"Εκεί..." ποίηση - Θανάσης Πάνου-

Θανάσης Πάνου

…ΕΚΕΙ

Εκδόσεις ΙΜΕΡΟΣ

1996

…ΕΚΕΙ

Θωμάς Άνεμος Θανάσης Πάνου

Γιώργος Λαναράς

Εκδόσεις ΙΜΕΡΟΣ

1996

ISBN 960-85871-0-7

1996 c Copyright Πάνου, Άνεμος, Λαναράς.

ΧΟΡΗΓΟΣ: ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Σε αυτούς που ήσαν εκεί…

Τάκη, Αντώνη, Ηλία, Χρήστο, Γιώργο

Και στον δάσκαλο ποιητή

Τάκη Μιχόπουλο.

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Οι προλογίζοντες δεν στοχεύουν να προϊδεάσουν τον αναγνώστη για το περιεχόμενο αυτής της έκδοσης, αλλά να τον εισαγάγουν στον κόσμο του συλλογικού αυτού έργου. Έτσι επιλέγουν ένα αντιπροσωπευτικό σημείο του έργου και εστιάζουν… Εκεί, εφόσον και για τους ίδιους λειτουργεί ουσιαστικά ως σημείο αναφοράς.

…Εκεί που αληθινά συναντιόμασταν κάτω απ’ το κάστρο στον ίδιο κώδικα μνήμης… στο Σύν και το Πάν… είναι ο λόγος.

Η κλίμακα – τείχος που φαίνεται να διαχωρίζει τα δύο μέρη και ταυτόχρονα σαν yin-yang να τα συμπεριέχει στο όλο, είναι η εικόνα.

Εικόνες από τον λόγο, εικόνες από δύο εικαστικές τέχνες που συμπαρουσιάζονται, την φωτογραφία και το σχέδιο. Εικόνα και λόγος είναι τα δύο μέρη, τα οποία συμπαρατιθέμενα αποτυπώνουν και αντανακλούν την καλλιτεχνική πορεία των δημιουργών. Οι φωτογραφίες και τα σχέδια δεν εικονογραφούν τα ποιήματα και την συνεύρεσή τους δεν την διαπερνά σχέση γενετική. Όταν λόγος και εικόνα ευρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο, ενεργοποιούν διαφορετικά αλλά αρμονικά ερεθίσματα και συνδιαλέγονται επειδή υπάρχει η ταύτιση των σκέψεων των δημιουργών, που καταθέτει το περίγραμμά της μέσα από την κοινή αποδοχή της χρήσης των συμβόλων. Ο διάλογος είναι το βήμα που κάνει ο αναγνώστης , όταν μπροστά του παρατίθεται η εικόνα και ο λόγος. Διάλογος και διαλογισμός.

Πίσω από την ποίηση του Θανάση Πάνου διακρίνεται το σφρίγος της νεανικότητας, που ούτως ή άλλως φανερώνει ο χρόνος της συγγραφής. Η θέση του για την ζωή αποτυπώνει την αγωνία του πρωτόβγαλτου άνδρα. Η αίσθηση του ανεκπλήρωτου που αιωρείται , φανερώνει ένα ιδιαίτερα κοινωνικοποιημένο όν, που διαμαρτύρεται ενάντια στον εαυτό του ή στον Θεό.

Η μόνη προσωπική αγωνία του , πέρα από την κοινωνία είναι ο ερωτισμός, η δυναμική διαχρονία της ίδιας της ζωής. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με την βαρβαρότητα – που ο ίδιος προσπαθεί να καταλύσει- του κόσμου που τον περιστοιχίζει, τότε επιτίθεται. Θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια επαναστατημένη ποίηση μέσα στο γίγνεσθαι, στην συνολική αντίληψη της ζωής της ίδιας, του έρωτα και των ανθρώπινων αξιών μέσα από την οπτική της ορμητικής νεανικής αναζήτησης.

Ο χλευασμός του νέου απέναντι στην ηθική φθορά και την απουσία ουσίας του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Στο έργο αυτό κυριαρχεί η αίσθηση του χώρου και του χρόνου, της εικόνας και του λόγου, χώρος – εικόνα , χρόνος – λόγος. Όψεις διαφορετικές ως προς την επίκληση και πρόκληση των ερεθισμάτων. Στην πρώτη το ερέθισμα έρχεται άμεσα, στην δεύτερη απαιτείται χρονική διάρκεια, προκειμένου να πάρει ολοκληρωμένη μορφή. Προσεγγίσεις μέσα από αντίστροφες διαδρομές, χώρος – εικόνα- σύνθεση, χρόνος – λόγος- ανάλυση. Στοιχεία που εμπεριέχονται, συναντώνται και διαπλέκονται μέσα στο έργο, στην διάρκεια της πορείας του ατομικού – αναγνωστικού χρόνου…

Θανάσης Παπαθανασίου

Κατερίνα Καρβελά

Απρίλιος ‘ 96

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Ο δημιουργός πιστεύει, ότι η παρούσα φωτογραφική συλλογή και η σύντηξή της με τον ποιητικό λόγο, όπως και η συστέγασή της με την ζωγραφική διασφαλίζει μία πρωτότυπη και πολύμορφη επικοινωνία του καλλιτέχνη με το κοινό. Η δυναμική της έκφρασης καταστρέφει την φαινομενική αδιαφορία για τον κόσμο και ενισχύει την πίστη και την πεποίθηση, ότι η αλήθεια του βρίσκεται και πέρα από τις παραδοσιακές απεικονίσεις.

Το πραγματικό χωρίς παρεμβάσεις είναι λόγος δειλός. Η φωτογραφία με την σειρά της επεξεργάζεται την εικόνα του ορατού ενεργοποιώντας το φανταστικό. Η εσωτερική δόνηση στο κτίσιμο του άσπρου – μαυρου αποτυπώνει τον μνημειακό χαρακτήρα του ύφους , σαν μια κίνηση σε φωτεινά μονοπάτια που ακολουθεί ίχνη οραμάτων. Το ταλέντο του φωτογράφου βρίσκεται, στο να αποκαλύπτει την πραγματικότητα, σαν να την ανακαλύπτει για πρώτη φορά. Η μοναδικότητα του φωτογράφου συνίσταται, στο να μεταλλάσσει την συνάντησή του με το πραγματικό μέσα από την ψυχική του ανάδυση και έμπνευση.

Οι φωτογραφίες επελέγησαν, αφού εκλήθησαν να πλαισιώσουν ένα ποιητικό έργο. Κινούνται ελεύθερα και όχι αυτόνομα, αντλώντας στοιχεία και αισθήσεις μέσα από αυτό. Ο θεατής απελευθερώνεται. Καλείται να κοιτάξει ανεξάρτητα την μία από την άλλη οδηγούμενος, ενίοτε, αποκλειστικά από τον ποιητικό λόγο. Αυτή είναι η χαρά του φωτογράφου σε αυτήν την συλλογή. Να κατορθώσει να ανιχνεύσει και να εκφράσει πλήθος στοιχείων και απεικονίσεων, με υφάνσεις από την εξπρεσιονιστική θεώρηση στο παιχνίδι μορφών-σκιών και στη μεταμόρφωση του ορατού στη σκιά του φωτεινού φανταστικού, μέχρι τις αντανακλάσεις των συμβολισμών και τα μονοπάτια της είσδυσης του πραγματικού στο σουρεαλιστικό, μέσα από αλλεπάλληλες στροφές του ασυνείδητου.

Ο θεατής θα ωθηθεί, να ταξιδέψει από το στημένο –σαν ζωγραφικό πίνακα- κάδρο, στο ηθελημένο φλοτάρισμα, στην χιουμοριστική απεικόνιση ερωτικού γυμνού της φύσης, στη χειραψία με αθανάτους, ενάντια στην άγνοια, στην ενσάρκωση των γεωμετρικών σχημάτων, ναυαγός σε θάλασσα με αρχέγονα κόμματα, φωτεινός ποδηλάτης στη σκιά του πραγματικού, ισοβίτης χωρίς κάγκελα, στο καρτουνίστικο παιχνίδισμα, στο παγερό τοπίο του απαγορευμένου πλανήτη, στο οφικό σύμβολο, στο σημείο της πρόσθεσης συμβολικού διαπλέγματος αρχαίου και νέου, στη σκηνή του πολεμιστή του ουράνιου τόξου, σε συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους, έξοδος , άνοδος στο ιερό βουνό.

Ο φωτογράφος , στοχαστής της υπέρβασης και ανάτασης πέρα και πάνω από τις τέσσαρες γωνίες του ορατού και υποκείμενος στο υπαρκτό ερώτημα των φαινομένων, θα δηλώσει άγνοια;

Θωμάς Άνεμος , Φεβρ΄96.

THOUGHTS ABOUT THE PHOTOGRAPHS

The creator believes, that the present photographic collection and its fusion with the poetic

expression and co presence with drawings, ensures one unique and multiform communication of the artist with the public. The power of expression destroys the apparent difference to the world and reinforces the believe and confidence, that the truth lays beyond the customized representations.

The real without innervations is timid articulation. The photography processes the image of the seen activating the fantasy. The inner vibration builds up black and white, and imprints the appearance character with the motion in luminous trails following traces of vision. The talent of the photographer is to present reality, like someone who discovers it for the first time. The uniquence of photographer is to alternate his encounters with the reality with his self-energy and inspiration.

The photographs had been chosen to attend a poetic work. They are moving freely but not independently from the poems , trying to submerge in them. The viewer is been set free. He is been asked to look each photograph separately leading himself occasionally exclusively from the poetic word. This is the happiness of photographer in this collection. He tries to touch and express variety of elements and representations . his approach leads from the expressionistic considerations of the shadows games and the alteration of the visible to the shadows of the illuminated imaginary to the symbolic reflections of the surreal through the successive turns of the unconsciousness.

The viewer is urged to travel from the sceneric oil-painting like frame, to the intentional unfocus, to the humoristic erotic nude in nature, to a handshake with the immortals, against ignorance, to the imbodiment of geometry shapes, like a wrecked person floating on primordial waves, illuminous bicycler in the shadow of reality, life imprisoned without iron bars, to the cartoonistic entertainment, to the severe landscape of the forbidden planets sites, to the serpent symbol, to the addition mark as a figure of encounterment new and ancient, to the tepee of rainbow warrior, metting with remarkable people, exit, accession to the holy mountain.

The photographer , stochastic adventurer of the excession and uplift beyond the four corners of the visable, will declare ignorance for the existing fenomenon?

Thomas Anemos , feb. ‘ 96.

Χαιρετισμός

Καλημέρα αδελφέ μου, στάσου μην τρέχεις

αγαπώ. Σ έχω μέσα στην καρδιά μου και τον αγώνα μας επίσης.

Στάσου αδελφέ μου Δεν είμαι αγριεμένος.

Μεγάλωσαν απλώς τα γένια μου. Δεν είμαι αγριεμένος,

μόνο τα πρότυπα που μας διδάξανε με κάνουν.

Καλημέρα σου και σ άγαπώ. Έλα ξαπόστασε.

Όχι δεν είμαι θλιμμένος απλώς μπροστά στον ήλιο στέκω άφοβα

και φαίνονται οι ρυτίδες. Δεν είμαι θλιμμένος .

Μόνο η διχόνοια που μας φέρνουνε με κάνει.

Έλα κάτσε, για την διχόνοια σου μιλώ.

Είναι το μόνο όπλο τους το ξέρω. Ακουσέ με σ΄αγαπώ.

Όμως να ξέρεις δεν αρκεί, γιατί πρέπει να θες και εσύ. Δεν λέω πως φταίς γι΄αυτό

μα δεν είσαι και αθώος.

Έλα κάτσε για την αγάπη σου μιλώ.

Είναι το όπλο μας το ξέρω , το ξέρεις.

Με το όπλο μας θα πολεμήσουμε και αύριο μαζί

τον Άδη, τον Αχέροντα και τους θεούς του σκότους…

Είμαστε όλα τα ζικ-ζάκ του κεραυνού, όλη η καθάρια η πνοή της γης

κι όλο το καθρέφτισμα των αστεριών στο αμόλυντο νερό.

Με την αγάπη αδελφέ μου

θα γνωριστούμε και μαζί θα ανέβουμε στην αγκαλιά του Θωτ.

Τώρα θεριεύει το χαμόγελό σου και μου γελάς και μ΄ αγαπάς.

Ξυλόκαστρο 20/1/1979

Α. ΧΥΜΑ – ΣΟΥΜΑ

0 Φύλακας της Κοιλάδας

Τα πουλιά ξεμάκρυναν τρομαγμένα Κοίταξε γύρω, έμεινε μόνος.

Δίπλα ίπποι ωραίοι, πολεμικοί, νεκροί. Νεκροί και οι ευγενικοί σύντροφοι

με χιλιοτρυπημένα τα σώματα απτήν αιώνια μάχη.

Στις φραγκοσυκιές κρεμασμένοι οι προδότες αντίπαλοι.

Έμεινε μόνος. Γονάτισε στο τέλος κι έκλαψε.

Δίπλα τα γυάλινα άθραυστα σώματα των νεκρών φίλων.

Πιο πέρα ο βούρκος αναγούλας το αίμα του εχθρού κάτω από τις φραγκοσυκιές. Κάποτε η κρυφή λεβεντιά βγαίνει κι αιωρείται,

δίνει τροφή στην αιώνια την δύναμη και κρατά ανέπαφο το αίμα στις πληγές

από το δηλητήριο του θανάτου των εχθρών. Η κρυφή λεβεντιά τον αγκάλιασε,

τον σήκωσε με μιας κι έσφιξε το σπαθί στο θηκάρι , γελώντας…

Στην κορυφή του λόφου, αναμένει τον θάνατο –όπως πάντα-

ο εκτός της μάχης νικητής, ο έμπορος γδάρτης.

Θέλει , τα ευγενικά σώματα της περίγλυπτης κοιλάδας

και ως ανθοδέσμες να πουλήσει τις γδαρμένες ιδέες, σε τιμή συνθημάτων στην πολιτική αρένα.

Σοφή Σκουριά

Τα όμορφα κάτασπρα δάχτυλα βυθισμένα. Πάνω στη σκουριά πέντε γράμματα στη σειρά…

Σοφία.

Κι αυτή πεισμωμένη ταξιδεύει μέσα στον αιθέρα της σκέψης

κρατώντας τα πανάρχαια νοήματα. Μέσα στη σκουριά τα κάτασπρα δάχτυλα

και πέντε γράμματα στη σειρά … σκέψη.

Κι αυτή παιδί της θλιμμένης σοφίας ξεκοιλιάζει τις ψευδολογίες των προκαταλήψεων

κρατώντας το λυπηρό φόντο των ιδεών. Ω! ύπαρξη, βρήκες στη σκουριά και τα πέντε άλλα γράμματα…

αγάπη.

Κι αυτή παιδί της αιωνιότητας ό,τι άγγιζε ηχούσε αυτονόητα στο στόμιο της πραγματοποίησης,

της λαχτάρας του πάθους. Απίστευτο!

Το λένε όμως η σκουριά και η αγνότητα των όμορφων άκρων σου. Από αυτό που ονομάζουμε σοφία και η σκέψη και η αγάπη. Από αυτό που ονομάζουμε σκέψη και η αγάπη και η σοφία. Από αυτό που ονομάζουμε αγάπη και η σοφία και η σκέψη.

Η Εκπλήρωση

Τα χρυσορυχεία, η χλιδή Τα κοσμηματοπωλεία, η εκκλησία

Οι λαιμοί και τα χέρια των κυριών

Τα΄άπιαστα όνειρα τα άγια κείμενα των πατέρων

όλα μες στη χρυσοβαφή.

Για ένα ποτήρι κρυστάλλινο νερό για μια στάλα γαλήνης

για τ΄άνοιγμα του ρεούμενου φωτός και για το γέλιο του άτυχου ανθρώπου

βράδυ θάρθει, βράδυ να σε βρει ο εκτελεστής των χρυσοβαμμένων επιθυμιών…

Ξυλόκαστρο 20.6.1979

Ο τελευταίος Μισθός

Μέτραγε ράθυμα το μισθό του και πίσω του εγέλαγε τα’ αχυρένιο ομοίωμα

του άρρωστου ονειροπόλου προδομένου ναυτικού. Κοίταξε το ψεύτικο πειρατικό κανοκιάλι ,

το αχυρένιο ομοίωμά του, τα διαμάντια, τα χρυσά και τ΄ασημένια τα νομίσματα,

τα παιδικά όνειρα και τις άπιαστες αλμυρές περιπέτειες. Από μικρός, με έρωτα έβλεπε την θάλασσα,

τα πανιά, τα πλοία, το ατέλειωτο μπλε, την γαλαζοβαφή την πάνω-κάτω.

Έσκισε με μίσος την στολή του ναυτικού και βύθισε το βλέμμα του στο ψεύτικο κανοκιάλι.

Εστίασε και πιο πέρα – στη μέση – στο πιο βαθύ νόημα είδε τον κουρσάρο πειρατή χωρίς υπεροψία να τον φωνάζει.

Τ΄άλλο πρωί, μια ξύλινη κασέλα αδειανή

και το ξύλινο ποδάρι του κουρσάρου – πειρατή. Αυτός χάθηκε στη συνωμοσία του ονείρου

και της αλμυρής τρικυμίας. Ευτυχισμένος.


Η Θέση μας

Μας μήνυσαν τα΄άστρα για τη θέση μας. Μήνυσαν στη γη

στον ήλιο στο φεγγάρι.

Μήνυσαν αν στον αγώνα της επιβίωσης στο άπλετο φως

στο απέραντο σκοτάδι. Τα΄άπλετο φως, τ΄απέραντο σκοτάδι, ο συνεχής αγώνας

σε μια ευθεία, την ευθεία της πανσελήνου. Όλα ένα πριν τα γεννητούρια του σύμπαντος.

Ύστερα τα τρία σημεία πάνω στην κλίνη του ουρανού με μας, στο τραμπολίνο

της επιβίωσης και της καθημερινότητας.


Ο Γέρο 117691

Απ ΄το παράθυρο μία μόνο αχτίδα. Αρκετή.

Η πόρτα του κελιού έκλεισε βαρειά και την λεία σάρκα του μήλου δάγκωσε,

ο γέρο 117691.

Σκέφτηκε, κάθε στιγμή και πιο κοντά στο Σύμπαν.

Γέλασε και κάλεσε το μαύρο πιστό του σύντροφο που ανταύγαζε τον πόνο του και τους στοχασμούς του

κοντά τριάντα χρόνια. ΕΞΩ: Εμείς.

ΜΕΣA: Τριάντα χρόνια ο γέρο 117691, ο ίσκιος του και η αχτίδα.

Γέλασε ο 117691 και στον ίσκιο του υπενθύμισε: όταν θάρθουν να μας πάρουνε απτήν πόρτα του κελιού,

στου θανάτου την αγκαλιά για να δώσουν εμείς θα τους γελάσουμε,

γιατί απ΄του παράθυρου τη μοναδική αχτίδα έχουμε φύγει από καιρό…


Τα όνειρα του τίμιου Αυτοδημιούργητου

Μέσα σε αυτά η πτώση Και το έλεος της ύστατης ελπίδας.

Τα χρήματα αχυρένιο ψέμα οι αγάπες βουλιαγμένες προσπάθειες.

Αυτοδημιούργητος στα πλούτη δημιουργός στην αγάπη.

Οι φίλοι έγιναν λαός και οι μάσκες έπεσαν στον πάτο

παρέα με τις φαντασιώσεις του απόλυτου και της ευτυχίας.

Ως εδώ! Βρήκες το νόημα στην πτώση μετά την τελευταία σου προσπάθεια

να διασχίσεις αμόλυντα τον λαβύρινθο. Μετά οι μάσκες της προσποίησης

σε διάφορα μεγέθη σηλούν τα πρόσωπά μας.


Το Σκουπιδαριό

Άσε για λίγο τα χαρούμενα τραγούδια σου . .Άσε για λίγο τις γιομάτες σιταποθήκες σου και κοίτα κοίτα μέσα από τα ολόλευκα σκοτάδια τον κύκλο σου, τον γύρω σου, τον κόσμο σου. Στο κρεβάτι σου το στρώμα του φαντάρου, στο προσκέφαλό σου αραδιασμένες οι ερωτήσεις των θυμάτων σου, στα ράφια του μυαλού σου καταχωνιασμένες οι σκέψεις του πολεμιστή. Η οδοντόβουρτσά , το σαπούνι, η πετσέτα σου μυρίζουν απτό μπαρούτι του πολέμου. Άσε για λίγο τα χαρούμενα τραγούδια σου και άκου, άκου τις πολεμικές ιαχές της επίθεσης τις ολόγυμνες κραυγές του πόνου. Όχι δεν είναι όνειρο

τα μάτια τα ξεπεταγμένα πάνω στις γυμνές αλήθειες

τα πεινασμένα κεφάλια των παιδιών τα ζαρωμένα του πόνου βλέμματα,

τα ρυπαρά χιλιάρικα οι ματωμένοι έρωτες,

το κόκκινο ζεστό χιόνι το να νανούρισμα που τραγουδούν

οι μαυροφορεμένες μάνες.

Όχι δεν είναι όνειρο. Όχι δεν είναι εφιάλτης είναι το σκουπιδαριό…


Συνηθισμένο πρόβλημα

Δεδομένο: Αχνόθωρη η μουσική σιγομουρμούρισμα η ερμηνεία

αχτιδοβόλες συζεύξεις μουσικών στοιχείων ποικιλόμορφα τα θέματα.

Ερώτημα: Παράτολμη η μελωδία για το ακατάσχετο πλήθος;


Μικρές Αγγελίες: Συνοικέσιο

Ο όμορφος ιππέας καβάλα στο κάτασπρο άλογο.

Μάη μήνα μπήκε στη κρεβατοκάμαρα

με μια εφημερίδα κι ένα μπουκέτο δάκτυλα. Η κόρη μέσα από τα΄άσπρα της σεντόνια

αναθάρρεψε χαρούμενη με μάτια δακρυσμένα. Οι προσευχές ακούστηκαν.

Ήρθε. Αυτός. Της έγνεψε , γίνηκε η αρχή.

Τα΄όμορφο χέρι το δεξί πάνω στον πάγκο με τις παλιοεφημερίδες

και το σπαθί βγαλμένο απτό θηκάρι με ένα μόνο χτύπημα , πάνω στην παρθενιά.

Το τέλος. Του πρόσφερε τα πέντε δάχτυλα

του φίλησε το χέρι και σφάλισε τα μάτια της , κλείνοντας για πάντα τη διαχρονική θυσία.

Ο όμορφος ιππέας έφτιαξε το μπουκέτο με τα δάχτυλα

και τράβηξε τα γκέμια του αλόγου του πεταλλοκρούοντας τα χαρμόσυνα μαντάτα.

Σέρρες 10.4.1980

Απαρχάιντ

Τα χρώματα: κόκκινο-κίτρινο- μπλέ. Τα βασικά

Το άσπρο, απόλυτο φως. Το μαύρο , απόλυτο σκοτάδι.

Ο ρατσισμός: κίτρινο –άσπρο-μαύροο.

Κίτρινο, ουδέτερο. Μαύρο, εκμεταλλευόμενο.

Άσπρο, πλήρης η απουσία φωτός μέσα στη μονοπώληση της εξουσίας του.

Σέρρες 15.5.1980

Φυσική Ισορροπία

Κατέβηκαν από τα πέτρινα τα δένδρα χωρίς βοήθεια έτσι όπως ανέβηκαν.

Το δηλητήριο του φιδιού μέσα στο νερό της πόλης. Η ελπίδα κουρνιασμένη στις κορυφές των δένδρων

στα μυαλά των παιδιών. Τότε το ένα παιδί με τον σουγιά

αρπάχτηκε με το άλλο. Το φονικό.

Ο χρόνος διάτρητος από τον θάνατο γίνηκε γυναίκα ολόγυμνη μέσα στο χωριό των μαγισσών.

Η μοίρα την ίδια νύχτα άλλαξε σελίδα και γέννησε άλλο παιδί,

στις κορυφές των πέτρινων των δένδρων.

Σέρρες 20.6.1980

Η Δικτατορία των όπλων της

Τι άλλο από το να περιμένει! Εκείνη γυμνή μπροστά

κι ο άλλος ντυμένος με τη γούνα του αρχηγού. Κι έμειναν έτσι.

Κι ύστερα όταν η νύχτα γίνηκε κατάμαυρη

Αρχίνησε ο χορός των αισθήσεων, στο κενό.

Στο άπλετο σκοτάδι. Στην Αρχή το κενό και η ισότητα.

Η περήφανη γύμνια της ένα με την γούνα του αρχηγού που τελικά πέφτει και την προσκυνάει.

Η εκδίκηση. Το κενό , η ισότητα, η εκδίκηση

και μετά η ένωση. Έρωτας;

Σέρρες 10.7.1980

Ο Χορός της Επανάστασης των Μελισσών

Η αρχαία επιθυμία θέριεψε και ο χορός των μελισσών αρχίνησε. Ήρθαν οι καιροί της πραγμάτωσης .

Η αναμονή έφθασε στο τέλος γερασμένη κι από το χώμα του τύμβου της

φτιαγμένη η εσθήτα της επανάστασης. Αποκαλύφθηκε η προδομένη χαρά της στιγμής

η ψευδολογούσα με την επιθυμία του όχλου στη συνομωσία για το στέριωμα

της ελπίδας, της γαλήνης, της ευτυχίας. Κάτω από τις διαταγές της βασίλισσας.

Βασιλική ζωή και αναμονή στο τέλος τους. Η επανάσταση των μελισσών

μέσα από τον χορό του θανάτου της κοσμικής εξουσίας.

Σέρρες 10.7.1980

Συνειδητοποιημένος Πότης

Μέσα στην κοιλιά του κήτους φωσφορίζει αμετανόητη η λάγνα επιθυμία

της ηδονής, του πάθους, του ποτού. Στον καπνισμένο χώρο των παραισθήσεων

ανεβασμένος στο τραπέζι προσπαθεί να κλείσει τη καταπακτή της οροφής.

Είναι η τρελή προσπάθεια απομόνωσης από το έξω φως

και η τρελή προσπάθεια απαλλαγής από τις τύψεις.

Η ηθική. Βαπτισμένος Χριστιανός.

Κλείνει το πώμα στο μπουκάλι σφαλίζει από μέσα την καταπακτή

και στον πάτο το ζευγάρωμα της μοναχικής ηδονής,

το πάθος της φαντασίωσης κι ένα βλέμμα άγνωστο στους γαλακτοπότες.

Σέρρες 10.11.1980

Ο Τελευταίος Φόνος του Ετοιμοθάνατου

Θα πεθάνω σε ένα χρόνο. Πριν όμως υα πεθάνει και η αγάπη μου

γιατί μοναχός μου διάλεξα τούτη τη μοίρα. Μέσα στο μπαούλο των θεατρικών παραστάσεων

η ζωή κι ο θάνατος. Θα μπήξω τον κυνόδοντα της τίγρης

στα σαρκώδη χείλη της και μετα την μεγάλη Ανάσταση

θα κάψω την αυταρέσκεια της μοναδικής ομορφιάς της. Θα φυγαδεύσω τον έρωτα πιο κει κι από τον θάνατο.

Σέρρες 5.2.1980

Ο Σοφός

Ο δάσκαλος απεβίωσε. Έλεγε πως η γη είναι ζωντανή

της παίρνουμε το αίμα με τις πράξεις μας , γι αυτό θα εκδικηθεί.

Έλεγε, πως της θάλασσας το βάθος είναι στρωμένο με τις εικόνες των ναυμαχιών της ιστορίας.

Έλεγε κι άλλα πολλά, για τους πολλούς τρελά και γι΄άλλους επικίνδυνα. Για τους εξουσιαστές. Έλεγε, πως ο πόλεμος είναι ένα φίδι πυρηνικό

και τα όπλα το δόντι με το δηλητήριο. Το φίδι αυτό είναι θεότρελο, γιατί

στη θέση του μυαλού βρίσκεται μία ξεραμένη πηγή. Το νερό της το έχουνε πιεί τα περιστέρια της ειρήνης.

Τα όπλα της άμυνας γεννάνε κάθε εξουσία έτσι το φίδι αυτό ζει και δεν ζει.

Έλεγε πάλι, πως τα πεινασμένα παιδιά έχουν κόκκαλα που φέγγουν μες την νύχτα

γιατί το σώμα τους είναι χωρίς ζωή. Σώμα χωρίς ζωή, χωρίς αίμα.

Το αίμα ρουφηγμένο από τον καρπό της απληστίας των χορτασμένων μηρυκαστικών.

Έβαζε τον λόγο του με την αρχέγονη δύναμή του – την αντλημένη

μέσα από την σοφία των αιώνων- ενάντια στο φίδι με τα όπλα. Ώσπου μια μέρα,

μια σφαίρα του σφηνώθηκε στο άγιο του το σώμα. Ο Δάσκαλος απέθανε.

Μπορώ να το φωνάξω όμως, δεν πέθανε. Ο λόγος του,

το πρόπλασμα της μυστικής επανάστασης κρατάει ένα μαχαίρι αληθινό

με λάμα βουτηγμένη στην εκδίκηση του δίκιου.

Σέρρες 10.2.1980

Το Ερμαφρόδιτο Αίνιγμα

Τα γράμματά σου δεν τ΄ανοίγω. Τα καρφώνω.

Δεν είναι η ώρα να δω τη μεγάλη σου ερώτηση. Είναι η ώρα που ξετυλίγω την κουβέρτα του κάστρου

και καρφώνω την ερώτηση γιατί παράνομα γνωρίζεις την απάντηση. Την απάντηση που σαν Ιουδαίο θα με στροβιλίσει

γύρω από τα τείχη της Ιεριχούς.

Καρφωμένα τα γράμματα οι παράνομες ερωτήσεις

οι κενές απαντήσεις. Όλα διπλοκλειδωμένα στης λήθης την επανάληψη.

Στην ελάχιστη διάρκεια του ερμαφρόδιτου αινίγματος: Μ΄ αγαπάς ; Μ΄ αγαπάς ;


Το Σημάδι της Πρόσθεσης

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ! Αδύνατη στην πρόσθεση! Αδύνατη στην πρόσθε…

Αδύ… Την κουκλίτσα της εφίλησε η μικρή μου η Νίκη

και δακρυσμένη στο όνειρό της εγλίστρησε. Το άρμα του ονείρου

στο μαγευτικό παιχνιδότοπο με αγάπη την φέρνει.

Μα εδώ που άλλοτε ήταν ο παράδεισος με βασίλισσα τη μικρή μου την Νίκη κι αυλικιά τη μικρή της κουκλίτσα

όλα πια είναι καμένα. Στέκει η δακρυσμένη μικρή μου και βλέπει

το χώμα, δυο ξύλα, ένα τσεκούρι. Απαράδεκτον!

Αδύνατη στην πρόσθεση! Αδύνατη στην πρόσθεση! Στο βάθος ο δάσκαλος νάτος, το φωνάζει.

Το τσεκούρι αρπάζει η μικρή της Νίκης μου κουκλίτσα και χίλια κομμάτια κάνει την πηγή της φωνής.

Λυτρώνει το τσεκούρι, τάφος το χώμα και τα δυό ξύλα από πάνω το σημάδι μιας πρόσθεσης

με διπλή σημασία.

Σέρρες 11.3.1980

Η Αμαξα της Καταστροφής

Η άμαξα της ζωής και του πολέμου. Σ΄ολόκληρο το άπειρο

μουχλιάσανε τα δάκρυα κάτω από την ρόδα της καταστροφής.

Το φίδι μανιασμένο αχόρταγα διαβαίνει τον κόσμο

ρουφώντας με βουλιμία τα μουχλιασμένα δάκρυα.

Παγερός ο απόηχος του συρσίματος.

Το φως και η ελπίδα αγκαλιά κάτω από τις ρόδες.

Κάτω από την όμορφη καλογυαλισμένη άμαξα. Σβάρνα μέσα στις λάσπες

σε χιλιάδες σειρές τα παιδιά φοβισμένα από τον κόκκινο δράκο.

Το φως και η ελπίδα σβάρνα μέσα στις λάσπες

στα ξεραμένα μάτια των παιδιών που μας κοιτάνε βαθειά,

μέσα από τις κόκκινες μάσκες των δράκων

που σκεπάζουν τα πρόσωπά μας.


Προς την Ύστατη Ελπίδα

Η άβυσσος της θύμησης ατέλειωτη συναυλία θείων πνοών

στου νου τα φτερουγίσματα. Πόσα,

στα βαθειά της μνήμης χορεύουνε στο θρόισμα του χρόνου προς τη νιότη.

Μετά ο πόλεμος… Και πριν βαθειά,

όταν το κερί ολοζώντανο αγκάλιαζε κι έφεγγε ,

έπλαθε όνειρα ατέρμονα χωρίς την αίσθηση της αλυσίδας του χρόνου

δεμένη πάνω του , βαριά… κι ύστερα …

Χειρουβικός ο ύμνος της ζωής και μαδημένα τα φτερά.

Το βλέμμα ακολουθούσε την ραχοκοκαλιά μέχρι τ΄ αξύπνητο όνειρο, το αιώνιο

σ΄ αυτό που άλλοι λένε: «της ευτυχίας το αγκάλιασμα

την ύστατη ελπίδα»

Αθήνα 2.3.1980

Η Θεωρία του Εγώ

Η θεωρία του εγώ σκληρή εμπειρία μιας φύσης

ενάντια στη μοίρα των άλλων.

Η σκέψη για τον θάνατο λειωμένη στην καμπή

που αλλάζει μορφή η ζωή.

Η τολμηρή θεωρία του εγώ απευθύνεται στον άνθρωπο

που με τον θάνατο στεφανώνει την ζωή.


Δέηση

Ε! Εσύ που αγκάλιασες, πανίσχυρο χέρι κοίταξε τις περιχαρακωμένες θέσεις

πάρε την κουτάλα κι ανακάτεψε τις ταριχευμένες ιδέες

και δώσε μια άλλη πνοή στο παζάρι του διαβόλου και με το τι είναι το είναι παίξε μαζί μας.

Κάνε, χάδι τις φωτιές, μετάξι τα΄αγκάθια

τα αγάλματα πέτρες τα κάστρα αχυρένια ντουβάρια

το μπόι μια σπιθαμή τον ήρωα προδότη

τις νεράιδες ποντίκια τα περιστέρια σκορπιούς

το μέλι τσουκνίδα και τον έρωτα λερωμένο βρακί.

Κάνε, το άσπρο μαύρο και τανάπαλιν.

Παίξε με τις αιώνιες θέσεις της συντήρησης – τη μούχλα- κι ας φωνάζουν οι δικοί σου :

Εφημέριε ευλόγησον! Θα ΄χεις εμάς ,

που θα γείρουμε στον ώμο σου ευτυχισμένοι, χωρίς πλήξη.

Αθήνα 10.12.1979

Η Συνάντηση

Από όλους τους κύκλους ξεπετάχτηκαν

καλπάζοντας στο βάθος, μέσα στον χρόνο, χιλιάδες μαντατοφόροι καβαλάρηδες

με νέα – προσκλήσεις- για τους λίγους εκλεκτούς. Καλούσαν :

όλους τους γνώστες των αρχαίων αιώνιων κλειδιών. Χρονολογία συνάντησης : 3500 μ.χ

Τόπος συνάντησης : το μισοτελειωμένο μπαρ του πειρατή.

Το 3.500 μΧ ο πειρατής αγόραζε στο παζάρι του Ταχμάν, πρόκες , ξύλα και μπουκάλια με κρασιά.

Έφτιαξε το μπαρ με τα καθίσματα και με την σωφροσύνη του οικοδεσπότη δοκίμασε τις συνταγές τις ανεξάντλητες μέσα στο χρόνο.

Το μόνο βέβαιο : η συνάντηση έγινε. Πηγή ειδήσεων: ο παπαγάλος του πειρατή

αγαπητικός της καρακάξας μου. Έτσι μάθαμε, πως μέσα απ΄τις ρωγμές του χρόνου

ξεπρόβαλαν οι ήρωες και γέλασαν, τραγούδησαν και τσούγκρισαν μακριά από τους κόλακες της εποχής τους.

Οι μούσες αχνόθωρες τραγούδησαν το μισοτελειωμένο άσμα τους,

ακούστηκαν και πάλι τα πιο γεμάτα βουβά λόγια και μίλησαν οι ματιές και η φαντασία.

Σε τούτο το γλέντι των εκλεκτών

τα αποσιωπημένα λάμπουνε.


Ανέπαφοι Από Την Ιστορία

Χρονολογία συνάντησης: 3.500 μΧ

Τόπος : Το μισοτελειωμένο μπαρ του πειρατή

Στο μέσο του κύκλου των θεωρητικών ο ιερέας, μέγας μάγος ,

έσκυβε και βούταγε τα γένια του σε ένα ποτό από σπίθες.

Δυο θαλασσοκρούσματα δεξιά γέλαγαν τα πιστόλια του Ουέστ

μαζί με τους ξιφομάχους του μεσαίωνα. Σ΄αυτό το γλέντι των εκλεκτών μίλησαν οι ματιές και η φαντασία

κάτω από τα λειωμένα σανδάλια των Ρωμαίων μονομάχων του Ρομπέν και του Θησέα.

Γουλιά-γουλιά πολλά γινήκανε κι άλλα έμειναν ατέλειωτα για τ΄αλλα ραντεβού.

Και πιο βαθειά, πίσω από την καθημερινότητα φυγαδευμένοι, χωρίς ποτό οι άλλοι,

οι άλλοι… εμείς , με τον θυμό, πως μας ξεχάσανε και μας αφήσανε ανέπαφους έξω από την ιστορία.

Ξυλόκαστρο 28.10. 1980

Αρσενική απειλή

Γυναίκα, Μπουμπούκι ανοικτό

ολεύωδη κρυστάλλινη σταγόνα ομορφιά στον αέρα σκορπισμένη

κρύψου! Βρωμά η τραγίλα

του βοδιού η κοπριά του μεθύστακα το χαλασμένο στομάχι

του φαντάρου η αρβύλα, μα πιο πολύ …

Όλων των αρσενικών ο σαπιοστολισμένος μίτος.


Οι Μύχιες Επιθυμίες και το Πρόβλημα του Φίφη.

Κοιτάξτε τον Φίφη! Καθαρός , γελαστός

τσεπωμένος. Στο μικρό σαλονάκι

με το μάτι ισιώνει τα κάδρα. Μα ελάτε, ξαπλώστε.

Φτου, ατυχία… λερώθηκε και πάλι ο Φίφης

νωρίς, πρώτου καν να γδυθεί.

Δεν πειράζει ρε Φίφη, της Λούνας το σπίτι και για σένα ανοικτό

… κάθε νύχτα.


Οι Δασάνθρωποι

Για το κρύο που δεν μπόρεσαν ν΄αντέξουν για το κρέας που δεν μπόρεσαν να δαγκώσουν

για το φως που σκοτάδι γίνηκε, γι΄αυτό αποφάσισαν να ξαναγεννηθούν. Η γριά γη συμπλήρωσε τον κύκλο της.

Η νέα γη, παιδί με διάφανο το σώμα αλιεύει καρπούς. Στην κορυφή τα φρούτα ωριμασμένα από τον λόγο

στα σωθικά της νέας γης, πίσω από τα λέπια μέσα, κάτω, εκεί…

Εκεί οι κρεμασμένοι από την γλώσσα θωρούν τη νέα γη που καλωσορίζει όλες τις πράξεις με θηλυκές γιορτές.

Η έντονη πείρα της ηδονής σέρνεται κάτω από τα αιωρούμενα σώματα

και άτια λευκά και άτια μαύρα ζητούν τους νέους ιππείς που ανάσκελα την νύχτα με την μέρα ζευγαρώνουν.

Αποφάσισαν να ξαναγεννηθούν όλα των ονείρων τα πλάσματα

τα γραμμένα στις μνήμες του πλάνητα βίου και να ζουν αιώνια στους χείμαρρους

με μόνη τροφή την αθανασία…


Β. ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Εκεί

Εκεί που αληθινά συναντιόμασταν

κάτω από το κάστρο στον ίδιο κώδικα μνήμης

εκεί που ζωντάνευαν ρυθμικά

της νιότης οι παλμοί στο ράπισμα της κάρμα-μπουνάτσα

μπορέσαμε να βλέπουμε και να ακούμε

με κλειστά μάτια και χωρίς λόγια

εκεί έξω από τις ψευδολογούσες παγίδες

του δικού μας του νου στο Συν και το Πάν

εκεί που αφήσαμε

στο μικρόκοσμο του ηλεκτρονίου τις δικές μας μαγνητικές εγγραφές

εκεί που χώρος και χρόνος στον ίδιο κώδικα μνήμης

στο Συν και το Παν εκεί

στην αμόλυντη ταύτιση των εσωτερικών προβολών

Εκεί 27.10

C 130 -748-

Η τουμπανιασμένη κοιλιά του πολέμου στον κόλπο. Οι βασιλιάδες με τις στρατιωτικές στολές

φόρεσαν τα παράσημα με ηδονή πιο απολαυστική και από τον ίδιο τον έρωτα.

Η σοφία της στρατιωτικής εξουσίας στάζει και πάλι επάνω μας σαν συναχωμένη μύτη .

C 130 -748- Οι κοχλιώσεις και οι στροβιλισμοί

έχυσαν σκουριά και τα σφάλματα που φωσφορίζουν αέναα στα παράσημα

ξέφυγαν και πέταξαν στην διαδρομή : Τυμπάκι-Βόλος. Εφηβικές καρδιές νεκρές,

κομμάτια. Ο Χριστόφορος ο Αερονόμος στην πρώτη μέρα υπηρεσίας

κατανεμητής στον νεκροθάλαμο των αδελφών μας. Στον αέρα τα παιδικά μας όνειρα,

μαζί με τη νεανική καρδιά την τρυπημένη από τα στρατιωτικά ελάσματα.

Σειρά!!!

Ας τινάξουμε στον ουρανό την στάχτη από τις αρβύλες μας

γιατί τα χέρια μας κοκάλωσαν στον αποχαιρετισμό.

Στη Σκιά του Μαρξ

Ντόμπρα , σταράτα μα αλληγορικά.

Αν όλα τα στρείδια ανοίξουν και βγουν μαχητικά τα υπνωτισμένα μεζεδάκια,

όσο και αν φαίνεται αστείο θα μονοπωλήσουν την αρχηγία

των κοσμικών δυνάμεων.

Θεσσαλονίκη, 2.5.1981

ΣΤΟΝ ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ

Ο ήλιος ξύπνησε και κοκκινίζει. Στον κύκλο του

Καρφωμένα τα γλαρά μάτια Από την τρύπα του κελιού.

Η ατέλειωτη νύχτα πέρασε. Ξημερώνει. Ξημερώνει για τον κατάδικο

Αρθρωτή της λευτεριάς Που δεν ντράπηκε

Για την κατάντια της καρδιάς τους Κι ατενίζει τον ουρανό.

Θαυμάζει το πέταγμα του χελιδoνιού : “πάρε και μένα στο φτερούγισμά σου»

Το λευτερο πουλί ένα φτερό του αφήνει, Της λευτεριάς αντίδωρο

Που κούρνιασε στα πεινασμένα χέρια. Η ατέλειωτη νύχτα πέρασε

Γεια σου Ναζίμ, Μεγάλε ποιητή

Του Λένιν του Μπακούνιν Και του Ροβεσπιέρου φίλε.

Γεια σου Ναζίμ, Που διαλαλείς :

«κάθε μέρα και πιο κοντά στην αναχώρηση Χαίρε γη αγαπημένη, καλημέρα Σύμπαν».

Ασπροβάλτα 10.6.1980

Καλλιτέχνης

Ολεύωδη παρουσία λουσμένη από κρυστάλλινο φως

ανήλεη δίψα δημιουργίας και μόλις μια στάλα ρεούμενης δόξας.

Μα εγώ το γνωρίζω είναι άφθαρτη η γέννα

και στον Άδη ένας θρόνος δικός του.

Αθήνα 22.5.1982

Αγωνιστής

Το νερό κρυστάλλινο φως στο διψασμένο κορμί του,

τα είδωλα καθαρά. Η σκέψη του πλάτανος το αίμα δροσοσταλίδες

και το τραγούδι του φωνή μυστικής επανάστασης.

Αθήνα 22.5.1982

Νηρηίδες

Απάνω από την κλίνη μου στις λίμνες όπου απέραντα ξαπλώνουνε

στα βάθη των ονείρων κουρνιάζουν κάταχνες οι Νηρηίδες μου.

Αυτές που γυροστρέφονται σιμά μου πετώντας ανεμώνες στην λάβα μου

και παλμοδέρνονται στο αιματοκκόκινο κόχλασμα της καρδιάς μου.

Αθήνα 25.5.1982

Το Επος της Κλεονίκης

Με το πρόσωπο υγρό στης ακινησίας το σκοτάδι

η τυφλή Κλεονίκη τρελάθηκε και πνίγηκε στην λίμνη.

Ξυπνάει στο φως της τρέλας και νοιώθει το ασάλευτο του χρόνου

στον δικό της παράδεισο. Τώρα που έλειωσε το κερί από τα μάτια της

δεν αφουγκράζεται την βουβαμάρα εκείνων με τις σπασμένες μάσκες και τις ανυψωμένες καμπούρες

και των άλλων με τις ίδιες μοναχικές φωνές μέσα από τους παροξυσμούς του τσιμέντου.

Η Κλεονίκη χαρούμενη αργόσυρτα τσιγκλίζει το φεγγάρι

και καλπάζει αφήνοντας τα αμήχανα ζωάκια να κοιτάνε

το υγρό πεθαμένο πρόσωπο. Πίσω εκεί … στη λίμνη.


Ο Γιάννης

Το ξύλινο κάστρο κάηκε απόψε.

Ο Γιάννης τόθελε στην ανατολή «προς την δύση βάζουνε τους πεθαμένους»

έδειχνε… Αποφεύγαμε να κοιταχτούμε.

Για μας η ανατολή σταγόνα αίμα ήταν και δίπλα μας σταυροί.

Σταυροί, παντού σταυροί στη δύση ήσαν. Το απέναντι από τα νιάτα μας ήταν.

Τώρα που πέρασε τα σύνορα της δύσης τώρα που σιώπησε από το τραγούδι της ζωής

ένα μεγάλο κόκκινο λουλούδι είναι. Όσο κι αν τρέχει πια

στα σουβλερά καρφιά του χρόνου στον ίδιο τον τόπο,

στον νου μας θα΄ναι σαν κόκκινο λουλούδι

σαν γαλάζιο κρύσταλλο.

Κορέα 1988

Σεούλ. Εκεχειρία και ειρήνη για λίγες μέρες.

Οι κίτρινοι, οι μαύροι και οι λευκοί στην εκκίνηση.

Ο καρυδοπόλεμος τελείωσε με την συμμετοχή όλου του όχλου.

Τα βραβεία : ενέσεις, σπάγκος, σιταποθήκες για μετάλλια λίπος για τον χειμώνα και αχυρένια στάδια.

Εμείς κρατήσαμε τον σπάγκο για τον χαρταετό της προπαγάνδας για την επόμενη διεκδίκηση. Ελλάδα 1996!

Αθήνα 1988

Λατρεία

Γιομάτος δέος καταγής

φιλάω τον ίσκιο τον μαύρο πιστό σύντροφό μου.


Γ΄ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ

Η Παραβολή του Ανθρώπου και της Θλιμμένης Σοφίας

Χρόνια και χρόνια διάμεσα από μια τιτάνια στρατιά

πλανιόταν ένας άνθρωπος παρέα με την ψυχή του

ώσπου… οι κλάψες, οι οδυρμοί και οι λυγμοί

ο ανήλεος πόνος και ο πυρετώδης στεναγμός έκαναν την χλωμάδα του μόνιμη πληγή

και την ψυχή του βαθειά σαν από ΄να σπήλαιο, να φωνάζει:

¨βιάσου, βιάσου ας μην καθυστερούμε ας φύγουμε στις θαλερές κοιλάδες

έξω από εδώ, εκεί στην ησυχία των στοχασμών στον ποιητικό πλανήτη των σοφών ονείρων»

Κάποτε ο άνθρωπος άκουσε τις φωνές και έξω από εκεί,

η αναπνοή της γης εβάδισε παρέα με την ψυχή του

στον ποιητικό πλανήτη των ονείρων στο σπίτι του σοφού.

Περνούσε μέσα από αστραπές που αυλάκωναν πορφυρούς ουρανούς

και ριγώντας από την ατέλειωτη ησυχία με λέξεις ανασκάλιζε

τους στοχασμούς που τον σοφό ζητούσαν «σε ικετεύω , πες μου».

Μα ο σοφός αρνούμενος τον ίσκιο του στο πάτωμα απλώνει.

«σε ικετεύω πες μου» Και ο σοφός…

τον ίσκιο του στον πάτωμα φωτίζει. Τότε η ψυχή , αιθέριο πουλί,

από τα βάθη της καρδιάς φτερούγησε σε σύννεφα μαβιά συνάντησε τον ίσκιο-φως .

Ζευγάρωσαν , γινήκανε ένα.

Πίσω εκεί, από την αναπνοή της γης οι τιτάνιες στρατιές των μαύρων οδυρμών

βυθίστηκαν στο είδωλο της νύχτας και οι ουρανοί ξανάγιναν καθάριοι και αμόλυντοι

όπως παλιά, πολύ παλιά…

Ξυλόκαστρο , 10.8.1980

Η Παραβολή του Ονείρου και της Θλιμμένης Σοφίας

Σε μια ήρεμη ανατολή της σκέψης στοχεύω ελπίζω

ζω κι έχω πλαγιάσει στον πάτο της πανσέληνου

κι έχω ξαπλώσει με όλο μου το μάκρος στην ήρεμη ανατολή της σκέψης που

ζω στοχεύω ελπίζω.

Κι ελπίζω στο σημάδι εκείνου που δεν το ξέρω, όμως το βλέπω

το νοιώθω το ακούω.

Αυτού, που για χάρη του μαθαίνω συνεχώς, θαρρώ –τολμώ να πω- για να του δώσω

τον λογαριασμό την ύστατη στιγμή την βγαλμένη από την ήρεμη ανατολή της σκέψης.

Σε Αυτόν τον διαχρονικό, τον Αθάνατο, τον Αεικίνητο.

Σε Αυτόν που χιλιάδες διαφορετικές σκέψεις και πεπρωμένα

γλιστρώντας αναπότρεπτα προς τον θάνατο, τον άπειρο τον νου του

με ύαλο χρωματιστό εκάλυψαν και λες επίτηδες

ο ύαλος για τον καθένα μας με άλλο χρώμα είναι περασμένος.

Η μυστική η μύηση

προ των πυλών του γήινου θανάτου. Να…

μέσα από του ονείρου την θλιμμένη σοφία στην ‘ήρεμη ανατολή της σκέψης των θαυμάτων

ένα σήμα από το βάθος. .. Το Γκογκ δύο στιγμές χτυπά!

Και να η αυγή μου! Ένας χρυσοκόκκινος καπνός είναι…

μια αμμοθύελλα που γοργά γέρνει και θεριεύει

και τώρα δύο φορές μου βρυχάται. Το Γκογκ στην αυγή μου δύο φορές χτυπά.

Να η πρώτη… Πυρωμένη η σκέψη και ολόγυμνη μες τα γιατί

αγκαλιάζεται με την θεριεμένη πρωτόγνωρη αμμοθύελλα και στον χρυσοκόκκινο καπνό βυθίζεται αναντίρρητα.

Και μια λάμψη μέσα στο φως μέσα από το φως,

πλησιάζει ανάμεσα στα μάτια. Με λάμα ατσαλένια δυο φορές,

σε δυο τομές σχίζει την ζεστή μου σάρκα.

Ένα σχήμα αστεριού στο μέτωπο. Τώρα , ο χρυσοκόκκινος καπνός

γυροστρέφεται σιμά μου και βουτά

και γλιστρά και εστιάζει

στου Γκογκ τον πρώτο τον αντίλογο. Ξάφνου

μπαίνει στο μέτωπο σαν λες να τον ρουφάνε χιλιάδες διψασμένα στόματα

που ήσαν κρυμμένα μέσα μου ή γεννημένα τώρα.

Το βλέπω, το αισθάνομαι , το ακούω.

Αιωρούμαι. Αίσθηση!

Το πρόσωπο μου στης αμμοθύελλας τον οίστρο διαλύεται σε άπειρες σπίθες

το σώμα στροβιλίζεται, σωριάζεται

και σένα σώμα με τη μουσκεμένη από τον ιδρώτα γη ζευγαρώνει.

Και τότε χιλιάδες λευκά γυμνωμένα ποδάρια αρχίζουν να τρέχουν στο σώμα μου,

στη μουσκεμένη γη και ο καπνός σαν διαυγής γεμάτη φως σταγόνα

και ο νους γεμάτος έρωτα στης ακινησίας το χάδι στο επέκεινα…

η σκέψη και η θλιμμένη σοφία και έξω από το σώμα της γης το σώμα μου στο απίστευτο , στο τόσο άλλο αληθινό.

Ένα με αυτόν που χιλιάδες ιδέες και πεπρωμένα

γλιστρώντας αναπότρεπτα προς τον θάνατο, τον άπειρο νου του

με ύαλο χρωματισμό εκάλυψαν.

Ένα με αυτόν . Ένα

με όλα … με το Σύμπαν…


Δίλλημα

Παρελθόν και Παύση, άσπρες ρόδες στα κεραμίδια

παράθυρα βγαλμένα η ταμπέλα κάτω από τα σίδερα.

Παρελθόν και φωνές, παύση και μπροστά

η σκάλα στον αέρα φωτισμένη. Οι αναμνήσεις απρόσκλητα

περνάνε απέξω είμαι ο δρόμος τους. Λέω: δεν με νοιάζει

και η σκέψη και η ζωή και τα παλιά με φαρμάκι μαραίνονται.

Μέλλον και Παύση. Αυτή η συγκεκριμένη λίμνη

στο βάθος της σκάλας της φωτισμένης με νέες ελπίδες,

λουλούδια , φωνές και τραγούδια το νοιώθω με φωνάζει:

Έλα κολυμβητή εραστή! Άρνηση και Παύση. Το όμορφο κάλεσμα

μου πληγώνει τα δάκτυλα καίγοντας τα στο χιόνι. Γρατζουνίζει τη θέληση

αναμοχλεύει την σκέψη, προκαλεί την απόφαση με χτυπά και με ρίχνει στο χώμα και γεμίζει τα αυτιά μου με τρέλα.

Μετά ο θόρυβος, του παλιού. Αναμνήσεις με θόρυβο…

θόρυβος και θόρυβος. Είναι οι ρόδες που έξαλλες

προσπερνάνε τους δρόμους της θύμησης χοροπηδώντας με φρίκη, κατηφορίζουν.

Κυνηγημένες οι ρόδες, οι ταμπέλες, το παλιό και η σκέψη.

Οι ταμπέλες και οι ρόδες, το παλιό με τις ρόδες,

οι ταμπέλες της σκέψης και τα όπλα με ρόδες.

Οι αποφάσεις με ταμπέλες , οι παρελάσεις,

η απορία στα μάτια τα παιδιά τα μικρά, εγώ.

Και οι ρόδες στα χέρια, στα λουλούδια στου έρωτα την λίμνη

στης τέχνης τον πύρινο αμφορέα. Το παλιό κλαίει που πεθαίνει, σαν άνθρωπος .

Παύση στην Παύση.

Για την άγρια οργή του διλλήματος μη μου στείλεις αρμαθιές τις ελπίδες,

αράδες τις λύσεις και όλες τις σκέψεις δραπέτες της αποτυχίας σου.

Παύση στην Παύση. Στείλε μια σταγόνα

μια μόνο σταγόνα βοήθεια αέρινη στο ισόβιο κάλεσμα

την άκρη μιας λύσης αγγίξω, ανθρώπινης.

Αθήνα 5.7.1983

Κατερίνα Καρβελά, Επιμέλεια Κειμένων και Έκδοσης Γιώργος Λαναράς, Ζωγραφική. Θωμάς Άνεμος, Φωτογραφία, Επιμέλεια Έκδοσης. Θανάσης Πά;νου, Ποίηση, Αφήγηση, video art, Μουσική.

Katherine Karvella, Edition-texts assistance. George Lanaras, Paintings.

Thomas Anemos, Photographs, Editorship. Thanassis Panou, Poems, Narration, Video-art, Music.

Η παρουσίαση του έργου έχει πλαισιωθεί με αφήγηση, slides, video και μουσική. Ευχαριστούμε τους: Θανάση Παπαθανασίου, σκηνοθέτη, για την συμμετοχή του στην σύνταξη του προλόγου και την Περσεφόνη Δάγγα για την συμμετοχή της με τις φωτογραφίες 7,24,30.

…εκεί

που χώρος και χρόνος

στον ίδιο τον κώδικα μνήμης

στο Συν και το Πάν

εκεί

στην αμόλυντη ταύτιση

των εσωτερικών προβολών

Documents

"Εκεί..." ποίηση - Θανάσης Πάνου-