει». Το πρόβλημα γενικά με μια τέτοια προσέγγιση- όχι μόνο στη τέχνη αλλά γενικά- είναι ότι αντιλαμβάνεται το καπιταλισμό ως σύγκρουση τάξεων, ενώ πίσω από αυτό είναι πρώτα-σύγκρουση μορφών/διαδικασιών.Ποιμενική εξουσία και καπιταλιστική καλλιτεχνική μορφή.Η διάσπαση της εργατικής τάξης και των κοινωνικών υποκειμένων γενικά δεν έχει να κάνει με μια άγρια ιδεολογική επίθεση του κεφαλαίου και του κράτους στην κατά τα άλλα ενοποιημένη υλικά εργατική τάξη. Αντίθετα η υλική πραγματικότητα του κεφαλαίου, κυρίως στη μεταφορντική του εκδοχή είναι αυτό που θα λέγαμε «ποιμενική». Μια μορφή -παραγωγικής πάντα- εξουσίας η οποία ταυτόχρονα εξατομικεύει και ομογενοποιεί. Παράγει άπειρα ομοιόμορφα-αλλά όχι όμοια- εγώ. Το άτομο δεν γίνεται αυτό που ξεχωρίζει από το πλήθος, το αντίθετο του πλήθους, αλλά αντίθετα γίνεται η αθροιστική ετερόκλητη συστατική μονάδα του πλήθους. Η εμπειρία, το ίδιο το άτομο γίνεται εξατομικευμένο  και προσωπικό, ιδιωτικό σε όλες του τις πτυχές. Ταυτόχρονα αυτή η εξατομίκευση αποκτά μια αφηρημένη νομική αλλά και ευρύτερα αντιληπτική πτυχή, γίνεται αφαίρεση του εαυτού και της εμπειρίας της, και έτσι συσχετίζεται κοινωνικά με τα υπόλοιπα κοινωνικά υποκείμενα. Τέλος ή ίδια αυτή η αφαίρεση και η νομική και αντιληψιακή μορφή που παίρνει γίνεται η κοινωνική νόρμα-η αλήθεια, η απόλυτη παραγωγική

αφηρημένη αλήθεια, με βάση την οποία προσμετρώνται και τελικά ορίζονται οι επιμέρους ατομικότητες. Το κεφάλαιο είναι μια μαγική μορφή εξουσίας,

συγκροτεί αντικειμενικές πραγματικότητες και υποκείμενα μέσα σε αυτές, και οι σχέση μεταξύ τους είναι συστηματικά διαλεκτική: το ένα αλληλοπροϋποθέτει το άλλο, η εξουσία δεν ασκείται απλά, αλληλοπαράγεται από όλους τους πόλους και δημιουργεί την εντύπωση της εξουσίας-και τρόπου παραγωγής- που είναι ιδιωτικός και προσωπικός για τον καθένα.Κεντρική θέση σε αυτή την πολυεπίπεδη διαδικασία παίζει το χρήμα, η εξατομικευτική και ταυτόχρονα συνδετική λειτουργία που έχει. Το χρήμα γίνεται κεφάλαιο, το άτομο ιδιώτης και ιδιοκτήτης, και τελικά με ένα πολύπλοκο βάθεμα αυτής της σχέσης, το άτομο γίνεται προσωπικό κεφάλαιο. Ατομική αξιοποίηση. Το απόλυτο στάδιο της ιδεολογικής πλευράς της πλήρους  πραγματικής υπαγωγής.

Η πρώτη μορφή που εμφανίστηκε αυτή η διαδικασία ήταν η μαζική τέχνη και κουλτούρα. Η οποία πέρα από την ιδεολογική της λειτουργία και θεματολογία-νομιμοποίηση του υπάρχοντος, της καπιταλιστικής κοινωνίας κτλ- επιτελεί την αναπαραγωγή της ποιμενικής πλευράς του κεφαλαίου σε επίπεδο μορφής. Αυτόν της εξατομίκευσης και της αστικής «ελεύθερης επιλογής». Το πέρασμα της τέχνης σε επίπεδο μορφής από κοινωνική διαδικασία σε διαδικασία διαμεσολαβημένη από το χρήμα είναι μια πολύ σημαντική στιγμή. Η πρόσβαση στη τέχνη γίνεται πλέον ατομική, και κατά βούληση, όποτε «θέλει να την δει και να τη βιώσει ο ιδιώτης». Ακόμα και τα μαζικά events όπως οι συναυλίες δεν διαφεύγουν από αυτή τη διαδικασία καθώς ουσιαστικά η διαδικασία είναι η ίδια: Ο χώρος είναι απομακρυσμένος και απομονωμένος ώστε να μην «ενοχλεί» αλλά και γενικά να μην αλληλεπιδρά με τους «μη πελάτες». Από την άλλη οι πελάτες πληρώνουν το εισιτήριο, εισέρχονται σε στον απομονωμένο χώρο κατά βούληση. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει με τη ζωγραφική και με οποιαδήποτε μορφή δημιουργίας. Το βίωμα γίνεται ατομικό, και από ένα σημείο και μετά η ίδια η δημιουργία γίνεται «τέχνη» ως αυτονομημένη και προσωπική διαδικασία. Προσωπική τόσο στη δημιουργία της όσο και στο βίωμα. Και εδώ ακριβώς είναι ο πυρήνας του θέματος ως

«καπιταλιστικής μορφής», ως ποιμενικής μορφής της τέχνης, η οποία ως

αυτόνομη και προσωπική μπορεί να σπάσει κάθε όριο, περιορισμό και συντηρητισμό χωρίς όμως να διαρρήξει την καπιταλιστική μορφή. Παράγεται δηλαδή ένας διαχωρισμός από την υλική πραγματικότητα και το δημόσιο χώρο, με βάση την ιδιωτική εμπειρία. Είναι ο τρόπος να καμουφλάρονται οι πραγματικές αντιθέσεις των κοινωνικών σχέσεων από την ίδια τη μορφή που παίρνουν αυτές οι σχέσεις, γίνονται δηλαδή φετιχιστικές. Όπως πολύ σωστά γράφει ο Μαρκούζε:«Η τέχνη προβάλλει την εικόνα ενός καλύτερου κόσμου, όπου θα

πραγματοποιηθούν ιδανικά όπως η ελευθερία και η ευτυχία. Αυτή είναι η άρνηση

της και ο αρνητικός της χαρακτήρας. Όμως η άρνηση στη τέχνη εξισορροπείται

από το αντίθετο της, την κατάφαση: Το άτομο που αιχμαλωτίζεται από το έργο

τέχνης, που περιορίζεται στην ιδιωτική εμπειρία του έργου, πιστεύει ότι έχουν

πραγματοποιηθεί τα ιδανικά εκείνα που απλώς έχουν μορφοποιηθεί από το έργο

αυτό. Ιδανικά όπως η ελευθερία ή η ευτυχία γίνονται προσωπικό βίωμα[…] ένας

κόσμος που διαφέρει από το πραγματικό κόσμο του καθημερινού αγώνα για

ύπαρξη. Κάθε άτομο μπορεί να κάνει πραγματικότητα αυτόν το κόσμο «από τα

μέσα του», για τον ίδιο του τον εαυτό μόνο και μόνο, χωρίς να αλλάξει τίποτα στην πραγματική του κατάσταση«Συνεπώς η ταξική πάλη δεν διάγεται μέσα από το έργο και τον τοίχο, ως avatars συγκρουόμενων κοινωνικών δρώντων, αλλά πάνω

στη μορφή του ίδιου του έργου, στον τρόπο πρόσβασης σε αυτό. Το γκράφιτι δεν δείχνει κάτι συγκεκριμένο, έχει μια γενικότερη αισθητική. Όμως στο δημόσιο debate για το γκράφιτι η αισθητική του αποτέλεσε από δευτερεύουσα ως ανύπαρκτη πλευρά της διαφωνίας. Αντίθετα τα κεντρικά επιχειρήματα ήταν περί «βεβήλωσης» περί «τεράστιου εγωισμού» περί «υπερφλύαρης επιβλητικότητας» και φυσικά περί «παρανομίας» δηλαδή ότι έγινε χωρίς άδεια. Σε όλα τα επιχειρήματα είτε πιο «αισθητικά», είτε πιο «νομικά» υποβόσκει μια μορφή αστικής δημοκρατικότητας, καναλιζαρίσματος της δημιουργίας μέσα από νομικούς ή ηθικούς κανόνες κοινωνικής συγκατάβασης και αδειοδότησης ελέγχου κτλ, οι οποίοι επιτρέπουν και αναπαράγουν τη δυνατότητα της «ιδιωτικής» εμπειρίας της τέχνης ως ατομικής ελευθερίας και επιλογής,  τον σεβασμό στην «ατομική επιλογή».  Συνεπώς αναπαράγει την αφηρημένη ισότητα, την φετιχιστική αναπαραγωγή του διαχωρισμού ιδιωτικής σφαίρας του βιώματος και γενικότερης οργάνωσης της ζωής, η οποία αναπαράγει και τελικά προϋποθέτει ένα αστικό αφηρημένο κράτος «πολιτών». Το πρόβλημα όλων, μικρών και μεγάλων, κράτους και «νεολαίων» με το γκράφιτι είναι ότι παραβιάζει ακριβώς αυτή τη μορφή αστικής πρακτικής προσωπικού βιώματος. Το γκράφιτι αυτό αγνοεί τους πάντες και ταυτόχρονα επιβάλλεται, δεν επιτρέπει το προσωπικό βίωμα και την αστική προσωπική επιλογή. Το γκράφιτι αγνοεί κάθε μορφή αστικής νομιμοποιημένης «ιστορικότητας» ή θεσμοποίησης και ταυτόχρονα δεν επιτρέπει σε κανέναν να το αγνοήσει .Το γκράφιτι δεν αντιπροσωπεύει καμιά τάξη με την κοινωνιολογική

έννοια από μόνο του. Αντίθετα είναι το ίδιο ως πράξη ταξική πάλη, και αντιπροσωπεύει όλους όσους αρνούνται τις καθημερινές υποκειμενοποιήσεις του κεφαλαίου και των μορφών των κοινωνικών

σχέσεων . Δεν αντιπροσωπεύει κάποια παραγωγική τάξη, αλλά ένα κίνημα ως αρνητική κατηγορία, ως άρνηση της πράξης του κεφαλαίου και του κράτους, των διηγήσεων που παράγονται από αυτό, και των μορφών που οι διηγήσεις παίρνουν και υπονοούν. Αυτός είναι ο λόγος που «είμαστε» με το παράνομο γκράφιτι ως πράξη, και όχι απλά ως αισθητική. Αυτός είναι και ο λόγος που φασισταράδες σαν τον Καμίνη δεν έχουν πρόβλημα να επικαλεστούν στην επιχειρηματολογία τους την «εξέγερση του Πολυτεχνείου ως βάση της ιστορικότητας του κτηρίου». Από τη στιγμή που η

εξέγερση έγινε αφορμή για την επαναφορά της δημοκρατίας και ενός ολόκληρου μοντέλου συσσώρευσης, εγκολπώθηκε τόσο βαθιά στο κράτος, που έγινε πλέον μουσειακό είδος «νόρμας». Οι κραυγές του Καμίνη και της Lifo  δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι κραυγές αστικών υποκειμένων, που έρχονται αντιμέτωποι με κάτι που απερίφραστα παραβιάζει την λογική οργάνωση της τέχνης και του βιώματος όπως τη ξέρουν.Το γκράφιτι είναι το ίδιο μορφή ταξικής πάλης, και δεν εκπροσωπεί τίποτα. Είναι εξέγερση της μορφής. Γιαυτό και όσο και να το βάφουν άσπρο, θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που θα το βάφουν με γκράφιτι ή με συνθήματα, και που χέστηκαν για την ιστορικότητα του κωλοκτηρίου. Θα απλώσουμε τα τεράστια εγώ μας σε όλη τη πόλη. Αλλά αυτά τα εγώ δεν θα είναι σαν τα δικά σας.Καμίνη δικό σου..

«Το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο απεικόνισε την κρίση στη χώρα, στην πόλη, στην οδό Στουρνάρη. Η σκοτεινιά του αναδύεται από το ζοφερό μικροκλίμα της περιοχής» είπε ο Νίκος Ξυδάκης

Καθόλου φαντασία στην εξουσία;!

Το γκράφιτι φωτίζει τη σκοτεινιά που αναδύεται από το ζοφερό μικροκλίμα της εξουσίας

"Κατεπείγουσα προκαταρκτική έρευνα διέταξε η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθήνα για το γκράφιτι που καλύπτει εδώ και ημέρες το κτίριο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στην οδό Στουρνάρη.

Εισαγγελική έρευνα γι' αυτούς που δημιούργησαν την κρίση κι όχι γι' αυτούς που την απεικονίζουν

"Ο εισαγγελικός λειτουργός που χρεώθηκε την υπόθεση, θα εξετάσει το κατά πόσος έχει τελεστεί το αδίκημα πλημμελημετικού χαρακτήρα, της διακεκριμένης φθοράς αντικειμένου, που χρησιμεύει για το κοινό όφελος."

Η Τέχνη είναι κοινό όφελος και όχι φθορά

"Την Δευτέρα ξεκινούν οι εργασίες απομάκρυνσης του πολυσυζητημένου γκράφιτι που έχει καλύψει το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου επί της οδού Στουρνάρη, προκαλώντας πλήθος αντιδράσεων. Όπως έκανε γνωστό ο πρύτανης του ΕΜΠ Γιάννης Γκόλιας, το κτίριο αναμένεται να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση εντός τριών εβδομάδων."

Το Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός καλεί σε δράση ενάντια στην καταστροφή ενός ακόμα "μνημείου" τέχνης, ενάντια στην "απομάκρυνση" του γκράφιτι στο Πολυτεχνείο και τη δίωξη των δημιουργών του.

Σήμερα Δευτέρα στις 12.00 στην οδό Στουρνάρη.

Ελάτε και φέρτε τη φαντασία σας και τα υλικά που την ντύνουν...

καλή δράση κακά περιεχόμενα

Η ετεροτοπία ως τέχνη του δρόμου και η διαλεκτική

Ένα νέο, μεγάλης εικαστικής παρέμβασης έργο – graffiti (σε μαυρόασπρο χρωματισμό), καλύπτει πλέον το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο επί της οδού Στουρνάρη. Βανδαλισμός; Τέχνη; Ακραία τέχνη; Καλαίσθητο; Ακαλαίσθητο; Παραβίαση;

Μνημείο. Μνήμα. Μνήμη. Αρχικά με την ονομασία Μνημείο χαρακτηριζόταν οποιοδήποτε οικοδόμημα ανεγειρόταν πάνω από το μνήμα (τάφο) νεκρού ή νεκρών προς τιμή και ανάμνηση αυτών. Το μνημείο per se, λοιπόν, στην πραγματικότητα συμβολίζει το πεπερασμένο. Το νεκρό.

Η μνήμη είναι ζωντανή. Διαμορφώνει και διαμορφώνεται συνεχώς, αλλά είναι πεπερασμένη. Ωστόσο, ένας χώρος που είναι ζωτικός, που βιώνεται, που φιλοξενεί κίνηση, κοινωνικοποίηση και πολύ περισσότερο, εκπαίδευση, κατά την γνώμη μου, δεν είναι ούτε μνημείο, ούτε μνήμα, ούτε μνήμη. Είναι κάτι το ολοζώντανο.

Το graffiti στα αστικά πλαίσια θεωρείται βανδαλισμός. Αυτό προκύπτει από τις θέσεις περί ιδιοκτησίας που φέρει ο αστικός πολιτισμός. Οι writers (γκραφιτάδες), αναγνωρίζουν τα αστικά πλαίσια, γνωρίζουν ότι πρόκειται περί βανδαλισμού και όμως πεισματικά συνεχίζουν να δημιουργούν στον δρόμο και επικίνδυνα. Κινούνται στο «όριο». Για αυτό και η πραγματική τέχνη του δρόμου, είναι μόνο στο δρόμο και είναι πάντα επικίνδυνη. Τέχνη

του δρόμου σε γκαλερί δεν νοείται, μόνο ως διαστρέβλωση. Το μνημείο δεν είναι ετεροτοπία.

Οι ετεροτοπίες, σύμφωνα με τον Michel Foucault, είναι «πραγματικοί τόποι, τόποι λειτουργικοί, τόποι που έχουν σχεδιαστεί εντός του θεσμού ακόμη και της ίδιας της κοινωνίας, και οι οποίοι αποτελούν κάποιο είδος αντι-θέσεων, είδος ουτοπιών που έχουν γίνει πράξη, εντός των οποίων οι πραγματικές θέσεις, όλες οι υπόλοιπες πραγματικές θέσεις που μπορεί κανείς να βρει στο εσωτερικό μιας κουλτούρας αντιπροσωπεύονται ταυτόχρονα, αμφισβητούνται και ανατρέπονται. Υπάρχουν είδη τόπων που βρίσκονται έξω από όλους τους τόπους, ακόμη και αν είναι εύκολο να προσδιοριστεί η τοποθεσία τους»[1].

To graffiti που έγινε στο Πολυτεχνείο, ακριβώς επειδή πρόκειται για πραγματικό τόπο, λειτουργικό είναι μια προσπάθεια δημιουργίας ετεροτοπίας. Δημιουργίας μιας αντίθεσης για να επιτευχθεί μια σύνθεση. Στην διαλεκτική (χρησιμοποιώ το υπεραπλουστευτικό σχήμα Fichte θέση - αντίθεση - σύνθεση) η αντίθεση είναι απαραίτητη για να μπορέσει να ξεπηδήσει το θετικό, μέσα από την άρνηση (η άρνηση κυοφορεί το θετικό - άρνηση της άρνησης).

Μπορεί στα αστικά πλαίσια η τέχνη του δρόμου, να είναι βανδαλισμός για πολλούς. Αλλά χωρίς να εκμηδενίζει αυτά τα πλαίσια, με το να τα αρνείται με τέτοιο τρόπο, μέσω της Τέχνης, καταφέρνει να προσεγγίσει την σύνθεση. Αυτό είναι πολύ περισσότερο από ό,τι τολμούν οι περισσότεροι καλλιτέχνες να προσφέρουν στην τέχνη και κατ' επέκταση στην κοινωνία, αφού η τέχνη είναι και πρέπει να είναι ένα κοινωνικό γεγονός.

Το θέμα δεν είναι αισθητικό απλά. Είναι βαθιά πολιτισμικό.

______________

[1] Μισέλ Φουκώ, ''Ομιλίες και Γραπτά 1984, Περί αλλοτινών χώρων (διάλεξη στη λέσχη αρχιτεκτονικών μελετών, 14 Μαρτίου 1967)''. Architecture, Mouvement, Continuité, τεύχος 5o, Οκτώβριος 1984.

Πολυτεχνείο, η εξοικείωση με το χειρότεροΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Πριν από λίγα 24ωρα, η όψη του Πολυτεχνείου επί της οδού Στουρνάρη καλύφθηκε από ένα τεράστιο γκράφιτι. Είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει παρά ελάχιστα κενά. Είναι τόσο απόλυτο ως προς την πρόθεση, τόσο συμπαγές ως προς τη στόχευση, όσο αδύνατον είναι να αφαιρεθεί αν δεν βρεθεί κάποιος να πληρώσει για τον καθαρισμό του κτιρίου.

Βεβαίως, το ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ ποτέ δεν ήταν καθαρό. Απλώς, αυτή η παρέμβαση, την οποία κάποιοι που αντιπαθούν την «αστική στειρότητα» την εκλαμβάνουν ως εξελιγμένο δείγμα της street art (διάβασα και τον όρο post-graffiti σκηνή), εκφράζεται μέσα από την εξωστρεφή αυθάδειά της. Είναι, με άλλα λόγια, μια παρέμβαση που, καθώς καλύπτει το σύνολο της εξωτερικής όψης επί της οδού Στουρνάρα, δηλώνει με επιθετική αυτοπεποίθηση ότι το γενικότερο κλίμα παρέχει ηθική νομιμοποίηση. Καμία πολιτική αρχή, καμία πρυτανεία, καμία τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπόρεσε όχι να επιλύσει το θέμα του συνεχούς βανδαλισμού αλλά να προτείνει, έστω, μια ρεαλιστική προσέγγιση. Η εκ των προτέρων

δηλωμένη ηττοπάθεια, αλλά και ο φόβος να εκφραστεί από επίσημα χείλη μια ρήξη με την κουλτούρα των βανδαλισμών και τους υποστηρικτές της, επιβεβαιώνεται και από την απουσία οποιασδήποτε κίνησης τα τελευταία 24ωρα.

«Είναι έλλειμμα αγωγής και πολιτισμού, καθώς πρόκειται για ένα μνημείο», είπε σε τηλεφωνική συνομιλία ο πρύτανης του ΕΜΠ, Ιωάννης Γκόλιας, ο οποίος, όμως, αρνήθηκε να καταδικάσει τον βανδαλισμό του κτιρίου. «Eχω πολλά να καταδικάσω και δεν θέλω να μπω σε αυτήν τη λογική. Δεν εκφράζω ούτε ευαρέσκεια, ούτε δυσαρέσκεια». Ο κ. πρύτανης απέδωσε αυτήν την «απόσταση» στις αντικειμενικές δυσχέρειες του ιδρύματος. «Δεν έχω φύλακες. Από τους 40 έχουν μείνει οι τρεις. Εχουμε πάρει ελάχιστους επιπλέον και τι δεν ακούσαμε γι’ αυτό. Οσους έχουμε, φυλάνε τον εσωτερικό χώρο. Δεν έχουν οπτική επαφή με το τι συμβαίνει εξωτερικά. Το είδα κι εγώ αυτό που συνέβη, αλλά τι θέλετε να κάνω; Να βάλουμε χρήματα και μετά να μην έχουμε να πληρώσουμε ούτε τη ΔΕΗ; Προσπαθώ να θέσω προτεραιότητες. Οπότε, θα μπορούσα να καταδικάσω αυτό που έγινε, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορώ να το κάνω».Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συνηθίσουμε το θέαμα.

Σχετικά με το γκραφιτι στο Πολυτεχνείο

1540601

από έκπληκτος  08/03/2015 9:09 πμ.,

Πόλη - Δημόσιοι/Ελεύθεροι Χώροι

...

Δεν έχω κατέβει ακόμα κέντρο να το δω αλλά γενικά έχει ξεφύγει το πράγμα. Ποιός/-α/-οι είναι αυτός/-η/-οι που ουσιαστικάεπιβάλλει να μην αναγράφονται συνθήματα στον πιο ιστορικό τοίχο των Εξαρχείων και επίσης επιβάλλει την αισθητική του σε όλους μας δίχως να δίνει δεκάρα για το αν μας αρέσει κάτι ή όχι? Από πριν χαλιόμουνα με το ότι αντί για πολιτικά συνθήματα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται πολλές ηιπ-χοπ τζίφρες και ανούσια γκραφίτι;

υγ1 γιατί καμία συλλογικότητα δεν έβγαλε ανακοίνωση;

υγ2 στην καρδιά της "αυτοοργάνωσης" (ο Ντουρούτι να την κάνει) περιμένουμε την κακή Πρυτανεία να "καθαρίσει" για εμάς;

μαρεσε

1556289

από @  08/03/2015 12:30 μμ.,

αν μπορούσα θα έβαφα όλη την πόλη μαύρη κατράμι

η τεχνη θελει θυσιες

1556291

από τεχνολογος  08/03/2015 12:33 μμ.,

μυνηματα μπορουν να σταλουν και μεσα απο το γκραφιτι... αλλα πολυ μαυριλα ρε διαολε.

ανακοινωση;;

1556295

από blu  08/03/2015 1:01 μμ.,

δεν το βρισκεις λιγο τραβηγμενο να ασχοληθει οποιαδηποτε συλλογικοτητα με κατι ειλικρινα τοσο ασημαντο;;και ανουσιο;;και για ποιο λογο ακριβως να ασχοληθει με κατι τετοιο;δεν καταλαβαινω...

τι παει να πει ιστορικος τοιχος;;το προβλημα σου ειναι μην τυχον και προσεβληθησαν τα ντουβαρια;;ποιος σου ειπε οτι περιμενουμε την πρυτανεια να το καθαρισει;;δε σου περασε απο το μυαλο οτι καποιοιοι-ες μπορει να μην ενοχλουμαστε απο την παρουσια του συγκεκριμενου γκραφιτι;;(σιγουρα προτιμω να βλεπω αυτο παρα ταγκιες). οσο για πολιτικα συνθηματα(που ουτως ή αλλως δεν υπηρχαν στον συγκεκριμενο τοιχο) υπαρχει απλετος χωρος. το ιδιο και για αφισες

οσο για την ιστορικοτητα του χωρου ας ξεκολλαμε σιγα σιγα απο στειρες μουσειακες αντιληψεις....

εμενα προσωπικα μου αρεσει.οχι τοσο  αισθητικα οσο για τα συναισθηματα που εγειρει μεσα μου.νομιζω οτι εκφραζει τον χαοτικο και ασφυκτικο χαρακτηρα μιας καταβαραθρωμενης πολης

μην τα τραγικοποιείς...

1556296

από @  08/03/2015 1:28 μμ.,

μπορείς μια χαρά να γράψεις σύνθημα πάνω στο γκράφιτι. Ίσα, ίσα το να το κάνεις δρα αποθαρρυντικά για το μέλλον καθώς είναι μεγάλη η ποσότητα χρωμάτων που χρησιμοποίησαν. Απλά γράφεις με σπρευ άλλου χρώματος από του γκράφιτι.

Αυτά περί επιβολή αισθητικής είναι αηδίες. Με την ίδια λογική κι εμείς επιβάλουμε αισθητική σε αυτούς που δε γουστάρουν τα πολιτικά μας συνθήματα...Δίνουμε δεκάρα; Μπαααα.....Και καλά κάνουμε.

Τράβα λοιπόν και γράψε. Δεν είναι και καμια επανάσταση για να το κάνεις ζήτημα πρώτου πληθυντικού

από ξάνθη

1556297

από τέρμα τσίτα μπόμα αναρχικός  08/03/2015 1:35 μμ.,

το indymedia είναι σάιτ εξαρχείων;;

τι 'ναι αυτά ρε; εμείς οι ξένοι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα

Η κοινή λογική το λέει.

1556311

από ου δε φοράει παρωπίδες γηπεδικές  08/03/2015 2:40 μμ.,

Δεν είναι θέμα αισθητικής αλλά θέμα προστασίας του πιο ιστορικού τοίχου των Εξαρχείων, όπως λες και εσύ ο ίδιος.

Αν θες να το ψάξεις σοβαρά, μίλα με ένα χημικό ή απλά με ένα έμπειρο χρωματοπώλη, να σου εξηγήσουν πόσο βλάπτει ένα τοίχο το διαρκές βάψιμο με χίλιες δύο διαφορετικές τοξικές ουσίες.

Και επιτέλους κάποια στιγμή ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν προσθέτει κάτι ως επιχείρημα η απλή αναφορά του ονόματος ενός αναρχικού (εδώ, για τον Ντουρουτι).

Το εν λόγω γκραφίτι

1556382

από Γκραφίστας  09/03/2015 2:04 πμ.,

h**p://www.inexarchia.gr/sites/default/files/inexarchia_polytexneio_graffiti_9_0.jpg

ο τοίχος είχε την δική του ιστορία

1556410

από @το ξεπέρασμα της τέχνης  09/03/2015 1:55 μμ.,

...τα λεφτά που έχουνε κονομήσει Πρυτανεία ακαδημαικοί και κομματική σία, ξασπρίζοντας το Πολυτεχνείο κάθε τρεις και λίγο από συνθήματα, γκράφιτι κτλ. στο όνομα της και καλά 'ευπρέπειας' και της "ιστορικότητας του χώρου", αλήθεια, κανείς δεν το έχει σκεφτεί?

mia xara

1556481

από @mia xara  09/03/2015 6:26 μμ.,

kalhtera apo prin einai to ktirio me ta xrwmatakia tou cool arxike asxolisou me kana mistho me kamia ergasiakh synthikh pou pae kata diaolou kai ase tra gkraffiti gia meta thn epanastash

Τι εννοείς έχουν κονομήσει...;

1556492

από @  09/03/2015 7:07 μμ.,

Τι σχέση έχει η Πρυτανεία και οι καθηγητές με τον καθαρισμό κτιρίων του πανεπιστημίου;

Έτσι πετάς μια θολή κατηγορία σε στυλ Πρώτο Θέμα και νομίζεις ότι θα δικαιολογήσεις την καφρίλα;

Καταρχήν το υπουργείο πολιτισμού είπε σήμερα ότι θα αναλάβει αυτό τον καθαρισμό με δικούς του τεχνίτες. Άρα ποιό κόστος, δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι;

...

1556510

από @  09/03/2015 8:22 μμ.,

καλα αυτο το κανανε σε ενα βραδυ χωρις να τους παρουν χαμπαρι;!

http://www.megatv.com/koinoniaoramega/default.asp

δειτε εδω ο Ο Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Παναγιώτης Σγουρίδης των Ψεκασμένων τι λεει στο 6:35 και μετά.

Το ότι το τσεκούρι κρέμεται

1556539

από Stou0ia  09/03/2015 9:45 μμ.,

Σε ποιούς θα αποδώσουν ευθύνες και σε ποιούς θα περιοριστεί η πρόσβαση με βάση την "λεηλασία" του οικοδομήματος; Αν δεν το βλέπουμε κι αυτό να μας έρχεται τότε η διορατικότητα έχει πέσει κάτω απ'το μηδέν. Ας συνεχίσουμε την ανοχή στην καγκουριά και σαν καλοί στρουθοκάμηλοι θα μαζευόμαστε σε καμιά πλατεία μπας και οργανώσουμε κάτι.

α καλά

1556573

από 3 πουλάκια κάθονται  10/03/2015 12:56 πμ.,

Να πω το κρίμα μου, ούτε εμένα δεν με ξετρέλλανε το γκράφιτι αισθητικά (όταν το είδα όλο, στην αρχή γούσταρα). Αλλάαν πιστεύει κάποιος ότι το γκραφίτι θα είναι η αφορμή για να μας "διώξουν" από το Πολυτεχνεία, ε είναι μακριάααααααα νυχτωμένος

2 διευκρινισούλες σε σχέση με προαναφερθέντα

1556575

από Ακριβοδίκαιος  10/03/2015 1:32 πμ.,

1) (...)οσο για πολιτικα συνθηματα(που ουτως ή αλλως δεν υπηρχαν στον συγκεκριμενο τοιχο)(...)

Οι συγκεκριμένοι τοίχοι (όπως και όλο σχεδόν το ΕΜΠ) είχαν πολιτικά συνθήματα, μαζί με τις ταγκιές.

2) Η αλήθεια είναι ότι η πρυτανεία δεν πολυβάφει και τόσο συχνά το ΕΜΠ. Για την ακρίβεια, έχει κάτι χρόνια να το κάνει. Να μου έλεγες για την πρυτανεία του ΕΚΠΑ, πάσο.

Ksehou

1556576

από Mixalis m  10/03/2015 1:36 πμ.,

Οι τυποι νομιζαν οτι θα το κανουν και ουτε γατα ουτε ζημια τωρα αληθεια!.?οπως καλυπτουν ενα βαγονι τρενου με το ονομα τους και μετα ειναι αρχηγοι στην παρεα? οποιος γουσταρει  αυτου του ειδους τους γγραφιταδες να τους παρει σπιτι του!!

 

Πως μπορουμε να μαθουμε ποιοι ειναι οι συγγεκριμενοι ?

 

εμενα δε μ αρεσει

1556591

από @...  10/03/2015 3:11 πμ.,

Ναι, ωραια, ειναι ασχημη η Αθηνα, τσιμεντο, κλπ, Αλλα γιατι θα πρεπει να γινει ακομα πιο σκοτεινη και μιζερη? Γιατι να εκφραστει το αυτονοητο μεσα απο ενα γιγανταιο καταθλιπτικο γκραφιτι?

Αδιαφορω για το αν ειναι σωστο η λαθος να βαφτει ενα ιστορικο κτηριο οπως το Πολυτεχνειο. Αλλα, συμφωνα με τη δικη μου αισθητικη, το γκραφιτι ειναι αθλιο και δε βοηθαει σε τιποτα. Δεν καλυτερευει σε τιποτα την περιοχη, ουτε βαζει σε

σκεψεις αυτον που θα το δει. Πιο πολυ μουντζουρα. Στην τελικη ας το κανανε κανα κοκκινο η πρασινο.

...

1556649

από ...  10/03/2015 9:04 πμ.,

Αυτοί κάλυψαν με γκράφιτι το Πολυτεχνείο

Βανδαλισμός ιστορικού κτιρίου ή πρωτοποριακή καλλιτεχνική παρέμβαση σε μια άχρωμη πόλη; Τι λένε οι δημιουργοί του γκράφιτι που κάλυψε το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου Αθηνών στην οδό Στουρνάρη news247 Μάρτιος 09 2015 10:09

Ενώ η συζήτηση για το γκράφιτι που κάλυψε σε μια νύχτα το Πολυτεχνείο έχει πάρει διαστάσεις αστικού σκανδάλου με εκατέρωθεν αντικρουόμενες απόψεις, οι δημιουργοί του φαίνεται πως θέλουν να παραμείνουν άγνωστοι.

Ωστόσο η Athens Voice έψαξε και βρήκε έναν γκραφιτά που τους γνωρίζει και του ζήτησε να πει δυο λόγια γι αυτούς, τη δουλειά τους και τα κίνητρά τους:

"Σίγουρα τον τελευταίο χρόνο ο κάθε ένας από εμάς θα έχει σταθεί έστω και για λίγο μπροστά στα τεράστια μαυρόασπρα graffiti που κατά καιρούς δημιουργούνται σε διάφορα σημεία της πόλης.  Oι καλλιτέχνες που τα δημιουργούν υπογράφουν με τα ονόματα «Icos&Case» και κατατάσσονται κατά κάποιο τρόπο στη βερολινέζικη σχολή του graffiti.

Λειτουργούν μεθοδικά, ως ομάδα, όχι ιδιαίτερα πολυμελή, με πλάνο Α και πλάνο Β, ετοιμάζουν τα σχέδια από πριν, προμηθεύονται τα υλικά, ντύνονται κατάλληλα για να μη κινούν καμία υποψία (κάποιοι ισχυρίζονται ότι τους έχουν δει να είναι ντυμένοι ακόμα και με τις φλούο στολές του Δήμου) και μετά επιδίδονται στο έργο τους με ακαριαίο τρόπο και εξωφρενικές ταχύτητες αφήνοντας τα επικών διαστάσεων εικαστικά τους στίγματα στα πιο κεντρικά σημεία της πόλης.

Τα μπλεγμένα τους γράμματα (wildstyle) μαζί με τους ασπρόμαυρους εξωγήινους χαρακτήρες δημιουργούν ένα πολύ ιδιαίτερο αποτέλεσμα που σίγουρα τους κάνει

μοναδικούς. Η εικαστική σύνθεση, το μήνυμα, τα υλικά παρουσιάζουν μια διαφορετική πρόταση προς το μεγάλο κοινό, κάτι παρόμοιο δεν νομίζω να έχει υπάρξει στη χώρα μας. Αυτό που σε εντυπωσιάζει με τη πρώτη επαφή είναι το σοκ του μεγέθους. Όλα τα υπόλοιπα έπονται".

Πώς έφτιαξαν το γιγαντιαίο γκράφιτι στο Πολυτεχνείο

"Πριν λίγες μέρες οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες παρουσίασαν μια μοναδική εικαστική πρόταση για την πόλη της Αθήνας στο κτίριο του Πολυτεχνείου Πατησίων και Στουρνάρη γωνία. Πραγματικά όταν το αντικρίζεις νοιώθεις δέος ως προς τον όγκο του, τη σύνθεση, τη ταχύτητα της διεκπεραίωσης, την επικινδυνότητα της αποστολής.

Το έργο έγινε μέσα σε 3 διαφορετικά sessions με ρολό και πλαστικό χρώμα, όχι σπρέι, η πράξη αυτή έχει αρκετά μηνύματα για όλους εμάς. Οι καλλιτέχνες θέλουν να υπενθυμίσουν μάλλον ότι το graffiti σαν τέχνη έχει τεράστια δυναμική χωρίς όρια και μπορεί να γίνει παντού. Όλα βάφονται: παράθυρα, αφίσες, πεζοδρόμια, στάσεις λεωφορείων, κολώνες και ότι άλλο φυσικό εμπόδιο υπάρχει, με ανελέητο τρόπο ακριβώς για να προκαλέσει το σοκ. Καλό θα ήταν να μην κρίνεις αρνητικά ότι δεν αντιλαμβάνεται η οπτική σου αντίληψη, υπάρχουν «ψυχές» που αντιδρούν με αυτό τον τρόπο σε αυτό το παγκόσμιο δράμα που λέγεται κρίση. Εσύ αντιδράς έτσι, ο άλλος αλλιώς.

Για το συγκεκριμένο graffiti μαίνεται ένας πόλεμος ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους πολέμιους αλλά για τους καλλιτέχνες που το υπόγραψαν έχει ήδη αποπερατώσει την αποστολή του".

Πηγή: Athens Voice

το θεμα δεν είναι αισθητικό

1556690

από @dispossessed  10/03/2015 12:38 μμ.,

Εμένα μου αρέσει πολύ σαν έργο τεχνης και το βρισκω μια καταπληκτικη δηλωση διαμαρτυρίας αλλά διαφωνώ με πολλά όσον αφορά την επιλογή του μέρους. Να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κανένα φετίχ με τα νεοκλασσικά (συμφωνω με τον  Άρη Κωνσταντινίδη που τα θεωρούσε εντυπωσιασμούς ημιμαθων λεφτάδων χωρίς αρχιτεκτονική αξία τουλάχιστον μεσα στο ελληνικό τοπίο - πιστευω στην διατηρηση τους για ιστορικους πιο πολυ παρα για αισθητικους λογους αν και πολλα ειναι εντυπωσιακα) και ασχολούμαι με το street art. Το συγκεκριμένο έργο όμως σπάει μερικούς ηθικούς κανόνες. Και οκ τους ηλίθιους νόμους για τα γκράφιτι μπορούμε να τους γράψουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας και μπράβο μας αλλά:

1. Δεν είναι σωστό να πατάς έργο άλλου - σ' αρεσει δεν σ'αρεσει την δουλειά του άλλου την σεβεσαι ακόμα και αν έχεις προηγούμενα μαζί του. Το κτίριο είναι έργο του Λύσανδρου Καυταντζόγλου, δεν το βρισκω κανενα αριστουργημα αλλα ειναι ενδιαφέρον και μου φαινεται πιο ενταξει να αφεθει στην φυσική φθορά του. Επισης καλυφθηκαν και γκραφιτι αλλων - λιγοτερο καλα αλλα γιατι να τα καταστρεψεις με το δικό σου;

2. Δεν πατάμε επίσης συνθήματα και αφίσες  με πολιτικό περιεχόμενο απο τον χώρο του αντιεξουσιαστικού κινήματος και της αριστεράς. Πατάμε αφίσες με διαφημιστικό / προσβλητικό / φασιστικό / ρατσιστικό / περιεχόμενο και οχι αυτες που μιλουν για αγωνες- ειναι σαν να κοβεις τις φωνες διαμαρτυριας των αλλων για να φωναξεις εσυ πιο δυνατα και μονος σου ενω οι αγωνες πρεπει να ειναι συλλογικοι και οχι μονο ατομικοι. 

3. Δεν κάνεις σε ένα κτίριο επεμβάσεις που μπορεί να έχουν μη αναστρέψιμο χαρακτήρα στα δομικά χαρακτηριστικά του κτιρίου εκτός και αν το κτίριο είναι κατεστραμμένο αλλά ακομα και τότε αυτο σηκώνει κουβέντα.

4. Τους χώρους μαρτυρίου και με έντονο πολιτικο συμβολισμό δεν τους διεκδικούμε για δικούς μας για να ικονοποιησούμε το εγώ μας. Αν θελουμε να κανουμε κατι να το κανουμε αλλα οχι σε ολοκληρο το μερος. 

5. Ολοι οι μεγαλοι γκραφιταδες βλ. Banksy αλλα και  πολλοι land and street astists βλ. Christo and Jean Claude εκαναν επεμβασεις  που δεν ειχαν στοιχεια μονιμης παρεμβασης. Η ιδια η φυση του γκραφιτι και της τεχνης του δρομου ειναι προσωρινη - το να επιβαλλεις την αιωνια διατηρηση του εργου σου ερχεται σε αντιθεση με το δικαιωμα της επιλογης που καθε καλλιτεχνης του ειδους κατα την γνωμη μου πρεπει να δινει στον θεστη.  

6. Τα παραπανω δεν ισχυουν σε τρεις περιπτωσεις μονο :α. οταν ο καλλιτεχνης επεμβαινει σε πραγματικα μισητα συμβολα πχ τειχος Βερολινου, τειχος στην Γαζα κ.α. β. οταν ο καλλιτεχνης πληρωνεται απο εναν σπονσορα για να κανει μια μονιμη παρεμβαση μεγαλων διαστασεων σε ιδιοκτησιες ιδιωτων γ. ο καλλιτεχνης εχει αδεια απο τον αρμοδιο φορεα για κατι τετοιο και το εργο ειναι προιον μελετης σε σχεση με αναπλαση πολης πχ η αμφιλεγομενη παρεμβαση στις οψεις των κτιριων στα Τιρανα απο τον Εντι Ραμα - συνηθως εχουν ερωτηθεί πρώτα οι ενδιαφερομενοι δηλαδη οι κατοικοι και οι ενωσεις αρχιτεκτονων και εικαστικων. 

Θα μπορουσαν να ειχαν φτιαξει το ιδιο εργο σε αφισες και να τις κολλαγαν στο κτιριο ή απλα να διαλεγαν ενα απο τα διπλανα κτιρια (καποια εχουν επισης εντονο συμβολισμο και θα ηταν πιο σαφης δηλωσης επαναστατικοητας) - θα ηταν εξισου εντυπωσιακο και θα φεροταν με πιο πολυ πολυ σεβασμο στο κτιριο του Πολυτεχνειου. 

μια χαρα

1556713

από @αγαβ  10/03/2015 2:52 μμ.,

Καλά τα πάνε οι χρήστες του μέσου....

Από Αθενς Βοϊς μέχρι "να τους πάρουν σπίτι τους"

...

1556724

από @  10/03/2015 3:44 μμ.,

ακουμε συχνά "βανδαλισμος ή εργο τέχνης", βανδαλησμός ήνε η κατάργηση του ασύλου και όχι το γκράφιτη..γτ τα μμε ιδικά , ευαισθητοποιήθηκαν για την ιστορία του κτιρίου

Βασικά υπάρχει το εξής προβληματικό:

1556741

από @  10/03/2015 5:01 μμ.,

Όταν μια νεοφιλελεύθερη φυλλάδα όπως η Athens Voice χειροκροτεί με ενθουσιασμό κάτι, τότε έχω ένα επιπλέον λόγο να είμαι επιφυλακτικός.

Το να μπαίνει εδώ αναδημοσίευση από αυτή την πασοκική φυλλάδα και μάλιστα με σύνδεσμο (να πάρει και traffic...), δείχνει ότι τελικά δεν υπάρχει πολιτικό κριτήριο, μόνο εντυπώσεις από τη μαζική κουλτούρα του διαδικτύου.

Κάποτε δίναμε τις ίδιες μάχες ενάντια σε 3 ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Δεν έχει αλλάξει κάτι.

Όλα καλά δεν τρέχει..

1556756

από @μπογιατζής  10/03/2015 5:49 μμ.,

Παιδια γενικα τα γκράφιτι πατιούνται με γκράφιτι και τα πολιτκά συνθήματα γράφονται όπου υπάρχει χώρος..και συνήθως υπάρχει πολυς ακόμη και μέσα και γύρω από το σχέδιο ( :) ). Από ότι ξέρω τα γκράφιτι έχουν όλα ημερομηνία λήξης που συναρτάται από τα respect που παίρνει από τους άλλους γκραφιτάδες (η λέξη καλλιτέχνες χρησιμοποιήθηκε πολύ εδω μέσα..) ή και όχι. Ο τοίχος του πολυτεχνείου εξελίσσεται και δεν θα μείνει έτσι για πάντα  Η μόνη μαλακία είναι η μέχρι πάνω μαυρίλα του background που βέβαια μπορεί να ψειριστεί από τον επόμενους .. Όσον αφορά το ιστορικό κτήριο να θυμίσω ότι ήταν ήδη βαμμένο και κατράμι κατά τόπους από τα μπουκάλια και την τσίκνα..

Όποιος θέλει χρώμα χώνεται και το βάζει είναι η γνώμη μου..Τώρα για αποφάσεις απο αρχες και @@δια... ας κάνουν ότι θέλουν και πάλι βαμμένα θα τα βρούν.

 

και ξαφνικά

1556772

από @  10/03/2015 7:46 μμ.,

Ακούμε απο τα ΜΜΕ,πρυτάνεις,πολίτες να μιλούν για την ιστορία του κτιρίου,"αγνοόντας" ίσως πος υπήρχαν τότε άνθρωποι που ταμπουρομένη μέσα έδωσαν την ζωη τους ( είδα το σχόλιο  1556724 ) και σκέφτηκα ότι όντως αν υποθέσουμε πος έχουμε "αριστερή" κυβέρνηση ότι πρέπει να συζητηθή το θέμα του ασύλου...  αυτοι μιλούν για τοίχους αλά η ρίζα του πολυτεχνείου ήνε στους αγώνες  και στην ουσία πως δεν επιτρέπεται να μπαίνουν μπάτσοι σε αυτά τα μέρη γιατή η ιστορία δεν ήνε ο τοίχος αλά το τη γινόταν εκήνην την εποχή ( στρατιοτικός νόμος και αστυνομοκρατία) η ουσία ήνε να ξανασυζητηθή το θέμα ασύλου Πιστέβο

 

Ευγενες το κινητρο?

1557028

από Οχι  11/03/2015 8:55 μμ.,

παιδες  μην ξεγελιεστε δεν υπαρχει κανενα ιδεολογικο πολιτικο κινητρο απο πισω οπως φανταζεστε! ηθελε ο γγραφιτας να προκαλεσει σαλο γυρω απο το ονομα του και να διαφημιστει!ξερω τα ατομα που το εκαναν ειναι μια ομαδα τατουατζηδων πριν δυο χρονια καναν τα γραφικα της lifo τωρα ηρθαν και αυτοι στα εξαρχεια να πουλησουν αντεργκραουντ  .χιπστεραδες του βοθρου

Διαφημιστικό τρικ.

1557055

από @  11/03/2015 10:38 μμ.,

Η συγκεκριμένη ομάδα έκανε ό,τι έκανε για να κάνει διαφήμιση και να πάρει δουλειές από εταιρείες.

Τσίμπησαν όλοι.

1557291

από στη φάκα της lifo  12/03/2015 6:21 μμ.,

'Ενα απλό, παιδαριώδες θα έλεγα, κόλπο διαφήμισης, το οποίο στο εξωτερικό έχει γίνει για πρώτη φορά πριν...τριάντα σαράντα χρόνια, έκανε πάλι όλα τα ΜΜΕ, κινηματικά και καθεστωτικά, άνω-κάτω.

Αναρωτιέμαι πόσο κορόιδα νιώθουν όλοι όσοι έκατσαν και έγραψαν μπουρδολογίες σε διάφορα blogs υπέρ ή κατά της ενέργειας, νομίζοντας ότι ήταν μια ακτιβιστική πράξη.

Έχουμε περάσει σε μια φάση όπου κουμάντο κάνουν οι αυτοματισμοί και με το που δημοσιεύεται κάτι στο internet, χιλιάδες άτομα σπεύδουν να πουν σώνει και καλά την αποψάρα τους, ΧΩΡΙΣ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ.

Και κατά τα άλλα το internet δεν είναι σαν την τηλεόραση, έτσι;

Κάποιος που θυμάται τα βαν του ΑΝΤ1 να πρωτο-καίγονται...

Γνωστός, Γνωστός.

1557303

από dynamic anarchy  12/03/2015 7:59 μμ.,

Είναι ομάδα, αλλά τα κουμάντα τα κάνει ένας (Γνωστός και ως Τακι Τσ. σε όσους είναι στο χώρο του στρίτ αρτ), πολλά χρόνια ποζεράς. Διαφήμιση και πάλι διαφήμιση λέγετε.

Η παραπληροφόρηση είναι μεγάλο πρόβλημα.

1557320

από Ν.  12/03/2015 9:28 μμ.,

Και εμένα αυτό που με προβληματίζει δεν είναι τόσο το γκράφιτι (έτσι κι αλλιώς ειπώθηκε ότι τα μάρμαρα θα έχουν φροντίδα σύντομα) αλλά ότι όλοι πέσαμε στη διαδικτυακή φάκα μέσα σε μια μέρα. Δε χρειάστηκε πολύ, μερικές αναδημοσιεύσεις στο facebook.

 

Ρε θα μας

1557361

από τρελάνετε;  13/03/2015 1:36 πμ.,

Δίνετε βήμα σε ποζεράδες σαν τον Τάκι Τσά να κάνουν διαφήμιση ;

 

Τέρμα στην προβολή ρε έλεος.

 

Να ασχοληθεί ο χώρος με κάτι πιό σοβαρό απο τον Τάκι Τσά και τους γκραφιτο-ποζερο-τατουατζίδες.

Από τη στιγμή

1557413

από έκπληκτος  13/03/2015 8:27 πμ.,

που "γά..σε" έναν ιστορικό χώρο με τόση ευκολία και άνεση δεν είναι δυνατό να μην το σχολιάσεις. Στη φάκα πάντως έπεσε για άλλη μια φορά μεγάλη μερίδα του "χώρου"  που υποσυνείδητα αυτο-λογοκρίνεται-ακρωτηριάζεται με πρόθεση η άποψη της να... "ταιριάζει" σε αυτό που φαντάζεται πως εκφράζει την αναρχική "πλειοψηφία" για να μην μείνει στην απ' έξω.Επίσης είναι τραγικό πως μετά από τόσα χρόνια - και πολλά παρόμοια περιστατικά - πόσος πολύς κόσμος ακόμα συγχέει την ελευθερία (και της έκφρασης ) με το "κάνω ότι μου καυλ.σει" και πως επίσης πόσοι πολλοί έχουν στο μυαλό τους την μελλοντική ουτοπική κοινωνία (κ των Εξαρχείων) ως γκέττο, με σκουπίδια, βαμμένα τα πάντα χωρίς νόημα, πρεζάκια,εμπόριο (καπνού και φούντας) από οργανωμένα κυκλώματα κτλ

   Χρόνια παλιότερα έκανα ατέλειωτες βόλτες πέριξ της πλατείας για να δω ένα ωραίο καινούργιο σύνθημα, μια άποψη, κάτι δημιουργικό. Πλέον σε έναν τοίχο τα 80 στα 100 γραψίμτα είναι τζίφρες (ταγκιές τα είπε ένας πιο πάνω). Πιστεύω πως

δεν γίνεται να υπαγορεύσεις στον άλλον πως θα εκφραστεί ούτε έχει νόημα να μπεις στην κουβέντα αν αξίζει κάτι ή όχι. Αλλά οι ταγκιές πρέπει πραγματικά να απαγορευτούν δια καδρονιού και κλωτσοπατινάδας.

   Πήγα και είδα το δημιούργημα στη Στουρνάρη και από κοντα ήταν πιο ωραίο απ' ότι στα ΜΜΕ. Αλλά ρε μεγάλε... ποιός είσαι και αποφάσισες σε μια νύχτα για το ποιά μορφή θα έχει η αριστερή μεριά του ΕΜΠ? Επίσης ο τοίχος αυτός έχει μια ιστορία και δεν προσφέρεται κατ' εμένα για γκράφιτι γενικώς. υπάρχουν δεκάδες τοίχοι στα πέριξ αλλά και ακόμα περισσότεροι εκτός Εξαρχείων όπου εκεί όμως παραμονεύουν μπάτσοι κλπ καθώς εκεί ούτε δολοφονήθηκαν, ούτε συνελήφθησαν, ούτε ξυλοκοπήθηκαν άνθρωποι   προκειμένου να έχεις εσύ τη δυνατότητα να καταχραστείς την εξτρά ελευθερία που κέρδισαν. Εσύ όμως εκεί... στο καλύτερο "οικόπεδο"! Άσε και λίγο χώρο για τους άλλους... δεν είσαι μόνος σε αυτή τη ζωή!

   Τέλος πάντων, δεν πειράζει που έχουν γίνει τα Εξάρχεια μπουρδέλο από τα βαψίματα, δεν πειράζουν τα γκράφιτι της ΑΕΚ δίπλα στο μνημείο του Γρηγορόπουλου, δεν πειράζει η πρέζα, η Αλβανική μαφία, τα σκουπίδια, το λαθρεμπόριο (από οργανωμένα κυκλώματα), οι αναίτιοι ομαδικοί ξυλοδαρμοί, οι αναρχο-χίπστερ (καλά το λέω;), οι φραπουτσίνο στις πορείες, οι φωτιές (ακόμα και με πλαστικά) για να ζεσταίνονται οι ντίλερ, οι απολιτίκ "κακόμοιροι" μετανάστες (οι ντόποιοι νοικοκυραίοι είναι μλκες, οι μετανάστες νοικοκυραίοι είναι καλοί!) δεν πειράζει το ένα δεν πειράζει το άλλο.... να δω που θα καταλήξουμε. (μάλλον εκεί που κατέληξε το Κρόυτσμπεργκ. μια πάλαι ποτε επαναστατημένη συνοικία που τώρα απλά έχει ωραία μπαράκια)

δε νομιζω οτι εχει και πολλη σημασια

1557490

από blu  13/03/2015 4:01 μμ.,

ασχετα με το ποιος  χιψτερας/ ποζερας  γνωστος γνωστου κτλ το εκανε για διαφημιστικους ή οχι λογους, για μενα ειναι ευχαριστο το γεγονος οτι ανοιξαν τοσες συζητησεις περι αντιληψης της αισθητικης, περι υποκειμενικοτητας της τεχνης,  μουσειακης vs εδω-και-τωρα ελευθεριας, ελευθεριας της εκφρασης. ακομα και ως αποδειξη οτι λιγο πολυ ολοι-ες καποια στιγμη μπαινουμε στη φακα να υποστηριξουμε σχεδον δογματικα τη μια πλευρα ενος διπολου. δε βρισκω κατι αρνητικο σε αυτο, προωθηθηκε η συζητηση μεσω ενος τετοιου ειδους διχασμου

Συζητήσεις άνοιξαν, ναι.

1557502

από σίγουρα  13/03/2015 4:48 μμ.,

Αλλά οι συζητήσεις αυτές δεν περιέχουν καμία απολύτως κριτική στη χρήση ενός δημόσιου κτιρίου για τη διαφημιστική καμπάνια μιας ομάδας γκράφιτι...

Και πόσο πάει μια τέτοια μπίζνα;

1557618

από στο ψητό  14/03/2015 12:54 μμ.,

Εσείς οι σχετικοί με τα γκράφιτι μπορείτε να μας δώσετε μια εικόνα για το τι λεφτά παίζουν από εταιρείες και real estate για ομάδες που θα είχαν τη φήμη ότι βάφουν μαύρο ακόμα και το Πολυτεχνείο;

Τα λεφτά είναι ανάλογα με το έργο που αναλαμβάνεις.

1557827

από ένας  16/03/2015 1:41 μμ.,

Άλλο να κάνεις κάτι σε 2 τετραγωνικά για ένα συνοικιακό μαγαζί, άλλο να κάνεις ολόκληρο μαντρότοιχο μεγάλης βιομηχανίας. Δεν υπάρχει στάνταρ τιμή.

Πάντως αυτοί που υποστηρίζουν δημόσια το βάψιμο του ΕΜΠ έχουν όλοι σχέση με τη Lifo. Κάτι συμπτώσεις.

Οι γνωστές διαδρομές του free press κυκλώματος

1557838

από κατά τύχη...  16/03/2015 3:43 μμ.,

Η μπίζνα που ακούει στο όνομα "Εμπρός" παριστάνει σήμερα ότι...κάνει περικύκλωση του ΕΜΠ, για να προστατέψει λέει το γκράφιτι από τα συνεργεία του δήμου που έχουν πάει για καθαρισμό.

 

Δύο μέτρα και δύο σταθμά

1558027

από πάντα έτσι γίνεται  17/03/2015 1:24 μμ.,

Δεν κατάλαβα τη βάση της διαμαρτυρίας των μεταμοντέρνων μετά-whatever του Εμπρός. Το γράφιτι είναι μια εφήμερη τέχνη. Όπως λοιπόν κάποιοι συνεργάτες του Lifo έβαψαν το Πολυτεχνείο, έτσι και τα συνεργεία του δήμου εκφράζονται καλλιτεχνικά με αντλίες χαμηλής πίεσης.

περί όνου σκιάς η διαμάχη...

1558061

από @  17/03/2015 3:09 μμ.,

σωστός ο τελευταίος...Εγώ πέρασα και δεν ειδα κανένα ΕΜΠΡΟΣ, εμπρός από το ΕΜΠ. Οπότε ΕΜΠΡΟΣ-ΑΝΤΛΙΕΣ σημειώσατε 2....

Υποκρισία πολλών τόνων

1558150

από heavy vehicle  17/03/2015 7:40 μμ.,

Να υποθέσω ότι η συγκεκριμένη ομάδα εργολαβίας γκράφιτι δε θα κολλήσει να κάνει το ίδιο ακριβώς στην οδό Τζαβέλλα, πατώντας τα πουλιά του Τσέρνομπιλ και τα "ΕΔΩ ΜΟΝΟ ΑΕΚ";

Πολύ καλή κίνηση από το δήμο.

1558447

από @  18/03/2015 1:56 μμ.,

Ελπίζω να καθαριστεί εύκολα και να τελειώνουμε με τους σαχλαμάρες που αντιμετωπίζουν ένα ιστορικό μνημείο ως αφορμή για να κάνουν προώθηση της μπίζνας τους.

Οι fans της Lifo και οι γραφικοί του Εμπρός ας συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν άλλοι τρόποι να ικανοποιήσουν τη βαρεμάρα τους, δεν τους φταίμε εμείς αν είναι ανίκανοι να εκτονωθούν διαφορετικά.

οτι να ναι

1558490

από σουϊκαριος  18/03/2015 4:57 μμ.,

οτι να ναι...Για γελια και τρολλαρισματα ειστε εδω μεσα!!ποιος τακι τσαν, ποια λαϊφο, τι λετε??Λαϊφο ηταν το κρου του ενος απ τα παιδια και κααααπωως αλλιως του αλλου, αλλα επειδη ειστε μεγιστοι κουτσομπολιδες και εσωστρεφεις παππουδες καλο ειναι να μην μαθετε τιποτα παραπανω!Οσο για τα τσακαλια καλα εκαναν και το εβαψαν και ΠΡΟΦΑΝΩΣ κανεις δεν μπορει να τους πει τιποτα.Λιγο ρεγουλα με τη λασπη και τη παραπληροφοριση εδω μεσα.

υ.γ:δεν τα ξερω καν προσωπικα τα παιδια-ειναι γνωστοι γκραφιταδες υ.γ2:το ιντυ το βλεπουν και οι μπατσοι μην ξεχνατευ.γ3:καλα τα λεει ο ξανθιωτης πιο πανω

ενας του "χωρου" γκραφιτας

χορος καλει γκραφιτα

1558709

από αναρχοπατερουλης  19/03/2015 9:07 πμ.,

ρε γκραφιτα του χωρου δεν κανεις καμια ταγκια ναουμε και ασε τα υπολυπα.

Αν διαβασεις παραπανω καποιος εγραψε οτι κανανε τα γραφικα της lifo.και αυτο ειναι γνωστο οπως καταλαβενεις.δεν χρειαζετε να δωσουμε ονοματα π.χ σε ποιο κρου ειναι.κτλπ.οπως κανεις εσυ.

Τωρα τα τακι τσα που γραφουνε σαφως και ειναι τρολαρισματα.μοιαζουν με ειρωνειες απο γκραφιταδες ,του αλλου χωρου που ανηκεις...κσεσ μαγγια απολιτικιλα ματσιλα θαγκ λαιφ εξυπνακισμοι  αγαπη μονο  τατουαζ ποδηλατακι μουσια μουστακια παλια ρουχα σταιλ συνεντευξουλες κλπ.

 

 

Και εμεις ξερουμε τα ονοματα τους ψηλε  και σε ποια κρου  ειναι  και τιι αντιπροσωπευουν 

που την ειδες την λασπη.?εισαι ανενημερωτος και μπενεις για να τη μπεις.

 

πες μουομως  κατι ρε φιλε γκραφιτα  που λες ειμαι γκραφιτας και περιμενεις να σε θεωρησουμε οτι εισαι ενα σκληρο αλανι του δρομου...το χιπ χοπ και το γγραφιτι κινημα ασπουμε που λετε...τι εχει και ειναι κινημα???χεικαμια σχεση με τα γκραφιτι του bronx που καναν οι καταπιεσμενοι μεταναστες η με τα εξεγερμενα γγραφιτι των ζαπατιστας?εκτος απο λιγα τα υπολυπα ειναι για το ιδιον οφελος φτιαγμενα  και μονο.Για το φειμ που λες..δεν θελω να τα ισοπεδωσω ολα αλλα...δεν κρατιεμαι το χιπ χοπ στην ελλαδα  νομιζω ειναι ενα λαιφσταιλ γκραφιτα φιλε,πως το ποπ,δεν εχει καμια αλλη πολιτικη η δεν ξερω εγω προεκταση στην Ελλαδα τωρα.

Γιατιειναι γαματο δηλαδη ρε γκραφιτα το γκραφφιτι στο πολυτεχνειο?Δεν καταλαβαινεις οτι ειναι ενα ξερατο εγωισμου μεσα σε μια πολιτικοποιημενη ζωνη και αυτο απο μονο του <<αισθητικα >>αν καταλαβαινεις....ειναι αταιριαστο.Δεν ειμαστε συντηριτικοι εμεις που πιστευουμε οτι ειναι ασχημο.Ασε τα ψευτοελευθεριακα τωρα εδω και δημοσιος χωρος και μαλακιες πεστα σε καμια συνεντευξη να ψαροσουν

σαν γκραφιτι...καλη μαλακια ειναι...ιδια με αυτα που θα δεις τον τελευταιο καιρο στο βερολινο(ιντιοτ σταιλ ρολα χιπστερια  απστρε  κετσι)Προτοποροι φερνουν τα γερμανικα σταιλσ στην αθηνα πολλυ φρες οι τυποι δεκα χρονια μπροστα....πςς..σταιλ μονο.

Λοιπον γκραφιτα κοψε λιγο εγωισμο και ξαναελα.

Παλια στην πλατεια κατι τυπακια σαν εσενα με αναποδα καπελα και μαρκες φουτερακια η σημαιουλες  με αλαζονειες και ξερογο  μπαφακια και γκραφιτακια δεν τολμουσαν να υπαρξουν ουτε για λιγο.χεστες ειστε ρε γκραφιταδες γεμιζετε με τον εγωισμο σας την πολη αντε βαψτε πουθενα αλλου τα εχετε ξεσκισει με τα ονοματα σας τα εξαρχεια σας μαθαμε.

 

 

 

 

Αναρχογκραφιτας δηλαδη...

1558713

από χαλακιαςμπα  19/03/2015 9:21 πμ.,

ρε γκραφιτα του χωρου Λυσε μου μια απορια..

Εισαι σε πορεια του χωρου που λες... για τους πολιτικους κρατουμενους π.χ και εισαι μπροστα στον τοιχο με το σπρευ σου  και σκεφτεσαι..χμ..να γραψω κατι για τους φυλακισμενους?(για καποιον αλλον????)η  να χωσω την ταγκια μου τωρα που ειναι ευκαιρια?

Τι κανεις?

πως απαντας σε αυτο το μεγαλο υπαρξιακο ερωτημα?

η μηπως γραφεις το συνθημα και μετα το υπογραφεις για να βλεπουν ολοι οτι το εκανες ΕΣΥ?

Αληθεια οι γκραφιταδες σουαγγαδες που <<εβαψαν>>το ΕΜΠ Θα εβαφαν ετσι μια εκκλησια η θα φοβοντουσαν μην τους πιασει η αστυνομια(που δεν υπαρχει στα εξαρχεια)

εισαι πολλυ yo!τα σπας!

μπατσογκραφιτας.

1558730

από @  19/03/2015 10:03 πμ.,

Σουικαριε οταν λες ΠΡΟΦΑΝως και δεν μπορει να τους πει κανενας τιποτα πως το ενοεις?οτι η πραξη τους ειναι αποδεκτη απο ολους?Η οτι...θα επρεπε να ειναι...γιατι εμενα ασπουμε η αισθητικη μου αποψη ειναι διαφορετικη,αν και το θεμα δεν ειναι θεμα αισθητικης ειναι ο συμβολισμος της πραξης το υπερ εγω αν σκαμπαζεις..οποτε εγω νομιμοποιουμε ηθικα να παω να του ζητησω να το σβησει?η  να γραψω απο πανω<< ταδε>> καργιολη σε ψαχνει ολη η πολη? .. η πρωφανΩς οχι γιατι εχει ονομα στην πιατσα αρα ρισπεκτ?

Ελα καλα δεν ηταν τοσο καιρο που συχναζατε στο γκαζι και στου ψυρη,τα εξαρχεια ειναι mainstream πια δεν σας το ειπανε?Αλλου για ταγγιες..τα εξαρχεια ανηκουν στους εξεγερμενους.

Το γκραφιτι σλογγκαν που ειχε απο κατω γιατι να το καλυψεις?τα γκραφιτι των αλλων απο κατω γιατι ρε φιλε?παει με το μεγεθος  μηπως ο σεβασμος ?και στην τελικη τι περιμενε ο δημιουργος να το σεβαστουμε και να μην ξανακολησει κανεις πολιτικη αφισα η να γραψει συνθημα?ενα χαλι θα γινοταν  απλα τωρα απο πισω θα ειχε και μαυρο επειδη το επελεξε ο ταδε γκραφιτας.

Σβηστε το ποστ του βλαμμενου δινει τα ονοματα των δικων του για να δειξει οτι <<ξερει>> και μετα το επισυμενει οτι διαβαζουν μπατσοι.μιλαμε για χαζομαρα.

πλακωσανε και οι γκραφιταδες

1558745

από @  19/03/2015 11:12 πμ.,

Ο αλλος εχει παρει ενα διαβρωτικο τζαμιων(καινουργια μοδα απο βερολινο )και εχει γραψει το ονομα του πανω στα τζαμια ολων των εισοδων πολυκατικιων,δηλαδη καθε πρωι που βγαινω απο το σπιτι πρεπει να δω την σταγμενη ταγγια του <<μπουτσερ>>πανω στο τζαμι η του <βομε>  κλπ να το αφομιωσω..κανενα πολιτικο νοημα ουτε καν υπονοουμενο..  καθολου φαντασια ο τυπος για την ταγκια του.και ο ενας και ο αλλος.

Απο την αλλη με το που βγαινεις απο τα εξαρχεια κανενα τζαμι χαραγμενο...εκει υπαρχει καταστολη..ενω στα εξαρχεια ελευθερια.Η ελευθερια μαθε οτι σταματαει εκει που ξεκιναει του αλλου και επι του συγγεκριμενου αν σε πιασω να χαραζεις στο τζαμι το ονομα σου η  να μαυριζεις το πολυτεχνειο (πατωντας πολιτικα συνθηματα) επειδη ειναι style h να το βαφεις  ροζ θα σε στειλω στο κολονακι οπως εισαι..γιατι καταργεις αυτοματα δικη μου ελευθερια..και αυτο δεν ισχυει οταν η πραξη γινετε για πολιτικο λογο αλλα οταν ο βανδαλισμος γινετε για το destryι και το fame  τοτε εισαι ο κοινος ,,ποζερας που λεμε.και ποτε δεν σου περασε απο το μυαλο να κανεισ κατι πιο <<εποικοδομιτικο>>

Παρτε το χαμπαρι ξεφτιλες γκραφιταδες η αισθητικη ειναι ηθικη και σεις απεχετε πολλυ και απο τα δυο μπορει να βρισκεται λιγη αποδοχη απο τους λεγομενους χιπστεροαναρχικους αλλα το κινημα θα σας ξερασει<< φυσιολογικα>> που λεμε αφου ειστε τελειoς διαφορετικοι με την ιδεολογια.

 

 τα ξερουμε τα ονοματα αλλα δεν τα λεμε για να κανουμε εξυπναδες  εδω μεσα.ξερουμε και πως ηταν του αλλου το crew  δεν χρειαζεται να μας το κρατας μυστικο Artist Made In Greece On Streets σου λεει κατι?Ε μαθε οτι τα <<τσακαλια>>που θαυμαζεις και λες οτι πετανε λασπη εδω μεσα για αυτους,επειδη δουλευουν για την λαιφο και οχι επειδη η ομαδα λεγετε ετσι.  ειναι και  περηφανοι ελληνες και αν θες να το διασταυρωσεις η να βρεις κατι σχετικο για αυτους απλα γγουγγλαρε εχουν δωσει παντου συνεντευξεις,κατα τα αλλα συνομοτικοτητα και μας διαβαζουν οι μπατσοι...τι βλακες.

Αν οντος εισαι του χωρου μην ανοιξεις ποτε το στομα σου σε συνελευση κινδυνευεις.Καλυτερα καπνισε κανα μπαφο να την ακουσεις να χωσεις καμια περιπλοκη ταγγια να γινεις βασιλιας.

Ένα σύντομο κουίζ:

1558865

από Berlin, Berlin  19/03/2015 7:41 μμ.,

Ποιό crew γκραφιτάδων έχει πάρει δουλειές από συνέταιρο της Lifo και του Παναγιώταρου μέσα στην ίδια χορνιά;

Ο νικητής κερδίζει ένα αεροπορικό για Βερολίνο...

οτι να ναι Χ2

1558893

από ο σουϊκαριος  19/03/2015 10:05 μμ.,

εδω μερικοι συνεχιζετε να ειστε για γελια!Μιλατε με μια σιγουρια για την εικονα και τη ζωη μου που θα ζηλευε κ η ιδια μου η μανα!!Στο χωρο ειμαι χρονια, και πιστεψτε το "γκραφιτας" δεν χαρακτηριζει τη ζωη μου, ουτε χρειαζεται να το ξερει κοσμος(για τα αυτονοητα),το αναρχικος ομως ναι-με χαρακτηριζει.Αδυνατω ομως να πιστεψω οτι θεωρειτε τους εαυτους σας ατομα του χωρου-καποιοι σας θεωρουν συντροφους- και παραλληρειτε με τετοιο

τροπο.Τι διαφορα πιστευετε οτι εχει σαν πραξη, το κομματι απο το συνθημα?Δηλαδη τα ρολλα που κανει το αντιφα λαμπ η αλλα τσακαλια ανα την ελλαδα(θεσαλονικη,ηρακλειο) που ειναι φουλ πολιτικα εμας δεν μας χαλανε αλλα το τυπο που εχει το σπτι τον χαλανε οποτε για μας ειναι μαλακας?Η αποψη μου ειναι οτι το γκραφιτι ειναι καθαρα εικαστικη πραξη/μορφη-μπορει να θεωρηθει τεχνη στα πλαισια οτι καποιος ΑΝΑΓΚΑΙΑ εκφραζεται ΟΠΩΣ γουσταρει εκεινη τη στιγμη γιατι ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙΣ και προκυπτει απ τη φυση του ανθρωπου να λειτουργει ετσι,εκει,τοτε.Σαν δεδομενο περνουμε οτι οταν γινεται γκραφιτι σε δημοσιο χωρο και λογο του οτι υπαρχει η ελευθερη βουληση του καθενος, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ειναι εφημερο.Δεδομενο επισης να θεωρησουμε οτι αναλογα και με το μεγεθος της "κασταστροφης"(τρενα?τοιχο σπιτιου?τζαμια εταιριας?) εχεις και τις αναλογες ΠΟΙΝΙΚΕΣ συνεπειες.Σιγουρα το χειροτερο μερος να βαψεις δεν ισοδυναμει με το παλουκι αν σε τρεξουν για καλια η οτιδηποτε αλλο κακουργματικου τυπου.Αλλα οτι το γκραφιτι μπορει να λειτουργισει κινηματικα ΑΠ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ειναι κατι που ειναι υπαρκτο και αναποφευκτο.Οπως επισης το να ασχολειται καποιος με το να βαφει τοιχους οπως γουσταρει εκεινη τη στιγμη-καποια στιγμη, δεν σημαινει οτι ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΣΤΙΓΜΗ δεν τρεχει σε συνελευσεις/πορειες/μοιρασματα η δεν εχει φαει το κωλο του νομικα.Ο καθενας μαγκες στη τελικη κανει οτι γουσταρει με τι αναλλογες συνεπειες.Ετσι ειναι ο κοσμος.Και μεις καλο ειναι, οσοι θεωρουμε τους εαυτους μας "αναρχικους" να χτυπαμε και να καταστρεφουμε τη κυριλα και τον ολοκληροτισμο που μας επιβαλλουν, με οποιο τροπο μπορει και αντιλαμβανεται ο καθενας.

...και το ιντυ τουλαχιστον ας μην το ξεφτιλισουμε αλλο.

καθώς φαίνεται

1559021

από @  20/03/2015 10:49 πμ.,

 το να μαυρίζεις τη μούρη του παλαμά και να κόβεις κεφάλια αγαλμάτων είναι πιο αποδεκτό κινηματικά απ' το να ζωγραφίζεις τοίχους ή να τους μαυρίζεις.

και οι μεν και οι δε φυσικά θα πληρωθούν αντιστοίχως, σε δόξα, είτε από λάιφστάιλ φυλλάδες είτε από κινηματικές φυλλάδες. και πάνω απ' όλα από τους αντίστοιχους φαν.

είτε bombing είτε βόμβες, το αποτέλεσμα είναι η δόξα ναρκισσιστικών εγώ και οπαδοί να πλακώνονται για τα εύσημα και την αποδοχή.

προσωπικά προτιμώ το bombing από τις βόμβες, αισθητικά και εν τέλη δε σε τσακίζουν στο τραμπούκισμα οι οπαδοί των γκραφιτάδων αν δε γουστάρεις την αισθητική τους, όπως κάνουν αντιστοίχως οι οπαδοί του αυτοαποκαλούμενου "ένοπλου αντάρτικου".

 

Άμα δεν τρεχει τίποτα

1559034

από @  20/03/2015 11:31 πμ.,

με την ιστορικοτητα του πολυτεχνειου και τον περιορισμο της αναγραφης πολιτικων μηνυματων και  ανθρωπινων αγωνιων και αναζητησεων τοτε να τους δωσουμε τα κλειδια να γα...ουνε και το σκοπευτηριο της καισαριανης.

να τους τα δωσουμε

1559110

από ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΒΑΜΕΝΑ ΡΕ  20/03/2015 2:57 μμ.,

να τους τα δωσουμε!!Απο ποτε η αναρχια στηριζεται σε απαγορευσεις και να λες στον αλλο τι να κανει-πως να το κανει?!Μαλλον μαγκες εχετε ξεμεινει πολυ στην αθηνα και σας εχει καψει το κεφαλι.Καλια μην πιανετε την αναρχια στο στομα σας γιατι ειστε πολυ μακρυα απ αναρχικες ιδεες και αξιες.

ξεφτιλα

1559120

από @  20/03/2015 3:25 μμ.,

Η ξεφτιλα που ορισμενοι νομιζουν οτι η ιστορικοτητα μιας στιγμης η ενος τοπο "βανδαλιζεται" οταν τα ντουβαρια της γινονται μερος εκφραστικοτητας, μιας κοινωνιας.

Το πολυτεχνείο, έγινε ιστορικό μνημείοο

1559122

από Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο κυριάκος  20/03/2015 3:30 μμ.,

ακριβώς λόγω της αναγραφής πάνω του πολιτικών μηνυμάτων, αγωνιών και αναζητήσεων...Και το ιντημίντια ιστορικό μνημείο (κομπλεξισμού και λάσπης) θα γίνει, με μηνύματα σαν το 1559021...

Ατυχείς εξισώσεις.

1559241

από και υπεκφυγές  20/03/2015 10:57 μμ.,

Το Πολυτεχνείο είναι ιστορικό μνημείο γιατί κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι ενάντια σε χούντα στρατιωτικών.

Δεν έγινε μνημείο επειδή γράφτηκε ένα σύνθημα με σπρέι.

Αλήθεια στο σύντροφο που ρωτάει για την οδό Τζαβέλλα γιατί δεν απαντάει κανένας υποστηρικτής της καφρίλας;

Είναι απαγορευμένη ζώνη τα στέκια της ΑΕΚ;

κι ομως...

1559367

από @  21/03/2015 7:49 πμ.,

Αυτοι που εδωσαν τη ζωη τους εναντια στη χουντα, αλλα υπερ διαφορετικων πραγματων και προταγματων, εγραφαν συνθηματα στους τοιχους του πολυτεχνειου, κι οχι μονο, δλδ τα ενετασσαν στον αγωνα τους. Υπαρχουν πολλες φωτογραφιες που το αποδεικνυουν. Αρα και για τα συνθηματα εγινε μνημειο. Βεβαια εχεις δικιο, δε τα εγραφαν με σπρει αλλα με πινελο....

Υ.γ: ειναι εμφανες οτι εσυ κι ο "συντροφος" που ρωτα για την αεκ, ειστε το ιδιο προσωπο, οποτε μην απευθυνεσαι στον εαυτο σου σε τριτο προσωπο, εγωπαθη περσονα του ιντι..ποιον νομιζεις οτι ξεγελας με τα ψεμματα σου και ποιον οτι φοβιζεις με τις ασφαιρες νοικοκυροαπειλες σου

Υπάρχουν φωτογραφίες.

1559445

από και σε διαψεύδουν  21/03/2015 1:08 μμ.,

Υπάρχει πλούσιο φωτογραφικό αρχείο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δε θα βρεις πουθενά το χάλι που έκαναν οι συνεργάτες της Lifo.

Ά, έτσι πέστο ντε να καταλάβουμε

1559475

από @  21/03/2015 3:01 μμ.,

ότι είναι θέμα μεγέθους το γκράφιτι κι όχι θέμα βανδαλισμού, όπως τίθεται από μερικούς.

Φαντάζομαι θα μας δώσεις και τη ντιρεκτίβα του ΠΓ σου, σχετικά με το τι εστί "μη χάλι"...

Τέσπα, ειπωθηκε και παραπάνω. Όποιος θέλει να βάψει πάνω στο μαύρο παίρνει απλούστατα άσπρη μπογιά....Σιγά το πρόβλημα και σκατά στη Lifo....

δεν καταλαβαινω

1559528

από ..  21/03/2015 6:26 μμ.,

δηλαδη οι ταγκιες και τα "γαυροι μουνια" και ¨ταδε εισαι καβλα¨ας πουμε που ηταν γραμμενα στον τοιχο δε σς ενοχλουσαν;;

Κανένας δεν τα υποστήριξε αυτά.

1559547

από _logic_  21/03/2015 7:41 μμ.,

Που είδες κάποιος να συμφωνεί με αυτές τις ταγκιές και τα βρισίδια που λες; Κανένας δεν το είπε. Από που κι ως που βάζεις διαδικασία ή το ένα ή το άλλο; Δε θέλουμε τίποτα από τα δύο, το καταλαβαίνεις;

οκ

1559594

από ..  21/03/2015 9:41 μμ.,

ναι, το καταλαβαινω.χωρις απαραιτητα να συμφωνω με το α πληθυντικο που χρησιμοποιεις. καποιοι μπορει οντως να θελουν κατι απ τα 2 ή καποια αλλη εναλλακτικη.

αυτο που δεν καταλαβαινω ειναι γιατι κολλανε καποιοι τωρα στο "μνημειο" και δεν ειχε εκδηλωθει-ανοιχτα τουλαχιστον- η αγανακτηση τους γι αυτα τοσο καιρο

Η μεγάλη επιτυχία του γκράφιτι στο Πολυτεχνείο

Μοιάζει πολλές φορές παράδοξος ο τρόπος με το οποίο ανοίγουν τα θέματα στον δημόσιο διάλογο. Παράδοξες οι αφορμές και παράδοξο το μέγεθος. Τα τελευταία χρόνια ειδικότερα, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να συμβάλλουν ώστε η καταγραφή των διαφορετικών γνωμών και εντάσεων να περιγράφονται και να παίρνουν υλική σχεδόν υπόσταση, τα διάφορα θέματα προς συζήτηση γίνονται πιο ορατά από ποτέ και ο όποιος διάλογος -με τα επιχειρήματα, τα συνθήματα και τους αφορισμούς του- καταγεγραμμένος και προσβάσιμος σε όποιον επιθυμεί να συμμετάσχει ή απλώς να ενημερωθεί. Θέματα διαφορετικής σημασίας και μεγέθους γίνονται αντικείμενα συζήτησης από ειδικούς και ημι-ειδικούς, από αυτόκλητους ή απλά εξυπνάκηδες, και τελικά από οποιονδήποτε έχει γνώμη και επιθυμεί να την εκφράσει.

Η μαγεία του συγκεκριμένου διαλόγου είναι πως αφήνει περισσότερο χώρο στο επιχείρημα και λιγότερο στην επάρκεια (η οποία συχνά μεταμορφώνεται σε αυθεντία) του φορέα. Τα θέματα λοιπόν, μοιάζουν να ανοίγουν από την αρχή. Και πιο πρόσφατο ανάμεσα σε αυτά τα θέματα υπήρξε το γκράφιτι του Πολυτεχνείου.

Αφορισμοί απαξίωσης και υπερβολές υπεράσπισης

Ξεκινώντας θα ήθελα να πω πως αισθητικά το συγκεκριμένο γκράφιτι δεν με συγκίνησε (και να διευκρινίσω εδώ πως γράφω χωρίς πρόθεση να μετακινηθώ από τον υποκειμενισμό της πρώτης εντύπωσης, όπως επίσης πως δεν έχω δει το έργο από κοντά). Ήρθα σε επαφή μαζί του μέσα από τον διάλογο που ξέσπασε. Ο μεγάλος αριθμός αφορισμών απαξίωσης (ο θάνατος της αστικής δημοκρατίας) ή υπερβολών υπεράσπισης (Η Γκουέρνικα της Αθήνας), περιγράφει την ένταση και το μέγεθος του διαλόγου. Η συζήτηση αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον ακριβώς όταν ακουμπά παράδοξα σημεία. Όπως, ας πούμε, την άποψη που εξέφρασε ο υφυπουργός Σγουρίδης που ούτε λίγο ούτε πολύ είδε γερμανική παρέμβαση πίσω από το γκράφιτι. Ή στην υποκρισία της Free press απλοϊκότητας.

Οι ίδιοι φορείς γνώμης που υπερασπίζονταν και προωθούσαν τις ανάπηρες παρεμβάσεις των Ατενίστας όταν χρωμάτιζαν με φλύαρα χρώματα τα σκαλοπάτια του Κολωνακίου ή διατράνωναν τον κυνισμό τους ντύνοντας δέντρα και παγκάκια με πλεχτά, ενώ δίπλα οι άστεγοι πέθαιναν από το κρύο (με τις ευλογίες του κυρίου Καμίνη), στη συγκεκριμένη κίνηση δεν είδαν παρέμβαση αλλά κανιβαλισμό και πίσω από τα υποκείμενα της ενέργειας δεν είδαν εθελοντές που προσπάθησαν να δημιουργήσουν αλλά ανώριμους που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει δημόσιος χώρος.

Πολλά επιχειρήματα ακούστηκαν και τα περισσότερα είναι σεβαστά (προσωπική εμμονή: εκτός από το επιχείρημα ιερότητας του χώρου. Το επιχείρημα της ‘’ιερότητας’’ ενός κτηρίου ή ενός μνημείου είναι ακριβώς αυτό που το απομονώνει από την όποια λειτουργικότητα, την όποια σχέση του με την πραγματική ζωή, την υπόστασή του στον πραγματικό χώρο και χρόνο και το καθιστά αμετάκλητα νεκρό). Και ο χώρος μιας σελίδας μοιάζει περιορισμένος όχι μόνο για να επιχειρηματολογήσεις, αλλά ακόμη και για να καταγράψεις τα διάφορα επιχειρήματα. Ειδικά όταν τα θέματα που άνοιξαν είναι πολλαπλά: δημόσιος χώρος και

δημόσια τέχνη, το γκράφιτι ως τέχνη και η παρακμή του μέσα από την μουσειοποίηση του, οι όροι των παρεμβάσεων και η πολιτική διάσταση των χειρονομιών, η παρακμή της καθημερινότητας σε σχέση με την τέχνη και ο δυνητικός διάλογός τους. Αλλά μήπως τελικά όλο αυτό το πλέγμα διαλόγου ως προϊόν μιας κίνησης δεν γεμίζει με ουσία το εγχείρημα;

Το διακείμενο του γκράφιτι

Το σημείο στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι πως αυτό που έχει σημασία είναι όχι το γκράφιτι καθεαυτό ή η πράξη της παρέμβασης, αλλά ο διάλογος που ξεκινά με αφορμή αυτό. Όχι το πρωτογενές έργο, αλλά τα σημεία που θέτει σε κίνηση μέσα στον δημόσιο λόγο και μάλιστα με επιτακτικό τρόπο ανάλογο του μεγέθους της παρέμβασης αλλά και της -χωροταξικής, ιστορικής, πολιτικής- σημασίας του κτηρίου (και εδώ φυσικά θα μπορούσαμε να εντάξουμε τον διάλογο αυτό ως μέρος του όλου έργου, άσχετα με το εάν κάτι τέτοιο βρισκόταν στις προθέσεις των καλλιτεχνών). Η μεγάλη λοιπόν επιτυχία του γκράφιτι του Πολυτεχνείου είναι το διακείμενό του, το πώς μιλάμε για το δημόσιο, για την τέχνη για την παρέμβαση και τελικά για τους όρους της καθημερινότητας, σε έναν διάλογο που δεν ξεκίνησε προφανώς τώρα, αλλά μοιάζει να παίρνει νέες διαστάσεις. Σε έναν διάλογο που δεν σταματά φυσικά εδώ αλλά περιμένει περισσότερα επιχειρήματα και περισσότερη θεωρία και κυρίως νέες παρεμβάσεις στον χώρο, στο δημόσιο πεδίο και στην καθημερινότητα. Λιγότερο ή περισσότερο εξωστρεφείς, ογκώδεις ή επιτυχημένες.

Και για όλους αυτούς τους λόγους πιστεύω πως χρωστούμε ένα ευχαριστώ στην ασπρόμαυρη επιφάνεια των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, γιατί ό, τι τελικά δεν καταφέραμε να διακρίνουμε σε χρώμα και σχέδιο μοιάζει να μας παραχωρείται σε λέξεις και σε νόημα, έστω και σαν ηχώ.

(στην εφημερίδα Εποχή)

Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο

Περιοχή: οδός Πατησίων 42

Έτος: 1862-1957

Περιγραφή:

Το συγκρότημα του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, όπως υφίσταται σήμερα, οικοδομήθηκε σε τρεις διαδοχικές φάσεις. Μεταξύ των ετών 1862-1876, ανεγέρθηκαν τα δύο κτίρια προς την οδό Πατησίων (της Σχολής Καλών Τεχνών και της Πρυτανείας) και το κεντρικό (της Αρχιτεκτονικής Σχολής), με κληροδοτήματα των ομογενών Νικολάου Στουρνάρη, Μιχαήλ και Ελένης Τοσίτσα, και συμπληρωματικά του Γεωργίου Αβέρωφ. Και τα τρία βασίστηκαν σε σχέδια του αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου (1811-1885), του οποίου υπήρξαν "το κατ' εξοχήν" (Δ. Φιλιππίδης), το "κορυφαίο έργο" (Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ), και σε κάθε περίπτωση ένα από τα σημαντικότερα νεοελληνικά αρχιτεκτονικά δημιουργήματα του 19ου αιώνα. Στα δύο πρώτα, ο δωρικός ρυθμός συνδυάζεται, όπως παρατηρεί η Μάρω Καρδαμίτση-Αδάμη, "με μια ελαφράδα και χάρη σπάνια", ενώ το τρίτο, το μνημειακό "Αβερώφειο" με το υπερυψωμένο ιωνικό πρόπυλο εμπρός και το αναγεννησιακό ημικύλινδρο ("ροτόντα") πίσω, χαρακτηρίστηκε ως μια σύνθεση όπου "η αρχαία Ελληνική τέχνη, η Ρωμαϊκή και εκείνη της Αναγεννήσεως έδωκαν τα χέρια" (Μ. Καλλιγάς-υπήρξαν, ωστόσο, και αρνητικές κριτικές, από τον σύγχρονο του αρχιτέκτονα Αν. Θεοφιλά ώς τον μεταγενέστερο Κ. Μπίρη). Κατά τον 20ό αιώνα, καθώς αυξάνονταν ολοένα οι ανάγκες του Ιδρύματος, οικοδομήθηκε αρχικά το κτίριο Γκίνη (μεταξύ των ετών 1930-1935, προς τιμή του πρύτανη Άγγελου Γκίνη) στην οδό Στουρνάρη, βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη (1892-1969), απόφοιτου της γερμανικής σχολής του Berlin-Charlottenburg, εκπρόσωπου ενός ιδιόρρυθμου δυναμικού νεοακαδημαϊσμού, που προωθεί μια σύνδεση παλαιοτέρων και νεοτέρων μορφών, με παλινδρομήσεις ανάμεσα στο μοντέρνο και το κλασικό. Προς τις οδούς Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας (όπου κατά τον 19ο αιώνα είχε ανεγερθεί μηχανουργείο με καμινάδα), προστέθηκαν, τέλος, μεταπολεμικά (μεταξύ των ετών 1950-1957), οι πτέρυγες Χημικών Μηχανικών και Μηχανολόγων, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Εμμανουήλ Κριεζή (1880-1967), απόφοιτου της σχολής του Μονάχου, πρώιμου εκφραστή μιας τάσης που επιδιώκει τη λειτουργικότητα και την αξιοποίηση των μοντέρνων δομικών υλικών, σε συνδυασμό με την αναζήτηση μιας "ελληνικότητας". Το συγκρότημα του Πολυτεχνείου συνδέθηκε άρρηκτα με τη νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, από τη στιγμή που απετέλεσε το σκηνικό της εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος, τον Νοέμβριο του 1973.

Το κτίριο Αβέρωφ, όπως σήμερα ονομάζεται το κεντρικό, διώροφο κτίριο του συγκροτήματος του Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων, μαζί με τα δύο μονώροφα κτίρια που το πλαισιώνουν συμμετρικά (Πρυτανείας και Σχολής Καλών Τεχνών), αποτελούν το σημαντικότερο έργο του αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου (1811-1885). Την πρώτη σκέψη δημιουργίας του Πολυτεχνείου είχε ο ευεργέτης Ν. Στουρνάρης (1852), που χρηματοδότησε το έργο. Το αρχικό σχέδιο εκπονήθηκε το 1859, το 1861 συμπληρώθηκε η μελέτη και ο θεμέλιος λίθος τέθηκε το 1862. Στη συνέχεια έγιναν ριζικές περικοπές του προγράμματος που οδήγησαν σε αναθεωρήσεις των αρχικών σχεδίων (1868), ενώ ως το τέλος της κατασκευής πολλά στοιχεία της μελέτης θα παραλείπονταν για λόγους οικονομίας. Αλλωστε ήδη από το 1870 θα χρειαζόταν η πρόσθετη συνδρομή ενός άλλου ευεργέτη, του Γ. Αβέρωφ, ώστε να μπορέσει να ολοκληρωθεί το έργο (1878). Στο μεταξύ ο Καυταντζόγλου είχε παραιτηθεί από την επίβλεψη, διαμαρτυρόμενος για τις αυθαιρεσίες της επιτροπής ανέγερσης του Πολυτεχνείου. Τα έργα συμπλήρωσης του συγκροτήματος του Πολυτεχνείου επεκτάθηκαν ως τις αρχές του 20ου αιώνα, με συμπλήρωση της διακόσμησης και των εξωτερικών διαμορφώσεων (1903-16).

Η υποδοχή του συγκροτήματος του Πολυτεχνείου την εποχή που χτιζόταν ήταν μικτή. Από μια πλευρά ασκήθηκε έντονη κριτική για την "πολυτέλεια" ενός τόσο ασυνήθιστου σε μέγεθος δημόσιου έργου, ενώ από την άλλη εκτιμήθηκε ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του, που το έκανε να ξεχωρίζει αισθητά ανάμεσα στα σύγχρονά του μνημεία της Αθήνας. Η διχοστασία αυτή αναβίωσε προπολεμικά, όταν στην δεκαετία του '30 δημοσιεύτηκαν άρθρα υπέρ και κατά της καλλιτεχνικής αξίας του συγκροτήματος. Η απόρριψή του περιστράφηκε γύρω από τον δυσανάλογα ψηλό όγκο του κεντρικού κτιρίου, τη μίξη αναγεννησιακών στοιχείων και την ακατάλληλη χρήση των ρυθμών της αρχαιότητας. Η υποστήριξή του βασίστηκε στη δυναμική σύνθεση των όγκων και στους συνδυασμούς της διακοσμητικής του τέχνης. Ήταν πάντως φανερό ότι με τόσες αλλαγές και ανατροπές που μεσολάβησαν, δύσκολα μπορούσε κανείς να εκτιμήσει την αξία του έργου. Μεταπολεμικά διατηρήθηκαν οι ανάλογες επιφυλάξεις ενώ το συγκρότημα κηρύχτηκε διατηρητέο μνημείο. Πέρα όμως από την οποιαδήποτε αισθητική του αξιολόγηση, το Πολυτεχνείο της οδού Πατησίων απέκτησε συμβολική αξία όταν το 1973 αποτέλεσε την πρώτη εστία σπουδαστικής εξέγερσης στην Αθήνα ενάντια στην δικτατορία, επισπεύδοντας έτσι το τέλος της.

Το κεντρικό κτίριο, στην αρχική περίοδο της ιστορίας του, στέγασε διάφορες εκθέσεις, από τα αρχαιολογικά ευρήματα των ανασκαφών του Σλήμαν ως τα μνημεία του Αγώνα του 1821, μέρος του μετατράπηκε σε νοσοκομείο και τέλος στέγασε την Εθνική Πινακοθήκη, καθώς έλειπαν ακόμα ή δεν επαρκούσαν τα αντίστοιχα κτίρια στην Αθήνα. Αλλά και μεταγενέστερα, δεν έπαψε να δέχεται τροποποιήσεις και προσαρμογές σε νέες ανάγκες, όπως ήταν η δημιουργία αμφιθεάτρων στο ισόγειο, η διαμόρφωση οροφής στην αίθουσα τελετών και πιο πρόσφατα, η προσθήκη ημιορόφων σε διάφορους χώρους. Τα πρόσφατα έργα συντήρησης και αποκατάστασης του κτιρίου, που πραγματοποιήθηκαν, είχαν στόχο τη μερική επαναφορά του στην αρχική του κατάσταση, αναιρώντας διάφορες ενδιάμεσες αλλοιώσεις. Για το έργο της αποκατάστασης το κτίριο Αβέρωφ απέσπασε το μεγάλο βραβείο της Europa Nostra για το 2012.

Δημήτρης Φιλιππίδης,Μάρτιος 2000

To graffiti στο Πολυτεχνείο, ένα χαστούκιΜικρή συνεισφορά στο μεγάλο ντόρο

 2 Comments

 2 εβδομάδες ago

 

ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

 

 

 

322

Της Όλγας Στέφου

Ποια υποκρισία είναι αυτή που ανέχεται ένα ιστορικό κτίριο να στέκει

ντυμένο τις φθορές του, παρατημένο μέσα στα χρόνια, ποια είναι αυτή η

υποκρισία που δεν σοκαρίστηκε από τα δακρυγόνα που λεηλατούσαν την

ιστορία του κτιρίου μόλις λίγους μήνες πριν, τότε που τα ανοιγμένα

κεφάλια των παιδιών δεν ήταν προσβολή, αλλά θίγονται τώρα από την

αυθάδεια ίσως της λιγότερο «αναγνωρισμένης» μορφής Τέχνης;

Τα graffiti ξέρουν καλά πώς να σου βγάζουν γλώσσα, πώς να σε λένε

γελοίο, ποταπό και τιποτένιο, πώς να σου υπενθυμίζουν όλα τα μαύρα σου

βάθη: ότι μπορείς να σκοτώσεις, να σιωπήσεις, να κανιβαλίσεις, να

συνηγορήσεις, να μαραζώσεις ή να παραδοθείς. Αλλά δεν μπορείς να

ξεχνάς. Γιατί σε κάθε γωνία που στρίβεις, σε κάθε πόρτα που κλείνεις, σε

κάθε πλάτη που κολλάς σε τοίχους, υπάρχει κάτι που καραδοκεί: Μια

εικόνα. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Παρόν. Αυτό κάνουν, και το κάνουν

καλά, βρίσκονται παντού.,

Οι δρόμοι δεν είναι καμβάς, είναι πληγή. Τους περπατάνε κάθε μέρα

έξυπνοι, χαζοί, πλούσιοι, φτωχοί, ευτυχισμένοι, μοναχικοί, ερωτευμένοι,

μίζεροι, χαιρέκακοι. Άνθρωποι. Άνθρωποι. Στους δρόμους κάποιοι άλλοι

κοιμούνται, μένουν μόνιμα ή πεθαίνουν. Πίσω από το Πολυτεχνείο, κυρίως

πεθαίνουν. Δεν είναι κι αυτή μια τραγική ειρωνία; Δεν είναι μια ειρωνία

σχεδόν «καλλιτεχνική»; Μέσα στο Πολυτεχνείο τους σκότωσαν, γιατί

εκείνοι πάλευαν για δημοκρατία. Έξω από το Πολυτεχνείο τους

σκοτώνουν, γιατί κάτι παλεύει να πείσει πως υπάρχει, μισοπεθαμένο;

Μισερό; Μέσα από πτώματα προσπαθεί να διατηρήσει σκοτεινά

αντανακλαστικά, βίαια, «οι ναρκομανείς που κλέβουν και σκοτώνουν για

την δόση τους, ζόμπι, πτώματα όρθια, κλείδωσε καλά την πόρτα σου».

Έπειτα, πηγαίνουν κάμερες και συνεργεία, ένας παρουσιαστής με

κατεβασμένο ύφος αναρωτιέται τι και πώς και ποιος οδηγεί στην

εξαθλίωση. Σπουδαίο θέμα τα ναρκωτικά, κάνουν τηλεθέαση. Εσύ,

παρ’όλα αυτά, θυμήθηκες να κλείσεις καλά την πόρτα σου;

Μα κι η πόρτα σου είναι πληγή και μάλιστα πληγή ζωγραφισμένη, όπως κι

η κάθε γωνιά απ’την υπόλοιπη πόλη. Λες και τα κτίρια είναι φλέβες, το

χρώμα είναι αίμα κι όλο αυτό το σύστημα μας χαρίζει έστω λίγες ανάσες

καθαρού οξυγόνου.

Η ζωγραφική των δρόμων, ακόμα κι αν είναι χαρούμενη, ακόμα κι αν είναι

φωτεινή-φωτεινή, είναι εξ’αρχής γκροτέσκο, αφού αντί για καμβά έχει

πληγές κι αντί για χρώματα έχει ιστορίες. «Στην πόλη-φυλακή

αργοπεθαίνει ο έρωτας» και μπαλόνια έτοιμα να σκάσουν (τα μπαλόνια

της οργής). Ένα χέρι που κατεβαίνει να ενωθεί με ένα άλλο χέρι,

φτιαγμένα σε μόλις ένα απόγευμα Τετάρτης, καλύπτουν μια ολόκληρη

πλαϊνή όψη πολυκατοικίας. Ένας Χοντρός κι ένας Λιγνός, δυο παπάδες

που φιλιούνται.

Κι αν ήρθε πράγματι η ώρα να μιλήσουμε για Λεηλασία και Τέχνη, καλό θα

ήταν πρώτα να δώσουμε συναίσθημα στους ορισμούς. Γιατί η Τέχνη (η

Τέχνη, βέβαια, η Τέχνη!) που κάλυψε το Πολυτεχνείο, είναι σκοτεινή και

θυμωμένη. Πήρε ένα σύμβολο αγώνα για τη δημοκρατία και το χρωμάτισε

με όλα τα φρικτά που περνά μια άλλη γενιά, όλα αυτά που αναγκάστηκε

να ζει. Όλο τον πόνο, όλη τη θλίψη, όλους τους δικούς της νεκρούς, τους

δικούς της προδομένους, τους δικούς της νέους τους ζωγράφισε με

αυθάδεια στο μέρος που κάποτε γραφόταν ιστορία.

Με τρομερή αυθαιρεσία, αλλά αυθαιρεσία που σε τέτοιες περιπτώσεις

είναι και επιτρεπτή και αναγκαία, το τεράστιο graffiti του Πολυτεχνείου,

μου έφερε στο μυαλό τον Φράνσις Μπέικον αμέσως μετά το τέλος του Β”

Παγκοσμίου Πολέμου. Ο εικονογράφος του 20ου αιώνα, που πίστευε πως η

μοναδική απόλυτη βεβαιότητα είναι ο θάνατος, ζωγράφισε (με μοναδική,

απόλυτη βεβαιότητα) την φρίκη του ζωντανού, του θεατή που καρφώνει

τα μάτια του στο μοιραίο. «Είμαστε εν δυνάμει σφαχτάρια», έλεγε. Είχε

χάσει την πίστη του στην καλοσύνη. Ίσως, σε έναν άλλον αιώνα, να

ζωγράφιζε τοίχους…

Ευτυχώς τα κτίρια σαν το Πολυτεχνείο, που έχουν συνδεθεί με θυμό,

οργή, πόνο, έχουν πάντοτε την ευγενή καλοσύνη να παραχωρούν τα

σώματά τους στα ίδια αισθήματα. Με άλλες εκφράσεις, με άλλα μέσα; Με

άλλες γενιές; Αυτά στέκουν εκεί.

Ευτυχώς η Τέχνη έχει το τρομερό πλεονέκτημα να σου ξεριζώνει την

καρδιά, να την χαϊδεύει και να την ξαναβάζει στη θέση της. Ευτυχώς η

Τέχνη δεν έχει δικά της μάτια, σ’αφήνει να’χεις τα δικά σου. Έτσι, εκεί

που κάποιοι βλέπουν Λεηλασία, Βεβήλωση, Σήψη, κάποιοι άλλοι στέκονται

στη Σήψη και βλέπουν ζωγραφισμένη την πολύ προσωπική, πολύ μοναχική

κι όμως τόσο συλλογική Οργή.

Ευτυχώς υπάρχει κάτι που κρατιέται ακόμα ζωντανό.

«In yer face», λοιπόν.