1

1. Szybkie zaznaczanie obszernych zakresów komórek.

Sposób 1

Wciśnij klawisz funkcyjny F5, Pojawi się okno dialogowe Przechodzenie do . W polu

Odwołanie wpisz zakres, który ma zostać podświetlony i zatwierdź, klikając OK.

Sposób 2.

W Polu nazwy wpisz adres obszaru i wciśnij klawisz Enter. Zwróć uwagę, aby wpisać adresy

komórek rozdzielone dwukropkiem. Jeśli go przeoczysz, Excel zdefiniuje nazwę komórki,

która aktualnie była zaznaczona.

2

2. Klawisze skrótów.

Alt + F4 Zamyka wszystko (każdy dokument po kolei łącznie z zamknięciem komputera)

Ctrl + c Kopiuj

Ctrl + v Wklej

Ctrl + x Wytnij

Ctrl + z Cofnij

Ctrl + y Powtórz

Ctrl + s Zapisz

Ctrl + o Otwórz

Ctrl + n Nowy dokument

Ctrl + p drukuj

Ctrl + j Justuje

Ctrl + r Wyrównać akapit do prawej

Ctrl + e Wyrównać akapit do środka

Ctrl + l Wyrównać akapit do lewej

Ctrl + b Pogrubienie

Ctrl + i Kursywa

Ctrl + u Podkreślenie

Ctrl + 1 Odstęp między wierszami pojedynczy

Ctrl + 2 Odstęp między wierszami podwójny

Ctrl + 5 Odstęp między wierszami 1,5 wiersza

Ctrl + 0 Przed akapitem dodać lub usunąć odstęp jednowierszowy

Ctrl + m Wcina akapit z lewej

Ctrl + w Zamyka dokument

Ctrl + t Tworzy wysunięcie akapitu

Ctrl + enter Wstawia podział strony

Ctrl + - (łącznik) Wstawia łącznik opcjonalny

Ctrl + = Indeks dolny

Ctrl + Shift + + Indeks górny

Ctrl + Shift + c Skopiować sformatowanie

Ctrl + Shift + v Wkleić sformatowanie

Ctrl + Shift Zmiana ustawienie klawiatury

Ctrl + Shift + END

Ctrl + Shift + > Zwiększyć rozmiar czcionki

Ctrl + Shift + < Zmniejszyć rozmiar czcionki

Ctrl + Shift + p Zmienić rozmiar czcionki

Ctrl + Shift + a WERSALIKI

Ctrl + Shift + k KAPITALIKI

3

Ctrl + Shift + w Podkreśla tylko wyraz

Ctrl + Shift + d Podwójnie podkreśla tekst

Alt + ctrl + j Wstawia przypis dolny

Shift + F3 Zmienia wielkość liter

F12 Zapisz jako

Shift + enter Podział wiersza

Ctrl + enter Podział strony

Ctrl + Shift + enter Podział kolumny

Ctrl + łącznik Łącznik opcjonalny

Ctrl + Shift + łącznik Łącznik nierozdzielający

Ctrl + Shift + spacja Spację nierozdzielającą

Alt + ctrl + c Znak zastrzeżenia praw autorskich

Alt + ctrl + r Zastrzeżony znak towarowy

Alt + ctrl + t Znak towarowy

Alt + ctrl + kropka Wielokropek (…)

Ctrl + Shift + s Zastosować styl

Alt + ctrl + k Uruchomić Autoformatowanie

Ctrl + Shift + s Zastosować styl Standardowy

Alt + ctrl + 1 Zastosować styl Nagłówek 1

Alt + ctrl + 2 Zastosować styl Nagłówek 2

Alt + ctrl + 3 Zastosować styl Nagłówek 3

Ctrl + Shift + l Zastosować styl Lista

Ctrl + Shift + * Wyświetla znaki niedrukowalne (odkryj wszystko)

Alt + = Wstawia sumę

Ctrl + Shift + + Wstawia wiersz lub kolumnę

Ctrl + - Usuwa wiersz lub kolumnę

Shift + F11 Wstawia nowy arkusz

F3 Wkleja nazwę

4

3. Modyfikacja i formatowanie arkusza danych:

3.1 Formatowanie komórek arkusza

Wprowadzenie różnego rodzaju danych

Do komórki arkusza kalkulacyjnego można wprowadzać różnego rodzaju dane, takie

jak:

tekst- tekst to dowolna kombinacja liter, cyfr i spacji. Domyślnie wprowadzony tekst

jest wyrównany do lewej strony,

liczby- liczby to znaki numeryczne 0-9. Program rozróżnia kropkę oraz przecinek i w

zależności od ustawień użytkownika traktuje tylko jeden z tych znaków jako

separator dziesiętny. Z racji tego zalecane jest, aby liczby do arkusza wprowadzać za

pomocą klawiatury numerycznej. Daje to pewność, że niezależnie jaki znak jest

zdefiniowany jako separator dziesiętny, kropka wprowadzona z tej klawiatury

przyjmie właściwą postać, a liczba z nią wpisana będzie faktycznie liczbą, a nie

tekstem. Wartości liczbowe domyślnie są wyrównywane do prawej strony komórek,

formuły- Formuły składają się z jednego lub kilku adresów komórek lub wartości oraz

operatorów działań matematycznych.

Formatowanie komórek

W arkuszu Microsoft Excel użytkownik ma bardzo bogate możliwości formatowania

komórek. Aby je wykorzystać należy komórkę (lub grupę), która ma zostać poddana obróbce

zaznaczyć i z menu komórek i z menu podręcznego wybrać ”formatuj komórki”. Zostanie

wówczas rozwinięte okno zawierające sześć zakładek umożliwiających formatowanie

następujących cech komórek:

5

Formaty liczbowe komórek.

Liczby- zakładka ta umożliwia wyświetlanie liczb w danej komórce zgodnie z wybraną

kategorią, a także do określania sposobu wyświetlania cyfr w danej kategorii. Jak na przykład

ustawienie wyświetlania dwóch miejsc po przecinku w przypadku formatu liczbowego;

6

Wyrównywanie w komórce.

Wyrównywanie- ustawienie wyrównania zawartości komórki w pionie w poziomie, a także

orientacji tekstu; Funkcja zawijaj tekst pozwala na zawijanie tekstu w obrębie jednej

komórki.

7

Formatowanie czcionki.

Czcionka- wybór czcionki, jej stylu i koloru, rozmiarów i efektów specjalnych (np.

podkreślenia);

8

Obramowanie komórek.

Obramowanie- ustawienia dotyczące ustawień linii obramowania komórki (stylu i koloru);

Desenie komórek i ochrona.

Desenie- wybór koloru i stylu (deseniu) wypełnienia komórki

Ochrona- ustawienia dotyczące blokowania i ukrywania komórek na arkuszu.

Informacje dodatkowe:

Formatowanie wierszy

Aby sformatować wiersz należy go zaznaczyć, a następnie wybrać polecenie Wiersz z menu

Format.

Dostępne są tutaj następujące opcje:

9

Wysokość- ustalenie wysokości wiersza

Autodopasowanie- ustawienie wysokości wiersza do największego rozmiaru

czcionki w nim występującej;

Ukryj- ukrycie wiersza (wierszy) – ukrycie spowoduje, że dany wiersz przestanie

być widoczny, ale dane z niego (przy obliczeniach) będą dalej wykorzystywane.

Odkryj- przywrócenie wyświetlania ukrytego wiersza

3.2 Formatowanie kolumn

Aby sformatować kolumnę należy ją zaznaczyć, a następnie wybrać polecenie Wiersz z menu

Format.

Dostępne są tutaj następujące opcje:

Szerokość- ustalenie szerokości kolumny

Autodopasowanie- ustawienie szerokości kolumny do największego rozmiaru

czcionki w niej występującej;

Ukryj- ukrycie kolumny (kolumn)- ukrycie spowoduje, że dana kolumna przestanie

być widoczna, ale dane z niej (przy obliczeniach) będą dalej wykorzystywane.

Odkryj- przywrócenie wyświetlania ukrytej kolumny.

Standardowa szerokość- ustawienie szerokości kolumny na wymiar standardowy.

10

3.3 Formatowanie warunkowe

Narzędzie służące do szybkiego wyróżniania komórek po różnych kryteriach. Jest to typ formatowania danych, który formatuje tylko te komórki, których zawartość spełnia określone warunki. Na przykład w kolumnie mają zostać wyróżnione liczby większe od 30.

Aby skorzystać z formatowania warunkowego, zaznaczamy zakres w którym chcemy nadać formatowanie.

Klikamy następnie na Formatowanie warunkowe Wybieramy jedną z możliwości formatowania warunkowego. W poniższym

przykładzie formatowanie zostało zilustrowane na długościach różnych kolorach pasków reprezentujących liczby.

Liczby w komórkach zostaną dodatkowo zilustrowane za pomocą różnej długości pasków.

Aby wyczyścić formatowanie warunkowe, klikamy na przycisk Formatowanie warunkowe, na Wyczyść reguły

11

W formatowaniu warunkowym mamy do dyspozycji następujące opcje:

Opcje na wartościach liczbowych:

Porównywanie kolumn, Większe niż- przy użyciu tego narzędzia będziemy mogli zaznaczyć wszystkie komórki

znajdujące się w zaznaczonym przez nas obszarze, których wartości są większe od podanej przez nas liczby,

Mniejsze niż- przy użyciu tego narzędzia będziemy mogli zaznaczyć wszystkie komórki znajdujące się w zaznaczonym przez nas obszarze, których wartości są mniejsze od podanej przez nas liczby

Pomiędzy- tutaj definiujemy wartości, pomiędzy którymi ma się znajdować zawartość wyróżnianych komórek

Równe- wyróżnia komórki, które mają wartość równą wartości przez nas zdefiniowanej.

Operacje na wartościach tekstowych

Tekst który zawiera- przy pomocy tej opcji jesteśmy w stanie zdefiniować ciąg znaków który ma występować w komórkach w zaznaczonym przez nas obszarze, aby mogły zostać wyróżnione zdefiniowanym stylem.

Operacje na datach

Data występująca- pozwala na zdefiniowanie przedziału czasowego, w którym mają zawierać się daty, aby mogły zostać wyróżnione.

Operacje na wszystkich wartościach

Powtarzające się wartości- zaznacza zdefiniowanym stylem wszystkie komórki, których wartość powtórzyła się przynajmniej raz.

4. Tworzenie formuł i funkcji w Excelu:

4.1 Tworzenie prostych formuł

Formuła jest ciągiem wartości operatorów, zaczynającym się znakiem równości (=) i wyznaczającym nową wartość. Excel ma kilkaset wbudowanych formuł, zwanych funkcjami, które są przeznaczone do różnego rodzaju obliczeń. Dzięki formułom można wykonywać różne obliczenia. Wszystkie funkcje w arkuszu kalkulacyjnym zaczynają się od znaku = i zatwierdzamy je klawiszem ENTER

12

4.2 Operatory

Wykonując obliczenia używamy operatorów arytmetycznych, oznaczających rodzaj działania. W tabelce poniżej przedstawiono znaczenie poszczególnych operatorów.

Operator Funkcja

+ Dodawanie

- Odejmowanie

* Mnożenie

/ Dzielenie

^ Potęgowanie

% Procent, gdy umieszczony po cyfrze

Zazwyczaj formuły mają więcej niż jeden operator. Aby wyniki były prawidłowe, powinno się stosować kolejność wykonywanych działań, tak jak pokazano w tabeli poniżej.

Priorytet Operator Działanie

1 - Przeczenie

2 % Procent

3 ^ Potęgowanie

4 * i / Mnożenie i dzielenie

5 + i - Dodawanie i odejmowanie

6 =<>, <=>, >=, <> Porównanie

4.3 Odwołania

Podczas pracy z Excelem najczęściej wykonujemy obliczenia na liczbach, które zostały już wpisane do komórek arkusza. W takich przypadkach zamiast wartości liczbowych (stałych) w formułach wpisujemy adresy odpowiednich komórek. Pozwala to przyspieszyć obliczenia i ułatwia wprowadzenie poprawek.

Aby wpisać formułę korzystając z adresów komórek:

Wprowadź dane do arkusza:

Zaznacz komórkę C1 i wpisz formułę np. : =A1+B1 Naciśnij Enter (wynik formuły wyświetli się w komórce C1, a jej zawartość będzie

widoczna na pasku formuły)

13

4.4 Tworzenie odwołania względnego i bezwzględnego

Adresowanie względne: Adresowanie jest stosowane przez program jako domyślne. Adresowanie to wykorzystuje relatywne położenie komórek względem siebie a nie ich konkretne adresy.

PRZYKŁAD:

W dwóch kolumnach np. A i B są dwie serie danych, w kolumnie C chcemy otrzymać sumę poszczególnych par liczb obu serii. Aby tego dokonać do komórki C1 należy wpisać =A1+B1, tak wpisaną formułę można skopiować na pozostałe komórki w kolumnie C. Jest to możliwe właśnie dzięki temu, że program przy takim adresowaniu sprawdza tylko relatywne położenie komórek z formuły względem siebie, dlatego po skopiowaniu formuły w dół w kolejnej komórce zastosuje zmodyfikowaną wersje formuły w postaci =A2+B2 itd.

Adresowanie bezwzględne: W adresowaniu tym istotny jest konkretny adres komórki, a nie jej położenie względem innych danych. Aby komórkę oznaczyć adresem bezwzględnym należy do adresu komórki wprowadzić dodatkowe oznaczenia w postaci symbolu $ np. $A$1. Takie adresowanie ma zastosowanie np. wtedy gdy wartość jednej komórki odnosi się do kilku danych.

PRZYKŁAD:

W kolumnie A znajduje się seria danych (np. ceny netto) chcemy otrzymać ich wartość podatku mnożąc ceny przez % podatku znajdującego się w komórce B2. Aby wszystkie wartości z kolumny A pomnożyć przez tę jedną konkretną komórkę należy zaadresować ją w postaci adresy bezwzględnego: formuła przyjmie postać: =A2*$B$2. Taką postać bez żadnych zmian można kopiować w dół aby policzyć pozostałe wartości dla kolumny A.

14

UWAGA: Znaków dolara nie trzeba koniecznie ręcznie wpisywać. Wystarczy umieścić kursor tekstowy w adresie komórki i nacisnąć klawisz F4

4.5 Funkcje

1. Wykorzystanie funkcji wbudowanych Excela.

Wykonywanie nieskomplikowanych wzorów za pomocą formuł jest bardzo wygodną i szybką metodą automatyzacji prostych obliczeń. Jednak w przypadku bardziej złożonych wzorów pisanie formuł staje się pracochłonne. Warto wtedy skorzystać z zestawu gotowych funkcji oferowanych przez program. Funkcja to gotowa do użycia formuła np. zamiast żmudnie sumować wszystkie komórki od A1 do H1, można zastosować funkcję =SUMA(A1:H1).

Każda z funkcji jest zbudowana z następujących elementów;

Znaku „=” który sygnalizuje wprowadzenie formuły Nazwę funkcji np. SUMA, wskazującej jaka operacja będzie wykonana Listy argumentów, są to wartości liczbowe lub adresy komórek ujęte w nawiasy np.

(A1:H1)

Aby wprowadzić daną funkcję do arkusza stajemy w komórce do której chcemy ją wstawić.

=Nazwa_funkcji(argument1;argument2;argument3)

Argumenty funkcji to dane potrzebne do jej prawidłowego działania. Mogą to być liczby, adresy komórek, zakresy komórek lub inne funkcje i formuły.

15

2. Kreator funkcji

Funkcje można wprowadzać do komórek wpisując je ręcznie lub używając kreatora funkcji. W Excelu 2007 funkcje możemy wywołać z zakładki formuły

Kreator funkcji uruchamiamy za pomocą ikony Wstaw funkcję. Po użyciu tego polecenia wyświetli się okno Wstawiania funkcji:

Funkcje są pogrupowane tematycznie na kategorie. Domyślnie pokazane są ostatnio używane przez użytkownika funkcje.

Po wybraniu określonej kategorii w prawej liście zatytułowanej Wybierz funkcję pokażą nam się funkcje dostępne w ramach danej kategorii. Po kliknięciu na daną funkcję na dole okna ukazuje się krótki opis funkcji: jak jest skonstruowana i co wykonuje.

Aby funkcję wstawić do arkusza należy wskazać ją na liście a następnie kliknąć na przycisk OK. Pojawi się dalsze okno kreatora funkcji:

16

W oknie tym można wprowadzać argumenty funkcji w postaci konkretnych liczb lub podać zakres komórek z których funkcja ma obliczać wartość. Jeżeli chcemy zaznaczyć pewien zakres komórek najprościej jest kliknąć na ikonę zaznaczoną czerwonym kółkiem na rysunku powyżej. Okno zwinie się do wąskiego paska dzięki czemu łatwiejszy będzie dostęp do danych. Następnie najeżdżamy znacznikiem i klikamy lewym klawiszem myszy na pierwszą komórkę zakresu który chcemy zaznaczyć. Następnie cały czas z przyciśniętym klawiszem myszy zaznaczamy interesujące nas komórki. W celu zakończenia zaznaczania komórek puszczamy przycisk myszy. Teraz z powrotem klikamy na ikonę znajdującą się po prawej stronie wąskiego pola edycyjnego aby powrócić do pełnej formy ona funkcji i klikamy na przycisk OK- funkcja zostaje wstawiona.

3. Podstawowe funkcje programu Excel przydatne w codziennej pracy:

SUMA

Oblicza sumę zakresu, jest jedną z najczęściej wykorzystywanych funkcji w arkuszu kalkulacyjnym.

Składnia: =SUMA(liczba1;liczba2;…)

Liczba1; liczba2;… to od 1 do 255 argumentów, dla których należy obliczyć wartość całkowitą, czyli sumę.

Funkcja zlicza liczby, wartości logiczne i tekstowe reprezentacje liczb, które zostały wpisane bezpośrednio na listę argumentów. Zobacz pierwszy i drugi z poniższych przykładów.

Jeśli argument jest tablicą lub odwołaniem, sumowane są tylko liczby umieszczone w tej tablicy lub odwołaniu. Puste komórki, wartości logiczne i tekst w tablicy lub odwołaniu są pomijane.

17

PRZYKŁAD:

Aby obliczyć sumę wartości komórek od A1:A5; skorzystamy z ikony autosumowania (zakładka Narzędzia główne)

Wprowadź do arkusza dane i ustaw się w komórce A6, następnie kliknij ikonę Autosumowanie i zatwierdź wciskając klawisz Enter.

ŚREDNIA

Oblicza średnią z zakresu- Zwraca wartość średnią (średnią arytmetyczną) ze wskazanych komórek.

Składnia: =ŚREDNIA(liczba1;liczba2;…)

Liczba1; liczba2;… to od 1 do 255 argumentów, dla których należy wyznaczyć średnią.

PRZYKŁAD:

Aby obliczyć średnią z komórek od A1:A5; skorzystamy z ikony autosumowania (zakładka Narzędzia główne). W tym celu należy rozwinąć ikonę autosumowania i wybrać funkcję średniej.

Wprowadź do arkusza dane i ustaw się w komórce A6, następnie kliknij ikonę Autosumowanie wybierając funkcję średniej, w następnym kroku zatwierdź klawiszem Enter:

18

MIN

Zwraca najmniejszą wartość z zakresu.

Składnia: =MIN(liczba1;liczba2;…)

Liczba1; liczba2;… to od 1 do 255 liczb, dla których należy znaleźć minimalną wartość.

PRZYKŁAD:

Aby obliczyć najmniejszą wartość z zakresu komórek od A1:A5; skorzystamy z ikony autosumowania (zakładka Narzędzia główne). W tym celu należy rozwinąć ikonę autosumowania i wybrać funkcję minimum.

Wprowadź do arkusza dane i ustaw się w komórce A6, następnie kliknij ikonę Autosumowanie wybierając funkcję minimum, w następnym kroku zatwierdź klawiszem Enter:

19

MAX

Zwraca największą wartość z zakresu.

Składnia: =MAX(liczba1;liczba2;…)

Liczba1; liczba2;… to od 1 do 255 liczb, dla których należy znaleźć największą wartość.

PRZYKŁAD:

Aby obliczyć największąą wartość z zakresu komórek od A1:A5; skorzystamy z ikony autosumowania (zakładka Narzędzia główne). W tym celu należy rozwinąć ikonę autosumowania i wybrać funkcję maksimum.

Wprowadź do arkusza dane i ustaw się w komórce A6, następnie kliknij ikonę Autosumowanie wybierając funkcję maksimum, w następnym kroku zatwierdź klawiszem Enter:

20

ZAOKR

Zaokrągla argument (liczbę) do określonej liczby cyfr.

Składnia: =ZAOKR(liczba;liczba_cyfr)

Liczba to argument (liczba) który ma zostać zaokrąglona.

Liczba_cyfr określa liczbę cyfr, do których ma być zaokrąglona liczba.

Jeżeli liczba cyfr jest większa od 0, to funkcja zaokrągla do wskazanej liczby miejsc dziesiętnych; jeżeli jest równa 0, to zaokrągla do najbliższej liczby całkowitej; jeżeli mniejsza niż 0 to zaokrągla w lewo do przecinka dziesiętnego.

PRZYKŁAD:

Aby obliczyć zaokrąglenie do drugiego miejsca po przecinku z komórki od A1 skorzystajmy z

ikony Wstaw funkcję znajdującą się na pasku formuły. Pojawi się okno wstawiania funkcji z którego wybierzemy funkcję ZAOKR.

Klikamy na ikonę OK. i przechodzimy do kreatora funkcji.

21

W polu liczba należy zaznaczyć komórkę A1. W polu liczba_cyfr podajemy do którego miejsca po przecinku ma nastąpić zaokrąglenie. Zatwierdzamy klawiszem Enter.

PODSUMOWANIE KOLUMNY

Aby podsumować dany zakres danych znajdujących się w kolumnie należy:

Zaznaczyć komórkę bezpośrednio pod zakresem danych

Wcisnąć skrót klawiaturowy ALT + = lub skorzystać z ikony sumy znajdującej się na pasku narzędziowym i przycisnąć klawisz Enter.

Formuła sumy zostanie dodana a kolumna automatycznie zsumowana.

Aby skopiować formułę sumowania na kolejne komórki należy zaznaczyć komórkę z formułą sumowania, chwycić za czarny krzyżyk kopiowania formuły i przeciągnąć na następne kolumny.

Aby zsumować różne zakresy komórek należy:

Zaznaczyć komórkę w której wstawimy funkcję sumowania

Wstawić funkcję suma

Zaznaczyć pierwszy zakres komórek

Nacisnąć i trzymać wciśnięty klawisz CTRL

Myszką zaznaczyć kolejny zakres komórek

22

4. Funkcje logiczne

JEŻELI

Funkcja logiczna JEŻELI jest bardzo uniwersalna i praktycznie w każdej dziedzinie może znaleźć szerokie zastosowanie.

Składnia: =JEŻELI(test_logiczny;wartość_jeżeli_prawda;wartość_jeżeli_fałsz)

Na Argumenty funkcji składają się trzy elementy:

Test_logiczny- ta część funkcji sprawdza czy spełniony jest założony warunek np. czy w komórce A1 jest wartość większa niż 7. W zapisie funkcji warunek ten będzie wyglądał następująco: A1>7. W przypadku testu logicznego można się posługiwać takimi operatorami jak: =, >, <, =>, =<. Jeżeli warunek ma się odnosić do wartości tekstowej wartość tę należy ująć w cudzysłów np. zapis sprawdzający czy w komórce A1 jest wyrażenie „ok.” będzie następujący:: A1=”ok”

Wartość_jeżeli_prawda- ta część funkcji jest wykonywana jeżeli spełniony jest założony warunek testu logicznego. Wynikiem sprawdzenia testu może być określona operacja matematyczna, wartość tekstowa lub liczba, np. jeżeli warunek A1>7 będzie spełniony to funkcja ma od wartości z komórki A1 odjąć 10: A1-10 lub np. przyjąć wartość tekstową „warunek spełniony” lub wartość liczbową np. 5.

Wartość_jeżeli_fałsz- ta część funkcji jest wykonywana jeżeli nie jest spełniony warunek założony w teście logiczny. Wynikiem może być określona operacja matematyczna, wartość tekstowa lub wartość liczbowa.

Wprowadzenie funkcji JEŻELI:

Prace rozpoczyna się od najechania kursorem myszy i kliknięciu w komórkę arkusza w której chcemy otrzymać wynik działania funkcji. Funkcję uruchamia się poprzez kliknięcie na ikonę Wstawiania funkcji. Jest ona dostępna w kategorii Logiczne. Otworzy się okno funkcji. W oknie tym można wprowadzać argumenty funkcji. Należy stanąć teraz w okienku

23

Test_logiczny i wpisać założenia testu, następnie podobne operacje wykonuje się z dwoma pozostałymi polami: wartość_jeżeli_prawda oraz wartość_jeżeli_fałsz według wcześniej opisanych zasad. Na koniec całość zatwierdza się przyciskiem OK.

PRZYKŁAD:

Do arkusza wprowadzamy oceny końcowe dla osób uczestniczących w kursie

Ocena powyżej 2 oznacza zdany egzamin. Korzystając z funkcji JEŻELI wprowadź dane, które umożliwią zweryfikowanie ocen, tak jak pokazano na rysunku poniżej.

24

Potwierdź ustawienia przyciskiem OK lub Enter i skopiuj formułę do pozostałych komórek.

Wynik:

W wyniku działania funkcji „JEŻELI” uczniom z oceną większą lub równą 2 został wyświetlony komunikat „zaliczone”, pozostałym zaś „poprawka”.

LUB

Zwraca wartość logiczną PRAWDA, jeśli choć jeden argument ma wartość logiczną PRAWDA; jeżeli wszystkie argumenty mają wartość logiczną FAŁSZ, funkcja zwraca wartość logiczną FAŁSZ.

Składnia: =LUB(logiczna1;logiczna2;…)

Logiczna1; logiczna2;… to od 1 do 255 warunków, które można sprawdzić i które mogą przyjmować wartość PRAWDA lub FAŁSZ.

25

PRZYKŁAD:

Do zakresu komórek od A1 do A5 wpisano nazwy kolorów.

Do komórki B1 wstaw funkcję LUB i wpisz wartości pokazane na rysunku poniżej:

Potwierdź przyciskiem OK lub Enter.

Wynik:

Jeśli w komórce do której odwołuje się funkcja wystąpi kolor zielony, niebieski lub czerwony wynikiem będzie PRAWDA, w innym przypadku FAŁSZ.

26

ORAZ

Wynikiem funkcji jest PRAWDA jeśli wszystkie jej argumenty mają wartość PRAWDA; wynikiem funkcji będzie FAŁSZ jeśli choć jeden z argumentów ma wartość FAŁSZ.

Składnia: =ORAZ(logiczna1;logiczna2;…)

Logiczna1; logiczna2;… to od 1 do 255 warunków, które mają zostać sprawdzone i które mogą przyjmować wartość PRAWDA lub FAŁSZ.

PRZYKŁAD:

Do komórek od A1 do A10 wpisano następujące liczby:

Do komórki B2 wstaw funkcję ORAZ wpisując następujące argumenty:

Potwierdź przyciskiem OK lub Enter.

27

Wynik:

Jeżeli w komórce do której odwołuje się funkcja wystąpi wartość większa od 45 i mniejsza od 50 wynikiem będzie PRAWDA, w pozostałych przypadkach FAŁSZ.

SUMA.JEZELI

Dodaje komórki określone przez podane kryteria.

Składnia: =SUMA.JEZELI(zakres;kryteria;suma_zakres)

Zakres to zakres komórek, które należy oszacować według kryteriów. Puste wartości i wartości tekstowe są ignorowane.

Kryteria to kryteria w postaci liczny, wyrażenia lub tekstu określającego, które komórki będą dodawane. Kryteria można podać jako 32, „32”, „>32” lub „jabłka”.

Suma_zakres to rzeczywiste komórki, które są dodawane, jeśli odpowiadające im komórki w zakresie spełniają określone kryteria. Jeśli argument suma_zakres zostanie pominięty, to komórki w zakresie będą szacowane według odpowiednich kryteriów i dodawane w przypadku spełnienia kryteriów.

PRZYKŁAD:

Do komórek od A1 do A10 wpisano liczby, w komórce B2 należy policzyć sumę z komórek które są większe od 50.

W komórce B2 wstaw funkcję SUMA.JEZELI tak jak pokazano poniżej:

28

Potwierdź przyciskiem OK lub Enter.

Wynik:

Wynikiem funkcji jest suma liczb które w zakresie od A1 do A10 są większe od 50.

5. Wybrane funkcje daty i czasu

DZIS

Zwraca liczbę kolejną bieżącej daty. Liczba kolejna to kod daty czasu używany przez program Microsoft Excel do obliczeń daty i czasu. Jeśli komórka miała format Ogólny przed wprowadzeniem funkcji, to wynik jest formatowany jako data.

Składnia: =DZIS ()

PRZYKŁAD:

Do komórki A1 wpisz funkcję =Dzis(), po zatwierdzeniu Enterem otrzymamy bieżącą datę w formacie np. 2009-02-04

29

Uwaga: gdy otworzymy arkusz w dniu następnym od wpisania funkcji wynikiem będzie data dnia następnego.

TERAZ

Zwraca liczbę kolejną bieżącej daty i godziny. Jeśli komórka miała format Ogólny przed wprowadzeniem funkcji to wynik zostanie sformatowany jako data.

Składania: =TERAZ()

PRZYKŁAD:

Do komórki A1 wpisz funkcję =TERAZ(), po zatwierdzeniu otrzymamy datę bieżącą w formacie np. 2009-02-04 23:50

DZIEŃ

Zwraca dzień daty reprezentowanej przez argument liczba_kolejna. Dzień jest wyświetlany jako liczba całkowita z zakresu od 1 do 31.

Składnia: =DZIEN(liczba_kolejna)

Liczba_kolejna to data poszukiwanego dnia

PRZYKŁAD:

Do arkusza wprowadzono dane:

Do komórki B1 wstaw funkcję =DZIEN tak jak pokazano na rysunku:

Potwierdź klawiszem Enter.

30

Wynik:

Funkcja pokazała dni, które wcześniej wprowadzono jako pełne daty.

MIESIĄC

Zwraca miesiąc daty reprezentowanej przez kolejną liczbą. Miesiąc jest podawany w postaci liczby całkowitej z zakresu od 1 (styczeń) to 12 (grudzień).

Składnia: =MIESIAC(kolejna_liczba)

Kolejna_liczba- to data zawierająca miesiąc, który należy znaleźć.

PRZYKŁAD:

Do arkusza wprowadzono następujące daty:

Do komórki B1 wprowadź funkcję miesiąc i skopiuj ją na kolejne komórki.

31

Potwierdź przyciskiem OK lub klawiszem Enter.

Wynik:

Funkcja zwróciła kolejne miesiące w postaci liczb.

DZIEŃ TYGODNIA

Zwraca dzień tygodnia odpowiadający dacie. Dzień jest wyrażony jako liczba całkowita, domyślnie zmieniająca się od 1 (niedziela) do 7 (sobota).

Składnia: =DZIEN.TYG(liczba_kolejna;zwracany_typ)

Liczba_kolejna- to liczba porządkowa reprezentująca datę poszukiwanego dnia.

PRZYKŁAD:

Do komórek wpisano następujące daty:

32

W komórce B2 wstaw funkcję =DZIEN.TYGODNIA tak jak pokazano na rysunku poniżej

Wynik:

Funkcja zwróciła dzień tygodnia z daty. Gdzie niedziela oznacza 1, a sobota 7.

ODEJMOWANIE DWÓCH DAT

Aby uzyskać wynik pokazujący ilość dni od daty należy skorzystać ze zwykłej formuły odejmowania. Funkcja w wyniku zwróci ilość dni.

PRZYKŁAD:

Do arkusza wpisano daty:

W komórce C1 wprowadź formułę: =B2-A2 i zatwierdź klawiszem Enter.

33

Wynik:

Funkcja zwróciła ilość dni jako liczbę. Pamiętać należy aby odejmować datę mniejszą od większej.

6. Wybrane funkcje tekstowe

LEWY

Zwraca ciąg znaków znajdujących się skrajnie po lewej stronie ciągu, na podstawie określonej liczby znaków.

Składnia: =LEWY(tekst;liczba_znaków)

Tekst to ciąg tekstowy zawierający znaki, które mają zostać wyodrębnione.

Liczba_znaków określa liczbę znaków, które ma wyodrębnić funkcja LEWY.

PRZYKŁAD:

Do komórek od A2 do A5 wpisano następujący tekst:

W komórce B2 wprowadź funkcję =LEWY, tak jak pokazano na rysunku poniżej:

34

Wynik:

Funkcja zwróciła pierwsze trzy znaki tekstu od strony lewej.

PRAWY

Zwraca ostatnie znaki w ciągu tekstowym, na podstawie określonej liczby znaków.

Składnia: =PRAWY(tekst;liczba_znaków)

Tekst to ciąg tekstowy zawierający znaki, które mają zostać wyodrębnione.

Liczba_znaków określa liczbę znaków, które ma wyodrębnić funkcja PRAWY.

PRZYKŁAD:

Do komórek od A2 do A5 wpisano następujący tekst:

W komórce B2 wprowadź funkcję =PRAWY, tak jak pokazano na rysunku poniżej:

35

Wynik:

Funkcja zwróciła ostatnie trzy znaki tekstu od strony prawej.

ŁĄCZENIE TEKSTÓW

Najłatwiejszym sposobem łączenia tekstów jest zastosowanie koniunkcji.

Znak & łączy teksty z dowolnie wybranych zakresów.

PRZYKŁAD:

Do komórki A1 oraz B1 wpisano następujący tekst:

Do komórki C1 wpisz formułę =A1&B1.

Wynik:

Wynikiem funkcji jest połączenie dwóch tekstów.

4.6 Konstruowanie funkcji użytkowania ( funkcje zagnieżdżone)

Zagnieżdżenia funkcji:

Funkcje zagnieżdżone to takie, w których argumentami są inne funkcje. Można utworzyć maksymalnie 64 poziomy zagnieżdżenia funkcji.

Zagnieżdżenie funkcji umożliwia szybkie przeprowadzenie skomplikowanych obliczeń bez wstawiania dodatkowych komórek, przeznaczonych na wyniki pośrednie, niepotrzebne użytkownikowi w arkuszu. Np. Argumentem funkcji minimum mogą być sumy wartości.

36

Konstruowanie funkcji zagnieżdżonych

Aby stworzyć funkcję zagnieżdżoną posługujemy się kreatorem funkcji bądź wpisujemy funkcje bezpośrednio do komórki arkusza.

Aby stworzyć prostą funkcję zagnieżdżoną posłużymy się następującymi narzędziami::

Kreatorem funkcji

Lewym paskiem formuły

PRZYKŁAD:

Do arkusza wpisano następujące dane:

W komórce C2 należy pokazać minimum z sumy obu zakresów nie używając przy tym podsumowań w kolumnach.

Stań w komórce C2 i z kreatora funkcji wywołaj funkcję MINIMUM

37

Następnie z lewego paska formuły wybierz funkcję sumy:

Efektem będzie pojawienie się w kreatorze funkcji SUMA

38

Zaznacz pierwszy zakres, a następnie na pasku formuły między nawiasami zamknięcia wpisz średnik tak jak pokazano poniżej

=MIN(SUMA(A2:A7);)

Powtórz wprowadzenie sumy dla zakresu drugiego i zatwierdź klawiszem Enter.

Wynikiem jest najmniejsza wartość z sumy dwóch zakresów.

7. Tworzenie powiązań między arkuszami Excela

Powiązania proste

Powiązania proste to odnośniki do innych arkuszy, które możemy wykorzystać podczas tworzenia formuł. Często wykorzystać można odwołania do innych arkuszy w celu obliczenia z nich formuł, których aktualnie potrzebujemy w arkuszu na którym pracujemy. Odwołania do innych arkuszy posiadają następującą formę:

=nazwa_arkusza!zakres_komórek

Np. =Arkusz1!A1- to odwołanie do arkusza o nazwie arkusz1 do komórki A1 w tym arkuszu

Aby stworzyć odwołanie do innego arkusza należy w momencie konstruowania funkcji zaznaczyć zakres komórek innego arkusza.

PRZYKŁAD:

Na Akuszu o nazwie Arkusz1 wpisano następujący ciąg liczb:

39

Na arkuszu o nazwie Arkusz2 wpisano:

W arkuszu 3 o nazwie Arkusz3 w komórce A1 stwórz funkcję sumy korzystając z Autosumowania. Następnie zaznacz nazwę Arkusz1 i zakres komórek od A1 do A5

Następnie w pasku formuły wstaw znak +

Zaznacz nazwę Arkusz2 i zakres komórek od A1 do A5

Zatwierdź klawiszem Enter

Odwołania poprzez nazwę.

Drugim sposobem na odwołanie się do komórek różnych arkuszy jest stworzenie nazwy. Nazwa określa zakres komórek. Możemy poprzez nazwę odwoływać się do zakresu komórek innych arkuszy.

40

Tworzenie nazwy:

Aby stworzyć nazwę danego zakresu komórek należy zaznaczyć zakres, a następnie na lewym pasku formuły wpisać nazwę i zatwierdzić klawiszem Enter

Została zdefiniowana nazwa dane1, która odwołuje się do komórek A1:A12 wskazanego arkusza.

Odwołanie do nazwy

Aby odwołać się do zdefiniowanej nazwy w innym arkuszu, należy wpisać nazwę zamiast zakresu komórek.

Np. =SUMA(dane1) Wynikiem będzie suma komórek z Arkusza12.

PRZYKŁAD:

Na arkuszu Arkusz12 zdefiniowano nazwę dane1. Na Arkuszu13 wstawiono funkcję odwołującą się do tej nazwy. Aby szybciej wstawić nazwy do funkcji należy wstawić funkcję na arkusz i wcisnąć klawisz F3, pojawi się okno wklejania nazwy:

Należy wybrać nazwę dane1 i zatwierdzić klawiszem Enter.

41

Wynik:

Funkcja dała w wyniku liczbę.

8. Tworzenie i modyfikowanie wykresów.

W programie Microsoft Office Excel tworzenie wykresu jest zadaniem prostym i szybkim. W programie jest dostępnych wiele typów wykresów, które można wybrać podczas tworzenia wykresu. W przypadku większości wykresów, takich jak wykresy kolumnowe i słupkowe, dane rozmieszczone w wierszach lub kolumnach można przedstawić na wykresie. Jednak niektóre typy wykresów, na przykład wykresy kołowe i bąbelkowe, wymagają szczególnego rozmieszczenia danych. Aby wyświetlić wszystkie dostępne typy wykresów, kliknij typ wykresu, a następnie kliknij polecenie Wszystkie typy wykresów w celu wyświetlenia okna dialogowego Wstawianie wykresu. Klikaj strzałki aby przewinąć listę wszystkich dostępnych typów wykresów, a następnie kliknij te, których chcesz użyć.

PRZYKŁAD:

Rozmieść w arkuszu dane, które mają zostać przedstawione na wykresie.

Zaznacz komórki zawierające dane, które mają być używane na wykresie.

Na karcie Wstawianie w grupie Wykresy wykonaj jedną z następujących czynności: kliknij typ wykresu, a następnie kliknij podtyp wykresu, którego chcesz użyć.

42

Wykres pojawi się na arkuszu:

Zmiana domyślnego typu wykresu.

Aby zmieniać domyślny typ wykresu należy:

Kliknij prawym przyciskiem myszy na wykresie i wybierz Zmień typ wykresu, następnie wybierz preferowany typ.

43

W oknie podtyp wykresu możemy zaznaczyć interesujący nas wykres.

Linie trendu na wykresach.

Linie trendu służą do analizowania problemów związanych z prognozowaniem. Analizę tego typu nazywa się również analizą regresji. Stosując analizę regresji, można rozciągać linię trendu na wykresie poza bieżący zakres danych, po to aby przewidywać przyszłość. Następujący wykres używa na przykład prostego trendu liniowego, który prognozuje rozwój sytuacji na następne cztery kwartały, jasno pokazując, że obroty będą wzrastać.

Typy wykresów, które obsługują linie trendu.

Linie trendu można dodawać do serii danych na wykresach powierzchniowych 2-W nieskumulowanych, słupkowych, kolumnowych, liniowych, giełdowych, xy (punktowych) i bąbelkowych. Nie można dodać linii trendu do serii danych w wykresach 3-W, skumulowanych, radarowych, kołowych lub pierścieniowych. Jeśli zmienimy typ wykresu na serie danych tak, że linie trendu nie będą obsługiwane, lub zmienimy widok raportu wykresu przestawnego albo skojarzonego z nim raportu tabeli przestawnej- linie trendu zostaną utracone.

Dodawanie linii trendu do serii danych.

Kliknij serie danych do której chcesz dodać linię trendu lub średnią ruchomą.

Z menu Wykres wybierz polecenie Dodaj linię trendu.

Na karcie Typ kliknij żądany typ linii trendu regresji lub średnią ruchomą.

Jeśli została zaznaczona opcja Wielomianowy, w polu Stopień podaj największą wartość potęgi dla zmiennej niezależnej.

44

Jeśli została zaznaczona opcja Średnia ruchoma, w polu Okres podaj liczbę okresów, które mają być wykorzystane do obliczenia średniej ruchomej.

Uwagi:

W polu listy oparty na seriach są wyświetlane wszystkie serie danych na wykresie, dla których można dodać linie trendu. Aby dodać linie trendu dla innych serii, kliknij jej nazwę w polu, a następnie zaznacz żądaną opcję.

Jeśli dodajesz średnią ruchomą do wykresu xy (punktowego), to średnia ta jest wyznaczona na podstawie kolejności wartości wyświetlonych na wykresie. Aby uzyskać pożądany efekt , może zajść potrzeba posortowania wartości x przed dodaniem średniej ruchomej.

Dodawanie i edycja komentarzy.

Kliknij komórkę, do której chcesz wstawić komentarz.

W menu Wstaw, kliknij polecenie Komentarz.

W polu wpisz tekst komentarza

Kiedy zakończysz wpisywanie tekstu, kliknij poza polem komentarza.

45

Uwagi:

Kiedy sortujesz elementy arkusza, komentarz przemieszczają się na nowe pozycje razem z elementami w sortowanych wierszach i kolumnach.

Komentarze w tabelach przestawnych są związane z pozycją komórek, do których zostały wprowadzone, a nie z zawartością komórek. Jeżeli przestawisz tabelę lub w inny sposób zmienisz jej układ, komentarze nie są przesuwane.

Edycja komentarza

Kliknij komórkę zawierającą komentarz, który chcesz edytować.

W menu Wstaw, kliknij polecenie Edytuj komentarz.

9. Wybieranie danych za pomocą mechanizmów filtrowania i sortowania

W Celu dokonania sortowania w bazie danych należy stanąć w jednej z komórek bazy danych a następnie uruchomić /Dane/Sortuj/. W Excelu każdą bazę danych możemy sortować według maksymalnie trzech kluczy. Kluczem nazywamy każde z pól wybranych do sortowania. W listach rozwijalnych można ustawić według których pól baza ma być sortowana. W przykładowej bazie danych (rys) ustawiono jako pierwszy klucz pole lata praktyki, czyli wszystkie rekordy zostaną posortowane w pierwszej kolejności według tego pola. W następnej kolejności w obrębie lat praktyki następnym kryterium sortowania branym pod uwagę będzie pole Nazwisko, w obrębie każdego nazwiska rekordy będą sortowane według pola Miasta. Obok każdego klucza znajduje się opcja sortowania w porządku rosnącym lub malejącym. Porządek rosnący oznacza sortowanie danych liczbowych od najmniejszych do największych np. od 0 do 1000 a dane tekstowe od A do Z. Porządek malejący oznacza działanie odwrotne czyli od 1000 do 0 lub od Z do A.

Oprócz sortowania w bazach danych w Excelu jest możliwość wyselekcjonowania tylko pewnej grupy rekordów. Można to uczynić za pomocą /Dane/Filtr/Autofiltr/ (należy pamiętać aby wcześniej stanąć w jednym z pól bazy danych). W każdej z komórek nagłówkowych wyświetlone zostaną przyciski ze strzałkami listy rozwijalnej. Aby rozpocząć

46

filtrowanie należy kliknąć na strzałkę w polu które chcesz zastosować jako filtr. W efekcie tego zostanie wyświetlona lista (rys). Na liście tej mamy kilka możliwości wyboru filtrowania.

Wybór danej opcji polega na najechaniu znacznikiem myszy na daną opcję z rozwijalnej listy, kliknięciu na niej lewym klawiszem myszy, a następnie wprowadzeniu dodatkowych preferencji w oknie dialogowym i kliknięciu przycisku OK., autofiltrowanie zostanie przeprowadzone. Wyłączanie ograniczenia filtrowania polega na uruchomieniu strzałki autofiltrowania w którym zastosowano filtrowanie i wybraniu z listy opcji Wszystkie wyświetlone zostaną ponownie wszystkie rekordy bazy danych.

Definiowanie dopuszczalnego zbioru wartości dla zakresu komórek.

W menu Dane wskaż polecenie Filtr, a następnie kliknij polecenie Filtr zaawansowany

W polu Zakres kryteriów wprowadź odwołanie do zakresu kryteriów włącznie z etykietami kryteriów.

Aby filtrować listę poprzez skopiowanie wierszy spełniających podane kryteria do innego obszaru skoroszytu, kliknij przycisk Kopiuj w inne miejsce, kliknij w polu Kopiuj do, a następnie kliknij lewy, górny narożnik obszaru, w którym chcesz wkleić wiersze.

W polu Zakres kryteriów wprowadź odwołanie dla zakresu kryteriów, włączając w to etykiety kryteriów.

Zastosowanie narzędzia Sumy pośrednie.

Program Microsoft Excel może automatycznie podsumować dane obliczając wartości sum częściowych i sum całkowitych dla listy. Aby użyć funkcji automatycznych sum częściowych, lista musi zawierać kolumny z etykietami i musi być posortowana w kolumnach, dla których chcesz obliczyć sumy częściowe.

Gdy wstawiasz automatyczne sumy częściowe, program Excel tworzy konspekt listy, grupując wiersze szczegółów z każdym odpowiednim wierszem sumy częściowej i grupując wiersze sum częściowych z wierszem sumy całkowitej.

47

10.Tabele przestawne.

Tabele przestawne są narzędziem do syntezy i analizy danych. Ich nazwa wynika ze sposobu modyfikacji: układ tabeli przestrzennej można zmienić w bardzo prosty sposób, przestawiając nagłówki kolumn i wierszy. Dzięki tabelom można w łatwy sposób podsumować dane, filtrować i tworzyć raporty.

Tworzenie

Aby utworzyć tabelę przestrzenną na podstawie bazy danych, należy skorzystać z kreatora tabel przestrzennych. Znajduje się on: Wstawianie/Tabela przestawna

Wybranie źródła danych

W kroku pierwszym wskazujemy źródło danych, na podstawie których chcemy utworzyć tabelę przestawną.

Wybranie lokalizacji raportu tabeli przestawnej

W tym kroku wybieramy lokalizację w której chcemy umieścić raport tabeli przestawnej, może to być nowy arkusz lub istniejący arkusz.

Po wybraniu źródła danych oraz lokalizacji zatwierdzamy przyciskiem OK. Następnie pojawia się tabela przestawna oraz Lista pól tabeli przestawnej.

Tabela składa się z czterech obszarów:

Filtr raportu

Etykiety kolumn

Etykiety wierszy

Wartości

48

Modyfikacja właściwości pól.

Często spotykamy konieczność zmiany właściwości pól znajdujących się w tabeli przestawnej. Na przykład nie zawsze chcemy obliczyć sumę ale także średnią lub minimalną wartość. W takich przypadkach korzystamy z Ustawienia pola wartości.

W oknie tym mamy możliwość zmiany nazwy pola, wybranie innej funkcji lub formatu liczbowego.

49

11.Wymiana informacji pomiędzy aplikacjami pakietu MS Office.

Importowanie danych pochodzących ze źródeł zewnętrznych.

W menu Dane wskaż polecenie Pobierz dane zewnętrzne, a następnie kliknij przycisk Pobierz plik tekstowy.

Wskaż ścieżkę gdzie znajdują się dane zewnętrzne.

Kliknij przycisk Importuj.

Zostanie wyświetlone okno dialogowe Zwracanie danych zewnętrznych do programu Microsoft Excel.

Wykonaj jedną z następujących czynności; 1. Aby krócic dane do wybranego arkusza, kliknij przycisk Istniejący arkusz. W arkuszu kliknij komórkę w której chcesz umieścić lewy górny róg zewnętrznego zakresu danych, a następnie kliknij przycisk OK. 2. Aby zwrócić dane do nowego arkusza, kliknij przycisk Nowy arkusz, a następnie kliknij przycisk OK. Excel dodaje nowy arkusz roboczy do skoroszytu i automatycznie umieszcza zewnętrzny zakres danych w górnym lewym rogu nowego arkusza.

UWAGA: Opisany proces importowania danych dotyczy pracy ze starszymi wersjami programu niż Excel 2007. W Excel 2007 narzędzia do importowania danych znajdziemy w zakładce Dane/Dane zewnętrzne

50

Dołączanie dokumentu z programu pakietu Office do skoroszytu Excela.

Tworzenie nowego obiektu osadzonego

Na arkuszu lub wykresie kliknij miejsce, w którym chcesz wstawić osadzony obiekt.

W menu Wstaw kliknij polecenie Obiekt, po czym kliknij kartę Utwórz nowy.

W oknie dialogowym Typ obiektu, kliknij typ obiektu, który chcesz utworzyć.

Jeśli inni użytkownicy będą wyświetlali skoroszyt w trybie online, możesz wyświetlić obiekt jako ikonę, zaznaczając pole wyboru Wyświetl jako ikonę. Przeglądając mogą wtedy kliknąć dwukrotnie ikonę, aby wyświetlić obiekt.

Wstawianie obiektów połączonych lub osadzonych z istniejących plików.

W skoroszycie kliknij miejsce, w którym chcesz wstawić obiekt.

W menu Wstaw kliknij polecenie Obiekt, po czym kliknij kartę Utwórz z pliku.

W oknie dialogowym Nazwa pliku wpisz nazwę pliku lub kliknij przycisk Przeglądaj, aby wybrać plik z podanej listy.

51

Aby utworzyć obiekt połączony, zaznacz pole wyboru Łącz z plikiem.

Aby utworzyć obiekt osadzony, wyczyść pole wyboru Łącz z plikiem.

Jeśli inni użytkownicy będą wyświetlali skoroszyt w trybie online, możesz wyświetlić obiekt jako ikonę, zaznaczając pole wyboru Wyświetl jako ikonę. Przeglądając mogą wtedy kliknąć dwukrotnie ikonę, aby wyświetlić obiekt.

Tworzenie hiperłączy.

Tworzenie hiperłącza do nowego pliku:

Kliknij prawym klawiszem myszy obiekt graficzny lub tekst, który ma reprezentować hiperłącze, a następnie kliknij w menu podręcznym opcję Hiperłącze.

W Połącz z kliknij polecenie Utwórz nowy dokument.

Wpisz w polu Nazwa nowego dokumentu nazwę nowego dokumentu.

W Kiedy edytować kliknij opcję określającą, czy otwierać nowy plik do edytowania już teraz, czy też później.

Aby określić, że po umieszczeniu wskaźnika myszy na hiperłączu program wyświetli określoną wskazówkę, kliknij opcję Etykietka ekranowa i wpisz do pola Tekst etykietki ekranowej pożądany tekst. Zatwierdź wszystko klawiszem OK.

52