Πνευματικά.12, Ιαν-Φεβ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

Σ’ αυτό το τεύχος...

Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2012 1

- Το νούμερο ένα ζητούμενο στις μέρες μας είναι η εξήγηση, η ερμηνεία, το γιατί όσων συμβαίνουν γύρω μας. Προσπάθειες πολλές καθημερινά, αλλά χωρίς απάντηση. Η Αγία Γραφή που πιστεύουμε και υπηρετούμε το αναφέρει χαρακτηριστικά «Ουρά και ουχί Κεφαλή» και έχει την πλήρη ερμηνεία. (Σελίδα 2)- Ισχνοί ηγέτες, άλυτα προβλήματα, συσσωρευμένα αδιέξοδα, καθημερινός ο κίνδυ-νος παγκόσμιας κατάρρευσης. Όλα και όλοι προετοιμάζουν, υπηρετούν τον ερχομό του Μεγάλου Ηγέτη. Αρχίσαμε να μελετάμε το συγκεκριμένο αυτό πρόσωπο. Το όνο-μά του πρώτα απ’ όλα. (Σελίδα 9)- Φιλόσοφοι, μεγάλοι επιστήμονες, προικισμένα μυαλά, πολιτικοί υπήρξαν στην Ιστο-ρία. Όμοιο με αυτό το πρόσωπο ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ξανά στην Ιστορία των ανθρώπων. Πολύτιμη, μοναδική, ξεχωριστή προσωπικότητα και ζωή. Μία είναι η ευθύνη μας. Να εκτιμήσουμε το ανεκτίμητο αυτό πρόσωπο και τη ζωή Του.(Σελίδα 15)- Μπροστά στα μάτια μας τα απορημένα πολύ συχνά διαγράφεται ένας Υπεράνθρω-πος Χριστιανός, που μπορεί τα πάντα, που έχει τα πάντα, που δεν λυγίζει μπροστά σε τίποτα, δεν κλαίει, δεν πρέπει να υποφέρει ή να παραπονιέται… Πόσο αληθινό είναι, πού κάνουμε λάθος; (Σελίδα 22)- Γνωρίζω σε ποιον πίστεψα. Για να καταλάβουμε τι θέλει ακριβώς να πει μ’ αυτά τα λόγια, είναι ανάγκη να μεταφερθούμε στις ειδικές συνθήκες που βρισκόταν ο από-στολος Παύλος, όταν έλεγε τα λόγια αυτά, και τις ειδικές συνθήκες τις ψυχολογικές που ζούσε. (Σελίδα 26)- Η καθημερινή προσευχή μας ήταν να μας δείξει ο Θεός για ποιο λόγο, έτσι ξαφνικά, ξεσπιτωθήκαμε από την Αθήνα και αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε και να ζήσου-με για άγνωστο χρονικό διάστημα στο ακραίο σημείο της βορειοδυτικής Ελλάδας. Όμως Έτσι σώθηκε δυο φορές μία συναδελφική οικογένεια. (Σελίδα 32)- Όλοι νομίζουμε και πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε αρκετά καλά την αγάπη του Κυρίου. Ο δίκαιος, ο αναμάρτητος Κύριος ήρθε να πληρώσει για τις αμαρτίες μας, να μας ανοίξει το δρόμο για τον Ουρανό. Η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και πολύτιμο. Δικαιολογημένα θα την αποκαλούσαμε Η άγνωστη αγάπη του Θεού. (Σελίδα 36)- Ποιον αγαπάμε τελικά; Αυθόρμητα και πρόθυμα θα απαντούσαμε όλοι. Τον Κύριο αγαπάμε. Θεωρούμε και την ερώτηση και την απάντηση εύκολη και απλή. Μήπως όμως δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα και αγαπάμε κάποιον άλλο; (Σελίδα 44)- Στον Ιησού Χριστό πήγαμε γιατί νιώθαμε κοπιώντες και πεφορτισμένοι και γιατί ο Ίδιος μας υπόσχεται τη δική Του ανάπαυση, την ειρήνη Του μέσα μας. Πήραμε την ανάπαυση που υπόσχεται και προσφέρει σε όποιον την θελήσει; Μπορούμε να πούμε, Κύριε Σε ευχαριστώ που με ξεκούρασες, με ξεφόρτωσες, με έχεις αναπαύσει; Αν όχι τότε είμαστε Στον Χριστό, αλλά χωρίς ανάπαυση! (Σελίδα 50)- Μια μέρα πριν τα δέκατα πέμπτα μου γενέθλια, «γιορτάσαμε» την πρώτη μαύρη επέ-τειο για όλους -τους λίγους- Χριστιανούς του σύγχρονου κόσμου… Την Τετάρτη το με-σημέρι, καθώς στρώνω το τραπέζι, κοντοστέκομαι μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να αποφασίσω με τι φαγητό να γεμίσω τα πιάτα μας. Είναι ότι το ψυγείο είναι σχεδόν τελείως άδειο. Το όνομά μου είναι Προμέσσα… (Σελίδα 55)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ2

Το νούμερο ένα ζητούμενο των ημερών μας είναι η εξήγη-ση, η ερμηνεία όσων συμβαίνουν γύρω μας και ανάμεσά μας. Στην πατρίδα μας, στην κοινωνία μας, στην κοινότητά μας, στα σπίτια μας. Είναι πολλά και σκληρά όσα εξελίσσονται γύρω μας. Οι άνθρωποι προσπαθούν να αντέξουν, κάνουν υπομονή, ετοιμάζονται για τα χειρότερα, αλλά θα ’θελαν να ξέρουν τι φταίει, ποιος φταίει, γιατί βρισκόμαστε εδώ που είμαστε. Να φωτιστούν οι πραγματικές αιτίες, οι υπεύθυνοι, οι συνθήκες, οι αφορμές. Ίσως είναι το μόνο υγιές κάτω από τα συντρίμμια που μας σκεπάζουν και προσπαθούμε να απελευθερωθούμε.

Υπάρχει Εξήγηση

«Ουρά και ουχί κεφαλή»«Ουρά και ουχί κεφαλή»«Εάν δεν υπακούσης εις την φωνήν Κυρίου του Θεού σου,

διά να προσέχης να εκτελής πάσας τας εντολάς Αυτού και τα διατάγματα Αυτού, …πάσαι αι κατάραι αύται

θέλουσιν ελθεί επί σε και θέλουσι σε ευρεί.» (Δευτερονόμιο κη΄15)


«Ουρά και ουχί κεφαλή»

Οι προσπάθειες ερμηνείας είναι πολλές και καθη-μερινές. Από διάφορες κατευθύνσεις. Δεν υπάρχει ίσως πλευρά που να μην έχει φωτιστεί και πτυχή που να μην έχει ξεδιπλωθεί. Έγκυρα χείλη, δόκιμοι ερευνητές, φωτισμένοι, έμπειροι μελετητές. Όμως τι από όλα αυτά ισχύει; Πόσα και ποια από όσα ακούμε είναι σωστά, αληθινά και αξίζει να κρατή-σουμε;

Έχουμε ένα μοναδικό προνόμιο. Μελετούμε, πι-στεύουμε, ζούμε την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Καθόλου μικρό ή συνηθισμένο. Το μεγαλύτερο θα έλεγα, το μεγαλύτερο όλων. Δεν μιλάμε για την «Αγία Γραφή της θρησκείας», ούτε για την «Αγία Γραφή της εκκλησίας». Είναι η γνώμη του Θεού, είναι το «σκεπτικό του Θεού», είναι η θεώρηση των πραγμάτων με τη δική Του θεϊκή προσέγγιση. Υπάρχει πολυτιμότερο από αυτό; Φως άπλετο και για τις μέρες μας, τις δύσκολες και δυσερμήνευτες ώρες που περνάει ο κόσμος μας. Τα γεγονότα πριν τα γεγονότα! Η προέλευση, η ρίζα, η πηγή όλων όσων ζούμε. Και αυτών που δεν έχουν έρθει ακό-μα. Όλη η αλήθεια χωρίς υποθέσεις, ενδεχόμενα, πιθανότητες. Εμείς θα τα αγγίξουμε μόνο συνοπτι-κά, γιατί υπάρχει βάθος άμετρο. Θα επανέλθουμε, είναι βέβαιο.

Προσπεράσαμε τον Θεό

Αν την σκεφτείτε την εικόνα, είναι για γέλια. Πρώτα τα γέλια, μετά έρχονται τα κλάματα, που δεν σταματούν εύκολα. Η εικόνα είναι παρμένη από το οδήγημα και τους οδηγούς. Κάποια στιγμή βάζεις στόχο να προσπεράσεις ένα αυτοκίνητο που τρέχει μπροστά σου. Κάνεις τα πάντα και τελικά το καταφέρνεις. Ικανοποίηση και μία αίσθηση νίκης… Αν μάλιστα το αυτοκίνητο που προσπέρασες είναι καλύτερο και ακριβότερο από το δικό σου… Είναι ο Πατέρας μας, ο Θεός των θεών, ο Κύριος των κυρίων, ο μόνος αληθινός Θεός, ο Δημιουργός μας. Το να Τον ακολουθείς είναι το προνόμιο των προνομίων. Το να μετέχεις με πίστη στις αποκαλύψεις Του είναι δώρο πανάκριβο, πολύτιμο. Το να ακούς τη φωνή Του και να συμμορφώνεσαι με ταπείνωση είναι το υπέρτατο του ανθρώπου. Αλλά όχι και να Τον προσπεράσεις, να Τον αφήσεις πίσω χιλιόμετρα και να καμαρώνεις για το κατόρθωμά σου… Είναι παραφροσύνη, είναι αυτοκτονία. Δυστυχώς αυτό κάναμε.

Το να Τον ακο-λουθείς είναι το προνόμιο των προνομίων. Το να μετέχεις με πίστη στις αποκαλύψεις Του είναι δώρο πανάκριβο, πολύ-τιμο. Το να ακούς τη φωνή Του και να συμμορφώνε-σαι με ταπείνωση είναι το υπέρτατο του ανθρώπου. Αλλά όχι και να Τον προσπεράσεις, να Τον αφήσεις πίσω χιλιόμετρα και να καμαρώ-νεις για το κατόρ-θωμά σου… Είναι π α ρ α φ ρ ο σ ύ ν η , είναι αυτοκτονία. Δυστυχώς αυτό κάναμε.


Πολύ γρήγορα πιστέψαμε ότι μπορούμε και μόνοι μας, ότι δεν μας χρειάζεται, ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, τα καταφέρνουμε και μάλιστα καλύτερα. Ανεβάσαμε τις στροφές, φύγαμε μπροστά, χα-θήκαμε στο βάθος… Έτσι τουλάχιστον στοχεύαμε, έτσι θέλαμε να γίνει. Δεν περπάτησε όμως και δεν περπατάει. Θεός δεν είναι κάτι ασαφές, αόριστο, ομιχλώδες, ακατανόητο, μυστηριώδες. Θεός θα πει σοφία. Θεός θα πει φως, Θεός θα πει δύναμη, Θεός θα πει γνώση, Θεός, για τον άνθρωπο, θα πει προσανατολισμός, σωστή κατεύθυνση, αγάπη, στήριγμα, διόρθωση πορείας. Προσπεράσαμε τον Θεό. Δηλαδή μείναμε χωρίς σοφία, χωρίς φως, χωρίς γνώση,

χωρίς προσανατολισμό, χωρίς διόρθωση πορείας, χωρίς στήριγμα. Άφησε ένα τεράστιο υπερωκεάνιο στη μέση του ωκεανού χωρίς τη «μικρή» και άσημη πυξίδα του. Έχει τελειώσει. Μα είχε γήπεδο γκολφ, πισίνες, ελικοδρόμιο… Ναι, αλλά δεν είχε πυξίδα. Άφησε ένα ασύλληπτο σε τεχνολογία υπερηχητικό αεροσκάφος χωρίς πηδάλιο. Ισοδυναμεί με την καταστροφή του. Άφησε έναν τυφλό σε μία λεω-φόρο να σε οδηγήσει… και να ’χει γκρεμό δεξιά και αριστερά… Χωρίς φως, χωρίς σοφία. Πρακτικά χα-μένοι.Προσπεράσαμε τον Θεό. Μπορούμε μόνοι μας, μο-νολογήσαμε. Τον περιορίσαμε στη θρησκεία, στις εκκλησίες, στα κηρύγματα, στις μελέτες μας. Χωρίς Θεό είναι το γνώρισμα της εποχής μας. Τώρα θερί-ζουμε τις συνέπειες της επιλογής μας αυτής. Στεί-ρα συστήματα, άπειροι, μικροί ηγετίσκοι, άκαρπες προτάσεις γεμάτες εγωισμό και προσωπικές φιλο-δοξίες, σκωληκόβρωτα από τη γένεσή τους πλάνα και σχέδια, άλυτα τα προβλήματα συσσωρεύονται, αδιέξοδες πολιτικές, κλεισμένες ερμητικά καρδιές. Οι άνθρωποι πλέον δεν πιστεύουν κανέναν και τί-ποτα. Ό, τι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί έχει γίνει και το βιώνουμε καθημερινά στη χώρα μας, στην Ευρώπη και παγκόσμια, αλλά και στην κοινό-τητά μας, στα σπίτια μας, ανάμεσά μας.

Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή

Τη σκηνή τη δανείζομαι από τα παιδικά μας χρόνια, όταν πηγαίνα-με σχολείο. Όταν ένα πιτσιρίκι κλείνει βιαστικά τα βιβλία του, δύο τινά συμβαίνουν. Ή έχει διαβάσει και τα έχει μάθει, ή δεν ασχο-λήθηκε καν και πηγαίνει στα παιχνίδια του, που έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον γι’ αυτό…


Θεός θα πει σο-φία. Θεός θα πει φως, Θεός θα πει δύναμη, Θεός θα πει γνώση, Θεός, για τον άνθρωπο, θα πει προσανα-τολισμός, σωστή κατεύθυνση, αγά-πη, στήριγμα, δι-όρθωση πορείας. Προσπεράσαμε τον Θεό. Δηλαδή μείναμε χωρίς σο-φία, χωρίς φως, χωρίς γνώση, χω-ρίς προσανατο-λισμό, χωρίς δι-όρθωση πορείας, χωρίς στήριγμα.


Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, που είναι ο Λόγος του Θεού ο γεμάτος αλήθεια, φως και αποκάλυψη για εμάς τους ανθρώπους, όταν τον προσεγγίζουμε με ταπείνωση και πίστη! Να τα μάθαμε όλα, αποκλείεται. Δεν τελειώνει ποτέ ο Λόγος του Θεού. Ποτέ δεν μπορείς να πεις για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, τα ’μαθα, τα ξέρω, δεν τα χρειάζομαι πια. Εμείς νομίσαμε ότι δεν έχει τίποτα άλλο να μας πει, ότι τώρα μπορούμε μόνοι μας… Αυτό που επιλέ-ξαμε μας οδήγησε στην καταστροφή. Γιατί; Βάλαμε στη θέση του Βιβλίου του Θεού συστήματα κοσμικά, ανθρώπινα, λογικές, γνώ-μες και απόψεις προσωπικές μας, πρακτικές του άθεου κόσμου, που είναι στείρες και δεν οδηγούν σε λύσεις. Ακόμα και στις συζητήσεις που κάνουμε και την ώρα του αγώνα μας για λύση, η Αγία μας Γραφή είναι κλειστή, η αλήθεια του Θεού

απουσιάζει, η γνώμη Του, η γνώση Του, η «θεϊκή διάνοια» δείχνει ξεπερασμένη από εμάς. Χτίζουμε μόνοι μας τον «πύργο της Βαβέλ» στην κοιλάδα Σεναάρ του εγωισμού και της αγνόησης του Θεού. Στόχος του ανθρώπου από παλιά ήταν πάντα ο ίδιος. Τα δώρα του Θεού, αλλά χωρίς τον Θεό. Τώρα γιατί απορούμε για τα αδιέξοδα, την ασυνεννοησία μεταξύ μας, τη δυστυχία στον κόσμο μας, την καθημερινή απειλή και αβεβαιότητα που αφυδατώνουν τη ζωή μας; Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή και μείναμε χωρίς αλήθεια, χω-ρίς αποκάλυψη, χωρίς τη «θεϊκή γνώμη», χωρίς τη «θεϊκή λογική», χωρίς το θεϊκό θέλημα, που είναι γεμάτο σοφία Θεού, το καλύτε-ρο, το τέλειο για τον άνθρωπο. Αναλωθήκαμε και ξοδευόμαστε σε



άκαρπες συζητήσεις, γνώμες, απόψεις γεμάτες απειρία και πειρα-ματισμούς. Κοιτάξτε τι γίνεται στην Ενωμένη Ευρώπη, στην Ευρω-ζώνη, στην Αμερική των θαυμάτων, στην υποδειγματική Ιαπωνία. Αλλά και πιο κοντά σε μας, στην Κοινότητά μας, στις εκκλησίες μας, στις οικογένειες των χριστιανών. Η εικόνα είναι η ίδια παντού. Υπάρχει μία αλήθεια, πολύ μεγάλη, που μας διαφεύγει. Η κλειστή Αγία Γραφή συνοδεύεται πάντα και από καρδιά κλειστή στη φωνή, την οδηγία, την αποκάλυψη του Πνεύματος του Θεού. Ο θερισμός των συνεπειών αυτής μας της επιλογής είναι καθημερινά στα δελ-τία ειδήσεων, στις εφημερίδες, στα πρόσωπα των ανθρώπων, στις συνομιλίες τους, στα μαραμένα χαμόγελα και το σβησμένο τρα-γούδι στα χείλη…

Βιαστήκαμε να απομακρυνθούμε από το σταυρό του Ιησού Χριστού

Ίσως δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Ο σταυρός ήταν μέσο εκτέ-λεσης, θανατικής ποινής κακοποιών, παράνομων, εγκληματιών. Στο σταυρό εκτελούνταν σκληρά, ατιμωτικά, βάναυσα οι ένοχοι. Σταυρός δεν σημαίνει περνάω δύσκολα, δοκιμάζομαι, μαθαίνω την υπομονή… Ο σταυρός όπου υπάρχει σκοτώνει. Κάναμε μεγάλο λάθος που περιορίσαμε το σταυρό και τη σταύρω-ση στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Βιαστικά κλείσαμε το θέμα και απομακρυνθήκαμε από το σταυρό. Χωρίς να γίνει δικός μας, να σκοτώσει και εμάς, την αμαρτία μας, τον παλιό μας άνθρωπο, τον εγωισμό, την ειδωλολατρία μέσα μας. Τώρα, από μακριά στέλ-



νουμε προσευχές ευχαριστίας στον Χριστό για το δικό Του σταυρό, για το δικό Του θάνατο. Δικό μας δεν τον κάναμε ποτέ, άρα δεν τον αφήσαμε να ενεργήσει μέσα μας το θάνατο του Ιησού Χριστού στα μέλη μας, στη σκέψη μας, στην ψυχή μας, στην κάθε μας μέρα. Υπάρχει όμως η αλληλουχία, ο «αλγόριθμος», θα τον αποκαλούσα, του Θεού. Χωρίς θάνατο δεν έχουμε ανάσταση. Αν δεν πεθάνει το παλιό, δεν γεννιέται το καινούργιο. Αυτές είναι οι αμετάκλητες αρχές του Θεού. Ο Κύριος περιμένει να πεθάνουμε, για να ζήσουμε το καινούργιο, το ευλογημένο, το δοξα-σμένο, από τώρα και αιώνια. Εμείς διαλέξαμε άλλο δρόμο, το δικό μας δρόμο. Θέλουμε να ζήσουμε χωρίς να καταδικάσουμε, να μισήσουμε, να σκο-τώσουμε τον παλιό άνθρωπο της αμαρτίας, που συνεργάζεται τόσο αρμονικά με το Σατανά και τον κόσμο της σάρκας. Ο Θεός λέει όχι. Πισωπατάει, απομακρύνεται. Μαζί Του παίρνει τη σοφία Του, τη δύναμή Του, το φώς Του, την αλήθεια Του, το τέλειο θέλημά Του. Εμείς ζούμε όχι τις συνέπειες της κρίσης, αλλά τις συνέπειες των επιλογών μας! «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι … έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι,… και τα όμοια τού-των…» (Γαλάτας ε΄19-21).

Είμαστε ουρά και ουχί κεφαλή, τελευταίοι, ταπεινωμένοι, φοβι-σμένοι, ανήμποροι, αναποτελεσματικοί στις προσπάθειές μας, στο έργο μας, αβοήθητοι, μόνοι, σίγουρα όχι ευλογημένοι του Κυρίου. Υπάρχει εξήγηση. Βιαστήκαμε να προσπεράσουμε τον Θεό. Τον αφήσαμε πίσω κι εμείς χαθήκαμε στο βάθος προκλητικά, με κο-μπασμό, με ανοησία. Στη θέση Του βάλαμε τη λογική μας, τις επι-διώξεις μας, τη γνώμη μας, τους δικούς μας προσωπικούς στόχους και φιλοδοξίες. Προκρίναμε τα συστήματα των ανθρώπων και τα ακολουθήσαμε με πίστη. Τα λατρέψαμε σαν θεό μας. Κλείσαμε βιαστικά την Αγία Γραφή, γιατί πιστέψαμε ελαφρά και επιπόλαια ότι τα μάθαμε, τα ξέρουμε, ότι είμαστε σε θέση να χτίσουμε μόνοι μας από δω και πέρα τη ζωή μας. Αφήσαμε το σταυρό του Χριστού να διακοσμεί τις εκκλησίες μας και τα κηρύγματά μας. Κάναμε τον σταυρικό θάνατο του Χριστού μέσο συγχώρησης και ξανασυγχώ-ρησης των αμαρτιών μας και όχι μέσο αναγέννησης, ανακαίνισης, συνανάστασης μαζί με τον Χριστό. Ας μην απορούμε. Προηγούνται οι επιλογές και ακολουθεί ο θερισμός με μαθηματική ακρίβεια. Αυτό που ζούμε δηλαδή στις μέρες μας.

Ποτέ δεν μπο-ρείς να πεις για την αλήθεια της Αγίας Γραφής, τα ’μαθα, τα ξέρω, δεν τα χρειάζομαι πια. Εμείς νομί-σαμε ότι δεν έχει τίποτα άλλο να μας πει, ότι τώρα μπορούμε μόνοι μας… Αυτό που επιλέξαμε μας οδήγησε στην κα-ταστροφή. Γιατί; Βάλαμε στη θέση του Βιβλίου του Θεού συστήματα κοσμικά, ανθρώ-πινα, πρακτικές του άθεου κόσμου, που είναι στείρες και δεν οδηγούν σε λύσεις.



Απλά και εύστοχα αποδίδει τη μεγάλη αυτή αλήθεια ο Ίδιος ο Θεός και μάλιστα χιλιάδες χρόνια πριν στον Άγιο Λόγο Του:«Δύο κακά έπραξεν ο λαός μου· Εμέ εγκατέλιπον, την πηγήν των ζώντων υδάτων, και έσκαψαν εις εαυτούς λάκκους, λάκκους συντετριμμένους, οίτινες δεν δύ-νανται να κρατήσωσιν ύδωρ.» (Ιερεμίας β΄13)Με άλλα λόγια δεν φταίνε τα συστήματα, οι πολιτικές, οι πολιτικοί, οι δύσκολες και κρίσιμες μέρες μας. Δεν φταίει ούτε καν ο διάβολος. Εμείς φταίμε, που γυρίσα-με την πλάτη μας στον ζωντανό Θεό και ακολουθήσα-με τους δικούς μας δρόμους. Άθεες κοινωνίες, άθεες εκκλησίες, άθεες οικογένειες, άθεες προσπάθειες και ενέργειες, άθεες οι ψυχές. Το αποτέλεσμα το βιώ-νουμε όλοι μας καθημερινά. Αδιέξοδα, προβλήματα, συγκρούσεις, σκοτεινό μέλλον, ελπίδα που πεθαίνει, φόβος για το αύριο, λάκκοι συντετριμμένοι οι προσπά-θειές μας χωρίς καρπό και αποτέλεσμα.

Ευχαριστούμε τον Θεό γιατί υπάρχει ακόμα ελπίδα σωτηρίας. Η επι-στροφή στον ζωντανό και αληθινό Θεό της Αγίας Γραφής με μετά-νοια, ταπείνωση και πίστη. Αυτή η κίνηση αναφέρεται και στους χρι-στιανούς. Ίσως κυρίως σ’ αυτούς. Ξεκίνησαν κάποτε σωστά, γνήσια και με ζήλο, αλλά πολύ γρήγορα πίστεψαν πάλι στον εαυτό τους. Πίστεψαν ότι τα έμαθαν, ότι μπορούν μόνοι, ότι ό, τι είχε ο Θεός να τους δώσει τους το έδωσε. Έχουν γυρίσει την πλάτη τους και ακο-λουθούν τους δικούς τους εγωιστικούς και φιλόδοξους δρόμους.

Επιστροφή στο φως, την αλήθεια, τη σοφία, τη δύναμη του Θεού. Επιστροφή στο σταυρό και την ανάσταση του Ιησού Χριστού. Επιστροφή στην πίστη που απομακρυνόμαστε και την χάνουμε κάθε μέρα.Επιστροφή με ομολογία και αναγνώριση της αποτυχίας μας μπρο-στά στον Θεό. Επιστροφή με παραίτηση από τα δικά μας, τα κεκτημένα μας, τους στόχους μας, όσα αγαπάμε και λατρεύουμε.Επιστροφή με διάθεση να υπακούσουμε, να ξαναρχίσουμε το δρόμο από την αρχή, να γυρίσουμε σελίδα, να γίνει πραγματικά Εκείνος «Κύριός μας και Θεός μας», κάτι που ίσως δεν έγινε ποτέ.Επιστροφή με σιωπή. Σιωπή για να ακούμε, σιωπή για να υπακού-με, σιωπή για να λέμε περισσότερα και πιο σωστά.Επιστροφή στο βιβλίο του Θεού με διάθεση να το ανοίξουμε, να μας διδάξει, να μας φανερώσει το σοφό και τέλειο δικό Του θέλημα. Επιστροφή στον Θεό! Αυτό τα εξηγεί, τα ερμηνεύει, αλλά και τα απαντά όλα.


Κάναμε τον σταυρικό θάνατο του Χριστού μέσο συγχώρησης και ξανασυγχώρησης των αμαρτιών μας και όχι μέσο α ν α γ έ ν ν η σ η ς , ανακαίνισης, συ-νανάστασης μαζί με τον Χριστό. Ας μην απορού-με. Προηγούνται οι επιλογές και ακολουθεί ο θερι-σμός με μαθημα-τική ακρίβεια.


ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΝΑ

Ισχνοί ηγέτες, διογκούμενα, άλυτα προβλήμα-τα, συσσωρευμένα αδιέξοδα, ορατός καθημερι-νός ο κίνδυνος παγκόσμιας κατάρρευσης. Όλα προετοιμάζουν τον μεγάλο ερχομό, όλοι περιμέ-νουν τον μεγάλο Ηγέτη. Να ανακουφίσει, να δώ-σει λύσεις στα χρόνια άλυτα προβλήματα, να λυ-τρώσει τον κόσμο από τα περίπλοκα αδιέξοδα, να προσφέρει ελπίδα, να ανθίσει πάλι το χαμόγε-λο στους κατοίκους της ταλαίπωρης Γης μας. Ο Ένας. Ποιος θα είναι, από πού προέρχεται, ποιοι τον στηρίζουν, ποιους και τι εξυπηρετεί, ποια τα πραγματικά σχέδιά του, ποιες οι κρυφές προθέ-σεις του, τι βρίσκεται πίσω από τον ερχομό του;

Το όνομά

του


1. Η ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ

Μέσα στην υλιστική και μηχανοκρατούμενη εποχή μας, το πρόσω-πο, η δράση και ακόμη το άκουσμα του ονόματος του αντίχριστου γίνονται δεκτά με αρκετή δόση επιφύλαξης και κάποιας ειρωνεί-ας ίσως. Η λέξη είναι πάρα πολύ γνωστή και μπορούμε να πούμε πως βρίσκεται σε καθημερινή χρήση πολλών ανθρώπων, ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα. Χρησιμοποιείται συνήθως για να εκφράσει κάτι το πολύ κακό, το τελείως αντίθετο προς τον Θεό και το θέλη-μά Του. Μα νομίζω, πως στο σημείο αυτό σταματούν και οι γύρω από το πρόσωπο αυτό γνώσεις των ανθρώπων. Κανένας, και αυτοί ακόμη που κάνουν χρήση του ονόματός του, δεν πιστεύουν πως κάποιο πρόσωπο με τέτοιο όνομα θα υπάρξει κάποτε, και ακόμη ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο στα πράγματα του κόσμου μας, και μάλιστα σε γενική και παγκόσμια κλίμακα. Για τους πολλούς είναι απλώς ένα επίθετο, με αρκετά ασαφές περιεχόμενο.Μα ακόμη και μεταξύ των θρησκευόμενων, και μεταξύ αυτών που διαβάζουν την Αγία Γραφή, υπάρχει μια τρομερή άγνοια. Πολύ λίγα πράγματα γνωρίζουν γι’ αυτόν. Η όποια γνώση τους δεν στηρίζεται πάνω σε μια προσεκτική μελέτη των όσων μας λέει η Αγία Γραφή για το πρόσωπό του και το έργο του - δεν είναι πάρα πολλά, είναι όμως αρκετά διαφωτιστικά - αλλά σε προφορικές παραδόσεις, που έχουν τις ρίζες τους σε παλιές «μεσαιωνικές» αντιλήψεις, κι αυτές αρκετά συσκοτισμένες. Η εικόνα του αντίχριστου, όπως προβάλλει μέσα από τις σελίδες της Αγίας Γραφής, είναι τόσο διαφορετική.

2. ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ

Είμαι βέβαιος πως αρκετοί είναι εκείνοι, που δε θα κρύψουν τη δυσφορία τους διαβάζοντας τον τίτλο αυτής της μελέτης μας, λέ-γοντας μάλιστα «γιατί να χάνουμε τον καιρό μας και να ασχολού-μαστε με τον αντίχριστο, και όχι με κάποιο άλλο θέμα, όπως με τον Κύριό μας, την αγάπη Του, τη σωτηρία Του;» Να μου επιτρέψουν όσοι διαφωνούν, να μη συμφωνήσω μαζί τους. Πολλοί είναι οι λό-γοι, μα θα αναφέρω μόνο μερικούς.

1. Όταν η Αγία Γραφή ασχολείται με ένα θέμα ή κάποιο πρόσω-πο, έχει ορισμένους λόγους που το κάνει αυτό, λόγους σοβαρούς, που μόνο ο Θεός τους γνωρίζει, αλλά μερικές φορές και εμείς αντι-λαμβανόμαστε ένα μέρος τους. Συνεπώς, η δική μας προκαταβο-λική και ανεξέλεγκτη απόρριψη και ο αποκλεισμός, δεν είναι με κανένα τρόπο δικαιολογημένα.

Ο Ένας!


2. Η εποχή μας, όπως πάρα πολλές μαρτυρίες συγκλίνοντας αναγνωρίζουν, βρίσκεται μέσα στα όρια «των εσχάτων καιρών», και μάλιστα σε προχωρημένο σημείο. Μα ξέρουμε πως από μια τέ-τοια περίοδο αρχίζει να προετοιμάζεται ο ερχομός, η εμφάνιση και η δημόσια δράση του αντίχριστου. Για ένα τέτοιο λοιπόν πρόσωπο, που, ανεξάρτητα αν δε μας αρέσει, πρόκειται να παρουσιαστεί στο προσκήνιο της επικαιρότητας και να παίξει ένα σημαντικότα-το ρόλο στη ζωή του κόσμου μας, θα ήτανε λάθος να αρνηθούμε να πληροφορηθούμε σχετικά και να κατατοπιστούμε βασισμένοι σ’ αυτά που η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει.

3. Σε όλες τις ζωντανές εκκλησίες στον κόσμο μας υπάρχει ο πόθος και η δυνατή προσδοκία της έλευσης του Κυρίου μας. «Αχ πότε θα ’ρθεις, Κύ-ριε...» Μα πριν από την έλευση στη γη του Κυρίου μας, θα προηγηθεί κάποιος άλλος, που θα προσπα-θήσει να Του υποκλέψει τη βασιλεία, και αυτός ο άλλος δεν είναι παρά ο αντίχριστος. Αυτός θα προηγηθεί και θα εγκαταστήσει το δικό του καθεστώς, που θα συντριβεί με την παρουσία του Κυρίου. Βλέπετε λοιπόν ότι τα δυο γεγονότα είναι τόσο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Πρέπει επομένως να είμαστε σε θέση να τον αναγνω-ρίσουμε όταν θα έρθει.

(Η σειρά των άρθρων μας σχετικά με τον Αντίχριστο συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος)

Το όνομά του

Κανένας, και αυτοί ακόμη που κάνουν χρήση του ονόματός τού αντίχριστου, δεν πιστεύουν πως κάπο ιο πρόσωπο με τέ-τοιο όνομα θα υπάρξει κάποτε, και ακόμη ότι θα παίξει σημα-ντικό ρόλο στα πράγματα του κόσμου μας, και μάλιστα σε γε-νική και παγκό-σμια κλίμακα. Για τους πολλούς είναι απλώς ένα επίθετο, με αρ-κετά ασαφές πε-ριεχόμενο.


Ό• ταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις φό-βους. Τι να φοβηθείς; Ο Κύριος σε γεμίζει, σε ζεσταίνει, σε δυναμώνει. Δεν υπάρχει άλλος, που να σε απειλεί στον ορί-ζοντά σου.Ό• ταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις έγνοιες. Αναπαύ-εσαι στα σχέδιά Του. Αγαπάς το θέλημά Του. Δεν ζεις για τον εαυτό σου, δεν έχεις φροντίδες, μέριμνες. Έχεις Εκείνον, που Τον λατρεύ-εις. Πρακτικά «τα περιμένεις όλα από Εκείνον»… Δεν είναι κακό, είναι ευλογία, είναι λύτρωση.Ό• ταν ζεις για τον Κύριο πραγματικά, δεν έχεις εχθρούς. Αλλά ούτε και φίλους. Τι να τους κάνεις; Πού να τους βρεις; Όταν ζεις για τον Κύ-ριο, δεν κοιτάζεις γύρω σου, ούτε σε απασχολεί τι υπάρχει γύρω σου. Άγρια μάτια… κουβέντες προσβλητικές… διαθέσεις κακές…, αλλά και άμετρη επιπολαιότητα και φθορά στις ανθρώπινες σχέσεις.Ό• ταν ζεις για τον Κύριο αποκλειστικά, δεν έχει κόντρες η ζωή σου. Ο Κύριος είναι το «θέλειν και το ενεργείν», ο Κύριος ανοίγει ή κλείνει. Και εσύ είσαι μέσα στο θέλημά Του, το οποίο αγαπάς και ακολουθείς. Ο Κύριος φροντίζει, προετοιμάζει το δρόμο, καθορίζει την πορεία, αναλαμβάνει να διαμορφώσει τις διαθέσεις.

ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ ΖΩΗ ΠΙΣΤΗΣ

Όταν ζεις για

τον Κύριο

Όταν ζεις για τον Κύριο

Ό• ταν ζεις για τον Κύριο, δεν έχεις ξαφνιάσματα. Η σχέση με τον Κύ-ριο είναι αρμονική, η επικοινωνία συνεχής και πάνω απ’ όλα υπάρχει αγάπη για το θέλημά Του.Ό• ταν φτάσεις στο σημείο να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις τα-ραχή. Η ταραχή είναι γνώρισμα ζωντανού ανθρώπου, του σαρκικού. Όταν ζεις για τον Κύριο, για το θέλημά Του, την αγάπη Του, για Κεί-νον και όχι για σένα, είσαι αμέριμνος, χαμογελαστός. «Αυτώ μέλει περί υμών» (Α΄Πέτρου ε΄7). Και εφησυχάζεις στην αγάπη Του, στη σοφία Του, στη δύναμή Του. Ό• ταν υπάρχεις σε τούτη τη ζωή μόνο για τον Κύριο, δεν έχεις ανη-συχίες. Γιατί να ανησυχείς, για ποιο θέμα να ανησυχείς; Είναι στα χέρια Του, είναι λυμένα, είναι το θέλημά Του, που εσύ το αγαπάς, το λατρεύεις. Λες «γενηθήτω το θέλημά Σου», και είναι γεμάτη η ψυχή σου μ’ αυτό. Δεν υπάρχουν περιθώρια ανησυχίας.Ό• ταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν ζεις για κανέναν άλλον, πολύ δε περισσότερο για τον εαυτό σου. Νιώθεις αποκομμένος και ξένος προς κάθε ανθρώπινο. Δεν είσαι άνθρωπος, δεν υπόκεισαι στα ανθρώπινα. Είσαι προέκταση του εαυτού Του, είσαι κοινωνός θείας φύσεως και οικείος του Θεού.Ό• ταν μάθεις να ζεις για τον Κύριο, δεν αιτιάσαι ανθρώπους για όσα συμβαίνουν γύρω σου. Ακούς λόγια, κουβέντες, απειλές, παρακολουθείς εξελίξεις. Όμως για σένα δεν υπάρχουν άλλοι… δεν υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει μόνο ο Κύριος. Για όσους αποφάσισαν να Του ανήκουν ολοκληρωτικά, δεν υπάρχουν άλλοι, δεν μπορούν άλλοι, δεν χρειάζονται άλλοι.Ό• ταν μάθεις να κοιτάζεις μόνο σε Αυ-τόν, να περιμένεις μόνο από Αυτόν, να ζεις για Αυτόν και όχι για τα δικά σου, είσαι βασιλιάς, άρχοντας. Δεν θα λείψει ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη σου, το φως από το πρόσωπό σου.Ό• ταν ζεις για τον Κύριο, δεν φοβάσαι το θάνατο. Είσαι έτοιμος να συναντήσεις τον Κύριό σου όποτε σε καλέσει κοντά Του. Δεν είναι θάνατος, είναι συνάντηση. Επιθυμώ «αναλύσαι» περιγράφει ο Απόστολος Παύλος, «διότι είναι πολύ πλέον καλύτερα» (Φιλιππησίους α΄23). Αυτό όμως δεν γίνεται μόνο του, ούτε στα βαθιά γεράμα-τα, ούτε την ώρα της αναχώρησης. Γίνεται από τώρα, από εδώ κάτω, όταν μάθεις να ζεις για τον Κύριο.


Ό• ταν φτάσεις να ζεις μόνο για τον Κύριο, δεν φταίνε πλέον οι άνθρω-ποι, δεν υπάρχουν καν άνθρωποι για σένα. Υπάρχει «ο ανοίγων και ουδείς κλείει», υπάρχει ο «δι’ ου τα πάντα εγένετο».Ό• ταν μάθεις να ζεις μόνο για τον Κύριο και όχι για τους ανθρώπους και τον εαυτό σου, τότε μονάχα θα χαίρεσαι ακατάπαυστα και θα έχεις αδιατάρακτη ειρήνη στην καρδιά σου. Η δύναμη αυτής της ζωής είναι μεγάλη και μόνιμη. Ο Κύριος είναι απόλυτα υπεύθυνος, απόλυτα εξουσιαστής της ζωής σου. Και αυτό είναι πλούσια και δο-ξασμένη λύτρωση.Θ• έλεις να δοξάσεις τον Κύριο; Μάθε να ζεις αποκλειστικά γι’ Αυτόν.Θ• έλεις να υπηρετήσεις τον Κύριο; Ξεκίνα από το να ζεις την κάθε σου μέρα αποβλέποντας και υπολογίζοντας μόνο σε Εκείνον.Θ• έλεις να αγιασθεί το όνομά Του στη ζωή σου; Μάθε να ζεις την κάθε σου στιγμή για Κείνον, για το θέλημά Του, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του.Έ• χει ανάγκη από χαρά και ειρήνη η ψυχή σου; Ζήσε για Κείνον. Δι-ώξε από τον ορίζοντά σου οτιδήποτε άλλο και οποιονδήποτε άλλον. Δεν υπάρχει άλλος, δεν αξίζει να ζεις για άλλον, δεν μπορεί άλλος να σου προσφέρει την ικανοποίηση, το χορτασμό, τη δύναμη. Μόνον ο Ιησούς Χριστός, όταν κατοικεί δια της πίστεως στην καρδιά σου!

Όταν ζεις για τον Κύριο

Πρόκειται για μία συλλογή από πρωτότυπα διηγήματα, που φω-τογραφίζουν σύγχρονα βιώματα, προβλήματα, αγωνίες ανθρώπινες, γνωστές, καθημερινές, με μία όμως ουσιαστική διαφορά. Στο βιβλίο αυτό υπάρχει απάντηση, προσφέ-ρεται λύση. Και όταν η απάντηση είναι με το φως και την αλήθεια της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, τότε είναι ένα πραγματικό θαύμα!

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΔΩΡΟ

Πιστεύετε στα Θαύματα; Πιστεύετε στα Θαύματα;

ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΨΥΧΩΝ


ΕΝΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΖΗΤΑ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ

«Και διαβαίνων ο Ιησούς εκείθεν, είδεν άνθρωπον καθήμενον εις το τελώνιον, Ματθαίον λεγόμενον,

και λέγει προς αυτόν· Ακολούθει μοι. Και σηκωθείς ηκολούθησεν Αυτόν.» (Ματθαίος θ΄ 9)

Να εκτιμήσουμε το Ανεκτίμητο

Φιλόσοφοι, μεγάλοι επιστήμονες, προικισμένα μυαλά, πολι-τικοί υπήρξαν στην Ιστορία, υπάρχουν στις μέρες μας και ίσως αν προλάβουμε να υπάρξουν στο μέλλον. Όμοιο με αυτό το Πρόσωπο ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ξανά στην Ιστορία των ανθρώπων. Μιλάμε για τον Ιησού Χριστό. Πολύτιμη, μοναδική, ξεχωριστή προσωπικότητα και ζωή. Δεν υπήρξε όμοιος επά-νω στη Γη. Όχι γιατί ήταν ο Γιος του Θεού, όχι για τη δοξασμέ-νη Του προέλευση. Αυτό είναι ένα άλλο, ξεχωριστό κεφάλαιο. Μιλάμε για τον Ιησού Χριστό, που ήρθε στον κόσμο μας, που γεννήθηκε και έζησε τη ζωή Του ανάμεσά μας, ανάμεσα στους ανθρώπους. Όλα αυτά που αποτελούν, που συνθέτουν τον Ιη-σού Χριστό, έτσι όπως μας περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη και όσα μας πληροφορεί και μας αποκαλύπτει το Άγιο Πνεύμα με το φως του Θεού. Η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας, η ζωή, το περπάτημα του Ιησού Χριστού.


Να εκτιμήσουμε...

ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ, ΑΛΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, ΑΛΛΗ ΛΟΓΙΚΗ

Ένα τελείως ξεχωριστό κεφάλαιο είναι τα λόγια του Ιησού Χριστού. Δεν έχουν τη λογική τη δική μας, δεν έχουν τον ειρμό το δικό μας. Συχνά μας αναστατώνουν, μας μπερδεύ-ουν… Πολλές φορές συγκρούονται με τη λογική μας, δεν κατανοούμε τις αντιδράσεις Του. Τον Ιησού Χριστό πολύ λίγο Τον καταλαβαίνουμε διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη. Όπως δεν Τον καταλάβαιναν οι συμπατριώτες Του και οι μα-θητές Του όταν ήταν εδώ κάτω στη Γη. Γιατί είπε αυτό και

όχι εκείνο, γιατί αντέδρασε έτσι και όχι διαφορετικά, γιατί επέλεξε να κάνει αυτό και όχι το άλλο, που είναι πιο λογικό, πιο ταιριαστό στη δική μας λογική και ζωή; Διαβάζουμε τα λόγια Του: «Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την Γήν· δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού, και θυγατέρα κατά της μη-τρός αυτής, και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής. Και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού.» (Ματθαίος ι΄34-36). Μπροστά Του ο άρρω-στος, ο παράλυτος, και ο Ιησούς να του συγχωρεί τις αμαρτίες… Μπροστά Του η μοιχευομένη γυναίκα και οι εξαγριωμένοι και έτοιμοι να την λιθοβολήσουν, και ο Ιησούς να τους διδάσκει, να τους ελέγχει… «Και διαβαίνων ο Ιησούς εκείθεν είδεν άνθρωπον κα-θήμενον εις το τελώνιον, Ματθαίον λεγόμενον, και λέγει προς αυτόν· Ακολούθει μοι. Και σηκωθείς ηκο-λούθησεν αυτόν.» Κύριε, ξέρεις τι θα πει Ματθαίος; Το παρελθόν του, τις πράξεις του; Κύριε, ξέρεις τι θα πει Ιούδας; Ξέρεις τι θα Σου κάνει ο Ιούδας που κάλε-σες…; Κύριε, να Σε παρακαλέσω να μας τα βάλεις σε μία τάξη, με τον τρόπο που εμείς μπορούμε να τα αντι-ληφθούμε και να τα καταλάβουμε; Και η απάντηση του Κυρίου είναι, Αυτός είμαι και όποιος θέλει να Με γνωρίσει, έτσι θα Με γνωρίσει, Αυτός είμαι και όποιος

θέλει θα Με αποκτήσει και θα Με καταλάβει έτσι όπως εί-μαι. Ο Κύριος αντιμετωπίζει όλες αυτές μας τις αντιδράσεις με απέραντη κατανόηση και αγάπη. Χαμογελάει, γιατί γνω-ρίζει κάτι πολύ βασικό. Δεν Τον ξέρουμε τον Ιησού Χριστό, δεν έχουμε καταλάβει την προσωπικότητά Του, το χαρακτή-ρα Του, την ουσία του έργου Του, της σωτηρίας Του. Είναι άλλο πράγμα να λες πιστεύω στον Ιησού Χριστό, δέχομαι την ύπαρξή Του, διαβάζω την Αγία Γραφή, πηγαίνω στην εκκλη-σία, ακούω κηρύγματα… και τελείως διαφορετικό να νιώθεις

Είναι άλλο πράγ-μα να λες πιστεύω στον Ιησού Χρι-στό, δέχομαι την ύπαρξή Του, δια-βάζω την Αγία Γραφή, πηγαίνω στην εκκλησία, ακούω κηρύγμα-τα… και τελείως διαφορετικό να νιώθεις ότι άρχι-σες να καταλα-βαίνεις τι είναι πραγματικά ο Ιη-σούς Χριστός και να Τον αποκτάς, να Τον κάνεις δικό σου, να ζεις όπως Εκείνος.

...το Ανεκτίμητο

ότι άρχισες να καταλαβαίνεις τι είναι πραγματικά ο Ιησούς Χριστός και να Τον αποκτάς, να Τον κάνεις δικό σου, να ζεις όπως Εκείνος.

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ένα πολύ σοβαρό και καθοριστικό βήμα στη ζωή του κάθε ανθρώπου είναι να ανακαλύψει τον Ιησού Χριστό, να ανακα-λύψει την πραγματική αξία που λέγεται Ιησούς Χριστός, την άγνωστη, ασυνήθιστη, ξεχωριστή προσωπικότητα του Ιησού Χριστού. Να καταλάβει την αλλιώτικη ζωή Του, τον τόσο δια-φορετικό τρόπο Του. Και έχει σημασία ιδιαίτερη και μεγάλη, γιατί ο Ιησούς Χριστός προσφέρεται στον άνθρωπο όχι για να κάνει κάτι στη ζωή του, να απαντήσει σε κάποιες ανάγκες του, αλλά για να Τον ζήσει τον Ιησού Χριστό ο άνθρωπος, να ταυτιστεί μαζί Του, να ζήσει τη ζωή τού Ιησού Χριστού ανά-μεσα στους ανθρώπους κάθε μέρα, να ντυθούμε τον Χριστό, να μορφωθεί μέσα μας ο Χριστός, να κατοικήσει ο Χριστός δια της πίστεως στις καρδιές μας. Να φτάσουμε στο σημείο να λέμε τα ίδια, να κάνουμε τα ίδια, να αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο, να ζούμε την ίδια ζωή, τη ζωή του Ιησού Χριστού. Πράος και ταπεινός στην καρδιά ήταν ο Κύριος εδώ κάτω όταν ζούσε ανάμεσα στους ανθρώπους, πράοι και ταπεινοί στην καρδιά και εμείς οι λυτρωμένοι Του, οι πιστοί Του, οι δικοί Του. Η σωστή ακολουθία είναι να καταλάβουμε αυτά τα γνωρίσματα της ζωής του Ιησού, να τα θελήσουμε για τον εαυτό μας, να τα ζητήσουμε από την καρδιά μας γνήσια και ειλικρινά και να τα βιώσουμε και εμείς στη ζωή μας. Να μοιάσουμε στον Κύριο, να ζήσουμε και εμείς οι πιστοί Του όπως Εκείνος.Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, να τα καταλάβουμε καλύτερα. Συνήθως, όταν διηγούμαστε την ιστορία της επιστροφής στον Ιησού Χριστό ενός αμαρτωλού αν-θρώπου, ξεκινάμε από τον άνθρωπο. …Μου έδωσαν ένα φυλλάδιο τυ-χαία στο δρόμο, άκουσα ένα CD με ένα κήρυγμα, έπεσε στα χέρια μου μία Καινή Διαθήκη, έπεσε στα χέρια μου ένα καλό βιβλίο, πήγα σε μία εκκλησία και άκουσα ένα κήρυγμα και πίστεψα… Έτσι νο-μίζουμε ότι ξεκινάει η σχέση του αν-θρώπου με τον Ιησού. Μεγάλο λάθος.



Ο Ιησούς Χριστός στη ζωή του ανθρώπου δεν ξεκινάει από τον άνθρωπο. Η προσέγγιση του Λόγου του Θεού είναι διαφορετική. Πέρασε ο Ιησούς Χριστός, σε κοί-ταξε διεισδυτικά, διαπεραστικά, διάβασε την καρδιά σου, είδε τη ζωή σου, το ανάπτυγμά της στο χρόνο - χίλια χρόνια είναι γι’ Αυτόν σαν μία ημέρα και μία ημέρα σαν χίλια χρόνια (Β΄Πέτρου γ΄8) - και σου είπε «ακολούθει μοι». Δίπλα σου ήταν και κάποιος άλλος, γνωστός, φίλος, συγγενής. Σε εκείνον δεν είπε, εκείνον δεν τον κάλεσε. Ίσως κι αυτός να έρθει στην εκκλησία, να διαβάζει την Αγία Γραφή, να πιστέψει στην ύπαρ-ξη του Θεού, αλλά δικός του ο Ιησούς Χριστός δεν θα γίνει ποτέ. Ο Κύριος προγνωρίζει, επιλέγει, κάνει το πρώτο βήμα και καλεί αμαρτωλούς σε μετάνοια. Ο Κύριος φροντίζει να διασταυρωθούν οι δρόμοι μας με την Αλήθεια Του, με την Αγάπη Του, με τη Σωτηρία Του. Κάποιος έλεγε στην ομολογία του, πέντε Καινές Διαθήκες μού είχαν χαρίσει και τις πετούσα αδιάφο-ρος, πολυάσχολος, απαξιωτικά… Την έκτη, γιατί την άνοιξα και μου μίλησε μέσα στην καρδιά μου και τα-πεινώθηκα και μετανόησα;… Και κάποιος φυλακισμέ-νος, διηγείται στην ομολογία του, είχε ξεμείνει από τσι-

γάρα και ήθελε να καπνίσει. Ο άλλος ο συγκρατούμενός του είχε μία Καινή Διαθήκη. Του έκοψε δυο-τρία φυλλαράκια να τα στρίψει να καπνίσει. Γιατί τα διάβασε πριν τα καπνίσει; Ποιος τον σταμάτησε; Γιατί τα ξαναδιάβασε; Γιατί έβαλε τα κλάματα με μετάνοια; Ποιος το έκανε αυτό στην καρδιά του; Γιατί τώρα; Γιατί όχι χθες; Ποιος μίλησε την κατάλληλη ώρα στην καρδιά του; Ποιος προετοίμαζε την καρδιά του τόσον καιρό; Αυτό το τσιγάρο δεν το κάπνισε ποτέ… γιατί ήρθε ο Ιησούς στη ζωή του και τη μεταμόρφωσε! Ο Ιησούς Χριστός πέρασε από μπροστά του, τον κοίταξε μέσα στην καρδιά και του είπε ακολούθει μοι. Ήταν η ώρα του Κυρίου, η ώρα της επίσκεψής Του, η ώρα του καλέσματος του Κυρίου.

ΓΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Όλα αυτά είναι πέρα για πέρα σωστά και όπως τα αναφέρει η Καινή Διαθήκη. Υπάρχει όμως και το μέρος του ανθρώπου, το πολύ βασικό και αποφασιστικό. Ο Ματθαίος, όταν τον κά-λεσε ο Κύριος, σηκωθείς ηκολούθησεν Αυτόν. Και λίγο πριν, στην περίπτωση του Πέτρου και του Ανδρέα, διαβάζουμε, «οι δε αφήσαντες ευθύς τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτόν.»


Η σωστή ακο-λουθία είναι να καταλάβουμε τα γνωρίσματα της ζωής του Ιησού, να τα θελήσουμε για τον εαυτό μας, να τα ζητήσουμε από την καρδιά μας γνήσια και ειλικρινά και να τα βιώσουμε και εμείς στη ζωή μας. Να μοιάσου-με στον Κύριο, να ζήσουμε και εμείς οι πιστοί Του όπως Εκείνος.

(Ματθαίος δ΄20). Ο Κύριος καλεί στην αγάπη Του, στην υπηρεσία Του, στη Βασιλεία Του όσους έχουν δι-άθεση και είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να αφήσουν και να Τον ακολουθήσουν. Και είναι κάτι που το βλέπει ο Ίδιος μέσα στην καρδιά τους, το διαβάζει. Δεν λέει ο Κύριος σε έναν άνθρωπο ακολούθει μοι, αν αυτός δεν έχει διάθεση να αφήσει για να Τον ακολουθήσει. Ο μοναδικός Ιησούς Χριστός, είναι για ξεχωριστούς και μοναδικούς ανθρώπους, που θα καταλάβουν τη μοναδική αξία Του, θα την εκτιμήσουν, θα θελήσουν με γνήσια και ολόκληρη καρδιά να Τον αποκτήσουν, να ζήσουν τη μοναδική ζωή Του. Αυτοί είναι που θα γίνουν τελικά δικοί Του και ο Κύριος θα γίνει δικός τους. Οι υπόλοιποι, που θέλουν τον Χριστό ανάμεσα στις δουλειές τους, στις υποχρεώσεις τους, στις επι-θυμίες τους, στους στόχους τους, ανάμεσα στις αξί-ες τους, στα είδωλα και στις αγάπες τους αυτής της ζωής, Τον θέλουν για να τους βοηθάει, να τους συγ-χωρεί, να τους ευλογεί, να τους εξασφαλίζει…, ποτέ δεν θα γίνουν δικοί Του, ούτε και Εκείνος δικός τους. Κάποιος μπορεί να διαμαρτυρηθεί: μα εγώ πη-γαίνω στην εκκλησία, βοηθάω, συμμετέχω, βάζω το χέρι στην τσέπη και συνεισφέρω… Τελείως διαφορετι-κή σχέση είναι το είμαι δικός Του και ο Χριστός είναι δικός μου. Κοινωνία με τον Θεό, κοινωνία με τον Ιησού Χρι-στό και τους δικούς Του πιστούς, τους αγίους Του. Κουβε-ντιάζουμε, μοιραζόμαστε τα κοινά μας, αυτά που αγαπάμε, πιστεύουμε, ζούμε και υπηρετούμε. Το μεγάλο λάθος πολλών βρίσκεται σ’ αυτό το σημείο. Δεν άφησαν και δεν ακολούθησαν και δεν έγινε ποτέ δικός τους ο Ιησούς Χριστός. Ο Ιησούς Χριστός είναι για όσους άφησαν τα δίχτυα τους, τις αγάπες τους, τους στόχους τους, τις επι-θυμίες τους, τα σχέδιά τους, τη ζωή τους, τα πιστεύω τους, και αγκάλιασαν τα δικά Του και έγιναν δικοί Του μαθητές, ζουν τη ζωή Του, ζουν για τη δόξα Του. Για να γίνει αυτό το θαυμαστό έργο της μεταμόρφωσης του ανθρώπου, ο Κύρι-ος τα γκρεμίζει όλα μέσα του και επάνω του. Μιλάμε πάντα για τον άνθρωπο που πηγαίνει γνήσια και ειλικρινά στον Ιη-σού Χριστό, για να Τον αποκτήσει. Μπροστά στα μάτια μας ο Κύριος μάς ξεμοντάρει, μάς διαλύει, «μας κάνει βίδες» και μας ξαναχτίζει καινούργιους από την αρχή. Δεν χωράει ο Χριστός στο παλιό, δεν ταιριάζει. Αγωνιζόμαστε να κρατή-σουμε και τον Χριστό και τα δικά μας, και τα καινούργια και τα παλιά. Δεν γίνεται. «Oυδείς βάλλει επίρραμμα αγνάφου


Ο μοναδικός Ιησούς Χριστός, είναι για ξεχωρι-στούς και μοναδι-κούς ανθρώπους, που θα καταλά-βουν τη μοναδι-κή αξία Του, θα την εκτιμήσουν, θα θελήσουν με γνήσια και ολό-κληρη καρδιά να Τον αποκτήσουν, να ζήσουν τη μο-ναδική ζωή Του. Αυτοί είναι που θα γίνουν τελικά δικοί Του και ο Κύριος θα γίνει δικός τους.



Το μεγάλο λάθος πολλών βρίσκεται σ’ αυτό το σημείο. Δεν άφησαν και δεν ακολούθησαν και δεν έγινε ποτέ δικός τους ο Ιη-σούς Χριστός. Ο Ιησούς Χριστός είναι για όσους άφησαν τα δίχτυα τους, τις αγάπες τους, τους στόχους τους, τις επιθυμί-ες τους, τα σχέδιά τους, τη ζωή τους, τα πιστεύω τους, και αγκάλιασαν τα δικά Του και έγιναν δικοί Του μαθητές, ζουν τη ζωή Του, ζουν για τη δόξα Του.

πανίου επί ιμάτιον παλαιόν… Ουδέ βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς· ει δε μη, σχίζονται

οι ασκοί,… αλλά βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς νέους, και αμφότερα δια-

τηρούνται.» (Ματθαίος θ΄16-17). Ο ανεκτίμητος Ιησούς Χριστός, η με-γάλη, η μοναδική αξία. Δεν μπορεί ο άνθρωπος με τον εξοπλισμό της πεσμένης του φύσης να δεχθεί και να αξιοποιήσει τον Ιησού Χριστό,

να ζήσει το καινούργιο, το υπερφυ-σικό, το υπέρλογο, το ασύλληπτο.

Ενώ μιλούσε στους ανθρώπους γύρω Του για τον Θεό τον άγιο, τον δίκαιο, τον

υπέρτατο, μιλούσε για τον Ουρανό, για την αιώνια ζωή και δόξα, κοιτάζεις γύρω Του και Τον βλέπεις και κάνει παρέα με πόρνες, με τελώνες, συ-ντρώγει με αμαρτωλούς, συνομιλεί και συγχωρεί μία μοιχευομένη… Κύριε, είμαι μπερδεμένος… Κύριε, δεν έχω καταλάβει τίποτα ακόμα, πώς σκέφτεσαι, πώς βλέπεις Εσύ τους ανθρώπους, πώς τους αντιμετωπί-ζεις… Κύριε, γιατί δεν μπορώ να Σε παρακολουθήσω; Ο Κύριος χαίρεται με τις απορίες μας και χαμογελάει. Θα σου πω τι πρέπει να γίνει με σένα. Δεν χρειάζεται να καταλάβεις, χρειάζεται να μεταμορφωθείς! Μόνο τότε θα αποκτήσεις το σκεπτικό Μου, θα δεις με τα μάτια που βλέπω Εγώ, θα μεγαλώσει και θα βαθύνει ο ορίζοντάς σου, θα καταλάβεις τη ζωή Μου, τον τρόπο που ενεργώ, και θα γίνουν δικά σου.

ΝΑ ’ΧΑΜΕ ΔΕΚΑ ΖΩΕΣ

Ο πόνος του Κυρίου είναι ένας, δεν Με απέκτησες ακό-μα. Εγώ σου είπα ακολούθει μοι, Εγώ σου είπα άφησέ τα όλα, καταδίκασέ τα, πέταξέ τα, και εσύ ούτε τα άφησες, ούτε Με ακολουθείς. Δεν υπάρχει άλλος τρό-πος να αποκτήσεις τον Ιησού Χριστό, τη λογική Του, το σκεπτικό Του, να Τον καταλάβεις, να Τον νιώσεις, να ταυτιστείς μαζί Του, να γίνεις κοινωνός της φύσης Του, της αγάπης Του, της Αλήθειας Του. Αυτή η κατάσταση λέγεται ενθέωση! Ενωμένοι με τον Θεό, ένα με τον Κύ-ριο, «κοινωνοί θείας φύσεως», (Β΄Πέτρου α΄4) «εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, διά να ήναι τετελειωμένοι εις εν», (Ιωάννης ιζ’ 23). Και το ερώτημα είναι απλό και



Ο Κύριος μας καλεί να αφήσου-με έναν κόσμο φτηνό, πεσμένο, άχαρο, άδικο, κα-ταδικασμένο, τον κόσμο της αμαρ-τίας, της σάρκας, του εγωισμού μας. Τόσο μεγάλος, τόσο όμορφος, τόσο θαυμαστός, τόσο πολύτιμος ο Ιησούς Χριστός για να Τον γνω-ρίσουμε, να Τον αποκτήσουμε, να κάνουμε δικά μας τα δικά Του, να Του εμπιστευτού-με τα πάντα, να Τον ζήσουμε.

φυσιολογικό. Θα συνεχίσω να κρατώ το δικό μου, το πεσμένο, το πεπερασμένο, το αμαρτωλό, το ανθρώπι-νο; Η μόνη σωστή απάντηση είναι: Όχι, Κύριε. Θέλω τον δικό Σου χαρακτήρα, το δικό Σου πρόσωπο, το σκεπτικό Σου, τη δική Σου ζωή να ζήσω, που διερευνά τα άγια, τα αληθινά, τα αιώνια τα δικά Σου, που δι-εισδύει στις αλήθειες Σου, στα σχέδιά Σου τα αιώνια, τα θεϊκά! Καταφέραμε και χωρέσαμε τον Ιησού Χριστό σε τρεις-τέσσερις ημερομηνίες, Χριστούγεννα, Πάσχα, της Αναλήψεως, του Αγίου Πνεύματος… Εκεί σταμα-τάει ο Ιησούς για εμάς. Τον καλούμε στη ζωή μας για να μας συγχωρεί, να μας βοηθάει, να μας ευλογεί και να μην πάμε στην κόλαση μια μέρα όταν πεθάνουμε. Αυτό έχουμε καταλάβει από τον Ιησού Χριστό. Δηλα-δή να μας κάνει τις δουλειές μας ο Κύριος, να μας κά-νει εξυπηρετήσεις και να μας εξασφαλίζει. Εκεί εξα-ντλείται για εμάς. Αυτό σημαίνει ότι δεν καταλάβαμε τον πραγματικό θησαυρό, τον ανεκτίμητο Ιησού, το ασύλληπτο δώρο. Μετά από τόσα χρόνια στον Χριστό και στην υπηρεσία του Ευαγγελίου, νιώθω ότι ξαναρ-χίζω να γνωρίζω, να αποκτώ τον άλλο Ιησού Χριστό, το μεγαλείο, το θαύμα, το βάθος Του. Κάποιοι ίσως νιώθουν ότι το πιο δύσκολο σημείο είναι εκείνο το αφήσαντες. Αρχικά φαίνεται να έχουν δίκιο. Όμως δεν είναι έτσι. Ο Κύριος μας καλεί να αφήσουμε έναν κόσμο φτηνό, πεσμένο, άχαρο, άδικο, καταδικασμένο, τον κόσμο της αμαρτίας, της σάρκας, του εγωισμού μας. Όταν όμως μας φανερώσει τι έχει ο Ίδιος να μας χαρίσει, τι θα φέ-ρει στη ζωή μας, τι θα βάλει στη θέση όλων αυτών, τα δώρα Του, το χαρακτήρα Του, στοιχεία από τη φύση Του, τις απο-καλύψεις Του, τότε θα ποθήσουμε να είχαμε δέκα ζωές να Του δώσουμε και λίγες που θα ’ταν. Ο χρόνος μας, η υγεία μας, οι πόθοι μας, τα ταλέντα μας, οι επιθυμίες μας, τα όνει-ρά μας, όλα στην άκρη, όλα δικά Του, όλα για Κείνον! Τόσο μεγάλος, τόσο όμορφος, τόσο θαυμαστός, τόσο πολύτιμος ο Ιησούς Χριστός για να Τον γνωρίσουμε, να Τον αποκτήσου-με, να κάνουμε δικά μας τα δικά Του, να Του εμπιστευτούμε τα πάντα, να Τον ζήσουμε.Ακολούθει μοι, σηκωθείς, αφήσαντες, ηκολούθησαν, απέ-κτησαν, απολαμβάνουν, ζουν! Όλος ο κόσμος του πολύτι-μου, του μοναδικού, του ανεκτίμητου Ιησού Χριστού, που μας χαρίστηκε από τον Πατέρα Θεό για να ζήσουμε εν Αυτώ και δι’ Αυτού.



ΛΑΘΗ ΚΑΙ

ΣΩΣΤΑ

Είναι ένα λάθος γνωστό, που όλοι λίγο πολύ το έχουμε κάνει κάποτε. Δεν αποδίδω κίνητρα και υστεροβουλία. Αντίθετα είναι λάθος αγάπης και ζή-λου προς τον Κύριο, προς την αγάπη Του και τον άγιο Λόγο Του. Παρακινούμε τους ανθρώπους του Θεού να στοχεύουν τα καλύτερα και να ζουν τα υψηλότε-ρα της πνευματικής ζωής. Πολύ καλό αυτό. Όταν συ-μπεριλάβουμε και τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτές τις παραινέσεις, είναι ακόμα καλύτερα. Να ζήσουμε τα υψηλότερα του Λόγου του Θεού, να ανέβουμε ακό-μα πιο ψηλά, να υψώσουμε τα μάτια της πίστης στις «ψηλές βουνοκορφές που αγγίζουν τον Ουρανό, να απλώσουμε το χέρι της πίστης και να ζητήσουμε τα καλύτερα, τα σπάνια, αυτά που είναι για λίγους.

Ο « Υπεράνθρωπος » Χριστιανός

«Έχετε χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.»(Εβραίους ι΄ 36)

Ο «Υπεράνθρωπος» Χριστιανός

Πολύ καλή προσέγγιση, αλλά με ένα σοβαρό λάθος, που μπορεί να είναι και επικίνδυνο. Όλα αυτά μπο-ρούμε να τα ζητήσουμε, να τα μοιραστούμε, να τα «κουβεντιάσουμε» με τον Κύριό μας για τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να τα διδάξουμε και να τα απαι-τήσουμε από τους άλλους γύρω μας. Μπροστά στα μάτια τους τα απορημένα πολύ συχνά διαγράφεται ένας Υπεράνθρωπος Χριστιανός, που μπορεί τα πά-ντα, που έχει τα πάντα, που δεν λυγίζει μπροστά σε τίποτα , δεν κλαίει, δεν πρέπει να υποφέρει ή να πα-ραπονιέται, έχει πάντα χαρά και ειρήνη στην καρδιά του ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω του… Και όλα αυτά, στηριγμένα σε ερμηνείες εδαφίων της Αγίας Γραφής και ειπωμένα με ζήλο και φωτιά αξιέπαινη.

Πού είναι το λάθος και ο κίνδυνος; Όταν μεταβαίνου-με από τη θεωρία στην πράξη –βήμα απολύτως απα-ραίτητο –τότε δεν περπατάει το κήρυγμά μας, δεν βοηθάει πρακτικά τις ψυχές, δεν τους πηγαίνει ούτε μπροστά, ούτε επάνω την πνευματική τους ζωή. Αντί-θετα τους καταθλίβει, τους πιέζει, τους απογοητεύει.

Παράδειγμα χαρακτηριστικό, η εκτέλεση του θελήματος του Κυρίου στη ζωή του πιστού ανθρώπου. Δεν χρειάζεται να μι-λήσουμε για την αξία του θελήματος του Θεού, για το πόσο πολύτιμο είναι, πόσο ανώτερο είναι από το δικό μας θέλημα. Επομένως, αφού ισχύουν όλα αυτά, ξεκινάμε πρόθυμα και κάνουμε πάντα το θέλημα του Κυρίου στη ζωή μας, στην κάθε μας μέρα… Μέγα λάθος αυτή η προσέγγιση. Ο Λόγος του Θεού έχει το σωστό μέτρο για όλα όσα αφορούν στη ζωή του ανθρώπου. Και το περισσότερο είναι λάθος, επομένως οδηγεί σε αστοχία, αμαρτία, έστω κι αν πίσω από αυτό κρύ-βεται ζήλος και φωτιά ειλικρινής για τον Κύριο, αλλά και το λιγότερο οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα.

«Έχετε χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού.» Ούτε εύκολη, ούτε απλή υπόθεση είναι, ούτε του χεριού μας να βρούμε και να εκτελέσουμε το θέλημα του Κυρίου. Όταν ό Ίδιος ο Κύριος μάς προειδοποιεί με αγάπη ότι έχουμε ανάγκη υπομονής για να εκτελέσουμε το θέλημά Του, μας δίνει τις πραγματικές διαστάσεις, μέσα στις οποίες θα κινηθούμε. Όταν ακούω ή διαβάζω τη λέξη υπομονή, το μυαλό μου, δεν ξέρω γιατί, πηγαίνει αμέσως στο άθλημα της άρσης βαρών. Την κρίσιμη στιγμή, που έχει σηκώσει τα βάρη και όλοι με μια ψυχή του φωνάζουν μείνε, κράτα, κρατήσου,

Όταν μεταβαί-νουμε από τη θε-ωρία στην πράξη - βήμα απολύτως απαραίτητο - τότε δεν περπατάει το κήρυγμά μας, δεν βοηθάει πρα-κτικά τις ψυχές, δεν τους πηγαίνει ούτε μπροστά, ούτε επάνω την πνευματική τους ζωή. Αντίθετα τους καταθλίβει, τους πιέζει, τους απογοητεύει.



Ο «Υπεράνθρωπος»...

μη λυγίσεις, κράτα την μπάρα ψηλά… Ξέρετε τι του λένε εκείνη την ώρα και τον εμψυχώνουν; Μείνε κάτω από το βάρος, μείνε και μη λυγίσεις, κρατήσου, πάλεψε, επιστρά-τευσε όλες τις δυνάμεις σου… Αυτό θα πει υπομένω, μένω κάτω από το βάρος και κρατάω, παλεύω μέχρι τέλους!

Με αυτή την εικόνα θα καταλάβουμε και την περιοχή του θελήματος του Κυρίου. Όταν σου πει ο Κύριος ότι το θέμα σου τακτοποιήθηκε, πήγαινε αύριο το πρωί στο Υπουργείο να παραλάβεις το διορισμό σου, δεν χρειάζεται ούτε υπο-μονή ούτε να κρατηθούμε κάτω από την μπάρα… Και όταν ο Κύριος επιτρέψει να βρεθούμε σε ένα όμορφο μέρος, εξοχικό, με περιποίηση, φιλοξενία, αγάπη, κοινωνία πιστών ανθρώπων του Χριστού, δε νομίζω ότι χρειάζεται καθόλου υπομονή και πάλη μέσα μας για να χαρούμε το θέλημα του Κυρίου… Όταν όμως ο Κύριος επιτρέψει αύριο να πας να παραλάβεις την απόλυσή σου από τη δουλειά και έχεις και τρία μικρά παιδάκια και δάνειο για το σπίτι, τότε είναι βά-ρος, τότε είναι σκληρό, ασήκωτο, και χρειάζεται υπομονή για να εκτελέσουμε το θέλημα του Κυρίου και να είμαστε ευάρεστοι ενώπιόν Του. Όταν ό Κύριος αντί για μια όμορ-φη εξοχή επιτρέψει να μπούμε σε νοσοκομείο με φοβερούς πόνους και ένα μεγάλο και οδυνηρό χειρουργείο, τότε έχου-με ανάγκη υπομονής για να εκτελέσουμε το θέλημά Του με ευγνωμοσύνη και πίστη στην καρδιά μας και χωρίς να κλο-νιστεί η αγάπη και η λατρεία μας στο Πρόσωπό Του.

Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά τη φύση μας, την πλάση μας, τη ζημιά που έχει κάνει η αμαρτία στη ζωή μας. Γνωρίζει πολύ καλά τα όριά μας, τις αντοχές μας. Γνωρίζει πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι όταν βρισκόμαστε μπροστά στην

ανατροπή των σχεδίων μας, την ακύρωση στόχων, την αλλαγή πορείας. Γνωρίζει πολύ καλά τι είναι ο πόνος, η

αναπηρία, η απώλεια, η αγωνία μπροστά στις εξελί-ξεις. Γνωρίζει ακόμα ότι από όλα αυτά πρέπει να

περάσουμε για να είμαστε δόκιμοι, γνήσιοι, κα-τάλληλοι για τη Βασιλεία της δόξας Του. Γνω-

ρίζει ακόμα ότι ο παλαιός άνθρωπος δεν καταργείται με άλλο τρόπο, η σάρκα

με τις αντιδράσεις και τις απαιτήσεις της δεν δαμάζεται διαφορετικά.

Επομένως τι μένει; «Έχετε χρεί-αν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν.»

...Χριστιανός

Το τελευταίο ίσως ερώτημα. Πόση υπομονή, για πόσο διάστημα υπομονή; Δεν είναι σωστή αυτή η ερώτηση, και κάθε απάντηση θα είναι λάθος. Από άλλη ερώτη-ση ξεκινάμε. Αγαπάμε το θέλημα του Κυρίου; Είναι για μας θησαυρός ασύγκριτος, μοναδικός; Θα κάνα-με το παν για να το αποκτήσουμε; Θα το προκρίναμε ανάμεσα στα άλλα θελήματα σαν το καλύτερο, το σο-φότερο, το τέλειο; Αν ναι, τότε μπορούμε να προχω-ρήσουμε στο θέμα της υπομονής. Τώρα μπροστά μας δεν έχουμε την υπομονή, αλλά ένα μείγμα υπομονής και αγάπης, υπομονής, αγάπης και πίστης, υπομονής, αγάπης, πίστης και λατρείας στον Θεό μας. Οπωσδή-ποτε το στοιχείο της δοκιμασίας, του πόνου, της υπο-μονής υπάρχει, αλλά συνυπάρχει και η πηγή δύναμης, παρηγοριάς, ενίσχυσης την ώρα της σκληρής δοκιμα-σίας.

Ο Υπερ-χριστιανός που τα μπορεί όλα, τα έχει όλα και δεν έχει ανάγκη από κανέναν διότι έχει τον Κύ-ριο…, είναι μάλλον λάθος ερμηνεία και απόδοση των προθέσεων του Κυρίου. Και υπομονή χρειαζόμαστε ξανά και ξανά, και η πίστη μας στο αγαπημένο Του Πρόσωπο να αυξηθεί, και να μας στηρίζει με το φως του Προσώπου Του την ώρα τη δύσκολη. Κι εμάς μας συμφέρει να κρατήσουμε τη θέση του απλού, ευάλωτου, τα-πεινού, ελεημένου ανθρώπου, που όμως αγαπά και ποθεί να είναι ευάρεστος στον Κύριο «και να λάβη την επαγγελίαν.»

Ο Κύριος γνω-ρίζει πολύ καλά τη φύση μας, την πλάση μας, τη ζη-μιά που έχει κάνει η αμαρτία στη ζωή μας. Γνωρίζει πολύ καλά τα όριά μας, τις αντοχές μας. Γνωρίζει πολύ καλά πόσο δύσκο-λο είναι όταν βρι-σκόμαστε μπρο-στά στην ανατρο-πή των σχεδίων μας, την ακύρωση στόχων, την αλλα-γή πορείας...


Συντροφιά Αλήθειας και Αγάπης Θεού από το τηλέφωνο(210) 57 58 928

Λιγόλεπτα τηλεφωνικά μηνύματα παρηγοριάς, ενίσχυσης, αλήθειας Θεού. Κάθε μέρα - 24 ώρες το 24ωρο!

Στην υπηρεσία της Αλήθειας.Η σελίδα μας στο INTERNET

www.logiazois.grΠολλά και ενδιαφέροντα! Επισκεφθείτε την!

Συστήστε την και σε άλλους.

Tο e-mail μας Eπικοινωνήστε μαζί μας με e-mail:

[email protected]


ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ

Γνωρίζω

σε Ποιον πίστεψα«…διότι εξεύρω εις τίνα επίστευσα»

(Β΄ Τιμόθεον α΄ 12)

Η ομολογία αυτή του αποστόλου Παύλου είναι τόσο διαφορετική από όλες τις άλλες. Δεν έχει τίποτα το εντυπωσιακό. Τίποτα το πολύ δυνατό. Τίποτα από εκείνα που μπορούν να σε σταματήσουν και να σε κάνουν να ζηλέψεις. Μάλιστα, ίσως θα την προσπερ-νούσαμε, χωρίς να σταθούμε και να ασχοληθούμε ξεχωριστά μ’ αυτήν. Και όμως, έχει ένα τόσο πλούσιο περιεχόμενο και ένα τόσο απροσμέτρητο βάθος, που δεν τα συναντούμε στις άλλες του ομολογίες. Μόνο που το βάθος αυτό δεν φαίνεται στην πρώτη και επι-πόλαιη ματιά.

Για να καταλάβουμε τι θέλει ακριβώς να πει μ’ αυτά τα λό-για, είναι ανάγκη να μεταφερθούμε στις ειδικές συνθήκες που βρισκόταν ο απόστολος Παύλος, όταν έλεγε τα λόγια αυτά, και τις ειδικές συνθήκες τις ψυχολογικές που ζούσε.

Γνωρίζω σε ποιον πίστεψα

Α) Ήταν φυλακισμένος στη Ρώμη. Πάντα οι φυλακές δεν ήταν ευχάριστες. Ήταν υπόδικος στον Καίσαρα και μολονότι, όπως λένε, ήταν αρκετά ελεύθερος να μένει μ’ ένα στρατιώτη δεσμοφύλακα σε μισθωμένο δωμάτιο, δεν έπαυε να είναι ένας δεσμώτης «φορών άλυσιν», όπως ο ίδιος μας λέει. Δεν έπαυε να αποκα-λεί τον Θεό Πατέρα του και όλη αυτή η ιστορία φαινο-μενικά είχε μια αντίφαση. Να έχεις τον Θεό Πατέρα σου και να γυρίζεις από φυλακή σε φυλακή, μέσα σε στερήσεις, κακουχίες, ταλαιπωρίες; Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Ασφαλώς ο διάβολος πολύ θα τον πεί-ραζε στο σημείο αυτό. Ο απόστολος Παύλος, πιστεύ-ουμε πως το είχε ξεπεράσει το σημείο αυτό. Τα σχέδια του Θεού και η σκοπιμότητα που αυτά εξυπηρετούν γύρω από τις ανάγκες των ανθρώπων, εξυπηρετού-νταν καλύτερα με το να είναι ο απόστολος Παύλος στη φυλακή. Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, ίσως ούτε ο ίδιος το καταλάβαινε. Η πίστη δεν έχει πάντα ανάγκη να καταλαβαίνει. Της φθάνει η βεβαιωμένη αγάπη του Θεού. Μπορούμε να πούμε όμως, απ’ όσα κατα-λαβαίνουμε, πως η περίοδος της φυλακής του αποστόλου Παύλου στη Ρώμη ήταν η γλάστρα, η αφορμή, το έδαφος για να γραφτούν οι θαυμάσιες επιστολές της φυλακής, προς Εφεσίους, Φιλιππησίους, Κολοσσαείς, Φιλήμονα και οι ποι-μαντικές επιστολές προς Τιμόθεον. Ίσως χωρίς τη φυλακή να μην υπήρχαν και οι επιστολές.

Β) Είχε ένα μέλλον άγνωστο και αβέβαιο. Δεν ήξερε τι τον περίμενε την άλλη μέρα και αν θα εξακολουθούσε να είναι στη ζωή. Τα πάντα κρεμόντουσαν από τη διάθεση και τα καπρίτσια του αυτοκράτορα και των κύκλων του, που έλυ-ναν και έδεναν και έπαιρναν ζωές χωρίς κανένα δισταγμό. Ζούσε κάθε μέρα αδελφωμένος με το θάνατο. Η ζωή του ήταν διαρκώς σε ξένα χέρια. Τελείως εχθρικά. Είχαν λόγους να θέλουν την εξόντωσή του.

Γ) Είχε αναλώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές, διωγμούς, στερήσεις. Και το επιστέγασμα όλων αυτών, ήταν να βρίσκεται, ακόμα και από τους δικούς του, αυτούς που με χίλιους τρόπους διακόνησε και εξυπηρέτη-σε, εγκαταλειμμένος, κάτι που το έφερε βαρέως και το υπο-γράμμιζε, λέγοντας «πάντες με εγκατέλειψαν». Όταν ο ήλιος λάμπει και όλα τα σχέδιά μας ευοδώνονται, τότε και η πίστη μας δεν έχει λόγους να ανησυχεί. Μα σαν ο ήλιος κρύβεται

Όταν ο ήλιος λάμπει και όλα τα σχέδιά μας ευ-οδώνονται, τότε και η πίστη μας δεν έχει λόγους να ανησυχεί. Μα σαν ο ήλιος κρύβεται μέσα στα σύννεφα, και όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, τότε τι γίνεται με την πί-στη μας;




μέσα στα σύννεφα, και όλα πηγαίνουν από το κακό στο χει-ρότερο, τότε τι γίνεται με την πίστη μας;

Δ) Είχε εγκαταλειφθεί με αποστροφή, ακόμη και από τους δικούς του. Δεν ξέρουμε για ποιες σκοπιμότητες το έκαναν αυτό. «Με απεστράφησαν» είναι πολύ βαρύ. Η κοινωνία με ανθρώπους, με φίλους, είναι μια ανάγκη. Αναγκάζεται να λέει στον Τιμόθεο και σχεδόν να τον παρακαλεί «μη εντρα-πής εμέ τον δέσμιον». Βέβαια ο Θεός τον είχε ειδοποιήσει από την αρχή για τα «όσα έμελλε να πάθη υπέρ του ονόμα-τός Του». Μα το βάρος ήταν μεγάλο. Ήταν ένας τόσο βαρύς και δύσκολος σταυρός.

Ε) Είχε την πληροφορία από τον Κύριο πως πλησίαζε το τέλος της ζωής του. Βέβαια, δεν έδινε και μεγάλη σημασία σε τούτη τη ζωή. Μόνο η διακονία του Ευαγγελίου είχε γι’ αυτόν ενδιαφέρον. Τους δικούς Του ο Θεός δεν τους αφήνει απληροφόρητους. Γνωρίζω παραδείγματα καταπληκτικά, που ο Κύριος πληροφόρησε παιδιά δικά Του για την επικεί-μενη αναχώρησή τους από τον κόσμο τούτο. Και αυτό το λίγο που του έμενε να το περνά μέσα στη φυλακή.Πόσα δεν θα του έλεγε ο διάβολος, ο ψιθυριστής, στις ατέ-λειωτες ώρες της μοναξιάς του. Ο διάβολος διαβάλλει τους πάντες προς όλες τις κατευθύνσεις, και βέβαια ξέρει ο διά-βολος να κάνει καλά τη δουλειά του. Αντλεί τα επιχειρήματά του μέσα από τη ζωή μας και τις περιστάσεις που μας περι-βάλλουν. Θα ’λεγε στον απόστολο Παύλο: «Πού είναι ο Θεός σου; Γιατί σε εγκατέλειψε σε μια τόσο άσχημη κατάσταση; Τόσους κόπους και τόσες θυσίες που έκανες γι’ Αυτόν… Τη ζωή σου ολόκληρη Του έδωσες. Με τι νόμισμα σε πληρώνει τώρα;»Σ’ όλες αυτές τις κατηγορίες του διαβόλου μια απάντηση είχε: «Γνωρίζω σε ποιον πίστεψα».Γνωρίζω γονείς, που πήγαν διάφοροι και τους κατηγορούσαν το παιδί τους. Μα αυτοί δεν δέχθηκαν καμία κατηγορία. Η απάντησή τους ήταν κατηγορηματική. «Γνωρίζω πολύ καλά το παιδί μου». Το ίδιο έχω ακούσει να λένε σαν απάντηση για κατηγορίες εναντίον αρραβωνιαστικιάς ή γυναίκας. Είναι η αγάπη, που υψώνει ένα τείχος σε κάθε κατηγορία, τείχος απροσπέλαστο.«Γνωρίζω σε ποιον πίστεψα».Είναι όμως, πρέπει να το αναγνωρίσουμε, μια ώρα όχι συνη-θισμένη, μα μια ώρα μαρτυρική, σαν και εκείνη του Ιώβ. Εί-

ναι μια ώρα σαν και εκείνη που υπαινίσσεται ο Δαβίδ στον ψαλμό του, που ο εχθρός τού λέει ή μάλλον του σφυρίζει γεμάτος δηλητήριο: «Πού είναι ο Θεός σου;» Είναι ένας Γολγοθάς για τον απόστολο Παύλο, που ολομόναχος θα πρέπει να τον ανέβει. Μα η απάντησή του και η ομολογία του σε όλα αυτά είναι μία.

Α) Γνωρίζω την αγάπη Του. Την έζησα τόσα χρό-νια, για να ξέρω τις διαστάσεις της. Και το βάθος της. Κορυφή και αναμφισβήτητη απόδειξη αυτής της αγάπης είναι ο σταυρός και το αίμα που χύθηκε για μένα. Στη σκιά αυτού του σταυρού έζησα και ζω καθημερι-νά. Τι σημασία έχει αν οι άνθρωποι, γνωστοί, συγγενείς και φίλοι, με εγκατέλειψαν; Ξέρω πού φτάνει η δική Του αγάπη. Ο σταυρός, πάντοτε, τις δύσκολες ώρες του πειρασμού και της δοκιμασίας, διαλύει τα σύννεφα και κάνει πάλι το φως του ήλιου να λάμπει.

Β) Γνωρίζω την αξιοπιστία Του. Αν και φυλακισμένος και ίσως μελλοθάνατος, όλα αυτά καθόλου δεν βαραίνουν στη συνείδησή μου. Μέχρι τώρα πολλά τράβηξα, μα όλα αυτά δεν σημαίνουν εγκατάλειψη. Ο Κύριός μου, μέχρι τώρα, δεν με εγκατέλειψε. Και φυσικά δεν πρόκειται να με εγκα-ταλείψει τώρα. Με άλλο τρόπο διάβαζε και ερμήνευε ο απ. Παύλος τα γεγονότα που γύρω του συμβαίνανε. Ποτέ δεν φαντάστηκε πως ο Κύριός του μπορούσε να τον εγκαταλεί-ψει.

Γ) Γνωρίζω το μεγαλείο Του. Ξέρω πολύ καλά ποιος είναι αυτός που στα χέρια Του έχω αφημένη τη ζωή μου. Είναι Αυτός που, όπως δήλωσε, «εις εμέ εδόθη πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης». Είναι Αυτός που Τον είδα σε όλο Του το μεγαλείο στο δρόμο προς τη Δαμασκό, σε σημείο να χάσω το φως μου. Είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν και δεν πιστεύουν στην παντοδυναμία Του. Και όμως, ξέρω καλά, ομολογεί ο απόστολος Παύλος, πως τα πάντα κρατά στο δυνατό Του χέρι.

Δ) Γνωρίζω την καρδιά Του. Γνωρίζω τα συναισθήματά Του. Τον πρωτοσυνάντησα στο δρόμο της Δαμασκού. Ήταν μια σκληρή συνάντηση, μα τόσο αναγκαία. Μετά μου χά-ρισε πάλι το φως Του σ’ έναν άλλο κόσμο, στο δικό Του κό-σμο. Έζησα μαζί Του, κοντά Του, οδηγούμενος διαρκώς από


Η πίστη δεν έχει πάντα ανάγκη να καταλαβαίνει. Της φθάνει η βεβαιω-μένη αγάπη του Θεού.



Αυτόν μια ζωή ολόκληρη. Κάποτε με ανέβασε μέχρι τρίτου ουρανού και είδα πράγματα, που άλλος κανείς δεν τα έχει δει.

Ε) Γνωρίζω τη δύναμή Του. Τόσα χρόνια με χρησιμο-ποίησε, μέσα στα αιώνια σχέδιά Του και έκανε τόσα μεγάλα και θαυμαστά δι’ εμού.

«Γνωρίζω σε ποιον πίστεψα». Και λέγοντας τα λόγια αυτά είναι σαν να δίνει απάντηση σ’ ένα πλήθος αν-θρώπων, δυσκολιών, περιστάσεων.Δεν μου χρειάζονται οι συμπόνιες σας. Ίσως μερικοί να στεκόντουσαν κοντά του με παρακλητική και παρηγο-ρητική διάθεση.

Δεν μου χρειάζεται η συμπαράστασή σας. Όταν έχω τον Κύριο, τι να την κάνω την ανθρώπινη συμπαρά-σταση, όσο καλοπροαίρετη και αν είναι.

Δεν μου περνά από τη σκέψη ούτε για μια στιγμή να αλλάξω Κύριο: «τίνα άλλον έχω εν τω ουρανώ; και επί της γης δεν θέλω άλλον, παρά σε.» (Ψαλμός ογ΄25).

Δεν πρόκειται να μετανιώσω και ν’ αναιρέσω την εκλογή μου, που πριν τόσα χρόνια έκανα. Είναι βέβαιο πως για πολ-λά πράγματα και για πολλές μας εκλογές μέσα στον κόσμο τούτο μετανιώνουμε. Ίσως για τη γυναίκα που παντρευτή-καμε, για τη γειτονιά που διαλέξαμε, για το επάγγελμα που ακολουθήσαμε. Μα γιατί διαλέξαμε τον Κύριο και γίναμε δι-κοί Του, δεν νομίζω να υπάρχει κανένας που να μετάνιωσε.

Όταν πρωτοπήγαμε στον Χριστό, πήγαμε κάτω από την πί-εση κάποιων αναγκών και απογοητεύσεων. Είναι αλήθεια πως μας χάρισε πάρα πολλά. Μα τώρα που Τον γνωρίσαμε και Τον αγαπήσαμε, μπορούμε να επαναλάβουμε τα ευλο-γημένα λόγια εκείνου του ύμνου «μ’ αρκεί μόνον ο Χριστός». Πήγαμε σε ώρα απελπισίας. Μείναμε κοντά Του για τα δώρα Του. Μα ξεχωρίσαμε και απολαμβάνουμε το Πρόσωπό Του. Και είναι τόσο μεγάλο αυτό.

Είναι αλήθεια πως απ’ όλες τις μεριές περιβαλλόμαστε από τόσο δυσάρεστα πράγματα, από κακούς ανθρώπους, από εκκλησίες διχασμένες, που δεν υπακούουν στο Πνεύμα του Κυρίου, από κακή μαρτυρία κάποιων άλλων, που η ζωή τους δεν δοξάζει, μα αντίθετα δυσφημεί το όνομα του Κυρίου. Όλα αυτά υπήρχαν και υπάρχουν και σήμερα. Μα για μένα, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αντανακλά στο Πρόσωπο του Κυρίου μου.


Είναι βέβαιο πως για πολλά πράγμα-τα και για πολλές μας εκλογές μέσα στον κόσμο τού-το μετανιώνουμε. Ίσως για τη γυναί-κα που παντρευτή-καμε, για τη γειτο-νιά που διαλέξαμε, για το επάγγελμα που ακολουθήσα-με. Μα γιατί δια-λέξαμε τον Κύριο και γίναμε δικοί Του, δεν νομίζω να υπάρχει κανένας που να μετάνιωσε.

Άλλωστε, για όλα αυτά μας μίλησε πολλές φορές. Μας τα προείπε με μεγάλη ακρίβεια. Και αντί να μας κλονίσουν την πίστη σ’ Αυτόν, μας εδραιώνουν. Μίλησε για λύκους βαρείς. Μίλησε για εργάτες, των οποίων «ο θεός είναι η κοιλία». Μί-λησε για κάθε τι δυσάρεστο που συμβαίνει γύρω μας. Δεν μας τρομάζουν, ούτε μας πτοούν όλα αυτά. Πως μας κά-νουν και λυπόμαστε, αυτό είναι αλήθεια. Μα τίποτα παρα-πάνω, όσον αφορά στην πίστη μας.

Κάτι πολύ αληθινό, που τελευταία πάρα πολύ λέγεται και συζητιέται, είναι πως ζούμε και διάγουμε στους έσχατους καιρούς. Όλα τα σημεία βεβαιώνουν πως το τέλος ζυγώνει. Η σύγχρονη εκκλησία έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ξεπε-σμένης εκκλησίας της Λαοδικείας. Όλα έχουν γίνει στεγνά δογματικά και η πίστη είναι δυσδιάκριτη και η αγάπη παγω-μένη. Και διερωτάσαι αν ερχόμενος ο Κύριος θα βρει την πίστη επί της γης. Πολλά συντρέχουν, που απογοητεύουν και πληγώνουν τις καρδιές μας. Μα πάνω απ’ όλα αυτά, ευ-τυχώς που μπορούμε και επαναλαμβάνουμε τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «γνωρίζω σε ποιον πίστεψα». Αυτό τα εξουδετερώνει όλα.



Radio ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ

Με χαρά και ευχαριστία στον Κύριό μας σας ενημερώνουμε ότι ο ραδιοφωνικός σταθμός

Radio ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣεκπέμπει παγκόσμια όλο το 24ωρο

και μπορείτε να τον ακούσετε και να τον συστήσετε.Για να ακούσετε το ραδιόφωνο του Λόγια Ζωής μπείτε στην

ιστοσελίδα του Λόγια Ζωής, στη γνωστή σας διευθυνση:

ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΟ INTERNET

ΖΩΝΤΑΝΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ, ΜΑΘΗΜΑΤΑ, ΥΜΝΟΙ, ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΑ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ

w w w. l o g i a z o i s . g r


ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ένα πρωινό του 1976 η υπηρεσία του Υπουργείου Οι-κονομικών μου έδωσε διαταγή μετάθεσής μου. Η δια-ταγή ήταν κατεπείγουσα και έπρεπε μέσα σε τρεις μέ-ρες να αναχωρήσω από τον Πειραιά και να αναλάβω τη διεύθυνση του Τελωνείου Κέρκυρας και γενικότερα της Βορειοδυτικής Ελλάδας. Επειδή βρισκόμουν σε ανάρρωση, λόγω σοβαρής εγχείρη-σης, προσπάθησα να καθυστερήσω για λίγες εβδομάδες την εκτέλεση της διαταγής. Το ανακοίνωσα στην εκκλησία που πήγαινα και ο αδελφός Γιώργος Εγγλεζάκης, τέως αστυ-νομικός διευθυντής Πειραιά, προσφέρθηκε να ακυρώσει τη μετάθεσή μου, μια που γνώριζε ανθρώπους μέσα στο Υπουργείο. Αυτό δεν το δέχτηκα και του είπα να μη δέσει τα χέρια του Θεού, αλλά να Τον αφήσει να ενεργήσει όπως Εκείνος ήθελε, αφού όπως μας λέει ο Ιησούς Χριστός «και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες», πόσο μάλλον άλλα σπουδαιότερα πράγματα της ζωής μας. Έτσι, ξέροντας ότι εκτελούμε την εντολή του Θεού, αμπαλάραμε τα λιγοστά πράγματά μας και σε λίγες μέρες βρεθήκαμε οικογενειακώς στην Κέρκυρα. Ζημιωθήκαμε οικονομικά, γιατί ενώ στην

ΕΤΣΙ ΣΩΘΗΚΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΜΙΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ


ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Αθήνα πλήρωνα τότε 2.000 δραχμές ενοίκιο το μήνα, στην Κέρκυρα αναγκάστηκα να πληρώνω 5.000 δραχμές, που αυξανόταν κάθε χρόνο. Όμως το θέλημα του Θεού έπρεπε να εκτελεστεί πάση θυσία.

Η καθημερινή προσευχή μας ήταν να μας δείξει ο Θεός για ποιο λόγο, έτσι ξαφνικά, ξεσπιτωθήκαμε από την Αθήνα και αναγκαστήκαμε, χωρίς τη θέλησή μας, να μετακομίσουμε και να ζήσουμε για άγνωστο χρονικό διάστημα στο ακραίο σημείο της βορειοδυτικής Ελλάδας.

Ύστερα από τρία σχεδόν χρόνια προσευχής, ένα βράδυ του καλοκαιριού με παρακίνησε ο Θεός, έτσι ξαφνικά, να κατέ-βω στους χώρους του Τελωνείου και να κάνω μια επιθεώρη-ση, για να διαπιστώσω αν οι σκοποί φύλακες βρισκόντου-σαν στη θέση τους, στη σκοπιά τους. Εκεί συνάντησα έναν υπάλληλό μου, με χαμηλό βαθμό τότε, που αν και δεν είχε υπηρεσία είχε κατέβει στο λιμάνι για περίπατο. Μου δόθηκε η ευκαιρία να του μιλήσω για τον Χριστό, για τη σωτηρία και την αιώνια ζωή που χαρίζει σε όποιον μετανοήσει ειλικρινά για τις αμαρτίες του και πιστέψει στο Ευαγγέλιό Του. Του μίλησα για την αγάπη του Θεού στους ανθρώπους, για τον σταυρικό εξιλαστήριο θάνατο του Χριστού και για το Αίμα Του, που πλένει και καθαρίζει κάθε αμαρτωλό και τον καθι-στά άγιο στην παρουσία Του.

Τα λόγια αυτά τον συγκίνησαν και είδα ότι δάκρυσε. Ξαφνικά μου είπε: «Κύριε διευθυντά, θέλετε να έρθετε στο σπίτι μου; Μένω εδώ κοντά. Θέλω να ακούσει και η γυναίκα μου αυτά που είπατε σε μένα». Αμέσως ξεκινήσαμε για το σπίτι του. Όταν μας είδε η γυναίκα του, ξαφνιάστηκε με την απροσ-δόκητη επίσκεψή μου και με απορία περίμενε να μάθει πού οφειλόταν αυτό. Καθίσαμε και οι τρεις στο σαλόνι του σπιτι-ού και ρώτησα τον συνάδελφο αν είχε την Αγία Γραφή. Εκεί-νος την έβγαλε από τη βιβλιοθήκη του, αλλά μου είπε ότι δεν την διαβάζει. Κι εγώ του είπα: «Έχεις έναν Ουράνιο θησαυρό στο σπίτι σου και δεν τον εκτιμάς. Άνοιξε και διάβασέ μας από την επιστολή του αποστόλου Παύλου στους Εφεσίους β΄8». Εκείνος διάβασε αργά: «διότι κατά χάριν είσθε σεσω-σμένοι διά της πίστεως, και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον, ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις». Βλέπετε, τους είπα, ότι και σεις όπως κι εγώ μπορούμε να σωθούμε από την οργή του Θεού εξαιτίας των αμαρτιών μας, αρκεί να παραδεχτούμε την ενοχή μας και την αμαρτωλότητά μας και να μετανοήσουμε ειλικρινά μπροστά στον Θεό. Να


αλλάξουμε τρόπο ζωής και να πιστέψουμε συνειδητά στα Λόγια του Θεού, ότι είμαστε από τώρα σωσμένοι. Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω για να ολοκληρώ-σουμε τη σωτηρία μας. Αυτό που χρειάζεται είναι να Τον ευχαριστήσουμε θερμά για το εξιλαστήριο έργο που έκανε ο Χριστός στο Σταυρό του Γολγοθά, να καταδικάσουμε οριστι-κά την αμαρτία στη ζωή μας, να μελετάμε τακτικά το Λόγο Του και να Του ζητάμε να μας δίνει τη δύναμη να εκτελούμε το θέλημά Του με σεβασμό και ευλάβεια. Τα λόγια μου ήταν θερμά και δια του Αγίου Πνεύματος δυνατά και ω! του θαύ-ματος εκείνη τη στιγμή παραδόθηκαν και οι δυο στην αγκα-λιά του Θεού. Τους είπα αν θέλουν να τους επισκεφτούμε την επόμενη μέρα με τη σύζυγό μου και δέχθηκαν με μεγάλη ευχαρίστηση.

Επέστρεψα αργά το βράδυ στο σπίτι μου και διηγήθηκα τα συμβάντα στη γυναίκα μου. Της είπα: «Να, γιατί ο Θεός μας έφερε στην Κέρκυρα. Εδώ υπήρχαν δυο ψυχές που έπρεπε να ακούσουν από το στόμα μας την πρόσκληση του Θεού για τη σωτη-ρία τους, γι’ αυτό και παραδόθηκαν απόψε και οι δυο στην αγκαλιά του Θεού». Εκείνη φάνηκε επιφυλακτική γι’ αυτήν την ξαφνική σωτηρία αυτού του ζευγαριού. «Αύριο», της είπα «θα τους δεις κι εσύ». Έτσι κι έγινε. Βε-βαιώθηκε και η ίδια για το θαύμα αυ-τής της ταυτόχρονης και αστραπιαί-ας σωτηρίας αυτών των δυο ψυχών.

Μήπως και ο ληστής στο σταυρό δε σώθηκε έτσι αστραπι-αία; Το μόνο που είπε στον εσταυρωμένο Κύριό μας ήταν: «Θυμήσου και μένα όταν έρθεις στη Βασιλεία Σου». Από εκείνη τη στιγμή το όνομά του, όπως και τα ονόματα αυτού του ζευγαριού, γράφτηκαν στο βιβλίο του Θεού, το Βιβλίο της Ζωής.

Αρχίσαμε να τους εξηγούμε και να τους καταρτίζουμε για την πραγματική εκκλησία του Θεού, που αποτελείται από σωσμένους αμαρτωλούς, δια του Αίματος του Χριστού, και τους μαθαίναμε ύμνους δοξαστικούς.

Όμως στο διπλανό διαμέρισμα της πολυκατοικίας κατοικού-σε κάποιος, ο οποίος όταν άκουσε τους ύμνους μας κατά-

ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ...


λαβε ότι κάτι ανεπιθύμητο κατ’ αυτόν συνέβαινε στο διαμέ-ρισμα του συγκατοίκου του. Την επόμενη μέρα τον ρώτησε ποιος ήταν αυτός που την προηγούμενη βραδιά ήταν στο σπίτι του. ΄Έμαθε την ιδιότητά μου, ότι ήμουν προϊστάμε-νός του, και του είπε να μη με ξαναδεχτεί στο σπίτι του, δια-φορετικά θα ειδοποιούσε κάποιον υψηλά ιστάμενο γνωστό του να ενεργήσει στο Υπουργείο Οικονομικών για να με με-ταθέσουν σε άλλο μέρος. Έντρομος ο υπάλληλός μου με ενημέρωσε για την απειλή τού γείτονά του κι εγώ με ηρεμία του απάντησα, ότι κανένας άνθρωπος δεν έχει τη δύναμη να με μετακινήσει από την Κέρκυρα, επειδή ο Θεός με είχε στείλει εκεί γι’ αυτόν και την οικογένειά του. Ο συνάδελφος ξαφνιάστηκε με τη βεβαιότητα που μιλούσα σχετικά με την ενέργεια του Θεού και στερεώθηκε καλά στην πίστη.

Έμεινα στην Κέρκυρα για άλλα δυο χρόνια. Στη συνέχεια αυ-τοί οι καινούργιοι αδελφοί μας, μελετώντας καθημερινά το Λόγο του Θεού οδήγησαν τα δυο μικρά παιδιά τους στον Χριστό, και όχι μόνο, αλλά και κάποιους άλλους συγγενείς τους.

Αργότερα οι αδελφοί μας αυτοί μας εξομολογήθηκαν, ότι χάρη στην αναγέννησή τους σώθηκε και ο γάμος τους από το σχεδιασμένο διαζύγιό τους!

Σήμερα ο γιος τους, πιστός και αναγεννημένος χριστιανός, που κατέχει υπεύθυνη θέση αντιπροσώπου της Ελλάδας σε κάποια χώρα του εξωτερικού, και η κόρη τους, που είναι θερμή στην πίστη, καθηγήτρια και καλά αποκαταστημένη, οδηγούν κι αυτοί με τη σειρά τους μακριά από κάθε παρα-δοσιακή τυπολατρία τα παιδιά τους στον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Κύριο Ιησού Χριστό.

Ας έχει δόξα το Όνομά Του.

Γ.Παπανικολάου - Ν.Ηράκλειο

...ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Αποστέλλουμε μια Καινή Διαθήκη δωρεάν στη Νεοελληνική γλώσσα, σε όποιον

μας την ζητήσει με γράμμα του.


ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

«Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού. Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν αυτόν. Αγα-πητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυ-τόν, καθαρίζει εαυτόν,καθώς εκείνος είναι καθαρός.» ( Α΄ Ιωάννου γ΄ 1-3)

Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνουμε ότι αυτό που χαρίζει ο Κύριος στον άνθρωπο τον αμαρτωλό είναι πολύ μεγάλο και θαυμαστό. Μεγάλο και ασύλ-ληπτο για τον ίδιο τον άνθρωπο, που είναι και ο απο-δέκτης αυτής της προσφοράς αγάπης του Θεού. Αυ-τός θα απλώσει το χέρι, αυτός θα το κάνει δικό του, θα το ζήσει, θα το απολαύσει.

ΤΑ ΑΛΕΣΜΕΝΑ

Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας δεν είναι πολλοί. Γνωστή αντίδραση των ανθρώπων είναι, τα μεγάλα να τα κάνουν μικρά για να τα καταλάβουν. Συνηθισμένη πρα-κτική. Το μικρό παιδάκι πρέπει να φάει απ’ όλα, αλλά τα τρώει αλεσμένα για ευκολία. Όλα μαζί ανακατεμένα, ψιλο-κομμένα… και όλοι είναι ευχαριστημένοι... Τα δύσκολα τα

Η άγνωστη αγάπη του Θεού



κάνουμε εύκολα και τα μεγάλα μικρά. Πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με την απλή καθημερινή μας ζωή, αλλά με τα άγια του Θεού του Κυρίου και δεν μπορούμε να λειτουργούμε αφαιρετικά, απλουστευτικά, ούτε τα μεγάλα να τα μι-κραίνουμε. Και αν κάποτε καταναλώνουμε αλεσμένη πνευματική τροφή, αυτό ισχύει για το ξεκίνημα, αυ-στηρά για την περίοδο εκείνη που η νηπιακή ηλικία είναι φυσιολογική και αναμενόμενη. Στην αντίθετη περίπτωση, αν συνεχίσουμε με αυτή τη νοοτροπία, τότε θα έχουμε πρόβλημα ανάπτυξης και ωρίμανσης στην πνευματική μας ζωή, με ό,τι συνέπειες μπορεί να ακολουθήσουν.

Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στη διαδικασία αυτή συμμετέχει πρόθυμα και ο διά-βολος, διότι γνωρίζει πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η κατάσταση και πού μπορεί να μας οδηγήσει. Να μας γυρίσει πίσω στη ζωή της ασωτίας της αμαρτίας, να τα αρνηθούμε όλα, το ξέρει ότι είναι κάπως δύσκολο. Μπορεί όμως να μας κάνει άλλη μεγάλη ζημιά. Να μπαινοβγαίνουμε σε μία εκκλησία, να κρατήσουμε δυο-τρεις βασικές αλήθειες, να βολευτούμε χωρίς να ασχολούμαστε ιδιαίτερα, χωρίς κόστος…

Το αποτέλεσμα είναι, οι περισσότεροι πιστοί του Χρι-στού να έχουν στη σκέψη τους και στην καρδιά τους ένα φτωχό, απλοϊκό, απογυμνωμένο σκαρίφημα του Προσώπου Του, της αγάπης Του, της σωτηρίας του Ιησού Χριστού.

ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΓΡΑΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά εμείς οι άνθρωποι. Από τη μία τα δύ-σκολα θεολογικά, ερμηνευτικά μονοπάτια και από την άλλη εμείς οι πεπερασμένοι άνθρωποι, που περνάμε τόσο δύσκο-λα εδώ κάτω στη Γη… Τόσο μπορούσαμε, τόσο καταφέρα-με… Ακούγεται λογικό, αλλά είναι πέρα για πέρα λάθος. Ο Κύριος τα δώρα Του, τις αποκαλύψεις Του, την αλήθεια Του μας τα έδωσε γραμμένα. Ο γραπτός λόγος στη δημιουργία και την ανέλιξη του ανθρώπου είναι ένα από τα σημαντικό-τερα δώρα του Θεού στη ζωή μας. Ο γραπτός λόγος και η κατανόησή του εδράζεται σε μία πολύπλοκη ανώτερη ψυ-χική λειτουργία. Έχουμε τον Λόγο Του γραπτό, αναλλοίωτο,

Αν συνεχίσουμε να καταναλώνου-με αλεσμένη πνευ-ματική τροφή, τότε θα έχουμε πρόβλη-μα ανάπτυξης και ωρίμανσης στην πνευματική μας ζωή, με ό,τι συ-νέπειες μπορεί να ακολουθήσουν: να γυρίσουμε πίσω στη ζωή της ασω-τίας της αμαρτίας, να τα αρνηθούμε όλα, ή να μπαινο-βγαίνουμε σε μία εκκλησία, να κρα-τήσουμε δυο-τρεις βασικές αλήθειες, να βολευτούμε χω-ρίς να ασχολούμα-στε ιδιαίτερα, χω-ρίς κόστος…


Η άγνωστη αγάπη....

σφραγισμένο με σιγουριά και βεβαιότητα να ανατρέ-χουμε σ’ αυτόν. Η παράδοση, που επικαλούνται κά-ποιοι, αποτελεί μία πολύ ευάλωτη σε προσμείξεις και αλλοιώσεις περιοχή, με παρεμβάσεις ανθρώπινες στο πέρασμα του χρόνου.

Ο γραπτός Λόγος του Θεού είναι σημείο αναφοράς για να γνωρίσουμε, να προοδεύσουμε, να ανακαλύψουμε, να διορθώσουμε ή να αναθεωρήσουμε όσα χρειαζό-μαστε γύρω από το Πρόσωπο και το έργο του Κυρίου. Η ανάγνωση του Λόγου του Θεού, μαζί με τη ζωντανή οδηγία του Αγίου Πνεύματος, όταν γίνεται ειλικρινή εκζήτηση από τον άνθρωπο και όχι από φόβο ή υπο-χρέωση, μας οδηγεί στο θαυμαστό κόσμο των αποκα-λύψεων, της αγάπης και των σχεδίων Του.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ

Όλοι νομίζουμε και πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε αρκετά καλά την αγάπη του Κυρίου. Ο δίκαιος, ο αναμάρτη-

τος Κύριος ήρθε να πληρώσει για τις αμαρτίες μας, να μας συγχωρήσει, να μας καθαρίσει, να μας ανοίξει το δρόμο για τον Ουρανό. Αυτά περίπου είναι όσα γνωρίζουμε και πιστεύ-ουμε γύρω από την αγάπη του Θεού.

Εδώ ακριβώς είναι που έχουν θέση όσα είπαμε παραπάνω για τα μεγάλα, τα θαυμαστά, τα ασύλληπτα της αγάπης του Θεού. «Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού.» Άλλο είναι να είσαι πιστός του Χριστού, να είσαι συγχωρημένος, να πηγαίνεις στην εκ-κλησία, να διαβάζεις την Αγία Γραφή, και τελείως ασύλληπτο και μοναδικό να σε έχει ονομάσει ο Ίδιος δικό Του παιδί! Στο σχολείο του γιου μου υπάρχουν πολύ καλά και ευγενικά παιδιά, χαρούμενα, έξυπνα, όμορφα, με καλούς βαθμούς. Δικό μου παιδί είναι μόνο ένα. Τα υπόλοιπα είναι καλά παι-διά της γειτονιάς. Ποτέ δεν θα νιώσω το ίδιο γι’ αυτά, ποτέ δεν θα νιώσουν το ίδιο αυτά για μένα. Και δεν μπορεί να γίνει κανένα από αυτά δικό μου παιδί, αφού δε συντρέχουν οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Γιατί ο Ιησούς Χριστός ήρθε στη Γη μας, ανάμεσά μας, όμοι-ος με μας, γιατί ο σταυρός Του, η ανάσταση, η ανάληψη στον Ουρανό; Μόνο για ένα σκοπό. Για να μας κάνει παιδιά του Θεού. Και αυτή η αλήθεια έχει δύο όψεις. Ο Θεός μάς νιώθει παιδιά Του, αλλά και εμείς Τον νιώθουμε Πατέρα μας.

Η ανάγνωση του Λόγου του Θεού, μαζί με τη ζωντανή οδηγία του Αγίου Πνεύ-ματος, όταν γίνε-ται με ειλικρινή εκζήτηση από τον άνθρωπο και όχι από φόβο ή υπο-χρέωση, μας οδη-γεί στο θαυμαστό κόσμο των απο-καλύψεων, της αγάπης και των σχεδίων Του.


...του Θεού

Και το ότι είμαστε παιδιά Του δεν είναι κάτι το θεωρητικό, θρησκευτικό, χωρίς πρακτική εφαρμογή και νόημα. Το ότι είμαι παιδί Του το νιώθω, το απολαμβάνω, το ζω κάθε μέρα στην όμορφη,ζωντανή παρουσία Του. Είναι γεμάτος προσω-πική αγάπη για μένα και αυτό το εισπράττω καθημερινά, ενδιαφέρεται για μένα, δεν με χάνει από τα μάτια Του, είναι παρών, είναι ενημερωμένος και για την πιο μικρή λεπτομέ-ρεια και εξέλιξη της ζωής μου, χαίρεται μαζί μου, υποφέρει μαζί μου. Ο πατέρας που γυρίζει στο σπίτι το βράδυ από τη δουλειά και μαθαίνει όλως τυχαίως ότι ο γιος του είναι τρεις μέρες ήδη στο νοσοκομείο με σκωληκοειδίτιδα, δεν είναι πα-τέρας…

Ένα άλλο μεγάλο και ξεχωριστό σε αξία κεφάλαιο είναι οι αποκαλύψεις των θαυμασίων Του, η φανέρωση του εαυτού Του, τα μυστικά και τα μυστήρια της σοφίας Του. Όλα αυτά προορίζονται αποκλειστικά για τα παιδιά Του. Μόνον αυτά έχουν πρόσβαση στον κόσμο του Θεού και έχουν κοινωνία μαζί Του ζωντανή και καθημερινή. «Το απόρρητον του Κυ-ρίου είναι μετά των φοβουμένων Αυτόν και την διαθήκην Αυτού θέλει φανερώσει εις αυτούς.» (Ψαλμός κε΄14). Στα παιδιά Του ο Κύριος ανοίγει την καρδιά Του! Με πραγματική λαχτάρα, όπως κάνουμε εμείς με τα παιδιά μας, όταν είμα-στε συνδεδεμένοι μαζί τους, θέλει όλα τα δικά Του να γίνουν δικά μας. Να τα μοιραστεί μαζί μας, να μας ανεβάσει όσο γίνεται στο δικό Του επίπεδο. Έτσι σκέφτεται ο Κύριος για τα παιδιά Του.


Υπάρχει όμως και ένα τρίτο στοιχείο, πολύ σημαντικό, αυτής της αγάπης, που ίσως κάποτε το αγνοούμε.

«Αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας και Θεόν μου και Θεόν σας.» (Ιωάννης κ΄17) «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθε-λον σας ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον.» (Ιωάν-νης ιδ΄2)

Εδώ πλέον μιλάμε για την κληρονομιά μας, για τον Ουρανό, την αιωνιότητα στη Βασιλεία Του. Μόνο τα γνήσια παιδιά Του έχουν πρόσβαση και δικαιώματα σε όλα αυτά. Και παιδιά Του είναι πολύ πιο πάνω από ένα απλό πιστεύω, δέχομαι, ασπάζομαι, πηγαίνω στην εκκλησία, κάνω το καθήκον μου… Είναι οι νόμιμοι κληρονόμοι της δόξας του Θεού. Αυτούς έχει ο Κύρι-ος στην καρδιά Του και ποθεί να τους καμαρώσει στη Βασιλεία Του. Έτσι σκέφτεται ο Πατέρας για τα παιδιά Του, όλα όσα έχω στα παιδιά Μου θα πάνε.

Κοιτάξτε πόσο μεγάλη αγάπη έδειξε σε μας ο Πατέρας Θεός. Αφού μας συγχωρήσει, μας πλύνει, μας καθα-ρίσει από την αμαρτία, μας αγκαλιάσει, μας καταφι-λήσει, το αποκορύφωμα αυτής της αγάπης είναι να μας κάνει νόμιμους κληρονόμους της δόξας Του στη Βασιλεία Του! Δηλαδή πραγματικά δικά Του παιδιά.

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΑΣ

Υπάρχει ένα ακόμα σημείο, που τα συγκεφαλαιώνει όλα και πηγαίνει ακόμα πιο ψηλά. Μιλάμε στον Θεό, μπαίνουμε στο σπίτι του Πατέρα Θεού σαν παιδιά Του, με όλα τα προνόμια, όλη την άνεση, όλα τα δικαιώματα, έχουμε κοινωνία με τον Θεό σαν παιδιά Του, και αυτό το νιώθουμε, το ζούμε, το απο-λαμβάνουμε κάθε μέρα.

Στο σπίτι Του όμως έχει ο Θεός Πατέρας τον Ιησού Χριστό, τον Γιο Του, αναστημένο και δοξασμένο στο θρόνο Του. Το ασύλληπτο δώρο είναι αυτό ακριβώς. Μας βάζει δίπλα στο Παιδί Του και στους πιστούς, άγιους μάρτυρές Του. «Λοι-πόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων» (Εβραίους ιβ΄1). Αυτή είναι η μεγαλειώδης, δο-ξασμένη οικογένεια του Κυρίου, στην οποία ανήκουμε τώρα πια. Ο Ιησούς Χριστός «πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελ-φών», (Ρωμαίους η΄29). Είμαστε και εμείς μαζί τους, ανάμε-

Ότι είμαι παιδί Του το νιώθω, το απολαμβάνω, το ζω κάθε μέρα στην όμορφη, ζωντανή παρουσία Του. Εί-ναι γεμάτος προ-σωπική αγάπη για μένα και αυτό το εισπράττω καθη-μερινά, ενδιαφέρε-ται για μένα, δεν με χάνει από τα μάτια Του, είναι παρών, είναι ενημερωμέ-νος και για την πιο μικρή λεπτομέρεια και εξέλιξη της ζωής μου, χαίρεται μαζί μου, υποφέρει μαζί μου.

Η άγνωστη αγάπη....


σά τους. Τους ανήκουμε και μας ανήκουν. Υψίστη τιμή και δόξα, ασύλληπτη χάρη.

Να γιατί είπαμε στην αρχή πόσο λίγο έχουμε καταλάβει τις πολλές πτυχές και τα πολλά επίπεδα τής αγάπης του Θεού για μας. Αν τα πιστεύαμε όλα αυτά, αν τα ζούσαμε, αν τα είχαμε κάνει δικά μας, δεν θα πατούσαμε στη γη. Θα φύ-τρωναν φτερά στα πόδια μας. Θα ήμαστε άλλοι άνθρωποι με ασύγκριτη δύναμη και δόξα από τώρα. Γιατί το να είσαι παιδί του Θεού έχει ασύλληπτο μεγαλείο μέσα του. Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα από όλα αυτά. Δεν είναι για τον κόσμο, δεν μπορεί να το ζήσει ο καθένας, δεν δίδεται από τον Θεό στον καθένα. «Διά τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν Αυτόν.» Για τον κόσμο δεν σημαί-νουν τίποτα όλα αυτά, όπως δεν σημαίνουν και για πολλούς συμβατικούς χριστιανούς. Ούτε τα γεύτηκαν ποτέ, ούτε τα ζήλεψαν, ούτε τα ζήτησαν να τους τα χαρίσει ο Κύριος.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΨΗΛΗ ΚΟΡΥΦΗ

Όλα όσα είπαμε μέχρι τώρα αφορούσαν το μεγάλο, το υπέρ-τατο δώρο που μας κάνει ο Κύριος να είμαστε δικά Του παιδιά. Αν σταματήσουμε εδώ, δεν τα έχουμε καλύψει όλα. Φαντάζει, με βάση όσα είπαμε, ότι αγγίξαμε την ψηλότερη κορυφή, και όντως όλα αυτά είναι κάτι το μοναδικό σε αξία και ασύλληπτο. Αλλά η αγάπη του Θεού συνεχίζει και μας παροτρύνει να κατακτήσουμε με την πίστη μας κι άλλες, ακόμα πιο θαυμαστές κορυφές. Υπάρχει και συνέχεια δόξας και μεγαλείου στην αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, για το δικό Του παιδί.«Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφα-νερώθη τι θέλομεν είσθαι· εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με Αυτόν, διότι θέ-λομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι.»

Θα δούμε Αυτόν καθώς είναι! Και δεν γίνεται να αντι-κρύσουμε τη δόξα Του και να Τον δούμε καθώς είναι, χωρίς να μεταμορφωθούμε όμοιοι με Αυτόν. Ο Μωυ-σής, στην Παλαιά Διαθήκη, θέλησε να Τον δει και πολύ λίγα πράγματα κατάφερε… Αυτή είναι η φυσιολογική συνέχεια του δώρου της αγάπης Του. Να ονομασθώ-μεν τέκνα Θεού, να μεταμορφωθούμε όμοιοι με Αυτόν,

...του Θεού



διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι! Η αμαρτία μάς κατάστρεψε, μας παραμόρφωσε, μας έριξε χαμηλά, μας ευτέλισε. Η αγάπη του Θεού μάς μεταμορφώνει, μας δοξάζει, μας βάζει στη δοξασμένη οικογένειά Του από τώρα και αιώνια.

ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ

Όλα αυτά τα θαυμαστά και τα μεγάλα απευθύνονται μόνο σε όσους τα έχουν με ζωντανή, άσβηστη ελπίδα κλεισμένα μέσα στην καρδιά τους. Γι’ αυτούς και ισχύ-ουν. Δεν είναι όλων όσων πιστεύουν απλώς ή παρα-δέχονται, δεν είναι όλων όσων ακολουθούν την Ιησού Χριστό από κοντά ή από μακριά… Για να ελπίζεις σε κάτι, πρέπει να συνδέεσαι με κάποιον τρόπο μαζί του. Είναι δικό σου, το έχεις αποχωριστεί, σου λείπει και το περιμένεις; Αυτός που δεν ελπίζει, ίσως και να μην ενδιαφέρεται, αφού δεν πρόκειται για κάτι δικό του. Αλλά όταν έχουμε αυτή την ελπίδα, το επόμενο φυσιο-λογικό βήμα είναι ο καθαρισμός μας.

«Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ Αυτόν, κα-θαρίζει εαυτόν, καθώς Εκείνος είναι καθαρός.»

Όποιος έχει αυτή την αγάπη του Θεού, όποιος είναι παιδί του Θεού και έχει επάνω του το όνομα της Θεϊκής Οικογένειας στην οποία από τώρα ανήκει, το νιώθει ότι αλλάζει, μεταμορφώνεται καθημερινά και έχει την ελπίδα ότι θα δει τον Κύριο καθώς είναι, καθαρίζει τον εαυτό του, ετοιμάζεται ώστε να είναι άξιος της δόξας που τον περιμένει. Καθαρίζεται και από τις πιο κρυφές αμαρτίες κι από αυτές που φαίνονται ανώδυνες, ίσως μικρές στα μάτια μας. Να μη μείνει τίποτα ακάθαρ-

το, από τα παλιά, τίποτα κοσμικό, ανθρώπινο, σαρκικό μέσα του και επάνω του. Και μάλιστα πρόθυμα, άμεσα, γρήγορα, να μη χρονίσει, να μη βγάλει ρίζες που θα δυσκολέψουν τα πράγματα. Και πίσω από όλες αυτές τις ενέργειες της πίστης που αρέσουν και δοξάζουν τον Θεό, βρίσκεται η ζωντανή ελπίδα ότι θα Τον συναντήσουμε, θα Τον δούμε καθώς είναι και θα περάσουμε την αιωνιότητα μαζί Του, παιδιά Του, στη δοξασμένη Του Ουράνια Οικογένεια! Εδώ κάτω, θα έχουμε ζωντανή, καθημερινή κοινωνία με τον Θεό Πατέρα μας και τον Ιησού Χριστό τον Σωτήρα μας και εκεί επάνω θα συμμε-τέχουμε στην αιώνια δόξα του Ουρανού.

Δεν γίνεται να αντικρύσουμε τη δόξα Του και να Τον δούμε καθώς είναι, χωρίς να μεταμορφωθούμε όμοιοι με Αυτόν. Αυτή είναι η φυσι-ολογική συνέχεια του δώρου της αγάπης Του. Να ονομασθώμεν τέ-κνα Θεού, να μετα-μορφωθούμε όμοι-οι με Αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί Αυτόν καθώς είναι! Η αμαρτία μάς κα-τάστρεψε, μας πα-ραμόρφωσε, μας έριξε χαμηλά, μας ευτέλισε. Η αγάπη του Θεού μάς με-ταμορφώνει, μας δοξάζει, μας βάζει στη δοξασμένη οι-κογένειά Του από τώρα και αιώνια.

Π Ν Ε Υ Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ Ε Κ Δ Ο Σ Ε Ι Σ

3η Έκδοση

Κάθε Mέρα με τον Ιησού

ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΠρόκειται για ένα ημερολόγιο που μπορεί να δια- βάζεται όλο το χρόνο και κάθε χρόνο. Αντί για άλλα κείμενα έχει ποικίλα εδάφια από την Αγία Γραφή που ανήκουν στην ίδια θεματική ενότητα, διαφορετική για κάθε μέρα του χρόνου. Τα εδάφια είναι επιλεγ-μένα να οδηγούν τη σκέψη μας και την καρδιά μας στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και να μας γεμίζουν δύναμη, χαρά και στήριξη στις δυσκολίες τής κάθε μας μέρας. Με το ξεκίνημα του καινούργιου χρόνου -1 Ιανουαρίου- μπορείτε να αρχίσετε να το διαβάζετε από την αρχή. Είναι βέβαιο ότι το Άγιο Πνεύμα του Θεού θα έχει καινούργια δώρα της αγάπης Του να σας χαρίσει.


ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ

Άλλωστε είναι και οι αμαρτίες που μας συγχώρησε. Είναι και ο σταυρός, το αδικοχυμένο αίμα του Ιησού, που συγκινεί όλους μας. Επομένως, τον Ιησού αγαπάμε. Είναι πράγματι πολύ συγκινητικό Πρόσωπο ο Ιησούς Χριστός. Αξίζει και δά-κρυα να τρέξουν γι’ Αυτόν και ποιήματα να φτιάξουμε για τη θυσία Του.

Όμως αν ήταν έτσι τα πράγματα, θα έπρεπε οπωσδήποτε αυτή η αγάπη μας να φαίνεται. Να ζούμε δηλαδή την αγάπη μας αυτή. Η μέρα μας, οι ώρες μας να κυλάνε μέσα σ’ αυτή την αγάπη, να γεμίζουν με ζωή υπακοής, εξάρτησης, πρό-θυμης παράδοσης στο θέλημά Του, με αγάπη στο Πρόσωπό Του, στο νόμο Του, στο Λόγο Του.

Ποιον αγαπάμε τελικά;Aυθόρμητα και πρόθυμα θα απαντούσαμε όλοι. Τον

Κύριο αγαπάμε. Θεωρούμε και την ερώτηση και την απά-ντηση εύκολη και απλή. Νομίζουμε πως είναι αυτονόητη. Αφού πάμε στην εκκλησία, αφού αγαπάμε τους αδελ-φούς, αφού ακούμε κηρύγματα, τον Κύριο θα αγαπάμε… ποιον άλλο;


Ποιον αγαπάμε τελικά;

Η αγάπη οδηγεί στην υποταγή, στην εκζήτη-ση του Προσώπου του Κυρίου, στην πρόθυμη εκτέλεση του νόμου Του. Με άλλα λόγια, όποιος αγαπάει τον Θεό, ζει για τον Θεό και όχι για τον εαυτό του.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ίσως μπορού-με να ομολογήσουμε ότι δεν αγαπάμε τον Κύ-ριο. Αγαπάμε τον εαυτό μας. Και θέλουμε και τον Κύριο για τον εαυτό μας. Να μας βοηθά-ει, να μας ευλογεί, να μας διευκολύνει, να μας συγχωρεί. Υπηρέτης του εαυτού μας ο Κύριος.

Εάν κοιτάξει κανείς τα κίνητρά μας, το περιε-χόμενο της ψυχής μας, θα διαπιστώσει πόσο υπερβολικά αγαπάμε ακόμα τον εαυτό μας και θέλουμε όλους και όλα να στρέφονται γύρω από μας. Δεν πήγαμε στον Κύριο για να ζού-με για Κείνον, για τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του. Δεν καταδικάσαμε τον εαυτό μας, δεν τον μισήσαμε, δεν τον αποστρεφόμαστε. Δεν θέλουμε ο Κύριος να κυριαρχήσει πάνω μας, το θέλημά Του να εξουσιάζει τη ζωή μας, να μας απορροφήσει τελείως, να μη ζούμε πλέον εμείς, να μη ζούμε για τους εαυτούς μας αλλά για Κείνον. Δεν μάθαμε να ζούμε για τη δόξα Του, να ζούμε για να αγιάζεται το όνομά Του με μας, να ζούμε αποκλειστικά για Κείνον και εμείς να σβήσουμε, να εξαφανιστούμε.

Καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη απόσταση υπάρχει ανάμε-σα στο «αγαπώ τον Κύριο» και στο «θέλω τον Κύριο για τον εαυτό μου, για τα δικά μου». Το πρώτο λειτουργεί τελείως διαφορετικά από το δεύτερο. Το «αγαπώ τον Κύριο» προ-ϋποθέτει το «μισώ τον εαυτό μου, μισώ τη ζωή μου και τα δικά μου, Του δίνω την ψυχή μου να Του ανήκει, να τη γεμί-σει, Του παραδίνομαι να με ξοδέψει για τη δόξα Του». Του ανήκω χωρίς παρεμβολές δικές μου, χωρίς αντίσταση της ζωντανής σάρκας, χωρίς τα δηλητήρια του εγωισμού μου, των επιθυμιών μου.

Όταν όμως επιμένω να αγαπώ τον εαυτό μου, χωρίς να υπο-χωρώ καθόλου από τα δικά μου, τότε φυσικό είναι ότι στην ψυχή μου έχω μια κάλπικη αγάπη για έναν Θεό – υπηρέτη

Αν συνεχίσουμε να καταναλώνου-με αλεσμένη πνευ-ματική τροφή, τότε θα έχουμε πρόβλη-μα ανάπτυξης και ωρίμανσης στην πνευματική μας ζωή, με ό,τι συ-νέπειες μπορεί να ακολουθήσουν. Να γυρίσουμε πίσω στη ζωή της ασω-τίας της αμαρτίας, να τα αρνηθούμε όλα, ή να μπαινο-βγαίνουμε σε μία εκκλησία, να κρα-τήσουμε δυο-τρεις βασικές αλήθειες, να βολευτούμε χω-ρίς να ασχολούμα-στε ιδιαίτερα, χω-ρίς κόστος…


του εγωισμού μου, των επιθυμιών μου, που Τον θέλω να με εξυπηρετεί, να με βοηθάει, να μου εξασφαλίζει άνεση και προβολή, ταΐζοντας τον εγωισμό και τη φιλαυτία μου.

Ποιον αγαπάμε αλήθεια μετά απ’ όλα αυτά; Δεν μπορεί να αγαπάμε τον Θεό και να μην αγαπά-με τη σταυρωμένη ζωή. Δεν μπορεί να λέμε πως αγαπάμε τον Θεό χωρίς να σηκώνουμε κάθε μέρα το σταυρό μας, χωρίς να νεκρώνουμε τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να αγαπάμε τον Θεό χωρίς να αγαπάμε το θέλημά Του, χωρίς να λα-χταράμε να αναλωθούμε για τη δόξα Του, χωρίς να θεωρούμε τιμή και καμάρι μας την κοινωνία των παθημάτων Του.

Η κάθε μας μέρα, οι συζητήσεις μας, οι προσευ-χές μας, το περιεχόμενο της ψυχής μας, απο-δεικνύουν ότι, ενώ πήγαμε στον Χριστό, συνε-χίζουμε τα αγαπάμε τον εαυτό μας και να ζού-με για τα δικά μας. Δεν καταλάβαμε πως όσοι πηγαίνουν στον Θεό πηγαίνουν για Εκείνον, για

τη δόξα Του, για τα σχέδιά Του, και όχι για τον εαυτό τους. «Δεν ζω εγώ πλέον» ομολογεί ο απόστολος Παύλος. Και το θεωρείς δώρο ανεκτίμητο και τιμή μεγάλη να σε λυτρώσει ο Κύριος από τον καταραμένο εαυτό σου, από το δράμα σου το εσωτερικό, που η αμαρτία γεννοβόλησε και καλλιέργησε μέσα σου.

Ποιον αγαπάμε; Ας το ομολογήσουμε: αγαπάμε τη βολή μας, την ξεκούρασή μας, την τακτοποίησή μας, αγαπάμε την προβολή μας. Και μέσα στις εκκλησίες, με το μανδύα ίσως του έργου για τη σωτηρία των ψυχών, είναι καλυμμένη η αγάπη για τον εαυτό μας, η προβολή μας, η αλαζονεία μας. Αγαπάμε όλα όσα μας ευχαριστούν, μας διασκεδάζουν. Αγαπάμε τις ποικιλίες. Αγαπάμε την άνεση, την ευρυχωρία. Άρα αγαπάμε τον εαυτό μας.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τι πρέπει να κάνουμε; Πρώτο βήμα και σοβαρό είναι να το παραδεχτούμε και να το ομο-λογήσουμε στον Κύριο και να Του ζητήσουμε να μας δώσει δύναμη να λυτρωθούμε από αυτήν την άρρωστη κατάστα-ση. Εδώ θέλει προσοχή. Όχι στρογγυλέματα και ωραιοποί-ηση της κατάστασής μας. Θα μιλήσουμε στον εαυτό μας

Είναι βέβαιο πως για πολλά πράγμα-τα και για πολλές μας εκλογές μέσα στον κόσμο τού-το μετανιώνουμε. Ίσως για τη γυναί-κα που παντρευτή-καμε, για τη γειτο-νιά που διαλέξαμε, για το επάγγελμα που ακολουθήσα-με. Μα γιατί δια-λέξαμε τον Κύριο και γίναμε δικοί Του, δεν νομίζω να υπάρχει κανένας που να μετάνιωσε.




και στον Κύριο με ταπείνωση, με ευθύτητα, με αλήθεια. Θα δείξουμε στον Κύριο ότι το καταλάβαμε, το συνειδητοποι-ήσαμε, ότι συμφωνούμε με όσα μας φωτίζει η αλήθεια του Πνεύματός Του. Θα δει ο Κύριος στην καρδιά μας ότι είμα-στε έτοιμοι να συμμορφωθούμε με τον άγιο Λόγο Του όποιο κι αν είναι το κόστος.

Όταν φτάσουμε στο σημείο αυτό, τότε θα δούμε τον Κύριο να μας δείχνει το σταυρό για να πάμε κι εμείς να συσταυρω-θούμε δια της πίστεως μαζί με τον Χριστό. Θα μας δείξει τον τρόπο να μισήσουμε τον εαυτό μας, να τον αποστραφού-με, να τον καταδικάσουμε, να μην τον λογαριάζουμε πλέον. Να ξεντυθούμε τον παλιό άνθρωπο με τις πράξεις του και να ντυθούμε τον νέο, τον Ιησού Χριστό, που θα αναπτυχθεί μέσα μας και θα γίνει ο νέος μας εαυτός.

«Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προ-τέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επι-θυμίας, και να ανανεώνησθε εις το πνεύμα του νοός σας, και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας.» (Εφεσίους δ΄22-24)

Δεν είναι εύκολο, ούτε απλό. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρό-μος. Θα πρέπει να αποφασίσουμε αν πήγαμε στον Κύριο για τον εαυτό μας ή για Εκείνον. Από αυτή μας την απόφαση θα κριθεί το αιώνιο μέλλον μας. Εμείς ίσως επιμένουμε ότι κά-ποτε πιστέψαμε, αναγεννηθήκαμε, γίναμε δικά Του παιδιά. Έχουμε όμως μία πολύ σοβαρή εκκρεμότητα, που πρέπει να τακτοποιηθεί. Ποιον αγαπάμε πραγματικά και για ποιον θα ζήσουμε εδώ κάτω σ’ αυτή τη γη; Ποιος είναι ο πραγματι-


κός κύριος της ζωής μας και της καρδιάς μας; Λέμε ότι δώσαμε την καρδιά μας στον Χριστό, αλλά όλοι το ξέρουμε, και φυσικά και ο Ίδιος ο Κύριος, ότι την καρδιά του ο άνθρωπος πολύ δύσκολα τη δίνει σε κάποιον ή σε κάτι. Αυτός είναι και ο λόγος, που ο Κύριος την ζητάει τόσο καθαρά, «Υιέ μου, δος την καρδίαν σου εις Εμέ.» (Παροιμίες κγ΄26). Αν δεν προχωρήσουμε σε αυτήν την πλήρη και ολοκληρωτική παραχώ-ρηση του εαυτού μας στη διάθεση του Κυρίου, ας το ξέρουμε, ότι η σωτηρία μας έχει σοβαρό πρόβλημα και η αποδοχή μας από τον Πατέρα Θεό στη Βασιλεία Του δεν είναι σίγουρη ή εξα-σφαλισμένη. Γιατί κληρονόμοι της δόξας Του θα είναι μόνον οι συσταυρωμένοι και συναναστη-μένοι μαζί με τον Ιησού Χριστό.

Ας κοιτάξουμε για άλλη μια φορά την αγάπη μας. Μόνοι μας, δεν χρειάζονται τρίτοι. Ο Κύριος κι εμείς. Μήπως αντί να αγαπάμε τον Κύριο, αγαπάμε τα δώρα Του; Μήπως αντί να λατρεύουμε τον Κύριο, υπηρετούμε τον εαυτό μας, τις επιθυμίες μας; Μήπως έχουμε ακόμα είδωλα, που τα προ-σκυνάμε και τα πιστεύουμε στην καρδιά μας; Ας ξεκαθα-ρίσουμε τα πράγματα. Όσο είναι σε εκκρεμότητα αυτή η απάντηση που οφείλουμε στον Θεό, μάλλον δεν πρόκειται να προοδεύσουμε, να αυξηθούμε, να ευλογηθούμε. Ειδικά όταν πρόκειται για το πού θα γείρει η καρδιά μας, τι και ποιον θα αγκαλιάσει η αγάπη μας, την απάντηση την περι-μένει ξεκάθαρη και ο Θεός και ο Σατανάς, για να ξέρει ποιος και πώς θα προχωρήσει με μας.

Δεν είναι εύ-κολο, ούτε απλό. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Θα πρέπει να αποφα-σίσουμε αν πήγα-με στον Κύριο για τον εαυτό μας ή για Εκείνον. Από αυτή μας την από-φαση θα κριθεί το αιώνιο μέλλον μας.


ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ Μεγάλη ποικιλία από καλογραμμένες

ΚΑΣΕΤΕΣ ΗΧΟΥδιάρκειας μίας ώρας με ομιλίες από την Αγία Γραφή

να τις ακούτε - να τις χαρίσετεΓράψτε μας πόσες θέλετε να σας τις στείλουμε ταχυδρομικώς

ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»Ταχ. Θυρίς 50438, ΤΚ 141 10 Ν. Ηράκλειο - HELLAS

Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ του 2011, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περι-ποιημένο τόμο, με μεγάλη ποι-κιλία θεμάτων, όπως ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες.

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργά-τες, παιδιά, εγγόνια.

από το 1925

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΕ ΤΟΜΟ

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΙ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

Όλα τα τεύχη του περιοδικού ΠΝΕΥΜΑΤΙ-ΚΑ του 2011, δεμένα σε έναν πολύ όμορφο και περιποιημένο τόμο, για να τον έχετε στη βιβλιοθήκη σας, ώστε να ανατρέξετε σ’ αυτόν όποτε θέλετε ή χρειάζεστε. Περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία θεμάτων, όπως σοβαρές, βαθιές αναλύσεις σύγχρο-νων τάσεων και ρευμάτων, εσχατολογι-κά θέματα, ανάλυση της Αγίας Γραφής, επίκαιρα σχόλια, ιστορίες, χριστιανι-κό θέατρο, ποίηση.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ

ΣΕ ΤΟΜΟ

Eίναι ένα θαυμάσιο δώρο για φίλους, αδελφούς, συνεργάτες, παιδιά, εγγόνια.


ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

«Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και Εγώ θέλω σας αναπαύσει.»

(Ματθαίος ια΄28)

Στον

Ιησού Χριστό,

αλλά

χωρίς ανάπαυση

Στον


αλλά


Στον


αλλά


Yπάρχουν λέξεις χαρακτηριστικές, πλούσιες σε νόημα και περιεχόμενο, που από μόνες τους μπορούν να αποδώσουν με περισσή ακρίβεια την προσφορά της σωτηρίας του Ιησού Χριστού στον αμαρτωλό άνθρωπο. Μία τέτοια είναι η λέξη ανάπαυση. Εκφράζει απόλυτα και την πραγματική ανάγκη του, αλλά και την ομορφιά και το βάθος της σωτηρίας του Ιη-σού Χριστού. Η ανάπαυση στον κουρασμένο και καταφορτω-μένο αμαρτωλό άνθρωπο είναι σαν να του προσφέρεις ζωή ενώ δεν ζούσε. Ανάπαυση και στην κουρασμένη του καρδιά και στην κουρελιασμένη του ψυχή, αλλά και στο καταπονη-μένο σώμα του. Αν κάτι αποζητά απελπισμένα ο αμαρτωλός άνθρωπος, αυτό είναι η ανάπαυση. Δοκιμάζει λύσεις, ακο-λουθεί υποσχέσεις, δαπανά και προσπαθεί. Είναι έτοιμος να αγκαλιάσει ό, τι του υπόσχεται την πολυπόθητη ανάπαυση.


Στον Ιησού Χριστό, αλλά χωρίς ανάπαυση

Στον Ιησού Χριστό πήγαμε γιατί νιώθαμε κοπιώντες και πεφορτισμένοι και γιατί ο Ίδιος μας υπόσχεται τη δική Του ανάπαυση, την ειρήνη Του μέσα μας, τη γα-λήνη της ψυχής μας, την ξεκούραση από το βάρος της ζωής της αμαρτίας. Όλα αυτά είναι πέρα για πέρα σωστά και συμφωνούν με το πνεύμα και το γράμμα της Καινής Διαθήκης. Όταν έρθουμε όμως σε κάτι πιο πρακτικό, δυστυχώς τα πράγματα σκοτεινιάζουν. Έχουμε ανάπαυση; Είμαστε αναπαυμένοι; Πήρα-με την ανάπαυση που υπόσχεται και προσφέρει σε όποιον την θελήσει; Μπορούμε να πούμε, Κύριε Σε ευχαριστώ που με ξεκούρασες, με ξεφόρτωσες, με έχεις αναπαύσει,… άρχισα να ζω μια καινούργια ζωή ήσυχη, γαληνεμένη, αναπαυμένη, κάθε μέρα βαδίζω στο δικό Σου το σοφό και τέλειο θέλημα αμέριμνος, αφημένος στις σοφές επιλογές Σου…; Η απάντηση μάλλον δεν είναι αυτή που θα περιμέναμε και που θα έπρεπε να ακούσουμε. Η πραγματικότητα που βιώνουμε σαν παιδιά του Θεού είναι αρκετά διαφο-ρετική. Στον Χριστό, αλλά χωρίς ανάπαυση! Στον Χριστό, αλλά όχι αναπαυμένοι! Αποδεικνύεται πολύ εύκολα και απλά από το περιεχόμενο της κάθε μας μέρας, από το περιεχόμενο της προσευχής μας, από τον ύπνο μας τον βραδινό πολλές φορές, από την έκ-φραση στο πρόσωπό μας, από το περιεχόμενο των συζητήσεών μας… Δεν ησυχάσαμε, δεν χαιρόμαστε τη σωτηρία μας, δεν απολαμβάνουμε το γλυκό Πρό-σωπο του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Δεν έχουμε την εικόνα και τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που ξε-φορτώθηκε, που ηρέμησε, που απολαμβάνει τη ζωή του, που είναι χαρούμενος, αναπαυμένος, σίγουρος, που έχει γαλήνη στη σκέψη του και στην καρδιά του. Κάποιες φορές νομίζω δεν είμαστε καν ευχαριστημέ-νοι με τη ζωή που ζούμε. Θα θέλαμε κάτι άλλο, κάποια άλλα στοιχεία, άλλο περιεχόμενο… Μέσα μας έχουμε φουρτούνα και είμαστε δυστυχισμένοι… Και να σκεφτεί κα-νείς ότι πήγαμε στον Ιησού Χριστό με μετάνοια και πίστη για να μας λυτρώσει από αυτό ακριβώς το βάρος, να μας ελευθερώσει από το φορτίο της κάθε μας μέρας και να μας δώσει τη δική Του ανάπαυση.

Τι φταίει, ποιος φταίει και γιατί; Οι υποσχέσεις του Κυρίου είναι πέρα για πέρα αληθινές. Αυτό που υπόσχεται ο Κύριος το χαρίζει και μάλιστα στον υπέρτατο βαθμό. Οι υποσχέσεις Του, όταν λειτουργούν στη ζωή μας, έχουν πάντα ζηλευτά

Ο Κύριος μας καλεί στον εαυ-τό Του. Ελάτε σε Μένα. Πολλοί εί-ναι εκείνοι, που αντί να πάνε στον Ιησού Χριστό πη-γαίνουν στις αρχές Του, στη διδασκα-λία Του, στις υπο-σχέσεις Του, στις παροχές που περι-μένουν να λάβουν από Εκείνον στη ζωή τους. Άλλο είναι το Πρόσωπο του Κυρίου και τε-λείως διαφορετικό οι αρχές, οι κανό-νες, η θρησκεία, οι δογματικές τοπο-θετήσεις, αυτό το πολύχρωμο πανη-γύρι που στήθηκε γύρω από τον Ιη-σού Χριστό, αλλά δεν είναι ο Ιησούς Χριστός.


Στον Ιησού Χριστό...

αποτελέσματα. Ταυτόχρονα όμως χρειάζεται ιδιαίτερη προ-σοχή η προσέγγιση των υποσχέσεων του Κυρίου. Είναι Θεός και είμαστε άνθρωποι. Είναι άπειρος και σοφός και είμαστε περιορισμένοι και πεσμένοι, ελλιπείς. Δεν είναι εύκολο να καταλάβουμε όταν τις προσεγγίζουμε με ελαφρότητα, με επιπολαιότητα και βιαστικά.

Ο Κύριος μας καλεί στον εαυτό Του. Ελάτε σε Μένα. Πολλοί είναι εκείνοι, που αντί να πάνε στον Ιησού Χριστό πηγαίνουν στις αρχές Του, στη διδασκαλία Του, στις υποσχέσεις Του, στις παροχές που περιμένουν να λάβουν από Εκείνον στη ζωή τους. Άλλο είναι το Πρόσωπο του Κυρίου και τελείως διαφορετικό οι αρχές, οι κανόνες, η θρησκεία, οι δογματικές τοποθετήσεις, αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι που στήθηκε γύρω από τον Ιησού Χριστό, αλλά δεν είναι ο Ιησούς Χριστός και συχνά δεν έχει καμία σχέση με τον Ίδιο και τη ζωή Του. Η ανάπαυση έρχεται στη ζωή του ανθρώπου όταν πάει από το σωστό δρόμο, με το σωστό τρόπο, στον «σωστό Ιησού Χρι-στό» της Καινής Διαθήκης.

Δεν έχουμε ανάπαυση, γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί. Δεν είμαστε έτοιμοι να συσταυρωθούμε μαζί με τον Χριστό. Οι ζωντανοί δεν έχουν ανάπαυση. Τρέ-χουν ακόμα πίσω από τις επιθυμίες, τα είδωλα, τον κόσμο της αμαρτίας.

Δεν έχουμε ανάπαυση, γιατί έχουμε εγωισμό και φιλαυτία. Είμαστε αιχμά-λωτοι του εγώ και του εμένα. Αγαπάμε το θέλημά μας περισσότερο από το θέ-λημα του Κυρίου. Το προκρίνουμε και θέλουμε και τον Κύριο να μας βοηθή-σει να το πραγματοποιήσουμε.

Δεν έχουμε ανάπαυση, γιατί έχουμε φόβους και επιθυμίες ακόμα στην καρ-διά μας. Δεν αφήσαμε τον Κύριο να τα σαρώσει όλα αυτά και να εγκαταστήσει το δικό Του σοφό και τέλειο θέλημα, τις δικές Του επιλογές στη θέση τους.

Τελικά δεν πήγαμε σε Κείνον, αλλά πήγαμε στις υποσχέσεις Του, στα δώρα Του, στη βοήθεια που υπόσχεται και προσφέ-ρει, στη συγχώρησή Του, στην εξασφάλιση που ελπίζουμε να


...αλλά χωρίς ανάπαυση

λάβουμε για την αιώνια ζωή. Μέγα λάθος. Σωστά και δικαιολογημένα δεν έχουμε ησυχία, ανάπαυση, ειρή-νη στην καρδιά μας καθημερινή και αδιατάραχτη.

Θυμάμαι το όμορφο εδάφιο στις Πράξεις των Αποστό-λων (κα΄14) «Ησυχάσαμεν ειπόντες· ας γίνη το θέ-λημα του Κυρίου.» Εδώ βρίσκεται το πρόβλημά μας, αλλά και η λύση του. Αν δεν τα αφήσουμε όλα από τα χέρια μας, αν δεν εγκαταλείψουμε τη ζωή μας στα χέρια του Κυρίου με πίστη, ανάπαυση δεν μπορεί να έρθει στην ψυχή μας. Αν δεν αγαπήσουμε το δικό Του θέλημα ώστε να είναι το πρώτο και το μόνο στη ζωή μας, ανάπαυση δε θα γευτούμε, ούτε ειρήνη, ούτε ησυχία. Θα συνεχίσουμε κουρασμένοι και κατάφορ-τοι και δεν θα μας ωφελήσει η πίστη μας στον Ιησού Χριστό.

Θυμάμαι ακόμα εκείνον τον δαιμονιζόμενο στη χώρα των Γαδαρηνών (Μάρκος ε’ 1-20). Μόλις ελευθερώ-θηκε από την κατοχή των δαιμονίων, ήρθε και κάθι-σε, ηρέμησε, ντύθηκε, ησύχασε, λογικεύτηκε. «Και έρχονται προς τον Ιησούν, και θεωρούσι τον δαιμονι-ζόμενον, όστις είχε τον λεγεώνα, καθήμενον, και εν-δεδυμένον, και σωφρονούντα.» Η ανάπαυση στα πό-δια του Κυρίου είναι από τα πρώτα ή ίσως το πρώτο που έρχεται στη ζωή του αμαρτωλού ανθρώπου που επιστρέφει με μετάνοια και πίστη στον Ιησού Χριστό. Στην ουσία από τα νύχια του Σατανά τον αποσπά ο Κύριος, από τα δεσμά του διαβόλου τον ελευθερώνει. Γι’ αυτό ήταν κουρασμένος και φορτωμένος. Αν δεν έρθει η ανάπαυσή Του στη ζωή του, έχει γίνει κάποιο λάθος. Κάτι δεν λειτούργησε σωστά, δεν εμπιστευ-τήκαμε απόλυτα τον Κύριο,… δεν τα καταδικάσαμε όλα μπροστά Του,… κρατήσαμε καλά κρυμμένα στην καρδιά μας τα πιο αγαπημένα μας,… δεν ξεφορτωθήκαμε πλήρως, αλλά επιμέ-νουμε να συντηρούμε αγάπες, καταστά-σεις, είδωλα, επιθυμίες… Ο καθένας μας ξέρει και ο καθένας μας μπορεί να βρει τι φταίει, αν ζητήσει ειλικρι-νά βοήθεια από το Άγιο Πνεύμα του Θεού.

Θυμάμαι ακόμα κάτι, που μάλλον επι-βεβαιώνει όλα όσα έχουμε πει μέχρι

Αν δεν έχει έρθει η ανάπαυσή Του στη ζωή μας, έχει γίνει κάποιο λά-θος. Κάτι δεν λει-τούργησε σωστά, δεν εμπιστευτή-καμε απόλυτα τον Κύριο,… δεν τα καταδικάσα-με όλα μπροστά Του,… κρατήσα-με καλά κρυμμένα στην καρδιά μας τα πιο αγαπη-μένα μας,… δεν ξεφορτωθήκαμε πλήρως, αλλά επι-μένουμε να συντη-ρούμε αγάπες, κα-ταστάσεις, είδω-λα, επιθυμίες… Ο Καθένας μας ξέρει και ο καθένας μας μπορεί να βρει τι φταίει, αν ζητήσει ειλικρινά βοήθεια από το Άγιο Πνεύ-μα του Θεού.


Στον Ιησού Χριστό, αλλά χωρίς ανάπαυση

τώρα. Η Μάρθα και η Μαρία, (Λουκάς ι΄38-41). Στο σπίτι τους ο Ιησούς. Αναπαυμένη μόνο η Μαρία. Η Μάρθα στο άγχος, στην πίεση, να προλάβει, να μη χάσει, να πιάσει το στόχο της ημέρας, να την αξιοποιήσει καλύτερα, να γίνουν οι δουλειές του σπιτιού, οι υποχρεώσεις… Η Μαρία στα πό-δια του Κυρίου. Εκεί είναι η ανάπαυση, έτσι έρχεται η ανά-παυσή Του στην καρδιά του φορτωμένου και κουρασμένου. Στα πόδια του Κυρίου, ήσυχος με πίστη για ό,τι συμβαίνει, να ακούω τα λόγια Του και να κάνω το θέλημά Του.

Πού καταλήγουμε, τι πρέπει να κάνουμε; Βήμα πρώτο, με ει-λικρίνεια να παραδεχθούμε ότι την ανάπαυση του Ιησού Χρι-στού δεν την έχουμε στη ζωή μας. Απέχουμε πολύ ακόμα κι ας έχουνε περάσει τόσα χρόνια στη σχέση μας με τον Ιησού Χρι-στό. Να το παραδεχθούμε με πόνο και αναγνώριση της δικής μας ευθύνης! Βήμα δεύτερο, να ζητήσουμε από τον Κύριο με όλη μας τη δύναμη και με ταπείνωση να μας φανερώσει τι φταίει και δεν έχουμε την ανάπαυση που περιμέναμε, αυτή για την οποία πήγαμε στον Κύριο και θα ’πρεπε φυσιολογικά να απολαμβάνουμε. Βήμα τρίτο, να είμαστε έτοιμοι ό, τι μας δείξει ο Κύριος να το κάνουμε πράξη και ζωή μας. Να είμα-στε έτοιμοι να πούμε από καρδιάς, ναι Κύριε! Και να προχω-ρήσουμε σε εφαρμογή των ελέγχων Του, των αποκαλύψεών Του. Αποτέλεσμα, «η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας διά του Ιησού Χριστού.» (Φιλιππησίους δ΄7).

Ζητήστε μας ΔΩΡΕΑΝ το νέο, αναλυτικό και πλήρη κατάλο-γο των Πνευματικών Εκδόσεων Λόγια Ζωής. Δεκάδες νέα θέματα CD, DVD, mp3 καθώς και η παρουσίαση όλων των εκδόσεών μας αναλυτικά. Γράψτε μας να σας τα στείλουμε στη διεύθυνση του περι-οδικού μας:

Νέος Κατάλογος

των Πνευματικών Εκδόσεων «Λόγια Ζωής»

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΛΟΓΙΑ ΖΩΗΣ»ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΗ ΘΥΡΙΔΑ 50438 / 141 10 Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ - HELLAS


Μια μέρα πριν τα δέκατα πέμπτα μου γενέθλια, «γιορτάσαμε» την πρώτη μαύρη επέτειο για όλους -τους λίγους- Χριστιανούς του σύγχρονου κόσμου. Η οικογένειά μου -ο μπαμπάς κι εγώ δηλαδή-, «γιορτάζαμε» και ένα χρόνο ακριβώς από τη δική μας τραγωδία. Τότε ήταν που άρχισα να ταξινομώ τους ανθρώπους στο μυαλό μου με νούμερα αντί για ονόματα.

Ο παππούς ήταν το 6.Η μαμά και η μικρή μου αδερφή το 1.Ο φίλος μου ο Βίκτωρας κι αυτός το 1.Η γιαγιά το 13.

ΠΡΟΜέ ΣΣΑ (Μυθιστόρημα)

Το τέλος του κόσμου πλησιάζει.

Η Προμέσσα είναι έτοιμη...

Κάθε χρονιά που περνάει από τότε, οι αριθμοί αυξάνονται κατά ένα. Και κάθε χρονιά που περνάει προσθέτω κι άλλα πρόσωπα στη λίστα μου με τους αριθμούς. Όταν ήμουν δεκαέξι, προστέθηκαν τα ονόματα του θείου και της θείας μαζί με τα δύο τους παιδιά, τα ξαδέρφια μου. Πέρυσι, της φίλης μου της κυρίας Φι από τη Γαλλία.

Τον προηγούμενο Δεκέμβριο έκλεισα τα δεκαοχτώ και από μέρα σε μέρα περιμένω πότε θα προστεθεί και το δικό μου όνομα στη λίστα και θα συνεχίσει κάποιος άλλος το μέτρημα, την ανάμνηση. Ή ίσως να μην την συνεχίσει κανείς, γιατί δεν θα χρειάζεται, θα είμαστε πια όλοι μαζί.

Το όνομά μου είναι Προμέσσα.

1. Έρημος

Πώς λαχτάρησα μια εικόνα Ουρανού, Χριστέ Σωτήρα μου μονάχα Εσύ το ξέρεις,

σαν το αδύναμο λουλούδι του αγρούμέσα στ’ αγέρι.

Κ. Ν., «Ουρανός»

Την Τετάρτη το μεσημέρι, καθώς στρώνω το τραπέζι, κοντοστέκομαι μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να αποφασίσω με τι φαγητό να γεμίσω τα πιάτα μας. Είναι ότι το ψυγείο είναι σχεδόν τελείως άδειο.

Δεν μου άρεσαν ποτέ οι δουλειές του σπιτιού, αλλά εδώ και χρόνια έχω εξασκηθεί να τα κάνω όλα γρήγορα και αποτελεσματικά. Τα ρούχα, τα πιάτα, τα πατώματα, τα φαγητά. Βέβαια από τότε που μείναμε οι δυο μας με τον μπαμπά υπάρχουν πολύ λιγότερες δουλειές, αλλά κάποιος πρέπει να τις κάνει. Και ο μπαμπάς είχε –και έχει- τη δουλειά του, πράγμα το οποίο είναι ένα μεγάλο θαύμα για μας. Αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να χάσει ούτε μία μέρα, γιατί η μικρή του πελατεία είναι απαιτητική και δυσεύρετη.

Εγώ εκτελώ χρέη γραμματέως από το σπίτι εδώ και τέσσερα χρόνια περίπου, μια που δεν πηγαίνω στο σχολείο. Προσπαθώ να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου στο σπίτι, αλλά

ΠΡΟΜέΣΣΑ



δεν είναι εύκολο, γιατί τα σχολικά βιβλία είναι πολύ ακριβά για μας, κι έπειτα, όσο προχωρούν οι τάξεις δυσκολεύομαι να τα καταλάβω μόνη μου, χωρίς τη βοήθεια ενός δασκάλου.

Κάνω ό,τι μπορώ με το θέμα του φαγητού και σε λίγο ακούω την πόρτα.

Ο μπαμπάς μού δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και πάει στο μπάνιο να βγάλει τη φόρμα της δουλειάς και να πλύνει τα μαύρα του χέρια.

-Πέρασε η κυρία Πέτρου, φωνάζει μέσα από την κλειστή πόρτα και ο ενθουσιασμός που ακούω στη φωνή του μου ζεσταίνει την καρδιά.

-Σοβαρά μιλάς; του φωνάζω.-Ναι, και όχι μόνο αυτό, αλλά είπε θέλει κι άλλα δύο για

τους δυο γιους της, που είναι νιόπαντροι.-Μπράβο, μπαμπά! Δεν στο είπα εγώ ότι είναι έργα τέχνης

αυτά τα ντουλαπάκια; -Ναι, μου το είπες, κοριτσάκι μου. Μια μικρή σιωπή ακολουθεί κι ακούω το νερό του μπάνιου

να τρέχει. Βάζω τα μαχαιροπίρουνα στο τραπέζι και το χάπι του μπαμπά για την πίεση δίπλα στο ποτήρι του με το νερό.

-Δόξα στο Θεό μας, Έσσα μου, χάρις σ’ Εκείνον γίνονται όλα, λέει ο μπαμπάς με τη βαθιά του φωνή, καθώς μπαίνει στην κουζίνα.

Σχεδόν χρειάζεται να σκύψει το κεφάλι του για να περάσει το κατώφλι, τόσο ψηλός είναι. Ψηλός και γεροδεμένος, λόγω της δουλειάς του. Είναι μαραγκός ο μπαμπάς μου, όπως και ο πατέρας του Χριστού. Επίσημα, το επάγγελμά του είναι «Συντηρητής Αντικών και Κατασκευαστής Επίπλων Παλαιού Τύπου».

Τα παλιά τα χρόνια, πριν μερικές δεκαετίες, έφτιαχναν πολλά έπιπλα και κατασκευές με το χέρι. Φαντάζομαι θα ήταν πολλών ανθρώπων η δουλειά να φτιάχνουν έπιπλα ή αυτοκίνητα ή να τα επισκευάζουν, αν και δεν μπορώ να φανταστώ σε τι θα χρειάζονταν τα ανθρώπινα χέρια, αφού όλα μπορούν να γίνουν από προγράμματα. Πώς δεν το είχαν σκεφτεί αυτό; Ο παππούς μου ήταν κι εκείνος μαραγκός κι έτσι έμαθε την τέχνη κι ο μπαμπάς και την αγάπησε, αν και εξελίχτηκε κάπως όσο άλλαζαν οι συνθήκες.

Τώρα αυτά που φτιάχνει ο μπαμπάς είναι σπάνια και δυσεύρετα κομμάτια χειροποίητα, που τα αγοράζουν μόνο οι πολύ πλούσιοι ως αντίκες ή για να συμπληρώσουν κάποια

Έρημος

ΠΡΟΜέΣΣΑ

συλλογή που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους. Υπάρχουν ελάχιστοι πια στην Ελλάδα που κάνουν αυτή τη δουλειά, λέει ο πατέρας μου με καμάρι.

Ο μπαμπάς λέει ότι παλιά όταν ο κόσμος έλεγε τη λέξη «αντίκα» εννοούσε κάτι πολύ παλιό, ένα έπιπλο ή βιβλίο ή αντικείμενο που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι πριν από χρόνια και τώρα υπάρχει ως διακοσμητικό, σαν εκείνες τις μικρές φωτογραφικές μηχανές με φλας που βλέπουμε στα μουσεία ή ένα κουτί που είδα μια φορά όταν πήγαμε με το σχολείο στο Μουσείο τεχνολογίας, κι έγραφε από κάτω «τηλεόραση». Αυτά που φτιάχνει τώρα λέει, δεν είναι κανονικές αντίκες. Εμένα πάντως μου φαίνονται πολύ διαφορετικά από όλα τα υπόλοιπα έπιπλα, έτσι περίτεχνο και μοναδικό που είναι το καθένα που γεννιέται από τα χέρια του.

Από μικρή μου άρεσε να πηγαίνω στο εργαστήρι του μπαμπά και να μυρίζω την μπογιά πάνω στο νωπό ξύλο, ή να χαϊδεύω απαλά την κρύα επιφάνεια του γυαλιστερού μετάλλου. Πάντα ένιωθα περήφανη που είχα έναν τέτοιο δυνατό μπαμπά, με τα μπράτσα του φουσκωμένα και τα χέρια του ροζιασμένα και το πλατύ του χαμόγελο να φωτίζει ολόκληρο το σπίτι.

Ποτέ όμως δεν ένιωσα τόσο περήφανη για τον μπαμπά μου, όσο τώρα που κάθεται στη συνηθισμένη του θέση στο τραπέζι και βλέπει για πρώτη φορά τι έχει μέσα το πιάτο του. Ούτε καν ανοιγοκλείνει τα μάτια του από την έκπληξη. Αντίθετα, γυρίζει και μου χαμογελάει.

-Νόμιζα που λες, ότι την είχαμε χάσει την Πέτρου από πελάτισσα, συνεχίζει την κουβέντα μας από πριν. Ύστερα από όλα αυτά…

Δεν ολοκληρώνει τη φράση του, γιατί ξέρουμε κι οι δύο καλά σε τι αναφέρεται. Βάζω το χέρι μου στο δικό του και σχεδόν εξαφανίζεται μέσα στα μακριά του δάχτυλα.

-Σ’ ευχαριστούμε, Θεέ, γι’ αυτό το πλούσιο φαγητό που μας ετοίμασες την ώρα που άλλοι πεινάνε.

Η προσευχή του είναι ίδια όπως κάθε άλλη φορά, κι ας είμαστε εμείς εκείνοι που θα πεινάμε αυτή τη φορά.

-Να ’ρθεις σύντομα, Κύριε. Σήμερα κιόλας.Πάντα τελειώνει με την ίδια φράση. Τον βλέπω να κάνει το

ψωμοτύρι του μια μπουκιά και σκέφτομαι πόσο πεινασμένος πρέπει να είναι μετά από τόσες ώρες δουλειάς και ιδρώτα.


Έρημος


Ξαφνικά νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό.Πετάγομαι και πάω στην τουαλέτα. Γυρίζω ύστερα από δύο λεπτά, έχοντας σκουπίσει όσο πιο

προσεκτικά μπορούσα τα μάτια και τα μάγουλά μου. -Όλα εντάξει; ρωτάει ο μπαμπάς, αποφεύγοντας να με

κοιτάξει.-Δεν ξέρω… δεν νιώθω και πολύ καλά, λέω. Θα πάω να

ξαπλώσω λίγο. Σε πειράζει να φας και το δικό μου, μην πάει χαμένο;

Ο μπαμπάς σηκώνει τα μάτια του και συναντιούνται με τα δικά μου για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Είναι λίγο, αλλά αρκετό για να δω ότι κατάλαβε τι έχω σκοπό. Αλλά ακόμα χειρότερο από αυτό είναι εκείνο που κάνει μετά. Χαμηλώνει το βλέμμα του ντροπιασμένος και τρώει τη δική μου φέτα σε δυο μπουκιές.

Το απόγευμα έρχεται απ’ το σπίτι ο Λεωνίδας. Στα χέρια του κρατάει ένα ταψάκι με την τυρόπιτα της

μαμάς του, και καθώς μας χαιρετάει βλέπει ότι την τρώμε με τα μάτια. Κάθεται σιωπηλός στον καναπέ της κουζίνας και μας κοιτάζει καθώς την τελειώνουμε με τον μπαμπά μέσα σε λίγα λεπτά.

-Δεν μου το είπες αυτό, λέει σμίγοντας τα φρύδια του, όταν ο μπαμπάς βγαίνει έξω.

-Ποιο; του λέω, πίνοντας το νερό μου αργά.Αναστενάζει και ακουμπάει τους αγκώνες του στα

γόνατά του, κρατώντας το κεφάλι του. Σκύβει προς το μέρος μου. Τα μάτια του με κοιτάζουν ανήσυχα.

-Πόσος καιρός είναι; με ρωτάει απαλά.Ανασηκώνω τους ώμους μου.-Καθυστέρησαν απλώς κάποιες πληρωμές του

μπαμπά, λέω.-Καθυστέρησαν, επαναλαμβάνει.-Δηλαδή… κάποιες παραγγελίες ακυρώθηκαν,

διορθώνω. Αλλά όχι όλες. Σήμερα κιόλας, μια πελάτισσα επέστρεψε ύστερα από εβδομάδες και είπε ότι θα την πάρει τελικά την παραγγελία της.

-Έσσα…-Τι;-Θα μου το πεις αν έχετε πρόβλημα, έτσι;

ΠΡΟΜέΣΣΑ


…

Τον κοιτάζω και δεν απαντάω.Δεν έχω εμπιστευτεί κανέναν από τα γεγονότα της 12ης

Δεκεμβρίου και μετά. Κανέναν εκτός από το Λεωνίδα. Στους καιρούς αυτούς που ζούμε, μπορείς εύκολα να καταλάβεις σε ποιον μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη.

Σε κανέναν.

Ήταν μία από τις άσχημες μέρες, η μέρα που τον γνώρι-σα.

Στα μέσα του περασμένου Ιουλίου η ζέστη ήταν αφόρητη, όπως κάθε καλοκαίρι, και δεν έβλεπες κανένα να κυκλοφο-ρεί έξω μετά τις 12 το μεσημέρι. Όλοι ήταν στα σπίτια τους και απολάμβαναν τη δροσιά της Κεντρικής Ατμόσφαιρας και τα νερά κάποιας εικονικής παραλίας στις Οθόνες VI τους.

(Συνέχεια στο επόμενο τεύχος)

Μυρτιά Φραγκoπούλου


από το 1925

Υπάρχει

Εξήγηση


Γιατί δεν ακούει;Ιδού, η χειρ του Κυρίου δεν εσμικρύνθη, ώστε να μη δύναται να σώση, ουδέ το ωτίον Αυτού εβάρυνεν, ώστε να μη δύναται

να ακούση, αλλ’ αι ανομίαι σας έβαλον χωρίσματα μεταξύ υμών και του Θεού υμών, και αι αμαρτίαι σας έκρυψαν το

πρόσωπον Αυτού από σας, διά να μη ακούη. Ησαΐας νθ΄ 1, 2

Κύριέ μου, όλο το φταίξιμο ήταν

δικό μου, για τη μέχρι τώρα

φτώχεια μου την πνευματική. Κάμε έργο καθαρισμού

μέσα μου και απάλλαξέ με από το σιχαμερό εγώ

μου.

Ένας ξένος επισκέφθηκε μια εκκλησία, όπου το κή-ρυγμα ήταν πολύ επίσημο και τυπικό και οι άνθρωποι πολύ ψυχροί και αδιάφοροι. Κάποια στιγμή προσευχή-θηκε τόσο δυνατά, που ο διπλανός του έσκυψε και του ψιθύρισε: «Δεν χρειάζεται να προσεύχεσαι τόσο δυνατά! Ο Θεός δεν είναι κουφός!» Και ο ξένος μουρμούρισε μονο-λογώντας: «Ο Θεός δεν είναι κουφός, αλλά είναι σίγουρα πολύ μακριά από εδώ!»

Τι είναι αυτό που μπορεί να απομακρύνει τον Θεό από τη ζωή μας και εμάς από τις ευλογίες Του; Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή μας μίζερη και στερημένη και την πνευματι-κή μας ζωή κακομοίρικη και φτωχή, χωρίς αύξηση, χωρίς πρόοδο, χωρίς απόλαυση σωτηρίας; Σίγουρα δεν φταί-ει ο Θεός. Είναι ο Ίδιος χθες, σήμερα και στους αιώνες, πλούσιος σε όσους Τον επικαλούνται με καθαρή καρδιά, με αγνά κίνητρα. Οι αμαρτίες μας είναι που βάζουν τα χωρίσματα ανάμεσα σε μας και σ’ Εκείνον και μας κρύ-βουν το Πρόσωπό Του. Ο εγωισμός μας, η φιλαυτία μας μας απομακρύνουν από τον Ουράνιο Πατέρα μας, μα και από τους γύρω μας. Κι έτσι μένουμε μόνοι και δυστυχι-σμένοι. Η λύση δεν είναι να σπεύσουμε να εκπληρώσου-με «τα θρησκευτικά μας καθήκοντα» και «να βγάλουμε την υποχρέωσή μας» απέναντί Του, προσθέτοντας και την υποκρισία σε όλα τα προηγούμενα. Η λύση λέγεται ταπείνωση. Ταπείνωση, μετάνοια και επιστροφή. Σαν τον άσωτο γιο. Με διάθεση απόλυτης παράδοσης στον Πατέ-ρα. Με τη διάθεση ν’ αφήσουμε όλα τα πίσω της σάρκας και να αγκαλιάσουμε με πίστη την καινούργια ζωή του Πνεύματος.


Έτσι και ο άνθρωπος που ανταποδίδει κάθε θυμωμένη ματιά ή κάθε πικρό λόγο, δεν θα έχει κανένα όφελος. Στο τέλος αυτός ο ίδιος θα υποφέρει πιο πολύ. Η φύση του ανθρώπου είναι αμαρτωλή. Χωρίς να το πολυκατα-λάβουμε, αυθόρμητα βγαίνουν από μέσα μας κακίες και νεύρα και ξεσπάσματα. Προκαλούμε δυσαρέσκεια στους άλλους, που κι αυτοί αρχίζουν να κάνουν τα ίδια και χει-ρότερα. Στο τέλος, μην μπορώντας να ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο, τσακωνόμαστε με όλους, γινόμαστε μι-σητοί και φτάνουμε να μη μιλιόμαστε, με την ίδια μας τη γυναίκα, ή τη μητέρα, ή τα παιδιά μας. Αυτός που πετάει λάσπη, λερώνει τα χέρια του, λέει η παροιμία. Μα ποιος έχει τη δύναμη να σταματήσει το κακό; Με κηρύγματα και κανόνες δεν διορθώνεται ο άνθρωπος. Χρειαζόμαστε ριζική ανακαίνιση. Η Καινή Διαθήκη το λέει «να γεννηθεί-τε άνωθεν». Μόλις έρθει ο Χριστός μες στην καρδιά μας, μας κάνει ήσυχους, πράους και υπομονετικούς. Στη θέση του μίσους, βάζει αγάπη. Στη θέση της γκριμάτσας, χα-μόγελο. Στη θέση της γκρίνιας, της αγριάδας, της πικρής κουβέντας, βάζει γλυκό βλέμμα, γλυκές απαντήσεις, χα-ρούμενη διάθεση.

Ένα κοριτσάκι έκανε θυμωμένο γκριμάτσες σ’ ένα μπουλντόκ, που ήταν ευτυχώς δεμένο. Η μητέρα της της είπε να σταματήσει. Το κοριτσάκι τότε απάντησε: «Αλλά, μαμά, αυτός άρχισε πρώτος!» Κατά κάποιο τρόπο, είχε δίκιο. Ένα μπουλντόκ πάντα δείχνει εκ φύσεως άγριο και κακό. Μα το παιδάκι δεν κέρδισε τίποτε με το να συνα-γωνίζεται το σκύλο στις γκριμάτσες. Αντίθετα, άρχισε να εκνευρίζεται όλο και πιο πολύ, μέχρι να επέμβει η μητέρα του και να το βοηθήσει να καταλάβει.

Άρχισε πρώτος!Εις μηδένα μη ανταποδίδετε κακόν αντί κακού, προνοείτε τα καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων. Ει δυνατόν, όσον το αφ' υμών, ειρηνεύετε μετά

πάντων ανθρώπων. Ρωμαίους ιβ΄ 17, 18

Κύριέ μου, σαν παιδί δικό Σου, αξίωσέ με να έχω συμπεριφορά αγάπης και ειρή-νης, ακόμη και σ’ αυτούς που μου φέρονται άσχημα, και κυρίως σ’ αυτούς.


Το θέλουμε;...πλην ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γίνη.

Λουκάς κβ΄ 42

Κύριέ μου, επειδή και η θέλησή μου

πολλές φορές είναι αδύναμη, κάνε με Εσύ να θέλω, να ζητώ

και να αγαπώ με όλη μου την ψυχή

το θέλημά Σου.

Ένα αγοράκι είχε τη συνήθεια να πιπιλάει τον αντίχει-ρά του. Τα χρόνια περνούσαν, το μωράκι είχε πάψει πια να είναι μωράκι, και όλοι είχαν πέσει πάνω του να το πεί-σουν να σταματήσει αυτή τη δουλειά. Ένα βράδυ, λοιπόν, είπε στην προσευχή του ο μικρός: «... και Θεέ μου βοήθη-σέ με να πάψω να πιπιλάω το δάχτυλό μου». Μετά από μια σύντομη παύση όμως συνέχισε: «Ξέχασέ το καλύτερα, Θεέ μου, γιατί δεν θέλω να το σταματήσω». Το παιδάκι αυτό ήταν πολύ πιο ειλικρινές από πολλούς μεγάλους.

Αν θέλουμε να απαντηθούν οι προσευχές μας, πρέπει να αφήσουμε τον Θεό να πραγματοποιήσει το δικό Του το θέλημα. Μα για να το ζητήσουμε το θέλημα του Θεού, πρέπει πρώτα να το αγαπήσουμε, να το εκτιμήσουμε. Και απαραίτητα να μισήσουμε και να απορρίψουμε το δικό μας. Αν αφηνόμαοτε να μας κυβερνάει το «θέλω» μας και το «μ’ αρέσει» μας, ας μην περιμένουμε καμιά αλλαγή, καμιά απελευθέρωση από την αμαρτία μας και τα πάθη μας. Μπορεί να μην έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε την αμαρτία, έχουμε όμως οπωσδήποτε τη δυνατότητα να θελήσουμε να τη νικήσουμε. Βάζοντας λοιπόν τη θέλησή μας στη διάθεση του Κυρίου μας, Του δίνουμε το δικαίω-μα να ξετυλίξει τις δικές Του δυνάμεις στη ζωή μας και να μας χαρίσει την απελευθέρωση, που θα φέρει τη χαρά και την αγαλλίαση στην καρδιά μας.Πολλοί νομίζουν ότι αν αφήσουν τον Θεό να ξεριζώσει από μέσα τους κάποια πάθη, κάποια αμαρτία που αγα-πούν, θα χάσουν κάτι και θα τους λείψει. Δεν γνωρίζουν όμως ότι θα τους λείψει μόνον το άγχος και το βάρος και η κακομοιριά που φέρνουν τα πάθη. Και στη θέση τους θα έρθει η ειρήνη και η χαρά η απέραντη του Χριστού!

Documents

Πνευματικά.12, Ιαν-Φεβ