Μινωικός πολιτισμός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν στη μέση του πελάγου ένα μεγάλο νησί…

Είχε χιλιάδες καράβια, είχε χιλιάδες στρατό και εκατό πολιτείες.

Στη μέση του νησιού ήταν χτισμένη η πιο μεγάλη πολιτεία. Δεν ήταν τριγυρισμένη με φρούρια, γιατί

δεν είχε κανένα φόβο να ‘ρθουν εχθροί να την χτυπήσουν. Γιατί χιλιάδες τα καράβια έζωναν το νησί

και δεν άφηναν κανένα να ζυγώσει

Στη μέση της πολιτείας ήταν ένα ξακουσμένο παλάτι. Μπρούτζινες πόρτες με χρυσά κερκέλια.

Έμπαινες, περνούσες αυλές, ανέβαινες, κατέβαινες σκάλες, άνοιγες εκατό πόρτες κι έφτανες στην πόρτα

του βασιλιά

Ο θρόνος ήταν όλο χρυσάφι και δίπλα του ήταν ένα δέντρο από κοράλλι και στα κλαριά του τραγουδούσαν μαλαματένια καναρίνια.

Ο βασιλιάς ήταν παντοδύναμος. Αν μάζευε τα φρύδια του, ο ήλιος σκοτείνιαζε, αν γελούσε τα κύματα της θάλασσας φωτίζουνταν, σαν να ‘βγαινε ο ήλιος.

Κάποτε ανέβαινε στα βουνά, στις κορυφές και μιλούσε με το θεό. Μιλούσαν σαν δυο στρατηγοί, σαν δυο παλιοί φίλοι και τους άκουγε κάτω στον κάμπο ο λαός να γελούν και να μαλώνουν. Γιατί καμιά φορά μάλωναν και τότε το βουνό κουνούσε και γινόταν

σεισμός.

Μια μέρα ο βασιλιάς είπε: «Δε χωρώ πια στο νησί, θα κυριέψω τον κόσμο!». Αρμάτωσε τα καράβια, σήκωσε το στρατό, κίνησε. Τα κατάρτια των

καραβιών έπηξαν τη θάλασσα. Δεν ήταν πια θάλασσα αυτή, ήταν δάσος.

Κίνησε προς το βορρά ο βασιλιάς και μάζεψε τα νησιά που ήταν σκορπισμένα στα κύματα. Τράβηξε προς την ανατολή, έριξε τα πλοκάμια του στη δύση,

ξεχύθηκε κατά νότου.

Κι όταν γύρισε στο νησί του, τα καράβια του ήταν γεμάτα χρυσάφι και σκλάβους και γυναικείες

πλεξούδες και κάθε ναύτης και στρατιώτης του φορούσε στο κεφάλι μια χρυσή κορόνα.

Νίκος Καζαντζάκης(Στα παλάτια της Κνωσού)