Επιπλέον, ο στρατός αποτελεί έναν έξυπνο τρόπο να προετοιμαστούν οι νεανικέςσυνειδήσεις των φαντάρων, για τις εξουσιαστικές σχέσεις που θα συναντήσουνστον χώρο εργασίας και στις οποίες φυσικά αν θέλουν να είναι “παραγωγικοί” θα

πρέπει να υποκύψουν. Λίγο μόνο διάστημα πριν κάποιος μπει για τα καλά στην αγορά εργασίας, τον στριμώχνουνγια κάνα χρόνο σε ένα στρατόπεδο όπου η ιεραρχία είναι όσο πιο κάθετη γίνεται, η πειθαρχία όσο το δυνατόν αυ-

To πολεμικό κατασκεύασμα λοιπόν που όπως προείπαμε λειτουργεί αναπαράγοντας τις σχέ-σεις κυριαρχίας της καπιταλιστικής κοινωνίας, δεν θα μπορούσε να αφήσει στην άκρη μιακοινωνική διάκριση πάνω στην οποία βασίζει, μεταξύ και άλλων βέβαια, την επιβίωση της η

τελευταία. Την έμφυλη. Τον πλαστό διαχωρισμό δηλαδή, ο οποίος βασίζεται στην διάκριση μεταξύ των δύο φύλων.Έτσι, λοιπόν, ο στρατός αλλά και ο μιλιταρισμός γενικότερα φροντίζει επιμελώς να καλλιεργήσει και να εμφυσήσεισε άντρες και γυναίκες τις κοινωνικές ταυτότητες που ως επί το πλείστον η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία έχεικατασκευάσει για τον καθένα. Μέσα στα στρατόπεδα αλλά και κατά την ιδεολογική προετοιμασία για την ένταξη στοστρατό, κατασκευάζονται αριστοτεχνικά αυτές ακριβώς οι ταυτότητες. Από την μία έχουμε το αρσενικό, πολεμιστήκαι επιθετικό, εξοικειωμένο με την βία, που πάει στο στρατό για να γίνει από “αγοράκι” αυτός ο ιδανικός πατριώτηςπολεμιστής άντρας. Κι από την άλλη έχουμε το θηλυκό, την παθητική “γυναικούλα” που μένει στο σπίτι, ανήμπορηκαι αδύναμη να συμβάλλει στα τόσο σημαντικά στρατιωτικά ζητήματα που μόνο ο άντρας μπορεί να διαχειριστεί.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πόσο καλά εμπεδώνονται αυτοί οι ρόλοι και πως εσωτερικεύονται τόσο από τουςάντρες όσο και από τις γυναίκες είτε έξω είτε μέσα στα στρατόπεδα.. Έτσι προλειαίνεται ο δρόμος, για να εφαρμο-στούν τα ίδια και χειρότερα στο πεδίο της οικογένειας με την προσθήκη μάλιστα σ’ αυτό το περιβάλλον ορισμένωνακόμα μιλιταριστικών χαρακτηριστικών. Η στρατιωτική ιεραρχία λοιπόν, επιβάλλει στο σπίτι τον άντρα/πατέρα -με ταχαρακτηριστικά που του δόθηκαν παραπάνω- ως αρχηγό και την γυναίκα/μητέρα καθώς και τα παιδιά ως τους υπά-κουους υποτελείς του. Με απλά λόγια ο στρατός δεν είναι ο μόνος, είναι όμως ένας από τους σημαντικούς παράγον-τες που συμβάλλουν στην διατήρηση της πατριαρχίας, η οποία μάλιστα σύμφωνα με κάποιους έχει “εκλείψει”. Ας μηνξεχνάμε λοιπόν πως “όπως μας χωρίζουν και τα έθνη, έτσι μας χωρίζουν και τα φύλλα”.

Με τα παραπάνω ταιριάζει και η διαιώνιση των σεξουαλικών προτύπων που έχει καλλιεργήσει αυτή η κοινωνία, όπωςαυτή συμβαίνει μέσα στα στρατόπεδα: Ο τύπος άνδρα που περιγράφηκε, του οποίου φυσικά η σεξουαλικότητα χαρα-κτηρίζεται και αυτή από την επιθετικότητα και την μάτσο συμπεριφορά που χαρακτηρίζει και όλες τις υπόλοιπες πτυ-χές της ζωής του, είναι ο μόνος αποδεκτός τύπος. Οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν τα κορόιδα των στρατοπέδων ή,ακόμη χειρότερα, αν εκδηλώσουν εντονότερα την σεξουαλικότητα τους, βαφτίζονται ψυχικά ασθενείς και απαλλάσ-σονται. Έτσι διαμορφώνεται μία και μόνο αποδεκτή κατηγορία σεξουαλικότητας για τους άντρες, αυτή του ετερο-φυλόφιλου αρσενικού επιβήτορα που δεν κόπτεται για τίποτα άλλο παρά για να “γαμήσει κάνα γκομενάκι”, για ναχρησιμοποιήσουμε και τις λέξεις κάποιων από αυτούς. Αντίστοιχα μ’ αυτήν διαμορφώνεται και η γυναικεία αποδεκτήκατηγορία σεξουαλικότητας: Παθητικότητα, αδυναμία άρνησης, υποταγή.

Σε όσα θα πούμε παρακάτω για τον στρατό έχουμε στηριχθεί σε ορισμένα δικά μας συμπεράσματα,τα οποία θα προσπαθήσουμε σύμφωνα με τις δυνάμεις και τις γνώσεις μας να αναλύσουμε. Πιο συγ-κεκριμένα: Πρώτον, πιστεύουμε πως ο στρατός στην Ελλάδα, δημιουργήθηκε ιστορικά για να υπε-ρασπίζεται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, είτε απέναντι σε εξωτερικούς της εχθρούς στο

πλαίσιο της συμμετοχής της στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, είτε απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή τακατώτερα και φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. Ουσιαστικά δηλαδή, ο ελληνικός στρατός, όπως και η ελληνικήαστυνομία, αποτελούν τον ένοπλο εκφραστή των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης γι’ αυτό και τους έχει πα-ραχωρηθεί το νομικό μονοπώλιο της βίας. Συνεπώς, θεωρούμε πως ο στρατός είναι ένας μηχανισμός εξ’ ορισμού επι-θετικός, και στην προσπάθεια διαχωρισμού των στρατών σε αμυντικούς και επιθετικούς δεν αναγνωρίζουμε παρά μιαπροσπάθεια συγκάλυψης του πραγματικού του ρόλου. Δεύτερον, θεωρούμε πως ο ρόλος του στρατού είναι αποφασι-στικός στην αναπαραγωγή και συντήρηση των υπαρχουσών σχέσεων κυριαρχίας πάνω στις οποίες το καπιταλιστικό σύ-στημα βασίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό την επιβίωση του, είτε αυτές είναι εργασιακές είτε είναι έμφυλες κλπ. Αυτές είναιλοιπόν οι ιδέες τις οποίες θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε. Αξίζει πάντως να σημειωθεί, πως δεν θα ασχοληθούμεεδώ με το τι είναι ο πόλεμος και τι ακριβώς εξυπηρετεί καθώς αυτό είναι ένα διαφορετικό πλην βέβαια συνδεδεμένοκεφάλαιο, το οποίο απαιτεί ξεχωριστή διερεύνηση. Θα ασχοληθούμε δηλαδή κυρίως με τον ρόλο της στρατιωτικής θη-τείας, αλλά και τον “εσωτερικο¨ρόλο του στρατιωτικού μηχανισμού, καταλήγοντας στην αναζήτηση τρόπων να αρνη-θούμε τον στρατό αλλά και τον μιλιταρισμό.

ANTIMIΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΕισήγηση της Αυτόνομης Συνέλευσης Μαθητών/τριων, για την εκδήλωση στις 23/2 στο Ρεσάλτο

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

α. o στρατοσ στην θεωρια

ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΦΥΛΟ:

ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ:

Η λειτουργία του στρατού ως καθαρά κατασταλτικού μηχανισμού, ενόςμηχανισμού που «στα δύσκολα» θα αναλάβει αυτός την διαχείριση τουεσωτερικού εχθρού, πλάι στην αστυνομία, δεν είναι κάτι φανταστικό.

Επιβεβαιώνεται από πολλά παραδείγματα. Πρώτο και καλύτερο το βίντεο που «διέρ-ρευσε» από την στρατιωτική άσκηση Καλλίμαχος, που ούτε λίγο ούτε πολύ επιδει-κνύει περίτρανα τις ικανότητες του στρατού στην καταστολή πλήθους. Μ’ άλλα λόγια,μπάτσοι στην θέση των μπάτσων όταν τα πράγματα για τα ντόπια αφεντικά σκουραί-νουν. Άλλο παράδειγμα, αποτελούν οι απειλές κατά την διάρκεια της εξέγερσης τουΔεκέμβρη του 2008, που είναι το παραπάνω λίγο πιο κοντά στην εφαρμογή. Ποιοςαναλαμβάνει δηλαδή όταν η αστυνομία για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν μπορεί ναανταποκριθεί; Ο στρατός! Ή ακόμη καλύτερα οι σχετικές απειλές που έχουν παρόμοιοαποτέλεσμα και πολύ λιγότερο κόστος. Αυτός λοιπόν ο ίδιος μηχανισμός καλείται ναδώσει την λύση και σε άλλα προβλήματα: Τρίτο και πρόσφατο παράδειγμα, αποτελείη επίταξη των εργαζομένων του μετρό που βρίσκονταν σε απεργία διαρκείας καθώςκαι των ναυτεργατών που έβαιναν προς την ίδια κατεύθυνση. Τόσο λόγω των πολύαυστηρών κυρώσεων που επισύρει η άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος όσο και λόγωτης πολύ μεγάλης αξίας που θα είχε στο συλλογικό φαντασιακό «παραμέληση τουκαθήκοντος ενώ καλεί η πατρίδα» η χρήση ενός κατ’ ουσίαν στρατιωτικού μηχανι-σμού είναι η καλύτερη μέθοδος όταν μια απεργία πάει να αποκτήσει ταξικό περιεχό-μενο και να απειλήσει. Γιατί μόνο ο διαταξικός, εθνικός κορμός μπορεί νααντιμετωπίσει τέτοιες απειλές και το κάλεσμα του στρατού είναι μια πολύ καλήαφορμή συσπείρωσης του. Πολυεργαλείο λοιπόν ο στρατιωτικός μηχανισμός και μά-λιστα, πολύ αποτελεσματικό για εσωτερική χρήση!

αυστηρότερη και ο βαθμός υποταγής που απαιτείται για να επιβιώσει κανείς, ο μέγι-στος. Λογικό κι επόμενο είναι όταν μετά συναντά ακριβώς τις ίδιες “αξίες” στην δου-λειά του να μην φαντάζουν αυτές περίεργες ή αφύσικες αλλά απολύτως φυσικές καινα συμμορφώνεται σ’ αυτές. Κατασκευάζονται λοιπόν και μέσα από την μεγάλη άσκησηυποταγή που ονομάζεται στρατιωτική θητεία, οι υπάκουοι, πειθαρχημένοι και σιωπηλοίεργάτες που θα επανδρώσουν αργότερα τις κάθε είδους επιχειρήσεις και θα θυσιά-σουν την εργατική τους δύναμη στο βωμό τις επίτευξης των προσταγών του αφεντικούτους. Ας έχουμε λοιπόν υπόψη μας πως η σχέση φαντάρου-αξιωματικού είναι μια πρόβατζενεράλε γι’ αυτήν μεταξύ αφεντικού κι εργάτη.

Στα παραπάνω δεν μπορούμε να μην προσθέσουμε πως η στρατιωτική θητεία είναιεκτός όλων των άλλων και κάτι ακόμα: Απλήρωτη εργασία. Όλες τις σκατοδουλειέςτων στρατοπέδων καλούνται να τις κάνουν οι φαντάροι που φυσικά δεν πληρώνονταιμία – ή ακριβέστερα πληρώνονται οχτώ και ογδόντα για κάθε μήνα δουλειάς- σκατο-δουλειές που απαιτούν φυσικά κόπο και σπατάλη εργατικής δύναμης για χάρη του κρά-τους και των καραβανάδων.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ: Στο πλαίσιο των παραπάνω, δεν μπορούμε παρά να κάνουμε και μία – μικρή σε σύγκρισημε το μέγεθος του ζητήματος- αναφορά στην σχέση στρατού και εθνικισμού. Προφα-νής είναι βέβαια η συμβολή του αγαπημένου μας θεσμού στην καλλιέργεια του τελευ-ταίου. Πρώτα πρώτα είναι ξεκάθαρο σε εμάς πως όλοι οι στρατοί και ιδιαίτερα οελληνικός, έχουν ντυθεί ιδέες όπως η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων έναντι σεξένους εισβολείς ή η επανάκτηση κάποιων “αλύτρωτων εδαφών” και άλλα τέτοια πουκακά τα ψέματα, βρομάνε εθνικισμό από χιλιόμετρα. Τέτοιες είναι οι ιδέες που επανα-λαμβάνονται μέσα στα στρατόπεδα, γιατί αν ο φαντάρος δεν εμπεδώσει την βασικό-τερη αρχή που εξασφαλίζει την συνεκτικότητα του εθνικού κορμού στην Ελλάδα, το“καλό της πατρίδας”, τι διάολο θα εμπεδώσει; Αυτό ακριβώς το καλό της πατρίδας όμωςείναι αιματοβαμμένο απ’ την κορφή ως τα νύχια και όσοι συμμετείχαν στην επάνδρωσηή στην οργάνωση του ελληνικού στρατού ανά τα χρόνια το ξέρουν αυτό καλά. Το απο-τέλεσμα της επάναληψης των ιδεών που εκτέθηκαν παραπάνω είναι σχεδόν αυτονόητο,και μάλιστα ζώντας σε μια κοινωνία που έχει απ’ τα παλιά δείξει τον ρατσιστικό χαρα-κτήρα της και δεν χάνει ευκαιρία να τον επιβαιβεώσει, πιάνει έυκολα και τόπο: Εθνικι-σμός, εθνικισμός, εθνικισμός λοιπόν. Εθνικισμός βέβαια με διάφορα ονόματα:“πατριδα”, “συμφέρον”, “εθνική διεκδίκηση” και χίλιες δυο ακόμα εθνικιστικές μαλα-κείες.

Β. o στρατοσ στην ΠΡΑΞΗ

ΩΣ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ:

Σ΄ αυτό το ζήτημα θα αναφερθούμε σύντομα, γιατί δεν έχει να κάνει μονάχα μετον στρατό αλλά με όλους τους στρατιωτικούς μηχανισμούς και υπηρεσίεςασφάλειας. Δυο λόγια μόνο: Στρατιωτικοποίηση είναι η εμπλοκή όλο και περισ-σότερο κοινωνικών κομματιών και διεργασιών με τις “ στρατιωτικές υπηρεσίες”

και η διαχείριση τους με ανάλογους τρόπους. Πιο απλά με παραδείγματα: Όταν η δια-χείριση του μεταναστευτικού περνάει στην ευχέρεια των μπάτσων και οι μετανάστεςεργάτες/τριες διαχειρίζονται με τέτοιους όρους έχουμε στρατιωτικοποίηση. Αντιστοί-χως και όταν η υγεία περνάει στα χέρια των γουρουνιών. Λαμπρό παράδειγμα στρα-τιωτικοποίησης της υγείας η σύλληψη και διαπόμπευση των οροθετικών εργατριώντης βιομηχανίας του σεξ. Γιατί τώρα τα αναφέρουμε όλα αυτά που μοιάζουν και λίγοάσχετα με το κεντρικό μας θέμα; Γιατί κατ’ εμάς η εμπέδωση των στρατιωτικών μη-χανισμών ως των κατάλληλων για την διαχείριση κάθε ζητήματος είναι μία κρατικήτακτική μεγάλης σημασίας: Πέρα απ΄ το προφανές, και μάλλον σημαντικότερο, ότι με-γάλα κομμάτια της εργατικής τάξης δουλεύουν με όρους στρατιωτικούς δηλαδή πιοεντατικά και περισσότερο πειθαρχημένα και φυσικά για λιγότερα λεφτά, υπάρχει καιτο λιγότερο προφανές. Συνηθίζοντας να βλέπουμε μπάτσους να αναλαμβάνουν τηνδιαχείριση κάθε πράγματος, παύει να μας προκαλεί και τόσο τρομερή εντύπωση. Κιαργότερα όταν το κράτος θα ετοιμάζεται για πόλεμο δεν θα μας προκαλέσουν και ιδι-αίτερη εντύπωση οι καραβανάδες που θα παίρνουν το πάνω χέρι, κι έτσι σιγά σιγά θασυναινέσουμε σε διάφορα τρομακτικά χωρίς καν να πάρουμε χαμπάρι ότι συμβαίνουν.

ωσ στρατιωτικοποιηση:

γ. oι αρνησεισ

Ο απλός λιτός κι απέριττος τρόπος να απαλλαγεί κανείς απ’ το βάρος της στρα-τιωτικής θητείας. Μία και μοναδική επίπτωση: Απαγόρευση εργασίας στα σώματαασφαλείας. Τι κρίμα δεν μπορούμε τώρα να γίνουμε μπάτσοι, καραβανάδες και

παντός είδους ρουφιάνοι. Πέρα απ’ αυτήν την ομολογουμένος αποκαρδιωτική συ-νέπεια, υπάρχουν κι άλλες που δεν προβλέπονται απ’ τον νόμο: Για παράδειγμα ανμένεις σε χωριό οι γείνονες σε κοιτάνε με μισό μάτι και άλλα τέτοια όμορφα. Το τρε-λόχαρτο είναι κατεξοχήν ο τρόπος να ρίξει κανείς το πρώτο χοντρό φτύσιμο σε όλααυτά: στην καταπιεστική οικογένεια, στην κλειστή επαρχιακή κοινωνία, στα πρότυπαπου σε θέλουν υπηρέτη της πατρίδας και φυσικά, στον ίδιο τον στρατό.

Ολική άρνηση στράτευσης: Πολύ πιο σύνθετος και “βαρύς” τρόπος να αποφύ-γει κανείς τον στρατό τόσο από άποψη κυρώσεων όσο και στις συνειδήσειςπολλών. Θεωρείται ως ο πολιτικός τρόπος να αρνηθεί κανείς την στράτευσησε αντίθεση με το τρελόχαρτο. Στην πραγματικότητα όμως, κατ’ εμάς, κάθε

άρνηση στον στρατό, κάθε άρνηση γενικότερα σ’ αυτή την κοινωνία, είναι πολιτικήκαι φυσικά το πόσο πολιτική είναι δεν θα ‘πρεπε να το λογαριάζουμε βάσει της αυ-στηρότητας των κυρώσεων που επισύρει. Ισχύει πάντως πως ο δρόμος της ολικήςάρνησης είναι σε αντίθεση μ’ αυτόν του τρελόχαρτου, δρόμος συλλογικός καθώςσυνήθως –όχι βέβαια και πάντα- πραγματώνεται από ομάδες συντρόφων που δια-μορφώνουν κοινό λόγο και τον προωθούν κατά την πραγμάτωση της άρνησης τουςαυτής.

Παρόλα αυτά, αν και το να την σκαπουλάρει κανείς από την γαμημένη στρατιωτικήθητεία είναι κάτι που το ευχόμαστε σε όλους και όλες, όποιον τρόπο κι αν επιλέξουνγια να το κάνουν, δεν πρέπει η αντίθεση μας με τον στρατό, να τελειώνει σ’ αυτό τοσημείο. Το αντίθετο μάλιστα, θα πρέπει να αρχίζει από εκεί! Μετά, έπεται –δυσκολη-συλλογική τόσο πρακτική όσο και θεωρητική δουλειά. Όταν λέμε θεωρητική εννο-ούμε: Προσπάθεια κατανόησης του θεσμού που ονομάζεται στρατός, του ρόλου πουεπιτελεί και της θέσης που έχει στους σχεδιασμούς του ελληνικού κράτους είτεαυτοί κοιτάνε προς το εξωτερικό είτε προς το εσωτερικό κι ακόμα, προσπάθεια κα-τανόησης αυτών των ίδιων των σχεδιασμών του ελληνικού κράτους και των επιδιώ-ξεων του. Διότι μόνο με μία συλλογικά διαμορφωμένη άποψη θα γίνουμε ικανοί νααντιπαρατεθούμε σε επίπεδο λόγου με αυτό το –ομολογουμένως καλά στημένο- κα-τασκεύασμα. Όταν λέμε πρακτική δουλειά εννοούμε: Χρήση όλων αυτών τωνιδεών/απόψεων για να διεξάγουμε πόλεμο στην θητεία, πόλεμο στον στρατό, στονιμπεριαλισμό και τον επεκτατισμό του ελληνικού κράτους, και φυσικά για να μην ξε-χνιόμαστε: πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών!

τρελοχαρτο(Ι5):

ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ:

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑΚλείνοντας, νιώθουμε την ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε πως τασσόμαστε εχθρικά απέ-ναντι στον στρατό όχι γιατί είμαστε γενικά και αόριστα ενάντια στην βία «απ’ όπουκι αν προέρχεται» και άλλες τέτοιες μπούρδες που έχουμε μπουχτίσει να ακούμετελευταία. Τασσόμαστε εχθρικά απέναντι στον μηχανισμό αυτόν γιατί ως εχθρό μαςδεν αναγνωρίζουμε κάποιον εξωτερικό αιώνιο αντίπαλο του έθνους, όπως για πα-ράδειγμα τους Τούρκους, με τους οποίους δεν έχουμε να χωρίσουμε απολύτως τί-ποτα. Ανάγκη αντίστασης δεν υπάρχει απέναντι σε «ξένους κατακτητές» αλλάαπέναντι στους νόμιμους τρομοκράτες, σ’ αυτούς που μας διατάζουν και μας εκμε-ταλλεύονται στο εδώ και στο τώρα. Απέναντι λοιπόν στα αφεντικά, στο κράτος καιστα αιματοβαμμένα εθνικά συμφέροντα τους εμείς θα είμαστε πάντα εχθρικοί, δενθα κάνουμε όμως το λάθος να τους χαρίσουμε το μονοπώλιο της βίας καταδικά-ζοντας την γενικόλογα. Δεν εξισώνουμε σε καμία περίπτωση την κρατική βία, ηοποία πηγάζει από τους μηχανισμούς καταστολής και φυσικά όχι μόνο, και σκοπεύειστην διαιώνιση της εξουσιαστικής κοινωνίας δίχως αντίδραση, με την βία που εκ-δηλώνουν όσοι αντιμάχονται την κοινωνία αυτή με στόχο την κοινωνική χειραφέ-τηση και την επανοικειοποίηση των ζωών μας. Δε δεχόμαστε λοιπόν, να γίνουμεκρέας για τα κανόνια τους. Εμείς όπως τόσες και τόσοι άλλοι/ες αναγνωρίζουμεπως υπάρχει μονάχα ένας απελευθερωτικός πόλεμος και είναι αυτός που διεξάγεταισε κάθε χώρα του κόσμου ανάμεσα στους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους/ες,τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευομένους/ες. Αγωνιζόμαστε ενάντια στιςαιτίες που δημιουργούν τους «εθνικούς πολέμους» οι οποίοι σαν πηγή τους έχουντην κοινωνία της εξουσίας και του κανιβαλισμού

δεν πολεμαμε για κανεναν θεο, αφεντη, πατριδα!

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ/ΤΡΙΩΝasma.espivbogs.net