3  

ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ 

 Ένα Ελληνικό έθιμο που γίνεται στο χωριό μου, στον Νέο Μαρμαρά, είναι το κάψιμο 

του Ιούδα. 

Κάθε χρόνο λίγες μέρες πριν το Πάσχα, στην πλατεία του χωριού μου στήνεται ένα 

όχι πολύ ψηλό ξύλο. Εκεί πάνω κρεμάν μια κούκλα που παριστάνει τον Ιούδα. Το από‐

γευμα μαζεύεται γύρω από αυτό κόσμος και περιμένει να δει τι θα γίνει. 

‐ Τι θα γίνει τώρα, ρωτάει όλο περιέργεια ο αδελφός μου. 

‐  Τώρα,  θα  βάλουν  φωτιά  σε  αυ‐

τήν την κούκλα  , του απαντάει η μα‐

μά. 

‐ Γιατί το κάνουν αυτό; ξαναρωτά‐

ει ο αδελφός μου. 

‐ Εμ  , δεν είμαι σίγουρη, αλλά νο‐

μίζω ότι… λέω εγώ, αλλά πριν ακόμα 

προλάβω, να τελειώσω την φράση μου πετάγεται ο αδελφός μου και λέει: «Δείτε! Πυ‐

ροτεχνήματα!» 

Τότε,  πριν  ακόμη  το  καταλάβουμε  η  κούκλα  άρχισε  να  καίγεται.  Από  εκείνη  την 

στιγμή και μετά άρχισαν οι άνθρωποι να φεύγουν και μαζί τους κι εμείς. Το επόμενο 

πρωί δεν υπήρχε τίποτα πέρα από το ξύλο.   

 

Χριστίνα Σιάνου 

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

       

ΠΠΡΡΟΟΙΙΚΚΑΑ  

‐ Μπαμπά, μπορείς  να  μου αναφέρεις ένα έθιμο το οποίο γινόταν στο χωριό σου; ρώ‐

τησα τον πατέρα μου. 

‐ Βεβαίως, απάντησε ο πατέρας μου. 

‐ Ένα έθιμο που γινόταν στο χωριό μου ,την Αλε‐

ξάνδρεια της Βεροίας, ήταν αυτό της Προίκας. Δύο 

εβδομάδες  πριν  από  τον  γάμο  ενός  ζευγαριού,  η 

νύφη είχε την υποχρέωση να πάρει την περιουσία 

τής οικογένειας της, δηλαδή την προίκα της. Αυτή 

περιλαμβανόταν  από  κεντήματα,  χρυσαφικά,  πα‐

πλώματα  κ.α.  Όταν  όλα αυτά  τα  είχανε  περιποιη‐

θεί καλά, την εβδομάδα πριν τον γάμο, τα βάζανε σε αυτοκίνητα, και σε αλλά μεταφορικά 

μέσα, και μαζί με τραγούδια και μουσικά όργανα πήγαιναν στο σπίτι που θα έμενε το νιό‐

παντρο ζευγάρι και τα τοποθετούσαν εκεί, μου αφηγήθηκε ο πατέρας μου σε μένα. 

 

Αρμάνδος Ρωσσάκης 

3

ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ  

‐ Μαμά,  θα μου πεις  ένα έθιμο που γί‐

νεται στο χωριό σου; 

‐ Βεβαίως, αλλά γιατί το θες; 

‐ Είναι μια εργασία για το σχολείο. 

‐  Λοιπόν!  Κάθε  χρόνο  την  Καθαρά Δευ‐

τέρα μαζεύεται όλο το χωριό στην πλατεία 

και  μοιράζουν  λαγάνες,  φασολάδα  και  δί‐

νουν στα παιδιά  να πετάξουν χαρταετούς. 

Αυτό  το  έθιμο  γίνεται  κάθε  χρόνο  και  πά‐

ντα μαζεύονται ακόμα περισσότερα άτομα. 

‐ Ευχαριστώ πολύ! 

‐ Παρακαλώ! 

Έτσι πήγα στο δωμάτιό μου, πήρα ένα φύλλο χαρτί και άρχισα να γράφω γι’ αυτό το 

υπέροχο έθιμο! 

 

Αλεξάνδρα Πατσιόλη    

ΤΟ ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ 

Μια μέρα ξεκίνησα να πάω στο σπίτι της γιαγιάς για μια εργασία για το σχολείο. Έφτα‐

σα, διαβάσαμε, και μετά που τελειώσαμε την ρώτησα το εξής: 

‐ Γιαγιά, είχατε καμία παράδοση στο χωριό σου; 

‐ Ναι παιδάκι μου, αλλά αυτή η παράδοση ήταν μόνο της οικογένειας μας αιώνες τώρα. 

‐ Μου θυμίζεις σε ποιο χωριό έμενες; 

‐ Εγώ, εμένα στην Κρήτη στις Ρούπες κοντά στο Ρέθυμνο. 

‐ Τώρα, πες μου την παράδοση σας.  

‐ Ωραία, είπε η γιαγιά και άρχισε να διηγείται  την ιστορία. 

Κάθε  χρόνο  τα Χριστούγεννα εγώ με  τον μπαμπά μου πηγαίναμε σαν  την Παναγία με 

τον Ιωσήφ έξω από το χωριό με ένα γαϊδουράκι. 

Παίρναμε μαζί μας τα απαραίτητα δηλαδή νερό, φαΐ και κάποιες φορές κανένα κουρα‐

μπιέ και κανένα 

Κατευθυνόμασταν  με  το  γαϊδουράκι  μας  κάθε 

χρόνο  σε  ένα  μοναστήρι.  Στο  μοναστήρι  οι  μοναχοί 

κάθε χρόνο μας φιλοξενούσαν πολύ χαρούμενοι μό‐

νο που εγώ δεν πήγαινα με τον μπαμπά μου εγώ δεν 

πήγαινα με τον μπαμπά μου στο ιερό αλλά περίμενα 

απ’ έξω. Κάθε φορά παρακολουθούσα όλες τις εικό‐

νες  ήταν  τον  Ιησού  της Μαρίας  πως  γεννιέται  ο  Ιη‐

σούς πως ήταν η ζωή της Μαρίας κ.α. ΟΙ μοναχοί μας 

έλεγαν διάφορες ιστορίες και μάλιστα ευχάριστες. 

Κάθε φορά που γυρνούσαμε σπίτι η μαμά μου μας περίμενε όλο χαρά με ένα μπολ νερό 

για το γαϊδουράκι μας. 

‐ Αυτή είναι η παράδοση μας, είπε η γιαγιά και εκείνη την στιγμή ήρθε η μαμά χαιρέτισε 

την γιαγιά και φύγαμε. Στο αμάξι έλεγα την ιστορία στην μαμά. 

Έλενα Αρβανιτίδου 

      

 

ΜΜΙΙΑΑ  ΠΠΑΑΡΡΑΑΞΞΕΕΝΝΗΗ  ΒΒΑΑΣΣΙΙΛΛΟΟΠΠΙΙΤΤΑΑ  

Μια μέρα ρώτησα τον μπαμπά μου τι έθιμο είχε στο χωριό του Αυτός μου είπε:

- Εμείς στο χωριό μας φτιάχναμε μόνοι μας τη βασιλόπιτα και βάζαμε ότι θέλαμε.

- Σαν τι, μπαμπά, τον ρώτησα.

Μου είπε ότι μια μέρα έβαλε μέσα στη βασιλόπιτα ένα αυτοκινητάκι και όταν έκοψαν τη βασιλόπιτα το ήθελαν όλα τα παιδιά.

Μετά από λίγο πήγαμε στη γιαγιά και τη ρώτησα αν μπορώ να κόψω φέτος την βασιλόπιτα ή τουλάχιστον να βάλω εγώ ένα δώρο μέσα. Η γιαγιά μου είπε:

- Είσαι μικρός ακόμα, για να κόψεις τη βασιλόπιτα, αλλά μπορείς να βάλεις μέσα της ό,τι θέλεις.

Τότε εγώ είπα:

- Μήπως γίνεται να βάλω ένα αυτοκινητάκι;

Και εκείνη μου απάντησε:

- Ναι μπορείς να βάλεις.

Όταν το έβαλα μου άρεσε πάρα πολύ.

Γιώργος Παπασάββας

3  

ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΙΜΟ: ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΞΥΛΟ 

Τις προάλλες μου ζητήθηκε να βρω πληροφορίες για ένα ελληνικό έθιμο. Έτσι ρώτησα 

την μητέρα μου, αν ήξερε κάποιο ελληνικό έθιμο. 

‐ Γεια σου μαμά, τι κάνεις; χαιρέτισα χαμογελαστή. 

‐  Καλά  είμαι,  αγάπη  μου,  πώς  πήγε 

σήμερα το σχολείο; Ρώτησε με ενδιαφέ‐

ρον η μητέρα μου. 

‐ Πολύ καλά! Όμως θέλω να σου ρω‐

τήσω κάτι, είπα εγώ. 

‐ Πες μου, απάντησε η μαμά με περι‐

έργεια. 

‐ Μπορείς  να  μου  πεις  ένα  ελληνικό 

έθιμο; ρώτησα εγώ. 

‐ Φυσικά. Θα σου μιλήσω για το Χρι‐

στόξυλο. 

Το Χριστόξυλο είναι ένα έθιμο που το γιορτάζουν στα βόρεια χωριά της Ελλάδας. Ο νοι‐

κοκύρης του σπιτιού τη παραμονή των Χριστουγέννων ψάχνει στα χωράφια για το Χριστό‐

ξυλο, δηλαδή το πιο όμορφο,  γερό και μεγάλο ξύλο από πεύκο ή ελιά. Έτσι από τα Χρι‐

στούγεννα μέχρι τα Φώτα το Χριστόξυλο καίγεται στο τζάκι του νοικοκύρη. Αυτό το έχουν 

συνδυάσει  με  την  σκέψη  πως  καθώς  καίγεται,  ζεσταίνεται  ο  Χριστός  στην  κρύα φάτνη, 

μου διηγήθηκε η μαμά. 

Και έτσι έμαθα για  την  ιστορία  του Χριστόξυλου,  ενός από τα ομορφότερα έθιμα της 

πατρίδας μου.   

 

Καλλιόπη Παπαδοπούλου  

 

 

3

ΡΡΟΟΥΥΓΓΚΚΑΑΤΤΣΣ II   

Ο δάσκαλός μας, μας ανέθεσε μια εργασία. Το θέμα της ήταν να βρούμε πληροφορίες 

για  κάποιο  έθιμο  του  τόπου  καταγωγής μας.  Έτσι  λοιπόν πήγα  και  ρώτησα  τον παππού 

μου.             

‐ Παππού, σε παρακαλώ μπορείς να μου μιλήσεις για κάποιο έθιμο από το χωριό; 

‐  Νίκο,  στο  χωριό  μας,  το 

Νεόκαστρο  έχουμε  ένα  έθιμο 

που λέγεται, Ρουγκάτσι και γί‐

νεται  κάθε  χρόνο  στην  γιορτή 

των Φώτων. Μερικά παλικάρια 

ντυμένα  παραδοσιακά,  πηγαί‐

νουν αρχικά στην  εκκλησία  να 

τους  ευλογήσει  ο  ιερέας.  Στην 

συνέχεια,  προχωρούν  χορεύο‐

ντας  και  κρατώντας  μεγάλα 

σπαθιά  και  περνούν  από  όλα 

τα  σπίτια  του  χωριού.  Οι  νοι‐

κοκύρηδες  τους  κερνάνε  και 

τους δίνουν χρήματα.  Τα χρήματα αυτά προορίζονται για φιλανθρωπίες. Το έθιμο αυτό, 

Νίκο έχει τις ρίζες του στην τουρκοκρατία. Τότε οι άνθρωποι μάζευαν χρήματα για την ε‐

πανάσταση. 

‐ Πολύ ωραίο έθιμο, παππού, και συγκινητικό! 

‐ Πραγματικά Νίκο, φέτος πρώτα ο Θεός θα σε πάρω στο χωριό να το δεις και από κο‐

ντά. 

‐ Σ’ ευχαριστώ, παππού, θα ήθελα πάρα πολύ να το ζήσω, θα περιμένω με μεγάλη χα‐

ρά!  

Νίκος Νατσιόπουλος 

 

 

 

 

3  

ΤΤΟΟ  ΕΕΘΘΙΙΜΜΟΟ  ΤΤΟΟΥΥ  ΑΑΠΠΟΟΔΔΙΙΑΑΚΚΟΟΥΥ   

Μια μέρα η Μαρία πήγε στην γιαγιά της για να διαβάσει, γιατί οι γονείς της είχαν πάει 

στην δουλειά. Μόλις έφτασε είπε: 

‐ Καλημέρα,  παππού. Καλημέρα, γιαγιά. 

Πως είστε σήμερα; 

‐ Καλά είμαστε, μικρή μου. Εσύ τι κάνεις; είπε η 

γιαγιά  

‐ Καλά αλλά ήρθα να ρωτήσω κάτι για το σχολεί‐

ο, είπε η Μαρία στην γιαγιά. 

‐ Για πες, κοπελούδι μου. Τι; ρώτησε η γιαγιά. 

‐ Να, θέλω να μου πεις ένα ξεχωριστό έθιμο, είπε 

η μικρή Μαρία. 

‐ Θα σου πω ένα που λέγεται το έθιμο του απο‐

διακού:  «Τότε,  τα  παλιά  χρόνια  που  ήμουν  μικρή 

γινόταν αυτό  το  έθιμο,  αλλά μπορεί  να  γίνεται  και 

τώρα.  Την  μέρα  της Πρωτοχρονιάς  όποιος  έμπαινε 

πρώτος στο σπίτι  έκανε ποδαρικό στον πρώτο που 

θα  αντικρίσει.  Τον  πήγαινε  στο  τζάκι  με  τη φωτιά, 

έπαιρνε και αλάτι είτε χοντρό είτε κανονικό, του το έδινε και το πετούσε λίγο λίγο στη φω‐

τιά. Μόλις έσκαγε σήμαινε ότι θα πήγαιναν καλά οι δουλειές του, η σοδειά του και με τύ‐

χη». 

‐ Πολύ ωραίο, γιαγιά, μου άρεσε πολύ, ευχαριστώ. Και τώρα να πηγαίνω σπίτι, είπε η 

Μαρία. 

‐ Άντε γεια, Μαρία, τα λέμε. 

Δημήτρης Μπεχλιβάνης 

 

 

   

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ 

 Μια μέρα που γύρισα στο σπίτι από το σχολείο ρώτησα την μαμά μου για ένα έθιμο 

ελληνικό. 

‐  Τι να σου λέω, η Ελλάδα έχει πολλά έθιμα, είπε η 

μαμά μου. 

‐    Δεν πειράζει πες μου αυτό που σου αρέσει πιο 

πολύ από όλα τα έθιμα που ξέρεις, απάντησα εγώ. 

Έτσι  μου  είπε  για  τις  μαντινάδες.  Στο  χωριό  μας 

κάθε Δεκαπενταύγουστο μαζεύεται κατά τις 9 η ώρα 

όλο  το  χωριό  στην  πλατεία  για  το  πανηγύρι.  Οι  νέες 

γυναίκες και τα κορίτσια του χωριού που είναι ανύπαντρες, κάθονται σε ξεχωριστό τραπέ‐

ζι. Όταν αρχίζει η μουσική όλοι χορεύουν. Μόλις τελειώσει το πρώτο τραγούδι, όλοι οι ά‐

ντρες ασχέτως αν είναι παντρεμένοι λένε μια μαντινάδα στη μεγαλύτερη γυναίκα που εί‐

ναι ανύπαντρη (συνήθως 20 ετών). Μετά μόλις τελειώσουν η μεγαλύτερη γυναίκα διαλέ‐

γει έναν άντρα ανύπαντρο και, άμα θέλει κι αυτός, είναι ζευγάρι. Το πανηγύρι μετά συνε‐

χίζεται. Τον επόμενο Δεκαπενταύγουστο θα είναι ο γάμος της γυναίκας. 

Εριφύλη Ματσίκα 

3

ΤΤΑΑ  ΚΚΑΑΡΡΑΑΒΒΑΑΚΚΙΙΑΑ  ΣΣΤΤΗΗΝΝ  ΛΛΙΙΜΜΝΝΗΗ  ΤΤΗΗΣΣ  ΑΑΓΓΙΙΑΑΣΣ  ΒΒΑΑΡΡΒΒΑΑΡΡΑΑΣΣ   ‐ Μαμά, μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ πολύ ένα έθιμο της πατρίδας σου; ρώτησα 

την μαμά μου. 

‐ Βέβαια, μου απάντησε.  

‐ Ποιο είναι; ρώτησα. 

‐ Άκου: Κάθε χρόνο, στη Δράμα, την παραμονή 

της   Αγίας Βαρβάρας, δηλαδή 3 Δεκεμβρίου, το 

βράδυ,  οι  κάτοικοι  πηγαίνουν  στην  λίμνη  της 

Αγίας.  Αφήνουν  να  κυλήσουν  καραβάκια  που 

έχουν τοποθετήσει πάνω τους κεράκια αναμμέ‐

να. Το κάνουν αυτό, για να γιορτάσουν την πολιούχο τους, την Αγία Βαρβάρα. Αυτό το έ‐

θιμο κάνουμε στην Δράμα. 

‐ Ευχαριστώ, μαμά. 

‐ Παρακαλώ.  

Ιωάννα Μανιώτη 

ΤΤΟΟ  ΤΤΑΑΪΪΣΣΜΜΑΑ  ΤΤΗΗΣΣ  ΒΒΡΡΥΥΣΣΗΗΣΣ  

‐ Μαμά μπορείς να μου πείς ένα έθιμο;  

‐ Και βέβαια, γιατί το θες; 

‐ Είναι μια εργασία για το σχολείο. 

Λοιπόν  τα  μεσάνυχτα  της  παραμονής  των 

Χριστουγέννων στην Στερεά Ελλάδα το τάισμα 

της βρύσης. Εκεί πάνε οι κοπέλες, χωρίς να μι‐

λάνε στην διαδρομή.  Εκεί παίρνουν νερό. Με‐

τά αλείφουν τη βρύση με βούτυρο και μέλι, για 

να είναι η ζωή τους όμορφη και να έχουν  τύχη 

στο σπιτικό τους.  

‐ Σε ευχαριστώ πολύ!  

 ‐ Παρακαλώ. 

Έτσι πήγα μέσα πήρα φύλλο χαρτί και έγραψα το έθιμο.        

Ιωάννα Κυριακού        

 

ΤΤΟΟ  ΦΦΛΛΟΟΥΥΡΡΙΙ  ΤΤΗΗΣΣ  ΒΒΑΑΣΣΙΙΛΛΟΟΠΠΙΙΤΤΑΑΣΣ  

‐ Μαμά, μπορείς να μου πεις ένα έθιμο της πατρίδας σου ή του χωριού σου; 

‐  Βεβαίως.  Θα  σου  μιλήσω  για  το  φλουρί  της 

βασιλόπιτας. 

‐ Μα, αυτό το έθιμο το ξέρω και εγώ. 

‐ Άκου προσεκτικά και θα δεις ότι δεν είναι  ί‐

διο. Οι Θρακιώτες, την πρωτοχρονιά κόβουνε μια 

βασιλόπιτα  και  μια  πίτα  που  έχει  επίσης  μέσα 

φλουρί.  Οι  γιαγιάδες  της  οικογένειας  συνήθιζαν 

να φτιάχνουν την πίτα. Η πίτα είναι κρεατόπιτα, 

και  για  οικονομία  δεν  κόβουμε  τα  κομμάτια  α‐

κριβώς  με  τον  αριθμό  των  καλεσμένων  –  παρό‐

ντων. Γιατί η πίτα βρισκόταν πάνω στο τραπέζι, και όποιος ήθελε, έπαιρνε ένα κομμάτι. 

 

Γιώργος Κραχτόπουλος 

 

3  

ΗΗ  ΠΠΡΡΩΩΤΤΗΗ  ΣΣΟΟΔΔΕΕΙΙΑΑ  

‐ Μαμά, μπορείς να μου πεις ένα έθιμο της Ελ‐

λάδας; 

‐ Βεβαίως, παιδί μου. Σε πολλές πόλεις της Ελ‐

λάδας,  την  μέρα  της  Μεταμόρφωσης  του  Σωτή‐

ρος  (6  Αυγούστου)  οι  αγρότες δίνουν  την πρώτη 

σοδειά  τους στην  εκκλησία.  Εκεί  ο  ιερέας  την α‐

γιάζει με μια ευχή. 

‐ Δηλαδή, μαμά, οι άνθρωποι δίνουν τις   πρώ‐

τες σοδειές τους στην εκκλησία; 

‐ Ακριβώς παιδί μου. Το έθιμο αυτό προέρχεται από τα αρχαία χρόνια, τότε που οι άν‐

θρωποι έδιναν την πρώτη σοδειά τους για να ευχαριστήσουν τους θεούς τους για την ευ‐

φορία της γης και για να τους παρακαλέσουν για υγεία όλον τον επόμενο χρόνο.        

 

Κλεόβουλος Κουμαρίδης 

ΕΕΝΝΑΑ  ΕΕΛΛΛΛΗΗΝΝΙΙΚΚΟΟ  ΕΕΘΘΙΙΜΜΟΟ::  ΗΗ  ΚΚΟΟΥΥΛΛΟΟΥΥΡΡΑΑ  ΤΤΗΗΣΣ  ΓΓΩΩΝΝΙΙΑΑΣΣ  

‐ Μπαμπά, μπορείς να μου πεις ένα έθιμο της 

πατρίδας μας; τον ρώτησα. 

‐ Ένα έθιμο που είχε τις ρίζες του στην αρχαιό‐

τητα είναι το έθιμο της «κουλούρας της γωνίας», 

που  πραγματοποιούντων  παλιά  στην  Κεφαλονιά, 

μου απάντησε ο μπαμπάς. 

‐ Μπορείς να μου το πεις σε παρακαλώ; 

‐ Φυσικά! Η οικογένεια, το βράδυ της παραμο‐

νής  των  Χριστουγέννων,  μαζευόταν  γύρω από  τη 

φωτιά που την είχαν ανάψει με τρία κούτσουρα από 

ελιά, που συμβολίζει το λάδι, από αμπέλι, που συμ‐

βολίζει  το  κρασί,  και  από  σκίνο,  για  να  διώχνει  τα 

δαιμονικά. Η μητέρα έφερνε μια πλασμένη κουλού‐

ρα που μέσα είχε σταφίδες,  καρύδια  και αμύγδαλα 

και έβαζε ένα νόμισμα. Ο πατέρας του σπιτιού χάρα‐

ζε  τα  κομμάτια  ανάλογα  με  τα  άτομα  του  σπιτιού. 

Μετά έπαιρνε λάδι και κρασί και τα έριχνε στη φωτιά 

σταυρωτά,  μέσα από  το άνοιγμα  της  κουλούρας.  Κι 

έτσι  γιορτάζουν  την  παραμονή  των  Χριστουγέννων 

στην Κεφαλονιά. 

‐ Ευχαριστώ πολύ μπαμπά!  

                                                                                                                                      Ιωάννα Καστανίδου 

 ΤΑ ΚΑΡΑΒΑΚΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ 

 Φτάνοντας στο σπίτι  της  γιαγιάς μου,  στη Δράμα,  είδα  την  ξαδέρφη μου να φτιάχνει  

ένα όμορφο καραβάκι από ένα ξύλο και ύφασμα. 

‐ Τι είναι αυτό; ρώτησα. 

‐ Μα το καραβάκι που θα ρίξει η ξαδέρφη σου στη λίμνη της Αγίας Βαρβάρας, απάντησε 

η γιαγιά μου μπαίνοντας στο δωμάτιο. 

‐ Γιατί; ρώτησα εγώ με περιέργεια. 

‐ Αύριο είναι η γιορτή της Αγίας Βαρβά‐

ρας, πολιούχου της πόλης μας. Όλα τα παι‐

διά  ετοιμάζουν  εδώ και μέρες  τα  καραβά‐

κια τους με διάφορα υλικά: φελιζόλ,  ξύλο, 

ύφασμα,  για  να πάνε αύριο  το βράδυ στη 

λίμνη της Αγίας Βαρβάρας και να τα ρίξουν 

εκεί με αναμμένα κεράκια πάνω τους. Είναι 

υπέροχο θέαμα να βλέπεις όλα τα καραβά‐

κια να λάμπουν μέσα στη λίμνη! Το έθιμο αυτό άρχισε το 1830, όταν οι Τούρκοι πολιόρκη‐

σαν  την πόλη  και ήθελαν  να  καταστρέψουν  το  εκκλησάκι  της Αγίας Βαρβάρας,  μπροστά 

στη λίμνη και να το κάνουν τζαμί. Την ημέρα της Αγίας Βαρβάρας όμως, που σχεδίαζαν να 

το κάνουν, όλος ο τόπος πλημμύρισε και το τζαμί δε χτίστηκε ποτέ. Από τότε η Αγία Βαρ‐

βάρα είναι πολιούχος  της πόλης μας και, ακριβώς απέναντι από  το παλιό εκκλησάκι  χτί‐

στηκε ένα καινούριο προς τιμή της. Έτσι δημιουργήθηκε το έθιμο αυτό, με τα καραβάκια. 

‐ Γιαγιά, να φτιάξω και εγώ ένα;     

‐ Φυσικά, κορίτσι μου, υπάρχουν υλικά μέσα, είπε η γιαγιά μου και εγώ έτρεξα μέσα για 

να φτιάξω το καλύτερο καραβάκι από όλα!  

 

Ελένη Καραχριστιανίδου 

  

ΚΚΟΟΝΝΤΤΙΙΝΝΑΑ  ΜΜΠΠΟΟΜΜΠΠΑΑ  

Εγώ χτες ρώτησα τον μπαμπά μου ένα έθιμο που γί‐

νεται στην Τερπνή Σερρών.  

Αυτός είπε "ναι"   και  μου είπε ότι αυτό το έθιμο ο‐

νομάζεται κοντίνα μπόμπα. 

Μου  είπε  ότι  το  πρωί  της  Πρωτοχρονιάς  τα  παιδιά 

σηκώνονται κατά τις 6 η ώρα το πρωί για να πούνε τα 

κάλαντα  σε  όλο  το  χωριό.  Εγώ πήρα  χαρτί  και  άρχισα 

να γράφω. Έπειτα ο μπαμπάς συνέχισε να μου λέει  το  

έθιμο και μου είπε. Τα παιδιά κουβαλούσαν  μαζί  τους 

μια  μαγκούρα  για  να  χτυπάνε  τις  πόρτες  των  σπιτιών. 

Επίσης κρατούσαν μαζί τους μια υφασμάτινη τσάντα, για να βάζουν τα φρούτα τους. Οι 

γυναίκες  των σπιτιών,  όταν  τελείωναν  τα  τραγούδια  τους,  τους  έριχναν αγιασμένο νερό 

για να τα προστατέψουν από τα κακά πνεύματα.    

 

Θάνος Γκότσης