مببمبمناسبت٢٠ مارس روز جهاىبنىبی تئاتر کودک و نوجوان

به قلم: الرن گاندرسون (مبنمبمایشنامه نویس و مقاله‌نویس تئاتر) جببجبخش فرهنگ و هربنربر هافینگتون پست

ترمججمجمه: شربیربرین مربیربرزانژاد

٢٠ مارس (اول فروردین) روز جهاىبنىبی تئاتر کودک و نوجوان است. بعضی از مسشمسما شاید فکر کنید که «آخه روز گرامی‌داشت بازیگراىبیىبی که کارای مسخره می‌کنبننبن و لباسای رنگی رنگی می‌پوشن و به طرز ناخوشایندی برای جببجبچه‌هاىبیىبی که سر جاشون

وول می‌خورن و پدر و مادرهاىبیىبی که حوصله‌شون سر رفته آواز می‌خونن به چه دردمون می‌خوره؟» گر فکر می‌کنید تئاتر کودک و نوجوان این است، از تئاتر قدرمبتمبمند، خنده‌دار، رک، درگربیربر کننده و غافلگربیربر کننده که اما ا

ممممممکن است دنیا را هم جبنجبجات دهد غافل هستید. در سراسر جهان هربنربرمندان مشغول خلق شاخه‌ای جدید از تئاتر برای کودکان هستند که وقار رقص، نوآوری تئاتر خالق، تازگی مبنمبمایش‌های نو، جاذبه‌ی خیمه‌شب بازی و نربیربروی مشوق تئاترهای موزیکال جدید را در هم می‌آمربیربزد. کودکان به نگاه‌های بالغ‌تری از تئاتر دسربتربرسی دارند؛ از مرکز کِنِدی در واشینگنبتنبن دی سی تا تئاتر سینکرونیسیىبتىبی آتالنتا، تا هَندفول

پلِربیربِرز در سانفرانسیسکو، تا ایرلند، کوزوو و کیپ تاون. این مبنمبمایش‌ها گسربتربره‌ای از جبتجبخیل دوباره‌ی افسانه‌های پریان و اقتباس از کتاب‌های جممجمحبوب تا مبنمبمایش‌های جدید و موزیکال‌های

جدید الکربتربریک را پوشش می‌دهند؛ از فربیربزیک گرفته تا قلدری، تا جنگ داخلی آمریکا. اما چگونه تئاتر، و خصوصاً تئاتر کودک می‌تواند در دنیاىبیىبی به آشفتگی و از هم پاشیدگی دنیای ما مهم باشد؟

گر جبنجبخواهیم بیش از اندازه اغراق کنیم (شاید برای این کمی دیر باشد!)، عمده‌ی مسمویت این جهان ناشی از از دست ارفنبتنبن مهھمهمدىللىلی در جامعه است. ما یکدیگر را درک مبنمبمی‌کنیم، و مبنمبمی‌خواهیم که درک کنیم. اما تئاتر ما را دعوت ‐نه،

وادار!‐ به مهھمهمدىللىلی می‌کند. مهھمهمان‌طور که دوست من بیل اینگلیش از خانه‌ی تئاتر سانفرانسیسکو می‌گوید، تئاتر مانند باشگاه ورزشی برای مهھمهمدىللىلی مبیمبم و ماهیچه‌های مهربانیمان را تقویت کنیم و شنیدن، درک کردن و درگربیربر شدن با است. جاىبیىبی است که می‌توانیم برومبیمبم. افرادی که مانند ما نیستند را مبتمبمرین کنیم. مبتمبمرین می‌کنیم که بنشینیم و به کارهای دیگران توجه کرده و از آن بیاموز

امهھمهمیت دادن را مبتمبمرین می‌کنیم. کودکان حىبتىبی بیشربتربر از بزرگساالن به این نوع از مبتمبمرین احتیاج دارند. این سیاره قرار است که مال آن‌ها باشد و وقت بیشربتربری دارند که این مهھمهمدىللىلی را اعمال کنند و تغیربیربری به وجود بیاورند. بودیستِ روشی، جوان هالیفکس ما را به این چالش دعوت می‌کند که فعاالنه و مشخصاً با مهھمهمدىللىلی به کودکان آموزش بدهیم (و با مهھمهمدىللىلی در انتخابات ریاست مججمجمهوری

مبیمبم! رای بدهیم!). چرا برای اجبنجبجام این کار، فرزندمان را به تئاتر نرببربردر واقع، «مهھمهمنبینبن امروز یک کودک را به تئاتر برببربرید» موضوع کمپنبینبن اجبنجبجمن جهاىبنىبی تئاتر برای جممجمخاطبان کودک و نوجوان برای

سه سال آینده است. گر کودکی را به تئاتر برببربرید، نه تنها مهھمهمدىللىلی را مبتمبمرین خواهد کرد، بلکه ممممممکن است از ته دل جببجبخندد، یا به خانه برگردد و ادرباره‌ی علوم آواز جببجبخواند، یا جببجبخواهد درباره‌ی تارحتیحتخ بیشربتربر بداند، یا برایتان تعریف کند که امروز در مدرسه چه گذشته است، یا سر شام مبتمبمام مدت درباره‌ی موسیقی صحبت کند، یا یاد بگربیربرد که با یک کشمکش چطور کنار بیاید، یا شروع کند

به تبدیل شدن به یکی از حامیان ماىللىلی هربنربر در آینده. در روز ٢٠ مارس یک کودک را به تئاتر برببربرید. مهھمهمیشه کودکان را به تئاتر برببربرید. و راحت ننشینید، آرام نگربیربرید که از

مبنمبمایش لذت برببربرید. به جلو متمایل شوید، درگربیربر شوید و شروع کنید که دنیا را به سوی هببهبهربتربر شدن پیش برببربرید.