Ερμητικός Μετασχηματισμός - Philip K. DickΑργά το απόγευμα, όταν το σχολείο είχε τελειώσει, ο Εμμάνουελ αποφάσισε να επιχειρήσει τονΕρμητικό Μετασχηματισμό για να μπορέσει να γνωρίσει τον γύρω του κόσμο.Πρώτα επιτάχυνε το εσωτερικό του βιολογικό ρολόι για να τρέξουν με μεγαλύτερη ταχύτητα οισκέψεις του. Ένιωσε να γκρεμίζεται στο γραμμικό τούνελ του χρόνου ώσπου η κίνησή του γύρω απ'αυτόν τον άξονα έφτασε στην ύψιστη ταχύτητά της. Πρώτα, λοιπόν, είδε θολά χρώματα να πλέουν,μετά συνάντησε ξαφνικά τον Φύλακα, τον Γκρίγκον δηλαδή, που φύλαγε το πέρασμα απ' τα ΚάτωΒασίλεια στα Άνω Βασίλεια. Ο Γκρίγκον του παρουσιάστηκε σαν γυμνός γυναικείος κορμός πουμπορούσε να τον φτάσει και να τον αγγίξει – τόσο κοντά ήταν. Από κείνο το σημείο και πέρα άρχισενα ταξιδεύει με την ταχύτητα του Άνω Βασιλείου, έτσι που το Κάτω έπαψε να υπάρχει και έγινε μιαδιαδικασία. Αναπτύχθηκε σε επάλληλες, διαρκώς αυξανόμενες στρώσεις με αναλογία ταχύτητας 31.5εκατομμύρια προς ένα της χρονικής κλίμακας του Άνω Βασιλείου.Είδε τότε το Κάτω Βασίλειο όχι σαν τόπο, αλλά σαν διαφανείς διαδοχικές εικόνες που εναλλάσσοντανταχύτατα. Οι εικόνες αυτές ήταν οι έξω απ' το χώρο Μορφές που εισάγονταν στο Κάτω Βασίλειο γιανα γίνουν πραγματικότητα. Απείχε τώρα μόνο ένα βήμα απ' τον Ερμητικό Μετασχηματισμό.Η τελική εικόνα πάγωσε κι ο χρόνος σταμάτησε. Με τα μάτια κλειστά μπορούσε ακόμα να βλέπει τοδωμάτιο γύρω του. Η πτήση είχε τελειώσει. Είχε αποφύγει ό,τι τον καταδίωκε. Πράγμα που σήμαινεότι η νευρική του αποφόρτιση ήταν τέλεια, και ο κωνοειδής αδένας του κατέγραψε την παρουσία τουφωτός που έφτανε ως τον οπτικό αγωγό.Κάθισε για κάμποση ώρα – αν και το «κάμποση ώρα» δεν σήμαινε τίποτα πια. Μετά, σταδιακά,συντελέστηκε ο μετασχηματισμός. Είδε έξω απ' αυτόν το μοντέλο, το περίγραμμα του εγκεφάλου του.Βρισκόταν μέσα σ' έναν κόσμοπου αποτελούνταν απ' τον εγκέφαλό του, με ζωντανές πληροφορίες νατρέχουν από δω κι από κει σαν κόκκινα, λαμπερά ρυάκια. Μπορούσε συνεπώς ν' αγγίξει τις ίδιες τουτις σκέψεις , στην πρωταρχική τους φύση, πριν ακόμα γίνουν σκέψεις. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο απ' τηφωτιά τους, τεράστιοι χώροι απλώνονταν – ο όγκος του ίδιου του εγκεφάλου του έξω απ' αυτόν.Κατόπιν ενδοπρόβαλε τον εξωτερικό κόσμο έτσι ώστε να τον κλείσει μέσα του. Είχε τώρα μέσα του τοσύμπαν και τον εγκέφαλό του απέξω, παντού. Ο εγκέφαλός του εκτεινόταν σε διάστημα αχανές, πολύμεγαλύτερο από κείνο που καταλάμβανε το σύμπαν. Έτσι ήξερε πια την έκταση όλων των πραγμάτωνπου ήταν ο ευατός του, και, επειδή είχε κλείσει μέσα του τον κόσμο, τον γνώριζε και τον έλεγχε.Ηρέμησε λίγο και χαλάρωσε. Μετά μπόρεσε να διακρίνει το περίγραμμα του δωματίου, το τραπεζάκιγια τον καφέ, μια καρέκλα, τους τοίχους, κάποιους πίνακες κρεμασμένους πάνω τους: το φάντασματου εξωτερικού σύμπαντος εξακολουθούσε να υφίσταται μπροστά του. Πήρε ένα βιβλίο απ' τοτραπεζάκι και το άνοιξε. Μέσα στο βιβλίο βρήκε γραμμένες, τυπωμένες, τις ίδιες του τις σκέψεις. Οιτυπωμένες σκέψεις ήταν διευθετημένες στη σειρά κατά μήκος του χρονικού άξονα που είχε γίνειχωρικός και ήταν ο μόνος άξονας κατά μήκος του οποίου ήταν δυνατή η κίνηση. Μπορούσε να δει,όπως μέσα σ' ένα ολόγραμμα, τις διάφορες περιόδους της σκέψης του – οι πιο πρόσφατες βρίσκοντανκοντά στην επιφάνεια, οι παλιότερες χαμηλότερα και βαθύτερα σε πολλές επάλληλες στρώσεις.Κοίταξε τον εξωτερικό κόσμο που είχε τώρα αναχθεί σε γεωμετρικά σχήματα, τετράγωνα ως επί τοπλείστον, με το Χρυσό Ορθογώνιο σαν πόρτα. Τίποτα δεν κινιόταν εκτός απ' τη σκηνή πίσω απ' τηνπόρτα, όπου η μητέρα του έτρεχε χαρούμενα ανάμεσα σε πυκνές τριανταφυλλιές, σε μια φάρμα πουείχε μείνει όταν ήταν κοριτσάκι. Χαμογελούσε και τα μάτια της έλαμπαν από χαρά.Τώρα, σκέφτηκε ο Εμμάνουελ, θα αλλάξω το σύμπαν που έχω κλείσει μέσα μου. Κοίταξε ταγεωμετρικά σχήματα και τους επέτρεψε να γεμίσουν με λίγη ύλη. Απέναντί του, το άθλιο μπλε ντιβάνιπου αγαπούσε ο Ελάιας άρχισε να στραβώνει και να παραμορφώνεται. Το σχήμα του άλλαξε. Του είχεαφαιρέσει την αιτιότητα που το διείπε και έπαψε να είναι ένα άθλιο μπλε ντιβάνι γεμάτο λεκέδες απόΚαφ, για να γίνει ένα ερμάρι γεμάτο πετσέτες, φλυτζάνια και πορσελάνινα πιάτα.Επανεισήγαγε μια μικρή δόση χρόνου – και είδε τον Ελάιας Τέιτ να πηγαινοέρχεται μες στο δωμάτιο,να μπαίνει και να βγαίνει. Είδε τις αλλεπάλληλες στρώσεις να εναλλάσσονται κατά μήκος του άξονατου γραμμικού χρόνου. Το ερμάρι συνέχισε να παραμένει για κάμποσες στρώσεις σε κατάσταση

παθητική, εν αδρανεία, και μετά πέρασε σε δράση ή πήρε μπρος ή τέθηκε σε κίνηση, ενώθηκε με τονδιαρκή κόσμο των φυλογόνων και ενσωματώθηκε σε όλα εκείνα της κατηγορίας του που είχανπροηγηθεί. Μέσα στον κόσμο του πρόβαλε ο εγκέφαλός του το ερμάρι και οι πορσελάνες τουενσωματώθηκαν στην αληθινή πραγματικότητα για πάντα. Δεν θα υφίστατο από δω και πέρα άλλεςαλλαγές, και κανένας άλλος εκτός απ' αυτόν, δεν θα το έβλεπε. Για όλους τους άλλους βρισκόταν στοπαρελθόν.Συμπλήρωσε τον μετασχηματισμό με τη φόρμουλα του Ερμή του Τρισμέγιστου:Verrum est... quod superius est sicut quodinferius est sicut quod superius, ad perpetrandomiracula rei unius.Που σημαίνει:Η αλήθεια είναι αυτό που είναι πάνω είναισαν κι αυτό που είναι κάτω και ότι αυτό που είναικάτω είναι σαν κι αυτό που είναι πάνω, για ναεπιτελέσουν τα θαύματα του ενός.Ήταν ο Σμαραγδένιος Δίσκος που παρουσίασε στην Προφήτισσα Μαρία, την αδελφή του Μωυσή, οίδιος ο Τεχούτι, ο οποίος έδωσε ονόματα σ' όλα τα πράγματα στην αρχή της δημιουργίας, προτούεκδιωχθεί από τον Κήπο των Φοινίκων.Αυτό που βρισκόταν κάτω, ο εγκέφαλός του, ο μικρόκοσμος, είχε γίνει μακρόκοσμος, και, μέσα τουσαν μικρόκοσμο τώρα, περιείχε τον μακρόκοσμο, δηλαδή ό,τι βρισκόταν πάνω.Κατέχω τώρα το σύμπαν ολόκληρο, συλλογίστηκε ο Εμμάνουελ. Βρίσκομαι τώρα παντού εξίσου. Έτσιέχω γίνει ο Αδάμ Κάδμων, ο Πρώτος Άνθρωπος. Του ήταν δύσκολο να κινηθεί κατά μήκος των τριώναξόνων του χώρου, γιατί ήδη βρισκόταν οπουδήποτε ήθελε να πάει. Η μόνη δυνατή κίνηση γι' αυτόν ήη μόνη δυνατή αλλαγή πραγματικότητας περνούσε απ' το χρονικό άξονα. Κάθισε και κοίταξε τονκόσμο των φυλογόνων – κινούνταν κατά δισεκατομμύρια, συνεχώς μεγάλωναν και τελειοποιούνταν,οδηγούμενα από τη διαλεκτική που υποβάσταζε κάθε μετασχηματισμό. Του άρεσε αυτό. Το θέαμα τηςαλληλοσύνδεσης του δικτύου των φυλογόνων ήταν πανέμορφο. Αυτό ήταν ο κόσμος* του Πυθαγόρα,ο αρμονικός συνδυασμός των πραγμάτων, το καθένα τους στη σωστή του θέση, το καθένα τουςάφθαρτο.Τώρα βλέπω ό,τι είδε ο Πλωτίνος, συλλογίστηκε. Κι επιπλέον, εγώ συνένωσα τα χωριστά βασίλειαμέσα μου. Απέδωσα τη Σεχίνα στο εν Σοφ. Αλλά μονάχα για λίγο και μόνο κατά τόπους. Μόνο σεμικρομορφή. Τα πράγματα θα επέστρεφαν εκεί που ήταν και πριν μόλις τα απελευθέρωνε.«Σκέφτομαι μόνο», είπε δυνατά.Ο Ελάιας μπήκε στο δωμάτιο λέγοντας, «Τι κάνεις, Μάνι;»Η αιτιότητα είχε αντιστραφεί. Είχε κάνει ό,τι μπορούσε να κάνει η Ζίνα: είχε κάνει το χρόνο νακυλήσει προς τα πίσω. Γέλασε χαρούμενος. Και άκουσε τις καμπάνες να χτυπάνε.«Είδα το Τσινβάτ», είπε ο Εμμάνουελ. «Το στενό γεφύρι. Θα μπορούσα να το διασχίσω».«Δεν πρέπει να το κάνεις αυτό», είπε ο Ελάιας.«Τι σημαίνουν οι καμπάνες;», ρώτησε ο Εμμάνουελ. «Χτυπάνε καμπάνες κάπου μακριά».«Όταν ακούς καμπάνες να χτυπάνε μακριά, αυτό σημαίνει ότι ο Σαογιάνς είναι παρών».«Ο Σωτήρας», είπε ο Εμμάνουελ. «Ποιος είναι ο Σωτήρας, Ελάιας;»«Εσύ πρέπει να 'σαι».«Μερικές φορές παύω να ελπίζω ότι θα θυμηθώ».Άκουγε ακόμα τις καμπάνες να χτυπάνε μακριά, αργά, κινημένες απ' τον άνεμο της ερήμου – το ήξερε.Ήταν η ίδια η έρημος που του μιλούσε. Η έρημος, με τις καμπάνες, προσπαθούσε να ζωντανέψει τημνήμη του. «Ποιος είμαι;», ρώτησε τον Ελάιας.«Δεν μπορώ να σου πω».«Ξέρεις όμως;»Ο Ελάιας έγνεψε καταφατικά.

«Αν μου το έλεγες, όλα θα απλουστεύονταν», είπε ο Εμμάνουελ.«Πρέπει να το πεις εσύ στον εαυτό σου», απάντησε ο Ελάιας. «Όταν έρθει η ώρα θα το μάθεις και θατο πεις».«Είμαι ο...», έκανε διστακτικά το αγόρι.Ο Ελάιας χαμογέλασε.

________________ *Ελληνικά στο κείμενο

Philip K. DickΘΕΪΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΑΚΗΣ ΠΑΝΩΡΙΟΣΕΚΔΟΣΕΙΣ PARSEC 1992