Η ΕΚΛΕΚΤΗ ΕΝΟΣ ΑΛΟΓΟΥ

ΕΠΙΣΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ:

Ο Μάρλεϊ είναι ένας σκύλος που δεν έχει ταίρι στον κόσμο, ένας ακάθεκτος οδοστρωτήρας με μορφή κυνηγετικού Λαμπραντόρ Ριτρίβερ.Κουτουλάει και διαλύει σήτες στις πόρ-τες, κλέβει γυναικεία εσώρουχα και τρώει οτιδήποτε μπορεί να πλησιάσει το στόμα του – συμπεριλαμβανομένων παντός είδους έπιπλα και κοσμήματα. Αποβάλλεται από το σχολείο εκπαίδευ-σης σκύλων ως παντελώς απειθάρχητος και ανεπίδεκτος μαθήσεως. Κατάφερε να αναστατώσει μια δημόσια οργανωμέ-νη παραλία και προκάλεσε πραγματικό χάος όταν του έδωσαν ένα ρόλο σε μια κινηματογραφική ταινία. Ακόμα κι όταν τα μέλη της οικογένειας Γκρόγκαν είχαν φτάσει στα όρια της υπομονής τους, θα μάθαιναν απ’ αυτόν ότι η ανιδιοτελής, δίχως όρια αγάπη έχει πολλές μορφές.

Ένα συγκινητικό και αληθινό χρονικό. Μια ιστορία για οποιονδήποτε αγάπησε πολύ κι ένιωσε την απώλεια, για οποιονδήποτε πί-στεψε ότι ο πόνος δε θα γιατρευόταν ποτέ ή αναρωτήθηκε αν το να αντικρίζεις το θάνατο είναι σαν να αντικρίζεις την ίδια τη ζωή.

Περιοδικό Chronogram

Η «Εκλεκτή Ενός Αλόγου» περιέχει στιγμές έντονης σιγής και γαλήνης. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη Λέι Μι Ντάουν και τον Χοτ Σοτ.

Εφημερίδα Newsday

Το άλογο που η Σούζαν Ρίτσαρντς είχε αρχικά επιλέξει να σώσει δεν έμελλε να ανέβει στο φορτηγό που περίμενε. Η Λέι Μι Ντάουν, ένα πρώην αγωνιστικό άλογο μ’ ένα πουλάρι που την ακολουθούσε καταπόδας, ήταν αυτή που ανέβηκε τη ράμπα για να μπει στο τρέιλερ και στη ζωή της Σούζαν. Εξασθενημένη από τον υποσιτισμό, η Λέι Μι Ντάουν είχε ήδη διαβεί έναν δύσκολο δρόμο, και όμως κατά κάποιον τρόπο η καρδιά της ήταν πάντα ανοιχτή και γενναιόδωρη. Το πεπρωμένο την έφερε στο πάντοκ της Σούζαν, και η φοράδα δίδαξε σ’ αυτή τη γυναίκα με τη ραγισμένη καρδιά πώς να απολαμβάνει τις χαρές της ζωής παρά τους κινδύνους της.

Η Σούζαν Ρίτσαρντς νόμιζε ότι έσωζε μια πεινασμένη, κακοποιημένη και εγκαταλειμμένη φοράδα… Αλλά η Λέι Μι Ντάουν ήταν αυτή που θα έσωζε τη Σούζαν Ρίτσαρντς. Μια απίστευτα συγκινητική ιστορία, καλογραμμένη και γεμάτη οξυδέρκεια. The Roanoke Times

Η Σούζαν Ρίτσαρντς σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Κολορά-ντο και έκανε μεταπτυχιακό στην κοινω-νική εργασία στο Πανεπιστήμιο Αντέλφι της Νέας Υόρκης. Ζει στο Μπέρσβιλ της Νέας Υόρκης και διδάσκει δημιουργική γραφή στα κολέγια Σάνι Άλστερ και Μάριστ.

αιολέων 36γ, 118 52 αθήνατηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201

e-mail: [email protected] 789608 934450

ISBN 978-960-89344-5-0

www.drepaniabooks.gr

H εκλεκτή ενός αλόγου

Τίτλος πρωτοτύπου: Susan Richards Chosen by a Horse

Copyright © 2006 by Susan Richards

Για την ελληνική γλώσσα:© 2008 Εκδόσεις Δρεπανιά

Μετάφραση: Αντρέας ΚίκηραςΕπιμέλεια κειμένου: Χριστίνα Γιατζόγλου

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Παναγιώτης ΧατζημαθιόςΣελιδοποίηση: Nousimpress

Εκτυπώθηκε στην Ελλάδα

Πρώτη έκδοση 2008

ISBN: 978-960-89344-5-0

Εκδόσεις ΔρεπανιάΑιολέων 36γ, 118 52 Αθήνα

τηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201e-mail: [email protected]

Σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού που κυρώθηκε με το ν. 100/1975, απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαρα-γωγή ή μετάδοση όλου ή μέρους του παρόντος βιβλίου με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΣΕΙΡΑΣ «ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ»ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ

ΣΟΥΖΑΝ ΡΙΤΣΑΡΝΤΣ

H εκλεκτή ενός αλόγου

METAΦΡΑΣΗ:ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΙΚΗΡΑΣ

Το βιβλίο αυτό αφιερώνεται με αγάπη στην Άλι Ντόριον και στα ανίψια μου Μάργκεριτ,

Νέιτ και Έβαν Ρίτσαρντς, γιατί γεμίζουν με χαρά την ψυχή μου.

1

HTAN MIA ΠΑΓΩΜΕΝΗ μέρα του Μάρτη και το πά-ντοκ των αλόγων της Ζωοφιλικής Κοινότητας ήταν γε-μάτο λάσπη. Ψιλόβρεχε, κι εγώ στεκόμουν τουρτουρί-ζοντας, με την ανάσα μου να εκπέμπει θαμπά κύματα πάνω από το φράχτη. Στη βιασύνη μου να φτάσω εκεί, έφυγα από το σπίτι δίχως να πάρω σκούφο ή γάντια, άρ-παξα μόνο το αντιανεμικό μου που κρεμόταν πάνω από τη σκάλα του υπογείου, καθώς κατέβαινα στο γκαράζ.

Αν είχα σταματήσει για λίγο να σκεφτώ, θα αντιδρού-σα όπως κάθε φορά που άκουγα μια έκκληση βοήθειας για άρρωστα ζώα που υπέφεραν σε ανθρώπινα χέρια. Δε θα έκανα δηλαδή τίποτα ή, το πολύ πολύ, να έστελ-να μια επιταγή. Όμως αυτή τη φορά, όταν η φίλη μου η Τζούντι μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι η Κοινότη-τα είχε μόλις κατασχέσει σαράντα παραμελημένα άλο-γα από μια φάρμα που εξέτρεφε αποκλειστικά τη ράτσα Στάνταρμπρεντ (άλογα αγώνων), ζητώντας βοήθεια για τη φροντίδα τους, έβαλα όπως όπως το τζάκετ μου και όρμησα στο αυτοκίνητο.

Δεν ξέρω το λόγο που εκείνη η στιγμή ήταν διαφορετι-κή, γιατί δηλαδή διάλεξα να κάνω κάτι που άλλοτε απέ-φευγα. Δε συνήθιζα να τρέχω σε επιχειρήσεις διάσωσης. Ούτε ήμουν η φάτσα που οι φίλοι μου θα αντίκριζαν να τους χαμογελά καθώς θα άνοιγαν τα μάτια τους έπειτα

10 | Σούζαν Ρίτσαρντς

από κάποια εγχείρηση. Δεν ήμουν καν εκείνη που θα της τηλεφωνούσαν για να τους πάει με το αυτοκίνητο στο γιατρό όταν ένιωθαν σουβλιές ή για να πάρουν τα απο-τελέσματα αιματολογικών εξετάσεων, ακτινογραφιών ή οτιδήποτε είχε να κάνει με νοσοκομεία. Κάθε αρρώστια, δική μου ή οποιουδήποτε, μου έφερνε τρόμο.

Με τέτοια αποστροφή προς τις ασθένειες, αναρωτιό-μουν γιατί τώρα στεκόμουν μπροστά σ’ αυτόν το φρά-χτη χαζεύοντας καμιά εικοσαριά λιπόσαρκες φοράδες με τα πουλάρια τους να κυλιούνται στη λάσπη. Γιατί ανταποκρίθηκα σ’ αυτό το τηλεφώνημα; Ίσως ήταν μια ενστικτώδης αντίδραση που έκρυβε βαθιά και σταθερή αγάπη για τα άλογα, κληροδοτημένη από τη γιαγιά μου, μια καταπληκτική και κάποιες φορές σκληρή γυναίκα που έγινε κηδεμόνας μου από τότε που ήμουν πέντε χρόνων. Ζάρωνα και μαζευόμουν κάθε φορά που θυμό-μουν τη γιαγιά μου, και ταυτόχρονα ζήλευα τον –σήμε-ρα λησμονημένο– κόσμο της, που ήταν γεμάτος υπε-ρωκεάνια, βαγόνια αμαξοστοιχιών και, πάνω απ’ όλα, άλογα. Όταν ήμουν παιδί, υπήρχαν άμαξες και παρά-ταιρα εξαρτήματα ιπποσκευής στο στάβλο του σπιτιού της στη νότια Καρολίνα. Υπέροχες άμαξες, που δεν εί-χαν κινηθεί για τριάντα τουλάχιστον χρόνια. Κοιτάζο-ντάς τες ένιωθα εξαπατημένη που δεν είχα ζήσει σε μια εποχή όπου το άλογο αποτελούσε το μοναδικό μέσο με-ταφοράς.

Στη σοφίτα της γιαγιάς υπήρχε ένα μπαούλο γεμά-το ρούχα ιππασίας, δικά της και της μητέρας της. Κα-φετιές δερμάτινες, εγγλέζικες, χειροποίητες μπότες που έδεναν από μπροστά με κορδόνια, μάλλινα τουίντ πανω-φόρια με δερμάτινα κουμπιά και σφιχτοραμμένη μέση, λινές κιλότες ιππασίας με δερμάτινες ραφές και παντε-λόνια φαρδιά στη μέση και εφαρμοστά στις γάμπες.

Η Εκλεκτή Ενός Αλόγου | 11

Υπήρχε επίσης μια βαριά μάλλινη στολή αμαξά με ασημένια κουμπιά, που είχαν χαραγμένα πάνω τους το γράμμα Χ, από το Χάρτσχορν που ήταν το πατρικό επί-θετο της γιαγιάς μου και το δικό μου μεσαίο επίθετο. Όταν ήμουν έξι ή εφτά χρόνων, σκάλιζα το περιεχόμε-νο εκείνου του μπαούλου, προσέχοντας κάθε φορά που έπιανα στα χέρια μου όλα αυτά τα ευαίσθητα υφάσμα-τα με τις ξεφτισμένες άκρες και τις φθαρμένες φόδρες. Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια μου ένα από τα κουμπιά του αμαξά. Το γύρισα από την άλλη πλευρά, όπου έγρα-φε: «Ποιότης Αρίστη».

Έχωσα το κουμπί στην τσέπη μου, και τριάντα πέντε χρόνια αργότερα κρεμόταν ακόμη στο ταμπλό με τις ση-μειώσεις πάνω από το γραφείο του σπιτιού μου. Ένα μι-κρό, στρογγυλό αντικείμενο που ξυπνά περισσότερες ει-κόνες από μια κινηματογραφική ταινία. Φτάνει μόνο να το αγγίξω για να ταξιδέψω περίπου στα 1900, σ’ έναν κόσμο γεμάτο άμαξες και άλογα: άλογα που προκαλούν κυκλοφοριακή συμφόρηση, άλογα τραυματισμένα, άλο-γα δεμένα με τα χαλινάρια τους, άλογα που απολαμβά-νουν την τροφή τους, άλογα με τρίχωμα που λάμπει σαν το παρκέ της Λέσχης Νικερμπόκερ στην Πέμπτη Λεω-φόρο, και άλογα μαλλιαρά σαν σκυλιά Σνάουζερ. Μια αέναη παρέλαση αλόγων, κάθε μέρα και ώρα, παντού.

Η γιαγιά μου ήταν εκείνη που μου χάρισε το πρώτο μου άλογο, στα πέντε μου χρόνια. «Τη λένε Μπάντι», μου ανακοίνωσε καθώς μου παρέδιδε τα γκέμια, και στη συνέχεια απομακρύνθηκε από το λιβάδι, αφήνοντάς με μόνη με το καινούργιο μου πόνι.

Καθώς στεκόμουν από τη μια πλευρά του χαλιναριού, λοξοκοίταζα το παχουλό κορμί που κρεμόταν ανάμεσα στα δυο ζευγάρια των πυκνόμαλλων ποδιών του, ενώ το ένα του άκρο κατέληγε σε μια ουρά που σκούπιζε το έδα-


φος και το άλλο σε δυο σκούρα ματάκια κάτω από πυ-κνές βλεφαρίδες. Ήταν σαν να είχα μείνει μόνη μ’ ένα αλυσοπρίονο. Ήξερα ότι ήμουν εκτεθειμένη σ’ έναν θα-νάσιμο κίνδυνο, ωστόσο δεν κρατούσα παρά ένα άλογο. Το δικό μου άλογο. Ήταν ό,τι καλύτερο μου είχε συμ-βεί. Μακάρι να μπορούσα να φερθώ αυθόρμητα από την αρχή. Να σκαρφάλωνα στη ράχη του και, μ’ ένα κλωνά-ρι για μαστίγιο, να αφηνόμουν σ’ έναν άγριο καλπασμό μέσα στο λιβάδι. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Στεκόμουν τρεμουλιάζοντας μέσα στο ροζ φορεματάκι μου και κοίταζα με μάτια γουρλωμένα το πανέμορφο πόνι, ώσπου εκείνο όρμησε αιφνιδιαστικά αφαιρώντας λίγη σάρκα από το παιδικό μου μπράτσο.

Με την Μπάντι, τα πράγματα δε θα ήταν ποτέ καλύ-τερα. Έτσι κι αλλιώς την αγαπούσα, τυφλά, πεισματικά, όλα τα χρόνια που κύλησαν με δαγκωματιές, κλοτσιές και την αμηχανία που μου προκαλούσε σε ιππικές επιδείξεις, κάθε φορά που στύλωνε τα πόδια και καθόταν κάτω αρ-νούμενη να μπει στο στίβο ή να βγει απ’ αυτόν. Υπήρχαν περιπτώσεις που η δύστροπη φύση της την εγκατέλει-πε, μετατρέποντας την ιππασία μαζί της σε πραγματική απόλαυση, όμως τις περισσότερες φορές με έφερνε στο σημείο να βάζω τα κλάματα. Όταν έγινα δέκα χρόνων, μου χάρισαν ένα ευνουχισμένο άλογο της ράτσας Μόρ-γκαν που το έλεγαν Αλέρτ, και πραγματικά σοκαρίστηκα καθώς ανακάλυψα ότι ένα άλογο μπορεί να είναι ήρεμο και τρυφερό. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι δεν ήμουν παρά ένας όμηρος της Μπάντι, και χάρη στην Αλέρτ ξε-κίνησε η παντοτινή μου αγάπη για τα Μόργκαν.

Κάθε φορά που έμπαινα στην αποθήκη μου, ήταν σαν να βρισκόμουν έξω από το χρόνο. Το κουμπί του αμα-ξά ανακαλούσε εικόνες από το μακρινό παρελθόν, την παιδική μου ηλικία, εικόνες που αναμειγνύονταν με το


παρόν, φτιάχνοντας ένα ιππικό πανόραμα. Έφτασα λοι-πόν να έχω τρία δικά μου άλογα, και οι στιγμές που περ-νούσα μαζί τους έκλειναν σαν μέσα σε αγκύλες τις μέρες μου, καθορίζοντας την αρχή και το τέλος τους, δίχως να έχει σημασία οτιδήποτε συνέβαινε στο ενδιάμεσο. Ανη-σύχησα γύρω στα σαράντα μου, όταν άρχισα να έχω πρό-βλημα στη μέση. Τι θα συνέβαινε αν η κατάσταση της υγείας μου δε θα επέτρεπε να φροντίζω τα άλογά μου; Αν γινόμουν υπερβολικά δυσκίνητη, όταν περνούσαν τα χρόνια; Ο Χένρι, ο γείτονας της διπλανής μου πόρτας, είχε είκοσι πέντε αγελάδες και τις αγαπούσε όλες σαν να ήταν κόρες του. Όταν έφτασε γύρω στα ογδόντα, ήταν πια φανερά γερασμένος. Η αρθρίτιδα του έστριβε τα δά-χτυλα και το εμφύσημα του δυσκόλευε την αναπνοή. Επί ένα χρόνο σερνόταν στα τέσσερα για να μπορεί να αρμέ-γει τις αγελάδες του μία προς μία. Τη μέρα που η πελώ-ρια νταλίκα ήρθε να του πάρει το κοπάδι, εκείνος έκρυψε το πρόσωπό του πίσω από τα πρησμένα του χέρια κι άρ-χισε να κλαίει γοερά. Υπήρχαν στιγμές που φοβόμουν ότι κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε και σ’ εμένα.

Κι όμως, ήμουν εδώ περιμένοντας να αναλάβω τη φροντίδα ενός ακόμη αλόγου που ζητούσε απεγνωσμέ-να ένα σπίτι.

Ο Τεντ, ένας εθελοντής της Κοινότητας, που είχε συ-ντελέσει ώστε να κατασχεθούν τα άλογα, ήρθε και στά-θηκε δίπλα μου στο φράχτη. Αφού υπέγραψα τα απα-ραίτητα χαρτιά, αναλαμβάνοντας τη φροντίδα μιας φο-ράδας, ήρθε μαζί μου έξω για να με βοηθήσει να την πάρουμε και να την οδηγήσουμε στο φορτηγό που θα τη μετέφερε στη φάρμα μου. Ο Τεντ δε φορούσε ούτε σκούφο ούτε καν παλτό, μόνο ένα καρό φανελάκι και μπλουτζίν και ήταν πιτσιλισμένος με λάσπες από πάνω μέχρι κάτω, από το αξύριστο πιγούνι του μέχρι τις δερ-


μάτινες μπότες του. Ήταν καστανός, και τα πιασμέ-να αλογοουρά μαλλιά του, μουσκεμένα από τη βροχή, έδειχναν πιο σκούρα. Ο Τεντ σκούπισε τις στάλες που σχημάτιζαν υγρές γραμμές πάνω στους χοντρούς φα-κούς των στρογγυλών γυαλιών του. Στο ένα του αυτί φορούσε ένα μικρό χρυσό σκουλαρίκι, και καθώς τον πλησίασα για να δω τη λίστα που έβγαλε από την πίσω τσέπη του παντελονιού του, μου ’ρθε μυρωδιά νικοτί-νης. Κατάλαβα ότι είχε το συνήθειο να τρώει τα νύχια του μόλις είδα τον παχύ δείκτη του να ψάχνει πάνω στο μηχανογραφημένο χαρτί, που σταμάτησε στον αριθμό δέκα. «Αυτή είναι», είπε χτυπώντας ελαφρά το χαρτί. «Η Κάρεντ Σκουίζ».

Ήταν κάπως παράξενος αυτός ο τρόπος για να απο-κτήσεις ένα άλογο, δίχως να το έχεις δει, επιλέγοντας ένα συμπαθητικό όνομα μέσα από μια Λίστα Κατασχε-θέντων Εμπορευμάτων του Αστυνομικού Τμήματος του δήμου Άλστερ. Η όλη κατάσταση ήταν παράξενη. Δεν είχα ιδέα για τα Στάνταρμπρεντ, πέρα από το ότι ήταν εύσωμα, έτρεχαν σε αρματοδρομίες, ενώ κάποιοι τα αποκαλούσαν Τρότερ (τροχαστές), επειδή έτρεχαν με ελαφρύ καλπασμό. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο. ας πούμε ότι ήξερα για τη γενική ευεξία και το ευχάρι-στο ταμπεραμέντο τους – γνωρίσματα μάλλον άσχετα με την παρούσα κατάσταση. Βρέθηκα πιο κοντά σ’ ένα τέτοιο άλογο χάρη σε μια τυχαία, φευγαλέα ματιά σε μια καφετιά φάτσα που κοιτούσε έξω από το παράθυρο ενός ειδικού τρέιλερ το οποίο μετέφερε άλογα που προορίζο-νταν για το στίβο, με στερεωμένο από πάνω του το κά-πως αστείο αμαξίδιο για τον αγώνα.

Μην έχοντας λοιπόν μπροστά μου παρά μόνο μία λί-στα με ονόματα, διάλεξα εκείνο που μου φάνηκε ότι θα ακουγόταν ευχάριστα όταν θα φώναζα τη φοράδα μου,


καθώς θα την έβλεπα να τρέχει σε κάποιο λιβάδι. Είχα ήδη αρχίσει να τεστάρω μες στο μυαλό μου πώς θα ηχού-σαν: Κάρεντ Σκουίζ! Κάρι! Σκουίζι! Τα ονόματα έχουν με-γάλη σημασία για όσους ασχολούνται με τα άλογα, και είναι δύσκολο να πετύχεις ένα καλό. Μπορεί να είχα άλογα σχεδόν σε όλη μου τη ζωή, όμως μόνο μία φορά μου δόθηκε η ευκαιρία να διαλέξω το όνομα μόνη μου. Αυτό συνέβη πριν από δεκαπέντε χρόνια, όταν χώρισα με το σύζυγό μου και οι δικηγόροι μας πάλευαν για το ποιος από τους δυο μας θα έπαιρνε τα άλογα. Είχαμε αρκετά, μέσα σ’ αυτά ήταν και το Μόργκαν μου, η Τζόρ-τζια. Χρειάστηκε ένας χρόνος παζαριών για να κερδίσω την επιμέλειά της, ανακαλύπτοντας με έκπληξη λίγο αρ-γότερα ότι ήταν έγκυος – αποτέλεσμα μιας απρόσμενης επίσκεψης ενός γείτονα Μόργκαν επιβήτορα. Ο πρώην σύζυγός μου δε θα συμφωνούσε ποτέ να μου παραχωρη-θεί η Τζόρτζια, αν γνώριζε ότι θα αποκτούσα δύο άλογα «στην τιμή του ενός». Όταν λοιπόν η φοραδίτσα ήρθε στον κόσμο λίγες βδομάδες αφότου η Τζόρτζια εγκα-ταστάθηκε στον καινούργιο μου αχυρώνα, την ονόμασα Σουίτ Ριβέντζ (Γλυκιά Εκδίκηση). Κράτησα τη Σουίτ Ρι-βέντζ για αρκετό καιρό, εκπαιδεύοντάς την και σελώ-νοντάς την, κι όταν έγινε τεσσάρων χρόνων, τη χάρισα στην κόρη μιας φίλης μου, που, καθώς ήταν στην εφη-βεία, είχε αρχίσει να παίρνει την ιππασία αρκετά στα σοβαρά, σε βαθμό που δικαιολογούσε να έχει ένα δικό της άλογο.

Είχα πάντως ακόμη την Τζόρτζια, που θα έκλεινε τα δεκαοχτώ της εκείνη την άνοιξη, και στη συνέχεια απέ-κτησα τον Χοτ Σοτ και τον Τέμπο, δύο ευνουχισμένα άλογα Τετάρτου, που σήμερα είναι λίγο πριν από τα τριάντα τους. Η μικρή αλογο-οικογένειά μου είχε αυτά τα τρία, τέλεια σε αριθμό και ψυχοσύνθεση, μέλη. Έμα-


θαν από μικρά να τηρούν τη σειρά στο φαγητό, και το καθένα τους ήξερε ποιος ήταν ο ζωτικός του χώρος. Οι μεταξύ τους καβγάδες ήταν σπάνιοι, κι ακόμα πιο σπά-νια έτρεχε αίμα από τους καβγάδες αυτούς, οι οποίοι, πιθανότατα, δε θα συνέβαιναν ποτέ αν η Τζόρτζια, πε-ριστασιακά, δεν τα ’βαζε με τον Χοτ Σοτ, κάτι λογικό, αφού εκείνη ήταν φοράδα, και κάπως έτσι κάνουν όλες οι φοράδες του κόσμου. Ο Χοτ Σοτ την άφηνε να του ορμά, καθώς της ήταν απόλυτα αφοσιωμένος. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα, ούτε καν σκέφτηκα, ένα τέταρτο άλογο. Είχα φτάσει στα σαράντα τρία μου, ζούσα μόνη και με δισκοπάθεια που ήδη για δύο χρόνια δε μου επέ-τρεπε να κάνω ιππασία με ταχύτητα μεγαλύτερη από μιας απλής βόλτας. Μέσα σ’ όλα είχα και την καθημε-ρινή μου δουλειά ως κοινωνική λειτουργός. Κι όμως, να που βρέθηκα εδώ, να αναζητώ το πιο χαριτωμένο όνομα μέσα από ένα έγγραφο της αστυνομίας.

Καθόμασταν με τον Τεντ και χαζεύαμε μέσα στο χάος του πάντοκ με τις είκοσι μεγάλες καφετιές φοράδες που τουρτούριζαν μέσα από το φράχτη έχοντας πουλάρια κολλημένα στα πλευρά τους. Ψάχναμε για να εντοπί-σουμε μια μεταλλική ταυτότητα, με χαραγμένο πάνω της το νούμερο δέκα, να κρέμεται σε κάποιο από τα φθαρ-μένα καπίστρια. Οι φοράδες πάλευαν να ορθοποδήσουν μέσα στη βαθιά λάσπη, με τις αρθρώσεις τους πρησμέ-νες και εξασθενημένες από τον υποσιτισμό και τα αφρό-ντιστα τραύματα από τους αγώνες. Σε πολλές απ’ αυτές διέκρινες ανοιχτές, ρέουσες πληγές στα πόδια και στα πλευρά. Όλες τους αγκομαχούσαν και έβηχαν, με εμ-φανείς αναπνευστικές παθήσεις, ενώ πράσινες βλέννες έσταζαν από τα μάτια και τις μύτες τους.

Απ’ όποια εξαθλίωση κι αν είχαν δραπετεύσει, υπήρ-χε ακόμη αρκετή εδώ, μέσα στο συνωστισμό του βρόμι-


κου πάντοκ όπου ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις τη λάσπη από την κοπριά. Ήταν κάτι πέρα από τις καλές προθέ-σεις της Κοινότητας, αφού δεν υπήρχε ένας στάβλος ή αχυρώνας να προστατέψει τα άρρωστα άλογα από το κρύο και τη βροχή. Ο μικρός στάβλος δίπλα στο πάντοκ είχε μόνο τέσσερα χωρίσματα, τα οποία ήταν ήδη γεμά-τα από άλογα που είχαν κατασχεθεί προτού καταφτά-σει αυτή η νέα ταλαιπωρημένη σαραντάδα. Η Κοινότη-τα δεν είχε την πρόθεση να φιλοξενήσει το νέο κοπάδι, γι’ αυτό και κατέφυγε, το ίδιο πρωί, στις εκκλήσεις μέσω ραδιοφώνου και τηλεόρασης, ελπίζοντας να βρουν όλα ένα χώρο φροντίδας μέσα σε μια μέρα, έως ότου η τύχη τους καθοριζόταν στο δικαστήριο. Το ιδανικό σενάριο ήταν να μην υπάρξει ούτε ένα άλογο που να περάσει έστω και μία νύχτα μέσα σ’ αυτό το χαώδες πάντοκ.

Ήταν αδύνατον να διακρίνουμε οποιονδήποτε αριθ-μό από τις μεταλλικές ταυτότητες. Το κοπάδι συνωστι-ζόταν μαζεμένο στην απέναντι πλευρά του πάντοκ, σαν να ’θελε να τραβηχτεί όσο πιο μακριά γινόταν από τα δύο ανθρώπινα όντα που έστεκαν στο φράχτη. Καθώς αναλογιζόμουν τις αιτίες αυτής της «ανάρμοστης» στά-σης, ένιωσα ένα νέο κύμα θυμού να με διαπερνά. Τα άλογα που βιώνουν μια πραγματικά ανθρώπινη συμπε-ριφορά δεν τρέχουν ποτέ μακριά από μας. Δεν είχα δει ποτέ μου οικόσιτα άλογα να αντιδρούν μ’ αυτόν τον τρό-πο απέναντι σε ανθρώπους, κι εδώ έβλεπα σαράντα τέ-τοια να καταφεύγουν τρέμοντας από φόβο στο πιο από-μακρο σημείο του φράχτη, λες κι εμείς είχαμε πάει εκεί για να τα πυροβολήσουμε.

Δεν άργησαν να εμφανιστούν δύο ακόμα εθελόντριες της Κοινότητας, για να μας βοηθήσουν να βρούμε την Κάρεντ Σκουίζ και να την οδηγήσουμε μαζί με το που-λάρι της στο ειδικό φορτηγό που περίμενε στην ανοι-


χτή πόρτα του πάντοκ. Ο Τεντ σκαρφάλωσε το φράχτη και ακολούθησε τις δύο γυναίκες, οι οποίες προχωρού-σαν μέσα στη λάσπη μέχρι τον αστράγαλο, κάνοντας με τα χέρια τους τις κατάλληλες κινήσεις ώστε να ξεχω-ρίσουν τα άλογα και να μπουν ανάμεσά τους με σκοπό να βρουν την ταυτότητα με τον αριθμό δέκα. Τα άλο-γα ήταν σαν να είχαν κολλήσει το ένα με το άλλο, κα-θώς κινούνταν σχηματίζοντας μικρούς κύκλους πανικού. Ορισμένων τα γόνατα λύγιζαν απ’ τον τρόμο, και στη συνέχεια ήταν αδύνατον να σταθούν στα πόδια τους, αιχμαλωτισμένα από τη λάσπη που τα ρουφούσε προς τα κάτω. Κάποιες από τις πεσμένες φοράδες βογκού-σαν στην προσπάθειά τους να σταθούν όρθιες, όμως οι μανιασμένες κινήσεις των υπολοίπων τριγύρω λειτουρ-γούσαν σαν τελειωτικό χτύπημα. Το διαπεραστικό χλι-μίντρισμα των μικρών, που στιγμιαία αποχωρίζονταν τις μητέρες τους, ήταν μια επιπλέον νότα τρόμου μέσα στο πάντοκ. Δεν άντεχα να παρακολουθήσω ούτε ένα λεπτό παραπάνω.

«Δεν πειράζει αν δεν είναι η Κάρεντ Σκουίζ!» φώναξα. «Δώστε μου όποιο να ’ναι!»

Λίγα λεπτά αργότερα, ένας από τους καφετιούς σκε-λετούς ανέβαινε σκουντουφλώντας τη ράμπα του φορ-τηγού, έχοντας ξοπίσω του το βουτηγμένο στη λάσπη πουλάρι του. Ο Τεντ χώθηκε ανάμεσά τους, τους έδεσε τα πόδια με μια χοντρή, προστατευτική, καλυμμένη με λάστιχο, αλυσίδα, και στη συνέχεια σήκωσε τη ράμπα και την έφερε στην κατάλληλη θέση. Έβγαλε πάλι τη λίστα με τα ονόματα από την πίσω τσέπη του και πήγε στο μπροστινό μέρος του φορτηγού. Καθώς είχε χωθεί μέσα, τον έχασα για λίγο από τα μάτια μου.

Όταν εμφανίστηκε, στάθηκε με το ένα πόδι πάνω στον προφυλακτήρα κι άρχισε να φωνάζει προς τη μεριά του


πάντοκ όπου βρισκόμουν. «Λέι Μι Ντάουν τη λένε, Λέι Μι Ντάουν!» μου ανήγγειλε ανεμίζοντας τη λίστα.

Εφόσον το μόνο κριτήριο επιλογής ενός αλόγου ήταν το όνομα, είχα ήδη χάσει. Λέι Μι Ντάουν; Αυτό δεν ήταν όνομα, ήταν στίχος από μια προσευχή που έλεγαν τα παιδάκια πριν πέσουν για ύπνο. Σε διαφορετικό πε-ριβάλλον –αν το φώναζα σ’ ένα λιβάδι, για παράδειγμα– ίσως ακουγόταν κάπως χυδαίο. Λέι Μι Ντάουν! Λέι Μι! (Βάλε με κάτω. Ξάπλωσέ με.) Τι θα νόμιζαν οι γείτονες; Το να δίνεις τέτοιο όνομα σ’ ένα άλογο είναι σχεδόν το ίδιο κακό με το να μην το ταΐζεις. Ούτε καν ένα παρα-τσούκλι δεν μπορείς να βγάλεις απ’ αυτό. Ήταν όμως ήδη αργά, η Λέι Μι Ντάουν είχε ανέβει στο τρέιλερ και δεν υπήρχε χρόνος να κάνω φασαρία για ένα όνομα.

Το πάρκινγκ είχε αρχίσει να γεμίζει με φορτηγά, κα-θώς όλο και περισσότεροι εμφανίζονταν για να πάρουν άλογα. Είχε πολλή δουλειά ακόμα η Κοινότητα, ώστε να καταφέρει να οργανώσει αυτή τη συγκινητική, αλλά και κατακλυσμιαία, ανταπόκριση στην έκκλησή της για βοήθεια.

Ήταν ώρα να φύγω, να ανοίξω το δρόμο σε κάποιον άλλο που θα ερχόταν για να παραλάβει ένα άλογο. Οι ώρες ήταν κρίσιμες κι ο χρόνος έπρεπε να αξιοποιηθεί σωστά, τη στιγμή που όλα τα άλογα εκεί ήταν βαριά άρ-ρωστα και χρειάζονταν άμεση ιατρική φροντίδα, μια ευ-θύνη που αναλάμβαναν να επωμιστούν όλοι όσοι είχαν τρέξει εκεί.

Για να πω την αλήθεια, αυτό που με τρόμαζε περισ-σότερο ήταν η νοσοφοβία μου. Ήδη από τότε που η Τζόρτζια γέννησε το μικρό της, κι ενώ ακόμα και για τα υγιή άλογα υπήρχε αυστηρός προγραμματισμός με τα-κτικά ιατρικά ραντεβού, εγώ τηλεφωνούσα στον κτηνία-τρο μία φορά το χρόνο για εμβόλια.


«Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε», μου φώναξε η Λόρα, μια λεπτή ξανθιά τριαντάρα, καθώς ανέβαινε στην κα-μπίνα του φορτηγού που θα έσερνε το τρέιλερ της Λέι Μι Ντάουν. Όταν είδε την τηλεοπτική έκκληση, η Λόρα αποφάσισε να προσφέρει για τη μεταφορά το δικό της τρέιλερ. Αρχικά τη συνάντησα μέσα στα γραφεία, όταν υπέγραφα τα χαρτιά. Όπως μου εξήγησε, δεν μπορού-σε να αναλάβει η ίδια ένα άλογο, γιατί είχε ήδη πάρα πολλά.

Τράβηξα για το αυτοκίνητό μου, δίχως κανένα άγχος που έφευγα από αυτό το κέντρο υποστήριξης και εξει-δίκευσης, με τη σκέψη ότι πολύ σύντομα θα άρχιζα να φροντίζω μόνη μου δύο εξασθενημένα άλογα. Τι θα μπο-ρούσα να σκεφτώ, έχοντας αναλάβει δύο ζωντανά πλά-σματα, τη στιγμή που ίσως μέσα σε μια βδομάδα υπο-χρεωνόμουν να κάνω την ταφή τους στο πίσω λιβάδι;

Έφερα το αυτοκίνητο στην πύλη της εισόδου περιμέ-νοντας να φανεί στον καθρέφτη μου το πράσινο φορτη-γό της Λόρα. Θα έπαιρνε κάνα μισάωρο για να φτάσου-με σπίτι, ή μάλλον όχι, τρία τέταρτα, εφόσον θα ακο-λουθούσα το φορτηγό. Αμέσως μόλις φτάναμε, είχα στο νου μου να τηλεφωνήσω στη φίλη μου την Άλι. Αν υπήρ-χε ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να με βοηθήσει να κρατήσουμε τη φοράδα και το μικρό της ζωντανά, αυτός ήταν η Άλι.

2

ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΠΙΤΙ και προχωρήσαμε μέχρι πίσω στο λι-βάδι.

«Έτοιμη;» με ρώτησε η Λόρα, καθώς στεκόταν στο πίσω μέρος του τρέιλερ περιμένοντας να τραβήξει τη μανταλωμένη μπάρα που θα απελευθέρωνε τη ράμπα. Η Λέι Μι Ντάουν και το μικρό της κάθονταν ήρεμα στο τρέιλερ. έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ αδύναμα για να κά-νουν οποιαδήποτε φασαρία.

«Έτοιμη», έγνεψα, και μαζί λύσαμε όλες τις μπάρες αφήνοντας τη ράμπα να κατέβει σιγά σιγά, ενώ ξεγα-ντζώναμε ταυτόχρονα την αλυσίδα. Κανένα από τα άλο-γα δεν κούνησε, σαν να μην είχαν καταλάβει ότι η ράμπα είχε κατέβει ή σαν να μην ήθελαν να βγουν έξω. Κρα-τούσα ένα λάσο αγκιστρωμένο στο καπίστρι της Λέι Μι Ντάουν, που τη βοηθούσε να κινηθεί προς τα πίσω. Την τράβηξα με το μαλακό. Δεν αντέδρασε. Η Λόρα πήγε στην μπροστινή πλευρά του τρέιλερ και κοίταζε μέσα από το πορτάκι που υπήρχε εκεί, προσπαθώντας να δώ-σει κουράγιο στα άλογα με σιγανά επιφωνήματα.

Φώναξα το όνομα της Λέι Μι Ντάουν και χτύπησα ελαφρά τα δάχτυλά μου πάνω στα καπούλια της.

«Κοιμήθηκε», είπε η Λόρα. Κοιμήθηκε; Άφησα το χαλινάρι και πήγα κι εγώ μπρο-

στά, σκύβοντας το κεφάλι για να χωθώ μέσα από το πορ-


τάκι του τρέιλερ. Βρέθηκα σε απόσταση μισού μέτρου από τη Λέι Μι Ντάουν. Ήταν ψηλή, γύρω στο 1,52 μέ-χρι το λαιμό της. Αν ερχόμασταν φάτσα με φάτσα, τα μάτια μου θα έφταναν περίπου στο ύψος της μύτης της, όμως τώρα, έτσι όπως είχε ρίξει το κεφάλι της τόσο χα-μηλά, μπορούσα μόνο να βλέπω τη ραχοκοκαλιά της, από τη χαίτη ως την κορυφή της ουράς της. Έμοιαζε με στραβή συρμάτινη κρεμάστρα, επικαλυμμένη με μια καφετιά λασπερή κρούστα. Τα κόκαλά της προεξείχαν από παντού. Παρακολούθησα για λίγο τα πλευρά της που ανεβοκατέβαιναν και την άκουσα να βαριανασαί-νει. Τα μάτια της ήταν ανοιχτά αλλά άτονα κι έβγαζαν ένα υπόλευκο έκκριμα που ρίγωνε την ξεραμένη λάσπη πάνω στο πρόσωπό της. Το ίδιο έκκριμα έτρεχε κι από τη μύτη της. Ήξερα ότι είχε πνευμονία κι είχε αρχίσει τα αντιβιοτικά πριν φύγουμε μαζί από την Κοινότητα. Ήταν τόσο αδύναμη, που το κεφάλι της έπεφτε μόνο του προς τα κάτω.

Το πουλάρι ήταν τεσσάρων εβδομάδων και φαινόταν σε καλύτερη κατάσταση. Είχε τα ίδια χρώματα με τη μητέρα του, κανελί δίχως πιτσιλιές, και ζύγιζε γύρω στα 125 κιλά. Όταν με είδε να μπαίνω στο τρέιλερ, τέντω-σε τ’ αυτιά του προς τα πίσω και με αγριοκοίταξε. Του είχαν φορέσει ένα μπλε νάιλον καπίστρι που φαινόταν ήδη πολύ μικρό γι’ αυτό, κομμένο καθώς ήταν πάνω στο πουπουλένιο τρίχωμα που κάλυπτε τα ζυγωματικά του. Αναρωτιόμουν αν θα μ’ άφηνε να το πλησιάσω και να του το βγάλω. Νευρικό και με εχθρικές διαθέσεις, στε-κόταν στα λαγόνια της μητέρας του περιμένοντας την επόμενη κίνησή μου.

Ένιωσα υπερβολικά φορτισμένη. Δεν είχα ποτέ την ευθύνη για ένα τόσο άρρωστο άλογο και μου φαινόταν πιθανό η Λέι Μι Ντάουν να ξεψυχούσε μόλις κατέβαινε


από το τρέιλερ. Τι θα έκανα μετά; Μπορεί σ’ όλη μου τη ζωή να ήμουν περιτριγυρισμένη από άλογα, όμως ποτέ δεν είδα κανένα τους να πεθαίνει, ούτε ανέλαβα ποτέ να μεγαλώσω ένα ορφανό πουλάρι.

Η Λέι Μι Ντάουν έβγαλε έναν βαρύ, ασθματικό ανα-στεναγμό παίζοντας για μια στιγμή τα μάτια της, που συνέχιζαν να τρέχουν. Αν κατάφερνε να αντέξει, με το που θα την έβγαζα από το τρέιλερ θα πήγαινα να της φτιάξω έναν ζεστό πολτό από πίτουρα.

Ξεκούμπωσα το χαλινάρι απ’ το καπίστρι της, κι έτσι δεν κινδύνευε να σκοντάψει πάνω του. μετά ακούμπησα και τα δυο μου χέρια στο στέρνο της, σπρώχνοντάς το προς τα πίσω. Άνοιξε λίγο περισσότερο τα μάτια, και το βλέμμα της καρφώθηκε πάνω μου, καθώς άρχισε να μου κρατάει κόντρα.

«Μπράβο, καλό κορίτσι!» την παρότρυνα πιέζοντας το στήθος της. Έσκυψα κάτω από το στηθαίο (μια ορι-ζόντια μπάρα με μαλακή επικάλυψη στο ύψος του στέρ-νου του αλόγου, ώστε να το προστατεύει από το να με-τακινείται πολύ προς τα μπρος μέσα στο τρέιλερ, ενώ επίσης λειτουργεί υποστηρικτικά στα φρεναρίσματα) και στάθηκα δίπλα της, καθώς άρχιζε την προσπάθεια να κατέβει από τη ράμπα. Το μικρό της γύρισε να βγει πρώτο έξω, σταματώντας λίγο πριν από την άκρη της ράμπας για να περιμένει τη μητέρα του. Τα αυτιά του πάλλονταν μπρος-πίσω με ζηλιάρικη μανία. Ποια ήμουν εγώ που τολμούσα να αγγίζω τη μητέρα του; Έστριψε το κεφάλι προς το μέρος μου, με μια φιδίσια περιστρο-φή του λαιμού του. Ευχαρίστως θα με δάγκωνε με την πρώτη ευκαιρία.

Φτάσαμε στην άκρη της ράμπας και καθίσαμε στο έδαφος. Η Λέι Μι Ντάουν αναστέναξε και πάλι. Την έπιασα από το καπίστρι και σκέφτηκα ότι μάλλον θα


ήταν καλύτερα να μην την αφήσω να βρει μόνη της το δρόμο για το υπόστεγο-καταφύγιο (έξι επί έξι μέ-τρα, στη μέση ενός λιβαδιού έκτασης περίπου δώδε-κα στρεμμάτων), αλλά να την οδηγήσω εγώ προς τα κει. Στην κατάστασή της δε νομίζω ότι θα μπορούσε να δει το υπόστεγο, ή, ακόμα κι αν το έβλεπε, δεν είχε την ενέργεια που χρειαζόταν για να το φτάσει. Περνώ-ντας μπροστά από την ποτίστρα σταμάτησα και χτύπη-σα ελαφρά τα δάχτυλά μου πάνω στην επιφάνειά της, για να τραβήξω την προσοχή του αλόγου, που με αρκε-τή σιγουριά χαμήλωσε το κεφάλι κι άρχισε να πίνει. Η χαρά ήρθε σαν κύμα, έστω μικρό, μια κι ένιωσα ότι με εμπιστευόταν.

Το πουλάρι στάθηκε μπροστά μας και κορδώθηκε στα πίσω πόδια, κρατώντας ψηλά την ουρίτσα του, σαν να ήθελε να μου υπενθυμίσει ότι παρέμενε σε επιφυλα-κή για οποιαδήποτε μπαγαποντιά από μέρους μου. Τα πόδια του ήταν μακριά και κάτισχνα, φαίνονταν κάπως αδέξια, μέχρι να αρχίσει να καλπάζει: τότε θα μετατρέ-πονταν σε όργανα τέλειας αρμονίας. Κάνοντας κυκλι-κές κινήσεις μπροστά από τη μητέρα του, σταθερά σε πολύ κοντινή απόσταση απ’ αυτήν, ήταν σαν να εκδή-λωνε την αντίθεσή του στην παρουσία μου. Φαινόταν άγριο, σε σημείο που αμφέβαλλα αν το είχε αγγίξει ποτέ κανείς για οτιδήποτε άλλο πέρα από το να του φορέσει το καπίστρι.

Όταν η Λέι Μι Ντάουν ξεδίψασε, με άφησε να την οδηγήσω για το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι το υπό-στεγο. Μόλις ανακάλυψε τον φρέσκο σανό, άρχισε να τον ψαχουλεύει με τη μουσούδα της, αναζητώντας τα πιο γλυκά χόρτα. Ήταν μια καθαρή αλογίσια κίνηση, τόσο φυσιολογική και καθησυχαστική, που για μια στιγ-μή έδιωξε το άγχος μου. Το μικρό γλίστρησε μέσα στο


καταφύγιο έχοντας τη μητέρα του ανάμεσά μας. Μου έριξε ένα τελευταίο άγριο βλέμμα κι έσκυψε το κεφάλι για να θηλάσει.

Καθίσαμε με τη Λόρα έξω στη βροχή και χαζεύαμε για λίγο τα δυο τους μέσα στο καταφύγιο. Αν υπήρχε κάτι που δε βαριόμουν ποτέ, αυτό ήταν να βλέπω ένα άλογο να τρώει σανό. Η εικόνα μού φαινόταν τόσο γαλήνια, όπως όταν κάθεσαι και κοιτάς τα κούτσουρα που καίγο-νται στο τζάκι. μια εικόνα ζεστή και κατά κάποιον τρό-πο γοητευτική. Η Λέι Μι Ντάουν ήταν τώρα ασφαλής, κι εγώ είχα στο νου μου να της φτιάξω τον πολτό της.

Η Λόρα είχε κι αυτή αλλού το νου της, βιαζόταν να γυρίσει στην Κοινότητα για να βοηθήσει στη μεταφορά περισσότερων αλόγων. Αποχαιρετιστήκαμε κι αμέσως έτρεξα στο σπίτι για να ετοιμάσω το φαγητό της Λέι Μι Ντάουν. Μέσα σ’ έναν κουβά έφτιαξα ένα μείγμα από σιτάρι και άλλα δημητριακά, συνολικά περίπου τρία-τέσσερα κιλά, ρίχνοντας μετά βραστό νερό και ανακα-τεύοντας έως ότου πήξει το μείγμα και γίνει ένας καυτός χυλός. Όλο το σπίτι μοσχομύρισε. Πρόσθεσα στο τέλος και λίγα αλεσμένα καρότα και μετά σκέπασα τον κουβά με μια πετσέτα. Μέχρι να το πάω πίσω στο καταφύγιο θα διατηρούνταν ζεστό, σε ιδανική θερμοκρασία για να μπορεί να το καταβροχθίσει. Στο πουλάρι θα έδινα κα-ταρχήν γύρω στο ένα κιλό μείγμα δημητριακών με πολ-λές πρωτεΐνες, περιμένοντας να δω πώς θα το κατάφερ-νε. Μέσα στη βαβούρα της Κοινότητας είχα ξεχάσει να ρωτήσω για το φαγητό, και πραγματικά δεν είχα ιδέα τι είδους πρόγραμμα διατροφής –αν υπήρχε τέτοιο– είχε καθοριστεί σ’ εκείνες τις λίγες ώρες που τα άλογα βρέ-θηκαν εκεί.

Καθώς πήγαινα πίσω προς τη Λέι Μι Ντάουν και πέ-ρασα μπροστά από τα τρία μου άλογα, ένιωσα μια κά-


ποια ενοχή βλέποντάς τα περιορισμένα πίσω από το φράχτη στο δικό τους λιβάδι. μια τρόικα σε αναβρασμό. Κρατούσαν τα κεφάλια τους ψηλά και ήταν φανερό ότι τα ρουθούνια τους είχαν ερεθιστεί από τη μυρωδιά των παρείσακτων επισκεπτών που αντίκριζαν στο απέναντι λιβάδι, στην άλλη πλευρά μιας τεχνητής λιμνούλας. Η Τζόρτζια, το Μόργκαν μου, ήταν εκείνη που έδωσε τον τόνο αυτής της καθόλου φιλικής υποδοχής. Η έπαρσή της οφειλόταν εν μέρει και σ’ εμένα – αποτέλεσμα του ότι μεγάλωσε σ’ έναν αχυρώνα όπου η λέξη «όχι» υπήρ-χε μόνο στη θεωρία.

Λόγω της πνευμονίας της Λέι Μι Ντάουν ήταν επι-κίνδυνο να χαϊδολογήσω τα τρία μου άλογα πριν αλλά-ξω ρούχα και απολυμάνω με αντισηπτικό τα χέρια και τις μπότες μου. Έβαλα το κεφάλι κάτω και προχώρησα γρήγορα, όντας περίεργη για το πώς η Τζόρτζια θα αντι-μετώπιζε αργότερα τη στάση μου αυτή.

Όταν έφτασα με τον πολτό, είδα τη Λέι Μι Ντάουν να εξακολουθεί να τρώει σανό, ενώ το μικρό είχε αποκοι-μηθεί πάνω σε μια φωλιά από ροκανίδια, έχοντας απλώ-σει φαρδιά-πλατιά τα μακριά του κανιά στη μια πλευρά. Ανησύχησα μήπως η Λέι Μι Ντάουν πατούσε πάνω στα εύθραυστα πόδια του μικρού, όμως η Τζόρτζια ποτέ δεν είχε κάνει κάτι τέτοιο, άρα ήλπιζα ότι το ίδιο θα ίσχυε και για την καινούργια μου φοράδα.

Με το που μπήκα πάντως στο παράπηγμα και μπερ-δεύτηκα στα πόδια του, το μικρό ξύπνησε και στάθηκε αρχικά στα πίσω πόδια με τον πισινό του να αιωρείται καθώς προσπαθούσε να σηκωθεί όρθιο. Μου έριξε άλλη μιαν άγρια ματιά και μετά στράφηκε προς το μέρος της μητέρας του, ρίχνοντάς της λίγες «ψιλές» προτού σκύ-ψει ξανά για να θηλάσει. Αναρωτήθηκα αν θα με συμπα-θούσε ποτέ.


Μέσα στο καταφύγιο υπήρχαν δύο ταγίστρες, μία για ενήλικα άλογα καρφωμένη στον τοίχο, σε τέτοιο ύψος ώστε να μη φτάνει το μικρό, και μία τοποθετημένη πιο χαμηλά, καλυμμένη με μια μεταλλική σχάρα (γι’ αυτό και την αποκαλούσα γενικά «σχάρα»), που μόνο η λεπτή μουσούδα ενός πουλαριού μπορούσε να χωρέσει μέσα της. ένα είδος προστασίας από πιθανή «επιδρομή» της μητέρας στο φαγητό του μωρού της. Έχυσα τον πολ-τό μέσα στην ταγίστρα της Λέι Μι Ντάουν και το άτο-νο βλέμμα της ανασηκώθηκε, τα αυτιά της πετάχτηκαν προς τα πάνω κι αμέσως παράτησε το σανό κινώντας προς τα κει. Προς στιγμήν δίστασε, περιφέροντας τη μύτη της γύρω από την αχνιστή ταγίστρα, ίσως γιατί ο ατμός τής φαινόταν αλλόκοτος ή ίσως γιατί προσπαθού-σε να εξοικειωθεί με την ασυνήθιστη μυρωδιά του φαγη-τού. Πάντως χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα για να χα-μηλώσει το κεφάλι της και να αρχίσει να καταβροχθίζει τον πολτό.

Στάθηκα παραδίπλα, αρκετά κοντά ώστε να μπορώ να την αγγίζω, εφόσον το ήθελα, κάτι που όμως τελικά απέ-φυγα. Όχι ακόμη. Απλώς παρακολουθούσα προσπαθώ-ντας να καταλάβω ποια ήταν, πώς ήταν και κατά πόσο την είχε επηρεάσει ο τρόπος που την είχαν μεταχειρι-στεί. Προς το παρόν δε μου έβγαζε καθόλου την αντιπά-θεια που ένιωθα να μου δείχνει το μικρό. Αισθανόμουν μάλλον κάτι σαν αμηχανία, νομίζοντας ότι και η Λέι Μι Ντάουν κρατούσε στάση απορίας και αναμονής.

Στο μεταξύ το πουλάρι βημάτιζε γοργά σχηματίζο-ντας μικρούς κύκλους με ασφάλεια στην άλλη πλευρά της μητέρας του, ενώ άφηνε να φανεί η διαρκής του ένταση με μικρά νευρικά πηδηματάκια και τσιρίδες, που τη φορά αυτή νομίζω σχετίζονταν περισσότερο με το ότι η μάνα είχε φαγητό σε αντίθεση μ’ εκείνο. Έτρεξα στην


αποθήκη, στο βάθος του καταφυγίου, κι έφερα μιαν αρ-μαθιά από δημητριακά. Καθώς τα έριχνα μέσα στη σχά-ρα του μικρού, ένιωσα μιαν ανεπαίσθητη ριπή ανέμου στα μηλίγγια μου και γύρισα σαστισμένη να δω τι στο καλό ήταν αυτό το τόσο ελαφρύ που πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου. Αυτό που είδα ήταν το βλέμμα του που-λαριού να με καρφώνει από τη μια γωνία του υπόστε-γου, ενώ το ίδιο χοροπηδούσε στα εύθραυστα νεανικά του πόδια, που φαίνονταν ακόμα αχρησιμοποίητα από τη στιγμή που δεν είχαν απογειωθεί καλπάζοντας σ’ ένα λιβάδι ή δεν είχαν έστω κλοτσήσει κάποιο κεφάλι. Η αλήθεια είναι ότι μόλις είχα αποφύγει μια τέτοια κλο-τσιά. Μου φάνηκε απίστευτη η ταχύτητα της κίνησής του, όπως και το πόσο κοντά πέρασε από τον κρόταφό μου. Είχα φάει πολλές κλοτσιές από άλογα, τις περισ-σότερες από ατύχημα, μερικές ωστόσο επίτηδες, όμως ποτέ ένα άλογο δεν είχε επιχειρήσει να μου διαλύσει το κεφάλι. Ήξερα ότι κανένας δεν ήταν ασφαλής δίπλα σε αυτό το πουλάρι προτού περάσει ένα χρονικό διάστημα ιδιαίτερης φροντίδας από κάποιον ειδικό. Μέχρι τότε, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βρίσκομαι σε επιφυλακή, προσέχοντας τις κινήσεις του κάθε στιγμή και κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις.

Βγήκα έξω από το υπόστεγο με μια αίσθηση απόρρι-ψης, ενώ το κρύο διαπερνούσε το βρόμικο τζιν και το δέρμα μου. Αμέσως μόλις μπήκα στο σπίτι, έκανα ένα καυτό ντους, έβαλα ζεστά ρούχα, έφτιαξα μια μανιταρό-σουπα και πήρα τηλέφωνο την Άλι. Ύστερα βγήκα έξω και, περνώντας από τη λιμνούλα, περπάτησα στο γρα-σίδι στην πίσω πλευρά του σπιτιού. Τα τρία μου άλογα στέκονταν στο ίδιο σημείο πίσω από το φράχτη, με την ίδια μουσκεμένη και αξιολύπητη όψη.

«Γεια σας, κουκλιά μου!» τους φώναξα κάνοντας τη


φωνή μου όσο πιο χαρούμενη μπορούσα, κι ευχόμουν να υπήρχε τρόπος να τους εξηγήσω το λόγο που δε θα στα-ματούσα για μια επίσκεψη.

Μόλις συνειδητοποίησαν ότι δε θα πήγαινα προς το μέρος τους, είδα τρία ζευγάρια αυτιά να ισοπεδώνονται, ενώ η φοράδα μου έκανε μια φιδίσια περιστροφή του κε-φαλιού ολόιδια με του μικρού λίγο νωρίτερα. Σαν να μην έφτανε που κάτω από τη μύτη της είχα προσφέρει πε-ριποίηση και μέχρι σκασμού φαγητό σε κάποιους άγνω-στους επισκέπτες, πέρασα κι από μπροστά της, αμέσως μετά την απίστευτη αυτή προσβολή, λες και δεν υπήρχε.

Σε μια τελική έκρηξη οργής, μόλις με είδε να ανεβαί-νω τα σκαλιά τής πίσω βεράντας για να ξαναμπώ στο σπίτι, η Τζόρτζια αποκάλυψε τα δόντια της και γυρνώ-ντας προς τον Χοτ Σοτ του έδωσε μια δαγκωνιά στα πλευρά. Κλασική αντίδραση φοράδας. Εφόσον δεν μπο-ρείς να δαγκώσεις εκείνον που μισείς, δαγκώνεις αυτόν που στέκει δίπλα σου.

ΕΠΙΣΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ:

Ο Μάρλεϊ είναι ένας σκύλος που δεν έχει ταίρι στον κόσμο, ένας ακάθεκτος οδοστρωτήρας με μορφή κυνηγετικού Λαμπραντόρ Ριτρίβερ.Κουτουλάει και διαλύει σήτες στις πόρ-τες, κλέβει γυναικεία εσώρουχα και τρώει οτιδήποτε μπορεί να πλησιάσει το στόμα του – συμπεριλαμβανομένων παντός είδους έπιπλα και κοσμήματα. Αποβάλλεται από το σχολείο εκπαίδευ-σης σκύλων ως παντελώς απειθάρχητος και ανεπίδεκτος μαθήσεως. Κατάφερε να αναστατώσει μια δημόσια οργανωμέ-νη παραλία και προκάλεσε πραγματικό χάος όταν του έδωσαν ένα ρόλο σε μια κινηματογραφική ταινία. Ακόμα κι όταν τα μέλη της οικογένειας Γκρόγκαν είχαν φτάσει στα όρια της υπομονής τους, θα μάθαιναν απ’ αυτόν ότι η ανιδιοτελής, δίχως όρια αγάπη έχει πολλές μορφές.

Ένα συγκινητικό και αληθινό χρονικό. Μια ιστορία για οποιονδήποτε αγάπησε πολύ κι ένιωσε την απώλεια, για οποιονδήποτε πί-στεψε ότι ο πόνος δε θα γιατρευόταν ποτέ ή αναρωτήθηκε αν το να αντικρίζεις το θάνατο είναι σαν να αντικρίζεις την ίδια τη ζωή.

Περιοδικό Chronogram

Η «Εκλεκτή Ενός Αλόγου» περιέχει στιγμές έντονης σιγής και γαλήνης. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη Λέι Μι Ντάουν και τον Χοτ Σοτ.

Εφημερίδα Newsday

Το άλογο που η Σούζαν Ρίτσαρντς είχε αρχικά επιλέξει να σώσει δεν έμελλε να ανέβει στο φορτηγό που περίμενε. Η Λέι Μι Ντάουν, ένα πρώην αγωνιστικό άλογο μ’ ένα πουλάρι που την ακολουθούσε καταπόδας, ήταν αυτή που ανέβηκε τη ράμπα για να μπει στο τρέιλερ και στη ζωή της Σούζαν. Εξασθενημένη από τον υποσιτισμό, η Λέι Μι Ντάουν είχε ήδη διαβεί έναν δύσκολο δρόμο, και όμως κατά κάποιον τρόπο η καρδιά της ήταν πάντα ανοιχτή και γενναιόδωρη. Το πεπρωμένο την έφερε στο πάντοκ της Σούζαν, και η φοράδα δίδαξε σ’ αυτή τη γυναίκα με τη ραγισμένη καρδιά πώς να απολαμβάνει τις χαρές της ζωής παρά τους κινδύνους της.

Η Σούζαν Ρίτσαρντς νόμιζε ότι έσωζε μια πεινασμένη, κακοποιημένη και εγκαταλειμμένη φοράδα… Αλλά η Λέι Μι Ντάουν ήταν αυτή που θα έσωζε τη Σούζαν Ρίτσαρντς. Μια απίστευτα συγκινητική ιστορία, καλογραμμένη και γεμάτη οξυδέρκεια. The Roanoke Times

Η Σούζαν Ρίτσαρντς σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Κολορά-ντο και έκανε μεταπτυχιακό στην κοινω-νική εργασία στο Πανεπιστήμιο Αντέλφι της Νέας Υόρκης. Ζει στο Μπέρσβιλ της Νέας Υόρκης και διδάσκει δημιουργική γραφή στα κολέγια Σάνι Άλστερ και Μάριστ.

αιολέων 36γ, 118 52 αθήνατηλ.: 210 3411455, fax: 210 3411201

e-mail: [email protected] 789608 934450

ISBN 978-960-89344-5-0

www.drepaniabooks.gr

Documents

Η ΕΚΛΕΚΤΗ ΕΝΟΣ ΑΛΟΓΟΥ