ΚώΣΤΑΣΚώΣΤΑΣΣΟΦΙΑΝόΣΣΟΦΙΑΝόΣΠΟΙήΜΑΤΑΠΟΙήΜΑΤΑ

ΕΝΥΜίΩΝΕΝΥΜίΩΝ

ΚώΣΤΑΣΚώΣΤΑΣΣΟΦΙΑΝόΣΣΟΦΙΑΝόΣΠΟΙήΜΑΤΑΠΟΙήΜΑΤΑ

ΕΝΥΜίΩΝΕΝΥΜίΩΝ

ΗΡΩ∆ΕΙΟ 1971

Ηρώδειο:Η υγρή ψυχή των ψηφοφόρωνελαύνεται εις πάθος˙φταίνε οι τόνοι της ηρωικής(για ό,τι γράφω- γράψε λάθοςαν λάβει γνώση ο ανακριτής…)Φθηνές αισθήτες, λιλιά, λοφία,χοντρές κυρίες που έχουν γνώµηστολές-γαλόνι.Πρώτες σειρές-συγκαταφάσκουσα µπουρζουαζία.Αν είχα θάρρος κ’ ένα µπετόνι…«Μα τι σας φταίει η κοινωνία;!»Τα σπίρτα κρύβω-πρέπει να στρίβωµε υποπτεύονται για αναρχία.

[7]

ΤΡΟΧΑΙΑ ΡΟ∆Α

Μπροστά πηγαίνει ένας κήπος,Μπιγκόνιες κρύβουν το φανάρι,Γκαζώνει στις στροφές ο τύποςΚαι το περβόλι θα µπατάρει.Βρυχάται το όχηµα κι ορµά νευρώδες,Τροχαία η Φύση προσπερνάει,Την Άνοιξη έβαλε σε ρόδεςΚι όπου γουστάρει τήνε πάει:Σκούρο γυαλί, µαλλί και γένι,Τσακάλι ο λέχρος στο τιµόνι,Πάλι µε κόκκινο τη βγαίνειΚ’ η ψόφια δίπλα καµαρώνει:Γεράνια, ίριδες – γενετήσια κρίνα,Πυκνές ριπές καυσαερίουΑιθάλη, µόλυβδος, µονοξείδιο του θείου,(λες να τη λέγανε Μαρίνα;)Σειρήνες, σφυρίγµατα, γορίλλες,Περνά η ποµπή ενός κηφήνα,Φύγε πριν κλείσουνε οι πύλες-Μυρίζει θάνατο η Αθήνα.Της τα ΄δωσα όλα, σανιδώνω-Σφήνα και, βέλος µε εκατόν δέκα,Τον άγγελο µέσα µου σκοτώνω,(για να τελειώνουµε την λέω Ρεβέκκα.)

[8]

Ο DANTON ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ

Είδος τµήµατος µεταγωγών αυτός ο κόσµος — είδοςφυλακής υποδίκων του είδους. Στο µέγα Πραιτώριορόλοι κριτών και κρινοµένων, στρατιωτών καιαιχµαλώτων, φυλάκων και φυλακισµένων συγχέονταικαθώς παίζονται απ’ όλους προς όλους ακατάπαυστα.Θεάται ο θάνατος τη ζωή και είναι πλήρες το βλέµµατου ανεστραµµένων ειδώλων.Κάποτε στο Πραιτώριο θα τους ξαναδείς όλους. Θα σεβρίζουν και θα σε χτυπούν και θα σε φτύνουν και δε θαµπορείς και δε θα θέλεις να τους φτύσεις καν.Ολους θα τους ξαναδείς εκεί: και τους στρατιώτες καιτους γραµµατείς και τους φαρισαίους και τους εχθρούςκαι τους φίλους. Κι ανάµεσά τους το φίλο των εχθρών— το βιρτουόζο των εσκεµµένων φιληµάτων: Ραβί -Ραβί…Και βέβαια τον ενδιαφερότερο ανάµεσά τους — τονίδιο τον προπραίτωρα της Ιουδαίας. Αψογοι οι τρόποιτου Πιλάτου — τρόποι κυρίου πάντα. Ψύχραιµος καιλογικός θα γυρέψει λεκάνη κι όπως θ’ απλώνει τοβρεµένο χέρι στην πετσέτα — το βλέµµα τουφωτισµένο από την ένταση της ειρωνείας — θα σουαναγνωρίσει, ασφαλώς, τη βασιλεία των ουρανών,ψέγοντάς σου όµως την άκοµψη αυτή εµµονή στηναλήθεια: τι έστιν η αλήθεια;Αλήθεια, ποιά είναι η αλήθεια;

[9]

Μεγάλη πίκραµεγάλη προσβολήγια τίµιον άντρα –να ‘χει ανέντιµους εχθρούς,µεγαλύτερη ακόµα– κι η πίκρα και η προσβολή –ότανεχθρούς έχει τους φίλους:αυτούς που µοιράστηκαν την καρδιά τουαυτούς που λεηλάτησαν τη σκέψη τουκρατώνταςράκη ασύνδετακάλυκες που τους φάνταξαν πιο όµορφοιδίχως τη γόµωση των επιθετικών του νοηµάτων –κενές σµπαριασµένες λέξειςσαν τις οβίδες που κουβαλάνε άδειες οι άκαπνοιαπ’ τα πεδία των µαχώνόταν ο θάνατος έχει σηκώσει ό,τι δικαιούταιόταν έχει καθίσει ο κουρνιαχτόςκι οι νικηµένοικαι οι νικητέςδένουνεκαθέναςτις πληγές του.Μ’ αυτές τις άδειες λέξειςµ’ αυτούς τους άδειους κάλυκεςφτιάχνουνε τώρα ασήµαντες µορφές

[10]

κοµµάτια φτηνής αισθητικήςγελοία υποστηλώµατατων ταπεινών εγωισµών των.Με τέτοια “επιτεύγµατα”– τέτοιος που είναι ο καιρός –µε τέτοια “επιτεύγµατα”γινήκαν πάλι “κάποιοι” στο παζάρι,αισθάνονται — επιτέλους — αυτοδύναµοιέµποροι µε δικό τους µαγαζίίσοι προς ίσους µε τους εαυτούς των…Ω, βεβαιότατα:έγιναν επιτέλους αυτό που ήσαν.

[11]

ΠΕΤΡΩΝΙΟΣ

Όχι µόνο δεν επέτρεψεστο Νέρωναν' απλώσει χέρι απάνω τουµαούτε στο Θάνατο δεν καταδέχτηκε να πάει.

Άλυπος, αόργητος, αρρενικόςκάλεσε γύρω του συµπότεςδιέταξε: φώταεδέσµατααυλούςκ' ενώ οι παίδες γέµιζαν τους κύλικεςπήρε το µαχαίριτο σίδερο δίστασε- εκείνος όχιτο νερό ταράχτηκε- εκείνος καθόλουοι φίλοι είπαν µη- εκείνος δεν είπε τίποταµε µια κίνηση έκοψε τις φλέβες-δίχως να κόψει την κουβέντα-και γύρεψε κρασί.

Το κύπελλο έκανε κύκλοκάποιος πέταξε ένα πείραγµα,εκείνος το γύρισε πίσω,µάλωσε για κάτι ασήµαντο στον υπηρέτηκαι

[12]

συνέχισε ν' ανοίγει και να κλείνει την πληγήαφήνοντας το Θάνατο να περιµένεισαν αχθοφόρος- έξω

Κανείς δεν τόλµησε να προσέξειτη χλωµάδα π' απλωνόταν σιγά- σιγάστ' αγαπηµένο πρόσωπο.Φρούτα και γέλια ζωντάνευαν τα στόµατακι όταν το αίµα σώθηκεκι ο Πετρώνιος ανεχώρησεκαι µπήκε ο Θάνατος-να διεκδικήσει το κουφάρι-µόνον οι φλόγες των πυρσώνδεν µπόρεσαν να κρατηθούνκι άρχισαν να τρέµουν.

[13]

ΜΕ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

Στον ουρανό των υδρατµώνγλόµπος φθορίου το φεγγάρι`

κόκκινο άναψε φανάρι -σούζα η αγέλη των πεζών !

Οξείας κόρνας πλάγιον θραύσµατην έµπνευσή µου παραλύει -

πρίσµα η ψυχή µου και αναλύειτων κάθετων νερών το φάσµα…

Των άστρων χύθηκε ο φωσφόροςστις άκριες υψηλών νεφών -πίσω απ’ τα µάτια των αστών

θαρρώ µου γνέφει ο εωσφόρος…

Τούτο το πλήθος τι γυρεύει;Πνίξε το νύχτα-µαύρη λάµια!..

Μπροστά σε χνωτισµένα τζάµιααπόψε η θλίψη µου αλητεύει

[14]

ΜΠΕΝΑΚΕΙΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Είναι ωραία και όµως ερευνάή, µάλλον, µολονότι ωραία και διόλου θεούσα —κάθε άλλο,(το αποκλείει το ελάχιστο που φορά µπλουζάκι,καθώς αφήνει έκθετη τη σφριγώσα µέση, σαφώςυπαινισσόµενο ότι ο αφαλός,αθέατος προς το παρόν αλλά πάντως ακάλυπτος,πιό κι απ’ τη µέση ερεθιστικός θα είναι)εντούτοις, έχει καθήσει µπροστά στην οθόνη καιερευνά.Μεταπτυχιακή φοιτήτρια προφανώς,θα σπουδάζει, υποθέτω, ιστορία,(ή µήπως κοινωνιολογία της παιδείας — στις µέρεςτους τίποτα δεν αποκλείεται)περνάει την ταινία µικροφίλµ των παλαιώνεφηµερίδωνκαιόλο κάτι αποσπάκαι καταγράφειστο γόνατο ακουµπώντας(σίγουρο γόνατο τορνευτό)το σηµειωµατάριό της µε φίνο σκουρόχρωµο δέρµαδεµένο,σαν το δέρµα που συγκρατεί στα όρια του τέλειουσχήµατός της

[15]

τους όµοιους µε ελάσµατα µυώνες.Θαυµάζω και επικροτώ την επιµέλεια της κόρης,την εµβρίθεια του ύφους της, των βλεµµάτων της τηνπροσήλωσηστο είδωλο του κειµένου,που πότε ακινητεί και πότε φεύγει,καθώς το χέρι της — χέρι Αρτέµιδος εν ώρακυνηγίου — κοµψά και έµπειραπεριστρέφει τη µικρή λαβή δεξιά της.Σηµειωτέον– και τούτο επιτείνει τον θαυµασµό µου, όχι µόνογια την εµβρίθεια κλπ.,αλλά και για την ασκητική, σχεδόν, αυτοπειθαρχίατης κόρης –είναι ΄Ανοιξη.Ο ήλιος έξω λάµπει χωρίς να δυναστεύει.Προπετή κελαηδήµατα αναµειγνύονται µε κορναρί-σµατα ποικίλλων οχηµάτων,κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο εισβάλλει άρωµα νερα-τζιάς –συνεγείροντας ως και τον γέροντα ερευνητή, πουτώρα δα σηκώθηκεκαιβγήκε,λέει,ν’ ανασάνει“ολίγον αέραν εαρινόν, αγαπητέ µου'.

[16]

Είναι ΄Ανοιξη, λοιπόν,οι φλέβες των ορυκτών διαστέλλονταιαπό τη ζείδωρη ένταση του φωτός που αεροβατείαχνίζονταςστις φρεσκοπλυµένες µαρµαρόπλακες του παλιούΒουλευτηρίου,κι εκείνηδοσµένη στην αποδελτίωση παρωχηµένων περιστα-τικών και λόγωνκάθεται ανύποπτηµε την πλάτη γυρισµένη στο παρόν(όπως κάθονταν άλλοτε τ’ απόβραδο στις γειτονιέςοι γυναίκες,έξω από τα χαµηλά τους σπίτια,για να ξεδώσουν χαζεύοντας τους περαστικούς,ενώ µέσα οι µοίρες, αγέλαστες και ακαλλώπιστες,ετοίµαζαν συµφορές).Θαυµάζω και επικροτώ,µα αν κρίνω από το ύφος της,ύφος βέβαιο “οργανικής διανοουµένης'(ως επί πολύ και αδιαµαρτύρητα — αλλοίµονο —ακροασθείσης των µαθηµάτωντης πολυτόµου κυρίας Π., λόγου χάρη,ή, έτι χείρον,τηςπολυπράγµονος κυρίας Φ.)αν κρίνω, λέω, από το ύφος της,

[17]

και όχι βέβαια από το φύλο ή την οµορφιά της– ξου, ξου κακόγλωσσες φεµινίστριες –συµπτώσεις που διόλου δεν εµπόδισαντην Κόρινα να υποσκελίσει τον Πίνδαροκαι την Υπατία να υπηρετήσει, έως θανάτου ένδοξηκαι µε τον ίδιο ζήλο,της Αθηνάς και της Αφροδίτης τα έργα(γι’ αυτό, λέγεται, την διαµέλισαν οπαδοί του Κυρίλ-λου Αλεξανδρείας,γιατί δεν άντεχαν οι φθονεροί καλόγεροι να ζουνανέραστοιδίπλα σε τέτοια οµορφιά)φοβούµαι– πολύ φοβούµαι, οµολογώ –ότι το όλο εγχείρηµα θα καταλήξει,µετά πολλών επαίνων, ασφαλώς,σε µιαν ακόµη περισπούδαστη “προοδευτική'πατάτα.

[18]

ΗΡΩ∆ΕΙΟ 1971..................................................................................7ΤΡΟΧΑΙΑ ΡΟ∆Α..............................................................................8Ο DANTONΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΤΕΛΗ ΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ.........9ΠΕΤΡΩΝΙΟΣ....................................................................................12ΜΕ ΤΗ ΒΡΟΧΗ................................................................................14ΜΠΕΝΑΚΕΙΟΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ............................15

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΟΦΙΑΝΟΫΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΨΗΦΙΑΚΑ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΛΙΩΤΗΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ ∆ΕΚΕΜΒΡΙΟ

ΤΟΥ 2013

f