ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΓΗΓΕΝΕΙΣ και ...ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ«Ορκίζομαι να πω την αλήθεια και όλη την αλήθεια», λένε οι μάρτυρες στα δικαστήρια. Και γιατί «όλη» την αλήθεια; Διότι αν πούμε την μισή αλήθεια είναι σαν να λέμε ψέματα! Και μάλιστα, το να λέμε την μισή αλήθεια είναι πιο σατανικό. Διότι, το σχέτο ψέμα εύκολα τα καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, ενώ με τη μισή αλήθεια μπορούν να παραπλανηθούν σχεδόν όλοι!Το κόλπο της μισής αλήθειας το ξέρουν πολύ καλά οι ...δεινόσαυροι των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Γι’ αυτό, ποτέ δεν λένε (σχέτα) ψέματα. Η μισή αλήθεια ...καλύπτει πλήρως την παραπλανητική τους τακτική!Συμβαίνει όμως και οι πιο καλοπροαίρετοι λένε μερικές φορές τη μισή αλήθεια. Για παράδειγμα, διαβάζουμε σε μια εφημερίδα ότι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή κάποιος ή κάποιοι γηγενείς καταφέρονταν εναντίον των προσφύγων, ή ακόμα τους έλεγαν «τουρκόσπορους» κλπ. Αυτό ενέχει μια αλήθεια. Είναι όμως όλη η αλήθεια; Μήπως είναι πολλοστημόριο της αλήθειας; Μήπως, προβάλλοντας αυτό το πολλοστημόριο αλήθειας, υπηρετούμε ένα μεγάλο ψέμα; Μήπως συνέβαινε ότι ακριβώς και σήμερα που δυστυχώς μια ασήμαντη μειοψηφία καταφέρεται εναντίον των προσφύγων (της Συρίας κλπ); Μπορούμε να σταθούμε στη ρατσιστική συμπεριφορά ελαχίστων ακοινώνητων και να αγνοήσουμε τη μαζική λαϊκή συμπαράσταση προς τους δυστυχείς πρόσφυγες; Όχι! Δεν γνωρίζω αν έστω και ένας Ιστορικός έχει καταγράψει τέτοια συμπεριφορά των γηγενών εναντίον των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Και αναφέρω ως παραδείγματα α) την Νεώτερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, του Γ. Ρούσσου και β) την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, της Εκδοτικής Αθηνών: Δεν κάνουν ΟΥΤΕ ΜΝΕΙΑ για αντιθέσεις μεταξύ γηγενών και προσφύγων, θεωρώντας προφανώς ότι τα όποια «επεισόδια» είναι ανάξια λόγου.Και για να πούμε του λόγου του αληθές, οι γηγενείς πρόγονοί μας είναι πολύ-πολύ πιο αξιέπαινοι από εμάς για την συμπαράσταση προς τους πρόσφυγες. Διότι αυτοί τότε, ευρισκόμενοι κάτω από πολύ τραγικότερες οικονομικές συνθήκες, έβλεπαν το κράτος να στρέφει την προσοχή του αποκλειστικά προς τους πρόσφυγες και δικαίως: Οι πρόσφυγες δεν είχαν «πού την κεφαλήν κλίναι», ενώ αυτοί είχαν τουλάχιστον ένα καλύβι να βάλουν το κεφάλι τους και ένα κομμάτι γης για «τον άρτο τον επιούσιο». Και κοντά σε όλα τ’άλλα, ας αναλογιστούμε ότι πολλοί ήταν αυτοί που γύρισαν στην πατρίδα μετά από 10 χρόνια συνεχούς στράτευσης. Σε μερικούς προστέθηκαν και άλλα 1-2 χρόνια αιχμαλωσίας. Τυχεροί! Διότι άλλοι δεν γύρισαν καθόλου. Άφησαν τα κόκαλά τους στην ξένη γη και τις οικογένειές τους έρημες, αν όχι διαλυμένες. Τι εύκολο που είναι σε μας σήμερα να τους κρίνουμε και να τους επικρίνουμε!Μικρό δείγμα της παραπάνω δυστυχίας είναι ο παρακάτω Ξυλοτρονοί (Αγία Παρασκευή Νιγρίτας) που είχαν στρατευθεί στη Μικρά Ασία: Οι Φίτσιος Ευάγγελος και Μανωλούδης Ευάγγελος, γύρισαν στα σπίτια τους μετά από 7 χρόνια στράτευσης (1916-1922), ενώ ο Κολτσιάκης Ιωάννης έλαχε και άλλον ένα χρόνος αιχμαλωσίας. Οι Τσακίρης Θεόδωρος, Ιωάννης Ραμπότας, Νικόλαος Σιάπκας, άφησαν τα κόκαλά τους στη Μικρά Ασία. Οι οικογένειες των δύο πρώτων εξέλειπαν πλήρως. Τα ονόματα και των τριών «κοσμούν» το Ηρώο του χωριού, φωτογραφία του οποίου επισυνάπτεται στην παρούσα ανάρτηση.Υπήρχαν όμως και προκλήσεις από τη μεριά του κράτους: Όταν άρχισε η καταγραφή των «ανταλλαξίμων» εκτάσεων, οι κρατικοί υπάλληλοι (όλοι παλιελλαδίτες) ζητούσαν τίτλους κυριότητας για τα ιδιόκτητα χωράφια. Και είναι αλήθεια ότι επί τουρκοκρατίας εκδίδονταν κιτάπια για κάθε μεταβίβαση γης. Όμως, το 1913 όλα αυτά έγιναν παρανάλωμα του (βουλγαρικού) πυρός. Οι γηγενείς ιδιοκτήτες επικαλούνταν τη μαρτυρία των συγχωριανών τους. Δείτε μια διαμαρτυρία στην εφημ.

Πρόοδος της 30/7/1933: «Οι κάτοικοι του Νέου Σουλίου διαμαρτύρονται διότι δεν αναγνωρίζονται μαρτυρικές καταθέσεις των γηραιοτέρων γηγενών για τα ιδιόκτητα χωράφια τους ενώ γίνονται δεκτές μαρτυρίες προσφύγων για γεγονότα προ 50 ετών. Επίσης, τα συνεργεία ερεύνης δεν αναγνωρίζουν ότι «το μακεδονικόν στρέμμα έχει έκτασιν 2800-3000 μέτρα ...και ουχί δύο δεκαδικά στρέμματα δι’ εν τοιούτον μακεδονικόν».Στα πλαίσια μιας τέτοιας διαδικασίας ένα χωράφι του προπάππου μου (πρώτος κατά σειρά στο παραπάνω Ηρώο) φέρεται μέχρι σήμερα ως «διεκδικούμενο» από το ελληνικό Δημόσιο. Υπήρξαν και χειρότερα: Το μοναδικό οικόπεδο ενός ντόπιου σε πεδινό χωριό των Σερρών θεωρούνταν ...δημόσιο κτήμα μέχρι προ ολίγων ετών!Και όμως, αυτοί οι άνθρωποι συμπαραστάθηκαν στους πρόσφυγες όσο μπορούσαν και έζησαν αρμονικά μαζί τους. Οι ελάχιστοι «προσφυγοφάγοι» της εποχής εκείνης χάθηκαν μέσα στη μηδαμινότητά τους. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω δήλωση του Φίλιππου Δραγούμη, όπως δημοσιεύεται στην ίδια ως άνω εφημερίδα της 4/6/1933: «Η Γεν. Διοίκησις Μακεδονίας και γενικότερον η Κυβέρνησις ...έχει την δύναμιν να εξασφαλίσει την ησυχίαν και την ασφάλειαν των Ελλήνων πολιτών της Θεσσαλονίκης, είτε γηγενείς, είτε πρόσφυγες, είτε Εβραίοι λέγονται ούτοι ... Επιπλέον ...και οι ανήκοντες εις την ιδικήν μας παράταξιν πολίται πρέπει να εννοήσουν, ότι έχομεν κάθε συμφέρον να πείσωμεν τους πρόσφυγας ότι θέλομεν ειλικρινώς το καλόν τους, όπως και πράγματι το θέλομεν, αντιθέτως προς άλλους οι οποίοι πάντοτε τους εξεμεταλλεύθησαν ως εκλογικόν υλικόν. Διά τούτο και εργαζόμεθα ήδη ακαταπονήτως όπως το προσφυγικόν στοιχείον αφομοιωθεί με τους γηγενείς, λείψει κάθε διαφορά μεταξύ αυτών και η ονομασία πρόσφυξ εξαλειφθεί εντελώς από την μνήμην κάθε Έλληνος». Οι ...αιώνιες κομματικές αντιπαραθέσεις γύρω από τον ανθρώπινο πόνο. Ας τις ξεπερνάμε με ψυχραιμία, τουλάχιστον αυτές που ανήκουν στο απώτερο παρελθόν.