Πυξίδα 98 - Φεβρουάριος 2011

ΦΥΛΛΟ 98XANIA

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011) (

www.pyxida.gr ΣEΛ. 2Aπό μήνα σε μήνα (εικόνες και σχόλια επικαιρότητας από τον Ματθαίο Φραντζεσκάκη και τον Αντώνη Περιβολάκη)

ΣEΛ. 3«Τα Περιττά»από την Βαρβάρα ΠεράκηEδώ στο Nότο από τον Ματθαίο Φραντζεσκάκη

ΣEΛ. 4Οψεις - Απόψεις, από τον Μιχάλη Νικολακάκη

ΣEΛ. 5Καλλικράτης εναντίον «Καλά Κρατούντων»Πολεοδομικά Θέματα: Φέεεετα…Γράφει ο Κυριάκος Κώτσογλου

ΣEΛ. 6«Τα Ασήμαντα»από τον Γιώργο Κοκκινάκο

ΣEΛ. 7Η τηλε-δημοκρατία μας, η διαπλοκή μετην κάθε λογής εξουσία, η δημαγωγία και η φτήνια των «λαμπερών» ΜΜΕ Του Αλέκου Ανδρικάκη

ΣEΛ. 8 Διαδραστικοί πίνακεςγράφει ο Γιώργος Γώγουλος«Πανελλαδική Έρευνα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση για την Παιδεία στα Μέσα»

ΣEΛ. 9Η Συνωμοσία του θορύβουαπό τον Γιώργο Μανουσέλη

ΣEΛ. 10ΑνεπαισθήτωςΒούλα Καντεράκη

ΣEΛ. 11«Νομίζω ότι αν και η παράδοση είναι κάτι που δεν είναι στατικό αλλά εξελίσσεται στο πέρασμα του χρόνου…»

Στέλιος Αποστολόπουλος, σκηνοθέτης

ΣEΛ. 12-13«..Η υποκειμενική ευτυχία των ανθρώπων, καθ’ οιονδήποτε τρόποκαι αν ορίζεται, φθίνει πέρα από κάποιοόριο υλικής ευμάρειας. Οι ιεροκήρυκες όμως της καινοτομίαςκαι των αγορών δεν ασχολούνται με τίποτα περισσότερο από δείκτες ανταγωνιστικότητας και χρηματοοικονομικής κατάστασης. Λιγότερο μετρήσιμα ζητήματα όπως τηςευτυχίας ή της ατομικής ελευθερίας θεωρούνται ευτελή και αν-τάξια μόνο των φιλολογούντων…»

Γιάννης Φίλης, Πρύτανης Πολυτεχνείου Κρήτης

ΣΕΛ. 14Παιδεία αφυπνιστικήΓράφει η Μαρία Κρέτση«Ελληνικό Σκακιστικό Ιστολόγιο…»Γράφει ο Μιχάλης Δαρμαράκης

ΣEΛ. 15Το νέο κύμα...Γράφει ο Νίκος Κοκολάκης

ΣEΛ. 16Με τη φωνή των γονιών Γράφει η Ρούλα Καλαϊτζάκη Ο «Ρεμπέτης» του Δήμου Κερδέλα

ΣEΛ. 17Η αριστερά στο σταυροδρόμιΓράφει ο Σεραφείμ Ρίζος

ΣEΛ. 18"επί γραμμής"από τον Βασίλη ΠαπαστάμοΒιβλιόραμα

ΣEΛ. 19«Φασκόμηλο με μέλι» σερβίρει η Θεοδοσία ΔασκαλάκηΒιντεοπροτάσεις από τον Αντώνη Σπανουδάκη

ΣEΛ. 20Τι δούμε και τι θα ακούσουμε στα ΧανιάΓράφει o Γιώργος Βαβουλές

ΣEΛ. 21«Στην αρχή του τραγουδιού»από τον Γιώργο Τσίμα«Μουσικές Προτάσεις»

ΣEΛ. 22“Η σύριγγα του Πάνα” από τον Πέτρο Λυμπεράκη

ΣEΛ. 23Με την πυξίδα στα ΜΜΕΤι γίνεται στην πόλη

ΣEΛ. 24“Στήλη άλατος” από τον Νίκο Χατζηιωάννου

www.pyxida.gr

Κλείνουν σχολεία (για το καλό μας;), μας τα είπαν κι άλλοι !!!

Και μέσα σ΄όλα έσκασε, η για πολλούς αναμενόμενη, συζή-τηση(;) για το κλείσιμο (συγχώνευση κατά το ποιο sic) σχο-λείων. Με μια προσέγγιση λογιστικού χαρακτήρα το ΥΠΕΠΘ

προτείνει(;) την συγχώνευση. Είναι αλήθεια ότι όποιος ακολου-θήσει την λογιστική αυτή προσέγγιση μπορεί να οδηγηθεί σε δε-δομένες αποφάσεις. Φυσικά το ερώτημα, αν υπάρχει ερώτημα καιόχι αποφάσεις, είναι επί της ουσίας της εκπαίδευσης. Μας εν-διαφέρει ως κοινωνία να ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ για την εκπαίδευση τωνπαιδιών που ζουν στα απομακρυσμένα χωριά μας ή όχι. Μας εν-διαφέρει να στηρίξουμε την διαμονή νέων ανθρώπων, νέων οικο-γενειών στην ενδοχώρα ή όχι. Μας ενδιαφέρει το αν μπορεί έναπαιδί που ζει σ΄ένα χωριό 40-50 χιλιόμετρα από την πόλη τωνΧανίων να έχει με ίσους όρους εκπαίδευση; Μας ενδιαφέρει, γιανα γίνουμε ποιο πρακτικοί, ένα παιδί που ζει στα Ζυμβαγού ή σταΡούματα του Καλλικρατικού δήμου Πλατανιά αν πρέπει να κάνεικάθε μέρα μετακινήσεις 3 ωρών (από τι ώρα και μέχρι τι ώρα είναιστο δρόμο!)για σχολεία και φροντιστήρια τι είδους εκπαίδευσημπορεί να έχει και με ποιες προϋποθέσεις χτίζει τι μέλλον του;Μας ενδιαφέρει να απαντήσουμε στο ερώτημα τι επιβάρυνση έχειη οικογένεια του μαθητή σε χρήμα και χρόνο και τελικά γιατί να μηνπάρει την απόφαση να μετακινηθεί προς το κέντρο για διαμονή;Και οι απαντήσεις σε ερωτήματα τέτοιου τύπου είναι πολιτικά καιόχι λογιστικά. Τόσο απλά..

Ματθαίος Φραντζεσκάκης

Του «νόμου» τα ΚΑΜώματα

Μέσα σε όλα τα απίθανα του Καλλικράτη είναι και η καθο-λική συγχώνευση των νομικών προσώπων των δήμων. Μιαενέργεια που στο πεδίο εφαρμογής της δημιουργεί διά-

φορα ευτράπελα ακόμα και στο πεδίο του σχεδιασμού της.Θύμα των συγχωνεύσεων αυτών φαίνεται να είναι και το ΚέντροΑρχιτεκτονικής της Μεσογείου. Το ΚΑΜ αποτελεί το μοναδικόκρατικό θεσμό της χώρας μας, που έχει ως στόχο την προβολήτης Αρχιτεκτονικής και τη σύνδεσή της με τον πολιτισμό. Το ΚΑΜ,το οποίο δεν είναι δυο αίθουσες εκδηλώσεων (Μεγάλο Αρσενάλι)όπως κάποιοι στρεβλά νομίζουν ή κάποιοι άλλοι τεχνηέντως εδώκαι χρόνια με τις ενέργειες τους προωθούν, είναι ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟδιαβατήριο για την κατοχύρωση των Χανίων ως πόλη με ιδιαίτερααρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά. Το ΚΑΜ αποτελεί κέντρο διεθνούςεμβέλειας και δράσης και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.Με βάση τα παραπάνω και σε συνάρτηση με τα κενά του Καλλι-κράτη για τις δυνατότητες στελέχωσης των φορέων είναι κατά τηγνώμη μας δεδομένο ότι η ένταξη του ΚΑΜ στην σκέπη της νέαςΚοινωφελούς Επιχείρησης του Δήμου Χανίων θα αποτελέσει τηναρχή του τέλους για ένα ΚΑΜ με τα όποια χαρακτηριστικά Κέν-τρου Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου. Με βάση τα παραπάνω και με δεδομένο ότι η πρόταση του δη-μάρχου Χανίων προς τον υπουργό Εσωτερικών, Γ. Ραγκούση, είναιδύσκολο έως απίθανο να γίνει δεκτή, και νομίζουμε ότι το ξέρει οκ. δήμαρχος, θεωρούμε ότι ο προσανατολισμός σε ενέργειες αυ-τονόμησης του ΚΑΜ και όχι της Πινακοθήκης θα ήταν η ενδε-δειγμένη λύση. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα μπορούσε νααμφισβητήσει ότι ο φορέας του δήμου που κατά τεκμήριο έχειαποδεδειγμένα ευρύτερη κοινωνική, πολιτιστική και επιστημονικήαναγνώριση είναι το ΚΑΜ.

Ματθαίος Φραντζεσκάκης

Το "τέρας" της τάφρου

Αντιγράφω από το Μιχάλη Ανδριανάκη: "Το 1991, χωρίς τις νόμιμες διαδικασίες, στήθηκε αυτό το "λυό-μενο" κατασκεύασμα ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ. Τότε σχεδόνόλοι το είπαμε "το τέρας της τάφρου". Όταν δόθηκε στο Δήμο γιαχρήση κάποιοι το βαφτίσανε "το Θέατρο της Ανατολικής Τά-φρου...". Είκοσι χρόνια θέτουμε το θέμα της απομάκρυνσης σεάλλη, καταλληλότερη, θέση, που να μην δημιουργεί προβλήματαούτε στις οχυρώσεις, ούτε στις ήδη φορτωμένες περιοχές τηςπαλιάς πόλης και του Κουμ-Καπί. Από τότε ζητούμε την απομά-κρυνσή του, ο Δήμος όμως ισχυρίζεται πως δεν έχει που να τοπάει. Έχουμε προτείνει έδώ και πολλά χρόνια για προσωρινήλύση, μέχρι να βρεθεί η οριστική λύση, να απομακρυνθεί η (κοντάστα άλλα επικίνδυνη)¨"λυόμενη" κατασκευή και να αντικαταστα-

θεί από μια απλή εξέδρα και πολυθρόνες κινηματογράφου (χω-ράνε περίπου 2500). Έτσι θα βελτιωθεί και η εικόνα του χώρου καιη ακουστική του θεάτρου. Κάποια στιγμή βέβαια θα πρέπει ναφύγει για να γίνουν τα έργα ανάδειξης των οχυρώσεων. Καλό θαήταν όσοι συμφωνούν με την άποψη αυτή να πάρουν θέση δημό-σια. Ο νέος μεγάλος Δήμος, δίνει τη δυνατότητα να βρεθεί κάπουη σωστή θέση. ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΛΕΤΕ;"Αλήθεια τι λέτε;

http://xania-today.blogspot.comΒραβευμένη φωτό

Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι το πρώτο βραβείο του διεθνούςδιαγωνισμού φωτορεπορταζ World Press Photo για την κα-λύτερη φωτογραφία που καλύπτει γεγονότα διεθνούς εν-

διαφέροντος το έλαβε η Νοτιοαφρικανή φωτογράφος ΤζόντιΜπίμπερ για μια σοκαριστική φωτό που απεικονίζει μια ακρωτη-ριασμένη στη μύτη Αφγανή. Η κοπέλα είχε υποστεί βασανιστικόεξευτελισμό και ακρωτηριασμό της μύτης της από τον σύζυγό τηςτον οποίο και είχε εγκαταλείψει. Η συγκεκριμένη φωτογραφία είχεδημοσιευθεί στο περιοδικό TIME πριν από μισό περίπου χρόνο καιέκανε το γύρο του κόσμου. Αν ρίξει κανείς μια ματιά σε φωτο-γραφίες που έχουν διακριθεί ή που έθεσαν απλά υποψηφιότηταγια τον διαγωνισμό στα τελευταία χρόνια, θα διαπιστώσει βέβαιατην απίστευτη σκληρότητα του κόσμου στον οποίο ζούμε. Από τηνάλλη όμως θα κάνει και την οικτρή διαπίστωση ότι τέτοιου είδουςφρίκη δεν εγείρει πια τόσο εύκολα τις συνειδήσεις μας. Η λογικήπου υποστηρίζει «τα δείχνουμε όλα χωρίς περικοπές» δείχνει καιτην αμετροέπεια όλων μας απέναντι στην φρίκη δείχνει όμως καιτον βαθμό της απάθειάς μας. Ενημερωνόμαστε από τη μια για ταγεγονότα αλλά από την άλλη η φωτό καταντά ένα θέαμα, ένα απλό… «έργο τέχνης» το οποίο εκτίθεται. Δεν παύει να αποτελεί τεκ-μήριο για βιαιοπραγίες. Δεν παύει όμως και να αποτελεί ένα ισχυ-ρότατο δείκτη της αδιαφορίας μας και της παθητικήςαντιμετώπισης μιας αποτρόπαιας πραγματικότητας. Συχνά λέμεμέσα μας: «πολύ φριχτό… αλλά συνέβη σε κάποιον άλλον… μα-κριά από εμάς…». Κι έτσι όχι μόνο ο θάνατος, αλλά η φρίκη τωνβασανιστηρίων είναι ενταγμένα απλά στην «κοινωνία του θεάμα-τος» που θα έλεγε και ο Γκυ Ντεμπόρ, πατέρας της σχετικής θε-ωρίας.

Α.Π.

Μετανάστες - αποδιοπομπαίοι τράγοι

Τους τελευταίους μήνες δύο «επιφανείς» άνθρωποι της Τέ-χνης έπεσαν θύματα επιθέσεων από οικονομικούς μετανά-στες: ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος και ο ηθοποιός

Στέλιος Μάινας. Ο πρώτος δέχθηκε επίθεση μέσα στο σπίτι τουκαι μάλιστα ξυλοκοπήθηκε με αποτέλεσμα να καταλήξει στο νο-σοκομείο. Ο δεύτερος περπατούσε στο κέντρο της Αθήνας όπουκαι διαμένει και του επιτέθηκαν με στόχο να του κλέψουν το κινητότηλέφωνο. Αυτό όμως στο οποίο αξίζει να σταθούμε δεν είναι οιεπιθέσεις αυτές καθ΄ αυτές αλλά οι περήφανες και αξιοπρεπείςδηλώσεις τους που έρχονται ευτυχώς σε κόντρα με ένα αρκετάδυνατό ρεύμα επίθεσης ενάντια στους ξένους, ρεύμα που όσοπερνά ο καιρός φαίνεται να κορυφώνεται. Ο πρώτος δήλωσε πωςη επίθεση που δέχθηκε στο σπίτι του σαφώς και δεν ήταν προ-σωπική αλλά «ταξική», με την έννοια ότι μπήκαν μέσα σε έναπλούσιο σπίτι για να το κλέψουν προκειμένου να βρουν κάτι για ναεπιβιώσουν. Ο δεύτερος δήλωσε πως δεν επιθυμεί να διωχθούναυτοί οι άνθρωποι διότι «τους κυνηγημένου δεν πρέπει να τουςκυνηγάς… « Αξίζουν να διδαχθούμε από αυτή τους τη στάση, καιαυτό για δύο λόγους: ο πρώτος, επειδή αυτή η στάση είναι βαθιάανθρωπιστική αφού δίνει την πραγματική, την κυρίαρχη διάστασητου προβλήματος. Ο δεύτερος επειδή αξίζει να αναλογιστούμεστις μέρες μας, όπου έρχονται όλα στο φως της δημοσιότητας ότιαναδεικνύεται η σαπίλα ενός συστήματος μέσα από το οίο εδώκαι χρόνια διάφορους Ευπατρίδες υπουργοί, πολιτικοί, στελέχηοργανισμών (δημοσίων και μη) και γενικότερα μια διόλου ευκατα-φρόνητη σε αριθμό κάστα ανθρώπων μας τα παίρνει με το γάντιαπό τις τσέπες μας, ρουφά το αίμα μας «με το μπουρί της σόμ-πας» και εμείς τους ανεχόμαστε μόνο και μόνο επειδή κυκλοφο-ρούν με γραβάτες. «Καταπίνουμε την κάμηλο και διυλίζουμε τονκώνωπα» μου φαίνεται… Εκατοντάδες τσοχατζόπουλοι με κο-στούμια κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι και με αδήμευτη την πε-ριουσία τους παραμένοντας αδέκαστοι όσο είναι … αδίκαστοι.

Α.Π.

2ΦΥΛΛΟ 98 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011

Πoυ θα βρείτε Την Πυξίδα:

...κυκλoφoρoύμε

τη 3η βδoμάδα κάθε μήνα,

σε 3000 αντίτυπα και μπoρείτε να μας βρείτε στα

παρακάτω σημεία:

Βιβλιoπωλεία:

ΕΠΙΛOΓΕΣ,

ΕΣΤΙΑ, ΜΥΘOΛOΓΙΑ,

ΠΕΤΡΑΚΗ, ΠOΛΥΕΔΡO,

ΣΧΗΜΑ, ΤO ΒΙΒΛΙO,

ΒΙΒΛΙOΠΩΛΕΙO ΤΗΣ 1866,

Χαρτoπωλεία:

ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ,

ΚΥΒOΣ,

ΡOΜΒOΣ,

ΧΑΖΗΡΑΚΗΣ,

Καταστήματα Δίσκων:

STUDIO 2000

LA. SI. DO.,STUDIO A, Virgin

Σινεμά:

Palace, ΚΗΠΟΣ

Καφέ - Μπάρ:

ΜΥΘOΛOΓΙΑ

EΔEM, ΑΝΕΚΔOΤO, ΑΣΩΤOΣ ΥΙOΣ,

ΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, ΔΥO ΛOΥΞ,

ΜΙΚΡO ΚΑΦΕ, ΜΑΧΑΛΑΣ,

ΚΑΦΕ ΤΕΧΝΗ.

VIDEO CLUB:

DV PLANET, PLAY, MOVIE FORUM, VIPS (ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ),

VIDEO BEST, VIDEO BLUE

ΤOΡ VIDEO, (ΖΥΜΒΡΑΚΑΚΗΔΩΝ)

Άλλα σημεία:

ΔΗΜOΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙOΘΗΚΗ,

ΕΙΣOΔOΣ ΝOΜΑΡΧΙΑΣ,

ΕΙΣOΔOΣ ΔΗΜOΥ ΧΑΝΙΩΝ,

ΠOΛΥΚΕΝΤΡO ΝΕOΛΑΙΑΣ,

ΠΡΑΚΤOΡΕΙO ΤΥΠOΥ(ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ)

ΑΝΕΚ LINES

Blue Star Ferries (κεντρικό πρακτορείο)

ΠOΛΥΤΕΧΝΕΙO (ΚΥΛΙΚΕΙO),

ΤΕΙ(ΚΥΛΙΚΕΙO), ΩΔΕΙO,

ΤΡΑΠΕΖEΣ ΧΑΝΙΩΝ, ΠEIPAIΩΣ

ΔPAKAKHΣ, SYLVESTER (ΓOΓOΝΗ), BREAK (ΓΟΓΟΝΗ)

OLA STORES

NEW STAND, ΟΝΕΙΡΟ

Στο Hράκλειο:

BIBΛIOΠΩΛEIO KIXΛH

BIBΛIOΠΩΛEIO ANAΛOΓIO

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ

ΚΥΛΙΚΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Στην Aθήνα:

BIBΛIOΠΩΛEIO BIBΛIOPYΘMOΣ

EKΔ. ΣABBAΛA (ZΩOΔ. ΠHΓHΣ 18)

Στη Θεσσαλονίκη:

BIBΛIOΠΩΛEIO BIBΛIOPYΘMOΣ

EKΔ. ΣABBAΛA (BAΣ. HPAKΛEIOY 47)

BIBΛIOΠΩΛEIA IANOΣ (APIΣTOTEΛOYΣ 7, METAMOPΦΩΣEΩΣ

24 - KAΛAMAPIA, ΦIΛIΠΠOYΠOΛEΩΣ 57 - AMΠEΛOKHΠOI,

25ης MAPTIOY 45

ΠΥΞΙΔΑΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠOΛΗ ΤOΥΣ

ΠOΛΙΤΕΣ ΤOΝ ΠOΛΙΤΙΣΜO

ΙΔΙOΚΤΗΣΙΑ:

ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔOΣΚOΠΙΚΗ

«ΠOΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ»

ΚΩΔΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 6483

ISSN 1790-6075

ΕΚΔOΤΗΣ – ΥΠΕΥΘΥΝOΣ ΕΚΔOΣΗΣ

ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ

ΕΠΙΚOΙΝΩΝΙΑ

«ΠΥΞΙΔΑ» / ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ

ΤΘ 53 ΤΚ 73131 ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗΣ

ΤΗΛ: 2821074104 / 6974739122

FAX: 2821036364

e-mail: [email protected]

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

Μ. ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΒΟΥΛΕΣ

KΩΣTAΣ ΓYΠAPAKHΣ

ΜΙΧΑΗΛ ΔΑΡΜΑΡΑΚΗΣ

ΣΙΣΣΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ

ΒΟΥΛΑ ΚΑΝΤΕΡΑΚΗ

ΔΗΜOΣ ΚΕΡΔΕΛΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΩΤΣΟΓΛΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΚΗΣ

ΠΕΤΡOΣ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΛΙΚOΥΤΣΑΚΗΣ

KΩN/NOΣ MΠAΣIOΣ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΟΝΙΔΗΣ

MYPTΩ KONTOMΙTAKH

ΓΙΩΡΓΟΣ MANOYΣEΛHΣ

NIKOΣ MANOYΣEΛHΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΓΟΥΛΟΣ

ΒΑΡΒΑΡΑ ΠΕΡΑΚΗ

BAΣIΛHΣ ΠAΠAΣTAMOΣ

ΝΕKΤΑΡΙOΣ ΠΑΥΛOΥ - ΠΕΤΡOΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΙΒOΛΑΚΗΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΠΑΝOΥΔΑΚΗΣ

ΓΙΩΡΓOΣ ΤΣΙΜΑΣ

ΣΟΦΙΑ ΤΣΟΥΡΛΑΚΗ

ΝΙΚOΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝOΥ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΕΛΙΔΩΝΗΣ

ΣKITΣA - ΣΧΕΔΙΑΣΜOΣ ΕΝΤΥΠOΥ

ΝΙΚOΣ ΠΑΡΘΕΝOΠOΥΛOΣ τηλ. 6974430507

ΣΗΜΑ ΕΝΤΥΠOΥ

ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΥΡΙΔΗ

Η πυξίδα πρoσφέρεται με αντίτιμo

τη διάδoση και τη συμμετoχή

Η ΕΚΔΟΣΗ ΜΑΣ

ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ:

ΦΥΛΛΟ 98 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 20113

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΤΕΧΝΗ, Ο ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

λέγεται “Ζωή”και γράφεται θάρρος, ειλικρίνεια,

αλληλεγγύη, πράξεις και υπογραφήΕμείς που διαλέξαμε ένα δρόμο δημιουργίας μέσα απότις τέχνες και τα γράμματα:*επιλέξαμε και ζούμε ανοιχτοί στους ανθρώπους, τουςπολιτισμούς και την πολύχρωμη δημιουργία*Ζούμε σε έναν τόπο που πριν έναν σχεδόν αιώνα, όπωςκαι τόσες φορές στους αιώνες, υποδέχτηκε τη προσφυ-γιά και τον πόνο με αξιοπρέπεια αποτυπωμένη στα τρα-γούδια του που ακόμα τραγουδιούνται και θαυμάζονται. *Ζούμε σε έναν τόπο από όπου, ασταμάτητα φεύγαν και φεύγουν μετανάστες για όλατα μέρη αυτού του κόσμου, παλεύοντας για μια καλύτερη ζωή, αντιμετωπίζοντας, ωςκαι πρόσφατα, το “Έλληνας” ως βρισιά, φυγή αποτυπωμένη στον ιδρώτα τους εκεί καιστα τραγούδια τους εδώ. Κόντρα στις “χωρίς ιδρώτα” έμμισθες παραποιήσεις και απο-σιωπήσεις, δεν το ξεχνάμε….Ποιανών ο ιδρώτας και το αίμα ποτίζει και κάνει γόνιμη τη γη και τα χωράφια του τόπουκαι πλούσια την ψαριά από τη θάλασσα, ποιανών ο ιδρώτας και το αίμα γίνεται τσι-μέντο και θεμέλιο στα σπίτια μας, ποιανών ο ιδρώτας έγινε μεράκι να διορθώσει ταάπειρα μερεμέτια που χρωστάμε και αφοσίωση να καθαρίσει τα “των οίκων” μας, ποι-ανών η έγκλειστη εργασία τους αντικατέστησε τη στοργή της κοινωνίας μας στουςηλικιωμένους και ανήμπορους, ποιανών το σερβίρισμα βοήθησε να θυμηθούμε να γλεν-τάμε, ποιανών τα τραγούδια και οι φωνές ζωντανέψαν, πλούτυναν και γέμισαν χρώματις έρημες πλατείες και χωριά…- Δεν ξεχνάμε την απίστευτη και κάθε είδους φθήνια που επέδειξε και επιδεικνύει ηκοινωνία μας στην αμοιβή τους. -Δεν ξεχνάμε ποιανών τα άταφα πτώματα ορίζουν τα σύνορα σε γη και θάλασσα αυτούτου “επίγειου παραδείσου” που λέγεται Ελλάδα και κάθε μέρα βιώνουμε στο πετσίμας…- Δεν ξεχνάμε τους φίλους και τις φίλες μας, από όπου κι αν είναι, γιατί, απλά, κάθεμέρα ιδροκοπάμε μαζί, δίπλα δίπλα, για τη ζωή.Εδώ λοιπόν δίνουμε μια από τις αληθινές ερμηνείες μας, ζωγραφίζουμε κι απεικονί-ζουμε έναν από τους πιο όμορφους πίνακες και γλυπτά μας, σκηνοθετούμε μια από τιςπιο όμορφες ταινίες μας, γράφουμε ένα από τα ομορφότερα βιβλία και ποιήματα μας,δημοσιεύουμε μια από τις πιο όμορφες μελέτες και κριτικές μας, χορεύουμε έναν απότους πιο όμορφους χορούς μας, τραγουδάμε ένα από τα ομορφότερα τραγούδια μας.Εκείνο, το πιο σύντομο και διαχρονικό από όσα δημιουργούμε: την υπογραφή μας αλ-ληλέγγυα στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας. Τον αγώνα μας μαζί τους για τηνομιμοποίηση των μεταναστών και μεταναστριών που ζουν και εργάζονται στην Ελ-λάδα, για ίσα δικαιώματα στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, τον πολιτισμό. Οαγώνας τους είναι αγώνας όλης της κοινωνίας για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη.Κείμενο με υπογραφές καλλιτεχνών στήριξης των 300 μεταναστών απεργών πείνας

Προσυπογράφοντας Ματθαίος Φραντζεσκάκης

Γράφειo Mατθαίoς

Φραντζεσκάκης

Ακούω για 50η φορά τη μουσικήτου Κ. Βήτα από την παράσταση«2» του Δημήτρη Παπαιωάν-

νου. Διαβάζω ξανά και ξανά αγαπη-μένους στίχους. Καπνίζω πολλά τσι-γάρα και πίνω καθαρά ποτά. Μπορώ ναονειρεύομαι ακόμη και να διατηρώκαθαρό συναίσθημα. Ζω και δρω σεσυλλογικότητες που ελπίζω ότι πα-ρεμβαίνουν σωστά. Μήπως είμαι πα-ράξενη; Μήπως είμαι παράνομη; Μή-πως δεν είμαι καλά; Λέω μήπως; Σε μιαεποχή που η θλίψη, η αγωνία, ο φόβος,η μιζέρια, το λίγο, το ψέμα και η λογι-κή της «πάρτης» μου φαίνεται να εί-ναι το παν, μήπως φαντάζω έως καιανυπόστατη; Αυτός ο δύσκολος Φλε-βάρης της βροχής, της συννεφιάς, τηςγρίπης, νιώθω να με απειλεί.Η τηλεόραση κλειστή εδώ και ένα μήνα.Χάλασε και αρνούμαι να την επιδιορ-θώσω. Εξάλλου είναι παλιά, γιατί καιόσα προβάλλει μοιάζουν σαν τα παλιάπαραμύθια με δράκους που απειλούν,πανικοβάλλουν, καλλιεργούν κομφορ-μισμό και εσωστρέφεια, φοβικά και ανε-ξέλεγκτα σύνδρομα. Μια δυσθυμία, πε-σμένοι ώμοι, λίγα χαμόγελα, διστακτικάλόγια, σα να καταργείται η πιθανότη-τα ενός αύριο με την εγγενή αισιοδο-ξία του διαφορετικού, θρίαμβος τουατομικισμού, μια επιστροφή χωρίς τέ-λος, μια πτώση χωρίς τελειωμό, βυ-θιζόμαστε, επιπλέουμε, θα γλυτώ-σουμε, θα ονειρευτούμε; Έχει πολλούςορόφους ακόμα να κατεβούμε; Άπατοιθα πάμε ή με βαθιές ανάσες και τηναγωνία του πνιγμένου που ξέρει μπά-

νιο, θα ξαναβγούμε στην επιφάνεια;Φτάσαμε στην εποχή της νοσταλγίαςτου λίγου, αφού διανύουμε τα χρόνιατου τίποτα; Γεμίζουν τις ζωές μας μεαπώλειες που δε θελήσαμε. Η λύπηφαίνεται να παίρνει πολλή προμή-θεια. Κενό χωρίς ελπίδα πλήρωσης;Ψίθυροι και όχι φωνές; Τέλος εποχής;Βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί! Φοβά-μαι!!! «Τα άδεια γήπεδα» έγραφε ο Μα-νόλης Αναγνωστάκης, διαγνωστικάκαι προφητικά.Γιατί οι ποιητές προβλέπουν το μέγι-στο ποτάμι της απελπισίας; Δύσκολεςμέρες χωρίς τολμηρά βλέμματα. Λα-θρεπιβάτες της ζωής μας; Πως γίνε-ται, αφού έχουμε βγάλει εισιτήριο;Αφού περάσαμε τον έλεγχο…Τόση κόπωση που μας φορτώνουν…Οι κλέφτες της ζωής μας… Ασύλλη-πτοι, εντυπωσιακά θρασείς και προ-κλητικοί, ατιμώρητοι, δηλώνουν και κα-θησυχάζουν…Αν όταν αυτοί δηλώνουν, εμείς δια-δηλώνουμε;Αν όταν αυτοί υπονομεύουν τα όνειραμας, εμείς επιμένουμε;Αν όταν αυτοί κωφεύουν, εμείς μιλά-με, επικοινωνούμε, μοιραζόμαστε καιδε βυθιζόμαστε σε μια άλαλη σιωπή;Αν προσθέσουμε τις ομιλούσες σιω-πές και τις φωναχτές αντιστάσεις, ίσωςτότε το άθροισμα να είναι τόσο μεγά-λο που κι εμείς θα εκπλαγούμε. Αλλάμετά την έκπληξη, τι θα κάνουμε για ναπάρουν τα όνειρα εκδίκηση; Τι; Αφούέχουμε το δίκιο με το μέρος μας;

ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ

Δύσκολος Φλεβάρης

Γράφειη Βαρβάρα

Περάκη

Για να μπορεί να

έρχεται η ΠΥΞΙΔΑ

στο σπίτι σας…

Αλλά και γενικώς για να μπορεί να κυκλοφορεί απρόσκοπτα…Συνδρομή ετήσια 10 ευρώ

Υπηρεσίες – Τράπεζες – Φορείς 50 ευρώΣυνδρομή υποστήριξης … Κατά συνείδηση

Το ποσό της συνδρομής σας μπορείτε να το καταθέσετε στους λογαριασμούς μας:

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 5758-020951-719ΙΒΑΝ GR40 0172 7580 0057 5802 0951 719ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣΤΡΑΠΕΖΑ ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ ΣΥΝEΤAIΡΙΣΤΙΚΗΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΙΒΑΝ GR33 0870 0410 0000 0001 1181 348ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣή να στέλνετε επιταγή στην διεύθυνση: Πυξίδα Της Πόλης, Τθ 53 / ΤΚ 73135Χανιά Κρήτης

Μην ξεχνάτε να σημειώνετε το όνομα σας

Τις μέρες που ο κόσμος βούιζε για τους τρομοκράτεςπου καταλάμβαναν τη νομική και που τα κανάλια έρεανχολή για έναν αγώνα που υπερέβαινε κατά πολύ το μπόι

τους, πολλά ακούστηκαν για το εύθραυστο της δημοκρατίαςκαι για την κατάχρηση των διατάξεων του νόμου περί ασύ-λου από μειοψηφίες. Δυστυχώς, η υπόθεση φώτισε όντωςάλλη μία ρωγμή του πολιτεύματος μας, αυτή της μη αναγνώ-ρισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως προβλέπει τοΆρθρο 5 του Συντάγματος. Πληγή της δημοκρατίας ήταν καιείναι η διατήρηση περίπου του 10% της ελληνικής κοινωνίαςσε καθεστώς αφάνειας και η δημιουργία ενός καθεστώτοςδύο ταχυτήτων, με πολίτες και εργαζόμενους της χώρας α’και β’ κατηγορίας. Μία συνθήκη τόσο όμοια με κάθε ιστορικάαναγνωρισμένη μορφή σκλαβιάς, αλλά και τόσο οικεία και συ-νηθισμένη πλέον, που να παραμένει σε όλους μας αόρατη.Οι μετανάστες υπήρξαν πολιτικά και οικονομικά χρήσιμοι γιατην Ελλάδα για πάνω από 15 χρόνια. Η έλευση τους συνέ-πεσε με την ένταξη της χώρας στην Ενιαία Ευρωπαϊκή αγοράκαι με την παρουσία τους διατηρήθηκε η κερδοφορία και ηανταγωνιστικότητα σημαντικών κλάδων της ελληνικής οικο-

νομίας, όπως οι κατασκευές, ο του-ρισμός και ο αγροτικός τομέας σεσυνθήκες πανευρωπαϊκού ανταγωνι-σμού. Η παρουσία τους όμως ήταναπαραίτητη στο βαθμό που μία κρί-σιμη μάζα εξ αυτών διατηρούνταν σε

καθεστώς ημιπαρανομίας. Δεν τους θέλαμε ως μία δύναμηπου θα μπόλιαζε και θα μπολιάζονταν πολιτισμικά από τηνελληνική κοινωνία, ούτε ως πολίτες, ούτε και για την παρα-γωγική τεχνογνωσία που έφεραν οι ίδιοι από τις πατρίδεςτους. Τους θέλαμε μεν, μόνο ως παράνομους και χαμάλη-δες δε.Η οικονομική κρίση άλλαξε άρδην αυτή τη συνθήκη στο βαθμόστον οποίο οι αλματώδης αύξηση της ανεργίας κατέστησετους μετανάστες, και μερικές περιοχές που εκ του πονηρούη ελληνική πολιτεία γκέτοποίησε, μαξιλαράκι για τα δεινάολόκληρης της κοινωνίας. Αυτοί δέχτηκαν με μεγαλύτερη έν-ταση το σοκ της αλματώδους ανεργίας και, όχι τυχαία, οι με-τανάστες που σήμερα κάνουν απεργία πείνας, μαζί με τιςδουλειές τους έχασαν και την υπόσταση τους ως πλάσματαπου ο νόμος αναγνωρίζει την ύπαρξη τους. Οι περισσότεροιαποτελούσαν αναγνωρισμένα μέλη της πολιτείας μας όσοσυμπλήρωναν ένσημα για να ανανεώνουν εκβιαστικά τιςπράσινες κάρτες τους, αλλά με την άνοδο της ανεργίας πέ-ρασαν στο καθεστώς του νομικού φαντάσματος. Αυτό μέχρικαι ο Παπουτσής το παραδέχτηκε. Παράλληλα, με την κα-τάρρευση της ελληνικής οικονομίας, οι άγριες κατασταλτι-

κές πολιτικές και οι συμφωνίες επαναπροώθησης που εφάρ-μοσαν Ιταλία και Ισπανία κατέστησαν την Ελλάδα βασικήπύλη εισόδου για τους μη οικονομικά αναγκαίους πλέον πρό-σφυγες.Πέρα από τις ιδιαίτερες συνθήκες εκείνων των ημερών, ηχρήση του νομικού ασύλου εκ μέρους των απεργών μετα-ναστών ήταν η πλέον εύλογη ενέργεια. Όταν μία πολιτείαδεν αναγνωρίζει την ύπαρξη ενός ανθρώπου, τότε αυτόςδεν έχει παρά να καταφύγει εκεί όπου το χέρι της πολιτείαςδεν φτάνει. Ας μην μεμψιμοιρούμε για την δήθεν καθοδή-γηση και την πολιτική εκμετάλλευση των μεταναστών. Απότην όλη ρητορική αναδύεται ένας λανθάνον ρατσισμός, ωςεάν οι ίδιοι να μην αποτελούν έλλογα όντα, αλλά να μπο-ρούν να ενεργήσουν μόνο υπό την καθοδήγηση του δυτικούινστρούχτορα. Κανένας δεν θα μπορούσε να πείσει έναν άν-θρωπο να ρισκάρει τη ζωή του για έναν αγώνα που ό ίδιοςδεν έκρινε δίκαιο και αναγκαίο. Οι σχετικές συζητήσεις περίτου κατά πόσο το μέσο, ο χρόνος ή οι χειρισμοί της συγκε-κριμένης κινητοποίησης ήταν οι βέλτιστοι είναι απαραίτη-τες, αφορούν όμως τις ίδιες τις κοινότητες των μεταναστώνκαι το αντιρατσιστικό κίνημα και πάνω από όλα δεν είναι τηςπαρούσης. Σήμερα το μόνο που έχει σημασία είναι η απερ-γία πείνας. Η διάθεση και ο αγώνας κάποιων να διακινδυ-νεύσουν την ζωή τους για να κερδίσουν πίσω τηναξιοπρέπεια τους.Το επιχείρημα ότι όποιος στηρίζει την νομιμοποίηση των με-ταναστών παίζει το παιχνίδι των λαθρεμπόρων είναι εκτόςαπό εκ του πονηρού (καθώς προσπαθεί να ποινικοποιήσειτην ανθρωπιά) και αίολο. Η Ελλάδα δεν έχει παρά να νομι-μοποιήσει τους μετανάστες και με αυτό τον τρόπο να τουςεπιτρέψει να συνεχίσουν το δρόμο προς τη δύση, εκβιάζον-τας ταυτόχρονα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσειςνα αντιμετωπίσουν το ζήτημα της εισροής μεταναστών ωςΠανευρωπαϊκό ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ζήτημα και όχι πρόβλημα της ελ-ληνικής ανελλιπούς κατασταλτικής πολικής. Αλλά είπαμε η εθνική μας κυριαρχία προσβάλλεται από τασαπιοκάραβα των πεινασμένων απόκληρων και όχι από τηναδυναμία άσκησης εθνικής πολιτικής. Η δημοκρατία προ-σβλήθηκε από την χρήση του ασύλου από τους απεργούςπείνας και όχι από την κατάργηση των νομοθετικών αρμο-διοτήτων της Βουλής Την πατρίδα την προσβάλει ένας15χρονος Αφγανός που αναζητάει ένα κομμάτι ψωμί γύρωαπό την Ομόνοια και όχι η εκποίηση της δημόσιας περιου-σίας κατόπιν παραγγελίας των δανειστών μας. Και τα κόκ-καλα του Κολοκοτρώνη και της Μπουμπουλίνας τρίζουν απότα όνειρα των ξεριζωμένων και όχι από τους εφιάλτες μίαςολόκληρης χώρας.


επιμέλειακειμένου

o MιχάληςNικoλακάκης

Αξιοπρέπεια και δικαιώματα για τους μετανάστες!Δημοκρατία για όλους!

Καλλικράτης

εναντίον

«Καλά

Κρατούντων»

Καλλικρατικοί Δήμοι, Αιρετή Περιφέρεια,Αποκεντρωμένη Διοίκηση. Τρεις (3) όροι,τοποθετημένοι εδώ όχι κατά αλφαβητική

σειρά, αλλά με την σειρά της δημοτικότητάς τους, του κατά πόσο

δηλαδή είναι δημοφιλείς και οικείοι στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.

Ετοιμάζοντας την Πυξίδα …

Είδαμε

«Το σκασιαρχείο» του Jean-Paul Le Chanois

Ζήσαμε

…

Ακούσαμε

www.radioart.gr

Διαβάσαμε

Ένα μολύβι στο κομοδίνο.

Νίκη Τρουλλινού εκδ. Κέδρος

Τρεις όροι, τρία βασικά δομικά στοιχεία που συνθέτουν την αρ-χιτεκτονική του «Καλλικράτη», του πιο εξελιγμένου Διοικητι-κού Μοντέλου που η Πολιτεία θέλησε και ο κυρίαρχος λαός

αποδέχθηκε, στο όνομα της ανάπτυξης του τόπου και της εξυπη-ρέτησης του πολίτη. Ορμώμενοι από αυτές τις δύο ιερές πολιτει-ακές αξίες, όλοι έχουμε την υποχρέωση να βοηθήσουμε στηνεπιτυχία του νέου Καλλικρατικού μας οικοδομήματος. Ευχή χιλιοει-πωμένη, σε λίγο και χιλιοτραγουδισμένη, μα δυστυχώς μια ευχήποτέ δεν είναι αρκετή.Επίσης, δε θα μπορούσε να είναι ποτέ αρκετή μια ρήση από τηστιγμή που υπάρχουν δεκάδες άλλες έννοιες που πρέπει να γίνουναντιληπτές από τους κρατούντες όπως: ευκαιρίες, συνεργασίες,δυνατότητες, μειονεκτήματα, επικαλύψεις, κίνδυνοι και εν τέλει οι- εν αρχή - Αρμοδιότητες του Καλλικράτη. Σε μια προσπάθεια «απο-κάλυψης» του θεσμού, παρακολουθώ τους δημοσιογράφους τωνενημερωτικών εκπομπών να καλούν, κατά συρροή, τους νεοεκλεγ-μένους αιρετούς για να ξετυλίξουν το κουβάρι αλλά, «εις μάτην».«Παρά το γεγονός ότι ο Καλλικράτης θεσπίστηκε για την απλού-στευση των πραγμάτων, πως θα συνεργαστεί αυτή η Διοικητικήτριάδα για τον κοινό σκοπό;» ρώτησε τις προάλλες ένας, κατά τεκ-μήριο, αξιόπιστος Δημοσιογράφος του Νομού, τον προσκεκλημένοτου αιρετό, ο οποίος του απήντησε: «Δεν είναι και το πιο εύκολοπράγμα στον κόσμο, σε νομοθετικό επίπεδο όμως είναι λυμένο καικαθημερινά συγκεκριμενοποιείται ακόμα περισσότερο». Απογοη-τευμένος από τη απάντηση, σκέφτηκα ότι τελικά, τα τσιτάτα σε πο-λιτικό επίπεδο είναι πολύ σημαντικότερα από την ουσία.

Είμαι βέβαιος ότι οι αιρετοί δεν έχουν διαβάσει και δεν πρόκειται ναδιαβάσουν ούτε μία «Καλλικρατική» σελίδα. Το ίδιο θα κάνουν καιμε τα εξίσου σημαντικά Προεδρικά Διατάγματα και τις Εγκυκλίουςοι οποίες θα εκδοθούν, τεκμήρια ανάδειξης των αδιαμφισβήτητωνελλείψεων του Καλλικράτη, ταυτόχρονα όμως και προσπάθειες επί-λυσης των προβλημάτων που παρουσιάζονται στην εφαρμογή του.Οι υπηρεσιακοί παράγοντες είναι εκείνοι που σαφέστατα θα σηκώ-


σουν το «Καλλικράτειο Βάρος». Αυτοί διαπι-στώνουν τις ελλείψεις, αυτοί κινούν τις διευ-κρινιστικές, οι ίδιοι θα αποσαφηνίσουν και θακάνουν το βήμα εμπρός. Ναι, αυτοί που όλοικατηγορούμε, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι λύνουνκαθημερινά το πρόβλημα. Ή μάλλον για ναείμαι πιο σαφής και να μην παρεξηγηθώ, εκεί-νοι που πάντα λειτουργούσαν υπέρ του πολίτηκαι είναι αρκετοί, πολλοί θα έλεγα, αλλά τηνίδια στιγμή μάλλον αόρατοι. Δεν μπορώ να εξη-γήσω διαφορετικά το ότι αυτοί οι «γίγαντες»του Δημοσίου Λειτουργήματος δέχονται ορι-ζόντιες περικοπές, τις ίδιες με τους άχρη-στους, οι οποίοι, παρότι δεν είναιπερισσότεροι, πάντα κάνουν περισσότερο θό-ρυβο από τους άλλους. Έτσι γράφεται η ιστο-ρία, έτσι τιμωρείται ο άριστος και έτσιεπιτιμάται ο νοσηρός στην Ελλάδα, εν έτη2011.Από τους αιρετούς, στην πλειοψηφία τους,γιατί κι εδώ υπάρχουν οι εξαιρέσεις, δεν πρέ-πει να περιμένουμε απολύτως τίποτα! Ανεξάρ-τητα από τις καλές - για την οικονομία τηςσυζήτησης - προθέσεις τους, θα γνωρίσουντον έρμο Καλλικράτη μέσα από την καθημερινήτριβή, την επανάληψη και τον ιδρώτα άλλων.Για να είμαι επίσης ειλικρινής, ακόμα κι αυτόθα μπορούσε να είναι αρκετό εάν υπήρχε μιασωστή, εποικοδομητική συνεργασία με τουςυπηρεσιακούς και έκαναν αυτό για το οποίοψηφίσθηκαν από το λαό. Τομές. Δύσκολη λέξηαυτή; Για τα μαθηματικά και τα αρχιτεκτονικάσχέδια όχι. Για την ιατρική επιστήμη σίγουρα.Για την πολιτική; Προεκλογική εξαγγελία, δια-χρονική καραμέλα ή «όνειρο θερινής νυκτός»;

Ως επίθεμα του άρθρου θα αναφερθώ στην Πο-λεοδομία του Δήμου Χανίων. Νομοθετικά, απέ-σπασε τα καλύτερα στελέχη της Πολεοδομίαςτης πρώην Νομαρχίας καθώς και τα αντίστοιχατεχνικά στελέχη των υπόλοιπων Καποδιστρια-κών Δήμων που συνενώθηκαν. Το ίδιο συνέβηκαι με τα στελέχη της Τεχνικής ΥπηρεσίαςΔήμων και Κοινοτήτων (ΤΥΔΚ). Ευκαιρία ή Πρό-βλημα; Την απάντηση την αφήνω σε σας. Η δικήμου άποψη είναι ότι πλέον φάνταζε στα μάτιαμου ως η τέλεια τεχνική υπηρεσία. Αρκούσεμόνο να βρεθεί μαζί και να διοικηθεί σωστά. Ησοφία των παλαιών στελεχών θα ενωνόταν μετη φρεσκάδα των νέων και η εμπειρία θα γινό-ταν «copy – paste». Οι μηχανογραφικές γνώ-σεις των νέων θα γινόταν γέφυρα επανένταξηςτων παλαιών στις νέες τεχνολογίες και ο σύγ-χρονος ρατσισμός του «δεν ξέρεις Computer;»θα είχε έναν ακόμα εχθρό. Οι μη έχοντες «Πο-λεοδομική Εξειδίκευση», λόγω του ότι δενυπήρχε τέτοια υπηρεσία στον ΟΤΑ ή τον φορέατους, θα αποκτούσαν «Πολεοδομική Κουλ-τούρα», ας μου επιτραπεί η έκφραση, μέσααπό τη συνύπαρξή τους. Η υπηρεσία θα απο-κτούσε ανθρώπινους πόρους, θα εξασφάλιζεαπίστευτη ικανότητα εξυπηρέτησης καθημερι-νών ή εκτάκτων θεμάτων, θα δημιουργούσε οι-κονομίες κλίμακας, θα ολοκληρωνόταν στηνπράξη. Όλα αυτά με μια συνένωση, μερικέςσωστές τοποθετήσεις, με λίγα λόγια εκείνοπου στα βιβλία λέμε Διοίκηση. Κι αυτό ήταν τομόνο καθήκον των αιρετών.

Αντ’ αυτού, η Πολεοδομία, συνεχίζει να αγκο-μαχεί, διαιρεμένη σε δύο ή τρία κτίρια. Νομαρ-χιακό Μέγαρο, κτίριο Πολεοδομίας Δήμου

Χανίων, πρώην Περιφέρεια. Το κοινό ταλαιπω-ρείται και την ίδια στιγμή πληρώνει υπέρογκαποσά στα ενοίκια τω ιδιωτικών κτιρίων τηςπροαναφερθείσας πολυμερούς σύνθεσης. Τοίδιο ταλαιπωρούνται και οι υπάλληλοι αλλάποιος δίνει σημασία, αυτοί είναι εδώ και καιρόστο «μάτι του Κυκλώνα». Παρόλα αυτά, οι τε-λευταίοι είναι μια ακόμα τραγική σελίδα τηςόλης ιστορίας. Θα μπορούσαν συνενωμένοι ναείναι πολλοί, όμως διαιρεμένοι είναι λίγοι σεκάθε μεριά. Δυσκολεύονται και δυσκολεύουντο κοινό, προσπαθούν για το καλύτερο και ταυ-τόχρονα συγκεντρώνουν πάνω τους τα βέληδιαμαρτυρίας. Στο τέλος, θα δημιουργηθεί μιααπίστευτη διάσταση μεταξύ τους και η συνα-δελφική ενοποίηση που οραματίσθηκε ο Καλ-λικράτης θα πάει περίπατο. Θα βρίζονταιμεταξύ τους σε μια απόσταση μερικών Πολεο-δομικών τετραγώνων μιας και κανείς δεν θακάνει τίποτα στην ώρα του.

Η νέα Δημοτική αρχή είχε από την αρχή ένα ζή-τημα πρακτικής αλλά κυρίως ηθικής τάξης.Έπρεπε να βρει τρόπο να αξιοποιήσει τα υφι-στάμενα ή προς αποπεράτωση Δημαρχεία.Πρακτική για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της,ηθική γιατί ο κυρίαρχος λαός που την επέλεξετα έχει πληρώσει με το αίμα του αυτά τα Δη-μοτικά Μέγαρα. Αν αυτή η πρόκληση για εκμε-τάλλευση των νέων εν δυνάμει υποδομώναποτελούσε πρόβλημα και όχι ευκαιρία, τότεμιλάμε για νόσο. Η επόμενη σκέψη δεν πρέπεινα είναι άλλη από το πώς θα εκμεταλλευτούνσωστά τα πιο απομακρυσμένα Δημαρχεία,εκείνο των Κεραμειών αλλά και το παλατάκιτου Ακρωτηρίου. Το πρώτο θα έπρεπε να απο-τελέσει ένα χώρο εξυπηρέτησης των εκεί πο-λιτών, ενώ το δεύτερο θα έπρεπε ναφιλοξενήσει μια υπηρεσία του Δήμου που δενδέχεται κοινό. Η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρε-σιών π.χ. θα ήταν μια εξαιρετική περίπτωσηχωρίς να αναφερθούμε στα υπέρ μιας τέτοιαςλύσης ή να εξαντλήσουμε τις πιθανές εναλλα-κτικές. Πάντως δεν έχει κανένα νόημα να απαι-τείται να πηγαίνει στο Ακρωτήρι ο πολίτης τουΔαράτσου. Η επόμενη σκέψη είναι η εκμετάλ-λευση των Δημαρχείων Σούδας, Νέας Κυδω-νίας και Θερίσου. Αυτά, ανάλογα με τηναπόστασή τους και το είδος των ωφελούμενωνθα μπορούσαν να φιλοξενήσουν άλλες υπηρε-σίες και φυσικά την Πολεοδομία του Δήμου Χα-νίων. Ρωτήστε Πολεοδομικούς υπαλλήλους καιμηχανικούς να σας πουν την άποψή τους γι’αυτό. Παρόλα αυτά, οι επιλογές έγιναν με κρι-τήριο πόσο κοντά είναι το σπίτι μας, πόσοκοντά είναι το γραφείο μας και πόσο κοντάπρέπει να είμαστε στον κυρίως «δημαρχιακόθώκο».

Από την άλλη πλευρά, τίποτα καλύτερο δενμπορώ να δω – στο θέμα αυτό εννοείται - στηνΠεριφερειακή Ενότητα ή και την Αντιπολίτευσητου Δήμου Χανίων. Η Περιφερειακή Ενότηταλειτουργεί σε ποσοστό άνω του 90% σε ιδιό-κτητα κτήρια. Νομαρχία, Υγειονομικό, Μηχανο-λογικό, Τεχνικές Υπηρεσίες, Αγυιά. Το μόνοσημείο για το οποίο πληρώνει για τις βασικέςτης δομές ενοίκιο, είναι οι πρώην ΔιευθύνσειςΑνάπτυξης & Εμπορίου σε ένα κοινό κτήριο τηςοδού Κισσάμου. Καθόλου κακή κατανομή,όμως τώρα που πλέον η Πολεοδομία απέ-κτησε Δημοτική υπόσταση, γιατί συνεχίζει νακαταλαμβάνει μέρος του 3ου ορόφου του Νο-μαρχιακού Μεγάρου; Μήπως γιατί το λέει οΚαλλικράτης; Αναφερθήκαμε στα αγαθά πουθα δημιουργούσε η συνένωση, όμως αντιλαμ-βανόμαστε τα δεινά που επιφέρει η καθυστέ-ρησή της, αφού και η Περιφερειακή Ενότητασυνεχίζει να πληρώνει υψηλό ενοίκιο στην

Κισσάμου και ο Δήμος καταβάλει ακόμα πιοπροκλητικά νούμερα στην Πολεοδομία τηςΣφακιανάκη & Γρηγορίου Ε’ τη στιγμή πουυπάρχουν άλλες λύσεις; Εδώ να καυτηριά-σουμε και την ήσσονος σημασίας παρέμβασητης μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου Χα-νίων. «Δεν παίρνουμε θέση μέχρι να υπάρξεισυνολική πρόταση…» ήταν το επιμύθιο.Μήπως η αντί-πολί-τευση ψηφίζεται για ναπαράγει προτάσεις κιόχι απλά να τις περιμέ-νει; Καλά θα κάνει ναδουλέψει γι’ αυτές καιόχι να εκφράζει από-ψεις. Στην Ψωροκώσταινα βρίθουμε απόαυτές.

Αξιότιμοι Άρχοντες, όλα όσα αναφέρονται εδώείναι τόσο εύκολα που θα μπορούσαν να σαςαπασχολήσουν εν μέσω καφέ και ευλόγων πα-νηγυρισμών αμέσως μετά τις 15 Νοέμβρηώστε να είστε έτοιμοι από την 1η του χρόνουαπαρχής της θητείας σας. Η ανοχή που θαδείξει ο κόσμος και οι υποστηρικτές σας θαπει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι «ακόμαδεν καθίσατε στις καρέκλες σας». Εντούτοις,αντιλαμβάνεστε πόσο εύκολα θα μπορούσε νασυντεθεί το παζλ αυτό της χωροθέτησης. Δεναναφερθήκαμε ούτε σε ανάλυση κόστους,ούτε σε μοντέλα βελτιστοποίησης που θα ήτανδύσκολες - για κάποιους από εσάς - έννοιες.Ο Καλλικράτης κύριοι, είναι από τη φύση τηςΑρχιτεκτονικής του, σύστημα κλιμάκωσης καιολοκλήρωσης της Διοικητικής πράξης. Εσείςγια προσωπικούς λόγους τον αποκλιμακώνετεκαι μοιραία τον βιάζετε χειρότερα από ότιέκανε το Focus. Ο Καλλικράτης φτιάχτηκε γιατις δύο βασικές πολιτειακές αξίες, την Ανά-πτυξη και τον Πολίτη. Εσείς το μόνο που κά-νετε είναι να προσπαθείτε να βρείτε τακατάλληλα λεκτικά σχήματα για να βαφτίσετετις ενέργειές σας ως Ανάπτυξη και Εξυπηρέ-τηση του Πολίτη. Ο Καλλικράτης φτιάχτηκε γιανα εξοικονομήσει πόρους κι εσείς τους κατα-σπαταλάτε, ακριβώς την ίδια στιγμή που έχετευπερπροσφορά. Δε μιλήσαμε για το ποιάς«νοσηρής» σκέψης αποτέλεσμα είναι το γε-γονός ότι, η κορυφαία σε επίπεδο Γενικού Οι-κονομικού Κανονισμού προσωπικότητα τηςτελευταίας εικοσαετίας και Διευθύντρια τηςΠολεοδομίας της π. Ν.Α. Χανίων λείπει απόαυτό το διαμελισμένο «Πολεοδομικό Οικοδό-μημα», που θα χρειαστεί πολύ αυστηρό στα-τικό έλεγχο για να μην καταρρεύσει. Μιλάμεμόνο για μια σωστή υπηρεσιακή χωροθέτησηγι’ αυτό που ευαγγελίζεστε, την εξυπηρέτησητου πολίτη, η οποία όμως τίθεται μετά από τηδική σας, προσωπική συμφεροντολογία.

Περίμενα και εγώ να λυθεί το πρόβλημα μέχρισήμερα όπως άλλωστε και οι υπάλληλοι τηςΠολεοδομίας. Και πραγματικά αυτό που ενο-χλεί αυτούς τους τελευταίους δεν είναι ότι«παρακλήθηκαν» να μην δημοσιεύσουν σταΜέσα Μαζικής Ενημέρωσης την κόσμια δια-μαρτυρία τους για την κατάσταση και την προ-σπάθεια επίλυσης του προβλήματος. Είναι ότιλυπούνται πολύ γιατί εκείνοι που δημιουργούνκαι συντηρούν το πρόβλημα δεν είναι παρά συ-νάδελφοί τους, εξυπηρετούμενοι από την ίδιαΥπηρεσία, οι οποίοι απλά τοποθετούν την εξυ-πηρέτηση του κοινού και των συναδέλφων τουςστην «πρώτη» θέση, βάση μιας… ιδιαίτεραυποκειμενικής άποψης. Καλήν ημέραν Άρχον-τες. Καλή σας μέρα.

Μηχανικός Παραγωγής & Διοίκησης MSc

Πολεοδομικά Θέματα: Φέεεετα…

Γράφει οΚυριάκος Γ.Κώτσογλου*

Πρόσφατα γράφαμε την άποψή μαςγια την πνευματική και ηθική (όχιμε την ηθικοπλαστική προσέγ-

γιση) διολίσθηση των Ελλήνων, την έλ-λειψη κοινωνικής αλληλεγγύης (οΈλληνας ποτέ δεν ήταν Γερμανός ήΑμερικανός να προσπερνά αδιάφορα κά-ποιον που χρειαζόταν τη βοήθειά του),όλα αυτά δηλαδή που αποτέλεσαν τααίτια για να οδηγηθούμε στη σημερινήκρίση, η οποία ασφαλώς δεν είναι μόνοοικονομική. Γράφαμε τότε ότι η πνευμα-τική και κοινωνική μας χρεοκοπία έχειπροηγηθεί. Κι ίσως αυτή να οδηγήσει καιστην οικονομική μας χρεοκοπία. «Δυστυχώς, όμως, μόνο τις οικονομικέςσυνέπειες διακρίνουμε, σήμερα», γρά-φαμε. Σημειώναμε τη διαχρονική συν-ευθύνηημών, των μέσων μαζικής ενημέρωσης,στο πρόβλημα. Ευθύνες για την πνευμα-τική απογύμνωση, την πολιτισμική απα-ξίωση των Ελλήνων, το λαϊκισμό και τηδημαγωγία, που κυριαρχούν. Κι αυτέςόλες είναι πολιτικές και κοινωνικές ευ-θύνες. Την ευθύνη μας για την αλλαγήτου αξιακού μας συστήματος και τηνανάδειξη σε μείζονος της σχέσης κό-στους- οφέλους. Για την κυριαρχία τηςμετριότητας και των μετρίων. Ας εξετάσουμε πιο διεξοδικά αυτή τηνευθύνη μας για το σημερινό πρόβληματης Ελλάδας και των Ελλήνων, αφού επι-χειρήσουμε να επαναπροσδιορίσουμετον πραγματικό ρόλο των μέσων ενημέ-ρωσης. Υπάρχει μια διπλή αποστολή.Όχι μόνο της ενημέρωσης, αλλά και τηςεπιμόρφωσης. Φυσικά στον τομέα τηςενημέρωσης χωρά και η άποψη, η διατύ-πωση γνώμης και ο σχολιασμός.Σήμερα τι ακριβώς συμβαίνει; Από το ση-μείο της αδιαμφισβήτητης αλήθειας γιατον αναγνώστη των εφημερίδων τωνπροηγούμενων δεκαετιών, που εκφρα-ζόταν με τη γνωστή αναφορά «το ’γραψεη εφημερίδα», σήμερα φτάσαμε στη ση-μερινή οδυνηρή αλήθεια, αν γράψει κάτιη εφημερίδα, αν μεταδοθεί κάτι από τοραδιόφωνο ή την τηλεόραση να είναιαυτό επαρκές στοιχείο αμφισβήτησηςτης αλήθειας! Ενώ ο τομέας της επι-μόρφωσης, μιας βασικής ευθύνης, θεω-ρείται – κατά βάση- περιττός, ειδικά σταηλεκτρονικά μέσα. Ο λόγος; Μα δενπουλά ένα ντοκιμαντέρ, μια εκπομπήιστορική ή πολιτιστική, αφού δεν το ζητάη αγορά, δεν το επιλέγει το κοινό… Οιχορηγοί διαφωνούν…Προτιμούν φτήνια,

μιζέρια, πόνο, κλάμα, τρομολαγνία, πο-λεμικά ανακοινωθέντα (αντί ειδήσεων),υποθέσεις κλειδαρότρυπας, αλλά καιτύπους λαμπερούς να περνούν από τιςοθόνες μας με γνώμη επί παντός επι-στητού, χωρίς καν να γνωρίζουμε τιεπαγγέλλονται, τι εκπροσωπούν. Η σημερινή πραγματικότητα είναι ότι ταμέσα ενημέρωσης έχασαν το σκοπό καιτην αποστολή τους. Προφανώς με τησύμφωνη γνώμη του «κοινού», που ενι-σχύει κάθε φτηνό και δημαγωγικό,καθώς έτσι του έμαθαν… Η παλιότερηάποψη ότι έχουν μια αποστολή, ένα λει-τούργημα να επιτελέσουν, δεν υφίστα-ται πλέον. Ως μέρος ενός στρεβλούπολιτικού και κοινωνικού μοντέλου,έχουν αναλάβει στο πλαίσιο αυτό το δικότους ρόλο. Τους τον εκχώρησε η πολι-τική, μπροστά στα δικά της αδιέξοδα.Τους το εκχώρησε η θεσμική κρίση τηςΕλληνικής Δημοκρατίας. Το ελληνικόμοντέλο του πολιτεύματος είναι πλέονμοναδικό στον κόσμο. Τα κανάλια, κυ-ρίως, αλλά επίσης τα ραδιόφωνα και οιεφημερίδες έχουν αναλάβει το ρόλο τουρυθμιστή της Δημοκρατίας μας, τηνοποία μετέτρεψαν σε τηλε-δημοκρατία!Προβάλλουν συγκεκριμένους πολιτι-κούς, οι οποίοι, άγνωστο πώς, έχουνπρονομιακή σχέση με τους «άρχοντες»της ενημέρωσης. Ενώ στα κανάλια κα-θορίζεται η πολιτική ατζέντα. Αυτά απο-φασίζουν αν κάτι πρέπει να γίνει είδηση,κι όχι η αντικειμενική σημασία του γεγο-νότος. Ο ρόλος αυτός, εκτός της προ-φανούς αναρμοδιότητάς τους, ασφαλώςεγκυμονεί κινδύνους για μια ανοργάνωτηκαι με θεσμούς σε κρίση, πολιτεία.Έχουμε φτάσει στο σημείο, τύποις κοι-νοβουλευτικοί, με την έννοια ότι ούτεπαρουσία, ούτε δραστηριότητα εντόςτου κοινοβουλίου έχουν, να πλασάρον-ται μόνο στο πλαίσιο της τηλεδημοκρα-τίας. Κι έτσι να εξασφαλίζουν τηνεπανεκλογή τους. Το ερώτημα που τίθε-ται αυτονόητα, είναι το εξής: άραγε μόνοεξαιτίας των όμορφων ματιών τους επι-λέγονται ή μήπως υπάρχει και κάτι άλλο;Τι χρωστούν εκείνοι εκ των πολιτικώνμας που είναι ευνοημένοι των επιχειρη-ματιών της ενημέρωσης; Με τι δουλείεςαναθέτουν την προβολή τους ορισμένοιπολιτικοί στους τηλεπαραθυράκηδες δη-μοσιογράφους και τους ιδιοκτήτες τωνμέσων;

Τα κανάλια ήταν παλιότερα οι «εισαγγε-


Aνδρέα Παπανδρέου 40 - Tηλ. 0821041653 - Fax: 0821020059

Ας μιλήσομε αυτοκριτικά, για τη δική μας ευθύνηπου οδήγησε στα χθεσινά και τα σημερινά, στηνανατροπή του αξιακού μας συστήματος και στην

πνευματική μας απογύμνωση

Οι αγορές ήταν πάντα λαίμαργες. Μα τώρα είναι πιο λαίμαργες. Αλλά τροφός της λαιμαργίας τουςείναι ο καταναλωτικός πολίτης. Αυτός που καταναλώνει χωρίς να διαμαρτύρεται, αλλά και αυτόςπου διαμαρτύρεται καταναλώνοντας ή καταναλώνει διαμαρτυρόμενος.

Είναι επίσης στοιχείο της κρίσης οι διάφορες κατηγορίες εργαζομένων να ερίζουν μεταξύ τους για τοποιος έχει μεγαλύτερα προνόμια. Κανείς στο τέλος δε θα μείνει με προνόμια.Όχι μόνον ο εργάτης, ο αγρότης, ο νέος, ο υπάλληλος αλλά ούτε και η μεσαίατάξη.Οι μυλόπετρες του αδηφάγου χρηματιστηριακού κεφαλαίου, όλους θα τους αλέ-σουν.

Τα κέρδη από την πραγματική οικονομία δεν τους αρκούν. Οι αγορές ανακάλυψαν τα “υπερκέρδη”, τα“ομόλογα”, τα τοξικά παράγωγα όπως λένε και όταν δεν τους φθάνουν ούτε αυτά κάνουν επίθεσηστα εργασιακά δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι χειρωνακτικά και πνευματικά θα παίρνουν όσα ίσα ίσα τουςφθάνουν για να αναπληρώνουν την εργατική τους δύναμη και να επιβιώνουν για να μπορούν να εργά-ζονται. Τι πρέπει να γίνει ; Πολλοί νομίζουν ότι αρκεί να ‘νοικοκυρέψουμε’ τα οικονομικά μας, να ‘ ορθολογίσουμε το Κράτος και το πρόβλημα θα λυθεί.Αλλά το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό. και δεν απαιτεί τεχνική, διοικητική λύση. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Ο πολίτης αλλάζοντας κοινωνική συμπεριφορά, αμφισβητώντας τις “ανάγκες” του τις οποίες “καλύπτει”με καταναλωτικά προϊόντα, να απαρτιώσει το πρόβλημα και να το δομήσει στην πολιτική του βάση. Μπορεί το πολιτικό σύστημα που έφερε τη χώρα στην χρεοκοπία να μας βγάλει από την κρίση ; Μπο-ρούν οι πολιτικοί ταγοί να αλλάξουν ξαφνικά; Μπορούν να απεμπολήσουν τα προνόμιά τους και ότι τουςπροστατεύει (βουλευτική ασυλία, νόμοι περί ευθύνης υπουργών) και να υπηρετήσουν τον πολίτη καιτη χώρα; Μπορούν να πουν τα όντως αληθή και όχι τα πολιτικά αληθή ; Μπορεί κανένας τους – έτσι σαν παρά-δειγμα - να κυριευθεί από ενοχές ; Μπορεί κάποιος να ζητήσει πραγματικά συγγνώμη ; Μπορεί κάποιοςνα δικαστεί, να καταδικαστεί και να πληρώσει, φέρνοντας την κάθαρση στην κοινωνία ; Μπορούν οι πολίτες να πάψουν να θέλουν αλλαγή χωρίς να αλλάξουν οι ίδιοι ; Μπορούν οι πολίτες ναδείξουν μια φιλικότητα προς την αλήθεια και όχι προς τα ζωτικά ψεύδη ; Μπορούν οι πολίτες να πάψουν να αναζητούν κίβδηλους τρόπους να συνεχιστεί η κακή ευδαιμονία ;Μπορούμε να καταλάβουμε ότι ‘‘ουδέν κακόν αμιγές καλού ’’; Αν ναι, τότε υπάρχει ελπίδα. Να ορίσουμε, να προσδιορίσουμε, να διαυγάσουμε το πρόβλημα και μόνοντότε υπάρχει ελπίδα για δρομολόγηση λύσης. Μόνον που δεν υπάρχουν λύσεις έξω από την πολιτική αλλά ούτε από αυτήν την εκδοχή της πολιτικήςπου ζούμε τα τελευταία χρόνια.Επομένως έχουμε δουλειά μπροστά μας εμείς οι πολίτες…..

Γράφει οΓιώργος

Κοκκινάκος

ΑΣΗΜΑΝΤΑ

Ποιο είναι το πρόβλημαΠρέπει να γίνουμε η αλλαγή

που θέλουμε να δούμεΜαχάτμα Γκάντι


λείς» της χώρας. Εξέδιδαν…ακόμη και δι-καστικές αποφάσεις, παρέα με ομάδες με-γαλοδικηγόρων που εξασφάλιζαν έτσι τηνπροβολή τους. Κάποια περίοδο έγινανκαι… αστυνομικοί διαπραγματευτές πουσυνομιλούσαν δημόσια με κακοποιούς οιοποίοι κρατούσαν στα χέρια τους την τύχηανθρώπινων ζωών. Τα θυμάστε αυτά; Σήμερα άλλαξαν κάπως το ρόλο τους, καιαναδείχτηκαν σε καθοριστικούς εξωθεσμι-κούς διαμορφωτές των πολιτικών εξελί-ξεων…Αλλά αυτό το ρόλο και αυτό το χώρο δεν τονκατέκτησαν μόνα τους τα τηλεπαράθυρα.Ασφαλώς τον παραχώρησε η ελλειμματικήμας δημοκρατία, η θεσμική αδυναμία μας, ηπολιτική ανικανότητα που αναζητεί στηρίγ-ματα για να διατηρήσει την κυριαρχία της. Δυστυχώς το φαινόμενο που περιγράφουμεενδημεί πλέον και στην ελληνική περιφέ-ρεια. Εκείνη που κάποτε θεωρούσαμεάσπιλη κι αμόλυντη. Μας αφορά κι εμάς το-πικά. Στον περιφερειακό μικρόκοσμό μας το«γλείψιμο» του δημοσιογράφου με την ελα-στική μέση προς τον πολιτικό (ή άλλο, π.χ.,οικονομικό, παράγοντα), είναι η πιο «αθώα»εξήγηση. Για τις πιο «ένοχες» εκδοχέςαφήστε τη φαντασία σας να τις συλλάβει,και δεν θα πέσει πολύ έξω… Αυτό που περιγράψαμε ως τώρα είναι έναφαινόμενο άκρως επικίνδυνο, καθώς σταμέσα έχουν εμπλακεί πολλοί άνθρωποι μεάδηλους σκοπούς, επιχειρηματικούς ή πο-λιτικούς.

Ο κιτρινισμός και η δημαγωγίαΜακριά, λοιπόν, από το στόχο και το σκοπότους, οι δημοσιογράφοι – που πλέον δεν μι-λούν ούτε σωστά ελληνικά, τα οποία οι πε-ρισσότεροι δεν γνωρίζουν…- τα μέσαενημέρωσης δεν είχαν πολύ δρόμο απ’ τονα διολισθήσουν σε άλλους δρόμους. Ο λαϊ-κισμός και η δημαγωγία, με πρωταγωνιστέςτους πλέον προβεβλημένους, αντικατέ-στησε τη μεγάλη ευθύνη ενός ανθρώπουπου μπαίνει στο σπίτι του κάθε Έλληνα. Στηλογική του «όλοι έχουν δίκιο, ακόμη κι ανδεν έχουν», τα μέσα μάς εκπαίδευσαν καλάστο αντικοινωνικό μοτίβο, «θεμιτό είναι ό,τιο καθένας διεκδικεί σε βάρος των άλλων».Εκπαίδευσαν τον Έλληνα στο πώς θα τηβγάλει, όχι παλεύοντας στο πλαίσιο μιαςκοινωνίας, στην οποία πρώτα έχει ευθύνεςκαι υποχρεώσεις, αλλά κερδίζοντας σεβάρος των υπολοίπων. Είναι κι αυτό σημείο

των καιρών της πολιτισμικής μας απαξίω-σης… Πλαστά μοντέλα εύκολης επιβίωσης,ακόμη και μέσα στη σημερινή σφοδρή κρίσητης ελληνικής κοινωνίας. Ο κάθε τηλεδη-μοσιογράφος θεώρησε περίπου καθήκοντου να εξασφαλίζει τη δημοσιότητα σε κάθεσυμπολίτη που έχει τη λογική ότι το κράτοςκαι το κοινωνικό σύνολο δημιουργήθηκε νατον υπηρετεί. Σε τοπικό επίπεδο, στο πλαί-σιο της ίδιας λογικής, νιώθουμε υπεύθυνοικαι υποχρεωμένοι να προβάλλουμε τηθέση, για παράδειγμα, κάθε πολίτη πουέχει άποψη – χωρίς καμιά επιστημονικήπροϋπόθεση και υποδομή- για τη μελέτηενός δρόμου ή ενός φράγματος, μόνο καιμόνο επειδή έχει ιδιοκτησία στην περιοχήκαι θέλει μεγαλύτερη αποζημίωση για το οι-κόπεδό του… Τα μέσα αυτά, με όλη την ευθύνη στη ση-μερινή κατάσταση που περιγράψαμε παρα-πάνω, με την ευθύνη της εκπαίδευσης τωνΕλλήνων στη λογική ότι το κράτος και η κοι-νωνία μας οφείλει, ακόμη κι αν εμείς δενπληρώνουμε τους φόρους μας ή εισπράτ-τουμε κονδύλια χωρίς να δικαιούμαστε,βγήκαν τώρα για την επανάστασή τους.Πρωινάδικα της εύκολης «ενημέρωσης»,συνέχισαν να δημαγωγούν χωρίς όρια τοντελευταίο χρόνο, κηρύσσοντας τη δική τουςεπανάσταση. Κάνοντας πως δεν ξέρουν, σανα ήλθαν από το πουθενά, ζητούν να δο-θούν πίσω τα κλεμμένα για να μην πληρώ-νει ο λαουτζίκος… Πότε, λοιπόν, έλεγανψέματα; Όταν εκπαίδευαν το κοινό τουςστον ατομισμό, μέσα στο κοινωνικό σύνολο,του μάθαιναν να πατά στην πλάτη του δι-πλανού του να προχωρήσει, πρόβαλλαν τονπολιτικό και το συνδικαλιστή που έβαζαν τοχέρι στο μέλι, ή σήμερα που ζητούν να δο-

θούν πίσω τα κλεμμένα; Υπάρχει μια ενοχήτων περιώνυμων και άλλων του σιναφιούμας, δε νομίζετε; Δεν μπορεί πάντα να τηνβγάζουν «καθαρή» οι τόσοι δημαγωγοί, μετις εύκαμπτες μέσες… Αυτοί, πάντως, οι ίδιοι που σήμερα στέκον-ται με πολύ κλάμα και συμπόνια δίπλα στονΈλληνα (ξεπερνούν ακόμη και τη ΜάρθαΒούρτση ή τον Νίκο Ξανθόπουλο στις καλέςεποχές τους), που ασφαλώς υποφέρει,ασφαλώς πονά, και ασφαλώς ένα μεγάλομέρος του πληθυσμού τιμωρείται άδικα καιυπερβολικά από τα γενικευμένα κυβερνη-τικά μέτρα, συνεχίζουν να του διαμορφώ-νουν ένα εντελώς στρεβλό αξιακό σύστημα.Το κλάμα και τη συμπόνια το πρωί, ακολου-θούν το μεσημέρι τα κουτσομπολιά για τοποιος επώνυμος κοιμήθηκε με ποια επώ-νυμη ή ποιες τηλεπερσόνες φόρεσαν τοίδιο φόρεμα… Και το βράδυ η κλειδαρό-τρυπα. Γιατί πρέπει οι Έλληνες να γίνουνκαι ματάκηδες. Δεν τους έφταναν όλα ταάλλα, θα πρέπει να παρακολουθούν τα ξε-κατινιάσματα μιας ομάδας ανθρώπων, πουθεώρησαν ότι μπορούν, βγάζοντας τα εσώ-ψυχα και τα άπλυτά τους σε κοινή θέα, ναλύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα…Πλάι – πλάι με πορνοστάρ, πρωταγωνιστέςτης καθημερινότητάς μας, που προβάλλον-ται, όπως και οι προηγούμενοι, σα να έκα-ναν κάτι πολύ σπουδαίο… Κι όλα αυτά μετην επιβράβευση του «κοινού», που δενείναι ανεύθυνο. Οι υψηλές τηλεθεάσεις σταπρογράμματα σκουπίδια και τις εκπομπέςδημαγωγίας και φτήνιας, αυτό επιβεβαι-ώνουν… Αυτή την ψεύτικη πραγματικότητα μάς δια-μορφώνουν σήμερα τα μίντια. Σε περίοδοκρίσης, μας πλασάρουν ως πιάτο στο τρα-

πέζι του φτωχού και δύσμοιρου Έλληνα,πάπια που την τρώμε χρυσά πιάτα και ανά-λογα χρυσά κουτάλια. Ή το όνειρο ενόςνέου λαϊκού ινδάλματος που βγαίνει απότην κρεβατοκάμαρά του, αφού τον παρακο-λούθησε επί μήνες σε κάθε προσωπική τουστιγμή, ολόκληρη η Ελλάδα. Είναι οδυνηρό όλο αυτό. Είναι αυτό που ται-ριάζει όμως στην ξεπεσμένη πολιτιστικά καιηθικά ελληνική κοινωνία μας; Μπορεί νατην εκφράζει σ’ αυτή τη συγκυρία, αλλά σί-γουρα δεν της ταιριάζει. Όπως μπορεί νατην εκφράζουν πολιτι-κοί που συναλλάσσον-ται με τη Siemens ή μετις παράνομες απαιτή-σεις των ψηφοφόρων,αλλά δεν της αξίζουν.Όπως μπορεί να τηνεκφράζουν συνδικαλιστές που πίστεψαν ότιαπό τους γκρεμισμένους τοίχους του ση-μερινού ελληνικού οικοδομήματος, μπορείνα αρπάξουν καμιά πέτρα που θα τους εξα-σφαλίσει το πολιτικό ή οικονομικό τους μέλ-λον. Όπως μπορεί να την εκφράζουνεμφανιζόμενοι διανοούμενοι που συναλ-λάσσονται για μια κρατική θέση και για ξε-κοκάλισμα προγραμμάτων. Όπως μπορεί νατην εκφράζουν τώρα δημαγωγοί δημοσιο-γράφοι, που πωλούν τη φτήνια και τη μιζέ-ρια. Δημοσιογράφοι που μπορεί να είναι καισε μυστικές λίστες των μαύρων ταμείων,των συναλλαγών με πολιτικούς ή επιχειρη-ματίες. Ακόμη και εκβιαστές δημοσιογρά-φοι. Αλλά σίγουρα δεν της αξίζουν. Γιατί αν η ελληνική κοινωνία θεωρήσει ότιαυτό της ταιριάζει, της αξίζει ο πολιτισμι-κός και πνευματικός ξεπεσμός, ο ηθικόςευτελισμός, η επικράτηση του ατόμουέναντι της κοινότητας, τότε δεν έχουμε τί-ποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάξουμεπίσω μας, να αποχαιρετήσουμε και να πά-ρουμε το καράβι γι άλλες πολιτείες. Και νααφήσουμε εκείνους που της αξίζουν ναδρουν ανενόχλητοι. Γίνεται να συμβεί αυτό;

Υ.Γ.: Προς επίρρωσιν των όσων γράφομεήλθε η απίστευτη υπόθεση της πρόωρης…«θανάτωσης» του μεγάλου Ιάκωβου Καμ-πανέλλη. Τον «πέθαναν» χθες τα μέσα,πριν την ώρα του. Όσο τα μέσα συνεχίζουννα λειτουργούν αναξιόπιστα, στο πόδι, δη-μαγωγικά, πρόχειρα, κίτρινα, μόνο για τιςεντυπώσεις, θα πεθαίνουν πολλούς Καμ-πανέλληδες, μέχρι να ρίξουν νεκρή κι αυτήτην ίδια την Ελλάδα…

[email protected]

Του ΑλέκουΑνδρικάκη

Η τηλε-δημοκρατία μας, η διαπλοκή με την κάθε λογής εξουσία, η δημαγωγία και η φτήνια των «λαμπερών» ΜΜΕ


Γνωρίζουμε όλοι μας ότι τα τελευταίαχρόνια η αλματώδης ανάπτυξη τηςτεχνολογίας έχει επιφέρει σημαντι-κές αλλαγές σε όλους τους τομείς

της ανθρώπινης δραστηριότητας.Η ψηφιακή τεχνολογία επιφέρει αλλαγέςστα εκπαιδευτικά συστήματα, μεταμορφώ-νει τις παραδοσιακές εκπαιδευτικές δρα-στηριότητες, υποστηρίζει ψηφιακά τοπεριεχόμενο τους με αποτέλεσμα και ζη-τούμενο την αξιοποίηση των σύγχρονωνπροϊόντων της εκπαιδευτικής τεχνολογίαςστην εκπαίδευση.

Μια τέτοια τεχνολογίαείναι και οι ΔιαδραστικοίΠίνακες (InteractiveWhiteboards).Ο διαδραστικός πίνακας

είναι μια οθόνη ευαίσθητη στην αφή, πουσυνεργάζεται με έναν υπολογιστή και ένανβιντεοπροβολέα, παρουσιάζοντας την πλη-ροφορία που εμφανίζεται στην οθόνη τουυπολογιστή. Είναι ένας ψηφιακός μαυροπί-νακας και χρησιμοποιείται ανάλογα. Ο υπο-λογιστής που συνδέεται στο διαδραστικόπίνακα, ελέγχεται και λειτουργεί με ειδικήπένα ή με απευθείας άγγιγμα. Οι εντολέςμεταδίδονται άμεσα στον υπολογιστή καιδεν χρησιμοποιείται ποντίκι.Τα τελευταία χρόνια έχουν εμφανισθεί στηνελληνική σχολική τάξη μεμονωμένα απόενέργειες σχολικών μονάδων Αθμιας καιΒθμιας εκπαίδευσης και οργανωμένα σταΓυμνάσια της χώρας με πρόσκληση συμμε-τοχής –τον Ιούνιο του 2010- στο πρόγραμμαπιλοτικής εισαγωγής διαδραστικών συστη-μάτων και συναφούς εξοπλισμού στην τάξηγια μία ψηφιακά υποστηριζόμενη διδασκαλίατου ΥπΠΔΒΜΘ.Ο διαδραστικός πίνακας μπορεί να αποτε-λέσει ένα μαθησιακό εργαλείο που υποστη-ρίζει με ψηφιακό υλικό και πολυμέσα τηνπροετοιμασία του μαθήματος, διευκολύνον-τας την παρουσίαση του εκπαιδευτικού υλι-κού με διάδραση και ενεργοποιεί τημαθητική συμμετοχή βελτιώνοντας τα μαθη-σιακά αποτελέσματα. Οι εκπαιδευτικές δρα-στηριότητες στον διαδραστικό πίνακαπεριλαμβάνουν απλές ενέργειες χρήσηςυπολογιστή για κείμενο, εικόνα και βίντεο,με παράλληλες δυνατότητες δημιουργίας,εκτύπωσης, αποθήκευσης και διαμοιρασμού

του υλικού στους μαθητές, έντυπα ή ηλε-κτρονικά. Χρησιμοποιείται αποτελεσματικάγια επίδειξη ιστοσελίδων και υλικού από τοΔιαδίκτυο και κυρίως για την αξιοποίηση εκ-παιδευτικού λογισμικού για εφαρμογή καιπαρουσίαση. Στο υλικό αυτό τα εργαλείατου συστήματος μπορούν να βοηθήσουνστη δημιουργία σχημάτων, σημειώσεων,χαρτών κλπ, για την επεξήγηση ή τον εμ-πλουτισμό της παρουσιαζόμενης έννοιας.Το περιβάλλον είναι ελκυστικό, λειτουργικό,άμεσο και μπορεί να αποτελέσει αλληλεπι-δραστική πηγή γνώσης για εκπαιδευτές καιεκπαιδευόμενους. Η διάδραση όμως δενείναι αυτονόητη και απαιτεί κατάλληλο εκ-παιδευτικό υλικό, σύγχρονες εκπαιδευτικέςτεχνικές και συνεργατικό περιβάλλον μάθη-σης. Έρευνες έδειξαν ότι μαθητές με ειδικέςανάγκες, μπορούν να ωφεληθούν από τηνπαρουσίαση πολυμεσικού περιεχομένουστη μεγάλη οθόνη, καθώς ενεργοποιούνδιαφορετικές δεξιότητες στην επεξεργασίατης πληροφορίας και την προσαρμογή τουςστην τάξη. Οι διαδραστικοί πίνακες μπορούν να επη-ρεάσουν τις εκπαιδευτικές δραστηριότητεςμε διάφορους τρόπους. Δημιουργούν κίνη-τρα συμμετοχής και ενεργοποιούν την προ-σοχή των μαθητών, αυξάνουν τονενθουσιασμό για μάθηση, ενώ ταυτόχροναδίνουν περισσότερες ευκαιρίες για συνερ-γασία και ανάπτυξη προσωπικών και κοινω-νικών δεξιοτήτων. Υπό συνθήκες λοιπόν,προάγεται η συζήτηση στην τάξη και ενι-σχύεται η εξερεύνηση, η μοντελοποίησηδραστηριοτήτων και ο πειραματισμός, στοι-χεία που ενθαρρύνουν και αναδεικνύουν τηνκριτική σκέψη.Η χρήση του διαδραστικού πίνακα προσφέ-ρεται για συμμετοχή όλης της τάξης στη μα-θησιακή διαδικασία έχοντας τονεκπαιδευτικό μεσολαβητή της διαδικασίαςανάμεσα στον υπολογιστή και τους μαθητέςτης τάξης.


Γώγουλος

Διαδραστικοί πίνακες

Μαθησιακό εργαλείο

ή εργαλείο παρουσίασης;

«Πανελλαδική Έρευνα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση για την Παιδεία στα Μέσα»

Το Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσων, ο εθνικός φορέας εφαρμοσμένηςέρευνας για την οπτικοακουστική επικοινωνία στην Ελλάδα, υλοποιεί σε συ-νεργασία με το Υπ. Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων την πρώτη

εμπειρική έρευνα με τίτλο «Πανελλαδική Έρευνα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευσηγια την Παιδεία στα Μέσα». Η έρευνα, η οποία διεξάγεται ηλεκτρονικά από το δι-κτυακό τόπο του Πανελληνίου Σχολικού Δικτύου ( HYPERLINK "http://www.sch.gr"www.sch.gr) μέσω ανώνυμου ερωτηματολογίου, απευθύνεται σε όλους τους εκ-παιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης των σχολείων της χώρας, δημόσιωνκαι ιδιωτικών, οι οποίοι είναι εγγεγραμμένοι χρήστες του Πανελληνίου Σχολικού Δι-κτύου.

Στόχος της έρευνας είναι η διερεύνηση της διμερούς σχέσης του θεατή-χρήστηεκπαιδευτικού με τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, ο βαθμός εξοικείωσης και πρόσ-ληψης των Μέσων και η μεταφορά και αξιοποίηση της γνώσης και εμπειρίας του,μέσω της εκπαιδευτικής του ιδιότητας, στο σχολικό περιβάλλον. Με σειρά ερωτή-σεων που αφορούν στην πρόσβαση, την αποκωδικοποίηση, την κριτική ανάλυση, τηχρήση και δημιουργία περιεχομένου στα Μέσα, η έρευνα αποσκοπεί στην αποκρυ-πτογράφηση της στάσης και των απόψεων των εκπαιδευτικών σχετικά με τη χρήσητων ΜΜΕ στο σχολείο.

Η έρευνα θα παραμείνει ανοικτή επί 3 μήνες. Τα αποτελέσματά της θα κοινο-ποιηθούν στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και θα παρουσιαστούν σε ημερίδα του Ινστι-τούτου Οπτικοακουστικών το 2011, προκειμένου να σχεδιαστούν τα επόμενα βήματατης εκπαιδευτικής πολιτικής γύρω από την Παιδεία στα Μέσα (media literacy).

To Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσων είναι ο εθνικός εκπρόσωπος στηνΟμάδα Εμπειρογνωμόνων, Media Literacy Expert Group της Ευρωπαϊκής Επιτροπήςκαι βάσει του Π.Δ.172/94(αρθ.2α), επεξεργάζεται και αναπτύσσει πρωτοβουλίεςοπτικοακουστικής παιδείας για νέους, γονείς και εκπαιδευτικούς, με στόχο την πα-θητική και ενεργητική προστασία και την καλλιέργεια κριτικών και δημιουργικών δε-ξιοτήτων στα ΜΜΕ στην ψηφιακή εποχή.

Πληροφορίες: 210 9098699, www.sch.gr, www.iom.gr

Πριν λίγο καιρό έλαβα από έναφίλο το παρακάτω email, τοοποίο θεωρώ άξιο δημοσιοποί-ησης:

«Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχεμια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα,κυκλοφοριακό, ατυ-χήματα, ναρκωτικά,βρωμιά και γκρίζοιδυστυχισμένοι πο-λίτες. Και δεν ήτανκαμιά μικρή πόλη,είχε έξι εκατομμύρια κατοίκους πουείχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυ-ρίλα. Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πα-νεπιστημίου της πόλης, που ήτανμαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί πουπήγαινε στη δουλειά του και βλέπονταςτην κατάντια της πόλης του, πήρε μιαπολύ τρελή απόφαση. Δήλωσε την πα-ραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγον-τας πως ήθελε να διευρύνει τηνδιδασκαλία του και στα έξι εκατομμύριακατοίκους. Στους μαθητές του στο Πα-νεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήτανγνωστός για τους περίεργους τρόπουςδιδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μιαφορά που επικρατούσε χάβρα στο μά-θημα, κατάφερε να επαναφέρει τηντάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του. Γε-νικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους καιεντελώς ανορθόδοξους τρόπους για ναπετυχαίνει το σκοπό του και περιέρ-γως, πάντα τα κατάφερνε. Για την προ-εκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσεμια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε"υπερπολίτης" και αμολήθηκε στουςδρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψη-φιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύγέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπωςέλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα,τον ψήφισαν. Ο καινούργιος δήμαρχοςόμως δεν είχε καμία σχέση με τους

προηγούμενους. Η πρώτη τουκίνηση ήταν να προσλάβει 20μίμους και να τους σκορπίσειστους δρόμους της πόλης. Ηδουλειά τους ήταν να χλευά-ζουν όσους παραβίαζαν τον

κώδικα οδικής κυκλοφο-ρίας. Σιγά, θα μου πείτε.Οι πολίτες όμως (που εν-νοείται ότι δεν έδιναν δε-κάρα για τους κανόνεςοδικής συμπεριφοράς),

άρχισαν να συμμορφώνονταιγιατί αποδείχτηκε πως τουςπείραζε πολύ περισσότερο ηδημόσια κοροϊδία, παρά ταπρόστιμα. Αμέσως μετά,βγήκε σε διάφορες τηλεοπτι-κές εκπομπές και έκανεντους κατατσίτσιδος ζων-τανά, κλείνοντας την παροχήνερού ενώ σαπουνιζόταν, γιανα δείξει στους πολίτες πώςμπορούν να εξοικονομούννερό. Και βουαλά! Η κατανά-λωση νερού αμέσως έπεσε.Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπουοι άντρες θα φρόντιζαν ταπαιδιά και οι γυναίκες θαέβγαιναν βόλτα στην πόλη.Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκρι-μένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέροςτα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαι-ναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε.700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρό-μους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και oαρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκαεκείνο το βράδι. Το καλύτερο; Μοίρασεστους πολίτες ταμπέλες με up καιdown για να επιδοκιμάζουν ή να αποδο-κιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμ-πολιτών τους. Πράγμα φυσικά που δενέχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν

δεόντως, αλλά όλως περιέργως, ειρη-νικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ότιέπρεπε τελικά. Γενικώς σκαρφιζόταναστείες ή περίεργες καμπάνιες γιακάθε τι που ήθελε να πετύχει, όπωςόταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στοπροσωπικό του γραφείο μάλιστα)όποιος πολίτης συναντούσε έστω κιέναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα,150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο ναδημιουργηθεί ομάδα ταξιτζήδων που οδήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας(;!) και είχαν την προσωπική του υπο-στήριξη. Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελον-τικών φόρων για όσους ήθελαν ναδώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δη-

μοτικό ταμείο. Φυσικά καιμάζεψε χρήματα. Τέλος,προσπαθώντας να δείξειπόσο σημαντική είναι η αν-θρώπινη ζωή, ζωγράφισεαστέρια σε κάθε σημείο θα-νάτου από τροχαίο στηνπόλη, πράγμα εξαιρετικάέξυπνο γιατί το αποτέλεσμαήταν πανέμορφο αλλά καιιδιαίτερα σοκαριστικό.

Όχι, δεν είναι παρα-μύθι. Πρόκειται για τον Κο-λομβιανό AntanasMockus,τον δήμαρχο τηςΜπογκοτά το 1993. Μετά τοπέρας της θητείας του, οπαράξενος αυτός δήμαρ-χος, ξεκίνησε διαλέξειςαναλύοντας τα συμπερά-σματά του από το κοινωνικότου πείραμα. Ένα από τασυμπεράσματά του είναιπως η γνώση δίνει δύναμηαρκεί να καταφέρεις να τημεταδώσεις μέσω της τέ-χνης, του χιούμορ και τηςδημιουργικότητας, γιατίμόνο έτσι οι άνθρωποι απο-δέχονται τις αλλαγές.»

Έφυγε κι ο Ντίνος. Τα βράδια στολιμάνι θε έχουν λιγότερες έξυπνεςκουβέντες, λιγότερο χιούμορ και πε-ρισσότερη μελαγχολία. Κακά αρχίσαμετη χρονιά. Καλό σου ταξίδι.

Στο καλό και σε σένα Gary Moore.Ξέρω οτι ήσουν too tired για να συνεχί-σεις και τώρα βρίσκεσαι over the hillsand far away. Μπορεί να ονειρεύεσαιParisienne walkways ή να συναντήσειςκάποια prety woman. Όπως και να 'χει,εσύ ήσουν πάντα loner, οπότε συνέχισετην πορεία σου κι άσε μας εμάς σεempty rooms να γινόμαστε victims ofthe future. Οι κιθάρες σώπασαν.


Η Σ

υνω

μοσί

α το

υ θο

ρύβο

υ


Μανουσέλης


«Το Κάλεσμα του Βουνού», η ταινία του Στέλιου Αποστολόπουλου, αφηγείται την ιστορίατου Γιάννη ο οποίος μετά από την δολοφονία του ξαδέρφου του, εγκαταλείπει την γυναίκατου, τον οκτάχρονο γιο του και τη ζωή του στην Αθήνα, και επιστρέφει στο χωριό του σταΣφακιά για να αναλάβει το κοπάδι και το οικογενειακό μιτάτο στα Λευκά Όρη. Ο κινημα-τογραφιστής Στέλιος Αποστολόπουλος παρακολουθεί για ενάμιση χρόνο, με την κάμερατου, την προσπάθεια του Γιάννη να αντιμετωπίσει το παρελθόν και το παρόν με όλες τουτις δυσκολίες, τιμώντας τη μνήμη του ξαδέρφου του, παλεύοντας να κρατήσει ζωντανήμια παράδοση που χάνεται.Η ταινία, αλλά και η ευρύτερη ματιά του κινηματογραφιστή για την σύγχρονη Κρήτη, βρί-

σκονται στο επίκεντρο της συνέντευξης του ακολουθεί.

Ματθαίος ΦραντζεσκάκηςΜιχάλης Νικολακάκης

Α Ν

Ε Π

Α Ι

Σ Θ

Η Τ

Ω Σ Βραβεία ιδιωτικής αντίστασης

“ …Κάπου θέλουμε να ελπίσουμε οι άνθρωποι. Σε κοινωνική ομάδα, σεθεσμό, σε επαγγελματική τάξη. Που να σώζει την ποιότητα και τη δυνα-μική της ανιδιοτέλειας την ικανή να λειτουργήσει ως καταλύτης κοινωνι-κού μετασχηματισμού και επανίδρυσης του κράτους. Έναυσμαπαλιγγενεσίας. Πρώτη και εύκολη η καταφυγή στο αόριστο νεφέλωμα των «πνευματικώνανθρώπων»: Τι κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι σήμερα, γιατί δεν συ-σπειρώνονται να βγούν μπροστάρηδες στη λαϊκή οργή, να αντιπαλαίψουντο σαπισμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα; Ο πανικός της απόγνωσηςδεν αφήνει χώρο σε ερωτήματα λογικού ελέγχου: ποιοι είναι οι πνευματι-κοί άνθρωποι σήμερα και τι ακριβώς θα μπορούσαν να κάνουν;Πανεπιστημιακοί καθηγητές; Προβεβλημένοι στη δημοσιότητα ποιητές,λογοτέχνες , καλλιτέχνες; οι δικαστικοί; οι επίσκοποι; τα επιστημονικάσωματεία….; Ποια κοινωνική ομάδα, θεσμός ή επαγγελματική τάξη απόαυτό το φάσμα έχει δώσει εδώ και δεκαετίες, το παραμικρό δείγμα πα-ρεμβατικής έγνοιας για την ελληνική κοινωνία; όχι αντίδρασης αλλά έστωκαι δυσανασχέτησης για τη διαβουκόληση της από την κομματικοκρατία,την αναξιοκρατική ολιγαρχία τη διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη, την προ-κλητική ανικανότητα και ανυποληψία των πολιτικών ηγητόρων της χώρας;Ποιοι, σύλλογοι ψέλλισαν ποτέ αντίρρηση για τον αμοραλισμό του πελα-τειακού συστήματος που παγίδευσε την ελλαδική κοινωνία στην κατανα-λωτική μονοτροπία και απληστία. . . …..Αλλά, έστω, να παραβλέψουμε το παρελθόν, να υποθέσουμε ότιυπάρχουν αλώβητοι από συλλογικές ενοχές «πνευματικοί άνθρωποι»: κά-ποιες χαρισματικές περιπτώσεις που διαθέτουν τις προϋποθέσεις ναυπηρετήσουν τα κοινά. Τι θα μπορούσαν να κάνουν σήμερα; ΄Εστω καιμε θεωρητική γνώση και πρακτική εμπειρία, ανιδιοτελή ζήλο και θυσια-στική ετοιμότητα. Τι τους ζητάμε; να ενταχθούν σε κάποιο από τα υπάρ-χοντα κόμματα; Ξέρουμε, από πάμπολλες περιπτώσεις, ποιαανθρωπολογική αλλοτρίωση τους περιμένει, ποιες ανήκεστες βλάβεςστον ψυχισμό τους, στο διανοητικό του επίπεδο, στα αντανακλαστικά τηςσυμπεριφοράς τους.Να συγκροτήσουν καινούριο κόμμα; το αποτέλεσμα είναι επίσης προδια-γεγραμμένο: τους περιμένει η κατασυκοφάντηση, η έντεχνη γελοιοποίησηή το μεθοδικό θάψιμο στην παρασιώπηση, στον συνεπή εξοβελισμό απότη δημοσιότητα. Οι κομματικές συντεχνίες, οργανικά διαπλεκόμενες μετα ΜΜΕ, επιβάλλουν στον πολιτικό στίβο τους νόμους των μαφιών της νύ-χτας: ξέρουν να εξοντώνουν κάθε ενοχλητικό ανταγωνιστή στο πεδίοόπου οι ίδιες πουλάνε «προστασία»………………»

Χρήστος Γιανναράς

Για την αντιγραφή Βούλα Καντεράκη

«Νομίζω ότι αν και η παράδοση είναι κάτιπου δεν είναι στατικό αλλά εξελίσσεται

στο πέρασμα του χρόνου…»

Στέλιος Αποστολόπουλος, σκηνοθέτης

«Το Κάλεσμα του Βουνού»

Πως προέκυψε η ιδέα για «το Κάλεσμα τουΒουνού»;Η ιδέα για την ταινία προέκυψε μετά από ένα

εκπαιδευτικό ντοκιμαντέρ που έκανα το 2000με τίτλο «Γυπαετός-ο Ερημίτης των Βουνών»,για λογαριασμό του Μουσείου Φυσικής Ιστο-ρίας της Κρήτης. Αν και έχω γεννηθεί και με-γαλώσει στα Χανιά η σχέση μου μέχρι τότε μετα βουνά ήταν ελάχιστη. Μέσα από αυτή τηνεπαφή με τα βουνά τα πουλιά και τους βοσκούςπροέκυψε η ιδέα για ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο«ο Κοκαλάς» και θέμα το πώς οι γυπαετοί καιοι παραδοσιακοί βοσκοί της Κρήτης τείνουν σεεξαφάνιση από τα ψηλά βουνά της Κρήτης. Το σενάριο γράφτηκε το 2003 αλλά μέχρι ναβρεθούν χρήματα για να ξεκινήσουν τα γυρί-σματα το 2007 πολλά είχαν αλλάξει. Το βασικόζευγάρι γυπαετών που θα παρακολουθούσαγια να αφηγηθώ την ιστορία των πουλιών δενυπήρχε πια (το ένα από τα δύο σκοτώθηκε).¨Έτσι έμεινε η ιστορία των βοσκών που καιπάλι μετά από τόσα χρόνια οι χαρακτήρες πουείχα στο μυαλό μου δεν εξυπηρετούσαν πλέοντην ιστορία. Βρέθηκα λοιπόν σε αναζήτηση των τελευταίωνπαραδοσιακών βοσκών της Κρήτης για ναβρεθώ τελικά στα Λευκά Όρη με τον ΓιάννηΠαπασηφάκη και τον θείο του Νίκο Ορφανου-

δάκη που πρακτικά είναι οι τελευταίοι του εί-δους.Όταν μίλησα με τον Γιάννη και μου αφηγήθηκετην ιστορία του, πως και γιατί επέστρεψε στηνΑνώπολη για να αναλάβει το κοπάδι και το οι-κογενειακό μιτάτο στις Μαδάρες κατάλαβα ότιαυτή ήταν η ιστορία που έπρεπε να αφηγηθώ.Έτσι μετά από ενάμιση χρόνο παρακολούθη-σης και καταγραφής της ζωής του Γιάννη καιτης οικογένειας του και έξι ακόμη μήνες μον-τάζ προέκυψε «Το Κάλεσμα του Βουνού».

Η ταινία αποτελεί μία σπουδή γύρω από τοθέμα της παράδοσης όπως αυτή παρουσιάζε-ται στη δημόσια σφαίρα γύρω από την «ταυτό-τητα» της Κρήτης. Πως αντιλαμβάνεσαι εσύαυτά τα ζητήματα;Η ταινία αποτελεί την καταγραφή μιας παρά-δοσης που χάνεται μιας κι ο Γιάννης και οθείος Νίκος είναι οι δυο τελευταίοι παραδο-σιακοί βοσκοί στα Λευκά Όρη. Με την έν-νοια του ότι είναι οι μόνοι που κάθε καλοκαίριαρχές του Ιουνίου ανεβαίνουν στη Μαδάρα μετα κοπάδια τους όπου βόσκουν και τυροκομούνφτιάχνοντας το «τυρί της τρύπας» για να κα-τέβουν πάλι στο χωριό στα τέλη του Οκτώβρη. Αν σκεφτεί κανείς ότι πριν από είκοσι τριάνταχρόνια στα Λευκά Όρη λειτουργούσανε πάνωαπό δέκα μιτάτα μόνο από την Ανώπολη και σεκάθε ένα από αυτά ήτανε τρεις με τέσσερις


βοσκοί, και πόσα ακόμη μιτάτα από το Θέρισο τ’Ασκύφου και όλατα άλλα χωριά, μπορεί να φανταστεί κανείς ένα βουνό πουέσφυζε από ζωή. Και από αυτή τη δραστηριότητα ζούσανε πολ-λές οικογένειες. Και σήμερα έχουν απομείνει δύο άνθρωποιμόνοι.Νομίζω ότι αν και η παράδοση είναι κάτι που δεν είναι στατικόαλλά εξελίσσεται στο πέρασμα του χρόνου, υπάρχουν συγκεκρι-μένες παραδόσεις που είναι καταδικασμένες να χαθούν μέσααπό την αλλαγή στον τρόπο ζωής που τείνει να γίνει όλο και πιοκοινός και ομοιόμορφος για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτωςτόπου.

Η ταινία πραγματεύεται την προσπάθεια ενός νέου ανθρώπου ναυιοθετήσει παραγωγικά πρότυπα που ακολουθούσαν στον τόποκαταγωγής του στο παρελθόν. Το δικό σου συμπέρασμα για όλααυτά ποιο είναι; Έχουν βάση η αντιλήψεις που βλέπουν σε αυτήτην κατεύθυνση την οικονομική ανάκαμψη του νησιού;Η ταινία παρακολουθεί έναν άνθρωπο ο οποίος επιλέγει να επι-

στρέψει στο χωριό του και να ασχοληθεί με αυτό που όλοι οι άλλοιαφήνουν. Ο Γιάννης επιλέγει αυτή τη δύσκολη και μοναχική ζωήωθούμενος μέσα από μια εσωτερική αναγκαιότητα να τιμήσει τηνμνήμη του ξαδέρφου του και να κρατήσει την οικογενειακή πα-ράδοση. Μέσα από την εμπειρία του πια σαν βοσκός βρίσκει ένατρόπο να επιβιώσει και αυτονομηθεί οικονομικά μέσα από αυτάπου του προσφέρει ο τόπος του.Κρατάει ένα όχι πολύ μεγάλο κοπάδι που του επιτρέπει να τοδιαχειριστεί μόνος του. Ανεβάζει το κοπάδι του στο βουνό πέντεμήνες το χρόνο, που πρακτικά σημαίνει ότι δεν ταΐζει και άρα δενπληρώνει τροφές για αυτό το διάστημα. Το γάλα αλλά και τοκρέας που παράγει είναι σαφώς ανώτερης ποιότητας. Μόνο ανσκεφτείς ότι τα πρόβατα του τρέφονται με βοτάνια και μαλοτήραγια όλο αυτό το διάστημα θα καταλάβεις ότι μιλάμε για μια μονα-δική ποιότητα. Ακόμη αποφάσισε να τυροκομεί το γάλα του αντίνα το πουλάει σε χαμηλή τιμή στα τυροκομεία. Ακόμη μαζεύει καιεκμεταλεύεται την μαλοτήρα που φυτρώνει στη μαδάρα που ορί-ζει γύρω από το μιτάτο του. Με μία ορθή διαχείριση μπορεί ναπροσθέσει ένα σημαντικό ποσό στο εισόδημα του.Νομίζω ότι αυτό που μπορεί να βοηθήσει στην οικονομική ανά-καμψη του νησιού είναι η εξασφάλιση των ποιοτικών χαρακτηρι-στικών που μπορεί να δώσει ο τόπος στα προϊόντα του. Ακόμη ηστροφή σε πολλές διαφορετικές ασχολίες που μπορούν να εξα-

σφαλίσουν πολλά μικρά εισοδήματα. Δηλαδή ο κτηνοτρόφοςεκτός από το γάλα και το κρέας του μπορεί να παράγει και μέλιή λάδι ή να μαζεύει βότανα. Έτσι μπορεί να εξασφαλίζει μικρά ει-σοδήματα που συμπληρώνουν το βασικό και εξασφαλίζουν τηνεπιβίωση του ακόμη και όταν κάποιο από αυτά αποβεί ζημιογόνοκάποια χρονιά.

Η Κρήτη

Στο περιθώριο της ταινίας θίγονται και θέματα που σχετίζονται μετην παραβατικότητα στη σημερινή Κρήτη; Τι αποκόμισες μέσααπό τα γυρίσματα σχετικά με το θέμα αυτό;Η παραβατικότητα στην Κρήτη έχει μακρά παράδοση. Υπάρχουν

δράσεις που παραβαίνουν το γράμμα του νόμου αλλά έχουν μιασυνέπεια ως προς το ήθος ή τον άγραφο νόμο. Για παράδειγματο να κυνηγήσει ο βοσκός για να φάει ένα λαγό ή ένα αγριοκά-τσικο, τη στιγμή που ζει πέντε μήνες στο βουνό τρώγοντας ρύζικαι όσπρια, και ξέρει αν και ποιό ζώο θα χτυπήσει το θεωρώ θε-μιτό και αποδεκτό. Αντίθετα δεν καταλαβαίνω τους κυνηγούς πουέρχονται από την πόλη με τα σούπερ όπλα τους «νόμιμα» τηνπερίοδο του κυνηγιού και σαρώνουν στο πέρασμα τους ότι κινεί-ται με κίνδυνο να αφανίσουν συγκεκριμένα είδη.

Πως αντιλαμβάνεσαι εσύ σήμερα την Κρητική «παράδοση»;Θεωρώ ότι η παράδοση είναι αυτό που μας δίνει χαρακτήρα καιταυτότητα και πρέπει να την γνωρίζουμε σε βάθος για να προ-χωρήσουμε παραπέρα. Από την άλλη νομίζω ότι η παράδοση είναικάτι που είναι ρευστό και εξελίσσεται γιατί αλλιώς ανήκει σταμουσεία. Νομίζω ότι χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Ψα-ρογιώργης που έγραψε και την μουσική της ταινίας σε συνεργα-σία με τον Νίκο τον Βελιώτη. Είναι ένας άνθρωπος που κατέχειβαθιά την παράδοση αλλά είναι ανοικτός στο καινούργιο το δια-φορετικό και πάει πιο πέρα τη μουσική του χωρίς να προδίδει τηνπαράδοση.

Κάνοντας ντοκιμαντέρ

Τι συνθήκες αντιμετωπίζει ένας νέος παραγωγός που προσανα-τολίζεται στο χώρο του ντοκιμαντέρ;Ένας νέος παραγωγός ντοκιμαντέρ έχει να αντιμετωπίσει απότην μία την πρόκληση του να βρει ένα πρωτότυπο θέμα που να εν-

διαφέρει το κοινό πέρα από τα στενά όρια του τόπου παραγωγήςτου και από την άλλη να αφηγηθεί την ιστορία του με ένα τρόποπου θα κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού χωρίς να προδώσει τοθέμα του. Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα στην παρα-γωγή ενός ντοκιμαντέρ είναι αυτό της ανεύρεσης των πόρων.Πολλές φορές κινδυνεύεις να χάσεις την ιστορία σου αν δεν μπο-ρείς να προχωρήσεις άμεσα στη φάση των γυρισμάτων, μιας καιπρακτικά καταγράφεις την πραγματική ζωή και αυτή δεν μπορείνα περιμένει.

Ποιες δομές στηρίζουν σήμερα στη χώρα την παραγωγή του Ελ-ληνικού ντοκιμαντέρ και τι λείπει κατά την άποψη σου σε αυτόντον τομέα;Μέχρι σήμερα οι μόνες πιθανότητες να βρεις χρήματα για τηνπαραγωγή ενός ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα ήταν το Ελληνικό Κέν-τρο Κινηματογράφου και η ΕΡΤ.Τα τελευταία δύο χρόνια έχει προχωρήσει και ο ΣΚΑΪ στην πα-ραγωγή ή συμπαραγωγή ελληνικών ντοκιμαντέρ. Δεδομένου ότιτο κόστος παραγωγής ενίοτε υπερβαίνει τα διαθέσιμα χρήματατων παραπάνω φορέων είναι σημαντικό να μπορείς να έχεις συμ-παραγωγούς από το εξωτερικό, κάτι που το έχουμε καταφέρειμε επιτυχία σε αρκετές παραγωγές της ΑΝΕΜΟΝ.Αυτό που λείπει είναι η ευελιξία και η και η ταχύτητα ανταπόκρι-σης στην έγκριση ενός ντοκιμαντέρ για να μπ-ορεί να προχωρή-σει σε παραγωγή.

Η περίπτωση του «Κυνόδοντα» ανέδειξε μία παραμελημένη Ελ-ληνική κινηματογραφική παραγωγή στη χώρα, που αγνοείταιεντός, πλην όμως αναγνωρίζεται εκτός των συνόρων της χώρας.Ισχύει το ίδιο κατά την άποψη σου και στο χώρο του ντοκιμαντέρ;Η αλήθεια είναι ότι το «ουδείς προφήτης στον τόπο του» ισχύει

γενικότερα στη χώρα μας. Υπάρχει ένα κατεστημένο που δενβοηθάει τους νέους ανθρώπους να ανοίξουν τα φτερά τους καινα προχωρήσουν παραπέρα. Δεν αξιολογείται και δεν αξιοποιεί-ται το δυναμικό της χώρας που είναι οι νέοι άνθρωποι. Παρ’ όλααυτά νομίζω ότι μια καλή ταινία μπορεί να προχωρήσει και να βρειτο δρόμο της με πολλή προσπάθεια και λίγη τύχη. Στη δική μουπερίπτωση δεν έχω παράπονο, η ταινία έχει παιχτεί σε πάνωαπό δεκαπέντε φεστιβάλ στη Ελλάδα και το εξωτερικό κάποιαβραβεία και έχει ακόμη ταξίδι να κάνει.

InfoΟ Στέλιος Αποστολόπουλος γεννήθηκεκαι μεγάλωσε στα Χανιά της Κρήτης Ερ-γάζεται περισσότερα από 20 χρόνια σανΔιευθυντής Φωτογραφίας και σκηνοθέ-της στον χώρο του ντοκιμαντέρ και τουκινηματογράφου. Ειδικεύεται σε θέματαπεριβάλλοντος, φύσης και σε υποβρύχιαγυρίσματα. Είναι μόνιμος συνεργάτηςτης Greenpeace του WWF και του Μου-σείου Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστη-μίου Κρήτης καλύπτοντας τις δράσειςτους και παράγοντας ταινίες γι’ αυτούς.Τα τελευταία 10 χρόνια ασχολείται απο-κλειστικά με το ντοκιμαντέρ και είναι

ιδρυτικό μέλος της εταιρίας ΑΝΕΜΟΝProductions.

«Το Κάλεσμα του Βουνού» έχει βρα-βευτεί με το PRIX VIA STELLA - FRANCE3 στο CMCA 2010, έχει πάρει ΒραβείοΚαλύτερης Φωτογραφίας στο Sole LunaFestival 2010, 1ο Βραβείο Ταινίας Ντοκι-μαντέρ Μικρού Μήκους στο ΦεστιβάλΝτοκιμαντέρ Χαλκίδας και το ΒραβείοΚοινού στο Φεστιβάλ «ΑΓΩΝ».

Μπορέιτε να δείτε το τρέιλερ της ται-νίας στην διεύθυνση:http://www.anemon.gr/thecall.html

Α. Το Πολυτεχνείο

Συχνά εκφράζεται η άποψη ότι «μιλάμε για ένα ίδρυμαπου είναι στα Χανιά αλλά δεν συμπορεύεται με την κοι-νωνία των Χανίων», την ασπάζεστε αυτή την άποψη;Η πορεία του Πολυτεχνείου Κρήτης, όπως και κάθε τιανθρώπινο, έχει τις λαμπρές και σκοτεινές της όψεις.Κάποιοι από τους καθηγητές και τους αποφοίτους τουέχουν διακριθεί σε διεθνές επίπεδο, κάποιοι διεξάγουνέρευνα και διδασκαλία υψηλής ποιότητας, και πολλοίυπάλληλοι εργάζονται με όλες τους τις δυνάμεις αθό-ρυβα για να πορευτεί το Ίδρυμα σωστά μέσα από τουςδρόμους της γραφειοκρατίας. Από την άλλη πλευρά θυ-μάμαι περιόδους έντονου κομματισμού κι εκείνη τηναξέχαστη εποχή των ΠΣΕ και των ατελείωτων δικαστι-κών διώξεων. Συνολικά μπορώ να πω ότι το ΠολυτεχνείοΚρήτης είναι για τα ελληνικά δεδομένα ένα από τα κα-λύτερα τεχνολογικά ιδρύματα, όπου οι φοιτητές μπο-ρούν να έχουν άμεση επαφή με τους δασκάλους τουςκαι να δουλέψουν σε ευρύ φάσμα ερευνητικών αντικει-μένων κάτω από πολύ καλές συνθήκες.Ως προς την άποψη ότι το Πολυτεχνείο Κρήτης δεν συμ-πορεύεται με την τοπική κοινωνία, δεν συμφωνώ. Είναιγενικόλογη και ανακριβής. Αν ιδεί κάποιος τα γεγονόταθα διαπιστώσει το αντίθετο. Το Πολυτεχνείο είναι βασι-κός οικονομικός παράγοντας του τόπου. Μελέτες,έρευνες, διαλέξεις, σεμινάρια, δωρεές, πολιτιστικέςεκδηλώσεις πραγματοποιούνται σε διαρκή βάση γιαχάρη αυτής της κοινωνίας. Οι φοιτητές μας δίνουν στηνπόλη έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Σε αυτά προσθέτω τιςδωρεές γης για δρόμους και για το κολυμβητήριο, πουελπίζω να λειτουργήσουμε σε συνεργασία με το ΔήμοΧανίων, τις δωρεές ηλεκτρονικού υλικού και τη χρημα-τική ενίσχυση δημόσιων φορέων. Το Πάρκο ΔιάσωσηςΧλωρίδας και Πανίδας είναι στη διάθεση της κοινωνίαςκαθημερινά. Έχω την εντύπωση ότι η άποψη ότι είμαστεαπόμακροι από την κοινωνία είναι άδικη.

Πρόσφατα αναλάβετε εκ νέου την πρυτανεία του ιδρύ-ματος. Ποιες είναι οι προτεραιότητές σας;Οι προτεραιότητες της πρυτανείας μας είναι ν’ ανοίξειάμεσα το κτίριο Παπαδοπέτρου, να βρούμε τρόπους λει-τουργίας του Κολυμβητηρίου με τον Δήμαρχο Χανίων καιτην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, να προχωρήσουν ταέργα υποδομών, να γίνουν κάποια έργα και συντηρήσειςστο Πάρκο Διάσωσης Χλωρίδας και Πανίδας που είχανμείνει πίσω, να βελτιωθούν οι σχέσεις διοίκησης μετους φοιτητές, να βρεθούμε ακόμη πιο κοντά στην κοι-νωνία.

Β. Το πανεπιστήμιο σήμερα

Το τοπίο γύρω μας αλλάζει ραγδαία ποιος πιστεύεταιότι είναι ο ρόλος του Πανεπιστημίου σήμερα ;Ο ρόλος του πανεπιστημίου σήμερα είναι πιο κρίσιμοςαπό κάθε εποχή στο παρελθόν. Η κοινωνία μας έχει ει-σέλθει στα τελευταία 30 χρόνια σε ένα ατέρμονα κύκλογρήγορης συγκέντρωσης πλούτου, αύξησης του χάσμα-τος πλούσιων-φτωχών και αποδόμησης του δημόσιουτομέα. Οι ιδιωτικοποιήσεις και οι λεγόμενες αγορέςέχουν θεοποιηθεί. Το πανεπιστήμιο μέσα σε αυτή τηνκοινωνική δυναμική τείνει να χάσει τον παραδοσιακό τουχαρακτήρα της παροχής παιδείας. Με τη Συμφωνία τηςΜπολόνιας το πανεπιστήμιο έχει πλέον ως αποστολή ναεκπαιδεύει σε σύντομο χρόνο φτηνό και στενά εξειδι-κευμένο εργατικό δυναμικό για τις ανάγκες της νέαςμόδας: της καινοτομίας και της ιδιωτικοποίησης που

υπηρετούν τη θεότητα των αγορών.Αλλά ο αέναος κύκλος παραγωγής, κατανάλωσης καιπλουτισμού είναι εκ των πραγμάτων ασταθής. Ούτε τοπεριβάλλον ούτε η κοινωνία μπορούν να τον στηρίξουν.Οι άνθρωποι εξοικειώνονται γρήγορα με οποιοδήποτεεπίπεδο πλούτου και αναζητούν περισσότερα. Η υπο-κειμενική ευτυχία των ανθρώπων, καθ’ οιονδήποτετρόπο και αν ορίζεται, φθίνει πέρα από κάποιο όριο υλι-κής ευμάρειας. Οι ιεροκήρυκες όμως της καινοτομίαςκαι των αγορών δεν ασχολούνται με τίποτα περισσότεροαπό δείκτες ανταγωνιστικότητας και χρηματοοικονομι-κής κατάστασης. Λιγότερο μετρήσιμα ζητήματα όπωςτης ευτυχίας ή της ατομικής ελευθερίας θεωρούνται ευ-τελή και αντάξια μόνο των φιλολογούντων.Τα πανεπιστήμια επομένως καλούνται να ξεχάσουν σεμεγάλο βαθμό τα θεμέλια των θετικών επιστημών καιτις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες και τις τέ-χνες και να γίνουν ανταγωνιστικά. Αυτό σημαίνει ότι οιαπόφοιτοι πρέπει να έχουν μόνο τεχνικές δεξιότητεςκαι τίποτα από εκείνο το υπόβαθρο που θα τους κάνειπρώτιστα σκεπτόμενους και ελεύθερους πολίτες. Τονέο σύστημα δεν έχει χώρο για πολυλογάδες όπως οΌμηρος και ο Σωκράτης. Δεν ξέρω καν αν θα ανέχονταντον Αϊνστάϊν ή τον Φάϋνμαν γιατί δεν έφερναν συμβό-λαια με εταιρείες στα πανεπιστήμια και κυρίως γιατί καιοι δυο σκέφτονταν και μιλούσαν πολύ για ζητήματα τηςεπιστήμης και της κοινωνίας. Το νέο σύστημα θέλειαμόρφωτους τεχνίτες που δεν θ’ ασκούν κριτική σταπράγματα και δεν θ’ αντιστέκονται στην αποδόμηση τηςδημοκρατίας. Δεν θέλει ανθρώπους που γνωρίζουνιστορία και αμφισβητούν με σεμνότητα αλλά και παρρη-σία και επιχειρήματα τις οποιεσδήποτε αυθεντίες.Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την εργασία και την οικονο-μία και κατά συνέπεια την παραγωγή. Η κοινωνία όμωςπρέπει να προσδιορίσει πάλι τα όρια της οικονομικήςδραστηριότητας. Η τεχνολογία και η παραγωγή δεν μπο-ρούν να γίνουν αυτοσκοποί. Το κλίμα που μεταβάλλουμεμη αναστρέψιμα και η οικονομική κρίση μας το επιβάλ-


Οι απόψεις του Ευγένιου Τριβιζά

(καθηγητή εγκληματολογίας

στην Μ. Βρεττανία και συγγραφέα

παιδικών βιβλίων) για τον όρο PIGS:

Oχαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών καιάλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοι-νωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνι-

κών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται καινα κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων,στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίν-δυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσηςφυλών και εθνών.Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS»(*) (ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ), το οποίο χρησιμοποι-ούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολια-στές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της ΝότιαςΕυρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστηπροσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένουτης αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, τηςδιαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβά-ζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδονταςέμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά με-ταχείρισης.Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπε-ζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη τουΠορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του,ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τονχρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιαςπρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχανχρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαι-σθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοι-ασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και ναδιευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθείμια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνω-σης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμουη ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδοεναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήτανεκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμο-ποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγ-κεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως,οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθείη απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μη-χανισμό προπαγάνδας.Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχανχρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυ-σικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπουςαλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούςγια να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρί-χες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελείσυχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνήσκηνή.Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκρισημεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοιαρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρ-νούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτηανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματικήβία. Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναιο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θε-ωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασηςσυνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως». Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρή-στες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονο-μική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουνστο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινάέχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμετους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων,όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και τοηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διά-πλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοιείναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώ-νες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπο-ρεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις.Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως»,προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βρά-χους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.

Ευγένιος Τριβιζάς

«..Η υποκειμενική ευτυχία των ανθρώπων, καθ’ οιονδήποτε τρόπο και ανορίζεται, φθίνει πέρα από κάποιο όριο υλικής ευμάρειας.

Οι ιεροκήρυκες όμως της καινοτομίας και των αγορών δεν ασχολούνται με τίποτα περισσότερο από δείκτες

ανταγωνιστικότητας και χρηματοοικονομικής κατάστασης. Λιγότερο μετρήσιμα ζητήματα όπως της ευτυχίας ή της ατομικής

ελευθερίας θεωρούνται ευτελή και αντάξια μόνο των φιλολογούντων…»

Γιάννης Φίλης, Πρύτανης Πολυτεχνείου Κρήτης


λουν ήδη. Μέσα στα όρια μιας λογικής οικονομι-κής δραστηριότητας πρέπει το πανεπιστήμιο ναβρει πάλι τον ρόλο του που είναι η παιδεία και όχιη δημιουργία εξαρτημάτων της παγκόσμιας καιαόρατης δικτατορίας των αγορών. Και αυτή η παι-δεία είναι υπόθεση όλων και όχι μόνο μιας ελίττεχνολόγων.

Μας απασχολεί ως κοινωνία ότι ο δάσκαλος δενείναι πλέον κατά ανάγκη και πνευματικός άνθρω-πος; Δηλαδή είναι κάτι που θεωρούμε ότι χάσαμεή θεωρούμε ότι μια χαρά πορευόμαστε;Υπάρχουν δάσκαλοι που διαθέτουν παιδεία. Αλλάυπάρχουν και πολλοί, από το νηπιαγωγείο ως τοπανεπιστήμιο με περιορισμένους ορίζοντες.Βλέπω συχνά στα σχολεία στοιχειώδους καιμέσης εκπαίδευσης μια κατάσταση χάους που οιδάσκαλοι δεν μπορούν να διαχειριστούν. Δενμπορούν να σταματήσουν τη βία της αυλής, τογράψιμο στους τοίχους, το σύνηθες χάος πουεπικρατεί όταν τα παιδιά πρέπει να σταθούν στηνουρά, τον διαρκή θόρυβο της τάξης. Στο τέλος,ακόμη και οι ευαίσθητοι δάσκαλοι παραιτούνταιμέσα στο κλίμα της γενικής αδιαφορίας. Η παι-δεία αρχίζει από την αναγνώριση των δικαιωμά-των και των υποχρεώσεών μας. Πολλοί δάσκαλοι

δεν γνωρίζουν τρόπους διαχείρισης προ-βληματικών ή χαρισματικών παιδιών και τασχολεία δεν τους παρέχουν αντίστοιχεςδυνατότητες. Ξέρω προσωπικά περιπτώ-σεις εξευτελισμού των παιδιών από τουςδασκάλους και ακόμη περισσότερες περι-πτώσεις αδιαφορίας. Πιστεύω ότι η οποι-αδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμισηπρέπει να έχει ορίζοντα μιας γενεάς και ν’αρχίσει από τα νηπιαγωγεία και τα δημο-τικά, εκεί που πρώτιστα διαμορφώνονται οιχαρακτήρες των ανθρώπων.

Γ. Κοινωνία

Ο όρος «αντίσταση» έχει νόημα σήμερα καιαν ναι ποιο είναι αυτό ;Πάντοτε η αντίσταση είχε νόημα στην κοι-νωνία επειδή ο ολοκληρωτισμός διαρκώςενεδρεύει. Σήμερα η κοινωνία απειλείταιαπό τον ολοκληρωτισμό των ελάχιστων πο-λυεθνικών γιγάντων που ελέγχουν τα καύ-σιμα, τα τρόφιμα, και τα φάρμακα, καιαπειλείται από τους αδύναμους πολιτικούςπου άκριτα τους υπακούουν θαρρείς καιδεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Τηλεόραση , Internet , βιοτεχνολογία . Πωςσας αγγίζουν;Πρόκειται για τεχνολογίες και ως τέτοιεςέχουν τα καλά τους και τα στραβά τους. Σεεμάς επαφίεται η επιλογή και στις κοινω-νίες μας ο σωστός έλεγχός τους.

Περιβάλλον και αειφορία σε ποιο βαθμόείναι μέρος των αδιεξόδων της κοινωνίαςμας; Η αειφορία θα μπορούσε να ορισθεί χωρίςαυστηρότητα ως η βελτίωση όλων των το-μέων της κοινωνίας εντός των ορίων καιτων δυνατοτήτων των οικοσυστημάτων. Σή-μερα η κοινωνία μας δεν είναι αειφόρος.Εξαντλούμε τους υδατικούς πόρους σεπαγκόσμια κλίματα, μεταβάλλουμε τοκλίμα, αυξάνουμε το χάσμα φτωχών-πλου-σίων, πολλές οικονομίες είναι σε κατά-σταση κρίσης. Όλα αυτά τα προβλήματαείναι ανθρωπογενή και οφείλονται βασικάστην υπέρμετρη κατανάλωση. Το δύσκολοείναι πώς θα ορισθούν και θα επιβληθούνδημοκρατικά τα όρια της κατανάλωσης σεπαγκόσμια κλίματα. Νομίζω ότι αυτό είναιτο πιο δύσκολο πρόβλημα που έχει αντιμε-τωπίσει ως τώρα η κοινωνία. Εκείνο πουείναι βέβαιο είναι ότι, αν δεν το κάνουμεεμείς αυτό, θα μας το επιβάλλει η πραγμα-

τικότητα είτε είναι περιβαλλοντική είτε κοι-νωνική.

Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει ;Πολλά πράγματα με φοβίζουν. Θα σας πωένα: πόσο δύσκολη θα είναι η ζωή για ταεγγόνια μας στο τέλος αυτού του αιώνα,όταν η μέση θερμοκρασία του κλίματος θαείναι κατά 2 ή περισσότερους βαθμούςπάνω από την παρούσα.

Δ. Πολιτισμός

Τι θα ορίζατε ως πολιτισμό; Ο πολιτισμός έχει πολλές όψεις: την παι-δεία, την επιστήμη, τις τέχνες την οικονο-μική δραστηριότητα. Ο πολιτισμός ξεκίνησεπριν από περίπου 10.000 χρόνια όταν οιπρόγονοί μας, κυνηγοί-συλλέκτες, έγινανγεωργοί. Οι κοινωνίες τους αρχικά οργα-νώθηκαν με απόλυτη ισότητα. Καθώς όμωςη παραγωγή αυξανόταν, κάποιοι απόκτησαντην πολυτέλεια να δουλεύουν λιγότερο καινα οργανώσουν την κοινωνία ιεραρχικά. Συ-νήθως οι ηγέτες έπαιρναν την εξουσίακληρονομικά. Οι πρώτοι ηθικοί κανόνες τουπολιτισμού είχαν να κάνουν με την επι-βίωση της φυλής και για τούτο είχαν ως βα-σικό τους συστατικό την ανωτερότητα τηςφυλής έναντι των άλλων. Τα μέλη τηςφυλής πίστευαν ότι η παιδεία, η γλώσσα ήη θρησκεία τους τους έκαναν ανώτερουςαπό τους άλλους και άρα είχαν δικαίωμακαι συχνά υποχρέωση να τους εκπολιτί-σουν, δηλαδή να τους επιβληθούν ή και νατους εξαφανίσουν. Το Δευτερονόμιο τηςΠαλαιάς Διαθήκης αλλά, και η Ελληνική καιη Ευρωπαϊκή Ιστορία βρίθουν από αιματη-ρές αφηγήσεις ανώτερων και κατώτερωνφυλών. Ήταν πολύ εύκολο στους ανθρώ-πους μιας φυλής των «καλών» να φαντα-στούν ότι οι άλλες φυλές των «κακών»συνωμοτούσαν εναντίον τους και ακόμη πιοεύκολο να τους επιτεθούν και να τους εξα-φανίσουν δια πυρός και σιδήρου. Οι μύθοιτης «καλής» φυλής ήταν πάντα γεμάτοι μεεπικές ιστορίες νικών και ηρωισμού απέ-ναντι στους «κακούς» άλλους. Αυτή η πα-νάρχαια πάλη φτάνει ως τις μέρες μας καιη ηθική τους δεν διαφέρει καθόλου απόεκείνη των μακρινών προγόνων μας. Μετον καιρό οι ηθικοί κανόνες έγιναν κατα-ναγκαστικοί για την επιβίωση της φυλής καικυρίως για το όφελος της εξουσίας.Για να έχουν οι ηθικοί κανόνες του πολιτι-σμού σεβασμό και κύρος έπρεπε να είχανδοθεί από τους θεούς και να επιβεβαι-ώνονταν μέσω ιερών τελετών και συμβό-λων. Έχω την αίσθηση ότι η ηθική και ηεπιβίωση της φυλής σε μεγάλο βαθμό είναισυμπληρωματικές έννοιες. Είδαμε τι έγινεπρόσφατα στη Γαλλία με τους Ρομά. Οι ση-μερινοί θρησκευτικοί ή εθνικοί διαχωρισμοίκαι οι σχετικοί νόμοι και ηθικοί κανόνεςέχουν τις ρίζες σε αυτήν την αρχή. Είναιέγκλημα να σκοτώνει κανείς ομόθρησκότου σε κάποιες χώρες αλλά ο Θεός τον πη-γαίνει στον παράδεισο αν το κάνει σε αλ-λόθρησκο. Και είναι νόμιμο και ηθικό γιαόλους να δολοφονούμε εχθρούς στον πό-λεμο. Σε πολλές ένοπλες συρράξεις γίνε-ται και από τις δύο πλευρές η επίκληση τουΘεού, γιατί και οι δύο έχουν δίκιο, αλλά συ-νήθως η μία σφαγιάζεται και η άλλη ευχα-ριστεί τον Θεό για την απόδοση δικαίου.Πολιτισμός για μένα είναι αυτό που είναιμε όλο του το φως και το σκοτάδι. Πιστεύωόμως ότι καθώς ο κόσμος μας αλλάζει ρα-γδαία, μέσα σε λίγες γενεές και για λό-γους επιβίωσης, θ’ αλλάξει η ηθική τουφυλετισμού. Ο πολιτισμός θα έχει κάνειένα τεράστιο βήμα προόδου όταν η ανωτε-ρότητα της μιας φυλής απέναντι στην άλληεκλείψει. Δεν υπάρχουν ανώτερες φυλές,θρησκείες και πολιτισμοί. Υπάρχουν δια-φορετικοί άνθρωποι που πρέπει να είναιαποδεκτοί από τους άλλους αν θέλουμε να

επιβιώσουμε στη σύγχρονη εποχή. Η εναλ-λακτική άποψη του πολέμου, της ανέχειας,και της τρομοκρατίας δεν συνιστά λύση.

Ως κοινωνία σε τι βαθμό είμαστε κοντά σεαυτό που περιγράψατε;Τα δόγματα, ανεξάρτητα πόσο λανθασμέναείναι, δεν χάνονται εύκολα. Θα χρειαστούνμερικές γενεές για να υπάρξει στουςλαούς ανοχή διαφορετικών εθνών, θρη-σκειών, και χρωμάτων. Αυτό όμως θα γίνειαπό αναγκαιότητα. Καθώς η γη γίνεται έναμεγάλο χωριό και το περιβάλλον είναικοινό, η θεμελιώδης ηθική αρχή επιβίωσηςθα είναι η ανοχή και η αποδοχή του πλη-σίον.

Τι σας ενοχλεί περισσότερο γύρω μας ;Με ενοχλεί το ότι όλοι ανησυχούν για το

περιβάλλον και ελάχιστοι κάνουν κάτι ου-σιαστικό γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα οιπερισσότεροι συμβάλλουν καθημερινά μετις καταναλωτικές τους επιδόσεις στην πε-ριβαλλοντική υποβάθμιση και ταυτόχρονακαθησυχάζουν τη συνείδησή τους λέγονταςότι ανησυχούν.

Γιατί ένας ορθολογιστής της επιστήμηςκαταφεύγει και στην λογοτεχνία και στηνποίηση για την έκφρασή του;Η επιστήμη είναι πανίσχυρο εργαλείο τουανθρώπου στην κατανόηση του κόσμου.Χάρη σ’ αυτήν ξέρουμε ότι τους κεραυ-νούς δεν τους ρίχνει ο Δίας, ότι η ύλη συ-νίσταται από πανομοιότυπα σωματίδια, ότιόλοι σχεδόν οι οργανισμοί έχουν κοινή μο-ριακή δομή. Η επιστήμη μάς απάλλαξε απότη δουλεία της άγνοιας και του φόβουαλλά δεν αρκεί για να εκφράσει τα πάντα.Στη λογοτεχνία βρίσκω έναν συμπληρωμα-τικό τρόπο έκφρασης γιατί ο έρωτας, οπόνος, η Ιστορία δεν εκφράζονται με εξι-σώσεις αλλά προσεγγίζονται με τις λέξεις.Και από την λογοτεχνία αποκομίζω μια μο-ναδική απόλαυση που ισοδυναμεί με έκ-κριση ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, για νασας το πω επιστημονικά.


Ηελευθερία της σκέψης και της συνείδησηςτων πολιτών είναι μία από τις βασικέςαρχές της δημοκρατίας. Σήμερα το δι-καίωμα αυτό αποδυναμώνεται εύσχημα και

ανώδυνα. Πρώτα πρώτα με την ποικιλότροπη απο-δόμηση του κοινωνικού αγαθού της δωρεάν εκπαί-δευσης, γεγονός που θα αυξήσει τους λειτουργικάαναλφάβητους στη χώρα μας. Η ασυνέχεια και ηασυνέπεια των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων συ-νεχίζεται με συνέπεια από τους εκάστοτε υπουρ-γούς και το ζητούμενο της διαμόρφωσης κριτικάσκεπτόμενων μαθητών παραμένει στα αζήτητα.Όσολιγότεροι ξυπνάνε άλλωστε, τόσο το καλύτερο για

την οικονομική και πολι-τική ολιγαρχία παγκο-σμίως. Όσοπερισσότεροι αποκλεί-ονται από την τριτοβάθ-μια εκπαίδευση, τόσολιγότερα τα προβλήματαγια τις προνομιούχες

ελίτ σε παγκόσμιο επίπεδο κι αυτό βέβαια. Μπορείοι εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο να στη-ρίχτηκαν στη δυναμική των εξαθλιωμένων λαώντους, αλλά στη Δύση τα λαϊκά και μεσαία στρώματαθα είναι αυτά που θα ξεκινήσουν την αντίστροφημέτρηση για την επιστροφή των απαλλοτριωμένωνδικαιωμάτων τους. Κι αυτό οι ισχυροί κοσμοκράτο-ρες το γνωρίζουν.

Γιατί ποτέ το ανθρώπινο είδος, καθόλη τη διάρ-κεια της ιστορικής του διαδρομής, δεν ανέχτηκε τοναφανισμό του. Αναμετρήθηκε με τον κατακτητή, τονιμπεριαλιστή, τον αποικιοκράτη, τον αιμοσταγή τύ-ραννο και δικτάτορα. Σήμερα οι λαοί καλούνται νααντισταθούν και να ανατρέψουν τους μεσσίες, τουςλυτρωτές, τους απελευθερωτές, τους καλοπροαί-ρετους επιτηρητές, τους μεταρρυθμιστές, τη δόλιακαι κρυφή μορφή της εξουσίας που επιβάλλεται μεαυταρχικότητα και αλαζονεία. Την εξουσία που τουςεμπαίζει με θεατρινισμούς μπροστά στις τηλεοπτι-

κές κάμερες. Την εξουσία που φρουρείται και προ-στατεύεται από τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης, ταοποία είναι έτοιμα να δαγκώσουν οποιονδήποτετολμά με το λόγο του να σπάσει τα δεσμά της εξαν-δραποδισμένης σκέψης και συνείδησης των πολι-τών(για να σταθούμε στα δικά μας χάρη στονΣτάθη). Την εξουσία που διακηρύσσει την ισονομίακαι την ίδια στιγμή κουκουλώνει τα οικονομικά σκάν-δαλα. Την εξουσία που βρίσκει ασυλία στα ανομή-ματά της, αλλά φοβάται την ασυλία του λόγου καιτων ιδεών. Την εξουσία που ασκείται στην κατα-στολή του πλήθους, για να μπορέσει να αντιμετω-πίσει τη λαϊκή οργή. Την εξουσία που απεμπολεί τηνεμπιστοσύνη που της έδειξε ο λαός.

Η ελευθερία της σκέψης και της συνείδησηςόμως δομεί τον λόγο τον διαυγή,τον ώριμο, τον ακη-δεμόνευτο, τον ανυπάκουο και τον απείθαρχο. Τονλόγο τον δίκαιο που αντιμάχεται τον λόγο της εξου-σίας και τον εξουδετερώνει. Η ελευθερία της σκέ-ψης και της συνείδησης αρθρώνει λόγο ρωμαλέο,δυνατό και ηχηρό, σφυρηλατεί φρόνημα ανυπότα-χτο, τελεί πράξη αγωνιστική και ηρωική. Γι’ αυτό σή-μερα ο λαός μας έχει ανάγκη από παιδείααφυπνιστική. Το σχολείο και οι πνευματικοί άνθρω-ποι μπορούν και πρέπει να είναι οι φορείς ενόςπνευματικού διαφωτισμού, μιας πνευματικής ανα-γέννησης που θα απαλλάξει τους σημερινούς Έλ-ληνες και τις μελλοντικές γενιές από τονσκοταδιστικό μεσαίωνα που τους επιβάλλει ο λόγοςτης εξουσίας, πολιτικής, οικονομικής, μιντιακής. Ηπρογονική μας κληρονομιά εξάλλου μπορεί να μαςανοίξει τον δρόμο και για έναν μεταπολιτευτικό πο-λιτικό διαφωτισμό, διαγράφοντας πορεία αντί-στροφη από αυτή του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.Το «τόλμησον φρονείν» του Αισχύλου εκκινεί τηνπροσπάθειά μας για στοχασμό και αμφισβήτηση.Την προσπάθειά μας να αφυπνιστούμε.

Πολλές φορές όσοι θέλουν να ασχοληθούν με το σκάκι με ρωτούν δύο τυπικέςερωτήσεις. Στη πρώτη ερώτηση, η οποία είναι ποιο βιβλίο θα συνιστούσα σεκάποιον για να εξελιχθεί σκακιστικά απαντώ με δισταγμό, μιας και υπάρχουν

πολλά εξαιρετικά βιβλία αλλά η σωστή επιλογή εξαρτάται από το επίπεδο του εν-διαφερόμενου και από το στυλ μάθησης που έχει. Στη δεύτερη ερώτηση, πού μπο-ρεί να βρει κάποιος γενικές πληροφορίες για το σκάκι, η απάντηση χωρίςενδοιασμούς είναι η εξής: «απλά πληκτρολόγησε www.skakistiko.blogspot.com ».

Το ελληνικό σκακιστικό ιστολόγιο δημιουργήθηκε τον Ιού-λιο του 2007, και γρήγορα αγκαλιάστηκε από τους Έλληνεςσκακιστές ανεξαρτήτου δυναμικότητας, ηλικίας και φύλου. Ησυνεχής ενημέρωση, η υψηλή ποιότητα των αναρτήσεων και ηδυνατότητα ελεύθερης συζήτησης μεταξύ των επισκεπτών γιατα ελληνικά σκακιστικά δρώμενα είχαν σαν αποτέλεσμα το blogνα ξεπεράσει τους 1000 επισκέπτες την ημέρα! Η σύνδεση του σκακιού με το σι-νεμά και τη τέχνη γενικότερα, τα κουίζ, οι ενημερώσεις από τα τουρνουά ανά τονκόσμο, οι εικόνες, οι μεταφράσεις από ρωσικούς και αγγλικούς ιστότοπους και πολλάακόμη που η ομάδα του ιστότοπου προσέφερε ελεύθερα, αποτέλεσαν το έναυσμαγια το σχηματισμό ενός ιντερνετικού σκακιστικού δικτύου.

Τον Ιανουάριο του 2011, έπειτα από σχεδόν 4 χρόνια επιτυχούς λειτουργίας, τοblog σταμάτησε να ανανεώνεται. Στη κούραση και το κορεσμό του ιδρυτή όλα αυτάτα χρόνια ήρθαν να προστεθούν και τα ανώνυμα υβριστικά σχόλια στο blog όσων ενο-χλήθηκαν από την επιτυχία του ιστολογίου, υποβαθμίζοντας τη ποιότητα των συζη-τήσεων. Άτομα τα οποία βρίσκονται περιστασιακά στο χώρο του σκακιού, άτομαεγωκεντρικά που ένιωσαν ότι χάνουν το «μονοπώλιο» να διαμορφώνουν τη σκακιστικήεπικαιρότητα.

Το σίγουρο είναι ότι το πλούσιο σκακιστικό υλικό που αναρτήθηκε στο διαδίκτυοτα τελευταία χρόνια βρίσκεται και θα βρίσκεται εκεί για κάθε ενδιαφερόμενο, γιαοποιοδήποτε θελήσει να μάθει για την ιστορία του σκακιού και τη σύνδεσή του μετη καθημερινότητά μας. Το μεράκι της δημιουργικής ομάδας του Ελληνικού Σκακι-στικού ιστολογίου αποτυπώθηκε σε δεκάδες άρθρα και σε εκατοντάδες σχόλια επι-σκεπτών, τα οποία δε κουράζεσαι να διαβάζεις και να ξαναδιαβάζεις…

Γράφει ηΜαρία Κρέτση

Παιδεία αφυπνιστική

Γράφει ο Μιχάλης

Δαρμαράκης

«Σε ένα φανταστικό Σκακιστικό κόσμο…»

«Ελληνικό Σκακιστικό Ιστολόγιο…»

Όντας ονειροπόλος, αυτή η ανησυχία δενμε είχε συγκινήσει. Τα σχετικά ήρεμανερά μου ταρακούνησε ο Άχμετ, 36 χρό-

νων από την Νιγηρία όταν τον ρώτησα πότε ήρθεστην Ελλάδα. Μου είπε με απόλυτη φυσικότητα,πριν δυο χρόνια. Ευθύς τον ρώτησα πως καιαποφάσισε 34 χρονών, σε τόσο μεγάλη ηλικία,να έρθει. Μου είπε ότι άμα δεν έχεις δουλειά,άμα δεν έχεις να φας, να δεις πως φεύγεις. ΟΆχμετ στην Νιγηρία έχει αφήσει γυναίκα και έναπαιδί τεσσάρων ετών τώρα.Με αυτά που μου είπε δεν μου ταρακούνησεαπλά τα νερά. Μπορώ να πω οτι άκουσα και καμ-πάνες να χτυπάνε. Αυτή η μικρή αλλά σημαντικήστιχομυθία, με έκανε καιρό να αναρωτιέμαι.Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να βρωκάτι σ’ εμένα που να με διαφοροποιούσε από τονΆχμετ. Που να με έφερνε σε πλεονεκτική θέση.Που θα με έκανε να κοιμάμαι πιο ήσυχος τα βρά-δια. Τίποτα. Πλήρης αποτυχία.Κατάλαβα ότι δεν έβλεπα πουθενά κάτι το οποίονα μου δίνει ελπίδες ότι κάποια στιγμή στο μέλ-λον δεν θα χρειαστεί να πάρω την δακρύβρεχτηαπόφαση του Άχμετ. Της μετανάστευσης, τηςξενιτιάς. Γιατί πολύ απλά βλέπω ότι η χώρα μουέχει βουλιάξει από τα λάθη, την ασυδοσία και

την έλλειψη ανθρωπιάς και όσο και να θέλω δενθα μπορέσει να με βοηθήσει να κάνω τα όνειραμου πραγματικότητα.Μες στην απογοήτευση αποφασίζω να ρωτήσωτον παππού μου, ο οποίος πήρε την οικογένειάτου και έζησαν για πάνω από 25 χρόνια, πουαλλού, στην Γερμανία. Τον ρωτάω κάτι απλό. Τιθα άλλαζε από αυτά που έκανε. Μου λέει αυτο-λεξεί “Δεν θα γύριζα στην Ελλάδα. Στην Γερμα-νία ήμουν άρχοντας. Είχα δικό μου εργοστάσιο.Εδώ τι είμαι; Τίποτα. Τι παίρνω; Πάλι τίποτα. Καιαπ’ αυτό το τίποτα, βρίσκουν και μου κόβουν”Κι άλλες καμπάνες. Πιο δυνατές. Για μια στιγμήνομίζω ότι η φυγή είναι αναπόφευκτη. Ξαφνικάόμως, με πιάνει ένα πείσμα. Δεν ξέρω αν αυτο-προστατεύομαι, αν το είχα μέσα μου ή αν είναιαπλά ελληνικό ταμπεραμέντο. Πάντως μία φωνήμέσα μου, μου λέει πάλεψε. Μπορείς. Πρέπεινα προσπαθήσεις. Πρέπει να παλέψεις για νααλλάξεις τα δεδομένα σου. Να δημιουργήσειςαπ’ την αρχή βάσεις για το μέλλον σου και για τομέλλον των παιδιών σου. Της Ελλάδος της ίδιας.Να δημιουργήσεις νέες ευκαιρίες και όχι απλάνα τις ψάξεις. Τα λάθη των προηγούμενων γε-νιών να μην αποφύγεις να τα πληρώσεις, αλλάνα τα διορθώσεις. Και γιατί όλα αυτά; Γιατί μπο-

ρείς, γιατί μόνο εσύ έχεις την δύναμη. Γιατί δενπρέπει να γυρίσεις την πλάτη. Γιατί εσύ είσαι ηελπίδα.Το περίεργο αυτής της υπόθεσης είναι ότι καιοι δύο δρόμοι σωστοί είναι. Κανείς δεν πρόκει-ται να κατηγορήσει κανέναν επειδή έφυγε μηναντέχοντας άλλο την ανέχεια. Για να διαλέξειςτον δύσκολο δρόμο, αυτόν της ίασης δεν είναιανάγκη να είσαι εθνικιστής η πατριώτης. Πρέπειαπλά να είσαι οραματιστής. Όχι με την αρνητικήέννοια των πολιτικών που απλά λένε ξύλινα κού-φια λόγια για δημαγώγηση και εντυπωσιασμό,αλλά με την αγνή των νέων.Αυτές οι σκέψεις έδωσαν ελπίδα και σ’ εμένα.M’ έκαναν να ελπίζω ξανά πως δεν είμαι κανε-νός το πιόνι σε καμία σκακιέρα, αλλά ο σκακι-στής. Μπορεί να μη γίνω ποτέ μεγάλος παίκτης.Μπορεί και να μην θέλω. Αλλά αυτή η εναλλαγήείναι που έχει σημασία και πρέπει όλοι να κά-

νουμε.Ο μόνος μου φόβος πλέον, είναι ότι αυτοί πουκρατάνε τα ηνία των ζώών* των συμπολιτώνμου, μπορεί να προλάβουν και να σπάσουν κιεμένα, πριν τους πείσω να πιάσει ο καθένας ταδικά του ηνία για ναοδηγήσουμε την άμαξαπου λέγεται Ελλάδα σεαντίθετη κατεύθυνση.Γιατί αυτοί που κάθον-ται πάνω στην άμαξα,την οδηγούν, νομίζω,απευθείας στον γκρεμό. Στην καταστροφή.* (Μετά παρατήρησα την διττή σημασία αυτήςτης λέξης, ανάλογα με τον τονισμό. Δεν μπό-ρεσα όμως να διαλέξω έναν από τους δύο, γιατίκαι οι δύο μπορούν να είναι σωστοί. Γι’ αυτό,βάλτε τον τόνο, όπου πιστεύετε εσείς ότι είναισωστά τοποθετημένος…)


Το νέο κύμα...Κάτι γίνεται, κάτι πρόκειται να συμβεί. Μια υπόκωφη βοή που όλο καιπιο δυνατά ακούγεται, μια γενική ανησυχία νομίζω υπάρχει. Υποψίεςότι έρχεται το 3ο κύμα Ελλήνων μεταναστών.

Γράφει ο Νίκος

Κοκολάκης


Με τη φωνή των γονιών

Mε τρελές πυξίδες είμαστε εμείς οι γονείς των ξεχωριστών παιδιών στον εδώ μαςμικρόκοσμο ή καλύτερα χωρίς πυξίδες. Απλά πάμε… Πάμε για να πάμε, πάμεόπου μας πάνε οι άλλοι πάμε όπου μας πάει ο άνεμος, πάμε χωρίς πλοίο χωρίς

προορισμό μόνο πάμε! Από καιρό γαργαλιότανε το χέρι μου να πιάσει το μολύβι και ναγράψει και αυτή την αλήθεια, όπως και τις προηγούμενες άλλωστε, με τις γνωστές συ-νέπειες αυτές της επικρότησης και της δικαίωσης , της αποδοκιμασίας και της αναστά-τωσης γιατί όπως και να το κάνουμε οι αλήθειες ακόμη κι αν βροντοφωνάζονται ή λέγονταιή μειλίχια αν ψιθυρίζονται στο αυτί δεν παύουν να ραγίζουν βουνά και να ξεσηκώνουνθύελλες… Τελικά είμαστε παραδομένοι άνευ όρων στο γνωστό πολυμασημένο σλόγκαν«για μας χωρίς εμάς» Στην παράφραση που το όλα αντικαθιστά το τίποτε και στην και-νούργια του ολόδική μου ελεύθερη απόδοση «όλα για μας χωρίς εμάς». Πάμε σαν υπνω-τισμένοι! Σαν καθοδηγούμενοι από ποδηγέτες γκουρού που είναι εκτός αναπηρίας, αλλά

επειδή ανακατεύονται με πολλών ειδών πίτουρα ξέρουν κι από τηβέσπα της νοητικής αναπηρίας κι ας είναι σε αντιλήψεις έναν αιώναπίσω …. Κι οι πρωτοβάθμιοι σύλλογοι να καταπίνονται από τουςδευτεροβάθμιους και να αποδυναμώνονται σαν το μεγάλο ψάρι πουτρώει το μικρό λειτουργώντας μονοπωλιακά πρόχειρα σχεδόν μπα-καλίστικα. Πάμε! Έτσι στα κουτουρού, χωρίς την αξιόπιστη πυξίδα

του επιστημονικού σχεδιασμού, της εμπειρίας, της ειδίκευσης, που συνεπάγεται η γνώσηκαι το όραμα. Έχοντας ακόμη φρέσκιες στη μνήμη μου τις εντυπώσεις (κι ας πέρασανχρόνια) αλλά και τις συνέπειες της παραμονής του παιδιού μου σ αυτά που λέμε κέντραημερήσιας φροντίδας αναμοχλεύω μέσα μου αυτή την κοινότυπη φράση, που έχει γίνειπλέον ψωμοτύρι σε επίσημα και ανεπίσημα χείλη « έχουμε πολλές δομές εδώ στα Χανιά»και αναρωτιέμαι με τι είδους στάνταρ επιλέγουμε την παραμονή των παιδιών μας σ ́ αυτάτα κέντρα αυτή του γρήγορου παρκαρίσματος ; της πρόχειρης φύλαξης της; ή της δημι-ουργικής απασχόλησης και της εκπαίδευσης; Μήπως πρέπει να αναβαθμίσουμε τα στάν-ταρ των επιλογών μας και να αναβαπτιστούμε οι ίδιοι σε νοοτροπίες; Τι είναι καλύτερο ηΙδρυματική πολιτική με τη στέγη και το ζεστό φαγητό και την πατερναλιστική φροντίδα ή ηαυτοδιαχείριση και μερική ή πλήρης αυτονόμηση με την αυτόνομη και ημιαυτόνομη δια-βίωση και την προστατευόμενη εργασία που συνεπάγεται ευαισθητοποίηση και συμμετοχήτοπικών επιχειρήσεων που θα συμβάλουν και θα στηρίξουν την δημιουργικότητα των παι-διών μας. Η απομόνωση και η περιθωριοποίηση είναι για κάποιους οι ποιο εύκολες και πρό-σφορες λύσεις γιατί δεν απαιτούν κόπο αντίθετα επαιτούν και η επαιτεία ευτελίζει τηνανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ενώ η αυτονόμηση η συμμετοχή στο προκλητικό και διαρκές κοι-νωνικό γίγνεσθαι είναι στοιχήματα που για να κερδηθούν απαιτούν επίπονη προσπάθεια,διά βίου εκπαίδευση, προπάντων όμως απαιτούν υψηλά επιστημονικό σχεδιασμό με βάσηδιεθνή πρότυπα. Ως γνωστό όμως η κράση μας δεν είναι μαθημένη να κολυμπά σε βαθιάνερά ούτε να ανακατεύεται με λασπωμένους ιδρώτες. Στην τελική είναι και θέμα βολέ-ματος να παραδινόμαστε στο δικό μου «όλα για μας χωρίς εμάς» επειδή εμείς δεν μπο-ρούμε να διαχειριστούμε τα του οίκου μας!

Γράφει ηΡούλα

Καλαϊτζάκη*

Λάθος χτύπησα, λάθος μ’ άνοιξες / Στιχ. Ε. Πα-παγιαννοπούλου/ Τραγ. Μ. Τσετίνης,Λ. Διαμάντη 1969Φορτώθηκα τις τύψεις μου / Στιχ. Ε. Παπαγιαννοπού-λου/ Τραγ. Γ. Νταλάρας,Α. Καλδάρας, 1969Φαντασία / Στιχ. Ε. Παπαγιαννοπούλου/ Τραγ. Γ. Ντα-λάρας, Κ. Αμπάβη 1969Εσύ που μου λείπεις / Στιχ. Ε. Παπαγιαννοπούλου/Τραγ. Λ. Διαμάντη 1969Πόσο δίκιο έχουν τα παιδιά / Στιχ. Χ. Αργυρόπουλος /Τραγ. Γ. Καλαντζής 1969Τρομαγμένο περιστέρι /Στιχ. Ε. Παπαγιαννοπούλου/Τραγ. Γ. Νταλάρας 1969Αν είναι η αγάπη έγκλημα / Στιχ. Ε. Παπαγιαννοπού-λου/ Τραγ. Σ. Καζαντζίδης 1969Πυρετός / Στιχ. Καλδάρας Απόστολος / Τραγ. Σ. Κα-ζαντζίδης 1969Αιχμάλωτος σου / Στιχ Μ. Μπιζάνη / Τραγ. Μ. Τσετί-νης 1969Θα δείς ποιος ξέρει πιο πολλά / Στιχ. Ε. Παπαγιαννο-πούλου/ Τραγ. Δ. Ευσταθίου, Α. Καλδάρας 1969Της μοίρας το παιχνίδι / Στιχ. Ανδρ. Χατζηνικολάου/Τραγ. Γ. Πάριος, Α. Καλδάρας 1970Είδα κι άλλες σαν εσένα / Στιχ. Δ. Ρήτας / Τραγ.Α.Καλδάρας 1970Η φιλοσοφία του μπαγλαμά / Στιχ. Ε. Παπαγιαννοπού-λου/ Τραγ Γ. Καλαντζής, 1970Φιλιά είχα στο στόμα μου / Στιχ. Ε. Παπαγιαννοπού-λου/ Τραγ. Ευ. Ζάχου 1970Τα χειροκροτήματα / Στιχ. Κ. Βίρβου / Τραγ. Γ. Πά-ριος 1970Τι γίνεται στο σπίτι σου / Στιχ Κ. Βίρβου / Τραγ. Γ. Κα-λαντζής 1970Κάνε μου το κέφι βρε Μαρία, / Στιχ. Κ. Βίρβου / Τραγ. Γ. Καλαντζής 1970Έρχονται καράβια / Στιχ. Κ. Βίρβου / Τραγ . Γ. Καλαν-τζής 1970Σου το ‘πα κύριε / Στιχ. Καλδάρας Απόστολος / Τραγ.

Κ. Αμπάβη 1970Το ράκος / Στιχ. Κ. Βίρβου / Τραγ . Γ. Πάριος 1970Το καλό παιδί / Στιχ. Ε. Γιαννακοπούλου / Τραγ. Γ. Πά-ριος, Π. Παπαδοπούλου, 1970Αγάπες σκάρτες δεν πουλώ / Στιχ. Α. Χατζηνικολάου/ Τραγ. Μ. Παπαδάκης 1970Πετροβολούσα τη ζωή / Στιχ. Γ. Σαμολαδάς / Τραγ. Γ.Πάριος, Λ. Διαμάντη 1970Το συμβούλιο / Στιχ. Γ. Σα-μολαδάς / Τραγ. Γ. Πάριος,Λ. Διαμάντη 1970Τα μελιτζανιά τα μάτια / Στιχ.Πυθαγόρας / Τραγ. Γ. Νταλάρας 1970Αύριο το πρωί / Στιχ. Πυθαγόρας / Τραγ. Γ. Νταλά-ρας 1970Στήριγμά μου τελευταίο / Στιχ. Πυθαγόρας / Τραγ. Λ.Διαμάντη 1970Θα το κάψω το αμάξι ( Το αμάξι ) / Στιχ. Πυθαγόρας /Τραγ. Γ. Καλαντζής, Π. Παπαδοπούλου 1970Το παρασύνθημα / Στιχ. Γ. Σαμολαδάς / Τραγ. Γ. Πά-ριος 1971Οι δύο ζητιάνοι / Στιχ. Γ. Σαμολαδάς / Τραγ. Γ. Πάριος1971Αφιλότιμη γυναίκα αγαπώ / Στιχ. Πυθαγόρας / Τραγ.Γ. Καλαντζής Λ. Διαμάντη 1971

Συνεχίζεται

Η στήλη ακούγεται κάθε Δευτέρα βράδυ 9-11από το ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης μας ΔΙΚΤΥΟ91.5 FM με τον τίτλο « Λαϊκών δημιουργών άσματα».

Επιμέλεια παρουσίαση Δήμος Κερδέλας, ήχος: Μάνος Περάκης.

Η στήλη συνιστά τα μουσικά περιοδικά , Μετρονόμο και Λαικό τραγούδι και για την βραδινή

σας μουσική διασκέδαση το μουσικό στέκι «ΑΔΕΣΠΟΤΟ» στα μαχαιράδικα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΛΔΑΡΑΣ

13η Συνέχεια

Τρίκαλα 7-4-1922 Αθήνα 8-4-1990

Συνθέτης , στιχουργός ,

τραγουδιστής , οργανοπαίκτης

Γράφειo Δήμoς

Kερδέλας*

Η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Πυξίδα Της Πόλης παρουσιάζουν :

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ

Στέλιος Γιακουμάκης

«…Στο φιλότιμο του Κισαμίτη, που τρέχει πάντα

κοντά στον ξένο, στον αδελφό, στη χαρά και στη

λύπη. Η μουσική παράδοση της επαρχίας μας είναι

τρανή και περήφανη. Οι Κισαμίτες λάτρεψαν και

λατρεύουν τους παλιούς μουσικούς της επαρχίας,

τους Πρωτομάστορες όπως τους ονόμασαν, μορφές

γλυκές και άγιες, λεβέντες που παρελαύνουν στον

κατάλογο που μας άφησε ο Ναύτης. Κραταιά δοξά-

ρια βιολιστών ήχησαν στην Κίσαμο πρώτα, από τον

Κιόρο ως τον Κουνέλη το Μαύρο και το Ναύτη, και

γλυκύτατα λαγούτα από τους Κουτσουρέληδες, το Μανώλη τον Καρτσώνη και άλλους. Όλοι

αυτοί, με την τέχνη και το μεράκι τους, κράτησαν δροσερή τη ζωή μας, γύρεψαν να γιατρέψουν τις

πληγές του κόσμου, μας χάρισαν σκάλες για να αποδράσομε από τη βαρβαρότητα της προσωρι-

νότητάς μας. Αλήθεια, τι διάβολο θέλει να πει αυτή η τελευταία φράση; Τι απομένει τώρα; Απομέ-

νει να σεβαστούμε την παράδοσή μας, απομένει να δουλέψομε για να φωτιστούν και άλλα

στοιχεία, σκοτεινά ή άγνωστα. Η ζωή συνεχίζεται…»

Κεντρική διάθεση βιβλιοπωλείο “Το Βιβλίο”, Πλ. Κολοκοτρώνη 29, τηλ. 28210 28507

Πληροφορίες : Πυξίδα της Πόλης


Την ανοίγει, όμως, κατά τη γνώμη μου μελανθασμένο τρόπο και καταλήγει σεσυμπεράσματα και πολιτικές, οι οποίεςαν υιοθετηθούν θα είναι καταστροφικές

για την αριστερά και το εργατικό κίνημα.Στις αυτοδιοικητικές εκλογές καταγράφηκε,όχι μόνο στην Αττική, αλλά σε ολόκληρη τηχώρα, μία σαφής αριστερή στροφή του κόσμου.Ο ισχυρισμός ότι η εκλογική άνοδος προήλθεαπό την αρπαγή ψήφων εις βάρος των άλλωναριστερών κομμάτων, είναι λανθασμένος καιδιαψεύδεται από τα γεγονότα και τους αριθ-μούς. Αν ρίξουμε μια πιο προσεχτική ματιά στααποτελέσματα, θα δούμε ότι το σύνολο της αρι-στεράς, κατέγραψε μια άνοδο 200.000 περίπουψήφων. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι δενέχουμε να κάνουμε με κάποιο εκλογικό αρι-στερό κανιβαλισμό, αλλά αντίθετα με ένα κοι-νωνικό ρεύμα. Ο κόσμος που ψήφισε τηναριστερά προήλθε από τον κόσμο που ως τώραψήφιζε τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας καικύρια από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ακόμη και ο κόσμος τηςαποχής εμπεριέχει στοιχεία οργής και όχι απά-θειας και πολιτικής αφασίας.Το πραγματικό ζήτημα είναι όχι αν αυτό τορεύμα υπάρχει αλλά από πού προήλθε. Τοπρώτο σκέλος της απάντησης βρίσκεταιστους μεγάλους αγώνες του προηγούμενουδιαστήματος, ενάντια στην κρίση του καπιταλι-στικού συστήματος και την προσπάθεια να φορ-τωθούν οι συνέπειές της στις πλάτες τωνεργαζομένων. Το επίπεδο αντίστασης της ερ-γατικής τάξης στην Ελλάδα μετά το ξέσπασματης κρίσης το 2008 είναι το υψηλότερο στην Ευ-ρώπη, ως τώρα τουλάχιστον. Δεν έχει περιορι-στεί μόνο στις μεγάλες πανεργατικές απεργίεςαλλά σε μια σειρά μικρότερες μάχες σε πάραπολλούς εργασιακούς χώρους.Όμως, η συνείδηση της εργατικής τάξης δεν

καθορίζεται μόνο από την τρέχουσα συγκυρία.Καθορίζεται και από το τι έχει προηγηθεί. Τις

μάχες που έχουν δώσει στο παρελθόν οι εργα-ζόμενοι, τις εμπειρίες που έχουν αποκομίσειαπό αυτές, την οργάνωση, την πολιτικοποίησήτους, τις πολιτικές και συνδικαλιστικές τους ορ-γανώσεις.Έτσι αν ρίξει κανείς μια ματιά στην Ελλάδα τηςτελευταίας εικοσαετίας, θα δει πολύ μεγάλουςαγώνες. Από την απεργία της Ε.Α.Σ. του ’92 καιτις απεργίες που έριξαν την κυβέρνηση Μητσο-τάκη, ως τις απεργίες του Γιαννίτση, το αντιπο-λεμικό κίνημα του 2003, το κίνημα ενάντια στηνκαπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, ως τις πιο πρό-σφατες μάχες της μεγάλης απεργίας των δα-σκάλων και τους αγώνες του φοιτητικούκινήματος και της νεολαίας. Όλ’ αυτά έχουν κα-ταγραφεί στο D.N.A. της εργατικής τάξης καικαθόρισαν τον τρόπο που αντέδρασε στηνκρίση.Το δεύτερο σκέλος της απάντησης βρίσκεταιστις πολιτικές αντιπαραθέσεις που υπάρχουνμέσα στο κίνημα της εργατικής αντίστασης, ηέκβαση των οποίων σε μεγάλο βαθμό καθορίζεικαι την εκδήλωση ή μη των ίδιων των αγώνων.Δεν ήταν κάποια μορφή ευκαιριακής συνένωσηςπου οδήγησε στο εκλογικό αποτέλεσμα. Η συν-δικαλιστική γραφειοκρατία έχει σταθεί ως τώραεμπόδιο για την εκδήλωση των αγώνων. Δυ-στυχώς και οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομ-μάτων της αριστεράς, σε όλες τις κρίσιμεςφάσεις του αγώνα ως τώρα, επέλεξαν μιαστάση που δεν ξεδίπλωνε τη δυναμική τωναγώνων, δεν προωθούσε τη γενίκευσή τους,βάζοντάς τους πάγο σε όλες τις κρίσιμες στιγ-μές. Δεν ισχύει το ίδιο και για το τρίτο τμήματης αριστεράς, την αντικαπιταλιστική αριστερά,που δεν αναμετρήθηκε απλά με το 3%, όπωςειρωνικά σχολιάζει ο κ. Σταθάκης, αλλά συνέ-πλευσε με τη δυναμική του κόσμου. Οι πολιτι-κές της επιλογές την οδήγησαν να παίξεικαθοριστικό ρόλο (δυσανάλογο με το ως τώραμέγεθός της) τόσο για την εκδήλωση των αγώ-

νων όσο και για την δημιουργία του πολιτικούκλίματος που οδήγησε στην εκλογική άνοδοόλης της αριστεράς στις τελευταίες εκλογές.Ήταν η δύναμη που επέλεξε τη στήριξη των

αγώνων, χωρίς προϋποθέσεις και ρίχτηκε στημάχη για τη γενίκευσή τους μέχρι τη νίκη. Δενκάλεσε σε αυτοσυγκράτηση αναμασώντας αντι-λήψεις για την «αναποτελεσματικότητα» τωναγώνων, ούτε αναπαρήγαγε ηττοπαθείς θεω-ρίες περί αρνητικών συσχετισμών. Δεν ανέ-στειλε αγώνες ενόψει των εκλογών, αλλάαντίθετα προσπάθησε να τους εκφράσει μέσααπό την εκλογική της κάθοδο. Ταυτόχρονα ήτανξεκάθαρη στο ποια είναι η προοπτική απέναντιστην κρίση. Ο αντικαπιταλισμός, η σύγκρουσημε το ίδιο το σύστημα και όχι απλά με μια μορφήδιαχείρισής του. Η διαγραφή του χρέους, ηεθνικοποίηση των τραπεζών με εργατικόέλεγχο, η απαγόρευση των απολύσεων, η φο-ρολόγηση του κεφαλαίου που προέβαλε δενήταν απλά αιτήματα αλλά προτάσεις σύγκρου-σης με τις επιλογές του συστήματος. Αυτή τηδιπλή μάχη έδωσε η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στις τελευ-ταίες αυτοδιοικητικές εκλογές και αυτό εξηγείκαι την εκρηκτική άνοδό της.Αυτά όλα, όμως, τα χάνει ο κ. Σταθάκης από τηνοπτική του και γι’ αυτό καταλήγει να θεωρεί τιςαντιπαραθέσεις μέσα στην αριστερά ανέξοδεςπολιτικές διαμάχες. Έτσι χάνει και πού είναι τοπρόβλημα. Δεν μπορεί αυτές τις μέρες να θε-ωρούμε ότι το πρόβλημα βρίσκεται στην αρι-στερά και όχι στο αντίθετο στρατόπεδο, στοστρατόπεδο του Μνημονίου. Χρειάζεται να το-ποθετηθούμε ξανά. Αυτός που βρίσκεται σεκρίση είναι το καπιταλιστικό σύστημα και οι δια-χειριστές του, σε όλη την Ευρώπη και συμπα-ρασύρουν σ’ αυτήν ολόκληρη την κοινωνία. Ηπολιτική του Μνημονίου αποτυγχάνει και γι’αυτό χρειάζεται διαρκή επικαιροποίηση χωρίςκαμία ορατή προοπτική για την οικονομία. Τομόνο που έχουν να υποσχεθούν είναι λιτότηταμέχρι θανάτου. Η υιοθέτηση από την κυβέρνησητου ΠΑ.ΣΟ.Κ. όλων των πρακτικών της κυβέρ-νησης Καραμανλή απέναντι στο κίνημα, είτε μετη βαρβαρότητα της αστυνομίας, είτε με τον ρα-τσισμό απέναντι στους μετανάστες και την επα-ναφορά των στρατοπέδων συγκέντρωσης,δείχνουν μια κυβέρνηση σε πανικό, που χάνειτα στηρίγματά της. Είναι προβληματικό μπροστάσε τεράστιες μάχες η αριστερά να τοποθετεί-ται με τέτοια ηττοπάθεια.Το πραγματικό πρόβλημα της επίσημης αριστε-ράς στην Ελλάδα, είναι ότι θεωρεί την επανά-σταση αδύνατη και αυτοπεριορίζεται σεενδιάμεσα στάδια και προτάσεις αριστερής δια-χείρισης του καπιταλισμού, μέσα από μια αρι-στερή κυβερνητική πλειοψηφία. Αυτό ισχύει καιγια τον ΣΥΡΙΖΑ και για την αφηρημένη φόρμουλατης «λαϊκής εξουσίας» του Κ.Κ.Ε. . Η ιστορία συνηγορεί στο ότι όποτε η αριστεράεπαγγέλθηκε τον διαχειριστικό κυβερνητισμόοδηγήθηκε σε οδυνηρές ήττες. Αν δεν την χρη-σιμοποιήσουμε επιλεκτικά, όπως κάνει ο Γ. Στα-θάκης, θα επιβεβαιώσουμε αυτόν τονισχυρισμό. Ο Αλιέντε και η χιλιάνικη αριστεράσφάχτηκαν από τους αξιωματικούς που ο ίδιοςο πρόεδρος είχε εμπιστευτεί ως φρουρούς τηςδημοκρατικής ομαλότητας, την ίδια ώρα πουεπιτίθονταν στα πιο προχωρημένα κομμάτια τηςεργατικής τάξης. Είναι αλήθεια σκόπιμο η ση-μερινή αριστερά να επικαλείται το ιταλικό και τογαλλικό Κ.Κ. της δεκαετίας του ’60, όταν αυτάκράτησαν απαράδεκτη στάση κατά τη διάρκειατου Μάη του ’68 και του καυτού ιταλικού φθινο-

πώρου του ’69; Πού οδήγησε η «υπευθυνότητα»του Μαρσέ απέναντι στην «ανευθυνότητα» τωνφοιτητών και των Τροτσκιστών της Λίγκας; Μαφυσικά στη συγκυβέρνηση με το Μιτεράν στιςαρχές της δεκαετίας του ’80, στην εξαφάνισητης αριστεράς και την άνοδο του Λεπέν. Το ίδιοσυνέβη και με την υπό τον Ζοσπέν, «πληθυντικήαριστερά», αλλά και πιο πρόσφατα με την κα-τάρρευση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσηςστην Ιταλία έπειτα από τη συμμετοχή της στηνκυβέρνηση Πρόντι. Θα χρειαστεί η γενική απερ-γία του ’95 και ο Μπενσανζενό για να ξανάρθειη γαλλική αριστερά στο προσκήνιο, στο κατώ-φλι πια του 21ου αιώνα.Το πρόβλημα με αυτούτου είδους τις πολιτι-κές επιλογές είναι ότικαταλήγουν στη συνεύ-ρεση της αριστεράςστον πιο δεξιό κοινόπαρονομαστή, προκειμένου να γίνει μια «υπεύ-θυνη» διαχειριστική δύναμη και άρα την απομα-κρύνουν από τα αιτήματα του κόσμου που τηστηρίζει. Σε μια περίοδο κρίσης, όπως η σημε-ρινή, αυτό είναι ακόμη πιο έντονο και γι’ αυτόοι συνέπειες θα είναι ακόμη πιο τραγικές. Αλή-θεια τι θα κάνει μια τέτοια αριστερή κυβέρνηση,όταν αναλάβει την εξουσία; Αν έχει απορρίψειως «επένδυση στη χρεοκοπία» όπως λέει ο Γ.Σταθάκης τις προτάσεις σύγκρουσης με το κε-φάλαιο για αντικαπιταλιστική διέξοδο από τηνκρίση, τι άλλο της μένει ως επιλογή, πέρα απόμια πιο light εκδοχή της λιτότητας; Η αντικαπιταλιστική εκδοχή της αριστεράς, ωςσυνέχεια των μεγάλων προσδοκιών που γεννή-θηκαν από τη Παρισινή Κομμούνα, τον Οκτώ-βρη, τα κινήματα της δεκαετίας του ’30, το Μάητου ’68, ως και τα πιο πρόσφατα κινήματα κατάτης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης είναι πιοορατή από ποτέ τα τελευταία τριάντα χρόνια.Δεν κατάθεσε τα όπλα! Αντίθετα εμπνεύστηκεαπό τα κινήματα, όπως αυτά των Ζαπατίσταςστο Μεξικό. Δεν χρειάστηκε δάνεια από την αυ-τονομία και την αναρχία, αντίθετα συγκρού-στηκε με αυτές τις αντιλήψεις σε κάθε κρίσιμηκαμπή του κινήματος στην τελευταία δεκαετία.Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν και το αν τηρούμείσες αποστάσεις ανάμεσα στην τρομοκρατία καιτον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ο ρόλος του κι-νήματος και το αν είναι ομάδα πίεσης της εξου-σίας ή κίνημα ανατροπής, ο πόλεμος στο Ιράκκαι το αν χτίζουμε παγκόσμιο αντιπολεμικό κί-νημα ή στηρίζουμε την Ευρώπη ως δύναμη ει-ρήνης απέναντι στις Η.Π.Α. του Μπους, ησυμμετοχή της αριστεράς σε κυβερνήσεις με τησοσιαλδημοκρατία και πολλά άλλα δίχασανβαθιά τον κόσμο των Κοινωνικών Φόρουμ καιτων διεθνών διαδηλώσεων και καθόρισαν τιςεξελίξεις σε πολλές χώρες. Το κομβικό σημείο για την αριστερά σήμερα δενείναι οι αφηρημένες επικλήσεις της ενότητας,ούτε οι καιροσκοπικές συγκολλήσεις. Είναιπρώτα και κύρια αν θα εναρμονιστεί με τιςανάγκες της εργατικής τάξης σήμερα. Τόσο τιςάμεσες που απορρέουν από τους αγώνες τηςενάντια στο Μνημόνιο και την πολιτική Ε.Ε. –Δ.Ν.Τ.- Ε.Κ.Τ. όσο και με τις στρατηγικές τηςανάγκες για μια άλλη σοσιαλιστική κοινωνία. Σ’αυτή την κατεύθυνση η γενίκευση των αγώνωνσε μια μεγάλη γενική απεργία διαρκείας, η πάληγια το συντονισμό και την οργάνωση των εργα-ζομένων στους χώρους δουλειάς, είναι ταπρώτα σημαντικά βήματα.

Γράφει ο Σεραφείμ

Ρίζος

Η αριστερά στο σταυροδρόμι Το άρθρο του Γ. Σταθάκη «γιατί η αριστερά του 40% είναι στο περιθώριο;», στο προηγούμενο τεύχος της «Πυξίδας», ανοίγει τη συζήτηση για τις δυνατότητες παρέμβασης της αριστεράς.

Μεγάλη κουβέντα έγινε τον τελευταίο μήνα στα Χανιά,αλλά και σε όλη την Ελλάδα, για το κλείσιμο των σχολείωνπου δεν πληρούν τις προδιαγραφές που βάζει ο νόμος γιατη λειτουργία μιας σχολικής μονάδας.

Tα δεδομένα του προβλήματος, διαφέρουν ελαφρώς μεταξύ των σχολείων τηςδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Γυμνάσια και Λύκεια) και αυτών της πρωτο-βάθμιας εκπαίδευσης (τα δημοτικά) αλλά σε γενικές γραμμές και τηρουμένων

των αναλογιών σε παιδιά, παρουσιάζουν πολλά κοινά στοιχεία.Υπήρξε λοιπόν μια πρόταση στο νομό, να ξεκινήσει η συζήτηση γύρω από το αν θαπρέπει ή όχι να κλείσουν κάποια Γυμνάσια και Λύκεια. Ο νομός δεν έχει πολλά σχο-

λεία με μαθητές λιγότερους απ’ αυτό που ορίζει ο νόμος. Σε άλ-λους νομούς – όπως για παράδειγμα στην Ηλεία ή στηνΑιτωλοακαρνανία – οι σχολικές μονάδες με – πολύ – λιγότε-ρους μαθητές από 150 είναι υπερτριπλάσιες των Χανίων. Τασχολεία δε που υπάρχουν με λιγότερους μαθητές απ’ όσους

προβλέπονται βρίσκονται στην ενδοχώρα και σε περιοχές απομακρυσμένες μεταξύτους.Στη χώρα μας ισχύει η υποχρεωτική δεκαετής εκπαίδευση των παιδιών. Ένας χρό-νος στο Νηπιαγωγείο, έξι στο Δημοτικό και τρία στο Γυμνάσιο. Κάθε γονιός ή κη-δεμόνας είναι υποχρεωμένος να στέλνει το παιδί του στο σχολείο για τα δέκα αυτάχρόνια. Σε διαφορετική περίπτωση, παρεμβαίνει ο εισαγγελέας και χρεώνει με 300ευρώ πρόστιμο όσους δεν ακολουθούν το νόμο. (Έχει υπάρξει το παράδειγμα αυτόπριν λίγα χρόνια στο γειτονικό Ρέθυμνο). Για την εφαρμογή όμως του νόμου δενείναι μόνο ο κηδεμόνας του παιδιού υπεύθυνος. Το σύνταγμα της χώρας ορίζει ότιτο κράτος πρέπει να εξασφαλίζει τη δωρεάν εκπαίδευση στους πολίτες του. Το κρά-τος θα πρέπει να παρέχει εκείνες τις δομές ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί ο νόμος. Δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το κράτος διαθέτει Γυμνάσιο σε απόστασημιας ώρας (μέσα και από ορεινές διαδρομές) και έχει κάνει το χρέος του, ότανυπάρχει σε μια περιοχή ικανός αριθμός παιδιών, ακόμα και λιγότερων από όσα ορί-ζει ο νόμος, για να στηρίξει τη λειτουργία του σχολείου. Εκείνο που θα πρέπει ναμπει στη συζήτηση είναι η αλλαγή του νόμου και όχι το κλείσιμο του σχολείου .Ένας ακόμα ισχυρός παράγοντας που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν είναι ηερήμωση της περιοχής. Οι άνθρωποι που ζουν στην ενδοχώρα στερούνται πολλώνβασικών υπηρεσιών. Υγεία, αναπτυξιακές και πολιτισμικές δομές, προστασία καιασφάλεια ικανοποιούνται σε πολύ μικρό βαθμό. Αν κλείσει και το σχολείο, η ανάγκητου οποίου είναι καθημερινή, τότε είναι περισσότερο από σίγουρο ότι θα εγκατα-λείψουν την περιοχή για μια άλλη που τους παρέχει περισσότερα.Θα κλείσω με μια κουβέντα που είχα πριν λίγες μέρες. Λόγω της συνδικαλιστικήςδραστηριοποίησής μου στο σωματείο των εκπαιδευτικών, μου ζητήθηκε και τοπο-θετήθηκα, για το θέμα, δημόσια σε τοπική εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας. Τηνεπόμενη Κυριακή πήγα στο χωριό. Ο θείος της γυναίκας μου, αν και τα παιδιά τουέχουν ξεσχολίσει και από το Πανεπιστήμιο, και δουλεύουν τώρα μακριά από τηνΚρήτη μου άνοιξε την κουβέντα. «Πως ρε Βασίλη θα γυρίσουν τα παιδιά πίσω; Ούτεσχολείο να στείλουν τα κοπέλια τους δε θα έχουν» Στη συζήτηση μπήκαν αμέσωςοι εργάτες που απασχολεί. «Πως θα στείλω τα παιδιά μου σχολείο τόσο μακριά;»μου είπε ο ένας, «θα πάμε όλοι να βρούμε δουλειές εκεί που έχει σχολείο» μου είπεο άλλος, ενώ ο τρίτος κούνησε το κεφάλι του σκεφτικός «Στην Ελλάδα φάγαμε ψωμί,αλλά νομίζω πως είναι η ώρα να φύγουμε ξανά». «Και τούτη η γη, θα ερημώσει για να έρθουν κάποιοι να την αγοράσουν για ένα κομ-μάτι ψωμί» συμπλήρωσε, και ολοκλήρωσε τη συζήτηση ο θείος.

Επί της Γραμμής

Γράφειo Bασίλης

Παπαστάμος


Ένα Μολύβι στο ΚομοδίνοΝίκη Τρουλλινού

Εκδ. Κέδρος

Τώρα τα παιδιά κυνηγούσαν αστυνόμους.Και όνειρα – πάντα όνειρα – πολύ βαριάγια τις δικές τους πλάτες. Ύστερα, έναςένας άρχισαν να φεύγουν. Λίγο ο καρκί-νος, λίγο ο χρόνος, μαζί κι ο χωρισμός. ΗΠόρνη και η Παρθένα, το Πόδι και ο Μαύ-ρος μούτσος, τα παιδιά που κυνηγούσανόνειρα κι αστυνόμους, ο άντρας που ξέ-χασε πόσο τον κόσμο ήθελε ν’ αλλάξει, ομάστορας που αγαπούσε το κυπαρίσσι...

Τοπικές ΚαταιγίδεςΓουίλιαμ ΜπόιντΕκδ. Μεταίχμειο

Ένα μαγιάτικο απόγευμα ο κλιματολόγοςΆνταμ Κίντρεντ, χάρη σε μια τυχαία συ-νάντηση και μια στιγμιαία απόφαση, θαχάσει τα πάντα –το σπίτι του, τη δουλειά,τη φήμη, το διαβατήριό του, τις πιστωτικέςτου κάρτες, το κινητό του– και η προ-οπτική να τα ξαναποκτήσει φαντάζει απο-μακρυσμένη. Τον καταδιώκουν η αστυνομία και έναςπληρωμένος δολοφόνος. Έτσι βγαίνει στοπεριθώριο και εντάσσεται στους «εξαφα-νισμένους» του Λονδίνου, ενώ προσπαθείνα καταλάβει πώς έφτασε σ’ αυτό το ση-μείο η ζωή του. Το ταξίδι της ανακάλυψηςθα τον οδηγήσει σε μια περιήγηση στοΛονδίνο. Στη διαδρομή θα εμπλακεί μεαριστοκράτες, πόρνες, ιεροκήρυκες, μιααστυνομικό, καθώς και με διαφορετικέςεκδοχές του ίδιου του εαυτού του.Ένα μυθιστόρημα συνωμοσίας σχετικά μετο πόσο εύθραυστη είναι η κοινωνική ταυ-τότητα, τη διαφθορά στην καρδιά των με-γάλων επιχειρήσεων και τα μυστικά πουμένουν καλά κρυμμένα έξω από το κοινω-νικό ραντάρ κάθε μητρόπολης.

Τα μέσα επικοινωνίας στον 21ο αιώναΣτέλιος Παπαθανασόπουλος

Εκδ. Καστανιώτη

Ζούμε σε έναν κόσμο που γίνεται όλο καιπιο σύνθετος, πολύπλοκος και αντιφατι-κός. Παράλληλα, τα μέσα επικοινωνίαςκαταλαμβάνουν κυρίαρχη θέση σε αυτότον κόσμο και συνήθως υπερισχύουν

άλλων τομέων της κοινωνίας, αλλά και τηςοικονομίας. Συχνά, οι περισσότεροι κοι-νωνικοί θεσμοί, αν όχι όλοι, εξαναγκάζον-ται να προσαρμοστούν στις απαιτήσειςτης σύγχρονης «διαμεσολαβημένης» κοι-νωνίας. Στόχος του βιβλίου είναι να ανα-δειχθούν σύγχρονα ζητήματα πουαπασχολούν το σύγχρονο και πολυσύν-θετο πεδίο της επικοινωνίας. Οι συγγρα-φείς του βιβλίου θίγουν ζητήματα πουαπασχολούν τους μελετητές όσον αφοράστη σχέση των μέσων επικοινωνίας καιτης κοινωνίας στον 21ο αιώνα, και ανα-λύουν τις αλλαγές που έχουν συντελεστείστο πεδίο της επικοινωνίας, στο επίπεδοτης θεωρίας, της δομής και, πιο συγκε-κριμένα, στους χώρους της ενημέρωσης,της πολιτικής, της δημοσιογραφίας καιτων σχέσεων των πολιτών με τα νέα μέσαεπικοινωνίας.

Ο χάρτης της κρίσης το τέλος της αυταπάτης Συλλογικό έργο

Εκδ. : Τόπος

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε τον Σε-πτέμβρη του 2008 με την κατάρρευση τηςεπενδυτικής τράπεζας Lehman Brothersάνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Καμία άλληοικονομική αναταραχή, μετά από τη Με-γάλη Κρίση του '30, δεν προκάλεσε τόσεςπολλές αναστατώσεις σε όλες τις σφαί-ρες της κοινωνικής ζωής. Το βιβλίο τωνεκδόσεων Τόπος με τίτλο ''Ο χάρτης τηςκρίσης, το τέλος της αυταπάτης'' επιχει-ρεί να διερευνήσει τις αιτίες και τις επι-πτώσεις της κρίσης. Η διαπραγμάτευσήτης γίνεται από μια συγκεκριμένη ριζο-σπαστική, κριτική οπτική γωνία και από θέ-σεις Πολιτικής Οικονομίας,απορρίπτοντας επιχειρήματα όπως π.χ.ότι το Μνημόνιο αποτελούσε μονόδρομογια να σωθεί η ελληνική οικονομία.

Στον τόμο φιλοξενούνται εννέα πρωτό-τυπα κείμενα διακεκριμένων θεωρητικώνπου έχουν εδώ και χρόνια λόγο στα δημό-σια πράγματα: Λεωνίδας Βατικιώτης, Κώ-στας Βεργόπουλος, Μενέλαος Γκίβαλος,Μάκης Ζέρβας, Γιάννης Κουζής, ΚώσταςΛαπαβίτσας, Σταύρος Μαυρουδέας, Πέ-τρος Παπακωνσταντίνου και Γιάννης Τό-λιος.


Θα Συναντήσεις Έναν Ψηλό Μελαχρινό Άνδρα (You Will Meet a Tall Dark Stranger)

Σκην. Woody Allen, με τους : Gemma Jones, PaulineCollins, Anthony Hopkins, Naomi Watts

Η νέα ταινία του Γούντι Άλεν ακολουθεί τη ζωή δύο παντρε-μένων ζευγαριών, του Άλφι και τηςΕλένα, της κόρης τους Σάλι και τουσυζύγου της Ρόι. Όταν ο Άλφι αφήνειτην Ελένα προκειμένου να κυνηγήσειτη χαμένη του νεότητα κι ένα call girl ,η Ελένα τρελαίνεται και γίνεται έρμαιοτων χαζών συμβουλών μίας μάντισσας.Δυστυχισμένη στο γάμο της, η Σάλιερωτεύεται το γοητευτικό αφεντικότης στην γκαλερί όπου δουλεύει, ενώο Ρόι, ένας μυθιστοριογράφος που πε-ριμένει με ανυπομονησία απάντηση από τον εκδοτικό οίκο γιατο τελευταίο του βιβλίο, ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Ντία,μία μυστηριώδη γυναίκα.

Γνήσιο Αντίγραφο (Certified Copy)Σκην. Αμπάς Κιαροστάμι, με τους:

Ζιλιέτ Μπινός, Γουίλιαμ Σίμελ Ένας άνδρας, Βρετανός συγγραφέας, φτάνει στην Τοσκάνηγια να παρουσιάσει το βιβλίο του και ναδώσει μια διάλεξη. Μια γυναίκα, πουλατρεύει την τέχνη, αφήνει το τηλέ-φωνό της για να βρεθεί αργότερα μαζίτου, θέλοντας να κάνουν μια πιο βαθιάκαι ουσιαστική κουβέντα. Η αρχική συ-νάντηση είναι αμήχανη και η συζήτησηπροχωράει από το γενικό στο ειδικό. Ηαρχική απόσταση καλύπτεται, η ατμό-σφαιρα γίνεται πιο οικεία και η συνύ-παρξή τους πιο προσωπική. Άραγεέχουν ξανασυναντηθεί οι δυο τους;

The Social NetworkΣκην. Ντέιβιντ Φίντσερ, με τους: Τζέσι Άιζενμπεργκ, Τζάστιν

Τίμπερλεϊκ , Άντριου ΓκάρφιλντΟ Μαρκ Ζάκερμπεργκ θα μείνει στην ιστορία ως ο άνθρωποςπου επινόησε το Facebook. Αναρχικήιδιοφυΐα, αντάρτης του διαδικτύου ήάπιαστος χάκερ; Σίγουρα είναι αυτόςπου άναψε τη σπίθα της μεγαλύτερηςαλλαγής στις διαπροσωπικές σχέσειςστην εποχή μας. Φορτισμένη με συναι-σθηματικές ακρότητες και απροσδό-κητο χιούμορ, αυτή ηαριστουργηματική ταινία με τις εξαί-σιες ερμηνείες και το άψογο σενάριο,διηγείται βήμα-βήμα τους αγώνες, τιςέριδες που ακολούθησαν αλλά και την καταιγιστική επιτυχίατου διαβόητου κοινωνικού δικτύου.

Το Καταφύγιο (Le Refuge)Σκην. Francois Ozon, με τους : Is-abelle Carre, Louis-Ronan Choisy,

Pierre Louis-Calixte, Melvil Poupaud,Claire Vernet

Η Μους και ο Λουί είναι ερωτευμέ-νοι, όμορφοι, πλούσιοι και… εξαρτημένοι απ’ τα ναρκω-τικά.Ένα πρωί, η μητέρα του Λουίεπισκέπτεται το διαμέρισμά τους καιβρίσκει το γιό της νεκρό και τη κοπέλατου σε κώμα. Όταν η Μους ξυπνάει,δύο μέρες αργότερα, οι γιατροί τηςαποκαλύπτουν ότι είναι δύο μηνών έγ-κυος και εκείνη, κόντρα στις συμβου-λές όλων, αποφασίζει να κρατήσει τοπαιδί. Ο μόνος που της συμπαραστέ-κεται είναι ο αδελφός του Λουί, ο Πολ.Μια τολμηρή σπουδή χαρακτήρων, πουφέρει τη σφραγίδα του Φρανσουά Οζόν και επικεντρώνεταιστο αίνιγμα της ηρωίδας του με μια εξαιρετική Ιζαμπέλ Καρέ,στ’ αλήθεια έγκυο στη διάρκεια των γυρισμάτων.

Γουόλ Στριτ : Το χρήμα ποτέ δεν πεθαίνει (Wall Street:Money Never Sleeps)

Σκην. Όλιβερ Στόουν, Με τους : Μάικλ Ντάγκλας, ΤζοςΜπρόλιν, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Τσάρλι Σιν, Σούζαν Σαράντον

Έχοντας μόλις αποφυλακιστεί, ο Γκόρντον Γκέκο βρίσκεταιξαφνικά στο περιθώριο του κόσμου πουμέχρι πρότινος κυριαρχούσε. Στηνπροσπάθειά του να αποκαταστήσει τιςσχέσεις του με την κόρη του Γουίνι, θασυνεργαστεί με τον αρραβωνιαστικότης, Τζέικομπ. Θα μπορέσουν όμως οΤζέικομπ και η Γουίνι να εμπιστευτούνπραγματικά τον πρώην μεγιστάνα τουχρήματος, του οποίου οι επίμονες προ-σπάθειες να επανέλθει στο προσκήνιοθα έχουν απροσδόκητα αποτελέσματα;

Τα οπωροφόρα της ΑθήναςΣκην. Νίκος Παναγιωτόπουλος, με τους: Λευτέρη Βογιατζή,

Νίκο Κουρή, Αλεξία Καλτσίκη

Ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις την πόλη είναι να την περ-πατήσεις, όπως ο ήρωας μας (ΝίκοςΚουρής). Σε κάθε του βήμα ανακαλύ-πτει τους ήχους, τα αρώματα και τιςγεύσεις της Αθήνας, δοκιμάζει όλα ταφρούτα της και συναντά στις περιπλα-νήσεις του τους πιο απίθανους χαρα-κτήρες. Οδηγός του στις διαδρομέςαυτές, ο συγγραφέας της ιστορίας(Λευτέρης Βογιατζής) που συντρο-φεύει τον ήρωά του σε κάθε τουβήμα…

Πρoτείνει oAντώνης

Σπανoυδάκης

«Κυρία ,κυρία οκήπος έχει πολλάχόρτα .Θέλει καθάρι-σμα .Εγώ δουλειά».Δεν ήταν «το παι-δάκι πουπεινάει»,όπως λέει ο γιος μου .Ήταν ένας μελαμψόςνεαρός ,μάλλον πακιστανικής καταγωγής .Νέος γεί-τονας ,δηλαδή .Ήρθε σε μια περίοδο που γίνονται λη-στείες κατά συρροή στην περιοχή και βέβαια …έναςαπό τους ύποπτους . «Μήπως είδες κανένα ξένοπαιδί μου;», με ρώτησε μια γιαγιά που μένει λίγο πιο

κάτω από το σπίτι μου .Την είχαν ληστέψει λίγοπριν .Απεδείχθη ότι και ο κήποςμας χρειαζόταν… καθάρι-σμα και η γιαγιά είχε άδικο

,γιατί ο κλέφτης απεδείχθη κλέφτρα ελληνίδα .Και μά-λιστα όχι μία αλλά δύο… «Είναι αυτό από το λένε «εσωτερική εξορία». Είμαιεδώ και δεν είμαι . Είμαι εγώ και δεν είμαι . Τελικάπου είμαι και ποιος είμαι ;Είναι που φταίω για όλαακόμα κι αν δεν φταίω . Είμαι η «απάντηση» στα ανα-πάντητα ερωτήματα των πολλών . Δεν ήρθα από τον«κανονικό» δρόμο αλλά η αλήθεια είναι πως δενυπήρχε τέτοιος για μένα. «Ο σωστός δρόμος στηζωή», που ακούω να λέτε, είναι κάτι άγνωστο για μέναγιατί εγώ δε ζω . Απλώς αναπνέω … Δεν είναι λίγοαυτό για μας που παράνομα φτάσαμε ίσαμε εδώ ,στοσταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης .Για μένα όμως στηνΕλλάδα δεν ανέτειλε μια καινούρια ζωή μα έδυσε καιη ελπίδα ». Έρχομαι στη θέση του νέου μου γείτονακαι λέω πως αυτά θέλει να μου πει .Κι ύστερα σκέ-φτομαι πως ότι συνέβη στη Νομική ήταν σοβαρό .Δεβεβήλωσε το χώρο ,δε σπίλωσε το άσυλο .Ίσως ήτανμία ακόμα φωνή που φωνάζει μαζί με μας «ψωμί –παι-δεία- ελευθερία». Μπορεί να μη μας αρέσει που «οξεσπιτωμένος » φωνάζει μαζί με μας στο «σπίτι μας»για τα ίδια πράγματα ,που ο παράνομος και ο νόμιμοςδεν έχουν τίποτα να χωρίσουν ,όμως η ζωή έτσιτά’φερε … Δε χρειάζεται όμως να ανησυχούμε γιατί το «τείχος»του Έβρου θα μας σώσει .Και εγώ που μεγάλωσα βλέ-ποντας καθημερινά πάνω από το γραφείο μου τα λόγιατου Ρουσσώ , χαραγμένα σε μπρούντζο , «οι καρποίανήκουν σε όλους η γη σε κανέναν» πώς να βρω γα-λήνη ; Παρηγοριέμαι όμως ώρες –ώρες , γιατί αναλο-γίζομαι την νομοτελειακή τιμωρία όσων έδειχνανασέβεια στο πρόσωπο του ικέτη .Αυτός ο απαράβα-τος ελληνικός νόμος της ζωής με γεμίζει πίστη .

Γράφειη ΘεoδoσίαΔασκαλάκη

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ 80

ΒΑΜΒΑΚΟΠΟΥΛΟ

ΤΗΛ. 28210 88658

www.pyxida.gr

Τ ι δούμε κα ι τ ι θα ακούσουμε στα Χαν ιάΤ ι δούμε κα ι τ ι θα ακούσουμε στα Χαν ιά

Μπαίνοντας το 2011 όλα έδειχναν μαύρα… με γνώμονα βέβαια τη δυσμενή οικονομική θέση της χώρας. Ομως ξαφνικά η Μεσόγειος άρχισενα φλέγεται και είδαμε τα πανίσχυρα καθεστώτα της βόρειας Αφρικής, να πέφτουν με συνοπτικές διαδικασίες, απο την οργή του λαού... κάτιπου είχε τον αντίκτυπο του στην Ελλαδίτσα μας !! Ξαφνικά τα μέτρα σταμάτησαν, το ΔΝΤ άρχισε να βλέπει ανάκαμψη και η Τρόϊκα να ζητάεισυγγνώμες... την ίδια ώρα που ο Χαρδαβέλλας ψάχνει για πετρέλαιο και ο Θέμος Αναστασιάδης για το αν η Φουρέϊρα είναι Αλβανίδα...

Ας ελπίσουμε να πάρουνε κάποιοι το μά-θημα τους αφου οι ομοιότητες και οι"αμαρτίες' είναι πολλές και εμφανείς...

Στα μουσικά μας τώρα, ανέλπιστα πολλά ήταντα λάϊβ και τον Γενάρη που πέρασε. Ιδιαίτερατα μεζεδάδικα και τα κλαμπ γνωρίζουν δόξεςενώ το κοινό εναλλάσσεται μεταξύ έντεχνο-

π α ρ α δ ο σ ι α κ ο ύ ,κρητικού, κλαμπ-ντανς-μιξ και ότιβγάλει το καλάθι...γιατί είναι αδύνατοννα πιστέψουμε ότι

δεν υπάρχει επικάλυψη σε όλα αυτα τα ακρο-ατήρια ! Πραγματικά καταστάσεις δεκαετίας2010… που εμάς τους παλιούς μας εκπλήσ-σουν...Στα δυνατά λάϊβ του προηγουμένου μήναήταν η εμφάνιση από το Τρίφωνο στηνΟκτάβα στις 19 Γενάρη, μαζί με τη ΝάντιαΜπουλέ -που μαθαίνουμε ότι ετοιμάζει τοπρώτο της cd- και του Γιώργου Μανωλιούδηπου ήρθε για δύο βραδυές στα «Χάλκινα»,όπου έγινε το αδιαχώρητο. Επίσης οι «Φωνέςτου Νότου» ένα φωνητικό Ρεθυμνιώτικο σύ-νολο, εμφανίστηκαν στην αίθουσα του «Θεα-τρικού περίπλου» στο Ρέθυμνο, σε μια σειράαπο πετυχημένες μουσικές βραδυές. Μία ωραία έκδοση έφτασε στα χέρια μας απότον πρώην Δήμο Επισκοπής Ηρακλείου, γιατον Πεδιαδίτη μουσικό Ηρακλή Σταυρουλάκη.Τιτλοφορείται : «Ηρακλής Σταυρουλάκης Οβιολάτορας». Επιμελήθηκε ο Κώστας Παπα-δάκης, φιλόλογος, τα κείμενα έγραψαν εκτοςτου Κ.Παπαδάκη, οι Ανδρέας Γιακουμάκηςκαθηγητής Βυζαντινής μουσικής και ο Κώ-στας Ατσαλάκης λογοτέχνης, τη συλλογή καιεπεξεργασία του υλικού έκανε ο ΜανώληΧναράκης. γιατρός, ερευνητής και τον πρό-λογο έγραψε η Μαρία Χναράκη, διευθ/ριαΕλλ.σπουδών στο Πανεπ/μιο Drexel, ΗΠΑ. Πε-ριέχει ένα πλήρες βιογραφικό του σπουδαίουΚρητικού καλλιτέχνη από την Επισκοπή, μεπολλές αναφορές σε περιστατικά και πληρο-φορίες για τις διασκεδάσεις και τα έθιμα τηςπεριοχής, φωτογραφίες και υλικό σε ήχο καιεικόνα (3 cd, I dvd). Η όλη αυτή πολύ επιμε-λημένη έκδοση είχε τη χορηγία του ΔήμουΕπισκοπής, με Δήμαρχο τον Χάρη Ροδιτάκη.Η παρουσίαση έγινε στις 17 Δεκέμβρη 2010,στη Βικελαία βιβλιοθήκη Ηρακλείου. Τα αντί-τυπα είναι μόνο 1.000 και οι ενδιαφερόμενοιπρέπει να επικοινωνήσουν με τον νυν ΔήμοΧερσονήσου.Στα Χανιά έγινε στις 19 Γενάρη, η παρου-σίαση του βιβλίου για τον Κώστα Παπαδάκη ήΝαύτη, στην αίθουσα του πολιτιστικού κέν-τρου της Μητρόπολης Χανίων. Ο τίτλος τουβιβίου είναι «Ναύτης - Ο κορυφαίος δημιουρ-γός Κωστής Παπαδάκης» και συγγραφέας

του, ο ερευνητής Ιωάννης Θεμ. Τσουχλαρά-κης. Η έκδοση έγινε από την πρώην Νομαρ-χιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων. Το κύριο μέροςτης παρουσίασης, ανέλαβε ο εθνομουσικο-λόγος Νίκος Διονυσόπουλος, που έχει αφιε-ρώσει μεγάλο μέρος της έρευνας του στημουσική του Νομού Χανίων και με γλαφυρότρόπο μας θύμησε στιγμές από τη ζωή και τημουσική οντότητα του Ναύτη ενώ ανέλυσε μεμοναδικό τρόπο τα μουσικολογικά ευρήματαδεκαετιών. Στην παρουσίαση παρευρέθηκε ηχήρα του Κώστα Παπαδάκη Αθηνά, που συγ-κινημένη ευχαρίστησε όλους τους συντελε-στές και ιδιαίτερα τον νεοσύστατο «Ομιλοφίλων Κώστα Παπαδάκη-Ναύτη» που συνέ-βαλε στην όλη έκδοση και παρουσίαση. Στοτέλος, σκοπούς του Ναύτη έπαιξαν ο ΗλίαςΧορευτάκης με το συγκρότημα του και ο Στέ-λιος με τον Λεωνίδα Λαϊνάκη.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ με δυό λόγια...Πολλοί οι νέοι δίσκοι αν και οι πάντες δια-μαρτύρονται ότι δεν πουλάνε πιά τα cd...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ : Ο ελάχιστος εαυτός

Αν και η επίσημη κυκλοφορία ήταν προγραμ-ματισμένη στις 1 Φλεβάρη, «διέρρευσε» σεγνωστή ιντερνετική πλατφόρμα, αρκετά νω-ρίτερα… Στα χνάρια της προηγούμενης δι-σκογραφίας του, με πρωτότυπες ιδέες αποπλευράς ενορχήστρωσης, ακουστικά-ροκ-έθνικ τερτίπια που ακούμε τελευταία και σεδουλειές mainstream καλλιτεχνών αφού είναιμεταδοτικό... Στις μελωδίες ο Θανάσης δενκομίζει κάτι εξαιρετικά καινούριο ενω και οστίχος φαίνεται να είναι αποστασιωποιημέ-νος απο την σκληρή πραγματικότητα αλλάμέσα στα δικά του γνώριμα τοπία. Την παρά-σταση κλέβουν ευχάριστα, ο Φώτης Σιώτας,με τις ερμηνείες του όπως και τα μικρά "μο-νόπρακτα" χάππεννιγκ…

ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ : Ονειροπόλων μόχθοιΜια κόνσεπτ δουλεία του Περίδη για τους 12μήνες του χρόνου, που ετοιμάζει απο το2005. Με τον στιβαρό και «έμπειρο» ήχο,των Γιώτη Κιουρτσόγλου, Σταύρου Λάντσιακαι David Lynch, βαδίζει σε πιο ροκ διαδρο-μές αν και αποφεύγει έξυπνα, να χαρακηρι-στεί κάπως… Την ενορχήστρωση έχειαναλάβει ο Γ.Κιουρτσόγλου και δείχνει ότι τοκατέχει το «άθλημα», σε σημείο ώστε η δου-λειά να έχει τα εχέγγυα της διαχρονικότητας.Συνθέσεις ατμοσφαιρικές, δυνατές ή χαλα-ρές, στίχοι που έχουν δέσει όμορφα με τιςμελωδίες. Ισως οι στίχοι, που οι πιο πολλοιείναι του Περίδη, να μένουν και εδω εκτοςτης δύσκολης καθημερινότητας, αλλά σί-γουρα μπορούν να μας κάνουν να ξεχα-στούμε…

ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ : Καλή σου τύχηΗ Αρετούλα μεγαλώνει και ήδη κοντά στα 18,βγάζει τον δεύτερο της προσωπικό δίσκο.Εδω της γράφουν τραγούδια τρεις απο τουςκαλύτερους Ελληνες μπουζουξήδες, ο Μα-νώλης Πάππος, ο Μανώλης Καραντίνης καιο Παναγιώτης Στεργίου και ακόμα ο ΑνδρέαςΚατσιγιάννης απο την Εστουδιαντίνα, ο Δη-μήτρης Καράς και ο Γιώργος Ζωγράφος ενωκαι η ίδια έχει δύο δικα της τραγούδια. Στί-χους έγραψαν επίσης πολλοί, μεταξύ τωνοποίων ο Νίκος Ζούδιαρης, ο Θωμάς Κοροβί-νης και η Βικυ Γεροθόδωρου. Ειναι μια αρ-κετά προσεγμένη δουλειά, που κλίνει προςτο έθνικ-παραδοσιακό, αποφεύγοντας ναχρησιμοποιήσει την αφρόκρεμα των fusionμουσικών, που τους αρέσει να ερωτοτροπούνμουσικά με το έθνικ και αυτο ειναι στα συντου δίσκου. Ωραίες οι μελωδίες, στημένες σεένα έθνικ-παραδοσιακό καμβά ενω οι στίχοιδεν προκαλούν με νοηματικές ακροβασίες.Ηχητικά το αποτέλεσμα επαγγελματικό καιευχάριστο και παρ'ολο που λείπει το σαν-τούρι της Αρετής, η κυματιστή φωνη της μαςαποζημιώνει... αν και θα περιμέναμε μετά τηναθωότητα και την ωριμότητα της !

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΡΟΒΑΣ : Συμμετέχει ο Δ.Σταρόβας

Ο Δημήτρης Σταρόβας κυκλοφόρησε τον δεύ-τερο του δίσκο, μετά το Apisti.com. Δίσκοςγια φίλους που μοιράζονται την ερμηνεία ενώτο υλικό έχει να κάνει με διασκευές αλλά καιδικά του τραγούδια. Κάπου δεν μπορεί κανείςνα ξεχωρίσει την πλάκα απο το σοβαρό, γιατίυπάρχουν και σοβαρά τραγούδια μέσα... Οίδιος παίζει πολυ καλη ηλεκτρική κιθάρα καιτο επίπεδο των μουσικών, ενορχήστρωσηςκαι remix είναι πολύ επαγγελματικό. Απο κεικαι περα δεν πείθει ότι θέλει να σταθεί σανδημιουργός -γράφοντας μέχρι και χασάπικα-την ώρα που διακωμωδεί τα πάντα σαν άλλοςΧάρρυ Κλίν... Δυνατή στιγμή του δίσκου τοαπόσπασμα απο την παράσταση με τονΓιάννη Ζουγανέλη. Συμμετέχουν ακόμα : Βα-σίλης Καρράς, Κώστας Μακεδόνας, ΛάκηςΛαζόπουλος, Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ΕβελίναΠαπούλια, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και Στά-θης Παναγιωτόπουλος.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΕΤΖΕΛΟΣ : Ο Ράπερ της χρονιάς

Ενς δισκος που κυκλοφορησε το Δεκέμβρηκαι ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο απο Ημι-σκούμπρια, χωρίς Πρύτανη και Μιθριδάτη...

Οχι δεν διέλυσαν τα Ημιζ, όπως βεβαιώνουντα μέλη τους, απλά είναι σε φάση ψαξίματοςκαι συνεργασιών, οπότε μετα τη σόλο δου-λειά του Μιθριδάτη έρχεται η σόλο δουλειάτου Μετζέλου, που εδω συνεργάζεται με τονdj Alex απο τους Terror X Crew. Οι χιπ-χοπλούπες και τα μπήτ θυμίζουν Ημισκούμπριαενω τα θέματα σίγουρα έχουν να πουν πολλά,περνώντας πάντα μέσα απο το γνωστό καυ-στικό χιούμορ του Μετζελου, με τα γνωστάλογοπαίγνια και τα γλωσσικά παιγνίδια, χωριςνα το παίζει ειδήμων ή εθνοσωτήρας και επι-πλέον με προσωπικές αναφορες οπως τοσυγκινητικο "Α ρε πατέρα". Συμμετέχουνακόμα οι : Λάμπρος Καρελάς, ETSI DE, VHS,Σέξπυρ, Αντιγόνη Κατσούρη και ο Μιθριδά-της.

Με μουσικούς χαιρετισμούςΓ.Β.

Γράφει oΓιώργος

Βαβουλές


ΑΝ. ΓΟΓΟΝΗ 74 ΧΑΝΙΑ - ΤΗΛ. 28210 72043

H ποιότητα στην θέρμανση και στον κλιματισμό


Συνεχίζοντας την αναφορά μας σε δίσκους με παι-δικά τραγούδια θυμόμαστε αυτό το μήνα το δίσκο«Μίλα μου για μήλα» σε μουσική τουΣταύρου Παπασταύρου και στίχουςτου συγγραφέα παιδικών βιβλίων Ευ-γένιου Τριβιζά. Τον Σταύρο Παπα-σταύρου τον γνωρίσαμε το 1981, ότανβραβεύτηκε για το τραγούδι του «Απ’την αρχή» στους «Αγώνες ελληνικούτραγουδιού» που οργάνωσε ο ΜάνοςΧατζιδάκις στην Κέρκυρα. Ένα χρόνοαργότερα κυκλοφόρησε ο πρώτοςτου προσωπικός δίσκος, με τίτλο «Τοπίσω δωμάτιο» με το Μάνο Χατζιδάκιστη διεύθυνση ορχήστρας και την πα-ραγωγή. Τρία χρόνια αργότερα, το1985, ήρθαν τα τραγούδια του στο«Μίλα μου για μήλα» όλα σε στίχουςτου Ευγένιου Τριβιζά.Για να δούμε πώς περιγράφει ο συν-θέτης τις συνθήκες μέσα στις οποίεςγεννήθηκε ο δίσκος: «Μια μέρα, ηαγαπημένη μου θεία, συνθέτρια καισυγγραφέας παιδικών βιβλίων ΝτίναΧατζηνικολάου, μέλος τότε της κριτι-κής επιτροπής στο Διαγωνισμό του“Κύκλου Παιδικού Βιβλίου”, με πήρετηλέφωνο ενθουσιασμένη, για να μου διαβάσει κά-ποιους στίχους. Ο διαγωνισμός, βέβαια, ήταν αδιά-βλητος και στην ερώτησή μου “ποιος ήταν οδημιουργός αυτών των στίχων” η θεία Ντίνα μούαπάντησε ότι το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσεο εν λόγω συγγραφέας ήταν “Υπνοβάτης”. Τοπρώτο ποίημα που άκουσα από τηλεφώνου ήταν ο“Μικρός Ερμής” και το δεύτερο ποίημα, το “ΜίλαΜου για Μήλα”. Το ίδιο απόγευμα η μελοποίησητων δύο παιδικών αυτών ποιημάτων ήταν έτοιμη.Έχοντας ήδη δύο κομμάτια έτοιμα, κάθισα κιέγραψα ένα γράμμα στον “Υπνοβάτη”, το οποίο καιτου έστειλα μέσω της θείας μου μαζί με μια κα-σέτα, ώστε να ακούσει τι είχα σκαρώσει με τα στι-χάκια του. Ο “Υπνοβάτης” Ευγένιος Τριβιζάςαπάντησε με αντίστοιχο ενθουσιασμό, κι έτσι,ώσπου να ολοκληρωθεί η διαδικασία του διαγωνι-σμού, είχα στα χέρια μου τα περισσότερα από τατραγούδια που απετέλεσαν αυτό το δίσκο» 1.Η μουσική του Σταύρου Παπασταύρου είναι ευ-φάνταστη, γεμάτη εκπλήξεις, αρμονικά δεμένη μετους στίχους και με πλούσιες αλλά πάντα ισορρο-πημένες ενορχηστρώσεις, έτσι που να είναι ευ-χάριστη και προσιτή στα παιδικά αυτιά. Βέβαια τοδυνατό σημείο του δίσκου είναι οι στίχοι του Ευ-γένιου Τριβιζά. Είναι η πρώτη φορά που ο Τριβιζάς γράφει στίχουςγια έναν ολοκληρωμένο δίσκο με παιδικά τραγού-δια. Ο λόγος των τραγουδιών, άλλωστε, θυμίζειπολύ τα παραμύθια του. Κύριο χαρακτηριστικόαποτελούν τα συνεχή και απρόβλεπτα λογοπαίγνιατου με τα οποία δομεί τους χαρακτήρες των ιστο-ριών του και που παράλληλα γίνονται το όχημα γιανα κυλήσει το παραμύθι. Παράλληλα οι εικόνες

των τραγουδιών είναιπάντα πλούσιες και ολο-ζώντανες, ικανές να προ-καλέσουν τη φαντασία τουμικρού αλλά και του μεγά-λου ακροατή. Κάπως έτσιακούμε για τον «Μικρό Ερμή» που ο “θείος Πρα-ξιτέλης” του έλεγε διαρκώς “μη” και “μη”, ώσπουτελικά απ’ την ακινησία έγινε άγαλμα και μπήκεστο μουσείο, για μια καλομαθημένη «Γάτα σουΣιάμ», ένα μήλο «Φιρίκι» που του έφυγε το “ρι” καιέγινε “φύκι”, ένα «Κανίς με το κανό» που κίνησενα πάει στις Κάνες…! Μέσα στα τραγούδια του δί-σκου αυτού βρίσκεται και η μαγική «Φρουτοπία»που συνόδευσε την ομώνυμη πετυχημένη τηλεο-πτική σειρά. Ιδιαίτερη περίπτωση και το μικρό τρα-

γουδάκι με τον μεγαλύτερο τίτλο πουέχει υπάρξει ποτέ σε ελληνικό τρα-γούδι: «Το λυπητερό ταγκό της πολύάσπλαχνης κόμισσας που μετακόμιζεκαι άφηνε μόνο του το σκυλάκι της»!Για να δούμε τι σημειώνει ο στιχουρ-γός στο εσώφυλλο του δίσκου: «Οισυνεργάτες αυτού του δίσκου γεννή-θηκαν όλοι κάτω από την ίδια μηλιά σ’ένα μαγεμένο κήπο. Η πρώτη λέξηπου άκουσαν ήταν «μη». Πέρασαν ταεπόμενα πολλά χρόνια ψάχνοντας γιατη λέξη «λα» που νόμιζαν ότι ήτανκρυμμένη σ’ έναν από τους πύργουςτης άσπλαχνης κόμισσας. Σκορπί-σανε, χαθήκανε στα πέρατα του κό-σμου, Σιγά – σιγά ξεχάσανε τιψάχνανε και γιατί. Άλλοι πήγανε στιςΚάνες, άλλοι βρήκανε παραμάνες,άλλοι μόνο μαϊντανό. Μερικοί παγι-δεύτηκαν σε περιστρεφόμενες πόρ-τες, άλλοι γίνανε βροχοποιοί στηΜπαλονοχώρα. Ένας έγινε μηλοτέ-χνης. Κάποιος άλλος πέταξε ψηλά,αλλά ο σκώρος έφαγε το ιπτάμενο

χαλί του και έπεσε στο ανοιχτό στόμα της φάλαι-νας της Βαραδουάης. Στο μεταξύ αλχημιστές, κα-ραμπινιέροι και πεταλουδόσαυροι έκλεψαν ένα –ένα όλα τα μήλα της μηλιάς στο μαγεμένο κήπο.Όταν έμαθαν τα νέα κατάλαβαν το σφάλμα τους.Ήταν όμως πια αργά. Αποφάσισαν να προσαρμο-στούν. Που και που όμως, συναντιούνται όλοι πάλικρυφά στα όνειρά του και παρα-μηλάνε…».Ερμηνευτές των τραγουδιών είναι ο Σπύρος Σακ-κάς, η Σαβίνα Γιαννάτου και η Κρίστη Στασινοπού-λου. Οι ερμηνείες τους είναι μεστές, γεμάτηθεατρικότητα αυτή του Σακκά, τεχνική αρτιότητατης Γιαννάτου και παιδική ζωντάνια της Στασινο-πούλου. Στο πιάνο είναι ο Γιώργος Κουρουπός. Οδίσκος κυκλοφόρησε από το Σείριο του Μάνου Χα-τζιδάκι.«Τι παραπάνω μπορεί να ζητήσει κανείς από ένανκύκλο παιδικών τραγουδιών; Λόγια αληθινά, μου-σικές κεφάτες αλλά καθόλου χαζοχαρούμενες,ερμηνείες που αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα καιόχι σοβαροφάνεια τους μικρούς ακροατές. Το«Μίλα μου για μήλα» είναι ένας δίσκος που πρέ-πει να έχει τη δική του θέση σε κάθε δισκοθήκη,κι ας μην είναι απαραίτητα παιδική»2.

_______________________________1. Σταύρος Παπασταύρου: Στην Κιβωτό του Ελ-ληνικού Τραγουδιού,http://www.musiccorner.gr/?p=13511,11/11/10)2. το Άρωμα του Τραγουδιού, http://toaro-matoutragoudiou.blogspot.com/2008/11/blog-post.html

Γράφειo Γιώργoς

Tσίμας

ΣTHN APXH TOY TPAΓOYΔIOY

Μίλα μου για μήλαΣταύρος Παπασταύρου

Στίχοι: Ευγένιος Τριβιζάς

Γιώργος Μεράντζας με νέο άλμπουμ - Όλα είναι εδώΜικρός Ήρως

Ο Γιώργος Μεράντζας, μια από τις εμβληματι-κές φωνές της μεταπολίτευσης και του πολιτι-κού τραγουδιού, επανέρχεται μετά από χρόνιαστη δισκογραφία μ’ ένα προσωπικό άλμπουμ.Το «Όλα είναι εδώ» είναιένα άλμπουμ με λόγούπαρξης!«Ο λόγος για τον οποίο ξα-ναμπήκα στο στούντιούστερα από είκοσι χρόνια,εκτός από την αστείρευτηαγάπη των φίλων μου, πουεδώ και χρόνια με παρό-τρυναν «πιεστικά», είναιμια τυχαία, ευλογημένηγνωριμία στο σπίτι του συνθέτη καιενορχηστρωτή Γιάννη Ιωάννου τοΣεπτέμβρη του 2007. Εκεί, μεαφορμή μια πρόβα, γνώρισα τρειςεξαιρετικούς νέους ανθρώπους καικαταπληκτικούς μουσικούς: τονDasho Kurti, τον Βασίλη Κετετνζό-γλου και τον Αποστόλη Βαγγελάκη.Είναι ένα απέραντο μουσικό περι-βόλι από γνώση, έμπνευση και γενναιοδωρία.Τους ευχαριστώ θερμά και τους εκτιμώ απε-ριόριστα. Υπάρχουν στιγμές μαζί τους στοπάλκο που αισθάνομαι ότι έχω την πιο πλήρηκαι άρτια μπάντα. Ευχαριστώ τους συνθέτες καιστιχουργούς που μ’ εμπιστεύθηκαν και μουέδωσαν τα τραγούδια τους. Ελπίζω στην πρώτηακρόαση να’ χουν ένα χαμόγελο στα χείλη» ση-μειώνει ο ίδιος.Το «Όλα είναι εδώ» περιλαμβάνει 6 καινούριατραγούδια, 6 απρόβλεπτες διασκευές και έναπαραδοσιακό «υστερόγραφο» που κλείνει τοάλμπουμ. Τα καινούρια τραγούδια έγραψαν οΘάνος Μικρούτσικος σε στίχους Μάνου Ελευ-θερίου, ο Διονύσης Τσακνής, ο Κώστας Λειβα-δάς σε στίχους Θοδωρή Γκόνη και ΟδυσσέαΙωάννου και ο Dasho Kurti σε στίχους ΓιώργουΚατάρα και Αγγελικής Κοτσά. Οι διασκευέςείναι σε τραγούδια των Σωκράτη Μάλαμα,Σταύρου Ξαρχάκου, Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα,Zulfu Livaneli και Θάνου Μικρούτσικου. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για νασυνειδητοποιήσω πως για να πεις ένα τραγούδιδε χρειάζεται να’ χεις μόνο μια καλή φωνή γιανα τραγουδήσεις τη μελωδίααλλά να βρίσκεις κάθε φορά το κλειδί για ναβγουν στην επιφάνεια τα στοιβαγμένα συναι-σθήματα που κρύβει ο στίχος.

Γιώργος Μεράντζας

Ελένη Καραΐνδρου, Μουσική για το θέατρο

Πρωτότυπες ηχογραφήσεις 1986 - 2010

Μικρή Άρκτος

"Αυτές οι ηχογραφήσεις που συγκεντρώθηκανσ' αυτή την έκδοση, για να κρατηθείζωντανή η μνήμη μοναδικών στιγμώνκαι συναντήσεων, είναι εκείνες οιπρωταρχικές που γράφτηκαν υπό τοκράτος της ταραχής και με το πάθοςκαι την αθωότητα του πρώτου βλέμ-ματος" . Ελένη Καραΐνδρου Οι φίλοι της μουσικής της Ελένης Κα-ραΐνδρου έχουν κάθε λόγο να χαί-

ρονται. Περισσότερες από3 ώρες μουσικής, γραμμέ-νης για 22 θεατρικές παρα-στάσεις σε σκηνοθεσίαΑντώνη Αντύπα (1986-2010) κυκλοφορούν σε μιαιστορική έκδοση - ντοκου-μέντο από τη Μικρή Άρκτο,σε 3 CD που συνοδεύουνένα καλαίσθητο βιβλίο, εμ-πλουτισμένο με φωτογρα-φίες από τις παραστάσεις,

κριτικές και πληροφορίες για τις ηχογραφή-σεις.Η συνεργασία της Ελένης Καραΐνδρου με τονσκηνοθέτη και σύντροφό της Αντώνη Αντύπαξεκίνησε το 1986, όταν εκείνος της πρότεινενα συνθέσει μουσική για τη "Νίκη" της ΛούλαςΑναγνωστάκη. Στα 3 CD που τη δραματουργία τους υπογράφειη ίδια η συνθέτρια, περιλαμβάνονται μουσικάθέματα που αγκαλιάζουν μια περίοδο συνεργα-σίας 24 χρόνων έως και την παράσταση "Ποιοςφοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ" (1ο βραβείο μου-σικής - θεατρικά βραβεία κοινού ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ2010).Το κοινό και ειδικά το θεατρόφιλο, θα απολαύ-σει συνθέσεις από τον Ξεριζωμό, τον Σύζυγο,το Φεγγάρι για καταραμένους, τη Σκιά τουΜαρτ, το Ρόσμερσχολμ, το Ταξίδι μιας μεγάληςμέρας μέσα στη νύχτα, το Πάρτι Γενεθλίων, τονΓυάλινο Κόσμο, τη Νίκη κ.α. Υπέροχες ερμηνείες σπουδαίων σολίστ (ΝίκοςΓκίνος, Βαγγέλης Χριστόπουλος, Στέλλα Γα-δέδη, Ντέιβιντ Λιντς, Βαγγέλης Σκούρας, καιτόσοι άλλοι), στις αυθεντικές πρώτες εκτελέ-σεις ξαναζωντανεύουν μαγικές ατμόσφαιρεςαπό παραστάσεις που αγαπήθηκαν.

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Σταύρος Παπασταύρου

Ευγένιος Τριβιζάς


Οι Φοίνικες και η ΝτροπήΜε απασχολεί συχνά η απαξίωση απλών στοιχείων του περιβάλλοντός μας. Απαξίωση που

προέρχεται κυρίως από άγνοια αλλά και από πιθηκισμό. Το θέμα αυτό πραγματεύονται σατιρικά, ήδη εδώ και πολλά χρόνια μερικές παλιές ελληνι-

κές ταινίες εκφράζοντας ανήκουστες για την τότε εποχή (αλλά και τη σημερινή σε μεγάλο βαθμό)ευαισθησίες. Από την άλλη βέβαια το mainstream των τότε ταινιών λοιδορούσε το ούζο σε σύγ-κριση με το μοντέρνο «σκατς» ή τα λαϊκά έναντι του μοντέρνου τότε σέικ.

Το πρόβλημα είναι πολύ πιο ευρύ και εδράζεται στη βάση του συστήματος των αξιών μας,δηλαδή του εμπορίου. Αξία έχει κάθε πράγμα ακριβώς ίση με την τιμή στο ταμπελάκι που τουκρέμεται.

Έτσι δεν μπορούμε να αναγνωρίσομε την αξία της κρητικής φιλοξενίας. Ούτε του ανθισμέ-νου θύμου πάνω στα κατσάβραχα. Ούτε μιας ρακής στον καφενέ με μεζέ σπόρους. Ούτε του μπά-νιου σε μια έρημη παραλία. Σε κανένα από αυτά δεν μπορούμε να βάλομε ταμπελάκι. Κάπωςόμως αισθανόμαστε ότι έχουν αξία.

Εδώ υπάρχουν τρία ενδεχόμενα.Στην πρώτη περίπτωση οι υπηρέτες της εμπορικής αξίας βλέπουν ότι

υπάρχουν κάποιο παλαβοί που αναγνωρίζουν αξίες ξένες σε αυτούς καιψάχνουν τρόπους να τους δώσουν εμπορική αξία. Για παράδειγμα, πολλέςφορές έκανα διακοπές στην παραλία του Κριού. Όταν οι παλαβοί εκεί πολ-λαπλασιάστηκαν ξεκίνησε η απόδοση εμπορικής αξίας. Ταμπέλες σταπάντα. Η πρώτη που μπήκε ήταν από μια καντίνα που συνδυάστηκε με μια

ταμπέλα free parking. Μετά μπήκαν ομπρέλες. Μετά και ξαπλώστρες. Μετά πέρασε και ο δρό-μος πάνω στην παραλία (φυσικά, γιατί από πάνω, τα χωράφια είχαν ήδη εμπορική αξία). Και έτσιαναπτύχθηκε ο Κριός.

Στη δεύτερη περίπτωση δεν αναγνωρίζουν τίποτε που δεν έχει ταμπέλα και έτσι στον πόθοτους για ανάπτυξη ψάχνουν για το πλησιέστερο πράγμα που έχει. Στην έρημη παραλία ψάχνουνπου μπορεί να μπει το πολυτελές ξενοδοχείο. Στα κατσάβραχα ψάχνουν που μπορεί να μπειγκαζόν. Αντί να βαφτίσουν το μαγαζί τους Ορθή Αμμούτσα το βγάζουν Golden Beach. Στοχεύουνδηλαδή το πορτοφόλι αντί τον άνθρωπο (ασχέτως αν δεν το κάνουν πάντα συνειδητά). Στην ίδιακατηγορία ανήκουν και οι περιπτώσεις που αντί για λάδι, σερβίρομε σπορέλαια, αντί για μαλο-τήρα, τσάι, αντί γραβιέρα με μέλι, English breakfast...

Ευθύνη φυσικά έχουν και οι «στόχοι» (όλοι εμείς δηλαδή). Παρόλο που καταλαβαίνουν ότιστόχος είναι το πορτοφόλι τους, παίζουν σε αυτό το παιχνίδι γιατί... δεν ξέρουν τι άλλον να κά-νουν. «Για να το κάνουν όλοι, καλό θα είναι». Μένουν μόνο οι παλαβοί που ψάχνουν μια άλλη

έρημη παραλία (το τρίτο ενδεχόμενο). Αφορμή για τα παραπάνω μου έδωσε η ιστορία που συζητιέται εδώ και μερικούς μήνες,

αυτή δηλαδή του κόκκινου σκαθαριού που τρώει τους φοίνικες.Από την εποχή των Καποδιστριακών δήμων, αλλά πολύ έντονα την εποχή των Ολυμπιακών

αγώνων, οι φοίνικες ήταν το must κάθε δημόσιου στολισμού. Κάτι λέγαμε παραπάνω για πιθη-κισμό και άγνοια.

Βρέθηκαν φυσικά οι δαιμόνιοι ιδιωτικοπρωτοβουλίες που έφερναν καραβιές τους φοίνικεςαπό την Αίγυπτο για να ικανοποιήσουν «την ανάγκη της αγοράς». Άκουσα κάτι αστρονομικά ποσάγια κάθε δέντρο. Αλλά οι τοπικοί άρχοντες δεν φείσθηκαν χρημάτων (ελλείψη φαντασίας καιεμπιστοσύνης στην ταυτότητά μας) για να μας στολίσουν.

Έλα μου όμως που άλλοι δαιμόνιοι ιδιωτικοπρωτοβουλίες είχαν προλάβει να εισάγουν φοί-νικες στην Αίγυπτο (!) από τη νοτιοανατολική Ασία όπου ευδοκιμεί το καταραμένο κόκκινο σκα-θάρι... Τη συνέχεια μπορεί να την αφηγηθεί ο καθένας.

Ας αρχίσω τώρα τα γνωστά ρητορικά ερωτήματα:Ποιος έκανε εισαγωγές φοίνικα;Τι παραστατικά υγείας παρουσίασε;Ποιος τα έλεγξε; (Ειδικά αφού το πρόβλημα του κόκκινου σκαθαριού ήταν ήδη γνωστό σε

άλλες ευρωπαϊκές χώρες)Με βάση τη (θεσμική πια) αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» οι παραπάνω δεν πρέπει να πλη-

ρώσουν για τις ζημιές που έχει κάνει το κόκκινο σκαθάρι;Γιατί εξαρχής δεν χρησιμοποίησαν ντόπια φυτά για τους καλλωπισμούς (Αζίλακες, Χαρου-

πιές, Ελιές, Κυπαρίσσια, Πρίνους, έστω και τον ντόπιο φοίνικα του Θεόφραστου;)Γιατί οι υπεύθυνοι δεν κάνουν αυτές τις ερωτήσεις;Γιατί τα κανάλια, σε όλη την Κρήτη, αρκούνται στο μοιρολόι των φοινίκων και δεν σκαλίζουν

να μας πουν επιτέλους «τις πταίει»;Έχω πει ξανά ότι δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις. Δεν φύτεψαν όλοι οι Δήμοι φοίνικες. Αλλά

και κάποιοι από αυτούς που φύτεψαν, π.χ. ο δήμος Ηρακλείου έβαλε μεν και φοίνικες αλλά έβαλεσε ένα σημαντικό έργο και ντόπια φυτά. Η οδός Κνωσού, ένας δρόμος που διασχίζεται από χι-λιάδες επισκέπτες γιατί οδηγεί στην ομώνυμη αρχαία πόλη είναι γεμάτη με Αζίλακες, Χαρουπιέςκαι Σκοίνους. Προκαλώ τον κάθε Χαβάη ή Μαϊάμι (ή ότι άλλο είχε στο μυαλό του ο φοινικολά-γνος) να συγκρίνει τον παραλιακό δρόμο με τους μισοψόφιους φοίνικες με την οδό Κνωσού.

Παρεμπιπτόντως, να ενημερώσω τους νέους δημάρχους ότι τα ντόπια φυτά διατίθενται,τουλάχιστον στα Χανιά, έτοιμα από το Δασικό Φυτώριο. Παρά τα ελάχιστα μέσα που διαθέτει, τοΔασαρχείο προσφέρει αυτήν την πολύτιμη υπηρεσία τζάμπα (ή σχεδόν τζάμπα).

Γενικεύοντας ξανά, το κάθε στοιχείο του περιβάλλοντος και του πολιτισμού μας έχει αξίακαι ας μην έχει ταμπελάκι. Ας μην περιμένομε να μάθομε ξανά αυτό το μάθημα με το σκληρότρόπο που μας το διδάσκουν οι Φοίνικες. Ας μην περιμένομε να μας πουν οι «ξένοι» για την αξίατης τσικουδιάς, του βραστού, της στάκας, της μυζήθρας, της τσακιστής ελιάς, της αβρονιάς,του κούμου, του τροχάλου, της «ξερομαδάρας», του (για να περάσω και στα πολιτικά) κουμου-λιού, της μαντινάδας, του αποσπερίσματος, του ριζίτικου και άλλων ων ουκ έστι αριθμός, για νατα εκτιμήσομε και μεις.

Μας αρέσει ή όχι, αυτά είναι η ταυτότητά μας. Ντρέπεται κανείς γι’αυτό;

Γράφειo Πέτρoς

Λυμπεράκης

• Επανορθώνουμε : Ο Γιώργος Γυπάκης μετά το«Ημερολόγιο Ακρωτηρίου» έρχεται με τον "Πο-λίτη των Χανίων". θα κυκλοφορήσει 1η Μαρτίουκαι θα έχει "περιαστική" κυρίως, θεματολογία.Καλή πορεία!!!

• Είναι εντυπωσιακό ότι αυτοί που την εποχή τωνπαχιών αγελάδων για τα ΜΜΕ ήταν πρωταγωνι-στές στο «ΤΑ ΤΡΩΜΕ ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ»πρωταγωνιστούν και τώρα σε χρέη και υποχρε-ώσεις (βλέπε π.χ. Aler). Το ποιο εντυπωσιακόφυσικά είναι ότι η πολιτεία αυτούς φαίνεται νααντιμετωπίζει με εύνοια και όχι όσους και στοχώρο των ΜΜΕ προσπαθούσαν και προσπα-θούν να επιβιώσουν μένοντας συνεπείς σεαρχές και υποχρεώσεις.

• Δύσκολες στιγμές φαίνεται να περνάει η τηλε-όραση «Κύδων» η οποία υπό το πρίσμα ενός ερ-μαφρόδιτου συστήματος ιδιοκτησίας προσπαθεί

να βρει φως στο τούνελ. Και εδώ εν τέλει αυτοίπου είναι όμηροι είναι οι εργαζόμενοι. Αυτοίτους οποίους πρέπει να σκεφτούν όλοι πριν απόκάθε ενέργεια τους.

• Βρέθηκε τελικά επενδυτής για τον «Νέο Κυ-ρηκα» των Χανίων. Πολυπράγμων επιχειρημα-τίας ο οποίος φαίνεται να προχώρησε σεεξαγορά του εκδοτικού εγχειρήματος δηλώνον-τας ότι είναι στα σχεδία για μια νέα πορεία τηςεφημερίδας. Περιμένουμε και ευχόμαστε τα κα-λυτέρα. Κυρίως περιμένουν οι εργαζόμενοι οιοποίοι είναι μετέωροι τους τελευταίους 2μήνες.

• Έστω και καθυστερημένα…• Ιδιαίτερα συγχαρητήρια στον Γιώργο Κώντσα για

το ρεπορτάζ της Τρίτης, 18 Ιανουαρίου 2011,στα Χανιώτικα Νέα με τίτλο «Χανιώτες κρατού-μενοι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρω-

σης». • Απλό, λιτό και συγκλονιστικό. Όπως και η πραγ-

ματική διάσταση της ζωής. Για να θυμούνται οιπαλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

• Επανάληψη : Μητέρα κάθε μαθήσεως!!!• Το θέμα της ποιότητας της ενημέρωσης πάντα

είναι επίκαιρο. Τώρα ένα παραπάνω. Τώρα πουη προπαγάνδα είναι πέρα και πάνω από κάθεενημέρωση επιβάλλεται να μιλήσουμε για ενη-μέρωση!!!

• Τα Χανιά έχουν μια παράδοση κουλτούρας καιποιότητας στο χώρο των εντύπων τους. Το ότικάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι υπάρχουνκαι σκ… δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από τοότι υπάρχουν και αυτοί !!!

Υ.γ. Η στήλη αποτελεί προϊόν συλλογικότητας . Ωςεκ τούτου περιμένουμε τη συμβολή σας. Ενη-μερώστε μας, για να ενημερώσουμε !

«ΠΥΞΙΔΑ της Πόλης»ΤΗ 53 ΤΚ 73131ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΗΛ : / 6974739122

ΦΑΞ : 2821036364e-mail: [email protected]

Αλλάζει ο ραδιοφωνικός χάρτης

Ουσιαστικές αλλαγές στην αγορά του ραδιο-φώνου, τόσο σε επίπεδο εμβέλειας όσο καισε επίπεδο θέσεων εκπομπών, ανοίγει η

προοπτική της μετάβασης στην ψηφιακή τεχνολο-γία και για τα ερτζιανά, την οποία η κυβέρνηση -σύμφωνα με τις δηλώσεις των στελεχών της-προωθεί, παράλληλα με το εγχείρημα της ψηφια-κής τηλεόρασης.Η μετάβαση -και- στο μέσο αυτό, ανατρέπει πλή-ρως τα μέχρι σήμερα ισχύοντα στο χώρο του ρα-διοφώνου, αφού το πεδίο συχνοτήτων που έχειπροβλεφθεί για τη λειτουργία των σταθμών, αφή-νει μικρά περιθώρια για την υπάρχουσα κατά-σταση. Υπενθυμίζεται ότι το ραδιοφωνικό πεδίο στην Ελ-λάδα, διαμορφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του'90 για την περιφέρεια και στις αρχές της δεκαε-τίας του 2000 για την πρωτεύουσα. Από τότευπήρξαν κάποιες αλλαγές οι οποίες με την πά-ροδο των ετών και τις νομιμοποιήσεις από τηνπλευρά του ΕΣΡ που έφερε ο νόμος Ρουσόπου-λου, οδήγησε στη λειτουργία 42 ραδιοφωνικών

επιχειρήσεων στο νομό Αττικής.Το ραδιοφωνικό ψηφιακό περιβάλλον προβλέπειθεμελιώδεις αλλαγές όσον αφορά τη διαμόρφωσητων τοπικών αγορών.Ειδικότερα και σύμφωνα με τα προβλεπόμενα γιατη λειτουργία του ψηφιακού ραδιοφώνου στην Ελ-λάδα, προβλέπεται χώρος για τη λειτουργία 16 ρα-διοφωνικών προγραμμάτων, τα 4 εκ των οποίωνμάλιστα θα είναι εθνικής εμβέλειας. Όπως γίνεται κατανοητό η προοπτική αυτή αλλά-ζει ουσιαστικά το «τοπίο», αφενός γιατί ο χαρα-κτήρας της ραδιοφωνίας είναι μέχρι σήμερατοπικός -στο αναλογικό περιβάλλον δεν προβλε-πόταν εθνική εμβέλεια για ραδιοσταθμούς πληνεκείνων της ΕΡΤ- αφετέρου γιατί η κατάσταση πουεπικρατεί στις περισσότερες τοπικές αγορές,αποτελεί παράδειγμα υπερκορεσμού.Η ψηφιακή μετάβαση, πέρα από τις ανακατατάξειςπου θα επιφέρει στο ραδιοφωνικό περιβάλλον τωνΑθηνών υποχρεωτικά -και δεδομένων των παρά-πλευρων συνεπειών που προκαλούν τα θέματατων συχνοτήτων στις όμορες περιοχές-, θα προ-καλέσει αλυσιδωτές συνέπειες σε όλες τις επι-μέρους ραδιοφωνικές αγορές.

Διαμάχη για τον προσδιορισμό προθεσμίαςΠριν από μερικούς μήνες κινήθηκε ζήτημα προσ-διορισμού καταληκτικής ημερομηνίας για την ψη-φιακή μετάβαση και στο ραδιόφωνο, σε επίπεδοΕυρωπαϊκής Ένωσης, -με προτεινόμενη ημερομη-νία το 2015-, στην προοπτική αυτή ωστόσο, αντέ-δρασαν έντονα οι ιδιωτικές ραδιοφωνικέςεπιχειρήσεις.Στην ΕλλάδαΣτη χώρα μας η προοπτική της μετάβασης στο ψη-φιακό ραδιόφωνο δημιουργεί έντονο προβληματι-σμό από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες ωςβασικό επιχείρημα για την προοπτική αυτή, προ-βάλλουν την μη ύπαρξη κοινής τεχνολογίας, ενώστο τραπέζι πέφτει και η αρνητική οικονομική συγ-κυρία που πλήττει τόσο τη χώρα, όσο και το μέσοειδικότερα. Σε κάθε περίπτωση βέβαια και η προοπτική λει-τουργίας 16 μόνο ραδιοφώνων, παίζει το ρόλο της.

Πηγή : Ναυτεμπορική, ΣΤΕΛΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ [email protected]

Επιμέλεια : Μ. Ανευλαβής


87,6 ΡΑΔΙΟ ΑΜΟΡΕ88 LOVE RADIO 88,388,8 ΓΑΥΔΟΣ FM 88,9 ΚΡΗΤΕΣ89,6 SUPER FM 282105201090,1 ERA SPOR90,5 SPOR FM 282105680091 VENUS 282107470491,5 ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΑ FM 282104397991,8 SKAI NEWS 282105300092,1 ΕYΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ92,5 ΡΑΔΙO ΡΙΖΙΤΕΣ 282202254592,9 ΕΡΑ1 2106009604 /693,2 ΛΑΜΨΗ FM93,5 ΡΑΔΙO ΕΝΤΑΣΗ93,8 ΚΡΗΤΙΚOΡΑΜΑ 282104002594,4 ORIGINAL 282109911194,9 ΕΡΑ2 210606682295 ΝOΤOΣ FM 282104002595,295,5 ΡΑΔΙO ΜΑΡΤYΡΙΑ 282104024096,2 ΧΑΝΙΑ 96,2 RADIO ΒΕST 282107069097 ΑΝΤΕΝΝΑ ΔYΤ.ΚΡΗΤΗΣ 282105550597,4 ΡΥΘΜΟΣ 282102846697,7 STAR FM 282105070198,2 MAGIC FM 282105399498,5 SEVENTH SKY 282102013098,8 ΓΝΩΜΗ 98,9 ΧΑΝΙΑ FM 28210 3410699 LOVE RADIO99,2 ΡΑΔΙO ΚΡΗΤΗ 281026196299,6 RADIO 996 www.996radio.com100,2 MAX FM-Sky 2821055008/9101 MRB 2821020400101,5 ΚΡΗΤΗ FM 2821032734102,4 ΡΑΔΙO ΗΡΑΚΛΕΙO 102,7 STUDIO ΑΛΦΑ 2821080243103 PLUS 103 2821053989103,5 EΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔOΣ 2107226868104 ΕΡΑ ΧΑΝΙΩΝ 2821020560/20570104,5 SUGAR FM105 ΕΡΩΤΙΚΟΣ 2821036700105,4 PETPO FM 2821033460106 ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ106,5 MUSIC BOX 2821081210 & 40690107 RADIO MELODY 2821093271107,3 ΩΔΥΣΣΕΑΣ FM107,4 7ο ΕΝΙΑΙO ΛYΚΕΙO 107,9

ΕΛΛΗΝΙΣ, τηλ. 2821051850

ΑΤΤΙΚΟΝ, τηλ. 2821040208

ΚΗΠΟΣ, τηλ. 2821056450

PALACE, τηλ. 2821057757

Στα

σιν

εμ

ά

τη

ς π

όλη

ς

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

Η μύγα στο μάτι του σκύλου

Όλα άρχισαν, όταν πέθανε ο σκύλος μου. Τουλάχιστονέτσι νόμιζα, όταν ήμουν πιο μικρός. Γύρισα ένα με-σημέρι από το σχολείο στο σπίτι και είδα τον πατέρα

μου ιδρωμένο, με το φανελάκι λίγο βρώμικο να κολλάει πάνωτου, να ανοίγει στην αυλή μας ένα λάκο με το φτυάρι. Ο ήλιοςκατακόρυφος και δυο-τρία πουλάκια χοροπηδούσαν στην ξε-ραΐλα του κήπου σαν να μην έτρεχε τίποτα. Όταν ο πατέραςμου για λίγο παραμέρισε και είδα το κουφάρι του ζώου μουδίπλα στα πόδια του, έπαθα σοκ. Έμεινα αποσβολωμένος,σαν τον ηλίθιο του χωριού ,και ούτε δυο κουβέντες δεν μπο-ρούσα να βάλω σε μια σωστή σειρά, για να ρωτήσω τι έπαθεο σκύλος και δεν τρέχει, μόνο στεκόμουνα εκεί κι έκλεινα ταμάτια σφιχτά κι έλεγα τώρα θα τ’ ανοίξω, Χριστέ μου, και θαδω το σκύλο μου όρθιο να με κοιτάει λαχανιάζοντας, με τηγλώσσα του να κρέμεται στραβά κι άκουγα εν τω μεταξύ τιςφτυαριές του πατέρα μου κι έπειτα τη φωνή του, πήγαινεμέσα είπα , να μου λέει . Και καθώς έφευγα δεν μπόρεσα ναμην κοιτάξω το σκύλο μου, στο κάτω-κάτω μπορεί να ήτανμόνο άρρωστος, και είδα τότε τη μύγα πάνω στο θολό τουμάτι και παρότι τότε δεν ήξερα ακόμη τίποτα από θάνατο, με-μιάς κατάλαβα και σιχάθηκα για πάντα όλες τις μύγες του κό-σμου, ως την αιωνιότητα.

Το βράδυ δεν μπορούσα βέβαια να κοιμηθώ. Βούιζε τοσύμπαν απ’ τα τζιτζίκια και η ζέστη ήταν ανυπόφορη κι εγώστριφογυρνούσα στο κρεββάτι μου κι έκανα συνεχώς σκέψειςκαι ήταν η μία χειρότερη από την άλλη, γιατί ούτε που είχαπρολάβει να αποχαιρετήσω το σκύλο μου και σκέψου να πέ-

θαινα κι εγώ έτσι απροειδοποίητα και χωρίς καμία απολύ-τως εξήγηση ή η μητέρα μου ή ο πατέρας μου; Και οι επόμε-νες μέρες ήταν ακόμα πιο δύσκολες, γιατί συνέχειασκεφτόμουν, κυρίως όμως φοβόμουν, κι έφτασα μάλιστα στοσημείο να θυμώσω με το σκύλο μου που πέθανε κι ένιωθαπως αυτό ήταν μόνο η αρχή για να πάνε όλα από το κακό στοχειρότερο, σαν ν’ άνοιξε ο θάνατος του μια τόση δα πύλη,όσο η τρύπα που άνοιξε ο πατέρας μου στον κήπο, για να πε-ράσει μέσα στο σπίτι μας όλο το κακό του κόσμου. Κι είχατόση αγωνία πως όπου νά’ ναι κάτι πολύ άσχημο θα συμβεί,που τις άγρυπνες νύχτες μου σχεδόν παρακαλούσα να συμ-βεί επιτέλους να τελειώνουμε, γιατί δεν άντεχα άλλο.

Κι έπειτα πέθανε ο κύριος Γιώργος, που είχε μαγαζί απέ-ναντι σχεδόν από το σπίτι μας. Εγώ στην αρχή δεν έδωσα καιπολλή σημασία έπειτα όμως που το σκέφτηκα λίγο περισσό-τερο κατάλαβα και λυπήθηκα, ένιωσα όμως πολύ περισσό-τερο ανακούφιση. Γιατί ο θάνατος σήκωσε το χέρι του αλλάέδειξε τον διπλανό μας, κι εμείς ξεμπερδέψαμε με αυτήν τηνυπόθεση, όχι για πάντα βέβαια αλλά σίγουρα για αρκετόκαιρό. Ένιωσα μια μεγάλη συμπάθεια για τον κύριο Γιώργο,γιατί, έστω κι αν δεν το επέλεξε, με τη μοίρα του πήρε τοκακό από πάνω μας. Πιο απλά δηλαδή θυσιάστηκε για μας.Στη φαντασία μου μάλιστα τον έβλεπα να επιλέγει ο ίδιος τοθάνατο, για να προστατεύσει εμένα και την οικογένειά μου.Είχε κάτι το ηρωικό η απόφασή του αυτή. Τον σκεφτόμουνααόρατο να με βλέπει να παίζω και να πηγαίνω στο σχολείοκαι να κοιμάμαι επιτέλους τα βράδια, χωρίς να φοβάμαι πια,και να χαμογελάει, λίγο θλιμμένα βέβαια, γιατί οι νεκροί νιώ-θουν μεγάλη μοναξιά, όπως ο σκύλος μου, έτσι πιστεύω εγώ.

Τρεις μήνες μετά η μητέρα μου μας εγκατέλειψε, χωρίςκαμία εξήγηση. Απλώς γύρισα το μεσημέρι και δεν ήταν εκείκαι μετά σκέφτηκα ότι το να πηγαίνεις στο σχολείο σου κάθεπρωί μπορεί τελικά να αποδειχτεί πολύ επικίνδυνη απόφαση,αφού όσο εσύ μαθαίνεις γεωγραφία ο άλλος πεθαίνει ή πα-κετάρει τα πράγματά του στις βαλίτσες του και ετοιμάζεται νασου κάνει συντρίμμια τη ζωή. Ίσως πάλι η μητέρα μου να νό-μισε ότι με το που έφτασα στην προτελευταία τάξη του δη-μοτικού απέκτησα επιτέλους την ικανότητα να καταλαβαίνωχωρίς καμία απολύτως βοήθεια τις πιο μύχιες σκέψεις της,την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, τα αδιέξοδατης ζωής, το σύμπαν και τα πάντα γύρω από τα πάντα. Ο πα-τέρας μου πάλι κράτησε αυτό που αργότερα θα ονόμαζασιωπή του σκύλου. Συμπεριφέρθηκε δηλαδή όπως ακριβώςστην περίπτωση με το νεκρό σκυλί μου κι εγώ ένιωσα το ίδιοέκπληκτος , το ίδιο αποσβολωμένος, το ίδιο ηλίθιος.

Έπειτα σιγά-σιγά απλώθηκαν ανάμεσά μας τεράστιεςεκτάσεις σιωπής. Η μητέρα μου στην αρχή έστειλε κάποιαγράμματα σε μένα . Με ρωτούσε πως τα πάω στο σχολείο κιαν ήμουν καλά στην υγεία μου. Για τον πατέρα ούτε κουβέντα.Έπειτα λίγο-λίγο τα γράμματα αραίωσαν και μετά κάποτε στα-μάτησαν. Εγώ τα βράδια έκλαιγα και την φανταζόμουνα ναέχει κάνει άλλη οικογένεια και να έχει άλλο παιδί που τοαγαπούσε πολύ περισσότερο από μένα και ήταν τόσο ευτυ-χισμένη και ορκιζόμουν πως δε θα της ξαναέγραφα άλλογράμμα αλλά φυσικά την επόμενη μέρα της έγραφα κι ας μημου απαντούσε, ώσπου τελικά κι εγώ κάποτε σταμάτησα εν-τελώς να της γράφω, κι έτσι υποθέτω ότι είμαστε πάτσι.

Με τον πατέρα μου τελικά χαθήκαμε σχεδόν. Εγώ άλλαξαπόλη για να σπουδάσω και τελικά βρήκα μια καλή θέση σε μιαεταιρεία κι έμεινα μόνιμα. Αυτός κράτησε το ίδιο σπίτι ,τηνίδια δουλειά, μέχρι που πήρε σύνταξη, τα ίδια όλα. Δεν ξα-ναπαντρεύτηκε, ούτε έκανε άλλη σχέση. Δεν προσπάθησεκαν. Ήταν σαν να είχε αποδεχτεί την ολοκληρωτική του ήττα.Έπειτα άρχισε ξαφνικά να μη νιώθει καλά, να βήχει και ναφτύνει αίμα και οι γιατροί του διέγνωσαν καρκίνο. Όταν τονβρήκα στο νοσοκομείο είχε μείνει ο μισός. Οι κακόγουστεςριγέ πιτζάμες του νοσοκομείου έπλεαν πάνω του ενώ τα κό-καλά του εξείχαν από παντού. Ο καρκίνος είχε κάνει πολλα-πλές μεταστάσεις. Τον λυπόμουν, αλλά τον λυπόμουν όχι σανπατέρα μου αλλά σαν έναν οποιονδήποτε άνθρωπο που πέ-θαινε με τον χειρότερο τρόπο. Η λύπη μου είχε κάτι το απρό-σωπο που με τρόμαζε ακόμα και μένα τον ίδιο.

Κι έπειτα έγινε κι αυτό και τα έμαθα όλα. Μέσα σε ατε-λείωτες κρίσεις βήχα με φώναξε στο δωμάτιό του και μουείπε τα πάντα. Δεν ξέρω τι στο διάολο ήθελε από μένα, συγ-χώρεση; Κατανόηση; Να φύγει το βάρος από πάνω του; Μουείπε πως χρόνια ήξερε πως η μητέρα μου τον απατούσε μετον κύριο Γιώργο και πως σχεδίασε προσεκτικά τον θάνατότου με δηλητήριο, έτσι που κανείς να μην τον καταλάβει.Πρώτα όμως έπρεπε να κάνει μια δοκιμή για να είναι σίγου-ρος. Και την έκανε στον σκύλο μου. Η μάνα μου κάποια στιγμήπρέπει να το κατάλαβε ή απλώς κουράστηκε να προσποιείταιτην ευτυχισμένη. Μετά το θάνατο του άλλου δεν είχε κανέναλόγο να παραμείνει. Έτσι μου είπε.

Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος που είναι πατέρας μουκατόρθωσε το σχεδόν ακατόρθωτο: Σκοτώνοντας τον κύριοΓιώργο μου άλλαξε το μέλλον, και τριάντα χρόνια μετά, μετην εξομολόγησή του στο νοσοκομείο, μου άλλαξε το παρελ-θόν. Έπειτα ο βήχας του σχεδόν τον έπνιξε και μπήκαν μέσαοι νοσοκόμες.

Στην κηδεία του δεν ήξερα τι στο διάολο να νιώσω. Καθώςέβλεπα το φέρετρο να κατεβαίνει στο λάκο ,το μόνο που μπο-ρούσα να σκεφτώ ήταν η μύγα πάνω στο μάτι του σκύλου μου.Το βράδυ φυσικά δεν μπόρεσα να κοιμηθώ.


Γράφειo Nίκoς

Xατζηιωάννoυ

Documents

Πυξίδα 98 - Φεβρουάριος 2011