Ο λαβύρινθος του Όντιν

OdinsLabyrint_001s008.indd 1 6/19/14 12:14:37 PM

ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ

ΓΙΟΥΣΙ ΑΝΤΛΕΡ-ΟΛΣΕΝ

Ο Φύλακας των Χαμένων Υποθέσεων

Βεβήλωση

Ματωμένο Μήνυμα

ΑΡΝΑΛΔΟΥΡ ΙΝΔΡΙΔΑΣΟΝ

Φορμόλη

EΪ. ΤΖ. ΚΑΖΙΝΣΚΙ

Ο Τελευταίος Καλός Άνθρωπος

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΦΙΤΣΕΚ, ΜΙΧΑΕΛ ΤΣΟΚΟΣ

Μαθήματα Νεκροψίας

ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΧΙΟΥΣΟΝ

The Killing

ΑΝΤΙ ΤΟΥΟΜΑΝΕΝ

Ο Θεραπευτής

ΣΤΙΒ ΜΟΣΜΠΙ

Ο Δολοφόνος 50/50

ΤΟΜΑΣ ΕΝΓΚΕΡ

Φλεγόμενος


Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΟΝΤΙΝ



ΜΑΣ ΠΕΔΑ ΝΟΑΜΠΟ

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΟΝΤΙΝ

Οι ιστορίες ενός γυάλινου παιδιού

Μετάφραση από τα δανέζικαΛΥΟ ΚΑΛΟΒΥΡΝΑΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΒΑΝΗ ΑΘΗΝΑ


Η μετάφραση επιδοτήθηκε από το Συμβούλιο Τεχνών της Δανίας

Σειρά: ΞΕΝΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Tίτλος πρωτοτύπου: ODINS LABYRINTΣυγγραφέας: MADS PEDER NORDBOΓλωσσική επιμέλεια: ΑΝΤΑ ΚΑΣΑΠΑΚΗ

Copyright © 2012 Mads Peder Nordbo og Lindhardt og Ringhof Forlag A/SCopyright © 2014 για την ελληνική γλώσσα: EKΔOTIKOΣ OPΓANIΣMOΣ ΛIBANH ABE Σόλωνος 98 – 106 80 Aθήνα. Tηλ.: 210 3661200, Fax: 210 3617791 http://www.livanis.gr

Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή η από-δοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχομένου του βιβλίου με οποιονδήποτε τρό-πο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γρα-πτή άδεια του εκδότη. Nόμος 2121/1993 και κανόνες του Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Eλλάδα.

Παραγωγή: Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη

ISBN 978-960-14-2837-6


Στην καρδούλα μου, την Άρενσε. Ο κόσμος είναι γεμάτος παραμύθια. Φύλαξε τα δικά σου!



Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΟΝΤΙΝ 9

Αρχή και τέλος

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΚΙΣΤΗΚΕ. Για μια αστραπιαία στιγμή ήταν απίστευτα λυτρωτικό να αιωρούμαι στο ζεστό καλοκαιρινό αεράκι πάνω από τον κήπο, αλλά όταν προσγειώθηκα ανάσκελα στο παρτέρι με τις ψηλές και πυκνές κίτρινες μαργαρίτες, τα πνευμόνια μου άδειασαν από αέρα και ζωή. Προσπάθησα ν’ ανασάνω ξανά, μα το μόνο που ένιωσα ήταν μικρά τσιμπήματα στα σημεία όπου έπρεπε να περνά το οξυγόνο. Τα μάτια μου σκοτείνιασαν. Ήδη πριν χτυπήσω στο έδαφος το βλέμμα μου χάθηκε σε μια ομίχλη, όπου μπερδεύονταν ψευδαισθήσεις και πραγματικότητα. Σαν κάτι να διέκρινα εκεί μέσα ωστόσο· μια φευγαλέα εικόνα μες στη θολούρα. Μήπως όμως δεν ήταν παρά οι αναμνήσεις μου, που σιγά σιγά έφευγαν από μέσα μου και πετούσαν ελεύθερες; Ουρανός. Σπίτι. Χώμα.

Ο κήπος γύρω μου ήταν ένας ανθισμένος βρετανικός κήπος με αειθαλή φυτά. Το σπίτι από το οποίο είχα πέσει μια παλιά αρχοντική κατοικία από κόκκινη πέτρα στην περιοχή του Κένσινγκτον στο Λονδίνο.

Το βλέμμα μου πετάριζε εδώ κι εκεί, αδράχνοντας διάφορες εικόνες. Μαρκίζες. Κιγκλιδώματα. Παράθυρα με έρκερ. Ίσα που διέκρινα το μπαλκόνι στον τέταρτο.

Έκανα μια απόπειρα να κουνηθώ, αλλά το κορμί μου ήταν σαν ξένο. Το βλέμμα μου κατέβηκε σιγά σιγά στον τοίχο, ώσπου να φτάσει στο χώμα. Στον κήπο. Στην πόρτα. Ακόμη μου ήταν αδύνατο ν’ ανασάνω.

Κάτι σάλεψε κοντά μου και με πλησίασε. Η Έλεν. Μπροστά μου βρισκόταν η Έλεν. Γονάτισε και άπλωσε το χέρι της. Με άγγιξε. Ίσως

OdinsLabyrint_009s068.indd 9 6/18/14 11:10:04 AM

10 ΜΑΣ ΠΕΔΑ ΝΟΑΜΠΟ

στο μπράτσο. Στο δέρμα. Η Έλεν. Το πρόσωπό της ήταν δακρυσμένο, τα μάτια της γουρλωμένα, καρφωμένα στα δικά μου. Τα χέρια της έπιασαν το πρόσωπό μου. Έπειτα κοίταξε ψηλά, το μπαλκόνι και το αυτοσχέδιο σκοινί που κρεμόταν από τα κάγκελά του. Το σκοινί τελείωνε δύο μέτρα κάτω απ’ το μπαλκόνι. Με ξανακοίταξε, έσκυψε, ακούμπησε δυο δάχτυλα στο λαιμό μου και μου άνοιξε το στόμα, φροντίζοντας οι αεραγωγοί μου να είναι ανοιχτοί. Ένα κάψιμο απλώθηκε μέσα μου. Πύρωσε το στήθος μου. Κι ύστερα ήρθε το τρέμουλο. Στην αρχή απαλά, μετά βίαια. Τα πνευμόνια μου ανέβηκαν ίσαμε το λαρύγγι κι η ομίχλη που σκέπαζε τα μάτια μου άρχισε να διαλύεται.

«Ματίας... Ηρέμησε τώρα... Όλα θα πάνε καλά». Η φωνή της γλίστρησε στις σκέψεις μου σαν αύρα ξαφνική. Τούτα τα λόγια ήταν το πρώτο που άκουσα την Έλεν να λέει από τη στιγμή που διαπέρασε την ομίχλη που κάλυπτε τα μάτια μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έβλεπα μονάχα τα χείλη της να σαλεύουν κι ίσως ν’ άκουγα έναν πηχτό πολτό από ήχους.

Σηκώθηκε κι έβαλε μια φωνή προς το σπίτι, αλλά τα λόγια της ήταν σαν να πέρασαν μέσα από το κορμί μου και τα ρούφηξε το χώμα. Όλα μού φαίνονταν απόμακρα. Η Έλεν εξαφανίστηκε.

«Ματίας!» Μια νέα φωνή έφτασε στ’ αφτιά μου, μετατρέποντας το σκοτάδι σε ομίχλη και την ομίχλη σε κάτι σταδιακά πιο αραιό. «Ματίας, μ’ ακούς;» Ακουγόταν σαν τον Γουί τμορ. Προσπάθησα να εστιάσω πάνω του. Βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα, στο αναπηρικό καροτσάκι του. Ήταν κι η Μάρθα εκεί. Για μια στιγμή τους είδα τελείως ξεκάθαρα. Γαλάζιος ο ουρανός πίσω τους. Τα μάτια του έντρομα. Το πρόσωπό του κάτασπρο και αυλακωμένο. Η Έλεν ξαναγύρισε και κουκούβισε δίπλα μου. Ήμασταν όλοι έξω στον κήπο.

«Τι συνέβη;» ακούστηκε η φωνή της Έλεν. Δεν μπορούσα να της απαντήσω. «Πήδηξες μόνος σου;» Δε με κοίταζε στα μάτια όταν με ρώτησε. Ίσως να είχε στερέψει η ζωή από μέσα τους. Γεμάτη αβεβαιότητα, σηκώθηκε όρθια. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει.

Δεν ήταν από ατύχημα που βρισκόμουν στα πρόθυρα του θανάτου. Όλα έδειχναν προς μια τρελή νομοτέλεια. Η συσσώρευση πάρα πολλών αιτίων αναπόφευκτα προκαλεί τεράστιο όγκο συνεπειών,



οι οποίες είναι αδύνατο να χωρέσουν στο μυαλό ενός ανθρώπου αν ξεχυθούν όλες ταυτόχρονα.

Το πρόσωπο του Γουί τμορ έμοιαζε σαν μαρμαρωμένο. Εγώ ήμουν αυτός θα εμπλούτιζα τις γνώσεις μας· εκείνος αυτός που θα πέθαινε. Το βλέμμα μου έπεσε στο μαύρο μπαστούνι του που ήταν ακουμπισμένο στο πόδι του και κατέληγε σε μια σιδερένια κρινόσχημη κεφαλή, της οποίας τα βαριά πέταλα μια φορά χτύπησαν τη σάρκα ενός αντιπάλου του σπάζοντάς του τα κόκαλα.

Ο πόνος με περόνιασε. Μέσα μου εντάθηκε η επιθυμία να κλείσω τα μάτια και ν’ αφεθώ, αλλά το βλέμμα μου δεν έλεγε να φύγει από τον Γουί τμορ. Η Μάρθα δεν ήταν πια εκεί. Ένα χέρι στο κεφάλι μου. Άραγε με χάιδευε στα μαλλιά; Κι η Έλεν είχε ξαναφύγει, αφού πρώτα με είχε φιλήσει πολύ προσεκτικά δυο φορές στο μέτωπο. Και τα δύο φιλιά είχαν, θαρρείς, διεισδύσει στη σάρκα μου αντιλαλώντας μέσα μου σαν την ηχώ ενός σόναρ.

Μια νοτισμένη μυρωδιά μούχλας εισχώρησε στα ρουθούνια μου. Την αισθανόμουν απαλή, σαν να είχαν ανοίξει ρωγμές στο έδαφος κι ένα ανάλαφρο αεράκι άρχιζε να βγαίνει από το χώμα.

Η Έλεν ξαναγύρισε. Αυτή τη φορά με δύο ένστολους άντρες.Ένιωθα το πρόσωπό της πολύ κοντά στο δικό μου. Τα μαύρα μαλ

λιά της έλαμπαν στον ήλιο. Το πρόσωπο ήταν λεπτό, τα χείλη γεμάτα. Υγρά. Τα χείλη σάλεψαν ξανά. Χωρίς ήχο. Το βλέμμα μου κατέβηκε στο χώμα. Τα κίτρινα πέταλα από τις μαργαρίτες ανέμιζαν ένα ένα μπροστά της.

Ο πόνος διαπερνούσε σχεδόν όλο μου το κορμί κατά κύματα, κι όταν επιχείρησα να κάνω μια κίνηση, δε συνέβη τίποτα. Ο ένας από τους δύο άντρες πέρασε σαν σκιά από πάνω μου. Μου σήκωσε το ένα μπράτσο και ακούμπησε δύο δάχτυλα στο εσωτερικό του καρπού μου. Μια ζέστη απλώθηκε μέσα μου. Ένιωθα το μπράτσο μου. Τα μάτια μου έκλειναν. Ευχήθηκα όλα αυτά να ’ταν όνειρο, αλλά δεν ήταν. Δεν ξύπνησα ουρλιάζοντας την ώρα που έπεφτα, αλλά προσγειώθηκα βαριά και σκληρά πριν τελειώσει το όνειρο. Θαρρώ πως η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Ήμουν μόνος.

Είχα πεθάνει;




ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ




Κεφάλαιο 1

ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 2009 έζησα μια πολύ δυνατή εμπειρία, η οποία ξεκίνησε από ένα απλό γράμμα κι ένα βιβλιαράκι, αλλά αργότερα αποδείχτηκε πως είχε εκτενέστατες συνέπειες. Η εμπειρία αυτή με επηρέασε όπως όταν ρίχνεις μια πέτρα στο νερό. Στην αρχή δε βλέπεις παρά μόνο ένα μικρό παφλασμό, όμως στη συνέχεια απαλά, ήρεμα κύματα αρχίζουν ν’ απλώνονται από το σημείο της πτώσης και να ταράζουν τα νερά.

Όλα ξεκίνησαν –σύμφωνα με όσα γνώριζα τότε– στις 2 Ιουλίου. Γυρνούσα στο σπίτι από το πανεπιστήμιο όπου εργαζόμουν ως βοηθός στη βιβλιοθήκη παράλληλα με τις σπουδές μου. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τμήματα του πανεπιστημίου, η βιβλιοθήκη παρέμενε ανοιχτή το καλοκαίρι, κι έτσι περνούσα μεγάλο μέρος των διακοπών μου τακτοποιώντας, αρχειοθετώντας και μεριμνώντας ώστε διάφορα βιβλία που είχαν χάσει το δρόμο τους να επιστρέψουν στη σωστή τους θέση. Η τέλεια δουλειά! Ίσως υπερβολικά τέλεια, τώρα που σκέφτομαι πόσο εύκολο μου ήταν να κυκλοφορώ αόρατος ανάμεσα σε ατέλειωτες σειρές από ράφια και βιβλία, τα οποία ανέδιδαν τη χαρακτηριστική ξηρή μυρωδιά και τα οποία πάντα μου γύριζαν τη ράχη τους, εκτός αν τα προσκαλούσα ν’ ανοίξουν.

Στην τσάντα μου κουβαλούσα μια επιστολή, ή μάλλον ένα χοντρό καφετή φάκελο, ο οποίος είχε μέσα κάτι τετράγωνο και απέξω αγγλικά γραμματόσημα. Στην μπροστινή όψη ο παραλήπτης και η διεύθυνση ήταν γραμμένα με το χέρι: Ματίας Βίιδ, Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Νότιας Δανίας, Κάμπους Βάι 55, 5230 Όδενσε Μ, Δανία. Η επιστολή δεν ανέφερε αποστολέα.



Ήταν παράξενο που ο φάκελος είχε σταλεί στη βιβλιοθήκη και όχι στην προσωπική μου διεύθυνση. Μου πέρασε από το μυαλό ότι πιθανόν να είχε κάποια σχέση με τη δουλειά μου στη βιβλιοθήκη, αλλά είχα το προαίσθημα ότι το περιεχόμενό του αφορούσε κάτι πιο προσωπικής φύσης.

Στο σπίτι σίγουρα η μητέρα μου θα γέμιζε από περιέργεια να δει τι περιείχε, επομένως αν πρόθεση του αποστολέα ήταν εκείνη να μην το μάθει, έβγαζε νόημα να τον στείλει στην εργασία μου. Υπέθετα ότι η απάντηση θα βρισκόταν μέσα στο φάκελο, αλλά αποφάσισα να τον ανοίξω όταν θα ήμουν εντελώς μόνος.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους συνομηλίκους μου, δεν είχα καταφέρει ακόμη να πάω να ζήσω σε δικό μου σπίτι, οπότε εξακολουθούσα να μένω στο δωμάτιό μου στο σπίτι της μητέρας μου. Σε γενικές γραμμές, η μάνα μου είναι άνθρωπος που οι περισσότεροι αποφεύγουν – και, για να είμαι ειλικρινής, έτσι το προτιμά κι αυτή. Αρκεί να δουν τις μικρές λευκές ουλές που διατρέχουν το μέτωπό της, συνεχίζουν και στα δύο μπράτσα και καταλήγουν σε δύο άσπρες κηλίδες στην ανάστροφη των χεριών της.

Σαν παιδί, άγγιζα τις ουλές της μια φορά στις τόσες. Χάιδευα προσεκτικά την ανώμαλη λευκή επιφάνειά τους – αλλά μόνο όταν κοιμόταν. Φανταζόμουν ότι οι ουλές, όπως και τα παγόβουνα στη θάλασσα, φανερώνουν μονάχα ένα μικρό κομματάκι τους στην επιφάνεια, ενώ στην πραγματικότητα κρύβουν τον πολύ μεγαλύτερο όγκο τους πιο βαθιά. Ανέκαθεν η μάνα μου έλεγε ότι οι ουλές έγιναν πριν γεννηθώ εγώ· σε μια εποχή που δε χρειαζόταν να με απασχολεί εμένα. Έτσι λοιπόν αναγκάστηκα να μαντέψω μονάχος μου τις απαντήσεις που αναζητούσα απ’ όσα στοιχεία συγκέντρωνα με την πάροδο του χρόνου.

Πιστεύω ότι οι ουλές στην ψυχή της την είχαν οδηγήσει να πάρει σύνταξη αναπηρίας ήδη πριν γεννηθώ, αλλά δεν ήταν θέμα που συζητούσαμε – περισσότερο το έχω συναγάγει από τα όσα διάβασα κάποτε στα ημερολόγιά της, όπου πραγματικά κατάλαβα πόσο μεγάλος ήταν ο εσωτερικός κατακερματισμός της. Όσο μπορώ να τη θυμηθώ, πάντα ήταν ένας κατακερματισμένος άνθρωπος. Υπήρχαν πε



ρίοδοι που αισθανόμουν ότι πραγματική μου μαμά ήταν η γλυκιά της πλευρά, ενώ η σκοτεινή πλευρά της πρέπει να ήταν η σκιά του πατέρα μου – κι αν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα με απόλυτη βεβαιότητα από τα ημερολόγια, ήταν να φοβάμαι τη Σκιά.

Μόλις γύρισα στο σπίτι και κάθισα μόνος μου στο δωμάτιό μου, έσκισα στα γρήγορα το φάκελο. Μέσα υπήρχε ένα μικρό λεκιασμένο σημειωματάριο, τυλιγμένο με σπάγκο, σαν δέμα. Ήταν παλιό και φθαρμένο.

Έλυσα το σπάγκο με προσοχή και το άνοιξα. Παρότι η ράχη του ήταν άκαμπτη, το φυλλομέτρησα γρήγορα. Όλες οι σελίδες ήταν γραμμένες μ’ ένα γραφικό χαρακτήρα που φαινόταν εξίσου παλιός με το σημειωματάριο. Ανάμεσα σε δύο σελίδες βρήκα μια πολύ πρόσφατη επιστολή κι ένα αεροπορικό εισιτήριο.

Αξιότιμε Ματίας Βίιδ, έλεγε πάνω πάνω στα αγγλικά, με κλασικό πλάγιο γραφικό χαρακτήρα, που διέφερε από αυτόν στο σημειωματάριο.

Εκείνη τη στιγμή άκουσα θόρυβο στο διάδρομο δίπλα στη σκάλα που οδηγούσε στο δωμάτιό μου.

«Ματίας;» με φώναξε η μητέρα μου. «Ματίας, το φαγητό είναι έτοιμο σε δυο λεπτάκια!»

«Κατεβαίνω!»

Λονδίνο, 28 Ιουνίου 2009

Αξιότιμε Ματίας Βίιδ,

Ονομάζομαι Λούσιαν Γουί τμορ. Είμαι γέρος άνθρωπος και πλησιάζω το τέλος του μακρού βίου μου, αλλά υπάρχει κάτι που πρέπει πρώτα να τακτοποιήσω. Αυτός είναι ο λόγος που σου γράφω.

Μπαίνω κατευθείαν στο θέμα: έχω μια δουλειά που θέλω να γίνει. Μια δουλειά την οποία πρέπει να αναθέσω σε κάποιον. Αφορά τη διατήρηση μιας γνώσης η οποία όχι μόνο ανάγεται πολύ παλιά στο παρελθόν αλλά μπορεί επίσης να αλλάξει την κοσμοθεωρία μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας και να συνταράξει τα θεμέλια ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Αυτή τη γνώση χρειάζεται να



τη διασφαλίσω για τις επόμενες γενιές. Επιπλέον, θα ήθελα να συγκεντρωθεί σε ένα πιο περιεκτικό χειρόγραφο, το οποίο θα δημοσιευτεί όταν θα είναι ώριμος ο καιρός.

Δεν επιθυμώ να αναφέρω περισσότερα εγγράφως ή τηλεφωνικώς, και καθώς λόγω της ηλικίας μου αδυνατώ να ταξιδέψω, σε προσκαλώ να έρθεις εσύ στο σπίτι μου.

Σπεύδω να προσθέσω ότι η γνώση στην οποία αναφέρομαι είναι επικίνδυνη. Έχει την τάση να αφαιρεί τη ζωή όσων αποπειρώνται να την καταγράψουν, και οι τελευταίοι τρεις που το δοκίμασαν δε βγήκαν δυστυχώς ζωντανοί από αυτό το εγχείρημα.

Αν αμφιβάλλεις ως προς το αν είναι σώφρον να ακολουθήσεις τη συμβουλή μου και να ταξιδέψεις εδώ, έχεις το ελεύθερο να αναφέρεις το όνομά μου στη μητέρα σου, σε οποία περίπτωση ευελπιστώ οι αμφιβολίες σου να μου βγουν σε καλό. Ο κίνδυνος που προανέφερα δεν αφορά εμένα ως άτομο.

Θεωρώ ότι μπορείς μόνος σου να αποφασίσεις αν είσαι κατάλληλος, αφού κοιτάξεις το σημειωματάριο που εσωκλείω. Το σημειωματάριο δεν έχει μεγάλη σημασία αποκομμένο από τα υπόλοιπα, αλλά παραμένει ένα μικρό τμήμα της συγκεντρωμένης γνώσης που προανέφερα. Θα λάβεις τα υπόλοιπα αν έρθεις να με βρεις και, σημειωτέον, αν είσαι έτοιμος να τα δεχτείς. Ματίας, θέλω να πιστεύω ότι ένας νεαρός φοιτητής όπως εσύ, με ειδίκευση στη ρουνολογία και τη φιλολογία, θα χαρεί να αποκτήσει πρόσβαση στις πρωτότυπες εκδόσεις των γραπτών του Βορμ – για να αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα μεταξύ πολλών. Για το λόγο αυτό ας συνυπολογίσεις ότι χάρη στην εργασιακή ενασχόλησή σου με τη γνώση που σου αναφέρω θα αγγίξεις πολιτισμικούς θησαυρούς που ούτε στις πιο τρελές φαντασιώσεις σου δε θα έβαζες με το μυαλό σου ότι υπάρχουν.

Εσωκλείω ένα εισιτήριο. Θα πετάξεις από το Μπίλουντ στο Χίθροου και από εκεί θα έρθεις στη διεύθυνση Ντρέικοτ Πλέις 32, Κένσινγκτον. Είναι πολύ κοντά στο σταθμό του μετρό Σλόουν Σκουέαρ. Πάρε τη γραμμή Σερκλ ή Ντίστρικτ.

Φιλικά,Λούσιαν Γουί τμορ



Λούσιαν Γουί τμορ. Γεύτηκα τις λέξεις με σαστιμάρα και δυσπιστία. Ένας Λούσιαν Γουί τμορ μου ερχόταν αμέσως στο μυαλό, κι ήταν ένας από τους πλέον εξέχοντες Άγγλους καλλιτέχνες του εικοστού αιώνα. Σε όλη του τη ζωή φιλοτεχνούσε πορτρέτα ανθρώπων σε καθημερινά στιγμιότυπα, στα οποία εμφανίζονταν γυμνοί ή σε λίγο πολύ γκροτέσκες πόζες. Είχε ένα μοναδικό τρόπο ν’ αδράχνει το βλέμμα σ’ ένα μάτι, τον πόνο, την ακαθαρσία και τη φθορά του σώματος.

Το αεροπορικό εισιτήριο που εσωκλειόταν στο φάκελο ήταν από το Μπίλουντ προς το Χίθροου με αναχώρηση σε δύο μέρες. Ένιωθα αποσβολωμένος. Κάθισα για λίγο ατενίζοντας το κενό, με το μυαλό μου σε σύγχυση. Έπειτα άφησα το σημειωματάριο, το εισιτήριο και την επιστολή και κατέβηκα για να φάω με τη μητέρα μου.

«Τι διαβάζεις;» με ρώτησε.«Κάτι για το πανεπιστήμιο».«Στις διακοπές σου;»Σήκωσα το βλέμμα από το φαγητό και την κοίταξα. Ίσα που κρα

τιόμουν να μην πω το όνομα του Γουί τμορ.«Προετοιμάζομαι».Όταν ήμουν μικρότερος, τη φοβόμουν. Όχι επειδή με χτυπούσε,

μια και ποτέ δεν άπλωσε χέρι πάνω μου –ούτε καν με ταρακούνησε–, αλλά επειδή είχε εκείνη τη σκοτεινή πλευρά· επειδή πάντα φοβόμουν μήπως κάνω κάτι στραβό ή πω κάτι λάθος κι έτσι ξεμυτίσει το σκοτάδι από τις ρωγμές.

Χαμογέλασε, αλλά κούνησε το κεφάλι της ελαφρώς αποδοκιμαστικά.

«Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή εκτός απ’ τα βιβλία. Δεν μπαίνεις σε καμιά ομάδα μελέτης αφού πρέπει να διαβάζεις τόσο πολύ; Ίσως έτσι αποκτήσεις περισσότερη κοινωνική ζωή από μένα».

Το τελευταίο το είπε χαμογελώντας, αλλά διέκρινα κι ένα σοβαρό τόνο στα λόγια της.

«Καλά...» είπα, χωρίς ούτε καν να προσπαθήσω να δείξω ότι το εννοούσα. «Θα το κάνω».

Αργότερα το ίδιο βράδυ ξαναδιάβασα την επιστολή κι έπειτα έψαξα τον Λούσιαν Γουί τμορ στο Google. Τα αποτελέσματα που βγή



καν δεν πρόσθεσαν κάτι σε όσα ήξερα ήδη. Έτσι, αποφάσισα να αναζητήσω μερικά βιβλία για τον Λούσιαν Γουί τμορ στο πανεπιστήμιο την επομένη.

Έκλεισα τον υπολογιστή και ρίχτηκα με περιέργεια στο καφετί σημειωματάριο, το οποίο περιείχε πάμπολλες χειρόγραφες σελίδες, σκίτσα, ημερομηνίες και πολλά άλλα. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως ήταν πολύ παλιό. Αυτό φαινόταν αφενός από τη γραφή, το χαρτί και το χρώμα κι αφετέρου επειδή στην πρώτη σελίδα έλεγε στα δανέζικα Βοτανικός Κήπος, Ιούλιος 1897. Έχωσα τη μύτη μου στη μέση του σημειωματάριου· μύριζε κλεισούρα και παλιά σκόνη.

Απ’ ό,τι φαινόταν, ο συγγραφέας ασχολιόταν κυρίως με την προέλευση των ρούνων, αλλά υπήρχαν και κάμποσες σημειώσεις για φυτά και εμπειρίες στη φύση. Ο συγγραφέας εμφανώς έγραφε για πολλά θέματα ταυτόχρονα και καταπιανόταν με το καθένα εντελώς παρορμητικά, ανάλογα με το πώς τον βόλευε.

Συνέχισα να διαβάζω το βιβλιαράκι και να αναζητώ στοιχεία, μέχρι που σκοτείνιασε και ένιωσα να κουράζομαι από την αυτοσυγκέντρωση. Όταν όμως διάβασα μέχρι τέλους τις σημειώσεις, το ξεφύλλισα πάλι από την αρχή. Κάτι μου είχε τραβήξει την προσοχή. Αρχικά δεν το είχα προσέξει, επειδή οι ρούνοι, η ιστορία και η βοτανολογία είχαν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου, αλλά λίγο μετά άρχισε να διαφαίνεται εδώ κι εκεί, μέσα από διάφορες προτάσεις που παρεμβάλλονταν σ’ όλη αυτή τη γνώση σαν νησίδες φόβου.

Υπάρχει κάτι που με ακολουθεί... Κάτι που ολοένα και πλησιάζει. Ξέρω τι θέλει... Μετέφερα τα έγγραφα στο μπαούλο μου στον κήπο. Εγώ δεν μπορώ να κρυφτώ εδώ... Θα χρησιμοποιήσω ένα από αυτά για να βάλω τέλος σε τούτο τον εφιάλτη.

Αυτό με τον εφιάλτη ήταν το τελευταίο που έγραφε το σημειωματάριο.

Δεν ήταν ξεκάθαρο τι ήταν αυτό που τον ακολουθούσε και του είχε γίνει εφιάλτης, αλλά ήταν συνεχώς παρόν και σιγόκαιγε ανάμεσα στις σελίδες. Λέξη προς λέξη χώθηκε μέσα μου. Έκλεισα το μικρό βιβλίο και έσβησα το φως.



Όταν την επόμενη μέρα πήγα στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, κατευθύνθηκα αμέσως στα ράφια με τα βιβλία σύγχρονης τέχνης. Κατέβασα μια διόλου ευκαταφρόνητη ποικιλία βιβλίων για τον Γουίτμορ και βρήκα μια γωνίτσα για να κάτσω να διαβάσω.

Σύμφωνα με τους βιογράφους, ο Λούσιαν Γουί τμορ είχε δύσκολη παιδική ηλικία, επειδή δεν υπήρχε κανείς να τον φροντίσει. Οι γονείς του ονομάζονταν Γκράχαμ Γουί τμορ και Έμιλι Γουί τμορ, και ο μικρός Λούσιαν μεγάλωσε τις δεκαετίες του ’20 και του ’30 στο Λονδίνο, όταν η υψηλή τάξη ζούσε το λυκόφως της παραπαίουσας αυτοκρατορίας. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους που ανήκαν στο βρετανικό ανώτατο κοινωνικό στρώμα, ο πατέρας του δεν έχασε την περιουσία του παρά μόνο την αξιοπρέπειά του ενώ η αυτοκρατορία διαλυόταν. Έτσι λοιπόν ο Λούσιαν μεγάλωσε μ’ ένα διαψευσμένο πατέρα, ο οποίος ναι μεν είχε πολλά λεφτά, αλλά δεν ευημερούσε. Η περίπτωση της μητέρας του ήταν διαφορετική. Είχε πολύ περισσότερο τσαγανό ως άνθρωπος, όμως δυστυχώς είχε και πολύ άστατη ιδιοσυγκρασία. Σε όσα βιβλία βρήκα αναφορές σ’ αυτή έμοιαζε σαν να μη γνώριζε κανείς τους γονείς της. Όταν έκανε τον Λούσιαν, ήταν μόλις είκοσι δύο χρονών και ο πατέρας του στα είκοσι τρία. Μετά όλα άλλαξαν.

Η νύχτα που γεννήθηκε ο Λούσιαν ήταν η τελευταία φορά που η μητέρα του ήταν φυσιολογική. Ήδη την επομένη εισήχθη σε ίδρυμα με βαριά ψύχωση. Κανείς ποτέ δεν ανακάλυψε τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ, αλλά κατά τα λεγόμενα δε γύρισε ποτέ ξανά στο σπιτικό της, ενώ ο πατέρας του Λούσιαν λίγο πολύ απομονώθηκε σ’ ένα δωμάτιο ψηλά στο σπίτι, μέχρι που πολλά χρόνια αργότερα πήδηξε από το μπαλκόνι και πέθανε. Σύμφωνα με τους βιογράφους, αμέσως αφού ο πατέρας βούτηξε στο κενό, βγήκαν στον κήπο ο Λούσιαν και το υπηρετικό προσωπικό, ένας γέρος κηπουρός και μια μαγείρισσα. Ο Γκράχαμ Γουί τμορ ήταν πεσμένος ανάσκελα και κοίταζε τον ουρανό μ’ ένα υστερικό βλέμμα στα μάτια και αφρούς στο στόμα. Ένας παράφρων, έγραφαν πολλές πηγές. Λίγο καιρό μετά, ο Λούσιαν Γουί τμορ άρχισε να ζωγραφίζει νεκρούς. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για ν’ ασχοληθεί με τους ζωντανούς, πλην όμως



πάντα διατηρούσε το ζοφερό, το χυδαίο και το απογυμνωμένο στις προσωπογραφίες του.

Παράτησα τα βιβλία και έβγαλα την επιστολή του Γουί τμορ από μια θήκη της τσάντας μου. Μελέτησα το γραφικό χαρακτήρα του και άρχισα να ξαναψάχνω στα βιβλία. Αυτή τη φορά αναζητούσα αντίγραφα επιστολών στις οποίες να υπάρχει ο δικός του γραφικός χαρακτήρας. Το πέτυχα ύστερα από τρία βιβλία. Ο γραφικός του χαρακτήρας φαινόταν ξεκάθαρα δίπλα σ’ ένα από τα σκίτσα του με μολύβι, και δεν είχα καμία αμφιβολία ότι ήταν ίδιος με αυτόν στην επιστολή που είχα λάβει. Θαρρώ πως χλόμιασα, αλλά ίσως να ήταν απλώς η ιδέα μου. Η επιστολή ήταν γνήσια, κι αν αυτός ο άνθρωπος έλεγε την αλήθεια, τότε οι λέξεις στην επιστολή έκρυβαν πολύ περισσότερα απ’ όσα έβαζε ο νους μου.

Έχωσα δύο βιβλία για τον Γουί τμορ στην τσάντα μου. Δυσκολευόμουν να φανταστώ τη γνώση για την οποία έγραφε. Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι στο σπίτι του έκρυβε γνώση τόσο ισχυρή που σκότωνε ανθρώπους και που μάλιστα μπορούσε ν’ αλλάξει όλο τον κόσμο. Ήταν λίγο πολύ σαν ν’ αποκτάς πρόσβαση στα αρχεία του Βατικανού.

Κρέμασα την τσάντα μου στον ώμο και κίνησα προς την έξοδο. Στο βιβλιαράκι που μου είχε στείλει ο Γουί τμορ μαζί με το γράμμα είχα προσέξει ότι σε κάμποσες σελίδες επαναλαμβανόταν η λέξη Έριλος· συχνά σε συνάρτηση με σημειώσεις για ρούνους και πραγματείες γύρω από τους λαούς της Σκανδιναβίας. Σ’ ένα σημείο μάλιστα αναφερόταν ότι υπήρχαν ακόμη Έριλοι, αλλά απ’ όσα γνώριζα εγώ, η λέξη Έριλος ήταν ένας τίτλος που εμφανιζόταν μόνο σε κάποιες ρουνικές επιγραφές στους βόρειους τευτονικούς τόπους την περίοδο μεταξύ του –υποτιθέμενου– έτους 0 και του 600 μ.Χ. Επίσης, με βάση αυτά που ήξερα, Έριλος ήταν μια μορφή πολεμικού σαμάνου που, σύμφωνα με το μύθο, είχε αποκτήσει την ικανότητα να γράφει ρούνους απευθείας από τους θεούς.

Απόδιωξα τούτη τη σκέψη. Είχαν περάσει χίλια πεντακόσια χρόνια από την εποχή που έζησαν οι Έριλοι και ό,τι κι αν ήταν αυτό που καταδίωκε τον άνθρωπο που έγραψε το μικρό βιβλιαράκι το 1897 αποκλείεται να ήταν ένας τρελός σαμάνος από τα αρχαία χρόνια.



Όσο περισσότερο ανέλυα το περιεχόμενο του γράμματος και του σημειωματάριου στο μυαλό μου, τόσο περισσότερο διαπίστωνα ότι ήταν τέτοια η περιέργειά μου, που δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρω να αρνηθώ την πρόσκληση. Παράλληλα, κατέληξα ότι δεν είχα σκοπό να ταξιδέψω εκεί απλώς και μόνο για να συγκεντρώσω διάφορα σκόρπια πράγματα σ’ ένα χειρόγραφο, αλλά και επειδή ήθελα να ανακαλύψω τι έκρυβε πραγματικά ο Γουί τμορ. Αν ο άνθρωπος είχε όντως στην κατοχή του τα πρωτότυπα έργα του Βορμ και πολλούς άλλους παρόμοιους θησαυρούς, πέρα από το γεγονός ότι ήταν ανεκτίμητοι, θα έπρεπε επίσης να αποτελούν μέρος μιας συλλογής τόσο μοναδικής, ώστε κυριολεκτικά θα έδινα το ένα μου χέρι προκείμενου να βουτήξω μέσα της.

Αρκετές φορές είχα διαβάσει για τις μεγάλες συλλογές βιβλίων που φημολογείται πως είχαν αφήσει ο γιατρός και αρχαιοδίφης Όλε Βορμ και πολλοί από τους απογόνους του το δέκατο έκτο και το δέκατο έβδομο αιώνα, αλλά ήξερα επίσης καλά πως σήμερα κανείς δε γνώριζε τι είχαν απογίνει τελικά όλα τα βιβλία, τα χειρόγραφα και τα κείμεναπηγές. Η ιδέα ότι ίσως να μη χάθηκαν στη μεγάλη πυρκαγιά της Κοπεγχάγης το 1728, αλλά πιθανόν να κατέληξαν στο Λονδίνο, στο σπίτι του Γουί τμορ, μου προξενούσε ρίγη ενθουσιασμού.

Φυσικά και θα πήγαινα στο Λονδίνο και θ’ αναζητούσα τον Λούσιαν Γουί τμορ. Βαθιά μέσα μου ήξερα πως είχα ήδη αποφασίσει ν’ αναμετρηθώ με τούτη την πρόκληση. Ήμουν ενθουσιασμένος. Ωστόσο, την ίδια στιγμή θεωρούσα πως τίποτα δε θα μπορούσε να με συγκλονίσει τόσο πολύ ώστε να με αναγκάσει ν’ αλλάξω την άποψή μου για τον κόσμο. Η οπτική μου για τον κόσμο εξαιτίας της επαφής μου με τα ημερολόγια της μητέρας μου είχε ταρακουνηθεί και παγιωθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό, με αποτέλεσμα όλα αυτά περί νεκρών συγγραφέων να μη με τρομάζουν. Ό,τι και να λέγεται, σπάνια σκοτώνεται κανείς από το παρελθόν, παρόλο που το δικό μου παρελθόν με είχε γραπώσει και πνίξει άγρια πολλές φορές.


Documents

Ο λαβύρινθος του Όντιν