1

ΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΗ

Επιτάφιος Θρήνος - Εγκώμια

Στάση Πρώτη

1. Η ζωή εν τάφωκατετέθης, Χριστέ,και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

2. Η ζωή, πώς θνήσκεις;πώς και τάφω οικείς;του θανάτου το βασίλειον λύεις δε,και του Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.

3. Μεγαλύνομέν σε,Ιησού βασιλεύ,και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου,δι' ων έσωσας ημάς εκ της φθοράς.

4. Μέτρα γης ο στήσαςεν σμικρώ κατοικείς,Ιησού παμβασιλεύ, τάφω σήμερον,εκ μνημάτων τους θανόντας ανιστών.

5. Ιησού Χριστέ μου,βασιλεύ του παντός,τι ζητών τοις εν τω Άδη ελήλυθας,ή το γένος απολύσαι των βροτών;

6. Ο δεσπότης πάντωνκαθοράται νεκρός,και εν μνήματι καινώ κατατίθεταιο κενώσας τα μνημεία των νεκρών.

7. Η ζωή εν τάφωκατετέθης Χριστέ,και θανάτω σου τον θάνατον ώλεσαςκαι επήγασας τω κόσμω την ζωήν.

8. Μετά των κακούργωνως κακούργος, Χριστέ,ελογίσθης, δικαιών ημάς άπανταςκακουργίας του αρχαίου πτερνιστού.

9. Ο ωραίος κάλλειπαρά πάντας βροτούςως ανείδεος νεκρός καταφαίνεται,ο την φύσιν ωραΐσας του παντός.

10. Άδης πως υποίσει, Σώτερ,παρουσίαν την σηνκαι μη θάττον συνθλασθείη σκοτούμενος,αστραπής φωτός σου αίγλη εκτυφλωθείς;

2

11. Ιησού, γλυκύ μοικαι σωτήριον φως,τάφω πως εν σκοτεινώ κατακέκρυψαι;ω αφάτου και αρρήτου ανοχής!

12.Απορεί και φύσιςνοερά και πληθύςη ασώματος, Χριστέ, το μυστήριοντης αφράστου και αρρήτου σου ταφής.

13. Ω θαυμάτων ξένων,ω πραγμάτων καινών!ο πνοής μοι χορηγός άπνους φέρεταικηδευόμενος χερσί του Ιωσήφ.

14. Και εν τάφω έδυςκαι των κόλπων, Χριστέτων πατρώων ουδαμώς απεφοίτησας·τούτο ξένον και παράδοξον ομού.

15.Αληθής και πόλουκαι της γης βασιλεύς,ει και τάφω σμικροτάτω συγκέκλεισαι,επεγνώσθης πάση κτίσει Ιησού.

16. Σου τεθέντος τάφω,πλαστουργέτα Χριστέ,τα του άδου εσαλεύθη θεμέλιακαι μνημεία ανεώχθη των βροτών.

17. Ο την γην κατέχωντη δρακί νεκρωθείς,σαρκικώς υπό της γης νυν συνέχεται,τους νεκρούς λυτρών της άδου συνοχής.

18. Εκ φθοράς ανέβηςη ζωή μου, Σωτήρ,σου θανόντος και νεκροίς προσφοιτήσαντοςκαι συνθλάσαντος του άδου τους μοχλούς.

19. Ως φωτός λυχνίανυν η σαρξ του Θεούυπό γην ως υπό μόδιον κρύπτεταικαι διώκει τον εν άδη σκοτασμόν.

20. Νοερών συντρέχειστρατιών η πληθύςΙωσήφ συν Νικοδήμω συστείλαι σετον αχώρητον εν μνήματι σμικρώ.

21. Νεκρωθείς βουλήσεικαι τεθείς υπό γηνζωοβρύτα Ιησού μου, εζώωσαςνεκρωθέντα παραβάσει με πικρά.

3

22. Ο χειρί σου πλάσαςτον Αδάμ, εκ της γηςδι' αυτόν τη Φύσει γέγονας άνθρωποςκαι εσταύρωσαι βουλήματι τω σω.

23. Ηλλοιούτο πάσα κτίσιςπάθη τω σω·πάντα γαρ σοι, Λόγε, συνέπασχον,συνοχέα σε γινώσκοντα παντός.

24. Της ζωής την πέτρανεν κοιλίαν λαβών,άδης ο παμφάγος εξήμεσεν,εξ αιώνος ους κατέπιε νεκρούς.

25. Εν καινώ μνημείωκατετέθης, Χριστέ,και την φύσιν των βροτών ανεκαίνισας,αναστάς θεοπρεπώς εκ των νεκρών.

26. Επί γης κατήλθες,ίνα σώσης Αδάμ,και εν γη μη ευρηκώς τούτον, Δέσποτα,μέχρις άδου κατελήλυθας ζητών.

27. Συγκλονείται φόβωπάσα, Λόγε, η γη,και φωσφόρος τας ακτίνας απέκρυψε,του μεγίστου γη κρυβέντος σου φωτός.

28. Ως βροτός μεν θνήσκειςεκουσίως Σωτήρ,ως Θεός δε τους θνητούς εξανέστησαςεκ μνημάτων και βυθού αμαρτιών.

29. Δακρυρρόους θρήνουςεπί σε η αγνήμητρικώς, ω Ιησού, επιρραίνουσαανεβόα· πώς κηδεύσω σε Υιέ;

30. Ώσπερ σίτου κόκκοςυποδύς κόλπους γηςτον πολύχουν αποδέδωκας άσταχυν,αναστήσας τους βροτούς τους εξ Αδάμ.

31. Υπό γην εκρύβης,ώσπερ ήλιος, νυνκαι νυκτί τη του θανάτου κεκάλυψαι·αλλ' ανάτειλον φαιδρότερον, Σωτήρ.

32. Ως ηλίου δίσκονη σελήνη, Σωτήραποκρύπτει, και σε τάφος νυν έκρυψεν,εκλιπόντα τω θανάτω σαρκικώς.

4

33. Η ζωή θανάτουγευσαμένη, Χριστόςεκ θανάτου τους βροτούς ηλευθέρωσεκαι τοις πάσι νυν δωρείται την ζωήν.

34. Νεκρωθέντα πάλαιτον Αδάμ φθονερώς,επανάγεις προς ζωήν τη νεκρώσει σουνέος, Σώτερ, εν σαρκί φανείς Αδάμ.

35. Νοεραί σε τάξεις,ηπλωμένον νεκρόν,καθορώσαι δι' ημάς εξεπλήττοντο,καλυπτόμεναι ταις πτέρυξι, Σωτήρ.

36. Καθελών σε, Λόγεαπό ξύλου νεκρόν,εν μνημείω Ιωσήφ νυν κατέθετο.Αλλ' ανάστα, σώζων πάντας ως Θεός.

37. Των αγγέλων, Σώτερ,χαρμονή πεφυκώς,νυν και λύπης τούτοις γέγονας αίτιος,καθορώμενος σαρκί άπνους νεκρός.

38. Υψωθέν εν ξύλω,και τους ζώντας βροτούςσυνυψοίς· υπό την γην δε γενόμενος,τούς κειμένους υπ' αυτήν εξανιστάς.

39. Ώσπερ λέων, Σώτερ,αφυπνώσας σαρκί,ως τις σκύμνος ο νεκρός εξανίστασαι,αποθέμενος το γήρας της σαρκός.

40. Την πλευράν ενύγηςο πλευράν ειληφώςτου Αδάμ, εξ ης την Εύαν διέπλασας,και εξέβλυσας κρουνούς καθαρτικούς.

41. Εν κρυπτώ μεν πάλαιθύεται ο αμνός·συ δ' υπαίθριος τυθείς, ανεξίκακε,πάσαν κτίσιν απεκάθηρας, Σωτήρ.

42. Τις εξείποι τρόπονφρικτόν, όντως καινόν;ο δεσπόζων γαρ της κτίσεως σήμερονπάθος δέχεται και θνήσκει δι' ημάς.

43. Ο ζωής ταμίαςπως οράται νεκρός;εκπληττόμενοι οι άγγελοι έκραζον·πώς δ' εν μνήματι συγκλείεται Θεός;

5

44. Λογχονύκτου, Σώτερ,εκ πλευράς σου ζωήντη ζωή, τη εκ ζωής εξωσάση με,επιστάζεις και ζωοίς με συν αυτή.

45. Απλωθείς εν ξύλωσυνηγάγου βροτούς·την πλευράν σου δε νυγείς την ζωήρρυτον,πάσιν άφεσιν πηγάζεις, Ιησού.

46. Ο ευσχήμων, Σώτερ,σχηματίζει φρικτώςκαι κηδεύει ως νεκρόν ευσχημόνως σεκαι θαμβείταί σου το σχήμα το φρικτόν.

47. Υπό γην βουλήσεικατελθών ως θνητός,επανάγεις από γης προς ουράνιατους εκείθεν πεπτωκότας, Ιησού.

48. Καν νεκρός ωράθης,αλλά ζων ως Θεόςνεκρωθέντας τους βροτούς ανεζώωσας,τον εμόν απονεκρώσας νεκρωτήν.

49. Ω χαράς εκείνης!ω πολλής ηδονής!ήσπερ τους εν Άδη πεπλήρωκας,εν πυθμέσι φως αστράψας ζοφεροίς.

50. Προσκυνώ το πάθος,ανυμνώ την ταφήν,μεγαλύνω σου το κράτος, φιλάνθρωπε,δι' ων λέλυμαι παθών φθοροποιών.

51. Κατά σου ρομφαίαεστιλβούτο, Χριστέ,και ρομφαία ισχυρού μεν αμβλύνεταικαι ρομφαία δε τροπούται της Εδέμ.

52. Η αμνάς τον άρναβλέπουσα εν σφαγήταις αικίσι βαλλομένη ηλάλαζε,συγκινούσα και το ποίμνιον βοάν.

53. Καν ενθάπτη τάφω,καν εις Άδου μολής,αλλά, Σώτερ, και τους τάφους εκένωσαςκαι τον Άδην απεγύμνωσας Χριστέ.

54. Εκουσίως, Σώτερ,κατελθών υπό γην,νεκρωθέντας τους βροτούς ανεζώωσαςκαι ανήγαγες εν δόξη πατρική.

6

55. Της Τριάδος ο ειςεν σαρκί δι' ημάςεπονείδιστον υπέμεινε θάνατον·φρίττει ήλιος και τρέμει δε η γη.

56. Ως πικράς εκ κρήνης,της Ιούδα φυλήςοι απόγονοι εν λάκκω κατέθεντοτον τροφέα μανναδότην Ιησού.

57. Ο κριτής ως κρίτοςπρο Πιλάτου κριτούκαι παρίστατο και θάνατον άδικονκατεκρίθη δια ξύλου σταυρικού.

58. Αλαζών Ισραήλ,μιαιφόνε λαέ,τι παθών τον Βαραββάν ηλευθέρωσας,τον Σωτήρα δε παρέδωκας σταυρώ;

59. Ο χειρί σου πλάσαςτον Αδάμ εκ της γης,δι' αυτόν τη φύσει γέγονας άνθρωποςκαι εσταύρωσαι βουλήματι τω σω.

60. Υπακούσας, Λόγε,τω ιδίω Πατρί,μέχρις άδου του δεινού καταβέβηκαςκαι ανέστησας, το γένος των βροτών.

61. Οίμοι, φως του κόσμουοίμοι φως το εμόν!Ιησού μου ποθεινότατε, έκραζενη Παρθένος θρηνωδούσα γοερώς.

62. Φθονουργέ, φονουργέ,και αλάστορ λαέ,καν σινδόνας και αυτό το σουδάριοναισχύνθητι, αναστάντος του Χριστού.

63. Δολοφόνε δεύρο,μιαρέ μαθητά,και τον τρόπον της κακίας σου δείξόν μοι,δι’ όν γέγονας προδότης του Χριστού.

64. Ως φιλάνθρωπός τιςυποκρίνει, μωρέκαι τυφλέ πανολεθρότατε άσπονδε,ο το μύρον πεπρακώς δια τιμής.

65. Ουρανίου μύρουποίαν έσχες τιμήν;του τιμίου τι εδέξω αντάξιον;λύσσαν εύρες καταρώτατε Σατάν.

7

66. Ει φιλόπτωχος εικαι το μύρον λυπεί,κενουμένου εις ψυχής ιλαστήριον,πως χρυσώ απεμπολείς τον φωταυγή;

67. Ω Θεέ και λόγε,ω χαρά η εμή,πως ενέγκω σου ταφήν την τριήμερον;νυν σπαράττομαι τα σπλάχνα μητρικώς.

69. Τις μοι δώσει ύδωρκαι δακρύων πηγάς;η θεόνυμφος Παρθένος εκραύγαζεν,ίνα κλαύσω τον γλυκύν μου Ιησούν;

70. Ω βουνοί και νάπαικαι ανθρώπων πληθύς,κλαύσατε και πάντα θρηνήσατεσυν εμοί τη του Θεού υμών Μητρί.

71. Πότε ίδω, Σώτερ,σε το άχρονον φως,την χαράν και ηδονήν της καρδιάς μου;η Παρθένος ανεβόα γοερώς.

72. Καν ως πέτρα, Σώτερ,η ακρότομος συκατεδέξω την τομήν, αλλ' επήγασαςζων το ρείθρον ως πηγήν ων της ζωής.

73. Ως εν κρήνης μιάςτον διπλούν ποταμόντης πλευράς σου προχεούσης αρδόμενοι,την αθάνατον καρπούμεθα ζωήν.

74. Θέλων ώφθης, Λόγε,εν τω τάφω νεκρός,αλλά ζης και τους βροτούς, ως προείρηκας,αναστάσει σου, Σωτήρ μου, εγερείς.

Δόξα Πατρί

75. Ανυμνούμεν, Λόγε,σε τον πάντων Θεόν,συν Πατρί και τω Αγίω σου Πνεύματι,και δοξάζομεν την θείαν σου ταφήν.

Και νυν

76. Μακαρίζομέν σεΘεοτόκε αγνή,και τιμώμεν την ταφήν την τριήμεροντου Υιού σου και Θεού ημών πιστώς.

8

77. Η ζωή εν τάφωκατετέθης, Χριστέ,και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο,συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

Επιτάφιος Θρήνος - Εγκώμια Στάση Δεύτερη

1. Άξιον εστίμεγαλύνειν σε τον ζωοδότην,τον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντακαι συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.

2. Άξιον εστίμεγαλύνειν σε τον πάντων κτίστην·τοις σοις γαρ παθήμασιν, έχομεντην απάθειαν, ρυσθέντες της φθοράς.

3. Έφριξεν η γη,και ο ήλιος, Σώτερ, εκρύβη,σου του ανεσπέρου φέγγους, Χριστέ,δύναντος εν τάφω σωματικώς.

4. Ύπνωσας, Χριστέ,τον φυσίζωον ύπνον εν τάφωκαι βαρέος ύπνου εξήγειραςτου της αμαρτίας το των ανθρώπων γένος.

5. Μόνη γυναικώνχωρίς πόνον έτεκόν σε, τέκνον,πόνους δε νυν φέρω πάθει τω σωαφορήτους, έλεγεν η σεμνή.

6. Άνω σε, Σωτήρ,αχωρίστως τω Πατρί συνόντα,κάτω δε νεκρόν ηπλωμένον γηφρίττουσιν ορώντα τα Σεραφείμ.

7. Ρήγνυται ναούκαταπέτασμα τη ση σταυρώσει,κρύπτουσι φωστήρες, Λόγε, το φωςσου κρυβέντος, Ήλιε, υπό γην.

8. Γης ο κατ' αρχάςμόνω νεύματι πήξας τον γύρον,άπνους ως βροτός καθυπέδυ γην·φρίξον τω θεάματι, ουρανέ.

9

9. Έδυς υπό γηνο τον άνθρωπον χειρί σου πλάσαςιν' εξαναστήσης του πτώματοςτων βροτών τα στίφη πανσθενεστάτω κράτει.

10. Θρήνον ιερόνδεύτε άσωμεν Χριστώ θανόντι,ως αι μυροφόροι γυναίκες πρινίνα και το χαίρε ακουσώμεθα συν αυταίς.

11. Μύρον αληθώςσυ ακένωτον υπάρχεις, Λόγε·όθεν σοι και μύρα προσέφερονως νεκρώ τω ζώντι γυναίκες μυροφόροι.

12. Άδου μεν ταφείςτα βασίλεια, Χριστέ, συντρίβεις,θάνατον θανάτω δε θανατοίςκαι φθοράς λυτρούσαι τους γηγενείς.

13. Ρείθρα της ζωήςη προχέουσα Θεού σοφίατάφον υπεισδύσα ζωοποιείτους εν τοις αδύτοις Άδου μυχοίς.

14. Ίνα των βροτώνκαινουργήσω συντριβείσαν φύσιν,πέπληγμαι θανάτω θελών σαρκί,Μήτερ ουν μη κόπτου τοις οδυρμοίς.

15. Έδυς υπό γηνο φωσφόρος της δικαιοσύνηςκαι νεκρούς ώσπερ εξ ύπνου εξήγειρας,εκδιώξας άπαν το εν τω άδη σκότος.

16.Κόκκος διφυήςο φυσίζωος εν γης λαγόσισπείρεται, συν δάκρυσι σήμερον,αλλ' αναβλαστήσας κόσμον χαροποιήσει.

17. Έπτηξεν ΑδάμΘεού βαίνοντος εν Παραδείσω,χαίρει δε προς άδην φοιτήσαντος,πεπτωκός το πρώην και νυν εγηγερμένος.

18. Σπένδει σοι χοάςη τεκούσα σε, Χριστέ, δακρύων,σαρκικώς κατατεθέντι εν μνήματι,εκβοώσα· Τέκνον ανάστα, ως προέφης.

10

19. Τάφω Ιωσήφευλαβώς σε τω καινώ συγκρύπτων,ύμνους εξοδίους θεοπρεπείςτοις συμμίκτοις θρήνοις μέλπει σοι, Σωτήρ.

20. Ήλοις σε σταυρώπεπαρμένον η ση μήτηρ, Λόγεβλέψασα, τοις ήλοις λύπης πικράςβέβληται και βέλεσι την ψυχήν.

21. Σε τον του παντόςγλυκασμόν η μήτηρ καθορώσαπόμα ποτιζόμενον το πικρόν,δάκρυσι τας όψεις βρέχει πικρώς.

22. Τέτρωμαι δεινώςκαι σπαράττομαι τα σπλάχνα, Λόγε,βλέπουσα την άδικον σου σφαγήν·έλεγεν η πάναγνος εν κλαυθμώ.

23. Όμμα το γλυκύκαι τα χείλη σου πως μύσω, Λόγε;πως νεκροπρεπώς δε κηδεύσω Σε;φρίττων ανεβόα ο Ιωσήφ.

24. Ύμνους Ιωσήφκαι Νικόδημος επιταφίουςάδουσι Χριστώ νεκρωθέντι νυν·άδει δε συν τούτους και Σεραφείμ.

25. Δύνεις υπό γην,Σώτερ, ήλιε δικαιοσύνης·όθεν η τεκούσα σελήνη σε ταιςλύπαις εκλείπει, της θέας στερουμένη.

26. Έφριξεν ορών,Σώτερ, Άδης σε τον ζωοδότηνπλούτον τον εκείνου σκυλεύοντακαι τους απ' αιώνος νεκρούς εξανιστώντα.

27. Ήλιος φαιδρόναπαστράπτει μετά νύκτα, Λόγε,και συ δ' αναστάς εξαστράψειαςμετά θάνατον φαιδρώς ως εκ παστού.

28. Γη σε, πλαστουργέ,υπό κόλπους δεξαμενή,τρόμω συσχεθείσα, Σώτερ, τινάσσεται,αφυπνώσασα νεκρούς τω τιναγμώ.

11

29. Μύροις σε, Χριστέ,ο Νικόδημος και ο ευσχήμωννυν καινοπρεπώς περιστείλαντες,Φρίξον, ανεβόων, πάσα η γη!

30. Έδυς, φωτουργέ,και συνέδυ σοι το φως ηλίου·τρόμω δε η κτίσις συνέχεται,πάντων σε κηρύττουσα Ποιητήν.

31. Λίθος λαξευτόςτον ακρόγωνον καλύπτει λίθον·άνθρωπος θνητός δ' ως θνητόν Θεόνκρύπτει νυν τω τάφω· φρίξον η γη!

32. Ίδε μαθητήν,ον ηγάπησας και σην μητέρα,τέκνον, και φθογγήν δος, γλυκύτατον,έκραζε δακρύουσα η Αγνή.

33. Συ ως ων ζωήςχορηγός, Λόγε, τους Ιουδαίουςεν σταυρώ ταθείς ουκ ενέκρωσας,αλλ' ανέστησας και τούτων τους νεκρούς.

34. Κάλλος, Λόγε, πριν,ουδέ είδος εν τω πάσχειν έσχες,αλλ' εξαναστάς υπερέλαμψας,καλλωπίσας τους βροτούς θείαις αυγαίς.

35. Έδυς τη σαρκίο ανέσπερος εις γην φωσφόρος·και μη φέρων βλέπειν ο ήλιοςεσκοτίσθη μεσημβρίας εν ακμή.

36. Ήλιος ομούκαι σελήνη σκοτισθέντες, Σώτερ,δούλους ευνοούντας εικόνιζον,οι μελαίνας αμφιέννυνται στολάς.

37. Οίδε σε ΘεόνΕκατόνταρχος, καν ενεκρώθεις·πως σε ουν, Θεέ μου, ψαύσω χερσί;φρίττω, ανεβόα ο Ιωσήφ.

38. Ύπνωσεν Αδάμ,αλλά θάνατον πλευράς εξάγει·συ δε νυν υπνώσας, Λόγε Θεού,βρύεις εκ πλευράς σου κόσμω ζωήν.

12

39. Ύπνωσας μικρόνκαι εζώωσας τους τεθνεώταςκαι εξαναστάς εξανέστησαςτους υπνούντας εξ αιώνων Αγαθέ.

40. Ήρθης από γης,αλλ' ανέβλυσας της σωτηρίαςσου τον οίνον, ζωήρυττε άμπελε.Δοξάζω σου το πάθος και τον σταυρόν.

41. Πως οι νοεροίταγματάρχαι σε, Σωτήρ, ορώντεςγυμνόν, ημαγμένον, κατάκριτον,έφερον την τόλμην των σταυρωτών;

42. Αραβιανόν,σκολιώτατον γένος Εβραίων,έγνως την ανέγερσιν του ναού·δια τι κατέκρινας τον Χριστόν!

43. Χλαίναν εμπαιγμούτον κοσμήτορα πάντων ενδύεις,ος τον ουρανόν κατηστέρωσεκαι την γην εκόσμησε θαυμαστώς.

44. Ώσπερ πελεκάν,τετρωμένος την πλευράν σου, Λόγε,σους θανόντας παίδας εζώωσας,επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς.

45. Ήλιον το πρινΙησούς τους αλλοφύλους κόπτωνέστησεν· αυτόν δε απέκρυψας,καταβάλλων τον του σκότους αρχηγόν.

46. Κόλπων πατρικώνανεκφοίτητος μείνας, οικτίρμον,και βροτός γενέσθαι ευδόκησαςκαι εις άδην καταβέβηκας, Χριστέ.

47. Ήρθη σταυρωθείςο εν ύδασι την γην κρεμάσαςκαι ως άπνους εν αυτή νυν προσκλίνεται,ο μη φέρουσα εσείετο δεινώς.

48. Οίμοι, ω Υιέ!η απείρανδρος θρηνεί και λέγει·ον ως βασιλέα γαρ ήλπιζον,κατάκριτον νυν βλέπω εν σταυρώ.

13

49. Ταύτα Γαβριήλμοι απήγγειλεν, ότε κατέπτη,ος την βασιλείαν αιώνιονέφη του Υιού μου του Ιησού.

50. Φευ! του Συμεώνεκτετέλεσται η προφητεία·η γαρ ση ρομφαία διέδραμετην εμήν καρδίαν Εμμανουήλ.

51. Καν τους εκ νεκρώνεπαισχύνθητε, ω Ιουδαίοι,ους ο ζωοδότης ανέστησεν,ον υμείς εκτείνατε φθονερώς.

52. Έφριξεν ιδώντο αόρατον φως, σε Χριστέ μου,μνήματι κρυπτόμενον άπνουν τε,και εσκότασεν ο ήλιος το φως.

53. Έκλαιε πικρώςη πανάμωμος μήτηρ σου, Λόγε,ότε εν τω τάφω εώρακεσε τον άφραστον και άναρχον Θεόν.

54. Νέκρωσιν την σηνη πανάφθορος, Χριστέ, σου μήτηρβλέπουσα, πικρώς σοι εφθέγγετο·Μη βραδύνης, η ζωή, εν τοις νεκροίς.

55. Άδης ο δεινόςσυνετρόμαξεν, ότε σε είδεν,ήλιε της δόξης αθάνατε,και εδίδου τους δεσμίους εν σπουδή.

56. Μέγα και φρικτόν,Σώτερ, θέαμα νυν καθοράται!ο ζωής γαρ πέλων παραίτιοςθάνατον υπέστη, ζωώσαι θέλων πάντας.

57. Νύττη την πλευράνκαι ηλούσαι, δέσποτα, τας χείρας,πληγήν εκ πλευράς σου ιώμενοςκαι την ακρασίαν χειρών των προπατόρων.

58. Πριν τον της Ραχήλυιόν έκλαυσεν άπας κατ' οίκον·νυν τον της Παρθένου εκόψατομαθητών χορεία συν τη Μητρί.

14

59. Ράπισμα χειρώνΧριστού δέδωκαν εν σιαγόνι,του χειρί τον άνθρωπον πλάσαντοςκαι τας μύλας θλάσαντος του θηρός.

60. Ύμνοις σου, Χριστέ,νυν την σταύρωσιν και την ταφήν τεάπαντες πιστοί εκθειάζομεν,οι θανάτου λυτρωθέντες ση ταφή.

61. Δόξα ΠατρίΆναρχε Θεέ,συναΐδιε Λόγε και Πνεύμα,σκήπτρα των ανάκτων κραταίωσονκατά πολεμίων, ως αγαθός.

62. Και νυνΤέξασα ζωήν,παναμώμητε αγνή Παρθένε,παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλακαι βράβευσον ειρήνην, ως αγαθή.

63. Άξιον εστίμεγαλύνειν σε τον ζωοδότηντον εν τω σταυρώ τας χείρας εκτείναντακαι συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.

Επιτάφιος Θρήνος - Εγκώμια Στάση Τρίτη

Αι γενεαί πάσαι,ύμνον τη ταφή σουπροσφέρουσι, Χριστέ μου.

Καθελών του ξύλουο Αριμαθαίαςεν τάφω σε κηδεύει.

Μυροφόροι ήλθονμύρα σοι, Χριστέ μου,κομίζουσαι προφρόνως.

Δεύρο πάσα κτίσιςύμνους εξοδίουςπροσοίσωμεν τω Κτίστη.

Ως νεκρός τον ζώντασυν μυροφόροις πάντεςμυρίσωμεν εμφρόνως.

15

Ιωσήφ τρισμάκαρ,κήδευσον το σώματου Χριστού του ζωοδότου.

Ους έθρεψε το μάννα,εκίνησαν την πτέρνανκατά του ευεργέτου.

Ους έθρεψε τω μάννα,φέρουσι τω Σωτήριχολήν άμα και όξος.

Ω της παραφροσύνηςκαι της χριστοκτονίαςτης των προφητοκτόνων!

Ως άφρων υπηρέτηςπροδέδωκεν ο μύστηςτην άβυσσον σοφίας.

Τον ρύστην ο πωλήσαςαιχμάλωτος κατέστη,ο δόλιος Ιούδας.

Κατά τον Σολομώντα,βόθρος βαθύς το στόμαΕβραίων παρανόμων.

Εβραίων παρανόμωνεν σκολιαίς πορείαιςτρίβολοι και παγίδες.

Ιωσήφ κηδεύεισυν τω Νικοδήμωνεκροπρεπώς τον Κτίστην.

Ζωοδότα Σώτερ,δόξα σου τω κράτει,τον Άδην καθελόντι.

Ύπτιον ορώσαη πάναγνός σε, Λόγε,μητροπρεπώς εθρήνει.

Ω γλυκύ μου έαρ,γλυκύτατόν μου τέκνον,που έδυ σου το κάλλος;

16

Θρήνον συνεκίνειη πάναγνός σου μήτηρ,σου Λόγε νεκρωθέντος.

Γύναια συν μύροιςήκουσι μυρίσαιΧριστόν το θείον μύρον.

Θάνατον θανάτωσυ θανατοίς, Θεέ μου,θεία σου δυναστεία.

Πεπλάνηται ο πλάνος,ο πλανηθείς λυτρούταισοφία ση, Θεέ μου.

Προς τον πυθμένα Άδουκατήχθη ο προδότης,διαφθοράς εις φρέαρ.

Τρίβολοι και παγίδεςοδοί του τρισαθλίουπαράφρονος Ιούδα.

Συναπολούνται πάντεςοι σταυρωταί σου, Λόγε,Υιέ Θεού παντάναξ.

Διαφθοράς εις φρέαρσυναπολούνται πάντεςοι άνδρες των αιμάτων.

Υιέ Θεού παντάναξ,Θεέ μου, πλαστουργέ μου,πως πάθος κατεδέξω;

Η δάμαλις τον μόσχονεν ξύλω κρεμασθένταηλάλαζεν ορώσα.

Σώμα το ζωηφόρονο Ιωσήφ κηδεύειμετά του Νικοδήμου.

Ανέκραζεν η κόρηθερμώς δακρυρροούσα,τα σπλάχνα κεντουμένη.

17

Ω φως των οφθαλμών μου,γλυκύτατόν μου τέκνον,πως τάφω νυν καλύπτη;

Τον Αδάμ και Εύανελευθερώσαι Μήτερ,μη θρήνει, ταύτα πάσχω.

Δοξάζω σου, Υιέ μου,την άκραν ευσπλαγχνίαν,ής χάριν ταύτα πάσχεις.

Όξος εποτίσθηςκαι χολήν, οικτίρμον,την πάλαι λύων γεύσιν.

Ικρίω προσεπάγηςο πάλαι τον λαόν σουστύλω νεφέλης σκέπων.

Αι μυροφόροι, Σώτερ,τω τάφω προσελθούσαιπροσέφερόν σοι μύρα.

Ανάστηθι, οικτίρμον,ημάς εκ των βαράθρωνεξανιστών του Άδου.

Ανάστα, ζωοδότα,η σε τεκούσα μήτηρδακρυρροούσα λέγει.

Σπεύσον εξαναστήναιτην λύπην λύων, Λόγε,της σε αγνώς τεκούσης.

Ουράνιαι δυνάμειςεξέστησαν τω φόβωνεκρόν σε καθορώσαι.

Τοις πόθω τε και φόβωτα πάθη σου τιμώσιδίδου πταισμάτων λύσιν.

Ω φρικτόν και ξένονθέαμα, Θεού Λόγε!πως γη σε συγκαλύπτει;

18

Φέρων πάλαι φεύγει.Σώτερ, Ιωσήφ σε,και νυν σε άλλος θάπτει.

Κλαίει και θρηνεί σεη πάναγνός σου μήτηρ,Σωτήρ μου, νεκρωθέντα.

Φρίττουσιν οι νόεςτην ξένην και φρικτήν σουταφήν του πάντων κτίστου.

Έρραναν τον τάφοοι μυροφόροι μύραλίαν πρωί ελθούσαι.

Ειρήνην Εκκλησία,λαώ σου σωτηρίανδώρησαι ση εγέρσει.

Δόξα ΠατρίΩ Τριάς, Θεέ μουΠατήρ, Υιός και Πνεύμα,ελέησον τον κόσμον.

Και νυνΙδείν την του Υιού σουανάστασιν Παρθένε,αξίωσον σους δούλους.

Αι γενεαί πάσαιύμνον τη ταφή σουπροσφέρουσι, Χριστέ μου.