ΟΙ ΟΛΤΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕ ΣΗΝ ΑΡΧΑΙΟΣΗΣΑ

Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν μία σειρά αθλητικών αγώνων μεταξύ

εκπροσώπων των πόλεων-κρατών και ένας από τους

πανελλήνιους αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα. Oι Ολυμπιακοί αγώνες

ήταν η πιο σημαντική διοργάνωση της αρχαίας Ελλάδας και

διεξάγονταν στην Αρχαία Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια, από

το 776 π.Χ..

Στους Ολυμπιακούς αγώνες υπήρχαν πολλά αγωνίσματα.

Ας δούμε μερικά από αυτά

ΑΛΜΑ ΕΙ ΜΗΚΟ

τουσ Αρχαίουσ Αγϊνεσ το μόνο αλτικό αγϊνιςμα ιταν το άλμα εισ μικοσ. Για πρϊτθ φορά αυτό το αγϊνιςμα αναφζρεται ςτθν Οδφςςεια, ςτουσ αγϊνεσ των Φαιάκων προσ τιμιν του Οδυςςζα. Επίςθσ ςτθν μυκολογία, αναφζρεται ςτουσ αγϊνεσ που οργάνωςαν οι αργοναφτεσ ςτθν Λιμνο. Η προζλευςι του είναι φανερι από τθν απλι ανάγκθ των ανκρϊπων για τθν υπερπιδθςθ εμποδίων και τάφρων. Αποτελοφςε μζροσ του Πεντάκλου.

ΕΙΑΓΩΓΗ

Διεξάγονταν ςε ζνα τμιμα του ςταδίου, που ονομαηόταν «ςκάμμα», το οποίο όπωσ και ςιμερα ιταν ζνασ ορκογϊνιοσ αβακισ λάκκοσ γεμάτοσ μαλακό χϊμα, όπου κατζλθγε ο ακλθτισ. τθ μια πλευρά του ςκάμματοσ ιταν ο «βατιρ», το ςτακερό ςθμείο όπου πατοφςαν τα πόδια των ακλθτϊν πριν από το άλμα, από όπου γινόταν και θ καταμζτρθςθ.

ΣΟ ΚΑΜΜΑ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΗΡ

Μετά το τζλοσ του άλματοσ, που ιταν ζγκυρο μόνο εάν ςτο ςκάμμα υπιρχαν αποτυπϊματα και των δφο ποδιϊν, ο κριτισ τοποκετοφςε ςτο χϊμα ζναν μικρό ξφλινο πάςςαλο, το ςθμείον. Από το ςθμείο ζωσ το βατιρα εκτεινόταν το μικοσ του άλματοσ, το οποίο μετροφςαν μ’ ζνα ξφλινο κοντάρι, τον κανόνα.

ΣΟ ΑΛΜΑ

Σο αρχαίο αγϊνιςμα διεξαγόταν πάντοτε με τθν ςυνοδεία μουςικισ από αυλθτι που παραςτεκόταν, με ςκοπό να είναι οι κινιςεισ του άλτθ με αρμονία και ρυκμό.

ΜΟΤΙΚΗ ΤΝΟΔΕΤΕΙ ΣΟ ΑΛΜΑ ΕΙ ΜΗΚΟ

Η δεφτερθ ιδιορρυκμία του αρχαίου άλματοσ ιταν θ χριςθ από τουσ ακλθτζσ των αλτιρων. Οι αλτιρεσ ιταν δφο λίκινα ι μεταλλικά βάρθ με ςυγκεκριμζνθ μορφι, που τα κρατοφςαν οι άλτεσ και τα κινοφςαν κατά τθ διάρκεια του άλματοσ με τζτοιο τρόπο, ϊςτε να πετυχαίνουν καλφτερα αποτελζςματα. Ο αλτιρασ είναι αςφαλισ οδθγόσ για τα χζρια και ςε κάνει να πζφτεισ ςίγουρα και ςτακερά ςτο χϊμα. Από πραγματικοφσ αλτιρεσ, που ζχουν βρεκεί ςτισ αναςκαφζσ, διαπιςτϊνεται ότι το βάροσ τουσ κυμαινόταν από 1,5 ζωσ 2 κιλά ο κακζνασ. Οι αλτιρεσ ιταν διαφόρων τφπων ανάλογα με το ςχιμα τουσ, ελλειψοειδισ, αμφιςφαίριοι, αμβιβαρείσ, κυρίωσ όμωσ μακριοί και ςφαιροειδισ. Ανάλογα με τθ ςωματικι τουσ διάπλαςθ, οι άλτεσ χρθςιμοποιοφςαν τουσ κατάλλθλουσ αλτιρεσ. Κατά τθν εκτζλεςθ του άλματοσ θ χριςθ των αλτιρων δεν ιταν υποχρεωτικι. Οι αλτιρεσ επίςθσ χρθςιμοποιοφνταν από τουσ ακλθτζσ ςαν βαράκια, για να γυμνάςουν τα χζρια τουσ.

ΟΙ ΑΛΣΗΡΕ

τισ αγγειογραφίεσ παρατθροφμε τισ χαρακτθριςτικζσ φάςεισ του άλματοσ με τθν χριςθ των αλτιρων. Βλζπουμε άλτεσ είτε να τρζχουν παίρνοντασ φόρα, είτε να αφινουν τθν γθ πατϊντασ δυνατά ςτον βατιρα, είτε να αιωροφνται με τα χζρια αρχικά μπροςτά τουσ τεντωμζνα, ζτςι ϊςτε να επιμθκφνεται το άλμα, είτε ςτθν τελευταία φάςθ, με τα χζρια πίςω, να αφινουν τουσ αλτιρεσ και να καταλιγουν με τα δφο πόδια ςτο χϊμα.

ΞΑΓΟΡΑΡΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΣΡΙΟΤ ΑΡΣΕΜΙ-ΜΕΛΙΝΑ ΣΑΜΑΣΙΑΔΗ ΟΦΙΑ ΣΕΦΑΝΑΚΗ ΜΑΡΙΑ-ΠΤΡΙΔΟΤΛΑ ΧΡΤΟΤ ΠΑΡΑΚΕΤΗ

ΕΡΓΑΙΑ ΦΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΣΑΞΗ Αϋ3 ΕΤΑΓΓΕΛΙΚΗ ΧΟΛΗ ΜΤΡΝΗ

Η διςκοβολία εύναι ϋνα από τα αγωνύςματα ρύψεων του ςτύβου. Η διςκοβολύα όταν ϋνα αγαπητό αγώνιςμα για τουσ Αρχαύουσ Έλληνεσ, γεγονόσ που φαύνεται και από την τϋχνη τουσ. Κατϊ την ελληνικό παρϊδοςη αυτόσ που εφηύρε τη διςκοβολύα όταν ο Περςϋασ, ο οπούοσ κατϊ τη ςυμμετοχό του ςε επιτϊφιουσ αγώνεσ, ϋριξε το δύςκο και ςκότωςε ϊθελϊ του, τον παππού του Ακρύςιο.

Ο Απόλλωνασ, επύςησ, ςε αγώνιςμα διςκοβολύασ ςκοτώνει το φύλο του Τϊκινθο. Γενικϊ, λόγω τησ φύςησ του, ο δύςκοσ από τουσ προώςτορικούσ χρόνουσ ςυνδϋεται με πολλϊ θανατηφόρα ατυχόματα. Επύςημα, ωςτόςο, η διςκοβολύα περιγρϊφεται ςτην Οδύςςεια και ςτην Ιλιϊδα του Ομόρου.

Δίσκος-Κανόνες Διεξαγωγής του Αγωνίσματος:

Νικητόσ ςτο αγώνιςμα τισ διςκοβολύασ ανακηρυςςόταν εκεύνοσ ο διςκοβόλοσ που ϋριχνε ςε μεγαλύτερη απόςταςη το δύςκο. Δεν εύναι γνωςτό πόςεσ προςπϊθειεσ ϋριχνε ο κϊθε ρύπτησ προκειμϋνου να γύνει η τελικό κρύςη μεταξύ των διςκοβόλων. Πιθανόν να ϋριχναν από τρεισ βολϋσ γενικϊ ςτισ ρύψεισ λόγω τησ ιερότητασ του αριθμού 3. Σο ςημεύο τησ πτώςεωσ του δύςκου ςημειωνόταν με γραμμό ό με κϊποιο αντικεύμενο και λεγόταν «πτώςεισ, ύχνοσ, ςόμα, τϋρμα».

Σοποθετούςαν ϋνα ξύλινο αιχμηρό παςςαλύςκο. Έτςι η μϋτρηςη τησ επύδοςησ του αθλητό ςτη ρύψη ϊρχιζε από τη βαλβύδα και τελεύωνε ςτο ςημεύο τοποθϋτηςησ του παςςαλύςκου.

Βασικοί κανόνες της Δισκοβολίας: Βαςικοί κανονιςμοί τησ διςκοβολίασ:

Ο αθλητόσ πρϋπει να πετϊξει το δύςκο όςο πιο μακριϊ μπορεύ, μϋςα ςτον τομϋα ρύψησ, χωρύσ να πατόςει ϋξω από τη βαλβύδα. Αφού ακουμπόςει ο δύςκοσ ςτο ϋδαφοσ θα πρϋπει να βγει από το πύςω μϋροσ τησ βαλβύδασ. Πότε είναι άκυροσ ένασ αθλητήσ: Όταν ακουμπόςει με οποιοδόποτε μϋροσ του ςώματόσ του επϊνω ό ϋξω από τη ςτεφϊνη τησ βαλβύδασ ςε όλη τη διϊρκεια τησ προςπϊθειϊσ του. 1.Όταν εγκαταλεύψει τη βαλβύδα πριν ο δύςκοσ πϋςει ςτο ϋδαφοσ. 2.Όταν ο δύςκοσ πϋςει ϋξω από τον τομϋα ρύψησ. 3.Αν δεν αποχωρόςει από το πύςω όμιςυ τησ βαλβύδασ. 4.Αν δεν αρχύςει την προςπϊθεια του μϋςα από τη βαλβύδα από όρθια και ακύνητη ςτϊςη. 5.Αν ο δύςκοσ ξεφύγει από τα χϋρια του και πϋςει ςτο ϋδαφοσ κατϊ τη διϊρκεια τησ προςπϊθειασ του. 6.Αν περϊςει ο καθοριςμϋνοσ χρόνοσ των 60", χωρύσ να ϋχει αρχύςει την προςπϊθεια του.

ΣΑ ΠΡΟΟΝΣΑ ΕΝΟ ΔΙΚΟΒΟΛΟΤ:

Σύκθφλα αθόκε θαη κε ηα Οκερηθά έπε οη δηζθοβόιοη ζα πρέπεη λα είλαη υειοί ζηο αλάζηεκα, δσλαηοί, γεροδεκέλοη θαη γρήγοροη, κηα θαη ε δηζθοβοιία απαηηεί ρσζκό, αθρίβεηα θαη δύλακε. Το αλάζηεκα ηοσ δηζθοβόιοσ αλεβάδεη υειόηερα ηο θέληρο βάροσς ηοσ ζώκαηός ηοσ θαη ζσγτρόλφς κεγαιώλεη ηε γφλία βοιής, πράγκα ποσ είλαη θαη ζήκερα αποδεθηό. Εσεργεηηθοί παράγοληες ζηο προθίι ελός δηζθοβόιοσ ζεφρούληαλ ηα καθρηά τέρηα, ηα καθρηά θαη ιεπηά δάτησια, οη γεροί ώκοη, ηο αλεπησγκέλο κσχθό ζύζηεκα, ε αγφληζηηθόηεηα, ε θαρηερηθόηεηα, ε εθρεθηηθόηεηα θαη θσζηθά ε ηετληθή θαηάρηηζε.

…Ο ΠΕΡΕΑ ΠΗΡΕ ΣΗΝ ΜΗΣΕΡΑ ΣΟΤ ΚΑΙ ΣΗΝ ΚΑΛΗ ΣΟΤ, ΣΗΝ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΚΙ ΕΒΑΛΕ ΠΛΨΡΗ ΠΡΟ ΣΗΝ ΠΑΣΡΙΔΑ ΣΟΤ, ΣΟ ΑΡΓΟ, ΧΑΦΝΟΝΣΑ ΑΠΕΓΝΨΜΕΝΑ ΣΟΝ ΠΑΠΠΟΤ ΣΟΤ ΣΟΝ ΑΚΡΙΙΟ.

ΟΜΨ, ΟΣΑΝ ΕΥΣΑΕ ΔΕΝ ΣΟΝ ΒΡΗΚΕ. Ο ΑΚΡΙΙΟ ΑΠΟ ΥΟΒΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΦΡΗΜΟ ΕΙΦΕ ΥΤΓΕΙ ΓΙΑ ΣΗ ΛΑΡΙΑ.

Ο ΠΕΡΕΑ ΕΥΣΑΕ ΖΗΣΨΝΣΑ ΣΟΝ ΜΕΦΡΙ ΕΚΕΙ. Ο ΔΤΣΤΦΟ ΓΕΡΟ, ΠΟΤ ΕΖΗΕ ΣΗ ΖΨΗ ΣΟΤ ΜΕΑ ΣΟΝ ΥΟΒΟ ΚΑΙ ΣΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ, ΒΛΕΠΟΝΣΑ ΣΗΝ ΚΟΡΗ ΚΑΙ ΣΟΝ ΕΓΓΟΝΟ ΣΟΤ, ΞΕΦΑΕ ΣΟΝ ΦΡΗΜΟ.

ΟΡΓΑΝΨΑΝ ΑΓΨΝΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΟΡΣΑΟΤΝ ΑΤΣΟ ΣΟ ΓΕΓΟΝΟ ΚΑΙ Ο ΠΕΡΕΑ ΠΗΡΕ ΜΕΡΟ ΑΝ ΔΙΚΟΒΟΛΟ. ΟΣΑΝ ΗΡΘΕ Η ΕΙΡΑ ΣΟΤ ΝΑ ΡΙΞΕΙ, ΥΤΗΞΕ ΑΝΣΙΘΕΣΟ ΑΝΕΜΟ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΟ ΑΛΛΑΞΕ ΠΟΡΕΙΑ, ΒΡΙΚΟΝΣΑ ΣΟΝ ΑΚΡΙΙΟ ΣΟ ΚΕΥΑΛΙ. Ο ΓΕΡΟ ΚΟΣΨΘΗΚΕ.

Ο ΠΕΡΕΑ, ΘΛΙΜΜΕΝΟ, ΔΕΝ ΓΤΡΙΕ ΣΟ ΑΡΓΟ. ΠΗΓΕ ΣΗΝ ΣΤΡΙΝΘΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΣΑ ΕΦΣΙΕ ΕΝΑ ΟΦΤΡΟ ΣΙ ΜΤΚΗΝΕ, ΓΤΡΨ ΑΠΟ ΣΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ.

Ο πρώτοσ αγώνασ αρματοδρομύασ που αναφϋρει η παρϊδοςη εύναι αυτόσ μεταξύ του Πϋλοπα και του Οινομϊου, βαςιλιϊ τησ Πύςασ, μύθοσ που ςυνδϋεται ϊμεςα με την Ολυμπύα. Αρματοδρομύεσ επύςησ αναφϋρει και ο Όμηροσ, ςτουσ αγώνεσ που οργϊνωςε ο Αχιλλϋασ προσ τιμόν του νεκρού φύλου του Πατρόκλου. Προςτϊτησ του αγωνύςματοσ τησ αρματοδρομύασ θεωρεύτο ο θεόσ Ποςειδώνασ.

Τα αγωνίςματα αρματοδρομιών ςτην Ολυμπία ήταν:

Το τέθριππο: το ϊρμα, ϋνα μικρό ξύλινο δύτροχο όχημα, ςυρόταν από τϋςςερα ϊλογα. Σο μόκοσ τησ διαδρομόσ όταν δώδεκα γύροι του ιπποδρόμου. Σο τϋθριππο ειςϊγεται ςτην 25η Ολυμπιϊδα (680 π. Φ.) και διεξϊγεται ϋωσ και το 241 μ.Φ.

Η απήνη: ειςϊγεται ςτουσ Ολυμπιακούσ αγώνεσ το 500 π.Φ. ςτην 70η Ολυμπιϊδα και καταργόθηκε το 444 π.Φ. ςτην 84η Ολυμπιϊδα. Σο ϊρμα ϋςερναν δύο ημύονοι.

Η ςυνωρίδα: ϊρμα που ϋςερναν δύο ϊλογα. Ειςϊγεται ςτην 93η Ολυμπιϊδα (408 π.Φ.).

Το τέθριππο πώλων: ειςϊγεται ςτην 99η Ολυμπιϊδα (348 π.Φ.). Σο μόκοσ τησ διαδρομόσ όταν οκτώ γύροι του ιπποδρόμου.

Η ςυνωρίδα πώλων: ειςϊγεται ωσ αγώνιςμα ςτην 128η Ολυμπιϊδα (268 π.Φ.).

τουσ ομηρικούσ χρόνουσ, ηνύοχοσ όταν ο ύδιοσ ο ιδιοκτότησ, αλλϊ ςτουσ ιςτορικούσ χρόνουσ οι ηνύοχοι δεν όταν οι ιδιοκτότεσ των αλόγων.

Η νύκη, όμωσ, ανόκε ςτουσ ιδιοκτότεσ οι οπούοι μϊλιςτα ςτϋφονταν νικητϋσ, ενώ για τον ηνύοχο το βραβεύο όταν μια μϊλλινη ταινύα που ο ιππότροφοσ (ο ιδιοκτότησ δηλαδό του ύππου) του ϋδενε ςτο μϋτωπο.

Για το λόγο αυτό ςτην Ολυμπύα ϋχουμε ονόματα γυναικών που αναφϋρονται ωσ νικητϋσ ςτισ αρματοδρομύεσ (Κυνύςκα), παιδιών ό και πόλεων.

Οι ηνύοχοι κατϊ την εκτϋλεςη του αγωνύςματοσ επεδύωκαν να καταλϊβει το ϊρμα την εςωτερικό πλευρϊ του ιπποδρόμου, προκειμϋνου να διανύςουν μικρότερη απόςταςη. Ονομαςτού ηνύοχοι τησ αρχαιότητασ όταν ο Κϊρρωτοσ (ηνύοχοσ του βαςιλιϊ Αρκεςιλϊου), ο Υύντισ ο υρακούςιοσ, ο Νικόμαχοσ ο Αθηναύοσ, ο Φρόμιοσ, ηνύοχοσ του Ιϋρωνα των υρακουςών κ.ϊ.

Το ακόντιο ςτην Αρχαύα Ελλϊδα το χρηςιμοποιούςαν ςτον πόλεμο και ςτο κυνόγι. Για την εκπαύδευςη τόςο των νϋων όςο και των ςτρατιωτών οργανώνονταν αγώνεσ ακοντύου. Υπόρχαν δύο ειδών αγώνεσ. Εκτύναξη του ακοντύου ςε μόκοσ, που ονομαζόταν «εκηβόλοσ ακοντιςμόσ», και εκτύναξη του ακοντύου ςε ςτόχο, που ονομαζόταν «Στοχαςτικόσ ακοντιςμόσ».

Κατϊ την προπόνηςη ςτο εςτοχαςτικό ακόντιο οι αθλητϋσ χρηςιμοποιούςαν ακόντιο με την αιχμό, ενώ ςτη ρύψη του εκηβόλου, χωρύσ αιχμό. Κατϊ τουσ επύςημουσ αγώνεσ πρϋπει να χρηςιμοποιούςαν αιχμηρό ακόντιο, ύςωσ με μεταλλικό αιχμό αφού η βολό όταν ϋγκυρη όταν το ακόντιο χτυπούςε ςτο ϋδαφοσ με την αιχμό του για να εύναι δυνατό η μϋτρηςη τησ ρύψησ. Σαν αγώνιςμα ςτισ Ολυμπιϊδεσ επικρϊτηςε ο ακοντιςμόσ ςε μόκοσ και όταν ϋνα από τα πϋντε αγωνύςματα του «πϋνταθλου».

Το αρχαύο ακόντιο εύναι ϋνα ξύλινο κοντϊρι, μόκουσ περύπου 1,70 μ. και διαμϋτρου περύπου 3,5 εκατοςτών. Στη μια ϊκρη εύναι μυτερό. Στισ αγγειογραφιϋσ μϊλιςτα βλϋπουμε ότι το μόκοσ του ακοντύου πληςιϊζει και υπερβαύνει το ύψοσ το ακοντιςτό. Για το βϊροσ και το πϊχοσ του δεν υπϊρχουν ςαφεύσ πληροφορύεσ. Το αγωνιςτικό ακόντιο θα πρϋπει να όταν ελαφρύτερο από το δόρυ των πολεμιςτών.

Κανόνεσ του αγωνύςματοσ Τπόρχαν δύο μορφϋσ ς΄ αυτό το αγώνιςμα: α) η ρύψη ακοντύου ςτη μεγαλύτερη απόςταςη β) η ρύψη του ςε προκαθοριςμϋνο ςτόχο Ρύψη ςε απόςταςη (ςυμπεριλαμβανόταν ςτο πϋνταθλο) ύμφωνα με πολλϋσ παραςτϊςεισ αγγεύων, το ακόντιο ριχνόταν από ϋνα ςταθερό ςημεύο, πιθανόν ςτην αφετηρύα του ςταδύου, που ονομαζόταν "βαλβίς". Η απόςταςη από την αρχό του ςτύβου ωσ αυτό το ςημεύο, ϊφηνε χώρο ςτον αθλητό να κϊνει μερικϊ βόματα πριν το πετϊξει. Σο ακόντιο ϋπρεπε να πϋςει μϋςα ςε μια περιοχό που όταν καθοριςμϋνη από τρεισ πλευρϋσ, ενώ η ρύψη όταν ϊκυρη εϊν ϋπεφτε ϋξω από αυτό την περιοχό.

Ο αθλητόσ ϋδενε την αγκύλη όςο πιο ςφιχτϊ μπορούςε, τη δοκύμαζε αρκετϋσ φορϋσ, και ϋβαζε τον δεύκτη και το μεςαύο του δϊχτυλο ςτο βρόγχο τησ. Πριν ξεκινόςει τη φορϊ του, ϋςπρωχνε το ακόντιο πύςω με το αριςτερό του χϋρι, για να ςφύξει την αγκύλη και να το πιϊςει ςφιχτϊ με τα δϊχτυλα του δεξιού του χεριού. Μετϊ, κρατώντασ το ακόντιο κοντϊ ςτο κεφϊλι του και με την αιχμό λύγο προσ τα κϊτω, ο αθλητόσ ϋςτρεφε το ςώμα ςτην κατεύθυνςη τησ βολόσ και ξεκινούςε το τρϋξιμό του. Μερικϊ βόματα πριν από τη βαλβύδα, τραβούςε το δεξύ του χϋρι πύςω και ϋςτρεφε το ςώμα και το κεφϊλι προσ τα δεξιϊ. υγχρόνωσ ϋκανε με το δεξύ πόδι ϋνα ςταυρωτό βόμα πϊν από το αριςτερό και ϋφερνε το αριςτερό χϋρι προσ τα πύςω για να βοηθόςει τη ςτροφό. Αμϋςωσ μετϊ, λυγύζοντασ ελαφρϊ τα γόνατα, τϋντωνε το αριςτερό του πόδι μπροςτϊ, για να ανακόψει τη φορϊ τησ κύνηςόσ του και από αυτό την τελικό θϋςη βολόσ εκτύναζε το ακόντιο πϊνω από το κεφϊλι του, μϋνοντασ πύςω από τη βαλβύδα εκτόξευςησ. Αυτό εύναι η ύδια τεχνικό ρύψησ που χρηςιμοποιούν οι ακοντιςτϋσ και ςόμερα. Νικητόσ ςτουσ αγώνεσ αναδεικνύονταν εκεύνοσ που ϋριχνε ςε μεγαλύτερη απόςταςη το ακόντιο, το οπούο βϋβαια θα ϋπρεπε να πϋςει με την αιχμό. Δεν εύναι γνωςτό πόςεσ προςπϊθειεσ- βολϋσ εύχε δικαύωμα να κϊνει κϊθε αθλητόσ. Διατυπώνεται η υπόθεςη ότι εύχαν δικαύωμα τουλϊχιςτον τριών προςπαθειών επειδό ο αριθμόσ 3 όταν ιερόσ για τουσ αρχαύουσ. Πριν από τουσ αγώνεσ γινόταν κλόρωςη για τη ςειρϊ των ρύψεων, ενώ φαύνεται οι αθλητϋσ να αγωνύζονταν κατϊ ζεύγη.

Ρύψη ςε ςτόχο Η ρύψη ακοντύου ςε ςτόχο γινόταν ςυνόθωσ από ϊλογο, δηλαδό με ϋφιππουσ τουσ ακοντιςτϋσ. Ο ϋφιπποσ ςτοχαςτικόσ ακοντιςμόσ όταν αγώνιςμα ςτουσ παναθηναώκούσ αγώνεσ. Ο Πλϊτωνασ και ο Ξενοφώντασ μιλούν για ιππεύσ που ϋριχναν το ακόντιο ανεβαςμϋνοι πϊνω ςε ϊλογα και ςυνιςτούν τον ϋφιππο ακοντιςμό ωσ μια πολύ χρόςιμη ϊςκηςη. ΄ αυτό το αγώνιςμα, ενώ το ϊλογο κϊλπαζε, ο αναβϊτησ ϋπρεπε να ρύξει το ακόντιο ςε ϋναν ςτόχο, όταν το ϊλογο ϋφτανε ςε ϋνα ςυγκεκριμϋνο ςημεύο ό ςε ςυγκεκριμϋνη απόςταςη από αυτόν. Η κύνηςη του αλόγου επηρϋαζε τη ςταθερότητα του αναβϊτη και περιόριζε τον ϋλεγχο που εύχε ςτισ κινόςεισ του. Ο αναβϊτησ ϋπρεπε να μπορεύ να πετύχει ϋνα ςυντονιςμό, ανϊμεςα ςτον ρυθμό καλπαςμού του αλόγου και την κύνηςη του χεριού του, ενώ πϊντα κρατούςε τα μϊτια καρφωμϋνα ςτο ςτόχο. Ωσ μοναδικό βραβεύο οι αθλητϋσ διεκδικούςαν, τον κότινο, ςτεφϊνη αγριελιϊσ ό δϊφνησ ό μυρτιϊσ, μόνο ςτο ςτοχαςτικό ακοντιςμό το βραβεύο εκτόσ από τον κότινο όταν ςυχνϊ και μια αςπύδα, όπωσ ςυνϋβαινε ςε αγώνεσ ςτο Άργοσ. Αναφϋρεται επύςησ ότι το βραβεύο που λϊμβανε ο νικητόσ ςτα Παναθόναια όταν 30 αμφορεύσ γεμϊτοι με το ιερό λϊδι τησ Αθηνϊσ (Βαλαβϊνησ, 1996). Σα βραβεύα αυτϊ αποτελούςαν ςημϊδι ϋνδοξησ νύκησ για τον νικητό, την οικογϋνεια του και την ιδιαύτερη πατρύδα του.

Φαρακτηριςτικϊ του καλού ακοντιςτό Ο αθλητόσ του ακοντιςμού, ςύμφωνα με το Υιλόςταρτο, ϋπρεπε να όταν ψηλόσ, αρμονικϊ γυμναςμϋνοσ, μακριϊ και λεπτϊ μϋλη και με μακριϊ δϊχτυλα. Για το αγώνιςμα του ϋφιππου ακοντιςμού απαιτούνταν ςταθερό μϊτι, δυνατό χϋρι και καλόσ ςυντονιςμόσ κινόςεων, και ακόμα ευλυγιςύα ενόσ ϋμπειρου αναβϊτη.

Στα Ολύμπια ϋπαιρναν μϋροσ αθλητϋσ από όλη την Ελλϊδα (και αργότερα από ϊλλα μϋρη) και ςταδιακϊ απϋκτηςαν ιδιαύτερη αύγλη. Η διοργϊνωςό τουσ γινόταν μϋχρι το 393 μ.Χ. όταν ο αυτοκρϊτορασ Θεοδόςιοσ απαγόρευςε την διεξαγωγό τουσ.

ΕΠΙΛΟΓΟ

Από το 1896, αναβύωςαν με την ονομαςύα Ολυμπιακού Αγώνεσ και διεξϊγονται ωσ διεθνεύσ αγώνεσ, γνωςτού και ωσ Θερινού Ολυμπιακού. Πολλϊ ςημερινϊ αθλόματα, όμωσ, εύναι μια εξϋλιξη των αντύςτοιχων αρχαύων αθλημϊτων.