ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ A - oceanosbooks.gr teliko.pdf · Δωρεάν απόσπασμα Πρώτη έκδοση 15.000 αντίτυπα ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ Δωρεά

Δωρεάν απόσπασμα

Πρώτη έκδοση15.000 αντίτυπα

ΟΜΗΡΟΣΑΒΡΑΜΙΔΗΣ

σιωπήAκροβατώντας

στη

Ο αγαπημένος συγγραφέας 500.000 αναγνωστών

Ο Όμηρος Αβραμίδης γεννήθηκε στην Κύπρο, σπούδασε Ελλη-

νική και Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα και Εφηρμοσμένη Γλωσ-

σολογία στη Σορβόνη, εργάστηκε ως καθηγητής στην κυπριακή

μέση εκπαίδευση μέχρι το 1974, και στη συνέχεια εγκαταστά-

θηκε στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελη-

τής βιβλίων, ως διευθυντής σύνταξης σε εκδοτικές εταιρίες και

ως αντιπρόσωπος ξένων εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα.

Από το 2004 ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή. Αυτό

είναι το 15ο βιβλίο του. Έγραψε τα μυθιστορήματα: H κίτρινη

σημαία (εκδόσεις Ωκεανίδα), Ο δρόμος του φεγγαριού (Εμπειρία

Εκδοτική), Με τα μάτια της ψυχής (εκδόσεις Ωκεανίδα), Ακριβή

κληρονομιά (εκδόσεις Ωκεανίδα), Σαν ανοιξιάτικη μπόρα (εκδό-

σεις Ωκεανίδα), Γιατί Αλλάχ (εκδόσεις Ωκεανίδα), Οι δρόμοι της

καρδιάς (εκδόσεις Ωκεανίδα), Με τα φτερά της ελπίδας (Εμπειρία

Εκδοτική), Άκου το τραγούδι της βροχής (εκδόσεις Ωκεανίδα), Το

τρίτο πρόσωπο (εκδόσεις Ωκεανίδα), Η δροσοσταλίδα της συγ-

γνώμης (εκδόσεις Ωκεανίδα), Γύρισε σελίδα (εκδόσεις Διόπτρα),

Διχασμένη αγάπη (εκδόσεις Διόπτρα), και μια συλλογή διηγημά-

των με τίτλο Η αγάπη είναι το μυστικό.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

v

Ή ταν ένα απόγευμα του Δεκεμ-βρη του 1968 όταν το υπερω-κεάνιο Ατλαντίς πλεύρισε στο

λιμάνι του Σίδνεϊ κι οι επιβάτες φορτωμένοι με τις αποσκευές τους άρχισαν να πλημμυ-ρίζουν την αποβάθρα. Ανάμεσά τους ήταν ένας άνδρας γύρω στα σαράντα, με μέτριο ανάστημα και μεσογειακά χαρακτηριστικά, μελαχρινός, με μαύρα κατσαρά μαλλιά και καστανόμαυρα μάτια. Ακολουθώντας το υπόλοιπο πλήθος των επιβατών πέρασε από τον έλεγχο διαβατηρίων και το τελωνείο και βγήκε.

2 ομηροΣ ΑβρΑμιΔηΣ

Κοίταξε γύρω του και περίμενε. Θα ’ρχό-ταν να τον παραλάβει κάποιος εξ αγχιστείας συγγενής του, αυτός που του είχε κάνει και την πρόσκληση για να μεταναστεύσει σ’ αυτή τη μακρινή χώρα. Δεν τον γνώριζε προ-σωπικά, ήταν ξάδερφος της γυναίκας του που είχε σκοτωθεί, όπως και όλα τα υπό-λοιπα μέλη της οικογένειάς του, στη διάρ-κεια του Αραβοϊσραηλινού Πολέμου.

Έμεινε λοιπόν να περιμένει, κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά, ελπίζοντας να δει κάποιον να τον πλησιάζει, να τον ρωτά αν ήταν ο Φουάτ Χαρίρι από το Λίβανο. Έβλεπε έναν-έναν αυτούς που στέκονταν έξω και περίμε-ναν τους επιβάτες, να τρέχουν ν’ αγκαλιά-ζουν κάποιον και να τον καλωσορίζουν, και περίμενε και τη δική του σειρά, περίμενε πότε θα ερχόταν κάποιος να του συστηθεί και να τον πάρει να φύγουν.

η ώρα περνούσε, οι επιβάτες αποχωρού-σαν, είτε μόνοι είτε συνοδευόμενοι, μα εκεί-νον κανείς δεν τον πλησίασε, κανείς δεν του μίλησε.

u

AΚροβΑτωντΑΣ Στη ΣιωΠη 3

Έφυγε κι ο τελευταίος επιβάτης μαζί με τον τελευταίο «παραλήπτη», κι ο Λιβανέ-ζος μετανάστης ήταν ακόμη εκεί, μόνος κι έρημος, μην ξέροντας τι να κάνει. βρέθηκε σε μια ξένη χώρα, σε μια ξένη πόλη, με ελά-χιστα χρήματα, βασισμένος σε κάποιον που έλπιζε πως θα τον βοηθούσε στα πρώτα του βήματα στην ξενιτιά, κι αντί γι’ αυτό νάτος, τώρα, εγκαταλειμμένος να κοιτάζει το άγνωστο.

μην έχοντας άλλη λύση, κι ελπίζοντας πως για κάποιον λόγο ο συγγενής του είχε απλά καθυστερήσει να φτάσει στο λιμάνι, έμεινε εκεί, με μια βαλίτσα δίπλα του και με την ελπίδα σύντροφο και βοηθό. Ήταν καλοκαίρι σ’ αυτήν την περιοχή της γης και παρά το γεγονός ότι ο ήλιος είχε πάρει την κατηφόρα έκαιγε ακόμη, έτσι ο νεοφερμένος τραβήχτηκε λίγο πιο πέρα από την είσοδο του λιμανιού και στάθηκε στη σκιά ενός δέντρου, με το βλέμμα άγρυπνο, να κοιτάζει γύρω και να περιμένει.

Πέρασαν δυο ώρες μα κανείς δεν φάνηκε. τα πόδια του είχαν κοπεί από την ορθοστα-σία. Έφερε το χέρι στην εσωτερική τσέπη


του σακακιού του, τράβηξε το πορτοφόλι του, το άνοιξε και κοίταξε τι του είχε απο-μείνει από τα λίγα δολάρια που είχε πάρει μαζί του φεύγοντας από την πατρίδα του. τα μέτρησε άλλη μια φορά. Ήταν έξι εικο-σαδόλαρα. του έφταναν άραγε να μείνει ένα-δυο βράδια σε ξενοδοχείο μέχρι να δει τί θα έκανε;

Πήρε τη βαλίτσα του κι άρχισε να προ-χωρεί. Προς τα πού, δεν ήξερε. Δεξιά κι αριστερά έβλεπε ψηλά και χαμηλά κτήρια. Ακολούθησε για λίγο τον παραλιακό δρόμο, πέρασε δίπλα από καφετέριες κι εστιατόρια και μετά έστριψε δεξιά προχωρώντας προς μια ανηφοριά, όπου του φάνηκε πως είδε μια ταμπέλα ξενοδοχείου.

Πλησίασε προσπαθώντας να βεβαιωθεί. ναι, ξενοδοχείο ήταν.το μέτρησε με το βλέμμα προσπαθώντας

να δει μη τυχόν ήταν κάποιο πολυτελείας. Όχι, δεν φαινόταν κάτι τέτοιο.

μπήκε μέσα και προχώρησε στη ρεσε-ψιόν. μια κοπέλα πίσω από τον πάγκο του χάρισε ένα ευγενικό χαμόγελο.

«Καλημέρα», της είπε στη γλώσσα της.


«Καλημέρα», του απάντησε εκείνη και περίμενε.

«Ένα δωμάτιο θα ήθελα», της είπε κι η κοπέλα έγνεψε καταφατικά και χαμήλωσε το βλέμμα προς τον κατάλογο που βρισκό-ταν μπροστά της, πάνω στον πάγκο, ψάχνο-ντας να δει τι είχε διαθέσιμο.

«Θα ήθελα μόνο να μάθω τις τιμές σας», είπε ο μετανάστης για να σιγουρευτεί πως θα του έφταναν τα λεφτά του.

«Πενήντα δολάρια τη βραδιά», ήρθε άμεσα η απάντηση.

ο μετανάστης κόμπιασε. «Εννοείτε, δολά-ρια Αυστραλίας», ρώτησε μετά από μερικά δευτερόλεπτα δισταγμού.

«Ασφαλώς», του απάντησε εκείνη κι ο μετανάστης υπολόγισε. Ήξερε πως το δολά-ριο Αυστραλίας ήταν πιο ακριβό από το αμερικανικό που είχε εκείνος. ωστόσο του έφταναν τα λεφτά του για δυο νύχτες. Και στο μεταξύ θά ’βλεπε.

Έκλεισε δωμάτιο και λίγα λεπτά μετά, συνοδευόμενος από έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου που κουβαλούσε τη βαλίτσα του, ανέβηκε στον δεύτερο όροφο.


το δωμάτιο έβλεπε προς τη θάλασσα κι αυτό ήταν το πρώτο που πρόσεξε ο καινούριος ένοικος, καθώς ο υπάλληλος ακουμπούσε την αποσκευή στο πάτωμα κι έβγαινε χωρίς να λάβει φιλοδώρημα, αφού ήταν φανερό ότι ο νεοφερμένος δεν θα θυσί-αζε ούτε ένα σεντ από τα χρήματα που είχε στο πορτοφόλι του.

με το που έμεινε μόνος, προχώρησε προς την μπαλκονόπορτα, την άνοιξε και βγήκε στο μπαλκόνι. Παρά το άγχος και την αγω-νία του, έμεινε για λίγο να κοιτάζει το θέαμα, την ήσυχη, γαλάζια θάλασσα που έναν ολό-κληρο μήνα, άλλοτε ήρεμη κι άλλοτε φουρ-τουνιασμένη κι απειλητική, φιλοξενούσε στην αγκαλιά της το υπερωκεάνιο που τον είχε φέρει ως εκείνη την άκρη του κόσμου. το καράβι, που για έναν μήνα είχε γίνει η κατοικία του, ήταν ακόμη δεμένο στο λιμάνι. μήπως να ξανάμπαινε καλύτερα μέσα και να γύριζε εκεί απ’ όπου ήρθε, σκέφτηκε μέσα στην απελπισία του.

Όμως και νά ’θελε, δεν μπορούσε να το κάνει, λεφτά δεν είχε…

Έμεινε στο μπαλκόνι για λίγα ακόμη λεπτά αφήνοντας το βλέμμα του να πλανηθεί


δεξιά κι αριστερά. Είδε μια μεγάλη γέφυρα που ένωνε τα δυο κομμάτια της πόλης, που αργότερα θα μάθαινε πως ήταν το Χάμπορ μπριτζ, και πέρα από τη γέφυρα μια κατα-πράσινη έκταση διάστικτη από σπίτια.

Χάζεψε το θέαμα για μερικά δευτερόλε-πτα και μετά μπήκε μέσα κι άνοιξε τη βαλί-τσα του. Έβγαλε τα ρούχα του, κρέμασε τα σακάκια και τα παντελόνια στη ντουλάπα κι άφησε τα υπόλοιπα μέσα, με την ελπίδα πως τελικά θα έβρισκε σύντομα τον συγγενή του και θα έφευγε από το ξενοδοχείο.

Ξάπλωσε στο κρεβάτι που του φάνηκε τεράστιο μετά την στενή κουκέτα του πλοίου. Έκλεισε τα μάτια κι άρχισε να παίρ-νει βαθιές ανάσες προσπαθώντας να ηρεμή-σει, να χαλαρώσει. Είχε την αίσθηση πως το κρεβάτι ταλαντευόταν μετά από τις τόσες ᾽μέρες που κοιμόταν παρέα με το σταθερό κούνημα του καραβιού.

Κουρασμένος κι εξαντλημένος όπως ήταν τον πήρε ο ύπνος.

u


την επομένη βγήκε στην αγορά κι άρχισε να ψάχνει για να βρει συμπατριώτες του με την ελπίδα να μάθει αν ήξερε κανείς τον συγγενή του. Στο κάτω- κάτω οι Λιβανέζοι κάτοικοι του Σίδνεϊ πόσοι θά ᾽ταν; Σίγουρα θα γνωρίζονταν μεταξύ τους.

Κυκλοφορούσε λοιπόν κι όπου έβλεπε φυσιογνωμίες και χρώμα επιδερμίδας που του θύμιζαν την πατρίδα του, ρωτούσε μήπως ήταν από τον Λίβανο, ή μήπως ήξε-ραν κάποιον από εκεί.

ρώτησε παντού, σε μπακάλικα, μανάβικα, εστιατόρια, ιχθυοπωλεία… ρωτούσε για τον συγγενή του και συγχρόνως ρωτούσε για δουλειά.

την πρώτη ημέρα η προσπάθειά του δεν τελεσφόρησε κι έτσι ο Φουάτ γύρισε εξαντλη-μένος στο ξενοδοχείο. Ανέβηκε στο δωμάτιό του, κάθισε στο κρεβάτι απογοητευμένος κι έμεινε ν’ αναρωτιέται τι θα έκανε.

Στο μεταξύ άρχισε να νιώθει έντονο το αίσθημα της πείνας. Είχε περάσει από αρκετά εστιατόρια τις ώρες που σεργιά-νιζε στο κέντρο της πόλης, κι η μυρωδιά των φαγητών του έσπαγε τη μύτη, μα δεν


τόλμησε να μπει κάπου να φάει, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα ξόδευε ένα μέρος από τα λιγοστά χρήματα που είχε και που θα του χρειάζονταν για να πληρώσει το ξενοδοχείο – αν θα του έφταναν τελικά, γιατί δεν ήξερε πόσες ᾽μέρες θ’ αναγκαζόταν να μείνει εκεί.

μα τώρα η πείνα του είχε βγάλει δόντια κι είχε γίνει ανυπόφορη. να κατέβαινε άραγε να βρει κάτι απλό και φτηνό, κανένα κου-λούρι, κανένα σάντουιτς; το σκέφτηκε λίγο μα τελικά απέρριψε την ιδέα.

Σηκώθηκε, πήγε στο μπάνιο, γέμισε με νερό το ποτήρι που ήταν ακουμπισμένο στο ραφάκι μπροστά στον καθρέφτη και το ήπιε. Σαν κάτι νά’ γινε. τα γαστρικά υγρά του αραιώσαν κάπως με το νερό και η πείνα του μαλάκωσε.

Έτσι ο Φουάτ κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ νηστικός.

u

το επόμενο πρωί, η πρώτη του δουλειά ήταν να πάει στην τράπεζα, για να δώσει τα αμερι-κανικά δολάρια και να πάρει αυστραλέζικα.


Είδε με μεγάλη χαρά πως τα λεφτά που πήρε του έφταναν για δυο βράδια στο ξενοδοχείο και του περίσσευαν και οκτώ. Δηλαδή, είχε να πάρει και κάτι πρόχειρο να φάει. Αυτό τον χαροποίησε. Πεινούσε, μα δεν βιάστηκε. Ήξερε πως με τα λεφτά που του έμεναν δεν μπορούσε να τρώει περισσότερα από ένα σάντουιτς την ημέρα, κι αν έτρωγε από τώρα, μέχρι το βράδυ θα πέθαινε πάλι της πείνας.

Έτσι, σέρνοντας τα βήματά του, εξαντλη-μένος από την ασιτία, άρχισε πάλι να περι-φέρεται και να ρωτά, προσπαθώντας να βρει τον συγγενή του ή έστω καμμιά δουλειά.

ούτε το ένα βρήκε ούτε το άλλο, και το απόγευμα, μην αντέχοντας πια, τόλμησε να δώσει μισό δολάριο για φαγητό. Έδωσε τα λεφτά, άρπαξε το σάντουιτς και τό 'φερε με λαχτάρα στο στόμα του.

Έτρωγε προχωρώντας στον δρόμο όταν άκουσε έναν παράξενο μουσικό ήχο. Κοί-ταξε κι είδε έναν άνδρα λίγο πιο πέρα να κάθεται στο πεζοδρόμιο και να κρατάει κάτι σαν τεράστιο κλαρίνο, να το φυσάει και να βγάζει έναν περίεργο ήχο, κάτι μεταξύ


κρουστού και πνευστού. Αργότερα θα μάθαινε πως ήταν το γνωστό ντιντζιριντού των Αβοριγίνων, μα για την ώρα το θέαμα κι ο ήχος τον παραξένεψαν.

Πλησίασε τον Αβορίγινα κι έμεινε να τον παρακολουθεί και ν’ ακούει την παράξενη μουσική του. Δίπλα του είδε στημένο ένα κύπελλο και κατάλαβε πως προοριζόταν για τον φιλάνθρωπο οβολό των περαστι-κών. Πολύ θα ήθελε να του αφήσει κάτι, μα δίσταζε. τώρα, το κάθε σεντ είχε σημασία γι’ αυτόν.

Είχε ακούσει για τους Αβορίγινες της Αυστραλίας, τους ιθαγενείς που είχαν τον δικό τους πολιτισμό, κι από τους οποίους ένα μέρος απορροφήθηκε από τους Ευρω-παίους εποίκους ενώ ένα άλλο κατέφυγε στις αυστραλιανές στέπες.

Ξαφνικά, του ήρθε μια ιδέα. Θα παρακο-λουθούσε τον Αβορίγινα να δει πού ζούσε. Σίγουρα δεν θα είχε σπίτι, σκέφτηκε. Και καθώς τώρα είχε κι αυτός το ίδιο πρόβλημα, ίσως παρακολουθώντας εκείνον να έλυνε προσωρινά και το δικό του.

Συνέχισε λοιπόν τον δρόμο του κι αφού τελείωσε το φαΐ του άρχισε πάλι να ρωτά


αριστερά και δεξιά για δουλειά και για τον συγγενή του. μα πέρασε κι εκείνη η ημέρα χωρίς κανένα αποτέλεσμα. το μόνο ίσως αποτέλεσμα ήταν οι καρποί από την παρα-κολούθηση του ιθαγενή.

ο Φουάτ πηγαινοερχόταν συνέχεια στον ίδιο δρόμο μέχρι αργά το βράδυ, έχοντας συνεχώς τον νου του στον πλανόδιο μουσικό, κι όταν τον είδε να σηκώνεται και κρατώ-ντας το μουσικό του όργανο και μια μεγάλη τσάντα να προχωρεί προς τη θάλασσα, τον ακολούθησε.

Προχώρησαν καμμιά εκατοστή μέτρα και βρέθηκαν σ’ ένα σημείο γεμάτο μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά. μια μυρωδιά έφτασε στη μύτη του Φουάτ, μυρωδιά ψαριού. Αργό-τερα θα μάθαινε πως εκεί ήταν η ψαραγορά του Σίντνεϋ μα για την ώρα δεν τον ενδιέ-φερε τι ήταν. τώρα αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να δει πού θα κατέληγε ο Αβορίγινας γιατί την επομένη θα χρειαζόταν κι αυτός κάπου να μείνει.

Δεν άργησε να λύσει την απορία του.Σε κάποια στιγμή ο ιθαγενής έστριψε

αριστερά, ο Φουάτ σταμάτησε στη γωνία


και τον παρακολουθούσε. Είδε πως ήταν ο δρόμος ήταν αδιέξοδο με καμμιά εικοσαριά μέτρα μήκος. Στο τέρμα του υπήρχε ένα μαγαζί με προτεταμένη στέγη που σχημά-τιζε κάτι σαν βεράντα. ο ιθαγενής έφτασε εκεί, άνοιξε την τσάντα που κρατούσε κι έβγαλε από μέσα μια κουβέρτα. την τύλιξε γύρω του και ξάπλωσε.

ο Φουάτ συνέχισε τον δρόμο του ψάχνο-ντας στην έρημη ψαραγορά, που του φάνηκε ολόκληρη συνοικία, για να βρει ένα παρό-μοιο μέρος, να στεγαστεί κι αυτός την επο-μένη, αφού τα λεφτά του θα σώνονταν και δεν θα μπορούσε να μείνει άλλο βράδυ στο ξενοδοχείο.

Δεν βρήκε κάτι παρόμοιο, είδε όμως δυο-τρεις γωνίες όπου θα μπορούσε κανείς να περάσει τη νύχτα του σ’ αυτό το μέρος που το βράδυ δεν κυκλοφορούσε ψυχή ζώσα. μετά γύρισε στο ξενοδοχείο και προσπά-θησε ν’ απολαύσει το μαλακό του κρεβάτι την τελευταία νύχτα.

την επομένη, ξανάβαλε τα ρούχα στη βαλίτσα του και κατέβηκε στη ρεσεψιόν. Πλήρωσε, και ρώτησε αν θα μπορούσε


ν’ αφήσει προσωρινά εκεί την αποσκευή του και να περάσει αργότερα να την πάρει.

η κοπέλα του είπε ευγενικά πως δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα και πως θα έβα-ζαν τη βαλίτσα του στην αποθήκη.

ο Φουάτ κοιμήθηκε τις επόμενες δυο νύχτες στο πεζοδρόμιο.

u

Ήταν η τρίτη ημέρα από τότε που είχε αρχί-σει να κοιμάται έξω, κι η πέμπτη από την άφιξή του στην Αυστραλία, όταν η τύχη του χαμογέλασε.

Πήγε πάλι να πάρει το καθιερωμένο του σάντουιτς, το τελευταίο με βάση τα λεφτά που του είχαν απομείνει. ο υπάλληλος του το ετοίμασε κι άπλωσε το χέρι του για να του το δώσει όταν ο Φουάτ έβγαλε τα τελευ-ταία ψιλά από την τσέπη του και τα κοίταξε πριν τα δώσει για να πληρώσει.

Ξαφνικά χλόμιασε. τα λεφτά δεν έβγαιναν. Κι όμως ήταν σίγουρος πως είχε το

ποσόν… μάλλον θα του είχε πέσει κάποιο


κέρμα από την τσέπη εκεί όπου είχε κοιμη-θεί το βράδυ.

«Συγγνώμη», είπε στον υπάλληλο κατα-κόκκινος από ντροπή, «αλλά δεν βγαίνουν τα ψιλά μου».

«Ε, τότε δώσε μου χοντρά», του απά-ντησε εκείνος αδιάφορα, ανυποψίαστος για το δράμα του, κι ο Φουάτ έκανε να φύγει, όταν άκουσε μια φωνή δίπλα του.

«Ένα λεπτό, εντάξει, δεν υπάρχει πρό-βλημα, θα το πληρώσω εγώ το σάντουιτς του κυρίου».

ο Φουάτ γύρισε κι είδε έναν ψηλό, μεσή-λικα άνδρα με μεσογειακή εμφάνιση. «μα, όχι… παρακαλώ…» μουρμούρισε.

ο άγνωστος, χωρίς να δώσει σημασία στις αντιρρήσεις του, πήρε το σάντουιτς και του το πρόσφερε, κι έπειτα στράφηκε πάλι στον υπάλληλο και παράγγειλε ένα ακόμη για τον εαυτό του.

ο Φουάτ πήρε το σάντουιτς κι ευχαρί-στησε τον άγνωστο άνδρα, αλλά ήταν τόση η αμηχανία του, που έμεινε να κρατά το πρόχειρο φαγητό του στο χέρι και να μην αποφασίζει να το φέρει στο στόμα του.


η ντροπή τού είχε κόψει την όρεξη.Περίμενε τον ευεργέτη του να εξυπηρε-

τηθεί κι αυτός κι ύστερα προχωρώντας προς την έξοδο, δίπλα του, του είπε:

«Είστε πολύ καλός άνθρωπος. Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω».

«Από πού είσαι;» τον ρώτησε εκείνος ήρεμα.

«Από τον Λίβανο».ο άλλος χαμογέλασε. «Συντοπίτες είμα-

στε», του είπε και το βλέμμα του είχε έναν αέρα φιλικότητας.

«Δηλαδή, είστε κι εσείς από τον Λίβανο;» ρώτησε εκείνος γεμάτος χαρά κι ελπίδα.

«Όχι, εγώ είμαι Έλληνας από την Αίγυ-πτο. Πού δουλεύεις;»

Στο μεταξύ είχαν βγει από το μαγαζί και στέκονταν στο πεζοδρόμιο ο ένας απέναντι από τον άλλο.

«Δεν δουλεύω», απάντησε με θλίψη ο Φουάτ. «Ήρθα πριν από πέντε ᾽μέρες στην Αυστραλία και ψάχνω για δουλειά».

«Σαν τί δουλειά ψάχνεις;»«οτιδήποτε».ο άλλος τον κοίταξε προσεχτικά από

πάνω μέχρι πάνω και διαπίστωσε πως


ο άνδρας που είχε απέναντί του ήταν καλο-βαλμένος τύπος ανθρώπου, κι η φυσιογνω-μία του συμπαθητική.

Εξάλλου, έτσι όπως τον έβλεπε, διστα-κτικό και με μια διακριτική αγωνία στο βλέμμα, του θύμιζε τα δικά του πρώτα βήματα στην Αυστραλία…

«Έλα μαζί μου», του είπε αποφασιστικά.

u

Από την ημέρα εκείνη ο Φουάτ βρέθηκε να δουλεύει σ’ ένα τεράστιο κατάστημα γενι-κού εμπορίου.

Στην αρχή ο Κώστας μακρίδης, ο Ελλη-νοαιγυπτιώτης επιχειρηματίας, τον έβαλε να δουλεύει στην αποθήκη, μα όσο περνούσε ο καιρός και τον γνώριζε καλύτερα, τόσο τον εκτιμούσε για την συνέπεια και την εργα-τικότητά του. τελικά τον ανέβασε από την αποθήκη επάνω στο κατάστημα και τον έκανε πωλητή.

ο Φουάτ ο Λιβανέζος ρίχτηκε σ’ αυτή τη δουλειά κυριολεκτικά με τα μούτρα –ήθελε να βγάλει ασπροπρόσωπο την άνθρωπο που


τον είχε βγάλει από τη δυστυχία– και με τον καιρό αποδείχτηκε αποτελεσματικός, πολύ ευγενικός, πειστικός κι εξυπηρετικός με τους πελάτες.

Ήταν επόμενο να κερδίσει την απεριόρι-στη εμπιστοσύνη και εκτίμηση του αφεντι-κού του, το οποίο σεβόταν και υποληπτό-ταν, και το αποτέλεσμα ήταν πολύ σύντομα εργοδότης και υπάλληλος να γίνουν φίλοι.

Άρχισαν να κάνουν παρέα, να βγαίνουν μαζί τα βράδια, κι ο Αιγυπτιώτης Έλληνας να καλεί συχνά τον Λιβανέζο υπάλληλο και φίλο τώρα πια, στο σπίτι του, με την οικο-γένειά του, τη γυναίκα και τους δυο γυιούς του, που ο ένας σπούδαζε ακόμη κι ο άλλος δούλευε μαζί του στην οικογενειακή επιχεί-ρηση.

u

Στο διάστημα αυτό ο Φουάτ κατάφερε να ανακαλύψει εκείνον τον συγγενή της γυναί-κας του. Ένας συμπατριώτης του που τον ήξερε, τον είχε πληροφορήσει πού έμενε, κι εκείνος, χωρίς να χάσει καιρό, πήγε και τον


βρήκε. Έτσι έμαθε πως λίγες ημέρες πριν από την άφιξή του στην Αυστραλία ο συγγε-νής του είχε μπει στο νοσοκομείο με σοβαρό εγκεφαλικό, γι’ αυτό και δεν είχε μπορέσει να πάει να τον παραλάβει. Όταν δεκαπέντε ημέρες αργότερα βγήκε από το νοσοκομείο δεν ήξερε πια πού να τον αναζητήσει και πώς να τον βρει.

μετά από εκείνη την πρώτη τους συνά-ντηση, βλέπονταν συχνά καθώς ήταν κι οι δυο μόνοι και χωρίς οικογένεια.

Έτσι ο Φουάτ άφηνε σιγά-σιγά πίσω του τις θλιβερές αναμνήσεις από την πατρίδα του και προσαρμοζόταν όλο και περισσό-τερο στην ξένη χώρα. Είχε μια καλή δουλειά, έναν εργοδότη που τον εκτιμούσε κι αρκε-τούς φίλους στις ελεύθερες ώρες του.

u

Ήταν ήδη δυο χρόνια που άρχισε να δου-λεύει σαν πωλητής στο πολυκατάστημα του μακρίδη όταν, μια ᾽μέρα κάθονταν με το αφεντικό του κι έπιναν τον καφέ τους σ’ ένα ήσυχο μπαράκι δίπλα στο μαγαζί.


μιλούσαν για τη δουλειά κι ο Έλληνας του έλεγε πως του είχε φέρει γούρι, αφού οι δου-λειές του είχαν ανεβεί πολύ από τότε που εκείνος άρχισε να δουλεύει στο μαγαζί του.

«μακάρι η άνοδος της δουλειάς να οφεί-λεται στο δικό μου γούρι!» του απάντησε χαμογελώντας ο Φουάτ. «Αλλά όσα κέρδη και να φέρω στην επιχείρησή σου, ποτέ δε θα μπορέσω να ξεπληρώσω τα όσα έκανες εσύ για μένα».

«Ε, καλά τώρα», σχολίασε με ταπει-νότητα ο άλλος, «σιγά το πράγμα! βρήκα έναν άνθρωπο άνεργο και του έδωσα δου-λειά. μην ξεχνάς ότι εδώ στην Αυστραλία είμαστε όλοι μετανάστες, καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο και τις δυσκολίες των νεο-φερμένων, και τους βοηθάμε. Αν δεν ήμουν εγώ θα ήταν κάποιος άλλος. Εξάλλου, με πλήρωσες ήδη και με το παραπάνω».

«να σε ρωτήσω κάτι;» του είπε ο Φουάτ. «Σκέφτηκες ποτέ ν’ ανοίξεις κι άλλο μαγαζί;»

«τί να το κάνω;» αποκρίθηκε ο μακρί-δης.


«το λέω, γιατί χθες, περνώντας από την οδό τσώρτσιλ, είδα ένα μεγάλο κτήριο με ενοικιαστήριο και σκέφτηκα: γιατί το αφε-ντικό δεν φτιάχνει κι εδώ ένα κατάστημα; Ε, τί λες;»

ο Έλληνας έμεινε να κοιτάζει για λίγο τον Λιβανέζο σκεπτικός.

«Άκουσε», του είπε μετά, «έχω δυο γυι-ούς. ο ένας δουλεύει ήδη στην επιχείρησή μου και θα γίνει δική του μια ᾽μέρα, όταν εγώ θα πάψω να υπάρχω. ο άλλος μου γυιός σπουδάζει γιατρός και ως φαίνεται δεν πρό-κειται ν' ασχοληθεί με το εμπόριο. μια χαρά κερδίζω τη ζωή μου με το μαγαζί που έχω. Δόξα τω Θεώ έχω και τις οικονομίες μου… Γιατί, λοιπόν, ν΄ ανοίγω δουλειές και να βάζω κι άλλους μπελάδες στο κεφάλι μου;»

η κουβέντα έμεινε εκεί εκείνη την ημέρα. μα μερικές ημέρες αργότερα, περνώντας κι ο μακρίδης από την ίδια γειτονιά όπου είχε δει το ενοικιαστήριο ο Φουάτ, πρόσεξε το άδειο κατάστημα και του άρεσε το κτί-ριο και το μέρος που βρισκόταν, και τότε θυμήθηκε την εισήγηση του υπαλλήλου του. Και ξαφνικά του ήρθε μια ιδέα, προϊόν της


αγάπης και εκτίμησής του για τον Λιβανέζο υπάλληλο και φίλο του. Γιατί, σκέφτηκε, δεν ανοίγω ένα κατάστημα για τον Φουάτ;

το βράδυ της ίδιας μέρας, καθώς έπιναν το ποτό τους σ’ ένα μπαρ, ο Έλληνας του έκανε μια πρόταση.

«Λοιπόν», άρχισε, «το ξανασκέφτηκα αυτό που μου είπες πριν από λίγες ημέ-ρες…»

ο Φουάτ έμεινε να τον κοιτάζει προσπα-θώντας να καταλάβει για τι πράγμα του μιλούσε.

«Για το δεύτερο μαγαζί λέω, για την οδό τσώρτσιλ».

Εκείνος θυμήθηκε. «ναι; Και πού κατέ-ληξες;»

ο μακρίδης του εξέθεσε το σχέδιό του. Εκείνος ν’ ανοίξει το καινούριο κατάστημα το οποίο θ’ αναλάμβανε ο Φουάτ δουλεύ-οντας αρχικά σαν υπάλληλός του, κι όταν θα του ξεπλήρωνε όλο το κεφάλαιο που θα διέθετε, η επιχείρηση θα ήταν δική του, του Φουάτ.

ο Λιβανέζος τρελάθηκε από τη χαρά του. Θ’ αποκτούσε τη δική του επιχείρηση, δεν


ήταν λίγο! Ευχαρίστησε τ’ αφεντικό του και σύντομα έπιασαν δουλειά, νοίκιασαν το κτί-ριο κι άρχισαν να το εξοπλίζουν και να το γεμίζουν εμπορεύματα.

τρεις μήνες αργότερα έγιναν τα εγκαίνια κι ο Φουάτ ανέλαβε σαν διευθυντής. Έξυ-πνος και ικανός, δεν άργησε να εξοφλήσει τα κεφάλαια στον φίλο του και επτά χρόνια μετά την άφιξή του στην Αυστραλία έγινε ιδιοκτήτης ενός πολυκαταστήματος.

u

Ήταν ο τρίτος χρόνος παραμονής του Φουάτ στο Σίδνεϋ, όταν γνώρισε μια κοπέλα, την Αιρίν. Ήταν μια λεπτή, ψηλή, όμορφη κοπέλα αγγλοσαξονικής καταγωγής, γύρω στα σαράντα. την γνώρισε στο κατάστημά του, όπου εκείνη είχε έρθει αρκετές φορές ως πελάτισσα, και του άρεσε. Από τη δεύ-τερη κιόλας φορά που την είδε, άρχισε να τη γλυκοκοιτάζει και να τη φλερτάρει με τρόπο και ευγένεια, όπως απαιτούσαν οι καλοί τρόποι ενός ιδιοκτήτη μαγαζιού προς τις πελάτισσές του. Και βλέποντάς την να


ανταποκρίνεται, κάποια φορά την κάλεσε να συναντηθούν έξω, να πάνε για φαγητό. Εκείνη δέχτηκε.

Σ' εκείνη την πρώτη συνάντησή τους έμαθε πως η Αϊρίν είχε χωρίσει με τον άνδρα της πριν από πέντε χρόνια, και πως ζούσε τώρα μόνη, αφού δεν είχε αποκτήσει παιδιά.

Εκείνο το ίδιο βράδυ ξεκίνησε ο δεσμός τους. Φεύγοντας από το εστιατόριο, με το κεφάλι ελαφρύ από το γευστικό κρασί και την ψυχή γεμάτη ευωχία, κατέληξαν στο σπίτι του Φουάτ. Πέρασαν όλη εκείνη τη νύχτα μαζί, κάνοντας έρωτα ξανά και ξανά.

Κι ο Λιβανέζος μετανάστης άρχισε να παραμερίζει πια για τα καλά τον πόνο από την απώλεια της οικογένειάς του και ν’ απο-λαμβάνει τη ζωή του. Εξάλλου, τί μπορούσε να κάνει; μήπως μπορούσε να ξαναφέρει πίσω στη ζωή τη γυναίκα του και τα παιδιά του; Άφησε λοιπόν το παρελθόν και κοίταξε μπροστά. Διηύθυνε μια επικερδή επιχείρηση που κάποια ᾽μέρα θα γινόταν δική του και τώρα απολάμβανε τον έρωτα μιας ευγενικής και καλοβαλμένης γυναίκας, που του ομόρ-φαινε τη ζωή.


ναι, ένιωθε ευτυχισμένος ο Φουάτ. Επιτέ-λους η ζωή του χαμογελούσε διάπλατα.

u

η σχέση τους είχε ήδη συμπληρώσει έναν ολόκληρο ανέφελο χρόνο όταν ο Φουάτ άρχισε να κάνει και πάλι όνειρα. ονειρευ-όταν μια καινούργια οικογένεια. Ήθελε να παντρευτεί, να ξανακάνει παιδιά…

Έτσι μια ᾽μέρα ξεκίνησε για το ραντεβού του με την Αϊρίν, έχοντας στην τσέπη του το απαραίτητο για την πρόταση γάμου δαχτυ-λίδι. Κάθισε στο τραπέζι χαρούμενος και περίμενε.

Πέρασε μισή ώρα κι η Αϊρίν δεν έλεγε να φανεί. Παραξενεύτηκε γιατί συνήθως ήταν ακριβής στις συναντήσεις τους. Επιτέλους, κάποια στιγμή την είδε να μπαίνει. η καρ-διά του πήγε στη θέση της και τα μάτια του έλαμψαν. Σηκώθηκε αμέσως και τράβηξε πίσω την καρέκλα απέναντι από τη δική του περίμενοντάς την να έρθει να καθίσει. Καθώς όμως η γυναίκα βάδιζε προς το μέρος του, κοιτάζοντάς την, κάτι πρόσεξε στο


πρόσωπό της που τον ανησύχησε. Στην όψη της διάβαζε κάτι σαν θλίψη.

την περίμενε να καθίσει κι ύστερα κάθισε κι εκείνος και τη ρώτησε ευγενικά:

«Σου συμβαίνει κάτι;»Εκείνη τον κοίταξε σοβαρή και αμήχανη. «Είσαι καλά;» την ξαναρώτησε κι η ανη-

συχία του εντάθηκε. «Όχι», του απάντησε τελικά εκείνη.«Γιατί, τί συμβαίνει;» ρώτησε ο Φουάτ

νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει πιο δυνατά απ᾽ το κανονικό. η διαίσθησή του προμήνυε κάτι κακό.

Εκείνη χαμήλωσε αμέσως το βλέμμα κι έπιασε μηχανικά το τραπεζομάντιλο που κρεμόταν μπροστά της. «με συγχωρείς», του είπε, «αλλά ήρθα να σου πω πως… πως χωρίζουμε».

ο Φουάτ έχασε ξαφνικά τη γη κάτω από τα πόδια του. «μα, γιατί… τί έγινε, τί συμ-βαίνει;»

«Φουάτ», άρχισε η Αϊρίν, «πέρασα όμορφα μαζί σου, είσαι ένα αξιόλογος άνδρας, μα δυστυχώς, όλο αυτό το διάστημα που είμαστε μαζί, εγώ δεν έπαψα ποτέ


ν’ αγαπώ τον άνδρα μου… Ήρθε σήμερα και με βρήκε, μου ζήτησε συγγνώμη για ό,τι είχε συμβεί μεταξύ μας, και μου πρότεινε να ξανασμίξουμε… Καταλαβαίνεις ότι…»

ο Φουάτ έμεινε να την κοιτάζει και ν’ αναρωτιέται αν αυτό που ζούσε ήταν ένα κακό όνειρο, ο χειρότερος εφιάλτης. Ένιωσε την καρδιά του να κόβεται στα δύο και για μερικά δευτερόλεπτα δεν μπορούσε καν να μιλήσει.

«Εντάξει…» κατάφερε τελικά να ψελλί-σει, «καταλαβαίνω… Από μένα είσαι ελεύ-θερη».

Σηκώθηκε από την καρέκλα έτοιμος να καταρρεύσει, και με το χέρι στην τσέπη, κρατώντας ακόμη το κουτί με το χρυσό δαχτυλίδι που δεν μπόρεσε ν’ ανοίξει μπρο-στά στην αγαπημένη του, προχώρησε προς την έξοδο και βγήκε χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά πίσω του.

Αυτή ήταν τελευταία φορά που ερωτεύ-τηκε ο Φουάτ κι η δεύτερη που έχανε ό,τι αγαπούσε. η παρουσία της Αϊρίν είχε επου-λώσει το τρομερό τραύμα από τον χαμό της οικογένειάς του, μα τελικά αυτή η ίδια που


τον είχε βοηθήσει να δει με πιο αισιόδοξα μάτια τον κόσμο, βύθισε ξαφνικά τα νύχια της στην παλιά πληγή του και την έκανε να ματώσει ακόμη πιο πολύ.

νιώθοντας σπαταλημένος, άδειος, ορκί-στηκε πως δεν θα άφηνε τον εαυτό του να ξαναζήσει μια τέτοια οδυνηρή εμπειρία, κι από 'κεί κι εμπρός περιορίστηκε στους έρω-τες της μιας βραδιάς, σ’ ό,τι του τύχαινε κι όποτε του τύχαινε…

u

Λόγος για διάβασμα

Ανεμομαζώματα-ανεμοσκορπίσματα οι ζωές των ανθρώπων… Ο ένας είναι από το Λίβανο. Ο άλλος από την Ελλάδα. Η ανάγκη οδηγεί τα βήματα και των δυο

στη μακρινή Αυστραλία. Εκεί θα παλέψουν για να επιβιώ-σουν. Ο πρώτος, ο Φουάτ, τα έχει ήδη καταφέρει οικονομικά, όταν δέχεται ένα δυνατό κτύπημα της μοίρας. Ο δεύτερος, ο Γκρέκο, παλεύει ακόμα για την επιβίωση όταν ο δρόμος του τον φέρνει πρόσωπο με πρόσωπο με τον πλούσιο αλλά δυστυχισμένο Φουάτ. Η συμπόνια κι η καλοσύνη που δείχνει ο Έλληνας μετανάστης στον Λιβανέζο, θα του φέρει μιαν ανέλπιστη τύχη.

Ο Βλάσης Βλασόπουλος είναι ένας επιτυχημένος επιχει-ρηματίας, το αγαπημένο πρόσωπο των μίντια και της πολι-τικής τάξης. Κάποια στιγμή μπαίνει στο στόχαστρο αόρατων εχθρών που είναι αποφασισμένοι ν’ ανατρέψουν τη ζωή του, να τον εξολοθρεύσουν. Οι ασκοί του Αιόλου έχουν ανοίξει, ο περίγυρός του τον αμφισβητεί, όλοι τον κοιτάζουν καχύπο-πτα… Όλοι εκτός από τη Λένα που θα μείνει μέχρι το τέλος στο πλευρό του και θα ρισκάρει για χάρη του ακόμα και τη ζωή της. Ποιός είναι όμως ο Βλάσης Βλασόπουλος; Άνθρωπος της διαπλοκής και της ίντριγκας ή ένας εκλεκτός της τύχης;Μόνο ένας ξέρει την Αλήθεια. Ο Γκρέκο…

εκδόσεισ ΩκεανόσΣόλωνος 136, Αθήνα Ι Τηλ.: 210 3829339 Ι www.oceanos-ekdoseis.gr

Documents

ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ A - oceanosbooks.gr teliko.pdf · Δωρεάν απόσπασμα Πρώτη έκδοση 15.000 αντίτυπα ΟΜΗΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ Δωρεά