01_Stal Sosnowiec Wicemistrzem Polski_1955

7/16/2019 01_Stal Sosnowiec Wicemistrzem Polski_1955

http://slidepdf.com/reader/full/01stal-sosnowiec-wicemistrzem-polski1955 1/6



Jacek Walczyński Stal wicemistrzem Polski 1955

Był to zimny jesienny dzień 1955 roku. Miałem wtedy 7 lat, chodziłem dopierwszej klasy i moją pasją, jak każdego chłopaka w tym wieku byłaoczywiście piłka nożna. Na mecze ówczesnej Stali Sosnowiec chodziło się

wówczas rodzinnie. Pamiętam festyny na stadionie przy Alei Mireckiego, kiedy

świętowano sukcesy z zagranicznymi drużynami, zwycięskie mecze towarzyskie zrenomowanymi drużynami polskimi, a także awans do I ligi. Pamiętam zwycięstwo4:0 z Polonią Bytom i Górnikiem Radlin. I o tym, że bramkarz Stali Dziurowicz długo

był niepokonany nawet przez znakomitych wówczas piłkarzy Wisły Kraków,

Gwardii i CWKS Warszawa oraz chorzowskiego Ruchu.I potem przyszedł pamiętny decydujący o mistrzostwie Polski mecz z

ówczesnym CWKS. CWKS była to drużyna nie lada. Dzięki wojskowo-politycznym

decyzjom, zgromadziła najlepszych zawodników kraju. W tym czasie grali tamEdward Szymkowiak, Lucjan Brychczy, Marceli Strzykalski (były piłkarz Stali!),Edmund Kowal, Henryk Kempny, Ernest Pol i wielu innych śląskich czołowychpiłkarzy. Cudem uchował się od „powołania” w szeregi Legii Gerard Cieślik. Niewiem czy ktoś jeszcze pamięta ale upiekło się również Czesławowi Uznańskiemu.Najlepszy wówczas niezwykle bramkostrzelny napastnik Stali, trafił do wojska dwa

lata później niż jego rówieśnicy, lecz nie do Warszawy a do Krakowa. On i innipiłkarze z Sosnowca grali więc w Wawelu Kraków, który decyzjami wojskowychwładz został przemianowany na OWKS. Wawel świetnie dawał sobie radę w lidze izmierzał ku mistrzostwu Polski. Grali w nim wówczas nasi piłkarze: AleksanderDziurowicz, Marian Masłoń, Roman Musiał, Ryszard Krajewski, Marceli Strzykalski iCzesław Uznański.

01



Ze wspomnień starego kibica [ 01 ]

STAL WICEMISTRZEM POLSKI 1955

Opracowanie: Jawa48© – 17 maja 2013

Prawa autorskie i edytorskie zastrzeżone©

Indeks: 00004/2004/03

3

I znów wojsko pokazało swą władzę. Jak to mogło być, że nie

C(entralny)WKS a O(kręgowy)WKS jest wyżej w tabeli. Rozwiązano więc OWKSy

(Kraków, Bydgoszcz, Wrocław i Poznań) powołując piłkarzy tych drużyn do CWKS. Ponieważ w tym czasie, Dziurowicz, Masłoń, Musiał i Krajewski zakończyli już

służbę wojskową, powrócili do Sosnowca. Strzykalski został przeniesiony do Legii a Uznański wkrótce również powrócił do Stali.

Tak więc silna Legia przyjeżdżała na mecz do Sosnowca. Zwycięstwo Stalidawało jej mistrzostwo, a trzeba pamiętać, że był to beniaminek. Ten mecz miałwięc niebagatelne znaczenie prestiżowe. Przez pewien okres po wojnie Stalwalczyła już o miejsce w ekstraklasie jako RKU. A sidziba RKU mieściła siędokładnie naprzeciw stadionu w tzw. willi Woźniaka. Mecz zaczynał się o 10 rano.Mimo wielu protestów starszych rodziny, poszedłem z ojcem, bratem i wujkami na

ten mecz (nie chcieli mnie – siedmiolatka – zabrać mając w pamięci rozruchysprzed kilku lat na meczach z AKS-em Chorzów). W końcu jednak postawiłem naswoich i znalazłem się na stadionie wtopiony w 20-tysięczną rzeszę kibiców.

Ulicami płynęły potoki ludzi, kibice siedzieli na okolicznych drzewach i dachach domów przy ul. Wolności (obecnie Niepodległości) i Sportowej. Nastadionie, było tak ciasno, że z trudem mogłem coś dojrzeć.

Ci piłkarze Stali Sosnowiec zdobyli pierwszy historyczny tytuł wicemistrza Polski w pierwszym swymsezonie w ekstraklasie. Od lewej: Paweł Krężel, Paweł Jochemczyk, Ryszard Krajewski, Witold

Majewski, Czesław Uznański, Augustyn Pocwa, Marian Szymczyk, Józef Pocwa, Roman Musiał,Aleksander Dziurowicz, Marian Masłoń. Na zdjęciu brak Ryszarda Głowackiego, który w II połowie

zmienił Krajewskiego.







Indeks: 00004/2004/03

4

Pamiętam jak stalowców w niebieskich koszulkach i białych spodenkachprowadził Masłoń. CWKS grał chyba w biało-zielonych strojach. Szymkowiak grał w

czarnym swetrze z nr 1 i niebieskich

spodniach dresowych. Mecz się

rozpoczął, kibice wciąż napływali a tupierwsza akcja Stali wstrząsnęłastadionem i całym Sosnowcem. Tużpo pierwszym gwizdku, koncertowe

zagranie pary Uznański – Majewski

zostało uwieńczone powodzeniem.Uznański świetnie wyszedł na czystąpozycję w okolicach szesnastki i

strzałem nie do obrony pokonał Szymkowiaka. W tym momencie Stal była

mistrzem Polski! Podobno ryk stadionu było słychać na kilka kilometrów wSzopienicach, Będzinie i Mysłowicach. W górę poleciały kapelusze, parasole, mniewycałował jakiś pijany (już nie tylko ze szczęścia) kibic.

Stal ruszyła do huraganowego ataku, lecz na straży warszawskiej bramki

stał przecież ówczesny najlepszy bramkarz w Polsce. Niestety, już w 14 minucie,kontra CWKSu, dokładne podanie do Brychczego, który mierzonym strzałem z 16metrów pod poprzeczkę pokonał Dziurowicza.Zrobiło się 1:1, impet Stali zelżał, trzeba było terazzwrócić baczniejszą uwagę na obronę własnej

bramki. Ale obrona Stali należała przecież donajlepszych w lidze. Świetni boczni obrońcy Masłoń iJochymczyk

1 a w środku niezawodny stoper Musiał

nie pozwalali warszawiakom na zbyt wiele swobody.

Po przerwie trener Dudek postawił wszystkona jedną kartę: obrońcy bronią dostępu do polakarnego a pomocnicy Szymczyk i Augustyn Pocwa

wspomagają atak. W miejsce Krajewskiego

wprowadził Głowackiego. Obok Majewskiego iUznańskiego grał wszędobylski Krężel, na lewym

1 Ówczesna prasa dwojako wymieniała nazwisko Jochymczyka, często pisząc Jochemczyk. Starałem się zachować

pisownię która w owym czasie występowała. Podobnie rzecz się miała z pisownią innych nazwisk, szczególnie

śląskich piłkarzy. Przykładem Ernest Pohl, któremu od 1963 roku. „przemianowano” nazwisko na Pol (rzekomo

Pohl zwrócił uwagę, że prasa od wielu lat niewłaściwie pisze jego nazwisko), by później (około roku 1990) znów

wrócić do pisowni Pohl

Naprzeciw huraganowym atakom

Stali stał świetnie dysponowany

Szymkowiak

Uznański (z lewej leży na ziemi) strzela w 1 min. bramkę dla Stali.







Indeks: 00004/2004/03

5

skrzydle Józef Pocwa. Stal ruszyła do huraganowych (jak dywanowe naloty)

ataków. Legioniści zostali zepchnięci do tak głębokie defensywy, że rzadkoudawało im się przekroczyć linię środkową, a Dziurowicz… siedział w bramce. Za toSzymkowiak dokonywał wręcz cudów zręczności broniąc nieprawdopodobne

strzały, które z trybun już widziane były jako gole. Napór trwał pełne 45 minut,niestety nadludzkie wysiłki Majewskiego, Uznańskiego i Krężla wspomagane przezbraci Pocwów i Głowackiego musiały uznać wyższość nadludzkich wręcz wyczynówSzymkowiaka. Remis nobilitował Legię (CWKS), która zdobyła pierwszy tytułmistrzowski. W Sosnowcu świętowano drugie miejsce, grupki kibiców długoprzeżywały i dyskutowały wynik meczu w tradycyjnym miejscu przed dworcem

kolejowym.

W następnym sezonie zacząłem chodzić niemal na każdy mecz. Tym razem

dołączali już do mnie koledzy z klasy. Nieopodal Stawików budował się już nowy

stadion. Ale o tym innym razem.

Zdj ęcia pochodzą ze zbior ów prywatnych oraz wydawnictw prasowych sprzed 1960 roku

Prawa autorskie zastrzeżone



Documents

01_Stal Sosnowiec Wicemistrzem Polski_1955