01 Pn Ian-Fevr 11

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Σ’ αυτό το τεύχος...

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2011 1

- Κάποτε ήταν αγωνία και φόβος. Σήμερα είναι βεβαιότητα. Η εκκλησία στο τελευ-ταίο σκαλοπάτι. Το χωρίς δύναμη αλάτι των πιστών. Και η απορία στις καρδιές όλων μας. Υπάρχει δρόμος επιστροφής; Μία Διαμαρτύρηση μέσα στη Διαμαρτύρηση! Ίσως είναι η από Θεού λύση, αλλά τι σημαίνει και πώς εφαρμόζεται. (Σελίδα 2)- Η Λατρεία των Ειδώλων, δεν είναι κάτι καινούργιο ή σύγχρονο. Η ύπαρξη του ανθρώπου επάνω στη Γη, η πορεία του στην αμαρτία τόσους αιώνες είναι πλεγμένη στημόνι και υφάδι με την ειδωλολατρία. Στις μέρες μας υπάρχει κάτι πραγματικά απειλητικό και επικίνδυνο σχετικά με την ειδωλολατρία. (Σελίδα 10)- Τα πρόσωπα που περιγράφονται μέσα στις σελίδες της Αγίας Γραφής δεν είναι για να τα μελετάμε απλώς ή για να κάνουμε κηρύγματα στους άλλους. Είδα τη Μάρθα της Καινής Διαθήκης με τα μάτια μου να περνά μπροστά μου και μέσα από την καρ-διά μου της είπα: «Μάρθα, σε πονάω και ανησυχώ!». Να γιατί το είπα. (Σελίδα 15)- Κύριο χαρακτηριστικό του πιστού ανθρώπου που ξέπεσε είναι η Χωρίς Πνευματι-κή Ευαισθησία ζωή του. Πώς βιώνεται αυτή η κατάσταση, τι προεκτάσεις και συνέ-πειες έχει, τι λέει η Αγία Γραφή για την ανησυχητική αυτή κατάσταση; (Σελίδα 22)- Κοιτάζεις γύρω σου και τα βλέπεις όλα να μοιάζουν, να ταιριάζουν. Και όμως δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα. Δεν λέμε όλοι τα ίδια, δεν είμαστε όλοι στον ίδιο δρόμο. Και μπροστά μας έχουμε Ένα πολύ σοβαρό δίλημμα των ημερών μας. Πώς θα το χειριστούμε χωρίς τον κίνδυνο της απομάκρυνσης από την αλήθεια. (Σελίδα 24) - Η αφιέρωση των μικρών παιδιών έχει γίνει αντικείμενο συζητήσεων και διενέξε-ων κάποιες φορές. Δεν είναι δύσκολο, ούτε πολύπλοκο, αρκεί να σκύψει κάποιος με απλότητα καρδιάς και να το εξετάσει. Υπάρχουν συγκεκριμένες απαντήσεις και εύκολα προσανατολίζεται κάποιος. (Σελίδα 27)- Η Ελίζα και η Ρόδη είναι παιδάκια, όπως όλα τα … φυσιολογικά παιδιά. Όσα συμ-βαίνουν στη ζωή τους ή δίπλα τους σε κάποια άλλα παιδιά αφήνουν κάτι ξεχωριστό και ένα δίδαγμα ανεξίτηλο στη μικρή τους ψυχή. Η Μάντρα ήταν μια τέτοια μικρή περιπέτεια, που μετατράπηκε όμως σε θαυμάσιο μήνυμα για τη μικρή ψυχή τους, δείτε πώς. (Σελίδα 35)- «Η προς Ρωμαίους επιστολή» έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί τοποθετεί τον άνθρω-πο σε ένα πολύ ξεχωριστό σημείο, τον αναλύει βαθιά και εξετάζει τη σχέση του με τον Θεό με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Μελετάμε το δεύτερο κεφάλαιο, που έχει πολύτιμα μηνύματα αγάπης Θεού προς την Εκκλησία Του τότε και σήμερα. (Σελίδα 39)- Το να μην πιστεύει κάποιος στον αληθινό Θεό είναι σεβαστό. Το να θέλει όμως να συνταιριάξει και να συμπλησιάσει την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι, τον Θεό με έναν άλλο θεό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο και όχι χωρίς συνέπειες. Μή-πως η θλιβερή αυτή ιστορία επαναλαμβάνεται, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, και στη δική μας ζωή; (Σελίδα 42)- Το να αναγνωρίσεις την αξία ενός ανθρώπου, να συστήσεις τη ζωή του δεν είναι εύκολο, αλλά κάποτε γίνεται. Το να συστήσεις τον εαυτό σου και να καλείς τους ανθρώπους να γίνουν: «Σαν και μένα», φαντάζει υπερβολικό και ίσως αποδοκιμά-ζεται. Τι εννοεί ο Απ. Παύλος όταν το αναφέρει στις σελίδες της Καινής Διαθήκης; (Σελίδα 46)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝΑΡΘΡΟΝ ΠΡΩΤΟΝ

Ο στόχος του κάθε πιστού του Χριστού, όταν είναι υγιής πνευματικά και γνήσιος, είναι ένας, να είναι «ευλογημένος του Κυρίου»! Είναι ο πιο πολύτι-μος, ο κορυφαίος στόχος για κάθε πιστό, για κάθε εκκλησία, για μία κοινωνία πιστών του Χριστού. Αυτό είναι και το υψηλότερο σημείο που μπορεί να ποθήσει, αλλά και να φτάσει ο πιστός του Χριστού.

Για να καταλάβουμε τι είναι ο ευλογημένος του Κυρίου, υπάρχει μια όμορφη και περιεκτική περιγραφή, με απα-ράμιλλη ακρίβεια, στον Ψαλμό α΄στο εδάφιο 3: «και θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον παρά τους ρύακας των υδάτων, το οποίον δίδει τον καρπόν αυτού εν τω καιρώ αυ-τού, και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται, και πάντα, όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή.»

Αυτό που ζούμε στις μέρες μας δε φαίνεται να έχει καμία σχέση με αυτήν την περιγραφή της ευλογίας και του ευλο-γημένου, που υπόσχεται και χαρίζει ο Κύριος στους δικούς Του πιστούς. Στις μέρες μας ζούμε μάλλον σε περιβάλλον κρίσης και αποδοκιμασίας του Κυρίου, το αντίθετο δηλαδή του ευλογημένου, όπως αναλυτικά μάς περιγράφεται στο Δευτερονόμιο κη΄από το εδάφιο 15 και κάτω.

ΑΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ

Μία Διαμαρτύρηση μέσα στη Διαμαρτύρηση!


Μία Διαμαρτύρηση μέσα στη Διαμαρτύρηση!

Εάν εμείς επι-λέγουμε ένα δικό μας μοντέλο για να ζήσουμε, που είναι μία δικής μας επινόησης και σύνθεσης πί-στη και ζωή, ο Κύριος σταματά να ευλογεί, να ευοδώνει, και στέλνει κρίση και αποδοκιμασία. Απομακρύνεται, κλείνει το χέρι των ευλογιών Του, μας στερεί την παρουσία Του, κλείνει «τον αγαθόν θησαυ-ρόν Αυτού».

Λιγόλογα, αλλά εύστοχα και περιεκτικά έχουμε χαραγμένο το δρόμο της επιστροφής στην ευλογία του Κυρίου, τα βή-ματα αναστροφής από την αποδοκιμασία στην ευλογία και την ευεργεσία Του. Αναφέρουμε επιγραμματικά μερικά ση-μεία από τις δεκάδες, που συναντάμε μέσα στην Αγία Γρα-φή, που μας περιγράφουν το δρόμο που μας καλεί ο Κύριος να ακολουθήσουμε, τη στρατηγική που Εκείνος έχει χαρά-ξει, τη θέση που επιθυμεί ο Ίδιος να μας δει να παίρνουμε για να μας ευλογήσει:

Δευτερονόμιο ζ΄6: «Λαός άγιος εις Κύριον τον Θεόν σου».

Δευτερονόμιο ιδ΄21: «Λαός άγιος είσαι εις Κύριον τον Θεόν σου».

Εφεσίους α΄4: «Εξέλεξεν ημάς... διά να ήμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον Αυτού».

Α΄Πέτρου α΄15-16: «άγιοι εν πάση διαγωγή... άγιοι γίνεσθε, διότι Εγώ είμαι Άγιος».

Αποκάλυψη Ιωάννου κβ΄11: «0 άγιος... έτι άγιος».Β΄Κορινθίους ς΄17: «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και

αποχωρίσθητε, και μη εγγίσητε ακάθαρτον... λέγει Κύριος ».

Αυτό το τελευταίο εδάφιο είναι κατά τη γνώμη μου και ένας από τους καλύτερους ορισμούς της Εκκλη-σίας του Ιησού Χριστού, ορισμός λειτουργίας και απο-στολής της.

Στο σημείο αυτό χρειάζεται να τονίσουμε ότι γύρω από το τι είναι και τι δεν είναι ακάθαρτο υπάρχει ένα επικίνδυνο παιχνίδι του εχθρού της ψυχής μας, που θέλει να μας αποπροσανατολίσει και ίσως, γιατί όχι, να μας στείλει στην αιώνια απώλεια. Εστιάζουμε και περιορίζουμε το ακάθαρτο σε δύο-τρεις μορφές και εστίες αμαρτίας και αφήνουμε άλλες πελώριες πηγές επικίνδυνης αμαρτίας να διαφεύγουν την προσοχή μας και τη διδασκαλία μας. Μιλάμε συνήθως για την αμαρ-τία της σεξουαλικής σφαίρας, την εξωτερική εμφάνιση, που έχει σχέση με το ντύσιμο κυρίως, ενώ την ίδια στιγμή, «κάτω από τη μύτη μας» περνάνε ανεμπόδιστα ορδές αμαρτίας, που έχουν σχέση με το πνεύμα του κόσμου, τις πρακτικές του κόσμου, τη νοοτροπία του κόσμου, τον τρόπο σκέψης και ενέργειας του κόσμου και της σάρκας. Η δημιουργία οπαδών είναι κοσμική πρακτική, οι ομάδες, οι ευνοούμε-νοι, οι παρατάξεις, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι κό-σμος, για τον Θεό είναι αμαρτία. Το ίδιο οι σκοπιμότητες, οι


Μία Διαμαρτύρηση...

συμμαχίες, οι υπολογισμοί, οι ίντριγκες, τα συμφέροντα, οι προσωπικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις στα άγια του Θεού, η αποσιώπηση της αλήθειας, το στρογγύλευμα, οι αριθμοί... Κάποτε ο Δαβίδ, ο εκλεγμένος και χρισμένος βασιλιάς του λαού του Κυρίου, μέτρησε το λαό και έπεσε βαρύ το χέρι του Θεού επάνω τους. Εμείς ζούμε με τους αριθμούς και για τους αριθμούς! Με τους συσχετισμούς... «οι δικοί μας, οι δικοί τους, οι άλλοι, εμείς», οι ισορροπίες.... Θα ήταν καλό και θα φωτιζόταν πολύ η σκέψη μας, αν ρωτούσαμε τους εαυτούς μας, μήπως να βγάλουμε έξω από την Εκκλησία του Χριστού το κοσμικό ντύσιμο αλλά να αφήσουμε μέσα τη συκοφαντία, την υποκρισία, τη σκοπιμότητα των ενεργειών, τις φιλοδοξίες; Να ακούμε μόνο κλασική μουσική, αποδεκτή από όλους, και ταυτόχρονα να καλλιεργούμε μεταξύ μας τις κατηγόριες, την εμπάθεια, τις πικρίες, τη βλασφημία; Είναι αυτό άγια ζωή, είναι αυτή η αγιότητα που μας καλεί ο Κύρι-ος να περπατήσουμε, είναι αυτός ο αγιασμός που μας καλεί να αυξηθούμε;

Αφού λοιπόν εμείς επιλέγουμε αυτό το μοντέλο για να ζήσουμε, που είναι μία δικής μας επινόησης και σύνθεσης πίστη και ζωή, ο Κύριος σταματά να ευλο-γεί, να ευοδώνει, και στέλνει κρίση και αποδοκιμα-σία. Απομακρύνεται, κλείνει το χέρι των ευλογιών Του, μας στερεί την παρουσία Του, κλείνει «τον αγαθόν θη-σαυρόν Αυτού», (Δευτερονόμιο κη΄12). Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Αυτό που ζούμε στις μέρες μας. Πληγές, χωρισμοί, διαιρέσεις, μαρασμός, διολίσθηση του κό-σμου μέσα μας και ανάμεσά μας και απομάκρυνση του Κυρίου από τη ζωή μας. «Αργοί και άκαρποι»! Αναποτελεσματικοί ποιμένες, άκαρπη ποίμανση.

Είμαστε τόσο μακριά από το δοξασμένο στόχο της αγάπης του Θεού για εμάς, που είναι να απορεί κα-νείς με την ανοχή Του, την καλοσύνη Του, τη μακρο-θυμία Του.

Ο δρόμος για την αναστροφή αυτής της θλιβερής και επικίνδυνης πορείας είναι αυτό που αναφέρει με τόσο λίγες λέξεις, αλλά περιεκτικά και με μεγάλη ακρί-βεια, «Εξέλθετε, αποχωρίσθητε, μη εγγίσετε ακάθαρ-το». Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που είναι οι κακές ημέ-ρες του Τέλους, η παραγγελία του Κυρίου είναι πολύ συγκεκριμένη και βαρυσήμαντη: «Ο άγιος ας γίνη έτι άγιος», (Αποκάλυψη Ιωάννου κβ΄11).

Ο δρόμος για την αναστροφή αυτής της θλιβερής και επικίνδυνης πορεί-ας είναι αυτό που αναφέρει με τόσο λίγες λέξεις, αλλά περιεκτικά και με μεγάλη ακρίβεια, «Εξέλθετε, απο-χωρίσθητε, μη εγ-γίσετε ακάθαρτο». Ιδιαίτερα στις μέ-ρες μας, που είναι οι κακές ημέρες του Τέλους, η πα-ραγγελία του Κυ-ρίου είναι πολύ συγκεκριμένη και βαρυσήμαντη: «Ο άγιος ας γίνη έτι άγιος».


...μέσα στη Διαμαρτύρηση!

Επεκτείνοντας αυτές τις σκέψεις στην κοινωνία των πιστών του Χριστού που ανήκουμε και ζούμε, είναι πολύ φυσικό, όλοι μας να ποθούμε μία κοινότητα υγιών πιστών, ευλογημένη από τον Κύριο, με ενότητα, με αποτελέσματα, με μαρτυρία άγια και καθαρή, με δύναμη, τέλεια ξεχωρισμένοι από τον κόσμο της ασέβειας και της αμαρτίας. Αυτός είναι ο στόχος, ο πόθος όλων μας. Η πραγματικότητα όμως που ζούμε είναι τελείως διαφορετική. Ούτε ευλογημένοι είμαστε, ούτε κοι-νωνία είμαστε! Πολυδιασπασμένοι, αναποτελεσματικοί, με διαφωνίες, με απόρριψη, με απόσταση, με ένταση μεταξύ μας, με πικρίες, με ανταγωνισμό. Ακόμα και όταν πρόκειται για την κατάσταση που έχουμε περιέλθει, για την «αρρώστια μας», τα αίτια και τη διάγνωση, πάλι διαφωνούμε. Γενικώς διαφωνούμε όλοι με όλους και με όλα. Μοιάζει σα να είναι το «εθνικό μας προϊόν» οι διαφωνίες. Σε ελάχιστα συμφω-νούμε και συμπίπτουμε. Και όλα αυτά τα στενάχωρα, προ-βάλλονται επάνω στον πόθο και το όραμα του Κυρίου μας «Πάτερ άγιε,...δια να ήναι έν καθώς ημείς» (Ιωάννης ιζ΄11).

Η δική μας προσέγγιση, που τη στέλνουμε με τον τρόπο μας στον Κύριο, είναι τελείως διαφορετική, «Κύριε, ευλόγη-σέ μας Εσύ, αλλά εμείς ένα δεν θα είμαστε ποτέ». 0 Κύριος έχει εκπονήσει ο Ίδιος την πορεία, που μας καλεί να ακολου-θήσουμε για να είμαστε ευλογημένοι Του. Δεν τροποποιεί τις


αποφάσεις Του, δεν δέχεται αλλαγές από εμάς, παρά μόνο υπακοή και συμμόρφωση. Δεν συμβιβάζεται, δεν κατεβάζει τον πήχη. Σε εμάς μένει να συμφωνήσουμε, να ακολουθή-σουμε με πιστότητα και χωρίς παρέκκλιση δεξιά ή αριστερά το νόμο Του, τις εντολές Του, τις αρχές της ζωής που μας προσφέρει.• Να επιστρέψουμε στην αγιότητα! Άγια και καθαρή

ζωή, τελείως αποκομμένη από τον κόσμο της σάρκας, της ασέβειας, από τις πρακτικές της, τη νοοτροπία του κόσμου. «Άγιοι εν πάση διαγωγή» (Α΄Πέτρου α΄15 ), ξεχωρισμένοι για τα σχέδια της Βασιλείας Του, για να εκτελέσουμε το θέλημά Του μπροστά στα μάτια των ανθρώπων της αμαρτίας. Η ζωή μας, οι ενέργειές μας, οι χειρισμοί μας, το περπάτημά μας διαφορετικό και ξεχωρισμένο από τους δρόμους της σάρ-κας. «Εξέλθετε, αποχωρίσθητε και μη αγγίσετε ακάθαρτο».

• Να επιστρέψουμε στο ένα! Να ζήσουμε αυτό που πόθησε για μας να ζήσουμε ο Ιησούς Χριστός. Ενωμένοι, σφιχτοπλεγμένοι, «θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντες», «προλαμβάνοντες να τιμάμε ο ένας τον άλλον».• Να επιστρέψουμε στην Αγία Γραφή! Μία από

τις κύριες αιτίες της θλιβερής κατάστασής μας είναι ότι βιαστήκαμε να κλείσουμε το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Νομίζουμε ότι τα ξέρουμε. Χρησιμοποιούμε την Αγία Γραφή για να αντλούμε κηρύγματα και δι-δασκαλία για τους άλλους. Εγχειρίδιο διδασκαλίας, εγκόλπιο, οδηγός κηρυγμάτων. Αποκλίναμε και απο-μακρυνόμαστε. Να αρχίσουμε να δοκιμάζουμε τα πά-ντα, να φιλτράρουμε την πορεία μας μέσα από τον Λόγο του Θεού. Να ξαναστήσουμε το πιστεύω μας, τις αρχές μας, το κήρυγμα, τη διδασκαλία μας, τις πρα-κτικές μας στις αρχές της Αγίας Γραφής με υπακοή, με σεβασμό, με φόβο, με διάθεση καρδιάς να εκτελέ-σουμε ακριβώς το θέλημα του Κυρίου και να ζήσουμε τη ζωή του Ιησού Χριστού.

• Να επιστρέψουμε στον Ιησού Χριστό! Όχι ότι δεν πιστεύουμε ή ότι δεν είμαστε του Κυρίου, αλλά δεν ταυτιστήκαμε με τη ζωή Του, δεν ζούμε «καθώς Εκεί-νος περιεπάτησε, ...εις τα ίχνη Του». Αυτό που ζούμε είναι ο εαυτός μας, η δική μας ζωή και παράλληλα πι-στεύουμε και στον Ιησού Χριστό. Το μυστικό όμως της ευλογημένης ζωής είναι το «συσταυρωμένοι και συνα-ναστημένοι μαζί με τον Χριστό»! «Να μορφωθεί μέσα

0 Κύριος έχει εκ-πονήσει ο Ίδιος την πορεία, που μας καλεί να ακο-λουθήσουμε για να είμαστε ευλογημέ-νοι Του. Δεν τρο-ποποιεί τις απο-φάσεις Του, δεν δέχεται αλλαγές από εμάς, παρά μόνο υπακοή και σ υ μ μ ό ρ φ ω σ η . Δεν συμβιβάζε-ται, δεν κατεβάζει τον πήχη. Σε εμάς μένει να συμφω-νήσουμε, να ακο-λουθήσουμε με πι-στότητα και χωρίς παρέκκλιση δε-ξιά ή αριστερά το νόμο Του, τις εντο-λές Του, τις αρχές της ζωής που μας προσφέρει.

Μία Διαμαρτύρηση...


μας ο Χριστός, ...να κατοικήσει ο Χριστός διά της πίστεως στις καρδιές μας, ...να ζει μέσα μας ο Χριστός», να γίνει ο νέος εαυτός μας, ο νέος μας Κύριος, να ζει Εκείνος στη θέση του παλιού μας εαυτού. Να γίνει «ο Κύριός μας και ο Θεός μας».

Επιστροφή στην αγιότητα. Επιστροφή στο «ένα» του Κυρίου. Επιστροφή στο Ευαγγέλιο. Επιστροφή στον εν ημίν Ιησού Χριστό.

Ίσως το πιο σοφό που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν να σταματήσουν όλα, να παγώσουν τα πάντα, σχέδια και εξελίξεις, και να ξαναρχίσουμε σωστά, πνευματικά, καθαρά, άγια, όπως πρέπει στο λαό τον εκλεκτό του Κυρίου.

Μία διαμαρτύρηση, μέσα στη διαμαρτύρηση! Στις μέρες μας η διαμαρτύρηση με στόχο την άγια και καθαρή ζωή είναι πολλές φορές στα χέρια ανθρώπων που, ενώ αποκηρύττουν κάποιες μορφές αμαρτίας, κρατούν άλλες, ίσως βαρύτερες, και τις μεταχειρίζονται σε καθημερινή βάση και βλάπτουν τη φήμη αδελφών τους και του ονόματος του Χριστού. Την ώρα που μιλούν για την άγια ζωή του Χριστού, έχουν φιλοδοξίες, εγωισμούς, προσωπικές επιδιώξεις, εξυπηρετούν τα προσω-πικά, σαρκικά τους σχέδια. Για αυτές τις περιπτώσεις μιλάει ο Κύριός μας όταν λέει για τις κακές ημέρες του Τέλους: «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής, και τούτους φεύγε». (Β΄Τιμόθεον γ΄1-6)

Να νοικοκυρέ-ψουμε το σπίτι μας, να δούμε ποια είναι τα π ρ α γ μ α τ ι κ ά αδέλφια μας, που μαζί τους πορευόμαστε προς τον Ου-ρανό. Εντελώς ξεκάθαρες θέ-σεις και αρχές, βασισμένες με απόλυτο τρόπο στην Αγία Γρα-φή του Κυρίου.

...μέσα στη Διαμαρτύρηση!


Μία διαμαρτύρηση, μέσα στη διαμαρτύρηση! Να νοικοκυρέ-

ψουμε το σπίτι μας, να δού-με ποια είναι τα πραγματικά

αδέλφια μας, οι άγιοι συμπολίτες μας, που

μαζί τους πορευ-όμαστε προς τον Ουρανό.

Εντελώς ξεκά-θαρες θέσεις και

αρχές, βασισμένες με απόλυτο τρόπο στην Αγία Γραφή του Κυρίου. Σίγουρα

σε κάποια σημεία οι δρόμοι μας χωρίζουν, απομακρύνονται. Δεν ζούμε τα ίδια. Ίσως

δεν είμαστε πολλοί. Όμως δεν είναι στοιχείο οι αριθμοί για τον Θεό. Δεν είναι δείκτης ούτε ευλο-

γίας, ούτε επιδοκιμασίας του Κυρίου.

Μάλλον άλλο πρέπει να είναι το κριτήριο και το μέτρο μας. «Μετά των επικαλουμένων τον Κύριον εκ καθαράς καρδίας» (Β΄Τιμόθεον β΄22). Αυτός είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να ευαρεστήσουμε τον Κύριο και να είμαστε οι ευλογημένοι Του. «Εξέλθετε, αποχωρίσθητε και μη εγγίσετε ακάθαρτο». Αυτή είναι η επιθυμία του Κυρίου. Ξεκάθαρη, εύληπτη, εφαρμόσιμη. Και συνοδεύεται από τη μέγιστη και πιο ζηλευτή απόδοση: «και πάντα όσα αν πράττη θέλουσιν ευοδωθή».

Θα θυμηθώ στο σημείο αυτό τα λόγια του Κυρίου μας, που θέλει να μας καμαρώσει ευλογημένους Του σε τούτη τη ζωή και δοξασμένους συγκληρονόμους της Βασιλείας Του στη δόξα του Ουρανού:

«Εάν ο λαός Μου, επί τον οποίον εκλήθη το όνομά Μου, ταπεινώσωσιν εαυτούς, και προσευχηθώσι, και εκζητήσωσι το πρόσωπόν Μου, και επιστρέψωσιν από των οδών αυτών των πονηρών, τότε Εγώ θέλω επακούσει εκ του ουρανού, και θέλω συγχωρήσει την αμαρτίαν αυτών, και θεραπεύσει την γην αυτών». (Β΄Χρονικών ζ΄14)

Μέσα σε αυτό το εδάφιο του Λόγου του Θεού βρίσκονται με κάθε λεπτομέρεια τα βήματα που προτείνει να ακολου-θήσουμε ο Κύριος, όταν μας καλεί να φύγουμε από τη δί-καιη οργή Του, να φύγουμε από την κατάρα και την απο-δοκιμασία, ώστε το στρεβλό να γίνει ευθές και το χωλό να γιατρευτεί.


ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΕΛΛΑΣ

e-mail: [email protected]

Όλα τα τεύχη του περι-οδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ του 2010, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποι-ημένο τόμο, για να τον έχετε στη βιβλιοθήκη σας, ώστε να ανατρέξετε σ’ αυτόν όποτε θέλετε ή χρειάζεστε.

Περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως σοβαρές, βαθιές αναλύσεις σύγχρονων τάσεων και ρευμάτων, εσχα-τολογικά θέματα, ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες, χριστιανικό θέατρο, ποίηση.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.

Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς ΔΩΡΕΑΝ.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ Ο ΤΟΜΟΣ ΤΟΥ 2010


ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Η Λατρεία

των Ειδώλων

Η λατρεία του έρωτα και η ειδωλολατρία της ομορφιάς

Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι και η ομορφιά και ο έρωτας είναι δώρα της αγάπης του Θεού Δημιουργού και Πα-τέρα μας στον άνθρωπο που έπλασε. Και μάλιστα φαίνεται ότι είναι πολύ κοντά αυτά τα δύο, γιατί το ένα είναι κατά κάποιον τρόπο η απάντηση στα «καλέσματα και τα ερεθίσματα» του άλ-λου. Συχνά είναι και τα δύο αυτά στοιχεία της ζωής μας, πηγή χαράς και δύναμης, πηγή αγάπης για τη ζωή μας.

( Μέρος 2ο, συνέχεια από το προηγούμενο )

Θα πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, ότι ο έρωτας δεν είναι η αγάπη. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Το καθένα έχει τη θέση του, τη συμμετοχή του στη ζωή μας, παίζει το ρόλο του. Κυρίαρχο στοιχείο στον έρωτα είναι τα έντονα συναισθήματα, η σεξουαλική έλξη και επιθυμία


Η Λατρεία των Ειδώλων

για το άλλο φύλο. Κάποτε ο έρωτας μπορεί να μετεξελιχθεί σε αγάπη και γνήσια αφοσίωση, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Κάποιες φορές μεταπίπτει σε απόρριψη, κάποτε αναπτύσσεται πικρία, κάποτε μίσος και χωρισμός. Ο έρωτας έχει τη θέση του και την αναλογία συμμετοχής του στη φυ-σιολογία της ζωής μας. Δεν γυρίζει όλη μας η ζωή, η μέρα, η σκέψη γύρω από τον έρωτα, διότι όταν συμβαίνει αυτό, τότε δεν είναι έρωτας, αλλά είναι είδωλο. Όταν είναι γνήσιος και καθαρός ο έρωτας, είναι στολίδι στη ζωή του ζευγαριού, πηγή δύναμης και χαράς στην πορεία τους.

Στο σημείο αυτό είναι που αρχίζει να αναδύεται ο κίνδυνος. Ο Σατανάς το απομόνωσε, το ξεχώρισε από τα υπόλοιπα στοιχεία της ζωής μας, το έβαλε «ψηλά» ώστε να αρέσει, να συζητιέται, να ελκύει, να απασχο-λεί έντονα και καθημερινά. Το τόνισε και κατάφερε να το κάνει αφύσικα ελκυστικό έως απαραίτητο στη σκέψη και στις σχέσεις των ανθρώπων. Ταυτόχρονα το βεβήλωσε, το εκχυδάισε, το έκανε φτηνό και εύκολο. Υπάρχει σύγχυση γύρω από αυτό το θέμα, κάτι που συμβάλλει στη λανθασμένη προσέγγισή του από τους ανθρώπους.

Θυμάμαι, σε κάποιο μάθημα που έκανα σε διαβα-σμένους και μορφωμένους ανθρώπους σχετικά με την παθοφυσιολογία της στυτικής δυσλειτουργίας του άν-δρα, έπρεπε να τους μιλήσω και για το άρρεν γεννητι-κό σύστημα. Έμεινα κατάπληκτος όταν τους ρώτησα ποιος είναι ο ρόλος του, η αποστολή του στη ζωή του ανθρώπου, τι εξυπηρετεί. Απλώθηκε μία «ένοχη» σιωπή και φανερή αμηχανία στο αμφιθέατρο. Όλοι ένιωθαν ότι αυτό που σκέφτονται είναι ντροπή να το πουν δημό-σια. Ενώ η σωστή απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Πρόκειται για το αναπαραγωγικό σύστημα του άντρα. Και έμειναν όλοι έκπληκτοι όταν πήραν την απάντηση. Αυτό μόνο,… τίποτα άλλο…; Το ίδιο μου συνέβη όταν μιλούσα σε αντίστοιχο ακροατήριο για τον ιό HPV και το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Ρώτησα για το ρόλο του γεννητικού συστήματος του θήλεος και εισέπραξα σιωπή και κρυφά ένοχα γελάκια διάσπαρτα στο ακροατήριο. Το θήλυ γεννητικό σύστημα εξυπηρετεί τη σύλληψη του εμβρύου, την κυοφορία και τη γέννησή του. Αυτά λέει η Ιατρική. Ναι, αλλά όταν το γεννητικό σύστημα έχει ταυτιστεί στη σκέψη μας με τη σαρκική ηδονή και από-λαυση και η χρήση τού σώματός μας έχει περάσει στα χέ-ρια του Σατανά και έχει γίνει είδωλο και πηγή ευχαρίστησης

Ο έρωτας έχει τη θέση του και την αναλογία συμ-μετοχής του στη φυσιολογία της ζωής μας. Δεν γυρίζει όλη μας η ζωή, η μέρα, η σκέψη γύρω από τον έρωτα, διότι όταν συμβαίνει αυτό, τότε δεν εί-ναι έρωτας, αλλά είναι είδωλο. Όταν είναι γνή-σιος και καθαρός ο έρωτας, είναι στολίδι στη ζωή του ζευγαριού, πηγή δύναμης και χαράς στην πορεία τους.


Η Λατρεία...

μόνο, τότε δεν έχει πλέον τις προδιαγραφές, τη φυσιολογία και την ορθή χρήση του όπως την όρισε ο Θεός Δημιουργός. Γίνεται μέσο ικανοποίησης των επιθυμιών της σάρκας και προοδευτικά αντικείμενο λατρείας.

Σε κάποιο σημείο πιο πάνω αναφέραμε στο κείμενό μας τη λέξη φτηνό και φτήνια. Ναι, τα είδωλα που κατασκευάζει ο Σατανάς και τα προσφέρει στους ανθρώπους για πίστη και λατρεία ευτελίζοντας τα δώρα της δημιουργίας του Θεού, ο ίδιος φροντίζει να τα ρίχνει όσο γίνεται πιο χαμηλά, για φτηνή και εύκολη εκμετάλλευση μεταξύ των ανθρώπων. Κοιτάξτε για παράδειγμα το γυναικείο σώμα γυμνό ή μισό-γυμνο δίπλα σε διαφημίσεις για λάστιχα αυτοκινήτων, τσιγά-ρων, ξενοδοχείων. Για να τραβάει την προσοχή και να κάνει το μήνυμα της διαφήμισης ενδιαφέρον, ελκυστικό. Δηλαδή κάτι σαν καταναλωτικό αγαθό.

Εδώ πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα ότι ο Θεός Δημιουργός έπλασε τη γυναίκα και την προίκισε πραγματικά με πολλά και ζηλευτά χαρίσματα και ικανότητες θαυμαστές. Το μυαλό της, ο συναισθηματικός της κόσμος, ο τρόπος που προσεγ-γίζει τα προβλήματα, που παίρνει τις αποφάσεις, η ομορφιά της, η δύναμη της ψυχής της, η ισορροπία του συναισθη-ματικού της κόσμου, ο χαρακτήρας της, η ζηλευτή, πολλές φορές, μόρφωσή της είναι μερικά από τα δώρα που έχει από τον Θεό Δημιουργό η γυναίκα και που τα θέτει στη διάθε-ση του άντρα της, της οικογένειάς της, της κοινωνίας των ανθρώπων και στην υπηρεσία του Θεού, όταν Εκείνος την καλέσει. Εσύ λοιπόν την κοιτάζεις και αμέσως τα μάτια σου πέφτουν στα πόδια της, στο ντεκολτέ της, στα μάτια της, στα χείλη της…, δηλαδή την βλέπεις σαν αντικείμενο ικανο-ποίησης της επιθυμίας της σάρκας μόνο, κάτι που έχει πολύ


...των Ειδώλων

κοντινή ημερομηνία λήξης, όπως το γνωρίζουμε όλοι. Μετά χρειάζονται νέα ερεθίσματα, νέες εμπειρίες για να ταΐσουμε και να ικανοποιήσουμε το αδηφάγο θηρίο της σάρκας με τις επιθυμίες του. Αυτό είναι το κατάντημα της ομορφιάς και του έρωτα στα χέρια του Σατανά και της αμαρτίας. Κάπο-τε, σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι, βρέθηκα ακροατής σε μία συζήτηση μεταξύ ανδρών γύρω από την ομορφιά της γυναίκας. Το πόσους ύμνους, το πόση ποίηση άκουσα για τη μέση στο γυναικείο σώμα. Οι διαστάσεις της, το σχήμα της, η σημασία της μέσης… Απόρησα, ποτέ δεν είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο. Και φυσικά ούτε κουβέντα για το μυαλό της, τις ικανότητές της, τις ανάγκες της. Η ειδωλολατρία της ομορφιάς.

Εύκολα μπορεί κάποιος στο σημείο αυτό να κατηγο-ρήσει για τη διαστρέβλωση αυτή την λανθασμένα αν-δροκρατούμενη σύγχρονη κουλτούρα των κοινωνιών μας. Όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης και οι γυναίκες. Χρησιμοποιούν την ομορφιά τους σαν μέσο προσέλκυσης του άλλου φύ-λου, τονίζουν λανθασμένα και προκλητικά την ανατο-μία τους για να γίνουν επιθυμητές, για να ξεχωρίζουν, να γίνουν αποδεκτές. Πολύ σύντομα καταλήγουν να εί-ναι μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Το ντύσιμο, η εμφάνιση, οι εξαντλητικές δίαιτες, ο καθημερινός εφιάλτης των γραμμαρίων, αργά η γρήγορα εκεί οδηγούν. Στην ειδω-λολατρία της ομορφιάς. Μεγάλη παγίδα και επικίνδυνη. Ειδωλολατρία θα πει ζω γι’ αυτό, ζω απ’ αυτό, περιμένω χαρά, παίρνω δύναμη απ’ αυτό, είναι μέσα στην καρ-διά μου, είναι στο κέντρο της μέρας μου, του ανήκω.

Η ομορφιά είναι αναπόσπαστο στοιχείο της φύσης της γυναίκας. Εξυπηρετεί και τη λειτουργία της ανα-παραγωγής του ανθρώπινου είδους, είναι και στολίδι και κάποτε πηγή έμπνευσης ανάμεσα στους ανθρώπους. Ποια ομορφιά όμως; Οι κοπέλες, οι γυναίκες που ζουν λατρεύο-ντας το είδωλο της ομορφιάς, το είδωλο του «να αρέσω, να είμαι επιθυμητή», κινδυνεύουν πολύ εύκολα να μεταπηδή-σουν στο επόμενο, πιο επικίνδυνο επίπεδο, που λέγεται κό-σμος και αγάπη για τον κόσμο και συμμόρφωση με τον κό-σμο, κάτι που ο Κύριος το χαρακτηρίζει αμαρτία και «έχθρα προς τον Θεό», (Ιακώβου δ΄4). Το επόμενο στάδιο, αν δεν αφυπνιστεί κάποιος και συνεχίσει αυτό το δρόμο, λέγεται εκ-φυλισμός. Ομορφιά, κοσμικότητα, εκφυλισμός. Τότε πλέον μιλάμε για δεσμά, αιχμαλωσία και σοβαρό κίνδυνο για την ψυχή και την αιωνιότητα!

Ναι, τα είδωλα που κατασκευ-άζει ο Σατανάς και τα προσφέρει στους ανθρώ-πους για πίστη και λατρεία ευτε-λίζοντας τα δώρα της δημιουργίας του Θεού, ο ίδιος φροντίζει να τα ρίχνει όσο γίνεται πιο χαμηλά, για φτηνή και εύκο-λη εκμετάλλευση μεταξύ των αν-θρώπων.


Ο κόσμος μας, που είναι ο κόσμος της αμαρτίας, απο-τελείται από είδωλα που εκ-πέμπουν υποσχέσεις και από επιθυμίες που απλώνουν το χέρι για να αποκτήσουν, να απολαύσουν. Ο Σατανάς θέ-λει να μας κάνει το μεγαλύ-τερο δυνατό κακό, με βλάβες μη αναστρέψιμες, γιατί μας μισεί, είναι ανθρωποκτόνος, θέλει να μας ντροπιάσει μπροστά στον Θεό και Πατέ-ρα μας, να μας ρίξει χαμηλά. Με το να κοιτάξεις μία κοπέ-λα, ένα αγόρι στο δρόμο, στη δουλειά σου με σεξουαλικά κίνητρα, δεν έγινε και η μεγα-λύτερη ζημιά. Το να την ή τον

ξανακοιτάξεις, να περιεργαστείς ανατομικά, να φανταστείς διάφορα, να ανέβουν στη σκέψη σου επιθυμίες σαρκικές, είναι επικίνδυνο, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Ο στόχος του εχθρού των ψυχών μας είναι να ολοκληρωθεί αυτή η ακολουθία: να κοιτάξεις, να ξανακοιτάξεις με επιθυ-μία, να πλησιάσεις, να απλώσεις το χέρι, να ερωτευθείς, να αλυσοδεθείς με σεξουαλικές επιθυμίες, να προχωρήσεις, να επιλέξεις με τέτοια κριτήρια και κίνητρα, να ενωθείς με το αντικείμενο του πόθου σου και μετά να θερίζεις όλη σου τη ζωή, ίσως και αιώνια.

Ας μην το λησμονούμε. Εφευρέτης και κατασκευαστής των ειδώλων είναι ο Σατανάς, που εκμεταλλεύεται τη διαταραγ-μένη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό Δημιουργό Του. Του προσφέρει αυτά τα υποκατάστατα, που εκπέμπουν υποσχέ-σεις, που παγιδεύουν την ψυχή, που ρίχνουν τον άνθρωπο τόσο χαμηλά, να θερίζει από τις επιλογές του με ανυπολόγι-στο κόστος.

(Συνεχίζεται στο επόμενο)

Η Λατρεία των Ειδώλων

Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο(210) 57 58 928

Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης, αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!


ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ

Μάρθα, σε πονάω και ανησυχώ!

Φοβάμαι ότι έχουμε υποτιμήσει και δεν ασχολού-μαστε σοβαρά με τον μεγάλο εχθρό της ψυχής, το διά-βολο. Μπορεί να μην έχουμε πληροφορηθεί σωστά για το πρόσωπο αυτό, το χαρακτήρα του, τις ενέργει-ες και τους στόχους του. Μπορεί να έχει αδυνατίσει η προσοχή μας, να έχει αμβλυνθεί η ευαισθησία μας. Πρόκειται για ένα πονηρό μυαλό, που σίγουρα παίρνει πολλές στροφές και ειδικεύεται στο κακό, στο ψέμα, στην αδικία, στην ανομία, στην καταστροφή. Είναι πο-λυμήχανος και έχει την ικανότητα να παρασύρει στην αμαρτία κάθε τύπο ανθρώπου και χαρακτήρα, χρη-σιμοποιώντας μία μεγάλη ποικιλία από δολώματα και μεθόδους, ανάλογα με το θύμα του και το στόχο που έχει βάλει.


Μάρθα, σε πονάω...

Εμείς μπορεί να μην ασχολούμαστε όσο θα ’πρεπε και όπως θα ’πρεπε μαζί του, εκείνος όμως ασχολείται συστημα-τικά και ακούραστα μαζί μας, και ιδιαίτερα με το στόχο που έχει βάλει να χάσουμε την ψυχή μας, τη Βασιλεία του Θεού, την αιώνια ζωή. Οποιος πει ότι έχει τελειώσει με τον Σατανά και πιστέψει ότι δεν χρειάζεται να ασχολείται μαζί του, έχει πέσει σε μεγάλη και επικίνδυνη παγίδα.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Σήμερα συνάντησα για πρώτη φορά τη Μάρθα μπροστά μου. Ζωντανή, σύγχρονη, αλλά ολόιδια με τη Μάρθα της βιβλικής περιγραφής. Εχω μελετήσει την

περίπτωση της Μάρ-θας στην Καινή Διαθή-κη, έχω διαβάσει, έχω αναλύσει την περίπτω-σή της, έχω μιλήσει γι’ αυτήν σε άλλους, αλλά ζωντανή μπροστά μου πρώτη φορά την έβλε-πα. Εμεινα άφωνος από την ομοιότητα με όσα μας διηγείται το Πνεύμα του Θεού στην αντίστοιχη περικο-πή (Λουκάς ι’ 41,42). Με έβαλε σε πολλές και σοβαρές σκέψεις. Τρόμαξα κάπως, όχι μόνο για το πρόσωπο που είχα μπροστά μου και έβλεπα ανάγλυφα τα γνωρίσματα της ενέργειας του Σατανά, αλλά και για τον εαυτό μου, για μένα.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Τη Μάρθα την είδα στην εκ-κλησία. Κυριακή πρωί, περιποιημένη, με την οικογένειά της. Ηταν χαρούμενη και γελαστή, κοινωνική, πλησίαζε όλους και μιλούσε με άνεση και σπιρτάδα για πολλά και διάφο-ρα θέματα. Ηταν αεικίνητη και ζωηρή. Οπωσδήποτε σωστά τοποθετημένη στα πνευματικά πράγματα, με σεβασμό στο Πρόσωπο του Θεού. Καμία αντίρρηση μέχρι εδώ.

«Πού είδες το πρόβλημα και μας το φέρνεις σαν παρά-δειγμα για να προσέχουμε κι εμείς;» θα πει κάποιος. Σωστή


...και ανησυχώ!

παρατήρηση και ερώτηση. Αλλωστε την περίμενα, διότι η αμαρτία στην περίπτωση της Μάρθας δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά και ούτε είναι κάτι χτυπητό. Γι’ αυτό βέβαια είναι και επικίνδυνο. Η Μάρθα είναι κατάφορτη! Και εκεί-νη, στις μέρες του Ιησού Χριστού και η άλλη που συνάντησα εγώ και όλες ή όλοι οι άλλοι που υπάρχουν γύρω μας, μέσα μας, ανάμεσά μας. Κατάφορτη η ζωή τους με πολλά, πάρα πολλά, δικά της. Υποθέσεις, σχέδια, εκκρεμότητες, ευθύνες, υποχρεώσεις, φροντίδες, τρέξιμο, δουλειές, ανοιχτά μέτωπα, υποθέσεις διάφορες. Στο σπίτι, στην εργασία, στο περιβάλλον, στην εκκλησία, στο έργο του Κυρίου, μεταξύ των αδελφών, στη συγγένειά της, στην οικογέ-νειά της. Χωρίς να ξέρω λεπτομέρειες, -τι χρειάζονται άλλωστε;- όλα όσα ανέφερα πιο πάνω μπορεί να είναι καθαρά, δίκαια και σωστά. Τίποτα το επιλήψιμο, εκτός από ένα. Είναι πολλά, πάρα πολλά, αφύσικα πολλά. «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολ-λά», και είναι όλα για τον εαυτό της.

Οταν συναντήσεις τη Μάρθα - που μπορεί κάλλιστα να είναι άντρας ή γυναίκα - και παρατηρήσεις λίγο τη ζωή της, θα την αναγνωρίσεις αμέσως, γιατί είναι ανακατεμένη σε πολλά και είναι έτοιμη να φορτωθεί κι άλλα. Η Μάρθα θέλει να είναι το επίκεντρο στις συ-ζητήσεις και στην αναγνώριση των άλλων. Θέλει να εκπέμπει το μήνυμα «εγώ μπορώ, εγώ είμαι άξια, έχω πολλά, αλλά δεν στερούμαι τίποτα, ούτε υστερώ από τους άλλους, μάλλον υπερτερώ…».. Πάντα ενημερω-μένη, δραστήρια, δυνατή, αποφασιστική, με γνώμη, άποψη και ανάμειξη σε πολλά, μακάρι σε όλα… θέλει να δείξει ότι είναι άξια και δυνατή και δεν υπολείπεται σε τίποτα από τους άλλους.

Ανακάλυψα την αμαρτία της Μάρθας! Τα πολλά που κρατάει στα χέρια της. Τα πολλά που μόνη της τα φορτώθηκε. Τα πολλά που είχε στη ζωή της, γιατί κάτι ήθελε να δείξει ή να αποδείξει στους άλλους γύρω της που την παρακολουθούν με έκπληξη και ίσως κάποιο θαυμασμό… Τα πολλά, που έχουν υπερεκτίμηση του εαυτού μου και των δυνατοτήτων μου και που συχνά γίνονται η κα-ταστροφή μου και συμβάλλουν στον καταποντισμό μου. Τα πολλά, που μέσα από αυτά ίσως ζητιανεύει την αναγνώριση και την αποδοχή των άλλων στο πρόσωπό της.

Ισως κάποιος ακόμα να μην έχει καταλάβει πού είναι το κακό ή το επικίνδυνο. Ισως κάποιοι άλλοι να σκέφτονται, μα-

Ανακάλυψα την αμαρτία της Μάρθας! Τα πολ-λά που κρατάει στα χέρια της. Τα πολλά που μόνη της τα φορτώθη-κε. Τα πολλά που είχε στη ζωή της, γιατί κάτι ήθε-λε να δείξει ή να αποδείξει στους άλλους γύρω της που την παρακο-λουθούν με έκ-πληξη και ίσως κάποιο θαυμα-σμό… Τα πολλά, που έχουν υπερε-κτίμηση του εαυ-τού μου και των δυνατοτήτων μου και που συχνά συμβάλλουν στον κα τα πο ν τ ι σ μ ό μου.


κάρι να είχαμε πέντε - δέκα τέτοιους, να δουλεύουν έτσι για τον Κύριο, για το σπίτι τους ή την εκκλησία που ανήκουν… Μεγάλο και επικίνδυνο λάθος αυτή η αντιμετώπιση. Και να γιατί. Κάποια στιγμή κτυπάει την πόρτα της Μάρθας ο Ιησούς Χριστός. Δεν έχει χρόνο για τον Κύριο. Δεν Τον νιώθει καν Κύ-ριό της. Την βρίσκει αναστατωμένη, γεμάτη η μέρα της με τα δικά της, πολυάσχολη και κατάφορτη. Αυτό δε σημαίνει πως δεν ανοίγει στον Κύριο, πως δεν Τον υποδέχεται με χαρά και ενθουσιασμό. Κάθε άλλο μάλιστα. Κάνει ό,τι καλύτερο μπο-

ρεί για τον Κύριο, με προθυμία και γνήσια καρδιά. Αλλά είναι αναπόφευκτο, ο Κύριος είναι ανάμεσα στις δουλειές της, στα πολλά τής ζωής της, που τα αγαπάει και τους ανήκει η καρδιά της. Θα τρέξει για τον Κύριο, θα Τον φροντίσει, θα Τον περιποιηθεί, αλλά δεν θα αφήσει τίποτα από αυτά για τον Κύριο, δεν θα αποχωριστεί για τον Κύριο τίποτα από όσα έχει προκρίνει και έχει κλείσει με αγάπη στην καρδιά της. Στη ζωή της θα προσπαθεί να τα κινεί όλα μαζί. Και τον Κύριο και τα δικά της. Ο Κύριος για τη Μάρθα αξίζει πολύ, αλλά όχι τόσο, που να αφήσει τα πάντα για Εκείνον.

Το κρίσιμο σημείο και ο μεγά-λος κίνδυνος, που δεν μπορεί να τον δει καμία Μάρθα, είναι εδώ ακριβώς. Εχει εγωισμό η ζωή της Μάρθας έτσι όπως είναι δομημένη. Η Μάρθα έχει

αγκαλιάσει πολλά, όχι γιατί της το ζήτησε ο Κύριος, αλλά γιατί το διάλεξε η καρδιά της, το θέλησε η ίδια, το πρόκρινε. Μόνη της άπλωσε το χέρι και τα πήρε από τον κόσμο τής αμαρτίας ή αντιγράφοντας τη ζωή των άλλων ή της τα υπα-γόρεψε η σάρκα. Αυτά τα πολλά και τα σύνθετα στη ζωή της, στην κάθε της μέρα τα έχει αγκαλιάσει και τα συντηρεί με την αγάπη της καρδιάς της. Δεν βγαίνουν εύκολα από εκεί, ούτε εύκολα μπορεί να τα καταδικάσει η Μάρθα. Ολη της η ζωή, έτσι όπως είναι δομημένη, είναι ένα είδωλο, που το



έχει ψηλά, πιο ψηλά από όλους και όλα και το αγαπάει και το λατρεύει.

Οταν έρχεται ο Κύριος στη ζωή ενός ανθρώπου, έρχεται για να γίνει Κύριος και Θεός του, να γίνει ο πρώτος και ο μονα-δικός στην καρδιά του. Αυτό η Μάρθα, η κάθε Μάρθα, θα μπορέσει να το δεχτεί και να το εφαρμόσει; Αυτά που έχει στη ζωή της η Μάρθα τα έχει επιλέξει, τα πιστεύει, τα αγα-πάει, τους ανήκει. Βρίσκει ικανοποίηση ανάμεσα στα πολλά και τόσο ετερόκλητα, που έχει αγκαλιάσει.

Η Μάρθα, έτσι κατάφορτη από σχέδια και επιδιώ-ξεις, μέριμνες και φροντίδες που είναι, ούτε να ακού-σει τον Κύριο μπορεί, ούτε να Τον απολαύσει μπορεί. Αλλά ούτε και ο Κύριος θα νιώσει ποτέ ότι Του ανή-κει, ότι Τον αγαπάει, ότι Τον ακολουθεί. Η ίδια, αν τη ρωτήσεις ή την ακούσεις να μιλάει, νιώθει ικανοποι-ημένη με τη σχέση της με τον Κύριο. Εκείνος όμως δε νιώθει το ίδιο. Και μάλιστα αυτά που βλέπει ο Ιδιος και προβλέπει γι’ αυτήν, είναι πολύ τραγικά. «Θα τα χάσεις όλα, και θα χαθείς κι εσύ μαζί τους», μοιάζει να της λέει όπως τότε ο Κύριος, αλλά οι πιθανότητες να Τον ακούσει είναι πολύ λιγοστές. Θα έρθει η ώρα να ανοίξει το στόμα Του και θα αρχίσει να μιλάει ο Κύ-ριος, γιατί έχει να πει πολλά, σοβαρά, πολύτιμα, μο-ναδικά. Μα για να ακούσεις τον Κύριο χρειάζεσαι όχι αυτιά, αλλά καρδιά. Με την καρδιά ακούμε, δεχόμα-στε ή απορρίπτουμε τον Κύριο. Και όταν η καρδιά μας είναι δοσμένη σε πολλά που τα αγαπάμε, δεν μπορεί να ακούσει τη φωνή και την οδηγία του σοφού Κυρί-ου. Αλλωστε και ο Ιδιος ο Κύριος δεν προχωράει στη φανέρωση των αποκαλύψεών Του όταν επιχειρούμε να Τον τοποθετήσουμε σφήνα ανάμεσα στις ασχολίες μας, στα συναισθήματά μας, στις επιδιώξεις μας, στα είδωλά μας, στα σχέδιά μας τα πολλά. Δεν καταδέχε-ται να ασχοληθεί με αυτήν την καρδιά ο Κύριος, δεν Του κάνει για κατοικητήριό Του.

Θέλει ο Κύριος να σου μιλήσει και δεν μπορεί. Θέλει ο Κύ-ριος να σε χρησιμοποιήσει και δεν μπορεί. Θέλει ο Κύριος να σου αποκαλύψει τα θαυμάσιά Του και δεν μπορεί. Θέλει ο Κύριος να σε αυξήσει και δεν μπορεί. Εκεί οδηγεί η αμαρ-τία της Μάρθας. Ο Κύριος δεν μπορεί να κατοικήσει σε μια τέτοια καρδιά με τέτοιο περιεχόμενο. Και επειδή είναι πρά-ος, ευγενικός και διακριτικός, πισωπατάει και απομακρύνε-ται αθόρυβα…


Η Μάρθα θα τρέ-ξει για τον Κύριο, θα Τον φροντί-σει, θα Τον περι-ποιηθεί, αλλά δεν θα αποχωριστεί για τον Κύριο τίποτα από όσα έχει προκρίνει και έχει κλείσει με αγάπη στην καρδιά της. Στη ζωή της θα προ-σπαθεί να τα κι-νεί όλα μαζί. Και τον Κύριο και τα δικά της. Ο Κύρι-ος για τη Μάρθα αξίζει πολύ, αλλά όχι τόσο, που να αφήσει τα πάντα για Εκείνον.


Θα ρωτήσει κάποιος, η ίδια η Μάρθα μπορεί να κα-ταλάβει κάποτε την κατάστασή της και να επιστρέψει; Η απάντηση είναι ναι, μπορεί, αλλά πολύ δύσκολα. Θα πρέπει να πετάξει από τη ζωή της, να καταδικάσει, να θεωρήσει ζημιά και σκύβαλα όλα αυτά που έχει μαζέ-ψει με αγάπη και διατηρήσει με στοργή στη ζωή της. Η ίδια το πιστεύει αυτό που κάνει και παραπονιέται γιατί δεν κάνουν και οι άλλοι το ίδιο με εκείνην. Αυτή είναι και η μεγάλη και καθοριστική διαφορά της καρ-διάς της Μάρθας από την καρδιά της Μαρίας.

Η Μαρία είναι έτοιμη και πρόθυμη να αφήσει τα πά-ντα για τον Κύριο, η Μάρθα όχι. Η Μαρία είναι απε-λευθερωμένη από όλα όσα έχει η ζωή της, έτοιμη να τα αφήσει, να τα χάσει, να τα απαρνηθεί και να επιλέ-ξει αμέσως τη μοναδική θέση στα πόδια του Κυρίου. Η Μάρθα δεν το μπορεί και δεν θα το κάνει. Θα προ-σπαθήσει να τα συνδυάσει, θα επιχειρήσει να κάνει σύνθεση, και ο Κύριος και τα άλλα. Η Μάρθα θα προ-σπαθήσει, αλλά ο Κύριος δεν θα το δεχτεί.

Το πιο σοβαρό απ’ όλα όσα είπαμε είναι να κοιτάξου-με ο καθένας τη ζωή του, να εξετάσουμε αν υπάρχει η αμαρτία της Μάρθας μέσα μας η δίπλα μας. Είναι εύκολο αυτό και απλό να το κατανοήσουμε. Η ζωή της Μάρθας δεν έχει ειρήνη και χαρά Χριστού, δεν έχει ανάπαυση, δεν έχει πρόοδο πνευματική, δεν έχει καρ-πό Αγίου Πνεύματος. Εχει στόχους, επιδιώξεις, σχέδια μεγάλα, έχει αδρεναλίνη, κούραση, πονοκεφάλους, κακής ποιότητας ύπνο. Είναι ένα εργοστάσιο, που δουλεύει συνεχώς και παράγει, ένα όχημα που τρέχει διαρκώς, καταναλώνει χιλιόμετρα να προλάβει δου-λειές, στόχους, υποχρεώσεις. Και ας μην φανταστεί κάποιος, επειδή βλέπει τη Μάρθα να γίνεται χίλια κομμάτια, ότι είναι γεμάτη φλόγα για τον Κύριο και αγάπη για τις ψυχές που χάνονται. Μεγάλο λάθος. Κανένας δεν ωφελείται πραγματικά από αυτή τη ζωή, που φαίνεται εξωτερικά ότι είναι ζωή αγάπης και θυ-σίας. Μόνη της έχτισε έτσι τη ζωή της και εξυπηρετεί τέλεια τον εγωισμό και τη φιλαυτία της. Ο Σατανάς την έχει φορτώσει με πολλά και εκείνη παγιδεύτηκε, αλυσοδέθηκε και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Εχει έλλειμμα Χριστού η ζωή της Μάρθας και αυτό είναι που προσπαθεί να αναπληρώσει μέσα από τα πολλά που κρατάει στα χέρια της.


Η Μάρθα, έτσι κατάφορτη από σχέδια και επιδιώ-ξεις, μέριμνες και φροντίδες που εί-ναι, ούτε να ακού-σει τον Κύριο μπο-ρεί, ούτε να Τον απολαύσει μπορεί. Αλλά ούτε και ο Κύριος θα νιώ-

σει ποτέ ότι Του ανήκει, ότι Τον αγαπάει, ότι Τον ακολουθεί. Η ίδια, αν τη ρωτήσεις ή την ακούσεις να μιλάει, νιώθει ικα-νοποιημένη με τη σχέση της με τον Κύριο. Εκείνος όμως δε νιώθει το ίδιο.



Τα πολλά μέτωπα, οι πολλές ασχολίες, η κατάφορτη και πολυδιασπασμένη υπερδραστήρια ζωή, όπου τη συναντά-με, πρέπει να μας οδηγεί σε σοβαρό προβληματισμό. Δεν είναι δώρο του Κυρίου, είναι παγίδα του Σατανά. Η αγαθή μερίδα, που δεν θα την χάσουμε ποτέ, είναι στα πόδια του Κυρίου! Η Μαρία είναι πραγματικά ζηλευτή, είναι πραγματι-κά δυνατή. Η αγάπη της για τον Κύριο είναι γνήσια. Μπορεί να ζει και να ασχολείται, να έχει ευθύνες και υποχρεώσεις, αλλά μπροστά στον Κύριο φαίνεται η μεγάλη διαφορά της καρδιάς, της ζωής. Μπορείς να τα αφήσεις όλα, σε μια στιγ-μή, να τα δεις σαν ένα τίποτα και να καθίσεις στα πόδια του Κυρίου χωρίς τρεχαλητό, χωρίς στόχους, χωρίς σχέδια και ημερομηνίες, γυμνός από όλα αυτά και μόνος με τον Κύριο και να σου αρκεί το Πρόσωπό Του, η φωνή Του, η παρουσία Του, να είσαι χαρούμενος και αναπαυμένος; Αν ναι, τότε εί-σαι πραγματικά δυνατός, πραγματικά λυτρωμένος, γνήσιος πολίτης του Ουρανού από τώρα! Ετσι σε βλέπει ο Κύριος, έτσι σε βλέπει και σε καμαρώνει ο Ουρανός!

Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ του 2010, δε-μένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποιημένο τόμο, με μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως ανάλυ-ση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.

από το 1925

Μπορείτε να μας παραγγείλετε όσα αντίτυπα θέλετε, να σας τα στείλουμε ταχυδρομικώς ΔΩΡΕΑΝ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΤΟΜΟ


ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ

ΧΩΡΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΧΩΡΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

«Δεν επενθήσατε μάλλον…» (Α’ Κορινθίους ε’ 2)

Κύριο χαρακτηριστικό του πιστού ανθρώπου που ξέπεσε, της εκκλησίας που πήρε τον κατήφορο, είναι η απώλεια της πνευ-ματικής ευαισθησίας. Έχει χαρά και ικανοποίηση για πράγμα-τα, που καμιά αξία δεν έχουν. Αντίθετα, μένει απαθής και αδι-άφορη εκεί που έπρεπε να πέσει σε μεγάλη θλίψη και πένθος μπροστά στον Κύριο, με «σάκο και σποδό». Δεν υπάρχει πιο χα-ρακτηριστικό στοιχείο, που να φανερώνει την κατάσταση.

Δεν πενθήσατε όταν τα παιδιά σας έπαυσαν να δείχνουν ενδιαφέρον για τα αιώνια πράγματα του Θεού. Την προσοχή σας τη στρέψατε αλλού, στους καλούς βαθμούς του ελέγχου ή στις προοπτικές ενός επιτυχημένου, κατά κόσμον, μέλλοντος.

Δεν πενθήσατε όταν η γυναίκα σας άρχισε να προτιμά τις κοσμικές συ-ναναστροφές από τις συνάξεις των αγίων του Θεού. Το δικαιολογή-σατε με μια φθηνή και πρόχειρη δικαιολογία. Δεν δώσατε τη σημα-σία που έπρεπε.

Δεν πενθήσατε όταν είδατε πως δεν μπορούσατε να συγκεντρωθείτε την ώρα της προσευχής και πως αμαρτίες, που ανήκαν στο παρελθόν, ξαναέκαναν την εμφάνισή τους με νέο σφρίγος. Το προσπεράσατε αυτό σαν κάτι, που δεν είχε σημασία.


ΧΩΡΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

Δεν πενθήσατε όταν στην εκκλησία, που σας έταξε ο Θεός, παρουσιά-στηκαν σκάνδαλα αμαρτίας. Προσπαθήσατε να βρείτε τον ένοχο. Δείξατε αυστηρότητα κριτού. Μα δεν πενθήσατε. Δεν πονέσατε.

Δεν πενθήσατε όταν μάθατε πως κάποιος αδελφός σας επέστρεψε «στο ίδιον αυτού εξέρασμα». Τον ξανάρπαξε ο κόσμος της αμαρτίας. Αρ-κεστήκατε στην διαπίστωση και κακίσατε το θύμα. Μα δεν πενθή-σατε.

Δεν πενθήσατε όταν πολλές φορές διαπιστώσατε πως η καρποφορία σας έφτασε στο μηδέν, ενώ ο πιστός και η εκκλησία αποστολή έχουν «να φέρουν καρπό πολύ». Το αποδώσατε στη μετανάστευση, στην αστυφιλία, στο πνεύμα των εσχάτων ημερών.

Δεν πενθήσατε όταν διαπιστώστε, ότι στο σώμα που σας έταξε ο Κύρι-ος, έπαυσε να υπάρχει η ενότητα για την οποία ο Κύριός μας μίλη-σε. Αντί αυτής, συγκρούσεις και αντεγκλήσεις. Και πήρατε μέρος σ’ αυτές.

Δεν πενθήσατε, μα συνεχίσατε το δρόμο σας, λες και δεν συνέβαινε τίποτα. Τα δυσάρεστα αυτά γεγονότα, τα προσπεράσατε με αδια-φορία, σαν να μην είχαν καμιά σημασία. Και όμως ήταν σημάδια από τον Θεό, που μιλούσαν τόσο καθαρά, τόσο εύγλωττα, για την ανάγκη ταπείνωσης και κάθαρσης.

Δεν πενθήσατε και δεν ομολογήσατε την κατάστασή σας, το δράμα σας, ούτε ανάμεσά σας. Θελήσατε να το κρύψετε, να το παρασιω-πήσετε. Να μην το μάθει κανένας. Στο τέλος το ξεχάσατε και εσείς.

Δεν πενθήσατε, με νηστεία, ταπείνωση και συντριβή. Κρατήσατε το ύφος για τους άλλους, συνεχίσατε να λέτε πως αγωνιούσατε για τη σωτηρία των ψυχών που χάνονται, ενώ η θανατερή αρρώστια σας έτρωγε τα σπλάχνα.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν να μην πάρετε τα φάρμακα που ο Λόγος του Θεού παραγγέλλει και προσφέρει. Δεν θελήσατε να μπείτε στη θεραπευ-τική αγωγή που ο Κύριος χαρίζει, με τόσο λαμπρά αποτελέσματα. Γι’ αυτό πάτε από το κακό στο χειρότερο και καμιά ελπίδα δεν φαίνεται για το μέλλον. Εκτός εάν… αυτό που δεν κάνατε τότε που έπρεπε να κάνετε, το κάνετε τώρα, συναισθανόμενοι την κατάστασή σας, τον κίνδυνο που εγκυμονεί και τόσα άλλα δυσάρεστα που κάνατε. Πάντα πρόθυμος ο Κύριος να επέμβει, να βοηθήσει, να θεραπεύσει, να κλείσει πληγές, να χαρίσει ζωή.


Αυτή όμως η πραγματικότητα δεν εμποδίζει τους ανθρώ-πους, που οι διαθέσεις τους είναι ποικίλες και που η αγάπη τους για τον εαυτό τους, για τη ζωή της σάρκας και για τον κόσμο είναι ακόμα ζωντανή, να επιλέγουν τα κομμάτια του Ευαγγελίου που τους ταιριάζουν και κυρίως τους εξυπηρε-τούν. Έτσι συνθέτουν το δικό τους, «προσωπικό Ευαγγέλιο», τον δικό τους Ιησού Χριστό και τη δικής τους σύνθεσης ζωή. Όταν λοιπόν τους πλησιάσεις, όταν τους ακούσεις, όταν δια-βάσεις τα άρθρα τους, δε γίνεται, θα το νιώσεις, δε λέμε τα ίδια, δε ζούμε τα ίδια.

ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Ένα πολύ σοβαρό δίλημμα

των ημερών μας!


των ημερών μας!

Το Ευαγγέλιο είναι ένα, μοναδικό, το ξέρουμε αυτό. Το Ευαγγέλιο δεν διαιρείται, δεν τεμαχίζεται. Και μάλιστα όπου λειτουργεί και φέρνει καρπό και αποτελέσματα, λειτουργεί ολόκληρο, πλήρες, χωρίς περικοπές ή επιλογές και αγκαλιάζει την ύπαρξή μας ολόκληρη.


ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Ο σταυρός δεν αρέσει, η κυριότητα του Ιησού δεν συμφέ-ρει, η κατεργασία του αγιασμού έχει κόστος, η στενή πύλη ναι, αλλά όχι τόσο στενή… Και είναι αναπόφευκτο. Δεν λέμε τα ίδια, δεν ζούμε τα ίδια, δεν υπηρετούμε τα ίδια. Κι ας πηγαίνουμε στις ίδιες εκκλησίες κι ας ανήκουμε δογματικά στην ίδια περιοχή κι ας διαβάζουμε το ίδιο Ευαγγέλιο. Η καρ-διά παίζει τον αποφασιστικό ρόλο και η διάθεση της καρδιάς μας είναι εντελώς διαφορετικά προσανατολισμένη ως προς τα άγια πράγματα του Θεού.

Η σταυρωμένη ζωή είναι γεγονός ότι δεν αρέσει. Χω-ρίς όμως το θάνατο του παλιού ανθρώπου, χωρίς να γίνουμε «σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού» (Ρωμαίους ς’ 5) δεν μπορεί να καρ-πίσει το λυτρωτικό έργο του αναστημένου Ιησού μέσα μας.

Η στενή πύλη δεν αρέσει. Πονάει, απωθεί, δυσαρε-στεί.

Η άρνηση του αγαπημένου μας εαυτού είναι κάτι σκληρό και δύσκολο. Η καταδίκη του εαυτού μας δεν αγκαλιάζεται εύκολα, δεν αρέσει. Το «αφήσαντες… ηκολούθησαν» της μαθητείας στα πόδια του Ιησού έχει τίμημα πολύ σοβαρό.

Είναι γεγονός, ας είμαστε αληθινοί, δεν αρέσουν, δεν τραβούν τον κόσμο, δεν τα θέλουν οι πολλοί. Οι δρό-μοι επομένως που ανοίγονται μπροστά μας είναι δύο, δύο και οι επιλογές. Να τα πούμε ή να μην τα πούμε; Και εδώ είναι που χωρίζουν οι άνθρωποι ως προς την υπηρεσία της Αλήθειας του Θεού. Οι μεν τα λένε, οι άλλοι όχι.

Οι μεν τα λένε και τα ζουν και τα υπηρετούν. Έτσι πάνε μαζί αυτά. Όποιο κι αν είναι το κόστος. Δεν τους ενδιαφέρει το κόστος, δεν είναι δική τους δουλειά το αν αρέσουν ή όχι. Άλλωστε δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Είναι η ζωή τους, η κάθε τους μέρα, τι άλλο να πουν; Μοιάζουν σαν τη γυναίκα που κοιλοπονάει και δεν κρατιέται το παιδί μέσα της, πρέπει να βγει και θα βγει. Όπου και όποτε ανοίξουν το στόμα τους. Η ζωή τους εκπέμπει Χριστό, η μαρτυρία τους αυτά περιέχει. Και η σιωπή τους ακόμα, στη γωνιά, αυτό φανερώνει.

Άλλωστε αυτοί οι άνθρωποι δεν φτιάχνουν μόνοι τους στό-χους, ώστε κατόπιν να τους υπηρετήσουν. Οι στόχοι είναι από πάνω, είναι από τον Θεό, τη δόξα Του. Αυτοί είναι όργα-να, σκεύη, που δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Άλλο ευαγγέλιο. Στοχεύει στους αριθμούς. Να γεμίσουμε τις αίθουσες, να γί-νουμε πολλοί, να γίνουμε δυνα-τοί, φανταχτε-ροί. Φυσικά όλα αυτά σε βάρος της Αλήθειας που σώζει, που λυτρώνει. Άλλο ευαγγέλιο, άλλο πνεύμα. Έχει μέσα του στοι-χεία επίδειξης και προβολής.



Οι άλλοι όμως διαφέρουν πολύ. Και πρώτα απ’ όλα δεν υπη-ρετούν τον Θεό κάτω από την οδηγία και την απόλυτη διοί-κησή τους από το Άγιο Πνεύμα, αλλά υπηρετούν τον εαυτό τους, τους στόχους τους, την προβολή τους. Άλλο ευαγγέλιο.

Μονταρισμένες αλήθειες, που έχουν και κάποιες δόσεις Χριστού, έχουν και κάποιους ελέγχους, όμως το πνεύμα εί-ναι διαφορετικό, οι στόχοι είναι διαφορετικοί.

Άλλο ευαγγέλιο. Στοχεύει στους αριθμούς. Να γεμίσουμε τις αίθουσες, να γίνουμε πολλοί, να γίνουμε δυνατοί, φαντα-χτεροί. Φυσικά όλα αυτά σε βάρος της Αλήθειας που σώζει, που λυτρώνει.

Άλλο ευαγγέλιο, άλλο πνεύ-μα. Έχει μέσα του στοιχεία επίδειξης και προβολής. Έχει ειδωλολατρία, αφού και την εκκλησία και τις ψυχές τα λα-τρεύουμε πια σαν είδωλα.

Άλλο ευαγγέλιο, άλλος απο-προσανατολισμός. Η επιτυχία, όχι η αγία ζωή. Το πιάσιμο κά-ποιων στόχων, το άκουσμα κάποιων επαίνων, το τάισμα της σάρκας.

Είναι αναπόφευκτο. Δε λέμε τα ίδια και δεν υπηρετούμε τα ίδια. Οι δρόμοι χωρίζουν αγιάτρευτα, ανεπανόρθωτα, αφού τα άγια του Θεού είναι θέμα πολύ σοβαρό, είναι θέμα ζωής και θανάτου.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΥ ΓΙΑΤΡΕΥΟΥΝ!

Κάθε σελίδα του βιβλίου αυτού έχει και μία ιστορία μαζί με σκέψεις και διδακτικά σχόλια γύρω από το βαθύ δράμα του σταυρού του Ιησού Χριστού και της δοξασμένης Του ανάστασης. Βήμα - βήμα οι ώρες της σταύρωσης, ο πόνος της προδοσί-ας, το θαύμα της ανάστασης!

• Διαβάζεται ευχάριστα• Είναι απλό• Διδάσκει, φωτίζει• Μιλάει για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού


Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ

Η αφιέρωση των μικρών παιδιών

Εμείς θα το δούμε απλά. Χωρίς δεύτερες ή τρίτες αναγνώσεις. Θα το εξετάσουμε πρακτικά και οπωσδήποτε βιβλικά, με την ευχή να κρατήσει ο καθένας την προσωπική του θέση και άποψη υπεύ-θυνα μπροστά στον Κύριό του και στους ανθρώπους στους οποί-ους δίνει τη μαρτυρία του με τη ζωή του.

Για να διευκολύνουμε την κατανόηση του θέματος αυτού και να κάνουμε το κείμενο πιο πρακτικό, θα το παραθέσουμε με τη μορ-φή ερωτήσεων και απαντήσεων. Ίσως αυτό βοηθήσει κάποιους ακόμα περισσότερο.

Δεν είναι ένα θέμα δύσκολο ή πολύπλοκο. Δεν θα το εξετά-σουμε θεολογικά ή δογματικά. Δεν έχει και μεγάλη σημασία το πότε και το πώς ξεκίνησε και έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Δεν είναι από τα θέματα που πρέπει να μπαίνει ανάμεσα στους αν-θρώπους και να τους χωρίζει ή να τους απομακρύνει. Δεν πρέ-πει να συμβαίνει κάτι τέτοιο.


Η αφιέρωση...

ΕΡ.: Υπάρχει κάτι το υπερφυσικό στην τε-λετή της αφιέρωσης των νηπίων στον Κύ-ριο από τους γονείς μέσα στην Εκκλησία;

ΑΠ.: Όχι, δεν συμβαίνει τίποτα το υπερφυ-σικό, που θα οδηγούσε το μωράκι στη σωτη-ρία του Ιησού Χριστού «αυτόματα» θα έλεγα και χωρίς τη θέλησή του ή τη συμμετοχή του. Στην αναγέννηση, στη σωτηρία του Ιησού Χρι-στού από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο οδηγείται η ψυχή μόνο όταν συνειδητοποιή-σει όπως ο Άσωτος Γιος στην αντίστοιχη πα-ραβολή, (Λουκάς ιε΄11-24), ότι χάνεται και επιστρέψει με μετάνοια και πίστη ταπεινωμέ-νη στον Ιησού Χριστό. Βασική προϋπόθεση γι’ αυτήν την πορεία της επιστροφής είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητας, η μετάνοια, η συντριβή της καρδιάς, η εκτίμηση του έρ-γου της σταυρικής θυσίας του Ιησού Χριστού και της κατά χάριν σωτηρίας διά του αίμα-τός Του. Αυτά τα στοιχεία δεν τα διαθέτει ένα νήπιο και χρειάζεται πορεία στη ζωή και ωρίμανση, ώστε να φτάσει στο σημείο να τα διαθέτει και να τα διαχειριστεί σωστά.

ΕΡ.: Τότε γιατί γίνεται η αφιέρωση των μωρών από τους γο-νείς με μια συγκεκριμένη τελετή, δημόσια στην Εκκλησία;

ΑΠ.: Το κύριο και βασικό νόημα της τελετής αυτής είναι μία μαρ-τυρία, και η σωστή μαρτυρία έχει πάντοτε δημόσιο χαρακτήρα. Αρχικά πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι μόνο αναγεννημένοι γονείς, πιστοί στον Θεό, με τη ζωή του Ιησού Χριστού μέσα τους μπορούν, αλλά και έχει νόημα να αφιερώσουν τα παιδιά τους στον Κύριο. Με αυτόν τον τρόπο ομολογούν δημόσια ότι το παιδί τους, που τους χάρισε ο Κύριος, θέλουν πάνω απ’ όλα να το δουν να επι-στρέφει με μετάνοια και πίστη στον Ιησού Χριστό, να παραδίδει τη ζωή του στα χέρια Του, στην απόλυτη κυριότητά Του και να γίνει Αυτός ο Κύριός του και ο Θεός του.

Όπως άλλοι γονείς στοχεύουν το παιδί τους να γίνει ένας λα-μπρός επιστήμονας, ένας διακεκριμένος πολιτικός, ένας φημισμέ-νος…, ένας ονομαστός… κλπ, αυτοί οι γονείς επιλέγουν για τα παιδιά τους, και το φανερώνουν δημόσια, ότι προκρίνουν για το παιδί τους τη ζωή του Χριστού και την υπηρεσία της δόξας Του. Με την τελετή αυτή, όχι μόνο δημοσιοποιούν αυτή τους την επιθυμία, αλλά και δεσμεύονται να ζήσουν άγια και καθαρά μπροστά στα μάτια των παιδιών και να δουλέψουν με όλες τους τις δυνάμεις προς την κατεύθυνση αυτή.


...των μικρών παιδιών

Είπαμε αρκετές φορές τη λέξη δημόσια, και όντως έχει μεγάλη σημασία. Η τελετή της αφιέρωσης γίνεται:

- Mπροστά στους ανθρώπους, που την παρακολουθούν και προ-σεύχονται για το μωράκι αυτό με αγάπη και πίστη.

- Mπροστά στα μάτια του Σατανά, που θα διεκδικήσει με λύσσα την ψυχή αυτού του παιδιού από τα νηπιακά του ακόμα χρόνια, για να την καταστρέψει, να καταλήξει στην αιώνια απώλεια…

- Kαι μπροστά στη δόξα του ζωντανού Θεού, που εκείνη την ώρα πραγματικά δοξάζεται και μεγαλύνεται το άγιο όνο-μά Του, αφού οι γονείς πρόκριναν μόνοι τους, αβίαστα και από καρδιάς αυτό το δρόμο για το παιδί που τους χάρισε Εκείνος, και μάλιστα το ομολογούν, το φανερώνουν δημό-σια. Και μόνο αυτό το γεγονός δίνει τεράστια σημασία και βαρύτητα στην τελετή αφιέρωσης των νηπίων, όταν αυτή γίνεται με συναίσθηση, με πίστη ανυπόκριτη και αγάπη στο Πρόσωπο του Κυρίου και συνοδεύεται από άγια και καθαρή ζωή υπακοής.

ΕΡ.: Υπάρχει κάτι άλλο στην τελετή της αφιέρωσης, που μπορεί να παίξει ρόλο στη ζωή του παιδιού που αφιερώνεται;

ΑΠ.: Βεβαίως και υπάρχει. Είπαμε ότι πρόκειται για απλή τελετή, που βασίζεται στην αγάπη και την πίστη των γονιών, αλλά και της Εκκλησίας ολόκληρης. Όσοι παρακολουθούν την τελετή της αφιέρωσης «χρεώνονται» κατά κάποιον τρό-πο να προσεύχονται για τη ζωή αυτού του μικρού παιδιού, και το γνωρίζουμε πολύ καλά, γιατί μας το βεβαιώνει στον άγιο Λόγο Του ο Κύριος, ότι «πολύ ισχύει η δέησις του δικαί-ου ενθέρμως γενομένη», (Ιακώβου ε΄16). Η προσευχή των πιστών του Κυρίου είναι πολύτιμη στα μάτια Του. Ο Κύριος κινητοποιεί μηχανισμούς, που πολιορκούν την ψυχή και δη-μιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες να μετανοήσει και να επιστρέψει στη σωτηρία του Ιησού Χριστού.

Αυτοί οι πιστοί του Ιησού Χριστού θα υψώσουν τα χέρια τους και για τους νεαρούς γονείς, για να τους ενισχύσουν με την προσευχή τους, ώστε ο Κύριος να τους πλουτίσει με σοφία και σύνεση, με καθαρή ζωή υπακοής και καθαρότη-τας, για να μπορεί να ευλογήσει ο Κύριος τα παιδιά τους και ολόκληρο το σπίτι τους.

ΕΡ.: Η αφιέρωση των νηπίων έχει τη θέση τού βαπτίσματος ή του νηπιοβαπτίσματος σε κάποιες περιπτώσεις;

ΑΠ.: Σε καμία περίπτωση. Σχετικά με το νηπιοβάπτισμα και τη βιβλική του τεκμηρίωση, μπορεί κανείς να αναφερθεί ξεχωριστά και έχουν γραφτεί πολλά κατά καιρούς, όμως η απάντηση στο συ-γκεκριμένο ερώτημα είναι απλά και κατηγορηματικά όχι! Η αφιέ-ρωση ενός νηπίου στον Κύριο, όπως έχουμε αναφέρει, δεν έχει να

Όσοι παρακολου-θούν την τελετή της αφιέρωσης « χ ρ ε ώ ν ο ν τα ι » κατά κάποιον τρόπο να προ-σεύχονται για τη ζωή αυτού του μικρού παιδιού. Η προσευχή των πιστών του Κυρί-ου είναι πολύτιμη στα μάτια Του. Ο Κύριος κινη-τοποιεί μηχανι-σμούς, που πολι-ορκούν την ψυχή και δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες να με-τανοήσει και να επιστρέψει στη σωτηρία του Ιη-σού Χριστού.


κάνει τίποτα απολύτως με την προσωπική σχέση, του νηπίου τώρα και ενήλικα αργότερα, με τον Σωτήρα Ιησού Χριστό, την αγάπη Του, τη σωτηρία Του.

Αν υπάρχει κάποιος λόγος, που είναι καλό να γίνεται η αφι-έρωση δημόσια των παιδιών μας στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού, είναι αυτή η όμορφη και καθοριστική μαρτυρία-δή-λωση των γονιών ότι θέλουν να δουν τα παιδιά τους, να τα καμαρώσουν να ακολουθούν το δρόμο του Ιησού Χριστού, είναι ακόμα η πρόσκληση προς όλους τους παρευρισκόμε-νους να αναλάβουν να προσεύχονται για τις ψυχούλες αυ-τές, ώστε η χάρη του Κυρίου να ενεργήσει στη ζωή τους με κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις ελκύοντάς τα στη σωτηρία τού Ιησού Χριστού.

ΕΡ.: Υπάρχει κάτι παρόμοιο η αντίστοιχο με την αφιέ-ρωση των νηπίων στις σελίδες τις Αγίας Γραφής;

ΑΠ.: Πριν απαντήσουμε σ’ αυτό το εύλογο ερώτημα, θα ήθελα να αναφερθώ σε μία αλήθεια, που θα μας βοηθή-σει. Ακούμε συχνά το ερώτημα για κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο ή συστατικό δομικό της χριστιανικής μας ζωής, αν αναφέρεται μέσα στην Αγία Γραφή και αν μας το ζητάει με συγκεκριμένο τρόπο ο Κύριος να το εφαρμόσουμε. Στη χρή-ση αυτής της προσέγγισης πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προ-σεκτικοί, διότι κάποιες φορές μπορεί να υποκρύπτεται και κάποια ανθρώπινη αδυναμία, κάποια σκοπιμότητα, ή κά-ποια προσπάθεια εξεύρεσης ή αποδυνάμωσης επιχειρημά-των. Πιο απλό και πηγαίο είναι να σκεφτούμε ότι υπάρχουν στη ζωή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού αρκετά στοιχεία, που ούτε με σαφήνεια είναι δοσμένα από τον Κύριο για το πώς πρέπει να εφαρμοστούν, ούτε βέβαια τα απορρίπτει ή τα καταδικάζει. Τα παραδείγματα άφθονα. Ούτε τα Χρι-στούγεννα, έτσι όπως τα γιορτάζουμε μας τα έχει δώσει ο Κύριος στον Άγιο Λόγο Του, ούτε την πρωτοχρονιά με κοι-νωνία, με εξομολόγηση, με υψωμένα χέρια αφιέρωσης στον Κύριο, ούτε καν το Πάσχα έχει κάποια κοινά με αυτό που

βιώνουμε στις μέρες μας, ούτε οι δραστηριότητες ανάμεσα στους νέους, στα παιδιά, στους έφηβους έχουν κάποιο βιβλικό ιδιαίτερο έρεισμα, ούτε η τόσο δομημένη λατρεία της Κυριακής το πρωί, από την οποία ελάχιστα μπορούμε να αλλάξουμε ή να διαφορο-ποιήσουμε, μας έχουν δοθεί «άνωθεν». Αντίθετα όλοι δεχόμαστε πρόθυμα πιστεύω ότι όλα αυτά είναι πηγή ευλογίας και χαράς στη ζωή της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού και ότι είμαστε όλοι έτοιμοι να κλείσουμε το δρόμο σε κάτι που θα φανεί στην πορεία ότι μας οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς.

Αν με τέτοιο πνεύμα αντιμετωπίσουμε και το θέμα της αφιέρω-σης των νηπίων που μελετάμε, είμαστε σε καλό δρόμο. Ίσως και να επαναλαμβάνουμε –κάτι σαν προσομοίωση– την πράξη πίστης της Άννας Ελκανά, που πήρε το παιδί της, τον Σαμουήλ, μόλις

Η αφιέρωση...

Αν υπάρχει κά-ποιος λόγος, που είναι καλό να γί-νεται η αφιέρω-ση δημόσια των παιδιών μας στην Εκκλησία του Ιη-σού Χριστού, είναι αυτή η όμορφη και καθοριστική μαρτυρία-δήλω-ση των γονιών ότι θέλουν να δουν τα παιδιά τους, να τα καμαρώσουν να ακολουθούν το δρόμο του Ιησού Χριστού.


έκοψε το θηλασμό και το ακούμπησε στα πόδια του προφήτη του Θεού, του Ηλεί (Α΄Σαμουήλ α΄24-28), τον αφιέρωσε την υπηρεσία του ζωντανού Θεού και τον έβλεπε μια φορά το χρόνο. Επέστρεψε στον Κύριο το δώρο Του, τον Σαμουήλ, που της χάρισε! Ακριβώς αυτό είναι το βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημα της αφιέρωσης στον Κύριο, της κάθε αφιέρωσης, και των παιδιών μας φυσικά.

Και μια τελευταία σκέψη εδώ.

Ποιος μπορεί να σκεφτεί ή να υποστηρίξει ότι είναι λάθος η αφιέρωση των νηπίων, όταν ο πιστός άνθρω-πος του Θεού, ο πρεσβύτερος ή ποιμένας πλησιάζει το μωράκι, το αγγίζει με αγάπη και συναίσθηση και όλη η Εκκλησία από κάτω ακούει αυτά τα λόγια από το βιβλίο των Αριθμών στην Παλαιά Δαθήκη, (ς΄24):

«Ο Κύριος να σε ευλογήση, και να σε φυλάξη! Ο Κύριος να επιλάμψη το πρόσωπον Αυτού επί σε, και να σε ελεήση! Ο Κύριος να υψώση το πρόσωπον Αυτού επί σε, και να σοι δώση ειρήνην!»

…και κλείνει η τελετή με ένα Αμήν από καρδιάς;

...των μικρών παιδιών

Είναι μία μεγάλη πληγή με τραγι-κές προεκτάσεις. Τα παιδιά μας, οι νέοι μας, χάνονται μακριά από την αγάπη Θεού, στο ψέμα της αμαρτί-ας. Τι φταίει, ποιος φταίει και τι μπορεί να γίνει; Ποια δύναμη μπο-ρεί να τα κερδίσει στην αληθινή ζωή που είναι ο Ιησούς Χριστός; Πώς να τα μεγαλώσουμε σωστά για να τα κερδίσουμε στον Ιησού Χριστό;

Είναι βιβλίο με φως και απαντήσεις για ένα θέμα που βασανίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των οικογενειών στις μέρες μας. Χρήσιμο και πρακτικό βιβλίο αλήθειας.

Αλίμονοτα παιδιά μας!

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ


ΠΕΖΟΠΟΙΗΜΑ

Σε ένα στεφάνιΣτην υπόγεια διάβαση

κάτω από τις γραμμές του τρένου, στο Ηράκλειο, κάθε πρωί που περνάω,βρίσκω τον παππού που βογγάει.Αυτό είναι το όνομά του.Φοράει ακόμα το ζωνάρι που το ’χουνε συνήθειο στο χωριό του,κάθεται στο ξύλινο σκαμνί του,έχει μπροστά του ένα πλαστικό δοχείο με λίγα κέρματα,δε ζητάει ελεημοσύνη,μόνο βογγάει,ίσως γιατί δεν ξέρει ελληνικά, ίσως γιατί πονάει.Δίπλα του στο τσιμέντο είναι πάντα μια πλαστική σακούλα.Το κολατσιό του, έτσι νόμιζα, Στέφανε,μα προχθές που πρόσεξα καλύτερα


Σε ένα στεφάνι

είδα τον ουροκαθετήρα που έβγαινε από το παντελόνι του,πήγαινε δίπλα στη σακούλα,άρα δεν είχε κολατσιό…ίσως γι’ αυτό να βογγάει κιόλας.Τρόμαξα, Στέφανε, μωρό μου.Έπρεπε να ’ναι στο νοσοκομείο, σκέφτηκα,θα πεθάνει, θέλει φροντίδα..., μα πήρα την απάντηση.Ήταν ο γιος, η κόρη του, η νύφη, ο γαμπρός του,«παππούς είναι και άρρωστος, σίγουρα θα πεθάνει…ας φέρει σπίτι λίγα ευρώ,όσο τον έχουμε γερό…κι ύστερα ας πεθάνει..»Στο μυαλό μου ήρθες εσύ, μωράκι μας γλυκό.Γεννάνε μωρά στη ζούγκλα, στον Αμαζόνιο;Μεγαλώνουν παιδάκια στην Ανταρκτική;Σε κοίταξα, σε πόνεσα και δάκρυσα.

Ήτανε έξυπνη και όμορφη κοπέλα, με πτυχίο.Την κάλεσαν σε εκπομπή να μοιραστεί δημόσια για τη ζωή, τα σχέδια, τους πόθους, τα όνειρά της.Ήτανε όμορφη σκηνή.Σα να ’σουν μπρος σε γάργαρο, κρυστάλλινο ρυάκι,που καθαρό και διάφανο κυλάει και κελαρύζει…Και άνοιξε το στόμα της:«…Θα παντρευτώ έναν πλούσιο άντρα με περιουσία,-κορίτσι είναι, Στέφανε, τι θα ’θελες ν’ ακούσεις;-θα τον χωρίσω σύντομα, θα τον χωρίσω αμέσωςκαι θα ’χω μια ζωή λεφτά, λεφτά για να ξοδεύω…Έχω βρει και δικηγόρο κι έχουμε σχέδιο έτοιμο, στρωμένο…»Το άκουσα και πάγωσα.Το μυαλό πήγε μωράκι μας σε σένα.Σου φώναξα και έτρεξα κοντά σου.Μην το ζυγώσεις, μη σκεφτείς, το χέρι μην απλώσεις,μη γελαστείς,Δεν είν’ ρυάκι κρύσταλλο , νεράκι δροσερό,μα είναι λάβα κόκκινη, λάβα καυτή, ηφαίστειο,που αυλακώνει σαν κυλά της γης τη ράχη, την πέτρα αυλακώνει.Εικοσιδυό χρονών τέτοια καρδιά,


ίδιο κομμάτι κόλασης.Την κοίταξα, σε σκέφτηκα και δάκρυσα με πόνο.Μωράκι μας χαρούμενο, μωράκι μας αγνό κι αθώο.

Εκείνος ήτανε γνωστός, επώνυμος, μεγάλος.Εκείνη, η γυναίκα του, η πρώην όπως λένε.Το κοριτσάκι δίπλα της δικό της και δικό του…ερείπια που απόμειναν από το σπιτικό τους.Το φώναξε δημόσια , τ’ άκουσα με τ’ αυτιά μου,«…έχει εννιά σπίτια κι εγώ και το παιδί του ένα κομμάτι φέτα τυρί στο ψυγείο να περάσουμε…»Η ζούγκλα, ο Αμαζόνιος, η λάβα, τα εννιά σπίτια…Μωράκι μας σε κοίταξα και δάκρυσα και πάλι.Μα ήτανε δάκρυα χαράς, ήτανε δάκρυα δόξας.Γεννήθηκες με γόνατα.Σ’ αγκάλιασε η χάρη.Σε ζέστανε η προσευχή.Σε θήλασε η αγάπη.Δίπλα σου ο Βεζούβιος, λάβα η αδικία.Έχεις τον Κύρη της ζωής γονιό και Βασιλιά σου.Έχεις την ευλογία Του προικιό κι απάγκιό σου.Κι όταν θα σμίξετε ψηλά, στ’ ανάκτορα, στην πύλη,το μέτωπό σου Νικητή! με δόξα θα στολίσει,Στέφανε, το στεφάνι σου της πίστης, της αγάπης,Εκείνος όπου έκλεισες στην παιδική καρδιά σου,που ταπεινά Του δούλεψες, που ’καμες Βασιλιά σου.

Όμικρον Φι.

(Αφιερωμένο στον μικρό Στέφανο, το μωράκι του Γιάννη και της Μόνικας. Διαβάστηκε στην τελετή Αφιέρωσής του.)

Σε ένα στεφάνι


Προς το παρόν, να σας συστήσω το αγόρι αυτό, που στην ιστο-ρία αυτή είναι περίπου τεσσάρων χρονών και το λένε Φάνη. Έχει έναν αδερφό λίγο μεγαλύτερο, που τον λένε Δημήτρη, και δύο γονείς που το αγαπάνε πολύ. Μένουν σε ένα μικρό σπίτι σε ένα προάστιο της Αθήνας.

Ένα πρωί που ο καιρός ήταν καλός, τα αγόρια ξύπνησαν με διάθεση να παίξουν. Κάθε πρωί δηλαδή ξυπνούσαν με διάθε-ση να παίξουν, αλλά εκείνο το πρωινό είχαν ιδιαίτερα κέφια. Έφαγαν λοιπόν βιαστικά το πρωινό τους, παρά τις προσπάθειες της μαμάς τους να τους μάθει τρόπους, και βγήκαν στην αυλή. Έπαιξαν μπάλα, έπαιξαν με τη γατούλα κι έπειτα κοιτάχτηκαν

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Η ΜΑΝΤΡΑΑυτή τη φορά η ιστορία που θα σας πω θα είναι για ένα

αγοράκι. Και πριν βιαστείτε να πείτε ότι το αγόρι αυτό δεν έχει καμία σχέση με την Ελίζα και τη Ρόδη, να σας πω ότι έχει. Και πολλή μάλιστα. Απλώς το ποια είναι ακριβώς αυτή η σχέση θα το μάθετε κάποια άλλη στιγμή, σε κάποια άλλη ιστορία.


Γύρω από τον κήπο του σπιτιού τους, που βρισκόταν από την εσωτερική μεριά, όχι από τη μεριά του δρόμου, βρισκόταν μία πέτρινη μάντρα για να τον διαχωρίζει από τα δίπλα οικόπεδα των άλλων σπιτιών. Είχε και ένα μεγάλο σκαλοπάτι, που πολλές φορές το χρησιμοποιούσαν για να ακουμπάνε την μπουγάδα ή ο,τιδήποτε άλλο χρειαζόταν. Και ήταν το τέλειο μέρος για μια περιπέτεια. Τα δυο αγόρια την κοιτούσαν κι ορθονώταν μπρο-στά τους σαν ένα βουνό έτοιμο να το σκαρφαλώσουν και να το εξερευνήσουν.

Πήγε σχετικά καλά η ανάβαση. Γρατσουνισμένα γό-νατα, σκισμένες παλάμες ούτε που τους απασχολού-σαν καθόλου. Έφτασαν στην κορυφή, πρώτα ο ένας και ύστερα ο άλλος, κι ένιωσαν πως είχαν κάνει ένα μεγάλο κατόρθωμα. Κάθισαν για λίγο στην κορυφή να ξαποστάσουν και να απολαύσουν τη θέα από ψηλά.

Δίπλα τους ορθονώταν μια ροδιά και σε μια έξαρση γενναιότητας, ο Δημήτρης σκαρφάλωσε στα κλαδιά της. Κάθονταν και γελούσαν με τα κατορθώματά τους, όταν άνοιξε η πίσω πόρτα της κουζίνας. Βγήκε ο μπαμπάς κρατώντας ένα μπουκάλι λάδι, για να πάει να το γεμίσει στην αποθήκη. Είδε τα δυο παιδιά σκαρ-φαλωμένα έτσι επικίνδυνα, το ένα στη ροδιά και το άλλο στη μάντρα, κι έμεινε κόκαλο. Έτρεξε προς το μέρος τους.

Τα επόμενα που θα σας διηγηθώ έγιναν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, μέχρι μόνο να προλάβει ο μπαμπάς των αγο-ριών να κάνει δύο βήματα. Όμως έγιναν τόσα πράγματα μέσα σ’ αυτό το λίγο χρόνο, που φάνηκε ότι πέρασε πολύ περισσότε-ρος. Ο μπαμπάς σκέφτηκε αστραπιαία. Ποιον να πάει να πιάσει πρώτα; Ο μεγάλος ήταν μεγαλύτερος, και ήταν ανεβασμένος στο δέντρο, που όσο να ’ναι είχε τα κλαδιά του, όλο και κά-πως θα φρέναρε αν έπεφτε. Ο μικρός ήταν στην πιο επίκινδυνη θέση πάνω στη μάντρα και δεν υπήρχε τίποτα να σταματήσει την πτώση του. Κατευθύνθηκε προς αυτόν, με τα χέρια του ανοιχτά, έτοιμα να τον πάρουν αγκαλιά, να τον φέρουν στην ασφάλεια.

Ο Δημήτρης σκέφτηκε κι εκείνος γρήγορα. Στο μυαλό του γύριζαν οι λέξεις αταξία, τιμωρία, ξύλο, τέλος το παιχνίδι. Ο μπαμπάς του ερχόταν με βιαστικό βήμα να τους χαλάσει την περιπέτιεα, να τους πιάσει στα πράσα, να τους τελειώσει το παιχνίδι με ένα μάλωμα. Κι είχε τα χέρια του ανοιχτά, έτοιμα να τους δείρουν, έτοιμα να τους διακόψουν το παιχνίδι. Δεν υπήρχε χρόνος για να το ξανασκεφτεί.

Ελίζα και Ρόδη

με απόγνωση. Ήταν δυνατόν να τους είχαν τελειώσει κιόλας οι ιδέες; Και τότε την είδαν, σαν για πρώτη φορά.


-Πήδα, Φάνη, πήδα! φώναξε στον αδερφό του με όλη του τη δύναμη. Ο Φάνης πήδηξε.

Όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι ο Φάνης δεν μπόρεσε να μπει ούτε μία φορά στη θάλασσα και με το ζόρι έκανε και μπά-νιο στην μπανιέρα, γιατί το χέρι του ήταν στο γύψο. Ποτέ δεν θα ξεχάσει εκείνη τη φορά, που έσπασε το χέρι του γιατί πίστεψε πως καλύτερα θα ήταν να τρέξει να ξεφύγει από τον πατέρα του αντί να τον εμπιστευτεί.

Όταν ο Θεός τρέχει με τα χέρια του απλωμένα προς το μέ-ρος μας, δεν είναι για να μας χαλάσει τη διασκέδαση ούτε για να μας πιάσει στα πράσα και να έχει έναν καλό λόγο για να μας τιμωρήσει ύστερα. Είναι για να μας προστατέψει, για να μας σώσει από κάτι, που το νομίζουμε ότι είναι παι-χνίδι, αλλά στην ουσία είναι θανάσιμα επικίνδυνο. Είναι για να μας γλιτώσει, για να μας λυτρώσει, για να μας μεταφέρει στην ασφάλεια. Γιατί η αμαρτία δεν είναι παιχνίδι, όσο κι αν μοιάζει τέτοιο στην αρχή.

Θα το θυμόμαστε μετά από αυτή την ιστορία. «Διότι ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ζητήση και να σώση το απολωλός». (Λουκάς ιθ΄ 10)

Η ΜΑΝΤΡΑ

Ρ-Ε


Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ! Η ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ! ΤΟ ΘΑΥΜΑ!

Μεγάλη σύγχυση, επικίνδυνη άγνοια αλλά και αδιαφορία υπάρχει στις μέρες μας για τον Ενα, τον Μοναδικό, τον Σωτήρα του αμαρτω-λού κόσμου μας. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει πολλά ιστορικά, απο-λογητικά, ερμηνευτικά στοιχεία γύρω από το πρόσωπο, το έργο, την προσφορά του Ιησού Χριστού και απευθύνεται σε όσους ψάχνουν ειλικρινά, ερευνούν και ποθούν να γνωρίσουν και να αποκτήσουν την Οδό, την Αλήθεια, την Αιώνια Ζωή.

CD ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ – ΜΑΘΗΜΑΤΑ – ΥΜΝΟΙΝΕΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΘΕΜΑΤΩΝ

19. Ο ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣCD 02 10 ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑΣCD 09 10 ΕΤΣΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑCD 10 10 ΠΟΙΟΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣCD 11 10 ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟCD 13 10 ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣCD 14 10 ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥCD 15 10 Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙCD 16 10 ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΜΑΣCD 30 10 Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟCD 34 10 ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΗΚΟΥΜΕCD 40 10 ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΜΕΡΙΜΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥCD 44 10 ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΠΑΨΕ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΑΕΙ

20. Η Α’ ΠΕΤΡΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΕ ΒΑΘΟΣCD 18 10 ΕΤΣΙ ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥCD 19 10 ΑΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΜΑΣCD 20 10 ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑCD 21 10 Η ΛΥΠΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝCD 22 10 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥΧΟΙ ΧΩΡΙΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑCD 23 10 ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΓΙΟΙ ΚΑΘΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙCD 24 10 Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟCD 25 10 ΕΤΣΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣCD 26 10 ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΠΛΑ ΖΗΤΑΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣCD 31 10 ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ Ο ΘΕΟΣCD 33 10 ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΑΡΚΙΚΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣCD 35 10 ΕΤΣΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΕΝΟΥΣCD 36 10 ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟCD 39 10 ΟΜΟΡΦΙΑ, ΚΟΣΜΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑCD 42 10 Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΕΧΘΡΟΣCD 45 10 ΠΑΣΧΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ

38


Κεφάλαιο β΄ 17-29

Αφού ο απόστολος περιέγραψε στο πρώτο κεφάλαιο την αμαρ-τωλή κατάσταση των ειδωλολατρών και ασχολήθηκε στα πρώτα 17 εδάφια του δευτέρου κεφαλαίου με την ευθύνη του ανθρώπου γενι-κά (είτε Ιουδαίου είτε ειδωλολάτρη) απέναντι στον δίκαιο Θεό, στρέ-φεται τώρα κατ’ ιδίαν στους Ιουδαίους. «Συ επονομάζεσαι Ιουδαίος και επαναπαύεσαι εις τον νόμον και καυχάσαι εις τον Θεόν κ.λπ.» (εδ. 17).

«Σκέψεις επί της επιστολής προς Ρωμαίους»

ΜΕΡΟΣ

6ο

Ο Ισραήλ απολάμβανε σε σχέση με όλους τους λαούς της γης μια προνομιούχα θέση. Ο Θεός του είχε αποκαλυφθεί ως ο ένας, αληθινός Θεός, του έδωσε τις καλές, άγιες εντο-λές Του. Ο Ιουδαίος ήταν πληροφορημένος για τις σκέψεις του Θεού και ήξερε να διακρίνει «τα διαφέροντα». Τολμούσε γι’ αυτό να είναι οδηγός των τυφλών και διδάσκαλος των ειδωλολατρών που βρίσκονταν στο σκοτάδι. Από το ύψος του τους έβλεπε με λύπη ή και με περιφρόνηση. Αλλά ποια ήταν στ’ αλήθεια η πραγματικότητα γι’ αυτόν; Δεν τον εί-χαν οδηγήσει τα προνόμια, που του είχε χαρίσει ο Θεός, να περπατάει στις οδούς του Θεού; Το φως, το οποίο είχε, δεν εξυπηρετούσε να τον φυλάξει από τα ειδωλολατρικά βδε-λύγματα;

(Συνέχεια από το τεύχος Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2010)


Δυστυχώς! Έχοντας στο νόμο ένα είδος διάκρισης και αλή-θειας και νομίζοντας ότι μπορεί να είναι «οδηγός τυφλών, φως των εν τω σκότει», έκανε ακριβώς το ίδιο όπως ο ει-δωλολάτρης, φορτώθηκε δηλαδή διπλή ενοχή. «Ο διδάσκων λοιπόν άλλον σεαυτόν δεν διδάσκεις; Ο κηρύττων να μη κλέπτωσι κλέπτεις; Ο λέγων να μη μοιχεύωσι μοιχεύεις; Ο βδελυττόμενος τα είδωλα ιεροσυλείς; Ο καυχώμενος εις τον νόμον, ατιμάζεις τον Θεόν δια της παραβάσεως του νόμου;» (εδ. 21-23). Συντριπτικά λόγια!

Όλες οι μάταιες κουβέντες, γνώμες και καυχήσεις άφησαν να φανεί σε ένα ακόμη πιο λαμπρό φως η δεινή κατάσταση του Ιουδαίου και η αισχύνη του. Εάν η συνείδησή του ήταν κατά κάποιον τρόπο ακόμη ξύπνια, έπρεπε να ταπεινωθεί ενώπιον της αυστηρής κρίσης του αποστόλου και ν’ αναγνω-ρίσει την αμαρτία και τη μωρία του. Ναι, οι Ιουδαίοι όχι μόνο συσσώρευαν αμαρτία σε αμαρτία και κατακρατούσαν τις θυσίες τις οποίες όφειλαν στον Θεό τους, χρησιμοποιώντας τις προς δικό τους όφελος, αλλά η κακία τους είχε φτάσει σε έναν τέτοιο βαθμό, ώστε το όνομα του Θεού εξ αιτίας αυτών να βλασφημείται μεταξύ των εθνών (εδ. 24). Παντού, όπου ήρθαν, βεβήλωσαν αυτό το άγιο όνομα (συγκρ. Ησαί-ας νβ΄5, Ιεζεκιήλ λς΄20-23).

Μπορούσε ένας Θεός, ο Οποίος δεν δίνει σε κανέναν άλλο τη δόξα Του και ο Οποίος κρίνει απροσωπολήπτως το έργο του καθενός, να σιωπήσει μπροστά σε τέτοιες πράξεις; Ζητά, όπως είδαμε, αλήθεια και πραγματικότη-τα. Εξωτερικοί τύποι και τελετές χωρίς εσωτερική δύνα-μη δεν μπορούν να Τον ικανοποιήσουν.

Γι’ αυτό συνεχίζει ο απόστολος: «Ωφελεί μεν η περιτομή, εάν εκτελής τον νόμον, εάν όμως ήσαι παραβάτης του νό-μου, η περιτομή σου έγινεν ακροβυστία» (δηλαδή δεν υπάρ-χει πλέον διάκριση μεταξύ σου και του ειδωλολάτρη). Και αντίστροφα: «Εάν λοιπόν ο απερίτμητος φυλάττη τα διατάγ-ματα του νόμου, η ακροβυστία αυτού δεν θέλει λογισθή ως περιτομή;»

Με άλλα λόγια: εάν ένας ειδωλολάτρης προσέξει τα δίκαια του νόμου, θα γίνει έτσι ευάρεστος ενώπιον του Θεού, και μολονότι του λείπουν τα εξωτερικά προνόμια του Ιουδαίου, ισχύει γι’ αυτόν λόγω της εκτέλεσης του νόμου η κρίση για τον Ιουδαίο, «όστις, έχων το γράμμα του νόμου και την περι-τομήν» «είναι παραβάτης του νόμου» (εδ. 25-27).

Η προς Ρωμαίους...


Ας προσέξουμε, ότι ο απόστολος εδώ όπως στις προηγού-μενες διδαχές του (εδ. 1-16), δεν αναπτύσσει τις αλήθειες του Ευαγγελίου, αλλά μιλά για τις δίκαιες οδούς του Θεού απέναντι στον άνθρωπο. Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε, ότι αυτές οι οδοί παρουσιάζονται σε κάθε ειλικρινή συνείδη-ση και δεν είναι καθόλου αντίθετες με τις αποκαλύψεις της χάριτος του Θεού εν τω αγαπητώ Αυτού Υιώ. Το συμπέρα-σμα της επιχειρηματολογίας του αποστόλου είναι απλό και καθαρό: «Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος, ουδέ περιτομή η εν τω φανερώ η γινομένη εν σαρκί, αλλ’ Ιουδαί-ος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρ-δίας κατά πνεύμα, ουχί κατά γράμμα, του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού.» (εδ. 28.29).

Ξανά και ξανά συναντάμε το ίδιο γεγονός: Ο Θεός αρέσκεται στην ειλικρίνεια. Κάθε τυπική και επιφανειακή πραγματικότητα είναι αξιοκα-τάκριτη. Τι ωφελεί οποιαδήποτε εξωτερική θρη-σκεία, τι η ακριβέστατη τήρηση κανόνων, εάν η καρδιά και η συνείδηση δεν φέρονται στο φως του Θεού;

Χρειάζεται περιτομή στον εσωτερικό άνθρωπο, στο Πνεύ-μα, για να είναι κανείς αληθινός Ιουδαίος, του οποίου «ο έπαινος δεν είναι εξ ανθρώπων, αλλά εκ του Θεού».2

__________________2 Μήπως σκέφτεται ο Απόστολος εδώ τη σημασία του ονό-

ματος του Ιούδα (= αντικείμενο επαίνου);

...επιστολή

Rudolf Brockhaus Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ

(Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET:

http:// www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.


Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο εχθρός του ο διάβολος, για να παραπλανήσει τον άνθρω-πο, αντί του Θεού, του προσφέρει τον κόσμο. Όπως έκανε ο άφρων πλούσιος, «τότε θα πω, ψυχή μου έχεις αγαθά δι΄ έτη πολλά, φάγε, πίε, ευφραίνου», (Λουκάς ιβ΄19). Εδώ υπάρχει το στοιχείο του «θα», το οποίο δεν πραγματώνεται ποτέ. Προσφέρει υποκατάστατα, καλλιεργεί επιθυμίες, αλλά ποτέ το αληθινό.

Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι μονόδρομος η επιλογή. Ή τον Θεό ή τον κόσμο, τον κόσμο της ευχαρίστησης της σάρκας, των αισθήσεων, των ψεύτικων απολαύσεων.

Ο άλλος ΘεόςΟ άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς λατρεία,

χωρίς αντικείμενο λατρείας, χωρίς Θεό. Έτσι είναι πλασμένος, και σε όλη του τη ζωή τον Θεό ζητά, και ας μην το γνωρίζει. Αυτά που ζητά στις απολαύσεις, στις επιδείξεις, στα γλέντια, είναι υποκατάστατα της ανάγκης της ψυχής του για την εξεύρεση και λα-τρεία του Θεού.


Ο άλλος θεός

Εδώ είναι που εμφανίζεται μια τάση και καλλιεργείται κάτι το απόλυτα αδύνατο. Να συνδυάσουμε και τον Θεό και τον κόσμο. Μα το Πνεύμα και η σάρκα είναι τόσο αντίθετα, «ταύτα αντίκεινται προς άλληλα» (Γαλάτας ε΄17). Ή το ένα ή το άλλο.

Πρέπει να σοβαρευτούμε με τον Θεό. Δεν είναι απλή υπό-θεση η πίστη στον Κύριο.

Οι Ισραηλίτες δεν σοβαρεύτηκαν και έπαιζαν. Μα ο Θεός δεν εμπαίζεται! Έτσι, «αποφάσισε να μετακομί-σει» με το ορατό Του σύμβολο, την Κιβωτό. Έγινε μια μεγάλη μάχη με τους Φιλισταίους και σκοτώθηκαν οι γιοι του ιερέα Ηλεί και πιάστηκε η Κιβωτός της Δια-θήκης, (Α΄Σαμουήλ δ΄10-11). Ένα κιβώτιο ήταν, που είχε μέσα τις πλάκες που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή, στο Σινά, μια στάμνα με το μάνα και τη ράβδο του Ααρών, «την βλαστήσασα».

Η χαρά των Φιλισταίων ήταν μεγάλη, μα ήταν και ένα μεγάλο πρόβλημα. Τι να τον κάνουμε τον καινούργιο Θεό; Στο τέλος βρήκαν μια θαυμάσια λύση. Θα τον βά-ζανε δίπλα στο δικό τους θεό, τον Δαγών, που ήταν από τη μέση και πάνω άνθρωπος και στο κάτω μέρος ψάρι. Έτσι και έκαναν, και δίπλα στο δικό τους θεό, τον Δαγών, που ήτανε ένα τεράστιο άγαλμα τερατόμορ-φο, βάλανε την Κιβωτό. Μα την άλλη μέρα το πρωί, σαν άνοιξαν τον ναό, είδαν το άγαλμα του Δαγών πε-σμένο από το βάθρο του, στο πάτωμα, σαν να προ-σκυνούσε την Κιβωτό. Αυτό βέβαια δεν άρεσε στους λάτρεις του Δαγών. Στηρίξανε και πάλι τον Δαγών στο βάθρο του, και απέδωσαν το περιστατικό στην τύχη. Αλίμονο στους θεούς που περιμένουν ανθρώπους να τους στηρίξουν και να τους αποκαταστήσουν. Μα δυ-στυχώς, έτσι πάντα συμβαίνει. Την άλλη μέρα, ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Πάλι ο Δαγών πεσμένος, μα με κομμένο το κεφάλι, που είχε κυλήσει μέχρι το σκα-λοπάτι. Και κομμένες και τις δυο παλάμες των χεριών του. (Α΄Σαμουήλ ε΄1-5).

Το πράγμα ήτανε φανερό. Οι δυο θεοί δεν συνταιριάζανε. Ο ένας έπρεπε να φύγει. Μα ποιος θα έφευγε; Η απλή λογική λέει, πως θα έπρεπε να κρατήσουν τον πιο δυνατό και να διώξουν τον ηττημένο. Μα αυτοί είχαν άλλη γνώμη.

Δυστυχώς οι άνθρωποι, αν και βλέπουν και καταλαβαί-νουν, με κανέναν τρόπο δεν θέλουν να απαλλαγούν από τα

Με τον Θεό και με τα πράγμα-τα του Θεού δεν μπορούμε να παίζουμε. Η θυ-σία του σταυρού του Χριστού εί-ναι μια επιταγή αγιότητας και κα θ α ρ ότ η τα ς για μας. Και δεν μπορούμε να ανακατεύουμε και να βάζουμε το χέρι το δικό μας και προπα-ντός ανθρώπι-νες ενέργειες και υπολογισμούς, έστω και καλο-π ρ ο α ί ρ ε το υ ς , μαζί με τα άγια του Κυρίου.



είδωλα της καρδιάς τους. Το βλέπουν πως είναι ψεύ-τικοι θεοί, και δεν μπορούν να τους προσφέρουν βο-ήθεια. Μα προτιμούν αυτούς. Και ξέρετε γιατί; Διότι ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι άγιος και λατρεύεται με αγιότητα. Μόνο με αγιότητα και καθαρότητα καρδιάς και ζωής. Κατά βάθος αυτοί αγαπούν την αμαρτία, και σαν επακόλουθο τις θεωρίες και τους θεούς που τους εκπροσωπούν.

Καθέναν που ζητά και θέλει την αλήθεια, όσο κόστος και αν στοιχίζει αυτή, ο Θεός οπωσδήποτε θα τον βρει και θα του αποκαλύψει τον εαυτό Του.

Στην προς Εβραίους επιστολή (ι' 26-27) λέει ότι, «εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών, αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως, και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους».

Με τον Θεό και με τα πράγματα του Θεού δεν μπο-ρούμε να παίζουμε. Η θυσία του σταυρού του Χριστού είναι μια επιταγή αγιότητας και καθαρότητας για μας. Και δεν μπορούμε να ανακατεύουμε και να βάζουμε το χέρι το δικό μας και προπαντός ανθρώπινες ενέρ-γειες και υπολογισμούς, έστω και καλοπροαίρετους, μαζί με τα άγια του Κυρίου. Αυτή η διατύπωση, «φοβε-ρά απεκδοχή κρίσεως» είναι κάτι το τρομερό.

Μεταφέρανε κάποιο καιρό αργότερα, στις μέρες του Δαβίδ, την Κιβωτό με ένα αμάξι, που το έσερναν βό-δια. Μα το έδαφος ήτανε ανώμαλο, το αμάξι έγειρε και φάνηκε πως η Κιβωτός θα έπεφτε.

Καλοπροαίρετα, μα με πολλή αφροσύνη, ο Ουζά, που ήταν δίπλα, άπλωσε το χέρι εντελώς ενστικτωδώς να συγκρατήσει την Κιβωτό, το ορατό αυτό σύμβολο του Θεού. Μα η πραγματικότητα είναι πως έβαλε το δικό του, ανθρώπινο, ακάθαρτο χέρι να βοηθήσει τον Θεό.

Ένα τρομερό βολτάζ, μια τρομερή ηλεκτρική εκκένω-ση τον κατακεραύνωσε. Εκεί, όπως ήτανε, με απλωμέ-νο το χέρι κοκάλωσε, (Β΄Σαμουήλ ς΄6,7). Και θυμίζει το «πόσον, στοχάζεσθε, χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού, και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το Πνεύμα της χάριτος;» (Εβραίους ι΄29).

Δυστυχώς οι άν-θρωποι, αν και βλέπουν και κα-ταλαβαίνουν, με κανέναν τρόπο δεν θέλουν να απαλ-λαγούν από τα εί-δωλα της καρδιάς τους. Το βλέπουν πως είναι ψεύτικοι θεοί, και δεν μπο-ρούν να τους προ-σφέρουν βοήθεια. Μα προτιμούν αυ-τούς γιατί ο Θεός της Αγίας Γραφής είναι άγιος και λα-τρεύεται με αγιό-τητα. Κατά βάθος αυτοί αγαπούν την αμαρτία, και σαν επακόλουθο τις θεωρίες και τους θεούς που τους εκπροσωπούν.



Το πάθημα του Ουζά, που έμεινε μνη-μειώδες, μόνο με μια άλλη περίπτωση μπορεί να συγκριθεί. Με τη γυναίκα του Λωτ, που «εμβλέψασα εις τα οπίσω έγι-νε στήλη άλατος.» (Γένεση ιθ΄26).

Τρομερά αποκαλυπτική στάθηκε σ' εμένα η αλήθεια που αναφέρεται στην επιστολή προς Κορινθίους, «διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικα-νοί.» (Α΄Κορινθίους ια΄30).

Κρίσεις Θεού! Πολύ να προσέξουμε το θέμα της ανάμειξης, το θέμα των προσμείξεων της σάρκας στα άγια του Θεού, στο θέμα της σχέσης μας με τον Κύριο της δικαιοσύνης!

Πρόκειται για μία συλλογή από πρωτότυπα διηγήματα, που φω-τογραφίζουν σύγχρονα βιώματα, προβλήματα, αγωνίες ανθρώπινες, γνωστές, καθημερινές, με μία όμως ουσιαστική διαφορά. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει απάντηση, προσφέ-ρεται λύση. Και όταν η απάντηση είναι με το φως και την αλήθεια της αγάπης του Θεού για τον άν-θρωπο, τότε είναι ένα πραγματικό θαύμα!

Πιστεύετε στα Θαύματα; Πιστεύετε στα Θαύματα;

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΔΩΡΟΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΨΥΧΩΝ


ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΝΟΗΜΑ

Πιστεύω, πως ένα από τα στοιχεία που συνθέτουν την ευτυ-χία, θα πρέπει να είναι και η ικανοποίηση. Αυτό φαντάζομαι θα πρέπει να είχε στη σκέψη του ο Δαβίδ όταν έλεγε «χορ-τασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου». (Ψαλμός ις΄ 11). Με τα λόγια του αυτά, μας ξαφνιάζει και μας μπερδεύει ταυτόχρονα. Γιατί, ενώ περιμέναμε την ευτυχία σαν μια κα-τάσταση της ανθρώπινης ψυχής, μας την παρουσιάζει ταυ-τίζοντάς την με το Πρόσωπο του Θεού.

Σαν και μέναΣαν και μένα

«…ήθελον εύχεσθαι… να γίνωσι…

οποίος και εγώ είμαι»(Πράξεις Αποστόλων κς΄29)

Αν ρωτούσαμε τι κοινό υπάρχει σε όλους, χω-ρίς καμιά εξαίρεση, τους ανθρώπους, θα απαντού-σαμε χωρίς κανένα δισταγμό πως όλοι, απολύτως όλοι, κυνηγούν την ευτυχία. Είναι βαθιά χαραγμένη μέσα στους πόθους όλων των ανθρώπων, μα ποτέ κανείς δεν βρέθηκε να μας δώσει τον ορισμό της, να μας την περιγράψει, να την προσδιορίσει. Έτσι, η ευτυχία, αν και πολυπόθητη και πολυσυζητημένη, στο τέλος καταντά μια άδεια λέξη, που τα λέει όλα χωρίς να λέει τίποτα. Παραμένει ένα άπιαστο μυστη-ριώδες είδωλο.


Σαν και μένα

Μέσα στον κόσμο, για την ικανοποίηση, τον χορτασμό, παρουσιάζονται δύο τάσεις, που αν και κυνηγούν τον ίδιο στόχο, τραβούν αντίθετους δρόμους. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η μια τάση τραβάει προς τα πάνω, προσπαθώ-ντας ν’ αγκαλιάσει, ν’ αποκτήσει τα πάντα, και έτσι ν’ απο-κτήσει την ποθητή ικανοποίηση. Και η άλλη προς τα κάτω προσπαθώντας ν’ απαλλαγεί από την εξάρτηση όσο το δυ-νατόν περισσότερων αγαθών της ζωής αυτής, και μέσα στην αφαίρεση, στο ελάχιστο, να βρει και πάλι την ικανοποίηση… και δι’ αυτής την ευτυχία.

Στην πρώτη περίπτωση θα μπορούσαμε ν’ ανα-φέρουμε τον Σολομώντα. Στο βιβλίο του «Εκκλησια-στής», που γράφτηκε γι’ αυτό το σκοπό, για τον προσ-διορισμό του υπέρτατου αγαθού της ευτυχίας, απέ-κτησε τα πάντα που μπορεί να προσφέρει ο κόσμος τούτος, κάθε μορφής απόλαυση και ηδονή, από τις πιο λεπτές, όπως είναι η εκζήτηση της σοφίας, έως τις πιο χοντροκομμένες, όπως είναι η ακολασία, το μεθύσι. Πετυχημένο το πείραμα, αλλά αποκαρδιωτι-κό, το αποτέλεσμα «ματαιότης ματαιοτήτων, τα πά-ντα ματαιότης και τις η ωφέλεια εις τον άνθρωπον εκ παντός του μόχθου αυτού, τον οποίον μοχθεί υπό τον ήλιον» και ακόμη προσθέτει «και θλίψις πνεύμα-τος». Δηλαδή, ο δρόμος αυτός, που ακολουθείται από την πλειονότητα των ανθρώπων, οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα και αντί για ευτυχία, του φέρ-νει θλίψη. Ατέλειωτο είναι το ρεύμα των ανθρώπων, που πορεύονται σ’ αυτή τη στρατιά. Όσα περισσότερα έχεις, όσα περισσότερα απολαμβάνεις, έτσι δυστυχώς πιστεύουν, τόσο περισσότερο γίνεσαι ευτυχισμένος. Αποτέλεσμα αυτής της τάσης είναι η περίφημη «κα-ταναλωτική κοινωνία» με τον αχαλίνωτο «κτησισμό της», αυτοκίνητα, σπίτια, ενδύματα, καλλιτεχνήματα, εκδρομές, γλέντια, ασωτίες.

Είχα ακούσει, πως κάποιος στην Κέρκυρα είχε βάλει στόχο ν’ αποκτήσει εκατό σπίτια. Και με τη φόρα που είχε πάρει θα το πετύχαινε, αν κάποιος δεν του έκοβε το δρόμο, λέγοντάς του πως στο εκατοστό θα πέθαινε. Τότε αυτός, το εκατοστό το έφτιαξε μικρό, από ατόφιο χρυσάφι, και το έβαλε πάνω στο γραφείο του. Η αναζήτηση της ευτυχίας μέσα στα απο-κτήματα καταντά στο τέλος μονομανία. Η ανθρώπινη ψυχή είναι μια άβυσσος, που δεν γεμίζει με τίποτα, ένα τεράστιο ρήγμα από έναν παλιό σεισμό, που χάσκει αχόρταγο κατα-βροχθίζοντας τα πάντα, ανικανοποίητο. Ο σοφός Πασκάλ,

Ο Δαβίδ έλεγε «χορτασμός ευ-φροσύνης είναι το πρόσωπόν σου». Με τα λό-για του αυτά, μας ξαφνιάζει και μας μπερδεύει ταυ-τόχρονα. Γιατί, ενώ περιμέναμε την ευτυχία σαν μια κατάσταση της ανθρώπινης ψυχής, μας την παρουσιάζει ταυ-τίζοντάς την με το Πρόσωπο του Θεού.



θετικό μυαλό, το προσδιόριζε σαν την απουσία του Θεού, που τίποτα από τον κόσμο τούτο δεν μπορεί να αναπληρώσει.

Η άλλη τάση έχει σαν εκπρόσωπό της το γνωστό φιλόσο-φο τον Διογένη. Αυτός απέβλεπε να κόψει και να περιορίσει κάθε επιθυμία και κάθε ανάγκη της ζωής, ώστε να νιώθει ελεύθερος από τα αγαθά του κόσμου, και φυσικά χορτάτος, αφού δεν ζητούσε τίποτα. Είναι η φιλοσοφία των διάφορων μακρυμάλληδων ξένων τουριστών, που με μια κιθάρα και μια φάλτσα φωνή και αδύνατη από την πείνα, προσπαθούν να βγάλουν το καθημερινό τους, που στον τόπο μας περιο-ρίζεται σ’ ένα σουβλάκι, σ’ ένα μπουκάλι γάλα. Και μπορεί να είναι παιδιά βιομήχανων, καθηγητών, που εγκατέλειψαν τον κόσμο της αφθονίας για να πέσουν στην αντίθετη κατά-σταση, στη στέρηση και στην αθλιότητα, για να βρουν εκεί λυτρωμό.

Υπάρχει και μια τρίτη θέση, αυτή του απ. Παύλου, που δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την πρώτη ούτε με τη δεύτερη. Είναι τόσο διαφορετική και από τις δύο. Είναι μια περίπτω-ση άξια μελέτης και έχει έντονο το δραματικό στοιχείο. Πα-ρουσιάζεται μπροστά μας με δύο πρόσωπα, τόσο αντίθετα μεταξύ τους. Από τη μια μεριά είναι ο απ. Παύλος. Είναι φυ-λακισμένος, υπόδικος από χρόνια, και η τύχη του και το μέλλον του είναι σκοτεινά και αβέβαια. Δεν είναι νέος πια, μα προχωρημένης ηλικίας. Πρόκειται, γιατί το ζήτησε, να κάνει το μεγάλο και επικίνδυνο ταξίδι της Ρώμης, για να δι-καστεί από τον Καίσαρα. Ίσως, ποιος ξέρει, στο ταξίδι αυτό

να χάσει και το κεφάλι του. Θα μπορούσε κανένας να πει, στη θέση που βρίσκεται, χειρότερη κατάσταση δεν

θα μπορούσε να βρεθεί. Από την άλλη μεριά, είναι ένας βασιλιάς. Όχι σαν τους βασιλιάδες της επο-

χής μας, που με τον πρώτο άνεμο τους παίρνει και εξαφανίζονται. Βασιλιάς της εποχής εκεί-

νης. Πλούτη. Τιμές. Απολαύσεις. Στηριζό-μενος και διορισμένος από τη ρωμαϊκή εξουσία. Είναι ο βασιλιάς Αγρίππας.

Οι δυο αυτοί βρίσκονται ο ένας απέ-ναντι στον άλλο και συζητούν. Ο ένας φοράει ακόμη τις αλυσίδες του. Και βά-

ζουμε το ερώτημα. Ποιος από τους δύο ζηλεύει τον άλλον; Η ανθρώπινη σκέψη, ο

κοινός νους, θα μας πει. «Μα ο κατάδικος ζηλεύει το βασιλιά». Και όμως δεν είναι έτσι. Πέφτετε πάρα πολύ έξω. Ο βασιλιάς ζηλεύ-



ει τον φυλακισμένο. Είναι τόσο φανερό. Το πρόσωπο του φυλακισμένου Παύλου λάμπει ολόκληρο από αγαλλίαση. Ο άλλος έχει σκυμμένο το κεφάλι του κάτω και στέκεται απο-λιθωμένος, καθηλωμένος πραγματικά. Από τη μεταξύ τους θέση φαίνεται τόσο καθαρά. Ο βασιλιάς τού δηλώνει «θα ήθελα να γίνω χριστιανός σαν και σένα». Και ο άλλος του επαναλαμβάνει «σαν και μένα εκτός από αυτά τα δεσμά». Ο βασιλιάς Αγρίππας είχε πλούτη και αγαθά. Αυτά απ’ έξω. Από μέσα είχε μία άσβηστη κόλαση. Μια απύθμενη άβυσσο.

Η ζωή του Χριστού, προτιμώ αυτή τη διατύπωση από την άλλη «πιστεύω στον Χριστό», που τόσο, αλίμονο, έχει φθαρεί στις μέρες μας, η ζωή του Χριστού έχει κάτι το μοναδικό, το αξιοζήλευτο, το αποκλειστικό. Ας μη κρυβόμαστε. Ο Χριστός άρχισε τη μεσσιανική του καριέρα με τους «μακαρισμούς». Μακάριος ο άνθρω-πος και πάλι μακάριος… Και αν προσέξουμε θα δούμε πως αυτή η μακαριότητα συνδέεται με «φτώχεια», με «πένθος», με «διωγμούς». Μα τα ξεπερνά όλα αυτά και χαρίζει τη μακαριότητα. Ο Λόγος του Θεού λέει κάτι καταπληκτικό, που δεν το φαντάζονται όσοι γυροφέρ-νουν μα διστάζουν να μπουν μέσα στο σχέδιο της αγάπης του Θεού. Ο Θεός μάς κάλεσε «εις απόλαυσιν σωτηρίας» (Α΄Θεσσαλονικείς ε΄9). Ο Δαβίδ σ’ έναν Ψαλμό του λέει ότι «φωνή αγαλλιάσεως και σωτηρίας είναι εν σκηναίς δικαίων. Η δεξιά του Κυρίου κά-μνει κατορθώματα.» (Ψαλμός ριη΄15). Πόσο αληθινό, πόσο πραγματικό είναι.

Ένας ηλικιωμένος αδελφός, τον θυμάμαι σαν προ-σευχόταν, που έλεγε και επαναλάμβανε. «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστούμε, έχουμε λόγους να είμαστε ευγνώμο-νες σ’ Εσένα, έχουμε λόγους…» Τον ευχαριστούμε και Τον ευγνωμονούμε, γιατί πολλά, μα συγκεκριμένα και απτά είναι όλα όσα έκανε για μας. Τον ευχαριστούμε, όχι από υποχρέωση, όχι γιατί είναι μεγάλος και εμείς μικροί. Έχουμε συγκεκριμένους λόγους.

Πώς να εξηγήσεις το «όστις έχει τον Υιόν έχει την ζωήν…» (Α΄Ιωάννου ε΄12), που σημαίνει πως έξω από τον Χριστό δεν υπάρχει ζωή, και αυτό που παρουσιάζεται για ζωή έξω από τον Χριστό είναι παρωδία ζωής, μια κόλαση, που τη δραματικότητά της δεν την καταλαβαίνουν ή δεν την ομο-λογούν. Η ζωή του Χριστού έχει μια μεγάλη ομορφιά και μια πληρότητα. Προσφέρει τόσα πολλά:

Από τη μια μεριά είναι ο απ. Παύλος. Φυλακισμένος , υπόδικος από χρό-νια, και η τύχη του και το μέλλον του είναι σκοτεινά και αβέβαια. Από την άλλη μεριά, είναι ο βασιλιάς Αγρίπ-πας. Πλούτη. Τι-μές. Απολαύσεις. Στηριζόμενος και διορισμένος από τη ρωμαϊκή εξου-σία. Οι δυο αυτοί βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλο και συζη-τούν. Και βάζουμε το ερώτημα: Ποιος από τους δύο ζηλεύει τον άλλον;


Α) Ικανοποίηση όλων των ενδόμυχων πόθων της καρ- διάς μας, που τις πιο πολλές φορές δεν μπορούμε ούτε να τους προσδιορίσουμε. Ο Χριστός και η ηθική Του ομορφιά, το πνευματικό Του μεγαλείο προσφέρουν μια πλήρη ικανο-ποίηση.

Β) Ασφάλεια πλατιά. Άλλοτε το χρήμα ήταν εκείνο που τραβούσε την προσοχή των ανθρώπων και νόμιζαν πως στο βιβλιάριο της τράπεζας ακουμπώντας μπορούσαν να κοι-μούνται ήσυχοι με το συναίσθημα της ασφάλειας. Σήμερα το χρήμα, ο πλούτος, αποτελεί μια πρόκληση, που περισσό-τερα δεινά μπορεί να σου προσφέρει και ανασφάλεια, παρά την ανάπαυση του Χριστού.

Γ) Απόλαυση. Η λέξη του Λόγου του Θεού είναι αγαλλίαση. Δεν μπορούν να την αναφέρουν οι άλλοι άνθρωποι. Μόνο ο Χριστός και η ζωή Του προσφέρουν αυτή τη μεγάλη χαρά και απόλαυση. Τα μάτια λά-μπουν. Το πρόσωπο χαμογελά. Μια ηρεμία μέσα στην καρδιά, που δεν εξαρτάται από τίποτα το εξωτερικό, το υλικό, το περιστασιακό, μα από την παρουσία του Θεού στη ζωή μας.

Δ) Αιωνιότητα. Μια νέα διάσταση στη ζωή, που ξεπερνά τα γνωστά ανθρώπινα μέτρα και δίνει, από τώρα, αυτό έχει ξεχωριστή σημασία, μια πρόγευση του Ουρανού, πέρα από τις στενές, ανθρώπινες δια-στάσεις αυτού του κόσμου.

Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν μια παράδοση στον Χριστό χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς κρατήματα, χωρίς συμβιβασμούς. Με άλλα λόγια μια πλήρη ζωή Χριστού σε όλο της το μεγαλείο. Η ευλογημένη αυτή ζωή, που ο Χριστός χαρίζει, είναι ανεπηρέαστη από όλα όσα γύρω μας συμβαίνουν και που μπορεί να έχουν άμεση σχέ-ση με τη ζωή μας.

Άνθρωποι μέσα σε φυλακή. Η χαρά της παρουσίας του Χρι-στού στη ζωή μας εξουδετερώνει όλες τις τόσο δυσάρεστες καταστάσεις του άθλιου εκείνου περιβάλλοντος. Όταν μά-λιστα δίνεται η ευκαιρία και για κάποια μαρτυρία για τον Κύριο. Θυμάμαι τα γράμματα που έγραφε κάποιος κατάδι-κος από τη φυλακή, που μ’ έκαναν να ντρέπομαι. Πόσο ο Χριστός τον είχε κάνει ευτυχισμένο.

Άνθρωποι μέσα στο νοσοκομείο, με βαριές θανατηφό-ρες αρρώστιες. Πόσα παραδείγματα δεν θα μπορούσαμε

Πόσες φορές δεν έχω ακούσει, όπως και κάθε πιστό παιδί του Θεού, αυτά τα λόγια: «Σας ζηλεύω…». Δεν είναι κομπλι-μέντο! Είναι μια ομολογία, που βγαίνει αυθόρμη-τα από μέσα από την καρδιά τους, βλέποντας τη δι-αφορά, την από-σταση, ανάμεσα σ’ αυτούς και στο πιστό παιδί του Θεού.



να αναφέρουμε. Θυμάμαι τη μητέρα μου, που άργησε να δεχθεί τον Χριστό. Μα μέσα στους πόνους της τρομερής εκείνης αρρώστιας, του καρκίνου, δόξαζε τον Θεό και ήταν υπερβολικά ευτυχισμένη.

Άνθρωποι μέσα σε στερήσεις από τα λεγόμενα αγαθά του κόσμου τούτου. Ακόμη και το ψωμάκι. Μα υπήρχε πλούτος και αφθονία που, η διά του Πνεύματος παρουσία του Κυρί-ου, γέμιζε τη ζωή τους.

Πόσες φορές δεν έχω ακούσει, όπως και κάθε πιστό παιδί του Θεού, αυτά τα λόγια: «Σας ζηλεύω…». Δεν είναι κομπλι-μέντο! Είναι μια ομολογία, που βγαίνει αυθόρμητα από μέσα από την καρδιά τους, βλέποντας τη διαφορά, την απόστα-ση, ανάμεσα σ’ αυτούς και στο πιστό παιδί του Θεού. Όπως ακριβώς και στην περίπτωσή μας με τον βασιλιά Αγρίππα, που φαίνεται καθαρά πως ζήλευε τον απ. Παύλο. Μη πεις πως κάτι τέτοιο είναι για τον απ. Παύλο, ίσως και για με-ρικούς άλλους. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης και δεν κάνει διακρίσεις. Είναι για όλους. Είναι για τον καθένα που πραγματικά θα το ποθήσει και θα το θελήσει. Ο Κύριος θα του χαρίσει τα πάντα για να ζήσει αυτήν την τόσο ζηλευτή ζωή. Σαν καταλάβει ο άνθρωπος το μεγάλο αυτό ψέμα, που λέγεται ζωή του κόσμου τούτου. Σαν καταφύγει στον Χριστό και παραδώσει τα πάντα στα χέρια Του. Σαν αδειάσει τον εαυτό του από κάθε τι δικό του, ανθρώπινο, σαρκικό, και γεμίσει με τη δόξα του Χριστού. Σαν παύσει να είναι Κύριος του εαυτού του και εγκα-ταλειφθεί στα χέρια του Κυρίου.

Μια φορά συνάντησα κάποιον παλιό μου φίλο και γείτονα, που από πολλά χρόνια είχε με-ταναστεύσει στην Αμερική. Όταν με είδε, η πρώτη του κουβέντα ήταν: «Πόσο θυμάμαι το σπίτι σας με τα μα-ντολίνα και τους ύμνους που ψάλλατε όλοι μαζί. Πόσο ευτυχισμένοι ήσα-σταν!» …Και την εποχή που



αναφερόταν ο Αναστάσης, η φτώχεια και η ανέχεια ήταν τόσο μεγάλη, χωρίς μητέρα, χωρίς τόσα πολλά που υπάρχουν στ’ άλλα σπίτια… Μα υπήρχε κάτι. Ήταν ο ζωντανός Χριστός. Δεν ξεχνώ, τον καιρό της μετα-βολής μου, πόσο εντύπωση μου έκανε ένα γεροντάκι, εργάτης στους υπονόμους –Πέππα τον λέγανε– που ζούσε μόνος του, χωρίς συγγενείς, σε μια παράγκα, μα ευτυχισμένος, μακάριος και τόσο ελκυστικός.

Αυτός που λέει πως πιστεύει στον Χριστό και έχει τα μούτρα του κρεμασμένα, αυτός αποτελεί δυσφήμιση για τον Κύριό του. Ο χριστιανός είναι, ή καλύτερα πρέ-πει να είναι, πόλος έλξης, με την όλη εμφάνιση του προσώπου του. Μια ζωντανή βιτρίνα των ανεκτίμητων δώρων του Θεού. Ο Θεός θέλει οι άνθρωποι να μας ζηλεύουν. Περίεργοι οι άνθρωποι μας κοιτάζουν στην ατομική μας ζωή, στην οικογενειακή μας ζωή, στην εργασία μας. Πρέπει να βλέπουν μέσα στους τομείς αυτούς το κάτι άλλο, που θα τους κάνει να ζηλεύουν.

Δυο περιστατικά θυμάμαι. Ένας αδελφός είχε χάσει το με-γάλο του αγόρι, φοιτητής της Νομικής. Τα δυο του άλλα παι-διά, άρρωστα στο νοσοκομείο. Η κόρη του αρραβωνιασμέ-νη, με έναν αρραβώνα που τραβούσε σε μάκρος. Και από πάνω τον απέλυσαν από τη δουλειά του. Τον συνάντησα στην εκκλησία και τον ρώτησα «τι γίνεται;» με τυπικό τρόπο. Μα σαν μου απάντησε «δόξα ο Θεός…» με έναν τέτοιο τρόπο, τα ’χασα και ζάρωσα. Είδα τον Χριστό στα λόγια του ανθρώπου αυτού. Κι ακόμη, κάποιου άλλου αδελφού, το αγόρι του στο στρατό είχε καεί από βενζίνες και τέλος πέθανε. Μα αυτός ο άνθρωπος, γελούσε το πρόσωπό του και δόξαζε τον Θεό, γιατί το παιδί του αξιώθηκε να πιστέψει, μέσα στη μεγάλη δοκιμασία, και να επικαλεστεί τον Κύριο.

Να πού βρήκε το κουράγιο, να πει ο αλυσοδεμένος Παύλος σ’ ένα βασιλιά, πως του ευχόταν να γίνει σαν και αυτόν. Και είχε τόσο δίκιο.

(Από τα χειρόγραφα του Χρήστου Φραγκόπουλου)


Αυτός που λέει πως πιστεύει στον Χριστό και έχει τα μούτρα του κρε-μασμένα, αυτός αποτελεί δυσφή-μιση για τον Κύριό του. Ο χριστιανός είναι, ή καλύτερα πρέπει να είναι, μια ζωντανή βι-τρίνα των ανεκτί-μητων δώρων του Θεού.

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα,

σε όποιον μας την ζητήσει με γράμμα του.


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»:ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438/14110 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - HELLAS

e-mail: [email protected]

Μεγά λη ποικι λία από νέα πολύχρωμα φυλ λάδια με σωτηριακό περιεχόμενο

- Γραμμένα απλά, σε γλώσσα κατανοητή.

- Τετράχρωμη εκτύπωση σε μικρό βολικό σχήμα.

- Έχει προβλεφθεί χώρος για να μπει η διεύθυνση που θέλετε με σφραγίδα, αυτοκόλλητο ή να τυπωθεί.

- Κατάλληλα για διανομή σε δρόμους, σταθμούς, γειτονιές, νοσοκομεία.

ΖΗΤΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΔΩΡΕΑΝ ΔΕΙΓΜΑΤΑ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΝΈΥΜΑΤΙΚΈΣ ΈΚΔΟΣΈΙΣ

- Τα κείμενα είναι αδογμάτιστα, Χριστοκεντρικά, σωτηριακά.


Πράγματι πέρασαν οι τρεις βδομάδες και ο άνθρωπος επα-νήλθε. Ο Γκάντι του έδωσε μερικές συμβουλές για να νικήσει αυτή του την αδυναμία και ο άνθρωπος έφυγε ευχαριστη-μένος. Όταν τον ρώτησαν οι κοντινοί του μαθητές και φίλοι γιατί δεν του τα έλεγε αυτά αμέσως και άφησε να περάσουν τρεις βδομάδες, ο Γκάντι απάντησε: «…Μα έτρωγα και εγώ τη ζάχαρη με βουλιμία, είχα το ίδιο πάθος και έπρεπε εγώ πρώτος να το νικήσω, για να μπορέσω να συμβουλέψω αυ-τόν τον άνθρωπο που ήρθε και ζήτησε τη βοήθειά μου.»

Νόημα

Ιστορίες

με Νόημα

Ιστορίες

με

Συνάντησε κάποιος τον Γκάντι και του ζήτησε τη βοήθειά του. Ο άνθρωπος αυτός είχε πρόβλη-μα με τη ζάχαρη. Του άρεσε πολύ και την κατανά-λωνε σε μεγάλες ποσότητες, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία του. Ο Γκάντι δέχτηκε να τον βοηθήσει και του είπε να περάσει μετά από τρεις βδομάδες για να τον συμβουλέψει.

Οι τρεις βδομάδες του Γκάντι


Για άλλη μια φορά έρχεται στη σκέψη μας η αλήθεια του Λόγου του Θεού, που μας μιλάει για τη δύναμη τη με-γάλη που έχει το παράδειγμα της ζωής μας, σε σχέση με τα αδύναμα λόγια, όταν δεν συνοδεύονται από ανάλογες πράξεις. Νεκρά λόγια, χωρίς δύναμη συμβουλές, άκαρπες προσπάθειες, έστω κι αν τα κίνητρά μας και οι προθέσεις μας είναι οι καλύτερες. «Όποιος εκτελέσει και διδάξει, αυ-τός μέγας θα ονομασθεί στη Βασιλεία των Ουρα-νών» (Ματθαίος ε΄19). Αυτή είναι η θέση του Λόγου του Θεού, αν θέλουμε να έχουμε αποτελέσματα και δύναμη στη ζωή μας. Θα το προχωρούσα λιγάκι πε-ρισσότερο: Αν θέλουμε να έχουμε το δικαίωμα να δώσουμε συμβουλές, να στηρίξουμε, να βοηθήσου-με. Διαφορετικά πιστεύω ότι ούτε το δικαίωμα δεν έχουμε να εκφράσουμε γνώμη όταν οι ίδιοι είμαστε υποδουλωμένοι και κυριευμένοι από κάποια αδυνα-μία ή κάποιο πάθος.

Αν ζούσαμε αυτά που πιστεύουμε, αν η ζωή μας προπορευόταν των λόγων μας, αν ζούσαμε μπροστά στα μάτια των ανθρώπων την πίστη και την αγάπη μας που έχουμε για το Πρόσωπο του Κυρίου, θα ήταν πολύ διαφορετικά τα αποτελέσματα του κόπου, της δαπάνης, της προσπάθειας που κάνουμε καθημερι-νά για να ελκύσουμε ψυχές στον Ιησού Χριστό που αναγεννά και μεταμορφώνει τον αμαρτωλό άνθρω-πο. Η ζωή έχει τη δύναμη, η καθημερινή πράξη είναι που πείθει, η αλήθεια του Ευαγγελίου όταν είναι βιω-μένη επάνω μας και την παρατηρεί ο κόσμος κάθε μέρα, μπορεί μόνον αυτή να οδηγήσει μια ψυχή στη σωτηρία του Ιησού Χριστού. Τα λόγια, όταν δεν συ-νοδεύονται από την επιβεβαίωση της ζωής μας, είναι πρακτικά νεκρά!

Και ας μη λησμονούμε ότι με τα έργα μας θα «ταξι-δέψουμε» στον Ουρανό μπροστά στο βήμα του Κυρί-ου και αυτά θα μας ζητήσει να αιτιολογήσουμε και να δι-καιολογήσουμε. «Εξεύρω τα έργα σου», είναι η φράση που δεσπόζει στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου, όταν ο Κύριος μιλάει για την πορεία και τις θέσεις της κάθε μιας εκκλησίας. Και ας μην το ξεχνάμε: «Η πίστη, εάν δεν έχει έργα, είναι νεκρή» (Ιακώβου β΄17). Είναι τόσο ξεκάθαρο μέσα στην Αγία Γραφή.

Οι τρεις βδομάδες του Γκάντι

Αν ζούσαμε αυτά που πιστεύουμε, αν η ζωή μας προ-πορευόταν των λόγων μας, αν ζούσαμε μπροστά στα μάτια των ανθρώπων την πί-στη και την αγάπη μας που έχουμε για το Πρόσωπο του Κυρίου, θα ήταν πολύ διαφο-ρετικά τα αποτε-λέσματα του κό-που, της δαπάνης, της προσπάθειας που κάνουμε κα-θημερινά για να ελκύσουμε ψυχές στον Ιησού Χρι-στό που αναγεννά και μεταμορφώ-νει τον αμαρτωλό άνθρωπο.

Νόημα

Ιστορίες

με Νόημα

Ιστορίες

με


Kαι αφού είμαστε στον περίφημο και γνωστό σε όλους μας Γκάντι, ας

πούμε και κάτι ακόμα από τη ζωή του. Τον πλησίασε κάποτε κάποιος και τον ρώτησε με ενδι-αφέρον να του μιλήσει για τη φιλοσοφία του, τι πιστεύ-ει, ποιες είναι οι θέσεις, οι απόψεις του, η διδασκαλία του. Εκείνος γύρισε απλά, τον κοίταξε και του απάντη-σε: εγώ. Σα να του ’λεγε, όλα όσα πιστεύω και διδάσκω είναι επάνω μου. Παρακολούθησε τη ζωή μου για λίγες μέρες και θα μάθεις τα πάντα για τη φιλοσοφία μου και το πιστεύω μου.

Πόσο ταυτισμένοι είμαστε με την πίστη μας; Πόσο δικά μας έχουμε κάνει όσα πιστεύουμε και θέλουμε να μεταδώσουμε στους άλλους; Αλήθεια, πιστεύουμε στην πίστη μας…; Μπορούμε να πούμε «κοίταξε επά-νω μου, τη ζωή μου, την κάθε μου μέρα και θα κατα-λάβεις την αγάπη του Θεού και τη σωτηρία του Ιησού Χριστού»;

Αν όχι, τότε βρισκόμαστε πολύ μακριά ακόμα από την ταύτιση της ζωής μας με τον Ιησού Χριστό! Ακόμα είμαστε δύο, δεν έχουμε γίνει ένα. Δεν μπορούμε να πούμε, αυτό που ζω είναι ο Χριστός, αυτό που βλέπε-τε επάνω μου είναι η χάρη, η σωτηρία, η αγάπη του Θεού.

Το Ευαγγέλιο μας το χάρισε ο Κύριος για να το ζή-σουμε, για να το περιφέρουμε βιωμένο ανάμεσα στους ανθρώπους καθημερινά. Όχι για να κάνουμε κηρύγ-ματα από αυτό και να στήνουμε μάχες και πολέμους δογματικούς, ερμηνευτικούς και άλλους…

Πόσο ταυτισμέ-νοι είμαστε με την πίστη μας; Πόσο δικά μας έχουμε κάνει όσα πιστεύ-ουμε και θέλουμε να μεταδώσου-με στους άλλους; Αλήθεια, πιστεύ-ουμε στην πίστη μας…; Μπορούμε να πούμε «κοίταξε επάνω μου, τη ζωή μου, την κάθε μου μέρα και θα κατα-λάβεις την αγάπη του Θεού και τη σωτηρία του Ιη-σού Χριστού»;

Εγώ !

Tο e-mail μας! Eπικοινωνήστε μαζί μας με e-mail:

[email protected]


από το 1925


Θέλει να σε σώσει

Αυτός σε έπλα-σε με σχέδια

γεμάτα αγάπη, για να ζήσεις ευτυχισμένος μαζί Του. Να

χαίρεσαι το Πρόσωπό Του

και Εκείνος να χαίρεται τη δική σου αγά-

πη και ανα-γνώριση. Γιατί

ενδιαφέρεται για σένα.

O Θεός σε φωνάζει. Σε καλεί. Μα πρόσεξε. Δεν είναι η φωνή κάποιου εισαγγελέα, που σε ρωτάει να ομολογήσεις το έγκλημά σου για να σε καταδικάσει. Δεν είναι η φωνή κάποιου, που σου ζητάει το χρέος σου, που δεν μπορείς να το εξοφλήσεις. Είναι η φωνή της αγάπης του Θεού, που σε ζητάει για να σε σώσει. Γιατί σε αγαπάει, όσο και αν σου φαίνεται παράξενο αυτό.

Αυτός σε έπλασε με σχέδια γεμάτα αγάπη, για να ζήσεις ευτυχισμένος μαζί Του. Να χαίρεσαι το Πρόσω-πό Του και Εκείνος να χαίρεται τη δική σου αγάπη και αναγνώριση. Γιατί ενδιαφέρεται για σένα. Θα μπορού-σε να σε εγκαταλείψει και να αδιαφορήσει. Δεν σε έχει ανάγκη. Και όμως, γεμάτος στοργή και τρυφερότητα θέλει να σε βγάλει από το αδιέξοδο που βρίσκεσαι.

Έχει κάνει σωτηρία και απολύτρωση από την αμαρ-τία, που σε βλέπει να βρίσκεσαι. Και θέλει να σε δει και σένα να απολαμβάνεις τους καρπούς της. Γιατί πονά για σένα. Όποιος αγαπά πονά, σαν βλέπει το αντικεί-μενο της αγάπης του να τραβάει στον κατήφορο, στο δρόμο του ολέθρου, στον αιώνιο θάνατο. Και θέλει να σε βοηθήσει να συναισθανθείς την κατάστασή σου και να ομολογήσεις την αλήθεια.

Μην αργήσεις να απαντήσεις και να παρουσιά-σεις τον εαυτό σου σ’ Αυτόν.


Ανικανοποίητοι

Αυτήν την ικανοποίηση, που μάταια αναζητούν από δω και από κει, μονάχα ο Ιησούς Χρι-στός, ο Υιός του Θεού, μπορεί να τους προσφέρει, αν αυτοί δεχθούν να Του παρα-χωρήσουν τη ζωή τους, να μπουν στη σω-τηρία Του και να ζήσουν τη ζωή Του.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να βρούμε πιο πετυχημένη εικόνα της εποχής μας, από το πνεύμα της φυγής, που μαστίζει όλους σχεδόν τους ανθρώπους. Παλιά η αρρώστια, στον και-ρό μας έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και εκδηλώνεται κυρίως με δύο τρόπους. Είτε προ-σωρινά, με τον τουρισμό, είτε οριστικά, με τη μετανάστευση.

Και έρχεται το ερώτημα: Γιατί; Οι κοινωνιολόγοι θα μας δώσουν πολλές απαντήσεις, μπερδεμένες τις πιο πολλές φορές, απαντήσεις που μιλούν για δημογραφικά προβλήματα, για διαφορά εισοδημάτων και άλλα παρό-μοια πράγματα. Εμείς βλέπουμε περισσότερο μέσα στην καρδιά του ανθρώπου να φωλιάζει κάτι, που το ονομά-ζουν «το ανικανοποίητο». Δεν είναι μόνο οι φτωχοί και οι πεινασμένοι, που τρέπονται σε φυγή. Είναι και οι άλλοι, οι εύποροι, που έχουν τον τρόπο τους και τη ζωή τους. Μα δεν νιώθουν ικανοποίηση στην ψυχή τους και φα-ντάζονται πως τους φταίει η χώρα τους, πως τους φταίει το περιβάλλον. Αλίμονο όμως. Τίποτα από αυτά. Φταί-ει κάτι άλλο. Πολύ πιο σοβαρό. Αυτήν την ικανοποίηση, που μάταια αναζητούν από δω και από κει, μονάχα ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, μπορεί να τους προ-σφέρει, αν αυτοί δεχθούν να Του παραχωρήσουν τη ζωή τους, να μπουν στη σωτηρία Του και να ζήσουν τη ζωή Του. Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για τον Θεό, και όταν χάσει τον Θεό, μάταια αναζητάει να γεμίσει το κενό που αφήνει η παρουσία Του, με μάταιες και βασανιστικές αναζητήσεις.


Είναι ο δρόμος δύσκολος;

Ο Θεός από τον άνθρωπο δε ζη-

τάει τίποτα. Απο-λύτως τίποτα.

Ό,τι πρέπει να γίνει, το έκανε ο Ίδιος. Χρειαζό-

ταν να πληρωθεί το τίμημα της αμαρτίας. Το

πλήρωσε ο Χρι-στός. Χρειαζόταν μια καινούργια δύναμη για μια

καινούργια ζωή. Την προσφέρει ο Χριστός. Όλα είναι έτοιμα. Ο

άνθρωπος τα αποδέχεται διά

της πίστεως και τα απολαμβάνει.

Υπάρχει μια τάση, σε όλους γενικά τους αν-θρώπους, να μη θέλουν να παραδεχτούν την ευθύνη τους και να επιζητούν με κάθε τρόπο να την επιρρίψουν πάνω στους άλλους. Αυτό δεν συμβαίνει μονάχα με τα καθημερινά πράγ-ματα, μα και με εκείνα που αφορούν στη σχέ-ση τους με τον Θεό.

Συναισθανόμενοι ότι είναι αμαρτωλοί και ότι η ζωή τους είναι ασυμβίβαστη με το θέλημα του Θεού, βρί-σκουν διάφορες δικαιολογίες, με αυτές δε, προσπα-θούν να καθησυχάσουν τον εαυτό τους. Άλλοτε τους φταίει ο κόσμος και το περιβάλλον, άλλοτε οι ανάγκες της ζωής, ή η κακιά κληρονομικότητα, και έμμεσα όλα αυτά αντανακλούν στο Πρόσωπο του Θεού.

Το πνεύμα αυτό υπάρχει πάντοτε. Ακόμη δε επαυ-ξάνεται με την πλανερή και συκοφαντική για τον Θεό αντίληψη, ότι έκανε τόσο δύσκολο το δρόμο της σωτη-ρίας, που είναι σχεδόν αδύνατο για τον άνθρωπο να μπορέσει να τον βαδίσει. Κάτι τέτοιο θα ήθελε να εκ-φράσει και εκείνος, που έλεγε μπροστά στον Κύριό μας «μακάριος όστις φάγη άρτον εν τη βασιλεία του Θεού» (Λουκάς ιδ΄15). Σαν να έλεγε, ποιος θα μπορέσει, Κύ-ριε, να κάνει τα όσα πρέπει, και να εκπληρώσει όλους τους όρους για να βρεθεί στη Βασιλεία Σου; Άραγε θα υπάρξει κανένας τέτοιος άνθρωπος; Ο Λόγος του Θεού


Είναι ο δρόμος δύσκολος;

αποτινάζει αυτήν την τόσο τρομερή κατηγορία και δεί-χνει πως, αν υπάρχουν δυσκολίες και εμπόδια, αυτά δεν είναι από την πλευρά του Θεού, μα από τη δική μας την πλευρά.

Ο Θεός από τον άνθρωπο δε ζητάει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Ό,τι πρέπει να γίνει, το έκανε ο Ίδιος. Ακριβώς αυτό είναι το νόημα των λόγων του Κυρίου μας επάνω στον Σταυρό: «Τετέλεσται». Χρειαζόταν να πληρωθεί το τίμημα της αμαρτίας. Το πλήρωσε ο Χριστός. Χρει-αζόταν μια καινούργια δύναμη για μια καινούργια ζωή. Την προσφέρει ο Χριστός. Όλα είναι έτοιμα. Τα έκανε ο Θεός. Ο άνθρωπος τα αποδέχεται διά της πίστεως και τα απολαμβάνει.


Η Θαυμάσια Ζωή της Προσευχής

Τα πάντα γύρω από το μεγάλο κεφάλαιο της προσευχής• Τι είναι η προσευχή.• Πώς λειτουργεί η προσευχή.• Πώς απαντά ο Θεός.• Γιατί δεν απαντά ο Θεός.• Η προσευχή που κάνει θαύματα.• Είδη προσευχής.• Στάσεις κατά την προσευχή.• Βήμα - βήμα ανάλυση της προσευχής του Κυρίου μας.• Σταχυολόγηση προσευχών πιστών του Θεού.


Τρέξιμο

Αυτό που μά-ταια αναζητού-με στο ξέφρενο τρεχαλητό μας, το προσφέρει

δωρεάν, με αγάπη ο Θεός, στο Πρόσωπο

του Ιησού Χρι-στού. Αυτός

είναι το υπέρ-τατο αγαθό.

Αυτός είναι η προσωποποί-ηση του κάθε

σου πόθου, της κάθε σου λα-

χτάρας.

Είναι τρομερό να τρέχεις, να τρέχεις σε όλη σου τη ζωή και να μην ξέρεις τι ακριβώς ζη-τάς.

Σε πρώτο πλάνο, θα σου πουν πως ζητούν να αποκτήσουν χρήματα, να επιτύχουν στη ζωή, να φτιάξουν κάποιες καλύτερες συνθήκες ζωής, να φτάσουν ψηλότερα στην κοινωνική πυραμίδα. Μα αυτά καθ’ εαυτά δεν μπορούν να αποτελέσουν στόχο της ψυχής.

Πίσω απ’ αυτά κρύβεται η λαχτάρα, ο πόθος της κα-τάκτησης της ευτυχίας, η ανάγκη για ικανοποίηση της πάντοτε διψασμένης ανθρώπινης ψυχής, η αναζήτηση του υπέρτατου αγαθού, που αποτέλεσε στόχο της αν-θρώπινης σκέψης από τα πρώτα της βήματα στη φι-λοσοφική έρευνα και που εξακολουθεί να παραμένει απροσδιόριστο και φυσικά άπιαστο. Και εμείς τρέχου-με, και τρέχουμε, ώσπου αποκαμωμένοι θα σταματή-σουμε απογοητευμένοι, αφού αναλώσαμε τη ζωή μας.

Αυτό που μάταια αναζητούμε στο ξέφρενο τρεχαλη-τό μας, το προσφέρει δωρεάν, με αγάπη ο Θεός, στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι το υπέρτατο αγαθό. Αυτός είναι η προσωποποίηση του κάθε σου πό-θου, της κάθε σου λαχτάρας. Αυτός μόνον δίνει λύση στο μεγάλο και άλυτο πρόβλημα, που λέγεται «ζωή». Μέσα στο Ευαγγέλιό Του θα γνωρίσεις όλα τα στοιχεία, που θα σε πείσουν απόλυτα γι’ αυτό.


Ας μη διστάζουμε

«Οι βουλές του Θεού δεν είναι σαν τις δικές μας» και ο Θεός δεν ενερ-γεί σαν και μας τους αν-θρώπους. Με λαχτάρα περι-μένει, πότε θα έρθει η ώρα, έστω και κάτω από το βάρος αναγκών και θλίψεων, να καταφύγουμε σ’ Αυτόν, για να μας δείξει την αγάπη Του και να μας ευ-εργετήσει.

Είναι τόσο αλλόκοτος και περίεργος ο άν-θρωπος, που αλήθεια είναι να θαυμάζει κα-νείς, πώς ο Θεός μπορεί και τον ανέχεται. Την απάντηση δίνει μονάχα η μεγάλη Του αγάπη για τον αμαρτωλό.

Όταν στη ζωή μας όλα πηγαίνουν καλά, όταν δηλαδή η υγεία μας είναι λαμπρή και δεν γνωρίζουμε πώς να σπατα-λήσουμε τις δυνάμεις μας, παίρνοντας τα όρη - τα βουνά, όπως λένε, όταν το πορτοφόλι μας έχει αρκετά χρήματα, ώστε να νιώθουμε την ανάγκη κάπου–κάπου να πάμε και να τα σπαταλήσουμε με ασωτίες, όταν δεν μας κυνηγά κα-νένας δικαστικός κλητήρας, τότε δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να καταφύγουμε στον Θεό. Ο Θεός τότε μας φαίνε-ται σαν κάτι το πολύ απόμακρο και περιττό. Ούτε μια σκέψη μας δεν Του δίνουμε.

Βλέπεις, είμαστε τόσο απασχολημένοι να κερδίσουμε λε-φτά, να τα σπαταλήσουμε ή να χαλάσουμε την υγεία μας. Και όμως, όλα αυτά τα αγαθά που απολαμβάνουμε τα χρω-στάμε σ’ Αυτόν. Ο Θεός μας τα δίνει και, τουλάχιστον, μια κάποια αναγνώριση και κάποια ευχαριστία θα έπρεπε να τα συνοδεύει.

Πολύ φυσικό θα ήταν, αν την ώρα της θλίψης καταφύ-γουμε στον Θεό, να ακούσουμε από το στόμα Του να μας λέει: «Πού ήσουνα τόσον καιρό; Μονάχα στην ανάγκη, στον κίνδυνο, στο αδιέξοδο Με θυμάσαι; Πήγαινε από εδώ.» Εάν μιλούσε αυτή τη γλώσσα, θα το βρίσκαμε πολύ φυσικό. Μα «οι βουλές του Θεού δεν είναι σαν τις δικές μας» και ο Θεός δεν ενεργεί σαν και μας τους ανθρώπους. Με λαχτάρα πε-ριμένει, πότε θα έρθει η ώρα, έστω και κάτω από το βάρος αναγκών και θλίψεων, να καταφύγουμε σ’ Αυτόν, για να μας δείξει την αγάπη Του και να μας ευεργετήσει.


«Ναι, αυτοί έκαμον τας καρδίας αυτών αδά-μαντα, ώστε να μη ακούσωσι τον νόμον, και τους λόγους τους οποίους ο Κύριος των δυνάμεων εξα-πέστειλεν εν τω πνεύματι Αυτού...» Ζαχαρίας ζ' 12

Ένας πιστός και αφιερωμένος χριστιανός που έσπερνε με ζήλο το σπόρο του Ευαγγελίου συνήθιζε να λέει: «Είναι ο ίδιος ήλιος που λιώνει το βούτυρο και σκληραίνει τη λάσπη». Κι εννοούσε πως είναι θέμα της καρδιάς του καθενός πώς θα ανταποκριθεί στο μήνυμα της αγάπης του Θεού. Ο ένας περνάει δύσκολα, δοκιμάζεται, θλίβεται και μέσα στον πόνο αναζητά το Θεό στη ζωή του. Τον ζητά, όχι πρόσκαιρα, μα εκζητεί το Πρόσωπό Του, την αλήθεια Του. Ο διπλανός, που περνάει εξ ίσου επώδυνα, στριμωγμένος από τις περιστά-σεις της ζωής ή τις επιλογές του, στρέφεται ενάντια στο Θεό. Τον κατηγορεί, Τον θεωρεί υπαίτιο, Τον ειρωνεύεται, Τον βρίζει. Ο πρώτος μαλακώνει, συντρίβεται μπροστά στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού, όπως το αλάβαστρο του μύρου στα πόδια του Χριστού. Ο δεύτερος, σκληραίνει όπως η αφυδατωμένη λάσπη. Μα κι όταν η ζωή κυλάει εύκολα, πάλι η στάση μας απορρέει από την καρδιά μας. Κάποιος ευλογεί το Θεό για τα δώρα Του, κάποιος άλλος ευλογεί τον εαυτό του, τον εγωισμό του, την περηφάνια του. Είναι θέμα καρδιάς.

Δεν φταίει κανείς, ούτε οι συνθήκες ούτε οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν και φυσικά ούτε ο Θεός που θέλει να σε κερδίσει στην αγάπη Του. Είναι θέμα καρδιάς, της καρδιάς σου, που διαλέγει ανάλογα μ' αυτά που αγαπάει, μ' αυτά που έχει προκρίνει, μ' αυτά που βάζει πρώτα. Είναι θέμα καρδιάς, καρδιάς μαλακής και εύπλαστης στα χέρια του Θεού, καρδιάς που ποθεί το θέλημα του Κυρίου, καρδιάς που αγάπησε το Χριστό και απέρριψε τον κόσμο και την αμαρτία.

Κύριέ μου, δούλεψε Εσύ μέσα στην καρδιά μου, ώστε να γίνει το έδαφος εύφορο και κατάλληλο για τη δική Σου κα-τεργασία. Μάθε με όλα να τα παίρνω από το χέρι της αγά-πης Σου και της σοφίας Σου. Εσύ γνωρίζεις. Αυτό αρκεί.

Τι κάνει τη διαφορά

Δεν φταίει κανείς, ούτε οι συνθήκες ούτε οι άνθρωποι

που σε περιτρι-γυρίζουν και

φυσικά ούτε ο Θεός που θέλει να σε κερδίσει

στην αγάπη Του. Είναι

θέμα καρδιάς, της καρδιάς

σου, που δια-λέγει ανάλογα

μ’ αυτά που αγαπάει, μ’

αυτά που έχει προκρίνει, μ’

αυτά που βάζει πρώτα.

Documents

01 Pn Ian-Fevr 11