De legende van Pygmalion uit Ovidius' Metamorfosen

Lang geleden, in het oude Griekenland, leefde

Pygmalion. Pygmalion, die gezegend was met een

goed voorkomen, voelde zich, hoewel hij zich altijd

omringt wist met vrienden, erg eenzaam. Bovendien

was hij de Koning van Cyprus en keek menig vrouw

ernaar uit hem ooit te trouwen. Maar omdat hij zo'n

diepgegronde afkeer voor hen voelde leefde hij als

vrijgezel. Hij kon gewoon weg alleen het idee al te

moeten trouwen niet verdragen.

Pygmalion was een zeer bedreven beeldhouwer.

Een onbetwiste ambachtsman die uren lang alleen,

verdiept in zijn kunst, doorbracht in zijn atelier. Na

weken van hard zwoegen was hij eindelijk klaar met

zijn laatste meesterwerk. Een ivoren standbeeld dat

zo mooi was, dat geen vrouw op aarde zich met

haar schoonheid kon meten. Het glanzend witte

beeld had het perfecte voorkomen van een meisje,

een vrouw bijna, die, als je maar lang genoeg naar

haar bleef kijken, wel leek te wensen bemind te

worden.

Het beeld was van zo'n perfecte kwaliteit dat het

onmogelijk leek dat dit het werk was van een mens.

Pygmalion kon zijn ogen onmogelijk afhouden van

de betoverende jonge vrouw die hem stilletjes leek

gade te slaan. Hij was zo onder de indruk van zijn

eigen werk, dat hij na verloop van tijd tot over zijn

oren verliefd werd op haar en nergens anders meer

aan kon denken dan aan zijn vrouw van ivoor.

In de hoop dat zijn aanraking haar zou beroeren,

streelde hij haar koude lichaam en raakte

langzamerhand steeds meer geobsedeerd, in de

stille hoop dat zijn onbegrensde liefde voor haar ooit

nog eens beantwoord zou worden.

Pygmalion noemde zijn meesterwerk Galatea wat

'slapende schoonheid' betekent en overlaadde

haar met lieve woordjes en schattige presentjes

waar meisjes zo gek op zijn: zeldzame schelpen,

glimmende steentjes, kwetterende vogeltjes en

natuurlijk heerlijk ruikende en kleurige bloemen en

amber. Hij trok haar de mooiste jurk aan die hij maar

kon vinden en om haar vingers schoof hij blinkende

juwelen. Aan haar oren hing hij gouden ringen en

om haar nek legde hij een lange ketting van witte

parels.

Dan is op een dag het feest van Venus, de godin

van liefde en schoonheid, een weelderig festijn op

Cyprus, in volle gang. De vele offers roken in alle

hevigheid en de geur van wierook hangt in de lucht.

Pygmalion begeeft zich, nadat hij zijn voorname rol

tijdens de ceremonies als toekomstige Koning van

Cyprus heeft vervuld, alleen naar de tempel van

Venus. Pygmalion heeft een rotsvast vertrouwen in

de godin, van wie hij het gevoel heeft dat ze er

altijd voor hem is en zal zijn. Zij gelooft in hem, zij

steunt hem en ze helpt hem waar ze kan. In de

tempel knielt hij in de vredigheid van haar huis,

nederig voor haar altaar neer en smeekt keer op

keer: ''Oh gij almachtige godin van de liefde, schenk

mij een echtgenote zoals het ivoren beeld in mijn

huis.''

Zijn gebeden zijn zo hartstochtelijk en klinken zo

oprecht, en zijn verlangen is zo groot dat het de

godin raakt. Ze besluit om af te dalen om zelf te zien

waar al deze beroering vandaan komt. In stilte

brengt ze een bezoek aan het huis van de

beeldhouwer en raakt ook onder de indruk van het

ivoren meesterwerk. Te meer daar zij van oordeel is

dat het standbeeld een opvallende gelijkenis

vertoont met haarzelf. Volgens haar is dit meisje een

voorbeeld van ware esthetiek. Venus is vergenoegd

en gevleid besluit ze de beeldhouwer tegemoet te

komen op een manier die hij nooit zou kunnen

gissen.

Laat die avond komt Pygmalion vermoeid van de

lange dag thuis en begroet het beeld zoals zijn

gewoonte is met een kus. Maar dan schrikt hij. Hij

verwachtte het koude ivoor te kussen maar het lijkt

wel of de lippen warm aanvoelen. Om zeker te zijn

kust hij haar nog eens. En nog eens en nog eens. Hij

bedekt haar met kussen en raakt buiten zichzelf van

opwinding als hij ontdekt dat het ivoor langzaam tot

leven komt. Galatea opent bescheiden haar ogen

en glimlacht verlegen naar haar aanbidder en

schepper die zijn blik neerslaat.

Al snel huwen de geliefden en Venus verschijnt als

eregast op hun koninklijke bruiloft. Pygmalion

verzuimt niet Venus te bedanken voor zijn

voorspoed en hij en zijn echtgenote Galatea

brengen offers naar haar altaar zo lang als ze leven.

Venus zegent hen daarvoor met geluk en liefde en

staat hen toe om samen een lang en gelukzalig

leven te leiden. Uit dit verbond wordt een zoon

geboren genaamd Galalion.