George R. R. Martin

Ο ΙΠΠΟΤΗΣΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Ανδρέας Μιχαηλίδης

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΕΙΡΑΤο Τραγούδι της Φωτιάς

και του Πάγου

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ, η σειρά στηνοποία βασίστηκε η τηλεοπτική εποποιία Game of Thrones,ξεκίνησε ως τριλογία κι έκτοτε έχει φτάσει τα πέντε βιβλία καισυνεχίζεται. Όπως είπε κάποτε ο J. R. R. Tolkien, η ιστορίαμεγάλωσε κατά την αφήγηση.

Τα βιβλία διαδραματίζονται στη μεγάλη ήπειρο τουΓουέστερος, σ’ έναν κόσμο όμοιο όσο και ανόμοιο με τον δικόμας, όπου οι εποχές κρατάνε χρόνια, μερικές φορές καιδεκαετίες. Η δυτική άκρη της ηπείρου, το δυτικό άκρο τουγνωστού κόσμου, βρέχεται από τη Θάλασσα τουΗλιοβασιλέματος κι εκτείνεται από τους κόκκινους αμμόλοφουςτου Ντορν στον νότο μέχρι τα χιονισμένα βουνά και τιςπαγωμένες πεδιάδες του βορρά, όπου το χιόνι πέφτει ακόμη καιστη διάρκεια των μακρών καλοκαιριών.

Τα Παιδιά του Δάσους ήταν οι πρώτοι καταγεγραμμένοικάτοικοι του Γουέστερος, την Εποχή της Αυγής: μια φυλήπλασμάτων με μικρό ύψος, που ζούσαν στα δάση και σκάλιζαν

6 GEORGE MARTIN

παράξενα πρόσωπα στον λευκό, σαν ξασπρισμένο κόκαλο κορμότων γουέιργουντ. Ύστερα ήρθαν οι Πρώτοι Άνθρωποι, πουδιέσχισαν τη χερσαία γέφυρα από τη μεγαλύτερη ήπειρο στηνανατολή, καβαλώντας άλογα και φέροντας μπρούτζινα σπαθιά.Πολεμούσαν ενάντια στα Παιδιά του Δάσους για αιώνες, μέχριπου έκαναν ειρήνη με την παλαιότερη φυλή, υιοθετώντας τουςακατονόμαστους, Παλαιούς Θεούς της. Η Συνθήκησηματοδότησε την αρχή της Εποχής των Ηρώων, όταν οιΠρώτοι Άνθρωποι μοιράζονταν το Γουέστερος με τα Παιδιά τουΔάσους κι εκατοντάδες ασήμαντα βασίλεια κατέρρεαν όσογρήγορα εδραιώνονταν.

Εν καιρώ, εμφανίστηκαν άλλοι εισβολείς. Οι Άνταλ διέσχισαντη Στενή Θάλασσα με πλοία, σαρώνοντας τα βασίλεια τωνΠρώτων Ανθρώπων με σίδερο και φωτιά, διώχνοντας τα Παιδιάαπό τα δάση τους και κόβοντας πολλά από τα γουέιργουντ.Έφεραν μαζί τη δική τους πίστη σ’ έναν θεό με επτά όψεις, τουοποίου το σύμβολο ήταν ένα επτάκτινο αστέρι. Οι ΠρώτοιΆνθρωποι κατάφεραν ν’ απωθήσουν τους εισβολείς μονάχαστον βορρά, υπό την αρχηγία των Σταρκ του Γουίντερφελ.Παντού αλλού, οι Άνταλ θριάμβευσαν και εδραίωσαν δικά τουςβασίλεια. Τα Παιδιά του Δάσους έφθιναν κι εξαφανίστηκαν, ενώοι Πρώτοι Άνθρωποι προχώρησαν σε επιμιξίες με τουςκατακτητές τους.

Οι Ρόυναρ ήρθαν μερικές χιλιάδες χρόνια μετά τους Άνταλκαι δεν έφτασαν ως εισβολείς αλλά ως πρόσφυγες, διασχίζονταςτις θάλασσες κατά δεκάδες χιλιάδες, για να διαφύγουν τηςαυξανόμενης ισχύος της Ελεύθερης Πολιτείας της Βαλύρια. Οιάρχοντες της Βαλύρια κυβερνούσαν το μεγαλύτερο μέρος τουγνωστού κόσμου – ήταν μάγοι με τεράστια γνώση και οι μόνοιανάμεσα στους ανθρώπους που είχαν μάθει να εκτρέφουν και ναδαμάζουν δράκους. Ωστόσο, τετρακόσια χρόνια πριν την έναρξητου Τραγουδιού της Φωτιάς και του Πάγου, ο Όλεθρος χτύπησετη Βαλύρια, αφανίζοντας την πρωτεύουσα μέσα σε μια νύχτα.Έκτοτε, η κραταιή Βαλυριανή Αυτοκρατορία παραδόθηκε στην

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 7

εσωτερική διχόνοια, τη βαρβαρότητα και τον πόλεμο.Στην άλλη όχθη της Στενής Θάλασσας, το Γουέστερος δεν

υπέφερε τόσο από το χάος που ακολούθησε. Μέχρι τότε, εκείόπου κάποτε υπήρχαν εκατοντάδες βασίλεια, είχαν επιβιώσειμονάχα επτά – όχι για πολύ όμως. Ένας γόνος της χαμένηςΒαλύρια, ονόματι Αίγκον Ταργκάρυεν, καθώς και οι δύοαδελφές (και ταυτόχρονα σύζυγοί) του προσγειώθηκαν με τουςδράκους τους κι έναν μικρό στρατό στις εκβολές τουΜαυροπόταμου. Καβάλα στους δράκους τους, ο Αίγκον και οιαδελφές του κέρδιζαν τη μία μάχη μετά την άλλη και υπέταξαντα έξι από τα επτά βασίλεια του Γουέστερος με φωτιά, ατσάλι καισυνθήκες. Ο Κατακτητής μάζεψε τα λιωμένα και στρεβλωμένασπαθιά των ηττημένων αντιπάλων του και τα χρησιμοποίησε γιανα σφυρηλατήσει έναν τεράστιο και θηριώδη θρόνο γεμάτοαιχμές: τον Σιδερένιο Θρόνο, από τον οποίο έκτοτε βασίλεψε ωςΑίγκον, ο Πρώτος στη Σειρά του Ονόματός του, Βασιλιάς τωνΆνταλ, των Ρόυναρ και των Πρώτων Ανθρώπων, Κύριος τωνΕπτά Βασιλείων.

Η δυναστεία που ίδρυσαν ο Αίγκον και οι αδελφές του άντεξεγια τριακόσια σχεδόν χρόνια. Αργότερα, ένας άλλος βασιλιάςτων Ταργκάρυεν, ο Νταίρον ο Δεύτερος, προσάρτησε και τοΝτορν στο βασίλειο, ενώνοντας ολόκληρο το Γουέστερος υπόέναν και μοναδικό ηγεμόνα. Αυτό το κατάφερε με γάμους κι όχιμε δράκοντες, καθότι η τελευταία δράκαινα είχε πεθάνει πριναπό πενήντα χρόνια.

Ο Ιππότης των Επτά Βασιλείων λαμβάνει χώρα κατά τιςτελευταίες μέρες της βασιλείας του Καλού Βασιλιά Νταίρον,περίπου εκατό χρόνια πριν από το άνοιγμα των βιβλίων τουΤραγουδιού της Φωτιάς και του Πάγου, με το βασίλειο νααπολαμβάνει την ειρήνη, και τη δυναστεία των Ταργκάρυεν στοαποκορύφωμα της ισχύος της. Εξιστορεί τις περιπέτειες τουΝτανκ, ενός περιπλανώμενου ιππότη, και του ακόλουθού του,του Εγκ, ενός αγοριού που είναι κάτι περισσότερο από αυτό πουδείχνει.

8 GEORGE MARTIN

Ο ΠεριπλανώμενοςΙππότης

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 9

ΟΙ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΕΣ ΒΡΟΧΕΣ ΕΊΧΑΝ ΜΑΛΑΚΩΣΕΙ ΤΟΧΏΜΑ κι έτσι ο Ντανκ δεν δυσκολεύτηκε να σκάψει τον τάφο.Διάλεξε ένα σημείο στη δυτική πλαγιά ενός χαμηλού λόφου,γιατί ο γέρος αγαπούσε πολύ να βλέπει το ηλιοβασίλεμα. «Άλλημια μέρα πάει» συνήθιζε να λέει αναστενάζοντας «και ποιοςξέρει τι θα μας ξημερώσει αύριο, ε, Ντανκ;».

Λοιπόν, ένα ξημέρωμα είχε φέρει βροχή που τους μούσκεψεμέχρι το κόκαλο, η επόμενη μέρα ψυχρούς, υγρούς ανέμους κι ηεπομένη ένα κρύωμα. Την τέταρτη πια μέρα, ο γέρος ήταν πολύαδύναμος για να ιππεύσει – και τώρα ήταν νεκρός. Μόλις πρινλίγες μέρες ίππευαν μαζί κι εκείνος τραγουδούσε το παλιότραγούδι, εκείνο για την όμορφη κόρη στο Γκάλταουν, μόνο πουείχε αντικαταστήσει το Γκάλταουν με το Άσφορντ. Πάω στοΆσφορντ, την όμορφη κόρη να δω, χάι-χο, χάι-χο, σκέφτηκεγεμάτος θλίψη ο Ντανκ καθώς έσκαβε.

Όταν έκρινε πως η τρύπα ήταν αρκετά βαθιά, πήρε το άψυχοκορμί του γέρου στην αγκαλιά του και το μετέφερε εκεί. Ήτανένας μικρόσωμος και λεπτός άντρας – δίχως τον αλυσιδωτόθώρακα, την περικεφαλαία και τη ζώνη με το σπαθί, ζύγιζε όσοκι ένα σακί φύλλα. Ο Ντανκ ήταν θηριώδης για την ηλικία του,ένα άχαρο, μαλλιαρό, χοντροκόκαλο αγόρι δεκάξι ή δεκαεπτά

10 GEORGE MARTIN

ετών (κανείς δεν ήξερε με σιγουριά), με ύψος κοντά στα δύομέτρα – κι ήταν ακόμη στην ανάπτυξη. Ο γέρος συχνά τονεπαινούσε για τη δύναμή του. Δεν τσιγκουνευόταν τουςεπαίνους – ήταν άλλωστε το μοναδικό πράγμα που τουπερίσσευε.

Τον απίθωσε στον πάτο του τάφου κι έμεινε για λίγο να τονκοιτάζει. Στον αέρα πλανιόταν πάλι η μυρωδιά της βροχής κιήξερε πως έπρεπε να γεμίσει την τρύπα με χώμα πριν αρχίσουννα πέφτουν οι πρώτες στάλες, όμως δεν του πήγαινε η καρδιά ναρίξει χώμα πάνω σ’ εκείνο το γέρικο, κουρασμένο πρόσωπο.Κανονικά θα ’πρεπε να ’ταν εδώ κάποιος σέπτον, να πει μερικέςπροσευχές, όμως πρέπει ν’ αρκεστεί σ’ εμένα. Ο γέρος είχεδιδάξει στον Ντανκ όλα όσα γνώριζε για τα σπαθιά, τις ασπίδεςκαι τις λόγχες, όμως δεν είχε μπει στον κόπο να του μάθει λόγια.

«Θα σου άφηνα το σπαθί σου, όμως μες στο χώμα απλώς θασκουριάσει» απολογήθηκε. «Θαρρώ πως οι θεοί θα σου δώσουνάλλο. Μακάρι να μην είχες πεθάνει, σερ». Έκανε μια παύση,προσπαθώντας να σκεφτεί τι άλλο έπρεπε να πει. Προσευχές δενήξερε – τουλάχιστον όχι ολόκληρες, κι ο γέρος δεν είχε καμιάιδιαίτερη εμμονή με την προσευχή. «Ήσουν αληθινός ιππότηςκαι μ’ έδερνες μόνο όταν μου άξιζε» είπε τελικά. «Εκτός απόκείνη τη φορά στο Μέιντενπουλ. Σου το ’χα πει: την πίτα τηςχήρας την έφαγε το παιδί από το χάνι, όχι εγώ. Δεν έχει πιασημασία. Οι θεοί να σε φυλάνε, σερ». Έσπρωξε στην τρύπα λίγοχώμα με το πόδι του κι ύστερα άρχισε να φτυαρίζει μεθοδικά,δίχως πια να κοιτάζει το περιεχόμενό της. Έζησε πολλά χρόνια,σκέφτηκε ο Ντανκ. Πρέπει να ήταν πιο κοντά στα εξήντα παράστα πενήντα – πόσοι άντρες μπορούν να πουν κάτι τέτοιο;Τουλάχιστον πρόλαβε να δει άλλη μια άνοιξη.

Όταν πήγε να ταΐσει τα άλογα, ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει.Ήταν τρία: ο δικός του γέρικος Καστανός με τη στραβή ράχη, τοάλογο ιππασίας του γέρου και ο Κεραυνός, το πολεμικό άλογοπου ίππευε μόνο στη μάχη ή στα τουρνουά. Ο μεγαλόσωμοςκαφετής επιβήτορας δεν ήταν πια τόσο γρήγορος ή δυνατός όσο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 11

στο παρελθόν, είχε όμως ακόμη ζωηρά μάτια κι αδάμαστοπνεύμα. Ήταν επίσης το πολυτιμότερο πράγμα στην κατοχή τουΝτανκ. Αν πουλούσα τον Κεραυνό και τον γερο-Καστανό, μαζίμε τις σέλες και τα χαλινάρια, θα έβγαζα αρκετά ασημένια ώστε…Ο Ντανκ συνοφρυώθηκε. Η μόνη ζωή που γνώριζε ήταν αυτήτου περιπλανώμενου ιππότη – να ιππεύει από κάστρο σε κάστρο,μπαίνοντας στην υπηρεσία του εκάστοτε άρχοντα, πολεμώνταςγια λογαριασμό του, τρωγοπίνοντας στα δώματά του καιπαίρνοντας πάλι τους δρόμους όταν ο πόλεμος τελείωνε. Κατάκαιρούς γίνονταν και τουρνουά, ήταν όμως πιο σπάνια κι ήξερεπως υπήρχαν χειμώνες που μερικοί περιπλανώμενοι ιππότεςαναγκάζονταν να γίνουν ληστές – ο γέρος, ωστόσο, δεν το ’χεκάνει ποτέ.

Θα μπορούσα να βρω κάποιον άλλο περιπλανώμενο ιππότηκαι να γίνω ακόλουθός του, να φροντίζω τα ζωντανά του και νακαθαρίζω την πανοπλία του, σκέφτηκε, ή θα μπορούσα να πάωσε κάποια πόλη, όπως το Λάννισπορτ ή το Κινγκς Λάντινγκ, καινα καταταγώ στη φρουρά. Αλλιώς…

Είχε στοιβάξει τα υπάρχοντα του γέρου κάτω από μιαβελανιδιά. Το πάνινο πουγκί περιείχε τρία ασημένια καιδεκαεννιά χάλκινα νομίσματα, καθώς κι έναν ραγισμένογρανάτη. Όπως συνέβαινε συχνά με τους περιπλανώμενουςιππότες, ο γέρος είχε επενδύσει σχεδόν όλα του τα χρήματα στ’άλογα και την εξάρτυσή του. Ο Ντανκ είχε πλέον έναναλυσιδωτό θώρακα από τον οποίο είχε τρίψει αμέτρητες φορέςτη σκουριά, μια ανοιχτή σιδερένια περικεφαλαία με φαρδύεπιρρίνιο κι ένα βαθούλωμα στον αριστερό κρόταφο, μιαπολυκαιρισμένη δερμάτινη ζώνη για σπαθί και το ίδιο το σπαθί,σ’ ένα θηκάρι από ξύλο και δέρμα. Επίσης ένα ξιφίδιο, έναξυράφι, μια ακονόπετρα, περιτραχήλιο και περικνημίδες, μιαπολεμική λόγχη από τορνισμένη φλαμουριά με σιδερένια αιχμήκαι μια δρύινη ασπίδα με χαρακωμένο μεταλλικό στεφάνι καιτον θυρεό του σερ Άρλαν του Πένιτρι: ένα ασημένιοδισκοπότηρο με φτερά, σε καφετί φόντο.

12 GEORGE MARTIN

Ο Ντανκ κοίταξε την ασπίδα, έπιασε τη ζώνη κι ύστεραξανακοίταξε την ασπίδα. Η ζώνη ήταν φτιαγμένη για τοκοκαλιάρικο σκαρί γέρου, το ίδιο κι ο αλυσιδωτός θώρακας.Έδεσε το θηκάρι στη μέση του μ’ ένα κομμάτι χοντρό σκοινί καιτράβηξε το σπαθί.

Η λεπίδα ήταν ίσια και βαριά, από καλό ατσάλισφυρηλατημένο σε κάστρο, με λαβή από ξύλο τυλιγμένο μεδέρμα. Η λαβή κατέληγε σε μια μαύρη, γυαλισμένη πέτρα. Ήτανένα απλό σπαθί, όμως ένιωθε καλά όταν το κρατούσε κι ήξερεπόσο κοφτερό ήταν, από όλες εκείνες τις νύχτες που είχεπεράσει να το ακονίζει και να το περνάει με λάδι πριν πέσουν γιαύπνο. Ταιριάζει στο χέρι μου όσο ταίριαζε και στο δικό του,σκέφτηκε, κι αν θυμάμαι καλά, έχει τουρνουά στο Λιβάδι τουΆσφορντ.

Η Αλαφροπάτητη είχε πιο άνετο βάδισμα από τον γερο-Καστανό, ακόμα κι έτσι όμως ο Ντανκ ήταν πιασμένος καικουρασμένος όταν είδε από μακριά το χάνι. Ήταν ένα ψηλόκτίριο από ξύλο και σοβά, δίπλα σ’ ένα ρυάκι. Το ζεστό,κιτρινωπό φως που έβγαινε από τα παράθυρα του φάνηκε τόσοφιλόξενο, που αποφάσισε να σταματήσει. Έχω τρία ασημένια,σκέφτηκε. Αρκούν για ένα καλό γεύμα κι όση μπίρα τραβάει ηψυχή μου.

Καθώς ξεπέζευε, είδε ένα γυμνό αγόρι να βγαίνει από τορυάκι και να σκουπίζεται σ’ έναν τραχύ, καφετή μανδύα. «Εσύ’σαι ο σταβλίτης;» Το παιδί πρέπει να ήταν οχτώ ή εννιάχρονών, ένα ωχρό, κοκαλιάρικο πλάσμα, με τα γυμνά του πόδιαλασπωμένα μέχρι τον αστράγαλο. Ωστόσο, το πιο παράξενοχαρακτηριστικό ήταν τα μαλλιά του – πιο συγκεκριμένα, η

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 13

απουσία τους. «Θέλω να βουρτσίσεις τούτο δω το άλογο» είπεδείχνοντας την Αλαφροπάτητη «και να βάλεις βρώμη και στατρία. Μπορείς να τα φροντίσεις;».

Το αγόρι τον κοίταξε αυθάδικα. «Θα μπορούσα, αν τοήθελα».

Ο Ντανκ συνοφρυώθηκε. «Δεν θέλω τέτοια. Είμαι ιππότης,ξέρεις».

«Δεν μοιάζεις με ιππότη».«Μοιάζουν όλοι οι ιππότες μεταξύ τους;»«Όχι, αλλά εσύ δεν μοιάζεις με κανέναν. Η ζώνη του σπαθιού

σου είναι από σκοινί».«Το σημαντικό είναι να κρατάει το θηκάρι μου στη θέση του.

Κοίτα να φροντίσεις τ’ άλογά μου τώρα. Αν κάνεις καλήδουλειά, θα σου δώσω ένα χάλκινο, κι αν όχι, μια σφαλιάρα».Δεν περίμενε να δει πώς θ’ αντιδρούσε το αγόρι. Γύρισε,έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα στο χάνι.

Τέτοια ώρα το χάνι θα ’πρεπε να έχει πολυκοσμία, όμως ηκοινή αίθουσα ήταν σχεδόν έρημη. Πέρα από έναν νεαρό λόρδομε δαμασκηνό μανδύα, που είχε πέσει λιπόθυμος και ροχάλιζεμέσα σε μια λιμνούλα από χυμένο κρασί, δεν υπήρχε ψυχή. ΟΝτανκ έριξε μια αβέβαιη ματιά γύρω του, μέχρι που εμφανίστηκεαπό την κουζίνα μια κοντή, γεροδεμένη γυναίκα με γαλακτερόπρόσωπο. «Κάτσε όπου θες» του είπε. «Μπίρα θες ή φαγητό;»

«Και τα δύο». Ο Ντανκ κάθισε κοντά στο παράθυρο κιαρκετά μακριά από τον λιπόθυμο άντρα.

«Έχω αρνί καλοψημένο κι αρωματισμένο με βότανα, καθώςκαι μερικές πάπιες που χτύπησε ο γιος μου με το τόξο. Τιπροτιμάς;»

Είχε να φάει σε χάνι πάνω από έξι μήνες. «Και τα δύο».Η γυναίκα γέλασε. «Εμ, πώς αλλιώς να χορτάσεις έτσι

πελώριος που ’σαι;» Γέμισε ένα ποτήρι με μπίρα και το έφερεστο τραπέζι του. «Μήπως θέλεις και δωμάτιο να περάσεις τηνύχτα;»

«Όχι». Άλλο που δεν ήθελε ο Ντανκ –ένα μαλακό αχυρένιο

14 GEORGE MARTIN

στρώμα και σκεπή πάνω απ’ το κεφάλι του– όμως έπρεπε ναπροσέχει πού θα ξόδευε τα χρήματά του. Θα βολευόταν στοχώμα. «Φαΐ, μπίρα κι ύστερα θα πάρω τον δρόμο για τοΆσφορντ. Πόσο απέχει αποδώ;»

«Μια μέρα με τ’ άλογο. Όταν φτάσεις στη διχάλα, δίπλα στονκαμένο μύλο, τράβα βόρεια. Φρόντισε ο μικρός τ’ άλογά σου ήτο ’χει σκάσει πάλι;»

«Όχι, εκεί ήταν» είπε ο Ντανκ. «Δεν βλέπω να ’χεις πολλήπελατεία».

«Η μισή πόλη έχει πάει να παρακολουθήσει το τουρνουά.Μέχρι και τα παιδιά μου θα πήγαιναν, αν τ’ άφηνα. Ότανπεθάνω, τούτο το χάνι θα ’ναι δικό τους, όμως τ’ αγόρι όλοκορδώνεται κι ονειρεύεται να γίνει στρατιώτης και το κορίτσι,άμα περνάει κάνας ιππότης, αρχίζει τα χαχανητά και τουςαναστεναγμούς. Το γιατί μόνο οι θεοί το ξέρουν – άνθρωποι σανόλους τους άλλους είναι κι οι ιππότες, κι όσο ζω, δεν είδα καμιάκονταρομαχία ν’ αλλάζει τιμή στ’ αυγά». Κοίταξε τον Ντανκγεμάτη περιέργεια – από τη μία το σπαθί κι η ασπίδα, από τηνάλλη ο τραχύς χιτώνας και η σκοινένια ζώνη. «Πας κι εσύ στοτουρνουά;»

Πριν απαντήσει, ήπιε μια γουλιά μπίρα. Ήταν καστανή, μεπλούσια γεύση, όπως ακριβώς του άρεσε. «Ναι» είπε. «Πάω στοτουρνουά για να το κερδίσω».

«Μη μου πεις» είπε ευγενικά η γυναίκα.Στην άλλη άκρη της αίθουσας, ο νεαρός άρχοντας σήκωσε το

κεφάλι του από τη λιμνούλα με το κρασί. Το πρόσωπό του ήτανκίτρινο κι αρρωστιάρικο, τα μαλλιά του φουντωτά καικαστανόξανθα κι είχε ένα ξανθό γενάκι στο πιγούνι. Σκούπισε τοστόμα με το χέρι του, κοίταξε καλά καλά τον Ντανκ και είπε:«Σε είδα στον ύπνο μου». Έδειχνε τον Ντανκ μ’ ένα τρεμάμενοδάχτυλο. «Μείνε μακριά μου, ακούς; Μείνε όσο πιο μακριάμπορείς».

Ο Ντανκ τον κοίταξε αμήχανα. «Άρχοντά μου;»Η ταβερνιάρισσα έσκυψε και του ψιθύρισε: «Μην του δίνεις

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 15

σημασία, σερ – το μόνο που κάνει είναι να πίνει και να μιλάει γιατα όνειρά του. Πάω να σου φέρω το φαγητό» και πήγε βιαστικάπρος την κουζίνα.

«Φαγητό;» Ο νεαρός άρχοντας πρόφερε τη λέξη σαν να ’τανβρισιά. Σηκώθηκε τρεκλίζοντας, με το ένα χέρι στο τραπέζι γιανα μην πέσει. «Μου ’ρχεται εμετός» δήλωσε. Ο χιτώνας τουήταν γεμάτος με παλιούς λεκέδες από κρασί. «Μια πόρνη ήθελα,όμως εδώ δεν έχει μείνει καμιά – έχουν πάει όλες στο Λιβάδιτου Άσφορντ. Μα τους θεούς, χρειάζομαι λίγο κρασί». Έφυγετρεκλίζοντας από την κοινή αίθουσα κι ο Ντανκ τον άκουσε ν’ανεβαίνει τα σκαλοπάτια, μουρμουρίζοντας κάποιον σκοπό.

Τι θλιβερό θέαμα, σκέφτηκε ο Ντανκ, όμως γιατί είπε πως μεξέρει; Το σκέφτηκε για λίγο, πίνοντας την μπίρα του.

Το αρνί ήταν εξαιρετικό κι η πάπια ακόμα καλύτερη –μαγειρεμένη με κεράσια και λεμόνι και λιγότερο λιπαρή απ’ ό,τισυνήθως. Η ταβερνιάρισσα του έφερε επίσης μπιζέλια μεβούτυρο και φρεσκοψημένο ψωμί από βρώμη. Αυτό θα πει να’σαι ιππότης, σκέφτηκε καθώς έγλειφε τα τελευταία υπολείμματακρέατος από ένα κόκαλο. Καλό φαΐ και μπίρα όποτε τραβάει ηψυχή μου – και δίχως να μου δίνει κανείς σφαλιάρες. Ήπιε έναδεύτερο ποτήρι μπίρα με το φαγητό, ένα τρίτο για τη χώνεψη κιένα τέταρτο διότι δεν υπήρχε κανείς να του το απαγορεύσει.Έπειτα πλήρωσε τη γυναίκα μ’ ένα ασημένιο νόμισμα και πάλιπήρε ρέστα μια χούφτα χάλκινα.

Όταν πια βγήκε έξω ο Ντανκ, είχε σκοτεινιάσει τελείως. Είχεγεμάτο στομάχι και λίγο ελαφρύτερο πουγκί, όμως ένιωθε καλάκι άρχισε να περπατάει προς τον στάβλο. Καθώς πλησίαζε,άκουσε ένα ελαφρύ χλιμίντρισμα. «Ήρεμα, αγόρι μου» είπε μιαπαιδική φωνή, κι ο Ντανκ τάχυνε το βήμα του συνοφρυωμένος.

Βρήκε τον μικρό σταβλίτη καβάλα στον Κεραυνό, να φοράειτην παλιά πανοπλία του γέρου. Ο αλυσιδωτός θώρακας ήτανμακρύτερος από τα πόδια του κι είχε σπρώξει την περικεφαλαίαστο πίσω μέρος του άτριχου κεφαλιού του, για να μην του πέφτειστα μάτια. Έδειχνε απόλυτα προσηλωμένος κι εντελώς γελοίος.

16 GEORGE MARTIN

Ο Ντανκ κοντοστάθηκε στην πόρτα του στάβλου κι άρχισε ναγελάει.

Το αγόρι γύρισε και τον κοίταξε, κοκκίνισε και πήδηξε στοέδαφος. «Άρχοντά μου, δεν ήθελα…»

«Κλέφτη» είπε ο Ντανκ, προσπαθώντας ν’ ακουστείαυστηρός. «Βγάλε αμέσως την πανοπλία, κι έχε χάρη που οΚεραυνός δεν κλότσησε το ξερό σου το κεφάλι. Είναι πολεμικόάλογο, όχι πόνι».

Το αγόρι έβγαλε την περικεφαλαία και την πέταξε στ’ άχυρα.«Θα μπορούσα να τον ιππεύσω εξίσου καλά μ’ εσένα» είπε όλοθράσος.

«Σιωπή – είσαι πολύ αυθάδης. Εμπρός, βγάλε και τοναλυσιδωτό θώρακα. Τι ακριβώς νόμιζες πως έκανες;»

«Πώς θα σου πω, αφού μου είπες να σωπάσω;» Με λίγηπροσπάθεια, το αγόρι έβγαλε τον αλυσιδωτό θώρακα και τονάφησε να πέσει στο έδαφος.

«Έχεις την άδεια να μου απαντήσεις» είπε ο Ντανκ.«Μάζεψε πρώτα τον θώρακα και την περικεφαλαία, τίναξέ τααπ’ το χώμα και βάλ’ τα εκεί που τα βρήκες. Τάισες τ’ άλογαόπως σου είπα; Βούρτσισες την Αλαφροπάτητη;»

«Ναι» είπε το αγόρι καθώς τίναζε τα άχυρα από τον θώρακα.«Πηγαίνεις στο Άσφορντ, έτσι δεν είναι; Πάρε με μαζί σου,σερ».

Η ταβερνιάρισσα όμως τον είχε προειδοποιήσει. «Τι θα έλεγεη μητέρα σου;»

«Η μητέρα μου;» Το αγόρι έκανε έναν έντονο μορφασμό. «Ημητέρα μου έχει πεθάνει, οπότε δεν θα έλεγε τίποτα».

Δεν το περίμενε αυτό. Δεν ήταν μητέρα του η ταβερνιάρισσα;Ίσως να ’ταν απλώς παραγιός της. Το μυαλό του Ντανκ ήτανλίγο θολό από την μπίρα. «Είσαι ορφανός;» ρώτησε διστακτικά.

«Γιατί, εσύ είσαι;» του ανταπάντησε.«Κάποτε ήμουν» παραδέχθηκε ο Ντανκ. Μέχρι που με

υιοθέτησε ο γέρος.«Πάρε με μαζί – θα είμαι ο ακόλουθός σου».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 17

«Δεν χρειάζομαι ακόλουθο» είπε ο Ντανκ.«Κάθε ιππότης έχει ανάγκη έναν ακόλουθο» είπε το αγόρι «κι

έτσι όπως σε βλέπω, εσύ τον έχεις απεγνωσμένα ανάγκη».Ο Ντανκ σήκωσε απειλητικά το χέρι του. «Όπως σε βλέπω

εγώ, εσύ έχεις ανάγκη μια γερή σφαλιάρα. Γέμισέ μου ένα σακίμε βρώμη. Φεύγω για το Άσφορντ… μόνος μου».

Το αγόρι δεν έδειχνε να τον φοβάται, ή το έκρυβε καλά. Γιαμια στιγμή έμεινε να τον κοιτάζει με τα χέρια σταυρωμένα κι ένααπείθαρχο βλέμμα. Πάνω που ο Ντανκ ήταν έτοιμος να ταπαρατήσει, το αγόρι γύρισε και πήγε να του φέρει τη βρώμη.

Ο Ντανκ ανακουφίστηκε. Κρίμα που δεν μπορώ… όμως έχειμια καλή ζωή εδώ στο χάνι, πολύ καλύτερη απ’ ό,τι ως ακόλουθοςενός περιπλανώμενου ιππότη. Δεν θα ήταν καλοσύνη εκ μέρουςμου να τον πάρω μαζί.

Ωστόσο η απογοήτευση του παιδιού ήταν ακόμη έκδηλη.Καθώς καβάλαγε την Αλαφροπάτητη κι έπαιρνε στα χέρια τουτα χαλινάρια του Κεραυνού, ο Ντανκ σκέφτηκε πως ίσως να τουέφτιαχνε τη διάθεση ένα χάλκινο νόμισμα. «Ορίστε, μικρέ – γιατον κόπο σου». Του πέταξε το νόμισμα μ’ ένα χαμόγελο, όμως ομικρός σταβλίτης δεν έκανε καμία κίνηση να το πιάσει όσο ήτανστον αέρα. Έπεσε στο χώμα, ανάμεσα στα γυμνά του πόδια, κιούτε έσκυψε να το πάρει.

Μόλις φύγω θα το μαζέψει, σκέφτηκε ο Ντανκ. Γύρισε τοάλογό του κι άρχισε ν’ απομακρύνεται από το χάνι, τραβώνταςαπό πίσω τα άλλα δύο. Τα δέντρα έλαμπαν στο φως τουφεγγαριού κι ο ουρανός ήταν ανέφελος, γεμάτος αστέρια. Καθώςαπομακρυνόταν, ένιωθε το βλέμμα του μικρού σταβλίτη στηνπλάτη του, σκυθρωπό και σιωπηλό.

18 GEORGE MARTIN

Όταν πια ο Ντανκ έφτασε στην άκρη του μεγάλου λιβαδιού τουΆσφορντ, ήταν προχωρημένο απόγευμα. Στο χορτάρι είχαν ήδηστηθεί γύρω στις εξήντα σκηνές – κάποιες μικρές, κάποιεςμεγάλες, μερικές τετράγωνες, μερικές στρογγυλές, άλλες απόκαραβόπανο, άλλες από λινάτσα κι άλλες από μετάξι. Όλες όμωςείχαν ζωηρά χρώματα και μακριά λάβαρα ν’ ανεμίζουν στηνκορφή του κεντρικού τους στύλου, σαν λιβάδι απόαγριολούλουδα, με βαθιά κόκκινα, φωτεινά κίτρινα, αναρίθμητεςαποχρώσεις του πράσινου και του μπλε, μαύρα, γκρίζα και μοβ.

Ο γέρος είχε πολεμήσει στο πλευρό αυτών των ιπποτών –μερικών, τουλάχιστον. Άλλους ο Ντανκ τους ήξερε από τιςιστορίες που ακούγονταν στις κοινές αίθουσες των πανδοχείωνκαι γύρω από τις φωτιές στην ύπαιθρο. Παρόλο που δεν είχεμάθει ποτέ τη μαγική τέχνη της γραφής και της ανάγνωσης, ογέρος του είχε διδάξει με επιμονή την εραλδική, συχνά κάνοντάςτου απανωτές ερωτήσεις καθώς ίππευαν. Τα αηδόνια ανήκανστον άρχοντα Κάρον της Μεθορίου του Ντορν, εξίσου επιδέξιομε την άρπα όσο και με τη λόγχη. Το κερασφόρο ελάφι με τοστέμμα ήταν του σερ Λάιονελ Μπαράθηον, της ΓελαστήςΚαταιγίδας. Ο Ντανκ εντόπισε τον κυνηγό των Τάρλυ, τη μοβαστραπή του Οίκου των Ντοντάριον και το κόκκινο μήλο τωνΦόσογουεϊ. Παραπέρα ήταν το λιοντάρι των Λάννιστερ, χρυσόπάνω σε κόκκινο φόντο, και η σκούρα πράσινη χελώνα τωνΈστερμοντ, πάνω σ’ ένα φόντο ανοιχτοπράσινο σαν τη θάλασσα.Η καφετιά σκηνή με το κόκκινο άλογο δεν μπορούσε παρά ν’ανήκει στον σερ Ότο Μπράκεν, τον αποκαλούμενο Βάρβαροτου Μπράκεν, επειδή πριν τρία χρόνια είχε σκοτώσει τονάρχοντα Κουέντιν Μπλάκγουντ σ’ ένα τουρνουά στο ΚινγκςΛάντινγκ. Ο Ντανκ είχε ακούσει πως ο σερ Ότο χτύπησε τόσοδυνατά τον άρχοντα Μπλάκγουντ με τον μακρύ, αμβλύστομοπέλεκυ, ώστε τσάκισε την προσωπίδα της περικεφαλαίας του,μαζί και το πρόσωπο που προστάτευε. Είδε και μερικά λάβαρατων Μπλάκγουντ, στη δυτική άκρη του λιβαδιού – όσο πιομακριά γινόταν απ’ τον σερ Ότο. Μάρμπραντ, Μάλιστερ,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 19

Κάργκαϊλ, Γουέστερλινγκ, Σουάν, Μάλεντορ, Χάιταουερ,Φλόρεντ, Φρέυ, Πένροουζ, Στόουκγουορθ, Ντάρι, Πάρεν,Γουάιλντ – φαινόταν πως κάθε αρχοντικός οίκος της δύσης καιτου νότου είχε στείλει δυο τρεις ιππότες στο Άσφορντ, για ναδουν την ωραία κόρη και ν’ αγωνιστούν προς τιμήν της.

Όσο όμορφες κι αν έβρισκε όμως τις σκηνές τους, ήξερε πωςο ίδιος δεν είχε θέση εκεί. Το μόνο του καταφύγιο γι’ απόψε θαήταν μια ξεφτισμένη μάλλινη κάπα. Ενώ οι άρχοντες κι οισπουδαίοι ιππότες θα έτρωγαν απόψε καπόνια καιγουρουνόπουλα, ο ίδιος θα έπρεπε ν’ αρκεστεί σ’ ένα σκληρόκομμάτι από παστό βοδινό. Ήξερε πως αν πήγαινε να κοιμηθείκάπου σ’ εκείνο το φανταχτερό λιβάδι, θα έπρεπε να υποστείτόσο τη σιωπηλή περιφρόνηση όσο και τον ανοιχτό εμπαιγμό.Μερικοί μπορεί και να του φέρονταν με καλοσύνη, όμως αυτόπιθανώς να ήταν ακόμα πιο επώδυνο.

Το μόνο που έχει ένας περιπλανώμενος ιππότης είναι ηπερηφάνια του. Δίχως αυτήν, δεν είναι παρά ένας μισθοφόρος.Πρέπει να κερδίσω μια θέση σ’ αυτή τη συντροφιά. Αν αγωνιστώκαλά, μπορεί κάποιος άρχοντας να με πάρει στη φρουρά του.Τότε θα ιππεύω μ’ εκλεκτή συντροφιά, θα τρώω κάθε βράδυφρέσκο κρέας και θα ’χω τη δική μου σκηνή στα τουρνουά.Πρώτα όμως πρέπει ν’ αγωνιστώ καλά. Γύρισε απρόθυμα τηνπλάτη του στις σκηνές κι οδήγησε τα άλογα προς τα δέντρα.

Στις παρυφές του μεγάλου λιβαδιού, γύρω στο μισό μίλι έξωαπό το κάστρο και την πόλη, βρήκε ένα μέρος όπου η στροφήστην κοίτη ενός ρυακιού σχημάτιζε μια βαθιά λιμνούλα. Γύρωγύρω φύτρωναν καλάμια κι από πάνω κρέμονταν τα φύλλα μιαςμεγάλης φτελιάς. Το ανοιξιάτικο χορτάρι ήταν πολύ μαλακό κιεξίσου πράσινο μ’ οποιοδήποτε λάβαρο. Ήταν ένα όμορφο μέροςκαι κανείς δεν έμοιαζε να το διεκδικεί. Αυτή εδώ θα ’ναι ησκηνή μου, σκέφτηκε ο Ντανκ, μια σκηνή με σκέπη από φύλλα,πιο πράσινη κι από τα λάβαρα των Ταϊρέλ και των Έστερμοντ.

Προτεραιότητα είχαν τα άλογα. Αφού τα φρόντισε, γδύθηκεκαι μπήκε στη λιμνούλα για να ξεπλύνει από πάνω του τη σκόνη

20 GEORGE MARTIN

του ταξιδιού. «Ένας αληθινός ιππότης είναι πάντοτε καθαρός κιευσεβής» συνήθιζε να του λέει ο γέρος κι επέμενε να πλένονταιαπό την κορφή μέχρι τα νύχια όποτε άλλαζε φάση το φεγγάρι,είτε βρομούσαν, είτε όχι. Τώρα που ήταν πια ιππότης, ο Ντανκορκίστηκε να κάνει το ίδιο.

Κάθισε γυμνός κάτω από τη φτελιά για να στεγνώσει,απολαμβάνοντας το ζεστό ανοιξιάτικο αεράκι πάνω στο δέρμα

του. Μια δρακόμυγα1 πετούσε τεμπέλικα ανάμεσα στα καλάμια.Γιατί την ονόμασαν δρακόμυγα; αναρωτήθηκε. Δεν μοιάζεικαθόλου με δράκο. Όχι πως ο Ντανκ είχε δει ποτέ του δράκο. Ογέρος όμως είχε δει. Ο Ντανκ είχε ακούσει αμέτρητες φορές τηνιστορία – πώς, όταν ο σερ Άρλαν ήταν ακόμη παιδί, ο παππούςτου τον είχε πάει στο Κινγκς Λάντινγκ και είχε δει τοντελευταίο δράκο, έναν χρόνο πριν πεθάνει. Ήταν μια πράσινηθηλυκιά, μικρή κι ασθενικιά, με μαραμένα φτερά. Κανένα από τ’αυγά της δεν είχε εκκολαφθεί. «Κάποιοι λένε πως την είχεδηλητηριάσει ο βασιλιάς Αίγκον» διηγούνταν ο γέρος. «Αυτόςήταν ο τρίτος Αίγκον – όχι ο πατέρας του βασιλιά Νταίρον,αλλά ο επονομαζόμενος Δρακοκτόνος, ή Αίγκον ο Άτυχος.Φοβόταν τους δράκους από τότε που είχε δει τον δράκο τουθείου του να κατασπαράζει τη μητέρα του. Από τότε που πέθανεη τελευταία δράκαινα, τα καλοκαίρια είναι πιο σύντομα, ενώ οιχειμώνες μακρύτεροι και πιο δριμείς».

Καθώς ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τις κορφές των δέντρων,ο αέρας έγινε πιο κρύος. Όταν ο Ντανκ ένιωσε τα μπράτσα τουν’ ανατριχιάζουν, χτύπησε τον χιτώνα και το παντελόνι τουπάνω στον κορμό της φτελιάς για να τινάξει όσο περισσότερησκόνη μπορούσε κι έπειτα τα ξαναφόρεσε. Το πρωί θα πήγαινενα βρει τον υπεύθυνο των αγώνων για να γραφτεί στη λίστα τουτουρνουά, όμως προκειμένου να λάβει μέρος, υπήρχαν κάποιαπράγματα που έπρεπε να κάνει απόψε.

Ήξερε πως δεν έμοιαζε με ιππότη κι η αντανάκλασή του στηνεπιφάνεια της λιμνούλας το επιβεβαίωσε. Φόρεσε στην πλάτη

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 21

την ασπίδα του σερ Άρλαν, έτσι ώστε να φαίνεται ο θυρεός.Έδεσε τα πόδια των αλόγων για να μην το σκάσουν και τ’ άφησενα βοσκήσουν το παχύ πράσινο γρασίδι κάτω από τη φτελιά.Έπειτα κίνησε με τα πόδια για τον χώρο του τουρνουά.

Συνήθως το λιβάδι χρησιμοποιούνταν για τα συμβούλια τωνκατοίκων του Άσφορντ, στην απέναντι όχθη του ποταμού, τώραόμως είχε μεταμορφωθεί. Στη διάρκεια της νύχτας είχεξεφυτρώσει εκεί μια δεύτερη πόλη, φτιαγμένη από μετάξι αντίγια πέτρα, μεγαλύτερη και πολύ πιο όμορφη από τη γηραιάαδελφή της. Δεκάδες έμποροι είχαν στήσει τους πάγκους τουςπεριμετρικά του λιβαδιού, πουλώντας τσόχες και φρούτα, ζώνεςκαι μπότες, τομάρια και γεράκια, κεραμικά, πολύτιμα πετράδια,σκεύη από κασσίτερο, μπαχαρικά, φτερά κι ένα σωρό άλλαπράγματα. Ζογκλέρ, κουκλοπαίχτες και ταχυδακτυλουργοίτριγυρνούσαν ανάμεσα στα πλήθη κι έδιναν παραστάσεις, ενώ οιπόρνες κι οι κλέφτες επιδίδονταν στα δικά τους… επαγγέλματα.Ο Ντανκ φυλούσε με μεγάλη προσοχή τα χρήματά του.

Στα ρουθούνια του έφτασε η μυρωδιά από ψημένα λουκάνικακι άρχισαν να του τρέχουν τα σάλια. Μ’ ένα χάλκινο νόμισμα,αγόρασε ένα λουκάνικο κι ένα ποτήρι μπίρα για να τοσυνοδέψει. Όση ώρα έτρωγε, παρακολουθούσε έναν ιππότη απόβαμμένο ξύλο να πολεμάει έναν δράκο από βαμμένο ξύλο.Κυρίως βέβαια παρακολουθούσε την κουκλοπαίχτρια, έναπανύψηλο πλάσμα με το χαρακτηριστικό μελαψό δέρμα και ταμαύρα μαλλιά των ανθρώπων του Ντορν. Ήταν λεπτή σανλόγχη, με στήθη σχεδόν ανύπαρκτα, όμως στον Ντανκ άρεσαντο πρόσωπό της και τα επιδέξια δάχτυλα με τα οποία έκανε τονδράκο να κινείται και ν’ ανοιγοκλείνει τα σαγόνια του. Αν του

22 GEORGE MARTIN

περίσσευε, θα της έδινε ένα χάλκινο νόμισμα, όμως τώραχρειαζόταν μέχρι και την τελευταία δεκάρα.

Όπως το ήλπιζε, ανάμεσα στους πραματευτάδες υπήρχαν καισιδηρουργοί. Ένας απ’ αυτούς ήταν από το Τάιρος, είχε έναδιχαλωτό μούσι βαμμένο μπλε και πουλούσε περίτεχνεςπερικεφαλαίες – πανέμορφα ευφάνταστα κατασκευάσματα μεσχήματα πουλιών και ζώων, διακοσμημένα με χρυσό κι ασήμι.Παρακάτω βρήκε έναν που πουλούσε σπαθιά από φτηνό ατσάλικι άλλον έναν που είχε όπλα πολύ καλύτερης ποιότητας – οΝτανκ όμως είχε ήδη σπαθί.

Ο άντρας που έψαχνε ήταν ο τελευταίος στη σειρά, με μιαεξαιρετική αλυσιδωτή πανοπλία κι ένα ζευγάρι αρθρωτάμεταλλικά γάντια πάνω στον πάγκο του. Ο Ντανκ τα εξέτασε μεπροσοχή. «Κάνεις καλή δουλειά» είπε.

«Την καλύτερη». Ο σιδεράς ήταν ένας κοντός ανθρωπάκος,γύρω στο ένα και πενήντα, με φαρδύ στέρνο και μπράτσα μεγάλασαν του Ντανκ. Είχε μαύρα γένια, τεράστια χέρια κι ούτε ίχνοςμετριοφροσύνης.

«Χρειάζομαι πανοπλία για το τουρνουά» είπε ο Ντανκ. «Ένανκαλό σιδερόπλεκτο θώρακα, περιτραχήλιο, περικνημίδες καικλειστή περικεφαλαία». Το κεφάλι του χωρούσε στηνπερικεφαλαία του γέρου, όμως ήθελε περισσότερη προστασία γιατο πρόσωπό του απ’ ό,τι ένα κομμάτι ατσάλι που κάλυπτε τημύτη.

Ο σιδηρουργός τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. «Θηρίοείσαι, όμως έχω αρματώσει και μεγαλύτερα θηρία». Βγήκε πίσωαπό τον πάγκο. «Για γονάτισε να μετρήσω τους ώμους σου – καιτον χοντρό λαιμό σου επίσης». Ο Ντανκ γονάτισε. Οσιδηρουργός τέντωσε ένα κομμάτι δέρμα με κόμπους πάνωστους ώμους του, έβγαλε ένα μουγκρητό, έπειτα το τύλιξε γύρωαπ’ τον λαιμό του κι έβγαλε ένα δεύτερο μουγκρητό. «Σήκωσετο χέρι σου – όχι, το δεξί». Μούγκρισε για τρίτη φορά. «Εντάξει,σήκω». Τη μέτρηση του μηρού, της κνήμης και της μέσης τουακολούθησαν περαιτέρω μουγκρητά. «Στο κάρο μου έχω μερικά

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 23

κομμάτια που πιθανόν να σου κάνουν» είπε όταν τελείωσε τουςυπολογισμούς του. «Μη φανταστείς χρυσαφικά κι ασήμια – μόνοκαλό, γερό ατσάλι. Οι περικεφαλαίες που φτιάχνω μοιάζουν μεπερικεφαλαίες κι όχι με φτερωτά γουρούνια ή αλλόκοτα,εξωτικά φρούτα, όμως άμα φας καμιά λόγχη στη μούρη θα μ’ευγνωμονείς».

«Αυτό ζητάω κι εγώ» είπε ο Ντανκ. «Πόσο;»«Οχτακόσια ελάφια, γιατί ’μαι στις καλές μου».«Οχτακόσια;» Ήταν πολύ περισσότερο απ’ όσο περίμενε.

«Ε… θα μπορούσα να σου πουλήσω μια παλιά πανοπλία,φτιαγμένη για πιο μικρόσωμο άντρα – μια ανοιχτή περικεφαλαία,έναν αλυσιδωτό θώρακα…»

«Ο Ατσάλινος Πέιτ πουλάει μόνο τα δικά του κομμάτια»δήλωσε ο άντρας «όμως άμα δεν είναι πολύ σκουριασμένα ίσωςμπορώ να χρησιμοποιήσω το μέταλλο. Δώσ’ τα μου και σ’αρματώνω για εξακόσια».

Ο Ντανκ θα μπορούσε να παρακαλέσει τον Πέιτ να τουπαραχωρήσει προσωρινά την πανοπλία και να τον πληρώσειαργότερα, όμως ήξερε ήδη τι απάντηση θα ’παιρνε. Με τον γέροείχαν ταξιδέψει σε πολλά μέρη κι είχε μάθει πως οι πραματευτέςήταν πολύ δύσπιστοι απέναντι στους περιπλανώμενους ιππότες– άλλωστε πολλοί ήταν κατά βάση ληστές. «Θα σου δώσω δυοασημένια σήμερα συν την πανοπλία και τα υπόλοιπα αύριο».

Ο σιδηρουργός τον κοίταξε εξεταστικά. «Με δυο ασημένια σ’τη φυλάω για μια μέρα. Μετά θα την πουλήσω στον επόμενο».

Ο Ντανκ έβγαλε τα ελάφια από το πουγκί του και τα έβαλεστο ροζιασμένο χέρι του σιδηρουργού. «Θα τα πάρεις τα λεφτάσου – σκοπεύω να κερδίσω το τουρνουά».

«Σοβαρά, ε;» Ο Πέιτ δάγκωσε τα νομίσματα για νασιγουρευτεί πως δεν ήταν κάλπικα. «Κι όλοι οι άλλοι ιππότεςήρθαν να σε χειροκροτήσουν;»

24 GEORGE MARTIN

Όταν πήρε πάλι τον δρόμο για τη φτελιά, το φεγγάρι είχεανατείλει για καλά. Πίσω του, το λιβάδι του Άσφορντ ήτανκατάφωτο από πυρσούς. Στ’ αυτιά του έφταναν οι ήχοι γέλιουκαι τραγουδιού, όμως ο ίδιος ήταν μάλλον κατηφής. Μόνο έναςτρόπος υπήρχε να βγάλει τα χρήματα για την πανοπλία του – κιαν έχανε… «Μια νίκη χρειάζομαι όλη κι όλη» μουρμούρισε.«Δεν ζητάω πολλά».

Ο γέρος, ωστόσο, δεν ζητούσε ούτε καν αυτό. Ο σερ Άρλανδεν είχε ξαναγωνιστεί από τότε που τον έριξε από το άλογο οπρίγκιπας του Ντράγκονστοουν, σ’ ένα τουρνουά στο ΣτορμςΕντ, πριν πολλά χρόνια. «Ποιος μπορεί να καυχηθεί πως έσπασεεπτά λόγχες ενάντια στον πιο άξιο ιππότη των Επτά Βασιλείων;»συνήθιζε να λέει. «Δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω κάτικαλύτερο απ’ αυτό, οπότε γιατί να προσπαθήσω;»

Ο Ντανκ υποπτευόταν πως είχε περισσότερο να κάνει με τηνηλικία του σερ Άρλαν, παρά με τον πρίγκιπα τουΝτράγκονστοουν, όμως δεν τόλμησε ποτέ να του το πει. Ογέρος είχε παραμείνει περήφανος μέχρι τέλους. Πάντοτε μου’λεγε πως είμαι γρήγορος και δυνατός, οπότε ό,τι ίσχυε γιακείνον μπορεί να μην ισχύει για μένα, σκεφτόταν πεισματικά.

Καθώς διέσχιζε μια έκταση με αγριόχορτα κι αναλογιζόταν τιςπιθανότητές του να κερδίσει, είδε τη λάμψη μιας φωτιάς μέσααπό τους θάμνους. Τι γίνεται εκεί; Δίχως να το πολυσκεφτεί, οΝτανκ τράβηξε το σπαθί του κι όρμησε μέσα από τ’ αγριόχορτα.

Πετάχτηκε στο ξέφωτο με τη φτελιά φωνάζοντας καιβρίζοντας, όμως αναγκάστηκε να σταματήσει απότομα μόλις είδετον μικρό σταβλίτη δίπλα στη φωτιά. «Εσύ!» Χαμήλωσε τοσπαθί του. «Τι στην ευχή κάνεις εδώ;»

«Ψήνω ένα ψάρι» αποκρίθηκε το καραφλό αγόρι. «Θες λίγο;»«Θέλω να πω, πώς βρέθηκες εδώ; Έκλεψες κάνα άλογο;»

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 25

«Μ’ έφερε με το κάρο ένας άντρας που μετέφερε πρόβαταστο κάστρο του άρχοντα του Άσφορντ».

«Καλύτερα να πας να τον προλάβεις τότε, ή να βρεις κάποιοκάρο να σε πάει πίσω. Δεν σε θέλω εδώ».

«Δεν μπορείς να μ’ αναγκάσεις να φύγω» είπε όλο θράσος τοαγόρι. «Το βαρέθηκα το πανδοχείο».

«Δεν θ’ ανεχτώ άλλη αυθάδεια από σένα» προειδοποίησε οΝτανκ. «Θα ’πρεπε να σε φορτώσω στ’ άλογό μου και να σε πάωσπίτι αυτή τη στιγμή».

«Το Κινγκς Λάντινγκ είναι μακριά» είπε το αγόρι. «Θα χάσειςτο τουρνουά».

Το Κινγκς Λάντινγκ. Ο Ντανκ αναρωτήθηκε φευγαλέα αν τοαγόρι τον κορόιδευε, όμως δεν θα μπορούσε να ξέρει πως είχεγεννηθεί κι ο ίδιος στο Κινγκς Λάντινγκ. Να ’ναι άλλος έναςδύσμοιρος από την Ψυλλογειτονιά; Λογικό είναι να θέλει ναξεφύγει αποκεί.

Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως κράδαινε το σπαθί τουμπροστά σ’ ένα οχτάχρονο ορφανό – ένιωσε ανόητος. Το ’βαλεπάλι στο θηκάρι και συνέχισε ν’ αγριοκοιτάζει το αγόρι, για νατου δώσει να καταλάβει πως δεν θ’ ανεχόταν άλλες ανοησίες.Θα ’πρεπε να του ρίξω τουλάχιστον ένα γερό χέρι ξύλο,σκέφτηκε, όμως το αγόρι ήταν τόσο αξιολύπητο, που δεν τουπήγαινε η καρδιά να το χτυπήσει. Έριξε μια ματιά στο ξέφωτο –η φωτιά έκαιγε μέσα σ’ έναν τέλειο κύκλο από πέτρες, τα ζώαείχαν βουρτσιστεί και τα ρούχα κρέμονταν από ένα κλαδί τηςφτελιάς, κοντά στη φωτιά, για να στεγνώσουν. «Τι κάνουν αυτάεκεί πάνω;»

«Τα έπλυνα» είπε το αγόρι. «Επίσης βούρτσισα τα άλογα,άναψα τη φωτιά κι έπιασα αυτό το ψάρι. Θα ’χα στήσει και τησκηνή σου, όμως δεν τη βρήκα πουθενά».

«Αυτή εδώ είναι η σκηνή μου». Ο Ντανκ έδειξε με το χέρι ταψηλά κλαδιά της φτελιάς πάνω από το κεφάλι του.

«Αυτό είναι ένα δέντρο» είπε ασυγκίνητο το αγόρι.«Είναι η μόνη σκηνή που έχει ανάγκη ένας αληθινός ιππότης.

26 GEORGE MARTIN

Κάλλιο να κοιμάμαι κάτω από τ’ αστέρια παρά μέσα στην κάπναμιας σκηνής».

«Κι άμα βρέξει;»«Θα με προστατέψουν τα φύλλα».«Τα φύλλα μπάζουν».Ο Ντανκ γέλασε. «Δίκιο έχεις. Για να είμαι ειλικρινής, δεν

έχω χρήματα για σκηνή. Κι εσύ καλά θα κάνεις να το γυρίσεις τοψάρι, αλλιώς θα ’ναι καμένο από τη μία και ωμό από την άλλη.Δεν θα γινόσουν ποτέ καλός βοηθός μάγειρα».

«Θα γινόμουν, αν το ήθελα» είπε το αγόρι, όμως υπάκουσεκαι γύρισε το ψάρι.

«Τι έπαθαν τα μαλλιά σου;» τον ρώτησε ο Ντανκ.«Μου τα ξύρισαν οι μέιστερ». Ξαφνικά φάνηκε να ντρέπεται

και σήκωσε την κουκούλα του μανδύα για να καλύψει το κεφάλιτου.

Ο Ντανκ είχε ακούσει πως μερικές φορές ξύριζαν τα μαλλιάως θεραπεία για τις ψείρες και για κάποιες αρρώστιες. «Είσαιάρρωστος;»

«Όχι» είπε το αγόρι. «Πώς σε λένε;»«Ντανκ» είπε εκείνος.Το άτιμο το αγόρι έβαλε τα γέλια, σαν να ήταν το πιο αστείο

πράγμα που ’χε ακούσει ποτέ. «Ντανκ;» επανέλαβε. «ΣερΝτανκ; Αυτό δεν είναι όνομα ιππότη. Μήπως βγαίνει από το“Ντάνκαν”;»

Λες; Απ’ όσο μπορούσε να θυμηθεί, ο γέρος τον φώναζεπάντοτε Ντανκ κι από τη ζωή του πριν τον σερ Άρλαν δενθυμόταν πολλά. «Ναι, Ντάνκαν» είπε. «Σερ Ντάνκαν του…» ΟΝτανκ δεν είχε επίθετο, ούτε όνομα κάποιου οίκου. Ο σερΆρλαν τον είχε βρει να ζει σαν αγρίμι στα σοκάκια και ταπορνεία της Ψυλλογειτονιάς. Δεν είχε γνωρίσει ούτε πατέραούτε μάνα. Τι θα έλεγε όταν τον ρωτούσαν; Ο «σερ Ντάνκαντης Ψυλλογειτονιάς»; Δεν ακουγόταν ιδιαίτερα ιπποτικό. Θαμπορούσε να πει πως ήταν από το Πένιτρι, πάλι όμως, αν τονρωτούσαν, ούτε είχε βρεθεί ποτέ στο Πένιτρι, ούτε ο γέρος του

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 27

είχε πει κάτι ιδιαίτερο για την καταγωγή του. Έμεινε για λίγοσυνοφρυωμένος και ξαφνικά είπε: «Σερ Ντάνκαν ο Ψηλός».Κανείς δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί πως ήταν ψηλός, κι ακουγότανεπιβλητικό.

Ο κλεφτράκος, ωστόσο, έδειχνε να διαφωνεί. «Δεν έχωακούσει ποτέ να μιλάνε για κάποιον σερ Ντάνκαν τον Ψηλό».

«Γιατί, ξέρεις όλους τους ιππότες των Επτά Βασιλείων;»«Μόνο τους καλούς» είπε με περισσό θράσος το αγόρι.«Είμαι εξίσου καλός με οποιονδήποτε άλλο, κι αυτό θα το

έχουν μάθει όλοι μετά το τουρνουά. Εσένα πώς σε λένε,κλεφτράκο;»

Το αγόρι δίστασε. «Εγκ»2 είπε.Ο Ντανκ δεν γέλασε. Το κεφάλι του μοιάζει όντως με αυγό.

Τα παιδιά μπορούν να είναι εξίσου σκληρά με τους ενήλικες.«Λοιπόν, Εγκ» είπε «κανονικά θα ’πρεπε να σου ρίξω ένα γερόχέρι ξύλο και να σε διώξω, όμως είναι γεγονός πως δεν έχω ούτεσκηνή, ούτε ακόλουθο. Αν ορκιστείς να κάνεις ό,τι σου λέω,μπορείς να είσαι ο ακόλουθός μου όσο κρατάει το τουρνουά.Μετά θα δούμε. Αν κρίνω πως αξίζεις τον κόπο, θα φροντίσωνα μη σου λείψουν τα ρούχα και το φαγητό. Τα ρούχα μπορεί να’ναι τραχιά και το φαγητό παστό βοδινό ή ψάρι –ίσως και κάναζαρκάδι πότε πότε, άμα δεν κινδυνεύουμε να μας πιάσουν οιδασονόμοι του εκάστοτε άρχοντα– όμως δεν θα πεινάσεις, κιυπόσχομαι να μη σε δέρνω παρά μόνο αν σου αξίζει».

Ο Εγκ χαμογέλασε. «Ναι, άρχοντά μου».«Σερ» τον διόρθωσε ο Ντανκ. «Δεν είμαι παρά ένας

περιπλανώμενος ιππότης». Αναρωτήθηκε αν τον έβλεπε ο γέροςαπό κάπου ψηλά στον ουρανό. Θα του μάθω τις τέχνες τουπολέμου, όπως ακριβώς μου τις δίδαξες εσύ, σερ. Δεν είναι κακόπαιδί κι ίσως μια μέρα να γίνει κι αυτός ιππότης.

Όταν έφαγαν το ψάρι, ήταν λιγάκι ωμό στο εσωτερικό κι ομικρός δεν είχε βγάλει όλα τα κόκαλα, όμως είχε πολύ καλύτερηγεύση από το σκληρό παστό βοδινό.

28 GEORGE MARTIN

Σύντομα ο Εγκ αποκοιμήθηκε πλάι στη φωτιά. Ο Ντανκ ήτανξαπλωμένος λίγο παραπέρα, με το κεφάλι ακουμπισμένο σταμεγάλα του χέρια και το βλέμμα στραμμένο στον νυχτερινόουρανό. Η μουσική από τον χώρο του τουρνουά, γύρω στο μισόμίλι μακριά, έφτανε ακόμη στ’ αυτιά του. Χιλιάδες χιλιάδωναστεριών ήταν απλωμένα στον ουρανό. Είδε ένα να πέφτει – μιαφωτεινή, πρασινωπή γραμμή που έσκισε το μαύρο τ’ ουρανού κιύστερα χάθηκε.

Το πεφταστέρι φέρνει τύχη σ’ όποιον το βλέπει, σκέφτηκε οΝτανκ. Όλοι οι υπόλοιποι όμως θα ’ναι τώρα μες στις σκηνέςτους, με σκέπη από μετάξι αντί για ουρανό. Άρα η τύχη είναι όληδική μου.

Το επόμενο πρωί, τον ξύπνησε το λάλημα ενός πετεινού. Ο Εγκήταν ακόμη στην ίδια θέση, κουλουριασμένος κάτω από τονδεύτερο μανδύα του γέρου. Τουλάχιστον ο μικρός δεν το ’σκασετο βράδυ, κάτι είναι κι αυτό. Τον σκούντησε με το πόδι του γιανα ξυπνήσει. «Όρθιος. Έχουμε δουλειές». Το αγόρι σηκώθηκεαρκετά γρήγορα κι έτριψε τα μάτια του. «Βοήθησέ με να σελώσωτην Αλαφροπάτητη» του είπε ο Ντανκ.

«Πρωινό δεν θα φάμε;»«Έχουμε παστό βοδινό – αφού σελώσουμε τ’ άλογο».«Καλύτερα να φάω τ’ άλογο» είπε ο Εγκ. «Σερ».«Άμα δεν κάνεις ό,τι λέω, θα φας τη γροθιά μου. Φέρε τις

βούρτσες. Είναι μες στο σακίδιο της σέλας. Ναι, αυτό εκεί».Οι δυο τους βούρτσισαν το καστανόξανθο τρίχωμα του

αλόγου, σήκωσαν την καλύτερη σέλα του σερ Άρλαν στη ράχητης και την έδεσαν σφιχτά. Ο Ντανκ είδε πως, όταν το ’παιρνεαπόφαση, ο Εγκ ήταν δουλευταράς.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 29

«Μάλλον θα λείπω όλη μέρα» είπε στο αγόρι καθώςκαβάλησε τ’ άλογο. «Εσύ θα μείνεις εδώ και θα φροντίσεις να’ναι τα πάντα τακτικά. Έχε επίσης τον νου σου μην έρθει κάναςάλλος κλεφτράκος».

«Θα μου δώσεις ένα σπαθί, να τους κυνηγήσω άμα έρθουν;»ρώτησε ο Εγκ. Ο Ντανκ είδε πως τα μάτια του είχαν ένα πολύσκούρο γαλανό –σχεδόν βιολετί– χρώμα. Το άτριχο κεφάλι τουτα ’κανε να δείχνουν τεράστια.

«Όχι» είπε ο Ντανκ. «Ένα μαχαίρι αρκεί. Και κοίταξε να σεβρω εδώ όταν γυρίσω, μ’ ακούς; Άμα με κλέψεις και το βάλειςστα πόδια, μα τους θεούς, θα σε κυνηγήσω – με σκυλιά».

«Δεν έχεις σκυλιά» του θύμισε ο Εγκ.«Για σένα ειδικά θα βρω» είπε ο Ντανκ. Έστρεψε την

Αλαφροπάτητη προς το λιβάδι κι έφυγε μ’ έναν γρήγοροτροχασμό, ελπίζοντας πως η απειλή θ’ αρκούσε για να συνετίσειτο παιδί. Μ’ εξαίρεση τα ρούχα του, την πανοπλία που είχε πάρειμαζί του σ’ ένα σακί και το άλογο που ίππευε, όλα του ταυπάρχοντα βρίσκονταν πίσω στο ξέφωτο. Είμαι ανόητος πουεμπιστεύομαι τόσο πολύ τ’ αγόρι, όμως το ίδιο έκανε μ’ εμένα ογέρος, σκέφτηκε. Πρέπει να μου το ’στειλε η Μητέρα για ναξεπληρώσω το χρέος μου.

Καθώς διέσχιζε το λιβάδι, άκουσε τον ήχο σφυριών από τηνόχθη του ποταμού, όπου οι ξυλουργοί έστηναν μια ψηλή εξέδρακαι την περίφραξη για τις κονταρομαχίες. Στήνονταν επίσηςμερικές ακόμα σκηνές, ενώ οι ιππότες που είχαν φτάσει από τηνπροηγούμενη μέρα είτε προσπαθούσαν να συνέλθουν από τιςκραιπάλες της νύχτας είτε κάθονταν για πρωινό. Στα ρουθούνιατου Ντανκ έφτανε η μυρωδιά καπνού από τις εστίες, καθώς κι ηευωδιά του μπέικον.

Στα βόρεια του λιβαδιού περνούσε ο ποταμός Κόκλσουεντ,ένας παραπόταμος του μεγάλου Ποταμού Μάντερ. Πέρα απόεκείνο το ξέβαθο σημείο της κοίτης του βρίσκονταν η πόλη καιτο κάστρο. Στα ταξίδια τους με τον γέρο, ο Ντανκ είχε δειπολλές κωμοπόλεις με υπαίθριες αγορές. Τούτη εδώ ήταν απ’ τις

30 GEORGE MARTIN

πιο όμορφες – τα σοβατισμένα σπίτια με τις αχυροσκεπέςέδειχναν πολύ φιλόξενα. Όταν ήταν πιο μικρός, συχνάαναρωτιόταν πώς θα ήταν να ζει σ’ ένα τέτοιο μέρος – νακοιμάται με μια σκεπή πάνω απ’ το κεφάλι του και κάθε πρωί ναξυπνάει προστατευμένος από γνώριμους τοίχους. Σύντομαμπορεί να μάθω. Το ίδιο κι ο Εγκ. Δεν ήταν αδύνατο – εδώ άλλακι άλλα συνέβαιναν, πολύ πιο παράξενα.

Το Κάστρο του Άσφορντ ήταν ένα πέτρινο κτίσμα σε σχήματριγώνου. Σε κάθε κορυφή του τριγώνου υπήρχε έναςστρογγυλός πύργος που έφτανε τα δέκα μέτρα και ανάμεσά τουςχοντρά τείχη με πολεμίστρες. Στις επάλξεις ανέμιζαν πορτοκαλιάλάβαρα με τον θυρεό του άρχοντα – ένας ήλιος μ’ ένα σιρίτι σεσχήμα «V». Έξω από την πύλη στέκονταν φρουροί με στολές σεχρώμα πορτοκαλί και λευκό, κρατώντας λογχοπέλεκεις καιπαρακολουθώντας τους ανθρώπους να μπαινοβγαίνουν –έδειχναν ωστόσο πιο αφοσιωμένοι στα καλαμπούρια πουαντάλλαζαν με μια όμορφη αγρότισσα, παρά στη φύλαξη τηςπύλης. Ο Ντανκ σταμάτησε μπροστά στον κοντό γενειοφόροάντρα που έδειχνε να ’ναι ο αρχηγός της φρουράς και τονρώτησε πού μπορούσε να βρει τον υπεύθυνο των αγώνων.

«Α, θες τον Πλάμερ, τον αρχιθαλαμηπόλο. Έλα να σου δείξωπού είναι».

Όταν μπήκε στον περίβολο, ένας σταβλίτης ανέλαβε ναφροντίσει την Αλαφροπάτητη. Ο Ντανκ φόρτωσε τηνταλαιπωρημένη ασπίδα του σερ Άρλαν στον έναν ώμο κιακολούθησε τον αρχηγό της φρουράς, από τους στάβλους σ’έναν πυργίσκο στη γωνία του εξωτερικού τείχους. Μια σειράαπό απότομα σκαλοπάτια οδηγούσαν στις επάλξεις. «Ήρθες ναγράψεις τ’ όνομα του κυρίου σου στη λίστα των αγώνων;»ρώτησε ο φρουρός καθώς ανέβαιναν τα σκαλιά.

«Το δικό μου όνομα ήρθα να γράψω».«Α, σοβαρά;» Στον Ντανκ φάνηκε πως ο άντρας μειδιούσε,

όμως μπορεί και να ’ταν ιδέα του. «Να, αυτή ’ναι η πόρτα.Λοιπόν, σ’ αφήνω, πρέπει να γυρίσω στο πόστο μου».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 31

Ο Ντανκ άνοιξε την πόρτα και βρήκε τον αρχιθαλαμηπόλοκαθισμένο πίσω από ένα σανιδένιο τραπέζι με στρίποδα, ναγράφει με μια πένα σ’ ένα κομμάτι περγαμηνή. Είχε αραιά γκρίζαμαλλιά κι ένα στενό πρόσωπο με τραβηγμένα χαρακτηριστικά.«Ναι;» είπε σηκώνοντας τα μάτια. «Τι θες, άνθρωπέ μου;»

Ο Ντανκ έκλεισε πίσω του την πόρτα. «Είσαι ο Πλάμερ, οαρχιθαλαμηπόλος; Ήρθα για το τουρνουά – για να γραφτώ στηλίστα».

Ο Πλάμερ σούφρωσε τα χείλη του. «Το τουρνουά του κυρίουμου είναι για ιππότες. Είσαι ιππότης;»

Έγνεψε καταφατικά, νιώθοντας τ’ αυτιά του να καίνε.Αναρωτιόταν αν είχαν κοκκινίσει κιόλας.

«Μήπως έχεις κάποιο όνομα… ιππότη;»«Ντανκ». Τώρα γιατί το ’πε αυτό; «Σερ Ντάνκαν ο Ψηλός».«Κι από πού είσαι, Ψηλέ σερ Ντάνκαν;»«Από παντού. Ήμουν ακόλουθος του σερ Άρλαν του Πένιτρι

από τότε που ’μουν πέντε ή έξι ετών. Αυτή εδώ είν’ η ασπίδατου». Την έδειξε στον αρχιθαλαμηπόλο. «Ήταν καθοδόν για τοτουρνουά, όμως άρπαξε ένα κρύωμα και πέθανε, οπότε ήρθα εγώστη θέση του. Πριν πεθάνει μ’ έχρισε ιππότη με το ίδιο του τοσπαθί». Ο Ντανκ τράβηξε το σπαθί απ’ το θηκάρι και τοακούμπησε πάνω στο σανιδένιο τραπέζι.

Ο υπεύθυνος των αγώνων δεν έριξε στο σπαθί παρά μιαματιά. «Ναι, είναι αναμφίβολα ένα σπαθί. Ωστόσο δεν έχωξανακούσει ποτέ αυτόν τον Άρλαν του Πένιτρι. Είπες πωςήσουν ο ακόλουθός του;»

«Έλεγε πάντοτε πως με προόριζε να γίνω ιππότης, σαν κιεκείνον. Την ώρα που πέθαινε, ζήτησε να του φέρω το σπαθί τουκαι μου ’πε να γονατίσω. Με ακούμπησε με τη λάμα μια φοράστον δεξή ώμο και μια φορά στον αριστερό, ύστερα είπε κάτιλόγια κι όταν σηκώθηκα όρθιος μου ’πε πως είμαι πια ιππότης».

«Χμφ». Ο Πλάμερ έτριψε τη μύτη του. «Είναι γεγονός πωςοποιοσδήποτε ιππότης μπορεί να χρίσει κάποιον ιππότη, παρόλοπου το τυπικό ορίζει πως, πριν πάρεις τον όρκο σου, πρέπει

32 GEORGE MARTIN

πρώτα να κάνεις μια αγρυπνία και να σ’ ευλογήσει ένας σέπτον.Ήταν παρών κάποιος μάρτυρας όταν πήρες το χρίσμα τουιππότη;»

«Μονάχα ένας κοκκινολαίμης, πάνω σε μια ακακία. Τονάκουσα καθώς ο γέρος πρόφερε τις λέξεις. Με όρκισε να είμαικαλός και τίμιος ιππότης, να υπακούω στους επτά θεούς, ναυπερασπίζομαι τους αθώους κι αδύναμους, να υπηρετώ πιστάτον άρχοντά μου και να υπερασπίζομαι το βασίλειο μ’ όλες μουτις δυνάμεις – κι εγώ ορκίστηκα πως έτσι θα κάνω».

«Αναμφίβολα». Ο Ντανκ παρατήρησε πως ο Πλάμερ δενκαταδεχόταν να τον αποκαλέσει «σερ». «Θα πρέπει νασυμβουλευτώ τον άρχοντα Άσφορντ. Υπάρχει περίπτωσηκάποιος από τους άξιους ιππότες που έχουν συγκεντρωθεί εδώνα γνωρίζει είτε εσένα είτε τον αποθανόντα κύριό σου;»

Ο Ντανκ το σκέφτηκε για μια στιγμή. «Θαρρώ πως είδα μιασκηνή με το λάβαρο του Οίκου Ντοντάριον – μαύρο, με μια μοβαστραπή».

«Πράγματι, είναι η σκηνή του σερ Μάνφρεντ, του Οίκου τωνΝτοντάριον».

«Πριν από τρία χρόνια, ο σερ Άρλαν υπηρέτησε τον άρχονταπατέρα του στο Ντορν. Ο σερ Μάνφρεντ μπορεί να μεθυμάται».

«Τότε σε συμβουλεύω να μιλήσεις μαζί του. Αν είναιδιατεθειμένος να εγγυηθεί για σένα, αύριο έλα μαζί του εδώ, τηνίδια ώρα».

«Όπως ορίζεις». Κινήθηκε προς την πόρτα.«Σερ Ντάνκαν» του φώναξε ο αρχιθαλαμηπόλος.Ο Ντανκ γύρισε να τον κοιτάξει.«Ελπίζω να γνωρίζεις πως, σύμφωνα με τους κανονισμούς

του τουρνουά, όποιος ηττάται παραδίδει την πανοπλία, τα όπλακαι το άλογό του στον νικητή και πρέπει να πληρώσει λύτρα γιανα τα πάρει πίσω».

«Το γνωρίζω».«Κι έχεις τα χρήματα να πληρώσεις τα εν λόγω λύτρα;»

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 33

Τώρα ήταν βέβαιος πως τ’ αυτιά του είχαν κοκκινίσει. «Δενθα χρειαστεί» είπε και προσευχήθηκε να ’χε δίκιο. Μια νίκηχρειάζομαι όλη κι όλη. Αν κερδίσω στην πρώτη κονταρομαχίαμου, θα ’χω στη διάθεσή μου την πανοπλία και τ’ άλογο τουχαμένου –ή το χρυσάφι του– και τότε θα ’χω περιθώριο μιαςήττας.

Κατέβηκε αργά τα σκαλοπάτια, διστάζοντας να κάνει αυτόπου έπρεπε ν’ ακολουθήσει. Στον περίβολο, έπιασε έναν απ’τους σταβλίτες και του ’πε: «Πρέπει να μιλήσω με τονσταβλάρχη του άρχοντα Άσφορντ».

«Πάω να τον φωνάξω».Στους στάβλους ήταν σκοτεινά και δροσερά. Ένας ατίθασος

γκρίζος επιβήτορας τίναξε το κεφάλι του καθώς περνούσαν,όμως η Αλαφροπάτητη απλώς χλιμίντρισε ελαφρά και χάιδεψεμε τη μουσούδα της το χέρι που άπλωσε ο Ντανκ για να τηνηρεμήσει. «Είσαι καλό κορίτσι, πραγματικά καλό κορίτσι»μουρμούρισε. Ο γέρος έλεγε πάντα πως ένας ιππότης δεν πρέπεινα δένεται ποτέ με τ’ άλογό του, καθότι το πιθανότερο είναι νατου πεθάνουν κάμποσα – όμως ούτε ο ίδιος δεν ακολουθούσε τησυμβουλή του. Ο Ντανκ τον είχε δει πολλές φορές να ξοδεύει τοτελευταίο του χάλκινο νόμισμα για να πάρει ένα μήλο στονγερο-Καστανό, ή βρώμη για την Αλαφροπάτητη και τονΚεραυνό. Η Αλαφροπάτητη ήταν το άλογο που καβαλούσε οσερ Άρλαν όταν ταξίδευαν και τον είχε μεταφέρει ακούραστα,διανύοντας χιλιάδες λεύγες, από τη μία άκρη των ΕπτάΒασιλείων μέχρι την άλλη. Ο Ντανκ ένιωθε πως πρόδιδε μιαπαλιά φίλη, όμως τι άλλο μπορούσε να κάνει; Ο Καστανός ήτανπολύ γερασμένος για να τον πουλήσει κι ο Κεραυνός ήταν τ’άλογό του για τους αγώνες.

Πέρασε κάμποση ώρα μέχρι να εμφανιστεί ο σταβλάρχης.Καθώς περίμενε, ο Ντανκ άκουσε σαλπίσματα από τα τείχη καιμια φωνή στον περίβολο. Γεμάτος περιέργεια, οδήγησε τηνΑλαφροπάτητη στην πόρτα των στάβλων, για να δει τισυνέβαινε. Ένα απόσπασμα από ιππότες κι έφιππους τοξότες

34 GEORGE MARTIN

περνούσε τις πύλες του κάστρου, τουλάχιστον εκατό άντρες,καβάλα στα πιο εξαιρετικά άλογα που ’χε δει ποτέ ο Ντανκ.Πρέπει να ’ναι η συνοδεία κάποιου σπουδαίου άρχοντα. Έναςσταβλίτης πέρασε τρέχοντας από μπροστά του κι ο Ντανκ τονάρπαξε απ’ το μπράτσο. «Ποιοι είναι αυτοί;»

Το αγόρι του ’ριξε ένα παραξενεμένο βλέμμα. «Δεν βλέπειςτα λάβαρα;» Ύστερα τράβηξε το χέρι του κι έφυγε βιαστικά.

Τα λάβαρα… Την ώρα που ο Ντανκ γυρνούσε να κοιτάξει, μιαριπή ανέμου σήκωσε το μαύρο, μεταξωτό τριγωνικό λάβαροστην κορυφή του κονταριού – ο τρικέφαλος, άγριος δράκος τουΟίκου των Ταργκάρυεν έμοιαζε ν’ απλώνει ξαφνικά τα φτεράτου, ξερνώντας άλικες φλόγες. Ο σημαιοφόρος ήταν ένας ψηλόςιππότης με λευκή, φολιδωτή πανοπλία με χρυσό φινίρισμα κιέναν κάτασπρο μανδύα να χύνεται πίσω του. Οι άλλοι δύοιππότες ήταν επίσης αρματωμένοι στα λευκά, από την κορφήμέχρι τα νύχια. Οι ιππότες της Βασιλικής Φρουράς, μαζί με τοβασιλικό λάβαρο. Δεν ήταν απορίας άξιο λοιπόν που ο άρχονταςΆσφορντ πετάχτηκε μέσα από το οχυρό του κάστρου, μαζί μετους γιους του και την ωραία κόρη – ένα κοντό κορίτσι μεκατάξανθα μαλλιά κι ένα στρογγυλό, ροδαλό πρόσωπο. Σιγά τηνομορφιά, σκέφτηκε ο Ντανκ. Η κουκλοπαίχτρια ήταν πιο ωραία.

«Μικρέ, άσε αυτό το ψωράλογο κι έλα να φροντίσεις το δικόμου».

Ο αναβάτης είχε ξεπεζέψει μπροστά στους στάβλους. Α,εμένα εννοεί, συνειδητοποίησε ο Ντανκ. «Δεν είμαι σταβλίτης,άρχοντά μου».

«Μάλλον δεν ήσουν αρκετά έξυπνος». Ο νεαρός που τουμιλούσε φορούσε έναν μαύρο μανδύα με μπορντούρα από άλικοσατέν, όμως από κάτω η ενδυμασία του ήταν λαμπερή σανφλόγα, όλο κόκκινα, κίτρινα και χρυσά. Ήταν περίπου στηνηλικία του Ντανκ, λεπτός κι ευθυτενής σαν στιλέτο, αλλά όχιιδιαίτερα ψηλός. Ασημόχρυσες μπούκλες πλαισίωναν έναυπεροπτικό πρόσωπο με χαρακτηριστικά που έμοιαζαν σμιλεμέναστην πέτρα – μεγάλο μέτωπο, έντονα ζυγωματικά, ίσια μύτη και

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 35

λείο, χλωμό δέρμα, δίχως το παραμικρό ψεγάδι. Τα μάτια τουείχαν ένα βαθύ βιολετί χρώμα. «Αν είσαι ανίκανος ν’ αναλάβειςτο άλογο, φέρε μου τουλάχιστον λίγο κρασί και μια όμορφηπόρνη».

«Ε… εγώ – να με συγχωρείς, άρχοντά μου, όμως ούτευπηρέτης είμαι. Έχω την τιμή να ’μαι ιππότης».

«Θλιβερές εποχές για την ιπποσύνη» είπε το πριγκιπόπουλο,τότε όμως εμφανίστηκε τρέχοντας ένας σταβλίτης και γύρισε γιανα δώσει τα χαλινάρια του αλόγου του – ήταν ένα έξοχο φαρί,κόκκινο σαν το αίμα. Μέσα σε μια στιγμή, είχε ξεχάσει τελείωςτον Ντανκ. Εκείνος αποσύρθηκε ανακουφισμένος στο βάθοςτων στάβλων, για να περιμένει τον σταβλάρχη. Ένιωθε ήδηαρκετά άβολα ανάμεσα σ’ όλους εκείνους τους άρχοντες που’χαν στήσει τις σκηνές τους στο λιβάδι. Δεν είχε καμιά δουλειάνα μιλάει με πρίγκιπες.

Δεν είχε καμιά αμφιβολία πως εκείνος ο όμορφος νεαρόςήταν πρίγκιπας. Στις φλέβες των Ταργκάρυεν έρεε το αίμα τηςΒαλύρια, της χαμένης πόλης πέρα από τη θάλασσα – τ’ασημόξανθα μαλλιά και τα βιολετιά τους μάτια τους έκαναν ναξεχωρίζουν από τους κοινούς θνητούς. Ο Ντανκ ήξερε πως οπρίγκιπας Μπαίλορ ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία, όμως ονεαρός μπορεί κάλλιστα να ήταν ένας από τους γιους του: οΒάλαρ, τον οποίο συχνά αποκαλούσαν «ο Νεαρός Πρίγκιπας»για να τον ξεχωρίσουν από τον πατέρα του, ή ο Ματάρυς, «οΑκόμα πιο Νεαρός Πρίγκιπας», όπως τον είχε αποκαλέσεικάποτε ο γελωτοποιός του γερο-άρχοντα Σουάν. Υπήρχανβέβαια κι άλλα πριγκιπόπουλα, τα ξαδέλφια του Βάλαρ και τουΜατάρυς. Ο Καλός Βασιλιάς Νταίρον είχε τέσσερις γιους κι οιτρεις είχαν ήδη δικούς τους γιους. Την εποχή του πατέρα τουΝταίρον, ο οίκος των δρακοβασιλιάδων κόντευε να εξαφανιστεί,όμως τώρα πια ακουγόταν πως ο Νταίρον ο Δεύτερος κι οι γιοιτου είχαν διασφαλίσει για πάντα τη συνέχιση της δυναστείας.

«Ε, εσύ. Ζήτησες να με δεις;» Ο σταβλάρχης του άρχονταΆσφορντ είχε μια κόκκινη μούρη –την οποία τόνιζε ακόμα

36 GEORGE MARTIN

περισσότερο η πορτοκαλιά στολή του– κι απότομους τρόπους.«Τι θες; Δεν έχω καιρό για –»

«Θέλω να πουλήσω αυτή τη φοράδα» τον έκοψε ο Ντανκ,πριν προλάβει να τον διώξει από τους στάβλους. «Είναι καλόάλογο, με σίγουρο πάτημα…»

«Δεν έχω χρόνο για τέτοια, σου λέω». Ο σταβλάρχης έριξεμια γρήγορη ματιά στην Αλαφροπάτητη. «Ο άρχοντάς μου δενέχει ανάγκη από τέτοιο άλογο. Πήγαινέ την στην πόλη – ο Χένλιμπορεί να σου δώσει δυο τρία ασημένια». Και μ’ αυτό, γύρισε ναφύγει.

«Σ’ ευχαριστώ, κύριε» είπε ο Ντανκ πριν προλάβει να φύγει οάντρας. «Μπορώ να ρωτήσω – ήρθε ο βασιλιάς;»

Ο σταβλάρχης έβαλε τα γέλια. «Δόξα στους θεούς, όχι. Αυτήη εισβολή από πρίγκιπες είναι ήδη αρκετός μπελάς. Πού θα βρωχώρο για όλα αυτά τ’ άλογα; Πού θα βρω τροφή να τα ταΐσω;»Έφυγε με μεγάλες δρασκελιές, φωνάζοντας στους σταβλίτες του.

Μέχρι να φύγει ο Ντανκ από τους στάβλους, ο άρχονταςΆσφορντ είχε ήδη συνοδέψει τους πριγκιπικούς καλεσμένουςτου στο οχυρό του κάστρου. Δύο από τους ιππότες τηςΒασιλικής Φρουράς, με τις λευκές πανοπλίες και τους μανδύεςτους, βρίσκονταν ακόμη στον περίβολο και μιλούσαν με τοναρχηγό της φρουράς του κάστρου. Ο Ντανκ σταμάτησε μπροστάτους. «Κύριοι, είμαι ο σερ Ντάνκαν ο Ψηλός».

«Καλώς ανταμώσαμε, σερ Ντάνκαν» είπε ο πιο μεγαλόσωμοςαπ’ τους δύο λευκούς ιππότες. «Είμαι ο σερ Ρόλαντ Κρέικχολ κιαποδώ ο Ορκισμένος Αδελφός μου, σερ Ντόνελ τουΝτάσκεντεϊλ».

Οι επτά πρόμαχοι της Βασιλικής Φρουράς ήταν οι πιο δεινοίπολεμιστές σε ολόκληρα τα Επτά Βασίλεια, ίσως μ’ εξαίρεση τονίδιο τον διάδοχο του θρόνου, τον Μπαίλορ τον Λογχοθραύστη.«Ήρθατε να γραφτείτε στη λίστα των αγώνων;» ρώτησε μεαγωνία ο Ντανκ.

«Θα ήταν ανάρμοστο να αγωνιστούμε ενάντια σ’ εκείνουςπου έχουμε ορκιστεί να προστατεύουμε» αποκρίθηκε ο σερ

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 37

Ντόνελ, που είχε κατακόκκινα μαλλιά και γένια.«Ο πρίγκιπας Βάλαρ έχει την τιμή να είναι ένας από τους

υπερασπιστές της Λαίδης Άσφορντ» εξήγησε ο σερ Ρόλαντ «ενώδύο ξάδελφοί του σκοπεύουν να διεκδικήσουν το χρίσμα. Οιυπόλοιποι έχουμε έρθει απλώς για να παρακολουθήσουμε».

Ανακουφισμένος, ο Ντανκ ευχαρίστησε τους λευκούς ιππότεςγια την ευγενική τους απάντηση και βγήκε ιππεύοντας απ’ τιςπύλες του κάστρου, πριν τύχει και διασταυρωθεί με κάποιο άλλοπριγκιπόπουλο. Τρεις πρίγκιπες, σκέφτηκε καθώς οδηγούσε τηνΑλαφροπάτητη στους δρόμους της πόλης του Άσφορντ. ΟΒάλαρ ήταν ο μεγαλύτερος γιος του πρίγκιπα Μπαίλορ,δεύτερος στη σειρά για τη διαδοχή του Σιδερένιου Θρόνου,όμως ο Ντανκ δεν είχε ιδέα κατά πόσο είχε κληρονομήσει τηθρυλική ικανότητα του πατέρα του στο σπαθί και τη λόγχη. Γιατους υπόλοιπους πρίγκιπες των Ταργκάρυεν γνώριζε ακόμαλιγότερα. Τι θα κάνω αν με βάλουν ν’ αγωνιστώ ενάντια σ’ έναναπ’ τους πρίγκιπες; Θα μου επιτρέψουν ν’ αντιμετωπίσω ένανγαλαζοαίματο του βασιλικού οίκου; Δεν είχε ιδέα. Ο γέροςσυνήθιζε να λέει πως το κεφάλι του ήταν χοντρό σαν τείχοςκάστρου, όμως πρώτη φορά το ’νιωθε στ’ αλήθεια.

Η Αλαφροπάτητη έμοιαζε ν’ αρέσει στον Χένλι, μέχρι που οΝτανκ του ’πε πως ήθελε να την πουλήσει. Ξαφνικά το μόνοπου έβλεπε ήταν τα ελαττώματά της. Προσφέρθηκε να πληρώσειτριακόσια ασημένια. Ο Ντανκ του ’πε πως μάλλον εννοούσετρεις χιλιάδες. Αφού διαφώνησαν κάμποση ώρα κι αντάλλαξανκάμποσες βρισιές, συμφώνησαν στα επτακόσια πενήνταασημένια. Η συμφωνία ήταν πιο κοντά στην αρχική τιμή τουΧένλι παρά του Ντανκ, πράγμα που έκανε τον Ντανκ να νιώσει

38 GEORGE MARTIN

ριγμένος – ο Χένλι όμως δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσειπαραπάνω κι έτσι ο Ντανκ αναγκάστηκε ν’ αποδεχτεί ταεπτακόσια πενήντα. Όταν ο Ντανκ είπε πως η τιμή δενπεριλάμβανε τη σέλα, ο Χένλι επέμεινε πως άλλα του ’χε πει, κιάρχισαν πάλι να διαφωνούν.

Στο τέλος τα συμφώνησαν. Ο Χένλι πήγε να του φέρει ταχρήματα κι ο Ντανκ χάιδεψε τη χαίτη της Αλαφροπάτητης,θέλοντας να της δώσει θάρρος. «Άμα κερδίσω, θα ξανάρθω νασ’ αγοράσω – στον λόγο μου». Δεν είχε καμία αμφιβολία πωςστο μεταξύ τα «ελαττώματά» της θα ’χαν εξαφανιστεί κι ο Χένλιθα του την πουλούσε δυο φορές πιο ακριβά απ’ ό,τι την είχεαγοράσει.

Τον πλήρωσε με τρία χρυσά νομίσματα και τα υπόλοιπα μεασημένια. Ο Ντανκ δάγκωσε το ένα χρυσό και χαμογέλασε.Ήταν η πρώτη φορά που έπιανε στο χέρι του –ή έβαζε στο στόματου– χρυσάφι. Ο κόσμος αποκαλούσε τα νομίσματα«δράκοντες» από τον ανάγλυφο, τρικέφαλο δράκο του ΟίκουΤαργκάρυεν στη μια τους όψη. Η άλλη όψη απεικόνιζε τονβασιλιά. Δύο από τα νομίσματα που του ’δωσε ο Χένλι είχαν τοπρόσωπο του βασιλιά Νταίρον. Το τρίτο ήταν παλιότερο,πολυκαιρισμένο κι απεικόνιζε κάποιον άλλο βασιλιά. Τ’ όνομάτου ήταν χαραγμένο κάτω από το κεφάλι, όμως ο Ντανκ δενήξερε να διαβάσει τα γράμματα. Είδε επίσης πως το χρυσάφι είχετριφτεί στις άκρες– το σχολίασε στον Χένλι, φωνάζονταςσχεδόν. Εκείνος δυσανασχέτησε, όμως του ’δωσε ακόμα μερικάασημένια και μια χούφτα χάλκινα για να πατσίσει το βάρος. ΟΝτανκ του επέστρεψε αμέσως μερικά απ’ τα χάλκινα κι έγνεψεπρος την Αλαφροπάτητη. «Αυτά είναι για κείνη» είπε. «Κοίτανα φάει μπόλικη βρώμη απόψε – κι ένα μήλο».

Με την ασπίδα περασμένη στο χέρι του και το σακί με τηνπαλιά πανοπλία φορτωμένο στον ώμο του, ο Ντανκ άρχισε ναπερπατάει στους ηλιόλουστους δρόμους του Άσφορντ. Ταχρήματα που βάραιναν το πουγκί του τον έκαναν να νιώθειπαράξενα – από τη μια χαζοχαρούμενος κι από την άλλη

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 39

αγχωμένος. Ο γέρος δεν του ’χε εμπιστευτεί ποτέ πάνω από έναδυο νομίσματα. Με τα λεφτά που είχε μπορούσε να περάσειέναν ολόκληρο χρόνο. Και τι θα κάνω σαν τελειώσουν, θαπουλήσω τον Κεραυνό; Έτσι θα κατέληγε είτε ληστής είτεζητιάνος. Μια φορά έρχεται τέτοια ευκαιρία. Πρέπει να τα παίξωόλα για όλα.

Όταν πια διέσχισε το ξέβαθο τμήμα του ποταμού, μέχρι τηνότια όχθη του Κόκλσουεντ, το πρωί είχε πια περάσει κι οχώρος του τουρνουά έσφυζε πάλι από δραστηριότητα. Το κρασίκαι τα λουκάνικα μοσχοπουλιόνταν, μια αρκούδα προχωρούσεχορεύοντας στον σκοπό που έπαιζε ο ιδιοκτήτης της καθώςκάποιος τραγουδούσε την «Αρκούδα και την Όμορφη Κόρη». Οιζογκλέρ έκαναν ακροβατικά κι οι κουκλοπαίχτες ολοκλήρωνανακόμα μια παράσταση.

Ο Ντανκ κάθισε να παρακολουθήσει τη σφαγή του ξύλινουδράκου. Όταν η μαριονέτα του ιππότη έκοψε το κεφάλι τουδράκου και το κόκκινο πριονίδι που είχε μέσα χύθηκε στοχορτάρι, ο Ντανκ γέλασε δυνατά και πέταξε στηνκουκλοπαίχτρια δυο χάλκινα. «Το ένα είναι για χθες το βράδυ»της φώναξε. Εκείνη τ’ άρπαξε στον αέρα και του έσκασε το πιογλυκό χαμόγελο που ’χε δει ποτέ.

Άραγε σ’ εμένα χαμογελά ή στα νομίσματα; Ο Ντανκ δεν είχεπλαγιάσει ποτέ με κοπέλα, και γενικά του προκαλούσαναμηχανία. Πριν από τρία χρόνια, όταν το πουγκί του γέρου ήτανγεμάτο μετά από μισό χρόνο στην υπηρεσία του τυφλού άρχονταΦλόρεντ, είχε πει στον Ντανκ πως ήταν πια καιρός να τον πάεισ’ ένα πορνείο για να γίνει άντρας. Ήταν βέβαια μεθυσμένοςόταν το ’πε και μετά δεν το θυμόταν. Ο Ντάνκαν ντράπηκε νατου το θυμίσει, κι άλλωστε δεν ήταν σίγουρος πως ήθελε να πάειμε κάποια πόρνη. Αν δεν μπορούσε να κερδίσει την καρδιάκάποιας αρχοντοπούλας, όπως κάθε ιππότης που σεβόταν τονεαυτό του, ήθελε τουλάχιστον κάποια που θα προτιμούσε τονίδιο από τα λεφτά του.

«Θέλεις μια μπίρα;» ρώτησε την κουκλοπαίχτρια που μάζευε

40 GEORGE MARTIN

το πριονίδι και το ξανάβαζε μέσα στον δράκο. «Εννοώ – θες ναπιεις μαζί μου μια μπίρα; Ή μπορούμε να μοιραστούμε έναλουκάνικο. Έφαγα ένα χθες βράδυ κι ήταν καλό. Θαρρώ πως ταφτιάχνουν από γουρούνι».

«Σ’ ευχαριστώ, κύριέ μου, όμως έχουμε κι άλλη παράσταση».Η κοπέλα σηκώθηκε κι έτρεξε προς την αυστηρή, χοντρήγυναίκα από το Ντορν, που έπαιζε τη μαριονέτα του ιππότη. ΟΝτανκ ένιωσε ανόητος. Ωστόσο του άρεσε ο τρόπος που έτρεχε.Όμορφη κοπέλα – και ψηλή. Αυτή δεν θα χρειάζεται να σκύψωγια να τη φιλήσω. Να φιλάει ήξερε – του ’χε δείξει πριν απόκάναν χρόνο η κοπέλα που δούλευε σε μια ταβέρνα στοΛάννισπορτ. Ήταν όμως τόσο κοντή, που ’χε αναγκαστεί νακάτσει πάνω στο τραπέζι για να φτάσει τα χείλη του. Καθώς το’φερε στον νου του, ένιωσε τ’ αυτιά του να καίνε. Ήτανανόητος. Έπρεπε να ’χει το μυαλό του στην κονταρομαχία, όχιστα φιλιά.

Οι ξυλουργοί του άρχοντα Άσφορντ ασβέστωναν τα ξύλιναδιαχωριστικά, ανάμεσα στα οποία θα ίππευαν οι διαγωνιζόμενοι.Ο Ντανκ τους παρακολούθησε για λίγο να δουλεύουν. Υπήρχανπέντε λωρίδες, με κατεύθυνση από βορρά προς νότο, ώστεκανένας διαγωνιζόμενος να μην έχει τον ήλιο κόντρα. Στηνανατολική πλευρά είχαν στηθεί κερκίδες με τρία επίπεδα, τιςοποίες κάλυπτε μια πορτοκαλιά τέντα, για να προστατεύει τουςάρχοντες και τις αρχόντισσες από τον ήλιο και τη βροχή. Οιπερισσότεροι θα παρακολουθούσαν τους αγώνες από τουςπάγκους, όμως στο κέντρο των κερκίδων υπήρχε μιαυπερυψωμένη εξέδρα με τέσσερις άνετες καρέκλες – για τονάρχοντα Άσφορντ, την ωραία κόρη και τους φιλοξενούμενουςπρίγκιπες.

Στην ανατολική άκρη του λιβαδιού είχε στηθεί ένας στόχοςγια εξάσκηση και περίπου μια ντουζίνα ιππότες προπονούντανχτυπώντας την ταλαιπωρημένη ασπίδα του ανδρείκελου,κάνοντας το κοντάρι του να περιστρέφεται. Ο Ντανκπαρακολούθησε τον Βάρβαρο του Μπράκεν και τον άρχοντα

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 41

Κάρον της Μεθορίου να χτυπούν την ασπίδα. Ιππεύουν πολύκαλύτερα από μένα, σκέφτηκε ανήσυχα.

Κάπου αλλού, υπήρχε ένας χώρος όπου οι άντρεςεξασκούνταν πεζοί, χτυπώντας ο ένας τον άλλο με ξύλινασπαθιά, ενώ οι ακόλουθοί τους φώναζαν προστυχιές για να τουςενθαρρύνουν. Ο Ντανκ είδε έναν κοντό, γεροδεμένο νεαρό ναπροσπαθεί ν’ αποκρούσει τα χτυπήματα ενός μυώδη ιππότη πουέμοιαζε γρήγορος κι ευέλικτος σαν αγριόγατος. Είχαν κι οι δύοπάνω στις ασπίδες τους το κόκκινο μήλο των Φόσογουεϊ, πολύσύντομα όμως η ασπίδα του νεαρότερου είχε γεμίσει ραγίσματακαι χαρακιές. «Τούτο δω το μήλο δεν έχει ωριμάσει ακόμη» είπεο μεγαλύτερος καθώς χτύπησε την περικεφαλαία του άλλου μετο σπαθί του. Μέχρι να παραδοθεί, ο νεαρότερος Φόσογουεϊείχε γεμίσει με αίματα και μώλωπες, ενώ ο αντίπαλός του δενέδειχνε καν κουρασμένος. Σήκωσε την προσωπίδα, κοίταξετριγύρω, είδε τον Ντανκ κι είπε: «Ε, εσύ. Ναι, εσύ, ομεγαλόσωμος – ο ιππότης με το φτερωτό δισκοπότηρο. Βλέπωπως είσαι ζωσμένος με σπαθί».

«Είναι δικό μου δικαιωματικά» είπε με σθένος ο Ντανκ.«Είμαι ο σερ Ντάνκαν ο Ψηλός».

«Εγώ είμαι ο σερ Στέφον Φόσογουεϊ. Τι λες να δοκιμάσεις τηντύχη σου εναντίον μου, σερ Ντάνκαν Ψηλέ; Θα μου κάνει καλόνα εξασκηθώ με κάποιον άλλον εκτός από τον ξάδελφό μου –όπως είδες, είναι ακόμη άγουρος».

«Κάν’ το, σερ Ντάνκαν» τον παρότρυνε ο ηττημένοςΦόσογουεϊ καθώς έβγαζε την περικεφαλαία του. «Μπορεί εγώνα ’μαι άγουρος, όμως ο αγαπητός μου ξάδελφος είναι σάπιοςπέρα για πέρα. Κάν’ τον να φτύσει τα κουκούτσια του».

Ο Ντανκ κούνησε το κεφάλι του. Γιατί τον ανακάτευαν αυτοίοι νεαροί άρχοντες στον καβγά τους; Δεν ήθελε ν’ ανακατευτεί.«Σ’ ευχαριστώ, σερ, όμως υπάρχουν κάποια ζητήματα που πρέπεινα τακτοποιήσω». Δεν ένιωθε άνετα να κουβαλάει τόσαχρήματα. Όσο πιο σύντομα πλήρωνε τον Ατσάλινο Πέιτ κιέπαιρνε την πανοπλία του, τόσο καλύτερα θα ένιωθε.

42 GEORGE MARTIN

Ο σερ Στέφον τον κοίταξε περιφρονητικά. «Μπα, έχουν κι οιπεριπλανώμενοι ιππότες “ζητήματα”;» Κοίταξε πάλι τριγύρω κιεντόπισε έναν άλλον πιθανό αντίπαλο να κοντοστέκεται λίγοπαραπέρα. «Καλώς σε βρίσκω, σερ Γκρανς. Έλα ν’αναμετρηθούμε. Ο ξάδελφός μου ο Ρέιμουν δεν έχει μάθει παράμερικά τετριμμένα κόλπα κι ο σερ Ντάνκαν φαίνεται πως πρέπεινα συνεχίσει την περιπλάνησή του. Εμπρός, έλα».

Ο Ντανκ έφυγε νευριασμένος και κατακόκκινος. Ο ίδιος δενήξερε πολλά κόλπα –τετριμμένα ή όχι– και δεν ήθελε να τον δεικανείς να πολεμάει μέχρι τους αγώνες. Ο γέρος έλεγε πάντα πωςόσο καλύτερα γνώριζες τον αντίπαλό σου τόσο πιο εύκολο ήταννα τον νικήσεις. Ιππότες σαν τον σερ Στέφον είχαν μάθει ναεντοπίζουν με μια ματιά τις αδυναμίες των αντιπάλων τους. ΟΝτανκ ήταν γρήγορος και δυνατός, ενώ τον ευνοούσαν τοβάρος και το ύψος του, όμως δεν πίστευε ούτε για μια στιγμήπως οι ικανότητές του συγκρίνονταν μ’ αυτές των υπολοίπων. Οσερ Άρλαν του ’χε διδάξει όλα όσα ήξερε, όμως ακόμα και στανιάτα του ο γέρος δεν είχε υπάρξει σπουδαίος ιππότης. Οισπουδαίοι ιππότες δεν ήταν αναγκασμένοι να ζουν στηνύπαιθρο, ούτε πέθαιναν στην άκρη κάποιου λασπωμένουδρόμου. Δεν θα συμβεί αυτό σ’ εμένα, ορκίστηκε ο Ντανκ. Θατους δείξω πως μπορώ να γίνω κάτι περισσότερο απόπεριπλανώμενος ιππότης.

«Σερ Ντάνκαν». Ο νεαρότερος Φόσογουεϊ έτρεξε να τονπρολάβει. «Δεν έπρεπε να σε παροτρύνω ν’ αναμετρηθείς με τονξάδελφό μου. Απλώς μ’ είχε εξοργίσει η αλαζονεία του – είσαιτόσο μεγαλόσωμος και σκέφτηκα… Τέλος πάντων, ήταναπρεπές εκ μέρους μου. Δεν φοράς πανοπλία – αν μπορούσε, θασου έσπαγε το χέρι ή το γόνατο. Του αρέσει να τραυματίζει τουςαντιπάλους του στη διάρκεια της εξάσκησης, ώστε αν τύχει καιτους συναντήσει σε κάποιον αγώνα, να ’χει το πλεονέκτημα».

«Εσένα δεν σου ’σπασε τίποτα».«Όχι, αλλά εγώ είμαι μέλος της οικογένειας, παρόλο που

εκείνος ανήκει σε σημαντικότερο παρακλάδι της, όπως

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 43

αρέσκεται να μου θυμίζει. Με λένε Ρέιμουν Φόσογουεϊ».«Χάρηκα. Εσύ κι ο ξάδελφός σου θα λάβετε μέρος στους

αγώνες;»«Εκείνος σίγουρα, εγώ μακάρι – ακόμη είμαι ακόλουθος. Ο

ξάδελφός μου έχει υποσχεθεί να με χρίσει ιππότη, όμως επιμένειπως δεν έχω ωριμάσει αρκετά». Ο Ρέιμουν είχε τετράγωνοπρόσωπο, πλακουτσωτή μύτη και κοντά, φουντωτά μαλλιά –είχε όμως ευχάριστο χαμόγελο. «Εσύ έχεις όψη διεκδικητή.Ποιανού την ασπίδα σκοπεύεις να χτυπήσεις;»

«Δεν έχει σημασία» είπε ο Ντανκ. Ήταν η απάντηση πουέπρεπε να δώσει, παρόλο που είχε πολύ μεγάλη σημασία. «Δενθα συμμετάσχω στους αγώνες παρά την τρίτη μέρα».

«Οπότε κάποιοι από τους υπερασπιστές θα έχουν ήδη ηττηθεί– έχεις δίκιο» είπε ο Ρέιμουν. «Καλώς. Είθε ο Πολεμιστής να σ’ευλογεί, σερ».

«Κι εσένα το ίδιο». Αν αυτός είναι ακόμη ακόλουθος, τιδουλειά έχω εγώ να κάνω τον ιππότη; Ένας απ’ τους δυο μαςείναι ανόητος. Τα χρήματα στο πουγκί του Ντανκ κουδούνιζανσε κάθε του βήμα, όμως ήξερε πολύ καλά πως μπορούσε να ταχάσει όλα μέσα σε μια στιγμή. Ακόμα κι οι κανόνες αυτού τουτουρνουά ήταν εναντίον του, καθιστώντας πολύ απίθανο ν’αντιμετωπίσει έναν άπειρο ή αδύναμο αντίπαλο.

Ένα τουρνουά μπορεί να έπαιρνε πολλές διαφορετικέςμορφές, ανάλογα με τις διαθέσεις του άρχοντα που τοδιοργάνωνε. Μερικά ήταν απομίμηση μάχης μεταξύ δύο ομάδωναπό ιππότες, άλλα πάλι ξέφρενες, μαζικές συμπλοκές όπου τηδόξα έπαιρνε όποιος έμενε όρθιος στο τέλος. Όταν οι μάχες ήτανμεμονωμένες, οι αντίπαλοι καθορίζονταν είτε με κλήρο είτε μεαπόφαση του υπεύθυνου των αγώνων.

Ο άρχοντας Άσφορντ διοργάνωνε τους αγώνες για ναγιορτάσει τη δέκατη τρίτη ονομαστική εορτή της κόρης του. Ηωραία κόρη θα καθόταν στο πλευρό του πατέρα της, παίζονταςτον ρόλο της Βασίλισσας της Αγάπης και της Ομορφιάς. Πέντειππότες θα την υπερασπίζονταν, φορώντας τα σύμβολα της

44 GEORGE MARTIN

εύνοιάς της, κι όλοι οι υπόλοιποι θα ήταν οι διεκδικητές. Όποιοςνικούσε έναν από τους υπερασπιστές έπαιρνε τη θέση του καιγινόταν ο ίδιος υπερασπιστής, μέχρι να ηττηθεί από κάποιονάλλον. Με το πέρας των τριών ημερών, οι πέντεεναπομείναντες υπερασπιστές θ’ αποφάσιζαν αν η ωραία κόρη θαδιατηρούσε το στέμμα της Αγάπης και της Ομορφιάς, ή θαέπαιρνε κάποια άλλη τη θέση της.

Ο Ντανκ είχε το βλέμμα καρφωμένο στον χώρο των αγώνωνκαι στις κερκίδες κι αναλογιζόταν τις πιθανότητές του. Μία νίκηχρειαζόταν όλη κι όλη – τότε θα μπορούσε να συγκαταλέγεταιανάμεσα στους υπερασπιστές του Λιβαδιού του Άσφορντ, έστωκαι για μία ώρα. Στα εξήντα του χρόνια, ο γέρος δεν είχεκαταφέρει ποτέ να κατακτήσει τον τίτλο του υπερασπιστή. Δενζητάω πολλά, αν οι θεοί είναι στις καλές τους. Έφερε στον νουτου όλα εκείνα τα τραγούδια που ’χε ακούσει – για τον τυφλόΣίμεον τον Αστρομάτη, τον ευγενή Σέργουιν της Ασπίδας τουΚαθρέφτη, για τον πρίγκιπα Αίμον τον Δρακοϊππότη, τον σερΡάιαμ Ρέντγουαϊν και τον Φλόριαν τον Γελωτοποιό. Όλοι τουςείχαν κερδίσει μάχες ενάντια σε πολύ πιο τρομακτικούςαντιπάλους απ’ αυτούς που θα αντιμετώπιζε ο ίδιος. Όλοι τουςόμως ήταν ήρωες, γενναίοι άντρες ευγενικής καταγωγής, μ’εξαίρεση τον Φλόριαν. Εγώ ποιος είμαι – ο Ντανκ τηςΨυλλογειτονιάς ή ο σερ Ντάνκαν ο Ψηλός;

Την απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση θα τη μάθαινε σύντομα.Φόρτωσε πάλι το σακί με την πανοπλία στον ώμο και πήγε προςτους πάγκους των εμπόρων, αναζητώντας τον Ατσάλινο Πέιτ.

Ο Εγκ είχε κάνει καλή δουλειά όσο έλειπε. Ο Ντανκ χάρηκε –είχε έναν φόβο πως ο ακόλουθός του θα το ’βαζε πάλι στα

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 45

πόδια. «Έπιασε καλή τιμή η φοράδα;» ρώτησε το αγόρι.«Πώς ξέρεις ότι την πούλησα;»«Έφυγες έφιππος και γύρισες πεζός – κι αν σ’ την είχαν

κλέψει, θα ’σουν πολύ πιο θυμωμένος».«Μου ’δωσαν αρκετά χρήματα για ν’ αγοράσω αυτά» είπε ο

Ντανκ κι έβγαλε απ’ τον σάκο τη νέα του πανοπλία για να τηδείξει στο αγόρι. «Αν σκοπεύεις να γίνεις ποτέ ιππότης, πρέπεινα μάθεις να ξεχωρίζεις το καλό ατσάλι. Τούτη δω είναικαλοδουλεμένη. Να, κοίτα – ο θώρακας έχει διπλή πλέξη κι έτσιπροσφέρει μεγαλύτερη προστασία. Κάθε κρίκος ενώνεται μ’άλλους δύο. Βλέπεις και την περικεφαλαία, πώς κυρτώνει τοπάνω μέρος; Ο Πέιτ την έφτιαξε έτσι ώστε η λάμα ενός σπαθιούή τσεκουριού να γλιστρά πάνω της – αντί να καρφώνεται, όπωςσε μια περικεφαλαία μ’ επίπεδη κορφή». Ο Ντανκ φόρεσε τηνπερικεφαλαία του. «Πώς σου φαίνεται;»

«Δεν έχει προσωπίδα» παρατήρησε ο Εγκ.«Έχει όμως τρύπες για να παίρνω αέρα. Η προσωπίδα είναι το

αδύνατο σημείο μιας περικεφαλαίας». Τουλάχιστον, έτσι του ’χεπει ο Ατσάλινος Πέιτ. «Ξέρεις πόσοι ιππότες δέχτηκαν έναβέλος στο μάτι όταν σήκωσαν την προσωπίδα για να πάρουνλίγο καθαρό αέρα; Αν ήξερες, ούτε που θα μου ζητούσεςπροσωπίδα» είχε πει στον Ντανκ.

«Ούτε λοφίο έχει» είπε ο Εγκ. «Είναι λίγο γυμνή».Ο Ντανκ έβγαλε την περικεφαλαία. «Για μένα μια χαρά είναι.

Βλέπεις πόσο λαμπερό είναι το ατσάλι; Έτσι πρέπει ναπαραμείνει, κι αυτό είναι δική σου δουλειά. Ξέρεις πώςκαθαρίζεται μια πανοπλία;»

«Μέσα σ’ ένα βαρέλι με άμμο» είπε το αγόρι «όμως βαρέλιδεν έχεις. Μήπως αγόρασες και σκηνή, σερ;»

«Δεν έπιασε τόσο καλή τιμή». Το αγόρι μιλά πιο θαρρετά απ’όσο πρέπει – ίσως πρέπει να τον δέρνω μέχρι να του περάσει.Ήξερε όμως πως δεν θα το έκανε. Του άρεσε που μιλούσεθαρρετά – έπρεπε κι ο ίδιος να ’ναι πιο θαρραλέος. Ο ακόλουθόςμου είναι πιο τολμηρός και πιο έξυπνος από μένα. «Έκανες καλή

46 GEORGE MARTIN

δουλειά όσο έλειπα, Εγκ» είπε ο Ντανκ. «Αύριο θα ’ρθεις μαζίμου, να κάνουμε μια βόλτα στον χώρο των αγώνων. Θααγοράσουμε βρώμη για τ’ άλογα και φρέσκο ψωμί για μας, ίσωςκαι λίγο τυρί – είδα καλά τυριά σ’ έναν από τους πάγκους».

«Δεν θα χρειαστεί να μπω μέσα στο κάστρο, έτσι;»«Γιατί όχι; Κάποτε σκοπεύω κι εγώ να ζήσω σ’ ένα κάστρο.

Ελπίζω να κερδίσω μια θέση κοντά στο αλάτι πριν πεθάνω».Το αγόρι έμεινε σιωπηλό. Ίσως έχει πάρει από φόβο τ’

αρχοντικά. Αναμενόμενο. Με τον καιρό θα του περάσει όμως.Συνέχισε να θαυμάζει την πανοπλία του κι άρχισε ν’αναρωτιέται για πόσο καιρό θα την φορούσε.

Ο σερ Μάνφρεντ ήταν ένας λεπτός άντρας με ξινισμένοπρόσωπο. Φορούσε ένα μαύρο χιτώνιο με τη μοβ αστραπή τουΟίκου των Ντοντάριον, όμως ο Ντανκ θα τον αναγνώριζεούτως ή άλλως – απ’ την ακατάστατη χαίτη των χρυσοκόκκινωνμαλλιών του. «Ο σερ Άρλαν υπηρέτησε τον άρχοντα πατέρασου στα Κόκκινα Βουνά, σερ, όταν κυνήγησαν τον Βασιλιά τωνΌρνεων μαζί με τον άρχοντα Κάρον» είπε γονατισμένος. «Δενήμουν παρά ένα παιδί τότε, όμως ήμουν ο ακόλουθός του – τουσερ Άρλαν του Πένιτρι».

Ο σερ Μάνφρεντ τον στραβοκοίταξε. «Όχι, δεν τον γνωρίζω,όπως δεν γνωρίζω κι εσένα, νεαρέ».

Ο Ντανκ τού έδειξε την ασπίδα του γέρου. «Αυτός ήταν οθυρεός του – το φτερωτό δισκοπότηρο».

«Ο άρχοντας πατέρας μου πήρε μαζί του στα βουνάοχτακόσιους ιππότες και κοντά στους τέσσερις χιλιάδες πεζικά-ριους – δεν μπορώ να τους θυμάμαι όλους, ούτε και τις ασπίδεςτους. Μπορεί να ήσασταν μαζί μας, αλλά…» Ο σερ Μάνφρεντ

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 47

ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους.Ο Ντανκ έμεινε άφωνος. Ο γέρος πληγώθηκε στην υπηρεσία

του πατέρα σου – πώς είναι δυνατόν να τον ξέχασες; «Δεν θαμου επιτρέψουν ν’ αγωνιστώ, εκτός κι αν εγγυηθεί για μένακάποιος ιππότης ή άρχοντας».

«Κι εμένα τι με νοιάζει;» είπε ο σερ Μάνφρεντ. «Αρκετά μεαπασχόλησες, σερ».

Αν επέστρεφε στο κάστρο δίχως τον σερ Μάνφρεντ, δεν είχεκαμιά ελπίδα. Ο Ντανκ κοίταξε τη μοβ αστραπή που ήτανκεντημένη πάνω στο μαύρο, μάλλινο χιτώνιο του σερΜάνφρεντ. «Όταν είχαμε στρατοπεδεύσει, θυμάμαι τον πατέρασου να μας λέει την ιστορία του θυρεού σας. Μια νύχτα μεκαταιγίδα, ο πρώτος του οίκου σας διέσχιζε τα σύνορα τουΝτορν, μεταφέροντας ένα μήνυμα. Τότε ένα βέλος σκότωσε τ’άλογό του κι εκείνος σωριάστηκε στο έδαφος. Δυο στρατιώτεςαπό το Ντορν εμφανίστηκαν μέσα απ’ τα σκοτάδια, φορώνταςαλυσιδωτές πανοπλίες και περικεφαλαίες με λοφίο. Το σπαθί τουείχε σπάσει από την πτώση, κι όταν το είδε αυτό πίστεψε πωςείχε έρθει η ώρα του. Καθώς όμως οι άντρες από το Ντορνπλησίαζαν για να τον σκοτώσουν, μια αστραπή έσκισε τονουρανό – είχε ένα λαμπρό μοβ χρώμα και χωρίστηκε στα δύο,χτυπώντας τις σιδερένιες πανοπλίες των στρατιωτών καισκοτώνοντάς τους επιτόπου. Το μήνυμα του αγγελιοφόρουχάρισε τη νίκη στον Βασιλιά της Θύελλας κι εκείνος, απόευγνωμοσύνη, τον έκανε άρχοντα. Ήταν ο πρώτος άρχονταςΝτοντάριον και διάλεξε για θυρεό μια μοβ, διχαλωτή αστραπή σεμαύρο φόντο μ’ αστέρια».

Ο Ντανκ πίστευε πως ο σερ Μάνφρεντ θα εντυπωσιαζότανπου γνώριζε αυτή την ιστορία. Έκανε μεγάλο λάθος. «Αργά ήγρήγορα, αυτή την ιστορία την ακούει κι ο τελευταίος σταβλίτης,κι ο τελευταίος υπηρέτης που αδειάζει τα καθίκια στην υπηρεσίατου πατέρα μου. Το ότι την ξέρεις δεν σε κάνει ιππότη. Ώρα ναφεύγεις, σερ».

48 GEORGE MARTIN

Ο Ντανκ επέστρεψε στο Κάστρο Άσφορντ με βαριά καρδιά,προσπαθώντας να σκεφτεί κάτι που θα έπειθε τον Πλάμερ νατου επιτρέψει ν’ αγωνιστεί. Ο αρχιθαλαμηπόλος δεν βρισκότανόμως στον πύργο του. Ένας φρουρός του ’πε πως μπορούσε νατον βρει στη Μεγάλη Αίθουσα του Κάστρου. «Να τον περιμένωεδώ;» ρώτησε ο Ντανκ. «Σε πόση ώρα θα γυρίσει;»

«Ξέρω γω; Κάνε ό,τι νομίζεις».Η Μεγάλη Αίθουσα δεν ήταν και τόσο μεγάλη, όμως το

Άσφορντ ήταν μικρό κάστρο. Ο Ντανκ μπήκε από μια πλαϊνήπόρτα κι εντόπισε αμέσως τον αρχιθαλαμηπόλο. Στεκόταν μαζίμε τον άρχοντα Άσφορντ και καμιά δεκαριά άλλους άντρες στοβάθος της αίθουσας. Πλησίασε προς το μέρος τους,περπατώντας κατά μήκος ενός τοίχου καλυμμένου με μάλλιναυφαντά, που απεικόνιζαν φρούτα και λουλούδια.

«…θ’ ανησυχούσες περισσότερο αν ήταν δικοί σου γιοι»έλεγε ένας θυμωμένος άντρας την ώρα που πλησίαζε ο Ντανκ.Τα ίσια μαλλιά και τα τετράγωνα γένια του ήταν τόσο ανοιχτά,που στο αχνό φως της αίθουσας έμοιαζαν λευκά. Καθώςπλησίασε όμως, είδε πως είχαν ένα ανοιχτό ασημένιο χρώμα μεχρυσαφιές ανταύγειες.

«Ο Νταίρον το ’χει ξανακάνει αυτό στο παρελθόν»αποκρίθηκε ένας άλλος. Ο Πλάμερ έκοβε τη θέα του ομιλητήστον Ντανκ. «Δεν έπρεπε να τον αναγκάσεις να συμμετάσχειστους αγώνες. Όση σχέση έχουν ο Αίρυς κι ο Ραίγκελ με τατουρνουά άλλη τόση έχει κι αυτός».

«Θες να πεις πως προτιμά να καβαλάει πόρνες παρά άλογα»είπε ο πρώτος. Ο πρίγκιπας –ήταν αναμφίβολα πρίγκιπας– ήτανεύρωστος και γεροδεμένος και φορούσε μια δερμάτινη πανοπλίαεπενδυμένη με μεταλλικές πλάκες κι ασημένια καρφιά, καθώς κι

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 49

έναν βαρύ μαύρο μανδύα επενδυμένο με ερμίνα. Στα μάγουλάτου είχε σημάδια από ευλογιά, τα οποία ίσα που έκρυβαν τ’ασημένια του γένια. «Δεν χρειάζεται να μου θυμίζεις ταελαττώματα του γιου μου, αδελφέ. Είναι μόλις δεκαοκτώχρονών – μπορεί ακόμη ν’ αλλάξει. Μα τους θεούς, είτε θ’αλλάξει είτε θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια».

«Μην είσαι ανόητος. Ο Νταίρον είναι αυτός που είναι, όμωςπαραμένει αίμα μας. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως οσερ Ρόναλντ θα τον ξετρυπώσει – κι αυτόν και τον Αίγκον».

«Ίσως όταν το τουρνουά θα ’χει πια τελειώσει».«Ο Αίριον είναι εδώ. Αν αυτό που σ’ απασχολεί είναι το

τουρνουά, ούτως ή άλλως είναι καλύτερος στη λόγχη από τονΝταίρον». Επιτέλους, ο Ντάνκαν μπορούσε να δει τον άντραπου μιλούσε. Ήταν καθισμένος στον θρόνο, με μια δεσμίδαχαρτιά στο χέρι και τον άρχοντα Άσφορντ να τον παραστέκει.Ακόμα και καθισμένος, έδειχνε πιο ψηλός από τον άλλον, ανέκρινε κανείς από τα μακριά του πόδια. Τα κοντοκουρεμένα τουμαλλιά ήταν σκούρα με γκρίζες τούφες και το θεληματικό τουπιγούνι καλοξυρισμένο. Η μύτη του έμοιαζε να έχει σπάσειεπανειλημμένα. Παρόλο που ήταν ντυμένος πολύ απλά, μεπράσινο γιλέκο, καφετή χιτώνα και φθαρμένες μπότες, είχε μιααύρα ισχύος και βεβαιότητας.

Ο Ντάνκαν συνειδητοποίησε πως μάλλον είχε ακούσει κάτιπου δεν ήταν για τα δικά του αυτιά. Καλύτερα να φύγω και ναξαναγυρίσω αργότερα, σκέφτηκε, όταν θα ’χουν τελειώσει. Ήτανόμως ήδη αργά – ξαφνικά τον πήρε είδηση ο πρίγκιπας με τ’ασημένια γένια. «Ποιος είσαι εσύ και πώς τολμάς να μπαίνειςεδώ ακάλεστος;» ρώτησε αγριεμένος.

«Είναι ο ιππότης που περίμενε ο αρχιθαλαμηπόλος τουάρχοντα Άσφορντ» είπε ο καθισμένος άντρας, χαμογελώνταςστον Ντανκ μ’ έναν τρόπο που έδειχνε πως είχε αντιληφθείεξαρχής την παρουσία του. «Εγώ κι εσύ είμαστε οι παρείσακτοι,αδελφέ. Πλησίασε, σερ».

Ο Ντανκ πλησίασε με αργά βήματα, δίχως να ’ναι καθόλου

50 GEORGE MARTIN

σίγουρος τι έπρεπε να κάνει. Κοίταξε τον Πλάμερ – ματαίως.Παρά την υπεροπτική του συμπεριφορά την προηγούμενη μέρα,τώρα ο αρχιθαλαμηπόλος με τα τραβηγμένα χαρακτηριστικάπαρέμεινε σιωπηλός, με τα μάτια καρφωμένα στις πέτρινεςπλάκες του πατώματος. «Άρχοντές μου» είπε «ζήτησα από τονσερ Μάνφρεντ Ντοντάριον να εγγυηθεί για μένα, ώστε ναμπορέσω ν’ αγωνιστώ στο τουρνουά, όμως αρνήθηκε. Λέει πωςδεν με γνωρίζει. Σας ορκίζομαι όμως πως ο σερ Άρλανυπηρέτησε τον άρχοντα πατέρα του. Έχω εδώ το σπαθί και τηνασπίδα του και –»

«Ένα σπαθί και μια ασπίδα δεν σε κάνουν ιππότη» τον έκοψεο άρχοντας Άσφορντ, ένας χοντρός, φαλακρός άντρας μεκοκκινωπό πρόσωπο. «Ο Πλάμερ μου μίλησε για σένα. Ακόμα κιαν δεχτούμε πως αυτά είναι τα άρματα κάποιου σερ Άρλαν τουΠένιτρι, μπορεί απλώς να τον βρήκες νεκρό και να τα έκλεψες.Αν δεν έχεις κάποια άλλη απόδειξη των λεγομένων σου, όπωςκάποιο έγγραφο ή –»

«Εγώ θυμάμαι τον σερ Άρλαν του Πένιτρι» είπε ήρεμα οάντρας που ήταν καθισμένος στον θρόνο. «Απ’ όσο γνωρίζω,δεν κέρδισε ποτέ κάποιο τουρνουά, ούτε όμως καιντροπιάστηκε. Πριν από δεκαέξι χρόνια, στο Κινγκς Λάντινγκ,νίκησε τον άρχοντα Στόουκγουορθ και τον Μπάσταρδο τουΧάρρενχαλ σε πεζή συμπλοκή και πολλά χρόνια πιο πριν έριξεαπό τ’ άλογο τον ίδιο τον Γκρίζο Λέοντα στο Λάννισπορτ. Ολέοντας δεν είχε γκριζάρει ακόμη».

«Μου τα διηγήθηκε όλα αυτά πολλές φορές» είπε ο Ντανκ.Ο ψηλός άντρας τον κοίταξε εξεταστικά. «Αναμφίβολα

λοιπόν θα θυμάσαι το πραγματικό όνομα του Γκρίζου Λέοντα».Για μια στιγμή, ο Ντανκ ένιωσε το κεφάλι του κενό. Χίλιες

φορές μου την είπε την ιστορία ο γέρος. Χίλιες φορές. Ολέοντας, ο λέοντας… Τον λέγανε, τον λέγανε… Κόντευε ν’απελπιστεί, όταν ξαφνικά του ήρθε. «Σερ Ντέιμον Λάννιστερ!»φώναξε. «Ο Γκρίζος Λέων! Τώρα είναι άρχοντας του ΚάστερλυΡοκ».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 51

«Πράγματι» είπε ευδιάθετα ο ψηλός άντρας. «Κι αύριοσυμμετέχει στους αγώνες» συμπλήρωσε κουνώντας τα φύλλαχαρτί που κρατούσε.

«Πώς είναι δυνατόν να θυμάσαι κάποιον ασήμαντοπεριπλανώμενο ιππότη που έτυχε να ρίξει από το άλογο τονΝτέιμον Λάννιστερ, πριν δεκάξι χρόνια;» ρώτησεσυνοφρυωμένος ο άντρας με τ’ ασημένια γένια.

«Πάντα φροντίζω να μαθαίνω όσα περισσότερα μπορώ γιατους αντιπάλους μου».

«Γιατί καταδέχτηκες ν’ αγωνιστείς ενάντια σ’ ένανπεριπλανώμενο ιππότη;»

«Ήταν πριν εννιά χρόνια, στο Στορμς Εντ. Ο άρχονταςΜπαράθηον είχε διοργανώσει αγώνες για να γιορτάσει τηγέννηση ενός εγγονού. Οι κλήροι μ’ έφεραν αντιμέτωπο με τονσερ Άρλαν στην πρώτη κονταρομαχία. Σπάσαμε τέσσερις λόγχεςμέχρι να τον ρίξω».

«Επτά» είπε εμφατικά ο Ντανκ «κι αυτό έγινε ενάντια στονπρίγκιπα του Ντράγκονστοουν!» Μόλις ξεστόμισε τα λόγια,ευχήθηκε να τα ’χε καταπιεί. Ο αργόστροφος Ντανκ, με κεφάλιχοντρό σαν τείχος κάστρου, άκουσε τη φωνή του γέρου στομυαλό του.

«Ναι, έτσι έγινε» είπε χαμογελώντας καλόκαρδα ο πρίγκιπαςμε τη σπασμένη μύτη. «Ξέρω πως οι ιστορίες έχουν την τάση ναφουσκώνουν από αφήγηση σε αφήγηση, όμως φοβάμαι πως ήτανμονάχα τέσσερις λόγχες – αυτός όμως δεν είναι λόγος ναντρέπεσαι για τον κύριό σου».

Ο Ντανκ ευχαρίστησε τους θεούς που η αίθουσα ήτανυποφωτισμένη – ήξερε πως τ’ αυτιά του ήταν κατακόκκινα.«Άρχοντά μου». Όχι, κι αυτό ήταν λάθος. «Μεγαλειότατε».Έπεσε στα γόνατα και χαμήλωσε το κεφάλι. «Όπως είπες,τέσσερις λόγχες. Δεν ήθελα να… Ποτέ μου δεν… Ο γέρος, οσερ Άρλαν, συνήθιζε να λέει πως είμαι αργόστροφος σανβόνασος κι έχω κεφάλι χοντρό σαν τείχος κάστρου».

«Φαίνεσαι και δυνατός σαν βόνασος» είπε ο Μπαίλορ ο

52 GEORGE MARTIN

Λογχοθραύστης. «Σήκω πάνω, σερ – δεν έκανες κάτι κακό».Ο Ντανκ σηκώθηκε όρθιος κι αναρωτήθηκε αν έπρεπε να

κρατήσει χαμηλωμένο το κεφάλι του – δεν ήξερε αν επιτρεπόταννα κοιτάζει καταπρόσωπο έναν πρίγκιπα. Αυτή τη στιγμή μιλάωμε τον ίδιο τον Μπαίλορ Ταργκάρυεν, πρίγκιπα τουΝτράγκονστοουν, Χέρι του Βασιλιά και διάδοχο του θρόνου τουΑίγκον του Κατακτητή. Τι μπορούσε να πει σ’ έναν τέτοιονάνθρωπο ένας απλός, περιπλανώμενος ιππότης; «Θ-θυμάμαι πωςτου επέστρεψες τ’ άλογο και την πανοπλία του δίχως να δεχτείςλύτρα» τραύλισε. «Ο γέρ… ο σερ Άρλαν μου ’πε πως είσαι ηψυχή της ιπποσύνης και πως μια μέρα τα Επτά Βασίλεια θα ’ναιασφαλή στα χέρια σου».

«Εύχομαι αυτό να αργήσει πολλά χρόνια ακόμη» είπε οπρίγκιπας Μπαίλορ.

«Φυσικά» είπε τρομοκρατημένος ο Ντανκ. Δεν εννοούσα πωςθα ’ταν καλό να πεθάνει ο βασιλιάς. Παραλίγο να του ξεφύγει,όμως κρατήθηκε. «Να με συγχωρείς, άρχοντά μου – θέλω ναπω, Μεγαλειότατε».

Πολύ καθυστερημένα, θυμήθηκε πως ο γεροδεμένος άντραςμε τ’ ασημένια γένια είχε αποκαλέσει τον πρίγκιπα Μπαίλοραδελφό του. Είμαι βλάκας, πανάθεμά με – έχει κι αυτός το αίματου δράκοντα. Θα μπορούσε να ’ναι ο πρίγκιπας Μαίκαρ, ο πιονέος από τους τέσσερις γιους του βασιλιά Νταίρον. Ο πρίγκιπαςΑίρυς ήταν βιβλιοφάγος κι ο πρίγκιπας Ραίγκελ τρελός,ασθενικός και φοβητσιάρης – κανείς από τους δύο δεν θαδιέσχιζε το μισό βασίλειο για να συμμετάσχει στους αγώνες,όμως ο Μαίκαρ ακουγόταν πως ήταν δεινός πολεμιστής, παρόλοπου παρέμενε πάντοτε στη σκιά του πρωτότοκου αδελφού του.

«Θες να συμμετάσχεις στους αγώνες, σωστά;» ρώτησε οπρίγκιπας Μπαίλορ. «Αυτό φυσικά θα το αποφασίσει ουπεύθυνος των αγώνων, όμως εγώ δεν βλέπω κάποιον λόγο νασου το αρνηθεί».

Ο αρχιθαλαμηπόλος έκλινε το κεφάλι του. «Όπως ορίζεις,άρχοντά μου».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 53

Ο Ντανκ πάσχισε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του, όμωςτον έπιασε πάλι τραύλισμα. Ο Μαίκαρ τον έκοψε. «Εντάξει, σερ,καταλάβαμε – είσαι ευγνώμων. Ώρα να πηγαίνεις».

«Θα πρέπει να συγχωρήσεις τον αδελφό μου, σερ» είπε οπρίγκιπας Μπαίλορ. «Δύο από τους γιους του εξαφανίστηκανκαθ’ οδόν για το τουρνουά κι έχει ανησυχήσει».

«Πολλά ποτάμια έχουν φουσκώσει απ’ τις ανοιξιάτικεςβροχές» είπε ο Ντανκ. «Οι πρίγκιπες μπορεί απλώς να ’χουνκαθυστερήσει».

«Δεν ήρθα εδώ για ν’ ακούσω τις συμβουλές ενόςπεριπλανώμενου ιππότη» είπε εξοργισμένος ο πρίγκιπας Μαίκαρστον αδελφό του.

«Μπορείς να πηγαίνεις, σερ» είπε καλοσυνάτα στον Ντανκ οπρίγκιπας Μπαίλορ.

«Μάλιστα, άρχοντά μου». Υποκλίθηκε και γύρισε να φύγει.Πριν προλάβει όμως ν’ απομακρυνθεί, ο πρίγκιπας τον

φώναξε πάλι. «Υπάρχει κάτι ακόμα, σερ. Δεν είσαι συγγενής τουσερ Άρλαν, σωστά;»

«Σωστά, άρχοντά μου. Θέλω να πω, όχι, δεν είμαι».Ο πρίγκιπας έγνεψε με το κεφάλι προς την ταλαιπωρημένη

ασπίδα που κουβαλούσε ο Ντανκ και το φτερωτό δισκοπότηροπου ήταν ζωγραφισμένο πάνω της. «Ο νόμος ορίζει πως μόνοένας γιος εξ αίματος δικαιούται να κληρονομήσει τον θυρεό ενόςιππότη. Πρέπει να βρεις έναν δικό σου θυρεό, σερ – ένα δικόσου έμβλημα».

«Θα το φροντίσω» είπε ο Ντανκ. «Σ’ ευχαριστώ και πάλι,Υψηλότατε. Θα δεις… θ’ αγωνιστώ γενναία». Γενναίος σαν τονΜπαίλορ τον Λογχοθραύστη, ήταν η αγαπημένη παρομοίωση τουγέρου.

54 GEORGE MARTIN

Το κρασί και τα λουκάνικα μοσχοπουλιόνταν κι οι πόρνεςπερπατούσαν προκλητικά ανάμεσα στους πάγκους και τιςσκηνές. Μερικές ήταν αρκετά όμορφες, ειδικά μιακοκκινομάλλα. Καθώς πέρασε νωχελικά από μπροστά του,άθελά του ο Ντανκ κάρφωσε το βλέμμα στα στήθη της, πουταλαντεύονταν κάτω από ένα ριχτό φόρεμα. Θυμήθηκε τ’ασημένια νομίσματα που είχε στο πουγκί του. Θα μπορούσα νατην πάρω αν ήθελα. Αν ήθελα, έχω τόσα χρήματα που θαμπορούσα να την πάρω πίσω στο ξέφωτο και να την έχω όλο τοβράδυ. Δεν είχε πλαγιάσει ποτέ με γυναίκα κι υπήρχε πάντα ηπιθανότητα να σκοτωθεί στην πρώτη του κονταρομαχία. Τατουρνουά ήταν επικίνδυνα… το ίδιο όμως κι οι πόρνες. Ο γέροςτον είχε προειδοποιήσει γι’ αυτές. Μπορεί να με ληστέψει τηνώρα που κοιμάμαι κι ύστερα τι θα κάνω; Όταν η κοκκινομάλλαγύρισε και τον κοίταξε πάνω από τον ώμο της, ο Ντανκ κούνησεαρνητικά το κεφάλι κι απομακρύνθηκε.

Βρήκε τον Εγκ στο κουκλοθέατρο, καθισμένο ανακούρκουδα,με την κουκούλα του μανδύα του σηκωμένη, ώστε να κρύβει τοξυρισμένο του κεφάλι. Τ’ αγόρι φοβόταν να μπει μέσα στοκάστρο, πράγμα που ο Ντανκ απέδιδε σ’ ένα μείγμα ντροπής καιφόβου. Δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο να κυκλοφορεί ανάμεσασ’ άρχοντες κι αρχόντισσες, πόσο μάλλον όταν εδώ γύρωκυκλοφορούν σπουδαίοι πρίγκιπες. Το ίδιο ένιωθε κι ο ίδιοςόταν ήταν μικρός. Ο κόσμος πέρα από την Ψυλλογειτονιάφάνταζε τρομακτικός όσο και συναρπαστικός. Ο Εγκ θέλειαπλώς χρόνο. Προς το παρόν, του φαινόταν καλύτερο να δώσειστον μικρό μερικά χάλκινα και να τον αφήσει να διασκεδάσειτριγυρνώντας ανάμεσα στους πάγκους, παρά να τον σέρνει στοκάστρο.

Εκείνο το πρωί οι κουκλοπαίχτριες έπαιζαν την ιστορία τουΦλόριαν και της Τζόνκιλ. Η χοντρή γυναίκα από το Ντορνέπαιζε τη μαριονέτα του Φλόριαν, με την παρδαλή του πανοπλία,ενώ η ψηλή κοπέλα χειριζόταν την Τζόνκιλ. «Δεν είσαι ιππότης»

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 55

έλεγε καθώς το στόμα της μαριονέτας ανοιγόκλεινε. «Σε ξέρω,είσαι ο Φλόριαν ο Γελωτοποιός».

«Αυτός είμαι, κυρά μου» αποκρίθηκε η άλλη μαριονέταγονατίζοντας. «Είμαι ο πιο ανόητος γελωτοποιός κι ο πιοσπουδαίος ιππότης που έζησε ποτέ».

«Ανόητος κι ιππότης;» ρώτησε η Τζόνκιλ. «Ποτέ μου δενματάκουσα τέτοιο πράγμα».

«Όμορφη κυρά» είπε ο Φλόριαν «απέναντι στις γυναίκες,όλοι οι άντρες είν’ ανόητοι κι όλοι οι άντρες είν’ ιππότες».

Ήταν μια όμορφη, γλυκόπικρη παράσταση, με μια ζωηρήμονομαχία κι έναν καλοβαμμένο γίγαντα στο τέλος. Όταντελείωσε, η χοντρή γυναίκα πήγε να μαζέψει τα νομίσματα απ’το κοινό, ενώ η κοπέλα άρχισε να τακτοποιεί τις μαριονέτες.

Ο Ντανκ πήγε στον Εγκ και μαζί πλησίασαν την κοπέλα.«Κύριέ μου;» είπε εκείνη κοιτάζοντάς τον με την άκρη του

ματιού και χαμογελώντας ελαφρά. Της έριχνε ένα κεφάλι, όμωςεξακολουθούσε να ’ναι η ψηλότερη κοπέλα που ’χε δει ποτέ.

«Πολύ καλή παράσταση» είπε ενθουσιασμένος ο Εγκ. «Μ’αρέσει ο τρόπος που τις κάνεις να κινούνται – την Τζόνκιλ, τονδράκο, τα πάντα. Είχα παρακολουθήσει και πέρσι μιαπαράσταση, όμως οι μαριονέτες κουνιόνταν σπασμωδικά. Οιδικές σου είναι πιο αέρινες».

«Σ’ ευχαριστώ» αποκρίθηκε εκείνη ευγενικά.«Είναι επίσης πολύ καλοφτιαγμένες» είπε ο Ντανκ. «Ειδικά ο

δράκος – πολύ τρομακτικός. Μόνη σου τις φτιάχνεις;»Εκείνη έγνεψε καταφατικά. «Ο θείος μου τις σκαλίζει κι εγώ

τις βάφω».«Μπορείς να μου ζωγραφίσεις κάτι; Έχω να σε πληρώσω».

Έβγαλε την ασπίδα απ’ τον ώμο του και της την έδειξε. «Χρειά-ζομαι κάτι για να καλύψω το φτερωτό δισκοπότηρο».

Η κοπέλα κοίταξε την ασπίδα κι ύστερα τον ίδιο. «Τι θες νασου ζωγραφίσω;»

Ο Ντανκ δεν το ’χε σκεφτεί καθόλου. Τι θα ’παιρνε τη θέσητου φτερωτού δισκοπότηρου του γέρου; Το μυαλό του ήταν

56 GEORGE MARTIN

κενό. Ο αργόστροφος Ντανκ, με κεφάλι χοντρό σαν τείχοςκάστρου. «Ε… δεν είμαι σίγουρος». Ένιωσε με απελπισία τ’αυτιά του να κοκκινίζουν. «Πρέπει να με θεωρείς τελείωςανόητο».

Του χαμογέλασε. «Όλοι οι άντρες είν’ ανόητοι κι όλοι οιάντρες είν’ ιππότες».

«Τι χρώματα έχεις;» ρώτησε, ελπίζοντας να του δώσει αυτόκάποια ιδέα.

«Αναμειγνύοντας τις μπογιές μου μπορώ να φτιάξω ό,τιχρώμα μου ζητήσεις».

Ο Ντανκ έβρισκε πάντοτε μουντό το καφετί του γέρου. «Τοφόντο θα ’χει χρώμα σαν ηλιοβασίλεμα» είπε ξαφνικά. «Ο γέροςαγαπούσε πολύ τα ηλιοβασιλέματα. Κι όσο για το έμβλημα…»

«Μια φτελιά» είπε ο Εγκ. «Μια μεγάλη φτελιά, σαν αυτήδίπλα στη λιμνούλα, με καφετή κορμό και πράσινο φύλλωμα».

«Ναι» είπε ο Ντανκ. «Ναι, θαρρώ πως αυτό είναι καλή ιδέα.Μια φτελιά… όμως βάλε από πάνω της κι ένα πεφταστέρι.Μπορείς να το κάνεις αυτό;»

Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά. «Δώσε μου την ασπίδα. Θα τηζωγραφίσω απόψε κι αύριο θα ’ναι έτοιμη να την πάρεις».

Ο Ντανκ της την έδωσε. «Είμαι ο σερ Ντάνκαν ο Ψηλός».«Εγώ είμαι η Τάνσελ» είπε εκείνη γελώντας. «Η Τάνσελ η

Πανύψηλη, όπως με φώναζαν τ’ αγόρια».«Δεν είσαι υπερβολικά ψηλή» είπε αυθόρμητα ο Ντανκ.

«Έχεις το ιδανικό ύψος για…» Ξαφνικά συνειδητοποίησε τιετοιμαζόταν να πει κι έγινε κατακόκκινος.

«Για;» ρώτησε η Τάνσελ, γέρνοντας το κεφάλι στο πλάι.«Για κουκλοπαίχτρια» είπε εκείνος νιώθοντας γελοίος.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 57

Η πρώτη μέρα του τουρνουά ανέτειλε φωτεινή κι ανέφελη. ΟΝτανκ αγόρασε ένα σακί με τρόφιμα – θα ’τρωγαν πρωινόαποτελούμενο από αυγά χήνας, τηγανισμένο ψωμί και μπέικον.Όταν όμως ετοιμάστηκε το φαγητό, ανακάλυψε πως του ’χεκοπεί η όρεξη. Είχε έναν κόμπο στο στομάχι του, σκληρό σανπέτρα, παρόλο που ήξερε πως δεν θ’ αγωνιζόταν εκείνη τη μέρα.Πρώτοι διεκδικητές θα ήταν φημισμένοι ιππότες, ευγενικήςκαταγωγής – άρχοντες με τους γιους τους και πρωταθλητέςάλλων τουρνουά.

Σ’ όλη τη διάρκεια του πρωινού, ο Εγκ μιλούσε ακατάπαυστα,πότε για τον έναν και πότε για τον άλλον ιππότη, καθώς και γιατο πώς περίμενε να τα πάει ο καθένας τους. Δεν έκανε πλάκαόταν μου ’πε πως ξέρει όλους τους καλούς ιππότες των ΕπτάΒασιλείων, σκέφτηκε ο Ντανκ. Ένιωθε αξιοθρήνητος – τουφαινόταν ταπεινωτικό ν’ ακούει με τόση προσοχή τα λόγια ενόςορφανού, κοκαλιάρικου αγοριού, όμως οι γνώσεις του Εγκμπορεί ν’ αποδεικνύονταν πολύτιμες αν τύχαινε ν’αντιμετωπίσει κάποιον απ’ αυτούς τους άντρες.

Το λιβάδι είχε μετατραπεί σε μια ανθρώπινη μάζα που έβραζεαπό κινητικότητα, καθώς όλοι έσπρωχναν για να φτάσουν κάπουαπ’ όπου θα είχαν καλύτερη θέα. Ήξερε κι ο Ντανκ να σπρώχνεικι επίσης ήταν πιο μεγαλόσωμος απ’ όλους. Με τα πολλά έφτασεσ’ ένα ύψωμα γύρω στα έξι μέτρα από την περίφραξη. Όταν οΕγκ παραπονέθηκε πως το μόνο που έβλεπε ήταν πισινοί, οΝτανκ τον έβαλε να καθίσει στους ώμους του. Ακριβώςαπέναντι, οι κερκίδες ήταν γεμάτες με άρχοντες κι αρχόντισσες,μερικούς πλούσιους κατοίκους της πόλης και γύρω στους είκοσιιππότες που είχαν αποφασίσει να μην αγωνιστούν εκείνη τημέρα. Ο πρίγκιπας Μαίκαρ δεν φαινόταν πουθενά, όμωςδιέκρινε τον πρίγκιπα Μπαίλορ, δίπλα στον άρχοντα Άσφορντ.Η χρυσή πόρπη που συγκρατούσε τον μανδύα του και το λεπτόδιάδημα που φορούσε γυάλιζαν στο φως του ήλιου, όμως κατά τ’άλλα ήταν πολύ πιο απλά ντυμένος απ’ τους υπόλοιπουςάρχοντες. Εδώ που τα λέμε, μ’ αυτά τα μαύρα μαλλιά δεν μοιάζει

58 GEORGE MARTIN

με Ταργκάρυεν. Ο Ντανκ μοιράστηκε αυτή τη σκέψη με τον Εγκ.«Λένε πως μοιάζει περισσότερο στη μητέρα του» του θύμισε

το αγόρι. «Ήταν πριγκίπισσα απ’ το Ντορν».Οι πέντε υπερασπιστές είχαν στήσει τις σκηνές τους στο

βορινό άκρο του αγωνιστικού χώρου, με το ποτάμι πίσω τους. Οιδυο μικρότερες ήταν πορτοκαλιές κι οι ασπίδες απέξω είχαν τονθυρεό με τον λευκό ήλιο και το «V». Αυτοί πρέπει να ήταν οιγιοι του άρχοντα Άσφορντ, ο Άντροου και ο Ρόμπερτ, τααδέλφια της ωραίας κόρης. Ο Ντανκ δεν είχε ακούσει κανέναννα μιλάει για την ικανότητά τους στην κονταρομαχία, πράγμαπου σήμαινε πως μάλλον θα ’ταν οι πρώτοι που θα ηττούνταν.

Δίπλα στις πορτοκαλιές σκηνές βρισκόταν μια πολύμεγαλύτερη, με βαθυπράσινο χρώμα. Στο λάβαρό της ανέμιζε τοχρυσό ρόδο του Χάιγκαρντεν, το ίδιο και πάνω στη μεγάλη,πράσινη ασπίδα που βρισκόταν απέξω. «Αυτός είναι ο ΛίοΤαϊρέλ, ο άρχοντας του Χάιγκαρντεν» είπε ο Εγκ.

«Το ’ξερα αυτό» είπε ενοχλημένος ο Ντανκ. «Ο γέρος κι εγώυπηρετήσαμε στο Χάιγκαρντεν πριν ακόμα γεννηθείς».

Ούτε κι ο ίδιος δεν θυμόταν καλά καλά εκείνη τη χρονιά,όμως είχε ακούσει τον σερ Άρλαν να μιλάει συχνά για τονΜακραγκάθη Λίο, όπως τον αποκαλούσαν καμιά φορά – έναςαπαράμιλλος κονταρομάχος, παρά την προχωρημένη ηλικία του.

«Αυτός εκεί πρέπει να ’ναι ο άρχοντας Λίο, πλάι στη σκηνή –ο γκριζαρισμένος με τα πράσινα και τα χρυσαφιά».

«Ναι» επιβεβαίωσε ο Εγκ. «Τον είδα κάποτε στο ΚινγκςΛάντινγκ. Καλύτερα να μην αγωνιστείς εναντίον του, σερ».

«Μικρέ, δεν έχω ανάγκη τις συμβουλές σου για να δω ποιονθα προκαλέσω».

Η τέταρτη σκηνή ήταν ραμμένη από εναλλασσόμενουςκόκκινους κι άσπρους ρόμβους. Ο Ντανκ δεν αναγνώριζε ταχρώματα, όμως ο Εγκ είπε πως ανήκαν σ’ έναν ιππότη από τηνΚοιλάδα του Άρρυν, ονόματι σερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ. «Πέρσικέρδισε την πεζή συμπλοκή στο Μέιντενπουλ, ενώ έριξε από τ’άλογά τους τον σερ Ντόνελ του Ντάσκεντεϊλ και τους άρχοντες

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 59

Άρρυν και Ρόις».Η τελευταία σκηνή ανήκε στον πρίγκιπα Βάλαρ. Ήταν

φτιαγμένη από μαύρο μετάξι, ενώ από την οροφή της κρεμότανμια σειρά από άλικα τριγωνικά λάβαρα, σαν μακρόστενεςφλόγες. Η ασπίδα απέξω ήταν μαύρη και γυαλιστερή, με τοντρικέφαλο δράκοντα του Οίκου Ταργκάρυεν. Ένας από τουςιππότες της Βασιλικής Φρουράς στεκόταν απέξω, με τη λευκή,λαμπερή του πανοπλία να κάνει αντίθεση πάνω στο μαύρο τηςσκηνής. Βλέποντάς τον εκεί, ο Ντανκ αναρωτήθηκε ποιος απ’τους διεκδικητές θα τολμούσε ν’ αγγίξει την ασπίδα τουδράκοντα. Άλλωστε ο Βάλαρ ήταν εγγονός του βασιλιά και γιοςτου Μπαίλορ του Λογχοθραύστη.

Δεν υπήρχε λόγος ν’ ανησυχεί. Μόλις ακούστηκαν οισάλπιγγες που καλούσαν τους διεκδικητές, βγήκαν μπροστά καιοι πέντε υπερασπιστές της ωραίας κόρης. Καθώς οι διεκδικητέςεμφανίστηκαν ένας ένας από το νότιο άκρο του αγωνιστικούχώρου, ο Ντανκ άκουγε το ενθουσιασμένο σούσουρο τουπλήθους. Οι κήρυκες ανακοίνωναν υψηλοφώνως τ’ όνομα τουκαθενός. Σταμάτησαν μπροστά στην εξέδρα κι έκλιναν τιςλόγχες τους εις ένδειξη χαιρετισμού προς τον άρχονταΆσφορντ, τον πρίγκιπα Μπαίλορ και την ωραία κόρη, κάνονταςέπειτα τον κύκλο μέχρι το βορινό άκρο, για να επιλέξουν τουςαντιπάλους τους. Ο Γκρίζος Λέοντας του Κάστερλυ Ροκχτύπησε την ασπίδα του άρχοντα Ταϊρέλ, ενώ ο χρυσομάλληςγιος του, σερ Τύμπολτ Λάννιστερ, προκάλεσε τον πρωτότοκογιο του άρχοντα Άσφορντ. Ο άρχοντας Τάλλυ του Ρίβερρανακούμπησε την ασπίδα του σερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ, ο σερΆμπελαρ Χάιταουερ του Βάλαρ, και ο νεαρότερος Άσφορντδέχθηκε την πρόκληση του σερ Λάιονελ Μπαράθηον, τουιππότη που αποκαλούσαν Γελαστή Καταιγίδα.

Οι διεκδικητές επέστρεψαν στο νότιο άκρο για να περιμένουντους αντιπάλους τους: ο σερ Άμπελαρ με σκούρα γκρι κιασημένια χρώματα κι έναν πύργο στεφανωμένο με φλόγες στηνασπίδα του, οι δύο Λάννιστερ ντυμένοι στα πορφυρά, με τον

60 GEORGE MARTIN

χρυσό λέοντα του Κάστερλυ Ροκ, η Γελαστή Καταιγίδα μεχρυσοκέντητο χιτώνιο κι ένα μαύρο αρσενικό ελάφι στο στήθοςκαι την ασπίδα, καθώς και σιδερένια κέρατα στην περικεφαλαίατου, και ο άρχοντας Τάλλυ μ’ έναν ριγέ μπλε και κόκκινομανδύα, στερεωμένο με μια ασημένια πέστροφα στον κάθε ώμο.Έστρεψαν τις τετράμετρες λόγχες τους στον ουρανό κι ο άνεμοςάρχισε να τραβολογάει τα λάβαρα που ήταν δεμένα πάνω τους.

Στη βορινή άκρη, οι ακόλουθοι κρατούσαν απ’ τα χαλινάριατα πολεμικά άλογα των υπερασπιστών μέχρι ν’ ανέβουν στησέλα, ντυμένα με πολύχρωμη, φανταχτερή εξάρτυση. Οι ιππότεςφόρεσαν τις περικεφαλαίες τους και πήραν στα χέρια λόγχες κιασπίδες, εξίσου φανταχτερές με των αντιπάλων τους: οιΆσφορντ με τα πορτοκαλιά μετάξια τους, το κόκκινο και λευκόκαρό του σερ Χάμφρεϊ, ο άρχοντας Λίο πάνω στο λευκό τουάλογο με τα πράσινα, μεταξωτά φάλαρα και τα κεντημένα χρυσάρόδα και, φυσικά, ο Βάλαρ Ταργκάρυεν. Το άλογο του ΝεαρούΠρίγκιπα ήταν μαύρο σαν τη νύχτα – ίδιο χρώμα με τηνπανοπλία, τη λόγχη, την ασπίδα και τα φάλαρα του αλόγου.Πάνω στην περικεφαλαία του γυάλιζε ένας τρικέφαλοςδράκοντας με απλωμένα φτερά, σμαλτωμένος σε ζωηρό κόκκινο– αντίστοιχα και πάνω στη μαύρη, γυαλιστερή επιφάνεια τηςασπίδας του. Καθένας από τους υπερασπιστές είχε έναπορτοκαλί μεταξωτό μαντίλι δεμένο στο ένα του μπράτσο,σύμβολο της εύνοιας της ωραίας κόρης.

Καθώς οι υπερασπιστές έφερναν τα άλογα στις αντίστοιχεςλωρίδες, το Λιβάδι του Άσφορντ σχεδόν βουβάθηκε. Τότεακούστηκε ένα σάλπισμα και η σιωπή μετατράπηκε μονομιάς σεορυμαγδό. Δέκα ζευγάρια χρυσαφιά σπιρούνια χώθηκαν σταπλευρά δέκα πολεμικών αλόγων, χίλιες φωνές άρχισαν ναουρλιάζουν και να ζητωκραυγάζουν, σαράντα οπλές με σιδερένιαπέταλα άρχισαν να τραντάζουν το χώμα και να ποδοπατούν τοχορτάρι, δέκα λόγχες χαμήλωσαν σε θέση επίθεσης – το λιβάδιέμοιαζε να τρέμει ολόκληρο και δέκα ιππότες συναντήθηκαν μεμια διαπεραστική σύγκρουση ξύλου κι ατσαλιού. Μέσα σε μια

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 61

στιγμή, οι ιππείς είχαν προσπεράσει ο ένας τον άλλον καιγυρνούσαν τα άλογά τους για ένα δεύτερο πέρασμα. Ο άρχονταςΤάλλυ παράπαιε, όμως κατάφερε να μείνει πάνω στη σέλα του.Όταν οι θεατές συνειδητοποίησαν πως είχαν σπάσει και οι δέκαλόγχες, ακούστηκε μια τρανταχτή κραυγή επιδοκιμασίας. Ήτανένας εξαίρετος οιωνός για την εξέλιξη του τουρνουά κι έναδείγμα της ικανότητας των ιπποτών που συμμετείχαν.

Οι ακόλουθοι έδωσαν νέες λόγχες στους κονταρομάχους κιεκείνοι σπιρούνισαν τ’ άλογα για δεύτερη φορά. Ο Ντανκ ένιωθετη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια του. Πάνω στους ώμους του,ο Εγκ φώναζε καταχαρούμενος και κουνούσε τα κοκαλιάρικαχέρια του. Δίπλα τους πέρασε ο Νεαρός Πρίγκιπας και ο Ντανκείδε την κεφαλή της μαύρης λόγχης του ν’ αγγίζει φευγαλέα τονπύργο στην ασπίδα του αντιπάλου του και ύστερα να τον βρίσκειστο στέρνο, ενώ ταυτόχρονα η λόγχη του σερ Άμπελαρθρυμματίστηκε πάνω στον θώρακα του Βάλαρ. Το γκρίζο άλογομε τα ασημένια φάλαρα σηκώθηκε στα πίσω πόδια από τηδύναμη του χτυπήματος και ο σερ Άμπελαρ Χάιταουερπετάχτηκε βίαια στο έδαφος.

Επίσης, ο σερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ είχε ρίξει απ’ τη σέλα τονάρχοντα Τάλλυ κι εκείνος τραβούσε τώρα το σπαθί του. Ο σερΧάμφρεϊ πέταξε στην άκρη την –ακέραιη– λόγχη του καιξεπέζεψε για να συνεχίσουν τη μάχη τους πεζοί. Ο σερ Άμπελαρδεν έδειχνε τόση κινητικότητα. Ο ακόλουθός του έτρεξε, έλυσετα λουριά της περικεφαλαίας του και φώναξε για βοήθεια. Δύουπηρέτες ήρθαν και σήκωσαν τον ζαλισμένο ιππότη από ταμπράτσα, για να τον βοηθήσουν να επιστρέψει στη σκηνή του.Στον αγωνιστικό χώρο, οι έξι ιππότες που είχαν απομείνειέφιπποι ετοιμάζονταν για το τρίτο πέρασμα. Περισσότερεςλόγχες θρυμματίστηκαν, κι αυτή τη φορά ο άρχοντας Λίο Ταϊρέλσημάδεψε τόσο εύστοχα με τη λόγχη του, που τίναξε τηνπερικεφαλαία του Γκρίζου Λέοντα από το κεφάλι του. Οάρχοντας του Κάστερλυ Ροκ σήκωσε το χέρι του εις ένδειξηχαιρετισμού και ξεπέζεψε, αποδεχόμενος την ήττα του. Μέχρι

62 GEORGE MARTIN

τότε ο σερ Χάμφρεϊ είχε κατατροπώσει τον άρχοντα Τάλλυ,αποδεικνύοντας πως ήταν εξίσου ικανός με το σπαθί όσο και μετη λόγχη.

Ο Τύμπολτ Λάννιστερ κι ο Άντροου Άσφορντ χτυπήθηκανακόμα τρεις φορές, μέχρι που ο σερ Άντροου έχασε ταυτόχρονατην ασπίδα, την ισορροπία του και τον αγώνα. Ο νεαρότεροςΆσφορντ άντεξε ακόμα περισσότερο, σπάζοντας εννέα λόγχεςενάντια στον σερ Λάιονελ Μπαράθηον, τη Γελαστή Καταιγίδα.Στο δέκατο πέρασμα, τόσο ο διεκδικητής όσο κι ο υπερασπιστήςέπεσαν από τη σέλα τους και σηκώθηκαν να συνεχίσουν τοναγώνα πεζοί, με κεφαλοθραύστη εναντίον σπαθιού. Τελικά,καταχτυπημένος, ο σερ Ρόμπερτ Άσφορντ αποδέχθηκε την ήττατου, όμως ο πατέρας του πάνω στην εξέδρα κάθε άλλο παράαπογοητευμένος έδειχνε. Ήταν γεγονός πως αμφότεροι οι γιοιτου άρχοντα Άσφορντ είχαν χάσει τη θέση του υπερασπιστή,όμως είχαν αγωνιστεί άξια ενάντια σε δύο απ’ τους ικανότερουςιππότες των Επτά Βασιλείων.

Εγώ πρέπει να τα πάω ακόμα καλύτερα όμως, σκέφτηκε οΝτανκ καθώς παρακολουθούσε νικητές και ηττημένους ν’αγκαλιάζονται και ν’ αποχωρούν από τον αγωνιστικό χώρο. Δεναρκεί ν’ αγωνιστώ καλά και να χάσω. Αν μη τι άλλο, πρέπει νακερδίσω τον πρώτο μου αγώνα, αλλιώς χάνω τα πάντα.

Τώρα ο σερ Τύμπολτ Λάννιστερ κι η Γελαστή Καταιγίδα θαέπαιρναν τη θέση των ηττημένων ανάμεσα στους υπερασπιστές.Οι πορτοκαλιές σκηνές ήδη ξεστήνονταν. Λίγα μέτρα παραπέρα,ο Νεαρός Πρίγκιπας καθόταν άνετα σε μια καρέκλα με ψηλήράχη, μπροστά στη μεγάλη μαύρη του σκηνή. Είχε βγάλει τηνπερικεφαλαία του. Είχε σκούρα μαλλιά, σαν του πατέρα του, μεμία ασημόξανθη τούφα. Ένας υπηρέτης του έφερε ένα ασημένιοκύπελλο κι εκείνος ήπιε μια γουλιά. Αν έχει σύνεση είναι νερό,αν όχι είναι κρασί, σκέφτηκε ο Ντανκ. Έπιασε τον εαυτό του ν’αναρωτιέται αν ο Βάλαρ είχε πράγματι κληρονομήσει ένα μέροςτης ικανότητας του πατέρα του, ή αν απλώς του είχε τύχει ο πιοαδύναμος αντίπαλος.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 63

Μια σειρά από σαλπίσματα ανακοίνωσαν την άφιξη τριώννέων διεκδικητών. Οι κήρυκες φώναξαν τα ονόματά τους. «ΣερΠιρς του Οίκου Κάρον, Άρχων της Μεθορίου». Πάνω στηνασπίδα του είχε μια ασημένια άρπα, παρόλο που το χιτώνιό τουήταν κεντημένο με αηδόνια. «Σερ Τζόζεθ του Οίκου Μάλιστερ,από το Σίγκαρντ». Ο σερ Τζόζεθ φορούσε μια περικεφαλαία μεφτερά. Πάνω στην ασπίδα του, ένας ασημένιος αετός διέσχιζεέναν λιλά ουρανό. «Σερ Γκάουεν του Οίκου Σουάν, Άρχων τουΣτόουνχελμ, στο Ακρωτήρι της Οργής». Πάνω στην ασπίδα τουπάλευαν ένας λευκός κι ένας μαύρος κύκνος. Η πανοπλία, ομανδύας, τα φάλαρα του αλόγου, μέχρι και η λόγχη και τοθηκάρι του σπαθιού του σερ Γκάουεν ήταν μια οργιώδηςεναλλαγή λευκού και μαύρου.

Ο άρχοντας Κάρον, αρπιστής, τραγουδιστής και φημισμένοςιππότης, άγγιξε με τη λόγχη του την ασπίδα του άρχοντα Ταϊρέλ.Ο σερ Τζόζεθ χτύπησε τα καρό του σερ Χάρντινγκ – κι οάρχοντας Γκάουεν Σουάν, ο ασπρόμαυρος ιππότης, προκάλεσετον μαύρο πρίγκιπα με τον λευκό σωματοφύλακα. Ο Ντανκέτριψε το πιγούνι του. Ο άρχοντας Κάρον ήταν ακόμαμεγαλύτερος από τον γέρο κι ο γέρος ήταν νεκρός. «Εγκ, ποιοςείναι ο λιγότερο επικίνδυνος απ’ αυτούς τους διεκδικητές;»ρώτησε το αγόρι στους ώμους του, που έδειχνε να ξέρει ταπάντα γι’ αυτούς τους ιππότες.

«Ο άρχοντας Γκάουεν» είπε αμέσως το αγόρι. «Ο αντίπαλοςτου Βάλαρ».

«Του πρίγκιπα Βάλαρ» τον διόρθωσε ο Ντανκ. «Έναςακόλουθος πρέπει να προσέχει τα λόγια του, μικρέ».

Οι τρεις διεκδικητές πήραν τις θέσεις τους απέναντι στουςτρεις υπερασπιστές. Παντού γύρω έμπαιναν στοιχήματα κι όλοιφώναζαν ενθαρρυντικά λόγια στους ιππότες της επιλογής τους,όμως ο Ντανκ είχε τα μάτια του καρφωμένα στον πρίγκιπα. Στοπρώτο πέρασμα, χτύπησε ξώφαλτσα την ασπίδα του άρχονταΓκάουεν και η στρογγυλεμένη κεφαλή της λόγχης γλίστρησε στοπλάι, όπως είχε κάνει και πάνω στην ασπίδα του σερ Άμπελαρ

64 GEORGE MARTIN

Χάιταουερ, μόνο που αυτή τη φορά εκτράπηκε προς την άλλημεριά, δίχως να χτυπήσει τον άρχοντα Γκάουεν. Αντίθετα, ηλόγχη του άρχοντα Γκάουεν κομματιάστηκε πάνω στον θώρακατου πρίγκιπα και για μια στιγμή φάνηκε πως ο Βάλαρ θα έπεφτε,όμως ανέκτησε την ισορροπία του.

Στο δεύτερο πέρασμα, ο Βάλαρ έστρεψε τη λόγχη του στ’αριστερά, σημαδεύοντας το στήθος του αντιπάλου του, όμωςτελικά τον πέτυχε στον ώμο. Ακόμα κι έτσι, το χτύπημα ήταναρκετό για να ρίξει τη λόγχη από το χέρι του άρχοντα Γκάουεν.Άρχισε να κουνάει το ένα του χέρι για να κρατήσει τηνισορροπία του και τελικά έπεσε. Ο Νεαρός Πρίγκιπας ξεπέζεψεκαι τράβηξε το σπαθί του, όμως ο πεσμένος άντρας τού έκανενεύμα με το χέρι και σήκωσε την προσωπίδα του. «Παραδίνομαι,Μεγαλειότατε» φώναξε. «Καλή μάχη». Οι άρχοντες στιςκερκίδες φώναξαν κι εκείνοι «Καλή μάχη! Καλή μάχη!» καθώς οΒάλαρ γονάτισε και βοήθησε τον γκριζομάλλη άρχοντα νασηκωθεί.

«Σιγά την καλή μάχη» διαμαρτυρήθηκε ο Εγκ.«Σιωπή, αλλιώς θα σε στείλω πίσω στο ξέφωτο».Λίγο παραπέρα, οι υπηρέτες μετέφεραν αναίσθητο τον σερ

Τζόζεθ Χάρντινγκ, ενώ ο άρχοντας της άρπας κι ο άρχοντας τουρόδου πολεμούσαν μανιασμένα με μακριούς, αμβλύστομουςπέλεκεις, προς τέρψη του πλήθους που ζητωκραύγαζε. Ο Ντανκήταν τόσο προσηλωμένος στον Βάλαρ Ταργκάρυεν, που σχεδόνδεν τους έβλεπε. Είναι αρκετά ικανός ιππότης, αλλά τίποταπερισσότερο, έπιασε τον εαυτό του να σκέφτεται. Εναντίον τουπιθανώς να τα καταφέρω και, αν το θελήσουν οι θεοί, να τονρίξω απ’ τ’ άλογο – κι αν πολεμήσουμε πεζοί, η δύναμη και τομέγεθός μου θα κάνουν τη διαφορά.

«Όρμα του!» φώναξε χαρούμενα ο Εγκ, χοροπηδώντας στουςώμους του Ντανκ πάνω στον ενθουσιασμό του. «Όρμα του!Χτύπα τον! Ναι! Δεν τον βλέπεις; Μπροστά σου είναι!»Φαίνεται πως ζητωκραύγαζε για τον άρχοντα Κάρον. Ο αρπιστήςτώρα έπαιζε άλλου είδους μουσική, σπρώχνοντας προς τα πίσω

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 65

τον άρχοντα Λίο, καθώς οι λάμες των τσεκουριών τουςκελαηδούσαν. Το πλήθος έμοιαζε διχασμένο ανάμεσά τους κιέτσι ο πρωινός αέρας ήταν γεμάτος μ’ ένα μείγμα από βρισιές καιζητωκραυγές. Από την ασπίδα του άρχοντα Λίο πετάγοντανθραύσματα ξύλου και μπογιάς, καθώς ο άρχοντας Πιρς«μαδούσε» ένα ένα τα πέταλα του χρυσού του ρόδου, μέχρι πουη ασπίδα του σκίστηκε στα δύο. Καθώς σκίστηκε όμως, για μιαστιγμή η κεφαλή του πέλεκυ έμεινε καρφωμένη στο ξύλο… καιτότε ο άρχοντας Λίο χτύπησε με τον δικό του πέλεκυ τη λαβήτου αντιπάλου του, κόβοντάς την μια παλάμη πάνω από τα χέριατου. Πέταξε στην άκρη τη σπασμένη του ασπίδα και ξαφνικάπέρασε στην επίθεση. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ο αρπιστήςιππότης είχε πέσει στο ένα γόνατο και τραγουδούσε την ήττατου.

Το τουρνουά συνεχίστηκε κατά τον ίδιο τρόπο μέχρι αργά τοαπόγευμα – οι διεκδικητές αγωνίζονταν σε δυάδες ή τριάδες κιενίοτε πέντε μαζί. Οι σάλπιγγες ηχούσαν, οι κήρυκεςανακοίνωναν τα ονόματα, τα πολεμικά άλογα εφορμούσαν, τοπλήθος ζητωκραύγαζε, οι λόγχες έσπαγαν σαν κλαδιά και τασπαθιά αντηχούσαν πάνω σε πανοπλίες και περικεφαλαίες.Ευγενείς και απλός λαός συμφωνούσαν – ήταν μια μέρα γεμάτηέξοχες κονταρομαχίες. Ο σερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ κι ο σερΧάμφρεϊ Μπίσμπερι –ένας τολμηρός νεαρός ιππότης, ντυμένοςμε μαύρες και κίτρινες ρίγες και τρεις κυψέλες στην ασπίδα του–έσπασαν δώδεκα λόγχες, σε μια επική σύγκρουση που οι θεατέςάρχισαν ν’ αποκαλούν «Μάχη των Χάμφρεϊ». Ο σερ ΤζονΠένροουζ έριξε από τ’ άλογο τον σερ Τύμπολτ Λάννιστερ, μεαποτέλεσμα να σπάσει το σπαθί του κατά την πτώση, όμωςεκείνος πολέμησε μονάχα με την ασπίδα του, καταφέρνοντας νακερδίσει και να παραμείνει υπερασπιστής. Ο μονόφθαλμος σερΡόμπιν Ρίσλινγκ, ένας γερασμένος ιππότης με ψαρά γένια, έχασετην περικεφαλαία του στο πρώτο πέρασμα ενάντια στον άρχονταΛίο, όμως αρνήθηκε να υποχωρήσει. Έκαναν ακόμα τρίαπεράσματα, με τον άνεμο να φυσάει τα μαλλιά του σερ Ρόμπιν,

66 GEORGE MARTIN

καθώς τα θραύσματα από τις λόγχες πετούσαν στο πρόσωπό τουσαν ξύλινα μαχαίρια. Στον Ντανκ φάνηκε αξιοθαύμαστο, ειδικάόταν ο Εγκ του είπε πως ο σερ Ρόμπιν είχε χάσει το μάτι του σεμια άλλη κονταρομαχία, πέντε χρόνια πριν. Ο Λίο Ταϊρέλ ήτανάντρας με τιμή κι έτσι δεν σημάδευε με τη λόγχη τ’απροστάτευτο πρόσωπο του σερ Ρόμπιν. Ακόμα κι έτσι όμως, τοπεισμωμένο θάρρος (ή μήπως ήταν απλή τρέλα;) του Ρίσλινγκάφησε άναυδο τον Ντανκ. Τελικά, ο άρχοντας του Χάιγκαρντενχτύπησε τον θώρακα του σερ Ρόμπιν ακριβώς στο μέρος τηςκαρδιάς και τον τίναξε από το άλογο στο έδαφος.

Ο σερ Λάιονελ Μπαράθηον επίσης έδωσε αξιοσημείωτεςμάχες. Όταν αγωνιζόταν ενάντια σε υποδεέστερους αντιπάλους,ξέσπαγε σε τρανταχτά γέλια μόλις άγγιζαν την ασπίδα του για νατον προκαλέσουν – και συνέχιζε να γελάει καθώς ίππευε,εφορμούσε και τους έριχνε από τη σέλα τους. Αν οι διεκδικητέςείχαν οποιουδήποτε είδους λοφίο στην περικεφαλαία τους, ο σερΛάιονελ το έκοβε και το πετούσε στο πλήθος. Τα λοφία ήτανπερίτεχνα, φτιαγμένα από σκαλιστό ξύλο ή άκαμπτο δέρμα,μερικές φορές δε σμαλτωμένα, επιχρυσωμένα ή φτιαγμένα απόκαθαρό ασήμι, οπότε οι αντίπαλοί του δεν εκτιμούσαν ιδιαίτερααυτή τη συνήθεια, παρόλο που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στοπλήθος. Μετά από λίγο, επέλεγαν να τον αντιμετωπίσουν μόνοόσοι άντρες δεν είχαν λοφίο. Παρά το πόσο συχνά κατατρόπωνετους αντιπάλους του ο σερ Λάιονελ, ξεσπώντας σε τρανταχτάγέλια, ο Ντανκ πίστευε πως ο καλύτερος ιππότης εκείνη τη μέραήταν ο σερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ, που είχε ταπεινώσειδεκατέσσερις ικανότατους ιππότες.

Στο μεταξύ, ο Νεαρός Πρίγκιπας παρέμενε καθισμένος έξωαπ’ τη μαύρη του σκηνή, πίνοντας απ’ το ασημένιο του κύπελλοκαι πότε πότε σηκωνόταν για να κατατροπώσει άλλον ένανασήμαντο αντίπαλο. Είχε μαζέψει εννέα νίκες, όμως στα μάτιατου Ντανκ φάνταζαν μάλλον αδιάφορες. Κερδίζει ενάντια σεγέρους κι ακολούθους που μόλις έγιναν ιππότες, καθώς καιμερικούς άρχοντες χωρίς ιδιαίτερη δεξιοτεχνία. Οι αληθινά

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 67

επικίνδυνοι αντίπαλοι προσπερνούν την ασπίδα του σαν να μηντη βλέπουν.

Η μέρα είχε προχωρήσει, όταν ξαφνικά ένα διαπεραστικό,πανηγυρικό σάλπισμα ανακοίνωσε τη συμμετοχή ενός νέουδιεκδικητή. Μπήκε ιππεύοντας ένα μεγαλόσωμο κοκκινωπό άτι,με μαύρα φάλαρα που είχαν κοψίματα, φανερώνοντας από κάτωμια επένδυση σε κίτρινα, πορτοκαλιά και πορφυρά χρώματα.Καθώς πλησίασε την εξέδρα για να χαιρετίσει, ο Ντανκ είδε τοπρόσωπο πίσω από την περικεφαλαία κι αναγνώρισε τονπρίγκιπα που ’χε συναντήσει στους στάβλους του άρχονταΆσφορντ.

Ο Εγκ έσφιξε τα πόδια γύρω απ’ τον λαιμό του. «Σταμάτα»του είπε απότομα ο Ντανκ. «Θες να με πνίξεις;»

«Ο πρίγκιπας Αίριον ο Πύρινος» ανακοίνωσε ο κήρυκας «απότο Κόκκινο Φρούριο του Κινγκς Λάντινγκ, γιος του Μαίκαρ,πρίγκιπα του Σάμερχολ του Οίκου Ταργκάρυεν, εγγονός τουΝταίρον του Καλού, Δεύτερου στη Σειρά του Ονόματός του,Βασιλιά των Άνταλ, των Ρόυναρ και των Πρώτων Ανθρώπων,Κύριου των Επτά Βασιλείων».

Ο Αίριον είχε κι αυτός στην ασπίδα του έναν τρικέφαλοδράκοντα, όμως ο δικός του είχε πιο ζωηρά χρώματα από τουΒάλαρ – ένα κεφάλι ήταν κίτρινο, ένα πορτοκαλί κι ένακόκκινο, ενώ οι φωτιές που ξερνούσε γυάλιζαν από το φύλλοχρυσού. Το χιτώνιό του ήταν ένα συνονθύλευμα κεντημένουκαπνού και φωτιάς, ενώ η μαύρη του περικεφαλαία είχε ένασμαλτωμένο λοφίο από φλόγες.

Μετά από μια παύση για να κλίνει τη λόγχη του στονπρίγκιπα Μπαίλορ –μια παύση τόσο σύντομη που έμοιαζεαδιάφορη τήρηση του τυπικού– κάλπασε στο βορινό άκρο τουαγωνιστικού χώρου, προσπερνώντας τις σκηνές του άρχονταΛίο και της Γελαστής Καταιγίδας, και κοντοστάθηκε μόνο ότανπλησίασε τη σκηνή του πρίγκιπα Βάλαρ. Ο Νεαρός Πρίγκιπαςσηκώθηκε και στάθηκε άκαμπτος δίπλα στην ασπίδα του. Για μιαστιγμή ο Ντανκ ήταν σίγουρος πως ο Αίριον θα τη χτυπούσε…

68 GEORGE MARTIN

έπειτα όμως γέλασε και προχώρησε, για να χτυπήσει δυνατά τακαρό του σερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ.

«Έλα, έλα έξω, μικρέ ιππότη» είπε τραγουδιστά με δυνατήφωνή. «Με τον δράκοντα είν’ ώρα να παλέψεις».

Ο σερ Χάμφρεϊ έκλινε απρόθυμα το κεφάλι στον αντίπαλοκαθώς έφερναν το άλογό του και ύστερα τον αγνόησε. Ανέβηκεστη σέλα, φόρεσε την περικεφαλαία του και πήρε στα χέριαλόγχη κι ασπίδα. Καθώς οι δυο ιππότες έπαιρναν τις θέσεις τους,οι θεατές σώπασαν. Ο Ντανκ άκουσε το κλανγκ, καθώς οπρίγκιπας Αίριον κατέβασε την προσωπίδα του. Η σάλπιγγαήχησε.

Ο σερ Χάμφρεϊ ξεκίνησε αργά, αυξάνοντας ταχύτητα καθώςπροχωρούσε, ενώ ο αντίπαλός του κάρφωσε με δύναμη τασπιρούνια στα πλευρά του αλόγου κι όρμησε μπροστά. Ο Εγκέσφιξε πάλι τα πόδια του. «Σκότωσέ τον!» φώναξε ξαφνικά.«Μπροστά σου είναι – σκότωσέ τον, σκότωσέ τον, σκότωσέτον!» Ο Ντανκ δεν ήταν σίγουρος σε ποιον απ’ τους δυο ιππότεςαπευθυνόταν.

Ο πρίγκιπας Αίριον χαμήλωσε τη λόγχη του –που ήτανβαμμένη με κίτρινες, κόκκινες και πορτοκαλιές ρίγες κι είχεχρυσή αιχμή– πάνω απ’ το διαχωριστικό. Χαμηλά – πολύ χαμηλά,σκέφτηκε ο Ντανκ μόλις το είδε. Αντί για τον σερ Χάμφρεϊ, θαχτυπήσει τ’ άλογό του. Πρέπει να τη σηκώσει πιο ψηλά. Μεαυξανόμενη φρίκη, άρχισε να υποπτεύεται πως ο Αίριον δενσκόπευε να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν φαντάζομαι να θέλει να…

Την τελευταία δυνατή στιγμή, το άλογο του σερ Χάμφρεϊτίναξε το κεφάλι του τρομοκρατημένο για ν’ αποφύγει τη λόγχη– ήταν όμως πολύ αργά. Η λόγχη του Αίριον βρήκε το ζώοακριβώς πάνω απ’ την αρματωσιά που προστάτευε το στέρνο τουκαι τρύπησε τον λαιμό του, πετώντας έναν πίδακα φρέσκουαίματος. Το άλογο έπεσε στο πλάι ουρλιάζοντας και σπάζονταςτο ξύλινο διαχωριστικό. Ο σερ Χάμφρεϊ προσπάθησε να πηδήξειμακριά, όμως το ένα του πέλμα πιάστηκε στον αναβολέα και τονάκουσαν να ουρλιάζει, καθώς το πόδι του συντρίφτηκε ανάμεσα

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 69

στο άλογο και το τσακισμένο διαχωριστικό.Το Λιβάδι του Άσφορντ γέμισε φωνές. Άντρες έτρεχαν στον

αγωνιστικό χώρο για να βοηθήσουν τον σερ Χάμφρεϊ, όμως τοάλογο που πέθαινε μέσα σε φρικτούς πόνους τους κλοτσούσεμόλις πλησίαζαν. Ο Αίριον, που είχε συνεχίσει να καλπάζειαδιάφορα μέχρι την άλλη άκρη, αφήνοντας πίσω του τομακελειό, τώρα γύρισε τ’ άλογό του κι άρχισε να καλπάζει προςτον πανικό. Φώναζε κι εκείνος, όμως ο Ντανκ δεν μπορούσε ν’ακούσει τι έλεγε – οι σχεδόν ανθρώπινες κραυγές τουετοιμοθάνατου αλόγου κάλυπταν τα πάντα. Πηδώντας απ’ τησέλα, ο Αίριον τράβηξε το σπαθί του κι άρχισε να πλησιάζει τονσωριασμένο του αντίπαλο – αναγκάστηκαν να τον σταματήσουνοι ακόλουθοί του, μαζί κι ένας του σερ Χάμφρεϊ. Ο Εγκ έκανεσπασμωδικές κινήσεις πάνω στους ώμους του Ντανκ.«Κατέβασέ με» είπε το αγόρι. «Το κακόμοιρο τ’ άλογο. Κατέβασέμε».

Ο Ντάνκαν κατανοούσε τη φρίκη του – το ίδιο ένιωθε κιαυτός. Τι θα ’κανα αν συνέβαινε κάτι τέτοιο στον Κεραυνό;Ένας στρατιώτης αποτελείωσε τ’ άλογο του σερ Χάμφρεϊ μ’ ένανλογχοπέλεκυ, βάζοντας τέλος στις φριχτές του κραυγές. ΟΝτανκ γύρισε κι άνοιξε δρόμο ανάμεσα στο πλήθος. Ότανέφτασε σε ανοιχτό χώρο, κατέβασε τον Εγκ από τους ώμους του.Η κουκούλα του παιδιού είχε πέσει πίσω και τα μάτια του ήτανκόκκινα. «Ήταν στ’ αλήθεια φρικτό θέαμα» του είπε «όμως έναςακόλουθος πρέπει να ’χει γερό στομάχι. Φοβάμαι πως σ’ άλλατουρνουά θα δεις ακόμα χειρότερα ατυχήματα».

«Δεν ήταν ατύχημα» είπε ο Εγκ με στόμα που έτρεμε. «ΟΑίριον το ’κανε σκόπιμα – το ’δες κι εσύ».

Ο Ντανκ συνοφρυώθηκε. Ναι, έτσι του ’χε φανεί, όμωςδυσκολευόταν να χωνέψει πως ένας ιππότης μπορούσε ναφερθεί τόσο ανέντιμα, πόσο μάλλον κάποιος που στις φλέβεςτου κυλούσε το αίμα του δράκοντα. «Το μόνο που είδα ήτανέναν ιππότη άγουρο σαν καλοκαιρινό μήλο, να χρησιμοποιείλανθασμένα τη λόγχη του» είπε πεισματικά. «Το ζήτημα έληξε.

70 GEORGE MARTIN

Θαρρώ πως σήμερα δεν θα γίνουν άλλοι αγώνες. Πάμε, μικρέ».

Είχε δίκιο – όταν πια αποκαταστάθηκε κάποιου είδους τάξη, οήλιος βρισκόταν χαμηλά στον δυτικό ορίζοντα κι ο άρχονταςΆσφορντ κήρυξε παύση των αγώνων μέχρι την επομένη.

Καθώς απλώνονταν στο λιβάδι οι σκιές, κατά μήκος τωνπάγκων των εμπόρων άναψαν κάπου εκατό πυρσοί. Ο Ντανκαγόρασε ένα κέρας μπίρα για τον εαυτό του και μισό κέρας γιανα φτιάξει τη διάθεση του μικρού. Περιπλανήθηκαν για λίγο,ακούγοντας ζωηρούς σκοπούς από αυλούς και τύμπανα, κιέπειτα κάθισαν να δουν άλλη μια παράσταση απ’ τις κουκλοπαίχ-τριες, αυτή τη φορά για τη Νυμέρια, τη βασίλισσα πολεμίστρια μετα δέκα χιλιάδες πλοία. Οι κουκλοπαίχτριες είχαν δύο πλοίαμονάχα, ακόμα κι έτσι όμως μπόρεσαν ν’ αναπαραστήσουν μιαάγρια μάχη στη θάλασσα. Ο Ντανκ ήθελε να ρωτήσει τηνΤάνσελ αν είχε τελειώσει την ασπίδα του, όμως έβλεπε πως ήταναπασχολημένη. Θα περιμένω μέχρι να τελειώσει τις παραστάσειςγι’ απόψε, αποφάσισε. Ίσως τότε να διψάει κιόλας.

«Σερ Ντάνκαν» άκουσε να λέει μια φωνή πίσω του κι έπειταμια δεύτερη φορά: «Σερ Ντάνκαν». Ξαφνικά, ο Ντανκ θυμήθηκεπως αυτός ήταν ο σερ Ντάνκαν. «Σε είδα σήμερα μέσα στοπλήθος, με τ’ αγόρι στους ώμους σου» είπε χαμογελαστός οΡέιμουν Φόσογουεϊ καθώς τον πλησίασε. «Εδώ που τα λέμε, οιδυο σας ξεχωρίζατε».

«Το αγόρι είναι ο ακόλουθός μου. Εγκ, αποδώ ο ΡέιμουνΦόσογουεϊ». Ο Ντανκ αναγκάστηκε να τον τραβήξει για να ’ρθειμπροστά, και πάλι ο Εγκ κράτησε το κεφάλι χαμηλωμένο και τοβλέμμα καρφωμένο στις μπότες του Ρέιμουν, καθώςμουρμούρισε έναν χαιρετισμό.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 71

«Χάρηκα, μικρέ» είπε φιλικά ο Ρέιμουν. «Σερ Ντάνκαν, γιατίδεν έρχεσαι να παρακολουθήσεις απ’ τις κερκίδες; Όλοι οιιππότες είναι ευπρόσδεκτοι».

Ο Ντανκ ένιωθε άνετα ανάμεσα στον απλό λαό – αντίθετα,ένιωθε πολύ άβολα στη σκέψη πως θα καθόταν ανάμεσα στουςάρχοντες, τις αρχόντισσες και τους φτασμένους ιππότες. «Τηντελευταία κονταρομαχία δεν θα ’θελα να τη δω από πιο κοντά».

Ο Ρέιμουν μόρφασε. «Ούτε εγώ. Ο άρχοντας Άσφορντανακήρυξε νικητή τον σερ Χάμφρεϊ και του έδωσε ως λάφυρο τοάλογο του Αίριον – ακόμα κι έτσι όμως, δεν μπορεί ν’ αγωνιστείάλλο. Το πόδι του έσπασε σε δυο σημεία. Ο πρίγκιπας Μπαίλορέστειλε τον προσωπικό του μέιστερ να τον φροντίσει».

«Θα πάρει κάποιος άλλος τη θέση του σερ Χάμφρεϊ;»«Ο άρχοντας Άσφορντ σκεφτόταν να παραχωρήσει την τιμή

στον άρχοντα Κάρον, ή στον άλλον σερ Χάμφρεϊ –εκείνον πουαγωνίστηκε τόσο άξια ενάντια στον Χάρντινγκ– όμως οπρίγκιπας Μπαίλορ του είπε πως θα ήταν απρεπές ν’απομακρυνθούν η σκηνή κι η ασπίδα του σερ Χάμφρεϊ υπότέτοιες συνθήκες. Θαρρώ πως θα συνεχίσουν με τέσσεριςυπερασπιστές αντί για πέντε».

Τέσσερις υπερασπιστές, σκέφτηκε ο Ντανκ. Ο Λίο Ταϊρέλ, οΛάιονελ Μπαράθηον, ο Τύμπολτ Λάννιστερ κι ο πρίγκιπας Βάλαρ.Είχε δει αρκετά για να ξέρει πως δεν είχε ελπίδα ενάντια στουςτρεις πρώτους, οπότε ο μόνος που έμενε ήταν…

Ένας περιπλανώμενος ιππότης δεν μπορεί να προκαλέσειέναν πρίγκιπα. Ο Βάλαρ είναι δεύτερος στη σειρά διαδοχής γιατον Σιδερένιο Θρόνο. Είναι γιος του Μπαίλορ τουΛογχοθραύστη. Στις φλέβες του κυλάει το αίμα του Αίγκον τουΚατακτητή, του Νεαρού Δράκοντα και του πρίγκιπα Αίμον τουΔρακοϊππότη – εγώ δεν είμαι παρά ένα αγόρι που βρήκε ο γέροςστην Ψυλλογειτονιά, πίσω από ’να μαγειρείο.

Τον έπιανε πονοκέφαλος και μόνο που το σκεφτόταν. «Ποιονέχει σκοπό να προκαλέσει ο ξάδελφός σου;» ρώτησε τονΡέιμουν.

72 GEORGE MARTIN

«Αν τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν, τον σερ Τύμπολτ –είναι περίπου ίσοι σε ικανότητα. Βέβαια, ο ξάδελφός μουπαρατηρεί κάθε κονταρομαχία με προσοχή. Αν αύριο κάποιοςτραυματιστεί, δείξει σημάδια κόπωσης ή αδυναμίας, να ’σαιβέβαιος πως τη δική του ασπίδα θα χτυπήσει ο Στέφον.Ουδέποτε του καταλόγισε κανείς υπέρμετρο αίσθημαιπποσύνης». Γέλασε, σαν να ’θελε να μετριάσει την οξύτητα τωνλόγων του. «Σερ Ντάνκαν, θα ’ρθεις να πιεις μαζί μου μια κούπακρασί;»

«Έχω να τακτοποιήσω κάποιο ζήτημα» είπε για δεύτερη φοράο Ντανκ, νιώθοντας άβολα στη σκέψη να δεχτεί φιλοξενία πουδεν μπορούσε ν’ ανταποδώσει.

«Μπορώ να περιμένω εδώ και να σου φέρω την ασπίδα μόλιςολοκληρωθεί η παράσταση, σερ» είπε ο Εγκ. «Αργότερα θαπαίξουν την ιστορία του Σίμεον του Αστρομάτη κι έπειτα ξανά τημάχη με τον δράκο».

«Ορίστε, το ζήτημα τακτοποιήθηκε και το κρασί περιμένει»είπε ο Ρέιμουν. «Είναι σοδειά από το Σύσκιο. Πώς μπορείς ν’αρνηθείς κάτι τέτοιο;»

Έχοντας ξεμείνει από δικαιολογίες, ο Ντανκ δεν μπορούσεπαρά να τον ακολουθήσει, αφήνοντας τον Εγκ στοκουκλοθέατρο. Το μήλο του Οίκου Φόσογουεϊ ανέμιζε πάνω απόμια χρυσαφιά σκηνή, όπου ο Ρέιμουν εκτελούσε χρέηακολούθου για τον ξάδελφό του. Πίσω απ’ τη σκηνή, δυουπηρέτες έψηναν μια κατσίκα με μέλι και μυρωδικά σε μια μικρήφωτιά. «Αν πεινάς, έχει και φαγητό» είπε ανέμελα ο Ρέιμουν,καθώς άνοιγε τη σκηνή για να μπει ο Ντανκ. Ένα μαγκάλιγεμάτο κάρβουνα φώτιζε το εσωτερικό κι έκανε ευχάριστα ζεστήτην ατμόσφαιρα. Ο Ρέιμουν γέμισε δυο κούπες με κρασί. «Λένεπως ο Αίριον είναι έξαλλος που ο άρχοντας Άσφορντ έδωσελάφυρο τ’ άλογό του στον σερ Χάμφρεϊ» σχολίασε καθώς έβαζετο κρασί. «Βέβαια, πάω στοίχημα πως ήταν ιδέα του θείου του».Έδωσε τη μία κούπα στον Ντανκ.

«Ο πρίγκιπας Μπαίλορ είναι ένας άντρας με τιμή».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 73

«Σε αντίθεση με τον Λαμπρό Πρίγκιπα, εννοείς;» Ο Ρέιμουνγέλασε. «Μην αγχώνεσαι τόσο πολύ, σερ Ντάνκαν – μόνο οιδυο μας είμαστε εδώ. Άλλωστε δεν είναι κανένα μυστικό πως οΑίριον είναι στρεβλός. Δόξα στους θεούς, βρίσκεται πολύχαμηλά στη σειρά διαδοχής».

«Πιστεύεις πως ήθελε στ’ αλήθεια να σκοτώσει τ’ άλογο;»«Αναμφίβολα. Να ξέρεις – αν ήταν εκεί ο πρίγκιπας Μαίκαρ,

τα πράγματα θα ’χαν έρθει αλλιώς. Ακούγεται πως ο Αίριονείναι υπόδειγμα ιπποσύνης κι όλο χαμόγελα όσο είναι παρών οπατέρας του. Όταν λείπει όμως…»

«Είδα πως η θέση του πρίγκιπα Μαίκαρ ήταν κενή».«Έφυγε από το Άσφορντ για να ψάξει τους γιους του, μαζί με

τον Ρόλαντ Κρέικχολ της Βασιλικής Φρουράς. Κυκλοφορεί μιαεξωφρενική φήμη για ιππότες ληστές, όμως βάζω στοίχημα πως οπρίγκιπας απλώς έχει χωθεί κάπου και μπεκροπίνει».

Το κρασί ήταν εξαιρετικό κι είχε μια φρουτένια γεύση – τοκαλύτερο που ’χε πιει ποτέ ο Ντανκ. Το γύρισε λίγο μες στοστόμα του, κατάπιε κι ύστερα ρώτησε: «Για ποιον απ’ όλους τουςπρίγκιπες μιλάμε τώρα;».

«Τον πρωτότοκο του Μαίκαρ. Τον λένε Νταίρον, όπως τονβασιλιά. Τον αποκαλούν “Νταίρον ο Μέθυσος”, όχι βέβαιαμπροστά στον πατέρα του. Μαζί του ήταν κι ο πιο μικρός από τ’αδέλφια του. Έφυγαν μαζί από το Σάμερχολ, όμως δεν έφτασανποτέ στο Άσφορντ». Ο Ρέιμουν άδειασε την κούπα του και τηνάφησε στην άκρη. «Τον κακομοίρη τον Μαίκαρ».

«Κακομοίρης;» ρώτησε κατάπληκτος ο Ντανκ. «Ο γιος τουβασιλιά;»

«Ο τέταρτος γιος του βασιλιά» είπε ο Ρέιμουν. «Δεν είναιούτε τόσο γενναίος όσο ο πρίγκιπας Μπαίλορ, ούτε τόσοέξυπνος όσο ο πρίγκιπας Αίρυς, ούτε τόσο καλοσυνάτος όσο οπρίγκιπας Ραίγκελ. Σαν να μην έφταναν όλ’ αυτά, τώρα βλέπεικαι τους γιους του αδελφού του να επισκιάζουν τους δικούς του.Ο Νταίρον είναι μπεκρής, ο Αίριον είναι σκληρός καιματαιόδοξος, ο τρίτος γιος ήταν τέτοια απογοήτευση που τον

74 GEORGE MARTIN

έστειλαν στην Ακρόπολη να γίνει μέιστερ και ο μικρότερος –»«Σερ! Σερ Ντάνκαν!» Ο Εγκ πετάχτηκε μέσα στη σκηνή

λαχανιασμένος. Η κουκούλα του είχε πέσει πίσω και τα μεγάλα,σκούρα μάτια του αντανακλούσαν το φως απ’ το μαγκάλι.«Πρέπει να τρέξεις – θα της κάνει κακό!»

Ο Ντανκ πετάχτηκε αδέξια όρθιος και γεμάτος σύγχυση. «Τικακό; Ποιος;»

«Ο Αίριον!» φώναξε τ’ αγόρι. «Τη βασανίζει – τηνκουκλοπαίχτρια. Βιάσου!» Κι ύστερα γύρισε κι έτρεξε πάλι έξω.

Ο Ντανκ έκανε να τον ακολουθήσει, όμως ο Ρέιμουν τονέπιασε απ’ το μπράτσο. «Σερ Ντάνκαν. Είπε πως είναι ο Αίριον,ένας πρίγκιπας των Ταργκάρυεν. Πρόσεξε τι θα κάνεις».

Ήταν σωστή συμβουλή – το ’ξερε αυτό. Ο γέρος θα του ’χεπει ακριβώς το ίδιο πράγμα, όμως δεν ήθελε, δεν μπορούσε ν’ακούσει. Τράβηξε το χέρι του κι όρμησε έξω από τη σκηνή.Άκουγε φωνές από την κατεύθυνση που βρίσκονταν οι έμποροι.Ο Εγκ κόντευε να εξαφανιστεί μες στα σκοτάδια. Ο Ντανκέτρεξε ξωπίσω του. Τα πόδια του ήταν πολύ πιο μακριά από τουαγοριού και σύντομα το πρόλαβε.

Γύρω από τις κουκλοπαίχτριες είχε μαζευτεί πλήθος. ΟΝτανκ τους παραμέρισε για να περάσει, αγνοώντας τις βρισιέςτους. Ένας στρατιώτης με τα βασιλικά χρώματα έκανε να τουκόψει τον δρόμο. Ο Ντανκ άπλωσε το μεγάλο του χέρι και τονέσπρωξε, ρίχνοντάς τον κάτω με τον πισινό.

Το κουκλοθέατρο ήταν πεσμένο στο πλάι. Η χοντρή γυναίκααπό το Ντορν ήταν πεσμένη στο έδαφος κι έκλαιγε. Έναςστρατιώτης κρατούσε τις μαριονέτες του Φλόριαν και τηςΤζόνκιλ κι ένας άλλος τους έβαζε φωτιά μ’ έναν πυρσό. Τρειςακόμα άντρες άνοιγαν τα σεντούκια με τις μαριονέτες, τιςπετούσαν στο έδαφος και τις ποδοπατούσαν. Η μαριονέτα τουδράκου είχε γίνει κομμάτια – ένα σπασμένο φτερό εδώ, τοκεφάλι εκεί, η ουρά σπασμένη στα τρία. Στη μέση αυτού τουορυμαγδού στεκόταν ο πρίγκιπας Αίριον, φορώντας έναφανταχτερό κόκκινο γιλέκο με μακριά, περίτεχνα μανίκια,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 75

στρίβοντας το μπράτσο της Τάνσελ με τα χέρια του. Εκείνη ήτανπεσμένη στα γόνατα και ικέτευε. Ο Αίριον την αγνόησε. Άνοιξετην παλάμη της με τη βία κι έπιασε ένα από τα δάχτυλά της. ΟΝτανκ είχε μείνει εμβρόντητος, δίχως να μπορεί να πιστέψει σταμάτια του. Τότε άκουσε ένα κρακ κι η Τάνσελ ούρλιαξε.

Ένας απ’ τους άντρες του Αίριον πήγε να τον αρπάξει καιβρέθηκε να πετάει στον αέρα. Με τρεις μεγάλες δρασκελιές, οΝτανκ έφτασε στον πρίγκιπα, τον άρπαξε απ’ τον ώμο και τονγύρισε απότομα προς το μέρος του. Είχε ξεχάσει τελείως τοσπαθί και το ξιφίδιό του, καθώς κι όλα όσα του ’χε διδάξει ποτέο γέρος. Με μια γροθιά έριξε τον Αίριον κάτω κι ύστερα τονκλότσησε στην κοιλιά. Όταν ο Αίριον πήγε να πιάσει το μαχαίριτου, ο Ντανκ του πάτησε τον καρπό κι ύστερα τον κλότσησε σταδόντια. Εκείνη τη στιγμή μπορεί να τον κλοτσούσε μέχριθανάτου, όμως οι άντρες του πρίγκιπα έπεσαν πάνω του σανσμήνος. Από ένας άντρας του κρατούσε το κάθε μπράτσο κιένας τρίτος τον χτυπούσε στην πλάτη. Μόλις ξέφευγε απ’ τονέναν, τη θέση του έπαιρναν άλλοι δύο.

Τελικά κατάφεραν να τον ρίξουν κάτω και να ακινητοποιή-σουν τα χέρια και τα πόδια του. Ο Αίριον είχε σηκωθεί πάλιόρθιος. Το στόμα του πρίγκιπα ήταν γεμάτο αίματα. Κάτιέσπρωξε στο εσωτερικό με το ένα του δάχτυλο. «Ένα δόντι μουείν’ έτοιμο να φύγει» παραπονέθηκε «οπότε θα ξεκινήσουμεσπάζοντας όλα τα δικά σου». Παραμέρισε τα μαλλιά από ταμάτια του. «Κάπου σε ξέρω εσένα».

«Με πέρασες για σταβλίτη».Ο Αίριον χαμογέλασε όλο αίματα. «Α, ναι, θυμάμαι –

αρνήθηκες να φροντίσεις τ’ άλογό μου. Γιατί πέταξες έτσι τη ζωήσου; Γι’ αυτήν εδώ την πόρνη;» Η Τάνσελ είχε γίνει κουβάρι στοέδαφος, προστατεύοντας το σακατεμένο της χέρι. Της έδωσε μιασπρωξιά με τη μύτη της μπότας του. «Δεν αξίζει τον κόπο. Είναιπροδότρα – ο δράκος δεν πρέπει ποτέ να χάνει».

Είναι τρελός, σκέφτηκε ο Ντανκ, όμως παραμένει γιος ενόςπρίγκιπα κι είναι αποφασισμένος να με σκοτώσει. Αν ήξερε καμιά

76 GEORGE MARTIN

προσευχή ολόκληρη, τώρα ήταν η στιγμή να την πει, όμως δενυπήρχε χρόνος – δεν υπήρχε χρόνος να φοβηθεί καν.

«Δεν έχεις να πεις τίποτα;» ρώτησε ο Αίριον. «Σε βαρέθηκα,σερ». Σκάλισε πάλι το ματωμένο του στόμα. «Γουέιτ, φέρε ένασφυρί και σπάσ’ του όλα τα δόντια» διέταξε. «Ύστερα θα τονξεκοιλιάσουμε και θα του δείξουμε τι χρώμα έχουν τα σωθικάτου».

«Όχι!» ακούστηκε η φωνή ενός αγοριού. «Μην τονπειράξετε!»

Μα τους θεούς, τ’ αγόρι – το γενναίο, ανόητο αγόρι, σκέφτηκεο Ντανκ. Πάλεψε να ξεφύγει από τα χέρια που τον κρατούσαν,όμως ήταν μάταιο. «Ανόητο παιδί, σώπασε! Φύγε μακριά. Θασου κάνουν κακό!»

«Όχι, τίποτα δεν θα μου κάνουν». Ο Εγκ πλησίασε. «Αν τοκάνουν, θα πρέπει να λογοδοτήσουν στον πατέρα και τον θείομου. Αφήστε τον, είπα. Γουέιτ, Γιόρκελ – εσείς μ’ αναγνωρίζετε.Κάντε ό,τι σας λέω».

Ξαφνικά, τα χέρια που κρατούσαν τ’ αριστερό του μπράτσοτον απελευθέρωσαν – ύστερα, το ίδιο και τα υπόλοιπα. Ο Ντανκδεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Οι στρατιώτεςαπομακρύνονταν – ένας μάλιστα γονάτισε. Τότε, το πλήθοςάνοιξε κι εμφανίστηκε ο Ρέιμουν Φόσογουεϊ. Είχε ήδη φορέσειαλυσιδωτό θώρακα και περικεφαλαία κι είχε το χέρι στη λαβήτου σπαθιού του. Ακριβώς πίσω του, ο σερ Στέφον είχε ήδητραβήξει το σπαθί του και μαζί τους είχαν έρθει μισή ντουζίναστρατιώτες με το κόκκινο μήλο ραμμένο στα χιτώνιά τους.

Ο πρίγκιπας Αίριον ούτε που τους έδωσε σημασία.«Αυθάδικο πλάσμα» είπε στον Εγκ κι έφτυσε αίμα στα πόδια τουαγοριού. «Τι έπαθαν τα μαλλιά σου;»

«Τα έκοψα, αδελφέ» είπε ο Εγκ. «Δεν ήθελα να μοιάζω μ’εσένα».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 77

Είχε συννεφιά τη δεύτερη μέρα του τουρνουά κι ένας δυνατόςάνεμος φυσούσε από τα δυτικά. Δεν θα ’χει τόσο κόσμο μετέτοιο καιρό, σκέφτηκε ο Ντανκ. Θα ’ταν πιο εύκολο να βρουνμια θέση κοντά στην περίφραξη και να δουν τις κονταρομαχίεςαπό κοντά. Ο Εγκ θα μπορούσε να κάτσει πάνω στον φράκτη κιεγώ πίσω του.

Αντ’ αυτού, τώρα ο Εγκ θα καθόταν στην εξέδρα, ντυμένοςμε γούνες και μετάξια, ενώ η θέα του Ντανκ περιοριζόταν στουςτέσσερις τοίχους του κελιού του πύργου, όπου τον είχαν κλείσειοι άντρες του άρχοντα Άσφορντ. Υπήρχε κι ένα παράθυρο,όμως έβλεπε στη λάθος μεριά. Ακόμα κι έτσι όμως, την ώρα πουανέτειλε ο ήλιος ο Ντανκ στριμώχτηκε στο κάθισμα δίπλα στοπαράθυρο κι έμεινε να κοιτάζει μελαγχολικά την πόλη, το λιβάδικαι το δάσος. Είχαν πάρει τη σκοινένια ζώνη του, μαζί με τοσπαθί και το ξιφίδιό του, καθώς και τα λεφτά του. Ήλπιζε απλώςο Εγκ κι ο Ρέιμουν να φρόντιζαν τον Καστανό και τον Κεραυνό.

«Ο Εγκ» μουρμούρισε χαμηλόφωνα. Ο ακόλουθός του, έναφτωχό αγόρι απ’ τις φτωχογειτονιές του Κινγκς Λάντινγκ.Ένιωθε τόσο ανόητος. Αργόστροφος σαν βόνασος, με κεφάλιχοντρό σαν τείχος κάστρου.

Από τότε που τους είχαν μαζέψει οι στρατιώτες του άρχονταΆσφορντ, μετά το περιστατικό στο κουκλοθέατρο, δεν του ’χανεπιτρέψει να μιλήσει στον Εγκ – ούτε στον Ρέιμουν, ούτε στηνΤάνσελ, ούτε καν στον άρχοντα Άσφορντ. Αναρωτιόταν αν θατους ξανάβλεπε ποτέ. Απ’ όσο ήξερε, μπορεί να σκόπευαν να τονκρατήσουν κλειδωμένο μέσα σ’ αυτό το κελί μέχρι να πεθάνει. Τιπερίμενα δηλαδή; αναρωτήθηκε με πικρία. Έριξα κάτω τον γιοενός πρίγκιπα και τον κλότσησα στη μούρη.

Κάτω απ’ αυτόν τον γκρίζο ουρανό, τα όμορφα ρούχα τωναρχόντων και οι πανοπλίες των σπουδαίων ιπποτών δεν θα

78 GEORGE MARTIN

έδειχναν τόσο όμορφα όσο την προηγούμενη μέρα. Με τον ήλιοκρυμμένο πίσω από τα σύννεφα, δεν θα έλαμπαν οι ατσάλινεςπερικεφαλαίες τους, ούτε θα γυάλιζε το χρυσό κι ασημένιο τουςφινίρισμα – ακόμα κι έτσι όμως, ο Ντανκ ευχόταν να ήταν μέσαστο πλήθος που παρακολουθούσε τους αγώνες. Θα ’ταν καλήμέρα για περιπλανώμενους ιππότες – με απλές πανοπλίες, πάνωσ’ άλογα δίχως φάλαρα.

Τουλάχιστον τους άκουγε. Τα σαλπίσματα έφταναν καθαράστ’ αυτιά του και πότε πότε το βουητό του πλήθους έδειχνε πωςκάποιος είχε πέσει, κάποιος είχε σηκωθεί, ή κάποιος είχε κάνεικάτι ιδιαίτερα τολμηρό. Άκουγε αχνά και τα ποδοβολητά τωναλόγων και, μια στο τόσο, την κλαγγή των σπαθιών ή το σπάσιμοκάποιας λόγχης. Όποτε άκουγε αυτό το τελευταίο, ο Ντανκμόρφαζε, γιατί του ’φερνε στον νου τον ήχο που ’χε κάνει τοδάχτυλο της Τάνσελ, όταν της το έσπασε ο Αίριον. Υπήρχαν κιάλλοι ήχοι, κοντινότεροι: βήματα στον διάδρομο έξω απ’ το κελίτου, οι οπλές των αλόγων στον περίβολο από κάτω, φωνές απ’τα τείχη του κάστρου. Μερικές φορές έπνιγαν τους ήχους τουτουρνουά. Ο Ντανκ σκέφτηκε πως αυτό ήταν μάλλον καλό.

«Αληθινός ιππότης είναι ο περιπλανώμενος ιππότης, Ντανκ»του ’χε πει κάποτε ο γέρος, πριν πολύ καιρό. «Οι άλλοι ιππότεςυπηρετούν τους άρχοντες που τους έχουν στη δούλεψή τους, ήστους οποίους οφείλουν τα κτήματά τους, ενώ εμείς υπηρετούμεόποιον θέλουμε, όταν ασπαζόμαστε τους σκοπούς του. Κάθειππότης ορκίζεται να προστατεύει τους αθώους κι αδύναμους,όμως θαρρώ πως εμείς τηρούμε πιο πιστά τον όρκο μας». Τουφάνηκε παράξενο πόσο καθαρή ήταν αυτή η ανάμνηση. Μέχριεκείνη τη στιγμή, ο Ντανκ είχε ξεχάσει αυτά τα λόγια – πιθανώςτο ίδιο κι ο γέρος, όταν ήταν στα τελευταία του.

Το πρωί έδωσε τη θέση του στ’ απόγευμα. Οι μακρινοί ήχοιτου τουρνουά άρχισαν σιγά σιγά να χάνονται ολοσχερώς. Μεςστο κελί άρχισε να μπαίνει η βραδινή ψύχρα, όμως ο Ντανκπαρέμεινε καθισμένος δίπλα στο παράθυρο, κοιτάζοντας τοσκοτάδι ν’ απλώνεται, προσπαθώντας ν’ αγνοήσει το αδειανό

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 79

στομάχι του.Τότε άκουσε βήματα και το κροτάλισμα σιδερένιων κλειδιών.

Ξεδιπλώθηκε απ’ τη θέση του και σηκώθηκε όρθιος την ώρα πουάνοιγε η πόρτα. Μέσα μπήκαν δυο φρουροί – ο ένας κρατούσεένα λυχνάρι. Τους ακολούθησε ένας υπηρέτης, μ’ έναν δίσκογεμάτο φαΐ. Ακόμα πιο πίσω ερχόταν ο Εγκ. «Αφήστε τολυχνάρι και το φαγητό και φύγετε» τους είπε το αγόρι.

Έκαναν όπως τους διέταξε, παρόλο που άφησαν μισάνοιχτητη βαριά ξύλινη πόρτα. Η μυρωδιά του φαγητού έκανε τονΝτανκ να συνειδητοποιήσει πόσο πεινασμένος ήταν. Στον δίσκουπήρχαν ζεστό ψωμί, μέλι, μια γαβάθα με πουρέ μπιζελιού κι ένασουβλί με καλοψημένο κρέας και κρεμμύδια. Έκατσε δίπλα στονδίσκο, έκοψε το ψωμί με τα χέρια κι έχωσε μερικές μπουκιές στοστόμα του. «Δεν μου ’φεραν μαχαίρι» παρατήρησε. «Τι,φοβήθηκαν μη σε μαχαιρώσω;»

«Δεν μοιράστηκαν μαζί μου τους φόβους τους». Ο Εγκφορούσε ένα εφαρμοστό, μαύρο μάλλινο γιλέκο με στενή μέσηκαι μακριά μανίκια, επενδυμένα με κόκκινο σατέν. Στο στήθοςτου ήταν κεντημένος ο τρικέφαλος δράκοντας του ΟίκουΤαργκάρυεν. «Ο θείος μου λέει πως πρέπει να σου ζητήσωταπεινά συγγνώμη για την εξαπάτηση».

«Ο θείος σου» είπε ο Ντανκ. «Εννοείς τον πρίγκιπαΜπαίλορ».

Το αγόρι έδειχνε δυστυχισμένο. «Δεν είχα πρόθεση να σουπω ψέματα».

«Μου είπες όμως – για τα πάντα και πρώτα απ’ όλα για τ’όνομά σου. Δεν έχω ακούσει ποτέ να μιλάνε για κάποιονπρίγκιπα Εγκ».

«Είναι χαϊδευτικό του “Αίγκον”. Έτσι με φώναζε ο αδελφόςμου ο Αίμον – τώρα είναι στην Ακρόπολη κι εκπαιδεύεται ωςμέιστερ. Ο αδελφός μου ο Νταίρον με φωνάζει έτσι μερικέςφορές, το ίδιο κι οι αδελφές μου».

Ο Ντανκ σήκωσε το σουβλί και δάγκωσε ένα κομμάτι από τοκρέας – κατσίκα, με κάποιο πανάκριβο μυρωδικό που δεν είχε

80 GEORGE MARTIN

ξαναδοκιμάσει. Το πιγούνι του γέμισε ζουμιά. «Αίγκον»επανέλαβε. «Φυσικά – Αίγκον, όπως ο Αίγκον ο Δράκοντας.Πόσοι Αίγκον έχουν βασιλέψει μέχρι σήμερα;»

«Τέσσερις» αποκρίθηκε το αγόρι. «Τέσσερις Αίγκον».Ο Ντανκ μάσησε, κατάπιε κι έκοψε ακόμα λίγο ψωμί. «Γιατί

το ’κανες; Ήταν κάποιου είδους φάρσα; Μια ευκαιρία ναγελοιοποιήσεις τον ανόητο περιπλανώμενο ιππότη;»

«Όχι». Τα μάτια του αγοριού γέμισαν δάκρυα, όμως έμεινεστη θέση του. «Υποτίθεται πως θα ήμουν ακόλουθος τουΝταίρον. Είναι ο μεγαλύτερος απ’ τους αδελφούς μου. Έμαθαόλα όσα έπρεπε για να γίνω καλός ακόλουθος, όμως ο Νταίρονδεν είναι ιδιαίτερα καλός ιππότης. Δεν ήθελε ν’ αγωνιστεί στοτουρνουά κι έτσι, μόλις φύγαμε απ’ το Σάμερχολ, εγκατέλειψετην ακολουθία μας και αντί να γυρίσει πίσω ήρθε κατευθείαν στοΆσφορντ – σκέφτηκε πως κανείς δεν θα μας έψαχνε προς αυτήτην κατεύθυνση. Εκείνος μου ξύρισε το κεφάλι. Ήξερε πως οπατέρας μας θα ’στελνε άντρες να μας ψάξουν. Ο Νταίρον έχεισυνηθισμένα μαλλιά –καστανόξανθα ας πούμε, τίποτα τοιδιαίτερο– όμως τα δικά μου είναι σαν του Αίριον και τουπατέρα μας».

«Το αίμα του δράκοντα» είπε ο Ντανκ. «Ασημόχρυσα μαλλιάκαι βιολετιά μάτια – όλοι το ξέρουν αυτό». Κεφάλι χοντρό σαντείχος κάστρου, Ντανκ.

«Έτσι είναι. Οπότε ο Νταίρον μου τα ξύρισε. Ήθελε νακρυφτούμε μέχρι να τελειώσει το τουρνουά. Μόνο που τότεέτυχε να με περάσεις για σταβλίτη και…» Χαμήλωσε τα μάτιατου. «Δεν μ’ ένοιαζε αν θ’ αγωνιζόταν ο Νταίρον, όμως κάποιονήθελα να υπηρετήσω ως ακόλουθος. Λυπάμαι, σερ, λυπάμαιπραγματικά».

Ο Ντανκ τον κοίταξε σκεφτικός. Ήξερε πώς ήταν να θέλειςκάτι τόσο πολύ, ώστε να ’σαι διατεθειμένος να πεις ένατερατώδες ψέμα για να το πλησιάσεις. «Πίστευα πως είσαι σανεμένα» είπε. «Ίσως και να ’σαι – απλώς όχι με τον τρόπο πουνόμιζα».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 81

«Εξακολουθούμε να ’μαστε κι οι δυο από το ΚινγκςΛάντινγκ» είπε το αγόρι όλο ελπίδα.

Ο Ντανκ δεν μπορούσε παρά να γελάσει. «Ναι, εσύ απ’ τηνκορυφή του Λόφου του Αίγκον κι εγώ από τη βάση».

«Δεν απέχουν τόσο πολύ αυτά τα δύο, σερ».Ο Ντανκ δάγκωσε ένα κρεμμύδι. «Τώρα πρέπει να σε

φωνάζω “άρχοντά μου” ή “Υψηλότατε”, ή κάτι τέτοιο τέλοςπάντων;»

«Μόνο όταν είμαστε στην Αυλή» παραδέχθηκε τ’ αγόρι.«Κατά τ’ άλλα όμως, αν θες μπορείς να συνεχίσεις να μεφωνάζεις Εγκ, σερ».

«Τι θα μου κάνουν, Εγκ;»«Ο θείος μου θέλει να σε δει – αφού τελειώσεις το φαγητό

σου, σερ».Ο Ντανκ έσπρωξε τον δίσκο στο πλάι και σηκώθηκε. «Αν είν’

έτσι, τελείωσα – ήδη κλότσησα έναν πρίγκιπα στα δόντια, δενσκοπεύω ν’ αφήσω έναν άλλον να με περιμένει».

Ο άρχοντας Άσφορντ είχε παραχωρήσει τα προσωπικά τουδιαμερίσματα στον πρίγκιπα Μπαίλορ, για όσο καιρό θαπαρέμενε στην πόλη, κι έτσι ο Εγκ –όχι, έπρεπε να συνηθίσειστην ιδέα πως τον έλεγαν Αίγκον– τον οδήγησε στο λιακωτό τουκάστρου, όπου περίμενε ο θείος του. Ο Μπαίλορ καθόταν καιδιάβαζε υπό το φως ενός κεριού. Ο Ντανκ γονάτισε μπροστάτου. «Σήκω» είπε ο πρίγκιπας. «Θα ήθελες λίγο κρασί;»

«Όπως αγαπάς, Υψηλότατε».«Βάλε στον σερ Ντάνκαν ένα κύπελλο από το γλυκό

κοκκινέλι του Ντορν, Αίγκον» πρόσταξε ο πρίγκιπας.«Προσπάθησε να μην το ρίξεις πάνω του – αρκετό κακό του

82 GEORGE MARTIN

έχεις κάνει ήδη».«Το αγόρι δεν θα το ρίξει, Υψηλότατε» είπε ο Ντανκ. «Είναι

καλό παιδί και καλός ακόλουθος – και ξέρω πως δεν είχεπρόθεση να μου κάνει κακό».

«Η πρόθεση δεν είναι αναγκαία για να κάνεις κακό. Ο Αίγκονέπρεπε να έρθει σ’ εμένα όταν είδε τι έκανε ο αδελφός του στιςκουκλοπαίχτριες. Αντ’ αυτού, έτρεξε σ’ εσένα κι αυτό δεν ήτανκαλοσύνη εκ μέρους του. Αυτό που έκανες, σερ… Ομολογώπως στη θέση σου μπορεί να έκανα το ίδιο, όμως εγώ είμαιπρίγκιπας του βασιλείου κι όχι περιπλανώμενος ιππότης. Δενείναι ποτέ σοφό να χτυπάς έναν εγγονό του βασιλιά πάνω στηνοργή σου, όποιος κι αν είναι ο λόγος».

Ο Ντανκ συγκατένευσε βλοσυρά. Ο Εγκ του πρόσφερε έναασημένιο κύπελλο, ξέχειλο από κρασί. Το πήρε κι ήπιε μιαμεγάλη γουλιά.

«Τον μισώ τον Αίριον» είπε σφοδρά ο Εγκ. «Ήμουναναγκασμένος να τρέξω στον σερ Ντάνκαν, θείε – το κάστροήταν πολύ μακριά».

«Ο Αίριον είναι αδελφός σου» είπε αυστηρά ο πρίγκιπας «κιοι σέπτον μάς διδάσκουν πως πρέπει ν’ αγαπάμε τ’ αδέλφια μας.Πήγαινε τώρα, Αίγκον – πρέπει να μιλήσω κατ’ ιδίαν με τον σερΝτάνκαν».

Το αγόρι ακούμπησε την καράφα με το κρασί στο τραπέζι κιέκανε μια τυπική υπόκλιση. «Όπως επιθυμείς, Υψηλότατε».Βγήκε απ’ την πόρτα του λιακωτού και την έκλεισε πίσω του.

Ο Μπαίλορ ο Λογχοθραύστης κοίταξε τον Ντανκ στα μάτιαγια μια παρατεταμένη στιγμή. «Επίτρεψέ μου να σου κάνω μιαερώτηση, σερ Ντάνκαν – πόσο καλός ιππότης είσαι στ’ αλήθεια;Πόσο καλός είσαι στα όπλα;»

Ο Ντανκ δεν ήξερε τι να του απαντήσει. «Ο σερ Άρλαν μεδίδαξε να χρησιμοποιώ ασπίδα και σπαθί, καθώς και ναεξασκούμαι με τη λόγχη χτυπώντας ανδρείκελα, ή περνώντας τημέσα από δαχτυλίδια».

Ο πρίγκιπας Μπαίλορ φάνηκε να προβληματίζεται απ’ την

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 83

απάντησή του. «Πριν από λίγες ώρες επέστρεψε στο κάστρο οαδελφός μου ο Μαίκαρ. Ανακάλυψε τον πρωτότοκο γιο τουμεθυσμένο σ’ ένα χάνι στα νότια, σε απόσταση μιας ημέρας με τοάλογο. Ο Μαίκαρ δεν πρόκειται να το παραδεχτεί ποτέ, όμωςθαρρώ πως είχε την κρυφή ελπίδα οι γιοι του να επισκιάσουντους δικούς μου σ’ αυτό το τουρνουά. Κατέληξαν να τονντροπιάσουν, όμως τι να κάνει κι αυτός; Παιδιά του είναι. ΟΜαίκαρ είναι οργισμένος κι είχε ανάγκη να στρέψει σε κάποιοντην οργή του. Διάλεξε εσένα».

«Εμένα;» είπε γεμάτος απελπισία ο Ντανκ.«Ο Αίριον έχει ήδη πιπιλήσει τ’ αυτιά του πατέρα του γι’ αυτή

την ιστορία κι ο Νταίρον απλώς χειροτέρεψε τα πράγματα – γιανα κρύψει τη δειλία του, είπε στον αδελφό μου πως έναςγιγάντιος ιππότης ληστής που συνάντησαν στον δρόμο απήγαγετον Αίγκον. Πολύ φοβάμαι πως στον ρόλο αυτού του ληστή έχειβάλει εσένα, σερ. Σύμφωνα με όσα λέει ο Νταίρον, όλες αυτέςτις μέρες σε κυνηγούσε για να πάρει πίσω τον αδελφό του».

«Όμως ο Εγκ –ο Αίγκον, θέλω να πω– θα του πει τηναλήθεια».

«Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως ο Εγκ θα του πει τηναλήθεια» είπε ο πρίγκιπας Μπαίλορ «όμως, όπως γνωρίζεις κι οίδιος, το αγόρι έχει ξαναπεί ψέματα στο παρελθόν. Ποιον απ’τους γιους του θα πιστέψει ο αδελφός μου; Όσο δε γι’ αυτές τιςκουκλοπαίχτριες, όταν τελειώσει ο Αίριον τη στρεβλή τουεξιστόρηση, θα ’χουν διαπράξει εσχάτη προδοσία. Ο δράκονταςείναι το έμβλημα του βασιλικού οίκου. Η απεικόνιση της σφαγήςτου, με πριονίδι να βγαίνει απ’ τον λαιμό συμβολίζοντας τοαίμα… Είμαι βέβαιος πως ήταν κάτι εντελώς αθώο, πλην όμωςδιόλου συνετό. Ο Αίριον το αποκαλεί συγκαλυμμένη επίθεσηκατά του Οίκου των Ταργκάρυεν – υποκίνηση εξέγερσης. Τοπιθανότερο είναι ο Μαίκαρ να συμφωνήσει μαζί του – οαδελφός μου είναι εκ φύσεως εύθικτος κι έχει εναποθέσει τιςελπίδες του στον Αίριον, καθότι ο Νταίρον έχει αποδειχτείσκέτη απογοήτευση». Ο πρίγκιπας ήπιε μια γουλιά κρασί κι

84 GEORGE MARTIN

άφησε το κύπελλό του στην άκρη. «Άσχετα με το τι πιστεύει ήδεν πιστεύει ο αδελφός μου, ένα γεγονός παραμένειαδιαμφισβήτητο: άπλωσες το χέρι σου στο αίμα του δράκοντακαι γι’ αυτό το έγκλημα πρέπει να δικαστείς και να τιμωρηθείς».

«Να τιμωρηθώ;» Αυτό δεν ακουγόταν καθόλου καλό.«Ο Αίριον θέλει την κεφαλή σου επί πίνακι, με δόντια ή

χωρίς, όμως δεν θα το επιτρέψω – αυτό σου το υπόσχομαι.Ωστόσο δεν μπορώ να του αρνηθώ τη δίκη. Καθότι ο βασιλιάςπατέρας μου βρίσκεται εκατοντάδες λεύγες μακριά, θα πρέπει νασε κρίνουμε εγώ, ο αδελφός μου, ο άρχοντας Άσφορντ στουοποίου την επικράτεια βρισκόμαστε, καθώς και ο άρχονταςΤαϊρέλ του Χάιγκαρντεν, του οποίου είναι υποτελής. Τηντελευταία φορά που κάποιος κρίθηκε ένοχος για βιαιοπραγίακατά του βασιλικού αίματος, αποφασίστηκε να χάσει το χέρι μετο οποίο διέπραξε το έγκλημα».

«Το χέρι μου;» ρώτησε γεμάτος φρίκη ο Ντανκ.«Και το πόδι σου. Δεν τον κλότσησες κιόλας;»Ο Ντανκ είχε μείνει άφωνος.«Σε διαβεβαιώνω πως θα ζητήσω απ’ τους άλλους δικαστές

να δείξουν έλεος. Είμαι το Χέρι του Βασιλιά και διάδοχος τουθρόνου – τα λόγια μου φέρουν αρκετή βαρύτητα, το ίδιο όμωςκαι του αδελφού μου. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός».

«Εγώ…» είπε ο Ντανκ. «Εγώ… Υψηλότατε, ποτέ…» Δενήταν προδοσία – ένας δράκος από ξύλο ήταν, όχι κάποιααναπαράσταση του πρίγκιπα του βασιλικού οίκου. Αυτό ήθελε ναπει, όμως τα λόγια τον είχαν εγκαταλείψει. Εδώ που τα λέμε,ποτέ δεν ήταν πολύ καλός στα λόγια.

«Έχεις βέβαια και μια άλλη επιλογή» είπε σιγανά ο πρίγκιπαςΜπαίλορ. «Δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι καλύτερη ή χειρότερη,όμως σου θυμίζω πως όποιος ιππότης κατηγορείται για έναέγκλημα έχει το δικαίωμα ν’ απαιτήσει να κριθεί διά μονομαχίας.Σε ξαναρωτώ λοιπόν, σερ Ντάνκαν Ψηλέ – πόσο καλός ιππότηςείσαι στ’ αλήθεια;»

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 85

«Μια δοκιμασία των επτά» είπε χαμογελώντας ο πρίγκιπαςΑίριον. «Θαρρώ πως είναι δικαίωμά μου».

Ο πρίγκιπας Μπαίλορ χτύπησε τα δάχτυλά του στο τραπέζισυνοφρυωμένος. Στ’ αριστερά του, ο άρχοντας Άσφορντ έγνεψεαργά με το κεφάλι. «Γιατί;» απαίτησε να μάθει ο πρίγκιπαςΜαίκαρ, γέρνοντας προς το μέρος του γιου του. «Φοβάσαι ν’αντιμετωπίσεις μόνος σου αυτόν τον περιπλανώμενο ιππότη καιν’ αφήσεις τους θεούς ν’ αποφασίσουν περί της αλήθειας τωνισχυρισμών σου;»

«Αν φοβάμαι;» είπε ο Αίριον. «Κάποιον σαν κι αυτόν; Μηνπαραλογίζεσαι, πατέρα. Σκέφτομαι απλώς τον πολυαγαπημένομου αδελφό. Ο Νταίρον επίσης αδικήθηκε απ’ αυτόν τον σερΝτάνκαν και μάλιστα πριν από μένα. Μια δοκιμασία των επτάθα επιτρέψει και στους δυο μας να τον αντιμετωπίσουμε».

«Δεν θέλω χάρες από σένα, αδελφέ» μουρμούρισε ο ΝταίρονΤαργκάρυεν. Ο πρωτότοκος γιος του πρίγκιπα Μαίκαρ είχεακόμα πιο άσχημη όψη από τη μέρα που τον είχε δει στο χάνι οΝτανκ. Έδειχνε βέβαια νηφάλιος, ενώ το μαύρο και κόκκινογιλέκο του δεν είχε λεκέδες από κρασί, όμως τα μάτια του ήτανκατακόκκινα και το μέτωπό του γυάλιζε απ’ τον ιδρώτα. «Μουαρκεί να σε χειροκροτώ όσο εσύ θα σκοτώνεις αυτό το κακοποιόστοιχείο».

«Καλοσύνη σου, αγαπημένε μου αδελφέ» είπε ο πρίγκιπαςΑίριον όλο χαμόγελο «θα ήταν όμως εγωιστικό εκ μέρους μουνα σου στερήσω το δικαίωμα ν’ αποδείξεις, με κίνδυνο της ζωήςσου, την αλήθεια των λόγων σου. Πρέπει να επιμείνω – μιαδοκιμασία των επτά».

Ο Ντανκ δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε. «Υψηλότατε, άρχοντέςμου» είπε προς την εξέδρα των δικαστών «φοβάμαι πως δεν

86 GEORGE MARTIN

καταλαβαίνω. Τι είναι η δοκιμασία των επτά;».Ο πρίγκιπας Μπαίλορ άλλαξε αμήχανα θέση στο κάθισμά του.

«Είναι μια άλλη, αρχαία μορφή δίκης διά μονομαχίας που σπάνιαεπικαλείται κανείς. Μας ήρθε πέρα από τη Στενή Θάλασσα μαζίμε τους Άνταλ και τους επτά θεούς τους. Σε οποιαδήποτε δίκηδιά μονομαχίας, ο κατήγορος κι ο κατηγορούμενος ζητούν απότους θεούς να σταθούν κριτές στην αντιδικία τους. Οι Άνταλπίστευαν πως αν πολεμούσαν επτά υπερασπιστές για την κάθεπλευρά, τότε οι θεοί θα εκτιμούσαν τον προς τιμήν τουςσυμβολισμό και θα φρόντιζαν ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη».

«Μπορεί βέβαια να τους άρεσαν απλώς οι μονομαχίες μεσπαθιά» είπε ο άρχοντας Λίο Ταϊρέλ μ’ ένα κυνικό χαμόγελο σταχείλη. «Σε κάθε περίπτωση, ο σερ Αίριον έχει δικαίωμα ναεπικαλεστεί τη δοκιμασία των επτά κι έτσι θα γίνει».

«Πρέπει λοιπόν να πολεμήσω μ’ εφτά άντρες;» ρώτησε μεαπελπισία ο Ντανκ.

«Όχι μόνος σου, σερ» είπε ενοχλημένος ο πρίγκιπας Μαίκαρ.«Μην κάνεις τον χαζό – δεν θα σε βοηθήσει σε τίποτα. Ηδοκιμασία είναι επτά εναντίον επτά – πρέπει να βρεις άλλους έξιιππότες να πολεμήσουν στο πλευρό σου».

Έξι ιππότες, σκέφτηκε ο Ντανκ. Θα μπορούσαν κάλλιστα νατου ζητήσουν έξι χιλιάδες – το ίδιο έκανε. Δεν είχε ούτεαδέλφια, ούτε ξαδέλφια, ούτε παλιούς συμπολεμιστές νασταθούν στο πλευρό του. Γιατί να ρισκάρουν έξι ξένοι τη ζωήτους και να τον υπερασπιστούν ενάντια σε δύο πρίγκιπες τουβασιλικού οίκου; «Υψηλότατοι, άρχοντές μου» είπε «τι θα γίνειαν δεν βρω κανέναν να πάρει το μέρος μου;».

Ο Μαίκαρ Ταργκάρυεν τον κοίταξε παγερά. «Αν ένας σκοπόςείναι έντιμος, έντιμοι άντρες θα βρεθούν να τον υπερασπιστούν.Αν δεν μπορέσεις να βρεις ιππότες να σταθούν δίπλα σου, σερ,αυτό σημαίνει πως είσαι ένοχος. Πιο σαφές δεν γίνεται».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 87

Καθώς ο Ντανκ βγήκε από το Κάστρο Άσφορντ κι άκουσε τησιδερένια πύλη να βροντάει πίσω του, ένιωσε πιο μονάχος απόποτέ. Έπεφτε μια βροχούλα, ψιλή σαν την πρωινή δροσιά πάνωστο δέρμα του, κι όμως τουρτούριζε. Πέρα απ’ το ποτάμι, μιαάλως από πολύχρωμα δαχτυλίδια στεφάνωνε τις λιγοστέςσκηνές όπου οι φωτιές ήταν ακόμη αναμμένες. Υπολόγισε πως ημισή νύχτα πρέπει να ’χε περάσει. Σε μερικές ώρες θα ερχόταν ηαυγή. Και μαζί της, βέβαιος θάνατος.

Του ’χαν επιστρέψει το σπαθί, το ξιφίδιο και τα χρήματά του,καθώς όμως διέσχιζε τσαλαβουτώντας το ποτάμι, έκανε μονάχασκοτεινές σκέψεις. Αναρωτήθηκε αν περίμεναν πως θα σέλωνετ’ άλογό του και θα το έβαζε στα πόδια. Αν ήθελε, είχε τηνευκαιρία να το κάνει – βέβαια έτσι εγκατέλειπε για πάντα τοόνειρο της ιπποσύνης. Στο εξής δεν θα ’ταν παρά έναςπαράνομος, μέχρι τη μέρα που κάποιος άρχοντας θα τον έπιανεκαι θα του ’κοβε το κεφάλι. Καλύτερα να πεθάνω σαν ιππότης,παρά να ζήσω έτσι, σκέφτηκε με πείσμα. Με το παντελόνι τουβρεγμένο μέχρι το γόνατο, πέρασε σέρνοντας τα βήματά τουμπροστά από τον άδειο αγωνιστικό χώρο. Οι περισσότερεςσκηνές ήταν σκοτεινές κι οι ιδιοκτήτες τους βυθισμένοι στονύπνο, παρόλο που σε μια δυο υπήρχαν ακόμη κεριά αναμμένα.Από μια σκηνή, ο Ντανκ άκουσε ελαφρά βογκητά και κραυγέςαπόλαυσης – αναρωτήθηκε αν θα πέθαινε δίχως να γνωρίσει τοάγγιγμα γυναίκας.

Τότε άκουσε το ρουθούνισμα ενός αλόγου, ένα ρουθούνισμαπου με κάποιον τρόπο αναγνώρισε – ήταν ο Κεραυνός. Γύρισε κιέτρεξε κατακεί και τότε τον είδε, δεμένο δίπλα στον Καστανόέξω από μια στρογγυλή σκηνή, μ’ ένα αχνό φως στο εσωτερικό.Στον κεντρικό στύλο το λάβαρο κρεμόταν μουσκεμένο, όμως οΝτάνκαν διέκρινε τη σκοτεινή καμπύλη του μήλου των

88 GEORGE MARTIN

Φόσογουεϊ – και μαζί, διέκρινε την ελπίδα.

«Δίκη διά μονομαχίας» είπε βαριά ο Ρέιμουν. «Μα τους θεούς,Ντάνκαν, αυτό σημαίνει πολεμικές λόγχες, κεφαλοθραύστες,πολεμικοί πέλεκεις… τα σπαθιά δεν θα ’ναι αμβλύστομα – τοκαταλαβαίνεις αυτό;»

«Ρέιμουν ο Απρόθυμος» τον ειρωνεύτηκε ο σερ Στέφον, οξάδελφός του. Φορούσε έναν κίτρινο μάλλινο μανδύα, με μιαπόρπη από χρυσό και γρανάτες, σε σχήμα μήλου. «Μη φοβάσαι,ξάδελφε – αυτή είναι μια μάχη για ιππότες και, δεδομένου πωςδεν είσαι ιππότης, δεν διατρέχεις κανέναν κίνδυνο. ΣερΝτάνκαν, έχεις με το μέρος σου τουλάχιστον έναν Φόσογουεϊ –τον ώριμο. Είδα τι έκανε ο Αίριον στις κουκλοπαίχτριες – είμαιμαζί σου».

«Κι εγώ το ίδιο» είπε απότομα ο Ρείμουν. «Απλώς εννοούσα–»

Ο ξάδελφός του δεν τον άφησε να τελειώσει. «Ποιος άλλοςθα σταθεί στο πλευρό μας, σερ Ντάνκαν;»

Ο Ντάνκαν άπλωσε τα χέρια του απελπισμένος. «Δεν ξέρωκανέναν άλλο… πέρα απ’ τον σερ Μάνφρεντ Ντοντάριον,δηλαδή. Εκείνος όμως αρνήθηκε να εγγυηθεί πως είμαι ιππότης– αποκλείεται να ρισκάρει τη ζωή του για μένα».

Ο σερ Στέφον φάνηκε να θορυβείται λίγο. «Τότεχρειαζόμαστε άλλους πέντε τίμιους άντρες. Ευτυχώς, έχωπερισσότερους από πέντε φίλους – τον Μακραγκάθη Λίο, τηΓελαστή Καταιγίδα, τον άρχοντα Κάρον, τους Λάννιστερ, τονσερ Ότο Μπράκεν… ναι, και τους Μπλάκγουντ, παρόλο πουδεν υπάρχει περίπτωση να πολεμήσουν στο πλευρό τουΜπράκεν. Θα πάω να μιλήσω με μερικούς απ’ αυτούς».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 89

«Δεν θα ’ναι ιδιαίτερα χαρούμενοι που θα τους ξυπνήσεις»σχολίασε ο ξάδελφός του.

«Έξοχα» δήλωσε ο σερ Στέφον. «Αν είναι θυμωμένοι, θαπολεμήσουν με περισσότερη ζέση. Μπορείς να βασιστείς σ’εμένα, σερ Ντάνκαν. Ξάδελφε, αν δεν έχω γυρίσει πριν χαράξει,φέρε την πανοπλία μου και φρόντισε ν’ αρματώσεις και νασελώσεις τον Όλεθρο – θα συναντηθούμε στην περίφραξη τωνδιεκδικητών». Γέλασε. «Θαρρώ πως θα θυμούνται για πολύκαιρό αυτή τη μέρα». Έφυγε από τη σκηνή με μεγάλεςδρασκελιές κι έδειχνε σχεδόν χαρούμενος.

Όχι όμως κι ο Ρέιμουν. «Πέντε ιππότες» είπε σκυθρωπά αφούείχε φύγει ο ξάδελφός του. «Ντάνκαν, το τελευταίο που θέλωείναι να διαψεύσω τις ελπίδες σου, όμως…»

«Αν ο ξάδελφός σου μπορέσει να πείσει αυτούς τους άντρεςπου λέει…»

«Τον Μακραγκάθη Λίο; Τον Βάρβαρο του Μπράκεν; ΤηΓελαστή Καταιγίδα;» Ο Ρέιμουν σηκώθηκε όρθιος. «Ναι, φυσικάτους ξέρει όλους αυτούς, όμως αμφιβάλλω πως τον ξέρουν κιεκείνοι. Ο Στέφον το βλέπει σαν ευκαιρία για δόξα, ενώ εδώπαίζεται η ζωή σου. Καλά θα κάνεις να βρεις μερικούς άντρεςμόνος σου – θα σε βοηθήσω. Καλύτερα να ’χεις περισσότερουςυπερασπιστές απ’ όσους χρειάζεσαι παρά λιγότερους». Απέξωακούστηκε ένας θόρυβος κι ο Ρέιμουν έστρεψε το κεφάλι του.«Ποιος είναι εκεί;» ρώτησε επιτακτικά και μέσα μπήκε ένα αγόρι,ακολουθούμενο από έναν λεπτό άντρα με μαύρο, μουσκεμένομανδύα.

«Εγκ;» είπε ο Ντανκ και πετάχτηκε όρθιος. «Τι δουλειά έχειςεδώ;»

«Είμαι ο ακόλουθός σου» αποκρίθηκε τ’ αγόρι. «Κάποιοςπρέπει να σε βοηθήσει ν’ αρματωθείς, σερ».

«Το ξέρει ο άρχοντας πατέρας σου πως βγήκες έξω;»«Θεοί – ελπίζω πως όχι». Ο Νταίρον Ταργκάρυεν άνοιξε την

πόρπη του μανδύα του και τον άφησε να γλιστρήσει απ’ τουςλεπτούς του ώμους στο έδαφος.

90 GEORGE MARTIN

«Εσύ; Τρελάθηκες κι ήρθες εδώ πέρα;» Ο Ντανκ τράβηξε τοξιφίδιο από τη θήκη του. «Θα ’πρεπε να σου ανοίξω την κοιλιάμε τούτο δω».

«Πιθανότατα» παραδέχθηκε ο πρίγκιπας Νταίρον. «Θαπροτιμούσα βέβαια να μου βάλεις ένα ποτήρι κρασί. Κοίτα ταχέρια μου». Άπλωσε το ένα για να τους δείξει πώς έτρεμε.

Ο Ντανκ έκανε ένα βήμα προς το μέρος του, έξαλλος απόοργή. «Δεν με νοιάζουν τα χέρια σου – είπες ψέματα για μένα».

«Κάτι έπρεπε να πω στον πατέρα μου όταν με ρώτησε πούείχε χαθεί ο μικρός μου αδελφός» αποκρίθηκε ο πρίγκιπας.Κάθισε σε μια καρέκλα, αγνοώντας τόσο τον Ντανκ όσο και τοξιφίδιο. «Για να ’μαι ειλικρινής, ούτε που είχα καταλάβει πως οΕγκ είχε εξαφανιστεί. Δεν βρισκόταν στον πάτο της κούπας μου,ούτε κι είχα ψάξει πουθενά αλλού, οπότε…» Αναστέναξε.

«Σερ, ο πατέρας μου σκοπεύει να συμμετάσχει στη μάχη ωςένας απ’ τους επτά κατήγορους» παρενέβη ο Εγκ. «Τονπαρακάλεσα να μην το κάνει, όμως δεν λέει να μ’ ακούσει – είπεπως είναι ο μοναδικός τρόπος ν’ αποκαταστήσει την τιμή τουΝταίρον και του Αίριον».

«Όχι πως του ζήτησα ν’ αποκαταστήσει την τιμή μου» είπεξινισμένα ο πρίγκιπας Νταίρον. «Όποιος έχει την τιμή μουμπορεί να την κρατήσει – δεκάρα δεν δίνω. Έτσι έχει όμως ηκατάσταση. Αν σε παρηγορεί, σερ Ντάνκαν, δεν έχεις ναφοβηθείς τίποτα από μένα. Το μόνο πράγμα που απεχθάνομαιπερισσότερο από τ’ άλογα είναι τα σπαθιά – είναι βαριά καικόβουν διαολεμένα. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να φανώ γενναίοςστην πρώτη έφοδο, μετά όμως… Ε, θα μπορούσες να μου δώσειςένα γερό χτύπημα στο πλάι της περικεφαλαίας – ν’ ακουστεί, όχιόμως πολύ δυνατά, αν με καταλαβαίνεις. Τ’ αδέλφια μου μεξεπερνούν στη μάχη, τον χορό, τη σκέψη και τη μελέτη, όμωςδεν πιάνουν χαρτωσιά μπροστά μου στην ικανότητα νακείτονται αναίσθητοι στη λάσπη».

Ο Ντανκ έμεινε να τον κοιτάζει, προσπαθώντας να καταλάβειαν ο πρίγκιπας προσπαθούσε να τον ξεγελάσει. «Γιατί ήρθες

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 91

εδώ;»«Για να σε προειδοποιήσω, να ξέρεις τι πρόκειται ν’

αντιμετωπίσεις» είπε ο Νταίρον. «Ο πατέρας μου διέταξε τηΒασιλική Φρουρά να πολεμήσει στο πλευρό του».

«Τη Βασιλική Φρουρά;» επανέλαβε έντρομος ο Ντανκ.«Τους τρεις που βρίσκονται εδώ τουλάχιστον. Δόξα στους

θεούς, ο θείος Μπαίλορ άφησε τους άλλους τέσσερις στο ΚινγκςΛάντινγκ με τον βασιλιά παππού μας».

Ο Εγκ του είπε τα ονόματά τους. «Σερ Ρόλαντ Κρέικχολ, σερΝτόνελ του Ντάσκεντεϊλ και σερ Γουίλεμ Γουάιλντ».

«Δεν έχουν κι άλλη επιλογή» είπε ο Νταίρον. «Έχουνορκιστεί να προστατεύουν τον βασιλιά και την οικογένειά του.Τ’ αδέλφια μου κι εγώ είμαστε απόγονοι του δράκοντα, βοήθειάμας».

Ο Ντανκ μέτρησε με τα δάχτυλά του. «Σύνολο έξι – οέβδομος ποιος είναι;»

Ο πρίγκιπας Νταίρον ανασήκωσε τους ώμους. «Κάποιον θαβρει ο Αίριον. Εν ανάγκη, θα πληρώσει κάποιον – το χρυσάφιτού περισσεύει».

«Εσύ ποιους έχεις;» ρώτησε ο Εγκ.«Τον σερ Στέφον, τον ξάδελφο του Ρέιμουν».Ο Νταίρον μόρφασε. «Έναν μόνο;»«Ο σερ Στέφον πήγε να φωνάξει μερικούς φίλους του».«Μπορώ να σου φέρω εγώ ιππότες» είπε ο Εγκ. «Σοβαρά

μιλάω».«Εγκ» είπε ο Ντανκ «θα πολεμάω ενάντια στους ίδιους σου

τους αδελφούς».«Του Νταίρον όμως δεν θα του κάνεις κακό» είπε τ’ αγόρι.

«Σου είπε – θα πέσει κάτω και θα μείνει κάτω. Όσο για τονΑίριον… θυμάμαι πως όταν ήμουν πιο μικρός έμπαινε το βράδυστο υπνοδωμάτιό μου κι έβαζε το μαχαίρι του ανάμεσα σταπόδια μου. Έλεγε πως είχε πολλούς αδελφούς κι ίσως μια μέρανα μ’ έκανε αδελφή του, για να μπορέσει να με παντρευτεί. Έριξεκαι τη γάτα μου στο πηγάδι. Ισχυρίζεται πως δεν το έκανε

92 GEORGE MARTIN

εκείνος, όμως λέει ψέματα – μια ζωή λέει ψέματα».Ο πρίγκιπας Νταίρον ανασήκωσε κουρασμένα τους ώμους

του. «Ο Εγκ έχει δίκιο. Ο Αίριον είναι αληθινό τέρας. Πιστεύειπως είναι δράκοντας μ’ ανθρώπινη μορφή, γι’ αυτό κι έγινεέξαλλος με την παράσταση του κουκλοθέατρου. Κρίμα που δενγεννήθηκε Φόσογουεϊ – τότε θα πίστευε πως είναι μήλο, κι όλοιθα ’μασταν πιο ασφαλείς. Να όμως πού φτάσαμε». Έσκυψε,σήκωσε τον πεσμένο του μανδύα και τίναξε από πάνω του τανερά. «Πρέπει να ξαναγυρίσω στο κάστρο, πριν αρχίσει ν’αναρωτιέται ο πατέρας μου γιατί κάνω τόση ώρα ν’ ακονίσω τοσπαθί μου. Πριν φύγω όμως, σερ Ντάνκαν, θα ’θελα να πούμεδυο κουβέντες κατ’ ιδίαν. Έρχεσαι για λίγο μαζί μου;»

Ο Ντάνκαν έριξε ένα καχύποπτο βλέμμα στον πρίγκιπα.«Όπως επιθυμείς, Υψηλότατε». Ξανάβαλε το ξιφίδιο στη θήκητου. «Πρέπει να πάω να πάρω και την ασπίδα μου».

«Ο Εγκ κι εγώ θα ψάξουμε να σου βρούμε ιππότες»υποσχέθηκε ο Ρέιμουν.

Ο πρίγκιπας Νταίρον έδεσε τον μανδύα γύρω απ’ τον λαιμότου και σήκωσε την κουκούλα. Ο Ντανκ τον ακολούθησε στοψιλόβροχο. Άρχισαν να περπατάνε προς τα κάρα των εμπόρων.

«Σε είδα στον ύπνο μου» είπε ο πρίγκιπας.«Το ίδιο μου ’πες και στο χάνι».«Σοβαρά; Είναι αλήθεια πάντως. Τα όνειρά μου δεν είναι σαν

τα δικά σου, σερ Ντάνκαν. Τα δικά μου βγαίνουν αληθινά. Μεφοβίζουν – εσύ με φοβίζεις. Βλέπεις, στον ύπνο μου είδα εσένακι έναν νεκρό δράκοντα. Ήταν ένα πελώριο πλάσμα, θηριώδες,με φτερά που έφταναν να καλύψουν ολόκληρο το λιβάδι. Είχεπέσει πάνω σου, όμως εσύ ήσουν ζωντανός κι ο δράκονταςνεκρός».

«Εγώ τον είχα σκοτώσει;»«Αυτό δεν το ξέρω, όμως ήσουν εκεί – το ίδιο κι ο

δράκοντας. Εμείς οι Ταργκάρυεν ήμασταν κάποτε άρχοντες τωνδράκων. Τώρα πια έχουν εκλείψει, όμως εμείς παραμένουμεζωντανοί. Δεν θέλω να πεθάνω σήμερα – οι θεοί μονάχα ξέρουν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 93

το γιατί, όμως δεν θέλω. Αν θες, κάνε μου λοιπόν τη χάρη καιφρόντισε να σκοτώσεις τον αδελφό μου τον Αίριον».

«Ούτ’ εγώ θέλω να πεθάνω» είπε ο Ντανκ.«Εγώ πάντως δεν θα σε σκοτώσω, σερ. Θ’ αποσύρω μάλιστα

την κατηγορία μου, όμως αυτό δεν θα σε βοηθήσει – πρέπει ν’αποσύρει κι ο Αίριον τη δική του». Αναστέναξε. «Μπορεί να σεσκοτώσει το ψέμα μου και γι’ αυτό σου ζητώ συγγνώμη. Ξέρωπως θα βρεθώ στην κόλαση γι’ αυτό που έκανα – σε κάποιακόλαση τέλος πάντων, πιθανότατα εκείνη που δεν έχει κρασί».Ρίγησε κι ύστερα οι δρόμοι τους χώρισαν. Το ψιλόβροχοσυνέχιζε να πέφτει.

Οι πραματευτάδες είχαν σύρει τα κάρα τους στη δυτική άκρητου λιβαδιού, κάτω από μια συστάδα με σημύδες και φλαμουριές.Ο Ντανκ κοντοστάθηκε κάτω από τα δέντρα και κοίταξε μεαπόγνωση το κενό που ’χε αφήσει η άμαξα του κουκλοθέατρου.Έφυγαν. Το φοβόταν αυτό. Κι εγώ θα το ’χα βάλει στα πόδια, αντο κεφάλι μου δεν ήταν χοντρό σαν τείχος κάστρου.Αναρωτήθηκε τι θα έκανε τώρα δίχως ασπίδα. Είχε αρκετάχρήματα για ν’ αγοράσει καινούργια – αν έβρισκε κάποιον πουνα πουλάει ασπίδες…

«Σερ Ντάνκαν» άκουσε μια φωνή μες στο σκοτάδι. Γύρισεκαι βρήκε τον Ατσάλινο Πέιτ να στέκεται πίσω του, κρατώνταςένα σιδερένιο φανάρι. Ο σιδηρουργός ήταν γυμνός απ’ τη μέσηκαι πάνω και φορούσε μονάχα έναν κοντό, δερμάτινο μανδύα.Το πλατύ του στέρνο και τα μυώδη του χέρια ήταν καλυμμέναμε μαύρες κατσαρές τρίχες. «Αν ήρθες για την ασπίδα σου, τηνάφησε σ’ εμένα». Κοίταξε τον Ντανκ από πάνω μέχρι κάτω.«Βλέπω δυο χέρια και δυο πόδια – μονομαχία λοιπόν».

94 GEORGE MARTIN

«Δοκιμασία των επτά. Πώς το κατάλαβες;»«Κοίτα, ή που θα σε φιλούσαν και θα σ’ έκαναν άρχοντα ή

που θα σου ’λειπαν μερικά κομμάτια. Έλα μαζί μου».Η άμαξά του ξεχώριζε εύκολα, από το σπαθί και το αμόνι που

’ταν ζωγραφισμένα στο πλάι. Ο Ντανκ ακολούθησε τον Πέιτ στοεσωτερικό. Ο σιδηρουργός κρέμασε το φανάρι σ’ έναν γάντζο,έβγαλε τον μουσκεμένο του μανδύα και φόρεσε έναν τραχύχιτώνα. Στον έναν τοίχο υπήρχε μια σανίδα κρεμασμένη μεμεντεσέδες, που άνοιγε και γινόταν τραπέζι. «Κάτσε» είπε κιέσπρωξε προς το μέρος του ένα χαμηλό σκαμνί.

Ο Ντανκ κάθισε. «Πού πήγε;»«Έφυγαν για το Ντορν. Ο θείος της κοπέλας είναι σοφός

άνθρωπος – “μάτια που δεν βλέπονται, μάτια που ξεχνιούνται”κι όλ’ αυτά. Αν έμεναν εδώ, ο δράκος μπορεί να τους θυμότανπάλι – κι άλλωστε θεώρησε πως η κοπέλα δεν θα ’θελε να σε δεινα πεθαίνεις». Ο Πέιτ πήγε στην άλλη άκρη της άμαξας κι άρχισενα ψάχνει μες στα σκοτάδια. Έπειτα επέστρεψε με την ασπίδα.«Το στεφάνι ήταν από παλιό, φτηνό ατσάλι, σκουριασμένο κιέτοιμο να σπάσει» είπε. «Σου ’βαλα καινούργιο, δυο φορές πιοπαχύ, καθώς και μεταλλικά ελάσματα στο πίσω μέρος τηςασπίδας. Θα ’ναι λίγο πιο βαριά, όμως και πιο ανθεκτική. Ηκοπέλα τη ζωγράφισε».

Είχε κάνει εκπληκτική δουλειά – ακόμα και στο αχνό φως τουφαναριού, τα χρώματα του δειλινού ήταν όμορφα και ζωηρά, τοδέντρο ψηλό, δυνατό κι επιβλητικό. Το πεφταστέρι ήτανλαμπερό κι έσκιζε τον δρύινο ουρανό της ασπίδας. Τώρα όμωςπου την κοιτούσε ο Ντανκ, του φάνηκε τελείως λάθος. Τοαστέρι έπεφτε. Τι συμβόλιζε δηλαδή, την επικείμενη πτώση του;Από την άλλη δε, το δειλινό ήταν προάγγελος της νύχτας.«Έπρεπε να ’χα κρατήσει το δισκοπότηρο» είπε αξιοθρήνητα.«Τουλάχιστον εκείνο είχε φτερά για να πετάξω μακριά κι ο σερΆρλαν έλεγε πως το δισκοπότηρο ήταν γεμάτο πίστη,συντροφικότητα κι όλα τα καλά που μπορούσε να πιει έναςάνθρωπος. Τούτος εδώ ο θυρεός μου φέρνει στον νου τον

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 95

θάνατο».«Η φτελιά είναι ολοζώντανη» παρατήρησε ο Πέιτ. «Βλέπεις

πόσο πράσινα είναι τα φύλλα της; Φύλλα του καλοκαιριού, τοδίχως άλλο. Άλλωστε έχω δει ασπίδες με κρανία, με λύκους, μεκοράκια, ακόμα και με κρεμασμένους και ματωμένα κεφάλια.Όλες υπηρέτησαν εξίσου καλά τον σκοπό τους – το ίδιο θα κάνεικι αυτή. Ξέρεις την παλιά προσευχή της ασπίδας; Σίδερο καιδρυ, φυλάχτε με καλά…»

«…αλλιώς είμαι νεκρός και για την κόλαση κινάω»συμπλήρωσε ο Ντανκ. Είχε πολλά χρόνια να σκεφτεί αυτή τηνπροσευχή – ήταν η μόνη που του ’χε μάθει ο γέρος, πριν πολύκαιρό. «Πόσο θες για το νέο στεφάνι κι όλα τα υπόλοιπα;»ρώτησε τον Πέιτ.

«Από σένα;» Ο Πέιτ έξυσε το μούσι του. «Ένα χάλκινο».

Όταν το πρώτο αχνό φως φάνηκε στον ανατολικό ορίζοντα, τοψιλόβροχο είχε σταματήσει, όμως είχε κάνει τη δουλειά του. Οιάντρες του άρχοντα Άσφορντ είχαν βγάλει τα ξύλιναδιαχωριστικά κι ο αγωνιστικός χώρος είχε μετατραπεί σε βάλτογεμάτο γκρίζα λάσπη και ξεριζωμένα χόρτα. Καθώς πλησίαζε οΝτανκ, είδε πλοκάμια ομίχλης να σέρνονται στο έδαφος σανξασπρισμένα φίδια. Μαζί του ερχόταν κι ο Ατσάλινος Πέιτ.

Οι κερκίδες είχαν ήδη αρχίσει να γεμίζουν – οι άρχοντες κι οιαρχόντισσες τυλίγονταν πιο σφιχτά με τους μανδύες τους, για ναπροστατευτούν απ’ την πρωινή ψύχρα. Στον αγωνιστικό χώροπροσέρχονταν όλο και περισσότεροι άνθρωποι από την πόλη,ενώ εκατοντάδες στέκονταν ήδη κατά μήκος της περίφραξης.Τόσοι άνθρωποι μαζεύτηκαν να με δουν να πεθαίνω, σκέφτηκεμε πικρία ο Ντανκ, όμως τους είχε αδικήσει. Μόλις πλησίασε

96 GEORGE MARTIN

λίγο ακόμα, μια γυναίκα φώναξε: «Η τύχη να σ’ ευνοεί». Έναςγέρος πλησίασε, πήρε το χέρι του κι είπε: «Οι θεοί να σου δίνουνδύναμη, σερ». Έπειτα ένας επαίτης μοναχός, με ένανκουρελιασμένο καφετή χιτώνα, ευλόγησε το σπαθί του και μιακοπέλα τον φίλησε στο μάγουλο. Είναι εδώ για να με στηρίξουν.«Γιατί όμως;» ρώτησε τον Πέιτ. «Τι είμαι εγώ γι’ αυτούς;»

«Ένας ιππότης που τίμησε τον όρκο του» είπε ο σιδεράς.Βρήκαν τον Ρέιμουν έξω απ’ την περίφραξη των

διεκδικητών, στο νότιο άκρο του αγωνιστικού χώρου. Είχε μαζίτου το άλογο του ξαδέλφου του και τον Κεραυνό του Ντανκ. ΟΚεραυνός δυσανασχετούσε κάτω απ’ τη βαριά, θωρακισμένη τουεξάρτυση. Ο Πέιτ εξέτασε την πανοπλία του αλόγου και τηβρήκε καλής ποιότητας, παρόλο που κάποιος άλλος την είχεσφυρηλατήσει. Όπου κι αν είχε βρεθεί αυτή η πανοπλία, οΝτανκ ήταν ευγνώμων.

Τότε είδε τους υπόλοιπους: τον μονόφθαλμο άντρα με ταψαρά γένια και τον νεαρό ιππότη με το ριγέ μαύρο και κίτρινοχιτώνιο και τις κυψέλες στην ασπίδα. Ο Ρόμπιν Ρίσλινγκ κι οΧάμφρεϊ Μπίσμπερι, σκέφτηκε με θαυμασμό. Κι αυτός είναι οσερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ. Ο Χάρντινγκ ήταν καβάλα στο κόκκινοάτι του Αίριον, που τώρα έφερε τα δικά του, καρό φάλαρα.

Τους πλησίασε. «Κύριοι, σας είμαι υπόχρεος».«Το χρέος είναι του Αίριον» αποκρίθηκε ο σερ Χάμφρεϊ

Χάρντινγκ «κι ήρθε η ώρα να το ξεπληρώσει».«Άκουσα πως έσπασες το πόδι σου».«Σωστά άκουσες» επιβεβαίωσε ο Χάρντινγκ. «Δεν μπορώ να

περπατήσω, όσο μπορώ να ιππεύω, όμως, μπορώ και ναπολεμήσω».

Ο Ρέιμουν πήρε παράμερα τον Ντανκ. «Είχα μια ελπίδα πωςο Χάρντινγκ θα ’θελε τη ρεβάνς από τον Αίριον και πράγματιέτσι ήταν. Εντωμεταξύ, ο άλλος Χάμφρεϊ είναι γαμπρός του. Τονσερ Ρόμπιν τον έφερε ο Εγκ – είχαν γνωριστεί σε κάποιοπροηγούμενο τουρνουά. Είστε λοιπόν πέντε».

«Έξι» είπε γεμάτος θαυμασμό ο Ντανκ, δείχνοντας πάνω απ’

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 97

τον ώμο του Ρέιμουν. Εκείνη την ώρα, ένας ιππότης έμπαινεστην περίφραξη των διεκδικητών και πίσω του ένας ακόλουθοςέφερνε το πολεμικό του άλογο. «Η Γελαστή Καταιγίδα». Ένακεφάλι πιο ψηλός απ’ τον Ρέιμουν και σχεδόν στο ίδιο ύψος μετον Ντανκ, ο σερ Λάιονελ φορούσε ένα χρυσοκέντητο χιτώνιομε το εστεμμένο ελάφι του Οίκου Μπαράθηον και στο ένα τουχέρι κρατούσε την κερασφόρα περικεφαλαία του. Ο Ντανκ τονκαλωσόρισε σφίγγοντάς του το χέρι. «Σερ Λάιονελ, σου είμαιευγνώμων που ήρθες και στον σερ Στέφον που σ’ έφερε».

«Τον σερ Στέφον;» Ο σερ Λάιονελ τον κοίταξεπαραξενεμένος. «Ο ακόλουθός σου ήρθε και με βρήκε – τοαγόρι, ο Αίγκον. Ο δικός μου ακόλουθος προσπάθησε να τονδιώξει, όμως ξεγλίστρησε κάτω από τα πόδια του κι άδειασε μιακαράφα κρασί στο κεφάλι μου». Γέλασε. «Το ξέρεις πως δεν έχειγίνει δοκιμασία των επτά εδώ και περισσότερα από εκατόχρόνια; Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω την ευκαιρία ναπολεμήσω ενάντια στη Βασιλική Φρουρά, μπαίνονταςταυτόχρονα και στη μύτη του πρίγκιπα Μαίκαρ».

«Έξι» είπε γεμάτος ελπίδα ο Ντανκ στον Ρέιμουν, καθώς οσερ Λάιονελ πήγε να μιλήσει με τους υπόλοιπους. «Ο ξάδελφόςσου σίγουρα θα καταφέρει να βρει άλλον έναν».

Ξαφνικά, ακούστηκαν κραυγές από το πλήθος. Στο βορινόάκρο του λιβαδιού, μέσα από την ομίχλη του ποταμού, προέβαλεμια κουστωδία από ιππότες. Πρώτοι ίππευαν οι τρεις άντρες τηςΒασιλικής Φρουράς – με τις λευκές πανοπλίες και τους μανδύεςτους, έμοιαζαν με φαντάσματα. Ακόμα κι οι ασπίδες τους ήτανλευκές, σαν ένα λιβάδι στρωμένο με φρέσκο χιόνι. Πίσω τουςίππευαν ο πρίγκιπας Μαίκαρ και οι γιοι του. Ο Αίριον ήτανκαβάλα σ’ ένα γκρίζο άλογο με κηλίδες και σε κάθε του βήμαδιακρίνονταν κόκκινα και πορτοκαλί χρώματα, μέσα από τακοψίματα στα φάλαρα. Το άλογο του αδελφού του ήτανμικρότερο, αρματωμένο μ’ εναλλασσόμενες μαύρες καιχρυσαφιές φολίδες. Ένα μακρύ, πράσινο μεταξωτό φτερόκοσμούσε την περικεφαλαία του Νταίρον. Ο πιο τρομακτικός

98 GEORGE MARTIN

ωστόσο ήταν ο πατέρας τους. Κατά μήκος των ώμων, τουλοφίου και της ραχοκοκαλιάς του, είχε μαύρες, κυρτέςπροεξοχές σαν δόντια δράκοντα κι ο τεράστιος, αγκαθωτόςκεφαλοθραύστης στη σέλα του φάνταζε το πιο φονικό όπλο πουείχε δει ποτέ ο Ντανκ.

«Έξι» αναφώνησε ξαφνικά ο Ρέιμουν. «Είναι μόνο έξι».Είχε δίκιο. Τρεις μαύροι και τρεις λευκοί ιππότες – λείπει και

σ’ εκείνους ένας άντρας, σκέφτηκε ο Ντανκ. Ήταν δυνατόν; ΟΑίριον τελικά δεν είχε καταφέρει να βρει έβδομο κατήγορο; Τισήμαινε όμως αυτό; Αν κανείς απ’ τους δύο δεν είχε έβδομο, θαπολεμούσαν έξι εναντίον έξι;

Την ώρα που το σκεφτόταν, εμφανίστηκε δίπλα του ο Εγκ.«Σερ, είναι ώρα να φορέσεις την πανοπλία σου».

«Σ’ ευχαριστώ, ακόλουθε. Αν έχεις την καλοσύνη…»Τον βοήθησε κι ο Ατσάλινος Πέιτ. Αλυσιδωτός θώρακας και

περιτραχήλιο, περικνημίδες και γάντια, αλυσιδωτός σκούφος,προστατευτικό γεννητικών οργάνων – τον μετέτρεψαν σ’ ένανάνθρωπο από ατσάλι, ελέγχοντας τρεις φορές κάθε λουρί καικούμπωμα. Ο σερ Λάιονελ Μπαράθηον καθόταν κι ακόνιζε τοσπαθί του, οι Χάμφρεϊ συζητούσαν σιγανά, ο σερ Ρόμπινπροσευχόταν, ενώ ο Ρέιμουν βημάτιζε πέρα δώθε κιαναρωτιόταν πού είχε πάει ο ξάδελφός του.

Όταν πια εμφανίστηκε ο σερ Στέφον, ο Ντανκ είχε αρματωθείαπ’ την κορφή μέχρι τα νύχια. «Ρέιμουν» φώναξε «την πανοπλίαμου, σε παρακαλώ». Είχε βάλει ένα επενδυμένο γιλέκο, πάνωαπ’ το οποίο θα φορούσε την πανοπλία του.

«Σερ Στέφον» είπε ο Ντανκ. «Πού ’ναι οι φίλοι σου; Χρεια-ζόμαστε ακόμα έναν ιππότη για να συμπληρώσουμε τους εφτά».

«Πολύ φοβάμαι πως χρειάζεστε δύο» είπε ο σερ Στέφον. ΟΡέιμουν έδενε το πίσω μέρος του αλυσιδωτού του θώρακα.

«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο Ντανκ. «Γιατί δύο;»Ο σερ Στέφον πήρε ένα αρθρωτό γάντι από καλό ατσάλι, το

φόρεσε και λύγισε δοκιμαστικά τα δάχτυλά του. «Απ’ ό,τι βλέπωείστε πέντε» είπε καθώς ο Ρέιμουν έσφιγγε τη ζώνη με το σπαθί

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 99

του. «Ο Μπίσμπερι, ο Ρίσλινγκ, ο Χάρντινγκ, ο Μπαράθηον κιεσύ».

«Κι εσύ» είπε ο Ντανκ. «Εσύ ’σαι ο έκτος».«Είμαι ο έβδομος» είπε χαμογελώντας ο σερ Στέφον. «Ο

έβδομος για την άλλη πλευρά – θα πολεμήσω μαζί με τονπρίγκιπα Αίριον και τους κατήγορους».

Ο Ρέιμουν ετοιμαζόταν να δώσει στον ξάδελφό του τηνπερικεφαλαία, μα ξαφνικά κοκάλωσε. «Όχι».

«Ναι» είπε ο σερ Στέφον ανασηκώνοντας τους ώμους. «Είμαισίγουρος πως ο σερ Ντάνκαν θα με καταλάβει – έχω καθήκοναπέναντι στον πρίγκιπά μου».

«Του ’πες να βασιστεί πάνω σου». Ο Ρέιμουν είχε γίνειπελιδνός.

«Το είπα, ε;» Πήρε την περικεφαλαία από τα χέρια τουξαδέλφου του. «Είμαι σίγουρος πως εκείνη τη στιγμή το εν-νοούσα. Φέρε τ’ άλογό μου».

«Να πας να το φέρεις μόνος σου» είπε οργισμένα ο Ρέιμουν.«Αν νομίζεις πως θα σε βοηθήσω σε κάτι τέτοιο, είσαι κι ανόη-τος πέρα από αχρείος».

«Αχρείος;» επανέλαβε αποδοκιμαστικά ο σερ Στέφον.«Πρόσεχε τα λόγια σου, Ρέιμουν – είμαστε μήλα από την ίδιαμηλιά κι εσύ είσαι ο ακόλουθός μου, ή μήπως ξέχασες τον όρκοσου;»

«Όχι. Μήπως όμως εσύ ξέχασες τον δικό σου; Πήρες τονόρκο του ιππότη».

«Πριν τελειώσει η μέρα, θα ’μαι κάτι παραπάνω από ιππότης.Άρχοντας Φόσογουεϊ – ωραίο ακούγεται». Εξακολουθώντας ναχαμογελάει, φόρεσε και τ’ άλλο του γάντι, γύρισε και πήγε ναπάρει τ’ άλογό του. Παρόλο που οι υπόλοιποι υπερασπιστές τούέριχναν βλέμματα γεμάτα απέχθεια, κανείς δεν προσπάθησε νατον σταματήσει.

Ο Ντανκ παρακολούθησε τον σερ Στέφον να οδηγεί τοπολεμικό του άλογο στην άλλη άκρη του αγωνιστικού χώρου. Ταχέρια του είχαν γίνει γροθιές, όμως απ’ τον λαιμό του δεν

100 GEORGE MARTIN

έβγαινε μιλιά. Άλλωστε δεν υπάρχουν λόγια που θ’ αγγίξουνκάποιον σαν αυτόν.

«Χρίσε με ιππότη». Ο Ρέιμουν ακούμπησε το χέρι του στονώμο του Ντανκ και τον γύρισε προς το μέρος του. «Θα πάρωεγώ τη θέση του ξαδέλφου μου, σερ Ντάνκαν. Χρίσε με ιππότη».Έπεσε στο ένα γόνατο.

Ο Ντανκ συνοφρυώθηκε και το χέρι του πήγε αυθόρμητα στηλαβή του σπαθιού του, όμως δίστασε. «Ρέιμουν, δε… δεν μπορώνα το κάνω».

«Πρέπει όμως – δίχως εμένα, είστε μονάχα πέντε».«Έχει δίκιο ο νεαρός» είπε ο σερ Λάιονελ Μπαράθηον.

«Κάν’ το, σερ Ντάνκαν. Οποιοσδήποτε ιππότης έχει δικαίωμα ναχρίσει κάποιον ιππότη».

«Αμφιβάλλεις για το θάρρος μου;» ρώτησε ο Ρέιμουν.«Όχι» είπε ο Ντανκ. «Δεν είν’ αυτό – απλώς…» Όμως

εξακολουθούσε να διστάζει.Δυνατά σαλπίσματα έσκισαν τον πρωινό αέρα. Ο Εγκ τους

πλησίασε τρέχοντας. «Σερ, ο άρχοντας Άσφορντ σε καλεί».Η Γελαστή Καταιγίδα κούνησε ανυπόμονα το κεφάλι.

«Πήγαινε, σερ Ντάνκαν. Θα δώσω εγώ το χρίσμα στονακόλουθο Ρέιμουν». Έβγαλε το σπαθί του απ’ το θηκάρι καιπαραμέρισε τον Ντάνκαν. «Ρέιμουν του Οίκου Φόσογουεϊ»άρχισε να λέει τελετουργικά, ακουμπώντας τη λεπίδα στον δεξήώμο του ακόλουθου «στο όνομα του Πολεμιστή, σε ορκίζω να’σαι γενναίος». Η λεπίδα πήγε από τον δεξή ώμο στον αριστερό.«Στο όνομα του Πατέρα, σε ορκίζω να ’σαι δίκαιος». Έπειταπάλι δεξιά. «Στο όνομα της Μητέρας, σε ορκίζω ναπροστατεύεις τους μικρούς και τους αθώους». Αριστερά. «Στοόνομα της Κόρης, σε ορκίζω να προστατεύεις όλες τιςγυναίκες…»

Ο Ντανκ τους άφησε εκεί, νιώθοντας ένα μείγμα ενοχής κιανακούφισης. Εξακολουθεί να μας λείπει ένας, σκέφτηκε καθώςο Εγκ του κρατούσε τον Κεραυνό για ν’ ανέβει στη σέλα. Πούθα βρω ακόμα έναν ιππότη; Γύρισε τ’ άλογό του και

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 101

κατευθύνθηκε αργά προς την εξέδρα, όπου τον περίμενε οάρχοντας Άσφορντ. Ο πρίγκιπας Αίριον ήρθε από το βορινόάκρο να τον συναντήσει. «Σερ Ντάνκαν» είπε εύθυμα «φαίνεταιπως είστε μονάχα πέντε υπερασπιστές».

«Έξι» είπε ο Ντανκ. «Αυτή τη στιγμή ο σερ Λάιονελ χρίζειιππότη τον Ρέιμουν Φόσογουεϊ. Θα σας αντιμετωπίσουμε έξιεναντίον εφτά». Στο παρελθόν είχαν κερδηθεί πολύ πιο άνισεςμάχες.

Ο άρχοντας Άσφορντ όμως κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.«Δεν επιτρέπεται αυτό, σερ. Αν δεν μπορέσεις να βρεις άλλονέναν ιππότη να πολεμήσει στο πλευρό σου, θα κριθείς ένοχος γιατις κατηγορίες που σε βαραίνουν».

Ένοχος, σκέφτηκε ο Ντανκ. Ένοχος για ένα δόντι κι η ποινήείναι θάνατος. «Άρχοντά μου, μπορώ να πάρω για μια στιγμήτον λόγο;»

«Μπορείς».Ο Ντανκ ίππευσε αργά κατά μήκος της περίφραξης του

αγωνιστικού χώρου. Οι κερκίδες ήταν γεμάτες ιππότες.«Άρχοντές μου» τους φώναξε «δεν θυμάται κανείς σας τον σερΆρλαν του Πένιτρι; Ήμουν ακόλουθός του. Υπηρετήσαμεπολλούς ανάμεσά σας, φάγαμε στα τραπέζια σας και κοιμηθήκαμεστα κάστρα σας». Είδε τον σερ Μάνφρεντ Ντοντάριονκαθισμένο στην ψηλότερη κερκίδα. «Ο σερ Άρλαντραυματίστηκε στην υπηρεσία του πατέρα σου». Ο ιππότης τοναγνόησε κι είπε κάτι στην αρχόντισσα που καθόταν δίπλα του. ΟΝτανκ αναγκάστηκε να προχωρήσει. «Άρχοντα Λάννιστερ, ο σερΆρλαν σ’ έριξε κάποτε από τ’ άλογο σ’ ένα τουρνουά». Ο ΓκρίζοςΛέων εξέταζε επισταμένα τα γαντοφορεμένα του χέρια κιαρνήθηκε να σηκώσει τα μάτια. «Ήταν τίμιος άντρας και μ’έμαθε πώς να είμαι ιππότης. Δεν μου δίδαξε μόνο το σπαθί και τηλόγχη – μου δίδαξε και την τιμή. Μου ’πε πως ένας ιππότηςυπερασπίζεται τους αδύναμους, κι αυτό ακριβώς έκανα.Χρειάζομαι ακόμα έναν ιππότη να σταθεί στο πλευρό μου –μονάχα έναν. Άρχοντα Κάρον; Άρχοντα Σουάν;» Ο άρχοντας

102 GEORGE MARTIN

Κάρον ψιθύρισε κάτι στ’ αυτί του άρχοντα Σουάν κι εκείνοςγέλασε χαμηλόφωνα.

Ο Ντανκ σταμάτησε μπροστά στον σερ Ότο Μπράκεν καιχαμήλωσε τη φωνή του. «Σερ Ότο, ξέρω πως είσαι σπουδαίοςιππότης. Στ’ όνομα των παλιών και των νέων θεών, σε ικετεύω:έλα να πολεμήσεις στο πλευρό μας. Ο σκοπός μου είναιδίκαιος».

«Ίσως και να ’ναι» είπε ο Βάρβαρος του Μπράκεν, που είχετουλάχιστον την ευγένεια ν’ απαντήσει «όμως ο σκοπός σου δενείναι και δικός μου – δεν σε γνωρίζω, νεαρέ».

Αρρωστημένος, ο Ντανκ γύρισε τον Κεραυνό κι ίππευσεμπρος και πίσω, κατά μήκος των κερκίδων όπου κάθονταν οιψυχροί, χλωμοί άρχοντες. Πάνω στην απελπισία τουβροντοφώναξε: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΑΣ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ

ΙΠΠΟΤΗΣ;».Η μόνη απάντηση που έλαβε ήταν μια εκκωφαντική σιωπή.Στην άλλη άκρη του αγωνιστικού χώρου, ο πρίγκιπας Αίριον

γελούσε. «Κανείς δεν χλευάζει τον δράκοντα» φώναξε.Τότε ακούστηκε μια φωνή. «Εγώ θα πολεμήσω στο πλευρό

του σερ Ντάνκαν».Μέσα από την ομίχλη αναδύθηκε ένα κατάμαυρο άλογο, μ’

έναν μαύρο ιππότη στη σέλα. Ο Ντανκ διέκρινε τον δράκονταμε τα τρία κεφάλια στην ασπίδα και στο σμαλτωμένο λοφίο. ΟΝεαρός Πρίγκιπας. Θεοί, είναι στ’ αλήθεια αυτός;

Το ίδιο λάθος έκανε κι ο άρχοντας Άσφορντ. «ΠρίγκιπαΒάλαρ;»

«Όχι». Ο μαύρος ιππότης σήκωσε την προσωπίδα τηςπερικεφαλαίας του. «Δεν σκόπευα να συμμετάσχω στους αγώνεςτου Άσφορντ, άρχοντά μου, κι έτσι δεν έφερα μαζί μουπανοπλία. Ο γιος μου είχε την καλοσύνη να μου δανείσει τη δικήτου». Το χαμόγελο του πρίγκιπα ήταν σχεδόν θλιμμένο.

Ο Ντανκ είδε πως οι κατήγοροι βρέθηκαν σε σύγχυση. Οπρίγκιπας Μαίκαρ σπιρούνισε τ’ άλογό του και πλησίασε.«Έχασες τελείως τα λογικά σου, αδελφέ;» Έδειξε με το

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 103

σιδηρόφρακτο χέρι του τον Ντανκ. «Αυτός ο άντρας επιτέθηκεστον γιο μου».

«Αυτός ο άντρας προστάτεψε τους αδύναμους, όπως οφείλεινα κάνει κάθε αληθινός ιππότης» αποκρίθηκε ο πρίγκιπαςΜπαίλορ. «Μόνο οι θεοί θ’ αποφασίσουν αν είχε δίκιο ή άδικο».Τράβηξε τα χαλινάρια, γύρισε το τεράστιο πολεμικό άλογο τουΒάλαρ και κατευθύνθηκε στο νότιο άκρο του αγωνιστικούχώρου.

Ο Ντανκ πλησίασε δίπλα του με τον Κεραυνό κι οι υπόλοιποιυπερασπιστές μαζεύτηκαν γύρω τους – ο Ρόμπιν Ρίσλινγκ, ο σερΛάιονελ και οι Χάμφρεϊ. Τίμιοι άντρες, όλοι τους – θα είναιόμως αρκετοί; «Πού είναι ο Ρέιμουν;»

«Σερ Ρέιμουν, παρακαλώ». Πλησίασε καβάλα στ’ άλογό του –φορούσε μια περικεφαλαία με φτερό και στο πρόσωπό του είχεζωγραφισμένο ένα βλοσυρό χαμόγελο. «Να με συμπαθάς, σερ,όμως έπρεπε να κάνω μια μικρή αλλαγή στον θυρεό μου, για ναμη με μπερδέψουν με τον αχρείο μου ξάδελφο». Τους έδειξε τηνασπίδα. Το γυαλιστερό, χρυσαφί φόντο είχε παραμείνει το ίδιο,όμως το μήλο των Φόσογουεϊ ήταν πράσινο αντί για κόκκινο.«Φοβάμαι πως δεν είμαι ακόμη αρκετά ώριμος… καλύτερα όμωςάγουρος, παρά σκουληκιασμένος».

Ο σερ Λάιονελ γέλασε κι ο Ντανκ άθελά του χαμογέλασε.Ακόμα κι ο πρίγκιπας Μπαίλορ έδειχνε να εγκρίνει την αλλαγή.

Ο σέπτον του άρχοντα Άσφορντ στεκόταν τώρα μπροστάστην εξέδρα και σήκωνε τον κρύσταλλό του για να καθοδηγήσειτους παριστάμενους σε προσευχή.

«Ακούστε με όλοι σας» είπε σιγανά ο Μπαίλορ. «Για τηνπρώτη έφοδο, οι κατήγοροι θα είναι οπλισμένοι με βαριέςπολεμικές λόγχες – λόγχες από φλαμουριά, με μήκος δυόμισιμέτρα, ενισχυμένες με μέταλλο για να μη σπάνε και με αιχμέςπου μπορούν να διαπεράσουν ακόμα και συμπαγή ατσάλινοθώρακα, όταν χτυπάνε με την ορμή ενός πολεμικού αλόγου».

«Τέτοιες θα χρησιμοποιήσουμε κι εμείς» είπε ο σερ ΧάμφρεϊΜπίσμπερι. Πίσω του, ο σέπτον καλούσε τους Επτά να σταθούν

104 GEORGE MARTIN

κριτές σ’ αυτή τη διαμάχη και να χαρίσουν τη νίκη σ’ εκείνουςπου είχαν το δίκιο με το μέρος τους.

«Όχι» είπε ο Μπαίλορ. «Εμείς θα οπλιστούμε με λόγχες τουτουρνουά».

«Μα οι λόγχες του τουρνουά είναι φτιαγμένες για να σπάνε»είπε ο Ρέιμουν.

«Έχουν όμως μήκος κάτι παραπάνω από τρεισήμισι μέτρα. Ανβρούμε τον στόχο μας, τότε οι δικές τους δεν θα μας αγγίξουν.Σημαδέψτε το στέρνο ή την περικεφαλαία. Σ’ ένα τουρνουά,είναι δείγμα ιπποσύνης να σπάσεις τη λόγχη σου πάνω στηνασπίδα του αντιπάλου, εδώ όμως μπορεί ν’ αποβεί μοιραίο. Ανκαταφέρουμε να τους ρίξουμε και να παραμείνουμε στις σέλεςμας, θα έχουμε το πλεονέκτημα». Κοίταξε τον Ντανκ. «Αν ο σερΝτάνκαν σκοτωθεί, σημαίνει πως οι θεοί τον έκριναν ένοχο κι ημάχη θα λήξει. Το ίδιο ισχύει αν σκοτωθούν οι δύο κατήγοροι, ήαν αποσύρουν τις κατηγορίες τους. Αλλιώς πρέπει είτε νασκοτωθούν είτε να παραδοθούν και οι επτά, της μίας ή τηςάλλης πλευράς».

«Ο πρίγκιπας Νταίρον δεν θα πολεμήσει» είπε ο Ντανκ.«Τουλάχιστον όχι καλά» είπε γελώντας ο σερ Λάιονελ. «Από

την άλλη, έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τρεις Λευκούς Ιππότες».Ο Μπαίλορ δεν έδειξε ν’ ανησυχεί. «Ο αδελφός μου έσφαλε

όταν διέταξε τη Βασιλική Φρουρά να πολεμήσει για λογαριασμότου γιου του. Έχουν πάρει όρκο που τους απαγορεύει ναβλάψουν έναν πρίγκιπα της βασιλικής οικογένειας. Ευτυχώς,τέτοιος είμαι κι εγώ». Χαμογέλασε αχνά. «Κρατήστε τουςάλλους μακριά μου και θ’ ασχοληθώ εγώ με τη ΒασιλικήΦρουρά».

«Είναι όμως έντιμο κάτι τέτοιο, πρίγκιπά μου;» ρώτησε ο σερΛάιονελ Μπαράθηον καθώς ο σέπτον ολοκλήρωνε τηνπροσευχή.

«Αυτό θα το κρίνουν οι θεοί» αποκρίθηκε ο Μπαίλορ οΛογχοθραύστης.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 105

Στο Λιβάδι του Άσφορντ είχε απλωθεί μια βαθιά σιωπή, γεμάτηπροσμονή.

Ογδόντα μέτρα μακριά, το γκρίζο άλογο του Αίριονχλιμίντριζε από ανυπομονησία κι έξυνε το λασπωμένο έδαφος μετις οπλές του. Συγκριτικά, ο Κεραυνός ήταν πολύ ήσυχος – ήτανμεγαλύτερος σε ηλικία, βετεράνος πενήντα μαχών κι ήξερε τιέπρεπε να κάνει. Ο Εγκ έδωσε στον Ντανκ την ασπίδα του. «Οιθεοί να σε φυλάνε, σερ» είπε τ’ αγόρι.

Αυτή τη φορά ο Ντανκ πήρε θάρρος βλέποντας τη φτελιά καιτο πεφταστέρι. Πέρασε το μπράτσο του μέσα από τα λουριά τηςασπίδας κι έσφιξε το χέρι του γύρω από τη λαβή της. Σίδερο καιδρυ, φυλάχτε με καλά, αλλιώς είμαι νεκρός και για την κόλασηκινάω. Ο Ατσάλινος Πέιτ του έφερε τη λόγχη, όμως ο Εγκεπέμεινε να τη βάλει ο ίδιος στο χέρι του Ντανκ.

Εκατέρωθεν, οι σύντροφοί του πήραν κι εκείνοι τις λόγχεςτους κι απλώθηκαν σε μια ευθεία γραμμή. Στα δεξιά του είχε τονπρίγκιπα Μπαίλορ και στ’ αριστερά του τον σερ Λάιονελ, όμωςτο στενό άνοιγμα για τα μάτια στην περικεφαλαία του Ντανκεπέτρεπε να βλέπει μόνο ό,τι βρισκόταν μπροστά του. Οικερκίδες είχαν εξαφανιστεί, το ίδιο κι οι άνθρωποι πουσυνωστίζονταν στην περίφραξη του αγωνιστικού χώρου. Τομόνο που υπήρχε ήταν η λασπερή έκταση μπροστά του, η αχνήομίχλη που πλανιόταν στον αέρα, το ποτάμι, η πόλη, το κάστροστον βορρά – κι ο πρίγκιπας πάνω στο γκρίζο του άτι, με φλόγεςστην περικεφαλαία κι έναν δράκο στην ασπίδα του. Ο Ντανκείδε τον ακόλουθο του Αίριον να βάζει στο χέρι του μιαπολεμική λόγχη, με μήκος δυόμισι μέτρα και μαύρη σαν τηνύχτα. Αν του δοθεί η ευκαιρία, μ’ αυτή τη λόγχη θα διαπεράσειτην καρδιά μου.

106 GEORGE MARTIN

Ακούστηκε ένα σάλπισμα.Για μια φευγαλέα στιγμή, ο Ντανκ έμεινε ακίνητος, σαν

έντομο φυλακισμένο σε κεχριμπάρι, ενώ τα υπόλοιπα άλογακινούνταν. Τον έπιασε πανικός. Ξέχασα, σκέφτηκε αλλόφρων.Τα ξέχασα όλα – θα ντροπιαστώ, θα χάσω τα πάντα.

Τον έσωσε ο Κεραυνός. Το μεγάλο, καφετί πολεμικό άλογοήξερε τι έπρεπε να κάνει, ακόμα κι αν ο αναβάτης του το ’χεξεχάσει. Ξεκίνησε μ’ έναν ελαφρύ τροχασμό. Ξαφνικά, ο Ντανκθυμήθηκε την εκπαίδευσή του. Σπιρούνισε ελαφρά το άλογο καιχαμήλωσε τη λόγχη του. Ταυτόχρονα σήκωσε την ασπίδα του,ώστε να καλύπτει όσο το δυνατόν περισσότερο το αριστερόμέρος του σώματός του. Την κρατούσε υπό γωνία, ώστε όποιαλόγχη τη χτυπούσε να γλιστρούσε στην άκρη. Σίδερο και δρυ,φυλάχτε με καλά, αλλιώς είμαι νεκρός και για την κόλαση κινάω.

Οι κραυγές του πλήθους είχαν γίνει σαν τον ήχο τωνκυμάτων που έσκαγαν σε κάποια μακρινή ακρογιαλιά. ΟΚεραυνός άρχισε να καλπάζει. Τα δόντια του Ντανκ χτυπούσανμεταξύ τους απ’ το ταρακούνημα. Πάτησε γερά με τις φτέρνεςτου στους αναβατήρες κι έσφιξε τα πόδια του όσο μπορούσε,αφήνοντας το σώμα του να γίνει ένα με την κίνηση του αλόγου.Είμαι ο Κεραυνός κι ο Κεραυνός είναι εγώ. Είμαστε το ίδιοπλάσμα, είμαστε ενωμένοι – είμαστε ένα. Ο αέρας μες στηνπερικεφαλαία ήταν ήδη τόσο ζεστός που δυσκολευόταν ν’αναπνεύσει.

Σ’ ένα τουρνουά, ο αντίπαλός του θα βρισκόταν στ’ αριστεράτου διαχωριστικού και θα έπρεπε να φέρει τη λόγχη πάνω απ’ τοκεφάλι του Κεραυνού για να τον πετύχει. Υπό τέτοια γωνία, μιαλόγχη ήταν πιο πιθανό να σπάσει κατά τη σύγκρουση. Σήμεραόμως έπαιζαν ένα πολύ πιο επικίνδυνο παιχνίδι – δεν υπήρχανδιαχωριστικά και τ’ άλογα ορμούσαν το ένα κατευθείαν πάνωστο άλλο. Το τεράστιο πολεμικό άλογο του πρίγκιπα Μπαίλορήταν πιο γρήγορο απ’ τον Κεραυνό κι ο Ντανκ τον είδεφευγαλέα να καλπάζει μπροστά, με την άκρη του ματιού του.Περισσότερο ένιωθε παρά έβλεπε τους υπόλοιπους. Δεν έχει

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 107

σημασία. Το μόνο που ’χει σημασία είναι ο Αίριον – μονάχααυτός.

Είδε τον δράκοντα να έρχεται καταπάνω του. Το γκρίζοάλογο του πρίγκιπα τίναζε λάσπες στον αέρα με τις οπλές του κιο Ντανκ έβλεπε τα ρουθούνια του αλόγου του να διαστέλλονται.Η μαύρη λόγχη εξακολουθούσε να ’ναι στραμμένη προς ταπάνω. Ένας ιππότης που κρατά τη λόγχη του ψηλά, για να τηνκατεβάσει την τελευταία στιγμή, κινδύνευε πάντα να τηνκατεβάσει πολύ χαμηλά – έτσι του ’χε πει ο γέρος. Σημάδεψε μετη δική του λόγχη το στέρνο του πρίγκιπα. Η λόγχη είναι μέροςτου χεριού μου, είπε στον εαυτό του. Είναι το δάχτυλό μου – έναξύλινο δάχτυλο. Το μόνο που ’χω να κάνω είναι να τον αγγίξω μετο μακρύ, ξύλινο δάχτυλό μου.

Προσπαθούσε να μην κοιτάζει τη σιδερένια αιχμή στην άκρητης μαύρης λόγχης του Αίριον, που μεγάλωνε με κάθεδρασκελιά των αλόγων. Τον δράκο κοίτα, τον δράκο, σκέφτηκε.Το μεγάλο τρικέφαλο θηρίο, με τα κόκκινα φτερά και τις χρυσέςφλόγες, κάλυπτε την ασπίδα του πρίγκιπα. Όχι, κοίτα μόνο στοσημείο που θες να χτυπήσεις, θυμήθηκε ξαφνικά, όμως η λόγχητου είχε ήδη αρχίσει να παρεκκλίνει. Ο Ντανκ προσπάθησε νατην ισιώσει, ήταν όμως πολύ αργά. Είδε την κεφαλή της ναχτυπάει την ασπίδα του Αίριον, πετυχαίνοντας τον δράκοανάμεσα σε δυο κεφάλια, κάνοντας ένα βαθούλωμα στις φλόγεςπου ξερνούσε. Μετά το πνιχτό κρακ, ένιωσε τον Κεραυνό νατρέμει απ’ τη σφοδρότητα της σύγκρουσης και την επόμενηστιγμή κάτι χτύπησε τα πλευρά του με τρομακτική δύναμη. Ταάλογα έπεσαν με βία το ένα πάνω στ’ άλλο, με τις αρματωσιέςτους να κάνουν φρικιαστικό θόρυβο. Ο Κεραυνός έχασε τοπάτημά του κι η λόγχη έπεσε απ’ το χέρι του Ντανκ. Ξαφνικάείχε προσπεράσει τον αντίπαλό του και κρατιόταν απεγνωσμένααπ’ τη σέλα για να μην πέσει. Ο Κεραυνός άρχισε να γλιστράειστο πλάι εξαιτίας της λάσπης κι ο Ντανκ ένιωσε τα πίσω πόδιατου ζώου να χάνουν την ισορροπία τους. Γλιστρούσαν καιπεριστρέφονταν και ξαφνικά το άλογο βρόντηξε τα καπούλια του

108 GEORGE MARTIN

στο έδαφος. «Όρθιος!» βρυχήθηκε ο Ντανκ, σπιρουνίζοντας τ’άλογο με μανία. «Όρθιος, Κεραυνέ!» Και με κάποιον τρόπο, τογέρικο άλογο κατάφερε να ξανασηκωθεί.

Ένιωθε έναν οξύ πόνο στα πλευρά του και κάτι βάραινε τοαριστερό του χέρι. Ο Αίριον είχε διαπεράσει με τη λόγχη του τοξύλο, το μαλλί και το ατσάλι – γύρω στο ένα μέτρο σπασμένηςφλαμουριάς ήταν καρφωμένο στα πλευρά του με μια σιδερένιααιχμή. Ο Ντανκ άπλωσε το δεξί του χέρι, άρπαξε τη λόγχη λίγοπιο κάτω απ’ την αιχμή, έσφιξε τα δόντια και την τράβηξε με μιααπότομη κίνηση. Το αίμα κύλησε άφθονο μέσα από τους κρίκουςτης πανοπλίας του κι έβαψε το χιτώνιό του. Ο κόσμος άρχισε ναπεριστρέφεται και κόντεψε να πέσει από τη σέλα. Μέσα στονπόνο, άκουγε αμυδρά φωνές να καλούν τ’ όνομά του. Τώρα ηόμορφη ασπίδα του ήταν άχρηστη. Την πέταξε στην άκρη – τηφτελιά, το πεφταστέρι, τη σπασμένη λόγχη κι όλα. Τράβηξε τοσπαθί του, πονούσε όμως τόσο πολύ που φοβόταν πως θα τουήταν άχρηστο.

Έκανε σχεδόν μεταβολή με τον Κεραυνό και προσπάθησε νακαταλάβει τι συνέβαινε στον υπόλοιπο αγωνιστικό χώρο. Ο σερΧάμφρεϊ Χάρντινγκ κρατιόταν απ’ τον λαιμό του αλόγου του,ολοφάνερα πληγωμένος. Ο άλλος σερ Χάμφρεϊ κειτότανακίνητος σε μια λίμνη αιματοβαμμένης λάσπης, με μια σπασμένηλόγχη να εξέχει απ’ τα λαγόνια του. Είδε τον πρίγκιπα Μπαίλορνα περνάει έφιππος, με τη λόγχη του ακόμη άθικτη, και να ρίχνειτον έναν ιππότη της Βασιλικής Φρουράς από τη σέλα του. Έναςάλλος απ’ τους λευκούς ιππότες ήταν ήδη πεσμένος στο έδαφοςκι ο πρίγκιπας Μαίκαρ ήταν πεζός. Ο τρίτος ιππότης τηςΒασιλικής Φρουράς προσπαθούσε ν’ αποκρούσει τον σερ ΡόμπινΡίσλινγκ.

Ο Αίριον, πού ’ναι ο Αίριον; Το ποδοβολητό από οπλές έκανετον Ντανκ να γυρίσει απότομα το κεφάλι του. Ο Κεραυνόςέβγαλε μια κραυγή και σηκώθηκε στα πίσω πόδια, τινάζονταςμάταια τις οπλές του, καθώς το γκρίζο άλογο του Αίριον έπεσεπάνω του μ’ όλη του την ταχύτητα.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 109

Αυτή τη φορά δεν υπήρχε ελπίδα να κρατηθεί στη σέλα. Τοσπαθί του πετάχτηκε στον αέρα και το έδαφος έμοιαζε ναέρχεται με ταχύτητα προς το μέρος του. Σωριάστηκε χάμω κι ητρομακτική κρούση έκανε τα κόκαλά του να τρίξουν. Ο πόνοςπου τον διαπέρασε ήταν τόσο έντονος που του ξέφυγε έναςλυγμός. Για μια στιγμή, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν ναμείνει ακίνητος εκεί που ’χε πέσει. Ένιωθε το στόμα του γεμάτοαίμα. Ο αργόστροφος Ντανκ νόμισε πως μπορούσε να γίνειιππότης. Ήξερε πως έπρεπε να ξανασηκωθεί ή να πεθάνει.Βογκώντας, ανάγκασε τον εαυτό του να σηκωθεί στα χέρια καιστα γόνατα. Δεν μπορούσε ν’ ανασάνει. Δεν μπορούσε ούτε ναδει – η σχισμή για τα μάτια του είχε γεμίσει λάσπη. Αφούσηκώθηκε όρθιος μ’ αδέξιες κινήσεις, καθάρισε λίγο με τοσιδηρόφρακτο χέρι του τη λάσπη. Εντάξει. Λίγο καλ–

Μέσα από τα δάχτυλά του είδε έναν δράκοντα να πετάει καιτην μπάλα ενός κεφαλοθραύστη με καρφιά να στριφογυρίζειστην άκρη μιας αλυσίδας – έπειτα ένιωσε το κεφάλι του ναγίνεται χίλια κομμάτια.

Όταν ξανάνοιξε τα μάτια του, ήταν πάλι πεσμένος στοέδαφος, αυτή τη φορά ανάσκελα. Είχε φύγει όλη η λάσπη απ’ τηνπερικεφαλαία του, όμως τώρα το ένα του μάτι είχε κλείσει απότο αίμα. Από πάνω του δεν έβλεπε τίποτα – μονάχα σκοτεινόουρανό. Το πρόσωπό του παλλόταν απ’ τον πόνο κι ένιωθεκρύο, υγρό μέταλλο να πιέζει το μάγουλο και τον κρόταφό του.Μου έσπασε το κεφάλι και τώρα πεθαίνω. Το χειρότερο ήτανπως μαζί του θα πέθαιναν κι οι υπόλοιποι – ο Ρέιμουν, οπρίγκιπας Μπαίλορ κι οι υπόλοιποι. Τους απογοήτευσα. Δενείμαι πρωταθλητής – δεν είμαι καν περιπλανώμενος ιππότης.Ένα τίποτα είμαι. Θυμήθηκε τον πρίγκιπα Νταίρον να καυχιέταιπως κανείς δεν τον έφτανε στην ικανότητα να κείτεταιαναίσθητος στη λάσπη. Χα, δεν έπιανε όμως χαρτωσιά μπροςστον αργόστροφο Ντανκ. Η ντροπή που ένιωθε ήταν χειρότερηαπ’ τον πόνο.

Ο δράκος εμφανίστηκε από πάνω του. Είχε τρία κεφάλια και

110 GEORGE MARTIN

φλογισμένα φτερά, με κίτρινα, πορτοκαλιά και κόκκιναχρώματα. Γελούσε. «Πέθανες, περιπλανώμενε ιππότη, ή ακόμη;»ρώτησε. «Ικέτεψέ με για έλεος και παραδέξου την ενοχή σου κιίσως τότε να σου πάρω μόνο το ένα χέρι και το ένα πόδι. Α, καιτα δόντια – τι αξία έχουν όμως λίγα δόντια; Κάποιος σαν κιεσένα μπορεί να περάσει χρόνια ολόκληρα τρώγοντας μόνοπουρέ μπιζελιών». Ο δράκος γέλασε πάλι. «Όχι; Ε, φάε αυτόλοιπόν». Η μπάλα με τα καρφιά άρχισε να στριφογυρίζει στονουρανό κι έπειτα εκτοξεύτηκε προς το κεφάλι του σανπεφταστέρι.

Ο Ντανκ κύλησε στην άκρη.Δεν ήξερε πού βρήκε τη δύναμη, αλλά τη βρήκε. Κύλησε

μέχρι τα πόδια του Αίριον, τύλιξε ένα σιδηρόφρακτο χέρι γύρωαπ’ τον μηρό του, τον έριξε στη λάσπη όσο εκείνος ξεστόμιζεβρισιές κι ύστερα βρέθηκε από πάνω του. Για κούνα τώρα τονκαταραμένο σου κεφαλοθραύστη. Ο πρίγκιπας προσπάθησε ναχτυπήσει το κεφάλι του Ντανκ με το στεφάνι της ασπίδας του,όμως η ταλαιπωρημένη του περικεφαλαία τον προστάτεψε. ΟΑίριον ήταν δυνατός, ο Ντανκ ήταν όμως δυνατότερος, πιοβαρύς και πιο ογκώδης. Άρπαξε με τα δυο του χέρια την ασπίδακι άρχισε να τη στρίβει μέχρι που έσπασαν τα λουριά. Ύστεραάρχισε να κοπανάει μ’ αυτήν το κεφάλι του πρίγκιπα, ξανά καιξανά, σπάζοντας τις σμαλτωμένες φλόγες της περικεφαλαίας του.Ο Ντανκ ήταν χοντροκέφαλος, όμως η ασπίδα ήταν πιο χοντρή,από συμπαγές ξύλο βελανιδιάς, με μεταλλικά ελάσματα. Μιαφλόγα έσπασε κι ύστερα μια δεύτερη. Ο πρίγκιπας ξέμεινε απόφλόγες πολύ πριν ο Ντανκ ξεμείνει από δυνάμεις.

Ο Αίριον άφησε επιτέλους τη λαβή του άχρηστου πλέονκεφαλοθραύστη του και προσπάθησε να πιάσει το ξιφίδιο πουφορούσε στον γοφό του. Κατάφερε να το βγάλει απ’ τη θήκητου, όμως ένα γερό χτύπημα από την ασπίδα το τίναξε μακριάτου.

Μπόρεσε να νικήσει τον σερ Ντάνκαν τον Ψηλό, όχι όμως καιτον Ντανκ της Ψυλλογειτονιάς. Ο γέρος του ’χε μάθει για σπαθιά

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 111

και κονταρομαχίες, όμως αυτό το είδος πάλης το ’χε μάθεινωρίτερα, στα σκοτεινά σοκάκια και τις βρομερές αλέες τωνφτωχογειτονιών της πόλης. Ο Ντανκ πέταξε μακριά την ασπίδακαι τράβηξε την προσωπίδα του Αίριον.

Θυμήθηκε τα λόγια του Ατσάλινου Πέιτ. Η προσωπίδα είναιτο αδύνατο σημείο μιας περικεφαλαίας. Ο πρίγκιπας είχε σχεδόνσταματήσει να παλεύει. Τα μάτια του ήταν βιολετιά και τοβλέμμα του γεμάτο τρόμο. Ο Ντανκ ένιωσε ξαφνικά τηνπαρόρμηση να πιάσει το ένα του μάτι και να το σκάσει σαν ρώγασταφυλιού ανάμεσα στα σιδηρόφρακτα δάχτυλά του – έναςιππότης όμως δεν συμπεριφερόταν έτσι. «ΠΑΡΑΔΩΣΟΥ!» φώναξε.

«Παραδίνομαι» ψέλλισε ο δράκος και τα χλωμά του χείλη ίσαπου κινήθηκαν. Ο Ντανκ τον κοίταξε καλά καλά. Για μια στιγμήδεν πίστευε στ’ αυτιά του. Αυτό ήταν δηλαδή; Γύρισε αργά τοκεφάλι του απ’ τη μία άκρη στην άλλη, προσπαθώντας να δει τισυνέβαινε. Η σχισμή για τα μάτια του είχε κλείσει εν μέρει απότο χτύπημα του κεφαλοθραύστη. Το μάτι του πήρε τον πρίγκιπαΜαίκαρ με τον δικό του κεφαλοθραύστη, να προσπαθεί ναφτάσει τον γιο του – τον εμπόδιζε όμως ο Μπαίλορ οΛογχοθραύστης.

Ο Ντανκ σηκώθηκε μετά βίας όρθιος κι έσυρε πίσω του τονπρίγκιπα Αίριον. Αφού πάλεψε λίγο με τα λουριά τηςπερικεφαλαίας του, κατάφερε να τη βγάλει και να την πετάξειμακριά. Μεμιάς, οι αισθήσεις του γέμισαν μ’ εικόνες και ήχους –βρισιές και μουγκρητά, τις κραυγές του πλήθους, ένα άλογο ναουρλιάζει καθώς ένα δεύτερο διέσχιζε τον αγωνιστικό χώροδίχως καβαλάρη. Παντού ακουγόταν η κλαγγή ατσαλιού πάνω σ’ατσάλι. Ο Ρέιμουν κι ο ξάδελφός του χτυπιούνταν πεζοί μπροστάστις κερκίδες. Οι ασπίδες τους –το πράσινο και το κόκκινομήλο– είχαν γίνει κομμάτια. Ένας ιππότης της ΒασιλικήςΦρουράς μετέφερε τον πληγωμένο αδελφοποιτό του μακριά απ’το πεδίο της μάχης. Με τις λευκές πανοπλίες και τους λευκούςμανδύες, έδειχναν πανομοιότυποι. Ο τρίτος ιππότης τηςΒασιλικής Φρουράς ήταν πεσμένος στο έδαφος, ενώ η Γελαστή

112 GEORGE MARTIN

Καταιγίδα πολεμούσε στο πλευρό του Μπαίλορ, ενάντια στονπρίγκιπα Μαίκαρ. Σπαθί, κεφαλοθραύστης και πολεμικόςπέλεκυς χτυπούσαν πάνω σε περικεφαλαίες κι ασπίδες, καθώςκαι μεταξύ τους. Ο Μαίκαρ δεχόταν τρία χτυπήματα για κάθεένα δικό του κι ο Ντανκ έβλεπε πως κι εκείνη η μάχη σύντομαθα τέλειωνε. Πρέπει να βάλω ένα τέλος πριν σκοτωθεί κανείςάλλος.

Ξαφνικά, ο πρίγκιπας Αίριον βούτηξε να πιάσει τονκεφαλοθραύστη του. Ο Ντανκ τον κλότσησε στην πλάτη και τονέριξε με τη μούρη στη λάσπη. Έπειτα τον έπιασε απ’ το πόδι καιτον έσυρε στον αγωνιστικό χώρο, μέχρι τις κερκίδες. Όταν πιαέφτασαν στην εξέδρα όπου βρισκόταν καθισμένος ο άρχονταςΆσφορντ, ο Λαμπρός Πρίγκιπας είχε γίνει καφέ σαν λάκκοςαποχωρητηρίου. Ο Ντανκ τον σήκωσε όρθιο και τονταρακούνησε, τινάζοντας λίγη λάσπη πάνω στον άρχονταΆσφορντ και την ωραία κόρη. «Πες του!»

Ο Πύρινος Αίριον έφτυσε λίγη λάσπη και χορτάρι.«Αποσύρω τις κατηγορίες μου».

Αργότερα, ο Ντανκ δεν μπορούσε να θυμηθεί αν είχε βγει απότον αγωνιστικό χώρο περπατώντας μόνος ή με βοήθεια.Πονούσε παντού και σε μερικά μέρη περισσότερο. Τώρα είμαι στ’αλήθεια ιππότης; θυμήθηκε ν’ αναρωτιέται. Είμαι πιαπρωταθλητής;

Ο Εγκ, ο Ρέιμουν, ακόμα κι ο Ατσάλινος Πέιτ, τον βοήθησαννα βγάλει τις περικνημίδες και το περιτραχήλιο – ήταν πολύζαλισμένος για να τους ξεχωρίσει. Είχαν γίνει ένα συνονθύλευμααπό αντίχειρες, δάχτυλα και φωνές. Ο Ντανκ ήξερε πως αυτόςπου παραπονιόταν ήταν ο Πέιτ. «Κοίτα πώς κατάντησε την

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 113

πανοπλία μου» είπε. «Γεμάτη χτυπήματα, γούβες καιγρατζουνιές. Αναρωτιέμαι γιατί μπαίνω καν στον κόπο. Πολύφοβάμαι πως θα πρέπει να κόψω τον αλυσιδωτό θώρακα για νατου τον βγάλω».

«Ρέιμουν» είπε όλο αγωνία ο Ντανκ, πιάνοντας τα χέρια τουφίλου του. «Πώς είναι οι άλλοι;» έπρεπε να μάθει. «Πέθανεκανείς;»

«Ο Μπίσμπερι» είπε ο Ρέιμουν. «Τον σκότωσε ο σερ Ντόνελτου Ντάσκεντεϊλ στην πρώτη έφοδο. Ο σερ Χάμφρεϊ είναι βαριάπληγωμένος. Οι υπόλοιποι έχουμε μόνο μώλωπες καιγρατζουνιές – εκτός από σένα».

«Κι οι άλλοι – οι κατήγοροι;»«Ο σερ Γουίλεμ Γουάιλντ της Βασιλικής Φρουράς

μεταφέρθηκε αναίσθητος από τον αγωνιστικό χώρο κι εγώθαρρώ πως έσπασα μερικά παΐδια του ξαδέλφου μου – έτσιελπίζω τουλάχιστον».

«Κι ο πρίγκιπας Νταίρον;» είπε αυθόρμητα ο Ντανκ.«Επέζησε;»

«Μόλις τον έριξε από τ’ άλογο ο σερ Ρόμπιν, έμεινε ακριβώςεκεί που έπεσε. Μπορεί να έσπασε το πόδι του – τον πάτησε τ’άλογό του καθώς έτρεχε φρενιασμένο στο πεδίο της μάχης».

Ζαλισμένος και σε πλήρη σύγχυση, ο Ντανκ ένιωσε ωστόσομια τεράστια ανακούφιση. «Άρα τ’ όνειρό του ήταν λάθος – ονεκρός δράκος. Εκτός αν πέθανε ο Αίριον. Δεν νομίζω όμως».

«Όχι» είπε ο Εγκ. «Δεν θυμάσαι; Του χάρισες τη ζωή».«Ναι, μάλλον». Οι αναμνήσεις του από τη μάχη γίνονταν ήδη

ασαφείς και συγκεχυμένες. «Τη μια στιγμή νιώθω μεθυσμένοςκαι την επόμενη πονάω τόσο πολύ που νομίζω πως πεθαίνω».

Τον έβαλαν να ξαπλώσει ανάσκελα και μιλούσαν πάνω απ’ τοκεφάλι του, όσο εκείνος είχε τα μάτια στραμμένα στον γκρίζοσυννεφιασμένο ουρανό. Του φαινόταν πως ήταν ακόμη πρωί.Αναρωτήθηκε πόση ώρα είχε κρατήσει η μάχη.

«Θεοί, η αιχμή της λόγχης έχωσε τους κρίκους της πανοπλίαςβαθιά μέσα στη σάρκα του» άκουσε να λέει ο Ρέιμουν. «Θα

114 GEORGE MARTIN

πάθει γάγγραινα, εκτός αν…»«Μεθύστε τον και ρίξτε πάνω λίγο καυτό λάδι» πρότεινε

κάποιος. «Έτσι κάνουν οι μέιστερ».«Κρασί». Η φωνή ακουγόταν κούφια και μεταλλική. «Όχι

λάδι – θα τον σκοτώσει. Καυτό κρασί. Μόλις ο μέιστερΓιόρμουελ τελειώσει με τον αδελφό μου, θα στείλω να τονεξετάσει».

Από πάνω του στεκόταν ένας ψηλός ιππότης με μαύρηπανοπλία, γεμάτη χαρακιές και βαθουλώματα. Ο πρίγκιπαςΜπαίλορ. Ο άλικος δράκος του λοφίου του είχε χάσει ένακεφάλι, τα φτερά και το μεγαλύτερο μέρος της ουράς του.«Υψηλότατε» είπε ο Ντανκ «είμαι στην υπηρεσία σου. Σεπαρακαλώ, στην υπηρεσία σου».

«Ναι, στη υπηρεσία μου». Ο μαύρος ιππότης στηρίχτηκε με τοένα του χέρι στον ώμο του Ρέιμουν. «Έχω ανάγκη από τίμιουςάντρες, σερ Ντάνκαν. Το βασίλειο…» Έμοιαζε να μιλάει λίγοαργά και συγκεχυμένα. Ίσως να ’χε δαγκώσει τη γλώσσα του.

Ο Ντανκ ήταν εξαντλημένος. Δυσκολευόταν να μείνειξύπνιος. «Στην υπηρεσία σου» μουρμούρισε ακόμα μια φορά.

Ο πρίγκιπας κούνησε αργά πέρα δώθε το κεφάλι του. «ΣερΡέιμουν… την περικεφαλαία μου, αν έχεις την καλοσύνη. Ηπροσωπίδα… η προσωπίδα έχει ραγίσει, και τα δάχτυλά μου…τα νιώθω ξύλινα…»

«Αμέσως, Υψηλότατε». Ο Ρέιμουν έπιασε με τα δυο τουχέρια την περικεφαλαία και τράβηξε. «Πέιτ, λίγη βοήθεια, καλέμου άνθρωπε».

Ο Ατσάλινος Πέιτ έφερε ένα σκαμνί. «Έχει τσακίσει στο πίσωμέρος και στ’ αριστερά, Υψηλότατε. Έχει γίνει ένα με τοπεριτραχήλιο. Πολύ γερό ατσάλι, για να σταματήσει τέτοιοχτύπημα».

«Ο κεφαλοθραύστης του αδελφού μου μάλλον» είπεαργόσυρτα ο Μπαίλορ. «Είναι δυνατός». Μόρφασε. «Νιώθω…νιώθω παράξενα…»

«Ορίστε, βγαίνει» είπε ο Πέιτ και σήκωσε την τσακισμένη

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 115

περικεφαλαία. «Μα τους θεούς. Ω θεοί. Ω θεοί – ω θεοί,προστατέψτε μας…»

Ο Ντανκ είδε κάτι κόκκινο και υγρό να πέφτει μέσα από τηνπερικεφαλαία. Κάποιος ούρλιαζε – ένας φρικτός, στριγκός ήχος.Με φόντο τον ψυχρό, γκρίζο ουρανό, ένας ψηλός, πανύψηλοςπρίγκιπας με μαύρη πανοπλία – και μόνο το μισό του κρανίο.Διέκρινε κόκκινο αίμα, άσπρο κόκαλο και κάτι άλλο, κάτιμαλακό και μελανόγκριζο. Στο πρόσωπο του Μπαίλορ τουΛογχοθραύστη διαγράφηκε φευγαλέα ένα παράξενο,προβληματισμένο βλέμμα, σαν ένα σύννεφο που περνά μπροστάαπό τον ήλιο. Σήκωσε το χέρι του κι άγγιξε με δυο δάχτυλα τοπίσω μέρος του κεφαλιού του – μαλακά, πολύ μαλακά. Ύστεραέπεσε.

Ο Ντανκ τον έπιασε. «Όρθιος» του ’παν αργότερα πωςφώναζε, όπως είχε κάνει με τον Κεραυνό στο πεδίο της μάχης.«Όρθιος, όρθιος» – όμως δεν το θυμόταν, και ο πρίγκιπας δενείχε ξανασηκωθεί.

Ο Μπαίλορ του Οίκου των Ταργκάρυεν, Πρίγκιπας τουΝτράγκονστοουν, Χέρι του Βασιλιά και διάδοχος τουΣιδερένιου Θρόνου των Επτά Βασιλείων του Γουέστερος,παραδόθηκε στην πυρά στον περίβολο του Κάστρου Άσφορντ,στη βόρεια όχθη του ποταμού Κόκλσουεντ. Άλλοι σπουδαίοιοίκοι προτιμούν να θάβουν τους νεκρούς τους στη μαύρη γη ήνα τους βυθίζουν στα κρύα, πράσινα νερά της θάλασσας, όμωςστις φλέβες των Ταργκάρυεν κυλούσε το αίμα του δράκοντα κιοι νεκροί τους παραδίδονταν στις φλόγες.

Ήταν ο καλύτερος ιππότης των ημερών του και μερικοίεπέμεναν πως έπρεπε να μπει στους σκοτεινούς τόπους

116 GEORGE MARTIN

αρματωμένος, με το σπαθί στο χέρι. Τελικά, όμως, επικράτησε ηεπιθυμία του βασιλιά πατέρα του, κι ο Νταίρον ο Δεύτερος ήτανειρηνικός άνθρωπος. Όταν ο Ντανκ πέρασε μπροστά από τοφέρετρο του Μπαίλορ, τον είδε ντυμένο μ’ έναν μαύρο,βελούδινο χιτώνα και τον τρικέφαλο δράκοντα κεντημένο στοστήθος του με άλικη κλωστή. Στον λαιμό του είχε περασμένη μιαβαριά, χρυσή αλυσίδα. Δίπλα είχε θηκαρωμένο το σπαθί του καιστο κεφάλι φορούσε περικεφαλαία – μια λεπτή, χρυσήπερικεφαλαία με ανοιχτή προσωπίδα, ώστε να φαίνεται τοπρόσωπό του.

Όσο ο πατέρας του παρέμεινε εκτεθειμένος σε λαϊκόπροσκύνημα, ο Βάλαρ, ο Νεαρός Πρίγκιπας, καθόταν άγρυπνοςφρουρός στα πόδια του φέρετρου. Ήταν μια πιο κοντή, πιολεπτή και πιο όμορφη εκδοχή του πατέρα του, δίχως τησπασμένη μύτη που έκανε τον Μπαίλορ να μοιάζει με κοινόθνητό παρά με άρχοντα. Τα μαλλιά του Βάλαρ ήταν καστανά,είχε όμως μια ασημόξανθη τούφα. Η θέα της θύμισε στον Ντανκτον Αίριον, όμως ήξερε πως αυτό ήταν άδικο. Τα μαλλιά τουΕγκ είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν πάλι κι ήταν εξίσου λαμπεράμε του αδελφού του – ο Εγκ ήταν όμως καλό παιδί, για πρίγκιπαςτουλάχιστον.

Όταν πλησίασε για να δώσει αμήχανα τα συλλυπητήριά τουκαι να τον ευχαριστήσει για όσα είχε κάνει ο πατέρας του, οπρίγκιπας Βάλαρ του έριξε ένα παγωμένο βλέμμα με τα γαλανάτου μάτια. «Ο πατέρας μου ήταν μονάχα τριάντα εννιά ετών. Θαγινόταν σπουδαίος βασιλιάς – ο σπουδαιότερος από την εποχήτου Αίγκον του Δράκοντα. Γιατί να πάρουν αυτόν οι θεοί και ν’αφήσουν εσένα;» Κούνησε το κεφάλι του. «Φύγε, σερ Ντάνκαν.Φύγε».

Αμίλητος, ο Ντάνκαν έφυγε κουτσαίνοντας από το κάστροκαι κατευθύνθηκε προς το ξέφωτο με τη φτελιά. Δεν είχεαπαντήσεις για τον πρίγκιπα Βάλαρ, ούτε για τα ερωτήματα πουβασάνιζαν τον ίδιο. Οι μέιστερ και το καυτό κρασί είχαν κάνει τηδουλειά τους κι η πληγή του είχε αρχίσει να θρέφει. Το μόνο που

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 117

θα ’μενε ήταν μια βαθιά ουλή, ανάμεσα στ’ αριστερό του χέρι καιτο στήθος του. Κάθε φορά που κοιτούσε την πληγή θυμόταν τονΜπαίλορ. Μ’ έσωσε μια φορά με το σπαθί του και μια φορά με ταλόγια του, παρόλο που, όταν στεκόταν από πάνω μου, εκείνοςήταν ήδη νεκρός. Ο κόσμος ήταν παράλογος – πώς ήτανδυνατόν να πεθάνει ένας πρίγκιπας ώστε να ζήσει έναςπεριπλανώμενος ιππότης; Ο Ντανκ κάθισε στη ρίζα της φτελιάςκαι κοίταζε μελαγχολικά τα πόδια του.

Μερικές μέρες αργότερα, όταν εμφανίστηκαν στο ξέφωτοτέσσερις φρουροί με τα βασιλικά χρώματα, ο Ντανκ ήταν βέ-βαιος πως είχαν πάρει τελικά την απόφαση να τον σκοτώσουν.Ήταν πολύ αδύναμος και κουρασμένος για να πιάσει το σπαθίτου κι έτσι έμεινε καθισμένος με την πλάτη στη φτελιά – καιπερίμενε.

«Ο πρίγκιπάς μας θα ’θελε να σου μιλήσει κατ’ ιδίαν».«Ποιος πρίγκιπας;» ρώτησε μ’ επιφύλαξη ο Ντανκ.«Αυτός εδώ ο πρίγκιπας» ακούστηκε μια τραχιά φωνή, πριν

προλάβει ο φρουρός ν’ απαντήσει. Ο Μαίκαρ Ταργκάρυενπρόβαλε πίσω από τη φτελιά.

Ο Ντανκ σηκώθηκε με αργές κινήσεις. Τι θέλει από μένατώρα;

Ο Μαίκαρ έκανε ένα νεύμα κι οι φρουροί εξαφανίστηκαν όσοξαφνικά είχαν εμφανιστεί. Ο πρίγκιπας τον κοίταξε εξεταστικάγια μια ατέρμονη στιγμή, έπειτα γύρισε και περπάτησε μέχρι τηνόχθη της λιμνούλας κι έμεινε να κοιτάζει την αντανάκλασή του.«Έστειλα τον Αίριον στο Λυς» είπε ξαφνικά. «Μερικά χρόνιαστις Ελεύθερες Πόλεις μπορεί να του αλλάξουν μυαλά».

Ο Ντανκ δεν είχε βρεθεί ποτέ στις Ελεύθερες Πόλεις κι έτσι

118 GEORGE MARTIN

δεν ήξερε τι ν’ απαντήσει. Χάρηκε που ο Αίριον είχε φύγει απ’τα Επτά Βασίλεια κι ήλπιζε να μην ξαναγυρίσει ποτέ, όμως αυτόδεν μπορούσε να το πει στον πατέρα του. Παρέμεινε σιωπηλός.

Ο πρίγκιπας Μαίκαρ γύρισε να τον κοιτάξει. «Κάποιοι θαπουν πως σκότωσα σκοπίμως τον αδελφό μου. Οι θεοί το ξέρουνπως είναι ψέμα, όμως δεν θα πάψω ν’ ακούω τους ψιθύρουςμέχρι τη μέρα που θα πεθάνω – και δεν έχω καμιά αμφιβολίαπως αυτό που τον σκότωσε ήταν το χτύπημα απ’ τονκεφαλοθραύστη μου. Οι μόνοι άλλοι αντίπαλοί του ήταν οι τρειςιππότες της Βασιλικής Φρουράς κι οι όρκοι τους επιτρέπουνμονάχα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Μένω λοιπόνεγώ. Είναι παράξενο, όμως δεν θυμάμαι το χτύπημα που τουάνοιξε το κεφάλι. Είναι ευλογία ή κατάρα; Θαρρώ και τα δύο».

Από τον τρόπο που κοιτούσε τον Ντανκ, ήταν φανερό πως οπρίγκιπας περίμενε μιαν απάντηση. «Δεν γνωρίζω, Υψηλότατε».Ίσως θα ’πρεπε να μισεί τον Μαίκαρ, όμως ένιωθε μια αλλόκοτησυμπάθεια γι’ αυτόν τον άντρα. «Εσύ μπορεί να τον χτύπησες μετον κεφαλοθραύστη, άρχοντά μου, όμως ο πρίγκιπας Μπαίλορπέθανε για να σώσει εμένα. Όσο τον σκότωσες εσύ, άλλο τόσοτον σκότωσα κι εγώ».

«Πράγματι» συμφώνησε ο πρίγκιπας. «Θ’ ακούς κι εσύ τουςψιθύρους. Ο βασιλιάς είναι γέρος. Όταν πεθάνει, αντί για τονΜπαίλορ, τη θέση του στον Σιδερένιο Θρόνο θα πάρει ο Βάλαρ.Κάθε φορά που χάνεται μια μάχη ή χαλάει μια σοδειά, οι ανόητοιθα λένε: “Ο Μπαίλορ δεν θα ’χε επιτρέψει ποτέ να συμβεί κάτιτέτοιο, όμως τον σκότωσε ένας περιπλανώμενος ιππότης”».

Ο Ντανκ αντιλαμβανόταν πως είχε δίκιο. «Αν δεν είχαπολεμήσει, θα μου ’χες κόψει το χέρι και το πόδι. Μερικέςφορές κάθομαι στη ρίζα αυτού εδώ του δέντρου, κοιτάζω ταπόδια μου κι αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο να θυσιάσω το ένα.Πώς είναι δυνατόν το αντίτιμο για το πόδι μου να ’ναι η ζωήενός πρίγκιπα, ή οι ζωές των Χάμφρεϊ; Ήταν όλοι τους τίμιοιάντρες». Ο σερ Χάμφρεϊ Χάρντινγκ είχε υποκύψει στατραύματά του μόλις την προηγούμενη νύχτα.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 119

«Σου έδωσε κάποια απάντηση το δέντρο σου;»«Αν μου ’δωσε, δεν την άκουσα πάντως. Ο γέρος όμως, ο σερ

Άρλαν, κάθε φορά που έβλεπε το ηλιοβασίλεμα μου ’λεγε:“Ποιος ξέρει τι θα μας ξημερώσει αύριο;”. Δεν ήξερε, όπως δενξέρουμε κι εμείς. Ίσως να ’ρθει μια μέρα που θα χρειαστώ αυτότο πόδι… που το ίδιο το βασίλειο θα χρειαστεί αυτό το πόδι,περισσότερο κι απ’ τη ζωή ενός πρίγκιπα».

Ο Μαίκαρ το σκέφτηκε για λίγο, με τα δόντια σφιγμένα κάτωαπό τ’ ασημένια γένια του, που έκαναν το πρόσωπό του ναμοιάζει τόσο τετράγωνο. «Αμφιβάλλω» είπε τραχιά. «Τοβασίλειο έχει ένα σωρό περιπλανώμενους ιππότες κι όλοι τουςέχουν πόδια».

«Αν έχεις κάποια καλύτερη απάντηση, Υψηλότατε, πολύ θα’θελα να την ακούσω».

Ο Μαίκαρ συνοφρυώθηκε. «Μπορεί να είναι απλώς έναφρικτό αστείο, από αυτά που αρέσουν στους θεούς – ή μπορεί ναμην υπάρχουν θεοί. Θα ρωτούσα τον Υψηλό Σέπτον, όμως τηντελευταία φορά μου είπε πως κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τιςβουλές των θεών. Ίσως θα ’πρεπε να δοκιμάσει να κοιμηθείκάτω απ’ αυτό το δέντρο». Έκανε μια γκριμάτσα. «Φαίνεται πωςο μικρότερος γιος μου σ’ έχει συμπαθήσει, σερ. Είναι καιρός ναγίνει ακόλουθος, όμως αρνείται να υπηρετήσει οποιονδήποτεάλλον ιππότη εκτός από σένα – είναι απείθαρχος, όπως θα τοείδες κι εσύ το δίχως άλλο. Θα τον πάρεις για ακόλουθό σου;»

«Εγώ;» Ο Ντανκ έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Το ξανάκλεισεκι έπειτα το ξανάνοιξε. «Ο Εγκ… ο Αίγκον θέλω να πω… είναικαλό παιδί, Υψηλότατε, και με τιμά πολύ η πρότασή σου, όμωςδεν είμαι παρά ένας περιπλανώμενος ιππότης».

«Αυτό μπορεί ν’ αλλάξει» είπε ο Μαίκαρ. «Ο Αίγκονπρόκειται να επιστρέψει στο κάστρο μου στο Σάμερχολ. Υπάρχειμια θέση και για σένα εκεί, αν τη θέλεις – ως ιππότης του οίκουμου. Θα ορκιστείς πίστη σ’ εμένα κι ο Αίγκον θα είναι οακόλουθός σου. Όσο τον εκπαιδεύεις, ο οπλοδιδάσκαλός μου θαολοκληρώσει τη δική σου εκπαίδευση». Ο πρίγκιπας τον κοίταξε

120 GEORGE MARTIN

αυστηρά. «Μπορεί ο σερ Άρλαν να σου έμαθε όσα ήξερε, έχειςόμως ακόμα πολλά να μάθεις».

«Το ξέρω, άρχοντά μου». Ο Ντανκ κοίταξε γύρω του – τοπράσινο χορτάρι και τα καλάμια, τις ρυτίδες που χόρευαν στηνεπιφάνεια της ηλιόλουστης λιμνούλας. Άλλη μια δρακόμυγαπετούσε πάνω απ’ το νερό – μπορεί να ’ταν κι η ίδια. Λοιπόν,Ντανκ, τι διαλέγεις; ρώτησε τον εαυτό του. Δρακόμυγες ήδράκοντες; Πριν από μερικές μέρες θα ’χε απαντήσει δίχωςδισταγμό. Αυτό ονειρευόταν πάντα, όμως τώρα που του δινότανη ευκαιρία, ανακάλυψε πως φοβόταν. «Ακριβώς πριν πεθάνει οπρίγκιπας Μπαίλορ, ορκίστηκα να τον υπηρετώ».

«Έχεις θράσος» είπε ο Μαίκαρ. «Τι σου απάντησε;»«Πως το βασίλειο έχει ανάγκη από τίμιους άντρες».«Γεγονός – και λοιπόν;»«Θα πάρω τον γιο σου γι’ ακόλουθο, Υψηλότατε, όχι όμως

στο Σάμερχολ – τουλάχιστον για ένα δυο χρόνια. Θαρρώ πωςέχει χορτάσει από κάστρα. Θα τον δεχτώ μόνο αν έχω την άδειάσου να τον πάρω μαζί στις περιπλανήσεις μου». Έδειξε τον γερο-Καστανό. «Θα καβαλάει τ’ άλογό μου, θα φοράει τον παλιό μουμανδύα, θ’ ακονίζει το σπαθί μου και θα καθαρίζει την πανοπλίαμου. Θα κοιμόμαστε σε πανδοχεία και στάβλους, πότε πότε στοκάστρο κάποιου μικρού άρχοντα και, όποτε χρειάζεται, στη σκιάτων δέντρων».

Ο πρίγκιπας Μαίκαρ τον κοίταξε εμβρόντητος. «Μήπωςσάλεψαν τα λογικά σου από τη μάχη, άνθρωπέ μου; Ο Αίγκονείναι πρίγκιπας του βασιλείου. Στις φλέβες του κυλάει το αίματου δράκοντα. Οι πρίγκιπες δεν είναι φτιαγμένοι για νακοιμούνται σε χαντάκια και να τρώνε παστό βοδινό, σκληρό σανσόλα μπότας». Είδε πως ο Ντανκ κόμπιαζε. «Τι διστάζεις να μουπεις; Μίλα ελεύθερα, σερ».

«Βάζω στοίχημα πως ο Νταίρον δεν κοιμήθηκε ποτέ σεχαντάκι» είπε σιγανά ο Ντανκ «και το βοδινό που έτρωγε οΑίριον ήταν πάντοτε παχύ και ψημένο όπως το ήθελε, πιθανώςγεμάτο αίμα».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 121

Ο Μαίκαρ Ταργκάρυεν, Πρίγκιπας του Σάμερχολ, κοίταξε γιαπολλή ώρα τον Ντανκ της Ψυλλογειτονιάς και το σαγόνι τουκινούνταν σιωπηλά κάτω από τ’ ασημένια γένια. Τελικά γύρισεκι έφυγε, δίχως να πει λέξη. Ο Ντανκ τον άκουσε ν’απομακρύνεται μαζί με τους άντρες του. Αφού έφυγαν, ομοναδικός ήχος που ακουγόταν ήταν το αχνό βούισμα τωνφτερών της δρακόμυγας, καθώς περνούσε ξυστά στην επιφάνειατου νερού.

Το αγόρι ήρθε το επόμενο πρωί, μόλις ανέτειλε ο ήλιος.Φορούσε παλιές μπότες, καφετί παντελόνι, καφετή μάλλινοχιτώνα κι έναν παλιό ταξιδιωτικό μανδύα. «Ο άρχοντας πατέραςμου είπε πως θα πρέπει να σε υπηρετήσω».

«Να σε υπηρετήσω, σερ» του θύμισε ο Ντανκ. «Μπορείς ναξεκινήσεις σελώνοντας τ’ άλογα. Ο Καστανός είναι δικός σου –να του φέρεσαι με καλοσύνη. Δεν θέλω να σε πιάσω καβάλαστον Κεραυνό, εκτός αν σε βάλω εγώ εκεί».

Ο Εγκ πήγε να φέρει τις σέλες. «Πού πηγαίνουμε, σερ;»Ο Ντανκ το σκέφτηκε για μια στιγμή. «Δεν έχω πάει ποτέ

πέρα από τα Κόκκινα Βουνά. Πώς θα σου φαινόταν να ρίξουμεμια ματιά στο Ντορν;»

Ο Εγκ χαμογέλασε πλατιά. «Έχω ακούσει πως έχουν καλούςκουκλοπαίχτες» είπε.

122 GEORGE MARTIN

Το ΟρκισμένοΣπαθί

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 123

ΣΤΟ ΤΡΙΣΤΡΑΤΟ, ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΣΑΠΙΖΑΝ μέσασ’ ένα σιδερένιο κλουβί κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο.

Ο Εγκ σταμάτησε από κάτω για να τους ρίξει μια ματιά.«Ποιοι λες να ήταν, σερ;» Ο Μέιστερ, το μουλάρι του, χάρηκεγια την ανάπαυλα κι άδραξε την ευκαιρία να μασουλήσει λίγοξεραμένο δαιμονόχορτο από την άκρη του δρόμου, αγνοώνταςτα δυο βαρέλια κρασί που ήταν φορτωμένα στην πλάτη του.

«Ληστές» είπε ο Ντανκ. Καβάλα στον Κεραυνό, βρισκότανπολύ πιο κοντά στους δυο νεκρούς άντρες. «Βιαστές. Φονιάδεςίσως». Το ταλαιπωρημένο, πράσινο χιτώνιό του είχε σκούρουςλεκέδες στις μασχάλες. Ο ουρανός ήταν γαλανός, ο ήλιος έκαιγεκαι, απ’ την ώρα που είχαν ξεκινήσει εκείνο το πρωί, εκείνοςείχε χύσει γαλόνια ολόκληρα ιδρώτα.

Ο Εγκ έβγαλε το πλατύγυρο, μαλακό ψάθινο καπέλο του.Από κάτω, το κρανίο του ήταν γυαλιστερό και άτριχο.Χρησιμοποίησε το καπέλο για να διώξει τις μύγες. Πάνω σταπτώματα είχε εκατοντάδες από δαύτες κι ακόμα κάμποσεςπετούσαν τεμπέλικα στον ζεστό, αποπνικτικό αέρα. «Πρέπει ναέκαναν κάτι πολύ κακό για να τους αφήσουν να πεθάνουν μέσασ’ ένα κλουβί για τα κοράκια».

Μερικές φορές ο Εγκ μιλούσε με σοφία αντάξια ενός μέιστερ,

124 GEORGE MARTIN

άλλες όμως δεν ήταν παρά ένα δεκάχρονο αγόρι. «Υπάρχουνλογιών λογιών άρχοντες» είπε ο Ντανκ. «Μερικοί δεν θέλουνκαι πολύ για να καταδικάσουν κάποιον σε θάνατο».

Το σιδερένιο κλουβί ίσα που χωρούσε τον έναν άντρα, κιόμως αυτούς τους δύο τους είχαν στριμώξει μαζί. Στέκοντανπρόσωπο με πρόσωπο, με τα χέρια και τα πόδια τους μπλεγμένακαι τις πλάτες τους ακουμπισμένες πάνω στο καυτό μαύροσίδερο του κλουβιού. Ο ένας τους είχε προσπαθήσει να φάει τονάλλον, δαγκώνοντάς τον στον λαιμό και τον ώμο. Τα κοράκιαείχαν φάει κομμάτια κι από τους δύο. Την ώρα που ο Ντανκ κι οΕγκ έκαναν τον γύρο του λόφου, τα πουλιά είχαν σηκωθεί στοναέρα σαν μαύρο σύννεφο, τρομάζοντας τον Μέιστερ.

«Όποιοι κι αν ήταν, μοιάζουν να πέθαναν από την πείνα» είπεο Ντανκ. Δέρμα και κόκαλα, και το δέρμα είναι πράσινο καισαπίζει. «Μπορεί να ’κλεψαν κανένα κομμάτι ψωμί ή νακυνηγούσαν ελάφια στο δάσος κάποιου άρχοντα». Ήταν οδεύτερος χρόνος ξηρασίας και οι άρχοντες είχαν γίνει πιοσκληροί με τους λαθροκυνηγούς – και δεν ήταν ιδιαίτεραανεκτικοί εξαρχής.

«Μπορεί ν’ ανήκαν σε κάποια συμμορία επικηρυγμένων».Στο Ντοσκ είχαν ακούσει έναν αρπιστή να τραγουδάει το «Τημέρα που κρέμασαν τον Μαύρο Ρόμπιν», κι από τότε ο Εγκέβλεπε παντού λεβέντες παρανόμους.

Ο Ντανκ είχε συναντήσει μερικούς επικηρυγμένους ότανήταν ακόμη ακόλουθος του γέρου. Δεν βιαζόταν να συναντήσειάλλους. Κανείς τους δεν είχε αποδειχθεί ιδιαίτερα λεβέντης.Θυμόταν έναν που είχε βοηθήσει να κρεμάσουν ο σερ Άρλαν,στον οποίο άρεσε να κλέβει δαχτυλίδια. Απ’ τους άντρες έκοβετα δάχτυλα για να τα πάρει, αλλά με τις γυναίκες προτιμούσε νατα δαγκώνει. Απ’ όσο ήξερε ο Ντανκ, κανείς δεν τραγουδούσετα κατορθώματά του. Λαθροκυνηγοί, επικηρυγμένοι – τι σημασίαέχει; Οι νεκροί είναι κακή συντροφιά. Οδήγησε αργά τονΚεραυνό γύρω από το κλουβί. Οι αδειανές τους κόγχες έμοιαζαννα τον παρακολουθούν. Το κεφάλι του ενός ήταν πεσμένο προς

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 125

τα κάτω και το στόμα του έχασκε. Δεν έχει γλώσσα, παρατήρησεο Ντανκ. Μπορεί να την είχαν φάει τα κοράκια. Είχε ακούσειπως τα κοράκια έτρωγαν πρώτα τα μάτια των νεκρών, αλλά ίσωςνα έτρωγαν δεύτερη τη γλώσσα. Απ’ την άλλη, μπορεί να ’βαλενα του την ξεριζώσουν κάποιος άρχοντας, για κάτι που τόλμησενα πει.

Ο Ντανκ πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα ακατάστατα,καστανόξανθα μαλλιά του. Τους νεκρούς δεν μπορούσε να τουςβοηθήσει, κι είχαν να παραδώσουν δυο βαρέλια κρασί στοΣτάντφαστ. «Από πού ήρθαμε;» ρώτησε κοιτάζοντας μια τονέναν και μια τον άλλον δρόμο. «Τα ’χω μπλέξει».

«Το Στάντφαστ είναι αποκεί, σερ» είπε ο Εγκ δείχνοντας μετο δάχτυλο.

«Προς τα κει πάμε λοιπόν. Μέχρι το βράδυ μπορεί να ’χουμεφτάσει, όχι όμως άμα κάτσουμε εδώ πέρα να μετράμε μύγες».Σπιρούνισε ελαφρά τον Κεραυνό και το μεγαλόσωμο πολεμικόάλογο έστριψε αριστερά στη διχάλα. Ο Εγκ ξανάβαλε το ψάθινοκαπέλο του και τράβηξε κοφτά το λουρί του Μέιστερ. Για μιαφορά, το μουλάρι σταμάτησε να βοσκάει το δαιμονόχορτο καιτον ακολούθησε δίχως να προβάλει αντίσταση. Κι αυτόςζεσταίνεται, σκέφτηκε ο Ντανκ, κι αυτά τα βαρέλια κρασί πρέπεινα είναι βαριά.

Ο καλοκαιρινός ήλιος είχε ψήσει το χώμα του δρόμου και τοείχε κάνει σκληρό σαν πέτρα. Οι αυλακιές του ήταν τόσο βαθιέςπου ένα άλογο κινδύνευε να σπάσει το πόδι του, κι έτσι ο Ντανκφρόντιζε να κρατάει τον Κεραυνό στο μονοπάτι ανάμεσά τους.Τη μέρα που έφυγαν απ’ το Ντοσκ, ο ίδιος ο Ντανκ είχεστραμπουλήσει τον αστράγαλό του, περπατώντας μες στη μαύρηνύχτα επειδή ήταν πιο δροσερά. Ο γέρος συνήθιζε να του λέειπως ένας ιππότης πρέπει να μάθει να ζει μ’ όλων των ειδών τουςπόνους. Καθώς και με ουλές και με σπασμένα κόκαλα, μικρέ –είναι κι αυτά κομμάτι της ιπποσύνης, όπως το σπαθί κι η ασπίδα.Αν όμως έσπαγε το πόδι του ο Κεραυνός… ένας ιππότης δίχωςάλογο δεν ήταν ιππότης.

126 GEORGE MARTIN

Ο Εγκ ακολουθούσε πέντε μέτρα πιο πίσω, μαζί με τονΜέιστερ και τα βαρέλια με το κρασί. Το αγόρι περπατούσεξυπόλυτο, με το ένα πόδι στ’ αυλάκι και το άλλο απέξω, οπότεμε κάθε του βήμα το κεφάλι του σκαμπανέβαζε. Στον ένα γοφόείχε ζωσμένη τη θήκη με το ξιφίδιό του, οι μπότες του ήτανκρεμασμένες πάνω στο σακίδιο, ενώ είχε κάνει τον καφετή,κουρελιασμένο του χιτώνα ρολό και τον είχε δέσει στη μέσητου. Κάτω απ’ το πλατύγυρο ψάθινο καπέλο του, το πρόσωπότου ήταν βρόμικο και γεμάτο μουτζούρες, τα μάτια του σκούρακαι μεγάλα. Ήταν δέκα χρονών, με ύψος οριακά στο ενάμισιμέτρο. Πρόσφατα είχε αρχίσει να ψηλώνει αρκετά, όμως είχεακόμα πολύ δρόμο για να φτάσει το ύψος του Ντανκ. Είχεακριβώς την όψη σταβλίτη –πράγμα που δεν ήταν– και διόλουτην όψη αυτού που ήταν.

Σύντομα άφησαν πίσω τους τους δυο νεκρούς άντρες, όμως οΝτανκ έπιασε τον εαυτό του να σκέφτεται αυτό που είχαν δει.Πρόσφατα, το βασίλειο είχε γεμίσει με παρανόμους. Η ξηρασίαέμοιαζε να μην έχει τέλος και χιλιάδες άνθρωποι είχαν πάρειτους δρόμους, αναζητώντας κάποιο μέρος όπου εξακολουθούσενα πέφτει βροχή. Ο άρχοντας Ματωμένο Κοράκι είχε δώσειδιαταγή να επιστρέψουν στα χωράφια και τους άρχοντές τους,ελάχιστοι όμως είχαν υπακούσει. Πολλοί κατηγορούσαν τοΜατωμένο Κοράκι και τον βασιλιά Αίρυς για την ξηρασία.Έλεγαν πως ήταν η κατάρα των θεών για το αίμα που είχε χυθείμεταξύ συγγενών. Είχαν βέβαια τη σύνεση να το λένε σιγανά.Πόσα μάτια έχει το Ματωμένο Κοράκι; Ήταν ο γρίφος που είχεακούσει ο Εγκ στο Όλνταουν. Χίλια μάτια κι άλλο ένα.

Πριν από έξι χρόνια, ο Ντανκ τον είχε δει στο ΚινγκςΛάντινγκ με τα δικά του μάτια, καθώς ανέβαινε τον Δρόμο τουΑτσαλιού με το λευκό του άλογο και πενήντα Κορακόδοντα νατον ακολουθούν. Αυτό έγινε πριν ανέλθει στον ΣιδερένιοΘρόνο ο βασιλιάς Αίρυς και χρίσει Χέρι του το ΜατωμένοΚοράκι, όμως ακόμα κι έτσι ήταν μια εντυπωσιακή μορφή –ντυμένος σε χρώμα σκούρο γκρι και άλικο, με τη Σκοτεινή

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 127

Αδελφή ζωσμένη στη μέση του. Το δέρμα και τα μαλλιά του,ξασπρισμένα σαν κόκαλα, τον έκαναν να μοιάζει με ζωντανόνεκρό. Στο μάγουλο και το πιγούνι του απλωνόταν ένα εκγενετής σημάδι, σαν λεκές κρασιού – υποτίθεται πως έμοιαζε μεκόκκινο κοράκι, όμως στα μάτια του Ντανκ δεν ήταν παρά μιακόκκινη κηλίδα με τυχαίο σχήμα. Τελικά, το επίμονο βλέμμα τουΝτανκ είχε κάνει το Ματωμένο Κοράκι να γυρίσει, και ο μάγοςτου βασιλιά τον κοίταξε εξεταστικά καθώς προχωρούσε. Είχεμονάχα ένα μάτι κι αυτό κατακόκκινο. Από το άλλο δεν απέμενεπαρά μια αδειανή κόγχη, ενθύμιο από τον Μπίτερστιλ και τηΜάχη του Κόκκινου Λιβαδιού. Παρ’ όλα αυτά, ο Ντανκ είχενιώσει πως τον κοίταζε και με τα δυο του μάτια, διαπερνώνταςτο δέρμα και φτάνοντας μέχρι τα βάθη της ψυχής του.

Παρά τη ζέστη της ημέρας, η ανάμνηση τον έκανε να ριγήσει.«Σερ;» του φώναξε ο Εγκ. «Μήπως νιώθεις άρρωστος;»

«Όχι» είπε ο Ντανκ. «Απλώς ζεσταίνομαι και νιώθω εξίσουδιψασμένος μ’ εκείνα». Έδειξε ένα χωράφι με σειρές απόκαχεκτικά πεπόνια, πέρα από τον δρόμο. Οι αγριάδες και μερικάανθισμένα ζιζάνια άντεχαν ακόμη, όμως οι σοδειές είχαν αρχίσεινα υποφέρουν. Ο Ντανκ ένιωθε σαν ένα απ’ τα πεπόνια. Ο σερΆρλαν έλεγε πάντα πως ένας περιπλανώμενος ιππότης δενκινδύνευε από δίψα. «Αρκεί να ’χεις την περικεφαλαία σου καινα τη γεμίζεις με βρόχινο νερό – πουθενά δεν θα βρεις καλύτεροποτό, μικρέ». Βέβαια, ο γέρος δεν είχε ζήσει ποτέ τέτοιοκαλοκαίρι. Ο Ντανκ είχε αφήσει την περικεφαλαία του στοΣτάντφαστ. Ήταν πολύ ζεστή και βαριά για να τη φοράει – κιαπό βροχή τίποτα. Τι μπορεί να κάνει ένας περιπλανώμενοςιππότης όταν το μόνο που βρίσκει στις περιπλανήσεις του είναικαφετιά, κατάξερα και πεθαμένα φυτά;

Ίσως να έκανε μια βουτιά όταν έφταναν στο ρέμα.Χαμογέλασε στη σκέψη – μια βουτιά θα ’ταν ό,τι πρέπει. Θαέπεφτε μέσα και θα έβγαινε μούσκεμα, μ’ ένα πλατύ χαμόγελο.Το νερό θα έσταζε από τα ανακατεμένα του μαλλιά, τα μάγουλακαι το χιτώνιο, δροσίζοντας το δέρμα του. Ίσως να ’θελε κι ο

128 GEORGE MARTIN

Εγκ να κάνει μια βουτιά, παρόλο που δεν έδειχνε να ζεσταίνεταιιδιαίτερα – ήταν μάλλον σκονισμένος, παρά ιδρωμένος. Τουάρεσε η ζέστη. Στο Ντορν τριγυρνούσε γυμνός απ’ τη μέση καιπάνω και είχε γίνει μελαψός σαν τους ντόπιους. Έχει το αίμα τουδράκοντα, σκέφτηκε ο Ντανκ. Πού ακούστηκε ποτέ δράκος ναιδρώνει; Ο Ντανκ πολύ θα ’θελε να ’χε βγάλει και το δικό τουχιτώνιο, θα ήταν όμως ανάρμοστο. Αν ήθελε, έναςπεριπλανώμενος ιππότης μπορούσε να ιππεύει τ’ άλογό τουτσίτσιδος – η ντροπή θα ’ταν όλη δική του. Ήταν όμωςδιαφορετικά όταν ήσουν στην υπηρεσία ενός άρχοντα. Όταντρως το κρέας και πίνεις το πιοτό ενός άρχοντα, οι πράξεις σουαντανακλούν πάνω του, συνήθιζε να του λέει ο σερ Άρλαν.Πάντα να ξεπερνάς τις αξιώσεις του, αντί να υστερείς σε σχέσημ’ αυτές. Ποτέ μην προσπαθείς ν’ αποφύγεις τα καθήκοντά σου ήτις κακουχίες που τα συνοδεύουν – και πάνω απ’ όλα, ποτέ ναμην ντροπιάσεις τον άρχοντα που υπηρετείς. Στο Στάντφαστ«κρέας και πιοτό» σήμαινε κοτόπουλο και μπίρα, όμως εξίσουαπλά έτρωγε κι ο σερ Γιούστας.

Ο Ντανκ συνέχισε να φοράει το χιτώνιό του και να ιδροκοπά.

Ο σερ Μπένις της Καφετιάς Ασπίδας τούς περίμενε στην παλιάσανιδένια γέφυρα. «Γυρίσατε επιτέλους» τους φώναξε. «Λείπατετόσες μέρες που άρχισα να σκέφτομαι πως το σκάσατε με ταλεφτά του γέρου». Ο Μπένις ήταν καθισμένος καβάλα στομικρόσωμο μαλλιαρό του άλογο μασουλώντας ξινόφυλλο,πράγμα που έκανε το στόμα του να μοιάζει γεμάτο αίμα.

«Έπρεπε να φτάσουμε μέχρι το Ντοσκ για να βρούμε λίγοκρασί» του είπε ο Ντανκ. «Τα κράκεν έκαναν επιδρομή στοΜικρό Ντοσκ – πήραν τις γυναίκες κι ό,τι άλλο είχε αξία κι

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 129

ύστερα έκαψαν ό,τι δεν μπορούσαν να πάρουν μαζί τους».«Αυτός ο Ντάγκον Γκρέιτζοϋ θέλει κρέμασμα» είπε ο

Μπένις. «Ποιος να βρεθεί να τον κρεμάσει όμως; Μήπως είδατετον γερο-Πίντσμποτομ Πέιτ;»

«Μας είπαν πως ήταν νεκρός. Τον σκότωσαν οισιδερογέννητοι, όταν προσπάθησε να τους εμποδίσει να πάρουντην κόρη του».

«Χίλιοι δαίμονες». Ο Μπένις γύρισε το κεφάλι του κι έφτυσε.«Την είδα μια φορά την κόρη του – δεν άξιζε να πεθάνει γι’αυτήν. Τον ανόητο τον Πέιτ, μου χρώσταγε μισό ασημένιο». Οκαφετής ιππότης είχε ακριβώς την ίδια όψη με την τελευταίαφορά που τον είδαν. Το χειρότερο ήταν πως είχε και την ίδιαμυρωδιά. Κάθε μέρα φορούσε τα ίδια ρούχα: καφετί παντελόνι,ένα τραχύ, κακοσούλουπο χιτώνιο και μπότες από δέρμααλόγου. Όταν αρματωνόταν φορούσε έναν χαλαρό καφετήχιτώνα, πάνω από έναν σκουριασμένο αλυσιδωτό θώρακα. Ηζώνη του σπαθιού του ήταν ένα λουρί από αργασμένο δέρμα καιαπό το ίδιο υλικό έμοιαζε να ’ναι φτιαγμένο το ρυτιδιασμένο τουπρόσωπο. Το κεφάλι του μοιάζει μ’ εκείνα τα καχεκτικά πεπόνιαπου είδαμε προηγουμένως. Κάτω απ’ τους λεκέδες τουξινόφυλλου που μασούσε, ακόμα και τα δόντια του ήτανκαφετιά. Το μόνο που διέφερε σ’ όλο αυτό το καφέσυνονθύλευμα ήταν τα μάτια του – ήταν στενά, πολύ κοντάμεταξύ τους, είχαν ανοιχτό πράσινο χρώμα και γυάλιζαν από

κακία. «Μόνο δυο βαρέλια» σχολίασε. «Ο σερ Άχρηστος3 ήθελετέσσερα».

«Πάλι καλά να λες που βρήκαμε κι αυτά τα δύο» είπε οΝτανκ. «Η ξηρασία έχει φτάσει μέχρι το Σύσκιο. Απ’ ό,τιακούσαμε, τα σταφύλια γίνονται σταφίδες πάνω στα κλήματα κιοι σιδερογέννητοι κάνουν επιδρομές –»

«Σερ» τον διέκοψε ο Εγκ «το ρέμα ξεράθηκε».Ο Ντανκ είχε εστιάσει τόσο πολύ την προσοχή του στον

Μπένις, που δεν το ’χε παρατηρήσει. Κάτω από τις

130 GEORGE MARTIN

σκεβρωμένες, ξύλινες σανίδες της γέφυρας το μόνο που απέμενεήταν άμμος και πέτρες. Παράξενο. Όταν φύγαμε, η στάθμη τουνερού ήταν χαμηλή, όμως νερό υπήρχε.

Ο Μπένις γέλασε. Γελούσε με δύο τρόπους: είτε κακάριζεσαν κότα, είτε γκάριζε πιο δυνατά κι απ’ το μουλάρι του Εγκ.Αυτή τη φορά κακάρισε. «Μάλλον ξεράθηκε όσο λείπατε. Τα’χει αυτά η ξηρασία».

Ο Ντανκ απελπίστηκε. Βουτιά δεν έχει λοιπόν. Ξεπέζεψε. Τιθ’ απογίνουν οι σοδειές; Τα μισά πηγάδια της Μεγάλης Πεδιάδαςείχαν ξεραθεί και η στάθμη όλων των ποταμών είχε κατέβειδραματικά, συμπεριλαμβανομένου του Μαυροπόταμου και τουορμητικού Ποταμού Μάντερ.

«Κακό πράμα το νερό» είπε ο Μπένις. «Κάποτε ήπια μερικέςγουλιές κι αρρώστησα σαν σκυλί. Καλύτερα κρασί».

«Όχι για τη βρώμη, το κριθάρι, τα καρότα, τα κρεμμύδια ή ταλάχανα. Ακόμα και τα σταφύλια έχουν ανάγκη από νερό». ΟΝτανκ κούνησε το κεφάλι του. «Πώς είναι δυνατόν να ξεράθηκετόσο γρήγορα; Έξι μέρες λείψαμε».

«Δεν ήταν δα κι ιδιαίτερα βαθύ, Ντανκ. Κάποτε μέχρι κι εγώκατούραγα πιο ορμητικά από τούτο δω το ρέμα».

«Μη με λες Ντανκ» είπε ο Ντανκ. «Σ’ το ’χω ξαναπεί».Αναρωτήθηκε γιατί έμπαινε στον κόπο. Ο Μπένις ήταν έναςβρομόστομος άντρας, πάντα με τον κακό λόγο στα χείλη. «Μεφωνάζουν σερ Ντάνκαν ο Ψηλός».

«Ποιος; Τούτο το καραφλό κουτάβι που σέρνεις μαζί σου;»Κοίταξε τον Εγκ και κακάρισε πάλι. «Είσαι πιο ψηλός από τότεπου υπηρετούσες τον Πένιτρι, όμως ακόμη για Ντανκ σε κόβω».

Ο Ντανκ έτριψε το σβέρκο του και κάρφωσε το βλέμμα τουστις πέτρες. «Τι θα κάνουμε;»

«Θα πάμε πίσω με τα κρασιά και θα πούμε στον σερ Άχρηστοπως το ρέμα του ξεράθηκε. Το πηγάδι του Στάντφαστ βγάζειακόμη νερό, οπότε δεν θα διψάσει».

«Μην τον αποκαλείς Άχρηστο». Ο Ντανκ συμπαθούσε τονγερο-ιππότη. «Κάτω απ’ τη στέγη του κοιμάσαι – θα ’πρεπε να

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 131

δείχνεις λίγο περισσότερο σεβασμό».«Σεβάσου τον εσύ και για τους δυο μας, Ντανκ» είπε ο

Μπένις. «Εγώ θα τον φωνάζω όπως θέλω».Οι γκρίζες σανίδες έτριξαν καθώς ο Ντανκ πάτησε στο γεφύρι

για να ρίξει μια συνοφρυωμένη ματιά στην άμμο και τις πέτρεςαπό κάτω. Ανάμεσα στις πέτρες γυάλιζαν μερικές υγρές,καφετιές λακκούβες, η μεγαλύτερη στο μέγεθος της παλάμηςτου. «Ψόφια ψάρια, εκεί κι εκεί. Τα βλέπεις;» Η μυρωδιά τουςέφερε στον νου του τους νεκρούς άντρες στο τρίστρατο.

«Τα βλέπω, σερ» είπε ο Εγκ.Ο Ντανκ πήδηξε στην κοίτη του ρέματος. Λύγισε τα γόνατα,

στηρίχτηκε στις φτέρνες του και σήκωσε μια πέτρα. Στεγνή καιζεστή από πάνω, λασπωμένη και υγρή από κάτω. «Δεν πάειπολύς καιρός που χάθηκε το νερό». Σηκώθηκε και πέταξε μεδύναμη την πέτρα στα πλαϊνά της κοίτης. Χτύπησε σε μιαπροεξοχή, τινάζοντας ξερή, καφετιά σκόνη. «Το χώμα έχειξεραθεί κατά μήκος της όχθης, είναι όμως ακόμη υγρό στη μέση.Αυτά τα ψάρια ήταν ζωντανά χθες».

«Σαν να θυμάμαι πως ο Πένιτρι σε φώναζε “ο αργόστροφοςΝτανκ”». Ο σερ Μπένις έφτυσε ξινόφυλλο πάνω στις πέτρες.Στο φως του ήλιου γυάλιζε, κόκκινο και γλοιώδες. «Οιαργόστροφοι καλό είναι να μην πολυσκέφτονται – είναι πολύχοντροκέφαλοι για κάτι τέτοιο».

Ο αργόστροφος Ντανκ, με κεφάλι χοντρό σαν τείχος κάστρου.Ήταν λόγια που ο σερ Άρλαν τα ’λεγε με καλοσύνη. Ήτανκαλοσυνάτος ακόμα κι όταν τον μάλωνε. Τα ίδια λόγια όμωςακούγονταν διαφορετικά απ’ το στόμα του σερ Μπένις τηςΚαφετιάς Ασπίδας. «Πάνε δυο χρόνια που πέθανε ο σερ Άρλαν»είπε ο Ντανκ «κι εγώ είμαι ο σερ Ντάνκαν ο Ψηλός». Έμπαινεσε μεγάλο πειρασμό να γρονθοκοπήσει τη μούρη του καφετήιππότη και να κάνει θρύψαλα τα κόκκινα, σαπισμένα δόντια του.Μπορεί ο Μπένις της Καφετιάς Ασπίδας να ήταν κάθαρμα,όμως ο Ντανκ του έριχνε μισό μέτρο και είκοσι πέντε κιλά.Μπορεί να ήταν αργόστροφος, ήταν όμως και μεγαλόσωμος.

132 GEORGE MARTIN

Μερικές φορές είχε την αίσθηση πως είχε χτυπήσει το κεφάλιτου στις μισές πόρτες του Γουέστερος, καθώς και στα δοκάριακάθε πανδοχείου, από το Ντορν μέχρι τον Αυχένα. Ότανβρίσκονταν στο Όλνταουν, ο αδελφός του Εγκ, ο Αίμον, είχεμετρήσει το ύψος του κι είχε βρει πως ήταν κάτι παραπάνω απόδυο μέτρα. Είχαν περάσει όμως έξι μήνες από τότε – μπορεί να’χε ψηλώσει κι άλλο. Ο γέρος συνήθιζε να λέει πως το έναπράγμα που έκανε εντυπωσιακά ο Ντανκ ήταν να παίρνει ύψος.

Επέστρεψε στον Κεραυνό κι ανέβηκε στη σέλα. «Εγκ, εσύσυνέχισε για το Στάντφαστ με το κρασί. Εγώ θα πάω να δω τιαπέγινε το νερό».

«Δεν είναι το πρώτο ρέμα που ξεραίνεται» είπε ο Μπένις.«Θέλω απλώς να ρίξω μια ματιά».«Όπως έριξες μια ματιά κάτω απ’ την πέτρα; Καλά θα κάνεις

να μη σηκώνεις όποια πέτρα βρίσκεις, χοντροκέφαλε. Ποτέ δενξέρεις τι μπορεί να κρύβεται από κάτω. Πίσω στο Στάντφαστ μαςπεριμένει ένα μαλακό αχυρόστρωμα. Επίσης τις περισσότερεςμέρες τρώμε αυγά και το μόνο που ’χουμε να κάνουμε είναι ν’ακούμε τον σερ Άχρηστο να φλυαρεί για το πόσο σπουδαίοςήταν κάποτε. Άσ’ το καλύτερα – το ρέμα ξεράθηκε κι αυτό είναιόλο».

Εκτός από χοντροκέφαλος, ο Ντανκ ήταν όμως καιξεροκέφαλος. «Ο σερ Γιούστας περιμένει το κρασί του» είπεστον Εγκ. «Πες του πού πήγα».

«Θα του το πω, σερ». Ο Εγκ τράβηξε το λουρί του Μέιστερ.Το μουλάρι τίναξε τ’ αυτιά του, όμως άρχισε να περπατάειαμέσως. Θέλει να ξεφορτωθεί τα βαρέλια μια ώρα αρχύτερα. ΟΝτανκ το καταλάβαινε το μουλάρι.

Όταν είχε νερό, το ρέμα κυλούσε προς τα βόρεια κιανατολικά, οπότε ο Ντανκ έστριψε τον Κεραυνό νότια καιδυτικά. Πριν προλάβει να προχωρήσει καμιά δεκαριά μέτρα,δίπλα του βρέθηκε ο σερ Μπένις. «Καλύτερα να ’ρθω μαζί σου,να σιγουρευτώ πως δεν θα σε κρεμάσουν». Έχωσε ένα φρέσκοξινόφυλλο στο στόμα του. «Πέρα από κείνες τις ιτιές, όλη η

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 133

δεξιά όχθη ανήκει στην αράχνη».«Θα κοιτάξω να μείνω στη δική μας μεριά». Ο Ντανκ δεν

είχε καμία διάθεση να μπλέξει με την Κυρά του Κόλντμοουτ.Στο Στάντφαστ ακούγονταν τα χειρότερα για εκείνη. Είχε θάψειτόσους συζύγους που την αποκαλούσαν Κόκκινη Χήρα. Ο γερο-Σαμ Στουπς έλεγε πως ήταν μάγισσα, δηλητηριάστρια κι ακόμαχειρότερα πράγματα. Πριν από δύο χρόνια είχε στείλει τουςιππότες της στην απέναντι όχθη, για να πιάσουν έναν άντρα τωνΌσγκρεϊ που είχε κλέψει μερικά πρόβατα. «Όταν ο άρχονταςπήγε στο Κόλντμοουτ ν’ απαιτήσει την απελευθέρωσή του, του’παν να ψάξει στον πάτο της τάφρου» έλεγε ο Σαμ. «Είχε ράψειτον κακομοίρη τον Ντέικ μέσα σ’ ένα τσουβάλι γεμάτο πέτρεςκαι τον είχε ρίξει μες στην τάφρο να πνιγεί. Τότε ήταν που ο σερΓιούστας πήρε τον σερ Μπένις στην υπηρεσία του, για ναδιώχνει τις αράχνες απ’ τη γη του».

Ο Κεραυνός προχωρούσε αργά και σταθερά κάτω απ’ τονκαυτό ήλιο. Ο ουρανός ήταν ανελέητα καθαρός, χωρίς ίχνοςσύννεφου. Η κοίτη του ρέματος ελισσόταν γύρω από βραχώδειςλοφίσκους και ταλαιπωρημένες ιτιές, περνούσε ανάμεσα απόγυμνούς, χωμάτινους λόφους και χωράφια με καχεκτικά ήμαραμένα σιτηρά. Ακολουθώντας ανάποδα την κοίτη, σεαπόσταση μιας περίπου ώρας απ’ τη γέφυρα, βρέθηκαν ναπροχωρούν στις παρυφές ενός δασυλλίου στη δικαιοδοσία τωνΌσγκρεϊ, του αποκαλούμενου Δάσους του Γουάτ. Από μακριά, ηβλάστηση έδειχνε υποσχόμενη κι ο Ντανκ άρχισε να βάζει μετον νου του σκιερά λαγκάδια και γάργαρα νερά – όταν έφτασανόμως στα δέντρα, τα βρήκαν κι αυτά λεπτά και καχεκτικά, μελυγισμένα κλαδιά. Μερικές απ’ τις μεγάλες βελανιδιές είχαναρχίσει να χάνουν τα φύλλα τους και τα μισά πεύκα είχαν γίνεικαφετιά σαν τον σερ Μπένις, με δαχτυλίδια από ξερέςπευκοβελόνες στη βάση των κορμών τους. Όσο πάει καιχειρότερα, σκέφτηκε ο Ντανκ. Μια σπίθα, κι όλ’ αυτά θα γίνουνπαρανάλωμα. Προς το παρόν τουλάχιστον, η χαμηλή βλάστησηκατά μήκος του ρέματος ήταν ακόμη γεμάτη με αγκαθωτές

134 GEORGE MARTIN

κληματσίδες, τσουκνίδες, άγριες λευκές τριανταφυλλιές καινεαρές ιτιές. Αντί να παλέψουν με τη βλάστηση, διέσχισαν τηνξερή κοίτη του ρέματος και πέρασαν στην πλευρά τουΚόλντμοουτ, όπου τα δέντρα είχαν κοπεί για να μετατρέψουντην έκταση σε βοσκοτόπι. Ανάμεσα στα ξερά χορτάρια και ταμαραμένα αγριολούλουδα, έβοσκαν μερικά πρόβατα με μαύρεςμουσούδες. «Δεν έχω δει πιο χαζά ζώα απ’ τα πρόβατα»σχολίασε ο σερ Μπένις. «Λες να ’στε συγγενείς,χοντροκέφαλε;» Ο Ντανκ δεν απάντησε κι ο Μπένις άρχισεπάλι να κακαρίζει σαν κότα.

Γύρω στη μισή λεύγα νοτιότερα, βρήκαν το φράγμα. Δεν ήτανιδιαίτερα μεγάλο για φράγμα, όμως έδειχνε γερό. Δυο χοντρές,ξύλινες κατασκευές από κορμούς δέντρων που είχαν ακόμη τονφλοιό τους έκοβαν το ρέμα στα δύο, από τη μία όχθη στην άλλη.Το κενό ανάμεσά τους είχε παραγεμιστεί με πέτρες και καλάπατημένο χώμα. Πίσω από το φράγμα, το νερό του ρέματοςέγλειφε τις όχθες και χυνόταν σ’ ένα χαντάκι που το μετέφερεστα χωράφια της αρχόντισσας Γουέμπερ. Ο Ντανκ σηκώθηκεόρθιος στους αναβολείς για να κοιτάξει καλύτερα. Ηαντανάκλαση του ήλιου πάνω στο νερό πρόδιδε την παρουσίαδεκάδων άλλων, μικρότερων καναλιών που απλώνονταν προςκάθε κατεύθυνση, σαν ιστός αράχνης. Μας κλέβουν το νερό. Τοθέαμα τον γέμισε αγανάκτηση, ειδικά όταν συνειδητοποίησε πωςπρέπει να είχαν κόψει τα δέντρα για το φράγμα από το Δάσοςτου Γουάτ.

«Κοίτα τι έκανες τώρα, χοντροκέφαλε» είπε ο Μπένις.«Μπορούσες απλώς να δεχτείς πως το ρέμα ξεράθηκε, αλλά όχι.Μπορεί όλ’ αυτά να ξεκίνησαν με το νερό που στέρεψε, τώραόμως να ’σαι σίγουρος πως θα τελειώσει με αίμα – πιθανότατα τοδικό σου και το δικό μου αίμα». Ο καφετής ιππότης τράβηξε τοσπαθί του. «Τι να γίνει όμως; Να, εκεί είναι οι τρισκατάρατοισκαφτιάδες. Πάμε να τους τρομάξουμε». Σπιρούνισε το άλογότου και κάλπασε μέσα απ’ το χορτάρι.

Ο Ντανκ δεν είχε άλλη επιλογή – τον ακολούθησε. Ένιωθε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 135

το σπαθί του σερ Άρλαν που ’χε ζωσμένο στη μέση του, ένακαλό, ίσιο κομμάτι ατσάλι. Αν έχουν έστω κι ένα δράμι μυαλό, οισκαφτιάδες θα το βάλουν στα πόδια. Οι οπλές του Κεραυνούτίναζαν παντού χώματα.

Στη θέα των ιπποτών, το φτυάρι ενός σκαφτιά έπεσε απ’ ταχέρια του, όμως αυτό ήταν όλο. Ήταν γύρω στους είκοσι άντρες,κοντοί και ψηλοί, νέοι και γέροι, όλοι ηλιοκαμένοι. Καθώς οΜπένις έκοψε ταχύτητα, σχημάτισαν μια ακανόνιστη γραμμή,κραδαίνοντας φτυάρια κι αξίνες. «Αυτή εδώ είναι γη τουΚόλντμοουτ» φώναξε ένας.

«Κι αυτό εδώ είναι ρέμα των Όσγκρεϊ. Ποιος έφτιαξε αυτό τοκαταραμένο φράγμα;» ρώτησε ο σερ Μπένις δείχνοντας με τοσπαθί του.

«Ο Μέιστερ Κέρικ το ’φτιαξε» είπε ένας νεαρός σκαφτιάς.«Όχι» είπε εμφατικά ένας πιο ηλικιωμένος. «Το γκρίζο

κουτάβι μάς έδειξε μερικά πράγματα κι είπε κάντε αυτό καικάντε εκείνο, όμως εμείς το φτιάξαμε».

«Ωραία, ώρα να το χαλάσετε».Οι σκαφτιάδες δεν έδειχναν να υποχωρούν, παρά τους

κοιτούσαν βλοσυρά. Ένας σκούπισε τον ιδρώτα απ’ το μέτωπότου με την ανάστροφη του χεριού. Κανείς δεν μίλησε.

«Σαν να μην ακούτε πολύ καλά» είπε ο Μπένις. «Μάλλονπρέπει να κόψω ένα δυο αυτιά. Από ποιον ν’ αρχίσω;»

«Αυτή εδώ είναι γη των Γουέμπερ». Ο γερο-σκαφτιάς ήτανένας ξερακιανός τύπος, κυφός και πεισματάρης. «Δεν έχετεδικαιοδοσία εδώ. Κόψτε κανένα αυτί άμα τολμάτε, κι η κυρά μαςθα σας χώσει μέσα σε τσουβάλια και θα σας πνίξει».

Ο Μπένις τον πλησίασε καβάλα στ’ άλογο. «Δεν βλέπω καμιάκυρά εδώ – μόνο έναν χωριάτη με μεγάλο στόμα». Πίεσε τογυμνό, ηλιοκαμένο στέρνο του σκαφτιά με την αιχμή τουσπαθιού του, ίσα ίσα για να βγει μια στάλα αίμα.

Το παράκανε. «Μάζεψε το σπαθί σου» τον προειδοποίησε οΝτανκ. «Δεν φταίει αυτός – ο μέιστερ τους έβαλε να φτιάξουντο φράγμα».

136 GEORGE MARTIN

«Είναι για τα χωράφια, σερ» είπε ένας σκαφτιάς με πεταχτάαυτιά. «Ο μέιστερ είπε πως τα στάρια ξεραίνονταν, το ίδιο κι οιαχλαδιές».

«Κοίτα, ή που θα ξεραθούν οι αχλαδιές ή που θα πεθάνετεεσείς».

«Ό,τι κι αν λες, δεν σε φοβόμαστε» είπε ο γέρος.«Όχι, ε;» Το σπαθί του Μπένις σφύριξε και το μάγουλο του

γέρου άνοιξε από τ’ αυτί μέχρι το σαγόνι. «Είπα, ή που θαξεραθούν οι αχλαδιές ή που θα πεθάνετε εσείς». Το αίμα τουσκαφτιά έβαψε κόκκινο το πρόσωπό του.

Δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Ο Ντανκ κατάπιε την οργή του– στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Μπένις ήταν με το μέρος του.«Φύγετε αποδώ» φώναξε στους σκαφτιάδες. «Γυρίστε στοκάστρο της κυράς σας».

«Τρέχτε» συμπλήρωσε ο σερ Μπένις.Τρεις απ’ αυτούς υπάκουσαν, ρίχνοντας κάτω τα εργαλεία

τους και τρέχοντας μέσα απ’ τα χορτάρια. Ένας άλλος άντραςόμως, γεροδεμένος όσο κι ηλιοκαμένος, σήκωσε την αξίνα του κιείπε: «Είναι μόνο δύο».

«Μονάχα ένας ανόητος πολεμά με φτυάρια ενάντια σεσπαθιά, Γιόργκεν» είπε ο γέρος πιέζοντας την πληγή στοπρόσωπό του – αίμα έσταζε ανάμεσα στα δάχτυλά του. «Μηνομίζετε πως τελειώσαμε εδώ πέρα».

«Άλλη μια λέξη κι ίσως εσένα να σε αποτελειώσω» είπε οΜπένις.

«Δεν θέλαμε να σας κάνουμε κακό» είπε ο Ντανκ στονματωμένο γέρο. «Το μόνο που θέλουμε είναι το νερό μας. Αυτόνα πεις στην κυρά σου».

«Ω, θα της το πούμε, σερ» υποσχέθηκε ο γεροδεμένοςάντρας, εξακολουθώντας να κραδαίνει την αξίνα του. «Να ’σαισίγουρος γι’ αυτό».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 137

Στην επιστροφή έκοψαν δρόμο μέσα απ’ την καρδιά του Δάσουςτου Γουάτ, ευχαριστώντας τους θεούς για τη λίγη σκιά που τουςπροσέφεραν τα δέντρα. Ακόμα κι έτσι όμως, έβραζαν. Στο δάσοςυποτίθεται πως υπήρχαν ελάφια, όμως τα μοναδικά ζωντανάπλάσματα που συνάντησαν ήταν οι μύγες. Βούιζαν γύρω απ’ τοπρόσωπο του Ντανκ καθώς ίππευε και περπατούσαν γύρω απ’ ταμάτια του Κεραυνού, προκαλώντας διαρκή εκνευρισμό στομεγαλόσωμο πολεμικό άλογο. Ο αέρας ήταν ακίνητος καιπνιγηρός. Τουλάχιστον στο Ντορν, τη μέρα ο αέρας ήταν ξηρόςκαι το βράδυ έκανε τόσο κρύο, που τουρτούριζα ακόμα κι όταντυλιγόμουν με τον μανδύα μου. Στη Μεγάλη Πεδιάδα, ακόμα καιτόσο βόρεια, οι νύχτες δεν ήταν πολύ πιο δροσερές απ’ τιςμέρες.

Όποτε έσκυβε για ν’ αποφύγει κάποιο χαμηλό κλαδί, ο Ντανκέκοβε ένα φύλλο και το έσφιγγε στο χέρι του. Γινόταν σκόνη,λες κι ήταν κάποια περγαμηνή χιλιάδων ετών. «Δεν υπήρχελόγος να κόψεις το πρόσωπο εκείνου του άντρα» είπε στονΜπένις.

«Ίσα που του γαργάλησα το μάγουλο, για να προσέχει ταλόγια του. Θα ’πρεπε να του ’χα κόψει τον λαιμό, όμως τότε οιυπόλοιποι θα το ’βαζαν στα πόδια και θα ’πρεπε να τουςσκοτώσουμε όλους».

«Θα σκότωνες είκοσι άντρες στα καλά καθούμενα;» ρώτησεεμβρόντητος ο Ντανκ.

«Είκοσι δύο – δυο παραπάνω απ’ όλα τα δάχτυλα των χεριώνκαι των ποδιών σου, χοντροκέφαλε. Θα ’πρεπε να τουςσκοτώσουμε όλους για να μη μας καρφώσουν». Έκαναν τονκύκλο για ν’ αποφύγουν ένα πεσμένο δέντρο. «Θα ’πρεπε να’χαμε πει στον σερ Άχρηστο πως το καταραμένο ρέμα τουξεράθηκε απ’ τη ζέστη».

138 GEORGE MARTIN

«Στον σερ Γιούστας. Θα του ’λεγες ψέματα δηλαδή;»«Γιατί όχι; Ποιος θα του ’λεγε την αλήθεια, οι μύγες; Ο σερ

Άχρηστος δεν βγαίνει ποτέ απ’ τον πύργο, παρά μόνο για ναεπισκεφτεί τις βατομουριές των αγοριών».

«Ένα ορκισμένο σπαθί οφείλει να λέει στον άρχοντά του τηναλήθεια».

«Υπάρχουν αλήθειες κι αλήθειες, χοντροκέφαλε – μερικέςείν’ άχρηστες». Έφτυσε. «Την ξηρασία τη στέλνουν οι θεοί. Γιατους θεούς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Για την ΚόκκινηΧήρα, απ’ την άλλη… Άμα πούμε στον σερ Άχρηστο πως τονερό του το ’κλεψε αυτή η σκύλα, θα νιώσει πως είναι ζήτηματιμής να της το πάρει πίσω. Θα το δεις – θα νιώσει πως είν’υποχρεωμένος να κάνει κάτι».

«Μα είναι – οι χωρικοί μας χρειάζονται το νερό για ταχωράφια τους».

«Οι χωρικοί μας;» Ο σερ Μπένις γέλασε με το γαϊδουρινότου γκάρισμα. «Τι, πήγα δυο λεπτά να χέσω και σ’ έκανεκληρονόμο του ο σερ Άχρηστος; Πόσους χωρικούς θαρρείς πωςέχεις, ε; Δέκα; Μόνο άμα μετράς και τον ηλίθιο γιο τηςΑλλήθωρης Τζέιν, που δεν ξέρει από ποια μεριά κρατάνε τοτσεκούρι. Όλους να τους έκανες ιππότες, πάλι θα ’χαμε τουςμισούς απ’ την Κόκκινη Χήρα, για να μη μιλήσουμε για όλουςτους ακολούθους, τους τοξότες κι ό,τι άλλο έχει στη διάθεσήτης. Θες όλα τα δάχτυλα των χεριών και τον ποδιών σου για νατους μετρήσεις, καθώς κι όλα τα δάχτυλα του καραφλού σουπιτσιρίκου».

«Δεν χρειάζομαι τα δάχτυλα των ποδιών για να μετρήσω». ΟΝτανκ είχε σιχαθεί τη ζέστη, τις μύγες και τη συντροφιά τουκαφετή ιππότη. Μπορεί να ’ταν κάποτε σύντροφος του σερΆρλαν, όμως έχουνε περάσει πολλά, πάρα πολλά χρόνια από τότε.Είναι πια κακόβουλος, άνανδρος κι ανέντιμος. Σπιρούνισε τοάλογό του και προχώρησε μπροστά, για να ξεφύγει απ’ τημυρωδιά του τουλάχιστον.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 139

Το Στάντφαστ ήταν κάστρο μονάχα κατ’ ευφημισμό. Παρόλοπου στεκόταν αγέρωχο στην κορυφή ενός βραχώδη λόφου καιφαινόταν από απόσταση πολλών λευγών προς κάθε κατεύθυνση,δεν ήταν παρά ένας μοναχικός πύργος. Πριν από μερικούςαιώνες, ένα κομμάτι του είχε καταρρεύσει και οι ιδιοκτήτεςείχαν αναγκαστεί να κάνουν μερικές επισκευές, οπότε η βόρειακι η δυτική πλευρά, πάνω απ’ το ύψος των παραθύρων, ήταναπό γκρίζα πέτρα, ενώ οι παλιότερες πέτρες ήταν μαύρες. Ότανέγιναν οι επισκευές, στη στέγη είχαν προστεθεί πυργίσκοι,μονάχα όμως σ’ εκείνες τις δυο πλευρές. Οι άλλες δύο γωνίεςείχαν διακοσμητικά τέρατα, σκαλισμένα από αρχαία πέτρα, τόσοφθαρμένα απ’ τον καιρό και τον άνεμο που το σχήμα τους ήτανπια αγνώριστο. Η στέγη ήταν φτιαγμένη από ξύλα πεύκου,επίπεδη, σκεβρωμένη και είχε την τάση να στάζει.

Ένα μονοπάτι γεμάτο απότομες στροφές οδηγούσε από τηβάση του λόφου στον πύργο και ήταν τόσο στενό που έπρεπε ναιππεύουν σε μονή σειρά. Ο Ντανκ πήγαινε μπροστά κι ο Μπένιςακολουθούσε. Ο Εγκ τους περίμενε στην κορυφή – στεκόταν σ’έναν βράχο που εξείχε, φορώντας το μαλακό, ψάθινο καπέλοτου.

Σταμάτησαν στη βάση του πύργου, μπροστά στον μικρόστάβλο από πλεγμένα ξύλα και σοβά, που ήταν μισοκρυμμένοςκάτω από ένα συνονθύλευμα από μοβ λειχήνες. Το άλογο τουγέρου βρισκόταν μέσα σ’ ένα παχνί, δίπλα στον Μέιστερ.Φαινόταν πως ο Εγκ κι ο Σαμ Στουπς είχαν πάει μέσα το κρασί.Στην αυλή του πύργου τριγυρνούσαν κότες. Ο Εγκ πλησίασε.«Βρήκατε τι απέγινε το ρέμα;»

«Το ’φραξε η Κόκκινη Χήρα». Ο Ντανκ ξεπέζεψε κι έδωσεστον Εγκ τα χαλινάρια του Κεραυνού. «Μην τον αφήσεις να

140 GEORGE MARTIN

πιει πολύ νερό μονομιάς».«Θα το φροντίσω, σερ».«Μικρέ» φώναξε ο σερ Μπένις. «Μπορείς να πάρεις και το

δικό μου άλογο».Ο Εγκ τον κοίταξε αυθάδικα. «Δεν είμαι δικός σου

ακόλουθος».Αυτή η γλώσσα του θα τον βάλει σε μπελάδες μια μέρα,

σκέφτηκε ο Ντανκ. «Είτε θα πάρεις τ’ άλογό του, είτε θα σεσφαλιαρίσω».

Ο Εγκ πήρε ένα βλοσυρό ύφος, όμως υπάκουσε. Την ώρα πουπήγαινε να πιάσει τα χαλινάρια, ο σερ Μπένις έβγαλε ένα ηχηρόφλέμα απ’ τον λαιμό του και το ’φτυσε. Το κόκκινο, γυαλιστερόφλέμα πέτυχε το αγόρι ανάμεσα σε δυο δάχτυλα του ποδιού.Έριξε στον καφετή ιππότη ένα παγερό βλέμμα. «Έφτυσες πάνωστο πόδι μου, σερ».

Ο Μπένις ξεπέζεψε άτσαλα. «Ναι – κι άλλη φορά μάζεψε τηνκωλόγλωσσά σου για να μη σε φτύσω στη μούρη».

Ο Ντανκ διέκρινε την οργή στα μάτια του αγοριού. «Κοίταξενα φροντίσεις τ’ άλογα, Εγκ» είπε πριν χειροτερέψουν ταπράγματα. «Εμείς πρέπει να μιλήσουμε με τον σερ Γιούστας».

Η μόνη είσοδος στο Στάντφαστ ήταν μια μεγάλη πόρτα απόβελανιδιά και σίδερο, έξι μέτρα πιο πάνω απ’ τον στάβλο. Ταπρώτα σκαλοπάτια ήταν μεγάλα λιθάρια από μαύρη πέτρα, τόσοφθαρμένα που στη μέση είχαν γούβα. Πιο πάνω ακολουθούσεμια απότομη, ξύλινη σκάλα, η οποία σε ώρα κινδύνου μπορούσενα σηκωθεί σαν κρεμαστή γέφυρα. Ο Ντανκ έδιωξε τις κότες κιάρχισε ν’ ανεβαίνει δυο δυο τα σκαλοπάτια.

Το Στάντφαστ ήταν μεγαλύτερο απ’ ό,τι έδειχνε. Τα βαθιάυπόγεια και τα κελάρια του εκτείνονταν σε μεγάλο μέρος τουλόφου πάνω στον οποίο ήταν χτισμένο. Πάνω απ’ το έδαφος, οπύργος είχε τέσσερα πατώματα. Τα δύο τελευταία είχανπαράθυρα και μπαλκόνια, τα δύο πρώτα είχαν μονάχα σχισμέςγια τοξότες. Μέσα ήταν πιο δροσερά, όμως και τόσο σκοτεινάπου ο Ντανκ έπρεπε να περιμένει να συνηθίσουν τα μάτια του.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 141

Η γυναίκα του Σαμ Στουπς ήταν γονατισμένη δίπλα στο τζάκικαι μάζευε τις στάχτες. «Ο σερ Γιούστας είναι πάνω ή κάτω;» τηρώτησε ο Ντανκ.

«Πάνω, σερ». Η ηλικιωμένη γυναίκα ήταν τόσο κυφή που τοκεφάλι της βρισκόταν πιο χαμηλά απ’ τους ώμους της. «Μόλιςγύρισε απ’ τις βατομουριές των αγοριών».

Τα εν λόγω αγόρια ήταν οι γιοι του σερ Γιούστας Όσγκρεϊ: οΈντουιν, ο Χάρολντ κι ο Άνταμ. Ο Έντουιν κι ο Χάρολντ ήτανιππότες, ο νεαρός Άνταμ ακόλουθος. Είχαν σκοτωθεί πριν απόδεκαπέντε χρόνια στο Κόκκινο Λιβάδι, κατά το τέλος τηςΕξέγερσης των Μπλάκφαϊρ. «Πέθαναν άξια, πολεμώνταςγενναία για λογαριασμό του βασιλιά» είχε πει στον Ντανκ ο σερΓιούστας. «Τους έφερα πίσω και τους έθαψα ανάμεσα στιςβατομουριές». Εκεί ήταν θαμμένη και η γυναίκα του. Όποτε ογέρος άνοιγε καινούργιο βαρέλι, κατέβαινε τον λόφο κι έχυνελίγο κρασί σε κάθε τάφο, προς τιμήν των αγοριών του. «Στηνυγειά του βασιλιά!» φώναζε πριν φέρει το κύπελλο στα χείλητου.

Το υπνοδωμάτιο του σερ Γιούστας βρισκόταν στο τέταρτοπάτωμα του κάστρου κι από κάτω ακριβώς ήταν το λιακωτό του.Ο Ντανκ ήξερε πως εκεί θα τον έβρισκε, να χαζολογάει ανάμεσαστα βαρέλια και τα σεντούκια. Οι χοντροί, γκρίζοι τοίχοι τουλιακωτού ήταν γεμάτοι με σκουριασμένα όπλα και λάβαραπαλιών αντιπάλων, αρχαία λάφυρα από μάχες που είχαν γίνειπριν από αιώνες και τις οποίες δεν θυμόταν πια κανείς – εκτόςαπ’ τον σερ Γιούστας. Τα μισά λάβαρα είχαν πιάσει μούχλα κιόλα ήταν γεμάτα σκόνη και είχαν ξεθωριάσει. Από τα άλλοτεζωηρά τους χρώματα δεν απέμενε πια παρά πράσινο και γκρίζο.

Όταν ο Ντανκ έφτασε στην κορυφή της σκάλας, ο σερΓιούστας καθάριζε μ’ ένα κουρέλι τη βρόμα από μιακατεστραμμένη ασπίδα. Πίσω του ακολουθούσαν ο Μπένις κι ηδυσωδία του. Μόλις είδε τον Ντανκ, τα μάτια του γερο-ιππότηφάνηκαν να ζωηρεύουν λίγο. «Καλέ μου γίγαντα» είπε μεεπισημότητα «και γενναίε σερ Μπένις. Ελάτε εδώ να δείτε. Τη

142 GEORGE MARTIN

βρήκα στον πάτο αυτού εδώ του σεντουκιού. Παρότι φρικτάπαραμελημένη, είναι αληθινός θησαυρός».

Ήταν μια ασπίδα, ή μάλλον τα απομεινάρια της. Σχεδόν ημισή είχε γίνει κομμάτια σε κάποια μάχη και ό,τι απέμενε ήτανένα γκρίζο, θρυμματισμένο κομμάτι ξύλο γεμάτοσκουληκότρυπες. Το σιδερένιο στεφάνι είχε σκουριάσει τελείωςκι ήταν αδύνατο να διακρίνεις τον θυρεό απ’ τα λιγοστάψήγματα μπογιάς πάνω της.

«Άρχοντά μου» είπε ο Ντανκ. Οι Όσγκρεϊ είχαν πάψει να’ναι άρχοντες εδώ κι αιώνες, όμως στον σερ Γιούστας άρεσε τοπώς ακουγόταν και του έφερνε στον νου περασμένα μεγαλείατου οίκου του. «Τι ’ναι αυτό;»

«Η ασπίδα του Μικρού Λέοντα». Ο γέρος έτριψε λίγο τοστεφάνι κι έπεσαν μερικές νιφάδες σκουριάς. «Αυτή ήταν ηασπίδα που έφερε ο σερ Γουίλμπερτ Όσγκρεϊ στη μάχη όπουσκοτώθηκε. Είμαι σίγουρος πως ξέρετε την ιστορία».

«Όχι, άρχοντά μου» είπε ο Μπένις. «Δεν την ξέρουμε, για να’μαστε ειλικρινείς. Είπες Μικρός Λέοντας; Τι, μήπως ήτανκανένας νάνος;»

«Ασφαλώς και όχι». Το μουστάκι του γερο-ιππότητρεμούλιασε. «Ο σερ Γουίλμπερτ ήταν ένας ψηλός, γεροδεμένοςάντρας κι ένας σπουδαίος ιππότης. Τον φώναζαν έτσι απ’ ότανήταν παιδί, καθότι ήταν ο μικρότερος από πέντε αδέλφια. Τηνεποχή του, στα Επτά Βασίλεια βασίλευαν ακόμη επτά βασιλείςκαι το Χάιγκαρντεν βρισκόταν συχνά σε πόλεμο με το Ροκ. Σ’εμάς τότε βασίλευαν οι πράσινοι βασιλείς, οι Γκάρντενερ.Κατάγονταν από τον γερο-Γκαρθ Γκρίνχαντ και το βασιλικότους λάβαρο ήταν ένα πράσινο χέρι σε λευκό φόντο. Ο Τζάιλς οΤρίτος πήρε τα λάβαρά του στην ανατολή, να κάνει πόλεμο μετον Βασιλιά της Θύελλας, και τα αδέλφια του Γουίλμπερτ πήγανμαζί του. Εκείνα τα χρόνια, όταν ο Βασιλιάς της ΜεγάληςΠεδιάδας έβγαινε στη μάχη, ο καρό λέων ανέμιζε πλάι στοπράσινο χέρι.

»Όσο έλειπε ο βασιλιάς Τζάιλς, όμως, ο βασιλιάς του Ροκ

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 143

άδραξε την ευκαιρία να καταλάβει ένα κομμάτι της Πεδιάδας.Μάζεψε λοιπόν μια στρατιά από άντρες της δύσης και μαςεπιτέθηκε. Οι Όσγκρεϊ ήταν τότε οι Στρατηγοί της ΒόρειαςΜεθορίου, κι έτσι ήταν καθήκον του Μικρού Λέοντα ν’αναχαιτίσει τον εχθρό. Θαρρώ πως των Λάννιστερ ηγούνταν οτέταρτος βασιλιάς Λάνσελ, ίσως πάλι ο πέμπτος. Ο σερΓουίλμπερτ έκοψε τον δρόμο στον στρατό του σερ Λάνσελ καιτον διέταξε να υποχωρήσει. “Ως εδώ” είπε. “Είστεανεπιθύμητοι και δεν θα επιτρέψω να πατήσετε το πόδι σας στηΜεγάλη Πεδιάδα”. Ο Λάννιστερ όμως έδωσε διαταγή στονστρατό του να προελάσει.

»Ο χρυσός κι ο καρό λέων πολέμησαν για μισή μέρα. ΟΛάννιστερ ήταν αρματωμένος μ’ ένα βαλυριανό σπαθί, πουκανένα κοινό ατσάλι δεν το φτάνει, κι έτσι ο Μικρός Λέων είχεβρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, με την ασπίδα τουκομματιασμένη. Λίγο πριν πεθάνει, αιμορραγώντας από δεκάδεςβαριές πληγές, με τη λάμα του σπαθιού του σπασμένη, όρμησεκαταπάνω στον εχθρό του. Τα τραγούδια λένε πως ο βασιλιάςΛάνσελ τον έκοψε σχεδόν στη μέση, όμως την ώρα που πέθαινε,ο Μικρός Λέων βρήκε το άνοιγμα στην αρματωσιά του βασιλιάκαι του έχωσε το ξιφίδιο στη μασχάλη. Μόλις είδαν τον βασιλιάτους να πεθαίνει, οι άντρες της δύσης γύρισαν και έφυγαν, κιέτσι σώθηκε η Μεγάλη Πεδιάδα». Ο γέρος χάιδεψε τη σπασμένηασπίδα σαν να ήταν παιδί της αγκαλιάς.

«Ναι, άρχοντά μου» είπε τραχιά ο σερ Μπένις. «Μακάρι να’χαμε έναν τέτοιον άντρα μαζί μας – θα μας φαινόταν χρήσιμος.Ο Ντανκ κι εγώ πήγαμε να δούμε το ρέμα σου, άρχοντά μου.Είναι κατάξερο και δεν φταίει ο καιρός γι’ αυτό».

Ο γέρος άφησε την ασπίδα κατά μέρος. «Πες μου τα πάντα».Κάθισε κι έκανε νόημα να καθίσουν κι εκείνοι. Καθώς ο καφετήςιππότης άρχισε να διηγείται όσα είχαν συμβεί, ο γέρος καθότανκι άκουγε όλο προσοχή, με το κεφάλι ψηλά και τους ώμουςίσιους, ευθυτενής σαν λόγχη.

Στα νιάτα του, ο σερ Γιούστας Όσγκρεϊ πρέπει να ήταν

144 GEORGE MARTIN

υπόδειγμα ιπποσύνης – ψηλός, ευρύστερνος και ωραίος. Μπορείτα χρόνια κι οι στενοχώριες να τον είχαν φθείρει, όμωςπαρέμενε αλύγιστος· ένας μεγαλόσωμος, γεροδεμένος άντρας μεμεγάλες πλάτες κι έντονα χαρακτηριστικά, σαν γερασμένοςαετός. Τα κοντοκουρεμένα του μαλλιά είχαν γίνει άσπρα σαν τογάλα, όμως το παχύ μουστάκι που έκρυβε το στόμα του ήτανακόμη γκρίζο, το ίδιο και τα φρύδια του. Το γκρίζο των ματιώντου ήταν πιο ανοιχτό και το βλέμμα του γεμάτο θλίψη.

Όταν ο Μπένις άρχισε να μιλάει για το φράγμα, η θλίψη σταμάτια του φάνηκε να μεγαλώνει. «Για περισσότερα από χίλιαχρόνια, αυτό το ρέμα είναι γνωστό ως το Καρό Νερό» είπε ογερο-ιππότης. «Εκεί ψάρευα όταν ήμουν παιδί, το ίδιο και οι γιοιμου. Τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες, σαν και τη σημερινή, ηΑλυσάννη πήγαινε εκεί και πλατσούριζε στα ρηχά». ΗΑλυσάννη ήταν η κόρη του, που είχε πεθάνει την άνοιξη.«Πρώτη φορά φίλησα κορίτσι στις όχθες του Καρό Νερού – μιαεξαδέλφη μου, τη νεαρότερη κόρη του θείου μου, των Όσγκρεϊτης Φυλλωμένης Λίμνης. Τώρα πια έχουν πεθάνει όλοι τους,ακόμα κι εκείνη». Το μουστάκι του τρεμούλιασε. «Δεν θα τοανεχτώ αυτό, κύριοι. Δεν θ’ αφήσω αυτή τη γυναίκα να πάρει τονερό μου – το καρό νερό μου».

«Το φράγμα είναι γερά φτιαγμένο, άρχοντά μου» τον προει-δοποίησε ο σερ Μπένις. «Είναι πολύ γερό για να το γκρεμίσουμεμόνοι μας με τον σερ Ντανκ, ακόμα κι αν μας βοηθήσει τοκαραφλό αγόρι. Θα χρειαστούμε σκοινιά, αξίνες, τσεκούρια καιμια ντουζίνα άντρες – κι αυτό μόνο για το φράγμα, όχι για τημάχη που θα πρέπει να δώσουμε».

Ο σερ Γιούστας είχε το βλέμμα του καρφωμένο στην ασπίδατου Μικρού Λέοντα.

Ο Ντανκ ξερόβηξε. «Άρχοντά μου, όσο για τη μάχη, ότανβρήκαμε τους σκαφτιάδες, εμ…»

«Μην απασχολείς τον άρχοντά μας μ’ ανοησίες, Ντανκ» είπεο Μπένις. «Έδωσα απλώς ένα μάθημα σ’ έναν ανόητο, αυτό είν’όλο».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 145

Ο σερ Γιούστας σήκωσε απότομα τα μάτια του. «Τι είδουςμάθημα;»

«Με το σπαθί μου – λίγο αίμα όλο κι όλο, απ’ το μάγουλότου, άρχοντά μου».

Ο γερο-ιππότης τον κοίταξε καλά καλά. «Αυτό… αυτό ήτανμάλλον απερίσκεπτο, σερ. Αυτή η γυναίκα έχει καρδιά αράχνης.Δολοφόνησε τρεις συζύγους κι όλοι οι αδελφοί της πέθαναν σταγεννοφάσκια τους – πέντε ή έξι, δεν θυμάμαι πια. Ήταν το μόνοπράγμα που στεκόταν εμπόδιο ανάμεσα σ’ εκείνη και το κάστρο.Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως θα μαστίγωνε όποιον χωρικό τηδυσαρεστούσε μέχρι να του βγάλει το δέρμα, όμως το γεγονόςπως τον χτύπησες εσύ… Όχι, δεν θ’ ανεχτεί τέτοια προσβολή.Θα έρθει να σε κυνηγήσει, όπως ήρθε να κυνηγήσει τον Λεμ».

«Τον Ντέικ, άρχοντά μου» είπε ο σερ Μπένις. «Να μεσυγχωρείς, γιατί εσύ τον γνώριζες κι εγώ όχι, όμως τ’ όνομά τουήταν Ντέικ».

«Άρχοντά μου, αν θες θα μπορούσα να πάω στοΓκόλντενγκροουβ και να μιλήσω στον άρχοντα Ρόουαν γι’ αυτότο φράγμα» είπε ο Ντανκ. Ο γερο-ιππότης ήταν υποτελής τουΡόουαν. Ο ίδιος είχε παραχωρήσει στην Κόκκινη Χήρα και ταδικά της εδάφη.

«Στον Ρόουαν; Όχι, εκεί δεν θα βρεις συμπαράσταση. Ηαδελφή του άρχοντα Ρόουαν παντρεύτηκε τον εξάδελφο τουάρχοντα Γουάιμαν, τον Γουέντελ, κι έτσι είναι συγγενείς με τηνΚόκκινη Χήρα. Άλλωστε δεν με συμπαθεί. Σερ Ντάνκαν, αύριοπρέπει να κάνεις τον γύρο των χωριών μου και να μαζέψειςόλους τους αξιόμαχους άντρες. Μπορεί να είμαι γέρος, όμωςδεν πέθανα ακόμη. Σύντομα αυτή η γυναίκα θ’ ανακαλύψει πωςο καρό λέων έχει ακόμη νύχια!»

Ναι, δύο από δαύτα, σκέφτηκε απαισιόδοξα ο Ντανκ, και τοένα είμαι εγώ.

146 GEORGE MARTIN

Στα εδάφη του σερ Γιούστας υπήρχαν τρία μικρά χωριά, όλατους αποτελούμενα από χαμόσπιτα, στάνες και γουρούνια. Τομεγαλύτερο διέθετε ένα σεπτ –βασικά ένα δωμάτιο μ’αχυροσκεπή– όπου υπήρχαν πρόχειρα ζωγραφισμένες μεκάρβουνο οι μορφές των Επτά. Ο Ματζ, ένας καμπούρηςχοιροβοσκός που είχε πάει κάποτε στο Όλνταουν, τουςκαθοδηγούσε στην προσευχή, κάθε έβδομη μέρα. Δυο φορές τονχρόνο περνούσε ένας κανονικός σέπτον και συγχωρούσε τιςαμαρτίες τους στο όνομα της Μητέρας. Ο χωρικοί ένιωθανευγνωμοσύνη για τη συγχώρεση, όμως αυτό δεν τους εμπόδιζενα μισούν τις επισκέψεις του σέπτον, διότι όφειλαν να τονταΐσουν.

Δεν έδειξαν να χαίρονται ιδιαίτερα στη θέα του Ντανκ καιτου Εγκ. Ο Ντανκ ήταν γνωστός στα χωριά, αν μη τι άλλο ως ονέος ιππότης του σερ Γιούστας, όμως δεν του ’χαν προσφέρειποτέ ούτε καν ένα ποτήρι νερό. Οι περισσότεροι άντρεςβρίσκονταν ακόμη στα χωράφια κι έτσι απ’ τα χαμόσπιτα βγήκαννα τους υποδεχτούν κυρίως γυναίκες, παιδιά, καθώς και μερικοίπαππούδες που ήταν πια πολύ αδύναμοι για να δουλέψουν. ΟΕγκ έφερε το λάβαρο των Όσγκρεϊ, ένα όρθιο, καρό πράσινο καιχρυσαφί λιοντάρι, σε λευκό φόντο. «Ερχόμαστε από τοΣτάντφαστ για να σας μεταφέρουμε το κάλεσμα του σερΌσγκρεϊ» είπε ο Ντανκ στους χωρικούς. «Κάθε αξιόμαχοςάντρας, από δεκαπέντε μέχρι πενήντα ετών, οφείλει ναπαρουσιαστεί αύριο το πρωί στον πύργο».

«Πόλεμος γίνεται;» ρώτησε μια λεπτή γυναίκα, με δυο παιδιάκρυμμένα πίσω απ’ τα φουστάνια της κι ένα μωρό στην αγκαλιάνα τη θηλάζει. «Μην ξανάρθε ο μαύρος δράκος;»

«Δεν έχει να κάνει ούτε με μαύρους ούτε με κόκκινουςδράκοντες» της είπε ο Ντανκ. «Έχει να κάνει με τον καρό

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 147

λέοντα και τις αράχνες. Η Κόκκινη Χήρα σάς έκλεψε το νερό».Η γυναίκα έγνεψε πως κατάλαβε, μόλις όμως ο Εγκ έβγαλε το

καπέλο του για να κάνει αέρα, τους κοίταξε καχύποπτα. «Τ’αγόρι δεν έχει μαλλιά. Άρρωστο είναι;»

«Τα ξύρισα» είπε ο Εγκ. Ξανάβαλε το καπέλο, γύρισε τονΜέιστερ κι άρχισε ν’ απομακρύνεται.

Πολύ ευέξαπτο είναι σήμερα το αγόρι. Δεν είχε πει λέξη απ’όταν ξεκίνησαν. Ο Ντανκ σπιρούνισε ελαφρά τον Κεραυνό καισύντομα έφτασε το μουλάρι και τον μικρό του καβαλάρη. «Είσαιθυμωμένος που δεν πήρα το μέρος σου χθες, ενάντια στον σερΜπένις;» ρώτησε τον κακόκεφο ακόλουθό του καθώςπροχωρούσαν προς το επόμενο χωριό. «Ούτε εγώ τον συμπαθώ,είναι όμως ιππότης. Πρέπει να του μιλάς μ’ ευγένεια».

«Δικός σου ακόλουθος είμαι, όχι δικός του» είπε το αγόρι.«Είναι βρομιάρης, βρομόστομος και με τσιμπάει».

Αν είχε την παραμικρή ιδέα ποιος είσαι στ’ αλήθεια, θα ’χεκατουρηθεί απ’ τον φόβο του που σ’ άγγιξε. «Κι εμένα μετσιμπούσε». Μέχρι που του το θύμισαν τα λόγια του Εγκ, οΝτανκ το ’χε ξεχάσει αυτό. Ο σερ Μπένις κι ο σερ Άρλαν ήτανμέλη μιας ακολουθίας ιπποτών που είχε προσλάβει ένας έμποροςαπ’ το Ντορν, για να τον συνοδέψουν από το Λάννισπορτ μέχριτο Πέρασμα του Πρίγκιπα. Ο Ντανκ είχε τότε περίπου την ίδιαηλικία με τον Εγκ, παρόλο που ήταν ψηλότερος. Με τσίμπαγεστη μασχάλη, τόσο δυνατά που μελάνιαζα. Τα δάχτυλά του ήτανσαν σιδερένιες δαγκάνες, όμως δεν το είπα ποτέ στον σερΆρλαν. Κοντά στο Πέτρινο Σεπτ, ένας απ’ τους άλλους ιππότεςείχε εξαφανιστεί, και οι φήμες έλεγαν πως τον είχε σφάξει ο σερΜπένις πάνω σε κάποιον καβγά. «Αν σε ξανατσιμπήσει, θα μουτο πεις και θα του κόψω τον βήχα. Μέχρι τότε, όμως, δεν σουκοστίζει και τίποτα να φροντίζεις το άλογό του».

«Κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό» συμφώνησε ο Εγκ. «ΟΜπένις δεν τον βουρτσίζει ποτέ. Ούτε όνομα δεν του ’χειδώσει!»

«Μερικοί ιππότες δεν δίνουν ποτέ όνομα στ’ άλογά τους»

148 GEORGE MARTIN

του είπε ο Ντανκ. «Έτσι, όταν πεθαίνουν στη μάχη, είναι λίγοπιο μικρή η στεναχώρια. Ένα άλογο μπορείς πάντα να τ’αντικαταστήσεις, είναι όμως πιο δύσκολο όταν νιώθεις πωςέχασες έναν πιστό φίλο». Τουλάχιστον, έτσι μου έλεγε ο σερΆρλαν, όμως ούτε ο ίδιος δεν ακολουθούσε τη συμβουλή του –όλα του τ’ άλογα τα είχε ονομάσει. Το ίδιο κι ο Ντανκ. «Για ναδούμε πόσοι άντρες θα έρθουν αύριο στον πύργο. Είτε όμωςείναι πέντε είτε πενήντα, θα πρέπει ν’ ασχοληθείς και μ’αυτούς».

Ο Εγκ έδειχνε αγανακτισμένος. «Θα πρέπει να υπηρετήσωχωρικούς;»

«Να τους βοηθήσεις, όχι να τους υπηρετήσεις. Θα πρέπει νατους κάνουμε πολεμιστές». Αν μας δώσει αρκετό χρόνο η Χήρα.«Με τη βοήθεια των θεών, μερικοί θα ’χουν ξανακάνειστρατιώτες, όμως οι περισσότεροι θα ’ναι άγουροι σανκαλοκαιρινά μήλα και συνηθισμένοι να κρατάνε τσάπες αντίλόγχες. Ακόμα κι έτσι όμως, μπορεί να ’ρθει η ώρα που απ’αυτούς θα εξαρτάται η ζωή μας. Πόσων χρονών ήσουν ότανπρωτόπιασες σπαθί;»

«Ήμουν μικρός, σερ, και το σπαθί ήταν ξύλινο».«Τα παιδιά των χωρικών πολεμάνε κι εκείνα με ξύλινα

σπαθιά, μόνο που τα δικά τους είναι σπασμένα κλαδιά. Άκου,Εγκ, αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να σου φανούν ανόητοι. Δεν θαξέρουν τα σωστά ονόματα για τα διάφορα κομμάτια μιαςπανοπλίας, ούτε τους θυρεούς των σπουδαίων οίκων, ούτε ποιος

βασιλιάς κατήργησε το δικαίωμα της Πρώτης Νύχτας4… παρ’όλα αυτά όμως, να τους φερθείς με σεβασμό. Μπορεί να είσαιένας ακόλουθος με αρχοντική καταγωγή, δεν παύεις όμως ναείσαι παιδί. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα είναι ενήλικες κι έναςάντρας έχει την περηφάνια του, άσχετα απ’ το πόσο ταπεινήείναι η καταγωγή του. Μες στο χωριό τους θα φαινόσουν κι εσύεξίσου άβγαλτος κι ανόητος. Αν έχεις αμφιβολίες, απλώςδοκίμασε να σκάψεις ένα αυλάκι με τσάπα, να κουρέψεις

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 149

πρόβατο, ή να μου πεις τα ονόματα όλων των φυτών στο Δάσοςτου Γουάτ».

Το αγόρι το σκέφτηκε για λίγο. «Θα μπορούσα να τουςδιδάξω τους θυρεούς των σπουδαίων οίκων και να τους διηγηθώπώς η βασίλισσα Αλυσάννη έπεισε τον βασιλιά Τζαιχαίρυς νακαταργήσει το δικαίωμα της Πρώτης Νύχτας – κι εκείνοι με τησειρά τους θα μπορούσαν να με διδάξουν ποια φυτά είναικατάλληλα για να φτιάχνω δηλητήρια κι αν είναι επικίνδυνο ναφάω εκείνα τα πράσινα μούρα».

«Ναι, θα μπορούσαν» συμφώνησε ο Ντανκ «όμως πρινφτάσουμε στον βασιλιά Τζαιχαίρυς, βοήθα καλύτερα να τουςδιδάξουμε πώς να κρατάνε το δόρυ – και κυρίως, ποτέ μην τρωςκάτι που αρνείται να φάει ο Μέιστερ».

Την επόμενη μέρα, μια ντουζίνα φερέλπιδες πολεμιστές έφτασανστο Στάντφαστ και συντάχθηκαν ανάμεσα στα κοτόπουλα. Οένας ήταν πολύ γέρος, άλλοι δυο πολύ νέοι κι ένα κοκαλιάρικοαγόρι αποδείχθηκε κοκαλιάρικο κορίτσι. Αυτούς τους έστειλε οΝτανκ πίσω στα χωριά τους, με αποτέλεσμα να μείνουν οχτώ:τρεις Γουάτ, δυο Γουίλ, ένας Λεμ, ένας Πέιτ και ο ΜεγάλοςΡομπ ο κουφιοκέφαλος. Θλιβερό τσούρμο, σκέφτηκε αυθόρμηταο Ντανκ. Κανείς τους δεν θύμιζε τα όμορφα, γεροδεμέναχωριατόπαιδα που κέρδιζαν την καρδιά της πριγκιποπούλας στατραγούδια. Ήταν ο ένας πιο βρόμικος απ’ τον άλλον κι όλοι τουςείχαν ψείρες. Ο Λεμ έδειχνε και τα πενήντα του χρόνια κι οΠέιτ είχε μάτια που δεν σταματούσαν να τρέχουν. Ήταν οιμόνοι δύο που είχαν ξανακάνει στρατιώτες – είχαν πάει ναπολεμήσουν στην Εξέγερση των Μπλάκφαϊρ, με τον σερΓιούστας και τους γιους του. Οι άλλοι έξι ήταν τόσο άγουροι όσο

150 GEORGE MARTIN

φοβόταν ο Ντανκ. Δύο απ’ τους Γουάτ ήταν αδέλφια. «Φαίνεταιη μάνα σας δεν ήξερε άλλο όνομα» είπε κακαρίζοντας ο Μπένις.

Όσο για όπλα, είχαν φέρει ένα δρεπάνι, τρεις τσάπες, έναπαλιό μαχαίρι, μερικά γερά, ξύλινα ρόπαλα. Ο Λεμ κουβαλούσεένα ξυσμένο ξύλο που μπορεί να έκανε για δόρυ κι ένας απ’ τουςΓουίλ είπε πως πετούσε αρκετά εύστοχα πέτρες. «Α, πολύωραία» είπε ο σερ Μπένις. «Έχουμε δηλαδή και καταπέλτη» κι

από εκείνη την ώρα άρχισαν να τον φωνάζουν Τρεμπ5.«Ξέρει κανείς σας να ρίχνει με τόξο;» ρώτησε ο Ντανκ.Οι άντρες άρχισαν να σκαλίζουν αμήχανα το χώμα με τα

πόδια τους, ενώ οι κότες τσιμπολογούσαν γύρω τους. Τελικάαπάντησε ο Πέιτ, εκείνος με τα μάτια που έτρεχαν. «Να μαςσυμπαθάς, σερ, όμως ο άρχοντάς μας δεν επιτρέπει να ’χουμετόξα. Τα ελάφια των Όσγκρεϊ είναι για τα καρό λιοντάρια κι όχιγια κακομοίρηδες σαν κι εμάς».

«Θα ’χουμε σπαθιά και περικεφαλαίες κι αλυσιδωτούςθώρακες;» ρώτησε ο νεαρότερος από τους τρεις Γουάτ.

«Μα φυσικά» είπε ο Μπένις «μόλις σκοτώσετε έναν απ’ τουςιππότες της Χήρας και γδύσετε το ματωμένο του κουφάρι. Μηνξεχάσετε να χώσετε και το χέρι σας στον κώλο του αλόγου του,γιατί εκεί κρύβουν το ασήμι τους». Τσίμπησε τον νεαρό Γουάτστη μασχάλη μέχρι που τσίριξε κι έπειτα τους πήρε όλους στοΔάσος του Γουάτ, να κόψουν ξύλα για να φτιάξουν δόρατα.

Όταν γύρισαν, είχαν οχτώ δόρατα τελείως διαφορετικούμεγέθους, που ’χαν σκληρύνει τις αιχμές τους στη φωτιά, καθώςκαι πρόχειρες ασπίδες από πλεγμένα κλαδιά. Ο σερ Μπένις είχεφτιάξει και για τον εαυτό του ένα δόρυ κι άρχισε να τους δείχνειπώς να τρυπάνε με την αιχμή, πώς να αποκρούουν με τοκοντάρι… και πού να σημαδεύουν για να σκοτώσουν. «Γενικά,το καλύτερο είναι θαρρώ στον λαιμό ή στην κοιλιά». Χτύπησετο στήθος με τη γροθιά του. «Εδώ είν’ η καρδιά – κι αυτή μαςκάνει, μόνο που ’ναι στη μέση τα κόκαλα του στέρνου. Η κοιλιάείναι ό,τι πρέπει, γιατί ’ναι μαλακή. Άμα ξεκοιλιάσεις κάποιον,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 151

δεν πεθαίνει γρήγορα, όμως σίγουρα πεθαίνει. Δεν ξέρωκανέναν που να επέζησε με τα σωθικά βγαλμένα. Άμα τώρακάνας ανόητος σας γυρίσει την πλάτη, καρφώστε τον ανάμεσαστις ωμοπλάτες ή κατευθείαν στο νεφρό – αυτό είναι εδώ πέρα.Δεν ζουν για πολύ άμα τους καρφώσεις στο νεφρό».

Υπήρχαν τρεις Γουάτ κι αυτό δημιουργούσε σύγχυση όποτετους έλεγε ο Μπένις τι να κάνουν. «Ίσως να τους φωνάζουμε μετα ονόματα των χωριών τους, σερ» πρότεινε ο Εγκ «όπως οπαλιός σου κύριος ήταν ο σερ Άρλαν του Πένιτρι». Δεν ήτανκακή ιδέα, μόνο που τα χωριά τους δεν είχαν ονόματα. «Ε, τότεμπορούμε να τους φωνάζουμε με τα ονόματα των φυτών πουκαλλιεργούν, σερ» είπε ο Εγκ. Το ένα χωριό είχε γύρω τουχωράφια με φασόλια, το άλλο καλλιεργούσε κυρίως κριθάρι καιτο τρίτο λάχανα, καρότα, κρεμμύδια, ραπανάκια και πεπόνια.Κανείς δεν ήθελε να είναι Λάχανος ή Ραπανάκης, κι έτσι οιτελευταίοι γίνανε Πεπόνηδες. Κατέληξαν να ’χουν τέσσεριςΚριθάρηδες, δυο Πεπόνηδες και δυο Φασόληδες. Δεδομένουπως οι αδελφοί Γουάτ ήταν κι οι δύο Κριθάρηδες, χρειαζότανκάποιος περαιτέρω τρόπος να τους διακρίνουν. Όταν ομικρότερος αδελφός ανέφερε πως κάποτε είχε πέσει μέσα στοπηγάδι του χωριού, ο Μπένις τον ονόμασε «Βρεγμένο Γουάτ» κιεκεί έληξε η ιστορία. Οι άντρες ήταν ενθουσιασμένοι που τουςείχαν δώσει «αρχοντικά ονόματα», εκτός απ’ τον Μεγάλο Ρομπ,που ποτέ δεν θυμόταν αν ήταν Κριθάρης ή Φασόλης.

Πλέον είχαν όλοι τους δόρατα και ονόματα και ο σερΓιούστας βγήκε απ’ το Στάντφαστ για να τους μιλήσει. Ο γερο-ιππότης στάθηκε έξω απ’ την πόρτα του πύργου, φορώντας τηναλυσιδωτή του πανοπλία και τον ατσάλινο θώρακα κι από πάνωέναν μακρύ, άλλοτε λευκό μάλλινο χιτώνα, που απ’ τα χρόνιαείχε γίνει κίτρινος. Στο μπροστινό και το πίσω μέρος είχεκεντημένο το καρό λιοντάρι, με μικρά χρυσά και πράσινατετράγωνα. «Λεβέντες» είπε «όλοι σας θυμάστε τον Ντέικ. ΗΚόκκινη Χήρα τον έχωσε σ’ ένα τσουβάλι και τον έριξε στηντάφρο να πνιγεί. Του πήρε τη ζωή και τώρα θέλει να πάρει το

152 GEORGE MARTIN

νερό μας, το Καρό Νερό που ποτίζει τα χωράφια μας… όμωςδεν θα την αφήσουμε!» Σήκωσε το σπαθί πάνω απ’ το κεφάλιτου. «Για την τιμή των Όσγκρεϊ!» φώναξε κι αντήχησε ο τόπος.«Για το Στάντφαστ!»

«Όσγκρεϊ!» φώναξε κι ο Ντανκ. Ο Εγκ κι οι νεοσύλλεκτοιάρχισαν κι εκείνοι να κραυγάζουν. «Όσγκρεϊ! Όσγκρεϊ! Για τοΣτάντφαστ!»

Ο Ντανκ και ο Μπένις άρχισαν να εκπαιδεύουν τουςχωρικούς ανάμεσα στα γουρούνια και τις κότες, ενώ ο σερΓιούστας παρακολουθούσε από ένα μπαλκόνι. Ο Σαμ Στουπςείχε παραγεμίσει μερικά παλιά τσουβάλια με λερωμένο άχυρο κιαυτά έγιναν οι αντίπαλοί τους. Οι νεοσύλλεκτοι άρχισαν ναεξασκούνται στο δόρυ καθώς ο Μπένις γάβγιζε οδηγίες.«Καρφώστε, στρίψτε, τραβήξτε. Καρφώστε, στρίψτε, τραβήξτεκαι βγάλτε το ρημάδι με κάθε κόστος! Θα το χρειαστείτε για τονεπόμενο αντίπαλο. Είσαι πολύ αργός, Τρεμπ – γαμημένα αργός.Αν δεν μπορείς να κάνεις πιο γρήγορα, θα σ’ αφήσω να πετάςπέτρες. Λεμ, κάρφωνε μ’ όλο σου το βάρος. Έτσι μπράβο. Μέσα,έξω, μέσα, έξω. Έτσι, σαν να τους γαμάτε. Μέσα, έξω, σκίστε,σκίστε, σκίστε τους».

Μόλις τα σακιά έγιναν κομμάτια από τα εκατοντάδεςτρυπήματα και το άχυρο χύθηκε στο έδαφος, ο Ντανκ έβαλε τηνπανοπλία του και πήρε ένα ξύλινο σπαθί για να δει πώς θα ταπήγαιναν οι άντρες ενάντια σ’ έναν κινούμενο αντίπαλο.

Η απάντηση ήταν μάλλον άσχημα. Μόνο ο Τρεμπαποδείχθηκε αρκετά γρήγορος για να περάσει το δόρυ πέρα απ’την ασπίδα του Ντανκ, κι αυτό μονάχα μια φορά. Ο Ντανκαπέκρουε το ένα αδέξιο χτύπημα μετά το άλλο, έσπρωχνε ταδόρατα στην άκρη κι ύστερα ορμούσε καταπάνω τους. Αν τοσπαθί του ήταν από ατσάλι αντί για πεύκο, θα ’χε σκοτώσει τονκαθένα τους μισή ντουζίνα φορές. «Άμα περάσω την αιχμή τουδόρατός σας είστε νεκροί» τους προειδοποιούσε, κοπανώντας ταπόδια και τα μπράτσα τους για να το χωνέψουν. Ο Τρεμπ, ο Λεμκαι ο Βρεγμένος Γουάτ έμαθαν τουλάχιστον να υποχωρούν. Ο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 153

Μεγάλος Ρομπ πέταξε χάμω το δόρυ του και το ’βαλε στα πόδιακι έτσι ο Μπένις αναγκάστηκε να τον κυνηγήσει και να τονσύρει πίσω κλαμένο. Στη χάση του απογεύματος ήταν όλοι τουςγεμάτοι χτυπήματα, μελανιές και τα ροζιασμένα τους χέρια είχανφρέσκιες φουσκάλες απ’ τα δόρατα. Ο Ντανκ δεν είχε ούτεγρατζουνιά, όμως μέχρι να ’ρθει ο Εγκ και να τον βοηθήσει ναβγάλει την πανοπλία, έσταζε ολόκληρος απ’ τον ιδρώτα.

Καθώς έδυε ο ήλιος, ο Ντανκ τους οδήγησε στο κελάρι καιτους ανάγκασε όλους να κάνουν μπάνιο, ακόμα κι εκείνους πουείχαν πλυθεί μόλις τον προηγούμενο χειμώνα. Ύστερα, ηγυναίκα του Σαμ Στουπς έφερε για όλους γαβάθες με σούπαγεμάτη καρότα, κρεμμύδια και κριθάρι. Οι άντρες ήταν όλοιεξαντλημένοι κι όμως μιλούσαν λες και σύντομα ο καθένας τουςθα ήταν δυο φορές πιο επικίνδυνος από ιππότη της ΒασιλικήςΦρουράς. Ανυπομονούσαν ν’ αποδείξουν την ανδρεία τους. Οσερ Μπένις τους ενθάρρυνε, μιλώντας τους για τις χαρές τηςστρατιωτικής ζωής – γυναίκες και πλιάτσικο κυρίως. Οι δυοπαλιοί στρατιώτες συμφώνησαν μαζί του. Ο Λεμ είπε πως είχεγυρίσει απ’ την Εξέγερση των Μπλάκφαϊρ μ’ ένα μαχαίρι κι έναζευγάρι μπότες – οι μπότες του έρχονταν μικρές, όμως τις είχεκρεμασμένες στον τοίχο του σπιτιού του. Ο Πέιτ, απ’ την άλλη,δεν σταμάταγε να μιλάει για μερικές απ’ τις πόρνες πουακολουθούσαν το στράτευμα του δράκοντα.

Ο Σαμ Στουπς τούς είχε ετοιμάσει οχτώ αχυροστρώματα στοκελάρι κι έτσι, όταν είχαν πια χορτάσει, έπεσαν όλοι για ύπνο. ΟΜπένις έμεινε ίσα ίσα για να ρίξει ένα αηδιασμένο βλέμμα στονΝτανκ. «Ο σερ Άχρηστος θα ’πρεπε να ’χε γαμήσει μερικέςχωριατοπούλες, όσο ακόμη είχε ζουμί μέσα στα γέρικα θλιβεράτου αρχίδια» είπε. «Αν είχε σπείρει κάμποσα μπάσταρδα τότε,τώρα μπορεί να ’χαμε μερικούς στρατιώτες».

«Δεν είναι χειρότεροι από άλλους επιστρατευμένουςχωρικούς». Ο Ντανκ είχε βαδίσει στη μάχη με μερικούς, ότανήταν ακόμη ακόλουθος του σερ Άρλαν.

«Όντως» είπε ο σερ Μπένις. «Ενάντια σ’ άλλους χωρικούς,

154 GEORGE MARTIN

μέσα σε δυο βδομάδες θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα.Ενάντια σε ιππότες όμως;» Κούνησε το κεφάλι του κι έφτυσε.

Το πηγάδι του Στάντφαστ βρισκόταν στο υπόγειο κάτω από τοκελάρι, σ’ ένα υγρό δωμάτιο με τοίχους από πέτρα και χώμα.Εκεί, η γυναίκα του Σαμ Στουπς μούλιαζε, έτριβε και χτύπαγε ταρούχα, πριν πάει να τα κρεμάσει στη στέγη για να στεγνώσουν.Η μεγάλη, πέτρινη σκάφη χρησίμευε και ως μπανιέρα. Για νακάνει κάποιος μπάνιο, έπρεπε να τραβήξει νερό απ’ το πηγάδι μετον κουβά, να το ζεστάνει σε μια μεγάλη, σιδερένια χύτρα πουκρεμόταν στο τζάκι, έπειτα ν’ αδειάσει τη χύτρα στη σκάφη κιύστερα πάλι απ’ την αρχή. Χρειάζονταν τέσσερις κουβάδες γιανα γεμίσει η χύτρα και τρεις χύτρες για να γεμίσει η σκάφη. Ότανπια είχε ζεσταθεί το νερό στην τελευταία χύτρα, το νερό απ’ τιςπροηγούμενες είχε γίνει χλιαρό. Ο σερ Μπένις είχε δηλώσει πωςη όλη διαδικασία ήταν ένας γαμημένος μπελάς κι έτσιπροτιμούσε να μένει γεμάτος ψείρες και ψύλλους και να μυρίζεισαν χαλασμένο τυρί.

Τουλάχιστον, όταν ο Ντανκ ένιωθε απεγνωσμένα την ανάγκηνα κάνει μπάνιο, όπως απόψε, είχε τον Εγκ να τον βοηθάει. Τοαγόρι τραβούσε το νερό απ’ το πηγάδι, σιωπηλό και σκυθρωπό,και όσο ζεσταινόταν το νερό δεν έλεγε κουβέντα. «Εγκ;»ρώτησε ο Ντανκ καθώς το νερό άρχισε να βράζει. «Συμβαίνεικάτι;»

Ο Εγκ παρέμεινε σιωπηλός κι ο Ντανκ πρόσθεσε: «Βοήθησέμε να κουβαλήσω τη χύτρα».

Με αρκετό κόπο, οι δυο τους έφεραν τη χύτρα δίπλα στησκάφη κι άρχισαν να την αδειάζουν, προσέχοντας να μην τουςπιτσιλίσει το νερό. «Σερ» είπε το αγόρι «τι λες να κάνει ο σερ

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 155

Γιούστας;».«Θέλει να γκρεμίσει το φράγμα και να πολεμήσει τους άντρες

της Χήρας, αν δοκιμάσουν να μας εμποδίσουν». Μιλούσεδυνατά, για ν’ ακούγεται πάνω απ’ τον ήχο του νερού πουχυνόταν στη σκάφη. Καθώς χυνόταν το νερό, σηκώθηκε ατμός,σαν λευκή κουρτίνα, κι ο Ντανκ ένιωσε το πρόσωπό του νακοκκινίζει.

«Σερ, οι ασπίδες των αντρών είναι από πλεγμένο ξύλο. Μιαλόγχη ή ένα βέλος από βαλλίστρα θα τις διαπεράσει αμέσως».

«Όταν είναι έτοιμοι, μπορεί να τους βρούμε μερικά κομμάτιαπανοπλίας». Δεν ήλπιζε σε κάτι περισσότερο.

«Μπορεί να σκοτωθούν, σερ. Ο Βρεγμένος Γουάτ είναι παιδίακόμη. Ο Γουίλ Κριθάρης σκοπεύει να παντρευτεί την επόμενηφορά που θα περάσει ο σέπτον. Όσο για τον Μεγάλο Ρομπ,αυτός δεν ξέρει πού πάν’ τα τέσσερα».

Ο Ντανκ άφησε τη μεγάλη χύτρα να πέσει μ’ έναν γδούπο στοχωμάτινο πάτωμα. «Ο Ρότζερ του Πένιτρι ήταν μικρότερος απ’τον Βρεγμένο Γουάτ όταν σκοτώθηκε στο Κόκκινο Λιβάδι.Υπήρχαν και στις στρατιές του πατέρα σου νιόπαντροι άντρες κιάλλοι ακόμα που δεν είχαν φιλήσει ποτέ κοπέλα. Υπήρχαν δεεκατοντάδες που δεν ήξεραν πού τους πάν’ τα τέσσερα, χιλιάδεςίσως».

«Δεν είναι το ίδιο» επέμεινε ο Εγκ. «Είχαμε πόλεμο».«Κι εδώ πόλεμο έχουμε – είναι απλώς μικρός πόλεμος».«Μικρός και ανόητος πόλεμος, σερ».«Δεν είναι δική μας δουλειά να το κρίνουμε αυτό» του είπε ο

Ντανκ. «Όταν τους καλεί ο σερ Γιούστας, εκείνοι έχουνκαθήκον να πολεμήσουν… και να πεθάνουν αν χρειαστεί».

«Τότε δεν έπρεπε να τους δώσουμε ονόματα, σερ. Τώρα, σανπεθάνουν, η στενοχώρια θα είναι ακόμα μεγαλύτερη». Έκανεέναν μορφασμό. «Αν χρησιμοποιούσαμε την μπότα μου…»

«Όχι». Ο Ντανκ στάθηκε στο ένα πόδι για να βγάλει τη δικήτου μπότα.

«Μα ο πατέρας μου –»

156 GEORGE MARTIN

«Όχι». Έβγαλε και τη δεύτερη μπότα.«Μα εμείς –»«Όχι». Ο Ντανκ έβγαλε το ιδρωμένο του χιτώνιο και το πέ-

ταξε στον Εγκ. «Ζήτα απ’ τη γυναίκα του Σαμ Στουπς να μου τοπλύνει αυτό».

«Μάλιστα, σερ, αλλά –»«Όχι, σου είπα. Μήπως θες καμιά σφαλιάρα στ’ αυτί για να μ’

ακούσεις πιο καθαρά;» Έλυσε τα κορδόνια του παντελονιού του.Από μέσα ήταν γυμνός – έκανε υπερβολική ζέστη για εσώρουχα.«Καλά κάνεις κι ανησυχείς για τους Γουάτ, Γουάτ και Γουάτ κιόλους τους υπόλοιπους, όμως η μπότα μπορεί να χρησιμοποιηθείμόνο αν βρεθούμε σ’ απελπιστική κατάσταση. Πόσα μάτια έχει τοΜατωμένο Κοράκι; Χίλια μάτια κι άλλο ένα. Τι σου είπε οπατέρας σου όταν σ’ έστειλε να γίνεις ακόλουθός μου;»

«Να φροντίζω πάντα τα μαλλιά μου να είναι βαμμένα ήξυρισμένα και να μην πω σε κανέναν το πραγματικό μου όνομα»είπε το αγόρι με εμφανή απροθυμία.

Ο Εγκ υπηρετούσε τον Ντάνκαν τον τελευταίο ενάμισηχρόνο, παρόλο που μερικές φορές του φαινόταν σαν να είχανπεράσει είκοσι χρόνια. Είχαν ανέβει μαζί το Πέρασμα τουΠρίγκιπα και είχαν διασχίσει την παχιά, κόκκινη και λευκή άμμο

του Ντορν. Μια ορφανόβαρκα6 τους είχε μεταφέρει μέχρι τηνΞύλινη Πόλη κατά μήκος του ποταμού Πρασινοαίματου κιαποκεί μπάρκαραν στη γαλέρα Λευκή Κυρά για το Όλνταουν.Είχαν κοιμηθεί σε πανδοχεία, σε στάβλους και σε χαντάκια,είχαν μοιραστεί το ψωμί τους με επαίτες μοναχούς, με πόρνεςκαι μίμους και είχαν πάει να δούνε γύρω στις εκατό παραστάσειςκουκλοθέατρου. Ο Εγκ βούρτσιζε το άλογο του Ντανκ, ακόνιζετο σπαθί του και φρόντιζε να μην πιάνει σκουριά η αλυσιδωτήτου πανοπλία. Ο περιπλανώμενος ιππότης δεν θα μπορούσε να’χει καλύτερη συντροφιά κι είχε αρχίσει να βλέπει το αγόρισχεδόν σαν μικρότερο αδελφό του.

Δεν είναι όμως. Τούτο το παιδί είχε βγει από αυγό δράκοντα

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 157

κι όχι κοτόπουλου. Ο Εγκ μπορεί να ήταν ο ακόλουθος ενόςπεριπλανώμενου ιππότη, όμως ο Αίγκον του Οίκου Ταργκάρυενήταν ο τέταρτος και μικρότερος γιος του Μαίκαρ, Πρίγκιπα τουΣάμερχολ, τέταρτου γιου του μακαρίτη βασιλιά Νταίρον τουΚαλού, Δεύτερου στη Σειρά του Ονόματός του, ο οποίος είχεβασιλέψει στον Σιδερένιο Θρόνο για είκοσι πέντε χρόνια, πρινπεθάνει στον Μεγάλο Ανοιξιάτικο Λοιμό.

«Απ’ όσο ξέρουν οι περισσότεροι άνθρωποι, ο ΑίγκονΤαργκάρυεν γύρισε στο Σάμερχολ με τον αδελφό του τονΝταίρον, μετά το τέλος του τουρνουά στο Λιβάδι του Άσφορντ»θύμισε στ’ αγόρι ο Ντανκ. «Ο πατέρας σου δεν ήθελε ναμαθευτεί πως τριγυρνάς στα Επτά Βασίλεια μαζί με ένανπεριπλανώμενο ιππότη, οπότε μην ακούσω άλλη κουβέντα γιατην μπότα σου».

Η μόνη απάντηση που έλαβε ήταν ένα βλέμμα από τον Εγκ.Το αγόρι είχε μεγάλα μάτια και το ξυρισμένο του κεφάλι ταέκανε να δείχνουν ακόμα μεγαλύτερα. Σ’ εκείνο τοκακοφωτισμένο κελάρι έμοιαζαν μαύρα, όμως στο φως της μέραςφαινόταν το πραγματικό τους χρώμα: ένα βαθύ, σκούρο βιολετί.Βαλυριανά μάτια, σκέφτηκε ο Ντανκ. Στο Γουέστερος, εκτόςαπό εκείνους που είχαν στις φλέβες τους το αίμα του δράκοντα,σχεδόν κανείς δεν είχε τέτοια μάτια, ούτε και μαλλιά πουέμοιαζαν με πλεγμένες ίνες από χρυσάφι κι ασήμι.

Όταν κατέβαιναν τον Πρασινοαίματο, τα κορίτσια από τιςορφανόβαρκες το ’χαν βρει παιχνίδι να τρίβουν το ξυρισμένοκεφάλι του Εγκ για καλή τύχη, πράγμα που είχε κάνει το αγόριπιο κόκκινο κι από ρόδι. «Τα κορίτσια είναι τόσο χαζά» έλεγε.«Το επόμενο που θα μ’ αγγίξει θα βρεθεί μέσα στο ποτάμι». Τότεο Ντανκ του έλεγε: «Μετά όμως θα σ’ αγγίξω εγώ και με τησφαλιάρα που θα φας θ’ ακούς καμπάνες για καμιά βδομάδα».Αυτό είχε κάνει το αγόρι ν’ αντιδράσει με ακόμα μεγαλύτερηαυθάδεια. «Καλύτερα καμπάνες παρά χαζοκόριτσα» επέμεινε,όμως δεν πέταξε ποτέ κανένα στο ποτάμι.

Ο Ντανκ μπήκε στη σκάφη και χαμήλωσε αργά το σώμα του,

158 GEORGE MARTIN

μέχρι που το νερό τού έφτασε στο πιγούνι. Παρόλο που είχεκρυώσει λίγο, πάνω πάνω ήταν ακόμη τσουρουφλιστό. Έσφιξετα δόντια για να μην του φύγει καμιά κραυγή. Το αγόρι θα έβαζετα γέλια. Όταν έκανε μπάνιο ο Εγκ, του άρεσε το νερό νατσουρουφλάει.

«Μήπως θες να σου βράσω κι άλλο νερό, σερ;»«Αρκεί αυτό». Ο Ντανκ έτριψε τα μπράτσα του κι είδε τη

βρόμα να βγαίνει στο νερό σε μεγάλα, γκρίζα σύννεφα. «Φέρεμου το σαπούνι – α, και τη βούρτσα με τη μακριά λαβή». Καθώςέκανε τις σκέψεις για τα μαλλιά του Εγκ, θυμήθηκε πως τα δικάτου ήταν μες στη βρόμα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και γλίστρησεστη σκάφη, βυθίζοντας το κεφάλι του κάτω απ’ το νερό για να ταμουλιάσει. Όταν ξαναβγήκε στην επιφάνεια, ο Εγκ στεκότανδίπλα στη σκάφη με το σαπούνι και τη μακριά βούρτσα απόαλογότριχα στα χέρια του. «Έχεις βγάλει δυο τρίχες στομάγουλό σου» παρατήρησε ο Ντανκ καθώς έπαιρνε το σαπούνι.«Να, εκεί, κάτω απ’ τ’ αυτί σου. Κοίτα να τις κόψεις τηνεπόμενη φορά που θα ξυρίσεις το κεφάλι σου».

«Θα το κάνω, σερ». Το αγόρι φάνηκε να χαίρεται μ’ αυτή τηνανακάλυψη.

Το δίχως άλλο, θα σκέφτεται πως λίγες τρίχες στο πρόσωποτον κάνουν αντράκι. Το ίδιο είχε σκεφτεί κι ο Ντανκ ότανανακάλυψε χνούδι στο πάνω χείλος του. Προσπάθησα ναξυριστώ με το ξιφίδιό μου και παραλίγο να κόψω τη μύτη μου.«Πήγαινε να κοιμηθείς τώρα» είπε στον Εγκ. «Δεν θα σεχρειαστώ μέχρι το πρωί».

Του πήρε κάμποση ώρα να βγάλει από πάνω του τη βρόμα καιτον ιδρώτα. Έπειτα άφησε παράμερα το σαπούνι, τεντώθηκε όσοτον έπαιρνε κι έκλεισε τα μάτια του. Το νερό είχε πια κρυώσει.Μετά τη φρικτή ζέστη ολόκληρης της μέρας, ήταν σκέτηανακούφιση. Μούλιασε μέχρι που το δέρμα των ποδιών και τωνδαχτύλων του ζάρωσε και το νερό είχε γίνει πια γκρίζο κιολότελα κρύο – μόνο τότε βγήκε από τη σκάφη, και πάλιαπρόθυμα.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 159

Παρόλο που τους είχαν παραχωρήσει χοντράαχυροστρώματα στο κελάρι, ο Ντανκ προτιμούσε να κοιμάταιστη στέγη. Εκεί ο αέρας ήταν πιο καθαρός και μερικές φορέςφύσαγε ένα αεράκι. Δεν ήταν λες κι είχε να φοβηθεί μη βρέξει –την επόμενη φορά που θα έβρεχε θα ήταν κι η πρώτη κατά τηνπαραμονή τους στο Στάντφαστ.

Όταν πια έφτασε στη στέγη ο Ντανκ, ο Εγκ ήδη κοιμόταν.Ξάπλωσε ανάσκελα, με τα χέρια πλεγμένα πίσω απ’ το κεφάλιτου κι έμεινε να κοιτάζει τον ουρανό – ήταν γεμάτος αναρίθμητααστέρια. Του θύμιζαν μια νύχτα που ’χε περάσει στο Λιβάδι τουΆσφορντ, πριν ακόμα ξεκινήσει το τουρνουά. Εκείνη τη νύχταείχε δει ένα αστέρι να πέφτει. Υποτίθεται πως τα πεφταστέριαέφερναν τύχη, κι έτσι είχε ζητήσει απ’ την Τάνσελ να τοζωγραφίσει στην ασπίδα του – όμως το Άσφορντ κάθε άλλοπαρά τυχερό είχε αποδειχθεί. Πριν τελειώσει το τουρνουά,παραλίγο να χάσει ένα πόδι κι ένα χέρι και τρεις άξιοι άντρεςείχαν χάσει τη ζωή τους. Κέρδισα βέβαια έναν ακόλουθο. Ότανέφυγα απ’ το Άσφορντ είχα μαζί μου τον Εγκ – αυτό ήταν τομόνο καλό απ’ όλη αυτή την ιστορία.

Ευχήθηκε σιωπηλά να μη δει κανένα πεφταστέρι απόψε.

Πέρα μακριά στέκονταν κόκκινα βουνά και κάτω απ’ τα πόδιατου η άμμος ήταν λευκή. Ο Ντανκ έσκαβε, χώνοντας ένα φτυάριστη ζεστή, ξερή γη και ρίχνοντας πάνω απ’ τον ώμο του τηνψιλή άμμο. Έσκαβε μια τρύπα. Ένας τάφος, σκέφτηκε, έναςτάφος για να θάψω τις ελπίδες μου. Τρεις ιππότες απ’ το Ντορνστέκονταν και παρακολουθούσαν, κοροϊδεύοντας χαμηλόφωνα.Παραπέρα περίμεναν οι έμποροι με τα μουλάρια, τα κάρα και ταέλκηθρα της ερήμου. Ήθελαν να προχωρήσουν, όμως ο Ντανκ

160 GEORGE MARTIN

δεν μπορούσε να φύγει μέχρι να θάψει τον Καστανό. Δεν θ’άφηνε τον παλιό του φίλο να γίνει βορά για τα φίδια, τουςσκορπιούς και τα σκυλιά της ερήμου.

Το γέρικο άλογο είχε πεθάνει στην άνυδρη διαδρομή από τοΠέρασμα του Πρίγκιπα καθοδόν για Βέιθ, με τον Εγκ στη ράχητου. Δίπλωσε απλώς τα πόδια του, γονάτισε, έγειρε στο πλάι καιπέθανε. Το κουφάρι του ήταν απλωμένο δίπλα στην τρύπα. Είχεήδη κοκαλώσει και σύντομα θ’ άρχιζε να μυρίζει.

Ο Ντανκ έκλαιγε καθώς έσκαβε, πράγμα το οποίο έβρισκανπολύ διασκεδαστικό οι ιππότες απ’ το Ντορν. «Το νερό είναιπολύτιμο σ’ αυτές τις ερημιές, σερ» είπε ο ένας. «Καλά θα κάνειςνα μην το σπαταλάς». Ο άλλος γέλασε περιφρονητικά και είπε:«Γιατί κλαις; Δεν ήταν παρά ένα ψωράλογο».

Καστανός, σκέφτηκε ο Ντανκ καθώς έσκαβε. Τ’ όνομά τουήταν Καστανός και με κουβαλούσε στην πλάτη του χρόνια, δίχωςνα με δαγκώσει ή να με ρίξει. Το γέρικο άλογο έδειχνε αληθινάαξιοθρήνητο δίπλα στα όμορφα άλογα της ερήμου που ίππευανοι άντρες απ’ το Ντορν, με τα κομψά τους κεφάλια, τουςμακριούς λαιμούς και την πλούσια χαίτη τους, όμως τον είχευπηρετήσει πιστά μέχρι να σωθεί όλη του η δύναμη.

«Κλαις για ένα ψωράλογο με στραβή ράχη;» ρώτησε ο σερΆρλαν με τη γέρικη φωνή του. «Μα για μένα που σ’ ανέβαζα στηράχη του δεν έκλαψες ποτέ, μικρέ». Γέλασε λιγάκι, για να δείξειπως τον μάλωνε φιλικά. «Ο αργόστροφος Ντανκ, με κεφάλιχοντρό σαν τείχος κάστρου».

«Ούτε για μένα έκλαψε» είπε μέσα απ’ τον τάφο του οΜπαίλορ ο Λογχοθραύστης «παρόλο που ήμουν ο πρίγκιπάςτου, η ελπίδα για το μέλλον του Γουέστερος. Οι θεοί δεν μουείχανε γραμμένο να πεθάνω τόσο νέος».

«Ο πατέρας μου ήταν μονάχα τριάντα εννιά ετών» είπε οπρίγκιπας Βάλαρ. «Θα γινόταν σπουδαίος βασιλιάς – οσπουδαιότερος από την εποχή του Αίγκον του Δράκοντα». Τουέριξε ένα παγωμένο βλέμμα με τα γαλανά του μάτια. «Γιατί ναπάρουν αυτόν οι θεοί και ν’ αφήσουν εσένα;» Ο Νεαρός

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 161

Πρίγκιπας είχε τα καστανά μαλλιά του πατέρα του και μιαμονάχα ασημόξανθη τούφα.

Είσαι νεκρός, ήθελε να ουρλιάξει ο Ντανκ. Είστε κι οι τρειςνεκροί – γιατί δεν μ’ αφήνετε ήσυχο; Ο σερ Άρλαν είχε πεθάνειαπ’ το κρύωμα, ο πρίγκιπας Μπαίλορ από το χτύπημα τουαδελφού του, στη διάρκεια της δοκιμασίας των επτά για τη ζωήτου Ντανκ, κι ο γιος του ο Βάλαρ απ’ τον Μεγάλο ΑνοιξιάτικοΛοιμό. Γι’ αυτό δεν φταίω εγώ. Ήμασταν στο Ντορν και τομάθαμε πολύ αργά.

«Είσαι τρελός» του είπε ο γέρος. «Άμα πεθάνεις απ’ τηντρέλα σου, εμείς τάφο δεν σου σκάβουμε. Στην έρημο πρέπεικανείς να φυλά το νερό του».

«Φύγε, σερ Ντάνκαν» του είπε ο Βάλαρ. «Φύγε».Ο Εγκ τον βοηθούσε στο σκάψιμο. Το αγόρι δεν είχε φτυάρι,

μόνο τα χέρια του, κι όσο γρήγορα πετούσαν την άμμο τόσογρήγορα αυτή ξανακυλούσε μες στον τάφο. Ήταν σαν ναπροσπαθούσαν ν’ ανοίξουν μια τρύπα στη θάλασσα. Πρέπει νασυνεχίσω να σκάβω, σκέφτηκε ο Ντανκ, παρόλο που τα χέρια κιοι ώμοι του πονούσαν απ’ την προσπάθεια. Πρέπει να τον θάψωβαθιά, για να μην τον βρουν και τον κατασπαράξουν τα σκυλιάτης ερήμου. Πρέπει να…

«…πεθάνω;» είπε ο Μεγάλος Ρομπ ο κουφιοκέφαλος, απ’ τονπάτο του τάφου. Έτσι όπως κειτόταν, τόσο κρύος κι ακίνητος, μεμια ακανόνιστη, πορφυρή πληγή στην κοιλιά του, δεν έδειχνεκαι τόσο μεγάλος.

Ο Ντανκ σταμάτησε κι έμεινε να τον κοιτάζει. «Δεν είσαινεκρός. Είσαι κάτω στο κελάρι και κοιμάσαι». Στράφηκε στονσερ Άρλαν για βοήθεια. «Πες του, σερ» ικέτεψε «πες του να βγειαπ’ τον τάφο».

Μόνο που δεν στεκόταν από πάνω του ο σερ Άρλαν τουΠένιτρι, αλλά ο σερ Μπένις της Καφετιάς Ασπίδας. Ο καφετήςιππότης κακάρισε. «Άκου, χοντροκέφαλε Ντανκ» είπε «άμαξεκοιλιάσεις κάποιον, δεν πεθαίνει γρήγορα, όμως σίγουραπεθαίνει. Δεν ξέρω κανέναν που να επέζησε με τα σωθικά

162 GEORGE MARTIN

βγαλμένα». Απ’ το στόμα του έβγαιναν κόκκινοι αφροί. Γύρισεκι έφτυσε, κι η άμμος κατάπιε το φλέμα. Πίσω του στεκόταν οΤρεμπ, μ’ ένα βέλος στο μάτι, κι έκλαιγε αίμα. Ήταν και οΒρεγμένος Γουάτ εκεί, με το κεφάλι του κομμένο σχεδόν σταδύο, μαζί κι ο γερο-Λεμ, ο Πέιτ με τα κόκκινα μάτια και όλοι οιυπόλοιποι. Στην αρχή ο Ντανκ σκέφτηκε πως πρέπει ναμασούσαν ξινόφυλλο παρέα με τον σερ Μπένις, έπειτα όμωςείδε πως αυτό που έτρεχε απ’ το στόμα τους ήταν αίμα. Νεκροί,σκέφτηκε, όλοι νεκροί, κι ο καφετής ιππότης γκάριξε απ’ ταγέλια. «Σωστά, οπότε κάνε γρήγορα. Έχεις κι άλλους τάφους νασκάψεις, χοντροκέφαλε. Οχτώ γι’ αυτούς, έναν για μένα, ένανγια τον γέρο σερ Άχρηστο κι έναν τελευταίο για το καραφλόαγόρι».

Το φτυάρι γλίστρησε απ’ τα χέρια του Ντανκ. «Εγκ» φώναξε«τρέξε! Πρέπει να τρέξουμε!». Όμως η άμμος υποχωρούσε κάτωαπό τα πόδια τους. Όταν το αγόρι προσπάθησε να βγει από τηντρύπα, τα πλαϊνά της κατέρρευσαν. Ο Ντανκ είδε την άμμο ναχύνεται πάνω στον Εγκ, να τον θάβει καθώς άνοιγε το στόματου για να φωνάξει. Πάλεψε να τον φτάσει, όμως παντού γύρωτου υψωνόταν η άμμος και τον τραβούσε μες στον τάφο,γεμίζοντας τη μύτη, το στόμα και τα μάτια του…

Με το χάραμα, ο σερ Μπένις άρχισε να διδάσκει τουςνεοσύλλεκτους πώς να σχηματίζουν τοίχο από ασπίδες. Τουςέβαλε στη σειρά, με τους ώμους και τις ασπίδες ν’ ακουμπάνε καιτα δόρατα να εξέχουν, σαν μακριά, σουβλερά, ξύλινα δόντια.Έπειτα ο Ντανκ ανέβηκε στον Κεραυνό, ο Εγκ ανέβηκε στονΜέιστερ και τους επιτέθηκαν.

Ο Μέιστερ αρνήθηκε να πλησιάσει τα δόρατα πέρα απ’ τα

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 163

τρία μέτρα και σταμάτησε απότομα, όμως ο Κεραυνός είχεεκπαιδευτεί γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Το μεγαλόσωμοπολεμικό άλογο όρμησε βροντώντας τις οπλές του κιαυξάνοντας ταχύτητα. Ανάμεσα απ’ τα πόδια του, πανικόβλητεςκότες έτρεχαν μακριά και κακάριζαν χτυπώντας τα φτερά τους.Ο πανικός τους πρέπει να ήταν μεταδοτικός. Γι’ ακόμα μια φορά,πρώτος πέταξε το δόρυ του και το έβαλε στα πόδια ο ΜεγάλοςΡομπ, αφήνοντας ένα κενό στη μέση του τοίχου. Αντί νακλείσουν την τρύπα, οι υπόλοιποι πολεμιστές του Στάντφαστακολούθησαν το παράδειγμά του. Πριν προλάβει ο Ντανκ νατον σταματήσει, ο Κεραυνός τσαλαπάτησε τις πεταμένες τουςασπίδες. Πλεγμένα κλαδιά έσπασαν κι έγιναν θρύψαλα κάτω απ’τις σιδερένιες του οπλές. Καθώς χωρικοί και κοτόπουλασκορπούσαν προς πάσα κατεύθυνση, ο σερ Μπένις εκτόξευσεμια σειρά από περιποιημένες βρισιές. Ο Εγκ έδωσε σκληρόαγώνα για να συγκρατήσει τα γέλια του, όμως τελικά υπέκυψε.

«Αρκετά κράτησε όλο αυτό». Ο Ντανκ τράβηξε τα χαλινάριατου Κεραυνού για να τον σταματήσει, έλυσε τα λουριά τηςπερικεφαλαίας του και την έβγαλε. «Αν κάνουν κάτι τέτοιο στημάχη, θα σκοτωθούν όλοι τους». Πιθανότατα το ίδιο κι εμείς. Οπρωινός ήλιος ήδη έκαιγε κι ο Ντανκ ένιωθε πως κολλούσε κιήταν βρόμικος, σαν να μην είχε κάνει μπάνιο το προηγούμενοβράδυ. Το κεφάλι του σφυροκοπούσε και δεν μπορούσε ναβγάλει απ’ το μυαλό του τ’ όνειρο της προηγούμενης νύχτας.Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα, θύμισε ξανά στον εαυτό του. Δενέγιναν έτσι. Πράγματι, ο Καστανός είχε πεθάνει στη μακριά,άνυδρη διαδρομή προς το Βέιθ. Έπειτα ίππευαν μαζί με τον Εγκκαβάλα στον Κεραυνό, μέχρι που ο αδελφός του Εγκ τουςέδωσε τον Μέιστερ. Τα υπόλοιπα ωστόσο…

Ποτέ δεν έκλαψα. Μπορεί να το ’θελα, όμως δεν έκλαψα.Πράγματι είχε θελήσει να θάψει το άλογο, όμως οι άντρες απ’ τοΝτορν δεν θα τον περίμεναν. «Τα σκυλιά της ερήμου πρέπει ναφάνε και να θρέψουν τα μικρά τους» του είχε πει ένας απ’ τουςιππότες του Ντορν, καθώς βοηθούσε τον Ντανκ να βγάλει τη

164 GEORGE MARTIN

σέλα και τα χαλινάρια του Καστανού. «Η σάρκα του είτε θαθρέψει τα σκυλιά, είτε θα την καταπιεί η άμμος. Μέσα σ’ ένανχρόνο, τα κόκαλά του θα ’χουν ξασπρίσει. Έτσι είναι το Ντορν,φίλε μου». Στη σκέψη αυτή, ο Ντανκ άθελά του αναρωτήθηκεποιον θα έτρεφε η σάρκα των Γουάτ, Γουάτ και Γουάτ. Ίσωςμέσα στο Καρό Νερό να έχει και καρό ψάρια.

Ίππευσε με τον Κεραυνό μέχρι τη βάση του πύργου καιξεπέζεψε. «Εγκ, βοήθησε τον σερ Μπένις να τους μαζέψει καινα τους φέρει πίσω». Έδωσε την περικεφαλαία του στον Εγκ κιάρχισε ν’ ανεβαίνει με μεγάλες δρασκελιές τα σκαλοπάτια.

Ο σερ Γιούστας τον υποδέχτηκε στο σκιερό λιακωτό του.«Αυτό μάλλον δεν πήγε και πολύ καλά».

«Όχι, άρχοντά μου» είπε ο Ντανκ. «Δεν είναι φτιαγμένοι γιαμάχη». Ένα ορκισμένο σπαθί οφείλει πίστη και υποταγή στονάρχοντά του, όμως αυτό είναι σκέτη τρέλα.

«Ήταν η πρώτη τους φορά. Όταν άρχισαν την εκπαίδευσήτους, οι αδελφοί κι οι πατεράδες τους ήταν εξίσου κακοί, αν όχιχειρότεροι. Πριν πάμε να βοηθήσουμε τον βασιλιά, οι γιοι μουτους εκπαίδευαν κάθε μέρα, για δυο ολόκληρες εβδομάδες. Τουςέκαναν στρατιώτες».

«Και στη μάχη, άρχοντά μου;» ρώτησε ο Ντανκ. «Εκεί πώς ταπήγαν; Με πόσους επέστρεψες;»

Ο γερο-ιππότης τού έριξε ένα παρατεταμένο βλέμμα. «Μετον Λεμ, τον Πέιτ και τον Ντέικ» είπε τελικά. «Ο Ντέικ μάςέβρισκε τροφή. Ήταν ο καλύτερος τροφοσυλλέκτης που έχωγνωρίσει. Φρόντιζε να μη βαδίζουμε ποτέ με άδειο στομάχι.Τρεις… επέστρεψα με τρεις, σερ». Το μουστάκι τουτρεμούλιασε. «Μπορεί να χρειαστούμε παραπάνω από δυοεβδομάδες».

«Άρχοντά μου» είπε ο Ντανκ «αύριο αυτή η γυναίκα μπορείνα βρίσκεται εδώ, μαζί μ’ όλους της τους άντρες». Είναι καλάπαλικάρια, σκέφτηκε, αν όμως τα βάλουν με τους ιππότες τουΚόλντμοουτ, σύντομα μπορεί να ’ναι νεκρά παλικάρια. «Δενμπορεί, θα υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 165

«Κάποιος άλλος τρόπος». Ο σερ Γιούστας χάιδεψε ελαφρά μετα δάχτυλά του την ασπίδα του Μικρού Λέοντα. «Από τονάρχοντα Ρόουαν δεν περιμένω να δικαιωθώ, ούτε απ’ αυτόν τοννέο βασιλιά…» Άρπαξε ξαφνικά τον Ντανκ από τον πήχυ. «Σαννα θυμάμαι πως, τα παλιά χρόνια, την εποχή των πράσινωνβασιλέων, αν σκότωνες κάποιο ζώο ή κάποιον χωρικό ενόςάρχοντα, μπορούσες να πληρώσεις ένα τίμημα αίματος».

«Τίμημα αίματος;» ρώτησε επιφυλακτικά ο Ντανκ.«Με ρώτησες αν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος. Έχω μερικά

χρήματα φυλαγμένα. Ο σερ Μπένις είπε πως τον έκοψε λίγο στομάγουλο. Θα μπορούσα να πληρώσω τον ίδιο τον άντρα έναασημένιο νόμισμα και τη γυναίκα τρία για την προσβολή. Θαμπορούσα και θα το έκανα… αν γκρεμίσει το φράγμα». Οηλικιωμένος άντρας συνοφρυώθηκε. «Ωστόσο δεν μπορώ ναπάω και να διαπραγματευτώ – δεν μπορώ να πάω στοΚόλντμοουτ». Μια παχιά, μαύρη μύγα βούιξε γύρω απ’ τοκεφάλι του και προσγειώθηκε στο μπράτσο του. «Το κάστροήταν κάποτε δικό μας. Το ήξερες αυτό, σερ Ντάνκαν;»

«Μάλιστα, άρχοντά μου». Του το είχε πει ο Σαμ Στουπς.«Για χίλια χρόνια πριν την έλευση του Αίγκον του

Κατακτητή, ήμασταν οι Στρατηγοί της Βόρειας Μεθορίου. Μαςόφειλαν υποταγή περί τους είκοσι ελάσσονες άρχοντες και εκατόιππότες με δική τους γη. Εκείνη την εποχή είχαμε τέσσερακάστρα και φυλάκια στους λόφους, για να μας προειδοποιούνόταν πλησίαζε ο εχθρός. Το σπουδαιότερο κάστρο μας ήταν τοΚόλντμοουτ. Το έχτισε ο άρχοντας Πέργουιν Όσγκρεϊ. Τονφώναζαν Πέργουιν ο Περήφανος.

»Μετά το Πεδίο του Πυρός, το Χάιγκαρντεν πέρασε απότους βασιλείς στα χέρια των θαλαμηπόλων και ο Οίκος τωνΌσγκρεϊ άρχισε να φθίνει. Το Κόλντμοουτ μας το αφαίρεσε ογιος του Αίγκον, ο βασιλιάς Μαίγκορ, όταν ο Όρμοντ Όσγκρεϊκαταφέρθηκε εναντίον του για τη σφαγή και την κατάλυση τωνΆστρων και των Σπαθιών – των ιπποτικών ταγμάτων τωνΦτωχών Συντρόφων και των Γιων του Πολεμιστή». Η φωνή του

166 GEORGE MARTIN

είχε γίνει βραχνή. «Πάνω από την πύλη του Κόλντμοουτ, σε μιαπέτρα υπάρχει χαραγμένος ένας καρό λέοντας. Μου τον έδειξεο πατέρας μου, όταν με πήρε μαζί του για να επισκεφτούμε τονγερο-Ρέιναρντ Γουέμπερ. Εγώ με τη σειρά μου τον έδειξα στουςδικούς μου γιους. Ο Άνταμ… ο Άνταμ μαθήτευσε κι έπειταυπηρέτησε ως ακόλουθος στο Κόλντμοουτ, με αποτέλεσμα ν’αναπτυχθεί κάποια… τρυφερότητα μεταξύ του ίδιου και τηςκόρης του άρχοντα Γουάιμαν. Έτσι, μια χειμωνιάτικη μέρα,έβαλα το πιο βαρύτιμο ένδυμά μου και πήγα στον άρχονταΓουάιμαν για να του προτείνω να παντρέψουμε τα παιδιά μας.Μου αρνήθηκε ευγενικά, όμως καθώς έφευγα τον άκουσα ναγελάει μαζί με τον σερ Λούκας Ίντσφιλντ. Έκτοτε δενεπέστρεψα ποτέ στο Κόλντμοουτ, παρά μόνο όταν αυτή ηγυναίκα τόλμησε να συλλάβει έναν απ’ τους ανθρώπους μου.Όταν μου είπαν ν’ αναζητήσω τον δύστυχο τον Λεμ στον πάτοτης τάφρου…»

«Τον Ντέικ» είπε ο Ντανκ. «Ο σερ Μπένις είπε πως τονέλεγαν Ντέικ».

«Ντέικ;» Η μύγα κατέβαινε σιγά σιγά το μανίκι του,σταματώντας πότε πότε για να τρίψει τα μπροστινά της πόδιαμεταξύ τους, όπως το συνήθιζαν οι μύγες. Ο σερ Γιούστας τηνέδιωξε κι έτριψε το χείλος κάτω από το μουστάκι του. «Ντέικ.Ναι, αυτό είπα κι εγώ. Ήταν πολύ πιστός. Τον θυμάμαι καλά.Στον πόλεμο μας έβρισκε τροφή. Φρόντιζε να μη βαδίζουμε ποτέμε άδειο στομάχι. Όταν ο σερ Λούκας μ’ ενημέρωσε τι είχεαπογίνει ο δύστυχος ο Ντέικ, πήρα όρκο ιερό να μηνξαναπατήσω ποτέ μέσα σ’ εκείνο το κάστρο, παρά μόνο ωςκατακτητής. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, σερ Ντάνκαν, δενμπορώ να πάω εκεί – ούτε για να πληρώσω το τίμημα τουαίματος, ούτε για κανέναν άλλο λόγο. Δεν μπορώ».

Ο Ντανκ καταλάβαινε. «Μπορώ να πάω εγώ, άρχοντά μου.Εγώ δεν πήρα κανέναν όρκο».

«Είσαι καλός άνθρωπος, σερ Ντάνκαν – ένας γενναίος καιτίμιος ιππότης». Ο σερ Γιούστας έσφιξε το μπράτσο του Ντανκ.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 167

«Μακάρι να μη μου είχαν πάρει οι θεοί την Αλυσάννη. Πάνταήλπιζα να παντρευτεί έναν άντρα σαν κι εσένα – έναν αληθινόιππότη, σερ Ντάνκαν. Έναν αληθινό ιππότη».

Ο Ντανκ είχε αρχίσει να κοκκινίζει. «Θα μεταφέρω στηναρχόντισσα Γουέμπερ όσα μου είπες, για το τίμημα του αίματος,θέλω να πω, αλλά…»

«Θα σώσεις τον σερ Μπένις από την κατάληξη πουεπεφύλασσε η μοίρα για τον Ντέικ. Μπορώ να διακρίνω τοποιόν των ανθρώπων, κι εσύ είσαι από καθαρό ατσάλι. Στη θέασου θα σαστίσουν, σερ. Μόλις δει αυτή η γυναίκα πως το Στάντ-φαστ έχει έναν τέτοιο πρόμαχο, μπορεί να πάει και να γκρεμίσειτο φράγμα οικειοθελώς».

Ο Ντανκ δεν ήξερε τι ν’ απαντήσει. Γονάτισε. «Άρχοντά μου,αύριο θα πάω εκεί και θα κάνω ό,τι μπορώ».

«Αύριο λοιπόν». Η μύγα έκανε έναν κύκλο και κάθισε πάνωστο αριστερό χέρι του σερ Γιούστας. Σήκωσε το δεξί του και τηνέλιωσε. «Ναι, αύριο».

«Κι άλλο μπάνιο;» ρώτησε μ’ απελπισία ο Εγκ. «Μα έκανεςμπάνιο χθες».

«Κι ύστερα πέρασα μια ολόκληρη μέρα φορώντας τηνπανοπλία μου και στάζοντας απ’ τον ιδρώτα. Κλείσε το στόμασου και γέμισε τη χύτρα».

«Πλύθηκες και τη νύχτα που μας πήρε στην υπηρεσία του οσερ Γιούστας» του θύμισε ο Εγκ. «Μαζί με τη χθεσινή και τηναποψινή, σύνολο τρεις φορές, σερ».

«Αύριο πρέπει να διαπραγματευτώ με μια αρχόντισσα. Θες ναπαρουσιαστώ μπροστά στον θρόνο της μυρίζοντας σαν τον σερΜπένις;»

168 GEORGE MARTIN

«Για να γίνει αυτό, σερ, θα ’πρεπε να κυλιστείς μέσα σε μιασκάφη γεμάτη με καβαλίνες του Μέιστερ». Ο Εγκ γέμισε τηχύτρα. «Ο Σαμ Στουπς λέει πως ο καστελάνος του Κόλντμοουτείναι εξίσου μεγαλόσωμος μ’ εσένα. Τον λένε ΛούκαςΊντσφιλντ, όμως τον αποκαλούν Μακρυπόδη, λόγω του ύψουςτου. Λες να είναι πράγματι τόσο ψηλός όσο εσύ, σερ;»

«Όχι». Είχαν περάσει χρόνια απ’ την τελευταία φορά που οΝτανκ είχε συναντήσει οποιονδήποτε στο ύψος του. Πήρε τηχύτρα και την κρέμασε στο τζάκι.

«Θα τον πολεμήσεις;»«Όχι». Ο Ντανκ σχεδόν ευχόταν το αντίθετο. Μπορεί να

μην ήταν ο καλύτερος πολεμιστής του βασιλείου, όμως τομέγεθος κι η δύναμή του αντιστάθμιζαν πολλές άλλες ελλείψεις.Όχι όμως την έλλειψη εξυπνάδας. Δεν ήταν καλός στα λόγια καιήταν ακόμα χειρότερος με τις γυναίκες. Σε σχέση με τοενδεχόμενο να βρεθεί αντιμέτωπος με την Κόκκινη Χήρα, αυτόςο γιγάντιος Λούκας ο Μακρυπόδης δεν τον φόβιζε σχεδόνκαθόλου. «Απλώς θα μιλήσω με την Κόκκινη Χήρα – αυτό είναιόλο».

«Τι θα της πεις, σερ;»«Πως πρέπει να γκρεμίσει το φράγμα». Πρέπει να γκρεμίσεις

το φράγμα, αρχόντισσά μου, αλλιώς… «Θέλω να πω, θα τηςζητήσω να γκρεμίσει το φράγμα». Δώσε μας πίσω το καρό νερόμας, σε παρακαλώ. «Αν έχει την καλοσύνη». Λίγο νερό,αρχόντισσά μου, αν έχεις την καλοσύνη. Ο σερ Γιούστας δεν θαήθελε να ικετέψει. Πώς θα της το πω, λοιπόν;

Σύντομα, το νερό άρχισε να βράζει και να βγάζει ατμό.«Βοήθησέ με να τ’ αδειάσω στη σκάφη» είπε στο αγόρι ο Ντανκ.Σήκωσαν μαζί τη χύτρα από το τζάκι και διέσχισαν το πλυσταριόμέχρι τη μεγάλη πέτρινη σκάφη. «Δεν ξέρω πώς να μιλάω σεγυναίκες ευγενικής καταγωγής» παραδέχθηκε καθώς έχυναν τονερό στη σκάφη. «Στο Ντορν, μ’ αυτά που είπα στην αρχόντισσαΒέιθ, παραλίγο να μας σκοτώσουν και τους δύο».

«Η αρχόντισσα Βέιθ ήταν τρελή» του θύμισε ο Εγκ «όμως θα

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 169

μπορούσες να είχες φερθεί λίγο πιο ευγενικά. Η ευγένεια και τοθάρρος αρέσουν στις γυναίκες. Αν έσωζες την Κόκκινη Χήραόπως έσωσες εκείνη την κουκλοπαίχτρια από τον Αίριον…»

«Ο Αίριον βρίσκεται στο Λυς κι η Χήρα δεν έχει ανάγκη νατη σώσω». Δεν ήθελε να μιλήσει για την Τάνσελ. Τη φώναζανΤάνσελ η Πανύψηλη, όμως για μένα είχε το ιδανικό ύψος.

«Μερικοί ιππότες κολακεύουν τις αρχόντισσεςτραγουδώντας, ή παίζοντας όμορφους σκοπούς στα λαούτατους».

«Δεν έχω λαούτο». Ο Ντανκ ήταν κατηφής. «Επίσης, εκείνοτο βράδυ που ήμασταν στην Ξύλινη Πόλη και παραήπια, μουείπες πως τραγουδούσα μουγκανίζοντας σαν βόδι πουαπολαμβάνει το κύλισμα στη λάσπη».

«Το είχα ξεχάσει αυτό, σερ».«Πώς είναι δυνατόν να το ξέχασες;»«Επειδή μου είπες να το ξεχάσω, σερ» είπε τελείως αθώα ο

Εγκ. «Είπες πως την επόμενη φορά που θα τ’ ανέφερα θα μουέδινες σφαλιάρα».

«Δεν θα τραγουδήσω». Ακόμα κι αν είχε φωνή για τραγούδι,το μόνο τραγούδι που γνώριζε ολόκληρο ο Ντανκ ήταν το «Ηαρκούδα κι η όμορφη κόρη» – είχε σοβαρές αμφιβολίες πως θατον βοηθούσε να κερδίσει τη συμπάθεια της αρχόντισσαςΓουέμπερ. Η χύτρα άχνιζε πάλι. Την κουβάλησαν μέχρι τησκάφη και την άδειασαν.

Ο Εγκ τράβηξε νερό και τη γέμισε για τρίτη φορά κι ύστερακάθισε πάλι στο χείλος του πηγαδιού. «Καλύτερα να μη φας καινα μην πιεις τίποτα όσο θα βρίσκεσαι στο Κόλντμοουτ, σερ. ΗΚόκκινη Χήρα δηλητηρίασε όλους τους συζύγους της».

«Δεν πάω να την παντρευτώ – άλλωστε εκείνη είναιαρχόντισσα κι εγώ είμαι ο Ντανκ της Ψυλλογειτονιάς, ή μήπωςτο ξέχασες;» Συνοφρυώθηκε. «Μήπως ξέρεις πόσους συζύγουςείχε;»

«Τέσσερις» είπε ο Εγκ. «Όμως δεν έχει παιδιά. Όποτεγεννάει, την ίδια νύχτα έρχεται ένας δαίμονας και παίρνει το

170 GEORGE MARTIN

νεογέννητο. Η γυναίκα του Σαμ Στουπς λέει πως έταξε τ’αγέννητα παιδιά της στον άρχοντα των Επτά Κολάσεων, για νατης διδάξει τις σκοτεινές του τέχνες».

«Οι αρχόντισσες δεν ανακατεύονται με τις σκοτεινές τέχνες.Χορεύουν, τραγουδούν και κάνουν κεντήματα».

«Μπορεί να χορεύει με δαίμονες και να κεντάει ξόρκια» είπεμ’ ενθουσιασμό ο Εγκ. «Άλλωστε, πού ξέρεις τι κάνουν οιαρχόντισσες, σερ; Η μόνη που έχεις γνωρίσει είναι η αρχόντισσαΒέιθ».

Μπορεί να ήταν αυθάδης, αλλά είχε δίκιο. «Μπορεί να μηνξέρω καμιά αρχόντισσα, όμως ξέρω ένα αγόρι που πάει γυρεύο-ντας να φάει σφαλιάρα». Ο Ντανκ έτριψε τον σβέρκο του.Όποτε φορούσε όλη μέρα τον αλυσιδωτό του θώρακα, τονένιωθε άκαμπτο σαν ξύλο. «Εσύ έχεις γνωρίσει βασίλισσες καιπριγκίπισσες. Εκείνες εξασκούσαν τις σκοτεινές τέχνες καιχόρευαν με δαίμονες;»

«Ναι, τουλάχιστον η αρχόντισσα Σιέρα, η ερωμένη τουΜατωμένου Κορακιού. Κάνει μπάνιο με αίμα για να διατηρήσειτην ομορφιά της. Επίσης, η αδελφή μου η Ράι έριξε κάποτε έναερωτικό φίλτρο στο ποτήρι μου, για να παντρευτώ εκείνη αντίγια την άλλη μου αδελφή, την Νταίλλα».

Ο Εγκ μιλούσε λες και η αιμομιξία ήταν το πιο φυσικό πράγμαστον κόσμο. Γι’ αυτόν είναι. Οι Ταργκάρυεν πάντρευαν τ’αδέλφια μεταξύ τους εδώ κι αιώνες, για να διατηρήσουν καθαρότο αίμα του δράκοντα. Παρόλο που η τελευταία δράκαινα είχεπεθάνει πριν γεννηθεί ο Ντανκ, οι δρακοβασιλιάδες ζούσαν καιβασίλευαν. Ίσως οι θεοί να μη νοιάζονται που παντρεύονται τιςαδελφές τους. «Λειτούργησε το φίλτρο;»

«Θα είχε λειτουργήσει, όμως το έφτυσα» είπε ο Εγκ. «Δενθέλω να παντρευτώ. Θέλω να γίνω ιππότης της ΒασιλικήςΦρουράς και να ζω μόνο για να υπηρετώ και να υπερασπίζομαιτον βασιλιά. Οι ιππότες της Βασιλικής Φρουράς παίρνουν όρκονα μην παντρευτούν ποτέ».

«Αυτό είναι αξιέπαινο, όμως μεγαλώνοντας μπορεί ν’

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 171

ανακαλύψεις πως προτιμάς μια κοπέλα παρά έναν λευκόμανδύα». Ο Ντανκ σκεφτόταν την Πανύψηλη Τάνσελ και τοχαμόγελο που του ’χε χαρίσει στο Άσφορντ. «Ο σερ Γιούσταςείπε πως πάντα ήλπιζε η κόρη του να παντρευτεί έναν άντρα σανκι εμένα. Τη λέγανε Αλυσάννη».

«Είναι νεκρή, σερ».«Το ξέρω πως είναι νεκρή» είπε ενοχλημένος ο Ντανκ.

«Είπε, αν ήταν ζωντανή. Αν ήταν ζωντανή, με χαρά θα μου τηνέδινε για σύζυγο – ή σε κάποιον σαν εμένα, τέλος πάντων. Δενμου ’χει ξανατύχει να μου προσφέρει ένας άρχοντας την κόρητου σε γάμο».

«Τη νεκρή του κόρη. Επίσης, μπορεί τα παλιά χρόνια οιΌσγκρεϊ να ήταν άρχοντες, όμως ο σερ Γιούστας δεν είναι παράένας ιππότης με μερικές εκτάσεις».

«Ξέρω τι είναι. Φιρί φιρί το πας για τη σφαλιάρα».«Ε, λοιπόν» είπε ο Εγκ «προτιμώ σφαλιάρα παρά σύζυγο,

ειδικά μια νεκρή σύζυγο, σερ. Η χύτρα έβρασε».Μετέφεραν το νερό στη σκάφη κι ο Ντανκ έβγαλε το χιτώνιό

του. «Για να πάω στο Κόλντμοουτ θα φορέσω το χιτώνιο από τοΝτορν». Ήταν το καλύτερό του ρούχο, από μετάξι της ερήμου,με ζωγραφισμένη πάνω τη φτελιά και το πεφταστέρι του.

«Αν το φορέσεις πριν φύγεις, στον δρόμο θα ιδρώσεις, σερ»είπε ο Εγκ. «Φόρεσε το ίδιο χιτώνιο που φορούσες σήμερα κιαυτό θα το φέρω εγώ μαζί μου – μπορείς ν’ αλλάξεις μόλιςφτάσεις στο κάστρο».

«Πριν φτάσω στο κάστρο, εννοείς. Θα έδειχνα τελείωςγελοίος αν καθόμουν ν’ αλλάξω ρούχα μπροστά στην κρεμαστήτους γέφυρα. Κι έπειτα ποιος σου είπε πως θα ’ρθεις μαζί μου;»

«Ένας ιππότης κάνει καλύτερη εντύπωση όταν έχει μαζί τουέναν ακόλουθο».

Είχε δίκιο. Το αγόρι ήξερε απ’ αυτά. Λογικό, αφού μαθήτευσεδυο χρόνια στο Κινγκς Λάντινγκ για να γίνει ακόλουθος. Ακόμακι έτσι όμως, ο Ντανκ δίσταζε να τον εκθέσει σε κίνδυνο. Δενείχε ιδέα τι τον περίμενε στο Κόλντμοουτ. Αν αυτή η Κόκκινη

172 GEORGE MARTIN

Χήρα ήταν τόσο επικίνδυνη όσο ακουγόταν, μπορεί να κατέληγεσε κανένα σιδερένιο κλουβί, όπως εκείνοι οι δυο άντρες στοσταυροδρόμι. «Θα μείνεις εδώ, να βοηθήσεις τον σερ Μπένις μετους χωρικούς» είπε στον Εγκ «κι άσε τα βλοσυρά βλέμματα».Έβγαλε το παντελόνι του και μπήκε στη σκάφη με το αχνιστόνερό. «Πήγαινε τώρα να κοιμηθείς κι άσε με να κάνω το μπάνιομου. Δεν θα ’ρθεις, κι αυτή είναι η τελευταία μου λέξη».

Όταν ξύπνησε ο Ντανκ, με τις ακτίνες του πρωινού ήλιου ναφωτίζουν το πρόσωπό του, ο Εγκ είχε ήδη σηκωθεί και ήτανάφαντος. Μα τους θεούς, πώς είναι δυνατόν να κάνει τόσηζέστη από τόσο νωρίς; Ανακάθισε, τεντώθηκε, χασμουρήθηκε κιύστερα σηκώθηκε και κατέβηκε σκουντουφλώντας απ’ τη νύσταμέχρι το πηγάδι στο υπόγειο. Εκεί άναψε ένα χοντρό κερί απόλίπος ζώου, έριξε λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό του και ντύθηκε.

Όταν ξαναβγήκε στο φως, ο Κεραυνός τον περίμενεσελωμένος δίπλα στον στάβλο, μαζί με τον Εγκ και τον Μέιστερτο μουλάρι.

Το αγόρι είχε φορέσει τις μπότες του. Για μια φορά είχε τηνόψη κανονικού ακόλουθου, με ένα όμορφο καρό χρυσό καιπράσινο γιλέκο, καθώς κι ένα λευκό, στενό μάλλινο παντελόνι.«Το παντελόνι είχε ένα σκίσιμο στο πίσω μέρος, όμως μου τοεπιδιόρθωσε η γυναίκα του Σαμ Στουπς» ανακοίνωσε.

«Αυτά τα ρούχα ήταν του Άνταμ» είπε ο σερ Γιούστας, καθώςέβγαζε απ’ τον στάβλο το δικό του, γκρίζο άλογο. Ένα καρόλιοντάρι κοσμούσε τον τριμμένο, μεταξωτό μανδύα που ανέμιζεαπό τους ώμους του γέρου. «Το γιλέκο μυρίζει ελαφρώς μούχλα,από τον καιρό που έμεινε κλεισμένο στο μπαούλο, όμως για τησυγκεκριμένη δουλειά μας κάνει. Ένας ιππότης κάνει καλύτερη

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 173

εντύπωση όταν έχει μαζί του έναν ακόλουθο, οπότε αποφάσισαπως θα ήταν καλή ιδέα ο Εγκ να σε συνοδέψει μέχρι τοΚόλντμοουτ».

Μου την έφερε ένα δεκάχρονο αγόρι. Ο Ντανκ κοίταξε τονΕγκ και σχημάτισε σιωπηλά με τα χείλη του τις συλλαβές σφα-λιά-ρα. Το αγόρι χαμογέλασε πονηρά.

«Έχω κάτι και για σένα, σερ Ντάνκαν. Έλα». Ο σερ Γιούσταςέπιασε έναν μανδύα και τον τίναξε, ξετυλίγοντάς τον με μιαθεατρική κίνηση.

Ήταν από λευκό μαλλί, με καρό μπορντούρα από πράσινοσατέν και χρυσή κλωστή. Το τελευταίο πράγμα που είχε ανάγκηο Ντανκ με τέτοια ζέστη ήταν ένας μάλλινος μανδύας, ότανόμως ο σερ Γιούστας τον τύλιξε γύρω απ’ τους ώμους του καιτον κοίταξε ξεχειλίζοντας από υπερηφάνεια, δεν του πήγαινε ηκαρδιά ν’ αρνηθεί. «Σ’ ευχαριστώ, άρχοντά μου».

«Σου πηγαίνει. Μακάρι να είχα κάτι παραπάνω να σουδώσω». Το μουστάκι του γέρου τρεμούλιασε. «Έστειλα τον ΣαμΣτουπς στο κελάρι, να ψάξει ανάμεσα στα πράγματα των γιωνμου, όμως ο Έντουιν κι ο Χάρολντ ήταν πιο μικρόσωμοι απόσένα – ούτε τόσο ευρύστερνοι, ούτε τόσο ψηλοί. Πολύ φοβάμαιπως τίποτα δικό τους δεν θα σου έκανε».

«Ο μανδύας αρκεί, άρχοντά μου. Δεν θα τον ατιμάσω».«Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία». Χάιδεψε το άλογό του.

«Αν δεν έχεις αντίρρηση, σκέφτηκα να ιππεύσω μαζί σας μέχριένα σημείο της διαδρομής».

«Καμία αντίρρηση, άρχοντά μου».Ο Εγκ κατέβηκε πρώτος τον λόφο, καθισμένος αγέρωχα στη

ράχη του Μέιστερ. «Είναι ανάγκη να φοράει αυτό το μαλακόψάθινο καπέλο;» ρώτησε τον Ντανκ ο σερ Γιούστας. «Δενβρίσκεις πως δείχνει λίγο γελοίος;»

«Θα δείχνει ακόμα πιο γελοίος άμα αρχίσει να ξεφλουδίζει τοκεφάλι του, άρχοντά μου». Ακόμα κι εκείνη την ώρα, με τονήλιο ίσα να έχει σηκωθεί πάνω απ’ τον ορίζοντα, έκανε ζέστη. Τοαπόγευμα πια οι σέλες θα ’ναι τόσο καυτές που θα βγάζουμε

174 GEORGE MARTIN

φουσκάλες. Μπορεί ο Εγκ να έδειχνε κομψός με τα ρούχα τουνεκρού αγοριού, όμως μέχρι το βράδυ θα έβραζε, σαν αληθινόαυγό. Ο Ντανκ είχε τουλάχιστον τη δυνατότητα ν’ αλλάξειρούχα. Φορούσε το παλιό του πράσινο χιτώνιο κι είχε το καλότου στο σακίδιο της σέλας.

«Θα πάρουμε τον δρόμο από τα δυτικά» είπε ο σερ Γιούστας.«Δεν χρησιμοποιείται και πολύ τα τελευταία χρόνια, είναι όμωςο συντομότερος δρόμος από το Στάντφαστ στο κάστρο τουΚόλντμοουτ». Το μονοπάτι οδηγούσε πίσω από τον λόφο καιπέρασαν δίπλα από τους τάφους όπου είχε θάψει ο γερο-ιππότηςτη σύζυγο και τους γιους του, ανάμεσα σε μια συστάδα απόάγριες βατομουριές. «Στους γιους μου άρεσε να μαζεύουνβατόμουρα αποδώ. Όταν ήταν μικροί, επέστρεφαν με πρόσωπαπου κολλούσαν και τα χέρια γεμάτα γρατζουνιές, κι αμέσωςήξερα ακριβώς πού είχαν πάει». Στη θύμησή τους χαμογέλασετρυφερά. «Ο Εγκ μού θυμίζει τον Άνταμ μου. Ένα τόσο μικρόαγόρι, κι όμως ήταν τόσο γενναίος. Ο Άνταμ προσπαθούσε ναπροστατέψει τον τραυματισμένο του αδελφό, τον Χάρολντ,όταν χύθηκε πάνω τους η παλίρροια της μάχης. Έναςποταμίσιος, μ’ έξι βελανίδια στην ασπίδα, του ’κοψε το χέρι μ’έναν πέλεκυ». Έστρεψε το θλιμμένο, γκρίζο βλέμμα του στονΝτανκ και τον κοίταξε στα μάτια. «Ο παλιός σου κύριος, αυτός οιππότης από το Πένιτρι… πολέμησε στην Εξέγερση τωνΜπλάκφαϊρ;»

«Μάλιστα, άρχοντά μου, πριν ακόμα γίνω ακόλουθός του».Την εποχή εκείνη ο Ντανκ δεν πρέπει να ’ταν πάνω από τριώντεσσάρων ετών κι έτρεχε μισόγυμνος στα δρομάκια τηςΨυλλογειτονιάς, μάλλον σαν αγρίμι παρά σαν παιδί.

«Πολέμησε για τον κόκκινο ή για τον μαύρο δράκοντα;»Κόκκινο ή μαύρο; Ήταν μια επικίνδυνη ερώτηση, ακόμα και

τώρα. Από την εποχή του Αίγκον του Κατακτητή, ο θυρεός τουΟίκου Ταργκάρυεν ήταν ένας κόκκινος, τρικέφαλος δράκος σεμαύρο φόντο. Όπως το συνήθιζαν πολλοί μπάσταρδοι γιοι, οΝταίμον ο Σφετεριστής είχε αντιστρέψει τα χρώματα στα δικά

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 175

του λάβαρα. Ο σερ Γιούστας είναι ο άρχοντάς μου, θύμισε στονεαυτό του ο Ντανκ. Έχει κάθε δικαίωμα να ρωτήσει. «Πολέμησεστο πλευρό του άρχοντα Χέιφορντ, άρχοντά μου».

«Πράσινο πλέγμα σε χρυσαφί φόντο, με μια ανοιχτοπράσινηκυματιστή γραμμή στη μέση;»

«Μπορεί, άρχοντά μου. Ο Εγκ θα ξέρει». Ο μικρός μπορούσεν’ απαριθμήσει τους θυρεούς των μισών ιπποτών του Γουέ-στερος.

«Ο άρχοντας Χέιφορντ ήταν γνωστός βασιλόφρων. Οβασιλιάς Νταίρον τον έχρισε Χέρι του ακριβώς πριν από τημάχη. Ο Μπάτεργουελ είχε κάνει τόσο απαράδεκτη δουλειά, πουπολλοί αμφισβητούσαν την αφοσίωσή του, όμως ο άρχονταςΧέιφορντ ήταν ακράδαντα πιστός εξαρχής».

«Ο σερ Άρλαν βρισκόταν στο πλευρό του όταν πέθανε. Τονσκότωσε ένας άρχοντας με τρία κάστρα στην ασπίδα του».

«Εκείνη τη μέρα πέθαναν πολλοί άξιοι άντρες κι από τις δυοπλευρές. Πριν από τη μάχη το λιβάδι δεν ήταν κόκκινο. Σ’ τοείπε αυτό ο σερ Άρλαν;»

«Ο σερ Άρλαν γενικά δεν ήθελε να μιλάει για τη μάχη. Εκείσκοτώθηκε κι ο ακόλουθός του, ο Ρότζερ του Πένιτρι – ήτανανιψιός του, γιος της αδελφής του». Ακόμα κι όταν πρόφερε τ’όνομά του, ο Ντανκ ένιωθε μια απροσδιόριστη ενοχή. Τη δικήτου θέση πήρα. Μόνο οι πρίγκιπες και οι πλούσιοι άρχοντεςείχαν τη δυνατότητα να διατηρούν δύο ακολούθους. Αν οΑίγκον ο Ανάξιος είχε δώσει το σπαθί στον διάδοχό του, τονΝταίρον, αντί για τον μπάσταρδό του τον Νταίμον, μπορεί ναμην είχε γίνει ποτέ η Εξέγερση των Μπλάκφαϊρ και ο Ρότζερτου Πένιτρι ίσως να ήταν ακόμη ζωντανός. Θα ήταν πια ιππότης,πιο αληθινός ιππότης από μένα, κι εγώ θα είχα καταλήξει στηνκρεμάλα ή στη Νυχτερινή Φρουρά, να φυλάω το Τείχος μέχρι ναπεθάνω.

«Οι μεγάλες μάχες είναι φρικτά πράγματα» είπε ο γερο-ιππότης «όμως μέσα σε όλο αυτό το αίμα και τη σφαγή υπάρχεικι ομορφιά, μια ομορφιά που μπορεί να σου ραγίσει την καρδιά.

176 GEORGE MARTIN

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη θέα του ήλιου καθώς έδυε πάνω απ’ τοΚόκκινο Λιβάδι… Είχαν σκοτωθεί δέκα χιλιάδες άντρες κι οαέρας ήταν γεμάτος βογκητά και θρήνους, όμως ο ουρανός απόπάνω μας πήρε χρώμα χρυσαφί, κόκκινο και πορτοκαλί, κι ήταντόσο όμορφος που έκλαψα, επειδή γνώριζα πως οι γιοι μου δενθα τον έβλεπαν ποτέ». Αναστέναξε. «Παρά τα όσα λένε σήμερα,η μάχη κρίθηκε την τελευταία στιγμή. Αν δεν ήταν τοΜατωμένο Κοράκι…»

«Πάντοτε πίστευα πως η μάχη κερδήθηκε χάρη στονΜπαίλορ τον Λογχοθραύστη και τον αδελφό του τον Μαίκαρ»είπε ο Ντανκ.

«Το σφυρί και το αμόνι;» Το μουστάκι του γέρουτρεμούλιασε. «Υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά που οιτροβαδούροι αφήνουν έξω απ’ τα τραγούδια τους. Εκείνη τημέρα ο Νταίμον ήταν η ενσάρκωση του Πολεμιστή. Κανείς δενμπορούσε να σταθεί εναντίον του. Διέλυσε τηνεμπροσθοφυλακή του άρχοντα Άρρυν και σκότωσε τον Ιππότητων Εννέα Άστρων, καθώς και τον Άγριο Γουίλ Γουέινγουντ,πριν έρθει αντιμέτωπος με τον σερ Γκουέιν Κόρμπρεϊ τηςΒασιλικής Φρουράς. Χόρευαν πάνω στ’ άλογά τους, κάνονταςκύκλους, εφορμήσεις κι επιθέσεις με τα σπαθιά τους σχεδόν γιαμία ολόκληρη ώρα, ενώ γύρω τους οι άντρες πέθαιναν κατάδεκάδες. Λέγεται πως όποτε η λάμα του Μπλάκφαϊρ και τηςΑπελπισμένης Κόρης χτυπούσαν η μία την άλλη, ο ήχοςακουγόταν από μία λεύγα μακριά. Λένε πως έμοιαζε ταυτόχροναμε τραγούδι και ουρλιαχτό. Όταν πια όμως η Κόρη γλίστρησεστο χέρι του σερ Γκουέιν, το Μπλάκφαϊρ έκοψε τηνπερικεφαλαία του και τον άφησε τυφλό και ματωμένο. ΟΝταίμον αφίππευσε για να σιγουρευτεί πως δεν θαποδοπατούσαν τον πεσμένο του αντίπαλο και διέταξε τονΚοκκινοδόντη να τον μεταφέρει στους μέιστερ, στα μετόπισθεν.Αυτό ήταν και το θανάσιμο λάθος του, διότι τα Κορακόδονταείχαν καταλάβει την κορυφή του Λόφου των Δακρύων και τοΜατωμένο Κοράκι διέκρινε το βασιλικό λάβαρο του ετεροθαλή

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 177

αδελφού του στα τριακόσια μέτρα, με τον Νταίμον και τουςγιους του να στέκονται από κάτω. Πρώτο σκότωσε τον Αίγκον,τον πρωτογέννητο απ’ τους διδύμους, διότι γνώριζε πως οΝταίμον δεν θ’ άφηνε το πλευρό του γιου του όσο ανέπνεε,ακόμα κι αν τα βέλη έπεφταν πάνω τους βροχή. Και πράγματι,δεν τον άφησε, ακόμα κι όταν τρύπησαν εφτά βέλη το κορμί του,τόσο από μαγεία, όσο κι απ’ το τόξο του Ματωμένου Κορακιού.Όταν το Μπλάκφαϊρ γλίστρησε απ’ τα δάχτυλα του νεκρούπατέρα του, το πήρε στα χέρια ο νεαρός Αίμον, ο δεύτερος απ’τους διδύμους, κι έτσι το Ματωμένο Κοράκι τον σκότωσε κιαυτόν. Έτσι χάθηκαν ο μαύρος δράκοντας κι οι γιοι του.

»Ξέρω πως έπειτα έγιναν πολλά ακόμα. Μερικά τα είδα κι οίδιος… τον στρατό των Μπλάκφαϊρ να το βάζει στα πόδια, τονΜπίτερστιλ να τους κρατάει και να κάνει τη μανιασμένη τουαντεπίθεση… τη μάχη του με το Ματωμένο Κοράκι,υποδεέστερη μόνο σε σχέση μ’ αυτήν του Νταίμον και τουΓκουέιν Κόρμπρεϊ… το σφυροκόπημα του Μπαίλορ τουΛογχοθραύστη στα μετόπισθεν, τις κραυγές των αντρών από τοΝτορν καθώς γέμισαν τον αέρα με τα δόρατά τους… στο τέλοςόμως δεν είχε σημασία. Ο πόλεμος είχε τελειώσει με τον θάνατοτου Νταίμον.

»Όλα κρίθηκαν μέσα σε μια στιγμή… αν ο Νταίμον είχεπεράσει πάνω από τον πεσμένο Γκουέιν Κόρμπρεϊ και τον είχεαφήσει στη μοίρα του, μπορεί να είχε σπάσει την αριστερήφάλαγγα του Μαίκαρ πριν προλάβει το Ματωμένο Κοράκι νακαταλάβει τον λόφο. Τότε οι μαύροι δράκοντες θα κέρδιζαν τημάχη, με το Χέρι του Βασιλιά νεκρό και τον δρόμο για το ΚινγκςΛάντινγκ ανοιχτό. Όταν πια θα έφτανε ο Μπαίλορ με τουςάρχοντες της θύελλας και τους άντρες απ’ το Ντορν, ο Νταίμονπιθανόν να καθόταν ήδη στον Σιδερένιο Θρόνο.

»Οι τροβαδούροι μπορούν να τραγουδούν όσο θέλουν για τοσφυρί και το αμόνι τους, σερ, όμως ο συγγενοκτόνος ήτανεκείνος που άλλαξε τον ρου της μάχης, μ’ ένα λευκό βέλος κιένα μαύρο ξόρκι. Μην έχεις την παραμικρή αμφιβολία πως,

178 GEORGE MARTIN

ακόμα και τώρα, αυτός μας κυβερνά. Ο βασιλιάς Αίρυςβρίσκεται υπό τον έλεγχό του. Δεν θα μ’ εξέπληττε καθόλου αντο Ματωμένο Κοράκι μάγεψε τον Μεγαλειότατο για να τονυποτάξει στη θέλησή του. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς που είμαστεκαταραμένοι». Ο σερ Γιούστας κούνησε το κεφάλι του καιβυθίστηκε σε μια βαρύθυμη σιωπή. Ο Ντανκ αναρωτήθηκε πόσαείχε ακούσει ο Εγκ, όμως δεν υπήρχε τρόπος να τον ρωτήσει.Πόσα μάτια έχει το Ματωμένο Κοράκι; σκέφτηκε για πολλοστήφορά.

Η μέρα γινόταν ήδη πιο ζεστή κι αποπνικτική. Μέχρι κι οιμύγες εξαφανίστηκαν, παρατήρησε ο Ντανκ. Οι μύγες είναι πιολογικές απ’ τους ιππότες – τουλάχιστον αποφεύγουν τον ήλιο.Αναρωτήθηκε αν θα τους πρόσφεραν φιλοξενία στοΚόλντμοουτ. Ένα ποτήρι κρύα, καστανή μπίρα θα ήταν ό,τιπρέπει. Την ώρα που ο Ντανκ αναλογιζόταν μ’ ευχαρίστηση ένατέτοιο ενδεχόμενο, θυμήθηκε όσα του είχε πει ο Εγκ για τηΧήρα και τους συζύγους που είχε δηλητηριάσει. Η δίψα τουεξαφανίστηκε μεμιάς – υπήρχαν χειρότερα πράγματα από έναστεγνό λαρύγγι.

«Κάποτε, όλα τα εδάφη σε απόσταση πολλών λευγών, από τοΝάννι στ’ ανατολικά, μέχρι το Κομπλ Κόβερ, ανήκαν στουςΌσγκρεϊ» είπε ο σερ Γιούστας. «Το Κόλντμοουτ ήταν δικό μας,όπως κι οι Λόφοι του Πέταλου, οι σπηλιές στο ΝτέρινγκΝτάουνς, το Ντοσκ, το Μικρό Ντοσκ, το Μπράντιμποτομ και οιδύο όχθες της Φυλλωμένης Λίμνης… Οι κόρες των Όσγκρεϊπαντρεύονταν άντρες των Φλόρεντ, των Σουάν, των Τάρμπεκ,ακόμα και των Χάιταουερ και των Μπλάκγουντ».

Φάνηκαν επιτέλους οι παρυφές του Δάσους του Γουάτ. ΟΝτανκ κάλυψε με το ένα χέρι τα μάτια του και τα μισόκλεισεκοιτάζοντας τα δέντρα. Για πρώτη φορά ζήλευε το ψάθινοκαπέλο του Εγκ. Τουλάχιστον θα ’χουμε λίγη σκιά.

«Κάποτε το Δάσος του Γουάτ εκτεινόταν μέχρι το Κόλντ-μοουτ» είπε ο σερ Γιούστας. «Δεν θυμάμαι ποιος ήταν αυτός οΓουάτ. Πάντως, πριν την έλευση του Αίγκον του Κατακτητή,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 179

εδώ έβρισκες βόνασους και μεγάλες άλκες με μήκος είκοσιπαλάμες ή και περισσότερο. Υπήρχαν περισσότερα κόκκιναελάφια απ’ όσα μπορούσε κανείς να σκοτώσει σε ολόκληρη τηζωή του, διότι εδώ δεν επιτρεπόταν το κυνήγι παρά μόνο στονβασιλιά και τον καρό λέοντα. Στην εποχή του πατέρα μουυπήρχαν ακόμη δέντρα εκατέρωθεν του ρέματος, όμως οιαράχνες τα έκοψαν για να κάνουν βοσκοτόπια για τα πρόβατα,τις αγελάδες και τ’ άλογά τους».

Ένα λεπτό ρυάκι ιδρώτα κυλούσε στο στέρνο του Ντανκ.Έπιασε τον εαυτό του να προσεύχεται με πάθος στους θεούς γιατη σιωπή του άρχοντά του. Κάνει πολλή ζέστη για κουβέντα.Κάνει πολλή ζέστη για ιππασία. Κάνει πολλή, δαιμονισμένη ζέστηγενικώς.

Μες στο δάσος βρήκαν το σκουληκιασμένο κουφάρι ενόςμεγάλου, καφετή δεντρόπαρδου. «Μπλιαχ» είπε ο Εγκ, καθώςέκανε έναν μεγάλο κύκλο με τον Μέιστερ για να το αποφύγει.«Αυτό το πράγμα βρομάει χειρότερα κι απ’ τον σερ Μπένις».

Ο σερ Γιούστας τράβηξε τα χαλινάρια και σταμάτησε τοάλογό του. «Ένας δεντρόπαρδος. Νόμιζα πως δεν είχε απομείνειπια κανείς σ’ αυτό το δάσος. Τι να τον σκότωσε άραγε;» Αφούδεν έλαβε απάντηση, πρόσθεσε: «Εγώ θα σας αφήσω εδώ.Απλώς συνεχίστε δυτικά και θα βρεθείτε ακριβώς στοΚόλντμοουτ. Έχεις τα χρήματα;». Ο Ντανκ έγνεψε καταφατικά.«Καλώς. Να επιστρέψεις με το νερό μου, σερ». Ο γερο-ιππότηςγύρισε κι επέστρεψε από τον δρόμο που είχαν έρθει.

Όταν πια είχε φύγει, ο Εγκ είπε: «Σκέφτηκα πώς πρέπει ναμιλήσεις στην αρχόντισσα Γουέμπερ, σερ. Πρέπει να τηνκαλοπιάσεις με ευγενικά κομπλιμέντα». Το αγόρι έδειχνε να μηζεσταίνεται καθόλου με το καρό γιλέκο του, όπως δεν είχε δείξεινα ζεσταίνεται κι ο σερ Γιούστας με τον μανδύα του.

Μόνο εγώ ιδρώνω εδώ πέρα; «Ευγενικά κομπλιμέντα»επανέλαβε ο Ντανκ. «Σαν τι δηλαδή;»

«Ξέρεις τώρα, σερ. Να της πεις πόσο όμορφη και κομψήείναι».

180 GEORGE MARTIN

Ο Ντανκ είχε τις αμφιβολίες του. «Αν είχε τέσσεριςσυζύγους, πρέπει να ’ναι εξίσου γριά με την αρχόντισσα Βέιθ.Αν της πω πως είναι όμορφη και κομψή ενώ είναι γριά καιγεμάτη κρεατοελιές, θα με θεωρήσει ψεύτη».

«Πρέπει απλώς να βρεις και να της πεις κάτι ειλικρινές. Αυτόκάνει ο αδελφός μου ο Νταίρον. Λέει πως ακόμα και μιαάσχημη, γερασμένη πόρνη μπορεί να ’χει όμορφα μαλλιά ήκαλοσχηματισμένα αυτιά».

«Καλοσχηματισμένα αυτιά;» Οι αμφιβολίες του Ντανκ όλοκαι μεγάλωναν.

«Όμορφα μάτια ίσως. Πες της πως το φόρεμά της τονίζει τοχρώμα των ματιών της». Ο μικρός το σκέφτηκε για μια στιγμή.«Εκτός βέβαια αν έχει μόνο ένα μάτι, σαν το ΜατωμένοΚοράκι».

Αρχόντισσά μου, αυτό το φόρεμα τονίζει το χρώμα του ματιούσου. Ο Ντανκ είχε ακούσει ιππότες κι αρχοντόπουλα ναλούζουν διάφορες αρχόντισσες με τέτοιες γαλιφιές. Δεν τοέθεταν ωστόσο ποτέ τόσο ωμά. Όμορφη κυρά, πολύ ωραίο τοφόρεμά σου. Τονίζει το χρώμα και των δυο υπέροχων ματιώνσου. Μερικές αρχόντισσες ήταν γριές και κοκαλιάρες, ήβλογιοκομμένες κι άσχημες, όμως όλες φορούσαν φορέματα καιείχαν δύο μάτια και, απ’ όσο θυμόταν ο Ντανκ, είχανευχαριστηθεί ακούγοντας τις φιλοφρονήσεις. Τι όμορφο φόρεμα,αρχόντισσά μου. Τονίζει την εξαίρετη ομορφιά του υπέροχουχρώματος των ματιών σου. «Η ζωή ενός περιπλανώμενου ιππότηείναι πιο απλή» είπε κατηφής ο Ντανκ. «Αν πω τίποτα στραβό,το πιθανότερο είναι πως θα με ράψει σ’ ένα τσουβάλι μεκοτρόνες και θα με ρίξει στην τάφρο της».

«Δεν νομίζω να έχει τόσο μεγάλο τσουβάλι, σερ» είπε ο Εγκ.«Εναλλακτικά, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την μπόταμου».

«Όχι» γρύλισε ο Ντανκ «δεν θα χρησιμοποιήσουμε την μπότασου».

Όταν βγήκαν απ’ το Δάσος του Γουάτ, βρέθηκαν αρκετά πιο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 181

πάνω από το φράγμα. Το νερό ήταν αρκετά βαθύ για να κάνει τηβουτιά που είχε ονειρευτεί. Αρκετά βαθύ για να πνιγώ, επίσης,σκέφτηκε. Την απέναντι όχθη έκοβε κάθετα ένα χαντάκι, πουείχε ανοιχτεί για να μεταφέρει ένα μέρος του νερού δυτικά. Τοχαντάκι ακολουθούσε παράλληλα τον δρόμο, τροφοδοτώνταςμυριάδες μικρότερα κανάλια που πότιζαν τα χωράφια. Μόλιςδιασχίσουμε το ρέμα, θα είμαστε στο έλεος της Χήρας. Ο Ντανκαναρωτήθηκε πού πήγαινε να μπλέξει. Ήταν ολομόναχος, μ’ έναδεκάχρονο αγόρι να φυλάει τα νώτα του.

Ο Εγκ έκανε αέρα με το καπέλο του. «Σερ; Γιατί σταματάμε;»«Δεν σταματάμε». Ο Ντανκ σπιρούνισε τ’ άλογό του και

μπήκε μες στο ρέμα. Ο Εγκ τον ακολούθησε καβάλα στο μουλάριτου. Στο βαθύτερο μέρος, το νερό έφτανε μέχρι την κοιλιά τουΚεραυνού. Βγήκαν στην όχθη της Χήρας στάζοντας. Μπροστάτου, το χαντάκι εκτεινόταν ευθύ σαν δόρυ και το νερό μέσα τουγυάλιζε χρυσοπράσινο απ’ τον ήλιο.

Αρκετές ώρες αργότερα είδαν από μακριά τους πύργους τουΚόλντμοουτ. Ο Ντανκ σταμάτησε για να φορέσει το καλό τουχιτώνιο από το Ντορν και να χαλαρώσει το σπαθί στο θηκάριτου, ώστε να μη σκάλωνε αν χρειαζόταν να το τραβήξει. Ο Εγκκούνησε κι αυτός το ξιφίδιο μέσα στο θηκάρι του κι έδειχνεπολύ σοβαρός κάτω απ’ το μαλακό ψάθινο καπέλο του. Ίππευανδίπλα δίπλα, ο Ντανκ πάνω στο μεγαλόσωμο πολεμικό άλογο καιτο αγόρι πάνω στο μουλάρι του, με το λάβαρο των Όσγκρεϊ ν’ανεμίζει άνευρα πάνω στο κοντάρι του.

Μετά απ’ όλα όσα τους είχε πει ο σερ Γιούστας, η θέα τουΚόλντμοουτ μάλλον τους απογοήτευσε. Σε σχέση με το ΣτορμςΕντ, το Χάιγκαρντεν ή τις υπόλοιπες αρχοντικές κατοικίες πουείχε δει ο Ντανκ, ήταν ένα μάλλον ταπεινό κάστρο… Ήτανωστόσο κάστρο και όχι ένας μοναχικός οχυρωμένος πύργος. Ταεξωτερικά τείχη με τις πολεμίστρες είχαν ύψος γύρω στα δέκαμέτρα, με πύργους σε κάθε γωνία που ο καθένας τους είχεμιάμιση φορά το μέγεθος του Στάντφαστ. Από κάθε πύργο καιπυργίσκο κρέμονταν τα βαριά, μαύρα λάβαρα των Γουέμπερ, με

182 GEORGE MARTIN

τον θυρεό της κόκκινης πιτσιλωτής αράχνης πάνω στονασημένιο της ιστό.

«Σερ;» είπε ο Εγκ. «Κοίτα πού πηγαίνει το νερό».Το χαντάκι κατέληγε κάτω από τα ανατολικά τείχη του

Κόλντμοουτ, ρίχνοντας το νερό στην εν λόγω τάφρο. Τοκελάρυσμα του νερού έκανε τον Ντανκ να τρίξει τα δόντια του.Δεν θα την αφήσω να πάρει το καρό νερό μου. «Έλα» είπε στονΕγκ.

Πάνω από την αψίδα της κεντρικής πύλης, μια σειρά απόλάβαρα της αράχνης κρέμονταν βαριά στον αποπνικτικό αέρα,πιο πάνω απ’ το αρχαίο σύμβολο που ’ταν σκαλισμένο στηνπέτρα. Αιώνες έκθεσης στον άνεμο και τα στοιχεία της φύσηςείχαν φθείρει το σύμβολο, όμως ακόμη διακρινόταν: ένα όρθιολιοντάρι φτιαγμένο από σκαλιστά τετράγωνα. Η πύλη ήτανανοιχτή. Καθώς διέσχιζαν την κρεμαστή γέφυρα, ο Ντανκπαρατήρησε πόσο χαμηλά είχε πέσει η στάθμη τηςτάφρου.Τουλάχιστον κατά δύο μέτρα, υπολόγισε.

Όταν έφτασαν στην αψίδα, δυο φρουροί με δόρατα τουςέκλεισαν τον δρόμο. Ο ένας είχε μια πυκνή μαύρη γενειάδα. Οάλλος δεν είχε. Η γενειάδα απαίτησε να μάθει τον λόγο τηςεπίσκεψής τους. «Με στέλνει ο άρχοντας Όσγκρεϊ ναδιαπραγματευτώ με την αρχόντισσα Γουέμπερ» του είπε οΝτανκ. «Ονομάζομαι σερ Ντάνκαν ο Ψηλός».

«Ε, καλά, το κατάλαβα πως δεν ήσουν ο Μπένις» είπε οσπανός. «Θα τον είχαμε μυρίσει». Του έλειπε ένα δόντι κι είχεκεντημένη μια πιτσιλωτή αράχνη πάνω απ’ το μέρος τηςκαρδιάς.

Η γενειάδα κοιτούσε καχύποπτα τον Ντανκ. «Κανείς δεν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 183

μιλά με την κυρά μας αν δεν το επιτρέψει ο Μακρυπόδης. Εσύέλα μαζί μου. Ο σταβλίτης σου μπορεί να μείνει με τ’ άλογα».

«Είμαι ακόλουθος, όχι σταβλίτης» είπε με έμφαση ο Εγκ.«Μήπως είσαι τυφλός, ή απλώς ηλίθιος;»

Ο σπανός φρουρός έβαλε τα γέλια κι η γενειάδα έβαλε τηναιχμή του δόρατος στον λαιμό του αγοριού. «Για ξαναπές τοαυτό».

Ο Ντανκ έδωσε μια σφαλιάρα στον Εγκ. «Όχι, κλείσ’ τοστόμα σου και φρόντισε τ’ άλογα». Ξεπέζεψε. «Εγώ θα πάω ναμιλήσω με τον σερ Λούκας».

Η γενειάδα χαμήλωσε το δόρυ. «Είναι στο προαύλιο».Για να βγουν στο προαύλιο πέρασαν κάτω απ’ τη σιδερένια

καταρραχτή και από μια ζεματίστρα. Σκυλιά γάβγιζαν στακλουβιά τους και στ’ αυτιά του Ντανκ έφτανε κάποιο τραγούδι,μέσα από τα γυάλινα παράθυρα ενός επτάγωνου ξύλινου σεπτ.Μπροστά στο σιδηρουργείο, ένας σιδεράς πετάλωνε ένα άλογομαζί με τον νεαρό παραγιό του. Λίγο παραπέρα, ένας ακόλουθοςέριχνε μ’ ένα τόξο σε αχυρένιους στόχους, ενώ ένα κορίτσι μεφακίδες και μακριά πλεξούδα τον ανταγωνιζόταν επάξια σε κάθεβολή. Επίσης, ένα ανδρείκελο εξάσκησης στριφογύριζε συνεχώς,καθώς μισή ντουζίνα ιππότες μ’ ενισχυμένα γιλέκα τοχτυπούσαν ξανά και ξανά.

Βρήκαν τον σερ Λούκας ανάμεσα σ’ εκείνους πουπαρακολουθούσαν την εξάσκηση, να μιλάει μ’ έναν θεόχοντροσέπτον που ίδρωνε χειρότερα απ’ ό,τι ο Ντανκ. Ήτανολοστρόγγυλος, λευκός και πλαδαρός σαν ζυμάρι και τα άμφιάτου ήταν τόσο ιδρωμένα που έμοιαζε λες κι είχε κάνει μπάνιοφορώντας τα. Δίπλα του, ο Ίντσφιλντ έμοιαζε με λόγχη:ευθυτενής, άκαμπτος και πολύ ψηλός… παρόλο που ο Ντανκήταν ακόμα ψηλότερος. Γύρω στα δύο μέτρα, υπολόγισε οΝτανκ, και κάθε εκατοστό του ξεχειλίζει περηφάνια. Παρόλοπου φορούσε ρούχα από μαύρο μετάξι κι ασημοκέντημα, ο σερΛούκας δεν έδειχνε να ζεσταίνεται ούτε στο ελάχιστο, λες κιέκανε περιπολία με τη Νυχτερινή Φρουρά στο Τείχος.

184 GEORGE MARTIN

«Άρχοντά μου» του φώναξε ο φρουρός. «Αυτός εδώ έρχεταιαπ’ τον κοτετσόπυργο για να ζητήσει ακρόαση απ’ την κυράμας».

Πρώτος γύρισε ο σέπτον κι έσκουξε από χαρά, πράγμα πουέκανε τον Ντανκ ν’ αναρωτηθεί αν ήταν μεθυσμένος. «Τιέχουμε εδώ; Έναν περιπλανώμενο ιππότη; Μεγάλους σαςφτιάχνουν στη Μεγάλη Πεδιάδα». Ο σέπτον τον ευλόγησε μεμια χειρονομία. «Είθε ο Πολεμιστής να μάχεται πάντα στοπλευρό σου. Είμαι ο σέπτον Σέφτον. Ατυχές όνομα, το ξέρω,όμως αυτό έχω. Κι εσύ είσαι;»

«Ο σερ Ντάνκαν ο Ψηλός».«Τούτος εδώ είναι μετριόφρων» είπε ο σέπτον στον σερ

Λούκας. «Εγώ αν ήμουν τόσο μεγαλόσωμος θα αποκαλούσα τονεαυτό μου σερ Σέφτον ο Τεράστιος. Σερ Σέφτον ο Πύργος. ΣερΣέφτον με τ’ Αυτιά στα Σύννεφα». Το πλαδαρό του πρόσωποήταν αναψοκοκκινισμένο και τα άμφιά του είχαν λεκέδες απόκρασί.

Ο σερ Λούκας κοίταξε τον Ντανκ εξεταστικά. Ο καστελάνοςήταν μεγαλύτερος στην ηλικία – τουλάχιστον σαράντα χρονών,ίσως και πενήντα, νευρώδης παρά μυώδης και απίστευταάσχημος. Είχε χοντρά χείλη, κίτρινα και στραβά δόντια, φαρδιά,σαρκώδη μύτη και γουρλωτά μάτια. Είναι θυμωμένος. Ο Ντανκτο ένιωσε, πριν ακόμα τον ακούσει να λέει: «Οι περιπλανώμενοιιππότες είναι στην καλύτερη περίπτωση επαίτες με σπαθιά, στηχειρότερη ληστές. Φύγε. Δεν θέλουμε το σινάφι σου εδώ πέρα».

Το πρόσωπο του Ντανκ σκοτείνιασε. «Με έστειλε ο σερΓιούστας Όσγκρεϊ από το Στάντφαστ, να διαπραγματευτώ με τηνκυρά του κάστρου».

«Όσγκρεϊ;» Ο Σέπτον κοίταξε τον Μακρυπόδη. «Οι Όσγκρεϊμε τον καρό λέοντα; Μα νόμιζα πως ο οίκος τους είχεαφανιστεί».

«Κατ’ ουσίαν. Ο γέρος είναι ο μόνος που έχει απομείνει. Τοναφήνουμε να διατηρεί έναν μισογκρεμισμένο πύργο, λίγες λεύγεςστα δυτικά». Ο σερ Λούκας κοίταξε συνοφρυωμένος τον Ντανκ.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 185

«Αν ο σερ Γιούστας επιθυμεί να μιλήσει με την αρχόντισσα, αςέρθει να το κάνει ο ίδιος». Τα μάτια του στένεψαν. «Ήσουν μαζίμε τον σερ Μπένις στο φράγμα. Μην κάνεις τον κόπο να τοαρνηθείς. Θα ’πρεπε να σε κρεμάσω».

«Μα τους Επτά». Ο σέπτον σκούπισε με το μανίκι τον ιδρώτααπ’ το μέτωπό του. «Είναι δηλαδή κακοποιός; Και είναι καιθηρίο. Μετανόησε για τις κακές σου πράξεις, σερ, και η Μητέραθα σου δείξει έλεος». Δυστυχώς, την ευλαβική έκκληση τουσέπτον ακολούθησε μια κλανιά. «Ω, να με συγχωρείς για τ’αέρια, σερ. Αυτό συμβαίνει όταν τρώει κανείς φασόλια καικριθαρόψωμο».

«Δεν είμαι κακοποιός» τους είπε ο Ντανκ, με όση αξιοπρέπειαμπορούσε.

Ο Μακρυπόδης δεν έδειξε να δίνει σημασία στην άρνησήτου. «Μη δοκιμάζεις την υπομονή μου, σερ… αν είσαι σερδηλαδή. Τρέχα πίσω στον κοτετσόπυργό σας και πες στον σερΓιούστας να μας παραδώσει τον σερ Μπένις τον Βρομερό. Ανμας γλιτώσει από τον κόπο να τον ξετρυπώσουμε απ’ το Στάντ-φαστ, η αρχόντισσα μπορεί να ’ναι πιο επιεικής».

«Εγώ θα μιλήσω με την αρχόντισσα για τον σερ Μπένις καιτο περιστατικό στο φράγμα, καθώς και για το νερό που μαςέκλεψε».

«Που σας έκλεψε;» ρώτησε ο σερ Λούκας. «Αν πεις κάτιτέτοιο στην κυρά μας, πριν δύσει ο ήλιος θα κολυμπάς στονπάτο της τάφρου, μέσα σ’ ένα τσουβάλι. Είσαι απολύτως βέβαιοςπως θέλεις να της μιλήσεις;»

Το μόνο πράγμα για το οποίο ήταν βέβαιος ο Ντανκ ήταν πωςήθελε να ρίξει μια γροθιά στα στραβά, κίτρινα δόντια τουΛούκας Ίντσφιλντ. «Σου είπα ήδη τι θέλω».

«Ω, άσ’ τον να της μιλήσει» τον παρότρυνε ο σέπτον. «Τιείναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί; Ο σερ Ντάνκαν έκανεπολύ δρόμο κάτω απ’ αυτόν τον ανελέητο ήλιο για να έρθει ωςεδώ. Άσ’ τον να πει αυτά που θέλει».

Ο σερ Λούκας κοίταξε πάλι τον Ντανκ. «Ο σέπτον μας

186 GEORGE MARTIN

ακολουθεί πιστά τις επιταγές των θεών. Έλα. Καλά θα κάνειςόμως να είσαι σύντομος». Διέσχισε το προαύλιο με μεγάλεςδρασκελιές κι ο Ντανκ τον ακολούθησε βιαστικά.

Οι πόρτες του σεπτ άνοιξαν και πλήθος πιστών άρχισε νακατεβαίνει τα σκαλοπάτια. Ιππότες και ακόλουθοι, μια ντουζίναπαιδιά, κάμποσοι γέροι, τρεις σέπτες με λευκά άμφια καικουκούλες… και μια παχουλή αρχόντισσα με σκούρο μπλε,δαμασκηνό φόρεμα, στολισμένο με δαντέλα από το Μυρ καιτόσο μακρύ που ο ποδόγυρός του σερνόταν στο χώμα. Ο Ντανκτην έκανε γύρω στα σαράντα. Τα καστανοκόκκινα μαλλιά τηςήταν μαζεμένα ψηλά, κάτω από ένα δίχτυ από πλεχτό ασήμι,όμως το πιο κόκκινο πράγμα ήταν το πρόσωπό της.

«Αρχόντισσά μου» είπε ο σερ Λούκας, όταν βρέθηκανμπροστά σ’ εκείνη και τις σέπτες της «αυτός ο περιπλανώμενοςιππότης ισχυρίζεται πως έχει να σου μεταφέρει ένα μήνυμα απότον σερ Γιούστας Όσγκρεϊ. Δέχεσαι να τον ακούσεις;».

«Αν το επιθυμείς, σερ Λούκας». Κοίταξε τόσο έντονα τονΝτανκ, που άθελά του θυμήθηκε όλα αυτά που είχε πει ο Εγκπερί μαγείας. Δεν νομίζω πως αυτή εδώ πλένεται μ’ αίμα για ναδιατηρήσει την ομορφιά της. Η Χήρα ήταν κοντόχοντρη και τοκεφάλι της σχημάτιζε μια παράξενη κορφή, που τα μαλλιά τηςδεν κατάφερναν να κρύψουν ολότελα. Η μύτη της ήταν πολύμεγάλη και το στόμα της πολύ μικρό. Είδε μ’ ανακούφιση πωςείχε πράγματι δύο μάτια, όμως η οποιαδήποτε σκέψη να τηςκάνει κομπλιμέντα είχε πια εγκαταλείψει τον Ντανκ. «Ο σερΓιούστας με στέλνει να σου μιλήσω για τα πρόσφατα συμβάνταστο φράγμα σου».

Ανοιγόκλεισε τα μάτια της. «Το… φράγμα είπες;»Γύρω τους είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος. Ο Ντανκ

ένιωθε εχθρικά βλέμματα πάνω του. «Στο ρέμα» είπε. «Το ΚαρόΝερό, αρχόντισσά μου. Έχτισες ένα φράγμα στην κοίτη του…»

«Ω, αυτό αποκλείεται» αποκρίθηκε εκείνη. «Όλο το πρωίήμουν αφοσιωμένη στις προσευχές μου, σερ».

Ο Ντανκ άκουσε τον σερ Λούκας να κρυφογελάει. «Δεν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 187

εννοώ πως το έχτισες με τα ίδια σου τα χέρια, αρχόντισσά μου,απλώς… δίχως το νερό, όλες οι σοδειές μας θα χαθούν… οιχωρικοί έχουν φυτέψει φασόλια, κριθάρι και πεπόνια σταχωράφια…»

«Αλήθεια; Αχ, πολύ μου αρέσουν τα πεπόνια». Το μικρό τηςστόμα σχημάτισε την καμπύλη ενός χαμόγελου. «Τι είδουςπεπόνια είναι;»

Ο Ντανκ έριξε μια αμήχανη ματιά στα πρόσωπα που τονέζωναν κι ένιωσε να κοκκινίζει. Κάτι συμβαίνει εδώ πέρα. ΟΜακρυπόδης θέλει να με γελοιοποιήσει. «Αρχόντισσά μου,μήπως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτησηκάπου… παράμερα;»

«Στοίχημα ένα ασημένιο πως ο κρεμανταλάς θέλει να τηνκρεβατώσει!» φώναξε κάποιος και όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Ηαρχόντισσα ζάρωσε, εν μέρει από τρόμο, και έκρυψε το πρόσωπομε τα δυο της χέρια. Μια από τις σέπτες ήρθε γρήγορα καιστάθηκε δίπλα της, πιάνοντάς την προστατευτικά από τουςώμους.

«Προς τι όλη αυτή η ευθυμία;» ακούστηκε μια ψυχρή κιαυστηρή φωνή πάνω από τα γέλια. «Δεν θα μου πει κι εμένακάποιος το αστείο; Γιατί ενοχλείς την κουνιάδα μου, σερ;»

Ήταν το κορίτσι που είχε δει νωρίτερα να κάνει εξάσκησηστην τοξοβολία. Στη μέση της είχε ζωσμένη μια φαρέτρα με βέληκαι κρατούσε ένα τόξο που ήταν στο ύψος της, πράγμα που δεντο έκανε και πολύ μεγάλο. Αν ο Ντανκ είχε ύψος κάτιπαραπάνω από δυο μέτρα, τότε η τοξότρια είχε ύψος κάτιλιγότερο από ενάμισι. Ολόκληρη η μέση της χώραγε στις δύοτου παλάμες. Τα κόκκινα μαλλιά της σχημάτιζαν μια μακριάπλεξούδα που έφτανε λίγο πιο κάτω απ’ τους γοφούς της, είχελακκάκι στο πιγούνι, μικρή μύτη και λίγες φακίδες στα μάγουλάτης.

«Συγχώρεσέ μας, αρχόντισσα Ροάν» είπε ένας όμορφοςνεαρός άρχοντας με τον κένταυρο των Κάσγουελ κεντημένο στογιλέκο του. «Αυτός ο γιγάντιος μπούφος πέρασε την αρχόντισσα

188 GEORGE MARTIN

Έλισεντ για σένα».Ο Ντανκ κοίταξε από τη μια αρχόντισσα στην άλλη. «Εσύ

είσαι η Κόκκινη Χήρα;» άκουσε τον εαυτό του να ξεστομίζει,πριν προλάβει να συγκρατηθεί. «Μα είσαι πολύ –»

«Νέα;» Το κορίτσι πέταξε το τόξο της στον ψηλόλιγνοακόλουθο με τον οποίο εξασκούνταν νωρίτερα. «Τυχαίνει ναείμαι είκοσι πέντε ετών – ή μήπως πήγαινες να πεις μικρόσωμη;»

«Όμορφη. Όμορφη πήγαινα να πω». Ο Ντανκ δεν ήξερε απόπού του ήρθε αυτό, όμως πάλι καλά που του ήρθε. Του άρεσε ημύτη της, το πυρόξανθο χρώμα των μαλλιών της και τα μικρά,καλοσχηματισμένα στήθη κάτω απ’ το δερμάτινο γιλέκο της.«Νόμιζα πως θα ήσουν… θέλω να πω… άκουσα πως έχειςχηρέψει τέσσερις φορές, κι έτσι…»

«Ο πρώτος μου σύζυγος πέθανε όταν ήμουν δέκα χρονών.Εκείνος ήταν δώδεκα και ακόλουθος του πατέρα μου. Τονποδοπάτησαν στο Κόκκινο Λιβάδι. Φοβάμαι πως οι σύζυγοί μουέχουν την τάση να πεθαίνουν νωρίς. Ο τελευταίος πέθανε τηνάνοιξη».

Έτσι έλεγαν για όποιον είχε πεθάνει στον ΜεγάλοΑνοιξιάτικο Λοιμό, πριν από δύο χρόνια. Πέθανε την άνοιξη.Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν πεθάνει εκείνη την άνοιξη,ανάμεσά τους ένας σοφός γερο-βασιλιάς και δυο νεαροί, πολλάυποσχόμενοι πρίγκιπες. «Συ-συλλυπητήρια, αρχόντισσά μου».Ένα κομπλιμέντο, χοντροκέφαλε, κάν’ της ένα κομπλιμέντο.«Ήθελα να πω πως… το φόρεμά σου…»

«Φόρεμα;» Κοίταξε τις μπότες, το παντελόνι, το χαλαρό λινόχιτώνιο και το δερμάτινο γιλέκο που φορούσε. «Μα δεν φοράωφόρεμα».

«Τα μαλλιά σου, ήθελα να πω… είναι απαλά και…»«Κι εσύ πώς το ξέρεις, σερ; Θαρρώ πως θα θυμόμουν αν

είχες αγγίξει τα μαλλιά μου».«Όχι απαλά» είπε μ’ απελπισία ο Ντανκ. «Κόκκινα εννοούσα.

Τα μαλλιά σου είναι πολύ κόκκινα».«Πολύ κόκκινα, σερ; Ελπίζω όχι τόσο κόκκινα όσο το

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 189

πρόσωπό σου». Γέλασε και μαζί της γέλασαν και οιπαριστάμενοι.

Ο σερ Λούκας ο Μακρυπόδης δεν γελούσε. «Αρχόντισσάμου» παρενέβη «αυτός ο άντρας είναι ένας απ’ τουςμισθοφόρους του Στάντφαστ. Ήταν μαζί με τον Μπένις τηςΚαφετιάς Ασπίδας, όταν επιτέθηκε στους εργάτες σου στοφράγμα και χάραξε το πρόσωπο του Γουόλμερ. Ο γερο-Όσγκρεϊτον έστειλε να διαπραγματευτεί μαζί σου».

«Έτσι είναι, αρχόντισσά μου. Ονομάζομαι σερ Ντάνκαν οΨηλός».

«Καλύτερα να σε έλεγαν σερ Ντάνκαν ο Σαχλός – πιο πολύθα σου ταίριαζε» είπε ένας γενειοφόρος ιππότης που έφερε τοντριπλό κεραυνό των Λέιγκουντ. Νέοι καγχασμοί ακούστηκαν.Μέχρι και η αρχόντισσα Έλισεντ είχε συνέλθει αρκετά για ναβγάλει ένα συγκρατημένο γελάκι.

«Φαίνεται πως στο Κόλντμοουτ η ευγένεια πέθανε μαζί μετον άρχοντα πατέρα μου» είπε το κορίτσι. Όχι, δεν είναι κορίτσι.Είναι ολόκληρη γυναίκα. «Αναρωτιέμαι… άραγε πώς υπέπεσε σετέτοιο λάθος ο σερ Ντάνκαν;»

Ο Ντανκ έριξε ένα οργισμένο βλέμμα στον Ίντσφιλντ. «Τολάθος ήταν όλο δικό μου».

«Ώστε έτσι, ε;» Η Κόκκινη Χήρα κοίταξε τον Ντανκ απ’ τηνκορφή μέχρι τα νύχια, παρόλο που το βλέμμα της έμεινε γιαπερισσότερη ώρα στο στέρνο του. «Ένα δέντρο κι έναπεφταστέρι. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ αυτόν τον θυρεό». Άγγιξε τοχιτώνιό του, ακολουθώντας με δυο δάχτυλα ένα απ’ τα κλαδιάτης φτελιάς. «Επίσης είναι ζωγραφισμένος κι όχι κεντημένος.Έχω ακούσει πως στο Ντορν ζωγραφίζουν τα μετάξια τους, όμωςδείχνεις πολύ μεγαλόσωμος για να είσαι από το Ντορν».

«Δεν είναι όλοι μικρόσωμοι στο Ντορν, αρχόντισσά μου». ΟΝτανκ ένιωθε τα δάχτυλά της μέσα απ’ το μετάξι. Είχε και τοχέρι της φακίδες. Βάζω στοίχημα πως έχει παντού φακίδες.Ένιωθε το στόμα του αλλόκοτα στεγνό. «Πέρασα έναν χρόνοστο Ντορν».

190 GEORGE MARTIN

«Γίνονται όλες οι βελανιδιές τόσο ψηλές εκεί πέρα;» ρώτησεκαθώς ακολουθούσε με τα δάχτυλά της ένα κλαδί πάνω απ’ τηνκαρδιά του.

«Υποτίθεται πως είναι φτελιά, αρχόντισσά μου».«Θα το θυμάμαι». Τράβηξε το χέρι της με σοβαρότητα. «Το

προαύλιο είναι πολύ ζεστό και γεμάτο σκόνη – δεν μπορούμε νασυζητήσουμε εδώ. Σέπτον, οδήγησε τον σερ Ντάνκαν στηναίθουσα ακροάσεών μου».

«Με μεγάλη μου χαρά, κουνιάδα».«Ο επισκέπτης μας θα διψάει. Μπορείς να στείλεις να φέρουν

και μια καράφα κρασί;»«Πρέπει, λες;» Ο χοντρός άντρας χαμογέλασε πλατιά.

«Εντάξει, όπως επιθυμείς».«Θα έρθω να σας βρω μόλις αλλάξω». Έλυσε τη ζώνη με τη

φαρέτρα και την έδωσε στον ακόλουθο. «Θα χρειαστώ και τονμέιστερ Κέρικ. Σερ Λούκας, πήγαινε και πες του πως επιθυμώτην παρουσία του».

«Θα τον φέρω αμέσως, αρχόντισσά μου» είπε ο Λούκας οΜακρυπόδης.

Το βλέμμα που έριξε στον καστελάνο ήταν ψυχρό. «Δενχρειάζεται. Ξέρω πως έχεις πολλά καθήκοντα να επιτελέσεις στοκάστρο. Αρκεί να στείλεις τον μέιστερ Κέρικ στα διαμερίσματάμου».

«Αρχόντισσά μου» της φώναξε ο Ντανκ καθώς έφευγε.«Όταν έφτασα δεν επέτρεψαν στον ακόλουθό μου να περάσειτην πύλη. Μήπως μπορεί να παραστεί κι εκείνος;»

«Ο ακόλουθός σου;» Όταν χαμογελούσε, έδειχνε σαν κορίτσιδεκαπέντε χρονών κι όχι σαν γυναίκα των είκοσι πέντε. Έναόμορφο κορίτσι όλο τσαχπινιά και γέλιο. «Αν το επιθυμείς,φυσικά».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 191

«Μην πιεις από το κρασί, σερ» του ψιθύρισε ο Εγκ καθώςπερίμεναν με τον σέπτον στην αίθουσα ακροάσεων. Το πέτρινοπάτωμα ήταν στρωμένο με βούρλα που μοσχοβολούσαν και οιτοίχοι ήταν καλυμμένοι με ταπετσαρίες που απεικόνιζαν σκηνέςαπό μάχες και ιπποτικά τουρνουά.

Ο Ντανκ ρουθούνισε. «Δεν έχει ανάγκη να με δηλητηριάσει»ψιθύρισε στον Εγκ. «Το πιθανότερο είναι να με θεωρεί ένανμπούφο που αντί για μυαλό έχει ένα κρανίο γεμάτομπιζελόσουπα».

«Τυχαίνει να αρέσει η μπιζελόσουπα στην κουνιάδα μου»είπε ο σέπτον Σέφτον καθώς επανεμφανίστηκε με μια καράφακρασί, μια καράφα νερό και τρεις κούπες. «Ναι, ναι, το άκουσα.Χοντρός είμαι, όχι κουφός». Γέμισε δυο κούπες με κρασί και μίαμε νερό. Την τρίτη την έδωσε στον Εγκ, ο οποίος της έριξε μιαπαρατεταμένη, καχύποπτη ματιά και την άφησε στην άκρη. Οσέπτον δεν έδωσε σημασία. «Το κρασί είναι από το Σύσκιο» είπεστον Ντανκ. «Είναι εξαιρετικής ποιότητας και το δηλητήριο τουδίνει μια ιδιαίτερα πιπεράτη γεύση». Έκλεισε το μάτι στον Εγκ.«Εγώ δεν πίνω παρά σπάνια, όμως έτσι έχω ακούσει». Έδωσεμια κούπα στον Ντανκ.

Το κρασί ήταν γλυκό και δυνατό, όμως ο Ντανκ το ήπιε μεεπιφύλαξη και μόνο αφού ο σέπτον είχε πιει το μισό δικό του μετρεις μεγάλες γουλιές, πλαταγίζοντας τα χείλη του. Ο Εγκσταύρωσε τα χέρια του στο στήθος και συνέχισε να περιφρονείτο νερό του.

«Της αρέσει πράγματι η μπιζελόσουπα» είπε ο σέπτον «όπωςτης αρέσεις κι εσύ, σερ. Την ξέρω καλά την κουνιάδα μου. Ότανσε πρωτοείδα στο προαύλιο, σχεδόν ευχήθηκα να ήσουν κάποιοςεπίδοξος μνηστήρας από το Κινγκς Λάντινγκ, που ήρθε να τηζητήσει σε γάμο».

Ο Ντανκ ζάρωσε προβληματισμένος το μέτωπό του. «Πώςήξερες πως είμαι απ’ το Κινγκς Λάντινγκ, σέπτον;»

192 GEORGE MARTIN

«Όσοι είναι αποκεί έχουν ιδιαίτερη προφορά». Ο σέπτον πήρεμια γουλιά κρασί, τη γύρισε για λίγο στο στόμα του, έπειτα τηνκατάπιε κι αναστέναξε από ευχαρίστηση. «Υπηρέτησα εκεί γιαπολλά χρόνια, υπό τον Υψηλό Σέπτον στο Υψηλό Σεπτ τουΜπαίλορ». Αναστέναξε βαριά. «Από εκείνη την άνοιξη, η πόληέχει γίνει αγνώριστη. Την άλλαξαν οι φωτιές. Ένα τέταρτο τωνσπιτιών κάηκαν κι άλλο ένα τέταρτο είναι αδειανά. Μέχρι και οιαρουραίοι έφυγαν. Αυτό είναι και το πιο περίεργο. Δεν περίμεναποτέ να δω πόλη δίχως αρουραίους».

Είχε ακούσει κι ο Ντανκ να μιλάνε γι’ αυτό. «Ήσουν εκείόταν ξέσπασε ο Μεγάλος Ανοιξιάτικος Λοιμός;»

«Ω, ναι. Φρικτές, πραγματικά φρικτές εποχές, σερ. Γεροίάντρες ξυπνούσαν υγιείς το ξημέρωμα και βρίσκονταν νεκροί τοδειλινό. Πέθαναν τόσοι πολλοί και τόσο γρήγορα, που δενυπήρχε χρόνος να τους θάψουμε. Αντ’ αυτού, τους στοίβαζανστον Δρακόλακκο και, όταν τα πτώματα έφτασαν τα τρία μέτρα,ο άρχοντας Ρίβερς διέταξε τους πυρομάντεις να τα κάψουν. Τοφως από τις φλόγες ξεχυνόταν μέσα από τα παράθυρα, όπως ταπαλιά χρόνια, όταν κάτω από τον θόλο φώλιαζαν ζωντανοίδράκοντες. Στη διάρκεια της νύχτας, η λάμψη απλωνόταν σεολόκληρη την πόλη – η σκούρα πράσινη λάμψη της υγρήςφωτιάς. Το πράσινο χρώμα με στοιχειώνει μέχρι σήμερα. Λένεπως η άνοιξη χτύπησε βαριά το Λάννισπορτ και το Όλνταουν,όμως στο Κινγκς Λάντινγκ σκότωσε τέσσερις στους δέκα. Νέοικαι γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, σπουδαίοι και ταπεινοί – σεκανέναν δεν χαρίστηκε. Πέθανε μέχρι κι ο καλός Υψηλός μαςΣέπτον, η φωνή των θεών επί γης, το εν τρίτο των Πιο Ευσεβώνκαι σχεδόν όλες οι αδελφές της σιωπής. Η Αυτού Μεγαλειότηταο βασιλιάς Νταίρον, ο καλοσυνάτος Ματάρυς κι ο γενναίοςΒάλαρ, το Χέρι του Βασιλιά… πραγματικά φρικτές εποχές. Στοτέλος, η μισή πόλη προσευχόταν στον Ξένο». Ήπιε ακόμα μιαγουλιά. «Πού βρισκόσουν εσύ, σερ;»

«Στο Ντορν» είπε ο Ντανκ.«Δόξα στη Μητέρα λοιπόν που σε λυπήθηκε». Ο Μεγάλος

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 193

Ανοιξιάτικος Λοιμός δεν είχε φτάσει ποτέ μέχρι το Ντορν, ίσωςεπειδή είχε κλείσει τα σύνορα και τα λιμάνια του, όπως είχανκάνει και οι Άρρυν της Κοιλάδας, οι οποίοι επίσης την είχανγλιτώσει. «Όλη αυτή η κουβέντα για θανατικά είναι ικανή νακόψει μέχρι και την όρεξη για κρασί, όμως στους καιρούς πουζούμε οι χαρές είναι λίγες. Η ξηρασία συνεχίζεται, παρά τιςπροσευχές μας. Το βασιλικό δάσος είναι σαν τεράστια αποθήκημε καυσόξυλα και οι φωτιές μαίνονται μέρα νύχτα. ΟΜπίτερστιλ κι οι γιοι του Νταίμον Μπλάκφαϊρ συνωμοτούν στοΤάιρος και τα κράκεν του Ντάγκον Γκρέιτζοϋ λυμαίνονται τηΘάλασσα του Ηλιοβασιλέματος, κάνοντας επιδρομές μέχρι κάτωστο Σύσκιο. Λέγεται πως την τελευταία φορά έφυγαν με τα μισάπλούτη της Όμορφης Νήσου, καθώς και εκατό αιχμάλωτεςγυναίκες. Τώρα ο άρχοντας Φάρμαν επισκευάζει τις οχυρώσειςτου νησιού, όμως αυτό μου φέρνει στον νου έναν πατέρα πουβάζει ζώνη αγνότητας στην κόρη του όταν η κοιλιά της έχει γίνειπια σαν τη δική μου. Ο άρχοντας Μπράκεν αργοπεθαίνει στηνΤρίαινα και ο πρωτότοκός του χάθηκε την άνοιξη, πράγμα πουσημαίνει πως θα τον διαδεχθεί ο σερ Ότο. Οι Μπλάκγουντ δενθ’ ανεχτούν ποτέ να γειτονεύουν με τον Βάρβαρο τουΜπράκεν, κι αυτό σημαίνει πως θα ξεσπάσει πόλεμος».

Ο Ντανκ γνώριζε για την αρχαία έχθρα μεταξύ τωνΜπλάκγουντ και των Μπράκεν. «Μα δεν είναι υποτελείς τουίδιου άρχοντα; Εκείνος δεν μπορεί να τους αναγκάσει να κάνουνειρήνη;»

«Αλίμονο» είπε ο Σέπτον Σέφτον. «Ο άρχοντας Τάλλυ είναιένα οκτάχρονο αγόρι, περιστοιχισμένο από γυναίκες. ΤοΡίβερραν δεν θα κάνει και πολλά, κι ο βασιλιάς Αίρυς θα κάνειακόμα λιγότερα. Εκτός κι αν κάποιος μέιστερ γράψει ένα βιβλίοεπί του θέματος, το όλο ζήτημα μπορεί να διαφύγει της βασιλικήςτου προσοχής. Ο άρχοντας Ρίβερς αποκλείεται να επιτρέψει σεοποιονδήποτε Μπράκεν να πλησιάσει τον βασιλιά. Μην ξεχνάςπως το Χέρι γεννήθηκε μισός Μπλάκγουντ. Αν κάνειοποιαδήποτε ενέργεια, θα έχει ως μοναδικό στόχο να βοηθήσει

194 GEORGE MARTIN

τα ξαδέρφια του να χαλιναγωγήσουν τον Βάρβαρο. Η Μητέρασημάδεψε τον άρχοντα Ρίβερς όταν γεννήθηκε κι ο Μπίτερστιλτον σημάδεψε δεύτερη φορά στο Κόκκινο Λιβάδι».

Ο Ντανκ ήξερε πως μιλούσε για το Ματωμένο Κοράκι. Τοπραγματικό όνομα του Χεριού του βασιλιά ήταν ΜπρύντενΡίβερς. Η μητέρα του ήταν μια Μπλάκγουντ και ο πατέρας του οΑίγκον ο Τέταρτος.

Ο χοντρός άντρας συνέχισε να πίνει το κρασί του και ναφλυαρεί. «Όσο για τον Αίρυς, ο Μεγαλειότατος νοιάζεταιπερισσότερο για τις παλιές περγαμηνές και τις σκονισμένεςπροφητείες παρά για τους άρχοντές του και τους νόμους. Δενμπαίνει καν στον κόπο να φροντίσει για τον διάδοχό του. ΗΒασίλισσα Αίλινορ προσεύχεται καθημερινά στο Υψηλό Σεπτ,εκλιπαρώντας τη Μητέρα να της χαρίσει ένα παιδί, ωστόσοπαραμένει παρθένα. Ο Αίρυς διατηρεί τα δικά του διαμερίσματακαι λέγεται πως προτιμά να φέρνει στο κρεβάτι του βιβλία παράγυναίκες». Γέμισε πάλι την κούπα του. «Μη γελιέσαι – οάρχοντας Ρίβερς μάς κυβερνά, με τα ξόρκια και τουςκατασκόπους του. Ποιος να του αντισταθεί; Ο πρίγκιπαςΜαίκαρ κάθεται μουτρωμένος στο Σάμερχολ, αναμοχλεύονταςόλα τα παράπονα που έχει απ’ τον βασιλιά αδελφό του. Οπρίγκιπας Ραίγκελ είναι φοβητσιάρης όσο και παράφρων και ταπαιδιά του… ε, είναι παιδιά ακόμη. Όλες τις κυβερνητικές θέσειςκατέχουν φίλοι κι ευνοούμενοι του άρχοντα Ρίβερς, οι άρχοντεςτου μικρού συμβουλίου τού είναι απόλυτα υποταγμένοι κι αυτόςο νέος Μέγας Μέιστερ είναι τόσο ανακατεμένος με τη μαγείαόσο και ο ίδιος. Η φρουρά του Κόκκινου Φρουρίου αποτελείταιαπό Κορακόδοντα και κανείς δεν βλέπει τον βασιλιά δίχως τηνάδειά του».

Ο Ντανκ ήταν ανήσυχος κι άλλαζε συνεχώς θέση στηνκαρέκλα του. Πόσα μάτια έχει το Ματωμένο Κοράκι; Χίλια μάτιακι άλλο ένα. Ήλπιζε το Χέρι του Βασιλιά να μην είχε εκτός τωνάλλων χίλια και ένα αυτιά. Μερικά απ’ αυτά που έλεγε ο ΣέπτονΣέφτον άγγιζαν τα όρια της προδοσίας. Έριξε μια ματιά στον

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 195

Εγκ, για να δει πώς θ’ αντιδρούσε ακούγοντας όλα αυτά. Τοαγόρι πάλευε μανιασμένα να κρατήσει το στόμα του κλειστό.

Ο σέπτον σηκώθηκε απ’ την καρέκλα. «Η κουνιάδα μου θ’αργήσει ακόμη. Όπως συμβαίνει με όλες τις σπουδαίεςαρχόντισσες, τα πρώτα δέκα φορέματα που θα δοκιμάσει δεν θαταιριάζουν στη διάθεσή της. Θα πιεις λίγο κρασί ακόμα;» Δίχωςνα περιμένει απάντηση, ξαναγέμισε τις κούπες τους.

«Εκείνη η αρχόντισσα που μπέρδεψα με την αρχόντισσαΓουέμπερ» είπε ο Ντανκ αγωνιώντας ν’ αλλάξει θέμα «είναιαδελφή σου;».

«Όλοι είμαστε τέκνα των Επτά, σερ, πέρα απ’ αυτό όμως…ευτυχώς όχι. Η αρχόντισσα Έλισεντ ήταν αδελφή του σερΡόλαντ Ούφερινγκ, του τέταρτου συζύγου της αρχόντισσαςΡοάν, ο οποίος πέθανε την άνοιξη. Ο δικός μου αδελφός ήταν οπροκάτοχός του, ο σερ Σάιμον Στόντον, που είχε την ατυχία ναπνιγεί μ’ ένα κόκαλο κοτόπουλου. Το Κόλντμοουτ είναιομολογουμένως γεμάτο φαντάσματα. Οι σύζυγοι πεθαίνουν,όμως οι συγγενείς τους παραμένουν εδώ, πίνοντας το κρασί τηςκυράς μου και τρώγοντας τα γλυκίσματά της, σαν σμήνος απόπαχουλές ροζ ακρίδες, ντυμένες με βελούδο και μετάξι».Σκούπισε το στόμα του. «Ωστόσο πρέπει να ξαναπαντρευτεί, καιμάλιστα σύντομα».

«Γιατί πρέπει;»«Το απαιτεί η διαθήκη του άρχοντα πατέρα της. Ο άρχοντας

Γουάιμαν ήθελε εγγονούς, για να μη σβήσει η γενιά του. Όταναρρώστησε, προσπάθησε να την παντρέψει με τον Μακρυπόδη,για να πεθάνει γνωρίζοντας πως είχε έναν δυνατό άντρα να τηνπροστατεύει, όμως η Ροάν δεν δέχτηκε να τον παντρευτεί. Οάρχοντας πήρε εκδίκηση με τη διαθήκη του. Αν παραμείνειανύπαντρη μέχρι τη δεύτερη επέτειο του θανάτου του πατέρατης, το Κόλντμοουτ και τα εδάφη του θα περάσουν στονξάδελφό του, τον Γουέντελ. Μπορεί να τον πήρε το μάτι σουστο προαύλιο – ένας κοντός άντρας μ’ ένα πρήξιμο στον λαιμόκαι μια τάση να κλάνει. Ομολογώ πως γι’ αυτό το τελευταίο δεν

196 GEORGE MARTIN

θα έπρεπε να μιλάω – παράγω κι εγώ περίσσεια αερίων. Σε κάθεπερίπτωση πάντως, ο σερ Γουέντελ είναι ηλίθιος και άρπαγας,όμως η αρχόντισσα σύζυγός του είναι αδελφή του άρχονταΡόουαν… και καταραμένα γόνιμη, ομολογουμένως. Τα μωράβγαίνουν από μέσα της με την ίδια ευκολία που βγαίνουν οικλανιές. Οι γιοι τους είναι εξίσου άσχημοι μ’ εκείνον, οι κόρεςτους ακόμα χειρότερες και όλοι τους μετρούν τις μέρες για ναλήξει η προθεσμία. Ο άρχοντας Ρόουαν επικύρωσε τη διαθήκη,κι έτσι η αρχόντισσα έχει μονάχα μέχρι την επόμενη νέασελήνη».

«Γιατί περίμενε τόσον καιρό;» αναρωτήθηκε φωναχτά οΝτανκ.

Ο σέπτον ανασήκωσε τους ώμους του. «Για να λέμε τηναλήθεια, μάλλον υπήρχε έλλειψη μνηστήρων. Όπως θαπαρατήρησες, η κουνιάδα μου είναι όμορφη, ενώ ένα γερόκάστρο και άφθονη γη την κάνουν ακόμα πιο ελκυστική. Θαπίστευε κανείς πως οι μικρότεροι γιοι αρχόντων ή ακτήμονεςιππότες θα έρχονταν σαν σμήνος να διεκδικήσουν το χέρι τηςαρχόντισσας. Θα έκανε λάθος. Οι τέσσερις νεκροί σύζυγοι τουςκάνουν επιφυλακτικούς και μερικοί διαδίδουν φήμες πως είναιστείρα… παρόλο που δεν το κάνουν ποτέ μπροστά της, εκτός ανεπιθυμούν διακαώς να βρεθούν στο εσωτερικό ενός σιδερένιουκλουβιού. Γέννησε δύο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, όμωςκανένα δεν έζησε αρκετά για να λάβει το όνομά του. Αυτούςτους λίγους που δεν απωθούν οι φήμες σχετικά με δηλητήρια καιξόρκια τους απωθεί ο Μακρυπόδης. Όταν ήταν στονεκροκρέβατό του, ο άρχοντας Γουάιμαν τον έβαλε να ορκιστείπως θα την προστάτευε από ανάξιους μνηστήρες, πράγμα που οΜακρυπόδης ερμήνευσε ως όλους τους μνηστήρες. Όποιοςθέλει να ζητήσει το χέρι της πρέπει πρώτα να έρθει αντιμέτωποςμε το σπαθί του». Τέλειωσε το κρασί του κι άφησε παράμερα τηνκούπα. «Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κανένας. ΟΚλέιτον Κάσγουελ κι ο Σάιμον Λέιγκουντ είναι οι πιο επίμονοι,όμως ενδιαφέρονται μάλλον για τις εκτάσεις της παρά για την

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 197

ίδια. Αν ήμουν άνθρωπος του τζόγου, θα στοιχημάτιζα στονΤζέρολντ Λάννιστερ. Δεν έχει εμφανιστεί ακόμη, όμως λένεπως είναι κατάξανθος, εύστροφος κι έχει ύψος πάνω από ένα καιογδόντα…»

«…καθώς και πως τα γράμματά του έχουν αγγίξει την καρδιάτης αρχόντισσας Γουέμπερ» συμπλήρωσε η εν λόγω αρχόντισσα,η οποία στεκόταν στο κατώφλι της αίθουσας, μαζί μ’ έναναπλοϊκό νεαρό μέιστερ, που είχε μια μεγάλη, γαμψή μύτη. «Θατο έχανες το στοίχημα, κουνιάδε. Ο Τζέρολντ δεν πρόκειται ναεγκαταλείψει ποτέ οικειοθελώς τις απολαύσεις του Λάννισπορτκαι τη μεγαλοπρέπεια του Κάστερλυ Ροκ για να γίνει έναςασήμαντος άρχοντας. Έχει πολύ περισσότερη επιρροή ωςαδελφός και σύμβουλος του άρχοντα Τύμπολτ απ’ ό,τι θαμπορούσε να έχει ποτέ ως σύζυγός μου. Όσο για τους άλλους, οσερ Σάιμον θα έπρεπε να ξεπουλήσει τη μισή μου γη για ναξεπληρώσει τα χρέη του κι ο σερ Κλέιτον τρέμει σαν το φύλλοόποτε τύχει να κοιτάξει προς το μέρος του ο Μακρυπόδης.Άλλωστε είναι όμορφος σαν κορίτσι – πιο όμορφος από μένα. Κιόσο για σένα, σέπτον, έχεις το μεγαλύτερο στόμα σε ολόκληροτο Γουέστερος».

«Μια μεγάλη κοιλιά απαιτεί εξίσου μεγάλο στόμα» είπε οσέπτον Σέφτον, δίχως το παραμικρό ίχνος ντροπής «αλλιώςσύντομα μικραίνει κι εκείνη».

«Εσύ είσαι η Κόκκινη Χήρα;» ρώτησε κατάπληκτος ο Εγκ.«Μα έχουμε σχεδόν το ίδιο ύψος!»

«Δεν πάει μισός χρόνος που ένα άλλο αγόρι έκανε το ίδιο

σχόλιο. Τον έστειλα στο στρεβλωτήριο7 για να γίνειψηλότερος». Όταν κάθισε στον θρόνο της πάνω στο βάθρο, ηαρχόντισσα Ροάν τράβηξε την πλεξούδα της πάνω απ’ τοναριστερό ώμο. Ήταν τόσο μακριά που κουλουριάστηκε σταπόδια της, σαν κοιμισμένη γάτα. «Σερ Ντάνκαν, δεν έπρεπε νασε πειράξω όταν βρισκόμασταν στο προαύλιο – προσπαθούσεςαπλώς να φανείς ευγενικός. Απλώς είχες γίνει τόσο κόκκινος

198 GEORGE MARTIN

που… Δεν σε πείραζαν τα κορίτσια στο χωριό όπου μεγάλωσεςκι έγινες τόσο ψηλός;»

«Το χωριό μου ήταν το Κινγκς Λάντινγκ». Δεν αναφέρθηκεστην Ψυλλογειτονιά. «Κορίτσια υπήρχαν αλλά…» Με ταπειράγματα στην Ψυλλογειτονιά μπορούσες να χάσεις κανέναδάχτυλο.

«Φαντάζομαι πως απλώς φοβούνταν να σε πειράξουν». Ηαρχόντισσα Ροάν χάιδεψε την πλεξούδα της. «Αναμφίβολα θατις φόβιζε το ύψος σου. Σε παρακαλώ, μην ξεσυνερίζεσαι τηναρχόντισσα Έλισεντ. Η κουνιάδα μου είναι απλοϊκό πλάσμα,όμως είναι άκακη. Μπορεί να είναι πολύ θεοσεβούμενη, όμωςείναι κι ανίκανη να ντυθεί δίχως βοήθεια από τις σέπτες της».

«Δεν φταίει εκείνη. Δικό μου ήταν το λάθος».«Ψεύδεσαι με ιδιαίτερη ευγένεια. Ξέρω πως έφταιγε ο σερ

Λούκας. Είναι ένας σκληρόκαρδος άνθρωπος κι απ’ την πρώτηστιγμή που σε είδε ένιωσε προσβεβλημένος».

«Μα γιατί;» ρώτησε παραξενεμένος ο Ντανκ. «Δεν τουέκανα τίποτα».

Το χαμόγελό της τον έκανε να ευχηθεί να ήταν κι εκείνηαπλοϊκό πλάσμα. «Σε είδα όταν στεκόσουν δίπλα του. Είσαιπερίπου μια παλάμη ψηλότερος. Πάει πολύς καιρός από τηντελευταία φορά που ο σερ Λούκας συνάντησε κάποιον που δενμπορούσε να κοιτάξει αφ’ υψηλού. Τι ηλικία έχεις, σερ;»

«Κοντά στα είκοσι, αρχόντισσά μου». Στον Ντανκ άρεσε τοπώς ακουγόταν το είκοσι, παρόλο που ήταν πιθανότατα ένα,ίσως και δύο χρόνια μικρότερος. Κανείς δεν ήξερε με σιγουριά,ούτε καν ο ίδιος. Πρέπει να είχε μητέρα και πατέρα, όπως όλοιάλλωστε, όμως δεν τους είχε γνωρίσει ποτέ – δεν είχε μάθει καντα ονόματά τους και κανείς στην Ψυλλογειτονιά δεν είχε δώσεισημασία στο πότε γεννήθηκε, ή ποιανού γιος ήταν.

«Είσαι τόσο δυνατός όσο δείχνεις;»«Πόσο δυνατός δείχνω, αρχόντισσά μου;»«Α, αρκετά δυνατός ώστε να ενοχληθεί ο σερ Λούκας. Είναι

μεν ο καστελάνος μου, όχι όμως από δική μου επιλογή. Είναι

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 199

κληροδότημα του πατέρα μου, όπως ακριβώς και το Κόλντ-μοουτ. Σε χρίσανε ιππότη σε κάποια μάχη, σερ Ντάνκαν; Να μεσυγχωρείς, όμως η ομιλία σου προδίδει πως στις φλέβες σου δενκυλάει αίμα ευγενών».

Στις φλέβες μου κυλάει αίμα από τον βούρκο. «Έναςπεριπλανώμενος ιππότης, ονόματι σερ Άρλαν του Πένιτρι, μεπήρε στην υπηρεσία του ως ακόλουθο, όταν ήμουν ακόμη παιδί.Μου δίδαξε την ιπποσύνη και την τέχνη του πολέμου».

«Ο σερ Άρλαν σ’ έχρισε λοιπόν ιππότη;»Ο Ντανκ έσυρε αμήχανα τα πόδια του. Είδε πως τα λουριά

της μιας του μπότας είχαν σχεδόν λυθεί. «Ήταν ο μόνος πουήταν διατεθειμένος να το κάνει».

«Πού βρίσκεται τώρα ο σερ Άρλαν;»«Πέθανε». Σήκωσε τα μάτια του. Μπορούσε να δέσει τα

λουριά αργότερα. «Τον έθαψα στην πλαγιά ενός λόφου».«Έπεσε πολεμώντας γενναία σε κάποια μάχη;»«Μας έπιασαν οι βροχές κι ένα κρύωμα τον σκότωσε».«Ξέρω πολύ καλά πόσο εύθραυστοι είναι οι ηλικιωμένοι

άντρες. Το έμαθα από τον δεύτερο σύζυγό μου. Ήμουνδεκατριών ετών όταν παντρευτήκαμε. Αν ζούσε μέχρι τηνεπόμενη γιορτή του, εκείνος θα ήταν πενήντα πέντε. Μισόχρόνο αφότου τον έθαψα, γέννησα τον γιο του, όμως τον πήρεκι εκείνον ο Ξένος. Οι σέπτον είπαν πως τον κάλεσε κοντά τουο πατέρας του. Εσύ τι πιστεύεις, σερ;»

«Εεε, δεν αποκλείεται, αρχόντισσά μου» είπε με δισταγμό οΝτανκ.

«Ανοησίες» είπε εκείνη. «Το αγόρι γεννήθηκε πολύ αδύναμο,ένα πλάσμα τόσο μικροσκοπικό που δεν είχε καν τη δύναμη ναθηλάσει. Ακόμα κι έτσι όμως, οι θεοί χάρισαν στον πατέρα τουπενήντα πέντε χρόνια. Θα μπορούσαν να χαρίσουν στον γιο τουκάτι παραπάνω από τρεις μέρες».

«Θα μπορούσαν». Ο Ντανκ δεν γνώριζε παρά ελάχιστα γιατους θεούς. Μερικές φορές πήγαινε στο σεπτ να προσευχηθείστον Πολεμιστή, για να του δίνει δύναμη στη μάχη, κατά τ’ άλλα

200 GEORGE MARTIN

όμως άφηνε τους Επτά στην ησυχία τους.«Λυπάμαι που πέθανε ο σερ Άρλαν σου» είπε εκείνη. «Με

θλίβει ακόμα περισσότερο που μπήκες στην υπηρεσία του σερΓιούστας. Δεν είναι όλοι οι γέροντες ίδιοι, σερ Ντάνκαν. Καλάθα κάνεις να γυρίσεις πίσω στο Πένιτρι».

«Το μόνο σπίτι που έχω βρίσκεται εκεί που ’ναι ορκισμένο τοσπαθί μου». Ο Ντανκ δεν είχε πάει ποτέ στο Πένιτρι. Δεν ήξερεκαν αν βρισκόταν στη Μεγάλη Πεδιάδα.

«Όρκισέ το σ’ εμένα τότε. Ζούμε σε άστατους καιρούς κι εγώέχω ανάγκη από ιππότες. Δείχνεις άνθρωπος που τρώει μεόρεξη, σερ Ντάνκαν. Πόσα κοτόπουλα μπορείς να φας; ΣτοΚόλντμοουτ θα μπορούσες να τρως όσο φρέσκο κρέας και όσεςγλυκές τάρτες φρούτων τραβάει η όρεξή σου. Και ο ακόλουθόςσου δείχνει να έχει ανάγκη από φαγητό. Είναι τόσο λιπόσαρκοςπου του έχουν πέσει τα μαλλιά. Θα μπορεί να κοιμάται μαζί μεάλλα αγόρια στην ηλικία του. Νομίζω πως αυτό θα του αρέσεικαι ο οπλοδιδάσκαλός μου μπορεί να του διδάξει την τέχνη τουπολέμου».

«Τον εκπαιδεύω εγώ» είπε αμυντικά ο Ντανκ.«Και ποιος άλλος; Ο Μπένις; Ο γερο-Όσγκρεϊ; Τα

κοτόπουλα;»Υπήρχαν μέρες που ο Ντανκ έβαζε πράγματι τον Εγκ να

κυνηγάει κοτόπουλα. Τον βοηθάει να γίνει πιο σβέλτος,σκέφτηκε, όμως ήξερε πως αν της το έλεγε εκείνη θα έβαζε ταγέλια. Η χαριτωμένη μύτη κι οι φακίδες της του αποσπούσαν τηνπροσοχή. Ο Ντανκ θύμισε στον εαυτό του γιατί τον είχε στείλειεκεί ο σερ Γιούστας. «Έχω ορκίσει το σπαθί μου στον σερΌσγκρεϊ, αρχόντισσά μου» είπε «κι αυτό δεν αλλάζει».

«Όπως επιθυμείς, σερ. Ας μιλήσουμε λοιπόν για πιοδυσάρεστα πράγματα». Η αρχόντισσα Ροάν έδωσε ένα μικρότράβηγμα στην πλεξούδα της. «Δεν ανεχόμαστε επιθέσεις κατάτου Κόλντμοουτ ή των ανθρώπων του. Πες μου λοιπόν γιατί ναμη βάλω να σε ράψουν μέσα σ’ ένα τσουβάλι».

«Ήρθα να διαπραγματευτώ» της θύμισε «κι έχω πιει το κρασί

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 201

σου». Ένιωθε ακόμη τη γλυκιά και πλούσια γεύση στο στόματου. Μέχρι τώρα δεν ένιωθε να έχει δηλητηριαστεί. Ίσως ναήταν το κρασί που τον έκανε τόσο τολμηρό. «Άσε που δεν έχειςτόσο μεγάλο τσουβάλι».

Προς μεγάλη του ανακούφιση, το αστείο του Εγκ την έκανενα χαμογελάσει. «Έχω ωστόσο πολλά τσουβάλια που είναιαρκετά μεγάλα για τον Μπένις. Ο μέιστερ Κέρικ μού είπε πωςέκοψε το μάγουλο του Γουόλμερ σχεδόν μέχρι το κόκαλο».

«Ο σερ Μπένις έχασε την ψυχραιμία του με τον άντρα,αρχόντισσά μου. Ο σερ Γιούστας μ’ έστειλε να πληρώσω τοτίμημα του αίματος».

«Το τίμημα του αίματος;» Γέλασε. «Το ξέρω πως είναι γέρος,αλλά δεν είχα αντιληφθεί πως ήταν τόσο γέρος. Μήπως νομίζειπως ζούμε στην Εποχή των Ηρώων, τότε που η ζωή ενόςανθρώπου δεν άξιζε παρά ένα σακί ασημένια νομίσματα;»

«Ο σκαφτιάς δεν σκοτώθηκε, αρχόντισσά μου» της θύμισε οΝτανκ. «Απ’ όσο είδα, κανείς δεν σκοτώθηκε. Απλώς του έκοψετο μάγουλο».

Τα δάχτυλά της χόρευαν αφηρημένα πάνω στην πλεξούδα.«Για πες μου λοιπόν, τι αξία δίνει στο μάγουλο του Γουόλμερ οσερ Γιούστας;»

«Ένα ασημένιο νόμισμα και τρία για σένα, αρχόντισσά μου».«Πολύ τσιγκούνικα κοστολογεί την τιμή μου ο σερ Γιούστας,

παρόλο που, ομολογουμένως, τρία ασημένια νομίσματα είναικαλύτερα από τρία κοτόπουλα. Καλά θα κάνει να μου παραδώσειτον Μπένις για να τον τιμωρήσω όπως του αρμόζει».

«Μ’ εκείνο το τσουβάλι που ανέφερες προηγουμένως;»«Ίσως». Τύλιξε την πλεξούδα γύρω από το χέρι της. «Ο

Όσγκρεϊ μπορεί να κρατήσει τα χρήματά του. Το αίμαξεπληρώνεται μόνο με αίμα».

«Ίσως να ’ναι όπως λες, αρχόντισσά μου» είπε ο Ντανκ.«Γιατί δεν στέλνεις όμως να φωνάξουν εκείνον τον χωρικό πουτραυμάτισε ο Μπένις και να τον ρωτήσουμε αν προτιμάει τοασημένιο νόμισμα ή τον Μπένις στο τσουβάλι;»

202 GEORGE MARTIN

«Ω, δεν έχω καμία αμφιβολία πως, αν έπρεπε να διαλέξει, θαδιάλεγε το νόμισμα, σερ. Δεν είναι όμως δική του επιλογή. Τώρατο ζήτημα έχει να κάνει με το λιοντάρι και την αράχνη κι όχι μετο μάγουλο κάποιου χωρικού. Τον Μπένις θέλω κι αυτή είναι ητελευταία μου λέξη. Κανείς δεν μπαίνει στην επικράτειά μου,πληγώνει έναν από τους υποτελείς μου κι έπειτα φεύγειαλώβητος».

«Αρχόντισσά μου, κι εσύ μπήκες στην επικράτεια του Στάντ-φαστ κι έβλαψες έναν από τους υποτελείς του σερ Γιούστας»είπε ο Ντανκ πριν προλάβει να το σκεφτεί.

«Σοβαρά;» Τράβηξε πάλι την πλεξούδα της. «Αν εννοείς τονζωοκλέφτη, ο άνθρωπος ήταν διαβόητος παραβάτης. Δύο φορέςπαραπονέθηκα στον Όσγκρεϊ κι εκείνος δεν έκανε τίποτα. Τρίτηκαι φαρμακερή. Ο νόμος του βασιλιά μού δίνει το δικαίωμα τουπνιγμού και της αγχόνης».

Ο Εγκ ήταν αυτός που της απάντησε. «Μόνο στα εδάφη σου»είπε εμφατικά το αγόρι. «Ο νόμος του βασιλιά δίνει στουςάρχοντες το δικαίωμα του πνιγμού και της αγχόνης μόνο σταδικά τους εδάφη».

«Έξυπνο αγόρι» είπε εκείνη. «Αφού γνωρίζεις τόσα πολλά,τότε θα γνωρίζεις επίσης πως ένας υποτελής ιππότης δεν έχειδικαίωμα να τιμωρεί δίχως την άδεια του άρχοντά του. ΤοΣτάντφαστ έχει παραχωρηθεί στον σερ Γιούστας από τονάρχοντα Ρόουαν. Όταν τραυμάτισε τον Γουόλμερ, ο Μπένιςπαραβίασε την ειρήνη του βασιλιά και είναι υπόλογος γι’ αυτό».Κοίταξε τον Ντανκ. «Αν ο σερ Γιούστας μού παραδώσει τονΜπένις, τότε θα του κόψω απλώς τη μύτη κι εκεί θα τελειώσει ηιστορία. Αν αναγκαστώ να έρθω και να τον συλλάβω, δεν μπορώνα υποσχεθώ κάτι τέτοιο».

Ο Ντανκ ένιωσε να του σφίγγεται ξαφνικά το στομάχι. «Θατου το πω, όμως δεν πρόκειται να παραδώσει τον σερ Μπένις».Κόμπιασε. «Όλα ξεκίνησαν με αυτό το φράγμα. Αν δεχτείς να τογκρεμίσεις, αρχόντισσά μου, τότε –»

«Αδύνατον» δήλωσε ο νεαρός μέιστερ που στεκόταν δίπλα

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 203

στην αρχόντισσα Ροάν. «Το Κόλντμοουτ συντηρεί είκοσι φορέςπερισσότερους χωρικούς απ’ ό,τι το Στάντφαστ. Η αρχόντισσαέχει χωράφια με σιτάρι, βρώμη και κριθάρι και όλα κινδυνεύουναπό την ξηρασία. Έχει μισή ντουζίνα δεντρόκηπους με μηλιές,βερικοκιές και τρία είδη αχλαδιών. Έχει ετοιμόγεννες αγελάδες,πεντακόσια πρόβατα με μαύρη μουσούδα και εκτρέφει τακαλύτερα άλογα στη Μεγάλη Πεδιάδα. Έχουμε δώδεκαετοιμόγεννες φοράδες».

«Έχει κι ο σερ Γιούστας πρόβατα» είπε ο Ντανκ. «Έχειχωράφια με πεπόνια, κριθάρι, φασόλια και…»

«Πήρατε το νερό για να το ρίξετε στην τάφρο!» φώναξε οΕγκ.

Θα έφτανα και στην τάφρο, σκέφτηκε ο Ντανκ.«Η τάφρος είναι μια από τις βασικές άμυνες του κάστρου»

επέμεινε ο μέιστερ. «Δηλαδή προτείνεις η αρχόντισσα Ροάν νααφήσει τον εαυτό της ευάλωτο σε επίθεση, σε μια τόσο άστατηεποχή;»

«Μια αδειανή τάφρος δεν παύει να ’ναι τάφρος» είπε αργά οΝτανκ «κι η αρχόντισσα έχει γερά τείχη, καθώς και άφθονουςικανούς άντρες να τα υπερασπιστούν».

«Σερ Ντάνκαν» είπε η αρχόντισσα Ροάν. «Όταν εξεγέρθηκε ομαύρος δράκοντας, ήμουν μονάχα δέκα ετών. Ικέτεψα τονπατέρα μου να μη διακινδυνεύσει τη ζωή του, ή τουλάχιστον ν’αφήσει πίσω τον σύζυγό μου. Ποιος θα με προστάτευε ανέφευγαν και οι δύο; Με ανέβασε λοιπόν στις επάλξεις και μουέδειξε τις οχυρώσεις του Κόλντμοουτ. “Όσο τις διατηρείςισχυρές” μου είπε “άλλο τόσο θα σε κρατούν ασφαλή. Ότανδιατηρείς τις άμυνές σου, κανένας άντρας δεν μπορεί να σεβλάψει”. Το πρώτο πράγμα που μου έδειξε ήταν η τάφρος».Χάιδεψε το μάγουλό της με την άκρη της πλεξούδας της. «Οπρώτος μου σύζυγος σκοτώθηκε στο Κόκκινο Λιβάδι. Οπατέρας μου μου βρήκε άλλους, όμως τους πήρε κι αυτούς οΞένος. Δεν εμπιστεύομαι πια τους άντρες, όσο ικανοί κι αν είναι.Εμπιστεύομαι μόνο την πέτρα, το ατσάλι και το νερό.

204 GEORGE MARTIN

Εμπιστεύομαι τις τάφρους, σερ, και αρνούμαι ν’ αφήσω τη δικήμου αδειανή».

«Ο πατέρας σου δεν είχε άδικο» είπε ο Ντανκ «όμως αυτόδεν σου δίνει το δικαίωμα να πάρεις το νερό των Όσγκρεϊ».

Τράβηξε την πλεξούδα της. «Ο σερ Γιούστας υποθέτω σουείπε πως το ρέμα είναι δικό του».

«Εδώ και χίλια χρόνια» είπε ο Ντανκ. «Το λένε Καρό Νερό –πιο σαφές δεν γίνεται».

«Πράγματι». Πάλι την πλεξούδα – μια, δυο, τρεις φορές.«Όπως ακριβώς ο ποταμός εξακολουθεί να λέγεται Μάντερ,παρόλο που οι Μάντερλυ εκδιώχθηκαν από τις όχθες του πριναπό χίλια χρόνια. Το Χάιγκαρντεν εξακολουθεί να λέγεταιΧάιγκαρντεν, παρόλο που ο τελευταίος Γκάρντενερ σκοτώθηκεστο Πεδίο του Πυρός. Το Κάστερλυ Ροκ είναι γεμάτο Λάννιστερκαι Κάστερλυ δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Ο κόσμος αλλάζει,σερ. Το Καρό Νερό αναβλύζει από τους Λόφους του Πέταλου,οι οποίοι απ’ όσο θυμάμαι μου ανήκουν. Το νερό επίσης μουανήκει. Δείξ’ του, μέιστερ Κέρικ».

Ο μέιστερ κατέβηκε από το βάθρο. Πρέπει να ήταν περίπουστην ηλικία του Ντανκ, όμως ο γκρίζος χιτώνας και η αλυσίδατου του έδιναν έναν αέρα ήρεμης σοφίας που δεν ταίριαζε με ταχρόνια του. Στα χέρια του κρατούσε μια παλιά περγαμηνή. «Δεςκαι μόνος σου, σερ» είπε καθώς την ξετύλιξε και την έτεινε στονΝτανκ.

Ο αργόστροφος Ντανκ, με κεφάλι χοντρό σαν τείχος κάστρου.Ένιωσε πάλι τα μάγουλά του να καίνε. Πήρε προσεκτικά τηνπεργαμηνή από τον μέιστερ και την κοίταξε συνοφρυωμένος.Δεν καταλάβαινε λέξη, όμως αναγνώρισε τη σφραγίδα με τοβουλοκέρι, κάτω απ’ την περίτεχνη υπογραφή: ο τρικέφαλοςδράκος του Οίκου Ταργκάρυεν. Η σφραγίδα του βασιλιά.Κρατούσε στα χέρια του κάποιου είδους βασιλικό διάταγμα. ΟΝτανκ κουνούσε αργά το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά, ώστε νανομίζουν πως διάβαζε. «Αυτήν εδώ τη λέξη δεν τη βγάζω»μουρμούρισε μετά από λίγο. «Έγκ, έλα να ρίξεις μια ματιά –

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 205

βλέπεις καλύτερα από μένα».Το αγόρι έτρεξε δίπλα του. «Ποια λέξη, σερ;» Ο Ντανκ του

έδειξε. «Αυτήν; Α, ναι». Ο Εγκ διάβασε γρήγορα την περγαμηνή,έστρεψε τα μάτια του στον Ντανκ κι έγνεψε διακριτικά με τοκεφάλι.

Το ρέμα είναι δικό της. Έχει επίσημο έγγραφο. Ο Ντανκένιωσε σαν να είχε φάει γροθιά στο στομάχι. Η προσωπικήσφραγίδα του βασιλιά. «Αυτό εδώ… Κάποιο λάθος πρέπει να’χει γίνει. Οι γιοι του γερο-ιππότη σκοτώθηκαν στην υπηρεσίατου βασιλιά. Γιατί να του πάρει ο Μεγαλειότατος το ρέμα του;»

«Αν ο βασιλιάς Νταίρον δεν ήταν τόσο ανεκτικός, θαμπορούσε να του είχε πάρει το κεφάλι».

Για μια στιγμή ο Ντανκ τα ’χασε. «Τι εννοείς;»«Εννοεί» είπε ο μέιστερ Κέρικ «πως ο σερ Γιούστας Όσγκρεϊ

είναι στασιαστής και προδότης».«Ο σερ Γιούστας πολέμησε στο πλευρό του μαύρου δράκοντα

και όχι του κόκκινου, ελπίζοντας πως ένας βασιλιάς τωνΜπλάκφαϊρ μπορεί να του επέστρεφε τα κάστρα και τα εδάφηπου είχαν χάσει οι Όσγκρεϊ υπό τη βασιλεία των Ταργκάρυεν»είπε η αρχόντισσα Ροάν. «Κυρίως ήθελε το Κόλντμοουτ. Οι γιοιτου πλήρωσαν την προδοσία με το αίμα τους. Όταν έφερε πίσωτα κόκαλά τους κι έδωσε την κόρη του στους άντρες του βασιλιάως όμηρο, η σύζυγός του πήδηξε από την κορυφή του πύργουτου Στάντφαστ. Σου τα είπε όλα αυτά ο σερ Γιούστας;» Τοχαμόγελό της ήταν θλιμμένο. «Πολύ αμφιβάλλω».

«Ο μαύρος δράκοντας». Όρκισες το σπαθί σου σ’ ένανπροδότη, χοντροκέφαλε. Έφαγες το ψωμί ενός προδότη καικοιμήθηκες κάτω απ’ τη στέγη ενός στασιαστή. «Αρχόντισσάμου» είπε πασχίζοντας ο Ντάνκαν «ο μαύρος δράκοντας… ήτανπριν από δεκαπέντε χρόνια. Η ξηρασία είναι τώρα. Ακόμα κι ανυπήρξε στασιαστής, ο σερ Γιούστας εξακολουθεί να χρειάζεται τονερό».

Η Κόκκινη Χήρα σηκώθηκε και ίσιωσε το φουστάνι της. «Αςπροσευχηθεί να βρέξει λοιπόν».

206 GEORGE MARTIN

Εκείνη τη στιγμή, ο Ντανκ θυμήθηκε το τελευταίο πράγμαπου του είπε ο Όσγκρεϊ, πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους στοδάσος.

«Αν δεν θες να δώσεις νερό στον ίδιο, κάν’ το για χάρη τουγιου του».

«Του γιου του;»«Του Άνταμ. Εκπαιδεύτηκε κι υπηρέτησε εδώ τον πατέρα σου

ως ακόλουθος».Το πρόσωπο της αρχόντισσας Ροάν ήταν ανέκφραστο σαν

πέτρα. «Πλησίασε».Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει, οπότε υπάκουσε. Το βάθρο τής

πρόσθετε άλλα τριάντα εκατοστά, ακόμα κι έτσι όμως, ο Ντανκυψωνόταν σαν πύργος μπροστά της. «Γονάτισε» είπε εκείνη κιεκείνος υπάκουσε και πάλι.

Του έδωσε ένα χαστούκι μ’ όλη της τη δύναμη, και ήταν πιοδυνατή απ’ όσο έδειχνε. Το μάγουλό του έτσουζε κι ένιωσε τοαίμα απ’ το σκισμένο του χείλος να κυλάει στο στόμα, όμως δενείχε πονέσει πραγματικά. Για μια στιγμή, η μόνη σκέψη στομυαλό του Ντανκ ήταν να την αρπάξει απ’ τη μακριά κόκκινηπλεξούδα της, να τη βάλει στα πόδια του και να της μπατσίσειτον πισινό, όπως θα έκανε μ’ ένα κακομαθημένο παιδί. Αν τοκάνω θα τσιρίξει όμως, κι αμέσως θα ορμήσουν μέσα να μεσκοτώσουν καμιά εικοσαριά ιππότες.

«Τολμάς να μου κάνεις έκκληση στ’ όνομα του Άνταμ;»Ρουθούνιζε αγριεμένη. «Εξαφανίσου απ’ το Κόλντμοουτ, σερ,αυτή τη στιγμή».

«Μα δεν ήθελα…»«Φύγε, ειδεμή θα βρω ένα τσουβάλι που να σε χωράει, ακόμα

κι αν χρειαστεί να το ράψω η ίδια. Πες στον σερ Γιούστας πωςέχει διορία μέχρι αύριο να μου φέρει τον σερ Μπένις τηςΚαφετιάς Ασπίδας, αλλιώς θα έρθω να τον πάρω με φωτιά καιατσάλι. Κατάλαβες τι σου είπα; Με φωτιά και ατσάλι!»

Ο σέπτον Σέφτον έπιασε τον Ντανκ από το μπράτσο και τονέβγαλε εσπευσμένα απ’ το δωμάτιο. Ο Εγκ τους ακολουθούσε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 207

καταπόδας. «Δεν ήταν καθόλου σοφό αυτό, σερ» ψιθύρισε οχοντρός σέπτον καθώς τους οδηγούσε στα σκαλοπάτια.«Καθόλου σοφό. Πώς σου ήρθε να αναφέρεις τον ΆνταμΌσγκρεϊ…»

«Ο σερ Γιούστας μου ’πε πως συμπαθιόντουσαν».«Συμπαθιόντουσαν;» Ο σέπτον ξεφύσησε βαρύθυμα.

«Αγαπιόντουσαν θες να πεις. Δεν ήταν τίποτε παραπάνω απόένα δυο φιλιά, όμως… για τον Άνταμ έκλαψε μετά το ΚόκκινοΛιβάδι κι όχι για τον σύζυγο που καλά καλά δεν γνώριζε.Κατηγορεί τον σερ Γιούστας για τον θάνατό του και όχι αδίκως –το αγόρι ήταν δώδεκα χρονών».

Ο Ντανκ ήξερε πώς ήταν να φέρεις ένα τέτοιο φορτίο. Όποτεανέφερε κάποιος το Λιβάδι του Άσφορντ, εκείνος θυμόταν τουςτρεις άξιους άντρες που είχαν πεθάνει για να σώσουν το χέρι καιτο πόδι του, και ο πόνος ήταν πάντοτε νωπός.

«Πες στην αρχόντισσα πως δεν είχα πρόθεση να τηνπληγώσω. Ζήτα της συγγνώμη εκ μέρους μου».

«Θα κάνω ό,τι μπορώ, σερ» είπε ο σέπτον Σέφτον «όμως πεςστον σερ Γιούστας να της παραδώσει τον Μπένις, και σύντομα.Αλλιώς θα ’χει κακά ξεμπερδέματα, πολύ κακά ξεμπερδέματα».

Όταν είχαν πια αφήσει πολύ πίσω τους τα τείχη και τουςπύργους του Κόλντμοουτ, μόνο τότε γύρισε ο Ντανκ και ρώτησετον Εγκ: «Τι έγραφε εκείνη η περγαμηνή;».

«Ήταν ένας τίτλος παραχώρησης, σερ – από τον βασιλιά στονάρχοντα Γουάιμαν Γουέμπερ. Για τις υπηρεσίες και τηναφοσίωσή του στη διάρκεια της τελευταίας εξέγερσης, ο βασιλιάςπαραχώρησε στον άρχοντα Γουάιμαν και τους απογόνους τουόλα τα δικαιώματα χρήσης του Καρό Νερού, από τις πηγές του

208 GEORGE MARTIN

στους Λόφους του Πέταλου μέχρι τις όχθες της ΦυλλωμένηςΛίμνης. Έγραφε επίσης πως ο άρχοντας Γουάιμαν και οιαπόγονοί του είχαν το δικαίωμα να κυνηγάνε ανά πάσα στιγμήλαγούς, κόκκινα ελάφια κι αγριογούρουνα στο Δάσος του Γουάτ,καθώς και να κόβουν κάθε χρόνο μέχρι είκοσι δέντρα». Τοαγόρι καθάρισε τον λαιμό του. «Βέβαια, η παραχώρηση είναιπεριορισμένου χρόνου. Το έγγραφο έλεγε πως αν ο σερ Γιούσταςπεθάνει δίχως δικό του αρσενικό παιδί, τότε το Στάντφαστ θαπεριέλθει πάλι στο στέμμα και τα δικαιώματα του άρχονταΓουέμπερ θα ανακληθούν».

Για χίλια χρόνια ήταν οι Στρατηγοί της Βόρειας Μεθορίου.«Το μόνο που άφησαν στον γέρο ήταν ένας πύργος για ναπεθάνει».

«Και το κεφάλι του. Ο Μεγαλειότατος τον άφησε νακρατήσει το κεφάλι του, σερ, παρόλο που ήταν στασιαστής».

Ο Ντάνκαν κοίταξε καλά καλά τ’ αγόρι. «Εσύ στη θέση τουθα του είχες πάρει το κεφάλι;»

Ο Εγκ το σκέφτηκε με προσοχή. «Όταν βρισκόμουν στηΒασιλική Αυλή, μερικές φορές εκτελούσα χρέη υπηρέτη για τομικρό συμβούλιο του βασιλιά. Μάλωναν συχνά γι’ αυτό. Ο θείοςΜπαίλορ έλεγε πως σ’ έναν έντιμο αντίπαλο είναι προτιμότερονα φερθείς με επιείκεια. Αν ένας ηττημένος άντρας πιστεύει πωςμπορεί να λάβει αμνηστία, ίσως να παραδώσει τα όπλα και ναορκιστεί υποταγή. Αλλιώς θα πολεμήσει μέχρι θανάτου και θασκοτώσει περισσότερους αθώους και άντρες που σου είναι ήδηπιστοί. Το Ματωμένο Κοράκι από την άλλη έλεγε πως ότανδίνεις χάρη σε στασιαστές απλώς φυτεύεις τους σπόρους τηςεπόμενης εξέγερσης». Η φωνή του ήταν γεμάτη αμφιβολία.«Γιατί να εξεγερθεί ο σερ Γιούστας ενάντια στον βασιλιάΝταίρον; Όλοι λένε πως ήταν καλός βασιλιάς. Προσάρτησε τοΝτορν στο βασίλειο κι έκανε τους κατοίκους του συμμάχουςμας».

«Θα πρέπει να ρωτήσεις τον ίδιο τον σερ Γιούστας γι’ αυτό,Εγκ». Ο Ντανκ μάλλον ήξερε την απάντηση, όμως δεν ήταν κάτι

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 209

που θα ήθελε ν’ ακούσει το αγόρι. Ήθελε ένα κάστρο μ’ ένανλέοντα χαραγμένο στην πύλη και κατέληξε να σκάβει τάφουςανάμεσα στις βατομουριές. Όταν όρκιζες σ’ έναν άντρα το σπαθίσου, έδινες υπόσχεση πίστης και υποταγής, υπόσχεση ναπολεμήσεις για κείνον όποτε το είχε ανάγκη και όχι να σκαλίζειςτις προσωπικές του υποθέσεις και ν’ αμφισβητείς τη δική τουαφοσίωση… όμως ο σερ Γιούστας τον είχε ξεγελάσει. Είπε πωςοι γιοι του πέθαναν πολεμώντας για τον βασιλιά και μ’ έκανε ναπιστέψω πως το ρέμα ήταν δικό του.

Η νύχτα τούς βρήκε στο Δάσος του Γουάτ. Ο Ντανκ έφταιγεγι’ αυτό. Αντί να επιστρέψει κατευθείαν στο Στάντφαστ από τονδρόμο που ’χαν έρθει, έκανε μια παράκαμψη προς βορρά, για ναρίξει άλλη μια ματιά στο φράγμα. Του ’χε περάσει απ’ το μυαλόνα προσπαθήσει να το γκρεμίσει με τα δυο του χέρια, όμως οιΕπτά και ο σερ Λούκας ο Μακρυπόδης δεν του έκαναν τη χάρη.Όταν έφτασαν στο φράγμα, βρήκαν εκεί δυο φρουρούς μεβαλλίστρες και την πιτσιλωτή αράχνη κεντημένη στα γιλέκατους. Ο ένας καθόταν με τα γυμνά του πόδια μες στο κλεμμένονερό. Γι’ αυτό και μόνο ο Ντανκ θα μπορούσε να τονστραγγαλίσει, όμως ο άντρας τούς άκουσε να πλησιάζουν κιέπιασε γρήγορα τη βαλλίστρα του. Ο άλλος ήταν ακόμα πιογρήγορος και είχε ήδη τεντώσει τη χορδή της μ’ ένα βέλος. Τομόνο που μπορούσε να κάνει ο Ντανκ ήταν να τους ρίξει ένααπειλητικό βλέμμα.

Έπειτα, δεν μπορούσαν παρά να γυρίσουν απ’ τον ίδιο δρόμο– ο Ντανκ δεν γνώριζε την περιοχή σαν τον σερ Μπένις και θαήταν πολύ ταπεινωτικό να χαθεί σ’ ένα τόσο μικρό δάσος όσο τοΔάσος του Γουάτ. Όταν πια διέσχισαν πλατσουρίζοντας το ρέμα,ο ήλιος κόντευε να δύσει κι είχαν αρχίσει να βγαίνουν τα πρώτααστέρια, καθώς και σύννεφα από σκνίπες. Ανάμεσα στα μεγάλασκούρα δέντρα, ο Εγκ ξαναβρήκε τη μιλιά του. «Σερ; Εκείνος οχοντρός σέπτον είπε πως ο πατέρας μου κάθεται μουτρωμένοςστο Σάμερχολ».

«Λόγια του αέρα».

210 GEORGE MARTIN

«Ο πατέρας μου δεν κάθεται μουτρωμένος πουθενά».«Δεν αποκλείεται» είπε ο Ντανκ. «Εσύ πάντως το κάνεις».«Δεν το κάνω, σερ». Συνοφρυώθηκε. «Το κάνω όντως;»«Μερικές φορές. Όχι πολύ συχνά πάντως, αλλιώς θα σε

σφαλιάριζα περισσότερο».«Μου ’ριξες σφαλιάρα όταν βρισκόμασταν στην πύλη».«Ήταν το πολύ μισή σφαλιάρα. Άμα ποτέ σου δώσω

ολόκληρη, θα το καταλάβεις».«Πάντως εσένα η Κόκκινη Χήρα σου ’δωσε ολόκληρη».Ο Ντανκ άγγιξε το πρησμένο του χείλος. «Δεν υπάρχει λόγος

να το λες με τόση χαρά». Βέβαια τον πατέρα σου ποτέ δεν τονσφαλιάρισαν – ίσως γι’ αυτό να είναι έτσι ο πρίγκιπας Μαίκαρ.«Όταν ο βασιλιάς έχρισε Χέρι του το Ματωμένο Κοράκι, οάρχοντας πατέρας σου αρνήθηκε να παραμείνει μέλος τουσυμβουλίου του. Αναχώρησε από το Κινγκς Λάντινγκ για τοΣάμερχολ κι έχει μείνει εκεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο»θύμισε στον Εγκ. «Εγώ θα τον έλεγα μουτρωμένο».

«Εγώ πάλι θα τον έλεγα οργισμένο» είπε υπεροπτικά ο Εγκ.«Ο Μεγαλειότατος έπρεπε να είχε κάνει Χέρι του τον πατέραμου. Είναι ο αδελφός του και ο καλύτερος στρατηλάτης τουβασιλείου από τότε που πέθανε ο θείος Μπαίλορ. Το ΜατωμένοΚοράκι δεν είναι καν πραγματικός άρχοντας, απλώς τονφωνάζουν έτσι από κάποιο ηλίθιο αίσθημα αβροφροσύνης. Είναιμάγος κι εξάλλου έχει ταπεινή καταγωγή».

«Μπάσταρδος μπορεί να είναι, αλλά ταπεινή καταγωγή δενέχει». Το Ματωμένο Κοράκι μπορεί να μην ήταν πραγματικόςάρχοντας, όμως αμφότεροι οι γονείς του ήταν ευγενείς. Ημητέρα του ήταν μια από τις πολλές ερωμένες του Αίγκον τουΑνάξιου. Από τότε που είχε πεθάνει ο γερο-βασιλιάς, οιμπάσταρδοί του είχαν γίνει πληγή για τα Επτά Βασίλεια. Τουςείχε αναγνωρίσει όλους στο νεκροκρέβατό του – όχι μόνο τουςΥψηλούς Μπάσταρδους όπως το Ματωμένο Κοράκι, τονΜπίτερστιλ και τον Νταίμον Μπλάκφαϊρ, των οποίων οιμητέρες ήταν αρχόντισσες, αλλά και όλους όσοι είχαν γεννηθεί

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 211

όποτε γκάστρωνε κάποια πόρνη, ταβερνιάρισσα, κόρη μίμου ήεμπόρου και γενικά οποιαδήποτε όμορφη χωριατοπούλα έπαιρνετο μάτι του. Το ρητό του Οίκου Ταργκάρυεν ήταν Φωτιά καιΑίμα, όμως ο Ντανκ είχε ακούσει κάποτε τον σερ Άρλαν να λέειπως το ρητό του Αίγκον έπρεπε να είναι Πλύντε την και Φέρτετην στο Κρεβάτι μου.

«Ο βασιλιάς Αίγκον κατέστησε νόμιμο γιο του το ΜατωμένοΚοράκι, όπως κι όλους τους υπόλοιπους» θύμισε στον Εγκ.

«Ο παλιός Υψηλός Σέπτον είχε πει στον πατέρα μου πωςάλλοι είναι οι νόμοι του βασιλιά κι άλλοι οι νόμοι των θεών»είπε πεισματικά τ’ αγόρι. «Είπε πως η σύλληψη των νόμιμωνπαιδιών γίνεται στο συζυγικό κρεβάτι και είναι ευλογημένη απότον Πατέρα και τη Μητέρα, όμως τα μπάσταρδα παιδιά είναιπροϊόν λαγνείας κι αδυναμίας. Μπορεί ο βασιλιάς Αίγκον ν’αποφάσισε πως οι μπάσταρδοί του δεν είναι μπάσταρδοι, όμωςαυτό δεν αλλάζει τη φύση τους. Ο Υψηλός Σέπτον είπε πως όλοιοι μπάσταρδοι είναι γεννημένοι προδότες… Ο ΝταίμονΜπλάκφαϊρ, ο Μπίτερστιλ, ακόμα και το Ματωμένο Κοράκι.Είπε πως ο άρχοντας Ρίβερς ήταν πιο πανούργος απ’ τουςάλλους δύο, όμως στο τέλος θ’ αποδεικνυόταν κι αυτόςπροδότης. Ο Υψηλός Σέπτον συμβούλεψε τον πατέρα μου ναμην εμπιστευτεί ποτέ ούτε εκείνον ούτε οποιονδήποτε απ’ τουςάλλους μπάσταρδους, ασχέτως καταγωγής».

Γεννημένοι προδότες, σκέφτηκε ο Ντανκ. Προϊόν λαγνείας κιαδυναμίας. Ανάξιοι εμπιστοσύνης, ασχέτως καταγωγής. «Εγκ,δεν σου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό πως κι εγώ μπορεί να ’μαιμπάσταρδος;»

«Εσύ, σερ;» Αυτό ξάφνιασε το αγόρι. «Αποκλείεται».«Θα μπορούσα να είμαι. Δεν γνώρισα ποτέ τη μητέρα μου,

ούτε κι έμαθα ποτέ τι απέγινε. Μπορεί να ήμουν απλώς μεγάλομωρό και να τη σκότωσα. Το πιθανότερο είναι πως ήταν κάποιαπόρνη ή κάποια κοπέλα που δούλευε σε ταβέρνα. Δεν έχειαρχόντισσες στην Ψυλλογειτονιά. Ακόμα κι αν παντρεύτηκε τονπατέρα μου όμως…. αυτός τότε τι απέγινε;» Ο Ντανκ δεν ήθελε

212 GEORGE MARTIN

να θυμάται τη ζωή του πριν να τον βρει ο σερ Άρλαν. «ΣτοΚινγκς Λάντινγκ υπήρχε ένα μαγειρείο όπου πουλούσα γάτες,αρουραίους και περιστέρια για το καφεζούμι, κι ο μάγειρας έλεγεπάντα πως ο πατέρας μου ήταν κάποιος κλέφτης. “Σαν να τονείδα κρεμασμένο” συνήθιζε να μου λέει “ή μπορεί απλώς να τονστείλανε στο Τείχος”. Όταν ήμουν ακόλουθος του σερ Άρλαν,τον ρωτούσα αν μπορούσαμε κάποτε να πάμε προς τα κει, ναμπούμε στην υπηρεσία του Γουίντερφελ ή κάποιου άλλουβορινού κάστρου. Μου ’χε καρφωθεί η ιδέα πως, αν κατάφερνανα φτάσω μέχρι το Τείχος, ίσως να έβλεπα κάποιον γέρο,κάποιον πολύ ψηλό γέρο που να μου έμοιαζε. Δεν πήγαμε ποτέβέβαια. Ο σερ Άρλαν έλεγε πως δεν είχε νόημα ναπεριπλανιόμαστε στον Βορρά και πως όλα τα δάση ήταν γεμάταλύκους». Κούνησε το κεφάλι του. «Τέλος πάντων, εν ολίγοις,μπορεί να ’σαι ακόλουθος ενός μπάσταρδου».

Για πρώτη φορά, ο Εγκ δεν ήξερε τι να πει. Γύρω τους τοσκοτάδι γινόταν όλο και πιο πυκνό. Οι πυγολαμπίδες πετούσαννωχελικά ανάμεσα στα δέντρα και τα μικροσκοπικά τους φώταθύμιζαν αστέρια που κινούνταν. Υπήρχαν αστέρια και στονουρανό – περισσότερα αστέρια απ’ όσα θα μπορούσε να μετρήσεικανείς σε μια ολόκληρη ζωή, ακόμα κι αν έφτανε την ηλικία τουβασιλιά Τζαιχαίρυς. Ο Ντανκ δεν είχε παρά να στρέψει τα μάτιατου στον ουρανό για να βρει τους παλιούς του γνώριμους: τοΆλογο και το Γουρούνι, το Στέμμα του Βασιλιά, το Φανάρι τηςΓριάς, τη Γαλέρα, το Φάντασμα και την Κόρη του Φεγγαριού.Στα βόρεια υπήρχαν σύννεφα κι έτσι το γαλάζιο μάτι τουΠαγωμένου Δράκοντα –το αστέρι που έδειχνε πάντοτε προς τονβορρά– δεν φαινόταν.

Όταν έφτασαν πια στο Στάντφαστ, ψηλό και σκοτεινό πάνωστον λόφο του, το φεγγάρι είχε ανατείλει. Είδε πως απ’ τα πάνωπαράθυρα του πύργου έβγαινε ένα αχνό κιτρινωπό φως. Ταπερισσότερα βράδια, ο σερ Γιούστας πήγαινε για ύπνο αμέσωςμετά το φαγητό, αλλά όχι απόψε κατά τα φαινόμενα. Μαςπεριμένει, σκέφτηκε ο Ντανκ.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 213

Ο Μπένις της Καφετιάς Ασπίδας ήταν επίσης ξύπνιος. Τονβρήκαν καθισμένο στα σκαλιά του πύργου, να μασάει ξινόφυλλοκαι ν’ ακονίζει το σπαθί του στο φως του φεγγαριού. Ο ήχος τουαργού ξυσίματος της λεπίδας με την ακονόπετρα ακουγόταν απόαρκετή απόσταση. Όσο παραμελούσε τα ρούχα και τον εαυτότου ο σερ Μπένις, άλλο τόσο φρόντιζε τα όπλα του.

«Ο χοντροκέφαλος επιστρέφει» είπε ο Μπένις. «Πάνω πουακόνιζα το σπαθί μου για να ’ρθω να σε σώσω απ’ την ΚόκκινηΧήρα».

«Πού είναι οι άντρες;»«Ο Τρεμπ κι ο Βρεγμένος Γουάτ είναι στη στέγη και φυλάνε

σκοπιά, μην τύχει κι αποφασίσει να μας επισκεφτεί η Χήρα. Οιάλλοι σύρθηκαν κλαψουρίζοντας στα κρεβάτια τους. Πονάνεπαντού – τους έβγαλα την πίστη. Έκανα κι εκείνον τον ψηλόκουφιοκέφαλο να ματώσει λίγο για να τον τσαντίσω. Πολεμάεικαλύτερα όταν είναι τσαντισμένος». Χαμογέλασε με τα καφέ καικόκκινα δόντια του. «Σου πάει το πρησμένο χείλος. Εγώ σου ’πανα μη σηκώνεις όποια πέτρα βρίσκεις. Τι σου ’πε η γυναίκα;»

«Πως σκοπεύει να κρατήσει το νερό και να σε τιμωρήσει πουτραυμάτισες τον σκαφτιά».

«Κάτι τέτοιο φαντάστηκα κι εγώ». Ο Μπένις έφτυσε. «Τόσηφασαρία για έναν χωριάτη. Κανονικά θα ’πρεπε να μ’ευγνωμονεί – στις γυναίκες αρέσουν οι άντρες με ουλές».

«Άρα δεν έχεις πρόβλημα να σου κόψει τη μύτη».«Να πάει να γαμηθεί. Αν ήθελα κομμένη μύτη, θα την έκοβα

μόνος μου». Έδειξε πίσω με τον αντίχειρά του. «Θα βρεις τονσερ Άχρηστο στα διαμερίσματά του, ν’ αναπολεί τα περασμέναμεγαλεία».

«Πολέμησε για λογαριασμό του μαύρου δράκοντα» είπεξαφνικά ο Εγκ.

Ο Ντανκ ετοιμάστηκε να του δώσει μια σφαλιάρα, όμως οκαφετής ιππότης έβαλε τα γέλια. «Λογικό. Σου φαίνεται γιατύπος που ξέρει να διακρίνει τους νικητές;»

«Όσο κι εσύ – αλλιώς δεν θα ’σουν εδώ, μαζί μας». Ο Ντανκ

214 GEORGE MARTIN

στράφηκε στον Εγκ. «Πήγαινε να φροντίσεις τον Κεραυνό καιτον Μέιστερ κι ύστερα έλα να μας βρεις».

Όταν μπήκε μέσα ο Ντανκ, ο γερο-ιππότης καθόταν δίπλαστο τζάκι με τη νυχτικιά του, αν και δεν είχε ανάψει φωτιά. Στοένα χέρι κρατούσε το βαρύ, ασημένιο κύπελλο του πατέρα του,φτιαγμένο για κάποιον άρχοντα Όσγκρεϊ πριν την έλευση τουΑίγκον του Κατακτητή. Το πάνω μέρος κοσμούσε ένα καρόλιοντάρι, από ψηφίδες χρυσού και νεφρίτη, παρόλο που μερικέςψηφίδες νεφρίτη έλειπαν. Στο άκουσμα των βημάτων τουΝτανκ, ο γερο-ιππότης σήκωσε κι ανοιγόκλεισε τα μάτια, σαν ναξυπνούσε από κάποιο όνειρο. «Σερ Ντάνκαν. Επέστρεψες. Πεςμου, σερ – σάστισε στη θέα σου ο Λούκας Ίντσφιλντ;»

«Δεν θα το έλεγα, άρχοντά μου. Μάλλον νευρίασε». ΟΝτανκ του τα είπε όλα, μ’ όσο μεγαλύτερη ακρίβεια μπορούσε,μόνο που παρέλειψε το περιστατικό με την αρχόντισσα Έλισεντ,γιατί τον έκανε να νιώθει τελείως ανόητος. Θα ’χε παραλείψεικαι τη σφαλιάρα, όμως το σκισμένο του χείλος είχε πρηστεί κιείχε γίνει διπλάσιο, πράγμα που ο σερ Γιούστας παρατήρησε.

Συνοφρυώθηκε όταν το είδε. «Το χείλος σου…»Ο Ντανκ το άγγιξε με προσοχή. «Η αρχόντισσα μου έδωσε

ένα χαστούκι».«Σε χτύπησε;» Έμεινε με το στόμα ανοιχτό κι ύστερα το

ξανάκλεισε. «Χτύπησε τον απεσταλμένο μου, που πήγε ναδιαπραγματευτεί υπό το λάβαρο του καρό λέοντα; Τόλμησε ν’απλώσει τα χέρια της πάνω σου;»

«Μόνο το ένα της χέρι, σερ. Το αίμα σταμάτησε να τρέχειπριν ακόμα φύγουμε απ’ το κάστρο». Έκανε το χέρι του γροθιά.«Θέλει τον σερ Μπένις κι όχι τα χρήματά σου, ούτε και θαγκρεμίσει το φράγμα. Μου έδειξε μια περγαμηνή που έγραφεδιάφορα, κι είχε τη σφραγίδα του ίδιου του βασιλιά. Μου είπεπως το ρέμα τής ανήκει και…» Κόμπιασε. «Είπε πως εσύ… πωςείχες…»

«…εξεγερθεί μαζί με τον μαύρο δράκοντα;» Ο σερ Γιούσταςέμοιαζε ξαφνικά σωριασμένος στην καρέκλα του. «Το φοβόμουν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 215

αυτό. Αν δεν επιθυμείς να βρίσκεσαι πια στην υπηρεσία μου, δενθα σ’ εμποδίσω». Ο γερο-ιππότης κάρφωσε το βλέμμα στοκύπελλό του κι ο Ντανκ δεν είχε ιδέα τι μπορεί ν’ αναζητούσεεκεί μέσα.

«Μου είπες πως οι γιοι σου πέθαναν πολεμώντας για τονβασιλιά».

«Έτσι είναι – πέθαναν πολεμώντας για τον πραγματικόβασιλιά, τον Νταίμον Μπλάκφαϊρ, τον Βασιλιά Που Έφερε τοΞίφος». Το μουστάκι του γέρου τρεμούλιασε. «Οι άντρες τουκόκκινου δράκοντα αυτοαποκαλούνται βασιλόφρονες, όμως κιεμείς, που πολεμήσαμε στο πλευρό του μαύρου δράκοντα,πολεμούσαμε για τον βασιλιά μας. Τώρα πια βέβαια… όλοι οιάντρες που πολέμησαν στο πλευρό μου για να τοποθετήσουμετον πρίγκιπα Νταίμον στον Σιδερένιο Θρόνο έχουν εξαφανιστείσαν την πρωινή δροσιά. Ίσως απλώς να τους ονειρεύτηκα. Τοπιθανότερο είναι πως το Ματωμένο Κοράκι και ταΚορακόδοντά του τους έχουν τρομοκρατήσει. Δεν μπορεί ναείναι όλοι τους νεκροί».

Ο Ντανκ αναγνώρισε πως είχε ένα δίκιο. Μέχρι εκείνη τηστιγμή, δεν είχε γνωρίσει κανέναν άλλο που να πολέμησε στοπλευρό του Σφετεριστή. Δεν μπορεί όμως. Υπήρχαν χιλιάδες απόδαύτους. Το μισό βασίλειο στήριζε τον κόκκινο δράκοντα και τ’άλλο μισό τον μαύρο. «Ο σερ Άρλαν έλεγε πάντα πως οι δυοπλευρές πολέμησαν εξίσου γενναία». Σκέφτηκε πως κάτι τέτοιοθα ήθελε ν’ ακούσει ο γερο-ιππότης.

Ο σερ Γιούστας κρατούσε το κύπελλο του κρασιού με τα δυοτου χέρια. «Αν ο Νταίμον είχε αφήσει στη μοίρα του τονΓκουέιν Κόρμπρεϊ… αν ο Φάιρμπολ δεν είχε σκοτωθεί τηνπαραμονή της μάχης… αν ο Χάιταουερ, ο Τάρμπεκ, ο Όουκχαρτκι ο Μπάτεργουελ μας είχαν στηρίξει με όλες τους τις δυνάμεις,αντί να προσπαθούν να τα ’χουν καλά και με τις δυο πλευρές…αν ο Μάνφρεντ Λόθστον είχε αποδειχθεί έντιμος αντί γιαπροδότης… αν οι καταιγίδες δεν είχαν καθυστερήσει τα πλοίατου άρχοντα Μπράκεν με τους τοξότες και τις βαλλίστρες από

216 GEORGE MARTIN

το Μυρ… αν ο Κουίκφινγκερ δεν είχε συλληφθεί με τακλεμμένα αυγά δράκοντα… τόσο πολλά αν, σερ… Αν έστω κιένα από αυτά τα γεγονότα είχε εξελιχθεί διαφορετικά, η έκβασητου πολέμου μπορεί να ήταν διαφορετική. Τότε θα ήμαστανεμείς οι βασιλόφρονες κι οι κόκκινοι δράκοντες θα έμεναν στηνιστορία ως εκείνοι που πολέμησαν για να παραμείνει στον θρόνοο σφετεριστής βασιλιάς Νταίρον ο Κάλπικος και απέτυχαν».

«Μπορεί και να γινόταν έτσι, άρχοντά μου» είπε ο Ντανκ«όμως τα πράγματα ήρθαν αλλιώς. Εξάλλου όλα αυτά έγινανπριν από χρόνια κι ο βασιλιάς σε συγχώρεσε».

«Ναι, ο Νταίρον συγχώρεσε τους στασιαστές και τουςπροδότες – αρκεί να του ορκιζόμασταν υποταγή και να τουδίναμε έναν όμηρο για να διασφαλίσει αυτή την υποταγή». Ηφωνή του ξεχείλιζε πικρία. «Εξαγόρασα το κεφάλι μου με τη ζωήτης κόρης μου. Η Αλυσάννη ήταν επτά ετών όταν την πήρανστο Κινγκς Λάντινγκ και πέθανε στα είκοσι, μαζί με τιςυπόλοιπες αδελφές της σιωπής. Κάποτε πήγα στο ΚινγκςΛάντινγκ για να τη δω κι αρνήθηκε να μου μιλήσει – στον ίδιοτης τον πατέρα. Το έλεος του βασιλιά είναι δώρο γεμάτοδηλητήριο. Ο Νταίρον Ταργκάρυεν μπορεί να μου χάρισε τηζωή, όμως μου στέρησε την υπερηφάνεια, την τιμή και τα όνειράμου». Το χέρι του έτρεμε κι έχυσε πάνω του κρασί, όμως ο γερο-ιππότης ούτε που το πήρε είδηση. «Έπρεπε να είχα φύγει μαζί μετον Μπίτερστιλ στην εξορία, ή να είχα πεθάνει μαζί με τουςγιους μου και τον καλό μου βασιλιά. Ένας τέτοιος θάνατος θαήταν αντάξιος ενός καρό λέοντα, απογόνου τόσων περήφανωναρχόντων και φημισμένων πολεμιστών. Το έλεος του Νταίρονμ’ έκανε ασήμαντο».

Ο μαύρος δράκοντας μες στην καρδιά του δεν πέθανε ποτέ,συνειδητοποίησε ο Ντανκ.

«Άρχοντά μου;»Ήταν η φωνή του Εγκ. Το αγόρι είχε μπει την ώρα που ο σερ

Γιούστας μιλούσε για τον θάνατό του. Ο γερο-ιππότης τονκοίταξε καλά καλά, σαν να τον έβλεπε για πρώτη φορά. «Τι ’ναι,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 217

παιδί μου; Τι συμβαίνει;»«Να με συγχωρείς… όμως η Κόκκινη Χήρα λέει πως

εξεγέρθηκες για να πάρεις το κάστρο της. Δεν είναι όμωςαλήθεια, σωστά;»

«Το κάστρο;» Έμοιαζε να βρίσκεται σε σύγχυση. «Το Κόλντ-μοουτ… Είναι γεγονός πως ο Νταίμον μού έταξε το Κόλντ-μοουτ, όμως… ο λόγος δεν ήταν το προσωπικό κέρδος…»

«Γιατί λοιπόν;» ρώτησε ο Εγκ.«Γιατί;» Ο σερ Γιούστας συνοφρυώθηκε.«Γιατί έγινες προδότης; Αν ο λόγος δεν ήταν απλώς ένα

κάστρο, τότε ποιος ήταν;»Πριν απαντήσει, ο σερ Γιούστας κοίταξε τον Εγκ για αρκετή

ώρα. «Είσαι πολύ μικρός ακόμη. Δεν μπορείς να καταλάβεις».«Ίσως και να μπορέσω» επέμεινε ο Εγκ.«Η προδοσία… δεν είναι παρά μια λέξη. Όταν συγκρούονται

δύο πρίγκιπες που διεκδικούν τον ίδιο θρόνο, τόσο οι σπουδαίοιάρχοντες όσο κι οι απλοί άνθρωποι πρέπει να διαλέξουνανάμεσά τους. Όταν τελειώσει η σύγκρουση, οι νικητέςχαιρετίζονται ως άντρες έντιμοι και πιστοί, ενώ εκείνοι πουηττήθηκαν θα είναι για πάντα στασιαστές και προδότες. Αυτήήταν κι η δική μου κατάληξη».

Ο Εγκ το σκέφτηκε για λίγο. «Ναι, άρχοντά μου, μόνο που…ο βασιλιάς Νταίρον ήταν καλός άνθρωπος. Εσύ γιατί διάλεξεςτον Νταίμον;»

«Ο Νταίρον…» Ο σερ Γιούστας πρόφερε τη λέξη τόσοαργόσυρτα, που ο Ντανκ συνειδητοποίησε πως ήτανμισομεθυσμένος. «Ο Νταίρον ήταν ισχνός, με στρογγυλούςώμους και μια κοιλίτσα που ταλαντευόταν καθώς περπατούσε. ΟΝταίμον ήταν περήφανος κι ευθυτενής και το στομάχι του ήτανεπίπεδο και σκληρό σαν δρύινη ασπίδα. Ήταν ένας άνδρας πουήξερε να πολεμάει. Με τη λόγχη, τον πέλεκυ ή τονκεφαλοθραύστη ήταν εξίσου καλός με οποιονδήποτε άλλονιππότη έχω γνωρίσει, όμως με το σπαθί ήταν η ενσάρκωση τουίδιου του Πολεμιστή. Όταν ο πρίγκιπας Νταίμον κράδαινε στο

218 GEORGE MARTIN

χέρι του το Μπλάκφαϊρ, δεν υπήρχε άνδρας ισάξιός του… ούτεο Ούλρικ Ντέιν με την Αυγή, ούτε καν ο Δρακοϊππότης με τηΣκοτεινή Αδελφή.

»Θα έχεις ακούσει που λένε “δείξε μου τους φίλους σου, νασου πω ποιος είσαι”, Εγκ. Ο Νταίρον περιστοιχιζόταν απόμέιστερ, σέπτον και αοιδούς. Πάντοτε κάποια γυναίκα τούψιθύριζε στ’ αυτί κι η Αυλή του ήταν γεμάτη με άντρες απ’ τοΝτορν. Πώς να μην ήταν, από τη στιγμή που μοιραζόταν τοκρεβάτι του με μια γυναίκα από το Ντορν κι είχε ξεπουλήσει τηγλυκιά αδελφή του σ’ έναν πρίγκιπά τους, παρόλο που εκείνηαγαπούσε τον Νταίμον; Ο Νταίρον έφερε το ίδιο όνομα με τονΝεαρό Δράκοντα, όταν όμως η ξενόφερτη σύζυγός του γέννησετον γιο τους, εκείνος ονόμασε το παιδί Μπαίλορ, δίνοντάς τουτο όνομα του πιο αδύναμου βασιλιά που κάθισε ποτέ στονΣιδερένιο Θρόνο.

»Ο Νταίμον από την άλλη… Ο Νταίμον δεν ήταν πιοευσεβής απ’ ό,τι ήταν αναγκαίο για έναν βασιλιά καισυγκέντρωσε γύρω του τους σπουδαιότερους ιππότεςολόκληρου του βασιλείου. Το Ματωμένο Κοράκι πολύ θα ’θελενα ξεχαστούν τα ονόματά τους κι έτσι μας έχει απαγορέψει νατραγουδάμε γι’ αυτούς, όμως εγώ τους θυμάμαι. Ο Ρομπ Ρέιν, οΓκάρεθ ο Γκρίζος, ο σερ Όμπρεϊ Άμπροουζ, ο άρχονταςΓκόρμον Πικ, ο Μαύρος Μπάιρεν Φλάουερς, ο Ερυθροδόντης,ο Φάιρμπολ… ο Μπίτερστιλ! Πού ξανακούστηκε τέτοια εκλεκτήσυντροφιά, τέτοια σύναξη ηρώων;

»Γιατί, παιδί μου; Με ρωτάς, γιατί; Διότι ο Νταίμον ήταν πιοάξιος άνδρας. Μέχρι κι ο γερο-βασιλιάς το ήξερε. Έδωσε τοσπαθί στον Νταίμον. Το Μπλάκφαϊρ, το σπαθί του Αίγκον τουΚατακτητή, το ξίφος που έφερε κάθε βασιλιάς των Ταργκάρυεναπό την εποχή της Κατάκτησης… Έβαλε αυτό το σπαθί σταχέρια του Νταίμον την ίδια μέρα που τον έχρισε ιππότη, ότανήταν μόλις δώδεκα ετών».

«Ο πατέρας μου λέει πως το έκανε αυτό επειδή ο Νταίμονήταν πολεμιστής, ενώ ο Νταίρον όχι» είπε ο Εγκ. «Γιατί να

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 219

δώσεις ένα άλογο σε κάποιον που δεν ξέρει να ιππεύει; Λέει πωςτο σπαθί δεν ισοδυναμούσε με το βασίλειο».

Το χέρι του γερο-ιππότη συσπάστηκε τόσο έντονα που απ’ τοασημένιο του κύπελλο χύθηκε κρασί. «Ο πατέρας σου είναιανόητος».

«Όχι, δεν είναι» είπε τ’ αγόρι.Απ’ την οργή τώρα συσπάστηκε το πρόσωπο του Όσγκρεϊ.

«Μου έκανες μια ερώτηση και σου απάντησα, όμως δεν θ’ανεχτώ την αυθάδειά σου. Σερ Ντάνκαν, θα έπρεπε να τοδέρνεις πιο συχνά αυτό το αγόρι. Δεν έχει μάθει τρόπους. Στηνανάγκη θα το κάνω εγώ, θα –»

«Όχι» τον διέκοψε ο Ντανκ. «Δεν θα το κάνεις… σερ». Είχεπάρει την απόφασή του. «Νύχτωσε. Με το χάραμα θα φύγουμε».

Ο σερ Γιούστας τον κοίταξε εμβρόντητος. «Θα φύγετε;»«Απ’ το Στάντφαστ. Όπως είπες, δεν θέλω πια να βρίσκομαι

στην υπηρεσία σου». Είπες ψέματα σε όλους μας. Απ’ όποιαπλευρά κι αν το δεις, φέρθηκες ανέντιμα. Ξεκούμπωσε τηνπόρπη του μανδύα, τον έκανε ρολό και τον ακούμπησε σταπόδια του γερο-ιππότη.

Τα μάτια του Όσγκρεϊ στένεψαν. «Μήπως αυτή η γυναίκαπροσφέρθηκε να σε πάρει στην υπηρεσία της; Μ’ εγκαταλείπειςγια το κρεβάτι αυτής της πόρνης;»

«Δεν ξέρω αν είναι πόρνη» είπε ο Ντανκ «ή μάγισσα ήδηλητηριάστρια ή οτιδήποτε άλλο. Ό,τι κι αν είναι όμως, δενέχει σημασία. Φεύγουμε για να συνεχίσουμε την περιπλάνησήμας, όχι για να πάμε στο Κόλντμοουτ».

«Εννοείς πως θ’ αρχίσετε να κοιμάστε πάλι στα χαντάκια. Μ’εγκαταλείπετε για να περιπλανιέστε στα δάση σαν τους λύκουςκαι να ληστεύετε τίμιους ανθρώπους στήνοντας ενέδρες στουςδρόμους». Τα χέρια του έτρεμαν. Το κύπελλο γλίστρησε απ’ ταδάχτυλά του και κύλησε στο πάτωμα, χύνοντας κρασί στιςπέτρες. «Φύγετε λοιπόν. Φύγετε. Δεν θέλω να σας ξαναδώμπροστά μου. Δεν έπρεπε να σας είχα πάρει ποτέ στην υπηρεσίαμου. Φύγετε!»

220 GEORGE MARTIN

«Πολύ καλά, σερ». Ο Ντανκ έκανε νόημα στον Εγκ κιεκείνος τον ακολούθησε.

Εκείνο το τελευταίο βράδυ, ο Ντανκ ήθελε να βρίσκεται όσο τοδυνατόν πιο μακριά απ’ τον Γιούστας Όσγκρεϊ, οπότεκοιμήθηκαν στο κελάρι, μαζί με τους υπόλοιπους, ταπεινούςυπερασπιστές του Στάντφαστ. Δεν ήταν ξεκούραστη νύχτα. ΟΛεμ κι ο Πέιτ με τα κόκκινα μάτια ροχάλιζαν, ο ένας δυνατά κι οάλλος ασταμάτητα. Το κελάρι ήταν γεμάτο υγρασία πουαναδυόταν απ’ την καταπακτή προς τα βαθύτερα υπόγεια τουπύργου. Ο Ντανκ στριφογύριζε και τιναζόταν στο τραχύαχυρόστρωμα και, πάνω που άρχιζε ν’ αποκοιμιέται, ξαφνικάτιναζόταν ξύπνιος μες στο σκοτάδι. Τα τσιμπήματα από ταέντομα στο δάσος τον έτρωγαν φρικτά και το άχυρο τουστρώματος ήταν γεμάτο ψύλλους. Δεν βλέπω την ώρα ν’απαλλαγώ απ’ αυτό το μέρος, ν’ απαλλαγώ απ’ τον γέρο, τον σερΜπένις κι όλους τους υπόλοιπους. Ίσως ήταν πια καιρός να πάειτον Εγκ πίσω στο Σάμερχολ για να δει τον πατέρα του. Θαρωτούσε το αγόρι το πρωί, αφού θα είχαν απομακρυνθεί αρκετά.

Ωστόσο, το πρωί φάνταζε πολύ μακρινό ακόμη. Το κεφάλιτου Ντανκ ήταν γεμάτο δράκοντες, κόκκινους και μαύρους…γεμάτο καρό λέοντες, παλιές ασπίδες, ταλαιπωρημένες μπότες…γεμάτο ρέματα, τάφρους, φράγματα και περγαμηνές που δενμπορούσε να διαβάσει, με τη μεγάλη σφραγίδα του βασιλιά.

Ήταν κι εκείνη εκεί, η Κόκκινη Χήρα, η Ροάν του Κόλντ-μοουτ. Έβλεπε το πρόσωπό της με τις φακίδες, τα λεπτά τηςμπράτσα, τη μακριά κόκκινη πλεξούδα της. Τον έκανε να νιώθειένοχος. Θα έπρεπε να ονειρεύομαι την Τάνσελ. Τη φώναζανΤάνσελ η Πανύψηλη, όμως για μένα είχε το ιδανικό ύψος. Είχε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 221

ζωγραφίσει τον θυρεό στην ασπίδα του κι εκείνος την είχε σώσειαπ’ τον Πύρινο Πρίγκιπα, όμως εξαφανίστηκε, πριν από τηδοκιμασία των επτά. Δεν άντεχε να με δει να πεθαίνω, έλεγεσυχνά στον εαυτό του ο Ντανκ, όμως στο τέλος τέλος τι ήξερε;Είχε κεφάλι χοντρό σαν τείχος κάστρου – το αποδείκνυε καιμόνο το γεγονός πως σκεφτόταν την Κόκκινη Χήρα. Η Τάνσελμου είχε χαμογελάσει, όμως ποτέ δεν αγκαλιαστήκαμε, ποτέ δενφιληθήκαμε, ούτε καν στο μάγουλο. Τουλάχιστον η Ροάν τονείχε αγγίξει, κι είχε το πρησμένο χείλος που το αποδείκνυε. Μηνείσαι βλάκας. Δεν είναι για τα μούτρα σου. Είναι πολύμικρόσωμη, πολύ έξυπνη κι υπερβολικά επικίνδυνη.

Όταν επιτέλους αποκοιμήθηκε, ο Ντανκ ονειρεύτηκε. Έτρεχεσ’ ένα ξέφωτο στην καρδιά του Δάσους του Γουάτ. Έτρεχε προςτη Ροάν κι εκείνη του έριχνε βέλη. Κάθε βέλος έβρισκε τονστόχο του και του τρυπούσε το στήθος, όμως ο πόνος ήταναλλόκοτα γλυκός. Έπρεπε να γυρίσει και να το βάλει στα πόδια,αντ’ αυτού όμως έτρεχε προς το μέρος της – έτρεχε αργά, όπωςγίνεται πάντα στα όνειρα, λες κι ο ίδιος ο αέρας ήταν πηχτός σανμέλι. Τον χτύπησε άλλο ένα βέλος κι ακόμα ένα. Τα βέλη στηφαρέτρα της έμοιαζαν να μην έχουν τελειωμό. Τα μάτια της ήτανγκριζοπράσινα και γεμάτα σκανταλιά. Το φόρεμά σου τονίζει τοχρώμα των ματιών σου, ήθελε να της πει, όμως δεν φορούσεφόρεμα, ούτε κι οτιδήποτε άλλο. Στα μικρά της στήθη είχεμερικές αχνές φακίδες κι οι θηλές της ήταν σκληρές καικατακόκκινες, σαν δυο μικρά μούρα. Τα βέλη τον έκαναν ναμοιάζει με κάποιο είδος μεγάλου σκαντζόχοιρου, κι έπεσε σταπόδια της σκοντάφτοντας. Ωστόσο, κάπως βρήκε τη δύναμη ν’αρπάξει την πλεξούδα της. Μ’ ένα δυνατό τράβηγμα βρέθηκεαπό πάνω του κι εκείνος τη φίλησε.

Μια κραυγή τον ξύπνησε απότομα. Στο σκοτάδι του κελαριούεπικρατούσε σύγχυση. Παντού αντηχούσαν διαμαρτυρίες καιβρισιές, καθώς οι άντρες σκόνταφταν κι έπεφταν ο ένας πάνωστον άλλο, αναζητώντας τα δόρατα και τα παντελόνια τους.Κανείς δεν ήξερε τι συνέβαινε. Ο Εγκ βρήκε το κερί και το

222 GEORGE MARTIN

άναψε για να ρίξει λίγο φως. Ο Ντανκ ήταν ο πρώτος πουανέβηκε τα σκαλοπάτια και σχεδόν συγκρούστηκε με τον ΣαμΣτουπς, που κατέβαινε τρέχοντας, ξεφυσώντας σαν φυσερό καιλέγοντας ασυναρτησίες. Ο Ντανκ τον έπιασε απ’ τους ώμους γιανα μην πέσει. «Τι συμβαίνει, Σαμ;»

«Ο ουρανός» κλαψούρισε ο γέρος. «Ο ουρανός!» Δενκατάφερε να βγάλει άλλη λέξη που να βγάζει νόημα κι έτσιανέβηκαν όλοι στη στέγη να δουν τι συμβαίνει. Ο σερ Γιούσταςβρισκόταν ήδη εκεί και στεκόταν στις επάλξεις φορώντας τηνυχτικιά του, με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα.

Ο ήλιος ανέτειλε από τη δύση.Ο Ντανκ χρειάστηκε μια παρατεταμένη στιγμή για να

συνειδητοποιήσει τι σήμαινε αυτό. «Το Δάσος του Γουάτκαίγεται» είπε σιγανά. Από κάτω, στη βάση του πύργου,ακουγόταν η φωνή του σερ Μπένις να βρίζει τόσο χυδαία, πουμπορεί να έκανε μέχρι και τον Αίγκον τον Ανάξιο να κοκκινίσει.Ο Σαμ Στουπς άρχισε να προσεύχεται.

Βρίσκονταν πολύ μακριά για να διακρίνουν τις φλόγες, όμωςη κόκκινη λάμψη είχε κατακλύσει τον μισό δυτικό ορίζοντα κιαπό πάνω τ’ αστέρια είχαν αρχίσει να χάνονται. Ήδη το μισόΣτέμμα του Βασιλιά είχε εξαφανιστεί πίσω από ένα πέπλοκαπνού.

Φωτιά και ατσάλι, έτσι είχε πει.

Η φωτιά έκαιγε μέχρι το πρωί. Εκείνο το βράδυ κανείς δενκοιμήθηκε στο Στάντφαστ. Δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι ναμυρίσουν τον καπνό και να δουν τις φλόγες να χορεύουν πέραμακριά, σαν κορίτσια με άλικα φορέματα. Όλοιαναρωτιόντουσαν αν θα τους έφτανε η φωτιά. Ο Ντανκ

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 223

στεκόταν πίσω απ’ τις επάλξεις, με μάτια που έκαιγαν,προσέχοντας μην τους πλησιάσουν οι άντρες της χήρας μες στηνύχτα. «Μπένις» είπε όταν τον πλησίασε ο καφετής ιππότης,μασώντας πάλι ξινόφυλλο «εσένα θέλει. Μάλλον θα ήταν καλόνα φύγεις».

«Τι, να το βάλω στα πόδια;» είπε κι έβγαλε ένα γκάρισμα.«Με τ’ άλογο που έχω; Καλύτερα να δοκιμάσω να πετάξω μ’ ένααπ’ αυτά τα καταραμένα κοτόπουλα».

«Τότε παραδώσου. Μόνο τη μύτη θα σου κόψει».«Η μύτη μου μ’ αρέσει όπως είναι, χοντροκέφαλε. Ας έρθει

άμα της βαστάει και θα δούμε ποιος θα κόψει ποιον». Κάθισεανακούρκουδα με την πλάτη του σε μια πολεμίστρα κι έβγαλεπάλι απ’ το πουγκί την ακονόπετρα για ν’ ακονίσει το σπαθί του.Ο σερ Γιούστας στεκόταν από πάνω του. Μιλούσανχαμηλόφωνα για το πώς θα πολεμούσαν. «Ο Μακρυπόδης θαπεριμένει να πάμε στο φράγμα» άκουσε να λέει ο γερο-ιππότης«οπότε εμείς θα πάμε να κάψουμε τα χωράφια της. Φωτιά αυτή,φωτιά κι εμείς». Ο σερ Μπένις συμφώνησε, μόνο που πρόσθεσεπως ίσως θα ’πρεπε να κάψουν και τον μύλο. «Απέχει έξι λεύγεςαπ’ την άλλη μεριά του κάστρου κι ο Μακρυπόδης αποκλείεταινα μας περιμένει εκεί. Θα κάψουμε τον μύλο και θα σκοτώσουμετον μυλωνά – αυτό θα της κοστίσει ακριβά».

Τους άκουγε κι ο Εγκ. Έβηξε και κοίταξε τον Ντανκ μεγουρλωμένα μάτια. «Πρέπει να τους σταματήσεις, σερ.»

«Πώς;» ρώτησε ο Ντανκ. Θα τους σταματήσουν η ΚόκκινηΧήρα κι ο Λούκας ο Μακρυπόδης. «Όλο λόγια είναι, Εγκ. Λένεμεγάλα λόγια για να μην κατουρηθούν απ’ τον φόβο. Άσε πουεμάς πια δεν μας αφορά».

Η αυγή έφερε έναν γκρίζο, μουντό ουρανό κι έναν αέρα πουέκανε τα μάτια να δακρύζουν. Ο Ντανκ ήθελε να φύγουνπουρνό πουρνό, αν και μετά από εκείνη την άγρυπνη νύχτα δενήξερε πόσο μακριά θα έφταναν. Έφαγαν μαζί με τον Εγκ βραστάαυγά για πρωινό, ενώ την ίδια ώρα ο Μπένις έβγαζε τουςάλλους έξω για περισσότερα γυμνάσια. Είναι υποτελείς του

224 GEORGE MARTIN

Όσγκρεϊ κι εμείς δεν είμαστε, θύμισε στον εαυτό του. Έφαγετέσσερα αυγά. Αν μη τι άλλο, αυτά ο σερ Γιούστας του ταχρωστούσε. Ο Εγκ έφαγε δύο. Τα συνόδεψαν με μπίρα.

«Θα μπορούσαμε να πάμε στην Όμορφη Νήσο, σερ» είπε τοαγόρι καθώς μάζευαν τα πράγματά τους. «Αν δέχονταιεπιδρομές από τους σιδερογέννητους, ο άρχοντας Φάρμανμπορεί να έχει ανάγκη από ιππότες».

Δεν ήταν κακή ιδέα. «Έχεις πάει ποτέ στην Όμορφη Νήσο;»«Όχι, σερ» αποκρίθηκε ο Εγκ «όμως λένε πως είναι πράγματι

όμορφη, το ίδιο και το κάστρο του άρχοντα Φάρμαν – το λένεΩραιόκαστρο».

Ο Ντανκ γέλασε. «Στο Ωραιόκαστρο λοιπόν». Ένιωθε σαν ναείχε φύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω του. «Θα φροντίσω εγώτα άλογα» είπε μόλις τύλιξε την πανοπλία του σ’ έναν μπόγο καιτην έδεσε με χοντρό σκοινί. «Εσύ πήγαινε στη στέγη και φέρε ταστρωσίδια μας, ακόλουθε». Το τελευταίο πράγμα που ήθελεεκείνο το πρωί ήταν άλλη μια αντιπαράθεση με τον καρό λέοντα.«Άμα δεις τον σερ Γιούστας, προχώρα δίχως να του μιλήσεις».

«Μάλιστα, σερ».Έξω, ο Μπένις είχε στήσει τους νεοσύλλεκτους στη σειρά με

τα δόρατα και τις ασπίδες και προσπαθούσε να τους μάθει ναπροχωράνε σαν μονάδα. Καθώς ο Ντανκ διέσχιζε το προαύλιοτου πύργου, ο καφετής ιππότης δεν του έδωσε την παραμικρήσημασία. Θα τους οδηγήσει όλους στον θάνατό τους. Η ΚόκκινηΧήρα μπορεί να καταφτάσει από στιγμή σε στιγμή. Ο Εγκπετάχτηκε από την πόρτα του πύργου και κατέβηκε τρέχονταςτα ξύλινα σκαλοπάτια, κουβαλώντας τα στρωσίδια τους. Απόπάνω τους, ο σερ Γιούστας στεκόταν άκαμπτος στο μπαλκόνι, μετα χέρια στο παραπέτο. Όταν τα μάτια του συνάντησαν εκείνατου Ντανκ, το μουστάκι του τρεμούλιασε κι απέστρεψε γρήγορατο πρόσωπό του. Η ατμόσφαιρα ήταν θολή απ’ τον καπνό.

Ο Μπένις είχε την ασπίδα του περασμένη στους ώμους, μιαψηλή, αμυγδαλόσχημη ασπίδα από άβαφο ξύλο, με σκούροκαφετί χρώμα από τις αλλεπάλληλες στρώσεις βερνίκι και

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 225

σιδερένιο πλαίσιο. Δεν είχε θυρεό, παρά μόνο ένα ανάγλυφο στημέση, που θύμιζε στον Ντανκ ένα μεγάλο, σφαλιστό μάτι. Εξίσουτυφλό μ’ εκείνον. «Πώς σκοπεύετε να την πολεμήσετε;» ρώτησεο Ντανκ.

Ο σερ Μπένις κοίταξε τους στρατιώτες του, με τουςκόκκινους χυμούς του ξινόφυλλου να στάζουν απ’ το στόμα του.«Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τον λόφο με τόσο λίγους άντρες,άρα το μόνο που μένει είν’ ο πύργος. Θα ταμπουρωθούμε μέσα».Έδειξε με το κεφάλι του την πόρτα. «Μόνο μια είσοδος υπάρχει.Άμα σηκώσουμε τα ξύλινα σκαλοπάτια, δεν υπάρχει τρόπος ναμας φτάσουν».

«Μέχρι να φτιάξουν δικά τους σκαλοπάτια. Επίσης μπορεί ναφέρουν γάντζους και σκοινιά και να σας ορμήσουν απ’ τη στέγη.Εκτός βέβαια αν μείνουν απλώς πίσω με τις βαλλίστρες τους καισας γεμίσουν βέλη όσο προσπαθείτε να κρατήσετε την πόρτα».

Οι Πεπόνηδες, οι Φασόληδες κι οι Κριθάρηδες άκουγαν όλαόσα έλεγαν. Τα μεγάλα τους λόγια τα ’χε πάρει ο άνεμος, παρόλοπου άνεμος δεν φυσούσε. Στέκονταν κρατώντας σφιχτά ταακονισμένα τους κλαδιά, κοιτάζοντας πότε τον Ντανκ, πότε τονΜπένις και πότε ο ένας τον άλλον.

«Αυτό το τσούρμο δεν θα σου χρησιμέψει σε τίποτα» είπε οΝτανκ γνέφοντας προς τον αξιολύπητο στρατό του Όσγκρεϊ.«Οι ιππότες της Κόκκινης Χήρας θα τους κάνουν κομμάτια αντους αφήσεις απροστάτευτους στ’ ανοιχτά και τα δόρατά τους θα’ναι άχρηστα μες στον πύργο».

«Μπορούν να πετάνε πράγματα απ’ τη στέγη» είπε ο Μπένις.«Ο Τρεμπ είναι αρκετά εύστοχος με τις πέτρες».

«Φαντάζομαι πως θα προλάβαινε να ρίξει μια δυο πέτρες»είπε ο Ντανκ «πριν τον πετύχει με τη βαλλίστρα του κάποιος απ’τους τοξότες της Χήρας».

«Σερ;» Ο Εγκ στεκόταν δίπλα του. «Σερ, αν είναι ναφύγουμε, πρέπει να πηγαίνουμε πριν έρθει η Χήρα».

Το αγόρι είχε δίκιο. Αν καθυστερήσουμε, θα παγιδευτούμεεδώ. Ωστόσο, ο Ντανκ εξακολουθούσε να διστάζει. «Άσ’ τους

226 GEORGE MARTIN

να φύγουν, Μπένις».«Τι, και να χάσω τα γενναία μου παλικάρια;» Ο Μπένις

κοίταξε τους χωρικούς κι έβγαλε το γκάρισμά του. «Μη σαςμπαίνουν ιδέες» τους προειδοποίησε. «Όποιον πάει να το βάλειστα πόδια θα τον ξεκοιλιάσω».

«Για δοκίμασε και θα σε ξεκοιλιάσω εγώ». Ο Ντανκ τράβηξετο σπαθί του. «Γυρίστε όλοι στα σπίτια σας» είπε στουςχωρικούς. «Γυρίστε στα χωριά σας και κοιτάξτε αν σώθηκαν απ’τη φωτιά τα σπίτια και τα χωράφια σας».

Κανείς δεν κινήθηκε. Ο καφετής ιππότης είχε καρφωμένο τοβλέμμα πάνω του και συνέχιζε να μασουλάει. Ο Ντανκ τοναγνόησε. «Φύγετε» ξανάπε στους χωρικούς. Ήταν λες καικάποιος θεός είχε βάλει τα λόγια στο στόμα του. Όχι οΠολεμιστής πάντως. Υπάρχει άραγε θεός των ανόητων;«ΦΥΓΕΤΕ!» ξανάπε, κι αυτή τη φορά η λέξη ακούστηκε σανβρυχηθμός. «Πάρτε τα δόρατα και τις ασπίδες σας, όμως φύγετε,αλλιώς μέχρι αύριο θα ’στε νεκροί. Δεν θέλετε να ξαναφιλήσετετις γυναίκες σας, δεν θέλετε να ξαναγκαλιάσετε τα παιδιά σας;Γυρίστε σπίτι! Τι πάθατε, κουφαθήκατε όλοι;»

Δεν είχαν κουφαθεί. Ακολούθησε ένα τρελό φευγιό ανάμεσαστα κοτόπουλα. Ο Μεγάλος Ρομπ πάτησε μια κότα καθώς τοέβαζε στα πόδια κι ο Πέιτ παραλίγο να ξεκοιλιάσει τον ΓουίλΦασόλη όταν σκόνταψε στο ίδιο του το δόρυ, όμως έφυγαντρέχοντας. Οι Πεπόνηδες έφυγαν από τη μια, οι Φασόληδες απ’την άλλη κι οι Κριθάρηδες από μια τρίτη. Ο σερ Γιούστας τουςφώναζε από ψηλά, όμως κανείς δεν του έδωσε σημασία.Τουλάχιστον είναι κουφοί στα λόγια του, σκέφτηκε ο Ντανκ.

Όταν πια ο γερο-ιππότης βγήκε απ’ τον πύργο και κατέβηκεβιαστικά τα σκαλοπάτια, ανάμεσα στα κοτόπουλα δεν απέμενανπαρά ο Ντανκ, ο Εγκ και ο Μπένις. «Ελάτε πίσω» φώναξε ο σερΓιούστας στους πρώην υπερασπιστές του. «Δεν έχετε την άδειάμου να φύγετε. Δεν έχετε την άδειά μου!»

«Είν’ ανώφελο, άρχοντά μου» είπε ο Μπένις. «Έφυγαν ήδη».Ο σερ Γιούστας στράφηκε στον Ντανκ, με το μουστάκι του να

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 227

τρέμει από οργή. «Δεν είχες κανένα δικαίωμα να τους διώξεις.Κανένα δικαίωμα! Τους είπα να μη φύγουν. Τους το απαγόρεψα.Σου απαγόρεψα να τους διώξεις».

«Δεν σε ακούσαμε, άρχοντά μου». Ο Εγκ έβγαλε το καπέλοτου για να κάνει αέρα και να διώξει τον καπνό. «Τα κοτόπουλακακάριζαν πολύ δυνατά».

Ο γέρος κάθισε βαριά στο χαμηλότερο σκαλοπάτι του Στάντφαστ. «Τι αντάλλαγμα σου έδωσε αυτή η γυναίκα για να μεπαραδώσεις στα χέρια της;» ρώτησε με θλιμμένη φωνή τονΝτανκ. «Πόσο χρυσάφι σου έδωσε για να με προδώσεις, για ναδιώξεις τα παλικάρια μου και να μ’ αφήσεις μόνο εδώ πέρα;»

«Δεν είσαι μόνος, άρχοντά μου». Ο Ντανκ θηκάρωσε τοσπαθί του. «Κοιμήθηκα κάτω απ’ τη στέγη σου και σήμερα τοπρωί έφαγα τ’ αυγά σου. Σου οφείλω για λίγο ακόμα τιςυπηρεσίες μου. Δεν θα φύγω κρυφά, με την ουρά μου ανάμεσαστα σκέλια. Το σπαθί μου είν’ ακόμη εδώ». Ακούμπησε τη λαβή.

«Ένα σπαθί». Ο γερο-ιππότης σηκώθηκε όρθιος με αργέςκινήσεις. «Τι ελπίδα έχει ένα σπαθί ενάντια σ’ αυτή τη γυναίκα;»

«Για αρχή, την ελπίδα να την κρατήσει μακριά από τη γησου». Ο Ντανκ ευχήθηκε να ήταν στ’ αλήθεια τόσο σίγουροςόσο ακουγόταν.

Το μουστάκι του γερο-ιππότη έτρεμε με την κάθε του ανάσα.«Ναι» είπε τελικά. «Είναι καλύτερα να πεθάνω γενναία, παράκρυμμένος πίσω από πέτρινους τοίχους. Καλύτερα να πεθάνωσαν λιοντάρι, παρά σαν λαγός. Για χίλια χρόνια ήμασταν οιΣτρατηγοί της Βόρειας Μεθορίου. Πρέπει να φορέσω τηνπανοπλία μου». Άρχισε ν’ ανεβαίνει τη σκάλα.

Ο Εγκ κοίταζε τον Ντανκ. «Δεν μου ’πες ποτέ πως είχεςουρά, σερ» είπε τ’ αγόρι.

«Θες να σε σφαλιαρίσω;»«Όχι, σερ. Εσύ θες την πανοπλία σου;»«Ναι» είπε ο Ντανκ. «Την πανοπλία μου και κάτι ακόμα».

228 GEORGE MARTIN

Συζήτησαν το ενδεχόμενο να έρθει μαζί τους ο σερ Μπένις,όμως στο τέλος ο σερ Γιούστας τον διέταξε να μείνει πίσω και ναφυλάει τον πύργο. Το σπαθί του θα ήταν μάλλον άχρηστοενάντια σε αυτό που πήγαιναν ν’ αντιμετωπίσουν και στη θέατου η Χήρα μπορεί να εξοργιζόταν ακόμα περισσότερο.

Ο καφετής ιππότης δεν επέμεινε και πολύ. Ο Ντανκ τονβοήθησε να βγάλει τους σιδερένιους πασσάλους που στερέωναντα ξύλινα σκαλοπάτια. Ο Μπένις τα ανέβηκε, έλυσε το παλιόγκρίζο σκοινί και το τράβηξε μ’ όλη του τη δύναμη. Η ξύλινησκάλα σηκώθηκε προς τα πάνω τρίζοντας, αφήνοντας κενότριών περίπου μέτρων από το τελευταίο πέτρινο σκαλοπάτιμέχρι τη μοναδική είσοδο του πύργου. Ο Σαμ Στουπς κι ηγυναίκα του βρίσκονταν ήδη μέσα. Τα κοτόπουλα θα έπρεπε ναφροντίσουν μόνα τους εαυτούς τους. Πάνω στο γκρίζο τουάλογο, ο σερ Γιούστας φώναξε από κάτω: «Αν δεν έχουμεεπιστρέψει μέχρι το βράδυ…»

«Θα πάω στο Χάιγκαρντεν, άρχοντά μου, και θα πω στονάρχοντα Ταϊρέλ πως αυτή η γυναίκα έκαψε το δάσος σου και σεδολοφόνησε».

Ο Ντανκ κατέβηκε τον λόφο, ακολουθώντας τον Εγκ και τονΜέιστερ. Ο γερο-ιππότης ερχόταν πίσω τους, με την πανοπλίατου να κροταλίζει ελαφρά. Επιτέλους φυσούσε λίγος αέρας, κιάκουγε τον μανδύα του ν’ ανεμίζει.

Στη θέση του Δάσους του Γουάτ βρήκαν μονάχα καμένη γη.Όταν πια έφτασαν στο δάσος, η φωτιά είχε σβήσει από μόνη της,αλλά απέμεναν μικρές εστίες εδώ κι εκεί, φλεγόμενα νησιά σεμια θάλασσα κάρβουνου και στάχτης. Σε άλλα σημεία, οι καμένοικορμοί των δέντρων υψώνονταν στον ουρανό σαν μαυρισμέναδόρατα. Άλλα δέντρα είχαν πέσει κάθετα στο δυτικό μονοπάτι,με σπασμένα, καρβουνιασμένα κλαδιά και κόκκινες φωτιές να

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 229

σιγοκαίνε μες στις κούφιες καρδιές τους. Υπήρχαν σημεία όπουσιγόκαιγε μέχρι και το έδαφος του δάσους κι άλλα όπου οκαπνός αιωρούνταν σαν καυτή, γκρίζα άχλη. Ο σερ Γιούσταςάρχισε να βήχει ανεξέλεγκτα, και για μια στιγμή ο Ντανκφοβήθηκε πως ο γερο-ιππότης θα αναγκαζόταν να επιστρέψειστο Στάντφαστ, όμως τελικά του πέρασε.

Πέρασαν με τα άλογα δίπλα απ’ το κουφάρι ενός κόκκινουελαφιού κι αργότερα τσαλαπάτησαν κάτι που μπορεί να ήτανένας νεκρός ασβός. Δεν υπήρχε τίποτε ζωντανό, πέρα απ’ τιςμύγες. Απ’ ό,τι φαινόταν οι μύγες μπορούσαν να επιβιώσουν απ’τα πάντα.

«Έτσι πρέπει να έδειχνε και το Πεδίο του Πυρός» είπε ο σερΓιούστας. «Εκεί ξεκίνησαν οι συμφορές μας, πριν από διακόσιαχρόνια. Εκεί χάθηκε ο τελευταίος των πράσινων βασιλέων, μαζίμε τον ανθό της Μεγάλη Πεδιάδας. Ο πατέρας μου έλεγε πως ηδρακοφωτιά ήταν τόσο καυτή που τα σπαθιά έλιωναν στα χέριατους. Έπειτα οι λεπίδες στάλθηκαν στο Κινγκς Λάντινγκ για ναφτιαχτεί ο Σιδερένιος Θρόνος. Το Χάιγκαρντεν πέρασε από τουςβασιλείς στα χέρια των θαλαμηπόλων κι ο Οίκος των Όσγκρεϊάρχισε να φθίνει, μέχρι που οι Στρατηγοί της Βόρειας Μεθορίουέγιναν απλοί ιππότες με κτήματα, υποτελείς των Ρόουαν».

Ο Ντανκ δεν ήξερε τι να του πει κι έτσι συνέχισαν σιωπηλάτον δρόμο τους, μέχρι που ο σερ Γιούστας έβηξε και είπε: «ΣερΝτάνκαν, θυμάσαι την ιστορία που σου είπα;».

«Μπορεί, άρχοντά μου» είπε ο Ντανκ. «Ποια απ’ όλες;»«Του Μικρού Λέοντα».«Τη θυμάμαι. Ήταν ο μικρότερος από πέντε αδέλφια».«Σωστά». Ξανάβηξε. «Όταν σκότωσε τον Λάνσελ

Λάννιστερ, οι άντρες της δύσης γύρισαν κι έφυγαν. Δίχως τονβασιλιά τους δεν μπορούσε να γίνει πόλεμος. Καταλαβαίνεις τιπροσπαθώ να σου πω;»

«Καταλαβαίνω» είπε διστακτικά ο Ντανκ. Θα μπορούσα νασκοτώσω μια γυναίκα; Για πρώτη φορά, ο Ντανκ ευχήθηκε ναήταν πράγματι αργόστροφος, με κεφάλι χοντρό σαν τείχος

230 GEORGE MARTIN

κάστρου. Τα πράγματα δεν πρέπει να φτάσουν ως εκεί. Δενπρέπει να επιτρέψω να φτάσουν ως εκεί.

Εκεί όπου ο δρόμος διέσχιζε το Καρό Νερό, υπήρχαν ακόμημερικά δέντρα με πράσινα φύλλα και τους κορμούς τουςμαύρους και καψαλισμένους μόνο από τη μια μεριά. Πέρα απ’ ταδέντρα, το νερό είχε μια σκοτεινή λάμψη. Γαλάζιο και πράσινο,σκέφτηκε ο Ντανκ, όμως το χρυσαφί του έχει χαθεί. Ο καπνόςέκρυβε τον ήλιο.

Όταν έφτασαν στην άκρη του νερού, ο σερ Γιούσταςσταμάτησε. «Έδωσα όρκο ιερό να μη διασχίσω αυτό το ρέμα –όχι όσο η γη στην απέναντι όχθη είναι δική της». Κάτω απ’ τονκιτρινισμένο του χιτώνα, ο γερο-ιππότης φορούσε αλυσιδωτήπανοπλία και ατσάλινο θώρακα. Είχε ζωσμένο το σπαθί στη μέσητου.

«Κι αν δεν έρθει, σερ;» ρώτησε ο Εγκ.Με φωτιά και ατσάλι, σκέφτηκε ο Ντανκ. «Θα έρθει».Ήρθε, και μάλιστα μέσα στην επόμενη ώρα. Πρώτα άκουσαν

τα άλογά της κι ύστερα τον αμυδρό μεταλλικό ήχο πανοπλίας,που όλο και δυνάμωνε. Μέσα στον καπνό ήταν δύσκολο ναυπολογίσουν πόσο μακριά βρισκόταν, μέχρι που ο σημαιοφόροςτης πρόβαλε μέσα απ’ αυτό το γκρίζο, κουρελιασμένο πέπλο. Τοκοντάρι του είχε στην κορυφή μια σιδερένια αράχνη, βαμμένηκόκκινη με άσπρες πιτσίλες, κι από κάτω κρεμόταν το μαύρολάβαρο των Γουέμπερ. Όταν τους αντιλήφθηκε ο σημαιοφόρος,σταμάτησε στην απέναντι όχθη. Την επόμενη στιγμήεμφανίστηκε ο σερ Λούκας Ίντσφιλντ, αρματωμένος από τηνκορφή μέχρι τα νύχια.

Μόνο τότε πια εμφανίστηκε κι η ίδια η αρχόντισσα Ροάν,καβάλα σε μια κατάμαυρη φοράδα με φάλαρα από ασημί μετάξι,σαν ιστό αράχνης. Ο μανδύας της Χήρας ήταν φτιαγμένος απ’ τοίδιο υλικό κι ανέμιζε ανάλαφρα απ’ τους ώμους και τουςκαρπούς της. Ήταν κι εκείνη αρματωμένη, με μια πανοπλία απόπράσινες σμαλτωμένες φολίδες, με ασημένιο και χρυσόφινίρισμα. Αγκάλιαζε τέλεια το κορμί της και την έκανε να

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 231

μοιάζει ντυμένη με καλοκαιρινά φύλλα. Η μακριά κόκκινηπλεξούδα κρεμόταν πίσω της κι αναπηδούσε καθώς ίππευε.Δίπλα της ίππευε κατακόκκινος ο σέπτον Σέφτον, πάνω σ’ έναμεγάλο γκρίζο άλογο. Από την άλλη πλευρά βρισκόταν ο νεαρόςμέιστερ, καβάλα σ’ ένα μουλάρι.

Πίσω της ακολουθούσαν κι άλλοι ιππότες, έξι τον αριθμό κιάλλοι τόσοι ακόλουθοι. Η οπισθοφυλακή αποτελούνταν από μιαγραμμή έφιππων τοξοτών με βαλλίστρες, οι οποίοι απλώθηκανεκατέρωθέν της μόλις έφτασαν στο Καρό Νερό και είδαν τονΝτανκ στην απέναντι όχθη. Αν εξαιρούσε κανείς τον σέπτον,τον μέιστερ και την ίδια τη Χήρα, υπήρχαν συνολικά τριάνταπολεμιστές. Ένας απ’ τους ιππότες τράβηξε την προσοχή τουΝτανκ – φαλακρός, κοντόχοντρος σαν βαρέλι, με αλυσιδωτή καιδερμάτινη πανοπλία, οργισμένο πρόσωπο κι ένα άσχημο πρήξιμοστον λαιμό του.

Η Κόκκινη Χήρα οδήγησε τη φοράδα της στην άκρη τουρέματος. «Σερ Γιούστας, σερ Ντάνκαν» φώναξε απ’ τηναπέναντι όχθη «είδαμε τη φωτιά σας να καίει μες στη νύχτα».

«Την είδατε;» της φώναξε ο σερ Γιούστας. «Ναι, την είδατε…αφού την ανάψατε».

«Αυτή είναι μια αισχρή κατηγορία».«Για ένα αισχρό έγκλημα».«Χθες βράδυ κοιμόμουν στο κρεβάτι μου, στο ίδιο δωμάτιο

με τις κυρίες μου επί των τιμών. Με ξύπνησαν οι κραυγές απότα τείχη, όπως κι όλους τους υπόλοιπους άλλωστε. Γέροντεςανέβηκαν τα απότομα σκαλοπάτια των πύργων για να δουν τισυμβαίνει και βρέφη βυζανιάρικα είδαν την κόκκινη λάμψη κιάρχισαν να κλαίνε από φόβο. Αυτά είναι όλα κι όλα πουγνωρίζω για τη φωτιά σου, σερ».

«Εσύ έβαλες τη φωτιά, γυναίκα» επέμεινε ο σερ Γιούστας.«Το δάσος μου χάθηκε. Χάθηκε, μ’ ακούς;!»

Ο σέπτον Σέφτον ξερόβηξε. «Σερ Γιούστας» ακούστηκεβροντερή η φωνή του «φωτιές έχουν πιάσει και στο βασιλικόδάσος, ακόμα και στο Δάσος της Βροχής. Η ξηρασία έχει κάνει

232 GEORGE MARTIN

όλα τα δάση μας προσάναμμα».Η αρχόντισσα Ροάν σήκωσε το χέρι της κι έδειξε με μια

κίνηση. «Κοίτα τα χωράφια μου, Όσγκρεϊ. Είναι κατάξερα. Θαήταν σκέτη ανοησία να βάλω φωτιά. Αν είχε αλλάξεικατεύθυνση ο άνεμος, μπορεί οι φλόγες να περνούσαν το ρέμακαι να έκαιγαν τη μισή μου σοδειά».

«“Μπορεί”;» της φώναξε ο σερ Γιούστας. «Το δικό μουδάσος κάηκε, κι εσύ ήσουν αυτή που το έκαψε. Κάποιο ξόρκι θαέκανες για να ελέγξεις τον άνεμο, όπως χρησιμοποίησες τιςσκοτεινές σου τέχνες για να σκοτώσεις τους συζύγους και τ’αδέλφια σου!»

Η έκφραση της αρχόντισσας Ροάν σκλήρυνε. Ο Ντανκ είχεξαναδεί αυτή την έκφραση στο Κόλντμοουτ, ακριβώς πριν τονχαστουκίσει. «Ανούσιες φλυαρίες» είπε στον γερο-ιππότη. «Δενθα σπαταλήσω άλλα λόγια σ’ εσένα, σερ. Παράδωσέ μου τον σερΜπένις της Καφετιάς Ασπίδας, αλλιώς θα έρθουμε να τονπάρουμε με τη βία».

«Δεν θα κάνεις κάτι τέτοιο» είπε εμφατικά ο σερ Γιούστας.«Δεν θα σου επιτρέψω να το κάνεις». Το μουστάκι τουτρεμούλιασε. «Μείνε εκεί που είσαι. Αυτή η όχθη του ρέματοςείναι δική μου και είσαι ανεπιθύμητη. Δεν θα σου παράσχωφιλοξενία, δεν θα μοιραστώ μαζί σου ψωμί κι αλάτι, ούτε κανίσκιο και νερό. Αν έρθεις, θα έρθεις ως εισβολέας. Σουαπαγορεύω να πατήσεις το πόδι σου στη γη των Όσγκρεϊ».

Η αρχόντισσα Ροάν τράβηξε την πλεξούδα πάνω από τον ώμοτης. Το μόνο που είπε ήταν: «Σερ Λούκας». Ο Μακρυπόδηςέκανε ένα νεύμα, οι τοξότες ξεπέζεψαν, τέντωσαν τις χορδές απ’τις βαλλίστρες με γάντζο και αναβατήρα κι ύστερα τράβηξανβέλη απ’ τις φαρέτρες τους. Μόλις ήταν έτοιμες και τουςσημάδευαν όλες οι βαλλίστρες, η αρχόντισσα φώναξε: «Για πεςμου πάλι, σερ, τι ακριβώς μου απαγορεύεις να κάνω;».

Ο Ντανκ είχε ακούσει αρκετά. «Αν διασχίσετε το ρέμα δίχωςάδεια, παραβιάζετε την ειρήνη του βασιλιά».

Ο σέπτον Σέφτον έφερε λίγο πιο μπροστά το άλογό του. «Ο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 233

βασιλιάς δεν νοιάζεται, ούτε και θα το μάθει» φώναξε. «Είμαστεόλοι παιδιά της Μητέρας, σερ. Στ’ όνομά της, λοιπόν, κάντεστην άκρη».

Ο Ντανκ συνοφρυώθηκε. «Δεν ξέρω και πολλά για τουςθεούς, σέπτον… όμως δεν είμαστε όλοι επίσης παιδιά τουΠολεμιστή;» Έτριψε το σβέρκο του. «Αν προσπαθήσετε ναπεράσετε, θα σας σταματήσω».

Ο σερ Λούκας ο Μακρυπόδης έβαλε τα γέλια. «Φαίνεται πωςαυτός ο περιπλανώμενος ιππότης θέλει να γίνει σκαντζόχοιρος,αρχόντισσά μου» είπε στην Κόκκινη Χήρα. «Δώσε τη διαταγήκαι θα τον γεμίσουμε βέλη. Σε τέτοια απόσταση θα διαπεράσουντην πανοπλία του σαν να ήταν από σάλιο».

«Όχι. Όχι ακόμη, σερ». Η αρχόντισσα Ροάν τον κοίταξεεξεταστικά απ’ την απέναντι όχθη. «Είστε μονάχα δύο κι ένααγόρι. Είμαστε τριάντα τρεις. Πώς ακριβώς φαντάζεσαι ότι θαμας σταματήσεις;»

«Λοιπόν» είπε ο Ντανκ «αφού θες θα σου το πω, αλλάμονάχα σ’ εσένα».

«Όπως επιθυμείς». Σπιρούνισε το άλογό της και μπήκε στορέμα. Όταν το νερό έφτασε στην κοιλιά της φοράδας της,σταμάτησε και περίμενε. «Εδώ είμαι. Πλησίασε, σερ. Υπόσχομαινα μη σε ράψω μέσα σε κάνα τσουβάλι».

Πριν προλάβει ν’ απαντήσει ο Ντανκ, ο σερ Γιούστας τονάρπαξε απ’ το μπράτσο. «Πήγαινε» είπε ο γερο-ιππότης«θυμήσου όμως τον Μικρό Λέοντα».

«Μάλιστα, άρχοντά μου». Ο Ντανκ οδήγησε τον Κεραυνόστη μέση του ρέματος. Σταμάτησε δίπλα της και είπε:«Αρχόντισσά μου».

«Σερ Ντάνκαν». Άπλωσε το χέρι της κι άγγιξε με δυοδάχτυλα το πρησμένο του χείλος. «Εγώ το έκανα αυτό, σερ;»

«Κανείς άλλος δεν μ’ έχει χαστουκίσει πρόσφατα, αρχόντισσάμου».

«Ήταν απρεπές εκ μέρους μου. Παραβίασα τους κανόνες τηςφιλοξενίας. Ο καλός σέπτον με μάλωσε επανειλημμένα».

234 GEORGE MARTIN

Κοίταξε τον σερ Γιούστας. «Ούτε που τον θυμάμαι πια τονΆνταμ. Ήταν πάνω απ’ τη μισή μου ζωή πριν. Θυμάμαι πως τοναγαπούσα όμως, διότι δεν αγάπησα κανέναν απ’ τους άλλους».

«Ο πατέρας του τον έθαψε ανάμεσα στις βατομουριές, μαζί μετους αδελφούς του» είπε ο Ντανκ. «Αγαπούσε πολύ ταβατόμουρα».

«Αυτό το θυμάμαι. Κάποτε μάζευε και για μένα και τατρώγαμε μαζί, με μια γαβάθα κρέμα».

«Ο βασιλιάς συγχώρεσε τον γέρο για τον Νταίμον» είπε οΝτανκ. «Δεν είν’ ώρα να τον συγχωρήσεις κι εσύ για τονΆνταμ;»

«Δώσε μου τον Μπένις και θα το σκεφτώ σοβαρά».«Ο Μπένις δεν είναι δικός μου για να σ’ τον δώσω».Αναστέναξε. «Θα μ’ ευχαριστούσε πολύ να μην αναγκαστώ

να σε σκοτώσω».«Θα μ’ ευχαριστούσε πολύ να μην πεθάνω».«Τότε δώσε μου τον Μπένις. Θα του κόψουμε τη μύτη, θα

σας τον δώσουμε πίσω κι όλη αυτή η ιστορία θα έχει τελειώσει».«Κι όμως όχι» είπε ο Ντανκ. «Υπάρχει ακόμα το ζήτημα του

φράγματος και το ζήτημα της φωτιάς. Θα μας παραδώσεις τουςάντρες που την άναψαν;»

«Στο δάσος υπήρχαν πυγολαμπίδες» είπε εκείνη. «Μπορεί ναέβαλαν εκείνες τη φωτιά, με τις μικρές τους σπίθες».

«Φτάνουν τα πειράγματα, αρχόντισσά μου» τηνπροειδοποίησε ο Ντανκ. «Δεν έχουμε καιρό. Γκρέμισε τοφράγμα κι άσε τον σερ Γιούστας να πάρει το νερό, ωςαποζημίωση για το δάσος. Δεν το βρίσκεις δίκαιο;»

«Ίσως – αν είχα κάψει εγώ το δάσος, πράγμα που δεν έκανα.Ήμουν στο Κόλντμοουτ και κοιμόμουν στο κρεβάτι μου».Έστρεψε τα μάτια της στο νερό. «Τι θα μας εμποδίσει να δια-σχίσουμε το ρέμα και να φτάσουμε στο κάστρο; Έχετε σκορπίσει

τριβόλους8 ανάμεσα στις πέτρες; Μήπως έχετε κρύψει τοξότεςμες στις στάχτες; Πες μου τι νομίζεις πως θα μας σταματήσει».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 235

«Εγώ». Έβγαλε το ένα σιδερένιο του γάντι. «Όταν ζούσαστην Ψυλλογειτονιά, ήμουν πάντοτε ψηλότερος καιδυνατότερος απ’ τα υπόλοιπα αγόρια, οπότε συνήθιζα να ταδέρνω και να κλέβω τα πράγματά τους. Ο σερ Άρλαν μ’ έμαθενα μην το κάνω αυτό. Μου είπε πως ήταν λάθος και, άλλωστε,μερικές φορές τα μικρόσωμα αγόρια έχουν μεγαλόσωμουςαδελφούς. Ορίστε, ρίξε μια ματιά». Ο Ντανκ έβγαλε τοδαχτυλίδι απ’ το δάχτυλό του και της το έτεινε. Εκείνηαναγκάστηκε ν’ αφήσει την πλεξούδα της για να το πιάσει.

«Χρυσό είναι;» ρώτησε δοκιμάζοντας το βάρος του. «Τι είναιαυτό, σερ;» Το γύρισε στο χέρι της. «Ένας σφραγιδόλιθος απόχρυσό και όνυχα». Τα πράσινα μάτια της στένεψαν καθώςμελέτησε τη σφραγίδα. «Πού το βρήκες αυτό, σερ;»

«Μέσα σε μια μπότα, τυλιγμένο σε κουρέλια και παραχωμένοστη μύτη της».

Η αρχόντισσα Ροάν το έκλεισε στα δάχτυλά της. Έριξε μιαφευγαλέα ματιά στον Εγκ και στον ηλικιωμένο σερ Γιούστας.«Ήταν πολύ ριψοκίνδυνο να μου δείξεις αυτό το δαχτυλίδι, σερ,όμως ποια η χρησιμότητά του; Αν διατάξω τους άντρες μου ναδιασχίσουν το ρέμα…»

«Τότε θα πρέπει να τους πολεμήσω» είπε ο Ντανκ.«Και να πεθάνεις».«Πιθανότατα» συμφώνησε «και τότε ο Εγκ θα επιστρέψει από

εκεί που ήρθε και θα διηγηθεί όλα όσα συνέβησαν εδώ».«Όχι αν πεθάνει κι εκείνος».«Δεν νομίζω πως θα σκότωνες ένα δεκάχρονο αγόρι» είπε,

ελπίζοντας να έχει δίκιο. «Τουλάχιστον, όχι αυτό το δεκάχρονοαγόρι. Έχεις μαζί σου τριάντα τρεις άντρες κι οι άντρες είναιφλύαροι, ειδικά ο χοντρός εκεί πέρα. Όσο βαθιά κι αν μαςθάψεις, η ιστορία θα μαθευτεί και τότε… μια πιτσιλωτή αράχνημπορεί να σκοτώσει ένα λιοντάρι, όμως ο δράκος είναι άλλουείδους θηρίο».

«Θα προτιμούσα να έχω φιλικές σχέσεις με τον δράκο».Δοκίμασε το δαχτυλίδι. Ήταν πολύ μεγάλο ακόμα και για τον

236 GEORGE MARTIN

αντίχειρά της. «Άσχετα από τον δράκο όμως, πρέπει να μουπαραδώσεις τον Μπένις της Καφετιάς Ασπίδας».

«Όχι».«Είσαι δυο μέτρα κι όλο πείσμα».«Κάτι παραπάνω από δυο μέτρα».Του επέστρεψε το δαχτυλίδι. «Δεν μπορώ να γυρίσω στο

Κόλντμοουτ με άδεια χέρια. Θα πουν πως η Κόκκινη Χήραέχασε το δηλητήριό της, πως είναι πολύ αδύναμη για νααποδώσει δικαιοσύνη και να προστατέψει τους υποτελείς της.Δεν καταλαβαίνεις, σερ».

«Ίσως και να καταλαβαίνω». Περισσότερα απ’ όσα νομίζεις.«Θυμάμαι κάποτε που ένας ασήμαντος άρχοντας στη γη τηςθύελλας πήρε στην υπηρεσία του τον σερ Άρλαν, για να τονβοηθήσει να πολεμήσει ενάντια σ’ έναν άλλον ασήμαντοάρχοντα. Όταν ρώτησα τον γέρο γιατί πολεμάνε, μου είπε: “Δενυπάρχει λόγος, μικρέ. Απλώς κοιτάνε να δούνε ποιος κατουράειμακρύτερα”».

Η αρχόντισσα Ροάν του έριξε ένα σοκαρισμένο βλέμμα, πουμετά από μια στιγμή μετατράπηκε σε πονηρό χαμόγελο. «Στη ζωήμου έχω ακούσει χιλιάδες ανούσια κομπλιμέντα, όμως είσαι οπρώτος ιππότης που τολμάει να πει τη λέξη “κατουράει”μπροστά μου». Το πρόσωπο με τις φακίδες σοβάρεψε. «Οιάρχοντες πάντοτε κοιτάνε να δούνε “ποιος κατουράειμακρύτερα”, για να ζυγιάσουν ο ένας την ισχύ του άλλου, κιαλίμονο σ’ εκείνον που θα δείξει αδυναμία. Για να έχει τηνπαραμικρή ελπίδα να κυβερνήσει, μια γυναίκα πρέπει νακατουράει δυο φορές πιο μακριά. Όταν μάλιστα τυχαίνει η ενλόγω γυναίκα να είναι μικρόσωμη… Ο άρχοντας Στάκχαουζεποφθαλμιά τους Λόφους του Πέταλου, ο σερ ΚλίφορντΚόνκλιν διεκδικεί από παλιά τη Φυλλωμένη Λίμνη, αυτοί οισυφοριασμένοι οι Ντάργουελ είναι ζωοκλέφτες… κι έχω τονΜακρυπόδη κάτω από την ίδια μου τη στέγη. Κάθε μέρα πουξυπνάω αναρωτιέμαι αν εκείνη τη μέρα θα επιχειρήσει να μεπαντρευτεί με τη βία». Έσφιξε με δύναμη την πλεξούδα της, σαν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 237

να ήταν το σκοινί απ’ το οποίο κρατιόταν για να μην πέσει στοκενό. «Ξέρω πως αυτό θέλει, αλλά συγκρατιέται από φόβο γιατην οργή μου, όπως ακριβώς ο Στάκχαουζ, ο Κόνκλιν και οιΝτάργουελ είναι επιφυλακτικοί σε ό,τι αφορά την ΚόκκινηΧήρα. Αν οποιοσδήποτε απ’ αυτούς πίστευε πως έδειξααδυναμία, έστω και για μια στιγμή…»

Ο Ντανκ ξαναφόρεσε το δαχτυλίδι κι έβγαλε το ξιφίδιό τουαπό τη θήκη.

Στη θέα του όπλου, η Χήρα γούρλωσε τα μάτια της. «Τικάνεις;» του είπε. «Τρελάθηκες; Σε σημαδεύουν μια ντουζίναβαλλίστρες».

«Είπες πως το αίμα ξεπληρώνεται μόνο με αίμα». Ακούμπησετο ξιφίδιο στο μάγουλό του. «Λάθος σου τα ’παν. Δεν έκοψε οΜπένις το μάγουλο του σκαφτιά, αλλά εγώ». Πίεσε τη λάμα τουξιφιδίου στο πρόσωπό του κι έκοψε προς τα κάτω. Όταν τίναξετο αίμα απ’ τη λεπίδα, λίγες στάλες τής πιτσίλισαν το πρόσωπο.Κι άλλες φακίδες, σκέφτηκε εκείνος. «Ορίστε, το τίμημα τηςΚόκκινης Χήρας πληρώθηκε. Μάγουλο για μάγουλο».

«Είσαι θεότρελος». Τα μάτια της είχαν αρχίσει να γεμίζουνδάκρυα απ’ τον καπνό. «Αν δεν είχες ταπεινή καταγωγή, θα σεπαντρευόμουν».

«Ναι, αρχόντισσά μου – κι αν τα γουρούνια είχαν φτερά καιλέπια κι έφτυναν φωτιές, θα ’ταν δράκοι». Ο Ντανκ ξανάβαλετο ξιφίδιο στη θήκη του. Ένας μουντός πόνος είχε αρχίσει ν’απλώνεται στο πρόσωπό του. Το αίμα κυλούσε στο μάγουλο κιέσταζε στο περιτραχήλιό του. Η μυρωδιά έκανε τον Κεραυνό ναρουθουνίζει και να ξύνει τον πυθμένα του ρέματος με τις οπλέςτου. «Δώσε μου τους άντρες που έκαψαν το δάσος».

«Κανείς δεν έκαψε το δάσος» είπε εκείνη «αν όμως κάποιοςάντρας στην υπηρεσία μου είχε κάνει κάτι τέτοιο, θα το έκανεγια να μ’ ευχαριστήσει. Πώς μπορώ λοιπόν να σου τον δώσω;»Έριξε μια ματιά στη συνοδεία της. «Το καλύτερο θα ήταν ν’αποσύρει ο σερ Γιούστας τις κατηγορίες του».

«Πιο πιθανό είναι ν’ αρχίσουν τα γουρούνια να φτύνουν

238 GEORGE MARTIN

φωτιές, αρχόντισσά μου».«Σε αυτήν την περίπτωση, πρέπει ν’ αποδείξω την αθωότητά

μου ενώπιον θεών και ανθρώπων. Πες στον σερ Γιούστας πωςαπαιτώ μια συγγνώμη… ή μια δίκη. Ας επιλέξει εκείνος». Έπειταγύρισε το άλογό της κι επέστρεψε στους άντρες της.

Θα έδιναν μάχη στο ρέμα.Ο σέπτον Σέφτον πλατσούρισε, χώθηκε στο νερό μέχρι τη

μέση και είπε μια προσευχή, ζητώντας απ’ τον ΕπουράνιοΠατέρα να κρίνει δίκαια αυτούς τους δύο άντρες, απ’ τονΠολεμιστή να δώσει δύναμη σ’ εκείνον που υπηρετούσε τίμιοσκοπό και απ’ τη Μητέρα να δείξει έλεος στον ψεύτη, ώστε νατου συγχωρεθούν οι αμαρτίες. Όταν ολοκλήρωσε την προσευχή,στράφηκε στον σερ Γιούστας Όσγκρεϊ για τελευταία φορά. «Σερ»είπε «γι’ ακόμα μια φορά σε ικετεύω, απόσυρε τις κατηγορίεςσου».

«Αρνούμαι» είπε ο γερο-ιππότης με το μουστάκι του νατρέμει.

Ο χοντρός σέπτον στράφηκε στην αρχόντισσα Ροάν.«Κουνιάδα, αν είσαι υπαίτια γι’ αυτό που συνέβη, ομολόγησε τηνενοχή σου κι αποζημίωσε τον σερ Γιούστας για το δάσος του.Ειδεμή, θα πρέπει να χυθεί αίμα».

«Ο υπερασπιστής μου θ’ αποδείξει την αθωότητά μουενώπιον θεών κι ανθρώπων».

«Η κρίση διά μονομαχίας δεν είναι ο μοναδικός τρόπος» είπεο σέπτον μέσα από το νερό. «Σας εκλιπαρώ και τους δύο, αςπάμε στο Γκόλντενγκροουβ κι ας θέσουμε το ζήτημα ενώπιοντου άρχοντα Ρόουαν».

«Ποτέ» είπε ο σερ Γιούστας. Η Κόκκινη Χήρα κούνησε το

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 239

κεφάλι της.Ο σερ Λούκας Ίντσφιλντ κοίταξε την αρχόντισσα Ροάν, με

πρόσωπο σκοτεινό από οργή. «Μόλις τελειώσει αυτή η φάρσαθα με παντρευτείς, όπως επιθυμούσε ο άρχοντας πατέρας σου».

«Ο άρχοντας πατέρας μου δεν σε ήξερε όπως εγώ» τουανταπάντησε.

Ο Ντανκ γονάτισε μπροστά στον Εγκ και του ξανάδωσε τονσφραγιδόλιθο – τέσσερις τρικέφαλοι δράκοντες, δύο και δύο, οπροσωπικός θυρεός του Μαίκαρ, Πρίγκιπα του Σάμερχολ. «Βάλ’το ξανά στην μπότα» του είπε «αν όμως τύχει και σκοτωθώ,πήγαινε στον κοντινότερο φίλο του πατέρα σου και ζήτα του νασε πάει πίσω στο Σάμερχολ. Μην προσπαθήσεις να διασχίσεις τηΜεγάλη Πεδιάδα ολομόναχος, μ’ ακούς; Αλλιώς το φάντασμάμου θα ’ρθει να σε σφαλιαρίσει».

«Μάλιστα, σερ» είπε ο Εγκ «παρόλο που θα προτιμούσα ναμη σκοτωθείς».

«Κάνει πολλή ζέστη για να πεθάνω σήμερα». Ο Ντανκ έβαλετην περικεφαλαία του κι ο Εγκ τον βοήθησε να τη δέσει σφιχτάστο περιτραχήλιό του. Ένιωθε το αίμα στο πρόσωπό του νακολλάει, παρόλο που ο σερ Γιούστας είχε σκίσει ένα κομμάτι απ’τον μανδύα του για να τον βοηθήσει να σταματήσει τηναιμορραγία. Σηκώθηκε και πλησίασε τον Κεραυνό. Καθώςανέβαινε στη σέλα, παρατήρησε πως ο περισσότερος καπνός είχεκαθαρίσει, παρόλο που ο ουρανός εξακολουθούσε να είναισκοτεινός. Σύννεφα, σκέφτηκε, μαύρα σύννεφα. Πήγαινε πολύςκαιρός που δεν είχε δει κάτι τέτοιο. Ίσως να ’ναι καλός οιωνός,αλλά για κείνον ή για μένα; Ο Ντανκ δεν τα πήγαινε καλά μετους οιωνούς.

Στην απέναντι όχθη του ρέματος, ο σερ Λούκας είχε ανέβειεπίσης στο άλογό του. Ήταν ένα καφετί άλογο κυνηγιού – έναεξαιρετικό ζωντανό, γρήγορο και δυνατό, αλλά όχι εξίσουμεγαλόσωμο με τον Κεραυνό. Ό,τι του έλειπε σε μέγεθος τοδιέθετε σε αρματωσιά – φορούσε μεταλλικό κάλυμμα κεφαλιού,που κάλυπτε τα πάντα από τη μουσούδα μέχρι τη βάση του

240 GEORGE MARTIN

σβέρκου, καθώς και μια ελαφριά αλυσιδωτή πανοπλία πουκάλυπτε το σώμα του. Ο ίδιος ο Μακρυπόδης φορούσε μιαπανοπλία από μαύρο, σμαλτωμένο, συμπαγές μέταλλο κι απόκάτω έναν δαχτυλιδωτό θώρακα. Το λοφίο του ήταν μιααπειλητική αράχνη από μαύρο όνυχα, όμως στην ασπίδα είχε τονπροσωπικό του θυρεό: μια καρό ασπρόμαυρη, διαγώνια λωρίδααπό τ’ αριστερά στα δεξιά, σε ανοιχτό γκρίζο φόντο. Ο Ντανκείδε τον σερ Λούκας να τη δίνει σ’ έναν ακόλουθο. Δενσκοπεύει να τη χρησιμοποιήσει. Όταν ένας άλλος ακόλουθος τουέδωσε έναν λογχοπέλεκυ, κατάλαβε το γιατί. Το όπλο ήτανμακρύ και θανάσιμο: ένα κοντάρι ενισχυμένο με μεταλλικάελάσματα, βαριά κεφαλή κι ένα αιχμηρό πικούνι στο πίσω

μέρος9, όμως ήταν όπλο που απαιτούσε δύο χέρια. ΟΜακρυπόδης θα έπρεπε να βασιστεί αποκλειστικά στηνπανοπλία του για να τον προστατέψει. Θα πρέπει να τον κάνωνα μετανιώσει γι’ αυτή την επιλογή.

Είχε τη δική του ασπίδα στ’ αριστερό του χέρι, την ασπίδαπου του είχε ζωγραφίσει η Τάνσελ η Πανύψηλη, με τη φτελιά καιτο πεφταστέρι του. Στο μυαλό του αντήχησε η παλιά προσευχή.Σίδερο και δρυ, φυλάχτε με καλά, αλλιώς είμαι νεκρός και για τηνκόλαση κινάω. Έβγαλε το σπαθί του απ’ το θηκάρι. Το βάρος τουήταν ευχάριστο στο χέρι του.

Σπιρούνισε τον Κεραυνό κι οδήγησε το μεγαλόσωμοπολεμικό άλογο στο ρέμα. Το ίδιο έκανε κι ο σερ Λούκας απ’ τηναπέναντι όχθη. Ο Ντανκ έκλινε προς τα δεξιά, ώστε να έχειπρος τον σερ Λούκας την αριστερή πλευρά του, πουπροστατευόταν απ’ την ασπίδα. Ο σερ Λούκας δεν του έκανε τηχάρη. Έστριψε κι αυτός γρήγορα το άλογό του καισυγκρούστηκαν σ’ έναν ορυμαγδό από γκρίζο ατσάλι καιγαλαζοπράσινο νερό. Ο σερ Λούκας επιτέθηκε με τονλογχοπέλεκυ κι ο Ντανκ αναγκάστηκε να στρίψει πάνω στησέλα, για ν’ αποκρούσει με την ασπίδα. Η δύναμη από τοχτύπημα τον τράνταξε απ’ το χέρι μέχρι τα δόντια. Ανταπέδωσε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 241

με το σπαθί του, κόβοντας οριζόντια, και χτύπησε τον άλλοιππότη κάτω απ’ το σηκωμένο του μπράτσο. Η λεπίδα στρίγκλισεκαθώς συγκρούστηκε με το ατσάλι της πανοπλίας κι η μάχηξεκίνησε πια για τα καλά.

Ο Μακρυπόδης έφερε το άλογό του σε κύκλο, προσπαθώνταςνα προσεγγίσει την απροστάτευτη μεριά του Ντανκ, όμωςταυτόχρονα γύρισε κι ο Κεραυνός, προσπαθώντας να δαγκώσειτο άλλο άλογο. Ο σερ Λούκας έριχνε το ένα συντριπτικόχτύπημα μετά το άλλο, σηκωμένος στους αναβατήρες του, ώστενα βάζει όλο του το βάρος πίσω απ’ την κεφαλή τουλογχοπέλεκυ. Ο Ντανκ άλλαζε θέση κι απέκρουε τα χτυπήματαμε την ασπίδα του. Μισοσκυμμένος πίσω απ’ τη δρύινηπροστασία της, χτυπούσε τα χέρια, τα πλευρά και τα πόδια τουΊντσφιλντ, όμως η πανοπλία του τον προστάτευε. Έκανανσυνεχώς κύκλους ο ένας γύρω απ’ τον άλλον, με το νερό ναβρέχει τα πόδια τους. Ο Μακρυπόδης επιτιθόταν κι ο Ντανκαμυνόταν, έχοντας τον νου του για κάποιο αδύναμο σημείο στηνπανοπλία.

Επιτέλους το είδε. Κάθε φορά που ο σερ Λούκας σήκωνε τονλογχοπέλεκυ για να επιτεθεί, στη μασχάλη του διακρινόταν έναάνοιγμα. Ήταν μεν προστατευμένο από τον δαχτυλιδωτόθώρακα, τα λουριά και το ενισχυμένο γιλέκο, όχι όμως από τιςατσάλινες πλάκες της πανοπλίας. Ο Ντανκ κρατούσε σηκωμένητην ασπίδα του, προσπαθώντας να βρει την κατάλληλη στιγμήγια να χτυπήσει. Σύντομα. Σύντομα. Ο λογχοπέλεκυς χτύπησε,καρφώθηκε, ελευθερώθηκε, ξανασηκώθηκε… Τώρα! Σπιρούνισεαπότομα τον Κεραυνό για να πλησιάσει και κάρφωσε με τηναιχμή του σπαθιού του, σημαδεύοντας το άνοιγμα.

Εξίσου γρήγορα, όμως, το άνοιγμα είχε χαθεί. Η αιχμή τουξίφους χτύπησε σ’ ένα στρογγυλό προστατευτικό, κι ο Ντανκ,χάνοντας την ισορροπία του, παραλίγο να πέσει από τη σέλα. Ολογχοπέλεκυς χτύπησε με πάταγο, εξοστρακίστηκε στο στεφάνιτης ασπίδας του, τον χτύπησε στο πλάι της περικεφαλαίας καιτραυμάτισε τον Κεραυνό στον λαιμό.

242 GEORGE MARTIN

Το πολεμικό άλογο ούρλιαξε και σηκώθηκε στα πίσω τουπόδια. Τα μάτια του είχαν γυρίσει απ’ τον πόνο, καθώς ημεταλλική οσμή του αίματος γέμισε τον αέρα. Άρχισε να χτυπάειτυφλά με τις σιδερένιες του οπλές, καθώς ο Μακρυπόδηςπλησίαζε. Η μία πέτυχε τον σερ Λούκας στο πρόσωπο κι η άλληστον ώμο. Έπειτα το πολεμικό άλογο καβάλησε το δικό του.

Όλα έγιναν μέσα σε μια στιγμή. Τα δύο άλογα έπεσαν το έναπάνω στ’ άλλο, κλοτσώντας, δαγκώνοντας, κάνοντας το νερόγύρω τους ν’ αφρίζει και σηκώνοντας λάσπη απ’ τον πυθμένα. ΟΝτανκ προσπάθησε να πηδήξει απ’ τη σέλα, όμως το ένα τουπόδι πιάστηκε στον αναβολέα κι έπεσε με τα μούτρα στο νερό.Καθώς έπεφτε, πρόλαβε να πάρει μια απεγνωσμένη ανάσα κιύστερα το νερό του ρέματος γέμισε την περικεφαλαία του. Τοπόδι του ήταν ακόμη εγκλωβισμένο κι ένιωσε ένα άγριοτράβηγμα, καθώς η πάλη του Κεραυνού κόντεψε να τουεξαρθρώσει τον γοφό. Έπειτα ελευθερώθηκε, γύρισε κι άρχισεαμέσως να βυθίζεται. Για μια στιγμή έμεινε να κουνά αβοήθητοςτα χέρια του μέσα στο νερό. Ο κόσμος είχε γίνει ένασυνονθύλευμα από γαλάζια, πράσινα και καφετιά χρώματα.

Το βάρος της πανοπλίας του τον παρέσυρε, μέχρι που ο ώμοςτου χτύπησε στον πυθμένα. Αν αυτό είναι το κάτω, το πάνωείναι απ’ την ανάποδη. Ο Ντανκ πάλεψε να στηριχτεί με τααρματωμένα χέρια του στις πέτρες και την άμμο και κάπωςκατάφερε να σηκωθεί. Τρέκλιζε, έσταζε ολόκληρος λάσπη κιαπό τις τρύπες της γουβωμένης περικεφαλαίας του έτρεχε νερό,όμως είχε σηκωθεί. Πήρε μερικές λαίμαργες ανάσες.

Είχε ακόμη στο ένα χέρι την ταλαιπωρημένη του ασπίδα,όμως το θηκάρι του ήταν άδειο και το σπαθί του δεν φαινότανπουθενά. Μέσα στην περικεφαλαία του, το νερό ήταν ανάμεικτομε αίμα. Όταν προσπάθησε να κινηθεί, διαπέρασε τον αστράγαλότου μια σουβλιά πόνου που απλώθηκε σε όλο του το πόδι. Είδεπως τα άλογα είχαν καταφέρει να σηκωθούν. Με το ένα τουμάτι και μέσα από ένα πέπλο αίματος, πάσχισε να εντοπίσει τοναντίπαλό του. Πάει, πνίγηκε, σκέφτηκε, ή του ’σπασε το κρανίο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 243

ο Κεραυνός.Ο σερ Λούκας πετάχτηκε μέσα απ’ το νερό, ακριβώς μπροστά

του, με το σπαθί ανά χείρας. Έδωσε ένα άγριο χτύπημα στονλαιμό του Ντανκ, και το μόνο που έσωσε το κεφάλι του ήταν τοπάχος του περιτραχήλιου. Δεν είχε σπαθί για ν’ αντεπιτεθεί,μονάχα την ασπίδα του. Υποχώρησε, κι ο Μακρυπόδης συνέχισενα του επιτίθεται ουρλιάζοντας. Ένα χτύπημα πάνω απ’ τοναγκώνα μούδιασε το μπράτσο του Ντανκ. Ένα κόψιμο στονγοφό τον έκανε να μουγκρίσει από πόνο. Καθώς υποχωρούσε,πάτησε μια πέτρα στον πυθμένα, γλίστρησε κι έπεσε στο έναγόνατο, με το νερό να του φτάνει στο στέρνο. Κατάφερε νασηκώσει την ασπίδα του, όμως αυτή τη φορά το χτύπημα του σερΛούκας ήταν τόσο δυνατό που έσκισε το ξύλο στα δύο,στέλνοντας τα υπολείμματα στο πρόσωπο του Ντανκ. Τα αυτιάτου κουδούνιζαν και το στόμα του ήταν γεμάτο αίμα, όμωςκάπου μακριά άκουσε τον Εγκ να ουρλιάζει. «Όρμα του, σερ!Όρμα και πιάσ’ τον – είναι ακριβώς μπροστά σου!»

Ο Ντανκ όρμησε μπροστά. Ο σερ Λούκας είχεαπελευθερώσει το σπαθί του για ένα δεύτερο χτύπημα. Ο Ντανκσυγκρούστηκε μαζί του στο ύψος της μέσης και τον έριξε κάτω.Το ρέμα τους κατάπιε πάλι και τους δύο, όμως αυτή τη φορά οΝτανκ ήταν έτοιμος. Τύλιξε το ένα του χέρι γύρω απ’ τονΜακρυπόδη και τον βούλιαξε μέχρι τον πυθμένα. Πίσω απ’ τηχτυπημένη, τσαλακωμένη προσωπίδα του Ίντσφιλντ έβγαινανφυσαλίδες, όμως εξακολουθούσε να παλεύει. Βρήκε μια πέτραστον πάτο του ρέματος κι άρχισε να κοπανάει μ’ αυτήν τα χέριακαι το κεφάλι του Ντανκ. Ο Ντανκ έψαχνε κάτι στη ζώνη του μ’αδέξιες κινήσεις. Έχασα και το ξιφίδιο; αναρωτήθηκε. Όχι, τοβρήκε. Το χέρι του έκλεισε γύρω απ’ τη λαβή και το τράβηξε απ’τη θήκη. Με αργές κινήσεις, μέσα από τ’ αφρισμένο νερό, τουςσιδερένιους κρίκους και το αργασμένο δέρμα, το κάρφωσε στημασχάλη του Λούκας του Μακρυπόδη, στρίβοντας ταυτόχρονατη λεπίδα. Ο σερ Λούκας συσπάστηκε κι έστριψε το κορμί του,όμως η δύναμή του τον είχε εγκαταλείψει. Ο Ντανκ τον

244 GEORGE MARTIN

έσπρωξε μακριά κι έμεινε να επιπλέει στο νερό. Το στήθος τουέκαιγε. Ένα ψάρι πέρασε δίπλα απ’ το πρόσωπό του, μακρύ καιλευκό και λεπτοκαμωμένο. Τι ’ναι αυτό; αναρωτήθηκε. Τι ’ναιαυτό; Τι ’ναι αυτό;

Ξύπνησε στο λάθος κάστρο.Όταν άνοιξε τα μάτια του, δεν ήξερε πού βρισκόταν. Ευτυχώς

είχε δροσιά. Στο στόμα του είχε τη γεύση του αίματος και σταμάτια του ένα πανί, ένα χοντρό πανί που μύριζε από κάποιααλοιφή. Του θύμιζε τη μυρωδιά γαρίφαλου.

Ο Ντανκ άγγιξε το πρόσωπό του, έπιασε το πανί και τοέβγαλε. Από πάνω του, οι σκιές απ’ το φως ενός πυρσούπαιχνίδιζαν στο ψηλό ταβάνι. Στα δοκάρια περπατούσανκοράκια, κοιτάζοντάς τον με τα μικρά, μαύρα μάτια τους καικρώζοντας. Τουλάχιστον δεν είμαι τυφλός. Βρισκόταν στονπύργο κάποιου μέιστερ. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι ράφια με βοτάνιακαι φίλτρα σε πήλινα δοχεία και φιαλίδια από πράσινο γυαλί.Ένα μακρύ τραπέζι με στρίποδα ήταν γεμάτο με βιβλία,περγαμηνές και αλλόκοτα μπρούτζινα όργανα, όλα καλυμμένα μεκουτσουλιές από τα κοράκια. Τα άκουγε να μουρμουρίζουνμεταξύ τους.

Προσπάθησε ν’ ανακαθίσει. Μεγάλο λάθος. Ζαλιζόταν και οπόνος απ’ το αριστερό του πόδι έφερνε μια κραυγή αγωνίας σταχείλη του όποτε το κουνούσε. Είδε πως ο αστράγαλός του ήταντυλιγμένος με λινούς επιδέσμους, το ίδιο και οι ώμοι και τοστήθος του.

«Μην κουνιέσαι». Από πάνω του εμφανίστηκε ένα πρόσωπο,νεαρό αλλά με τραβηγμένα χαρακτηριστικά, με σκούρα καστανάμάτια πάνω από μια γαμψή μύτη. Ο Ντανκ το ήξερε αυτό το

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 245

πρόσωπο. Ανήκε σ’ έναν άντρα που ήταν ντυμένος στα γκρίζα,με μια αλυσίδα γύρω απ’ τον λαιμό του – την αλυσίδα ενόςμέιστερ, με κρίκους από διάφορα μέταλλα. Ο Ντανκ τον άρπαξεαπ’ τον καρπό. «Πού…;»

«Στο Κόλντμοουτ» είπε ο μέιστερ. «Ήσουν πολύ βαριάπληγωμένος για να σε πάμε στο Στάντφαστ, οπότε η αρχόντισσαΡοάν διέταξε να σε φέρουμε εδώ. Πιες αυτό». Έφερε στα χείλητου Ντανκ μια κούπα με… κάτι μέσα. Το υγρό είχε γεύση σανξίδι, όμως τουλάχιστον ξέπλυνε τη γεύση του αίματος.

Ο Ντανκ ανάγκασε τον εαυτό του να το πιει όλο. Έπειταανοιγόκλεισε δοκιμαστικά τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού κιύστερα του αριστερού. Τουλάχιστον τα χέρια μου λειτουργούνακόμη. «Πού… πού τραυματίστηκα;»

«Και πού δεν τραυματίστηκες». Ο μέιστερ ρουθούνισε.«Σπασμένος αστράγαλος, στραμπουλιγμένο γόνατο, σπασμένοκλειδοκόκαλο, μώλωπες… το άνω τμήμα του κορμού σου είναισε μεγάλη έκταση πράσινο και κίτρινο και το δεξί σου μπράτσομοβ και μαύρο. Νόμιζα πως είχες ραγίσει και το κρανίο σου,φαίνεται όμως πως όχι. Έχεις ένα βαθύ κόψιμο στο πρόσωπόσου, σερ. Φοβάμαι πως θα σου αφήσει ουλή. Α, επίσης όταν σεβγάλαμε απ’ το ρέμα ήσουν πνιγμένος».

«Πνιγμένος;» επανέλαβε ο Ντανκ.«Ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως ένας άνθρωπος μπορούσε να

καταπιεί τόσο νερό, ακόμα και κάποιος τόσο μεγαλόσωμος όσοεσύ, σερ. Είσαι τυχερός που είμαι σιδερογέννητος. Οι ιερείς τουΠνιγμένου Θεού ξέρουν πώς να πνίγουν κάποιον κι έπειτα νατον επαναφέρουν στη ζωή, κι εγώ έχω μελετήσει τις δοξασίες καιτα έθιμά τους».

Πνίγηκα. Ο Ντανκ προσπάθησε πάλι ν’ ανακαθίσει, όμως δενείχε τη δύναμη. Πνίγηκα μέσα σε νερό που δεν μου έφτανε ούτεως τον λαιμό. Γέλασε κι έπειτα βόγκηξε απ’ τον πόνο. «Ο σερΛούκας;»

«Νεκρός. Τι, αμφέβαλλες;»Όχι. Ο Ντανκ αμφέβαλλε για πολλά πράγματα, αλλά όχι γι’

246 GEORGE MARTIN

αυτό. Θυμόταν πώς είχαν παραλύσει ξαφνικά τα μέλη τουΜακρυπόδη. «Τον Εγκ» κατάφερε να πει. «Θέλω τον Εγκ».

«Η πείνα είναι καλό σημάδι10» είπε ο μέιστερ «όμως αυτή τηστιγμή έχεις ανάγκη από ύπνο κι όχι από φαγητό».

Ο Ντανκ κούνησε το κεφάλι του κι αμέσως το μετάνιωσε. «ΟΕγκ είναι ο ακόλουθός μου…»

«Α, ναι; Γενναίο παιδί και δυνατότερο απ’ ό,τι δείχνει.Εκείνος ήταν που σε τράβηξε απ’ το ρέμα. Μας βοήθησε να σουβγάλουμε την πανοπλία κι ήρθε μαζί σου όταν σε μεταφέραμεεδώ με το κάρο. Αρνούνταν να κοιμηθεί και καθόταν συνέχειαστο πλευρό σου, με το σπαθί σου ακουμπισμένο στα πόδια, σεπερίπτωση που κάποιος επιχειρούσε να σε βλάψει. Υποπτευότανμέχρι και μένα κι επέμενε να δοκιμάζω πρώτα εγώ οτιδήποτεετοιμαζόμουν να σου δώσω. Παράξενο παιδί, αλλάαφοσιωμένο».

«Πού είναι;»«Ο σερ Γιούστας του ζήτησε να εκτελέσει χρέη ακολούθου

για το γαμήλιο τραπέζι. Δεν είχε κανέναν άλλον και θα ήταναγένεια να του αρνηθεί».

«Γαμήλιο τραπέζι;» Ο Ντανκ δεν καταλάβαινε.«Δεν μπορούσες να το ξέρεις, φυσικά, όμως οι σχέσεις του

Κόλντμοουτ και του Στάντφαστ αποκαταστάθηκαν μετά τημονομαχία σας. Η αρχόντισσα Ροάν παρακάλεσε τον γερο-ΣερΓιούστας να της επιτρέψει να επισκεφτεί τον τάφο του Άνταμ κιεκείνος το έκανε. Εκείνη γονάτισε μπροστά στις βατομουριές κιάρχισε να κλαίει. Ο σερ Γιούστας συγκινήθηκε τόσο που πήγε νατην παρηγορήσει. Πέρασαν όλη τη νύχτα μιλώντας για τονΆνταμ και τον άρχοντα πατέρα της κυράς μου. Πριν τηνΕξέγερση των Μπλάκφαϊρ, ο σερ Γιούστας κι ο άρχονταςΓουάιμαν ήταν στενοί φίλοι. Σήμερα το πρωί, ο σέπτον Σέφτονπάντρεψε τον άρχοντα και την κυρά μου. Ο Γιούστας Όσγκρεϊείναι πλέον ο άρχοντας του Κόλντμοουτ και ο καρό λέωνανεμίζει πλάι στην αράχνη των Γουέμπερ, σε κάθε πύργο και

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 247

κάθε τείχος».Ο Ντανκ ένιωσε τον κόσμο γύρω του να γυρίζει. Αυτό που

μου έδωσε να πιω… υπνωτικό. Έκλεισε τα μάτια του κι άφησετον πόνο να φύγει απ’ το κορμί του. Άκουγε τα κοράκια νακρώζουν και να τσιρίζουν το ένα στο άλλο, άκουγε τον ήχο τηςανάσας του και κάτι άλλο… έναν ήχο πιο ήπιο, βαρύ, ρυθμικόκαι κατά κάποιον τρόπο παρήγορο. «Τι ’ναι αυτό;» μουρμούρισενυσταγμένα. «Αυτός ο ήχος…;»

«Αυτό;» Ο μέιστερ άκουσε για λίγο σιωπηλός. «Μονάχα ηβροχή».

Δεν την ξανάδε παρά μόνο τη μέρα που έφευγαν.«Είναι καθαρή τρέλα, σερ» διαμαρτυρήθηκε ο σέπτον

Σέφτον, καθώς ο Ντανκ διέσχιζε το προαύλιο κουτσαίνοντας,κουνώντας άκαμπτα το πόδι με τον νάρθηκα, στηριζόμενος σεμια πατερίτσα. «Ο μέιστερ Κέρικ λέει πως τα τραύματά σου δενέχουν επουλωθεί ακόμη και μ’ αυτή τη βροχή… αν δεν πνιγείς,θ’ αρπάξεις κανένα κρύωμα. Τουλάχιστον περίμενε να κοπάσει ηβροχή».

«Αυτό μπορεί να πάρει χρόνια». Ο Ντανκ ένιωθεευγνωμοσύνη για τον χοντρό σέπτον που τον επισκεπτότανσχεδόν κάθε μέρα… υποτίθεται για να προσευχηθεί για τηνανάρρωσή του, παρόλο που περνούσε τον περισσότερο χρόνολέγοντάς του ιστορίες και κουτσομπολιά. Θα του έλειπαν ηζωηρή φλυαρία κι η ευδιάθετη συντροφιά του, όμως αυτό δενάλλαζε τίποτα. «Πρέπει να φύγω».

Η βροχή έπεφτε ακατάπαυστα γύρω τους, σαν χιλιάδες γκρίζαπαγωμένα μαστίγια στη ράχη του. Ο μανδύας του ήταν ήδημούσκεμα. Ήταν ο λευκός μάλλινος μανδύας που του είχε δώσει

248 GEORGE MARTIN

ο σερ Γιούστας, με την καρό χρυσή και πράσινη μπορντούρα. Ογερο-ιππότης του τον είχε ξαναδώσει, επιμένοντας να τον δεχτείως αποχαιρετιστήριο δώρο. «Για τη γενναιότητα και τηναφοσίωσή σου, σερ» είχε πει. Η πόρπη που κρατούσε τονμανδύα στη θέση του ήταν κι εκείνη δώρο – μια εβένινη αράχνημ’ ασημένια πόδια. Οι πιτσίλες της ήταν φτιαγμένες απόθρυμματισμένο γρανάτη.

«Ελπίζω να μην έχεις βάλει με τον νου σου καμιά τρέλα,όπως να κυνηγήσεις τον Μπένις» είπε ο σέπτον Σέφτον. «Είσαιτόσο χτυπημένος και μωλωπισμένος, που αν τύχαινε να βρεθείστον δρόμο σου θα φοβόμουν για τη ζωή σου».

Ο Μπένις, σκέφτηκε πικρόχολα ο Ντανκ. Ο καταραμένος οΜπένις. Όση ώρα ο Ντανκ μονομαχούσε στο ρέμα, ο Μπένιςείχε δέσει τον Σαμ Στουπς και τη γυναίκα του και είχε ψάξει τοΣτάντφαστ από πάνω μέχρι κάτω, κλέβοντας οποιοδήποτεαντικείμενο αξίας είχε βρει, από κεριά, ρούχα και όπλα, μέχρι τοπαλιό ασημένιο κύπελλο του Όσγκρεϊ και το μικρό απόθεμαχρημάτων που είχε κρυμμένο ο γερο-ιππότης πίσω από μιαμουχλιασμένη ταπετσαρία στο λιακωτό του. Ο Ντανκ ήλπιζε μιαμέρα να ξανασυναντήσει τον Μπένις της Καφετιάς Ασπίδας καιτότε… «Ο Μπένις μπορεί να περιμένει».

«Πού θα πας;» Ο σέπτον βαριανάσαινε. Ακόμα και με τονΝτανκ να στηρίζεται στην πατερίτσα, ήταν πολύ χοντρός για νασυμβαδίζει μαζί του.

«Στην Όμορφη Νήσο, στο Χάρρενχαλ, στην Τρίαινα –υπάρχουν τόσα μέρη για έναν περιπλανώμενο ιππότη».Ανασήκωσε τους ώμους του. «Επίσης, πάντοτε ήθελα να δω τοΤείχος».

«Το Τείχος;» Ο σέπτον σταμάτησε απότομα. «Απελπίζομαι γιασένα, σερ Ντάνκαν!» φώναξε πατώντας μέσα στη λάσπη, με ταχέρια σηκωμένα και τη βροχή να πέφτει γύρω του.«Προσευχήσου, σερ. Προσευχήσου να φωτίζει η Γριά τον δρόμοσου!» Ο Ντανκ συνέχισε να περπατάει.

Τον περίμενε μες στους στάβλους, δίπλα στα κίτρινα δεμάτια

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 249

με τ’ άχυρο, φορώντας ένα φόρεμα πράσινο σαν τα φύλλα τουκαλοκαιριού. «Σερ Ντάνκαν» είπε καθώς τον είδε να μπαίνει. Ηκόκκινη πλεξούδα κρεμόταν πάνω απ’ τον ώμο της και η άκρηάγγιζε τους γοφούς της. «Χαίρομαι που σε βλέπω όρθιο».

Λες κι ήρθες να με δεις όταν ήμουν ξαπλωμένος, σκέφτηκεεκείνος. «Αρχόντισσά μου. Τι σε φέρνει στους στάβλους; Είναιπολύ βροχερή μέρα για ιππασία».

«Το ίδιο θα σου έλεγα κι εγώ».«Ο Εγκ σου το είπε;» Άλλη μια σφαλιάρα για τον μικρό.«Ευτυχώς για σένα, αλλιώς θα είχα στείλει τους άντρες μου

να σε σύρουν πάλι εδώ. Ήταν άκαρδο εκ μέρους σου ναπροσπαθήσεις να φύγεις κρυφά, δίχως ένα αντίο».

Όσο τον φρόντιζε ο μέιστερ Κέρικ, δεν είχε έρθει να τον δειούτε μια φορά. «Αυτό το πράσινο σου πάει, αρχόντισσά μου»είπε. «Τονίζει το χρώμα των ματιών σου». Μετατόπισε αδέξιατο βάρος του πάνω στην πατερίτσα. «Ήρθα για το άλογό μου».

«Δεν χρειάζεται να φύγεις. Μόλις αναρρώσεις, υπάρχει μιαθέση εδώ για σένα, ως αρχηγός της φρουράς μου, κι ο Εγκμπορεί να προστεθεί στους ακολούθους μου. Κανείς δεν χρειά-ζεται να μάθει ποιος είναι».

«Σ’ ευχαριστώ, αρχόντισσά μου, αλλά όχι». Ο Κεραυνόςβρισκόταν σ’ ένα παχνί λίγο παραπέρα. Ο Ντανκ πήγεκουτσαίνοντας προς το μέρος του.

«Σε παρακαλώ, σερ, ξανασκέψου το. Ζούμε σ’ επικίνδυνεςεποχές, ακόμα και για τους δράκοντες και τους φίλους τους.Μείνε μέχρι ν’ αναρρώσεις πλήρως». Τώρα περπατούσε δίπλατου. «Θα χαροποιούσε και τον σερ Γιούστας. Σε συμπαθείπολύ».

«Ναι, με συμπαθεί» συμφώνησε ο Ντανκ. «Αν η κόρη του δενήταν νεκρή, θα μου την έδινε για σύζυγο και τότε εσύ θαγινόσουν πεθερά μου. Δεν είχα ποτέ μητέρα, πόσο μάλλονπεθερά».

Για μια στιγμή, η αρχόντισσα Ροάν έδειχνε έτοιμη να τονξαναχαστουκίσει. Ίσως να κλοτσήσει απλώς την πατερίτσα μου.

250 GEORGE MARTIN

Αντ’ αυτού είπε: «Είσαι θυμωμένος μαζί μου, σερ. Πρέπει ναμ’ αφήσεις να επανορθώσω».

«Καλά» είπε ο Ντανκ «μπορείς να με βοηθήσεις να σελώσωτον Κεραυνό».

«Κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου». Άπλωσε το χέρι της –έναχέρι με φακίδες– κι έπιασε το δικό του με τα λεπτά, δυνατά τηςδάχτυλα. Βάζω στοίχημα πως έχει παντού φακίδες. «Τι ξέρειςαπό άλογα;»

«Άλογο ιππεύω».«Ένα γέρικο πολεμικό άλογο, αργοκίνητο και δύσθυμο. Δεν

είναι άλογο για να σε πηγαίνει από το ένα μέρος στ’ άλλο».«Όταν πρέπει να πάω από το ένα μέρος στ’ άλλο, δύο

επιλογές έχω: είτε εκείνον, είτε αυτά» είπε δείχνοντας τα πόδιατου.

«Έχεις μεγάλα πέλματα» παρατήρησε εκείνη. «Έχεις καιμεγάλα χέρια. Θαρρώ πως όλα σου μεγάλα θα ’ναι. Είσαι πολύμεγαλόσωμος για τα περισσότερα άλογα ιππασίας. Μ’ εσένα στηράχη τους, θα μοιάζουν με πόνι. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω πως θασ’ εξυπηρετούσε ένα ταχύτερο άλογο. Ένα άλογο κυνηγιού,μπασταρδεμένο με λίγο άλογο της ερήμου από το Ντορν για να’χει αντοχή». Έδειξε το παχνί απέναντι απ’ αυτό του Κεραυνού.«Ένα άλογο σαν κι αυτό». Ήταν ένα φαρί με τρίχωμα κόκκινοσαν αίμα, λαμπερά μάτια και μακριά, πύρινη χαίτη. Ηαρχόντισσα Ροάν έβγαλε ένα καρότο απ’ το μανίκι της,χαϊδεύοντας ταυτόχρονα το κεφάλι του αλόγου. «Το καρότο, όχιτα δάχτυλα» είπε στη φοράδα πριν της το δώσει κι έπειταστράφηκε πάλι στον Ντανκ. «Τη φωνάζω Φλόγα, αλλά μπορείςνα της δώσεις ό,τι όνομα θέλεις. Ονόμασέ την κι Επανόρθωση,αν θέλεις».

Για λίγο έμεινε άφωνος. Έγειρε στην πατερίτσα και κοίταξεκαλά καλά τη φοράδα. Ήταν πανέμορφη. Ο σερ Άρλαν δεν είχεποτέ του τέτοιο άλογο. Αρκούσε να κοιτάξει τα μακριά, καθαράτης πόδια για να καταλάβει πόσο γρήγορη θα ήταν.

«Τη μεγάλωσα έχοντας κατά νου τόσο την ταχύτητα, όσο και

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 251

την ομορφιά».Ο Ντανκ στράφηκε πάλι στον Κεραυνό. «Δεν μπορώ να την

πάρω».«Γιατί;»«Απλώς κοίτα την – είναι πολύ καλό άλογο για κάποιον σαν

εμένα».Το πρόσωπο της Ροάν κοκκίνισε. Έσφιγγε την πλεξούδα και

την τύλιγε αμήχανα γύρω απ’ τα δάχτυλά της. «Το ξέρεις πωςέπρεπε να παντρευτώ. Η διαθήκη του πατέρα μου… ω, μηγίνεσαι ανόητος».

«Τι άλλο θα μπορούσα να ’μαι; Είμαι μπάσταρδος κι έχωκεφάλι χοντρό σαν τείχος κάστρου».

«Πάρε το άλογο. Αρνούμαι να σ’ αφήσω να φύγεις δίχως κάτιγια να με θυμάσαι».

«Θα σε θυμάμαι, αρχόντισσά μου – όσο γι’ αυτό, μηνανησυχείς».

«Πάρ’ την!»Ο Ντανκ άρπαξε την πλεξούδα κι έφερε το πρόσωπό της

κοντά στο δικό του. Ήταν άβολο με την πατερίτσα και τηδιαφορά ύψους, και παραλίγο να πέσει πριν προλάβει ν’ακουμπήσει τα χείλη του στα δικά της. Τη φίλησε άγρια. Εκείνητον αγκάλιασε με το ένα χέρι απ’ τον λαιμό και με το άλλο απότην πλάτη. Εκείνη τη στιγμή, έμαθε περισσότερα πράγματα για ταφιλιά απ’ όλα όσα είχε μάθει κοιτάζοντας άλλους ανθρώπους ναφιλιούνται. Όταν όμως ξεκόλλησαν τα χείλη τους, τράβηξε τοξιφίδιό του. «Ξέρω τι θέλω για να σε θυμάμαι, αρχόντισσά μου».

Ο Εγκ τον περίμενε στην πύλη, καβάλα σ’ ένα όμορφοκαστανοκόκκινο άλογο ιππασίας, κρατώντας το λουρί του Μέι-στερ. Το αγόρι έδειξε να εκπλήσσεται όταν ο Ντανκ τούςπλησίασε καβάλα στον Κεραυνό. «Είπε πως ήθελε να σου δώσειένα καινούργιο άλογο».

«Μερικές φορές, ακόμα κι οι αρχόντισσες δεν παίρνουν αυτόπου θέλουν» είπε ο Ντανκ καθώς διέσχιζαν την κρεμαστήγέφυρα. «Εγώ δεν ήθελα άλογο από κείνη». Η τάφρος ήταν τόσο

252 GEORGE MARTIN

γεμάτη με νερό, που κινδύνευε να ξεχειλίσει. «Πήρα κάτι άλλογια να τη θυμάμαι. Μια τούφα από εκείνα τα κατακόκκιναμαλλιά». Έβαλε το χέρι μες στον μανδύα του, έβγαλε τηνπλεξούδα και χαμογέλασε.

Στο σιδερένιο κλουβί στο τρίστρατο, τα πτώματα παρέμεναναγκαλιασμένα. Έμοιαζαν μοναχικά, παρατημένα. Μέχρι και οιμύγες και τα κοράκια τα είχαν εγκαταλείψει. Στα κόκαλα τωνδύο αντρών δεν απέμεναν παρά λίγα μαλλιά και υπολείμματαδέρματος.

Ο Ντανκ κοντοστάθηκε συνοφρυωμένος. Ο αστράγαλός τουπονούσε απ’ την ιππασία, όμως δεν είχε σημασία. Οι πόνοι ήτανκι αυτοί κομμάτι της ιπποσύνης, όπως το σπαθί και η ασπίδα.«Προς τα πού είναι ο νότος;» ρώτησε τον Εγκ. Ήταν δύσκολονα το εντοπίσει, απ’ τη στιγμή που τα πάντα ήταν βροχή καιλάσπη κι ο ουρανός ήταν γκρίζος σαν γρανιτένιος τοίχος.

«Ο νότος είναι αποκεί, σερ» είπε δείχνοντας ο Εγκ. «Οβορράς από την άλλη».

«Στον νότο είναι το Σάμερχολ – κι ο πατέρας σου».«Στον βορρά είναι το Τείχος».Ο Ντανκ τον κοίταξε. «Είναι μακρύς ο δρόμος».«Έχω καινούργιο άλογο, σερ».«Πράγματι». Ο Ντανκ χαμογέλασε. «Γιατί θες να δεις το

Τείχος;»«Ε, έχω ακούσει πως είναι ψηλό» είπε ο Εγκ.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 253

Ο ΜυστηριώδηςΙππότης

254 GEORGE MARTIN

ΚΑΘΩΣ Ο ΝΤΑΝΚ ΚΙ Ο ΕΓΚ ΕΦΕΥΓΑΝ ΑΠΟ ΤΟΠΕΤΡΙΝΟ ΣΕΠΤ, πάνω τους έπεφτε μια ελαφριά καλοκαιρινήβροχή.

Ο Ντανκ ίππευε το γέρικο πολεμικό του άλογο, τον Κεραυνό,ενώ δίπλα του ο Εγκ ήταν καβάλα πάνω σε μια ζωηρή νεαρήφοράδα που είχε ονομάσει Βροχή, τραβώντας πίσω του τομουλάρι τους, τον Μέιστερ. Ο Μέιστερ ήταν φορτωμένος μετην πανοπλία του Ντανκ, τα βιβλία του Εγκ, τα στρωσίδια, τησκηνή, τα ρούχα τους, καθώς και κάμποσα χοντρά κομμάτιαπαστό βοδινό, μισή νταμιτζάνα υδρόμελι και δυο ασκιά με νερό.Το παλιό ψάθινο, πλατύγυρο καπέλο του Εγκ προστάτευε τοκεφάλι του μουλαριού απ’ τη βροχή. Το αγόρι τού ’χε ανοίξειτρύπες για τ’ αυτιά του Μέιστερ. Ο Εγκ φορούσε στο κεφάλι τουένα καινούργιο ψάθινο καπέλο. Μ’ εξαίρεση τις τρύπες, ο Ντανκδεν έβλεπε μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δυο καπέλα.

Καθώς πλησίαζαν στην πύλη της πόλης, ο Εγκ σταμάτησεαπότομα το άλογό του. Πάνω από την πύλη το κεφάλι ενόςπροδότη βρισκόταν καρφωμένο σ’ έναν σιδερένιο πάσσαλο.Έδειχνε φρέσκο –η σάρκα ήταν ακόμη περισσότερο ροδαλήπαρά πρασινισμένη– όμως τα κοράκια το ’χαν ήδη περιλάβει. Ταχείλη και τα μάγουλα του νεκρού άντρα ήταν ξεσκισμένα, ενώ

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 255

από τα μάτια του δεν απέμεναν παρά δυο καφετιές τρύπες, απ’τις οποίες κυλούσαν αργά πορφυρά δάκρυα καθώς το νερόανακατευόταν με το ξεραμένο αίμα. Το στόμα του άντρακρεμόταν ανοιχτό, σαν να ετοιμαζόταν να βγάλει κάποιολογύδριο στους διαβάτες που περνούσαν από κάτω.

Για τον Ντανκ, το θέαμα ήταν γνώριμο. «Στο ΚινγκςΛάντινγκ, όταν ήμουν παιδί ακόμη, μια φορά έκλεψα ένα κεφάλιαπ’ τον πάσσαλο που ήταν καρφωμένο» είπε στον Εγκ. Στηνπραγματικότητα, το κεφάλι το ’χε κλέψει ο Νυφίτσας,σκαρφαλώνοντας τον τοίχο αφού τον είχαν προκαλέσει ο Λύκοςκι ο Πουτίγκας. Όταν όμως άκουσε τα ποδοβολητά τωνφρουρών το πέταξε μακριά, μ’ αποτέλεσμα να καταλήξει σταχέρια του Ντανκ. «Ήταν κάποιος στασιαστής άρχοντας ήκάποιος ιππότης ληστής. Μπορεί και να ’ταν απλώς δολοφόνος.Όλα τα κεφάλια δείχνουν ίδια άμα τ’ αφήσεις μερικές μέρεςκαρφωμένα σ’ έναν πάσσαλο». Μαζί με τους τρεις φίλους του,είχαν χρησιμοποιήσει το κεφάλι για να τρομοκρατούν τακορίτσια της Ψυλλογειτονιάς. Τα κυνηγούσαν σε αλέες καισοκάκια και, πριν τ’ αφήσουν να φύγουν, τ’ ανάγκαζαν ναφιλήσουν το κεφάλι. Απ’ ό,τι θυμόταν, το κεφάλι είχε δεχτείπολλά φιλιά – κανένα κορίτσι στην Ψυλλογειτονιά δενμπορούσε να τρέξει πιο γρήγορα απ’ τον Λύκο. Αυτό, βέβαια,καλύτερα να μην το ’λεγε στον Εγκ. Ο Νυφίτσας, ο Λύκος κι οΠουτίγκας. Μικρά θηρία κι οι τρεις τους, κι εγώ ο χειρότερος απ’όλους. Είχαν κρατήσει το κεφάλι μέχρι που η σάρκα μαύρισε κιάρχισε να ξεκολλάει απ’ το κρανίο. Τότε δεν είχε πια πλάκα νακυνηγάνε κορίτσια κι έτσι ένα βράδυ όρμησαν μέσα σ’ έναμαγειρείο και πέταξαν τ’ απομεινάρι μέσα στο τσουκάλι πουέβραζε. «Τα κοράκια ξεκινάνε πάντα απ’ τα μάτια» είπε στονΕγκ. «Έπειτα βουλιάζουν τα μάγουλα, η σάρκα πρασινίζει…» Ταμάτια του στένεψαν. «Για περίμενε – κάπου το ξέρω αυτό τοπρόσωπο».

«Πράγματι, σερ» είπε ο Εγκ. «Πάνε τρεις μέρες. Είναι οκαμπούρης σέπτον που κήρυττε κατά του Ματωμένου

256 GEORGE MARTIN

Κορακιού».Τότε τον θυμήθηκε. Παρόλο που το κήρυγμά του συνιστούσε

προδοσία, δεν έπαυε να ’ναι ένας ιερέας των Επτά. «Τα χέριατου βάφτηκαν άλικα από τ’ αδελφικό αίμα και το αίμα τωννεαρών ανιψιών του» διαλαλούσε ο καμπούρης στο πλήθος που’χε μαζευτεί στην αγορά της πλατείας. «Κατ’ εντολή του, έναςίσκιος πήγε και στραγγάλισε τα παιδιά του γενναίου πρίγκιπαΒάλαρ μες στην κοιλιά της μάνας τους. Τι απέγινε ο Νεαρός μαςΠρίγκιπας; Τι απέγινε ο αδελφός του, ο αξιαγάπητος Ματάρυς;Πού χάθηκαν ο Καλός Βασιλιάς Νταίρον κι ο ατρόμητοςΜπαίλορ ο Λογχοθραύστης; Όλους τους κατάπιε το χώμα κιόμως εκείνος ζει και βασιλεύει, αυτό το χλωμό κοράκι με τοματωμένο ράμφος, που κάθεται με τα νύχια γαντζωμένα στονώμο του βασιλιά Αίρυς και κρώζει μες στ’ αυτί του. Το πρόσωποκι η αδειανή κόγχη του ματιού του φέρουν το σημάδι τηςκόλασης. Αυτός μας έφερε την ξηρασία, τον λοιμό και τουςφόνους. Ξεσηκωθείτε, σας λέω, και θυμηθείτε τον αληθινό μαςβασιλέα, πέρα από τη θάλασσα. Επτά οι θεοί, επτά και ταβασίλεια κι επτά γιους έχει κάνει ο μαύρος δράκοντας!Ξεσηκωθείτε, άρχοντές μου κι αρχόντισσες. Ξεσηκωθείτε,γενναίοι ιππότες, αγρότες γεροδεμένοι, κι απαλλαχθείτε απ’ τοΜατωμένο Κοράκι, αυτόν τον μιαρό μάγο, ειδεμή τα παιδιά σαςκαι τα παιδιά των παιδιών σας θα ’ναι καταραμένα στους αιώνεςτων αιώνων».

Εδώ που τα λέμε, η κάθε του λέξη συνιστούσε προδοσία.Ακόμα κι έτσι όμως, ήταν λίγο φρικιαστικό να τον βλέπει σ’αυτή την κατάσταση, μ’ αδειανές κόγχες στη θέση των ματιώντου. «Ναι, αυτός είναι» είπε ο Ντανκ «κι ένας ακόμα λόγος ν’αφήσουμε πίσω μας αυτή την πόλη». Σπιρούνισε ελαφρά τονΚεραυνό και μαζί με τον Εγκ βγήκαν απ’ την πύλη του ΠέτρινουΣεπτ, ακούγοντας τους ελαφρούς χτύπους της βροχής. Πόσαμάτια έχει το Ματωμένο Κοράκι; ρωτούσε ο γρίφος. Χίλια μάτιακι άλλο ένα. Κάποιοι έλεγαν πως το Χέρι του Βασιλιά είχεμαθητεύσει στις σκοτεινές τέχνες και μπορούσε ν’ αλλάζει το

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 257

πρόσωπό του, να παίρνει τη μορφή μονόφθαλμου σκύλου, ακόμακαι να γίνεται ομίχλη. Ακουγόταν πως τους εχθρούς τουκαταδίωκαν αγέλες από ισχνούς, γκρίζους λύκους και τακοράκια ήταν κατάσκοποι που ψιθύριζαν στ’ αυτί του. Ο Ντανκδεν είχε αμφιβολία πως απ’ όλες αυτές τις ιστορίες ταπερισσότερα ήταν όντως αυτό, απλώς ιστορίες, όμως κανείς δενείχε επίσης την παραμικρή αμφιβολία πως το Ματωμένο Κοράκιείχε παντού πληροφοριοδότες.

Κάποτε τον είχε δει με τα ίδια του τα μάτια στο ΚινγκςΛάντινγκ. Το δέρμα και τα μαλλιά του Μπρύντεν Ρίβερς ήτανλευκά σαν κόκαλα και το μάτι του –είχε μονάχα ένα, αφού τοάλλο το ’χε χάσει πολεμώντας ενάντια στον ετεροθαλή αδελφότου, τον Μπίτερστιλ, στο Κόκκινο Λιβάδι– ήταν κόκκινο σαναίμα. Στο μάγουλο και τον λαιμό του έφερε ένα εκ γενετήςσημάδι, σαν λεκέ κρασιού, από το οποίο είχε πάρει τ’ όνομά του.

Αφού είχαν αφήσει αρκετά πίσω τους την πόλη, ο Ντανκξερόβηξε κι είπε: «Δεν ήταν καθόλου σοφό ν’ αποκεφαλίσουντον σέπτον. Απλώς έκανε κήρυγμα. Λόγια του αέρα».

«Μερικές φορές τα λόγια του αέρα είναι και λόγια ενόςπροδότη, σερ». Ο Εγκ ήταν κοκαλιάρης, όλο πλευρά κιαιχμηρούς αγκώνες, όμως η γλώσσα του ήταν ακόμα πιοαιχμηρή.

«Τώρα μίλησες σαν αληθινό πριγκιπόπουλο».Ο Εγκ το εξέλαβε αυτό ως προσβολή – ορθά, διότι αυτό

ακριβώς ήταν. «Μπορεί να ήταν σέπτον, όμως το κήρυγμά τουήταν ένα μάτσο ψέματα, σερ. Δεν έφταιγε το Ματωμένο Κοράκιγα την ξηρασία, ούτε για τον Μεγάλο Ανοιξιάτικο Λοιμό».

«Ίσως, όμως αν αρχίσουμε να κόβουμε το κεφάλι του κάθεανόητου και του κάθε ψεύτη, θα ερημώσουν οι μισές πόλεις τουΓουέστερος».

258 GEORGE MARTIN

Έξι μέρες αργότερα, η βροχή δεν ήταν παρά μια ανάμνηση. ΟΝτανκ είχε βγάλει το χιτώνιό του κι απολάμβανε την αίσθησητης λιακάδας στο δέρμα του. Όταν φύσηξε ένα αεράκι, καθαρό,δροσερό κι ευωδιαστό σαν την ανάσα κοριτσιού, αναστέναξε.«Νερό» είπε στον Εγκ. «Το μυρίζεις; Πρέπει να κοντεύουμε στηλίμνη».

«Το μόνο που μυρίζω είν’ ο Μέιστερ, σερ. Ζέχνει». Ο Εγκτράβηξε απότομα το λουρί του μουλαριού. Όπως το συνήθιζεκατά καιρούς, ο Μέιστερ είχε σταματήσει για να μασουλήσει τοχορτάρι στην άκρη του δρόμου.

«Στην όχθη της λίμνης υπάρχει ένα παλιό χάνι». Ο Ντανκείχε περάσει κάποτε αποκεί με τον γέρο, όταν ήταν ακόμηακόλουθός του. «Ο σερ Άρλαν μου ’χε πει πως φτιάχνουνεξαιρετική καστανή μπίρα. Ίσως να πιούμε μια γουλιά όσοπεριμένουμε τον περατάρη».

Ο Εγκ τού έριξε ένα βλέμμα όλο ελπίδα. «Για να κατέβει τοφαγητό, σερ;»

«Για ποιο φαγητό μιλάς;»«Κανένα κοψίδι;» είπε το αγόρι. «Λίγη πάπια, μια γαβάθα

στιφάδο; Ό,τι έχουν, σερ».Είχαν περάσει τρεις μέρες απ’ την τελευταία φορά που

έφαγαν ένα ζεστό πιάτο φαΐ. Έκτοτε την είχαν βγάλει με φρούταπου ’ριχνε ο αέρας απ’ τα δέντρα και με φέτες παστό βοδινό πουήταν σκληρό σαν ξύλο. Δεν θα ’ταν άσχημα να φάμε λίγοκανονικό φαγητό πριν φύγουμε για τον βορρά. Είναι μακρύς οδρόμος μέχρι το Τείχος.

«Θα μπορούσαμε να περάσουμε και τη νύχτα εκεί» πρότεινε οΕγκ.

«Μήπως θες και πουπουλένιο στρώμα, άρχοντά μου;»«Μια χαρά θα βολευτώ και στ’ αχυρόστρωμα, σερ» είπε

θιγμένος ο Εγκ.«Δεν έχουμε λεφτά για κρεβάτια».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 259

«Έχουμε είκοσι δύο πένες, τρία χάλκινα αστέρια, έναασημένιο ελάφι κι εκείνον τον ραγισμένο γρανάτη, σερ».

Ο Ντανκ έξυσε τ’ αυτί του. «Νόμιζα πως είχαμε δύοασημένια».

«Είχαμε, μέχρι που αγόρασες τη σκηνή. Τώρα έχουμε ένα».«Δεν θα ’χουμε κανένα άμα αρχίσουμε να κοιμόμαστε σε

κάθε χάνι που συναντάμε. Θες πραγματικά να μοιραστείς τοκρεβάτι με κάποιον γυρολόγο και να ξυπνήσεις με τους ψύλλουςτου;» Ο Ντανκ ρουθούνισε. «Εγώ πάντως όχι. Έχω τους δικούςμου ψύλλους και δεν συμπαθούν τους ξένους. Θα κοιμηθούμεκάτω από τ’ αστέρια».

«Καλά είναι τ’ αστέρια» συμφώνησε ο Εγκ «όμως το χώμαείναι σκληρό, σερ, και μια στο τόσο δεν είναι άσχημα να ’χειςένα μαξιλάρι ν’ ακουμπάς το κεφάλι σου».

«Τα μαξιλάρια είναι για πρίγκιπες». Ο Εγκ ήταν ίσως οκαλύτερος ακόλουθος που μπορούσε να έχει ένας ιππότης, όμωςπότε πότε ξυπνούσε μέσα του ο πρίγκιπας. Όλο ξεχνάω πως στιςφλέβες του μικρού κυλά το αίμα του δράκοντα. Στις φλέβες τουΝτανκ κυλούσε αίμα ζητιάνου… ή τουλάχιστον έτσι του έλεγανστην Ψυλλογειτονιά, τις λιγοστές φορές που δεν του έλεγαν πωςσίγουρα θα καταλήξει στην αγχόνη. «Ίσως να μας παίρνει ναφάμε ένα ζεστό πιάτο φαΐ και να πιούμε λίγη μπίρα, όμως δενπρόκειται να σπαταλήσω τα χρήματά μας σε κρεβάτια. Πρέπει ναφυλάξουμε τις πένες μας για τον περατάρη». Την τελευταία φοράπου ’χε διασχίσει τη λίμνη, ο περατάρης χρέωνε μονάχα λίγεςπένες, όμως είχαν περάσει έξι εφτά χρόνια από τότε και στομεταξύ τα πάντα είχαν ακριβύνει.

«Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την μπότα μου για ναμας περάσουν απέναντι» είπε ο Εγκ.

«Θα μπορούσαμε» είπε ο Ντανκ «αλλά δεν θα το κάνουμε».Η μπότα ήταν παρακινδυνευμένη. Τα νέα θα μαθεύονταν. Τα νέαπάντοτε μαθεύονται. Δεν ήταν τυχαίο που το κεφάλι τουακόλουθού του ήταν ξυρισμένο. Ο Εγκ είχε τα βιολετιά μάτιατης αρχαίας Βαλύρια και τα μαλλιά του έλαμπαν σαν να ’ταν

260 GEORGE MARTIN

σφυρηλατημένα από ασήμι και χρυσάφι. Είτε άφηνε τα μαλλιάτου να μεγαλώσουν είτε φορούσε μια πόρπη με τον τρικέφαλοδράκοντα ήταν ένα και το αυτό. Ήταν επικίνδυνες εποχές στοΓουέστερος και… τέλος πάντων, καλύτερα να μην τοδιακινδύνευαν. «Αν ακούσω άλλη λέξη για τη ρημαδομπότα σου,με τη σφαλιάρα που θα φας θα διασχίσεις τη λίμνη πετώντας».

«Καλύτερα να τη διασχίσω κολυμπώντας, σερ». Ο Εγκ ήτανκαλός στο κολύμπι, ενώ ο Ντανκ όχι. Το αγόρι έστριψε πάνωστη σέλα του. «Σερ; Κάποιος πλησιάζει απ’ τον δρόμο πίσω μας.Τ’ ακούς τ’ άλογα;»

«Δεν είμαι κουφός». Ο Ντανκ έβλεπε και τη σκόνη πουσήκωναν. «Είναι κάμποσοι – και βιαστικοί».

«Λες να ’ναι ληστές, σερ;» Ο Εγκ σηκώθηκε στουςαναβολείς, μάλλον ενθουσιασμένος παρά φοβισμένος. Ήταν οχαρακτήρας του τέτοιος.

«Αν ήταν ληστές, θα ’ταν πιο ήσυχοι. Μόνο οι άρχοντεςκάνουν τόση φασαρία». Ο Ντανκ κούνησε πέρα δώθε τη λαβήτου σπαθιού για να το χαλαρώσει στο θηκάρι του. «Ακόμα κιέτσι, όμως, καλύτερα να κάνουμε στην άκρη για να περάσουν.Υπάρχουν λογιών λογιών άρχοντες». Δεν έβλαπτε να ’ναι λίγοεπιφυλακτικοί. Οι δρόμοι δεν ήταν πια τόσο ασφαλείς όσο τηνεποχή που στον Σιδερένιο Θρόνο καθόταν ο Καλός ΒασιλιάςΝταίρον.

Κρύφτηκαν με τον Εγκ πίσω από κάτι βάτα. Ο Ντανκξεκρέμασε την ασπίδα από τη σέλα και την πέρασε στο χέρι του.Ήταν παλιάς τεχνοτροπίας – ψηλή, αμυγδαλόσχημη και βαριά,φτιαγμένη από ξύλο πεύκου, με πλαίσιο από σίδερο. Την είχεαγοράσει στο Πέτρινο Σεπτ, για ν’ αντικαταστήσει την ασπίδαπου είχε κομματιάσει ο Μακρυπόδης κατά τη μονομαχία τους. ΟΝτανκ δεν είχε βρει χρόνο να την πάει για να ζωγραφίσουνπάνω τη φτελιά και το πεφταστέρι του, κι έτσι είχε ακόμη τονθυρεό του προηγούμενου ιδιοκτήτη της: το γκρίζο και δυσοίωνοπτώμα ενός κρεμασμένου απ’ το κλαδί ενός δέντρου. Ο ίδιοςδεν θα επέλεγε ποτέ έναν τέτοιο θυρεό, όμως την είχε αγοράσει

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 261

φτηνά.Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, πέρασαν καλπάζοντας οι πρώτοι

καβαλάρηδες – δύο νεαροί άρχοντες πάνω σε κυνηγετικά άλογα.Το ένα είχε κοκκινωπό τρίχωμα κι ο καβαλάρης του φορούσεμια ανοιχτή περικεφαλαία από επιχρυσωμένο ατσάλι, με τρίαφτερά: ένα λευκό, ένα κόκκινο, ένα χρυσαφί. Τα ίδια φτεράκοσμούσαν και το μεταλλικό κάλυμμα του κεφαλιού του αλόγου.Το άλογο δίπλα του, ένας μαύρος επιβήτορας, φορούσε φάλαρασε μπλε και χρυσαφιά χρώματα. Καθώς πέρασε, με τις οπλές τουνα βροντοχτυπάνε, ο αέρας έκανε τα φάλαρα ν’ ανεμίσουν. Οιδύο καβαλάρηδες πέρασαν σαν σίφουνες, γελώντας καιφωνάζοντας, με τους μανδύες να κυματίζουν πίσω τους.

Πίσω τους ακολουθούσε ένας τρίτος άρχοντας, ιππεύονταςπιο συγκρατημένα, επικεφαλής μιας μεγάλης κομπανίας. Ήτανδυο ντουζίνες άντρες – ιπποκόμοι, μάγειρες, υπηρέτες, όλοιστην υπηρεσία των τριών ιπποτών, καθώς και πεζοί στρατιώτες,έφιπποι τοξότες με βαλλίστρες και μια ντουζίνα μεγαλόσωμαάλογα, βαρυφορτωμένα με τις πανοπλίες, τις σκηνές και τιςπρομήθειές τους. Από τη σέλα του άρχοντα κρεμόταν η ασπίδατου, τρία μαύρα κάστρα σε σκούρο πορτοκαλί φόντο.

Ο Ντανκ από κάπου τον ήξερε αυτόν τον θυρεό. Από πούόμως; Ο άρχοντας που τον έφερε ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία,βαρύθυμος, με ξινισμένη έκφραση και κοντοκουρεμένα ψαράγένια. Μπορεί να ήταν κι αυτός στο Λιβάδι του Άσφορντ,σκέφτηκε ο Ντανκ, ή μπορεί να υπηρετήσαμε στο κάστρο του,όταν ήμουν ακόλουθος του σερ Άρλαν. Ανά τα χρόνια, οηλικιωμένος περιπλανώμενος ιππότης είχε υπηρετήσει σε τόσακάστρα και φρούρια, που ο Ντανκ δεν θυμόταν πια ούτε τα μισά.

Ξαφνικά ο άρχοντας σταμάτησε κι αγριοκοίταξε προς ταβάτα. «Εσύ, μες στους θάμνους, φανερώσου». Δίπλα του, δυοτοξότες πέρασαν βέλη στις βαλλίστρες τους. Οι υπόλοιποισυνέχισαν τον δρόμο τους.

Ο Ντανκ βγήκε μέσα απ’ το ψηλό χορτάρι, με την ασπίδα στοαριστερό του μπράτσο και το δεξί του χέρι στη λαβή του

262 GEORGE MARTIN

σπαθιού. Η σκόνη που ’χαν σηκώσει τ’ άλογα είχε μετατρέψει τοπρόσωπό του σε μια μάσκα από κοκκινόχωμα κι από τη μέση καιπάνω ήταν γυμνός. Ήξερε πως η εμφάνισή του ήταν άθλια, όμωςαυτό που έκανε τον άλλο να σαστίσει ήταν πιθανότατα τομέγεθός του. «Δεν γυρεύουμε φασαρίες, άρχοντά μου. Είμαστεμονάχα δύο – εγώ κι ο ακόλουθός μου». Έκανε νόημα στον Εγκνα πλησιάσει.

«Ακόλουθος; Ισχυρίζεσαι πως είσαι ιππότης;»Στον Ντανκ δεν άρεσε καθόλου ο τρόπος που τον κοίταζε ο

άντρας. Θα μπορούσε να γδάρει κάποιον μονάχα με τα μάτια.Του φάνηκε πιο συνετό ν’ απομακρύνει το χέρι απ’ το σπαθί του.«Είμαι περιπλανώμενος ιππότης κι αναζητώ κάποιον άρχοντα γιανα μπω στην υπηρεσία του».

«Τα ίδια έλεγαν κι όλοι οι ιππότες ληστές που ’χω κρεμάσει.Το έμβλημά σου μπορεί ν’ αποδειχθεί προφητικό, σερ… αν είσαιδηλαδή σερ. Μια αγχόνη κι ένας κρεμασμένος. Αυτός είναι οθυρεός σου;»

«Όχι, άρχοντά μου. Πρέπει απλώς σε πρώτη ευκαιρία να τοναλλάξω».

«Γιατί; Μήπως έκλεψες την ασπίδα από κάποιο πτώμα;»«Την αγόρασα με ζεστό χρήμα». Τρία μαύρα κάστρα πάνω σε

πορτοκαλί φόντο… πού τα ’χω ξαναδεί; «Δεν είμαι ληστής».Τα στενά μάτια του άρχοντα ήταν μαύρα σαν πυρόλιθοι.

«Πώς απέκτησες αυτή την ουλή στο μάγουλό σου; Μοιάζει μεσημάδι από μαστίγιο».

«Από ξιφίδιο. Το πρόσωπό μου ωστόσο δεν σ’ αφορά,άρχοντά μου».

«Εγώ θα κρίνω τι μ’ αφορά και τι όχι».Τότε πια, οι δύο νεαρότεροι ιππότες επέστρεψαν για να δουν

τι καθυστερούσε την υπόλοιπη κομπανία. «Α, εδώ είσαι,Γκόρμι» φώναξε ο καβαλάρης του μαύρου αλόγου, ένας νεαρός,λεπτός και λυγερός άντρας με όμορφο καλοξυρισμένο πρόσωποκαι λεπτά χαρακτηριστικά. Τα γυαλιστερά μαύρα μαλλιά τουέφταναν μέχρι το κολάρο του γιλέκου. Το εν λόγω γιλέκο ήταν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 263

φτιαγμένο από βαθύ μπλε μετάξι κι επενδυμένο με χρυσαφίσατέν. Στο στήθος του είχε κεντημένο με χρυσή κλωστή ένανακιδωτό σταυρό, μ’ ένα χρυσό βιολί πάνω και κάτω δεξιά, έναχρυσό σπαθί πάνω και κάτω αριστερά. Τα μάτια τουαντανακλούσαν το βαθύ μπλε του γιλέκου και γυάλιζανευδιάθετα. «Ο Άλιν φοβήθηκε μην έπεσες από τ’ άλογό σου.Όμως θαρρώ πως ήταν απλώς δικαιολογία, επειδή ετοιμαζόταννα φάει τη σκόνη μου».

«Ποιοι είν’ αυτοί οι δυο ληστές;» ρώτησε ο άντρας πάνω στοκοκκινωπό άλογο.

Ο Εγκ θίχτηκε: «Δεν έχεις κανέναν λόγο να μας αποκαλείςληστές, άρχοντά μου. Όταν είδαμε τη σκόνη σας, σκεφτήκαμεπως μπορεί εσείς να ήσασταν ληστές – αυτός ήταν κι ο μόνοςλόγος που κρυφτήκαμε. Αυτός είναι ο σερ Ντάνκαν ο Ψηλός κιεγώ είμαι ο ακόλουθός του».

Οι νεαροί άρχοντες έδωσαν στον Εγκ όση σημασία θα έδινανκαι στο κόασμα ενός βατράχου. «Θαρρώ πως δεν έχω δει πιομεγαλόσωμο χωριάτη» είπε ο ιππότης με τα τρία φτερά. Είχεχοντρή μούρη και μπούκλες με χρώμα σαν σκούρο μέλι. «Βάζωστοίχημα πως έχει ύψος ακριβώς δυο μέτρα και δέκα εκατοστά.Φανταστείτε τι πάταγο θα κάνει όταν σωριαστεί στο έδαφος».

Ο Ντανκ ένιωσε το πρόσωπό του να φλογίζεται. Θα το ’χανεςτο στοίχημα, σκέφτηκε. Τελευταία φορά τον είχε μετρήσει οΑίμον, ο αδελφός του Εγκ, και τον είχε βρει δύο μέτρα κιεφτάμισι εκατοστά.

«Το πολεμικό σου άλογο είναι τούτο δω, σερ Γίγαντα;»ρώτησε τ’ αρχοντόπουλο με τα φτερά. «Καλύτερα να τοσφάξουμε για το κρέας του».

«Ο άρχοντας Άλιν έχει μια τάση να ξεχνάει τους τρόπουςτου» είπε ο μελαχρινός ιππότης. «Συγχώρησε τ’ άξεστα λόγιατου, σερ. Άλιν, ζήτα συγγνώμη απ’ τον σερ Ντάνκαν».

«Άμα είναι ανάγκη. Θα με συγχωρήσεις, σερ;» Δεν περίμενενα πάρει απάντηση, παρά έστριψε το άλογό του και συνέχισε τονδρόμο του.

264 GEORGE MARTIN

Ο άλλος έμεινε λίγο ακόμα. «Πηγαίνετε στον γάμο, σερ;»Ο τόνος του έκανε τον Ντανκ να θέλει να τραβήξει το

τσουλούφι του από αμηχανία. Συγκρατήθηκε και είπε απλώς:«Πάμε να βρούμε τον περατάρη στη λίμνη, άρχοντά μου».

«Το ίδιο κι εμείς… όμως οι μόνοι άρχοντες εδώ γύρω είναι οΓκόρμι κι αυτός ο χαραμοφάης που μόλις έφυγε, ο Άλιν Κόκσο.Εγώ δεν είμαι παρά ένας τυχοδιώκτης περιπλανώμενος ιππότης,σαν κι εσένα. Τ’ όνομά μου είναι σερ Τζον ο Βιολιστής».

Ήταν πράγματι ένα όνομα που ταίριαζε σε περιπλανώμενοιππότη, όμως ο Ντανκ πρώτη φορά έβλεπε περιπλανώμενοιππότη τόσο πλούσια ντυμένο κι αρματωμένο και με τέτοιοεξαιρετικό άλογο. Μερικοί τυχοδιώκτες έχουν τύχη χρυσή,σκέφτηκε. «Το δικό μου όνομα το γνωρίζεις, κι αποδώ οακόλουθός μου, ο Εγκ».

«Καλώς ανταμώσαμε, σερ. Έλα μαζί μας μέχρι τοΓουάιτγουολς, να σπάσουμε μερικές λόγχες στον γάμο τουάρχοντα Μπάτεργουελ. Βάζω στοίχημα πως θα σταθείς στούψος της περίστασης».

Ο Ντανκ δεν είχε ξαναλάβει μέρος σε κονταρομαχία μετά τοτουρνουά του Άσφορντ. Αν κατάφερνα να κερδίσω μερικά λύτραγια τ’ άλογα και τις πανοπλίες των αντιπάλων μου, θα ’χουμε τηδυνατότητα να τρώμε καλά στη διαδρομή για τον βορρά,σκέφτηκε, όμως ο άρχοντας με τα τρία κάστρα στην ασπίδα είπε:«Ο σερ Ντάνκαν πρέπει να συνεχίσει τον δρόμο του, το ίδιο κιεμείς».

Ο Τζον ο Βιολιστής δεν έδωσε σημασία στον μεγαλύτεροάντρα. «Πολύ θα ’θελα να μονομαχήσω μαζί σου, σερ. Έχωπολεμήσει ενάντια σε πολλούς άντρες, από πολλούς τόπους καιπολλές φυλές, όμως ποτέ με κάποιον τόσο μεγαλόσωμο όσο εσύ.Ήταν κι ο πατέρας σου τόσο μεγαλόσωμος;»

«Δεν γνώρισα ποτέ τον πατέρα μου, σερ».«Λυπάμαι που τ’ ακούω. Έχασα κι εγώ πολύ νωρίς τον δικό

μου». Ο Βιολιστής γύρισε στον άρχοντα με τα τρία κάστρα.«Γιατί δεν ζητάμε απ’ τον σερ Ντάνκαν να ταξιδέψει με την

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 265

εύθυμη κομπανία μας;»«Δεν έχουμε ανάγκη από άντρες σαν κι αυτόν».Ο Ντανκ δεν ήξερε τι να πει. Οι άρχοντες δεν συνήθιζαν να

προσκαλούν στη συντροφιά τους απένταρους περιπλανώμενουςιππότες. Μάλλον έχω περισσότερα κοινά με τους υπηρέτες τους.Κρίνοντας απ’ το μέγεθος της κομπανίας τους, ο άρχονταςΚόκσο κι ο Βιολιστής είχαν φέρει μαζί ιπποκόμους για ναφροντίζουν τ’ άλογά τους, μάγειρες για να τους ετοιμάζουνφαγητό, ακόλουθους για να καθαρίζουν τις πανοπλίες τους καιστρατιώτες για να τους προστατεύουν. Ο Ντανκ είχε μονάχατον Εγκ.

«Άντρες σαν κι αυτόν;» Ο Βιολιστής έβαλε τα γέλια. «Τιείδους άντρες εννοείς; Μεγαλόσωμους; Κοίτα πόσο τεράστιοςείναι. Έχουμε ανάγκη από δυνατούς άντρες. Έχω ακούσει ναλένε συχνά πως τα σπαθιά σε νεαρά χέρια έχουν μεγαλύτερηαξία από τα γερασμένα ονόματα».

«Μόνο οι ανόητοι τα λένε αυτά. Δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτόντον άντρα. Μπορεί να ’ναι ληστής, ή κατάσκοπος τουΜατωμένου Κορακιού».

«Δεν είμαι κατάσκοπος κανενός» είπε ο Ντανκ «κι εσύ,άρχοντά μου, δεν έχεις κανέναν λόγο να μιλάς για μένα σαν να’μαι κουφός, νεκρός ή να βρίσκομαι στο Ντορν».

Τα μάτια σαν πυρόλιθοι τον κοίταξαν εξεταστικά. «Θα σουταίριαζε το Ντορν, σερ. Έχεις την άδειά μου να πας εκεί».

«Μην του δίνεις σημασία» είπε ο Βιολιστής. «Είναι γέρος καιξινός – υποπτεύεται τους πάντες. Έχω ένα καλό προαίσθημα γι’αυτόν τον άντρα, Γκόρμι. Σερ Ντάνκαν, θέλεις να έρθεις μαζίμας στο Γουάιτγουολς;»

«Άρχοντά μου, εγώ…» Πώς μπορούσε να μείνει στον ίδιοκαταυλισμό μαζί τους; Οι υπηρέτες θα ύψωναν τις σκηνές τους,οι ιπποκόμοι θα ξύστριζαν τ’ άλογά τους κι οι μάγειρες θασέρβιραν στον καθένα από ένα καπόνι ή ένα χοιρομέρι, ενώ οΝτανκ κι ο Εγκ θα μασούλαγαν σκληρές φέτες από παστόβοδινό. «Φοβάμαι πως δεν μπορώ».

266 GEORGE MARTIN

«Βλέπεις;» είπε ο άρχοντας με τα τρία κάστρα. «Ξέρει ποιαείναι η θέση του, και σίγουρα όχι μαζί μας». Γύρισε πάλι τοάλογό του προς τον δρόμο. «Ο άρχοντας Κόκσο θα μας έχειαφήσει μισή λεύγα πίσω».

«Ναι, φαντάζομαι πως πάλι θα πρέπει να τον πάρω στοκατόπι». Ο Βιολιστής χαμογέλασε απολογητικά στον Ντανκ.«Ίσως να ξανανταμώσουμε κάποτε. Το ελπίζω τουλάχιστον.Πολύ θα ’θελα να δοκιμάσω τη λόγχη μου εναντίον σου».

Ο Ντανκ δεν ήξερε τι να πει. «Καλή τύχη στο τουρνουά,σερ» κατάφερε τελικά να ξεστομίσει, όμως τότε πια ο σερ Τζονείχε στρίψει το άλογό του για ν’ ακολουθήσει την υπόλοιπηκομπανία. Ο πιο ηλικιωμένος άρχοντας τον ακολούθησε. ΟΝτανκ χάρηκε βλέποντάς τον ν’ απομακρύνεται – δεν τουάρεσαν ούτε τα σκοτεινά του μάτια, ούτε η αλαζονεία τουάρχοντα Άλιν. Ο βιολιστής είχε αποδειχθεί αρκετά συμπαθής,όμως κι εκείνος είχε κάτι το παράξενο. «Δυο βιολιά και δυοσπαθιά, γύρω από έναν ακιδωτό σταυρό» είπε καθώς έβλεπαν τησκόνη να σηκώνεται απ’ την αποχώρησή τους. «Σε ποιον οίκοανήκει αυτός ο θυρεός;»

«Σε κανέναν, σερ. Δεν τον έχω δει σε καμία περγαμηνή μεθυρεούς».

Ίσως τελικά να είναι στ’ αλήθεια περιπλανώμενος ιππότης. ΟΝτανκ είχε φτιάξει τον δικό του θυρεό στο Λιβάδι τουΆσφορντ, όταν μια κουκλοπαίχτρια ονόματι Τάνσελ ηΠανύψηλη τον είχε ρωτήσει τι ήθελε να ζωγραφίσει στην ασπίδατου. «Μήπως ο πιο ηλικιωμένος άρχοντας είχε κάποια σχέση μετον Οίκο Φρέυ;» Οι Φρέυ έφεραν κάστρα στις ασπίδες τους καιτα κτήματά τους δεν απείχαν πολύ από εκεί που βρίσκονταν.

Ο Εγκ γύρισε επιτηδευμένα τα μάτια του προς τα πάνω, για ναδείξει πως έκανε υπομονή. «Ο θυρεός των Φρέυ έχει δυο μπλεπύργους, ενωμένους με μια γέφυρα, σε γκρίζο φόντο. Αυτή ηασπίδα είχε τρία μαύρα κάστρα, σε πορτοκαλί φόντο, σερ. Είδεςπουθενά γέφυρα;»

«Όχι». Το κάνει απλώς για να μου μπει στη μύτη. «Την

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 267

επόμενη φορά που θα γυρίσεις έτσι τα μάτια σου, θα σου ρίξωτέτοια σφαλιάρα που θα μείνουν να κοιτάζουν μια και καλή τοεσωτερικό του κρανίου σου».

Ο Εγκ έδειξε να συμμορφώνεται. «Δεν εννοούσα…»«Άσε τι εννοούσες και πες μου απλώς ποιος ήταν».«Ο Γκόρμον Πικ, ο άρχοντας του Στάρπαϊκ».«Αυτό δεν είναι στη Μεγάλη Πεδιάδα; Έχει στ’ αλήθεια τρία

κάστρα;»«Μόνο πάνω στην ασπίδα του, σερ. Ο Οίκος Πικ είχε κάποτε

τρία κάστρα, όμως τα δύο τα έχασαν».«Πώς είναι δυνατόν να χάσει κάποιος δύο κάστρα;»«Πολεμώντας στο πλευρό του Μαύρου Δράκοντα, σερ».«Α». Ο Ντανκ ένιωσε ανόητος. Πάλι η ίδια ιστορία.Τα τελευταία διακόσια χρόνια, το βασίλειο κυβερνούσαν οι

απόγονοι του Αίγκον του Κατακτητή και των αδελφών του, οιοποίοι είχαν ενώσει τα Επτά Βασίλεια κι είχαν σφυρηλατήσειτον Σιδερένιο Θρόνο. Τα βασιλικά τους λάβαρα έφεραν τονκόκκινο τρικέφαλο δράκο του Οίκου Ταργκάρυεν, σε μαύροφόντο. Πριν από δεκάξι χρόνια, ένας μπάσταρδος γιος τουβασιλιά Αίγκον του Τέταρτου, ονόματι Νταίμον Μπλάκφαϊρ,είχε εξεγερθεί ενάντια στον αδελφό του, που ήταν ο νόμιμοςδιάδοχος. Ο Νταίμον επίσης είχε χρησιμοποιήσει τον τρικέφαλοδράκοντα στα λάβαρά του, αντιστρέφοντας τα χρώματα, όπωςσυνήθιζαν να κάνουν πολλοί μπάσταρδοι γιοι αρχοντικώνοίκων. Η εξέγερσή του είχε λάβει τέλος στο Κόκκινο Λιβάδι,όπου ο Νταίμον και οι δίδυμοι γιοι του σκοτώθηκαν από μιαβροχή βέλη του Ματωμένου Κορακιού. Όσοι στασιαστέςεπιβίωσαν και ορκίστηκαν υποταγή έλαβαν αμνηστία, όμωςκάποιοι έχασαν γη, κάποιοι τίτλους, κάποιοι χρυσάφι, και όλοιτους αναγκάστηκαν να δώσουν μέλη της οικογένειάς τους ωςομήρους, για να διασφαλιστεί αυτή η υποταγή τους.

Τρία μαύρα κάστρα σε πορτοκαλί φόντο. «Τώρα θυμήθηκα. Οσερ Άρλαν δεν ήθελε να μιλάει για το Κόκκινο Λιβάδι, όμως μιαφορά που τα ’χε τσούξει μου είπε πώς σκοτώθηκε ο γιος της

268 GEORGE MARTIN

αδελφής του». Σχεδόν άκουγε πάλι τη φωνή του γέρου καιμύριζε το κρασί στο χνώτο του. «Ρότζερ του Πένιτρι – έτσι τονέλεγαν. Του ’λιωσε το κεφάλι ο κεφαλοθραύστης ενός άρχονταμε τρία κάστρα στην ασπίδα του». Ο άρχοντας Γκόρμον Πικ. Ογέρος δεν έμαθε ποτέ τ’ όνομά του, ή δεν θέλησε να το μάθει.Στο μεταξύ, απ’ τον άρχοντα Πικ, τον Τζον τον Βιολιστή καιτην κομπανία τους δεν απέμενε παρά ένα μακρινό σύννεφοσκόνης. Πάνε δεκάξι χρόνια από τότε. Ο Σφετεριστής πέθανε κιόσοι στάθηκαν στο πλευρό του είτε εξορίστηκαν είτεσυγχωρέθηκαν. Τέλος πάντων, εμένα δεν μ’ αφορά.

Για κάποια ώρα ίππευαν δίχως να μιλάνε, ακούγοντας ταπαραπονιάρικα κρωξίματα των πουλιών. Ύστερα από μισήπερίπου λεύγα, ο Ντανκ ξερόβηξε και ρώτησε: «Είναι κοντά τακτήματα του Μπάτεργουελ;».

«Στην άλλη όχθη της λίμνης, σερ. Όταν στον θρόνο καθότανο βασιλιάς Αίγκον, ο άρχοντας Μπάτεργουελ ήτανΘησαυροφύλακας. Ο βασιλιάς Νταίρον τον έκανε Χέρι του,όμως όχι για πολύ. Ο θυρεός του είναι κυματιστές πράσινες,λευκές και κίτρινες ρίγες, σερ». Στον Εγκ άρεσε να επιδεικνύειτη γνώση του της εραλδικής.

«Είναι φίλος του πατέρα σου;»Ο Εγκ μόρφασε. «Ο πατέρας μου ποτέ δεν τον συμπάθησε.

Στη διάρκεια της Εξέγερσης, ο δευτερότοκος γιος τουΜπάτεργουελ πολέμησε στο πλευρό του σφετεριστή κι οπρωτότοκος στο πλευρό του βασιλιά. Έτσι ήταν βέβαιος πως, μετον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα ήταν με το μέρος των νικητών.Ο ίδιος ο άρχοντας Μπάτεργουελ δεν πολέμησε στο πλευρόκανενός».

«Κάποιοι θα τον αποκαλούσαν συνετό».«Ο πατέρας μου τον αποκαλεί άνανδρο».Ναι, αναμενόμενο. Ο πρίγκιπας Μαίκαρ ήταν ένας σκληρός

άντρας, περήφανος και γεμάτος περιφρόνηση. «Για να φτάσουμεστη Βασιλική Οδό πρέπει να περάσουμε απ’ το Γουάιτγουολς.Είναι ευκαιρία να γεμίσουμε το στομάχι μας». Στη σκέψη και

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 269

μόνο, τα σωθικά του άρχισαν να γουργουρίζουν. «Ίσως ναβρούμε κιόλας κάποιον προσκεκλημένο στον γάμο που θα θέλεισυνοδεία για να επιστρέψει στο δικό του κάστρο».

«Είπες πως θα πηγαίναμε βόρεια».«Το Τείχος βρίσκεται στην ίδια ακριβώς θέση εδώ και οχτώ

χιλιάδες χρόνια – δεν θα πάει πουθενά. Είναι χίλιες λεύγεςαποδώ μέχρι εκεί και δεν θα ’βλαπτε να ’χαμε λίγα παραπάνωχρήματα στο πουγκί μας». Ο Ντανκ φανταζόταν τον εαυτό τουκαβάλα στον Κεραυνό, να πετάει απ’ τη σέλα τον γερο-άρχονταμε τα ξινισμένα μούτρα και τα τρία κάστρα στην ασπίδα. Πολύθα το χαιρόταν. «Ηττήθηκες απ’ τον ακόλουθο του γερο-σερΆρλαν» θα του έλεγα όταν ερχόταν να εξαγοράσει τα όπλα καιτην πανοπλία του. «Τ’ αγόρι που πήρε τη θέση του αγοριού πουσκότωσες». Θ’ άρεσε αυτό στον γέρο.

«Δεν φαντάζομαι να ’χεις σκοπό να λάβεις μέρος στοτουρνουά, σερ;»

«Ίσως είναι καιρός».«Δεν είναι καιρός, σερ».«Ίσως είναι καιρός να σου δώσω μια σφαλιάρα». Δυο

κονταρομαχίες θα ’πρεπε να κερδίσω όλες κι όλες. Ακόμα κι ανκερδίσω λύτρα δυο φορές και με τη μία πρέπει να ξεπληρώσω ταδικά μου, θα τρώμε σαν βασιλιάδες για έναν ολόκληρο χρόνο.«Αν έχει πεζή συμπλοκή, μπορώ να λάβω μέρος εκεί». Εκεί τομέγεθος κι η δύναμη του Ντανκ θ’ αποδεικνύονταν πιο χρήσιμα,παρά στην κονταρομαχία.

«Η πεζή συμπλοκή δεν συνηθίζεται στους γάμους, σερ».«Συνηθίζεται όμως το γλέντι. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά

μας. Γιατί να μην ξεκινήσουμε για μια φορά με γεμάτο στομάχι;»

270 GEORGE MARTIN

Όταν αντίκρισαν τη λίμνη, ο ήλιος βρισκόταν χαμηλά στονδυτικό ορίζοντα, κάνοντας τα νερά της να λάμπουν με κόκκινακαι χρυσαφιά χρώματα, σαν γυαλιστερό φύλλο σφυρήλατουχαλκού. Όταν είδαν για πρώτη φορά τους πυργίσκους ναεξέχουν πάνω από μερικές ιτιές και κατάλαβαν πως πλησίαζαντο χάνι, ο Ντανκ ξανάβαλε το ιδρωμένο του χιτώνιο καισταμάτησε για να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του. Καθαρίστηκεόσο καλύτερα μπορούσε απ’ τη σκόνη του δρόμου και πέρασε ταβρεγμένα του δάχτυλα μέσα από τα πυκνά, ακατάστατα μαλλιάτου, που ’χαν ξανοίξει απ’ τον ήλιο. Δεν μπορούσε να κάνει κάτιγια το μέγεθός του ή για την ουλή στο μάγουλό του, όμως ήθελενα μετριάσει κάπως την εικόνα του άγριου ιππότη ληστή πουέδινε.

Το χάνι ήταν μεγαλύτερο απ’ ό,τι περίμενε, ένα μεγάλο,γκρίζο, ξύλινο κτίριο με πυργίσκους, το μισό χτισμένο πάνω σεπασσάλους βυθισμένους στα ρηχά της λίμνης. Ένας δρόμος απόχοντροκομμένες σανίδες, απλωμένες πάνω στη λασπώδη όχθη,οδηγούσε στην αποβάθρα, όμως η μαούνα κι οι περατάρηδες δενφαίνονταν πουθενά. Στην απέναντι μεριά του δρόμου υπήρχεένας στάβλος μ’ αχυροσκεπή. Το χάνι είχε γύρω μια ξερολιθιάπου οριοθετούσε την αυλή του, όμως η πύλη ήταν ανοιχτή. Στηναυλή βρήκαν ένα πηγάδι και μια ποτίστρα για τ’ άλογα.«Φρόντισε τα ζώα» είπε στον Εγκ «όμως κοίτα να μην πιουνπολύ νερό. Θα πάω να δω αν έχουν φαγητό».

Βρήκε την ταβερνιάρισσα να σκουπίζει τα σκαλοπάτια. «Ναπάτε απέναντι θέλετε;» ρώτησε η γυναίκα. «Αργήσατε. Ο ήλιοςγέρνει κι ο Νεντ δεν θέλει να διασχίζει νύχτα τη λίμνη, εκτός κιαν έχει πανσέληνο. Θα γυρίσει αύριο πουρνό πουρνό».

«Ξέρεις πόσο χρεώνει;»«Τρεις πένες για τον καθέναν σας και δέκα για τ’ άλογά σας».«Έχουμε δυο άλογα κι ένα μουλάρι».«Και τα μουλάρια δέκα τα χρεώνει».Ο Ντανκ έκανε στο μυαλό του την πρόσθεση και τα ’βγαλε

σύνολο τριάντα έξι πένες – περισσότερα απ’ όσα ήλπιζε να

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 271

ξοδέψει. «Την τελευταία φορά που πέρασα αποδώ ήταν μόνοδυο πένες το άτομο κι έξι το κάθε άλογο».

«Βρες τα με τον Νεντ. Εμένα δεν μ’ αφορά. Άμα γυρεύειςκρεβάτι, είν’ όλα πιασμένα. Ο άρχοντας Σόνι κι ο άρχονταςΚοστέιν έφεραν μαζί τις ακολουθίες τους. Δεν πέφτεικαρφίτσα».

«Είναι εδώ κι ο άρχοντας Πικ;» Σκότωσε τον ακόλουθο τουσερ Άρλαν. «Ήταν μαζί με τον άρχοντα Κόκσο και τον Τζον τονΒιολιστή».

«Τους πέρασε απέναντι ο Νεντ στην τελευταία διαδρομή».Κοίταξε τον Ντανκ από πάνω μέχρι κάτω. «Μαζί τουςταξίδευες;»

«Απλώς συναντηθήκαμε στον δρόμο». Απ’ το χάνι έβγαινεμια γαργαλιστική μυρωδιά, που έκανε τα σάλια του Ντανκ νατρέχουν. «Θα θέλαμε λίγο απ’ το ψητό σου, αν δεν είναι πολύακριβό».

«Είναι αγριογούρουνο» είπε η γυναίκα «με μπόλικο πιπέρι καισερβίρεται μαζί με κρεμμύδια, μανιτάρια και πουρέ απόραπανάκια».

«Τα ραπανάκια μπορούν να λείπουν. Μερικά κοψίδια από τ’αγριογούρουνο κι ένα ποτήρι από την καλή, καστανή σου μπίραμας αρκούν. Πόσο χρεώνεις γι’ αυτά κι ίσως για λίγο χώρο στοπάτωμα του στάβλου σου, να περάσουμε τη νύχτα;»

Αυτό το τελευταίο ήταν λάθος του. «Οι στάβλοι είναι για τ’άλογα. Γι’ αυτό τους λέμε στάβλους. Δεν λέω, είσαιμεγαλόσωμος σαν άλογο, όμως δεν βλέπω να ’χεις τέσσεραπόδια». Άρχισε να σκουπίζει προς το μέρος του για να τονδιώξει. «Δεν μπορώ να ταΐσω τους πάντες στα Εφτά Βασίλεια.Τ’ αγριογούρουνο είναι για τους πελάτες μου, το ίδιο κι η μπίραμου. Αλλιώς οι άρχοντες θ’ αρχίσουν να λένε πως ξέμεινα απόφαΐ και πιοτό πριν χορτάσουν και φουσκώσουν. Η λίμνη είναιγεμάτη ψάρια, κι άμα θες τράβα να βρεις τους υπόλοιπουςκατεργαραίους που ’χουνε κατασκηνώσει στα κούτσουρα. Λένεπως είναι περιπλανώμενοι ιππότες, κι όποιος θέλει το πιστεύει».

272 GEORGE MARTIN

Ο τόνος της καθιστούσε σαφές πως η ίδια δεν το πίστευε.«Αυτοί μπορεί να ’χουν φαΐ να μοιραστούν. Εμένα δεν μ’αφορά. Άιντε, δίνε του τώρα, γιατί έχω και δουλειές». Πρινακόμα σκεφτεί ο Ντανκ να ρωτήσει πού ήταν αυτά τακούτσουρα, η πόρτα έκλεισε πίσω της μ’ έναν δυνατό γδούπο.

Βρήκε τον Εγκ να βρέχει τα πόδια του καθισμένος στο χείλοςτης ποτίστρας και να κάνει αέρα με το μεγάλο ψάθινο καπέλοτου. «Γουρουνόπουλο ψήνουν, σερ; Μου μυρίζει χοιρινό».

«Αγριογούρουνο» είπε κατηφής ο Ντανκ «όμως ποιος έχειανάγκη τ’ αγριογούρουνο όταν μπορεί να φάει καλό, παστόβοδινό;».

Ο Εγκ μόρφασε. «Σε παρακαλώ, σερ, μπορώ αντ’ αυτού ναφάω τις μπότες μου; Έπειτα θα φτιάξω ένα καινούργιο ζευγάριαπό παστό βοδινό – είναι πιο σκληρό».

«Όχι» είπε ο Ντανκ, προσπαθώντας να μη χαμογελάσει. «Δενμπορείς να φας τις μπότες σου, όμως άλλη μια κουβέντα και θαφας τη γροθιά μου. Βγάλε τα πόδια σου απ’ την ποτίστρα».Έβγαλε την περικεφαλαία του απ’ τον μπόγο που ’τανφορτωμένος στο μουλάρι και την κρέμασε ανάποδα στο μπράτσοτου Εγκ. «Πήγαινε να βγάλεις νερό να μουσκέψουμε το βοδινό».Αν δεν το μούσκευες γι’ αρκετή ώρα, με το παστό βοδινόμπορούσες να σπάσεις τα δόντια σου. Είχε καλύτερη γεύση όταντο μούσκευες στην μπίρα, όμως θα ’πρεπε ν’ αρκεστούν στονερό. «Μη βάλεις νερό απ’ την ποτίστρα – δεν έχω καμία όρεξην’ ανακαλύψω τι γεύση έχουν τα πόδια σου».

«Τα πόδια μου απλώς θα βελτίωναν τη γεύση, σερ» είπε ο Εγκκουνώντας τα δάχτυλα των ποδιών του, όμως έκανε όπως τουείπε.

Δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν τους περιπλανώμενουςιππότες. Ο Εγκ είδε τη φωτιά τους να καίει στο δάσος κατάμήκος της όχθης, οπότε κίνησαν κατακεί, σέρνοντας πίσω τουςτα ζωντανά. Τ’ αγόρι κουβαλούσε στο ένα χέρι τηνπερικεφαλαία του Ντανκ και με κάθε του βήμα το νερό μέσα τηςπάφλαζε. Ο ήλιος δεν ήταν πια παρά μια κόκκινη ανάμνηση στον

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 273

δυτικό ορίζοντα. Ύστερα από λίγο βρέθηκαν σ’ ένα ξέφωτο, πουκάποτε ήταν ένα δασύλλιο από γουέιργουντ. Το μόνο πουαπέμενε από τα δέντρα που υψώνονταν εκεί, την εποχή που τοΓουέστερος κυβερνούσαν τα Παιδιά του Δάσους, ήταν έναςκύκλος από λευκά, ριζωμένα κούτσουρα κι ένα συνονθύλευμααπό ρίζες λευκές σαν κόκαλα.

Ανάμεσα στα κούτσουρα των γουέιργουντ, βρήκαν δυοάντρες καθισμένους κατάχαμα, δίπλα σε μια φωτιά γιαμαγείρεμα, να πίνουν πότε ο ένας και πότε ο άλλος από ένα ασκίκρασί. Τ’ άλογά τους έβοσκαν το χορτάρι λίγο έξω απ’ τοαλλοτινό δασύλλιο και οι ίδιοι είχαν στοιβάξει σε τακτικούςσωρούς τα όπλα και τις πανοπλίες τους. Ένας πολύ νεαρότεροςάντρας καθόταν λίγο παράμερα, με την πλάτη ακουμπισμένηστον κορμό μιας καστανιάς. «Καλώς σας βρήκαμε, κύριοι»φώναξε ευδιάθετα ο Ντανκ. Δεν ήταν ποτέ συνετό να ξαφνιάζειςαρματωμένους άντρες. «Είμαι ο σερ Ντάνκαν ο Ψηλός. Ομικρός αποδώ είναι ο Εγκ. Μπορούμε να κάτσουμε δίπλα στηφωτιά σας;»

Ένας κοντός και γεροδεμένος μεσήλικας, ντυμένος μ’ ένακουρελιασμένο ένδυμα, σηκώθηκε να τους καλωσορίσει. Τοπρόσωπό του πλαισιωνόταν από τεράστια, κόκκινα μουστάκιακαι φαβορίτες. «Καλώς σε βρήκαμε, σερ Ντάνκαν. Θηρίοείσαι… και φυσικά ευπρόσδεκτος, όπως κι ο μικρός. Εγκ, είπαμε;Τι σόι όνομα είν’ αυτό;»

«Σύντομο, σερ». Ο Εγκ δεν είχε σκοπό να εξηγήσει πως το«Εγκ» ήταν υποκοριστικό του «Αίγκον», και ειδικά σε άντρεςπου δεν γνώριζε.

«Όντως. Τι έπαθαν τα μαλλιά σου;»Σκουλήκια, σκέφτηκε ο Ντανκ. Πες του πως είχες σκουλήκια,

μικρέ. Αυτή ήταν η πιο ασφαλής εκδοχή, η συνήθης δικαιολογίατους… παρόλο που μερικές φορές έμπαινε στον Εγκ η ιδέα ναπαίξει κάποιο ανόητο παιχνίδι.

«Τα ξύρισα, σερ, και θα συνεχίσω να τα ξυρίζω μέχρι νακερδίσω το χρίσμα του ιππότη».

274 GEORGE MARTIN

«Αξιέπαινος όρκος. Εγώ είμαι ο σερ Κάιλ, ο Γάτος τουΟμιχλιασμένου Βάλτου. Κάτω από εκείνη την καστανιά κάθεταιο σερ Γκλέντον εμμ… Μπολ, κι αποδώ ο άξιος σερ ΜέιναρντΠλαμ».

Το τελευταίο όνομα φάνηκε να τραβάει το ενδιαφέρον τουΕγκ. «Πλαμ… είσαι συγγενής με τον άρχοντα Βισέρυς Πλαμ,σερ;»

«Μακρινός συγγενής» παραδέχθηκε ο σερ Μέιναρντ, έναςψιλόλιγνος άντρας με κυρτούς ώμους και ίσια μακριά μαλλιά,ξανθά σαν στάχυα. «Δεν νομίζω βέβαια πως ο άρχοντας θα τοπαραδεχόταν. Θα έλεγε κανείς πως αυτός είναι ένα από τα

γλυκά δαμάσκηνα11 της οικογένειας κι εγώ ένα από τα ξινά». Ομανδύας του Πλαμ ήταν δαμασκηνής σαν τ’ όνομά του, παρόλοπου ήταν ξεφτισμένος στις άκρες και κακοβαμμένος. Ήτανστερεωμένος στον έναν του ώμο με μια πόρπη απόφεγγαρόπετρα, σε μέγεθος αυγού χήνας, όμως κατά τ’ άλλαφορούσε ένα τραχύ, καφεγκρίζο χιτώνιο και παντελόνι απόκαφέ, λεκιασμένο δέρμα.

«Έχουμε παστό βοδινό» είπε ο Ντανκ.«Ο σερ Μέιναρντ έχει ένα σακί μήλα» είπε ο σερ Κάιλ ο

Γάτος «κι εγώ έχω αυγά και κρεμμύδια τουρσί. Θαρρώ πως όλοιμαζί έχουμε τ’ αναγκαία για να κάνουμε τσιμπούσι τρικούβερτο!Κάθισε, σερ. Έχουμε μια εκλεκτή διαλογή κούτσουρων για να σεβολέψουμε. Αν δεν κάνω λάθος, θα είμαστε εδώ μέχρι αύριοαργά το πρωί. Υπάρχει μόνο μια μαούνα και δεν μας χωράειόλους. Οι άρχοντες κι οι ακολουθίες τους πρέπει να περάσουνπρώτοι».

«Βοήθησέ με με τ’ άλογα» είπε ο Ντανκ στον Εγκ. Οι δυοτους ξεσέλωσαν τον Κεραυνό, τη Βροχή και τον Μέιστερ.

Όταν είχαν πια ταΐσει, ποτίσει και δέσει τ’ άλογα για τη νύχτα,μόνο τότε δέχτηκε ο Ντανκ να πιει από τ’ ασκί που τουπρόσφερε ο σερ Μέιναρντ. «Ακόμα και το ξινό κρασί είναικαλύτερο απ’ το καθόλου» είπε ο Κάιλ ο Γάτος. «Θα πιούμε πιο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 275

εκλεκτά κρασιά στο Γουάιτγουολς. Λέγεται πως ο άρχονταςΜπάτεργουελ έχει τα καλύτερα κρασιά βόρεια του Σύσκιου.Ήταν κάποτε Χέρι του Βασιλιά, όπως κι ο παππούς του, κιακούγεται πως είναι άνθρωπος ευσεβής, καθώς και πάρα πολύπλούσιος».

«Όλα τα πλούτη του τα οφείλει στις αγελάδες» είπε ο Μέι-ναρντ Πλαμ. «Θα ’πρεπε να ’χει πρησμένα μαστάρια για θυρεό.Στις φλέβες των Μπάτεργουελ κυλάει γάλα, το ίδιο και στωνΦρέυ. Θα ’ναι ένας γάμος ανάμεσα σε ζωοκλέφτες καιφοροσυλλέκτες, μια ένωση φραγκοφονιάδων. Όταν εξεγέρθηκεο Μαύρος Δράκοντας, αυτός ο αγελαδάρης έστειλε τον έναν γιοστον Νταίμον και τον άλλον στον Νταίρον, για να ’ναι βέβαιοςπως τουλάχιστον ένας Μπάτεργουελ θα ’ταν με το μέρος τωννικητών. Τελικά πέθαναν κι οι δυο στο Κόκκινο Λιβάδι κι ομικρότερός του την άνοιξη. Γι’ αυτό ξαναπαντρεύεται. Αν δεντου κάνει γιο η νέα σύζυγος, τ’ όνομά του θα πεθάνει μ’ αυτόν».

«Και καλά θα κάνει». Ο σερ Γκλέντον Μπολ πέρασε άλλημια φορά τη λάμα του σπαθιού του με την ακονόπετρα. «ΟΠολεμιστής μισεί τους δειλούς».

Η περιφρόνηση στη φωνή του έκανε τον Ντανκ να κοιτάξεικαλύτερα τον νεαρό ιππότη. Τα ρούχα του σερ Γκλέντον ήταναπό καλό ύφασμα, αλλά φθαρμένα κι αταίριαστα μεταξύ τους,σαν να τα είχε πάρει από κάπου δεύτερο χέρι. Κάτω απ’ τηνανοιχτή του περικεφαλαία έβγαιναν τούφες από σκούρα,καστανά μαλλιά. Ο ίδιος ήταν κοντόχοντρος, με μικρά μάτια, τοένα κοντά στο άλλο, με μυώδεις ώμους και μπράτσα. Τα φρύδιατου ήταν φουντωτά σαν κάμπιες μετά από ανοιξιάτικη βροχή, ημύτη του χοντρή, το σαγόνι του σκληρό και τετράγωνο – κι ήτανπραγματικά νέος. Δεκάξι ίσως. Σίγουρα όχι πάνω από δεκαοχτώ.Αν δεν είχε ακούσει τον σερ Κάιλ να τον αποκαλεί σερ, θα τονπερνούσε για ακόλουθο. Αντί για γένια, στα μάγουλά του ονεαρός είχε σπυράκια.

«Πόσο καιρό είσαι ιππότης;» τον ρώτησε ο Ντανκ.«Αρκετό – κλείνω μισό χρόνο στο γύρισμα του φεγγαριού.

276 GEORGE MARTIN

Μ’ έχρισε ο σερ Μόργκαν Ντάνσταμπλ απ’ τους Καταρράκτεςτου Τάμπλερ, μπροστά σε δυο ντουζίνες ανθρώπους, όμωςεκπαιδευόμουν για να γίνω ιππότης από τότε που γεννήθηκα.Έμαθα να ιππεύω πριν μάθω να περπατάω κι έσπασα το δόντιενός ενήλικου άντρα πριν καν αρχίσω ν’ αλλάζω τα δικά μου.Σκοπεύω να κερδίσω το τουρνουά του Γουάιτγουολς, μαζί καιτο αυγό του δράκοντα».

«Το αυγό του δράκοντα; Αυτό είναι το έπαθλο;Σοβαρολογείς;» Η τελευταία δράκαινα είχε πεθάνει πριν απόμισό αιώνα, όμως ο σερ Άρλαν είχε δει κάποτε μερικά από τ’αυγά της. Έλεγε πως ήταν σκληρά σαν πέτρα, αλλά όμορφα στηνόψη, θυμήθηκε ο Ντανκ. «Πού βρήκε ο άρχοντας Μπάτεργουελένα αυγό δράκοντα;»

«Το χάρισε ο βασιλιάς Αίγκον στον παππού του, αφούφιλοξενήθηκε ένα βράδυ στο παλιό του κάστρο» είπε ο σερ Μέι-ναρντ Πλαμ.

«Ήταν ανταμοιβή για κάποια πράξη ανδρείας;» ρώτησε οΝτανκ.

Ο σερ Κάιλ χασκογέλασε. «Μπορείς να το πεις κι έτσι.Υποτίθεται πως, όταν τον επισκέφτηκε ο Μεγαλειότατος, ογερο-άρχοντας Μπάτεργουελ είχε τρεις νεαρές κόρες, παρθένες.Μέχρι το πρωί, είχαν κι οι τρεις βασιλικούς μπάσταρδους μεςστις κοιλιές τους. Πρέπει να ’ταν μια πολύ καυτή νύχτα».

Ο Ντανκ τα είχε ξανακούσει αυτά. Ο Αίγκον ο Ανάξιοςυποτίθεται πως είχε πλαγιάσει με τις μισές παρθένες τουβασιλείου κι όλες του είχαν γεννήσει μπάσταρδους γιους.Ύστερα, τους είχε αναγνωρίσει όλους απ’ το νεκροκρέβατό του,τόσο τους Υψηλούς Μπάσταρδους, όσο και αυτούς που είχανγεννηθεί από πόρνες, ταβερνιάρισσες ή βοσκοπούλες. «Αναλήθευαν έστω τα μισά απ’ όλ’ αυτά, τότε θα ’μασταν όλοιμπάσταρδοι γιοι του γερο-βασιλιά Αίγκον».

«Και ποιος σου λέει πως δεν είμαστε;» αστειεύτηκε ο σερΜέιναρντ.

«Πρέπει να ’ρθεις μαζί μας στο Γουάιτγουολς, σερ Ντάνκαν»

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 277

τον παρότρυνε ο σερ Κάιλ. «Όλο και κάποιου άρχοντα το μάτιθα τραβήξει το μέγεθός σου. Μπορεί να βρεις κάποιον αξιόλογονα σε πάρει στην υπηρεσία του. Εγώ το ’χω σίγουρο. Στον γάμοθα ’ναι κι ο σερ Τζόφρυ Κάσγουελ, ο άρχοντας τουΜπίτερμπριτζ. Του ’φτιαξα το πρώτο του σπαθί όταν ήταν τριώνχρονών. Το σκάλισα από ξύλο πεύκου, να χωράει ακριβώς στοχέρι του. Όταν ήμουν νέος, είχα ορκίσει το σπαθί μου στονπατέρα του».

«Από πεύκο ήταν κι εκείνο;» ρώτησε ο σερ Μέιναρντ.Αντί να θιχτεί, ο Κάιλ ο Γάτος γέλασε. «Να ’σαι σίγουρος

πως εκείνο το σπαθί ήταν από καλό ατσάλι. Θα ’ταν τιμή μου νατ’ ορκίσω και πάλι στον κένταυρο. Σερ Ντάνκαν, ακόμα κι ανδεν κονταρομαχήσεις, έλα τουλάχιστον μαζί μας στο γλέντι τουγάμου. Θα έχει τραγουδιστές και μουσικούς, ζογκλέρ κιακροβάτες, μέχρι κι έναν θίασο από νάνους κωμικούς».

Ο Ντανκ συνοφρυώθηκε. «Ο Εγκ κι εγώ έχουμε μεγάλοταξίδι μπροστά μας. Πάμε βόρεια, στο Γουίντερφελ. Ο άρχονταςΜπέρον Σταρκ μαζεύει άντρες για να διώξει τα κράκεν μια καικαλή απ’ τις ακτές του».

«Εκεί πάνω κάνει πολύ κρύο για τα γούστα μου» είπε ο σερΜέιναρντ. «Άμα θες να σκοτώσεις μερικά κράκεν, πήγαινεδυτικά. Οι Λάννιστερ φτιάχνουν πλοία για να κάνουναντεπίθεση στα νησιά των σιδερογέννητων. Μόνο έτσι θαξεμπερδέψουμε με τον Ντάγκον Γκρέιτζοϋ. Τι νόημα έχει να τονπολεμάς στην ξηρά όταν μπορεί πάντα να ξεγλιστρήσει στηθάλασσα; Πρέπει να τον κατατροπώσεις μες στη θάλασσα».

Παρόλο που είχε ένα δίκιο, στον Ντανκ δεν άρεσε καθόλου ηιδέα να πολεμήσει με σιδερογέννητους στην ανοιχτή θάλασσα.Είχε πάρει μια γεύση στη Λευκή Κυρά, πλέοντας από το Ντορνγια Όλνταουν, όταν είχε φορέσει την πανοπλία του για ναβοηθήσει το πλήρωμα ν’ απωθήσει μερικούς επιδρομείς. Η μάχηείχε αποδειχθεί απελπιστική και πολύνεκρη και μια φοράπαραλίγο να πέσει στο νερό – αυτό θα ’ταν και το τέλος του.

«Ο βασιλιάς καλά θα κάνει ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα

278 GEORGE MARTIN

των Σταρκ και των Λάννιστερ» δήλωσε ο σερ Κάιλ ο Γάτος.«Τουλάχιστον αυτοί πολεμάνε. Οι Ταργκάρυεν τι κάνουν; Οβασιλιάς Αίρυς κρύβεται μες στα βιβλία του, ο πρίγκιπας Ραίγκελχοροπηδάει τσίτσιδος μες στο Κόκκινο Φρούριο κι ο πρίγκιπαςΜαίκαρ κάθεται μουτρωμένος στο Σάμερχολ».

Ο Εγκ σκάλιζε τη φωτιά μ’ ένα ξύλο, κάνοντας σπίθες ναπετάγονται στον νυχτερινό αέρα. Ο Ντανκ χάρηκε που τον είδεν’ αγνοεί την αναφορά στον πατέρα του. Ίσως να ’μαθεεπιτέλους να κρατάει το στόμα του κλειστό.

«Εγώ λέω πως φταίει το Ματωμένο Κοράκι» συνέχισε ο σερΚάιλ. «Είναι το Χέρι του Βασιλιά κι όμως δεν κάνει τίποτα γιανα σταματήσει τα κράκεν, που σπέρνουν τη φωτιά και τον τρόμοκατά μήκος της Θάλασσας του Ηλιοβασιλέματος».

Ο σερ Μέιναρντ ανασήκωσε τους ώμους. «Έχει το μάτι τουστραμμένο στο Τάιρος, όπου βρίσκεται εξόριστος ο Μπίτερστιλ,δολοπλοκώντας μαζί με τους γιους του Νταίμον Μπλάκφαϊρ,οπότε κρατάει τον στόλο διαθέσιμο, σε περίπτωση πουεπιχειρήσουν να διασχίσουν τη Στενή Θάλασσα».

«Ναι, μπορεί» είπε ο σερ Κάιλ «όμως πολλοί είναι εκείνοι πουθα καλωσόριζαν τον Μπίτερστιλ. Το Ματωμένο Κοράκι είναι ηρίζα της δυστυχίας μας, το λευκό σκουλήκι που ροκανίζει τηνκαρδιά του βασιλείου».

Ο Ντανκ συνοφρυώθηκε, φέρνοντας στον νου του τονσέπτον του Πέτρινου Σεπτ. «Θα φας το κεφάλι σου με τέτοιαλόγια. Κάποιοι θα ’λεγαν πως συνιστούν προδοσία».

«Πώς είναι δυνατόν η αλήθεια να συνιστά προδοσία;»ρώτησε ο Κάιλ ο Γάτος. «Όταν καθόταν ακόμη στον θρόνο οβασιλιάς Νταίρον, δεν φοβόμασταν να λέμε τη γνώμη μας. Τώραόμως;» Έκανε έναν προσβλητικό ήχο. «Το Ματωμένο Κοράκιέβαλε στον θρόνο τον βασιλιά Αίρυς, όμως για πόσο ακόμη; ΟΑίρυς είναι αδύναμος κι όταν πεθάνει θα ξεσπάσει πόλεμος γιατο στέμμα μεταξύ του άρχοντα Ρίβερς και του πρίγκιπα Μαίκαρ– το Χέρι ενάντια στον διάδοχο».

«Ξεχνάς τον πρίγκιπα Ραίγκελ, φίλε μου» διαφώνησε ήπια ο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 279

σερ Μέιναρντ. «Αυτός είναι ο επόμενος στη σειρά διαδοχής, καιύστερα τα παιδιά του – όχι ο Μαίκαρ».

«Ο Ραίγκελ είναι τρελός. Δεν έχω τίποτα εναντίον του, όμωςθα μπορούσε κάλλιστα να ’ναι νεκρός, κι όσο για τα δίδυμά του,ή που θα πεθάνουν απ’ τον κεφαλοθραύστη του Μαίκαρ ή απ’ ταξόρκια του Ματωμένου Κορακιού…»

Μα τους Εφτά, σκέφτηκε ο Ντανκ, καθώς άκουσε τον Εγκσχεδόν να στριγκλίζει: «Ο πρίγκιπας Μαίκαρ είναι αδελφός τουπρίγκιπα Ραίγκελ, και τον αγαπάει πολύ. Δεν θα ’κανε ποτέ κάτικακό στον ίδιο ή στα παιδιά του».

«Βούλωσ’ το, μικρέ» γρύλισε ο Ντανκ. «Οι ιππότες δεννοιάζονται τι γνώμη έχεις».

«Άμα θέλω να μιλήσω, θα μιλήσω».«Όχι» είπε ο Ντανκ «θα το βουλώσεις». Αυτή η γλώσσα σου

κάποια μέρα θα σε σκοτώσει, μαζί κι εμένα πιθανότατα. «Θαρρώπως το παστό πρέπει να μούλιασε αρκετά. Τράβα να κόψεις ένακομμάτι για καθέναν απ’ τους φίλους μας, και σβέλτα».

Ο Εγκ έγινε κατακόκκινος και για μια στιγμή ο Ντανκφοβήθηκε πως τ’ αγόρι θα του αντιμιλούσε. Αντ’ αυτού,αρκέστηκε να τον κοιτάξει σκυθρωπά, βράζοντας από μια οργήπου έβλεπες μόνο στα εντεκάχρονα αγόρια. «Μάλιστα, σερ»είπε ψαρεύοντας το παστό βοδινό μέσα από την περικεφαλαίατου Ντανκ. Καθώς μοίραζε το παστό, οι φλόγες έκαναν τοξυρισμένο του κεφάλι να γυαλίζει με μια κοκκινωπή απόχρωση.

Ο Ντανκ πήρε το κομμάτι του κι άρχισε να το μασουλάει. Τομούλιασμα είχε μαλακώσει το κρέας αρκετά ώστε να ’ναι σκληρόσαν αργασμένο δέρμα αντί για ξύλο, μέχρι εκεί όμως. Πιπιλούσετη μια του άκρη, νιώθοντας το αλάτι στη γλώσσα του καιπροσπαθώντας να μη σκέφτεται το ψητό αγριογούρουνο στοχάνι, που τώρα θα τσιτσίριζε πάνω στη σούβλα, στάζοντας λίποςστα κάρβουνα.

Καθώς έπεφτε το σκοτάδι, απ’ τη λίμνη τούς επιτέθηκανσμήνη από μύγες και σκνίπες. Οι μύγες προτιμούσαν ναβασανίζουν τ’ άλογά τους, όμως οι σκνίπες ήταν διψασμένες γι’

280 GEORGE MARTIN

ανθρώπινο αίμα. Ο μόνος τρόπος ν’ αποφεύγουν τα τσιμπήματαήταν να κάθονται κοντά στη φωτιά και να εισπνέουν τον καπνό.Αυτές είναι οι αληθινές επιλογές ενός ζητιάνου, σκέφτηκεβαρύθυμα ο Ντανκ. Να ψήνεται ή να τον καταβροχθίζουν. Έξυσετα μπράτσα του και πλησίασε πιο κοντά στη φωτιά.

Σύντομα έφτασε πάλι η σειρά του να πιει απ’ το ασκί. Τοκρασί ήταν ξινό και δυνατό. Ο Ντανκ είπε μια γερή γουλιά καιτο ’δωσε στον επόμενο, ενώ ο Γάτος του ΟμιχλιασμένουΒάλτου άρχισε να διηγείται πώς είχε σώσει τη ζωή του άρχονταΜπίτερμπριτζ στη διάρκεια της Εξέγερσης των Μπλάκφαϊρ.«Όταν έπεσε ο σημαιοφόρος του άρχοντα Άρμοντ, πήδηξα απότ’ άλογό μου. Ολόγυρά μας προδότες…»

«Σερ» είπε ο Γκλέντον Μπολ. «Σε ποιους προδότεςαναφέρεσαι;»

«Τους άντρες του Μπλάκφαϊρ».Οι φλόγες χόρευαν πάνω στη λάμα του σπαθιού που

κρατούσε ο σερ Γκλέντον. Τα σπυριά στη μούρη του είχαν γίνεικατακόκκινα, σαν ανοιχτές πληγές, και όλοι του οι μύες ήτανσφιγμένοι, σαν τεντωμένη χορδή βαλλίστρας. «Ο πατέρας μουπολέμησε στο πλευρό του Μαύρου Δράκοντα».

Πάλι τα ίδια. Ο Ντανκ ρουθούνισε. Κόκκινο ή μαύρο; Δενήταν κάτι που μπορούσες να ρωτήσεις έναν άλλον άντρα.Κατέληγε πάντα σε φασαρίες. «Είμαι σίγουρος πως ο σερ Κάιλδεν είχε πρόθεση να προσβάλει τον πατέρα σου».

«Πράγματι» συμφώνησε ο σερ Κάιλ. «Ο Κόκκινος κι οΜαύρος Δράκοντας είναι παλιά ιστορία. Τώρα πια δεν έχεινόημα να τσακωνόμαστε για τέτοια, νεαρέ. Εδώ είμαστε όλοιαδελφοί περιπλανώμενοι ιππότες».

Ο σερ Γκλέντον έδειχνε να ζυγιάζει τα λόγια του Γάτου, γιανα καταλάβει αν τον ειρωνευόταν. «Ο Νταίμον Μπλάκφαϊρ δενήταν προδότης. Σ’ εκείνον έδωσε το σπαθί ο γερο-βασιλιάς. Είχεκαταλάβει την αξία του Νταίμον, παρόλο που ήταν μπάσταρδος.Αλλιώς γιατί να δώσει σ’ εκείνον το Μπλάκφαϊρ αντί για τονΝταίρον; Η πρόθεσή του ήταν να του δώσει και το βασίλειο. Ο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 281

Νταίμον ήταν πιο άξιος».Έπεσε σιωπή. Ο Ντανκ άκουγε το ελαφρύ τριζοβόλημα των

ξύλων. Ένιωθε τις σκνίπες να περπατάνε στο σβέρκο του. Τιςχτύπησε με το χέρι του, παρατηρώντας ταυτόχρονα τον Εγκ κιελπίζοντας να κρατήσει το στόμα του κλειστό. «Όταν πολέμησανστο Κόκκινο Λιβάδι, ήμουν ακόμη παιδί» είπε όταν έγινε πιασαφές πως κανείς άλλος δεν θα μιλούσε «όμως ήμουνακόλουθος ενός ιππότη που πολέμησε στο πλευρό του ΚόκκινουΔράκοντα κι αργότερα υπηρέτησα έναν άλλον που πολέμησε στοπλευρό του Μαύρου. Κι οι δυο παρατάξεις είχαν γενναίουςάντρες».

«Γενναίους άντρες» επανέλαβε χλιαρά ο Κάιλ ο Γάτος.«Ήρωες». Ο Γκλέντον Μπολ γύρισε την ασπίδα του, ώστε να

δουν όλοι τον θυρεό που ’ταν ζωγραφισμένος πάνω της: μιαπύρινη σφαίρα με κόκκινες και κίτρινες φλόγες, που διέσχιζε έναφόντο μαύρο σαν τη νύχτα. «Στις φλέβες μου κυλάει το αίμαενός ήρωα».

«Είσαι ο γιος του Φάιρμπολ» είπε ο Εγκ.Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν τον σερ Γκλέντον να

χαμογελάει.Ο σερ Κάιλ ο Γάτος τον κοίταξε εξεταστικά. «Πώς είναι

δυνατόν; Πόσων χρονών είσαι; Ο Κουέντιν Μπολ σκοτώθηκε–»

«Πριν γεννηθώ» ολοκλήρωσε γι’ αυτόν ο σερ Γκλέντον«όμως ξαναζεί μέσα από μένα». Ξανάβαλε με δύναμη το σπαθίτου στο θηκάρι. «Θα το δείτε όλοι σας στο Γουάιτγουολς, ότανκερδίσω τ’ αυγό του δράκοντα».

Την επόμενη μέρα αποδείχθηκε πως ο σερ Κάιλ είχε δίκιο – η

282 GEORGE MARTIN

μαούνα του Νεντ δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αρκετά μεγάληγια να χωρέσουν όλοι όσοι ήθελαν να περάσουν απέναντι, οπότεπρώτοι έπρεπε να πάνε οι άρχοντες Κοστέιν και Σόνι, μαζί με τιςακολουθίες τους. Για να γίνει αυτό χρειάστηκαν πολλαπλέςδιαδρομές κι η καθεμία έπαιρνε μία ολόκληρη ώρα. Τ’ άλογα καιτα κάρα έπρεπε να περάσουν τον λασπότοπο στην όχθη τηςλίμνης απ’ τον σανιδένιο δρόμο, να φορτωθούν στη μαούνα κιέπειτα να ξεφορτωθούν στην απέναντι όχθη. Οι δύο άρχοντεςκαθυστέρησαν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, όταν άρχισαννα φωνάζουν ο ένας στον άλλον για το ποιος προηγούνταν. ΟΣόνι ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία, όμως ο Κοστέινισχυριζόταν πως είχε πιο ευγενική καταγωγή.

Ο Ντανκ δεν μπορούσε παρά να περιμένει και να ιδρώνει.«Άμα χρησιμοποιούσαμε την μπότα μου, θα μπορούσαμε ναπεράσουμε πρώτοι» είπε ο Εγκ.

«Θα μπορούσαμε» αποκρίθηκε ο Ντανκ «αλλά δεν θα τοκάνουμε. Ο άρχοντας Σόνι κι ο άρχοντας Κοστέιν ήταν εδώπριν από μας, κι άλλωστε είναι άρχοντες».

Ο Εγκ έκανε μια γκριμάτσα. «Στασιαστές άρχοντες».Ο Ντανκ τον κοίταξε συνοφρυωμένος. «Τι εννοείς;»«Πολέμησαν στο πλευρό του Μαύρου Δράκοντα –

τουλάχιστον ο άρχοντας Σόνι κι ο πατέρας του άρχονταΚοστέιν. Ο Αίμον κι εγώ παίζαμε τη Μάχη του ΚόκκινουΛιβαδιού στο πράσινο τραπέζι του μέιστερ Μελάκουιν, μεβαμμένα στρατιωτάκια και μικρές σημαίες. Ο θυρεός τουΚοστέιν χωρίζεται στα τέσσερα: ασημένιο δισκοπότηρο σεμαύρο φόντο πάνω αριστερά και κάτω δεξιά, μαύρο ρόδο σεχρυσό φόντο πάνω δεξιά και κάτω αριστερά. Αυτό το λάβαροβρισκόταν στην αριστερή πτέρυγα των στρατευμάτων τουΝταίμον. Ο Σόνι ήταν στα δεξιά μαζί με τον Μπίτερστιλ καιπαραλίγο να πεθάνει από τις πληγές του».

«Περασμένα ξεχασμένα. Τώρα βρίσκονται εδώ, πράγμα πουσημαίνει πως ορκίστηκαν υποταγή κι ο βασιλιάς Νταίρον τούςέδωσε χάρη».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 283

«Ναι, αλλά –»Ο Ντανκ έκλεισε τα χείλη του αγοριού με τα δάχτυλά του.

«Ράψ’ το».Ο Εγκ το ’ραψε.Πάνω που ’χαν περάσει κι οι τελευταίοι άντρες του Σόνι,

εμφανίστηκαν με την ακολουθία τους ο άρχοντας και ηαρχόντισσα Σμόλγουντ, οπότε πάλι έπρεπε να περιμένουν.

Ήταν εμφανές πως η συντροφιά των περιπλανώμενωνιπποτών δεν είχε επιβιώσει της προηγούμενης νύχτας. Ο σερΓκλέντον καθόταν μόνος του, σκυθρωπός κι ευερέθιστος. ΟΚάιλ ο Γάτος υπολόγισε πως θα ’φτανε μεσημέρι πριν τουςεπιτρέψουν να επιβιβαστούν στη μαούνα, οπότε απομακρύνθηκεγια να πάει να καλοπιάσει τον άρχοντα Σμόλγουντ, με τον οποίοείχε τύχει να γνωριστεί στο παρελθόν. Ο σερ Μέιναρντπερνούσε την ώρα του κουτσομπολεύοντας με τηνταβερνιάρισσα.

«Μείνε μακριά απ’ αυτόν…» προειδοποίησε τον Εγκ οΝτανκ. Ο Πλαμ είχε κάτι που του προκαλούσε ανησυχία. «Δεντον ξέρουμε – θα μπορούσε κάλλιστα να ’ναι ιππότης ληστής».

Το μόνο που κατάφερε με την προειδοποίησή του ήταν νακεντρίσει ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του Εγκ για τον σερΜέιναρντ. «Ποτέ μου δεν έχω ξανασυναντήσει ιππότη ληστή.Λες να θέλει να κλέψει το αυγό του δράκου;»

«Είμαι σίγουρος πως ο άρχοντας Μπάτεργουελ θα ’χειφροντίσει το αυγό να φυλάσσεται καλά». Ο Ντανκ έξυσε τατσιμπήματα απ’ τις σκνίπες στο σβέρκο του. «Λες να μας τοδείξει στο γλέντι; Πολύ θα ’θελα να δω ένα τέτοιο αυγό».

«Θα σου ’δειχνα το δικό μου, σερ, όμως βρίσκεται πίσω στοΣάμερχολ».

«Το δικό σου; Το δικό σου αυγό δράκου;» Ο Ντανκ κοίταξε τ’αγόρι σμίγοντας τα φρύδια, προσπαθώντας να καταλάβει αν τουέκανε πλάκα. «Από πού κι ως πού;»

«Από έναν δράκο, σερ. Το έβαλαν στην κούνια μου ότανήμουν μωρό».

284 GEORGE MARTIN

«Θες να σε σφαλιαρίσω; Δράκοι δεν υπάρχουν πια».«Υπάρχουν όμως τ’ αυγά τους. Η τελευταία δράκαινα

γέννησε πέντε πριν πεθάνει κι υπάρχουν κι άλλα στοΝτράγκονστοουν, πριν απ’ τον Χορό των Δράκων. Έχουν κι οιαδελφοί μου από ένα – του Αίριον μοιάζει φτιαγμένο από ασήμικαι χρυσό και το διατρέχουν πύρινες φλέβες. Το δικό μου είναιόλο λευκές και πράσινες σπείρες».

«Το δικό σου αυγό δράκου». Το ’βαλαν στην κούνια του. ΟΝτανκ είχε συνηθίσει πια τόσο πολύ να έχει ακόλουθο τον Εγκ,που συχνά ξεχνούσε πως ο Αίγκον ήταν ένας πρίγκιπας. Φυσικάκαι θα ’βαζαν ένα αυγό δράκου στην κούνια του. «Άμα υπάρχεικίνδυνος να σ’ ακούσει κάποιος, ούτε κουβέντα για τ’ αυγό».

«Δεν είμαι ηλίθιος, σερ». Ο Εγκ χαμήλωσε τη φωνή του.«Μια μέρα οι δράκοι θα επιστρέψουν. Το είδε σ’ ένα όνειρο οαδελφός μου ο Νταίρον κι ο βασιλιάς Αίρυς το διάβασε σεκάποια προφητεία. Ίσως κι απ’ το δικό μου αυγό να βγει έναςδράκος. Θα ήταν υπέροχο».

«Είσαι σίγουρος;» Ο Ντανκ είχε τις αμφιβολίες του.Ο Εγκ πάλι όχι. «Κάποτε ο Αίμον κι εγώ φανταζόμασταν τι θα

γινόταν αν εκκολάπτονταν τα δικά μας αυγά. Θα μπορούσαμε ναπετάμε καβάλα στους δράκοντες, όπως ο πρώτος Αίγκον κι οιαδελφές του».

«Ναι – κι άμα πεθάνουν όλοι οι άλλοι ιππότες του βασιλείου,εγώ θα γίνω Άρχοντας Διοικητής της Βασιλικής Φρουράς. Αναυτά τα καταραμένα αυγά είναι τόσο πολύτιμα, τότε γιατί χαρίζειτο δικό του ο άρχοντας Μπάτεργουελ;»

«Για να δείξει πόσο πλούσιος είναι;»«Ίσως». Ο Ντανκ έξυσε πάλι το σβέρκο του κι έριξε μια ματιά

προς τον σερ Γκλέντον Μπολ, ο οποίος έσφιγγε τα λουριά τηςσέλας του όσο περίμεναν τη μαούνα. Δεν μπορεί νακονταρομαχήσει μ’ αυτό το άλογο. Το άλογο του σερ Γκλέντονήταν γέρικο, μικρόσωμο και με στραβή ράχη. «Τι ξέρεις για τον

πατέρα του; Γιατί τον φώναζαν Φάιρμπολ12;»

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 285

«Γιατί ήταν θερμοκέφαλος κι είχε κόκκινα μαλλιά. Ο σερΚουέντιν Μπολ ήταν ο οπλοδιδάσκαλος του ΚόκκινουΦρούριου. Έμαθε στον πατέρα και τους θείους μου να πολεμάνε,καθώς και στους Υψηλούς Μπάσταρδους. Ο βασιλιάς Αίγκονυποσχέθηκε να τον εντάξει στη Βασιλική Φρουρά, οπότε οΦάιρμπολ ανάγκασε τη γυναίκα του να γίνει αδελφή της σιωπής– μόνο που όταν άνοιξε η θέση στη Βασιλική Φρουρά, ο βασιλιάςΑίγκον είχε πεθάνει και ο βασιλιάς Νταίρον την έδωσε στον σερΓουίλεμ Γουάιλντ. Ο πατέρας μου λέει πως τόσο ο Φάιρμπολόσο κι ο Μπίτερστιλ έπεισαν τον Νταίμον Μπλάκφαϊρ να διεκ-δικήσει το στέμμα, και ο Φάιρμπολ ήταν εκείνος που τον έσωσεόταν ο Νταίρον έστειλε τη Βασιλική Φρουρά να τον συλλάβει.Αργότερα, ο Φάιρμπολ σκότωσε τον άρχοντα Λέφορντ στιςπύλες του Λάννισπορτ κι έτρεψε τον Γκρίζο Λέοντα σε φυγήμέσα στο Ροκ. Στο πέρασμα του Μάντερ, έσφαξε έναν έναν τουςγιους της αρχόντισσας Πένροουζ. Λένε πως χάρισε τη ζωή στονμικρότερο, από καλοσύνη προς τη μητέρα του».

«Πολύ γενναιόψυχο εκ μέρους του» παραδέχθηκε ο Ντανκ.«Ο σερ Κουέντιν σκοτώθηκε στο Κόκκινο Λιβάδι;»

«Ναι, αλλά σκοτώθηκε πριν από τη μάχη, σερ» είπε ο Εγκ.«Καθώς ξεπέζευε για να πιει νερό από ένα ρυάκι, τρύπησε τονλαιμό του το βέλος ενός τοξότη. Κανείς δεν ξέρει ποιος τονσκότωσε – πιθανώς κάποιος κοινός άνθρωπος».

«Οι κοινοί άνθρωποι μπορούν να γίνουν επικίνδυνοι όταντους μπει η ιδέα ν’ αρχίσουν να σκοτώνουν διάφορους άρχοντεςκαι ήρωες». Ο Ντανκ είδε τη μαούνα να διασχίζει αργά τη λίμνη.«Έρχεται».

«Σέρνεται. Θα πάμε στο Γουάιτγουολς, σερ;»«Γιατί όχι; Πολύ θα ’θελα να δω αυτό τ’ αυγό δράκοντα». Ο

Ντανκ χαμογέλασε. «Άμα κερδίσω το τουρνουά, θα ’χουμε κι οιδυο αυγά δράκοντα».

Ο Εγκ του ’ριξε ένα δύσπιστο βλέμμα.«Τι; Γιατί με κοιτάζεις έτσι;»«Θα σου έλεγα, σερ» είπε σοβαρά το αγόρι «όμως πρέπει να

286 GEORGE MARTIN

μάθω να κρατάω το στόμα μου κλειστό».

Οι περιπλανώμενοι ιππότες είχαν θέσεις πολύ πιο κάτω απ’ το

αλάτι13, πιο κοντά στις πόρτες παρά στο βάθρο.Για τα δεδομένα των κάστρων, το Γουάιτγουολς ήταν κατ’

ουσία καινούργιο, καθότι το είχε χτίσει ο παππούς του τωρινούάρχοντα, μόλις πριν από σαράντα χρόνια. Οι χωρικοί τηςπεριοχής το αποκαλούσαν Γαλατόσπιτο, διότι τα τείχη, τα οχυράκαι οι πύργοι του ήταν φτιαγμένα από προσεκτικά πελεκημένηλευκή πέτρα, η οποία είχε μεταφερθεί με μεγάλο κόστος από ταλατομεία της Κοιλάδας. Μέσα, τα πατώματα κι οι κολόνες ήτανφτιαγμένα από γαλακτερό μάρμαρο με χρυσά νερά και ταδοκάρια της οροφής είχαν σκαλιστεί από τους λευκούς –σανξασπρισμένα κόκαλα– κορμούς των γουέιργουντ. Ο Ντανκ δενμπορούσε καν να διανοηθεί πόσο είχαν κοστίσει όλα αυτά.

Ωστόσο, η μεγάλη αίθουσα δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο άλλεςαπ’ τις οποίες είχε περάσει. Τουλάχιστον μας επέτρεψαν νακάτσουμε μέσα, σκέφτηκε ο Ντανκ καθώς κάθισε στον πάγκο,ανάμεσα στον σερ Μέιναρντ Πλαμ και τον Κάιλ τον Γάτο.Παρόλο που οι τρεις τους δεν ήταν προσκεκλημένοι, τουςκαλοδέχτηκαν σχεδόν αμέσως στο γλέντι – ήταν γρουσουζιά ν’αρνηθείς φιλοξενία σ’ έναν ιππότη την ημέρα του γάμου σου.

Απ’ την άλλη, τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά για τοννεαρό σερ Γκλέντον. «Ο Φάιρμπολ δεν είχε γιο» άκουσε να τουλέει μεγαλόφωνα ο αρχιθαλαμηπόλος του άρχονταΜπάτεργουελ. Ο νεαρός τού απάντησε οργισμένα κι ανέφερεεπανειλημμένα τ’ όνομα του σερ Μόργκαν Ντάνσταμπλ, όμως οαρχιθαλαμηπόλος ήταν αμετακίνητος. Όταν το χέρι του σερΓκλέντον πήγε στη λαβή του σπαθιού του, εμφανίστηκαν μια

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 287

ντουζίνα στρατιώτες με τα δόρατα προτεταμένα και για μιαστιγμή φάνηκε πως θα γινόταν αιματοχυσία. Την κατάστασηέσωσε η παρέμβαση ενός ψηλού ξανθού ιππότη, ονόματι ΚίρμπιΠιμ. Ο Ντανκ ήταν πολύ μακριά για ν’ ακούσει τι έλεγαν, όμωςείδε τον Πιμ να πιάνει τον αρχιθαλαμηπόλο απ’ τους ώμους καινα του μουρμουρίζει γελώντας κάτι στ’ αυτί. Οαρχιθαλαμηπόλος συνοφρυώθηκε κι είπε κάτι στον σερΓκλέντον που έκανε το πρόσωπο του νεαρού πορφυρό. Μοιάζειέτοιμος να βάλει τα κλάματα, σκέφτηκε ο Ντανκ καθώςπαρακολουθούσε. Είτε αυτό, είτε να σκοτώσει κάποιον. Τελικά,ο νεαρός ιππότης έγινε δεκτός στη μεγάλη αίθουσα.

Ο καημένος ο Εγκ δεν στάθηκε τόσο τυχερός. «Η μεγάληαίθουσα είναι για τους άρχοντες και τους ιππότες» τους είχεπληροφορήσει όλο υπεροψία ένας άλλος θαλαμηπόλος, όταν οΝτανκ προσπάθησε να βάλει μέσα το αγόρι. «Για τουςακολούθους, τους ιπποκόμους και τους στρατιώτες έχουμεστήσει τραπέζια στην εσωτερική αυλή».

Αν είχες την παραμικρή ιδέα ποιος είναι, θα τον έβαζες νακάτσει στο βάθρο, σε θρόνο με μαξιλαράκια. Στον Ντανκ δενπολυάρεσαν οι φάτσες των υπόλοιπων ακολούθων. Μερικοίήταν αγόρια στην ηλικία του Εγκ, όμως οι περισσότεροι ήτανέμπειροι πολεμιστές, μεγαλύτεροι στην ηλικία, οι οποίοι είχαναποφασίσει από καιρό να υπηρετούν κάποιον ιππότη παρά ναπροσπαθήσουν να γίνουν οι ίδιοι ιππότες. Εδώ που τα λέμε,μπορεί να μην είχαν άλλη επιλογή. Το να είσαι ιππότης απαιτούσεπολύ περισσότερα από το αίσθημα ιπποσύνης και την ικανότηταστα όπλα – απαιτούσε άλογο, σπαθί και πανοπλία, κι όλα αυτάκόστιζαν ακριβά. «Να προσέχεις τι λες» είπε στον Εγκ πριν τοναφήσει στη συντροφιά τους. «Αυτοί εδώ είν’ ενήλικες και μπορείν’ αντιδράσουν άσχημα άμα τους φερθείς με αυθάδεια. Κάτσε,φάε κι άκου – ίσως μάθεις κάτι χρήσιμο».

Ο Ντανκ, από τη μεριά του, ήταν απλώς ικανοποιημένος πουμπορούσε να κάτσει στη σκιά, με μια κούπα κρασί στο χέρι καιτην ευκαιρία να γεμίσει το πεινασμένο του στομάχι. Ακόμα κι

288 GEORGE MARTIN

ένας περιπλανώμενος ιππότης κάποτε βαριέται να μασάει τηνκάθε του μπουκιά για μισή ώρα. Τόσο μακριά απ’ το αλάτι, τοφαγητό θα ήταν μάλλον απλό, όσο και άφθονο όμως. Μια θέσηκάτω απ’ το αλάτι ήταν αρκετή για τον Ντανκ.

Ο γέρος βέβαια συνήθιζε να λέει πως ο άρχοντας ντρέπεταιγια όσα ο χωρικός περηφανεύεται. «Δεν μου αρμόζει αυτή ηθέση» είπε εξοργισμένος στον θαλαμηπόλο ο σερ ΓκλέντονΜπολ. Για το γλέντι είχε φορέσει ένα καθαρό γιλέκο – έναόμορφο, παλιό ρούχο, με χρυσή δαντέλα στο κολάρο και τιςμανσέτες, διακοσμημένο με το κόκκινο σιρίτι σε σχήμα V καιτους λευκούς κύκλους του Οίκου Μπολ. «Ξέρεις ποιος ήταν οπατέρας μου;»

«Αναμφίβολα, κάποιος ισχυρός άρχοντας κι άξιος ιππότης»είπε ο θαλαμηπόλος «όμως το ίδιο ισχύει για πολλούς απ’ τουςπαρευρισκόμενους. Θα σε παρακαλέσω είτε να καθίσεις είτε ναφύγεις, σερ. Εμένα το ίδιο μου κάνει».

Στο τέλος, χολωμένος, ο νεαρός ιππότης κάθισε μαζί τους,κάτω απ’ το αλάτι. Η μακριά αίθουσα γέμιζε συνεχώς, καθώςόλο και περισσότεροι ιππότες στριμώχνονταν στους πάγκους. Οικαλεσμένοι ήταν πολύ περισσότεροι απ’ ό,τι είχε υπολογίσει οΝτανκ και μερικοί έδειχναν να έχουν έρθει από πολύ μακριά. ΟΝτανκ κι ο Εγκ δεν είχαν βρεθεί ανάμεσα σε τόσους άρχοντες κιιππότες από το τουρνουά του Άσφορντ και δεν μπορούσε ναξέρει ποιος άλλος θα εμφανιζόταν. Έπρεπε να ’χαμε μείνει στηνύπαιθρο και να κοιμόμαστε κάτω από τα δέντρα. Αν τύχει και μ’αναγνωρίσουν…

Όταν ένας υπηρέτης τοποθέτησε μια φραντζόλα μαύρο ψωμίμπροστά στον καθένα τους, ο Ντανκ ήταν ευγνώμων πουβρέθηκε κάτι ν’ ασχοληθεί για να ξεχάσει τις σκοτούρες του.Έκοψε τη φραντζόλα στα δύο κατά μήκος, έβγαλε την ψίχα απ’το κάτω μισό για να το χρησιμοποιήσει ως πιάτο και την έφαγεμαζί με το πάνω μισό. Το ψωμί ήταν μπαγιάτικο, όμως σε σχέσημε το παστό βοδινό ήταν σαν να ’τρωγε φρέσκια κρέμα.Τουλάχιστον δεν έπρεπε να το μουλιάσει πρώτα σε μπίρα, γάλα

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 289

ή νερό για να μπορεί να το μασήσει.«Σερ Ντάνκαν, φαίνεται πως τραβάς αρκετά την προσοχή»

παρατήρησε ο σερ Μέιναρντ Πλαμ, καθώς παρέλαυναν δίπλατους ο άρχοντας Βίργουελ κι η ακολουθία του, για να πάρουντιμητικές θέσεις στο βάθος της αίθουσας. «Αυτές οι κοπελιέςπάνω στο βάθρο δεν μπορούν να πάρουν τα μάτια τους απόπάνω σου. Βάζω στοίχημα πως δεν έχουν ξαναδεί τόσομεγαλόσωμο άντρα. Ακόμα και καθιστός, ρίχνεις τουλάχιστονμισό κεφάλι στους πάντες εδώ μέσα».

Ο Ντανκ κύρτωσε τους ώμους του. Είχε συνηθίσει νατραβάει τα βλέμματα, όμως αυτό δεν σήμαινε πως του άρεσεκιόλας. «Άσ’ τες να κοιτάνε».

«Να, εκεί, ακριβώς κάτω από το βάθρο είναι καθισμένο τοΓέρικο Βόδι» είπε ο σερ Μέιναρντ. «Λένε πως είναι τεράστιος,όμως το μόνο τεράστιο που βλέπω πάνω του είναι η κοιλιά του.Δίπλα του είσαι αληθινός γίγαντας».

«Έτσι είναι, σερ» είπε ένας απ’ τους άντρες που κάθοντανστον ίδιο πάγκο – ένας άντρας ωχρός, μελαγχολικός, ντυμένοςστα γκρίζα και τα πράσινα. Είχε μικρά, διαπεραστικά μάτια, τοένα κοντά στο άλλο, και φουντωτά φρύδια. Το στόμα τουπλαισίωνε ένα προσεγμένο μαύρο γένι, ενώ τα μαλλιά του είχαναρχίσει ν’ αραιώνουν. «Δεδομένων των παρευρισκομένων, τομέγεθός σου και μόνο θα σε καθιστούσε έναν απ’ τους πιοδύσκολους αντιπάλους».

«Άκουσα πως μπορεί να ’ρθει κι ο Βάρβαρος του Μπράκεν»είπε ένας άντρας που καθόταν πιο κάτω.

«Δεν νομίζω» είπε ο άντρας με τα γκρίζα και τα πράσινα. «Τοτουρνουά γίνεται απλώς για να γιορτάσουμε τον γάμο τουάρχοντα – μερικές κονταρομαχίες στην αυλή του κάστρου, προςτιμήν της κονταρομαχίας στο νυφικό κρεβάτι. Κάτι τέτοια δενενδιαφέρουν έναν άντρα σαν τον Ότο Μπράκεν».

Ο σερ Κάιλ ο Γάτος ήπιε μια γουλιά κρασί. «Πάω στοίχημαπως ούτε ο άρχοντας Μπάτεργουελ θα κονταρομαχήσει. Θαεμψυχώνει απλώς τους υπερασπιστές του από τη σκιά του

290 GEORGE MARTIN

θεωρείου του».«Τότε θα δει τους υπερασπιστές του να ταπεινώνονται»

καυχήθηκε ο σερ Γκλέντον Μπολ «και στο τέλος θ’ αναγκαστείνα μου δώσει για έπαθλο το αυγό του».

«Ο σερ Γκλέντον είναι ο γιος του Φάιρμπολ» εξήγησε ο σερΚάιλ στον νεοφερμένο. «Θα μας κάνεις την τιμή να μας πεις τ’όνομά σου, σερ;»

«Σερ Ούθορ Άντερλιφ, κι ο πατέρας μου είναι μάλλονάσημος». Τα ρούχα του Άντερλιφ ήταν απλά, αλλά από καλόύφασμα, καθαρά και φροντισμένα. Τον μανδύα του συγκρατούσεμια ασημένια πόρπη σε σχήμα σαλιγκαριού. «Αν η λόγχη σουείναι αντάξια των λόγων σου, σερ Γκλέντον, ίσως αξίζει ν’αγωνιστείς ενάντια στον μεγαλόσωμο φίλο μας».

Ο σερ Γκλέντον έριξε μια ματιά στον Ντανκ καθώς τουςέβαζαν κρασί. «Αν βρεθούμε αντιμέτωποι, θα τον ρίξω από τησέλα, άσχετα απ’ το πόσο μεγαλόσωμος είναι».

Ο Ντανκ κοίταζε τον υπηρέτη που γέμιζε την κούπα του μεκρασί. «Είμαι καλύτερος στο σπαθί παρά στη λόγχη»παραδέχθηκε «κι ακόμα καλύτερος με τον πολεμικό πέλεκυ. Θαγίνει και πεζή συμπλοκή;». Το μέγεθος κι η δύναμή του θα τονυπηρετούσαν καλύτερα σε μια συμπλοκή και ήξερε πως όσαχτυπήματα κι αν δεχόταν άλλα τόσα θα έδινε. Η κονταρομαχίαήταν άλλη ιστορία.

«Συμπλοκή; Σε γάμο;» Ο σερ Κάιλ ακουγόταν σοκαρισμένος.«Θα ’ταν μάλλον ανάρμοστο».

Ο σερ Μέιναρντ κάγχασε. «Όπως μπορεί να σε διαβεβαιώσειοποιοσδήποτε παντρεμένος, ο γάμος είναι συμπλοκή».

Ο σερ Ούθορ χασκογέλασε. «Πολύ φοβάμαι πως έχει μονάχακονταρομαχία, όμως πέρα από τ’ αυγό του δράκοντα, οάρχοντας Μπάτεργουελ έχει υποσχεθεί να δώσει τριάνταχρυσούς δράκοντες στον ηττημένο της τελικής κονταρομαχίαςκαι δέκα σε όποιον ιππότη ηττηθεί στα ημιτελικά».

Δέκα χρυσά δεν είναι κι άσχημα. Με δέκα χρυσά, ο Ντανκμπορούσε ν’ αγοράσει ένα άλογο ιππασίας, ώστε να μην ιππεύει

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 291

τον Κεραυνό παρά μόνο στη μάχη. Με δέκα χρυσά μπορούσε ν’αγοράσει μια πανοπλία για τον Εγκ και μια κανονική σκηνήιππότη, με τη φτελιά και το πεφταστέρι του ραμμένα πάνω. Δέκαχρυσά θα σήμαιναν ψητή χήνα, καπνιστό χοιρινό και πίτα μεπιτσούνια.

«Για όσους κερδίσουν τις κονταρομαχίες τους, υπάρχουνφυσικά και τα λύτρα» είπε ο σερ Ούθορ καθώς έβγαζε κι εκείνοςτην ψίχα του ψωμιού του. «Επίσης έχω ακούσει φήμες πωςκάποιοι βάζουν στοιχήματα στις κονταρομαχίες. Ο ίδιος οάρχοντας Μπάτεργουελ δεν θέλει να παίρνει τέτοια ρίσκα, αλλάμερικοί απ’ τους καλεσμένους του βάζουν μεγάλα στοιχήματα».

Πάνω που ξεστόμισε τα λόγια, ο ίδιος ο άρχονταςΜπάτεργουελ έκανε την είσοδό του, με πανηγυρικά σαλπίσματααπ’ τον εξώστη των μουσικών. Καθώς ο Μπάτεργουελ συνόδευεαγκαζέ τη νέα του σύζυγο προς το βάθρο, κατά μήκος ενόςβαρύτιμου χαλιού από το Μυρ, ο Ντανκ πετάχτηκε όρθιος μαζίμε τους υπόλοιπους. Το κορίτσι ήταν ένα μπουμπούκι δεκαπέντεχρονών που μόλις είχε ανθίσει, ενώ ο άρχοντας σύζυγός τηςήταν πενήντα και μόλις είχε χηρέψει. Εκείνη ήταν ροδαλή,εκείνος σταχτής. Ο νυφικός μανδύας σερνόταν πίσω της, μεκυματιστές πράσινες, λευκές και κίτρινες ρίγες. Έμοιαζε τόσοβαρύς και ζεστός που ο Ντανκ αναρωτήθηκε πώς άντεχε να τονφοράει. Αντίστοιχα, ο άρχοντας Μπάτεργουελ έδειχνε βαρύςκαι ξαναμμένος, με χοντρά προγούλια και μαλλιά ξανθά σανστάχυα, που ’χαν αρχίσει ν’ αραιώνουν.

Σε μικρή απόσταση ακολουθούσε ο πατέρας της νύφης,κρατώντας τον μικρό του γιο από το χέρι. Ο άρχοντας Φρέυ τουΠεράσματος ήταν ένας λεπτός άντρας, κομψά ντυμένος σταμπλε και τα γκρίζα, ενώ ο διάδοχός του ήταν ένα τετράχρονοαγόρι με ανύπαρκτο πιγούνι και μια μύτη που έσταζε μύξα.Έπειτα ακολούθησαν οι άρχοντες Κοστέιν και Ρίσλεϊ με τιςσυζύγους τους, τις κόρες του άρχοντα Μπάτεργουελ απ’ τονπρώτο του γάμο. Ύστερα οι κόρες του Φρέυ με τους δικούς τουςσυζύγους. Ο άρχοντας Γκόρμον Πικ, οι άρχοντες Σμόλγουντ και

292 GEORGE MARTIN

Σόνι, διάφοροι ελάσσονες άρχοντες και ιππότες με δικά τουςκτήματα – ανάμεσά τους, ο Ντανκ διέκρινε τον Τζον τονΒιολιστή και τον Άλιν Κόκσο. Ο άρχοντας Άλιν έμοιαζε ήδημεθυσμένος, παρόλο που επισήμως το γλέντι δεν είχε αρχίσειακόμη.

Όταν πια είχαν ανέβει όλοι στο βάθρο, το τραπέζι τους ήτανεξίσου στριμωγμένο με τους πάγκους της μεγάλης αίθουσας. Οάρχοντας Μπάτεργουελ κι η νέα του σύζυγος κάθισαν σ’ ένανδιπλό θρόνο από επιχρυσωμένο ξύλο βελανιδιάς, με μαξιλάριααπό πούπουλα χήνας. Οι υπόλοιποι κάθισαν σε καρέκλες μεψηλές ράχες και περίτεχνα σκαλισμένα μπράτσα. Στον τοίχοπίσω τους, από τα δοκάρια κρέμονταν δυο τεράστια λάβαρα: οιδίδυμοι πύργοι των Φρέυ και το κυματιστό πράσινο, λευκό καικίτρινο ριγέ των Μπάτεργουελ.

Τις προπόσεις άρχισε ο άρχοντας Φρέυ. Ξεκίνησε λέγονταςαπλώς: «Στον βασιλιά!». Ο σερ Γκλέντον άπλωσε την κούπα τουκρασιού του πάνω απ’ τη λεκάνη με το νερό. Ο Ντανκ τηντσούγκρισε με τη δική του, κι έπειτα τσούγκρισε με τον σερΟύθορ και τους υπόλοιπους. Ήπιαν.

«Στον άρχοντα Μπάτεργουελ, τον ευγενικό μας οικοδεσπότη»φώναξε έπειτα ο Φρέυ. «Είθε ο Πατέρας να του δώσει μακροη-μέρευση και πλήθος γιους».

Ήπιαν πάλι.«Στην αρχόντισσα Μπάτεργουελ, την παρθένα νύφη κι

αγαπημένη μου κόρη. Είθε η Μητέρα να κάνει την κοιλιά τηςγόνιμη». Ο Φρέυ χαμογέλασε στο κορίτσι. «Ελπίζω να δω εγγονόπριν εκπνεύσει ο χρόνος – κι αν είναι δίδυμα, ακόμα καλύτερα.Απόψε λοιπόν φρόντισε να χτυπήσεις καλά το βούτυρο, γλυκιάμου».

Γέλια αντήχησαν στα δοκάρια κι οι καλεσμένοι ήπιαν ακόμαμια φορά. Το κρασί ήταν κόκκινο, γλυκό και δυνατό.

Τότε ο άρχοντας Φρέυ είπε: «Στο Χέρι του Βασιλιά, τονΜπρύντεν Ρίβερς. Είθε το Φανάρι της Γριάς να φωτίζει τονδρόμο του και να του δίνει σοφία». Σήκωσε ψηλά το κύπελλό

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 293

του και ήπιε μαζί με τον άρχοντα Μπάτεργουελ, τη νέα τουσύζυγο και τους υπόλοιπους πάνω στο βάθρο. Κάτω απ’ τοαλάτι, ο σερ Γκλέντον έχυσε το περιεχόμενο της κούπας του στοπάτωμα.

«Είναι θλιβερό να σπαταλάς έτσι το καλό κρασί» είπε οΜέιναρντ Πλαμ.

«Δεν πίνω στην υγειά συγγενοκτόνων» είπε ο σερ Γκλέντον.«Το Ματωμένο Κοράκι είναι μπάσταρδος και μάγος».

«Γεννήθηκε μπάσταρδος» συμφώνησε σε ήπιο τόνο ο σερΟύθορ «όμως ο βασιλιάς πατέρας του τον αναγνώρισε ότανβρισκόταν στο νεκροκρέβατό του». Ήπιε μια μεγάλη γουλιά,όπως κι ο σερ Μέιναρντ και πολλοί άλλοι στη μεγάλη αίθουσα.Σχεδόν άλλοι τόσοι χαμήλωσαν τις κούπες τους ή έχυσαν τοκρασί στο πάτωμα, όπως είχε κάνει ο σερ Γκλέντον. Ο Ντανκένιωθε την κούπα βαριά στο χέρι του. Πόσα μάτια έχει τοΜατωμένο Κοράκι; ρωτούσε ο γρίφος. Χίλια μάτια κι άλλο ένα.

Η μια πρόποση διαδεχόταν την άλλη, τόσο από τον άρχονταΦρέυ όσο κι από μερικούς άλλους. Ήπιαν στην υγειά τουάρχοντα Τάλλυ, του ηγεμόνα του άρχοντα Μπάτεργουελ, οοποίος είχε ζητήσει ευγενικά ν’ απουσιάσει από τον γάμο. Ήπιανστην υγειά του Λίο του Μακραγκάθη, του άρχοντα τουΧάιγκαρντεν, ο οποίος ακουγόταν πως ήταν άρρωστος. Ήπιανστη μνήμη των γενναίων νεκρών. Ναι, σκέφτηκε ο Ντανκ καθώςτους έφερε στον νου του. Στη μνήμη τους θα πιω μετά χαράς.

Ο σερ Τζον ο Βιολιστής έκανε την τελευταία πρόποση.«Στους γενναίους αδελφούς μου! Ξέρω πως απόψε μαςχαμογελάτε!»

Ο Ντανκ δεν είχε πρόθεση να πιει τόσο πολύ, μια και τηνεπομένη θα γίνονταν οι κονταρομαχίες, όμως ύστερα από κάθεπρόποση οι υπηρέτες ξαναγέμιζαν τις κούπες κι ανακάλυψε πωςτον είχε πιάσει μια δίψα. «Ποτέ μην αρνείσαι μια κούπα κρασί ήένα ποτήρι μπίρα» του ’χε πει κάποτε ο σερ Άρλαν. «Μπορεί ναπεράσει ολόκληρος χρόνος μέχρι το επόμενο». Θα ήταν αγενέςνα μην πιω στην υγειά της νύφης και του γαμπρού, είπε στον

294 GEORGE MARTIN

εαυτό του, κι επικίνδυνο να μην πιω στην υγειά του βασιλιά καιτου Χεριού του, ειδικά με τόσους ξένους μαζεμένους εδώ γύρω.

Ευτυχώς, η πρόποση του Βιολιστή ήταν κι η τελευταία. Οάρχοντας Μπάτεργουελ σηκώθηκε με δυσκολία για να τουςευχαριστήσει που ήρθαν και να τους υποσχεθεί ένα καλότουρνουά την επομένη. «Ας αρχίσει το γλέντι!»

Στο τραπέζι των αρχόντων σέρβιραν γουρουνόπουλο, παγώνιψημένο με το φτέρωμά του κι έναν μεγάλο λούτσο με κρούστααπό λιωμένα αμύγδαλα. Απ’ αυτά δεν έφτασε ούτε μπουκιά κάτωαπ’ το αλάτι. Αντί για γουρουνόπουλο τους έδωσαν παστόχοιρινό μουλιασμένο σε γάλα αμυγδάλου κι ευχάριστα πιπεράτο.Αντί για παγώνι τους έδωσαν καπόνι, ξεροψημένο και γεμιστό μεκρεμμύδια, βότανα, μανιτάρια και ψημένα κάστανα. Αντί γιαλούτσο, έφαγαν κομμάτια μπακαλιάρου με την πέτσα, ψημέναμέσα σε ζυμάρι και συνοδευόμενα από μια νόστιμη καφετιάσάλτσα, που ο Ντανκ δεν μπορούσε να εντοπίσει τι ακριβώςήταν. Υπήρχαν επίσης μπιζελόσουπα, βουτυρωμένα ραπανάκια,καραμελωμένα καρότα κι ένα ωριμασμένο λευκό τυρί που μύριζεεξίσου έντονα με τον Μπένις της Καφετιάς Ασπίδας. Ο Ντανκέφαγε καλά, όλη την ώρα όμως αναρωτιόταν τι φαγητό τάιζαντον Εγκ, που ’ταν καθισμένος με τους άντρες στην αυλή. Γιακάθε ενδεχόμενο, έκρυψε μισό καπόνι στην τσέπη του μανδύατου, μαζί με μερικά κομμάτια ψωμί και λίγο από εκείνο τοβρομερό τυρί.

Όση ώρα έτρωγαν, οι αυλοί και τα βιολιά γέμιζαν τον αέρα μ’εύθυμους σκοπούς κι η συζήτηση στράφηκε στις κονταρομαχίεςτης επομένης. «Ο σερ Φράνκλιν Φρέυ είναι γενικά αγαπητόςκατά μήκος του Πράσινου Ποταμού» είπε ο σερ ΟύθορΆντερλιφ, που έδειχνε να γνωρίζει καλά αυτούς τους τοπικούςήρωες. «Είναι αυτός εκεί στο βάθρο, ο θείος της νύφης. ΟΛούκας Νέιλαντ κατέβηκε απ’ τον Βάλτο της Στρίγκλας καικαλά θα κάνετε να μην τον αψηφήσετε στο αυριανό τουρνουά,όπως και τον σερ Μόρτιμερ Μπογκς από τ’ Ακρωτήρι Κράκλο.Αλλιώς το τουρνουά θα κρινόταν ανάμεσα στους ιππότες του

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 295

κάστρου και τους τοπικούς ήρωες. Απ’ αυτούς, οι καλύτεροιείναι ο Κίρμπι Πιμ κι ο Γκάλτρι ο Πράσινος, παρόλο που κανείςτους δεν φτάνει τον γαμπρό του άρχοντα Μπάτεργουελ, τονΜαύρο Τομ Χεντλ. Αυτός είναι πολύ κακή περίπτωση. Λέγεταιπως κέρδισε το χέρι της μεγαλύτερης κόρης του άρχονταΜπάτεργουελ σκοτώνοντας τρεις απ’ τους άλλους μνηστήρεςτης και κάποτε έριξε από τ’ άλογο τον άρχοντα του ΚάστερλυΡοκ».

«Ποιον; Τον νεαρό άρχοντα Τύμπολτ;» ρώτησε ο σερ Μέι-ναρντ.

«Όχι, τον γερο-Γκρίζο Λέοντα, που πέθανε την άνοιξη».Πέθανε την άνοιξη. Δεκάδες χιλιάδες είχαν πεθάνει στονΜεγάλο Ανοιξιάτικο Λοιμό, ανάμεσά τους ο Καλός ΒασιλιάςΝταίρον και οι νεαροί πρίγκιπες Βάλαρ και Ματάρυς.

«Μην ξεγράφετε και τον σερ Μπιούφορντ Μπούλγουερ»είπε ο Κάιλ ο Γάτος. «Το Γέρικο Βόδι σκότωσε σαράντα άντρεςστη Μάχη του Κόκκινου Λιβαδιού».

«Κάθε χρόνο αυτό το νούμερο αυξάνεται» είπε ο σερΜέιναρντ. «Πέρασε πια η εποχή του Μπούλγουερ. Κοιτάξτετον – είναι πάνω από εξήντα, χοντρός και μαλθακός κιουσιαστικά τυφλός απ’ το δεξί του μάτι».

«Μην μπαίνετε στον κόπο ν’ αναζητείτε τον πρωταθλητήμέσα στην αίθουσα» είπε μια φωνή πίσω απ’ τον Ντανκ. «Εδώείμαι, κύριοι. Κοιτάξτε και θαυμάστε».

Ο Ντανκ γύρισε και βρήκε τον σερ Τζον τον Βιολιστή ναστέκεται πίσω του, χαμογελώντας ελαφρά. Το λευκό, μεταξωτόγιλέκο του είχε μακριά, περίτεχνα μανίκια επενδυμένα μεκόκκινο σατέν κι οι μύτες τους έφταναν κάτω απ’ τα γόνατά του.Στον λαιμό φορούσε μια βαριά ασημένια αλυσίδα, διακοσμημένημε τεράστιους, σκούρους αμέθυστους που είχαν το ίδιο χρώμαμε τα μάτια του. Αυτή η αλυσίδα αξίζει όσο όλα μου ταυπάρχοντα, σκέφτηκε ο Ντανκ.

Το κρασί είχε κοκκινίσει τα μάγουλα κι είχε ερεθίσει τασπυριά του σερ Γκλέντον. «Ποιος είσαι συ που καυχιέσαι έτσι;»

296 GEORGE MARTIN

«Με λένε σερ Τζον ο Βιολιστής».«Είσαι μουζικάντης ή πολεμιστής;»«Είτε με τη λόγχη είτε με το δοξάρι, η μουσική που παίζω

είναι εξίσου γλυκιά. Κάθε γάμος έχει ανάγκη από έναν αοιδό καικάθε τουρνουά χρειάζεται έναν μυστηριώδη ιππότη. Μπορώ νακαθίσω μαζί σας; Ο Μπάτεργουελ είχε την καλοσύνη να μετοποθετήσει στο βάθρο, όμως προτιμώ τη συντροφιά τωναδελφών περιπλανώμενων ιπποτών, παρά των γέρων και τωνχοντρών ροδαλών κυριών». Ο Βιολιστής έπιασε φιλικά τονΝτανκ από τον ώμο. «Σερ Ντάνκαν, κάνε μου λίγο χώρο, ανέχεις την καλοσύνη».

Ο Ντανκ του ’κανε λίγο χώρο. «Ήρθες πολύ αργά, σερ· δενέχει μείνει φαγητό».

«Δεν πειράζει. Ξέρω πού είναι οι κουζίνες του Μπάτεργουελ.Όμως θαρρώ πως έχει μείνει κρασί, σωστά;» Ο Βιολιστήςανέδιδε μια μυρωδιά από πορτοκάλια και μοσχολέμονα, μαζί μ’ένα ίχνος από κάποιο εξωτικό, ανατολίτικο μυρωδικό –μοσχοκάρυδο ίσως. Ο Ντανκ δεν ήταν σίγουρος, κι άλλωστε τιήξερε εκείνος από μοσχοκάρυδο;

«Οι καυχησιές σου είναι ανάρμοστες» είπε ο σερ Γκλέντονστον Βιολιστή.

«Αλήθεια; Τότε θέλω να ζητήσω τη συγγνώμη σου, σερ. Δενήταν ποτέ η πρόθεσή μου να προσβάλω έναν γιο του Φάιρμπολ».

Αυτό ξάφνιασε τον νεαρό. «Γνωρίζεις ποιος είμαι;»«Άξιος γιος του πατέρα σου, ελπίζω».«Κοιτάξτε» είπε ο σερ Κάιλ ο Γάτος. «Η γαμήλια πίτα».Έξι βοηθοί μάγειρα την έσπρωχναν μέσα από μια δίφυλλη

πόρτα, ακουμπισμένη σ’ ένα φαρδύ καρότσι με τροχούς. Η πίταήταν τεράστια, καφετιά και με κρούστα, κι από το εσωτερικό τηςακούγονταν ήχοι – σκουξίματα, κρωξίματα και γδούποι. Οάρχοντας κι η αρχόντισσα Μπάτεργουελ κατέβηκαν απ’ τοβάθρο και την πλησίασαν, με το σπαθί στο χέρι. Όταν τηνέκοψαν, από μέσα πετάχτηκαν γύρω στα πενήντα πουλιά πουάρχισαν να πετάνε σ’ όλη την αίθουσα. Σε άλλους γάμους που

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 297

’χε παρευρεθεί ο Ντανκ, συνήθως οι πίτες ήταν γεμάτες μελευκά περιστέρια ή ωδικά πτηνά, όμως μέσα σ’ αυτήν είχε μπλεκίσσες και κορυδαλλούς, γκρίζα και λευκά περιστέρια, κοτσύφιακι αηδόνια, μικρά καφετιά σπουργίτια κι έναν μεγάλο κόκκινοπαπαγάλο. «Είκοσι ένα είδη πουλιών» είπε ο σερ Κάιλ.

«Είκοσι ένα είδη κουτσουλιών» αποκρίθηκε ο σερ Μέιναρντ.«Η καρδιά σου είναι κενή από ποίηση, σερ».«Ο ώμος σου είναι γεμάτος σκατά, σερ».«Έτσι πρέπει να γεμίζεις την πίτα» ρουθούνισε ο σερ Κάιλ,

καθαρίζοντας τον χιτώνα του. «Η πίτα συμβολίζει τον γάμο κιένας αληθινός γάμος αποτελείται από πολλά πράγματα – απόχαρά και λύπη, από απόλαυση και πόνο, από αγάπη και λαγνεία.Είναι λοιπόν ταιριαστό η πίτα να ’χει μέσα λογιών λογιώνπουλιά. Κανένας άντρας δεν ξέρει τι πραγματικά έχει να τουπροσφέρει η νέα του σύζυγος».

«Το μουνί της» είπε ο Πλαμ «αλλιώς τι νόημα έχει;».Ο Ντανκ σηκώθηκε απ’ το τραπέζι. «Πρέπει να πάρω λίγο

καθαρό αέρα». Στην πραγματικότητα έπρεπε να κατουρήσει,όμως μπροστά σε τέτοια εκλεκτή συντροφιά ήταν πιο ευγενικόνα μιλήσει γι’ αέρα. «Να με συμπαθάτε».

«Βιάσου, σερ» είπε ο Βιολιστής. «Σε λίγο θα βγουν οι ζογκλέρκαι, αν μη τι άλλο, δεν θες να χάσεις το κρεβάτωμα».

Έξω, ο Ντανκ ένιωθε πως ο βραδινός αέρας τον έγλειφε σαντη γλώσσα κάποιου πελώριου θηρίου. Το σκληρό χώμα τηςαυλής έμοιαζε ν’ αλλάζει θέση κάτω από τα πόδια του… μπορείόμως απλώς να ταλαντευόταν καθώς περπατούσε.

Ο χώρος των αγώνων είχε στηθεί στη μέση της εξωτερικήςαυλής του κάστρου. Κάτω απ’ τα τείχη είχαν χτιστεί κερκίδες μετρία επίπεδα, ώστε ο άρχοντας Μπάτεργουελ κι οι αρχοντικοίτου καλεσμένοι να κάθονται στη σκιά, πάνω σε μαξιλαράκια.Στις δυο άκρες του αγωνιστικού χώρου υπήρχαν σκηνές όπουμπορούσαν να φορούν οι ιππότες την πανοπλία τους, καθώς καιξύλινες βάσεις με λόγχες του τουρνουά. Για μια στιγμή, καθώς οάνεμος σήκωσε τα λάβαρα, στα ρουθούνια του Ντανκ έφτασε η

298 GEORGE MARTIN

μυρωδιά του ασβέστη από το διαχωριστικό για τηνκονταρομαχία. Άρχισε ν’ αναζητά την εσωτερική αυλή. Έπρεπενα βρει τον Εγκ και να τον στείλει στον υπεύθυνο των αγώνων,για να τον γράψει στη λίστα του τουρνουά – ήταν ανάμεσα στακαθήκοντα του ακολούθου.

Το Γουάιτγουολς ωστόσο του ήταν άγνωστο κι έτσι ο Ντανκκατέληξε να χαθεί. Βρέθηκε έξω απ’ τα κλουβιά των σκύλων κιεκείνοι μόλις τον μύρισαν άρχισαν να γαβγίζουν και ν’αλυχτάνε. Θέλουν να μου σκίσουν τον λαιμό, σκέφτηκε, ήμπορεί να θέλουν απλώς το καπόνι που ’χω στην τσέπη τουμανδύα μου. Γύρισε πίσω αποκεί που ’χε έρθει, περνώνταςμπροστά απ’ το σεπτ. Δίπλα του πέρασε τρέχοντας μια γυναίκα,ξέπνοη από τα γέλια, μ’ έναν καραφλό ιππότη να την έχει πάρειστο κατόπι. Ο άντρας σκόνταφτε κι έπεφτε συνεχώς, μέχρι πουη γυναίκα αναγκάστηκε να γυρίσει και να τον βοηθήσει νασηκωθεί. Θα ’πρεπε να χωθώ μέσα στο σεπτ και να παρακαλέσωτους Επτά να ’ναι αυτός ο ιππότης ο πρώτος μου αντίπαλος,σκέφτηκε ο Ντανκ, όμως κάτι τέτοιο θα ’ταν ασεβές.Αποχωρητήριο χρειάζομαι, όχι προσευχές. Εκεί κοντά υπήρχανμερικοί θάμνοι, κάτω από μια σειρά λευκά πέτρινα σκαλοπάτια.Κι εδώ καλά είναι. Χώθηκε πίσω τους ψηλαφιστά κι έλυσε τακορδόνια του παντελονιού του. Η κύστη του κόντευε να σκάσει.Κατουρούσε για ώρα.

Κάπου από πάνω του, άκουσε μια πόρτα ν’ ανοίγει. Ο Ντανκάκουσε βήματα στα σκαλοπάτια και το τρίξιμο από δερμάτινεςμπότες πάνω στην πέτρα. «…θες ν’ αρκεστούμε στ’ απομεινάρια.Δίχως τον Μπίτερστιλ…»

«Να πάει να γαμηθεί ο Μπίτερστιλ» είπε μ’ έμφαση μιαγνώριμη φωνή. «Δεν μπορείς να βασίζεσαι στους μπάσταρδους,ούτε καν σ’ εκείνον. Μερικές νίκες θα τον κάνουν να διασχίσειγρήγορα τη θάλασσα».

Ο άρχοντας Πικ. Ο Ντανκ κράτησε την ανάσα του… καισταμάτησε το κατούρημα.

«Άλλο να μιλάς για νίκες κι άλλο να τις πετυχαίνεις». Ο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 299

δεύτερος άντρας είχε πιο βαθιά φωνή από τον Πικ, ένα μπάσο κιελαφρά οργισμένο μουγκρητό. «Ο γερο-Γαλατοαίματος περίμενεο νεαρός να το ’χει μαζί του – το ίδιο θα περιμένουν κι οιυπόλοιποι. Η γοητεία και τα ωραία λόγια δεν μπορούν ν’αντισταθμίσουν κάτι τέτοιο».

«Ένας δράκος όμως θα μπορούσε. Ο πρίγκιπας είναιπεπεισμένος πως το αυγό θα εκκολαφθεί. Τ’ ονειρεύτηκε, όπωςονειρεύτηκε τον θάνατο των αδελφών του. Μ’ έναν ζωντανόδράκο θα ’χουμε όσα σπαθιά θελήσουμε».

«Άλλο ο δράκος κι άλλο τ’ όνειρο ενός δράκου. Να ’σαισίγουρος πως το Ματωμένο Κοράκι δεν κάθεται απλώς ναονειρεύεται. Χρειαζόμαστε έναν πολεμιστή κι όχι ένανονειροπόλο. Είναι ο νεαρός άξιος γιος του πατέρα του;»

«Εσύ φρόντισε να παίξεις τον ρόλο σου όπως υποσχέθηκες κιάσε ν’ ασχοληθώ εγώ μ’ αυτό. Μόλις έχουμε το χρυσάφι τουΜπάτεργουελ και τα σπαθιά του Οίκου Φρέυ, το Χάρρενχαλ κιοι Μπράκεν θ’ ακολουθήσουν. Ο Ότο ξέρει πως δεν μπορεί νασταθεί ενάντια…»

Οι φωνές άρχισαν να χάνονται καθώς οι δύο άντρεςξεμάκραιναν. Μόνο τότε συνέχισε ο Ντανκ το κατούρημα.Τίναξε το πουλί του κι ύστερα ξανάδεσε τα κορδόνια τουπαντελονιού του. «Άξιος γιος του πατέρα του» επανέλαβε. Γιαποιον μιλούσαν; Για τον γιο του Φάιρμπολ;

Όταν πια βγήκε πίσω από τους θάμνους, οι δύο άρχοντεςβρίσκονταν σχεδόν στην άλλη άκρη της αυλής. Για μια στιγμήετοιμάστηκε να τους φωνάξει, για να γυρίσουν και να δει ταπρόσωπά τους, όμως το ξανασκέφτηκε. Ήταν μόνος, άοπλος καιμισομεθυσμένος. Μάλλον κάτι παραπάνω από μισομεθυσμένος.Έμεινε για λίγο εκεί συνοφρυωμένος κι ύστερα επέστρεψε στημεγάλη αίθουσα.

Όταν γύρισε, το τελευταίο πιάτο είχε σερβιριστεί κι είχαναρχίσει τα ευτράπελα. Μία απ’ τις κόρες του άρχοντα Φρέυέπαιζε πολύ άσχημα στη μεγάλη άρπα το «Δυο καρδιές πουχτυπούν σαν μία». Μερικοί ζογκλέρ πετούσαν ο ένας στον άλλο

300 GEORGE MARTIN

αναμμένους πυρσούς και οι ακροβάτες έκαναν κωλοτούμπεςστον αέρα. Ο ανιψιός του άρχοντα Φρέυ άρχισε να τραγουδάειτο «Η αρκούδα κι η όμορφη κόρη» ενώ ο σερ Κίρμπι Πιμκρατούσε τον ρυθμό χτυπώντας ένα ξύλινο κουτάλι στο τραπέζι.Άρχισαν να τραγουδούν κι οι υπόλοιποι και στο τέλος όλη ηαίθουσα γκάριζε: «Αρκούδα! Αρκούδα! Μαύρη και καφέ και μεμια μακριά πλεξούδα!». Ο άρχοντας Κάσγουελ λιποθύμησε πάνωστο τραπέζι, με το πρόσωπό του μέσα σε μια λιμνούλα κρασί κι ηαρχόντισσα Βίργουελ άρχισε να κλαίει, παρόλο που κανείς δενήταν βέβαιος τι την είχε στενοχωρήσει.

Στο μεταξύ, το κρασί συνέχισε να ρέει άφθονο. Το δυνατόκόκκινο απ’ το Σύσκιο έδωσε τη θέση του σε ντόπια κρασιά, ήτουλάχιστον έτσι τους είπε ο Βιολιστής – για να λέμε τηναλήθεια, ο Ντανκ δεν καταλάβαινε τη διαφορά. Είχε καιιππόκρασο. Έπρεπε να δοκιμάσει κι απ’ αυτό μια κούπα. Μπορείνα περάσει ολόκληρος χρόνος μέχρι την επόμενη. Οι υπόλοιποιπεριπλανώμενοι ιππότες, που τους είχε συμπαθήσει όλους, είχαναρχίσει να μιλάνε για τις γυναίκες που ’χαν γνωρίσει. Ο Ντανκέπιασε τον εαυτό του ν’ αναρωτιέται πού μπορεί να βρισκότανεκείνη την ώρα η Τάνσελ. Ήξερε όμως πού βρισκόταν ηαρχόντισσα Ροάν –στο κρεβάτι της στο Κάστρο τουΚόλντμοουτ, με τον γερο-σερ Γιούστας δίπλα της, με τομουστάκι του να τρεμουλιάζει απ’ το ροχαλητό– οπότεπροσπάθησε να μην τη σκέφτεται. Άραγε εκείνες με σκέφτονταιποτέ; αναρωτήθηκε.

Οι μελαγχολικές του σκέψεις διακόπηκαν απότομα, όταν έναμπουλούκι από βαμμένους νάνους ξεχύθηκε μέσα απ’ την κοιλιάενός ξύλινου γουρουνιού με τροχούς κι άρχισαν να κυνηγάνετον γελωτοποιό του άρχοντα Μπάτεργουελ γύρω γύρω απ’ τατραπέζια. Τον χτυπούσαν με φουσκωμένες κύστες γουρουνιών,οι οποίες έβγαζαν ήχους σαν πορδές όποτε τον πετύχαιναν.Ήταν το πιο αστείο πράγμα που ’χε δει ο Ντανκ εδώ και χρόνιακι άρχισε να γελάει μαζί με τους υπόλοιπους. Ο γιος τουάρχοντα Φρέυ ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με τα καμώματά τους

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 301

που συμμετείχε κι εκείνος, χτυπώντας τους καλεσμένους με μιακύστη που άρπαξε από έναν νάνο. Το παιδί είχε το πιοεκνευριστικό γέλιο που ’χε ακούσει ποτέ ο Ντανκ, κάτι σαντσιρίδα και λόξυγκα μαζί, που τον έκανε να θέλει να του δώσειένα μπερντάκι ξύλο, ή να το ρίξει σε κάνα πηγάδι. Αν μεχτυπήσει μ’ αυτή την κύστη, μπορεί και να το κάνω.

«Σ’ αυτό τ’ αγόρι οφείλεται ο γάμος» είπε ο σερ Μέιναρντ,καθώς το τρελόπαιδο με τ’ ανύπαρκτο πιγούνι πέρασε δίπλατους ουρλιάζοντας.

«Πώς δηλαδή;» Ο Βιολιστής σήκωσε την άδεια κούπα του κιένας υπηρέτης τη γέμισε κρασί.

Ο σερ Μέιναρντ κοίταξε προς το βάθρο, όπου η νύφη τάιζεφράουλες τον σύζυγό της. «Ο άρχοντας του κάστρου δεν είν’ οπρώτος που θα μελώσει εκεί το κουλούρι του. Λένε πως τη νύφητου την ξεπαρθένεψε ένας λαντζέρης στους Διδύμους. Πήγαινεκρυφά τα βράδια στην κουζίνα για να τον συναντήσει.Δυστυχώς, ένα βράδυ ο μικρός της αδελφός την ακολούθησε.Όταν τους είδε να κάνουν το ζώο με τις δύο ράχες, έβγαλε έναουρλιαχτό κι αμέσως ήρθαν τρέχοντας μαγείρισσες και φρουροί,οπότε βρήκαν την αρχοντοπούλα και τον λαντζέρη της ναζευγαρώνουν πάνω στη μαρμαρόπλακα όπου άπλωναν τοζυμάρι, γυμνούς σαν τη μέρα που τους γέννησε η μάνα τους καικαλυμμένους μ’ αλεύρι από πάνω μέχρι κάτω».

Αυτό δεν μπορεί να ’ναι αλήθεια, σκέφτηκε ο Ντανκ. Οάρχοντας Μπάτεργουελ είχε μεγάλες εκτάσεις και κιούπιαγεμάτα με κίτρινο, γυαλιστερό χρυσάφι. Γιατί να παντρευτεί μιακοπέλα που ’χε ατιμάσει ένας λαντζέρης και να χαρίσει τ’ αυγότου δράκοντα για να γιορτάσει την περίσταση; Όσο ευγενείςήταν οι Μπάτεργουελ άλλο τόσο ήταν κι οι Φρέυ τουΠεράσματος – η μόνη διαφορά τους ήταν πως είχαν μια γέφυρααντί για γελάδια. Άρχοντες σου λέει μετά. Ποιος τουςκαταλαβαίνει; Ο Ντανκ έφαγε μερικούς ξηρούς καρπούς κιαναλογίστηκε όσα είχε ακούσει την ώρα που κατούραγε. Τινομίζεις πως άκουσες, μεθυσμένε Ντανκ; Μιας και του ’χε

302 GEORGE MARTIN

αρέσει το ιππόκρασο, ήπιε άλλη μια κούπα. Έπειτα σταύρωσε ταχέρια πάνω στο τραπέζι, ακούμπησε πάνω το κεφάλι του κιέκλεισε για μια στιγμή τα μάτια, να τα ξεκουράσει από τονκαπνό.

Όταν τα ξανάνοιξε, οι μισοί καλεσμένοι ήταν όρθιοι καιφώναζαν: «Κρεβατώστε τους! Κρεβατώστε τους!». Έκαναντόση φασαρία που ξύπνησαν τον Ντανκ, πάνω που ’βλεπε έναωραίο όνειρο με την Τάνσελ την Πανύψηλη και την ΚόκκινηΧήρα. «Κρεβατώστε τους! Κρεβατώστε τους!» συνεχίστηκαν οικραυγές. Ο Ντανκ ανασηκώθηκε κι έτριψε τα μάτια του.

Ο σερ Φράνκλιν Φρέυ είχε σηκώσει τη νύφη στα χέρια τουκαι τη μετέφερε κατά μήκος του χαλιού, μ’ ένα σμήνος απόάντρες κι αγόρια γύρω του. Στο βάθρο, οι αρχόντισσες είχανπερικυκλώσει τον άρχοντα Μπάτεργουελ. Η αρχόντισσαΒίργουελ είχε συνέλθει από τα κλάματα και προσπαθούσε να τοντραβήξει απ’ την καρέκλα του, ενώ μια απ’ τις κόρες του έλυνετη μια του μπότα και μια γυναίκα των Φρέυ του έβγαζε τοχιτώνιο. Ο Μπάτεργουελ γελούσε και προσπαθούσε μάταια νατις αναχαιτίσει κουνώντας τα χέρια του. Ο Ντανκ είδε πως ήτανμεθυσμένος, και ο σερ Φράνκλιν ακόμα πιο μεθυσμένος… τόσομεθυσμένος, που παραλίγο να του πέσει η νύφη. Πριν καταλάβεικαλά καλά τι συνέβαινε, ο Ντανκ ένιωσε να τον τραβάει όρθιο οσερ Τζον ο Βιολιστής. «Φέρτε την εδώ!» φώναξε. «Να τημεταφέρει ο γίγαντας!»

Την επόμενη στιγμή, βρέθηκε ν’ ανεβαίνει τα σκαλοπάτιαενός πύργου, με τη νύφη να τινάζεται και να παλεύει στα χέριατου. Δεν είχε ιδέα πώς κατάφερνε να παραμένει όρθιος. Τοκορίτσι δεν έλεγε να κάτσει ακίνητο και γύρω του ένα λεφούσι

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 303

άντρες φώναζαν διάφορα πρόστυχα αστεία –όπως να τηνπασαλείψουν με αλεύρι και να τη μαλάξουνε καλά– ενώταυτόχρονα της έβγαζαν τα ρούχα. Μπήκαν κι οι νάνοι στοπανηγύρι. Έτρεχαν γύρω απ’ τα πόδια του Ντανκ, φωνάζοντας,γελώντας και χτυπώντας τις γάμπες του με τις κύστες. Ο Ντανκκατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια για να μη σκοντάψει πάνω τους.

Δεν είχε την παραμικρή ιδέα πού ήταν η κρεβατοκάμαρα τουάρχοντα Μπάτεργουελ, ευτυχώς όμως οι υπόλοιποι άντρες τονσκουντούσαν και τον έσπρωχναν προς τη σωστή κατεύθυνση,μέχρι που έφτασαν απέξω. Η νύφη χαχάνιζε, ήταν πιακατακόκκινη και σχεδόν ολόγυμνη, μ’ εξαίρεση τη μακριάκάλτσα στ’ αριστερό της πόδι, που με κάποιον τρόπο είχεεπιβιώσει της διαδρομής. Ο Ντανκ ήταν κι εκείνοςκατακόκκινος, αλλά όχι απ’ την προσπάθεια. Αν τύχαινε νακοιτάξει κανείς, η στύση του ήταν εμφανής, όμως ευτυχώς όλατα μάτια ήταν στραμμένα στη νύφη. Η αρχόντισσαΜπάτεργουελ δεν έμοιαζε σε τίποτα με την Τάνσελ, όμωςκρατώντας τη μία, να παλεύει γυμνή στην αγκαλιά του, το μυαλότου πήγαινε στην άλλη. Τη φώναζαν Τάνσελ η Πανύψηλη, όμωςγια μένα είχε το ιδανικό ύψος. Αναρωτήθηκε αν θα τηνξανάβλεπε ποτέ. Μερικά βράδια, νόμιζε πως είχε ονειρευτεί τηνύπαρξή της. Όχι, χοντροκέφαλε, απλώς ονειρεύτηκες πως τηςάρεσες.

Η κρεβατοκάμαρα του άρχοντα Μπάτεργουελ ήταν μεγάληκαι πλούσια διακοσμημένη. Το πάτωμα ήταν στρωμένο με χαλιάαπό το Μυρ, κάπου εκατό αρωματικά κεριά έκαιγαν σε κάθεγωνιά και δίπλα στην πόρτα ήταν στημένη μια πανοπλία απόατσάλινες πλάκες, διακοσμημένες με χρυσάφι και πολύτιμαπετράδια. Είχε μέχρι και δικό του αποχωρητήριο, σε μια μικρήπέτρινη εσοχή του εξωτερικού τοίχου.

Όταν πια ο Ντανκ πέταξε τη νύφη στο νυφικό κρεβάτι της,ένας νάνος πήδηξε δίπλα κι άρχισε να χουφτώνει ένα από ταστήθη της. Το κορίτσι έβγαλε μια τσιρίδα, οι άντρες γέλασανβροντερά κι ο Ντανκ άρπαξε τον νάνο απ’ το κολάρο και τον

304 GEORGE MARTIN

τράβηξε απ’ την αρχοντοπούλα, ενώ εκείνος κλοτσούσε μάταιατον αέρα. Καθώς διέσχιζε το δωμάτιο για να πετάξει έξω τονμικροσκοπικό άντρα, είδε ξαφνικά τ’ αυγό του δράκοντα.

Ο άρχοντας Μπάτεργουελ το είχε τοποθετήσει σε μιαμαρμάρινη βάση, πάνω σ’ ένα μαξιλαράκι από μαύρο βελούδο.Ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυγό χήνας, όμως όχι τόσο μεγάλοόσο το ’χε φανταστεί. Την επιφάνειά του κάλυπταν μικρέςκόκκινες φολίδες, που στο φως των κεριών και των λυχναριώνέλαμπαν σαν πετράδια. Ο Ντανκ άφησε τον νάνο κι έπιασε τ’αυγό, για να το ψηλαφίσει λίγο. Ήταν πιο βαρύ απ’ ό,τι περίμενε.Θα μπορούσες να σπάσεις το κεφάλι ενός άντρα με δαύτο, και τοκέλυφος ούτε που θα ράγιζε. Οι φολίδες ήταν λείες στο άγγιγμακαι το πλούσιο βαθυκόκκινο χρώμα τους λαμπύριζε καθώςγύριζε τ’ αυγό στα χέρια του. Φωτιά και αίμα, σκέφτηκε, παρόλοπου είχε επίσης χρυσές πιτσίλες και κατάμαυρες σπείρες.

«Ε, εσύ! Τι νομίζεις ότι κάνεις, σερ;» Ένας ιππότης που τουήταν άγνωστος τον αγριοκοίταζε, ένας μεγαλόσωμος άντρας μεκατάμαυρα γένια και σπυριά, όμως αυτό που τον έκανε νασαστίσει ήταν η φωνή – μια βαθιά φωνή γεμάτη οργή. Αυτόςήταν, ο άντρας μαζί με τον Πικ, συνειδητοποίησε ο Ντανκ,καθώς εκείνος του ’πε: «Άσ’ το κάτω αυτό. Καλά θα κάνεις ναμην απλώνεις τα λιγδιασμένα σου δάχτυλα στους θησαυρούς τουάρχοντα, αλλιώς, μα τους Επτά, θα το μετανιώσεις».

Ο ιππότης δεν έδειχνε να ’ναι τόσο μεθυσμένος όσο ο Ντανκ,κι έτσι του φάνηκε καλύτερο να υπακούσει. Ακούμπησε πάλι τ’αυγό στο μαξιλαράκι του με προσοχή και σκούπισε τα δάχτυλαστο μανίκι του. «Δεν είχα κακή πρόθεση, σερ». Ο αργόστροφοςΝτανκ, με κεφάλι χοντρό σαν τείχος κάστρου. Έπειτα έσπρωξετον άντρα με τα μαύρα γένια για να περάσει και τους υπόλοιπουςγια να βγει έξω.

Απ’ τη σκάλα ακούστηκε φασαρία – χαρούμενες κραυγές καικοριτσίστικα γέλια. Οι γυναίκες έφερναν τον άρχονταΜπάτεργουελ στη νύφη. Ο Ντανκ δεν είχε διάθεση ναδιασταυρωθεί μαζί τους, οπότε αντί να κατέβει κάτω συνέχισε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 305

προς τα πάνω και βρέθηκε στη στέγη του πύργου, κάτω από τ’αστέρια, με το λευκό κάστρο γύρω του να λάμπει στοφεγγαρόφωτο.

Ζαλισμένος απ’ το πολύ κρασί, στηρίχτηκε στο στηθαίο.Άραγε θα κάνω εμετό; Τι του ’ρθε ν’ αγγίξει το αυγό του δράκου;Θυμήθηκε την παράσταση της Τάνσελ με τις μαριονέτες και τονξύλινο δράκοντα, που ήταν η αρχή όλων όσα συνέβησαν στοΆσφορντ. Όπως πάντα, η ανάμνηση γέμισε τον Ντανκ μ’ ενοχές.Τρεις άξιοι άντρες έδωσαν τη ζωή τους για να σώσουν το χέρικαι το πόδι ενός περιπλανώμενου ιππότη. Ήταν παράλογο.Πάντοτε θα ήταν παράλογο. Κοίτα να μάθεις το μάθημά σου,χοντροκέφαλε. Δεν έχεις καμιά δουλειά ν’ ανακατεύεσαι μεδράκοντες και τ’ αυγά τους.

«Μοιάζει σχεδόν σαν να ’ναι φτιαγμένο από χιόνι».Ο Ντανκ γύρισε. Πίσω του στεκόταν ο Τζον ο Βιολιστής,

χαμογελώντας μέσα στα μεταξωτά και χρυσοκέντητα ρούχα του.«Ποιο πράγμα;»

«Το κάστρο. Όλη αυτή η λευκή πέτρα στο σεληνόφως. Έχειςπάει ποτέ βόρεια του Αυχένα, σερ Ντάνκαν; Μου έχουν πει πωςεκεί χιονίζει ακόμα και το καλοκαίρι. Έχεις πάει ποτέ στοΤείχος;»

«Όχι, άρχοντά μου». Πώς του ’ρθε να με ρωτήσει τώρα γιατο Τείχος; «Προς τα κει πηγαίναμε με τον Εγκ – βόρεια, στοΓουίντερφελ».

«Μακάρι να μπορούσα να ’ρθω μαζί σας. Έτσι θα μου’δειχνες τον σωστό δρόμο».

«Τον δρόμο;» Ο Ντανκ συνοφρυώθηκε. «Μα είναι ευθείαστη Βασιλική Οδό. Αν μείνεις στον δρόμο και τραβήξεις βόρεια,είν’ αδύνατο να το χάσεις».

Ο Βιολιστής γέλασε. «Υποθέτω πως έχεις δίκιο, παρόλο πουμπορεί να εκπλαγείς απ’ το τι είναι ικανοί να χάσουν μερικοίάντρες». Πήγε και στάθηκε κοντά στο στηθαίο κι άφησε τοβλέμμα του να πλανηθεί πέρα από το κάστρο. «Λένε πως οιάνθρωποι του βορρά είναι άγριοι και τα δάση τους γεμάτα

306 GEORGE MARTIN

λύκους».«Γιατί ήρθες εδώ πάνω, άρχοντά μου;»«Μ’ αναζητούσε ο Άλιν, κι ομολογώ πως δεν ήθελα να με

βρει. Γίνεται κουραστικός όταν πίνει. Σε είδα να ξεγλιστράς απ’την κρεβατοκάμαρα του τρόμου και σ’ ακολούθησα. Ομολογώπως έχω πιει κάμποσο κρασί, όμως όχι αρκετό για ν’ αντέξω στηθέα ενός γυμνού άρχοντα Μπάτεργουελ». Κοίταξε τον Ντανκ κιένα μυστηριώδες χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. «Σεείδα στον ύπνο μου, σερ Ντάνκαν, πριν ακόμα συναντηθούμε.Όταν σε είδα στον δρόμο, σ’ αναγνώρισα αμέσως, σαν να ’σουνένας φίλος απ’ τα παλιά».

Εκείνη τη στιγμή, ο Ντανκ είχε μια αλλόκοτη αίσθηση πως ταείχε ξαναζήσει όλ’ αυτά. Σε είδα στον ύπνο μου, μου ’χε πει. Ταόνειρά μου δεν είναι σαν τα δικά σου, σερ Ντάνκαν. Τα δικά μουβγαίνουν αληθινά. «Με είδες στον ύπνο σου;» ρώτησε με φωνήβραχνή απ’ το κρασί. «Τι σόι όνειρο ήταν;»

«Ονειρεύτηκα πως ήσουν ντυμένος στα λευκά, απ’ την κορφήμέχρι τα νύχια, μ’ έναν μακρύ, λευκό μανδύα ν’ ανεμίζει απ’τους φαρδιούς σου ώμους» είπε ο Βιολιστής. «Ήσουν ΛευκόςΙππότης, σερ, ένας Ορκισμένος Αδελφός της ΒασιλικήςΦρουράς, ο σπουδαιότερος ιππότης των Επτά Βασιλείων και ομοναδικός σκοπός της ζωής σου ήταν να φυλάς, να υπηρετείςκαι ευχαριστείς τον βασιλιά σου». Ακούμπησε το χέρι του στονώμο του Ντανκ. «Ξέρω πως έχεις δει κι εσύ το ίδιο όνειρο».

Είχε δίκιο. Την πρώτη φορά που μ’ άφησε ο γέρος να κρατήσωτο σπαθί του. «Όλα τ’ αγόρια ονειρεύονται να υπηρετήσουν στηΒασιλική Φρουρά».

«Όμως μονάχα εφτά αγόρια γίνονται άντρες άξιοι ναφορέσουν τον λευκό μανδύα. Θα σου άρεσε να ’σουν κι εσύένας απ’ αυτούς;»

«Εγώ;» Ο Ντανκ ανασήκωσε τον ώμο του για να βγάλει απόπάνω του το χέρι του νεαρού άρχοντα, που είχε αρχίσει να τονμαλάζει. «Μπορεί. Μπορεί και όχι». Οι ιππότες της ΒασιλικήςΦρουράς υπηρετούσαν διά βίου κι ορκίζονταν να μην

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 307

παντρευτούν και να μην αποκτήσουν ποτέ δικά τους κτήματα.Μπορεί κάποτε να ξαναβρώ την Τάνσελ. Γιατί να μην αποκτήσωγυναίκα και δικούς μου γιους; «Δεν έχει σημασία τι ονειρεύομαι.Μονάχα ο βασιλιάς μπορεί να χρίσει έναν ιππότη της ΒασιλικήςΦρουράς».

«Φαντάζομαι λοιπόν πως θα πρέπει να διεκδικήσω τον θρόνο.Ομολογώ πως θα προτιμούσα να σου μάθω να παίζεις βιολί».

«Είσαι μεθυσμένος». Είπε το κοράκι την κουρούνα μαύρη.«Υπέροχα μεθυσμένος. Το κρασί κάνει τα πάντα δυνατά, σερ

Ντάνκαν. Θα ήσουν σαν θεός ντυμένος στα λευκά, όμως, αν δενσου αρέσει το χρώμα, μήπως θα προτιμούσες να γινόσουνάρχοντας;»

Ο Ντανκ γέλασε ειρωνικά. «Μπα, θα προτιμούσα να βγάλωγαλάζια φτερά και να πετάξω – εξίσου πιθανά είναι και τα δύο».

«Τώρα με ειρωνεύεσαι. Ένας αληθινός ιππότης δεν θαειρωνευόταν ποτέ τον βασιλιά του». Ο Βιολιστής ακουγότανπληγωμένος. «Ελπίζω να ’σαι πιο διατεθειμένος να πιστέψειςόσα σου λέω, μόλις δεις τον δράκοντα να βγαίνει από τ’ αυγότου».

«Τον δράκο; Έναν αληθινό δράκο; Τι, εδώ;»«Τα είδα στον ύπνο μου – αυτό το λευκό κάστρο, εσένα, το

αυγό ενός δράκου να εκκολάπτεται. Τα είδα στον ύπνο μου,όπως είδα κάποτε τους αδελφούς μου να κείτονται νεκροί.Εκείνοι ήταν δώδεκα χρονών κι εγώ μόλις επτά κι έτσι έβαλαντα γέλια μαζί μου – κι ύστερα πέθαναν. Τώρα είμαι είκοσι δύοχρονών κι έχω μάθει να εμπιστεύομαι τα όνειρά μου».

Εκείνη την ώρα ο Ντανκ θυμόταν ένα άλλο τουρνουά,θυμόταν πώς είχε περπατήσει μες στο ανοιξιάτικο ψιλόβροχομαζί μ’ ένα άλλο πριγκιπόπουλο. Στον ύπνο μου είδα εσένα κιέναν νεκρό δράκοντα, του ’χε πει ο Νταίρον, ο αδελφός τουΕγκ. Ήταν ένα πελώριο πλάσμα – θηριώδες, με φτερά πουέφταναν να καλύψουν ολόκληρο το λιβάδι. Είχε πέσει πάνω σου,όμως εσύ ήσουν ζωντανός κι ο δράκοντας νεκρός. Έτσι έγινε.Έτσι χάθηκε ο μακαρίτης ο Μπαίλορ. Τα όνειρα δεν ήταν καλοί

308 GEORGE MARTIN

σύμβουλοι. «Ό,τι πεις, άρχοντά μου» είπε στον Βιολιστή. «Ναμε συγχωρείς τώρα, μα πρέπει να πηγαίνω».

«Και πού πηγαίνεις, σερ;»«Στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ. Έχω γίνει σκνίπα απ’ το

κρασί».«Δεν είναι καλύτερα να ’σαι λύκος αντί για σκνίπα; Γίνε ο

λύκος μου, σερ. Η νύχτα εγκυμονεί θαύματα. Μπορούμε ναπεράσουμε τη νύχτα αλυχτώντας μαζί και να ξυπνήσουμε τουςίδιους τους θεούς».

«Τι θες από μένα;»«Το σπαθί σου. Θέλω να σε πάρω στην υπηρεσία μου και να

σε κάνω σπουδαίο. Τα όνειρά μου δεν λένε ψέματα, σερΝτάνκαν. Εσύ θα φορέσεις τον λευκό μανδύα κι εγώ πρέπει ν’αποκτήσω τ’ αυγό του δράκοντα. Είναι αναγκαίο – τα όνειρά μουήταν σαφή. Ίσως τ’ αυγό να εκκολαφθεί, αλλιώς –»

Η πόρτα πίσω τους άνοιξε με πάταγο. «Να τος, άρχοντά μου».Δυο στρατιώτες βγήκαν στη στέγη κι ακριβώς πίσω τουςακολουθούσε ο άρχοντας Γκόρμον Πικ.

«Γκόρμι» είπε αργόσυρτα ο Βιολιστής. «Άρχοντά μου, τιδουλειά έχεις στην κρεβατοκάμαρά μου;»

«Είμαστε στη στέγη, σερ, κι εσύ έχεις πιει πολύ». Ο άρχονταςΓκόρμον έκανε μια κοφτή χειρονομία κι οι φρουροί προχώρησανμπροστά. «Επίτρεψέ μας να σε οδηγήσουμε στο κρεβάτι σου.Θυμήσου, σε παρακαλώ, πως αύριο πρέπει να κονταρομαχήσεις.Ο Κίρμπι Πιμ μπορεί ν’ αποδειχτεί επικίνδυνος αντίπαλος».

«Μα ήλπιζα να κονταρομαχήσω με τον καλό σερ Ντάνκαν».Ο Πικ έριξε ένα ψυχρό βλέμμα στον Ντανκ. «Αργότερα ίσως.

Στην πρώτη κονταρομαχία, ωστόσο, η κλήρωση σ’ έφερεαντιμέτωπο με τον σερ Κίρμπι Πιμ».

«Τότε ο Πιμ πρέπει να ηττηθεί! Όλοι τους πρέπει ναηττηθούν! Ο μυστηριώδης ιππότης κατατροπώνει όλους τουςαντιπάλους του κι όλοι θαυμάζουν τα κατορθώματά του». Έναςφρουρός έπιασε τον Βιολιστή από το μπράτσο. «Σερ Ντάνκαν,φαίνεται πως εδώ πρέπει να χωρίσουν οι δρόμοι μας» φώναξε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 309

καθώς οι φρουροί τον βοηθούσαν να κατέβει τα σκαλιά.Στη στέγη απέμειναν μονάχα ο Ντανκ κι ο άρχοντας

Γκόρμον. «Περιπλανώμενε ιππότη» γρύλισε «δεν σου ’μαθε ημάνα σου να μη χώνεις το χέρι σου στο στόμα του δράκοντα;»

«Δεν γνώρισα ποτέ τη μητέρα μου, άρχοντά μου».«Έτσι εξηγείται. Τι σου υποσχέθηκε;»«Να με κάνει άρχοντα. Να μου φορέσει λευκό μανδύα. Να

μου δώσει μεγάλα, γαλάζια φτερά».«Να λοιπόν η δική μου υπόσχεση: ένα μέτρο ψυχρό ατσάλι

χωμένο στην κοιλιά σου, αν τολμήσεις να πεις κουβέντα για όσαέγιναν εδώ πάνω».

Ο Ντανκ κούνησε το κεφάλι για να ξενερίσει ο νους του. Δενβοήθησε. Διπλώθηκε στα δύο και ξέρασε.

Ο εμετός πιτσίλισε τις μπότες του Πικ. Ο άρχοντας έβρισε.«Περιπλανώμενοι ιππότες» αναφώνησε όλο αηδία. «Δεν έχετεκαμία θέση εδώ. Κανένας αληθινός ιππότης δεν θα ’χε τηναγένεια να ’ρθει απρόσκλητος, όμως τα περιπλανώμενα ρεμάλιασαν κι εσάς –»

«Είναι παντού ανεπιθύμητα και πανταχού παρόντα, άρχοντάμου». Το κρασί είχε κάνει τον Ντανκ θρασύ, αλλιώς θακρατούσε το στόμα του κλειστό. Σκούπισε το στόμα με τηνανάστροφη του χεριού του.

«Θυμήσου τι είπα, σερ. Αν δεν με υπακούσεις, θα τομετανιώσεις». Ο άρχοντας Πικ τίναξε τον εμετό από την μπότατου κι ύστερα έφυγε. Ο Ντανκ στηρίχτηκε πάλι στο στηθαίο.Αναρωτήθηκε ποιος ήταν πιο τρελός, ο Γκόρμον ή ο Βιολιστής;

Όταν πια κατάφερε να επιστρέψει στη μεγάλη αίθουσα, απότη συντροφιά του απέμενε μονάχα ο Μέιναρντ Πλαμ. «Λοιπόν;Όταν της βγάλατε τα εσώρουχα είχε καθόλου αλεύρι στα βυζιάτης;» ζήτησε να μάθει.

Ο Ντανκ κούνησε το κεφάλι του, γέμισε ακόμα μια κούπακρασί, το δοκίμασε κι αποφάσισε πως αρκετά είχε πιει.

310 GEORGE MARTIN

Οι θαλαμηπόλοι του Μπάτεργουελ είχαν φροντίσει νατοποθετήσουν τους άρχοντες και τις αρχόντισσες σε δωμάτιαστο οχυρό, ενώ για τις ακολουθίες τους είχαν εξασφαλίσεικρεβάτια στους στρατώνες. Οι υπόλοιποι καλεσμένοι είχαν δύοεπιλογές: είτε ένα αχυρόστρωμα στο κελάρι είτε έναν χώροκάτω απ’ τα δυτικά τείχη, όπου μπορούσαν να στήσουν τιςσκηνές τους. Η ταπεινή σκηνή από καραβόπανο που ’χεαγοράσει ο Ντανκ στο Πέτρινο Σεπτ δεν συγκρινόταν με τιςσκηνές των υπόλοιπων ιπποτών, όμως κρατούσε έξω τη βροχήκαι τον ήλιο. Μερικοί απ’ τους γείτονές του ήταν ακόμη ξύπνιοικαι τα μεταξωτά τοιχώματα των σκηνών τους έλαμπαν μες στηνύχτα σαν χρωματιστά φαναράκια. Από μια μπλε σκηνή μεηλιοτρόπια ακούγονταν γέλια κι από μία ριγέ λευκή και μοβ ήχοιαπό ερωτοτροπίες. Ο Εγκ είχε στήσει τη σκηνή τους λίγοπαράμερα απ’ τις υπόλοιπες. Εκεί κοντά ήταν δεμένος ο Μέι-στερ και τα δυο τους άλογα, ενώ τα όπλα κι η πανοπλία τουΝτανκ ήταν τακτικά στοιβαγμένα σ’ ένα κομμάτι τείχους τουκάστρου. Όταν μπήκε μες στη σκηνή, βρήκε τον ακόλουθό τουκαθισμένο ανακούρκουδα δίπλα σ’ ένα κερί, με το κρανίο του ναγυαλίζει κι ένα βιβλίο ανοιγμένο πάνω στα πόδια του.

«Άμα διαβάζεις βιβλία υπό το φως του κεριού θα τυφλωθείς».Η ανάγνωση παρέμενε ένα μυστήριο για τον Ντανκ, παρόλο πουο μικρός είχε προσπαθήσει να τον διδάξει.

«Μα χρειάζομαι το φως του κεριού για να βλέπω τις λέξεις,σερ».

«Θες να σε σφαλιαρίσω; Τι βιβλίο είν’ αυτό;» Ο Ντανκδιέκρινε ζωηρά χρώματα στη σελίδα: μικρές χρωματιστέςασπίδες κρυμμένες ανάμεσα στα γράμματα.

«Ένας κατάλογος θυρεών, σερ».«Ψάχνεις τον Βιολιστή; Δεν θα τον βρεις. Μέσα σ’ αυτούς

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 311

τους καταλόγους δεν βάζουν περιπλανώμενους ιππότες – μόνοάρχοντες και πρωταθλητές σε τουρνουά».

«Δεν έψαχνα αυτόν. Είδα κάποιους άλλους θυρεούς στηναυλή… Είναι εδώ ο άρχοντας Σάντερλαντ, σερ. Ο θυρεός τουείναι τρεις λευκές κυράδες, σε κυματιστό πράσινο και μπλε ριγέφόντο».

«Ένας αδελφογέννητος; Σοβαρά;» Οι Τρεις Αδελφές ήταννησιά στην Αρπάγη. Ο Ντανκ είχε ακούσει σέπτον να λένε πωςτα νησιά ήταν καταβόθρες ακολασίας και φιλαργυρίας. ΤοΣίστερτον ήταν το πιο διαβόητο λημέρι λαθρεμπόρων σ’ολόκληρο το Γουέστερος. «Έχει έρθει από πολύ μακριά. Πρέπεινα ’ναι συγγενής της νέας συζύγου του Μπάτεργουελ».

«Δεν είναι, σερ».«Ε, τότε ήρθε εδώ για το γλέντι. Στις Τρεις Αδελφές τρώνε

ψάρια, σωστά; Ε, κάποια στιγμή το σιχαίνεσαι το ψάρι. Εσύέφαγες καλά; Σου ’φερα μισό καπόνι και λίγο τυρί». Ο Ντανκάρχισε να ψαχουλεύει μες στην τσέπη του μανδύα του.

«Μας έδωσαν παϊδάκια, σερ». Ο Εγκ είχε χώσει τη μύτη τουβαθιά μες στο βιβλίο. «Ο άρχοντας Σάντερλαντ πολέμησε στοπλευρό του Μαύρου Δράκοντα, σερ».

«Όπως ο γερο-σερ Γιούστας; Εκείνος δεν ήταν δα και τόσοκακός».

«Όχι, σερ» είπε ο Εγκ «αλλά –»«Είδα τ’ αυγό του δράκου». Ο Ντανκ παράχωσε το φαγητό

που είχε φέρει μαζί με το ξερό ψωμί και το παστό βοδινό τους.«Βασικά ήταν κόκκινο. Έχει και το Ματωμένο Κοράκι αυγόδράκου;»

Ο Εγκ χαμήλωσε το βιβλίο. «Από πού κι ως πού; Αφού έχειταπεινή καταγωγή».

«Μπορεί να ’ναι μπάσταρδος, αλλά ταπεινή καταγωγή δενέχει». Το Ματωμένο Κοράκι ήταν μεν προϊόν μοιχείας, όμωςαμφότεροι οι γονείς του ήταν ευγενείς. Πάνω που ο Ντανκετοιμαζόταν να πει στον Εγκ για τη συζήτηση που ’χεκρυφακούσει, παρατήρησε το πρόσωπό του. «Τι έπαθε το χείλος

312 GEORGE MARTIN

σου;»«Μπλέχτηκα σε καβγά, σερ».«Για να το δω».«Λίγο μάτωσε μονάχα. Το σκούπισα μ’ ένα πανί βρεγμένο σε

κρασί».«Με ποιον καβγάδισες;»«Με μερικούς άλλους ακολούθους. Είπαν πως –»«Άσε τι σου είπαν αυτοί. Εγώ τι σου είπα;»«Να κρατάω το στόμα μου κλειστό και να μην μπαίνω σε

μπελάδες». Τ’ αγόρι άγγιξε το σκισμένο του χείλος.«Αποκάλεσαν όμως τον πατέρα μου συγγενοκτόνο».

Δεν είχαν άδικο, μικρέ, παρόλο που δεν πιστεύω πως ήταναυτή η πρόθεσή του. Ο Ντανκ είχε πει στον Εγκ δεκάδες φορέςπως δεν έπρεπε να παίρνει τέτοια λόγια τοις μετρητοίς. Εσύγνωρίζεις την αλήθεια. Αρκέσου σ’ αυτό. Τα ’χαν ξανακούσει όλ’αυτά, σε καπηλειά και κακόφημες ταβέρνες, καθώς και γύρω απόφωτιές μέσα στα δάση. Όλο το βασίλειο γνώριζε πως οκεφαλοθραύστης του Μαίκαρ είχε σκοτώσει τον Μπαίλορ τονΛογχοθραύστη στο Λιβάδι του Άσφορντ. Ήταν αναμενόμενο ναγίνεται κουβέντα για κάποια πλεκτάνη από πίσω. «Αν ήξερανπως ο πρίγκιπας Μαίκαρ είν’ ο πατέρας σου, δεν θα τολμούσαννα πουν κάτι τέτοιο». Τουλάχιστον όχι κατάμουτρα. «Κι εσύ τιακριβώς είπες σ’ αυτούς τους ακολούθους, αντί να κρατήσεις τοστόμα σου κλειστό;»

Ο Εγκ έμοιαζε να ζαρώνει από ντροπή. «Πως ο θάνατος τουπρίγκιπα Μπαίλορ ήταν απλό ατύχημα. Μόνο που όταν είπαπως ο πρίγκιπας Μαίκαρ αγαπούσε τον αδελφό του τονΜπαίλορ, ο ακόλουθος του σερ Άνταμ είπε πως τον αγαπούσεμέχρι θανάτου κι ο ακόλουθος του σερ Μάλορ πρόσθεσε πωςείχε σκοπό ν’ αγαπήσει με τον ίδιο τρόπο και τον αδελφό τουτον Αίρυς. Τότε ήταν που τον χτύπησα. Του ’δωσα καικατάλαβε».

«Εγώ θα ’πρεπε να σου δώσω να καταλάβεις, για να ’χεις έναπρησμένο αυτί ασορτί με το πρησμένο χείλος. Το ίδιο θα ’κανε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 313

κι ο πατέρας σου αν ήταν εδώ. Λες ο πρίγκιπας Μαίκαρ να ’χειανάγκη να τον υπερασπίζεται ο ανήλικος γιος του; Τι σου είπεόταν σ’ έστειλε να γίνεις ακόλουθός μου;»

«Να σε υπηρετώ πιστά και να μην αποφεύγω οποιοδήποτεκαθήκον ή κακουχία».

«Και τι άλλο;»«Να υπακούω στους νόμους του βασιλιά, στους κανόνες της

ιπποσύνης και στις εντολές σου».«Και τι άλλο;»«Να φροντίζω πάντα τα μαλλιά μου να ’ναι βαμμένα ή

ξυρισμένα και να μην πω σε κανέναν το πραγματικό μου όνομα»είπε το αγόρι μ’ εμφανή απροθυμία.

Ο Ντανκ έγνεψε καταφατικά. «Πόσο κρασί είχε πιει εκείνο τ’αγόρι;»

«Κριθαρένια μπίρα έπινε».«Βλέπεις; Τα ’λεγε όλ’ αυτά επειδή τα ’χε τσούξει. Λόγια του

αέρα, Εγκ. Απλώς αγνόησέ τα κι άσ’ τα να πετάξουν μακριά».«Μερικές φορές τα λόγια του αέρα είναι και λόγια ενός

προδότη, σερ». Αν μη τι άλλο, τ’ αγόρι ήταν επίμονο. «Αυτό τοτουρνουά είναι γεμάτο προδότες, σερ».

«Τι, όλοι τους;» Ο Ντανκ κούνησε το κεφάλι του. «Ακόμα κιαν αληθεύει, πάει πολύς καιρός από τότε. Ο Μαύρος Δράκοςείναι νεκρός κι όσοι πολέμησαν στο πλευρό του είτεσυγχωρέθηκαν είτε βρίσκονται στην εξορία. Άσε που δεν αλη-θεύει – οι γιοι του άρχοντα Μπάτεργουελ πολέμησαν και για τιςδυο πλευρές».

«Αυτό απλώς τον καθιστά προδότη κατά το ήμισυ, σερ».«Ήταν πριν από δεκάξι χρόνια». Η ευχάριστη ζάλη του

κρασιού είχε εγκαταλείψει πια τον Ντανκ. Ένιωθε θυμωμένοςκαι σχεδόν ξεμέθυστος. «Ο αρχιθαλαμηπόλος του άρχονταΜπάτεργουελ είναι ο υπεύθυνος των αγώνων. Τον λένε Κόσ-γκροουβ. Πήγαινε βρες τον και γράψε τ’ όνομά μου στη λίστατων αγώνων. Μάλλον όχι… μη γράψεις τ’ όνομά μου». Μετόσους άρχοντες παρόντες, μπορεί κάποιος ν’ αναγνώριζε τον

314 GEORGE MARTIN

σερ Ντάνκαν τον Ψηλό απ’ το τουρνουά του Άσφορντ. «Γράψεμε ως Ιππότη της Αγχόνης». Στον λαουτζίκο πάντα άρεσε ότανσ’ ένα τουρνουά εμφανιζόταν κάποιος μυστηριώδης ιππότης.

Ο Εγκ πασπάτευε με το δάχτυλο το πρησμένο του χείλος.«Ιππότη της Αγχόνης, σερ;»

«Απ’ την ασπίδα».«Ναι, αλλά –»«Πήγαινε να κάνεις αυτό που σου είπα. Αρκετά διάβασες γι’

απόψε». Ο Ντανκ έσβησε το κερί πιάνοντας το φιτίλι με ταδάχτυλά του.

Ο ήλιος ανέτειλε καυτός κι αμείλικτος. Κύματα ζέστηςαναδίδονταν απ’ τις λευκές πέτρες του κάστρου κι έκαναν τοναέρα να τρεμουλιάζει. Ο αέρας μύριζε ψημένο χώμα καιξεριζωμένο χορτάρι. Δεν φυσούσε το παραμικρό αεράκι και ταπράσινα, κίτρινα και λευκά λάβαρα κρέμονταν άνευρα απ’ τοφρούριο και την πύλη.

Στον Ντανκ ο Κεραυνός φαινόταν πιο ανήσυχος από ποτέ.Καθώς ο Εγκ έσφιγγε τα λουριά της σέλας, τ’ άλογο τίναζε πέραδώθε το κεφάλι του κι έφτασε να δείξει στο αγόρι τα μεγάλα,τετράγωνα δόντια του από εκνευρισμό. Κάνει τόση ζέστη,σκέφτηκε ο Ντανκ. Υπερβολική ζέστη, τόσο γι’ ανθρώπους όσοκαι γι’ άλογα. Ακόμα και στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, έναπολεμικό άλογο δεν ήταν ήπιο ζώο. Με τέτοια ζέστη, ακόμα κι ηΜητέρα θα ’ταν εκνευρισμένη.

Στη μέση της αυλής, οι διαγωνιζόμενοι ξεκινούσαν ακόμα μιακονταρομαχία. Ο σερ Χάρμπερτ ίππευε ένα χρυσαφί κυνηγετικόάλογο με μαύρα φάλαρα, διακοσμημένα με τα κόκκινα και λευκάφίδια του Οίκου Πέιτζ, ενώ ο σερ Φράνκλιν ένα καστανόξανθο

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 315

φαρί με ασημόγκριζα φάλαρα και τους Δίδυμους Πύργους τωνΦρέυ. Όταν συγκρούστηκαν, η ερυθρόλευκη λόγχη έσπασε σταδύο κι η μπλε έγινε χίλια κομμάτια, όμως κανείς απ’ τους δύοδεν έπεσε απ’ τη σέλα του. Απ’ τις κερκίδες και τους φρουρούςπάνω στα τείχη ακούστηκαν μερικές σκόρπιες κι αδύναμεςζητωκραυγές.

Κάνει πολλή ζέστη για ζητωκραυγές. Ο Ντανκ σκούπισε τονιδρώτα απ’ το μέτωπό του. Κάνει πολλή ζέστη γιακονταρομαχίες. Το κεφάλι του σφυροκοπούσε σαν τύμπανο. Αςδώσουν οι θεοί να κερδίσω αυτή την κονταρομαχία κι άλλη μία,κι ευχαριστημένος θα ’μαι.

Οι ιππότες γύρισαν τ’ άλογά τους στις άκρες του αγωνιστικούχώρου και πέταξαν χάμω το τέταρτο ζευγάρι από τσακισμένεςλόγχες. Με τέτοια ζέστη, ένα ζευγάρι φτάνει και περισσεύει. Όσοτον έπαιρνε, ο Ντανκ είχε αναβάλει να φορέσει την πανοπλίατου, όμως ένιωθε ήδη τα εσώρουχά του να κολλάνε απ’ τονιδρώτα. Υπάρχουν βέβαια χειρότερα πράγματα απ’ το να ’σαιμουσκεμένος στον ιδρώτα, είπε στον εαυτό του κι έφερε στοννου του τη μάχη πάνω στο κατάστρωμα της Λευκής Κυράς,όταν είχαν κάνει ρεσάλτο ένα λεφούσι σιδερογέννητοι. Μέχρινα βραδιάσει, ήταν βουτηγμένος στο αίμα.

Ο Πέιτζ κι ο Φρέυ σπιρούνισαν πάλι τ’ άλογά τους,κραδαίνοντας νέες λόγχες. Σε κάθε τους βήμα, οι οπλές τωναλόγων τίναζαν πίσω τους σβώλους από ξεραμένο χώμα. Καθώςέσπασαν οι λόγχες, ο ήχος έκανε τον Ντανκ να μορφάσει.Παραήπια και παράφαγα χθες βράδυ. Είχε μια θολή ανάμνηση ν’ανεβαίνει σκαλοπάτια μεταφέροντας τη νύφη, καθώς και νασυναντάει τον Βιολιστή και τον άρχοντα Πικ σε μια στέγη. Τιστην ευχή έκανα πάνω σε μια στέγη; Θυμόταν να μιλάνε γιαδράκους, ή για τ’ αυγά τους, ή κάτι σχετικό τέλος πάντων,αλλά…

Ένας θόρυβος διέκοψε τους ρεμβασμούς του – ένα μείγμαοχλοβοής και βογκητού. Ο Ντανκ είδε το χρυσαφί άλογο νατρέχει δίχως καβαλάρη μέχρι την άκρη του αγωνιστικού χώρου,

316 GEORGE MARTIN

καθώς ο σερ Χάρμπερτ Πέιτζ κυλιόταν αδύναμα στο χώμα. Δύοακόμα κι έπειτα είναι η σειρά μου. Όσο πιο σύντομα έριχνε απ’τη σέλα τον σερ Ούθορ, τόσο πιο σύντομα θα μπορούσε ναβγάλει την πανοπλία του, να πιει κάτι δροσερό και ναξεκουραστεί. Θα ’χε τουλάχιστον μία ώρα μέχρι να τονξαναφωνάξουν.

Ο εύσωμος κήρυκας του άρχοντα Μπάτεργουελ ανέβηκεστην πάνω πάνω κερκίδα και φώναξε τους δυο επόμενουςδιαγωνιζόμενους. «Σερ Άργκρεϊβ ο Ατίθασος» φώναξε «ιππότηςαπό το Νάννι, στην υπηρεσία του άρχοντα Μπάτεργουελ τουΓουάιτγουολς. Σερ Γκλέντον Φλάουερς, ο Ιππότης των Ιτιών.Ελάτε ν’ αποδείξετε την αξία σας». Οι κερκίδες ξέσπασαν σεθυελλώδη γέλια.

Ο σερ Άργκρεϊβ ήταν ένας ισχνός, ρυτιδιασμένος άντρας,ένας έμπειρος ιππότης με μια γκρίζα πανοπλία γεμάτηβαθουλώματα, που ίππευε ένα άλογο δίχως φάλαρα. Ο Ντανκείχε ξανασυναντήσει τέτοιους άντρες – ήταν σκληροί σανγέρικες ρίζες κι ήξεραν καλά τη δουλειά τους. Ο αντίπαλός τουήταν ο νεαρός σερ Γκλέντον, καβάλα στο ψωράλογό του,αρματωμένος με μια βαριά αλυσιδωτή πανοπλία και μια ανοιχτήσιδερένια περικεφαλαία. Στο ένα του χέρι είχε περασμένη τηνασπίδα με το πύρινο έμβλημα του πατέρα του. Χρειάζεταιθώρακα από συμπαγές ατσάλι και κανονική περικεφαλαία,σκέφτηκε ο Ντανκ. Έτσι όπως είν’ αρματωμένος, ένα χτύπημαστο κεφάλι ή στο στέρνο μπορεί να τον σκοτώσει.

Ο σερ Γκλέντον ήταν εμφανώς εξαγριωμένος με τηνπροσφώνησή του. Έκανε οργισμένος έναν κύκλο με τ’ άλογό τουκαι φώναξε: «Είμαι ο Γκλέντον Μπολ, όχι ο ΓκλέντονΦλάουερς. Με ειρωνεύεσαι με κίνδυνο της ζωής σου, κήρυκα.Σε προειδοποιώ – στις φλέβες μου κυλάει το αίμα ενός ήρωα». Οκήρυκας δεν μπήκε στον κόπο ν’ απαντήσει, όμως κανείς δενγέλασε με τις διαμαρτυρίες του νεαρού ιππότη.

«Γιατί γελάνε μαζί του;» μονολόγησε ο Ντάνκαν. «Είναιμπάσταρδος λοιπόν;» Φλάουερς ήταν το επώνυμο που έπαιρναν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 317

οι μπάσταρδοι των αρχοντικών οίκων της Μεγάλης Πεδιάδας.«Και τι ’ναι όλη αυτή η ιστορία με τις ιτιές;»

«Θα μπορούσα να μάθω, σερ» είπε ο Εγκ.«Όχι. Δεν μας αφορά. Έχεις την περικεφαλαία μου;» Ο σερ

Άργκρεϊβ κι ο σερ Γκλέντον έκλιναν τις λόγχες τους μπροστάστον άρχοντα και την αρχόντισσα Μπάτεργουελ. Ο Ντανκ είδετον Μπάτεργουελ να σκύβει και να ψιθυρίζει κάτι στ’ αυτί τηςνέας του συζύγου. Το κορίτσι άρχισε να χαχανίζει.

«Μάλιστα, σερ». Ο Εγκ είχε φορέσει το μαλακό ψάθινοκαπέλο του για να του σκιάζει τα μάτια και να προστατεύει τοξυρισμένο του κεφάλι από τον ήλιο. Ο Ντανκ συχνά πείραζε τ’αγόρι για το καπέλο, όμως τώρα ευχόταν να ’χε κι εκείνος ένα.Όταν έκαιγε έτσι ο ήλιος, κάλλιο καπέλο ψάθινο παρά σιδερένιο.Έσπρωξε τα μαλλιά του προς τα πίσω, φόρεσε με προσοχή τηνκλειστή του περικεφαλαία και την κούμπωσε πάνω στοπεριτραχήλιο. Η εσωτερική της επένδυση βρόμαγε από παλιόιδρώτα κι ένιωθε το βάρος όλου εκείνου του μέταλλου στονσβέρκο και τους ώμους του. Είχε πονοκέφαλο απ’ το κρασί τηςπροηγούμενης νύχτας.

«Σερ» είπε ο Εγκ. «Δεν είναι πολύ αργά για ν’ αποσυρθείς. Ανχάσεις τον Κεραυνό και την πανοπλία σου…»

Θα ’ναι και το τέλος της καριέρας μου ως ιππότη. «Γιατί ναχάσω;» απαίτησε να μάθει ο Ντανκ. Ο σερ Άργκρεϊβ κι ο σερΓκλέντον είχαν πάρει θέση στις απέναντι άκρες του αγωνιστικούχώρου. «Δεν είναι λες και πάω να μονομαχήσω με τη ΓελαστήΚαταιγίδα. Ποιος απ’ αυτούς τους ιππότες μπορεί ν’ αποδειχθείδύσκολος αντίπαλος;»

«Σχεδόν όλοι, σερ».«Να μου θυμίσεις να σου ρίξω μια σφαλιάρα γι’ αυτό το

σχόλιο. Ο σερ Ούθορ είναι δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου κι έχειτο μισό μου μέγεθος». Ο σερ Άργκρεϊβ χαμήλωσε τηνπροσωπίδα του. Ο σερ Γκλέντον δεν είχε προσωπίδα.

«Έχεις να κονταρομαχήσεις απ’ το τουρνουά του Άσφορντ,σερ».

318 GEORGE MARTIN

Αυθάδικο αγόρι. «Εξασκούμαι όμως». Όχι στον βαθμό που θαμπορούσε, είναι η αλήθεια, όμως όποτε έβρισκε διαθέσιμαανδρείκελα ή στεφάνια εξασκούνταν πάνω τους και ενίοτε έβαζετον Εγκ να σκαρφαλώσει σ’ ένα δέντρο και να κρεμάσει απόκάποιο κλαδί μια ασπίδα ή μια σανίδα βαρελιού για να κάνουνπροπόνηση.

«Είσαι καλύτερος στο σπαθί παρά στη λόγχη» είπε ο Εγκ.«Με τον πολεμικό πέλεκυ ή τον κεφαλοθραύστη δεν υπάρχεισχεδόν κανείς που να σε φτάνει στη δύναμη».

Όλ’ αυτά είχαν αρκετή δόση αλήθειας για να εκνευρίσουν τονΝτανκ ακόμα περισσότερο. «Δεν υπάρχει δοκιμασία με σπαθιά ήκεφαλοθραύστες» του θύμισε, καθώς ο γιος του Φάιρμπολ κι οσερ Άργκρεϊβ ξεκίνησαν την έφοδό τους. «Πήγαινε να φέρειςτην ασπίδα μου».

Ο Εγκ έκανε μια γκριμάτσα κι έπειτα υπάκουσε.Στην άλλη άκρη της αυλής, η λόγχη χτύπησε την ασπίδα του

σερ Γκλέντον κι εξοστρακίστηκε, κάνοντας ένα βαθούλωμαστην πύρινη σφαίρα. Όμως η κεφαλή της λόγχης του Μπολπέτυχε τον αντίπαλό του ακριβώς στο μέσο του θώρακα, μετέτοια δύναμη που έσπασε τα λουριά της σέλας του. Ο ιππότηςκι η σέλα πετάχτηκαν στον αέρα και προσγειώθηκαν στο χώμα.Θέλοντας και μη, ο Ντανκ εντυπωσιάστηκε. Οι καυχησιές τουνεαρού έχουν κάποια βάση. Αναρωτήθηκε αν αυτό θα εμπόδιζετους υπόλοιπους να συνεχίσουν να τον κοροϊδεύουν.

Ακούστηκε ένα σάλπισμα τόσο δυνατό που έκανε τον Ντανκνα μορφάσει. Ο κήρυκας σηκώθηκε πάλι στην κερκίδα. «ΣερΤζόφρυ του Οίκου Κάσγουελ, άρχοντας του Μπίτερμπριτζ καιΠροστάτης των Περασμάτων. Σερ Κάιλ, ο Γάτος τουΟμιχλιασμένου Βάλτου. Ελάτε ν’ αποδείξετε την αξία σας».

Η πανοπλία του σερ Κάιλ ήταν καλής ποιότητας, αλλά παλιάκαι φθαρμένη, με πολλές γούβες και γδαρσίματα. «Η Μητέρα μ’ευλόγησε, σερ Ντάνκαν» είπε στον Ντανκ και τον Εγκ καθ’οδόν προς τον αγωνιστικό χώρο. «Κληρώθηκα με τον άρχονταΚάσγουελ, τον άντρα με τον οποίο ήθελα εξαρχής να μιλήσω».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 319

Αν υπήρχε κάποιος που ένιωθε χειρότερα απ’ τον Ντανκεκείνο το πρωί, αυτός ήταν αναμφίβολα ο άρχοντας Κάσγουελ,που ’χε λιποθυμήσει στο γλέντι απ’ το πολύ κρασί. «Μετά τοχθεσινό βράδυ, είναι θαύμα που μπορεί και κάθεται στη σέλα»είπε ο Ντανκ. «Έχεις σίγουρη τη νίκη, σερ».

«Μα όχι». Ο σερ Κάιλ χαμογέλασε πονηρά. «Για ναεξασφαλίσει τη γαβάθα με την κρέμα του, ένας γάτος πρέπει ναξέρει πότε να γουργουρίζει και πότε να δείχνει τα νύχια του, σερΝτάνκαν. Αν η λόγχη του άρχοντα ξύσει έστω την ασπίδα μου,θα σωριαστώ στο έδαφος. Έπειτα, όταν θα πάω να τουπαραδώσω τ’ άλογο και την πανοπλία μου, θα τον επαινέσω γιατο πόσο ικανός έχει γίνει στα όπλα από τότε που του ’φτιαξα τοπρώτο του σπαθί. Έτσι θα με θυμηθεί και, πριν το τέλος τηςμέρας, θα ξαναβρεθώ στη υπηρεσία των Κάσγουελ, θα ξαναγίνωιππότης του Μπίτερμπριτζ».

Αυτό είναι ανέντιμο, σκέφτηκε ο Ντανκ, όμως κρατήθηκε καιδεν το είπε. Ο σερ Κάιλ δεν θα ’ταν ο πρώτος περιπλανώμενοςιππότης που θυσίαζε την τιμή του για μια θέση δίπλα στη φωτιά.«Όπως νομίζεις» μουρμούρισε. «Καλή τύχη σου εύχομαι – ήκακή τύχη, αν προτιμάς».

Ο άρχοντας Τζόφρυ Κάσγουελ ήταν ένας ξερακιανός νεαρόςείκοσι χρονών, παρόλο που, ομολογουμένως, με την πανοπλίατου έδειχνε πιο εντυπωσιακός απ’ ό,τι το προηγούμενο βράδυ,με τη μούρη του μέσα σε μια λιμνούλα κρασί. Στην ασπίδα τουείχε ζωγραφισμένο έναν κένταυρο που τέντωνε τη χορδή ενόςτόξου. Ο ίδιος κένταυρος κοσμούσε τα λευκά, μεταξωτά φάλαρατου αλόγου του και γυάλιζε στο λοφίο της περικεφαλαίας του,φτιαγμένος από κιτρινωπό χρυσάφι. Ένας άντρας που έχει γιαέμβλημά του τον κένταυρο θα ’πρεπε να ιππεύει καλύτερα. ΟΝτανκ δεν ήξερε πόσο καλά χειριζόταν τη λόγχη ο σερ Κάιλ,όμως απ’ τον τρόπο που καθόταν στη σέλα ο άρχονταςΚάσγουελ, κινδύνευε να τον ρίξει ακόμα κι ένας δυνατός βήχας.Αν ο Γάτος περάσει αρκετά γρήγορα δίπλα του, θα πέσει.

Καθώς ο Εγκ κρατούσε τα χαλινάρια του Κεραυνού, ο Ντανκ

320 GEORGE MARTIN

ανέβηκε με αργές κινήσεις πάνω στην ψηλή, άκαμπτη σέλα. Όσοπερίμενε καθισμένος εκεί, ένιωθε μάτια να τον κοιτάζουν.Αναρωτιούνται πόσο ικανός είναι ο μεγαλόσωμοςπεριπλανώμενος ιππότης. Το ίδιο αναρωτιόταν κι ο ίδιος οΝτανκ. Θα το μάθαινε σύντομα.

Ο Γάτος του Ομιχλιασμένου Βάλτου το ’πε και το ’κανε. Ηλόγχη του άρχοντα Κάσγουελ ταλαντευόταν αδύναμα σ’ όλη τηδιαδρομή κι ο σερ Κάιλ σημάδευε με τη δική του όπου να ’ναι.Κανενός το άλογο δεν πήγε πιο γρήγορα από τροχασμό. Ακόμακι έτσι, όμως, όταν η κεφαλή της λόγχης του άρχοντα Τζόφρυέτυχε να χτυπήσει αδύναμα τον ώμο του Γάτου, εκείνοςσωριάστηκε απ’ τη σέλα του στο έδαφος. Νόμιζα πως όλες οιγάτες προσγειώνονται με χάρη, σκέφτηκε ο Ντανκ καθώς οπεριπλανώμενος ιππότης κυλίστηκε στο χώμα. Η λόγχη τουάρχοντα Κάσγουελ δεν έσπασε καν. Καθώς γύρισε τ’ άλογό του,την ύψωσε επανειλημμένα στον αέρα, λες κι είχε ρίξει απ’ τησέλα τον Λίο τον Μακραγκάθη ή τη Γελαστή Καταιγίδα. ΟΓάτος έβγαλε την περικεφαλαία κι έτρεξε πίσω απ’ τ’ άλογό του.

«Την ασπίδα μου» είπε ο Ντανκ στον Εγκ. Το αγόρι του τηνέδωσε. Πέρασε το μπράτσο του μέσα από τα λουριά κι έπιασεγερά τη λαβή. Το βάρος της αμυγδαλόσχημης ασπίδας του ’δινεθάρρος, όμως το μήκος της την έκανε άβολη στον χειρισμό και,βλέποντας ξανά τον θυρεό με τον κρεμασμένο άντρα, ο Ντανκείχε ένα κακό προαίσθημα. Αυτός ο θυρεός είναι δυσοίωνος.Αποφάσισε να πάει να τον αντικαταστήσει το συντομότεροδυνατό. Είθε ο Πολεμιστής να με βοηθήσει ν’ αγωνιστώ καλά καινα μου χαρίσει μια γρήγορη νίκη, προσευχήθηκε, καθώς οκήρυκας του Μπάτεργουελ ανέβαινε στην κερκίδα γι’ ακόμα μιαφορά. «Σερ Ούθορ Άντερλιφ» αντήχησε η φωνή του. «Ο Ιππότηςτης Αγχόνης. Ελάτε ν’ αποδείξετε την αξία σας».

«Πρόσεχε, σερ» είπε ο Εγκ καθώς έδινε στον Ντανκ τη λόγχητου τουρνουά, ένα κοντάρι κάτι παραπάνω από τρεισήμισι μέτραπου προοδευτικά στένευε και κατέληγε σε μια στρογγυλεμένη,σιδερένια κεφαλή σε σχήμα γροθιάς. «Οι άλλοι ακόλουθοι λένε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 321

πως ο σερ Ούθορ ιππεύει καλά κι είναι γρήγορος».«Γρήγορος;» ρουθούνισε ο Ντανκ. «Έχει ένα σαλιγκάρι στην

ασπίδα του – πόσο γρήγορος μπορεί να ’ναι;» Σπιρούνισε τονΚεραυνό κι οδήγησε αργά το μεγαλόσωμο άλογο στοναγωνιστικό χώρο, κρατώντας τη λόγχη του στραμμένη προς ταπάνω. Με μια νίκη θα ’μαστε εντάξει. Με δύο θα ’μαστε πολύκαλά. Δύο νίκες δεν είναι πολλές, μ’ αυτούς τους συμμετέχοντες.Τουλάχιστον είχε σταθεί τυχερός στην κλήρωση. Θα μπορούσεκάλλιστα να ’χε τραβήξει το Γέρικο Βόδι ή τον σερ Κίρμπι Πιμ,ή κάποιον άλλον τοπικό ήρωα. Ο Ντανκ αναρωτήθηκε αν ουπεύθυνος των αγώνων έβαζε σκόπιμα τους περιπλανώμενουςιππότες αντιμέτωπους μεταξύ τους, ώστε να μην υποστείκανένας άρχοντας την ταπείνωση μιας τέτοιας ήττας στονπρώτο γύρο. Δεν έχει σημασία. Ο γέρος μου ’λεγε πάντα νασυγκεντρώνομαι στον αντίπαλο που ’χω απέναντί μου. Το μόνοπου πρέπει να μ’ απασχολεί αυτή τη στιγμή είναι ο σερ Ούθορ.

Συναντήθηκαν κάτω απ’ το θεωρείο, στη σκιά των τειχών τουκάστρου, όπου ο άρχοντας κι η αρχόντισσα Μπάτεργουελ ήτανκαθισμένοι στα μαξιλαράκια τους. Δίπλα τους καθόταν οάρχοντας Φρέυ, ταχταρίζοντας στο ένα του πόδι τον μυξιάρη γιοτου. Παρόλο που τους έκαναν αέρα μια σειρά από υπηρέτριες, οδαμασκηνός χιτώνας του άρχοντα Μπάτεργουελ είχε λεκέδεςαπό ιδρώτα στις μασχάλες και τα μαλλιά της συζύγου τουκρέμονταν άτονα. Έδειχνε να ζεσταίνεται, να βαριέται και νανιώθει άβολα, όμως όταν είδε τον Ντανκ προέταξε τα στήθη τηςμ’ έναν τρόπο που τον έκανε κατακόκκινο κάτω απ’ τηνπερικεφαλαία. Έκλινε τη λόγχη του σ’ εκείνη και στον άρχοντασύζυγό της. Το ίδιο έκανε κι ο σερ Ούθορ. Ο Μπάτεργουελευχήθηκε καλό αγώνα και στους δύο. Η σύζυγός του τουςέβγαλε τη γλώσσα.

Είχε έρθει η ώρα. Ο Ντανκ οδήγησε τον Κεραυνό στο νότιοάκρο του αγωνιστικού χώρου.

Ογδόντα μέτρα μακριά, ο αντίπαλός του έπαιρνε κι εκείνοςθέση. Το γκρίζο του άλογο ήταν πιο μικρόσωμο απ’ τον

322 GEORGE MARTIN

Κεραυνό, αλλά πιο νεαρό και ζωηρό. Ο σερ Ούθορ φορούσε μιαπανοπλία από σμαλτωμένο, συμπαγές μέταλλο κι από κάτω ένανγυαλιστερό αλυσιδωτό θώρακα. Στο λοφίο της μικρής,στρογγυλεμένης περικεφαλαίας του είχε κορδέλες από γκρίζο καιπράσινο μετάξι κι η πράσινη ασπίδα του είχε πάνω ένα ασημένιοσαλιγκάρι. Καλή πανοπλία και καλό άλογο σημαίνουν γερά λύτρα,αν καταφέρω να τον ρίξω.

Ακούστηκε το σάλπισμα.Ο Κεραυνός ξεκίνησε μ’ έναν αργό τροχασμό. Ο Ντανκ

έφερε τη λόγχη του στ’ αριστερά και τη χαμήλωσε υπό γωνίαπάνω απ’ το κεφάλι του Κεραυνού και το ξύλινο διαχωριστικόανάμεσα στον ίδιο και τον αντίπαλό του. Η ασπίδα προστάτευετο αριστερό μέρος του σώματός του. Έγειρε μπροστά κι έσφιξετα πόδια του, καθώς ο Κεραυνός ξεχυνόταν κατά μήκος τουαγωνιστικού χώρου. Είμαστε ένα. Άντρας, άλογο και λόγχηείμαστε ένα και μοναδικό πλάσμα από αίμα, ξύλο και σίδερο.

Ο σερ Ούθορ πλησίαζε με μεγάλη ταχύτητα κι οι οπλές τουγκρίζου αλόγου του σήκωναν σύννεφα σκόνης. Όταν απείχανπια σαράντα μέτρα, ο Ντανκ σπιρούνισε τον Κεραυνό για ν’αρχίσει να καλπάζει και σημάδεψε με τη λόγχη του τ’ ασημένιοσαλιγκάρι. Ο ανελέητος ήλιος, η σκόνη, η ζέστη, το κάστρο, οάρχοντας Μπάτεργουελ κι η νεαρή του σύζυγος, ο Βιολιστής κιο σερ Μέιναρντ, οι ιππότες, οι ακόλουθοι, οι χωρικοί – όλαεξαφανίστηκαν. Το μόνο που απέμενε ήταν ο αντίπαλός του.Σπιρούνισε ξανά τον Κεραυνό κι εκείνος όρμησε μπροστά. Τοσαλιγκάρι έτρεχε καταπάνω τους και μεγάλωνε με την κάθεδρασκελιά των μακριών ποδιών του γκρίζου αλόγου… πιομπροστά όμως ερχόταν η λόγχη του σερ Ούθορ με τη σιδερένιατης γροθιά. Η ασπίδα μου είναι γερή, η ασπίδα μου θ’ αντέξει τοχτύπημα. Το μόνο που ’χει σημασία είναι το σαλιγκάρι. Αρκεί ναχτυπήσω το σαλιγκάρι και θα κερδίσω.

Όταν απέμεναν μόλις δέκα μέτρα ανάμεσά τους, ο σερ Ούθορσήκωσε προς τα πάνω την κεφαλή της λόγχης του.

Στ’ αυτιά του Ντανκ αντήχησε ένα δυνατό κρακ, καθώς η

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 323

λόγχη του χτύπησε την ασπίδα. Ένιωσε τη σύγκρουση στο χέρικαι τον ώμο του, όμως δεν είδε ποτέ το χτύπημα. Η σιδερένιαγροθιά του Ούθορ τον βρήκε ανάμεσα στα μάτια, μ’ όλη τηνορμή του αλόγου και του αναβάτη του.

Ο Ντανκ ξύπνησε ανάσκελα, με τα μάτια στραμμένα στις αψίδεςενός θολωτού ταβανιού. Για μια στιγμή δεν ήξερε ούτε πούβρισκόταν, ούτε πώς είχε βρεθεί εκεί. Στο κεφάλι τουαντηχούσαν φωνές και φασματικά πρόσωπα περνούσαν μπροστάτου – ο γερο-σερ Άρλαν, η Πανύψηλη Τάνσελ, ο Μπένις τηςΚαφετιάς Ασπίδας, η Κόκκινη Χήρα, ο Μπαίλορ οΛογχοθραύστης, ο Αίριον ο Πύρινος Πρίγκιπας, η τρελή,θλιβερή αρχόντισσα Βέιθ. Τότε, θυμήθηκε μονομιάς τηνκονταρομαχία: τη ζέστη, το σαλιγκάρι, τη σιδερένια γροθιά να’ρχεται προς το πρόσωπό του. Βόγκηξε και γύρισε να στηριχτείστον έναν του αγκώνα. Η κίνηση έκανε το κρανίο του ναβροντοχτυπήσει, σαν κάποιο θηριώδες πολεμικό τύμπανο.

Τουλάχιστον φαινόταν πως έβλεπε κι από τα δυο του μάτια,κι ούτε ένιωθε κάποια τρύπα στο κρανίο του – αυτό ήταν καλό.Είδε πως βρισκόταν σε κάποιο κελάρι, με βαρέλια γεμάτα κρασίκαι μπίρα ολόγυρά του. Τουλάχιστον εδώ έχει δροσιά, σκέφτηκε,και το πιοτό βρίσκεται κοντά. Ένιωθε το στόμα του γεμάτο αίμακαι ξαφνικά τον έπιασε ένας φόβος – αν είχε δαγκώσει κι είχεκόψει τη γλώσσα του, θα ’ταν και μουγκός εκτός απόαργόστροφος. «Καλημέρα» έκρωξε, απλώς για να δοκιμάσει τηφωνή του. Οι λέξεις αντήχησαν στο ταβάνι. Ο Ντανκ πάλεψε νασηκωθεί, όμως η προσπάθεια έκανε το κελάρι γύρω του ναγυρίζει.

«Ήρεμα, ήρεμα» είπε μια τρεμουλιαστή φωνή από κάπου

324 GEORGE MARTIN

κοντά του. Ένας κυφός γέροντας εμφανίστηκε δίπλα στοκρεβάτι του, φορώντας έναν χιτώνα εξίσου γκρίζο με τα μακριάτου μαλλιά. Γύρω απ’ τον λαιμό του κρεμόταν η αλυσίδα τουμέιστερ, με κρίκους από πολλά μέταλλα. Το πρόσωπό του ήτανηλικιωμένο και γεμάτο ρυτίδες, με βαθιές αυλακιές εκατέρωθενμιας μύτης μεγάλης σαν ράμφος. «Κάτσε ακίνητος κι άσε με νακοιτάξω τα μάτια σου». Κοίταξε το αριστερό κι έπειτα το δεξίμάτι του Ντανκ, κρατώντας τα ανοιχτά με τον αντίχειρα και τονδείκτη του.

«Πονάει το κεφάλι μου».Ο μέιστερ ρουθούνισε. «Να χαίρεσαι που ’ναι ακόμη

κολλημένο στους ώμους σου, σερ. Έλα, πιες αυτό. Μπορεί ναβοηθήσει λίγο».

Ο Ντανκ ανάγκασε τον εαυτό του να πιει μέχρι και τηντελευταία σταγόνα του φρικτού φίλτρου και κατάφερε να μην τοφτύσει. «Το τουρνουά» είπε σκουπίζοντας το στόμα με τηνανάστροφη του χεριού του. «Πες μου. Πες μου τι έγινε».

«Ό,τι γίνεται πάντα σ’ αυτές τις ανόητες διοργανώσεις:άντρες χρησιμοποιούν παλούκια για να πετάνε ο ένας τον άλλοναπ’ τ’ άλογο. Ο ανιψιός του άρχοντα Σμόλγουντ έσπασε τονκαρπό του και το πόδι του σερ Ίντεν Ρίσλεϊ έγινε θρύψαλα κάτωαπ’ το βάρος του αλόγου του, όμως μέχρι τώρα δεν έχεισκοτωθεί κανείς. Ομολογώ πως είχα τους φόβους μου για σένα,σερ».

«Μ’ έριξαν από τ’ άλογο;» Ένιωθε ακόμη το κεφάλι τουπαραγεμισμένο μ’ άχυρο, αλλιώς δεν θα ’κανε μια τέτοια ανόητηερώτηση. Μόλις ξεστόμισε τα λόγια ο Ντανκ, αμέσως τομετάνιωσε.

«Μ’ έναν πάταγο που τράνταξε μέχρι και τις ψηλότερεςεπάλξεις. Όσοι είχαν στοιχηματίσει σ’ εσένα απελπίστηκαν κι οακόλουθός σου κόντεψε να τρελαθεί απ’ την αγωνία. Αν δεν τονείχα διώξει, θα ’ταν ακόμη καθισμένος εδώ. Δεν χρειάζομαιπαιδιά μέσα στα πόδια μου. Του θύμισα το καθήκον του».

Ο Ντανκ δεν είχε ιδέα για τι μιλούσε ο μέιστερ. «Ποιο κα-

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 325

θήκον;»«Τ’ άλογό σου, σερ. Τα όπλα και την πανοπλία σου».«Σωστά» είπε ο Ντανκ καθώς θυμήθηκε. Τ’ αγόρι ήταν καλός

ακόλουθος κι ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Έχασα το σπαθί τουγέρου και την πανοπλία που μου ’φτιαξε ο Ατσάλινος Πέιτ.

«Ήταν εδώ κι ο φίλος σου με το βιολί και ρώταγε πώς είσαι.Μου ’πε να σε φροντίσω όσο καλύτερα μπορούσα. Τον πέταξακι αυτόν έξω».

«Εδώ και πόση ώρα με φροντίζεις;» Ο Ντανκ έσφιξε ταδάχτυλα του δεξιού του χεριού. Όλα τα μέλη του έμοιαζαν ναδουλεύουν. Μόνο το κεφάλι μου χτύπησα, κι ο σερ Άρλαν έλεγεπάντα πως ούτως ή άλλως δεν το χρησιμοποιώ.

«Με το ηλιακό ρολόι, τέσσερις ώρες».Τέσσερις ώρες δεν ήταν κι άσχημα. Είχε ακούσει κάποτε την

ιστορία ενός ιππότη που ’χε δεχτεί τόσο ισχυρό χτύπημα, ώστεκοιμήθηκε για σαράντα χρόνια, κι όταν πια ξύπνησε ήταν γέροςκι αδύναμος. «Ξέρεις αν κέρδισε ο σερ Ούθορ τη δεύτερηκονταρομαχία του;» Ίσως το Σαλιγκάρι να κέρδιζε το τουρνουά.Ίσως η πίκρα της ήττας να μετριαζόταν αν μπορούσε να λέειστον εαυτό του πως είχε χάσει απ’ τον καλύτερο ιππότη τωναγώνων.

«Αυτός; Ναι, κέρδισε – ενάντια στον σερ Άνταμ Φρέυ,ξάδελφο της νύφης κι υποσχόμενο νεαρό ιππότη. Όταν ο σερΆνταμ έπεσε από τ’ άλογο, η αρχόντισσα λιποθύμησε.Αναγκάστηκαν να τη μεταφέρουν στα διαμερίσματά της».

Ο Ντανκ ανάγκασε τον εαυτό του να σηκωθεί κι άρχισε νατρεκλίζει, όμως ο μέιστερ τον βοήθησε να σταθεί στα πόδια του.«Πού ’ναι τα ρούχα μου; Πρέπει να φύγω. Πρέπει να… Πρέπεινα…»

«Αν δεν θυμάσαι ούτε κι εσύ ο ίδιος, δεν πρέπει να ’ναι πολύεπείγον». Ο μέιστερ έκανε μια ενοχλημένη χειρονομία. «Θα σουπρότεινα ν’ αποφεύγεις τα λιπαρά φαγητά, το δυνατό ποτό καιπεραιτέρω χτυπήματα ανάμεσα στα μάτια σου… όμως έμαθαπριν από πολύ καιρό πως, όταν μιλάει η λογική, οι ιππότες

326 GEORGE MARTIN

τείνουν να κωφεύουν. Εμπρός, πήγαινε. Έχω κι άλλουςανόητους να φροντίσω».

Όταν βγήκε έξω, ο Ντανκ είδε ένα γεράκι να πετάει σε μεγάλουςκύκλους, με φόντο τον γαλανό ουρανό. Το ζήλευε. Στ’ανατολικά είχαν αρχίσει να μαζεύονται σύννεφα, μαύρα σαν τηδιάθεσή του. Καθώς επέστρεφε στον χώρο του τουρνουά, οήλιος τον χτυπούσε στο κεφάλι, όπως το σφυρί χτυπάει τ’ αμόνι.Το έδαφος έμοιαζε ν’ αλλάζει θέση κάτω απ’ τα πόδια του…μπορεί όμως απλώς να ταλαντευόταν καθώς περπατούσε. Είχεκοντέψει να πέσει δύο φορές καθώς ανέβαινε τα σκαλιά τουκελαριού. Έπρεπε να ’χα ακούσει τον Εγκ.

Περπάτησε αργά μέχρι την εξωτερική αυλή, περιμετρικά τουπλήθους. Στον αγωνιστικό χώρο, ο παχουλός άρχοντας ΆλινΚόκσο έφευγε κουτσαίνοντας, υποβασταζόμενος από δυοακολούθους – το πιο πρόσφατο κατόρθωμα του νεαρούΓκλέντον Μπολ. Ένας τρίτος ακόλουθος κρατούσε τηνπερικεφαλαία του, με τα τρία περήφανα φτερά της τσακισμένα.«Σερ Τζον ο Βιολιστής» φώναξε ο κήρυκας. «Σερ Φράνκλιν τουΟίκου Φρέυ, ιππότης των Διδύμων, ορκισμένος στον άρχοντατου Περάσματος. Ελάτε ν’ αποδείξετε την αξία σας».

Ο Ντανκ έμεινε να κοιτάζει, καθώς το μεγάλο, μαύρο άτι τουΒιολιστή βγήκε στον αγωνιστικό χώρο, με φάλαρα από μπλεμετάξι, κεντημένα με χρυσά σπαθιά και βιολιά. Ο ατσάλινοςθώρακάς του ήταν σμαλτωμένος σε μπλε χρώμα, όπως επίσης οιπερικνημίδες, οι επιγονατίδες, οι επιαγκωνίδες και τοπεριτραχήλιό του. Ο δαχτυλιδωτός θώρακας που φορούσε απόκάτω ήταν επιχρυσωμένος. Ο σερ Φράνκλιν ίππευε ένα γκρίζοάλογο με πιτσίλες και μια μακριά, ασημένια χαίτη, που ταίριαζε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 327

με τα γκρίζα μεταξωτά και την ασημένια πανοπλία που φορούσε.Στην ασπίδα, τον χιτώνα και τα φάλαρά του έφερε τουςΔίδυμους Πύργους των Φρέυ. Εφορμούσαν ξανά και ξανά. ΟΝτανκ στεκόταν και τους κοίταζε, όμως στην πραγματικότηταδεν τους έβλεπε. Ο αργόστροφος Ντανκ, με κεφάλι χοντρό σαντείχος κάστρου, κατσάδιασε τον εαυτό του. Έχει για έμβλημα ένασαλιγκάρι. Πώς είναι δυνατόν να ’χασες ενάντια σ’ έναν άντραπου ’χει για έμβλημα ένα σαλιγκάρι;

Γύρω του ακούστηκαν ζητωκραυγές. Όταν σήκωσε τα μάτια,είδε πως ο άρχοντας Φρέυ είχε πέσει από τη σέλα. Ο Βιολιστήςείχε ξεπεζέψει για να βοηθήσει τον ηττημένο του αντίπαλο νασηκωθεί. Αυτός βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά στ’ αυγό τουδράκοντα, κι εγώ τι κατάφερα; σκέφτηκε ο Ντανκ.

Καθώς πλησίαζε την πίσω πύλη του κάστρου, ο Ντανκ πέτυχετον θίασο των νάνων απ’ το γλέντι της προηγούμενης νύχτας,καθώς ετοιμάζονταν ν’ αναχωρήσουν. Έδεναν πόνι στο ξύλινογουρούνι με τους τροχούς, καθώς και σ’ ένα δεύτερο κάρο, πιοσυμβατικής κατασκευής. Είδε πως υπήρχαν έξι από δαύτους, οένας πιο κοντός και παραμορφωμένος απ’ τον άλλον. Μερικοίμπορεί να ’ταν και παιδιά, ήταν όμως όλοι τόσο κοντοί που ήταναδύνατο να καταλάβει. Στο φως της μέρας, ντυμένοι μεπαντελόνια από δέρμα αλόγου και τραχείς χιτώνες μεκουκούλες, έδειχναν λιγότερο εύθυμοι απ’ ό,τι με την παρδαλήενδυμασία τους. «Καλή σας μέρα» είπε από ευγένεια ο Ντανκ.«Φεύγετε; Στ’ ανατολικά έχει μαζέψει σύννεφα – μπορεί ναβρέξει».

Η μόνη απάντηση που έλαβε ήταν ένα άγριο βλέμμα απ’ τονπιο άσχημο ανάμεσα στους νάνους. Άραγε να ’ναι αυτός πουτράβηξα απ’ το κρεβάτι της αρχόντισσας Μπάτεργουελ χθεςβράδυ; Από κοντά, ο μικροσκοπικός άντρας έζεχνε σαναποχωρητήριο. Η αποφορά του έκανε τον Ντανκ να ταχύνει τοβήμα του.

Του φάνηκε πως για να διασχίσει το Γαλατόσπιτο χρειάστηκεπερίπου τον ίδιο χρόνο που τους είχε πάρει με τον Εγκ να

328 GEORGE MARTIN

διασχίσουν την έρημο του Ντορν. Φρόντιζε να περπατάει πάνταδίπλα σε κάποιον τοίχο και πότε πότε αναγκαζόταν να στηριχτείπάνω του. Κάθε φορά που γύριζε το κεφάλι του, ο κόσμοςγινόταν μια δίνη. Νερό, σκέφτηκε. Πρέπει να πιω νερό, αλλιώςθα σωριαστώ κάτω.

Ένας περαστικός ιπποκόμος του ’δωσε οδηγίες για τοκοντινότερο πηγάδι. Εκεί βρήκε τον σερ Κάιλ τον Γάτο, ναμιλάει σιγανά με τον Μέιναρντ Πλαμ. Οι ώμοι του σερ Κάιλείχαν κυρτώσει κι έδειχνε παραιτημένος, όμως όταν πλησίασε οΝτανκ σήκωσε το κεφάλι του. «Σερ Ντάνκαν; Ακούσαμε πωςπέθανες, ή πως ήσουν ετοιμοθάνατος».

Ο Ντανκ έτριψε τους κροτάφους του. «Αυτή τη στιγμήεύχομαι να ’μουν».

«Καταλαβαίνω πώς νιώθεις». Ο σερ Κάιλ αναστέναξε. «Οάρχοντας Κάσγουελ δεν μ’ αναγνώρισε. Όταν του είπα πως είχασκαλίσει το πρώτο του σπαθί, με κοίταξε σαν να ’μουν τρελός.Είπε πως το Μπίτερμπριτζ δεν έχει θέση για έναν ιππότη τόσοαδύναμο όσο αποδείχτηκα εγώ». Ο Γάτος γέλασε πικρόχολα.«Ωστόσο πήρε τα όπλα και την πανοπλία μου, το ίδιο και τ’άλογό μου. Τι θα κάνω τώρα;»

Ο Ντανκ δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Ακόμα κι οιελεύθεροι καβαλάρηδες είχαν ανάγκη από άλογο κιοποιοσδήποτε μισθοφόρος χρειαζόταν σπαθί. «Θα βρεις άλλοάλογο» είπε καθώς τραβούσε τον κουβά απ’ το πηγάδι. «Τα ΕπτάΒασίλεια είναι γεμάτα άλογα. Θα βρεις κάποιον άλλον άρχοντανα σ’ αρματώσει». Γέμισε τις χούφτες του με νερό κι ήπιε.

«Κάποιον άλλον άρχοντα. Ναι, εσύ ξέρεις κάναν τέτοιον;Δεν είμαι νέος και δυνατός σαν εσένα, ούτε τόσο μεγαλόσωμος.Οι μεγαλόσωμοι άντρες έχουν πάντα ζήτηση. Ο άρχονταςΜπάτεργουελ, ας πούμε, θέλει τους ιππότες του θηρία. Απλώςκοίτα τον Τομ Χεντλ. Τον είδες να κονταρομαχεί; Έχει ρίξει απ’τη σέλα όλους όσους αντιμετώπισε. Το ίδιο βέβαια κι ο γιος τουΦάιρμπολ, καθώς κι ο Βιολιστής. Μακάρι να μ’ είχε ρίξειεκείνος. Δεν δέχεται λύτρα. Λέει πως το μόνο που επιθυμεί είναι

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 329

το αυγό του δράκοντα… και τη φιλία των ηττημένων αντιπάλωντου. Είναι στ’ αλήθεια ο ανθός της ιπποσύνης».

Ο Μέιναρντ Πλαμ κάγχασε. «Το βιολί της ιπποσύνης θες ναπεις. Μ’ αυτά που κάνει ο νεαρός, προμηνύεται καταιγίδα καικαλά θα κάνουμε να ’χουμε εξαφανιστεί αποδώ όταν ξεσπάσει».

«Δεν δέχεται λύτρα; Μεγαλόψυχο εκ μέρους του».«Είναι εύκολο να ’σαι μεγαλόψυχος όταν το πουγκί σου είναι

γεμάτο χρυσάφι» είπε ο σερ Μέιναρντ. «Σερ Ντάνκαν, ανφερθείς λογικά, μπορείς να πάρεις ένα μάθημα απ’ αυτή τηνιστορία. Δεν είναι πολύ αργά για να φύγεις».

«Να φύγω; Να φύγω και να πάω πού;»Ο σερ Μέιναρντ ανασήκωσε τους ώμους. «Οπουδήποτε. Στο

Γουίντερφελ, στο Σάμερχολ, στο Ασάι Πλάι στις Σκιές. Δεν έχεισημασία – οπουδήποτε εκτός αποδώ. Πάρε τ’ άλογο και τηνπανοπλία σου και φύγε κρυφά απ’ την πίσω πύλη. Κανείς δεν θασ’ αναζητήσει. Το Σαλιγκάρι θα ’ναι απασχολημένο με τηνεπόμενη κονταρομαχία του κι όλα τ’ άλλα βλέμματα είναιστραμμένα στους αγώνες».

Για μια φευγαλέα στιγμή, ο Ντανκ μπήκε στον πειρασμό. Όσοείχε τα όπλα, την πανοπλία και τ’ άλογό του, θα παρέμενε κατάκάποιον τρόπο ιππότης. Δίχως αυτά, δεν ήταν παρά έναςζητιάνος. Ένας μεγαλόσωμος ζητιάνος, αλλά ζητιάνος. Όμως ταόπλα κι η πανοπλία του ανήκαν τώρα στον σερ Ούθορ, το ίδιο κιο Κεραυνός. Καλύτερα ζητιάνος πάρα κλέφτης. Είχε μεγαλώσειστην Ψυλλογειτονιά, παρέα με τον Νυφίτσα, τον Λύκο και τονΠουτίγκα, όμως ο γέρος τον είχε σώσει από μια τέτοια ζωή.Ήξερε τι θ’ απαντούσε ο σερ Άρλαν του Πένιτρι στιςπαραινέσεις του Πλαμ και, δεδομένου πως ο σερ Άρλαν ήταννεκρός, απάντησε ο Ντανκ στη θέση του. «Μέχρι κι έναςπεριπλανώμενος ιππότης έχει αίσθημα τιμής».

«Θα προτιμούσες να πεθάνεις με την τιμή σου ακέραιη ή νατη σπιλώσεις και να παραμείνεις ζωντανός; Όχι, άσ’ το – ξέρω τιθα μου πεις. Πάρε τ’ αγόρι και φύγε, Ιππότη της Αγχόνης,αλλιώς το έμβλημά σου μπορεί ν’ αποδειχθεί προφητικό».

330 GEORGE MARTIN

Ο Ντανκ νευρίασε. «Τι ξέρεις εσύ από προφητείες; Μην είδεςκι εσύ κανένα όνειρο, σαν τον Τζον τον Βιολιστή; Τι ξέρεις γιατον Εγκ;»

«Ξέρω πως τ’ αυγά καλά θα κάνουν να μένουν μακριά απότηγάνια» είπε ο Πλαμ. «Το Γουάιτγουολς δεν είν’ ασφαλές γιατο αγόρι».

«Εσύ πώς τα πήγες στην κονταρομαχία σου, σερ;» τονρώτησε ο Ντανκ.

«Ω, εγώ δεν γράφτηκα στη λίστα. Οι περιστάσεις ήτανδυσοίωνες. Για πες μου, ποιος φαντάζεσαι πως θα κερδίσει τ’αυγό του δράκοντα;»

Όχι εγώ πάντως, σκέφτηκε ο Ντανκ. «Πού να ξέρω; Μόνο οιΕπτά το ξέρουν αυτό».

«Κάνε μια εικασία, σερ. Μάτια έχεις και βλέπεις».Το σκέφτηκε για μια στιγμή. «Ο Βιολιστής;»«Ωραία. Θες να μου εξηγήσεις γιατί το πιστεύεις αυτό;»«Απλώς… έχω ένα προαίσθημα».«Το ίδιο κι εγώ» είπε ο Μέιναρντ Πλαμ. «Ένα κακό προαί-

σθημα – ειδικά για όποιον κάνει το λάθος να σταθεί στον δρόμοτου Βιολιστή, είτε είναι άντρας, είτε παιδί».

Ο Εγκ βρισκόταν έξω από τη σκηνή τους και βούρτσιζε τονΚεραυνό, όμως το βλέμμα του ήταν απόμακρο. Τ’ αγόρι πήρεβαριά την ήττα μου. «Αρκετά» φώναξε ο Ντανκ. «Άμασυνεχίσεις, ο Κεραυνός θα γίνει καραφλός σαν και σένα».

«Σερ;» Η βούρτσα έπεσε απ’ τα χέρια του Εγκ. «Το ’ξερα πωςδεν μπορούσε να σε σκοτώσει ένα παλιοσαλίγκαρο, σερ».Όρμησε και τον αγκάλιασε.

Ο Ντανκ πήρε το μαλακό ψάθινο καπέλο του αγοριού και το

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 331

φόρεσε στο δικό του κεφάλι. «Ο μέιστερ είπε πως το ’σκασες μετην πανοπλία μου».

Ο Εγκ πήρε πίσω το καπέλο του ενοχλημένος. «Έτριψα τηναλυσιδωτή σου πανοπλία και γυάλισα τις περικνημίδες, τοπεριτραχήλιο και τον ατσάλινο θώρακά σου, σερ, όμως ηπερικεφαλαία σου γούβωσε και ράγισε εκεί που σε χτύπησε ηλόγχη του σερ Ούθορ. Θα πρέπει να την πας σε σιδερά να τηνεπισκευάσει».

«Ας την πάει ο σερ Ούθορ για επισκευή. Τώρα πια τουανήκει». Ούτε άλογο, ούτε σπαθί, ούτε πανοπλία. Ίσως να μ’έπαιρναν στον θίασό τους οι νάνοι. Θα ’ταν αστείο θέαμα – έξινάνοι να κοπανάνε έναν γίγαντα με κύστες γουρουνιών. «Τουανήκει κι ο Κεραυνός. Έλα. Θα του τα πάμε και θα τουευχηθούμε καλή τύχη στις υπόλοιπες κονταρομαχίες του».

«Τώρα αμέσως, σερ; Δεν θα πληρώσεις τα λύτρα για τονΚεραυνό;»

«Με τι, μικρέ; Με πέτρες και βερβελιές προβάτων;»«Το σκέφτηκα, σερ. Θα μπορούσες να δανειστείς –»Ο Ντανκ τον έκοψε. «Κανείς δεν θα μου δανείσει τόσα

χρήματα, Εγκ. Γιατί να το κάνουν; Δεν είμαι παρά έναςμπουνταλάς που αποκαλούσε τον εαυτό του ιππότη, μέχρι πουένα σαλιγκάρι μ’ ένα παλούκι κόντεψε να μου ανοίξει το κεφάλιστα δύο».

«Θα μπορούσα να σου δώσω τη Βροχή, σερ. Εγώ θακαβαλούσα πάλι τον Μέιστερ. Θα πάμε στο Σάμερχολ. Μπορείςνα υπηρετήσεις στο κάστρο του πατέρα μου. Οι στάβλοι τουείναι γεμάτοι άλογα. Θα είχες και πολεμικό άλογο και άλογοιππασίας».

Ο Εγκ είχε καλή πρόθεση, όμως ο Ντανκ δεν μπορούσε νασυρθεί πίσω στο Σάμερχολ, απένταρος και ηττημένος, δίχως κανένα σπαθί για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. «Καλοσύνη σου,μικρέ» είπε «όμως δεν θέλω ελεημοσύνη απ’ το τραπέζι τουάρχοντα πατέρα σου, ούτε από τους στάβλους του. Ίσως ήρθε οκαιρός να χωρίσουν οι δρόμοι μας». Ο Ντανκ μπορούσε πάντα

332 GEORGE MARTIN

να πάει και να καταταγεί στη φρουρά του Λάννισπορτ ή τουΌλνταουν – οι μεγαλόσωμοι άντρες είχαν ζήτηση σε τέτοιαπόστα. Έχω κοπανήσει το ξερό μου σε κάθε δοκάρι κάθεπανδοχείου, απ’ το Λάννισπορτ μέχρι το Κινγκς Λάντινγκ. Ίσωςείναι καιρός εκτός από καρούμπαλα να βγάλω και λίγα χρήματααπ’ το μέγεθός μου. Όμως οι φρουροί δεν είχαν ακολούθους.«Σου έμαθα ό,τι μπορούσα, κι αυτό δεν ήταν και τίποτασπουδαίο. Θα μάθεις πολύ περισσότερα μ’ έναν κανονικόοπλοδιδάσκαλο να επιβλέπει την εκπαίδευσή σου – κάποιονσκληρό γερο-ιππότη που να ξέρει από πού κρατάνε τη λόγχη».

«Δεν θέλω κανονικό οπλοδιδάσκαλο» είπε ο Εγκ. «Θέλωεσένα. Αν χρησιμοποιούσα…»

«Όχι, κομμένα αυτά. Δεν θέλω κουβέντα. Πήγαινε ναμαζέψεις τον οπλισμό μου. Θα τον παραδώσουμε στον σερΟύθορ με τις ευχές μου. Όσο αναβάλεις να κάνεις κάτι δύσκολο,γίνεται ακόμα δυσκολότερο».

Μαραμένος, ο Εγκ κλότσησε το χώμα. «Μάλιστα, σερ. Όπωςορίζεις».

Απέξω, η σκηνή του σερ Ούθορ ήταν πολύ απλή: ένα μεγάλοκουτί από καφεγκρίζο καραβόπανο, στερεωμένο με χοντράσκοινιά. Ο κεντρικός στύλος είχε ένα ασημένιο σαλιγκάρι πάνωαπ’ το μακρύ, γκρίζο τριγωνικό λάβαρο κι αυτό ήταν τομοναδικό διακοσμητικό.

«Περίμενέ με εδώ» είπε ο Ντανκ στον Εγκ. Τ’ αγόρικρατούσε τα χαλινάρια του Κεραυνού. Το μεγάλο, καφετίπολεμικό άλογο ήταν φορτωμένο με όλο τον οπλισμό τουΝτανκ, μέχρι και την παλιά ασπίδα που ’χε αγοράσει για ν’αντικαταστήσει τη δική του. Ο Ιππότης της Αγχόνης.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 333

Αποδείχτηκα αξιοθρήνητος μυστηριώδης ιππότης. «Δεν θ’αργήσω». Έσκυψε και μπήκε από το άνοιγμα.

Το εξωτερικό της σκηνής δεν τον είχε προετοιμάσει για τιςανέσεις που βρήκε στο εσωτερικό. Το έδαφος ήταν στρωμένο μεβαρύτιμα, πολύχρωμα χαλιά από το Μυρ. Υπήρχε ένα περίτεχνοτραπέζι με στρίποδα και γύρω του καρέκλες εκστρατείας. Τοπουπουλένιο κρεβάτι ήταν καλυμμένο με μαλακά μαξιλάρια καισ’ ένα σιδερένιο μαγκάλι έκαιγε αρωματικό θυμίαμα.

Ο σερ Ούθορ ήταν καθισμένος στο τραπέζι, μ’ έναν σωρό απόχρυσό κι ασήμι μπροστά του και μια καράφα κρασί δίπλα στοναγκώνα του, και μετρούσε τα νομίσματα με τον ακόλουθό του,έναν κακοσούλουπο τύπο κοντά στην ηλικία του Ντανκ. Πότεπότε, το Σαλιγκάρι δάγκωνε κάποιο νόμισμα ή έβαζε κάποιοάλλο στην άκρη. Ο Ντανκ τον άκουσε να λέει: «Βλέπω πως έχωακόμα πολλά να σου μάθω, Γουίλ. Αυτό το νόμισμα έχειξακριστεί, αυτό έχει τριφτεί… και τούτο δω;». Έπαιζε ένα χρυσόνόμισμα στα δάχτυλά του. «Να κοιτάς τα νομίσματα πριν ταδεχτείς. Ορίστε, πες μου τι βλέπεις». Το νόμισμα διέγραψε ένατόξο στον αέρα. Ο Γουίλ προσπάθησε να το πιάσει, όμωςχτύπησε στα δάχτυλά του κι έπεσε στο έδαφος. Έπεσε στατέσσερα για να το βρει. Όταν το βρήκε, το κοίταξε δυο φορές κιαπ’ τη μια κι απ’ την άλλη και είπε: «Αυτό είναι καλό, άρχοντάμου. Στη μια πλευρά έχει έναν δράκο και στην άλλη ένανβασιλιά…»

Ο Άντερλιφ κοίταξε προς τη μεριά του Ντανκ. «Ο Ιππότηςτης Αγχόνης. Χαίρομαι που σε βλέπω όρθιο, σερ. Φοβήθηκα πωςσε είχα σκοτώσει. Θα μου κάνεις τη χάρη να διδάξεις τονακόλουθό μου σχετικά με τους δράκοντες; Γουίλ, δώσε τονόμισμα στον σερ Ντάνκαν».

Ο Ντανκ δεν είχε άλλη επιλογή. Μ’ έριξε από τ’ άλογο. Είναιανάγκη να με γελοιοποιήσει κιόλας; Συνοφρυωμένος, ζύγιασε τονόμισμα στο χέρι του, εξέτασε τις δυο πλευρές και το δάγκωσε.«Είναι χρυσό, ούτε τριμμένο ούτε ξακρισμένο. Το βάρος μούφαίνεται σωστό. Κι εγώ θα το ’χα δεχτεί, άρχοντά μου – τι

334 GEORGE MARTIN

πρόβλημα έχει;»«Τον βασιλιά».Ο Ντανκ κοίταξε πιο προσεκτικά. Το πρόσωπο στο νόμισμα

ήταν νεανικό, καλοξυρισμένο κι όμορφο. Ο βασιλιάς Αίρυςαπεικονιζόταν με γένια στα δικά του νομίσματα, το ίδιο κι ογερο-βασιλιάς Αίγκον. Ο βασιλιάς Νταίρον, που είχε βασιλέψειενδιάμεσα, απεικονιζόταν ξυρισμένος, όμως αυτό δεν ήταν τοδικό του πρόσωπο. Το νόμισμα δεν έδειχνε αρκετά φθαρμένο γιανα ’ναι πριν απ’ την εποχή του Αίγκον του Ανάξιου. Ο Ντανκκοίταξε με προσοχή τη λέξη κάτω απ’ το κεφάλι. Επτά γράμματα.Έμοιαζαν ίδια μ’ όσα είχε δει σε άλλα χρυσά νομίσματα. Παρόλοπου δεν ήξερε να διαβάζει, ο Ντανκ ήξερε πως έγραφανΝΤΑΙΡΟΝ, όμως γνώριζε το πρόσωπο του Νταίρον του Καλού καιτο νόμισμα δεν απεικόνιζε εκείνον. Όταν ξανακοίταξε,παρατήρησε κάτι παράξενο στο σχήμα του πέμπτου γράμματος.Δεν ήταν… «Νταίμον» είπε ξαφνικά. «Γράφει Νταίμον. Μόνοπου δεν υπήρξε ποτέ βασιλιάς Νταίμον, εκτός από –»

«Τον Σφετεριστή. Ο Νταίμον Μπλάκφαϊρ είχε κόψει δικότου νόμισμα στη διάρκεια της εξέγερσης».

«Μα είναι χρυσό» διαφώνησε ο Γουίλ. «Αφού είναι χρυσό,δεν πρέπει να ’χει διαφορά απ’ τα υπόλοιπα, άρχοντά μου».

Το Σαλιγκάρι του ’ριξε μια σφαλιάρα. «Βλάκα. Ναι, είναιχρυσό – το χρυσό των στασιαστών, το χρυσό του προδότη. Είναιπροδοσία να ’χεις στην κατοχή σου ένα τέτοιο νόμισμα και δυοφορές προδοσία να πληρώνεις μ’ αυτό. Θα πρέπει να το πάω γιαλιώσιμο». Του ’ριξε άλλη μια σφαλιάρα. «Χάσου από μπροστάμου. Αυτός ο άξιος ιππότης κι εγώ έχουμε να συζητήσουμεκάποια θέματα».

Ο Γουίλ πετάχτηκε αδέξια όρθιος και βγήκε απ’ τη σκηνή.«Κάθισε» είπε ευγενικά ο σερ Ούθορ. «Θες λίγο κρασί;» Μέσαστη σκηνή του, ο Άντερλιφ έδειχνε τελείως διαφορετικός απ’ό,τι στο γλέντι.

Το σαλιγκάρι κρύβεται μες στο καβούκι του, θυμήθηκε τοπαλιό ρητό ο Ντανκ. «Όχι, ευχαριστώ». Πέταξε το χρυσό

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 335

νόμισμα πίσω στον σερ Ούθορ. Χρυσός του προδότη. Χρυσόςτων Μπλάκφαϊρ. Ο Εγκ με είχε προειδοποιήσει πως αυτό τοτουρνουά είναι γεμάτο προδότες, όμως δεν τον άκουσα. Όφειλεμια συγγνώμη στ’ αγόρι.

«Μισή κούπα» επέμεινε ο Άντερλιφ. «Δείχνεις να το χρειά-ζεσαι». Γέμισε δυο κούπες κρασί κι έδωσε τη μία στον Ντανκ.Δίχως την πανοπλία του, έμοιαζε περισσότερο μ’ έμπορο παράμε ιππότη. «Υποθέτω πως ήρθες για την ποινή».

«Πράγματι». Ο Ντανκ ήπιε το κρασί. Ίσως να βοηθούσε νασταματήσει το σφυροκόπημα μες στο κεφάλι του. «Έφερα τονοπλισμό και τ’ άλογό μου. Είναι δικά σου, με τις ευχές μου».

Ο σερ Ούθορ χαμογέλασε. «Και κάπου εδώ θα σου πω πωςαγωνίστηκες άξια, σωστά;»

Ο Ντανκ αναρωτήθηκε αν το «άξια» ήταν απλώς έναςευγενικός τρόπος να του πει «αδέξια». «Καλοσύνη σου, σερ,όμως –»

«Μάλλον δεν άκουσες καλά, σερ. Θα σε πείραζε να ρωτήσωπώς έγινες ιππότης, σερ;»

«Ο σερ Άρλαν του Πένιτρι με βρήκε στην Ψυλλογειτονιά νακυνηγάω γουρούνια. Ο προηγούμενος ακόλουθός του είχεσκοτωθεί στο Κόκκινο Λιβάδι κι έτσι χρειαζόταν κάποιον ναφροντίζει τ’ άλογο και να καθαρίζει την πανοπλία του. Αν τονυπηρετούσα, υποσχέθηκε να με διδάξει το σπαθί, τη λόγχη καιπώς να ιππεύω. Δέχτηκα».

«Χαριτωμένη ιστορία… παρόλο που στη θέση σου θ’ άφηνααπέξω το κομμάτι σχετικά με τα γουρούνια. Για πες μου λοιπόν,πού βρίσκεται τώρα ο σερ Άρλαν;»

«Πέθανε. Τον έθαψα».«Μάλιστα. Τον πήγες πίσω στο Πένιτρι;»«Δεν ήξερα πού βρίσκεται». Ο Ντανκ δεν είχε δει ποτέ το

Πένιτρι, απ’ όπου καταγόταν ο γέρος. Ο σερ Άρλαν μιλούσεσπάνια γι’ αυτό, όπως κι ο Ντανκ για την Ψυλλογειτονιά. «Τονέθαψα στη δυτική πλαγιά ενός λόφου, για να μπορεί να βλέπει τοηλιοβασίλεμα». Η καρέκλα έτριξε επικίνδυνα υπό το βάρος του.

336 GEORGE MARTIN

Ο σερ Ούθορ ξανακάθισε. «Πανοπλία έχω και τ’ άλογό μουείναι καλύτερο από το δικό σου. Τι να το κάνω ένα ξοφλημένοψωράλογο κι ένα σακί σκουριασμένη και γουβωμένη πανοπλία;»

«Την πανοπλία αυτή μου την έφτιαξε ο Ατσάλινος Πέιτ» είπελίγο θυμωμένα ο Ντανκ. «Τη φρόντιζε ο Εγκ – δεν έχει ίχνοςσκουριάς και το ατσάλι της είναι γερό και καλοφτιαγμένο».

«Είναι καλοφτιαγμένο και βαρύ» παραπονέθηκε ο σερ Ούθορ«κι η πανοπλία είναι υπερβολικά μεγάλη για οποιονδήποτεφυσιολογικό άνθρωπο. Είσαι ασυνήθιστα μεγαλόσωμος,Ντάνκαν Ψηλέ. Όσο για τ’ άλογό σου, είναι πολύ γέρικο γι’αγώνες και το κρέας του πολύ σκληρό για φάγωμα».

«Ο Κεραυνός δεν είναι πια τόσο νέος» παραδέχθηκε ο Ντανκ«κι όπως λες, η πανοπλία μου είναι πράγματι μεγάλη. Θαμπορούσες πάντα να την πουλήσεις. Στο Λάννισπορτ και στοΚινγκς Λάντινγκ υπάρχουν πολλοί σιδεράδες που ευχαρίστωςθα την αγόραζαν».

«Ίσως στο ένα δέκατο της αξίας της» είπε ο σερ Ούθορ «καιπάλι μόνο για να λιώσουν το μέταλλο. Όχι, προτιμώ το γλυκόασήμι απ’ το παλιό σίδερο – το χρήμα του βασιλείου. Λοιπόν,θες να εξαγοράσεις την πανοπλία σου ή όχι;»

Ο Ντανκ γύριζε συνοφρυωμένος την κούπα με το κρασί σταχέρια του. Ήταν από καθαρό ασήμι, με μια σειρά από χρυσά,ένθετα σαλιγκάρια στο χείλος. Το κρασί ήταν επίσηςχρυσαφένιο, γλυκό και δυνατό. «Αν μπορούσα θα το ’κανα, μετάχαράς κιόλας. Μόνο που…»

«Δεν έχεις δράκοντες ούτε ζωγραφιστούς».«Αν… αν μου δάνειζες προσωρινά τ’ άλογο και την πανοπλία

μου, θα μπορούσα να σου πληρώσω αργότερα τα λύτρα, μόλιςέβγαζα μερικά χρήματα».

Το Σαλιγκάρι έδειχνε να διασκεδάζει. «Και πώς ακριβώς θαέβγαζες αυτά τα χρήματα;»

«Θα μπορούσα να μπω στην υπηρεσία κάποιου άρχοντα, ή…»Του ήταν δύσκολο να το πει. Τα λόγια αυτά τον έκαναν νανιώθει ζητιάνος. «Μπορεί να πάρει μερικά χρόνια, όμως θα σε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 337

πληρώσω. Τ’ ορκίζομαι».«Στην ιπποτική σου τιμή;»Ο Ντανκ κοκκίνισε. «Θα μπορούσα να σου υπογράψω κάποιο

έγγραφο».«Τα ορνιθοσκαλίσματα ενός περιπλανώμενου ιππότη σ’ ένα

κομμάτι χαρτί;» Ο σερ Ούθορ γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω.«Ναι, είναι ό,τι πρέπει για να σκουπίσω τον κώλο μου».

«Είσαι κι εσύ περιπλανώμενος ιππότης».«Τώρα με προσβάλλεις. Πράγματι, πηγαίνω όπου θέλω και

δεν υπηρετώ κανέναν εξόν απ’ τον εαυτό μου… όμως πάνεπολλά χρόνια από τότε που κοιμήθηκα τελευταία φορά κάτω απότ’ αστέρια. Βρίσκω τα πανδοχεία πολύ πιο άνετα. Είμαι ιππότηςτων τουρνουά κι από μένα δεν υπάρχει καλύτερος».

«Δεν υπάρχει καλύτερος;» Η αλαζονεία του εξόργισε τονΝτανκ. «Η Γελαστή Καταιγίδα μπορεί να διαφωνεί, σερ, το ίδιοκι ο Λίο ο Μακραγκάθης κι ο Βάρβαρος του Μπράκεν. ΣτοΛιβάδι του Άσφορντ κανείς δεν μιλούσε για σαλιγκάρια. Πώςγίνεται λοιπόν να ’σαι κάποιος φημισμένος πρωταθλητής τωντουρνουά;»

«Μ’ άκουσες ν’ αποκαλώ τον εαυτό μου πρωταθλητή, πόσομάλλον φημισμένο; Καλύτερα να βγάλω ευλογιά. Όχι, να μουλείπει. Στην επόμενη κονταρομαχία μου θα νικήσω, όμως στοντελικό θα πέσω από τη σέλα. Ο Μπάτεργουελ υποσχέθηκετριάντα χρυσούς δράκοντες σε όποιον ηττηθεί στον τελικό κιαυτό μου αρκεί… συν κάμποσα λύτρα και τα κέρδη από ταστοιχήματά μου». Έδειξε τους σωρούς από χρυσά κι ασημένιανομίσματα πάνω στο τραπέζι. «Φαίνεσαι υγιής κι είσαι και θηρίο.Το μέγεθος εντυπωσιάζει πάντοτε τους αφελείς, παρόλο που δενκάνει σχεδόν καμία διαφορά στην κονταρομαχία. Ο Γουίλ τούςέπεισε να στοιχηματίσουν τρία προς ένα εναντίον μου. Οανόητος ο άρχοντας Σόνι στοιχημάτισε πέντε προς ένα». Έπιασεένα ασημένιο νόμισμα με τα μακριά του δάχτυλα και το έκανε ναστριφογυρίζει πάνω στο τραπέζι. «Ο επόμενος που θα πέσει θα’ναι το Γέρικο Βόδι κι ύστερα ο Ιππότης των Ιτιών, αν επιβιώσει

338 GEORGE MARTIN

μέχρι τότε. Δεδομένου του κοινού αισθήματος, θα μου δώσουνκαλές πιθανότητες και για τους δύο. Ο λαουτζίκος λατρεύει τουςντόπιους ήρωες».

«Στις φλέβες του σερ Γκλέντον κυλάει το αίμα ενός ήρωα»είπε αυθόρμητα ο Ντανκ.

«Ω, το ελπίζω. Το αίμα ενός ήρωα θα πάει δύο προς ένα. Τοαίμα μιας πόρνης δεν δίνει τόσο καλές πιθανότητες. Ο σερΓκλέντον μιλάει για τον υποτιθέμενο πατέρα του σε κάθεευκαιρία, έχεις παρατηρήσει όμως πως δεν μιλάει ποτέ για τημητέρα του; Υπάρχει πολύ καλός λόγος γι’ αυτό. Η μάνα τουήταν μια απ’ τις πόρνες του στρατεύματος. Τη λέγανε Τζένι καιμέχρι τη Μάχη του Κόκκινου Λιβαδιού τη φωνάζανεΔεκαρούλα Τζένι. Το βράδυ πριν από τη μάχη, γαμήθηκε μετόσους άντρες που έκτοτε έμεινε γνωστή ως η Τζένι τουΚόκκινου Λιβαδιού. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως ο Φάιρμπολτην είχε γαμήσει και πιο πριν, το ίδιο όμως κι άλλοι εκατόάντρες. Μου φαίνεται πως ο ισχυρισμός του φίλου μας τουΓκλέντον είναι λίγο τραβηγμένος. Ούτε κόκκινα μαλλιά δενέχει».

Αίμα ενός ήρωα, σκέφτηκε ο Ντανκ. «Λέει πως είναιιππότης».

«Α, αυτό είν’ αλήθεια. Ο νεαρός κι η αδελφή του μεγάλωσανσ’ ένα μπουρδέλο που το λέγανε Ιτιές. Αφού πέθανε η Τζένι, οιάλλες πόρνες τούς φρόντιζαν και χάιδευαν τ’ αυτιά του μικρούμε την ιστορία που ’χε σκαρώσει η μάνα του, πως ήταν τάχα γιοςτου Φάιρμπολ. Τον εκπαίδευσε όσο μπορούσε ένας γερο-ακόλουθος που ζούσε εκεί κοντά, μ’ αντάλλαγμα μπίρα καιμουνί. Αλλά, όντας απλός ακόλουθος, δεν μπορούσε να χρίσειιππότη το μπασταρδάκι. Πριν από μισό χρόνο, όμως, έτυχε ναπεράσει απ’ το μπουρδέλο μια κομπανία ιπποτών κι η αδελφήτου σερ Γκλέντον έτυχε να γυαλίσει σ’ έναν μεθυσμένο ιππότη,ονόματι σερ Μόργκαν Ντάνσταμπλ. Φαίνεται πως η αδελφή τουήταν ακόμη παρθένα, κι ο Ντάνσταμπλ δεν είχε να πληρώσει γιατο ξεπαρθένιασμα. Έτσι κάνανε μια συμφωνία: ο σερ Μόργκαν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 339

έχρισε ιππότη τον αδελφό της επιτόπου, μέσα στις Ιτιές, ενώπιονείκοσι μαρτύρων, κι ύστερα η μικρή αδελφή του Γκλέντον πήρεπάνω τον σερ Μόργκαν και τον άφησε να την ξεπαρθενιάσει.Αυτή είναι η ιστορία».

Οποιοσδήποτε ιππότης μπορούσε να χρίσει κάποιον ιππότη.Όταν ήταν ακόλουθος του σερ Άρλαν, ο Ντανκ είχε ακούσει γιαιππότες που ’χαν εξαγοράσει το χρίσμα τους με χάρες, με απειλέςή ακόμα και μ’ ένα σακί ασημένια νομίσματα, ποτέ όμως με τηνπαρθενιά της αδελφής τους. «Είναι απλώς μια ιστορία» άκουσετον εαυτό του να λέει. «Δεν μπορεί να ’ναι αλήθεια».

«Την άκουσα από τον Κίρμπι Πιμ, που ισχυρίζεται πως ήτανεκεί, ένας απ’ τους μάρτυρες του χρίσματος». Ο σερ Ούθορανασήκωσε τους ώμους του. «Είτε είναι γιος ήρωα είτε γιοςπόρνης, ή ακόμα κι αν είναι και τα δύο, δεν έχει ελπίδα εναντίονμου».

«Μπορεί να κληρωθείς μ’ άλλον αντίπαλο».Ο σερ Ούθορ ανασήκωσε το ένα του φρύδι. «Ο Κόσγκροουβ

είναι εξίσου φιλάργυρος μ’ οποιονδήποτε άλλον. Να ’σαισίγουρος πως στον επόμενο γύρο θ’ αντιμετωπίσω το ΓέρικοΒόδι κι ύστερα τον νεαρό. Αν θες βάζουμε και στοίχημα».

«Δεν έχω τίποτα να στοιχηματίσω». Ο Ντανκ δεν ήξερε τιτον κατέθλιβε περισσότερο: το γεγονός ότι το Σαλιγκάριδωροδοκούσε τον υπεύθυνο των αγώνων για να διαλέγει τουςαντιπάλους του ή το γεγονός πως κι εκείνον τον είχε διαλέξει.Σηκώθηκε. «Ό,τι είχα να πω το είπα. Το άλογο, το σπαθί κι ηπανοπλία μου είναι δικά σου».

Το Σαλιγκάρι έπλεξε τα δάχτυλά του. «Ίσως υπάρχει κι άλλοςτρόπος. Δεν είσαι ολότελα ατάλαντος. Πέφτεις πολύεντυπωσιακά». Ο σερ Ούθορ χαμογέλασε με υγρά χείλη. «Θασου δανείσω το άλογο και την πανοπλία σου… αν μπεις στηνυπηρεσία μου».

«Στην υπηρεσία σου;» Ο Ντανκ δεν καταλάβαινε. «Τι είδουςυπηρεσία; Ακόλουθο έχεις. Ή μήπως χρειάζεσαι φρουρούς γιακάποιο κάστρο;»

340 GEORGE MARTIN

«Θα μπορούσα, αν είχα κάστρο δηλαδή. Για να ’μαιειλικρινής, προτιμώ ένα καλό πανδοχείο. Είναι πολύ ακριβό νασυντηρείς κάστρο. Όχι, η υπηρεσία σου θα περιλαμβάνει να μ’αντιμετωπίσεις σε μερικά τουρνουά ακόμα. Θαρρώ πως είκοσιαρκούν. Είμαι σίγουρος πως μπορείς να το κάνεις. Θα λαμβάνειςτο ένα δέκατο από τα κέρδη μου και στο μέλλον υπόσχομαι νασημαδεύω το φαρδύ σου στέρνο κι όχι το κεφάλι σου».

«Δηλαδή θες να ταξιδεύω μαζί σου για να με ρίχνεις από τ’άλογο στα τουρνουά;»

Ο σερ Ούθορ κάγχασε ευδιάθετα. «Είσαι τόσο ρωμαλέος πουκανείς δεν θα πιστέψει πως μπορεί να σε ρίξει απ’ τη σέλα έναςγέρος, με κυρτούς ώμους κι ένα σαλιγκάρι στην ασπίδα του».Έτριψε το πιγούνι του. «Παρεμπιπτόντως, χρειάζεσαι κι εσύέναν νέο θυρεό. Αυτός ο κρεμασμένος στην ασπίδα σου είναιαρκετά τρομακτικός, δεν λέω, όμως… ε, είναι κρεμασμένος –ηττημένος και νεκρός. Χρειάζεσαι κάτι πιο άγριο. Ίσως τοκεφάλι μιας αρκούδας ή μια νεκροκεφαλή – ακόμα καλύτερα,τρεις νεκροκεφαλές, ή μάλλον ένα μωρό, καρφωμένο πάνω σ’ένα δόρυ. Θ’ αφήσεις τα μαλλιά και τα γένια σου να μακρύνουνκι όσο πιο αφρόντιστα τα έχεις, τόσο το καλύτερο. Γίνονταιπολλά τέτοια μικρά τουρνουά, πολύ περισσότερα απ’ όσανομίζεις. Με τις πιθανότητες που θα μου δίνουν εναντίον σου,θα ’χουμε βγάλει αρκετά λεφτά για ν’ αγοράσουμε αυγό δράκουαν θέλουμε, πριν –»

«Πριν μαθευτεί πως είμαι άχρηστος; Την πανοπλία μουέχασα, όχι και την τιμή μου. Θα πάρεις τον Κεραυνό και τονοπλισμό μου, μέχρις εκεί όμως».

«Η περηφάνια δεν ταιριάζει σε ζητιάνους. Η συνεργασία πουσου προτείνω δεν είναι δα το χειρότερο που μπορεί να σουσυμβεί. Αν μη τι άλλο, θα σου μάθω ένα δυο πράγματα για τηνκονταρομαχία, για την οποία, επί του παρόντος, έχεις την άγνοιατου χωριάτη».

«Θες να με κάνεις παλιάτσο».«Παλιάτσος είσαι ούτως ή άλλως, κι ένας παλιάτσος κάπως

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 341

πρέπει να βγάζει το ψωμί του».Ο Ντανκ ήθελε να του σπάσει τα δόντια και να σβήσει το

χαμόγελο από τα χείλη του. «Τώρα καταλαβαίνω γιατί έχεις ένασαλιγκάρι στην ασπίδα σου. Δεν είσαι αληθινός ιππότης».

«Εσύ όμως είσαι αληθινός μπουνταλάς. Είσαι τόσο τυφλόςπου δεν έχεις ιδέα σε τι κίνδυνο βρίσκεσαι». Ο σερ Ούθοράφησε την κούπα του στην άκρη. «Ξέρεις γιατί σε χτύπησα εκείπου σε χτύπησα, σερ;» Σηκώθηκε όρθιος κι άγγιξε ελαφρά τονΝτανκ, ακριβώς πάνω στο στερνοκόκαλο. «Αν σε χτυπούσα εδώμε την κεφαλή της λόγχης, πάλι θα ’πεφτες. Το κεφάλι είναιμικρότερος στόχος, το πετυχαίνεις πιο δύσκολα… όμως είναιπολύ πιο πιθανό το χτύπημα ν’ αποβεί θανάσιμο. Με πλήρωσανγια να σε χτυπήσω εκεί».

«Σε πλήρωσαν;» Ο Ντανκ έκανε πίσω. «Τι εννοείς;»«Μου έδωσαν προκαταβολή έξι χρυσά νομίσματα και μου

υποσχέθηκαν άλλα τέσσερα μόλις πέθαινες. Είναι ποταπό ποσόγια τη ζωή ενός ιππότη. Αυτό σ’ έσωσε. Αν μου ’χαν προσφέρειπερισσότερα, μπορεί να ’χα περάσει την κεφαλή της λόγχης μουμέσα απ’ τη σχισμή της περικεφαλαίας σου».

Ο Ντανκ ένιωσε πάλι να ζαλίζεται. Ποιος θα πλήρωνε για ναμε σκοτώσει; Δεν έχω βλάψει κανέναν στο Γουάιτγουολς.Σίγουρα ο μοναδικός άνθρωπος που τον μισούσε τόσο πολύήταν ο αδελφός του Εγκ, ο Αίριον, κι ο Πύρινος Πρίγκιπαςβρισκόταν εξόριστος στην άλλη άκρη της Στενής Θάλασσας.«Ποιος σε πλήρωσε;»

«Ένας υπηρέτης μου ’φερε τα χρήματα μόλις ανέτειλε οήλιος, λίγη ώρα αφού ο υπεύθυνος των αγώνων είχε αναρτήσειτα ζεύγη των αντιπάλων. Φορούσε κουκούλα και δεν ανέφερε τ’όνομα του αφέντη του».

«Μα γιατί;» ρώτησε ο Ντανκ.«Δεν ρώτησα». Ο σερ Ούθορ ξαναγέμισε την κούπα του.

«Θαρρώ πως έχεις περισσότερους εχθρούς απ’ όσους νομίζεις,σερ Ντάνκαν. Λογικό είναι. Μερικοί πιστεύουν πως είσαι η αιτίαόλων των συμφορών μας».

342 GEORGE MARTIN

Ο Ντανκ ένιωσε ένα παγωμένο χέρι να του σφίγγει τηνκαρδιά. «Τι εννοείς;»

Το Σαλιγκάρι ανασήκωσε τους ώμους. «Μπορεί να μηνήμουν στο Λιβάδι του Άσφορντ, όμως η κονταρομαχία είναι τοβούτυρο στο ψωμί μου. Παρακολουθώ τι γίνεται στα τουρνουάακόμα κι όταν δεν συμμετέχω, με την ίδια σχολαστικότητα πουοι μέιστερ μελετούν τις κινήσεις των αστεριών. Ήξερα λοιπόνπως ένας περιπλανώμενος ιππότης υπήρξε η αιτία για μιαΔοκιμασία των Επτά στο Λιβάδι του Άσφορντ, η οποία είχε ωςαποτέλεσμα τον θάνατο του Μπαίλορ του Λογχοθραύστη σταχέρια του αδελφού του του Μαίκαρ». Ο σερ Ούθορ ξανακάθισεκαι τέντωσε τα πόδια του. «Ο πρίγκιπας Μπαίλορ ήταν πολύαγαπητός. Επίσης, ο Πύρινος Πρίγκιπας είχε φίλους, φίλους οιοποίοι δεν ξέχασαν την αιτία της εξορίας του. Σκέψου τηνπροσφορά μου, σερ. Το σαλιγκάρι μπορεί ν’ αφήνει πίσω τουγλίτσα, όμως λίγη γλίτσα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν… ενώ ότανχορεύεις με τους δράκους, το πιθανότερο είναι να καείς».

Όταν βγήκε ο Ντανκ απ’ τη σκηνή του Σαλιγκαριού, έμοιαζε να’χει σκοτεινιάσει απότομα. Στην ανατολή, τα σύννεφα είχανμεγαλώσει κι είχαν γίνει πιο σκούρα, ενώ ο ήλιος είχε αρχίσειτην πορεία του προς τη δύση, σχηματίζοντας μεγάλες σκιές στηναυλή. Ο Ντανκ βρήκε τον ακόλουθο Γουίλ να επιθεωρεί τιςοπλές του Κεραυνού.

«Πού ’ναι ο Εγκ;» τον ρώτησε.«Το καραφλό αγόρι; Πού να ξέρω; Κάπου θα πήγε».Δεν άντεχε ν’ αποχαιρετήσει τον Κεραυνό, κατέληξε ο Ντανκ.

Θα ’χει γυρίσει στη σκηνή και στα βιβλία του.Δεν ήταν όμως εκεί. Αντιθέτως, τα βιβλία ήταν εκεί,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 343

στοιβαγμένα και τυλιγμένα με προσοχή δίπλα στα στρωσίδια τουΕγκ, όμως τ’ αγόρι δεν φαινόταν πουθενά. Κάτι δεν πήγαινεκαλά. Ο Ντανκ το ένιωθε. Ο Εγκ δεν συνήθιζε να εξαφανίζεταιδίχως να του πει τίποτα.

Δυο γκριζαρισμένοι φρουροί έπιναν κριθαρένια μπίρα έξωαπό μια ριγέ σκηνή, λίγα μέτρα παραπέρα. «…ε, γάμησέ το. Γιαμένα μια φορά ήταν αρκετή» μουρμούρισε ο ένας. «Ναι, τοχορτάρι ήταν καταπράσινο σαν ανέτειλε ο ήλιος…» Σταμάτησεόταν ο άλλος τον σκούντησε στα πλευρά και τότε μόνοαντιλήφθηκε την παρουσία του Ντανκ. «Σερ;»

«Μήπως είδατε τον ακόλουθό μου; Εγκ τον λένε».Ο άντρας έξυσε τις λιγοστές γκρίζες τρίχες κάτω απ’ το ένα

του αυτί. «Τον θυμάμαι. Είχε λιγότερα μαλλιά από μένα κι έναστόμα τρεις φορές το μπόι του. Έπαιξε μερικά σπρωξίδια με τουςάλλους πιτσιρικάδες, όμως αυτό ήταν χθες το βράδυ. Από τότεδεν τον ξανάδα, σερ».

«Πρέπει να τον φόβισαν και να το ’βαλε στα πόδια» είπε οφίλος του.

Ο Ντανκ τον αγριοκοίταξε. «Αν ξαναπεράσει αποδώ, πείτετου να με περιμένει».

«Εντάξει, σερ. Θα του το πούμε».Μπορεί να πήγε απλώς να παρακολουθήσει τις κονταρομαχίες.

Ο Ντανκ κατευθύνθηκε πάλι προς τον αγωνιστικό χώρο. Καθώςπερνούσε από τους στάβλους, είδε τον σερ Γκλέντον Μπολ, ναβουρτσίζει ένα όμορφο, καστανόξανθο πολεμικό άλογο.«Μήπως είδες τον Εγκ;» τον ρώτησε.

«Πέρασε τρέχοντας αποδώ πριν από λίγο». Ο σερ Γκλέντονέβγαλε ένα καρότο από την τσέπη του και το ’δωσε στο άλογο.«Σ’ αρέσει το νέο μου άλογο; Ο άρχοντας Κοστέιν έστειλε τονακόλουθό του να το εξαγοράσει, όμως του ’πα να κρατήσει τοχρυσάφι του κι εγώ θα κρατήσω τ’ άλογό του».

«Δεν θ’ αρέσει αυτό στον άρχοντα».«Ο άρχοντας είπε πως δεν είχα το δικαίωμα να βάλω την

πύρινη σφαίρα στην ασπίδα μου. Μου ’πε πως ο θυρεός μου

344 GEORGE MARTIN

έπρεπε να ’ναι μια συστάδα από ιτιές. Ο άρχοντας μπορεί ναπάει να γαμηθεί».

Ο Ντανκ χαμογέλασε. Είχε βρεθεί κι εκείνος στην ίδια θέσηκι είχε πνιγεί πίνοντας το πικρό ποτήρι που του ’χαν προσφέρεικάτι τύποι σαν τον Πύρινο Πρίγκιπα και τον σερ ΣτέφονΦόσογουεϊ. Ένιωθε μια κάποια συμπάθεια για τον εύθικτο νεαρόιππότη. Ποιος ξέρει, κι η δική μου μάνα μπορεί να ’ταν πόρνη.«Πόσα άλογα έχεις κερδίσει μέχρι τώρα;»

Ο σερ Γκλέντον ανασήκωσε τους ώμους του. «Κάπου έχασατο μέτρημα. Μου χρωστάει ακόμα ένα ο Μόρτιμερ Μπογκς.Είπε πως προτιμούσε να φάει τ’ άλογό του, παρά να τοπαραδώσει στον μπάσταρδο γιο μιας πόρνης. Επίσης κατέστρεψετην πανοπλία του μ’ ένα σφυρί πριν μου τη στείλει. Είναι γεμάτητρύπες. Φαντάζομαι πως μπορώ ακόμη να πουλήσω το μέταλλο».Ακουγόταν μάλλον θλιμμένος παρά οργισμένος. «Κοντά στο…στο πανδοχείο όπου μεγάλωσα, υπήρχε ένας στάβλος. Εκείδούλευα όταν ήμουν μικρός και, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία,έμπαινα για λίγο και καβαλούσα τ’ άλογα, όσο ήταναπασχολημένοι οι ιδιοκτήτες τους. Ήμουν πάντοτε καλός με τ’άλογα. Από γέρικα ψωράλογα μέχρι πολεμικά άτια, τα ’χαιππεύσει όλα – μέχρι κι ένα άλογο της ερήμου από το Ντορν.Ήξερα έναν γέρο που μου ’μαθε να φτιάχνω τις δικές μουλόγχες. Πίστευα πως, αν έδειχνα σ’ όλους τους πόσο ικανόςείμαι, θα ήταν αναγκασμένοι να παραδεχτούν πως είμαι άξιοςγιος του πατέρα μου. Δεν το δέχονται όμως, ούτε και τώρα.Απλώς αρνούνται να μου το αναγνωρίσουν».

«Μερικοί δεν θα το αναγνωρίσουν ποτέ» του ’πε ο Ντανκ.«Γι’ αυτούς δεν έχει σημασία ό,τι κι αν κάνεις. Υπάρχουν όμωςκι άλλοι… δεν είναι όλοι ίδιοι. Έχω γνωρίσει μερικούς που ’ναιπολύ αξιόλογοι». Το σκέφτηκε για μια στιγμή. «Μόλις τελειώσειτο τουρνουά, ο Εγκ κι εγώ σκοπεύουμε να πάμε βόρεια, ναυπηρετήσουμε στο Γουίντερφελ και να πολεμήσουμε στο πλευρότων Σταρκ ενάντια στους σιδερογέννητους. Μπορείς να ’ρθειςμαζί μας, αν θες». Ο σερ Άρλαν έλεγε πάντα πως ο Βορράς είναι

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 345

τελείως διαφορετικός κόσμος. Εκεί πάνω, πιθανότατα κανείς δενθα γνώριζε την ιστορία της Δεκαρούλας Τζένι και του Ιππότητων Ιτιών. Εκεί κανείς δεν θα γελάει μαζί σου. Θα σε γνωρίζουνμονάχα από το σπαθί σου και θα κρίνουν μονάχα την αξία σου.

Ο σερ Γκλέντον τον κοίταξε καχύποπτα. «Γιατί να θέλω κάτιτέτοιο; Μου λες να το βάλω στα πόδια και να κρυφτώ;»

«Όχι, απλώς σκέφτηκα… δυο σπαθιά είναι καλύτερα από ένα.Οι δρόμοι είναι πιο επικίνδυνοι απ’ ό,τι παλιότερα».

«Αυτό είν’ αλήθεια» είπε απρόθυμα ο νεαρός «όμως κάποτευποσχέθηκαν στον πατέρα μου μια θέση στη Βασιλική Φρουρά.Σκοπεύω να διεκδικήσω τον λευκό μανδύα που δεν φόρεσεποτέ».

Όσες πιθανότητες έχω εγώ να φορέσω τον λευκό μανδύα,άλλες τόσες έχεις κι εσύ, ετοιμάστηκε να πει ο Ντανκ. Εσένα σεγέννησε μια πόρνη του στρατεύματος κι εγώ βγήκα μέσα απ’ τονβούρκο της Ψυλλογειτονιάς. Οι βασιλιάδες δεν σκορπάνε τιςτιμές σε κάτι τύπους σαν εσένα κι εμένα. Σκέφτηκε όμως πως ονεαρός θα το ’παιρνε βαριά κι έτσι είπε απλώς: «Τότε μακάρι νασου δώσει δύναμη ο Πολεμιστής».

Μόλις είχε κάνει λίγα βήματα, ο σερ Γκλέντον του φώναξε:«Σερ Ντάνκαν, περίμενε. Εγώ… Δεν έπρεπε να είμαι τόσοαπότομος μαζί σου. Η μητέρα μου έλεγε πως ένας ιππότης πρέπεινα φέρεται μ’ ευγένεια». Ο νεαρός έδειχνε να παλεύει με τιςλέξεις. «Μετά την τελευταία μου κονταρομαχία, ήρθε να με δειο άρχοντας Πικ. Μου πρόσφερε μια θέση στο Στάρπαϊκ. Είπεπως πλησιάζει μια καταιγίδα που όμοιά της δεν έχει ξαναδεί τοΓουέστερος εδώ και μια γενιά και πως έχει ανάγκη από άντρεςκαι τα σπαθιά τους – άντρες πιστούς, που ξέρουν να υπακούνε».

Ο Ντανκ δεν πίστευε αυτό που άκουγε. Ο Γκόρμον Πικ είχεκαταστήσει σαφή την περιφρόνησή του για τουςπεριπλανώμενους ιππότες, τόσο στον δρόμο όσο και στη στέγη,όμως η προσφορά του ήταν γενναιόδωρη. «Ο Πικ είναισπουδαίος άρχοντας» είπε μ’ επιφύλαξη «όμως… όμως δεννομίζω πως μπορείς να εμπιστευτείς έναν τέτοιον άντρα».

346 GEORGE MARTIN

«Όχι». Ο νεαρός κοκκίνισε. «Μου ’πε πως υπήρχε ένατίμημα. Είπε πως θα μ’ έπαιρνε στην υπηρεσία του… πρώταόμως έπρεπε ν’ αποδείξω την αφοσίωσή μου. Θα φρόντιζε οεπόμενος αντίπαλός μου να ’ναι ο φίλος του ο Βιολιστής κιήθελε να ορκιστώ πως θα χάσω».

Ο Ντανκ τον πίστευε. Ήξερε πως κανονικά θα ’πρεπε ναμείνει εμβρόντητος, κι όμως, με κάποιον τρόπο, δεν του έκανεκαμία εντύπωση. «Τι του απάντησες;»

«Του απάντησα πως μπορεί να μην κατάφερνα να χάσωενάντια στον Βιολιστή, ακόμα κι αν το προσπαθούσα, πως είχαήδη ρίξει απ’ τη σέλα πολύ καλύτερους ιππότες και πως, πριντελειώσει η μέρα, τ’ αυγό του δράκοντα θα γινόταν δικό μου». ΟΜπολ χαμογέλασε αχνά. «Δεν ήταν η απάντηση που γύρευε. Μ’αποκάλεσε ανόητο και μου ’πε πως καλά θα κάνω να φυλάω τανώτα μου. Είπε πως ο Βιολιστής έχει πολλούς φίλους κι εγώκανέναν».

Ο Ντανκ άπλωσε το χέρι και του ’σφιξε τον ώμο. «Έχειςτουλάχιστον έναν, σερ – δύο, μόλις μπορέσω να βρω τον Εγκ».

Ο νεαρός τον κοίταξε κατάματα κι έγνεψε καταφατικά.«Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμη μερικοί αληθινοί ιππότες».

Η πρώτη φορά που ο Ντανκ μπόρεσε να δει καλά τον σερΤόμαρντ Χεντλ ήταν καθώς έψαχνε τον Εγκ μέσα στο πλήθος,γύρω απ’ τον αγωνιστικό χώρο. Ο γαμπρός του άρχονταΜπάτεργουελ ήταν γεροδεμένος, με στέρνο φαρδύ σαν βαρέλι.Φορούσε μαύρη πανοπλία από συμπαγές ατσάλι κι από κάτω έναγιλέκο από ενισχυμένο δέρμα. Η περικεφαλαία του ήτανπερίτεχνη κι είχε την όψη κάποιου φολιδωτού δαίμονα μ’αφρισμένα σαγόνια. Τ’ άλογό του ήταν τρεις παλάμες πιο ψηλό

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 347

απ’ τον Κεραυνό, ένα θηριώδες ζωντανό, αρματωμένο μεδαχτυλιδωτή πανοπλία. Όλο αυτό το μέταλλο τον έκανε αργό κιέτσι, όταν ίππευε, τ’ άλογο του Χεντλ δεν ξεπερνούσε ποτέ τοντριποδισμό, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να ρίξει μονομιάς τονσερ Κλάρενς Τσάρλτον. Καθώς έπαιρναν τον Τσάρλτον απ’ τοναγωνιστικό χώρο πάνω σε φορείο, ο Χεντλ έβγαλε τη δαιμονικήπερικεφαλαία του. Το κεφάλι του ήταν πλατύ και φαλακρό, ταγένια του μαύρα και τετράγωνα. Το μάγουλο κι ο λαιμός τουήταν γεμάτα πρησμένα κόκκινα σπυριά.

Ο Ντανκ τον αναγνώρισε – ήταν ο ιππότης που του ’χεγρυλίσει στη νυφική κρεβατοκάμαρα, όταν έπιασε τ’ αυγό τουδράκου, ο άντρας με τη βαθιά φωνή που ’χε ακούσει να μιλάειμε τον Πικ το προηγούμενο βράδυ.

Μες στο μυαλό του αναδύθηκε ένας αχταρμάς από λέξεις: …θες ν’ αρκεστούμε στ’ απομεινάρια… είναι ο νεαρός άξιος γιοςτου πατέρα του… ο Μπίτερστιλ… χρειαζόμαστε το σπαθί… ογερο-Γαλατοαίματος περίμενε… είναι ο νεαρός άξιος γιος τουπατέρα του… να ’σαι σίγουρος πως το Ματωμένο Κοράκι δενκάθεται απλώς να ονειρεύεται… είναι ο νεαρός άξιος γιος τουπατέρα του;

Ο Ντανκ σάρωσε με τα μάτια του τις κερκίδες κιαναρωτήθηκε μήπως ο Εγκ είχε σκαρφιστεί κάτι για να κάτσειστη θέση που του άξιζε, ανάμεσα στους επισήμους. Ωστόσο τ’αγόρι δεν φαινόταν πουθενά. Ο Μπάτεργουελ κι ο Φρέυ επίσηςέλειπαν, παρόλο που η νεαρή σύζυγος του Μπάτεργουελβρισκόταν στη θέση της, εξακολουθώντας να δείχνει νευρική καιβαριεστημένη. Παράξενο, σκέφτηκε ο Ντανκ. Ο Μπάτεργουελήταν ο άρχοντας του κάστρου, αυτός ήταν ο γάμος του και οΦρέυ ήταν ο πατέρας της νύφης. Αυτό το τουρνουά γινότανπρος τιμήν τους. Πού μπορεί να είχαν πάει;

«Σερ Ούθορ Άντερλιφ» φώναξε ο κήρυκας. Ένα σύννεφοκατάπιε τον ήλιο και μια σκιά κάλυψε το πρόσωπο του Ντανκ.«Σερ Θίομορ του Οίκου Μπούλγουερ, το Γέρικο Βόδι, ιππότηςτου Μπλάκραουν. Ελάτε ν’ αποδείξετε την αξία σας».

348 GEORGE MARTIN

Το Γέρικο Βόδι ήταν τρομακτικό θέαμα, με την πανοπλίακόκκινη σαν αίμα και μαύρα κέρατα ταύρου στην περικεφαλαίατου. Χρειάστηκε βέβαια τη βοήθεια ενός γεροδεμένουακόλουθου για ν’ ανέβει στη σέλα και ο τρόπος που γύριζε τοκεφάλι του καθώς ίππευε έδειχνε πως ο σερ Μέιναρντ είχε δίκιογια το μάτι του. Παρ’ όλα αυτά, το πλήθος τον ζητωκραύγασε μ’ενθουσιασμό.

Αντίθετα, κανείς δεν ζητωκραύγασε το Σαλιγκάρι κιαναμφίβολα έτσι το προτιμούσε και ο ίδιος. Στο πρώτο πέρασμα,οι δυο ιππότες κατάφεραν επιπόλαια χτυπήματα ο ένας στονάλλο. Στο δεύτερο, το Γέρικο Βόδι έσπασε τη λόγχη του πάνωστην ασπίδα του σερ Ούθορ, ενώ το Σαλιγκάρι αστόχησετελείως. Το ίδιο έγινε και στο τρίτο πέρασμα και αυτή τη φορά οσερ Ούθορ ταλαντεύτηκε πάνω στη σέλα σαν να ’ταν έτοιμος ναπέσει. Προσποιείται, συνειδητοποίησε ο Ντανκ. Κάνει τοναγώνα να κρατήσει περισσότερο, ώστε την επόμενη φορά ν’αυξηθούν τα στοιχήματα. Έριξε μια ματιά γύρω του κι είδε τονΓουίλ να βάζει πυρετωδώς στοιχήματα για τον κύριό του. Ήτανη πρώτη φορά που του πέρασε απ’ το μυαλό πως,στοιχηματίζοντας στο Σαλιγκάρι, θα μπορούσε να ’χε βγάλειμερικά χρήματα κι ο ίδιος. Ο αργόστροφος Ντανκ, με κεφάλιχοντρό σαν τείχος κάστρου.

Το Γέρικο Βόδι ηττήθηκε στο πέμπτο πέρασμα, πέφτονταςστο πλάι από την κεφαλή μιας λόγχης που γλίστρησε επιδέξιαπάνω στην ασπίδα του και τον βρήκε στο στέρνο. Καθώς έπεφτε,το πόδι του μπλέχτηκε στον αναβολέα και τ’ άλογο τον έσυρεσαράντα μέτρα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, πριν καταφέρουν οιάντρες του να το ηρεμήσουν. Το φορείο ξαναβγήκε για να τονμεταφέρει στον μέιστερ. Καθώς μετέφεραν τον Μπούλγουερ,άρχισαν να πέφτουν μερικές σταγόνες βροχής που άφηνανσκούρους λεκέδες στον χιτώνα του. Ο Ντανκ παρακολουθούσεανέκφραστος. Είχε τον νου του για τον Εγκ. Κι αν τον έχειπιάσει αυτός ο μυστηριώδης εχθρός μου; Δεν ήταν πιο παράλογοαπ’ όλα τα υπόλοιπα που συνέβαιναν. Τ’ αγόρι δεν φταίει σε

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 349

τίποτα. Αν έχει κάποιος έχθρα μαζί μου, γιατί να την πληρώσειεκείνος;

Όταν τον βρήκε ο Ντανκ, ο σερ Τζον ο Βιολιστής αρματωνότανγια την επόμενη κονταρομαχία του. Τον βοηθούσαν τρειςακόλουθοι, δένοντας τα λουριά της πανοπλίας του καιφροντίζοντας τα φάλαρα του αλόγου του, ενώ ο άρχοντας ΆλινΚόκσο καθόταν λίγο παραπέρα κι έπινε νερωμένο κρασί –έδειχνε να πονάει κι ήταν ευέξαπτος. Όταν είδε τον Ντανκ, οάρχοντας Άλιν πνίγηκε και πιτσίλισε το στήθος του με κρασί.«Πώς είναι δυνατόν να ’σαι όρθιος; Το Σαλιγκάρι σου ’σπασε τημούρη».

«Ο Ατσάλινος Πέιτ μου ’φτιαξε γερή περικεφαλαία, άρχοντάμου, και το κεφάλι μου είναι χοντρό σαν τείχος κάστρου, όπωςσυνήθιζε να μου λέει ο σερ Άρλαν».

Ο Βιολιστής γέλασε. «Μη δίνεις σημασία στον Άλιν. Ομπάσταρδος του Φάιρμπολ τον έριξε από τ’ άλογο καιπροσγειώθηκε στον τροφαντό πισινό του, οπότε αποφάσισε πωςαποδώ και στο εξής μισεί όλους τους περιπλανώμενουςιππότες».

«Αυτό το άθλιο, σπυριάρικο πλάσμα δεν είναι γιος του Κουέ-ντιν Μπολ» επέμεινε ο Άλιν Κόκσο. «Δεν έπρεπε να τουεπιτρέψουν ν’ αγωνιστεί. Αν ήταν ο δικός μου γάμος, θα ’βαζανα τον μαστιγώσουν για το θράσος του».

«Γιατί, ποια θα σε παντρευόταν;» είπε ο σερ Τζον. «Επίσηςπρέπει να σου πω πως το θράσος του Μπολ μ’ ενοχλεί πολύλιγότερο από την γκρίνια σου. Σερ Ντάνκαν, μήπως είσαι φίλοςμε τον σερ Γκάλτρι τον Πράσινο; Σύντομα θα πρέπει να τουαφαιρέσω τ’ άλογό του».

350 GEORGE MARTIN

Ο Ντανκ δεν είχε καμία αμφιβολία. «Δεν τον γνωρίζω,άρχοντά μου».

«Θα ’θελες μια κούπα κρασί; Λίγο ψωμί κι ελιές;»«Θα ’θελα μονάχα να σου πω δυο λόγια, άρχοντά μου».«Από λόγια όσα θέλεις. Ας αποσυρθούμε στη σκηνή μου». Ο

Βιολιστής σήκωσε το άνοιγμα της σκηνής για να περάσει οΝτανκ. «Όχι εσύ, Άλιν. Για να λέμε την αλήθεια, πρέπει νακόψεις λίγο τις ελιές».

Όταν βρέθηκαν στο εσωτερικό, ο Βιολιστής στράφηκε στονΝτανκ. «Ήμουν σίγουρος πως ο σερ Ούθορ δεν σε σκότωσε. Ταόνειρά μου δεν λαθεύουν. Σύντομα το Σαλιγκάρι θα πρέπει να μ’αντιμετωπίσει. Μόλις τον ρίξω από τη σέλα, θ’ απαιτήσω ναεπιστρέψει τον οπλισμό και το πολεμικό σου άλογο, παρόλο πουσου αξίζει ένα καλύτερο άτι. Θα δεχτείς να σου κάνω δώροένα;»

«Εγώ… δε… δεν θα μπορούσα να το δεχτώ». Η σκέψη έκανετον Ντανκ να νιώθει άβολα. «Δεν θέλω να φανώ αχάριστος,αλλά…»

«Αν σε προβληματίζει το χρέος προς εμένα, ξέχασέ το. Δενθέλω τα χρήματά σου, σερ – μονάχα τη φιλία σου. Πώς μπορείςνα ’σαι ένας από τους ιππότες μου δίχως άλογο;» Ο σερ Τζονφόρεσε τ’ αρθρωτά, μεταλλικά του γάντια κι έσφιξε δοκιμαστικάτα δάχτυλά του.

«Χάθηκε ο ακόλουθός μου».«Μήπως το ’σκασε με κανένα κορίτσι;»«Ο Εγκ είναι πολύ μικρός για κορίτσια, άρχοντά μου. Ποτέ

δεν θα μ’ εγκατέλειπε από μόνος του. Ακόμα κι αν πέθαινα, θα’μενε στο πλευρό μου μέχρι να παγώσει τ’ άψυχο κορμί μου.Επίσης, τ’ άλογό του είναι ακόμη εδώ, το ίδιο και το μουλάριμας».

«Αν θέλεις, μπορώ να ζητήσω από τους άντρες μου να τοναναζητήσουν».

Από τους άντρες μου. Στον Ντανκ δεν άρεσε καθόλου αυτόπου άκουσε. Ένα τουρνουά γεμάτο προδότες, σκέφτηκε. «Δεν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 351

είσαι περιπλανώμενος ιππότης».«Όχι». Το χαμόγελο του Βιολιστή έμοιαζε άδολο σαν μικρού

παιδιού. «Το ’ξερες όμως από την πρώτη στιγμή. Απ’ την ώραπου ανταμώσαμε στον δρόμο, δεν έπαψες να με αποκαλείς“άρχοντά μου”. Αναρωτιέμαι γιατί».

«Η ομιλία σου, η εμφάνισή σου, η συμπεριφορά σου». Οαργόστροφος Ντανκ, με κεφάλι χοντρό σαν τείχος κάστρου.«Χθες το βράδυ, πάνω στη στέγη, είπες μερικά πράγματα που…»

«Το κρασί με κάνει φλύαρο, όμως εννοούσα την κάθε λέξη.Εμείς οι δύο ανήκουμε μαζί. Τα όνειρά μου δεν λένε ψέματα».

«Τα όνειρά σου μπορεί να μη λένε ψέματα» είπε ο Ντανκ«εσύ όμως λες. Στην πραγματικότητα δεν σε λένε Τζον, έτσι δενείναι;»

«Όντως». Τα μάτια του Βιολιστή γυάλιζαν όλο πονηριά.Μάτια σαν του Εγκ.«Το πραγματικό του όνομα θ’ αποκαλυφθεί σύντομα, μονάχα

όμως σ’ όσους πρέπει να το γνωρίζουν». Ο άρχοντας ΓκόρμονΠικ είχε μπει σκυθρωπός μες στη σκηνή. «Σε προειδοποιώ,περιπλανώμενε ιππότη –»

«Ωχ, σταμάτα πια, Γκόρμι» είπε ο Βιολιστής. «Ο σερΝτάνκαν είναι με το μέρος μας, ή τουλάχιστον σύντομα θα είναι.Σου είπα, τον είδα στον ύπνο μου». Απέξω ακούστηκε τοσάλπισμα του κήρυκα. Ο Βιολιστής γύρισε το κεφάλι του. «Μεκαλούν ν’ αγωνιστώ. Να με συγχωρείς για λίγο, σερ Ντάνκαν.Μπορούμε να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας αφού ξεμπερδέψωμε τον σερ Γκάλτρι τον Πράσινο».

«Ο Πολεμιστής να σου δίνει δύναμη» είπε ο Ντανκ. Έτσιόριζε η ευγένεια.

Ο άρχοντας Πικ παρέμεινε στη σκηνή αφού έφυγε ο σερΤζον. «Τα όνειρά του θα ’ναι η καταστροφή μας».

«Πόσο κόστισε η εξαγορά του σερ Γκάλτρι;» ρώτησεαυθόρμητα ο Ντανκ. «Αρκέστηκε στο ασήμι ή ζήτησε χρυσάφι;»

«Βλέπω πως κάποιος άνοιξε το στόμα του». Ο Πικ κάθισε σεμια καρέκλα εκστρατείας. «Έχω απέξω μια ντουζίνα άντρες. Θα

352 GEORGE MARTIN

’πρεπε να τους φωνάξω και να βάλω να σου κόψουν το λαρύγγι,σερ».

«Γιατί δεν το κάνεις λοιπόν;»«Δεν θα το πάρει καλά ο Υψηλότατος».Ο Υψηλότατος. Ο Ντανκ ένιωσε σαν να του ’χαν δώσει

γροθιά στο στομάχι. Άλλος ένας μαύρος δράκοντας, σκέφτηκε.Άλλη μια Εξέγερση των Μπλάκφαϊρ – και σύντομα, ένα δεύτεροΚόκκινο Λιβάδι. Πριν απ’ τη μάχη το λιβάδι δεν ήταν κόκκινο.«Προς τι ο γάμος;»

«Ο άρχοντας Μπάτεργουελ ήθελε μια νεαρή σύζυγο να τουζεσταίνει το κρεβάτι κι ο άρχοντας Φρέυ είχε μια κατά τιατιμασμένη κόρη. Ο γάμος τους παρείχε μια πιστευτήδικαιολογία για να μαζευτούν εδώ άρχοντες με κοινέςαντιλήψεις. Οι περισσότεροι προσκεκλημένοι πολέμησαν κάποτεστο πλευρό του Μαύρου Δράκοντα. Οι υπόλοιποι έχουν λόγουςν’ απεχθάνονται την ηγεμονία του Ματωμένου Κορακιού, ήνιώθουν αδικημένοι γι’ άλλους λόγους κι έχουν τις δικές τουςφιλοδοξίες. Πολλοί από μας παραδώσαμε γιους και κόρες ωςομήρους στο Κινγκς Λάντινγκ, για να διασφαλιστεί ησυνεχιζόμενη υποταγή μας, όμως οι περισσότεροι όμηροιπέθαναν στον Μεγάλο Ανοιξιάτικο Λοιμό. Τα χέρια μας δενείναι πια δεμένα. Ήρθε η ώρα να επιτεθούμε. Ο Αίρυς είναιαδύναμος, ένας βιβλιοφάγος αντί πολεμιστής. Ο απλός λαόςούτε που τον ξέρει, και τα λίγα που γνωρίζουν τουςδυσαρεστούν. Οι άρχοντές του τον αντιπαθούν ακόμαπερισσότερο. Βέβαια, αδύναμος ήταν κι ο πατέρας του, ότανόμως απειλήθηκε ο θρόνος είχε γιους που μπορούσαν ναπολεμήσουν για λογαριασμό του – τον Μπαίλορ και τονΜαίκαρ, το σφυρί και το αμόνι… Όμως ο Μπαίλορ οΛογχοθραύστης χάθηκε, ενώ ο πρίγκιπας Μαίκαρ έχει κακέςσχέσεις με τον βασιλιά και το Χέρι του και κάθεται χολωμένοςστο Σάμερχολ».

Πράγματι, σκέφτηκε ο Ντανκ, και τώρα ένας ανόητοςπεριπλανώμενος ιππότης παρέδωσε τον αγαπημένο του γιο στα

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 353

χέρια των εχθρών του. Είναι ο καλύτερος τρόπος ναδιασφαλίσουν πως ο πρίγκιπας δεν θα το κουνήσει απ’ τοΣάμερχολ. «Υπάρχει και το Ματωμένο Κοράκι» είπε. «Αυτόςδεν είναι αδύναμος».

«Όχι, δεν είναι» συμφώνησε ο άρχοντας Πικ «όμως κανέναςδεν συμπαθεί έναν μάγο κι οι συγγενοκτόνοι είναι καταραμένοιενώπιον θεών κι ανθρώπων. Μόλις μυριστούν αδυναμία ήεπερχόμενη ήττα, οι άντρες του Ματωμένου Κορακιού θαεξαφανιστούν σαν τα καλοκαιρινά χιόνια. Αν βγει μάλιστααληθινό τ’ όνειρο του πρίγκιπα κι εκκολαφθεί ένας δράκος εδώστο Γουάιτγουολς…»

«Τότε ο θρόνος θα γίνει δικός σου».«Δικός του» είπε ο άρχοντας Γκόρμον Πικ. «Εγώ δεν είμαι

παρά ένας ταπεινός υπήκοός του». Σηκώθηκε. «Μηνεπιχειρήσεις να φύγεις απ’ το κάστρο, σερ. Αν το κάνεις, θα τοθεωρήσω δείγμα προδοσίας και θα σου κοστίσει τη ζωή. Έχουμεφτάσει πολύ μακριά για να κάνουμε πίσω τελευταία στιγμή».

Καθώς ο Τζον ο Βιολιστής κι ο σερ Γκάλτρι ο Πράσινος πήραννέες λόγχες στις δύο άκρες του αγωνιστικού χώρου, ομολυβένιος ουρανός έριχνε βροχή με τα τουλούμια. Μερικοίαπό τους καλεσμένους έτρεχαν προς τη μεγάλη αίθουσα,κουκουλωμένοι κάτω απ’ τους μανδύες τους.

Ο σερ Γκάλτρι ίππευε έναν λευκό επιβήτορα. Ένα πράσινοφτερό που ’χε κρεμάσει από τη βροχή διακοσμούσε τηνπερικεφαλαία του κι ένα ίδιο το κάλυμμα κεφαλιού του αλόγουτου. Ο μανδύας του έμοιαζε με κουρελού υφασμένη απόδιαφορετικά τετράγωνα υφάσματος, το καθένα σε διαφορετικήαπόχρωση του πράσινου. Τα γάντια κι οι περικνημίδες του είχαν

354 GEORGE MARTIN

ένθετη χρυσή διακόσμηση που τα ’κανε να γυαλίζουν κι ηασπίδα του απεικόνιζε εννέα κέφαλους από νεφρίτη, σε φόντομε χρώμα πράσινο του πράσου. Ακόμα και τα γένια του ήτανβαμμένα πράσινα, σαν τους άντρες του Τάιρος, πέρα από τηΣτενή Θάλασσα.

Εννιά φορές όρμησαν με τις λόγχες προτεταμένες ο πράσινοςιππότης κι ο νεαρός άρχοντας με τα χρυσά βιολιά και τα σπαθιά,και εννιά φορές έσπασαν τις λόγχες τους. Μέχρι το όγδοοπέρασμα, το έδαφος είχε αρχίσει πια να μαλακώνει και τα μεγάλαπολεμικά άλογα κάλπαζαν μέσα από λακκούβες γεμάτες βρόχινονερό. Στο ένατο πέρασμα, ο Βιολιστής παραλίγο να πέσει, όμωςκατάφερε ν’ ανακτήσει την ισορροπία του. «Καλό χτύπημα»φώναξε γελώντας. «Παραλίγο να με ρίξεις, σερ».

«Σύντομα» φώναξε μέσα στη βροχή ο πράσινος ιππότης.«Όχι, δεν το νομίζω». Ο Βιολιστής πέταξε μακριά τη

σπασμένη του λόγχη κι ένας ακόλουθος του ’δωσε μιακαινούργια.

Το επόμενο πέρασμα ήταν και το τελευταίο. Η λόγχη του σερΓκάλτρι έξυσε την ασπίδα του Βιολιστή, ενώ η λόγχη του σερΤζον βρήκε τον πράσινο ιππότη κατάστηθα και τον πέταξε απότη σέλα, μ’ αποτέλεσμα να προσγειωθεί μέσα στις λάσπες. Στ’ανατολικά, ο Ντανκ διέκρινε τη λάμψη από μακρινές αστραπές.

Οι κερκίδες κι ο χώρος του τουρνουά άρχισαν γρήγορα ν’αδειάζουν καθώς τόσο οι χωρικοί όσο κι οι άρχοντες έτρεχαν ναπροστατευτούν από τη βροχή. «Κοίτα πώς τρέχουν»μουρμούρισε ο Άλιν Κόκσο καθώς ήρθε και στάθηκε δίπλα στονΝτανκ. «Λίγες στάλες βροχής κι όλοι οι σπουδαίοι άρχοντεςτρέχουν να βρουν καταφύγιο τσιρίζοντας. Αναρωτιέμαι τι θακάνουν σαν ξεσπάσει η αληθινή καταιγίδα».

Η αληθινή καταιγίδα. Ο Ντανκ ήξερε πως ο άρχοντας Άλινδεν αναφερόταν στον καιρό. Τι θέλει τώρα αυτός; Του ’ρθεξαφνικά να πιάσει φιλίες μαζί μου;

Ο κήρυκας ανέβηκε πάλι στην τελευταία κερκίδα. «ΣερΤόμαρντ Χεντλ, ένας ιππότης του Γουάιτγουολς, στην υπηρεσία

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 355

του άρχοντα Μπάτεργουελ!» φώναξε καθώς ακούστηκε μιαμακρινή βροντή. «Σερ Ούθορ Άντερλιφ. Ελάτε ν’ αποδείξετε τηναξία σας».

Ο Ντανκ κοίταξε προς το μέρος του σερ Ούθορ κι είδε τοχαμογελαστό Σαλιγκάρι να ξινίζει τα μούτρα του. Γι’ άλλοναγώνα είχε πληρώσει. Ο υπεύθυνος των αγώνων του την είχεφέρει, αλλά γιατί; Κάποιος άλλος έβαλε το χέρι του, κάποιος πουο Κόσγκροουβ έχει σε μεγαλύτερη υπόληψη απ’ ό,τι τον ΟύθορΆντερλιφ. Ο Ντανκ το κλωθογύρισε για λίγο στο μυαλό του. Δενξέρουν πως ο Ούθορ δεν έχει σκοπό να κερδίσει το τουρνουά,συνειδητοποίησε ξαφνικά. Τον θεωρούν απειλή, οπότε έβαλαντον Μαύρο Τομ να τον βγάλει απ’ τη μέση για χάρη του Βιολιστή.Ο Χεντλ ήταν κι αυτός ένας απ’ τους συνωμότες του Πικ, οπότεόταν ερχόταν η ώρα θα φρόντιζε να χάσει. Άρα ο μόνος πουαπέμενε ήταν…

Ξάφνου, ο ίδιος ο άρχοντας Πικ διέσχισε ξέφρενα τοναγωνιστικό χώρο και σκαρφάλωσε στην εξέδρα του κήρυκα, μετον μανδύα του ν’ ανεμίζει απ’ τον αέρα. «Προδοσία!» φώναξε.«Το Ματωμένο Κοράκι έχει κάποιον κατάσκοπο ανάμεσά μας.Το αυγό του δράκου κλάπηκε!»

Ο σερ Τζον ο Βιολιστής γύρισε τ’ άλογό του. «Το αυγό μου;Πώς είναι δυνατόν; Ο άρχοντας Μπάτεργουελ έχει φρουρούςέξω απ’ την κρεβατοκάμαρά του νυχθημερόν».

«Είναι νεκροί» ανακοίνωσε ο άρχοντας Πικ «όμως ο έναςκατονόμασε τον δολοφόνο πριν πεθάνει».

Εμένα σκοπεύει να κατηγορήσει; αναρωτήθηκε ο Ντανκ. Τοπροηγούμενο βράδυ, τον είχαν δει να πιάνει το αυγό τουδράκοντα καμιά δεκαριά άντρες, όταν μετέφερε την αρχόντισσαΜπάτεργουελ στο νυφικό κρεβάτι της.

Ο άρχοντας Γκόρμον έδειξε με το δάχτυλό του. «Να τος. Ογιος της πόρνης. Συλλάβετέ τον».

Στην άλλη άκρη του αγωνιστικού χώρου, ο σερ ΓκλέντονΜπολ σήκωσε τα μάτια του γεμάτος σύγχυση. Για μια στιγμή,έδειχνε να μην καταλαβαίνει τι συνέβαινε, μέχρι που είδε άντρες

356 GEORGE MARTIN

να του ορμάνε απ’ όλες τις μεριές. Ο νεαρός κινήθηκε πολύ πιογρήγορα απ’ ό,τι θεωρούσε δυνατό ο Ντανκ. Όταν ο πρώτοςάντρας τύλιξε το μπράτσο γύρω απ’ τον λαιμό του, είχε ήδημισοβγάλει το σπαθί του απ’ το θηκάρι. Ο Μπολ κατάφερε ναξεφύγει απ’ τη λαβή του, όμως τότε τον έφτασαν άλλοι δύο.Έπεσαν πάνω του και τον έριξαν στη λάσπη. Ένα σμάρι άντρεςόρμησαν από πάνω τους, φωνάζοντας και κλοτσώντας. Θαμπορούσα να ’μαι εγώ αυτός, συνειδητοποίησε ο Ντανκ. Ένιωθεεξίσου αβοήθητος μ’ εκείνη τη μέρα στο Άσφορντ, όταν του’παν πως θα ’χανε ένα χέρι κι ένα πόδι.

Ο Άλιν Κόκσο τον τράβηξε προς τα πίσω. «Αν θες ναξαναβρείς τον ακόλουθό σου, μην ανακατευτείς».

Ο Ντανκ γύρισε απότομα να τον κοιτάξει. «Τι εννοείς;»«Έχω μια ιδέα πού μπορεί να βρίσκεται τ’ αγόρι».«Πού;» Ο Ντανκ δεν είχε όρεξη για παιχνίδια.Στην άλλη άκρη του αγωνιστικού χώρου, οι φρουροί

τράβηξαν άγρια τον σερ Γκλέντον για να σταθεί στα πόδια τουκαι δυο απ’ αυτούς, με αλυσιδωτούς θώρακες κι ανοιχτέςπερικεφαλαίες, τον ακινητοποίησαν ανάμεσά τους. Απ’ τη μέσηκαι κάτω είχε γίνει καφέ από τη λάσπη και στα μάγουλά τουκυλούσαν βρόχινο νερό κι αίμα. Αίμα ενός ήρωα, σκέφτηκε οΝτανκ, καθώς ο Μαύρος Τομ ξεπέζεψε μπροστά στοναιχμάλωτο. «Πού είναι τ’ αυγό;»

Αίμα κυλούσε απ’ το στόμα του Μπολ. «Γιατί να κλέψω τ’αυγό; Αφού ήμουν έτοιμος να το κερδίσω».

Σωστά – κι αυτό δεν μπορούσαν να το επιτρέψουν, σκέφτηκεο Ντανκ.

Ο Μαύρος Τομ χτύπησε τον Μπολ στο πρόσωπο με τησιδερόπλεκτη γροθιά του. «Ψάξτε στα σακίδια της σέλας του»διέταξε ο άρχοντας Πικ. «Βάζω στοίχημα πως εκεί μέσαβρίσκεται τυλιγμένο και κρυμμένο τ’ αυγό».

Ο άρχοντας Άλιν χαμήλωσε τη φωνή του. «Πράγματι, εκεί θατο βρουν. Έλα μαζί μου, αν θες να ξαναβρείς τον ακόλουθό σου.Τώρα είναι η ευκαιρία μας, που ’ναι όλοι απασχολημένοι». Δεν

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 357

περίμενε να λάβει απάντηση.Ο Ντανκ τον ακολούθησε. Τρεις μεγάλες δρασκελιές τον

έφεραν δίπλα στο αρχοντόπουλο. «Αν έκανες κακό στον Εγκ –»«Τ’ αγόρια δεν είναι του γούστου μου. Αποδώ. Γρήγορα».Ο Ντανκ τον ακολούθησε γεμάτος νεύρα, καθώς πέρασαν

κάτω από μια αψίδα, κατέβηκαν μερικά λασπωμένα σκαλιά κιέστριψαν σε μια γωνία, πατώντας μέσα σε λακκούβες με νερόκαι με τη βροχή να πέφτει ολόγυρά τους. Περπατούσαν κολλητάστους τοίχους κι έμεναν στις σκιές, μέχρι που έφτασαν σε μιακλειστή αυλή, όπου οι πέτρες του λιθόστρωτου ήταν λείες καιγλιστερές. Ήταν περιστοιχισμένοι από τοίχους ψηλών κτιρίων,με τα παντζούρια τους κλειστά. Στη μέση της αυλής υπήρχε έναπηγάδι, οροθετημένο από έναν χαμηλό μαντρότοιχο.

Μοναχικό μέρος, σκέφτηκε ο Ντανκ. Δεν του άρεσε καθόλου.Πριν θυμηθεί πως το ’χε χάσει στον αγώνα με το Σαλιγκάρι,έκανε να πιάσει ενστικτωδώς τη λαβή του σπαθιού του. Καθώςέψαχνε μ’ αδέξιες κινήσεις το σημείο του γοφού του όπουκρεμόταν συνήθως το θηκάρι, ένιωσε τη μύτη ενός μαχαιριούχαμηλά στην πλάτη του. «Αν γυρίσεις, θα σου κόψω το νεφρόκαι θα το δώσω στους μάγειρες του Μπάτεργουελ να τοτηγανίσουν για το γλέντι». Πίεσε επίμονα το μαχαίρι μέσα απ’ τοχιτώνιο του Ντανκ. «Προχώρα στο πηγάδι, κι όχι ξαφνικέςκινήσεις, σερ».

Αν έχει πετάξει τον Εγκ μες στο πηγάδι, αυτό το παιδικόμαχαίρι δεν πρόκειται να τον σώσει. Ο Ντανκ προχώρησε μεαργά βήματα. Ένιωθε την οργή ν’ αναβλύζει μέσα του.

Η λεπίδα εξαφανίστηκε απ’ την πλάτη του. «Τώρα μπορείς ναγυρίσεις και να με κοιτάξεις, περιπλανώμενε ιππότη».

Ο Ντανκ γύρισε. «Έχει να κάνει με τ’ αυγό του δράκου,άρχοντά μου;»

«Όχι, έχει να κάνει με τον ίδιο τον δράκο. Μήπωςφαντάστηκες πως θα σ’ άφηνα απλώς να μου τον κλέψεις;» Οσερ Άλιν μόρφασε. «Δεν έπρεπε να ’χα εμπιστευτεί τοκαταραμένο Σαλιγκάρι για να σε σκοτώσει. Θα ζητήσω τα λεφτά

358 GEORGE MARTIN

μου πίσω, μέχρι και το τελευταίο νόμισμα».Αυτός; σκέφτηκε ο Ντανκ. Αυτό το χοντρό, κιτρινιάρικο,

αρωματισμένο αρχοντόπουλο είν’ ο κρυφός μου εχθρός; Δενήξερε αν έπρεπε να κλάψει ή να γελάσει. «Ο σερ Ούθορ κέρδισετο χρυσάφι με την αξία του. Έχω απλώς χοντρό κεφάλι».

«Έτσι φαίνεται. Κάνε πίσω».Ο Ντανκ έκανε ένα βήμα προς τα πίσω.«Άλλο ένα. Άλλο ένα. Ένα ακόμα».Με το τελευταίο βήμα, βρέθηκε με την πλάτη στον

μαντρότοιχο του πηγαδιού. Ένιωθε τις πέτρες να τον πιέζουν.«Κάτσε στο χείλος. Δεν φαντάζομαι να φοβάσαι ένα απλό

μπανάκι; Άλλωστε είσαι ήδη μούσκεμα».«Δεν ξέρω κολύμπι». Ο Ντανκ ακούμπησε το ένα του χέρι

στο πηγάδι. Οι πέτρες ήταν υγρές. Μια απ’ αυτές κινήθηκεκαθώς την πίεσε με την παλάμη του.

«Πολύ κρίμα. Θα πηδήξεις μόνος σου ή πρέπει να σετρυπήσω;»

Ο Ντανκ έριξε μια ματιά στο εσωτερικό. Γύρω στα έξι μέτραβάθος· έβλεπε τις σταγόνες της βροχής να ρυτιδώνουν το νερό.Τα τοιχώματα ήταν καλυμμένα με γλίτσα. «Δεν έκανα ποτέ κάτιγια να σε βλάψω».

«Ούτε και θα κάνεις. Ο Νταίμον είναι δικός μου. Εγώ θα γίνωΆρχοντας Διοικητής της Βασιλικής Φρουράς του. Δεν είσαιάξιος να φορέσεις τον λευκό μανδύα».

«Ούτε και ισχυρίστηκα πως είμαι». Νταίμον. Τ’ όνομααντήχησε μες στο κεφάλι του Ντανκ. Όχι Τζον αλλά Νταίμον,σαν τον πατέρα του. Ο αργόστροφος Ντανκ, με κεφάλι χοντρόσαν τείχος κάστρου. «Ο Νταίμον Μπλάκφαϊρ είχε εφτά γιους.Οι δύο σκοτώθηκαν στο Κόκκινο Λιβάδι, οι δίδυμοι –»

«Ο Αίγκον κι ο Αίμον. Δυο καταραμένοι, ανεγκέφαλοινταήδες σαν κι εσένα. Όταν ήμασταν μικροί, απολάμβαναν ναβασανίζουν τόσο εμένα όσο και τον Νταίμον. Έκλαψα όταν οΜπίτερστιλ τον πήρε μαζί του στην εξορία, όπως έκλαψα ότανέμαθα απ’ τον άρχοντα Πικ πως θα επέστρεφε. Ύστερα όμως,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 359

στον δρόμο είδε εσένα κι εμένα με ξέχασε ολότελα». Ο Κόκσοκούνησε απειλητικά το ξιφίδιό του. «Μπορείς να πέσεις μες στονερό όπως είσαι ή μπορείς να πέσεις αιμορραγώντας. Διάλεξε».

Ο Ντανκ έκλεισε την παλάμη του γύρω απ’ τη χαλαρή πέτρα.Δεν ήταν τόσο χαλαρή όσο ήλπιζε. Πριν προλάβει να τηνξεκολλήσει, ο σερ Άλιν του επιτέθηκε. Ο Ντανκ έστριψε τοκορμί του, ώστε η λεπίδα καρφώθηκε στον αριστερό ώμο του –και τότε η πέτρα ξεκόλλησε. Ο Ντανκ κοπάνησε το στόμα τουαρχοντόπουλου κι ένιωσε τα δόντια του να σπάνε από τοχτύπημα. «Στο πηγάδι, ε;» Ξαναχτύπησε τον Κόκσο στο στόμα,ύστερα πέταξε την πέτρα, τον έπιασε απ’ τον καρπό και τονέστριψε, μέχρι που το κόκαλο έσπασε και το ξιφίδιο έπεσε στοέδαφος. «Μετά από σένα, άρχοντά μου». Κάνοντας ένα βήμαστο πλάι, ο Ντανκ τράβηξε το χέρι του αρχοντόπουλου και του’ριξε μια κλοτσιά στη μέση. Ο άρχοντας Άλιν έπεσε με το κεφάλιστο πηγάδι. Ακούστηκε ένας παφλασμός.

«Μπράβο, σερ».Ο Ντανκ γύρισε απότομα. Μες στη βροχή, το μόνο που

μπορούσε να διακρίνει ήταν μια κουκουλωμένη φιγούρα κι έναμεγάλο, λευκό μάτι. Μόνο όταν πια πλησίασε ο άντρας, τοπρόσωπο στη σκιά της κουκούλας πήρε τα γνώριμαχαρακτηριστικά του σερ Μέιναρντ Πλαμ και το μεγάλο, λευκόμάτι δεν ήταν άλλο απ’ την πόρπη με τη φεγγαρόπετρα, πουστερέωνε τον μανδύα στον ώμο του.

Μέσα στο πηγάδι, ο άρχοντας Άλιν πάλευε, πλατσούριζε καιφώναζε για βοήθεια. «Φόνος! Ας με βοηθήσει κάποιος».

«Προσπάθησε να με σκοτώσει».«Α, έτσι εξηγείται όλο αυτό το αίμα».«Αίμα;» Κοίταξε προς τα κάτω. Το αριστερό του χέρι ήταν

κατακόκκινο, απ’ τον ώμο μέχρι τον αγκώνα, και το χιτώνιοκολλούσε στο δέρμα του. «Α, ναι».

Ο Ντανκ δεν θυμόταν να πέφτει, όμως βρέθηκε ξαφνικά στοέδαφος, με τις στάλες της βροχής να του χτυπάνε το πρόσωπο.Άκουγε τον άρχοντα Άλιν να κλαψουρίζει μέσα απ’ το πηγάδι,

360 GEORGE MARTIN

όμως το πλατσούρισμά του ήταν πλέον πιο αδύναμο. «Πρέπει νασου δέσουμε το χέρι». Ο σερ Μέιναρντ πέρασε το μπράτσο τουκάτω απ’ τη μασχάλη του Ντανκ. «Έλα, όρθιος. Δεν μπορώ νασε σηκώσω μονάχος μου. Χρησιμοποίησε τα πόδια σου».

Ο Ντανκ χρησιμοποίησε τα πόδια του. «Ο άρχοντας Άλιν…θα πνιγεί».

«Δεν θα λείψει σε κανέναν – ειδικά στον Βιολιστή».«Δεν είναι» είπε ξέπνοα ο Ντανκ, ωχρός απ’ τον πόνο. «Δεν

είναι βιολιστής».«Όχι. Είναι ο Νταίμον του Οίκου Μπλάκφαϊρ, ο Δεύτερος

στη Σειρά του Ονόματός του – ή τουλάχιστον έτσι θ’ αποκαλείτον εαυτό του αν φτάσει να καθίσει στον Σιδερένιο Θρόνο. Θαεκπλαγείς άμα σου πω πόσοι άρχοντες θέλουν τους βασιλιάδεςτους γενναίους κι ηλίθιους. Ο Νταίμον είναι νέος, όμορφος καιδείχνει εντυπωσιακός καβάλα στ’ άλογο».

Οι ήχοι απ’ το πηγάδι είχαν γίνει τόσο αχνοί που σχεδόν δενακούγονταν. «Δεν θα ’πρεπε να ρίξουμε ένα σκοινί στονάρχοντα;»

«Να τον σώσουμε τώρα, μόνο και μόνο για να τονεκτελέσουμε αργότερα; Δεν νομίζω. Θα πεθάνει όπως είχεσκοπό να σε σκοτώσει. Έλα, στηρίξου πάνω μου». Ο Πλαμ τονβοήθησε να διασχίσει την αυλή. Από τόσο κοντά, ταχαρακτηριστικά του σερ Μέιναρντ είχαν κάτι το παράξενο – όσοπερισσότερο τον κοιτούσε ο Ντανκ, τόσο λιγότερα έβλεπε. «Εγώσε παρότρυνα να φύγεις, όμως εσύ θεώρησες την τιμή πιοσημαντική απ’ τη ζωή σου. Ένας έντιμος θάνατος είναι καλός,δεν λέω, όμως τι γίνεται όταν η ζωή που κινδυνεύει δεν είναι ηδική σου; Θα μου ’δινες τότε την ίδια απάντηση, σερ;»

«Ποιανού η ζωή;» Απ’ το πηγάδι ακούστηκε ένας τελευταίοςπαφλασμός. «Του Εγκ; Εννοείς τον Εγκ;» Ο Ντανκ άρπαξε τομπράτσο του Πλαμ. «Πού είναι;»

«Είναι με τους θεούς, και θαρρώ πως ξέρεις το γιατί».Εκείνη την ώρα, ο πόνος που ’νιωσε μέσα του ο Ντανκ τον

έκανε να ξεχάσει προς στιγμήν το χέρι του. Βόγκηξε.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 361

«Προσπάθησε να χρησιμοποιήσει την μπότα».«Έτσι υποθέτω κι εγώ. Έδειξε το δαχτυλίδι στον μέιστερ

Λόθαρ κι εκείνος τον οδήγησε στον Μπάτεργουελ, ο οποίοςσίγουρα τα ’κανε πάνω του μόλις το είδε κι άρχισε ν’αναρωτιέται αν είχε διαλέξει τη λάθος πλευρά και πόσα γνώριζετο Ματωμένο Κοράκι γι’ αυτή τη συνωμοσία. Σε αυτό τοτελευταίο, η απάντηση είναι “πολλά”». Ο Πλαμ χασκογέλασε.

«Ποιος είσαι;»«Ένας φίλος» είπε ο Μέιναρντ Πλαμ. «Ένας φίλος που σε

παρακολουθούσε κι αναρωτιόταν τι δουλειά είχες μέσα σ’ αυτήτη φωλιά με τα φίδια. Σώπασε τώρα, τουλάχιστον μέχρι ναφροντίσουμε την πληγή σου».

Μένοντας πάντα στις σκιές, οι δυο τους επέστρεψαν στημικρή σκηνή του Ντανκ. Μόλις μπήκαν μέσα, ο σερ Μέιναρντάναψε μια φωτιά, γέμισε μια γαβάθα με κρασί και το ’βαλε ναβράσει. «Η πληγή δεν έχει σκισίματα και τουλάχιστον δεν σεβρήκε στο δεξί σου χέρι» είπε καθώς έκοβε το μανίκι τουαιματοβαμμένου χιτώνιου του Ντανκ. «Η λεπίδα δεν φαίνεταινα χτύπησε το κόκαλο. Πρέπει ωστόσο να καθαρίσουμε τηνπληγή, αλλιώς μπορεί να χάσεις το χέρι σου».

«Δεν έχει σημασία». Το στομάχι του Ντανκ ανακατευόταν κιένιωθε πως από στιγμή σε στιγμή θα ξερνούσε. «Αν ο Εγκ είναινεκρός…»

«Το φταίξιμο θα ’ναι δικό σου. Έπρεπε να τον κρατήσειςμακριά αποδώ. Βέβαια, ποτέ δεν είπα πως τ’ αγόρι είναι νεκρό.Είπα πως είναι με τους θεούς. Έχεις κάποιο καθαρό λινό ήμετάξι;»

«Το χιτώνιό μου. Το καλό χιτώνιο που αγόρασα στο Ντορν.Τι εννοείς πως είναι με τους θεούς;»

«Όλα στην ώρα τους. Το χέρι σου προηγείται».Σύντομα το κρασί άρχισε ν’ αχνίζει. Ο σερ Μέιναρντ βρήκε

το καλό μεταξωτό χιτώνιο του Ντανκ, το μύρισε καχύποπτα κιύστερα έβγαλε ένα ξιφίδιο κι άρχισε να το κόβει σε λωρίδες. ΟΝτανκ ήθελε να διαμαρτυρηθεί, αλλά το κατάπιε.

362 GEORGE MARTIN

«Ο Άμπροουζ Μπάτεργουελ δεν υπήρξε ποτέ… ας το πούμεαποφασιστικός» είπε ο σερ Μέιναρντ καθώς έκανε ρολό τρειςλωρίδες μετάξι και τις έριχνε μέσα στο κρασί. «Είχε εξαρχής τιςαμφιβολίες του γι’ αυτή τη συνωμοσία, αμφιβολίες πουενισχύθηκαν τρομακτικά όταν έμαθε πως ο νεαρός δεν είχε μαζίτου το σπαθί. Σήμερα το πρωί εξαφανίστηκε και τ’ αυγό τουδράκοντα, και μαζί και τα τελευταία υπολείμματα θάρρους του».

«Ο σερ Γκλέντον δεν έκλεψε τ’ αυγό» είπε ο Ντανκ. «Όλημέρα βρισκόταν στην αυλή κι είτε αγωνιζόταν είτεπαρακολουθούσε άλλους ν’ αγωνίζονται».

«Παρ’ όλα αυτά, ο Πικ θα βρει το αυγό σε κάποιο απ’ τασακίδια της σέλας του». Τώρα το κρασί έβραζε. Ο Πλαμ έβαλεένα δερμάτινο γάντι κι είπε: «Προσπάθησε να μην ουρλιάξεις».Έπειτα τράβηξε μια λωρίδα ύφασμα απ’ το βραστό κρασί κιάρχισε να καθαρίζει την πληγή.

Ο Ντανκ δεν ούρλιαξε. Έτριξε τα δόντια του, δάγκωσε τηγλώσσα του και κοπάνησε επανειλημμένα τη γροθιά στον μηρότου, αρκετά δυνατά ώστε ν’ αφήσει μελανιές, όμως δενούρλιαξε. Ο σερ Μέιναρντ χρησιμοποίησε το υπόλοιπο τουκαλού του χιτωνίου για να φτιάξει έναν επίδεσμο και τον έδεσεσφιχτά γύρω από το μπράτσο του. «Πώς νιώθεις;» ρώτησε αφούείχε τελειώσει.

«Φρικτά». Ο Ντανκ ρίγησε. «Πού είναι ο Εγκ;»«Σου είπα: με τους θεούς».Ο Ντανκ άπλωσε το χέρι και τύλιξε τα δάχτυλα του καλού

του χεριού γύρω απ’ τον λαιμό του Πλαμ. «Μίλα καθαρά.Σιχάθηκα τους υπαινιγμούς και τις εξυπνάδες. Πες μου πού θαβρω τ’ αγόρι, ειδεμή θα σου σπάσω τον λαιμό, είτε είσαι φίλοςείτε όχι».

«Στο σεπτ. Καλά θα κάνεις να πας οπλισμένος». Ο σερΜέιναρντ χαμογέλασε. «Θαρρώ πως τώρα μίλησα καθαρά,Ντανκ».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 363

Η πρώτη του στάση ήταν στη σκηνή του σερ Ούθορ Άντερλιφ.Όταν μπήκε μέσα ο Ντανκ, βρήκε μόνο τον ακόλουθο Γουίλσκυμμένο πάνω από μια σκάφη, να πλένει τα εσώρουχα τουκυρίου του. «Πάλι εσύ; Ο σερ Ούθορ βρίσκεται στο γλέντι. Τιθες;»

«Το σπαθί και την ασπίδα μου».«Έφερες τα λύτρα;»«Όχι».«Τότε γιατί να σου δώσω τα όπλα σου;»«Τα χρειάζομαι».«Δεν αρκεί αυτό».«Τι λες γι’ αυτό: αν προσπαθήσεις να μ’ εμποδίσεις, θα σε

σκοτώσω».Ο Γουίλ έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Εκεί πέρα είναι».

Ο Ντανκ κοντοστάθηκε έξω απ’ το σεπτ του κάστρου. Θεοί,ελπίζω να μην έφτασα πολύ αργά. Η ζώνη με το θηκάρι τουβρισκόταν πάλι στη συνηθισμένη της θέση, δεμένη σφιχτά γύρωαπό τη μέση του. Είχε περάσει την ασπίδα με την αγχόνη στοπληγωμένο του χέρι και σε κάθε του βήμα το βάρος της έστελνεκύματα πόνου σ’ όλο του το κορμί. Φοβόταν πως αν τύχαινε νατον αγγίξει κάποιος θα ούρλιαζε. Έσπρωξε τη δίφυλλη πόρτα μετο καλό του χέρι.

Το εσωτερικό του σεπτ ήταν ήσυχο και σκοτεινό. Τομοναδικό φως προερχόταν από τα κεριά που έκαιγαν πάνωστους βωμούς των Επτά. Ο Πολεμιστής είχε τα περισσότερα

364 GEORGE MARTIN

κεριά, πράγμα αναμενόμενο σ’ ένα τουρνουά – πολλοί ιππότεςθα ’χαν έρθει να προσευχηθούν για δύναμη και θάρρος πρινσυμμετάσχουν στους αγώνες. Ο βωμός του Ξένου ήτανβυθισμένος στις σκιές, μ’ ένα και μοναδικό κερί αναμμένο. ΗΜητέρα κι ο Πατέρας είχαν δεκάδες, η Κόρη κι ο Σιδηρουργόςκάπως λιγότερα και κάτω από το φωτεινό φανάρι της Γριάςβρισκόταν γονατισμένος ο άρχοντας Μπάτεργουελ καιπροσευχόταν σιωπηλά για καθοδήγηση.

Δεν ήταν μόνος. Μόλις έκανε να τον πλησιάσει ο Ντανκ, δυοφρουροί τού έκοψαν τον δρόμο. Τα πρόσωπα κάτω απ’ τιςανοιχτές περικεφαλαίες τους ήταν βλοσυρά. Αμφότεροιφορούσαν αλυσιδωτές πανοπλίες και χιτώνες με το κυματιστόπράσινο, λευκό και κίτρινο ριγέ του Οίκου Μπάτεργουελ.«Ακίνητος, σερ» είπε ο ένας. «Δεν έχεις καμιά δουλειά εδώπέρα».

«Κι όμως έχει. Σας προειδοποίησα πως θα μ’ έβρισκε». Ήτανη φωνή του Εγκ.

Όταν ο Εγκ πρόβαλε μέσα από τις σκιές κάτω απ’ τονΠατέρα, με το ξυρισμένο του κεφάλι να γυαλίζει στο φως τωνκεριών, ο Ντανκ ετοιμάστηκε να τρέξει προς τ’ αγόριφωνάζοντας από χαρά, για να τ’ αρπάξει και να το σφίξει στησυντριπτική αγκαλιά του. Ακούγοντας τον τόνο στη φωνή τουόμως, δίστασε. Ακούγεται μάλλον θυμωμένος παρά φοβισμένοςκι είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω με τόσο αυστηρή έκφρασηστο πρόσωπό του – κι ο Μπάτεργουελ είναι πεσμένος σταγόνατα. Κάτι περίεργο συμβαίνει.

Ο άρχοντας Μπάτεργουελ σηκώθηκε όρθιος. Ακόμα και στοαχνό φως των κεριών, το δέρμα του έδειχνε ωχρό και ιδρωμένο.«Αφήστε τον να περάσει» είπε στους φρουρούς του. Μόλιςέκαναν πίσω, έκανε νεύμα στον Ντανκ να πλησιάσει. «Δενέβλαψα το αγόρι. Όταν ήμουν Χέρι του Βασιλιά, γνώριζα καλάτον πατέρα του. Ο πρίγκιπας Μαίκαρ πρέπει να μάθει πως τίποτεαπ’ όλα αυτά δεν ήταν δική μου ιδέα».

«Θα το μάθει» υποσχέθηκε ο Ντανκ. Τι γίνεται εδώ πέρα;

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 365

«Ο Πικ… όλα αυτά ήταν δική του ιδέα, τ’ ορκίζομαι στουςΕπτά». Ο άρχοντας Μπάτεργουελ ακούμπησε το ένα του χέριστον βωμό. «Να με κάψουν οι θεοί αν λέω ψέματα. Μου είπεποιους έπρεπε να καλέσω και ποιους να παραλείψω κι έφερε εδώτον νεαρό σφετεριστή. Πρέπει να με πιστέψετε – δεν ήθελα νασυμμετάσχω σε κάποια προδοσία. Ομολογώ πως με παρότρυνε οΤομ Χεντλ. Μπορεί να ’ναι γαμπρός μου, σύζυγος τηςμεγαλύτερής μου κόρης, όμως δεν θα πω ψέματα: ήταν κι αυτόςένας απ’ τους συνωμότες».

«Είναι πρόμαχός σου» είπε ο Εγκ. «Αν συμμετείχε αυτός στησυνωμοσία, τότε συμμετείχες κι εσύ».

Σώπαινε, ήταν έτοιμος να βρυχηθεί ο Ντανκ. Αυτή η γλώσσασου θα μας σκοτώσει και τους δύο. Ο Μπάτεργουελ ωστόσοφάνηκε να ζαρώνει. «Άρχοντά μου, δεν καταλαβαίνεις. Ο Χεντλείναι ο αρχηγός της φρουράς μου».

«Κάποιοι απ’ τους φρουρούς θα σου είναι πιστοί» είπε ο Εγκ.«Αυτοί εδώ οι άντρες» είπε ο άρχοντας Μπάτεργουελ. «Ίσως

μερικοί ακόμα. Ομολογώ πως υπήρξα απρόσεκτος, όμωςουδέποτε υπήρξα προδότης. Ο Φρέυ κι εγώ είχαμε εξαρχής τιςαμφιβολίες μας για τον σφετεριστή του Πικ. Δεν έχει μαζί του τοσπαθί! Αν ήταν άξιος γιος του πατέρα του, ο Μπίτερστιλ θα του’χε δώσει το Μπλάκφαϊρ. Κι όλη αυτή η κουβέντα γιαδράκοντες… τρέλα, καθαρή τρέλα». Ο άρχοντας σφούγγισε μετο μανίκι τον ιδρώτα απ’ το πρόσωπό του. «Τώρα μου πήραν καιτ’ αυγό, το αυγό του δράκοντα που έλαβε ο παππούς μου ωςαμοιβή απ’ τον βασιλιά για την αφοσίωσή του. Το πρωί πουξύπνησα ήταν στη θέση του κι οι φρουροί μου ορκίζονται πωςκανείς δεν μπήκε ούτε βγήκε απ’ την κρεβατοκάμαρα. Μπορείνα τους δωροδόκησε ο άρχοντας Πικ –αυτό δεν το ξέρω– όμωςτ’ αυγό χάθηκε. Αυτοί πρέπει να το ’χουν, ειδάλλως…»

Ειδάλλως ο δράκος εκκολάφθηκε, σκέφτηκε ο Ντανκ. Ανεμφανιζόταν ξανά ένας ζωντανός δράκος στο Γουέστερος, οιάρχοντες κι ο λαός θα πήγαιναν με το μέρος όποιου πρίγκιπαμπορούσε να ισχυριστεί πως ήταν δικός του. «Άρχοντά μου»

366 GEORGE MARTIN

είπε «αν έχεις την καλοσύνη, θα ’θελα να πω δυο λόγια με… μετον ακόλουθό μου».

«Όπως επιθυμείς, σερ». Ο άρχοντας Μπάτεργουελ γονάτισεπάλι για να προσευχηθεί.

Ο Ντανκ πήρε τον Εγκ παράμερα και γονάτισε για να τουμιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο. «Η σφαλιάρα που θα σου ρίξω θα’ναι τόσο δυνατή που θα γυρίσει το κεφάλι σου ανάποδα, κιέκτοτε θα κοιτάζεις πάντοτε τι αφήνεις πίσω σου».

«Δεν θα ’χες κι άδικο, σερ». Ο Εγκ είχε το φιλότιμο να δείξειντροπιασμένος. «Συγγνώμη. Ήθελα απλώς να στείλω έναμήνυμα με κοράκι στον πατέρα μου».

Ώστε να μπορέσω να παραμείνω ιππότης. Τ’ αγόρι είχε καλέςπροθέσεις. Ο Ντανκ έριξε μια ματιά προς τα κει που ήτανγονατισμένος ο Μπάτεργουελ «Τι του έκανες;»

«Τον φόβισα, σερ».«Ναι, αυτό το βλέπω. Μέχρι αύριο το πρωί τα γόνατά του θα

’ναι γεμάτα ξεραμένο αίμα».«Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, σερ. Μόλις ο μέιστερ είδε το

δαχτυλίδι του πατέρα μου, με οδήγησε μπροστά τους».«Μπροστά τους;»«Στον άρχοντα Μπάτεργουελ και τον άρχοντα Φρέυ, σερ.

Υπήρχαν και μερικοί φρουροί. Ήταν όλοι ανάστατοι. Κάποιοςείχε κλέψει το αυγό του δράκοντα».

«Όχι εσύ, ελπίζω».Ο Εγκ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Όχι, σερ. Όταν ο

μέιστερ έδειξε στον άρχοντα Μπάτεργουελ το δαχτυλίδι μου,ήξερα πως είχα μπλέξει. Σκέφτηκα να πω πως το ’χα κλέψει,όμως μάλλον δεν θα με πίστευαν. Τότε θυμήθηκα κάτι που έλεγεο πατέρας μου, κάτι που του ’χε πει το Ματωμένο Κοράκι – πωςείναι καλύτερα να ’σαι τρομακτικός παρά φοβισμένος, οπότετους είπα πως μας έστειλε εδώ ο πατέρας μου, νακατασκοπεύσουμε για λογαριασμό του, και πως ήταν καθ’ οδόνμε στρατό, οπότε ο άρχοντας καλά θα έκανε να με αφήσειελεύθερο και να ομολογήσει, αλλιώς θα έχανε το κεφάλι του».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 367

Χαμογέλασε ντροπαλά. «Πήγε καλύτερα απ’ όσο πίστευα, σερ».Ο Ντανκ ήθελε να πιάσει τ’ αγόρι από τους ώμους και να το

ταρακουνήσει μέχρι να κροταλίσουν τα δόντια του. Αυτό δενείναι παιχνίδι, βρυχιόταν από μέσα του. Είναι ζήτημα ζωής καιθανάτου. «Τ’ άκουσε κι ο άρχοντας Φρέυ όλ’ αυτά;»

«Ναι. Ευχήθηκε στον άρχοντα Μπάτεργουελ υγεία κι ευτυχίαστον γάμο του και ανακοίνωσε πως θα επέστρεφε άμεσα στουςΔιδύμους. Έπειτα ο άρχοντας μας έφερε εδώ για ναπροσευχηθεί».

Ο Φρέυ μπορούσε να το βάλει στα πόδια, σκέφτηκε ο Ντανκ,όμως ο άρχοντας Μπάτεργουελ δεν έχει αυτή την επιλογή καισύντομα θ’ αρχίσει ν’ αναρωτιέται γιατί δεν εμφανίστηκε οπρίγκιπας Μαίκαρ με τον στρατό του. «Αν μάθει ο άρχοντας Πικπως βρίσκεσαι στο κάστρο –»

Οι εξωτερικές πόρτες του σεπτ άνοιξαν με πάταγο. Ο Ντανκγύρισε κι είδε τον Μαύρο Τομ Χεντλ να τους αγριοκοιτάζει,φορώντας τη μαύρη πανοπλία του και στάζοντας βρόχινο νερόαπ’ τον μανδύα, σχηματίζοντας μια λιμνούλα στα πόδια του.Μαζί του είχε μια ντουζίνα στρατιώτες, οπλισμένους με δόρατακαι πέλεκεις. Ο ουρανός πίσω τους φωτιζόταν απόγαλανόλευκες αστραπές, γεμίζοντας ξαφνικά το λευκό πάτωμαμε σκιές. Μια ριπή υγρού αέρα έκανε τις φλόγες όλων τωνκεριών μέσα στο σεπτ να τρεμοπαίξουν.

Μα τις εφτά καταραμένες κολάσεις, ήταν το μόνο πουπρόλαβε να σκεφτεί ο Ντανκ πριν ακούσει τον Χεντλ να λέει:«Να το αγόρι. Πιάστε το».

Ο άρχοντας Μπάτεργουελ είχε σηκωθεί όρθιος. «Όχι.Ακίνητοι. Κανείς δεν πρόκειται να πειράξει τ’ αγόρι. Τόμαρντ, τισημαίνουν όλ’ αυτά;»

Ο Χεντλ μόρφασε από περιφρόνηση. «Δεν κυλάει γάλα σ’ολωνών μας τις φλέβες, άρχοντά μου. Το αγόρι είναι δικό μου».

«Δεν καταλαβαίνεις». Η φωνή του Μπάτεργουελ είχε γίνειτρεμουλιαστή και τσιριχτή. «Όλα τέλειωσαν. Ο άρχοντας Φρέυήδη έφυγε κι οι υπόλοιποι θ’ ακολουθήσουν. Ο πρίγκιπας

368 GEORGE MARTIN

Μαίκαρ είναι καθ’ οδόν με ολόκληρο στρατό».«Ένας λόγος παραπάνω να πάρουμε όμηρο τ’ αγόρι».«Όχι, όχι» είπε ο Μπάτεργουελ. «Δεν θέλω ν’ ανακατευτώ

άλλο με τον άρχοντα Πικ και τον σφετεριστή του. Αρνούμαι ναπολεμήσω».

Ο Μαύρος Τομ έριξε ένα παγερό βλέμμα στον άρχοντά του.«Δειλέ». Έφτυσε. «Μπορείς να λες ό,τι θες, όμως είτε θαπολεμήσεις είτε θα πεθάνεις, άρχοντά μου». Έδειξε τον Εγκ.«Ένα ασημένιο σ’ όποιον χύσει το πρώτο αίμα».

«Όχι, όχι». Ο Μπάτεργουελ στράφηκε στους δικούς τουφρουρούς. «Σταματήστε τους, μ’ ακούτε; Σας διατάζω να τουςσταματήσετε» όμως όλοι οι φρουροί βρίσκονταν σε σύγχυση καικοντοστέκονταν, προσπαθώντας ν’ αποφασίσουν ποιον έπρεπενα υπακούσουν.

«Όλα μόνος μου πρέπει να τα κάνω;» Ο Μαύρος Τομτράβηξε το σπαθί του.

Το ίδιο έκανε κι ο Ντανκ. «Εγκ, πίσω μου».«Μαζέψτε τα σπαθιά κι οι δυο σας!» τσίριξε ο Μπάτεργουελ.

«Δεν θ’ ανεχτώ αιματοχυσία μες στο σεπτ! Σερ Τόμαρντ, αυτόςο άντρας είναι ορκισμένος προστάτης του πρίγκιπα. Θα σεσκοτώσει!»

«Μόνο άμα πέσει πάνω μου». Ο Μαύρος Τομ στράβωσε ταχείλη του σ’ ένα φρικτό χαμόγελο. «Τον είδα όταν προσπαθούσενα κονταρομαχήσει».

«Είμαι καλύτερος στο σπαθί» τον προειδοποίησε ο Ντανκ.Ο Χεντλ αποκρίθηκε μ’ ένα ρουθούνισμα κι όρμησε

καταπάνω του.Ο Ντανκ έσπρωξε τον Εγκ προς τα πίσω και γύρισε για ν’

αποκρούσει το σπαθί του. Απέκρουσε αρκετά καλά το πρώτοχτύπημα, όμως το τράνταγμα απ’ το σπαθί του Μαύρου Τομπάνω στην ασπίδα του και το τραύμα από πίσω έστειλαν μιασουβλιά πόνου κατά μήκος του χεριού του. Προσπάθησε ν’ανταποδώσει το χτύπημα του Χεντλ στο κεφάλι, όμως οΜαύρος Τομ το απέφυγε και του επιτέθηκε ξανά. Αυτή τη φορά,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 369

ο Ντανκ ίσα που πρόλαβε να σηκώσει την ασπίδα του. Στοναέρα τινάζονταν θραύσματα πευκόξυλου κι ο Χεντλ γελούσε,συνεχίζοντας την ανελέητη επίθεσή του – χαμηλά, ψηλά καιπάλι χαμηλά. Ο Ντανκ απέκρουε κάθε χτύπημα με την ασπίδατου, όμως κάθε φορά τρελαινόταν απ’ τον πόνο κι άρχισεσταδιακά να υποχωρεί.

«Όρμα του, σερ!» άκουσε τον Εγκ να φωνάζει. «Όρμα καιχτύπα τον – είναι ακριβώς μπροστά σου!» Ο Ντανκ ένιωθε τηγεύση του αίματος μες στο στόμα του και, το χειρότερο, η πληγήτου είχε ξανανοίξει. Τον έλουσε ένα κύμα ζάλης. Το σπαθί τουΜαύρου Τομ έκανε σταδιακά κομμάτια την αμυγδαλόσχημηασπίδα. Σίδερο και δρυ, φυλάχτε με καλά, αλλιώς είμαι νεκρόςκαι για την κόλαση κινάω, σκέφτηκε ο Ντανκ κι ύστεραθυμήθηκε πως η ασπίδα του ήταν από πεύκο. Όταν η πλάτη τουχτύπησε σ’ έναν απ’ τους βωμούς, σκόνταψε κι έπεσε στο έναγόνατο, συνειδητοποιώντας πως δεν μπορούσε να υποχωρήσειάλλο.

«Δεν είσαι ιππότης» είπε ο Μαύρος Τομ. «Τι έγινε,μπουνταλά; Κλαις;»

Απ’ τον πόνο. Ο Ντανκ σηκώθηκε πάλι όρθιος, χτυπώνταςταυτόχρονα τον αντίπαλό του με την ασπίδα.

Ο Μαύρος Τομ σκόνταψε προς τα πίσω, όμως κατάφερε ναδιατηρήσει την ισορροπία του. Ο Ντανκ όρμησε καταπάνω τουσαν μανιασμένος ταύρος, κοπανώντας τον ξανά και ξανά με τηνασπίδα, χρησιμοποιώντας τη δύναμη και το μέγεθός του για νασπρώξει τον Χεντλ στην άλλη άκρη του σεπτ. Τότε, έκανεξαφνικά την ασπίδα του στο πλάι κι ακολούθησε μ’ ένα κόψιμοτου σπαθιού. Ο Χεντλ ούρλιαξε καθώς η λεπίδα χώθηκε βαθιάμες στον μηρό του. Επιτέθηκε ξέφρενα με το σπαθί του, όμως τοχτύπημα ήταν αδέξιο κι απελπισμένο. Ο Ντανκ απέκρουσε γι’ακόμα μια φορά με την ασπίδα του κι αντεπιτέθηκε μ’ όλη του τηδύναμη.

Ο Μαύρος Τομ έκανε ένα έντρομο βήμα πίσω και κοίταξε μεφρίκη το χέρι του, κομμένο στο ύψος του πήχυ, να συσπάται στο

370 GEORGE MARTIN

πάτωμα μπρος στον βωμό του Ξένου. «Είσαι… είσαι…» είπεξέπνοα.

«Σ’ το είπα». Ο Ντανκ τον κάρφωσε στον λαιμό. «Είμαικαλύτερος στο σπαθί».

Καθώς μεγάλωνε η λίμνη απ’ το αίμα του Μαύρου Τομ, δύο απότους στρατιώτες βγήκαν τρέχοντας στη βροχή. Οι άλλοιέσφιγγαν διστακτικοί τα δόρατά τους, ρίχνοντας φοβισμένεςματιές στον Ντανκ και περιμένοντας να μιλήσει ο άρχοντάςτους.

«Πολύ… πολύ κακό αυτό» κατάφερε τελικά να πει οΜπάτεργουελ. Στράφηκε στον Ντανκ και τον Εγκ. «Πρέπει ναφύγουμε απ’ το Γουάιτγουολς, πριν αυτοί οι δύο μεταφέρουν τανέα στον Γκόρμον Πικ. Ανάμεσα στους καλεσμένους, έχειπερισσότερους φίλους απ’ ό,τι εγώ. Θα ξεγλιστρήσουμε απ’ τηνπίσω πύλη, στο βορινό τείχος… Ελάτε, πρέπει να βιαστούμε».

Ο Ντανκ θηκάρωσε το σπαθί του. «Εγκ, εσύ πήγαινε με τονάρχοντα Μπάτεργουελ». Έπιασε τ’ αγόρι από τους ώμους κι είπεσιγανά: «Μη μείνεις μαζί του περισσότερο απ’ όσο κρίνειςαναγκαίο. Μάκρυνε τα χαλινάρια, άσε τη Βροχή να καλπάσεικαι κοίτα να ξεφύγεις πριν ο άρχοντας αποφασίσει ν’ αλλάξειπάλι πλευρά. Πήγαινε στο Μέιντενπουλ – είναι πιο κοντά απ’ τοΚινγκς Λάντινγκ».

«Κι εσύ τι θα κάνεις, σερ;»«Μη σε νοιάζει για μένα».«Είμαι ο ακόλουθός σου».«Ναι, γι’ αυτό και θα κάνεις ό,τι σου λέω» είπε ο Ντανκ

«αλλιώς θ’ αναγκαστώ να σε σφαλιαρίσω».

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 371

Μια ομάδα από άντρες βγήκαν απ’ τη μεγάλη αίθουσα,σταματώντας μονάχα για να σηκώσουν τις κουκούλες τουςπροτού συνεχίσουν μες στη βροχή. Ανάμεσά τους ήταν τοΓέρικο Βόδι κι ο ξερακιανός άρχοντας Κάσγουελ, μεθυσμένοςγι’ ακόμα μια φορά. Αμφότεροι κοίταξαν να μείνουν μακριά απότον Ντανκ. Ο σερ Μόρτιμερ Μπογκς του έριξε ένα βλέμμαγεμάτο περιέργεια, όμως προτίμησε να μην του μιλήσει. Ο σερΟύθορ Άντερλιφ ήταν πιο τολμηρός. «Άργησες να ’ρθεις στογλέντι, σερ» είπε καθώς έβαζε τα γάντια του «και βλέπω πωςείσαι πάλι ζωσμένος με το σπαθί σου».

«Αν το μόνο που σ’ απασχολεί είναι τα λύτρα, έννοια σου καιθα τα πληρώσω». Ο Ντανκ είχε αφήσει την τσακισμένη τουασπίδα κι είχε καλύψει το πληγωμένο του χέρι με τον μανδύα,για να μη φαίνεται το αίμα. «Εκτός αν πεθάνω βέβαια. Σ’ αυτήτην περίπτωση, σου δίνω την άδεια να ληστέψεις το πτώμαμου».

Ο σερ Ούθορ γέλασε. «Αναρωτιέμαι αν τα λόγια σουδείχνουν γενναιότητα ή απλή ανοησία. Αν θυμάμαι καλά, τα δύομοιάζουνε πολύ. Δεν είναι πολύ αργά για να δεχτείς τηνπροσφορά μου, σερ».

«Είναι πιο αργά απ’ όσο νομίζεις» τον προειδοποίησε οΝτανκ. Δεν περίμενε ν’ ακούσει την απάντηση του Άντερλιφ.Τον προσπέρασε κι έσπρωξε τη δίφυλλη πόρτα που οδηγούσεστη μεγάλη αίθουσα. Η αίθουσα μύριζε καπνό, μπίρα καιβρεγμένο μαλλί. Πάνω στον εξώστη, μερικοί μουσικοί έπαιζανσιγανά τα όργανά τους. Απ’ τα τραπέζια των αρχόντων, όπουήταν καθισμένοι ο σερ Κίρμπι Πιμ κι ο σερ Λούκας Νέιλαντ,πίνοντας και παίζοντας ένα παιχνίδι, ακούγονταν γέλια. Πάνωστο βάθρο, ο άρχοντας Πικ μιλούσε όλο σοβαρότητα με τον

372 GEORGE MARTIN

άρχοντα Κοστέιν, ενώ η νεαρή σύζυγος του ΆμπροουζΜπάτεργουελ καθόταν ολομόναχη στον θρόνο της.

Κάτω απ’ το αλάτι, ο Ντανκ βρήκε τον σερ Κάιλ να πνίγει τιςστενοχώριες του στην μπίρα του άρχοντα Μπάτεργουελ. Ηκόρα απ’ τη φραντζόλα του ψωμιού του ήταν γεμάτη με μιαπηχτή σούπα, φτιαγμένη από τ’ απομεινάρια της προηγούμενηςνύχτας. Στα μαγέρικα του Κινγκς Λάντινγκ, αυτό το φαγητό τολέγανε «καφεζούμι». Ήταν προφανές πως ο σερ Κάιλ δεν είχεκαμία όρεξη να το φάει. Η σούπα είχε πια κρυώσει και μιαγυαλιστερή μεμβράνη λίπους κάλυπτε το καφετί υγρό.

Ο Ντανκ πήγε και κάθισε δίπλα του. «Σερ Κάιλ».Ο Γάτος έγνεψε με το κεφάλι. «Σερ Ντάνκαν. Θα πιεις λίγη

μπίρα;»«Όχι». Η μπίρα ήταν το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν.«Είσαι άρρωστος, σερ; Συμπάθα με, μα δείχνεις –»«Καλύτερα απ’ ό,τι νιώθω. Τι απέγινε ο Γκλέντον Μπολ;»«Τον πήγαν στα μπουντρούμια». Ο σερ Κάιλ κούνησε το

κεφάλι του. «Είτε είναι γιος πόρνης είτε όχι, ο νεαρός δεν μουφάνηκε για κλέφτης».

«Δεν είναι».Ο σερ Κάιλ τον κοίταξε πιο προσεκτικά. «Το χέρι σου… Μα

πώς…;»«Με ξιφίδιο». Ο Ντανκ στράφηκε συνοφρυωμένος προς το

βάθρο. Εκείνη τη μέρα είχε γλιτώσει δυο φορές τον θάνατο κιήξερε πως αυτό θ’ αρκούσε στους περισσότερους άντρες. Οαργόστροφος Ντανκ, με κεφάλι χοντρό σαν τείχος κάστρου.Σηκώθηκε όρθιος. «Υψηλότατε» φώναξε.

Μερικοί άντρες στους κοντινούς πάγκους άφησαν κάτω τακουτάλια τους, σταμάτησαν να συζητάνε και γύρισαν να τονκοιτάξουν.

«Υψηλότατε» ξανάπε ο Ντανκ, πιο δυνατά αυτή τη φορά.Προχώρησε προς το βάθρο, περπατώντας πάνω στο χαλί από τοΜυρ. «Νταίμον».

Τώρα η μισή αίθουσα βουβάθηκε. Στο τραπέζι των αρχόντων,

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 373

ο άντρας που αποκαλούσε τον εαυτό του Βιολιστή γύρισε καιτου χαμογέλασε. Ο Ντανκ είδε πως είχε φορέσει ένα βιολετίχιτώνιο για το γλέντι. Βιολετί, για να τονίζει το χρώμα τωνματιών του. «Σερ Ντάνκαν. Χαίρομαι που ήρθες στη συντροφιάμας. Τι γυρεύεις από μένα;»

«Δικαιοσύνη» είπε ο Ντανκ «για τον Γκλέντον Μπολ».Τ’ όνομα αντήχησε στους τοίχους και, για μια στιγμή, ήταν

λες και κάθε άντρας, γυναίκα και παιδί μέσα στην αίθουσα είχεπετρώσει. Τότε ο άρχοντας Κοστέιν χτύπησε τη γροθιά του στοτραπέζι και φώναξε: «Θάνατος του αξίζει, όχι δικαιοσύνη!».Μερικές φωνές συμφώνησαν μαζί του και ο σερ ΧάρμπερτΠέιτζ φώναξε με τη σειρά του: «Είναι μπάσταρδος. Όλοι οιμπάσταρδοι είναι κλέφτες ή χειρότεροι ακόμα. Η καταγωγή δενκρύβεται».

Για μια στιγμή, ο Ντανκ ένιωσε να τον κυριεύει απελπισία.Είμαι ολομόναχος εδώ μέσα. Ύστερα όμως σηκώθηκε κι ο σερΚάιλ ο Γάτος, τρεκλίζοντας ελαφρά μονάχα. «Ο νεαρός μπορείνα ’ναι μπάσταρδος, άρχοντές μου, όμως είναι ο μπάσταρδοςτου Φάιρμπολ. Όπως είπε κι ο σερ Χάρμπερτ, η καταγωγή δενκρύβεται».

Ο Νταίμον συνοφρυώθηκε. «Κανείς δεν τιμά τη μνήμη τουΦάιρμπολ περισσότερο από μένα» είπε. «Δεν μπορώ να πιστέψωπως αυτός ο ανάξιος ιππότης είναι γιος του. Έκλεψε το αυγό τουδράκοντα και στην πορεία σκότωσε τρεις καλούς άντρες».

«Δεν έκλεψε τίποτα και δεν σκότωσε κανέναν» επέμεινε οΝτανκ. «Αν πράγματι σκοτώθηκαν τρεις άντρες, πρέπει ν’αναζητήσετε αλλού τον φονιά τους. Υψηλότατε, γνωρίζεις πολύκαλά πως ο σερ Γκλέντον βρισκόταν όλη μέρα στην αυλή,συμμετέχοντας σ’ απανωτές κονταρομαχίες».

«Πράγματι» συμφώνησε ο Νταίμον. «Αυτό με προβλημάτισεκι εμένα – όμως τ’ αυγό του δράκοντα βρέθηκε ανάμεσα σταπράγματά του».

«Είσαι σίγουρος; Και τώρα πού βρίσκεται;»Ο άρχοντας Γκόρμον Πικ σηκώθηκε όλο υπεροψία και του

374 GEORGE MARTIN

έριξε ένα παγερό βλέμμα. «Βρίσκεται σε ασφαλές μέρος καιφυλάσσεται καλά. Δεν βλέπω γιατί αυτό σε αφορά, σερ».

«Δείξ’ το μας» είπε ο Ντανκ. «Θα ’θελα να το ξαναδώ,άρχοντά μου. Το προηγούμενο βράδυ το ’δα μονάχα για μιαστιγμή».

Τα μάτια του Πικ στένεψαν. «Υψηλότατε» είπε στον Νταίμον«τώρα που το σκέφτομαι, αυτός ο περιπλανώμενος ιππότηςέφτασε απρόσκλητος στο Γουάιτγουολς, μαζί με τον σερΓκλέντον. Μπορεί κάλλιστα να ’ναι συνεργός του».

Ο Ντανκ τον αγνόησε. «Υψηλότατε, τ’ αυγό του δράκονταπου βρήκε ο άρχοντας Πικ ανάμεσα στα πράγματα του σερΓκλέντον ήταν αυτό που τοποθέτησε εκεί ο ίδιος. Ας το φέρεινα το δούμε, να το εξετάσεις και μόνος σου. Πάω στοίχημα πωςδεν είναι παρά μια ζωγραφισμένη κοτρόνα».

Στην αίθουσα επικράτησε χάος. Δεκάδες οργισμένες φωνέςάρχισαν να μιλούν ταυτόχρονα και καμιά δεκαριά ιππότεςπετάχτηκαν όρθιοι. Ο Νταίμον έδειχνε ξαφνικά το ίδιο νέος καισαστισμένος με τον σερ Γκλέντον, όταν τον κατηγόρησαν γιατην κλοπή. «Φίλε μου, μήπως είσαι πιωμένος;»

Μακάρι να ’μουν. «Έχω χάσει αρκετό αίμα» παραδέχθηκε οΝτανκ «όχι όμως και τα λογικά μου. Ο σερ Γκλέντονκατηγορήθηκε άδικα».

«Γιατί όμως;» απαίτησε να μάθει ο Νταίμον. Έδειχνε ναβρίσκεται σε σύγχυση. «Αν, όπως επιμένεις, ο Μπολ δενδιέπραξε κάποιο έγκλημα, γιατί ο άρχοντας Πικ ισχυρίζεται τοαντίθετο, και μάλιστα προσπάθησε να το αποδείξει με μιαζωγραφισμένη κοτρόνα;»

«Για να μη σταθεί εμπόδιο στον δρόμο σου. Ο άρχονταςεξαγόρασε τους άλλους αντιπάλους σου με χρυσάφι κιυποσχέσεις, όμως ο Μπολ αρνήθηκε».

Ο Βιολιστής έγινε κατακόκκινος. «Αυτό δεν είν’ αλήθεια».«Αλήθεια είναι. Στείλε να φέρουν τον σερ Γκλέντον και

ρώτα τον ο ίδιος».«Αυτό ακριβώς θα κάνω. Άρχοντα Πικ, φέρε αμέσως εδώ

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 375

τον μπάσταρδο, καθώς και τ’ αυγό του δράκοντα. Θέλω να τοκοιτάξω πιο προσεκτικά».

Ο Γκόρμον Πικ έριξε στον Ντανκ ένα βλέμμα γεμάτο μίσος.«Υψηλότατε, ο μπάσταρδος ανακρίνεται. Δεν έχω καμίααμφιβολία πως σε λίγες ώρες θα έχει ομολογήσει τα πάντα».

«Όταν λέει πως ανακρίνεται, εννοεί πως του κάνουνβασανιστήρια, άρχοντά μου» είπε ο Ντανκ. «Σε λίγες ώρες, οσερ Γκλέντον θα ’ναι ικανός να ομολογήσει πως σκότωσε τονπατέρα σου, καθώς και τους δυο σου αδελφούς».

«Αρκετά!» Το πρόσωπο του άρχοντα Πικ είχε σχεδόνμπλαβίσει. «Άλλη μια λέξη και θα σου ξεριζώσω τη γλώσσα».

«Είσαι ψεύτης» είπε ο Ντανκ. «Ορίστε – δύο λέξεις».«Και θα τις μετανιώσεις και τις δύο» υποσχέθηκε ο Πικ.

«Πάρτε αυτόν τον άντρα κι αλυσοδέστε τον στα μπουντρούμια».«Όχι». Η φωνή του Νταίμον ήταν επικίνδυνα ήρεμη. «Θέλω

να μάθω την αλήθεια. Σάντερλαντ, Βίργουελ, Σμόλγουντ, πάρτετους άντρες σας και πηγαίνετε να βρείτε τον σερ Γκλέντον σταμπουντρούμια. Φέρτε τον εδώ αμέσως και φροντίστε να φτάσεισώος. Αν προσπαθήσει κανείς να σας εμποδίσει, πείτε του πωςεκτελείτε εντολές του βασιλιά».

«Όπως προστάζεις» είπε ο άρχοντας Βίργουελ.«Θα τακτοποιήσω το ζήτημα με τον ίδιο τρόπο που θα το

έκανε κι ο πατέρας μου» είπε ο Βιολιστής. «Ο σερ Γκλέντονκατηγορείται για πολύ σοβαρά εγκλήματα. Ως ιππότης, έχει τοδικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε δίκη διάμονομαχίας. Θα κονταρομαχήσουμε και θ’ αφήσω τους θεούς ν’αποφασίσουν για την αθωότητα ή την ενοχή του».

Είτε κυλάει στις φλέβες του το αίμα ενός ήρωα είτε το αίμα μίας

376 GEORGE MARTIN

πόρνης, έχει χάσει κάμποσο από δαύτο απ’ την τελευταία φοράπου τον είδα, σκέφτηκε ο Ντανκ, καθώς δυο άντρες τουάρχοντα Βίργουελ πέταξαν γυμνό τον σερ Γκλέντον στα πόδιατου.

Τον είχαν χτυπήσει άγρια. Το πρόσωπο του νεαρού ήτανπρησμένο και μωλωπισμένο, κάμποσα δόντια του ήτανραγισμένα ή έλειπαν ολότελα, απ’ το δεξί του μάτι έτρεχε αίμα κιη σάρκα του στήθους του ήταν κόκκινη και σκασμένη απ’ ταπυρωμένα σίδερα που ’χαν χρησιμοποιήσει πάνω του.

«Είσαι ασφαλής τώρα» μουρμούρισε ο σερ Κάιλ. «Εδώ μέσαείμαστε μονάχα περιπλανώμενοι ιππότες κι οι θεοί το ξέρουνπως είμαστε μάλλον άκακοι». Ο Νταίμον τούς είχε παραχωρήσειτα διαμερίσματα του μέιστερ, είχε διατάξει να φροντίσουν όποιεςπληγές είχε υποστεί ο σερ Γκλέντον και να τον ετοιμάσουν γιατην κονταρομαχία.

Καθώς έπλενε το αίμα απ’ το πρόσωπο και τα χέρια τουνεαρού, ο Ντανκ είδε πως του ’χαν βγάλει τα νύχια από τρίαδάχτυλα του αριστερού χεριού. Αυτό τον ανησυχούσεπερισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα τραύματα. «Θα μπορέσεις νακρατήσεις τη λόγχη;»

«Τη λόγχη;» Όταν προσπαθούσε να μιλήσει ο σερ Γκλέντον,απ’ το στόμα του έτρεχαν σάλια κι αίμα. «Έχω όλα μου ταδάχτυλα;»

«Και τα δέκα» είπε ο Ντανκ. «Μονάχα εφτά νύχια όμως».Ο Μπολ έγνεψε καταφατικά. «Ο Μαύρος Τομ ήταν έτοιμος

να μου κόψει τα δάχτυλα, όμως κάποιος τον φώναξε κιαναγκάστηκε να φύγει. Μ’ αυτόν θα πολεμήσω;»

«Όχι. Τον σκότωσα».Αυτό τον έκανε να χαμογελάσει. «Κάποιος έπρεπε να το

κάνει».«Θα πολεμήσεις ενάντια στον Βιολιστή, όμως το πραγματικό

του όνομα είναι –»«Νταίμον, ναι, μου το ’παν. Ο Μαύρος Δράκοντας». Ο σερ

Γκλέντον γέλασε. «Ο πατέρας μου πέθανε στην υπηρεσία του

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 377

δικού του. Θα έμπαινα ευχαρίστως στην υπηρεσία του. Θαπολεμούσα για χάρη του, θα σκότωνα για χάρη του, θα πέθαιναγια χάρη του, όμως δεν μπορούσα να χάσω για χάρη του».Γύρισε το κεφάλι του στο πλάι κι έφτυσε ένα σπασμένο δόντι.«Θα μπορούσα να ’χω λίγο κρασί;»

«Σερ Κάιλ, πιάσε το ασκί».Ο νεαρός ήπιε κάμποσο κι ύστερα σκούπισε το στόμα του.

«Κοίτα τα χάλια μου. Τρέμω σαν κορίτσι».Ο Ντανκ συνοφρυώθηκε. «Μπορείς ακόμη να ιππεύσεις;»«Βοηθήστε με να πλυθώ, φέρτε μου την ασπίδα, τη λόγχη και

τη σέλα μου, και θα σας δείξω τι μπορώ να κάνω» αποκρίθηκε οσερ Γκλέντον.

Όταν πια η βροχή κόπασε αρκετά για να γίνει η μάχη, είχεσχεδόν ξημερώσει. Η αυλή του κάστρου είχε γίνει ένα τέλμα απόμαλακή λάσπη, που γυάλιζε υπό το φως εκατό πυρσών. Πέρα απ’τον αγωνιστικό χώρο, σηκωνόταν μια γκρίζα ομίχλη που άπλωνεφασματικά δάχτυλα πάνω στα λευκά τείχη, σαν να ’θελε ν’αρπάξει τις επάλξεις του κάστρου. Στο μεταξύ, πολλοί απ’ τουςκαλεσμένους στον γάμο είχαν εξαφανιστεί – όσοι απέμεναν,όμως, σκαρφάλωσαν πάλι στις κερκίδες και κάθισαν στις σανίδεςαπό βρεγμένο πεύκο. Ανάμεσά τους ήταν κι ο σερ Γκόρμον Πικ,περιστοιχισμένος από έναν κλοιό ελασσόνων αρχόντων κιυποτελών ιπποτών.

Είχαν περάσει μονάχα λίγα χρόνια απ’ την τελευταία φοράπου ο Ντανκ εκτέλεσε χρέη ακολούθου για τον σερ Άρλαν. Δενείχε ξεχάσει τα καθήκοντά του. Έσφιξε τα λουριά μιαςπανοπλίας που δεν ήταν ακριβώς στα μέτρα του σερ Γκλέντον,κούμπωσε την περικεφαλαία πάνω στο περιτραχήλιό του, τον

378 GEORGE MARTIN

βοήθησε ν’ ανέβει στη σέλα και του έδωσε την ασπίδα του. Οιπροηγούμενοι αγώνες είχαν αφήσει βαθιές αυλακιές στο ξύλο,όμως ακόμη διακρινόταν η πύρινη σφαίρα. Δείχνει εξίσου νεαρόςμε τον Εγκ, σκέφτηκε ο Ντανκ. Ένα φοβισμένο, βλοσυρό αγόρι.Το καστανόξανθο άλογό του δεν φορούσε πανοπλία ή φάλαρακαι ήταν νευρικό. Έπρεπε να ’χε κρατήσει το δικό του άλογο.Τούτη η φοράδα μπορεί να ’ναι πιο γρήγορη, και από καλύτερηστόφα, όμως είναι καλύτερα να ιππεύεις ένα ζωντανό πουγνωρίζεις, κι αυτό εδώ του είναι άγνωστο.

«Θα χρειαστώ μια λόγχη» είπε ο σερ Γκλέντον. «Μιαπολεμική λόγχη».

Ο Ντανκ πήγε στις βάσεις με τις λόγχες. Οι πολεμικές λόγχεςήταν πιο κοντές και πιο βαριές απ’ τις λόγχες του τουρνουά που’χαν χρησιμοποιηθεί στις προηγούμενες κονταρομαχίες –δυόμισι μέτρα συμπαγούς ξύλου φλαμουριάς, με σιδερένια αιχμή.Ο Ντανκ διάλεξε μία, την τράβηξε από τη βάση και τηνεπιθεώρησε απ’ άκρη σ’ άκρη για ραγίσματα.

Στην άλλη άκρη του αγωνιστικού χώρου, ένας απ’ τουςακολούθους του Νταίμον του έδινε μια αντίστοιχη λόγχη. Δενήταν πια ο Βιολιστής. Αντί για σπαθιά και βιολιά, τώρα ταφάλαρα του πολεμικού του αλόγου απεικόνιζαν τον μαύροτρικέφαλο δράκοντα του Οίκου Μπλάκφαϊρ, πάνω σε κόκκινοφόντο. Επίσης ο πρίγκιπας είχε ξεπλύνει τη βαφή απ’ τα μαλλιάτου κι έτσι τώρα χύνονταν μέχρι το κολάρο του σανασημόχρυσος καταρράκτης, αντανακλώντας το φως τωνπυρσών σαν να ήταν από σφυρήλατο μέταλλο. Αν τ’ άφηνε ναμεγαλώσουν, τέτοια μαλλιά θα ’χε κι ο Εγκ. Δυσκολευόταν νατον φανταστεί έτσι, ήξερε όμως πως μια μέρα θα γινόταν κιαυτό, αν δηλαδή επιβίωναν κι οι δυο τους μέχρι τότε.

Ο κήρυκας ανέβηκε πάλι στην εξέδρα του. «Ο σερ Γκλέντονο Μπάσταρδος κατηγορείται για κλοπή και φόνο» ανακοίνωσε«κι έρχεται ν’ αποδείξει την αθωότητά του διακινδυνεύοντας τησωματική του ακεραιότητα. Ο Νταίμον του Οίκου Μπλάκφαϊρ, οΔεύτερος στη Σειρά του Ονόματός του, αληθινός Βασιλιάς των

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 379

Άνταλ, των Ρόυναρ και των Πρώτων Ανθρώπων, Κύριος τωνΕπτά Βασιλείων και Προστάτης της Επικράτειας, έρχεται ν’αποδείξει το αληθές των κατηγοριών κατά του ΜπάσταρδουΓκλέντον».

Και ξαφνικά ο χρόνος γύρισε πίσω κι ο Ντανκ βρισκόταν πάλιστο Λιβάδι του Άσφορντ, ακούγοντας τον Μπαίλορ τονΛογχοθραύστη να τους μιλάει, ακριβώς πριν πάνε ναπολεμήσουν για να σώσουν τη ζωή του. Ξανάβαλε την πολεμικήλόγχη στη θέση της και πήρε μια λόγχη του τουρνουά απ’ τηδιπλανή βάση – κάτι παραπάνω από τρεισήμισι μέτρα, λεπτή καικομψή. «Χρησιμοποίησε αυτήν» είπε στον σερ Γκλέντον.«Τέτοιες χρησιμοποιήσαμε και στο Άσφορντ, στη Δοκιμασία τωνΕπτά».

«Ο Βιολιστής πήρε πολεμική λόγχη. Σκοπεύει να μεσκοτώσει».

«Πρώτα όμως πρέπει να σε πετύχει. Αν σημαδέψεις καλά, ηαιχμή του δεν θα σ’ αγγίξει καν».

«Δεν είμαι σίγουρος».«Εγώ είμαι».Ο σερ Γκλέντον άρπαξε τη λόγχη, γύρισε και οδήγησε τ’

άλογό του στον αγωνιστικό χώρο. «Οι Επτά να μας φυλάνε καιτους δύο».

Κάπου στην ανατολή, κεραυνοί έσκιζαν τον ροδαλό ουρανό.Ο Νταίμον έχωσε τα χρυσά σπιρούνια στα πλευρά του αλόγουτου κι όρμησε μπροστά σαν αστραπή, χαμηλώνοντας τηνπολεμική του λόγχη με τη θανάσιμη, σιδερένια αιχμή της. Ο σερΓκλέντον σήκωσε την ασπίδα του κι όρμησε κι αυτός καταπάνωτου, φέρνοντας τη μακρύτερη λόγχη πάνω απ’ το κεφάλι τηςφοράδας του και σημαδεύοντας το στέρνο του νεαρούσφετεριστή. Λάσπη τιναζόταν απ’ τις οπλές των αλόγων τους κιοι πυρσοί έμοιαζαν να καίνε πιο λαμπρά καθώς οι δυο ιππότεςξεχύνονταν δίπλα τους.

Ο Ντανκ έκλεισε τα μάτια. Άκουσε ένα κρακ, μια κραυγή,έναν γδούπο.

380 GEORGE MARTIN

«Όχι» άκουσε τον άρχοντα Πικ να φωνάζει με απόγνωση.«Όχιιιιι». Για μια φευγαλέα στιγμή, ο Ντανκ ένιωσε σχεδόνάσχημα για λογαριασμό του. Ξανάνοιξε τα μάτια του. Δίχως τοναναβάτη του, ο μεγάλος μαύρος επιβήτορας είχε αρχίσει νακόβει ταχύτητα. Ο Ντανκ πήδηξε στον αγωνιστικό χώρο και τονέπιασε απ’ τα χαλινάρια. Στην άλλη άκρη του αγωνιστικούχώρου, ο σερ Γκλέντον Μπολ γύρισε τη φοράδα του και ύψωσετη σπασμένη του λόγχη. Άντρες άρχισαν να τρέχουν προς τοσημείο όπου κειτόταν ακίνητος ο Βιολιστής, μπρούμυτα, με τημούρη μέσα σε μια λασπωμένη λακκούβα. Όταν τον σήκωσαν,ήταν καλυμμένος με λάσπη απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια.

«Ο Καφετής Δράκοντας!» φώναξε κάποιος. Το γέλιοαπλώθηκε σ’ όλη την αυλή, καθώς το φως της αυγής έλουζε τοΓουάιτγουολς.

Λίγες στιγμές αργότερα, καθώς ο Ντανκ κι ο σερ Κάιλ βοη-θούσαν τον Γκλέντον Μπολ να κατέβει από τ’ άλογό του,ακούστηκε το πρώτο σάλπισμα και οι φρουροί που φυλούσανσκοπιά σήμαναν συναγερμό. Έξω απ’ το κάστρο, ένας στρατόςπρόβαλλε μέσα απ’ την πρωινή ομίχλη. «Τελικά ο Εγκ δεν έλεγεψέματα» είπε κατάπληκτος ο Ντανκ στον σερ Κάιλ.

Από το Μέιντενπουλ ήρθε ο άρχοντας Μούτον, από τοΡέιβεντρι ο άρχοντας Μπλάκγουντ, από το Ντάσκεντεϊλ οάρχοντας Ντάρκλιν. Τα βασιλικά εδάφη γύρω από το ΚινγκςΛάντινγκ έστειλαν ιππότες των Χέιφορντ, των Ρόσμπι, τωνΣτόουκγουορθ, των Μάσεϊ και τα ορκισμένα σπαθιά του ίδιουτου βασιλιά, μ’ επικεφαλείς τρεις ιππότες της ΒασιλικήςΦρουράς κι ενισχυμένους από τριακόσια Κορακόδοντα, μεμεγάλα λευκά τόξα από γουέιργουντ. Η ίδια η Τρελή Ντανέλ

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 381

Λόθστον ίππευε επικεφαλής μιας μεγάλης στρατιωτικής δύναμηςαπ’ τους στοιχειωμένους πύργους του Χάρρενχαλ, φορώνταςμια μαύρη πανοπλία που αγκάλιαζε το κορμί της, με τα κόκκιναμακριά μαλλιά της ν’ ανεμίζουν.

Καθώς ανέτειλε ο ήλιος, το φως του έκανε τις αιχμές απόπεντακόσιες λόγχες και πέντε χιλιάδες δόρατα να λάμπουν. Ταγκρίζα λάβαρα που ’χαν εμφανιστεί μέσα στη νύχτα τώραέδειχναν τα δεκάδες φανταχτερά τους χρώματα – και πάνω απ’όλα υψώνονταν δυο βασιλικοί δράκοντες σε κατάμαυρο φόντο:το μεγάλο, τρικέφαλο θηρίο του βασιλιά Αίρυς Ταργκάρυεν τουΠρώτου, κόκκινο σαν τη φωτιά, κι ένα λευκό, μανιασμένοπλάσμα με φτερά, που ξερνούσε άλικες φλόγες.

Ο Μαίκαρ δεν ήρθε τελικά, κατέληξε ο Ντανκ βλέπονταςαυτά τα λάβαρα. Τα λάβαρα του πρίγκιπα του Σάμερχολαπεικόνιζαν τέσσερις τρικέφαλους δράκοντες, δύο και δύο – τονθυρεό του τέταρτου γιου του μακαρίτη βασιλιά ΝταίρονΤαργκάρυεν του Δεύτερου. Ο μεμονωμένος λευκός δράκονταςσηματοδοτούσε την παρουσία του Χεριού του βασιλιά, τουάρχοντα Μπρύντεν Ρίβερς. Το Ματωμένο Κοράκι είχε έρθειστο Γουάιτγουολς αυτοπροσώπως.

Η Πρώτη Εξέγερση των Μπλάκφαϊρ έληξε στο ΚόκκινοΛιβάδι, μέσα στο αίμα και τη δόξα. Η Δεύτερη Εξέγερση τωνΜπλάκφαϊρ έληξε άδοξα. «Δεν μπορούν να μας φοβίσουν»φώναξε από τις επάλξεις ο Νεαρός Νταίμον, βλέποντας τονσιδηρούν κλοιό γύρω τους «γιατί ο σκοπός μας είναι δίκαιος. Θ’ανοίξουμε δρόμο ανάμεσά τους με τα σπαθιά μιας και θαιππεύσουμε σαν δαιμονισμένοι για το Κινγκς Λάντινγκ. Αςηχήσουν οι σάλπιγγες!»

Αντ’ αυτού, οι άρχοντες, οι ιππότες και οι στρατιώτεςάρχισαν να μουρμουρίζουν σιγανά μεταξύ τους και μερικοίξεγλίστρησαν προς τους στάβλους, κάποια πίσω πύλη ή κάποιακρυψώνα, ελπίζοντας να σώσουν το τομάρι τους. Όταν οΝταίμον τράβηξε το σπαθί του και το ύψωσε πάνω απ’ το κεφάλιτου, όλοι τους είδαν πως δεν ήταν το Μπλάκφαϊρ. «Σήμερα θα

382 GEORGE MARTIN

βάψουμε κόκκινο ένα δεύτερο λιβάδι» καυχήθηκε οσφετεριστής.

«Άει κατούρα μας κι εσύ, βιολιτζή» του φώναξε έναςγκριζαρισμένος ακόλουθος. «Προτιμώ να ζήσω».

Στο τέλος, ο Νταίμον Μπλάκφαϊρ ο Δεύτερος βγήκεμπροστά, μόνος πάνω στ’ άλογό του, σταμάτησε μπροστά στοβασιλικό στράτευμα και προκάλεσε το Ματωμένο Κοράκι σεμονομαχία. «Θα πολεμήσω είτε μ’ εσένα, είτε με τον δειλό τονΑίρυς, είτε μ’ οποιονδήποτε πρόμαχο επιλέξετε να μουστείλετε». Αντ’ αυτού, οι άντρες του Ματωμένου Κορακιού τονπερικύκλωσαν, τον τράβηξαν απ’ τη σέλα και του πέρασανχρυσές αλυσίδες στα χέρια. Κάρφωσαν το λάβαρο που έφερε στολασπωμένο έδαφος και του έβαλαν φωτιά. Έκαιγε για ώρα,στέλνοντας μια στήλη καπνού στον ουρανό, που φαινόταν απόαπόσταση πολλών λευγών.

Το μόνο αίμα που χύθηκε εκείνη τη μέρα ήταν αυτό ενόςάντρα στην υπηρεσία του άρχοντα Βίργουελ, που άρχισε νακομπάζει πως ήταν ένα από τα μάτια του Ματωμένου Κορακιούκαι σύντομα θα λάμβανε την αμοιβή του. «Στο γύρισμα τουφεγγαριού, θα γαμάω πόρνες και θα πίνω κόκκινο κρασί απ’ τοΝτορν». Έτσι λέγεται πως είπε, ακριβώς πριν του κόψει τολαρύγγι ένας απ’ τους ιππότες του άρχοντα Κοστέιν. «Πιεςαυτό» είπε καθώς ο άντρας του άρχοντα Βίργουελ πνιγόταν στοίδιο του το αίμα. «Κόκκινο είναι, κι ας μην είναι απ’ το Ντορν».

Κατά τα άλλα, απ’ τις πύλες του Γουάιτγουολς βγήκε μιασιωπηλή, βλοσυρή πομπή αντρών που έσερναν τα βήματά τουςγια να πετάξουν τα όπλα τους σ’ έναν γυαλιστερό σωρό, πριντους δέσουν και τους φυλακίσουν, για να περιμένουν τηνετυμηγορία του Ματωμένου Κορακιού. Μαζί με τουςυπόλοιπους βγήκαν ο Ντανκ, ο σερ Κάιλ ο Γάτος κι ο ΓκλέντονΜπολ. Είχαν αναζητήσει και τον σερ Μέιναρντ, όμως ο Πλαμείχε χαθεί σαν σκιά κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Ήταν πια αργά το απόγευμα όταν ο σερ Ρόλαντ Κρέικχολβρήκε τον Ντανκ ανάμεσα στους υπόλοιπους αιχμαλώτους.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 383

«Σερ Ντάνκαν. Πού στις εφτά κολάσεις ήσουν κρυμμένος; Οάρχοντας Ρίβερς σε αναζητά εδώ και ώρες. Έλα μαζί μου, σεπαρακαλώ».

Ο Ντανκ άρχισε να περπατάει δίπλα του. Ο μακρύς μανδύαςτου Κρέικχολ ανέμιζε με κάθε φύσημα του αέρα, λευκός σαν τοφεγγαρόφωτο πάνω στο χιόνι. Στη θέα του, ο Ντανκ θυμήθηκετα λόγια του Βιολιστή. «Ονειρεύτηκα πως ήσουν ντυμένος σταλευκά, απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια, μ’ έναν μακρύ, λευκόμανδύα ν’ ανεμίζει απ’ τους φαρδιούς σου ώμους». Ο Ντανκρουθούνισε. Ναι, επίσης ονειρεύτηκες δράκοντες που βγαίνουναπό πέτρινα αυγά – εξίσου πιθανά είναι και τα δύο.

Η σκηνή του Χεριού βρισκόταν μισό μίλι από το κάστρο, στησκιά μιας μεγάλης, ανθισμένης φτελιάς. Λίγο παραπέρα, καμιάδεκαριά αγελάδες έβοσκαν χορτάρι. Ολόκληρα βασίλειααλλάζουν χέρια, ενώ οι αγελάδες κι οι χωρικοί συνεχίζουν τιςζωές τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ήταν κάτι που συνήθιζενα λέει ο γέρος. «Τι θ’ απογίνουν όλοι αυτοί;» ρώτησε τον σερΡόλαντ καθώς πέρασαν μπροστά από μια σειρά αιχμαλώτων,καθισμένων στο χορτάρι.

«Θα οδηγηθούν στο Κινγκς Λάντινγκ για να δικαστούν. Οιιππότες κι οι στρατιώτες μάλλον θα τη γλιτώσουν ελαφρά –ακολουθούσαν απλώς τις εντολές των αρχόντων τους».

«Κι οι άρχοντες;»«Κάποιοι θα λάβουν χάρη, εφόσον ομολογήσουν όλα όσα

ξέρουν και παραδώσουν κάποιον γιο ή κόρη για να εγγυηθούν τημελλοντική τους υποταγή. Τα πράγματα θα ’ναι χειρότερα γιαόσους έλαβαν χάρη μετά το Κόκκινο Λιβάδι. Αυτοί είτε θαφυλακιστούν είτε θα χάσουν τους τίτλους τους. Οι χειρότεροιανάμεσά τους θα χάσουν τα κεφάλια τους».

Όταν έφτασαν στη σκηνή, ο Ντανκ είδε πως το ΜατωμένοΚοράκι είχε ήδη κάνει την αρχή. Εκατέρωθεν της εισόδου, τακομμένα κεφάλια του Γκόρμον Πικ και του Μαύρου Τομ Χεντλβρίσκονταν καρφωμένα σε δόρατα, με τις ασπίδες τους απόκάτω. Τρία μαύρα κάστρα σε πορτοκαλί φόντο. Ο άντρας που

384 GEORGE MARTIN

σκότωσε τον Ρότζερ του Πένιτρι.Ακόμα και στον θάνατο, τα μάτια του άρχοντα Γκόρμον

παρέμεναν κατάμαυρα και σκληρά. Ο Ντανκ του έκλεισε ταβλέφαρα με τα δάχτυλά του. «Τι το ’κανες αυτό;» ρώτησε έναςαπό τους φρουρούς. «Σύντομα θα τα ’χουν φάει τα κοράκια».

«Τουλάχιστον αυτό του το χρώσταγα». Αν ο Ρότζερ δεν είχεπεθάνει εκείνη τη μέρα, ο γέρος δεν θα έριχνε δεύτερη ματιάστον Ντανκ, βλέποντάς τον να κυνηγάει γουρούνια στα σοκάκιατου Κινγκς Λάντινγκ. Κάποιος νεκρός γερο-βασιλιάς έδωσε ένασπαθί στον έναν γιο αντί στον άλλον κι αποκεί άρχισαν όλα.Τώρα εγώ βρίσκομαι εδώ κι ο καημένος ο Ρότζερ μες στον τάφοτου.

«Το Χέρι περιμένει» του ανακοίνωσε ο Ρόλαντ Κρέικχολ.Ο Ντανκ πέρασε δίπλα του και βρέθηκε ενώπιον του άρχοντα

Μπρύντεν Ρίβερς, μπάσταρδου, μάγου και Χεριού του βασιλιά.Μπροστά του στεκόταν ο Εγκ, φρεσκοπλυμένος και ντυμένος

με βασιλικό ένδυμα, όπως άρμοζε στον ανιψιό του βασιλιά. Λίγοπαραπέρα, σε μια καρέκλα εκστρατείας, ήταν καθισμένος οάρχοντας Φρέυ, με μια κούπα κρασί στο χέρι και τοναποκρουστικό του διάδοχο να κάθεται ανήσυχος στα πόδια του.Εκεί ήταν κι ο άρχοντας Μπάτεργουελ… πεσμένος στα γόνατα,κάτωχρος, τρέμοντας από φόβο.

«Η προδοσία δεν καθίσταται λιγότερο αποτρόπαια επειδή οπροδότης είναι δειλός» έλεγε ο άρχοντας Ρίβερς. «Τόση ώρα σ’ακούω να βελάζεις, άρχοντα Άμπροουζ, κι είναι ζήτημα ανπιστεύω μια στις δέκα λέξεις σου. Κατά συνέπεια, θα σουεπιτρέψω να διατηρήσεις το ένα δέκατο της περιουσίας σου.Μπορείς να κρατήσεις και τη σύζυγό σου – σου εύχομαι να τηχαρείς».

«Και το Γουάιτγουολς;» ρώτησε ο Μπάτεργουελ μετρεμάμενη φωνή.

«Περνάει στην κυριότητα του Σιδερένιου Θρόνου. Σκοπεύωνα το γκρεμίσω πέτρα πέτρα και να σπείρω το έδαφος με αλάτι.Σε είκοσι χρόνια, κανείς δεν θα θυμάται την ύπαρξή του.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 385

Διάφοροι γερο-ανόητοι και νεαροί επαναστάτες εξακολουθούννα κάνουν προσκύνημα στο Κόκκινο Λιβάδι, για να φυτέψουνλουλούδια στο σημείο όπου σκοτώθηκε ο Νταίμον Μπλάκφαϊρ.Δεν θ’ ανεχτώ να γίνει το Γουάιτγουολς ένα δεύτερο μνημείοστον Μαύρο Δράκοντα». Έκανε ένα νεύμα με το χλωμό τουχέρι. «Δίνε του τώρα, κατσαρίδα».

«Το Χέρι είναι μεγαλόψυχο». Ο Μπάτεργουελ έφυγεσκοντάφτοντας, τόσο τυφλωμένος απ’ τη στενοχώρια, που δενέδειξε ν’ αναγνωρίζει τον Ντανκ.

«Έχεις κι εσύ την άδειά μου να φύγεις, άρχοντα Φρέυ»διέταξε ο Ρίβερς. «Θα ξαναμιλήσουμε αργότερα».

«Όπως ορίζεις, άρχοντά μου». Ο Φρέυ οδήγησε τον γιο τουέξω από τη σκηνή.

Μόνο τότε στράφηκε στον Ντανκ το Χέρι του Βασιλιά.Ήταν μεγαλύτερος απ’ ό,τι θυμόταν ο Ντανκ, μ’ ένα σκληρό,

αυλακωμένο πρόσωπο, όμως το δέρμα του εξακολουθούσε ναείναι λευκό σαν κόκαλο κι εξακολουθούσε να έχει στο μάγουλοκαι τον λαιμό του το άσχημο εκ γενετής σημάδι σαν λεκέκρασιού, που μερικοί πίστευαν πως έμοιαζε με κοράκι. Οι μπότεςτου ήταν μαύρες, ο χιτώνας του άλικος. Από πάνω φορούσεέναν μανδύα στο γκρίζο του καπνού, στερεωμένο με μια πόρπηστο σχήμα ενός σιδερένιου χεριού. Τα μαλλιά του έφταναν μέχριτους ώμους, μακριά, λευκά και ίσια, χτενισμένα μπροστά ώστενα κρύβουν την αδειανή κόγχη του ματιού που του ’χε βγάλει οΜπίτερστιλ στο Κόκκινο Λιβάδι. Το άλλο του μάτι ήτανκατακόκκινο. Πόσα μάτια έχει το Ματωμένο Κοράκι; Χίλια μάτιακι άλλο ένα.

«Αναμφίβολα, ο πρίγκιπας Μαίκαρ θα ’χει κάποιον καλόλόγο για να επιτρέπει στον γιο του να ’ναι ακόλουθος ενόςπεριπλανώμενου ιππότη» είπε. «Ωστόσο, δεν φαντάζομαι πωςείχε κατά νου να βρεθεί σ’ ένα κάστρο γεμάτο προδότες πουσχεδίαζαν εξέγερση. Αλήθεια, τι δουλειά είχε ο ξάδελφός μουμέσα σ’ αυτή τη φωλιά με τα φίδια, σερ; Ο άρχονταςΒουτυροκώλης ήθελε να πιστέψω πως σ’ έστειλε εδώ ο

386 GEORGE MARTIN

πρίγκιπας Μαίκαρ, για ν’ αποκαλύψεις αυτή την εξέγερσημεταμφιεσμένος ως περιπλανώμενος ιππότης. Αληθεύει αυτό;»

Ο Ντανκ έπεσε στο ένα γόνατο. «Όχι, άρχοντά μου. Θέλω ναπω, ναι, αυτό του είπε ο Εγκ, άρχοντά μου. Ο Αίγκον θέλω ναπω. Ο πρίγκιπας Αίγκον. Υπ’ αυτή την έννοια αληθεύει, όμωςδεν είναι αυτό που λέμε… πραγματικά αλήθεια».

«Κατάλαβα. Επομένως οι δυο σας μάθατε γι’ αυτή τησυνωμοσία ενάντια στο στέμμα κι αποφασίσετε να τηνανατρέψετε μόνοι σας, σωστά;»

«Ούτε αυτό. Απλώς… πώς να το πω; Θα ’λεγα πως τοανακαλύψαμε κατά τύχη».

Ο Εγκ σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του. «Ο σερ Ντάνκανκι εγώ τα ’χαμε όλα υπό έλεγχο, πριν εμφανιστείς εσύ με τονστρατό σου».

«Είχαμε βοήθεια, άρχοντά μου» πρόσθεσε ο Ντανκ.«Από περιπλανώμενους ιππότες».«Μάλιστα, άρχοντά μου. Τον σερ Κάιλ τον Γάτο, τον σερ

Μέιναρντ Πλαμ – και τον σερ Γκλέντον Μπολ. Εκείνος έριξεαπό τη σέλα τον Βιολ… τον σφετεριστή».

«Ναι, την ιστορία την έχω ήδη ακούσει από άλλα πενήνταστόματα. Ο Μπάσταρδος των Ιτιών, γιος ενός προδότη και μιαςπόρνης».

«Γιος ενός ήρωα» είπε εμφατικά ο Εγκ. «Αν βρίσκεταιανάμεσα στους αιχμαλώτους, θέλω να βρεθεί και ν’ αφεθείελεύθερος. Θέλω επίσης ν’ ανταμειφθεί».

«Και ποιος είσαι εσύ που θα πεις στο Χέρι του Βασιλιά τι νακάνει;»

Ο Εγκ ούτε που μόρφασε. «Ξέρεις ποιος είμαι, ξάδελφε».«Ο ακόλουθός σου είναι αυθάδης, σερ» είπε στον Ντανκ ο

άρχοντας Ρίβερς. «Καλά θα κάνεις να του ρίξεις μερικά χέριαξύλο για να του περάσει».

«Έχω προσπαθήσει, άρχοντά μου. Είναι όμως πρίγκιπας».«Είναι δράκος» είπε το Ματωμένο Κοράκι. «Σήκω, σερ».Ο Ντανκ σηκώθηκε.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 387

«Πάντοτε υπήρχαν Ταργκάρυεν που έβλεπαν προφητικάόνειρα, πολύ πριν τον Πόλεμο της Κατάκτησης» είπε τοΜατωμένο Κοράκι. «Δεν θα ’πρεπε λοιπόν να μας εκπλήσσειόταν από καιρό σε καιρό εμφανίζεται κάποιος Μπλάκφαϊρ πουέχει το χάρισμα. Ο Νταίμον ονειρεύτηκε πως θα γεννηθεί έναςδράκος στο Γουάιτγουολς και είχε δίκιο – απλώς ο ανόητοςμπέρδεψε τα χρώματα».

Ο Ντανκ κοίταξε τον Εγκ. Το δαχτυλίδι. Το δαχτυλίδι τουπατέρα του. Το φοράει στο δάχτυλό του αντί να το ’χειπαραχωμένο στην μπότα του.

«Σκέφτηκα να σε πάρω μαζί μας, πίσω στο Κινγκς Λάντινγκ»είπε στον Εγκ ο άρχοντας Ρίβερς «και να σε κρατήσω στηνΑυλή ως… φιλοξενούμενό μου».

«Δεν θ’ άρεσε κάτι τέτοιο στον πατέρα μου».«Υποθέτω πως όχι. Ο πρίγκιπας Μαίκαρ είναι… εύθικτος.

Ίσως θα ’πρεπε να σε στείλω πίσω στο Σάμερχολ».«Η θέση μου είναι στο πλευρό του σερ Ντάνκαν. Είμαι ο

ακόλουθός του».«Οι Επτά να σας φυλάνε και τους δύο. Όπως θέλεις. Είστε

ελεύθεροι να φύγετε».«Θα φύγουμε» είπε ο Εγκ. «Χρειαζόμαστε όμως μερικά χρυσά

νομίσματα. Ο σερ Ντάνκαν πρέπει να πληρώσει λύτρα στοΣαλιγκάρι».

Το Ματωμένο Κοράκι γέλασε. «Τι απέγινε το σεμνό αγόριπου γνώρισα κάποτε στο Κινγκς Λάντινγκ; Όπως επιθυμείς,πρίγκιπά μου. Θα δώσω εντολή στον υπεύθυνο για τις πληρωμέςνα σου δώσει όσο χρυσάφι θέλεις – μέσα σε κάποια όρια».

«Ως δάνειο μονάχα» επέμεινε ο Ντανκ. «Θα σου ταξεπληρώσω».

«Αναμφίβολα – όταν μάθεις να κονταρομαχείς». Ο άρχονταςΡίβερς τους έδιωξε κάνοντας μια χειρονομία με τα δάχτυλά του,έπειτα ξετύλιξε μια περγαμηνή κι άρχισε να σημειώνει ονόματαμε μία πένα.

Μαρκάρει αυτούς που πρόκειται να πεθάνουν,

388 GEORGE MARTIN

συνειδητοποίησε ο Ντανκ. «Άρχοντά μου» είπε «είδαμε τακεφάλια απέξω. Αυτό θα… θέλω να πω, ο Βιολιστής… οΝταίμον… θα του πάρεις κι εκείνου το κεφάλι;»

Το Ματωμένο Κοράκι σήκωσε τα μάτια του απ’ τηνπεργαμηνή. «Αυτό θα το αποφασίσει ο βασιλιάς Αίρυς… όμως οΝταίμον έχει τέσσερις μικρότερους αδελφούς, καθώς κιαδελφές. Αν κάνω την ανοησία να του πάρω τ’ όμορφο κεφάλιτου, η μητέρα του θα θρηνήσει, οι φίλοι του θα με καταριούνταιως συγγενοκτόνο κι ο Μπίτερστιλ θα στέψει βασιλιά τον αδελφότου τον Χαίγκον. Νεκρός, ο νεαρός Νταίμον θα γίνει ήρωας.Ζωντανός, θ’ αποτελεί ακόμα ένα εμπόδιο για τον ετεροθαλήαδελφό μου. Δεν μπορεί να στέψει έναν τρίτο βασιλιάΜπλάκφαϊρ, τη στιγμή που ο δεύτερος παραμένει τόσοενοχλητικά ζωντανός. Άλλωστε ένας τέτοιος ευγενής όμηρος θ’αποτελεί στολίδι για την Αυλή μας και ζωντανή απόδειξη τουπόσο καλός και ελεήμων είναι η Αυτού Μεγαλειότητα οβασιλιάς Αίρυς».

«Έχω κι εγώ μια ερώτηση» είπε ο Εγκ.«Αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί σε ξεφορτώθηκε τόσο

πρόθυμα ο πατέρας σου. Τι άλλο θες από μένα, ξάδελφε;»«Ποιος πήρε το αυγό του δράκου; Έξω απ’ την πόρτα

υπήρχαν φρουροί, κι ακόμα περισσότεροι φρουροί στη σκάλα.Δεν υπάρχει περίπτωση να μπήκε κάποιος απαρατήρητος στηνκρεβατοκάμαρα του άρχοντα Μπάτεργουελ».

Ο άρχοντας Ρίβερς χαμογέλασε. «Αν έπρεπε να μαντέψω, θα’λεγα πως κάποιος σκαρφάλωσε μέσα από το φρεάτιο τουαποχωρητηρίου».

«Μα το φρεάτιο είναι πολύ στενό».«Για έναν άντρα – όχι για ένα παιδί».«Ούτε για έναν νάνο» είπε ο Ντανκ. Χίλια μάτια, κι άλλο ένα.

Δεν αποκλείεται μερικά απ’ αυτά ν’ ανήκουν σ’ έναν θίασο νάνωνκωμικών.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 389

ΣΗΜΕΙΏΣΕΙΣ

1. Λιβελούλα.2. « Αυγό» .3. Λογοπαίγνιο μεταξύ του « Σερ Γιούστας» και του « Σερ Γιούσλες» , όπως θ’

ακουγόταν στα αγγλικά.4. Παράδοση επίσημα κατηργημένη στο Γουέστερος, σύμφωνα με την οποία ένας

άρχοντας είχε το δικαίωμα να περάσει την πρώτη νύχτα με τη νιόπαντρησύζυγο ενός υποτελή του.

5. Από το αγγλικό « Trebuchet» , ένα συγκεκριμένο είδος καταπέλτη μεδερμάτινη σφενδόνη.

6. Οι βάρκες των Ορφανών του Πρασινοαίματου, απογόνων των Ρόυναρ πουαρνήθηκαν ν’ αφομοιωθούν από το Ντορν. Οι βάρκες τους είναι κατ’ ουσίαπλωτά σπίτια, όμορφα βαμμένα και σκαλισμένα και κατεβαίνουν τον ποταμόμε τη βοήθεια κονταριών.

7. Όργανο βασανισμού που τραβάει τα χέρια και τα πόδια σε αντίθετεςκατευθύνσεις, μέχρι να τα εξαρθρώσει και τελικά να τα ξεριζώσει.

8. Μεταλλικό κατασκεύασμα φτιαγμένο από καρφιά σε σχήμα πυραμίδας ήαχινού, με στόχο να τραυματίζει τις οπλές των αλόγων και τα πέλματα τωνεχθρών που τα πατάνε.

9. Ανάλογα με την κατασκευή, μια κωνική, φυλλοειδής ή ραμφοειδής απόληξηγ ια να καρφώνεις τον αντίπαλο στις σχισμές της πανοπλίας ή να ανοίγειςτρύπες στην ίδια την πανοπλία.

10. Είναι το γνωστό λογοπαίγνιο με το παρατσούκλι του Αίγκον, που σημαίνει« αυγό» .

11. Στα αγγλικά, το όνομα του ιππότη (P lumm) κάνει λογοπαίγνιο με το ομόηχο« δαμάσκηνο» (plum).

12. « Πύρινη σφαίρα» .13. Το αλάτι, ένα ακριβό αγαθό, ήταν τοποθετημένο στη μέση και την κεφαλή του

390 GEORGE MARTIN

μακριού τραπεζιού, όπου το έφταναν μόνο οι άρχοντες και τα όποια τιμώμεναπρόσωπα κατείχαν τις αντίστοιχες θέσεις. Το γεγονός αυτό βασίζεται σε μιαπραγματική μεσαιωνική κοινωνική σύμβαση.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 391