Ευρυδίκη Αμανατίδου

Ένα καπέλο για τον καθηγητή

Η Ευρυδίκη Αμανατίδου ζει στην Αθήνα, ακόμη κι όταν βρίσκεται στον κόσμο της μαζί με τον άλλο της εαυτό, την Ερίλια. Παρά το ότι σπούδασε νομικά, της αρέσει να παίζει με τις λέξεις, τα χαρτιά και τα μολύβια. Στις εκδόσεις Σαΐτα θα βρείτε τα έργα της: «Η Πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα», «Ο ήλιος που έχασε τον δρόμο του», «Το συναχωμένο ηφαίστειο», «Το αεράκι και η καμινάδα», (τα τρία τελευταία και στα αγγλικά), όπως και τη συλλογή διηγημάτων «Μαζί» που έγραψε με τον Γιάννη Λαμπράκη. Το έργο της «ένα καπέλο για τον καθηγητή» βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού το 1991 στην κατηγορία του παιδικού θεατρικού έργου. Θα χαρεί να σας συναντήσει στα ηλεκτρονικά της σπίτια http://evriam.blogspot.gr και http://politeiatiserilias.blogspot.gr ή στο www.facebook.com/evridiki.amanatidou

ΕΥΡΥΔΙΚΗ ΑΜΑΝΑΤΙΔΟΥ

Ένα καπέλο για τον καθηγητή

Μια ιστορία σε διπλή μορφή

Ευρυδίκη Αμανατίδου, Ένα καπέλο για τον καθηγητή ISBN: 978-618-5147-03-7 Δεκέμβριος 2014

Φωτογραφία εξωφύλλου: Αναστάσιος Βογιατζίδης anastasios_vogia@hotmail.com Σχεδιασμός εξωφύλλου, σελιδοποίηση: Ηρακλής Λαμπαδαρίου www.lampadariou.eu Η συγγραφέας φέρει την ευθύνη για την επιμέλεια του κειμένου.

Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: info@saitapublications.gr website: www.saitapublications.gr Σημείωση: Η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήσαμε είναι προσφορά του Aka-acid (www.aka-acid.com).

Άδεια Creative Commons Αναφορά δημιουργού – Μη εμπορική χρήση

Όχι παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα Με τη σύμφωνη γνώμη της συγγραφέως και του εκδότη, επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/

Ένα καπέλο για τον καθηγητή (θεατρικό) Βραβείο Υπουργείου Πολιτισμού 1991

ΠΑΙΔΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΕ ΔΥΟ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΙΜ ΤΡΟΛΟΜ ΡΟΜΠΟΤ ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ ΤΟΡΗΣ ΠΑΠΟΡΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ΒΕΛΟΝΙΑΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1(ΖΗΤΙΑΝΟΣ) ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 2(ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ) ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 3(ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ) ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 4(ΠΩΛΗΤΗΣ 1) ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 5(ΠΩΛΗΤΗΣ 2) ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 6(ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ 1) ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 7(ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ 2) ΜΙΑ ΓΑΤΑ

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ (Ένα εργαστήριο γεμάτο πάγκους και δοκιμαστικούς σωλήνες. Ηλεκτρονικά μηχανήματα, με φώτα που αναβοσβήνουν. Λάμπες φθορισμού παντού. Ο καθηγητής Πιμ Τρολόμ μπαίνει στο εργαστήριο και τον ακολουθεί το ρομπότ του, ο Λαμαρίνος. Ενώ τους βλέπουμε να ανακατεύουν διάφορες ουσίες, εμφανίζεται στην άκρη της σκηνής ο αφηγητής με απλά καθημερινά ρούχα). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Έχω την τιμή να σας συστήσω τον Πιμ Τρολόμ. Πώς; Τον γνωρίζετε ήδη; Μα φυσικά, φυσικά! Και ποιος δε γνωρίζει τον μεγάλο επιστήμονα, τον ευεργέτη της ανθρωπότητας! Αυτόν τον κοντό κύριο που φοράει παπιγιόν κι έχει μια πολύ ωραία φαλακρίτσα. Ο Πιμ Τρολόμ, ξακουστός για τις εφευρέσεις του αλλά και για … (Ξαφνικά ο καθηγητής που, όση ώρα μιλούσε ο αφηγητής, κοιταζόταν σε έναν καθρέφτη, φωνάζει). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα πώς είναι δυνατόν; Χθες τα μαλλιά μου αριθμούσαν δέκα τρίχες παραπάνω! Δυστυχία μου! Σε λίγο το κεφάλι μου θα είναι εντελώς λείο! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ναι, αυτό είναι το αιώνιο πρόβλημα του καθηγητή. Τα ανύπαρκτα μαλλιά του. Φοβερό κόμπλεξ! Κι άλλοι έχουν φαλάκρα μα δεν κάνουν κι έτσι! Ποπό, θα πάθει κανένα καρδιακό επεισόδιο! Αυτό είχα αρχίσει να σας λέω προηγουμένως! Ο καθηγητής είναι ακόμα πιο γνωστός για την τεράστια συλλογή του από καπέλα. Τριακόσια εξήντα πέντε! Ένα για την κάθε ημέρα του χρόνου! Μόνο

και μόνο για να καλύπτει τη σοφή του φαλάκρα. Όσο για το ρομπότ που τον ακολουθεί παντού, αυτός είναι ο Λαμαρίνος, δημιούργημα του καθηγητή, που ώρες-ώρες τον βγάζει από τα ρούχα του. Η φωνή του είναι μεταλλική και μόνο από αυτό θυμίζει πως είναι ρομπότ, γιατί κατά τα άλλα, η εμφάνισή του είναι ίδια ανθρώπου. (Στο μεταξύ ο καθηγητής που είχε βγει από το εργαστήριο, μπαίνει ξανά κρατώντας διάφορα καπέλα και τον ακολουθεί ο Λαμαρίνος φορτωμένος κι αυτός καπέλα. Τα προβάρει μπροστά στον καθρέφτη και μουρμουρίζει χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι λέει). ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: (Ειρωνικά) Μου επιτρέπετε να σας πω; Άδικα προσπαθείτε να καλύψετε αυτά που δεν καλύπτονται! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Η αναίδειά σου με κάνει να τραβάω τα μαλλιά μου ώρες-ώρες. ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Συγνώμη! (Συνεχίζει όμως να γελάει). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Πόσες φορές σου έχω πει να μη μιλάς όταν δε σου απευθύνουν τον λόγο; Αναρωτιέμαι γιατί σε έστειλα στο καλύτερο εκπαιδευτήριο ρομπότ! Ξόδεψα ένα σωρό λεφτά ενώ θα μπορούσα να αγοράσω το καπέλο του Χριστόφορου Κολόμβου που τότε έβγαινε σε πλειστηριασμό. Μεγάλη ευκαιρία! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Τι ψώνιο! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Αφηρημένος) Σωστά, σωστά, να πας να κάνεις τα ψώνια της ημέρας. (Ο Λαμαρίνος βγαίνει με ένα μακρύ κατάλογο με τα ψώνια που είναι να γίνουν. Ο καθηγητής μένει μόνος και συνεχίζει να προβάρει τα καπέλα του. Τα φώτα χαμηλώνουν και μένει μόνο ένα πάνω από τον καθρέφτη, ενώ ο Τρολόμ λυπημένος τραγουδάει. Η πρώτη στροφή σε αργό ρυθμό, η

δεύτερη και η τρίτη σε πιο γρήγορο, καθώς ο καθηγητής βρίσκει το κέφι του.) ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Το σγουρό μου το κεφάλι νοσταλγώ κοίτα τώρα είναι σαν αυγό οι τρίχες του έφυγαν για μακρινό ταξίδι πάνε επτά χρονάκια ήδη. Καπέλα πήρα ένα σωρό ένα για κάθε μέρα να φορώ τη μεγάλη μου σοφία να σκεπάζω και στο κρύο να μην ξεπαγιάζω. Παρ’ όλα αυτά αυτό που θέλω είναι ένα εξαιρετικό καπέλο πρέπει γρήγορα να βρω κάτι αεροδυναμικό. (Και συνεχίζει μονολογώντας). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα και βέβαια! Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Πρέπει να ψάξω, να σκαλίσω το σοφό μου κεφάλι. Επιτέλους, ας κάνω και κάτι για τον εαυτό μου! Θα βρω το ιδανικό ύφασμα και θα φτιάξω ένα σούπερ, πρώτο, φοβερό, αχτύπητο καπέλο. Μάλιστα, μάλιστα! (Τον βλέπουμε να πηγαίνει στη γωνία και να ανοίγει ένα συρτάρι. Ανακατεύει και πετάει στο πάτωμα διάφορα περίεργα εξαρτήματα από προηγούμενες εφευρέσεις. Ανάμεσά τους, κι ένα μικρό γατί -που

τρύπωσε εκεί ποιος ξέρει πώς;-και που μόλις προσγειώνεται στο πάτωμα, κρύβεται κάτω από τον μεγάλο πάγκο. Χτυπάει η πόρτα. Ο καθηγητής πηγαίνει να ανοίξει. Μπαίνει μέσα ο αφηγητής, που μέχρι τώρα βρισκόταν στην άκρη της σκηνής. Ο καθηγητής φυσικά δεν τον βλέπει, αφού ο αφηγητής υπάρχει μόνο για το κοινό). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα καλά, τώρα δε χτύπησε η πόρτα; Δεν είναι κανείς! Αυτός ο Λαμαρίνος θα έκανε πάλι καμιά σκανδαλιά! Δεν μπορώ να καταλάβω πότε επιτέλους θα μεγαλώσει! Απαπα! Πολύ κακομαθημένος! Σίγουρα θα έχει ξελασκάρει κάποια βίδα από τον ηλεκτρονικό του εγκέφαλο. Να θυμηθώ να κοιτάξω. Κάτι δε θα λειτουργεί καλά! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Εγώ ήμουν βέβαια που χτύπησα την πόρτα. Αυτός όμως, πώς να με δει; Και να μπορούσε, με την αφηρημάδα που έχει ούτε που θα με έπαιρνε χαμπάρι. (Ξαφνικά, βλέπει το γατί που πρόβαλε από τον πάγκο και ήρθε να τριφτεί στα πόδια του). Τι χαριτωμένο! Μου φαίνεται πως πεινάει. (Ο αφηγητής κατευθύνεται προς το βάθος της σκηνής, ακούγονται θόρυβοι καθώς κάτι ψάχνει και σε λίγο ξανάρχεται με φαγητό για το γατί. Αυτό τρώει λαίμαργα ενώ την ίδια ώρα ο καθηγητής πηγαινοέρχεται ξύνοντας σκεπτικά το κεφάλι του μέχρι που σκοντάφτει πάνω στο γατί). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (μουρμουρίζει κοιτάζοντας τη γάτα) Βέβαια, του χρειάζεται επιδιόρθωση! Ορίστε μας, τι δουλειά έχει εδώ η γάτα; Σε λίγο μπορεί να μου κουβαλήσει και κανέναν ελέφαντα! (Σκέφτεται λίγο). Μπα! Αδύνατον να συγκατοικήσω με έναν ελέφαντα! (Φεύγει από τη σκηνή).

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ (Την επόμενη μέρα. Στο βάθος του εργαστηρίου βλέπουμε ένα μηχάνημα που μοιάζει με αργαλειό. Όλα είναι έτοιμα για το ξεκίνημα του πειράματος. Παντού υπάρχουν δοκιμαστικοί σωλήνες με πολύχρωμα υγρά. Ο αφηγητής περιφέρεται ανάμεσα στον καθηγητή και στον Λαμαρίνο που μοιάζουν αρκετά απορροφημένοι από τη δουλειά τους). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λοιπόν Λαμαρίνο, νέε μου, πρέπει να ξέρεις ότι παίρνεις μέρος σε μια πολύ σπουδαία επιχείρηση. Μαζί θα κατακτήσουμε το Έβερεστ! Εεε, συγνώμη, εννοώ θα φτιάξουμε το ύφασμα που έχω στο μυαλό μου! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Σπουδαία νέα, σπουδαία νέα! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Σαν να το βλέπω μπροστά μου! (Ονειροπολεί). Δε θα βρέχεται, θα είναι ζεστό, θα είναι απαλό. Θα το φοράω και θα νιώθω ελαφρύς σαν πουλί, ζεστός σαν φούρνος, στεγνός σαν να μη με έπιασε ποτέ βροχή! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Σπουδαία νέα, σπουδαία νέα! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Και μόλις βρω αυτό το ύφασμα, φαντάζεσαι τι εντύπωση και τι αίσθηση θα δημιουργηθεί; Μάλιστα! Εγώ θα φτιάξω το καπέλο μου και μετά θα κατασκευάσω μέτρα ολόκληρα τέτοιο ύφασμα! Θα είναι για όλον τον κόσμο. Κανείς δε θα κρυώνει τον χειμώνα, μα και το καλοκαίρι θα μπορεί να κυκλοφορεί άνετα. Θα είναι ένα ύφασμα κατάλληλο για όλες τις καιρικές συνθήκες. Υπέροχα! Για άλλη μια φορά θα σώσω την ανθρωπότητα! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Σπουδαία νέα, σπουδαία νέα! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Σιωπή! Μου έχεις πάρει τ’ αυτιά με τη φλυαρία σου! Άσε με να σκεφτώ! Για να δούμε, τι χρειάζομαι; (Ανοίγει ένα κιβώτιο που βρίσκεται μπροστά του και βγάζει καμιά δεκαριά κουτάκια από μέσα.

Καθώς τα ταξινομεί, μιλάει περισσότερο στον εαυτό του παρά στον Λαμαρίνο). Αυτά είναι φτερά πάπιας, αυτό έχει μέσα μαλλί προβάτου, αυτό νάιλον, αυτό υλικό Χ, αυτό ρινίσματα υλικού Ψ κι αυτό σκόνη Ω. Αυτό εδώ τι έχει; (Κοιτάζει μέσα στο κουτί). Ααα, πευκοβελόνες! Για να δούμε τι έχουμε εδώ! Υγρό μορφής Ε. Επίσης υγρή τρεμουλίνη και μικρά κομμάτια γιγαντίνης, αυτού του σπάνιου δέντρου. Είμαι πολύ τυχερός που ο καλός μου συνάδελφος Τόρης Παπόρης μού έστειλε την τρεμουλίνη και τη γιγαντίνη από την πυκνή ζούγκλα όπου βρίσκεται! (Εντελώς αφηρημένα). Αλήθεια, πού βρίσκεται; (Χτυπάει η πόρτα. Ο Λαμαρίνος πηγαίνει να ανοίξει κι εμφανίζεται πάλι με μια κούτα γεμάτη φαγητά και γλυκά). ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Έφεραν το φαγητό που είχατε παραγγείλει. (Αφήνει το κουτί να πέσει με δύναμη στο τραπέζι). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Δυσανασχετώντας). Πρόσεχε επιτέλους! Επειδή εσύ δεν τρως τέτοια πράγματα, αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να καταστρέψεις και το δικό μου φαγητό! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Είναι λίγο απρόσεκτος ο Λαμαρίνος! Αυτό το ρομπότ, αν ήταν άνθρωπος, θα έμοιαζε με σκανταλιάρικο παιδί. Είναι έξυπνος, αλλά και πολύ κακομαθημένος, και όλη την ώρα ή που θα σκαρώνει φάρσες ή που θα κοροϊδεύει! Ο καθηγητής μας πάντως τον ανέχεται γιατί τον αγαπάει. Μα κι ο Λαμαρίνος, τον έχει βγάλει πολλές φορές από δύσκολη θέση με τα προβλήματα και τους τύπους που βασανίζουν το φαλακρό του κεφάλι. ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Καιρός να δουλέψουμε! Ζήτω η δουλειά!

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Να λείπουν οι ζητωκραυγές! Φέρε μου δύο δοκιμαστικούς σωλήνες και φρόντισε να μην είσαι πολύ κοντά στη φωτιά γιατί σε πειράζει. (Τα φώτα στο εργαστήριο αναβοσβήνουν, ο καθηγητής και το ρομπότ δουλεύουν απερίσπαστοι).

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ (Βλέπουμε ένα μέρος από το εργαστήριο του καθηγητή και τον δρόμο έξω από το εργαστήριο. Τα χωρίζει ένας τοίχος. Στον δρόμο βρίσκονται ένας τυφλός ζητιάνος, δύο καλοντυμένοι κύριοι που μοιάζουν με πωλητές και συζητούν μεταξύ τους, ένας εφημεριδοπώλης, ένας υδραυλικός και δύο τύποι που φορούν φόρμες που γράφουν επάνω τους τη λέξη «μετακομίσεις». Όλοι αυτοί βρίσκονται σε κάποια απόσταση ο ένας από τον άλλον και προσπαθούν να δείχνουν όσο το δυνατόν πιο αδιάφοροι. Ο αφηγητής μπαίνει στο εργαστήριο και κάθεται σε μία καρέκλα στην άκρη δεξιά. Όσο συμβαίνουν αυτά, ο καθηγητής και το ρομπότ, που βρίσκονται επίσης στο εργαστήριο, δουλεύουν ασταμάτητα). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ευτυχώς που πήρα τα περισσευούμενα κλειδιά του καθηγητή. Τόση δουλειά έχει ο άνθρωπος! Να μην τον ενοχλώ και όλη την ώρα! (Βολεύεται καλύτερα στην καρέκλα). Αχ! Τι κούραση κι αυτή! Είναι η πέμπτη ιστορία που διηγούμαι σήμερα. Πρέπει να ζητήσω να μου πληρώσουν τις υπερωρίες μου! (Χτυπάει δυνατά η πόρτα). ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Πηγαίνω ν’ ανοίξω! (Μπαίνει ο τυφλός ζητιάνος που λίγο πριν ήταν στον δρόμο. Σκοντάφτει εδώ κι εκεί και κάθε λίγο ανασηκώνει τα κατάμαυρα γυαλιά που φοράει και ρίχνει γρήγορες ματιές. Προχωράει προς τη μεριά του καθηγητή). ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Συγνώμη για την ενόχληση! Είμαι ένας τυφλός άνθρωπος! Έχασα το σκυλί που είχα μαζί μου, τον αχώριστό μου

σύντροφο. Μήπως το είδατε πουθενά; Πήρα το θάρρος και χτύπησα την πόρτα σας γιατί είστε κοντά και … (Ο καθηγητής τον διακόπτει ανυπόμονα). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Κύριέ μου, καταλαβαίνω τη δύσκολη θέση σας! Λαμαρίνο, κοίταξε μήπως το σκυλάκι είναι εδώ! (Ο Λαμαρίνος κάνει ένα γύρο στο εργαστήριο, ενώ ο τυφλός ζητιάνος κοιτάζει δεξιά-αριστερά ανασηκώνοντας τα γυαλιά του. Ο Λαμαρίνος σκύβει κάτω από το τραπέζι, βρίσκει τη γάτα που κοιμόταν και τη φέρνει στον ζητιάνο. Η γάτα βγάζει ανήσυχη ένα νιαούρισμα). ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Ορίστε το σκυλάκι σας! ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Μα αυτό που ακούω είναι νιαούρισμα! Καλέ μου κύριε, κρατάτε ένα συμπαθέστατο γατάκι! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: (Θυμωμένος). Πρώτον, δεν είμαι κύριος και, δεύτερον, αυτό που κρατάω δεν είναι καθόλου συμπαθητικό! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λαμαρίνο, άσε το δύστυχο ζώο αμέσως κάτω! (Απευθύνεται στον ζητιάνο). Λυπάμαι άνθρωπέ μου, όμως ο πιστός σας σύντροφος δε βρίσκεται εδώ! ΖΗΤΙΑΝΟΣ: (Φαίνεται να βιάζεται ξαφνικά). Συγνώμη, συγνώμη για την ενόχληση! (Φεύγει χωρίς κανείς να προλάβει να πει τίποτα, ο καθηγητής και το ρομπότ ανασηκώνουν τους ώμους και ξαναγυρίζουν στο πείραμά τους). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Τον δύστυχο! Έχασε το σκυλάκι του! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Περίεργος τύπος!

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Ενοχλημένος). Εσύ όλους περίεργους τους βρίσκεις! (Η πόρτα ξαναχτυπά). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Χτυπάει η πόρτα, Λαμαρίνο! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Το άκουσα και τρέχω! (Ανοίγει την πόρτα και βλέπουμε τον υδραυλικό να μπαίνει). ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ: Συγνώμη, εδώ δεν είναι το νούμερο δεκαπέντε της οδού Ναυσιπλοΐας; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μάλιστα! Τι ζητάτε; ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ: Μα εσείς δε μου τηλεφωνήσατε; Αφού στάζει το καζανάκι της τουαλέτας σας! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Απ’ όσο θυμάμαι, όχι, αλλά μπορεί πάλι να μη θυμάμαι καλά. Τι να σας πω! Τώρα που το ξανασκέφτομαι, σίγουρα υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Λαμαρίνο, δείξε στον κύριο την τουαλέτα! (Ο υδραυλικός βγαίνει από το εργαστήριο μαζί με το ρομπότ, τους ακούμε να μιλούν χαμηλόφωνα και σε λίγο εμφανίζονται πάλι). ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ: Μπα, δεν υπάρχει βλάβη! Λάθος θα έγινε! Αλλά μια και ήρθα, ας κοιτάξω και τους σωλήνες του καλοριφέρ! (Σκύβει, κάτι χτυπάει, κουνάει επιδοκιμαστικά το κεφάλι του και ξαφνικά δείχνει να βιάζεται).

ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ: Λοιπόν, όλα είναι εντάξει! Συγνώμη και πάλι για την ενόχληση! Χαίρετε! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα τι λέτε! Είστε ευγενέστατος! Λαμαρίνο, συνόδεψε τον κύριο μέχρι την έξοδο και άφησε την πόρτα ανοιχτή. Δεν μπορούμε να διακόπτουμε τη δουλειά μας όλη την ώρα! (Ο Λαμαρίνος επιστρέφει και μαζί με τον καθηγητή αρχίζουν να ανακατεύουν κάτι στους δοκιμαστικούς σωλήνες). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Ενώ βάζει διάφορα νήματα σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα). Τώρα θα δοκιμάσουμε την ανθεκτικότητά τους! Παρακαλώ, λίγη τρεμουλίνη! (Και οι δύο παρακολουθούν με ενδιαφέρον το πείραμα. Ξαφνικά ακούν ένα διακριτικό βήξιμο. Οι δύο καλοντυμένοι κύριοι που μέχρι πριν λίγο ήταν έξω στον δρόμο, βρίσκονται τώρα μέσα στο εργαστήριο). ΠΩΛΗΤΗΣ 1: Βρήκαμε την πόρτα σας ανοιχτή και μπήκαμε! Θα μπορούσαμε να σας απασχολήσουμε για λίγο; ΠΩΛΗΤΗΣ 2: Για πολύ λίγο, άραγε θα μπορούσαμε; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Διστακτικά). Εε, αυτή τη στιγμή… (Τον διακόπτουν και με μια κίνηση ανοίγουν κι οι δύο τις μαύρες τσάντες που κρατούν και βγάζουν ένα σωρό χαρτιά). ΠΩΛΗΤΗΣ 1: Ξέρετε, κάνουμε έναν διαγωνισμό και αν απαντήσετε σωστά σε ό,τι σας ρωτήσουμε, κερδίζετε ένα υπέροχο πλυντήριο της γνωστής μάρκας «ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΑ», με ευρύχωρο κάδο και πολλά προγράμματα, για να κάνετε πιο εύκολη τη ζωή σας!

ΠΩΛΗΤΗΣ 2: Και μαζί, δωρεάν, ένα δεκάκιλο απορρυπαντικό της ακόμα πιο γνωστής μάρκας «ΞΕΠΛΥΜΑ»! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: (Χαρούμενος). Αχ, τι καλά! Θα γλυτώσω το πηγαινέλα στο καθαριστήριο της γειτονιάς! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Πολύ γενναιόδωρο εκ μέρους σας! ΠΩΛΗΤΗΣ 1: (Περιεργάζεται το δωμάτιο). Πόσα δωμάτια έχει αυτό το σπίτι; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Πέντε, αλλά η ερώτηση είναι για τον διαγωνισμό; ΠΩΛΗΤΗΣ 1: Μάλιστα, είναι ένα τεστ αλήθειας και γρήγορων απαντήσεων! ΠΩΛΗΤΗΣ 2: Και…πόσοι μένουν εδώ; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Απορημένος). Εγώ και το ρομπότ μου, δηλαδή δύο. ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Για την ακρίβεια τρεις! Είναι και η γάτα! (Καθώς μιλάει, κοιτάζει κάτω από το τραπέζι για να βεβαιωθεί πως η γάτα είναι ακόμα εκεί). ΠΩΛΗΤΗΣ 1: Πολύ ωραία! (Σκύβει κι αυτός και χαϊδεύει το γατί). Και τώρα πείτε μου, πόσες ώρες έβρεξε χθες; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Δύο ώρες βέβαια! ΠΩΛΗΤΗΣ 1: (Θριαμβευτικά). Λάθος απάντηση! Λυπάμαι, χάσατε! Η σωστή απάντηση είναι δύο ώρες και τρία λεπτά! Δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα είστε πιο τυχερός! (Οι δύο κύριοι μαζεύουν στα γρήγορα τα χαρτιά τους και εξαφανίζονται). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Το ήξερα εγώ ότι το ρολόι μου δεν πήγαινε καλά. Ορίστε, χάσαμε ολόκληρο πλυντήριο! Τι κρίμα! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Κρίμα, κρίμα! (Ο καθηγητής σκαλίζει τα ηλεκτρονικά του μηχανήματα και σχολιάζει).

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Κέντρο διερχομένων γίναμε! Ο ένας μπαίνει, ο άλλος βγαίνει! Καλύτερα να κλείσουμε την πόρτα. (Καθώς ο Λαμαρίνος πηγαίνει προς την πόρτα, ακούγεται θόρυβος και η φωνή του εφημεριδοπώλη). ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ: Η εφημερίδα σας, κύριε Τρολόμ! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Φωνάζει για να ακουστεί). Άφησέ τη στον διάδρομο, αγόρι μου! (Γυρίζει προς τη μεριά του Λαμαρίνου). Ωραία λοιπόν, ας προχωρήσουμε! (Τα μηχανήματα είναι όλα σε λειτουργία, τα φωτάκια αναβοσβήνουν. Γίνεται μια δυνατή έκρηξη και βγαίνει καπνός από τους δοκιμαστικούς σωλήνες. Ο Λαμαρίνος οπισθοχωρεί ενώ ο καθηγητής ξύνει το κεφάλι του σκεπτικός). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μπααα, δεν πέτυχε! Τι κάναμε λάθος, Λαμαρίνο; ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: (Θιγμένος). Εγώ δεν έκανα κανένα λάθος! Ακολουθώ πιστά οδηγίες. Είμαι προγραμματισμένος να μην κάνω ποτέ λάθη. Εξάλλου, για να εκφράσω την ταπεινή μου γνώμη, βρίσκω το όλο θέμα μια μεγάλη ανοησία. Άκου ύφασμα για ένα καπέλο! (Περήφανα). Εγώ ποτέ μου δε θα χρειαζόμουν καπέλο! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Αυστηρά). Δε ρωτήσαμε την ταπεινή σου γνώμη! Είσαι αυθάδης! Να μην ξεχνάς πως κι εσένα σε έφτιαξαν το ανθρώπινο μυαλό και τα ανθρώπινα χέρια! Κάτσε λοιπόν καλά, μη σου βγάλω τον ηλεκτρονικό σου εγκέφαλο και γίνεις πιο χαζός κι από ένα κονσερβοκούτι!

(Ο Λαμαρίνος φεύγει μουρμουρίζοντας. Καθώς περπατάει αδέξια, πατάει το γατί που έχει βγει από το τραπέζι και κόβει βόλτες στο εργαστήριο). ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Τι χαζό ζώο! (Ξαναχτυπάει η πόρτα). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λαμαρίνο, δεν ακούς; Λαμαρίνο, Λαμαρίνο! Μα πού πήγε πάλι; Ίσως τον πλήγωσα με τα λόγια μου! Δεν πειράζει, θα του περάσει! (Ανοίγει την πόρτα. Μπαίνουν οι δύο τύποι που φορούν τις φόρμες του συνεργείου μετακομίσεων. Κουβαλούν έναν πίνακα αφηρημένης τέχνης). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Σαστισμένος). Μου φαίνεται πως έχει γίνει κάποιο λάθος! Η γκαλερί ζωγραφικής «Το σπασμένο πινέλο» βρίσκεται στο επόμενο στενό. ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ 1: Δεν είναι εδώ η οδός Ναυσιπλοΐας, το νούμερο δεκαπέντε; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μάλιστα, αλλά δεν καταλαβαίνω! ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ 2: Έχουμε εντολή να σας παραδώσουμε αυτόν εδώ τον πίνακα. Είναι δώρο! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Χτυπώντας το κεφάλι του σαν να θυμήθηκε ξαφνικά). Μα και βέβαια! Διαφορετικά θα ήταν μεγάλη αδικία! (Εξηγεί). Ξέρετε, πριν λίγο έλαβα μέρος σε έναν διαγωνισμό. Παρά το ότι έδωσα τις σωστές απαντήσεις, μου είπαν πως δεν κέρδισα. Και να σκεφτείτε ότι η διαφορά μας ήταν μόνον τρία λεπτά της ώρας! Φαίνεται πως το μετάνιωσαν και τελικά μου στέλνουν το δώρο.

Είχα όμως την εντύπωση πως ήταν ένα πλυντήριο και απορρυπαντικό. ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ 2: (Μοιάζει σαν να έχει μόλις μπει στο νόημα). Α, μάλιστα! Ξέρετε, αυτά τα πλυντήρια δεν έχουν βγει και πολύ καλά, γι’ αυτό σας φέραμε αυτόν τον υπέροχο πίνακα του γνωστού ζωγράφου Σελοφάνο. Εσείς σίγουρα θα εκτιμήσετε αυτό το ανεκτίμητο δώρο! (Λέγοντας αυτά, αφήνουν τον πίνακα στο πάτωμα και πηγαίνουν προς την πόρτα). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ευχαριστώ, μεγάλη μου τιμή! Στο καλό, να πάτε στο καλό! (Φεύγουν και ο καθηγητής φωνάζει τον Λαμαρίνο). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λαμαρίνο, Λαμαρίνο! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Τι τρέχει πάλι; (Βλέπει τον πίνακα). Τι είναι αυτό; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Αυτό παιδί μου, είναι δώρο. Το κερδίσαμε στον διαγωνισμό. Μη λες όμως πολλά, γιατί χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Κλείδωσε την πόρτα! Τέρμα οι επισκέψεις!

ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ (Λίγο αργότερα. Ίδια με την προηγούμενη σκηνή. Ο αφηγητής, ο Λαμαρίνος και ο καθηγητής βρίσκονται στο εργαστήριο ενώ στον δρόμο έχουν εμφανιστεί και πάλι ο ζητιάνος, ο εφημεριδοπώλης, οι πωλητές, ο υδραυλικός και οι μεταφορείς. Φορούν όλοι περίεργα ακουστικά και κοιτούν ο ένας τον άλλον καχύποπτα. Ο αφηγητής σηκώνεται από την καρέκλα που καθόταν και πλησιάζει την άκρη της σκηνής). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Αγαπητοί μου φίλοι, μπορεί κι εσείς να παραξενευτήκατε από τις πολλές επισκέψεις που δέχτηκε ο Πιμ Τρολόμ. Θα καταλάβετε βέβαια πως όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι ξεφούρνισαν ένα σωρό παραμύθια στον καθηγητή. Και σας πληροφορώ πως είναι όλοι τους κατάσκοποι μεταμφιεσμένοι. Κοιτάξτε τους πώς περιμένουν στον δρόμο! (Οι κατάσκοποι μοιάζουν να ακούν κάτι με μεγάλη προσοχή). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Όλοι τους μπήκαν στο σπίτι του καθηγητή για τον ίδιο λόγο. Τοποθέτησαν τα μικρόφωνά τους για να ακούν το κάθε τι που γίνεται. Ευτυχώς που εμένα δεν με βλέπει και δεν με ακούει κανείς άλλος εκτός από εσάς! (Περιφέρεται στο εργαστήριο και συνεχίζει να μιλάει ενώ παράλληλα ακούμε τον καθηγητή να λέει κάτι στο ρομπότ του χαμηλόφωνα. Και οι δύο έχουν την πλάτη γυρισμένη, φαίνεται όμως πως κάτι φτιάχνουν). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο ζητιάνος που έψαχνε το σκυλί του, την ώρα που δήθεν σκόνταψε, έβαλε ένα μικρόφωνο στον πάγκο του

εργαστηρίου. Αμ’ ο άλλος, ο υδραυλικός! Κοίταξε και τους σωλήνες του καλοριφέρ! (Πλησιάζει το καλοριφέρ και δείχνει). Εδώ είναι το μικρόφωνό του! Ποιος άλλος ήρθε; Ο εφημεριδοπώλης! Δεν είναι ανάγκη να σας πω ότι το μικρόφωνό του βρίσκεται καλά τυλιγμένο στην εφημερίδα που πέταξε στον διάδρομο. Οι δύο κύριοι του διαγωνισμού με τις χαζές ερωτήσεις, αυτοί που ενδιαφέρθηκαν για τη γάτα, έκρυψαν το μικρόφωνό τους κάτω από το τραπέζι. Όσο για τους μεταφορείς, το έχουν τοποθετήσει στον πίνακα της αφηρημένης τέχνης. Αλήθεια, τι απαίσιος πίνακας! Μια γάτα θα ζωγράφιζε σαφώς καλύτερα! (Εμφανίζεται η γάτα, πλησιάζει τον πίνακα, τον κοιτάζει και σκαρφαλώνει επάνω του). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: (Πλησιάζει τον καθηγητή). Ο καημένος ο Τρολόμ! Είναι τόσο απορροφημένος με τα πειράματά του που δεν κατάλαβε τίποτα! Κι αυτός ο Λαμαρίνος, όταν έχει τα νεύρα του, όλο γκρινιάζει κι ούτε προσέχει γύρω του! (Αναστενάζει). Αααχ, πέρασαν πια οι εποχές που μπορούσε κανείς να βρει υπάκουα ρομπότ! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Δυνατά). Πρόσεχε, Λαμαρίνο! Η ουσία αυτή είναι πολύτιμη. Ο καλό μου φίλος ο Τόρης Παπόρης πρέπει να έφαγε όλη τη ζούγκλα για να τη βρει. Πόσο τον ευγνωμονώ! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: (Με αυθάδεια). Σιγά τα αυγά! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Πρόσεχε το υγρό, κοντεύει να φτάσει σε θερμοκρασία βρασμού! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Κι εγώ εκεί θα φτάσω σε λίγο! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Να δούμε μέχρι πότε θα μαλώνουν! Τι σας έλεγα λοιπόν; Α ναι! Πόσοι κατάσκοποι μαζεύτηκαν. Κρατικοί, παρακρατικοί, ως και κατάσκοποι που στάλθηκαν από βιομηχανίες

υφασμάτων για να μάθουν τι ετοιμάζει ο καθηγητής. Τίποτα λοιπόν δεν μπορεί να κάνει κανείς ανενόχλητος! (Όλη αυτήν την ώρα, οι κατάσκοποι στον δρόμο ακούν προσεκτικά. Κάνουν συνέχεια γκριμάτσες σαν να μην καταλαβαίνουν τίποτα). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Τους βλέπετε; Ούτε που καταλαβαίνουν τι γίνεται! Και γιατί να καταλάβουν; Στο εργαστήριο επικρατεί τόση ανακατωσούρα που μου φαίνεται πως τα μικρόφωνά τους δε θα έχουν και τόσο καλή τύχη! ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ: (Μονολογεί επαναλαμβάνοντας ό,τι ακούει από το μικρόφωνο). Ύφασμα, πλονκ, πλονκ, ουσία, πλονκ, φέρε μου, πλονκ, πλονκ! (Γεμάτος απορία). Μα τι γίνεται εδώ; ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Κοίταξε τους σωλήνες του καλοριφέρ και δεν είδε πως έσταζαν . Δεν πειράζει, καλά να πάθει! Ας ακούει τώρα τον θόρυβο του σωλήνα! Με τόσο νερό που έχει πέσει στο μικρόφωνο, να δω τι αναφορά θα δώσει στους προϊστάμενούς του! (Εκείνη τη στιγμή όλοι αναπηδούν σαν να άκουσαν κάποιον δυνατό θόρυβο. Ταυτόχρονα βλέπουμε να γίνεται μια μικροέκρηξη στον πάγκο του εργαστηρίου). ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Αααχ, τα αυτάκια μου! Τι έκρηξη ήταν αυτή! Πάει το μικρόφωνό μου! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Καλά να πάθει κι αυτός! Σε ένα εργαστήριο, πάντα συμβαίνουν μικροεκρήξεις. Ας έκρυβε το μικρόφωνό του κάπου αλλού! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ουφ, πείνασα! (Πηγαίνει στο τραπέζι όπου βρίσκεται η κούτα με τα φαγητά). Μμμ, ένα σάντουιτς με ροκφόρ, μια κοτόπιτα,

ένα κρουασάν με αλμυρή γέμιση! (Ψαχουλεύει στο κουτί, κάτι βρίσκει και το καταβροχθίζει). Μιαμ, μιαμ, νοστιμότατο! Τα πειράματα πάντα μου ανοίγουν την όρεξη! (Την ίδια στιγμή στον δρόμο). ΠΩΛΗΤΗΣ 1: Μα τι τρόποι είναι αυτοί; Δεν μπορεί να τελειώσει το φαγητό του και μετά να μιλήσει; Δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει! ΠΩΛΗΤΗΣ 2: (Ξαφνικά έντρομος). Εεε, είσαι ολότελα χαζός! Τόσος χώρος υπήρχε πάνω στο τραπέζι, μέσα στο κουτί με τα φαγητά βρήκες να βάλεις το μικρόφωνο; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Νόστιμο είναι, αλλά τα αυγά τα έριξαν με τα τσόφλια. Γκλουπ! Φτου! (Καταπίνει ενώ φτύνει κάτι σκληρό). ΠΩΛΗΤΗΣ 1: Συμφορά, με έφτυσε! (Μηχανικά σκουπίζει το μάτι του). Δεν ακούω τίποτα πια! ΠΩΛΗΤΗΣ 2: Να είσαι σίγουρος πως τα τσόφλια του αυγού ήταν το μικρόφωνο ή μάλλον ό,τι έμεινε από αυτό! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Υπερβολικά έξυπνοι κι αυτοί! Θα ήθελα να ήξερα, τους πληρώνουν κιόλας; (Μέσα στο εργαστήριο, ο Λαμαρίνος βάζει διάφορα νήματα στο μηχάνημα που μοιάζει με αργαλειό). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μπα, βλέπω πως ο Λαμαρίνος κάτι υφαίνει! Πού το βρήκε αυτό το μηχάνημα ο Τρολόμ; (Ο Λαμαρίνος προχωράει προς τα έξω, σκοντάφτει πάνω στην εφημερίδα και την τσαλαπατάει. Ακούγεται ο θόρυβος. Την ίδια στιγμή στον δρόμο).

ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΠΩΛΗΣ: Κάτι σκίζεται! Τι σκίζεται; Ποπό, τώρα δεν ακούω τίποτα! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Πάει κι αυτό! Τι μας έμεινε; Το μικρόφωνο στον πίνακα, Μου φαίνεται πως ούτε κι αυτό είναι εντάξει. Το γατί είναι ξαπλωμένο πάνω στον πίνακα και γουργουρίζει. Πολύ την εκτιμάει την τέχνη αυτό το ζώο! ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ 1: Το μικρόφωνο έπαθε εμπλοκή! ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ 2: Μα τι λες τώρα! Αδύνατον! Αυτό είναι ένα θαύμα της μοντέρνας τεχνολογίας. Καταγράφει πιστά τα πάντα! ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ 1: Σίγουρα! Πολύ πιστά! Ακούω μια γάτα που γουργουρίζει! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Τι καλή γατούλα! Ξάπλωσε ακριβώς πάνω στο μικρόφωνο. Μου φαίνεται πως όλοι οι κατάσκοποι έκαναν μια τρύπα στο νερό. Τώρα πια, μόνο αν μαντέψουν θα βρουν τι γίνεται! (Το πείραμα συνεχίζεται. Οι κατάσκοποι γυρίζουν σε κύκλο, ο ένας πίσω από τον άλλον, στην αρχή σιωπηλοί. Μετά πιάνονται από τα χέρια σαν να ετοιμάζονται να χορέψουν ένα ταγκό και τραγουδούν όλοι μαζί). ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ: Τα μεγάλα μας τα σχέδια απέτυχαν, συμφορές που δεν προβλέψαμε μας έτυχαν, να ακούσουμε προσπαθούμε απεγνωσμένα μέσα από μικρόφωνα κατεστραμμένα. Μυστικά υγρά μέσα στον σωλήνα, ο Τρολόμ με το ρομπότ τον Λαμαρίνα, ρίχνουν και πείραμα ξεκίνησαν, αλλά εμείς δεν καταλάβαμε για τι μίλησαν. Τι θα πούμε, τι θα κάνουμε μυστήριο, τι αναφορά από το εργαστήριο

στους σπουδαίους εργοδότες μας θα δώσουμε και το ξύλο πώς θα το γλυτώσουμε; ΖΗΤΙΑΝΟΣ: Πάνε οι ελπίδες μας! Πάνε τα όνειρά μας! Πάνε οι προαγωγές μας! ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΣ: Και τώρα τι γίνεται; ΖΗΤΙΑΝΟΣ: (Αποφασιστικά). Θα περιμένουμε! Μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε προς το παρόν. Κάποια στιγμή θα τελειώσουν τα πειράματα και, αν όλα πάνε όπως τα υπολογίζω, το ύφασμα θα πέσει στα χέρια μας! Και τότε, ο πιο έξυπνος θα κερδίσει! Είμαστε σύμφωνοι; ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Σύμφωνοι, σύμφωνοι!!

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ (Βλέπουμε το εργαστήριο. Επικρατεί μεγάλη ακαταστασία. Παντού υπάρχουν μπουκαλάκια, μικρά κουτιά ανοιγμένα και πάνω στον πάγκο είναι απλωμένο ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι ύφασμα. Ο καθηγητής είναι τσουρουφλισμένος. Οι λίγες τρίχες στο κεφάλι του πετούν και τα ρούχα του είναι σε μαύρο χάλι. Το πρόσωπό του δείχνει κουρασμένο, παράλληλα όμως φαίνεται να είναι αδύνατον να συγκρατήσει τη χαρά του. Ο Λαμαρίνος είναι δίπλα του και κουνάει πέρα δώθε τους μεταλλικούς του βραχίονες. Και οι δύο κοιτάζουν το ύφασμα). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Είμαι πολύ ευτυχισμένος! Ποιος θα το περίμενε ότι μετά από τόσες αποτυχίες θα πετύχαινα αυτό που νόμιζα ακατόρθωτο! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: (Ξεροβήχοντας). Θα πετυχαίναμε είναι το σωστό! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ναι, καλέ μου Λαμαρίνο! Έχεις δίκιο! (Ξαφνικά φαίνεται πως έχει συνειδητοποιήσει για τα καλά τι συμβαίνει και ξεφωνίζει χαρούμενος). Γιούπιιι!! (Κάνει ένα αδέξιο πήδημα στον αέρα και ο Λαμαρίνος μια στροφή γύρω από τον εαυτό του). Για να γιορτάσουμε την επιτυχία μας, ας ανοίξουμε ένα καλό κρασί. Και για σένα Λαμαρίνο, ένα τενεκεδάκι λάδι! Έχω παρατηρήσει πως τώρα τελευταία τρίζεις αρκετά. Σου χρειάζεται ένα γερό λάδωμα! (Ο καθηγητής τραγουδάει με σεντόρια φωνή κι ο Λαμαρίνος τον σιγοντάρει. Ο ρυθμός του τραγουδιού είναι κεφάτος σε ρυθμό ραπ μουσικής).

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ποτάμια ολόκληρα ιδρώτα έχυσα, το πρόβλημα του κεφαλιού όμως το έλυσα, νύχτες και μέρες ατέλειωτης δουλειάς γι’ αυτό το ύφασμα στο χρώμα της ελιάς. Φαντάζομαι κατάπληξη θα προκαλέσουν όταν στη διάλεξη που θα με καλέσουν τα λόγια μου θα γράψουν ιστορία στα μάτια θα με βλέπουν με λατρεία. (Ο Λαμαρίνος επαναλαμβάνει βάζοντας τις αντωνυμίες στον πληθυντικό). ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Φαντάζομαι κατάπληξη θα προκαλέσουν όταν στη διάλεξη που θα μας καλέσουν τα λόγια μας θα γράψουν ιστορία στα μάτια θα μας βλέπουν με λατρεία. (Κανείς τους δεν προσέχει τη γάτα που ανενόχλητη τσαλαπατάει μια στοίβα χαρτιά και τα τραβάει με τα νύχια της για να παίξει). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λοιπόν! Αφού έχουμε αυτό το εξαιρετικό ύφασμα, καιρός είναι να επισκεφτούμε έναν μεγάλο μόδιστρο για να φτιάξει ένα καπέλο αντάξιο του κεφαλιού μου! Λαμαρίνο, φέρε μου τον κατάλογο! (Ο Λαμαρίνος βγαίνει από το εργαστήριο, ακούγονται θόρυβοι σαν κάτι να ψάχνει. Εμφανίζεται με έναν τόμο και τον δίνει στον καθηγητή που αρχίζει να ξεφυλλίζει μουρμουρίζοντας).

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Κάπα, λάμδα, μι. Εδώ είμαστε! Μανταρίστρες, μαραγκοί, μετακομίσεις, μηχανικοί, μικροβιολόγοι, μόδιστροι. Αυτό είναι! Μιχαήλ Βελονιάν, ατελιέ μόδας. Δεκτή μόνον υψηλή πελατεία. Οδός Χρυσού Ψαλιδιού, αριθμός 2. (Απευθύνεται στον Λαμαρίνο). Το σακάκι μου, το καπέλο μου και φεύγουμε. (Βγαίνουν από το εργαστήριο).

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ (Το ατελιέ του Βελονιάν. Ένας καναπές δεξιά και αριστερά ένας πάγκος με υφάσματα. Μία κούκλα μοδιστρικής ντυμένη με μία μισοέτοιμη στολή στρατηγού. Χτυπάει το κουδούνι. Εμφανίζεται ο Βελονιάν που πηγαίνει να ανοίξει. Είναι κομψοντυμένος και αεράτος. Από αριστερά μπαίνουν ο καθηγητής και το ρομπότ του. Ο καθηγητής κρατάει κάτω από τη μασχάλη του ένα πακέτο). ΒΕΛΟΝΙΑΝ: (Μιλάει χωρίς να προφέρει καλά το ρο). Πεγάστε παγακαλώ, αξιότιμε κύγιε! (Ο καθηγητής κάθεται σε μία πολυθρόνα και ο Λαμαρίνος στέκεται ακριβώς πίσω του και περιμένει). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Έχω την τιμή να συνομιλώ με τον μόδιστρο της υψηλής ραπτικής Μιχαήλ Βελονιάν; ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Αυτοπγοσώπως! Είμαι εγώ! Μόδιστγος υψηλών πγοσώπων και μόνον! Μετεκπαιδευθείς εις Παγισίους αν με αντιλαμβάνεσθε! Και εσείς βέβαια είστε ο παγκοσμίου φήμης καθηγητής Πιμ Τγολόμ! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Με μετριοφροσύνη). Με τιμάει, εξαίρετε υπηρέτη της βελόνας, το ότι με αναγνωρίσατε! ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Και πού οφείλω την επίσκεψή σας; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Πρόκειται για μία υπόθεση εντελώς προσωπική, γι’ αυτό θα παρακαλούσα και την απόλυτη σιωπή σας! Θα ήθελα πέπλο μυστηρίου να σκεπάσει τις κινήσεις μας και κανείς να μη μάθει τίποτα γι’ αυτό που θα σας αναθέσω! ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Μα φυσικά, να μείνετε ήσυχος! Λοιπόν;

(Ο καθηγητής ξετυλίγει το πακέτο που τόση ώρα κρατούσε σφιχτά και παρουσιάζει το ύφασμα στον Βελονιάν που φαίνεται να το κοιτάζει με θαυμασμό). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Σήμερα μόλις, έλαβα αυτό το πολύ ωραίο ύφασμα από έναν ξάδελφό μου που εμπορεύεται τέτοια είδη. Είναι εξαιρετικής ποιότητας και το προορίζω για ένα καπέλο για το κεφάλι μου. Ξέρετε, έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα καπέλα! ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Ναι, είναι γνωστή η συλλογή σας των τγιακοσίων εξήντα καπέλων! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Λάθος, ο σωστός αριθμός είναι τριακόσια εξήντα πέντε. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Λαμαρίνο, μη διακόπτεις! (Απευθύνεται και πάλι στον μόδιστρο). Πιστεύω λοιπόν ότι αυτό το ύφασμα είναι ιδανικό για το καπέλο που πάντα ονειρευόμουν. Θα ήθελα να μου το φτιάξετε εσείς! Και πάλι όμως παρακαλώ να μη μαθευτεί η επίσκεψή μας αυτή. Αυτό το ύφασμα είναι σπανιότατο, κομμάτι εξαιρετικής τέχνης. Αν συμβεί κάτι και χαθεί, δεν πρόκειται να βρεθεί ξανά κάτι τέτοιο! ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Μεγάλη μου τιμή να με εμπιστεύεστε! Να μείνετε ήσυχος! (Ο Βελονιάν φέρνει ένα φιγουρίνι για να δει ο καθηγητής τι καπέλο προτιμάει). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Ξεφυλλίζοντας το φιγουρίνι). Πολύ ψηλό, πολύ φαρδύ, πολύ μοντέρνο! Να, έτσι το θέλω! (Δείχνει μια σελίδα).

ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Θα είναι έτοιμο αύγιο κιόλας! Για να σας εξυπηγετήσω, θα αφήσω στην άκγη τη στολή που ετοιμάζω για τον στγατηγό Κανόνα, αν με αντιλαμβάνεσθε! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ασφαλώς, και … όσο κοστίσει, δεν έχω πρόβλημα. Θέλω να βάλετε όλη σας την τέχνη! ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Για εσάς θα υπάγξει ειδική τιμή, αν με αντιλαμβάνεσθε! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ευχαριστώ πολύ! (Σηκώνονται). ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Να πάτε στο καλό, θα σας δω αύγιο! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Βγαίνοντας). Κι όπως είπαμε, μυστικότητα! ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Μείνετε ήσυχος! (Αφού συνόδεψε τον καθηγητή και το ρομπότ στην πόρτα, ο Βελονιάν γυρίζει στον πάγκο του ατελιέ. Ξεδιπλώνει το ύφασμα και το σημαδεύει για να το κόψει ενώ παράλληλα μονολογεί). ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Τι υπέγοχο ύφασμα! Πγαματικά μοναδικό! Τα επιδέξια χέγια μου θα δημιουγήσουν ένα κομψοτέχνημα. Όμως πού το βγήκε τέτοιο ύφασμα; (Σφυρίζει έναν χαρούμενο σκοπό και τραγουδάει ενώ δουλεύει). ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Τις βελόνες μου παλεύω την ημέγα για να φτιάξω φογεσιές φανταχτεγές, το ταλέντο μου το κγίνουν όλη μέγα και απ’ έξω πεγιμένουν σε ουγές.

Είμαι μόδιστγος μεγάλος, ξακουστός, στα ψαλίδια, στις βελόνες, ένας και μοναδικός, κι αύγιο με τούτο το καπέλο να μιλούν για μένα πάλι θέλω! (Κόβεται απότομα το τραγούδι και η χαρά του Βελονιάν καθώς ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος. Ακούμε ξύλα που σπάζουν και ξαφνικά ορμούν μέσα στο ατελιέ οι επτά κατάσκοποι. Είναι ομοιόμορφα ντυμένοι με καπαρντίνες και μαύρα γυαλιά. Ο Βελονιάν έντρομος οπισθοχωρεί). ΒΕΛΟΝΙΑΝ: (Ψελλίζει). Ποιοι είστεεε εσειείς; Πωώς μπηήκατε εεδώ μέσαα; ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1: Υπηρεσία δίωξης λαθρεμπορίου, κύριε! Έχουμε σοβαρές υποψίες ότι κάτι μαγειρεύεται εδώ μέσα! (Ρουθουνίζει και μυρίζει στον αέρα). Μπα, δεν μυρίζει τίποτα! Θα το εξετάσουμε όμως! (Γυρίζει στους άλλους και τους λέει με σοβαρό ύφος). Ψάξτε ολόγυρα! Δε θέλω να σας ξεφύγει τίποτα! (Οι κατάσκοποι ψάχνουν παντού. Για μερικά λεπτά αναποδογυρίζουν αντικείμενα, ξεφυλλίζουν φιγουρίνια, ανασηκώνουν τα υφάσματα). ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Μη σας παραγακαλώ, αφήστε τη στολή του στγατηγού Κανόνα! Ούτε που έχω πγολάβει να την τελειώσω! (Στο άκουσμα του ονόματος του στρατηγού, οι κατάσκοποι στέκονται προσοχή σε ένδειξη τιμής και μετά από λίγο ξαναρχίζουν το ψάξιμο).

ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ 2 &3: Εμποδίζετε το έργο της δικαιοσύνης! Καθίστε ήσυχος σε μια γωνιά και μη μιλήσετε παρά μόνο όταν σας ρωτήσουμε! Εμπρός, στη γωνιά σας! (Ο Βελονιάν βουλιάζει περίλυπος σε μία πολυθρόνα και κουνάει το κεφάλι του). ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Τουλάχιστον, πείτε μου πώς μπογώ να σας βοηθήσω! Τι ψάχνετε; Ποιος σας είπε να έγθετε εδώ; ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 4: Αυτό είναι μυστικό υψίστης ασφαλείας! Είστε ύποπτος και καλά θα κάνετε να μην επιβαρύνετε τη θέση σας! (Αφού έχουν σκαλίσει εδώ κι εκεί, τελικά εντοπίζουν το ύφασμα πάνω στον πάγκο). ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 2: (Πιάνοντας το ύφασμα). Αχα! Ποιος ήρθε σήμερα εδώ; Απαντήστε αμέσως! Η συνεργασία σας με τις αρχές θα ελαφρύνει τη θέση σας. Το δικαστήριο θα δείξει κάποια επιείκεια! ΒΕΛΟΝΙΑΝ: (Τρέμοντας από φόβο). Ο στγατηγός Κανόνας ήγθε να κάνει πγόβα στη στολή του! (Και πάλι στο άκουσμα του ονόματος του στρατηγού όλοι στέκονται προσοχή). ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1: Ο στρατηγός Κανόνας (στέκονται πάλι προσοχή) είναι πρόσωπο υπεράνω υποψίας. Συνεχίστε! ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Κανείς άλλος! Μόνο το παιδί του μπακάλη που έφεγε κάτι ψώνια.

ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1: Δε μας ενδιαφέρει το παιδί του μπακάλη. Έχουμε πληροφορίες ότι σας επισκέφτηκε ο καθηγητής Πιμ Τρολόμ με το ρομπότ του. Είναι αλήθεια ή όχι; Προσέξτε τι θα απαντήσετε! ΒΕΛΟΝΙΑΝ: (Διστακτικά). Αλήθεια είναι! Όμως τι σχέση μπογεί να έχει ο καθηγητής με το λαθγεμπόγιο; Είναι ένας άξιος επιστήμονας που δουλεύει πάντα για το καλό της χώγας! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1: Αυτό θα το κρίνουμε εμείς! Παρακάτω! Τι ήθελε ο καθηγητής; Σας έφερε κάτι; (Σε αυστηρό τόνο). Κοιτάξτε να μας πείτε την αλήθεια, γιατί εμείς ξέρουμε τα πάντα! Κι αν δεν τα ξέρουμε, τα καταλαβαίνουμε! (Το ύφος του είναι πολύ περισπούδαστο). ΒΕΛΟΝΙΑΝ: (Κατατρομαγμένος και κατάχλωμος). Μου έφεγε ένα ύφασμα. Να, αυτό που κγατάει ο κύγιος εκεί! (Δείχνει). Του το έστειλε ένας ξάδεγφός του, μου είπε, και ήθελε να του το φτιάξω καπέλο. Είναι ένα πολύ ακγιβό κομμάτι, αλλά πιστέψτε με, δε μου πέγασε ποτέ από το μυαλό… ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1: (Τον διακόπτει). Σας πιστεύουμε, σας πιστεύουμε! Αυτό το ύφασμα κύριε, έχει μπει λαθραία στη χώρα μας! Δεν έχουν λοιπόν πληρωθεί οι αντίστοιχοι της αξίας του φόροι. Γι’ αυτό κατάσχεται! (Αρπάζει το ύφασμα). ΒΕΛΟΝΙΑΝ: Μα τι θα πω στον καθηγητή; Πεγιμένει ανυπόμονα το καπέλο του! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1: Αυτό είναι δικό σας ζήτημα! Να μας ευγνωμονείτε που δε σας θεωρήσαμε αποδέκτη προϊόντων εγκλήματος! (Απευθύνεται στους άλλους κατάσκοπους). Κύριοι, πηγαίνουμε! (Γυρίζει στον Βελονιάν). Κάνατε το καθήκον σας, χαίρετε! (Ένας-ένας, οι κατάσκοποι βγαίνουν αφού χαιρετούν δια χειραψίας τον μόδιστρο).

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ (Λίγη ώρα μετά. Βλέπουμε τον δρόμο έξω από το σπίτι του καθηγητή. Υπάρχει ένα σήμα τροχαίας και ένα παγκάκι. Μόλις τώρα κάνουν την εμφάνισή τους οι επτά κατάσκοποι. Οι έξι από αυτούς τριγυρίζουν τον έβδομο, που κρατάει το ύφασμα, και φωνάζουν). ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 2: Το ύφασμα ανήκει στην κυβέρνηση! Άρα είναι δικό μου! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 5: Δεν είμαστε καλά! Να μου το δώσεις χωρίς πολλά λόγια! (Μιλούν όλοι μαζί. Δεν ξεχωρίζουμε τις φωνές). ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Δικό μου είναι! Εγώ θα το πάρω! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ 6&7: Μην τραβάς έτσι, θα το καταστρέψεις! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1: Κύριοι, ησυχία! (Βγάζει από την τσέπη του ένα ψαλίδι και κόβει το ύφασμα σε πέντε κομμάτια). Ορίστε! Ας πάρει ο καθένας μας ένα κομμάτι να το πάει στα αφεντικά του. Για να δούμε ποιος θα βρει από τι κατασκευάστηκε το ύφασμα! (Όλοι φεύγουν. Τα φώτα χαμηλώνουν και στη σκηνή εμφανίζεται ο αφηγητής. Ακουμπάει στο σήμα της τροχαίας και κοιτάζει το κοινό). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Όλοι τους λοιπόν έφυγαν ευχαριστημένοι. Έδωσαν το ύφασμα στα αφεντικά τους και τις επόμενες ώρες, ειδικοί σκυμμένοι πάνω από μικροσκόπια παρατηρούσαν τις κλωστές του και την ύφανσή του. Γέμισαν χαρτιά με χημικούς τύπους χωρίς όμως να βρουν άκρη. Όλοι ήταν πολύ μπερδεμένοι κι έσπαγαν τα κεφάλια

τους. Έγιναν συμβούλια επί συμβουλίων! Τίποτα! Ο τύπος του υφάσματος παρέμενε άγνωστος κι ερμητικά κλεισμένος στο κεφάλι του πάνσοφου Πιμ Τρολόμ, που μάταια περίμενε το καπέλο του. Φυσικό ήταν λοιπόν να αποφασιστεί η απαγωγή του καθηγητή αφού ήταν ο μόνος που γνώριζε τον τύπο. Θα μου πείτε, μπορούν να πάρουν ο καθένας από ένα κομμάτι του καθηγητή; Όλοι τους τον θέλουν σώο και αβλαβή, ο καθένας για τον εαυτό του. (Στη σκηνή εμφανίζονται ένας-ένας οι κατάσκοποι. Φορούν και πάλι καπαρντίνες. Τα φώτα δυναμώνουν). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Σσσσσς, τους βλέπω να έρχονται! Με τα λόγια ξεχάστηκα! Ήρθε κιόλας η αυριανή μέρα! Σε λίγο ο καθηγητής θα ξεκινήσει για το ραντεβού του. Εγώ είναι ώρα να πηγαίνω! Σας αφήνω να μάθετε τη συνέχεια. (Φεύγει). ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 7: Βλέπω ότι τα ρολόγια μας είναι απόλυτα συγχρονισμένα. Ούτε λεπτό δε χάσατε, αγαπητοί συνάδελφοι! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 3: (Κάθεται στο παγκάκι και κοιτάζει το ρολόι του). Ούτε εσείς, αγαπητέ μου! Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως! Η ώρα είναι δέκα και σε λίγο ο καθηγητής θα ξεκινήσει για το ραντεβού του με τον Βελονιάν. Θα πρέπει να τον αρπάξουμε χωρίς να κινήσουμε υποψίες. ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 2: Και μόνο η γαϊδουροφωνάρα σας είναι ικανή να ξεσηκώσει όλον τον κόσμο! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1: (Που εξακολουθεί να διατηρεί την ηρεμία του). Κύριοι, παρακαλώ, φανείτε αντάξιοι των περιστάσεων και σοβαρευτείτε! Ζούμε σε μια εποχή ανταγωνιστική, γι’ αυτό, αν πείσουμε τον καθηγητή να συνεργαστεί, είναι ζήτημα χρόνου και γρηγοράδας το ποιος θα κατασκευάσει πρώτος το ύφασμα.

ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 4: (Συλλογισμένα). Πάντως απ’ ό,τι έμαθα, ορισμένες από τις πρώτες ύλες που χρησιμοποίησε είναι σπανιότατες. Τουλάχιστον αυτό μου είπε ο ειδικός του εργαστηρίου μας όταν διέλυσε κυριολεκτικά το κομμάτι που του πήγα. ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 6: Σιωπή, βγαίνει! (Στρέφονται όλοι προς τη μεριά του σπιτιού του καθηγητή και τον βλέπουν στην είσοδο. Φαίνεται να μιλάει στον Λαμαρίνο που βρίσκεται μέσα στο σπίτι). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Και κοίταξε να συμμαζέψεις επιτέλους αυτή τη γάτα! Δεν αντέχω να τη βλέπω πια! (Καθώς προχωράει, μονολογεί). Ουφ, τόσοι κόποι και πάνε χαμένοι! (Φαίνεται στενοχωρημένος και σκεπτικός. Μόλις αυτή τη στιγμή συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μόνος του στον δρόμο. Οι κατάσκοποι τον περικυκλώνουν και μιλούν όλοι μαζί. Γίνεται φασαρία). ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1:Πιάστε τον! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 2: Όχι, κρατήστε τον από τους ώμους! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 3: Από τα χέρια! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 4: Κλείστε του το στόμα! (Ο καθηγητής βάζει τις φωνές για να ακουστεί. Οι κατάσκοποι εξακολουθούν να μιλούν και να τον τραβούν. Ο καθηγητής, που μέχρι τώρα ήταν σχεδόν ήρεμος, χάνει την ψυχραιμία του και σκορπίζει μερικά αριστερά και δεξιά ντιρέκτ. Η αγωνιστική του διάθεση κατορθώνει να πετύχει προσωρινή ανακωχή).

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Θυμωμένος). Κύριοι, παρακαλώ! Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τέλος πάντων τον λόγο αυτής της όχι και τόσο ευχάριστης συγκέντρωσης; ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 5: Δεν επιτρέπονται οι ερωτήσεις! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 6: Όχι, δεν επιτρέπονται οι απαντήσεις! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 7: Εγώ θα μιλήσω! ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Όχι, εγώ! Εγώ! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Αγανακτισμένος). Αυτό πια πάει πολύ! Δε συνηθίζω να χάνω την ψυχραιμία μου, όμως κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι που είμαι γνώστης των πολεμικών τεχνών και πρώην πρωταθλητής πυγμαχίας! Μήπως θέλετε να ξαναδοκιμάσετε για να ηρεμήσουν τα πνεύματα; (Ο καθηγητής σηκώνει τα μανίκια του έτοιμος για καυγά. Οι κατάσκοποι ησυχάζουν αυτόματα). ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 4: (Τινάζει τα ρούχα του και κάθεται στο παγκάκι μουρμουρίζοντας). Και δεν του φαινόταν! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Είπατε τίποτα; ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 4: Όχι, όχι! Είπα ότι είναι τιμή μου που έκανα τη γνωριμία σας! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ας εξηγηθούμε επιτέλους! Ποιοι είστε και τι ζητάτε από εμένα; ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 2: (Με σοβαρό και επίσημο ύφος). Αξιότιμε κύριε καθηγητή, είναι απαραίτητο να αποκτήσει η χώρα το ύφασμα που κατασκευάσατε. Το ίδιο πράγμα ζητούν κι οι άλλοι κύριοι. Είμαστε πράκτορες και οι εργοδότες μας θέλουν να πάρουν στην κατοχή τους τον τύπο του υφάσματος. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

(Ο καθηγητής βάζει τα γέλια, οι κατάσκοποι γελούν κι αυτοί). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα είναι πολύ απλό, κύριοι! Δεν υπάρχει πια ο τύπος του υφάσματος! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΙ 1&3: (Έκπληκτοι). Πώς; Δεν είναι δυνατόν! Μας κοροϊδεύετε! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Όχι κύριοι! Είναι η απόλυτη αλήθεια. Αφήστε με να τελειώσω! Μπορεί να έχω χαρακτηριστεί ιδιοφυία, έχω όμως κι εγώ τις αδυναμίες μου όπως ο κάθε άνθρωπος. Όσο να’ ναι, περνούν τα χρόνια κι εγώ δε θυμάμαι πια τόσο εύκολα όσο παλιά. Φαίνεται πως οι πολλές γνώσεις έχουν φρακάρει το μυαλό μου. Μετά από συνεχόμενες αποτυχίες, ήταν καθαρή σύμπτωση το ότι βρήκα τον τύπο του υφάσματος. Αμέσως έγραψα συστατικά και αναλογίες σε χαρτί για να μην τα ξεχάσω. Όμως μια γάτα που ούτε ξέρω πώς βρέθηκε στο εργαστήριό μου, κατέστρεψε τα χαρτιά μου παίζοντας. ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 4: Ποπό, συμφορά! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ευτυχώς όμως που υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι ύφασμα. ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 5: Αλήθεια; Πού; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Το έχω δώσει στον μεγάλο μόδιστρο Μιχαήλ Βελονιάν για να μου φτιάξει ένα καπέλο. Αυτό πηγαίνω να παραλάβω κι έχω ήδη αργήσει. Μόνο αν αναλύσω αυτό το ύφασμα, θα μπορέσω να συνθέσω ξανά τον τύπο. ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 1: (Με απελπισία). Μεγάλη συμφορά! Δυστυχώς για όλους μας, το ύφασμα δεν υπάρχει πια, ούτε βέβαια το καπέλο που περιμένατε! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Έκπληκτος και οργισμένος μαζί). Κύριοι, σοβαρευτείτε παρακαλώ! Δεν είναι ώρα για τέτοια αστεία!

ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 3: (Απελπισμένος). Κι όμως! Σας παρακολουθούσαμε και όταν φύγατε από το ατελιέ του Βελονιάν, αρπάξαμε το ύφασμα και πήρε ο καθένας από ένα κομμάτι. Δυστυχώς ούτε εμείς το έχουμε πια! Οι ειδικοί των εργαστηρίων μας στην προσπάθειά τους να το αναλύσουν, το διέλυσαν. Το πέρασαν από τόσα υγρά που τελικά το εξαφάνισαν! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα αυτό είναι μεγάλη ανοησία! Πώς μπορεί να διαλύθηκε ένα ύφασμα που μια από τις σπουδαιότερες ιδιότητές του είναι η αντοχή του; Δεν καταλαβαίνω! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 4: (Πολύ στενοχωρημένος). Δηλαδή κάναμε μια τρύπα στο νερό! Και τι θα γίνει τώρα; Τι θα πούμε στις υπηρεσίες μας; Θα μας απολύσουν σίγουρα! ΚΑΤΑΣΚΟΠΟΣ 5: (Κλαψουρίζοντας). Και πώς θα ζήσουμε τις οικογένειές μας; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Μονολογεί). Δεν μπορώ να καταλάβω, δεν μπορώ να το πιστέψω! (Μένει για λίγο σιωπηλός ενώ οι υπόλοιποι τον κοιτούν με περιέργεια. Ο καθηγητής παίρνει ξανά τον λόγο αποφασιστικά). Μάλιστα κύριοι! Για σκεφτείτε! Να τι κάνει η πλεονεξία στον κόσμο. Ξεκίνησα τα πειράματά μου θέλοντας να αποκτήσω ένα εξαιρετικό καπέλο. Λες και δε μου έφταναν όσα είχα! Στη συνέχεια, κατασκευάζοντας το ύφασμα πίστεψα πως θα εξυπηρετήσω τον κόσμο. Θα ήταν ένα ύφασμα κατάλληλο για όλες τις καιρικές συνθήκες κι ο καθένας θα μπορούσε να το προμηθευτεί. Παραλίγο όμως η υπόθεση αυτή να εξελιχτεί σε τραγωδία. Τώρα πια δεν υπάρχει τίποτα. Καλύτερα! (Κοιτάζει έναν-έναν τους κατάσκοπους). Όσο για εσάς, λυπάμαι που θα χάσετε τη θέση σας, είναι όμως προτιμότερο να βρείτε μια πιο τίμια δουλειά. Το να κατασκοπεύει κανείς και να χώνει τη μύτη του στα μυστικά των άλλων, όπως βλέπετε δε βγαίνει πάντα σε καλό. Κι εγώ, ας αρκεστώ στα καπέλα

της συλλογής μου κι ας φροντίσω από δω και πέρα να είμαι λιγότερο αφηρημένος. Και τώρα κύριοι, χαίρετε και παρακαλώ διαλυθείτε ήσυχα! (Ο καθηγητής φεύγει κι οι κατάσκοποι αποχωρούν με τη σειρά τους).

ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ (Μετά από μέρες, στο εργαστήριο του Τρολόμ. Ο καθηγητής καθισμένος στον καναπέ και δίπλα του ο Λαμαρίνος συζητούν. Στη σκηνή βρίσκεται και ο αφηγητής μας). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Κουνάει πολλές φορές το κεφάλι του και τσαλακώνει ένα χαρτί που κρατάει στα χέρια του). Όχι Λαμαρίνο, δεν πρόκειται να το ξανακάνω! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Μα γιατί; ΑΦΗΓΗΤΗΣ: (Πλησιάζει). Σίγουρα δεν ξέρετε τι έχει συμβεί. Ε λοιπόν, πού να σας τα λέω! Είχαμε μείνει στο σημείο που ο καθηγητής, μετά τη συνάντηση με τους κατάσκοπους, γύριζε σπίτι του. Εκεί λοιπόν, βρήκε τον Λαμαρίνο και του διηγήθηκε τι έγινε. Φανταστείτε όμως την έκπληξή του όταν το ρομπότ τού ανακοίνωσε πως ο τύπος του υφάσματος δεν είχε χαθεί αφού τον είχε καταγράψει στον ηλεκτρονικό του εγκέφαλο. Το ύφασμα μπορούσαν να το ξαναφτιάξουν όποια στιγμή ήθελαν. Ο καθηγητής όμως κι ας έχουν περάσει τόσες ημέρες, ούτε που θέλει να το ακούσει. (Τον διακόπτει το κουδούνι της πόρτας). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Χτυπούν! Πήγαινε να ανοίξεις, Λαμαρίνο! (Καθώς ο Λαμαρίνος πηγαίνει στην πόρτα, ο καθηγητής μονολογεί σκεπτικός). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα πώς διαλύθηκε αυτό το ύφασμα; Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω. Περίεργο, πολύ περίεργο!

(Εμφανίζεται ο Λαμαρίνος με τον Τόρη Παπόρη. Αυτός φοράει ρούχα για τροπικά κλίματα, είναι γεροδεμένος και αρκετά ψηλός). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Με χαρούμενη έκπληξη). Τόρη! Καλώς όρισες, αγαπητέ φίλε και συνάδελφε! (Τον σφίγγει στην αγκαλιά του). ΠΑΠΟΡΗΣ: Καλώς σε βρήκα, αγαπητέ συνάδελφε και φίλε! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Ομολογώ πως ήσουν ο τελευταίος που περίμενα σήμερα! Νόμιζα πως θα έμενες στη ζούγκλα τουλάχιστον ένα μήνα ακόμη! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Αυτός λοιπόν είναι ο Τόρης Παπόρης που έστειλε τη γιγαντίνη και την τρεμουλίνη από τα τροπικά κλίματα. ΠΑΠΟΡΗΣ: Είναι γεγονός πως άφησα πολύ ενδιαφέρουσες επιστημονικές έρευνες στη μέση. Έπρεπε όμως να σε προλάβω! Δεν ξέρω τι είχε πάθει το τηλέφωνό σου. Βούιζε συνέχεια! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Είχα ένα σημαντικό πείραμα να κάνω και το είχα βγάλει από την πρίζα. ΠΑΠΟΡΗΣ: Ελπίζω να μην έφτασα πολύ αργά! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Ανυπόμονα). Πού να σου λέω τι έγινε! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ας τους αφήσουμε να τα πουν μεταξύ τους. Εμείς τα ξέρουμε ήδη! Μην ακούμε ξανά τα ίδια και τα ίδια, θα αρχίσουμε να χασμουριόμαστε στο τέλος! (Ο καθηγητής μιλάει χαμηλόφωνα στον Παπόρη που δείχνει όλο και μεγαλύτερη έκπληξη). ΠΑΠΟΡΗΣ: (Δυνατά). Μα είναι πολύ φυσικό! Αυτό ήρθα τόσο βιαστικός να σου πω. Ανάμεσα στις ουσίες που σου έστειλα ήταν και η τρεμουλίνη. Είναι τόσο σπάνια που κανείς δεν την ξέρει! Τη

δοκίμασα στις έρευνές μου και αποδείχτηκε πως έχει πολύ περίεργες ιδιότητες. Αν τη χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις κάτι στερεό, μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες εξαφανίζεται και μαζί της διαλύεται και αυτό που έχεις κατασκευάσει. Στην περίπτωσή μας, το ύφασμα. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα έτσι εξηγούνται όλα. Κι εγώ έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω, γιατί ενώ είχα δοκιμάσει την αντοχή του υφάσματος, την επόμενη ημέρα δεν υπήρχε πια. Καλέ μου φίλε, έλυσες έναν γρίφο! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Και με τον τύπο του υφάσματος, τι θα γίνει; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Μα είναι κι αυτός άχρηστος πια! (Το κουδούνι χτυπάει ξανά. Ο Λαμαρίνος πηγαίνει να ανοίξει κι επιστρέφει κρατώντας ένα κουτί). ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Δεν ήταν κανείς! Βρήκα μόνο αυτό το κουτί. ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Περίεργος). Κοίταξες μήπως και είναι κανένας εκρηκτικός μηχανισμός; ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: (Κουνάει το κουτί). Δεν ακούω τικ-τακ! Ακίνδυνο μοιάζει. (Ανοίγει το κουτί και βγάζει από μέσα ένα καπέλο στο χρώμα της ελιάς). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Με θαυμασμό). Ω, τι κομψό καπέλο! Κι έχει ακριβώς το ίδιο χρώμα με το ύφασμα που είχα φτιάξει! ΠΑΠΟΡΗΣ: Πραγματικό κομψοτέχνημα! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: Έχει και μία κάρτα. (Δίνει την κάρτα στον καθηγητή). ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Διαβάζει). Για τον αξιότιμο κύριο καθηγητή Πιμ Τρολόμ. Μία μικρή ένδειξη της ευγνωμοσύνης μας. Σας ευχαριστούμε. Υπογραφή: οι επτά κατάσκοποι.

ΠΑΠΟΡΗΣ: Ευγενέστατοι κύριοι! ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: Αυτό με συγκίνησε πολύ! Είναι ωραίο πράγμα να βλέπεις ότι πάντα θα υπάρχει καλοσύνη στους ανθρώπους! (Απευθύνεται στον Λαμαρίνο και στον Παπόρη). Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Σκέφτηκα ότι όλα αυτά τα καπέλα που έχω, μου είναι άχρηστα. Θα πουλήσω τη συλλογή μου! ΛΑΜΑΡΙΝΟΣ: (Με απορία). Θα πουλήσετε τη συλλογή σας; Τη συλλογή που για να γίνει ψάχναμε τόσα χρόνια; ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: (Αποφασιστικά). Δε χρειάζομαι τα τριακόσια εξήντα πέντε καπέλα μου. Ένα μου φτάνει! Έτσι κι αλλιώς την ίδια δουλειά κάνουν όλα, όσο ακριβά κι αν είναι! Εξάλλου, το πιο πολύτιμο είναι αυτό που έλαβα μόλις τώρα. Θα πουλήσω λοιπόν τη συλλογή μου, που σίγουρα πιάνει ένα αρκετά σεβαστό ποσό, και θα δώσω τα χρήματα για φιλανθρωπικό σκοπό. Αφού δεν υπάρχει πια ύφασμα για να κάνω ευτυχισμένους τους ανθρώπους, ας βοηθήσω έτσι όσους έχουν ανάγκη! ΠΑΠΟΡΗΣ: Φίλε μου, σου βγάζω το καπέλο! (Ο αφηγητής τραγουδάει). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το έργο μας λοιπόν επήρε τέλος και των επιστημόνων το εξέχον μέλος βρήκε μια λύση εκπληκτική χωρίς τη συνταγή τη μαγική. Και ο καθηγητής έχει καπέλο που να πιστεύω πάρα πολύ θέλω άλλο στον κόσμο δεν έχει ταίρι γιατί από φίλων ήρθε χέρι.

Όσο για την τεράστιά του συλλογή σε κάποιον άλλο μες στη γη θα βρει για να πουλήσει και με το χρήμα κόσμο θα βοηθήσει. Κι αφού εδώ είναι όλοι ευτυχισμένοι αλλού κάποια ιστορία περιμένει, για μένα ώρα είναι να πηγαίνω, γιατί αλλιώς θα χάσω και το τρένο.

ΑΥΛΑΙΑ

Ένα καπέλο για τον καθηγητή Αφήγηση μιας θεότρελης περιπέτειας

1. «Μα τι γίνεται επιτέλους στο νούμερο 15 της οδού Ναυσιπλοΐας; Πώς;

Δεν το γνωρίζετε; Ούτε ξέρετε πως εκεί μένει ο ξακουστός καθηγητής και εφευρέτης Πιμ Τρολόμ;»

Αυτές κι άλλες πολλές ήταν οι ερωτήσεις που έκανε ο δημοσιογράφος Νότης Περιφέρης στους γείτονες, όμως οι περισσότεροι τού έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα. Γιατί και ποιος δεν είχε ενοχληθεί από την αναστάτωση που προκαλούσε ο καθηγητής κάθε λίγο και λιγάκι με τα πειράματά του και με τις διάφορες παραξενιές του; Τώρα παραξενιά θα μου πείτε είναι να έχεις ένα ρομπότ στην υπηρεσία σου; Φαίνεται πως ο κόσμος δεν έχει και τόσο προοδευτικές ιδέες, είναι και όλοι αυτοί που λένε πως τα μηχανήματα παίρνουν τις δουλειές των ανθρώπων. Μα ο Λαμαρίνος, ο ηλεκτρονικός βοηθός του καθηγητή, δε διαφέρει -εξωτερικά τουλάχιστον- από έναν άνθρωπο. Αντίθετα, όπως πάντα ο Πιμ Τρολόμ ισχυρίζεται, είναι ένας συνδυασμός κοφτερού μυαλού, παιδικής σκανταλιάς και αγγλικού χιούμορ.

Μα φυσικά όλα αυτά δεν τα συμμερίζονται οι γείτονες ξεχνώντας την προσφορά του καθηγητή στην επιστήμη και την ανθρωπότητα. Το μόνο που έχουν να σχολιάσουν είναι: «Όλο με τρίχες ασχολείται!» Κι αυτό δεν το λένε ειρωνικά αλλά κυριολεκτικά αφού το σοβαρότερο πρόβλημα του καθηγητή είναι το φαλακρό του κεφάλι. Δεν περνάει μέρα που να μην μετράει τις τρίχες του και δυστυχώς ο αριθμός τους του βγαίνει κάθε φορά λειψός.

Ο Νότης Περιφέρης, δημοσιογράφος με μύτη λαγωνικού, χτύπησε με αποφασιστικότητα το κουδούνι του νούμερου 15 της οδού Ναυσιπλοΐας, θέλοντας να πάρει συνέντευξη από τον επιφανή επιστήμονα. Μα η αλήθεια είναι πως όταν άνοιξε η πόρτα αντίκρισε

την ξινισμένη μεταλλική φάτσα του Λαμαρίνου να τον κοιτάζει με ένα ελαφρώς αλλήθωρο βλέμμα. Ξαφνιασμένος έκανε ένα βήμα πίσω.

«Θα μπείτε ή θα βγείτε κύριε;» ρώτησε το ρομπότ. «Γιατί αν είναι να βγείτε, δεν υπήρχε λόγος να χτυπήσετε το κουδούνι» συνέχισε αφήνοντας ένα γέλιο που ακούστηκε σαν τρίξιμο.

Ο δημοσιογράφος τον κοίταξε αποσβολωμένος και το μόνο που μπόρεσε να σκεφτεί ήταν πως το ρομπότ χρειαζόταν επειγόντως λάδωμα. Ο ίδιος είχε ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στη συγκεκριμένη τεχνική, καθώς συνηθιζόταν στο επάγγελμά του να λαδώνει αρκετές φορές την εβδομάδα. Το για μια στιγμή βραδυκίνητο μυαλό του πήρε και πάλι στροφές. Κι ο καλός μας κύριος Περιφέρης έβγαλε την επαγγελματική του κάρτα και ζήτησε από τον Λαμαρίνο να τον οδηγήσει στον καθηγητή.

Το ρομπότ βούτηξε την κάρτα και κλείνοντάς του την πόρτα κατάμουτρα, χάθηκε μέσα στο σπίτι.

«Δεν αρχίσαμε καλά!» ξεφύσησε ο δημοσιογράφος, όμως περίμενε υπομονετικά, γιατί είχε αρχίσει να βρέχει κι έτσι βολεύτηκε κάτω από τη μαρκίζα του σπιτιού.

Ένα τέταρτο μετά, ο Λαμαρίνος τον οδηγούσε στο εργαστήριο του καθηγητή, ένα μεγάλο δωμάτιο γεμάτο πάγκους όπου πάνω τους ισορροπούσαν επικίνδυνα δοκιμαστικοί σωλήνες και μπουκαλάκια σε διάφορα μεγέθη και χρώματα. Ηλεκτρονικά μηχανήματα που έμοιαζαν με τεράστιους φούρνους μικροκυμάτων ήταν παραταγμένα στη σειρά με φώτα να αναβοσβήνουν. Σε όλο αυτό το φωτιστικό πανδαιμόνιο ερχόταν να προστεθεί κι άλλο φως από τις λάμπες φθορισμού στο ταβάνι, τόσο ώστε ο καημένος ο κύριος Περιφέρης άρχισε να ιδρώνει και να ξεϊδρώνει.

Ο καθηγητής έξυσε το σεβαστό του κεφάλι και ρώτησε τον επισκέπτη του τον λόγο της επίσκεψής του.

«Μα, για να σας πάρω μια συνέντευξη!» απάντησε ο δημοσιογράφος.

«Ναι, ναι, φυσικά! Μα καθίστε!» είπε και του έδειξε έναν ξεχαρβαλωμένο καναπέ γεμάτο καπέλα.

Ο Νότης Περιφέρης κάθισε παίρνοντας στην αγκαλιά του δυο τρία από αυτά, για να κάνει λίγο χώρο.

«Μας πετύχατε σε στιγμή αδυναμίας που όμως έφερε την έμπνευση ενός καταπληκτικού σχεδίου» ανήγγειλε ο καθηγητής μιλώντας περισσότερο στον καθρέφτη όπου κοιταζόταν παρά στον δημοσιογράφο. «Ξέρετε, δέκα λιγότερες είναι ένα μεγάλο πρόβλημα» κατέληξε γυρνώντας πότε από τη μια και πότε από την άλλη μεριά το κεφάλι του.

«Δέκα λιγότερες εφευρέσεις;» ρώτησε ο δημοσιογράφος γρατζουνίζοντας το μολύβι στο σημειωματάριό του.

«Μα όχι! Πώς σας ήρθε αυτό; Απεναντίας! Ξέρετε αγαπητέ μου κύριε, έχω ένα πρόβλημα, μεγάλο και βασανιστικό. Όμως τα προβλήματα είναι για να ξεπερνιούνται».

Ο Περιφέρης κοίταξε καχύποπτα πρώτα γύρω γύρω και μετά το ρομπότ που περίμενε απαθές στη γωνία.

«Δεν εννοεί εμένα» είπε ο Λαμαρίνος που καθόλου δεν του άρεσε να τον παρατηρούν. «Μιλάει για τα μαλλιά του. Τα χάνει και σκέφτηκε πως πρέπει να φτιάξει κάτι».

Ο δημοσιογράφος έξυσε το αυτί με το μολύβι του για να κρύψει την απογοήτευσή του. Δεν είχε έρθει μέχρι εδώ για να ακούει τρίχες για τις τρίχες. Τι τον ενδιέφερε αυτόν; Και πόσο περισσότερο τον διευθυντή του στην εφημερίδα; Ούτε καν κουτσομπολιό της

προκοπής ήταν. Τζάμπα ο κόπος. Τώρα θα έπρεπε να ακούσει για τονωτικές λοσιόν και αλοιφές και όλα αυτά.

«Σωστά! Ολόσωστα! Μας πετύχατε πάνω σε μια σημαντική στιγμή, αγαπητέ μου. Γιατί μπορώ να σας αποκαλύψω πως έχω κατά νου να φτιάξω ένα καπέλο!» ξεφούρνισε θριαμβευτικά ο καθηγητής.

Ο Περιφέρης κόντεψε να ξεφωνίσει από την απελπισία του. Το ήξερε πως εκεί θα κατέληγαν. Ήταν γνωστή η συλλογή του Τρολόμ, τα τριακόσια εξήντα πέντε καπέλα που είχε ο καθηγητής, ένα για την κάθε ημέρα του χρόνου, για να καλύπτει το σοφό του κεφάλι. Και στη στιγμή αναρωτήθηκε πόσα λεφτά να έπιανε αυτή η συλλογή. Τι τον έκοφτε όμως; Δική του δεν ήταν ούτε και θα γινόταν ποτέ. Δεν είχε ψωμί η υπόθεση, το ήξερε αυτός, ο διευθυντής του όμως αγύριστο κεφάλι, επέμενε να βρει λαυράκι.

«Λαυράκι!» μουρμούρισε ο Περιφέρης αφηρημένα. «Μα ναι, δεν σας προσφέραμε και τίποτα. Τι τρόποι και οι δικοί

μας! Λαυράκι όμως δεν έχουμε!» είπε στενοχωρημένος ο καθηγητής.

«Μπορώ να προσφέρω λίγο λάδι στον κύριο επισκέπτη. Κάνει καλό στις βίδες!» πρότεινε ο Λαμαρίνος.

«Δεν μου έχουν στρίψει ακόμη. Ευχαριστώ!» είπε απότομα ο δημοσιογράφος και σκέφτηκε πως έπρεπε να ξεμπερδεύει στα γρήγορα, γιατί ετούτοι οι δύο λίγο ήθελαν να τον τρελάνουν.

«Μην παρεξηγείτε τον Λαμαρίνο! Στο κάτω-κάτω δεν είναι παρά ένα ρομπότ» είπε ο καθηγητής.

Ο Λαμαρίνος έκανε απότομα στροφή ενοχλημένος και τότε ακούστηκε ένα τρομαχτικό νιαούρισμα. Ένα μικρό μαύρο γατί πετάχτηκε στον αέρα από την τρομάρα του και προσγειώθηκε στην

αγκαλιά του δημοσιογράφου τσαλαπατώντας τα δυο καπέλα που αυτός κρατούσε ακόμη.

«Στο είπα χίλιες φορές πως είσαι ακατάστατος!» έσκουξε ο καθηγητής. «Πώς θα ξεκινήσουμε ένα τόσο σημαντικό πείραμα με μια γάτα μέσα στα πόδια μας;»

«Πείραμα;» επανέλαβε ο δημοσιογράφος κάνοντας τη σκέψη πως επιτέλους μάθαινε και κάτι που μπορούσε να βάλει στη συνέντευξη.

«Μα ναι, είναι για το καπέλο που έλεγα!» «Άντε πάλι με το καπέλο!» ξεκίνησε να λέει ο Περιφέρης, όμως ο

καθηγητής πήρε ξανά τον λόγο. «Θα φτιάξω ένα υπέροχο, σούπερ, πρώτο, φοβερό, αεροδυναμικό

καπέλο με ένα σούπερ, πρώτο, φοβερό, αεροδυναμικό ύφασμα». «Μάλιστα!» συμφώνησε θριαμβευτικά το ρομπότ. «Θα το

φτιάξουμε!» «Σαν να το βλέπω μπροστά μου! Δε θα βρέχεται, θα είναι ζεστό,

θα είναι απαλό. Θα το φοράω και θα νιώθω ελαφρύς σαν πουλί, ζεστός σαν φούρνος, στεγνός σαν να μη με έπιασε ποτέ βροχή!»

«Σπουδαία νέα, σπουδαία νέα!» συμφώνησε ξανά το ρομπότ. «Φαντάζεστε αγαπητέ μου κύριε, τι αίσθηση θα προκαλέσω! Θα

φτιάξω πρώτα το καπέλο μου και μετά θα κατασκευάσω μέτρα ολόκληρα από το ίδιο ύφασμα. Θα είναι για όλον τον κόσμο, κανείς δε θα κρυώνει τον χειμώνα, μα και το καλοκαίρι θα μπορεί να κυκλοφορεί άνετα. Θα είναι ένα ύφασμα κατάλληλο για όλες τις καιρικές συνθήκες. Για μία φορά ακόμη, θα σώσω την ανθρωπότητα!»

«Σπουδαία νέα!» συμφώνησε και ο δημοσιογράφος που πετάχτηκε από τη θέση του τινάζοντας το γατί από πάνω του. «Και πότε λέτε να ξεκινήσετε το πείραμά σας;»

«Το συντομότερο δυνατόν. Αύριο κιόλας πιστεύω. Χρειάζονται υλικά βλέπετε, δραστικά και κρίσιμα!» απάντησε ο καθηγητής αφηρημένα καθώς ήδη είχε πολλά να σκοτίζουν το σοφό του κεφάλι.

«Μα εμένα να με συγχωρείτε τώρα. Μην ενοχλώ άλλο, έχετε και το πείραμα!» είπε ο κύριος Περιφέρης βγάζοντας φτερά στα πόδια του.

Κουτρουβάλησε τις σκάλες και βγήκε έξω στην καταρρακτώδη βροχή χοροπηδώντας σαν Ινδιάνος. Η τύχη του είχε ανοίξει για τα καλά. Δεν σκόπευε να δημοσιεύσει καμία συνέντευξη. Θα έκανε κάτι καλύτερο. Είχε μερικές πολύ χρήσιμες γνωριμίες. Στον χώρο της βιομηχανικής κατασκοπίας, η πληροφορία για αυτό το θαυματουργό ύφασμα θα πληρωνόταν χίλιες φορές περισσότερο από μερικές αράδες στην εφημερίδα.

2. Ο Πιμ Τρολόμ και ο Λαμαρίνος δεν παραξενεύτηκαν από την

ξαφνική αναχώρηση του δημοσιογράφου. Δεν το σκέφτηκαν ούτε τις επόμενες ώρες μα ούτε και την άλλη ημέρα που ξημέρωσε μέσα σε ένα εργαστήριο γεμάτο κιβώτια καθώς ανακάτευαν μεγάλα και μικρότερα κουτιά, φιάλες και φιαλίδια, βίδες, τανάλιες, σφυριά, σωλήνες, καλώδια.

Επιτέλους, ο καθηγητής αναστέναξε ανακουφισμένος κι έκανε ένα βήμα πίσω για να επιθεωρήσει.

«Έχουμε λοιπόν φτερά πάπιας, μαλλί προβάτου, νάιλον, υλικό Χ, ρινίσματα υλικού Ψ, σκόνη Ω, πευκοβελόνες, υγρό μορφής Ε. Και υγρή τρεμουλίνη καθώς και μικρά κομμάτια γιγαντίνης που μου έστειλε από τη ζούγκλα ο καλός μου συνάδελφος Τόρης Παπόρης».

Μα η ευχαρίστηση του καθηγητή μέλλει σύντομα να πάρει τέλος για λόγους που δε φαντάζεται. Πώς εξάλλου θα μπορούσε να γνωρίζει τις μπαγαποντιές του δημοσιογράφου που κατάφερε σε λίγες ώρες να πουλήσει τις πληροφορίες του σε τρεις διαφορετικούς ενδιαφερόμενους; Και φυσικά όλοι αυτοί έστειλαν κατάσκοπους που δουλειά τους ήταν να μπουν στο σπίτι του Τρολόμ και να βάλουν κρυφά μικρόφωνα.

Και να ο πρώτος κατάσκοπος ντυμένος υδραυλικός χτυπάει το κουδούνι. Έξυπνος τρόπος να μπεις στο σπίτι του άλλου. Λες για μια διαρροή, κάτι πως παραπονέθηκε ο γείτονας και μπαίνεις ανενόχλητος. Φυσικά και ο καθηγητής, που μόλις είχε αρχίσει τις δοκιμές του, δεν έδωσε σημασία στον κύριο που μόνο για τους σωλήνες δεν ενδιαφερόταν. Ο ψευτοϋδραυλικός πασπάτεψε τους σωλήνες του καλοριφέρ και στράφηκε χαμογελώντας στον καθηγητή.

«Όλα εντάξει! Μια χαρά τα υδραυλικά και τα φρένα και όλα!» είπε και εξαφανίστηκε στη στιγμή.

Αν είχε το μυαλό του στη θέση του, ο αγαπητός μας καθηγητής θα υποπτευόταν πως κάτι περίεργο συνέβαινε, ίσως και να θυμόταν πως το σπίτι του δεν επικοινωνούσε με τα γειτονικά για να παραπονεθεί κάποιος για διαρροή. Μα ο Πιμ Τρολόμ είχε άλλες σκοτούρες. Έπρεπε να βρει την εξίσωση που θα του έδινε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Σκότιζε λοιπόν το κεφάλι του και τράβαγε τις λιγοστές του τρίχες τόσο αφηρημένα που ούτε το κουδούνι άκουσε ούτε πρόσεξε τον άνδρα που ο Λαμαρίνος συνόδευσε μέχρι το εργαστήριο. Όταν εκείνος έβηξε επίμονα, ο καθηγητής κόλλησε τα μάτια του στο μαύρο συνθετικό κοστούμι και το ντοσιέ που ο νέος επισκέπτης κρατούσε στα χέρια.

«Ο κύριος από το γραφείο τελετών» ανήγγειλε με επισημότητα το ρομπότ.

«Μα τι λέτε!» διαμαρτυρήθηκε ο μυστήριος άνδρας. «Είμαι εκπρόσωπος της Ο.Α».

«Της Ολυμπιακής Αεροπορίας;» ρώτησε με ενδιαφέρον ο καθηγητής.

«Της Ομαδικής Ανταπόκρισης» διευκρίνισε ο κύριος Μαύρο Κοστούμι. «Κάνουμε έναν διαγωνισμό και ο τυχερός κερδίζει ένα πλυντήριο της γνωστής μάρκας ΜΟΥΝΤΖΟΥΡΑ με ευρύχωρο κάδο και πολλά προγράμματα. Συνοδεύεται από ένα δεκάκιλο απορρυπαντικό της ακόμη πιο γνωστής μάρκας ΞΕΠΛΥΜΑ!!» θριαμβολόγησε.

«Α, τι καλά! Θα γλυτώσω το πήγαινε έλα στο καθαριστήριο της γειτονιάς» είπε ο Λαμαρίνος.

«Ενδιαφέρον και πολύ συμφερτικό! Και πώς παίρνουμε μέρος στον διαγωνισμό;» ρώτησε ο καθηγητής.

«Α, είναι πολύ απλό, γρήγορο και ανέξοδο. Τρεις ερωτήσεις μόνο ζητάνε την απάντησή σας».

«Σας ακούω!» είπε ο καθηγητής που εκτός από τα καπέλα είχε αδυναμία και στους διαγωνισμούς.

«Πόσα δωμάτια έχει το σπίτι σας;» «Πέντε, όμως τι σχέση έχει αυτό;» «Μεγάλη καθώς θέλουμε ειλικρινείς και γρήγορες απαντήσεις.

Εξάλλου τα προσωπικά σας στοιχεία δε θα παραβιαστούν, απλά θα παραμείνουν στα αρχεία της εταιρείας μας. Δεύτερη ερώτηση που είναι “πόσοι μένουν σε αυτό το σπίτι;”»

«Δύο, δηλαδή εγώ και το ρομπότ μου». «Τρεις, ξεχάσατε το αντιπαθητικό γατί!» διόρθωσε ο Λαμαρίνος

δείχνοντας το ζωάκι που έγλυφε τις πατούσες του κάτω από τον πάγκο.

«Πολύ ωραία!» είπε ο κοστουμαρισμένος σκύβοντας για να χαϊδέψει το γατί. «Και τώρα πείτε μου, πόσες ώρες έβρεξε χθες;»

«Μα τι ερώτηση! Δύο ώρες!» «Λάθος! Δύο ώρες και τρία λεπτά! Χάσατε! Λυπάμαι, θα είστε πιο

τυχερός την επόμενη φορά!» είπε ο τύπος με το ερωτηματολόγιο κι έγινε καπνός.

«Σας το είπα εγώ πως το ρολόι σας δεν πήγαινε καλά. Ορίστε, πάει το πλυντήριο. Πάλι στο καθαριστήριο θα τρέχω!» μουρμούρισε ο Λαμαρίνος μουτρωμένος.

Μετά από αυτό το επεισόδιο, καθηγητής και ρομπότ γύρισαν στα πειράματά τους. Δεν πέρασε όμως ούτε ένα πεντάλεπτο και το κουδούνι χτύπησε ξανά.

«Δε θα μας αφήσουν να κάνουμε δουλειά σήμερα. Άντε Λαμαρίνο, πήγαινε ν’ ανοίξεις, αλλά όποιος κι αν είναι, διώξτον!»

Κι ο καθηγητής ξανάσκυψε στα πειράματά του μέχρι που ένας γδούπος τον έκανε να τιναχτεί. Ποιος ήταν πάλι αυτός ο νεαρός και τι κουβάλαγε;

«Έχω εντολή να σας παραδώσω έναν πίνακα» ανακοίνωσε ο καινούριος επισκέπτης.

«Κάποιο λάθος θα κάνατε! Η γκαλερί ζωγραφικής “Το σπασμένο πινέλο” βρίσκεται στο επόμενο στενό» είπε ο καθηγητής.

«Όχι, εδώ είναι η σωστή διεύθυνση! Είναι δώρο!» είπε ο μεταφορέας του πίνακα κι έπιασε να τον ξετυλίγει.

Για λίγο ο καθηγητής και το ρομπότ έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Αυτό το κάδρο με τις πιτσιλιές έμοιαζε με ορνιθοσκαλίσματα.

«Δώρο! Ναι, τώρα κατάλαβα. Θα ήταν αδικία διαφορετικά. Ξέρετε, πριν λίγο έλαβα μέρος σε έναν διαγωνισμό. Παρά το ότι έδωσα σωστές απαντήσεις, μου είπαν πως δεν κερδίζω. Κι όλα αυτά για τρία λεπτά της ώρας. Φαίνεται πως το μετάνιωσαν και τελικά μου έστειλαν το δώρο. Πώς είχα την εντύπωση όμως πως ήταν ένα πλυντήριο και ένα απορρυπαντικό;» αναρωτήθηκε ο καθηγητής.

«Α, μάλιστα. Αυτά τα πλυντήρια δεν έχουν βγει και πολύ καλά, γι’ αυτό επιλέξαμε τον υπέροχο πίνακα του γνωστού ζωγράφου Σελοφάνο. Ανεκτίμητης αξίας!» συμπλήρωσε ο μεταφορέας του πίνακα, χαιρέτησε με σεβασμό τον καθηγητή κι έφυγε τόσο βιαστικά όσο και οι προηγούμενοι παράξενοι επισκέπτες.

Ο καθηγητής έξυσε το κεφάλι του. Ο Λαμαρίνος έβγαλε έναν ήχο ανάμεσα σε γέλιο και στριγκλιά και η γάτα κούρνιασε πάνω στον πίνακα κι άρχισε να τον ξύνει με τα νύχια της. Έτσι το έργο του γνωστού ζωγράφου εκτιμήθηκε όπως του άξιζε και ο επιστήμονας

μαζί με τον βοηθό του έπιασαν ξανά τους σωλήνες και τα μπουκαλάκια για να δημιουργήσουν το θαυμαστό ύφασμα.

3. Κι ενώ μέσα στο εργαστήριο ο Πιμ Τρολόμ και ο Λαμαρίνος

ανακατεύουν, συγκρίνουν, πειραματίζονται, έξω από το νούμερο 15 της οδού Ναυσιπλοΐας, οι τρεις παράξενοι επισκέπτες του καθηγητή φτεροκοπάνε σαν τα πουλιά ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Από τη μία είναι ευχαριστημένοι γιατί τοποθέτησαν μικρόφωνα, ο ένας στο καλοριφέρ, ο άλλος στον πάγκο του εργαστηρίου και ο τρίτος στον πίνακα ζωγραφικής, από την άλλη όμως δεν παύουν να είναι ανήσυχοι για το αν θα πετύχει η αποστολή τους αφού από αυτό εξαρτάται η δική τους δουλειά.

Φυσικά κι έχουν αναγνωρίσει ο ένας τον άλλον, μια και οι κατάσκοποι μυρίζονται τους όμοιούς τους. Ρουθουνίζουν, κάνουν γκριμάτσες, μουρμουρίζουν καθώς πάνε κι έρχονται στον δρόμο, όμως αυτός είναι ο κόσμος μας, υπάρχει ο ανταγωνισμός κι όλοι προσπαθούν με τον τρόπο τους να επιβιώσουν. Το συμφέρον σπάνια συμβαδίζει με τη δικαιοσύνη.

Να ο υδραυλικός μας με ακουστικά στα αυτιά. Βαδίζει και παραμιλάει προσπαθώντας να βγάλει άκρη σχετικά με την εξέλιξη του πειράματος. Μπα, δεν μοιάζει και ιδιαίτερα ευχαριστημένος, μάλλον απορημένος φαίνεται.

«Ύφασμα…πλονκ πλονκ, ουσία…πλονκ πλονκ, φέρε μου….πλονκ πλονκ» επαναλαμβάνει ό,τι ακούει. «Τι είναι αυτό το πλονκ πλονκ;» μονολογεί και φτιάχνει τα ακουστικά του, μα ο παράξενος ήχος συνεχίζεται. Θα του πάρει πολλή ώρα του ψευτουδραυλικού να καταλάβει πως είναι το καλοριφέρ που στάζει.

Μα από όσο φαίνεται ούτε ο κύριος με το ερωτηματολόγιο και τον διαγωνισμό έχει καλύτερη τύχη. Ενώ χαμογελάει ευχαριστημένος και σκέφτεται πως είναι ώρα να πάρει αύξηση για

να αγοράσει μια μηχανή και να μην τρώει τα πόδια του στους δρόμους, κάνει ξαφνικά μια γκριμάτσα πόνου και πιάνει τα αυτιά του. Μια μικροέκρηξη έγινε στο εργαστήριο και το μικρόφωνο που είχε βάλει στον πάγκο, τινάχτηκε στον αέρα. Τέτοια εξυπνάδα κι αυτός!

Ο τρίτος βλέπει τους άλλους δύο και τρίβει τα χέρια του. Αυτός είναι ο πιο έξυπνος, η κορνίζα του πίνακα ήταν η καλύτερη κρυψώνα για το δικό του μικρόφωνο. Μακριά από σωλήνες που στάζουν και πιθανές εκρήξεις. Να όμως που και τα δικά του αυτιά υποφέρουν. Ακούει ένα γουργούρισμα κι ένα γρατζούνισμα λες κι ο πίνακας έγινε ξεκούρδιστη κιθάρα. Θα καταλάβαινε τι συμβαίνει αν ήταν μέσα στο εργαστήριο. Γιατί τότε θα έβλεπε πως η γάτα είχε πραγματικά εκτιμήσει τον πίνακα αφηρημένης τέχνης κάνοντάς τον ένα πολύ αναπαυτικό κρεβάτι.

Κι ενώ έξω από το εργαστήριο οι τρεις κατάσκοποι ψάχνουν να βρουν λύση στο πρόβλημά τους, μέσα στο σπίτι της οδού Ναυσιπλοΐας 15 τα προβλήματα είναι ακόμη περισσότερα. Ο πάγκος εργασίας του καθηγητή είναι μέσα στην ανακατωσούρα. Υγρά τρέχουν από δω κι από εκεί ενώ μια κάπνα έχει τυλίξει όλον τον χώρο. Οι λιγοστές τρίχες του Τρολόμ είναι τσουρουφλισμένες και η μούρη του μαύρη από τη μουντζούρα της καπνιάς.

«Δεν πέτυχε! Γιατί δεν πέτυχε; Τι κάναμε λάθος, Λαμαρίνο;» «Εγώ δεν έκανα κανένα λάθος! Είμαι προγραμματισμένος να μην

κάνω ποτέ μου λάθη. Και για να εκφράσω την ταπεινή μου γνώμη, βρίσκω το όλο θέμα μια μεγάλη ανοησία. Άκου ύφασμα για καπέλο! Εγώ δε θα είχα ανάγκη ποτέ από κάτι τέτοιο!» είπε το ρομπότ.

«Δε ρώτησε κανείς την ταπεινή σου γνώμη. Πάψε να γίνεται αυθάδης. Και να μην ξεχνάς πως κι εσένα το ανθρώπινο μυαλό σε έφτιαξε. Κάτσε λοιπόν καλά, μη σου βγάλω τον ηλεκτρονικό σου

εγκέφαλο και γίνεις πιο χαζός κι από ένα κονσερβοκούτι!» του απάντησε ο καθηγητής ανακατεύοντας τα υλικά για να αρχίσει ξανά το πείραμα.

4. Οι ώρες έγιναν ημέρες και πέρασαν μέχρι που στο εργαστήριο του

καθηγητή νάτο επιτέλους το κουβάρι το νήμα που περιμένει να γίνει ύφασμα. Ο καθηγητής και ο Λαμαρίνος το κοιτάζουν με μια έκσταση που δεν είχαν δείξει ούτε για τη ζωγραφική του Σελοφάνο.

«Τα κατάφερα! Τα κατάφερα!» πανηγύρισε ο καθηγητής. «Τα καταφέραμε, είναι το σωστό!» τον διόρθωσε το ρομπότ. «Ναι, καλέ μου Λαμαρίνο. Έχεις δίκιο. Τώρα πρέπει να βάλουμε

το νήμα στον αργαλειό για να φτιάξουμε το ύφασμα». Ο σούπερ αργαλειός ήταν ένα πολύπλοκο μηχάνημα όπου ο

καθηγητής στερέωσε το νήμα αφού το πέρασε διπλό και τριπλό από τις μεταλλικές θηλιές. Μετά έκανε έναν γρήγορο υπολογισμό, ρύθμισε μερικούς διακόπτες και πάτησε την εκκίνηση. Για ώρα δεν ακουγόταν παρά το γουργουρητό της μηχανής. Ώσπου ησύχασε κι αυτό και τότε ακούστηκε η φωνή του Λαμαρίνου.

«Το ύφασμα, το ύφασμα!» Πραγματικά ένα υπέροχο ύφασμα στο χρώμα της ελιάς είχε

ξεδιπλωθεί μέχρι το πάτωμα. «Καταπληκτικό, εξαιρετικό! Τι υπέροχη αφή!» είπε ο καθηγητής

χαϊδεύοντας το ύφασμα. «Τώρα όμως πρέπει να βρούμε τον ράφτη που θα μου φτιάξει το καπέλο. Λαμαρίνο, φέρε από το τραπεζάκι τον τηλεφωνικό κατάλογο».

Το ρομπότ εκτέλεσε την εντολή και σε λίγο ο Πιμ Τρολόμ ξεφύλλιζε το γράμμα Μ.

«Μανταρίστρες, μαραγκοί, μετακομίσεις, μηχανικοί, μικροβιολόγοι, μόδιστροι. Εδώ είμαστε! Μιχαήλ Βελονιάν, ατελιέ μόδας, δεκτή μόνον υψηλή πελατεία, οδός Χρυσού Ψαλιδιού, αριθμός 2. Αυτό ακριβώς ζητούσα» αναφώνησε ο καθηγητής.

Ο Λαμαρίνος τύλιξε προσεκτικά το ύφασμα σε ένα πακέτο και ο καθηγητής φορώντας το καπέλο και το χοντρό παλτό του και με το δέμα σαν μωρό στην αγκαλιά του, τράβηξε για την οδό Χρυσού Ψαλιδιού. Ήταν τόση η χαρά του σοφού επιστήμονα κι άλλη τόση η αφηρημάδα του που καθόλου δεν πρόσεξε τους τρεις άνδρες με τις καπαρντίνες και τα γυαλιά ηλίου που τον πήραν στο κατόπι.

Αμέριμνος έφτασε στον οίκο ραπτικής του Μιχαήλ Βελονιάν όπου ο μόδιστρος τον αναγνώρισε και τον υποδέχτηκε με τις ανάλογες τιμές. Βλέπετε, η υψηλή πελατεία δεν έχει σχέση με το μπόι, καθόσον ο καθηγητής μας είναι και κοντοστούπης.

«Κύριε Βελονιάν!» είπε ο καθηγητής ξετυλίγοντας με ευλάβεια το ύφασμα. «Αυτό εδώ είναι ένα εξαιρετικής ποιότητας κομμάτι που όμοιό του δεν υπάρχει στον κόσμο. Σας το παραδίδω για να μου φτιάξετε ένα καπέλο. Προσοχή όμως, κανείς δεν πρέπει να μάθει ούτε για το ύφασμα ούτε για την επίσκεψή μου. Το αφήνω στα χέρια σας ξέροντας πως είστε το κατάλληλο άτομο».

Ο φημισμένος μόδιστρος στρώθηκε αμέσως στη δουλειά καθώς είχε υποσχεθεί στον καθηγητή πως το καπέλο θα ήταν έτοιμο την επόμενη κιόλας ημέρα, αφού θα άφηνε στην άκρη μισοτελειωμένη ως και τη στολή του στρατηγού Κανόνα. Στρατηγοί εξάλλου υπήρχαν πολλοί. Σαν τη Λερναία Ύδρα ξεφύτρωναν, έπαιρνες ένα κεφάλι, έβγαιναν δέκα. Ενώ ο Πιμ Τρολόμ ήταν ένας και μοναδικός.

«Τέτοια τιμή, τέτοια τιμή!» μουρμούριζε φτιάχνοντας τα πατρόν του.

Ήταν τόσο απορροφημένος που τινάχτηκε μέχρι το ταβάνι όταν ακούστηκε ο δυνατός θόρυβος που του πήρε τ’ αυτιά και του έκοψε τη χολή. Έντρομος πλησίασε την πόρτα που έμοιαζε να προσπαθεί να τη σπάσει ελέφαντας.

«Ποιος είναι;» τολμάει να ρωτήσει.

«Υπηρεσία δίωξης λαθρεμπορίου! Ανοίξτε αμέσως!» Υπάκουος και φιλήσυχος πολίτης, ο μόδιστρος άνοιξε την πόρτα

για να αντικρύσει τρεις ολότελα άγνωστους σε αυτόν, πολύ γνωστούς όμως σε εμάς αφού δεν ήταν άλλοι από τον υδραυλικό, τον κύριο του διαγωνισμού και τον μεταφορέα, δηλαδή τους τρεις κατάσκοπους, ντυμένους με καπαρντίνες και γυαλιά. Να τι είχαν σκαρφιστεί για να αρπάξουν το ύφασμα.

Χωρίς κουβέντα άρχισαν να ψάχνουν και να κάνουν φύλλο και φτερό το κάθε τι στο διάβα τους, ακόμη και τη στολή του στρατηγού Κανόνα.

«Μα τι ψάχνετε;» ρώτησε τρέχοντας ξοπίσω τους ο Βελονιάν. «Αυτό είναι κρατικό μυστικό. Είστε ύποπτος και καλά θα κάνετε

να μην επιβαρύνετε τη θέση σας. Καθίστε σε μια γωνιά και θα απαντάτε μόνο σε ό,τι σας ρωτάμε!» τον συμβούλεψε αυστηρά ο ένας.

«Ποιος ήρθε στο ατελιέ σας σήμερα;» ρωτάει ο δεύτερος. «Ο στρατηγός Κανόνας για να προβάρει τη στολή του. Τι θα του

πω όταν δει την κατάντια της…» θρήνησε ο μόδιστρος. «Ο στρατηγός γνωρίζει τι σημαίνει να θυσιάζεσαι για το καλό της

χώρας» τον αποστόμωσε ο τρίτος. «Έχουμε πληροφορίες πως σήμερα ήρθε στο ατελιέ σας ο πολύ

γνωστός καθηγητής Πιμ Τρολόμ. Είναι αλήθεια ή όχι;» ρώτησε ο πρώτος.

«Αλήθεια είναι» αναγκάστηκε να παραδεχτεί ο Βελονιάν. «Όμως τι σχέση μπορεί να έχει ο καθηγητής με το λαθρεμπόριο; Είναι ένας άξιος επιστήμονας που δουλεύει για το καλό της χώρας».

«Αυτό θα το κρίνουμε εμείς!» είπε αυστηρά ο δεύτερος. «Και τι γύρευε εδώ; Έφερε κάτι; Έκρυψε κάτι εδώ μέσα;»

«Προσέξτε τι θα απαντήσετε. Τα ψέματα τα μυριζόμαστε εμείς!» πρόσθεσε ο τρίτος ενώ ψαχούλευε στον πάγκο.

«Μου έφερε ένα ύφασμα, να αυτό εκεί!» ο μόδιστρος έδειξε το ύφασμα στο χρώμα της ελιάς. «Μα δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό…»

«Το ύφασμα αυτό έχει μπει λαθραία στη χώρα. Γι’ αυτό κατάσχεται!» είπε ο τρίτος αρπάζοντάς το.

«Μα τι θα πω στον καθηγητή; Αύριο περιμένει το καπέλο του!» κλαψούρισε ο μόδιστρος.

«Αυτό είναι δικό σας πρόβλημα. Να μας ευγνωμονείτε που δε σας συλλάβαμε για συνεργό» είπε ο δεύτερος καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω του.

Κι ενώ ο Μιχαήλ Βελονιάν έσκουζε απαρηγόρητος μέσα στο ατελιέ του, οι τρεις κατάσκοποι χοροπηδούσαν χαρούμενοι έξω στον δρόμο.

5. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Φίλοι δεν

ήταν όμως οι τρεις κατάσκοποι, μια και είχαν τα ίδια συμφέροντα και ο καθένας ήθελε το ύφασμα για το δικό του αφεντικό. Μόλις πέρασε η χαρά τους για το απόκτημα, άρχισαν να φωνάζουν και να μαλώνουν μέχρι που το έριξαν στην κλοτσοπατινάδα. Τράβαγαν το ύφασμα από εδώ, το τράβαγαν από εκεί, «δικό μου» έλεγε ο ένας, «όχι, δικό μου είναι», διαφωνούσε ο άλλος, ώσπου είδαν πως έτσι δεν έβγαζαν άκρη.

«Τι θα καταλάβουμε αν το καταστρέψουμε με τους καυγάδες μας; Καλύτερα να το μοιράσουμε στα τρία. Ας πάρει ο καθένας το δικό του κομμάτι και τότε θα δούμε ποιος θα βγάλει πιο γρήγορα την άκρη» είπε ο πρώτος.

«Πώς και πώς το περιμένουν στη δουλειά μου!» είπε ο δεύτερος. «Κι εγώ τους έχω ειδοποιήσει. Μόλις το παραδώσω, αρχίζουν

αμέσως τα πειράματα» είπε κι ο τρίτος. Φυσικά κι έτσι έγινε. Τις επόμενες ώρες οι τρεις μεγαλύτερες

μονάδες κατασκευής υφασμάτων στη χώρα είχαν να λύσουν έναν γρίφο. Ειδικοί έσκυβαν πάνω από τα μικροσκόπιά τους παρατηρώντας τις κλωστές και την ύφανση. Γέμιζαν χαρτιά με σύμβολα και νούμερα, άκρη όμως δεν έβρισκαν. Το μόνο που κατάλαβαν ήταν πως κάποιες από τις ύλες που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του ήταν σπανιότατες και άγνωστες σε αυτούς, μέχρι που διέλυσαν το ύφασμα και δεν τους έμεινε τίποτα.

Τι μπέρδεμα, τι σπαζοκεφαλιά! Μόνο ο καθηγητής γνώριζε τον τύπο της σύνθεσης του υφάσματος και όλοι οι υπόλοιποι γνώριζαν επίσης πως ο Πιμ Τρολόμ δε θα αποκάλυπτε το μυστικό. Μία ήταν η

λύση. Η απαγωγή! Θα τον βούταγαν και τότε τι θα έκανε; Θα ομολογούσε!

Κι έτσι ήρθε η επόμενη ημέρα, εκείνη που ο καθηγητής βγήκε από το σπίτι του για να πάει στο ατελιέ του Βελονιάν και να παραλάβει το υπέροχο καπέλο του.

Προχωράει ακόμη σκεπτικός και δεν βλέπει τους τρεις γνωστούς μας κατάσκοπους που κοιτάζουν τα ρολόγια τους διαπιστώνοντας πως η ώρα είναι δέκα το πρωί. Και πώς να μην είναι σκεπτικός ο κύριος καθηγητής αφού μόλις έχει διαπιστώσει πως το χαρτί όπου είχε καταγράψει τον τύπο του υφάσματος το είχε μασουλήσει η γάτα!

«Τόσοι κόποι και να πάνε χαμένοι!» αναστέναξε. Εκείνη τη στιγμή έπεσαν επάνω του οι τρεις απατεώνες. «Πιάστε τον, μη σας ξεφύγει!» φώναξε ο πρώτος. «Κρατείστε τον από τους ώμους!» συμπλήρωσε ο δεύτερος. «Κλείστε του το στόμα!» συμβούλεψε ο τρίτος. Ως και εδώ μαλώνουν για τον τρόπο που θα ακινητοποιήσουν

τον καθηγητή, έναν άνθρωπο που όλοι ξέρουν για πράο και ήρεμο. Να όμως που ο καλός μας Πιμ Τρολόμ παύει να είναι ήσυχος και σκορπίζει μερικά αριστερά και δεξιά ντιρέκτ μέχρι που οι τρεις κατάσκοποι μένουν κοιτώντας τον σαν τα αγάλματα.

«Μπορεί κάποιος από εσάς, κύριοι, να μου εξηγήσει σε τι οφείλεται αυτή η, όχι και τόσο ευχάριστη, συγκέντρωση;» ρωτάει θυμωμένος ο καθηγητής.

«Δεν επιτρέπονται οι ερωτήσεις!» λέει ο πρώτος κατάσκοπος. «Ούτε οι απαντήσεις επιτρέπονται!» λέει ο δεύτερος. «Εγώ θα μιλήσω!» αποφασίζει ο τρίτος. «Όχι, όχι!» του φωνάζουν οι άλλοι δύο.

«Ε, αυτό πια πάει πολύ!» φώναξε με τη σειρά του ο καθηγητής. «Δε συνηθίζω να χάνω την ψυχραιμία μου, όμως σε κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι που είμαι γνώστης των πολεμικών τεχνών και πρώην πρωταθλητής πυγμαχίας. Μήπως θέλετε να ξαναδοκιμάσετε τις γροθιές μου κύριοι για να ηρεμήσουν τα πνεύματα;»

Οι τρεις κατάσκοποι τον κοιτούσαν αμίλητοι. «Ωραία! Τώρα εξηγείστε μου ποιοι είστε!» Πάει να μιλήσει ο ένας, τίποτα. Πάει να μιλήσει ο άλλος, άχνα δε

βγάζει. Ο τρίτος παλεύει κάτι να ψελλίσει. Είναι βλέπετε κάποια πράγματα που όταν τα εφαρμόζεις σου φαίνονται τα καλύτερα, αν είναι όμως να τα εξηγήσεις, άντε να βρεις κάτι λογικό και να πείσεις τον άλλον.

«Αξιότιμε κύριε καθηγητή» λέει τελικά ο τρίτος. «Και εγώ και οι άλλοι δύο κύριοι είμαστε κατάσκοποι βιομηχανιών υφασμάτων. Είναι ζήτημα τιμής πλέον να αποκτήσει ο καθένας μας τον τύπο του υφάσματος που κατασκευάσατε».

Μόλις το άκουσε αυτό ο Πιμ Τρολόμ, έβαλε τα γέλια. «Μα, δεν υπάρχει πια ο τύπος του υφάσματος!» είπε ο καθηγητής

και οι τρεις κατάσκοποι τον κοίταξαν με ανοιχτό το στόμα. «Μας κοροϊδεύετε! Πώς γίνεται;» είπαν και οι τρεις μαζί. «Αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια. Αφήστε με να τελειώσω κύριοι!»

είπε ο καθηγητής. «Μπορεί να με λένε ιδιοφυία, δεν παύει όμως να είμαι άνθρωπος με αδυναμίες. Όσο περνάνε τα χρόνια, δε θυμάμαι πια όπως παλιά. Φαίνεται πως οι πολλές γνώσεις έχουν φρακάρει το μυαλό μου. Τον τύπο του υφάσματος τον είχα γράψει σε χαρτί για να είμαι σίγουρος πως θα τον έχω μπροστά μου. Αλλά η γάτα…»

«Τι έκανε η γάτα;» ρώτησε έντρομος ο πρώτος κατάσκοπος. «Έφαγε τα χαρτιά, άρα είναι σαν να έφαγε και το ύφασμα»

συμπλήρωσε ο καθηγητής.

«Τι συμφορά!» τράβηξε τα μαλλιά του ο δεύτερος κατάσκοπος. «Ευτυχώς όμως που ένα κομμάτι ύφασμα υπάρχει ακόμη!» είπε ο

καθηγητής. «Αλήθεια; Πού;» ρώτησε ο τρίτος. «Το έχω δώσει στον μεγάλο μόδιστρο Μιχαήλ Βελονιάν για να

μου φτιάξει ένα καπέλο. Αυτό πηγαίνω να πάρω τώρα και με έχετε ήδη καθυστερήσει. Μόνο αν ανέλυα και πάλι αυτό το ύφασμα, θα μπορούσα να ξαναγράψω τις αναλογίες των υλικών».

«Μεγάλη συμφορά! Δυστυχώς για όλους μας, ούτε το ύφασμα υπάρχει πια ούτε και το καπέλο που περιμένατε» είπε ο πρώτος κατάσκοπος.

«Πώς; Κύριε, σοβαρευτείτε επιτέλους, δεν είναι ώρα για τέτοια αστεία!»

«Κι όμως την αλήθεια λέμε! Σας παρακολουθούσαμε χθες κι όταν φύγατε από του Βελονιάν, αρπάξαμε το ύφασμα, το μοιράσαμε στα τρία και το πήγαμε στη δουλειά του ο καθένας. Μα οι ειδικοί των εργαστηρίων μας το διέλυσαν τελικά» είπε ο δεύτερος κατάσκοπος.

«Δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη ανοησία! Πώς είναι δυνατόν να διαλύθηκε ένα ύφασμα που η πιο σπουδαία του ιδιότητα είναι η αντοχή του;» είπε εκνευρισμένος ο καθηγητής.

«Κι εμείς; Τι θα κάνουμε τώρα; Τι θα πούμε στα αφεντικά μας; Θα χάσουμε στα σίγουρα τη δουλειά μας!» είπε ο τρίτος κατάσκοπος.

«Πώς θα ζήσουμε τις οικογένειές μας;» κλαψούρισε ο πρώτος κατάσκοπος.

Ο καθηγητής μοιάζει να μην τους ακούει, του είναι αδύνατον να πιστέψει πως το ύφασμα καταστράφηκε. Προσπαθεί να θυμηθεί τι πήγε στραβά. Μα όσο κι αν κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε, όσο κι αν ροκανίζει το μυαλό του, τίποτα. Στο τέλος το παίρνει απόφαση.

«Μάλιστα κύριοι! Για σκεφτείτε! Να τι κάνει η πλεονεξία στον κόσμο! Ξεκίνησα τα πειράματά μου θέλοντας να αποκτήσω ένα εξαιρετικό καπέλο. Λες και δε μου έφταναν όσα είχα. Μετά, πίστεψα πως το ύφασμα θα ήταν δώρο για όλους. Μα αν το σκεφτώ λογικά, καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Λυπάμαι βέβαια που θα χάσετε τη θέση σας, όμως δε θα ήταν προτιμότερο να βρείτε μια πιο τίμια δουλειά; Είδατε πως το να χώνει κανείς τη μύτη του στα μυστικά των άλλων δε βγαίνει πάντα σε καλό» είπε ο καθηγητής και ανασηκώνοντας ελαφρά το καπέλο του σε ένδειξη χαιρετισμού, επέστρεψε στο νούμερο 15 της οδού Ναυσιπλοΐας.

Πίσω του οι τρεις κατάσκοποι έριχναν το φταίξιμο στον κύριο Νότη Περιφέρη, τον δημοσιογράφο που τους πούλησε τις πληροφορίες.

«Αν τον πιάσω στα χέρια μου….» είπε ο πρώτος. «Θα τον κρεμάσω, δε θα μου γλυτώσει…» είπε ο δεύτερος. «Αν είναι αυτός για κρέμασμα μία φορά, εμείς δεν είμαστε

καλύτεροι. Έχει δίκιο ο καθηγητής» είπε ο τρίτος και οι άλλοι δυο κατέβασαν το κεφάλι.

6. Τι ησυχία που επικρατεί εδώ και μέρες στο σπίτι της οδού

Ναυσιπλοΐας 15! Ούτε πειράματα ούτε πειράγματα. Γιατί ακόμη κι ο Λαμαρίνος δεν έχει διάθεση να αστειευτεί ούτε να πετάξει τα περίφημα καρφιά του. Αντίθετα, προσπαθεί να πείσει τον καθηγητή μας να ξαναφτιάξει το πολύτιμο ύφασμα.

«Όχι Λαμαρίνο, μην επιμένεις! Δεν πρόκειται να το ξανακάνω!» «Μα γιατί; Δεν καταλαβαίνω! Από τότε που μου διηγηθήκατε τι

συνέβη, έχετε αλλάξει πολύ! Αφού σας εξήγησα πως έχω καταγράψει τον τύπο στον ηλεκτρονικό μου εγκέφαλο!»

«Καλέ μου Λαμαρίνο, σου είπα να τον διαγράψεις. Δεν θέλω να ακούσω ξανά για αυτό το θέμα!»

Η συζήτηση θα συνεχιζόταν με τα ίδια και τα ίδια λόγια κι από τους δύο, -ο καθένας τους βλέπετε είχε το δικό του πείσμα-, αν πάνω στην ώρα, δε χτυπούσε το κουδούνι. Καθώς ο Λαμαρίνος πηγαίνει να ανοίξει, ακούει ακόμη τα μουρμουρητά του καθηγητή.

«Μα πώς διαλύθηκε αυτό το ύφασμα; Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω! Πολύ περίεργο!»

Μα αυτός ο μονόλογος μέλλει να διακοπεί γρήγορα και η κατήφεια του καθηγητή εξαφανίζεται, με το που μπαίνει στο σαλόνι ο επισκέπτης που δεν είναι άλλος από τον συνάδελφο και φίλο του, τον Τόρη Παπόρη.

«Τόρη, τι ευχάριστη έκπληξη!» αναφωνεί ο καθηγητής αγκαλιάζοντάς τον. «Καλώς όρισες αγαπημένε μου φίλε και συνάδελφε!»

«Καλώς σε βρήκα, αγαπημένε συνάδελφε και φίλε!» απαντάει ο μεγαλόσωμος ερευνητής.

«Ομολογώ πως ήσουν ο τελευταίος που περίμενα να δω. Νόμιζα πως θα έμενες στη ζούγκλα για τουλάχιστον ένα μήνα ακόμη!»

«Η αλήθεια είναι πως άφησα στη μέση τις έρευνές μου, όμως έπρεπε να σε προλάβω. Μα τι έπαθε το τηλέφωνό σου;»

«Τι να σου πρωτοπώ; Άστο καλύτερα. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι πως ξόδεψα πολύ χρόνο σε μια προσωπική ανοησία. Ήθελα να φτιάξω ένα θαυμαστό ύφασμα κι ένα ακόμα πιο θαυμαστό καπέλο. Μα την πάτησα!»

«Δεν νομίζω να χρησιμοποίησες την τρεμουλίνη που σου είχα στείλει!» τον έκοψε αναστατωμένος ο Τόρης Παπόρης κι όταν είδε πως ο φίλος του κούνησε το κεφάλι του θετικά, συνέχισε: «Μα αυτό ήρθα τόσο φουριόζος να σου πω, να σε προλάβω μην πάθεις καμιά ζημιά. Αυτή η τρεμουλίνη είναι τόσο σπάνια, κανείς δεν ήξερε μέχρι τώρα τη συμπεριφορά της. Τη δοκίμασα στις έρευνές μου και αποδείχτηκε πως έχει πολύ παράξενες ιδιότητες. Αν τη χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις κάτι στερεό, ας πούμε το ύφασμα, μέσα σε λιγότερο από μέρα διαλύεται και μαζί της εξαφανίζεται και ό,τι έχεις φτιάξει» συμπλήρωσε μονοκοπανιά.

«Μα έτσι εξηγούνται όλα!» το πρόσωπο του καθηγητή φωτίστηκε επιτέλους. «Κι εγώ έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω το γιατί, αφού είχα δοκιμάσει το ύφασμα και ήταν τόσο ανθεκτικό, την επόμενη μέρα δεν υπήρχε πια! Καλέ μου φίλε, έδωσες φως στο σκοτάδι του μυαλού μου!»

«Και με τον τύπο του υφάσματος τι θα γίνει;» μπήκε στη μέση ο Λαμαρίνος.

«Τώρα θα τον διαγράψεις μια και καλή. Άχρηστος κι αυτός!» απάντησε ο καθηγητής.

Κι αυτή τη στιγμή που όλα έχουν ξεκαθαρίσει πια, να που χτυπάει πάλι το κουδούνι. Ο Λαμαρίνος πηγαίνει να ανοίξει και ξαναγυρίζει με ένα κουτί.

«Δεν ήταν κανείς!» είπε απαντώντας στην απορία του καθηγητή. «Μόνο αυτό το κουτί βρήκα!»

«Άνοιξέ το λοιπόν, τι περιμένεις;» ρώτησε ο Τρολόμ. «Κι αν έχει καμιά βόμβα μέσα;» αναρωτήθηκε το ρομπότ και για

καλό και για κακό, κούνησε το κουτί μήπως και ακούσει το τικ τακ, τικ τακ.

«Για ρομπότ είσαι πιο παρανοϊκός κι από άνθρωπο!» γέλασε ο καθηγητής, πήρε το κουτί και το άνοιξε.

Κι εκεί έμειναν όλοι με ανοιχτό το στόμα. Μέσα στο κουτί ήταν ένα καπέλο στο χρώμα της ελιάς.

«Μα τι κομψό καπέλο! Κι έχει ακριβώς το ίδιο χρώμα με το ύφασμα που είχα φτιάξει!» θαύμασε ο καθηγητής.

«Πραγματικό κομψοτέχνημα!» συμφώνησε ο Τόρης Παπόρης. «Έχει και μια κάρτα εδώ! Να τη διαβάσω;» ρώτησε ο Λαμαρίνος

και προτού πάρει απάντηση, συνέχισε. «Γράφει: Για τον αξιότιμο κύριο καθηγητή Πιμ Τρολόμ, μια μικρή ένδειξη της ευγνωμοσύνης μας. Σας ευχαριστούμε. Υπογραφή: οι τρεις κατάσκοποι».

«Ευγενέστατοι αυτοί οι κύριοι κατάσκοποι! Τους ξέρεις αγαπητέ Πιμ;» ρώτησε ο Παπόρης.

«Τους ξέρω και δεν τους ξέρω. Δεν την περίμενα αυτή τη χειρονομία. Με συγκίνησαν τόσο! Τι όμορφο να βλέπεις πως πάντα θα υπάρχει καλοσύνη στους ανθρώπους!» είπε ο καθηγητής. «Λοιπόν, Λαμαρίνο και αγαπητέ Τόρη, ξέρετε κάτι; Σκέφτηκα ότι όλα αυτά τα καπέλα που έχω μού είναι εντελώς άχρηστα. Θα την πουλήσω τη συλλογή μου και με τα χρήματα που θα πάρω, θα

βοηθήσω όσους έχουν ανάγκη!» συμπλήρωσε και το πρόσωπό του φωτίστηκε.

«Θα πουλήσετε τη συλλογή με τα καπέλα που ψάχναμε χρόνια;» ρώτησε ο Λαμαρίνος για να βεβαιωθεί πως δεν είχαν πάθει κάποια εμπλοκή τα ηλεκτρονικά του αυτιά.

«Μα δε χρειάζομαι τριακόσια εξήντα πέντε καπέλα. Ένα μου είναι αρκετό! Έτσι κι αλλιώς, όλα την ίδια δουλειά κάνουν, όσο ακριβά κι αν είναι. Θα κρατήσω μόνο αυτό που έλαβα σήμερα, το πιο πολύτιμο απ’ όλα!» είπε ο καθηγητής και φόρεσε με καμάρι το καπέλο στο χρώμα της ελιάς.

Σημείωση της Ερίλιας… Έτσι τελειώνει η περιπέτεια του αξιαγάπητου Πιμ Τρολόμ. Κι

αν έζησαν αυτοί καλά, το ξέρουν μόνο οι ίδιοι, ο κόσμος πάντως σίγουρα έγινε καλύτερος με τριακόσια εξήντα πέντε καπέλα που έπιασαν τόπο. Βέβαια, σε αυτόν τον κόσμο τριγυρίζει πάντα κάποιος σαν τον Νότη Περιφέρη για να συναντήσει κάποιους σαν τους τρεις κατάσκοπους που με τη σειρά τους θα συναντήσουν κάποιον σαν τον καθηγητή. Στο τέλος όμως ο καθένας αποκτάει αυτό που πραγματικά του αξίζει.

Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς.

Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας,

ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος,

καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας.

Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!

Ένας διάσημος εφευρέτης προσπαθώντας να βρει λύση στο πρόβλημα του φαλακρού κεφαλιού του, αποφασίζει να φτιάξει ένα ύφασμα με τρομερές και φοβερές ιδιότητες. Και τότε ξεκινούν οι μπελάδες. Τι συμβαίνει επιτέλους στο σπίτι της οδού Ναυσιπλοΐας 15; Κατάσκοποι, ρομπότ, μία γάτα, ένας μόδιστρος της υψηλής κοινωνίας και ένας εξωτικός επισκέπτης θα μπλεχτούν σε μία θεότρελη παρεξήγηση. Μία ιστορία σε διπλή μορφή για την απληστία, τη ματαιοδοξία αλλά και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.

ISBN: 978-618-5147-03-7