Το μάθημα της ζωγραφικής είχε τελειώσει, αλλά η Λία δεν έλεγε να ξεκολλήσει απ’ το θρανίο της. Το χαρτί ήταν άδειο.

Η δασκάλα της Λίας έσκυψε πάνω στο κάτασπρο χαρτί.

« Α! Τι ωραία πολική αρκούδα, σ’ ένα πολικό τοπίο», είπε στη Λία.

«Δεν είναι αστείο!» είπε θυμωμένη η Λία.«Αφού, σας λέω, δεν ξέρω να ζωγραφίζω!»

«Χμ»! Η δασκάλα της Λίας χαμογέλασε.«Μπορείς! Φτιάξε κάτι. Μια γραμμή, έστω μια τελεία και δεν πειράζει άμα δεν βγει ωραία. Θα ξαναπροσπαθήσεις....»

Η Λία έβαλε τη μύτη ενός μαρκαδόρου στο χαρτί! Όταν την

έβγαλε φώναξε:«Ορίστε!»

Η δασκάλα πήρε στα χέρια της το χαρτί και το κοίταξε με πολύ μεγάλη

προσοχή.« Μμμμ...», έκανε.

Έσπρωξε το χαρτί προς τη Λία και αργά και πολύ σοβαρά της είπε: «Τώρα βάλε και το όνομά σου».

Η Λία στάθηκε συλλογισμένη.

«Ε, καλά, μπορεί να μην ξέρω να ζωγραφίζω, αλλά το όνομά μου ξέρω να το γράφω».

Την επόμενη μέρα η Λία πήγε στο μάθημα ζωγραφικής και τι να δει;Πάνω από την έδρα της δασκάλας της και μέσα ωραία, σε χρυσή κορνίζα, καμάρωνε... μια τελεία!!!

«Πφφφ! Μπορώ να κάνω και πιο ωραίες τελείες από αυτήν εδώ!»

Άνοιξε το κουτί με τις νερομπογιές της, που δεν το είχε χρησιμοποιήσει ποτέ, και στρώθηκε γρήγορα στη δουλειά.

Ζωγράφιζε ώρες ατελείωτες

η Λία..Μια κόκκινη τελεία. Μια πράσινη τελεία.

Μια κίτρινη τελεία.

Το μπλε ανακατεύτηκε με το κίτρινο.

Έτσι η Λία ανακάλυψε πως μπορούσε να

φτιάξει και μια πράσινη τελεία!

Συνέχισε τις δοκιμές και έφτιαξε

ατέλειωτες τελείες με ένα σωρό χρώματα!

«Αφού μπορώ να φτιάξω μικρές τελείες, μπορώ να φτιάξω και πολύ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΕΛΕΙΕΣ!

Η Λία άπλωσε τις μπογιές της με τα πιο μεγάλα πινέλα που

είχε....σε πιο μεγάλα χαρτιά....

ζωγραφίζοντας όλο και πιο μεγάλες τελείες....

«Έφτιαξα μια τελεία χωρίς καθόλου χρώμα!» είπε περήφανη η Λία.

Στην έκθεση ζωγραφικής του σχολείου, λίγες μέρες αργότερα

οι τελείες της Λίας ήταν ατέλειωτες!Και όλες ήταν τέ-λει-ες!

Όλοι θαύμασαν το ταλέντο της.

Κάποια στιγμή η Λία πρόσεξε ένα αγοράκι που την κοίταζε με

θαυμασμό!«Είσαι σπουδαία ζωγράφος! Εγώ δεν μπορώ να ζωγραφίσω ούτε μια τελεία» της είπε.

Η Λία έδωσε στο αγοράκι ένα φύλλο από το μπλοκ της και ένα μολύβι. Μετά κρατώντας του το χέρι έφτιαξαν μαζί μερικά σχήματα στο χαρτί.

Ο μικρός ενθουσιάστηκε.

Έπειτα έκανε μόνος του μερικά ακόμα σχήματα. Έδειξε

το χαρτί στη Λία όλο περηφάνεια.

«Τα κατάφερες πολύ καλά. Να ξέρεις ότι οι όμορφες ζωγραφιές δεν

γίνονται μόνο με τα χέρια αλλά και με τη φαντασία μας

και την καρδιά μας....»

«Τώρα βάλε και το όνομα σου».

Οι μαθητές της Δ1 τάξης αφιερώνουν την ιστορία αυτή στους μικρούς και μεγάλους φίλους τους που δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη τα κρυμμένα τους ταλέντα.

Αθήνα, Μάιος 2014