ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΛΑΝΔΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ...

Η ιστορία ξεκινάει αρκετούς αιώνες πρίν, το 1172 οταν ο βασιλιάς της Αγγλίας εισβάλλει στην Ιρλανδία. Οι Άγγλοι είναι προτεστάντες και οι Ιρλανδοί καθολικοί καταπιέζονται. Απο τότε ξεσηκώνονται για την εθνική τους ανεξαρτησία και την καθολική τους πίστη.

Μέχρι το 1790 καταγράφονται εκατοντάδες εξεγέρσεις που οδηγούν στη δημιουργία του κινήματος των Ενωμένων Ιρλανδών που εμπνέονται απο τις ιδέες της Γαλλικής επανάστασης και απαιτούν ανεξάρτητη και δημοκρατική Ιρλανδία.

Το 1905 Ιδρύεται το κόμμα Σιν Φειν (Εμείς Μόνοι) και το 1913 το ένοπλο τμήμα του, αποτελούμενο απο εθελοντές, ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός (IRA).

Το 1916 γίνεται η πρώτη απόπειρα αποτίναξης του

Βρετανικού ζυγού. Η εξέγερση θα πνιγεί στο αίμα. Το 1918 όμως το Σιν Φειν πετυχαίνει σαρωτική νίκη στις

εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι εκλεγμένοι βουλευτές αρνούνται να πάνε στο Βρετανικό κοινοβούλιο και ιδρύουν δική τους βουλή στο Ολστερ.

Παράλληλα συνεχίζονται οι επιθέσεις του ένοπλου τμήματος εναντίον Βρετανών στρατιωτικών και ντόπιων δοσίλογων. Το αντάρτικο του IRA εξαναγκάζει τους Βρετανους να ζητήσουν ανακωχή το 1922

Οι Βρετανοί παραχωρούν αυτονομία στους Ιρλανδούς αλλα εξαιρούν 6 επαρχίες (κομητείες) της Βόρειας Ιρλανδίας οπου ζούν κυρίως Προτεστάντες. Αρνούνται επίσης να παραχωρήσουν εθνική και οικονομική ανεξαρτησία.

Το Σιν Φειν και ο IRA διχάζονται και ενα τμήμα του βλεποντας την αστική τάξη να συμβιβάζεται αποχωρεί και ξεκινά εμφύλιο πόλεμο στην κυβέρνηση αλλα γρήγορα θα ηττηθεί.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1948 μέχρι το νότιο τμήμα της διχοτομημένης πλέον χώρας να μετονομαστεί σε Ιρλανδική Δημοκρατία.

Το 1969 μια συνηθισμένη πορεία φιλοβασιλικών-προτεσταντών επιχείρησε να περάσει απο μια περιοχή Καθολικών (Μπόγκσαιντ) στο Derry της Βόρειας Ιρλανδίας. Οι καθολικοί οργανώνουν αντισυγκέντρωση και ξεκινούν άγριες οδομαχίες

Επι 3 μέρες το Μπόγκσαιντ (γνωστό και ως “ελεύθερο Derry”) καίγεται. Kαθολικοί δημοκράτες συγκρούονται με την αστυνομία οπλισμένοι με πέτρες και μολοτοφ

Την 4η μέρα επεμβαίνει ο Βρετανικός στρατός και οι καθολικοί για να αμυνθούν χρησιμοποιούν ακόμη και κυνηγετικά όπλα

Με την επέμβαση του στρατού η εξέγερση μεταφέρεται στο Μπέλφαστ όπου οι φιλοβασιλικοί προτεστάντες ενθαρρυμένοι απο την παρουσία του βρετανικού στρατού προχωρoύν σε εμπρησμούς στις συνοικίες των Καθολικών. Περισσότεροι απο 3.500 μένουν άστεγοι.

Με αφορμή τις ταραχές αυτές επανιδρύεται ο IRA που διασπάται στον επίσημο ΙRΑ (official IRA) και τον προσωρινό (provisional IRA) που ζητούσε οχι μόνο ανεξαρτησία αλλα και κοινωνική δικαιοσύνη και σοσιαλισμό.Ο επίσημος IRA σταματάει τις εχθροπραξίες το ‘72 οχι όμως και ο προσωρινός ΙRA (provos).

Απο το ‘71 μπαίνουν στο στόχαστρο του ΙRA οχι μόνο Προτεστάντες μέλη παραστρατιωτικών οργανώσεων (που εξόπλιζαν οι Αγγλικές μυστικές υπηρεσίες) αλλα και Βρετανοί στρατιώτες. Ο IRA έχει ήδη μετατραπεί σε εναν καλά οργανωμένο αντάρτικο στρατό.

30 Ιανουαρίου 1972 η ειρηνική και άοπλη πορεία για τα πολιτικά δικαιώματα των Καθολικών στο Derry δέχεται επίθεση απο πάνοπλους Βρετανούς στρατιώτες.

27 διαδηλωτές πέφτουν νεκροί εκείνη τη μέρα που θα μείνει στην ιστορία ως Ματωμένη Κυριακή. Μεταξύ των νεκρών είναι και αρκετοί ανήλικοι 15 ως 17 ετών.

Το 1973 ο IRA ξεκινά επιθέσεις στο Λονδίνο και άλλες μεγάλες πόλεις της Αγγλίας με αυτοσχέδιες βόμβες , ενω στη Βόρεια Ιρλανδία «παρενοχλούν» με κάθε τρόπο τον κατακτητή. Μαζικες πορείες, απεργίες, ελεύθεροι σκοπευτές, εκρηκτικοί μηχανισμοί και καθημερινές συγκρούσεις με τον στρατό και την αστυνομία συνθέτουν το σκηνικό κατα τη δεκαετία του 70

Οι Βρετανοί απαντούν με μαζικές συλλήψεις αγωνιστών , προφυλακίσεις χωρις απαγγελία κατηγοριών, στημένες δίκες και βασανιστήρια...στα μπλόκα που στήνουν καθημερινά στο Μπέλφαστ σκοτώνουν αθώους μόνο και μόνο απο το φόβο τους οτι μπορεί να φέρουν εκρηκτικά.

Στις αρχές της δεκαετίας του 80 τα μέλη του IRA που είχαν συλληφθεί και κρατούνταν στις βρετανικές φυλακές απαιτούν να χαρακτηριστούν πολιτικοί κρατούμενοι. Ξεκινούν την διαμαρτυρία της «απλυσιάς και της κουβέρτας». Αρνούνται να φορέσουν τη στολή των ποινικών κρατουμενων, καλύπτουν τα σώματά τους μόνο με κουβέρτες και γεμίζουν τους τοίχους των κελιών τους με αποφάγια και περιτώματα.

Τελευταία τους ελπίδα η κυλιόμενη απεργία πείνας που

ξεκινούσαν με διαφορά λιγων ημερών ωστε ακόμα και αν κάποιος απεργός πεθάνει , να υπάρχει πάντα κάποιος που θα τον αντικαταστήσει αμέσως (και θα είναι σύντομα σε κρίσιμη κατάσταση) ωστε να μην σταματάει η πίεση στην κυβέρνηση Θάτσερ.

Ο πρώτος νεκρός απεργός πείνας ήταν ο Μπόμπι Σάντς, εκλεγμένος βουλευτής του Σιν Φειν και φυλακισμένος με κατηγορίες για τρομοκρατία. Άλλοι 9 απεργοί πείνας θα χάσουν τη ζωή τους. Το φέρετρο του Μπόμπυ Σαντς θα ακολουθήσουν πάνω απο 100.000 άνθρωποι στη γενέτειρά του το Μπέλφαστ και θα γίνει σύμβολο του αγώνα κατά των Βρετανών.

Τελικα η βρετανική κυβέρνηση θα κάνει δεκτά όλα τα αιτήματα των απεργών πείνας εκτός απο ένα. Δεν

αναγνωρίστηκαν ως πολιτικοί κρατούμενοι και αιχμάλωτοι πολέμου

Σε όλη τη δεκαετία του 80 η βία στους δρόμους του Μπέλφαστ φέρνει τους Βρετανούς σε πολύ δύσκολη θέση. Ο αγώνας των δημοκρατών Ιρλανδών δεν λέει να κοπάσει. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται αμείωτες σε κάθε μεγάλη πόλη.

Η συμμετοχή εθελοντών στις τάξεις του IRA και η υποστήρξή τους απο τις πλατιές λαικές μάζες δημοκρατών καθολικών είναι τα στοιχεία που έκαναν τον IRA την πιο μαζική “τρομοκρατική” οργάνωση στην Ευρώπη.

Τη δεκαετία του 90 ο IRA διέταξε πολλές φορές μονομερή κατάπαυση πυρός αλλα η Βρετανική κυβέρνηση αρνήθηκε οποιονδήποτε διάλογο (εξαίρεση το 1993 οπου οι διαπραγματεύσεις όμως δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα).

Το 1998 υπογράφτηκε απο το Σιν Φειν η συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής σαν ενα βήμα για την ειρήνευση στην περιοχή και την ομαλή γειτονία των 2 κοινοτήτων.

Το 1999 ξαναρχίζει η αυτοδιαχείριση της Β. Ιρλανδίας μετά απο 25 ολόκληρα χρόνια αλλα στην περιοχή παρέμειναν 5.000 βρετανοί στρατιώτες.

Ο IRA αποδέχεται τη συμφωνία το 2001 και το 2005 δίνει εντολή στους μαχητές του να εγκαταλείψουν την ένοπλη πάλη

Στην επιχείρηση Banner που τελικά διήρκησε 38 χρόνια (!!!!) συμμετείχαν 300.000 βρετανοί στρατιώτες και αξιωματικοί. 763 έπεσαν νεκροί.

Στην περίοδο κορύφωσης των ταραχών η Βρετανία διέθετε 106 βάσεις στη Β.Ιρλανδία

Το 2007 το Σιν Φειν συμμετέχει για πρώτη φορά στην κυβέρνηση της Β. Ιρλανδίας με τον Μάρτιν Μαγκίνες (Νο2 του Σιν Φειν) στη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης...

Το τέλος δεν έχει ακόμα γραφτεί... Ο προσωρινός IRA αποδέχτηκε τη συμφωνία ομως ενα τμήμα του αποχώρησε και αρνήθηκε να αφοπλιστεί

Το τμήμα αυτό αυτοαποκαλείται Πραγματικός (Real) IRA. Ηγέτης της οργάνωσης φέρεται να είναι ο φυλακισμένος απο τους Βρετανούς ως τρομοκράτης Μακ Κέβιτ, ιστορικό στέλεχος του IRA και παντρεμένος με την αδερφή του Μπόμπυ Σάντς.

Πολιτικό τμήμα του Real IRA ειναι το «Κίνημα Κυριαρχίας των 32 Εθνικών Κομητειών» που ζητά μια ενωμένη Ιρλανδία, απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και μάχεται ενάντια στην σύγχρονη αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό.

Ο Real IRA πριν απο 2 μήνες προχώρησε σε μια ένοπλη ενέργεια, βγαλμένη απο τα παλιά, και σκότωσε 2 Βρετανούς στρατιώτες...

Τίποτα δεν έχει τελειώσει

Για περισσότερες πληροφορίεςΔείτε : Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι (Κεν Λοουτς) Ματωμένη Κυριακή (Πολ Γκρινγκρας) Εις το όνομα του Πατρός (Τζιμ Σέρινταν) Hunger (Στιβ Μακ Κουιν)

Διαβάστε : Πριν Ξημερώσει (Τζέρρυ Άνταμς -ηγέτης του Σιν Φειν-

εκδόσεις:Βιβλία του κόσμου) Μπέλφαστ blues (Ρόμπερτ Μακ Λιαμ Γουίλσον-εκδόσεις

Εξάντας)