ΚΑΙ ΕΧΤΙΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟΚΟΤΟ ΣΠΙΤΙ

Ρόμπερτ Χάινλάιν

Robert Anson Heinlein (1907 - 1988)Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Συχνά αποκαλείται ο «πρύτανις των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας».Tο διήγημα «ΚΑΙ ΕΧΤΙΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟΚΟΤΟ ΣΠΙΤΙ», « And He Built a Crooked House», το έγραψε το 1941. Το διήγημα μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την κ. Ν. Γαρουφαλιά το 1978 και περιέχεται στην συλλογή διηγημάτων του Ρόμπερτ Χάινλάιν «Ζωή και θάνατος» που εκδόθηκε το 1978 (πριν 38 χρόνια), από τις εκδόσεις «Κάκτος».Στην ιστορία χρησιμοποιεί το, γνωστό από τα μαθηματικά, επινόημα του ξεδιπλωμένου υπερκύβου και επεξηγεί τις βασικές έννοιες της «ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΣ» με ευχάριστο και χιουμοριστικό τρόπο.Ένας αρχιτέκτονας από την Καλιφόρνια χτίζει ένα σπίτι με τη μορφή ενός αναπτυγμένου υπερκύβου, με οχτώ κυβικά δωμάτια. Όταν τραντάζει το σπίτι σεισμός, αυτό «διπλώνεται» και σχηματίζει έναν κοίλο υπερκύβο. Δίνει την εντύπωση απλού κύβου, γιατί βρίσκεται στο χώρο μας, στηριγμένος σε μια κυβική του «έδρα» όπως θα φαινόταν στους ανθρώπους του δισδιάστατου χώρου —αν υπήρχαν— σαν τετράγωνο, ένας χαρτονένιος κύβος πάνω στο επίπεδο.-

ΚΑΙ ΕΧΤΙΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟΚΟΤΟ ΣΠΙΤΙ

1Σ΄ όλο τον κόσμο, οι Αμερικανοί θεωρούνται τρελοί.Συνήθως, παραδέχονται τήν κατηγορία σάν βάσιμη,άλλα ρίχνουν το βάρος στην Καλιφόρνια σάν εστία μόλυνσης. Οι Καλιφορνέζοι, γενναιόκαρδα, υποστηρίζουν πώς ή κακή τους φήμη βγαίνει άπό την δραστηριότητα των κατοίκων της περιφερείας του Λός "Αντζελες.Αυτοί πάλι, μέ τή σειρά τους, όταν πιέζονται,παραδέχονται τήν κατηγορία, άλλα εξηγούν βιαστικά: «Φταίει τό Χόλλυγουντ. Δένείναι δικό μας λάθος. Τό Χόλλυγουντ μεγάλωσε».Οί άνθρωποι στό Χόλλυγουντ δέ νοιάζονται: εκεί είναι πού δοξάζονται. Αν ενδιαφέρεται κανείς, τόν πηγαίνουν στό Λώρελ Κάνυον - «εκεί πού φυλάμε τις δύσκολες περιπτώσεις». Οι Κανυονίτες - οι λιοκαμένες γυναίκες καί οί κοντοβράκηδες άνδρες, μόνιμα άπασχολημένοι χτίζοντας καί ξαναχτίζοντας τά κακόγουστα, μισοτελειωμένα σπίτια τους - αντιμετωπίζουν μέ μιά κάποια περιφρόνηση τά ανιαρά εκείνα πλάσματα πού ζούνεκάτω στά διαμερίσματα, καί βαθειά μές στην καρδιά τους φυλάνε σάν κόρη οφθαλμού τήν μυστική γνώση πού αυτοί καί μόνο αυτοί,έχουν γιά τό πώς πρέπει νά ζει κανείς.Η Λεωφόρος Λουκάουτ Μάουνταιν είναι τό όνομαενός διπλανού φαραγγιού πού στρίβει άπό τήν πάνω μεριά τοϋ Λώρελ Κάνυον. Οί αλλοι Κανυονίτες προτιμάνε νά μήν τό αναφέρουν κάν.Στό κάτω κάτω κάποιος πρέπει νά τραβήξει κάποτε τή διαχωριστική γραμμή.Ψηλά στην Λεωφόρο Λουκάουτ Μάουνταιν, στοναριθμό 8775, διασχίζοντας τον δρόμο άπό τό Χέρμιτ, τό αρχικό Χέρμιτ τοϋ Χόλλυγουντ, ζούσε ό Κουίντους Τήλ, διπλωματούχος αρχιτέκτονας.2Ακόμα και ή αρχιτεκτονική τής Νότιας Καλιφόρνιαςείναι διαφορετική. Τά χότ-ντόγκς πουλιούνται άπόμιά μηχανή φτιαγμένη σάν σκυλάκι άπό ένα γιγάντιοχωνί άπό γύψο, ένώ οί φωτεινές επιγραφέςδιαφημίζουν «Κολλήστε τή συνήθεια του χωνιού»άπό τίς οροφές τών κτιρίων πού, σέ ορισμένεςπεριπτώσεις, αναμφισβήτητα θυμίζουν χωνί.Βενζίνη, πετρέλαιο, και δωρεάν χάρτες - δρόμων,διανέμονται κάτω άπό τά φτερά τρικινητηρίωνμεταφορικών αεροπλάνων, ένώ τά εγκεκριμέναάναπαυτήρια, πού ελέγχθηκαν μέ τίς ώρες γιά τήν

άνεση σας, βρίσκονται στην καμπίνα τοϋ ίδιου τουαεροπλάνου. Αυτά τά πράγματα ίσως εκπλήξουν ήδιασκεδάσουν, τόν τουρίστα, άλλα οί ντόπιοι, οίόποιοι περπατούν ακάλυπτοι στον περίφημομεσημεριανό ήλιο τής Καλιφόρνιας τά θεωρούν σάνφυσικά πράγματα.Ό Κουίντους Τήλ έβλεπε τίς προσπάθειες τώνσυναδέλφων του στην αρχιτεκτονική σάνκακόγουστες, άτσαλες, και συνεσταλμένες.«Τί είναι ένα σπίτι;» Ρώτησε ό Τήλ τό φίλο τουΌμηρο Μπέηλη.«Λοιπόν», ό Μπέηλη παραδέχτηκε προσεκτικά,«μιλώντας ανοικτά, πάντοτε θεώρησα τό σπίτι σάν ένα καταφύγιο άπό τή βροχή».«Βλακείες! Είσαι τό ίδιο άσχετος μ' αυτούς.»«Δέν είπα ότι ό ορισμός ήταν πλήρης -»«Πλήρης! Δέν είναι ούτε ακόμη μέ τήν κανονικήέννοια. Από αυτή τήν άποψη Ισως θά έπρεπε νάκαθόμαστε σέ σπηλιές. Αλλά δέν σέ κακολογώ», είπε ό Τήλ μεγαλόψυχα, «δέν είσαι χειρότερος άπόαυτούς πού βρίσκουν πρακτική τήν αρχιτεκτονική.Ακόμη και οι Μοντέρνοι - τό μόνο πού κάνανεείναι ή εγκατάλειψη τού Γουέντινγκ Κέικ Σκούλ,προς χάρη τού Σέρβις Στέσιον Σκούλ, διώξανε τά«φρατζολάκια» και πέσανε σέ μερικά χρώμια, άλλακατά βάθος είναι τόσο συντηρητικοί καιπατροπαράδοτοι, όσο ένα περιφερειακό δικαστήριο.Ο Νιούτρα, ό Σίντλερ, τί έχουν κάνει αυτοί οίαλήτες; Τί έχει κάνει ό Φράνκ Λόϋντ Ράιτ πού δέντδχω κάνει έγώ;»«Προμήθειες» απάντησε ό φίλος του γρήγορα.«Τί, Τί είπες;» σκόνταψε ό Τήλ ατό χείμαρο τώνλέξεων του, παίρνοντας μιά διπλή ανάσα, καιεπαναλαμβάνοντας «Προμήθειες. Σωστό. Καιγιατί; "Επειδή δέν βλέπω ένα σπίτι σάν μιάπαραγεμισμένη σπηλιά; Τό θεωρώ σάν μηχανήζωής, μιά ζωτική μέθοδο, ένα ζωντανό δυναμικόπράγμα, πού αλλάζει μέ τή διάθεση τού ενοίκου -όχι κάποιο νεκρό, στατικό, τεράστιο φέρετρο.»3«Γιατί θά έπρεπε νά παγώνουμε κάτω άπό τίςκατασκευές τών προγόνων μας; Κάθε ανόητος μέλίγες γνώσεις γεωμετρίας μπορεί νά σχεδιάσει ένα οποιοδήποτε σπίτι. Είναι ή στατική γεωμετρία τοϋ Ευκλείδη τά μόνα μαθηματικά;Είμαστε τελείως αφημένοι ατή Θεωρία τού Πικάρ -Βέσσιοτ; Τι λές γιά τά μετρικά συστήματα; - γιά νάμήν πώ τίποτα γιά τίς πλούσιες προτάσεις τηςστερεοχημείας. Δέν υπάρχει θέση στην

αρχιτεκτονική γιά μεταμόρφωση, γιά ανθρωπολογία,γιά δραστήριες κατασκευές;»«Ευλογημένος, έάν γνωρίζω», απάντησε ό Μπέηλη.«Μπορείς νά μιλάς. Είναι σάν νά μου λές γιά τήντέταρτη διάσταση.»«Και γιατί όχι; Γιατί θά έπρεπε νά περιορίσουμε τουςεαυτούς μας στό...» Σταμάτησε και αφαιρέθηκε.«Όμηρε, νομίζω ότι είπες ποάγματι κάτι. Στό κάτωκάτω γιατί όχι; Σκέψου τήν απέραντη ποικιλίαπροσφοράς και συγγένειας στις 4 διαστάσεις. Τισπίτι! τί σπίτι» - Στάθηκε ήρεμος, μέ τά ξέθωραγουρλωτά μάτια του, ανοιγοκλείνοντας τα σκεφτικά.Ο Μπέηλη τόν πλησίασε καί σκούντησε τό χέρι του«Ξύπνα. Τί στην οργή μιλάς γιά 4 διαστάσεις; δένμπορείς νά καρφώσεις εκεί.» Ό Τήλ τόν έσπρωξε.«Βέβαια. Βέβαια Ό χρόνος είναι ή τέταρτηδιάσταση, όπως μήκος, πάχος καί πλάτος. Μέοικονομία υλικών καί ευκολία παρασκευών δέν θάμπορούσες νά τό καταφέρεις. Γιά νά μήν πώ τίποταγιά τό κέρδος εδαφικού χώρου - θά μπορούσες νάβάλεις ένα σπίτι 8 δωματίων στό χώρο πού τώραπιάνει ένα σπίτι ενός δωματίου. Σάν μιά τετρακτίνα».«Τί είναι ή τετρακτίς;»«Δέν πήγες σχολείο; Ή τετρακτίς είναι έναςύπερκύβος, ένας τετραγωνικός δάκτυλος μέ 4διαστάσεις, όπως ένας κύβος έχει τρεις καί ένατετράγωνο δύο. Νά, θά σού δείξω». Ό Τήλ πήγεστην κουζίνα τού σπιτιού του καί επέστρεψε μέ ένακουτί οδοντογλυφίδες τίς όποιες έχυσε στό τραπέζι,σπρώχνοντας τά ποτήρια καί ένα σχεδόν άδειοΟλλανδέζικο μπουκάλι Τζιν. «Χρειάζομαι λίγηπλαστελίνη. Είχα λίγη τήν περασμένη εβδομάδα.»"Εψαξε σ' ένα συρτάρι ενός γεμάτου γραφείου,πού γέμιζε τή γωνία της τραπεζαρίας του καίξαναφάνηκε μέ μιά μάζα πηλού. «Εδώ έχει λίγη.»«Τί πρόκειται νά κάνεις;»«θά σού δείξω». Ό Τήλ έκοψε μικρές μάζες πηλούκαί σχημάτισε μπάλες σάν αρακά. "Εβαλεοδοντογλυφίδες σέ 4 άπό αυτά καί τά αγκίστρωσεμαζί σέ ένα τετράγωνο «Νά! Αυτό είναι ένατετράγωνο.»«Πολύ φανερό.»4«Ενα άλλο σάν καί αυτό, τέσσερις ακόμηοδοντογλυφίδες, καί κάνουμε έναν κύβο.» Οι οδοντογλυφίδες ήταν τώρατοποθετημένες ατό σκελετό ενός κυβικού κουτιού,μέ τα κομμάτια τού πηλού νά συγκρατούν ένανάλλο κύβο σάν τό πρώτο, και οι δυο τους νά είναι

δύο πλευρές της τετρακτίνας.Ο Μπέηλη άρχισε νά τόν βοηθά κάνοντας τάδεύτερα μπαλλάκια άπό πηλό γιά τό δεύτερο κύβο,άλλα ξέφυγε άπό τό συναίσθημα αφής τούεύκολόχρηστου πηλού καί άρχισε νά εργάζεται καινά τό δουλεύει μέ τά χέρια του.«Κύττα» είπε κρατώντας τό έργο του, μιάμικροσκοπική φιγούρα. «Μοιάζει μέ τήν ΤζίπσυΡόουζ Λή.»«Μοιάζει περισσότερο μέ Γαργαντούα θά' πρεπε νάσού κάνει μήνυση. Τώρα πρόσεξε: Ανοίγεις μιάγωνιά τού πρώτου κύβου, τοποθετείς τό δεύτεροκύβο στή γωνία καί κατόπιν κλείνεις τή γωνία. Μετάπαίρνεις ακόμη οκτώ οδοντογλυφίδες, ενώνεις τόνπάτο τού πρώτου κύβου μέ τόν πάτο τού δεύτερου,μέ τόν ίδιο τρόπο.» Τό έκανε γρήγορα καθώςμιλούσε.«Τί υποτίθεται δτι είναι», ρώτησε έκπληκτος όΜπέηλη.«Αυτό είναι ή τετρακτίς, οκτώ κύβοι πούσχηματίζουν τίς πλευρές ενός κύβου σέ 4διαστάσεις.»«Μού φαίνεται περισσότερο σάν γατοφωλιά. "Εχειςβάλει μόνο δύο κύβους. Πού είναι οι άλλοι έξη;»«Χρησιμοποίησε τή φαντασία σου άνθρωπε μου.θεώρησε τήν κορυφή τού πρώτου κύβου σέ σχέσημέ τήν κορυφή τού δεύτερου: αυτός είναι ό κύβοςΝο 3. Κατόπιν τά δύο κάτω τετράγωνα, έπειτα τίςμπροστινές πλευρές τού κάθε κύβου, τις πίσω, τήδεξιά, τήν αριστερή - οκτώ κύβοι.» Τού τό έδειξε.«Ναι τους βλέπω. Αλλά ακόμη δέν είναι κύβοι είναικάτι σάν πρίσματα. Δέν είναι τετράγωνοι, είναιλοξοί.»«Είναι ακριβώς όπως τά βλέπεις, προοπτικά."Εάνσχεδιάσεις μιά εικόνα ενός κύβου σέ ένα χαρτί τάπλευρικά τετράγωνα θά ήταν προς τά πλάγια, δένθά ήταν; Αυτή είναι προοπτική. "Οταν κυττάς μιάτετραδιάστατη εικόνα, σέ τρεις διαστάσεις φυσικάφαίνεται αλλόκοτο. 'Αλλά αυτοί είναι όλοι κύβοι,ακριβώς οι ίδιοι».«Ίσως γιά σένα φίλε, άλλα φαίνονται αλλόκοτοι γιάμένα.» Ό Τήλ αγνόησε τίς αντιρρήσεις καί συνέχισε.«Τώρα θεώρησε αυτό σάν σκελετό ενός σπιτιού μέοκτώ δωμάτια: υπάρχει ένα δωμάτιο στό ισόγειο -γιά εργαστήριο, εργαλεία καί γκαράζ." Υπάρχουν έξηδωμάτια πού ξεδιπλώνονται στό επόμενο πάτωμα:Λίβινγκ ρούμ, τραπεζαρία, μπάνιο, κρεβατοκάμαρες, κ.λ.π. Και πάνω στην κορυφή, τελείως κλεισμένο μέ παράθυρο στίς τέσσερις πλευρές, το στούντιο. Νά! Πώς σοϋ φαίνεται;»

5«Μου φαίνεται δτι ή μπανιέρα κρέμεται άπό τόταβάνι τοϋ λίβινγκ-ρούμ. Αυτά τά δωμάτια εϊναιδιαρρυθμισμένα σαν χταπόδι.»«Μόνο προοπτικά, μόνο προοπτικά. Νά θά τό κάνωμέ άλλο τρόπο γιά νά τό δεϊς.» Αυτή τή φορά ό Τήλέκανε ένα κύβο άπό ολόκληρες οδοντογλυφίδες,έπειτα έκανε έναν άλλο άπό μισές καί τόντοποθέτησε ακριβώς στο κέντρο τοϋ πρώτουακουμπώντας τίς γωνίες τοΰ μικρού κύβου στούμεγάλου, μέ μικρά κομμάτια άπό οδοντογλυφίδες.«Τώρα - ό μεγάλος κύβος είναι τό ισόγειο, ό μικρός,μέσα, είναι τό στούντιο στό πάνω πάτωμα. Οι έξηκύβοι πού τους ενώνουν εϊναι τά λίβινγκ-ρούμ.Βλέπεις;»Ό Μπέηλη εξέτασε τό σχήμα, έπειτα κούνησε τόκεφάλι του. «Δέν βλέπω παρά δυό κύβους, έναμεγάλο και ένα μικρό. Αυτά τά άλλα έξη πράγματαφαίνονται σαν πυραμίδες αυτή τή φορά, καί δχιπρίσματα, άλλα σίγουρα δέν είναι κύβοι.»«Βέβαια - βέβαια, τά βλέπεις άπό άλλη γωνία.Μπορείς νά τό καταλάβεις;»«Λοιπόν, ίσως. Άλλα αυτό τό δωμάτιο στό κέντροεκεί; Είναι τελείως περικυκλωμένο άπό μεσότοιχους.Νόμισα πώς είπες ότι είχε παράθυρα στίς 4πλευρές.»«Έχει, μόνο φαίνεται περικυκλωμένο. Αυτή είναι ήμεγάλη ιδέα γιά ένα τετρακτινικό σπίτι: πλήρηςεξωτερική εμφάνιση γιά κάθε δωμάτιο. Ακόμα, κάθετοίχος εξυπηρετεί δύο δωμάτια, καί ένα σπίτι οκτώδωματίων, απαιτεί θεμέλια γιά ένα μόνο δωμάτιο.Είναι επαναστατικό.»«Αυτό στό μυαλό σου. Είσαι ανόητος φίλε; δένμπορείς νά χτίσεις ένα τέτοιο σπίτι. Αυτό τόεσωτερικό δωμάτιο είναι εσωτερικό καί έτσιπαραμένει.»Ο Τήλ κύτταξε τό φίλο του μέ συγκρατημένη οργή.«"Ανθρωποι σάν καί σένα κρατούν τήναρχιτεκτονική σέ αυτά τά επίπεδα. Πόσεςτετράγωνες πλευρές έχει ένας κύβος;»«Έξη.»«Πόσες άπό αυτές είναι μέσα;»«Καμμιά τους. "Ολες είναι άπ' έξω.»«Εντάξει. Τώρα άκουσε: Μιά τετρακτίνα έχει οκτώ κυβικές πλευρές, όλες άπ' έξω.6Παρακολούθησε με τώρα. θά ανοίξω ένακουτί γιά νά γίνει επίπεδο. Μ' αυτό τόν τρόπο θάδεις και τους οκτώ κύβους.» Δουλεύοντας πολύ

γρήγορα, κατασκεύασε 4 κύβους, τοποθετώνταςτους τόν ένα πάνω στον άλλο, σάν ένα ετοιμόρροποπύργο. Κατόπιν έφτιαξε άλλους τέσσερις άπό τιςτέσσερις εμφανισμένες φάτσες του δευτέρουκύβου. Ή κατασκευή ταλαντεύθηκε λίγο κάτω άπότά χαλαρά δεσίματα τοϋ πηλού, καθώς οι τέσσεριςέπί πλέον κύβοι κολλήσανε σέ τέσσερις διευθύνσεις.«Τό βλέπεις, τώρα; Ακουμπάει στό ισόγειο, οιεπόμενοι έξη κύβοι είναι τά καθημερινά δωμάτια καιέκεϊ είναι τό στούντιο σου, στην κορυφή.»Ό Μπέηλη τό παρατήρησε προσεχτικότερα άπό τάάλλα σχέδια. «Επιτέλους, τό καταλαβαίνω. Λές δτικι αυτό είναι τετρακτίνα;»«Αυτή είναι μιά τετρακτίνα ξεδιπλωμένη σέ τρεις διαστάσεις. Γιά νά τήν ξαναενώσεις, συμμαζεύεις τόν πάνω κύβο στον κάτω, διπλώνεις εκείνους τους πλαϊνούς κύβους έως ότου συναντούν τόν πάνω κύβο και νά το. Τό κάνεις όλο αυτό, διπλώνοντας μέσα άπό μιά τέταρτη διάσταση,φυσικά. Δέν διαστρέφεις κανέναν άπό τουςκύβους, ούτε τους διπλώνεις τόν ένα μέσα στονάλλο»Ό Μπέηλη μελέτησε τόν τρεμάμενο σκελετόκαλύτερα. «Κύττα έδώ», είπε τελικά, «γιατί δέν τόαφήνεις χωρίς νά τό διπλώσεις στήν τέταρτηδιάσταση; Ούτε και μπορείς έξ άλλου νά κτίσεις ένασπίτι σάν αυτό».«Τϊ εννοείς δέν μπορώ; Είναι ένα απλό μαθηματικόπρόβλημα-».«Ησύχασε. "Ισως είναι απλό στά μαθηματικά, άλλαδέν θά μπορούσες νά πραγματοποιήσεις τά σχέδιασου ποτέ. Δέν υπάρχει τέταρτη διάσταση, ξέχασετο. Αλλά αυτό τό είδος σπιτιού - ίσως έχει μερικάπλεονεκτήματα».Ο Τήλ μελέτησε τό μοντέλο «Χμ.- ίσως είπες κάτι.θά μπορούσαμε νά είχαμε τά ίδια δωμάτια και θάοικονομούσαμε τόν Ίδιο εδαφικό χώρο. Ναι, καιθά μπορούσαμε νά τοποθετήσουμε αυτό τόκεντρικό πάτωμα σέ σχήμα σταυρού Β.Α., Ν.Δ. καικ.λ.π. ώστε κάθε δωμάτιο νά έχει φως όλο τό.εικοσιτετράωρο. Αυτοί οι κεντρικοί άξονες δίνουνμόνοι τους κεντρική θέρμανση, θά βάλουμε τήντραπεζαρία ΒΑ. και τήν κουζίνα Ν.Α. και μεγάλαθεαματικά παράθυρα σέ κάθε δωμάτιο. Εντάξει,"Ομηρε, θά τό κάνω. Πού θέλεις νά στό κτίσω;»«Ένα λεπτό! "Ενα λεπτό! Δέν είπα ότι θά τό έχτιζεςγιά μένα-»«Και βέβαια. Γιά ποιόν άλλο; Ή γυναίκα σου θέλειένα νέο σπίτι; αυτό είναι.»7

« Αλλά ή Κα Μπέηλη θέλει ένα Γεωργιανό, σπίτι-»«Τι ιδέα! Οι γυναίκες δέν ξέρουν τι θέλουν.»«Αυτή ξέρει.»«Τι αναχρονιστική ιδέα πού έβαλε ατό κεφάλι της.Οδηγεί καινούργιο αυτοκίνητο, έτσι δέν είναι;Ντύνεται μέ τήν τελευταία μόδα. Γιατί θά ήθελε νάζήσει σέ σπίτι του 18ου αιώνα; Αυτό τό σπίτι θάείναι πιό εξελιγμένο καί από τά φετινά μοντέλα, θάείναι τό θέμα της πόλης.»«Πρέπει νά τό συζητήσω μαζί της.»«Τίποτα, θά της κάνουμε έκπληξη. Πάρε ακόμη έναποτό.»«Ή Κα Μπέηλη καί γώ πάμε αύριο στόΜπαίηκερσφηλντ. Ή εταιρεία ανοίγει κανό δυόπηγάδια αύριο.»« Ανοησίες. Αυτή είναι ή ευκαιρία πού θέλω. θάείναι μιά έκπληξη γι' αυτήν όταν γυρίσεις. Μπορείςνά μου υπογράψεις μιά επιταγή ακριβώς τώρα καί οιανησυχίες σου περνάνε.»«Δέν θά πρέπει νά κάνω κάτι τέτοιο χωρίς νά τήνσυμβουλευτώ. Δέν θά της αρέσει.»«Καλά, ποιος φοράει παντελόνια στό σπίτι σας;»Ή επιταγή υπογράφτηκε πρίν τελειώσει τό μισόμπουκάλι.Τά πράγματα γίνονται γρήγορα στήν Ν. Καλιφόρνια.Τά συνηθισμένα σπίτια χτίζονται συνήθως σ' έναμήνα. Κάτω άπό τήν παθιασμένη επίβλεψη τού Τήλτό τετρακτινικό σπίτι ανεγέρθηκε προς τόν ουρανό,σέ μέρες αντί σέ βδομάδες, καί τό σταυροειδέςδεύτερο πάτωμα προεξείχε προς τίς τέσσερις γωνίες τού κόσμου.Συνάντησε μερικές δυσκολίες στην αρχή μέ τους επιθεωρητές γι' αυτά τά τέσσερα δωμάτια, άλλα χρησιμοποιώντας δυνατά δοκάρια καί πληρώνοντας, τους έπεισε γιά τήν ορθότητα τής μηχανικής του.Αφού συνεννοήθηκε, ό Τήλ πήγε στην κατοικία τώνΜπέηλη τό πρωί τής άλλης μέρας πού έπιστρέψανεστην πόλη. Αυτοσχεδίασε μέ τό κλάξον του. ΟΜπέηλη έβγαλε τό κεφάλι του άπό τήν εξώπορτα.«Γιατί δέ χρησιμοποιείς τό κουδούνι;»«Πολύ αργό,» απάντησε χαρούμενα ό Τήλ. «Είμαιάνθρωπος τής δράσης. Είναι ή Κα Μπέηλη έτοιμη;"Α! Μάλιστα, Κα Μπέηλη. Καλώς ορίσατε! Μπήτεμέσα. Σας έχουμε κάποια έκπληξη.»«Ξέρεις τόν Τήλ», είπε ό Μπέηλη αμήχανα. Ή ΚαΜπέηλη αναστέναξε. «Τόν ξέρω. θά πάμε μέ τόδικό μας αμάξι, Όμηρε.»«Βεβαίως αγάπη μου».8«Ωραία ιδέα», συμφώνησε ό Τήλ, «είναι πιό δυνατό

άπό τό δικό μου, θά φθάσουμε γρηγορότερα, θάοδηγήσω έγώ, ξέρω τό δρόμο». Πήρε τά κλειδιάάπό τό Μπέηλη, κάθισε στό κάθισμα του οδηγού καιέβαλε μπροστά τή μηχανή πριν ή Κα Μπέηληπρολάβει νά αντιδράσει.«Μήν ανησυχείτε γιά τό οδήγημα μου», βεβαίωσετήν Κα Μπέηλη, γυρνώντας τό κεφάλι του πίσω,καθώς όρμησε μέ τό δυναμικό αμάξι προς τήνλεωφόρο καί κατευθύνθηκε στό ΣάνσετΜπουλεβάρ. «είναι θέμα έλεγχου καί δύναμης, μιάδυναμική μέθοδος - Δέν είχα ποτέ σοβαρόατύχημα».«Δέν θά έχεις παρά μόνο ένα», είπε πικρά. «Σέπαρακαλώ κρατάς τά μάτια σου στην κίνηση;»Προσπάθησε νά τής εξηγήσει ότι μιά κατάστασησυνωστισμού ήταν θέμα, όχι ματιού, άλλαπροαίσθησης, πορείας, ταχύτητας καί πιθα-νότητας, άλλα ό Μπέηλη τόν έκοψε γρήγορα.«Πού είναι τό σπίτι Κούϊντους;»«Σπίτι;» ρώτησε ή Κα Μπέηλη ύποπτα. «Τί είναιαυτά γιά σπίτι, Όμηρε; Έκανες τίποτα χωρίς νάμοϋ τό πείς;»Ό Τήλ τή διέκοψε μέ διπλωματικό τρόπο. «Βέβαια,είναι ένα σπίτι Κα Μπέηλη. Καί τί σπίτι! Είναι μιάέκπληξη γιά σάς άπό ένα αφοσιωμένο σύζυγο.Περιμένετε νά τό δείτε-»«θά περιμένω», συμφώνησε βλοσυρά. «Τί ρυθμούείναι;»«Είναι καινούργιος ρυθμός. Κάτι προοδευτικό.Πρέπει νά τό δείτε γιά νά τό εκτιμήσετε. Καί έδωπού τά λέμε», συνέχισε γρήγορα γιά νά αποφύγειδιακοπή «δέν αισθανθήκατε τό σεισμό χθες τήνύχτα;»«Σεισμό; Ποιο σεισμό; "Ομηρε έγινε κανέναςσεισμός;»«Ένας μικρός» συνέχισε ο Τήλ, «γύρω στις 2 π.μ.Εάν δέν ήμουν ξύπνιος δέν θά τόν ένοιωθα.»Ή Κα Μπέηλη φώναξε «Ά, αυτή ή απαίσια χώρα. Τόάκουσα αυτό, "Ομηρε μπορούσαμε νά είχαμεσκοτωθεί ατά κρεβάτια μας καί δέν θά τό μαθαίναμεποτέ. Γιατί σ' άφησα κάποτε νά μέ πείσεις νάαφήσουμε τήν 'Αιόβα;»«Άλλα αγαπητή μου», διαμαρτυρήθηκε, «έσύήθελες να 'ρθοϋμε στην Καλιφόρνια, δέν σοϋάρεσε τό Ντέ Μόινς».«Δέν χρειαζόταν νά τό αναφέρεις» είπε σταθερά.«Είσαι άνδρας, θά έπρεπε νά προλαβαίνεις τέτοιαπράγματα. Σεισμός!»«Αυτό είναι ένα άπό τά πράγματα πού δέν

χρειάζεται νά ανησυχείτε στό νέο σας σπίτι, ΚαΜπέηλη», είπε ό Τήλ. «Είναι τελείως αντισεισμικό, κάθε μέρος του είναι σέ μιά τέλεια δυναμική ισορροπία μέ τό άλλο μέρος.»9«Λοιπόν τό ελπίζω. Πού είναι αυτό τό σπίτι;»«Ακριβώς μετά τή στροφή. Φαίνεται λίγο τώρα.»Μιά μεγάλη ταμπέλα σαν βέλος έγραφε μέ γράμματα, μεγάλα και φωτεινά, ακόμη και γιά τήν Καλιφόρνια.ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ !!!- ΚΟΛΟΣΙΑΙΟ - ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ -- ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ -Δείτε Πώς θά Ζήσουνε Τά Εγγόνια σας!Αρχιτέκτων Κ. Τήλ.«Φυσικά αυτό θά κατέβει», συμπλήρωσε βιαστικά,παρατηρώντας τήν έκφραση της, «μόλιςμετακομίσετε». Έστριψε τή γωνία και έφερε τό αμάξι μπροστά στο σπίτι του Μέλλοντος. «Βουαλά.»Παρατήρησε τό πρόσωπο τους περιμένονταςαντιδράσεις.Ο Μπέηλη κυτταξε αμήχανος, ή Κα Μπέηλη μέφανερή δυσφορία. Είδανε μιά απλή κυβική μάζα, μέ πόρτες και παράθυρα άλλα χωρίς άλλεςαρχιτεκτονικές αρετές, άσε πού ήταν διακοσμημένομέ πολύπλοκα μαθηματικά σχήματα. «Τήλ» ρώτησεαργά ό Μπέηλη. «Τί έχεις κάνει;»Ό Τήλ έστρεψε τό βλέμμα του, άπό τά πρόσωπατους, στό κτίριο. "Ελειπε ό τρελλός πύργος μέ τάδωμάτια τοϋ δευτέρου ορόφου. Δέν έδειχνε κανέναίχνος άπό τά επτά δωμάτια πάνω άπό τό ισόγειο.Τίποτα δέν είχε μείνει έκτος άπό τό μοναδικόδωμάτιο πού βρισκόταν στό θεμέλια. «Χίλιοιδιάβολοι», φώναξε, «Μέ κλέψανε!» "Αρχισε νάτρέχει.'Αλλά τίποτα. Μπρος ή πίσω ήταν τό ίδιο πράγμα, τάάλλα επτά δωμάτια είχαν εξαφανιστεί, είχαν χαθείτελείως. Ο Μπέηλη έτρεξε μαζί του και τού έπιασετό χέρι. «'Εξηγήσου! Τί σου κλέψανε; Τί είναι αυτόπού έχτισες; Δέ μοιάζει μέ τή συμφωνία μας.»«Όχι. Τό έχτισα όπως τό είχαμε ακριβώς σχεδιάσει,ένα σπίτι οκτώ δωματίων σέ σχήμα ανεπτυγμένηςτετρακτίνας. Μέ σαμποτάρισαν, Αυτό είναι! Ζήλεια!Οι άλλοι αρχιτέκτονες στην πόλη δέν θάτολμούσανε νά μ' αφήσουνε νά τελειώσω αυτή τήδουλειά, τό ήξεραν ότι θά τους έσβηνα όταν θάτελείωνα.»«Πότε ήσουν έδώ τελευταία φορά;»«Χθες τό απόγευμα.»«Ήταν εντάξει;»10

«Ναι. Μόλις είχανε τελειώσει οι κηπουροί.» ΟΜπέηλη κύτταξε γύρω του. «Δέν καταλαβαίνω πώςεπτά δωμάτια μπορούσαν νά ξεμονταρισθοϋν καινά μεταφερθούν μακρυά άπό εκεί σέ μιά μόνονύχτα χωρίς νά καταστρέψουν τόν κήπο.»Ό Τήλ κύτταξε και αυτός γύρω του. «Πράγματι. Δένκαταλαβαίνω.»Ή κυρία Μπέηλη ήρθε μαζί τους.«Λοιπόν; λοιπόν; Διασκεδάζουμε; Πάντως μιά πούήρθαμε,"Ομηρε, μπορούμε νά ρίξουμε μιά ματιά,άλλα σέ προειδοποιώ, δέν πρόκειται νά μ' αρέσει.»«"Ας τό κοιτάξουμε», συμφώνησε ό Τήλ, βγάζονταςένα κλειδί άπό τήν τσέπη του και ανοίγοντας τήνεξώπορτα. «Μπορεί νά καταλάβουμε τι συνέβη.»Τό χώλλ ήταν τέλεια διαρυθμισμένο, τάδιαχωριστικά πού τό χώριζαν άπό τό γκαράζ ήτανπίσω, επιτρέποντας τους νά δούνε τό εσωτερικόδιαμέρισμα. «Αυτό φαίνεται εντάξει» παρατήρησε όΜπέηλη. «"Ας πάμε στην οροφή, νάπροσπαθήσουμε νά δούμε τί συνέβη. Πού είναι οίσκάλες; Τις κλέψανε και αυτές;»«"Ω! όχι» απάντησε ό Τήλ. «Κύτταξε-» Πάτησε ένακουμπί κάτω άπό τόν ήλεκτροδιακόπτη, ένα άνοιγμαστό ταβάνι παραμέρισε και μιά σκάλα πέταξεχαριτωμένα προς τά κάτω κάτι σκαλοπάτια, χωρίςθόρυβο. Τά ενισχυμένα μέρη ήταν άπό παγερόασήμι και ντουραλουμίνιο, τά σκαλιά και τάχερούλια άπό πλαστικό. Ο Τήλ γρύλλισε σάν παιδίπού μόλις έχει πετύχει ένα τρυκ μέ τά χαρτιά, ένώ ήΚα Μπέηλη μαλάκωσε αισθητά.Ήταν όμορφο.«Ωραίο κόλπο.» παραδέχθηκε ό Μπέηλη. «"Ομως δέφαίνεται νά πηγαίνη πουθενά-»«Ά! αυτό-» είπε ό Τήλ. «Τό κάλυμμα ενώνεταικαθώς πλησιάζεις τήν κορυφή. Φανερά ανοίγματασκαλιών είναι αναχρονιστικά. Έλα». Οπως προείπε,τό κάλυμμα τών σκαλιών έφυγε καθώς ανέβηκανστην κορυφή, άλλα όχι, όπως περίμεναν, στό ταβάνιενός μοναδικού δωματίου. Βρήκαν τόν εαυτό τουςστό κέντρο ενός άπό τά πέντε δωμάτια πούαποτελούσαν τό δεύτερο πάτωμα της αρχικήςκατασκευής.Γιά πρώτη φορά στή ζωή του, ό Τήλ δέν είχε τίποτανά πει. Ο Μπέηλη τόν άκουσε νά μασούλα τό πούροτου. "Ολα ήταν τέλεια. Μπροστά τους, άπό τήνανοιχτή πόρτα και τό ήμιδιάφανο χώρισμα ήταν ήκουζίνα, ένα όνειρο, όλα στην εντέλεια, όπως τήνονειρεύεται ένας μαιτρ τής μαγειρικής. Στ' αριστεράή τυπική, άλλα χαρωπή και ζεστή, τραπεζαρία πού

περίμενε καλεσμένους μέ τά έπιπλα στή σειράπαρατεταγμένα στό πάτωμα.11Ο Τήλ ήξερε, πριν στρέψει τό κεφάλι του, ότι τόσχεδιαστήριο καί τό άναπαυτήριο θα βρισκόταν σεμιά εξίσου αληθινή άν καί απίθανη θέση.«Λοιπόν, πρέπει νά παραδεχτώ ότι αυτό είναιευχάριστο», παραδέχτηκε ή Κα Μπέηλη, «καί ήκουζίνα είναι τρομερά ωραία - άν καί ποτέ δένυπέθεσα άπό τό εξωτερικό του ότι αυτό τό σπίτιείχε τόσα πολλά δωμάτια στον πάνω όροφο. Φυσικάμερικές αλλαγές πρέπει νά γίνουν. Αυτό τό σκρίνιοπ.χ. έάν τό μετακινήσουμε έδώ καί βάλουμε τόγραφείο εκεί-»«Συμμαζέψου Ματίλντα», τή διέκοψε ό Μπέηληαπότομα. «Τι τό κάνεις αυτό Τήλ;»«Γιατί "Ομηρε Μπέηλη; Ή ίδια ή ίδ...»«Ηρέμησε είπα. Λοιπόν Τήλ;»Ό αρχιτέκτονας μετακίνησε τό σώμα του.«Φοβάμαι νά τό πώ. Ας συνεχίσουμε».«Πώς;»«Έτσι». Ακούμπησε ένα άλλο κουμπί: Ένα πιόσκουρόχρωμο ταίρι τής μαγικής γέφυρας πού τουςανέβασε πάνω, τους μετέφερε στό επόμενοπάτωμα. Μπήκαν μέσα, η Κα Μπέηλη έμεινεπίσω, καί βρέθηκαν σέ μιά κύρια κρεβατοκάμαρα. Οισκιές είχαν φύγει όπως στό κάτω πάτωμα, άλλα τόγλυκό φώς άναψε αυτόματα.' Ο Τήλ ενεργοποίησεαμέσως ένα άλλο κουμπί πού έλεγχε μιά άλληπτυσσόμενη σκάλα καί μπήκαν γρήγορα στότελευταίο πάτωμα, τό στούντιο.«Κύττα, Τήλ,» πρότεινε ό Μπέηλη όταν βρήκε τήνανάσα του», μπορούμε νά πάμε. στην οροφή πάνωάπό αυτό τό δωμάτιο; Τότε θά μπορούσαμε νάκυττάξουμε γύρω.»«Βέβαια, είναι ένα παρατηρητήριο». Ανέβηκαν μιάτέταρτη πτυσσόμενη σκάλα, άλλα όταν τό άνοιγμα,άνοιξε γιά νά δούνε τήν επιφάνεια γύρω,βρέθηκαν, όχι στην ταράτσα, άλλα στό ισόγειοδωμάτιο άπ' όπου είχαν μπει στό σπίτι.Ο Μπέηλη πρασίνισε, «Διάβολε»,φώναξε, «αυτό τόμέρος είναι στοιχειωμένο. Πάμε νά φύγουμε άπόέδώ. Βουτώντας τή γυναίκα του άνοιξε διάπλατατήν πόρτα καί ρίχτηκαν έξω.0 Τήλ ήταν πολύ απασχολημένος γιά νά ενοχληθείάπό τήν αναχώρηση τους. Υπήρχε κάποιααπάντηση γιά όλα αυτά, μιά άπάντηση τήν οποίαδέν πίστευε. 'Αλλά αναγκάστηκε νά σταματήσει τίςσκέψεις του άπό κάτι δυνατές κραυγές άπό κάπου

πάνω άπό αυτόν.12Ανέβηκε πάνω. Ο Μπέηλη ήταν στό κεντρικόδωμάτιο, πάνω άπό τήν Κα Μπέηλη πού είχελιποθυμήσει. Ο Τηλ βλέποντας τήν κατάσταση,πήγε στο μπαρ και έχυσε τρία δάκτυλα μπράντυ σέένα ποτήρι καί τό έδωσε στό Μπέηλη, «Νά - αυτόθά τήν συνεφέρει.»Ο Μπέηλη τό ήπιε.«Ήταν γιά τήν Κα Μπέηλη» είπε ό Τήλ.«Μήν ξεφεύγεις», κροτάλισε ό Μπέηλη. «Φέρτειςένα άλλο» Ο Τήλ έπιφυλάχτηκε νά βάλει ένα γιά τόνεαυτό του, πριν γυρίσει μέ ένα άλλο γιά τή γυναίκατου φίλου του. Τή βρήκε νά ανοίγει τά μάτια της.«Ορίστε Κα Μπέηλη, αυτό θά σας κάνει νάαίσθανθήτε καλύτερα. Τώρα πείτε μου τίσυνέβη», ρώτησε ό Τήλ. «Νόμισα ότι είχατε φύγειεσείς οι δύο.»«Μάλιστα - βγήκαμε άπό τήν εξώπορτα καίβρεθήκαμε έδώ πάνω.»«Στό διάβολο! Χμ - περίμενε ένα λεπτό». Ο Τήλμπήκε στό άναπαυτήριο. Εκεί είδε ότι τό μεγάλοθεαματικό παράθυρο, στό τέλος του δωματίου,ήταν ανοιχτό. Κύτταξε προσεκτικά. Ατένισε, όχι τήνπεδιάδα τής Καλιφόρνιας, άλλα μέσα, τό ίσόγειο - ήένα λογικά πανομοιότυπο. Δέν είπε τίποτα, άλλαπήγε πίσω στή σκάλα, τήν οποία είχε αφήσειανοιχτή, καί κύτταξε κάτω. Τό ισόγειο βρισκότανεακόμη στή θέση του. Κατά κάποιον τρόπο τάκατάφερνε νά βρίσκεται σέ δυό διαφορετικά μέρη τήν ίδια στιγμή σέ διαφορετικά επίπεδα.Ξαναγύρισε στό κεντρικό δωμάτιο καί κάθησεαπέναντι άπό τόν Μπέηλη σέ μιά βαθειά χαμηλήκαρέκλα καί τόν κύταξε μέσα άπό τά αναδιπλωμέναπόδια του. «"Ομηρε», είπε σάν χαμένος, «ξέρεις τίσυνέβη;»«"Οχι δέν ξέρω - άλλα, έάν δέν τό βρω, πρέπει νάγίνει κάτι καί πολύ σύντομα μάλιστα!»«Ομηρε, αυτό είναι δικαίωση των θεωριών μου.Αυτό τό σπίτι είναι πράγματι μιά τετρακτίνα».«Γιά ποιο πράγμα μιλάει "Ομηρε;»«Περίμενε Ματίλντα. "Ελα Τηλ, αυτό είναιγελοίο. "Εκανες μερικά τεχνάσματα έδώ καί δέν θάτό πίστευα - τρομάζοντας τήν Κα Μπέηλη μέχριλιποθυμίας καί κάνοντας με νευρικό. Τό μόνο πούθέλω είναι νά φύγω άπό έδώ δίνοντας ένα τέλοςστις πόρτες - παγίδες σου καί τά ανόητα αστεία».«Μίλα γιά τόν εαυτό σου "Ομηρε» διέκοψε ή ΚαΜπέηλη. «Εγώ δέν φοβήθηκα. "Ενοιωσα παράξενα

γιά ένα λεπτό. Είναι ή καρδιά μου, όλοι στην οικογένεια μου είναι υπερευαίσθητοι.Τώρα γι' αυτό τό απαίσιο πράγμα - έξηγήσου ΚεΤήλ. Μίλα!»13Της απάντησε όσο καλύτερα μπορούσε, ανάμεσαστίς πολλές διακοπές της, γιά τή θεωρία πού είχανκάνει στό σπίτι. «Τώρα καθώς τό βλέπω ΚαΜπέηλη,» συμπλήρωσε, «αυτό τό σπίτι, ένώστέκεται περίφημα σέ τρεις διαστάσεις δέσταθεροποιήθηκε στίς τέσσερις. Έχτισα ένα σπίτιστό σχήμα μιας ξεδιπλωμένης τετρακτίνας, κάτι συνέβη, κάποια πλευρική πίεση και τό ξανάφερε στό φυσικό σχήμα -τό ξαναδίπλωσε».Κτύπησε τά δάκτυλα του ξαφνικά. «Τό βρήκα ο σεισμός».«Σεισμός;»«Ναί, τό μικρό τράνταγμα πού είχαμε χθες τόβράδυ. Από μιά τετραδιαστατική άποψη, αυτό τόσπίτι ήταν σάν ένα αεροπλάνο πού παλαντζάριζε.Ένα μικρό σπρώξιμο και έπεσε, μεταφέρθηκε στίςφυσικές του ενώσεις μέσα σ' ένα σταθερότετραδιαστατικό σχήμα.»«Νόμισα ότι καμάρωνες γιά τό πόσο ασφαλές ήταντό σπίτι».«Είναι ασφαλές - τριδιαστατικά».«Δέν λέω ένα σπίτι ασφαλές», παρατήρησε όΜπέηλη, «δταν γκρεμίζεται στην πρώτη κίνηση.»«Μά κύττα γύρω σου άνθρωπε μου», είπε ό Τήλ.«Τίποτα δέν έχει πειραχθεϊ, ούτε ένα γυάλινο δένέσπασε. Μιά αλλαγή σ' ένα τετραδιαστατικό σπίτιδέν μπορεί νά επηρεάσει ένα τριδιαστατικά σχήμαπερισσότερο άπ' όσο μπορείς νά αφαιρέσειςγράμματα άπό μιά τυπωμένη σελίδα. Εάν κοιμόσουνέδώ χθες τή νύκτα, δέν θά ξυπνούσες ποτέ».«Αυτό είναι πού φοβάμαι. Περιστασιακά, μήπως έχειτό μεγαλοφυές σου σχέδιο, καμιά έξοδο γιά νάβγούμε άπό αυτή τήν παγίδα;»«Αμέ! νά, έσύ και ή Κα Μπέηλη, αρχίσατε νάφεύγετε και ξαναγυρίσατε έδώ, έτσι; Είμαι βέβαιοςότι δέν υπάρχει πραγματική δυσκολία, αφούμπήκαμε, μπορούμε νά βγούμε θά τόπροσπαθήσω.» Σηκώθηκε και διευθύνθηκε προς τάκάτω, πρίν ακόμη τελειώσει νά μιλάει. "Ανοιξε τήνεξώπορτα, τήν πέρασε και βρέθηκε μπροστά στους φίλους του, και πάλι στό δεύτερο πάτωμα. «Λοιπόν φαίνεται ότι υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα» παραδέχθηκε. «"Ενας απλός τεχνικός τρόπος, ωστόσο, υπάρχει - μπορούμε πάντα νά βγούμε άπό τό παράθυρο». Τράβηξε τήν κουρτίνα πού σκέπαζε τό μεγάλο

παράθυρο στή μιά πλευρά τού τοίχου, στό άναπαυτήριο. Ξαφνικά σταμάτησε.«Χμ,» έκανε, «αυτό είναι ενδιαφέρον - πολύ».14Τι είναι;» ρώτησε ό Μπέηλη πλησιάζοντας.«Αυτό». Τό παράθυρο έβλεπε κατευθείαν στηντραπεζαρία αντί νά βλέπει έξω.Ό Μπέηληπισωπλάτησε προς τήν γωνία όπου τό άναπαυτήριοκαι ή τραπεζαρία ενώνονταν μέ τό κεντρικό δωμάτιοσέ άνοιγμα 90°.«Άλλα δέν μπορεί», είπε, «αυτό τό παράθυρο είναι15 μέ 20 πόδια μακριά άπό τήν τραπεζαρία.»«Όχι στην τετρακτίνα», διόρθωσε ό Τήλ, «Κύττα»."Ανοιξε τό παράθυρο και τό διασκέλισε, μιλώνταςσυνέχεια καθώς τό έκανε. Άπό τή θέση πούβρίσκονταν οί Μπέηλη, τόν χάσανε.Αλλά όχι άπό τή δικιά του θέση. Χρειάστηκε μερικάδευτερόλεπτα γιά νά βρει τήν αναπνοή του.Κατόπιν, προσεχτικά, ξεμπλέχτηκε άπό τήντριανταφυλλιά όπου είχε βρεθεί κάνονταςνοερά τήν παρατήρηση νά μήν παραγγείλει ποτέπάλι φυτά μέ αγκάθια και κοίταξε τριγύρω του.Ήταν έξω άπό τό σπίτι. Ό όγκος του ισογείουδωματίου ήταν άπό πίσω του. Προφανώς, είχε πέσειάπό τήν οροφή."Ετρεξε γύρω άπό τό σπίτι, άνοιξε τήν εξώπορτα καιδιευθύνθηκε προς τά σκαλοπάτια. «Όμηρε»,φώναξε, «Κα Μπέηλη, Βρήκα τήν έξοδο.Ό Μπέηλη τόν κύτταξε ενοχλημένος παράχαρούμενος πού τόν είδε. «Τι σού συνέβη;»«"Επεσα έξω. Βρέθηκα έξω άπό τό σπίτι. Μπορείςνά τό κάνεις πολύ εύκολα - δρασκελίστε αυτά τάπαράθυρα. Θυμηθείτε τήν τριανταφυλλιά, άν καίθά πρέπει νά κτίσουμε ακόμη μιά σκάλα».«Πώς ήρθες μέσα;»«Άπό τήν εξώπορτα.»«Τότε θά φύγουμε μέ τόν ίδιο τρόπο. "Ελααγαπητή μου.» Ό Μπέηλη τοποθέτησε τό καπέλοτου σταθερά στό κεφάλι του και κατέβηκε τάσκαλοπάτια μέ τή γυναίκα του.Ό Τήλ τους συνάντησε στό άναπαυτήριο. «Θάέπρεπε νά σού πώ ότι δέν θά έπιανε» είπε. «Νά τίπρέπει νά κάνουμε τώρα: Όπως τό καταλαβαίνω, σέένα τετραδιαστατικό σχήμα, ό τριδιαστατικόςάνθρωπος έχει δύο ευκαιρίες κάθε φορά πού διασχίζει μιά γραμμή τής κατασκευής, όπως έναν τοίχο ή χώρισμα. Συνήθως θά κάνει μιά στροφή 90° μέσα άπό τήν τέταρτη διάσταση, μόνο πού δέν τό αισθάνεται λόγω των τριών του διαστάσεων. «Κυττάξτε».Πήδηξε τό παράθυρο, όπως είχε πέσει πριν ένα

λεπτό, τό πέρασε, καί έφθασε στην τραπεζαρία, όπου σταμάτησε, μιλώντας ακόμη.15«Παρατήρησα πού πήγαινα και έφθασα έκεΐ πούήθελα.» Ξαναμπήκε στο άναπαυτήριο. «Πριν, δένπρόσεξα, και κινήθηκα σέ φυσικό διάστημα καίέπεσα έξω άπό τό σπίτι. Πρέπει νά είναι θέμαυποσυνείδητου προσανατολισμού.»«Καί θα εξαρτιέμαι άπό υποσυνείδητοΠροσανατολισμό, όταν θά βγαίνω γιά νά πάρω τήνπρωϊνή εφημερίδα;»«Δέν θά τό κάνεις, θά γίνεται αυτόματα: Τώρα, γιάνά βγούμε άπό τό σπίτι αυτή τή φορά, Κα Μπέηλη,έάν σταθείτε έδώ μέ τήν πλάτη σας στό παράθυρο καί πηδήσετε ανάποδα, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θά βρεθείτε έξω στον κήπο».Τό πρόσωπο τής Κα Μπέηλη εξέφρασε τή γνώμητης γιά τόν Τήλ καί τίς ιδέες του. «Όμηρε Μπέηλη»,είπε βλοσυρά, «θά κάθεσαι εκεί καί θά τόν αφήνειςνά προτείνει τέτοια...»«Μά, κυρία Μπέηλη», προθυμοποιήθηκε νάεξηγήσει ό Τήλ, «μπορούμε νά σάς δέσουμε μέ ένα σχοινί καί νά σάς κατεβάσουμε εύκολα».«Ξέχασε τό Τήλ», τόν έκοψε άγρια ό Μπέηλη.«Πρέπει νά βρούμε ένα καλύτερο τρόπο άπό αυτόν.Ούτε έγώ ούτε ή κυρία Μπέηλη μπορούμε νά τόκάνουμε.»Ό Τήλ δέν μίλησε. Υπήρξε γιά λίγο σιωπή. Τήνέσπασε ό Μπέηλη λέγοντας, «Τό άκουσες αυτόΤήλ;»«Ν' ακούσω, τι;»«Κάποιος μιλάει άπό μακρυά.' Υποθέτεις δτι μπορείνά υπάρχει κάποιος άλλος μέσα στό σπίτι καί νάπαίζει μαζί μας;»«Αδύνατον. "Εχω τό μοναδικό κλειδί.»«Άλλα είμαι σίγουρη γι' αυτό», επιβεβαίωσε ή κυρίαΜπέηλη. «Τους ακούω άπό τή στιγμή πού ήρθαμε.Φωνές! Όμηρε, δέν μπορώ νά τό υποφέρω ακόμηγιά πολύ αυτό. Κάνε κάτι!»«Ήσυχάστε Κα Μπέηλη», είπε ό Τήλ ήρεμα, «μήναναστατώνεστε. Δέν μπορεί νά είναι άλλος μέσαστό σπίτι, άλλα θά τό ψάξω γιά νά βεβαιωθώ.Όμηρε θά μείνεις μέ τήν Κα Μπέηλη καί πρόσεχε τάδωμάτια σ' αυτό τόν όροφο». Πέρασε άπό τόάναπαυτήριο στό ισόγειο δωμάτιο καί άπό έκεΐ στηνκουζίνα καί στό υπνοδωμάτιο. Αυτό τόν οδήγησεκατά έναν ανεξήγητο τρόπο στό δωμάτιο άπ' όπου είχε ξεκινήσει. «Δέν υπάρχει κανένας» ανέφερε.«Άνοιξα όλες τίς πόρτες καί τά παράθυρα καθώς

έψαχνα - όλα έκτος άπό αυτό έδώ τό δωμάτιο».Πήγε προς τό παράθυρο, τό αντίθετο άπό αυτό πούείχε πρόσφατα πηδήξει.16Είδε έναν άνδρα με την πλάτη του γυρισμένη προς αυτόν, τέσσερα δωμάτια μακρυά. Ο Τήλ άνοιξε τό παράθυρο διάπλατα καί τό πέρασε φωνάζοντας, «Νάτος! Σταμάτα κλέφτη!»Ο άλλος προφανώς τόν άκουσε, έφυγε βιαστικά. ΌΤήλ τόν καταδίωξε μέσα στά δωμάτια.Είδε αυτόν πού καταδίωκε νά πηδά αδέξια, άλλαδραστήρια, πάνω άπό τό χαμηλό κατώφλι ενόςπαραθύρου καί καθώς τό έκανε τοϋ έφυγε τόκαπέλλο. "Οταν έφτασε στό σημείο πού τό θήραμαείχε χάσει τό καπέλλο του σταμάτησε καί τόσήκωσε βρίσκοντας αφορμή γιά νά πάρει μιά ανάσα.Πήγε πίσω στό άναπαυτήριο.«Πιστεύω ότι μου ξέφυγε» παραδέχθηκε. «"Οπωςκαί νάναι νά τό καπέλλο του. "Ισως τόναναγνωρίσουμε.»Ο Μπέηλη πήρε τό καπέλλο, τό κοίταξε, κατόπινγρύλισε καί τό έβαλε στό κεφάλι τού Τήλ. Ταίριαξεαπόλυτα. Ο Τήλ φαινόταν αμήχανος, έβγαλε τόκαπέλο καί τό εξέτασε. Στην κορδέλλα υπήρχαν τάαρχικά Κ.Τ. Ήταν τό δικό του.Σιγά σιγά άρχισε νά κατανοεί τί συνέβαινε. Πήγεπρος τό παράθυρο καί άντίκρυσε κάτω τις σειρέςτά δωμάτια άπ' δπου είχε κυνηγήσει τόμυστηριώδη ξένο. Τόν είδανε νά κουνά τά χέριασάν νά έκανε σήματα.«Τί κάνεις;» ρώτησε ό Μπέηλη.«Έλα νά δεις». Πήγαν κοντά του καί ακολούθησαντό βλέμμα του: δύο σιλουέτες ανδρικές καί μίαγυναικεία. Ο ψηλότερος λεπτός άνδρας κουνούσε τόχέρι του λίγο ηλίθια. Ή Κα Μπέηλη φώναξε καίξαναλιποθύμησε.Μερικά λεπτά αργότερα, δταν ή Κα Μπέηλη είχεσυνέλθει καί αναπαυόταν, ό Μπέηλη καί ό Τήλάνακεφαλαιώνανε. «Τήλ» είπε ό Μπέηλη. «Δέν θάχάσω χρόνο μέ τό νά σέ κατηγορώ, οι κατηγορίεςείναι άχρηστες καί είμαι σίγουρος πώς δέν τόσχεδίασες γιά νά γίνει έτσι, άλλα ελπίζω νάκαταλαβαίνεις ότι είμαστε σέ δύσκολη θέση. Πώς θάβγούμε έξω; "Οπως φαίνεται, θά μείνουμε δώώσπου ψοφήσουμε τής πείνας. Κάθε δωμάτιοοδηγεί σέ κάποιο άλλο δωμάτιο.«Μά δέν είναι τόσο τρομερά. Βγήκα μιά φορά όπωςξέρετε.»«Ναι άλλα δέν μπορείς νά τό ξανακάνεις -προσπάθησες».

« Ωστόσο, δέν δοκιμάσαμε όλα τά δωμάτια.Υπάρχει ακόμη τό στούντιο».«Ά! ναι, τό στούντιο. Βρεθήκαμε εκεί πούπρωτομπήκαμε καί δέν τέλειωσε. Είναι δικιά σου ιδέα ότι ίσως βγούμε έξω, άπό τά παράθυρα του».17«Μήν απελπίζεσαι. Μαθηματικά, πρέπει νάκοιτάξουμε μέσα στά τέσσερα άλλα δωμάτια σ'αυτόν τόν όροφο. Δέν ανοίξαμε ακόμη τάπαραθυρόφυλλα, ίσως θά έπρεπε νάκοιτάξουμε».«Μήν κάνεις κσμμιά βλακεία όμως. Αγαπητέ μου,νομίζω ότι τό καλύτερο πού έχεις νά κάνεις είναι νάκαθήσεις έδώ και νά ξεκουραστείς-».«Νά μείνουμε μόνοι μέσα σ' αυτό τό απαίσιο μέρος;θά έλεγα όχι.»Ή Κα Μπέηλη σηκώθηκε άπό τόνκαναπέ όπου ξεκουραζότανε, καθώς ακόμη μιλούσε.Ανέβηκαν επάνω. «Αυτό είναι τό εσωτερικόδωμάτιο, έτσι δέν είναι, Τήλ;» Ο Μπέηλη ρώτησε,καθώς περάσανε άπό τήν κύρια κρεβατοκάμαρακαι ανέβηκαν προς τό στούντιο. «Εννοώ ότι ήταν όμικρός κύβος στό σχέδιο σου, πού βρίσκονταν στό κέντρο του μεγάλου κύβου και τελείωςπερικυκλωμένος».«Ακριβώς» συμφώνησε ό Τήλ. «Λοιπόν άςκοιτάξουμε. Υποθέτω ότι αυτό τό παράθυρο πρέπεινά βλέπει στην κουζίνα». Τράβηξε τά κορδόνια άπότις Βενετσιάνικες κουρτίνες.Δέν ήταν.Κύματα ίλιγγου τους τράνταξαν. Ακούσια, πέσανε στό πάτωμα και πιάστηκαν άπό το χαλί γιά νά σταματήσει τό πέσιμο. «Κλείστο! κλείστο!» μούγγρισε ό Μπέηλη.Νοιώθοντας ένα πρωτόγονο αταβιστικό φόβο, όΤήλ προσπάθησε νά πάει προς τό παράθυρο καιάφησε τήν κουρτίνα. Τό παράθυρο κοιτούσεκάτω, αντί γιά έξω. άπό ένα φοβερό ύφος. ΉΚα Μπέηλη ξαναλιποθύμησε.Ό Τήλ ξαναγύρισε μέ περισσότερο μπράντυ καθώςό Μπέηλη έτριβε τους καρπούς των χεριών της."Οταν συνήλθε ό Τήλ πήγε προσεκτικά προς τόπαράθυρο και άνοιξε λίγο μιά σχισμή. Στηρίζονταςτά πόδια του, μελέτησε τό θέαμα. Γύρισε προς τόνΜπέηλη. «"Ελα νά δεις αυτό, "Ομηρε. Δές άν τόαναγνωρίζεις».«Μείνε μακρυά, "Ομηρε Μπέηλη!»«"Ελα, Ματίλντα. θά προσέχω.» Ο Μπέηλη πήγεστον Τήλ και κύτταξε έξω.«Βλέπεις εκεί; Αυτό είναι τό κτίριο της Κράϊσλερ.

Και εκεί τό Ήστ Ρίβερ και τό Μπρούκλιν». Ατένισαν ακριβώς κάτω τήν καθαρή όψη ενός τεράστιου κτιρίου. Περισσότερο άπό 1000 πόδια μακρυά μιά παιγνιδούπολη, πάρα πολύ ζωντανή, απλώνονταν μπροστά τους.« Άπ΄ όσο θυμούμαι, βλέπουμε την πλευρά του Εμπάιρ Στέητ από ένα σημείο, επάνω άπό τόν πύργο του».18«Τί είναι; άντικατοπτρισμός;»«Δέν νομίζω. Είναι τόσο τέλειο. Πιστεύω ότι τόδιάστημα έχει διπλωθεί μέσα στην ΤετάρτηΔιάσταση και εμείς βλέπουμε πίσω πριν τόδίπλωμα.»«Εννοείς ότι δέν τό βλέπουμε πραγματικά;»«"Οχι, τό βλέπουμε. Δέν ξέρω τι θά συνέβαινε άνπηδούσαμε έξω άπό τό παράθυρο, άλλα έγώ δένθέλω νά δοκιμάσω. Αλλά τι θέα. "Ας δοκιμάσουμετά άλλα παράθυρα.»Πλησίασαν τό άλλο παράθυρο, περισσότεροπροσεκτικά, τρέμοντας πιά δικαιολογημένα , άπ'όσο ατό άλλο. Ήταν άπλά μιά θάλασσα, ανοικτόςωκεανός και μπλε ουρανός - αλλά ό ωκεανός ήτανεκεί όπου έπρεπε νά είναι ό ουρανός και αντίθετα.Αυτή τή φορά είχαν κατά κάποιον τρόπο πιαστείμαζί, άλλα και οι δύο αισθάνθηκαν ναυτίαβλέποντας κύματα νά κυλούν πάνω άπό τά κεφάλιατους, κατέβασαν τό στορ γρήγορα χωρίς νά δώσουντόν καιρό στην Κα Μπέηλη νά ενοχληθεί.Ο Τήλ κύτταξε στό τρίτο παράθυρο, «Πρέπει νάπροσπαθήσουμε "Ομηρε».«Χμ! - λοιπόν δέν θά ικανοποιηθούμε άν δέν τόκάνουμε. Σιγά σιγά» Ό Τήλ σήκωσε τό στορ λίγεςίντσες. Δέν είδε τίποτα, και τό σήκωσε λίγο ακόμη,ακόμη τίποτα. Σιγά σιγά τό σήκωσε όλο. Ατένισανέξω, στό τίποτε.Τίποτε, απολύτως τίποτε. Τί χρώμα έχει τότίποτε;Μήν γίνεσαι ηλίθιος! Τί σχήμα έχει; Τό σχήμααναφέρεται σέ κάτι. Δέν υπάρχει βάθος ή σχήμα.Ούτε σκοτάδι ακόμη. Ήταν τίποτε.Ο Μπέηλη μάσησε τό πούρο του, «Τήλ, πώς τόεξηγείς αυτό;»Γιά πρώτη φορά είχε χαθεί ή ξεγνοιασιά του Τήλ.«Δέν ξέρω "Ομηρε, πράγματι δέν ξέρω - άλλανομίζω ότι τό παράθυρο έπρεπε νά είναι σέτοίχο! Ατένισε το χαμηλωμένο στορ γιά ένα λεπτό.«Νομίζω ότι κοιτάξαμε σέ ένα μέρος όπου δένέχει διάστημα. Κοιτάξαμε γύρω άπό μιάτετραδιαστατική γωνία και δέν υπάρχει τίποτε εκεί."Εκλεισε τά μάτια του. «Μέ έπιασε πονοκέφαλος».

Περίμεναν λίγο πριν ανοίξουν τό τέταρτο παράθυρο.Σάν ένα κλειστό γράμμα, δέν μπορείς νά ξέρεις άνπεριέχει άσχημα νέα. Ή αμφιβολία υποχώρησε στηνελπίδα. Τελικά ή υποψία έφυγε και ό Μπέηλητράβηξε ό ίδιος τό κορδόνι.19Δεν ήταν τόσο άσχημα. Μία πεδιάδα απλώνονταν μπροστά τους, σε ένα ύψος που το στούντιο φαίνονταν ισόγειο. Αλλά ήταν ευκρινέστατα εχθρική.Ένας γνωστός, ζεστός ήλιος κάτω από έναν κίτρινο ουρανό. Το επίπεδο έδαφος φαινότανε να είναι καμμένο, άγονο, ξέθωρο καφέ και ανίκανο να δημιουργήσει ζωή. Υπήρχε ζωή όμως, παράξενα δένδρα που ύψωναν ροζιασμένα χέρια προς τον ουρανό. Μικρά καχεκτικά φύλλα φύτρωναν στην εξωτερική πλευρά αυτών των δυστυχισμένων υπάρξεων.«Διαβολική μέρα’, ανάσανε ο Μπέηλη. «Που είναι αυτό;».Ο Τηλ κούνησε το κεφάλι του, τα μάτια του τρεμόπαιξαν. «Με ενοχλεί».Δεν μοιάζει με τίποτε το γήινο. Μοιάζει μάλλον σαν άλλος πλανήτης - ο Άρης ίσως».«Δεν ξέρω, αλλά ξέρεις, Όμηρε, ίσως είναι χειρότερο από αυτό, χειρότερο από άλλον πλανήτη, εννοώ».«Τι; Τι είπες;»«Ίσως είναι κάτι έξω από το δικό μας διάστημα. Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι ο δικός μας ήλιος. Είναι τόσο φωτεινός.»Η Κα Μπέηλη τους είχε πλησιάσει διστακτικά και ατένιζε έξω την σκηνή. «Όμηρε» είπε με τρεμάμενη φωνή, «αυτά τα απαίσια δέντρα με τρομάζουν».Της χάιδεψε τα χέρια.Ο Τηλ έπιασε το παράθυρο.«Τι κάνεις;» φώναξε ο Μπέηλη.«Σκέφτηκα ότι αν βγάλω το κεφάλι μου απ΄έξω θα ήταν πιο εύκολο να δω και να καταλάβω κάτι παραπάνω».«Εντάξει», γρύλισε ο Μπέηλη, «αλλά πρόσεχε».«Θα προσέχω». Άνοιξε λίγο το παράθυρο και μύρισε. «Ο αέρας είναι εντάξει τουλάχιστον». Το άνοιξε τελείως.Η πρόθεσή του κόπηκε πριν βάλει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Ένα ανησυχητικό τρίξιμο, σαν τον πρώτο υπαινιγμό αναγούλας, έκανε το σπίτι να τρέμει για ένα δευτερόλεπτο και ξανάφυγε.«Σεισμός». Είπαν όλοι μαζί. Η Κα Μπέηλη τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του άντρα της.Ο Τηλ κόμπιασε και καθησύχασε τον εαυτό του λέγοντας: «Είναι εντάξει, Κα Μπέηλη. Αυτό το σπίτι είναι τελείως ασφαλές. Ξέρετε πρέπει να περιμένει κανείς τέτοιες δονήσεις μετά την χθεσινή νύκτα». Είχε καθησυχάσει τους φόβους του, όταν έγινε μιά δεύτερη δόνηση. Αυτή ήταν πραγματική σεισμική δόνηση.20Σέ κάθε γνήσιο Καλιφορνέζο υπάρχει μιά ριζωμένηπρωτογονική αντίδραση. "Ενας σεισμός τόν κάνει νά

τρέμει ολόκληρος, νά αισθάνεται κλειστοφοβία, ήόποια τόν παρακινεί, τελείως τυφλά, νά βγει έξω.Σέ μιά στιγμή, ό Μπέηλη και ό Τήλ πήδησαν επάνωστην Κα Μπέηλη, ή όποια θά έπρεπε νά είχεπηδήσει προς τά έξω στιγμές πρίν. Ή σειράπροτεραιότητας δέν μπορεί νά αποδοθεί στονίπποτισμό, θά πρέπει νά λεχθεί ότι ήταν σέκαλύτερη θέση γιά νά πηδήσει.Μαζεύτηκαν δλοι μαζί, συγκέντρωσαν τή σκέψητους γιά λίγο και τρίψανε τά μάτια τους γιά νάβγάλουν τή σκόνη πού μπήκε.Ή πρώτη τουςαντίδραση ήταν ευχάριστη νοιώθοντας τό χώμα άπόκάτω τους. Κατόπιν, ό Μπέηλη παρατήρησε κάτιπού τους έκανε νά σηκωθούν και νά προλάβουν τόχείμαρρο τών λέξεων πού ήταν έτοιμος νά βγει άπότήν Κα Μπέηλη.«Πού είναι τό σπίτι;»Είχε φύγει. Δέν φαινότανε καθόλου. Καθόντουσανστό κέντρο μιας επίπεδης έκτασης, στην πεδιάδα,πού είχανε δει άπό τό παράθυρο. Αλλά εκτός άπότά βασανισμένα δένδρα δέν υπήρχε τίποτε άλλο νάδουν, εκτός άπό τόν κίτρινο ουρανό και τήνφωτεινότητα του πάνω άπό τά κεφάλια τους.Ο Μπέηλη κύτταξε αργά γύρω, κατόπιν γύρισεστον αρχιτέκτονα. "Λοιπόν Τήλ;» Ή φωνή του ήταναπαίσια.Ό Τήλ σήκωσε άποδοκιμαστικά τους ώμους του.«Πολύ θάθελα νά ξέρω, θά ήθελα νά βεβαιωθώεάν ακόμα είμαστε στή γή.»« Αλλά δέν μπορούμε νά μείνουμε δώ. Είναισίγουρος θάνατος. Ποια διεύθυνση θά πάρουμε;»«"Οποιαδήποτε υποθέτω. "Ας οδηγηθούμε άπό τόνήλιο».Είχαν βαδίσει μέ κόπο γιά μιά ατελείωτη απόστασηόταν ή Κα Μπέηλη ζήτησε νά αναπαυτεί.Σταμάτησαν. Ο Τήλ είπε στον "Ομηρο, παίρνοντας τον παράμερα: «Καμιά ιδέα;»«Όχι, όχι καμιά, Ε, ακούς τίποτα;»Ό Τήλ αφουγκράστηκε. «Ίσως - εκτός καί άν είναι ήφαντασία μου».«Ακούγεται σάν αυτοκίνητο. "Ε, είναι αυτοκίνητο».Πλησίασαν τόν αυτοκινητόδρομο. "Οταν έφθασε τόαυτοκίνητο είδαν δτι ήταν ένα φορτωμένοφορτηγάκι, μέ οδηγό ένα κτηματία.21Αναγκάστηκε νά σταματήσει στο νεύμα τους.«Χαθήκαμε, μπορείτε νά μας βοηθήσετε;»"Βέβαια, πηδήστε μέσα»."Προς τα πού πάς;»

«Στο Λός Άντζελες».«Λος Άντζελες; Πού βρισκόμαστε τώρα;»«Είστε στή μέση τού Εθνικού Δάσους ΤζόσουαΤρή».Ή επιστροφή ήταν απογοητευτική. Ο Κος καί ή ΚαΜπέηλη κάθησαν μπροστά μέ τόν οδηγό, ένώ ό Τήλ κάθησε μόνος του στην καρρότσα, καίπροσπάθησε νά προστατεύσει τό κεφάλι του άπό τόν ήλιο.' Ο Μπέηλη πλήρωσε τόν κτηματία γιά νά τους πάει στό τετρακτινικό σπίτι όχι διότι ήθελε νά τό ξαναδεί, άλλα γιά νά πάρει τό αυτοκίνητο τους.Στό τέλος, ό κτηματίας έστριψε τή γωνία καί τουςέφερε πάλι έκεί πού άρχισαν. Αλλά τό σπίτι δέν ήταν πιά εκεί.Δέν υπήρχε ούτε καί τό ισόγειο δωμάτιο. Είχεεξαφανιστεί. Το ενδιαφέρον των Μπέηλη τους έσπρωξε νά ρίξουν μιά ματιά στά θεμέλιαμαζί μέ τόν Τήλ.«"Εχεις καμμιά εξήγηση γι' αυτό, Τήλ;» ρώτησε όΜπέηλη.«Πρέπει νά φταίει αυτή ή τελευταία δόνηση, ότανπεράσαμε σέ κάποιο άλλο τμήμα τού χώρου. Τώρα βλέπω ότι θά 'πρεπε νά τό είχα δέσει στά θεμέλια.»«Αυτό δέν είναι τό μόνο πού θά 'πρεπε νά είχεςκάνει.»«Γατί; δέν βλέπω νά τρέχει τίποτε, ώστε νά χαλάσουμε τις καρδιές μας. Τό σπίτι ήταν ασφαλισμένο καί μάς χρησίμεψε γιά μάθημα.Υπάρχουν πολλές δυνατότητες, φίλε μου! Μόλις τώρα μοϋ ήρθε μιά καινούργια, καταπληκτική επαναστατική ιδέα γιά ένα σπίτι...»Ό Τήλ πρόλαβε καί έσκυψε.Πάντα ήταν δραστήριος.