De vorige keer....-Tess:Tess ontdekte dat ze zwanger was van Tim en verhuisde naar een afgelegen appartement.

-Monique, Alwin, Connor:Tess ging weg.

-Justin, Carine, HopeHope groeide op tot een schattige peuter ^^

Weet je het weer? Mooi zo!

Locatie: Appartementencomplex 'Ooit was het mooi': Tess

Met een zucht strompelt Tess door de gangen van het appartementencomplex. Ze moet en zal buur leren kennen. Ze is al weggestuurd, achternagezeten door een hond en in haar kont geknepen door een vage oude man. Tess rilt. Het word zo donker, dus dit word echt het laatste appartement dat ze probeert.

Tess belt aan. Een vrouw van middelbare leeftijd doet open. “Hallo, nieuw hier?” vraagt de vrouw. Tess knikt, ineens verlegen. De vrouw steekt haar hand uit. “Enid.”Tess schud hem. “Tess.” “Hoe lang woon je hier al?” vraagt Enid. “Ongeveer een maand.” verzucht Tess. “En jij?” “Al jaren, helaas.” moppert Enid.

Tess ziet een klein jongetje met pikzwart haar met grote ogen naar haar kijken. Hij trekt Enid voorzichtig aan haar arm. “Oh, hallo Pim.” merkt Enid op. “Ach wat, kom toch binnen Tess!”

Even later zitten ze in haar appartement. Het is een bende en erg krap, maar Tess zegt er niets over. Enid ziet haar blik wel. “Let maar niet op de rommel, ik heb me helaas nooit iets beters kunnen veroorloven, helaas voor Pim.”

“Hoelang moet je nog?” vraagt Enid, met een knik naar Tess haar buik, die hoewel Tess hem wonder boven wonder nog in haar vest gepropt krijgt al aardig vorm krijgt. “Drie maanden dacht ik.” antwoord Tess. “Hoe oud ben je?” Tess bloost en antwoord zachtjes “Vijftien.”

Enid kijkt hoofdschuddend voor zich uit. Tess kijkt verlegen toe “Mijn vriend en ik...” Enid kapt haar zin af. “Je hoeft je niet te verontschuldigen.” er valt een dodelijke stilte, die word onderbroken dan Enid. “Misschien vind je het interessant om te horen hoe ik hier gekomen ben.” Tess knikt zachtjes.

“Toen ik een jaartje ouder was dan jij, zestien, werd ik zwanger. Mijn vriend en ik, het ging een beetje te ver. Ik kwam hierheen -het was hier ooit mooier- en Pim werd geboren.” besluit Enid haar verhaal. “Veel meisjes zoals jij komen hier. Je zou er versteld van staan.”

“Ik denk dat je beter naar huis kunt gaan. Het is al lang donker.” Tess kijkt naar de deur waar geen daglicht meer doorheen valt. “Zal ik met je meelopen?” vraagt Enid. Tess knikt dankbaar. “Graag.”

Even later staan ze buiten bij de lift te wachten. Een koude avondbries waait door de hal. Tess rilt. Als ze bevalt, gaat ze zo snel mogelijk verhuizen. “Ik ben bang Enid.” fluistert ze. De lift ratelt en iemand draait de deur op slot. “Ik ben bij je.” antwoord Enid. De lift gaat rammelend en krakend open.

Al snel staan ze bij nummer acht, het appartement van Tess. Tess draait de sleutel om in het slot. “Hoe ga jij nu naar huis? In je eentje?” vraagt ze aan Enid. Enid haalt nonchalant haar schouders op. “Ik woon hier al zo lang, iedereen kent me, dus ze zullen mij niet lastigvallen. Veel succes he!” ze loopt langzaam de galerij af, kijkt achterom en zwaait. Tess zwaait terug en glipt naar binnen.

Een paar maanden later. Tess is hoogzwanger en kan elk moment bevallen. Ze heeft alle mogelijke ongemakken van een dikke buik beleefd en is zoveel mogelijk binnen gebleven en geholpen door Enid, die dat maar al te graag deed.

Een pijnscheut trekt door haar buik. De weeën beginnen! Haar kindje komt eraan! Met een gezicht vertrokken van pijn brengt ze de komende uren in de slaapkamer door. “Tim! Waar ben je godverdomme als ik je nodig heb!” gilt ze. “Kinderen, ik houd het bij eentje.” mompelt ze er achteraan.

Even later houd ze een klein meisje vast. “Hallo meid. Wat lijk jij veel op je vader!” fluistert ze. Het meisje blijft stil. “Zal ik jou June noemen? Dat is wel een mooie naam toch, June? Is dat goed?” June brabbelt zachtjes iets als antwoord.

“Ongelofelijk June, je bent een kopie van je vader...” fluistert Tess, terwijl ze met haar duim over de wenkbrauw van haar dochtertje aait. “Maar je haren... Je hebt bruin haar. Net als ik eerst. Verf dringt dus niet door in de genen.” lacht ze. “En dan nu de echte problemen, je vader moet van jou weten vind ik.” June kijkt haar moeder begripvol aan en knikt zachtjes.

Locatie: catstreet 3; Monique, Alwin en Connor

In huize van der Voeten zakt alles in na het vertrek van Tess. Monique geeft alles op. Haar werk, uiterlijk, zelfvertrouwen. Langzaam ziet Connor zijn moeder in een emotioneel wrak veranderen.

Ze huilt uren achter elkaar, waar ze doodmoe van word. Haar kleren beperkt ze tot een joggingbroek en een t-shirt en van een pyjama lijkt ze helemaal niet meer gehoord te hebben. Het doet Connor pijn zijn moeder zo te zien. Ook hij mist Tess net zo hard, en ook hij huilt vanbinnen.

Alwin, hij weet niet hoe hij het doet, maar op een of andere manier heeft hij nog niet gehuild. Het klinkt hard, maar het lukt hem gewoon nog niet. Hij mist zijn dochter net zo hard als Monique, maar tegengesteld tot zijn vrouw lukt huilen niet.

Het 's avonds 'gezellig' tv kijken met de hele familie is ook niet zo gezellig meer. Niemand let op de tv en al zegt niemand er iets van, iedereen denkt aan hetzelfde. Tess.

Monique draait zenuwachtig rondjes met haar vingers. Plots verbreekt ze de ijzige stilte. “Ik mis haar.” fluistert ze. “Ik mis haar gezelschap en protest. Ik mis haar vrolijkheid en woede. Haar opstandigheid en spontaniteit.” Een traan valt op haar handen, maar niemand onderbreekt haar. “Ik mis haar mp3-speler, haar mobiel en haar computer. Ik mis haar gedrag.”

Alwin leunt met zijn hoofd op zijn hand. “Ik mis haar ook.” antwoord hij, met een dichtgeknepen stem. “Soms vraag ik me af waarom ze weg is gegaan. Was ze woedend of alleen, waren we te streng voor haar? Had ze zo'n hekel aan ons?” “Nee!” klinkt er vanaf de zijkant van de bank.

Monique en Alwin kijken op. “Nee.” fluistert Connor. “Dat zou ze nooit doen. Ze had een reden om weg te lopen. Een hele goede reden. Ze houdt van ons.” even valt er een stilte. “Ik ga haar zoeken, en ik zal haar vinden. Ik zal haar vinden, koste wat het kost.”

Locatie: catstreet 3; Justin, Carine en Hope

“Kom maar zitten meisje.” fluistert Carine. Hope gaat rustig op haar potje zitten, en blijft net zo lang zitten tot ze klaar is. Trots kijkt ze haar moeder aan. “Klaar!”

Trots tilt Carine haar dochtertje op. “Goed zo meisje!” juicht ze. Hope lacht vrolijk naar haar moeder. “Word jij al bijna vier he?” Hope knikt. “Vier.” Ze steekt drie vingers op, twijfelt even en maakt er dan toch vier vingers van.

“Als papa straks thuis komt word jij al een grote meid!” Hope knikt trots. “Feetje!” “Nee meis, geen feestje, als je dertien word krijg je een feestje.” Hope knikt begripvol en trekt een serieus gezicht.

Hope slaat haar armpjes om haar moeders hals en trekt Carine stevig tegen zich aan. “Mama knuf.” fluistert ze. Carine lacht. Het geluid van de deur klinkt. “Ik ben thuis!” roept Justin vanuit de woonkamer.

Zo staan ze even later in de keuken. Een taart staat op het aanrecht. Vier kleine vlammetjes pronken op de taart. Hope word vier.

Ze zingen samen 'happy birthday' en Carine blaast zachtjes tegen de kaarsjes. Hope kijkt vrolijk toe hoe de vlammen bewegen in de wind van Carine's adem. Ze grijpt naar de vlammetjes en blaast zachtjes mee.

Carine zet Hope op de grond neer en Hope kijkt vertwijfeld naar haar voeten. Maar de twijfel duurt niet lang, en al snel staat er een grote Hope in de kamer. Ze kijkt naar het zwempak dat ze aanheeft. “Groen? Ik wil blauw!” lacht ze. “Ik ga even naar mijn kamer!” “Geen taart?” vraagt Justin. “Taart? Oh, dat doe ik zo wel.” antwoord Hope.

Zo staat ze in haar kamer. Andere kleren, ander kapsel, nieuwe vloer, en, andere meubels! Tevreden kijkt ze rond in haar kamer. Ja, ze is blij met haar cadeau.

Trots kijkt ze in het rond. Een surfplank aan de muur. Dat vind ze sowieso cool. Ze houd van water. Er opent zich een nieuw zwembad, net buiten de stad. Ze heeft besloten dat ze daar, zodra ze vrienden heeft gemaakt heengaat.

Ze loopt terug naar de kamer. Het is inmiddels zeven uur. “Dankjewel pap en mam!” roept ze. Ze vliegt haar ouders een voor een om de hals. “Mijn kamer is echt gaaf.” Carine lacht. “Ik ben blij dat je het leuk vind geworden.”

Met haar vrolijke gezicht met sproetjes en haar felgroene ogen kijkt ze haar vader smekend aan. “Pap, wil je me naar school brengen?” Justin kijkt zijn dochter verbaasd aan. “Je bent net opgegroeid, je hoeft niet officieel naar school hoor!” Hope haalt haar schouders op. “Ik wil naar school.” Carine lacht. “Je hoort het Justin, pak de autosleutels maar vast!”

Tot de volgende keer!