080301WieControleertJeugdzorg DeelA 010308

7/29/2019 080301WieControleertJeugdzorg DeelA 010308

1/22

deel A1

ER IS EEN ALGEMEEN BESTAANDE VERWACHTING DAT BEPAALDE

GROEPEN MENSEN VANWEGE HUN MAATSCHAPPELIJKE OF

PROFESSIONELE KWALIFICATIES TE VERTROUWEN ZIJN.

DEZE MENSEN HOEVEN GEEN MOEITE TE DOEN OM ONS VERTROUWEN TE

WINNEN, ZE HEBBEN DAT DANK ZIJ HUN POSITIE.IN DE MEESTE GEVALLEN IS ONS VERTROUWEN NIET MISPLAATST MAAR

ALLEEN AL HET FEIT DAT WE ZO GRAAG BEREID ZIJN HET TE GEVENMAAKT ONS TOT EEN MAKKELIJKE PROOI.

ROBERT D. HARE (uit: Gewetenloos)


2/22

deel A2

DEEL A:

Beknopte samenvatting van de Zaak A.- Bureau Jeugdzorg Haaglanden over de periode

december 2004 tot februari 2008.

In den Haag, door voormalig burgemeester Deetman genoemd de internationale stad vanrecht, vrede en veiligheid gebeurde het volgende:

December 2004: Een gescheiden moeder met drie kinderen, van oorsprong Turks,

die zich in een moeilijke situatie bevindt: gescheiden, speciale aandacht voor n vande kinderen die aan diabetes lijdt, een recente (24 juli 2004) vroegtijdige bevalling

middels de keizersnede van een tweeling waarvan het ene kindje intra-uterien overledenis, het andere kindje voedend middels de borst en afkolving van moedermelk gedurende

tweedagelijkse bezoeken aan deze couveusebaby in het ziekenhuis gedurende de twee

maanden volgend op zijn geboorte (24 juli 2004 24 september 2004), wonend in een

woning met twee steile trappen (denk aan de boodschappen), stemt in met een voorstelvoor hulpverlening (middels een ondertoezichtstelling) van de Raad voor de

Kinderbescherming. Dit betekent dat de kinderrechter na uitspraak van deondertoezichtstelling via het instituut Jeugdzorg een door Jeugdzorg voorgedragen

medewerker benoemt tot gezinsvoogd(es) die de ouders tijdelijk hulp gaat verlenen bij de

opvoeding van de kinderen. Hoewel de ouders gescheiden zijn, is in dit geval de vadernog steeds betrokken bij het gezin. Er is eerder hulp verleend via thuiszorg en

gespecialiseerde verzorging.

Het voorstel van de Raad voor de Kinderbescherming is gedaan op instigatie van een

ijverige medewerkster van het Julianakinderziekenhuis (JKZ) in den Haag. De oudersdie nauwelijks Nederlands spreken, zijn niet bekend met de consequenties van een

juridische ondertoezichtstelling.

De drie kinderen, allen jongens, zijn op dat moment (A.) net zeven jaar, (B) bijna vier

jaar en (C) vier maanden jong. De rechtszitting gedurende welke dezeondertoezichtstelling zal worden uitgesproken zal plaatsvinden op 7 december 2004.

Op de avond van 6 december 2004 komt de moeder thuis met haar drie zonen. C. is twee

en een halve maand daarvr (24 september 2004) uit het ziekenhuis ontslagen. Ze

klimmen de eerste trap op naar boven, de moeder zet de reiswieg neer bij de voordeur inhet portiek, opent de deur, pakt de reiswieg weer op (met wat andere tassen in haar hand)

bij welke beweging n van de handvaten uit haar hand slipt waardoor de baby uit de

reiswieg valt met zijn hoofd op de 5 cm hoge betonnen drempel van de voordeur. Daar

hij een kort moment een starende blik heeft, gaat zijn moeder meteen met hem naar hetJulianakinderziekenhuis waar zijn conditie getest wordt: De jongen reageert actief en

alert aldus het verslag van de dienstdoende arts. (brief Julianakinderziekenhuis d.d. 17december 2004 pagina 1). Zijn moeder vertelt dat de dokter de baby neerlegde, met zijn

handen boven C. speelde om te kijken of C. zijn vingers greep. C. pakte ze stevig beet.

Als zijn moeder hem voedt in het ziekenhuis, speelt C. met haar borst en speelt met zijn

handjes tegen haar gezicht. Hij is speels en actief.


3/22

deel A3

In de dagen daarop worden t.b.v. een aanvullend onderzoek rntgenfotos gemaakt door

het JKZ van het skelet van de baby aan de hand waarvan het JKZ concludeert dat er oud

letsel op de fotos te zien is en het idee wordt geboren, in overleg met het AdviesMeldpunt Kindermishandeling (AMK) dat waarschijnlijk mishandeling de oorzaak

hiervan is.

De ruim vier maanden jonge baby die borstvoeding krijgt, zal niet meer naar huisterugkeren.

Op 13 december 2004 doet het Bureau Jeugdzorg Haaglanden een verzoek aan de

rechtbank tot (spoed)machtiging voor een uithuisplaatsing van C. Hij ligt dan een week in

het ziekenhuis. In dit verzoek wordt vermeld:

De mening van de belanghebbenden is als volgt:

Mevr. N. G. (moeder van C.): Gezien het spoedeisende karakter (C. ligt dan reeds een

week in het ziekenhuis red.) is de inhoud van dit verzoek niet met moeder besproken.

En: De Heer A. (vader van C.): Gezien het spoedeisende karakter ( C. ligt dan reeds een

week in het ziekenhuis red.)is de inhoud van dit verzoekschrift niet met vader

besproken.

Men bespreekt dus niets met de ouders, vanaf het begin worden zij niet gekend.

Zonder enig onderzoek middels een gesprek met de huisarts n de ouders/dan wel met de

ouders van de jongen via een tolk, worden de laatsten geconfronteerd met het feit dat hunbaby eerst in het ziekenhuis uithuisgeplaatst wordt en vervolgens verhuist naar een

pleeggezin. (24 december 2004)

Intussen vindt op 7 december 2004 de rechtszitting plaats met betrekking tot de

hulpverlening aan de ouders middels een uitspraak door de rechter voor eenondertoezichtstelling. Dit betekent dat een gezinsvoogd(es) gedurende enige tijd de

ouders ondersteunt in de opvoeding van de kinderen. De afgevaardigde van het Bureau

Jeugdzorg naar de rechtszitting is niet overtuigd van de noodzaak vanjustitilehulpverlening daar de ouders zo bereid zijn om mee te werken. Zij uit haar twijfels

tegenover de afgevaardigde van de Raad voor de Kinderbescherming vr de zitting.

In de rechtszaal geeft de rechter haar echter niet het woord. Dit wordt vastgelegd in het

archief van de Raad voor de Kinderbescherming door de afgevaardigde van de R.v.d.K.tijdens die zitting aanwezig. Tijdens deze rechtszitting op 7 december 2004 zijn de ouders

niet aanwezig op de rechtbank daar zij druk bezig zijn met de ziekenhuisopname n.a.v. de

val van C. de avond daaraan voorafgaand.

Wat gebeurt er vervolgens na de val van C. uit de reiswieg en de constatering van hetJKZ van het vermeende oude letsel? Zowel het Julianakinderziekenhuis als het Bureau

Jeugdzorg laten na de Raad voor de Kinderbescherming in te schakelen, welke instantiede beschuldiging van kindermishandeling dient te onderzoeken, noch betrekken zij dehuisarts van de familie hierbij. Zij sluiten alle mogelijkheden die tot verduidelijking

kunnen leiden, af. Er vindt ook GEEN reconstruerend politieonderzoek naar de val plaats

op het woonadres van het gezin.

Vanaf het begin is de gezinsvoogdes A. van T. van Jeugdzorg bij de zaak betrokken. Devier maanden oude baby wordt op 24 december 2004 vanuit het Julianakinderziekenhuis

geplaatst in een pleeggezin, bestaande uit twee homoseksuele pleegouders, de dames N.B


4/22


5/22

deel A5

het onderzoek door Jeugdzorg over de positie van de kinderen, welk onderzoek tot dan

toe nog steeds niet heeft plaatsgevonden.

De rechter spreekt over een mogelijk thuisplaatsingstraject als de resultaten van zononderzoek daartoe aanleiding geven. Jeugdzorg informeert de rechter dat er nog veel

onderzoek gedaan moet worden en verzwijgt haar plan A. en B., die op dat moment nog

in het observatiehuis vertoeven, eveneens te plaatsen in het pleeggezin van de damesN.B. en V.B. waar C. zich bevindt sinds december 2004. Dit gebeurt onder leiding vangezinsvoogdes A. van T. op 3 maart 2006 zonder machtiging van de rechter en zonder

rapportage over het toekomstperspectief van de kinderen. Het besluit hiertoe is reeds in

november 2005 door Jeugdzorg genomen.(dus vr de zitting van december 2005 waarbijmen hier niets over vertelde aan de kinderrechter). Dit waarschijnlijk teneinde het verblijf

van baby C. in het gezin van de twee dames te garanderen: Als A. en B. naar huis zouden

gaan, zou er geen reden zijn geweest om C. in het pleeggezin te laten.

(Door apart gerapporteerde analyse van de rechtszittingen als bijlage gevoegd bij

dit verslag, blijkt hoe Bureau Jeugdzorg Haaglanden de rechters in deze jaren

steeds weer in deze zaak misleidt.)

Vanaf het begin laten de vrouwelijke pleegouders zich beiden mama noemen door baby

C. wat laat zien dat er geen professionele, adequate pleegouderbegeleiding plaatsvindtdoor de daarvoor verantwoordelijke instantie te weten Jeugdformaat afdeling

pleegzorg. Het is gebruikelijk dat pleegouders erop gewezen worden dat ouders altijd

deel uitmaken van het leven van hun kind en erop toegezien wordt door de begeleidendeinstanties (Jeugdzorg en Jeugdformaat) dat het pleegkind emotioneel en rationeel niet

misleid wordt.

Maart 2006: Spoedig nadat A. en B. in maart 2006 in het pleeggezin geplaatst worden

waar hun broertje C. zich bevindt, en Jeugdzorg ook nog via een door haar op onwettigegronden aangevraagde rechtszaak op 20 juni 2006 de ouders door deze intimidatie min of

meer dwingt tot toestemming voor afgifte van paspoorten van de drie kinderen tijdenseen zitting zonder tolk, wordt de ouders (als de buit eenmaal binnen is) per schriftelijkeaanwijzing d.d. 21 juli 2006 medegedeeld dat hun jongste zoon vr zijn 18

ejaar niet

terug zal keren naar huis, bovendien wordt de ouders medegedeeld dat zij van nu af aan

C. nog slechts n uur per drie maanden mogen bezoeken. (Van maart 2006 tot september2006 krijgen zij hun jongste zoon in het geheel niet te zien. Zie Brief Jeugdzorg aan

kinderrechter d.d. 3 oktober 2006 pagina 3.) Gedragssymptomen van C. die duiden op

een hem traumatiserende verbroken symbiose met de hem in december 2004 reeds

vijf maanden borstvoedende moeder (door het meedogenloos weggehaald en voortaan

weggehouden worden bij en van zijn moeder door Jeugdzorg) worden door de

gedragsdeskundigen van Jeugdzorg, zoals zij zich zelf noemen, uitgelegd als reacties

op de door Jeugdzorg vermeende kindermishandeling door zijn ouders. Degedragssymptomen van C. die door Jeugdzorg beschreven worden zijn: Een week van

streek zijn na het een-urige bezoek per (op dat moment nog) zes weken van de

ouders aan hem, een terugval in zijn ontwikkeling van zijn vaardigheden en zijn

gedrag. Veel huilen, pleegouders afweren en slecht slapen. Uit de beschrijving door

Jeugdzorg van het gedrag van de beide oudere kinderen na de uithuisplaatsing

blijken ook bij hen kenmerkende verschijnselen te bestaan van reactie op de

meedogenloze traumatische scheiding van hun ouders, (ontlasting smeren,


6/22

deel A6

driftbuien, in paniek wakker worden met bijzonder hoge spierspanning,

angstaanvallen s nachts, bedplassen) welke verschijnselen door Jeugdzorg eveneens

in het kader van reactie op(door Jeugdzorg zonder nader onderzoek vermeende en

volgehouden) kindermishandeling door de ouders worden geplaatst.

De twee oudsten die door de ouders twee uur per maand bezocht mochten worden tot

maart 2006 in het observatiehuis Het Kompas, mochten vanaf het moment dat zij in hetpleeggezin gaan wonen, door hun ouders slechts n uur per vier weken bezocht wordenin een kantoortje van Jeugdzorg in Zoetermeer. (Officieel een uur per drie weken, maar in

de praktijk altijd neerkomend op een keer in de vier weken of nog later.) Daar de

pleegouders in Zoetermeer woonden, moesten de ouders die in den Haag wonen voorbezoeken aan hun kinderen altijd met openbaar vervoer naar het kantoor van Jeugdzorg

in Zoetermeer. Er werd nooit een om-en-om regeling geconstrueerd door Jeugdzorg met

de pleegouders die beiden in den Haag werken en voor deze drie kinderen samen 1500.Euro per maand belastingvrij toucheerden.

Wettelijk moet de pleegzorg met zowel pleegouders als met de ouders samenwerken,hetgeen pleegzorg vanaf maart 2006 (A. B. en C. nu allen bij elkaar bij de pleegouders)

nalaat t.o.v. de ouders. Ook de pleegzorg van de stichting Jeugdformaat sluit hierdoorde ouders buiten, evenals Jeugdzorg dit doet.

Tt maart 2006 bestond de hulpverlening door Jeugdformaat pleegzorg uit, zoals de

betreffende maatschappelijk werkster M.B. op 25.01.2007 telefonisch aan hulpverlener

(van de ouders) JK meedeelde: Hoe kan ik jou, moeder, helpen inhoud te geven aan jemoederschap in het kleine stukje wat jou als moeder nog gelaten wordt?

Plannen tot pogingen met betrekking tot het uitzetten van een terugkeertraject van de

kinderen naar huis door maatschappelijk werkster M.B. van Jeugdformaat Pleegzorg die

de ouders tot maart 2006 begeleidde, strandden door gebrek aan medewerking van degezinsvoogdes A. van T. van Jeugdzorg, zo zou M.B. aan de ouders hebben meegedeeld.

Deze maatschappelijk werkster zou later telefonisch (25.01.2007)verklaren aan JK, nvan de hulpverleners van de ouders die in oktober 2006 in beeld kwamen, dat zij deindruk had dat er andere belangen speelden maar welke wist zij niet en: Jeugdzorg

beslist alles. Zij had zich afgevraagd: Wat is het doel? Het doel werd niet helder

zo verklaarde zij.

Gedurende twee-en-een-half jaar wordt het de ouders verboden fotos te maken van hunkinderen en van henzelf met hun kinderen. (Dit verbod werd in maart 2007 stilzwijgend

opgeheven nadat de ouders hierover hun beklag hadden ingediend bij de directie van

Jeugdzorg). Het wordt hen nooit toegestaan in de buitenlucht te wandelen met hunkinderen, zij zijn steeds veroordeeld tot een tafel en wat kantoorstoelen in een klein

kantoortje van Jeugdzorg Zoetermeer als zij hun kinderen ontmoeten. De gezinsvoogdesheeft een schema opgesteld waarin staat wat de ouders en de kinderen iedere vijftienminuten van dat ene uur in de vier weken moeten doen.

De drie broers worden nooit samen getoond aan de ouders, zij worden verdeeld in 2 + 1,

(de jongste zien zij vier keer per jaar gedurende n uur), waarschijnlijk met de bedoeling

dat het gezin zich niet weer een gezin kan gaan voelen.


7/22

deel A7

Gedurende het vierwekelijkse bezoek van n uur (door Jeugdzorg misleidend aan de

rechtbank en in officile stukken steeds beschreven als ns in de drie weken) in het

kantoortje van Jeugdzorg aan hun twee oudste kinderen, worden ouders en kinderenALTIJD (tot aan de thuisplaatsing van A. en B. in juli 2007 toe) geobserveerd via een

one-way-mirror (doorkijkspiegel) vanuit de kamer ernaast door de gezinsvoogdes n,

bijzonder vernederend, de twee pleegdames. Dit vindt plaats van maart 2006 tot juli2007. Een dergelijk lange tijdspanne van observatie zonder toestemming van de

rechter is wettelijk verboden.

(Voorheen, gedurende het verblijf van A. en B. in het observatiehuis Het Kompas, van

april 2005 tot maart 2006 verzocht gezinsvoogdes A. van T. maatschappelijk werksterM.B. van Jeugdformaat pleegzorg de bezoeken van de ouders met A. en B. op video

tape op te nemen. Nadat deze dit n keer gedaan had, heeft zij geweigerd dat nog een

keer te doen daar zij dit een onnatuurlijke situatie vond, zo verklaarde zij in hettelefoongesprek met hulpverleenster JK d.d. 25.01.2007.)

De bezoeken van de ouders aan A. en B. in Zoetermeer worden ook fgeluisterd d.m.v.

een microfoon die strategisch staat opgesteld in de vorm van een grote telefoon op de

tafel in het kantoortje van Jeugdzorg waar de ontmoetingen plaatsvinden. Het is deouders n de kinderen verboden Turks met elkaar te spreken, hetgeen enorme stress

veroorzaakt daar de ouders slecht Nederlands spreken, bovendien is de eigen taal de taal

van het hart hetgeen altijd naar voren komt in de emotionele omgang met eigen kinderen.Het wordt de kinderen verboden (zo zullen zij in juli 2007 bij thuiskomst verklaren) ook

maar iets te vertellen over hun dagelijks leven of vragen van hun ouders over hun jongste

broer C. te beantwoorden.

De kinderen voelen zich als gevangenen, ze fluisteren hun ouders toe als deze hetkantoortje van Jeugdzorg binnenkomen: Niets vragen, niets zeggen.

Officieel mogen de ouders, behalve in de week waarin het bezoek plaatsvindt, n keer

per week naar de twee oudste kinderen bellen, maar veelal wordt de telefoon nietopgenomen door de pleegouders. (Hun hulpverleners MY en JK zijn hier meerdere kerengetuige van geweest op de afgesproken (maar niet door de pleegouders nagekomen

want telefoon niet opgenomen) beltijd). Als er wl een gesprek tot stand komt en de

kinderen een Turks woord gebruiken, horen de ouders de pleegouders op de achtergrondzeggen: Nederlands praten. (=Controle over hetgeen er gezegd wordt.) Dit leidt tot de

nodige stress. Wanneer de ouders aan Jeugdzorg gezinsvoogdes A. van T. voorstellen dat

de pleegouders zlf opbellen op het afgesproken tijdstip naar hen omdat de pleegouderssteeds beweren dat de ouders niet op de afgesproken tijd zouden opbellen, wordt op dit

constructieve voorstel niet ingegaan.

In de maanden juli n augustus 2006 worden de ouders de zeldzame bezoeken aan hunkinderen ontzegd: De pleegouders zouden met deze drie pleegkinderen waarvan er tweeleerplichtig zijn (!), twee maanden met vakantie zijn. (De schoolvakantie duurt zes

weken). De jongste zoon C. krijgen zij gedurende de periode maart 2006-september 2006

in het geheel niet te zien. (Brief Bureau Jeugdzorg aan kinderrechter d.d. 3 oktober 2006pagina 3).

Ook verjaardagen van hun kinderen mogen de ouders nooit meebeleven, ook niet op een

datum vlak voor of vlak na de verjaardag. Ook telefonisch contact op die dagen wordt, op


8/22

deel A8

n uitzondering na middels interventie van de advocaat op de verjaardag van A op 3

december 2006 en dan nog met veel minachting naar de ouders toe, onmogelijk gemaakt.

Ook op moederdag of vaderdag mogen de kinderen hen niet bellen, ook niet als deouders op de voicemail van de pleegouders hierom vragen op de bewuste dagen.

Er wordt de ouders gedurende deze jaren NOOIT IETS VERTELD door Jeugdzorg over

de ontwikkeling van hun kinderen, noch over hun hobbies, interesses of hun lichamelijkegesteldheid. (Het is een enorme schok voor de ouders wanneer A. en B. weer thuis komenin juli 2007 dat het zicht van een van beiden was verminderd tot 15% en 7%. Zij kregen

dit te horen van de opticien bij een bezoek aan Eyewish in september 2007.) Het adres

van de pleegouders wordt, zoals gezegd, geheimgehouden. De pleegouders vertelden dekinderen, zo meldden deze na thuiskomst in juli 2007, dat hun ouders aan de deur zouden

komen en hen (de kinderen) zouden gaan slaan als zij (de kinderen)ooit het adres van de

pleegouders aan hun ouders zouden vertellen tijdens dier spaarzame bezoeken.

Gedurende al deze jaren worden de ouders geterroriseerd door gezinsvoogdes A. van T.en de pleegdames, ook door middel van het gezamenlijk de ouders altijd bij ieder bezoek

observeren vanachter de one-way mirror (doorkijkspiegel) in het aangrenzende kamertje

en het gezamenlijk afluisteren van hun gesprekken. Het idee dat hier mogelijk eenbelangenverstrengeling gezinsvoogdes-pleegouders speelt (want er is geen professionele

afstand pleegouders t.a.v. de ouders) wordt gevoed door het feit dat de moeder van de

kinderen, onopgemerkt zittend in de wachtkamer van Jeugdzorg, de pleegouders engezinsvoogdes met elkaar hoorde lachen en praten in een ruimte waarvan de deur

openstond, waarbij een van hen opmerkte: Je moet niet zeggen dat wij vrienden zijn.

Iemand van de receptie riep naar hen: A. (naam van de familie) is er, waarop degezinsvoogdes naar buiten kwam, een vuurrood hoofd kreeg en plotseling bijzonder

aardig deed tegen de moeder van de kinderen, iets wat nooit voorkwam. Daarnaast

verklaarde na thuiskomst in juli 2007 n van de kinderen dat een van de pleegouderswerkt bij een tehuis voor gehandicapte kinderen van de Stichting Jeugdformaat.

Bovendien krijgen de pleegouders van Jeugdzorg al deze jaren alle dossiers te lezen over

de ouders en hun kinderen, hetgeen eveneens duidt op niet professionele begeleiding van

de pleegouders. Wettelijk is het zo dat pleegouders geen recht hebben op inzage in dedossiers van het pleegkind en zijn ouders, TENZIJ ZIJ DAARVOOR TOESTEMMING

HEBBEN GEKREGEN.

Jeugdzorg verleent nooit enige hulp aan de ouders bij de opvoeding van de kinderen in

al die jaren, hetgeen wettelijk voorgeschreven is bij en ook het doel van eenondertoezichtstelling. Integendeel: Doordat zij buitengesloten worden en van hun

kinderen worden gescheiden door Jeugdzorg, kunnen zij geen opvoeders meer zijn. Op

n huisbezoek aan de ouders na met een collega van haar, in het verre verleden, waarop

werd aangedrongen door de moeder van de kinderen, is gezinsvoogdes A. van T. nooit ophuisbezoek geweest. Op 25 september 2007 zal A.van T. via rapportage van

gezinsvoogdes K.W. aan de rechtbank laten verklaren dat zij niet mocht binnenkomen bijde ouders, terwijl met name de moeder hier herhaaldelijk om heeft gevraagd. Dat dit weer

leugen nummer zoveel is blijkt uit een brief van de directeur van Jeugdzorg aan de ouders

d.d. 22 februari 2007 in antwoord op een brief van de ouders aan hem d.d. 5 januari 2007waarin zij zich erover beklagen dat A. van T. hen nooit een huisbezoek heeft gebracht.


9/22

deel A9

De directeur schrijft:De gezinsvoogd is eenmalig in uw vorige woning op huisbezoek

geweest. De overige gesprekken hebben plaats gevonden op kantoor.

Wanneer de ouders C. bezoeken gedurende het ene uur per drie maanden zitten de oudersin een kantoortje van Jeugdzorg met hun jongste zoon, de twee pleegouders en de

gezinsvoogdes. Dus: Vijf volwassenen rond dit jongetje. C. zegt: Daar is papa. Als

moeder zegt: Ja, dat is papa en, wijzend op zichzelf: Ik ben mama, antwoordt de peuter:Nee, dat is mama en wijst op de twee dames. Dit kind wordt dus voorgehouden dat hijgeboren is uit zijn vader en twee andere vrouwen.

De hard werkende ouders, werkzaam in de tuinbouw, worden gedwongen zich zwaar in

de schulden te steken voor rechtszaken teneinde hun kinderen terug te krijgen, maarworden genegeerd door het systeem. De rechters vertrouwen blindelings op de adviezen

en rapporten van autoriteit Jeugdzorg. De ouders worden door het systeem genegeerd.

In oktober 2006 wordt door derden aan een van oorsprong Turks geestelijk verzorger,

M.Y., een rapport overhandigd betreffende deze zaak, (d.d. 3 oktober 2006) geschrevendoor het Bureau Jeugdzorg Haaglanden aan de kinderrechter ten behoeve van een

rechtszitting in november 2006. M.Y. op zijn beurt overhandigt dit rapport aan J.K., eenmaatschappelijk werkster met beroepsmatig veel ervaring in het werken met ouders en

kinderen in opvoedingssituaties, ook in samenhang met justitie. (Onder andere vijf jaarwerkzaam geweest als maatschappelijk werkster bij de Raad voor de

Kinderbescherming). In de beschrijving van het gedrag van C. in de rapportage door

Jeugdzorg, na de uithuisplaatsing door Jeugdzorg in december 2004 herkent zijonmiddellijk de symptomen van verbroken symbiose door scheiding van de moeder.

Deze symptomen zoals afgesloten zijn, niet reageren, doof lijken te zijn, zachtjes

bijna onhoorbaar huilen, worden veroorzaakt door het, na wanhopig huilen hierom,

zich totaal verlaten voelen door de moeder die niet meer komt. (Naderhand zal

blijken dat deze symptomen nog niet bestonden na de val bij opname in het ziekenhuis

want C. reageerde daar alert en actief, (Brief Julianakinderziekenhuis 17.12.2004 pagina1) dronk goed bij zijn moeder en speelde met haar gezicht en haar borst. Vanuit haar

ervaring bij de Raad komt daarnaast de inhoud van het rapport van het

BureauJeugdzorg Haaglanden op haar over alsof het hier een adoptiezaak betreft.

Na het rapport gelezen te hebben, besluiten zij en de Heer M.Y. een gesprek met deouders aan te gaan daar hun visie of uitleg nauwelijks uit de gegevens van Jeugdzorg

doorklinkt.

Via de (nieuwe) advocaat van de ouders zullen zij toegang krijgen tot belangrijke

informatie van verschillende autoriteiten:

Het blijkt dat A. en B. zes weken nadat zij uit huis zijn geplaatst op 24 december 2004,

op 5 februari 2005op schriftelijk verzoek van gezinsvoogdes A. van T. (deantwoordbrieven van de betreffende arts verwijzen daar ook naar en zijn ook aan haar

gericht) zijn onderzocht door een arts van het Julianakinderziekenhuis (JKZ). In tweeafzonderlijke brieven d.d. 14 maart 2005 betreffende de jongens schrijft deze arts dat,

behalve een litteken veroorzaakt door laparotomie en decubitus in 2002 (operatie in het

ziekenhuis) op het lichaam van A. geen extremiteiten zijn gevonden, met name geenhuidafwijkingen of blauwe plekken.


10/22

deel A10

En met betrekking tot B.: Geen bijzonderheden, met name geen huidafwijkingen of

hematomen.

Niettemin rapporteert gezinsvoogdes A. van T. die deze brieven persoonlijk heeftontvangen daar zij aan haar zijn geadresseerd, verschillende keren in verschillende

rapporten n ontvangst van deze brieven aan de rechtbank dat zij zich afvraagt waar de

vele littekens op de lichamen van Arif en Halil vandaan komen. (De beide brieven vande arts werden door Jeugdzorg/A.v.T. onthouden aan de rechtbank en aan de

ouders.)

Een brief van het Julianakinderziekenhuis (JKZ) d.d. 17 december 2004 betreffende de

reden van opname (trauma capitis) na de val uit de reiswieg betreffende C. blijkt m.b.t.het aanvullend onderzoek aan de hand van fotos vol vermoedens te staan over de staat

van het skelet van C. welke vermoedens verder op in de brief sterke vermoedens

worden en aan het eind van de brief zonder enige toevoeging plotseling feiten worden.

(Op basis van de inhoud van deze brief werd C. van zijn ouders afgenomen).

Maatschappelijk werkster J.K. consulteert op 6 april 2007 een neuroloog over de inhoud

van deze brief, (hier zitten de fotos dus niet bij.) waarbij zij hem een kopie van dezebrief van het JKZ d.d. 17 december 2004 overhandigt welke zij hem ter beoordeling

voorlegt. Tevens toont zij hem hierbij een brief van het JKZ d.d. 1 februari 2005

betreffende C betreffende de periode opname van C. in het JKZ d.d. 24 juli 2004 24september 2004 in verband met vroeggeboorte).

In zijn antwoord per brief d.d. 23 april 2007 vraagt deze arts zich af hoe waarschijnlijk

het is dat de ouders een kind, dat geboren wordt met een uitgesproken kinderwens,

(I.V.F.) zouden mishandelen. Met betrekking tot de brief van het JKZ. d.d. 17 december2004 concludeert hij: Het gaat allemaal om verdenkingen, geen bewijzen en al helemaal

niet om anamnestisch bewezen asociaal gedrag van of mishandeling door de ouders. en

Al met al is het mijns inziens zeer de vraag of je op basis van de bevindingen van defotos kunt concluderen of er bij C. sprake is geweest van Battered Child syndrome. Het

lijkt deze arts zinvol dat de fotos opnieuw beoordeeld worden door een andere radioloog

liefst in een ander ziekenhuis. Vanzelfsprekend moet het dan gaan om een radioloog

met ervaring met kinderen.

Jeugdzorg blijft de ouders beschuldigen van kindermishandeling van baby C. Zelfs

tijdens de rechtszitting van 1 mei 2007 spreekt gezinsvoogdes A. van T. over

gebroken botten, dit ondanks het feit dat op 25 april 2007 de ouders per post

tussen de stukken van Jeugdzorg aan de rechtbank voor de zitting van l mei 2007

een forensisch pediatrisch dossier toegestuurd krijgen wat gedateerd is op mei

2005 (!) geschreven door medewerker R.A.C. B. , forensisch geneeskundige

/consulent forensische pediatrie van Forum Educatief/NFI, Centrum voorforensische geneeskunde en gedragswetenschappen in Utrecht wat de zaak

onderzocht blijkt te hebben. Bijgesloten is een bestaand rapport d.d. 4 januari 2006

(!) van een KINDERRADIOLOOG genaamd dr. S. R. van het Academisch

Ziekenhuis in Maastricht die vragen beantwoordt opgesteld door R.A.C. B. van

Forum Educatief/NFI met betrekking tot de skeletfotos en de MRI-scan hersenen

d.d. december 2004 welke vragen kinderradioloog dr.S.R. beantwoordt met te

schrijven dat hij, na de fotos van december 2004 betreffende C. onderzocht te


11/22


12/22


13/22

deel A13

Doelbewust, gesteund door haar niet professioneel opererende collegas van Jeugdzorg,

de pleegzorg en de pleegouders in deze zaak, vervreemdt A. van T. systematisch C. van

zijn ouders, zoals zij dit ook doet met betrekking tot de twee oudste jongens A. en B.

Door de ouders als criminelen te behandelen (niet aflatende observatie vanachter de

one- way-mirror samen met de pleegouders/alle gesprekken tussen ouders en de

oudste twee kinderen afluisteren/de ouders nooit met hun oudste twee kinderennoch met hun jongste kind onbespied als gezin onder elkaar laten zijn, kortom hen

niet toestaan om op humane wijze omgang met hun kinderen te hebben), poogden

zij de voorgenomen diefstal van C. te legaliseren. Om hun eigen intenties te

verhullen werden de ouders als zondebokken gebruikt. IN HUN

VOORTDURENDE VERWEER HIERTEGEN VOERDEN DE OUDERS EEN

BIJKANS VERLOREN STRIJD.

Het is bekend dat het moeilijk is voor homoseksuele paren kinderen te adopteren in

verband met de bijzondere aard van hun relatie. Daarnaast zijn er weinig kinderen

beschikbaar voor adoptie: Veel landen hebben hun grenzen gesloten voor adoptie door

het buitenland van hun kinderen en uit publicaties blijkt dat de meeste ouders die hunkind ter adoptie afstaan, kiezen voor opname in een traditioneel gezin.

M.Y. en J.K., de hulpverleners van de ouders sinds oktober 2006, rapporteren steeds hun

bevindingen in hun hoedanigheid van informanten aan de rechtbank; onder andere

schrijven zij een verslag plus een supplement, beide met bijlagen, op respectievelijk 20maart 2007 en op 17 april 2007 genaamd:

Nalatigheden, malversaties en oneerlijkheden in de hulpverlening van Bureau

Jeugdzorg Haaglanden in de zaak van de kinderen A. gedurende de periode

december 2004 tot heden (= 20 maart 2007/17 april 2007) .

Bij het ter perse gaan van het rapport d.d. 20 maart 2007 en het supplement d.d. 17 april

2007 hebben zij nog geen weet van het door Jeugdzorg aan ouders en rechtbankonthouden forensisch pediatrisch dossier van Forum Educatief /NFI en de eveneens

aan hen onthouden bevindingen van kinderradioloog dr. S. R. uit Maastricht waaruit hun

onschuld blijkt. Op 27 april 2007 sturen zij aan de kinderrechter de brief van de door hengeconsulteerde neuroloog d.d. 23 april 2007 (die op dat moment nog niet bekend was met

het bestaan van de genoemde dossiers )en zijn e-mail d.d. 26 april 2007 (n.a.v. het

inmiddels opgedoken verslag van dr. S.R.)met verwijzing naar het bestaan van de door

Jeugdzorg achtergehouden dossiers.

Bij de rechtszitting op 19 juni 2007 is de consequentie van de beslissing t.a.v A. en B.

van de meervoudige kamer van de rechtbank dat zij vanaf 23 juli 2007 niet langer

uit huis geplaatst zullen zijn. Met betrekking tot de positie van C. vermeldt de

meervoudige kamer van de rechtbank: De komende maanden zal onderzocht

moeten worden of een teruggaan naar zijn ouders nog in zijn belang is.

Op 12 juli 2007 gaat Jeugdzorg in hoger beroep tegen de beslissing dat A. en B. weernaar huis mogen gaan. Het besluit van de rechtbank d.d. 19 juni 2007 wordt tijdens de

zitting van dit hoger beroep bevestigd door het Gerechtshof op 12 juli 2007, dit tot grote

ergernis van Jeugdzorg.


14/22

deel A14

(Voor meer informatie zie de bijlage: Zaak A. betreffende de rechtszittingen d.d. 10

mei 2005 tot en met 18 december 2007 en het handelen van het Bureau Jeugdzorg

Haaglanden c.s. daarbij.)


15/22

deel A15

Op 23 juli 2007 komen A. en B. thuis.

Zij vertellen dat de pleegouders hen steeds verboden hebben ook maar iets te vertellen

aan hun ouders gedurende hun zeldzame bezoeken aan hen, dat het hen verboden was hetdoor hun ouders meegebrachte voedsel te eten, dat, nadat de rechtbank had uitgesproken

dat zij naar huis mochten, de pleegouders hen hadden gezegd dat hun ouders hen zeker

zouden gaan slaan, dat zij hen niet konden garanderen dat zij dat niet zouden doen en dathun ouders erg boos zouden zijn dat zij geen Turks meer spraken. De kinderen werden

bang. A. huilde en zij vroegen hem: Wil je een brief aan de kinderrechter schrijven?

Dat deed hij. Hij schreef dat hij bang was om naar huis te gaan, dat hij bang was dat zijnmoeder hem zou gaan slaan en dat hij van huis weg zou lopen als hij naar huis moest.

Deze brief werd als trofee gebruikt door Jeugdzorg bij haar hoger beroep op 12 juli 2007

en nog steeds in verdere rapportage.

Door dit onverantwoordelijke gedrag van de pleegouders en Jeugdzorg, ondermijnden

dezen het gezag van de ouders en pleegden zij karaktermoord op hen, hetgeen bijthuiskomst tot een vertrouwenscrisis leidde tussen met name B en zijn ouders, van B. uit

gezien. (Als hij iets niet mocht riep hij: Sla dan! Sla! Sla! Sla!)

A. vertelde dat een van de pleegouders hem ooit had gezegd, naar aanleiding van een

geval van mishandeling van een jongen door diens moeder: Die moeder slaat haar kindk bont en blauw, net als jouw moeder. A.: Ik schrok maar ik durfde niet te zeggen

dat het niet zo was. (A. was net zeven jaar toen hij werd weggehaald door Jeugdzorg, hij

had dus bewuste herinneringen aan zijn moeder.)

De jongens vertelden dat er, in de periode van hun afscheid bij de pleegouders, een nieuw

pleegkind in het pleeggezin kwam: Een jongen. In aanwezigheid van A. en B. zeiden de

dames tegen hun broertje C., inmiddels een peuter van drie jaar, wijzend op de

betreffende jongen: Dit is jouw ECHTE broer. De beide jongens zijn erg in de warhierdoor. Zij waren bang om de waarheid aan hun broertje te vertellen in het bijzijn van

de pleegouders. Zij hebben hier gewetensproblemen over. Zij huilen dikwijls om hetgemis van C.

De pleegouders vertelden hen dat zij niet van mannen hielden. Een volwassene kan dit ineen context plaatsen, een kind niet. Voor de jongens was dit een klap in hun gezicht, daar

zij zelf kleine mannen zijn. Dat zij hierdoor onzeker zijn wordt gellustreerd door de

opmerking van B.: Later word ik een meisje (= want dan houden ze van me.)

De pleegouders hielden bijna al hun speelgoed achter: Dat is voorde andere kinderen.

Speelgoed dat hen was gegeven als geschenk (verjaardag, Sint Nicolaas) wat de kinderen

kunnen beschrijven en waarover zij kunnen vertellen van wie zij het hebben gekregen,

wordt door Jeugdzorg benoemd tot: cadeaus in de beleving van de kinderen. Hun

winterjassen moesten zij achterlaten, alleen hun zomerjacks mochten zij meenemen,terwijl deze pleegouders voor deze drie kinderen een maandelijkse toelage ontvingen van

Euro 1500.belastingvrij. Kleding die de ouders voor de kinderen meebrachten tijdenshun spaarzame bezoeken aan hen werd nooit gedragen en meteen weggegeven door de

pleegouders (geen spoor van binding met de ouders!).

B. mocht niet aan zijn vriendjes in Zoetermeer laten weten dat hij daar van school ging

doordat hij weer thuis ging wonen. Naar huis gaan moest helemaal geheim gehouden


16/22

deel A16

worden. Hij mocht ook niet uitdelen. (Ten teken van afscheid.) Voor A. speelde dat

minder daar hij op een speciale school in den Haag bleek te zitten in de directe omgeving

van zijn ouderlijk huis, welke hij ook bij de thuisplaatsing zou blijven bezoeken.

Hoewel de ouders daar bij Jeugdzorg om hadden verzocht, kregen de kinderen ook geen

adressen of telefoonnummers van vriendjes mee naar huis.

De ouders hadden aan Jeugdzorg voorgesteld dat de pleegouders de beide jongens nog

een tweetal keren zouden bezoeken in het ouderlijk huis na thuisplaatsing, hier is echternooit op in gegaan.

B. die nog net geen vier jaar was toen hij uit huis werd gehaald door Jeugdzorg, kan bij

thuiskomst geen Turks meer praten met zijn uitgebreide Turkse familie in den Haag, de

internationale stad van recht, vrede en veiligheid.

Op herhaald verzoek van de ouders wordt uiteindelijk op 1 mei 2007 gezinsvoogdes A.van T. vervangen door een nieuwe gezinsvoogdes K.W. De indruk wordt gewekt dat A.

van T. nog wel degelijk een rol speelt op de achtergrond.

Aanvankelijk hadden de kinderen na thuiskomst moeite met slapen, ze waren bang dat zeweer bij hun ouders weg moesten. Dit uitte zich door geregeld s nachts wakker wordenen om hun ouders roepen. Met name B. is bang dat Jeugdzorg hem weer zal komen

weghalen. Als hij langs de kant van de weg in een stilstaande auto iemand ziet zitten is

hij bang dat het iemand van Jeugdzorg is die hem mee wil nemen. (Toen hij nog net geenvier jaar jong op barbaarse wijze (alle kleding van hem en A. werd ter plaatse door

Jeugdzorg uit de kast gerukt) totaal onvoorbereid uit huis werd gehaald in 2004 moest

hij met een vreemde mevrouw van Jeugdzorg mee in een gereedstaande auto. Hij klamptezich vast aan zijn moeder, gilde en draaide zich in haar rokken. Zijn moeder mocht niet

bij hem in de auto plaatsnemen. Hij was volkomen in shock).

B. voelde zich in september 2007 eenzaam op zijn nieuwe school in den Haag. Dankzij

Jeugdzorg bezoekt hij nu zijn vierde school. (Eerst de school bij het crisispleeggezin,toen de school bij Het Kompas, toen de school bij de pleegouders in Zoetermeer, en nu

dus de school bij zijn ouderlijk huis). Hij miste zijn vriendje van de school in Zoetermeer.

Op goed geluk (want: geen adres meegekregen van de pleegouders) is men met Halil inde auto naar Zoetermeer gereden waar men op zijn aanwijzingen zijn vriendje vond

waardoor hij hem weer heeft kunnen ontmoeten.

Beide jongens A. en B. missen hun broer C. Ze huilen vaak om hem. Hij is altijd in hun

gedachten en in hun hart en in dat van de ouders. Ouders en kinderen spreken veel metelkaar over C. Het gezin voelt zich incompleet. Er is altijd een leegte door de afwezigheid

van de Benjamin.

Op 13 september 2007 vond een bezoek aan C. plaats met A, B en de ouders op hetkantoor van Bureau Jeugdzorg in den Haag. Namens Jeugdzorg was er mevr. T. v.d. P.van de Stichting Jeugdformaat die het bezoek zou observeren en een stagiaire. De

pleegouders zouden deze keer niet aanwezig zijn. Van de kant van de hulpverleners van

de ouders mocht niemand meekomen van gezinsvoogdes K.W. hetgeen bij voorbaat eeneenzijdige observatie en interpretatie oplevert. (Wanneer er anderen meekomen

naar de bezoekregeling zal de bezoekregeling worden gestopt. Brief Jeugdzorg d.d.

7 september 2007 aan de ouders en: De omgangsregeling zal een uur duren en


17/22

deel A17

daarna zullen mevrouw G. en meneer A. (= de ouders) zelf vertrekken. Zij moeten

dus C. in de steek laten. (Voorheen vertrok C. als eerste na het driemaandelijkse

bezoekuur).

In de na dit bezoek volgende rapportage van mevr. T.v.d.P. van Jeugdformaat (Stichting

Jeugdformaat deelverslag C. d.d. 22 oktober 2007) worden vier regels aan dit bezoek

gewijd met de bekende verwijten dat C. veel wordt opgetild en vastgehouden, dat deouders hem nauwelijks met rust laten en er veel lichamelijk contact is.

Uit het gesprek van hun hulpverleners met de ouders en hun zonen A. en B. meteen na dit

bezoek (13 september 2007)blijkt dat de moeder tijdens het bezoek in het kantoortje van

Jeugdzorg de eerste tien minuten op haar stoel bleef zitten om C., die angstigbinnenkwam, de tijd te geven te wennen en ook doordat zij zich door verdriet overmand

voelde toen zij hem zag. Het gezin had met de bal gespeeld die het mee had gebracht en

met de bellenblaas. Na aanvankelijke terughoudendheid verloor C. deze. Hij speelde

vrolijk mee bij de schommel in het tuintje waar men korte tijd vertoefde.

Op het einde van het bezoek gaat C. mama knuffelen, speelt met haar gezicht, wil bij haar

zijn. Bij het opruimen rond het vertrek vraagt hij: Gaan we weg? Mama antwoordtbevestigend. Hij loopt voor de anderen uit naar de deur. Mevr. T. v.d. P. zegt: nee, nee

en pakt hem vast. C. kijkt bedroefd omdat hij niet mee mag. (Verslag van dehulpverleners van de ouders: Horen, Zien en Niet Zwijgen d.d. 15 november 2007

paginas 22 t/m 25.)

Mevr. T.v.d. P. van Stichting Jeugdformaat (Deelverslag betreffende C. d.d. 22 oktober2007) rapporteert dat C. de dag na het bezoekuit zijn doen was, veel huilde en

problemen had met slapen. Om het minste of geringste barstte hij in tranen uit. Soms

was het wat gesnik, maar soms ook kwam het van heel diep en was ontroostbaar. C.

wilde die week niet naar de peuterspeelzaal en naar fysiotherapie terwijl hij dat normaalleuk vindt. Hij moest bij de fysiotherapie letterlijk over de drempel heen geholpen

worden en hij was tijdens de therapie veel onzekerder over zichzelf dan normaal. En:Concluderend kan er gesteld worden dat contact tussen C. en zijn ouders in eennegatieve zin veel impact op C. hebben aldus letterlijk de rapportage van mevr. v.d. P.

Niet onderkend wordt hier de voortdurende re-activering van het trauma van het

meedogenloos afgescheiden zijn geworden van de borstvoedende moeder in 2004 door

het ontmoeten van de moeder in het heden en het nieuwe verdriet wat daar bovenop komtdoor het nu weer afscheid moeten nemen van de moeder na een bezoek. Dit trauma kan

alleen geheeld worden onder goede begeleiding van een coach die moeder en kind bij

elkaar brengt en de pleegouders coacht in de overdracht van dit kindje terug naar zijnmoeder.

Het verdriet baant zich een weg: Ontroostbaar, soms kwam het van heel diep, om hetminste of geringste barstte hij in tranen uit.

C, inmiddels drie jaar, kan zich niet verwoorden. Hij kan zich alleen uiten door zijn

emoties. Jeugdzorg/Jeugdformaat staat niet stil bij zijn gevoelens, die worden door

deze instanties weggerationaliseerd, hetgeen onder ander uit het volgende moge

blijken:


18/22

deel A18

In haar rapportage d.d. 16 oktober 2007 (deelverslag betreffende kind A., pagina 2)

schrijft mevr. T.v.d.P.van de Stichting Jeugdformaat: De band met zijn twee broertjes

(B. en C. dus) is in de afgelopen periode hechter geworden.

In haar rapport d.d. 16 oktober 2007 (deelverslag betreffende het tweede kind B. pagina

1) schrijft mevr. T.v.d. P.: De band met zijn broer (=A) en broertje (=C) is in de

afgelopen periode hechter geworden

ALS EEN BAND HECHTER WORDT, IS DAT MEESTAL WEDERZIJDS, ANDERSIS ER GEEN BAND.

Echter, op 22 oktober 2007 (zes dagen later dus) schrijft mevr. T.v.d.P. met betrekking

tot kind C. (deelverslag C. pagina 2): Afgelopen zomer zijn C. zijn twee broers terug

geplaatst bij zijn ouders. C. HEEFT OP EEN GOEDE MANIER AFSCHEID VAN ZEGENOMEN. HET IS NIET TE MERKEN AAN C. DAT HIJ ZIJN BROERS MIST.

HET IS TWIJFELACHTIG OF C. EEN BAND HEEFT OPGEBOUWD MET ZIJN

BROERS.

Vervolgens: Er zijn de afgelopen periode twee nieuwe pleegkinderen in het pleeggezin

komen wonen. Een pleegkind heeft vroeger, (toen C. nog een babytje was) al eerder inhet pleeggezin gwoond. C. was erg blij dat zijn pleegbroer er weer was. C. heeft een

band opgebouwd met hem. Interessant dat C. zijn pleegbroer (door de pleegouders inhet bijzijn van A. en B. je ECHTE broer genoemd) nog herkent vanuit zijn babytijd, en

ook nog binnen drie maanden een band met hem heeft opgebouwd (wat kan), maar niet

(twijfelachtig genoemd) een band heeft opgebouwd met zijn twee broers die vijftienmaanden met hem onder hetzelfde dak woonden en waarover bij beiden gerapporteerd

werd: De band met zijn broer (A/B) en broertje is in de afgelopen periode hechter

geworden. Waarschijnlijk rapporteert men dit om zo de weg te bereiden naar het

aannemelijk maken van een definitieve scheiding van de kinderen, door het niet

meer terug willen geven van de jongste zoon aan zijn ouders, waar Jeugdzorg op uit

is. Daarnaast gaat men voorbij aan het verdriet wat C. laat zien na het bezoek vanzijn ouders en zijn broers aan hem.

Uit het verslag gedragsvragenlijsten d.d. november 2007 van Bureau Jeugdzorg

betreffende C. komt naar voren dat C. zijn eigen spullen vernielt. Dit is destructieve

agressiviteit die laat zien dat dit kind met hevige agressies zit ten gevolge van de

verstoorde symbiose met zijn moeder (en waarschijnlijk ook ten gevolge van deemotionele verwarring waarin hij door Jeugdzorg en pleegouders gedoemd wordt te

leven) welk agressie vernielend gericht wordt tegen zijn eigen speelgoed (en mogelijk

ook tegen zichzelf.)

Voorts rapporteert mevr. T.v.d. P. van de Stichting Jeugdformaat op 5 november 2007 in

haar brief aan de rechtbank op pagina 1: In eerste instantie dacht men dat C. doofwas ten gevolge van eerder opgelopen trauma en: C. reageerde in de loop der tijd

steeds meer op geluiden om hem heen. De oorzaak van zijn doofheid van dat

moment is niet vastgesteld.

Het doof lijken is n van de symptomen van verbroken symbiose: Het is het, na

aanvankelijk langdurig ontroostbaar te zijn geweest ten gevolge van de meedogenloze

scheiding van de hem reeds vijf maanden voedende moeder die op zijn huilen niet meer


19/22

deel A19

reageert (= in dit geval niet meer terugkomt omdat Jeugdzorg dat verbiedt), zich in

zichzelf terugtrekken van de baby door de wereld buiten te sluiten.

C. kwam na de val uit de reiswieg in het ziekenhuis binnen als een reactieve en alertebaby toen hij daar door zijn moeder werd gebracht. Hij was niet afgesloten, apathisch of

dooflijkend. (Brief Julianakinderziekenhuis 17 december 2004 pagina 1). Inderdaad was

C. doof tengevolge van eerder opgelopen trauma zoals Jeugdzorg vermoedde: Hettrauma van de verbroken symbiose.

De OVERDRACHT door Jeugdzorg bij de thuisplaatsing van A. en B. liet alles te

wensen over. NIETS werd medegedeeld over de deplorabele staat van het zicht van een

van de kinderen, welke de moeder via een bezoek aan Eye-wish in september 2007moest vernemen. Dat deze jongen een ernstige oogaandoening heeft is gedurende de 2

jaar dat deze jongen door Jeugdzorg uit huis was geplaatst, nooit aan de ouders

medegedeeld door Jeugdzorg (Zijn zicht is 15% en 7%). De jongen bleek onder

begeleiding te staan van VISIO een organisatie die mensen met een verminderdgezichtsvermogen begeleidt. Niets werd over deze organisatie of over wat deze behelsde

door Jeugdzorg aan de ouders medegedeeld. Na heel veel moeite hebben de ouders een

en ander kunnen uitvinden. Jeugdzorg gaf ook aanvankelijk geen adressen van oogarts ofVisio. Na herhaald vragen en een brief hunnerzijds aan Jeugdzorg d.d. 15 september

2007, werd pas op 21 september 2007 (poststempel 21 september 2007, antwoordbrief

van Jeugdzorg gedateerd op 21 augustus 2007) door Jeugdzorg het adres van Visiogegeven maar nog steeds niet van de oogarts waar de ouders al vanaf 31 juli 2007 om

vroegen. Ook is de ouders niets verteld over de ontwikkeling van hun kinderen in de

afgelopen 2 jaar. Van C. weten ze ook helemaal NIETS. Wanneer ze naar hem vragenzegt de huidige gezinsvoogdes evenals haar voorgangster Het gaat goed en zwijgt

voorts in alle talen. (En zo gaat dat al drie jaar lang). Over inlevingsvermogen gesproken.

De nieuwe gezinsvoogdes K.W. sprak steeds in algemeenheden en vergat geregeld zaken

waar de ouders om vroegen. Ook bleek zij een bepaalde procedure niet te kunnenuitleggen, terwijl zij er wel over sprak. (Indicatie samenwerking rechtbank). Toen de

ouders na 23 juli 2007 en 5 september 2007 een derde gesprek met gezinsvoogdes K.W.

zouden hebben op 17 oktober 2007, hebben zij haar tijdens dat gesprek verklaard, gezien

de inhoud van de rapportage van Jeugdzorg aan de rechtbank d.d. 25 september

2007 met daarin vermeld, ondanks bij rechtzittingen op 19 juni 2007 en 12 juli 2007 via

rapportage en rapporten aangeleverde bewijzen van het tegendeel, herhaling van alle

laster en leugens betreffende hen met daaraan toegevoegd nieuwe leugens en

verdachtmakingen, dat zij haar op dat moment niets meer te zeggen hadden en zij

zich met de rechtbank zouden verstaan hierover.

Na de thuisplaatsing van A. en B. legden de ouders samen met hun hulpverleners

CONTACT MET DE SCHOLEN VAN DE KINDEREN, waarbij de hulpverleners descholen informeerden dat de ouders deze kinderen niet mishandeld hadden. Deze

mededeling was noodzakelijk omdat de ouders recht gedaan moest worden en hij de

zienswijze van de leerkrachten op de ouders bepaalt in het contact met de school. Dat

Jeugdzorg tot aan de scholen doorging met haar verdachtmakingen van

verwaarlozing en kindermishandeling nadat de oudste twee kinderen op 23 juli 2007

weer thuis waren komen wonen, blijkt uit het feit dat aan B. in het begin van hetschooljaar veelvuldig gevraagd werd: Heeft je moeder je geslagen? (Reactie van B.


20/22

deel A20

thuis: Waarom vraagt juffrouw dat?) en het controlerend vragen aan A. waarom hij

naar de dokter moest als hij deze had bezocht, het constant op een controlerende manier

naar de situatie thuis informeren en het alles negatief uitleggen wat de thuissituatiebetreft.. Als A. een keer chagrijnig is: Ik zie precies aan hem wanneer er thuis wat

gebeurd is. Beide kinderen lijden hieronder: De school is geen fijne plaats om naar toe te

gaan. Een gevangenis. Tralies voor de ramen zoals een van hen het uitdrukte.Contacten met de school van een van de jongens kwamen erop neer dat zijn moeder

tijdens de niet reguliere besprekingen (= gesprekken buien de standaard gesprekken

om) zoals de school het noemt, steeds weer in de beklaagdenbank werd gezet (zondebok)waarbij de gesprekken met leerkracht, schoolbegeleider en verpleegkundige waren als

politieverhoren waarvan voor de betreffende rechercheurs de feiten al bij voorbaat

vaststonden. Zo deelde de verpleegkundige van de school in commissie met deverpleegkundige van het Julianakinderziekenhuis iedere keer mede dat de

bloedsuikerwaardes van het betreffende kind steeds niet in orde waren, terwijl uit

computer-metingen over de diverse periodes van de ditiste uit het ziekenhuis, welke

objectief zijn en ook nog eens door de specialist bevestigd werden, bleek dat er over

iedere periode een heel goed gemiddelde was.(Gesprekken met ditiste Y.Th.Julianakinderziekenhuis 30.10.2007 en 29.01.2008).

Om al deze redenen hebben de hulpverleners, die hiermee werden geconfronteerd, deouders geadviseerd alleen nog naar de rapportbesprekingen te gaan en naar de jaarlijkse

leerlingbespreking voor wat dit kind betreft. Uit de rapportage van deze school aan de

rechtbank in december 2007 kan men concluderen dat deze besprekingen vielen in de

categorie Alles wat u zegt kan tegen u gebruikt worden/vervormd worden.

Open communicatie, en dus samenwerking, met zowel Jeugdzorg als de scholen blijkt

niet mogelijk te zijn daar alles gebaseerd is op n doel waaraan alles door Jeugdzorg

ondergeschikt wordt gemaakt: Het niet willen teruggeven van het jongste kind aan deouders. Waar oneerlijkheid is, kan geen sprake zijn van vertrouwen.

Dan hebben de ouders nog te maken met een specialist die zonder hiervoor toestemming

aan de ouders te vragen, de ouders die de ouderlijke macht over de kinderen hebben, in

de zomer van 2007 (bloedafname op 24 juli 2007, een dag nadat de kinderen weer thuiswoonden) een DNA-test heeft laten verrichten naar een van de kinderen. Daarnaast heeft

hij de uitslag van dit onderzoek, door hem naar de ouders toe bloedonderzoek

genoemd, ondanks smeken van de moeder om dit niet te doen, (daar zij bang was dat

Jeugdzorg dit weer zou aangrijpen als reden om het jongste kind niet terug te geven) perbrief aan gezinsvoogdes K.W. van Bureau Jeugdzorg kenbaar gemaakt. Uit deze brief

aan Jeugdzorg (waarvan de arts de ouders geen kopie stuurde) , die tussen de stukken

van Jeugdzorg aan de rechtbank zat voor de zitting van 27 november 2007,

vernamen de ouders dat het hier een DNA-onderzoek betrof. De betreffende brief isop 6 november 2007 door deze arts geschreven; de dag waarop hij met de ouders over de

uitslag van dit bloedonderzoek sprak en hij zei dat hij deze uitslag aan Jeugdzorg i.c.gezinsvoogdes mevr. K.W.zou gaan schrijven: Inmiddels hebben wij recentelijk

bericht ontvangen dat de DNA test inderdaad op de daarvoor geigende plaats een

mutatie vertoont, die de diagnose bevestigt. zo schrijft deze arts aan Jeugdzorg. In deeed van Hippocrates die iedere arts moet afleggen, staat onder andere: Ik zal geheim

houden wat mij is toevertrouwd en Ik luister en zal hen goed inlichten.


21/22

deel A21

Uiteraard wordt een en ander gebruikt m.b.t. de zaak rond het (niet willen) teruggeven

van C. aan de ouders. De specialist schrijft aan Jeugdzorg (en dus aan de rechtbank):

Een zorg en aandachtspunt voor ons blijven de opvoedkundige aspecten (in

combinatie met de diabetes en XXXXX) en of ouders alle zorg aan zullen kunnen.

Was getekend door de arts en de verpleegkundige. Deze mededeling is tijdens de zitting

op de rechtbank op 18 december 2007 reeds aangehaald als contra-indicatie om hetjongste kind weer naar huis te laten gaan.

Zo is de driehoek school ziekenhuis Jeugdzorg compleet.

Op de zitting op de rechtbank van 27 november 2007 (standpuntbepaling door de

rechters met betrekking tot ondertoezichtstelling/uithuisplaatsing) kwam er plotseling eenomslag: Tijdens de (in deze zaak altijd besloten) zitting van die dag werd in de

rechtszaal gezegd m.b.t. C. dat het niet meer ging om mishandeling maar om

hechting van C. aan de pleegouders.

Dus eerst een jaar lang de ouders op basis van aannames beschuldigen vankindermishandeling en verwaarlozing en op basis daarvan de kinderen van hen

vervreemden door de ouders buiten te sluiten en hen alle informatie over hun kinderen teonthouden, dan voortgaan hiermee sinds januari 2006 in de wetenschap dat deouders niet mishandeld hebben maar de uitslag van dat objectieve onderzoek voor deouders en rechtbank verzwijgen, jarenlang een oplossing traineren door met modder te

blijven gooien naar de ouders, niet ingaan op uitleg van de symptomen van verbroken

symbiose, de boel dichtgemetseld houden door schriftelijke aanwijzingen die met namenaar de jongste zoon toe maken dat de ouders nauwelijks tot geen contact met hem

kunnen hebben. (Vier keer per jaar n uur). DOELBEWUST het jongste kind

vervreemden van de ouders op grond van leugen, bedrog en manipulatie en danuiteindelijk het lot van dit kind ophangen aan het clich hechting aan de pleegouders en

het belang dat de ouders bij terugkeer hebben, dient zo nodig voor het belang van het

kind te wijken (verweerschrift pleegouders 17 december 2007 pag.3), alsof dezebelangen niet congruent zijn.

Manipulatief bedrog, niet geremd door empathie of geweten.

Hechting aan de pleegouders welke laatstgenoemden samen met Jeugdzorg het

de ouders en hun jongste zoon onmogelijk hebben gemaakt om vice versa een

ongestoorde hechting met elkaar te beleven.

Over de hechting van de drie broertjes aan elkaar, de problematiek die er in C. leeft

veroorzaakt door het verbreken van de symbiose met zijn moeder en de geestelijke

gevangenis waarin hij gedwongen wordt te leven doordat alles hem anders wordt

voorgesteld dan het is terwijl hij deep down de waarheid voelt getuige zijn reacties, met

daarnaast het verlangen van de ouders naar hun kind en het verlangen van de kinderennaar elkaar wordt niet gesproken. Alles wordt weg gerationaliseerd.

De hulpverleners van de ouders hebben op 15 november en 15 december 2007 uitgebreidgerapporteerd als informanten aan de rechtbank over de periode van 23 juli 2007 tot

genoemde data betreffende het verwerkingsproces van ouders en de twee oudste kinderen

rond de thuisplaatsing, hun contacten met school en Jeugdzorg. (Verslag: Horen, Zien

en Niet Zwijgen d.d. 15.11.2007 + verslag aanvullende gegevens d.d. 15.12.2007.) Uit


22/22

deel A22

de zittingsverslagen blijkt niet dat de inhoud van deze verslagen is overgekomen bij de

rechtbank.

Jeugdzorg en pleegouders beiden, welke laatsten twee verweerschriften hebben ingediendvia een advocaat in november 2007 en in december 2007, brengen de hulpverleners van

de ouders steeds weer in iedere rapportage willens en wetens in diskrediet m.b.t. hun

opleiding en ervaring en m.b.t. hun door Jeugdzorg en pleegouders verondersteldewerkwijze. Dit ondanks hetgeen deze hulpverleners hierover schreven (n.a.v. eerdereverdachtmakingen door Jeugdzorg) in een brief aan de rechtbank op 17 juni 2007

paginas l en 2. Het is hetzelfde mechanisme als wat Jeugdzorg c.s. hanteren naar de

ouders toe: Blijvend beschuldigen en verdacht maken, de feiten negerend. Het is alsof dewoorden een eigen leven gaan leiden, ongehinderd door het feit dat degene die het zegt

weet dat de toehoorder de feiten kent.

Op de zitting van 18 december 2007 (Overwegingen pagina 3) overweegt derechtbank ondermeer dat er een onderzoek naar de hechting van C. in het pleeggezin,de draagkracht van de ouders en de terugplaatsing bij de ouders noodzakelijk is. De

rechtbank geeft de ouders daarbij uitdrukkelijk in overweging in het belang van C.

toestemming te verlenen en mee te werken aan dit onderzoek. Alleen wanneer eendergelijk onderzoek heeft plaatsgehad, kan over een eventuele terugplaatsing van C.

worden geoordeeld. De rechtbank geeft daarbij aan Bureau Jeugdzorg in overweging de

Raad voor de Kinderbescherming, dan wel een door de raad aan te wijzenonderzoeksbureau, te vragen genoemd onderzoek te verrichten i.v.m. het gebrek aan

vertrouwen dat de ouders hebben in Bureau Jeugdzorg. De rechtbank benadrukt voorts

dat wanneer de ouders wederom (?JK/MY) toestemming weigeren te verlenen voor hetonderzoek van C. het Bureau Jeugdzorg vrij staat om een verderstrekkende maatregel te

verzoeken. (= ontheffing uit de ouderlijke macht.JK/MY)

De rechtbank beslist op 18 december 2007 dat de termijn van ondertoezichtstelling van

de (drie) minderjarigen met ingang van 19 december 2007 tot 7 december 2008 verlengdwordt en dat de aan Bureau Jeugdzorg gegeven machtiging tot uithuisplaatsing van de

minderjarige C. gedurende dag en nacht in een voorziening voor pleegzorg, te weten bij

mevr. N.B. en mevr. V.B. verlengd wordt van 19 december 2007 tot 7 december 2008,zijnde de duur van de ondertoezichtstelling.

NAWOORD

Wij citeren de kinderrechter van de zitting d.d. 30 november 2006 welke op pagina

4 onder beoordeling overweegt:

GEGEVEN DE OMSTANDIGHEID DAT DE BEZOEKEN DOOR VELE

INSTRUCTIES INGEKADERD WORDEN EN NIET IN DE THUISSITUATIEPLAATSVINDEN KAN VAN EEN NATUURLIJK VERLOOP VAN HET BEZOEKEN VAN SPONTANE CONTACTEN, WELKE DE BASIS VORMEN VOOR EEN

GOEDE ONDERZOEKSITUATIE, GEEN SPRAKE ZIJN.

Den Haag, 1 maart 2008JK/MY

Documents

080301WieControleertJeugdzorg DeelA 010308