Περιεχόμενα

Πρόλογος...................................................................................................................................................................... 3Ένας κόσμος διαφορετικός μα και ίδιος...................................................................................................................4Χαμογελάστ............................................................................................................................................................... 6Γεφυρώνοντας το χάσμα των κόσμων........................................................................................................................8Η θεωρία, η πράξη και η νόησ............................................................................................................................... 10Η ζωή μου ρεύμα........................................................................................................................................................ 13Εκ φύσεως εμπνευσμένο............................................................................................................................................ 15

ΠρόλογοςΗ αλήθεια είναι πως καλύτρος πρόλογος από τα ίδια μου τα κείμενα δε μπορεί να υπάρξει. Το ποιος είμαικαι το πώς έζησα στη ζωή μου είναι κάτι που μπορεί να φανεί μέσα από αυτά. Σε αυτή τη σειρά τυχών πουξεκινούν με το παρόν ολιγοσέλιδο θέλω απλώς να κάνω μια αρχή έχοντας ως βάσ μου τον Ιησού Χριστ 1

και προσθέτοντας κείμενα που έγραψα ή γράφω κατά καιρούς.Στο παρόν τύχος, τα κείμενα που περιλαμβάνονται γράφτηκαν στα μετα-εφηβικά μου χρόνια με εξαίρεσίσως το κείμενο «Η θεωρία, η πράξη και η νόησ» που θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτλεί τον επίλογοτης μίας εποχής μου και την αρχή της επόμενης.Σκοπός μου ήταν ανέκαθεν το να μπορέσω να φέρω τους ανθρώπους όσο το δυνατν πιο κοντά στον τρόποτης δικής μου σκέψης. Όχι για να τον ακολουθήσουν απόλυτα – δεν έχω την ψευδαίσθησ του αλάθητου –αλλά γιατί πιστύω πως ο καθένας μας έχει ένα σκοπό σε αυτή τη ζωή. Νιώθω λοιπόν πως για νασυμπληρώσω το παζλ της ζωής με το δικό μου κομμάτι, οφείλω να βγάλω λίγο από τον εαυτ μου προς ταέξω, προς τον κόσμο, προς εσάς. Ίσως κάποιος βρει μέσα σε αυτά τα κείμενα απαντήσεις σε πράγματα καικαταστάσεις που ούτ καν έχω φανταστί.Έτσι το έχω σκεφτί... Έτσι θα το ήθελα... Ο Κύριος ξέρει καλύτρα βέβαια ποιο είναι το ωφέλιμο για όλουςμας.Εις το επανειδείν!

1 Σύμφωνα με την αριθμολογία, το σύνολο των γραμμάτων της λέξεως «Ιησούς» ισούται με 888.

Χαμογελάστε

Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω πολλούς ανθρώπους. Πολλά πρόσωπα. Άλλα μπορώ να τα “διαβάσω”,ενώ άλλα όχι. Άλλες φορές, το κάθε πρόσωπο, έχει πολλές μεταφράσεις. Πολλά κρυμμένα νοήματα.Νοήματα που περιμένουν αυτν ή αυτήν που θα το ερωτυτί για να αποκαλύψει. Άλλες πάλι φορέςυπάρχουν καθαρά νοήματα αλλά κρυμμένα πρόσωπα. Κι αυτ είναι χειρότρο από το να υπάρχουν πολλάπρόσωπα κρυμμένα πίσω από το ίδιο πρόσωπο.Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω πολλούς ανθρώπους. Πολλά σώματα. Άλλα μπορώ να τα “διαβάσω”, ενώάλλα όχι. Άλλες φορές, το κάθε σώμα, έχει πολλές μεταφράσεις. Πολλά σώματα έχουν μάθει να μη μιλάνε.Ό,τι τους συμβαίνει, αφήνουν μόνο το στμα να το πει. Η γλώσσα του σώματος και ο αυθορμητισμός είναικάτι σταθερό και ανύπαρκτο. Μία αέναη ευθεία. Χωρίς προορισμό και χωρίς τέλος.Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω πολλούς ανθρώπους. Πολλούς άντρες. Αλλά και πολλές γυναίκες. Άντρεςκάθε ηλικίας. Άλλους με μαύρο και άλλους με άσπρο δέρμα. Άλλους με ελληνικά και άλλους με σχιστάμάτια. Άλλους με πολλά μαλλιά και άλλους με καθόλου. Άλλους με μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα και άλλουςμε χαρτομάντιλα στο χέρι. Άλλους με σακάκι και πουκάμισο που περπατάνε βιαστικά και άλλους μεαθλητικό φανελάκι που τρέχουν με την άνεσή τους.Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω πολλούς ανθρώπους. Πολλές γυναίκες. Αλλά και πολλούς άντρες.Γυναίκες κάθε ηλικίας. Άλλες κοντές και άλλες ψηλές. Άλλες εύσωμες και άλλες αδύναμες. Άλλες με κοντκαι άλλες με μακρύ μαλλί κότσο. Άλλες με μεγάλα πόδια και άλλες με πιο μικρά. Άλλες με στήθος πουαναδεικνύεται από τα ρούχα που φοράνε και άλλες στις οποίες δε συμβαίνει αυτ.Περπατάω στο δρόμο και αντικρίζω συνδυασμούς. Πολλούς συνδυασμούς. Συνδυασμούς προσώπων,σωμάτων και αντρών ή γυναικών. Μερικές φορές αντικρίζω και συνδυασμούς και αντρών και γυναικών.Περπατάνε όπως κι εγώ. Μόνοι τους ή με παρέα, όπως συμβαίνει και σε εμένα.Αντικρίζω ανθρώπους χοντρούς... Μεγάλους ανθρώπους... Άσχημους ανθρώπους. Ζουν την ίδια ζωή με τουςυπόλοιπους... Ίσως πιο φτωχή, ίσως και όχι. Περπατάνε μόνοι τους και χαμογελούν. Βλέπουν τις στιγμές που

περνάνε σαν στιγμές ζωής. Σαν ευκαιρίες να ζήσουν. Και πράγματι τέτοιες είναι. Κι ύστρα...Ύστρα αντικρίζω ανθρώπους λεπτούς... Νέους ανθρώπους... Όμορφους ανθρώπους. Ζουν την ίδια ζωή μετους υπόλοιπους... Ίσως πιο πλούσια, ίσως και όχι. Περπατάνε συχνά με παρέα και δείχνουν χαμογελαστοί.Περπατάνε μόνοι τους και δείχνουν θλιμμένοι, εκνευρισμένοι και απογοητυμένοι. Βλέπουν τις στιγμές πουπερνάνε σαν στιγμές μάταιες. Σαν ευκαιρίες του θεού της ματαιότητας να τους αρπάξει. Ενώ δεν είναι έτσι...Έχω πραγματικά κουραστί να βλέπω ανθρώπους που δείχνουν ότι τα έχουν όλα να μη χαμογελάνε. Όσοιδεν τα έχουν, κάνουν ό,τι κι εγώ. Χαμογελάνε! Βλέπετ...Εμείς πιστύουμε ότι όσα μας λείπουν μπορούμε να τα αποκτήσουμε. Όσα μας λείπουν, ο Θεός θα μας ταπροσφέρει, αν μοχθήσουμε κι εμείς γι' αυτά ίσως. Όπως και να έχει, όμως, ο μόνος λόγος να μη χαμογελάεικάποιος όταν περπατάει στο δρόμο, είναι αν ο Χριστς είχε μείνει στον τάφο. Αλλά αν είχε μείνει, δε θαμιλούσε κανείς πλέον γι' αυτν. Αλλά ο Χριστς δεν έμεινε εκεί. Ο Χριστς αναστήθηκε. Αυτ γιορτάζουμετις μέρες αυτές. Την Ανάστασ του Κυρίου. Μοιραστήκαμε το πένθος μας για τα βάσανά του.Μοιραστήκαμε την τέλεσ της ταφής του και την περιφορά του τάφου του μέσα στις καρδιές μας. “Εμείςκαταδικάζουμε το Χριστ σε θάνατο (μέσα από τις πράξεις μας). Εκείνος μας καταδικάζει σε αθανασία”. ΟΧριστς πέρασε όσα πέρασε και αναστήθηκε ώστ να μπορείς εσύ, εγώ και όλοι μας να χαμογελάμε. Μην τοστρήσεις από όσους σε βλέπουν έστω και στιγμιαία στο δρόμο. Κι αν δε σε παρατηρήσει κανείς, σήκωσε τοχέρι σου και φώναξε “Καλό Πάσχα”. Εγώ αυτ κάνω...Καλό Πάσχα!

Ένας κόσμος διαφορετικός μα και ίδιος

Ας υποθέσουμε πως βρισκόμαστ σε ένα χώρο όπου όλα είναι απόλυτα ορισμένα. Το κάθε τι είναι απόλυτασωστ ή απόλυτα λάθος. Δεν υπάρχουν νομικά παραθυράκια. Οι νόμοι έχουν περάσεις τσες και τσεςτροποποιήσεις ώστ να μπορούν να είναι όσο το δυνατν πιο πλήρεις. Ο αδικημένος δικαιώνεται πάντα ενώο ένοχος πάντοτ αποκαλύπτται. Και το σύστημα, όμως, είναι από μόνο του τσο αποτλεσματικό ου οένοχος παραδέχεται την ενοχή του.Το σύστημα που χρησιμοποιείται παγκοσμίως πλέον είναι τσο εξελιγμένο που έχει λάβει υπόψιν του και τηνεπιστήμη της ψυχολογίας. Γνωρίζουμε π.χ. ακριβώς πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, ποιεςπρωτΐνες απαιτούνται, ποια ένζυμα τροφοδοτούν το στμα των ανθρώπων με την αλήθεια και ποια με τοψέμα, ενώ μπορούμε να βρούμε ύποπτους υποθέσεων ρωτώντας τους δύο συγκεκριμένες φράσεις. "Ποιοςείσαι;" και "Τί κάνεις στη ζωή σου;".Οι ερωτήσεις αυτές είναι πολύ σμαντικές και τις απαντήσεις τους τις έχουν λίγοι. Οι φτωχοί, ας πούμεαπλά, δεν ενδιαφέρονται να βρουν σκοπό για τη ζωή τους. Να 'ναι καλά η τηλεόρασ γι' αυτ. Έτσι είναι,όμως. Επηρεάζεις λίγους που επηρεάζουν λίγους ακόμη και μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχει γίνει μόδα κάτισάπιο, ψεύτικο και ιδεατ. Τέτοιος είναι και ο σκοπός των ανθρώπων του κόσμου, πλέον. Των φτωχώνδηλαδή. Να μεγαλώσουν μαθαίνοντας μια χειρωνακτική εργασία, να βρουν σύντροφο για να περάσουν τημίζερη ζωής τους με κάποιον άνθρωπο ακόμα και να δημιουργήσουν παιδιά με τον ίδιο σκοπό με τους γονείςτους. Ουσιαστικά, κανέναν.Οι φτωχοί συνεχίζουν, όπως όλοι οι άνθρωποι, να έχουν κάποια ταλέντα. Άλλος μπορεί να γράφει ωραίακείμενα, άλλος να τραγουδάει καλά... Οι δάσκαλοι των φτωχών, όμως, είναι επίσς φτωχοί. Φτωχοί καιμίζεροι. Ό,τι ταλέντο κι αν είχαν, κανείς δεν είχε χαρεί ποτέ γι' αυτ. Αυτ, λοιπόν, μεταδίδουν και στουςμαθητές τους. Γιατί μαθήτριες δεν υπάρχουν. Εξορίστηκαν σιγά-σιγά στο σπίτι. Όχι για να μεγαλώσουνπαιδιά ή να βοηθήσουν στο σπίτι την οικογένειά τους. Τους μαθαίνουν οι μανάδες τους τρόπους να ρίξουνέναν άντρα στο κρεβάτι και να τις "παντρευτί" ή μάλλον να συνθηκολογήσει μαζί τους ότι θα τους παρέχειχρήματα για ξόδεμα.

Ένας κόσμος, λοιπόν, που δεν έχει όνειρα, που δεν έχει ελπίδα για το μέλλον, που δεν έχει ταλέντα νααναδείξει, καταλήγει να μην έχει στχους και να μην ξέρει, αλλά ούτ και να αναζητί, ένα λόγο ύπαρξης.Να γιατί οι ερωτήσεις "Ποιος είσαι;" ή "Τί κάνεις στη ζωή σου;" είναι τσο σμαντικές. Γιατί κανείς φτωχόςδεν ξέρει τις απαντήσεις τους. Το άγνωστο, άλλωστ, πάντοτ άγχωνε τους ανθρώπους. Από τη λίθινη εποχήμέχρι και σήμερα. Κι όταν κάποιος αγχώνεται, ακόμη κι ο πιο αθώος να είναι, για να γλιτώσει εκείνη τηστιγμή, είναι πρόθυμος να παραδεχτί πράγματα που ούτ έκανε, αλλά ούτ και θα έκανε ποτέ.Υπάρχει, φυσικά, κι η θεωρία πως κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα υπό τις κατάλληλες συνθήκες.Όταν, λοιπόν, ένας άνθρωπος ομολογεί την ενοχή του για κάτι που δεν έκανε ο ίδιος, η αστυνομία αρέσκεταιστο να πει στο κοινό των Μ.Μ.Ε. ότι έπιασε τον ένοχο, και στους αστυνομικούς ότι κάποια στιγμή οάνθρωπος αυτς μπορεί να έπραττ αυτ που παραδέχτηκε και άρα οφείλει να γιορταστί αυτή η επιτυχίατης αστυνομίας. "Προστατέψαμε τους φτωχούς που παλεύουν καθημερινά για τη ζωή τους".Από τη ζωή που οι ίδιοι τους έκλεψαν. Σάμπως δεν γνωρίζουν οι αστυνομικοί των κατωτέρων κλιμακίων τησυνεργασία και τις προπαγάνδες των ανωτέρων τους με τους διευθυντές των Μ.Μ.Ε! Όχι όλοι βέβαια.Υπήρχε και μια "επίλεκτη" ομάδα αστυνομικών που ανήκε στους φτωχούς. Ήταν η ομάδα αντιπερισπασμούκι ας μην το ήξερε. Τους έλεγαν μόνο όσα χρειαζόταν να γνωρίζουν για να μην καταλάβουν ότι οιαστυνομικοί δεν είναι φίλοι του φτωχού αλλά φύλακες του πλούσιου.Μετά από όλα αυτά πιστύω πως μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε γιατί πάντα πιάνονται οι ένοχοι.Ακόμη κι αν δεν είναι οι σωστοί ένοχοι, πάντα υπάρχουν τρόπο να πείσεις κάποιον ότι είναι. Άλλωστ, μετάαπό τσα χρόνια εξάσκησς, μόνο το άγχος θα γνωρίζανε;Να πω την αλήθεια, δεν ξέρω αν είμαι άνθρωπος πια. Όσ ανθρωπιά και να είχα πιστύω ότι την έχασα μετσα που έχω δει. Όσο για το τί είδα... Πράγματα χειρότρα από το θάνατο.Οι αρχαίοι Έλληνες... Σε ένα έγγραφο; Σε ένα αμφορέα; Δε θυμάμαι ακριβώς. Είχαν γράψει, όμως, πως δενασχολήθηκαν με την τχνολογία γιατί θα τους κατέστρεφε. Καταλαβαίνετ λοιπόν τί συνέβη από τη στιγμήπου όχι μόνο ασχοληθήκαμε με την τχνολογία αλλά τη χρησιμοποιήσαμε για να επηρεάσουμε τις νέες ζωές;Τα νέα νεογέννητα; Τα νέα έμβρυα;Επηρεάσαμε την ύπαρξη στο βαθμό που "ούτ ο Θεός δε θα μπορούσε", όπως λένε κι οι επιστήμονες.Τουλάχιστον, κάθε άνθρωπος που θα ζήσει από εδώ και πέρα θα είναι απόλυτα υγιής. Έτσι μας είπαν. Εγώείμαι ο τλευταίος άρρωστος. Είμαι το τλευταίο πειραματζωο που ξύπνησε κατά λάθος σε ένα ξεχασμένοεργαστήριο. Τουλάχιστον, οι άνθρωπο θα είναι καλά. Χάρη σε μένα. Κανείς δε θα με μάθει. Είμαιχαρούμενος. Πρέπει να είμαι χαρούμενος! Έγινα ήρωας για να ζήσουν οι άνθρωποι!...............Αυτ ήθελα, όμως;

Γεφυρώνοντας το χάσμα των κόσμων

Ας το παραδεχτούμε... Έχουμε χαθεί. Δεν είναι ο στχος μας αυτς. Δεν ήταν στχος μας το να βρεθούμεμόνοι μας κάπου. Πόσο μάλλον το να βρεθούμε μόνοι μας σε ένα τοπίο που δε μπορούμε να δούμε.Φοβόμαστ να προχωρήσουμε. Αν πέσουμε; Τα πόδια μας νιώθουν πως βρισκόμαστ πάνω σε μία γέφυρααλλά υπάρχουν κάποια αναπάντητα ερωτήματα. Πόσο διαρκεί η γέφυρα; Είναι ασφαλής; Θα μας αντέξειμέχρι το τέλος; Κι αυτοί οι καπνοί τριγύρω που μου θολώνουν το τοπίο; Φοβάμαι. Και φοβάμαι να τοπαραδεχτώ. Ας κάτσω μόνος μου λίγο ακόμη...Μία γέφυρα μπορεί να σε κάνει να νιώθεις πως είσαι ψηλά στον ουρανό, αλλά αν κάποιος σου κόψει τασκοινιά της, εσύ θα πέσεις ανήμπορος στο κενό.Το ίδιο δε συμβαίνει όμως και στην πραγματική ζωή; Σκεφτίτ το λίγο. Στχος μας δεν είναι να οδηγηθούμεμόνοι μας σε μία πορεία προς το θάνατο. Υπάρχουν τσα όνειρα και τσες δημιουργίες που μπορούμε νακάνουμε στον ενδιάμεσο. Δεν είναι στχος μας ο θάνατος. Ποτέ δεν ήταν. Ακόμη κι όσοι ήλπιζαν ναπεθάνουν, ουσιαστικά ποτέ δεν το θέλησαν. Ακόμη κι όσοι πέθαναν από το δικό τους χέρι, ποτέ δεν τοθέλησαν πραγματικά. Ίσως ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά όχι να πεθάνουν.Η ζωή είναι μία οδός που περπατάμε όλοι μας πάνω σε γέφυρες. Κάθε εμπόδιο είναι και μια γέφυρα. Απότην γέφυρα που βρίσκεσαι, μέχρι την επόμενη γέφυρα, υπάρχει ένα κομμάτι γης με ανθρώπους. Κάποιοιπεριμένουν να σε γνωρίσουν, κάποιοι όχι. Κάποιοι θα νοιαστούν για σένα, κάποιοι θα θέλουν απλώς να σουπουν το πώς πέρασαν εκείνοι την προηγούμενη ή τις προηγούμενες γέφυρες. Από κάποιους θα μάθεις πωςμία γέφυρα ή μία άλλη είχε δύο διαδρομές. Ανάλογα αν ακολουθούσες το αριστρό ή το δεξί σκοινί,κατυθυνόσουν και σε διαφορετικό μέρος.Κάθε άνθρωπος, όμως, με τις όσες γέφυρες κι αν πέρασε, τλικά βρέθηκε μαζί σου στο σμείο που είσαιτώρα. Κι έχεις όλη τη δύναμη να τον γνωρίσεις, να μοιραστίς πράγματα μαζί του, να τον βοηθήσεις ή να τουεπιτρέψεις να σε βοηθήσει.

Όσο για τις γέφυρες... Αυτ που δεν ανέφερα είναι πως κάθε γέφυρα χωράει μόνο 1 άτομο πάνω της. Αν δεναντιμετωπίσεις τους φόβους σου μόνος σου, ττ δεν υπάρχουν πολλές ελπίδες να προχωρήσεις. Εκτς ανκάποιος σε σπρώξει προσεκτικά με κίνδυνο της δικής του ζωής. Αλλά έτσι είναι ουσιαστικά η ζωή. Γεμάτηγέφυρες, κομμάτια γης και ανθρώπους που περνάνε εμπόδια, βοηθάνε άλλους να τα περάσουν ή βοηθούνταιοι ίδιοι από άλλους.Αλληλεγγύη.

Η θεωρία, η πράξη και η νόηση

Στη ζωή, θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχουν τρία πράγματα: η θεωρία, η πράξη και η νόησ. Συχνάλέμε πως η θεωρία απέχει πολύ από την πράξη, όμως, θεωρώ πως και η νόησ δε μπορεί να λείπει από τοσχήμα αυτ.Όπως το σκέφτομαι, προσπαθώντας να δώσω έναν ορισμό στη λέξη “πράξη”, θα έλεγα πως ό,τιπεριλαμβάνει κίνησ από μέρους μας, αποτλεί πράξη. Ίσως, καλύτρα, να πούμε πως η πράξη είναι η λέξηπου βρήκε ο άνθρωπος, ή μάλλον που εφηύρε, για να περιγράψει το αποτέλεσμα της ενέργειας των ρημάτωντης γλώσσας του. Έτσι, έχουμε το ρήμα “μιλάω” που προκαλείται από κίνησ των χειλιών, ή το ρήμα“κοιτάω” που συνδυάζεται με την, έστω και ελάχιστη, μετατπισ των βολβών ή της αντικατοπτριζόμενηςεικόνας των βολβών του ματιού. Ας κρατήσουμε αυτ ως ορισμό της πράξης και ας προσπαθήσω τώρα ναεξάγω συμπερασματικά τον ορισμό της θεωρίας.Η θεωρία μάλλον έχει να κάνει με τη σκέψη. Όταν κάποιος πιστύει ότι κάτι ισχύει, αυτ θα μπορούσαμε ναπούμε πως είναι η θεωρία του. Αυτή η πίστη φυσικά δε σμαίνει ότι αντικατοπτρίζεται και στηνπραγματικότητα. Μπορεί μία θεωρία να προέκυψε από εσφαλμένα αποτλέσματα που δεν επαληθεύθηκανεπαρκώς τη στιγμή της καταχώρησής τους.Τον όρο “θεωρία” βέβαια, μπορούμε να τον συναντήσουμε πιο συχνά σε επιστημονικούς κύκλους (είτεκπαίδευσς, είτ συζήτησς), όπου η ύπαρξη επαληθευμένων αποτλεσμάτων θεωρείται αυτονόητη.Αντίθετα, όταν μιλάμε για μη-επαληθευμένα αποτλέσματα, ή για τη μη διενέργεια έρευνας ή για έναν μηεπιστήμονα, απλώς αναφερόμαστ στη γνώμη κάποιου, αλλά όχι στη θεωρία του. Ίσως βέβαια ναυπερτιμούμε τη σμασία της θεωρίας με αυτν τον τρόπο. Ή ίσως να υποτιμούμε τη γνώμη των ανθρώπων.Πιο πιθανό θεωρώ το τλευταίο. Αν ο άνθρωπος απέναντί μας έχει τρία ή τέσσερα διπλώματα παραπάνωαπό εμάς, ό,τι κι αν πει, και χαζομάρα να είναι, το επικροτούμε. Αν ο άνθρωπος, όμως, είναι “λιγότρος”από εμάς, πρώτα απορρίπτονται και ύστρα ακούγονται. Σίγουρα, όμως, πρώτα θα συγκριθεί με τονανώτρό μας και έπειτα, αν τολμάει, ακόμη, να μιλάει, τα λόγια του θα απορριφθούν.

Καταλήγοντας, πάντως, πιστύω αυτ που είπα και στην αρχή. Η θεωρία είναι η προσομοίωσ κάποιωνκαταστάσεων, πρακτικά δυνατών ή αδύνατων, μέσα σε ένα ιδεατ περιβάλλον υποκειμενικά κατυθυνόμενο.Αφού, λοιπόν, υπήρξε υποκειμενική ικανοποίησ από μέρους μου για τους ορισμούς που εξόρυξα από τιςσκέψεις μου για τη θεωρία και την πράξη, ήρθε η ώρα να αναφερθώ στη νόησ και στο γιατί πιστύω πωςδε μπορεί να απουσιάζει από το σχήμα-σύνδεσ των άλλων δύο όρων. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρωαπόλυτα, αλλά τώρα που ήδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι είναι πολύ αργά για να κάνω πίσω.Νόησ είναι η σκέψη. Όχι το αποτέλεσμα αυτής αλλά η διαδικασία της. Μέσα από τη νόησ μπορούμε ναοδηγηθούμε ευκολότρα ή δυσκολότρα σε αποτλέσματα έγκυρα που θα χρησιμοποιηθούν για τονκαλύτρο ορισμό μίας θεωρίας.Μία θεωρία-ρήσ ρωτάει αν ο γάιδαρος πετάει. Ως πρότασ στέκει. Έχει άρθρο, ουσιαστικό-υποκείμενο καιρήμα. Επίθετο δεν έχει αλλά ούτ και επιδέχεται επίθετο το συγκεκριμένο ρήμα. Πρακτικά μπορούμε να τοελέγξουμε ρίχνοντας ένα σεβαστ αριθμό γαϊδάρων από ένα γκρεμό, ελπίζοντας πως ο κίνδυνος της ζωήςτους θα τους αναγκάσει να μας αποδείξουν ότι μπορούν να πετάνε.Μετά τον πειραματισμό με πολλά κακόμοιρα ζώα, θα συνειδητοποιούσαμε πως οι γάιδαροι δε μπορούν ναπετάξουν γιατί τους λείπει κάτι βασικό: τα φτρά. Και φτρά να είχαν, όμως, κανείς δεν εγγυάται ότι θαμπορούσαν να πετάξουν. Πρώτον, γιατί είναι θηλαστικά και όχι πουλιά, και δεύτρον γιατί δε μπορούν όλατα πουλιά να πετάξουν, όπως στην περίπτωσ των πιγκουίνων. Η μόνη περίπτωσ η φράσ “ο γάιδαροςπετάει” να είναι αληθής, είναι αν εννοούμε κάποιο πουλί σαν γάιδαρο.Η νόησ, λοιπόν, είναι η λέξη που υποδηλώνει τη δυναττητα του ανθρώπου να αντιλαμβάνεται τον κόσμομέσα στον οποίο ζει, ώστ να μη χρειαστί να αναλωθεί σε άσκοπο πέταγμα γαϊδάρων από το γκρεμό, για νααποδείξει το αυτονόητο, και να καταλαβαίνει τί σμαίνει η κάθε λέξη της γλώσσας στην οποία συνομιλεί,ώστ να ξέρει τί εννοεί ο περισσότρος κόσμος με τη λέξη “γάιδαρος” κι ότι δεν είναι εύκολο μονομιάς νααλλάξει αυτή η σμασία.Μπορούμε, λοιπόν, να δούμε πόσο σμαντική είναι η νόησ στη σχέσ πράξης και θεωρία. Φανταστίτ ένακόσμο χωρίς νόησ, μόνο με θεωρίες και πράξεις. {Η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό είναι “αναρχία”.Όμως, η αναρχία δεν έχει σχέσ με την έλλειψη παραγωγής νόησς.}Θα ήταν ένας κόσμος όπου ο καθένας λέει τις θεωρίες του, χωρίς προηγουμένως να τις έχει επαληθεύσει(καιείναι αλήθεια κακό αυτ;) ή όπου ο καθένας πράττι ελεύθερα(αν μπορεί να θεωρηθεί ελευθερία η μη-βούλησ) ό,τι θέλει, όπου θέλει και όποτ θέλει. Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο κόσμος αυτς, ο κόσμος που ζούμε,είναι αυτς που περιγράφω.Το μόνο που δε μπορούσε κανείς να υποπτυθεί, είναι πως ο κόσμος εξασκεί τη νόησ μέχρι την ηλικία των15 με 16 το πολύ. Ο πολύς κόσμος. Έπειτα από αυτή την ηλικία, ο κάθε άνθρωπος έχει συνήθως αρκετέςεπιλογές στο βιογραφικό του ώστ να συνεχίζει σε πλεύσ με αυτές τις επιλογές.Λέει μια παροιμία πως “των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν”. Δεν είναι κακό αυτ.Προνοητικό είναι. Όμως, η νόησ δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνεις μόνο μία φορά στη ζωή σου και έπειτανα βαδίσεις με τα αποτλέσματα που προέκυψαν.Όσο ζεις, απαιτίται να σκέφτσαι. Όσο ζεις, οι καταστάσεις αλλάζουν, εξελίσσονται. Εμείς οι ίδιοιεξελισσόμαστ. Δε μπορούμε ανόητα να εκφράζουμε τις ίδιες απόψεις που είχαμε 10 χρόνια πριν. Ούτ κανμία μέρα πριν. Ανόητα. Χωρίς νόησ. Χωρίς σκέψη και διάκρισ για το τί έχει αλλάξει από την τλευταίαφορά που σκεφτήκαμε το ίδιο θέμα, κι αν αυτά που μας οδήγησαν στη θέσπισ κάποιων πιστύω του εαυτού

μας, υπάρχουν ακόμη μέσα μας και εδραιωμένα. Αν υπάρχουν, καλώς κάνεις και δεν αλλάζεις απόψεις. Αν,όμως, δεν υπάρχουν, μην αναλώνεσαι σε άσκοπες κριτικές και πεποιθήσεις.Θα μου πεις τώρα ότι “άμα είναι έτσι, δε θα πρέπει να πιστύω σε τίποτα”. Συχνό λάθος, αλλά αυτ δεν τοκάνει λιγότρο λάθος. Η πράξη βλέπεις, είτ θέλουμε είτ όχι, μπορεί να συμβεί μόνο στον πραγματικόκόσμο. Με αυτά τα σταθμά και με αυτούς τους φυσικούς νόμους μπορεί η κάθε πράξη να γίνει.Η θεωρία έχει την ακριβώς αντίθετη φιλοσοφία και πλεύσ. Δε χρειάζεται καμία πτυχή του γήινου κόσμουγια να μπορέσει να υπάρξει. Η θεωρία μπορεί να περιοριστί, κατά κάποιο τρόπο, μόνο αν θεωρήσουμεπραγματική, ουσιαστική και αληθή την πρότασ “κάθε φαντασία του ανθρώπου είναι, έστω και ελάχιστα,απόρροια μιας αληθινής εικόνας που αντίκρισε το θνητ μάτι”.Η νόησ, λοιπόν, είναι ο συνδετικός κρίκος της θεωρίας και της πράξης. Η εξουσία που έδωσε η φύσ στονάνθρωπο για να μπορεί να βλέπει πιο μακριά από τον κόσμο του ορατού, αλλά και για να φέρνει πιο κοντάστην πραγματικότητα τον κόσμο του ιδεατού και του ονείρου, όπως τον έχει ο καθένας δομημένο στο μυαλότου. Κι αυτς ο κόσμος, ο κόσμος της νόησς του ανθρώπου, έχει τη δύναμη, σε αντίθεσ με τους κόσμουςτων άλλων έμβιων οργανισμών του ζωικού βασιλείου, να μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Άλλωστ... “Μιαεικόνα χίλιες λέξεις”... Η θεωρία, η πράξη και η νόησ του φωτογράφου, των απεικονιζόμενων προσώπων,των ανθρώπων που τους επηρέασαν και της φύσς.

Η ζωή μου ρεύμα

Ας δούμε τη ζωή σαν ένα σκοτινό μέρος στο σύμπαν. Όταν ξεκινάμε, αρχίζουμε να βάζουμε τα χέρια μας,τα πόδια μας και το στμα μας, όπου μπορούμε, με σκοπό να αντιληφθούμε όσο το δυνατν περισσότραπράγματα γύρω μας.Μεγαλώνοντας, τα μάτια μας ανοίγουν, και βλέπουμε μικρές σπίθες στο χώμα. Σπίθες που άμα τιςαγγίξουμε και τις εκμεταλλευτούμε κατάλληλα, μας τινάζουν ψηλά, αρκετά ψηλά, ώστ να δούμε τον κόσμοαπό λίγο πιο ψηλά. Πώς φαίνεται! Πώς είναι! Πώς μας φαίνεται ότι είναι!Κάθε μέρα, παίρνουμε το χώμα μας, και κυκλοφορούμε στον κόσμο. Γνωρίζουμε καινούριους ανθρώπους,καινούριες καταστάσεις, καινούριες βάσεις, και τλικά αρχίζουμε να φτιάχνουμε γύρω μας, σιγά-σιγά, έναγυάλινο τίχος για να μας προστατύσει. Γυάλινο, ώστ να επιτρέπει στο φως που πηγάζει από μέσα μας ναεξωτρικευτί, αλλά και στο φως που είναι εξωτρικό, να μας επηρεάσει.Σιγά-σιγά, κι όσο περνάει ο καιρός, το φως που εξωτρικεύουμε είτ αυξάνεται είτ μειώνεται. Άλλοιάνθρωποι κάνουν επιλογές που τους οδηγούν στην απόκτησ περισσότρων εμπειριών και άλλοι στηναπόκτησ μιας, όσο το δυνατν, πιο σταθερής και αμετάβλητης ζωής. Κάποιοι πραγματικά την επιθυμούν,ενώ κάποιοι άλλοι, απλώς συμβιβάζονται με αυτήν.Τελικά, κάθε ένας, ανάλογα με το τί έχει χτίσει, φτάνει σε μια στιγμή, που το φως που εξωτρικεύει είναιτσο λαμπερό που μόνος του δε μπορεί να το λάμψει περισσότρο, ή τσο αχνό που είναι έτοιμο να σβήσει.Κάποιοι λένε πως αν ένας άνθρωπος δεν τα καταφέρει μόνος του, ττ δεν είναι δυνατν να επικοινωνήσειμε τους άλλους ανθρώπους για να δημιουργήσει το οτιδήποτ. Είναι, όμως, οι προηγούμενες δύοπεριπτώσεις, οι πιο σμαντικές στιγμές στην ιστορία του κάθε ανθρώπου.Τότ είναι που ο άνθρωπος βρίσκει τη δύναμη να ξεπεράσει τον εαυτ του, να ζήσει με μια ζωή διαφορετικήαπό την προηγούμενη, να αλλάξει όλη του τη ζωή προς το καλύτρο, να αγαπήσει τον εαυτ του και τη ζωήπου έζησε, γιατί τον έμαθε να ζει και να αναπνέει τις στιγμές που χρειαζόταν πριν ξαναβουτήξει στα βαθιά

νερά της. Τότ έμαθε να αγαπάει και να λατρεύει την αλήθεια και τα αληθινά συναισθήματα. Τότ έμαθε νααγαπάει και ο ίδιος αληθινά.Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή, μέσα στα βαθιά νερά της ζωής, ταξιδεύοντας στο άγνωστο, μέσα στα πιο λευκά ήμαύρα φύκια που τυλίγουν ένα ολόκληρο καράβι, αραγμένο στο λιμάνι της παλιάς Ατλαντίδας του καθενός,της παλιάς Ιθάκης του καθενός, ανακαλύπτι ένα μικρό σεντούκι θησαυρού κι, όταν το σέρνει στηνεπιφάνεια, με όλη του τη δύναμη, το σεντούκι ανοίγει, με το φως του ήλιου, και αποκαλύπτι το πλάσμα πουκρύβεται μέσα του.Μία μικρή, πολύ μικρή, πυγολαμπίδα, τσο λαμπερή, ώστ να φαίνεται και κάτω από το φως του ήλιου.Όταν το πλάσμα αυτ ελευθερωθεί κι ανοίξει τα μικρά φτρά του, πετάει χαρούμενα γύρω από τον άνθρωπογια να τον κάνει να καταλάβει πως πρέπει να το ακολουθήσει. Σαν το ακολουθήσει, λοιπόν, τον κατυθύνεισε έναν άλλο άνθρωπο, με ίδια ή διαφορετική ιστορία με αυτν. Σίγουρα, όμως, οι ιστορίες τους ταιριάζουν.Κι όταν φτάσουν επιτέλους στον προορισμό τους, κι η μία πυγολαμπίδα αντικρίζει την άλλη, εκρήγνυνται σεχιλιάδες εκατομμύρια φωτνια που σπάζουν κάθε ασπίδα προστασίας των δύο ανθρώπων και φτιάχνουν μίαπου τους περιβάλλει και τους δύο... Αρκετά μεγάλη... Αρκετά ισχυρή...

Εκ φύσεως εμπνευσμένο

Λόγια, λόγια, λόγια. Άλλα λιγότρο κι άλλα περισσότρο σμαντικά. Καμιά φορά τα λόγιααντικατοπτρίζουν υπέρλαμπρα τα όνειρα των ανθρώπων. Καμιά φορά... Κάποιες άλλες φορές τα λόγιαακούγονται σαν ουρλιαχτά από λύκους που επηρεάστηκαν από το φεγγάρι. Άλλες πάλι φορές, τα λόγια είναιτσο γλυκά, όσο γλυκά είναι και τα προϊόντα ενός τυχαίου ζαχαροπλαστίου.Ανάλογα, όμως και με το ύφος και τις πράξεις του ομιλητή-λέκτορα, αντίστοιχα ακούγονται ή δενακούγονται τα λόγια. Κι αν ακουστούν, εισακούγονται. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το τραγούδι ή γιατα λόγια ενός λοφιοφόρου κόκορα. Όλοι γνωρίζουμε πώς μιλάει και πώς το λέει. Δε γνωρίζουμε όμωςκαθόλου το τί λέει.Κάπως έτσι συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Όλοι λένε το τραγούδι ή τα λόγια τους. Στην αρχή, όλοιτραγουδούν μόνοι τους. Αργότρα, κι όσο συνεχίζουν να εκφράζονται, κάποιος σταματάει λίγο πιο μακριά ήδίπλα τους και προσπαθεί να κατανοήσει τη μελωδία που φτάνει στα αυτιά του. Σε κάποιους αρέσει, ενώ σεκάποιους άλλους όχι. Ανάλογα του αν αρέσει στον ακροατή αυτ που αφουγκράζεται ή όχι και με το ανταιριάζει στο δικό του τραγούδι.Άλλωστ, ας μην ξεχνάμε πως κάθε τραγούδι μεταφράζεται σε παρτιτούρα, ταμπλατούρα ή, πιο φυσικά, σεηχητικά κύματα. Όταν τα κύματα της μίας μελωδίας εφάπτονται στα κύματα της άλλης, ο ήχος ακούγεταιαρμονικός. Μονότονος αλλά αρμονικός. Όταν τα κύματα είναι παράλληλα και οι κορυφές του ενός κύματοςβρίσκονται στο κέντρο των κορυφών του άλλου, ττ ο ήχος είναι πάλι αρμονικός αλλά καθόλου μονότονος.Έχει μία γλύκα και μία υπεροχή έναντι των άλλων συμπαραγόμενων μελωδιών. Με την έννοια υπεροχήεννοούμε μία υπέροχη διαφορετικότητα μεταξύ των μελωδιών που φτάνουν στα αυτιά των υπόλοιπωνανθρώπων.Υπάρχουν, βέβαια και περιπτώσεις όπου οι αρχές των δύο κυμάτων διαφέρουν ελάχιστα η μία από την άλλη.Όσο περνάει ο χρόνος, λόγω της διαφορετικότητας της ταχύτητάς τους, τσο αυξάνεται η απόστασ μεταξύτων δύο αρχών. Μέχρι που κάποια στιγμή η αρχή του ενός κύματος εφάπτται απόλυτα με την αρχή του

άλλου κύματος. “Τυχαίνει” επίσς να εφάπτται και κάθε άλλο σμείο του ενός κύματος με το άλλο.Ακριβώς εκείνη τη στιγμή μπορεί το άτομο, πραγματικά, να συνειδητοποιήσει αν ταιριάζει, όπως λέμε, με τοάλλο, ποια κοινά σμεία έχουν και κατά πόσον αξίζει η προσπάθεια να τα αναπτύξουν για να αποκτήσουνκάποια κοινή (ερωτική ή φιλική) ζωή. Αυτονόητο είναι βέβαια πως όσο περισσότρο χρόνο περνάει κάποιοςμε ένα άτομο, τσο περισσότρες φορές εφάπτονται τα κύματά τους, οι φωνές και τα συναισθήματά τους καιάρα τσο λιγότρα περιθώρια για δικαιολογίες υπάρχουν ώστ να ακουστί από τον ένα από τους δύο ηφράσ “δεν ταιριάζουμε”.Ακόμη, όμως, κι αν δε βρεθούν σε απόλυτη εφαρμογή το ένα με το άλλο, κάποια σμεία τους τέμνονται με τοπέρασμα του χρόνου. Αν το ενδιαφέρει το άτομο η επικοινωνία, μπορεί να ασχοληθεί με αυτά τα τμνόμενασμεία και να τα αναπτύξει, παραμερίζοντας έτσι κάποια άσχημα ή ασύγχρονα σμεία όπου η επικοινωνίαδε δύναται για διάφορους λόγους.Με τις δύο προηγούμενες παραγράφους θέλω να πω ότι δύο άνθρωποι δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζουνεξαρχής. Αυτ, όμως, δε σμαίνει πως με μεγαλύτρο ή μικρότρο κόπο τα πράγματα δε μπορούν νααλλάξουν. Ούτ, όμως, και ότι όσο περισσότρο εφάπτονται τα κύματα δύο ανθρώπων, τσο πιο καλό θαείναι το αποτέλεσμα. Μια επαφή οποιασδήποτ φύσεως μπορεί κάλλιστα να καταλήξει και σε σύγκρουσ.Το σμαντικότρο, όμως, όλων είναι να μην πάψουμε να τραγουδάμε. Όσο μονότονη κι αν θεωρήσουν οιακροατές μας τη μελωδία μας. Πάντα υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος εκεί έξω... Μια διαφορετική μελωδία...Που άμα ενωθεί με τη δική μας... Αρκεί να την αναζητήσουμε και θα τη βρούμε. Το ξέρω. Εγώ τη βρήκα.Σειρά σου...