11

ΣΤΟ ΒΆΘΟΣ ΤΗΣ ΘΆΛΆΣΣΆΣ, κάτω από την επιφάνεια των αγριεμένων κυμάτων, βρίσκεται η κοινωνία των ψαριών. Εκεί, όλα παραμένουν ίδια για αιώνες. Τίπο-τα δεν αλλάζει! Τα ψάρια αφήνουν τα αυγά τους στα ίδια σημεία και τα μικρά ψαράκια, μόλις βγουν από το αυγό, ξέρουν ότι πρέπει να τρέξουν στο σχολείο της κυρα-Σουπιάς. Στο σχολείο μαθαίνουν να σχεδιάζουν στον βυθό, να διαβάζουν τα μυστικά των βράχων, μα κυρίως να φυλάγονται από τα δίχτυα και τα αγκίστρια του ψαρά.

12

Κι αυτό το καλοκαίρι όλα έγιναν όπως πάντα. Τα ψάρια άφησαν τα αυγουλάκια τους

στα ίδια σημεία και λίγες μέρες μετά βγήκαν τα μικρά. Στην αρχή έμοιαζαν όλα ίδια, μικρά και διάφα-να. Όσο περνούσαν οι μέρες, όμως, άρχιζαν να θυμί-ζουν τους γονείς τους.

13

Τα μικρά γλωσσάκια έμοιαζαν με τις μεγάλες γλώσσες και τα μπαρ-μπουνάκια με τα κοκκινωπά μπαρμπού-νια. Τα ξιφιάκια έμοιαζαν με τους ξιφίες και οι κου-τσομουρίτσες ήταν ίδιες, φτυστές οι μαμάδες τους οι κουτσομούρες. Όλα θύμιζαν το είδος τους.

14

Ωστόσο, καθώς όλα τα ψαράκια πήγαιναν προς το σχολείο της κυρα-Σουπιάς, ένα ξεχώριζε! Ήταν πα-ράξενο κι αστείο!

15

Δεν έμοιαζε με κανένα από τα γνωστά είδη ψαριών. Ήταν κοντό και πλατύ σαν φεγγαρόψαρο, με μια μύ-τη μυτερή σαν του ξιφία και πλακουτσωτή σαν της κουτσομούρας, με ματάκια λαμπερά σαν της τσιπού-ρας και στόμα λοξό σαν του καρχαρία. Η ουρά του ήταν κι αυτή ένα μικρό τρίγωνο. Θα ’λεγε κανείς πως το σχήμα του έμοιαζε με το τριγωνάκι που λέμε τα κάλαντα.

16

Τα άλλα ψάρια, που στη διαδρομή αναγνώριζαν τα αδερφάκια τους και σχημάτιζαν παρέες, του έλεγαν γελώντας: «Παράξενο που είσαι! Άπό ποια οικογένεια κατάγεσαι;».

Μα αυτό δεν ήξερε να τους απαντήσει. Δεν έβλε-πε και κανένα ψαράκι που να του μοιάζει.

Η κυρα-Σουπιά περίμενε τους νέους μαθητές της στην είσοδο του μεγάλου βράχου και τους υποδεχό-ταν καλοσυνάτη: «Καλώς ήρθατε, μπαρμπουνάκια, καλώς ήρθατε, γλωσσίτσες, καλώς τις τσιπουρίτσες. Καλώς ήρθες… καλώς ήρθες…».

Δεν ήξερε τι να πει μόλις αντίκρισε το… περίεργο ψαράκι.

Τι είν’ τούτο; σκέφτηκε.«Καλώς ήρθες…»Και τότε της ήρθε η ιδέα: «Καλώς ήρθες, Τριγωνο-

ψαρούλη!».Άυτό ήταν! Άπό τότε όλοι τον φώναζαν Τριγωνο-

ψαρούλη.Τις πρώτες μέρες, η δασκάλα η κυρα-Σουπιά ήταν

πολύ καλή. Δε μάλωνε καθόλου τα ψαράκια, όποια σκανταλιά κι αν έκαναν. Μόνο οι επιστάτες του σχο-λείου, τα καλαμαράκια, τους έδιναν καμιά με τα πλο-κάμια τους πού και πού.

19

Γρήγορα όμως οι μέρες πέρασαν κι άρχισαν τα μα-θήματα. Τα ψαράκια έπρεπε να μάθουν να σχεδιά-ζουν στον βυθό. Άν και στην αρχή όλα δυσκολεύτη-καν, σιγά σιγά το σχέδιο τους φάνηκε παιχνίδι. Μόνο ο Τριγωνοψαρούλης δυσκολευόταν ακόμα. Ό,τι κι αν ήθελε να σχεδιάσει του έβγαινε σαν τριγωνάκι! Κύ-κλο ήθελε, τριγωνάκι σχεδίαζε. Τετράγωνο ήθελε, τρι-γωνάκι τού έβγαινε πάλι! Του φαινόταν ακατόρθωτο να σχεδιάσει οτιδήποτε άλλο!

21

22

Τα άλλα ψαράκια, που μάθαιναν γρήγορα, τον κο-ρόιδευαν. «Τριγωνοψαρούλη, είσαι ο τελευταίος μα-θητής! Μόνο τριγωνάκια ξέρεις να σχεδιάζεις» του έλεγαν.

«Είσαι τεμπέλης!» φώναζαν τα καλαμαράκια και τον χτυπούσαν με τα πλοκάμια τους.

«Δεν προσπαθείς, είσαι αφηρημένος και απρόσε-κτος» του έλεγε η κυρα-Σουπιά.

Κι όμως προσπαθούσε, και μάλιστα πολύ! Και πρό-σεχε και ήθελε να σχεδιάσει σωστά, αλλά… δεν μπο-ρούσε!

24

Ήταν τόσο δυστυχισμένος! Η κυρα-Σουπιά πήγαι-νε κοντά του και του έδειχνε τι έπρεπε να κάνει. Όμως και πάλι ο Τριγωνοψαρούλης δεν τα κατάφερνε κι εκείνη εκνευριζόταν και του έβαζε τις φωνές: «Μα πότε θα μάθεις επιτέλους;».

Όταν έφτασαν στο μάθημα που θα μάθαιναν να σχεδιάζουν τρίγωνα, περίμενε ν’ ακούσει επιτέλους κι αυτός ένα «μπράβο!», κάτι που ως τώρα δεν είχε ακούσει ποτέ κι από κανέναν. Όμως ούτε η δασκάλα ούτε τα άλλα ψαράκια τού το είπαν. Άντίθετα, πάλι τον κορόιδευαν. «Άυτό έλειπε, να μην κάνεις σωστά τα τρίγωνα! Τι Τριγωνοψαρούλης θα ήσουν;» του φώ-ναζαν στο διάλειμμα.

Στο διάβασμα, τα πράγματα δεν πήγαιναν καλύτε-ρα. Όταν στους βράχους υπήρχαν σύμβολα με τριγω-νάκια, ο Τριγωνοψαρούλης τα διάβαζε αμέσως. Όταν υπήρχαν κι άλλα σχέδια, αργούσε πάρα πολύ και τα ψαράκια, που βαριόντουσαν, έκαναν φασαρία. Άκόμα κι αν ήξερε να διαβάσει, τα έχανε κι έκανε λάθος. Η κυρα-Σουπιά θύμωνε, και πάλι τον κατσάδιαζε.

Ούτε και στο διάλειμμα τα άλλα ψαράκια τού συ-μπεριφέρονταν καλύτερα. Δεν τον έκαναν παρέα, μια και ήθελαν να παίζουν πάντα με τους καλύτερους μα-θητές, όπως το Λυθρίνι, το Σαφρίδι και το Λαβράκι. Το σχολείο γι’ αυτόν ήταν ένα μαρτύριο. Καθόταν λοι-πόν μόνος του στη γωνιά ενός βράχου κι έτρωγε το πλαγκτόν του, σχεδίαζε τα τριγωνάκια του και καμιά φορά σιγοτραγουδούσε μελαγχολικά:

30

Δεν είμαι χαζούλης,δεν είμαι κουτός.Ο Τριγωνοψαρούληςο διαφορετικός.